ΑΛΛΟΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟ

Με τον όρο «άλλοι» εννοούνται διάφοροι που έγραψαν ή είπαν κάτι για το φαινόμενο του Ελληνικού νεοπαγανισμού. Τα σχόλια τους είναι εξαιρετικά, και χρήσιμο να μελετηθούν από τον κάθε ενδιαφερόμενο.

ΝΕΟΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΑ

ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ «ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ» ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ

1. Τι είναι νεοειδωλολατρία, οι διασυνδέσεις και οι κινήσεις της

Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, που έγραφαν ή εκφράζονταν κινούμενοι από το Πνεύμα του Θεού, δίδαξαν πολύ εύστοχα, ότι «η σύγχυση είναι το όχημα του διαβόλου»! Ο θυμόσοφος λαός μας το είπε με το δικό του τρόπο· «ο διάβόλος αρέσκεται να ψαρεύει σε θολά νερά» κατά το «ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται».

Αυτό κάνει σήμερα στη θολή και χαοτική εποχή μας ο Αντίχριστος· προσπαθεί να ψαρέψει και να οδηγήσει στον αιώνιο θάνατο όσο το δυνατόν περισσότερες ψυχές.

Ένεκα της γενικής αποστασίας υπάρχει, δυστυχώς, παντού μια ιδεολογική αφασία. Σ’ αυτό το ασταθές ιδεολογικοπολιτικό βαρομετρικό, ενώ πολλοί κλονίζονται περί την απιστία, άλλοι κλονίζονται περί την πίστη! Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, που το έχει κάνει ακόμη πιο βαρύ αυτή την ομιχλώδη ατμόσφαιρα που την έκανε ακόμη πιο θολή το γκρέμισμα του άθεού μαρξισμού, αναδύεται η λεγόμενη «Νέα εποχή».

Η εποχή αυτή δεν είναι βέβαια καθόλου «νέα», διότι άρχισε ευθύς μετά την πτώση του ανθρώπου στην Εδέμ, ο οποίος πάνω στην ανταρσία του όρθωσε με την παρακίνηση του αντίχριστου το ανάστημα του εμπρός στον στοργικό και παντοδύναμο Δημιουργό του. Και προχωρώντας στην «ισοθείαν» με τις δικές του δυνάμεις και χωρίς τον Θεό σκοτίστηκε, και πήρε να πορεύεται μέσα στο σκοτάδι της πλάνης. Περιφρονώντας τον Θεόν άρχισε να λατρεύει είδωλα, ανθρώπους, ζώα, ποταμούς, ουράνια σώματα ή φαινόμενα, ό,τι άλλο του υπαγόρευε αυτός που τον παρακίνησε σε ανταρσία κατά του Πλαστουργού του. Πάνω στην αφροσύνη του θεοποίησε ακόμη και τα πιο ταπεινά πάθη του, στα οποία έκτισε τεμένη και έστησε βωμούς! και άρχισε να θυσιάζει στον Βάκχο, τον Διόνυσο, τους Σειληνούς, τους Σατύρους, την Αφροδίτη, τις Μαινάδες και σ’ ό,τι άλλο φανταζόταν ο σκοτισμένος νους του η ποθούσαν και οι κατώτερες επιθυμίες του.

Σήμερα, είκοσι αιώνες από τότε που όλα αυτά κατήργησε ο Υιός και Λόγος του Θεού με τη διδασκαλία Του, τη σταυρική Του θυσία, την Ανάσταση και την εν σώματι Ανάληψη Του, ο αντίχριστος ξανακτυπά. Τον βολεύει αφάνταστα η σύγχυση, το χάος, η αφασία. Ξανακτυπά με την ειδωλολατρία ή ακριβέστερα τη νεοειδωλολατρία ή νεοπαγανισμό2 και ειδικότερα στην πατρίδα μας με τη νέα αρχαιολατρία ή άρχαιολατρικό έλληνοκέντρισμό ή δωδεκαθεϊσμό ή Ολυμπισμό.

Στην επιστροφή στον παγανισμό συμβάλλει κατά μέγιστο μέρος και ο πανσεξουαλισμός και γενικά η ελευθεριότητα των ηθών. Διότι η ολέθρια αυτή έκπτωση του ανθρώπου εξυπηρετείται, προστατεύεται και προάγεται άριστα από την ειδωλολατρία. Το επεσήμανε ήδη η Παλαιά Διαθήκη εδώ και 2.200 χρόνια με τη θεόπνευστη φράση: «Αρχή πορνείας έπνοια ειδώλων, εύρεσις δε αυτών φθορά ζωής» (Σοφ. Σολ. ιδ΄ [14] 12). Η επινόηση των ειδώλων είναι αιτία απομακρύνσεως από τον Θεόν είναι πρώτον μεν αρχή της πνευματικής πορνείας, δηλαδή της αποστασίας από τον Θεόν δεύτερον δε και της σωματικής, δηλαδή της εκπτώσεως από ηθική τάξη· η εφεύρεση δε των ειδώλων είναι διαφθορά και κατάρρευση της ζωής.

Κοντολογίς, όσοι θέλουν να ζουν χωρίς όρια και φραγμούς ή αναστολές μια υλόφρονη και φιλήδονη ζωή, στρέφονται ανεπιφύλακτα στην ειδωλολατρία, διότι εξυπηρετεί άριστα τους στόχους τους. Το ομολόγησε απερίφραστα Έλληνας νεοειδωλολάτρης, που ίδρυσε και πολυθεϊστικό! ναό στο Παρίσι για τη λατρεία των δώδεκα θεών του Ολύμπου. Είπε: ο πολυθεϊσμός «απελευθερώνει τον άνθρωπο από οποιοδήποτε ηθικό νου. Βάζει την ηθική του πάνω στη φύση και πουθενά άλλου. Δεν έχει την έννοια του καλού και του κακού. Υπάρχει μόνο η έννοια του ωραίου και του άσχημου. Αν πας με τη φύση σου, είσαι όμορφος»3. Ωστόσο, οι νεοειδωλολάτρες κάνουν εν προκειμένω ένα σοβαρό λάθος: Ξεχνούν ότι στους αρχαίους υπήρχε και αρετή και ήθος. Αποκόπτουν λοιπόν την αρετή από τη ζωή των αρχαίων και μοχθούν ν’ αναβιώσουν το εύκολο· τη σαρκολατρία, τη βακχεία και την ειδωλολατρία.

Στην προβολή των νεοειδωλατρικών ιδεών συμβάλλουν επίσης η αδιαφορία και η ασυνέπεια όχι λίγων Χριστιανών, ο ορθολογισμός, και ακόμη μια περίεργη, αλλά καταφανής τάση ρεβανσισμού κατά του «ξενόφερτου και ανθελληνικού εβραιοχριστιανισμού», όπως θεωρούν και αποκαλούν τον Χριστιανισμό οι νεοπαγανανιστές!

Παράλληλα, όλη αυτή η κίνηση, που θέλει, όπως επιμένει, να υπερασπίσει και να αναζωογονήσει τον Ελληνισμό έναντι των κινδύνων που τον απειλούν (πραγματικών ή φανταστικών) ενισχύεται και από μια διεθνή τάση, που έχει ως σύνθημα: «Επιστροφή στις ρίζες μας, στις αρχαίες θρησκευτικές και εθνικές μας παραδόσεις». Τέτοιες τάσεις και κινήσεις παρατηρούνται στην Αγγλία με τους Κέλτες, στους λαούς της Β. Ευρώπης, στους Ινδιάνους των ΗΠΑ κ.ά. Επίσης οι νεοπαγανιστές εργάζονται ώστε οι Αιγύπτιοι να επαναφέρουν τους Όσιρι, Ίσιδα και Ρα, οι Πέρσες τη λατρεία των άστρων και το Ζωροάστρη· οι Κινέζοι να παύσουν να αλληθωρίζουν σε άλλες θρησκείες και να στραφούν σταθερά στον Ταοϊσμό και τον Βούδα οι Αφρικανοί ν’ απαρνηθούν τον ισλαμισμό ή το Χριστιανισμό και να επανέλθουν στον βουντουϊσμό κλπ. Γενικά οι λαοί να επαναφέρουν τους αρχαίους θεούς τους!... Παράλληλα, οι Έλληνες δωδεκαθεϊστές συνεργάζονται με παρόμοιες κινήσεις του εξωτερικού. Έτσι αντιπροσωπεία Ελλήνων νεοπαγανιστών έλαβε μέρος στο Α΄ Παγκόσμιο Συνέδριο των Εθνικών Θρησκειών που έγινε τον Ιούνιο του 1998 στη Λιθουανία, με κεντρικό θέμα: «Ενότητα στη Διαφορά»4.

Οι δωδεκαθεϊστές της Ελλάδος πάνω στο νεοειδωλολατρικό τους οίστρο οργανώνουν τελετές ειδωλολατρικές- γάμους, βαπτίσεις, θυσίες ζώων, χύνουν σπονδές στα ερείπια αρχαίων ειδωλολατρικών ναών- κάνουν νυχτερινούς περιπάτους όταν υπάρχει πανσέληνο ντύνονται με αρχαιοελληνικούς χιτώνες, στεφανώνονται με στεφάνια, αλλάζουν τα ονόματα τους, πράγμα το οποίο προωθούν συστηματικά Έτσι βλέπετε άρθρα σε νεοπαγανιστικά περιοδικά με την υπογραφή Σαράντος Πάν, Ιωάννης (Νεοκλής) Μ. Ρ..., Κώστας (Ευπατρίδης) Αγ.. Τρύφων Ολύμπιος, Αίας Αλεξάνδρου, Ίων Δημόφιλος κ.ά.

Πρέπει επίσης να τονιστεί ότι αρκετοί από τους νεοειδωλολάτρες ασχολούνται παράλληλα με τη αστρολογία, τη γιόγκα, τη φιλοσοφία του Θιβέτ τον αποκρυφισμό, εσωτερισμό και γενικότερα με τον μυστικισμό των ανατολικών θρησκειών, οι οποίες είναι βασικώς καθαρή ειδωλολατρία, δηλαδή εφεύρεση και παίγνιο των δαιμόνων. Ορισμένοι εισάγουν και μια συγκρητιστική θεώρηση του Χριστιανισμού και αποκρυφιστική ερμηνεία χωρίων της Αγίας Γραφής. Είναι χαρακτηριστικό το ακόλουθο κείμενο της «Όμάδος Ε», η οποία υποστηρίζει: «Με μια μαγική συνταγή, θα έλεγα, στους κόλπους της «Έψιλον» συνεβρέθηκαν και συναγωνίζονται Ελληνιστές Χριστιανοί που έχουν ασπαστεί τα υψηλά ηθικά μηνύματα της διδασκαλίας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και Ελληνιστές δωδεκαθεϊστές, εκφραστές των υψηλών φιλοσοφικών νοημάτων, που γέννησαν οι προγονοί μας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που λέγεται, ότι ο αρχηγός της «Παγκόσμιας Εταιρείας των Ελλήνων» είναι ισάξιος το Απολλώνιου Τυανέα... Ποιος ξέρει. Ίσως ηλθε μετά από δυο χιλιάδες χρόνια να κάνει πραγματικότητα τα όνειρα της μεγάλης φυλής, αλλά τους εφιάλτες των εχθρών της. «Έκάς, έκάς, έστε βέβηλοι!»»5. Για όσους αγνοούν ποιος ήταν Απολλώνιος ο Τυανεύς, σημειώνουμε ότι ήταν φιλόσοφος της εποχής του Νέρωνος. Περιερχόταν τις πόλεις σαν θαυματοποιός και μάγος. Ήταν τυπικός εκπρόσωπος της νεοπυθαγορικής αιρέσεως και τυπικότατος εκπρόσωπος του θρησκευτικού και φιλοσοφικού συγκρητισμού των χρόνων της εποχής του Κυρίου Ιησού Χρίστού. Οι αρχαιολάτρες τον συγκρίνουν με τον Ιησού Χριστό και τον θεωρούν ανώτερο του!... Πέθανε στην Έφεσο.

Κάποιοι μπορεί να θεωρήσουν όλο αυτό το νεοπαγανιστικό κίνημα των δωδεκαθεϊστών του Ολύμπου ως αστεία υπόθεση πως κάτι που δεν πρέπει να του δοθεί σημασία. και όμως· αν σκεφθεί κανείς το πως εργάζονται, τι προωθούν υπογείως (την καύση των νεκρών π.χ. τη θεωρούν «ελληνοπρεπή » - παρ’ όλον ότι δεν ήταν γενικευμένη- γι’ αυτό και την υποστηρίζουν ένθερμα), πως υβρίζουν την Εκκλησία του Χριστού, πως χυδαιολογούν κατά της θεοπνεύστου Π. Διαθήκης, πως υπερασπίζονται με αφελή κομπασμό τον «ανάδελφον» ελληνισμόν, πως αντιθέτουν το «εμείς» έναντι των «άλλων», πως εκφράζονται άμετρα για την ελληνική αρχαιοφιλία κλπ., τότε αντιλαμβάνεται ότι το κίνημα αυτό είναι κατ’ εξοχήν επικίνδυνο. Επικίνδυνο για το έθνος μας, την Εκκλησία μας, το λαό μας, τον πολιτισμό μας γενικότερα. Με μια φράση: ο νέοπαγανισμός είναι ένα από τα πολλά σύγχρονα προσωπεία του προαιώνιου εχθρού του θεού και του ανθρώπου· του Αντίχριστου.

1. «Καί γαρ όχημα διαβόλου, ει δυνατόν, πρέπει ονομάζεσθαι την σύγχυσιν. Διότι ο Σατανάς κατά την ομοίωσί του ηνιόχου έθος έχει αεί επιβαίνειν τω νου, και λαμβάνειν μετ' αυτού το αθρόισμα των πάθων, και εισέρχεσθαι εις τη ταλαίπωρον ψυχήν, και καταποντίζειν αυτήν εν συγχύσει»: Ισαάκ του Σύρου, Λογ. ΛΓ ', Απαντα τα Ασκητικά, εκδ. Χ. Σπανός, Αθήναι, σελ.

2. Παγανισμός από το paganism = ειδωλολατρία Pagan είναι Λέξη Λατινική και σημαίνει κατ’ αρχήν χωρικός, αγροίκος, ο οποίος λόγω της απαιδευσίας του έμεινε αμετακίνητος στη λατρεία των ειδώλων, την πολύ ταπεινή και όλως ανάξια για τον Λογικό άνθρωπο.

3. Δ. Δελής, Περιοδ. «Ένα», 5.5.1988, σελ. 124, Δελτίον «Ενημέρωσις», εκδ. Ι. Μονής Τροοδιτίσσης (Λεμεσού), τευχ. 5, Ιανουάριος 2002, σελ. 38. Επίσης: Δωδεκαθεϊστές και Νεοειδωλολάτρες, Περιοδ. «Πληροφόρηση», Νοέμβριος 2001, εις Νεοειδωλολατρικές Περιπλανήσεις και η αηθής εμπειρία της Εκκλησίας μας, εκδ. Ί Μονής Όσ. Γρηγορίου, Αγ. Όρος, 2002, σελ. 97.

4. Βλ. Βλάση Ρασσιά, «Πρώτο Παγκόσμιο Συνέδριο των Εθνικών Θρησκειών», Περ. «Ανιχνεύσεις», τεύχ. 26 Οκτώβριος - Νοέμβριος 1998, σ. 18-19, εις: Περιοδ. «Σύναξη», τεύχ. 69, Ιανουάριος- Μάρτιος 1999, σελ. 11.

5. Περιοδ. ΗQ, 19.8.1997, σελ. 29, εις Δελτίον «Ενημέρωσις» της Ι. Μονής Τροοδιτίσσης (Κύπρου), τεύχ. 6 Φεβρουάριος 2002, σε. 42.

2. Γιατί στρέφονται προς την αρχαία θρησκεία; Πως οι νεοειδωλολάτρες υβρίζουν τον Χριστό, την Εκκλησία, τον κλήρο, τους Χριστιανούς

Οι νεοπαγανιστές δικαιολογούν την κίνηση τους ν’ αναβιώσουν το Δωδεκάθεο του Ολύμπου, διότι δήθεν περιφρονείται σήμερα η αρχαιοελληνική παράδοση και υπερτιμάται «σκανδαλωδώς η βυζαντινή κακοδαιμονία»!!! Ξιφουλκούν λοιπόν κατά του «ελληνοχριστιανικού» πολιτισμού και γράφουν ότι «μόνον με την αναβίωση της αρχαίας ελληνικής θρησκείας θα μπορέσει και πάλι ο Έλληνας να λέγεται Έλληνας, και μόνον έτσι θα πάψει να είναι ελληνόφωνος Ρωμιός». Ακόμη θεωρούν ότι «μια ξένη θρησκεία (ΣΣ έννοούν τον Χριστιανισμό), με ξένους συμβολισμούς, με ξένα πρότυπα, κατά πολύ κατώτερα από το ανυπέρβλητο μέγεθος του πολιτισμού των προγόνων μας (ΣΣ εννοούν τους αρχαίους Έλληνες), έχει επιβληθεί εδώ και δεκαπέντε αιώνες επάνω στο νου και στη σκέψη μας, καταδυναστεύοντας κάθε πρωτοβουλία, κάθε στοχασμό, κάθε δημιουργική διάθεση». Πάντοτε κατ’ αυτούς, «η ξένη θρησκεία (= ο Χριστιανισμός) επιβλήθηκε σε στιγμές τραγικές για το ελληνικό Έθνος. Καταφέρνοντας πραξικοπηματικά να προσεταιριστεί έναν εγκληματία Ρωμαίο (αυτοκράτορα (ΣΣ εννοούν τον Μ. Κωνσταντίνο), κατάφερε να επικρατήσει δια νόμου σε τούτη τη χώρα και να ξεκινήσει έκτοτε ανελέητους διωγμούς εναντίον κάθε φορέα του ελληνικού πολιτισμού»!... Έρχεται λοιπόν σήμερα η νεοειδωλολατρία να εργαστεί , όπως επιμένει, για την «απαλλαγή μας από τα κατεστημένα σκοτάδια του Μεσαίωνα, που μας καταδικάζει σε έναν έρποντα (...) τουρκοφραγκοραγιαδισμό!...».

Ακόμη οι νεοειδωλολάτρες γράφουν ότι «η τάση για αναβίωση της αρχαίας ελληνικής θρησκείας (...), αυτή η τάση για τη συμφιλίωση με τη Φύση και τη λατρεία των φυσικών δυνάμεων, την ποιητικότερη έκφραση των οποίων -Έλληνες θεοί και θεές- μας δίδαξαν δια μέσου της Μυθολογίας οι προγονοί μας, του το τελικά σημαίνει Ότι παρά τη λυσσαλέα τους αντίσταση τελειώνει η εποχή των άσχημων φαιοφόρων (ΣΣ εννοεί τους κληρικούς της Εκκλησίας του Χριστού) όπως τελειώνει και η εποχή των ελεεινών φερέφωνων και έρχεται η εποχή των ωραίων δημιουργών. Και οι Έλληνες δημιουργοί είναι οι φίλοι των όμορφων Ελλήνων θεών». Ύστερα απ’ αυτά απευθύνουν μια... μελοδραματική έκκληση: «Εμπνευσμένοι από την ομορφιά της Φύσης, εμπνευσμένοι από τους Έλληνες θεούς, εμπνευσμένοι από την ελληνική Μυθολογία, ερωτευμένοι με την όμορφή Ζωή, οι Δημιουργοί οι Έλληνες Άνθρωποι απλώνουν το χέρι φιλίας προς όλους αδιακρίτως τους ανθρώπους και υπόσχονται να συνεχίσουν να φτιάχνουν, όλα όσα μόνον αυτοί μπορούν να φτιάξουν: Ωραία πράγματα για τους ίδιους, για τους άλλους, για όλους!...».

Αυτά δεν γράφονται από ανεύθυνα πρόσωπα, αλλά από τον Μάριο Βερέττα, «ένα από τους πιο γνωστούς εισηγητές του αιτήματος» -όπως ονομάζει τον εαυτό του- για «την αναβίωση της αρχαίας ελληνικής θρησκείας».

Ο ίδιος υποστηρίζει ακόμη, ότι η αναβίωση της αρχαίας Ελληνικής θρησκείας επιβάλλεται, διότι «ο αποξηραμένος νους του σύγχρονου ανθρώπου έχει ανάγκη από μύθους. Μύθους γενεσιουργούς, ερωτικούς, δημιουργικούς κι όχι προπαγανδιστικά παραμύθια καταστροφολαγνείας. Μύθος του Έρωτα και της Ζωής. Και απόδοση τιμών στις θεϊκές δυνάμεις της Φύσης. Στην γενεσιουργό βροχή, στην καρπερή γη, στον ζωοσπορέα άνεμο, στην αστείρευτη γαλάζια μήτρα της Ζωής, τη θάλασσα, στο ζωογόνο δάσος. Και αν τα υιοθετήσει όλα αυτά ο σκοτισμένος νους του σύγχρονου ανθρώπου θα ανακαλύψει τότε και τη σημασία της απόδοσης τιμών στην Αθάνατη Αθηνά, την Πολιούχο Παρθένα Θεά της Σοφίας, της Υγείας και της Ειρήνης»².

Το μένος των δωδεκαθεϊστών κατά του Χριστιανισμού είναι φανερό και στις ύβρεις που εκτοξεύουν εναντίον του, εναντίον του κλήρου και των μελών της Εκκλησίας. Σταχυολογούμε δειγματοληπτικά κάποιες απ’ αυτές. Ο Κύριος Ιησούς είναι «ό υποτιθέμενος γυιός του αλλότριου θεού της ερήμου». Οι κληρικοί είναι «οι φαιοφόροι εξουσιαστές». Τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο αποκαλούν «χυδαιότατο και εκβαρβαρισμένο, που νόθα επικαλείται Χρυσόστομος -κλέφτης μεταξύ των άλλων της επάξιας προσωνυμίας του κατά δύο αιώνες προηγηθέντος λαμπρού Προυσαίου Δίωνος του Χρυσοστόμου». Ο Θεός των Χριστιανών κατά τους Ολυμπιστές, είναι «ο Ιουδαίος θεός της ερήμου», ο δε Κύριος Ιησούς, «ό αχαρακτήριστος γιος του», «ο δήθεν λυτρωτής». Επειδή η Εκκλησία κάνει λόγο για αιώνια κόλαση, ονομάζουν τους κληρικούς της «ρασοφόρους εμπόρους του φόβου». Επειδή διδάσκει περί Θεού και Διαβόλου (οι δωδεκαθεϊστές λένε· «δεν έχουμε κανένα λόγο να πιστεύουμε στον δήθεν μεταφυσικό ενσαρκωτή του κακού») είναι, κατ’ αυτούς, «μεγάλη πολυεθνική και εξαιρετικά κερδοφόρα επιχείρηση με την επωνυμία...«Θεοδιάβολος ΑΕ»!», «τα ρασοφόρο στελέχη της οποίας ασχολούνται επωφελώς με το εμπόριο του φόβου». Οι Χριστιανοί και ο κλήρος είναι «οι έμποροι του μηδενός οι διαστροφείς του ωραίου και του αληθινού, οι ανέραστοι μαυροντυμένοι μπουρδολόγοι». Τον ορισμό της προ Χριστού χρονολογίας τον άλλαξαν σε «πρό...Χυδαιότητος»³. Κατά τους νεοειδωλολάτρες ο Χριστιανισμός είναι η «αηδής και αρμόζουσα σε ανθρωποειδή των σπηλαίων μισαλλόδοξη θρησκευτική λατρεία, που εξευτελίζει τον Έλληνα Άνθρωπο» (sic)⁴.

Σε αναφορά -υπόμνημα του δωδεκαθεϊστού Τρύφωνος Ολυμπίου οι κληρικοί της Εκκλησίας αποκαλούνται «φανατικοί «ταλιμπανάδες» του Χρίστου⁵».

Και μόνον απ’ αυτά αντιλαμβάνεται κανείς την όχι απλώς εχθρική, αλλά φανατικά και με σατανικό μένος εχθρική στάση της νεοελληνικής αρχαιοφιλίας εναντίον του προσώπου του Σωτήρος Χρίστου , της Ορθοδόξου Εκκλησίας, των λειτουργών και του πληρώματος της και δυστυχώς δεν είναι μόνον αυτοί...

1. Μάριου Βερέττα, Γεννήθηκα Έλληνας, Αθήνα 2000, σελ. 30, 31, 32, 40-41.

2. Μάριου Βερέττα, ο.π., σελ. 114-115. Τηρείται η ορθογραφία του κειμένου.

4. Βλ. Επιστολή Αίαντα Άλεξάνδρου, στο νεοπαγανιστικό Περιοδικό «Δαυλός», τευχ. 247, Ιούλιος 2002, σελ. 115992.

5. Βλ. Δρος Τρύφωνος Ολυμπίου, Αναφορά - Υπόμνημα προς τον κ. Εισαγγελέα Αρείου Πάγου, Λιτόχωρο 18 Οκτωβρίου 2001 (Κοινοποίηση: 1. Πρωθυπουργό 2. Υπουργό Δικαιοσύνης), σελ. 2.

3. Ποικίλα ρεύματα νεοειδωλολατρών, όλα αντιχριστιανικά

Η στάση των νεοπαγανιστών έναντι του Χριστιανισμού ποικίλλει. Διότι οι νεοφανείς οπαδοί της αρχαιολατρίας δεν αποτελούν ένα ενιαίο σύνολο, είναι χωρισμένοι σε διάφορες ομάδες. Άλλες ομάδες είναι έντονα αντιχριστιανικές, θεωρώντας ότι Ελληνισμός και γενικά κάθε μονοθεϊστική θρησκεία, όπως π.χ. ο Χριστιανισμός, είναι ασυμβίβαστα και εχθρικά. Άλλες ομάδες δέχονται την ενότητα Ελληνισμού και Ορθοδοξίας, όχι όμως την ενότητα Ελληνισμού και Χριστιανισμού Αυτοί στρέφονται μεν προς την αρχαιότητα, βλέπουν όμως στην Ορθοδοξία μια διαχρονική συνέχεια με τον αρχαίο Ελληνισμό και μια πνευματική ενότητα αρχαίου και Χριστιανικού Ελληνισμού. Επισημαίνουν δε «μια μορφολογική συνέχεια ανάμεσα στις παγανιστικές παραδόσεις από τη μια και την νεοελληνική δημοτική παράδοση ή την Ορθόδοξη τελετουργία από την άλλη»! Βέβαια «οι μορφολογικές ομοιότητες και η γενετική ακόμη συνέχεια των εθίμων και των τελετουργιών δεν αρκούν για να δηλώσουν τον πνευματικό χαρακτήρα, το ήθος, όπως στη μετάβαση από την προχριστιανική στη χριστιανική πίστη», όπως θα πούμε σε επόμενο άρθρο. Ωστόσο, οι Λεγόμενοι «φιλορθόδοξοι ελληνολάτρες δεν έχουν κανένα δισταγμό να ταυτίσουν τα ήθη και τα έθιμα» βρίσκοντας έτσι «τη δική τους γέφυρα προς τον «αυθεντικό» Ελληνισμό, χωρίς να χρειαστεί ν’ αποκοπούν από τον ελληνοχριστιανικό νεοελληνικό κορμό (όπως είναι υποχρεωμένοι να κάνουν οι σύντροφοι τους της αντιχριστιανικής πτέρυγας)»¹. Υπάρχουν και εκείνοι οι οποίοι «εκτιμούν ότι η ρήξη «εθνικών» και Χριστιανών είναι σήμερα άκαιρη, και θα υπέσκαπτε τη βασισμένη στον «ελληνοχριστιανισμό» ιδεολογική ενότητα του σύγχρονου Έλληνισμού²»

Αρκετά επικίνδυνη -γι’ αυτό και πρέπει να προσεχθεί ιδιαίτερα -είναι η προσπάθεια αποκρυφιστικής ερμηνείας της Αγίας Γραφής και ταυτίσεως της Ορθοδοξίας με την ειδωλολατρία. Έτσι π.χ. σε άρθρο του νεοπαγανιστικού περιοδικού «Δαυλός», με τίτλο «Ό Θεός πυρ αναλίσκον εστί» (ΣΣ το σωστό είναι «ό Θεός ημών πυρ καταναλίσκον»: Έβρ. ιβ΄ [12] 29), ο συντάκτης αποσυμβολίζει τις «γλώσσες πυρός της Πεντηκοστής, την «φλεγομένη βάτο» κ. α. παραβάλλοντάς τα με την «Μία φλόγα», την «θεϊκή πύρινη φλόγα», «τον συμπαντικό νου», τον Προμηθέα Δεσμώτη κλπ Επίσης επιστολογράφος, που δηλώνει «Ορθόδοξος Χριστιανός», διαμαρτύρεται «για τον χαράκτηρισμό των αρχαίων ημών προγόνων ως ειδωλολατρών» και παραβάλλει τα αρχαία αγάλματα με τις εικόνες, τους αγγέλους με τις «θεϊκές δυνάμεις» που είχε δίπλα του ο Δίας, τον δε άγιο Νικόλαο με τον Ποσειδώνα⁴! Άλλοι ταυτίζουν το· τελετουργικό της χριστιανικής θείας Λειτουργίας με τις αρχαιοειδωλολατρικές τελετές και παρομοιάζουν τον Κύριον Ιησού με τον Απόλλωνα και την Θεοτόκο Μαρία με την «διαιώνια μητέρα» και την «αιώνια γυναικεία μορφή της αναπαραγωγής». Ωστόσο, οι «φιλορθόδοξοι ελληνολάτρες κατήγορουν την Ορθοδοξία διότι κρατάει Ιουδαϊκές καταβολές, όπως π.χ. την Παλαιά Διαθήκη, της οποίας, πάντοτε γι' αυτούς, ο Θεός είναι άλλος, διαφορετικός, από τον Θεό της Καινή Διαθήκης. Ο πρώτος είναι δήθεν Θεός των Εβραίων, «κακός», «τιμωρός»· ο δεύτερος, τη Καινής Διαθήκης, είναι «καλός», «Θεός της αγάπης»¹.

Ενώ όμως υπάρχουν πολλές τάσεις και διαφορές μεταξύ των νεοπαγανιστών, όλοι είναι εναντίον του Χριστιανισμού. Καταφέρονται κατά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, τον οποίον χαρακτηρίζουν ως «σημιτικής καταγωγής Δικτατορίσκο τ’ ουρανού⁷» οι νεοειδωλολάτρες, είτε πιστεύουν στο δωδεκάθεο είτε όχι, είτε διαφωνούν προς τα ονόματα των θεών, είτε θεωρούν τους θεούς πραγματικούς ή συμβολικούς, όλοι συναντώνται σε μια κοινή βάση, η οποία συνοψίζεται «στην επιδίωξη μιας «φυσιοκρατικής» ή «κοσμοθεοκρατικής» πίστης, της οποίας σκληρός θεολογικός πυρήνας είναι η θεοποίηση του φυσικού κόσμου»· όλοι τους αδυνατούν να δεχθούν την ύπαρξη μιας άλλης «ακτίστης» φύσεως, πέραν της «κτιστής» φύσεως του κόσμου τούτου. Αδυνατούν να δεχθούν έναν «εξωκοσμικό», όπως λένε οι ίδιοι, θεό8. Παράλληλα, οι αυτοαποκαλούμενοι «αρχαιολάτρες», «ελληνολάτρες», «νεοπαγανιστές», «φυσιολάτρες», «ελληνόψυχοι», «αρχαιόφιλοι», «οπαδοί της πατρώας ή παραδοσιακής θρησκείας», «Έλληνες εθνικοί» κλπ. κυκλοφορούν ποικίλα βιβλία και περιοδικά, όπου προπαγανδίζουν εμφανώς ειδωλολατρικές και αντιχριστιανικές θέσεις τους. Τέτοια περιοδικά είναι τα: Διιπετές, Δίαυλος, Έλλάνιον Ήμαρ, Ωκύρροον, Ιχώρ, Δαυλός, Ερμείον, Ιδεοθέατρον, Ιερά Ελλάς, Απολλώνειο Φως, Αέροπος, Ελληνικόν Πάνθεον, Πυρφόρος κ.ά. Διαθέτουν όμως και πολλές σελίδες στο διαδίκτυο (internet), όπου διαφημίζουν τις ιδέες τους και ζητούν την επιστροφή στην «πάτρια θρησκεία των Ελλήνων», δηλαδή στο δωδεκάθεο του Ολύμπου.

Ακόμη εμφανίζονται συχνότατα με επιστολές στον καθημερινό τύπο και σε τηλεοπτικούς σταθμούς -διότι βρίσκουν ανοικτές τις κάμερες από τους διαφόρους καναλάρχες- απ’ όπου προσπαθούν να παραπληροφορήσουν τον ευαίσθητο στα εθνικά θέματα λαό μας. Ταυτόχρονα οργανώνουν νεοειδωλολατρικές λατρευτικές συνάξεις σε συγκεκριμένους χώρους τη ς πατρίδος μας π.χ. Προμήθεια στον Όλυμπο (Ιούλιος 2001), εκδηλώσεις στις Θερμοπύλες (16.7.2001), Ιερά Πομπή προς τιμή των Ελευσίνιων μυστηρίων (23.9.2001), «Θέσμια» στη Λίμνη των· Μουσών - Βέροια (24.9.2001), «Ηλιοστάσια» κ.ο.κ.⁹.

Η ποικιλία των απόψεων, μερικές φορές αντίκρυς αντίθετων, που παρουσιάζουν οι σημερινοί νοσταλγοί της αρχαιολατρίας και οι εκδηλώσεις και τελετές λατρείας στους θεούς, ανακαλούν στη μνήμη μας όσα γράφει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος. ο μεγάλος αυτός Πατέρας της Εκκλησίας που εγνώρισε πολύ καλά την ειδωλολατρία και, όσο ελάχιστοι, τον Ιουλιανό τον Παραβάτη, με τον οποίο ήταν συσπουδαστής στην πόλη των Αθηνών μαζί με τον Μ. Βασίλειον, αναφερόμενος στους ειδωλολάτρες είπε: «Άλλοι μεν λατρεύουν και προσκυνούν τον ήλιο, άλλοι την σελήνη, άλλοι το πλήθος τω ν αστέρων και άλλοι τον ουρανό με το αστέρια του (...). Άλλοι εθεοποίησαν την γην, το νερό, τον αέρα, την φωτιά». Άλλοι «ανεκήρυξαν θεούς τα ωραιότατα αντικείμενα, που έβλεπαν (...). Μερικοί που εκολάκευαν τους δυνάστες ή έπήνεσαν τους δυνατούς ή εθαύμασαν το κάλλος, με την πάροδο του χρόνου εθεοποίησαν το τιμώμενο πρόσωπο (...). Οι πιο εμπαθείς επίστεψαν ως θεούς ακόμη και τα πάθη και απέδωκαν θείες τιμές στον θυμό, τον φόνο, την ασέλγεια, την μέθη (...) και επινόησαν έτσι κακή και άδικη δικαιολογία για τα αμαρτήματα τους. Και άλλους μεν θεούς τους άφησαν κάτω στη γη , άλλους τους έκρυψαν κάτω από την γην - σ’ αυτή την περίπτωση ενήργησαν με σύνεση- άλλους δε τους ανέβασαν στον ουρανό (...) Απέδωσαν την δόξαν του Θεού σε άγρια θηρία, σε τετράποδα και ερπετά (...)· εγελοιοποίησαν έτσι τους εαυτούς των τόσον, ώστε δύσκολα διακρίνει κανείς ποιοί είναι περισσότερον αξιοκαταφρόνητοι, οι προσκυνηταί ή τα προσκυνούμενα. Ασφαλώς», προσθέτει ο Αγιος Γρηγόριος, «περισσότερον άξιοκαταφρόνητοι είναι αυτοί που λατρεύουν τα είδωλα. Διότι, ενώ είναι όντα λογικά, επροτίμησαν ως καλύτερο το χειρότερο. Και τούτο είναι τέχνασμα του πονηρού, ο οποίος έκανε κατάχρηση του καλού για να επιτύχει το κακό»¹⁰.

1.Βλ. άρθρο Βασ. Ξυδιά, Οι «Έλληνες» ξανάρχονται, στο Περιοδικό «Σύναξη», τεύχ. 69, Ιανουάριος - Μάρτιος 1999, σελ. 15-16.

2.Βασ. Ξυδιά, δ.π., σελ. 17. ΒΑ. επίσης Κώστα Πλεύρη, «Ελληνισμός και Χριστιανισμός», Περιοδ. «Δαυλός», τεύχ. 121, Ιανουάριος 1992, σελ. 6910.

«Η δυνατότης διαφοροποιημένης κοσμοθεωρίας από ομάδος εις ομαδά, ώστε άλλες να παρουσιάζονται καλύπτουσες ρατσιστές, έθνοκαθάρτες, φιλοδικτατορικούς και εθνικιστές και άλλες, αποκρυφιστές, ιδεολόγους, δημοκρατικούς, "ελληνόψυχους", φιλελεύθερους και αντιφασίστες δίδει την ευκαιρία καλύψεως ευρέος φάσματος οπαδών. Επίσης σπανίως συμβαίνει να ξεκαθαρίζεται η ταυτότης των ομάδων αυτών, ώστε να απαρτίζονται από συγκεκριμένης απόψεως άτομα. Έκτος ολίγων οι πλείστες αποκρύπτουν τον ακριβή τους χαράκτηρα» (Περιοδ. «Παρακαταθήκη», τεύχ. 15, Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2000, σελ. 8).

3. Περιοδ. «Δαυλός», τεύχ. 1, 1994, σελ. 27, εις Δελτίον «Ένημέρωσις», τεύχ. 6, Φεβρουάριος 2002, σελ. 42.

4. Έφημ. «Στόχος» 21.3.1991, άρθρο «Δεν ήσαν ειδωλολάτρες οι προγονοί μας που έβαλαν τις ρίζες του Χριστιανισμού », εις Δελτίον «Ένημέρωσις», ο.π., σελ. 42.

5.Σπ. Μόνικα, στην Ορθοδοξία διασώζονται πανάρχαιες Ελληνικές θρησκευτικές παραδόσεις, Περιοδ. «Τότε», τευχ. 48, 1994, σελ. 32-33, εις Δελτίον «Ένημέρωσις», ο.π. σελ. 42-43.

6.Για την ασύστατη αυτή θέση και κακόβουλη κατηγορία, όπως γενικά για τις κατηγορίες των νεοειδωλολατρών κατά της Παλαιάς Διαθήκης, βλέπε τεκμηριωμένη αναίρεση στο βιβλίο: Νικ. Π. Βασιλειάδη, η Παλαιά Διαθήκη στην Ορθόδοξον Εκκλησίαν απάντησι στους κατηγόρους της, εκδ. «ο Σωτήρ», Αθήναι 2002.

7.Περιοδ. «Διιπετές», τεύχ. 4, 1993, σελ. 6, εις Δελτίον «Ένημέρωσις», ο.π., σελ. 43.

9. Βλ. Περιοδ. «Διάλογος», τεύχ. 26, Οκτώβριος - Δεκέμβριος 2001, σελ. 5-6. Επίσης βλ. Περιοδ. «Παύλειος Λόγος», εκδ. Ί. Μητροπόλεως Βέροιας, Ναούσης και Κομπανίας, τεύχ. 40, Οκτώβριος - Δεκέμβριος 2001, σελ. 8-11.

10. Γρ. Θεολόγου, Λογ. ΚΗ' (Θεολογικός Β'), 14 και 15 Ι PG 36, 440-450.

11. Ο Χριστιανισμός δεν κατάστρεψε τη χαρά της ζωής!... Β΄

Η Εκκλησία τού Χριστού εσάρωσε κυριολεκτικά όλη την καταλυτική απαισιοδοξία, το φόβο και την απόγνωση τού αρχαίου κόσμου, για την οποία κάναμε λόγο στο προηγούμενο άρθρο. Ανακαινίζοντας τον άνθρωπο και τον κόσμο, γέμισε με ελπίδα, φώς και ζωή την ψυχή τού ανθρώπου, βεβαιώνοντάς τον ότι, μετά την Ανάσταση τού Σωτήρος Χριστού και τον θρίαμβό του κατά τού θανάτου και τού Άδου, «τά ἀρχαῖα παρῆλθεν, ἰδού γέγονε καινά τά πάντα» και ότι καθένας που είναι ενωμένος με τον Χριστό είναι νέο δημιούργημα (Β΄ Κορ. ε΄ 17) και ζει σ ένα καινούργιο και αγιασμένο περιβάλλον. Τώρα μπορεί ν απολαμβάνει τη ζωή με τη δύναμη και την αγαθοποιό ενέργεια τού Παρακλήτου Πνεύματος. Μπορεί να καλλιεργεί τον αγιασμό του, να στολίζει την ψυχή του με τις άγιες αρετές τού Χριστού και να βαδίζει προς την κατά χάρη θέωση.

Μέσα στην Εκκλησία τού Χριστού υπερβαίνουμε την περί ιδεών θεωρία τού Πλάτωνος και δεν αποδεχόμαστε την απολυτοποίηση της παρούσης ζωής και την προσωρινή και ψεύτικη απόλαυση των ηδονών τού βίου. Στην Εκκλησία ζούμε τον άριστο συνδυασμό λογικής και συναισθήματος, νου και καρδιάς, χριστιανικής χαράς και λύπης - γι’ αυτό μιλούμε για χαρμολύπη (χαροποιών πένθος). Οι Ορθόδοξοι ζούμε την παρούσα ζωή εσχατολογικά, ως προστάδιο της αιωνίας και μακαρίας ζωής.

Κατά τους νεοειδωλολάτρες, «η θεοποίηση τού αισθητού κόσμου από τους Έλληνες κάνει το ανθρώπινο σώμα να είναι θεϊκό και ισάξιο της ψυχής, η οποία έχει επίσης υλική εκλεπτυσμένη ουσία (...). Αντιθέτως (πάντα κατ’ αυτούς) ο Χριστιανισμός καταδίκασε το κάλλος τού σώματος, απεμπολίσθη (!) της ηδονής και ευδαιμονίας σ’ αυτή τη ζωή, μεταφέροντας το ενδιαφέρον σ ένα μεταθανάτιο κόσμο (...). Για τους Χριστιανούς (προσθέτουν) δεν υπάρχει συνδυασμός Απόλλωνος και Διονύσου, αρνούνται τον λόγο και το πάθος, την φύση και τον έρωτα»1. Αλλά δεν είναι αληθής η άποψη των νεοειδωλολατρών ότι οι Έλληνες θεωρούσαν ότι «το ανθρώπινο σώμα... είναι θεϊκό και ισάξιο της ψυχής». Ο μύθος τού σπηλαίου τού Πλάτωνος και ο λόγος τού συγχρόνου του φιλοσόφου Φιλολάου (Ε΄ αι. π.Χ.) μαρτυρούν το αντίθετο. Γράφει ο Φιλόλαος (κατά τον Κλήμεντα τον Αλεξανδρέα)· «Μαρτυρέονται δέ καί οἱ παλαιοί θεολόγοι τε καί μάντιες, ὡς διά τινας τιμωρίας ἁ(=ἡ) ψυχά (=ή) τῷ σώματι συνέζευκται καί καθάπερ ἐν σήματι (σῆμα=τάφος) τοῦτο τέθαπται»2.

Εξ άλλου ο Χριστός με την αγία Γέννησή Του, τη θεία ενανθρώπηση, την Ανάσταση και εν σώματι Ανάληψή Του δόξασε και «μεγάλυνε τό σῶμα ὑπεράνω τῶν ἀγγέλων καί ἀρχαγγέλων»3 και το κατέστησε πραγματικώς και κυριολεκτικώς «θεοφόρον»4. Για μας η παρουσία τού σώματος είναι δώρο Θεού, διότι αποτελεί βασική διάσταση της ανθρώπινης προσωπικότητας και στην παρούσα και στη μέλλουσα ζωή. Ο δε λόγος των Πατέρων «ὑψοῦ τήν ψυχήν» - «περιφρόνει τόν πηλόν» δεν σημαίνει περιφρόνηση τού σώματος. Αφορά στα πάθη της σαρκός, αναφέρεται σ’ αυτά και όχι στο σώμα αυτό καθ’ εαυτό5. Γι’ αυτό και ο μεγάλος διδάσκαλος της ερήμου, ο αββάς Ποιμήν, έλεγε· «Ημεῖς οὐκ ἐδιδάχθημεν (να γίνουμε) σωματοκτόνοι, ἀλλά παθοκτόνοι»6. Για μας τους Χριστιανούς το σώμα είναι «ναός τοῦ ἐν ἡμῖν ἁγίου Πνεύματος», κατά τον απόστολο Παύλο (Α΄ Κορ. στ΄ 19), ναός τού αγίου Πνεύματος, που κατοικεί μέσα μας. Ποτέ η Εκκλησία δεν θεώρησε το ανθρώπινο σώμα ως πηγή τού κακού. Μόνο οι δαιμονοκίνητες αιρέσεις και κυρίως ο Μοντανισμός και ο Γνωστικισμός το διέβαλαν και το δυσφήμησαν.

Γι’ αυτό άλλωστε η Ορθόδοξος ανθρωπολογία είναι αισιόδοξη και καθόλου απαισιόδοξη. Γι’ αυτό η Εκκλησία τού Χριστού δεν μισεί τη ζωή· δεν αρνείται τον κόσμο. Το μέλος της χαίρεται τη ζωή, απολαμβάνει τα θεόσδοτα αγαθά και τις θεοφιλείς χαρές τού κόσμου. Υποστηρίζουν οι νεοειδωλολάτρες ότι «για τους Χριστιανούς δεν υπάρχει συνδυασμός Απόλλωνος και Διονύσου» κλπ. (βλέπε προηγούμενο άρθρο). Αλλά μήπως υπήρχε τέτοιος συνδυασμός για τους αρχαίους; Απλούστατα, από τους μελετητές αποδόθηκαν ρομαντικά όλες οι ιδανικές ωραιότητες. Οι αρχαίοι, ιδιαίτερα δε οι προκλασσικοί, άγευστοι της θείας Αποκαλύψεως, στάθηκαν ανίκανοι ν απαλλάξουν τον ωραίο θεό τους Απόλλωνα από τις βαρβαρότητες των Διονυσιακών ατασθαλιών· Τις απιστίες, τις εχθρότητες, τις φονικές ενέργειες, τις κάθε είδους κατωτερότητες...7.

Αυτά για τους αρχαίους. Στην Εκκλησία όμως τα πράγματα έχουν διαφορετικά. Ο Κύριος Ιησούς βεβαίωσε τους μαθητές του ότι τους προσφέρει χαρά, την οποία κανείς δεν μπορεί να τους αφαιρέσει, διότι κανείς δεν μπορεί να τους χωρίσει από την αγάπη Του (βλ. Ιω. ιστ΄ [16] 22). Ο δε απόστολος Παύλος τόνιζε σταθερά ότι όποιος ζει «ἐν Κυρίῳ» χαίρει πάντοτε τη χαρά που προέρχεται από τη μυστική ένωση και κοινωνία με τον Χριστόν, διπλασιάζοντας μάλιστα το λόγο του με τη φράση· «Χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε· πάλιν ἐρῶ, χαίρετε» (Φιλιπ. δ΄ 4). Ενώ στους Χριστιανούς της Γαλατίας υπογράμμιζε πώς η χαρά είναι ο δεύτερος από τους εννέα σπουδαίους καρπούς, που παράγει στην ψυχή το Άγιον Πνεύμα (βλ. Γαλ. ε΄ 22, 23). Σε μας τους Χριστιανούς η χαρά, η ειρήνη, η αγάπη έχουν άλλο νόημα, και διαφορετικό περιεχόμενο από αυτό που έχουν στην κοσμική ορολογία και σκέψη. Για μας η χαρά, η ειρήνη, η αγάπη έχουν άγιο βάθος. Γι’ αυτό και στη θλίψη υπάρχει χαρά, αφού ο απόστολος Παύλος έγραφε· «Χαίρω ἐν τοῖς παθήμασί μου» (Κολασ. α΄ 24).

Όμως, εκτός τού ότι η χαρά που προσφέρει ο Χριστός δεν έχει καμιά σχέση με την κακή χαρά τού αμαρτωλού κόσμου, ο Χριστιανός ιεραρχεί πάντα το κάθε τι μη λησμονώντας ότι ο άνθρωπος στον κόσμο αυτό είναι «ὁδίτης»· δηλαδή διαβάτης, κατευθυνόμενος προς την «μέλλουσαν καί μένουσαν πόλιν», την οποία ζητεί με δυνατή, ασίγαστη νοσταλγία και άγιο πόθο (Εβρ. ιγ΄ [13] 14).

1. Δρος Τρύφωνος Ολυμπίου, Αναφορά-Υπόμνημα προς τον κ. Εισαγγελέα Αρείου Πάγου (18. 10. 2001), σελ. 6.

2. Κλήμεντος Αλεξανδρέως, Στρωματείς Γ΄, κεφ. ΙΙΙ ΒΕΠΕΣ 8,16 (31-33).

3.Ιουστίνου Πόποβιτς, Ανθρωπος και Θεάνθρωπος, μετφρ. ιερομ. Αθανασίου Γιέβτιτς (μετέπ. Επισκόπου Ζαχουμίου και Ερζεγοβίνης), εκδ. «Αστήρ», Αθήναι 1969, σελ. 36.

6. Αποφθέγματα Πατέρων, Αββάς Ποιμήν, 184 PG 65, 368Α.

7. Βλ. Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαιδεία, Τόμ. Β΄, λήμμα «Απόλλων».

12. Ο Χριστιανισμός δεν αντέγραψε την Ελληνική θρησκεία Α΄

Οι νοσταλγοί τού δωδεκαθέου τού Ολύμπου στην προσπάθειά τους να υποτιμήσουν την Ορθοδοξία, ισχυρίζονται ότι αυτή αντέγραψε την αρχαία ελληνική θρησκεία. Ως αποδείξεις δε της θέσεώς τους αυτής αναφέρουν ότι π.χ. η χρήση από τους Χριστιανούς τού αρχιτεκτονικού ρυθμού της «βασιλικής» είναι δάνειο της ειδωλολατρικής θρησκείας. Όπως επίσης τα διάφορα είδη των σταυρών, οι παραστάσεις τού Χριστού ως καλού Ποιμένος, Ορφέως, Απόλλωνος, όπως επίσης οι λαμπάδες, τα δακτυλίδια των γάμων κ.ά. παρόμοια προέρχονται κατ’ ευθείαν από την ειδωλολατρική θρησκεία.

Πριν αναφέρουμε σε επόμενα άρθρα ξεχωριστά για κάθε χριστιανικό σύμβολο την πραγματική του προέλευση, η οποία ιστορικώς απορρίπτει τις θέσεις των νεοειδωλολατρών, τονίζουμε περιληπτικά τη θέση της Χριστιανικής τακτικής. Εν πρώτοις ήταν απόλυτα δικαιολογημένη η κίνηση αυτή της Εκκλησίας τού Χριστού. Διότι απευθυνομένη σ ένα κόσμο ειδωλολατρικό, ήταν φυσικό να τού μιλήσει στη γλώσσα του και να δανεισθεί στοιχεία από τη ζωή του. Έτσι είχε ένα σημείο επαφής και άμεσης επικοινωνίας μαζί του. Βέβαια, όπως θα αποδείξουμε στη συνέχεια των άρθρων, στα «δάνεια» αυτά η Εκκλησία έδωκε ένα καινούργιο νόημα βαθύτερο και άγιο.

Εξ άλλου, στους πρώτους αιώνες τού Χριστιανισμού, όπως ορθώς επισημαίνει ο αείμνηστος πρωτοπρεσβύτερος Κωνσταντίνος Ν. Καλλίνικος στο αξιολογότατο και μνημειώδες έργο του «Ὁ Χριστιανικός ναός καί τά τελούμενα ἐν αὐτῷ», οι σοφοί και μεγάλοι διδάσκαλοι της Εκκλησίας, και ιδιαίτερα εκείνοι της Αλεξανδρινής Σχολής, υπογράμμιζαν ότι όλη η προχριστιανική σκέψη ήταν «σκιώδης προπαίδεια καί προπαρασκευή τῆς ἐπιφανείας τοῦ Λόγου». Και «ὅτι καί οἱ παρ᾿ ῞Ελλησι καί βαρβάροις μετά λόγου καί σκέψεως φιλοσοφήσαντες ὑπῆρξαν πρόδρομοι καί παιδαγωγοί εἰς Χριστόν»1. Το επιχείρημα τούτο των Χριστιανών απολογητών το οικειοποιήθηκε και η Χριστιανική ζωγραφική τέχνη, και έτσι «οἱ Χριστιανοί τεχνῖται ἠδύναντο καί ἔξω τῆς θεοπνεύστου Βίβλου νά ἀναζητοῦν τούς τύπους των». Και προσθέτει ο Κωνστ. Καλλίνικος· «Δέν λέγω βέβαια ὅτι τοῦτο ἔγινεν ἐπί μακρόν καί εἰς δόσιν πολλήν. ᾿Αλλ᾿ ἔγινεν».

Και προχωρεί αναφέροντας τέτοιες περιπτώσεις. Γράφει (μεταφέρουμε το κείμενό του στη δημοτική για την καλύτερη κατανόηση των γραφομένων του)· Η παράσταση τού Ορφέως ήταν βεβαίως παράσταση ειδωλολατρική. Αλλ’ ας μη λησμονούμε ότι ο μυθικός Ορφεύς ήταν, όπως διδάξαν οι εθνικοί ποιητές, εκείνος που κατέβηκε στά βασίλεια τού Άδου, για να ελευθερώσει από εκεί την αγαπημένη του σύζυγο Ευρυδίκη. Ποια λοιπόν άλλη εικόνα, παρατηρεί ο Καλλίνικος, θα ταίριαζε καλύτερα να στολίσει τις πρώτες Χριστιανικές νεκροπόλεις «πρός παραμυθητικωτάτην ὁμολογίαν τῆς ὑπό τοῦ Λυτρωτοῦ ἀπολυτρώσεως τῶν ἐν τοῖς τάφοις πεπεδημένων;». Ακόμη ο Ορφεύς, πάντα κατά τους εθνικούς ποιητές, «ἔκρουε τήν λύραν» και λιοντάρια, φίδια, αρνιά, σκύλοι, χελώνες, παγώνια, άψυχα δένδρα, βράχοι αναίσθητοι «ἐτιθασσεύοντο καί συνεκινοῦντο καταμαγευμένα, διά νά ἐκφράσουν ζωηρῶς τήν ἐξημερωτικήν δύναμιν τοῦ Εὐαγγελίου ἐπί τῶν ἀγρίων ἠθῶν».

Εκτός όμως από την παράσταση τού Ορφέως βρέθηκαν και άλλες ειδωλολατρικές παραστάσεις στα Χριστιανικά κοιμητήρια με έννοια υψηλότερη· π.χ. ο Ηρακλής, ο οποίος τρέφει τον δράκοντα με παπαρούνα (αφιόνι), συμβολίζει τον Χριστό, ο Οποίος «κατακοιμίζει τά μηχανήματα (= τα τεχνάσματα) τοῦ διαβόλου». Το δελφίνι, που μεταφέρει τις ψυχές στο νησί των μακάρων, είναι τύπος τού φιλανθρώπου Κυρίου, ο Οποίος οδηγεί τους πιστούς στη λαμπρότητα της άνω Ιερουσαλήμ. Ο Οδυσσέας, που διασχίζει το αγριεμένο πέλαγος δεμένος στον ιστό τού πλοίου από φόβο μήπως ελκυσθεί και αφανισθεί από τις Σειρήνες, είναι τύπος τού Χριστιανού, ο οποίος κρατεί γερά τον Σταυρό τού Χριστού και έχει υψωμένο σταθερά το βλέμμα της ψυχής στον ουρανό, εξαρτώντας όλες του τις ελπίδες από τον Κύριον τού ουρανού, για να μη γίνει «παρανάλωμα τῶν μαγγανειῶν (= μαγειών και γοητειών) τοῦ κόσμου».

Εκτός αυτών έχει βρεθεί χαραγμένος πάνω σε χριστιανικές σαρκοφάγους, αλλά και στη βάση Χριστιανικού αγίου Ποτηρίου, ανιστορημένος ο μύθος τού «Ἔρωτος καί τῆς Ψυχῆς», που έχει περιγράψει ο Ρωμαίος ρήτορας και φιλόσοφος Λούκιος Απουλήϊος (Lucius Apuleius, γεννήθηκε το 125 μ.Χ.), τον οποίον όμως δανείστηκε από ελληνικές παραδόσεις. Κατά τον μύθο «ἡ φιλοπεριέργεια, τό πάθος καί ἡ μετριοφροσύνη ἀπέσπασαν τήν φιλοπαίγμονα καί χρυσαλιδοειδῆ Ψυχήν ἀπό τοῦ θείου Ἔρωτος»· και η Αφροδίτη, που εκπροσωπεί την φιληδονία, αποστέλλει την Ψυχή στον Άδη, «ὅπου περιπίπτει εἰς βαθύν ὕπνον». Αλλ’ ο ουράνιος Έρως, οπλισμένος με το τόξο και την φαρέτρα του, σύμβολα της υπερτάτης τού Χριστού δυνάμεως, κατέρχεται μέχρι των τού Άδου βυθών, την αφυπνίζει και συζεί πλέον μαζί της «συμβίωσιν αἰώνιον».

Ωστόσο ο Κωνστ. Καλλίνικος διατυπώνει την επιφύλαξη «ὅτι ὁ τοιοῦτος τρόπος τοῦ βλέπειν δέν πρέπει καθ᾿ ὑπερβολήν νά χρησιμοποιῆται καί νά ἀναζητῇ κάποιος καί εἰς τάς ἁπλουστέρας, φέρ᾿ εἰπεῖν, τοῦ Καλοῦ Ποιμένος ἐξεικονίσεις Νομίους (= ποιμενικούς) Ἀπόλλωνας καί Ἑρμᾶς Κριοφόρους (= που κρατούν στους ώμους τους κριούς), διότι τοῦτο ὑπερβαίνει τήν πραγματικήν ἀλήθειαν»2.

Πέραν αυτού είναι πολύ αφελής ο ισχυρισμός των νεοπαγανιστών ότι μπορεί να υπάρξει έστω και η ελάχιστη σύγκριση μεταξύ τού παναγίου προσώπου τού Χριστού, τού ιστορικού προσώπου τού Θεανθρώπου Κυρίου, και των νεκρών ειδώλων, διότι «πάντες οἱ θεοί τῶν ἐθνῶν δαιμόνια» (Ψαλμ. 95, 5)· όλοι οι θεοί των ειδωλολατρών είναι δαιμόνια, ψεύτικα πλάσματα και επινοήματα της φαντασίας και τού διαβόλου. Ορθώς ο ιερός ερμηνευτής Ζιγαβηνός παρατηρεί· Δαιμόνια και «δαίμονας οἱ Ἕλληνες ὠνόμαζον τούς θεούς αὐτῶν ὡς δαήμονας καί ἐπιστήμονας τοῦ καλοῦ· ἡμεῖς δέ (οι Χριστιανοί) προσαγορεύομεν αὐτούς δαίμονας ὡς ἐπιστήμονας τοῦ κακοῦ».

Ο δε Ευσέβιος Καισαρείας λέγει ότι οι Έλληνες (= οι ειδωλολάτραι), ενώ θεωρητικώς χωρίζουν τους «αγαθούς» από τους «πονηρούς δαίμονας», στην πράξη συγχέουν «τα πάντα», λατρεύοντας «μόνας τάς πονηράς δυνάμεις». Αντίθετα η Χριστιανική διδαχή δεν γνωρίζει να ονομάζει «ἀγαθόν δαίμονα», αλλά όλους τους θεωρεί «πονηρούς». «Τάς δέ ἀστείας καί ἀγαθάς δυνάμεις», δηλαδή τις γεμάτες χάρη, θαυμάσιες, εξαίρετες και αγαθές δυνάμεις, που είναι δημιουργήματα τού Θεού, υστερούν όμως πάρα πολύ έναντι τού αγέννητου και δημιουργού τους Θεού, είναι δε και χωρισμένες από «τοῦ τῶν δαιμόνων μοχθηροῦ γένους», απαιτεί να μη τις ονομάζουμε «οὔτε θεούς οὔτε δαίμονας». Αλλά να τις ονομάζουμε «ἀγγέλους Θεοῦ καί πνεύματα λειτουργικά, δυνάμεις τε θείας καί ἀρχαγγέλους» και με άλλες επωνυμίες. Διότι η ετυμολογία της λέξεως «δαίμων» δεν προέρχεται, όπως νομίζουν οι Έλληνες, από το «δαήμων» και «επιστήμων», αλλά από το ρήμα «δειμαίνειν», που σημαίνει «φοβεῖσθαι καί ἐκφοβεῖν»3.

Γι αυτό και ο απόστολος Παύλος σαφώς διδάσκει ότι το «εἴδωλον» δεν είναι κάτι που εικονίζει πραγματικό θεό (βλ. Α΄ Κορ. ι΄ [10] 19). Επί πλέον ο Υιός και Λόγος τού Θεού, ο Κύριος Ιησούς, δεν έχει καμιά σχέση προς τον «Βελίαρ», τον σατανά και τις άτακτες ορδές του (βλ. Β΄ Κορ. στ΄ 15). Διότι ο ένας είναι ο Ήλιος της δικαιοσύνης, ο δε άλλος ο «ἄρχων» τού σκότους. Άλλωστε το ομολόγησε και αυτός ο διάβολος, διά στόματος των δύο δαιμονιζομένων των Γεργεσηνών, οι οποίοι εφώναξαν δυνατά και είπαν· Ποια σχέση υπάρχει μεταξύ ημών και σού, Ιησού υιέ τού Θεού; Ήλθες εδώ πρόωρα, πριν από τον καιρό της παγκοσμίου κρίσεως, για να μας βασανίσεις; (Ματθ. η΄ 28, 29). Κατά συνέπια δεν μπορεί να υπάρξει καμιά σχέση μεταξύ Χριστιανών και ειδωλολατρών ή ορθότερα δαιμονολατρών!...

Αλλά θα συνεχίσουμε, διότι δεν εξαντλήσαμε την παράγραφο αυτή.

1. Γιά τή διδασκαλία περί «σπερματικού λόγου» των Χριστιανών Απολογητών της πρώτης Εκκλησίας θα κάνουμε λόγο σε άλλο άρθρο.

2. Κωνστ. Ν. Καλλινίκου, Πρωτοπρεσβυτέρου, Ο Χριστιανικός ναός και τα τελούμενα εν αυτώ, έκδ. Εκθεσις Χριστιανικού Βιβλίου, Αθήναι 1958, έκδ. Β΄, σσ. 278-279.

3. Ευσεβίου Καισαρείας, Προπαρασκευής Ευαγγελικής, Βιβλ. Δ΄, κεφ. Ε΄, Ρύ 21, 2488έί.

13. Ο Χριστιανισμός δεν αντέγραψε την Ελληνική θρησκεία Β΄

Υποστηρίζουν οι νεοειδωλολάτρες ότι ο Χριστιανικός αρχιτεκτονικός ρυθμός της «βασιλικής» είναι αντιγραφή από την αρχαία ειδωλολατρική θρησκεία. Ας δούμε όμως πώς έχουν τα πράγματα.

Χριστιανικοί ναοί ως αυτούσιες οικοδομές άρχισαν να κτίζονται από τον 3ο μ.Χ. αιώνα. Το πιστοποιούν μαρτυρίες από τον Τερτυλλιανό1. Κατά τον Αίλιο Λαμπρίδιο (Aelius Lampridius), ένα από τους έξι συγγραφείς της «Historia Augusta», οι Χριστιανοί είχαν οικοδομήσει εκκλησία στη Ρώμη, στα χρόνια τού Αλεξάνδρου Σεβήρου (222-235), σε χώρο που χρησίμευε προηγουμένως ως καπηλειό, όπου μαζεύονταν στρατιώτες και μεθοκοπούσαν. Οι ειδωλολάτρες κάτοικοι διαμαρτυρήθηκαν στις αρχές, η Πολιτεία όμως έκλινε προς το μέρος των Χριστιανών και αποφάνθηκε ότι είναι προτιμότερο να λατρεύεται εκεί, «αδιάφορον πώς», ο Θεός, παρά να χρησιμεύει ο τόπος για μεθοκόπημα. Ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης, στον βίο τού αγίου Γρηγορίου επισκόπου Νεοκαισαρείας, τού θαυματουργού (213-270), αναφέρει ότι ο επίσκοπος Νεοκαισαρείας μάζεψε γύρω του, με τη βοήθεια τού Αγίου Πνεύματος, τόσο λαό, ώστε ξεκίνησε την κατασκευή ενός ναού με την πρόθυμη συμμετοχή όλων, τον προσωπικό τους κόπο και τις εισφορές τους. Προσθέτει δε ότι όταν είχε πια διαδοθεί παντού το κήρυγμα τού Ευαγγελίου και η πόλη και η ύπαιθρος είχαν μεταστραφεί στην Χριστιανική πίστη, όλοι σε κάθε τόπο τού Πόντου ύψωναν με προθυμία ναούς προσευχής στο όνομα τού Σωτήρος Χριστού2. Ο ιστορικός Ευσέβιος Καισαρείας διηγείται όσα συνέβησαν στον «οἶκον τῆς Ἐκκλησίας» της Αντιοχείας, από τον οποίον ο αιρεσιάρχης Παύλος ο Σαμοσατεύς δεν εννοούσε να αποχωρήσει, μέχρις ότου διώχτηκε από εκεί «μετά τῆς ἐσχάτης αἰσχύνης ὑπό τῆς κοσμικῆς ἀρχῆς»3. Εξ άλλου το «Ἐδεσσηνόν Χρονικόν» κάνει λόγο για την καταστροφή Χριστιανικών ναών το 292. Γενικώς δε «ναοί δεν ήσαν άγνωστοι ως αυτοτελή κτίρια επί των χρόνων των διωγμών»4.

Μετά τους διωγμούς, όταν πια ειρήνευσε η Εκκλησία τού Χριστού, οι Χριστιανοί άρχισαν να κτίζουν ναούς με δικούς τους ρυθμούς. Μετετράπηκαν μεν κάποιοι ειδωλικοί ναοί σε Χριστιανικούς, όπως π.χ. το Βαλανείον, το Τυχαίον, το Αφροδίσιον κλπ., αλλά τα παραδείγματα αυτά, που φανερώνουν απλή μετατροπή ερειπωμένων ιερών σε ιερά άλλης θρησκείας, ήσαν ελάχιστα. Και τούτο για να φανερώσουν με την ολιγότητα και σπανιότητά τους ότι «τό Χριστιανικόν πνεῦμα οὐδόλως εἱλκύετο ἀπό τούς ρυθμούς τῶν εἰδωλικῶν ναοδομιῶν, ὅσο κομψοί καί ἔντεχνοι καί ἄν ἦσαν», διότι και από τα αγάλματα που βρίσκονταν σ αυτούς, έσταζαν αίματα. Εξ άλλου οι τόποι εκείνοι «ἦσαν ἀκατάλληλοι πρός πλήρωσιν τῶν λατρευτικῶν ἀπαιτήσεων τοῦ Χριστιανισμοῦ, καθ᾿ ὅ (ήσαν) ἄστεγοι, στενόχωροι, πολλούς πλατυσμούς καί μεταρρυθμίσεις ἀπαιτοῦντες»5.

Γι’ αυτό ο Χριστιανισμός στράφηκε σε αρχιτεκτονικά σχήματα «κοσμικωτέρας μέν χρήσεως», αλλά πολύ προσφορότερα προς τον σκοπό της Εκκλησίας. Στράφηκε προς το μαυσωλείο και την Βασιλική, από τα οποία, αφού τροποποιήθηκαν καταλλήλως, «ἐξεκολάφθη τό πρῶτον καί ἀρχαιότερον εἶδος τοῦ Βυζαντινοῦ ρυθμοῦ», που χαρακτηρίζει την προ τού Ιουστινιανού ναοδομία.

Πριν κάνουμε λόγο γι’ αυτά, υπενθυμίζουμε όσα έγραψε ο Leclercq σε άρθρο με τίτλο «Byzantin art»· «Ἡ Κωνσταντινούπολις, κλειδί τῆς Εὐρώπης καί τῆς Ἀσίας, θά καταστῇ ἡ μισγάγγεια (=χαράδρα) τῶν δύο τεχνικῶν ρευμάτων, τοῦ Ἀνατολικοῦ καί τοῦ Ἑλληνικοῦ. Δέν ὀφείλεται μόνον εἰς τόν θρίαμβον τοῦ Χριστιανισμοῦ ἡ νέα τέχνη, ἀλλά καί εἰς τήν θεμελίωσιν τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ἀξίζει ἄρα νά καλῆται Βυζαντινή ἀπ᾿ αὐτῶν τῶν πρώτων της βημάτων, καίτοι οὔπω ὁλοσχερῶς διαμορφωθεῖσα καί ἐκβυζαντινισθεῖσα. Ἡ Κωνσταντινούπολις ἀπό τεχνικῆς ἀπόψεως δέν εἶναι Νέα Ρώμη, δέν ἀντιγράφει τήν παλαιάν· ἀλλ’ εἶναι τι αὐτούσιον καί πρωτότυπον. Ἡ βασιλική, ἡ κυκλοτερής οἰκοδομή, ἡ θολωτή βασιλική, ἡ σταυρωτή τε καί θολωτή βασιλική, πάντα ταῦτα τυγχάνουσιν αὐτόχθονα τῆς Μ. Ἀσίας γεννήματα»6.

Το μαυσωλείο, έχοντας σχήμα στρογγυλό και χρησιμοποιούμενο για τον ενταφιασμό επισήμων εθνικών της Ρώμης, το μιμήθηκε ο Χριστιανισμός για να φιλοτεχνήσει τα μεγάλα βαπτιστήρια. Σ αυτά προσερχόταν ο απόγονος τού παλαιού Αδάμ, για να θάψει τον παλαιόν άνθρωπο και να εξαναστεί σε νέα ζωή. Το κοσμικό μαυσωλείο επίσης το μιμήθηκε ο Χριστιανισμός στην κατασκευή των τρουλλωτών, θολωτών και κυκλοειδών μαρτυρίων, τα οποία ανύψωνε ως επιμνημόσυνες στήλες πάνω από τους τάφους των μαρτύρων, για να διαιωνίσει τη μνήμη όσων θυσιάστηκαν για τον Σωτήρα Χριστόν. Με τέτοιο ρυθμό κτίστηκαν τα δύο Βαπτιστήρια στη Ραβέννα και ιδιαίτερα ο ναός τού αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου (400 μ.Χ.) στη Θεσσαλονίκη, η Ροτόντα, «κυκλοτερής, θολοσκέπαστος, μέ ἱερόν βῆμα προεξέχον, μέ ἀρχαιότατα μωσαϊκά στρατηλατῶν καί μαρτύρων ἐν στάσει προσευχομένων ἐπί τοῦ θόλου, τό ἄριστον τοῦ κυκλικοῦ ρυθμοῦ ἀπομεινάριον»7.

Ένας αξιοθαύμαστος και εκπληκτικός ναός ήρθε στο φως με τις ανασκαφές του 1930 , που ονομάζονταν «Μαρτύριο» (από το μαρτύριο της Σελεύκειας) και ήταν πιθανότατα η Μητρόπολη της Αντιόχειας , πλήρης ψηφιδωτών και με θέματα από το ζωικό βασίλειο,. (Ch. Kondoleon)

Η βασιλική ήταν κτίριο επίμηκες, υπόστεγο και παραλληλεπίπεδο, περιοριζόμενο από κίονες, σύμφωνα με τον «δρομικόν ρυθμόν» και ανοιγόμενον από μπροστά σε ανοιχτή αυλή (το αίθριον), κατέληγε στό πίσω μέρος σε ημικυκλική κόγχη (το βήμα). Το είδος αυτό τού κτιρίου χρησιμοποίησε πρώτος ο «ἄρχων βασιλεύς» στην πόλη των Αθηνών για δικαστικούς σκοπούς, κατόπιν οι Ρωμαίοι για υποθέσεις δικαστικές και εμπορικές, αργότερα δε ο Χριστιανισμός, διότι, προσωρινά τουλάχιστον, βρήκε σ αυτό ό,τι ζητούσε. Χρησιμοποίησε όμως τη βασιλική, αφού έκανε ορισμένες μετατροπές.

Έτσι, εκεί όπου προηγουμένως υπήρχε το δικαστικό βήμα, η Εκκλησία τού Χριστού έστησε το θυσιαστήριο, ώστε τα τελούμενα να είναι εύκολα ορατά από όλους. Το αίθριον το μετέβαλε σε νάρθηκα, που τον καθόρισε ως τόπον όσων δεν είχαν ακόμη βαπτισθεί ή όσων ανήκαν στην τάξη των «ἐκπεσόντων». Ο χώρος μεταξύ τού αιθρίου και τού βήματος απετέλεσε το καθολικό, τού οποίου οι από τα δεξιά και τα αριστερά στοές απετέλεσαν τα δύο κλίτη. Έτσι η τριπλή διαίρεση τού Ιουδαϊκού ναού των Ιεροσολύμων σε αυλή, άγια και άγια αγίων επανελήφθη και στην Εκκλησία τού Χριστού. Στο Χριστιανικό ναό κατηχούμενοι, πιστοί και κλήρος «διά τῆς ἰδιαιτέρας αὐτῶν θέσεως ἐφανέρωναν τήν ἐγγυτέραν ἤ ἀπωτέραν συγγένειαν πρός τήν νέαν πίστιν». Στο άγιο βήμα τοποθετήθηκαν οι θρόνοι των κληρικών, μεταξύ των οποίων προεξείχε ο επισκοπικός. Στον κυρίως ναό τοποθετήθηκε ο άμβωνας και τα καθίσματα των πιστών. Στη γύρω δε από τον ναό αυλή κτίστηκαν σχολές, βαπτιστήρια, βιβλιοθήκες κλπ. Έτσι η στενόμακρη βασιλική, που έμοιαζε με μεγάλο πλοίο,8 είχε το ιερότερο μέρος της, σαν άλλη πρώρα, εστραμμένο προς ανατολάς, ώστε όσοι βρίσκονται στο πλοίο να ατενίζουν ως προς φάρον προς το φυσικό φως, το «ἔμβλημα τοῦ νοητοῦ Ἡλίου τῆς δικαιοσύνης», τού Σωτήρος Χριστού, τού οποίου η γέννηση ανέτειλε «τό φῶς τό τῆς γνώσεως»9.

Λεπτομερή και διεξοδική περιγραφή βασιλικής μας παρέδωσε ο ιστορικός Ευσέβιος Καισαρείας, εκθέτοντας τα τού ναού της Τύρου, τον οποίον έκτισε ο επίσκοπος Παυλίνος10.

Δείγματα ναών ρυθμού βασιλικής υπάρχουν πολλά. Αναφέρουμε μόνο τον ναό της Γεννήσεως στη Βηθλεέμ, κτίσμα της αγίας Ελένης, που ανακαίνισε κατόπιν ο Ιουστινιανός, την Ωρσιανή βασιλική της Ραβέννας (396), τον ναό τού αγίου μεγαλομάρτυρος Δημητρίου στη Θεσσαλονίκη (510) με τα διπλά κλίτη και ευρύχωρους υπερώους γυναικωνίτες, τον ναό της Αχειροποιήτου (αρχές 5ου αι.) πάλι στη Θεσσαλονίκη, και τον ναό της Ι. Μονής Αγίας Αικατερίνης στο Σινά.

Για τον μοναδικό βυζαντινό ρυθμό, που εξεπήγασε από το λαμπρό και μεγαλόπρεπο καλλιτέχνημα της Αγίας Σοφίας της Κωνσταντινουπόλεως και καλλιεργήθηκε σε καθαρά Χριστιανικό έδαφος και εξυπηρέτησε χριστιανικές ανάγκες, δεν υπάρχει λόγος να επιμείνουμε.

Στο επόμενο θα κάνουμε λόγο για κάποια άλλα δήθεν δάνεια τού Χριστιανισμού από την ειδωλολατρία.

2. Γρηγορίου Νύσσης, Εις τον βίον τού αγίου Γρηγορίου τού Θαυματουργού PG 46, 924Β· 944ΑΒ

3. Ευσεβίου Καισαρείας, Εκκλησιαστικής Ιστορίας Βιβλ. Ζ΄, κεφ. 30 PG 20, 717Α-720Α

4. Κωνστ. Καλλινίκου, Πρωτοπρεσβυτέρου, Ο Χριστιανικός ναός και τα τελούμενα εν αυτώ, σελ. 34

8. βλ. Διαταγαί των αγίων Αποστόλων, Βιβλ. ΙΙ, κεφ. 57 PG 1, 724C

10. Ευσεβίου Καισαρείας, Εκκλησιαστικής Ιστορίας Βιβλ. Χ, κεφ. δ΄ PG 20, 848 εξ.

14. Ο Χριστιανισμός δεν αντέγραψε την Ελληνική θρησκεία Γ΄

Όταν η ειδωλολατρία κατέρρευσε, άφησε, όπως έγραψαν πολύ επιτυχημένα, τα σκεύη και τα λάφυρά της στον ισχυρότερό της, δηλαδή τον Χριστιανισμό. Και η Εκκλησία τού Χριστού, που σέβεται την ανθρώπινη φύση και έχει ως στόχο την ανακαίνιση και τον αγιασμό της, δεν παρέλειψε την καλλιέργεια της σκέψεως και τού στοχασμού τού ανθρώπου, ούτε παραθεώρησε τή δύναμη των αισθήσεων. Γι’ αυτό από τον πρώτο κιόλας αιώνα αναζήτησε στο ωραίο ευγενικές ωθήσεις και ανατάσεις. Έτσι στην ασφυκτική και σκοτεινή ατμόσφαιρα των κατακομβών συναντούμε τα πρώτα ψελλίσματα της αγιογραφίας (στην υπόγεια Ρώμη, στην Κυρηναϊκή), αργότερα δε στις νεκροπόλεις της Αλεξανδρείας. Ο Χριστιανισμός απέδειξε την εκτίμηση που απέδωσε ευθύς εξ αρχής στην εικόνα, με το ότι και σ αυτούς ακόμη τους φοβερούς διωγμούς βρήκε τρόπο να την καλλιεργεί.

Αλλ’ οι ζωγράφοι, που στόλιζαν τους τοίχους και τα αρκοσόλια των νεκροθηκών των κατακομβών είχαν μαθητεύσει στην εθνική τέχνη. Γι’ αυτό ζωγραφίζουν φυλλώματα, κλήματα, ψαράδες, καρπούς, θεριστές, τρυγητές, εικόνες γεμάτες χάρη, παρμένες από τον αγροτικό βίο. Ωστόσο, αν και η συγγένειά τους προς ελληνορωμαϊκά πρότυπα είναι εμφανής, οι δειλές εκείνες απαρχές της Χριστιανικής ζωγραφικής, παρ’ όλο ότι δεν παριστούν κάτι το εξωτερικώς Χριστιανικό, όταν μελετηθούν βαθύτερα φανερώνουν εργασία που γίνεται με πολλή μελέτη, προσοχή και δοκιμή. Διότι οι παραστάσεις αυτές δεν παρουσιάζουν τίποτε τα ακάθαρτο, το γυμνό και προκλητικό. Ενώ οι σύγχρονές τους τοιχογραφίες, π.χ. της Πομπηίας, είναι γεμάτες από άσεμνες σκηνές, που δικαιολογούν τα όσα γράφει ο απόστολος Παύλος στους στίχους 24-32 τού πρώτου κεφαλαίου της προς Ρωμαίους Επιστολής του, οι Χριστιανοί ζωγράφοι απορρίπτουν ό,τι είναι χυδαίο και κρατούν μόνο ό,τι είναι σεμνό και σύμφωνο με τη σωφροσύνη. Αλλά και κάτι άλλο· ενώ οι στολισμοί αυτοί για τον ειδωλολάτρη είναι κάτι το βουβό, το οποίο ευχαριστεί μόνο την όραση, στους νεκρικούς εκείνους υπόγειους χώρους αρχίζουν σιγά-σιγά να μιλούν γλώσσα, που μέχρι τότε ήταν άγνωστη και μυστηριώδης. Γλώσσα, την οποία κατανοούν μόνο όσοι έγιναν μέλη τού σώματος τού Χριστού διά τού αγίου Βαπτίσματος και σφραγίσθηκαν με τη σφραγίδα τού Αγίου Πνεύματος.

Έτσι, ενώ η τέχνη των ειδωλολατρών υπηρετούσε την τέχνη για την τέχνη, ο Χριστιανικός χρωστήρας καθιστούσε την τέχνη υπηρέτρια τού αγιασμού. Ο εθνικός ζωγράφος εικόνιζε σάρκα, αίμα, φύση... Ο Χριστιανός με λίγες ελαφρές γραμμές ανάγει τον νου τού μέλους της Εκκλησίας από τα φθαρτά και τα πρόσκαιρα στα άφθαρτα και αιώνια. Ο ειδωλολάτρης έβλεπε άμπελο, κλήματα· για τον Χριστιανό όμως αυτά τού υπενθύμιζαν τον Σωτήρα Χριστόν, την Αληθινή άμπελο, της οποίας κάθε Χριστιανός είναι το κλήμα. Ο ειδωλολάτρης έβλεπε βοσκό να παίζει φλογέρα δίπλα από το κοπάδι του, ή ψαρά ν ανασύρει ψάρι με το αγκίστρι του ή γεωργό να θερίζει. Για τον Χριστιανό όμως ο βοσκός εκείνος τού υπενθύμιζε τον Καλό Ποιμένα, ο οποίος θυσιάζεται για τα πρόβατά του - τα μέλη της Εκκλησίας. Τού υπενθύμιζε το Ψαλμικό «Κύριος ποιμαίνει με, καί οὐδέν με ὑστερήσει...» (Ψαλμ. κβ΄ [22] 1). Ιδιαίτερα η απεικόνιση τού μυθικού Ορφέως, που κάθεται πάνω σε βράχο, φορώντας χλαμύδα και «φρύγιον πίλον», και ο οποίος κρούει τη λύρα του μέσα σ ένα βουκολικό τοπίο περιστοιχιζόμενος από ζώα που ακούνε τη μελωδία της μουσικής του, έφερνε στη μνήμη των Χριστιανών τον Καλό Ποιμένα. Η απεικόνιση τού Ορφέως για τους Χριστιανούς ήταν σύμβολο τού απολυτρωτικού και διδακτικού έργου τού Σωτήρος Χριστού. Έτσι στο κοιμητήριο της αγίας Δομιτίλλης, όπως και σ εκείνο τού αγίου Καλλίστου συναντούμε απεικόνιση τού Ορφέως΄υπό την μορφή τού Καλού Ποιμένος με πρόβατα και περιστέρια. Στο κοιμητήριο των αγίων Μαρκελλίνου και Πέτρου ο Ορφεύς περιστοιχίζεται από έξι πρόβατα. Στο δε κοιμητήριο της Πρίσκιλλας ο Ορφεύς κάθεται στο μέσο τού ποιμνίου του. Εξ άλλου ο ψαράς υπενθύμιζε στο Χριστιανό Εκείνον, ο Οποίος αλιεύει με το δίκτυ τού Ευαγγελίου λογικούς ανθρώπους. Ο γεωργός τού υπενθύμιζε τον Δίκαιο Κριτή, ο οποίος κρατεί στο χέρι του το φτυάρι, που λιχνίζει. Με άλλα λόγια η δίκαιη κρίση του είναι έτοιμη να τεθεί σε ενέργεια και να καθαρίσει τελείως το αλώνι του, δηλαδή ολόκληρη την οικουμένη (βλ. Ματθ. γ΄ 12).

Είναι πάμπολλα τα παραδείγματα που δείχνουν ότι το πρώτο βήμα της Χριστιανικής τέχνης για την απαλλαγή της από τις παραδόσεις της ειδωλολατρίας, είναι ο συμβολισμός και η αναγωγή. Στο κοιμητήριο των αγίων Πέτρου και Μαρκελλίνου στή Ρώμη απεικονίζεται συμπόσιο με χρώμα καθ’ αυτό κοσμικό. Όμως, αν αναγνωσθούν οι επιγραφές, που συνοδεύουν την εικόνα· Irene, da mihi calda (=Ειρήνη, δως μου νερό ζεστό)· Agape, misce mihi vinum (=Αγάπη, κέρασέ με κρασί) θα γίνει κατανοητό ότι η εικόνα περικλείει έννοια μυστική, η οποία υπαινίσσεται τις πνευματικές απολαύσεις των μελών της Εκκλησίας. Επίσης το κήτος στην ιστορία τού Ιωνά παριστάνεται με θαλάσσιο τέρας, που έχει αυτιά, μακρύ λαιμό, μακροτάτη ουρά· βλέποντάς το έρχεται στο νου σου ο μύθος της Ανδρομέδας. Ωστόσο με την παράσταση αυτή ο Χριστιανός ζωγράφος θέλει να υποδηλώσει, όσο το δυνατόν ρεαλιστικότερα, τον αρχέκακο δράκοντα, τον πάγκακο διάβολο, αδιαφορώντας αν παρεκκλίνει από την ιστορική αλήθεια.

Αλλά θα συνεχίσουμε, διότι δεν τελειώσαμε με την παράγραφο αυτή.

15. Ο Χριστιανισμός δεν αντέγραψε την Ελληνική θρησκεία Δ΄

Για τις συμβολικές παραστάσεις της Χριστιανικής τέχνης μιλούν οι αρχαιότατοι εκκλησιαστικοί συγγραφείς Τερτυλλιανός και Κλήμης ο Αλεξανδρεύς. Ο πρώτος, όπως αναφέραμε σε προηγούμενο άρθρο, κάνει λόγο για τη γλυπτή παράσταση τού Καλού Ποιμένος σε άγια Ποτήρια. Ο δεύτερος παρατηρεί ότι τα κατάλληλα για Χριστιανούς συμβολικά χαράγματα πάνω σε δακτυλίδια και σφραγίδες είναι· Περιστέρι ή ψάρι ή πλοίο που ουρανοδρομεί ή μουσική λύρα ή ναυτική άγκυρα ή πρόσωπο που ψαρεύει, υπενθυμίζοντάς μας τους Αποστόλους και τα παιδιά που ανασύρουμε από τα νερά. Στον ύμνο του ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς προς τον Χριστόν λέγει· «Σῶτερ Ἰησοῦ, ποιμήν, ἀροτήρ (=ζευγά), οἴαξ (τιμόνι), στόμιον, πτερόν οὐράνιον, παναγνοῦς (=παναγίας) ποίμνης· ἁλιεῦ μερόπων (=ανθρώπων), τῶν σῳζομένων, πελάγους κακίας, ἰχθῦς ἁγνούς κύματος ἐχθροῦ, γλυκερῇ ζωῇ δελεάζων· ἡγοῦ, προβάτων λογικῶν ποιμήν»1.

Στα μεταγενέστερα χρόνια οι συμβολισμοί πληθαίνουν. Έτσι έχουμε στη βυζαντινή αγιογραφία την «Ἑτοιμασία τοῦ θρόνου», το «Τετράμορφο», «τάς ζώων μορφάς καί σχημάτων ἄλλων ἰδέας», διά των οποίων στολίστηκε επί Βασιλείου Μακεδόνος με πολύμορφες ψηφίδες το δάπεδο της Νέας Μεγάλης Εκκλησίας κλπ.2.

Παρόμοια σύμβολα μπορούσε να συναντήσει κανείς και στο ναό της Αγίας Σοφίας Κωνσταντινουπόλεως, όπως π.χ. κέρας γεμάτο καρπούς, καλάθια, κοφίνια, φύλλα, κλώσσα καθισμένη με τους νεοσσούς κάτω από τα φτερά της κ.ά.3.

Αλλά σύμβολα είναι το Α και το Ω, που υπενθυμίζουν το λόγο της Αποκαλύψεως κβ΄ (22) 13 και αναφέρονται στην αϊδιότητα και θεότητα τού Κυρίου Ιησού. Επίσης διάφορα άνθη, μεμονωμένα ή σε ανθοδέσμες. Στην είσοδο π.χ. τού κοιμητηρίου της αγίας Αγνής ζωγραφίζονται «ἐρωτιδεῖς», που φέρουν στους ώμους τους κάνιστρα με λουλούδια για να τα σκορπίσουν στους τάφους των αγίων. Η δάφνη π.χ. συμβολίζει τη μαρτυρική δόξα, το δε ίον την παρθενική αγνότητα, γι’ αυτό και στην αγιογραφία ο άγγελος το προσφέρει στην Αειπάρθενο κατά τον Ευαγγελισμό. Ωστόσο το ρόδο δεν το συναντούμε, διότι ήταν αφιερωμένο στην Αφροδίτη. Το συναντούμε μετά από αιώνες, αλλά εκχριστιανισμένο ως το «Ρόδον τό ἀμάραντον». Ο βάτραχος κοσμούσε Χριστιανικές λυχνίες, διότι οι διάφορες μεταμορφώσεις του συμβόλιζαν την από τα γήϊνα στα ουράνια Χριστιανική τελείωση. Το ελάφι, που πίνει νερό, συμβόλιζε τους εξ εθνών Χριστιανούς, που σπεύδουν να ξεδιψάσουν στα νάματα τού Ευαγγελίου. Ο ιχθύς, τού οποίου τα αρχικά γράμματα των λέξεων Ιησούς, Χριστός, Θεού, Υιός, Σωτήρ, αναπαριστούσαν τον Αρχηγό και Τελειωτή της πίστεως σε όλο το πλήρωμα της θεότητος. Είχε όμως και πολλούς άλλους συμβολισμούς. Το λιοντάρι, που κατά την πίστη τού λαού κοιμάται με ανοικτά μάτια, συμβολίζει τον Σωτήρα, που αν και κλείστηκε στον τάφο, δεν έδυσε ούτε υπέστη σκοτασμό. Η λύρα στα χέρια τού Ορφέως (Χριστού) συμβολίζει την ελκυστική δύναμη τού Ευαγγελίου. Ο όφις άλλοτε συμβολίζει τη δύναμη τού πονηρού και άλλοτε το χάλκινο φίδι, που ύψωσε ο Μωϋσής στην έρημο, προτυπώνοντας το σταυρικό πάθος τού Σωτήρος. Ο αλέκτωρ (κόκορας) συμβολίζει τη Χριστιανική εγρήγορση· ενώ δύο αλέκτορες μαχόμενοι συμβολίζουν την πάλη κατά των σαρκικών επιθυμιών. Το χέρι, που προβάλλει από τα νέφη, υποδηλώνει τον «φύσει ἀπερίγραπτον Θεόν».

Παραλείπουμε το σπουδαίο και κατ’ εξοχήν σύμβολο, τον Σταυρό, που αποτελεί το σφραγιστήριο σημείο των Χριστιανών, αλλά και το κατ’ εξοχήν διακοσμητικό σύμβολο. Και ενώ στον προχριστιανικό κόσμο ήταν όργανο σκληρότατο και αποτρόπαιο, που έκανε τους ανθρώπους να φρικιούν και μόνο στο αντίκρισμα ή το άκουσμά του, μετά το πάθος τού Κυρίου έγινε σημείο ομολογίας της Χριστιανικής ιδιότητος και καλλωπίζει τα πάντα μέσα στην Εκκλησία4.

Αλλά το θέμα με τα δήθεν δάνεια τού Χριστιανισμού από τους ειδωλολάτρες θα το ολοκληρώσουμε στο επόμενο.

1. Κλήμ. Αλεξανδρέως, Παιδαγωγός Βιβλ. ΙΙΙ, κεφ. 11 και Υμνος τού Σωτήρος Χριστού, ΡG 8, 633Α· 681C.

2. Βιβλ. Φωτίου, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, Εκφρασις τοίς εν τοίς βασιλείοις νέας εκκλησίας της υπεραγίας Θεοτόκου ΡG 102, 569Β.

3. Βλ. περισσότερα εις Κωνστ. Καλλινίκου, Ο Χριστιανικός ναός και τα τελούμενα εν αυτώ, σσ. 253-257.

4. Βλ. περισσότερα εις Κωνστ. Καλλινίκου, ό.π., σσ. 258-274.

16. Ο Χριστιανισμός δεν αντέγραψε την Ελληνική θρησκεία Ε΄

Επειδή οι νεοειδωλολάτρες επιμένουν ότι ο Χριστιανισμός παρέλαβε από τον εθνισμό και τα δακτυλίδια τού γάμου, σημειώνουμε τούτο. Πράγματι· ο Τερτυλλιανός αναφέρει ότι οι εθνικοί χρησιμοποιούσαν δακτυλίδια, η χρήση τους όμως δεν είχε καμιά σχέση με τη λατρεία των ειδώλων1. Από τους εθνικούς παρέλαβαν τη χρήση δακτυλιδιών οι Ιουδαίοι και από αυτούς οι Χριστιανοί. Ήδη ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς (160-220) μας πληροφορεί ότι στις ημέρες του ο «δακτύλιος» δεν εδίδετο στις γυναίκες για στολίδι, «ἀλλ᾽ εἰς τό ἀποσημαίνεσθαι τά οἴκοι φυλακῆς ἄξια, διά τήν ἐπιμέλειαν τῆς οἰκουρίας»2. Το δακτυλίδι χρησίμευε κατ᾽ αρχάς ως σφραγίδα. Ο άνδρας λοιπόν έδινε από την πρώτη ημέρα των γάμων του στη σύζυγό του τη σφραγίδα του, για να σφραγίζει όσα αφορούσαν την «οἰκιακήν ἐπιμέλειαν». Με τον τρόπο αυτό την αναγνώριζε ως αντιπρόσωπό του και κυβερνήτη τού οίκου τους, της οικογενειακής τους εστίας. Αργότερα δόθηκαν από την Εκκλησία στο δακτυλίδι και άλλοι συμβολισμοί3.

Κλείνοντας με την παράγραφο ότι στον Χριστιανισμό συναντούμε στοιχεία πολιτιστικά και λατρευτικά που υπήρχαν στον εθνικό κόσμο, σημειώνουμε ότι τούτο ήταν μέχρις ενός σημείου φυσικό. Διότι οι Χριστιανοί, και μάλιστα όσοι προέρχονταν από τα ειδωλολατρικά λαϊκά στρώματα, δεν μπορούσαν να αποβάλουν εύκολα κάτι τέτοιες συνήθειες, οι οποίες όμως, και αυτό το τονίζουμε, δεν επηρέαζαν καθόλου την ουσία της διδασκαλίας της Εκκλησίας. Γι’ αυτό και με το πέρασμα τού χρόνου έχασαν το πρωταρχικό τους νόημα και απέκτησαν καινούργιο, μέσα στην όλη λειτουργική ατμόσφαιρα και στο λειτουργικό ήθος της Εκκλησίας τού Χριστού. Άλλωστε αποφάσεις Οικουμενικών και Τοπικών Συνόδων, αλλά και Κανόνες Πατέρων της Εκκλησίας επιτιμούν όσους συμμετέχουν σε χορούς και εορτασμούς με ειδωλολάτρες, στο άναμμα πυρών από επίδραση εθνική, στην προσφορά θυμιάματος, στη γεύση ειδωλοθύτων κλπ.

Και τώρα προχωρούμε στο άλλο επιχείρημα των νεοειδωλολατρών, σύμφωνα με το οποίο ο Χριστιανισμός δανείστηκε δήθεν στοιχεία θεολογικά, κοσμολογικά, λειτουργικά τού Δωδεκαθέου. Σ’ αυτό απαντούμε·

Το ότι πάλι υπάρχουν κάποια στοιχεία αρχεγόνων θρησκειών, άρα και τού δωδεκαθέου, που φαίνονται ότι συμπίπτουν με στοιχεία σχετικά με την περί δημιουργίας τού κόσμου, τού κατακλυσμού κλπ. όπως τα διδάσκει η Εκκλησία τού Χριστού, αυτό δεν σημαίνει δάνειο τού Χριστιανισμού από την ειδωλολατρία. Οι διαφορές και οι ομοιότητες στις διηγήσεις της Π. Διαθήκης και των ειδωλολατρών περί δημιουργίας τού κόσμου, περί κατακλυσμού όπως π.χ. το έπος τού Γιλγκαμές ή ο κατακλυσμός τού Δευκαλίωνος κλπ. δεν σημαίνει ότι η Π. Διαθήκη αντιγράφει τις ειδωλολατρικές διηγήσεις. Απλούστατα όλες αυτές προέρχονται από πανάρχαια κοινή παράδοση, η οποία ιστορεί αληθινό γεγονός και προέρχεται από την περιοχή της Χαλδαίας, δηλαδή από τη χώρα καταγωγής τού Αβραάμ. Και εις μεν την Π. Διαθήκη η κοινή αυτή παράδοση διατηρήθηκε ανόθευτη και καθαρή, στην δε Βαβυλωνιακή διήγηση ή σε άλλες διηγήσεις αναμείχθηκε και παραμορφώθηκε από άφθονα μυθικά και εντυπωσιακά στοιχεία4.

Γενικά «αρχέγονες πανανθρώπινες μνήμες κατεγράφησαν από τους λαούς αναλόγως προς την παιδεία και τους στόχους τους (...). Οι αρχαϊκές πανανθρώπινες προσδοκίες περιγράφηκαν από τους λαούς ανάλογα και με τα πάθη των ανθρώπων». Και ενώ «ο Μωϋσής, έχοντας τον φωτισμό τού Αγίου Πνεύματος περίγραψε τις πανανθρώπινες αρχαίες μνήμες με τρόπο αγιοπνευματικό, Χριστοκεντρικό, στις εξωπαλαιοδιαθηκικές θεογονίες ο διάβολος και οι δαίμονές του σφετερίζονται την θεία εξουσία και παρουσιάζονται να χειρίζονται τις τύχες τού κόσμου με τις μορφές τού Δία ή τού Όσιρι κλπ.». Άλλωστε όπως υποστηρίζει ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας και όλοι οι θεοφώτιστοι Πατέρες της Εκκλησίας μας «πρώτος έγραψε για τα θέματα αυτά ο Μωϋσής (τον 15ο π.Χ. αιώνα), οι δε Ελληνες έγραψαν πολύ μεταγενέστερα (ο Όμηρος τον 8ο π.Χ. αιώνα)»5.

Επίσης δεν μπορεί να γίνει κανένας λόγος περί συγκρίσεως των εθνικών μυστηρίων και θυσιών με τη λογική λατρεία και τα μυστήρια της Εκκλησίας τού Χριστού, μάλιστα δε με την αναίμακτη θυσία της θ. Ευχαριστίας, που προσφέρει η Εκκλησία σε κάθε θ. Λειτουργία. Άβυσσος και χάσμα μέγα χωρίζει τις ειδωλολατρικές αιματηρές θυσίες - εκατόμβες αλόγων ζώων - με την «ἅπαξ προσφερθεῖσαν» σταυρική θυσίαν τού Σωτήρος Χριστού υπέρ των αμαρτιών όλων των ανθρώπων - όσων έζησαν προ Χριστού, όσων ζούσαν τότε και όσων θα ζήσουν μέχρι τα τέλη τού παρόντος αιώνος. Τη θυσία αυτή εικονίζει «η λογική και αναίμακτη λατρεία» που «προσφέρομεν»6 στον Κύριο, όταν τελούμε το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας.

Ούτε πάλι μπορεί να συγκριθεί ο Ναός τού Σολομώντος με το θυσιαστήριό του ή όποιος άλλος ειδωλολατρικός ναός με τον Χριστιανικό Ναό και τα όσα τελούνται σ αυτόν. Άλλωστε η μυθοποιία των εθνικών ποιητών, αλλά και οι σκιώδεις προκηρύξεις των προφητών της Π. Διαθήκης, η ιερατική στολή των ιερέων και τού Αρχιερέως, η περιτομή και γενικώς όσα είχαν διαταχθεί από τον Μωυσή ήσαν απλώς τύποι, σκιές, σύμβολα και εξαγγελίες των όσων έμελλαν να συμβούν στον Κύριον ημών Ιησούν Χριστό, σ’ όσους επρόκειτο να πιστέψουν σ’ Αυτόν, αλλά και όσων επρόκειτο να εργασθεί ο Κύριος Ιησούς7.

Εξ άλλου αποδεικνύεται και εδώ πανηγυρικώς η πονηρία των παγκάκων δαιμόνων, όπως παρατηρεί ο άγιος Ιουστίνος, ο οποίος γράφει· Επειδή οι φαύλοι δαίμονες άκουσαν ότι διά των προφητών κηρύσσεται ότι θα έλθει ο Χριστός και ότι οι ασεβείς θα τιμωρηθούν «διά πυρός», προσπάθησαν να μιμηθούν όλα αυτά για να οδηγήσουν γρηγορότερα και ασφαλέστερα τους ανθρώπους στον αιώνιο θάνατο. Έτσι οι πονηροί δαίμονες διδάξαν τους ειδωλολάτρες να μιμηθούν στα μυστήρια τού Μίθρα τον Ιησούν, ο οποίος κατά τη νύκτα τού Μυστικού Δείπνου, αφού πήρε στα άγια χέρια Του «ἄρτον» και αφού ευχαρίστησε τον Θεό Πατέρα έδωκε στους Μαθητές του λέγοντας· «Αυτό που σάς δίνω να φάγετε είναι το σώμα μου, το οποίον ύστερα από λίγο παραδίδεται για να σταυρωθεί υπέρ της δικής σας σωτηρίας. Να πράττετε τούτο συνεχώς...» (Λουκ. κβ΄ [22] 19) και (Α΄ Κορ. ια΄ [11] 23). Γι’ αυτό και στις τελετές εκείνων που εμυούντο στα μυστήρια τού Μίθρα προσέφεραν «ἄρτον καί ποτήριον ὕδατος»8.

Μήπως όμως και σήμερα οι μάγοι, οι μάγισσες και οι κάθε λογής όμοιοί τους αγύρτες δεν χρησιμοποιούν σταυρούς, εικόνες, θυμίαμα, λόγια και φράσεις από την Αγία Γραφή ή τη λειτουργία της Εκκλησίας μας για να εξαπατήσουν τους αφελείς; Μήπως και αυτοί ακόμη οι σατανιστές δεν πίνουν αίμα ζώων ή ανθρώπων στις μυήσεις τους, μιμούμενοι, όπως νομίζουν, οι δύστυχοι το μυστήριο της Θ. Κοινωνίας;

Αλλ’ οι μεν Χριστιανοί κοινωνούντες αξίως με μετάνοια και συντριβή «σῶμα καί αἷμα Χριστοῦ» γίνονται «θεοφόροι» και «Χριστοφόροι» και «ἐξέρχονται τοῦ Μυστηρίου ὡς λέοντες πῦρ πνέοντες» κατά των αοράτων εχθρών, κατά την φράση τού ιερού Χρυσοστόμου· οι δε ειδωλολάτρες και σατανολάτρες «εξέρχονται» από τα δικά τους δαιμονοδίδακτα μυστήρια... δαιμονοφόροι και δαιμονοκρατούμενοι έτοιμοι να ενεργήσουν κατά τις εντολές των παγκάκων δαιμόνων τα σκοτεινά έργα τους κατά των ανθρώπων και της κοινωνίας9.

2. Κλήμεντος Αλεξανδρέως, Παιδαγωγός Βιβλ.ΙΙΙ κεφ.11 ΡG 8, 632Α.

3. Βλ. περισσότερα εις Συμεών Θεσσαλονίκης, Περί τού τιμίου νομίμου γάμου, κεφ. 276-279, ΡG 155, 505-509.

4. Περισσότερα, ειδικότερα για τον κατακλυσμό, βλέπε εις· Νικ. Π. Βασιλειάδη Αρχαιολογία και Αγία Γραφή, εκδ. «Ο Σωτήρ», Αθήναι 19993, σελ. 35-37.

5. Νεο-ειδωλολατρικές περιπλανήσεις και η αληθής εμπειρία της Εκκλησίας μας, εκδ. Ι. Μονής Οσίου Γρηγορίου, Αγ. Ορος, 2002, σελ. 63-64.

6. Θεία Λειτουργία ιερού Χρυσοστόμου, βλ. Ευχή ιερέως μετά τον ύμνον «Σέ ὑμνοῦμεν, Σέ εὐλογοῦμεν, Σοί εὐχαριστοῦμεν, Κύριε, καί δεόμεθά Σου, ὁ Θεός ἡμῶν».

7. Βλ. για όλα αυτά εκτενώς εις· Ιουστίνου, Φιλοσόφου και Μάρτυρος, Απολογία Α΄ (κεφ. 54 και 66)· Απολογία Β΄ και Διάλογος προς Τρύφωνα ΒΕΠΕΣ, 3, 162-338.

9. Βλ. Sean Sellers, Ο σατανισμός της Νέας Εποχής, μτφρ. Αναστ. Δημητρίου, εκδ. «Στερέωμα», Θεσσαλονίκη.

Στον άκρατο παραληρηματικό εθνικισμό τους οι νεοειδωλολάτρες, που έχουν εξαπολύσει ολομέτωπη επίθεση κατά τού Χριστιανισμού, τον κατηγορούν και «για εξοντωτική επίθεση κατά τού Ελληνισμού ως έθνος, ως πολιτισμού και ως ελληνικότητας». Έστειλαν και επιστολή στον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Κ. Στεφανόπουλο, την οποία κοινοποιούσαν και στον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος Κύριον κ. Χριστόδουλον. Με την επιστολή διαμαρτύρονταν ότι, «την Κυριακήν της Ορθοδοξίας (24 Μαρτίου 2002) ψάλθηκαν επτά αναθεματισμοί κατά τού Ελληνισμού!» και καλούσαν τον Αρχιεπίσκοπο να τοποθετηθεί σχετικά1.

Οι «αναθεματισμοί», περί των οποίων η αγανάκτηση τού Δρα Γ. Χατζηθεοδώρου από το Άαχεν της Γερμανίας, περιέχονται στους κατά των αιρετικών «αναθεματισμούς» της αγίας Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου (787), οι οποίοι αναγινώσκονται την Κυριακή της Ορθοδοξίας μετά τη λιτάνευση των αγίων εικόνων ευθύς μετά το «Συνοδικόν». Στούς «αναθεματισμούς» αυτούς αποκηρύσσονται όσοι Ορθόδοξοι δέχονται «τά τῶν Ἑλλήνων δυσσεβῆ δόγματα»· όσοι «προτιμῶσι τήν τῶν ἔξωθεν φιλοσόφων λεγομένην σοφίαν «περί μετεμψυχώσεως»». Επίσης «οἱ τῶν Ἑλλήνων σοφοί καί πρῶτοι τῶν αἱρεσιαρχῶν»· όσοι «τά ῾Ελληνικά δεξιοῦσι (=δέχονται, τιμούν) μαθήματα» και πιστεύουν ως αληθινές «ταῖς δόξαις αὐτῶν ταῖς ματαίαις»· όσοι δέχονται και διδάσκουν «τά μάταια καί Ἑλληνικά ρήματα» περί προϋπάρξεως των ψυχών και ότι ο κόσμος δεν δημιουργήθηκε «ἐκ τοῦ μή ὄντος»· και τέλος, όσοι «φρονοῦσι καί λέγουσι κτιστήν εἶναι πᾶσαν φυσικήν δύναμιν καί ἐνέργειαν τῆς τρισυποστάτου θεότητος» και ακόμη όσοι πιστεύουν ότι είναι «κτιστή» η θεία ουσία, και επομένως κινδυνεύουν να περιπέσουν «εἰς ἀθεΐαν παντελῆ» και να δεχθούν την «Ἑλληνικήν μυθολογίαν» και οδηγηθούν εις «τήν τῶν κτισμάτων λατρείαν»2.

Είναι προφανές ότι οι νεοειδωλολάτρες είναι παντελώς αθεολόγητοι και έχουν πλήρη άγνοια της ορολογίας των θεοφόρων Πατέρων της Εκκλησίας. Διότι όταν οι Πατέρες ομιλούν περί «Ελλήνων» σε τέτοια αντιαιρετικά ή δογματικά κείμενα ή κείμενα που ανασκευάζουν την εθνική πολυθεία δεν εννοούν τους προ Χριστού κατοίκους της Ελληνικής χερσονήσου, οι οποίοι σήμερα ονομάζονται Έλληνες, αλλά όλους τους ειδωλολάτρες, ανεξαρτήτως φυλής ή γλώσσης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο «Λόγος κατά Ελλήνων» τού Μ. Αθανασίου, ο οποίος σε άλλες εκδόσεις τιτλοφορείται «Λόγος Α΄ Κατά ειδώλων»3, διότι στρέφεται κατά των ειδωλολατρών.

Στην Κ. Διαθήκη ορισμένα χωρία αναφέρονται στους «Ἕλληνας», αλλά η ονομασία «Έλληνες» δεν δίδεται πάντοτε σύμφωνα προς το θρήσκευμα και τη φυλή. Συχνά το «Έλληνες» χρησιμοποιείται προς δήλωση οιουδήποτε εθνικού, λόγω της μεγάλης διαδόσεως και μεταναστεύσεως της ελληνικής φυλής (βλ. π.χ. Α΄ Κορ. ι΄ 32· Γαλ. γ΄ 28· Κολ. γ΄ 11). Στην δε Π. Διαθήκη υπό το όνομα «Έλληνες» νοούνται και οι Φιλισταίοι (βλ. Ησ. θ΄ 12) και οι Φοίνικες (Ιωήλ δ΄ 6)4.

Εξ άλλου, τόσο ο Κύριος, όσο και οι μαθητές Του, μάλιστα δε ο απόστολος Παύλος, φέρθηκαν με αγάπη προς τους Έλληνες. Όταν π.χ. κάποιοι Έλληνες θέλησαν να ιδούν τον Κύριον, Αυτός εξέφρασε τη χαρά Του και είπε τον σπουδαίο λόγο· «Ελήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου» (Ιω. ιβ΄ [12] 23). Διότι η πνευματική βασιλεία τού Κυρίου Ιησού μεταξύ των Εθνικών «θά ἐγκαθιδρύετο ὅταν ὁ ᾿Ιησοῦς (θα) εἰσήρχετο εἰς νέαν ἔνδοξον μορφήν ὑπάρξεως», η οποία προϋπέθετε τον σταυρικόν του θάνατον5. Διότι ο Κύριος μετά την Σταύρωση και την Ανάστασή Του έμελλε να δοξαστεί σε όλα τα έθνη. Είναι δε χαρακτηριστικός ο προβληματισμός των Ιουδαίων, οι οποίοι, όταν ο Κύριος τους είπε «θα με ζητήσετε κάποτε, αλλά δεν θα με βρείτε», νόμισαν ότι ο Κύριος θα εγκατέλειπε τον ιερό τόπο τού Ισραήλ, και θα πήγαινε να διδάξει τους Έλληνες, όπως ερμηνεύουν ορισμένοι τη φράση «διασποράν τῶν Ἑλλήνων»6 (Ιω. ζ΄ 35-36). Ο απόστολος Παύλος εξ άλλου διεκήρυξε ότι είναι οφειλέτης και έχει υποχρέωση να κηρύξει το Ευαγγέλιο και στους Έλληνες και στους βαρβάρους και στους σοφούς και στους αμαθείς (Ρωμ. α΄ 14), γι’ αυτό και προσέφερε το λόγο τού Ευαγγελίου και στους Ιουδαίους και στους Έλληνες (Ρωμ. α΄ 14, 16). Δεν έπαυε δε να τονίζει ότι δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ Ιουδαίου και Έλληνα, διότι ο ίδιος Κύριος είναι Κύριος όλων - Ιουδαίων και εθνικών (Ρωμ. ι΄ [10] 12).

Το τι και πόσα προσέφερε η Εκκλησία τού Χριστού στον Ελληνισμό στην πιο κρίσιμη στιγμή της Ιστορίας του, τότε δηλαδή που κυριολεκτικά έπνεε τα λοίσθια όταν ο Κύριος Ιησούς ίδρυσε την Εκκλησία Του, και πώς ο Ελληνισμός «ολοκληρώθηκε μέσα στην Εκκλησία», θα το πούμε στη συνέχεια. Προς το παρόν υπογραμμίζουμε τούτο μόνο· Οι Ορθόδοξοι Έλληνες δεν υπήρξαν ποτέ μισέλληνες· πολέμησαν, επέτυχαν και προάσπισαν την ελευθερία της Ελλάδος, και καυχώνται για την καταγωγή τους αυτή, μη λησμονώντας όμως ποτέ ότι το «πολίτευμα ἡμῶν ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει» (Φιλιπ. γ΄ 20)· ότι η δική μας πατρίδα, τα δικαιώματά μας, τα καθ’ αυτό άγια και αιώνια συμφέροντα και οι άριστοι φίλοι μας είναι στους ουρανούς, από τους οποίους με δυνατό πόθο περιμένουμε και τον σωτήρα μας, τον Κύριον Ιησούν.

Η Εκκλησία είναι εκείνη που ήδη από τους πρώτους αιώνες τού Χριστιανισμού ονόμασε διά στόματος των απολογητών της και μάλιστα τού αγίου Ιουστίνου, τού φιλοσόφου και μάρτυρος (110-165), τους μεγάλους Έλληνες φιλοσόφους «πρό Χριστοῦ Χριστιανούς». Έγραψε ο άγιος Ιουστίνος· Όσοι έζησαν σύμφωνα με τον Λόγο είναι Χριστιανοί έστω κι αν θεωρήθηκαν άθεοι, όπως στους Έλληνες μεν ο Σωκράτης και ο Ηράκλειτος και οι όμοιοι μ αυτούς7. Ο ίδιος άγιος δίδαξε ότι οι καθαρές φιλοσοφικές ιδέες των Ελλήνων οφείλονται στον «σπερματικόν λόγον»· δηλαδή στο φωτισμό τού Υιού και Λόγου τού Θεού, ο οποίος έλαμψε και στις καλοδιάθετες καρδιές των προ Χριστού Ελλήνων. Επεσήμανε ο άγιος Ιουστίνος· Τα διδάγματα τού Πλάτωνος δεν είναι ξένα προς τα διδάγματα τού Χριστού, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι και εντελώς όμοια (...). Όσα λοιπόν έχουν λεχθεί από όλους τους προ Χριστού φιλοσόφους, τους ποιητές, τους συγγραφείς «ἡμῶν τῶν Χριστιανῶν ἐστι»· ανήκουν σε μας τους Χριστιανούς8.

Οι Έλληνες «προφήτες» που αναπήδησαν από τον Εθνισμό έλαβαν τουλάχιστον και μια μορφή τιμής στην ελληνική Ορθοδοξία…αναρωτιέται κανείς ποιοι Χ.Ο. Έλληνες Άγιοι ή Πατέρες έλαβαν έστω και μια μορφή τιμής από τον νεοελληνικό Εθνισμό ή είναι όλοι άξιοι ύβρεων και συκοφαντίας από τους αρχαιολάτρες; (περισσότερα σχετικά με το θέμα βλέπε Κ. Σπετσιέρη, «Εικόνες Ελλήνων φιλοσόφων εις εκκλησίας στην Ε.Ε. της Φιλ. Σχ. Του Παν. Αθηνών, τ. 14 , 1963/1964, σ. 386-458. Πρβλ. V. Grecu, Darstellungen altheidnischer Denker in der Kirchenmalerei des Morgenlandes) στο Bulletin de l Academie Roumaine, sect. hist., XI, 1924. Απ. Βακαλόπουλου, Ιστορία του Νέου

Γι’ αυτό και η Χριστιανική εικονογραφία έχει εξεικονίσει στους εξωνάρθηκες Ορθοδόξων ναών, αλλά και στις Τράπεζες αγιορειτικών Μονών Έλληνες φιλοσόφους, όπως π.χ. στην Ι. Μονή των Φιλανθρωπηνών στο νησί των Ιωαννίνων, στην Ι. Μονή της Μεγίστης Λαύρας τού Αγ. Όρους κ.α. Επίσης και στον ωραιότατο ναό τού Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στο Κρεμλίνο της Μόσχας υπάρχουν αγιογραφίες με τους «πρό Χριστοῦ Χριστιανούς», και συγκεκριμένα τον Όμηρο, τον Βιργίλιο και τον Αριστοτέλη. Στις Ι. Μονές της Βουλγαρίας συναντούμε εικόνες τού Γαληνού, τού Πυθαγόρα, τού Σωκράτη, και μάλιστα με φωτοστέφανο! Έτσι η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει εξεικονίσει εκείνους οι οποίοι «κατά τούς ἕξ π.Χ. αἰῶνες προσεπάθησαν νά ὑπερβοῦν τήν πολυθεΐαν, νά διαμορφώσουν μίαν ὑψηλοτέραν ἰδέαν περί πνευματικοῦ Θεοῦ, νά καθάρουν τήν ἔννοιαν τοῦ θείου ἀπό ὅλα ἐκεῖνα τά στοιχεῖα, τά ὁποῖα εἶχεν ἐπισωρεύσει ἡ μυθολογία, ἡ δεισιδαιμονία καί ἡ πρωτογονική μαγική σκέψις τῶν μαζῶν»9. Όπως δε παρατήρησε ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, Καθηγητής Πανεπιστημίου και Ακαδημαϊκός, η διά της εξεικονίσεως προβολή και καθοσίωση των Ελλήνων κηρύκων των ιδεών αυτών ως προσώπων ιερών «δέν ἦτο ἄσχετος πρός τήν γνώμην τῶν ἀρχαίων Πατέρων καί Διδασκάλων τῆς ᾿Εκκλησίας περί τῶν φιλοσόφων»10.

1. Βλ. Περιοδ. «Δαυλός», τεύχ. 247, Ιούλιος 2002, σσ. 15990, 15999-16005.

2. Βλ. Τριώδιον Κατανυκτικόν, Κυριακή της Ορθοδοξίας, Συνοδικόν της Ορθοδοξίας, τού Ιταλού Ιωάννου, Κεφάλαιον ια΄ και τα κατά τού Βαρλαάμ και Ακινδύνου Κεφάλαια.

4. Βλ. Νικ. Π. Βασιλειάδη, Η Παλαιά Διαθήκη στην Ορθόδοξον Εκκλησίαν (απάντησι στους κατηγόρους της), εκδ. «Ο Σωτήρ», Αθήναι 20032, σελ. 249-250.

5. Παν. Ν. Τρεμπέλα, Υπόμνημα εις το κατά Ιωάννην Εύαγγέλιον, εκδ. «Ο Σωτήρ», σελ. 450 (σχόλια στόν στίχ. 23).

6. Παν. Ν. Τρεμπέλα, ό. π., σελ. 272 (σχόλια στόν στίχ. 35).

9. Κ. Σπετσιέρη, Εικόνες Ελλήνων Φιλοσόφων της Εκκλησίας, Αθήναι 1964, σελ. 75. Βλ. επίσης Ν. Ζία, Ελληνες φιλόσοφοι Ιστορημένοι σε Ορθόδοξες Εκκλησίες και Μονές, Περιοδ. «Τόλμη» τεύχ. 13, Νοέμβριος 2001, σσ. 40-41. Βλ. επίσης και τή μελέτη τού Δρος Θεοχάρη Μιχ. Προβατάκη, «Παραστάσεις φιλοσόφων, Σιβυλλών και εθνικών προφητών σε ναούς και μοναστήρια της Ορθοδόξου Ανατολής· Τέχνη και Συμβολισμός». «Σίβυλλες», ήσαν γυναίκες, που, όπως επίστευαν οι αρχαίοι Ελληνες εμπνέονταν από τον Απόλλωνα και εμάντευαν... «Εθνικοί», είναι οι μη Χρισταινοί, οι ειδωλολάτρες.

10. Χρυσ. Παπαδόπουλου, Η Ι. Μονή τού Σταυρού και η εν αυτή Θεολογική Σχολή, Περιοδ. «Ν. Σιών», έτος Β΄, Τόμ. Ε΄, Ιεροσόλυμα 1905, σελ. 652. Περισσότερα περί σπερματικού λόγου, βλ. εις· Νικ. Π. Βασιλειάδη, Χριστιανισμός και Ανθρωπισμός, έκδ. «Ο Σωτήρ», Αθήναι, 19924, σσ. 42-43.

Οι νεοειδωλολάτρες ή Ελληνοκεντρικοί, προκειμένου να πείσουν για τις θέσεις τους, κάνουν επίμονο λόγο για την ανωτερότητα της ελληνικής φυλής, παρουσιάζοντάς την ως φυλή μοναδικής ευφυΐας. Γράφουν δε ότι το να είναι κανείς «Έλλην είναι βιολογική ανάγκη»1. Μ αυτόν όμως τον τρόπο καλλιεργούν έναν έντονο εθνικισμό, που, όπως παρατηρούν μερικοί, φθάνει τα όρια τού ρατσισμού.

Πριν απαντήσουμε στον ισχυρισμό τους αυτό, πρέπει να επισημάνουμε ότι οι αρχαίοι Έλληνες αγαπούσαν πολύ την πόλη ή την πατρίδα τους. Είναι άλλωστε χαρακτηριστικά τα όσα αναφέρονται στο θαυμάσιο κείμενο τού Επιταφίου τού Περικλέους. Τα δε κείμενα τού Θουκυδίδου δεν είναι παρά ένας ύμνος στην πόλη των Αθηνών των κλασσικών χρόνων. Αλλά και οι θαυμάσιοι λόγοι τού ρήτορα Δημοσθένους δεν είναι παρά ύμνος προς το μεγαλείο της πόλεως. Υπογραμμίζουμε και την παρατήρηση τού Ιω. Θ. Κακριδή, ο οποίος γράφει· ««Συγγραφή» τού Θουκυδίδη και Πλατωνική «Πολιτεία»· δύο έργα τόσο ανόμοια και όμως τού ίδιου πόνου γέννημα. Ούτε «φιλοσοφία» έκανε ο ένας, ούτε «ιστορία» ο άλλος, με το περιεχόμενο που οι έννοιες αυτές έχουν σήμερα. Την Αθήνα ζητούσαν να δουλέψουν και οι δύο με το λόγο τους, αφού δεν μπορούσαν και με το έργο τους· απλοί στοχαστές πάνω στα πράγματα της πολιτείας αναγκάστηκαν να γίνουν, με ανόμοιο τρόπο βέβαια, όμως με τον ίδιο καημό και με την ίδια αγάπη για την πόλη τους»2.

Στην επιμονή λοιπόν των νεοειδωλολατρών για τις εθνικιστικές τους ιδέες απαντούμε σύντομα τα ακόλουθα·

1. Είναι αστείος ο ισχυρισμός τους ότι για ν αποδεχθούμε τις πιο πάνω ιδέες τους πρέπει, εκτός των άλλων, «να τιμούμε τους αθάνατους Έλληνες θεούς», «να θεωρούμε κάθε αντιληπτή εκδήλωση της Μητέρας Φύσης ως Θεό και Θεά», «να γίνουμε ήρωες και ημίθεοι όπως εκείνοι», «να τιμούμε τον (θεό) Έρωτα». Να πιστεύουμε ότι τον «κόσμο κανένας δεν τον έφτιαξε ποτέ, αλλά πάντοτε υπήρχε, πάντοτε υπάρχει και πάντοτε θα υπάρχει, όπως δίδαξε ο Ηράκλειτος». Μάς συμβουλεύουν ακόμη· «αρκεί λιγάκι να ξεπλύνουμε τη θολούρα από το βλέμμα μας και... ιδού η Θεά Εστία, που φροντίζει το σπιτικό μας (...). Ιδού η Θεά Ηρα, που φροντίζει την οικογένειά μας (...). Ιδού ο ικανός τεχνίτης, ο Θεός Ήφαιστος, που κάνει πιο άνετη τη ζωή μας». Κοντά σ’ αυτά μας προτρέπουν να πιστεύουμε ότι «η ψυχή μας (είναι) αναμφίβολα η απόγονος της Θεάς Ψυχής», η οποία «είναι η μητέρα της Ηδονής». Και επιπλέον, ότι «Είναι Θεός το δέντρο», «και κάθε δέντρο το φρουρεί μια πεντάμορφη Δρυάδα»3.

Δεν χρειάζονται όμως πολλές γνώσεις για να αντιληφθεί κανείς ότι η νεόκοπη ειδωλολατρία ζει ακόμη στην προ Χριστού εποχή. Τότε που οι άνθρωποι θεοποιούσαν τη φύση, ζούσαν με τις δοξασίες τού Ηρακλείτου, με θολωμένο το νου έβλεπαν θεούς και θεές παντού, ακόμη και μέσα στα δέντρα, ως μόνο δε σκοπό της ζωής είχαν την ηδονή. Οι νεοειδωλολάτρες σαν να μην άκουσαν ότι η επιστήμη δεν πιστεύει πια στην αϊδιότητα τού σύμπαντος και ότι ο κόσμος έχει αρχή και πορεύεται σταθερά προς ένα τέλος4.

2. Το ότι οι Έλληνες διακρίθηκαν ανέκαθεν για τη μοναδική τους προσφορά στην επιστήμη και στον πολιτισμό και ότι είναι ο λαός που έφθασε, με μόνη τη δύναμη τού λόγου και τον βαθύ στοχασμό του, ως εκεί που μπορεί να φθάσει ο λογικός άνθρωπος, είναι μια πραγματικότητα. Κανείς δεν αμφισβήτησε την ευφυΐα τους και τις φιλότιμες προσπάθειές τους να βοηθήσουν τον άνθρωπο. Ούτε μπορεί να τους αρνηθεί κανείς ότι θεμελίωσαν πράγματι ένα επιβλητικό οικοδόμημα πολιτικής, κοινωνικής και ατομικής ηθικής. Ωστόσο, από τη στιγμή που έλαμψε στον κόσμο το φως τού Χριστού, φάνηκε πόσο αδύνατο ήταν το δικό τους φως, με το οποίο φώτιζαν το δρόμο τού οδοιπόρου των δύο κόσμων, τού ανθρώπου. Γι’ αυτό και δέχθηκαν το φως τού Χριστού ολοπρόθυμα.

Πέραν όμως αυτών, είναι λάθος να εξιδανικεύουμε τον αρχαίο ελληνισμό και ιδιαίτερα τη θρησκεία του, κριτική της οποίας θα κάνουμε στη σειρά των άρθρων αυτών. Άλλωστε κανένας λαός δεν μπορεί να εξιδανικευθεί στην ολότητά του.

3. Οι αρχαίοι Έλληνες ποτέ δεν υπήρξαν εθνικιστές, με την έννοια που δίνουμε σήμερα στον εθνικισμό. Πέραν των γνωστών θέσεων τού Ισοκράτους, έχει παρατηρηθεί, και είναι ορθό, ότι ο Μ. Αλέξανδρος δεν έκανε διαχωρισμό «Ελλήνων» και «Βαρβάρων». Η πολιτική του ήταν «μία πολιτική πολυφυλετική, πολυπολιτισμική, πολυγλωσσική και, γενικώς ειπείν, ό,τι απεχθάνονται και αποστρέφονται οι σύγχρονοι εθνικιστές»5.

Γράφει σχετικά ο Πλούταρχος· «Ο Αλέξανδρος δε συμπεριφέρθηκε όπως τον συμβούλευσε ο Αριστοτέλης· στους Έλληνας να συμπεριφέρεται σαν ηγεμόνας και τους βαρβάρους να τους μεταχειρίζεται σαν δεσπότης και για κείνους να φροντίζει ωσάν για φίλους και συγγενείς, και τους άλλους να τους χρησιμοποιεί σαν ζώα και φυτά. Κι αν έκανε αυτά που τον συμβούλευσε ο Αριστοτέλης, θα γέμιζε το βασίλειό του πολέμους και εξορίες και επαναστάσεις και συνωμοσίες. Όμως ο Αλέξανδρος πίστευε, ότι είχε σταλεί από το θεό κοινός ρυθμιστής και διαιτητής όλων των εθνών, και γι’ αυτό, όσους δεν έπειθε με τα λόγια, τους ανάγκαζε με τα όπλα να προσέλθουν στην ένωση. Όλα από παντού τα έθνη τα συνένωσε σ ένα σώμα, αφού ανάμιξε, ωσάν σε κρατήρα φιλίας, τα ήθη και τα έθιμά τους, τους γάμους και τον τρόπο της δίαιτάς τους, και πρόσταξε όλους να θεωρούν την οικουμένη πατρίδα, κι ακρόπολη και φρούριο το στρατόπεδο, και πρόσταξε συγγενείς να θεωρούν τους καλούς και εχθρούς τους πονηρούς, κι ακόμα να ξεχωρίζουν τους Έλληνας από τους βαρβάρους, όχι από την χλαμύδα και την πέλτη (μικρή ελαφρή ασπίδα) και τον ακινάκη (γιαταγάνι) και την κάνδυ (περσικό πανωφόρι με μανίκια), αλλά να τεκμαίρουν τον Έλληνα από την αρετή και τον βάρβαρο από την κακία. Και καθόρισε να μην υπάρχει διάκριση στα ρούχα, στα τραπέζια στους γάμους και στη δίαιτα, αφού συναναμιγνυόντουσαν με τους δεσμούς τού αίματος και των τέκνων»6.

Ώστε η πολιτική τού Μ. Αλεξάνδρου δεν ήταν ρατσιστική ή εθνική. Ούτε είχε ως βάση τη φυλετική καθαρότητα των Ελλήνων. Η ίδια η οικουμενική πολιτική συνεχίστηκε και στους Ελληνιστικούς χρόνους, αργότερα στους ρωμαϊκούς και στη συνέχεια στο βυζαντινό κράτος, που ήταν ένα πολυφυλετικό και πολυγλωσσικό κράτος, το οποίο είχε ως στενό συνδετικό δεσμό των λαών την Ορθόδοξη πίστη. Άλλωστε όλος ο Μεσαιωνικός ελληνισμός «δεν στηρίζεται στην φυλετική καθαρότητα των Ελλήνων, αλλά στην ελληνική γλώσσα και κουλτούρα και στην χριστιανική πίστη»7.

Είναι λυπηρό το ότι μερικοί αδιαφορούν για το φαινόμενο της νεοειδωλολατρίας, θεωρώντας το συγκυριακό και προσωρινό. Η αδιαφορία αυτή δεν λαμβάνει υπ’ όψη ότι οι αντιλήψεις που οι σύγχρονοι Ελληνολάτρες μεταφέρουν στην κοινωνία μας είναι ολοφάνερα οπισθοδρομικές, αντιεπιστημονικές και επικίνδυνες. Και σαν τέτοιες πρέπει να καταδικάζονται ανεπιφύλακτα.

1. Βλ. Κ. Πλεύρη· Ρατσισμός, Από το ψεύδος στην αλήθειαν, έκδ. Κόκκινη Μηλιά,Αθήναι 1998, σελ. 9 και 15. Επίσης Γεωργ. Γεωργαλά, Κοσμοεξουσιαστές, Νέα Θέσις, Αθήνα 1997.

2. Θουκυδίδου Ιστορία· Εισαγωγή Ι. Θ. Κακριδή, μτφρ.-σχόλια Ελλης Λαμπρίδη, εκδ. Γκοβόστης, Τόμ. Α΄, σελ. 19.

3. Μάριος Βερέττας· Γεννήθηκα Έλληνας, εκδ. Μ. Βερέττας, Αθήνα 2000, σελ. 19, 22-25.

4. Βλ. Αρχιμ. Αστερίου Σ. Χατζηνικολάου· Ο άνθρωπος μέσα στό σύμπαν και Αρχή και Τέλος τού κόσμου, εκδ. «Ο Σωτήρ», Αθήναι.

5. Φωτ. Σχοινά· άρθρο «Ελληνισμός και Χριστιανισμός· ρήξη ή ζεύξη;», στό Περιοδ. «Σύναξη» τ. 69/ Ιανουάριος-Μάρτιος 1999, σελ. 35.

6. Πλουτάρχου Ηθικά· Περί Αλεξάνδρου τύχης ή αρετής, Λογ. Α΄, § 6, μτφρ. Π. Στάθη, εκδ. Βιβλιοθήκη των Ελλήνων (102), Τόμ. Α΄ σελ. 38-39.

19. ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΤΑΓΟΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΞΩΓΗΙΝΟΥΣ

Πέρα από τις αντιεπιστημονικές και ρατσιστικές θέσεις της νεοειδωλολατρίας, για τις οποίες μιλήσαμε στο προηγούμενο άρθρο· πέρα από τη θεοποίηση της φύσεως ως δήθεν «αυτογέννητης, αιώνιας και γενέτειρας όλων των θεών»· πέρα από την περίεργη επιμονή των Ελληνολατρών ότι «κατ’ εξαίρεση για μας τους Έλληνες, οι θεοί μας εκτός από φυσικές δυνάμεις και ενέργειες είναι επίσης και ιδέες, δηλαδή υπαρκτές οντότητες, που απλώς προσλαμβάνονται από τον ανθρώπινο νού»1, οι νεοπαγανιστές καλούν τους Χριστιανούς να κάνουμε την... επιλογή μας. Ποια επιλογή; Ακούστε· Μάς καλούν να διαλέξουμε μεταξύ τού Παναγίου και Παντοκράτορος Θεού της αγάπης και τού ανύπαρκτου νεφεληγερέτη Δία. Μεταξύ τού ιστορικού προσώπου της Πάναγνης Θεοτόκου και της ερωτότροπης Ήρας τού μύθου. Μάς καλούν μ’ ένα τρόπο αφελή και ταυτόχρονα θρασύ, να διαλέξουμε μεταξύ τού Σωτήρος και Λυτρωτού τού κόσμου, τού Εσταυρωμένου Κυρίου και τού μυθικού Κρόνου, που κατέστησε τον Ουρανό άγονο μεταξύ των θεών, ενώ έδωσε τη δυνατότητα στα κύματα να γεννήσουν από τον αφρό τους θεό!... Να διαλέξουμε μεταξύ τού Αναστάντος Κυρίου Ιησού και τού έκφυλου Δία τού μύθου, που η ανηθικότητά του τον κατέστησε περίφημο στη Φρυγία. Να περιφρονήσουμε τον Θεόν της άπειρης αγάπης και να προτιμήσουμε τον Ηρακλή τον τριέσπερο, μιμούμενοι τον έκφυλο δέκατο τρίτο άθλο του. Μάς καλούν να παραμερίσουμε τον Θεόν της ειρήνης και να συνταχθούμε με τον πολεμοχαρή Άρη. Μάς συμβουλεύουν να λατρεύσουμε τον μελάμπυγα και βουθοίνα Ηρακλή, που αφού τυράννησε ένα γεωργό, έφαγε το βόδι, με το οποίο όργωνε ο δυστυχής το χωράφι του. Μάς καλούν να εγκαταλείψουμε τον μόνο ζωντανό και αληθινό Θεό και να προσκυνήσουμε τον περιπλανώμενο στις ερημιές και τα όρη τραγοπόδαρο Πάνα...2.

Αλλά είναι προφανές ότι μόνον άνθρωποι που έχασαν τα λογικά τους μπορούν να ανταποκριθούν σε ένα τέτοιο προσκλητήριο...

Όμως η σύγχρονη νεοειδωλολατρία δεν μπορούσε να μείνει έξω και από την έντονη και διάχυτη στις ημέρες μας μηχανιστική αντίληψη της ζωής. Με πολλή επιτυχία επισημαίνει τη στάση αυτή τού νεοπαγανισμού ο κ. Βασίλης Ξυδιάς στό κατατοπιστικό άρθρο του «Οι «Έλληνες» ξανάρχονται»3. Αναφερόμενος στους κυριότερους άξονες της σκέψεως των αρχαιολατρών, επισημαίνει ως τρίτο άξονα την «τεχνο-προφητεία των εξωγήινων θεών». Οι νεοειδωλολάτρες, γράφει, έχοντας μια απωθημένη σχέση με τον άκτιστο Τριαδικό Θεό, τον οποίο ονομάζουν «εξωκοσμικό», κατασκευάζουν με την αχαλίνωτη φαντασία τους «μια μηχανιστική συγγένεια και επικοινωνία με απτούς εξωγήινους θεούς και προστάτες ή με χαμένους πολιτισμούς», όπως π.χ. αυτόν της μυθικής Ατλαντίδος. Από τις σχετικές θεωρίες «η πιο διαδεδομένη» μεταξύ των Ελληνολατρών είναι η θεωρία ότι «οι Έλληνες έλκουν με κάποιο τρόπο την καταγωγή τους από τους εξωγήινους «θεούς», που», πάντοτε κατά την αρρωστημένη φαντασία των ελληνολατρών, «ήρθαν πριν από δεκάδες χιλιάδες χρόνια στη Γη (από τον αστερισμό τού Λαγού ή από τον Σείριο ή από τέσσερις διαφορετικούς αστερισμούς)».

Και ύστερα απ’ αυτά τα διαζευκτικά ή (που μπορεί ένας ευφάνταστος να προσθέσει κι όσα άλλα θέλει), σημειώνει ο κ. Ξυδιάς· «Αυτή η εξωγήϊνη προέλευση εξηγεί, υποτίθεται, και την ανωτερότητα των Ελλήνων (sic) και τη διαχρονική σύγκρουσή τους με τους «άλλους», που κατευθύνονται από κακούς εξωγήινους ή από μυστηριώδη ανθρωποειδή, που κατοικούν στα έγκατα της Γης». Αλλά μη νομίσετε ότι σταματά έως εδώ η καλπάζουσα φαντασία της σύγχρονης ελληνολατρίας. Καθόλου· «εδώ ακριβώς επεμβαίνει η «Ομάδα Ε», η οργάνωση-φάντασμα, που από την αυγή της ιστορίας» δήθεν «προστατεύει και καθοδηγεί τους Έλληνες στον διαπλανητικής σημασίας αγώνα τους. Το επιτελείο της «Ε», στους συνεργάτες της οποίας θα μπορούσε κανείς να βρει τον Αριστοτέλη, τον Ιουλιανό, τον Κοραή, τον Ωνάση, τον Τρίτση, τον Σαντάμ Χουσείν και πολλούς άλλους» (sic), επεμβαίνει και τι κάνει; Ε, τι άλλο· «προωθεί τα συμφέροντα τού ελληνισμού, κατέχει υπερόπλα και σκοπεύει να κάνει την Ελλάδα υπερδύναμη»4!... Ωστόσο η νεοειδωλολατρική φαντασία, που δεν καλπάζει απλώς, αλλά κυριολεκτικά οργιάζει, επιμένει ότι «υπάρχει και η Ο.Α.Ε. (Ομάδα Εθνικής Αποκαταστάσεως, η οποία εκπροσωπείται από τους ελληνολάτρες τού Περιοδικού «Δίαυλος Έψιλον»), που θεωρεί ύποπτους τους «Ε»»... «αλλά», προσθέτει ο κ. Ξυδιάς με λεπτή ειρωνική διάθεση, «ας μη τα ψιλολογούμε και χάνουν την αξία τους».

Απ’ αυτά είναι προφανές ότι η ολότελα φανταστική και παντελώς αστήρικτη θεωρία περί εξωγήινης καταγωγής των Ελλήνων και των θεών τους είναι προσπάθεια προσαρμογής της γνωστής θεωρίας τού Εριχ φόν Νταίνικεν, την οποία μας είχε σερβίρει πριν λίγες δεκαετίες, υποστηρίζοντας τη δήθεν εξωγήινη καταγωγή των αρχαίων θεών. Τη θεωρία τού Νταίνικεν ανέλαβαν να «εξελληνίσουν» οι Γεώργιος Λευκοφρύδης το 1975 και Θεόδωρος Αξιώτης το 1995. Αλλά, προφανώς για να μη φαίνονται αντιθέσεις και αντίπαλα στρατόπεδα μεταξύ των Ελληνολατρών, ο Γιάννης Φουράκης προσπάθησε να συγκεράσει τις ιδέες περί εξωγήινων Ελλήνων και εκείνης της «Ομάδος Ε» σε μια ενιαία θεωρία. Κι αυτή τη νέα θεωρία πήραν να τη διαδίδουν στη συνέχεια και άλλοι, όπως ο Ανέστης Κεραμυδάς6.

Ας μην επαναπαυόμαστε όμως. Διότι ενώ όλα αυτά από τους σοβαρά σκεπτόμενους απορρίπτονται ως αφέλειες, φαντασιώσεις και παραδοξολογήματα, υπάρχουν όχι λίγοι που τα ασπάζονται, διότι τέρπονται με τέτοιου είδους νοσηρές μεταφυσικές ανησυχίες και μυθολογίες. Και αυτό ακριβώς είναι όχι μόνο τραγικό, αλλά και πολύ επικίνδυνο για το λαό και τον πολιτισμό μας.

Αλλά στους γεμάτους σύγχυση, σατανικά εφευρήματα και απίθανες εσχατολογικές προφητείες καιρούς μας, αυτά πρέπει να τα περιμένει κανείς. Άλλωστε το θράσος των νεοειδωλολατρών είναι απύθμενο, αφού τολμούν να γράψουν· «Όλη η υδρόγειος τρέμει μήπως αφυπνιστεί ο Έλληνας· άλλοι από τρόμο και άλλοι από χαρά». Κι αφού αναφέρουν ότι «διαστημόπλοια προσγειώνονται στις εξοχές τού Βόλου, τού Υμηττού... τού Ηρακλείου, τού Κιλκίς» κλπ. προσθέτουν· «Ο άνθρωπος που θα προτιμήσει να δεχτεί την «αλήθεια» των δελτίων ειδήσεων της τηλεόρασης, της γραφειοκρατίας, των εργατοπατέρων και τού σχολείου, και να αποκηρύξει ως ευφάνταστα παραμύθια όλα τα παραπάνω, πρέπει να είναι ένας άνθρωπος πολύ δυστυχισμένος. Μιά ανέλπιστη και απίστευτη ελπίδα ίσως να υπάρχει ακόμη στον πάτο τού κουτιού της Πανδώρας!»7.

Τα πολλά υμάς μυθολογήματα, ώ άνδρες Ελληνολάτρες, εις μανίαν και αλογίαν περιτρέπει!...

1. Πρβλ. μεταξύ άλλων και «Ελληνική Αγωγή», φ. 4, Δεκέμβριος 1996.

2. Βλ. περισσότερα στό άρθρο· «Απέσβετο και λάλον ύδωρ - Απέσβετο;-Αληθώς απέσβετο», τού Στεφ. Καραχάλια, Περιοδ.«Σύναξη», τ. 69, Ιάν.-Μάρτ. 1999, σελ. 83-84.

3. Βλ. Περιοδ. «Σύναξη», τ. 69, Ιαν.-Μάρτ. 1999, σελ. 5-22.

4. Π. Γιαννουλάκη, «Τό μυστήριο της Ομάδας «Ε»», Περιοδ. «Τρίτο Μάτι», τ. 64, Οκτώβριος 1997, εις Βασ. Ξυδιά, ό.π.

5. Βλ. συνέντευξη τού Ι. Φουράκη στό Περιοδ. «Τρίτο Μάτι», τ. 36, Ιούνιος 1994, σελ. 24. Θεοδώρου Αξιώτη, Η Αποκρυπτογράφηση τού Δίσκου της Φαιστού, εκδ. Σμυρνιωτάκη. Καί Στ. Φανού, Οδηγός των βιβλίων για την Αρχαία Ελλάδα, εκδ. Κίνηση Ιδεών, Αθήνα 1997, σελ. 245, παρά Βασ. Ξυδιά, ό.π.

6. βλ. τή συνέντευξή του στό Περιοδ. «Τρίτο Μάτι», τ. 72, Οκτώβριος 1998, σσ. 18-24.

7. Π. Γιαννουλάκη, «Τό μυστήριο της Ομάδας «Ε»», Περιοδ. «Τρίτο Μάτι», τ. 64, Οκτώβριος 1997.

20. Επενδύουν στή νεοειδωλολατρία τα πάθη τους

Το μεγάλο δυστύχημα για τους Έλληνες «Εθνικούς» είναι ότι επενδύουν στη νεοειδωλολατρία τα πάθη τους, ανακαλώντας μάλιστα με καύχηση ό,τι ικανοποιεί τα κατώτερα ένστικτα τού ανθρώπου. Αναφέραμε σε προηγούμενο άρθρο της σειράς αυτής1 τη δήλωση Έλληνα νεοειδωλολάτρη, που ίδρυσε και πολυθεϊστικό ναό στο Παρίσι για να λατρεύσει το Δωδεκάθεο, ο οποίος είπε· Ο πολυθεϊσμός «απελευθερώνει τον άνθρωπο από οποιοδήποτε ηθικό νόμο. Βάζει την ηθική του πάνω στή φύση και πουθενά αλλού. Δέν έχει την έννοια τού καλού και τού κακού. Υπάρχει μόνο η έννοια τού ωραίου και τού άσχημου...». Ο δωδεκαθεϊστής Τρύφων Ολύμπιος σε Αναφορά-Υπόμνημά του μιλάει για «θεοποίηση τού αισθητού κόσμου» «από τους Έλληνες» που «κάνει το ανθρώπινο σώμα να είναι θεϊκό», «γι’ αυτό δε η ωραιότητα τού σώματος αποτελούσε ιδεώδες και η Ηδονή και Ευδαιμονία υπήρξαν θεότητες»· γι’ αυτό «οι δύο θεοί, ο Απόλλων και ο Διόνυσος, ελατρεύοντο μαζί στους Δελφούς»2. Ο δε ομόφρονάς του Μάριος Βερέττας, γράφει ότι ο ελληνικός μύθος «ως κινητήρια δύναμη της αποχαύνωσης τού Χάους υμνεί Έναν και μόνον θεϊκό παράγοντα· τον Έρωτα». Και προσθέτει· «Η σχέση των Ελλήνων με όλους τους αθάνατους είναι σχέση ερωτική». Και σχολιάζει· «Εδώ εντοπίζεται ανάμεσα στις τόσες και τόσες η θεμελιώδης διαφορά της Αρχαίας Ελληνικής Πολυθείας απέναντι στόν δεσπόζοντα χυδαίο μονοθεϊσμό (Σ.Σ. εννοεί τον Χριστιανισμό), τον οποίο επέβαλαν κάποτε κοινοί εγκληματίες και συντηρούν σήμερα αχαρακτήριστοι αργυρολάτρες» (Σ.Σ. εννοεί τους κληρικούς της Εκκλησίας). Και συνεχίζοντας το υβρεολόγιό του για τα μέλη της Εκκλησίας τού Χριστού, προσθέτει· «Ο ανατολίτης (Σ.Σ. ο Χριστιανός) πιστεύει στο ανυπόστατο, αντιερωτικό και κακόσχημο μονοφαγά θεό του, προκειμένου να εισπράξει κάποτε την... επουράνια ανταμοιβή της αφοσίωσής του». Συγχαίροντας δε τους «αρμοδίους», που «συνέβαλαν καθοριστικά» στον πατραϊκό καρνάβαλο, εκθειάζει τα μεθοκοπήματα, τις χυδαιολογίες νέων και των δύο φύλων και τ άλλα ασελγή και αθέμιτα (παραλείπουμε τον πραγματικό ύμνο του στην ασέλγεια και τη διαφθορά τού καρνάβαλου), και μας βεβαιώνει, μήπως τυχόν μας διαφύγει· «Αυτή είναι η ουσία της μεγάλης εορτής» (sic) τού πατραϊκού καρναβάλου3.

Η επένδυση των αρχαιολατρών στα πάθη τους είναι φυσική συνέπεια της λατρείας τού ειδωλολατρικού δωδεκαθέου. Διότι, όπως αναπτύσσει πολύ ωραία ο Μ. Αθανάσιος στο λόγο του «Κατά Ειδώλων», οι λεγόμενοι θεοί των ειδωλολατρών είναι απλοί άνθρωποι, που θεοποιήθηκαν από πλάνη ή κατόπιν διαταγής βασιλέων ή πολιτικών αρχόντων. Και μάλιστα όχι άνθρωποι καλοί, αλλά φαύλοι και στον μέγιστο δυνατό βαθμό ανήθικοι, με όλα τα ανθρώπινα ελαττώματα και πάθη. Τούτο δε αποδεικνύει την ανηθικότητα και την αφροσύνη της ειδωλολατρίας σ’ όλες τις ποικίλες μορφές της.

Ο Μ. Αθανάσιος στον ίδιο Λόγο του απαριθμεί με γλώσσα πολύ ρεαλιστική και με κάθε λεπτομέρεια τις ανηθικότητες και τις ασέλγειες των θεών και θεαινών τού ελληνικού πανθέου και τονίζει ότι οι ειδωλολάτρες έμαθαν πολλά κακά από τους θεούς τους· κακά, τα οποία οι μεν νόμοι τιμωρούν αυστηρά, οι δε σώφρονες αποστρέφονται. Και διερωτάται· Άραγε αξίζει να πιστεύονται ως θεοί αυτοί, οι οποίοι πράττουν τέτοιες πράξεις, και να μη θεωρούνται για την ακόλαστη συμπεριφορά πιο ανόητοι και από τα άλογα ζώα; Άραγε αξίζει να θεωρούνται άνθρωποι αυτοί που τους λατρεύουν και να μη ελεεινολογούνται ως αλογώτεροι και από τα άλογα ζώα και περισσότερο αναίσθητοι από τα άψυχα; Διότι, εάν απλώς εσκέπτοντο με το λογικό της ψυχής τους, δεν θα έπεφταν μπροστά στους θεούς αυτούς με το πρόσωπο στη γη για να τους προσκυνήσουν, αρνούμενοι τον αληθινόν Θεόν και Πατέρα τού Χριστού. Και καταλήγει ο Μ. Αθανάσιος· Δεν μπορούν να είναι θεοί ούτε τα άψυχα κτίσματα ούτε οι μυθολογούμενοι από τους ποιητές, Ζεύς και Απόλλων κ.ά., που υπήρξαν μόνο θνητοί άνθρωποι. Γι’ αυτό και η λατρεία και η θεοποίησή τους δεν εισάγει ευσέβεια, αλλ’ αθεΐα και κάθε είδος ασέβειας και είναι απόδειξη μεγάλου εκτροχιασμού από τη γνώση τού μόνου αληθινού Θεού, δηλαδή τον Πατέρα τού Χριστού. Η ειδωλολατρία των εθνικών είναι πέρα-ώς-πέρα αθεΐα και έχει επινοηθεί όχι προς ωφέλεια, αλλά προς καταστροφή τού ανθρωπίνου βίου4.

Ο αποστάτης Ιουλιανός, για να υπερασπισθεί την ασέλγεια των θεών του και όσων επίστευαν σ’ αυτούς, έφερε ως παράδειγμα τον Σολομώντα της Π. Διαθήκης, τού οποίου ο βίος δεν υπήρξε καθαρός. Και μάλιστα τον συνέκρινε με τους ειδωλολάτρες Φωκυλίδη, Θέογνη και Ισοκράτη. Αλλ’ ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας τού απάντησε ότι ο Σολομών έζησε σε χρόνους προχριστιανικούς, ήταν σύγχρονος τού Ομήρου. Ωστόσο, όταν ο Όμηρος συνέθετε τα ποιήματά του, ο Σολομών έγραφε το βιβλίο των Παροιμιών και έκτιζε τον ναό των Ιεροσολύμων. Οι Φωκυλίδης και Θέογνις είναι πολύ μεταγενέστεροι τού Σολομώντος και συνέγραψαν, κατά τον άγιο Κύριλλο, μερικά χρήσιμα πράγματα, απλά και κομψά, τέτοια ακριβώς που θα έλεγαν και οι παραμάνες στα κοριτσάκια και οι παιδαγωγοί νουθετώντας τα μικρά αγόρια. Ο δε Ισοκράτης, έγραψε μεν ωφέλιμα για τους νέους, ωστόσο ο Σολομών έγραψε πολύ πριν απ’ αυτόν όσα θα επαρκούσαν και στους νέους και στους πρεσβυτέρους. Άλλωστε, συνεχίζει ο άγιος Κύριλλος, δεν συναριθμούμε τον Σολομώντα ούτε με τους αγίους προφήτες ούτε με τους αποστόλους ή τους ευαγγελιστές. Έπεσε, ναι. Και μάλιστα πολύ χαμηλά. Αλλά είχε ανατραφεί μέσα στα πλούτη και στη χλιδή. Και όπως έγραψε και ο Ισοκράτης, με τις τρυφές συμβαδίζει πάντοτε και η φιληδονία. Ο δε πλούτος είναι υπηρέτης της κακίας μάλλον, παρά της καλοκαγαθίας. Δεν είναι παράδοξο λοιπόν αν υποχώρησε στις ηδονές. Αλλά τι θα ‘χες να μου πεις, λέει στον Ιουλιανό ο άγιος Κύριλλος, για τον σοφό Σωκράτη, ο οποίος λίγα κτήματα είχε και κατάντησε σε έσχατη πενία και ζούσε λιτά; Γιατί αυτός (ο Σωκράτης) ήταν ασυγκράτητος σε αισχρές και βδελυρότατες ορέξεις; Αλλά και οι θεοί σας, που τους ονομάζετε σοφούς και συνετώτατους, γιατί παραδίδονται σε ανήκουστες και απερίγραπτες ασέλγειες; Ναι· ο Σολομών παρασύρθηκε από αλλόφυλη γυναίκα και ελάτρευσε ψευδώνυμους θεούς. Αλλά δεν οδηγήθηκε στη λατρεία αυτή από τον Θεόν, ο οποίος και τον τιμώρησε για την παρεκτροπή του αυτή (βλ. Γ΄ Βασ. ια΄ ͺ[11] 4 εξ.)5 .

Και για να τελειώνουμε· Οι νεοειδωλολάτρες έχουν κάθε λόγο να επιμένουν στη λατρεία των ειδώλων. Αν πιστέψουν στον Τριαδικό Θεό, τον αληθινό Θεόν, τον Πανάγιο Θεόν της αγάπης, πρέπει να ζήσουν σύμφωνα με το άγιο θέλημά Του. Όμως, παγιδευμένοι από την αμαρτία και δούλοι των παθών τους, αρνούνται να κάνουν το σωτήριο αυτό βήμα. Ο Χριστός είναι το φως τού κόσμου, «ἡ ὁδός, ἡ ἀλήθεια, ἡ ζωή» (Ιω. η΄ 12· ιδ΄ [14] 6). Τα είδωλα είναι σκοτάδι, είναι γκρεμός, είναι ψέμα, είναι αιώνιος θάνατος. Η αμαρτία την οποία καλλιεργούν τα είδωλα, δηλαδή ο διάβολος, είναι η μεγαλύτερη ταραχή και δυσαρμονία, γι’ αυτό καταστρέφει το κάλλος της αθάνατης ψυχής. Τά πονηρά έργα σκοτίζουν και μολύνουν την ωραιότητά της και τελικά τή χωρίζουν από τον Θεόν. Γι αυτό κάθε άνθρωπος που αμαρτάνει αποστρέφεται το φως της Αληθείας, δηλαδή τον Κύριον Ιησούν. Το είπε ο Κύριος· «πᾶς ὁ φαῦλα πράσσων μισεῖ τό φῶς καί οὐκ ἔρχεται πρός τό φῶς» για να μη γίνει φανερή η ασχημία και η φαυλότητα των έργων του και προκληθεί έτσι η αποδοκιμασία του και η εξέγερση της συνειδήσεώς του (Ιω. γ΄ 20).

1. Βλ. «Η Δράσις μας», τ. 405, Ιανουάριος 2003, σελ. 11.

2. Βλ. Δρος Τρύφωνος Ολυμπίου, Αναφορά- Υπόμνημα προς τον κ. Εισαγγελέα τού Αρείου Πάγου, Λιτόχωρο 18 Οκτωβρίου 2001 (Κοινοποίηση· 1. Πρωθυπουργό 2. Υπουργό Δικαιοσύνης), σελ. 6.

3. Μάριου Βερέττα, Γεννήθηκα Ελληνας, Δεκατέσσερα πολυθεϊστικά κείμενα, Αθήνα 2000, σσ. 137, 139, 140, 93.

4. Μ. Αθανασίου, Κατά ειδώλων, 26 & 29 ΡG 25, 52Β· 60Β.

5. Κυρίλλου Αλεξανδρείας, Υπέρ της των Χριστιανών ευαγούς θρησκείας προς τα εν αθέοις Ιουλιανού, Λογ. Ζ΄, ΡG 76, 841ί - 849έ.

Πηγή: Περιοδικό Διάλογος, τεύχη 13 - 19

21. Αντιπαραβολή τού Χριστιανισμού με... μύθους!

Από το προηγούμενο άρθρο φάνηκε η έντονη και ακόρεστη σαρκολατρία της ειδωλολατρίας, όσο κι αν υπήρξαμε φειδωλοί στην έκθεση ορισμένων πτυχών της. Αυτό το κάναμε από σεβασμό προς τους αναγνώστες μας. Διότι οι μυθοπλάστες ποιητές τού ελληνικού πανθέου είναι ανατριχιαστικά ρεαλιστές στις περιγραφές τους.

Έχοντας λοιπόν υπ’ όψη όλα αυτά και γενικά τις φυσιοκρατικές αντιλήψεις της αρχαίας μυθολογίας για τους θεούς, προκαλεί όχι μόνο έκπληξη, αλλά και αγανάκτηση ο ισχυρισμός της νεοειδωλολατρίας ότι η Εκκλησία μιμήθηκε τους μύθους και τις τελετές των αρχαίων ειδωλολατρών!...

Πέραν τού ότι όλα τα είδωλα των εθνών είναι «δαιμόνια» κατά την Αγίαν Γραφήν (Ψαλμ. ϞΕ´ [95] 4) και επομένως δεν μπορεί να γίνει καμία σύγκριση με τον αληθινό, πραγματικό και ζωντανό Τριαδικόν Θεόν, οι τελετές και γενικώς η λατρεία τού Χριστιανισμού έχουν σταθερή ιστορική βάση. Και προϋποθέτουν γεγονότα και διδασκαλία τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο Οποίος υπήρξε ιστορικό πρόσωπο, όπως ιστορικά πρόσωπα υπήρξαν και οι άγιοι Απόστολοι και όλοι οι Άγιοι και Μάρτυρες. Εξ άλλου πώς μπορεί να συγκριθεί Εκείνος, ο Οποίος «αμαρτίαν ουκ εποίησεν ουδέ ευρέθη δόλος εν τώ στόματι αυτού» (Α΄ Πέτρ. β΄ 22) με την ακάθαρτη ζωή των δαιμονίων; Εκείνος, ο Οποίος προσέφερε τον εαυτό του θυσία επί τού Σταυρού «υπέρ της τού κόσμου ζωής και σωτηρίας», με τα δαιμόνια που οδηγούν τον άνθρωπο στον αιώνιο θάνατο; Τα της θείας Λειτουργίας της Εκκλησίας και όλα τα Ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας έχουν ως βάση, πυρήνα και περιεχόμενο τη μοναδική, εξιλαστήριο και κοσμοϊστορική θυσία τού Υιού και Λόγου τού Θεού, ο οποίος έγινε άνθρωπος, για να κάνει τον άνθρωπο «θεόν κατά χάριν».

Οι Χριστιανοί όχι μόνον δεν αντέγραψαν τα της λατρείας των ειδώλων, ούτε βεβαίως ήταν δυνατόν να τα αντιγράψουν, διότι, όπως είπαμε, θεωρούσαν και θεωρούν ότι όλοι χωρίς καμιά εξαίρεση «οι θεοί των εθνών» είναι ψεύτικα πλάσματα και επινοήματα της ανθρώπινης φαντασίας και τού διαβόλου. Άλλωστε ήδη οι προφήτες της Π. Διαθήκης καταδίκαζαν την ειδωλολατρία με σκληρότατες εκφράσεις, ο δε Θεός τιμώρησε τον Ισραήλ όχι λίγες φορές, και μάλιστα πολύ σκληρά, διότι είχε επηρεασθεί από τους γειτονικούς λαούς και μιανθεί με τη λατρεία των ειδώλων, φθάνοντας στο σημείο όχι μόνο συνηθισμένες θυσίες ζώων να προσφέρει στα είδωλα, αλλά και ανθρωποθυσίες!

Στους Χριστιανικούς χρόνους πάλι η Εκκλησία τήρησε στάση όχι απλώς αντίθετη προς τις μυστηριακές τελετουργίες των ειδωλολατρών (μιθραϊκές, ελευσίνιες, αιγυπτιακές κ.τ.ό.), αλλά και προς εκείνους που τις τελούσαν. Άλλωστε οι περισσότεροι Μάρτυρες της Εκκλησίας οδηγήθηκαν σε φρικτά μαρτύρια από τους ειδωλολάτρες, διότι αρνήθηκαν να θυσιάσουν στους θεούς τους!

Εκτός αυτών οι Χριστιανοί αρνήθηκαν να δεχθούν και αυτά ακόμη τα της Ιουδαϊκής συναγωγής. Διότι όλα εκείνα ήσαν σκιές και τύποι, των όσων ακολούθησαν στους χρόνους της Κ. Διαθήκης. Οι δε Χριστιανοί θεώρησαν τους εαυτούς τους ως το «Ισραηλιτικόν το αληθινόν, πνευματικόν, και Ιούδα γένος και Ιακώβ και Ισαάκ και Αβραάμ», διότι προσήχθησαν στον Θεόν «διά τούτου τού σταυρωθέντος Χριστού»1.

Κατά τον άγιο Ιουστίνο, τον φιλόσοφο και μάρτυρα, ο οποίος ήταν προηγουμένως εθνικός (γεννήθηκε αρχές τού 2ου αι.), «το μυστήριον τού προβάτου», το οποίο ο Θεός διέταξε να θυσιάζεται το Πάσχα, ήταν τύπος τού Χριστού. Το πρόβατο που θυσιαζόταν ως ολοκαύτωμα ήταν σύμβολο «τού πάθους τού Χριστού»· «η εντολή της περιτομής» ήταν τύπος «της αληθινής περιτομής», που «υπέστημεν από την πλάνην και την πονηρίαν» από τον εκ νεκρών αναστάντα την «μίαν των σαββάτων», την ημέραν τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού2. Έτσι έχουμε αντί τού ναού τού Σολομώντος με τις θυσίες και τελετές τού Νόμου, τον Χριστιανικό ναό με τα Ιερά Μυστήρια και τις ιερές τελετές· αντί τού νομικού Πάσχα, το Μυστήριο της θείας Ευχαριστίας κλπ.

Επομένως τα Χριστιανικά μυστήρια δεν είναι Ιουδαϊκά δάνεια· πολύ περισσότερο δεν είναι ειδωλολατρικά δάνεια. Πώς είναι δυνατόν να είναι, αφού ουδεμία σχέση υπάρχει μεταξύ Χριστού και διαβόλου; Το γράφει ο απόστολος Παύλος· Ποια σχέση, ποιος συνεταιρισμός μπορεί να υπάρχει μεταξύ δικαιοσύνης και ανομίας; ποια επικοινωνία μεταξύ φωτός και σκότους; Ποια συμφωνία μπορεί να γίνει μεταξύ τού Χριστού και τού σατανά; Ποιο μερίδιο μπορεί να έχει ένας πιστός με έναν άπιστο; Πώς μπορεί να βρίσκονται μαζί στον ίδιο τόπο ο ναός τού Θεού και τα είδωλα; (Β΄ Κορ. στ΄ 14 -16).

Επί πλέον Σύνοδοι Οικουμενικές και Τοπικές έχουν αποφανθεί επανειλημμένως εναντίον των οποιωνδήποτε ειδωλολατρικών επιδράσεων στην Εκκλησία και στη λατρεία της. Τα δε περί αμφίων, θυσιών, νηστειών κλπ. είναι θεσμοθετημένα από τους χρόνους της Π. Διαθήκης (βλέπε Λευιτικό και Δευτερονόμιο), «πολύ πριν υπάρξουν γραπτά ελληνικά μνημεία (πολλώ μάλλον τελετές). Όλα δε αυτά στην Εκκλησία λειτουργούν προς δόξαν τού Θεού και σωτηρίαν τού ανθρώπου, ενώ στις ειδωλολατρικές τελετές τάσσονται στην υπηρεσία των δαιμόνων». Εξ άλλου «στην ιουδαϊκή λατρεία ο Μωϋσής είχε δώσει βαθύτερο πνευματικό (Χριστοκεντρικό-σωτηριολογικό) νόημα, το οποίο συχνά ξεχνούσαν οι Εβραίοι και χρειαζόταν η παρέμβασις τού Θεού διά των προφητών προς διόρθωσιν. Βλέπει κανείς θυσίες, αναφορές και θυμιάματα, οργανικά στοιχεία της Μωσαϊκής λατρείας, να προκαλούν την αποστροφή τού Θεού, επειδή δεν έχουν σωτηριολογική προοπτική (ταπείνωση, ειρήνη αισθήσεων και λογισμών, υπακοή και ελευθερία από την εγωιστική αυτονομία από τον Θεό)»3.

Πέραν αυτών είναι γνωστό ότι ο διάβολος μετασχηματίζεται σε άγγελο φωτός, ανέκαθεν δε προσπάθησε να μιμηθεί εξωτερικά στοιχεία της Χριστιανικής λατρείας. Γράφει ο άγιος Ιουστίνος· «Ο Ιησούς το βράδυ της Μ. Πέμπτης, αφού έλαβε άρτον και αφού έκαμε ευχαριστήριο προσευχή, είπε στους Μαθητάς του· να πράττετε τούτο για να φέρνετε με ευγνωμοσύνη και πίστη στη μνήμη σας και στη μνήμη των άλλων την υπέρ υμών σταυρική μου θυσία και την απολύτρωση και σωτηρία σας, που επετεύχθη με την θυσία αυτή. «Τούτο είναι το σώμα μου» (Λουκ. κβ΄ [22] 19 και Α΄ Κορ. ια΄ [11] 23 εξ.). Κατά τον ίδιο τρόπο, αφού επήρε το ποτήριο είπε· «Τούτο είναι το Αίμα μου». Καί μόνο στους Μαθητάς του μετέδωσε. Μιμούμενοι τούτο οι πονηροί δαίμονες», συνεχίζει ο άγιος Ιουστίνος, «εδίδαξαν να γίνεται το ίδιο και στα μυστήρια τού Μίθρα. Ότι δε προσφέρεται «άρτος και ποτήριον ύδατος» στις τελετές τού μυουμένου στά μυστήρια τού Μίθρα, το γνωρίζετε ή μπορείτε να το μάθετε»4.

Μήπως και σήμερα οι μάγοι και τα μέντιουμ και οι λογής-λογής αγύρτες δεν χρησιμοποιούν σταυρούς, εικόνες, θυμίαμα κλπ. για τα δαιμονικά τους ξόρκια;

Ώστε τα εξωτερικά φαινόμενα δεν πρέπει να μας παρασύρουν, όπως κάποιον που έγραφε επιπόλαια· «Όταν πηγαίνω στην ακολουθία της Μ. Παρασκευής, μου είναι δύσκολο να αποφασίσω αν ο Θεός, που κηδεύεται είναι ο Χριστός ή ο Άδωνης» !...5. Όταν όμως υπάρχει σκοτισμός τού νου και σκληροκαρδία πώς να ξεχωρίσει κανείς τον Θεάνθρωπον Κύριον από τον Άδωνη των μυθογράφων και ποιητών; Πώς να καταλάβει ότι η μυθολογία πίσω από τους μύθους περί θανάτων και αναστάσεως θεών (π.χ. τού Άδωνη, τού Διονύσου) έβλεπε την ανακύκληση της εαρινής βλαστήσεως και της χειμερινής νεκρώσεως; Δηλαδή καθαρά φυσιοκρατικά; Πώς να εννοήσει ότι οι αρχαίοι ποιητές περιέγραφαν όλα αυτά με τρόπο καθαρά σαρκικό-οργιαστικό, προκαλώντας έτσι την αποστροφή των Χριστιανών, που λατρεύουν και προσκυνούν με τις εσωτερικές τους πνευματικές δυνάμεις, με αφοσίωση της καρδιάς και τού νου, αλλά και με αληθινή επίγνωση τού Θεού και της λατρείας τού Θεού; Τού αληθινού Θεού, ο Οποίος είναι Πνεύμα, και όχι απλώς ένα Πνεύμα. Τού Θεού, που είναι το Ον, και δεν υπόκειται σε τοπικούς περιορισμούς, αλλ’ είναι πανταχού παρών (βλ. Ιω. δ΄ 24).

Κρίμα, που οι νεοειδωλολάτρες δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τόσο φανερά πράγματα και συγχέουν τα ασύγχητα.

ν.π.β.

Σημειώσεις

1. Ιουστίνου, φιλοσόφου και μάρτυρος, Διάλογος προς Τρύφωνα 11, 5 ΒΕΠΕΣ 3, 218 (28-30).

2. ό.π. 40, 1 και 3· 41, 4, ΒΕΠΕΣ 3, 243· 244· 245.

3. Νεο-ειδωλολατρικές περιπλανήσεις και η αληθής εμπειρία της Εκκλησίας μας, έκδ. Ι. Μ. ῾Οσίου Γρηγορίου, Αγ. Όρος 2002, σελ. 65-66.

4. Ιουστίνου, Απολογία Α΄ 66, 3-4 ΒΕΠΕΣ 3, 197 (39)-198 (1-6). Βλ. και Απολογία Α΄ 54, ό.π. 190-191.

5. Βλ. Γ. Σιέττου, Αρχαίες επιβιώσεις στον Χριστιανισμό, Αθήνα 1994, σελ. 58.

22. Ανατομία της ειδωλολατρίας (Α΄)

Μετά την πτώση των πρωτοπλάστων, η ταλαίπωρη φύση των ανθρώπων έπεσε σε πάρα πολλά και μεγάλα κακά· φόνους, μοιχείες, επιορκίες, ποικίλη ανηθικότητα και, το χειρότερο απ’ όλα, στην ειδωλολατρία. Αρνήθηκε τη λατρεία και την προσκύνηση τού Δημιουργού, τού ενός αληθινού Θεού, και άρχισε να λατρεύει τα κτίσματα· ανθρώπους, ζώα, θηρία, αναίσθητα όντα, σκόρδα, πράσα, κρεμμύδια (όπως οι Αιγύπτιοι). Κατασκεύασαν δε των ανθρώπων αυτών και των ζώων αναίσθητα είδωλα και ομοιώματα και άρχισαν να προσφέρουν σ’ αυτά θυσίες! Γράφει ο απόστολος Παύλος·

Αντάλλαξαν το ένδοξο μεγαλείο τού Θεού, ο Οποίος δεν έχει καμιά σχέση με τη φθορά, με υλικά αγάλματα, που έχουν την εικόνα φθαρτού ανθρώπου και πετεινών και τετραπόδων και ερπετών (...). Αντικατέστησαν τον αληθινόν Θεόν με τους ψεύτικους θεούς των ειδώλων και απέδωκαν τον σεβασμό της καρδιάς τους και την εξωτερική τους λατρεία στην κτίση, αντί να σέβονται και να λατρεύουν Εκείνον, που την έκτισε (Ρωμ. α΄ 23, 25).

Ο Μ. Αθανάσιος γράφει ότι επειδή η ψυχή των ανθρώπων δεν ικανοποιήθηκε από την επινόηση της κακίας, άρχισε σιγά-σιγά να εκτρέπεται στα χειρότερα. Αφού βγήκε από τον εαυτό της, άρχισε να σκέπτεται και να κατασκευάζει τα ανύπαρκτα. Έτσι έγινε αιτία της ειδωλολατρίας η κακία. Κι όσο πλήθαινε η κακία, τόσο πλήθαινε και η ειδωλολατρία. Αφού οι άνθρωποι έμαθαν να εφευρίσκουν εις βάρος τους την ανύπαρκτη κακία, κατά τον ίδιο τρόπο έπλασαν για τους εαυτούς των και τους ανύπαρκτους θεούς. Και με την πάροδο τού χρόνου εφεύρισκαν και νεότερες δεισιδαιμονίες. Έτσι λάτρευαν στην αρχή τον ουρανό, τον ήλιο, τη σελήνη, τα άστρα. Υστέρα ονόμασαν θεούς τον αιθέρα, τον αέρα και τα στοιχεία της ύλης. Υστέρα θεοποίησαν ανθρώπους ζωντανούς, όπως ήσαν οι Καίσαρες της Ρώμης, προβάλλοντας τους θνητούς ως αθάνατους· αλλά και νεκρούς, τους λεγόμενους ήρωες, όπως π.χ. τον Ηρακλή, τον Αρισταίο, τον Αχιλλέα κλπ. Σκεπτόμενοι δε και επινοούντες ακόμη χειρότερα απέδοσαν το θείο και υπερκόσμιο όνομα τού Θεού σε λίθους, ξύλα και ερπετά· σε ζώα υδρόβια και της ξηράς και στα άγρια και άλογα ζώα. Ορισμένοι σκοτίσθηκαν τόσο πολύ, ώστε θεοποίησαν και όντα ανύπαρκτα, αναμιγνύοντας όντα λογικά και άλογα· συνέπλεξαν πράγματα ανόμοια κατά τη φύση τους και τα ελάτρευαν ως θεούς. Τέτοιοι ήσαν οι κυνοκέφαλοι, οφιοκέφαλοι, ιερακοκέφαλοι και ονοκέφαλοι θεοί των Αιγυπτίων και ο κριόμορφος ή κριοκέφαλος Άμμων των Λιβύων. Ο Ιουδαίος Φίλων αναφέρει ότι οι Αιγύπτιοι ελάτρευαν όχι μόνο κτήνη, αλλά και μέλη κτηνών (κέρατα βοδιών, πτερύγια ψαριού, πέλματα κλπ), τα οποία ανύψωσαν το καθένα σε θεό και τα θεοποίησαν. Άλλοι λίθους και ξύλα. Ενώ άλλοι, επαυξάνοντας ακόμη περισσότερο την ασέβεια, θεοποίησαν και προσκύνησαν την ηδονή και την επιθυμία, όπως τον Έρωτα και την Αφροδίτη. Ενώ άλλοι, φιλοδοξώντας για τα χειρότερα, τόλμησαν ν’ ανυψώσουν σε θεούς και τους άρχοντές τους ή και τους νεαρούς ερωμένους των αρχόντων τους είτε για να τους τιμήσουν είτε επειδή έτρεμαν την τυραννική εξουσία τους... Με όλα αυτά βεβαίωναν εκείνο που μας είπε πριν απ’ αυτούς η σοφία τού Θεού· η επινόηση των ειδώλων είναι αιτία της απομακρύνσεως από τον Θεόν και της πνευματικής πρώτα, κατόπιν δε και της σωματικής πορνείας (Σοφ. Σολ. ιδ΄ [14] 12).

Συνεχίζοντας ο Μ. Αθανάσιος παρατηρεί ότι το φαινόμενο να νομοθετεί η σύγκλητος των Ρωμαίων αναγορεύοντας θεούς και ορίζοντας να λατρεύονται ως θεοί αρχαίοι βασιλείς των Ρωμαίων ή άλλοι, όσους έκριναν, δεν ήταν μόνο συνήθεια των Ρωμαίων. Όμοια γίνονταν και παλαιότερα. Αφού ο Ζεύς, ο Ποσειδών, ο Απόλλων, ο Ήφαιστος, ο Ερμής, η Ήρα, η Δήμητρα, η Αθηνά, η Άρτεμη είχε αποφασισθεί να λέγονται θεοί κατόπιν διαταγής τού Θησέως, τού βασιλιά των Αθηνών. Το χαρακτηριστικό δε είναι ότι όλους αυτούς τους θεούς και άλλους παρόμοιους, δεν τους ελάτρευε μόνο ο συνηθισμένος λαός, αλλά και άνθρωποι που καυχόντουσαν για τη σοφία, την κρίση και τον στοχασμό τους. Έτσι ο Σωκράτης κατεβαίνει στόν Πειραιά με τον Γλαύκωνα, αδελφό τού Πλάτωνα, για να προσευχηθεί στη θεά Άρτεμη και για να δει την ειδωλολατρική γιορτή1. Με όλα αυτά, οι άνθρωποι έγιναν δούλοι είτε κάποιας συμφοράς είτε της εξουσίας κάποιων τυράννων και απέδωκαν το όνομα τού Θεού, που δεν επιτρέπεται ούτε είναι δυνατόν να αποδοθεί σε κάποιον άλλον, σε πέτρες και ξύλα2 (Σοφ. Σολ. ιδ΄ [14] 21).

Εξ άλλου, όπως παρατηρεί πάλι ο Μ. Αθανάσιος, αρκετοί προσκυνούμενοι ως θεοί ήσαν συνηθισμένοι «άνθρωποι και μάλιστα άνθρωποι «όχι σεμνοί». Εάν πάλι θεοποίησαν άλλους, επειδή είχαν εφεύρει τέχνες, τότε έπρεπε να θεοποιήσουν και όλους τους εφευρέτες τεχνών3. Κατά τον Κλήμεντα τον Αλεξανδρέα, οι προσκυνούμενοι από τους ειδωλολάτρες ως θεοί ήσαν κάποτε άνθρωποι, που στο τέλος πέθαναν. Τούς ετίμησε δε ως θεούς ο μύθος και ο χρόνος. Διότι συμβαίνει τα μέν παρόντα να καταφρονούνται εξ αιτίας της συνήθειας, ενώ τα περασμένα, χωρισμένα από τον άμεσο έλεγχο εξ αιτίας της αδηλότητος των χρόνων, τιμώνται διά της μυθοπλασίας· και άλλα μέν απιστούνται, άλλα δε θαυμάζονται4.

Η ασέβεια και η παραφρόνηση των ειδωλολατρών έφθασε στο σημείο να κατακρεουργούν ανθρώπους και να τους προσφέρουν θυσία στους ψευδοθεούς τους. Έτσι θυσιάζουν έμψυχα σε άψυχα και λογικά σε άλογα και ακίνητα. Αυτό δε το δράμα, όπως παρατηρεί ο Μ. Αθανάσιος, είναι χαρακτηριστικό της κακίας των ειδώλων και των δαιμόνων5. Για τις βδελυκτές ανθρωποθυσίες κάνουν εκτενή λόγο και ο Τερτυλιανός (Τertullianus, Apolog. 9, 2-5) και ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς6 και ο Ευσέβιος Καισαρείας7, οι οποίοι αναφέρουν χώρες, πόλεις και αριθμό θυσιαζομένων ανθρώπων σε τακτά διαστήματα. Συγκεκριμένες ανθρωποθυσίες απαριθμεί και ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας στο λόγο του Κατά Ιουλιανού8. Επίσης και ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος στον θαυμάσιο λόγο του «Εις τον μακάριον Βαβύλαν» αναφέρεται σε ανθρωποθυσίες, που ξεπερνούν, όπως λέγει, κάθε υπερβολική μανία, αφού «οι μιαροί και παμμίαροι» δαίμονες, που όλα μηχανεύονται για να ανατρέψουν τη ζωή μας, έπεισαν τους πιστούς τους να κατασφάζουν πάνω στους βωμούς τους γυναίκες και παιδιά, αντί προβάτων και βοδιών9.

Και δεν ήταν μόνο οι ανθρωποθυσίες, που δεν χόρταιναν τους απάνθρωπους και αχόρταγους δαίμονες· οι ναοί των ειδωλολατρών, κατά τη μαρτυρία τού Κλήμεντος Αλεξανδρέως, ήσαν στην πραγματικότητα τάφοι, αναφέρει δε τέτοιους τάφους και ποιοί είχαν ταφεί σ αυτούς. Και προσθέτει· Για να αναφέρω τους τάφους που προσκυνείτε σεις οι ειδωλολάτρες, δεν θα μου αρκέσει ούτε όλος ο χρόνος· εσείς όμως, αν δεν αισθάνεσθε ντροπή για τις τολμηρές σας πράξεις, γίνεσθε τότε τελείως νεκροί, αφού πιστεύετε σε πραγματικούς νεκρούς· «Ω ταλαίπωροι! Τι κακό είν αυτό που πάσχετε; σκοτάδι σκέπασε τα κεφάλια σας»10.

Πόσο σοφός ήταν ο Μ. Αθανάσιος, όταν έγραφε ότι η ειδωλολατρία δεν εισάγει ευσέβεια, αλλ’ αθεΐα και κάθε είδους ασέβεια· και είναι απόδειξη μεγάλου εκτροχιασμού από τη γνώση τού μόνου αληθινού Θεού. Και ακόμη είναι πέρα-ως-πέρα αθεΐα και ότι έχει επινοηθεί όχι προς ωφέλεια, αλλά προς καταστροφή τού ανθρωπίνου βίου11. Ο δε Θεολόγος Γρηγόριος ονομάζει την ειδωλολατρία και την μετατόπιση της προσκυνήσεως από τον Δημιουργό στα δημιουργήματα ως «το πάντων έσχατον των κακών και πρώτον», δηλαδή, ως το χειρότερο και μεγαλύτερο απ’ όλα τα κακά12.

Έτσι οι εθνικοί λογικοκράτες, που με τους ψεύτικους και πλανεμένους συλλογισμούς τους αποδείχθηκαν μωροί (βλ. Ρωμ. α΄ 21), έφτιαξαν με το περιορισμένο, σκοτισμένο και ασύνετο λογικό τους ένα θεό, και τον υποτάξανε σ’ αυτό το λογικό· αλλ’ απατήθηκαν. Διότι αυτός ο θεός, «δεν ήτανε παντοδύναμος, αλλά δούλος της Ανάγκης· [σημ: Ειμαρμένη] αυτή ήτανε η παντοδυναμία του»13.

ν.π.β.

Σημειώσεις

1. Πλάτωνος, Πολιτεία Ι, 327Α.

2. Μ. Αθανασίου, Κατά ειδώλων § 8, 9, 10, 11, 12 και 18 ΡG 25, 16c-2937.

3. Μ. Αθανασίου, ένθ ανωτ., § 18 ΡG 25 37Α - D.

4. Κλήμεντος Αλεξανδρέως, Προτρεπτικός προς Έλληνας, Δ΄ (περί της των ειδώλων αναισθησίας), ΒΕΠΕΣ 7, 45 (31-36).

5. Μ. Αθανασίου, ένθ ανωτ., § 25 ΡG 25, 49Α - C.

6. Κλήμεντος Αλεξανδρέως, Προτρεπτικός 3 ΒΕΠΕΣ 7, 37-39.

7. Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική Προπαρασκευή Δ΄ 16, 1-12 ΒΕΠΕΣ 25, 131-133.

8. Κυρίλλου Αλεξανδρείας, ...Πρός τα τού εν αθέοις Ιουλιανού, Λόγ. Δ΄ ΡG 76, 696D - 701Β.

9. Ιω. Χρυσοστόμου, Λόγ. Εις τον μακάριον Βαβύλαν και κατά Ιουλιανού και προς Έλληνες, 1 ΡG 50, 533-535.

10. Οδύσσεια Υ, 351 εξ. (Κλημ. Αλεξανδρέως, Προτρεπτικός, 3 ΒΕΠΕΣ 7, 37-40).

11. Μ. Αθανασίου, Κατά ειδώλων, 29 ΡG 25, 60 ΑΒ.

12. Γρηγορίου Θεολόγου, Ομ. 45, Εις το Άγιον Πάσχα, 9 ΡG 36, 633C.

13. Φ. Κόντογλου, Εργα, Τόμ. ΣΤ΄ Μυστικά Ανθη, έκδ. Αστήρ, Αθήναι, 1977, σελ. 256.

23. Ανατομία της ειδωλολατρίας (Β΄)

Στήν Ελλάδα το Δωδεκάθεο ήταν εισαγόμενο. Η νεοελληνολατρική κίνηση υποστηρίζει με κομπασμό ότι το Δωδεκάθεο είναι η «πάτρια», η «εθνική» θρησκεία των Ελλήνων. Γι’ αυτό, σύμφωνα με την τέτοια αντίληψη, «δεν μπορεί να είναι κανείς «πραγματικός» και «ολοκληρωμένος» Έλληνας αν δεν είναι «Ελλην» ή «εθνικός το θρήσκευμα»»1.

Είναι φανερό πώς οι νεοειδωλολάτρες ζουν στον κόσμο τους. Η αγνοούν ολότελα την ιστορία τού έθνους μας. Διαφορετικά δεν θα υποστήριζαν κάτι τέτοια. Διότι πολύ θα θέλαμε να μας πουν με σαφήνεια ποια ήταν ή καλύτερα «σε τι ακριβώς συνίσταται» η κατ’ αυτούς «πάτρια ελληνική θρησκεία». Διότι οι θρησκειολογικές και ιστορικές έρευνες καθόλου δεν αποδεικνύουν ότι το δωδεκάθεο ήταν η αρχική θρησκεία των Ελλήνων, ούτε βέβαια και η τελευταία. Οι πρωτοέλληνες, όπως και όλοι οι σύγχρονοί τους, λάτρευαν τα ιερά φίδια (οφιολατρία) και άλλες υποχθόνιες θεότητες, στις οποίες πρόσφεραν «χοές» (διότι ήσαν κυρίως σε ρευστή μορφή) στις διάφορες οπές και στα ανοίγματα της γης, για να εξευμενίσουν τις θεότητες αυτές. Αργότερα, όταν άρχισαν να ζουν με το κυνήγι και τους καρπούς και έγιναν ζωολάτρες και φυσιολάτρες, πρόσφεραν φυτικές και ζωϊκές θυσίες, τις «σπονδές». Όταν μεταπήδησαν στη λατρεία των ουρανίων σωμάτων, άρχισαν να προσφέρουν θυσίες ζώων, των οποίων ο καπνός και η κνίσα ανέβαιναν ψηλά για να φθάσουν στους νομιζόμενους θεούς. Με την πάροδο των αιώνων εγκαταλείπονται οι φυσικές θεότητες και λατρεύονται οι προσωπικές. Θανατώνονται οι παλιές θεότητες και θεοποιούνται οι ήρωες. Έτσι, κατά τη μυθολογία, ο Απόλλωνας φονεύει τον Πύθωνα· ο Κάδμος τον Δράκοντα στη Θήβα· ο Πρωτέας τη Μέδουσα και ο Ηρακλής τη Λερναία Ύδρα. Ως τότε κάθε νέα μορφή θρησκείας γκρέμιζε τις προηγούμενες. Ωστόσο και στην εποχή τού Μινωϊκού, Κυκλαδικού και Μυκηναϊκού πολιτισμού έχουμε και το φαινόμενο μικτών θρησκευτικών δοξασιών. Έχουμε π.χ. ως θεούς τους Τρίτωνες (μισό σώμα ψαριού και μισό ανθρώπου), τους Κενταύρους (μισό σώμα αλόγου και μισό ανθρώπου) κ.ά. ανθρωπόμορφα τέρατα. Εξ άλλου για τον Κέκροπα, τον μυθικό ιδρυτή των Αθηνών, πίστευαν ότι ήταν μισός φίδι και μισός άνθρωπος. Ενώ η Πόλη των Αθηνών είχε το ... ιερό της φίδι, στο οποίο οι Αθηναίοι πρόσφεραν μηλόπιτα... Αλλά και οι Δώδεκα θεοί επικράτησαν, όπως αναφέρει ο Ησίοδος στή Θεογονία του, με αγώνες, φόνους και αλληλοεξοντώσεις γιγάντων και τιτάνων. Ο Κρόνος (χρόνος), προκειμένου να επικρατήσει, γκρεμίζει και σκοτώνει τον Ουρανό, τον πατέρα του, και τρώει τα παιδιά του. Στη συνέχεια ο Ζεύς (αυτός που καίει) ή Δίας (φωτεινός) σκοτώνει τον πατέρα του Κρόνο, ελευθερώνει τ αδέλφια του, γεννά νέες θεότητες και δημιουργεί τους ανθρώπους...

Κατόπιν τούτων ρωτάμε· «Ποια απ’ αυτές είναι η πραγματική ελληνική θρησκεία; Η μήπως πρόκειται για την ίδια πίστη, που κατά καιρούς και σε διάφορες ιστορικές περιστάσεις αποκτά διαφορετικές εκφράσεις;»2 .

Ωστόσο οι Έλληνες παρέλαβαν τους θεούς τους από την Αίγυπτο, όπως αναφέρει ο πατέρας της Ιστορίας, ο Ηρόδοτος. Γράφει· Αρχικά δεν ήταν ονομασία για κανένα θεό, ύστερα δε από πολύ χρόνο πληροφορήθηκαν τα ονόματά τους φερμένα από την Αίγυπτο και πολύ αργότερα το όνομα τού Διονύσου. Αυτούς τους θεούς λάτρευαν κατ’ αρχήν οι Πελασγοί στο Μαντείο, «χρηστήριο», της Δωδώνης, το «αρχαιότατον των εν Ελλησι χρηστηρίων», στο οποίο μάλιστα δεν είχε δοθεί ακόμη το όνομά του και λειτουργούσε χωρίς όνομα· αργότερα ονομάστηκε «Δωδωναίον Πελασγικόν»3. Διότι στον Ομηρο συναντούμε τον Αχιλλέα να προσεύχεται· «Δία βασιλιά, Δωδωναίε Πελασγικέ, που κατοικείς μακριά...»4. Στη συνέχεια οι ιερείς της Δωδώνης έφεραν και την πρώτη «μέλαιναν» (μαύρη) μάντισσα, την Προμένειαν, που αγόρασαν από την Αίγυπτο, για χρησμοδοσία στους «πιστούς» επισκέπτες τού Μαντείου. Αργότερα έφεραν και δεύτερη, την Τιμαρέτη και τρίτη την Νικάνδρη. Ο λαός τις ονόμαζε σκωπτικά «Πελειάδες», δηλαδή αγριοπερίστερα, επειδή αγνοώντας τη γλώσσα, μιλούσαν ασυνάρτητα ελληνικά· «διότι βάρβαροι ήσαν, εδόκουν δε σφί ομοίως όρνισι φθέγγεσθαι»5. Στη συνέχεια ακολούθησαν και άλλες παρόμοιες Πυθίες στα μαντεία των Θηβών και των Δελφών. Και τα... γραίδια εκείνα με τα γνωστά ασαφή και διφορούμενα «ήξεις - αφήξεις» πληροφορούσαν με την πονηρή επέμβαση δολίων ιερέων των ειδώλων για τα... μέλλοντα!...

Κατά τον Μ. Αθανάσιο οι Πελασγοί έμαθαν τα ονόματα των θεών από τους Αιγυπτίους6, αντλώντας την πληροφορία από τον Ηρόδοτο, ο οποίος γράφει «Δυώδεκά τε θεών επωνυμίας έλεγον πρώτους Αιγυπτίους νομίσαι και Ελληνας παρά σφέων (από αυτούς) αναλαβείν, βωμούς τε και αγάλματα και νηούς (ναούς) θεοίσι απονείμαι σφέας (εις αυτούς)...»7. Ο Μ. Αθανάσιος γράφει «Πελασγοί» αντί Έλληνες, διότι Πελασγοί ονομάζονταν αρχικά εκείνοι που κατοικούσαν στην Ελλάδα, πριν έλθουν οι Έλληνες. Όταν ήλθαν οι Έλληνες αναμίχθησαν μ’ αυτούς, σε ορισμένα όμως έμειναν άμικτοι.

Τις ίδιες πληροφορίες μας δίνει και ο ιστορικός Ευσέβιος Καισαρείας, γράφοντας· Η πολύθεη πλάνη όλων των εθνών φάνηκε μετά από μακρούς αιώνες, αφού δε άρχισε από τους Φοίνικες και τους Αιγυπτίους πέρασε απ’ αυτούς και στα υπόλοιπα έθνη «και μέχρις αυτών Ελλήνων»8. Άλλωστε και ο πρώτος εισηγητής των στοιχείων της «γραμματικής», «των κοινών γραμμάτων», στους Έλληνες ήταν ο φοινικικής καταγωγής Κάδμος, γι’ αυτό και «Φοινικίνια τα γράμματα τινές των παλαιών ονομάζουσι»9.

Εξ άλλου είναι γνωστό ότι ο Πυθαγόρας και ο Θαλής έμειναν αρκετό καιρό στην Αίγυπτο. Αλλά και ο Σόλων είχε επισκεφθεί τη χώρα αυτή, όπου άκουσε κάποιον από τους εκεί ψευδοπροφήτες, δηλαδή ιερείς των ειδώλων, να τού λέει· «Σόλων, Σόλων, οι Έλληνες είστε πάντοτε παιδιά· γέροντας Έλληνας δεν υπάρχει, όλοι είσαστε νέοι στις ψυχές»10. Επίσης, όπως παρατηρεί ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, είναι αρχαιότερα τα όσα πιστεύουν οι Χριστιανοί. Διότι δεν υπήρχε επιστήμη γραμμάτων στους Έλληνες και μόλις τελευταία ο Κάδμος τα έφερε από τη Φοινίκη, ενώ είχαν ήδη γραφεί τα συγγράμματα τού Μωϋσέως11. Όλοι δε οι Έλληνες που επισκέφθηκαν την Αίγυπτο, θαύμασαν τα συγγράμματα τού Μωϋσέως11. Στους ιστοριογράφους των Ελλήνων, όπως ο Πολέμων, ο Πτολεμαίος, ο Ελλάνικος, ο Φιλόχορος, ο Κάστωρ, ο Διόδωρος κ.ά., ήταν πολύ γνώριμος ο Μωϋσής.

Ο Πλάτων, εξ άλλου, όπως αποδεικνύει με αρκετά παραδείγματα και εκτενή αποσπάσματα ο Ευσέβιος Καισαρείας, μεταποιεί επί το ελληνικότερο αρκετά από τα λόγια τού Μωϋσέως, τού Σολομώντος και των προφητών, μεταφέροντάς τα στα συγγράμματά του· τους Νόμους, την Πολιτεία και τον Θεαίτητο12.

Τέλος και ο Albin Lesky στο ογκώδες και πλήρως τεκμηριωμένο έργο του «Ιστορία της αρχαίας Ελληνικής λογοτεχνίας» επισημαίνει ότι και το περιεχόμενο της «Θεογονίας» τού Ησιόδου ήταν εισαγόμενο. Γράφει· «Στή «Θεογονία» παραδόσεις που προέρχονται από διάφορες πηγές έχουν ποικιλότροπα ανακατευθή με αυτό που ο Ησίοδος έπλασε από δική του σκέψη (Ϝ). Ο Ησίοδος, με τη διήγησή του για τον Ουρανό, τον Κρόνο και το Δία, βρίσκεται σε μια γραμμή πανάρχαιας παράδοσης, στην οποία ανήκουν και τα χεττιτικά κείμενα και τα κείμενα της Ras Shamra (...). Για τη μετάδοση στους Έλληνες υπάρχουν δύο δυνατότητες· ότι οι Φοίνικες ήσαν οι διαβιβαστές ή ότι Έλληνες, που ζούσαν στη μικρασιατική περιοχή της Μιλήτου ή στη Ρόδο, όπου είχαν εγκατασταθεί από τη μυκηναϊκή εποχή, γνώρισαν τη διήγηση για τη διαδοχή των θεών και όλα τα σχετικά»13.

Οι Αθηναίοι ρώτησαν κάποτε τον Πύθιο Απόλλωνα ποια θρησκεία έπρεπε να ακολουθήσουν. «Τήν των προγόνων», τους απάντησε. Αλλά οι πατέρες μας, τού είπαν, άλλαξαν επανειλημμένως λατρεία· «τότε ν’ ακολουθήσετε την καλύτερη», ήταν η ανταπάντηση. Και βέβαια, προσθέτει ο Κικέρων, που αναφέρει το γεγονός, ως καλύτερη θα μπορούσε να νοηθεί η αρχαιότερη και μάλλον εκείνη που προσεγγίζει τον Θεόν14.

Και, εκείνη που προσεγγίζει τον Θεόν, και από την οποία είχαν απομακρυνθεί οι άνθρωποι λατρεύοντας την κτίση, τα είδωλα, αντί τον Κτίστη, ήταν στα χρόνια εκείνα η μονοθεϊστική και πνευματικότερη θρησκεία, η θρησκεία τού Ισραήλ. Αλλά η θρησκεία εκείνη δεν ήταν απλώς θρησκεία ενός λαού· ήταν η θρησκεία που παιδαγωγούσε «εις Χριστόν» (Γαλ. γ΄ 24), δηλαδή προπαρασκεύαζε με ποικίλους παιδαγωγικούς τρόπους τους ανθρώπους να ποθήσουν και να γνωρίσουν τον Χριστόν, που θα ‘ρχόταν στον κόσμο ως άνθρωπος, όταν θα έφθανε «το πλήρωμα τού χρόνου» (Γαλ. δ΄ 4), ο χρόνος που είχε ορίσει η πανσοφία τού απείρου, αληθινού και φιλανθρώπου Θεού.

Ο Μωσαϊκός νόμος, αφού ελευθέρωσε τους ανθρώπους από την ασέβεια της ειδωλολατρίας, τους παιδαγωγούσε και τους καθοδηγούσε ώστε να υποδεχθούν τον Σωτήρα Χριστόν και να λάβουν τη δικαίωση από την πίστη σ’ Αυτόν. Τώρα δε που απολαμβάνουμε τον αμύθητο πλούτο της Χάριτος τού Θεού, δεν είμαστε «υπό παιδαγωγόν», αλλά «υιοί Θεού» (Γαλ. γ΄ 26-27). Διότι όσοι έχουν δεχθεί τον Χριστό και τον έχουν εγκολπωθεί ως σωτήρα τους με το να βαπτισθούν στο όνομα της Αγίας Τριάδος και να σφραγισθούν με τη σφραγίδα τού Αγίου Πνεύματος, έχουν ενωθεί μαζί Του. Και όλοι αυτοί, που αποτελούν την Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν (=Ορθόδοξον) και Αποστολικήν Εκκλησίαν, έλαβαν από Αυτόν το δικαίωμα και τη χάρη να γίνουν «τέκνα Θεού» (Γαλ. γ΄ 27 και Ιω. α΄ 12), και θεοί «κατά χάριν»!

Τότε μεν ήταν η θρησκεία τού Ισραήλ, σήμερα δε είναι η της Μιάς, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας τού Χριστού, δηλαδή της Ορθόδοξης.

ν.π.β.

Σημειώσεις

1. Βασ. Ξυδιά, άρθρο Οι «Έλληνες» ξανάρχονται, περιοδ. «Σύναξη», τ. 69, Ιανουάριος - Μάρτιος 1999, σελ. 10.

2. Βασ. Ξυδιά, ό.π.

3. Ηροδότου, Ιστοριών Β, 52.

4. Ιλιάδος Π. 233.

5. Ηροδότου, Ιστοριών Β, 55 και 57.

6. Μ. Αθανασίου, Κατά ειδώλων 23 ΡG 25, 48Α.

7. Ηροδότου, Ιστοριών Β, 4, 2.

8. Ευσεβίου Καισαρείας, Ευαγγελική Προπαρασκευή Α΄, θ΄ 19 ΒΕΠΕΣ 25, 34 (34-37).

9. Ευσεβίου Καισαρείας, ό.π., Ι΄, 5, 1 ΒΕΠΕΣ 25, 373 (33-35).

10. Κυρίλλου Αλεξανδρείας, Κατά Ιουλιανού, Βιβλ. Α΄ Ρύ 76, 524ί.

11. Κυρίλλου Αλεξανδρείας, ό.π., 525Α.

12. Ευσεβίου Καισαρείας, Ευαγγελική Προπαρασκευή ΙΒ΄ λδ΄ - νβ΄ ΒΕΠΕΣ 26, 93-116.

13. Albin Lesky, Ιστορία της αρχαίας Ελληνικής λογοτεχνίας, μτφρ. Αγαπ. Γ. Τσοπανάκη, εκδ. αδ/φών Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη 19905, σελ. 152, 154.

14. Κικέρωνος De legibus, Βιβλ. β΄, κεφ. 16, παρά Αυγούστου Νικολάου, Φιλοσοφικαί Μελέται Περί Χριστιανισμού, μτφρ. Π. Βραίλα Αρμένη και Α. Μαυροκορδάτου, Τόμ. Α΄, Μέρος Α΄, Βιβλ. Α΄ κεφ. Ε΄ εν Αθήναις, έκδ. οίκος Γεωργ. Δ. Φέξη, 1910, σελ. 140.

24. Θεολογία της ειδωλολατρίας

Τα προηγούμενα δύο άρθρα της σειράς αυτής μας έδωσαν μια εικόνα των θεών της αρχαίας ειδωλολατρίας, την οποία επιθυμούν να αναστήσουν οι νεοειδωλολάτρες. Αν τώρα θέλαμε να δούμε τη θεολογία της ειδωλολατρίας εκείνης, θα λέγαμε τα ακόλουθα. Στην έκθεσή μας ακολουθούμε τις μαρτυρίες Χριστιανών συγγραφέων και Πατέρων των πρώτων αιώνων τού Χριστιανισμού, οι οποίοι είχαν άμεση γνώση της ειδωλολατρίας.

Οι θεοί τού Δωδεκαθέου αλληλομάχονται για το ποιός θα επικρατήσει. Σκοτώνει ο ένας τα παιδιά τού άλλου, σκοτώνονται όμως και μεταξύ τους. Ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς (έζησε τέλη 2ου με αρχές 3ου αι.) κάνει εκτενή λόγο, αναφέροντας τα ονόματα θεών και τους μύθους περί τα πρόσωπά τους, μιλάει για τους έρωτες των θεών, τα παράδοξα μυθεύματα για την ακρασία τους, τους τραυματισμούς και τα δεσμά, τα γέλια και τις διαμάχες, τις αιχμαλωσίες και τα συμπόσια, τις συμπλοκές και τα δάκρυα, τα πάθη και τις ασελγείς ηδονές τους. Επίσης για τα πάθη και τις ακολασίες θεαινών και θεών, για τους θεούς και τις θεές, που υπηρετούν ανθρώπους σπρώχνοντάς τους στην ακολασία, και που τραυματίζονται στα τραπέζια όπου μεθούν και ακολασταίνουν, που τρώγουν ανθρώπινες σάρκες και παραθέτουν ως φαγητό στον Δία τα παιδιά τους1.

Παρόμοια αναφέρει και ο Μ. Αθανάσιος (295-373) στόν περίφημο «Κατά ειδώλων» λόγο του, όπου καυτηριάζει τον ακόλαστο βίο τού Διός. Όπως η Αφροδίτη ήταν η πιο ασελγής θεά, έτσι και ο Ζεύς ήταν ο πιο ανήθικος και παράνομος. Ο Μ. Αθανάσιος μιλάει ακόμη για τις έριδες των θεών, αναφερόμενος στις Ραψωδίες της Ιλιάδος Δ, Θ, Ο, Φ, τή φαυλότητα τού Άρη, της Αφροδίτης και τού Ηφαίστου, τού Ηρακλή και της βασίλισσας Ομφάλης. Και κατακλείει την παράγραφο αυτή με τη φράση· Ωστόσο οι εθνικοί λατρεύουν αυτούς που κατηγορούνται γι’ αυτά. Και όσα οι νόμοι δεν επιτρέπουν να γίνονται ούτε από τους ανθρώπους, αυτά τα αποδίδουν σ’ αυτούς που ονομάζουν θεούς, χωρίς να κοκκινίζουν2!

Αλλά και ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας (375-444) στους αποδεικτικούς λόγους του κατά τού αποστάτου Ιουλιανού, τού απαντά· Ενώ ασελγούν οι θεοί σας, τους θαυμάζετε και λατρεύετε τις αδιάντροπες και αναιδείς θεές σας. Εγκαταλείψαμε, λέγει ο άγιος στον Ιουλιανό, τους φανταστικούς θεούς σας, γιατί δεν βρίσκαμε σ αυτούς τίποτε απολύτως που να μην είναι άξιο της έσχατης κατηγορίας. Και απαριθμεί τα της άθλιας διαγωγής των εθνικών θεών, κάνοντας λόγο για μύθους και γελοιότητες, μυστήρια τερατολογίας και κάθε είδος ακαθαρσίας, υλικής και πνευματικής. Απαριθμεί δε και ο άγιος Κύριλλος τα της άθλιας διαγωγής τού μιαιοφόνου Άρη, της αναιδούς Αθηνάς, που συνεχώς ορμούσε στη φιλονικία με τους θεούς κλπ. Και προσθέτει ο άγιος, κάνοντας σύγκριση της Αγίας Γραφής με τη θεολογία των ειδωλολατρών. Οι μεν εθνικοί, λέγει, έγραψαν για τους θεούς τους τέτοια, που μόνο να τ’ ακούσει κανείς, θα γεμίσει το νού του από αισχρότητα και ακαθαρσία. Ενώ οι θεόπνευστοι συγγραφείς της Αγίας Γραφής με τα γραφόμενά τους, που είναι αστραφτεροί λόγοι της αληθινής θεοπτίας, ανεβάζουν τον νου εκείνων που τους διαβάζουν. Στο επιχείρημα ότι η θεία Γραφή έχει κοινό, λαϊκό και βατό από όλους λεξιλόγιο, ενώ η Ελληνική γλώσσα είναι εκφραστική, πλούσια σε χάρη και επί πλέον μελωδική, απαντά· Στο εύχρηστο της γλώσσας της θείας Γραφής δεν υπάρχει καμιά δυσκολία. Τα Ελληνικά έχουν πολλή ευκοσμία και είναι εύηχα στην προφορά, ωστόσο δεν έχουν το πρέπον και αστοχούν στην αλήθεια. Γιατί αραδιάζουν μύθους για άπειρους θεούς, ενώ αγνοούν τελείως τον ένα κατά φύση και αληθινό Θεό. Από τα Ελληνικά συγγράμματα θα πάρει κανείς μόνο την καλλιλογία, αλλά δεν θα βοηθηθεί για αγιότητα, σωφροσύνη, εγκράτεια και σεμνότητα. Ενώ από τη θεόπνευστη Γραφή μπορεί οποιοσδήποτε να γίνει καλύτερος και να συντελέσει και στην ωφέλεια άλλων3.

Αλλ’ οι θεοί των ειδωλολατρών δεν είναι μόνον ασελγείς και ακάθαρτοι· είναι και πολυποίκιλοι. Οι ειδωλολάτρες τιμούν μύριους όσους θεούς, ώστε δεν επαρκούν γι’ αυτούς οι αριθμοί. Λατρεύουν δε τόσο πλήθος ακάθαρτων δαιμόνων, που το αγνοούν ίσως και αυτοί που τους προσκυνούν. Έχουν αγάλματα θεών (δηλαδή δαιμονίων) στους ναούς πολύμορφα και πολλών ειδών, θεών οι οποίοι δεν έλαβαν μόνο τη μορφή ανδρών και γυναικών, αλλά και αγρίων θηρίων, τετραπόδων και ερπετών, φτερωτών και θαλασσίων! Εκτός από τη θεοποίηση τού ουρανού, τού ηλίου, της σελήνης, των άστρων, στα οποία μοίρασαν τη θεία και υπέρτατη δόξα, συγχέοντας τα πάντα, άνω και κάτω4.

Πολλοί ονομάζουν τον Όμηρο ποιητή και θεολόγο. Είναι πράγματι μοναδικός και αξεπέραστος ποιητής. Είναι και θεολόγος· αλλά θεολόγος ψευδοθεών και ψευδοθεαινών. Εκτός τού ότι οι Έλληνες είναι «ανθρωπολάτραι» (Κύρ. Αλεξανδρείας), η θεολογία της ειδωλολατρίας, για την οποία υπάρχει μόνο η Μυθολογία, είναι κατ’ εξοχήν ενδοκοσμική. Γι’ αυτήν δεν υφίσταται Θεός εκτός τού κόσμου. Η βασική της θέση είναι ότι το «ένα σχηματίστηκε από το πολλαπλό». Για την αρχαία ελληνική σκέψη ο Θεός είναι εντός τού κόσμου. Γι’ αυτούς ο Θεός είναι η ημέρα και η νύκτα, ο χειμώνας και το καλοκαίρι, ο πόλεμος και η ειρήνη, ο κόρος (κορεσμός) και η πείνα· ο Θεός αλλάζει μορφή όπως η φωτιά, που όταν σμίξει με θυμιάματα (αρώματα), ονομάζεται σύμφωνα με την ευωδία τού καθενός5.

Για μας όμως ο Τριαδικός Θεός, ο Οποίος μας έχει αποκαλυφθεί, δεν είναι μια αόριστη δύναμη, ένα ασυνείδητο και χωρίς ζωή κινούν ακίνητο. «Ούτε μια υποκόσμια κατάσταση διακεχυμένη και άμορφη (...) ούτε η αφηρημένη ή πενιχρή και στενή μονάδα τού Ιουδαϊσμού»6. Για μας τους Χριστιανούς ο Θεός είναι προσωπικός και Τριαδικός. Είναι Θεός αίδιος, άκτιστος· «Το Α και το Ω, ο ών και ο ήν και ο ερχόμενος, ο παντοκράτωρ» (Αποκ. α΄ 8). Είναι ο δημιουργός και ο προνοητής τού κόσμου και τού ανθρώπου.

Ένα ουσιαστικό στοιχείο στη σύγχρονη παγανιστική θεολογία, που προσπαθεί ν αντιγράψει την αρχαία θρησκεία, είναι, όπως ορθά έχει επισημανθεί, ότι το θεολογικό πρόβλημα των νεοειδωλολατρών παραμένει άλυτο. Πέραν τού ότι δυσκολεύονται να μας απαντήσουν ποιοι και που τέλος πάντων βρίσκονται οι δώδεκα θεοί, «εκκρεμεί το ζήτημα μίας κάποιας κοινής κατανόησης της φύσης των θεών αυτών και της σημασίας, που αποδίδεται στη λατρεία τους (...). Άλλοι αντιλαμβάνονται τους θεούς ως πραγματικές οντότητες υλικο-ψυχικές», άλλοι «ως απρόσωπες φυσικές δυνάμεις και ενέργειες»· άλλοι «ως απλές συμβολικές υποδηλώσεις φυσικών ή ψυχικών τάσεων και αρχετύπων» κ.ο.κ. Είναι τόσες οι θεολογικές τάσεις μεταξύ των συγχρόνων Ελλήνων «εθνικών», ώστε, ενώ «υποτίθεται ότι μοιράζονται την ίδια (ελληνική) πίστη, αποδεικνύεται ευκολότερο γι’ αυτούς να συνεννοηθούν με τις ομόλογες ξένες κινήσεις (εσωτεριστικές, νεοπαγανιστικές κλπ.), παρά μεταξύ τους». Ωστόσο όλες οι τάσεις «είναι έντονα αντιχριστιανικές κι όλες τους, λίγο ως πολύ, θεωρούν ότι Ελληνισμός και Μονοθεϊσμός (Χριστιανικός ή άλλος) είναι μεγέθη εχθρικά και ασυμβίβαστα»7.

Κλείνοντας το άρθρο αυτό αναφέρουμε ότι η ασυνεννοησία των νεοειδωλολατρών ήταν και γνώρισμα της αρχαίας ειδωλολατρίας, η οποία δεχόταν τρεις Ζήνας, έξι Απόλλωνες, πολλούς Ασκληπιούς, πολυάριθμους Ερμάς και όχι λίγους Ηφαιστους8. Επίσης οι μεν δεν αναγνώριζαν τους θεούς των δε και οι μεν καταργούσαν τους θεούς των άλλων. Έτσι όμως, κατά τον Μ. Αθανάσιο, όλοι οι θεοί καταργούνται από όλους! Κι αυτό είναι μεγάλη απόδειξη της αθεΐας τους9 ή της άθεης θεολογίας τους. Μίας θεολογίας, που ήταν ουσιαστικά δαιμονολογία, δηλαδή υποβολή των παμπόνηρων δαιμόνων.

ν.π.β.

Σημειώσεις

1. Κλήμ. Αλεξανδρέως, Προτρεπτικός προς Ελληνας, Β´ PG 8, 105Β-116Α και ΕΠΕ 1, 89-99.

2. Μ. Αθανασίου, Κατά Ειδώλων 11, 12 PG 25, 24-28.

3. Κυρ. Αλεξανδρέως, Κατά Ιουλιανού, Λόγ. Στ΄, Ε΄, Ζ΄ PG 76, 816Β· 821ί-824Α· 765ί-769Α· 849ί-860Α.

4. Κυρ. Αλεξανδρέως, Κατά Ιουλιανού, Λόγ. Ζ΄ PG 76, 852 CD.

5. Βλ. περισσότερα εις· Αντωνίου Παπαδοπούλου, άρθρο «Φονταμενταλισμός και Αρχαιολατρία ή Νεοειδωλολατρία», εις Περιοδ. «Θεοδρομία», τ. 4, Οκτ.-Δεκ. 2003, σελ 592, 593.

6. Αντ. Παπαδοπούλου, ό.π., σελ. 594, 595.

7. Βασ. Ξυδιά, άρθρο «Οι «Ελληνες» ξανάρχονται», στό Περιοδ. «Σύναξη», τ. 69 Ιαν.-Μάρτ. 1999, σελ. 12-15.

8. Κλήμ. Αλεξανδρέως, Προτρεπτικός προς Έλληνας, Β΄´ PG 8, 100.

9. Μ. Αθανασίου, Κατά Ειδώλων 23, 24 PG 25, 47-48.

25. Συνέπειες της ειδωλολατρικής θεολογίας και κοσμολογίας

Μία θεολογία, όπως την είδαμε στο προηγούμενο άρθρο, που είναι ουσιαστική δαιμονολατρία, είναι πολύ φυσικό να έχει θλιβερές συνέπειες στην όλη ζωή των ανθρώπων. Διότι διεστραμμένη ιδέα περί Θεού έχει ως αποτέλεσμα διεστραμμένη αντίληψη και περί των καθηκόντων μας προς τον Θεόν και προς τον πλησίον.

Το δόγμα δημιουργεί και ανάλογο ήθος. Γράφει ο Μέγας Αθανάσιος· οι άνθρωποι βλέποντες ότι οι δαιμονικοί θεοί τους ενεργούσαν, πολιτεύονταν και δοκίμαζαν ευχαρίστηση με τον ακόλαστο βίο τους, μιμήθηκαν αμέσως και οι ίδιοι τους θεούς τους με όμοια παραπτώματα. Έτσι οι άνθρωποι οδηγήθηκαν σε ανθρωποκτονίες και παιδοκτονίες και σ’ όλες τις ασέλγειες. Και σχεδόν κάθε πόλη είναι γεμάτη από κάθε ασέλγεια, διότι έχει τρόπους όμοιους με εκείνους των θεών της· μεταξύ δε των ειδωλολατρών δεν θεωρείται σώφρων κανείς, παρά μόνον αυτός που αποδεδειγμένα ζει ακόλαστο βίο1!

Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, στηλιτεύοντας τον αποστάτη αυτοκράτορα Ιουλιανό, παρατηρεί πολύ εύστοχα· Αν τα όσα λέγει η ελληνική μυθολογία είναι αληθινά, δεν πρέπει οι ειδωλολάτρες να ντρέπονται, αλλά να φιλοτιμούνται να τα μιμηθούν και να πείσουν ότι δεν είναι αισχρά. Γιατί λοιπόν πρέπει να καταφεύγουν στο μύθο, ως συγκάλυμμα της αισχύνης; Διότι ο μύθος δεν είναι χαρακτηριστικό των θαρραλέων, αλλά εκείνων που υποχωρούν. Εάν δε όσα λέγει η ελληνική μυθολογία είναι ψευδή, πρώτον μεν ας μας υποδείξουν τους σαφείς θεολόγους, για να απευθυνθούμε σ εκείνους. Έπειτα ας μας πουν πώς δεν είναι μωρία, με εκείνα, που ως μυθικά ντρέπονται, με τα ίδια, ως αισχρά, να καλλωπίζονται2...

Και τώρα δύο λόγια για την κοσμολογία της ειδωλολατρίας. Στους αρχαίους Έλληνες δεν υπάρχει δημιουργία τού κόσμου από το μηδέν. Γι’ αυτούς υπήρχε ανέκαθεν «πύρ αείζωον». Γράφουν· «Οι θεοί των Ελλήνων δεν δημιούργησαν τον σύμπαντα κόσμο. Ο κόσμος υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει από μόνος του, ερήμην των θεών και των ανθρώπων. Ο κόσμος, κατά τον Ηράκλειτο, «είναι πύρ αείζωον», φωτιά διαρκούς και ακατάπαυστης ζωής, η οποία με μέτρο ανάβει και με μέτρο σβήνει (...). Δεν υπάρχει θεία δημιουργία ούτε θεία πρόνοια ούτε θεία δίκη. Ούτε καν ωφελιμιστική σκοπιμότητα. Τα αυτιά και τα μάτια δεν τα έχουμε για ν’ ακούμε και να βλέπουμε. Αντίθετα, ακούμε και βλέπουμε επειδή συμβαίνει να έχουμε αυτιά και μάτια»3. Οι ίδιοι πάλι επιμένουν ότι ο κόσμος «είναι αυτογέννητος αιώνια και γεννήτορας όλων των θεών (...). Το χάος είναι η δημιουργική αρχή των όντων». Στη «θεολογία» τού Ησίοδου «υπάρχει πρώτα το Χάος, έπειτα η Γαία, ο έρως εκ Χαέος, Ερεβος ως νύξ»4.

Ωστόσο οι εθνικοί φιλόσοφοι δεν συμφωνούν στα θέματα της κοσμογενέσεως. Γι’ αυτό γράφει ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας· Ο Θαλής και οι έπειτ’ απ’ αυτόν είπαν ότι ο κόσμος είναι ένας. Ο Δημόκριτος, ο Επίκουρος και ο μαθητής του Μητρόδωρος είπαν ότι υπάρχουν μέσα στο άπειρο άπειροι κόσμοι και με κάθε κατάσταση. Ο Σέλευκος δίδαξε ότι ο κόσμος είναι άπειρος. Ο Εμπεδοκλής, ότι η τροχιά τού ηλίου είναι περιγραφή των ορίων τού κόσμου. Ο Διογένης, ότι το πάν είναι άπειρο, ενώ ο κόσμος έχει πέρας (...). Οι Στωικοί, ότι ο κόσμος είναι σφαιροειδής, άλλοι ότι είναι κωνοειδής ή ωοειδής (...). Ο Πυθαγόρας και οι Στωικοί πιστεύουν ότι ο κόσμος δημιουργήθηκε από τον Θεό και είναι φθαρτός ως προς την φύση (...). Ο Ξενοφάνης θεωρούσε ότι ο κόσμος είναι αγέννητος, αιώνιος και άφθαρτος (...). Άλλοι είπαν ένα τον κόσμο, άλλοι πολλούς (...). Άλλοι ότι ο Πλάτων είχε αντιμαχόμενες γνώμες, ο δε μαθητής του Αριστοτέλης ήταν αντίθετος και τον αντέκρουε5...

Θεωρούμε περιττό ν αναπτύξουμε την κοσμογένεση όπως τη διδάσκει η Εκκλησία τού Θεού. Σημειώνουμε μόνο ότι για μας ο κόσμος έχει δημιουργηθεί «εν χρόνω» και «εξ ουκ όντων», δηλαδή από το μηδέν, είναι πεπερασμένος, και όπως έχει αρχή, έτσι θα έχει και τέλος. Διοικείται δε από την Πρόνοια παντοδύναμου και πάνσοφου Θεού Δημιουργού. Οι δε Πατέρες της Εκκλησίας επισημαίνουν ότι οι τυχόν όμοιες ή παραπλήσιες απόψεις των αρχαίων φιλοσόφων με εκείνες της Αγίας Γραφής, σχετικά με την κοσμογένεση, προέρχονται από το ότι εκείνοι μεν δεν είχαν εντελώς αθόλωτη την όραση τού νου τους και αφ ετέρου από το ότι ο Μωϋσής είναι πολύ «πρεσβύτερος» των Σόλωνος και Λυκούργου, που έγραψαν τους άριστους νόμους των Ελλήνων· παλαιότερος και όλων των Ελλήνων φιλοσόφων, οι οποίοι είναι νέοι και «αρτιφαείς» (πρόσφατα εμφανισθέντες). Γι’ αυτό και δεν ήσαν εντελώς άμοιροι από τους λόγους και τη διδασκαλία τού Μωϋσέως, θα είχαν δε ακούσει τη θεόσδοτη και γνήσια σοφία που είχε εκείνος. Γι’ αυτό τραυλίζουν μερικές φορές περιπλέκοντας το ψεύδος με την αλήθεια και κατά κάποιον τρόπο αναμιγνύοντας το ευοσμότατο μύρο με τον βόρβορο. Γιατί ποιο δίδαγμα σοφό και άξιο να διδαχθεί κανείς δεν υπάρχει στους λόγους τού Μωϋσέως; Άλλωστε τα δόγματα των Χριστιανών είναι αρχαιότερα και γεμάτα από την αλήθεια· οι δε διαλεχτοί από τους κορυφαίους φιλοσόφους θεώρησαν ότι είναι ορθά και ασυγκρίτως καλύτερα από τα ψελλίσματα των Ελλήνων6.

Και οι μεν θύραθεν φιλόσοφοι, όσο σοφοί και αν υπήρξαν, συγκρινόμενοι προς το φως της εξ αποκαλύψεως Χριστιανικής αληθείας, είναι νυχτερίδες· ωστόσο είναι αξιέπαινοι, διότι έφθασαν εκεί όπου έφθασαν με τη δύναμη τού λογικού τους. Για να φθάσουν όμως ν’ αντικρύσουν την αλήθεια είχαν ανάγκη θείου φωτισμού. Έπρεπε να γίνει η ενανθρώπηση τού Θεού και Λόγου για να φωτισθεί η διάνοια των ανθρώπων και να ομολογήσουν με τον απόστολο Παύλο· Κανένα είδωλο δεν έχει πραγματική ύπαρξη στον κόσμο και κανένας άλλος Θεός δεν υπάρχει, παρά μόνον ένας, ο αληθινός Θεός (Α΄ Κορ. η΄ 4). Καεί για να φανεί ότι η ειδωλολατρία είναι απ’ αρχής μέχρι τέλους ένα δαιμονικό ψεύδος· η έσχατη αφροσύνη (βλ. Σοφ. Σολ. κεφ. ιγ΄-ιδ΄). Η δε «των ανωνύμων ειδώλων θρησκεία» είναι η αρχή και η αιτία και το τέλος παντός κακού (Σοφ. Σολ. ιδ΄ [14] 27), και γενικά η αιτία ολέθριων συνεπειών στον κόσμο και στον άνθρωπο (Σοφ. Σολ. ιδ΄ [14] 22-31). Κι όμως, αυτή την ειδωλολατρία θέλουν να εισαγάγουν σήμερα στον κόσμο οι νεοειδωλολάτρες ή οι «εθνικοί» Έλληνες!...

ν.π.β.

Σημειώσεις

1. Μ. Αθανασίου, Κατά ειδώλων, 25 Ρύ 25, 49CD.

2. Γρηγορίου Θεολόγου, Κατά Ιουλιανού... Στηλιτευτικός Α΄, Λόγ. Δ΄, ριζ΄ (117) PG 35, 656C.

3. Μαρ. Βερέττα, Γεννήθηκα Ελληνας, έκδ. Μαρ. Βερέττας, Αθήνα 2000, σελ. 67, 162.

4.Αντ. Παπαδοπούλου, άρθρο Φονταμενταλισμός και Αρχαιολατρία ή Νεοειδωλολατρία, εις Περιοδ. Θεοδρομία, τ. 4, Οκτ.-Δεκ. 2003, σελ. 594-597.

5. Κυρίλλου Αλεξανδρείας, Κατά Ιουλιανού, Λόγ. Β΄ PG 76, 572-573.

6. Οπ.π., Λόγ. Ε΄ και Λόγ. A΄ PG 76, 736D· 524ABC· 556D.

26. Σταδιακή φθορά της αρχαίας ειδωλολατρίας

Δυστυχώς για την αρχαία θρησκεία, το Δωδεκάθεο, το οποίο τόσο πολύ νοσταλγούν και αγωνίζονται να αναβιώσουν οι «Έλληνες εθνικοί», είχε αρχίσει να φθίνει στη συνείδηση τού λαού. Η εγκυρότητα των Δώδεκα θεών, που επικράτησαν με αλληλοεξοντώσεις και φονικούς αγώνες μεταξύ τους, άρχισε να αμφισβητείται. Ο λαός θεωρούσε ότι οι θεοί γέρασαν, γι’ αυτό και δεν τους πίστευε. Άλλωστε στη θρησκεία εκείνη υπήρχαν εγγενή στοιχεία σκοταδισμού, που ήταν μοιραίο να φέρουν την κατάρρευσή της. Ήταν θλιβερό να βλέπεις ανθρώπους έξυπνους και δραστήριους, κατά τα άλλα, οι οποίοι όμως δεν επιχειρούσαν τίποτα στη ζωή, αν δε ρωτούσαν τους «οιωνούς», δηλαδή τα όρνια, για το μέλλον. Όσοι διέθεταν κοινό νου δεν μπορούσαν να ικανοποιηθούν περιμένοντας να δουν κατά που θα φτερουγίσουν τ’ αθώα πουλιά -«οι οιωνοί»- για να ξεκινήσουν ή να προγραμματίσουν τις πολεμικές τους επιχειρήσεις. Ωστόσο πολλοί σιωπούσαν φοβούμενοι ότι θα κατηγορηθούν για «γραφή ασεβείας» ή θα καταδικασθούν να πιούν το κώνειο. Παρόλα αυτά κάποτε κάποιος Έκτορας ξέσπασε και είπε στον Πολυδάμαντα· «Πλατυφτέρουγους οιωνούς εσύ προστάζεις να πιστεύουμε, που διόλου δε γυρνάω να τους δώ, μηδέ τους λογαριάζω, είτε δεξά πηγαίνουνε (...) είτε ζερβά (...). Ενας οιωνός υπάρχει ο πιο καλός, πάλη για την πατρίδα» (εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάτρης)¹.

Εξ άλλου πολύ νωρίς ορισμένα ανεπτυγμένα ελληνικά πνεύματα αμφισβητούσαν την εγκυρότητα των θεών τού Ολύμπου. Εκτός από τους υπαινιγμούς, που συναντούμε ακόμη και στον Όμηρο, όπως αυτός που αναφέραμε, αμφισβητήσεις παρατηρούμε και στους οντολόγους φιλοσόφους, με πρώτο τον Ηράκλειτο τον Εφέσιο (544-484 π.Χ.), ο οποίος διατύπωσε την άποψη ότι «τα πάντα ρεί», όλα ρέουν, έρχονται και παρέρχονται, όμως ο Λόγος, δηλαδή η αληθινή Αιτία των όντων, μένει. Λίγα χρόνια πριν απ’ αυτόν ο φιλόσοφος Ξενοφάνης ο Κολοφώνιος (570-480 π.Χ.), από τους ιδρυτές της Ελεατικής Σχολής, δίδαξε· «Είς θεός έν τε θεοίσι και ανθρώποισι μέγιστος, ουδέ δέμας θνητοίσι ομοίοις, ουδέ νόημα». Δηλαδή· Μόνο ένας θεός υπάρχει πανίσχυρος ανάμεσα στους ονομαζόμενους θεούς και στους ανθρώπους, που δε μοιάζει με τους θνητούς κατά το σώμα και την ψυχή. Το ότι ο αείζωος Λόγος παραμένει αναλλοίωτος το διατύπωσε θαυμάσια ο Πλάτων (428-347 π.Χ.), ο οποίος, ορίζοντας το θείον, είπε ότι αυτό είναι «αεί ών και ωσαύτως έχων». Ο δε Αριστοτέλης (384-322 π.Χ.), ο μαθητής τού Πλάτωνος, συνεπλήρωσε ότι το δημιουργικό θείον είναι «το τα πάντα κινούν και μηδέποτε κινούμενον». Εξ άλλου, από τον 5ο αιώνα και μετά, επικρατεί η άποψη ότι ο Θεός είναι αγαθός, τέλειος και δεν έχει ανάγκη κανενός και από τίποτε, άρα και από θυσίες. Ο Πλάτων στό διάλογό του «Αλκιβιάδης Β΄» θέλει τους θεούς να μη αποβλέπουν σε δώρα και πολυδάπανες τελετές και θυσίες, αλλά στη φρόνηση και στή δικαιοσύνη της ψυχής εκείνων που θυσιάζουν. Παραθέτει δε απόσπασμα από την Ιλιάδα τού Ομήρου, όπου ο ποιητής τονίζει ότι οι θεοί δεν ήθελαν τις θυσίες των Τρώων, διότι το Ιλιον είχε γίνει πολύ μισητό σ’ αυτούς, όπως και ο Πρίαμος και ο λαός του2.

Παράλληλα οι Αθηναίοι αναζητούσαν κάποιον «Άγνωστον Θεόν» στήνοντάς του βωμό και «στήλες σεβασμάτων» στους δρόμους (πρβλ. Πράξ. ιζ΄ [17] 23). Ενώ κάποιο βράδυ οι «Ερμοκοπίδες» έσπασαν τις προτομές τού Ερμή με επί κεφαλής ένα πλουσιόπαιδο, τον Αλκιβιάδη... Εξ άλλου ο Τίμων τού Λουκιανού (2ος αι. μ.Χ.) γεμάτος απογοήτευση ονόμασε τον ίδιο το Δία «Λήρο», δηλαδή ασήμαντο, ανόητο, φλύαρο.

Μία θρησκεία όμως με θεούς, των οποίων ο τρόπος ζωής ήταν ό,τι αισχρό και διεφθαρμένο ήταν φυσικό να δημιουργεί και ήθος αντίστοιχο στους ανθρώπους. Τι να μιμηθεί ο λαός από τον Δία που καθισμένος στον Ολυμπο, απολαμβάνει το θέαμα των θεών, «που για καυγά επηγαίναν» κάνοντας γούστο, ενώ γελούσε «η καλή καρδιά του»3; Στην Ιλιάδα οι θεοί παρουσιάζουν μια φοβερή αντινομία και μάλιστα η Αθηνά. Αν μάλιστα «προβάλουμε» σαν «αντίθεση» και «την αυθαιρεσία και το δίκαιο, τότε σκοντάφτουμε» με όλα αυτά «στο πρόβλημα της ηθικότητας των ομηρικών θεών, που τους αρχαίους τους είχε ζωηρά απασχολήσει», παρατηρεί ο Albin Lesky4.

Το άηθες ήθος των θεών έγινε, όπως ήταν πολύ φυσικό, παράδειγμα προς μίμηση όχι μόνο τού απλού λαού, αλλά και των φιλοσόφων και μάλιστα κορυφαίων φιλοσόφων, όπως τού Αριστοτέλη, τού Ζήνωνα τού Κιτιέως, τού Σωκράτη, τού Πλάτωνος. Ο ιερός Χρυσόστομος αναφέρει συγκεκριμένες πράξεις των φιλοσόφων αυτών, που αδυνατούμε να μεταφέρουμε στις σελίδες αυτές5.

Παρόμοια αναφέρει για τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα και τον Κίμωνα ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας. Ο οποίος κατηγορεί επίσης τον καταστροφέα και βάναυσο Μίνωα, τον βασιλιά των Κρητών, την ανήθικη σύζυγό του Πασιφάη και τις επίσης φαύλες θυγατέρες του Φαίδρα και Αριάδνη. Και να σκεφθεί κανείς ότι ο Μίνωας ισχυριζόταν ότι δεχόταν τους νόμους από τον... Δία6!

Ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς αποκαλύπτει επίσης την ολοφάνερη αναισχυντία των Ορφικών και Ελευσινίων μυστηρίων7. Ας σημειωθεί δε ότι τότε οι Έλληνες θεωρούσαν αθέους, όσους δεν μετείχαν στη λατρεία των ειδώλων· αυτούς που ζούσαν με σωφροσύνη και είχαν επισημάνει καθαρότερα από τους άλλους ανθρώπους την πλάνη σχετικά με τους ειδωλικούς θεούς· παρ’ όλον ότι αυτοί δεν κατενόησαν την ίδια την αλήθεια, είχαν όμως υποπτευθεί την πλάνη7.

Παράλληλα, με την πάροδο τού χρόνου έχασαν την αίγλη τους και τα μαντεία. Τώρα δεν τα συνεβουλεύοντο για θέματα εθνικά, αλλά αν πρέπει να συνάψουν γάμο ή δάνειο ή να πραγματοποιήσουν κάποιο θαλάσσιο ταξίδι... Επίσης και η τάξη των φιλοσόφων έφθινε τόσο, ώστε επί Ουεσπασιανού διώχτηκαν από τη Ρώμη όλοι σχεδόν οι Έλληνες φιλόσοφοι, οι περισσότεροι των οποίων είχαν εκπέσει στην τάξη των λεγομένων σοφιστών, οι οποίοι περιόρισαν «την σοφιστικήν εις την επί μισθώ πώλησιν επιπολαίου σοφίας». Και δίδασκαν «το πώς διά τού λόγου δύναται το αληθές να γίνη ψευδές (τον ήττω λόγον κρείττω ποιείν)». «Εν γένει» δε η σοφιστική «επηγγέλθη διά ποικίλων λόγου τεχνασμάτων να ανατρέψη πάσας τας αρχάς της ηθικής και να ενθρονίση εντός της κοινωνίας το κράτος τού συμφέροντος και της ιδιοτελείας». Με όλα αυτά συνετέλεσε ως «άλλο διαλυτικόν στοιχείον, εις την εξαχρείωσιν και την πτώσιν της αρχαίας ῾Ελλάδος»8.

Κατακλείουμε το άρθρο αυτό με την πολύ ορθή παρατήρηση τού Αυγούστου Νικολάου· Όλα αυτά, γράφει, δεν είναι καθόλου παράδοξα. Είναι η αναγκαία και λογική συνέπεια της απώλειας των αληθειών, που εδίδαξε ο ένας και μόνος αληθινός και άγιος Θεός. Γι’ αυτό «ο ασελγής έρως έλαβε τόσα θυσιαστήρια, και με την λατρείαν ανεμίχθησαν τόσαι φρικταί αισχρότητες, αίτινες επί τέλους έφθασαν αποκλειστικώς να συνιστώσιν αυτήν. Εκαστος εθεοποίει την βίαν τού ιδίου πάθους»9.

Έχουμε όμως να προσθέσουμε και άλλα για τη φθίνουσα κοινωνία της ειδωλολατρικής θρησκείας και την κριτική των φιλοσόφων. Στο επόμενο.

ν. π. β.

Σημειώσεις

1. Ομήρου Ιλιάδος Μ 237-243.

2. Πλάτωνος, Αλκιβιάδης Β΄ (Η περί προσευχής, ΧΙΙΙ, 149-150.

3. Ομήρου, Ιλιάς Φ 389.

4. Βλ. περισσότερα· Albin Lesky, Ιστορία της αρχαίας ελληνικής λογοτεχνίας, μτφρ. Αγαπητού Γ. Τσοπανάκη, εκδ. Αδελφών Κυριακίδη, 5η έκδοση, Θεσσαλονίκη 1990, σελ. 118-119.

5. Βλ. Ιωάννου Χρυσοστόμου, Λόγος Εις τον μακάριον Βαβύλαν και κατά Ιουλιανού, 9 ΡG 50, 546.

6. Κυρίλλου Αλεξανδρείας, Κατά Ιουλιανού Λόγ. Στ΄, ΡG 76, 781ί-788Α· 792ΑΒC).

7. Βλ. Κλήμεντος Αλεξανδρείας, Προτρεπτικός προς Ελληνας ΙΙ ΒΕΠΕΣ 7, 27 (20-38).

7. Κλήμεντος Αλεξανδρείας, ό.π. ΒΕΠΕΣ 7, 28 (5-11).

8. Κωνσταντίνου Παπαρρηγοπούλου, Ιστορία τού Ελληνικού έθνους, Τόμ. Β΄, εν Αθήναις 1862, σελ. 471, 473, 474.

9. Αυγούστου Νικολάου, Φιλοσοφικαί Μελέται περί Χριστιανισμού, εξελληνισθείσαι υπό Π. Βραίλα Αρμένη και Α. Μαυροκορδάτου, Τόμ. Α΄, εν Αθήναις, εκδ. Γ.Δ. Φέξη, 1910, σελ. 151, 152.

27. Ηθική και κοινωνική κατάρρευση τού αρχαίου κόσμου

Την αδυναμία της ειδωλολατρίας να βοηθήσει τον άνθρωπο καταδεικνύει και η διαφωνία των φιλοσόφων σε μεγάλα ζητήματα. Οι μαθητές πολεμούσαν τους δασκάλους. Ο Αριστοτέλης υπήρξε μαθητής τού Πλάτωνος· κι αυτό το θυμήθηκε για να τον πολεμήσει, όπως παρατηρεί εύστοχα ο Αιμ. Φαγκέ1! Η διαφωνία δε αυτή είχε ως αποτέλεσμα την ύπαρξη πλήθους φιλοσοφικών συστημάτων. Έτσι υπήρχαν φιλόσοφοι μονοθεϊστές, πολυθεϊστές, άθεοι, υλιστές, δυαρχικοί, πανθεϊστές, ορθολογιστές, σκεπτικιστές κλπ. Άλλοι άλλασσαν φιλοσοφικές θεωρίες, αν και κατά τον Πλάτωνα κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα τού φιλοσόφου είναι η σταθερότης. Ωστόσο ούτε ο Πλάτων είχε αυτή τή σταθερότητα, αφού στους «Νόμους» του ανασκευάζει θέσεις, που υποστήριζε στην «Πολιτεία».

Ο Νεμέσιος Εμέσης στο έργο του «Περί φύσεως ανθρώπου», και ειδικότερα στο κεφάλαιο Β΄ «Περί ψυχής», παρατηρεί· Σχεδόν από όλους τους παλαιούς υπάρχει διαφωνία περί ψυχής. Διότι ο Δημόκριτος και ο Επίκουρος λένε ότι η ψυχή είναι σώμα. Όμως και αυτοί που υποστηρίζουν ότι η ψυχή είναι σώμα έχουν διαφορετικές απόψεις «περί της ουσίας αυτής». Διότι οι μεν Στωικοί λένε ότι αυτή είναι «σώμα ένθερμον και διάπυρον». Ο Κριτίας διδάσκει ότι αυτή είναι «αίμα». Ο φιλόσοφος Ίππων ότι είναι «ύδωρ». Ο Δημόκριτος ότι είναι «πυρ» (...). Εξ άλλου όσοι υποστηρίζουν ότι η ψυχή είναι «ασώματος» διαφωνούν πάρα πολύ μεταξύ τους. Άλλοι πιστεύουν ότι αυτή είναι «ουσία και αθάνατος»· άλλοι ότι είναι μεν ασώματος, «ου μην ουσίαν, ουδέ αθάνατον». Πρώτος ο Θαλής υποστήριξε ότι η ψυχή είναι «ακίνητος και αυτοκίνητος». Ο Πυθαγόρας την ονόμασε «αριθμόν, εαυτόν κινούντα». Ο Πλάτων την ονόμασε «ουσίαν νοητήν, εξ αυτής κινουμένην, κατά αριθμόν εναρμόνιον». Ενώ ο Αριστοτέλης την ονόμασε «εντελέχειαν» (...). Ο Δείναρχος την ονόμασε «αρμονίαν των τεσσάρων στοιχείων» (δηλαδή «κράσιν θερμών και υγρών και ψυχρών και ξηρών»)2.

Παράλληλα προς τις αλληλοσυγκρουόμενες φιλοσοφικές ιδέες, η θρησκεία των ειδώλων βρισκόταν σε κατάπτωση και αποσύνθεση. Εκτός τού ότι οι θεοί της ήσαν προσωποποίηση όλων των ανθρωπίνων παθών, τα χρηστήρια άρχισαν να εκλείπουν το ένα μετά το άλλο. Προαίσθημα τού θανάτου της θρησκείας τού Δωδεκαθέου είναι και η παράδοξη είδηση κατά τους χρόνους τού Τιβερίου ότι «ο Πάν, ο μέγας θεός απέθανε»3.

Χαρακτηριστικό της καταπτώσεως της ειδωλολατρικής θρησκείας κατά τή Ρωμαϊκή εποχή ήταν και η λατρεία των αυτοκρατόρων, οι οποίοι συχνά ήσαν διεστραμμένοι εγκληματίες. Ο Καλιγούλας συνήθιζε να λέει· «Οι βασιλείς είναι θεοί, οι δε λαοί αγέλες κτηνών!». Οι ίδιοι οι Αθηναίοι ελάτρευαν τον αυτοκράτορα Αντώνιο ως νέον Διόνυσο και τον ενύμφευσαν με την Αθηνά, προσφέροντάς του ως γαμήλιο δώρο χίλια τάλαντα!... Στις μέρες εκείνες ό,τι παράδοξο, ανήθικο και βάρβαρο πιστευόταν ως θρησκεία. Ενώ δε οι πλέον μορφωμένοι καταντούσαν σε σκεπτικισμό, ο λαός παρασυρόταν στα δίκτυα της δεισιδαιμονίας, της μοιρολατρίας, των μάγων και των αστρολόγων4.

Οι απόγονοι των πρωταγωνιστών της ελευθερίας Αθηναίοι έσκυβαν το κεφάλι μπροστά στους τυράννους και συναγωνίζονταν ποιος θα τους στεφανώσει πρώτος και θα τους ονομάσει ημιθέους και θεούς! Τον Δημήτριο Πολιορκητή στεφάνωσαν με στεφάνια αξίας 200 ταλάντων. Τού έστησαν χρυσές εικόνες, τον ανακήρυξαν θεό, τού έστησαν βωμό, τού προσέφεραν τον Παρθενώνα να κατοικεί με τις εταίρες του5!

Έφτασαν στο σημείο να θεοποιήσουν και αυτόν ακόμη τον Νέρωνα, ο οποίος, όπως γράφει ο Κωνστ. Παπαρρηγόπουλος, «επήνεγκεν εις την Ελλάδα συμφοράς μείζονας των όσας πάλαι ποτέ η τού Ξέρξου διαβόητος επιδρομή. Τό δε δεινότερον», προσθέτει ο εθνικός μας ιστορικός, «ευρέθησαν Έλληνες οίτινες, διά να κολακεύσωσι τον αλλόκοτον τούτον ελευθερωτήν, ενήγαγον Ελληνας άλλους ενώπιον των δικαστηρίων, διότι δεν ήλθον, να ακροασθώσι τού Νέρωνος, ή παρέστησαν μέν αλλ ηκροώντο ραθύμως ή εγέλασαν, ή δεν εχειροκρότησαν, ή δεν ετέλεσαν θυσίας, ίνα αποβή η φωνή του λαμπροτέρα»6!

Οι Έλληνες διανοούμενοι είχαν φθάσει σε τέτοιο σημείο καταπτώσεως, ώστε, πάλι κατά τον Παπαρρηγόπουλο, είχαν για ασχολία τους «πάσαν αγυρτείαν» και «φλυαρίαν», ένεκα των οποίων η συγγραφική τους παραγωγή, που είχε ως ασχολία τα περί «μυίας και ψιττακού και κώνωπος εγκώμια», πρέπει να θεωρείται «ως η μάλλον άσκοπος τού λόγου ενασχόλησις, από όσας αναφέρει η ιστορία της ανθρωπότητος»7. Αφήνουμε ότι το θέατρο τού Διονύσου, στο οποίο άλλοτε σκόρπιζαν ρίγη ιερής και εθνικής συγκινήσεως τα έργα των Αισχύλου, Σοφοκλή και Ευριπίδη, τώρα το βεβήλωναν με αισχρές και αιματηρές μονομαχίες. Παραλείπουμε επίσης τα εκατομμύρια των δούλων, που στέναζαν κάτω από φρικτή και αφόρητη δουλεία. Αφού «υπήρχον εκατομμύρια δούλων άνευ οικογενείας, άνευ θρησκείας, άνευ κτημάτων, άνευ ανεγνωρισμένων δικαιωμάτων, προς τους οποίους ουδείς είχεν ανεγνωρισμένα καθήκοντα»8. Παράλληλα ο όχλος χειροκροτούσε κάθε φορά που τα αίματα των μονομάχων πλημμύριζαν το αμφιθέατρο. Ο Σουετώνιος γράφει ότι ο Καλιγούλας ευχόταν να έχει όλος ο ρωμαϊκός λαός μια κεφαλή για να μπορεί να τού την κόψει διά μιάς!

Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος. Ο «εγκέφαλος» της απάτης του «Ελληνοχριστιανισμού» (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 278, εξώφυλλο)

Τον μαρασμό τού αρχαίου κόσμου επισημαίνει ο Κωνστ. Παπαρρηγόπουλος παραθέτοντας κείμενο τού Θεοδωρήτου Κύρου (5ος αι.), ο οποίος γράφει· «Αργεί παρ Αθηναίοις ο Αρειος Πάγος, και η ῾Ηλιαία, και το επί Δελφίνω δικαστήριον, και η των πεντακοσίων βουλή, και οι ένδεκα, και οι θεσμοθέται, και ο πολέμαρχος, και ο τού ενιαυτού άρχων». Και επιλέγει ο Παπαρρηγόπουλος· «Ωστε περί τα μέσα της πέμπτης εκατονταετηρίδος, δεν κατηργήθησαν μέν, αλλά οίκοθεν (αυτοπροαίρετα) ερειπώθησαν οι επί τοσούτον διατηρηθέντες γηραιοί εκείνοι θεσμοί»9.

Κάποιοι νηφάλιοι άνδρες, που τόλμησαν να επαναφέρουν στην τάξη όσους συνέβαλλαν στον κατήφορο και τον εκτροχιασμό της κοινωνίας, δεν συναντούσαν απλώς αντίδραση. Τούς φέρονταν έτσι, ώστε αναγκάζονταν να φύγουν εκτός Ελλάδος10! Οι φωνές των σωφρόνων ανδρών ήσαν όμοιες «προς τα ολίγα της αηδόνος κελαδήματα, τα οποία συμβαίνει ν ακούη τις διερχόμενος κοιλάδα αντηχούσαν από τας αδιακόπους των βατράχων φωνάς» (Κ. Παπαρρηγόπουλος).

Κατακλείνοντας το άρθρο αυτό δεν θα πούμε δική μας κρίση. Παραθέτουμε την κρίση τού Γάλλου συγγραφέα και διπλωμάτου Φραγκίσκου Σατωμπριάν (1768-1848), ο οποίος περιγράφοντας την τραγική εκείνη κατάσταση τού αρχαίου κόσμου, τού οποίου ο ηθικός και κοινωνικός βίος έφτασε σε αξιοθρήνητα απελπιστική κατάσταση, έγραψε· «Αν ο Χριστός ερχόταν λίγο αργότερα στη γη, θα εύρισκε μόνο το πτώμα της κοινωνίας»11!

ν. π. β.

Σημειώσεις

1. Αιμ. Φαγκέ, Εισαγωγή εις την Φιλοσοφίαν, μτφρ. Ι. Παναγιωτοπούλου, 1925, σελ. 26.

2. Νεμεσίου Εμέσης, Περί Φύσεως ανθρώπου, κεφ. Β΄ Περί ψυχής, ΒΕΠΕΣ 38, 230-231. Στήν Ελληνική Πατρολογία τού Μigne ο Λόγος Περί ψυχής αποδίδεται στόν άγιο Γρηγόριο Νύσσης· ΡG 45, 188 ΑΒ.

3. Βλ. Πλουτάρχου Ηθικά, Περί των εκλελοιπότων χρηστηρίων 419 α § XVΙΙ 20-40. Τό όλο περιστατικό βλ. και εις· Νικ. Π. Βασιλειάδη, Χριστιανισμός και Ανθρωπισμός, εκδ. «Ο Σωτήρ», Αθήναι 19924, σελ. 136-137, υποσ. 7.

4. Ευαγγ. Αντωνιάδου, Η κατάστασις των Αθηνών επί της εποχής τού απ. Παύλου, Αθήναι 1932, σελ. 61-62 και 81.

5. Α. Λαμπρινού, Η παρακμή στην αρχαία Ελλάδα, περιοδ. «Ακτίνες», έτος 1945, σελ. 7-8.

6. Κωνστ. Παπαρρηγοπούλου, Ιστορία τού Ελληνικού έθνους, Τόμ. Β΄, Βιβλ. η΄, εν Αθήναις 1862, σελ. 466.

7. Βλ. και Αlbin Lesky, Ιστορία της αρχαίας ελληνικής λογοτεχνίας, έκδ. Α/φών Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη, 19905, σελ. 1140, 1141, 1147.

8. F. W. Farrar, Ο Αντίχριστος, μτφρ. Χ. Παπαϊωάννου, σελ. 7-8.

9. Κωνστ. Παπαρρηγοπούλου, ό.π., Τόμ. Β΄, Βιβλ. η΄, εν Αθήναις, 1862, σελ. 753.

10. βλ. σχετικό παράδειγμα εις Ευαγγ. Αντωνιάδου, ό.π., σελ.105-106.

11. Francois R. Chateaubriand, Le genie du Christianisme, τόμ. VΙ, σελ. 288.

28. Τούς θεούς της ειδωλολατρίας γκρέμισαν οι Έλληνες φιλόσοφοι

Στον γεμάτο απογοήτευση και έντονη αναζήτηση αρχαίο ειδωλολατρικό κόσμο κάποια πνεύματα διατηρούσαν νηφάλια και άγρυπνη σκέψη. Γι’ αυτό δεν μπορούσαν ν’ αποδεχθούν μια θρησκεία που είχε ως θεμέλιο τον μύθο. Και προ παντός, μια θρησκεία με θεούς που προβαίνουν σε κάθε είδους ανηθικότητα, ως ελεύθεροι από κάθε ηθικό έλεγχο. Από θεούς και θεές, που κυριαρχούνται απ’ όλα τα ανθρώπινα πάθη, τα οποία δεν έστεργαν καθόλου οι σώφρονες άνθρωποι. Δίκαια ο Όμηρος έψαλλε· Μακάρι να εξαφανιζόταν από τους θεούς και τους ανθρώπους η έριδα και η οργή¹. Αλλά και ο Ευριπίδης βάζει στο στόμα τού Κάδμου, τού αποκαρδιωμένου από την αλύπητη εκδικητικότητα τού Διονύσου, τον βαρύ λόγο για τους θεούς· «Οργάς εχρήν θεοίς ουχ ομοιούσθαι βροτοίς»· στις οργές θα ‘πρεπε οι θεοί να μην είναι όμοιοι με τους θνητούς².

Αλλ’ αυτοί που κλόνισαν συθέμελα την ειδωλολατρία και το Δωδεκάθεο ήταν οι Έλληνες φιλόσοφοι. Ήδη ο Θαλής ο Μιλήσιος (643-548 π.Χ.), όταν ρωτήθηκε· «Τί πρεσβύτατον των όντων;» απάντησε· «Θεός, αγέννητον γάρ». Ο δε Σωκράτης όταν ρωτήθηκε «Τί (είναι) Θεός;» αποκρίθηκε· «Τό αθάνατον και αίδιον»³.

Ο προσωκρατικός Ξενοφάνης ο Κολοφώνιος (540-475 π.Χ.), με το βάθος και τη δύναμη της θεολογικής του σκέψεως, έγινε ο πρώτος θεολόγος τού κόσμου. Και έκρινε με τόλμη την ανηθικότητα των θεών. Ο Αlbin Lesky παρατηρεί ότι «από την αγανάκτηση για τους κλέφτες και πόρνους θεούς τού έπους, από το γέλιο και τις μωρίες τού ανθρωπομορφισμού, γεννήθηκε η δική του (τού Ξενοφάνη) επιβλητική αντίληψη για τους θεούς. Οι ομηρικοί θεοί είναι κατασκευάσματα ανθρώπων, και τα βόδια και τα λιοντάρια, αν είχαν χέρια, θάκαμναν θεούς που θάμοιαζαν μ αυτά (...). Στην πραγματικότητα όμως υπάρχει ένας μοναδικός Θεός, ο πιο μεγάλος, όλος μάτια, όλος πνεύμα, όλος αυτιά. Χωρίς προσπάθεια, ο Θεός αυτός τα τραντάζει όλα με τη δύναμη τού πνεύματος, στηριγμένος στον εαυτό του, ακίνητος, γιατί η κίνηση δεν ταιριάζει στο μεγαλείο του. Ήδη», συνεχίζει ο Lesky, «αναγγέλλεται «το πρώτον κινούν ακίνητον», ο ακίνητος κινητής τού Αριστοτέλη. Σε μιαν απίστευτη για τον πρώιμο ελληνισμό σύλληψη, εγκαταλείπεται εδώ κάθε ανθρωπόμορφη εικόνα τού θεού και μπαίνει στη θέση της ένα ανώτατο Ον, που από έξω επενεργεί στον κόσμο»4. Είπε συγκεκριμένα ο Ξενοφάνης· «Ένας Θεός υπάρχει μέγιστος μεταξύ των θεών και των ανθρώπων, ούτε κατά τη μορφή όμοιος προς τους ανθρώπους ούτε κατά τη σκέψη. Πάντοτε δε ο θεός αυτός μένει στόν ίδιο τόπο ακίνητος και δεν αρμόζει σ αυτόν να κινείται πότε εδώ και πότε εκεί. Διότι όλα προέρχονται από τή γη και στή γη καταλήγουν. Και το μεν σαφές (την αλήθεια) κανείς άνθρωπος δεν είδε ούτε θα υπάρξει εκείνος που γνωρίζει τα περί θεών...»5.

Ο Ηράκλειτος (540-480 π.Χ) υποστήριξε ότι οι Όμηρος και Ησίοδος έβλαψαν τους νέους με τους ψεύτικους, αδύναμους και κυριευμένους από πάθη θεούς. Καταδίκασε φαλλικές και άλλες λατρείες, γιατί ήταν άσεμνες, και απειλούσε όσους έκαναν ανίερες τελετές (όργια, πορνεία...). Ο Αναξαγόρας (490-427 π.Χ.) δίδαξε, και μάλιστα με εξαιρετικά τολμηρό τρόπο, ότι ο ήλιος, η σελήνη και τα άστρα δεν είναι θεοί.

Παρόμοια υποστήριζαν οι Μιλήσιοι φιλόσοφοι Αναξίμανδρος (610-547 π.Χ.), Αναξιμένης (585-528 π.Χ.) και Θαλής (643-548 π.Χ.). Ο σπουδαίος σοφιστής Πρωταγόρας (480-410 π.Χ.) σατίριζε τη νηπιώδη θρησκευτικότητα των συγχρόνων του, γι’ αυτό και οι φανατικοί ειδωλολάτρες των Αθηνών είχαν αποφασίσει να τον θανατώσουν. Ο πατέρας της Ιστορίας Ηρόδοτος (484-410 π.Χ.) κατέκρινε χωρίς δισταγμό το μαντείο των Δελφών για ψεύτικους χρησμούς. Τούς ανόητους χρησμούς τού ιδίου μαντείου περιγελούσε και ο μέγιστος των Ελλήνων ρητόρων Δημοσθένης. Ο αρχηγός της Κυνικής Σχολής Αντισθένης (424-342 π.Χ.) επεκήρυξε την ειδωλολατρία, διότι οι θεοί της ήσαν θεοποιημένοι άνθρωποι6. Ο ποιητής και φιλόσοφος Ευριπίδης (480-406 π.Χ.)7 και ο μέγιστος των λυρικών ποιητών Πίνδαρος (522-442 π.Χ.) απογυμνώνουν με επιχειρήματα τις σαθρές ειδωλολατρικές δοξασίες. Ο Ευριπίδης τονίζει πώς συχνά οι άνθρωποι επικαλούνταν το παράδειγμα των θεών για να δικαιολογήσουν τα σφάλματά τους. Την ίδια τακτική ακολουθεί και ο Αριστοφάνης8. Γενικά οι φιλόσοφοι, κατά τον W.K.C. Guthrie, συμφωνούν ότι «το ίδιο το θείον δεν είναι ανθρωπομορφικό» και «με κανένα τρόπο δεν είναι σαν τους θνητούς στο σώμα ή στο νου». «Μερικοί» δε «από αυτούς τους στοχαστές θα μπορούσαν να ταξινομηθούν, αν το επιθυμούσαμε, ως μονοθεϊστές, ιδιαίτερα ο Ηράκλειτος και ο Ξενοφάνης»9. Επίσης «οι προσωκρατικοί φιλόσοφοι, άσχετα αν πίστευαν ή όχι σε μία ή περισσότερες θεϊκές δυνάμεις, όλοι ανεξαιρέτως διακήρυσσαν θρησκευτικές απόψεις, που απείχαν πάρα πολύ από τον ανθρωπομορφισμό των λαϊκών ή των δημόσιων λατρειών, οι οποίες στηρίζονταν στο ομηρικό πάνθεο»10.

Αργότερα «ο Σωκράτης στον Αριστοφάνη απέρριψε τους θεούς, ως νόμισμα που δεν είχε πια καμιά αξία, και στον Ευριπίδη η Εκάβη λέει ότι ο νόμος είναι ανώτερος από τους θεούς». Ως γνωστόν, ο Σωκράτης (469-399 π.Χ.) καταδικάσθηκε το 399 π.Χ. σε θάνατο με την κατηγορία ότι δεν πιστεύει στους θεούς της πόλεως, ότι προσπαθεί να εισαγάγει νέους θεούς και διαφθείρει τα ήθη των νέων. Για ασέβεια είχαν δικαστεί επίσης, πριν από τον Σωκράτη, ο Αναξαγόρας ο Κλαζομένιος, ο δάσκαλος τού Περικλή, ο Αβδηρίτης Πρωταγόρας και ο Διαγόρας από τη Μήλο. Για τον ίδιο λόγο είχαν καταδιωχθεί οι τραγικοί Αισχύλος και Ευριπίδης. Για αθεϊσμό κατηγορήθηκε και ο Αριστοτέλης, επειδή αντιστρατεύθηκε στις δοξασίες της αρχαιοελληνικής θρησκείας. Ο Περικλής και ο Θουκυδίδης συμμορφώνονταν μεν προς τις τελετές της πόλεως και της οικογένειας «δεν πολυπίστευαν όμως στην αποτελεσματικότητα των θρησκευτικών τελετών» ούτε στις δεισιδαιμονίες ούτε στους χρησμούς των μαντείων11.

Επίσης ο Πλάτων στο Β΄ βιβλίο της «Πολιτείας» του κατηγόρησε απερίφραστα τον Όμηρο και τον Ησίοδο ότι έλεγαν μεγάλα και βαριά ψέματα και προσηλώθηκε στό «Οντως “Ον”». Την πίστη στη μονοθεία υποστήριξαν και οι Στωικοί. Στην εποχή μάλιστα τού Πλάτωνος ήταν κάτι το συνηθισμένο η παρουσία «ανθρώπων που καθόλου δεν πίστευαν στην ύπαρξη των θεών». «Σε μεταγενέστερους δε συγγραφείς βρίσκουμε έναν κατάλογο άθεων, δηλαδή όσων αρνούνταν εντελώς την ύπαρξη των θεών», όπως π.χ. ο Διαγόρας από την Μήλο, ο Πρόδικος ο Κείος, ο Κριτίας, και αργότερα ο Ευήμερος από την Τεγέα και ο Θεόδωρος από την Κυρήνη. Ας σημειωθεί ότι η κριτική σχετικά με την ηθική των θεών είχε αρχίσει νωρίς. Ταυτόχρονα δε με τη συγγραφή της Θεογονίας, η οποία περιγράφει παλαιότερες δοξασίες, άρχισε από διάφορους Έλληνες φιλοσόφους η αμφισβήτηση τού Δωδεκαθέου και των άλλων θεοτήτων. Άλλωστε «δεν απαιτούνταν επιστημονική σκέψη ή οξύνοια για να σκανδαλισθεί κανείς» από την ανηθικότητα, την ασέλγεια, τους έρωτες και τα εγκλήματα των θεών12.

Τέλος επισημαίνουμε ότι και ο Ορφισμός, δηλαδή οι θρησκευτικές ιδέες που είχαν σχέση με τον Θράκα τραγουδιστή Ορφέα, είχε τους αγύρτες του. Αυτούς μάλιστα τους είχε στιγματίσει και ο Πλάτων13. Επίσης «το όριο ανάμεσα στη θρησκεία και τη δεισιδαιμονία δεν ήταν πάντα καθορισμένο με ακρίβεια»14.

Η κριτική των φιλοσόφων, όπως την είδαμε με πολύ μεγάλη συντομία, αποδεικνύει τη μεγάλη φτώχεια της ελληνικής ειδωλολατρικής θεολογίας, η οποία δεν παύει να είναι μια εξυπνότατη και ευρηματική μυθολογία. Φανερώνει όμως και τον έντονο θεολογικό προβληματισμό των αρχαίων Ελλήνων για τη ζωή, το θάνατο, τον πόνο, τις θλίψεις και γενικώς τα μεγάλα υπαρξιακά προβλήματα. Ένα προβληματισμό που δεν μπορούσε να βρει προ Χριστού απαντήσεις, γι’ αυτό και οδήγησε τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους αφ ενός μεν στο σαρκασμό των θεών και αφ ετέρου στην αναζήτηση τού «αγνώστου θεού», ο οποίος θα τους έβγαζε από τα αδιέξοδα και τα διλήμματα. Οι αρχαίοι Έλληνες, με το οξύ και σπινθηροβόλο πνεύμα τους, συνέλαβαν σωστά το όλο υπαρξιακό πρόβλημα, δεν βρήκαν όμως απαντήσεις, μέχρις ότου γνώρισαν τον ένα και μόνο αληθινό Θεό, τον Τριαδικό Θεό που τους αποκάλυψε ο απόστολος Παύλος στην Πνύκα.

ν.π.β.

Σημειώσεις

1. Ομήρου, Ιλιάδα Σ 107.

2. Ευριπίδου, Βάκχαι, στίχ. 1348.

3. Corpus Hermeticum: Fragmenta· Fragmenta 28, section 1.

4. Αlbin Lesky, Ιστορία της αρχαίας ελληνικής λογοτεχνίας, μτφρ. Αγαπητού Γ. Τσοπανάκη, έκδ. αδελφών Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη 19905, σελ. 308.

5. Εις Ευαγγέλου Σταμάτη, Προσωκρατικοί φιλόσοφοι, Αθήναι 1966, σελ. 58, 59, 60.

6. Βλ. περισσότερα εις W.K.C. Guthrie, Οι σοφιστές, μτφρ. Δαμ. Τσεκουράκης, έκδ. Μορφωτικό Ιδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα 1991, σελ. 302.

7. Βλ. Ευριπίδου «Ελένη» στίχ. 744-757· 1137-1140. «Κύκλωψ» στίχ. 354-355. «῾Ιππόλυτος» στίχ. 120. «Τρωάδες», στίχ. 1280-1281. «Εκάβη» στίχ. 488-491.

8. Βλ. «Τρωάδες» στίχ. 948 και «Νεφέλαι» στίχ. 1079.

9. W.K.C. Guthrie, ό.π., σελ. 301.

10.W.K.C. Guthrie, ό.π., σελ. 278.

11.W.K.C. Guthrie, ό.π., σελ. 279. Robert Flacelière, Ο δημόσιος και ιδιωτικός βίος των αρχαίων ῾Ελλήνων, μτφρ. Γερασ. Δ. Βανδώρου, έκδ. Δημ. Ν. Παπαδήμα, Αθήναι 1970, σελ. 236, 237.

12. W.K.C. Guthrie, ό.π., σελ. 288, 289, 281. Βλ. και σελ. 290-293 και ιδιαίτερα τις υποσ. α-η, όπου οι μαρτυρίες και χωρία από τους αθέους φιλοσόφους. Επίσης και λεπτομέρειες για την κριτική της ειδωλολατρίας από τον Περικλή για τον αγνωστικισμό τού Πρωταγόρα και τον αθεϊσμό τού Διαγόρα, τού Πρόδικου και τού Κριτία.

13. Βλ. Πλάτωνος Πολιτεία Β, 364-365α.

14. Βλ. Robert Flacelière, ό.π. σελ. 263 και 271-272.

29. Απογοήτευση τού αρχαίου κόσμου

Την απογοήτευση τού αρχαίου κόσμου προκαλούσαν και οι απαντήσεις των θεών στα καίρια ερωτήματα της καθημερινής ζωής· Τα προσωπικά-υπαρξιακά, τα κοινωνικά, τα πολεμικά και τα θεολογικά. Όσο δε οι άνθρωποι προάγονταν πνευματικά αμφισβητούσαν ανοικτά το Δωδεκάθεο τού Ολύμπου.

Ο Αισχύλος (525-455 π.Χ), κορυφαίος τραγικός ποιητής των αιώνων, έβλεπε και βίωνε το δράμα τού κακού, που έδερνε τον προχριστιανικό κόσμο, και αναζητώντας λύση έγραψε την περίφημη τριλογία του· Προμηθεύς πυρφόρος, Προμηθεύς δεσμώτης και Προμηθεύς λυόμενος. Στο έργο του αυτό ενσωμάτωσε τις παραδόσεις, τους φόβους, τους προβληματισμούς, τα μεγάλα ερωτηματικά, που βασάνιζαν τον άνθρωπο σχετικά με την πτώση και τη λύτρωσή του. Ο Προμηθεύς τού Αισχύλου είναι ουσιαστικά η προσωποποίηση ολόκληρης της αγωνιούσης ανθρωπότητος.

Για τη λύση τού δράματος αυτού ο ποιητής έδινε μια απάντηση προφητική, που σήμερα καταπλήσσει κυριολεκτικά· γι’ αυτήν όμως θα μιλήσουμε στο επόμενο άρθρο.

Την αδυναμία των θεών να βοηθήσουν τους ανθρώπους, που ζουν μέσα στην απέραντη μοναξιά τους και μ ένα υπαρξιακό παράπονο, εκφράζει και ο «Ύμνος εις Απόλλωνα», ο οποίος επί αιώνες εξέφραζε την επίσημη λατρεία τού ειδωλολατρικού κόσμου. Λέει ο Ύμνος· «Όλες οι Μούσες η μια μετά την άλλη, με ωραία φωνή υμνούν των θεών τα αθάνατα δώρα και των ανθρώπων τα βάσανα, όσα έχοντας ζούνε κάτω απ’ την εξουσία των αθάνατων θεών, χωρίς να μπορούν ούτε να σκεφτούν ούτε να κάνουν κάτι κι ούτε μπορούν να βρουν γιατρικό τού θανάτου και αποτρεπτικό των γηρατειών»1.

Ο ιστορικός Ευσέβιος Καισαρείας, μιλώντας για την απάτη και τις αδυναμίες της προχριστιανικής ειδωλολατρίας, τονίζει ότι ο θεός Απόλλων έγινε αίτιος θανάτου πολλών με τους γεμάτους αμφιβολίες χρησμούς του. «Δι’ αμφιβολίας χρησμού» εξέπεσε από την εξουσία του και ο Κροίσος. Οι μάντεις των ειδώλων έκρυβαν την άγνοιά τους «διά τού σκότους της ασαφείας» των χρησμών τους. Ανίκανοι να βοηθήσουν στις συμφορές των πολέμων απατούσαν «δι’ αμφιβόλων χρησμών», τους οποίους σοφίζονταν, όσους προσέφευγαν στα μαντεία τους. Ενώ άλλους τους ξεσήκωναν σε πόλεμο μεταξύ τους! Εξ άλλου οι μάντεις των ειδώλων δεν χρησμοδοτούσαν για σπουδαία πράγματα, αλλά «περί γάμου», «περί παίδων», «περί αποικίας» και «περί κενής δόξης». Συνεβούλευαν «τα πρακτέα» με «κοινούς και ανθρωπίνους λογισμούς» και τις περισσότερες φορές συνεβούλευαν «αφιλοσόφως». Επίσης συνερίζονταν εκείνους που αδικούσαν, εγκωμίαζαν άκριτα και τους ποιητές που δεν είχαν επιδείξει βίον άξιον επαίνων, κολάκευαν τους τυράννους και πρόσταζαν τους ανθρώπους να σέβονται «την άψυχον ύλην». Όλα αυτά ο ιστορικός Ευσέβιος τα κατοχυρώνει με ονόματα, με κείμενα χρησμών και γεγονότα2.

Πέραν αυτών οι απογοητευμένοι σκεπτόμενοι άνθρωποι υπέσκαπταν την πίστη τού λαού με το να ελέγχουν και να λοιδορούν όσο μπορούσαν τους θεούς.

Έτσι ο Όμηρος (800-724 π.Χ.), ο ύπατος των επικών ποιητών και ολοκλήρου τού κόσμου, ονομάζει την Αθηνά «σκυλόμυγα», τον Ηφαιστο «κουτσό», ενώ η Ελένη λέει στη θεά Αφροδίτη «είθε να μη γυρίσεις ποτέ με τα πόδια σου στον Όλυμπο!»3.

Ο τραγικός ποιητής και φιλόσοφος Ευριπίδης (480-406 π.Χ.), άξιος πράγματι της Σωκρατικής Σχολής, αποβλέποντας στην αλήθεια και παραβλέποντας τους θεατές, παρουσιάζει τον θεό Απόλλωνα μανιακό και άλλοτε μεθυσμένο και άπληστο, διότι χορταίνοντας με κρέατα «έτρωγε για επιδόρπιο άγουρα σύκα, γαυγίζοντας παράφωνα σαν ένας βάρβαρος»4. Στο δράμα «Ίων» απογυμνώνει κυριολεκτικά τους θεούς μπροστά στα μάτια των θεατών, λέγοντας· «Αφού όποιος θνητός αποδειχθεί κακός οι θεοί τον τιμωρούν, πώς είναι σωστό και δίκαιο σεις οι θεοί, που συντάξατε τους νόμους για τους θνητούς, να πέφτετε σε λάθη; Κι αν (δεν πρόκειται βέβαια να γίνει, απλώς το αναφέρω) τιμωρήσετε ανθρώπους για βιασμούς, κι εσύ (ο Φοίβος) κι ο Ποσειδών κι ο Δίας, που κυριαρχεί στον ουρανό, τότε θα γίνετε αιτία ν’ αδειάσουν οι ναοί σας, για την αδικία που θα κάνετε (...). Δεν είναι σωστό πια να κατηγορούμε τους ανθρώπους, επειδή μιμούνται αυτά που εγκρίνουν οι θεοί, αλλά εκείνους που δίνουν το παράδειγμα»5.

Στην «Ελένη», ο Ευριπίδης με το στόμα τού αγγελιαφόρου λέει· «Κατάλαβα ότι οι μάντεις είναι πονηροί και ψεύτες. Καμιά μαντεία δεν είναι σοφή ούτε αυτή που μας δίνει η φωτιά της θυσίας ούτε αυτή από τις φωνές των πουλιών. Είναι ανόητο να πιστεύει κανείς, ότι τα πουλιά ωφελούν τους θνητούς. Γιατί ούτε ο Κάλχας ούτε ο Έλενος είπαν ούτε φανέρωσαν (την αλήθεια) στο στρατό μας, παρόλο που έβλεπαν να πεθαίνουν οι δικοί τους για ένα ομοίωμα νεφέλης (...). Θα μπορούσες να πείς· «Ίσως επειδή ο Θεός δεν το ήθελε». Αλλά τότε γιατί συμβουλευόμαστε τους μάντεις; Πρέπει να ζητάμε τα καλά από τους θεούς με θυσίες και ν’ αφήσουμε τις μαντείες, γιατί αυτές εφευρέθηκαν ως δόλωμα για τους ανθρώπους. Ο καλύτερος προφήτης είναι η ορθή κρίση και η σύνεση». Στη συνέχεια δε ο Ευριπίδης διά τού χορού επιτίθεται στους θεούς και τις παραξενιές τους, λέγοντας· «Τί είναι θεός; Τί δεν είναι θεός; Τί βρίσκεται ανάμεσα σ αυτά τα δυο; (ή· υπάρχει θεός; ή δεν υπάρχει; ή είναι κάτι ανάμεσα σ αυτά;) Ποιός από τους θνητούς λέει πώς το βρήκε μετά από μακροχρόνιες έρευνες, όταν βλέπει τους θεούς να ενεργούν πότε έτσι, πότε αλλιώς, και πάλι ν αλλάζουν ξαφνικά, ανέλπιστα, παράλογα;»6.

Ο ίδιος τραγικός στο έργο του «Κύκλωψ» απευθυνόμενος στο Δία τού λέει· «Δία, που είσαι των ξένων ο προστάτης, κύτταξε και σύ αυτά εδώ· αν όμως δεν τα βλέπεις αυτά, άδικα οι άνθρωποι σε πιστεύουν για θεό, ενώ είσαι ένα τίποτα («μηδέν ών θεός») (ή· δεν είσαι καθόλου θεός)»7. Επίσης στον «Ιππόλυτο» διδάσκει ότι οι θεοί πρέπει να είναι σοφότεροι από τους ανθρώπους. Στίς «Τρωάδες» αναφωνεί· «Ω θεοί! Αλλά γιατί καλώ τους θεούς; Κι άλλη φορά που τους καλούσα δε μ’ άκουσαν»! Ενώ στην «Εκάβη» απευθυνόμενος στο Δία τού λέει· «Ω Δία, τι να πώ; Τί από τα δύο συμβαίνει; Τάχα τους ανθρώπους εσύ τους φροντίζεις; ή αυτήν την γνώμη τού κάκου, μάταια την απέκτησαν; (νομίζοντας ψεύτικα ότι υπάρχει το γένος των θεών), ενώ η τύχη κυβερνάει όλα όσα γίνονται στους θνητούς;»8.

Τέλος ο κωμικός φιλόσοφος και ποιητής Μένανδρος (342-292 π.Χ.) στο δράμα «Ηνίοχος» αποφαινόταν· «Κανένας θεός δεν μ’ αρέσει, που περπατεί έξω με μια γριά»9, ή μπαίνει στα σπίτια μητραγύρτης θεός· διότι τέτοιοι ήσαν οι μητραγύρτες, δηλαδή οι οπαδοί της θεάς Μητρός Δήμητρας ή Κυβέλης, που περιέρχονταν τα σπίτια για ζητιανιά.

Αυτά είναι αρκετά για να δείξουν την απογοήτευση που ένοιωθε ο αρχαίος κόσμος για τους θεούς του. Ο κόσμος εκείνος αμφισβητώντας ανύπαρκτα, νεκρά είδωλα αναζητούσε με αγωνία τον ένα, τον μόνο και αληθινό Θεό.

ν.π.β.

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΑΡΔΗΝ vs ΔΑΥΛΟΣ

ΜΕΡΟΣ 1ον

Περισσότερα

ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗ ΣΤΟΝ ΦΟΥΡΑΚΗ

Ιωάννης Φουράκης, Συγγραφέας (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, εκπομπή Αθέατος Κόσμος - Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2004)

Ινδοευρωπαίοι ή Εξωγήινοι

Τα τελευταία χρόνια, ένα ρεύμα σκέψης αναπτύσσεται στην Ελλάδα, η λεγόμενη «αρχαιολατρία», το οποίο διαπλεκόμενο εφεξής με τον εσωτερισμό, την αστρολογία και το «υπερφυσικό», συγκροτεί έναν ευρύτερο ανορθολογικό χώρο. Στο παρελθόν, το ρεύμα αυτό παρέμενε στα πλαίσια της «αρχαιοπληξίας», που όχι μόνο θεωρεί την παράδοση, και ειδικά την ανυπέρβλητη έως σήμερα αρχαία Ελλάδα, ως ένα «πρότυπο» για τη σημερινή πραγματικότητα αλλά επιθυμεί μια κυριολεκτική «επιστροφή» σε αυτήν. Παρά τα φονταμενταλιστικά χαρακτηριστικά αυτού του χώρου -εκτός από μια σύντομη αναφορά μας στον μύθο της «Ομάδος Ε»- η προσπάθεια του περιοδικού κατέτεινε σε μια εμπεριστατωμένη απάντηση στην λογική της αντιπαράθεσης ελληνισμού και ορθοδοξίας [Βλέπε ιδιαίτερα το τεύχος 27 του Άρδην με αφιέρωμα «το πέρασμα από την αρχαιότητα στον χριστιανισμό», όπου φιλοξενήθηκαν και μερικές από τις σοβαρότερες φωνές του συγκεκριμένου «χώρου»]. Απέναντι στην «εκσυγχρονιστική λαίλαπα» που εξακολουθεί να αποτελεί το κυρίαρχο ζήτημα προς αντιμετώπιση, επιχειρούμε να διατυπώσουμε έναν σοβαρό και σφαιρικό λόγο για την την ελληνικότητα και την αρχαία Ελλάδα [βλέπε επανειλημμένα αφιερώματα στο γλωσσικό ζήτημα καθώς και το αφιέρωμα στον Κώστα Παπαϊωάννου], αποκλείοντας τόσο τους αρχαιολατρικούς φονταμενταλισμούς όσο και τις ακροδεξιές φυλετιστικές και ρατσιστικές λογικές - ο ελληνικός πολιτισμός είναι τόσο σημαντικός ώστε δεν χρειάζεται την συνηγορία του κ. Πλεύρη. Πάντα πιστεύαμε πως η διαμόρφωση ενός αντίπαλου δέους στην εκσυγχρονιστική παγκοσμιοποίηση προϋποθέτει την συστηματική αντιπαράθεση ενός έλλογου και συνθετικού οικοδομήματος.

Οι πρόσφατες εξελίξεις στον «χώρο», η εισβολή και κατακυριάρχηση του ανορθολογισμού, η ανάδειξη εντύπων και τηλεοπτικών «προσωπικοτήτων» που διασύρουν τόσο τον ελληνισμό όσο και τη στοιχειώδη λογική και η συνακόλουθη υποχώρηση των πιο σοβαρών εκδοχών στο εσωτερικό του -ή ακόμα και η σταδιακή προσχώρηση ορισμένων στον ανορθολογισμό, «γιατί πουλάει»- μας υποχρεώνουν πλέον σε μια πιο συστηματική αντιμετώπιση του φαινομένου. Γιατί αν στη δεκαετία του 1970, και εν μέρει του 1980, για την αρχαία Ελλάδα, μ’ έναν καινοτόμο και δημοκρατικό στοχασμό, μιλούσαν προοδευτικοί Νεοέλληνες στοχαστές, όπως ο Καστοριάδης, ο Αξελός, ο Παπαϊωάννου, τα τελευταία δέκα χρόνια, οι σοβαροί στοχαστές αρχίζουν να επικαλύπτονται από τον ορυμαγδό μιας συνωμοσιολογικής, ή και φασιστοειδούς αντίληψης ποικιλώνυμων «ερευνητών» που λυμαίνονται τον έντυπο και ραδιοτηλεοπτικό χώρο.

Η μετάβαση αυτή δεν είναι τυχαία: στα πρώτα «επαναστατικά» και ελπιδοφόρα μεταπολιτευτικά χρόνια, η αναφορά στην άμεση δημοκρατία της αρχαίας Αθήνας λειτουργούσε ως ένα πρότυπο για μια σύγχρονη διεύρυνση των ελευθεριών, ενώ στη μετά το 1989 εποχή, και κυρίως μετά το 2000, η προσφυγή στους αρχαίους προγόνους ως εξωγήινους, υπερανθρώπους ή ημίθεους, αντανακλά την εξάντληση και την παρακμή της μεταπολίτευσης. Επιπλέον, και ίσως το σημαντικότερο, χρησιμοποιείται ως πρόσχημα για να πληγεί ο σύγχρονος ελληνισμός, στα πλαίσια ενός γενικευμένου ιδεολογικού εμφυλίου πολέμου. Για τον λόγο αυτό επιβάλλεται μια εκτεταμένη ανάλυση του φαινομένου. Τόσο μάλλον που τα τελευταία χρόνια ακόμα και τα ίδια τα έντυπα αυτού του χώρου εξαχρειώνονται προοδευτικά, μεταβάλλοντας ακόμα και την αρχική γραμμή πλεύσης τους, αναδεικνύοντας το αδιέξοδο στο οποίο έχουν περιπέσει - ένδειξη συνάμα και της βαθύτατης παρακμής της χώρας μας. Έτσι, μέσα σε τριάντα χρόνια, περάσαμε από τον Περικλή στους εξωγήινους και από τον Καστοριάδη στον… Φουράκη.

Το παρόν αφιέρωμα εντάσσεται, λοιπόν, σε μία λογική στοιχειώδους αυτοπροστασίας της ελληνικότητας, της αρχαίας Ελλάδας, του ελληνισμού. Η πλειοψηφία του -ψευδώς- αποκαλούμενου «αρχαιολατρικού χώρου», θα έπρεπε μάλλον να χαρακτηρίζεται πλέον ως «χώρος κατασυκοφάντησης του αρχαίου ελληνισμού». Επιπροσθέτως, στην τρέχουσα εκδοχή του, λειτουργεί ως όργανο μιας ακόμα βαθύτατης διάσπασης των Ελλήνων, πέρα από τις παραδοσιακές κομματικές. Μιας διάσπασης ανάμεσα σε «Έλληνες» και «Ρωμιούς», ανάμεσα σε γένος και έθνος-κράτος, ανάμεσα σε ορθόδοξους και μη. Μιας διάσπασης η οποία δεν στηρίζεται σχεδόν πουθενά, διότι συσκοτίζουν το γεγονός πως, σήμερα, Έλληνες και Ρωμιοί είναι ένα και το αυτό, πως από το κάποτε μεγάλο γένος μας έχει απομείνει πλέον, σχεδόν αποκλειστικά, το έθνος-κράτος μας και η απειλούμενη Κύπρος, και πως, για δεκαεφτά αιώνες, όλοι μας, θρησκευόμενοι και μη, χριστιανοί και «παγανιστές», πορευθήκαμε κάτω από τα σχήματα της ορθοδοξίας, και πως αυτή αποτελεί την πρόσφατη παράδοσή μας, έχοντας αναχωνεύσει στο εσωτερικό της και την αρχαιοελληνική.

Μπορεί κάποιοι να μην είναι ικανοποιημένοι από το βαθμό αποδοχής της ελληνικότητας από την ορθοδοξία. Θα έπρεπε όμως να προβάλλουν τη δική τους αντίληψη με πνεύμα αλληλεγγύης, συναντίληψης και συμπόρευσης.

Η λογική της διάσπασης και του εμφυλίου

Είναι γνωστό πως η πάλη γύρω από την ιστορία και την παράδοση είναι καθοριστικής σημασίας σε στιγμές που το παρόν εμφανίζεται, και είναι όντως, ζοφερό, οπότε λαοί και άτομα καταφεύγουν στην ιστορία για να διδαχθούν και να αμυνθούν.

Αυτό συνέβη τα τελευταία χρόνια και στην Ελλάδα. Οι Έλληνες, σε μια εποχή κρίσης και αποσύνθεσης της ταυτότητάς τους -τα τελευταία δεκαπέντε ή είκοσι χρόνια-, κατέφυγαν στην ιστορική τους μνήμη. Αλλά η ιστορία και η παράδοση των Ελλήνων αναπτύσσεται σε τρεις ιστορικούς αναβαθμούς: τον αρχαίο, τον μεσαιωνικό και τον σύγχρονο. Μια σφαιρική αντίληψη για τον ελληνισμό πρέπει να αναφέρεται και στα τρία αυτά στάδια, αν θέλει να μην είναι μεροληπτική, άσχετα με το εάν κάποιος ενδιαφέρεται περισσότερο για την αρχαία παράδοση, τη μεσαιωνική ή τη σύγχρονη, ενώ παράλληλα οφείλει να την αντιμετωπίζει στη σχετικότητά της και τη σύνδεσή της με το παρόν. Τέλος, τα αξιολογικά κριτήρια [του τύπου: αν τότε είχε συμβεί κάτι διαφορετικό, ίσως τα πράγματα να είχαν εξελιχθεί αλλιώς κ.ο.κ.] δεν μπορούν να χωρέσουν στην ιστορία και την παράδοση. Όλοι ίσως θα θέλαμε να συνεχίζονταν και μετά τον 4ο αιώνα π.Χ. οι μορφές άμεσης δημοκρατίας της αρχαίας Αθήνας. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως θα πετάξουμε ολόκληρη τη μεταγενέστερη ιστορία μας. Είναι δική μας και πρέπει να την αποδεχθούμε, έστω και εάν δεν συμφωνούμε με πολλές από τις εκφάνσεις της.

Η ιδεοληπτική και μεροληπτική χρήση της ιστορίας, η ανάληψη και η προβολή με μεγεθυντικό φακό μιας ιστορικής περιόδου, με κριτήρια αξιολογικά, οδηγεί σε παραμορφώσεις, αρχικά, και τερατογενέσεις τελικά.

Το ρεύμα της «επιστροφής» στον ελληνισμό αποτέλεσε τα προηγούμενα χρόνια τον κύριο αντίπαλο του ισοπεδωτικού «εκσυγχρονισμού» που θέλει να εξαφανίσει κάθε ιδιαίτερο πρόσωπο, έτσι ώστε να γίνει αποδεκτή η λογική των παγκοσμιοποιητών, η οποία προαπαιτεί την εξαφάνιση κάθε ιδιαιτερότητας. Εξ ου και τα τελευταία χρόνια αναπτύχθηκαν ένα σύνολο από στρατηγικές που αποσκοπούν στη συρρίκνωση και τη διάλυση του ρεύματος της αυτοσυνειδησίας. Ένας γενικευμένος πόλεμος κατά πάντων, μια εσωτερική διάσπαση του ελληνισμού είναι το κύριο στοιχείο αυτής της μεθόδευσης.

Έχουμε αναφερθεί πολλές φορές στις τακτικές του «εκσυγχρονισμού», εκείνες της παρόξυνσης των εμφύλιων διαμαχών στο πεδίο της ιστορίας: το αύριο συγκρούεται με το σήμερα, το παρόν με το μόλις χθες, το πρόσφατο παρελθόν με το απώτερο. Έτσι διαλύεται η ενότητα της ελληνικής ιστορίας. Γι’ αυτούς άλλο ήταν οι αρχαίοι Έλληνες, άλλο το Βυζάντιο, άλλο η τουρκοκρατία, άλλο το σήμερα. Και εμείς είμαστε μόνον τα παιδιά του σήμερα, της «παροντικότητας». Γενικότερα, σε ό,τι αφορά στην ιστορία, τους ενδιαφέρει μόνον, ή κυρίως, εκείνη η πλευρά που παροξύνει τις εσωτερικές αντιθέσεις και όχι μια συνθετική αντίληψη. Στην ελληνική επανάσταση του ’ 21 και τη διαμόρφωση του νεοελληνικού έθνους δεν επιλέγεται η κυρίαρχη εθνικοαπελευθερωτική πλευρά αλλά προβάλλεται ο «εσωτερικός αγώνας» ως η κύρια όψη. Η σύγκρουση διαφωτισμού-εκκλησίας ή οι εμφύλιες διαμάχες των Ελλήνων επαναστατών, από υπαρκτό -αλλά δευτερεύον- στοιχείο αναγορεύονται σε κυρίαρχο. Η αντίθεση με τους κατακτητές υποβαθμίζεται, και μάλιστα αναπτύσσονται ψευδή ιδεολογήματα για την υποτιθέμενη ηπιότητα της οθωμανικής κυριαρχίας, τα οποία κατατείνουν στην ιδεολογική προετοιμασία για την αποδοχή της επιστροφής της τουρκικής ηγεμονίας σήμερα.

Άλλο πρόσφατο κλασικό παράδειγμα αυτής της εκσυγχρονιστικής ιστοριογραφίας είναι η πληθώρα των βιβλίων που, από την αντίσταση ενάντια στους κατακτητές το 1940-44, μεταθέτουν το κέντρο βάρους και πάλι στην εμφύλια διαμάχη. Αυτή η δήθεν «ταξική» ιστοριογραφία προωθείται μάλιστα από τα πιο υποταγμένα στη νέα τάξη και τον εκσυγχρονισμό τμήματα της διανόησης και του πολιτικού φάσματος. Και το ζητούμενο είναι ακριβώς η υποταγή μας σε αυτή τη νέα τάξη και, επομένως, η παρόξυνση των εσωτερικών αντιθέσεων, η αναζωπύρωση ξεπερασμένων «παραταξιακών» συγκρούσεων και η υποτίμηση για άλλη μια φορά του εθνικοαπελευθερωτικού στοιχείου των συγκρούσεων της Κατοχής.

Όμως ο κλασικός «εκσυγχρονισμός», επειδή έρχεται σε κατάφωρη αντίθεση με την πραγματικότητα της συρρίκνωσης του ελληνισμού -οικονομικής, πολιτισμικής, γεωπολιτικής-, χάνει προοδευτικά την ιδεολογική μάχη. Ενισχύονται τα ρεύματα της ιδεολογικής αντίστασης και της καταφυγής στη διαχρονία μας. [Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του καθηγητή Σβορώνου που διαφεύγει πλέον από το εκσυγχρονιστικό στρατόπεδο, έστω και με το έργο του, post mortem]. Γι’ αυτό, λοιπόν, πρέπει να χρησιμοποιηθούν καινούργια όπλα, και κατ’ εξοχήν να επιδιωχθεί η αποσύνθεση του ίδιου του ρεύματος της επανεθνικοποίησης. Και ποιο μέσο θα ήταν προσφορότερο από την εσωτερική εμφύλια διαμάχη αυτού του χώρου και την αυτογελοιοποίησή του; Η αντίθεση, για παράδειγμα, οικουμενισμού και «εθνοκεντρισμού» στα πλαίσια της Ορθοδοξίας, η οποία προσέλαβε τεράστια έκταση με το ζήτημα του Πατριαρχείου και των «νέων χωρών», κατατρώγει εδώ και πολλά χρόνια τον σύγχρονο ελληνισμό, τη στιγμή που η υλική βάση της αντίθεσης γένους και έθνους έχει πάψει να υπάρχει ήδη από το 1922 και τουλάχιστον μετά το 1960 και την έξοδο των Ελλήνων από την Πόλη.

Σε αυτή την κατεύθυνση η μεγαλύτερη στρέβλωση επιχειρείται μέσα από την πριμοδότηση της ψευδοαρχαιολατρίας, σε ό,τι αφορά στη μετάβαση από τον αρχαίο κόσμο στον μεσαιωνικό ελληνισμό και την ορθοδοξία. Εδώ, με βάση αμφίβολα κριτήρια αξιολόγησης του ιστορικού μας σώματος και της διαχρονίας μας, πραγματοποιείται ένα εγχείρημα μείζονος διχασμού του ενιαίου σώματος του ελληνισμού, μεταξύ ενός υποτιθέμενου «αυθεντικού» ελληνικού κόσμου και ενός «εβραϊκού» ορθόδοξου μεσαιωνικού ελληνισμού. Έτσι, το μεγάλο ζήτημα της περιόδου από το 300 π.Χ. έως το 300 μ.Χ. περίπου, για την παρακμή του ελληνισμού δεν είναι πλέον η καταστροφή της Κορίνθου, ο Μόμμιος, η Πύδνα κ.ο.κ., δεν είναι πλέον η υποταγή του ελληνικού κόσμου στη Ρώμη, αλλά ο σταδιακός εκχριστιανισμός του! Και παρασιωπάται το γεγονός πως η μεταφορά της πρωτεύουσας από τη Ρώμη στην Κωνσταντινούπολη και η διαμόρφωση του ορθόδοξου χριστιανισμού απετέλεσαν το βασικό στοιχείο της μερικής επανελληνοποίησης του ανατολικού ρωμαϊκού κόσμου! Παρασιωπάται, πως όταν, για παράδειγμα, οι Λατίνοι και οι Δυτικοί αναφέρονται στην Ορθοδοξία την χαρακτηρίζουν ως το «ελληνικό δόγμα» (rite Grec). Και όμως υπάρχουν πολλοί Έλληνες που επιχειρούν να ακρωτηριάσουν το σώμα ενός ήδη παραπαίοντος ελληνισμού σε αρχαίο και «αυθεντικά» ελληνικό, από τη μια, και ορθόδοξο -«ιουδαιοχριστιανικό»- από την άλλη κ.ο.κ. δημιουργώντας τις βάσεις για μια ακόμα εμφύλια σύρραξη στους κόλπους του.

Διότι, βέβαια, όπως δείξαμε, το πρόβλημα δεν έγκειται στο εάν προτιμούμε την πολιτειακή μορφή της αρχαίας Αθήνας από το αυτοκρατορικό Βυζάντιο -πράγμα που ισχύει φαντάζομαι για την πλειοψηφία των Ελλήνων. Όχι, αλλά το εάν συνιστούν και τα μεν και τα δε στιγμές της ιστορικής μας διαχρονίας, που τις αναλαμβάνουμε στο σύνολό τους, διότι αποτελούν εξ ίσου στοιχεία της παράδοσής μας. Διότι εάν αποκόψουμε από την ιστορική μας διαδρομή τους τελευταίους... 17 αιώνες, οδηγούμαστε αναγκαστικά σε μια τερατογένεση. Και αυτή θέλουμε να περιγράψουμε, τόσο στο τρέχον αφιέρωμα όσο και σε όσα τεύχη χρειαστεί στη συνέχεια (τουλάχιστον σε ένα ακόμα).

Αρχαία Ελλάδα και ορθοδοξία

Κατ’ αρχάς, όπως έχουμε πλειστάκις τονίσει [βλέπε και το ειδικό αφιέρωμα του Άρδην «Ελληνισμός και Χριστιανισμός», τεύχος 28, Δεκέμβρης 2000-Γενάρης 2001], ο χριστιανισμός δεν αναπτύσσεται σε άμεση χρονική συνάφεια με τον αρχαίο ελληνικό κόσμο, αλλά με τον ρωμαϊκό αυτοκρατορικό κόσμο. Η αρχαία πόλις, ως αυτόνομη πολιτειακή οντότητα, έχει ήδη καταστραφεί από την εποχή των ελληνιστικών χρόνων, πολλούς αιώνες πριν. Δεν είναι λοιπόν το Βυζάντιο και ο χριστιανισμός που κατέστρεψαν τον ελληνικό κόσμο, αλλά η ρωμαιοκρατία, ενώ αντίθετα το Βυζάντιο εγκαινιάζει την επανελληνοποίησή του. Και αν κατηγορείται το Βυζάντιο ότι έκτισε πάνω στους αρχαίους ναούς τις εκκλησιές, πράγμα που είναι εν μέρει αλήθεια, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε παράλληλα πως και η αρχαία ελληνική θρησκεία ήταν πλέον σκιά του εαυτού της και είχε ήδη υποκατασταθεί από τις ανατολικές θρησκείες, τον Μιθραϊσμό κλπ. Κατά συνέπεια, η εκ των υστέρων αναζωπύρωση μιας διαμάχης ανάμεσα στην κλασική Ελλάδα του 5ου π.Χ. αιώνα και τη βυζαντινή του 4ου και 5ου μ.Χ. είναι όχι μόνο βαθύτατα διχαστική, ακόμα και αν ίσχυε, αλλά και απολύτως αντι-ιστορική. (Είναι σα να υποστηρίζαμε, για παράδειγμα, μερικούς αιώνες μετά, πως ο εμφύλιος του 1945-49 θα πρέπει να συνεχίζεται εσαεί).

Υπεύθυνες, λοιπόν, για την παρακμή του κλασικού ή ελληνιστικού ελληνισμού δεν είναι πλέον οι ιστορικές εξελίξεις, εσωτερικές και εξωτερικές -εξάντληση της πόλεως-κράτους, ανάδυση νέων δυνάμεων όπως η Ρώμη- αλλά απλώς και μόνο η εγκατάλειψη των αρχαίων θεών και η αποδοχή του «ιουδαιοχριστιανισμού». Πώς λοιπόν θα αναγεννήσουμε την αρχαία Ελλάδα; Μα είναι απλό, επιστρέφοντας στη χλαμύδα, ξαναφέρνοντας το δωδεκάθεο και απορρίπτοντας σχεδόν είκοσι αιώνων ιστορία. Δεν αναζητούμε πια την ενότητα του ελληνισμού στη μακρά διάρκεια, πώς δηλαδή ο Διόνυσος και η Σεμέλη θα σαρκωθούν στον Χριστό και την Παναγία, πώς το δωδεκάθεο θα ξαναβρεθεί στους δώδεκα αποστόλους, πώς οι φιλοσοφικές διαμάχες της αρχαιότητας θα μεταβληθούν εν μέρει στις θεολογικές έριδες του Βυζαντίου και τις πολιτικές αντιπαραθέσεις των νεοελλήνων, πώς η αρχαία μουσική θα φτάσει μέχρι σήμερα κ.ο.κ.

Κάτι ανάλογο εξάλλου είχε συμβεί στο γλωσσικό πεδίο, όπου ο εμφύλιος διήρκεσε ολόκληρους αιώνες, με την απόπειρα επιστροφής στα αρχαία ελληνικά, όταν το ζητούμενο δεν ήταν πλέον η αναζήτηση της συνέχειας και της διαχρονίας μέσα από τη ζωντανή εξέλιξη της γλώσσας, αλλά η επιστροφή στην αρχαία -αττική- μορφή της; Έτσι το αίτημα για μια επαφή με τη διαχρονική εξέλιξη της ελληνικής γλώσσας στις διάφορες μορφές της, το αίτημα να γνωρίζουμε τα αρχαία ελληνικά για να αντλούμε από αυτά, μεταβλήθηκε σε επιστροφή, παρ’ όλο που η μόνη ζωντανή συνέχεια της αρχαίας ελληνικής είναι η σύγχρονη νεο-ελληνική.

Υπογραμμίσαμε ήδη πως είναι απολύτως κατανοητό το γιατί, σε μια περίοδο παρακμής, καθίσταται δυνατό ένα μέρος των Ελλήνων να στρέφονται στο παρελθόν όχι απλώς για να αντλήσουν από αυτό τα πρότυπά τους, αλλά και για να προσπαθήσουν να το ξαναφέρουν στη ζωή. Και επειδή η οργανική αναβίωσή του είναι στην πραγματικότητα ανέφικτη, μια και τόσα πράγματα έχουν αλλάξει και ο υπαρκτός ελληνισμός έχει συρρικνωθεί ανεπίστρεπτα, καταφεύγουν αφ’ ενός στην ονειροφαντασία, συχνά άσχετα από τις προθέσεις τους, και αφ’ ετέρου στην εχθρότητα απέναντι στις μεταγενέστερες μορφές που ενδύθηκε ο ελληνισμός στην ιστορική του διαδρομή. Εχθρότητα που τροφοδοτείται και υποδαυλίζεται συστηματικά από ποικίλες κατευθύνσεις.

Δεν υπάρχουν, θα πείτε, σε αυτόν τον χώρο αυθεντικοί ιδεολόγοι, άνθρωποι καλής πίστης, που έχουν πειστεί πως η «αποκατάσταση» του αρχαίου ελληνικού πνεύματος είναι προϋπόθεση για μια καλύτερη πορεία του σύγχρονου ελληνισμού; Και βέβαια υπάρχουν, και η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που ασπάζονται αυτές τις απόψεις είναι όντως καλής πίστης. Ωστόσο, επειδή πλέον τα πράγματα έχουν φθάσει στο μη περαιτέρω και κινδυνεύει να συκοφαντηθεί μακροπρόθεσμα κάθε αναφορά στην αρχαία Ελλάδα ως γελοιογραφική, είναι καιρός οι πάντες να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Δεν μπορούν άνθρωποι που θέλουν να είναι σοβαροί και ειλικρινείς να εξακολουθούν να συναγελάζονται, σε έντυπα συστηματικής παραπληροφόρησης, με ανθρώπους φαιδρούς, απατεώνες και «ευρω»-θήρες. Και δεν μπορεί να σταθεί ως δικαιολογία το ότι «βγάζουν το ψωμί τους», συνεργώντας στην ενίσχυση ενός τερατουργήματος.

Δεν θα πρέπει, παράλληλα, να ξεχάσουμε την ιδιαίτερη και βαρύτατη ευθύνη που έχουν οι «σοβαροί» διανοούμενοι και οι κάθε είδους πνευματικοί θεσμοί της χώρας, καθώς και τα πολιτικά κόμματα. Όλοι τους, τα προηγούμενα χρόνια, βυθισμένοι στην αυτάρκεια και την αυταρέσκεια των πολιτικών σαλονιών, των ακαδημαϊκών χώρων, των... ευρωπαϊκών προγραμμάτων και των δεξιώσεών τους, άφησαν ελεύθερο το έδαφος σε κάθε είδους παραπληροφόρηση. Ακόμα και σήμερα είναι χαρακτηριστική η αντίδραση πολλών από τους εκπροσώπους του «επίσημου» πολιτικού και διανοητικού κατεστημένου, όταν αναφερόμαστε στην ανάγκη να φωτιστεί το ζήτημα αυτού του «χώρου»: «Πρόκειται για περιθωριακό φαινόμενο με το οποίο δεν αξίζει κανείς να ασχοληθεί». Βέβαια, όταν αυτό το φαινόμενο θεριέψει και τους έλθει κατακέφαλα ως μπούμερανγκ για την αβελτηρία τους, όπως συνέβη με τόσα άλλα «περιθωριακά φαινόμενα» στο μεσοπόλεμο, τότε θα είναι πια αργά.

Πηγή: Περιοδικό Άρδην 52 , Ιανουάριος - Μάρτιος 2005, http://www.ardin.gr/Arxeio_Ardin/2005/ardin_52/kastoriadis_fourakis/kasotriadis_fourakis.htm

Το περιοδικό Δαυλός από την ελληνοκεντρικότητα στον αρχάνθρωπο

Δεδομένου ότι το περιοδικό Δαυλός υπήρξε το πρώτο που κήρυξε την «επιστροφή στους (αρχαίους) Έλληνες» και παρήγαγε ή φιλοξένησε το πρωτογενές υλικό μιας περιπέτειας που διαρκεί 23 χρόνια (ο Δαυλός εκδίδεται ανελλιπώς σε μηνιαία βάση από το 1982), η μελέτη των κειμένων και της ιδεολογικής του εξέλιξης σκιαγραφεί, κατά το μάλλον ή ήττον πιστά, την πορεία του χώρου αυτού συνολικά. Ενός χώρου που ξεκίνησε από την εμμονή στη σημασία της αρχαίας ελληνικής παράδοσης για τον σύγχρονο κόσμο και την Ελλάδα και κατέληξε, μέσα από μια ραγδαία και γενικευμένη έκπτωση, στην παραφιλολογία, τους κατακλυσμούς, την ουφολογία. Δυστυχώς, ανάλογη πορεία διαγράφει και το εν λόγω περιοδικό, η συνολική μελέτη του οποίου, με τις σχεδόν δεκαπέντε χιλιάδες των τυπωμένων σελίδων, θα απαιτούσε -και ίσως όντως απαιτεί- ένα εκτεταμένο δοκίμιο. Εδώ θα περιοριστούμε μόνο σε δύο βασικές -και κατ’ ανάγκην συνοπτικά διαγραφόμενες- συνιστώσες. Η πρώτη αφορά στη μετεξέλιξη της αρχαιολατρίας του Δαυλού από μια συντηρητικών αποκλίσεων ελληνοκεντρική ιδεολογία σε μια εξωπραγματική μυθοπλασία, η οποία και θα δημοσιευτεί στο τρέχον τεύχος του περιοδικού, ενώ η δεύτερη, που θα επικεντρωθεί στην ιδεολογία και τον γενικότερο πολιτικό ρόλο του, θα δημοσιευτεί στο προσεχές τεύχος του Άρδην.

Η γλώσσα είναι η ψυχή μας

50.000 Ετών η Ελληνική γλώσσα (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 158, εξώφυλλο, άνω επικεφαλλίδα)

Η ελληνική γλώσσα ομιλείται εδώ και 26.000 χρόνια συνεχώς (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 176 - 177, εξώφυλλο, άνω επικεφαλλίδα)

Ελληνικό αλφάβητο εν χρήσει το 6000 π.Χ. (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 185, εξώφυλλο, άνω επικεφαλλίδα)

Όπως τονίζει ο Σαράντος Καργάκος στο άρθρο του, που ακολουθεί: «Ό,τι παρά πάντα νόμον ορθής αγωγής- διώκεται και εις πυρ βάλλεται, μυθοποιείται. Κι επανέρχεται στη ζωή συχνά ως βρυκόλακας». Αυτό ακριβώς συνέβη με την ελληνική γλώσσα. Μετά τη μεταπολίτευση επικράτησε μια εργαλειακή αντίληψη: το κέντρο βάρος μετατίθεται αποκλειστικά στο «σήμερα» της γλώσσας και την άμεση χρηστικότητα της ενώ εγκαταλείπεται η «διαχρονία» της, δηλαδή τα χιλιάδες χρόνια της ιστορίας μας, στα πλαίσια μιας αντίληψης απομείωσης του «εθνικισμού» μας, ώστε να ενταχθούμε ευκολότερα στην «Ευρώπη» ή την «Παγκοσμιότητα». Το αποτέλεσμα, απολύτως φυσικό, ήταν η ελληνική γλώσσα και ιστορία να επιστρέψουν από τις ρωγμές... της στέγης, ως δημιουργήματα μίας αποτρόπαιης τερατογένεσης. Και συνεχίζει ο Σ. Καργάκος: «Αυτά που σήμερα προβάλλονται ως νέες μελέτες, ως νέες αναζητήσεις, ως νέες ανακαλύψεις περί αρχαίου κόσμου, καρποί μελέτης καλοπροαίρετων συχνά ερασιτεχνών, είναι μια νέα μυθολογία πού έχει πνευματικό πατέρα τον Νταίνικεν...». Μια απολύτως ομόλογη εξέλιξη στο ζήτημα της γλώσσας θα διαπιστώσουμε στην όλη «ερευνητική προσπάθεια» του Δαυλού, που θα οδηγήσει στην «ανακάλυψη» της «πρωτογλώσσας» και στην άποψη ότι οι Έλληνες είναι οι γενάρχες όλων των λαών της γης (για τους άλλους πλανήτες ίσως επιφυλάσσεται στο μέλλον).

Ας δούμε συνοπτικά τα βασικά στοιχεία της αντιπαράθεσης. Στα αρχικά στάδια ορισμένοι συγγραφείς του Δαυλού αναφέρονται σε μια, νόμιμη και δόκιμη, αμφισβήτηση των θεωριών που ήθελαν την ελληνική γλώσσα και επομένως τα ελληνικά φύλα να έρχονται στην Ελλάδα τη δεύτερη χιλιετία π.Χ. Αυτή υπήρξε για πολλά χρόνια η κυρίαρχη αντίληψη περί Ινδοευρωπαίων (σημειωτέον ότι προωθήθηκε ιδιαίτερα από τους Ναζί), η οποία εντόπιζε την κοιτίδα τους στο Βορρά και υποστήριζε πως οι Έλληνες κατέβηκαν από εκεί την δεύτερη π.Χ. χιλιετία και συνάντησαν τους «Προέλληνες» με τους οποίους αναμίχθηκαν. Πράγματι, πιο πρόσφατες θεωρίες αμφισβητούν τη συγκεκριμένη γενεαλογία «μετατοπίζοντας» την κοιτίδα των ινδοευρωπαϊκών γλωσσών στη Μικρά Ασία¹.

Σύμφωνα με τη νεώτερη αυτή προσέγγιση, η διαφοροποίηση της ελληνικής γλώσσας από τις λοιπές, της ινδοευρωπαϊκής οικογένειας, χρονολογείται πολύ παλιότερα απ’ ότι πιστευόταν μέχρι τώρα, ίσως και πριν το 5.000 π.Χ. Η σχέση των ελληνικών λέξεων με τις λεγόμενες «προελληνικές» αποτελεί ένα ακόμα αντικείμενο διαμάχης, διότι αρκετοί φιλόλογοι, όπως και ο καθ. Προμπονάς, υποθέτουν πως τουλάχιστον ορισμένες από τις λεγόμενες προελληνικές λέξεις είναι παλιότερες μορφές ελληνικών. Ωστόσο κανείς σοβαρός επιστήμονας (ούτε ο Renfrew στον οποίο συχνά παραπέμπει ο Δαυλός και οι λοιποί «αντι-ινδοευρωπαίοι») δεν αμφισβητεί την ύπαρξη μιας «ινδοευρωπαϊκής» γλωσσικής οικογένειας. Απλώς η θεωρία της γλωσσικής διάδοσης του Renfrew υποστηρίζει πως υπήρξε μια σταδιακή επέκταση της γλώσσας μέσα από μακρόχρονη επαφή χωρίς, υποχρεωτικά, βίαιες -ή τουλάχιστον χωρίς μαζικές- μεταναστεύσεις λαών. Οι πραγματικές διαφοροποιήσεις λοιπόν αφορούν απλώς στο ποιο υπήρξε η κοιτίδα των Ινδοευρωπαίων και στο πόσο παλιός είναι ο αποχωρισμός ανάμεσα στις ινδοευρωπαϊκές γλώσσες. Ένας αποχωρισμός ο οποίος, με τα σημερινά δεδομένα, μοιάζει να είναι μάλλον αρχαιότερος απ’ ότι αρχικά πιστευόταν και ο «γενέθλιος» χώρος πολύ πιο κοντά στον ελληνικό χώρο. Ωστόσο το ζήτημα εξακολουθεί να αποτελεί αντικείμενο συζήτησης μεταξύ ειδικών.

Εκκινώντας από αυτή την πραγματική επιστημονική διαμάχη κατασκευάστηκε όλο το ιδεολόγημα των «αρχαιολατρών» και του Δαυλού. Η εξέλιξη αυτού του ιδεολογήματος στο χρόνο είναι απολύτως χαρακτηριστική: Αρχικώς, στη δεκαετία του ’ 80, αμφισβητείται η έννοια της ινδοευρωπαϊκής γλωσσικής οικογένειας. Υποστηρίζεται ότι οι Ινδοευρωπαίοι δεν υπάρχουν - παρά την τόσο προφανή γλωσσική ομοιότητα λατινικών, ελληνικών και σανσκριτικών ή ιρανικών λέξεων. Η ελληνική γλώσσα διεκδικεί μια απόλυτη αυτοχθονία και δεν συνδέεται με καμία ινδοευρωπαϊκή ομάδα που «ήλθε από αλλού»... Αυτή την εκστρατεία για το γλωσσικό θα εγκαινιάσει στο Δαυλό ο Ηλίας Τσατσόμοιρος με το άρθρο του «Ινδοευρωπαϊκή γλώσσα»². Ως ήταν αναμενόμενο, ο γνωστός τερταυγουστιανός ιδεολόγος Κωνσταντίνος Πλεύρης θα πλειοδοτήσει με σχετικά άρθρα του³. Ο Πλεύρης, άλλωστε, ήδη από τη δεκαετία του 1970, είχε εγκαινιάσει τη στροφή προς μια ρατσιστική φυλετικού τύπου αρχαιολατρία, ως όχημα ενός νεοφασιστικού aggiornamento, στα δύσκολα μεταπολιτευτικά χρόνια. Πρέπει επιπλέον να του αναγνωρίσουμε πως, έγκαιρα και με εξαιρετική οξυδέρκεια, είχε κατανοήσει πως η πολιτισμική πολιτική και το ζήτημα της γλώσσας μπορούσε να εξελιχθεί σε αποφασιστικής σημασίας όχημα για την αναγέννηση του ακροδεξιού χώρου. Όπως ήδη τονίσαμε, η λογική του μεταπολιτευτικού «εκσυγχρονισμού» και της «Αριστεράς» άφηνε ένα τεράστιο κενό ως προς τη γλωσσική μας κληρονομιά και τον πολιτισμό μας το οποίο ανέτως θα μπορούσε να καλυφθεί από τον οποιονδήποτε.

Από την γλωσσική αυτοχθονία στον... Κατακλυσμό

Αριστερά: «Η Πεντάλφα και το Άστρο του Δαυΐδ, είναι πανάρχαια σύμβολα του Ελληνισμού» (Πηγή: Περιοδικό «Δαυλός», Τεύχος 192, εξώφυλλο, κάτω επικεφαλίδα)

Μέσο: «Τα Εβραϊκά είναι Ελληνικά. Το απαγορευμένο βιβλίο ενός Εβραίου» (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 206, Εξώφυλλο, κάτω επικεφαλίδα)

Δεξιά: «Προκατακλυσμιαία κυρίαρχη παρουσία των Ελλήνων στην Αίγυπτο» (Πηγή: Περιοδικό «Δαυλός», τεύχος 160, εξώφυλλο, κάτω επικεφαλίδα)

Με αφετηρία λοιπόν το γλωσσικό αρχίζει μια διαδρομή που θα οδηγήσει, μέσα σε είκοσι χρόνια, τον αρχαιολατρικό χώρο και τον Δαυλό, από την υπεράσπιση της αρχαίας κληρονομιάς -εγκαταλελειμμένης από τους ακαδημαϊκούς και πολιτικούς ταγούς της- στα UFO, τους εξωγήινους, τους προκατακλυσμιαίους Έλληνες και, το σημαντικότερο, σε μια ρατσιστική αντίληψη του ελληνισμού.

Η λογική της άρνησης της ινδοευρωπαϊκής καταγωγής της γλώσσας οδηγεί αυτόματα στο συμπέρασμα πως οι «Οι Έλληνες είναι αυτόχθονες». Δεδομένου όμως ότι οι γλωσσική συγγένεια με άλλους λαούς είναι αδιαμφισβήτητη, θα πρέπει να βρεθεί μια εύλογη ερμηνεία, πράγμα πολύ απλό και εύκολο για τους «ερευνητές». Αφού λοιπόν όλοι οι λαοί είτε προέρχονται από τους Έλληνες, είτε πήραν τη γλώσσα τους από τους Έλληνες, κατά συνέπεια η ελληνική είναι η «πρωτογλώσσα» του πλανήτη, απεφάνθησαν οι αρθρογράφοι του Δαυλού.

Στο τεύχος 77 πληροφορούμεθα από το εξώφυλλο πως «Η πανάρχαια ελληνική είναι η «Μητέρα-Γλώσσα» των γλωσσών» με σχετικό άρθρο του Γιάννη Μωραλίδη, ενώ ο εκδότης του περιοδικού, Δ.Ι. Λάμπρου, καταγγέλλει «το τερατογέννημα των «Ινδοευρωπαίων«» και -πάντα στο ίδιο τεύχος- ο Κωνσταντίνος Γεωργανάς θα δημοσιεύσει άρθρο με τον εύγλωττο τίτλο: «Διάχυτα σε ολόκληρη την υδρόγειο τα ίχνη της πανάρχαιας παρουσίας ελλήνων»⁴. Στα τεύχη 78 και 79 του 1988, ο ίδιος θα μας ξεναγήσει στους «Έλληνες, γενάρχες διαφόρων λαών»⁵. Ενώ ο Κωνσταντίνος Πλεύρης θα ακολουθήσει με το άρθρο του «Η γραφή των Μάγιας είναι η γραμμική Α΄»⁶. Και στη συνέχεια, μέχρι σήμερα, αναρίθμητα άρθρα θα επαναλαμβάνουν το μύθευμα της «πρωτογλώσσας», ώστε να εμπεδωθεί από τα σκοτισμένα μυαλά των Νεοελλήνων και μετά από δεκαπέντε περίπου χρόνια να ενέχει τη θέση θεσφάτου του «χώρου». Έτσι σταχυολογούμε κατά τύχην από τα εξώφυλλα των 23 χρόνων του περιοδικού: «Η ελληνική γραφή της Σιβηρίας», τεύχος 140-41 / 8^ος- 9^ος 1993, «Η εξάπλωση προϊστορικών Ελλήνων στη Βόρεια Ευρώπη» τεύχ. 218, 2ος 2000 κλπ.

Δεδομένου όμως ότι στους ιστορικούς χρόνους είναι ήδη συγκροτημένοι οι υπόλοιποι πολιτισμοί εκτός Ελλάδος και δεν παραδίδεται κάποια εξάπλωση των Ελλήνων στην... Ιαπωνία ή τη Λατινική Αμερική, αυτή πρέπει... με κάποιο τρόπο να «εντοπιστεί» χρονικά από τους χαλκέντερους ερευνητές που δεν ορρωδούν προ ουδενός. Η στιγμή λοιπόν δεν ήταν άλλη από την προϊστορική εποχή, η οποία αναβαθμίζεται και μεταβάλλεται σε μια μυθική χρυσή εποχή (εξ ου και η «Χρυσή Αυγή») κατά την οποία οι Έλληνες κυριαρχούσαν σε όλο τον κόσμο. Αλλά, δυστυχώς, θα επέλθει ο «κατακλυσμός» και ο αρχαίος αυτός «πρωτο»πολιτισμός θα καταστραφεί, ενώ, εν συνεχεία, οι διαφορετικοί λαοί θα αυτονομηθούν... και θα εκφυλιστούν. Και όλα αυτά, παρ’ όλο που η αρχαιολογία μάς έχει δώσει πλέον δείγματα για μια πλήρη συνέχεια μεταξύ του νεολιθικού πολιτισμού και των μεταγενέστερων ιστορικών σταδίων στην Ελλάδα, χωρίς να καταγράφει ίχνη κάποιου υπέρτερου πολιτισμού. Και βέβαια θα ήταν εντελώς παράδοξο να έχουν χαθεί μόνον τα λείψανα αυτού του πολιτισμού και να επιβιώνουν τόσο τα προγενέστερα παλαιό και νεολιθικά όσο και τα μεταγενέστερα⁷. Αλλά η πραγματικότητα δεν ενδιαφέρει τους αρθρογράφους. Πάντα υπάρχει λύση. Ο Κωνσταντίνος Κουτρουβέλης -ο οποίος εισήγαγε αυτή τη θεματική στο Δαυλό- θα μιλήσει ήδη στο τεύχος 25 του 1984 για τις «προκατακλυσμιαίες ελληνικές γραφές». Ο δε Ηλίας Τσατσόμοιρος, στο 60ό τεύχος, θα ανασύρει, ως από μηχανής θεό για να απαντήσει στο ζήτημα της έλλειψης στοιχείων, την «Ατλαντίδα», η εξαφάνιση της οποίας επιτρέπει την οποιαδήποτε λαθροχειρία. Ο ίδιος σε μια εκτεταμένη «έρευνα» θα υποστηρίξει πως η ιστορία αυτού του «ελλείποντος κρίκου» του ελληνισμού (από το τεύχος 66 έως το 69 του 1987 σειρά άρθρων με τον τίτλο «Όχι μυθολογία, ιστορία») περιλαμβάνεται στην μυθολογία των Ελλήνων. Η μυθολογία, στην πραγματικότητα, καταγράφει ιστορικά γεγονότα! (Από εκεί μέχρι τις ιπτάμενες μηχανές-άρματα των θεών η απόσταση δεν ήταν πλέον μεγάλη). Ενώ στην ίδια γραμμή πλεύσης με τον Τσατσόμοιρο, δεκαπέντε χρόνια μετά, ο Διονύσιος Καλαμπαλίκης θα μας εξηγήσει πως: «Οι Ολυμπιακοί αγώνες άρχισαν πριν 22.000 έτη: Αποδείξεις βάσει αστρονομικών στοιχείων»⁸. Όσο για τον ιδρυτή των Ολυμπιακών δεν ήταν άλλος από τον... Ηρακλή!

Και όμως στον ίδιο το Δαυλό, στα πρώτα του τεύχη, πριν επιβληθεί η «γραμμή» Πλεύρη-Τσατσόμοιρου-Λάμπρου, υπήρχαν και πολύ πιο νηφάλιες -αν και συντηρητικές, «κανελλοπούλειες»- προσεγγίσεις. Ο Ευάγγελος Ρόζος, για παράδειγμα, υπήρξε βασικός συνεργάτης του περιοδικού τα δύο ή τρία πρώτα χρόνια της έκδοσης του⁹ και ο πλέον «σοβαρός» ιδεολογικός εισηγητής της σχέσης με την αρχαία Ελλάδα στην πρώτη περίοδο του Δαυλού. Ο Ρόζος, οπαδός μάλλον της εκδοχής του Παναγιώτη Κανελλόπουλου για τον ρόλο του ελληνισμού, σε πάρα πολλά κείμενα του απορρίπτει, σαφώς, τα φληναφήματα της «γραμμής Πλεύρη». Σε άρθρο του με τον χαρακτηριστικό τίτλο «πνευματικός και πολιτιστικός σωβινισμός» υποστηρίζει για τη σχέση των Ελλήνων με τους «αρχαιότερους» λαούς, καθώς και για το φαινόμενο της πολιτισμικής διάδοσης: «Οι Έλληνες δημιούργησαν τον δικό τους ανώτερο πολιτισμό παίρνοντας αρχικά ό,τι τους έλειπε ή ό,τι αυτοί έκριναν καλύτερο από τους πριν απ’ αυτούς αρχαιότερους λαούς (Αιγυπτίους, Βαβυλώνιους)»¹⁰. Πού λοιπόν χώρος για «κατακλυσμούς», πρωτογλώσσες και άλλους αρχανθρώπους; Εν συνεχεία, στο τεύχος 23, σε άρθρο του «Το Αιγαίο γενέθλιος χώρος της ελληνικότητας» αναφέρει: «Εκεί στις αρχές της 2ης χιλιετίας π.Χ. -αν όχι ενωρίτερα, σύμφωνα με νεώτερες θεωρίες- εμφανίζονται στον ελλαδικό χώρο τα πρώτα «ινδοευρωπαϊκά φύλλα», οι πρόγονοι των Ελλήνων, που πιεζόμενοι από τους θράκες»¹¹κ.λπ. Τουτέστιν, ένας από τους βασικότερους ιδεολόγους του Δαυλού, στην αφετηρία του, υποστήριζε τον «ινδοευρωπαϊσμό» και μάλιστα στην παραδοσιακή του εκδοχή. Προφανώς λοιπόν άνθρωποι σαν τον Ευ. Ρόζο ή τον Μανώλη Μαρκάκη, επίσης συστηματικό συνεργάτη της πρώτης περιόδου, δεν μπορούσαν να φιλοξενούνται κάτω από κοινή σκέπη με κείμενα όπως: «Η συγγένεια Ελληνικών και Σουμεριακών» του Τσατσόμοιρου στο τεύχος 49 ή τις ανακαλύψεις του Πλεύρη. Και θα εξέλθουν.

Με αφετηρία, λοιπόν, μια επιστημονική διαμάχη γύρω από τους Ινδοευρωπαίους και την προέλευση τους, κατασκευάζεται ένα ολόκληρο ιδεολογικό σύστημα το τελικό νόημα του οποίου συνοψίζεται στο ότι οι Έλληνες αποτελούν την αποκλειστική κοιτίδα του παγκόσμιου πολιτισμού, τον οποία μετέδωσαν σε όλο τον κόσμο. Επομένως κατέχουν την πνευματική του κυριότητα και όλοι οι υπόλοιποι -και κατεξοχήν ο ιουδαϊκός χριστιανισμός- προσπαθούν διαρκώς να την σφετεριστούν. Δεδομένου ότι παρόμοιος ισχυρισμός δεν στηρίζεται κυριολεκτικώς πουθενά, θα κατασκευαστεί ένα μυθοπλαστικό και αντιεπιστημονικό οικοδόμημα, που πέραν του ότι υποβαθμίζει τη σκέψη των αναγνωστών, τους παρασύρει σε μια απόλυτα ανορθολογική και μισαλλόδοξη λογική που προετοιμάζει για κάθε είδους πνευματική, ή και άλλη, εκτροπή.

Και όμως ο δαυλός, σε σχέση με τα περιοδικά και τις αθλιότητες που ακολούθησαν από Φουράκηδες, Κεραμιδάδες, Λιακόπουλους, κλπ., διεκδικεί εξ αιτίας της πρώτης του περιόδου -και αδίκως σε ό,τι αφορά στη συνέχεια- ένα επίχρησμα σοβαρότητας, έχοντας αναγορευθεί σε θεωρητική «ναυαρχίδα» του συγκεκριμένου χώρου.

Επειδή συχνά διατυμπανίζεται στα αντίστοιχα περιοδικά -για να φυλάγονται από τις κακοτοπιές- πως οι εκδότες δεν είναι υπεύθυνοι για ότι γράφεται σε αυτά, ίσως νομιστεί πως όσα παραθέσαμε παραπάνω δεν αφορούν τον εκδότη του Δαυλού. Γι’ αυτό και παραθέτουμε ένα απόσπασμα από το εκδοτικό σημείωμα, υπογεγραμμένο από τον Δ.Ι. Λάμπρου του τεύχους 228, του Δεκεμβρίου του 2000, με τον τίτλο «Ο θεός της χαράς άρχων του τρόμου»:

Πολλές χιλιετίες πριν από την εποχή μας, οπωσδήποτε πριν από το 5000 π.Χ., ή ανθρωπότητα απήλαυσε τα αγαθά ενός παγκόσμιου πολιτισμού, που δεν μοιάζει ποιοτικά με την σημερινή πολιτιστική κατάσταση της Γης. Ο χαμένος μεγάλος πολιτισμός του Διός, ο οποίος στοιχειοθετήθηκε ως αναμφίβολη ιστορική πραγματικότητα για πρώτη φορά στο Περιοδικό αυτό, κυρίως από τον μεγάλο ερευνητή της Ελληνικής Γλώσσας και του απώτατου ελληνικού παρελθόντος αείμνηστο επιστήθιο φίλο του υπογράφοντος το αρθρίδιο αυτό και συνεργάτη τον «Δαυλού» από το 1982 έως τον αδόκητο θάνατο του το 1991, Ηλία Τσατσόμοιρο, εξαφανίσθηκε ύστερα από την ολοκληρωτική καταστροφή (πιθανότατα λόγω μετεωρολογικών ή ηφαιστειακών φαινομένων τρομακτικής εντάσεως) της κοιτίδας του, του ελληνικού γεωγραφικού χώρου, αφήνοντας ως μόνο ακέραιο διασωθέν μνημείο του την γλώσσα του, την μητέρα γλώσσα των γλωσσών, την Ελληνική Γλώσσα. [ ]

Άλλα μετά την δημοσίευση πληθώρας ερευνών και πληροφοριών από αρχαιολογικές ανασκαφές κατά τα 4 τελευταία χρονιά στον «Δ », οι οποίες θεμελιώνουν με πλήρη επάρκεια α) την ύπαρξη ελληνικής γραφής και γλώσσας τουλάχιστον προ του 5000 π.Χ. στον ελληνικό χώρο και β) ότι ο παμπάλαιος παγκόσμιος ελληνικός πολιτισμός είχε εξαπλωθεί ως γλώσσα, ως τεχνολογία, ως μουσική, ως θρησκεία κ.λπ. από τον ευρωπαϊκό βορρά μέχρι την Ιαπωνία και από τις σιέρρες της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής μέχρι τα νησιωτικά συμπλέγματα των αχανών θαλασσίων εκτάσεων του Ειρηνικού, η ιστορική θεωρία απέκτησε πια την ισχύ του επιστημονικού πορίσματος (δίο!)¹².

Κατεστράφη λοιπόν ολοσχερώς η κοιτίδα-γεωγραφική μήτρα του παγκόσμιου πολιτισμού και έμεινε ή «περιφέρεια», οι πλησιέστεροι και οι μακρινοί χώροι και πληθυσμοί που είχαν δεχθεί τα δώρα του Διός. Και σημειώνεται το φαινόμενο της ιστορικής λήθης αλλά και της πολιτισμικής ασυδοσίας και παρακμής των μορφών πολιτισμού, που είχαν μεταφυτευθεί από την Ελλάδα στην λοιπή Υδρόγειο¹³.

Ωστόσο η διαδρομή της αρχαιολατρίας δεν θα περιοριστεί στον κατακλυσμό, θα προχωρήσει πιο πέρα, στον δρόμο της ανοικτής εξαπάτησης. Πώς άραγε κατέστη δυνατό οι «προκατακλυσμιαίοι» Έλληνες να δημιουργήσουν έναν υλικό πολιτισμό ανώτερο ακόμα και από εκείνον της αρχαίας Ελλάδας ή και του σημερινού κόσμου; Ένα μέρος αφελών ή απατεώνων του «χώρου» θα αποτολμήσει και το επόμενο βήμα: «προφανώς» διότι οι Έλληνες ήταν εξωγήινοι οι οποίοι εισήγαγαν τον πολιτισμό επί της γης! Και όμως, αυτή η εκδοχή μοιάζει λογικότερη (Ι) από κάποια παρθενογένεση του ελληνικού πολιτισμού. Αφού οι Έλληνες εκπολίτισαν όλη τη γη και κατασκεύασαν την ανθρώπινη γλώσσα δεν υπάρχει άλλη εξήγηση από το ότι ήταν απεσταλμένοι εξωγήινων ή των «θεών» για να συνδεθούμε και με την επιστροφή στον παγανισμό. Ή, στην καλύτερη (!) περίπτωση, δεν γνωρίζουμε αν πρόκειται για εξωγήινους, αλλά είμαστε βέβαιοι για τις υπερτεχνολογικές κατασκευές των προκατακλυσμιαίων Ελλήνων. Και οι ανάλογες ανοησίες δεν θάλλουν μόνο στα ουφολογικά έντυπα του «χώρου». Ερανίζομαι ορισμένα άρθρα του Δαυλού, ο οποίος ιδιαίτερα στα τελευταία χρόνια στρέφεται όλο και περισσότερο προς αντίστοιχες «έρευνες», πιο κοντά στο πνεύμα της εποχής - και της αγοράς παρεμπιπτόντως:

Ο Ιωάννης Λάζαρης, «Μηχανολόγος και Αντισυνταγματάρχης Τεχνικού» σε άρθρο του που δημοσιεύεται σε δύο συνέχειες¹⁴, εκ προοιμίου μας εξηγεί πως:

Στο παρόν άρθρο θα γίνη μια προσπάθεια προσεγγίσεως και τεχνικής αναλύσεως των μύθων που περιγράφει ο Όμηρος στην Ιλιάδα κι αφορούν στον τεχνικό εξοπλισμό που είχαν στην κατοχή τους οι θεοί. Μέχρι πριν από μερικές δεκαετίες είχε κάποια λογική ή απόρριψις των μύθων ως παραμυθιών. Πριν από ένα σχεδόν αιώνα άρχισαν οι προσπάθειες για την κατασκευή των πρώτων αεροσκαφών. Δεν υπήρχαν ταχύπλοα σκάφη. Πριν από πενήντα χρόνια δεν υπήρχαν λαίηζερς. Πριν από ελάχιστα χρόνια δεν είχε αποκωδικοποιηθή το DΝΑ. Εφ’ όσον δεν υπήρχαν αεροσκάφη, τότε τα άρματα των θεών στην Ιλιάδα, που ανεβοκατέβαιναν στον ουρανό, εξελαμβάνοντο ως αποκυήματα της φαντασίας του ποιητού. Σήμερα όμως με την ραγδαία τεχνολογική εξέλιξι είμαστε σε θέση να κάνουμε τα πρώτα δειλά βήματα για την κατανόησι της υψηλής τεχνολογίας εκείνης της μακρυνής αλλά και χρυσής για την ανθρωπότητα εποχής, η οποία καθαρά και με σαφήνεια περιγράφεται στα Ομηρικά έπη.

Ο ίδιος συγγραφέας, ο οποίος μάλλον απορρίπτει την εκδοχή των εξωγήινων σε μεταγενέστερο άρθρο του¹⁵ διερωτάται σοβαρά για μια άλλη εκδοχή προέλευσης των UFΟ: «Τα «εξωγήινα» ΑΤΙΑ είναι γήινα λείψανα ενός χαμένου πολιτισμού;» και αποτελούν μάλλον υπολείμματα των διαστημοπλοίων των αρχαίων Ελλήνων. Προς επίρρωσιν των ανωτέρω ο «Αρχιτέκτων Ε.Μ.Π. Κωστής Καρμιράντζος» «αποδεικνύει» πως «οι προκατακλυσμιαίοι χάρτες (ήταν)-αεροφωτογραφίες των Ελλήνων»¹⁶. Τα άρματα λοιπόν των θεών δεν ήταν παρά προϊστορικά ελικόπτερα, και τα διαπλανητικά ταξίδια πραγματοποιούνταν από τους αρχαίους Έλληνες οι οποίοι είχαν χαρτογραφήσει από αέρος τη γη!

Έτσι έχουν πλέον κατασκευαστεί ορισμένες σταθερές στο «χώρο» οι οποίες μπορούν άνετα να επεκταθούν και να κατακλύσουν το σύνολο των αναρίθμητων σχετικών εντύπων και βιβλίων. (Εξάλλου πλέον ο Δαυλός έχει μάλλον απολέσει την ηγεμονία στο χώρο και γι’ αυτό τον ανταγωνίζεται με τα ίδια όπλα). Απαριθμούμε αυτές τις συνιστώσες: Αυτοχθονία των Ελλήνων, Χρυσή εποχή του Ελληνισμού πριν από τον Κατακλυσμό (10 ή 11 χιλ. χρόνια)¹⁷, εξάπλωση των Ελλήνων σε όλη τη γη και δημιουργία της πρωτογλώσσας, παρακμή μετά τον κατακλυσμό και εκφυλισμός των πολιτευμάτων. Η μόνη διαφοροποίηση ίσως έχει να κάνει με τις απαρχές. Το ένα ρεύμα, το λιγότερο «σοβαρό» -και λιγότερο επικίνδυνο, θα συμπληρώναμε-, είναι εκείνο που θεωρεί τους εξωγήινους ως προγόνους των Ελλήνων, που ανακατεύει διαστημόπλοια, κούφια γη και άλλους καλλικατζαραίους και θάλλει σε περιοδικά όπως το Τρίτο Μάτι, Strange, Nexus, κ.ά., εκφράζεται με γραφικούς ή μικρο-απατεώνες της Ομάδας Ε κ.λπ. και απευθύνεται στην πιο μαζική και «λαϊκή» κατανάλωση. Το άλλο, ενσωματώνει, όπως είδαμε, ακόμα και τα UFO στην ψευδο-ελληνοκεντρική υπόθεση και θεωρεί πως ακόμα και τα διαστημόπλοια είχαν κατασκευαστεί από τους περιβόητους προκατακλυσμικούς Έλληνες. Οπότε τίθεται και πάλι το ερώτημα: «Πώς και γιατί οι Έλληνες δημιούργησαν αυτόν τον πολιτισμό-μήτρα όλων των υπολοίπων εάν δεν διαθέτουν κάποιες εξαιρετικές ιδιότητες, και μάλιστα γενετικά προκαθορισμένες;»

Η καταγωγή των Ελλήνων και ο «αρχάνθρωπος»

Αριστερά: Ανθρωπολογικές μετρήσεις απέδειξαν ότι είναι Έλληνες οι κάτοικοι του Αίμου. (Πηγή: Περιοδικό «Δαυλός», Τεύχος 127, Εξώφυλλο, Άνω Επικεφαλίδα)

Δεξιά: Καταπληκτικά ευρήματα του Άρη Πουλιανού. Άνθρωποι στην Ελλάδα πριν 12 εκατομμύρια χρόνια (Πηγή: Περιοδικό «Δαυλός», Τεύχος 230, Εξώφυλλο, Άνω Επικεφαλίδα)

Ανασύρεται έτσι το δεύτερο «μεγάλο» επιχείρημα μετά τη γλώσσα, η καταγωγή των Ελλήνων και ο Άρης Πουλιανός. Οι Έλληνες ίσως να μην είναι εξωγήινοι, όμως -γίνεται ένα ακόμα βήμα- δεν είναι απλώς οι γεννήτορες του πολιτισμού αλλά και του ίδιου του ανθρώπου. Η ανθρωπογένεση δεν άρχισε στην Αφρική αλλά στην Ελλάδα! Κατά συνέπεια, ολόκληρη η ιστορία του ανθρωπίνου είδους συνοψίζεται στην ιστορία της Ελλάδας!

Όπως είναι γνωστό, οι πρώτοι ανθρωπίδες, που μόλις έχουν διαχωριστεί από τα υπόλοιπα πρωτεύοντα, ανευρέθησαν πρόσφατα στην Αφρική. Η περιβόητη «Λούου» βρέθηκε το 1974 στην Αιθιοπία, χρονολογείται περίπου στα τρεισήμισι εκ. χρόνια και θεωρήθηκε για πολλά χρόνια ως η πρώτη μορφή ανθρωπιδών. Ωστόσο η γενετική ανάλυση τοποθετούσε την εμφάνιση των πρώτων ανθρωπιδών πριν από περίπου 6,5 εκατ. έτη. Την επιστημονική θεωρία επιβεβαίωσε η πλέον πρόσφατη ανακάλυψη, τον Ιούλιο του 2002, του προγόνου μας που έζησε στο Τσαντ πριν 6,5 ή 7 εκατομμύρια χρόνια, του «Sahelanthropus Tchadensis»¹⁸. Απολιθώματα και ευρήματα που χρονολογούνται μέχρι πριν 2 εκ. χρόνια εντοπίζονται αποκλειστικά στην Αφρική και κυρίως στην Ανατολική. Σύμφωνα με την επικρατέστερη θεωρία, από εκεί, δια της Μέσης Ανατολής, επεκτάθηκαν και στον υπόλοιπο πλανήτη¹⁹. Ο σύγχρονος άνθρωπος, που υποκατέστησε τον παλαιότερο Νεαντερντάλειο, εμφανίζεται στην Ευρώπη περίπου πριν από 40.000 ή 50.000 χρόνια. Ο παλαιότερος άνθρωπος που έχει ανακαλυφθεί στην Ελλάδα βρέθηκε στη Χαλκιδική. Πρόκειται για τον λεγόμενο «Άνθρωπο των Πετραλώνων», από το ομώνυμο σπήλαιο που, σύμφωνα με την αρχική επιστημονική χρονολόγηση, έζησε περίπου πριν 70.000 χρόνια. Και όμως όχι: για τους Πουλιανούς (πατέρα και υιό πλέον, Άρη και Νικόλαο), ο «αρχάνθρωπος» (όπως τον μετονόμασαν) χρονολογείται στα... 700.000 χρόνια και είναι -σύμφωνα με τους ισχυρισμούς τους- ο... κοινός πρόγονος του ανθρώπου του Νεάντερνταλ και του Homo Sapiens! Δηλαδή ανατρέπεται -κυριολεκτικώς- ολόκληρη η ανθρωπολογία. Και αυτή η περιβόητη ανθρωπολογική ανακάλυψη περιορίζεται στα ελλαδικά πλαίσια και βεβαίως αντιμετωπίζεται με θυμηδία, αν όχι με αηδία, από τη διεθνή επιστημονική κοινότητα. Ο δε Άρης Πουλιανός την έφερε στο φως επί χούντας με την συμπαράσταση του αλήστου μνήμης συνταγματάρχη Γκαντώνα.

Εφεξής, η ξέφρενη φαντασία των Πουλιανών και του ψευδο-«ελληνοκεντρικού χώρου» μπορεί να εκδιπλωθεί προς όλα τα αζιμούθια. Διαβάζουμε στον Δαυλό: «Καταπληκτικά ευρήματα του κ. Ά. Πουλιανού. Λίθινος πολιτισμός αναπτύχθηκε στην Ελλάδα πριν 12 εκατ. χρόνια. Ο «όρθιος άνθρωπος» μιλούσε, είχε νόμους και έφτιαχνε όπλα. Καταρρέουν Αφροκεντρισμός και Ινδοευρωπαίσμός». Και ακολουθεί συνέντευξη του «διαπρεπούς ανθρωπολόγου»²⁰. Και για να μη μένει καμία αμφιβολία για τη θέση του Δαυλού επί του θέματος, στην εισαγωγή του περιοδικού για τη συνέντευξη, διαβάζουμε:

Μετά από 40 έτη ερευνών του διαπρεπούς ανθρωπολόγου Άρη Πουλιανού φαίνεται πλέον βέβαιο, ότι ο άνθρωπος στάθηκε για πρώτη φορά όρθιος στο βόρειο Αιγαίο πριν από 11 (+ -1) εκατομμύρια χρόνια. Την άποψη αυτή ενισχύουν τα πρόσφατα ευρήματα από τη Χαλκιδική, που ανακαλύφθηκαν στις ανασκαφές της Ανθρωπολογικής Εταιρείας Ελλάδος σε ανοικτό χώρο στο ανατολικό τμήμα του όρους Κάλαυρος, στη Νέα Τρίλλια. Όλα τα ευρήματα, οστά ανθρώπου του Homo Erectus Trilliensis (κνημιαίο, ωλένη, κερκίδα κ.λπ.), ζώων, εργαλεία λίθινα και οστέινα, γύρη δένδρων και φυτών, προέρχονται από τη Μειόκαινο (13 εκατομμύρια έως 5.250 εκατ. πριν), η οποία και ονομάζεται Ανθρωπογενής. Τα ευρήματα τόσο της Τρίλλιας όσο και του γνωστού Σπηλαίου των Πετραλώνων καθώς και τα αποτελέσματα των μελετών παρουσιάστηκαν σε διεθνή επιστημονικά συνέδρια και επικυρώθηκαν ομόφωνα. Οι ανακαλύψεις του Άρη Πουλιανού ανέτρεψαν όλες τις επικρατούσες ανθρωπογενετικές θεωρίες ως προς τον γεωγραφικό χώρο και τον χρόνο. Όχι μόνο ανέτρεψαν την θεωρία του Αφροκεντρισμού, αλλά και εντοπίζουν σε ποιο σημείο πρωτοεμφανίζεται επί της Γης ο άνθρωπος.

Αν διαβάσει κανείς αυτή την «συνέντευξη», θα μείνει ενεός από το εύρος και την έκταση της παραπληροφόρησης που διοχετεύει. Θα μπούμε στον πειρασμό να παραθέσουμε ορισμένα αποσπάσματα που επιτρέπουν να κατανοήσουμε την κομβική σημασία της «παλαιο-ανθρωπολογίας» του Πουλιανού για την οικοδόμηση του ψευδό «ελληνοκεντρικού» κατασκευάσματος. Σε μία φράση και μόνον του Πουλιανού θεμελιώνονται όλα τα βασικά στοιχεία των μυθευμάτων αυτού του χώρου:

Δεν είμαστε Ινδοευρωπαίοι. Είμαστε ένας λαός αυτόχθων. Η ιστορική διαδρομή του είναι εκατοντάδων χιλιάδων χρόνων σ’ αυτή εδώ την γη, όπως είναι και ο πολιτισμός. Οι Αρχάνθρωποι των Πετραλώνων έζησαν περίπου για ένα εκατομμύριο χρόνια μέσα στην Σπηλιά. Βέβαια πρωτομπαίνουν όταν αλλάζη το κλίμα της Γης και γίνεται ψυχρό, στην αρχή της Πλειστοκαίνου, δηλαδή πριν 1.700.000 χρόνια περίπου. Και βγαίνουν, εγκαταλείπουν την Σπηλιά, όταν αυτή γεμίζει μπάζα πριν 580.000 με 600.000 χρόνια. Σε αυτό το εκατομμύριο χρόνων που έζησαν μέσα στην Σπηλιά, σ’ όλες τις παγετώδεις περιόδους και περιόδους ξηρασίας, ανέπτυξαν έναν πολιτισμό, που έδωσε την ρίζα, την αρχή για κάθε άλλο πολιτισμό, πολύ πιο παλαιό από τους πολιτισμούς της Μέσης Ανατολής, Σουμερίων, Αιγυπτίων κ.λπ. και όλων των άλλων λαών, Ινδιών και Κίνας, που υπήρξαν ποτέ επί της Γης.

Οι Έλληνες λοιπόν είναι αυτόχθονες. Η ιστορία τους δεν αρχίζει πριν 5 ή 7 χιλιάδες χρόνια αλλά πριν «εκατομμύρια χρόνια» (όπως θα δούμε στη συνέχεια)’ έζησαν πάνω από ένα εκατομμύριο χρόνια σε σπηλιές (κλείνοντας το μάτι στα μυθεύματα περί «κούφιας γης» και ανθρώπων των σπηλαίων), μέσα τις οποίες ανέπτυξαν έναν αρχέγονο πολιτισμό. Την ίδια, δηλαδή, εποχή που σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο, σύμφωνα με το σύνολο των ανθρωπολόγων, ο άνθρωπος βρίσκεται στα πρώτα του εξελικτικά στάδια, και τα πρώτα χονδροειδή εργαλεία χρονολογούνται περίπου στα 2-2,5 εκ. χρόνια, στην Ελλάδα των «αρχανθρώπων» ζούσαν «σε σπηλιές» άνθρωποι που δημιουργούσαν πολιτισμό για «ένα εκατομμύριο χρόνια». Και για να μην αμφιβάλλουμε, ο Πουλιανός συνεχίζει: «Ο άνθρωπος έχει τις ρίζες του εδώ, και οι Αρχάνθρωποι έχουν τις ρίζες τους σ’ αυτό το σημείο, δηλαδή από την Χαλκιδική μέχρι κάτω σ’ όλο το Αιγαίο αναπτύσσεται το όρθιο στάδιο του Ανθρώπου». Ωστόσο δεν αρκείται στο ότι αναγορεύει τον Homo erectus σε σύγχρονο άνθρωπο αλλά πάει ακόμα πιο πίσω: «ο άνθρωπος πρωτοεμφανίζεται εδώ... πριν από 11 ή 12 εκατομμύρια χρόνια». Ο πρώτος μαθητής του γυμνασίου γνωρίζει, ή τουλάχιστον είναι υποχρεωμένος να γνωρίζει, πως πριν 11 ή 12 εκατομμύρια χρόνια όχι μόνο δεν έχει εμφανιστεί δείγμα ανθρωπιδών αλλά δεν είχαν καν δημιουργηθεί οι σύγχρονες κατηγορίες των πιθήκων, ενώ τα απολιθώματα των πρωτευόντων (primates) που διασώζονται ανήκουν σε είδη που δεν απαντώνται σήμερα.

Ο υποφαινόμενος έχει μια προσωπική εμπειρία για τον τρόπο που ο κ. Πουλιανός κατασκευάζει την ανθρωπολογική του θεωρία (!). Σε διάλεξη του στο «Πνευματικό Κέντρο» του Δήμου Αθηναίων, το 2001, ρωτήθηκε από τον συγγραφέα αυτού του κειμένου σε τι στηρίζει την άποψη του πως ο άνθρωπος εμφανίστηκε πριν 8 εκατ. χρόνια στην Ελλάδα, τη στιγμή που όλη η διεθνής βιβλιογραφία μιλούσε για 6 εκατ. το πολύ, και μάλιστα στην Αφρική και μόνο. Η απάντηση του στο ερώτημα μου ήταν απολύτως χαρακτηριστική: «Πριν από μερικές δεκάδες χρόνια, όταν είχε ανακαλυφθεί η «Λούου», μιλούσαν για 3.5 εκατ. χρόνια. Τώρα έφθασαν στα έξι. Άρα κάποτε θα φθάσουν και στα επτά-οκτώ που λέω εγώ». Στο μεταξύ, τα οκτώ τα έκανε έντεκα και ούτω καθεξής. Και όμως την ίδια ακριβώς στιγμή που δίνεται η συνέντευξη του Άρη Πουλιανού στον Δαυλό, σε άρθρο του ετέρου ανθρωπολόγου, του Νίκου Πουλιανού, στην Ελληνική Αγωγή, αναφέρονται τα εξής: «Σήμερα ή Μοριακή Βιολογία δίνει ηλικία διαχωρισμού του ανθρώπου από τον κλάδο των Πριμάτων (primates) περί τα 6 εκατ. χρόνια. Εμείς θα επιμείνουμε στα ± 1 εκατ. χρόνια.»²¹ Έτσι την ίδια ακριβώς στιγμή, το 2001, ο Άρης Πουλιανός υποστήριζε σε διάλεξη τη θεωρία των οκτώ εκατομμυρίων ετών, όπως ακριβώς αποκάλυπτε ο Νικόλαος Πουλιανός στηνν Ελληνική Αγωγή, και παράλληλα, στον Δαυλό, ο πρώτος «ανέβαινε» στα ένδεκα εκατ. χρόνια! Τι είναι όμως τρία ή τέσσερα εκατομμύρια χρόνια για τους Έλληνες «ανθρωπολόγους»;!

Και είναι εύλογο: η οικογένεια Πουλιανού έχει στήσει στη Χαλκιδική μια ολόκληρη βιομηχανία ελέγχοντας -και οικονομικά- το σπήλαιο των Πετραλώνων, ενώ διοχετεύει αυτού του είδους την «επιστημονική γνώση» στους χιλιάδες των μαθητών από όλα τα σχολεία της Ελλάδας που το επισκέπτονται κάθε χρόνο, καθώς και στους χιλιάδες άλλους επισκέπτες -του «ελληνοκεντρικού χώρου» κατ’ εξοχήν- που στην πλειοψηφία τους είναι βέβαια αφιλοκερδείς όσο και εύπιστοι. Αυτή η βιομηχανία της παραπληροφόρησης απαιτεί μια διαρκή ανατροφοδότηση με νέες «ανακαλύψεις», γι’ αυτό και, κατά τακτά χρονικά διαστήματα, αυτές θα πρέπει να... υποστασιοποιούνται. Ίσως έτσι το «μοντέλο Πουλιανού» να οδηγείται σε απόλυτα εξωπραγματικά μυθεύματα -όπως εξάλλου συνέβη με το σύνολο του «χώρου»- αλλά ποιος νοιάζεται γι’ αυτό, όταν το κράτος και οι αρχαιολόγοι ή οι ανθρωπολόγοι των Πανεπιστημιακών μας ιδρυμάτων και της Εφορίας Αρχαιοτήτων και της Αρχαιολογικής Εταιρείας, σιωπούν επιτρέποντας στους Πουλιανούς να διασύρουν την Ελλάδα παγκοσμίως; [Εξ άλλου, παραδόξως, τα δικαστήρια έχουν πολλές φορές δικαιώσει τον... Πουλιανό στην αντιδικία του με το ελληνικό κράτος, ενώ του παραχωρείται συστηματικά το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων για τις διαλέξεις του!]

Ερανιζόμαστε για άλλη μια φορά από τον Δαυλό: στο τεύχος 202 του Οκτωβρίου 1998, βλέπουμε να αναγράφεται στο εξώφυλλο: «Αγαλμα 500.000 ετών στην Καρδιά Πτολεμάΐδας» και, όπως μαθαίνουμε στη σελίδα 12.590, πρόκειται για μια ακόμα μεγάλη ανακάλυψη της οικογενείας, και μάλιστα του κ. Νικολάου Πουλιανού. Διαβάζουμε λοιπόν στο σχετικό άρθρο συνέντευξη του Ν. Πουλιανού πως πρόκειται για ένα «πρωτογλυπτό» ηλικίας «500.000 ετών τουλάχιστον. Ίσως όμως να φθάνη ή να ξεπερνά την ηλικία του Αρχάνθρωπου των Πετραλώνων (750.000 έτη).[ ] Είναι πράγματι μια συνταρακτική ανακάλυψη, καθώς το αρχαιότερο δείγμα τέχνης που είχαμε έως τώρα στον κόσμο δεν ξεπερνά τις 40-50.000 χρόνια»²².

Ο αναγνώστης θα έχει προσέξει φαντάζομαι δύο σταθερές αυτής της επιστημονίζουσας παραφιλολογίας: πρώτον, την τάση υπερδεκαπλασιασμού της αυθεντικής χρονολόγησης (ο «Άνθρωπος των Πετραλώνων» περνάει από τα 70 χιλ. χρόνια ηλικίας στις 700 ή 750 χιλιάδες, και το «πρωτογλυπτό» από τα 40.000 χρόνια της τέχνης του ανθρώπου στις 500.000) και, δεύτερον, την επιμονή στο «πρωτο»-γλυπτό (κατά το «πρωτογλώσσα») «αρχ»-άνθρωπος κλπ., έτσι ώστε να τονίζεται η σημασία των προγόνων μας και... παρεμπιπτόντως, των «ερευνητών».

Οι εχθροί του ελληνισμού

Όμως μένει να εξηγηθεί πώς και γιατί ο ελληνισμός έχει οδηγηθεί σήμερα στο έσχατο σημείο της παρακμής και της κατάπτωσης, ενώ κατείχε την παγκόσμια κυριαρχία πριν τον κατακλυσμό; Ποιος ευθύνεται γι’ αυτό; Για την έκπτωση των Ελλήνων ευθύνονται πολλοί. Είναι πανθομολογούμενος ο συστηματικός αντισημιτισμός του Δαυλού και, προφανώς, ή λογική της απόλυτης αυτοχθονίας, της «πρωτογλώσσας» και όλων των υπολοίπων παραπέμπει σε μια λογική «περιούσιου λαού» που ανταγωνίζεται τον άλλο περιούσιο λαό, τους Εβραίους, για την «παγκόσμια ηγεμονία». Ωστόσο οι «Εβραίοι» και ο «εβραϊσμός» δεν είναι τόσο οι συγκεκριμένοι Εβραίοι, ή έστω οι σιωνιστές, αλλά ο «εβραϊσμός» μέσα στην ίδια την Ελλάδα, δηλαδή η... ορθοδοξία και το ελληνικό κράτος. Αυτός είναι ο πραγματικά μεγάλος εχθρός. Όπως γράφει ένας από τους βασικούς συνεργάτες του Δαυλού, ο Π.Λ. Κουβαλάκης: «Η πρώτη όψη της εθνικής μας συνείδησης, η ελληνικότητα, είναι η μόνη εθνική ιδεολογία (παρήχθη από ένα συγκεκριμένο έθνος) που είναι ταυτόχρονα και παγκόσμια, ταυτισμένη με τον Πολιτισμό. Από την άλλη πλευρά η μόνη εθνική ιδεολογία που αντιστρατεύτηκε ιστορικά και αντιστρατεύεται πνευματικά την ελληνικότητα είναι αυτή της ρωμιοσύνης»²³. Δηλαδή ο βασικός αντίπαλος του «παγκοσμιοποιημένου» ελληνισμού του Δαυλού είναι ο... συγκεκριμένος και μόνος υπαρκτός ελληνισμός, εκείνος της «ρωμιοσύνης», δηλαδή... του ελληνικού κράτους.

Εορτή του Δία εις την Τουρκία (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 273, εξώφυλλο)

Γι’ αυτό εξ άλλου ο Δαυλός και οι ομόφρονές του, συστηματικά, καθημερινά, αδιάκοπα, εκστρατεύουν ενάντια στο υπαρκτό ελληνικό έθνος -που δυστυχώς πλέον έχει περιοριστεί σε «ενάμισι» κράτος, την Ελλάδα και την Κύπρο-, στο όνομα του αρχαίου ελληνισμού και κυρίως του «σύγχρονου» εκφραστή του, του «Παγκόσμιου Πολιτισμού». Και για να μη μένει καμία αμφιβολία, ο εκδότης του Δαυλού, στην ίδια ακριβώς γραμμή πλεύσης, μας λέει πως η Ελλάδα δεν είναι η κακομοίρη Ελλαδίτσα την οποία παλεύουμε να διασώσουμε εδώ και τώρα, από τα «θηρία» που την απειλούν από Ανατολή και Δύση, αλλά μια «άλλη Ελλάδα»: «Συνειδητοποίηση της υπαρκτής Ελληνικής Παγκοσμιότητας, ιδού η σημερινή Μεγάλη Ιδέα των Ελλήνων. Μια ιδέα απολύτως ρεαλιστική, αφού η Ελλάδα ως Επιστήμη, Λογική, Απόδειξη, Διάλογος, θεωρία, Δημοκρατία, Γλώσσα κ.λπ. είναι ήδη πανταχού παρούσα· μια ιδέα χωρίς αντίπαλο...». Και παρακάτω: «Δεν χρειάζεται να κατακτήσουμε την παγκόσμια Ελληνικότητα αυτή είναι ήδη κατακτημένη. Απομένει πρώτον να την κατανοήσουμε, να την αποδεχθούμε ως πραγματικότητα...»²⁴. Και έρχεται ο «ελληνοκεντρικός» κ. Μπερνς, σε συνέντευξη του στον Δαυλό -τη στιγμή που βομβαρδιζόταν η Γιουγκοσλαβία-, να δηλώσει πως: «Δεν θα υπήρχε αυτή η Αμερική αν δεν υπήρχε η αρχαία Ελλάδα»²⁵. Καθόλου τυχαία ο Δαυλός, ενώ σε χιλιάδες (κυριολεκτικώς), άρθρων και σχολίων επιτίθεται στην Ορθοδοξία, τη «ρωμιοσύνη», το ελληνικό κράτος, τον εβραϊσμό... ως υπόστρωμα του χριστιανισμού, αφήνει συστηματικά στο απυρόβλητο την Τουρκία και τις δυτικές δυνάμεις. Όχι, ο μεγάλος εχθρός είναι η «ρωμιοσύνη»!

Έτσι αρχίζουμε να κατανοούμε καλύτερα το τρέχον πολιτικό νόημα μιας ορισμένης ιδεολογικής, μέχρι γελοιογραφίας, εμμονής: η επέκταση του ελληνισμού στα πέρατα της Οικουμένης έχει απαντήσει στο αίτημα της επιβίωσης του. Εμείς ζούμε μέσα από τους... Αμερικανούς, τους... Αϊνού, τους... Ίνκας κλπ. Σε ό,τι αφορά στη σημερινή μας υπόσταση, δεν έχουμε παρά να χωνευτούμε σε αυτό τον παγκόσμιο «ελληνικό» κόσμο και να... εγκαταλείψουμε το προσκήνιο ως συγκεκριμένο και απτό έθνος-κράτος. Και επειδή ως συγκεκριμένο και απτό έθνος υπήρξαμε για 1.700 χρόνια ορθόδοξοι, βαλκανικοί, «τουρκομερίτες», ανατολίτες, θα πρέπει να ξεριζωθούν αυτά τα στοιχεία της ζωντανής ταυτότητας μας για να γίνουμε και πάλι... αρχαίοι Έλληνες, δηλαδή παγκοσμιοποιημένοι. Υπερβολή; Ας διαβάσουμε και πάλι τον κ. Κουβαλάκη:

Σε παλαιότερο άρθρο (τεύχος 219, «Η εξολόθρευσις των Εθνών και ο κατατρεγμός του Πολιτισμού») προσπαθήσαμε να καταγράψουμε την ιστορική και ιδεολογική καμπή, από την οποία διέρχεται σήμερα η ανθρωπότητα. Κύριο γνώρισμα της φαίνεται να είναι η σταδιακή επικράτηση ενός οικουμενικού προτύπου ανθρώπου με αντίστοιχη αποδυνάμωση, μέχρι και αφανισμό, των ιδιαίτερων εθνικών ιδεολογιών, αυτών των πανίσχυρων μορφών συλλογικής συνείδησης, που ταλάνισαν (υπογρ. του Αρδην) κυρίως τον Δυτικό Κόσμο κατά τους δύο τελευταίους αιώνες. Μέσα στη δίνη της μεταβολής αυτής πρέπει να ιδωθή και η εθνική ιδεολογία της σύγχρονης Ελλάδος. [ ]

Η εθνική μας συνείδηση παρουσιάζει δύο διαφορετικές και αντίρροπες όψεις, φαινόμενο μοναδικό στον κόσμο των εθνών. Η μία όψη συνιστά την παγκόσμια Ελλάδα, δηλ. τις αξίες, τα πρότυπα και τα ιδανικά που γέννησε η πνευματική μεγαλουργία των αρχαίων προγόνων μας και αποτελούν σήμερα την ενεργοποιό δύναμη, τη φαιά ουσία του Παγκόσμιου Πολιτισμού. Είναι πλέον κοινός τόπος, πως ό,τι συνιστά σήμερα τον Παγκόσμιο Πολιτισμό [ ] γεννήθηκε και ήκμασε στην αρχαία Ελλάδα. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός, πως την εποχή εκείνη, και όχι αργότερα, σφυρηλατήθηκε και διαμορφώθηκε το πολιτισμικό πρότυπο του Έλληνος Ανθρώπου, που ξεπέρασε τα όρια της Ελληνικής Φυλής, έγινε πανανθρώπινο: »...το των Ελλήνων όνομα πεποίήκε μηκέτι του γένους αλλά της διανοίας δοκείν είναι, και μάλλον Έλληνας καλούμε τους της παιδεύσεως της ημετέρας ή τους της κοινής φύσεως μετέχοντας» (Ισοκράτης, «Πανηγυρικός» 50-52). Σήμερα της ημετέρας παιδείας μετέχουν άνθρωποι απ’ όλα τα έθνη της γης, όσοι σκέπτονται, φέρονται και δημιουργούν «ομολογουμένως τη φύσει» - ελεύθερα, έλλογα, αδογμάτιστα, μη μαζικά, μη εξουσιαστικά, μη θεοκρατικά.

Την άλλη όψη της εθνικής μας συνείδησης συνιστά η επίσημη ιδεολογία του νεοελληνικού κράτους, που στηρίζεται στη βυζαντινή ορθόδοξη παράδοση και σε έναν εκκεντρικό κρατισμό, γνωστόν ως Ρωμιοσύνη. Οι ιδεολογικές καταβολές της βρίσκονται στους πρώτους βυζαντινούς αιώνες, την εποχή του μεγάλου μίσους και του ολοκληρωτικού διωγμού παντός ελληνικού, τότε που επιβλήθηκε το πρότυπο του «δούλου του θεού», του υποταγμένου στον Ιεχωβά και στους επίγειους εκπροσώπους του, την πολιτική και θρησκευτική εξουσία26.

Κατά συνέπεια, σύμφωνα με τη «γραμμή» του Δαυλού, για να μεγαλουργήσει και πάλι ο ελληνισμός, πρέπει να εξαφανιστεί το ελληνικό έθνος-κράτος, που με την βαλκανική μιζέρια του εμποδίζει την εκδίπλωση των θαυματουργών ιδιαιτεροτήτων των «Ελλήνων» και να γίνουμε ένα μέρος της νέας «παγκόσμιας κοινότητας», στην οποία ήδη έχει σαρκωθεί ο ελληνικός πολιτισμός. Και προϋπόθεση για κάτι τέτοιο είναι η συντριβή του «Ιεχωβά και των επίγειων εκπροσώπων του, της πολιτικής και θρησκευτικής εξουσίας». Γι’ αυτό και οι ύμνοι στην παγκοσμιοποίηση (αλλά προσοχή, αυτή φέρει ελληνική σφραγίδα και όχι εβραϊκή! Αντίθετα «εβραϊκό» είναι το ελληνικό κράτος του «Ιεχωβά»!).

Τέλος, ο εκδότης του Δαυλού θα διευκρινίσει και τις πολιτικές και ιδεολογικές ρίζες της άποψης του, κατακεραυνώνοντας την... Επανάσταση του 1821 και τις απόπειρες του ελληνισμού για εθνική ολοκλήρωση καθώς και τον βενιζελισμό που οδήγησαν σε καταστροφή [παραδόξως (!;) σε απόλυτη ταύτιση με μια υποτιθέμενη οικουμενιστική-πατριαρχική αντίληψη για την Ορθοδοξία]. Ιδού πως εκφράζεται για τις απελευθερωτικές απόπειρες των Ελλήνων: «Ο επί 17 αιώνες υπνώττων Ελληνισμός, ο ανελλήνιστος, απολίτιστος και ανιστόρητος Ελληνισμός των μαύρων αιώνων της Ρωμιοσύνης, απέκτησε με την Επανάσταση του 1821 κρατική «στέγη», έστω στέγη που θύμιζε τον κοινολεκτούμενο «καραγκιοζ-μπερντέ» και πλέον ου»²⁷. Ο «μεγάλος βυζαντινισμός» μας του Καβάφη, οι γενιές και γενιές των αγωνιστών κατά της ξένης κατοχής, οι αδιάκοπες απόπειρες για απελευθέρωση συρρικνώθηκαν για τον Δαυλό σε έναν «ανελλήνιστο, απολίτιστο και ανιστόρητο Ελληνισμό» και εκείνο το έστω μικρό κρατίδιο που βγήκε μέσα από υπεράνθρωπους αγώνες και για εκατό χρόνια αποπειράθηκε να απελευθερώσει το έθνος μας, με λάθη, με οπισθοδρομήσεις, με θυσίες, ήταν απλώς ένας «καραγκιοζ-μπερντές», ενώ ο ελληνισμός κατά τον κ. Λάμπρου θα έπρεπε να είχε ακολουθήσει τον Ι. Μεταξά, όπως επισημαίνει στο άρθρο του.

Γι’ αυτό χαρακτηρίσαμε εκ προοιμίου αυτόν τον χώρο «ψευδο-ελληνοκεντρικό». Διότι, στην πραγματικότητα, με μοχλό και πρόσχημα την (όντως) χρυσή εποχή του κλασικού ελληνισμού, υπηρετεί έναν απηνή διωγμό ενάντια στην πρόσφατη ταυτότητα μας, «των 17 τελευταίων αιώνων», όπως ανενδοίαστα υποστηρίζει, και τροφοδοτεί έναν μόνιμο εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα στους διαφορετικούς αναβαθμούς της ιστορικής μας διαδρομής. Αυτή η ιδεολογία υπηρετεί και προωθεί τον, ιδεολογικό τουλάχιστον, σπαραγμό μεταξύ των Ελλήνων, σε μια κομβική στιγμή της ιστορίας μας, όταν και πάλι απειλούμαστε με γεωγραφική συρρίκνωση και πολιτισμικό εξανδραποδισμό. Τέλος, στο όνομα μιας δήθεν ελληνικής οικουμενικότητας, προωθεί μια ρατσιστική, στενόκαρδη, και εν τέλει καθόλου «ελληνική», αντίληψη για την ελληνικότητα και τον ελληνισμό.

Όμως για την ιδεολογία και τους στόχους του Δαυλού θα επανέλθουμε στο επόμενο τεύχος του Άρδην.

Πηγή: Γιώργος Καραμπελιάς, περιοδικό Άρδην, τ. 52, Ιανουάριος - Μάρτιος 2005

Σημειώσεις

1. Βλέπε και τις απόψεις του καθηγητή Renfrew που δημοσιεύτηκαν και στο Δαυλό τ. 80-81,84, 85 του 1988, καθώς και του καθηγ. κ. Προμπονά που δημοσιεύονται στο ανά χείρας τεύχος του «Άρδην».

2 Βλέπε τεύχος 26, Φεβρ. 2004. (Στο άρθρο όλες οι παραπομπές από τον Δαυλό, είναι απολύτως ακριβείς εκτός, σε ορισμένες, από διαφορές στην ορθογραφία).

3. Κ. Πλεύρης, «Το ελληνικό Αλφάβητον», τ. 29, Μάιος 2004, «Περί καταγωγής του ελληνικού αλφαβήτου» τ. 51, Μάρτιος 1986, «Η αλήθεια για το Αλφάβητο και οι διαστρεβλωτές της», τ. 58, Οκτώβριος 1986, «Η διαχρονική ενότητα της ελληνικής» τ. 79, Ιούλιος 1988.

4. Δαυλός, τ. 77, 1988.

5.Δαυλός, τ. 78 και 79 του 1988.

6.Δαυλός,τ. 83-Νοέμβριος 1988.

7. Μάλιστα, αυτές τις ημέρες του αρχόμενου 2005, ανακοινώθηκε η ανακάλυψη ενός ακόμα νεολιθικού οικισμού στην Αυγή της Καστοριάς, που σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις των αρχαιολόγων ήκμασε γύρω στο 5.600 έως 5.000 π.Χ. περίπου. Και βέβαια τα κτίσματα και τα καλλιτεχνικά ή χρηστικά αντικείμενα είναι νεολιθικά και όχι βέβαια τα φανταστικά των «πρωτοελλήνων» του Δαυλού. (Γιώτα Μυρτσιώτη, «Σπάνια νεολιθικά ευρήματα», Εφημερίδα Καθημερινή, 29 Ιανουαρίου 2005). 8. Βλέπε τεύχ. 264, Δεκ. 2003.

9. Χαρακτηριστικά παραθέτω τα άρθρα του τον πρώτο χρόνο της έκδοσης του «Δαυλού»: τεύχος 1 «Πολωνικός ιδεαλισμός», τεύχος 3 «Το ιδεολογικό υπόβαθρο του Αγώνα», τεύχος 4 «Πού βρίσκεται η πνευματική ηγεσία», τεύχος 5 «Η Άλωση αφετηρία αναγεννήσεως του Ελληνισμού», τεύχος 7 «Η αποτυχία της Κλασικής Παιδείας», τεύχος 8-9 «Δημαγωγία και πολιτική, τεύχος» 10 «Εξουσία και Πνεύμα»,τεύχος 11 «Ηράκλειτος και Σωκράτης», τεύχος 12 «Η Κλασική Ελλάδα θεμέλιο για το παρόν και το μέλλον».

10. Δαυλός τ. 19, Ιούλιος 1983, σ. 869

11. Δαυλός τ. 23, Νοέμβριος 1983, σ. 1052.

12. Η παρένθεση του Άρδην.

13. Βλέπε τεύχος 228, Δεκέμβριος του 2000.

14. Βλέπε «Η τεχνολογία των θεών», δαυλός, τεύχη 235-236/7 του 2001.

15. Βλέπε τ. 244, Απρίλιος 2002.

16.Δαυλός τ. 252, Δεκέμβριος 2002.

17. Και ποιος ακούει τον Μαρινάτο και όλους τους υπολοίπους αρχαιολόγους, που μιλούν για την καταστροφή της θήρας, την οποία και αποκάλυψε η αρχαιολογική σκαπάνη, καθώς και για τον «κατακλυσμό» που προκάλεσε το παλιρροϊκό τσουνάμι -ισχυρότερο από το πρόσφατο της Ινδονησίας, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις με βάση το μέγεθος της καλδέρας της θήρας- που δημιούργησε η τελευταία και πιο καταστροφική έκρηξη του ηφαιστείου. Γύρω στο 1450 π.Χ., λοιπόν, καταστρέφεται η θήρα και η Κρήτη, τουλάχιστον, και οι καταστροφικές συνέπειες έφτασαν μέχρι την Παλαιστίνη και την Αίγυπτο. (Βλέπε σχετικά, Σπ. Μαρινάτος, Νικ. Πλάτων, στην Ιστορία του ελληνικού έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τομ. Α’ , σσ. 212-221).

Αυτή είναι και η πλέον πιθανή ερμηνεία του «Κατακλυσμού». Αν όμως γινόταν αποδεκτή μια τέτοια χρονολόγηση του «Κατακλυσμού» από τον Δαυλό και τους λοιπούς, τότε θα εντασσόταν στην πραγματική ιστορία και θα κατέρρεε ολόκληρο το οικοδόμημα που εμφανίζει έναν υπερτεχνολογικό πρωτοελληνισμό πριν καν από την αρχαιότερη νεολιθική εποχή, την έκτη χιλιετία π.Χ. Γι’ αυτό και όσο αρχαιότερα, τόσο καλύτερα...

18. Βλ. και Richard Leakey, The origins of Mankind, Phoenix, Λονδίνο 1999 και Kate Wong, Meave Leakey et.al., in «New Look at Human Evolution», Scientific American, Special Edition, τομ. 13, αρ. 2, 25 Αυγούστου 2003.

19. Βλέπε σημ. 18.

20.Δαυλός, τεύχος 230, Φεβρουάριος 2001

21. Νίκος Πουλιανός, «Συνθήκες εμφανίσεως του νέου είδους, Εύνοια της φύσεως(;!)», Ελ. Αγωγή, τεύχος 48, Φεβρουάριος 2001.

22. Βλέπε τεύχος 202 του Οκτωβρίου 1998, σ. 12590

23.Παν.Λ. Κουβαλάκης, «Η θυσία της Ελληνικής Παγκοσμιότητας στο βωμό της κρατικιστικής Ρωμιοσύνης», Δαυλός, τ. 227, Νοέμβριος 2000.

24. Δ.Ι. Λάμπρου, «Η μεγάλη Ιδέα του σημερινού Ελληνισμού», Δαυλός, τ. 207, Μάρτιος 1999.

25. Δαυλός, τ. 209, Μάιος 1999.

26. Παν. Λ. Κουβαλάκης, ό.π. «Η θυσία της Ελληνικής Παγκοσμιότητας στο βωμό της κρατικιστικής Ρωμιοσύνης», Δαυλός, τ. 227, Νοέμβριος 2000.

27. Δ. Ι. Λάμπρου, «Η μεγάλη Ιδέα του σημερινού Ελληνισμού», ό.π., Δαυλός, τ. 207, Μάρτιος 1999.

Κατά ποίου ο λίθος του αναθέματος;

Κανείς λογικός άνθρωπος δεν πρέπει να επιχαίρει για την επιβεβαίωση κάποιων δυσοίωνων προβλέψεων του. Ειλικρινά θα ήθελα να έχω διαψευσθεί για αυτά που έγραψα πρό 28ετίας για την μέλλουσα να πλήξει τη χώρα μας αλαλία (λόγω του εξοβελισμού των αρχαίων Ελληνικών και την ολοσχερή κατάργηση της διδασκαλίας των λογίων μορφών της ελληνικής γραμματείας) και ανιστορησία, μετά την εισαγωγή νέων -δήθεν- μεθόδων διδασκαλίας του μαθήματος της ιστορίας, με την απόλυτη κυριαρχία της λεγόμενης «άνευ γεγονότων ιστορίας», με την εξαφάνιση παντελώς της χρονολογίας, που αποτελεί τη σπονδυλική στήλη της ιστορίας, με την κυριαρχία της αερολογίας, που παρουσιαζόταν ως δήθεν φιλοσοφία της ιστορίας, με παραπομπές σε πηγές, που μόνο πηγές δεν ήσαν (ήσαν ημετερόφρονες νεόκοποι ιστορικοί), μ’ έναν επιδερμικό προοδευτισμό που μύριζε κομματική κινάβρα (= μυρωδιά τράγου, "τραγίλα") σε ακτίνα 2 χλμ, με εγχειρίδια ιστορίας που ήσαν όντως «εγχειρίδια» και κατά της ελληνικής γλώσσας και γραφής και κατά της ιστορίας, με διδακτέα/ εξεταστέα ύλη κομμένη σε φέτες, αποσυνδεδεμένες από τον λοιπό ιστορικό κορμό. με όλα, λοιπόν, αυτά τα ανάποδα και τα στραβά, όπου τυφλοί δάσκαλοι (δάσκαλοι που πιστεύουν στο δόγμα ότι «σωστό είναι ό,τι γράφει το σχολικό») οδηγούσαν μονόφθαλμους (και μ’ αυτό εννοώ τους μαθητές που πιστεύουν στο παιδαγωγικό όραμα «νυν υπέρ πάντων ο βαθμός»), φθάσαμε στο σημείο να βγουν από τα ελληνικά -τρόπος του λέγειν- σχολεία δυό γενιές ανελλήνιστων, ανιστόρητων και αγεωγράφητων μαθητών.

Είχα συχνά τότε σ’ εκείνο το μακρινό παρελθόν προειδοποιήσει: «Βγάλαμε τα Αρχαία, θα βγάλουμε τα μάτια μας». (Αυτό ήταν τίτλος άρθρου μου το 1976). Κι έπεσαν πάνω μου μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά (άλλοτε υμνητές της δικτατορίας) να βγάλουν τα δικά μου μάτια. Είχα ακόμη προειδοποιήσει -σχετικά με την ιστορία-, πως ό,τι πετάς από το παράθυρα, θα σού έλθει από τη ρημαγμένη στέγη. την Ιστορία θα αντικαταστήσει η παραϊστορία. και τούτη η παραϊστορία θα εξελιχθεί σε ιδεολογία μιας υστερικής πατριδολαγνείας. Άλλ’ όπως λένε οι μαθητές, «στου κουφού την πόρτα, πάρε και την... πόρτα».

Θά ήμουν ο έσχατος που θα κατηγορούσα αυτούς που σήμερα, αφού δεν διδάσκονται τίποτα στο σχολείο για τον αρχαίο κόσμο (απεναντίας ακούνε η διαβάζουν χλευασμούς), στράφηκαν προς μιά παραμυθολογική ιστοριογραφία που κάνει τον ελληνικό κόσμο της αρχαιότητας αμερικανικό Superman. Οι Έλληνες δεν ήσαν γήινοι ήσαν εξωγήινοι! Όταν στους πρώτους αιώνες της χριστιανικής κυριαρχίας είχε αρχίσει ο σκληρός αγώνας εναντίον της αρχαίας θρησκείας και των «εθνικών», τότε στη συνείδηση του απλού λαού το γένος των Ελλήνων ταυτίστηκε με το γένος των γιγάντων. «Στον καιρό των Ελλήνων», λένε οι παραδόσεις που κατέγραψε ο Νικ. Πολίτης. Κι ο λαός φανταζόταν τους Έλληνες με γιγάντιο ανάστημα, πλάσματα υπερφυσικά που σήκωναν δυναμάρια κι έφτιαχναν κάστρα με πέτρες ασήκωτες κι από βαρούλκο.

Τό ίδιο συνέβη στον παρόντα καιρό. Η αρχαιολατρία, που από πολλές πλευρές ήταν δικαιολογημένη, ήταν φυσικό να εξελιχθεί σε «ουφολογία», αφού το μάθημα της ιστορίας στα ελληνικά σχολεία και στα πανεπιστήμια κατάντησε αρλουμπολογία. ’ στα σχολεία μας, εν ονόματι των νέων δεξιοτήτων, επιβλήθηκε ένα σύστημα αδεξιοτήτων. Οι ανθρωπιστικές μαθήσεις θυσιάστηκαν στο βωμό της «στελε-χοποίησης». Μαζί και η ιστορία. Ό,τι, όμως -παρά πάντα νόμον ορθής αγωγής- διώκεται και εις πυρ βάλλεται, μυθοποιείται. Κι επανέρχεται στη ζωή συχνά ως βρυκόλακας. Αυτά που σήμερα προβάλλονται ως νέες μελέτες, ως νέες αναζητήσεις, ως νέες ανακαλύψεις περί αρχαίου κόσμου, καρποί μελέτης καλοπροαίρετων συχνά ερασιτεχνών, είναι μια νέα μυθολογία που έχει πνευματικό πατέρα τον Νταίνικεν. το γεγονός ότι ο ευφυής αυτός Ελβετός ξενοδόχος έγινε με τα βιβλία του ζάπλουτος, κάνει πολλούς να πιστεύουν ότι, με τις περίεργες αφηγήσεις τους περί αρχαίων Ελλήνων, θα αποκτήσουν τα πλούτη των χρυσοφόρων Μήδων. Όλη η αμερικανική μυθολογία -κυρίως διά της τηλοψίας- μεταφέρεται έντεχνα στην Ελλάδα, για τη διαμόρφωση μιας νέας ιδεολογίας, με στόχο την αποκοπή των Ελλήνων από τη ζώσα παράδοση, από τις δυνάμεις εκείνες που τον γέμιζαν θέληση και καρτερία στα χρόνια της δουλείας, για να φθάσει ως τον αγώνα της παλιγγενεσίας. δεν παραγνωρίζω ότι αυτό είναι και μιά αντίδραση προς ένα μισαλλόδοξο χριστιανικό πνεύμα, που υπάρχει ακόμη σε κάποιος κύκλους θρησκευόμενων, οι όποιοι βλέπουν την αρχαία σοφία, την αρχαία λογοτεχνία ως σκέτη αμαρτία. ως καθηγητής είχα αντιμετωπίσει πολλά τέτοια περιστατικά, άλλοτε φαιδρά και άλλοτε τραγικά.

Φαινόμενα παραϊστορίας και παραμυθολογίας είχαμε και στο παρελθόν, αλλά τότε υπήρχαν άνθρωποι που ήξεραν γερά ελληνικά και ήξεραν να απαντούν αποστομωτικά. Σήμερα η αρχαιογνωσία θεωρείται σχεδόν αμαρτία. Κι ήταν φυσικό να συμβεί αυτό. και από μια άποψη το θεωρώ έκφραση υγείας του λαού μας, που διψά να μάθει ό,τι επί τρεις δεκαετίες του έκρυβαν και του κρύβουν οι αρχαιομάσαγες που ελέγχουν την παιδεία μας. Όταν οι επίσημοι φιλόλογοι και ιστορικοί, αντί να παίξουν το ρόλο του Λεωνίδα, έπαιξαν το ρόλο του Εφιάλτη, ήταν φυσικό τη φύλαξη των Θερμοπυλών να την αναλάβουν ερασιτέχνες, οι περισσότεροι από ανυστεροβουλία, λίγοι αλλά ευφυέστεροι από υστεροβουλία, για να μετατρέψουν την αρχαιολατρία σε ιδεολογία ενός κενού πατριωτισμού, που στρέφεται κατά των υπαρκτών στηριγμάτων του παρόντος Ελληνισμού, ενός πατριωτισμού καμουφλαρισμένου με ένα «πασπάλισμα» ψευδο-παγανισμού. Έχει γεμίσει η χώρα μας από ελληνολάτρες χωρίς ουσιαστική ελληνική κατάρτιση, χωρίς γνώση «γερών Ελληνικών», χωρίς ενβίωση της συνέχειας που κάνει την αρχαιότητα να είναι παρούσα και στον παρόντα καιρό. για παράδειγμα, το βαθύ μυστήριο του αρχαίου θεάτρου δεν βιώνεται με τις -συνήθως γελοίες- παραστάσεις που βλέπουμε κατά τη ραστώνη του καλοκαιριού στα αρχαία θέατρα, βιώνεται μέσα στο βαθύ μυστήριο της λειτουργίας πού τελείται στους χριστιανικούς ναούς.

Θα μου ήταν εύκολο να μιλήσω για την αυτάρκεια της αμάθειας, για επάνοδο, από άλλους δρόμους, στο χώρο της μαγείας και της μαγγανείας, για μουμιοποίηση της αρχαιότητος, για αποσύνδεση των αρχαίων από τον εαυτό τους και την συνταύτιση προς τους μυθικούς γερμανικούς ήρωες, το ένζυμο της βαγκνερικής ιδεολογίας του γερμανικού υπερανθρωπισμού, που εκφράστηκε πολιτικά με το κίνημα του χιτλερικού εθνικοσοσιαλισμού. δεν αποκλείεται και εδώ, εν’ ονόματι της προστασίας των αρχαίων, να εμφανισθεί ένα κίνημα «εθνικής σωτηρίας» με φασίζουσες τάσεις, που φυσικά θα πάρει διαστάσεις, όταν και στη λοιπή Ευρώπη εμφανισθούν ανάλογες τάσεις, λόγω του ισοπεδωτικού οδοστρωτηρικού σχεδιασμού των χαρτογιακάδων που κατοικοεδρεύουν στις Βρυξέλλες και οι οποίοι κάνουν «κλωτσοσκούφι» τις ευαισθησίες των λαών που δουλεύουν γι’ αυτούς, ενώ αυτοί «δουλεύουν» τους λαούς.

Δεν μπορώ να είμαι κατήγορος όλων αυτών των αρχαιομανών, που σπεύδουν με το υστέρημα τους να αγοράσουν ένα βιβλίο περί αρχαιότητας, ό,τι κι αν λέει αυτό, για να μάθουν αυτά που δεν διδάχθηκαν στα σχολεία και στα πανεπιστήμια. δεν κατηγορώ ούτε και το πάθος μερικών, όταν αυτή τη στιγμή το μεγαλύτερο μέρος της παγκόσμιας ιστοριογραφίας που άφορα στην αρχαία Ελλάδα, έχει μεταβληθεί σε πρωκτολογία. το μέγα πρόβλημα που απασχολεί τη πανεπιστημιακή ιστοριογραφία Ευρώπης και Αμερικής είναι το αν οι Αρχαίοι Έλληνες ήσαν... ομοφυλόφιλοι! Λες κι ήταν θέμα πρωκτού η εποποιία του Αλεξάνδρου, η νίκη στη Σαλαμίνα, η κατασκευή του Παρθενώνος και η θυσία των Θερμοπυλομάχων.

Όταν, λοιπόν, ένας λαός αμύνεται για να σώσει ό,τι νομίζει πως τον έχει σώσει, είναι φυσικό να φθάνει ως την υπερβολή. δεν αποκλείεται όμως και από την υπερβολή αυτή κάτι καλό να βγει: να ξαναγυρίσουμε στη μελέτη των αρχαίων από το πρωτότυπο (οι περισσότερες μεταφράσεις, ελληνικές και ξένες, είναι παραφράσεις) και να δούμε, όταν καταλαγιάσει ο σάλαγος, τα πράγματα πιο νηφάλια. Γνωρίζω ανθρώπους του λαού που αυτή τη στιγμή μελετούν με βοηθήματα τον Νόννο (πού δεν νομίζω ότι έχει διδαχθεί ποτέ σε πανεπιστήμιο), τα «Αργοναυτικά» του Ηλιοδώρου, τα «Θραύσματα» του Ηρακλείτου και των προσωκρατικών.

Αν, λοιπόν, πρέπει να ρίξουμε κάποιο λίθο αναθέματος, ας μην τον ρίξουμε στους «ούφολόγους», αλλά σε κείνους πού έδιωξαν την ιστορία μας από τα σχολεία, σε κείνους που την σπιλώνουν μέσω της έντυπης και της ηλεκτρονικής δημοσιογραφίας, σε κείνους που επιμελώς αποκρύπτουν, συγκαλύπτουν και κυριολεκτικά θάβουν κάθε βιβλίο ιστορίας που δεν κινείται στη γραμμή της παγκοσμιοποιημένης υποτέλειας. δεν θέλω ούτε να μιλώ προσωπικά. ας μου συγχωρεθεί όμως τούτη τη φορά να μιλήσω για μια προσωπική μου περίπτωση: στις 2 Δεκεμβρίου του 2004 κυκλοφορήθηκε ένα έργο μου, η τρίτομη «Ιστορία των Αρχαίων Αθηνών». Έργο γραμμένο με Θουκυδίδειο πνεύμα. Πόσο το είδατε να προβάλλεται στα κρατικά και στα υπερκρατικά κανάλια; Πόσο μίλησαν για το έργο αυτό οι «φίλοι» μου δημοσιογράφοι (κάποτε μαθητές μου) που ανταγωνίζονταν άλλοτε ποιος θα με «πρωτοβγάλει», τάχα για να μάθουν, αν ο Αλέξανδρος ήταν gay! Φυσικά, αν έγραφα κι εγώ ότι το μεγαλύτερο προσόν του Περικλή ήταν ο πρωκτός του, και ότι οι Τριακόσιοι των Θερμοπυλών ήσαν ομοφυλόφιλοι, θα γινόταν χαλασμός. και τότε θα βαφτιζόμουν κι εγώ από τους «κεκράκτες» της χούντας... «προοδευτικός»!

Η πρόταση μου είναι απλή: να εφαρμοσθεί η αρχή του Ηρακλείτου με κάποια παραλλαγή, αφού η Έφεσος πια έχει γίνει τουρκική: «Άξιον Εφεσίοις ηβηδόν απάγξασθαι πασι/ και τοις ανήβοις την πόλιν καταλιπείν/ οίτινες Ερμόδωρον άνδρα εωυτόν ονήιστον εξέβαλον» (= θα ’ ξιζε όλοι οι Eφέσιοι, από την εφηβική ηλικία και πάνω, να πάνε για κρέμασμα και ν’ αφήσουν την πόλη στα παιδιά. Διότι εξόρισαν τον Ερμόδωρο, τον πιο χρήσιμο απ’ όλους). Ο δικός μας Ερμόδωρος ήταν τ’ Αρχαία και η Ιστορία μας.

Πηγή: Σαράντος Καργάκος, Περιοδικό Άρδην, τ. 52, Ιανούαριος - Μάρτιος 2005, σ. 34-5

Αμεριμνησία και διαγραφή των σημασιών

ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ

Πρόκειται για μια σκηνή από κινηματογραφική ταινία. Έχει προηγηθεί ένα μακρύ ταξίδι, με αυτοκίνητο, στην ιταλική ύπαιθρο ενώ εμείς αντικρίζουμε, στην οθόνη, τη στιγμή της αποβίβασης των δύο επιβατών: ενός Ρώσου ερευνητή και μιας Ιταλίδας μεταφράστριας. Η κοπέλα εκφράζεται στα ρωσικά: «Δόξα τω Θεώ, φτάσαμε!» Ο άνδρας, παρότι εξίσου κουρασμένος μ' εκείνη, ζητά τη συμβολή της στην πολιτιστική του εξοικείωση: «Μίλα ιταλικά, σε παρακαλώ.» Η ιταλίδα ανταποκρίνεται: «Επιτέλους, φτάσαμε!»

Είναι η πρώτη σκηνή της Νοσταλγίας. Κι είναι ο Αντρέι Ταρκόφσκυ εκείνος που, απ’ την εισαγωγική ετούτη στιγμή, μάς ιστορεί το άπαν της μετάβασης από ένα ιερό σε ένα αποϊεροποιημένο σύμπαν σημασιών: μάς το ιστορεί, με την πυκνή μορφή μιας ποιητικής απώλειας στο σημείο, ακριβώς, όπου διασταυρώνονται οι ζωές των ανθρώπων...

Όχι ότι η ποιητική διάσταση των διανθρώπινων ανταλλαγών είναι η μόνη που σβήνεται όταν έχει διαγραφεί η μεταφυσική της αναγωγή. Πριν από ο,τιδήποτε άλλο, έχει χαθεί η (τόσο ελεεινολογημένη, εν τω μεταξύ, από την καθεστηκυία φιλολογία) διάκριση καλού και κακού - έχει αποσυρθεί, δηλαδή, η διάσταση της ευθύνης. Η αμεριμνησία μπορεί, τότε, να υποκρίνεται ότι μάς χαμογελά, ευθύς εξ αρχής όμως έχει καταργηθεί η διάσταση του νοήματος - με άμεσο τόκο την εισβολή μιας διάχυτης Πλήξης που προορίζεται, ευθύς περαιτέρω, να «πυκνώσει» σε Βία.

Υπό τούτη την έννοια, οι κοινωνίες της Αποϊεροποίησης δεν θα μπορούσαν παρά να αναγνωρίζονται, από τους ίδιους τους «συμμέτοχους» τους, ως κοινωνίες αυτοδιαλυόμενες. Η απάρνηση, αν είναι έτσι, της πίστης δεν ήταν δυνατό παρά ν’ αποτελέσει μια σύντομη παρένθεση μέσα στη γήινη ιστορία... Το κρίσιμο ζητούμενο, ωστόσο, του πολιτισμού που (μέσω της εκπαιδευτικής διαδικασίας) μας χειραγωγεί δεν ήταν ποτέ, κατά βάθος, η διαγραφή της θρησκευτικής μας αναφοράς. Το κρίσιμο ζητούμενο ήταν πάντα η αποβολή του ηθικού διλήμματος: η διαγραφή της ευθύνης. Εξής και η, πάγια, εξειδίκευση της απόρριψης εναντίον των «μονοθεϊστικών», αποκλειστικά, θρησκειών. Για τον ίδιο λόγο άλλωστε και η, εξ ίσου πάγια, μέριμνα μυθοποιητικής προβολής και διάδοσης τής «απω-ανατολικού τύπου» (αποκρυφιστικής) θρησκευτικότητας, μέσα από όλα τα Μέσα Επιρροής του σύγχρονου τρόπου συνύπαρξης. Ώστε η παρένθεση της «απο-θρησκειοποίησης» να έχει ολοκληρώσει τη δυναμική της με την εξουδετέρωση, κυρίως, της χριστιανικής συνειδητότητας των «ανεπτυγμένων» κοινωνιών. Και η Ιστορία να εισέλθει, έτσι, μέσω ενός ελιγμού (δηλαδή, μιας διευρυμένης αποσυνειδητοποίησης) στην περίοδο της μεταχριστιανικότητας.

Η επανεμφάνιση, υπ’ αυτό το πρίσμα, των παγανιστικών / αποκρυφιστικών δοξασιών, διακόσια μόλις χρόνια μετά την «καταυγαστική» έκρηξη της γαλλικής επανάστασης, προβαίνει, απλώς, αποκαλυπτική του Παραλογισμού στην κυοφορία του οποίου προοριζόταν να καταλήξει ο εργαλειοποιημένος Ορθολογισμός. Προβαίνει, όμως, αποκαλυπτική και για κάτι ειδικότερο: για το πόσο πρόθυμος διαπιστώνεται ο ύστερος Διαφωτισμός να συμμαχήσει ακόμα και με τον κραυγαλεότερο Σκοταδισμό εφ’ όσον αυτός ευθυγραμμίζεται με τη δική του ιδρυτική, αντιχριστιανική, σκοπιμότητα.

Χρειάζεται, άραγε, να θυμίσουμε ότι, ενώ απαξάπασες οι ημεδαπές «προοδευτικές» εφημερίδες καιροφυλακτούσαν, ανέκαθεν, να καταγγείλουν κάθε δημόσια εκκλησιαστική έκφραση ως αυταπόδεικτα «οπισθοδρομική», δεν είχαν αναστολές - ακόμα και όσες πρωτοεμφανίζονταν μεσούσης της Μεταπολίτευσης- να φιλοξενούν... Ωροσκόπιο; (Αξίζει να φανταστούμε, κατ’ αντιστοιχίαν, τι σάλος θα εγειρόταν σήμερα εντός των δημοσιογραφικών τειχών, εάν τυχόν εμφανιζόταν μια καθημερινή στήλη που θα προσέγγιζε, από θεολογική οπτική γωνία, τα ενδιαφέροντα του τακτικού αναγνώστη.) Ώστε να επαληθεύεται πανηγυρικά ότι δεν είναι η άλογη δεισιδαιμονία αυτή που ενοχλεί - ίσα-ίσα, μάλιστα, οι ταγοί των καινούργιων καιρών, ενστικτωδώς, της ανήκουν: εκείνο το οποίο πιστοποιείται να τους αναστατώνει (!) είναι μονάχα η έλλογη πίστη.

Μπορούμε, συναφώς, να προσέξουμε, αν θέλουμε, την πρωτόγονη επιθετικότητα των επιστολών των δωδεκαθεϊστών, που κατακλύζουν τον εκσυγχρονιστικό τύπο και το διαδίκτυο. Όπως μπορούμε, εξ ίσου άμεσα, να διαπιστώσουμε πόσο παράφορες συσκοτίσεις σημασιών και βλεμμάτων αυτή εκπροσωπεί. Για να υποψιαστούμε, προς στιγμήν έστω, πώς περίπου θα διαμορφωνόταν ο κόσμος ολόκληρος εάν τυχόν είχαν ευοδωθεί στο ακέραιο οι «φωτεινοί» σκοποί των πνευματικών «πρωτοποριών» μας. Αλλά και για να εννοήσουμε, ακόμα βαθύτερα, ποια είναι η αρχέτυπη εκπόρευση του αναίτιου μίσους -δηλαδή του καθολικού παραλογισμού- που απειλεί να μεταπλάσει (απ’ άκρου σ’ άκρο του γήινου χρόνου) τη βιωτή της ελευθερίας σε κόλαση. Που γεννάει τον θάνατο. Και που ελλοχεύει πίσω από κάθε ανθρώπινο δάκρυ μέσα στα πλαίσια της ιστορίας.

Πηγή: Γ. Καστρινάκης, Άρδην, τ. 52, Ιανούαριος - Μάρτιος 2005, σ. 62

Από τους αρχαιολάτρες στους εξωγήινους

Η στροφή προς το παρελθόν, με σκοπό την αναζήτηση εναλλακτικών ως προς τα κυρίαρχα προτύπων και αξιών, αποτελεί μια από τις εκφράσεις της ευρύτερης ανάγκης όλων των λαών να ανανοηματοδοτήσουν τις ελπίδες και τις προσδοκίες τους. Αυτή την τάση την συναντάμε και στην Ελλάδα και έχει πάρει δυο κύριες κατευθύνσεις. Την στροφή προς την ορθοδοξία και την στροφή προς την Αρχαία Ελλάδα.

Στο πλαίσιο της δεύτερης τάσης, συμπεριλαμβάνεται και μια φονταμενταλιστική τάση, η οποία καταλήγει σε αρχαιοπληξία, μιας και προπαγανδίζει μια μονοσήμαντη σχέση με το παρελθόν. Σύμφωνα μ’ αυτή, το μεγαλείο του αρχαίου θα πρέπει να το αναπαράγουμε σε όλες του τις διαστάσεις, δίχως να το προσαρμόσουμε στους σύγχρονους όρους. Η δε παρέκκλιση από την αρχαιότητα ευθύνεται εξ ολοκλήρου για τα δεινά του ελληνικού έθνους αλλά και ολόκληρου του κόσμου.

Όπως είναι επόμενο, εμμονές τέτοιου τύπου καθιστούν αυτό το χώρο πρόσφορο για την ανάπτυξη ρατσιστικών και ολοκληρωτικών αντιλήψεων. Γι’ αυτό, στα έντυπα του μπορεί κανείς να συναντήσει τέτοιες απόψεις σε κάθε δυνατή τους εκδοχή: Από απολογίες του ναζισμού, λογιών-λογιών φυλετιστικές και αντιδημοκρατικές αντιλήψεις που προτάσσουν την επιστροφή σε μια ελληνική φυλετική αριστοκρατία, υπερουνωμοσιολογικές τοποθετήσεις που αποκαλύπτουν παντού τον εβραιο-μασωνικό δάκτυλο, μέχρι ουφολόγους μεσσιανιστές που διακηρύττουν την εξωγήινη καταγωγή των Ελλήνων και υποστηρίζουν ότι σύντομα οι εξωγήινοι αδερφοί μας θα αποκαταστήσουν τον πάλαι ποτέ κραταιό ελληνικό οικουμενικό πολιτισμό.

Πολλοί προσεγγίζουν αυτόν τον χώρο με θυμηδία. Τον θεωρούν περιθωριακό, ανίκανο να κινητοποιήσει έστω και μια μειοψηφία. Όντως, μέχρι πριν από λίγα χρόνια, έτσι είχαν τα πράγματα- τα έντυπα του κυκλοφορούσαν σε μερικές εκατοντάδες αντίτυπα, ενώ η συζήτηση που διεξήγαγε αφορούσε μια χούφτα αφοσιωμένων οπαδών. Σήμερα, όμως, τα δεδομένα έχουν αλλάξει. Το κοινό διευρύνθηκε, τα έντυπα πλήθηναν, βελτιώθηκαν αισθητικά και κυκλοφορούν σε χιλιάδες αντίτυπα. Η τηλεόραση έχει το δικό της -μεγάλο πλέον- μερίδιο, μέσω των αντίστοιχων εκπομπών, που συνεχώς πληθαίνουν, στην διακίνηση των συγκεκριμένων αντιλήψεων. Πλέον, πρόκειται για ένα μαζικό φαινόμενο που καταλαμβάνει την δική του θέση στα πλαίσια της λαϊκής ιδεολογίας.

Ένα από τα στοιχεία που βοήθησαν την αρχαιοπληξία να πραγματοποιήσει αυτή την υπέρβαση αφορά την ικανότητα της να ενσωματώνει στοιχεία της μαζικής ιδεολογίας στην αφήγηση της, έτσι ώστε να παρουσιάζεται διαρκώς επίκαιρη. Από πρώτη άποψη κάτι τέτοιο φαίνεται παράδοξο για μια αντίληψη που προσκολλάται απόλυτα στο παρελθόν. Όμως η αρχαιοπληξία προέβη σ’ έναν ιδιότυπο εκσυγχρονισμό. Συνδέθηκε με τα πιο σύγχρονα ρεύματα της παγκόσμιας, μαζικής ιδεολογίας: την φιλολογία του «ανεξήγητου», τον μεσσιανισμό που διαπερνά τις σύγχρονες προσδοκίες για την ικανότητα της τεχνολογίας να μεταβάλλει εξ ολοκλήρου τον άνθρωπο και τους όρους διαβίωσης του, τις πιο σύγχρονες εκδοχές της συνωμοσιολογίας, δίχως όμως να μεταβάλει τη θεμελιακή της σχέση με το παρελθόν. Αυτή, διασώζεται με το να επινοηθεί μια νέα εικόνα του παρελθόντος, που καταργεί τον ρου της ιστορίας και της ανθρώπινης εξέλιξης ενσωματώνοντας όλα τα σύγχρονα στοιχεία στο εσωτερικό της.

Στη συνέχεια, θα προσπαθήσουμε να περιγράψουμε την πορεία αυτής της υπέρβασης, και τη μετεξέλιξη από μια ιδεολογία που διακηρύττει την «επιστροφή στις ρίζες», -και εξέφραζε μια πραγματική κοινωνική ανάγκη στους δύσκολους καιρούς που περνάμε-, σ’ ένα, ψευδοθεολογικό, μεσσιανικό παραλήρημα που έχει καταλάβει και τους τηλεοπτικούς μας δέκτες.

Αριστερά: «Οι ανθρωποθυσιαστές Ατλάντιοι της Αμερικής & οι πανάρχαιοι Έλληνες εκπολιτιστές τους» (Πηγή: Τεύχος 231, Επικεφαλίδα εξώφυλλου)

Μέσο: «Προκατακλυσμιαία κυρίαρχη παρουσία των Ελλήνων στην Αίγυπτο» (Πηγή: Περιοδικό «Δαυλός», τεύχος 160, εξώφυλλο, κάτω επικεφαλίδα)

Δεξιά: Νέες αποδείξεις για την προϊστορική παρουσία των Ελλήνων στον Ειρηνικό. (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 89, εξώφυλλο)

Η καταγωγή των Ελλήνων

Σύμφωνα με αυτή τη διαστροφή της ελληνικότητας, το ελληνικό έθνος είναι ανώτερο από κάθε άλλο στον πλανήτη, μιας και αυτό αποτέλεσε αποκλειστικά την κινητήριο δύναμη του πανανθρώπινου πολιτισμού. Οι Έλληνες δημιούργησαν τον πρώτο πολιτισμό στην ιστορία της ανθρωπότητας, εδώ, στον ελληνικό χώρο, και από εδώ πυροδότησαν την παγκόσμια πολιτιστική άνθηση της ανθρωπότητας αποικίζοντας όλες τις ηπείρους - την Ευρώπη, την Ασία, ακόμα και την ...Αμερική.

Για την επαλήθευση αυτών των αντιλήψεων, επιστρατεύονται επιχειρήματα από την ανθρωπολογία, την αρχαιολογία, την γλωσσολογία αλλά και την ερμηνεία των αρχαίων κειμένων και ιδιαίτερα της ελληνικής μυθολογίας.

Σε ό,τι αφορά την αρχαιολογία, κατά καιρούς παρουσιάζονται διάφορες έρευνες και ευρήματα που θεμελιώνουν την άποψη περί της αυτοχθονίας των Ελλήνων, αλλά και αντιστρέφουν τις απόψεις περί Ινδοευρωπάίσμού και Αρίων, προβάλλοντας τον ελληνικό χώρο ως χώρο ανθρωπογένεσης και διάχυσης αυτών των φύλων σε όλο το πεδίο της ιστορικής τους δραστηριότητας. Σ’ αυτή την προσπάθεια έχουν συμβάλλει ιδιαίτερα οι απόψεις του αρχαιολόγου Άρη Πουλιανού για τον (αρχ) άνθρωπο των Πετραλώνων.

Σύμφωνα με αυτές¹ ο ελληνικός λαός είναι λαός αυτόχθων. Δήθεν ευρήματα από ανασκαφές αποδεικνύουν την συνεχή ανθρώπινη παρουσία στον ελληνικό χώρο, μέχρι και 12.000.000 χρόνια πριν (!), ανεξάρτητα από τις γεωγραφικές τροποποιήσεις που αυτός υπέστη με την πάροδο των χιλιετιών. Εκείνη την εποχή, εμφανίζεται για πρώτη φορά ο «Όρθιος Άνθρωπος», σε όλο το μήκος και το πλάτος του σημερινού Αιγαίου πελάγους, από την Τρίλλια Χαλκιδικής, την Μυτιλήνη, μέχρι και την Κρήτη. Ο άνθρωπος αυτός μπορεί να έχει πρωτόγονα χαρακτηριστικά και γνωρίσματα, αλλά για τον κ. Πουλιανό αυτός ο αρχάνθρωπος έχει ήδη αναπτύξει χαρακτηριστικά Homo Sapiens. Έχει έναρθρο λόγο, έχει οργανώσει την κοινωνική του ζωή, έχει αναπτύξει ορισμένους νόμους αλλά και διάφορα εργαλεία, όπλα.

Έπειτα από εκατομμύρια χρόνια συνεχούς παρουσίας και εξέλιξης στον ελληνικό χώρο, φτάνουμε στον αμιγή Homo Sapiens, ο οποίος ζει και κινείται στις ίδιες περιοχές 1.000.000 με 1.500.000 χρόνια πριν. Τότε, εξαιτίας των κλιματικών αλλαγών και της έλευσης των παγετώνων, ο αρχάνθρωπος αυτός αναγκάζεται να καταφύγει στα σπήλαια - όπως αυτό τον Πετραλώνων. Εκεί, όπου παραμένει περίπου για 1.000.000 χρόνια, αναπτύσσει έναν πολύ εξελιγμένο -για την εποχή του- πολιτισμό ο οποίος αργότερα, μετά την έξοδο από τη Σπηλιά, μεταδίδεται σ' όλη την Ευρασία και αποτελεί τη βάση για οποιοδήποτε μεγάλο πολιτισμό της Μέσης Ανατολής, των Ινδιών και της Κίνας.

Αυτή η θεωρία δίνει τη βάση για την ανάπτυξη μια σειρά θέσεων γύρω από τη σημασία του Ελληνικού Έθνους και πολιτισμού. Αυτές είναι:

α) Η ανθρωπογένεση πραγματοποιήθηκε στον ελληνικό χώρο και όχι στην Ασία ή την Αφρική. Επομένως η Ελλάδα αποτελεί το λίκνο της Ανθρωπότητας.

β) Η περίοδος της ανθρωπογένεσης μετατίθεται αρκετά εκατομμύρια χρόνια πίσω, προς τα βάθη της προϊστορίας, έτσι ώστε η διαρκής παρουσία του Έλληνα αρχανθρώπου στον ελληνικό χώρο να του δίνει τη δυνατότητα να εξελίξει τον πολιτισμό του από πολύ παλαιά. Η πάροδος εκατομμυρίων χρόνων του έδωσε τη δυνατότητα να φτάσει σ' ένα πολιτιστικό και τεχνολογικό επίπεδο τέτοιο ώστε να του επιτρέψει να εξερευνήσει όλον τον πλανήτη και να εποικίσει πολλές περιοχές της Γης.

γ) Ο αποικισμός αυτός έθεσε τις βάσεις για την πολιτιστική ανάπτυξη όλων των υπόλοιπων πολιτισμών της αρχαιότητας και επομένως αποκλειστικός υπεύθυνος για την εξέλιξη του ανθρώπινου πολιτισμού και την εμφάνιση όλων των μεγάλων πολιτισμών του μακρινού παρελθόντος είναι το Ελληνικό Έθνος,

Με τη βοήθεια της «αρχαιολογίας» και της «γλωσσολογίας», το πεδίο της δραστηριότητας του Έλληνα προϊστορικού ανθρώπου διευρύνεται συνεχώς, ώσπου να καλύψει όλον τον πλανήτη. Σ’ αυτήν την προσπάθεια επιστρατεύονται και στοιχεία από την Ελληνική Μυθολογία, με την ανάλογη χρονολογική τροποποίηση. Πλέον, «ατράνταχτες» αποδείξεις επιβεβαιώνουν την στενή συγγένεια των πολιτισμών της Λατινικής Αμερικής, του Ινδικού και του Ειρηνικού Ωκεανού με τον Ελληνικό. Εν τέλει, ο προϊστορικός ελληνικός πολιτισμός αναδεικνύεται σε παγκόσμιο, οικουμενικό πολιτισμό.

Επιπλέον, αναβαθμίζονται και τα τεχνικά επιτεύγματα του πολιτισμού αυτού. Η έννοια της εξέλιξης σταδιακά διευρύνεται, ξεπερνώντας τα ιστορικά πλαίσια στα οποία τίθεται. Εξ άλλου, η ποντοπόρος δραστηριότητα απαιτεί εξέλιξη της ναυσιπλοΐας. Με τη σειρά της η ναυσιπλοία απαιτεί μια σειρά ειδικών γνώσεων αστρολογίας για τον προσανατολισμό αλλά και ένα ορισμένο επίπεδο τεχνικής ώστε να καταστεί δυνατή η επεξεργασία των υλικών για την κατασκευή των σκαφών. Όλες αυτές οι προϋποθέσεις συγκλίνουν ολοένα και περισσότερο στο συμπέρασμα ότι ο προϊστορικός πολιτισμός των Ελλήνων ήταν ιδιαίτερα εξελιγμένος, σε επίπεδο που δεν είχε προσεγγιστεί από κανέναν άλλο πολιτισμό της αρχαιότητας.

Αυτή η προϊστορία αφορά μια μακρά εποχή μέχρι το 9.000 π.Χ., όταν, ξαφνικά, ένας τεράστιος κατακλυσμός έρχεται να θέσει τέλος σ’ αυτή την ξέφρενη εξελικτική πορεία. Έπειτα από αυτόν τον κατακλυσμό, ο προϊστορικός Έλληνας εξαφανίζεται και το έθνος πλέον μπαίνει στην αρχαιότητα. Βέβαια πολλά στοιχεία, ενδείξεις, όπως και ένα σημαντικό μέρος των τεχνικών και των θεωρητικών γνώσεων του προϊστορικού Έλληνα, διασώζονται και περνάνε αυτούσια στον Αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό. Βαθμιαία, μέσα από την πρόσθεση και άλλων, επιμέρους στοιχείων, η εικόνα του προϊστορικού Έλληνα εκσυγχρονίζεται, μέχρι να φτάσει να ταυτιστεί με την εικόνα ενός σύγχρονου ανθρώπου.

Το επόμενο και τελευταίο στάδιο που διάνυσε η αρχαιοπληξία μέχρι να καταλήξει στην «ουφολογία», αφορά αυτή ακριβώς την μετεξέλιξη του προϊστορικού και του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού σ’ έναν υπερσύγχρονο πολιτισμό που ξεπερνά ακόμα και το επίπεδο που έχει κατακτήσει ο δυτικός πολιτισμός στις μέρες μας.

Για να μπορέσει, φυσικά, να επιτευχθεί ο εκσυγχρονισμός των θεωριών αυτών, μέχρι να καταργήσουν την κυρίαρχη εξελικτική θεωρία και να ανασκευάσουν το παρελθόν με τους όρους του παρόντος, χρειαζόταν μια ολοκληρωτική ανανέωση όσον αφορά τα εργαλεία που επιστρατεύονται για να επαληθεύσουν αυτές τις θεωρίες. Η αρχαιολογία και η γλωσσολογία, όπως και η επίκληση άλλων επιστημονικών κλάδων, δεν επαρκούν πλέον, μιας και το ζητούμενο ξεφεύγει από την άποψη όλων των επιστημών για την εξέλιξη της ανθρωπότητας μέσα στην ιστορία. Γι’ αυτό και οι πιο πρόσφατες πηγές των αντιλήψεων αυτών δεν έχουν να κάνουν με το χρόνο, την ιστορία και την εξέλιξη, ικανοποιούνται από την μυθολογία αλλά και την ...επιστημονική φαντασία.

Στο επίκεντρο αυτής της νέας εκδοχής δεν βρίσκεται πια η αυτοχθονία, ο λίθινος πολιτισμός της Χαλκιδικής και οι εξερευνήσεις-αποικισμοί των Ελλήνων, αλλά τα ασύγκριτα τεχνολογικά επιτεύγματα που κατέκτησε σε ανύποπτο χρόνο ο αρχαίος ή προϊστορικός ελληνικός πολιτισμός και που του επέτρεπαν να αναπτύξει ...υπερόπλα λέηζερ, αεροπλάνα, υποβρύχια, ακόμα και διαστημόπλοια μιας και, στην πιο ευφάνταστη εκδοχή αυτών των θεωριών, οι Έλληνες -όντας ανήσυχα πνεύματα- δεν περιόρισαν τις αναζητήσεις τους σε αυτό τον πλανήτη αλλά επεκτάθηκαν και σε άλλους πλανήτες και ηλιακά συστήματα του γαλαξία. Και φυσικά, αυτός ο πολιτισμός -όντας σε τέτοιο τεχνικό και πνευματικό επίπεδο- δεν θα μπορούσε να εξαφανιστεί από έναν κατακλυσμό ή από οποιαδήποτε άλλη φυσική καταστροφή. Μόνο μια άλλη δύναμη, ισότιμη τεχνολογικά και πνευματικά, θα μπορούσε να αναγκάσει αυτόν τον πολιτισμό σε εξαφάνιση. Και σύμφωνα μ’ αυτή την θεωρία, κάπως έτσι είχαν τα πράγματα, μιας και ο «κατακλυσμός» τώρα υποκαθίσταται από έναν ασύλληπτο πυρηνικό πόλεμο, ο οποίος πραγματοποιήθηκε στα βάθη της προϊστορίας και δεν άφησε τίποτε όρθιο στον πλανήτη.

Μέσα στα πλαίσια αυτής της στροφής, καταγράφονται και άλλες αλλαγές ως προς τους στόχους και τους προσανατολισμούς της αρχαιοπληξίας. Αυτή, τώρα, σταματά να θαυμάζει το παρελθόν και στρέφεται προς τον μεσσιανισμό και μάλιστα προς έναν τεχνολογικό μεσσιανισμό που ενσωματώνει στην αφήγηση του τις πιο προωθημένες προσδοκίες της σύγχρονης τεχνοεπιστήμης. Ταυτόχρονα ξεφεύγει από τον βιολογικό και τον πολιτιστικό ρατσισμό, που υπόβοσκε πίσω από τα επιχειρήματα περί του ελληνισμού ως ηγέτη και γεννήτορα της ανθρωπότητας, και αναπτύσσει ολοένα και περισσότερο μεταφυσικές αντιλήψεις, που καταλήγουν εν τέλει σ’ ένα ψευδοθρησκευτικό παραλήρημα.

Το ελληνικό έθνος δεν είναι πια μόνον ο ηγέτης ή ο πρωτοπόρος της διαδρομής της ανθρωπότητας στη Γη. Ο ελληνισμός -είτε ως ένας γήινος, οικουμενικός και ανώτερος πολιτιστικά και τεχνολογικά από σήμερα, πολιτισμός, είτε ως εξωγήινος αποικιστής-είναι η αφετηρία, η αρχή, δημιουργός του είδους και μοναδικός υπεύθυνος για την εποποιία του στον πλανήτη. Ακόμα περισσότερο, ο προϊστορικός Έλληνας κινούνταν πέρα από τους νόμους της φύσης, ενώ διέθετε μια εκπολιτιστική δύναμη και μια ορμή εξερεύνησης και αναζήτησης που ξεπερνούσε κάθε σύνορο, ακόμα και το υπέρτατο σύνορο του διαστήματος. Εν τέλει ο προϊστορικός παγκόσμιος Ελληνισμός είναι ένας συλλογικός θεός, διαθέτοντας όλες τις ιδιότητες που προκύπτουν από αυτή την ανώτατη υπόσταση του: είναι παντοδύναμος, νικάει τον θάνατο και ελέγχει με τον νου του τις δυνάμεις ολόκληρου του σύμπαντος.

Και φυσικά, αυτή η νέα ψευτοθρησκεία έχει και την κιβωτό της. Ο δεδηλωμένος σκοπός των κινήσεων που αναφέρονται σ’ αυτές τις απόψεις είναι η κοινοποίηση της μυστικής συμφωνίας που σύνηψε ο προϊστορικός ελληνικός πολιτισμός αυτός με τους Νεοέλληνες, για τη διάσωση του έθνους αλλά και ολόκληρης της ανθρωπότητας από τις σκοτεινές δυνάμεις που την εξουσιάζουν απειλώντας την με αφανισμό. Σύμφωνα με αυτήν την συμφωνία, λοιπόν, πολύ γρήγορα, σε καθορισμένη ημερομηνία που συνάγεται από την αποκρυπτογράφηση διάφορων αρχαίων κειμένων, οι δυνάμεις αυτές θα επιστρέψουν ή θα αναγεννηθούν για να αποδώσουν στους Έλληνες την πραγματική τους θέση στον πλανήτη. Αίφνης, το ελληνικό DΝΑ θα ενεργοποιηθεί στους απογόνους των Ελλήνων αποικιστών του πλανήτη και ο λαός μας θα προσεγγίσει τα 100.000.000. Οι γνώσεις, η τεχνολογία και η δύναμη που θα μας αποδοθεί θα είναι υπέρμετρη κι έτσι θα εγκαθιδρυθεί στον πλανήτη μας η αιώνια ελληνική κυριαρχία. Η μυθολογία της συχνής εμφάνισης των UFO (ΑΤΙΑ) στον ελληνικό χώρο, μάλιστα, αποτελεί την αδιάσειστη απόδειξη της ύπαρξης αυτού του πολιτισμού αλλά και συνιστά ένα σημάδι που υπενθυμίζει την ισχύ της συμφωνίας ανάμεσα στους Έλληνες και τους εξωγήινους προγόνους.

Οι εκλεκτικές συγγένειες

Αυτές οι ακροβατικές ιδεολογικές συνθέσεις, που προσιδιάζουν περισσότερο σ’ ένα κακογραμμένο μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας, δεν είναι πρωτότυπες. Προς τα τέλη του 20ου αιώνα, πολλές τάσεις της άκρας δεξιάς στην Ευρώπη και τις Η.Π.Α. έχουν διατυπώσει παρόμοιες ιδέες. Πολλές μάλιστα από τις αναφορές μέσα σε μεταφυσικούς, αποκρυφιστικούς και μυστικιστικούς μύθους της άκρας δεξιάς, στην Ευρώπη και στις Η.Π.Α., αναπαράγονται αυτούσιες και στην ελληνική εκδοχή των θεωριών αυτών.

Μπορούμε, ενδεικτικά, να αναφερθούμε στους Αυστριακούς Νόρμπερτ Γιούργκεν-Ρατχόφερ και Ραλφ Ετλ και στους μύθους που ανέπτυξαν στις αρχές της δεκαετίας του 1990, περί των ναζιστικών ΑΤΙΑ και της εξωγήινης καταγωγής των Γερμανών από το ηλιακό σύστημα του Αλδεβαράν. Σύμφωνα μ’ αυτούς, η εξωγήινη καταγωγή των Γερμανών ήταν γνωστή τόσο σε μυστικιστικές και αποκρυφιστικές οργανώσεις της Γερμανικής Άκρας Δεξιάς (όπως η Εταιρεία της θούλης) του 1910, όσο και στο Γ΄ Ράιχ. Μάλιστα, σύμφωνα πάντα με τους συγγραφείς, στελέχη του Εθνικοσοσιαλιστικού καθεστώτος κατασκεύασαν, μέσω τηλεπαθητικής διαγαλαξιακής επικοινωνίας με τους «Γερμανούς του Αλδεβαράν», ιπτάμενους δίσκους για λογαριασμό του Γερμανικού Στρατού. Μέσω αυτών, λίγο πριν την ήττα των Γερμανών στον Β΄ ΠΠ, οι ναζί έστειλαν μια αποστολή στον Αλδεβαράν για να ζητήσουν βοήθεια από τους εξωγήινους αδερφούς τους. Αυτή η διαγαλαξιακή βοήθεια, που θα έχει τη μορφή μιας τεράστιας στρατιωτικής εκστρατείας για την επανασύσταση του Γερμανικού Ράιχ και την τελική νίκη των ναζί, αναμένεται να έλθει στον πλανήτη μας κάπου μεταξύ του 1992 και του 2005. Όπως και στην ελληνική εκδοχή, τα αδιάσειστα στοιχεία που επαληθεύουν αυτή την ιστορία είναι οι συχνές εμφανίσεις ΑΤΙΑ στις Η.Π.Α. και την Ευρώπη, τα οποία δεν συνιστούν τίποτε άλλο πέρα από τα... αναγνωριστικά αεροσκάφη που συνοδεύουν τη μεγάλη εκστρατεία.

Παρόμοιες απόψεις εκφράζει και ο Γερμανός συνωμοσιολόγος Γιαν βαν Χέσλινγκ κατά τα μέσα της δεκαετίας του 1990. Ο Χέσλινγκ υποστηρίζει ότι η προσπάθεια των Ναζί να επιβάλουν στον πλανήτη την κυριαρχία τους, προκειμένου να συμβάλουν στην έλευση του νέου «Αριού ανθρώπου», αποτελούσε στην πραγματικότητα ένα ευρύτερο σχέδιο των προηγμένων εξωγήινων του Αλδεβαράν για τη διάσωση του πλανήτη από τις «κατώτερες, αναμεμιγμένες φυλές».

Τέλος, αξίζει να σημειώσουμε ότι υπάρχει και αγγλοσαξονική συμμετοχή στην επεξεργασία αυτών των μύθων. Ο παλαίμαχος Αμερικάνος συνωμοσιολόγος Τζιμ Κιθ, υποστήριζε σ’ ένα βιβλίο στα 1994, ότι Γερμανοί επιστήμονες και βιομήχανοι, οι οποίοι διέπρεψαν στις Η.Π.Α. μετά τη λήξη του Β΄ ΠΠ, έχουν εγκαταστήσει ήδη μυστικές βάσεις στον Άρη, προκειμένου να εκκενώσουν σύντομα τη μολυσμένη και κορεσμένη από τον υπερπληθυσμό Γη. Σύμφωνα με τον Κιθ, το σχέδιο αυτό αποτελεί τη συνέχιση της πολιτικής απόκτησης ζωτικού χώρου (Lebensraum) από τους Ναζί στο Διάστημα.

Πρέπει να ανησυχούμε;

Σε πολλούς, οι θεωρίες αυτές φαίνονται αστείες, καθόλου σοβαρές - και γι’ αυτό ακίνδυνες. Η δημοτικότητα των απόψεων αυτών, όμως, συνηγορεί προς το αντίθετο. Στο βαθμό που το ελληνικό αναγνωστικό κοινό και οι τηλεθεατές αποδέχονται ή τουλάχιστο προσεγγίζουν ευνοϊκά τις απόψεις αυτού του χώρου, ουδεμία σημασία έχει εάν αυτές δεν πληρούν τα γενικά, αφηρημένα κριτήρια της εγκυρότητας και της σοβαρότητας. Είτε το θέλουμε, είτε όχι, οι φορείς αυτών των απόψεων είναι σχετικά δημοφιλείς και απολαμβάνουν ένα επίπεδο αναγνωρισιμότητας που θα ζήλευαν, για παράδειγμα, όλα τα μικρά κόμματα και οι κινήσεις του αντίποδα του πολιτικού φάσματος. Τούτο δεν σημαίνει πως ηγεμονεύουν, όμως σαφέστατα μπορούν να επηρεάσουν μια από τις πτυχές της λαϊκής ιδεολογίας στην χώρα μας. Και δεν πρέπει να μας εφησυχάζει το γεγονός ότι από αυτές τις θεωρίες δεν προκύπτει ξεκάθαρα ένα ακόμα σχέδιο πολιτικής δράσης ή μια ανάγκη για την πολιτική κινητοποίηση των οπαδών τους. Εξ άλλου, είναι γνωστό ότι η πολιτική κινητοποίηση απαιτεί πρώτα απ’ όλα έναν υψηλό βαθμό συναισθηματικής ταύτισης των ανθρώπων με την «αφήγηση» στην οποία συμμετέχουν. Και σ' αυτό το επίπεδο, οι φορείς αυτών των αντιλήψεων σημειώνουν προς το παρόν σημαντικές επιτυχίες.

Σημειώσεις

1. «Λίθινος πολιτισμός αναπτύχθηκε στην Ελλάδα πριν από 12 εκατ. χρόνια», συνέντευξη του Άρη Πουλιανού στο περιοδικό Δαυλός, τ. 230, Φεβρουάριος 2001, σελ. 14727-14735.

2. Κων. Καρμιράντζος, «Τα τέσσερα μυστικά των Ελλήνων: Κατακλυσμοί- «θεός»- «θάνατος»-«Λόγος»», περιοδικό Δαυλός, τ.243/Μάρτιος 2002, σελ.15687-15691.

3. Για μια εμπεριστατωμένη ανάλυση και περιγραφή όλων των μυστικιστικών, αποκρυφιστικών, μεταφυσικών και μεσσιανικών ακροδεξιών ιδεών, βλέπε Nicholas Goodrick Clarke, Μαύρος Ήλιος, εκδόσεις Αρχέτυπο. Για την εκτενή παρουσίαση των μύθων των Ρατχόφερ και Ετλ, ιδιαίτερα, βλέπε σελ. 278-335

Πηγή: Γιώργος Ρακκάς, Άρδην, τ. 52, Ιανουάριος - Μάρτιος 2005, σ. 23-26

Η ομάδα «Ε» και ο ευτελισμός της Ελλάδας και της ελληνικής ιστορίας

Ιωάννης Φουράκης, Συγγραφέας. (Πηγή: Ραδιοτηλεοπτικός σταθμός «Alter», Εκπομπή «Οι Πύλες του Ανεξήγητου», 18 Δεκεμβρίου 2004)

Πρόλογος

Η ιστορία αυτή βγήκε στο φως καταρχήν από τον Ιωάννη Φουράκη, πρώτα στο βιβλίο του Tα (προ) Μηνύματα των Δελφών (1989) και κατόπιν με δύο συνεντεύξεις του στο περιοδικό Τρίτο Μάτι, τ. 36, τον Ιούνιο του 1994 και στο τ. 61 τον Απρίλιο του 1997. Ακολούθησε άρθρο του Π. Γιαννουλάκη στο ίδιο περιοδικό, με τίτλο «Το μυστήριο της Ομάδας Ε».

Από τα πάρα πολλά και ανακατεμένα που αναφέρει ο κ. Φουράκης, μόνον κάποια αντιπροσωπευτικά αποσπάσματα μπορούμε να παραθέσουμε εδώ ξεκινώντας από την πρώτη συνέντευξη. Ας αρχίσουμε με το θέμα των «τεχνολογικών γνώσεων» των αρχαίων Ελλήνων:

Παρά τα όσα επίσημα κυκλοφορούν, οι σημερινοί επιστημονικοί φορείς, με πρώτη τη ΝΑSΑ, παραδέχονται την ύπαρξη τέτοιων γνώσεων και δαπανούν άφθονα χρήματα για να τις οικειοποιηθούν. Για παράδειγμα, οι κορυφαίοι επιστήμονες γνωρίζουν σήμερα ότι κείμενα του Αριστοτέλη είναι γραμμένα με κάποιον κώδικα, τον οποίο όποιος μπορέσει να «σπάσει» θα προσποριστεί τεράστιες γνώσεις. Εγώ ο ίδιος προσωπικά έχω παραβρεθεί στη συζήτηση διαπρεπών επιστημόνων-μελών της ΝΑSΑ- στην οποία παραδέχτηκαν ότι η αμερικανική υπηρεσία έχει δαπανήσει εκατομμύρια δολάρια για να σπάσει τον περίφημο κώδικα τον Αριστοτέλη.

Έχουμε λοιπόν από πρώτο χέρι πληροφορίες, μια και ο κ. Φουράκης συνηθίζει να μετέχει σε συζητήσεις διαπρεπών επιστημόνων της ΝΑSΑ... Για τις εργασίες αποκατάστασης της Ακρόπολης: Οι πληροφορίες λένε ότι, σιγά-σιγά, με το πρόσχημα της αποκατάστασης, ο Παρθενώνας αντικαθίσταται από ένα αντίγραφο σιλικόνης ή μαρμαρόσκονης! (...) Υπάρχουν ακόμα πληροφορίες, ότι τα αυθεντικά κομμάτια μεταφέρονται στο Ισραήλ για να χρησιμεύσουν στην ανοικοδόμηση του ναού του Σολομώντα.

Για την αποκάλυψη αγνώστων πτυχών του αρχαίου ελληνικού πνεύματος:

Αλλά στα αμέσως επόμενα χρόνια πρόκειται να δουν το φως της δημοσιότητας καταπληκτικές πτυχές του αρχαίου ελληνικού πνεύματος, που μέχρι τώρα παρέμεναν άγνωστες. Αυτό θα συμβεί και από τη δημοσίευση πάρα πολλών γερμανικών πηγών αλλά κυρίως, από αδημοσίευτα έργα αρχαίων Ελλήνων, που μέχρι τώρα φυλάσσονταν στην πρώην Σοβιετική Ένωση.

Δέκα χρόνια μετά δεν έχουμε δει απολύτως τίποτε. Πώς όμως βρέθηκαν στη πρώην Σοβιετική Ένωση άγνωστα έργα αρχαίων Ελλήνων και ποιος ήταν ο πραγματικός λόγος της εισβολής των Σοβιετικών στο Αφγανιστάν; Αυτό που θα σοκάρει όμως θα είναι η αποκάλυψη ότι τα βιβλία της βιβλιοθήκης της Αλεξανδρείας δεν απωλέσθηκαν με την πυρπόληση της, αφού προηγουμένως αντίγραφα τους είχαν μεταφερθεί για ασφάλεια στο Αφγανιστάν! Η δε σοβιετική εισβολή εκεί, κατά βάθος, ήθελε να εξασφαλίσει αυτά ακριβώς τα κείμενα. Σήμερα αυτοί οι θησαυροί της αρχαίας γνώσης βρίσκονται στην Αγία Πετρούπολη και αναμένεται να δημοσιοποιηθούν πολύ σύντομα. Η αλήθεια είναι ότι αυτές οι γνώσεις ήταν πάντα κτήμα κάποιων.

Η ανάδυση των Ε

Όπως βλέπουμε, ο συλλογισμός είναι απλός: α) αντίγραφα της αρχαίας γνώσης βρίσκονταν στο Αφγανιστάν β) οι Ρώσοι εισέβαλαν στο Αφγανιστάν. Άρα, ηλίου φαεινότερον ότι πήγαν για τα αντίγραφα! Ήρθε η ώρα όμως να δούμε ποιοι είναι εκείνοι, των οποίων κτήμα ήταν πάντοτε αυτή η γνώση:

Πρόκειται για μια ομάδα η οποία διαχρονικά αγωνίζεται να επικρατήσουν στον πλανήτη τα ιδανικά τον ελληνικού πνεύματος. Τα μέλη της κατέχουν, όπως είπαμε, καταπληκτικές γνώσεις, που αφορούν τόσο τον επιστημονικό τομέα όσο και την πραγματική ιστορία των λαών, των θρησκειών, των κοινωνικών εξελίξεων κλπ., καθόσον λέγεται πως όχι μόνο τις παρακολουθούν αλλά και τις διαμορφώνουν! Το ότι πρόσκειται στον Ελληνισμό δεν σημαίνει όμως ότι όλοι είναι φυλετικά Έλληνες. Ανήκουν σε διάφορες εθνικότητες, δραστηριοποιούνται δε κυρίως στην Ευρώπη και τη Ν. Αμερική (Αργεντινή, Βραζιλία -όπου μάλιστα, όπως έχετε γράψει και σεις, υπάρχει και ενεργός ναός του Απόλλωνα!- κλπ).

Λέγεται ότι αυτή καθ’ εαυτή αποτελείται από δεκαοκτώ μέλη, τα οποία, πέραν της φοβερής κοσμικής ισχύος που χειρίζονται, είναι παράλληλα κάτοχοι και χειριστές ασύλληπτων δυνάμεων, που για μας εντάσσονται στη σφαίρα της μεταφυσικής! Π.χ. λέγεται ότι τα πέντε πιο υψηλόβαθμα μέλη (υπάρχουν 7 γνωστοί βαθμοί) κατέχουν τους νόμους της αντιβαρύτητας!

Στο επίπεδο της κοσμικής εξουσίας είναι αυτονόητο ότι διαθέτει τεράστια χρηματικά ποσά που προέρχονται από διάφορες πηγές. Ενδεικτικά σας αναφέρω ότι τα κεφάλαια του ιδρύματος Μποδοσάκη στην πραγματικότητα προέρχονται και ανήκουν στην Ομάδα «Ε» και χρησιμοποιούνται για τους σκοπούς της. Γύρω της κινούνται, φυσικά, παρά πολλοί άλλοι στρατολογημένοι, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα. Ουδέποτε έχει γίνει γνωστό το όνομα κάποιου μέλους της. Οι διάφοροι επώνυμοι, που κατά καιρούς φέρονται ότι συνδέονται μ’ αυτήν, εκινούντο μόνον στις παρυφές της. Ένας ήταν, όπως είναι αυτονόητο, ο ίδιος ο Μποδοσάκης, όπως ο γνωστός Ιωάννης Πασσάς και βέβαια ο Αριστοτέλης Ωνάσης, ο οποίος έπαιζε ενεργό ρόλο στην προώθηση των θεμάτων του Ελληνισμού.

Ο μοναδικός για τον οποίο λέγεται ότι ίσως ήταν ένα εξαιρετικά χαμηλόβαθμο μέλος της είναι ο Αντώνης Τρίτσης! Με αυτό το πρίσμα μπορούμε να επανεξετάσουμε τις συνθήκες του θανάτου του...

Η Ομάδα «Ε», εκτός των άλλων, προωθεί τις έρευνες για προηγμένη τεχνολογία και τις εφαρμογές της σε πολλούς τομείς. Ένας απ’ αυτούς είναι τα οπλικά συστήματα, είναι δε γνωστά τα υπερόπλα που φέρεται ότι έχει διαθέσει ή έχει για να διαθέσει την κατάλληλη ώρα στην υπηρεσία της Ελλάδος. Αυτά κατασκευάζονταν μέχρι πρότινος στα εργαστήρια του Ωνάση στην Αργεντινή, καθόσον και ο αντιπρόσωπος του εκεί καθεστώτος, Χ. Νικολαϊδης, είχε στενές σχέσεις μ’ αυτήν. Τις εργασίες διηύθυνε η χημικός μηχανικός Ολυμπία Ωνάση, εξαδέλφη του Αριστοτέλη, που δολοφονήθηκε μαζί με τη Χριστίνα.

Καραθεοδωρής... Γκιόλβας και Τέσλα

(,..)Οι γνώσεις της Ομάδας «Ε» σ’ αυτόν τον τομέα είναι πράγματι φοβερές και απλούνται όλες από την αρχαία ελληνική σοφία. Αρκεί να αναφέρουμε ότι η θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν, στην πραγματικότητα ανήκει στον Έλληνα καθηγητή Καραθεοδωρή, του οποίου οι σημειώσεις εκλάπησαν και εδόθησαν στον Εβραίο φυσικό για αξιοποίηση. Μάλιστα ένα αδημοσίευτο μέρος τους έχω εγώ στην κατοχή μου.

Με την τελευταία δήλωση καταλαβαίνουμε ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά... Ούτε πουθενά αλλού, αλλά ούτε και στο πρώτο βιβλίο που κυκλοφόρησε στην Ελλάδα για τον Κων/νο Καραθεοδωρή το 2002, από τον γνωστό μαθηματικό Ευάγγελο Σπανδάγο, είδαμε αυχές τις «κλαπείσες σημειώσεις» που κατέχει ο κ. Φουράκης. Γιατί δεν τις δημοσιεύει; Όσον αφορά τις βαρύγδουπες δηλώσεις περί κλοπής της θεωρίας της Σχετικότητας από τον Καραθεοδωρή, εκτός από το τηλεοπτικό αφιέρωμα στο οποίο είδαμε την κόρη του μεγάλου επιστήμονα να μιλάει για τον πατέρα της δίχως να αναφέρει λέξη για τέτοια πράγματα, ας δούμε τι υπάρχει στο βιβλίο του Σπανδάγου, στο κεφάλαιο για τις σχέσεις Αϊνστάιν - Καραθεοδωρή, ξεκινώντας από μια ιδιωτική συνομιλία του με την Δέσποινα Καραθεοδωρή γύρω από το ζήτημα της δήθεν κλοπής: Ο πατέρας μου, είπε η κ. Καραθεοδωρή, είχε μια «επιστημονική φιλία» με τον Αϊνστάιν που διήρκεσε μέχρι το θάνατο του. [...]

Σύμφωνα με τον κ. Φουράκη (και όχι μόνον), οι σχέσεις αλληλοσεβασμού, αλληλοαναγνώρισης, αλληλοεκτίμησης και συνεργασίας μεταξύ Ελλήνων και Εβραίων επιστημόνων, όπως τις βλέπουμε στην περίπτωση Αϊνστάιν - Καραθεοδωρή, είναι παντελώς αδύνατες! Ο μόνος δυνατός τύπος σχέσης είναι η κλοπή του έργου του Έλληνα από τον Εβραίο. Γιατί; Διότι ο Εβραίος είναι από τη φύση του ανίκανος να φτιάξει μεγάλο έργο και μάλιστα, κατά τον κ. Φουράκη, οι Εβραίοι δεν είναι παρά ζόμπι που βγαίνουν από το εσωτερικό της Γης...

Ας ουνεχίσουμε με τις δηλώσεις του κ. Φουράκη: Αν όμως οι σημειώσεις του Καραθεοδωρή διέρρευσαν, δεν συνέβη το ίδιο μ’ αυτές του Σέρβου και ορθόδοξου Νίκολα Τέσλα! Γιατί νομίζετε ότι δεν βομβαρδίστηκε πρόσφατα η Σερβία από το ΝΑΤΟ; Οι δυτικοί φοβούνται -και δικαιολογημένα - ότι οι Σέρβοι τις έχουν αξιοποιήσει και έχουν στην κατοχή τους ένα υπερόπλο. Οι Αμερικανοί, όμως, φαίνεται πως δεν είχαν τους φόβους των δυτικών κι έτσι, πέντε χρόνια μετά από τις θριαμβευτικές δηλώσεις του κ. Φουράκη, έκαναν σκόνη τη Σερβία και τα υπερόπλα της, ενώ η Ομάδα «Ε» φαίνεται πως παρακολουθούσε παντελώς αδύναμη να αντιδράσει, όπως άλλωστε έκανε με το Αφγανιστάν και με το Ιράκ προσφάτως.

Αμέσως μετά μαθαίνουμε πώς και γιατί, κι από ποιο ακριβώς πρόσωπο τρομοκρατήθηκε η Γαλλία κι αντέδρασε στους επικείμενους βομβαρδισμούς της Σερβίας εκείνη την εποχή, λίγο πριν τη λήξη του τελεσιγράφου: Να σας πω και κάτι που ίσως να σας φανεί απίστευτο; Λίγο πριν την λήξη του τελεσιγράφου προς τη Σερβία, εγώ ο ίδιος επικοινώνησα με ηγετικό στρατιωτικό-πολιτικό στέλεχος της Γαλλίας και τον προειδοποίησα για την πιθανότητα να βομβαρδιστεί ανεξήγητα το ίδιο το Παρίσι! Η Γαλλία ήταν η πρώτη δυτική χώρα που αντέδρασε στους βομβαρδισμούς της Σερβίας... Τι σύμπτωση! Τα ίδια θα ισχυριστεί τον Φεβρουάριο του 1997, στο 5° τεύχος της Ελληνικής Αγωγής, κι ο γνωστός πυρηνικός φυσικός, μηχανολόγος, ερευνητής, εφευρέτης και φερόμενος ως μέλος της Ομάδας «Ε», Γιώργος Γκιόλβας (γεννηθείς το 1920 και αποβιώσας προς το τέλος του 2003), ο άνθρωπος του οποίου το πρώτο δίπλωμα ευρεσιτεχνίας (εργασία πάνω στη «φωτοδέσμη πλάσματος») φέρει την υπογραφή του Αϊνστάιν. Λέει λοιπόν ο Γκιόλβας: Οι Σοβιετικοί έχουν στα χέρια τους σήμερα δυο άγνωστα υπερόπλα. Το ένα τους το έδωσε ο Νικόλα Τέσλα, αυτός ο τόσο παρεξηγημένος Σέρβος επιστήμονας που είναι αναμφισβήτητα, μία από τις μεγαλύτερες μορφές του αιώνα μας. Αυτό το τρομερό όπλο το έχουν σήμερα στα χέρια τους και οι Σέρβοι. Επικοινώνησα γι’ αυτό το σοβαρότατο ζήτημα με δυο καθηγητές της Σορβόννης και μετά ενημέρωσα σχετικά και τον πρόεδρο της Γαλλίας Μιτεράν. Τους προειδοποίησα και τους είπα ξεκάθαρα: μην προχωρήσετε σε βομβαρδισμό στη Σερβία. Θα ανάψετε μεγάλες φωτιές στα Βαλκάνια και στην Ευρώπη. Άλλωστε τους το είπαν και οι Σέρβοι ξεκάθαρα και φανερά: Εάν θα ρίξετε έστω και μια βόμβα στη Σερβία θα καταστραφούν ταυτόχρονα πέντε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Μέσα σε τρία δευτερόλεπτα θα γίνουν όλα στάχτη. Γι’ αυτό και μέχρι σήμερα καμία ξένη δύναμη δεν αποτόλμησε να ρίξει βόμβα σε καθαρά σερβικά εδάφη.

Τελικά ποιος σταμάτησε τους βομβαρδισμούς; Ο Φουράκης, ο Γκιόλβας ή οι Σέρβοι; Και πώς οι ευρωπαϊκές χώρες βομβάρδιζαν κανονικότατα μαζί με τους Αμερικανούς για δυο μήνες τη Σερβία, λίγα χρόνια μετά τις δηλώσεις αυτές; Πού ήταν τα σερβικά υπερόπλα; Συνεχίζουμε με πιστή αντιγραφή:

Λέγεται ότι οι επιστημονικές γνώσεις της Ομάδας «Ε» έχουν τόση ισχύ, ώστε μπορούν να χωρίσουν την Αμερική στα δυο ενεργοποιώντας το ρήγμα του Αγίου Ανδρέα, να δημιουργήσουν τεχνητές θεομηνίες. [...]

Ας δούμε παρακάτω: Τα υπερόπλα αυτά βρίσκονται κυρίως σε περιοχές της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, όπου επίσης έχουν ιδρυθεί ολόκληρες πόλεις επιστημόνων αποκλειστικά. Αυτές οι πόλεις δεν σημειώνονται στους χάρτες και βρίσκονται σε απομονωμένες περιοχές της αχανούς χώρας. (...) Μια άλλη δραστηριότητα της Ομάδας «Ε» αφορά το Διεθνές Χρηματιστήριο. Είναι γνωστό σε κάποιους, ότι ολόκληρη η ήδη επισφαλής οικονομία της Αμερικής μπορεί να καταρρεύσει σε λίγο διάστημα, αν το θελήσει η Ομάδα «Ε», που διαχειρίζεται μεγάλο μέρος του παγκόσμιου χρυσού![.,.]

Τέλος, πρέπει να αντιληφθούμε ότι παρά την ορατή μετριοφροσύνη του συγγραφέα έχουμε μπροστά μας, κατά κάποιον τρόπο, έναν ικανό προφήτη: Χωρίς να θέλω να περιαυτολογήσω και χωρίς να ισχυρίζομαι ότι έχω προφητικές ικανότητες, συνέβη να προβλέψω πολλές φορές σημαντικά γεγονότα, έχοντας έγκυρες πληροφορίες και αξιολογώντας τες σωστά. (...) Ο πόλεμος με την Τουρκία είναι πολύ πιθανός. Η Τουρκία διστάζει, βέβαια, και έχει πείρα από τα όπλα της Ομάδας «Ε», θυμάστε την πρόσφατη ανεξήγητη καταστροφή του τουρκικού δορυφόρου που εκτοξεύθηκε από τη Γαλλική Γουιάνα; Σ’ αυτόν τον πόλεμο, λοιπόν, η Τουρκία θα εξωθηθεί και μάλιστα θα ενθαρρυνθεί (!) από κάποιες αρχικές επιτυχίες, για να υπάρξει δικαιολογία, ώστε να καταστραφεί ολοσχερώς. Ήδη οι Κούρδοι και οι Αρμένιοι είναι πολύ ισχυροί στα νώτα της... Σημειώστε δε ότι αυτοί οι λαοί είναι από τους πιο γνήσιους Έλληνες!

Το DΝΑ και τα... αυτιά των Ελλήνων

Εδώ τελειώνει η πρώτη του συνέντευξη, θα επανέλθει στο ίδιο περιοδικό, τον Απρίλιο του ’ 97 στο τ. 61, με ακόμα μεγαλύτερη απολυτότητα στις ανακοινώσεις του:

Δηλώνω καθαρά πως πιστεύω ότι αυτή τη στιγμή, οι θεοί επιστρέφουν! Σε λίγο καταφθάνουν. Αυτό προσπαθούν να αντιμετωπίσουν οι «κύριοι αυτού του κόσμου». Προσπαθούν να αποτρέψουν την τελική έλευση των θεών. (...)

Στη συνέχεια μαθαίνουμε για έναν παράξενο κομήτη, το ΗΒ, που πέρασε εκείνο τον καιρό δίπλα από τον πλανήτη μας. Οι σκοποί του δεν διέφυγαν καθόλου από τον κ. Φουράκη: Η αφύπνιση των γενετικών κωδικών των Ελλήνων ήταν το βασικό «έργο» του μυστηριώδους κομήτη, που η ΝΑSΑ θέλησε να αποκρύψει, ακόμα και τις φωτογραφίες του. Εδώ όμως πρέπει να τονίσω ότι δεν είναι όλοι οι πολίτες του κράτους Ελλάδα. Έλληνες, αλλά αυτοί που τους χαρακτηρίζει μια γενετική ιδιαιτερότητα. Αυτή την ιδιαιτερότητα την είχαν ανακαλύψει οι Δυτικοί και δημιούργησαν το κρατίδιο Ελλάδα. Αυτό ήταν ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα εις βάρος του Ελληνισμού. Ο Ελληνισμός και ο Έλληνας δεν έχουν ανάγκη κράτους. Το κράτος είναι παγίδευση. Πήγανε να φτιάξουν το κρατίδιο της Πελοποννήσου με την επανάσταση του ‘21 και είχανε σκοπό να «μαντρώσουν» εκεί πέρα τους Έλληνες και να τους βάλουν να σκοτωθούν μεταξύ τους, όπως και έγινε με τις συνεχείς επαναστάσεις των καπεταναίων.[]

Αλλά, σ’ αυτό που λέμε βόρειο ημισφαίριο ή δυτικό κόσμο, οι μόνοι απεσταλμένοι που έχουν ένα εξελιγμένο γενετικό κώδικα είναι οι Έλληνες. Πολλοί υποστηρίζουν ότι έχουν άλλη διαστημική πατρίδα...

Εισερχόμαστε λοιπόν τώρα σε ένα χυδαίο, αγοραίο, βιολογικό ρατσισμό, στου οποίου τα μυστικά μας μυεί ο κ. Φουράκης: (...) Η ουσία είναι ότι ο Έλληνας είναι διαφορετικός από τον κοινό άνθρωπο. (...) Έχουμε κάποια αναγνωριστικά σημάδια πάνω στο σώμα, από τα οποία μπορούμε να ξεχωρίσουμε ποιος έχει το «σπέρμα» του Έλληνα... Ας δούμε ένα μικρό παράδειγμα. Όποιο εγχειρίδιο ανατομίας και να ανοίξουμε, θα δούμε ότι ο κόκκυγας του ανθρώπου αποτελείται από 4ή5 σπονδύλους. Ο τέταρτος ή ο πέμπτος είναι δισχιδής και οξύς, ή μονοσχιδής και οξύς. Δηλώνω ότι ο κόκκυγας του αληθινού Έλληνα αποτελείται από 5 σπονδύλους, αλλά ο πέμπτος είναι λείος και στρογγυλός, ποτέ οξύς και μονοσχιδής ή δισχιδής. Μεταξύ άλλων, ένα τέτοιο σημάδι είναι και ο λοβός του αυτιού. (...) Οι μεγάλοι λοβοί των αυτιών, λοιπόν, είναι κι αυτό ένα από τα εξωτερικά χαρακτηριστικά του Έλληνα. Έχουν ήδη γίνει μελέτες με το DΝΑ των αρχαίων Ελλήνων, με δείγματα από ίχνη αίματος και οστών σε τάφους, με εκπληκτικά όπως αποτελέσματα...

Περαιτέρω είναι εξαιρετικά επίπονο να παρακολουθήσουμε τον κ. Φουράκη σε όλα του τα σενάρια περί υποχθονίων οντοτήτων που ελέγχουν τους Δυτικούς, περί εκτεταμένης κλωνοποίησης κλπ. θα τελειώσουμε με την αναφορά του στους νέγρους κρεμμυδοπαραγωγούς Ντογκόν, ισχυρών, λέει, συμμάχων των Ελλήνων, οι οποίοι έχουν υπό την προστασία τους ένα κέντρο της Ομάδας «Ε»: Ακόμη ψάχνουν οι Δυτικοί να εντοπίσουν τα «στρατόπεδα εκπαίδευσης» στην κεντρική Αφρική -ένα πολύ σημαντικό κέντρο «Ε» - που βρίσκονται υπό την εποπτεία της φυλής Ντογκόν, που είναι ισχυροί σύμμαχοι. Οι Ντογκόν έχουν ειδικούς ανιχνευτές-φρουρούς, που έχουν πολλές ικανότητες κι αντιλαμβάνονται αν πλησιάζει κανείς στα μέρη τους από πολλά χιλιόμετρα μακριά. Και τον αφήνουν να προσεγγίσει μόνο αν είναι «Έλληνας» (μπορούν και το καταλαβαίνουν αυτό με «κάποιο τρόπο»), κι αν δεν είναι Έλληνας τον επηρεάζουν από μακριά και τον κάνουν να χάνεται και δεν βρίσκει τίποτε...

Φυσικά, το θέμα περί Ομάδας «Ε» το συνέχισαν αρκετοί δημιουργώντας μια ολόκληρη παραφιλολογία και ένα μικρό κοινό, αρκετό για να απορροφά τα σχετικά συγγράμματα που εκδίδονται κάθε λίγο. Αν θυμηθούμε ότι ο Έριχ φον Νταίνικεν ξεκίνησε πριν τέσσερις περίπου δεκαετίες το σενάριο για την ανάμειξη των αστροναυτών-θεών στα της Γης, καταλαβαίνουμε πως οι «Έλληνες Νταίνικεν» δεν θα άφηναν έτσι το θέμα. Απλώς παρέλαβαν το σύμπαν του Γερμανού «πρωτοπόρου» και το έφτιαξαν ελληνικό. Ο απεριόριστος πλούτος της ελληνικής Μυθολογίας θα μπορούσε να δεχθεί άπειρες ερμηνείες για να στηρίξει τα σενάρια τους, έτσι δεν θα ήταν παρά θέμα χρόνου να αρχίσει η ανάλογη βιομηχανία. Ως εδώ όλα κατανοητά και συγχωρητέα. Το πνεύμα της εποχής χωράει κάθε είδους παραλήρημα - γραφικότητα, τίποτε πια δεν ξενίζει, θα ήταν χρήσιμο όμως να σημειώσουμε βασικά χαρακτηριστικά του μικρόκοσμου αυτού:

Είναι ένας κόσμος στη βασική του σύλληψη ιουδαϊκά δομημένος, στηριζόμενος στη θεώρηση των Ελλήνων ως του περιούσιου και εκλεκτού λαού των θεών, στα ψυχωτικά οράματα για παγκόσμια κυριαρχία και σε έντονα μεσσιανικά στοιχεία όπως ακριβώς αναμένουν κάποιοι Ιουδαίοι το φυλετικό τους Μεσσία για να κυριαρχήσουν στον κόσμο, έτσι αυτοί οι άνθρωποι περιμένουν τους θεούς της ελληνικής φυλής εξ ουρανών για τον ίδιο σκοπό. Ο δικός τους Μεσσίας είναι οι θεοί και η Ομάδα «Ε» ο εκπρόσωπος των θεών επί της Γης, το εκλεκτό τους Ιερατείο. Είναι ακόμα, ως προς την υποστηριζόμενη βιολογική ανωτερότητα των Ελλήνων και ως προς το αντιεβραϊκό του μίσος, ένας κόσμος μάλλον φιλοναζιστικός, που θεωρεί τους Εβραίους ζόμπι που πρέπει να ξαναγυρίσουν στο εοωτερικό της Γης - και κατατάσσει στους ζωανθρώπους όσους δεν είναι «βιολογικά αληθινοί Έλληνες».

Δεδομένου ότι ο κ. Φουράκης δηλώνει στο βιβλίο του Μείξις - Ανακύκλησις Μυθολογίας και Ιστορίας, πως η Ελλάδα «δεν έπρεπε να ταχθή εις το πλευρόν των Σιωνιστικοάγγλων και να αντιταχθή εις την προς Αφρικήν και Ασίαν πορείαν των Γερμανών», πρέπει δυστυχώς να παραδεχθούμε, ότι η ιουδαιοναζιστική στη νοοτροπία της σύλληψη του ανώτερου βιολογικά «Έλληνα» μπόρεσε να μεταμορφώσει εντυπωσιακά έναν άνθρωπο, που στα νιάτα του ανήκε μαχητικά στην ιστορική «Ένωση Κέντρου» του Γ. Παπανδρέου και ο οποίος πέρασε μάλιστα κάποιο χρόνο στις φυλακές της χούντας.

Η σφαγή των Εβραίων και η επικράτηση των Ελλήνων

Φουράκης, Ιωάννης, (1989), Τα (προ) Μηνύματα των Δελφών και ο Σιωνιστικός Πύθων - Ο Τελικός Πόλεμος (Ε)λλήνων -Σιωνιστών, 3η εκδ., Αθήνα, Τάλως, 1995. Του παρόντος βιβλίου έχουν προηγηθεί τρία του ίδιου συγγραφέα: α) Σιωνιστικές Συνωμοσίες, β) Εβραίοι: Πλαστογράφοι της Ελληνικής Ιστορίας, γ) Η Πρώτη σύγκρουση Ελλήνων - Εβραίων. Ας ακούσουμε τον ίδιο: Συντάκτης και αποστολεύς τούτων των δυο (προ)μηνυμάτων δεν είναι ο υπογράφων τούτα(...). Η συνθετική και συνοπτική καταγραφή, αντιγραφή και παράφρασις των συμβάντων, πληροφοριών και κειμένων θα επιχειρηθεί παρά το ότι ο υπογράφων καθιστά εαυτόν ενσυνειδήτως επίορκον. Το μικρόν στίγμα της επιορκίας εκρίθη υπ’ αυτού ελαφρότερον έγκλημα από το κατά συρροήν διαπραττόμενον, με το να συμβάλλη, δια της σιωπής και παθητικής του ενοχής, εις την εντατικώς πραγματοποιουμένην κατακρήμνισιν των τειχών της Ελλάδος (...) οι Ισραηλιτοσιωνισταί, δια πολυδιάστατων, πολύμορφων και πολύπλοκων μηχανορραφιών, προδοσιών και εγκλημάτων προσεπάθηοαν και προσπαθούν να προωθήσουν την πραγμάτωσιν του σχεδίου των εκείνον εις το οποίον έχουν προσδιορίσει και προγραμματίσει τας φάσεις και τας μεθόδους δια την «οριστικήν και αμετάκλητον διαγραφήν της Ελλάδος εκ του γεωπολιτικού χάρτου της Ευρώπης και της υδρογείου σφαίρας, καθώς και την ολοκλήρωσιν της πραγματοποιηθείσης και πραγματοποιούμενης; καταστροφής του Ελληνισμού.

Σύμφωνα με τον συγγραφέα, το πρώτο μέρος του σιωνιστικού σχεδίου πραγματοποιήθηκε με την ένταξη της Ελλάδας στη «σιωνιστική και μισελληνική ΕΟΚ». Όμως, από μέρους των «απανταχού της Οικουμένης ΕΛΛΗΝΩΝ», υπάρχουν έντονες αντιδράσεις, επαγρύπνηση και σχέδιο δράσης για το οποίο λίγα μπορούν να ειπωθούν, εκ των οποίων τα εξής πέντε σημεία περιληπτικώς:

Α. Η συνεχώς διευρυνόμενη και αναπτυσσόμενη αυτοαπονάρκωσι και αυτενεργοποίησι των φυλετικών, εθνικών και προπατορικών μνημικών και μιμητικών κυττάρων (DΝΑ) (των Ελλήνων).

Β. Η επανασυγκρότηση της φυλετικής, εθνικής, φιλοσοφικής, θρησκευτικής, πολιτισμικής και ιστορικής των ταυτότητας.

Γ. Η πραγματοποιούμενη σταθερά αποπομπή των Ισραηλιτο-σιωνιστών από πολλά εκ των σημαντικών πολιτικών, στρατιωτικοβιομηχανικών, επιστημονικών και οικονομικών κέντρων σχεδιασμού και αποφάσεων των ΗΠΑ και η κατάληψις αυτών των θέσεων υπό Ελλήνων, με την βοήθειαν και συνεργασίαν πολλών εθνοτικών ομάδων των ΗΠΑ, όπως των Αρμενίων, Ασουρίων, Σικχ, Ρώσσων, Γερμανών, Σικελών, Ισπανών, Ιρλανδών και Αγγλοσαξώνων.

Δ. Η έως την πρώτην, ή το πολύ την δευτέραν δεκαετίαν της μετ’ ολίγα έτη αρχομένης χιλιετηρίδας αναμενόμενη, μετά βεβαιότητας, αληθής σφαγή των εν ΗΠΑ κατοικούντων Ισραηλιτοσιωνιστών και ουχί πλασματική, ως η δήθεν εκείνη των Γερμανών.

Ε. Η κατοχή πλέον υπό των ΕΛΛΗΝΩΝ της Κεφαλής της Μεδούσης = της κοσμικής φωτοδέσμης-υπερόπλου.

Ιδού, λοιπόν, που ο κ. Φουράκης δηλώνει ότι η σφαγή των Εβραίων από τους ναζί ήταν πλασματική και ότι η αληθινή επίκειται στην Αμερική οσονούπω. Κατόπιν ο συγγραφέας δίνει τα δύο προμηνύματα του. Σύμφωνα με το πρώτο που ονομάζει «σαφές», κάποια αυγή, στους ήχους του «έκτης φόρμιγγας του Ορφέως» εγερτηρίου σαλπίσματος, οι Πανέλληνες θα συγκεντρωθούν στις πλατείες των πόλεων, κωμοπόλεων και χωριών της Ελλάδος. Στην Αθήνα θα συσταθεί και θα λειτουργήσει το Έκτακτο Πολυμελές Ελληνοδικείο-Στρατοδικείο, το οποίο θα δικάσει με συνοπτικές διαδικασίες τους πρωτεργάτες της εθνικής συμφοράς και θα τους επιβάλει την ποινή του δημόσιου απαγχονισμού «εις τας εντός της Βουλής, του περιβόλου αυτής, του χώρου του Μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτου και της Πλατείας Συντάγματος ευρισκόμενα ικριώματα».

«Ο λόγος όλων αυτών είναι τα εξής υπό του συγγραφέως προφητευόμενα δια το άμεσο μέλλον και περιλαμβανόμενα στο «δια ταύτα» των αποφάσεων του Στρατοδικείου: (...) διότι ούτοι ενσυνειδήτως συνέβαλαν εις το να κατακτήσωοιν οι Τούρκοι τας νήσους του Αιγαίου (...) καθώς και οι Σλάβοι την Θεσσαλονίκην και τας κυριωτέρας πόλεις της Κεντρικής Μακεδονίας, με σχέδιον και στόχον να παραδώσουν την πρώτην και μέρος των δευτέρων εις τους Σιωνιστάς, ίνα εγκατασταθούν εις αυτά μέρος των εκ της Παλαιστίνης εκδιωκομένων Σιωνιστών». Εννοείται ότι οι Έλληνες θα αποκαταστήσουν όλα αυτά τα αποτελέσματα της προδοσίας, επίσης, ο Απόλλων θα επιστρέψει στους Δελφούς, η Περσεφόνη στην Ελευσίνα μαζί με τον Ιεροφάντη και τα Μυστήρια θα ανασυσταθούν.

Εκτός τούτων, θα έχουμε «την ευθύς εις (Ιερο)Σόλυμα μετάβασιν και άφιξιν της υπό τον Στρατηγόν Αντίοχον των ΕΛΛΗΝΩΝ Στρατιάς, ίνα τον Ναόν του Ολυμπίου Διός αποκα-θαρίση και απολυμάνη εκ των εν αυτώ εναποτεθειμένων ισραηλιτικών βδελυγμάτων και μιασμάτων».

Από το δεύτερο προμήνυμα, το οποίο ο συγγραφέας χαρακτηρίζει «ασαφές», παραθέτουμε τα εξής: Οι Υιοί και αι θυγατέρες των θεών, των θεαινών, των Ημιθέων και των Ηρώων επιταχύνουν την από την δεκαετίαν 1370-80 επαναρξαμένην προς την Ίδην και τον Όλυμπον πορεία των. Εις τα δώματα των θεών και θεαινών θα εύρουν και θα λάβουν εκ νέου εις τας στιβαράς των χείρας τους κεραυνούς του Διός, με τους οποίους θα κτυπήσουν ανηλεώς και θα εξολοθρεύσουν οριστικώς και αμετακλήτως τους επί του πλανήτου μας Λευίτας και Ζηλωτάς του Πύθωνος.

Σύμφωνα με τον κ. Φουράκη, οι «(...) σιωνιστοαμερικανοί και ραββινομαρξισταί επιχειρούν να διεισδύσουν εις τον πυρακτούμενον πυρήνα του Πλανήτου μας (τον Πυριφλεγέθοντα)» με πρόσχημα «την άντλησιν θερμότητας εκ του πυρήνος της γης, δια να χρησιμοποιηθεί ως άνευ κόστους ενέργεια». Στην πραγματικότητα όμως το κάνουν για να προκαλέσουν την ανάδυση του Αββαδών, ήτοι «του εξ αίματος Σιών Μεσαίου και προαγγέλου» της ελεύσεως του Αρμαγεδδώνος, δηλαδή της Δευτέρας Παρουσίας, δηλαδή του θερμοπυρηνικού και γεωθερμικού ολοκαυτώματος. Ο σκοπός λοιπόν των σιωνιστών είναι, αφού καταστήσουν τη Γη σεληνιακό τοπίο, να αναχωρήσουν για τις αποικίες που έχουν ετοιμάσει στον Άρη και σε άλλους πλανήτες και φυσικούς ή τεχνητούς δορυφόρους, όπου θα εγκατασταθούν «μερικαί χιλιάδες εκ των εξ αίματος Σιών αμόλυντων».

Φυσικά οι Έλληνες θα χτυπήσουν τον πυρήνα εφαρμογής όλων αυτών των σχεδίων κάπου στην Ανταρκτική και κατόπιν θα κονιορτοποιήσουν τα κέντρα επιστημονικών ερευνών και διαπλανητικών αποστολών τόσο της Ατλαντίδος (ΗΠΑ) όσο και της Κολχίδος (ΕΣΣΔ).

Ο πόλεμος μεταξύ Ελλήνων και σιωνιστών διεξάγεται σύμφωνα με τον κ. Φουράκη από την αρχή της ανθρώπινης ιστορίας, όταν οι Ολύμπιοι, που επιχειρούσαν τον εξανθρωπισμό των Νεαντερτάλιων και Κρομανιόν ανθρώπων, στράφηκαν εναντίον Τιτάνων και Γιγάντων διότι, λέει, αυτοί αντιδρούσαν. Αλλά «ο μεταξύ Ισραηλιτοσιωνιστών και Ελλήνων αόρατος και βωβός πόλεμος δεν διεξάγεται μόνον επί του πλανήτου μας. Έχει μεταφερθεί και επί άλλων πλανητών. Οι πρώτοι έχουν ήδη αποστείλει εποικιστικάς αποστολάς εις τινας φυσικούς και τεχνητούς πλανήτας και δορυφόρους της αθέατης πλευράς της Σελήνης».

Επεκταθήκαμε για να δώσουμε, με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη σαφήνεια, τη σκέψη του κυρίου Φουράκη. Ας δούμε τώρα την άποψη του για την καταγωγή των Ελλήνων: Ο Ελλην είναι θεός, διότι έχει ποιηθή εκ του Θεού των Θεών και εστάλη επί του πλανήτου μας δια να είναι (και είναι) φορεύς και δότης του Θείου πνεύματος και ΛΟΓΟΥ.

Στο υπόλοιπο βιβλίο ο συγγραφέας υποστηρίζει και αναπτύσσει τη θεωρία του με βάση την Ελληνική Μυθολογία, ετυμολογώντας με το δικό του τρόπο λέξεις και έννοιες της ελληνικής γλώσσας και ερμηνεύοντας από τη δική του σκοπιά διάφορα γεγονότα της εποχής μας. Εντοπίζει εδώ κανείς με την πρώτη ματιά την πηγή από την οποία αντλεί το περιεχόμενο των βιβλίων του ο κύριος Κεραμυδάς.

Από τα Περιεχόμενα: Έλ-λην θεός φωτός εστί - Ο σιωνιστικός πύθων και αι «αμερικανικοί» βάσεις εις την Ελλάδα - Πύθων και Ιεχωβάς - Πύθων = αστρικοί και γεωλογικοί αναταραχαί - Η προδοσία του Ανδρέα Παπανδρέου - Οι Σιωνισταί κλέπτουν και από το σπήλαιο της Πεντέλης κλείδας των αρχών του ενιαίου πεδίου της βαρύτητος - Αι επί των Ελλήνων και της Ελλάδος επίλεκτοι και περιούσιοι του Απόλλωνος επιδράσεις και αι σχέσεις μεταξύ αυτού και αμερικανικών βάσεων»- Η «τροπή του Ηλίου» και ο αστήρ Σείριος = θεός Απόλλων - Η του Απόλλωνος επίγεια παρουσία - Η αμερικανική βάσις των Γουρνών και ο ομφαλός του Διός -Η των Ελλήνων εις Ασίαν παρουσία προ της ενάτης χιλιετηρίδος - Ταυτουσία η έννοια των: Έλλην - Εθνικός - Η εις τας φλέβας των Ελλήνων ρέουσα θεία ουσία - Η προέλευσις του ονόματος Ελλάς.

Αριστερά: Ανέστης Κεραμυδάς, Συγγραφέας. (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, εκπομπή Αθέατος Κόσμος - Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2004)

Δεξιά: Ομάδα Έψιλον, Η τελική Αναμέτρηση Δελφών & Σιών, Ανέστης Κεραμυδάς, Συγγραφέας (Πηγή: http://www.greekbooks.gr/books/showbook.asp?bookID=169320)

Ο Κεραμυδάς και οι «Εβραιοσιωνιστές»

Κεραμυδάς, Ανέστης, Η Επίκλησις της Ιερής Ελληνικής Φυλής-Έλληνες τα παιδιά της θυέλλης, θεσσαλονίκη, Ερωδιός, 1997.

Σ’ ' αυτό το δίχως αρχή, μέση, τέλος και θέμα(!) ιδιότυπο σύγγραμμα, μαθαίνουμε πως ολόκληρη η ιστορία της ανθρωπότητας δεν είναι παρά ο διηνεκής αγώνας ανάμεσα στους υπεράνθρωπους Έλληνες, που ήρθαν από τα άστρα με διαστημόπλοια, στους απώτατους προϊστορικούς χρόνους, για να εκπολιτίσουν τους γήινους υπανθρώπους, και στους θανάσιμους εχθρούς τους Εβραιοσιωνιστές. Τελείως ανυποψίαστος για τα χαρακτηριστικά του ελληνικού πολιτισμού, ο συγγραφέας, ακραιφνής φυλετιστής, δεν βρίσκει άλλο στήριγμα της ανωτερότητας που πρεσβεύει, από την εξωγήινη προέλευση των Ελλήνων...

Στο ασύντακτο αυτό συνονθύλευμα αυθαίρετων ισχυρισμών, των οποίων η απόδειξη δεν φαίνεται να θεωρείται ούτε κατ’ ελάχιστον αναγκαία, ο απροκάλυπτος ρατσισμός, ο αναλφαβητισμός, η εντυπωσιακή άγνοια της ελληνικής γλώσσας και η βάρβαρη κακοποίηση της, μαζί με μια αλλόκοτη δίψα για αίμα, παράγωγη της αντίληψης ότι τα προβλήματα της ανθρωπότητας θα λυθούν με εκτεταμένες σφαγές που προαναγγέλλονται έως το 2010, συνθέτουν για τον συγγραφέα το πρόσωπο του γνήσιου Έλληνα. Ιδού κάποια δείγματα αυτής της νεοβαρβαρότητας που τολμά να επιχειρεί, να φθέγγεται ελληνιστί, σε πιστή μεταφορά ορθογραφίας και σύνταξης:

Η πιο ξεφτηλισμένη κάστα του πλανήτου μας οι σιωνιστές, αυτοί οι μαιτρ του ψεύδους, του εγκλήματος (δεν δίστασαν να δολοφονήσουν ακόμη και τον Ράμπιν, πρωθυπουργό του Ισραήλ), αυτοί που απέστειλαν τους Πέρσες και τον Ξέρξη να υποδουλώσουν την Ελλάδα, αυτοί που δημιούργησαν τον Χριστιανισμό και το Ισλάμ, αυτοί που δημιούργησαν το αληθινό ολοκαύτωμα του 398 μ.Χ. καθώς απέστειλαν τον Αλάριχο και απωλέσθη το 75% του ελληνικού πληθυσμού και ισοπέδωσαν ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΟΛΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΙΕΡΑ. Αυτοί που δημιούργησαν τα 400 χρόνια σκλαβιάς. Αυτοί που δημιούργησαν τον Κομμουνισμό, τον φιλελευθερισμό ο οποίος είναι μια ψεύτικη αλήθεια. Ταυτόχρονα δημιούργησαν το ισλαμισμό, τους ψευδοσοφούς τύπου Κοπέρνικο, Κέπλερ, Γαλιλαίο, Νεύτων, Αϊνστάιν. Αυτοί που δημιούργησαν το φεμινιστικό κίνημα, την σεξουαλική απελευθέρωση, το ΑΙΤΖ, τους δυο Παγκόσμιους Πολέμους, που έστειλαν τον Ατίλα οτην Κύπρο, αυτοί που πληρώνουν επαγγελματίες φονιάδες να σκοτώνουν τους Έλληνες στρατιώτες την ώρα της σκοπιάς των στα φυλάκια, όπου οι φόνοι αυτοί φαίνονται ωσάν αυτοκτονίες (...) Αυτοί οι ελεεινοί, το μίασμα του κόσμου, οι αισχροί και υπάνθρωποι εβραιο-σιωνισταί (...) Όμως πριν την Β΄' δεκαετία του Ζωδίου του Υδροχόου, η Πατρίδα ΜΑΣ δεν θα έχει αφεντικά από την Εσπερία, ούτε από άλλη χώρα. Και τότε τα εκτελεστικά αποσπάσματα...

Ο Σείριος και ο Όφις

Κεραμυδάς, Ανέστης, Ατλαντίδα - Το μυστικό των μυστικών, Θεσσαλονίκη, Ιστοριογνωσία, 1998.

Ο κ. Κεραμυδάς ξεκινά το σύγγραμμα του αυτό περιγράφοντας με λογοτεχνικό ύφος την επικείμενη ναυμαχία των «Ατλαντιανών» που, παρατεταγμένοι στον κόλπο της Σούδας και των Χανίων, βρίσκονται αντιμέτωποι με το στόλο των λαών της Μεσογείου, του οποίου ηγούνται οι Αθηναίοι. Ταυτοχρόνως, λοιπόν, τρία τεράστια διαστημόπλοια των θεών από το άστρο Σείριος (8,5 έτη φωτός) και το γαλαξία Ανδρομέδα (2.200.000 έτη φωτός!), παρακολουθούν αμέτοχα: Επάνω ψηλά στον ουρανό των ΕΛ, αναρίθμητα αστέρια τρυπούν τον ασημένιο ουρανό (...) Είναι ο ουρανός των Υιών των Θεών.

Στη συνέχεια καταγγέλλει τους Εβραίους ότι χρηματοδότησαν τον «Μουσουλμανικό κατακτητή Άμρου», με αντάλλαγμα τον εμπρησμό της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας, αφού είχαν ήδη αρπάξει 10.000 ελληνικούς τόμους. Το γεγονός έχει βέβαια αποδειχθεί μύθος, αφού η βιβλιοθήκη κάηκε το 49 π.Χ. από τη φωτιά που έβαλαν οι άντρες του Ιουλίου Καίσαρα για να αντιμετωπίσουν τον αιγυπτιακό στόλο κι όχι από τον «Μουσουλμανικό κατακτητή». Και τι απέγιναν αυτοί οι 10.000 κλεμμένοι τόμοι; Οι πάπυροι αυτοί φυλάσσονται σε μια εβραϊκή συναγωγή της Ζυρίχης. Μέρος των αρχαίων αυτών Ελληνικών παπύρων δόθηκε στον Κοπέρνικον, τον Καίπλερ, τον Νεύτων και τον Αϊνστάιν, με φυσική συνέπεια ο ένας από αυτούς να «ανακαλύψει»" δήθεν τον Ηλιοκεντρισμό, άλλος να γνωρίζει περί γης κλπ. και άλλος να «ανακαλύπτει» την θεωρία της σχετικότητας...!!!

Οι πυραμίδες της Αιγύπτου, μας λέει παρακάτω ο κ. Κεραμυδάς, κατασκευάστηκαν από Έλληνες. Και να πώς μεταφέρθηκαν τα υπερμεγέθη εκείνα υλικά: Ωστόσο οι ογκόλιθοι μεταφέρθηκαν! Πώς όμως; Μα φυσικά, με τη δύναμη του Νου των Ελλήνων. Ιδού πώς αντιμετωπίζει ο συγγραφέας όσους δεν φαίνεται να συμμερίζονται την άποψη του: Οι «πυραμιδολόγοι» και «ατλαντολόγοι», αυτοί που προσπαθούν με άπειρο μίσος να αποδείξουν δήθεν πως οι Έλληνες ουδέποτε ενίκησαν τους Άτλαντες, αλλά ούτε έχουν σχέση με τις Πυραμίδες, ισχυρίζονται με ανθελληνική λύσσα (...).

Πιο κάτω συναντούμε τις ίδιες γνωστές θεωρίες περί των ηλιακών, από τον Σείριο καταγόμενων Ελλήνων, περί των ανθρωποειδών Ευρωπαίων και λοιπών φύλων, καθώς και των Τουρανών Μογγόλων, του «κακού λαού του ΟΦΕΩΣ»: που κατάγονται δηλαδή από τον αστερισμό του Όψεως.

Ένας καταπληκτικός τίτλος έρχεται στη συνέχεια να μας εντυπωσιάσει: Ο ΤΙΜΑΙΟΣ του Πλάτωνος και οι έμμισθοι αρνητές του Σείριου. Επάγγελμα κι αυτό.. Να εισπράττεις μισθό για να αρνείσαι τον Σείριο! Παρακάτω διαβάζουμε πως ο Αντώνης Τρίτσης, μέλος της Ομάδας «Ε», θανατώθηκε εξ αποστάσεως από τους Αμερικανούς «εξουσιαστές» με χρήση ακτινών, δίχως όμως να μας εξηγείται γιατί η παντοδύναμη Ομάδα «Ε» δεν τον προστάτευσε. Διαβάζουμε επίσης, πως «η Ελλάς είναι ο αντικατοπτρισμός της Ουράνιας Ελλάδος, που βρίσκεται σε έναν πλανήτη του Σειρίου». Κι ακόμη, πως στη Θήβα υπήρχαν «πράκτορες των Ραββίνων που προσποιούνταν τους φανατικούς Έλληνες και οι οποίοι έπεισαν τους Θηβαίους να μηδίσουν». Μαθαίνουμε, ακόμη, πως τα δύο απ’ τα τρία διαστημόπλοια των Ελλήνων θεών, που παρακολουθούσαν τη ναυμαχία Ατλάντων - Αθηναίων, αποχωρώντας «-έγιναν δορυφόροι του Άρεως. Οι Αμερικανοί προσπαθούν απεγνωσμένα να ενεργοποιήσουν τους δορυφόρους αυτούς, αλλά του κάκου. Διότι έχουν ενεργοποιηθεί από τους Έψιλον». Η συνέχεια: Οι Αθηναίοι παρ’ ότι προειδοποιήθηκαν χρησιμοποίησαν υπερόπλα εναντίον των Ατλάντων, με αποτέλεσμα τον καταποντισμό της Ατλαντίδος αλλά και της Αιγηίδας¹ κάποιοι λίγοι Έλληνες που διασώθηκαν και κατέφυγαν στην Ισπανία είναι οι σημερινοί Βάσκοι. Οι ανωτέρω πληροφορίες υπήρχαν στο τέλος του έργου του Πλάτωνα Κριτίας, το οποίο εσκεμμένα απεκρύβη από τον ίδιο τον Πλάτωνα. Φαίνεται όμως πως οι Βάσκοι, δηλαδή οι Έλληνες που διασώθηκαν, φυλάγουν από τότε ολόκληρο το έργο. Καινά, λοιπόν, που ο κ. Κεραμυδάς είναι τώρα κάτοχος του χαμένου τέλους του Κριτία: Οφείλω να ευχαριστήσω την ομάδα «ΘΗΣΕΥΣ» και τους φίλους Βάσκους για την χορήγηση των απορρήτων κειμένων. Ο συγγραφέας παραθέτει τις τέσσερις τελευταίες σελίδες από τον Κριτία, που τις πήρε από τους «Βάσκους απογόνους των διασωθέντων Ελλήνων της Ατλαντίδος» και δηλώνει: (...) το σπάσιμο του Ομηρικού Κώδικα, όπως επίσης και του Πλατωνικού Κώδικα στον ΤΙΜΑΙΟ και ΚΡΙΤΙΑ, μου πήρε πολλά χρόνια.

Μέσα από αυτές τις 4 σελίδες μαθαίνουμε ότι το Έψιλον Βοώτου ηττήθηκε από το Έψιλον του Σειρίου και της Ανδρομέδας. Οι εξωγήινοι ήρθαν από τους αστερισμούς του Βοώτου, του Δράκοντα, του Ήτα, του Όφη, της Περιστεράς και του Ωρίωνα, κυριάρχησαν στην Ατλαντίδα, έχασαν όμως τον πόλεμο με τους Έλληνες, οι οποίοι, ωστόσο, παράκουσαν τους θεούς που επιτηρούσαν από τα τρία διαστημόπλοια και είχαν δώσει εντολή να μην βυθίσουν την Ατλαντίδα. Έκτοτε, και έως την έναρξη της εποχής του Υδροχόου η οποία τους ανήκει, οι Έλληνες τιμωρούνται. Όσο για το κείμενο των 4 απολεσθέντων σελίδων του Κριτία, δεν παρουσιάζει ουδεμία απολύτως συγγένεια με τα γραπτά του Πλάτωνα αλλά, όλως παραδόξως, παρουσιάζει πλήρη ταυτότητα γλώσσας και ύφους με τα κείμενα του κυρίου Κεραμυδά...

Ο συγγραφέας ολοκληρώνει κι αυτό το πόνημα με το συνήθη του τρόπο. Από το τελευταίο κεφάλαιο, με τίτλο «Η εκδίκησης των Ελλήνων», παραθέτουμε την τελευταία φράση: Η επίδραση, του Σείριου αφυπνίζει την Ιερά Ελληνική Φυλή, καθώς ο Ιχώρ κοχλάζει και ο Δρόμος του Ελληνικού θριάμβου ήδη καθαρίζει από τα αγκάθια! Έσσεται ήμαρ!!!

Να σημειώσουμε, ακόμα, πως ο κ. Κεραμυδάς, που μας έχει πληροφορήσει στις προηγούμενες σελίδες ότι ο Ιωνάθαν Σουίφτ «εθεωρείτο ως οξυμένο πνεύμα της εποχής του», και ότι «πολλά ατλαντικά σκάφη, για να αποφύγουν τον θάνατο καταφεύγουν στις ακτές», αποκωδικοποιεί τον Όμηρο και μεταφράζει τον Πλάτωνα... Γι’ αυτό διακινδυνεύουμε τη σκέψη, ότι τα γραπτά του αποτελούν μέρος της τιμωρίας που οι θεοί επέβαλαν στους Έλληνες.

Τέλος ας δώσουμε άλλο ένα δείγμα της «ένθεης μανίας» -για να χρησιμοποιήσουμε τη φρασεολογία του- που διακατέχει τον άνθρωπο αυτόν εναντίον της ελληνικής γλώσσας. Αντιγράφουμε κατά γράμμα: Συνεπώς οι θεωρίες παλαιών και νεώτερων συγγραφέων πως δήθεν οι Έλληνες δανείσθηκαν τις γνώσεις των από τους Αιγυπτίους και τους Μεσοποτάμιους είναι παραμύθια κακής ποιότητας. Διότι οι αποδείξεις για το ότι κονιορτοποιούν κάθε θεωρία που εφηύραν οι κατ’ επάγγελμα ανθέλληνες πιστοποιείται ακόμη και από Εβραίους, εκ των οποίων οι Πάσλεϋ, Χάλλεϋ, Ροπς κ.ά., τέλη του 1995, όταν στις Βόρειες Σποράδες βρέθηκε θαμμένος πολιτισμός 10.000 ετών! Τα γεγονότα αυτά γίνονται γνωστά ΜΟΝΟΝ κατόπιν ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Θα θέσω ως παράδειγμα τον προϊστάμενο της «ΕΦΟΡΕΙΑΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΩΝ ΚΥΚΛΑΔΩΝ» κ, Αδαμάντιο Σαμψών, ο οποίος εγνώριζε ότι στην μικρή νήσο Γιούρα πρέπει να απομυθοποιηθεί εκεί η φαντασιόπληκτη δοξασία των Ινδοευρωπαίων και να εδραιωθεί ότι ΕΛΛΑΣ είναι ΟΛΗ η Γη!

Σημειώσεις

* Απόσπασμα από το βιβλίο του Στέλιου Φανού, Οδηγός των βιβλίων για την Αρχαία Ελλάδα, Β΄ τόμος, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Κίνηση Ιδεών" (σελ. 584-599). Οι τίτλοι και οι μεοότιτλοι του αποσπάσματος είναι ευθύνη του Αρδην.

Πηγή: Στέλιος Φάνου, Άρδην, τ. 52, Ιανουάριος - Μάρτιος 2005, σ. 27-33

ΜΕΡΟΣ 2ον

Μια ολοκληρωτική ιδεολογία

Στο πρώτο μέρος της μελέτης μας για το περιοδικό Δαυλός επιμείναμε σε δύο βασικά ζητήματα του οπλοστασίου του περιοδικού: στο ζήτημα της γλώσσας των Ελλήνων και το εφεύρημα της «πρωτογλώσσας» και στο θέμα της καταγωγής των Ελλήνων και της ανασκευής της παγκόσμιας ανθρωπολογικής επιστήμης από τον κ. Πουλιανό. Σε αυτό το δεύτερο μέρος θα προσπαθήσουμε να αναδείξουμε τις βασικές ιδεολογικές συνάφειες του εντύπου με τις ολοκληρωτικές και ακροδεξιές ιδεολογίες.

Η ιδεολογία του Δαυλού χαρακτηρίζεται από έναν συστηματικό αντισημιτισμό συνδυασμένο με έναν εξίσου άτεγκτο αντιχριστιανισμό. Ο μεν αντισημιτισμός αποτελεί ένα μόνιμο και σταθερό, διαχρονικά, στοιχείο της ιδεολογίας του «Δαυλού» ενώ ο αντιχριστιανισμός και η αντιορθοδοξία ενισχύεται με το πέρασμα των χρόνων.

Η κριτική στον εβραϊσμό και τον χριστιανισμό επιχειρείται από τη σκοπιά ενός ιδιότυπου «φυσικού δικαίου» που κατά κυριολεξία θα χαρακτηρίζαμε δίκαιο της ζούγκλας, καθώς ο δαρβινισμός μεταφέρεται στο επίπεδο της κοινωνίας. Ο εβραϊσμός γίνεται μ’ αυτήν τη λογική υπεύθυνος για τον χριστιανισμό, τον «κοινωνικοοικονομισμό» και τον κομμουνισμό θυμίζοντας έτσι την κριτική των ναζί στους «Εβραιομπολσεβίκους».

Η τρίτη ιδεολογική σταθερά του Δαυλού παραμένει η κριτική στον εξισωτισμό και τον «κομμουνισμό». Και η αρχαία Ελλάδα συκοφαντούμενη μεταβάλλεται σε άλλοθι για την υποστήριξη των αντιεξισωτικών και αντιδημοκρατικών απόψεων των εκδοτών του περιοδικού.

Τέλος, όπως σημειώσαμε και στο πρώτο μέρος του άρθρου μας, ένα τέταρτο διαχρονικό στοιχείο αποτελεί η υποτίμηση του ελληνισμού των τελευταίων... 1.700 χρόνων, η ολοκληρωτική απόρριψη του σύγχρονου ελληνικού έθνους κράτους, σε αντιπαράθεση με μια νεφελώδη παγκόσμια ελληνικότητα που ενδύεται το περίβλημα της παγκοσμιότητας και του αμερικανισμού. Έτσι αν για το Άρδην και τον συγγραφέα αυτού του άρθρου, για να «ξεπεράσουμε» κάποτε το έθνος κράτος στην κατεύθυνση ενός οικουμενικού ελληνισμού, είμαστε σήμερα υποχρεωμένοι να το υπερασπίσουμε, για τον «Δαυλό» αντίστροφα πρέπει πρώτα να ξεθεμελιώσουμε το σημερινό ελληνικό κράτος για να συναντήσουμε τον «παγκοσμιοποιημένο» ελληνισμό. Αυτό το τελευταίο σημείο θα απαιτούσε ένα τρίτο μέρος στην κριτική μας, που πιθανώς θα παρουσιαστεί μελλοντικά.

Ο μυθολογικός αντισημιτισμός

Ο έντονος και συστηματικός αντισημιτισμός που διαπνέει το περιοδικό οδηγεί σε απίστευτα μυθεύματα όπως το άρθρο του Στέφανου Μυτιληναίου στο τεύχος 223 στο οποίο ο συγγραφέας υποστηρίζει πως η αντιπαράθεση ελληνισμού εβραϊσμού έρχεται από τα βάθη της ιστορίας, (από το 4.000 π.Χ. τουλάχιστον) και αποτελεί στην πραγματικότητα σύγκρουση μεταξύ των... απογόνων του Δία και εκείνων του... Κρόνου! Αξίζει να διαβάσουμε πώς περιγράφεται αυτή η ιστορική «αντιπαράθεση» με την χαρακτηριστική πρόζα του «χώρου

«:Στην αυγή της «επίσημης» καταγεγραμμένης ιστορίας (δηλ. περίπου στην τέταρτη χιλιετία π.Χ.) οι Έλληνες αφού συνήλθαν από τις καταστροφές που τους προξένησε ο Μεγάλος Κατακλυσμός (ο οποίος εξαφάνισε στον βυθό του Αιγαίου τον εξελιγμένο πανάρχαιο Ελληνικό Πολιτισμό της Αιγηίδος) εμφανίστηκαν ξανά στο προσκήνιο. [ ]

Παρά την προσπάθεια του Μίνωα να ενδυνάμωση τον Ελληνισμό, από νωρίς εκδηλώθηκε έντονη συνωμοτική αντίδραση και αντίσταση στο έργο του. Αυτή προερχόταν από τους οπαδούς της παλαιάς Κρόνιας τυραννίας, η οποία είχε ηττηθή στον πόλεμο του Δία κατά των υιών του Κρόνου Τιτάνων (Τιτανομαχία). Οι Κρόνιοι μεταξύ άλλων ευθύνονταν και για τον εμφύλιοπαγκόσμιο πόλεμο Αιγαίων και Ατλάντων το 9.500 π.Χ. [ ].

Όπως λέει ο Ηρόδοτος, η εξέγερση των Κρονίων με ηγέτη τον Σαρπηδόνα απέτυχε. Ο Μίνως τους εξώρισε στην Μέση Ανατολή, όπου και πήραν το όνομα Σόλυμοι, ίδρυσαν την πόλη Σόλυμα (τα σημερινά Ιεροσόλυμα) και ανακήρυξαν τον Σαρπηδόνα βασιλιά τους. [ ]

Οι Κρόνιοι με ηγέτη τον Σαρπηδόνα δεν ξέχασαν ποτέ το μίσος τους για τους Διογενείς. Σύντομα απώλεσαν και κάθε στοιχείο ελληνικής εθνικής συνείδησης. Η επόμενη τους κίνηση ήταν, να αναζητήσουν συμμάχους ομοϊδεάτες ανάμεσα στα βαρβαρικά φύλα που τους περιτριγύριζαν. [ ]

Οι Χαλδαίοι Ακάδιοι πρέπει να καλοείδαν την συμμαχία με τους Σολυμίτες. Είναι η εποχή, που ο μάγος Αβραάμ από την πόλη Ουρ της Μεσοποταμίας περιφέρεται στην περιοχή της Φιλισταίας (Παλαιστίνης) κατασκοπεύοντας τις μινωικές αποικίες, ενώ η δράση του φθάνει και μέχρι την Αίγυπτο, όπου υπήρχε κρυφό μεν αλλά ισχυρό ιερατείο του Τυφώνος. Ο Αβραάμ και οι δικοί του ονομάστηκαν Εβραίοι, λέξη που σημαίνει «περιπλανώμενοι». Πράγματι σκοπός της ομάδας αυτής δεν ήταν να στεριώση κάπου, αλλά να αναγνώριση το έδαφος για την εισβολή που θα ακολουθούσε, και γι’ αυτό τον λόγο έπρεπε να βρίσκωνται συνεχώς σε κίνηση. [ ]

Η αποτυχία στην Αίγυπτο δεν πτόησε το Κρόνιο ιερατείο. Οι Αιγύπτιοι εξόριστοι (Ισραηλίτες) συμμάχησαν με τους Έλληνες Σόλυμους (Ιουδαίους) και υπό το γενικό όνομα Εβραίοι (έτσι τους ήξεραν οι Έλληνες Κρήτες της Φιλισταίας) ξεκίνησαν το «θεάρεστο» έργο της γενοκτονίας των Διογενών Ελλήνων: [ ]

Αλλά και η μέρα λατρείας του Γιαχβέ, το Σάββατο, ήταν η μέρα η αφιερωμένη στον Κρόνο. Οι μέρες έπαιρναν το όνομα τους από το όνομα του πλανήτη της πρώτης ώρας τους σύμφωνα με τάξη αντίστροφη αυτής των πλανητών. [ ] Στις λατινογενείς ονομασίες ακολουθείται η αρχή αυτή. Έτσι η Κυριακή είναι η «Sunday», μέρα του Ήλιου. Η δική μας Δευτέρα είναι η μέρα της Σελήνης (Luna): «Lundi, «Lunedi» και στα αγγλικά «Mo(o)nday». Έτσι φθάνουμε στο Σάββατο, την έβδομη μέρα, που είναι αφιερωμένη στον Κρόνο (Saturnus): στα Αγγλικά «Saturday». Ένα ακόμα αποδεικτικό στοιχείο είναι το πρώτο συνθετικό «Σατ» στην λατινική ονομασία του Κρόνου, το οποίο είναι πολύ κοντά στην αιγυπτιακή ονομασία του Τυφώνος, δηλ. του «Σετ». Τέλος και στις σύγχρονες Σατανιστικές τελετές, όπου η μαγεία ασκείται και μέσω της «Σολομωνικής», η ανθρωποθυσία αποτελεί κεντρικό στοιχείο της τελετής.1

Παρέθεσα εκτεταμένα αποσπάσματα από αυτό κείμενο [το οποίο ο εκδότης του Δαυλού Δ. Λάμπρου αρνήθηκε στην εκδήλωση του Άρδην 7ης Μαρτίου στην ΕΣΗΕΑ ότι έχει δημοσιεύσει το περιοδικό του και απεχώρησε διαμαρτυρόμενος, διότι, δήθεν, συκοφαντείται!] καθώς αποδίδουν εντελώς χαρακτηριστικά την αντισημιτική μυθολογία που διατρέχει όλο τον «αρχαιολατρικό» χώρο:

Οι Εβραίοι δεν είναι τίποτε άλλο παρά εκφυλισμένοι Έλληνες (στη συγκεκριμένη περίπτωση «Κρόνιοι»), οι οποίοι εστράφησαν κατά των αυθεντικών («διογενών») Ελλήνων. Εδώ αναπαράγεται μεταφερμένη σε ένα μυθικό και ανύπαρκτο παρελθόν όλη η μυθολογία του εκπεσώντος αγγέλου, του Σατανά, που μεταβάλλεται σε Διάβολο. Το γεγονός δηλαδή ότι, σύμφωνα με τους «αρχαιολάτρες» αντισημίτες ο μεγαλύτερος εχθρός των Εβραίων είναι οι Έλληνες, θεμελιώνεται στην... ελληνική καταγωγή των Εβραίων! Και βέβαια ακολουθούν τα πλέον απίστευτα μυθεύματα, όπως ότι η αγγλική λέξη Saturday συνδέεται με τους Κρονίους Εβραίους, οι οποίοι έχουν την αργία τους το Σάββατο, ή ότι οι σατανιστικές τελετές συνδέονται επίσης με τους Κρονίους Εβραίους, που κάνουν ανθρωποθυσίες!

O «εβραιοχριστιανομπολσεβικισμός»

«Σχέσεις Παύλου - Χριστιανισμού με την αριστοκρατία της Ρώμης» (Πηγή: Περιοδικό «Δαυλός», τεύχος 156, εξώφυλλο, κάτω επικεφαλίδα)

Όμως οι Κρόνιοι Εβραίοι δεν είναι μόνον οι αντίπαλοι του ελληνισμού. Είναι σύμφωνα με την αντίληψη των Ναζί και οι φορείς του κομμουνισμού. Ο Κομμουνισμός δημιουργήθηκε από τον Εβραίο Μαρξ και αποτέλεσε την Πέμπτη Φάλαγγα των Εβραίων για να κατακτήσουν τον κόσμο. Κατά συνέπεια, σύμφωνα με τους Έλληνες ναζί, ο κομμουνισμός είναι κατ’ εξοχήν ανθελληνικός και γι’ αυτό στην ιδεολογία τόσο της μεταξικής δικτατορίας, όσο και της Χούντας υπήρχε πάντοτε μία φασιστική πτέρυγα που συνέδεε τον αντικομμουνισμό με τον αντισημιτισμό και την υποτιθέμενη ελληνολατρεία. Από αυτή την πτέρυγα προέρχεται και ο συνεργάτης του Δαυλού, Κ. Πλεύρης. Χαρακτηριστικό είναι ένα κείμενο που δημοσιεύτηκε στον Δαυλό με τίτλο «Κομμουνισμός, η τέταρτη θρησκεία της ερήμου» και συγγραφέα τον Πάνο Τσίνα, από το οποίο αξίζει να παραθέσουμε ορισμένα αποσπάσματα για να περάσουμε από τους Κρονίους στους... κομμουνιστές.

Ο Κομμουνισμός είναι η τετάρτη θρησκεία της ερήμου μετά την Εβραικην, την Χριστιανικήν και την Ισλαμικήν θρησκείαν. [ ] Η θρησκεία αυτή [ ] επήγασε από τους εν Ευρώπη διεσπαρμένους ανθρώπους του «περιουσίου λαού» της ερημου[].

Ούτω προ δύο χιλιάδων ετών μία τοιαύτη ομάς συμπαραστατουμένη και από μίαν μερίδα λαού εξαπέλυσε προς τον κόσμον ένα θεοκρατικόν κομμουνισμόν, όστις, συντελούσης και της ιστορικής συγκυρίας της τότε εποχής, απέβη μία άνευ προηγουμένου κατάστασις και εδημιούργησε μίαν τεραστίων διαστάσεων ιδεολογικήν αναταραχήν. [ ] Το κίνημα αυτό τελικώς καμφθέν, ως περιελθόν εις άλλους λαούς, συνεμάχησε μετά της Ρώμης, και προέκυψεν εκ της συμμαχίας ταύτης το Βυζάντιον, αλλά αι Εβραϊκοί θέσεις και απόψεις περί επικρατησεως του λαού του Ισραήλ παγκοσμίως ουδέποτε ανεθεωρήθησαν. [ ]

Μαθαίνουμε λοιπόν πως ο κομμουνισμός απετέλεσε την δεύτερη μεγάλη εβραϊκή συνομωσία μετά τον χριστιανισμό, μια και η χριστιανική συνωμοσία («θεοκρατικό κομμουνισμό» την χαρακτηρίζει ο συγγραφέας) μόνο εν μέρει κατόρθωσε να κυριαρχήσει δεδομένου ότι οι Ρωμαίοι την κατέστειλαν. Έτσι, σε πλήρη αρμονία με την παγανιστική, αντιχριστιανική, αντισημιτική και αντικομουνιστική ιδεολογία των Ναζί, ο συγγραφέας οικοδομεί το εγχείρημα του, στο οποίο λαθροχειρών θα εντάξει και τον Γκαίτε:

Αρκετόν χρόνον προ του γεγονότος τούτου, της εδραιώσεως ως συγγραφέως του Μαρξ, ο Γκαίτε, διαισθανόμενος τι θα επακολούθηση εκ της δράσεως των εν Γερμανία Εβραίων, ίσως είχε και γνώσιν τινά των κινήσεων αυτών, έλεγε: «Πώς ημείς δυνάμεθα να επιτρέψωμεν συμμετοχήν των Εβραίων εις τον πολιτισμόν μας, του όποιου την πηγήν και την προέλευσιν αρνούνται;» (βλ. Α. Ανδρόνικου, «Ο Ιούδας διά μέσου των αιώνων», Αθήναι 1928). Όταν ο Γκαίτε ομιλή περί προελεύσεως του πολιτισμού, ασφαλώς εννοεί τον Ελληνικόν τοιούτον, τον όποιον ο Εβραϊσμός ανέκαθεν ηρνήθη.

Είναι προφανές, για όποιον γνωρίζει την ιδεολογική πραγματικότητα του 18ου και του αρχόμενου 19ου αιώνα, πως ο Γκαίτε αναφέρεται στην αντιπαλότητα του ιουδαϊσμού με τις χριστιανικές καταβολές του ευρωπαϊκού πολιτισμού, μια και οι Εβραίοι απέρριψαν τον επίσης Εβραίο Ιησού και όχι βέβαια σε κάποια αδιανόητη γι’ αυτόν αντιπαλότητα εβραϊσμού-ελληνισμού

Ο Εβραϊσμός λοιπόν, όστις κατείχε τα σκήπτρα της οικονομίας εν Ευρώπη κατά τας αρχάς του 19ου αιώνος, παρετήρησεν ότι το κεφάλαιον είχε την τάσιν συγκεντρώσεως εις ολονέν και ολιγωτέρας χείρας και έσχε την παράδοξον γνώμην ότι θα έλθη μία στιγμή ιστορικώς αναγκαία, κατά την οποίαν θα ανατραπη πολιτικώς η ιθύνουσα οικονομική τάξις, και τότε το κεφάλαιον θα περιέλθη εις χείρας του προλεταριάτου [ ] Έδει λοιπόν κατά τους Εβραίους κεφαλαιούχους και δη κατά το όργανον εκφράσεως αυτών, την ανωτέρω ομάδα, να προπαρασκευασθώσι ούτω τα πράγματα, ώστε το μέλλον να έλθη ως ιστορική αναγκαιότης προλεταριάτον να είναι τοιαύτης υφής, ώστε το κεφάλαιον, καίτοι θα περιέλθη εις χείρας αυτού, εν τούτοις θα ευρίσκεται και πάλιν εις Εβραϊκός χείρας. [ ] Περιττόν να σημειωθή, ότι το «κόμμα» θα απετελείτο από Εβραίους, και αν τούτο εις όλας τας περιπτώσεις δεν ήτο κατορθωτόν, θα ήλέγχετο εν πάση περιπτώσει από τους Εβραίους. [ ]

Είναι προφανές ότι οι Εβραίοι δεν έλεγχαν την ευρωπαϊκή οικονομία στις αρχές του 19ου αιώνα ούτε ο Μαρξ είχε κάποια σχέση με «εβραϊκή συνομωσία». Ο Μαρξ ήταν απλώς εβραϊκής καταγωγής, ενώ ο πατέρας του εγκατέλειψε τον ιουδαϊσμό για να προσχωρήσει στον προτεσταντισμό. Ο Μαρξ υπήρξε ένας από τους πρώτους διανοουμένους εβραϊκής καταγωγής που αντιτάχθηκαν στην εβραϊκή αποκλειστικότητα ενώ στο Εβραϊκό ζήτημα υποστήριξε πως ο μόνος τρόπος για να ξεριζωθεί ο αντισημιτισμός είναι η εξάλειψη της ιδιαίτερης εβραϊκής ταυτότητας.

Το όλον σύστημα του Κομμουνισμού είναι αντιγραφή και προσαρμογή εις τα Ευρωπαϊκά δεδομένα μιας ιουδαϊκής αιρέσεως, [ ], αλλά και το όλον κίνημα των Μακκαβαίων ήτο προλεταριακής υφής, τουλάχιστον εις τας αρχάς αυτού.[ ] Πάντα ταύτα ελήφθησαν υπ’ όψιν υπό της ομάδος, ήτις συνέγραψε τα κείμενα άτινα εκυκλοφόρησαν ως βιβλία του Μαρξ και τμηματικώς περιελήφθησαν εις τα συγγράμματα αυτά [ ] Εις το έργον «Το Κεφάλαιον» η συντακτική του ομάς εδανείσθη τας μεθόδους της Μαθηματικής Οικονομικής Σχολής της Βιέννης, ως ήδη ελέχθη, και ούτω απετελέσθη εν κράμα ιδεών συνονθυλευματικης μάλλον μορφής, όπως άλλωστε είναι όλα τα Εβραϊκά κείμενα και αι ιδέαι, παλαιοί τε και νέαι. [ ]

Η ψύχωση της ταύτισης κομμουνισμού (πρωτο)χριστιανισμού και ιουδαϊσμού παραμένει η ακλόνητη σταθερά αυτού του χώρου. Πάντα με την απαραίτητη σάλτσα δοκησισοφίας και αμάθειας.

Ο συγγραφέας μας πληροφορεί, πρώτος αυτός, πως τα βιβλία του Μαρξ γράφτηκαν από ομάδα Εβραίων σοφών και, μάλιστα, πως αντέγραψαν τις απόψεις της Σχολής της Βιέννης, η οποία όμως εμφανίστηκε είκοσι χρόνια μετά την συγγραφή του Κεφαλαίου! Επιπλέον, ένας πρωτοετής φοιτητής γνωρίζει πως η Σχολή της Βιέννης, οι λεγόμενοι μαρζιναλιστές, υποστηρίζουν τα ακριβώς αντίθετα από τον Μαρξ! Αλλά πώς αλλιώς θα καταδείκνυε ο συγγραφέας πως οι Εβραίοι πάντοτε αντιγράφουν. Συνεχίζει λοιπόν για να αποδείξει την συνάφεια, αν όχι και την ταυτότητα του εβραϊκού χριστιανισμού με τον κομμουνισμό:

Η Ρωσική επανάστασις [ ] κατήργησε την εν Ρωσία αστικήν τάξιν, ως ο Χριστιανισμός κατήργησε την τάξιν των Φαρισαίων και εν μέρει την αστικήν τάξιν των Ρωμαίων αργότερον και ίδρυσε μίαν εκκλησιαστικήν αριστοκρατίαν. Ούτω και ο Μτιολσεβικισμός εις την θέσιν της τσαρικής αριστοκρατίας εγκατέστησε την κομματικήν αριστοκρατίαν του Κομμουνισμού. [ ] Το προλεταριακόν κίνημα κατά ταύτα ημπορεί να μην ταυτίζεται απολύτως με τον Χριστιανισμόν, εν τούτοις είναι η άλλη όψις του αυτού νομίσματος.

Ούτω, δια να ομιλήσωμεν επί του οικονομικού τομέως, ο πλούτος, όστις συνεπεία του «πώλησον τα αγαθά σου» διηρπάγη από τους έχοντας και μη έχοντας παλαιότερον, από πλουσίους και πτωχούς και συνεσωρεύθη εις χείρας μιας σπείρας ανθρώπων, οίτινες ωνόμασαν εαυτούς πιστούς θεού, συνεσωρεύθη και νυν, οπού επεκράτησεν το νέον κίνημα ο Κομμουνισμός, κατά τρόπον πλέον αποτελεσματικόν και απόλυτον εις χείρας του κράτους [ ]. Η θρησκεία επέβαλε την απαλλοτρίωσιν των αγαθών δια του πειθαναγκασμού και του φόβου του θεού. Το νέον κίνημα, ο Κομμουνισμός, επιβάλλει ταύτην δια κρατικού καθολικού καταναγκασμού και δια του «φόβου του λαού». [ ]

Όπως διαπιστώνει ο αναγνώστης δεν έχουμε να κάνουμε με έναν κλασικό αντισημιτισμό, χριστιανικής και σχετικά «ήπιας» υφής, που χαρακτήριζε όλες τις δυτικές και γενικότερα τις χριστιανικές κοινωνίες, «οι Εβραίοι σκότωσαν τον Ιησού Χριστό», αλλά για έναν αντισημιτισμό παγανιστικού-ναζιστικού τύπου, που ταυτίζει τον εβραϊσμό με τον χριστιανισμό ως θρησκεία των αδυνάτων και των δειλών, και τέλος με τον εξισωτισμό του κομμουνισμού. Και με βάση αυτό το στοιχείο μπορούμε να διαπιστώσουμε την νοσηρότητα μιας ιδεολογίας που εκκινώντας από την ευρύτατη απέχθεια του ελληνικού λαού για τον σημερινό ρόλο του σιωνισμού σε παγκόσμια κλίμακα, προσπαθεί να μετατρέψει τον αντισιωνισμό σε αντισημιτισμό, να μετασχηματίσει τον τελευταίο σε αντιχριστιανισμό και αντικομμουνισμό και σε συνδυασμό με την στροφή προς την ελληνική αρχαιότητα να οδηγήσει σε μια φασιστική/ναζιστική παγανιστική ιδεολογική παλινόρθωση. Γι’ αυτό και στο άρθρο θα γίνει ένα παραπέρα βήμα προς την λογική της ναζιστικής εξολόθρευσης και του Ολοκαυτώματος.

Οι Γερμανοί κατά την διάρκειαν του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και δη ο Αδόλφος Χίτλερ, ως αρχηγός αυτών τότε, έπαιξαν εκ νέου τον ρόλον των Ρωμαίων κατά το έτος 73 μ.Χ. και το τίμημα όπερ επλήρωσε ο Εβραϊσμός και δια την δεύτερον μεγάλην συνωμοσίαν, μετά την συνωμοσίαν εκείνην δημιουργίας μιας νέας θρησκείας, αλλά και δια τας τόσον μεγάλης εκτάσεως ανθρωποκτονίας ας η νέα αυτή θρησκεία διέπραξε, υπήρξεν γεγονός, ως εκείνο του στρατηγού Τίτου το έτος 73 μ.Χ., διότι Εβραίοι ζώντες εν Ευρώπη εξετελέσθησαν υπό των Γερμανών, αν δεν ήτο τούτο μία εσκεμμένη ανταπόδοσις των ιδίων ήτοι: εκδίκησις έναντι της τόσον μεγάλης απανθρωπιάς και έναντι των τόσων εκατομμυρίων ανθρωποκτονιών πλέον των εξ εκατομμυρίων υπελογίσθησαν τα θύματα του Στάλιν υπό των παλαιοτέρων μελετητών, δεκάδες εκατομμυρίων λέγουν σήμερον οι ίδιοι απόγονοι μεγάλων στελεχών της κομμουνιστικής επαναστάσεως εν Ρωσία, ως ο Αντώνωφ.²

Οι Εβραίοι λοιπόν εξολοθρεύτηκαν από τον Χίτλερ, όπως συνέβη και το 73 μ.Χ. από τον Τίτο, διότι πλήρωσαν τα επίχειρα της κακίας και των συνωμοσιών τους: Τότε συνωμότησαν για να φέρουν τον χριστιανισμό, τώρα για να εγκαταστήσουν τον κομμουνισμό. Η εξολόθρευση τους από τον Χίτλερ ήταν «μία ανταπόδοσις των ιδίων» για τα «εγκλήματα» που... διέπραξε ο Στάλιν, μια και το ρωσικό καθεστώς δημιουργήθηκε από μια εβραϊκή συνωμοσία, (πρόκειται για τον εβραιομπολσεβικισμό της ναζιστικής προπαγάνδας).

Μια αντιδημοκρατική ιδεολογία

Μήπως όμως αυτό το κείμενο αποτελεί μια αντιδημοκρατική παρέκβαση που δεν συμβαδίζει με το γενικότερο πνεύμα του περιοδικού; Μήπως είναι απλώς ένα άρθρο σε μια πορεία 23 χρόνων του Δαυλού; Αντίθετα, η αντιδημοκρατική και αντιεξισωτική ιδεολογία αποτελεί το κύριο ιδεολογικό στοιχείο τόσο αυτού του περιοδικού, όσο και ενός μεγάλου μέρους του λεγόμενου «ελληνοκεντρικού» χώρου. Και κάτι τέτοιο αποτελεί ύβρι τόσο για τους αρχαίους Έλληνες που όντως έδωσαν μορφή και νόημα στη δημοκρατία, όσο και σε όσους νεώτερους εμπνεύστηκαν στους δημοκρατικούς και κοινωνικούς αγώνες τους από την αρχαιοελληνική δημοκρατική παράδοση.

Ας αρχίσουμε από ένα αντιδημοκρατικό «μανιφέστο» που δημοσιεύεται με ψευδώνυμο σε περίοπτη θέση στον Δαυλό του Νοεμβρίου του 1982, όταν δηλαδή διαμορφωνόταν το ιδεολογικό περίγραμμα του εντύπου. Παρά τον διάφανο συμβολισμό του ψευδωνύμου, «Λευτέρης Δίκαιος», που παραπέμπει τόσο σε ιδεολογική αναφορά (Ελευθερία και δικαιοσύνη), όσο και πιθανώς προσωπική, τα αρχικά είναι Λ. Δ., είναι χαρακτηριστικό πως οι εκδότες του Δαυλού το δημοσίευσαν χωρίς υπογραφή. Ακόμα και αυτοί τρόμαξαν ίσως να ταυτιστούν με τις προφανείς ιδεολογικές συνδηλώσεις ενός κειμένου, του οποίου ο τίτλος, «Η ισότητα, η μάζα, η παρακμή», παραπέμπει σε όλη την μακρά αντιδημοκρατική και ολοκληρωτική παράδοση από τον Burke έως τις ολοκληρωτικές αντιλήψεις του Μεσοπολέμου. Η κριτική από την σκοπιά του αριστοκρατισμού και του ιταλικού και γερμανικού ολοκληρωτισμού στη Δημοκρατία, έστω την αστική υποστήριζε πάντα πως ή ισότητα (ακόμα και η πολιτική μόνο) και η συνακόλουθη είσοδος των μαζών στην πολιτική οδηγεί στην παρακμή. Ας διαβάσουμε τον Λ. Δ.

...η άνοδος των μαζών εν ονόματι της ισότητας αποτελεί ένα από τα σημαντικώτερα αίτια της σύγχρονης καλπάζουσας ιστορικής παρακμής, αν όχι το μοναδικό αίτιο. Και τούτο, γιατί όλο αυτό το αρρωστημένο οικοδόμημα της κρατούσης τάξεως πραγμάτων που ισχύει στον σύγχρονο κόσμο, το πνευματικοκοινωνικοπολιτικό οικοδόμημα της ισοπεδώσεις, ανεγείρεται πάνω σε δύο τερατώδη ψεύδη. Τα πρώτο ψεύδος είναι η ίδια η αρχή της ισότητας, αυτή η παρά φύσιν, η καθ’ ολοκληρίαν ανύπαρκτη αντικειμενικά, η άδικη, η απόλυτα τεχνητή, δουλοποιητική και δογματική εφεύρεση, που επιμένει σαν Προκρούστης να ισώνη τα άνισα σε πείσμα της αλήθειας, να εξομοιώνη τους ικανούς με τους ανίκανους σε πείσμα της ελευθερίας και να απαγορεύη στους άξιους να προηγούνται και ηγούνται των ανάξιων σε πείσμα της δικαιοσύνης.

Το μεγάλο πρόβλημα λοιπόν της σύγχρονης εποχής δεν είναι η ανισότητα των ανθρώπων, η εκμετάλλευση, η τυπική και μόνον ισότητα των πολιτών, η οποία οδηγεί και στην ουσιαστική αποδυνάμωση και μαζοποίηση της δημοκρατίας, αλλά αντίθετα αυτή η ίδια η αρχή της ισότητας, που με τόσους αγώνες επέβαλαν σε ένα βαθμό οι επαναστάσεις των τριών τελευταίων αιώνων. Και το επιχείρημα είναι πάγιο, η ισότητα είναι «παρά φύσιν». Το τέχνασμα είναι προφανές, οι πραγματικές διαφορές ανάμεσα στους ανθρώπους μεταβάλλονται σε βάση της ανισότητας. Και όμως η ιστορία έχει δείξει πως οι μεγαλύτερες διαφορές είναι συνέπεια της ανισότητας και όχι το αντίστροφο. Επί πλέον δε οι ατομικές διαφορές σε μια ανθρώπινη κοινωνία, συγκροτημένη σύμφωνα με το δίκαιο αναπτύσσονται και καλλιεργούνται στη βάση των ίσων ευκαιριών και της ισότητας. Μόνον η φασιστική και ναζιστική αντίληψη ξαναφέρνει την ανθρώπινη κοινωνία στη λογική της αγέλης, όπου κυριαρχεί το δίκαιο του ισχυρότερου, το περιβόητο «κατά φύσιν», λες και η ανθρώπινη κοινωνία αποτελεί μια απλή αναπαραγωγή της αγέλης. Και για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία για την ολιγαρχικήολοκλήρωτική αντίληψη του συγγραφέα ακολουθεί η θεωρία της φυσικής και κατά συνέπεια και φυλετικής; υπεροχής των αρχόντων επί των εξουσιαζομένων

Και το δεύτερο ψεύδος πάνω στο οποίο ανεγείρεται ο χάρτινος ψευδόπυργος της σύγχρονης παρακμής, ψεύδος αλληλένδετο, θάλεγα σύστοιχο με το πρώτο, είναι η κατάσταση της εξουσίας, αυτό το παρά φύσιν, επίσης, σύνδρομο της ομαδικής συμβιώσεως του ανθρώπινου είδους, όπου οι εξουσιαστές δεν είναι οι φυσικοί ηγέτες, δηλαδή ανώτεροι των κυβερνωμένων και όπου οι εξουσιαζόμενοι δεν είναι οι φυσικά κυβερνώμενοι, δηλαδή υποδεέστεροι των ηγετών. [ ] Σκεφθήτε, πρώτ’ απ’ όλα, ότι η ισότητα και η αναξιοκρατούμενη ισοπεδωτική εξουσία της δυνάμεως [ ] αποτελεί διακοπή της λειτουργίας, άρση του βασικότερου και ζωτικώτερου νόμου, που ισχύει στον κόσμο των έμβιων όντων, του νόμου της φυσικής επιλογής, του νόμου που απαγορεύει στα υποδεέστερα, νοσηρά, εκφυλισμένα και γενικά εξασθενημένα ψυχικώς και βιολογικώς άτομα όχι μόνο να ηγούνται και να έχουν την ευθύνη για την επιβίωση της ομάδος, αλλά και να τεκνοποιούν, να συμμετέχουν στην διαιώνιση του είδους προφανώς γιατί η Φύση θέλει να προλάβη την γέννηση ψυχικώς και βιολογικώς εκφυλισμένων απογόνων, άρα να αποκλείση τον σταδιακό γενικό εκφυλισμό του είδους, που τελική του κατάληξη θα ήταν η εξαφάνιση του. [Και το απαγορεύει, αναθέτοντας την γονιμοποίηση των θηλέων στα ισχυρότερα βιολογικώς και ψυχικώς άρρενα, τους νικητές αυτούς του γενετήσιου πολέμου].

Πρόκειται κυριολεκτικώς για ένα εγκώμιο του δικαίου της ζούγκλας και του φυλετικού ολοκληρωτισμού που ανάγει σε υπέρτατη αρχή των ανθρωπίνων κοινωνιών την φυσική επιλογή, που φθάνει μέχρι τον αποκλεισμό των «κατωτέρων» ατόμων από την τεκνοποίηση, θυμίζοντας την ναζιστική ευγονική και μεταβάλλει τον γενετήσιο ανταγωνισμό των αρρένων σε «γενετήσιο πόλεμο».

Στο καθεστώς της ισότητας της σύγχρονης εξουσίας ανίκανοι, άθλιοι, ανελεύθεροι, διεφθαρμένοι, διεστραμμένοι, βλάκες, άχρηστοι, μη δημιουργικοί, νοσηροί, υστερούντες φυσικά και πνευματικά «αναπληρώνουν» τεχνητά και δογματικά τη φυσική μειονεξία τους, την αληθινή και πραγματική μειονεξία τους, εξομοιούμενοι με τους ικανούς, τους έντιμους, τους φωτισμένους, τους ελεύθερους, τους δημιουργούς, τους φυσικά και ηθικά προικισμένους, τους άξιους. Και η συμβατική αυτή ίσωση, [ ] επεκτείνεται σταδιακά [ ] φθάνοντας μέχρι της εξομοιώσεως, της εξισώσεως δύο τόσο ανόμοιων, φυσικά και αντικειμενικά, πραγμάτων, όπως είναι τα δύο φύλα [ ]

Εδώ το αντιδημοκρατικό παραλήρημα φθάνει μέχρι την κήρυξη της ανισότητας των δύο φύλων, όπου η ισότητα ταυτίζεται εντέχνως με την εξομοίωση και η απόρριψη της εξομοιώσεως μεταβάλλεται σε καταδίκη της ισότητας («της εξισώσεως«). Όσο δε για την δημοκρατία «το καθεστώς της ισότητας της σύγχρονης εξουσίας», είναι το σύστημα όπου οι μειονεκτικοί (που δεν ρίχθηκαν στον Καιάδα) αναπληρώνουν την μειονεξία τους. Και επειδή ο συγγραφέας έχει συνείδηση του χαρακτήρα των απόψεων του ολοκληρώνει ως εξής:

[ ] δεν μου διαφεύγει, ότι μερικές από τις απόψεις που διατύπωσα εδώ, δεν αποκλείεται να θεωρηθούν ως... «αντιδημοκρατικές». [ ] Αν χαρακτηρίζομαι ως «αντιδημοκρατικός», γιατί ερευνώ και λέγω ελεύθερα το αληθινό και το δίκαιο, αποδέχομαι ευχαρίστως τον χαρακτηρισμό.³

Και η συνέχεια έρχεται επωνύμως, από τον εκδότη του Δαυλού, Δ. Λάμπρου, ο οποίος σε άρθρο του με τον τίτλο «Το παραμύθι του Κοινοβουλευτισμού» προσπαθεί να συγκεκριμενοποιήσει το αντιδημοκρατικό ιδεώδες του και το αναδείξει ως αντικοινοβουλευτικό. Και επιχειρεί να στηριχτεί στους αρχαίους Έλληνες και να τους μεταβάλει σε οπαδούς αυτού του ολιγαρχικού ιδεώδους.

Ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι οι Έλληνες δεν ανεκάλυψαν μόνο τη δημοκρατία αλλά όλα τα πολιτεύματα και τα εφάρμοσαν οι ίδιοι [ ] ας εξετάσουμε την ελληνικότητα του Κοινοβουλευτισμού.

[ ] Κύρια ιδεολογική βάση του Κοινοβουλευτισμού είναι η αρχή της ισότητας (egalite). Οι πολίτες του κοινοβουλευτικού καθεστώτος έχουν ψήφο της ίδιας αξίας. Η ψήφος του βλακός έχει το ίδιο βάρος με την ψήφο του σοφού, η ψήφος του απατεώνος μετρά το ίδιο με την ψήφο του έντιμου, η ψήφος του δημιουργικού ανθρώπου δεν έχει καμμιά διαφορά από την ψήφο του ανικάνου κ.ο.κ. Στον Κοινοβουλευτισμό η έννοια της ποιότητας είναι απαράδεκτη και «αντιδημοκρατική», οι άνθρωποι ισοπεδώνονται από κάποιον δογματικό οδοστρωτήρα, κυριαρχεί η έννοια της ποσότητας, του αριθμού, της πλειοψηφίας... [ ]

Αυτή η ιδεολογική αρχή της ισότητας και η συναφής προς αυτήν αρχή της ποσότητας είναι ξένες όχι μόνο προς την ελληνική Δημοκρατία, αλλά και γενικά προς κάθε εκδήλωση του Ελληνικού Πολιτισμού [ ]. Στην Αθηναίων Πολιτεία δεν είχαν το δικαίωμα ψήφου το 90% του ενήλικου πληθυσμού περίπου (δούλοι, γυναίκες, μέτοικοι, άτιμοι, ασεβείς κ.λπ.)[ ]

Η τρίτη και πιο χαρακτηριστική αρχή του Κοινοβουλευτισμού είναι ο «πλουραλισμός», η ύπαρξη δηλαδή περισσότερων του ενός κομμάτων μέσα στα πλαίσια του καθεστώτος. [ ]. Όπως συνέβη και με τα άλλα πολιτικοκοινωνικά προϊόντα του αστικού Διεθνισμού π.χ. τις «κοινωνικές τάξεις» ή τη «διάκριση των εξουσιών» η τον συνδικαλισμό, ο βαθύτερος σκοπός που υπηρετεί ο πλουραλισμός είναι η αποδυνάμωση και εξαφάνιση των Εθνών, η αποσύνθεση της γενικής θελήσεως και η υποταγή τους στη Διεθνή Εξουσία. [ ]⁴

Δεν νομίζω πως χρειάζεται να επιμείνω. Ο συγγραφέας βδελύσσεται την αρχή της πλειοψηφίας, της ισότητας, καθώς και την ύπαρξη διαφορετικών κομμάτων. Αυτό είναι ακριβώς, λέξη προς λέξη και το ιδεώδες του ολοκληρωτισμού. Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε με δεκάδες άρθρων⁵, αλλά ο χρόνος του αναγνώστη και ο χώρος μας, δεν το επιτρέπει. Σε ό,τι αφορά στην ανοικτά παγκοσμιοποιητική ιδεολογία του περιοδικού έχουμε ήδη αναφερθεί στο πρώτο μέρος και θα ήταν κουραστικό να επανέλθουμε. (Ίσως θα χρειαζόταν ένα τρίτο μέρος γι’ αυτό).

Τα συμπεράσματα εναπόκεινται στον αναγνώστη. Φαντάζομαι πως τουλάχιστον θα έχει αντιληφθεί τους λόγους για τους οποίους επιμείναμε στην σε δύο συνέχειες παρουσίαση του αρχετύπου περιοδικού του λεγόμενου αρχαιολατρικού χώρου.

Πηγή: Γιώργος Καραμπελιάς, Περιοδικό Άρδην, τ. 53, Απρίλιος - Μάιος 2005

Σημειώσεις

1. Στέφανος Μυτιληναίος, «Σύγκρουση ΔιογενώνΚρονίων, Οι ανθρωποθυσίες της Κρονίας λατρείας και η εγκατάσταση της στα (Ιερο)Σόλυμα», Δαυλός τ. 223, Ιούλιος 2000, σσ. 1423514242.

2. Π. Τσίνας «Κομμουνισμός: η τέταρτη θρησκεία της ερήμου», Δαυλός, τ. 140141 Αυγ. Σεπτ. 1993, σσ. 8171 8184.

3. Τα αποσπάσματα από το, Λευτέρης Δίκαιος, «Η ισότητα, η μάζα, η παρακμή», Δαυλός, τ. 11, Νοέμβριος, 1982.

4. Δ. Ι. Λάμπρου, «Το παραμύθι του κοινοβουλευτισμού», Δαυλός, τ. 142, Οκτώβριος 1993.

5. Ανάμεσα τους εν δεικτικά αναφέρουμε και τα: Δ. Ι. Λάμπρου, «O Προκρούστης και η θεά Δίκη», τ. 7, Ιούλιος 1982, Δ.Ι. Λάμπρου, «Συνδικαλισμός ή η ελευθερία της δουλείας», τ. 107, με προφανές, ακόμα και από τον τίτλο συναγόμενο, περιεχόμενο.

ΠΡΟΓΟΝΟΛΑΤΡΕΙΑ & ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΟ «ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ»

Σημασιολογικά, η λέξη προγονολατρία είναι συνήθως αρνητικά φορτισμένη, με μειωτικές συχνά συνδηλώσεις. Το άτομο που διακατέχεται από το θρησκευτικό, στην ουσία του, συναίσθημα της προγονολατρίας, αναζητά τη φυσιογνωμία του, ταυτίζοντας το «εγώ» του με ένα προγονικό, εξιδανικευμένο, πολιτισμικό και κοινωνικό φαντασιακό. Συγχρόνως, το άτομο δηλώνει, έστω έμμεσα, και συχνότατα ασύνειδα, την ιστορική του συνέχεια, τη φυλετική του ενδεχομένως καθαρότητα και ενίοτε κάποιες θρησκευτικές του πεποιθήσεις. Αυτές οι κοινωνικοιστορικές, πολιτισμικές, εθνιστικές και θρησκευτικές συνδηλώσεις καθορίζουν ένα στρεβλό πλαίσιο αναζήτησης ταυτότητας και προβάλλουν ένα φυλετικό ελιτισμό, που είναι σύμφυτος με τάσεις ξενοφοβίας και ρατσισμού, και γενικότερα με ενέργειες και πρακτικές που θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν από αντιδημοκρατικές έως και φασιστικές. Υπό το πρίσμα αυτό είναι προφανές ότι η προγονολατρία δεν μπορεί να αποτελέσει μια θετική, παραγωγική βάση για την κοινωνικοιστορική μελέτη του παρελθόντος, τη βίωση του παρόντος και τον οραματισμό του μέλλοντος.

Αν όμως αυτά ισχύουν για την προγονολατρία, και την αρχαιολατρία κατ’ επέκταση, τι περιθώρια υπάρχουν άραγε για να εκφράσει κανείς, έστω και με δηλωμένες τις δημοκρατικές του πεποιθήσεις, τον θαυμασμό του για την αρχαιοελληνική σκέψη και για τη δυναμική και την επικαιρότητα του αρχαιοελληνικού «παραδείγματος»; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό δεν είναι σίγουρα απλή και, οπωσδήποτε, δεν μπορεί να δίνεται περιστασιακά. Και εξηγούμαι.

Στη χώρα μας παρουσιάζεται το πολύ ενδιαφέρον φαινόμενο, να θεωρείται η έκφραση θαυμασμού ως μία ύποπτη, γραφική, αναχρονιστική και αντιπαραγωγική, εν τέλει, ενέργεια, μόνο όταν προέρχεται από ελληνικά χείλη, από ελληνικές γραφίδες, και να γίνεται, αντιθέτως, ασμένως αποδεκτή όταν δηλώνεται από ξένους διανοούμενους και μελετητές. Τιμητές του νεοελληνικού θαυμασμού, για τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό και τα επιτεύγματα του, είναι συνήθως κάποιοι γνωστοί εκπρόσωποι της σύγχρονης ελληνικής διανόησης -με ή χωρίς εισαγωγικά- οι οποίοι δεν χάνουν ευκαιρία να εκθειάζουν κάθε εκσυγχρονιστικό τερτίπι αλλά και οτιδήποτε, γενικότερα, φέρει τη σφραγίδα του «εκσυγχρονισμού».

Ας επιστρέψουμε, όμως, στον τεκμηριωμένο, εδραίο θαυμασμό μας για τον αρχαίο ελληνικό λόγο και πολιτισμό. Η αρχαιοελληνική σκέψη, με τα πρωτόφαντα επιτεύγματα της στη φιλοσοφία, την επιστήμη, τα γράμματα και τις τέχνες, αποτελεί μία παγκοσμίως πιστοποιημένη μοναδικότητα, μία singularity στην Ιστορία των ιδεών, μία ασυνέχεια στην Ιστορία του ανθρώπου. Συνιστά ένα πολιτιστικό και πολιτισμικό «παράδειγμα» με ανυπέρβλητη δυναμική και εμβέλεια, στον ιστορικό χρόνο, που αρδεύει σταθερά, και γονιμοποιεί, τη φιλοσοφία και την επιστήμη επί αιώνες.

Για το κοινωνικο-ιστορικό και πολιτισμικό αυτό φαινόμενο έχουν γραφεί, και συνεχίζουν να γράφονται, εκατοντάδες βιβλία και πραγματείες σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Αυτά είναι γνωστά πράγματα, που ουδείς ασφαλώς μπορεί να αγνοήσει όπως, άλλωστε, κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει το πλήθος των ξένων, κορυφαίων διανοουμένων, που με θαυμασμό έχουν, κατά καιρούς, εκφραστεί για το φαινόμενο αυτό. Ας μου επιτραπεί, δείγματος χάριν, να αναφερθώ στον νομπελίστα Β. Russel [1], ο οποίος δηλώνει σχετικά: «Σ’ ολόκληρη την Ιστορία, τίποτε δεν είναι τόσο εκπληκτικό ή τόσο δύσκολο να περιγραφεί όσον η αιφνίδια άνοδος του πολιτισμού στην Ελλάδα». Ή ακόμη στον επίσης νομπελίστα Ε. Schroedinger, που υποστηρίζει, ότι «[...] ο λόγος που η φιλοσοφία των Ελλήνων μας ελκύει σήμερα τόσο έντονα είναι επειδή πουθενά στον Κόσμο, ούτε πριν ούτε μετά από αυτούς, δεν συγκροτήθηκε ένα τόσο προοδευμένο, καλά διαρθρωμένο οικοδόμημα γνώσεων και σκέψης, χωρίς το μοιραίο σχίσμα που στέκεται εμπόδιο επί αιώνες και σήμερα έχει γίνει πλέον ανυπόφορο». Το μοιραίο σχίσμα στο οποίο αναφέρεται ο Schroedinger είναι η αγεφύρωτη διαφορά και εχθρότητα μεταξύ της επιστημονικής κοσμοθεωρίας, που εδράζεται στην καθαρή λογική, και της μεταφυσικής, φιλοσοφικής κοσμοθεώρησης, που στηρίζεται στον καθαρό συλλογισμό, στο συναίσθημα και στη θρησκευτικότητα του ανθρώπου. Ο νομπελίστας Φυσικός θεωρεί, ότι η αγεφύρωτη αυτή διαφορά είναι μία κατάρα, που δεν επιτρέπει την ενοποίηση όλων των «δρόμων» σκέψης, ώστε να επιτευχθεί μία κατανόηση της Φύσης αλλά και του ιδίου του ανθρώπου που αποτελεί μέρος της. Το εμπόδιο αυτό, που όπως καταγγέλλει ο Schroedinger έχει γίνει πλέον ανυπόφορο, κατόρθωσε να το παραμερίσει, για μία και μοναδική φορά στην Ιστορία της ανθρωπότητας, η αρχαιοελληνική σκέψη, με τον ενοποιημένο και αδιαίρετο δρόμο της [2]. Τέλος, ας μου επιτραπεί να αναφέρω τον διαπρεπή Αμερικανό καθηγητή Α.Ν. Whitehead, που σημειώνει συναφώς, πως η ευρωπαϊκή φιλοσοφική παράδοση αποτελείται από «μία σειρά υποσημειώσεων στον Πλάτωνα» [3].

Υπάρχει όμως ακόμη μία ιδιαιτερότητα του αρχαιοελληνικού πολιτισμού που δεν έχει αρκούντως αναδειχθεί και σχολιασθεί. Όπως και από άλλη θέση υποστήριξα [4], ο Ελληνισμός κράτησε το τιμόνι της Ιστορίας περισσότερο από δύο χιλιάδες χρόνια, οδηγώντας την από τις Ηράκλειες Στήλες μέχρι τον Ινδό ποταμό και από την Αφρική μέχρι τον Καύκασο κι όταν αυτός αποτραβήχτηκε, αυτό που άφησε πίσω του ήταν θέατρα, ναοί, γυμναστήρια και στάδια, φιλοσοφία και επιστήμη. Και αξίζει κανείς να αναρωτηθεί, αν υπάρχουν άραγε πουθενά απομεινάρια ενός Κολοσσαίου, αν υπάρχουν αρένες που άφησαν πίσω τους οι Έλληνες. Αλλά εμείς, «τους κίονες που στήσαμε δεν ήταν για αρένες»[ 5], και οι Αθηναίοι δεν είχαν στις τριήρεις τους αλυσοδεμένους δούλους, ως κωπηλάτες, όπως συνέβαινε με τις ρωμαϊκές γαλέρες.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει, ότι ο αρχαιοελληνικός κόσμος ήταν ιδανικός, ότι συνιστούσε μια «καθαρή μορφή». Σίγουρα υπήρχαν δουλεία, αντιδημοκρατικές θεωρήσεις και πρακτικές, καταπίεση και εκμετάλλευση, έριδες και πόλεμοι. Σε αντίθεση, όμως, με τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία και με πολλές από τις ομόρριζες νεωτερικές εκδοχές της, το αρχαιοελληνικό «παράδειγμα» ουδέποτε επέδειξε χαρακτηριστικά συμπτώματα άκαμπτου αυταρχισμού, πομπώδους αλαζονείας και βαρβαρότητας, σε μέτρο τουλάχιστον και συχνότητα που να το χαρακτηρίζουν διαχρονικά. Το ιστορικό του αχνάρι δεν φυλάσσεται μόνο ως ένα πολύτιμο, μοναδικό «αντικείμενο» στο Μουσείο της Παγκόσμιας Ιστορίας-προτείνεται συγχρόνως και ως ένα κραταιό πρότυπο, που θα συνεχίζει να νοηματοδοτεί τον σύγχρονο φιλοσοφικό και επιστημονικό στοχασμό, την πορεία του σύγχρονου ανθρώπου μέσα στη λαίλαπα του εργαλειακού ορθολογισμού [6] και της ισοπεδωτικής παγκοσμιοποίησης.

Σημειώσεις

1. Βλέπε Μπέρτραντ Ράσσελ, Ιστορία της Δυτικής Φιλοσοφίας - Οι Προσωκρατικοί, μτφρ. - σημ. Αιμ. Χουρμούζιου, Εκδ. Αρσενίδη, Αθήνα 1982, σ. 35. Λίγο πιο κάτω, στο κείμενο, ο Ράσσελ συνεχίζει να εκφράζει ακόμη μια φορά τον μεγάλο θαυμασμό του για τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό, λέγοντας πως «Ό,τι συνέβη ήταν τόσο καταπληκτικό ώστε, ακόμη και σε καιρούς εντελώς πρόσφατους, οι άνθρωποι περιορίζονταν να χάσκουν ενεοί και να μιλούν με μυστικοπάθεια για την ελληνική ιδιοφυία».

2. Βλέπε σχετικά, Ε. Schroedinger, Η Φύση και οι Έλληνες - Ο Κόσμος και η Φυσική, μτφρ. - επιστ. επιμ. Θ. Γραμμένου, Π. Τραυλός - Ε. Κωσταράκη, Αθήνα 1995, σσ. 17-21.

3. Βλέπε στο Β. Williams, Πλάτων, Επιμ. Ε. Κεκροπούλου, Ενάλιος, Αθήνα 2001, σ. 9. Όπως επίσης αναφέρεται στις παραπομπές του βιβλίου (σ. 95), δεν θα πρέπει ίσως να θεωρηθεί, σύμφωνα με τον Kraut (1992), ότι η παρατήρηση του Whitehead υπαινίσσεται, πως όλοι οι μετά τον Πλάτωνα φιλόσοφοι δέχονταν τις απόψεις του ως δικό τους σημείο εκκίνησης.

4. Βλέπε Ι.Ν. Μαρκόπουλος, Ελληνικότητα και Πολιτισμός, ΑΒΑΤΟΝ, τεύχ. 17, Ιούνιος - Ιούλιος 2001, σ. 6.

5. Από το ποίημα «Λάμπει το φως», της Ποιητικής Συλλογής του Ι.Ν. Μαρκόπουλου, Ψηφίδα σε χορευτική παραλλαγή, Πνευματική Ζωή, Αθήνα 2003.

6. Για την «επιστροφή» στην αρχαία σκέψη και στις επικούρειες κυρίως εκδοχές της, στα πλαίσια μιας υπέρβασης του εργαλειακού ορθολογισμού και των αιτιοκρατικών μεσσιανικών αντιλήψεων, βλέπε το πρόσφατο βιβλίο του Γ. Καραμπελιά, Η Θεμελιώδης Παρέκκλιση - Ρομαντισμός και Διαφωτισμός στον Εικοστό Πρώτο Αιώνα, Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 2004.

Πηγή: Ι. Ν. Μαρκόπουλος, Επίκουρος Καθηγητής Χημικής Μηχανικής ΑΠΘ, Άρδην, τ. 53, Απρίλιος - Μαΐος 2005

Αρχαιολατρικός ανορθολογισμός

Ρίχνοντας μια ματιά στους ισχυρισμούς των «ελληνοκεντρικών» και των νεοπαγανιστών για την καταγωγή των Ελλήνων, βλέπουμε ότι αυτοί έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τους ισχυρισμούς αρκετών αρχαίων ιστοριογράφων και γεωγράφων, οι οποίοι παραδέχονται ότι το ελληνικό έθνος δεν ζούσε εξ αρχής στον ελλαδικό χώρο, αλλά τον κατέκτησε (προφανώς ερχόμενο από αλλού) εκδιώκοντας ή υποδουλώνοντας ή αφομοιώνοντας τους αυτόχθονες πληθυσμούς, τους οποίους οι ίδιοι αρχαίοι συγγραφείς θεωρούν μη Έλληνες. Έτσι, ο Ηρόδοτος θεωρεί τους Πελασγούς μη ελληνόφωνους -άρα και μη ελληνικής καταγωγής- όχι δίχως αιτία ή εικάζοντας, αλλά κρίνοντας βάσει της γλώσσας των Πελασγών που ζούσαν στην εποχή του στον ελλαδικό χώρο (Ιστοριών, 1,58). Ο Ηρόδοτος γράφει ότι οι Αθηναίοι εξεδίωξαν τους Πελασγούς από την Αττική (6,137), ότι τη Σαμοθράκη πρώτα την κατοικούσαν οι Πελασγοί (2, 51), ότι η Θάσος πρωτοαποικίστηκε από Φοίνικες (6, 74), ότι την Κρήτη παλιά την κατοικούσαν πολλές βαρβαρικές φυλές (1,173). Τα μυστήρια, τα μαντεία και οι λατρείες είναι για τον Ηρόδοτο εξωελλαδικής ή προελληνικής καταγωγής (2, 51΄ 2, 4· 2, 50· 2, 52΄ 2, 54΄ 2, 58΄ 2,123). Δεν μπορεί, φυσικά, κανείς να προσάψει «φιλοβαρβαρισμό» ή «ανθελληνισμού» στον Ηρόδοτο, διότι αυτός γράφει επίσης «η Ελληνική φυλή ξεχώριζε ανέκαθεν απ’ τους βαρβάρους, γιατί και εξυπνότερη ήταν και δεν διακρινόταν για ανόητη ελαφρομυαλιά» (1, 60). Ο Θουκυδίδης μάς πληροφορεί ότι οι Κυκλάδες κατοικούνταν από Κάρες (1,8) και ότι, στον καιρό του, οι Αμφιλόχιοι, οι Ηπειρώτες, οι θράκες, οι Ευρυτάνες, οι κάτοικοι της χερσονήσου του Άθω ήταν μη ελληνόφωνοι, άρα μη Έλληνες (2, 68, 52΄΄, 80, 5΄ 2, 97, 3· 3, 94, 5΄ 4, 109, 3-5). Ο Θουκυδίδης περιγράφει ακόμη πώς οι Μακεδόνες εξεδίωξαν διαδοχικά τους Πιέριους, τους Βοττιαίους, τους Ήδωνες, τους Εορδούς και τους Άλμωπες (2, 99) από τα μέρη τους. Ο Στράβωνας κατατάσσει τους θράκες, τους Ηπειρώτες, τους θεσπρωτούς, τους Μολοττούς, τους Αθαμάνες κ.ά. εκτός ελληνικού έθνους (Γεωγραφικά, 7, ο321).

Αυτό που ισχύει για την καταγωγή των Ελλήνων και συνακόλουθα για τον ρόλο του Ελληνισμού είναι δύο, φαινομενικά αντίθετες αναμεταξύ τους, ελληνοκεντρικές αντιλήψεις. Η μια εκφράζεται με ρήσεις όπως «Το σύμπαν είναι ελληνικό» (Τρίτο Μάτι), «υπάρχει μόνον ένας πολιτισμός, ο ελληνικός» (Δαυλός). Η άλλη αρνείται αυτού του είδους την «παγκοσμιότητα» και, όντας περισσότερο πολιτικά ορθή, δέχεται την ύπαρξη και άλλων εθνικών πολιτισμών, αλλά, με μια δήθεν αμυντική αντίληψη προάσπισης ενός τάχα «αμόλυντου» πυρήνα της αρχαϊκής/κλασικής ελληνικότητας, κατακεραυνώνει τον «ασιατικό μονοθεϊσμό» καθώς και τον εσωτερικό εχθρό: τους «Ιουδαιοχριστιανούς». Η νοοτροπία, ωστόσο, είναι η ίδια: είτε 1) πεις ότι πέραν του ελληνικού πολιτισμού, υπόλοιποι ανθρώπινοι πολιτισμοί είναι ελληνικοί ή κατώτεροι ή ασήμαντοι ή ανύπαρκτοι, είτε 2) πεις ότι είμαστε περικυκλωμένοι από συνωμοσίες, ειδικά κατά του Ελληνισμού (αυτή η συνωμοσιολογία τι παιδαριώδη σκέψη δείχνει) και στο εσωτερικό ύπουλοι προδότες της «ελληνικής ουσίας απεργάζονται το κακό μας, πάλι «προδίδεις» ένα από τα εκλεκτότερα (μαζί με την άμεση δημοκρατία) τμήματα της Αρχαίας Ελλάδας: αυτό που κάνει τον Πλάτωνα (που, όπως και μια ντουζίνα αρχαίοι φιλόσοφοι και νομοθέτες, πήγε, σύμφωνα με αρχαίους Έλληνες βιογράφους, στην Αίγυπτο/Ασία - δίχως αυτό να συνεπάγεται κάποιο ρηχό Αφροκεντρισμό) να λέει: «ό,τιπερ αν Έλληνες Βαρβάρων παραλάβωσι κάλλιον τούτο εις τέλος απεργάζονται (Επινομίς, 10, 987de). Λείπει από τους νεοπαγανιστές και ελληνοκεντρικούς αυτή η λογική που δεν δίνει σημασία στο «ποιος ήρθε πρώτος» αλλά στο «ποιος δημιουργεί με βάση όσα του κληροδοτούνται». Με αυτή τη λογική, ο Νεοέλληνας πήρε το δυτικοευρωπαϊκό κλαρίνο έκανε την Ήπειρο πατρίδα του κλαρίνου· με την ίδια λογική, οι Δυτικοί πρωτοπήραν τον 9ο αι. την ελληνιστική «ύδραυλη»/βυζαντινό «όργανο» και συνέθεσαν αξεπέραστα έργα για εκκλησιαστικό όργανο.

Ο Δαυλός υποστηρίζει ότι η Ελληνική είναι η πρώτη γλώσσα. Υπάρχει όμως μια ασάφεια στο χρονικό βάθος: άλλοτε η Ελληνική είναι 50.000 ετών (Δαυλός, τ. 158) κι άλλοτε 26.000 ετών (Δαυλός, τ. 176-177). Τι είναι όμως 24.000 έτη για 18 τεύχη Δαυλού; Δεν είναι σωστό να νομίζουμε πως τα ούφο και η προϊστορική υπερτεχνολογία είναι τα μόνα ανορθολογικά στοιχεία του κινήματος αυτού ή πως ο ανορθολογισμοί αφορά μόνο τους αφελείς ουφολόγους. Αν νομίζατε πως η μαντική δεν είναι επιστήμη, ο Δαυλός επιβεβαιώνει το αντίθετο: «μαντική, η πανάρχαια επιστήμη των προβλέψεων», γράφει στο εξώφυλλο του τεύχους 62. Φυσικά «επιστήμη», αφού την εξασκούσαν (και) οι Αρχαίοι Έλληνες, κι ό,τι είναι αρχαιοελληνικό είναι καλό. Παρομοίως, για την αντιμετώπιση των πυρκαγιών, το μόνο που απαιτείται (ΥΣΕΕ, δελτίο τύπου Νο 55) είναι η επέμβαση των θεών: «Οι πολυθεϊστές Ινδιάνοι Γιανομάμι του κρατιδίου Ρορέιμα της Βραζιλίας (...) έσωσαν τα απέραντα τροπικά δάση της περιοχής τους επικαλούμενοι με ιεροπραξίες και τελετουργικούς χορούς τους ζώντες εθνικούς θεούς τους, οι οποίοι, ανταποκρινόμενοι φυσικά στο κάλεσμα των θρησκευτών τους, έστειλαν αμέσως τους καταρράκτες της βροχής να σβήσουν τα απέραντα μέτωπα των μαινόμενων πυρκαϊών που κατέτρωγαν τη ζούγκλα και σκοτείνιαζαν τους ουρανούς». Δεν διαφεύγει της προσοχής μας το γεγονός ότι οι Νεοπαγανιστές, παρ’ όλα όσα λένε περί ανυπαρξίας θαυμάτων (ώστε να κατηγορούν τον Χριστιανισμό), μας παρουσιάζουν ένα παγανιστικό «θαύμα», την επέμβαση κάποιων οντοτήτων -στων οποίων την ύπαρξη οι Νεοπαγανιστές πιστεύουν- επί της Φύσης, προκειμένου να αλλάξει η φορά των ανέμων, ώστε να προκληθεί βροχή σε ένα συγκεκριμένο σημείο. Προστίθεται και η λέξη «φυσικά», ώστε να μη θεωρήσουμε τη νεροποντή έπειτα από θρησκευτική προσευχή ως «υπερφυσικό» συμβάν, αλλά ως κάτι «απολύτως φυσικό». Γι’ αυτό και ο Πορφύριος, που υποστήριζε πως οι θεοί δεν επεμβαίνουν στη Φυσική Τάξη, γράφει πως «κανένας θεός δεν ήλθε να βοηθήσει την πόλη από τότε που λατρεύεται ο Ιησούς» (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών Α.Ε., τ. ΣΤ', σ. 587), αντιφάσκοντας. Ο φίλος του Ιουλιανού, θεουργός (θεουργία=μαγεία) Μάξιμος, αποκαλείται από τους Νεοπαγανιστές «μεγάλος φιλόσοφος» διότι, σύμφωνα με τους τελευταίους, η θεουργία βασίζεται σε Φυσικούς Νόμους, παραδόξως αναπόδεικτους επιστημονικά τα τελευταία 2.000 χρόνια, άρα είναι επιστήμη.

Καθένας έχει το δικαίωμα να πιστεύει ό,τι θέλει. Δεν είναι εκεί το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι ότι μια ασήμαντη αριθμητικώς μειονότητα θεωρεί ότι η ελληνικότητα είναι κάτι σαν την περιουσία τους και πως οι υπόλοιποι είναι οι εκφυλισμένοι ψευδοέλληνες. «Το παρελθόν λέει ότι η Ελλάδα ποτέ δεν υπήρξε υπόθεση των πολλών, των αστοιχείωτων, του πλήθους» (Δαυλός, τ. 226, σ. 14353). «Οι Χατζηέλληνες πνίγουν τους πραγματικούς Έλληνες» (Βλ. Ρασσιά, Υπέρ Της Των Ελλήνων Νόσου, β΄ έκδοση, εκδ. Ανοιχτή πόλη, τ. 3, σ. 107). «Σταδιακή απομάκρυνση κάθε χριστιανικού κτίσματος ή κατασκευάσματος μέσα από ή σε ακτίνα 500 μέτρων από τα εθνικά μας Ιερά, σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια» (ΥΣΕΕ, δελτίο τύπου Νο 101). Δυστυχώς όμως γι’ αυτούς, η ελληνικότητα είναι υπόθεση κατά βάσιν των πολλών ή μάλλον όλων. Είναι υπόθεση δική μας, όπως ήταν και των παππούδων μας του 1912 και του 1940 που, αστοιχείωτοι και δίχως να έχουν γνώση της μαντικής επιστήμης, δίχως να γνωρίζουν για το Αρχαίο θέατρο και τον Αριστοτέλη, σκοτώνονταν χάρη αυτού που οι αρχαιολάτρες δογματίζουν ότι αφορά μόνο τους εαυτούς τους. Εκτός π.χ. κι αν ο αστοιχείωτος Αρχαίος όχλος, που δεν έμαθε τίποτε για τον Πλάτωνα ή τον Πρωταγόρα (παρά μόνο όταν εξόριζαν τον δεύτερο), παρά έβοσκε πρόβατα στα βουνά της Αρχαίας Ελλάδας, δεν ήταν «πραγματικοί Έλληνες» - αλλά μάλλον οι αρχαιολάτρες τους θεωρούν Έλληνες, αφού «Έλληνες εισί οι της ημετέρας αρχαίας θρησκείας μετέχοντες».

Όμως τι δίνει (πέρα από το περιρρέον νεο-εποχίτικο κλίμα της μετασοβιετικής εποχής) τέτοια ορμή επανελληνιστική σε όλον αυτόν τον ετερόκλητο εσμό; Η αίσθηση της αδικίας. Η πίστη ότι κάποτε ήρθαν οι κακοί Ιουδαιοχριστιανοί και έκαψαν τα αρχαία βιβλία σφάζοντας τους «πραγματικούς Έλληνες», άρα πρέπει η αδικία να επανορθωθεί. Η αλήθεια είναι ότι αυτή η πίστη βασίζεται σε ένα από τα μεγαλύτερα ψεύδη που έχουν κατακλύσει την τελευταία δεκαπενταετία την Ελλάδα, με παραποίηση των ιστορικών γεγονότων και άγνοια των πηγών.

Ίσως αυτό που φταίει στην πραγματικότητα είναι η δυστυχία του να είσαι Έλληνας. Όχι αυτή της μειονεξίας έναντι των Αρχαίων που «δεν μπορούμε να τους φτάσουμε ποτέ» ή του δήθεν ελληνικού Δυτικού νεωτερικού πολιτισμού. Αλλά η δυστυχία να χωρίζεις τον κόσμο σε φιλέλληνες και ανθέλληνες, σε «ελληνόψυχους» και «εβραιόψυχους» η δυστυχία να μην ξεχωρίζεις τα άσχημα από τα καλά της αρχαιότητας. Να θαυμάζεις το σπαρτιατικό πολίτευμα και να διαμαρτύρεσαι για τη «συνωμοσία κατά της Λακεδαιμόνιας» αλλά να υπερασπίζεσαι την αθηναϊκή άμεση δημοκρατία· να κλείνεις τα μάτια στη θεοκρατική στοχοθεσία του Πλάτωνα και τη νεοπλατωνική θεουργική κατάντια· να ισχυρίζεται ο Πλάτων ότι «άνθρωπος» είναι μόνο η ψυχή (Αλκιβιάδης, 130) και «σώματι διαλύσεως ουκ έστιν ή κρείττον» (Νόμοι 828(1), ενώ ο Γρ. Παλαμάς ότι είναι σώμα και ψυχή, κι εσύ να καταλαβαίνεις ότι ο Μονοθεϊσμός μισεί το σώμα· να επαινείς την δίχως ντροπή (υποκρισία) και δίχως... ετερονομία εκδήλωση της νιτσεϊκής θέλησης για δύναμη (διάλογος Αθηναίων-Μηλίων) ως δείγμα ανωτερότητας· να δικαιολογείς τη δουλεία ισχυριζόμενος ότι οι Αρχαίοι δεν δικαιολόγησαν τη δουλεία (διότι ήταν «απλώς» αποτέλεσμα του πολέμου, κατά τον Ηράκλειτο, άρα κάτι πάρα πολύ φυσικό κι αιώνιο· να παραδέχεσαι για υπέροχη μια θρησκεία που οι ίδιοι οι (διωκόμενοι βάσει των νόμων κατά ασεβών, των πολυθεϊστικών πόλεων-κρατών) φιλόσοφοι, ήδη από τον 5ο π.Χ. αι., απέρριψαν και τέλος, ενώ ο Αριστοτέλης γράφει ότι «όσους σοφίστηκαν μυθολογικές εξηγήσεις δεν αξίζει να τους παίρνουμε στα σοβαρά» (Μετά τα Φυσικά, 1000318-19) και ότι αν σκεφτόμασταν όπως οι θεολόγοι του Πολυθεϊσμού, κανένα από τα όντα δε θα υπήρχε (Μετά τα Φυσικά, 1071 σ 24-28), εσύ να πιστεύεις ότι ο Αριστοτέλης ταξιδεύει για την Ανδρομέδα με το Σταγειρο-σκάφος του, παρέα με τους Έλληνες θεούς της μυθολογίας που απέρριπτε. Όταν κάτι τέτοια στο μυαλό του Νεοέλληνα «ουμανιστή» θεωρούνται ασήμαντες λεπτομέρειες, όταν ο απλός Νεοέλληνας δεν διδάσκεται τα σκοτεινά σημεία της Αρχαιότητας, με αποτέλεσμα να τη θεωρεί ολόφωτη, τότε γιατί να παραξενευτούμε που οι «αρχαιολάτρες» προχώρησαν ένα βήμα μπρος; Όταν λέμε ότι η ισηγορία, η φιλοσοφία, η άμεση δημοκρατία, τα μαθηματικά είναι προϊόν της σκέψης των Αρχαίων και δεν λέμε ταυτόχρονα ότι η θεουργία, η ιεροδουλεία, η δεισιδαιμονία, η θεοκρατία, η άλογη θέληση για δύναμη υπήρξαν και στην Αρχαία Ελλάδα, επόμενο είναι να προκύπτουν οι «αρχαιολάτρες». Η αιτία ανάπτυξης του αρχαιοκεντρικού κινήματος, λοιπόν, δεν είναι η αδιαφορία για την Αρχαιότητα (που ποτέ δεν έπαψε να είναι αντικείμενο μελέτης) ή η αντίδραση στον «ανθελληνισμό», αλλά η ίδια η αρχαιολατρεία.

Πηγή: Γιάννης Τάχος, Άρδην, τ. 53, Απρίλιος - Μάιος 2005, σ. 52-3

Η Θούλη και ο προκατακλυσμιαίος γερμανικός πολιτισμός

* Απόσπασμα από το βιβλίο του Νίκολας Γκόντρικ-Κλαρκ, Μαύρος Ήλιος, εκδόσεις Αρχέτυπο. (Ο Βίλχελμ Λάντιχ και τα Αποκρυφιστικά Ες-Ες, σελ. 237-245). Αναδημοσιεύεται με την άδεια των εκδοτών. Μετάφραση Νάσος Κυριαζόπουλος.

Αριστερά: Κάτοψη και υποθετική επεξηγηματική πλάγια τομή του V-7 Kubelblitz (Justo Miranda: Reichsdreams Series). Παρατηρήστε το μέγεθός τους σε σύγκριση με την ανθρώπινη φιγούρα και το αυτοκίνητο (Πηγή: Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 129, άρθρο: «Foo Fighters, το μυστικό όπλο του Χίτλερ ή εξωγήινη τεχνολογία; (ή μήπως συνδυασμός τους;)», Γεώργιος Ηλιόπουλος, σελίδα 31)

Μέσο: Το σύμβολο της οργάνωσης Thule (Πηγή: Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 121, άρθρο: «Η μυθική Υπερβορεία», Σ. Καμπούρη, σελίδα 50)

Δεξιά: Το πρώτο σύμβολο των Vrill ήταν το σύμβολο μίας εταιρίας με την ονομασία Vrill, η οποία κατασκεύαζε κινητήρες και οχήματα (Πηγή: Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 121, άρθρο: «Η μυθική Υπερβορεία», Σ. Καμπούρη, σελίδα 44)

Αριστερά: Ναζιστικός Ιπτάμενος δίσκος δίπλα σε Kubelwagen (Πηγή Φώτο: Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 117, ένθετο: Τα απόρρητα έγγραφα της CIA, Αντώνης Μποσνακούδης, σελίδα 4)

Δεξιά: Κάτοψη του Fw500A, της πιθανής επανδρωμένη μετεξέλιξης του Kubelblitz (Σφαιρικός Κεραυνός) από την FOCKE WULF (Micelle Sabatini) (Πηγή: Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 129, άρθρο: «Foo Fighters, το μυστικό όπλο του Χίτλερ ή εξωγήινη τεχνολογία; (ή μήπως συνδυασμός τους;)», Γεώργιος Ηλιόπουλος, σελίδα 31)

Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, διαδόθηκε στη Βιέννη μια Άρια-Βόρεια μυθολογία που ερχόταν σε καταφανή αντίθεση με την απροκάλυπτη λατρεία του Χίτλερ, την οποία καλλιεργούσαν μετά τον πόλεμο οι αγγλο-αμερικανικές ναζιστικές σέκτες. Εφόσον ο Χίτλερ και η πολιτική ήταν πλέον οδυνηρές αναμνήσεις, η εν λόγω μυθολογία χαρακτηριζόταν από εικοτολογίες σχετικά με τις αρχαίες Βόρειες φυλές, τη Θούλη, την Ατλαντίδα και την αρχαία γερμανική θρησκεία. Σημαντική επίσης ήταν η εκ νέου ανακάλυψη ιδεών και προσώπων που σχετίζονταν με την Ahnenerbe, την οργάνωση «Πολιτιστική Κληρονομιά», την οποία είχε ιδρύσει ο Χάινριχ Χίμλερ στο πλαίσιο των Ες-Ες και από το 1935 ως το 1945 επιδιδόταν σε έρευνες με αντικείμενο την Άρια αρχαιολογία και την ανθρωπολογία. Οι εσχατολογικές ελπίδες για εθνική ανάσταση και σωτηρία επικεντρώνονταν σε αχαλίνωτες εικοτολογίες για την υποτιθέμενη ύπαρξη θαυμαστών γερμανικών όπλων, που περιλάμβαναν ιπτάμενους δίσκους και μυστικές πολικές βάσεις στο τέλος του πολέμου. Οι ιδέες ήταν ως επί το πλείστον προϊόντα της ζοφερής μετάπτωσης που επικρατούσε στη μεταπολεμική Βιέννη. Παρείχαν τα σπέρματα της νεοναζιστικής μυθολογίας του Μαύρου Ήλιου, η οποία κυκλοφορεί στους κύκλους του γερμανικού ακροδεξιού περιθωρίου από το 1990.

Οι απαρχές αυτού του ιδιότυπου μυστικισμού εντοπίζονται σε έναν μικρό αποκρυφιστικό-ρατσιστικό κύκλο που συγκεντρώθηκε για πρώτη φορά για συζητήσεις στο εργαστήρι του σχεδιαστή Βίλχελμ Λάντιχ (Wilhelm Landig) (1909-1997), στο έκτο διαμέρισμα της Βιέννης, το 1950.

Οι συζητήσεις τους εστιάζονταν σε ένα μυστικό κέντρο στην Αρκτική, γνωστό ως Γαλάζιο Νησί, το οποίο θα μπορούσε να παίξει τον ρόλο της πηγής για την αναγέννηση της παραδοσιακής ζωής. Την ιδέα αυτή την εμπνεύστηκαν από τον Τζούλιους Έβολα, του οποίου το έργο Εξέγερση κατά του Σύγχρονου Κόσμου (1935) έγινε η Βίβλος της ομάδας του Λάντιχ. Η εθνοφυλετική ιδεολογία του Λάντιχ, με επίκεντρο την Άρια-γερμανική υπεροχή, ενσωματώθηκε στην υψιπετή μεταφυσική της πρωτογενούς παράδοσης του Έβολα. Μόνο οι Βόρειες Ατλαντικές φυλές, και ιδίως οι Άριοι Γερμανοί, κατανοούσαν την ιερή φύση της βασιλικής εξουσίας, τα μυστήρια της τελετουργίας, της μύησης και της καθιέρωσης, τη θεϊκή προέλευση της αριστοκρατικής ηγεμονίας, της ιπποσύνης και της αυστηρής ιεραρχίας των καστών. Η κατά Έβολα πολική μυθολογία της Θούλης και ο αιχμηρός για τα γερμανικά συντηρητικά και ακροδεξιά περιοδικά κατά την περίοδο του Τρίτου Ράιχ. Ως αξιωματικός των ενόπλων Ες-Ες, ο Λάντιχ πιθανόν να είχε χρησιμοποιήσει τον Έβολα με σκοπό τη συγκρότηση ενός πανευρωπαϊκού στρατού που θα υπερασπιζόταν την γηραιά ήπειρο από την εισβολή των Η.Π.Α. και της Σοβιετικής Ένωσης.

Η ομάδα της Βιέννης είχε επίσης εντρυφήσει μετά μανίας στις ιδέες και τα βιβλία του Χέρμαν Βιρθ (Herman Wirth) (1885-1981), του Ολλανδογερμανού ερασιτέχνη μελετητή των αρχαίων θρησκειών και συμβόλων. […] Συγκρίνοντας τις γραφές των μεσογειακών χωρών και της Ανατολής, τα σύμβολα της βόρειας και δυτικής Αφρικής, τις γλώσσες των αυτοχθόνων της Βόρειας Αμερικής και των Εσκιμώων, ο Βιρθ διατύπωσε την υπόθεση της ύπαρξης ενός μεγάλου αρχαίου πολιτισμού των πρωτο-Γερμανών Θουάτα στη λεκάνη του Βόρειου Ατλαντικού. Ανακάλυψε τα παλαιότερα λείψανα αυτού του Βορειοατλαντικού πολιτισμού στα χαραγμένα σύμβολα της Πρώιμης Λίθινης Εποχής στη νοτιοδυτική Ευρώπη. Οι μέθοδοι και τα συμπεράσματα του Βιρθ απορρίπτονταν από τους περισσότερους πανεπιστημιακούς και η αμφισβήτηση εντάθηκε όταν, το 1932, εξέδωσε το Χρονικό της Ούρα Λίντα (Die Ura Linda Chronik), ένα χειρόγραφο στη φριζική γλώσσα που γενικά θεωρείται ως πλαστογραφία του δέκατου ένατου αιώνα, παρουσιάζοντάς το σαν χρονικό της γερμανικής ζωής από τον έκτο ως τον πρώτο αιώνα π.Χ. Ωστόσο αυτές οι εικοτολογίες περί Αρχαίου Βόρειου πολιτισμού εξασφάλισαν στον Βιρθ την εύνοια του Χάινριχ Χίμλερ, ο οποίος τον προσκάλεσε το 1935 ως συνιδρυτή και διευθυντή του ινστιτούτου Ahnenerbe των Ες-Ες με σκοπό την ανθρωπολογική και αρχαιολογική έρευνα. […]

Η επιρροή του Βιρθ στις γερμανικές εθνοφυλετικές ομάδες υπήρξε εξαρχής σημαντική. Το όραμά του για τον αρχαίο προηγμένο πολιτισμό των Θουάτα, από όπου εξόρμησαν με τα κυκνόσχημα και τα δρακόσχημα πλοία τους οι βόρειοι ατλαντικοί λαοί για να εποικίσουν τον ατλαντικό κόσμο, αντιπροσώπευε έναν ουτοπικό ιμπεριαλισμό στα μάτια όσων θλίβονταν για την αδυναμία και την εξαχρείωση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Οι απαισιόδοξοι και οι αρνητές του παρόντος ελκύονταν από την ιδέα του Βιρθ ότι μια αναβίωση του ατλάντιου πολιτισμού των Θουάτα θα σηματοδοτούσε την αναγέννηση της γερμανικής φυλής και την απαλλαγή της ανθρωπότητας από την κατάρα της νεωτερικότητας. […].

[Ο Βιρθ] Επέζησε του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και ξανάρχισε επιφυλακτικά τις εργασίες του πάνω στη γερμανική προϊστορία. Ο Βίλχελμ Λάντιχ ήταν από τους πρώτους θαυμαστές των βιβλίων του, και όταν, το 1958, ίδρυσε τον δικό του εκδοτικό οίκο στη Βιέννη, με την επωνυμία Volkstum Verlag (Λαϊκός Εκδοτικός Οίκος), άρχισε να εκδίδει νέα έργα του προκατακλυσμιαίου προφήτη, ο οποίος ζούσε στο Μπάρμπουργκ του Λαν μέχρι τον θάνατό του, σε ηλικία ενενήντα πέντε ετών, στις 16 Φεβρουαρίου 1981.

Αριστερά: Τυμπανιστές της χιτλερικής νεολαίας. Η νεολαία αυτή ακολουθούσε την εκπαίδευση των ιλών και αγελών της αρχαίας σπαρτιατικής νεολαίας. (Πηγή: Περιοδικό Απολλώνειο Φως, τεύχος 50, άρθρο Η ατραπός του πολεμιστή σε Ιαπωνία και Αρχαία Σπάρτη, Ιωάννης Χαραλαμπόπουλος, σελίδα 34)

Δεξιά: Ο αρχηγός της χιτλερικής νεολαίας Αρθούρος Άξμαν συγχαίρει μέλη της μεραρχίας SS- Hitlerjugend με το αριστερό του χέρι. Το δεξί το έχασε στο ρωσικό μέτωπο! (Πηγή: Περιοδικό Απολλώνειο Φως, τεύχος 50, άρθρο Η ατραπός του πολεμιστή σε Ιαπωνία και Αρχαία Σπάρτη, Ιωάννης Χαραλαμπόπουλος, σελίδα 34)

Όμως τα ενδιαφέροντα του κύκλου του Λάντιχ δεν περιορίζονταν στον πολιτισμικό πεσιμισμό και τη νοσταλγία για μια χαμένη χρυσή εποχή. Οι άνθρωποι αυτοί πίστευαν ότι ήταν δυνατόν να υπάρξει πνευματική επαφή με το Γαλάζιο Νησί, το κρυμμένο πολικό κέντρο. Ένα άλλο μέλος του κύκλου, ο Ελβετός μηχανικός Έριχ Χάλικ (Erich Halik), επέβλεψε την κατασκευή μεγάλων γύψινων εκμαγείων τα οποία χρησιμοποιούσαν σε πνευματιστικές συνεδρίες, και όλοι τους επιδίδονταν σε ασκήσεις διαλογισμού, σε μια προσπάθεια να συντονιστούν. Ο Χάλικ ισχυριζόταν ότι οι αποκρυφιστικοί κύκλοι των Ες-Ες είχαν επιζητήσει την εύνοια αυτού του παγκόσμιου πνευματικού κέντρου. Αυτοί οι «αιρετικοί» των Ες-Ες ενδιαφέρονταν ιδιαιτέρως για την παράδοση των Καθαρών και κατηύθυναν τις αναζητήσεις τους προς την Αρκτική και το Θιβέτ. Ο Χάλικ παρέπεμπε στο έργο του Ότο Ραν, του λόγιου αναζητητή του Ιερού Δισκοπότηρου, στον οποίο ο Χίμλερ είχε αναθέσει να μελετήσει τις πολικές παραδόσεις των Καθαρών της νότιας Γαλλίας. Οι γερμανικές βάσεις στη Γροιλανδία αντιπροσώπευαν την προσπάθεια των «αιρετικών» των Ες-Ες να φθάσουν στο «Όρος του Μεσονυκτίου», της πολικής παράδοσης, ενώ η σημαία των Ηνωμένων Εθνών με το γαλάζιο πολικό σύμβολο υποδείκνυε, πάντα κατά την ίδια αντίληψη, την επιρροή των αντίπαλων ροδοσταυρικών ομάδων της Καλιφόρνιας (από την πλευρά των Συμμάχων). Ο Χάλικ είκαζε ότι ο «στρατευμένος αποκρυφισμός» των Ες-Ες είχε ως πηγή έμπνευσης και τις αφηγήσεις του Οσεντόφσκι για την Αγκάρθι, αλλά και τον μυστικιστικό φασισμό του Τζούλιους Έβολα. Επίσης ο Χάλικ ήταν ο πρώτος που συνέδεσε τα αποκρυφιστικά Ες-Ες με το «Μαύρο Ήλιο», τον οποίο απεικόνιζαν τα κυκλικά εμβλήματα των γερμανικών αεροσκαφών στην περιοχή του Βόρειου Πόλου στα τέλη του πολέμου.

Αριστερά: Από ναζιστικά εμβλήματα. Αριστερά (επάνω και κάτω): το σύμβολο του Vrill, ο κεραυνός του Isais. Δεξιά: (επάνω και κάτω): Ο Malok και το σύμβολο του κεραυνού του Isais (Πηγή: Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 121, άρθρο: «Η μυθική Υπερβορεία», Σ. Καμπούρη, σελίδα 50)

Μέσο: Το σύμβολο της οργάνωσης Vrill (Πηγή: Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 121, άρθρο: «Η μυθική Υπερβορεία», Σ. Καμπούρη, σελίδα 50)

Δεξιά: Τα σύμβολα του μαγικού «Μαύρου Ήλιου» (Schwarze Somme SS) (Πηγή: Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 121, άρθρο: «Η μυθική Υπερβορεία», Σ. Καμπούρη, σελίδα 50)

[…] Τα λογοτεχνικά και πνευματικά ενδιαφέροντα του Ρούντολφ Μουντ φωτίζουν ακόμα περισσότερο την αποκρυφιστική - εθνικιστική κληρονομιά της ομάδας του Βίλχελμ Λάντιχ. Την περίοδο του εγκλεισμού του στο αμερικάνικο στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου στο Σεντ Άβολντ, το 1945, ο Μουντ ενθουσιάστηκε όταν ανακάλυψε ότι συγκρατούμενός του εκεί ήταν ο συγγραφέας Έντμουντ Κις, του οποίου τα βιβλία διάβαζε με πάθος πριν από τον πόλεμο. Ο Κις, που εργαζόταν ως τοπογράφος στην πόλη Κάσελ, είχε γράψει μια σειρά μυθιστορήματα που συνδύαζαν επικές αφηγήσεις από τη ζωή στην προϊστορική Ατλαντίδα, τον κατά Χέρμαν Βιρθ πολιτισμό των Θουάτα και τη Θεωρία του Παγκόσμιου Παγετώνα του ανορθόδοξου Αυστριακού κοσμολόγου Χανς Χέρμπιγκερ (1860-1931). Η θεωρία του Παγκόσμιου Παγετώνα, που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1913, υποστήριζε ότι όλα τα αστρικά και πλανητικά φαινόμενα ήταν αποτέλεσμα βίαιων συγκρούσεων ανάμεσα στη φωτιά και τον πάγο. Εκτός από την προέλευση και τις κινήσεις των ουράνιων σωμάτων, η συγκεκριμένη θεωρία παρείχε και μια εξήγηση της γήινης ιστορίας και της προϊστορικής ανθρωπότητας. Ο Χέρμπιγκερ υποστήριζε ότι η Γη είχε αιχμαλωτίσει αρκετούς πλανήτες ως δορυφόρους πριν από την τωρινή μας Σελήνη και ότι αυτοί είχαν συντριβεί ο ένας μετά τον άλλο στην επιφάνειά της, με αποτέλεσμα να επακολουθήσουν γεωλογικές αναστατώσεις και κατακλυσμοί. Πίστευε ότι υπήρχαν άνθρωποι ήδη από την Τριτογενή περίοδο και ότι η προσέγγιση του προηγούμενου δορυφόρου προς τη Γη προκάλεσε την άνοδο της στάθμης των ωκεανών, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν πολιτισμοί-καταφύγια στο Μεξικό και στις νοτιοαμερικανικές Άνδεις. Ενώ η θεωρία του Παγκόσμιου Παγετώνα γοήτευε τους μυθολόγους των χαμένων ηπείρων, η κοσμολογία της, με την πάλη των στοιχείων, έμοιαζε να αντικατοπτρίζει την ανταγωνιστική ναζιστική ιδεολογία και υποστηριζόταν επισήμως από τους Φαιοχίτωνες των Ταγμάτων Εφόδου (Sturmabeitelung ή SA).

Ως ένας από τους πρώτους υποστηρικτές της Θεωρίας του Παγκόσμιου Παγετώνα, ο Κις είχε ήδη ταξιδέψει στο Περού και τη Βολιβία το 1928, αναζητώντας στις Άνδεις αποδείξεις για έναν τέτοιο πολιτισμό-καταφύγιο του τέλους της Τριτογενούς περιόδου. Μαζί με τον Γερμανό καθηγητή Άρθουρ Ποτσνάσκι, ο οποίος είχε μεταναστεύσει στη Βολιβία όπου εργαζόταν από καιρό για λογαριασμό της κυβέρνησης, ο Κις μελέτησε τα αρχαία ερείπια του Τιαχουανάκο στη λίμνη Τιτικάκα. Ήταν πεισμένος ότι το ανάγλυφο που κοσμούσε την Πύλη του Ήλιου ήταν αστρονομικό ημερολόγιο που επιβεβαίωνε πως οι προϊστορικοί άνθρωποι είχαν βιώσει την πιο πρόσφατη σεληνιακή καταστροφή και τον κατακλυσμό που επακολούθησε. Στην οροσειρά, βρήκε λαξεμένο στον βράχο ένα γιγάντιο κεφάλι με βόρεια χαρακτηριστικά, το οποίο θεώρησε ατράνταχτη απόδειξη μιας προγενέστερης ατλάντιας μετανάστευσης και εποικισμού, όταν οι ωκεανοί είχαν περικυκλώσει το υψίπεδο των Άνδεων. Μετά την επιστροφή του στη Γερμανία, ο Κις έγραψε μια σειρά επιστημονικές εργασίες αφιερωμένες στις εικοτολογίες του πάνω στις θεωρίες του Χέρμπιγκερ. Όμως τη μεγαλύτερη επιρροή του την άσκησε ο Κις μέσα από την τερατολογία των μυθιστορημάτων που έγιναν εκδοτικές επιτυχίες και με τα οποία εκλαΐκευσε σε ένα ευρύτερο κοινό την υπόθεση της Άριας Ατλαντίδας και των ηρωικών-καταστροφικών γεγονότων της αναταραχής, της πλημμύρας και των μεταναστεύσεων των Βορείων. Στα έργα αυτά, η Ατλαντίδα και ο καταποντισμός της έγιναν πολιτικό σύμβολο του κοινωνικού χάους της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης ή ακόμα της παρακμής της Δύσης, σύμφωνα με τη ζοφερή πρόβλεψη του Όσβαλντ Σπέγκλερ. Μόνο οι Γερμανοί -ο τελευταίος λαός της Βόρειας φυλής- ήταν σε θέση να αποκαταστήσουν την τάξη σ’ αυτόν τον διαλυμένο κόσμο, μέσα από την ισχυρή τους βούληση να επιβιώσουν και να επικρατήσουν.

Πηγή: Άρδην, τ. 53, Απρίλιος - Μάιος 2005, σ. 24-25

Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΕΝΟΣ «ΕΡΕΥΝΗΤΗ»

Όπως γνωρίζουν όσοι παρακολουθούν, έστω περιστασιακά, τη φιλολογία του λεγόμενου «ελληνολατρικού» χώρου, δύο είναι οι βασικές «ερευνητικές» του φυσιογνωμίες και κατασκευαστές του «επιστημονικού» ή επιστημονικοφανούς υποστρώματος πάνω στο οποίο εδράζεται η ιδεολογία και οι μύθοι του: ο κ. Άρης Πουλιανός, σε ό,τι αφορά στην καταγωγή των Ελλήνων και στον «αρχάνθρωπο», και ο αυτοδίδακτος «γλωσσολόγος ερευνητής», Ηλίας Τσατσόμοιρος, σε ό,τι αφορά στην ελληνική γλώσσα ως παγκόσμια «πρωτογλώσσα». Ο Ηλίας Τσατσόμοιρος, με τα δεκάδες άρθρα του στον Δαυλό, από τις αρχές της δεκαετίας του '80, και με σχετικό βιβλίο του, κατασκεύασε το οικοδόμημα πάνω στο οποίο κτίζουν όλοι οι «ερευνητές» που ακολούθησαν: η ελληνική γλώσσα υπήρξε η πρώτη γλώσσα στον κόσμο, η μητέρα όλων των γλωσσών. Για να γίνει όμως κάτι τέτοιο πιστευτό έπρεπε να στηριχθεί στη θεωρία ότι ο άνθρωπος πρωτοεμφανίστηκε στην Ελλάδα, οπότε και «επιστρατεύεται» ο Άρης Πουλιανός. Και επειδή αυτό δεν ήταν αρκετό, «ανακαλύφθηκε» ότι και η χερσαία ζωή ξεκίνησε στην Ελλάδα. Σε όλα πρώτοι. Εδώ όμως υπήρχε ένα «μικρό πρόβλημα»: Η χέρσος Ελλάδα άρχισε να αναδύεται από τη θάλασσα, την Αιγαιίδα, σχετικά αργά, όταν όχι μόνο είχαν σχηματιστεί οι ήπειροι αλλά ήδη υπήρχαν οι... δεινόσαυροι πάνω στη γη, ενώ σχηματίστηκε ολοκληρωτικά μόλις πριν 12 εκατ. χρόνια. Έτσι, λοιπόν ο ερευνητής μας κ. Τσατσόμοιρος υπήρξε για μια ακόμα φορά πρωτοπόρος ανακατασκεύασε το ίδιο το δένδρο της εξέλιξης. Και για το πετύχει -όντας πρωτοπόρος και στο επιστημονικό ήθος που διακρίνει αυτόν τον χώρο- έδωσε το σύνθημα: όταν δεν υπάρχουν -και προφανώς δεν υπάρχουν- τα σχετικά στοιχεία, κατασκευάζονται. Ο κ. Ορέστης Ηλιανός, που είχε χρηματίσει και συνεργάτης του Δαυλού, σε σημείωμα του, και με την παράθεση των σχετικών αποσπασμάτων, αποκαλύπτει μια αρχική παραποίηση που στη συνέχεια μεταβλήθηκε σε βάση για αλυσίδα παραποιήσεων και παρανοήσεων από δεκάδες «ερευνητές» που ακολούθησαν. Άρδην

Μια ανενδοίαστη παραποίηση

Το 1991, το περιοδικό Δαυλός εκδίδει το έργο του τακτικού συνεργάτη του περιοδικού, Η. Λ. Τσατσόμοιρου, με τίτλο Ιστορία Γενέσεως της Ελληνικής γλώσσας και υπότιτλο: «Από τον έλλοπα θηρευτή μέχρι την εποχή του Διός».

Αυτό που καταρχήν εκπλήσσει τον αναγνώστη αυτού του βιβλίου (340 σελίδων) είναι πως δεν περιέχει ούτε μια βιβλιογραφική πηγή. Υπάρχουν όμως και χειρότερα: Ο κ. Τσατσόμοιρος διατείνεται πως η Πελαγονική οροσειρά (το βόρειο δηλαδή τμήμα της ελλαδικής χερσονήσου) ήταν η πρώτη στέρεα γη που αναδύθηκε από την πανθάλασσα που, κατ’ αυτόν, κάλυπτε ολόκληρο τον πλανήτη μας πριν από 140.000.000 έτη. Πού στηρίζεται για να διατυπώσει αυτήν την παραδοχή; Στα γραφόμενα του γεωλόγου Ιωάννη Μελέντη, στη σελίδα 10 του πρώτου τόμου της Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους της Εκδοτικής Αθηνών. (Έκδοση 1971) Με τη διαφορά πως, αντιγράφοντας ο κ. Τσατσόμοιρος τον καθηγητή Μελέντη, δεν παραλείπει να επιφέρει στα γραφόμενα του κάποιες «διορθώσεις» που κάνουν τον κ. Μελέντη να λέει πράγματα που είναι σίγουρο ότι από μόνος του δεν θα τα είχε ποτέ πει. Στο κείμενο του άρθρου του καθηγητή Μελέντη δεν υφίσταται πρώτα απ’ όλα καμιά «πανθάλασσα». Αυτό που λέει είναι το εξής: «...Πριν από 140 εκατομμύρια χρόνια, στις αρχές της Κρητιδικής περιόδου, μια γιγαντιαία ανοδική ορογενετική κίνηση ανύψωσε επάνω από τα κύματα την λεγόμενη Πελαγονική οροσειρά... που περιλαμβάνει την βορειότερη Μακεδονία, τον Όλυμπο, την ανατολική Θεσσαλία και την βόρειο Εύβοια». Πουθενά δεν αναφέρει ο κ. Μελέντης πως η Πελαγονική οροσειρά ήταν η πρώτη στέρεα γη που αναδύθηκε από κάποια (ανύπαρκτη) πανθάλασσα.

Στο σημείο αυτό όμως ο κ. Τσατσόμοιρος αφήνει κατά μέρος τον Ιωάννη Μελέντη και γράφει πια μόνος του την ιστορία, δανειζόμενος μόνο το όνομα του καθηγητή. Τι λέει δηλαδή; Ότι από την ανάδυση της Πελαγονικής οροσειράς πέρασαν 105.000.000 χρόνια για να εμφανιστεί και άλλη στέρεα γη. Τι σημαίνει αυτό;

Πως, επί όλο αυτό το μεγάλο διάστημα, ο ελλαδικός χώρος ήταν η μοναδική χέρσα γη. Πράγμα που επιτρέπει στον κ. Τσατσόμοιρο να αποφανθεί πως η πρώτη ζωή γεννήθηκε στην Ελλάδα: τα πρώτα φυτά, τα πρώτα ζώα και φυσικά... οι πρώτοι άνθρωποι. Το λέει καθαρά στον επίλογο του πονήματος του. Αντιγράφω: «Γράφοντας τον επίλογο της παρούσας έρευνας θα συνοψίσω σ’ αυτόν τα γενικά μου συμπεράσματα, α) Η πρώτη χέρσος γη η οποία ανεδύθη εκ των υδάτων της πανθάλασσας στις αρχές της κρητιδικής περιόδου, προ 140 εκατομ. ετών, ήταν η Πελαγονική οροσειρά με κορυφή τον Όλυμπο. Αυτή η μοναδικότης θα διατηρηθεί επί 105 εκατομ. έτη, έως ότου αναδυθούν οι υψηλότεροι ορεινοί όγκοι της γης, οι Αλπεις, τα Πυρηναία, τα Ιμαλάια. Μαζί με τις Άλπεις ανεδύθη και η Πίνδος και εξ αυτής της νέας αναδύσεως εσχηματίσθη η μεγάλη, ως πέλαγος, «ενδοχωρική λίμνη, πέριξ της οποίας ανεπτύχθη η ελλοπική γλώσσα, η μετέπειτα πελασγική και τέος ελληνική.

β) Την ύπαρξη μεγάλου πολιτισμού στον πρώτο αναδυθέντα χέρσο χώρο και την φυσική εξάπλωση του στην οικουμένη».

Όταν έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο του κ. Τσατσόμοιρου, οπότε και αντιλήφθηκα την αισχρή παραποίηση από αυτόν των γραφομένων του καθηγητή Μελέντη, αντέδρασα αμέσως τηλεφωνώντας στα γραφεία της Εκδοτικής Αθηνών για να καταγγείλω το γεγονός. Δυστυχώς δεν βρήκα καμιά ανταπόκριση. Προσπάθησα πάλι λίγο αργότερα με το ίδιο αποτέλεσμα. Ας προσθέσω πως τα έωλα συμπεράσματα του κ. Τσατσόμοιρου (μακαρίτη πια) τα υιοθέτησαν άκριτα και άλλοι «ερευνητές» και τα χρησιμοποίησαν στα βιβλία τους και στις ομιλίες τους, προφανώς ακολουθώντας την αρχή «ρώτα και τον μπάρμπα μου τον ψεύτη» ή εκείνη του «πολλοί ακούν, λίγοι καταλαβαίνουν». Επισυνάπτω τα πειστήρια:

ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΕΛΕΝΤΗΣ

Η ΓΕΝΕΣΗ ΤΗΣ ΑΙΓΑΙΙΔΟΣ

Πριν από εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια, η ελληνική γη ήταν σκεπασμένη από θάλασσα. [ ]

Ο βυθός της θάλασσας, που σκέπαζε ολόκληρη την ελληνική περιοχή, από το Ιόνιο Πέλαγος ως την Μικρά Ασία, παρουσίαζε τότε μια παράξενη μορφολογική εικόνα. Αυτή ακριβώς η εικόνα, το ανάγλυφο του βυθού, υπήρξε η προϋπόθεση για την δημιουργία της σημερινής Ελληνικής Χερσονήσου με τις υψηλές κεντρικές της οροσειρές.

Στη θέση του ορεινού όγκου της Πίνδου υπήρχε μια βαθειά υποθαλάσσια τάφρος, η «αύλαξ της Πίνδου». Δυτικώτερα εκτεινόταν μια δεύτερη, η «Ιόνιος αύλαξ». Ένα υψηλό τείχωμα, το «ύψωμα του Γαβρόβου», χώριζε τις δύο τάφρους.

Αυτή τη μορφή πήρε ο βυθός πριν από 180 περίπου εκατομμύρια χρόνια, στις αρχές δηλαδή του Μεσοζωικού αιώνος, και θα την διατήρηση επί 150 ακόμη εκατομμύρια χρόνια, ως το Ολιγόκαινο.

Μέσα στο ασύλληπτο αυτό χρονικό διάστημα, οι δύο τάφροι του βυθού γέμιζαν με ιζήματα, υλικά δηλαδή που προέρχονταν από την αποσάθρωση μακρινών ορεινών όγκων ή από τα όστρακα θαλασσίων ζώων και τα κελύφη μικροοργανισμών, που πεθαίνοντας έπεφταν σαν αιώνια βροχή και κατακάθιζαν στον πυθμένα.

Εν τω μεταξύ, πριν από 140 εκατομμύρια χρόνια, στις αρχές της Κρητιδικής Περιόδου, μια γιγαντιαία ανοδική ορογενετική κίνηση ανύψωσε επάνω από τα κύματα την λεγομένη Πελαγονική οροσειρά, μια στενή ζώνη ξηράς που περιλαμβάνει την βορειότερη Μακεδονία (Πελαγονία), τον Όλυμπο, την ανατολική Θεσσαλία και την βόρειο Εύβοια. Προέκταση της Οροσειράς αυτής θεωρείται η λεγομένη «Αττικοκυκλαδική μάζα»: η Αττική, η νότιος Εύβοια και τα περισσότερα νησιά των Κυκλάδων.

Πριν από 35 περίπου εκατομμύρια χρόνια, όταν η τάφρος της Πίνδου είχε πια γεμίσει από ιζήματα, σημειώνονται νέες κοσμογονικές αναστατώσεις στα έγκατα της ελληνικής γης. Ύστερα από μια πανίσχυρη ανοδική ώθηση, πτυχώθηκαν τα υλικά της τάφρου και ανυψώθηκαν σχηματίζοντας την επιβλητική οροσειρά της Πίνδου.

Είναι η εποχή των αλπικών πτυχώσεων, όταν αναφαίνονται οι υψηλότεροι ορεινοί όγκοι της γης, οι Άλπεις, τα Πυρηναία, τα Ιμαλάια. [ ]

Στην αρχή του Μειόκαινου, μια άλλη τεκτονική αναστάτωση πτυχώνει και ανορθώνει τον βυθό, για να προβάλει πάνω από την επιφάνεια των νερών το μεγαλύτερο τμήμα της δυτικής Ελλάδος.

Έτσι αναδύθηκε από τα θαλάσσια βάθη η Αιγαιίς σαν ενιαία και αδιαίρετη μάζα ξηράς, που εκάλυπτε περίπου τον σημερινό ελληνικό χώρο, από το Ιόνιο ως την Μικρά Ασία και τα νότια της Κρήτης. [ ]

Περνούν έξι ακόμη εκατομμύρια χρόνια. Η διείσδυση της Μεσογείου στην ενδοχώρα της Αιγαιίδος συνεχίζεται. Στις αρχές του Πλειόκαινου, πριν από 12 περίπου εκατομμύρια χρόνια, χωρίζονται τα νησιά του Ιονίου από τη στεριά και εξέχουν σαν βραχοκορφές επάνω σε μια θάλασσα που σκέπαζε το δυτικό τμήμα της Ήλιδος, την δυτική Αχαΐα ως την Πάτρα, την πεδιάδα της Αχαΐας και τον Λακωνικό κόλπο.

Αργότερα διαμορφώνονται από την διάβρωση οι κοιλάδες του Ελλησπόντου και του Βοσπόρου. Δια μέσου αυτών των κοιλάδων, τα νερά της Ποντιο-Κασπίας και της Προποντίδος θα περάσουν σε ένα μεγάλο κεντρικό ποταμό της Αιγαιίδος (Αιγαίος ποταμός) που συγκέντρωνε τις ροές των παραποτάμων του Αξιού, Στρυμόνος, Έβρου κλπ.

Στο τέλος του Πλειόκαινου, πριν από δύο περίπου εκατομμύρια χρόνια, ένας κλάδος της Μεσογείου προωθείται από τα ανατολικά της Κρήτης προς την Προποντίδα. Ένας άλλος θαλάσσιος βραχίων εισορμά στο χώρο μεταξύ Κρήτης και Πελοποννήσου (στον χώρο περίπου του σημερινού Μυρτώου Πελάγους), φθάνει ως τα περίχωρα των Αθηνών και, δια μέσου του νοτίου τμήματος της Αττικής και της Ευβοίας, προελαύνει προς τις βόρειες Σποράδες και τον Θερμαϊκό.

Πηγή: Ιωάννης Μελέντης «Η γένεση της Αιγαιίδος», Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τ. Α΄, σελ. 10-11.

Η.Λ. ΤΣΑΤΣΟΜΟΙΡΟΣ

«ΑΝΤΙΘΕΟΝ ΠΕΛΑΣΓΟΝ ΓΑΙΑ ΜΕΛΑΙΝΑ ΑΝΕΔΟΚΕΝ...»

«Νομίζω, ότι κάποια μεγαλύτερη δύναμι παρά κάποια προερχόμενη εκ των ανθρώπων είναι εκείνη που έθεσε τα ονόματα οτα πράγματα, ώστε αυτά να είναι αναγκαίως τα ορθά». [Πλάτων, "Κρατύλος", 438 ε].

Η περιγραφή του ελληνικού χώρου είναι αναγκαία, διότι άνευ της μελέτης του συγκεκριμένου χώρου δεν θα μπορούσαμε ποτέ να εγγίσουμε την ιστορία της ελληνικής γλώσσας, δημιουργοί της οποίας υπήρξαν, όπως θα αποδείξω, η ελληνική φύσι και ο άνθρωπος κάτοικος του ελληνικού χώρου. Αυτή υπήρξε η «μείζων δύναμις», την οποίαν ανεζήτησε, την πλησίασε, αλλά δεν την ανεγνώρισεν ο μεγάλος Πλάτων. Η ιστορία του ελληνικού χώρου είναι ίσως η αρχαιότερη όλης της γης. Ας δώσουμε όμως τον λόγο στην επιστήμη της γεωλογίας, για να θεμελιώσουμε την αρχή της παρουσίας του φυσικού και γεωγραφικού χερσαίου ελληνικού χώρου στην ζωή του πλανήτη μας: «Προ 140.000.000 ετών, όταν ολόκληρος σχεδόν ο πλανήτης γη είχε περίπου την μορφή μιας πανθάλασσας, στις αρχές δηλαδή της κρητιδικής περιόδου, μια γιγαντιαία ανοδική ορογενετικη κίνησις ανύψωσε επάνω απ' τα ύδατα αυτής της πανθάλασσας την Πελαγονική οροσειρά¹. [ ] Απ’ αυτήν την πρώτη ορογενετικη κίνηση περνούν 115.000.000 χρόνια, δια ν’ αρχίσει μια νέα ορογενετικη περίοδος, κατά την οποίαν αναδύονται εκ των υδάτων οι υψηλότεροι ορεινοί όγκοι της γης, δηλαδή τα Ιμαλάια, οι Άλπεις, τα Πυρηναία. Τότε αναδύεται εκ της θαλάσσης και η επιβλητική οροσειρά της Πίνδου»

Είναι φανερό ότι, όταν ομιλούμε για την γλώσσα, ομιλούμε για το χερσαίον ον άνθρωπος και όταν ομιλούμε για το περιβάλλον, ομιλούμε κατ’ εξοχήν για την χέρσο γη, επί της οποίας συνετελέσθησαν οι διαδικασίες της εξελίξεως των επ’ αυτής αναπτυχθέντων όντων. [...]

Πηγή: Ιστορία Γενέσεως της Ελληνικής γλώσσας, Από τον έλλοπα θηρευτή μέχρι την εποχή του Διός, εκδ. «Δαυλός», 1991, σελ. 26.

Επίλογος

Γράφοντας τον επίλογο της παρούσας έρευνας, θα συνοψίσω σ’ αυτόν τα γενικά μου συμπεράσματα:

(α) Η πρώτη «χέρσος γη», η οποία ανεδύθη εκ των υδάτων της «πανθάλασσας» στις αρχές της κρητιδικής περιόδου, προ 140.000.000 ετών, ήταν η Πελαγονική οροσειρά με κορυφή τον Όλυμπο. Αυτή η μοναδικότης² διετηρηθη επί 105.000.000 έτη, έως ότου αναδυθούν οι υψηλότεροι ορεινοί όγκοι της γης, οι Άλπεις, τα Πυρηναία, τα Ιμαλάια. Μαζί με τις Άλπεις ανεδύθη και η Πίνδος και εξ αυτής της νέας αναδύσεως εσχηματίσθη η μεγάλη ως πέλαγος «ενδοχωρική λίμνη», πέριξ της οποίας ανεπτύχθη η ελλοπική γλώσσα, η μετέπειτα πελασγιή και τέλος ελληνική.

(β) Την ύπαρξι μεγάλου πολιτισμού στον πρώτο αναδυθέντα χέρσο χώρο και την φυσική εξάπλωσί του στην οικουμένη μαρτυρεί η διασωθείσα (ως το μοναδικό και ανεπανάληπτο ακέραιο μνημείο του θησαυρού της σοφίας των ανθρώπων αυτού του χώρου) Ελλοπική - Πελασγική - Ελληνική Γλώσσα. Και συντριπτικές αποδείξεις εάν ευρεθούν στα σπλάχνα της γης ή έλθουν στο φως όσα κρύπτονται στις βιβλιοθήκες, π.χ. του Βατικανού ή και αλλού, δεν θα αποκτήσουν μεγαλύτερη σημασία από αυτά που «κρύπτονται» εντός των πανάρχαιων λέξεων τη ελληνικής γλώσσας.

(γ) Η αιτιώδης σχέσι χώρος-άνθρωπος στοιχειοθετεί την «μουσική» ευαισθησία και το κάλλος των λέξεων και αποδεικνύει ότι η «μείζων δύναμις», όπως ο Πλάτων έλεγε, δεν ήταν άλλη παρ’ εκτός η Ελληνίδα γη και ο Κούρος Ζευς. Είναι θέμα έρευνας και χρόνου, για ν’ αποδειχθή ότι όλες οι γλώσσες των λαών εδέχθησαν, σε κάποιο βαθμό, την πολιτιστική επίδρασι του ελληνικού λόγου. Χιλιάδες λέξεων, οι οποίες «εξήχθησαν» εκ της γης της ελληνικής ομού με τα πολιτιστικά της προϊόντα, συγχωνεύθηκαν κατά τρόπον αρμόζοντα στις ιδιομορφίες των γλωσσικών και εκφραστικών ικανοτήτων των λαών.

όπ. π., σελίδα 314.

Πηγή: Άρδην, τ. 53, Απρίλιος - Μάιος 2005

Ήταν Έλληνας ο Χίτλερ;

Η αρχαία ελληνική παράδοση έχει ταυτιστεί ιστορικά με την έννοια της Δημοκρατίας και του ορθού Λόγου. Όλοι οι οπαδοί της δημοκρατίας, είτε της κοινοβουλευτικής είτε της άμεσης, αναφέρονται με τον ένα ή άλλο τρόπο στην αρχαία ελληνική δημοκρατία, την οποία θεωρούν πρόδρομο και πρότυπό τους. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Ορθό Λόγο. Η επιστημονική και η φιλοσοφική σκέψη ανάγουν την πηγή τους στον ελληνικό Λόγο, τον οποίον θεωρούν τον κυριότερο εχθρό του ανορθολογισμού. Φαίνεται όμως ότι οι σύγχρονοι Έλληνες (!) «αρχαιολάτρες» (!) κατόρθωσαν έναν άθλο, να ταυτίσουν την αρχαία Ελλάδα με τον ανορθολογισμό και το αντιδημοκρατικό πνεύμα!

Ο ανορθολογισμός είναι προφανής. Σε σχέση με την καταγωγή των Ελλήνων ή της ελληνικής γλώσσας δεν ισχύουν τα οποιαδήποτε επιστημονικά δεδομένα, αλλά επινοούνται άλλα από ποικίλους «ερευνητές» που αποδεικνύουν ο,τιδήποτε μπορεί να υποθέσει η εξημμένη φαντασία τους. Έτσι η Ελλάδα, που είναι γεωλογικά εξαιρετικά σύγχρονη -ο σχηματισμός της ολοκληρώθηκε μόλις πριν 2 εκατομμύρια χρόνια- εμφανίζεται ως η παλαιότερη ξηρά επί της γης, για να διεκδικείται ακόμα και η εμφάνιση της χερσαίας ζωής επί της γης! Χαρακτηριστικά παραθέτουμε την αποκάλυψη του Ορέστη Ηλειανού σχετικά με την παραποίηση κειμένου από τον Η. Τσατσόμοιρο ώστε να αποδειχθεί πως η Ελλάδα υπήρξε η πρώτη ξηρά επί γης. Η μυθολογία γίνεται ιστορία και τα άρματα των αρχαίων θεών ιπτάμενοι δίσκοι ή ελικόπτερα. Οι Έλληνες πριν από τον «κατακλυσμό» αποίκισαν όλη τη γη και έθεσαν τις βάσεις για το σύνολο των γλωσσών και των πολιτισμών. Τρίζουν τα κόκαλα του Σταγειρίτη. Από την απόδειξη και την παράθεση στοιχείων για παν το επιστητό, περνάμε σε σαλτιμπάγκους, δαιμονόπληκτους και ανορθολογιστές.

Ωστόσο, παράλληλα με τον ανορθολογισμό, αναπτύσσονται και τα αντιδημοκρατικά ρεύματα. Η αρχαία Ελλάδα, σύμφωνα με αυτές τις αντιλήψεις, παύει να είναι -με όλα τα όρια που μπορούσε να θέτει η δουλοκτησία- το πρότυπο για μια δημοκρατική κοινωνία και γίνεται το αρχέτυπο μιας κοινωνίας «κατά φύσιν», όπου δηλαδή κυριαρχούν οι ισχυρότεροι επί των αδυνάτων, οι άρχοντες επί των αρχομένων, οι άνδρες επί των γυναικών κ.ο.κ. Αυτό είναι το ιδεολογικό πρότυπο που υποστηρίζουν ο Δαυλός, το Απολλώνιον Φως και άλλοι. Τα όρια της αρχαίας δημοκρατίας (δηλαδή η ύπαρξη δούλων και η υποταγή των γυναικών) μεταβάλλονται σε πρότυπο, ενώ αποσιωπούνται τα ριζοσπαστικά δημοκρατικά στοιχεία, άμεση δημοκρατία, συμμετοχή όλων των πολιτών στις αποφάσεις, συγκρότηση της κοινωνίας όχι «κατά φύσιν» αλλά «κατά πόλιν» (εξ ου και πολιτισμός). Το εγκώμιο της δημοκρατίας από τον Περικλή δεν θα το συναντήσει σχεδόν ποτέ κανείς στη φιλολογία αυτού του χώρου. Αντίθετα, θα βρει εκατοντάδες αναφορές στον Καιάδα ή, στην καλύτερη περίπτωση, στις αντιδημοκρατικές αντιλήψεις του Πλάτωνα.

Η κριτική που ασκείται στον κοινοβουλευτισμό από μια σκοπιά ανάπτυξης της δημοκρατίας, όπως π.χ. από τον Παναγιώτη Κονδύλη, ότι δηλαδή τείνει να μεταβληθεί σε τύπο χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο, διαστρέφεται από τους «αρχαιολάτρες», οπαδούς του ολοκληρωτισμού, σε κριτική της ίδιας της ύπαρξης κομμάτων και ισότητας, καθώς, όπως ισχυρίζεται ο Δαυλός, θα έπρεπε να κυβερνούν οι ισχυροί. Και το Απολλώνιον Φως θα προχωρήσει πιο πέρα στην ανοικτή υποστήριξη του ναζισμού και της ηθικής των κυρίων, όπως θα δείξει στην εμπεριστατωμένη κριτική του ο Στέλιος Φανός. Ο Χίτλερ ήταν... Έλληνας, θα διαβάσουμε σε ακροδεξιά ελληνολατρικά έντυπα.

Ωστόσο, η προέλευση αυτών των ανορθολογικών και αντιδημοκρατικών αντιλήψεων δεν είναι εγχώρια. Αναπτύχθηκαν από τις αρχές του 20ού αιώνα από οργανώσεις όπως η Εταιρεία της Θούλης που προετοίμασαν ιδεολογικά την άνοδο των Ναζί στην εξουσία. Οι ίδιες θεωρίες της «κούφιας γης», του μυστικισμού και της αντιδημοκρατικής αντίληψης θα κάνουν στον μεσοπόλεμο τους Γερμανούς Βίκινγκς να αποικίζουν τη Λατινική Αμερική και σήμερα τους... αρχαίους Έλληνες (βλέπε τα κείμενα που δημοσιεύονται για το ζήτημα στο παρόν αφιέρωμα). Το πρότυπο είναι οι ναζιστικές ανορθολογικές αντιλήψεις. Αλλά η ταύτιση δεν περιορίζεται εδώ. Προχωράει πιο πέρα, στους «εχθρούς». Σύμφωνα με αυτή την ψευδο-ελληνική αντίληψη, εκείνοι που κατέστρεψαν την αρχαία Ελλάδα δεν ήταν άλλοι από τους Εβραίους. Οι τελευταίοι, τόσο μέσω της χριστιανικής συνωμοσίας, τους πριν από 20 αιώνες, όσο και της κομμουνιστικής πιο πρόσφατα, στράφηκαν εναντίον του ελληνισμού και των αξιών του. Και βέβαια με το «ελληνισμός» εννοούν αυτό το ανορθολογικό-φασιστικό συνονθύλευμα που περιγράψαμε. Γι’ αυτό και η πάλη εναντίον του εβραϊσμού σημαίνει πάλη εναντίον του χριστιανισμού και του «μπολσεβικισμού» (βλέπε το ανάλογο άρθρο του Π. Τσίνα στον Δαυλό). Μα ακριβώς αυτά δεν έγραφε ο Χίτλερ στον Αγώνα του;

Επειδή όμως σήμερα δεν ζούμε σε συνθήκες ενίσχυσης των εθνικών κρατών στην Ευρώπη και επειδή η σημερινή ψωροκώσταινα δεν είναι Γερμανία, πολλοί από τους οπαδούς αυτών των αντιλήψεων συνδυάζουν την επίθεσή τους ενάντια στο «κράτος των Ρωμιών» με την ανοικτή υποστήριξη της παγκοσμιοποίησης. Μια και ο ελληνισμός έχει πεθάνει στην Ελλάδα, υποστηρίζουν, δολοφονημένος από τον εβραϊκό χριστιανισμό και την ορθοδοξία, το μόνο του ενδιαίτημα είναι η ελληνοθρεμμένη Δύση. Η Ελλάδα ζει στην παγκόσμια κοινωνία, μια και οι Ρωμιοί είναι ανάξιοι να την εκπροσωπήσουν. Διαβάζουμε σ’ ένα σχετικό κείμενο (ανάμεσα σε δεκάδες άλλα) που έχει τον χαρακτηριστικό τίτλο «Η θυσία της Ελληνικής Παγκοσμιότητας στο βωμό της κρατικιστικής Ρωμιοσύνης»:

Κύριο γνώρισμα της (σημερινής εποχής) φαίνεται να είναι η σταδιακή επικράτηση ενός οικουμενικού προτύπου ανθρώπου με αντίστοιχη αποδυνάμωση, μέχρι και αφανισμό, των ιδιαίτερων εθνικών ιδεολογιών. [ ] Η εθνική μας συνείδηση παρουσιάζει δύο διαφορετικές και αντίρροπες όψεις, φαινόμενο μοναδικό στον κόσμο των εθνών. Η μία όψη συνιστά την παγκόσμια Ελλάδα, δηλ. τις αξίες, τα πρότυπα και τα ιδανικά που γέννησε η πνευματική μεγαλουργία των αρχαίων προγόνων μας και αποτελούν σήμερα την ενεργοποιό δύναμη, τη φαιά ουσία του Παγκόσμιου Πολιτισμού. [ ] Την άλλη όψη της εθνικής μας συνείδησης συνιστά η επίσημη ιδεολογία του νεοελληνικού κράτους, που στηρίζεται στη βυζαντινή ορθόδοξη παράδοση και σε έναν εκκεντρικό κρατισμό, γνωστόν ως Ρωμιοσύνη. Οι ιδεολογικές καταβολές της βρίσκονται στους πρώτους βυζαντινούς αιώνες, την εποχή του μεγάλου μίσους και του ολοκληρωτικού διωγμού παντός ελληνικού, τότε που επιβλήθηκε το πρότυπο του «δούλου του θεού», του υποταγμένου στον Ιεχωβά και στους επίγειους εκπροσώπους του, την πολιτική και θρησκευτική εξουσία. [ ]

Σε έναν κόσμο διαρκώς μεταβαλλόμενο, που η επιβίωσή του εξαρτάται πλέον από την επιστημονική του γνώση, με τον πολιτισμό να γιγαντώνεται πάνω απ’ τις εθνικές παραδόσεις και την ανθρωπότητα να συνενώνεται επικοινωνιακά [ ] πρέπει, ο σημερινός Έλληνας, να αποφασίση οριστικά αν θα συνεχίση να ταλανίζεται από την σύγχυση που προκαλούν το ψεύδος και η άγνοια ή, στερεωμένος στις διαχρονικές αξίες των προγόνων του, να αποχωρισθή το σκωληκόβρωτο δένδρο της Ρωμιοσύνης και να εναρμονισθή (ίσως και να πρωτοστατήση) και πάλι στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Ούτως ή άλλως η ανθρωπότητα θα προχωρήση, και ήδη προχωρεί, χωρίς τη δική μας παρουσία.1

Εδώ οι «ελληνοκεντρικοί» μας καλούν ανοιχτά να παγκοσμιοποιηθούμε, εγκαταλείποντας το «σκωληκόβρωτο» κράτος μας. Γι’ αυτό εξ άλλου οι σχετικοί κύκλοι θα ενισχύονται από τους εκσυγχρονιστικούς θεσμούς και θα βρίσκουν άπλετο χώρο στις τηλεοράσεις. Το New Age θα επικροτεί την «ελληνοκεντρική» παγκοσμιοποίηση και περιοδικά που θα συνδυάζουν εσωτερισμό και αρχαιολατρία, όπως το Strange, θα τάσσονται αναφανδόν υπέρ της παγκοσμιοποίησης. Έτσι ο κύκλος ολοκληρώνεται. Οι συγκεκριμένοι «ελληνοκεντρικοί» δεν είναι μόνο ανορθολογικοί και αντιδημοκράτες αλλά και στρέφονται ενάντια στους μόνους υπαρκτούς Έλληνες, τους «Ρωμιούς», οι οποίοι έγιναν υποχείρια των χριστιανο-εβραίων (άλλοι συμπληρώνουν και των εβραιο-μπολσεβίκων). Είναι προφανές: εάν οι Έλληνες έχουν πάψει να υπάρχουν εδώ και 17 αιώνες, θα πρέπει να τους ανακαλύψουμε κάπου αλλού.

Στο αφιέρωμα του Άρδην δημοσιεύονται επίσης μια σειρά από κείμενα και επιστολές. Ο Ανδρέας Ντάρλας, στην εμπεριστατωμένη μελέτη του, παρουσιάζει τις σύγχρονες απόψεις για την ανθρώπινη παρουσία στην Ελλάδα μέχρι τους ιστορικούς χρόνους˙ ο Ιωάννης Μαρκόπουλος και ο Γιάννης Ιωαννίδης αναφέρονται στην προγονολατρεία και τον χριστιανισμό, δημοσιεύουμε εν όλω ή εν μέρει τις επιστολές που μας έστειλαν οι Ανδρέας Παναγόπουλος, Λεωνίδας Αποσκίτης, Μάρκος Γραικούσης, Γιάννης Τάχος, Ανδρέας Χασούρας και Γιώργος Πολύμερος, ενώ στάθηκε αδύνατο να δημοσιεύσουμε το σύνολο των επιστολών και κειμένων που μας στάλθηκαν.

***

Σε συνθήκες κυριαρχίας της δημοκρατικής ιδεολογίας, μετά την πτώση της δικτατορίας, οι ολοκληρωτικές και συντηρητικές απόψεις εγκατέλειψαν σταδιακώς τον λεγόμενο «ελληνοχριστιανικό» χώρο, όπου ήταν σχεδόν αποκλειστικά επικεντρωμένες, και προσανατολίστηκαν προς έναν αμιγώς «ελληνοκεντρικό». Σε αυτό βρήκαν αρωγό και το πνεύμα της αναβάθμισης του ενδιαφέροντος για την αρχαία Ελλάδα, που κυριάρχησε στα μεταπολιτευτικά χρόνια στη νεολαία και τον χώρο της αμφισβήτησης με ιδιαίτερη συμβολή στοχαστών όπως ο Καστοριάδης. Χρησιμοποιώντας και την αριστερή «αρχαιολατρία», (βλέπε Ρασσιάς, Βερέτας, κ.λπ.) και την αυξανόμενη αντίδραση ενάντια στην κυριολεκτικά «ανθελληνική» στρατηγική του εκσυγχρονισμού, μπόρεσαν να κινηθούν σε ένα σχετικά ευνοϊκό έδαφος. Έτσι, εκκινώντας αρχικώς από την απλή αναβάθμιση της αρχαιοελληνικής συνιστώσας των Ελλήνων, θα καταλήξουν να επαναφέρουν στο προσκήνιο το ιδιαίτερο κράμα ανορθολογισμού και ολοκληρωτισμού που χαρακτήριζε τις δικτατορίες του μεσοπολέμου. Δεδομένου δε ότι σήμερα ζούμε μια ανάλογη, όπως και στον μεσοπόλεμο, κρίση της παγκοσμιοποίησης, οι αντίστοιχες ιδεολογίες, με τον μανδύα πλέον της ελληνολατρίας, μπορούσαν να βρουν μια διέξοδο για να επανεμφανιστούν στον δημόσιο χώρο. Είτε για να καταλήξουν σε μια φυλετική και ρατσιστική αντίληψη για τον νεώτερο ελληνισμό (όπως στη «Χρυσή Αυγή» ή το Απολλώνειο Φως), είτε για να οδηγήσουν σε ένα εγκώμιο της διάλυσης της «εβραϊκής ρωμιοσύνης» μέσα σε μια δήθεν ελληνική παγκόσμια ταυτότητα. Πάντως οι «εχθροί» παραμένουν οι ίδιοι: ο εβραϊσμός, ως πρόδρομος είτε του χριστιανισμού είτε του κομμουνισμού, η δημοκρατία και η ισότητα. Το σιωνιστικό παραλήρημα της πλειοψηφίας του εβραϊσμού και ο εκφυλισμός της δημοκρατίας στη σύγχρονη Δύση δεν οδηγούν σε μία λογική υποστήριξης των αντισιωνιστικών αντιλήψεων ανάμεσα στους ίδιους τους Εβραίους, ούτε στην ανάπτυξη κινημάτων ουσιαστικοποίησης της δημοκρατίας, όπως κάνει και το Άρδην, αλλά αντίθετα ενισχύουν τον αντισημιτισμό και τη λογική της κατάργησης της δημοκρατίας.

Κατά συνέπεια, ένα ρεύμα το οποίο ξεκίνησε ως μια απόπειρα επανελλήνισής μας, ως αντίσταση στη δίνη της παγκοσμιοποίησης, κινδυνεύει να μεταβληθεί σε όχημα ολοκληρωτικών και ανορθολογικών αντιλήψεων, που μια παράδοξη αντιστροφή, όπως το φίδι που δαγκώνει την ουρά του, οδηγεί στην πιο χυδαία και ιταμή αποδοχή της παγκοσμιοποίησης. Και αυτό γιατί, θέλοντας να αποκόψει τον σύγχρονο ελληνισμό από την άμεση ιστορική του συνέχεια, οδηγεί είτε σε μία τερατογένεση τύπου Ομάδας Ε και ουφολογίας είτε σε αντιδημοκρατικά και ολοκληρωτικά αδιέξοδα, είτε συνηθέστερα και στα δύο μαζί.

Τα κείμενα του Άρδην σε αυτά τα δύο συνεχόμενα αφιερώματα δεν σκοπεύουν να αμαυρώσουν το ρεύμα της επανελλήνισης και της επιστροφής στην ιστορία μας. Αντίθετα, στόχος μας αυτά τα εννέα χρόνια της παρουσίας μας υπήρξε πάντα η επαναδιατύπωση με σύγχρονους όρους της διαχρονικής μας ιστορικής πορείας. Το έθνος μας έχει μια πορεία χιλιάδων χρόνων: στην αρχαία Ελλάδα ως ένα έθνος που οικοδόμησε μιαν οικουμενική αντίληψη· από τη ρωμαιοκρατία μέχρι το όψιμο Βυζάντιο, μέσα από την ελληνοποίηση του χριστιανισμού και τον εκχριστιανισμό του ελληνισμού· τέλος, τους τελευταίους οκτώ αιώνες, παλεύουμε να βεβαιώσουμε και να σταθεροποιήσουμε τη νεοελληνική μας ταυτότητα μέσα από απίστευτες περιπέτειες.

Μερικοί μας είπαν και έγραψαν πως μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά, όσοι δηλαδή μέσα από αυτό τον χώρο προσπαθούν να αρθρώσουν μια δημοκρατική αντίληψη. Πιστεύουμε ότι έχουν χάσει προ πολλού το παιγνίδι διότι οι αντιδημοκρατικές και ανορθολογικές απόψεις έχουν κυριαρχήσει κατά κράτος. Ας αναλογιστούν λοιπόν αυτοί οι φίλοι που βρίσκεται το πρόβλημα, ας προβούν όσο είναι καιρός σε μια αυτοκριτική ανασκόπηση της πορείας του «χώρου» και ας διαχωριστούν με τον ανορθολογισμό/ολοκληρωτισμό όσο είναι καιρός. Όποιος επιχειρεί να αποκόψει ένα μέρος της ιστορίας μας και να το αντιπαραθέσει στα υπόλοιπα όχι μόνο επιτελεί εν τέλει έργο κατεδαφίσεως του σύγχρονου ελληνισμού αλλά και εγκυμονεί τερατογενέσεις όπως το ανορθολογικό, αντιδημοκρατικό και φασίζον δήθεν αρχαιολατρικό οικοδόμημα που περιγράφουμε.

Σημειώσεις

1. Παναγιώτης Κουβαλάκης, «Η θυσία της Ελληνικής Παγκοσμιότητας στο βωμό της κρατικιστικής Ρωμιοσύνης», Δαυλός, τ. 227, Νοέμβριος 2000.

Πηγή: Άρδην, τ. 53, http://www.ardin.gr/Arxeio_Ardin/2005/ardin_53/eisagogiko_afieromatos/eisagogiko_afieromatos.htm

Το φως του Απόλλωνα και ο Μαύρος Ήλιος των Ναζί

Απολλώνειο Φως, Διμηνιαία έκδοση για τον Ελληνικό Πολιτισμό, Ιδιοκτήτης - Εκδότης Ιωάννης Χαραλαμπόπουλος, Κολοκοτρώνη 49, Α’ , 13231 Πετρούπολη, τηλ. 5027184. Τεύχος 1ο, Ιανουάριος 1996.

Κάθε τεύχος συνοδεύεται από τον εξής υπότιτλο: Η αρχαία Ψυχή ζει μέσα μας αθέλητα κρυμμένη. Το περιοδικό προωθεί την αναβίωση της αρχαιοελληνικής θρησκείας και την «Ελληνοκεντρική Αναγέννηση». Παραθέτουμε από το 4ο τεύχος, σ. 13: Για να σωθεί η, σύγχρονη, Ελλάς πρέπει να γυρίσουμε πίσω στην Αρχαία Ελλάδα. Να στηθούν ξανά οι ναοί, που με τόσο μίσος κατέστρεψαν οι χριστιανοί «της αγάπης». Να επιστρέψουμε στο Δωδεκάθεο, στον Ορφέα και στα Μυστήρια και να ξαναλειτουργήσουμε τις φιλοσοφικές σχολές. Γυρίζοντας στις πραγματικές ρίζες μας θα ξαναβρούμε τους Εαυτούς μας και θα βγάλουμε την Ελλάδα από τον κίνδυνο του αφανισμού.

Το περιοδικό συνδυάζει τον εθνοκεντρισμό, τις αξίες της φυλής, «του αίματος και της γης», με τον ορφικο-πυθαγόρειο εσωτερισμό και δίνει ιδιαίτερη έμφαση στις εδαφικές διεκδικήσεις για τις «Αλύτρωτες Πατρίδες», με όραμα την αποκατάσταση μιας Μεγάλης Ελλάδας. [ ]

Στο 6ο τεύχος συναντάμε άρθρο του εκδότη με τίτλο «Περί των γνησίων Ελλήνων»: Ως Έλλην, από την Ομηρική ήδη εποχή έως και σήμερα δύναται να θεωρηθεί μόνον εκείνος ο οποίος μετέχει του Όμαιμου στοιχείου, δηλαδή, ανήκει από φυλετικής απόψεως στο Ελληνικό Έθνος. (...) Όσοι επιχειρούν να βεβηλώσουν την έννοια της Ελληνικότητας παραβλέποντας το κριτήριο της καταγωγής (...) υπονομεύουν τα θεμέλια του Ελληνισμού. Ας μην λησμονούμε λοιπόν την πατρογονική επιταγή «ΠΑΣ ΜΗ ΕΛΛΗΝ ΒΑΡΒΑΡΟΣ».

Στο 7ο τεύχος σε άρθρο του Ι. Παναγιωτακόπουλου με τίτλο «Σωκράτης και Δημοκρατία», βρίσκουμε τα εξής: (...) με τα αποσπάσματα που παρατέθηκαν πιστοποιείται σημαντικό γεγονός που ο καθηγητής Κώστας Πλεύρης επισημαίνει στο βιβλίο του «Ο Σωκράτης μπροστά στο θάνατο», υποστηρίζοντας ότι «Ο Σωκράτης ήτο αντιδημοκράτης όχι από αντίδρασιν, αλλά από πεποίθησιν». (...) Με τα όσα παραπάνω αναφέρθηκαν καθίσταται σαφές, ότι η απόλυτη ταύτιση της δημοκρατίας με το Ελληνικό πνεύμα είναι αυθαίρετη (...).

Στο 10o τεύχος ψαρεύουμε ένα ωραίο του κ. Ακτουδιανάκη, ως προς τον αριθμό των «αληθινών Ελλήνων»: Χίλιοι Σπαρτιάτες και 200.000 είλωτες. Δέκα χιλιάδες Αθηναίοι και 400.000 δούλοι. Τώρα, αν από τον αριθμό των Ελλήνων αφαιρέσουμε τους σκοτωμένους από τις αληθινές εμφύλιες συγκρούσεις, από τους περσικούς πολέμους και από τις διάφορες εκστρατείες, από τους διάφορους επιδρομείς και κατακτητές του ελλαδικού χώρου, θα είμαστε κοντά στον αριθμό των αληθινών Ελλήνων που παρέμειναν ως πρόγονοι. Να λοιπόν που μόλις απεδείχθη, ότι κανείς μας δεν μπορεί να είναι σίγουρος ότι κατάγεται από αληθινό Έλληνα! Οπότε για ποιο «όμαιμο» ομιλούμε; Όσο για τους δυστυχείς Μεσσήνιους είλωτες, αυτοί δεν αναγνωρίζονται καν ως Έλληνες από τον κ. Ακτουδιανάκη!

Στη σ. 15 του ιδίου τεύχους έχουμε μια καινοτόμο πρόταση από τον κ. Ν. Θεοδώρου: Η κοινωνία να απαλλάσσεται με ευθανασία από νεογνά με μη ιάσιμες ασθένειες, αλλά και από τους έκφυλους. «Ευγονία» και «κοινωνική εξυγίανση»: Τόσο στην Αθήνα όσο και στη Σπάρτη, υφίστατο ειδική νομοθεσία για τα παιδιά που έρχονταν στον κόσμο με μη ιάσιμα νοσήματα, προβλέποντας γι’ αυτά τον θάνατο, ως μορφή λυτρώσεώς τους από τις κάθε είδους διανοητικές-ψυχικές και βαριές σωματικές αναπηρίες. (...) Στις μέρες μας είναι τραγική ειρωνεία να απορρίπτουν την Ευγονία και την απορρέουσα εξ αυτής ευθανασία επικαλούμενοι «ανθρωπιστικούς λόγους», εκείνοι οι οποίοι επιδοκιμάζουν τις εκτρώσεις, που είναι πραγματικά στυγερά εγκλήματα. (...) Αναμφίβολα, στο κοινωνικό στερέωμα, υπάρχουν υπάνθρωποι που παρασιτούν, όπως οι αιμομείκτες, οι ομοφυλόφιλοι, οι παιδεραστές, οι διάφοροι διαστροφείς του φυσικού και βιολογικού νόμου, που έχουν χάσει από ηθικής απόψεως το δικαίωμα στη ζωή και στο μέλλον. (...) Τα εκτρωματικά αυτά όντα θέτουν σε άμεσο κίνδυνο τη δημόσια υγεία, υπονομεύοντας παράλληλα το μέλλον του Έθνους μας. Δεδομένου ότι, δια της μεταβιβάσεως των κληρονομικών στοιχείων, διαιωνίζουν τις ανίατες νόσους, θάνατος στους ομοφυλόφιλους, λοιπόν! Επαναφορά του Καιάδα!

Στο 11ο τεύχος έχουμε τη διευκρίνιση ότι το περιοδικό μάχεται για την Επανελλήνισή μας: Το Απολλώνειο Φως, με νέες δυνάμεις, ανανεωμένο, δίνει τη μάχη για την πνευματική και κατ’ επέκταση Πολιτιστική Επανελλήνιση του Ιερού αυτού Τόπου. Σε άρθρο του εκδότη περί Πολυθεϊσμού και Μονοθεϊσμού, διαβάζουμε: (...) η πανάρχαια γηγενής θρησκεία απορρέει από μια κοσμοθεωρία και βιοαντίληψη, η πηγή της οποίας ανάγεται στις προαιώνιες προγονικές καταβολές, έλκοντας την προέλευσή της από τις Εθνικές Παραδόσεις, τους Μύθους, τα Δρώμενα και τις Δοξασίες των Ελλήνων. (..) Αυτή η διαπίστωση είναι που της παρέχει εξ ολοκλήρου το δικαίωμα να λέγεται Εθνική θρησκεία, ένα δικαίωμα αποκλειστικό, το οποίο κανένα άλλο θρησκευτικό υποκατάστατο δεν είναι σε θέση να διεκδικήσει, για αμιγώς ιστορικούς και φιλοσοφικούς λόγους. (...) Ας μη λησμονούμε ότι στην Αρχαία Ελλάδα η θρησκεία ήταν συνυφασμένη προς το Έθνος, τον Πολιτισμό. Όμαιμο, Ομότροπο, Ομόγλωσσο, Ομόθρησκο, αυτά ήταν τα συνεκτικά στοιχεία των Ελλήνων. Η απεμπόληση ενός από αυτά τα στοιχεία ισοδυναμεί με απάρνηση της ιδίας της Πατρίδος και των Αρχών της.[ ]

Στο 12o τεύχος, σ. 4, ο Ν. Θεοδώρου μας ενημερώνει ότι: Ο εκφυλισμός της Τέχνης οφείλει κατά μεγάλο μέρος την ανάπτυξή του στην εβραϊκή επίδραση. Ο χρηματάνθρωπος Εβραίος μετέτρεψε και αυτόν ακόμη τον τομέα της Απολλώνειας Τέχνης σε στυγνή εμπορική επιχείρηση, όπως επισημαίνει ο μουσουργός Ριχάρδος Βάγκνερ.

Κάποιος Κ. Ιωάννου γράφει άρθρο με τίτλο «Ο Σατανισμός, ιδεολογικό προϊόν του Εβραϊσμού». Ο εκδότης, σε άρθρο του με τίτλο «Ελληνικότης και Ελληνισμός», παραθέτει εντός πλαισίου τα εξής από τον Κ. Πλεύρη:

Από τα πανάρχαια χρόνια οι Έλληνες εκαυχώντο δια την υπεροχήν της φυλής των (όμαιμον). Το «πας μη ‘Ελλην βάρβαρος» είναι μια αλήθεια που επιβεβαίωσε ιστορία χιλιετιών. Κάθε φυλή έχει την αξίαν του πολιτισμού της. Επομένως, η Ελληνική Φυλή ως δημιουργήσασα άφθαστον πολιτισμόν προέχει όλων των άλλων. Όποιος αμφισβητεί την Ανωτερότητα της Ελληνικής Φυλής είναι Προδότης.

Θα θέλαμε να ρωτήσουμε: είναι προδότης ο Όμηρος, ας πούμε, ή ο Αισχύλος, που δεν ξέρουν τίποτε για την ανωτερότητα των Ελλήνων; Ας ακούσουμε τον Κορνήλιο Καστοριάδη (Βήμα, 1.2.04): (...) στην Ιλιάδα δεν υπάρχει κανένα προνόμιο των Ελλήνων σε σχέση με τους Τρώες και, στην πραγματικότητα, ο πιο ανθρώπινος, ο πιο συγκινητικός ήρωας είναι μάλλον ο Έκτορας παρά ο Αχιλλέας. (...) Αιώνες αργότερα, η στάση είναι η ίδια: στους «Πέρσες» (472 π.Χ.) δεν υπάρχει ούτε μία υποτιμητική λέξη για τον τρομερό εχθρό που θέλησε να εξαναγκάσει την Ελλάδα στη σκλαβιά. Πέρσες και Έλληνες τοποθετούνται αυστηρά στο ίδιο επίπεδο, το πιο συγκινητικό και το πιο αξιοσέβαστο από τα κύρια πρόσωπα είναι η Άτοσσα, η μητέρα του Μεγάλου Βασιλέα, και εκείνο το οποίο αμφισβητείται και «τιμωρείται» είναι η ύβρις του Ξέρξη ως ατόμου.

Όσον αφορά την «ελληνικότητα», ο εκδότης λέει μεταξύ άλλων:

(...) Πώς όμως ορίζεται η Ελληνικότητα και με γνώμονα ποια κριτήρια διαπιστώνεται; Ως Ελληνική ορίζεται η Κοινότητα εκείνη του Αίματος και του Πολιτισμού, η οποία συντίθεται από γηγενείς κατοίκους που συγκροτούν μια ενιαία Εθνική Οντότητα. Απορρίπτει αγανακτισμένος την Ισοκράτεια αντίληψη, κατά την οποία: η Ελληνικότητα καθορίζεται με βάση όχι τα φυλετικά και ψυχικά χαρακτηριστικά αλλά την απόκτηση της Ελληνικής Παιδείας, οπότε κι οι θιασώτες αυτής της θεωρήσεως ομιλούν περί «πνευματικώς Ελλήνων». Κι ακόμα, ο κ. Χαραλαμπόπουλος απαγορεύει στους μη Αρίους να μετέχουν της ελληνικής παιδείας!

Ένας Σκανδιναυός ή ένας Κέλτης που έχει συνειδητοποιήσει την αφετηρία της καταγωγής και του πολιτισμού του δύναται να μετέχει στην «ημετέρα παιδεία», ανήκοντας στη φυλετική ομοεθνία των Ελλήνων-Αρίων. Δεν μπορεί ωστόσο να συμβεί το ίδιο με έναν Τούρκο ή ένα Μογγόλο ή ένα Νέγρο, θα ήταν Ύβρις προς τη Φύση και τον Πολιτισμό, καθ’ ό,τι η ψυχοσύνθεσή του είναι εντελώς διαφορετική (...). Τι θα κάνουμε, λοιπόν, με τους Τούρκους και τους μαύρους φιλέλληνες και ελληνιστές; [ ]

Στο 14ο τεύχος βρίσκουμε άρθρο του Κ. Πλεύρη με τίτλο «Η ελληνική υπεροχή», άρθρο του εκδότη με τίτλο «Μεγάλη Ιδέα, η Πεμπτουσία του Ελληνοκεντρισμού» και συνέντευξη του Ι. Φουράκη, ο οποίος δηλώνει ότι οι Σπαρτιάτες και οι Κρήτες ήταν εβραϊκής καταγωγής, θέση την οποία το περιοδικό θα απορρίψει στο επόμενο τεύχος. Στο 16ο τεύχος βρίσκουμε συνέντευξη του Α. Κεραμυδά, ο οποίος αναφέρεται και στην Ομάδα «Ε» και τελειώνει με την πρόβλεψη της παγκόσμιας κυριαρχίας του Ελληνισμού: Όταν λοιπόν θα καταρρεύσουν οι ΗΠΑ, τότε οι διάφορες χώρες δεν θα έχουν αφεντικά. Τότε, επί τη ευκαιρία, θα επέμβουν οι Ρώσοι κι οι άλλοι λαοί. Ένας πόλεμος θα ξεσπάσει και η Τουρκία, το Ισραήλ και οι ΗΠΑ θα καταρρεύσουν άπαξ δια παντός. Ένας μόνο θα είναι ο Ανώτατος Άρχων αυτού του Πλανήτου: Ο Ελληνισμός ΕΣΣΕΤΑΙ ΗΜΑΡ !!!

Να, όμως, που στο 18ο τεύχος συναντάμε απόσπασμα από άρθρο του Κ. Κούρου (στην εφημερίδα Καμπάνα της Ν. Υόρκης) περί της Ομάδας «Ε», όπου, μέσα από την εντυπωσιακή γνώση του αρθρογράφου περί των απαρχών της υπόθεσης αυτής, αποδεικνύεται η γελοιότητα του όλου ζητήματος, οι δε Ι. Φουράκης και Α. Κεραμυδάς κατακεραυνώνονται.

Στο 19ο τεύχος βρίσκουμε δημοσίευμα αποτελούμενο από κείμενα που υποτίθεται ότι απέστειλε η Ομάδα «Ε», στα οποία υποστηρίζεται ότι «οι αρχαίοι Έλληνες ανέμεναν τον ερχομό τον Ιησού». Ο συντάκτης αυτών των κειμένων επιδεικνύει χονδροειδή άγνοια των στοιχείων που θα μπορούσαν να έχουν κάποια ισχύ τεκμηρίου προς αυτή την κατεύθυνση, παραπέμποντας σε παντελώς αστήρικτες και γελοίες «προφητείες» (δήθεν του Σόλωνα, του Σωκράτη κ.ά.), που προφανώς αντιγράφει από τον κ. Άγγελο Σακκέτο. […]. Η υποτιθέμενη Ομάδα «Ε», λοιπόν, κινείται με κίνητρο τη θεμελίωση της ελληνικότητας του Ιησού: (...) ο ίδιος ο Χριστός αρνείται ότι κατάγεται από το γένος Δαυίδ. Εξάλλου το όνομά του, ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ, είναι ελληνικό (...).

Όσο για το περιοδικό, στο σημείωμα της Σύνταξης του ιδίου τεύχους, διαβάζουμε: Το Απολλώνειο Φως δεν δύναται, δια πρακτικούς λόγους, να επιβεβαιώσει ή να απορρίψει με απόλυτη βεβαιότητα την ύπαρξη αυτής της Ομάδας. (...) Ωστόσο, στο επόμενο τεύχος, η «Ομάδα» επανέρχεται επιμένοντας στην ελληνικότητα του αρχικού χριστιανισμού και στην παγκόσμια σιωνιστική απειλή.

Πιο κάτω συναντάμε άρθρο του Κ. Θεοδωρίδη με τίτλο «Αγκυλωτός Σταυρός: ένα προαιώνιο ηλιακό σύμβολο». Και ναι μεν η σχέση της σβάστικας με το φως του Απόλλωνα μπορεί να είναι αυθεντική, όπως λέει ο αρθρογράφος, το ζήτημα όμως είναι άλλο: ποια η σχέση του Απολλωνείου Φωτός με κάποια άλλη σβάστικα που κόντεψε να στραγγαλίσει την οικουμένη;[…]

Στο 25ο τεύχος βρίσκουμε συνέντευξη του κ. Ευάγγελου Τρίγκα, ο οποίος υιοθετεί -και αισθάνεται περήφανος γι’ αυτό!- τη συκοφαντία του Ταλμούδ ότι ο Ιησούς ήταν νόθος γιος της Μαρίας και κάποιου Ρωμαίου στρατιώτη ονόματι Πανδίρα, τον οποίο ο Τρίγκας θεωρεί Έλληνα. […]

Στο 28ο τεύχος βρίσκουμε δημοσίευμα, στο οποίο μεγάλο μέρος του πολιτικού κόσμου καταγγέλλεται ως φιλοεβραϊκό και φιλοσιωνιστικό· εκεί διαβάζουμε τη λέξη «ολοκαύτωμα» εντός εισαγωγικών. Αίφνης, από το τ. 32 έχουμε μια εντυπωσιακή έκρηξη αντισημιτισμού και καταγγελιών προς κάθε κατεύθυνση: ο τότε δήμαρχος Αθηναίων Δ. Αβραμόπουλος και ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος έχουν την τιμητική τους. Ο πολεμικός αντιεβραϊσμός τείνει πλέον να γίνει η κύρια ταυτότητα του περιοδικού, καταλαμβάνοντας πολλαπλάσιο χώρο στην ύλη του. […]

«Ακροδεξιά» και «Εθνοκοινωνισμός»

Σιγά - σιγά, στη διαδρομή του, το περιοδικό αποκτά περισσότερη παρρησία και αρχίζει να αποκαλύπτει τα βαθιά του «πιστεύω». [ ]. Στο 34ο τεύχος καταγγέλλονται, σε άρθρο του Δ. Δημόπουλου, ο Γ. Καρατζαφέρης και το κόμμα του, για διπροσωπία και μειοδοσία απέναντι στη διείσδυση του σιωνισμού σε όλα τα ελληνικά κόμματα, για ανοχή απέναντι στους νόμιμους μετανάστες, για εναγκαλισμό με τον φίλο των εβραιοσιωνιστών, αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, και γενικά για ...ακροδεξιά νοοτροπία! Ακροδεξιά σημαίνει αυταρχισμός, πατριδοκάπηλος εμπαιγμός και ξενοδουλεία. [ ]

Στο τεύχος αυτό βλέπουμε το εξώφυλλο του βιβλίου του Γερμανού εθνικοσοσιαλιστή Walhter Darre, Αίμα και γη, που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Απολλώνειο Φως» (φθινόπωρο 2001).[ ]

Στο 39o τεύχος γίνεται παρουσίαση και σφοδρή επίθεση κατά των μυστικών εταιριών με κύριο στόχο τον Τεκτονισμό, τη Λέσχη Μπίλντεμπεργκ και την Κου Κλουξ Κλαν. Στη σ. 46 πέφτουμε σε μια καταγγελία της Σύνταξης με τίτλο «Όχι στην ακροδεξιά πλάνη του Γ. Καρατζαφέρη». Εδώ το περιοδικό αποκαλύπτει επίσημα την ιδεολογία του. Ιδού απόσπασμα της καταγγελίας: Οι Έλληνες Εθνοκοινωνιστές δεν πρόκειται να στηρίξουν τον υβριστή μιας ολόκληρης κοσμοθεωρίας, αυτής του Εθνοκοινωνισμού. Ας θυμηθούμε ότι ο Καρατζαφέρης παρουσίαζε τηλεοπτικά «σποτ», όπου εικονιζόταν το υπουργικό συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ υπό την υπόκρουση γερμανικών εμβατηρίων, επιχειρώντας να εξομοιώσει Γ΄ Ράιχ και ΠΑΣΟΚ δημαγωγικά και λαϊκιστικά. [ ]

Στο 41o τεύχος, ο Κ. Θεοδωρίδης, σε άρθρο του για τον αλβανικό UCK και την αλυτρωτική του προπαγάνδα για δήθεν Τσάμηδες στην Ελλάδα, γράφει: Η λύση για εθνική επιβίωση και ανάπτυξη, η εκδίωξη όλων ανεξαιρέτως των ξένων από την Πατρίδα μας. (...)

Στο ίδιο τεύχος, ο εκδότης συνεχίζει την επίθεση κατά της «σάπιας», «πατριδοκάπηλης» και «δοσίλογης» ελληνικής ακροδεξιάς, κάνοντας λόγο για τις κατοχικές κυβερνήσεις που προέκυψαν από τα σπλάχνα της, αυτές που οργάνωσαν τα «τυχοδιωκτικά» Τάγματα Ασφαλείας, τα οποία πρώτα συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς και μετά με τους Άγγλους. Αναφέρεται στον Ιωάννη Μεταξά που από γερμανόφιλος μετατράπηκε σε αγγλόφιλο, στους επίσης αγγλόφιλους Αλέξανδρο Παπάγο και βασιλιά Γεώργιο Β΄, στον «σαλτιμπάγκο» Κωνσταντίνο Γλύξμπουργκ και, τέλος, στον «υμνητή του εβραιόφιλου Μητσοτάκη, και του Γλύξμπουργκ», Γιώργο Καρατζαφέρη. Έχει βέβαια τους λόγους του: Είναι η ακροδεξιά που θεοποίησε την Αμερική και το Ισραήλ, εν ονόματι του αντικομμουνισμού. (...) Σήμερα, η ακροδεξιά ταυτίζεται με τις δυνάμεις της παγκοσμιοποιήσεως. Τάσσεται φραστικά κατά των λαθρομεταναστών, όχι όμως και κατά των ξένων συλλήβδην και ιδίως κατά των αλλοφύλων (...) διότι δεν αποδέχεται τον φυλετισμό. (...) Υπήρξε πιστό όργανο μέχρι το 1947-48 των αγγλοεβραΐκών συμφερόντων και ακολούθως των αμερικανοεβραΐκών. Είναι αυτή, η ακροδεξιά, η ιστορική και πολιτική, επίγονος τον «αγγλικού» κόμματος που συνεστήθη το 1832. (...)

Το «εβραϊκό μίασμα»

Η λύση του μυστηρίου γιατί η ελληνική ακροδεξιά είναι μισητή στους Έλληνες Εθνικοσοσιαλιστές είναι πολύ απλή: Αυτή, ενώ στην αρχή υπηρέτησε το Γ΄ Ράιχ, που σκοπός του ήταν να εξαγνίσει τον πλανήτη από το εβραϊκό μίασμα και τα παράγωγά του (κυρίως τον μπολσεβικισμό, τον Τεκτονισμό και την κυριαρχία του καπιταλιστικού κεφαλαίου), με την ίδια ευκολία υπηρέτησε και τους Αγγλο-αμερικανούς, που είναι ένα με τους Εβραιοσιωνιστές. Ο εκδότης αμφισβητεί τον πατριωτισμό της. Πολύ περισσότερο πατριώτες ήταν, λέει, οι Έλληνες ναζί που σχεδίαζαν, συνεργαζόμενοι με τους Γερμανούς, να φτιάξουν μια ελληνική μεραρχία που θα έπαιρνε μέρος στην εισβολή στη Σοβιετική Ένωση για να πολεμήσει τον μπολσεβικισμό: Σε τι και κατά πόσο είναι περισσότερο πατριώτες οι τυχοδιώκτες ταγματασφαλίτες, που άλλαζαν γραμμή σαν τα πουκάμισα (ασφαλώς ανάμεσά τους υπήρξαν και τιμητικές εξαιρέσεις), από τους αγνούς ιδεολόγους της ΕΣΠΟ, που εκκίνησαν προσπάθεια να πολεμήσουν τον μπολσεβικισμό συγκροτώντας την κυανόλευκη μεραρχία;

Τι ήταν όμως η ΕΣΠΟ και οι αγνοί ιδεολόγοι της; Από το αφιερωμένο στην Κατοχή και την Αντίσταση τ. 208 των «ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ» της Ελευθεροτυπίας αντιγράφουμε τα αναφερόμενα του ιστορικού Ραϋμόνδου Αλβανού, για την οργάνωση αυτή (σ. 36): Λίγο πριν από την εμφάνιση των ανταρτών, στις 22 Σεπτεμβρίου του 1942, μία τρομερή έκρηξη, στις παρυφές της Ομόνοιας, συγκλόνισε την κατεχόμενη Αθήνα. Ολόκληρο το κτίριο όπου στεγάζονταν τα γραφεία της ΕΣΠΟ, στην οδό Πατησίων, κατέρρευσε μέσα σε φλόγες, σκόνη και καπνό. Τα θύματα ήταν πολλά. Ακούστηκε ότι έχασαν τη ζωή τους 29 στελέχη της ΕΣΠΟ και 43 Γερμανοί αξιωματικοί και στρατιώτες. Η ΕΣΠΟ (Εθνική Σοσιαλιστική Πατριωτική Οργάνωση) ήταν ίσως η σημαντικότερη από τις ελληνικές ναζιστικές οργανώσεις που δραστηριοποιήθηκαν στην Αθήνα τον καιρό της Κατοχής. Επικεφαλής της ήταν ο γιατρός Στεροδήμος και, τον καιρό που έγινε η ανατίναξη, η οργάνωση έλεγε ότι προετοίμαζε ένα σώμα Ελλήνων εθελοντών για να πολεμήσουν στο Ανατολικό μέτωπο, στο πλευρό των Γερμανών. Ο Στεροδήμος τραυματίστηκε βαριά στην έκρηξη και πέθανε λίγο αργότερα. Η ΕΣΠΟ, μετά το πλήγμα, διαλύθηκε.

Στο 42ο τεύχος, σε άρθρο της Μ. Κωτσαρίδου με τίτλο «Ολύμπιοι θεοί και ψυχική εξέλιξη», διαβάζουμε:

(...) Εμβαθύνοντας στην εξέταση της προσωπικότητας των θεών, αναδεικνύονται ανώτερα ηθικά πρότυπα, τα οποία συμβάλλουν στην ψυχική κάθαρση και στην εμπέδωση ενός ανώτερου ήθους, το οποίο αρμόζει στον Έλληνα-Άριο άνθρωπο, διαφοροποιώντας τον ριζικά από τα παραδείγματα λαών που εμφορούνται από μία κατώτερη ψυχική προσωπικότητα, διακατεχόμενοι από τα δεσμά της υλιστικής χυδαιότητας και της μοχθηρής πανουργίας που χαρακτηρίζουν την διεστραμμένη σημιτική ψυχή.

Σε καταγγελία του Κ. Ιωάννου με τον τίτλο «Και Εβραίοι και ομοφυλόφιλοι στις τάξεις του ΛΑ.Ο.Σ.», διαβάζουμε: Πράγματι, οι Εβραίοι που ακολουθούν ως υποψήφιοι τον Καρατζαφέρη δεν είναι, επισήμως τουλάχιστον, Εβραίοι το θρήσκευμα, αλλά ΕΒΡΑΙΟΙ ως προς την ΚΑΤΑΓΩΓΗ, και αυτή ακριβώς η καταγωγή είναι που μετράει.

Οι άνθρωποι του Απολλωνείου Φωτός, λοιπόν, αδιαφορούν απολύτως για το πρόσωπο που έχουν μπροστά τους. Ακόμα κι αν οι πρόγονοί του βρίσκονται στην Ελλάδα για αιώνες, ακόμα και αν είναι πατριώτης ελληνολάτρης, οποιοσδήποτε φέρει εβραϊκό αίμα είναι πάντα υποψήφιος για ξενηλασία, ακόμα κι αν αυτός ή ο πατέρας του έχουν πολεμήσει ηρωικά γι’ αυτή την πατρίδα που την αισθάνονταν με πάθος δική τους. Πώς σκοτώθηκε ο εβραϊκής καταγωγής συνταγματάρχης Φριζής, ο πρώτος ανώτερος αξιωματικός που έπεσε στο Αλβανικό Μέτωπο, πριν κι από τον Δαβάκη; Οδηγώντας έφιππος τους άντρες του, δέχθηκε επίθεση ιταλικών αεροπλάνων αλλά, παρά τις έντονες προτροπές, ο Φριζής αρνήθηκε να αφιππεύσει επικαλούμενος την ελληνική υπερηφάνεια! […]

Τον Ιανουάριο του 2003, ο κ. Χαραλαμπόπουλος έχει κυκλοφορήσει το βιβλίο του Η ιουδαιοχριστιανική συνομωσία κατά του Ελληνισμού. Το κείμενο που συνοδεύει τη διαφήμιση του βιβλίου στο 41ο τεύχος έχει ως εξής:

Ο μεγάλος διωγμός των Ελλήνων και του Ελληνικού Πολιτισμού από τα ιουδαιοχριστιανικά στίφη των βαρβάρων και των υποχειρίων του διεθνούς εβραϊσμού. Η επιβολή του σκοτεινού ιερατείου και ο αφελληνισμός των κατοίκων αυτού του τόπου, στο όνομα του μοχθηρού Ιεχωβά. Ακλόνητα ιστορικά στοιχεία και πληθώρα φιλοσοφικών επιχειρημάτων, τα οποία καταδεικνύουν το ασυμβίβαστο του ιουδαιοχριστιανισμού προς την ιδεολογική ταυτότητα του Έλληνα. Ατράνταχτες αποδείξεις που καταδεικνύουν την συνοδοιπορία της ηγεσίας της εκκλησίας και του αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου με τους εκπροσώπους των σιωνιστών. .(...)

Σε άρθρο του στο τεύχος 42, με τίτλο «Η αγγλοκρατία οδήγησε την Ελλάδα στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο»!, διαβάζουμε τα παρακάτω: Η είσοδος της Ελλάδας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο υπήρξε απόρροια της εξαρτήσεως της χώρας μας από τα αγγλικά συμφέροντα, και η διολίσθησή της σε εμπόλεμο δύναμη κατά της Γερμανίας υπήρξε αποτέλεσμα της επιθυμίας των Βρετανών, επιθυμία την οποία έσπευσε να υλοποιήσει το αγγλόδουλο παλάτι, στρεφόμενο κατ’ ουσίαν ενάντια προς τα ύψιστα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας, τα οποία υπαγόρευαν είτε την τήρηση αυστηρής ουδετερότητας, είτε τη συμμαχία της Πατρίδας μας με την ισχυρή χερσαία δύναμη της Κεντρικής Ευρώπης, ήτοι την Γερμανία.

(...) Ο ίδιος μάλιστα ο Υπουργός Εξοπλισμών του Γ΄ Ράιχ, Α. Σπέερ, σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στην εφημερίδα «Το Βήμα», στις 16 Σεπτεμβρίου του 1976, τόνισε επιγραμματικά ότι «Ο Χίτλερ δεν ήθελε να κάνει την βαλκανική εκστρατεία και υποχρεώθηκε να πολεμήσει για τους Ιταλούς που προκάλεσαν αυτή την περιπέτεια. Σε προσωπικές του συνομιλίες, ακόμη, διατύπωσε πολλές φορές τη δυσφορία του για τον Μουσολίνι και τον Τσιάνο, που με τον δικό τους πόλεμο κατά της Ελλάδος ανέτρεψαν τους στρατηγικούς του στόχους. Άλλωστε, δεν υπήρξε καν σχέδιο για βαλκανική εκστρατεία. Εξάλλου ο Χίτλερ, αλλά και ο Γκαίμπελς, ο Υπουργός Προπαγάνδας, στηριζόμενοι στις φυλετικές αντιλήψεις και θεωρίες του Ρόζενμπεργκ, έλεγαν πως η ηρωική αντίσταση των Ελλήνων οφειλόταν στο γεγονός ότι οι σημερινοί Έλληνες είναι απόγονοι των Δωριέων, οι οποίοι κατά τον Χίτλερ ήταν Άριοι και ανήκαν στην Ινδογερμανική Φυλή. Προσέθετε δε, ότι υπήρχε ινδογερμανικό αίμα στις φλέβες των Ελλήνων, και ότι οι Δωριείς ήταν οι θεμελιωτές του αρμονικού πολιτισμού».

Βεβαίως, είναι γνωστό ότι ο Χίτλερ, μη μπορώντας να βρει καμιά εποχή της αρχαίας γερμανικής ιστορίας που να τον ενθουσιάζει, στρεφόταν μονότροπα προς στην αρχαία Ελλάδα ή προς τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία. […]

Το κείμενο περιλαμβάνει και φωτογραφία γερμανικών τεθωρακισμένων σε κεντρικό δρόμο της κατεχόμενης Αθήνας, από αυτές που εμπνέουν εθνική υπερηφάνεια στον εκδότη, με τη λεζάντα: Παρέλαση των γερμανικών στρατευμάτων στην Αθήνα, ενώπιον του Στρατάρχη Φον Λιστ. Επίσης, φωτογραφία ομάδας Ελληνοεβραίων στρατιωτών με την εξής λεζάντα: Εβραίοι ανάμεσα σε Έλληνες στρατιώτες. Οι σιωνιστές είχαν μολύνει και τις τάξεις του Ελληνικού Στρατού... [ ] Γνωρίζουμε, όμως, πως οι Ελληνοεβραίοι πολέμησαν σαν γνήσιοι πατριώτες στον ελληνο-ιταλικό πόλεμο του ’ 40, και ότι είχαν πλήθος θυμάτων, αξιωματικών και απλών στρατιωτών.

Τέλος, στο ίδιο τεύχος, βρίσκουμε άρθρο του Γ. Γρηγορομιχελάκη με τίτλο «Να φορολογηθούν οι Εκκλησίες», από όπου παραθέτουμε: Στην Ελλάδα, το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας της Εκκλησίας ανήκει στην Αρχαία θρησκεία και είναι οι περιουσίες των ναών, οι ίδιοι οι ναοί που μετατράπηκαν σε εκκλησίες, οι περιουσίες των ιερέων του Δωδεκαθέου και οι περιουσίες απλών ανθρώπων που αρνήθηκαν να εκχριστιανιστούν, γι’ αυτό και θανατώθηκαν και οι περιουσίες των δημεύτηκαν.

Στο 43ο τεύχος διαβάζουμε στο σημείωμα του εκδότη: Δεν είναι και λίγοι εκείνοι που γελοιοποιούν την ελληνικότητα, ταυτίζοντάς την με διαστημόπλοια, ανύπαρκτες ομάδες Ε, υποχθόνιους κόσμους και ό,τι άλλο βάλει η νοσηρή φαντασία τους. (...) Θαυμάσια, αλλά ποιος δήλωνε στο τ. 19 για την Ομάδα «Ε», ότι «Το Απολλώνειο Φως δεν δύναται, δια πρακτικούς λόγους, να επιβεβαιώσει ή να απορρίψει με απόλυτη βεβαιότητα την ύπαρξη αυτής της Ομάδας»; Και ποιος δήλωνε ανυπόγραφα στο τ. 28, στη σ. 45: «Συνιστούμε ανεπιφύλακτα τα δύο σημαντικά βιβλία του Γ. Γιαννόπουλου ‘Κοίλη Γη’ και ‘Μυστική Αθήνα’ »; Πώς τώρα ενοχλούν οι υποχθόνιοι κόσμοι;

Στο ίδιο τεύχος, αποδεσμευμένο από αναστολές, το περιοδικό εκφράζει πλέον ελεύθερα τις ιδέες του. Αγανακτεί για τη βέβηλη παρομοίωση του Μπους με τον Αδόλφο Χίτλερ και των ΗΠΑ με το Γ΄ Ράιχ (σ. 14): Την ίδια ώρα, οι διάφοροι αριστεριστές και πάσης φύσεως διεθνιστές (...) διαδηλώνουν κατά του Μπους και των ΗΠΑ, εξομοιώνοντάς τον με τον Αδόλφο Χίτλερ και συγκρίνοντας αναιδώς τις ΗΠΑ με το Γ΄ Ράιχ! Λησμονούν όλοι αυτοί οι Υποκριτές και ανιστόρητοι, ή μάλλον διαστρεβλωτές της ιστορίας, ότι ο Χίτλερ πολέμησε τον σιωνισμό, ενώ ο Μπους και οι όμοιοι του αποτελούν τυφλούς υπηρέτες του. (...)

Η μεγάλη αποκάλυψη όμως γίνεται στο ίδιο τεύχος, σε άρθρο του εκδότη με τίτλο «Εθνοκοινωνισμός»: Η ελληνική κοσμοαντίληψη και βιοθεωρία», όπου συναντούμε κατ’ αρχήν τη θλίψη του κ. Χαραλαμπόπουλου για την ήττα του Χίτλερ (...) μετά την ατυχή έκβαση του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου για τις δυνάμεις της Παραδόσεως. (...)

Προσπαθώντας να ανιχνεύσει τον Εθνικοκοινωνισμό -δηλαδή τον Εθνικοσοσιαλισμό των ναζί- στη Σπάρτη του Λυκούργου, γράφει: Οι ίλες και οι αγέλες της αρχαίας Σπάρτης αναβίωσαν και πάλι στην Εθνικοσοσιαλιστική Πολιτεία του Γ΄ Ράιχ, ανδρώνοντας μια νεολαία πειθαρχημένη, υπεύθυνη και πειθαρχική. (...) Μιας και ο κ. Χαραλαμπόπουλος προσπαθεί να μας πείσει ότι το Γ΄ Ράιχ είχε πρότυπα ελληνικά, ας προσπαθήσουμε να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Πολλοί θεωρούν ότι η εβραϊκή σιωνιστική πολιτική στην Παλαιστίνη έχει ναζιστικά πρότυπα, η απλή αλήθεια όμως είναι ότι τα πρότυπα των ναζί ήταν εβραϊκά! Ποιος το λέει αυτό; Ο ίδιος ο θεωρητικός της φυλετικής καθαρότητας του Γ΄ Ράιχ, Τζούλιους Στράιχερ, απολογούμενος στη Δίκη της Νυρεμβέργης:

(...) εδώ και χρόνια έγραφα ότι έπρεπε να εμποδιστεί στο μέλλον κάθε ανάμιξη του γερμανικού αίματος με το εβραϊκό. Έγραψα άρθρα σχετικά με αυτό και πάντοτε επαναλάμβανα, ότι οφείλουμε να πάρουμε ως πρότυπο την εβραϊκή φυλή ή τον εβραϊκό λαό. Επαναλάμβανα πάντοτε στα άρθρα μου ότι οι Εβραίοι έπρεπε να χρησιμεύσουν ως πρότυπο για τις άλλες φυλές, διότι έχουν έναν φυλετικό νόμο, τον Μωσαϊκό, ο οποίος λέει: «Αν πάτε σε κάποια ξένη χώρα, δεν πρέπει να πάρετε ξένες γυναίκες» (Ροζέ Γκαροντί, Οι θεμελιώδεις μύθοι της Ισραηλινής πολιτικής, σ. 65).

Ο Εθνοκοινωνισμός, λέει ο αρθρογράφος πιο κάτω, δεν έχει σχέση με την ακροδεξιά: Η πατριδοκαπηλική ακροδεξιά υπήρξε ανέκαθεν κάπηλος της υγιώς εννοούμενης εθνικοφροσύνης. (...) Όπως δεν έχει [ο Εθνοκοινωνισμός] σχέση και με τους συνταγματάρχες της 21ης Απριλίου, που θεώρησαν την ανάληψη της εξουσίας από τις ένοπλες δυνάμεις ως μία «παρένθεση», αρνούμενοι να προβούν σε επαναστατικές αλλαγές, διότι και οι ίδιοι αποτελούσαν μέρος αυτού του ίδιου συστήματος. Η ακροδεξιά, που είναι καπιταλιστική, φιλοσιωνιστική, προβάλλει έναν ψευδεπίγραφο πατριωτισμό, είναι συνυφασμένη με την Εκκλησία, το κατεστημένο της οικονομικής ολιγαρχίας και τις ΗΠΑ. (...)

Στο 45ο τεύχος, η Σύνταξη γνωστοποιεί τα εξής: Ανακοινώνεται στους ενδιαφερόμενους, ότι υφίσταται η δυνατότητα τηλεφωνικής επικοινωνίας με τον πολιτικό κρατούμενο Στρατηγό Νικόλαο Ντερτιλή, συνέντευξη του οποίου είχε φιλοξενήσει το «Απολλώνιο Φως» στο προηγούμενο τεύχος του. Επίσης υπάρχει η δυνατότητα επισκέψεώς του στις φυλακές Κορυδαλλού, κατόπιν τηλεφωνικής συνεννοήσεως με τον ίδιο στο ανωτέρω τηλέφωνο. Οι ήρωες και οι αγωνιστές της πατρίδος αξίζουν της ολοψύχου συμπαραστάσεώς μας. Όμως η Σύνταξη είχε δηλώσει, σε προηγούμενο τεύχος, πως δεν έχει σχέση με τους συνταγματάρχες της 21ης Απριλίου.

[…] Τέλος, έχουμε μπροστά μας το 49ο τεύχος, του οποίου το εξώφυλλο κοσμείται από τη φωτογραφία του Αδόλφου Χίτλερ, με τη σβάστικα στο μανίκι και δίπλα του τη λεζάντα: ΗΤΑΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΑΔΟΛΦΟΥ ΧΙΤΛΕΡ; [... ]

Οι άνθρωποι αυτοί έχουν το ελαφρυντικό των εννέα χρόνων αυτοσυγκράτησης, κατά τα οποία καταπίεζαν αφόρητα τον εαυτό τους για να μη μιλήσουν ανοιχτά για το πρόσωπο του αληθινού τους θεού. Όποιος και να ήταν στη θέση τους θα είχε μαραζώσει!

Σχετικά με την αναφορά του εξωφύλλου στην ελληνική καταγωγή του Χίτλερ, μάλλον πρόκειται για παγκόσμια πρωτοτυπία. Εν πάση περιπτώσει, πολλά έχουν γραφεί για το εβραϊκό αίμα που έτρεχε στις φλέβες αυτού του Αυστριακού, αλλά πρώτη φορά ακούμε για ελληνική καταγωγή του. [ ] Μιλώντας για τη μεγάλη συνάφεια ελληνισμού - γερμανισμού, ο κ. Χαραλαμπόπουλος λέει:

Η συνάφεια αυτή οφείλεται στην κοινή φυλετική προέλευση, αναγόμενη στο αποικιστικό έργο των Ελλήνων, που έφθασαν έως την Απώτατη Θούλη, εγκαθιδρύοντας στο χώρο της σημερινής Αυστρίας - Γερμανίας τη δωρική παράδοση. Η Μυθολογία, οι ηρωικές παραδόσεις, οι θεολογικές αξίες των βορείων, είναι ταυτόσημες προς τις ελληνικές.

(...) Στην περιοχή που είναι γνωστή σήμερα ως Βαυαρία, οι Έλληνες Δωριείς έκτισαν κατά το απώτατο παρελθόν ένα μοναχοχώρι, το σημερινό Μόναχο.

(...) Στη χώρα του μέσου του Ίστρου ποταμού ιδρύθηκε από τους Δωριείς η Ιστρία, που με την πάροδο του χρόνου μετονομάσθηκε σε Αυστρία. Ακόμη, πολύ βορειότερα, ιδρύθηκε η Μπέρτα (Βέροια), στα ερείπια της οποίας πολύ αργότερα ιδρύθηκε το Μπερλίν (Βερολίνο). Πιο κάτω, προς τιμήν της κυπριακής Λίνδου, ιδρύθηκε το Λιντς κ.ο.κ.

[ ] Εν αρχή, λοιπόν, ήταν η λευκή Άρια ομοεθνία Κελτών, Σκανδιναβών, Γερμανών, Ελλήνων κλπ., στην οποία ηγείτο πολιτισμικά το ελληνικό φύλο. Η πρωταρχική πατρίδα της Άριας ομοεθνίας ήταν η Υπερβορέα, από όπου καταγόταν ο υπερβόρειος Απόλλων: (...) οι γερμανικές μυστικιστικές οργανώσεις, με προεξάρχουσα την Εταιρεία της Θούλης, πρέσβευαν την αντίληψη ότι η αρία φυλή περιλαμβάνει ένα σύνολο λαών που συγκροτούν την λευκή ομοεθνία, μεταξύ των οποίων κυρίαρχο ρόλο διαδραμάτιζαν οι Έλληνες. Κατά τη διάρκεια του τελευταίου παγκοσμίου πολέμου, οι ιθύνοντες του Γ΄ Ράιχ, θέλοντας να αποτίσουν τιμές στην αρχέγονη κοιτίδα, την Υπερβορέα και την πρωτεύουσά της, την Θούλη, είχαν αναγείρει εντός του Βερολίνου πανομοιότυπο της αθηναϊκής ακροπόλεως, στην είσοδο της οποίας είχαν τοποθετήσει επιβλητικό αετό με τον αγκυλωτό σταυρό, έμβλημα το οποίο έφερε, άλλωστε, και η κεντρική είσοδος στην πόλη της Τροίας.

(...) Ο επιφανής μυστικιστής και στρατηγός, πατέρας της γερμανικής γεωπολιτικής, Καρλ Χαουσχόφερ, ο άνθρωπος που άσκησε καθοριστική επιρροή στην διαμόρφωση της ιδεολογίας του Χίτλερ (...), θεωρούσε ότι η Υπερβορέα ταυτιζόταν με την Ατλαντίδα οι πρώτοι κάτοικοι της οποίας ήταν ελληνικής καταγωγής.

(...) Ας δούμε όμως τις σχέσεις Ελληνισμού-Γερμανισμού, σχέσεις οι οποίες ανάγονται στο απώτερο παρελθόν, από την εποχή της ελεύσεως των μήλων των Εσπερίδων από την Υπερβορέα, ως προσφορά στον ναό του Δηλίου Απόλλωνος, από την εποχή της ελεύσεως του Απολλωνείου άρματος από τον Βορρά, μυθικές διηγήσεις από την εποχή του Άβαρη, που υποδηλώνουν μια φυλετική συγγένεια. [ ]

Αυτό είναι το ένδοξο παρελθόν, το οποίο πρέπει να επανέλθει δια του ελληνογερμανισμού, σε μια σύνθεση που θα βασίζεται στην «απολλώνεια φωτεινότητα και πνευματική διαύγεια, και την σιδηρά δωρική πειθαρχία». Αυτό ήταν και το όραμα των Ναζί: ένας κόσμος στον οποίο θα κυριαρχούσε η Άρια ομοεθνία με τον ελληνικό Δωρικό Απολλώνειο πολιτισμό, στηριζόμενο στα γερμανικά όπλα: (...) θα πρέπει να επισημάνουμε ότι, αρχικά τουλάχιστον, οι Γερμανοί θεωρούν τις χώρες των οποίων οι λαοί ήταν άριας προελεύσεως, όχι κατακτημένες αλλά τιθέμενες υπό την προστασία τους μέχρι να ολοκληρώσουν το έργο τους, έργο το οποίο εντοπιζόταν στην ανακάλυψη της Υπερβορέας, των προγονικών καταβολών, της εκδιώξεως των αλλοφύλων που ελλόχευαν, και στη σταθεροποίηση του λευκού πολιτισμού.

Όπως γράφει ο Χίτλερ στον Αγώνα του: Ο παθιασμένος αγώνας μας πρέπει να έχει πλατειά αντικείμενα. Ένας ολόκληρος πολιτισμός αγωνίζεται για την ύπαρξή του και αυτός ο πολιτισμός θα διαρκέσει εκατομμύρια χρόνια, γιατί θα ενώσει και θα συνταιριάσει τον Ελληνισμό με τον Γερμανισμό.

Κι ακόμα, ο Χίτλερ, λέει ο εκδότης, φέρεται να είπε σε συζήτηση με τους στρατηγούς του (η πληροφορία αντλείται από την Απογευματινή της 20.5.1965) τα εξής:

Δεν ξέρουμε το τι ακριβώς ήταν οι άνθρωποι πριν από πολλούς αιώνες. Αν χρειαστεί όμως να αναζητήσουμε εδώ στην Ευρώπη τους προγόνους μας, θα έλεγα αδίστακτα ότι ήταν οι Έλληνες. […]

Ο κ. Χαραλαμπόπουλος, στοιχειωμένος από τον θεό της παντοδυναμίας, κοσμεί συχνά το περιοδικό του με φωτογραφίες νεοκλασικών αγαλμάτων της περιόδου του Γ΄ Ράιχ, τα οποία παριστάνουν πάντα γυμνούς μυώδεις άντρες που κρατάνε τεράστιες σπάθες. Είναι πιθανόν ότι τέτοια έργα θα εύφραιναν την αισθητική ενός Αλάριχου και σίγουρα αποδίδουν την τευτονική ψυχή εύστοχα, τονίζοντας στο έπακρο το κύριο χαρακτηριστικό της: την ωμή δύναμη και την κατάκτηση. Αλλά ας μας συγχωρηθεί, εμείς δεν βλέπουμε τίποτε ελληνικό σε αυτά! Παραθέτει επίσης ο εκδότης, στο άρθρο του για τον Χίτλερ, φωτογραφία παρέλασης σημαιοφόρων των διαβόητων γερμανικών Ταγμάτων Εφόδου και φωτογραφία από ομιλία του Χίτλερ προς τα Τάγματα αυτά το 1933˙ προφανώς με τέτοιες εικόνες φουσκώνει από εθνική υπερηφάνεια.

Φυσικά, ο κ. Χαραλαμπόπουλος δεν είχε ποτέ την πρόθεση να αποκρύψει τον αληθινό του Θεό. Ιδού, από το ίδιο άρθρο του, σ. 37, τεύχος 49 πάντα: Μην λησμονούμε ότι αμφότερα τα εμβλήματα, αετός και αγκυλωτός σταυρός, είναι σύμβολα δυνάμεως και κυριαρχίας, τα οποία θαύμαζε ο Χίτλερ, γι’ αυτό και στα επιγράμματα των στολών του γερμανικού στρατού δέσποζε ο συνδυασμός αυτός, αετού και αγκυλωτού σταυρού, όπως άλλωστε και στα πηλίκια, δίκοχα κ.α. Ο αετός υπήρξε σύμβολο του Δία, ως απόλυτου κυρίαρχου.

Όπως βλέπουμε, ο κ. Χαραλαμπόπουλος μετατρέπει τον Δία σε Γιαχβέ αν μ’ αυτό πείθει τον εαυτό του, είναι μόνον διότι θέλει ο ίδιος να πεισθεί. Ωστόσο, ας αφήσει τους Έλληνες θεούς ήσυχους. Το όνομα του «απόλυτου κυρίαρχου» θεού της «δυνάμεως και κυριαρχίας» είναι πολύ καλά γνωστό. Και όσο κι αν τον ντύνει με ελληνικά ρούχα ο κ. Χαραλαμπόπουλος, δεν γίνεται να τον κάνει Έλληνα!

Στέλιος Φανός

*Απόσπασμα από το βιβλίο του Στέλιου Φανού, Οδηγός των βιβλίων για την Αρχαία Ελλάδα, Β΄ Τόμος, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Κίνηση Ιδεών» (σελ. 772-801).

Πηγή: Άρδην, τ. 53, Απρίλιος - Μάιος 2005, σ. 28-33

Σχόλιο για το αφιέρωμα του Άρδην στην αρχαιολατρία

Αγαπητοί φίλοι,

Κατ’ αρχήν συγχαρητήρια για το αφιέρωμα σας στο τελευταίο τεύχος Ίανουαρίου-Μαρτίου 2005. Έπ’ ευκαιρία των συνεχιζόμενων serials των τελευταίων ήμερων από τηλεοράσεως και των εν πολλοίς άδηλων στόχων των, κατά την κοινή λογική, καθοδηγούμενων εμπνευστών τους και επειδή η όλη υπόθεσι όζει συνωμοτική στην κατά τα αλλά ανεξάρτητο Ελληνική Πολιτεία, θα ήθελα να κάνω δύο παρατηρήσεις που αφορούν και την ουσία του αφιερώματος σας, όπως αυτό διαγράφεται από το εξαίρετο κύριο άρθρο σας «Από τον Καστοριάδη στον Φουράκη».

α) ο απλός λαός, ο όποιος ευτυχώς ακόμη διαθέτει τον κοινό νου, παρά τις άοκνες προσπάθειες των τηλεοπτικών αστέρων τύπου Καρατζαφέρη, Τριανταφυλλόπουλου, Στάη, Πρετεντέρη κ.α. να τον πολτοποιήσουν, αντιδρά. Έτσι διερωτάται υπό ποια ιδιότητα καλούνται στις διάφορες εκπομπές οι γνωστοί ανθέλληνες και αντιχριστιανοί Μπίστης, Κουναλάκης, Κολλάτος κ.λ.π. ή οι δήθεν «ελληναράδες» Μπεξήδες και Σία. Μόνο διά τον λόγο ότι, οι περισσότεροι εξ αυτών έχουν «προοδευτικό» ή «αριστερό», κατά δήλωσί τους, παρελθόν; Δυστυχώς για δεύτερη φορά επαναλαμβάνετε και σεις το ίδιο λάθος. Διότι εκτός του απίθανου εκείνου αγενούς και γραφικού κ. Ρασσιά εμφανίζεται αρθρογράφων στο εν λόγω τεύχος σας και κάποιος πρώην τραγουδιστής (ίδε την ωραιότατη κινηματογραφική ταινία Βαλκανιζατέρ όπου άδει, κακοφώνως μάλιστα, το γνωστό άσμα Τερέζα) και νυν κατά περίπτωσι Φυσικός ή Μαθηματικός ή Συγγραφεύς ή Διευθυντής περιοδικού και ο όποιος, πέραν της πληθωρικής εμφανίσεώς του, διαθέτει και πληθώρα αντιδιαλεκτικής συμπεριφοράς, σε όποιον τυχόν θα τολμήσει να διαφωνήσει μαζί του, αγνοών αυτός ο ελληναράς την θεία προτροπή του Πλάτωνος «Λόγον διδόναι και δέχεσθαι», συμβάλλοντας κατά άψογο τρόπο στην τηλεοπτική μας δυσπεψία και ο όποιος αποφεύγει επιμελώς να τοποθετηθεί επί του θέματος, προφανώς για να μην δυσαρεστηθούν οι πελάτες του περιοδικού του, ενώ τοποθετείται επί εξωφρενικωτέρων θεμάτων προλογίζοντας π.χ. το βιβλίο του David Icke, η μεγάλη συνομωσία, το όποιο πραγματεύεται την κατάληψη του πλανήτου από δρακονιανούς.

β) Σήμερα η πλειονοψηφία των νέων ανθρώπων, η πλειονότητα των οποίων είναι εργατόπαιδα με ελάχιστες θεωρητικές και γραμματικές γνώσεις, ο καλύτερος είναι απόφοιτος Γυμνασίου, και οι όποιοι κρατούν αναμμένη την φλόγα της αγάπης προς την πατρίδα, τον σεβασμό προς την ιστορία και την παράδοση, και επειδή η παραδοσιακή ή μη Αριστερά ανέκαθεν έτρεφε μίσος προς τους δύο βασικούς πυλώνες του Ελληνισμού, την αρχαία γραμματεία και την Θρησκεία, και επειδή αδυνατούν να κατανοήσουν θεωρητικά κείμενα που αναφέρονται σε τέτοια θέματα, στρέφονται προς πιο ευκολοχώνευτες απόψεις, οι όποιες όμως τους δίνουν ένα όραμα, έστω και ψευδεπίγραφο, το οποίο ζεσταίνει λίγο την καρδιά τους εν σχέση με την καθολική παγωνιά που επικρατεί σήμερα. Αυτό μοιραία τους οδηγεί σε ατραπούς που δεν ταιριάζουν τουλάχιστον με την κοινωνική τους θέση και γίνονται εύκολη βορά στα δίχτυα επιτηδείων οι όποιοι επιδιώκουν είτε τον πλουτισμό μέσω συναφών εκδόσεων, είτε εξυπηρετούν πολιτικές λύσεις τύπου Παπαδόπουλου η Μεταξά. Έχω προσωπική εμπειρία από περιπτώσεις τέτοιων νέων οι όποιοι είναι εξαιρετικά δύσπιστοι σε οποιεσδήποτε ονειρώξεις τύπου Φουράκη ή Δαυλού ή Ιχώρ ή ο,τιδήποτε άλλο. Νομίζω λοιπόν ότι ένα κάποιο άνοιγμα προς αυτούς του ανθρώπους με δημόσιες εκδηλώσεις θα τους απεγκλώβιζε από παρόμοιες καταστάσεις και συγχρόνους θα τους έδινε τις σωστές διαστάσεις των προβλημάτων και των λύσεων τους.

Με ιδιαίτερη εκτίμησι,

Μάρκος Άρ. Γραικούσης

Πηγή: Άρδην, τ. 53, Απρίλιος - Μάιος 2005, σ. 51

Η ΑΡΧΑΙΟΛΑΤΡΕΙΑ ΩΣ ΑΤΡΑΠΟΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ

Α΄

Το φαινόμενο της νεο-ειδωλολατρίας ή του νεο-παγανισμού ή της αρχαιολατρίας δεν είναι μόνον Ελλαδικό, αλλά παγκόσμιο. Η Ελλάδα όμως έχει ιδιάζουσες συνθήκες ως προς το θέμα αυτό, ένεκα του αρχαιοελληνικού θαυμαστού παρελθόντος της, το οποίο εντέχνως συνδυάζεται από τους οπαδούς της νέας αυτής τάσεως με την ειδωλολατρία. Η διαφοροποίηση του προβλήματος για την ελληνική πραγματικότητα, σύμφωνα με την γνώμη και ξένων ειδικών, έγκειται στο γεγονός ότι το ρεύμα του νεο-παγανισμού (δηλ. η νεο-ειδωλολατρία) στην Ευρώπη και στην Αμερική κηρύσσει την επιστροφή σε Θεούς ξένους προς την ιστορία και την ταυτότητα των σημερινών λαών των χωρών αυτών. Στην Ελλάδα, αντιθέτως, το σύνθημα είναι επιστροφή στις ρίζες, επαναφορά και επανάνθιση του πατρομήτριου Ελληνικού Πολιτισμού (περιοδικό Διιπετές, Ποιοί είμαστε), με συνθήματα όπως Οι Έλληνες μεγαλούργησαν σίγουρα όταν ήταν ειδωλολάτρες (εφημ. Ειδωλολάτρες). Για να ξαναγίνει (και θα γίνει) η Ελλάς παγκόσμιο πνευματικό κέντρο, πρέπει να λατρευτούν οι θεοί της. Δεν γίνεται αλλιώς. Είναι συμπαντική ανάγκη (αυτόθι). Έλληνες! τα πάντα γύρω μας καταρρέουν! Μόνο τα είδωλα σώζουν! - Ελάτε στην ξεχασμένη πάτρια ελληνική θρησκεία μας. Έλληνες ειδωλολάτρες. (φέιγ-βολάν).

Σε μερικά από τα έντυπα του νέου αυτού ρεύματος συναντά κανείς και συνθήματα παράξενα - θα έλεγα ύπουλα- όπως: Δεν είμαστε αντιχριστιανικοί ούτε μισούμε τους χριστιανούς, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η πάτρια θρησκεία μας είναι η ελληνική ειδωλολατρική (Marie Claire, Δεκ. 1991, σ. 88).

Βεβαίως ο τελικός σκοπός αυτών των παραπλανητικών συνθημάτων είναι η διάβρωσις του χριστιανικού φρονήματος των νέων κυρίως ανθρώπων και η αλλαγή της θρησκευτικής τους πίστεως με μέσα αθέμιτα. Έτσι διαβάζουμε σε νεο-ειδωλολατρικό περιοδικό. Ένας από τους σκοπούς μας είναι (επίσης και) ν’ απευθυνθούμε στην νεολαία. Έτσι φτάνοντας κάποτε η σημερινή νεολαία στην ηλικία των 50 και 60, θα έχει αξιοποιήσει πολύ αυτά τα βασικά που εμείς θα τους δώσουμε τώρα.. Η δημιουργία δηλαδή νέων ανθρώπων που θα μπορούν να βιώνουν Ελληνικά και όχι Εβραιοχριστιανικά (Μεγάλη Ελληνική Εθνική Εκκλησία. Διιπετές, τ. 4, σελ. 29). σε ομιλία του ο υπεύθυνος της αρχαιολατρικής εφημερίδος τοίχου Φρικτωρία ασχολήθηκε με το θέμα: Οι προοπτικές για την επίσημη αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής θρησκείας (Δημοσίευμα εφημερίδος 12/1/95). Είναι λοιπόν ιδιάζουσες οι συνθήκες στην Ελλάδα και η εξάπλωση αυτής της νέας ιδεολογίας αποτελεί για την πατρίδα μας ιδιαίτερη απειλή.

Ο μελετητής του συγχρόνου σκηνικού της νεο-ειδωλολατρίας βρίσκεται μπροστά σε πληθώρα προβλημάτων:

Ποια και μέχρι ποίου σημείου η σχέση των νέων αυτών ρευμάτων με την Νέα Εποχή;

Όλα αυτά τα ερωτήματα προβάλλουν μέσα από τα κείμενα των νεο-ειδωλολατρικών ομάδων - οι οποίες, σημειωτέον, είναι πολλές και πολυώνυμες και προβάλλονται μέσα από πολυώνυμα περιοδικά που έχουν τίτλους κυρίως αρχαιοπρεπείς.

Το θέμα είναι ευρύτατο, πολύπλευρο, ακανθώδες και εν πολλοί εξουθενωτικά, ψυχοφθόρο και επίπονο για τον ασχολούμενο μ’ αυτό. και τούτο διότι οι ομάδες αυτές παρουσιάζονται συχνά, κάτω από αθώους και εντυπωσιακούς τίτλους. Θα λέγαμε δε και προκλητικούς-δελεαστικούς.

Παρουσιάζονται ως κινήσεις για την προβολή του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού με εθνικιστικό ή πολιτιστικό κάλυμμα, για την αναβίωση του ολυμπιακού πνεύματος, για την προβολή των Δελφικών ιδεωδών, για την επιστροφή στις ρίζες μας, για την διδασκαλία της αρχαίας ελληνικής γλώσσας. Δραστηριοποιούνται ως φυσιολατρικά, πολιτιστικά και οικολογικά κινήματα (μιλούν για έμψυχο δάσος, θεατρικές παραστάσεις), ως καλλιτεχνικές αναβιώσεις αρχαιο-ελληνικών τελετών που φέρουν θρησκευτικό χαρακτήρα, (όπως Παναθήναια, Ελευσίνια μυστήρια, αναστενάρια, φωτιές του Αη-Γιαννιού, Καρναβάλια, παράδοση του πυρός πιο ανθρώπους από τον Προμηθέα, γιορτή του θερινού ηλιοστασίου, αφή και μεταφορά της ιερής φλόγας κ.λπ.). Ακόμη προσφέρουν ευκαιρίες για την απόλαυση της πανσελήνου από τον ιερό βράχο της Ακροπόλεως, εκδηλώσεις με τον εορτασμό των ηλιοστασίων, την αλλαγή των εποχών κ.λ.π. Όλα αυτά και άλλα ακόμη, δεν είναι πάντοτε απλές παραδοσιακές-φολκλορικές ή πολιτιστικές εκδηλώσεις και τελετές. Συχνά μπορεί να είναι ποικίλα προσωπεία και τεχνάσματα για να επαναφέρουμε τους πατρομητρικούς αρχαίους τρόπους (Διιπετές 15, σ. 3), νά γίνουμε κοινωνοί του πνεύματος των προγόνων μας... να συνειδητοποιήσουμε την ταυτότητά μας (Πυρφόρος τ. 22, σ. 70). Σκοπός είναι η αναφλόγιση του Αρχαίου Ελληνικού Πνεύματος η προβολή του κλασικού αρχαιοελλαδικού πνεύματος σαν αντίδοτο απέναντι στον αμοραλισμό πολλών εκφραστών του σύγχρονου κόσμου (Σωματείο Όλυμπος, Υγεία και Ομορφιά, τ. 30, σ. 24) ή η επανανακάλυψη και στη συνέχεια επαναφορά και επανάνθιση του πατρομήτριου Ελληνικού Πολιτισμού (Διιπετές, Ποιοί είμαστε).

Είναι περιττό να πούμε πόσο ασυμβίβαστες με την Ορθόδοξη Πίστη μπορούν να αποδειχθούν όλες αυτές οι κινήσεις, οι τελετές και οι εκδηλώσεις, οι οποίες συνήθως δεν κρύβουν το εχθρικό τους πρόσωπο έναντι του Χριστιανισμού. Αν εξαιρέσει κανείς ελάχιστες απ’ αυτές τις ομάδες, οι οποίες επιχειρούν το παράλογο, δηλαδή τον συμβιβασμό της Χριστιανικής Πίστεως με την ειδωλολατρία -φθάνοντας ακόμη να πουν ότι ο Χριστός ήταν Έλληνας- οι περισσότερες απ’ αυτές χρησιμοποιούν γλώσσα μίσους, λάσπης, διαστρεβλώσεως και ύβρεων κατά του Χριστιανισμού. και δυστυχώς οι εκπροσωπούντες σήμερα τη νέα αυτή τάση έχουν επιστρατευθεί μέσα από τον λεγόμενο πνευματικό κόσμο του τόπου μας, τους καθηγητές, καλλιτέχνες, ηθοποιούς, δημοσιογράφους ή και δημόσιους λειτουργούς, οι οποίοι, κάνοντας χρήση των δυνατοτήτων που τους δίνει η θέση τους και η επαφή τους με το ευρύ κοινό, και κρύπτοντας τις αληθινές προθέσεις τους, προβάλλουν εντέχνως πιο ανύποπτους Ορθόδοξους Έλληνες την ιδεολογία της νεο-ειδωλολατρίας, δηλαδή της Νέας Εποχής. και αν κάποιος τολμήσει να μιλήσει γι’ αυτό το νέο ρεύμα και να ξεκαθαρίσει τα πράγματα, λέγοντας ότι άλλο ένδοξο αρχαιοελληνικά παρελθόν και εθνική υπερηφάνεια και άλλο παρωχημένα πρωτόγονα ειδωλολατρικά πιστεύω σε θεούς ανύπαρκτους και γεμάτους πάθη, τότε πέφτει η λάσπη: Είσαι ανθέλληνας και Ιουδαιοχριστιανός.

Η νεο-ειδωλολατρία έχει όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των ρευμάτων της Νέας Εποχής, καίτοι σε μερικά έντυπα γίνεται προσπάθεια να κρατηθούν αποστάσεις από τον κακοποιημένο αυτό διεθνή όρο... που έχει προ πολλού καταντήσει να σημαίνει τίποτε περισσότερο από χονδρεμπορική πώληση... (Διιπετές, τ. 1, σ. 3, 6, βλ. και Δαυλός, άρ. 130, σ. 7503 κ.έξ.).

Σαφώς όμως εξάγεται από την μελέτη των κειμένων της νεο-ειδωλολατρίας ο νεοποχίτικος χαρακτήρας των ρευμάτων αυτών, δηλαδή η νεο-εποχίτικη εκδοχή περί Θεού, κόσμου και ανθρώπου, ή αλλιώς η καθαρά αποκρυφιστική δοξασία της ολιστικής θεωρήσεως του κόσμου, η δοξασία της μετενσαρκώσεως ή μετεμψυχώσεως ή της εκσωμάτωσης (δηλ. πνευματιστικής και απόκρυφης δοξασίας περί εξωσωματικών εμπειριών) (Διιπετές, τ. 4, σελ. 25) και η σύγχρονη θέση του αποκρυφισμού-νεοσατανισμού ότι δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ καλού και κακού (Διιπετές, τ. 4, σελ. 29, 30). Νομίζω ότι η νεο-ειδωλολατρία είναι, μία επί πλέον επινόηση της Νέας Εποχής, μία ακόμη εμπορεύσιμη δυνατότητα που γίνεται ιδιαίτερα επικίνδυνη για τον αποπροσανατολισμό των νέων μας.

Β΄

Υποστήριξα ήδη από την αρχή ότι η νεοειδωλολατρία είναι ρεύμα της Νέας Εποχής με όλα τα χαρακτηριστικά της και τις περί Θεού, κόσμου και ανθρώπου αντιλήψεις της. Εδώ θα μεταφέρω αποσπάσματα κειμένων των διαφόρων νεοειδωλολατρικών έντυπων και άρθρων, που δημοσιεύτηκαν κατά καιρούς σε περιοδικά ή εφημερίδες και τα οποία αποκαλύπτουν αυτή την θεωρητική βάση των ομάδων αυτών.

Είναι χαρακτηριστικό ότι σε αρκετά έντυπα τους δημοσιεύεται απόσπασμα του Εμπεδοκλή, το όποιο στηρίζει την ολιστική τοποθέτηση τους έναντι του κόσμου: Το ένα σχηματίσθηκε άπ’ το πολλαπλό. Σε μια άλλη στιγμή, χωρίστηκε κι απ’ το ένα εξήλθε το Πολλαπλό. (Ελληνική Φλόγα, τευχ. 4/1995 τελευταία εσωτερική σελίδα). Επίσης δημοσιεύεται ποίημα του Jordano Bruno με τίτλο Εν το Πάν το όποιο καταλήγει: Αγαθό το Πάν. Εν το Πάν. Το υπέρτατο, αποδεικνύοντας το με την παράσταση του ουροβόρου όφεως που στο κέντρο έχει την φράση εν το Πάν (Έλλην. Φλόγα, τεύχ. 2/1995, τελευταία εσωτερική σελίδα, τεύχος 4/1995, σ. 5).

Σε άλλο περιοδικό διαβάζουμε υπό τον τίτλο η επανένωση με το Ένα: Κάθε άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να προβιβάσει το Είναι του σε Θεό. Και αυτό επειδή αντιπροσωπεύουμε όλοι μας ένα μικρό απειροελάχιστο κομμάτι της Πρωταρχικής Ιδέας (Διιπετές, τεύχος 1/1991, σ. 6).

Στο ίδιο περιοδικό με τίτλο Περί Δημιουργίας διαβάζουμε: Ένα από τα πλέον εξωφρενικά ζητήματα που έχουν τεθεί από τους μονοθεϊστές σε όλη τη διάρκεια της ύπαρξης τους, είναι αυτό της δημιουργίας του Κόσμου από τον Θεό... Εμείς ως αυτόφωνοι άνθρωποι και γνώστες των περιβαλλόντων πραγμάτων, αρνούμεθα κατηγορηματικά να δεχθούμε αυτή την άποψη... Αποδεικνύεται για άλλη μια φορά η πολύ μεγάλη αλήθεια της θεογονίας των προγόνων μας, η οποία θέτει τους θεούς εντός του κόσμου και όχι εκτός αυτού... και καταλήγει: ...Προβάλλει ξεκάθαρη η Ελληνική απάντηση απ’ τα βάθη των αιώνων: τον κόσμο τούτο που είναι ίδιος για όλους, μήτε θεός, μήτε άνθρωπος τον δημιούργησε. Μα υπήρχε πάντα, είναι και θα συνεχίζει να είναι, φωτιά αιώνια και ζωντανή που ανάβει με μέτρο και σβήνει με μέτρο (σημείωση δική μας: χωρίς να μας λέει ποιος καθορίζει το μέτρο αυτό) (Διιπ., τεύχος 6/1994, πίσω εξώφυλλο).

Τις ίδιες δοξασίες βρίσκουμε σε ομιλία του δικηγόρου παρ’ Αρείω Πάγω Παν. Θαλλάση, δημοσιευμένη στην εφημερίδα Ελληνική Αγωγή (σε συνεργασία με Ε.Μ. Πολυτεχνείο) όπου, μιλώντας για τα Ελληνικά Μυστήρια, υποστηρίζει ότι η ανθρώπινη συνείδηση με την βοήθεια των δυνάμεων του ανθρωπίνου πνεύματος, μπορεί να έλθει δια του Απόλλωνα σε ταύτιση με το απέραντο θείο, συμβολιζόμενο με την Μεγάλη Μητέρα Ρέα-Γη... (Έλλην. Αγωγή, 1996/Ποσειδών-Δεκέμβριος, σ. 8, φ. 4, πρβλ. και Κοτούλα Διαμ. Μονοθεϊσμός και Δωδεκάθεον. Δαυλός 134/1993 σελ. 7763 κ.εξ., Ποσειδών-Δεκέμβριος 1996, και επιστολή αναγνωστών στο Διιπετές, τ. 13/1995, σελ. 34).

Τέλος στο περιοδικό Διιπετές, υπό τον τίτλο Μιλάμε υπέρ της Αρχαίας Ψυχής υπογραμμίζεται: ...ήταν φυσιολατρευτική: έβλεπε δηλαδή το θείο να ενυπάρχει μέσα σε όλες τις εκδηλώσεις της Φύσης... σεβόταν την ποικιλία των θρησκευτικών μύθων, συμβόλων και απείρων μορφών του θείου, θεωρώντας τις τελευταίες σαν φυσικό αποτέλεσμα της διάχυσης του θείου μέσα στις αμέτρητες λειτουργίες και εκδηλώσεις της Φύσης (τεύχος 5/19%, εσωτερική σελίδα οπισθόφυλλο).

Είναι σαφές λοιπόν ότι η νεοποχίτικη δοξασία της ολιστικής θεωρήσεως του κόσμου δηλαδή ότι τα πάντα είναι ένα μέσα στο όποιο ταυτίζονται κατά την ουσία ο απρόσωπος θεός, ο άνθρωπος, τα ζώα, τα φυτά, τα μέταλλα, τα άστρα και το σύμπαν ολόκληρο, αποτελεί θεωρητική βάση της νεοειδωλολατρίας, όπως και της θεοσοφίας.

Σε αλλά σημεία των κειμένων των ρευμάτων αυτών ομολογείται η θεοποίησης της Φύσεως και μάλιστα της Φύσεως ως αυτογέννητης, αιώνιας και γενέτειρας όλων των θεών. σε κείμενο υπό τον τίτλο «Η κοσμοαντίληψη μας» διαβάζουμε: Αντίθετα από τις λεγόμενες μονοθεϊστικές θρησκείες, η ελληνική κοσμοαντίληψη, όπως και οι άλλες αυτόχθονες προχριστιανικές λατρείες ολόκληρου του πλανήτη, δεν θεωρεί τη Φύση δημιούργημα εκ του μηδενός κάποιου απολυταρχικού θεού που βρίσκεται έξω από αυτήν, αλλά τουναντίον αυτογέννητη, αιώνια και γενέτειρα όλων των θεών, οι όποιοι είναι συμπαντικές δυνάμεις και ενέργειες που υπακούουν στους αιώνιους και αναλλοίωτους Νόμους της. Κατ’ εξαίρεση για εμάς τους Έλληνες, οι θεοί μας εκτός από φυσικές δυνάμεις και ενέργειες είναι επίσης και ιδέες, δηλαδή υπαρκτές θείες οντότητες που απλώς προσλαμβάνονται από τον ανθρώπινο νου: Ελευθερία, Δίκη, Ειρήνη, Αρμονία, Ευνομία κ.ο.κ. (Διιπετές, Ποιοί είμαστε, σ. 2. Πρβλ. Ελληνική Αγωγή, φ. 4/ Δεκέμβριος 1996).

Πα τους νεοειδωλολάτρες Η Γαία είναι ένα ζωντανό ον. Είναι η θεά που επιστρέφει μετά από χιλιάδες χρόνια και διεκδικεί τον αρχικό της θρόνο στον κόσμο και στις ψυχές των ανθρώπων. Οι τελετουργίες μας είναι μία επίκληση στο πνεύμα της γης και μία ώθηση για πνευματική αφύπνιση (Θησαυρός 5.11.91, σελ. 35).

Γι’ αυτό για να σωθεί η Φύση σήμερα από την οικολογική καταστροφή είναι άμεση ανάγκη να στραφούμε στη λατρεία της Φύσης ...διότι μια Οικουμένη που μαστίζεται από τα γιγάντια οικολογικά προβλήματα έχει άμεση ανάγκη από τη λατρεία της Φύσης και όχι από ξεπερασμένες δοξασίες -ανυπόστατες φιλοσοφικά αλλά πανίσχυρες οικονομικά- που διδάσκουν το μίσος ενάντια στη Φύση, στην κάθε της όψη, μορφή και εκδήλωση. Η Μάνα-Γη, η Γη-Μήτηρ, η Δήμητρα θα σωθεί μονάχα από εκείνους που θα την αγαπήσουν σαν μητέρα και θα την λατρέψουν ως θεά! (Τρίτο Μάτι, Μάριου Βερέττα, ένθετο σελίς 3, Όκτ. 1997).

Ήμαστε Έλληνες, και οι Έλληνες οι πραγματικοί δεν πιστεύουν σε κανένα δικτατορικό υπερκόσμιο ον, πόσο μάλλον όταν αυτό είναι από πάνω και σκεπτομορφικό, ήτοι ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ, όπως είναι οι εβραιογενείς Γιαχωβάς και Σατανάς (Διιπ. τεύχος 6, σ. 28).

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι εδώ βρισκόμαστε πλέον σε κατάσταση αθεΐας, η οποία ξεκινά από την προϋπόθεση της ανυπαρξίας προσωπικού Θεού, στη θέση του Όποιου, ως δημιουργική Αρχή υπήρξε η ίδια η Φύση ή το χάος: Το χάος είναι η δημιουργική αρχή των Όντων... δηλ. ο άναρχος και ανεξέλεγκτος δυναμισμός ο κενός οντολογικά.. (από επιστολή δημοσιευμένη στο Διιπ. τεύχος 13/1995 σ. 33). Εν Αρχή λοιπόν υπήρξε το δημιουργικό Αχανές. Ούτε ο Γιαχβέ, ούτε και κανένας άλλος συμπαντικός μαστροχαλαστής (Διιπ. τεύχος 6/1994, σ. 12. Πρβλ. και Έ. Μπεξή, Ελληνικά Κοσμολογία και Π. Διαθήκη, Δαυλός 137/1993, σ. 7949). Όταν τα είδωλα, η Φύση ανακηρύσσονται ως θεός τότε ασφαλώς έχουμε όχι μόνον πανθεϊσμό αλλά και αθεΐα αφού το είδωλον είναι ουδέν εν τω κοσμώ (Α΄ Κορ. η΄ 4).

Σε συνέντευξη που δίνει στο νεοειδωλολατρικό περιοδικό Διιπετές ο εκπρόσωπος της Μεγάλης Εθνικής Εκκλησίας των Ελλήνων γίνονται φανερές όλες οι θεωρητικές βάσεις της τάσεως αυτής. Έκτος των άλλων βρίσκουμε και αποκρυφιστικές, πνευματιστικές διδασκαλίες και μαγικές δοξασίες, σχετικά με τα μάρμαρα των αγαλμάτων των θεών, (τα όποια, όπως υποστηρίζεται, έφτιαχναν από μάρμαρο γιατί το μάρμαρο έχει την ιδιότητα με την καθιέρωση να εγκλωβίζει μέσα του την ενέργεια του απεικονιζόμενου θείου).

Ακόμη βρίσκουμε πολλές πληροφορίες για τις θέσεις οικοδομήσεως των ειδωλολατρικών ναών (οι οποίοι ήσαν συσσωρευτές μαγνητισμού), για τα στοιχεία της Φύσεως, την ειμαρμένη κ. α (Διιπ. τεύχος 4/1993, σ. 22 και έξης).

Ό εκπρόσωπος της ΜΕΕΕ, παρουσιάζοντας ένα βιβλίο με τίτλο Επιστήμη των Δονήσεων, υποστηρίζει ότι υπάρχει ένα απόκρυφο όνομα του Διός, το οποίο αν προφερθεί με το σωστό τόνο και συντονιστεί με το ανθρώπινο νευρικό σύστημα, σου δίνει ένα ακαριαίο πλήγμα πίσω εδώ στον άτλαντα, στο νεύρο, και πέφτεις νεκρός (Διιπετές, τ. 4/1993, σελ. 25).

Ένα άλλο χαρακτηριστικό γνώρισμα της νεο-ειδωλολατρίας που την συνδέει με την Νέα Εποχή, είναι όπως ήδη είπαμε πιο πάνω, η έλλειψη διακρίσεως μεταξύ καλού και κακού: Δεν πιστεύουμε στην Έβραιοχριστιανική δυαδικότητα (Διιπετές, τ. 4/1993, σ. 9). Η προσπάθεια μας είναι... να ξεφύγουν κάποτε (οι άνθρωποι) από τον διπολισμό των εννοιών Καλό και Κακό... (αυτόθι, σελ. 30. Πρβλ. και τ. 6/1994, σελ. 27).

Στην προσπάθεια να γίνει πλήρης ο διαχωρισμός και το ξεκαθάρισμα μεταξύ Χριστιανισμού και νεοειδωλολατρίας καθιερώνεται νέο αρχαίο ελληνικό ημερολόγιο, δηλ. παγανιστικό με σεληνιακούς μήνες, με νέο τρόπο αριθμήσεως των ετών και με αρχαία ονόματα των μηνών.

Ακόμη, μέσο στα διάφορα περιοδικά τους δίδονται και πρακτικές οδηγίες στους οπαδούς για το πως να κτίζονται οι ναοί και οι βωμοί για τις θυσίες και ποιος ο προσανατολισμός τους· τι λιβάνια και από ποιες ουσίες να χρησιμοποιούν, τί προσευχές να απευθύνουν προς το Δωδεκάθεον κ.λπ.

Επίσης παροτρύνονται οι οπαδοί να επισκέπτονται τα ερείπια των αρχαίων ναών, όχι τουριστικά, αλλά για να τα καθαρίζουν, να τα στολίζουν με άνθη και να προσεύχονται σ’ αυτά, να στολίζουν τους βωμούς των προγόνων μας με άνθη και πήλινα γεμάτα προσφορές (όσπρια, γάλα, κρασί, μέλι) και αναθήματα... (Διιπετές, τ. 13/1995, σ. 18, Μοίρα, τ. 1/1993, σ. 9, εξ. Διιπετές 15/1996, σ. 24 εξ.)

Τέλος, προωθείται η επάνοδος στην αποτέφρωση των νεκρών σαν πράξη Εξελληνισμού και αξιοπρέπειας. Μάλιστα κυκλοφορεί και έντυπο για τη συλλογή υπογραφών προς καθιέρωση της αποτεφρώσεως.

Γ΄

Οι νεοφανείς νεοειδωλολατρικές αρχαιολατρικές ομάδες, στην Ελλάδα, εκτός από την ίδρυση διαφόρων ομάδων ανεξαρτήτων μεταξύ τους, αλλά συνεργαζομένων (αυτός μάλιστα ο τρόπος συνιστάται) και την έκδοση διαφόρων φυλλαδίων, περιοδικών και προκηρύξεων, χρησιμοποιούν και πλείστους άλλους τρόπους προωθήσεως των θέσεων τους. Ήδη αναφέρθηκα πιο πάνω στην διείσδυση τους σε διάφορα εκπολιτιστικά, φεμινιστικά, εθνικιστικά, καλλιτεχνικά, μορφωτικά και κυρίως οικολογικά κινήματα.

Είναι συνήθη στα έντυπα τους τα κατά τα άλλα αξιέπαινα συνθήματα: Να αγαπήσουμε ξανά τη γη, Να σώσουμε τον πλανήτη από οικολογικές καταστροφές. Να σεβαστούμε την φύση, διότι χωρίς αυτήν δεν επιβιώνουμε (Έλ. Ώρα, 2.2.92, άρθρο Οι πρώτοι πιστοί της Θεάς Γαίας εμφανίστηκαν στην Ελλάδα). Πολλές φορές διάφοροι φορείς εν πλήρει αγνοία τους φιλοξενούν και στηρίζουν τέτοιες εκδηλώσεις, πιστεύοντας ότι έχουν μπροστά τους αθώους νοσταλγούς του ενδόξου αρχαιοελληνικού παρελθόντος, οι όποιοι κινούνται μόνο με κίνητρα την γνώση της ιστορίας ή της ελληνικής γλώσσης, ή ιδεολόγους εραστές της φυσικής ζωής και της ορθολογικής και φρόνιμης χρήσεως του κόσμου. Η διδασκαλία όμως της αρχαίας ελληνικής γλώσσης ή οι διάφορες αναπαραστάσεις αρχαίων τελετών κλπ., είναι συνήθως προσχήματα, όπως λέγει ο ί. Φώτιος εν προσχήματι Ελληνισμού, να συνεισελάση η δεισιδαιμονία της ελληνικής πλάνης, δηλαδή η νεοειδωλολατρία και η Νέα Εποχή στην ζωή και τις παραδόσεις του νεοέλληνα (Ρ.G. 102, 292Β, πρβλ. και π. Γ. Μεταλληνού, Ορθοδοξία και Ελληνικότης, σελ. 23).

Στο τεύχος αρ. 7, της εφημερίδος Ελληνική Αγωγή (το όποιο εκυκλοφορήθη ευρύτατα και απεστάλη παραδόξως σε επιλεγμένα πρόσωπα) και στο πρόγραμμα Ιδεοθέατρον (το όποιο φέρεται ότι εξεδόθη σε συνεργασία με το Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο - άραγε πως ιδιαίτερα εκεί;) προαναγγέλλεται σειρά εκδηλώσεων για την αρχαία Ελλάδα καθώς και μαθήματα Ελληνικής Γλώσσης, με στόχους οι οποίοι αποκρύπτονται επιμελώς και τους οποίους ασφαλώς αγνοούν, όχι μόνον οι ανύποπτοι αναγνώστες ή οι ακροατές των ομιλιών και οι σπουδαστές των μαθημάτων, αλλά και οι ίδιοι οι εισηγητές και οι διδάσκοντες. Άλλωστε οι τίτλοι της εν λόγω εφημερίδος είναι αθώοι: Πρόταση για καθιέρωση της Ελληνικής γλώσσης και Παιδείας στην Ευρωπαϊκή Ένωση η αναγκαιότητα της αρχαιολογικής παιδείας κ.ά. (βλέπε έντυπο Εκδηλώσεις αρχαίας Ελλάδος, Ε.Μ.Π. και Ιδεοθέατρο, για συγκέντρωση υπογραφών για το ίδιο θέμα και Οργανισμός για την Διεθνοποίηση της ελληνικής γλώσσης).

Παράλληλα συστήνονται μια σειρά βιβλίων και κασσετών με αρχαιολατρικό περιεχόμενο και διαφημίζεται παραπλανητικά κασσέτα με τον Ύμνο στην Ελευθερία και με εικόνα του Π. Πατρών Γερμανού και του όρκου των αγωνιστών του 1821. Επίσης γίνονται προσπάθειες αντικαταστάσεως του χριστιανικού μαθήματος των θρησκευτικών με ένα μάθημα προσαρμοσμένο στον αρχαιοελληνικό χώρο. Την τάση αυτή βλέπομε να εκφράζεται σε ημερήσια εφημερίδα των Αθηνών: Το Υπουργείο πρέπει να αγνοήσει τας αθλίας παρεμβάσεις εβραιοδούλων παυλιστών.... είτε από τάς σχολάς, είτε από Συνόδους ρασοφόρων, είτε από μοναστήρια είτε από δημοσιογραφικά έντυπα περί καταργήσεως του μαθήματος της ανθρώπινης ιστορίας. Επιβάλλεται δε να εκδώσει νέα βιβλία περί ελληνικής πολιτιστικής προϊστορίας και ιστορίας, όπου το πνεύμα ενός Προμηθέως, ενός Ορφέως, ενός Ηρακλέους, ενός Ηρακλείτου, να καταυγάσει τον σημερινό σκοτεινιασμένον πολιτισμόν μας, γράφει χαρακτηριστικά ο κ. Λ. Γούσιος και συνιστά οικοδομή ναών της λατρείας της Δήμητρας, του Ηρακλή, του Διονύσου κ.ά. (Ελευθεροτυπία 26.10.1986 και π. Ά Αλεβιζοπούλου, ο αποκρυφισμός στο φως της Ορθοδοξίας, σελ. 215). Επίσης παρουσιάζεται η τάση δημιουργίας μυστηριακών σχολών στο πνεύμα της Νέας Εποχής (αυτόθι, σελ. 214, 215, 216).

Σε πολλά έντυπα ενθαρρύνονται οι οπαδοί να τελούν γάμους και βαπτίσεις κατά τον παγανστικό τρόπο: Οι τελετουργίες, όπως του εκκλησιασμού, του γάμου, του θανάτου, της ονοματοθεσίας κλπ. έχουν κοινωνικό χαρακτήρα....Όμως τέτοιες τελετές δεν είναι απαραίτητο να είναι θρησκευτικές. Μπορούν να πάρουν χαρακτήρα πανηγύρεων με πράξεις βγαλμένες από το ιστορικό αρχέτυπο μας και προσαρμοσμένες στις νέες συνθήκες. Σ’ αυτό είμαστε πάμπλουτοι, αρκεί ν’ ανοίξουμε τα μάτια μας.... σε κάθε χριστιανική τελετή γάμου βάζεις και ένα καρφί στον Προμηθέα Δεσμώτη, δηλαδή στην Αρχέγονη φυλή σου (ή υπογράμμιση δική μας) (εφημ. Μεγαρικός Τύπος. 15.11.95, άρθρο Εκκλησία, γιατί;).

Στο πνεύμα αυτό τελέστηκαν ο γάμος του Τρύφωνα Κωστοπούλου, στον Όλυμπο, 1987, το βάπτισμα στον Όλυμπο (τελετή της πύρας, 1998) η καθιέρωση οίκου στο Λιτόχωρο (1996) κλπ.

Στους τρόπους δραστηριότητος εντάσσονται και δελεαστικές προσφορές, οι όποιες στην πραγματικότητα περνούν το πνεύμα της απελευθερώσεως από τους κανόνες της χριστιανικής ηθικής. Έτσι, σε νεοπαγανιστικό περιοδικό διαβάζουμε την είδηση ότι τις τελευταίες ημέρες του ελληνικού Καρναβαλιού μια μεγάλη ομάδα Αθηναίων Διιπετών ανεβήκαμε στον Τύρναβο για να κοινωνήσωμε τη Διονυσιακή μέθη των ημερών που επιβάλλει το τοπικό έθιμο Μπουρανί, ήτοι να πιούμε, να μεθύσουμε και να φαλλοπροσκυνήσουμε βεβαίως.... ανάμεσα στους εκατοντάδες πήλινους φαλλούς που στολισμένοι με μια κόκκινη κορδέλλα κι ένα κερί να καίει δίπλα τους βρίσκονταν σε κάθε τραπέζι, στον τεράστιο φαλλό που πάνω σε ένα άρμα στεκόταν στη μέση της γιορτής, αδιαφιλονίκητος άρχοντας της ημέρας, στους μεθυσμένους γλεντηστές του χωριού που επέβαλλαν το προσκύνημα και το φίλημα του φαλλού... (Διιπετές, τ. 15, Ελαφηβολιών - Μάρτιος 1996 ΜΑΧΧ, σελ. 29). σε άλλο φυλλάδιο διαφημίζεται ότι: Αρχαιολατρική εκδρομή εις τους Δελφούς έπ’ ευκαιρία του Χειμερινού Ηλιοστασίου διοργάνωσε η Ελληνική Εταιρεία Αρχαιοφίλων στις 22.12.1996.

Με τέτοιου είδους εκδηλώσεις υλοποιούνται οι περί καλού και κακού και περί ηθικής αντιλήψεις των νεοειδωλολατρών, όπως τις εκφράζει ένας από τους οπαδούς σε συνέντευξη του με τίτλο: Οι θεοί του Ολύμπου υπάρχουν - Ολύμπιος πολυθεϊσμός:

Ό πολυθεϊσμός, απελευθερώνει τον άνθρωπο απ’ οποιονδήποτε ηθικό νόμο (υπογράμμιση δική μας). Βάζει την ηθική του πάνω στη φύση και πουθενά αλλού. Δεν έχει την έννοια του Καλού και του Κακού. Υπάρχει μόνο η έννοια του ωραίου και του άσχημου. Αν πάς ενάντια στη φύση σου, είσαι άσχημος. Αν πάς με τη φύση σου, είσαι όμορφος (Δ. Δελής, Ένα 5.5.88, σελ. 124).

Αυτό ακριβώς επισημαίνεται και από αθηναϊκό περιοδικό σε άρθρο του με τίτλο Παγανισμός: Ό Παγανισμός μπορεί να γίνει συμπαθής στον πολίτη του 21ου αιώνα. Προσφέρει φύση, σεξ και επικοινωνία (υπότιτλος του άρθρου, 1 Απρ. 1997).

Μέσα από τρόπους προωθήσεως της νεοπαγανιστικής - νεοεποχίτικης - διαβρωτικής δραστηριότητος των εν λόγω ομάδων εντάσσονται και μερικά κινήματα και συμπόσια που προπαγανδίζουν και καλλιεργούν τον ολυμπισμό όπως το σωματείο Παγκόσμιο Πνευματικό Κέντρο Όλυμπος (1987). Κλείνω και αυτή την παράγραφο σημειώνοντας συμπληρωματικά ότι οι διάφοροι τρόποι επεκτείνονται: στην πρόταση δημιουργίας πολιτικού κόμματος, σε κινητοποιήσεις για παρέμβαση στη νεοελληνική πραγματικότητα (Διιπετές, τ.13/1985, σελ.16-17), στην διοργάνωση PAGAN CEREMONY σε κλαμπ της πρωτευούσης, στην πρόταση να δηλώσουμε... ως θρήσκευμα μας την πίστη στο Δωδεκάθεο του Ολύμπου... (Τηλέμαχος Μαράτος, Επενδυτής 10-11.4.93, Επιστροφή στο Μεσαίωνα), στην κατάργηση του χριστιανικού χαρακτήρα του μαθήματος των Θρησκευτικών και, όπως ήδη εσημειώσαμε στο προηγούμενο τεύχος, στην καθιέρωση της καύσεως νεκρών.

Μέσα στους τρόπους δραστηριότητος των νεοειδωλολατρών - αρχαιολατρών κεντρική θέση κατέχει η στάση έναντι του χριστιανισμού γενικώς και της Ορθοδοξίας ειδικώτερον. Αυτή ποικίλει από ύπουλη, παραπλανητική και συμβιβαστική μέχρις εντόνως εχθρική και πολεμική, συνοδευομένη με ανεπίτρεπτη συμπεριφορά και φρασεολογία. Σ’ αυτό το θέμα όμως θα αναφερθούμε στο προσεχές τεύχος.

Δ΄

Στάση των νεοειδωλολατρικών ομάδων έναντι του Χριστιανισμού γενικώς και της Ορθοδοξίας ειδικότερα

Η στάση των νεοειδωλολατρικών ομάδων έναντι του Χριστιανισμού γενικώς και της Ορθοδοξίας ειδικότερα είναι από υπούλως παραπλανητική μέχρι εντόνως εχθρική και πολεμική. Υπάρχει και η απίστευτη θέση της προσπάθειας συμβιβασμού του Χριστιανισμού και Νεοειδωλολατρίας με πρώτο στάδιο την αποκοπή της Π. Διαθήκης από τα Ιερά Κείμενα του Χριστιανισμού και τον αστήρικτο χαρακτηρισμό του Ιησού Χριστού ως Έλληνα. Ήδη στο προηγούμενο τεύχος αναφερθήκαμε ακροθιγώς στα θέματα αυτά. Εδώ θα επεκταθούμε σε μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα.

Ή εκκίνηση γίνεται από μια επαναλαμβανόμενη δήθεν διαπίστωση για την πολύπλευρη εξαθλίωση ή μάλλον καθολική εξαχρείωση, της σύγχρονης νεοελληνικής (βυζαντινορωμαϊκής) κοινωνίας (Διιπετές, τ. 13/1995, σελ.3), η οποία αποδίδεται στην αυθαίρετη κι ανιστόρητη επιλογή... του εθνικά αλλότριου, μεσαιωνικού, δουλοπρεπούς, δεισιδαιμονικού χριστιανοκρατικού και πάνω απ’ όλα διεφθαρμένου βυζαντινού ήθους (αυτόθι).

Και άλλου διαβάζουμε: Ζούμε σε μια εποχή μαζικής ηθικής αλλοτρίωσης (αυτόθι, σελ. 4). Δηλαδή το ξεκίνημα γίνεται με τον ίδιο γνωστό τρόπο όλων των παραθρησκευτικών και παραχριστιανικών ομάδων, οι όποιες μετά από μια τέτοια διαπίστωση, προσφέρουν την μόνη και σωτήρια λύση του προβλήματος (Πρβλ. και Δαυλός τ. 154/1994, κύριο άρθρο, και επιστολή προς οικονομικό Ταχυδρόμο 21.3.96, σελ. 108 και Ελληνική Αγωγή, φυλ. 4/Δε-κέμβριος 1996).

Η επιθετική και εχθρική στάση έναντι του Χριστιανισμού φαίνεται μέσα από τους βαρείς χαρακτηρισμούς και τις ύβρεις που συναντά κανείς για την Εκκλησία και τους Χριστιανούς μέσα στα νεοειδωλολατρικά έντυπα. Συχνή είναι η αναφορά στους διωγμούς των αρχαίων ειδωλολατρών από μέρους των χριστιανών, σε καταστροφές ναών και βιβλιοθηκών, στην κατάργηση των Ολυμπιακών Αγώνων από τον Μ. Θεοδόσιο με νοσταλγικές αναφορές στην μορφή του Μύστη, Φιλοσόφου Ηγέτη Έλληνα Ιουλιανού (Ελληνική Φλόγα, τ.5, σελ.20) κλπ.

Σε επιστολή στην Ελευθεροτυπία (13.12.87) χαρακτηρίζονται οι Χριστιανοί παραμυθολόγοι του αποσυντεθέντος απαίσιου βυζαντινισμού... (Λ. Γούσιος). σε επιστολή ιερέως της θεάς Δήμητρος οι ιερείς χαρακτηρίζονται ως στυγεροί Πρωτογενίτσαροι ρασοφόροι (Επιστολή προς Μητροπολίτη Ηλείας Γερμανόν 20 Τρυγητοί) 1992 μ.Α.Τ., Πρβλ. Διιπετές τ. 13/1995, σελ. 15).

Αλλού οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας χαρακτηρίζονται ως οι εξ ανατολών ύαινες (Μεγαρικός Τύπος 24.9.199 , ο σφαγμένος Ελληνισμός Β΄) και υβρίζονται ως εγκληματίες - χιλιαστές, άγια ρεμάλια και μελανειμονούντες (με μαύρα ράσα) και τα φαιά φέροντες (Μεγ. Τύπος 17.91995, σελ. 4, ο σφαγμένος Ελληνισμός). Κι ακόμη χαρακτηρίζονται ως κοπρόψυχοι (Μεγαρ. Τύπος 8.10.95, ο σφαγμένος Ελληνισμός Γ΄).

Γενικά ο Χριστιανισμός χαρακτηρίζεται ως η θανατική ποινή κατά της Ελλάδος (Μεγ. Τύπος 17.9.95, Παυλισμός - Χριστιανισμός) ή το σάβανο του Ελληνισμού (Επιστολή στον Β. Ραφαηλίδη, Έθνος 30.4.87). Πάνω σε ταχυδρομικό φάκελλο προερχόμενο από την Βόννη της Γερμανίας είχε επικολληθή αυτοκόλλητο με τις φράσεις: 92 μ.Χ. οι Χριστιανοί σβήνουν από το χάρτη τον Αρχαιοελληνικό Πολιτισμό, 16 αιώνες μετά... ΑΜΟΡΦΩΣΙΑ ΚΑΙ ΣΚΟΤΑΔΙ είναι ΑΚΟΜΑ ΕΔΩ!

Ακόμη η Εκκλησία χαρακτηρίζεται ως αδίστακτη πολιτική και οικονομική συντεχνία και ότι βαρύνεται καίρια με την κατηγορία της σκόπιμης δολοφονίας του αρχαίου Ελληνικού (Ελληνική Φλόγα, τ.Ι/1994, σελ. 6)

Στό νεοειδωλολατρικό περιοδικό Διιπετές οι εξ αποκαλύψεως θρησκείες παριστάνονται με ένα χοίρο και δίπλα υπάρχει σαν τίτλος η φράση: Πάνω στους ίδιους βόθρους με τα ίδια πάντοτε κόπρανα.

Έντονος πολεμική γίνεται ιδιαίτερα κατά της Π. Διαθήκης, η οποία θεωρείται βιβλίο εχθρικό προς τον Ελληνισμό (μεταξύ των επιστρατευομένων χωρίων το Ζαχ. Θ...). Μέχρι και Ανοικτή επιστολή προς την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος έχει συνταχθή (Δαυλός τ. 137, κύριο άρθρο), με την οποία ζητούν: ιδιάζουσα θέση της Εκκλησίας της Ελλάδος, έναντι της Π. Διαθήκης και διατυπώνουν το αίτημα: Υπάρχει εθνική ανάγκη μιας αυτονόητης, αυτόλογης και αυτοδίκαιης αποφάσεως της Εκκλησίας της Ελλάδος, η οποία να αποκηρύσση και να αποβάλλη από τα ιερά κείμενα τάς θρησκείας του Ελληνισμού είτε ολόκληρο το ’ σώμα’ των βιβλίων της Παλαιάς Διαθήκης είτε τουλάχιστον τα μέρη εκείνα που κατάφωρα στρέφονται κατά του Έθνους μας, της ιστορίας μας, των Ελλήνων ονομαστικώς και του Ελληνικού μας Πνεύματος και Πολιτισμού.

Αλλοιώς, σημειώνουν αν δεν ύπαρξη η προτεινόμενη εδώ ’ κάθαρση’ θα πρέπει να αφαιρεθή η δεύτερη λέξη από την επωνυμία Εκκλησία της Ελλάδος.

Βεβαίως είναι εμφανής ο στόχος αυτής της απαιτήσεως:

Αποκοπή του αληθινού Μεσσία Ιησού Χρίστου από τους προφήτες Του, ώστε να καταντήση κι Αυτός ένας από τους πολλούς μεσσίες αφού δεν θα έχει πλέον το μοναδικό αυτό χαρακτηριστικό των αναρίθμητων προφητειών περί της επί γης παρουσίας Του.

Στό ίδιο τεύχος του περιοδικού γίνεται απόπειρα ταυτίσεως της Ελληνικής Κοσμολογίας με την περί δημιουργίας του κόσμο διήγηση της Π. Διαθήκης (Ευ. Μπεξής: Ελληνική κοσμολογία και Π. Διαθήκη, Δαυλός τ. 137/93 σελ. 7949 εξ. και Δαυλός τ. 166/95 σελ. 9917 εξ.)

Προς επίτευξιν των σκοπών τους οι νεοειδωλολάτρες - αρχαιολάτρες διατυπώνουν και σχετικές Προτάσεις προς την Πολιτική ηγεσία του τόπου από χριστιανούς και αρχαιοελληνιστές (!!!) (Διακήρυξη 22-23 Ιουνίου 1996, με την ευκαιρία ειδωλολατρικής συναντήσεως στο Λιτόχωρο Πιερίας). Εκεί μεταξύ των άλλων, διαβάζομε:

2) Το κράτος να μην ιδρύει ούτε να συντηρεί θεολογικές σχολές οποιουδήποτε δόγματος.

3) Να μην διδάσκεται στα δημόσια σχολεία μάθημα θρησκευτικών.

4) Να μην γίνονται ούτε πρωινή προσευχή ούτε άλλες θρησκευτικές τελετές σε σχολεία και στρατόπεδα …

10) Να επιτραπεί η καύση μετά θάνατον για όσους το επιθυμούν.

11) Να μην αναγράφεται θρήσκευμα στην αστυνομική ταυτότητα.

12) Να μην μεταδίδονται θρησκευτικές τελετές από τα κρατικά μέσα μαζικής ενημέρωσης...

15) Να αλλάξει η σημαία ώστε να μην φέρει κανένα θρησκευτικό σύμβολο.

Με τους τρόπους αυτούς ευελπιστούν ότι θα αλλοιωθεί ο χριστιανικός χαρακτήρας της Ελλάδος, ώστε να μπορέσουν να εισορμήσουν στην συνέχεια νέες ιδέες, για την επιστροφή στους προγονικούς θεούς.

Αλήθεια τι σύμπτωση! Πολλά απ’ αυτά τα αιτήματα - προτάσεις ακούγονται και από ένα σωρό άλλες πλευρές. Τα προβάλλουν και τα κινήματα της Νέας Εποχής. σε μερικά σημεία τους ταυτίζονται με ανθελληνικές θέσεις ξενοκίνητων ομάδων και ασφαλώς στοχεύουν στην παγκοσμιοποίηση που είναι το όραμα της Νέας Εποχής.

Στο επόμενο τεύχος θα αναφερθούμε λεπτομερέστερα ακόμη στους τρόπους δραστηριότητος των ομάδων αυτών.

Μελετώντας τους τρόπους δραστηριότητος των νεοειδωλολατρικών - αρχαιολατρικών ομάδων πρέπει να επισημάνουμε δύο ακόμη χαρακτηριστικά: Αφ’ ενός μεν, την προσπάθεια των να ερμηνεύσουν αποκρυφιστικά ή να εκλάβουν συμβολικά τα κείμενα της Αγίας Γραφής. Να παρουσιάσουν δηλαδή, ταύτιση τάχα θέσεων και συμβόλων του Χριστιανισμού και της αρχαίας ειδωλολατρίας, ως προς την θεώρηση του κόσμου και του ανθρώπου. Αφ’ ετέρου, να προβάλουν συγκριτιστικά το θεανδρικό πρόσωπο του Κυρίου Ιησού και των άλλων ιερών προσώπων του Χριστιανισμού. και τα δύο είναι κοινά χαρακτηριστικά όλων των συγχρόνων παραθρησκειακών ομάδων της Νέας Εποχής.

Στο νεοειδωλολατρικό περιοδικό Δίαυλος σε άρθρο με τον τίτλο Ό Θεός πυρ αναλίσκον εστί... ο συγγραφέας προσπαθεί να αποσυμβολίσει τις γλώσσες πυρός της Πεντηκοστής την φλεγόμενη βάτο κ.ά. παραβάλλοντας τα με την Μία Φλόγα την θεϊκή πύρινη φλόγα τον συμπαντικό νου, τον Προμηθέα Δεσμώτη κ.ο.κ. (τ.1, 1994, σ.27).

Επιστολογράφος, που δηλώνει Ορθόδοξος Χριστιανός, διαμαρτύρεται για τον χαρακτηρισμό των αρχαίων ημών προγόνων ως ειδωλολατρών και παραλληλίζει τα αρχαία αγάλματα με τις εικόνες, τους αγγέλους με τις θεϊκές δυνάμεις που είχε δίπλα του ο Δίας, τον δε Άγιο Νικόλαο με τον Ποσειδώνα. (Στόχος 21/3/91. Άρθρο: Δεν ήσαν ειδωλολάτρες οι Προγονοί μας που έβαλαν τις ρίζες του Χριστιανισμού).

Η Ομάδα Ε υποστηρίζει ότι Με μια μαγική συνταγή, θεϊκή θα έλεγα, στους κόλπους της ΕΨΙΛΟΝ, συνεβρέθηκαν και συναγωνίζονται Ελληνιστές Χριστιανοί που έχουν ασπαστεί τα υψηλά ηθικά μηνύματα της διδασκαλίας του Κυρίου Ημών Ιησού Χρίστου και Ελληνιστές Δωδεκαθεϊστές, εκφραστές των υψηλών φιλοσοφικών νοημάτων, που γέννησαν οι προγονοί μας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, αυτό που λέγεται, ότι ο αρχηγός της Παγκόσμιας Εταιρίας των Ελλήνων είναι ισάξιος του Απολλώνιου Τυανέα... ποιος ξέρει. Ίσως ήρθε μετά από δυο χιλιάδες χρόνια να κάνει πραγματικότητα τα όνειρα της μεγάλης φυλής αλλά και τους εφιάλτες των εχθρών της. Εκάς, εκάς, εστέ βέβηλοι! (Περιοδικό GO, 19/8/97, σ.29)

Σε άρθρο του περιοδικού Τότε ο συγγραφέας επιχειρεί να ταύτιση, όχι μόνο το τελετουργικό της χριστιανικής λειτουργίας με τις αρχαιοειδωλολατρικές τελετές αλλά και να παρομοιάση τον Ιησούν Χριστόν με τον Απόλλωνα και την Υπεραγία Θεοτόκον ως την διαιώνια μητέρα και την αιώνια γυναικεία μορφή της αναπαραγωγής. και προσθέτει:

Ό τελετουργικός και μυστηριακός χαρακτήρας της ορθοδόξου χριστιανικής λειτουργίας, μαζί με το μέλος και την υμνωδία, την ιερατική αμφίεση, τα αφιερώματα και το εορτολόγιο αποτελούν την θρησκευτική ιστορική συνέχεια του αρχαίου τυπικού. Ακόμη και ο τόπος ανεγέρσεως των αρχαίων και των Ορθοδόξων ναών είναι επιλεγμένος με τα ίδια φυσιολατρικά κριτήρια. Αμφότεροι έχουν κτιστεί και κτίζονται σε τοποθεσίες απαράμιλλου φυσικού κάλλους και τοπίου, που αυτόματα ωθούν το θρησκευτικό συναίσθημα προς τα ύψη της υπέρβασης. (Περιοδικό Τότε, Σπ. Νόνικα: στην Ορθοδοξία διασώζονται πανάρχαιες Ελληνικές Θρησκευτικές παραδόσεις, τ. 48/1994, σ.32-33).

Δηλαδή, ο συγγραφέας δεν περιορίζεται απλώς στην αποδοχή μιας μεταφοράς παραδοσιακών στοιχείων του ελληνικού χώρου και στην νέα θρησκεία των Ελλήνων, που θα ήταν μια συνθετική και όχι αντιθετική συμπεριφορά της μιας παραδόσεως προς την άλλη, αλλά οδηγείται σε μια συγκρητιστική προσπάθεια και ταύτιση, επιδιώκοντας να συμβιβάση τα ασυμβίβαστα. Γι’ αυτό και καταλήγει ότι πίσω από την Ελληνική Ορθοδοξία κρύβεται και συνεχίζεται ζώσα η διαιώνια θρησκεία της Φυσιολατρείας των Ελλήνων που πάντα θέλουν θηλυκού γένους τον Θεό τους

Ας δούμε, όμως, την άλλη μορφή της νεοειδωλολατρικής προπαγάνδας, που εγγίζει τα όρια του φαιδρού και συγχρόνως του παράδοξου: Υπάρχουν νεο-ειδωλολάτρες, οι όποιοι δεν αρνούνται τον Ιησούν Χριστόν, αλλά υποστηρίζουν ότι τον πιστεύουν και τον λατρεύουν, βεβαίως μαζί και ίσα με τους δώδεκα θεούς του Ολύμπου.

Από την άλλη πλευρά, η πλειοψηφία των ειδωλολατρικών ομάδων καταφέρεται δριμύτατα κατά του προσώπου του Κυρίου μας Ιησού Χρίστου. και τούτο ένεκα της εβραϊκής αυτού καταγωγής. Η σύνταξη του περιοδικού Διιπετές χαρακτηρίζει τον Ιησούν Χριστόν ως σημιτικής κατασκευής Δικτατορίσκο τ’ Ουρανού (4/1993, σελ.6). Άλλο έντυπο σε άρθρο υπό τον τίτλο: «Η Παλαιά Διαθήκη ως συρραφή στοιχείων από θρύλους άλλων λαών», γράφει: Σύ ο περήφανος Έλληνας, γιατί να μου τρίζεις τα δόντια όταν τολμήσω να σου πω πως ο Ιησούς, αποτελεί την πιο τραγική μορφή ειδωλολατρείας, αφού, όντας άνθρωπος κατέληξε να λατρεύεται ως Θεός; Το ξέρεις πως όλες οι λεγόμενες προφητείες, που η Καινή Διαθήκη ταιριάζει στο πρόσωπο του, είναι πέρα για πέρα κατασκευασμένες; (Ε. Αταβύριος, Εις Μεγαρικό Τύπο, 1.10.1995).

Στην εφημερίδα Ελληνική Αγωγή σε κύριο άρθρο, με τίτλο Αρχαία Ελληνικά Μυστήρια ο συντάκτης προβαίνει σε μία άνευ προηγουμένου συγκρητιστική προσπάθεια και διερωτάται, αν θυσιάστηκαν άδικα οι ιερουργοί της ανθρωπότητος, οι μεγάλοι ιεροφάντες των θρησκειών του ανθρώπου όπως ο Ζαγρεύς Διόνυσος, ο Αριος Ράμα, ο Ινδός Κρίσνα, ο Ορφεύς, ο Αιγύπτιος Όσιρις, ο Ιησούς... (αρ. φυλ. 4/1996). και σε άλλο κείμενο της ίδιας εφημερίδας ο συντάκτης μιας ομιλίας θεωρεί ότι Την διδασκαλία των (αρχαίων) μυστηρίων ακολούθησαν - και ενίσχυσαν ή διέδωσαν ακόμη περισσότερο - οι Πλατωνικοί, οι Νεοπλατωνικοί, οι Μαθητές, Απόστολοι και Ευαγγελιστές του Ιησού Χρίστου, όπως βεβαιώνουν ο Θεοδώρητος, ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, ο Ωριγένης, ο Διονύσιος Αρεοπαγίτης, ακόμη και ο Αυγουστίνος, που συγκρίνοντας τα δόγματα του Πλάτωνος με τα Χριστιανικά δεν βρήκε διαφορές (αυτόθι, σελ.8).

Υπάρχουν, εξ άλλου και εκείνοι οι όποιοι δηλώνουν: Δεν είμαι διατεθειμένος να λατρέψω τους αρχαίους θεούς. Παραμένω χριστιανός με έναν εντελώς δικό μου τρόπο, ξεριζώνοντας οτιδήποτε το εβραϊκό. Παρ όλα αυτά, αν μπορούσα, και βέβαια θα παντρευόμουν με το ορφικό τελετουργικό, όπως έκανε εκείνος ο καθηγητής και κόντεψαν να τον φάνε (Ι. Θεοδόσης, επιστολή στο Διιπετές, 4/1993, σελ.6)

Τα πιο παράδοξα όμως και συνάμα φαιδρά για το πρόσωπο του Ιησού Χριστού διαβάζουμε σε αθηναϊκό περιοδικό ευρείας κυκλοφορίας, σε άρθρο υπό τον τίτλο Οι θεοί του Ολύμπου προπομποί του Ιησού Χριστού: Οι πιστοί της δωδεκαθείας στην Ελλάδα, χωρίζονται σε δύο βασικές κατηγορίες. Είναι εκείνοι που πιστεύουν στους Δώδεκα θεούς του Ολύμπου και που δεν αναγνωρίζουν τον Ιησού ως Θεό και εκείνοι, που είναι και οι περισσότεροι, που είναι μεν Ορθόδοξοι χριστιανοί αλλά με τη διαφορά ότι δεν πιστεύουν και δεν δέχονται ούτε καν ως μύθο (;) την Παλαιά Διαθήκη (Οικογενειακός Θησαυρός, 6.5.97).

Κι άλλα ακόμη, εξ ίσου ανιστόρητα καταγράφει ο συντάκτης του άρθρου ως θέσεις ελληνικών νεοπαγανιστικών ομάδων. Ότι ο βωμός τω αγνώστω Θεώ ήταν αφιερωμένος στον Ιησούν Χριστόν, ότι ο Ιησούς Χριστός δεν ήταν Ιουδαίος, αλλά Εσσαίος, ότι είχε ελληνική παιδεία και ήταν μύστης της ελληνικής Θεοσοφίας, γι’ αυτό οι Έλληνες τον ακολούθησαν και τον εδόξασαν. Έτσι πολλοί Δωδεκαθεϊστές στην Ελλάδα τιμούν και τους αρχαίους θεούς και τον Χριστόν, βεβαίως όπως αυτοί τον αντιλαμβάνονται (Πρβλ. και GO, 30.9.97, Έψιλον σελ. 15).

Έτσι λοιπόν συναντάμε και τον εξωφρενικό όρο χριστιανοί δωδεκαθεϊστές, οι όποιοι δοξάζουν τους θεούς και τον Χριστό όπως αυτοί αντιλαμβάνονται (αυτόθι). Δεν διστάζουν δε να συνδέουν αυτόν τον παραλογισμό τους και με το γεγονός της συναντήσεως των Ελλήνων με τον Κύριο και να εφαρμόζουν κατά βούληση τους λόγους Του ότι ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο υιός του ανθρώπου (Ίω. Ιβ΄ 23). Θα έλεγα ότι είναι συνεπέστεροι τουλάχιστον εκείνοι που απορρίπτουν ολοτελώς τον Χριστιανισμό και τον Ιησού Χριστό, μια και ουδεμία σχέση μπορεί να ύπαρξη μεταξύ Αληθείας και πλάνης φωτί προς σκότος η συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαλ (Β΄ Κορ. στ 14).

Οι αρχαιολάτρες αυτοί προαναγγέλλουν, τέλος, ότι θα κυκλοφορήσουν μια επίσημη συλλογή αγαλματιδίων και παραστάσεων των θεών του Ολύμπου σε διαστάσεις κατάλληλες για να αποτελέσουν αντικείμενα λατρείας και όχι για τουριστικά σουβενίρ, επί τη βάσει της χρυσής τομής (Οικογενειακός Θησαυρός, 6.5.97).

Ένα νέο φαινόμενο μπαίνει τα τελευταία χρόνια στη ζωή των Ελλήνων: η εμφάνιση της αρχαιολατρίας ή νεοειδωλολατρίας. Βεβαίως, παρόμοια φαινόμενα κατέγραψε η ιστορία και στο Βυζάντιο, λίγο πριν την Άλωση, στις μέρες του Πλήθωνα. Όμως η σύγχρονη μορφή της νεοειδωλολατρείας είναι ένα ειρωνικό μειδίαμα ή η γνώμη ότι δεν πρέπει να ασχολείται κανείς με τέτοια πράγματα· υπάρχουν σοβαρότερα. Η ακόμη βλέπουμε τους οπαδούς του νεοεποχίτικου αυτού ρεύματος σαν αθεράπευτους νοσταλγούς ενός ενδόξου παρελθόντος χωρίς επιστροφή.

Μια τέτοια αντιμετώπιση είναι ποιμαντικά εσφαλμένη και ασφαλώς δηλώνει άγνοια των νέων δεδομένων, της εκτάσεως και του μεγέθους του προβλήματος. Αντίθετα από ό,τι νομίζεται, η νεοειδωλολατρεία στις μέρες μας σαγηνεύει και θα πλανήση πολλές ψυχές και μάλιστα νέων ανθρώπων, διότι η νεοποχίτικη αυτή ιδεολογία στοχεύει στην εθνική υπερηφάνεια.

Το σύνθημα ότι όλες οι θρησκείες είναι καλές, ο Θεός είναι ένας και ο ίδιος παντού, που καλλιεργείται ευρύτατα από τα ρεύματα της Νέας Εποχής, έχει οδηγήσει τον σύγχρονο άνθρωπο να μη μπορεί να διακρίνη εύκολα τον Αληθινό Θεό από τους ψευδείς θεούς- τα είδωλα. Άλλωστε ο σύγχρονος άνθρωπος ανύψωσε σε λατρεία την θεραπεία της επιστήμης και της τεχνολογίας και έτσι κατήντησε να είναι στην πράξη πιο ειδωλολάτρης από τους αρχαίους ειδωλολάτρες. Είναι αυτό που ο μακαριστός π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος εχαρακτήριζε σαν θρησκεία εκκοσμίκευσης. Όπως σημειώνει σύγχρονος διανοούμενος ο αστικός πολιτισμός - στη βάση του καταναλωτικός - είναι ουσιαστικά πιο ειδωλολατρικός από την αρχαιοελληνική πολυθεΐα. Ο ίδιος συμπληρώνει ότι η προσπάθεια (της επαναβιώσεως της ειδωλολατρίας) αποκτά ιδιαίτερη σημασία, αφού εμφανίζεται συνυφασμένη με το αίτημα ανεύρεσης ή βίωσης της γνήσιας Ελληνικότητας. Συγκεκριμένα η ειδωλολατρία θεωρείται το πλέον εναρμονισμένο με τον Ελληνισμό θρησκευτικό σύστημα (Β. Μπακούρου, Θα μπορούσε να αναβίωση σήμερα η αρχαία Ελληνική θρησκεία; Τρίτο Μάτι, Οκτώβριος 1997, σελ. 22).

Στην προσπάθεια όμως αυτή της Ελληνικής νεοειδωλολατρία για την δήθεν ανεύρεση της Ελληνικής γνησιότητας διαπιστώνεται το έξης παράδοξο: γίνεται ένα τεράστιο ιστορικό άλμα από την αρχαιοελληνική πραγματικότητα στην σύγχρονη εποχή και αποσιωπάται ή παραβλέπεται, εκ μέρους των νεοειδωλολατρών, ή απορρίπτεται μετά βδελυγμίας η χιλιετής Βυζαντινή περίοδος. Και τίθεται το ερώτημα: Γιατί αυτή η προκατειλημμένη, αντιϊστορική, αντιεπιστημονική, και κατά βάθος ανθελληνική συμπεριφορά; Μήπως η Βυζαντινή περίοδος δεν είναι βασικό και μάλιστα μακρόχρονο τμήμα της ιστορίας του Ελληνικού Έθνους; Μήπως οι Βυζαντινοί μας πρόγονοι της Άγιά-Σοφιάς και της Αλώσεως, των Κομνηνών και των Παλαιολόγων δεν ήσαν Έλληνες; Μήπως άραγε συμπλέομε με τις κατά καιρούς εμφανιζόμενες παρόμοιες ξένες, ανθελληνικές και αυθαίρετες τοποθετήσεις; Μήπως οι Βυζαντινοί Έλληνες, μέσα στα πλαίσια των πολιτισμικών ανακατατάξεων, μιας ολόκληρης χιλιετίας δεν είχαν το δικαίωμα επιλογής στο θρήσκευμα, αποποιούμενοι τους μύθους της ειδωλολατρίας; Ή μήπως η αρχαιοελληνική θρησκεία, την οποία δήθεν επαναβιώνουν οι νεοειδωλολάτρες, ήταν αμιγώς ελληνική και γηγενής, απηλλαγμένη συγκριτιστικών διεργασιών μεταξύ της ελληνικής ειδωλολατρίας και των λοιπών θρησκευτικών μορφών της ανατολικής Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής και των κατακτήσεων του Μ. Αλεξάνδρου; Περίεργο κι όμως αληθινό: οι νεοειδωλολάτρες συμπατριώτες μας με ένα παράλογο άλμα αναζητούν μόνον τους παππούδες τους και αρνούνται τους πατέρες τους;

Μεταξύ των πολλών δημοσιευμάτων στο θέμα αυτό περιορίζομαι στα όσα γράφει σε κύριο άρθρο του περιοδικού Δαυλός ο ιδιοκτήτης του: εδώ και 17 περίπου αιώνες ο Ελληνισμός δεν έδωσε τίποτε που να γίνη παγκόσμιο και πανανθρώπινο..., αντίθετα, υπήρξε μια δισχιλιετής νόθευση, αλλοίωση και εκτροπή του Ελληνισμού, η ιστορική αφαία του... (Δαυλός, τ. 15 4, Οκτώβριος 1994). στο Βυζάντιο, κατ’ αυτόν, τα πολιτικά και ιδεολογικά του στοιχεία μέχρι λίγο προ της Αλώσεως ήταν κατά το πλείστον όχι απλώς ξένα προς κάθε Ελληνικό, αλλά και αποδεδειγμένα έπαιξαν τον ρόλο του ιστορικού εξολοθρευτή και διακόπτη της τυπικής ελληνικής συνέχειας (Δαυλός, τ. 135, Μάρτιος 1993). Αυτά γράφει ο Δαυλός παραθεωρώντας ολόκληρη την Ελληνική γραμματολογία και τον ελληνόψυχο πολιτισμό της μακράς Βυζαντινής περιόδου.

Και όμως, τα έθνη επιβιώνουν διαχρονικά. Και η ελληνικότητα του Έθνους μας, έτσι όπως προβάλλεται στα πλαίσια της νεοειδωλολατρικής αναβιώσεως είναι ασφαλώς ακρωτηριασμένη από ένα σημαντικό τμήμα της, αφού εξοστρακίζεται απ’ αυτή ο Βυζαντινός πολιτισμός, που είναι γέννημα δικό της. Η πορεία του Ελληνικού Έθνους περνά ιστορικά και υποχρεωτικά μέσα από το Βυζάντιο.

Είναι δε απορίας άξιο ότι σ’ αυτή την προσπάθεια συμπλέουν οι Έλληνες νεοειδωλολάτρες με τους δυτικούς στοχαστές, οι όποιοι πρώτοι τόνισαν ως αναγκαιότητα για την δήθεν επανασύνδεση των νεοελλήνων με την Αρχαιότητα την αποτίναξη της Ορθόδοξης Εκκλησίας και την εγκόλπωση της ειδωλολατρίας (π.χ. Charles de Mouy) (Β. Μπακούρου, έθν. άνωτ. Σέλ. 22).

Είναι φανερό ότι ο κύριος λόγος αυτού του βιασμού της ιστορίας είναι η προσπάθεια να αποξενωθή ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός από τα κύρια ερείσματα του, δηλαδή κατόρθωσε το θαύμα της εναρμονίσεως της Χριστιανικής Αλήθειας και της Ελληνικής γλώσσας και σοφίας δια των Ελλήνων Πατέρων της Βυζαντινής περιόδου. Γι’ αυτό θα μπορούσαμε να πούμε ότι η προσπάθεια των Ελλήνων νεοειδωλολατρών είναι αντιιστορική και προκρουστική, εξωπραγματική και άκρως ουτοπική, αφού μάλιστα επιδιώκει να επιβληθή στο λαό σαν μορφολογικό κατασκεύασμα λογίων παγανιστών και δεν έχει ερείσματα στα βιώματα, όχι μόνο του Ελληνικού λαού, αλλά και του ευρωπαϊκού πολιτισμού γενικώτερα που θεμελιώνονται στην Χριστιανική αντίληψη περί Θεού και κόσμου.

Παρ’ όλα ταύτα, η Εκκλησία οφείλει να δη την αναβίωση αυτή σαν πηγή συγχύσεως και να λαβή τα μέτρα που απαιτούνται για την σωστή και έγκαιρη ενημέρωση και την περιφρούρηση του Ορθοδόξου Πληρώματος. Εξ άλλου, πολλά προβλήματα, όμοια μ’ εκείνα που παρουσιάζονται με την δραστηριότητα όλων των παραθρησκευτικών ρευμάτων της Νέας Εποχής, μπορούν να δημιουργηθούν από την αναβίωση του νεοειδωλολατρικού φαινομένου. και μεταξύ αυτών είναι ασφαλώς η συνοχή της ελληνικής οικογενείας και της ελληνικής κοινωνίας, οι βάσεις της ελληνικής παιδείας και του ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Από την μελέτη των κειμένων των νεοειδωλολατρών και τις εμφανίσεις νεοειδωλολατρών-αρχαιολατρών, που όλο και πληθαίνουν σε περιοδικά, εφημερίδες, σεμινάρια, ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς, ομιλίες ή πολιτιστικές εκδηλώσεις εξάγεται αβίαστα η διαπίστωση ότι επιδιώκεται η ανατροπή των θεμελιωδών βάσεων και των ηθικών αξιών, πάνω στις όποιες εδράζεται η κοινωνική συνοχή και η πολιτιστική πρόοδος, ο Ελληνισμός και Ευρωπαϊκός πολιτισμός γενικώτερα. Ο Νόμος της Αγάπης που για τους Χριστιανούς είναι η πεμπτουσία της ζωής και της ανθρώπινης συμπεριφοράς, υποβαθμίζεται από τους νεοειδωλολάτρες και στην θέση της κηρύσσεται η Δίκη (δικαιοσύνη- υπό ποία άραγε έννοια). Ό Έβραιοχριστιανισμός δηλώνει εκπρόσωπος της νεοειδωλολατρίας έχει σαν πρώτιστο ιδανικό του την Αγάπη, κι όταν λέμε Αγάπη εννοούμε ένα συναίσθημα που δεν έχει Μέτρο, ούτε Λογική, είναι δηλαδή Αμετρο και Αλογο, ενώ εμείς αντιθέτως είχαμε την Δίκη (δικαιοσύνη) σαν πρώτιστο ιδανικό μας (ΜΕΕ, Διϊπετές, τ.4, σελ. 26-27).

Ακόμη, η περί καλού και κακού γενικά αντιχριστιανική αντίληψη των ρευμάτων αυτών, δηλαδή η καθαρά νεοεποχίτικη διδασκαλία ότι δεν υπάρχει διαφορά-διάκριση μεταξύ καλού και κακού, μπορεί να προκαλέση συγχύσεις, ουσιώδεις κοινωνικές αλλαγές ή και κοινωνικές συγκρούσεις. Η αντίστροφη αυτή ηθική εκτός από τα κείμενα τους, διαφαίνεται και στον έλευθεριάζοντα τρόπο συμπεριφοράς κατά τις φυσιολατρικές ή άλλες νεοπαγανιστικές λατρευτικές εκδηλώσεις τους. Περαιτέρω, η συγκριτιστική προσπάθεια, όπου αυτή υπάρχει, στην ανάμειξη ειδωλολατρικών και χριστιανικών παραδόσεων και εθίμων (π.χ. αναστενάρια, θυσίες ζώων-ταύρων, ή άλλοι τρόποι εκχύσεως αίματος) ή η συμβολική και μυστική τάχα ερμηνεία χριστιανικών διδασκαλιών και μυστηριακών λατρευτικών πράξεων, μπορούν να προκαλέσουν αλλοίωση του Ορθόδοξου φρονήματος και νόθευση της Χριστιανικής Αλήθειας με δεισιδαιμονίες και ποικίλα μυθεύματα.

Ή θέση μας αυτή θα δεχθή βεβαίως σφοδρή επίθεση, καθόσον ο σύγχρονος Έλληνας σε ανησυχητικό βαθμό έχει μάθει να θεωρή καλό ό,τι του αρέσει σύμφωνα με την νεοεποχίτικη αντίληψη.

Για όλους αυτούς τους λόγους η προσπάθεια για την επιστροφή στην παλιά εκείνη πλάνη της ειδωλολατρίας πρέπει να εκληφθή ως οπισθοχώρηση σεπρωτόγονες μορφές πολυθεΐας και πνευματικής άγνοιας. Για να χρησιμοποιήσω, αναλογώ προσαρμοσμένους, τους λόγους του Απ. Πέτρου: Εάν, αφού απέφυγαν τα μιάσματα του κόσμου δια της επιγνώσεως του Κυρίου και Σωτήρος Ιησού Χριστού, πάλιν εμπλέκονται εις αυτά και νικώνται, τότε τα τελευταία των έχουν γίνει χειρότερα από τα πρώτα. Θα ήτο καλύτερον γι’ αυτούς να μην είχαν γνωρίσει τον δρόμον της δικαιοσύνης παρά, αφού τον εγνώρισαν, να στρέψουν τα νώτα προς την αγίαν εντολήν, που τους παραδόθηκε. Εις αυτούς εφαρμόζεται η αληθινή παροιμία: Σκύλος που επέστρεψε είς το δικό του ξέρασμα και χοίρος, μετά το λούσιμο, κυλίεται πάλιν στο βούρκο (Β΄ Πέτρ. β’ 20-22).

Ό σπερματικός λόγος του Θεού με σαφήνεια διεμήνυσε στον τιμώμενο ιδιαιτέρως από τους νεοειδωλολάτρες Ιουλιανό τον παραβάτη, δια του μαντείου των Δελφών: Χαμαί πέσε Δαίδαλος αυλά. Ούκέτι Φοίβος έχει καλύβαν, ου μάντιδα δάφνην, ου παγάν λαλέουσαν. Απέσβετο και λάλον ύδωρ.

Οι Μεγάλοι σοφοί της φυλής μας Σωκράτης Πλάτων και Αριστοτέλης, υπέδειξαν τον Ένα Θεό και εισήλθαν στον μονόδρομο της μονοθεΐας. Ασφαλώς εμείς οι νεοέλληνες, όσο και αν είμαστε υπερήφανοι για το ένδοξο και λαμπρό αρχαιοελληνικό παρελθόν μας, δεν θα επιστρέψωμε στην προ αυτών σκοτεινή περίοδο της ειδωλολατρίας. Πάσα περαιτέρω, προσπάθεια για επαναβίωση της λατρείας των ειδώλων πρέπει να ερμηνευθή μόνον ως αυτονόμηση του ανθρώπου από τον Αληθινό Θεό και πάσα προσφορά λατρείας στα είδωλα ως πράξη δαιμονική, καθόσον α θύει τα έθνη, δαιμονίοις θύει και ου Θεώ (Α Κορ. ι’ 20).

Ο εκπρόσωπος της Μεγάλης Εθνικής Εκκλησίας των Ελλήνων, σε συνέντευξη του δηλώνει: Η Μυθολογία και η Φιλοσοφία δεν είναι τίποτε άλλο παρά αυτή η πραγματικότητα, κλειδωμένη όμως και με το κλειδί πεταγμένο κάπου στην θάλασσα. Κι εμείς πρέπει ν’ αναζητήσουμε αυτό το κλειδί για να μεταβούμε συνέχεια και στον Υπερφυσικό (Διϊπετές, τ.4, σελ.29).

Βεβαίως, για το κατά πόσον η Μυθολογία και το θρησκευτικό της περιεχόμενο, δηλαδή η πολυθεϊκή ειδωλολατρία, είναι η πραγματικότητα, ας μας επιτραπεί να πούμε ότι αυτό είναι πεποίθηση μόνον των ίδίων των οπαδών της ΜΕΕΕ. Εκείνο όμως που δεν μπορούν να αντιληφθούν είναι ότι το κλειδί είναι πεταγμένο κάπου στη θάλασσα, και η αναζήτηση του είναι μια ματαιοπονία.

Πηγή: Διάλογος, τ. 13-19, π. Κυριακού Τσουρού, Δ/ρος Θεολογίας, Γραμματέως της Συνοδικής Επιτροπής επί των αιρέσεων.

ΟΔΗΓΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΠΕΡΙ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Ένας αποθησαυριστικός τόμος με καυστικό έλεγχο όσων εγχειριδίων και περιοδικών εκφράζουν μια νέα μορφή αρχαιοκαπηλίας

Στέλιος Φανός: «Oδηγός των βιβλίων για την αρχαία Eλλάδα». Tόμος B΄: «O διάλογος Eθνικών και Xριστιανών μέσα από τα έντυπα και τα βιβλία - O Eλληνισμός, ο Xριστιανισμός, ο Iουδαϊσμός και η διαμόρφωση της νεοελληνικής συνείδησης - H ελληνική ενσάρκωση». Eκδόσεις «Kίνηση Iδεών», χ.χ.ε., σελ. 957.

Tο μερίδιο των βιβλίων αρχαιογνωστικού περιεχομένου μεγαλώνει συνεχώς στην ελληνική αγορά. Στο κενό ενδιαφέροντος μιας πολιτείας διαρκώς ανυποψίαστης και διαρκώς, παρ’ όλα αυτά, καυχώμενης για την τρανή κληρονομιά της, η ιδιωτική πρωτοβουλία εκδίδει βιβλία που περιέχουν κείμενα της αρχαιοελληνικής γραμματείας ή μελέτες (ξένων ερευνητών κατά πλειοψηφία, αλλά και ολοένα περισσότερων Ελλήνων) για πτυχές του αρχαιοελληνικού βίου και πολιτισμού. Είναι δεκάδες πλέον οι οίκοι που ασχολούνται με εκδόσεις αυτού του είδους, είτε συστηματικά είτε σποραδικά, είτε κατ’ αποκλειστικότητα ή κατά κύριο λόγο είτε απλώς στο περιθώριο των «κανονικών» σειρών τους, με ειδίκευση σε συγκεκριμένους τομείς ή με τυχαία ανθολόγηση απ’ όλον τον απέραντο λειμώνα.

Oύτε οι επιδιώξεις είναι πάντοτε αμιγώς πνευματικού χαρακτήρα ούτε τα αποτελέσματα οπωσδήποτε ελκυστικά και αξιοσύστατα. Δίπλα στους φροντισμένους τόμους υπάρχουν και τα επιπόλαια και πρόχειρα κατασκευάσματα, που αποσκοπούν απλώς να ενταχθούν στο συρμό και κάτι να κερδίσουν. Και το κακό είναι ότι συχνά η αφρόντιστη έκδοση ενός κειμένου μπορεί να «κάψει» για κάμποσα χρόνια τη σωστή και υποστηριγμένη είσοδό του στην αγορά.

Ένα (τουλάχιστον) από τα βαγόνια αυτού του συρμού είναι φορτωμένο με βιβλία που απορρέουν από μια εντελώς μονόπλευρη και στρεβλή ανάγνωση και ανάδειξη της ελληνικής αρχαιότητας. Πρόκειται για εγχειρίδια απόλυτης πνευματικής αυθαιρεσίας και ελαφρότητας, οι σελίδες των οποίων στύβουν το αρχαίο πνεύμα για να βγάλουν από αυτό, προκρούστεια και υστερόβουλα, ό,τι ταιριάζει με τις ιδεολογικές αντιλήψεις των συγγραφέων του: αποκρυφισμό, μυστικισμό, ανορθολογισμό, ενίοτε και παραλογισμό, φανατικό αντιεβραϊσμό και βέβαια εθνικισμό, έναν εθνικισμό που αναχαράζει το ίδιο πάντοτε δόγμα: της γονιδιακής υπεροχής των Eλλήνων, της συμπαντικής μοναδικότητάς τους· δεν λείπουν ούτε καν οι ευφάνταστοι «ερευνητές» (οι «αντισυμβατικοί», όπως θέλουν να αυτοαποκαλούνται), που έχουν «ανακαλύψει» ότι ο πέμπτος κόκκυγας του «αληθινού Έλληνα» είναι στρογγυλός και όχι μονοσχιδής ή δισχιδής, όπως των υπόλοιπων ανθρώπων, ο δε λοβός του αυτιού τους μεγαλύτερος (Έλλην λοιπόν και ο Δόκτωρ Σποκ του «Σταρ Tρεκ»). Άλλοι πάλι, μελετώντας δήθεν χαμένα αρχαία κείμενα που τα βρήκαν στο Άγιον Όρος, στη χώρα των Bάσκων κι όπου αλλού τούς ταξιδεύει η φαντασία τους, διαβεβαιώνουν το κοινό τους, με λόγο παιδαριωδώς ασύντακτο, ότι οι αρχαίοι ημών, που κάποια στιγμή πήραν των ομματιών τους και πήγαν στο εξωδιάστημα, επιστρέφουν πάνοπλοι και τροπαιοφόροι με γιγάντια διαστημόπλοια για να παραδώσουν τη ηγεμονία της Γης, σε ποιους άλλους; Mα σ’ εμάς, τους ένδοξους απογόνους.

Αριστερά: Η Γεωπολιτική της Εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας 1933 -1945. Η Γερμανική γεωπολιτική αποσκοπούσε όχι απλώς στην υλοποίηση των σκοπών του Παγγερμανισμού, αλλά απέβλεπε και στην έκφραση των οραμάτων της Αρίας Φυλής. Μια τιτάνια μάχη άρχιζε από τις δυνάμεις της Παραδόσεως, ενάντια στον έκφυλο κόσμο των μαρξιστικοφιλελευθέρων εβραιόδουλων διεθνιστών (Πηγή: Ησαΐας Ι. Κωνσταντινίδης, Η Γεωπολιτική της Εθνικοσοσιαλιστικής [Ναζιστικής] Γερμανίας (1933 - 1945), εκδόσεις Απολλώνειο Φως)

Δεξιά: Κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Απολλώνειο Φως: Β. Τσιρίμπας, Οι πρωτοπόροι της Εθνοκοινωνικής Αγωγής, WalterDarre, Αίμα και Γη, Ι. Χαραλαμπόπουλος, Σιωνισμός & Εθνικές Τραγωδίες, Ι. Χαραλαμπόπουλος, Ελληνοκεντρική Αναγέννηση

Είναι ένα ολόκληρο ρεύμα αυτός ο αρχαιοσωβινισμός για να του δώσουμε ένα όνομα. Ένα ρεύμα που συκοφαντεί και διαβάλλει το αρχαίο πνεύμα, ο οποίος μέσα στην πολυφωνία και στις αντιφάσεις του, διακρίθηκε και καταξιώθηκε για την εμμονή του στο Λόγο. Εκτός λοιπόν από τα πάμπολλα σχετικά βιβλία που υποδύονται το ιστοριογραφικό μελέτημα, υπάρχουν και ουκ ολίγα περιοδικά, σε ορισμένα από τα οποία η βροντώδης αρχαιοφιλία δεν αποκρύπτει τη συμπάθειά της για τα δόγματα του ναζισμού. Δεν είναι επίσης λίγες οι τηλεοπτικές εμφανίσεις εκπροσώπων αυτού του χώρου, είτε σε δικές τους εκπομπές, σε κάπως περιθωριακά κανάλια, είτε ως καλεσμένοι σε ανυποψίαστους ή απλώς τυχοδιώκτες τηλεπαρουσιαστές που διαθέτουν εκπομπή σε κάποια από τα θεωρούμενα σοβαρά ιδιωτικά κανάλια.

Πρόκειται λοιπόν για έναν μικρόκοσμο που, με όλες τις εσωτερικές του αντιθέσεις (άλλοι, ας πούμε, ερμηνεύουν το γνωστό «από μηχανής θεός» σαν απόδειξη ότι οι αρχαίοι διέθεταν ιπτάμενες μηχανές για τις διαπλανητικές βόλτες τους, άλλοι, μετριοπαθέστεροι, κρίνουν ότι οι πρόγονοι δεν ταξίδεψαν στο Διάστημα, απλώς αποίκισαν όλο τον πλανήτη μας, του κούφιου εσωτερικού του συμπεριλαμβανομένου), έχει διευρύνει το ακροατήριό του, ιδιαίτερα στις μικρότερες ηλικίες, που η πολιτικοποίηση, τουλάχιστον με τους όρους που την έζησαν οι αμέσως μεταπολιτευτικές γενιές, τις αφήνει ελαφρώς αδιάφορες. Το δέλεαρ άλλωστε είναι αρκετά ισχυρό: είναι η τάχα επιστημονική διαβεβαίωση ότι ανήκεις στην Hγεμονική Φυλή, άρα ο ρατσισμός σου είναι δικαιολογημένος, και ο υπερεθνικισμός σου επίσης.

Ακόμα κι αν αυτή η νέου τύπου αρχαιοκαπηλία έχει τα γνωρίσματα της γραφικότητας, ακόμα κι αν, στους στοιχειωδώς ενημερωμένους, προκαλεί αυτόματα το μειδίαμα της ειρωνείας, δεν παύει να φανερώνει πόσο εύκολο είναι να νοθευτούν τα πράγματα, τόσο ώστε να φτάνουμε να ντρεπόμαστε για την ίδια μας την αγάπη για την αρχαιοελληνική γραμματεία ή τουλάχιστον να νιώθουμε αμήχανοι. Ως προς τούτο, λοιπόν, ήταν χρήσιμο και έγκαιρο, παρά την ανισότητα των συμβολών, το πρόσφατο αφιέρωμα του περιοδικού «Άρδην» (τεύχος 52-53, Iανουάριος-Mάρτιος 2005) στο σχετικό θέμα, με τίτλο «Eλληνες: Iνδοευρωπαίοι ή... εξωγήινοι (από τους αρχαίους Eλληνες στα... UFO».

Χρησιμότατος είναι επίσης ο ογκώδης «Οδηγός των βιβλίων για την αρχαία Eλλάδα», αποτέλεσμα της φιλοπονίας του Στέλιου Φανού. Είχε προηγηθεί ο πρώτος τόμος του έργου, όπου παρουσιάζονταν πάνω από χίλια βιβλία αρχαιογνωστικού περιεχομένου που είχαν κυκλοφορήσει έως τον Iανουάριο του 1997 («η συγκέντρωση των βιβλίων», δηλώνει εξαρχής ο συγγραφέας, «γινόταν χωρίς κανένα κριτήριο επιλογής, πέρα από το ότι αφορούσαν την αρχαία Eλλάδα»). O τωρινός δεύτερος τόμος, εξοπλισμένος με αναλυτικότατα ευρετήρια και με την ύλη του μεθοδικά ταξινομημένη, καταγράφει 575 βιβλία που κυκλοφόρησαν μετά το 1997. Μπορεί να λείπουν ορισμένοι τίτλοι. Μπορεί ο αναγνώστης-χρήστης του «Οδηγού» να μη συμφωνεί πάντοτε με τις απόψεις του δημιουργού του. Οφείλει όμως να αναγνωρίσει όχι μόνο το μόχθο ο οποίος απέφερε ένα τέτοιο έργο, αλλά και την ευθύτητα (ενισχυμένη μάλιστα με γερό χιούμορ) με την οποία ο Στέλιος Φανός κρίνει διεξοδικά τα βιβλία και τα περιοδικά («τα περιοδικά με κύριο θέμα τον αρχαίο ελληνικό κόσμο από 7 που ήταν το 1997 έγιναν 16») στις σελίδες των οποίων αποτυπώνεται η «επηρμένη αυθαιρεσία και η δοκησισοφία που αυτοχαρακτηρίζεται ως «αγώνας επανελλήνισης των Eλλήνων»».

Γραμματέας εξ απορρήτων της Ομάδας Έψιλον (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, εκπομπή Αθέατος Κόσμος - Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2004)

-Στόχος της ομάδας να φανεί προς τα έξω το αληθινό ελληνικό…κύριε Πάλμο με συγχωρείτε δεν μπορώ να…

-μην με βάλει κανείς εμένα, έπρεπε να μιλάς υπό το όνομά σου... (Πάλμος στο φόντο και με παραλαγμένη φωνή)

-έχεις αφήσει πολλά (Πάλμος στο φόντο και με παραλαγμένη φωνή)

-δυσκο...(!) (Πάλμος στο φόντο και με παραλαγμένη φωνή)

-...σε μια προσπάθεια επανελλήνισης δουλεύει όλη η ομάδα και μέσα σε αυτά τα πλαίσια εργάζομαι και εγώ

-Υπάρχουν πολλοί Έλληνες σε αυτή την ομάδα; (δημοσιογράφος)

-Ναι επιφανείς, λόγιοι Έλληνες, επιστήμονες, που αγωνίζονται και επιδιώκουν το καλύτερο

Ένα δείγμα αυτής της χιουμοριστικής ανασκευής αρχαιοκαπηλικών ληρημάτων: Αναφερόμενος ο Φανός στους ισχυρισμούς κάποιου συγγραφέα ότι τις πυραμίδες της Αιγύπτου τις κατασκεύασαν οι αρχαίοι Έλληνες (οι ογκόλιθοι, τι το απλούστερο, «μεταφέρθηκαν με τη δύναμη του Nου των Ελλήνων»), και ότι οι δορυφόροι του Άρη είναι δύο διαστημόπλοια των Ελλήνων Θεών, σημειώνει: «Διακινδυνεύουμε τη σκέψη ότι τα γραπτά του αποτελούν μέρος της τιμωρίας που οι Θεοί επέβαλαν στους Έλληνες».

«Karl Brighton» «Αιγυπτιακές Πυραμίδες, Ελλήνων Έργον», εκδόσεις Κάδμος)

Δεν έχουμε λοιπόν έναν ουδέτερο, απλώς καταγραφικό «Οδηγό» των εκδόσεων που αφορούν τον αρχαίο κόσμο, αλλά ένα διπλό βιβλίο, όπου, μαζί με την αποθησαύριση των τίτλων και τη συνοπτική ή εκτεταμένη παρουσίαση του περιεχομένου κάθε βιβλίου, χαρτογραφείται λεπτομερώς και ελέγχεται αυστηρά ο χώρος των αρχαιοπλήκτων που οι αντιλήψεις τους για την αρχαιότητα (για την «Oμάδα E», «ο ύπατος αρχηγός της οποίας γνωρίζει τη μέθοδο με την οποία θα ενεργοποιήσει το Ελληνικό γονίδιο», όπως μας διαβεβαιώνει συγγραφεύς τις, για τους εξωγήινους Έλληνες, που άλλοι τους κουβαλάνε εδώ από την Ανδρομέδα κι άλλοι από τον Σείριο, κ.ο.κ.) θα ήταν ένα κακόγουστο νηπιακό αστείο, αν δεν ήταν κάτι χειρότερο: κατασυκοφάντηση του αρχαίου κόσμου και ιδεοληπτική κατάχρησή του με στόχο την εξυπηρέτηση ρατσιζόντων δογμάτων φυλετικής ανωτερότητας

Πηγή: http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_100051_12/04/2005_140272

ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΣ

Η (συνειδητή ή ασυνείδητη) ανάμιξη του γνήσιου ορθόδοξου χριστιανικού φρονήματος με αρχαιοελληνίζουσες δοξασίες και νεοπαγανιστικά μεταφυσικά σχήματα (Δωδεκαθεϊσμός), που τώρα τελευταία ολοένα και περισσότερο κάνουν αισθητή την παρουσία τους, είναι φαινόμενο παραπλανητικό κι επικίνδυνο.

Οι μέθοδοι δράσης τής αναβιούμενης αρχαιοελληνικής θρησκείας είναι συνήθως οι εξής: η κατασυκοφάντηση της ορθόδοξης Εκκλησίας, ο προσηλυτισμός (απευθυνόμενοι σε υπερήλικες, αγράμματους κ.λπ.) «ευκαίρως ακαίρως», και μάλιστα κάτω από «σημαίες» που είναι υπεράνω κάθε υποψίας, οι παρεμβάσεις σε δημόσιες διαλέξεις, οι οργανώσεις επί πληρωμή Σεμιναρίων, οι συγκεντρώσεις για ανάπτυξη των μεθόδων και τακτικών τους, οι εκδρομές σε «ιερά» άλση και τόπους αρχαίας λατρείας, λαμβάνοντας μέρος σε αρχαιοελληνικές τελετές κ.λπ.

Η κατάσταση αυτή οφείλεται «εν πολλοίς» στο φαινόμενο της Παγκοσμιοποίησης (όπου επικρατεί η ανεκτικότητα / ουδετερότητα, αλλά και η επαναζήτηση ταυτότητας) και στην εμφάνιση του γενικότερου κινήματος της Νέας Εποχής (New Age), δηλ. της λεγόμενης εποχής του Υδροχόου. Η «Νέα Εποχή», που έχει τεράστια διάδοση κυρίως στην Αμερική, είναι σήμερα ό,τι τον 1ο και 2ο μ.Χ. αιώνα ο Γνωστικισμός. Η «Νέα Εποχή» αποτελεί μια «ομπρέλα», κάτω από την οποία τίθενται: Εναλλακτική Ιατρική (Βελονισμός, Μαγνητισμός, Αρωματοθεραπεία, Ιριδοθεραπεία, Ομοιοπαθητική κ.λπ.), Αστρολογία, Παραψυχολογία, Μαγεία (π.χ. θαυματουργές πέτρες, μενταγιόν κ.λπ.), Ανατολικής προέλευσης φιλοσοφικοθρησκευτικά συστήματα (Διαλογισμός, Εσωτερισμός, Γιόγκα) κ.λπ., δηλ. ένας νεοθρησκευτικός Συγκρητισμός. Όλα αυτά λανσάρονται κάτω από αθώες ιδέες, λ.χ. του Αθλητισμού / Γυμναστικής (Ολυμπιακών αγώνων), της Οικολογίας, του Φεμινισμού κ.λπ.

Υπάρχει, όμως, κι ένας άλλος, βαθύτερος λόγος. η γενικότερη κρίση των ηθικών αξιών. Φαίνεται ότι γίναμε ή λεγόμαστε εξωτερικά Χριστιανοί, ενώ εσωτερικά παραμείναμε και παραμένουμε ειδωλολάτρες. Αυτό αποδεικνύεται περισσότερο στα λαϊκά ήθη κι έθιμα, τη λαϊκή θρησκευτικότητα, τις δεισιδαιμονίες και τις προλήψεις. Ενώ ο Χριστιανισμός στην αρχή παρουσιάστηκε ως η ανανεωτική κίνηση («ανακεφαλαίωσις εν Χριστώ»), που θα προήγαγε τον Αρχαιοελληνισμό ποιοτικά [πρβλ. απάντηση των εθνικών ιερέων προς τον Ιουλιανό («Εἲπατε τῶ βασιλῆι, χαμαί πέσε δαίδαλος αὑλά,οὑκέτι Φοῖβος ἒχει καλύβαν, οὑ μάντιδα δάφνην, οὒ παγάν λαλέουσαν, ἀπέσβετο καί λάλον ὑδωρ), το έργο του Μισοπώγων, και απάντηση της Πυθίας στον Οκταβιανό Αύγουστο], στην πραγματικότητα αυτή η «υπεροχή» κι ανωτερότητα αντικαταστάθηκε από τα ιδεώδη των Ολυμπίων θεών, τα οποία, όπως φαίνεται, ποτέ δεν απεμπολήσαμε (από τη «φύση» μας), γιατί ακριβώς συνιστούσαν τη φύση μας. Αλλά, τούτο ακριβώς ευαγγελιζόταν ο Χριστιανισμός: από φύσεις (ασυνείδητο, ένστικτα) να μας κάνει πρόσωπα (συνειδητό, λογικότητα). Έτσι, για ΚΑΤΩ θέσαμε τα υψηλά πνευματικά (χριστιανικά) ιδανικά (της αγάπης, της θυσίας, της ταπείνωσης), και για ΑΝΩ τα φυσικά, γήινα και υλικά (της δύναμης, της υπεροχής και της ατομικής ευδαιμονίας), δηλ. πλήρης αντιστροφή κι απαξίωση των αξιών (αλλοτρίωση)!

Οι άνθρωποι που επιχειρούν αυτή την αναβίωση (Νεοειδωλολάτρες), είναι συνήθως καλοπροαίρετοι κι έντιμοι πολίτες με μεταφυσικά ενδιαφέροντα. Κατ’ αρχήν, μπορεί να μην πιστεύουν ότι ο ξαφνικός αυτός «αρχαιοελληνισμός» τους σχετίζεται με τη New Age. Μπορεί, ακόμα - ακόμα, να το κάνουν ορμώμενοι από έναν αγνό ή ακραίο (πρβλ. Πλεύρη) εθνικισμό, αγνοώντας ότι η σύγχρονη επιστήμη δέχεται ότι ο ελληνικός πολιτισμός αποτελεί τμήμα μιας ευρύτερης πολιτισμικής περιοχής, που συνίστατο από τους ανώτερους πολιτισμούς της Εγγύς Ανατολής (W. Burkert, βραβείο Balzan 1990). Πάντως, όσοι απ’ αυτούς έχουν σπουδάσει συστηματικά την αρχαία ελληνική Φιλοσοφία και θρησκεία (καθηγητές Φιλοσοφικής, Θρησκειολόγοι κ.λπ.) μετρώνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Όλοι οι άλλοι, όντας θεράποντες άλλων επιστημών κι επαγγελμάτων, έχουν «μορφωθεί» αρχαιοελληνικά με πασαλείμματα: σποραδικές επιλεκτικά μελέτες κάποιων παλαιότερων ομοϊδεατών τους, που ερμηνεύουν «κατά το δοκούν», κι όχι όπως η επίσημη ακαδημαϊκή επιστήμη (Φιλολογία, Αρχαιολογία, Ιστορία, Θεολογία, Θρησκειολογία) και Τέχνη παγκοσμίως, τους Αρχαίους. Ο καθηγητής της Αρχαίας Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Κρήτης, κ. Δ. Κυρτάτας, παρατηρεί ότι «η νεοελληνική μας κοινωνία εξακολουθεί να αντιμετωπίζει την Αρχαιότητα όπως την παρέλαβε από τους εκπροσώπους του Διαφωτισμού…Ένα είδος καθήλωσης ή διαρκούς παλινδρόμησης κρατά, καθώς φαίνεται, τη νεοελληνική παιδεία στο επίπεδο που κατέκτησε τον ύστερο 18ο και τον πρώιμο 19ο αιώνα» (Το Βήμα 18/3/01). Στο μεταξύ, οι «αρχαιοελληνίζοντες» δεν μπόρεσαν να βρουν απαντήσεις στις απορίες τους από τη χριστιανική Θεολογία, είτε γιατί είναι προκατειλημμένοι (από την οικογένειά τους ή τις συναναστροφές τους), είτε για διάφορους λόγους (κυρίως ψυχολογικούς) μεταστράφηκαν (αιφνίδια ή σταδιακά) στο Νεοπαγανισμό, εγκαταλείποντας το Χριστιανισμό, είτε, τέλος, την αγνοούν. Η ορθόδοξη Θεολογία δε μαθαίνεται νοησιαρχικά, πολύ δε περισσότερο στα εκλαϊκευμένα θρησκευτικά βιβλία ή έντυπα που κυκλοφορούν πιο πολύ. Έτσι, διατυμπανίζουν λ.χ. την καύση αντί της ταφής των νεκρών, και την αφαίρεση της Παλαιάς Διαθήκης από τα <Θρησκευτικά>, επειδή δήθεν περιέχει την ιστορία των Εβραίων. Όμως, η Καινή Διαθήκη δεν προϋποθέτει την Παλαιά; Μπορεί να κατανοηθεί η Καινή χωρίς το background της Παλαιάς, ή την εκπλήρωση των προφητειών της; Χριστιανικά, πάντως, οποιοσδήποτε εξοβελισμός της Παλαιάς οδηγεί αυτόματα στις αρχαίες αιρέσεις των Καϊνιτών και του Μαρκιωνιτισμού.

Ωστόσο, όσοι, στοιχειωδώς, έχουν μελετήσει την αρχαιοελληνική θρησκεία, αλλά και τα κείμενα των Τατιανού και Τερτυλλιανού, γνωρίζουν ότι οι πρόγονοί μας:

1. ήσαν πολυθεϊστές, και μάλιστα, σε πείσμα της επιχειρούμενης από τους Νεοπαγανιστές προβολής της θρησκείας των Αρχαίων Ελλήνων ως μιας θρησκευτικά ενοποιημένης πανελληνίως, όχι μόνο συγχρονικά (πάνθεο σε κάθε πόλη-κράτος και ενοθεΐα ανά πόλη-κράτος) αλλά και διαχρονικά (θεότητες και θρησκευτικά στρώματα / επίπεδα που παρέλασαν στο ελληνικό έδαφος). Πρόσφατα κυκλοφόρησε βιβλίο που προσπαθεί να συγκεράσει την αρχαιοελληνική πολυθεΐα με την πίστη σ’ ένα θεό, φυσικά μέσω της ενοθεΐας. Αλλά, άλλο πολυθεϊσμός κι άλλο ενοθεϊσμός. Ο πολυθεϊσμός δε συμβιβάζεται με την ισότητα και την παγκόσμια αδελφότητα των λαών.

2. δεν είχαν πραγματικό-αληθινό θεό, όπως ο ιστορικός Ιησούς Χριστός, αλλά μυθικούς θεούς, που κατασκευάστηκαν κατά προβολή (projection) είτε των ανθρωπίνων παθών (Ανθρωπομορφισμός / Θεομορφισμός), είτε κατά «προσωποποίηση» των φυσικών φαινόμενων και κοσμικών λειτουργιών. Οι νεοπαγανιστές, βέβαια, δικαιολογούνται με σοφιστείες, λέγοντας ότι η λέξη είδωλο στα αρχαία ελληνικά δε σήμαινε ό,τι σήμερα, αλλά τον καθρέφτη. Δε στεκόμαστε στη γλωσσική σημασία, αλλά στην εννοιολογική. Αν η λέξη νεο-ειδωλολάτρες ενοχλεί, μπορούμε να την αντικαταστήσουμε με τη νεο-φετιχιστές. Οι δικοί τους, πάντως, μύστες και φιλόσοφοι, όπως ο Ορφέας, ο Σωκράτης, ο Αναξαγόρας, ο Ηράκλειτος, ο Πλάτων, ο Πλούταρχος, η Σίβυλλα κ.ά., όντας φωτισμένα πνεύματα (δεχόμενοι π.Χ. σπέρματα του Θ. Λόγου - το «σπερματικό Λόγο»), α) διακωμωδούσαν τις ασχημοσύνες και χυδαιότητες του Δία (πρβλ. Όμηρος κ.ά.), β) είχαν προφητεύσει τον ερχομό στη γη ενός απεσταλμένου του Θεού (Απόλλων μέσω των μαντείων, του Ορφέα και της Κυμαίας Σίβυλλας, Πυθαγόρας, Σόλων, Πλούταρχος, Σωκράτης, Πλάτων, Χίλων, Θουκυδίδης, Αισχύλος κ.ά.), και γ) και το σπουδαιότερο, αρνούνταν τη μυθώδη πολυθεΐα (Ορφέας, Τέρπανδρος, Θαλής ο Μιλήσιος, Σωκράτης, Πλάτων, Αριστοτέλης), γι’ αυτό και τους καταδίκαζαν σε θάνατο (Σωκράτη, Ηράκλειτο, Μουσώνιο κ.ά.) με την κατηγορία της αθεΐας (βλ. «Δίκες αθεΐας», M. Nilsson).

3. δεν μπορούσαν ν’ αναπτύξουν ελεύθερα την Επιστήμη με τη δυτικοευρωπαϊκή (χριστιανική) έννοια (ανάλυση-ανατομία της Φύσης, πείραμα), αφού πίστευαν ότι όλη η Φύση είναι θεία και ιερή, και άρα μη υποκείμενη σε (βέβηλη) εξονυχιστική αναδίφηση. Μόνο ο Χριστιανισμός απο-ιεροποίησε στην πράξη τη Φύση, θεωρώντας την κτίσμα (πρβλ. Κτισιολογία κι όχι Κοσμολογία).

4. δεν πίστευαν στην «εκ του μηδενός» δημιουργία του κόσμου, αλλά μόνο στη δια-κόσμησή του, και ότι η Ιστορία είχε πορεία κυκλική κι επαναλαμβανόμενη, σύμφωνα με τους ρυθμούς της Φύσης, πράγματα δηλ. αντίθετα ακόμα και με τη σύγχρονη Επιστήμη, η οποία ομιλεί για (εξελικτική) Δημιουργία και για θερμικό θάνατο σύμφωνα με το νόμο της εντροπίας.

5. πίστευαν (κυρίως οι Ορφικοί, οι Πυθαγόρειοι, ο Πλάτων και οι Νεοπλατωνικοί) ότι το ανθρώπινο σώμα (σήμα) είναι κακό. είναι ο τάφος και η φυλακή της ψυχής, σε αντίθεση με τη χριστιανική διδασκαλία για τη σωματική ανάσταση και την ασηψία των σκηνωμάτων / λειψάνων των αγίων. Εδώ θα μας απαντήσουν οι Νεοειδωλολάτρες ότι θα πρέπει να κάνουμε διάκριση, λ.χ. μεταξύ παλιότερης «Απολλώνιας» Ανθρωπολογίας και «Διονυσιακής», κι επιλογή. Συμφωνούμε (αν και, κατά τον E. Schure, πρόκειται για δυο διαφορετικές όψεις - αποκαλύψεις της ίδιας θεότητας) και λέμε ότι αυτό κάνουμε κι εμείς οι Χριστιανοί: επιλεκτικότητα (Α΄ Θεσ. 5, 21, Φιλιπ. 4, 8): «όσα ουν παρά πάσι καλώς είρηται, ημών των Χριστιανών εστι» (Ιουστίνος).

6. πίστευαν στην πανθεΐζουσα έννοια της ψυχής του ανθρώπου, δηλ. ως Θείου μέρους (μορίου) και στη μετενσάρκωση, υποβιβάζοντας έτσι την ανθρώπινη προσωπικότητα.

7. δεν πίστευαν στην πραγματική ελευθερία (φυσικά και ηθικά) [αφού δέχονταν ότι ο χρόνος (Κρόνος) δημιουργεί (γεννά) το θεό (Ζευς) - θεογονία, κι όχι ο Θεός το χρόνο - κοσμογονία], την οποία εκθειάζει τόσο η σύγχρονη Φιλοσοφία (Υπαρξισμός) όσο και η σύγχρονη Επιστήμη (Κβαντοφυσική), αλλά στην Ειμαρμένη και την ανάγκη (Determinismus), ενώ κατά την ελληνιστική εποχή αναπτύχθηκε και η λατρεία της θεάς Τύχης.

8. ήσαν ρατσιστές, εφόσον α) «πας μη Έλλην βάρβαρος», β) όχι μόνο κάθε πόλη-κράτος αντιμαχόταν με την άλλη πολιτικοθρησκευτικά, αλλά και είχαν διαμορφωμένη μεταξύ τους (στη συνείδησή τους) μια standard ηθική για κάθε πόλη-κράτος (βοιώτιος, λεσβιάζειν, κρητίζειν, βεργαΐζειν, χαλκιδίζειν κ.λπ.), και γ) υπήρχαν βαθιές κοινωνικοοικονομικές διαφοροποιήσεις και ανισότητες, πιστεύοντας μάλιστα ότι η δουλεία ήταν μια μορφή φυσικής κατάστασης (πρβλ. Αριστοτέλης).

9. είχαν αυξημένα ποσοστά ομοφυλοφιλίας και (ιεράς) πορνείας (Σπαρτιάτες, «κορινθιάζειν», σατυρίαση, αρσενοκοιτία, θεός Πρίαπος, Διονύσια, «χαλκιδίζειν», Λεσβιασμός / Σαπφισμός κ.ο.κ.).

10. πίστευαν στην κοινωνική απαξίωση και κατωτερότητα της γυναίκας (κι όχι στην ανωτερότητά της, όπως ψευδώς διαδίδουν οι Νεοπαγανιστές λόγω των ιερειών που διέθεταν), εφόσον τις γυναίκες τις είχαν κλεισμένες στα σπίτια χωρίς ελευθερία κινήσεων πλην των εταιρών, δεν τους έδιναν δικαίωμα ψήφου και τις χρησιμοποιούσαν μόνο για τεκνοποιία και ηδονή (Δημοσθένης). Εξάλλου, είναι παρατηρημένο ότι σ’ όλες τις αρχαίες θρησκείες, όπου υπήρχε ανδρόγυνο θεών (κατά ανθρώπινη προβολή του μοντέλου της οικογένειας), εκεί κυριαρχούσαν η ιερά πορνεία / μοιχεία, τα ιερά όργια, ο θεσμός της παλλακείας κ.λπ.

11. δεν είχαν θεσμοθετημένα δικαιώματα στα παιδιά (παιδεραστία, Καιάδας κ.λπ.).

12. δε συμπαθούσαν τη χειρονακτική εργασία (αλλά το αραλίκι, κατά τα πρότυπα των θεών τους), την οποία θεωρούσαν ως κατάρα, και την είχαν μόνο για τους δούλους.

13. δεν είχαν πραγματικά αναπτύξει την αληθινή κι ισότιμη Δημοκρατία, αλλά μάλλον μια αριστοκρατική, εφόσον σ’ αυτή, ως γνωστό, δε συμμετείχαν οι μέτοικοι, οι δούλοι και οι γυναίκες.

14. ασκούσαν, με το αζημίωτο βέβαια των ειδωλολατρών ιερέων, πολυάριθμες σπονδές κι αιματηρές θυσίες (ανθρώπων, ζώων κ.λπ.) για εξασφάλιση της θετικής πορείας των εγκόσμιων πραγμάτων και αποτροπή της αρνητικής.

16. πίστευαν στα θαύματα (πρβλ. θαυματουργικές κινήσεις αγαλμάτων, θαυματουργικές τιμωρίες, θεραπείες λ.χ. του Ασκληπιού) των θεών τους, αντίθετα από ό,τι παραπλανητικά διδάσκει ο φερόμενος ως αρχηγός και εκδότης σχετικών βιβλίων στην Αθήνα, επικούρειος κ. Μάριος Βερέττας, για να φαίνεται ίσως πιο «επιστημονικό» κι «ορθολογικό» το σύστημά του.

17. δέχονταν τη Θ. Κρίση (από τους Ραδάμανθυ και Μίνωα), την αιώνια τιμωρία (Τάρταρα) και μακαριότητα (Ηλύσια Πεδία), αντίθετα πάλι με τους Νεοπαγανιστές, που για να φαίνονται πιο σύγχρονοι στα μάτια των Νεοελλήνων, διδάσκουν ότι οι Αρχαίοι δεν πίστευαν σε Κόλαση και Παράδεισο.

Εξάλλου, οι σύγχρονοι Αρχαιοελληνιστές μας κατηγορούν:

18. για καταστροφές των αρχαιοελληνικών μνημείων και βιαιότητες. Μέσα στο σύνολο των Χριστιανών, όπως σ’ όλους τους πληθυσμούς, δεν μπορείς να απομονώσεις και τους εκκεντρικούς, φανατικούς, οξύθυμους κ.λπ., που μάλιστα επί αιώνες είχαν δεχθεί στο κορμί τους τις μεγαλύτερες διώξεις απ’ τους αντιπάλους τους ειδωλολάτρες Ρωμαίους κατακτητές [οι οποίοι, μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις, εκχέρσωναν χριστιανικούς ναούς και ανέγειραν ειδωλολατρικούς (πρβλ. Αδριανός)], χωρίς, βέβαια, η Εκκλησία επίσημα ποτέ να δικαιολογεί αυτές τις πράξεις, διδάσκοντας λ.χ. κάποιο «ιερό πόλεμο» (jihad).

19. για κλείσιμο των φιλοσοφικών Σχολών. Οι Αρχαίες φιλοσοφικές Σχολές, κατά κοινή μαρτυρία όλων των Ιστορικών, δύο αιώνες πριν τον Δ΄ αιώνα είχαν από μόνες τους παρακμάσει κι είχαν εκτραπεί σε θεουργίες και μαγείες. Το διάταγμα του Ιουστινιανού, και συγκεκριμένα του εθνικού νομοδιδασκάλου Τριβωνιανού (529), ήταν απλά η ληξιαρχική πράξη θανάτου της Σχολής, εφόσον η πλειονότητα των σπουδαστών ήσαν χριστιανοί νέοι, ενώ δεν αποκλειόταν η ανάθεση διδακτικών καθηκόντων και σε χριστιανούς λογίους. Εξάλλου, κατά την περίοδο της βασιλείας του Θεοδοσίου Β΄ το μισό διδακτικό προσωπικό ήσαν επίσημα Χριστιανοί.

20. για ανθελληνικότητα των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας. Οι Έλληνες Πατέρες, όταν στα κείμενά τους αναφέρονται στη λέξη Έλληνες, εννοούν ό,τι στις παλιότερες εποχές εννοούταν με τον όρο εθνικός, δηλ. ειδωλολάτρης στην πίστη και ανήθικος στις πράξεις. Μάλιστα δε, οι Μεγάλοι Πατέρες ποτέ δεν αποκήρυξαν τη βαθιά σοφία ή το ανώτερο ήθος ορισμένων Ελλήνων Φιλοσόφων.

21. για σκοταδισμό, σκυθρωπότητα κι απαισιοδοξία στην κοινωνική ηθική. Ουδέν ψευδέστερο. Αν κάποιος θα έπρεπε να ήταν απαισιόδοξος για τη ζωή, αυτός θα ήταν εκείνος που δεν ελπίζει σε καμιά πέραν του τάφου ζωή (σωματική ανάσταση) κι όχι ο Χριστιανός. Ο Χριστός είναι και θέλει το Φως, την Αγάπη και την Αλήθεια. Η Ορθοδοξία δεν είναι Παπισμός.

Αντίθετα, όμως, ο Χριστιανισμός, και μάλιστα η αυθεντική του υπόσταση, της Ορθοδοξίας, που κουβαλάει μέσα της τις δυο «φύσεις» της Αρχαίας Ελλάδας και του Βυζάντιου, «ανάστησε» κι αξιοποίησε τον Ελληνισμό, που ήταν ήδη νεκρός ως προς την αρχαία του μορφή, με:

2. τη μελέτη της αρχαιοελληνικής «θύραθεν» σοφίας από τους Πατέρες της Εκκλησίας (πρβλ. Απολογητές, Κλήμης Αλεξανδρεύς, Καππαδόκες, Μ. Φώτιος, Αρέθας, Κύριλλος κ.ά.) και τη (διακριτική) εκλεκτικότητα των υγιών στοιχείων της (ακόμα και της Μυθολογίας μέσω της τυπολογικής ερμηνείας) ως προπαρασκευής της «άνωθεν σοφίας» (Θεολογίας).

3. την πρόσληψη και τον εμβαπτισμό αρχαιοελληνικών στοιχείων, όπως της γλώσσας (η ΚΔ, ουσία, ομοούσιον, ενέργεια, υπόστασις, Θεολογία, Ρητορική κ.λπ.), της Φιλοσοφίας (πρβλ. τη λογική του Αριστοτέλη, την οντολογία του Πλάτωνα, τη θεολογία των Πυθαγορείων, τις Ανθρωπολογίες των Επιμενίδη, Άρατου και Κλεάνθη, που χρησιμοποίησε μάλιστα ο Απ. Παύλος στην ομιλία του στον Άρειο Πάγο), της Ηθικής (το αρχαιοελληνικό μέτρο και τις αρετές, την ηθικολογία των Μένανδρου, Θουκυδίδη και Στωικών), της λατρείας (εκκλησία, μυστηριακά δρώμενα, τελετουργία), της Τέχνης (βλ. Ναοδομία, Βυζαντινή μουσική, Εικονογραφία) κλπ.

Πηγή: Σπυρίδων Κ. Τσιτσίγκος, http://www.soctheol.uoa.gr/~ampelos/page6.html

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ

http://www.parembasis.gr

ΜΙΜΗΤΕΣ ΤΟΥ «ΠΑΡΑΒΑΤΗ»

Στις μέρες μας ξαναζούν οι απόψεις του Ιουλιανού του παραβάτη. Έχει εμφανισθεί στη χώρα μας μια νεοειδωλολατρική κίνηση, συνδεδεμένη με ρατσιστικές απόψεις, η οποία συνδέει τον Ελληνισμό με την ειδωλολατρία και θεωρεί τον Χριστιανισμό ξένο και εχθρό του Ελληνισμού. Ο Χριστιανισμός γι’ αυτούς είναι μια Εβραϊκή αίρεση, που δεν αρμόζει στους Έλληνες, τους κληρονόμους του μεγάλου αρχαιοελληνικού πολιτισμού. Προσπαθούν μάλιστα να αποδώσουν στον Χριστιανισμό στοιχεία τελείως αντίθετα με την διδασκαλία και την ζωή που προτείνει, και που βίωσαν και βιώνουν όλα τα πραγματικά μέλη του. Παρουσιάζεται ως ο αιμοσταγής διώκτης των ειδωλολατρών και των αιρετικών, αποδίδοντας σ’ αυτόν αντιχριστιανικές πολιτικές αποφάσεις αυτοκρατόρων, στις οποίες αντιδρούσαν οι Ποιμένες της Εκκλησίας.

Ως επιχείρημα για την μεγάλη απόσταση μεταξύ Χριστιανισμού και Ελληνισμού χρησιμοποιούν την ταύτιση από την Αγία Γραφή και τους αγίους Πατέρες του Ελληνισμού με την ειδωλολατρία. Ως παράδειγμα φέρνουν την κατηγορία «ἐπὶ ἑλληνισμὼ», η οποία αποδιδόταν από την Εκκλησία σ’ αυτούς που λάτρευαν το Δωδεκάθεο, με τις διάφορες προσαυξήσεις του και σ’ αυτούς που αναμίγνυαν στοιχεία της φιλοσοφίας και μεταφυσικής με την πίστη της Εκκλησίας. Η καταδίκη της φιλοσοφίας από την Εκκλησία προβάλλεται από τους νεοειδωλολάτρες ως σκοταδισμός και οπισθοδρόμηση και οι Χριστιανοί ως άνθρωποι που είναι εναντίον της προόδου, σκοτεινοί και φανατικοί.

Οι νεοειδωλολάτρες, βέβαια, για να υπάρξει κάποιος σοβαρός διάλογος μαζί τους και όχι μόνο τηλεοπτικά σόου για κατανάλωση, πρέπει να κάνουν σαφείς τις βασικές αρχές της πίστης τους. Στηρίζονται στην θεογονία του Ησιόδου, στην θεολογία του Πλάτωνα, στην μεταφυσική του Αριστοτέλη, σε ένα συνονθύλευμά τους, σε κάτι άλλο; Θα πρέπει επίσης να διαβάσουν την ιστορία της Εκκλησίας αμερόληπτα και χωρίς το πάθος που γεννήθηκε μέσα τους πιθανώς από κάποιες τραυματικές εμπειρίες, που είχαν μέσα στην Εκκλησία των πατέρων τους, τις οποίες δεν κατάφεραν ωριμάζοντας να ξεπεράσουν.

Απέναντι σε αυτές τις απόψεις, σε αυτόν τον νέο κίνδυνο που μπορεί μελλοντικά να αποδειχθεί μεγάλος, αν λάβουμε υπόψη τις ρατσιστικές κινήσεις που ανθούν στην δυτική Ευρώπη, θα σημειώσω επιγραμματικά ορισμένες βασικές θέσεις.

1. Ο Χριστιανισμός δεν απέρριψε την έρευνα και την επιστήμη των αρχαίων Ελλήνων, αλλά τα είδωλα, την μεταφυσική, δηλαδή την διδασκαλία των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων για την προΰπαρξη των ψυχών, τις ιδέες, την μετενσάρκωση, την δημιουργία από προϋπάρχουσα ύλη και όχι «ἐξ οὐκ ὄντων» κ.τ.λ., και δίδαξε ότι η δημιουργία δεν προέρχεται από μια πτώση από τον κόσμο των ιδεών και η ύλη δεν είναι τίποτε το κακό, ούτε το σώμα είναι φυλακή της ψυχής, αλλά όλη η δημιουργία προέρχεται από θετική ενέργεια του θεού. Από «τά χέρια του» βγήκε «καλή λίαν», είναι αποτέλεσμα της πανσοφίας και της αγάπης του. Ο Χριστιανισμός δεν ήταν εναντίον της μελέτης των αρχαίων φιλοσόφων «διὰ παίδευσιν». Ο άγιος Γρηγόριος ο θεολόγος στηλίτευσε την απόφαση του Ιουλιανού του παραβάτη, που απαγόρευσε στους Χριστιανούς να φοιτούν στις σχολές της εποχής εκείνης και να μορφώνονται.

2. Ο Ελληνισμός με την δράση των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας, κυρίως του 4ου αιώνος, εκχριστιανίσθηκε και απαλλάχθηκε από «τὴν περὶ τῶν νοερῶν καὶ θείων ἀρχῶν σαφῶς πεπλανημένην δόξαν καὶ τὴν ἐν τοῖς κτίσμασιν μυθολογίαν». Τα αντίστοιχα ερωτήματα απαντήθηκαν με βάση την διδασκαλία του Χριστού και των Αποστόλων. Με αυτό το μεγάλο έργο των αγίων Πατέρων ο Χριστιανισμός έγινε παράδοση και των απογόνων των αρχαίων Ελλήνων. Χωρίς να ταυτίζεται με το έθνος μας, εμπλούτισε την παράδοσή μας με την αλήθεια του Χριστού. Η πίστη πλέον των Πατέρων μας δεν είναι το Δωδεκάθεο ή η κλασσική μεταφυσική, αλλά η πίστη της ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας.

ΑΘΕΪΣΜΟΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

Μπορεί να φαίνεται ότι υπάρχει αντίφαση στην έκφραση «αθεϊσμός των Χριστιανών», όμως είναι μια τραγική πραγματικότητα, που βιώνουν αρκετοί βαπτισμένοι στην κολυμπήθρα της Εκκλησίας. Δεν αναφέρομαι εδώ στους θρησκευτικά αδιάφορους ή στους αιρετικούς. Ο «αθεϊσμός των Χριστιανών» στον οποίο αναφέρομαι χαρακτηρίζεται από την ύπαρξη ενός εσωτερικού κενού, το οποίο δεν εκφράζεται, αντίθετα μάλιστα επιχειρείται να καλυφθεί και να λησμονηθεί και από τον ίδιο τον «άπιστο» Χριστιανό με την σχολαστική τήρηση μιας ηθικής δεοντολογίας και κάποιων εξωτερικών θρησκευτικών τύπων. Ο Ιάκωβος Μάϊνας εντόπιζε την «αθεΐα των Χριστιανών» σε τρεις περιοχές. Πρώτο, «στην περιοχή της διδασκαλίας ως μετατροπή της πίστης σε ιδεολογία..», δεύτερο, στην εκκλησιολογία, «ως βίωση της Εκκλησίας όχι ως μυστηρίου, αλλ’ ως θεσμού εξουσίας, αυθεντίας και δυνάμεως κοσμικής» και τρίτο, στην περιοχή της πνευματικής ζωής, όπου αντί της αγιότητας προβάλλεται η ηθικότητα, αντί των Αγίων αναζητούνται ηθικές προσωπικότητες. Απωθείται η ενεργός παρουσία του Αγίου Πνεύματος χάριν ενός ηθικού ιδεαλισμού.

Με τις τοποθετήσεις αυτές καταλαβαίνει κανείς πόσο στενά συνδέεται η πίστη με την εσωτερική καλλιέργεια και την αγιοπνευματική εμπειρία, αλλά και πόσο εύκολο είναι να χάση κανείς τον μαργαρίτη της πίστεως, πνιγμένος μέσα στην σύγχρονη καταναλωτική και επικοινωνιακή νοοτροπία.

Η «αθεΐα των Χριστιανών» ταυτίζεται με την άρνηση της παραδόσεως του Ησυχασμού - τον αντιησυχασμό - με την θρησκευτική ζωή, δηλαδή, εκείνη που αγνοεί την «επιστήμη των λογισμών», τις ρίζες των παθών, την άσκηση της προσευχής και τις επιπτώσεις που έχει αυτή η «κουλτούρα της καρδιάς» στις διαπροσωπικές σχέσεις και στην υγεία της κοινωνίας.

Η χριστιανική Δύση, που ζει αιώνες τον αθεϊσμό του αντιησυχασμού, σύμφωνα με τον επίσκοπο Διοκλείας Κάλλιστο Γουέαρ, έχει ανακαλύψει στις μέρες μας την ησυχαστική παράδοση στο βιβλίο της Φιλοκαλίας και προσπαθεί να αντλήση από αυτήν την πίστη που θα την στηρίξη.

Ο κ. Χόκινγκ, αυτός ο καταπληκτικός άνθρωπος, που ψάχνει, καθισμένος στο αναπηρικό του καροτσάκι, την «θεωρία των πάντων», πέρασε από την Ελλάδα δίνοντας μηνύματα αισιοδοξίας στους ανθρώπους των οποίων τα σώματα δεν είναι σαν των άλλων συνανθρώπων τους.

Η αισιοδοξία, βέβαια, του κ. Χόκινγκ δεν είναι υπερβολική μόνο στο πεδίο της ψυχολογικής αντιμετωπίσεως της ασθένειάς του. Ξεπερνά κάθε όριο στο πεδίο των επιστημονικών του αναζητήσεων. Με πιθανότητα 50% πιστεύει, ότι σε είκοσι χρόνια θα είναι δυνατή η διατύπωση μιας θεωρίας που θα ερμηνεύει τα πάντα, αφού θα έχουν αποκαλυφθεί οι νόμοι της δημιουργίας του σύμπαντος.

Η αισιοδοξία του αυτή είναι υπερβολική, όταν την βλέπουμε στο πλαίσιο της φυσικής επιστήμης, όχι όμως όταν την εντάσσουμε στο πλαίσιο της Ορθόδοξης θεολογίας και ασκητικής.

Οι «νόμοι» της δημιουργίας «θεσπίσθηκαν» από την άκτιστη ενέργεια και θέληση του Θεού και έχουν ως αιτία τους την αγάπη της Αγίας Τριάδος. Για να βρει κανείς την αρχή του παντός δεν χρειάζονται είκοσι χρόνια έρευνας· δεν είναι θέμα χρόνου, είναι θέμα τρόπου ζωής. Δεν εξαρτάται από την διείσδυση της διάνοιας στις δομές και τους νόμους της ύλης, αλλά από την πλήρωση της καρδιάς με την ενέργεια του παντουργού Αγίου Πνεύματος.

Με την εν Χριστώ ζωή ξεπερνούμε την αρχή της δημιουργίας και κοινωνούμε της αΐδιας ζωής του Δημιουργού.

ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟΣ

Πρόσφατα (23 και 24 Ιανουαρίου) πραγματοποιήθηκε στο Πολεμικό Μουσείο των Αθηνών διήμερο συμπόσιο με θέμα «Η Αρχαιοελληνική Παράδοση στην τρίτη Χιλιετία», στο οποίο παραβρέθηκαν, σύμφωνα με το περιοδικό «Ε» της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας, προσωπικότητες του πνευματικού κόσμου της Αθήνας, διαφορετικών πολιτικών προελεύσεων.

Αυτό το οποίο επισημαίνεται στο περιοδικό είναι η προσπάθεια να σχηματισθεί πολιτικός φορέας, που θα εκφράσει όλες τις «ελληνοκεντρικές» τάσεις, που στεγάζονται τώρα κάτω από το σχήμα διαφόρων συλλόγων. Οι τάσεις αυτές χαρακτηρίζονται, όχι μόνο από την παγανιστική τους πίστη, αλλά και από άκρατο εθνοφυλετισμό.

Δεν πιστεύω ότι τελικά αυτό το κίνημα θα τελεσφορήσει, χωρίς να λέω ότι πρέπει να εφησυχάζουμε και να αδιαφορούμε, αντίθετα, μάλιστα, νομίζω ότι η πρόκληση αυτού του κινήματος είναι μια καλή αφορμή για να αναδιατυπωθεί η πίστη της Εκκλησίας και να διερευνηθούν οι αιτίες της ειδωλολατρίας, οι μορφές και οι επιβιώσεις της.

Είπα ότι δεν πιστεύω πώς θα τελεσφορήσει ο Νεοπαγανισμός, γιατί, πρώτον μιμείται την Εκκλησία, όπως μιμούνταν ο Νεοπλατωνισμός στη δύση του την θεολογία των Πατέρων της Εκκλησίας. Θέλει να προβάλλει τους μάρτυρές του, όπως η Εκκλησία, να δείξει ότι είναι η υπόσταση του ελληνισμού, όπως η ορθοδοξία της Ρωμιοσύνης. Επίσης, κάνει συνέδρια για την επιβίωσή του στην τρίτη χιλιετία, όπως ακριβώς κάνει η Εκκλησία για την ποιμαντική της στον νέο αιώνα. Και δεύτερο, σαν κάποιες ορθόδοξες κινήσεις της δεκαετίας του ’ 50, επιδιώκει πολιτική έκφραση. Τότε οι ορθόδοξες θρησκευτικές κινήσεις ήθελαν μια «Καινούργια Ελλάδα» στηριγμένη στις αξίες του «Χριστιανικού πολιτισμού» και έβλεπαν το όραμα αυτό να ενυλώνεται από ένα χριστιανικό κόμμα. Αυτό σήμανε την βαθμιαία εξασθένηση του κινήματος. Γιατί μια θρησκευτική πίστη στις μέρες μας, μετά από τόσα χρόνια Χριστιανισμού, δεν μπορεί ποτέ να γίνει πολιτική εξουσία. Εκτός αν κάτω από το κάλυμμα της αρχαίας θρησκείας καλύπτονται σύγχρονες φασιστικές επιδιώξεις.

Σύμφωνα με την εφημερίδα «Καθημερινή», η θεωρία του Δαρβίνου επανέρχεται στο προσκήνιο των επιστημονικών, φιλοσοφικών και θρησκευτικών αναζητήσεων για την αληθινή καταγωγή του ανθρώπου. Πρέπει να ομολογήσουμε ότι ο Δαρβινισμός ήταν στο παρελθόν η αιτία για ατέρμονες και έντονες συζητήσεις θεολόγων και άλλων επιστημόνων, οι οποίες, χωρίς να καταλήξουν πουθενά, σιγά-σιγά έχασαν την ένταση τους. Αυτό συνέβη ίσως, γιατί έγινε από όλους σχεδόν κατανοητό ότι αυτό που ενδιαφέρει τώρα τον άνθρωπο είναι το παρόν και το μέλλον του. Αυτό λέγεται όχι με την έννοια της αγνοήσεως της ιστορίας του, αλλά με την έννοια της παρούσης ψυχοσωματικής του συγκροτήσεως. Στο ιστορικό παρόν γνωρίζουμε ότι ο άνθρωπος είναι ένα όν με ελευθερία και, γι’ αυτό, ευθύνη, η οποία γίνεται επώδυνη επειδή ζει πνιγμένος μέσα σε αντίξοες συνθήκες, με δυνατότητες, οράματα και επιθυμίες που αλληλοσυγκρούονται. Εμείς γνωρίζουμε ότι ο άνθρωπος είναι «κατ’ εἰκόνα Θεοῦ» και η εξελικτική του πορεία οδηγεί στο «καθ’ ὁμοίωσιν». Δεν πολυπραγμονούμε για την αρχή, αρκούμενοι με απλή πίστη στην διήγηση της Γένεσης, ρίχνοντας το βάρος στο πώς από την κακία του παρόντος θα φθάσουμε στις επαγγελίες του Χριστού, στην βίωση αισθητά της σωστικής παρουσίας Του.

Πάντως, είναι καλό να παρουσιασθούν για το θέμα της δημιουργίας του ανθρώπου, οι απόψεις και οι αναλύσεις των Πατέρων της Εκκλησίας, σε σύγχρονη έκδοση, προορισμένη όχι μόνο για τους ειδικούς, αλλά για τον σύγχρονο μέσο άνθρωπο.

«ΠΕΡΙΠΑΤΗΤΙΚΟΣ» ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΣΕ ΤΑΞΙ

Το Σάββατο και την Κυριακή 8 και 9 Μαΐου πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα, στην μεγάλη αίθουσα του Συνοδικού Μεγάρου, Συνέδριο που οργάνωσε η Ιερά Σύνοδος για τους υπεύθυνους και τα στελέχη του νεανικού έργου των Ιερών Μητροπόλεων της Εκκλησίας της Ελλάδος, με θέμα: «Η Εκκλησιολογική θεώρηση της τρίτης χιλιετίας και οι νεανικοί προβληματισμοί». Στο Συνέδριο αυτό συμμετείχα ως ένας από τους εκπροσώπους της Ι. Μητροπόλεως Ναυπάκτου.

Στο σχόλιο αυτό δεν θα αναφερθώ στα θέματα που αναπτύχθηκαν και συζητήθηκαν στο Συνέδριο, αλλά σε μια εξωσυνεδριακή μου εμπειρία, που δείχνει ότι, ενώ άλλοι αντιμετωπίζουν τη νέα χιλιετία χωρίς άγχος και ανασφάλειες μέσα στην προοπτική του αιώνιου, κάποιοι άλλοι Έλληνες - που δυσανασχετούν, όταν σκέπτονται ότι ο Χριστιανισμός «έκτισε» νέα καρδιά στο σώμα του Ελληνισμού - βυθίζουν την σκέψη τους στο παρελθόν, χωρίς καμιά προοπτική, χωρίς διέξοδο από τα απατηλά φαινόμενα, πνιγμένοι στην ωραιοποιημένη ειδωλοποίηση των παθών και παγιδευμένοι σ’ ένα στείρο φυλετισμό, ο οποίος ούτε ελληνικός στην πραγματικότητα είναι ούτε πολύ περισσότερο χριστιανικός.

Το Σάββατο, λοιπόν, 8 Μαΐου, στο μεσημεριανό διάλειμμα του Συνεδρίου πήρα ένα ταξί, για να κάνω μια επίσκεψη σε συγγενικό μου σπίτι. Με το που ξεκίνησε το ταξί, άρχισε ο ταξιτξής το «ανακριτικό» του έργο. Φαίνεται ότι του κίνησε την περιέργεια η παρουσία πολλών κληρικών και λαϊκών στη γύρω περιοχή, οπότε ενδιαφέρθηκε να μάθει τί γίνεται στη Μονή Πετράκη. Αφού, λοιπόν, πληροφορήθηκε ότι γίνεται κάποιο Συνέδριο, πέρασε, με «αναγνωριστικές βολές» σε μια ιδεολογική επίθεση.

Η συζήτηση που ακολούθησε στα βασικά της σημεία ήταν περίπου η ακόλουθη.

-Που βλέπετε τον Ιουδαϊσμό, τον ρώτησα. Χωρίς να δώσει απάντηση στο ερώτημα που προκάλεσε ο ίδιος, προχώρησε στην ομολογία της πίστης του:

Κατάλαβα ότι ήταν κι αυτός ένα από τα θύματα της νεοπαγανιστικής κίνησης με την ρατσιστική πολιτική ιδεολογία, που κάνει τον τελευταίο καιρό αισθητή την παρουσία της στη χώρα μας, μέσα από την κυκλοφορία «ειδικών» περιοδικών, την οργάνωση συνεδρίων, αλλά και από τα ηλεκτρονικά μέσα επικοινωνίας. Το περιοδικό «Δαυλός», του οποίου ο ταξιτζής μου είπε ότι είναι αναγνώστης, με τα δημοσιεύματά του, τον έπεισε να ομολογεί - εμπνέοντάς τον ενθουσιασμό για την αρχαία Ελλάδα - ότι «εγώ ξέρω το εσταυρωμένο Ορφέα». Αυτό, βέβαια, που ήθελε να πει, χωρίς να τολμά να το πει καθαρά, φοβούμενος, όπως κατάλαβα, τον ίδιο του τον εαυτό, την παράδοση που κυκλοφορούσε στο αίμα του, ήταν: «Ως γνήσιος Έλληνας, κατευθείαν απόγονος των αρχαίων Ελλήνων, δε γνωρίζω τον εσταυρωμένο Χριστό, τον Μεσσία του Ισραήλ, γνωρίζω τον δικό μας, τον εσταυρωμένο Ορφέα». Την αποστροφή του προς ό,τι προέρχεται από το Ισραήλ την εξέφρασε λέγοντας: «Γιατί να είμαι υποχρεωμένος να διδάσκομαι ξένη ιστορία; Τί με ενδιαφέρει η ιστορία των Εβραίων;»

Τηλεγραφικά προσπαθούσα να απαντώ στις τηλεγραφικές προκλήσεις του. Του είπα ότι δεν μας ενδιαφέρει η ιστορία του Ισραήλ ως εθνική ιστορία, αλλά ως ιστορία των αποκαλύψεων του Θεού στους προφήτες, οι οποίοι καθοδηγούσαν τον σκληροτράχηλο λαό των Εβραίων. Τελικά, ο λαός αυτός αντιστάθηκε στους Προφήτες, λιθοβόλησε τους απεσταλμένους του Θεού σ’ αυτόν και σταύρωσε τον Υιό του, τον οποίο δεχθήκαμε εμείς. Κορεσμένοι από την αμαρτία, την οποία καλλιεργούσε η ειδωλολατρεία, με φιλολογική και πολιτική παιδεία και υποψιασμένοι σε θέματα ουσιώδη από τις αναζητήσεις των φιλοσόφων, οι οποίοι έφθαναν σε αδιέξοδα, ήμασταν έτοιμοι να δεχθούμε την διδασκαλία του Χριστού, η οποία ανέπαυε και ελευθέρωνε το ανήσυχο πνεύμα μας. Έτσι, οι Απόστολοι και οι Πατέρες εκχριστιάνισαν τον Ελληνισμό. Επέμενε, όμως:

-Ποιός φοβάται την Ελλάδα; του είπα. Ο Χριστιανισμός, πάντως, δεν την φοβήθηκε και ούτε την φοβάται. Την αγαπά και την σώζει. Δεν φοβήθηκε στις κατακόμβες - καιρός ειδωλολατρίας τότε - να παραστήση τον Χριστό χρησιμοποιώντας ως σύμβολο τον Ορφέα. Στους ιαμβικούς στίχους, επίσης, των συναξαρίων, που βρίσκονται στα Μηναία της Εκκλησίας, τα οποία είναι σε καθημερινή χρήση στους Ορθόδοξους Ιερούς Ναούς, οι Άγιοι υμνούνται με την συμβολική χρήση ακόμη και των ονομάτων κάποιων θεών του αρχαιοελληνικού δωδεκαθέου, με τελείως άλλο, βέβαια, περιεχόμενο, αφού το σκοτάδι της ειδωλολατρείας διαλύθηκε από το φως της αλήθειας. Η παρακμασμένη Ελλάδα διασώθηκε από τον Χριστιανισμό βαπτισμένη στην κολυμπήθρα του.

Θέλοντας να δείξει μάλλον τις βαθιές του μυστικιστικές γνώσεις, μου είπε:

Δεν ξέρω τί ιδέα είχε περί αυτής - ίσως θα έπρεπε να τον ρωτήσω για να καταλάβω καλύτερα την πίστη του - όμως, κινήθηκα αμέσως, παρορμητικά θα έλεγα, σε αντεπίθεση, γιατί θεώρησα ότι ήταν ευκαιρία να κονιορτοποιήσω το ψεύτικο κοσμοείδωλό του.

Η τετρακτύς συνδέεται με τη πίστη των πυθαγορείων ότι όλα διέπονται από ρυθμό και περιγράφονται με αριθμό. Τετρακτύς είναι το άθροισμα των τεσσάρων πρώτων φυσικών αριθμών που απαρτίζει τη δεκάδα, η οποία είναι βάση όλων των μετρήσεων. Εκεί βρήκα ευκαιρία να του μιλήσω για την αφέλεια αυτής της πίστης, που εμπόδιζε την ανάπτυξη της επιστήμης, κάτι που ούτε κατά διάνοιαν συμβαίνει με την Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη. Ο πυθαγόρειος Ίππαρχος, προσπαθώντας να υπολογίσει το μήκος της υποτείνουσας ισοσκελούς ορθογωνίου τριγώνου με κάθετες πλευρές ίσες με την μονάδα, έφθασε στην ανακάλυψη των άρρητων αριθμών, των αριθμών, δηλαδή, που δεν μπορούν να γραφούν με την μορφή κλάσματος και ως δεκαδικοί έχουν άπειρα δεκαδικά ψηφία, τα οποία δεν επαναλαμβάνονται περιοδικά. Αυτό για τους πυθαγόρειους ήταν σκάνδαλο, γιατί ερχόταν σε αντίθεση με την κοσμοθεωρία τους. Κατάφεραν να κατασκευάσουν ευθύγραμμο τμήμα για το οποίο δεν υπήρχε γνωστός αριθμός που να εκφράζει το μήκος του. Γι’ αυτό απέκρυψαν αυτή τη μεγάλη ανακάλυψη, επειδή την θεώρησαν ενέργεια κακού δαίμονος. Η πίστη τους, δηλαδή, στηριζόταν σε μετρήσεις ευθυγράμμων τμημάτων.

Δεν αντέδρασε σε αυτά που του είπα. Ίσως να ετοιμαζόταν για άλλη πρόκληση, αν του το επέτρεπε ο χρόνος του ταξιδιού. Δεν γνωρίζω, πάντως, αν ήταν ικανός να αναρωτηθεί, πώς μπορεί να συγκριθεί με αυτές τις θεολογικές απόψεις η θεολογία των θεοπτών Πατέρων; Πώς μπορεί να συγκριθεί ο αποφατισμός της πατερικής θεολογίας μας, που είναι έκφραση της εμπειρίας του ακαταλήπτου Θεού, της προσωπικής σχέσης και κοινωνίας μαζί Του, με τις ιδέες περί Θεού και δημιουργίας της πεπερασμένης ανθρώπινης διάνοιας, όσο δυνατή και αν είναι;

Είπαμε και άλλα. Στο τέλος μου ζήτησε συγγνώμη, γιατί με απασχόλησε με τέτοιες συζητήσεις. Γνώριζε καλά τους τύπους της ευγενείας.

Ανέφερα αυτόν τον τυχαίο διάλογο, για να επισημάνω το πρόβλημα του νεοπαγανισμού, ο οποίος περνά σε απλούς ανθρώπους, οι οποίοι αγαπούν την Ελλάδα, αλλά δεν έχουν επαρκή εκκλησιαστική αγωγή και γνώση της πίστεως. Τα χαρακτηριστικά αυτών των ανθρώπων είναι: ενθουσιασμός για την αρχαία Ελλάδα, άκριτο μίσος προς ό,τι προέρχεται από το Ισραήλ και μια αφελής πίστη, ότι οι Αρχαίοι Έλληνες έφθασαν σε μια υπέρτατη μυστική γνώση, την οποία κάποιοι την πολέμησαν και την πολεμούν, καταστρέφοντας τα συγγράμματα που την αναλύουν.

Είναι ένα συνονθύλευμα εθνικισμού και γνωστικού μυστικισμού, ό,τι, δηλαδή, χρειάζεται ο Ελληνισμός για να συρρικνωθεί και να χάση την οικουμενικότητά του.

ΠΤΥΧΕΣ ΤΟΥ ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΑΣ

Στο σημείωμα αυτό θα αναφερθώ σε τρία ενδιαφέροντα σημεία, που αφορούν στην κίνηση του νεοπαγανισμού, ο οποίος, όπως άλλοτε είχαμε σημειώσει, παίρνει ανησυχητικές διαστάσεις σε όλα τα στρώματα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας. Δεν έχει, βέβαια, πολλούς πιστούς ειδωλολάτρες, έχει, όμως, πολλούς που παρασύρονται σε αντιχριστιανικές απόψεις - τις οποίες στο βάθος τους δεν τις πιστεύουν - δελεασμένοι από την προβολή του οράματος της ένδοξης αρχαίας Ελλάδας. Επίσης, δεν πρέπει να μας αφήνει αδιάφορους το γεγονός ότι οι διάφορες νεοειδωλολατρικές κινήσεις οργανώνονται σε κοινό μέτωπο, κάτω από την εποπτεία του «Υπάτου Συμβουλίου των Ελλήνων Εθνικών», το οποίο, ως ένα είδος Συνόδου, προσδίδει στα κινήματα αυτά την μορφή μιας οργανωμένης θρησκείας, που απαιτεί, μάλιστα, τον σεβασμό όλων των μνημείων της. Άσχετα, λοιπόν, από τον πραγματικό αριθμό των οπαδών της, έχουμε απέναντί μας μια θρησκεία, που δεν κρύβει τις εχθρικές διαθέσεις της απέναντι στην Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία. Σε ορισμένες, μάλιστα, περιπτώσεις εμφανίζεται απροκάλυπτα απειλητική, οπότε χρειάζεται να έχουμε μια καλή ενημέρωση πάνω στο φαινόμενο αυτό, το οποίο, πρέπει να σημειώσουμε, ότι δεν είναι μόνο ελληνικό.

Το πρώτο σημείο, λοιπόν, που πρέπει να έχουμε υπόψη μας είναι ακριβώς αυτό το τελευταίο· το φαινόμενο της νεοειδωλολατρίας είναι μάλλον «εισαγόμενο». Σημαντικές πληροφορίες για τον ελληνικό νεοπαγανισμό και αναλύσεις για την σύγχρονη αναζωπύρωσή του μας δίνει το τεύχος 69 του περιοδικού «Σύναξη». Σε αυτό το τεύχος υπάρχουν παραπομπές σε βιβλία και περιοδικά που αποτελούν πηγές πληροφοριών για το θέμα αυτό. Από εκεί πληροφορούμαστε, ότι «αντιπροσωπεία Ελλήνων νεοπαγανιστών συμμετείχε στο πρώτο Παγκόσμιο Συνέδριο των Εθνικών Θρησκειών, που διοργανώθηκε πέρυσι τον Ιούνιο στη Λιθουανία (με κεντρικό θέμα «Ενότητα στη Διαφορά»)» (Β. Ξυδιά, Οι «Έλληνες» ξανάρχονται). Είναι φανερό, δηλαδή, ότι η ελληνική νεοπαγανιστική κίνηση έχει πρότυπα ξένα προς τον ελληνισμό και διατηρεί δεσμούς με νεοειδωλολάτρες άλλων εθνικών παραδόσεων, οπότε η προβολή του αρχαίου ελληνικού προτύπου δεν είναι αυθεντικά ελληνική, αλλά ψευδεπίγραφη, εισαγόμενη. Οι Έλληνες νεοειδωλολάτρες αποτελούν ένα κλάδο μιας γενικότερης διεθνούς κίνησης επιστροφής στις αρχαίες πολιτιστικές ρίζες και στις αρχαίες θρησκείες. Οπότε ο πυρήνας του φαινόμενου, που πρέπει να μελετηθεί, δεν έχει τόσο σχέση με εθνικούς καημούς, αρχαίες δόξες και σύγχρονες απογοητεύσεις, όσο με τις αιτίες που οδηγούν τον άνθρωπο στη λατρεία των ειδώλων.

Το δεύτερο σημείο στο οποίο πρέπει να γίνει αναφορά είναι η παρατήρηση, ότι η κίνηση του νεοπαγανισμού δεν είναι στην ουσία αναβίωση της αρχαίας Ελληνικής θρησκείας, αλλά μια νέα σύγχρονη θρησκεία. Ο Σ. Παπαλεξανδρόπουλος σε άρθρο, με θέμα: «Ο νεοπαγανισμός ως νέα θρησκεία» (Σύναξη, τεύχος 69) σημειώνει, ότι «άν και ο ελληνικός νεοπαγανισμός θεωρεί ότι αποτελεί αναβίωση της αρχαίας ελληνικής θρησκείας, όπως αυτή άκμασε σε κάποια από τις περιόδους της, στην πραγματικότητα αποτελεί ιδιαίτερη θρησκεία, κατασκευασμένη από τους συντελεστές της μέσα από δύο κυρίως, διαμορφωμένες διαδικασίες: α) από την επιβολή στην αρχαία ελληνική θρησκεία νεοθρησκειακών ιδεών, δηλαδή ιδεών προερχομένων από τη σύγχρονη εναλλακτική θρησκευτικότητα, και β) από την απολυτοποίηση της αρχαίας ελληνικής θρησκείας, η οποία οδηγεί σε κατά το δοκούν βελτιωτικές και επομένως ανιστορικές αναπλάσεις». Μπορεί να πει κανείς, δηλαδή, ότι με τους σύγχρονους εκφραστές της αρχαίας ελληνικής θρησκείας συμβαίνει ό,τι και με τους δασκάλους του Ινδουϊσμού, που κατακλύζουν τη Δύση. Προσφέρουν στους δυτικούς ένα νέο Ινδουϊσμό, προσαρμοσμένο στα μέτρα τους. Έτσι και οι νεοπαγανιστές μέσα από τις αρχαίες θεότητες προσπαθούν να ικανοποιήσουν σύγχρονες αναζητήσεις, που διαφέρουν πολύ από τις αναζητήσεις των αρχαίων προγόνων μας.

Ένα τρίτο ενδιαφέρον σημείο είναι η «θεολογία» των νεοπαγανιστών και πιο συγκεκριμένα οι αντιλήψεις τους για την φύση των θεοτήτων τους και η σημασία που έχει η λατρεία η οποία αποδίδεται σ’ αυτές. Μιλάμε για αντιλήψεις, γιατί είναι πολλές. Άλλοι αντιλαμβάνονται τους θεούς ως πραγματικές υλικοπνευματικές οντότητες (σύμφωνα με μία εκδοχή είναι άνθρωποι οι οποίοι μετά από διαδοχικές μετενσαρκώσεις έγιναν θεοί), άλλοι τους θεωρούν ότι είναι απρόσωπες δυνάμεις «αυτόχθονες τούτης της γης και του Σύμπαντος», «άπειρες επικλήσεις του Ενιαίου Κοσμικού Θείου» και άλλοι τους βλέπουνε ως σύμβολα φυσικών ή ψυχικών δυνάμεων ή τάσεων, χωρίς υπόσταση, με καθαρά παιδαγωγική, ηθικοπλαστική ή ψυχοδυναμική αξία. Κάποιος μάλιστα - ο Μ. Βερέττας - βλέπει στην θεοποίηση των στοιχείων της φύσεως, ενός ποταμού για παράδειγμα, την δυνατότητα επιβολής οικολογικού ήθους· «Όταν ένα ποτάμι είναι θεός, γράφει, δεν το κάνουμε βόθρο όπως τον Ιλισσό» (Βλ. Β. Ξυδιά, Οι «Έλληνες» ξανάρχονται).

Σ’ αυτό το σημείο είναι ενδιαφέρον να δούμε τι λέει ο Μέγας Αθανάσιος, στο έργο του «Κατά ειδώλων», για τις αιτίες που στρέφουν τους ανθρώπους στα είδωλα, αλλά και για την φύση των ειδωλολατρικών θεοτήτων.

Ο άνθρωπος πλάστηκε από τον Θεό για να ζει στον Παράδεισο και να βλέπει διαρκώς, με την καθαρότητα της υπάρξεώς του, την εικόνα του Πατρός, τον Θεό Λόγο. Όμως, οι άνθρωποι «κατολιγορήσαντες τῶν κρειττόνων καὶ ὀκνήσαντες περὶ τὴν τούτων κατάληψιν, τὰ ἐγγυτέρῳ μᾶλλον ἑαυτῶν ἐζήτησαν». Και τα εγγύτερα σ’ αυτούς ήταν το σώμα και οι αισθήσεις του. Έτσι απομάκρυναν το νού τους από τα νοητά και τον έστρεψαν στον εαυτό τους. Αυτή η στροφή στον εαυτό τους τους άναψε την επιθυμία των ηδονών του σώματος, στις οποίες φυλακίστηκαν οι ψυχές τους. Σ’ αυτήν την κατάσταση λησμόνησαν τελείως την εξουσία που τους είχε δώσει εξ αρχής ο Θεός πάνω σε όλη την κτίση. Εξουσία όχι καταχρήσεως και εμπαθούς εκμεταλλεύσεως, αλλά εξουσία του εργάζεσθαι και φυλλάσειν, ως καθαροί καθρέπτες του Θεού - προνοητή και συντηρητή της κτίσεως - μέσα στην κτίση. Με το αυτεξούσιο μεγέθυναν το κακό, διότι απέβλεπαν «οὐκ εἰς τὸ συμφέρον καὶ πρέπον, ἀλλ’ εἰς τὸ δυνατὸν», θεωρώντας ότι και με μόνη την αυτεξούσια κίνησή της η ψυχή «σῴζει τὴν ἑαυτῆς ἀξίαν καὶ οὐχ ἁμαρτάνει ποιοῦσα ὃ δυναταί, οὐκ εἰδυῖα ὅτι οὐχ ἁπλῶς κινεῖσθαι ἀλλ’ εἰς ἃ δεῖ κινεῖσθαι γέγονε». Γι’ αυτό ο απόστολος Παύλος έγραφε «πάντα μοι ἔξεστι ἀλλ’ οὐ πάντα συμφέρει».

Μόλις, λοιπόν, απεσκίρτησε ο νούς του ανθρώπου από τον Θεό, άρχισε η σκέψη του να προσηλώνεται όλο και σε χαμηλότερα πράγματα και η κρίση του να διαφθείρεται. Έτσι, λόγω της κακίας του, που προήλθε από την ραθυμία του, έχασε το φως του Θεού, για την όραση του οποίου πλάστηκε η ψυχή και άρχισε να αποδίδει την τιμή της θεότητας στα κτίσματα· πρώτα στα ουράνια σώματα, ήλιο, σελήνη, άστρα, μετά στον αιθέρα και όσα βρίσκονται μέσα στον αέρα, μετά στα αρχικά στοιχεία των σωμάτων, κατόπιν σε ανθρώπους, αποδίδοντας τιμή στα άψυχα αγάλματά τους για να φθάσει στο πνευματικό του κατρακύλισμα μέχρι τη λατρεία αλόγων ζώων, ακόμη και τεράτων της φαντασίας του. Κάποιοι, πιο θρασείς σ’ αυτή την κατάπτωση, έφθασαν να θεοποιούν και προσκυνούν τα κατώτερα από τα πάθη τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Μέγας Αθανάσιος λέει ότι Θεοί του αρχαιοελληνικού δωδεκαθέου ήταν άνθρωποι. Για τον Δία π.χ λέει ότι οι χάλκινοι λέβητες της Δωδώνης και οι κορύβαντες στην Κρήτη - επειδή δηλώνουν την λατρεία νεκρού θεού - «τὸν Δία μὴ εἶναι θεὸν ἐλέγχουσιν ἀλλ’ ἄνθρωπον, καὶ τοῦτον ἐκ πατρὸς ὠμοβόρου (που έτρωγε δηλαδή ωμά κρέατα) γενόμενον».

Η σημαντική θέση του Μ. Αθανασίου είναι ότι «προηγείται... αιτία της ειδωλολατρίας η κακία». Αυτό είναι στοιχείο που πρέπει να έχουμε υπόψη μας αντιμετωπίζοντας την νεοπαγανιστική κίνηση. Γιατί η στάση ζωής που εκφράζει ο νεοπαγανισμός εύκολα μπορεί να βρει ανταπόκριση σε πολλούς ανθρώπους της εποχής μας, η οποία χαρακτηρίζεται από τον ατομοκεντρισμό και το κυνήγι της ηδονής. Οι πολλοί, δυστυχώς, «ὀκνοῦμε περὶ τὴν καταλήψη τῶν κρειττόνων» και «ἀναπαυόμαστε» στα «ἐγγυτέρω», στο σώμα μας και στις ηδονές του. Γι’ αυτό απαιτείται εγρήγορση και σταθερή - με επιθυμία - προσήλωση στα «κρείττονα», στην αναζήτηση «τῆς αὐτοπροσώπου πρὸς Θεὸν ὁμιλίας».

Η ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ ΕΙΔΩΛΩΝ

Ο Ν. Καζαντζάκης στον πρόλογο του βιβλίου του Τελευταίος Πειρασμός, γράφει: «Κάθε άνθρωπος είναι θεάνθρωπος, σάρκα και πνέμα· να γιατί το μυστήριο του Χριστού δεν είναι μονάχα μυστήριο μιας ορισμένης θρησκείας· είναι πανανθρώπινο· σε κάθε άνθρωπο ξεσπάει η πάλη Θεού κι ανθρώπου, και συνάμα η λαχτάρα της φίλιωσης». Η πάλη Θεού και ανθρώπου είναι η πάλη της σάρκας με το πνεύμα· ο άνθρωπος είναι η σάρκα και ο Θεός ταυτίζεται με το πνεύμα του ανθρώπου. Ξεκινώντας από μια λανθασμένη ανθρωπολογία και μια αιρετική χριστολογία κτίζει το έργο του, με το οποίο θέλει να δώσει «ένα ανώτατο πρότυπο στον αγωνιζόμενο άνθρωπο», να του δείξη «πώς δεν πρέπει να φοβάται τον πόνο, τον πειρασμό και τον θάνατο, γιατί όλα αυτά μπορεί να νικηθούν, νικήθηκαν κιόλα». Νικήθηκαν όχι γιατί ο Χριστός αναστήθηκε, αλλά γιατί πέθανε στο σταυρό χωρίς να υποκύψει και στον τελευταίο πειρασμό Του. Το πρότυπο, βέβαια, που δίνει δεν είναι ο Χριστός της ιστορίας και της Εκκλησίας, αλλά ένας Χριστός της δικής του φαντασίας. Αυτήν την αλήθεια, εμμέσως πλην σαφώς, την ομολογεί γράφοντας: «Το βιβλίο τούτο δεν είναι βιογραφία, είναι εξομολόγηση του αγωνιζόμενου ανθρώπου». Ουσιαστικά είναι μια δική του εξομολόγηση· ο «Χριστός» είναι ο ίδιος ο συγγραφέας, γι’ αυτό, άλλωστε, είπε ότι «κάθε άνθρωπος είναι θεάνθρωπος, σάρκα και πνέμα».

Η περίπτωση Καζαντζάκη έρχεται στις μέρες μας στην επιφάνεια χάρη στην περίπτωση του Μ. Ανδρουλάκη, ο οποίος με αφορμή τις έντονες αποδοκιμασίες αυτών που γράφει για τον Χριστό, στο βιβλίο του Μν, είπε σε τηλεοπτικό σταθμό, ότι ο δικός του Χριστός είναι καλύτερος από τον Χριστό των μαινομένων αντιπάλων του. Δηλαδή, έχει φτιάξει κι αυτός ένα δικό του Χριστό, διαφορετικό από τον Χριστό της ιστορίας και της Εκκλησίας.

Δεν με ενδιαφέρουν τα συγκεκριμένα βιβλία, την στιγμή που οι συγγραφείς τους παραχαράσσουν την ιστορική αλήθεια, προκειμένου να δικαιολογήσουν και να προβάλουν έναν τρόπο ζωής τελείως ξένο προς την ζωή και το πνεύμα της Εκκλησίας. Με ενδιαφέρει όμως η αρρώστια που τα γέννησε, οι φιλοσοφικές και «θεολογικές» προϋποθέσεις που βοήθησαν αυτή την αρρώστια να εκφρασθεί μυθιστορηματικά. Η έρευνα σε αυτό το σημείο είναι, πιστεύω, έργο ποιμαντικό. Αν μείνουμε μόνο σε κατασταλτικά μέσα (πού κι αυτά χρειάζονται· δείχνουν την μέριμνα της πολιτείας για την υγεία της κοινωνίας), δεν θεραπεύουμε την αιτία του προβλήματος. Το βεβαιότερο είναι ότι δίνουμε αφορμή στους εκφραστές του ψεύδους να αποδειχθούν ήρωες στον αγώνα της ελευθερίας του λόγου. Αυτό είναι, δυστυχώς, φυσικός νόμος στην παράλογη εποχή μας.

Θέλω στην συνέχεια να σχολιάσω δύο διατυπώσεις που αποκαλύπτουν, κατά την γνώμη μου, την αρρώστια που προανέφερα. Πρώτη, είναι η φράση «κάθε άνθρωπος είναι θεάνθρωπος» και δεύτερη, η έκφραση «ο δικός μου Χριστός είναι καλύτερος...».

Λέγοντας ο Καζαντζάκης ότι «κάθε άνθρωπος είναι θεάνθρωπος, σάρκα και πνέμα», εκφράζει την πίστη του ότι το «πνεύμα» του ανθρώπου είναι θεός. Αυτή η αντίληψη, κατά τον μακαριστό Αρχιμανδρίτη Σωφρόνιο, είναι αποτέλεσμα της συγκεντρώσεως όλης της πνευματικής υπάρξεως του ανθρώπου στο νού - λογικό. Όταν, λοιπόν, ο Καζαντζάκης λέει «πνεύμα», εννοεί το λογικό του ανθρώπου, με το οποίο ερευνά τα πάντα, ακόμη και τη δραματική πάλη που συντελείται μέσα στη ψυχή του. Αυτή, όμως, η έρευνα του λογικού είναι έξω από τα φυσικά του όρια, γι’ αυτό άλλωστε κάνει και λάθος. Κινείται με τη διανοητική φαντασία, φορτισμένη με την υπερηφάνεια και την επιθυμία της κυριαρχίας πάνω σε όλα. Σε μια τέτοια περιπλάνηση, χωρίς προσευχή, χωρίς πίστη στον προσωπικό Θεό και γνώση των φυσικών ορίων του, που συνιστά την ταπείνωση, ο νους - λογικό, κατά τον μακαριστό Αρχιμανδρίτη Σωφρόνιο, «δέν βρίσκει τίποτε υψηλότερό του και καταλήγει με την παραδοχή πώς μέσα του υπάρχει μια θεία αρχή». Έτσι, ο άνθρωπος εγκλωβίζεται μέσα στα όρια της κτίσεως. Πιστεύει ότι δεν υπάρχει τίποτε πιο μεγάλο από τον εαυτό του. Αυτή η κατάσταση είναι η γενεσιουργός αιτία της κατασκευής ειδώλων, τα οποία δεν είναι σύμβολα εξωκοσμικών δυνάμεων, αλλά εικόνες και εξιδανικεύσεις του ιδίου του ανθρώπου και των παθών του.

Με αυτές τις προϋποθέσεις μπορούν να «κατασκευασθούν» πολλοί Χριστοί, ανάλογα με τα πάθη που θέλει ο κάθε τολμηρός λογικοκρατούμενος δούλος των αισθήσεων και των φαινόμενων να δικαιολογήσει στον εαυτό του. Οπότε η έκφραση «ο δικός μου Χριστός είναι καλύτερος...» είναι μια ειλικρινής ομολογία της κατασκευής ενός ειδώλου, που ο κατασκευαστής του του έδωσε το όνομα του Χριστού, παραβιάζοντας το πραγματικό περιεχόμενο του ονόματος.

Στην όλη ιστορία, όμως, υπάρχει και μια πονηρή ανομολόγητη προσπάθεια να αποδειχθεί μέσω παραδείγματος η φιλοσοφική άποψη του Φόιερμπαχ για «τό θρησκευτικό φαινόμενο», με απώτερο σκοπό την σχετικοποίηση όλων ανεξαιρέτως των δογματικών διδασκαλιών και των θρησκευτικών διαφορών. Κατά τον Χρήστο Γιανναρά «Το κέντρο της φιλοσοφίας (τού Φόιερμπαχ) είναι ο άνθρωπος και μόνο, ο άνθρωπος ως αισθητή ύπαρξη και σε άμεση σχέση με την αισθητή φύση. Η οντολογική πραγματικότητα δεν μπορεί να είναι ένα διανόημα, αλλά ο αισθητός χαρακτήρας των πραγμάτων, έτσι όπως τον γνωρίζει ο άνθρωπος με τις αισθήσεις του, τις επιθυμίες, τις ανάγκες, τα πάθη του -φτάνοντας στη γνώση μέσω της απόλαυσης των αντικειμένων» (Σχεδίασμα εισαγωγής στη φιλοσοφία, σελ. 211-212). Με αυτή την ακραία υλιστική άποψη για τον άνθρωπο συνδέεται η άποψη του Φόιερμπαχ για το «θρησκευτικό φαινόμενο». Για τον Γερμανό φιλόσοφο η θρησκεία «είναι η σχέση του ανθρώπου προς τον ίδιο τον εαυτό του ή πιο σωστά την ουσία του, αλλά σαν ένα άλλο όν. Το θεϊκό όν δεν είναι τίποτε άλλο απ’ την ανθρώπινη ουσία». Γι’ αυτό συμπεραίνει ότι «όλοι οι προσδιορισμοί του θεϊκού όντος, είναι προσδιορισμοί της ανθρώπινης ουσίας» (βλέπε Β. Γιούλτση, Η κοινωνιολογία του αθεϊσμού, σελ. 59).

Η αρρώστια που κατασκεύασε τα υβριστικά κείμενα για το πρόσωπο του Χριστού είναι η υπερτροφία της λογικής, η οποία θέλει να κυριαρχεί σε περιοχές έξω από τα φυσικά της όρια, την στιγμή, μάλιστα, που η ψυχή μένει αθεράπευτη γεμάτη πάθη. Την αρρώστια αυτή εδραιώνει η φιλοσοφική υποδομή που προσφέρει ο Φόιερμπαχ, στους μαρξιστές κυρίως στοχαστές (ο Μάρξ επηρεάστηκε πολύ από τον Φόιερμπαχ), η οποία τους επιτρέπει να κατασκευάζουν είδωλα του εαυτού τους και να τους δίνουν το όνομα της θεότητας.

Το κακό αυτό, βέβαια, δεν προσβάλει μόνο μαρξιστές και αθέους. Μπορεί να προσβάλει και μέλη της Εκκλησίας και να τα οδηγήσει στην «κατασκευή» ενός δικού τους Χριστού, διαφορετικού από τον ένα Χριστό της ιστορίας και της Εκκλησίας. Στην κατηγορία αυτή ανήκουν οι αιρετικοί όλων των εποχών. Γι’ αυτό πρέπει να ξέρουμε την θεραπεία αυτού του κακού, η οποία βρίσκεται αφ’ ενός μεν στη ρύθμιση των δυνάμεων της ψυχής με τις ευαγγελικές εντολές, αφ’ ετέρου δε στην καταπολέμηση των υπερφίαλων απαιτήσεων της λογικής «μέ τη πίστη που νικά τον κόσμο», με την εμπιστοσύνη στη διδαχή αυτών που εν Χριστώ νίκησαν τον κόσμο. Γιατί η εμπιστοσύνη στους μάρτυρες της Αναστάσεως του Χριστού είναι μόνος τρόπος να αποκτήσουμε γνώση «πραγμάτων οὐ βλεπομένων», πραγμάτων που δεν μπορούν να αντιληφθούν η λογική και οι αισθήσεις.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΕΣ

Στον Περσικό Κόλπο παίζονται κάποιες «πράξεις» από το σύγχρονο θέατρο του παραλόγου. Άλλες «πράξεις» του παίζονται σε άλλα σημεία της διεθνούς σκηνής. Μέσα σ’ αυτήν την σύγχυση των νοημάτων δεν είναι, νομίζω, έξω από την «επικρατούσα λογική» το να αναφερθούμε σ’ ένα θέμα, που αν και φαίνεται άσχετο με τα τρέχοντα γεγονότα, έχει όμως κάποια εσωτερική σχέση ή ομοιότητα με αυτά, γιατί θυμίζει κάποιες από τις γενεσιουργές αιτίες τους. Πρόκειται για το κίνημα των νεοπαγανιστών ελληνολατρών, το οποίο τον τελευταίο καιρό διογκώνεται επικίνδυνα αποπροσανατολίζοντας τους Έλληνες από τα τιμιότατα στοιχεία της ζωντανής παραδόσεώς τους.

Ο νέος πόλεμος στον Κόλπο μας θυμίζει τους νεοπαγανιστές ελληνολάτρες, γιατί αυτές τις μέρες είδαμε επιβιώσεις της ειδωλολατρίας και στις δυο αντιμαχόμενες πλευρές. Από την μια πλευρά είδαμε την λατρεία - ρωμαϊκού τύπου- των Ιρακινών προς το πρόσωπο του Σαντάμ καί, από την άλλη πλευρά, την «εθνολατρία» του πρόσφατου εθνικού μορφώματος των Η.Π.Α., την λατρεία του ως προστάτου της Οικουμένης, την θρησκευτικού τύπου «Pax Americana».

Ο κόσμος αρέσκεται στους μύθους. Δεν επιθυμεί να σηκώνει το βάρος της αλήθειας. Θέλει είδωλα. Ο νεοπαγανισμός στις μέρες μας λειτουργεί ως προσπάθεια να αποφύγουμε το φως της αλήθειας, που αποκαλύπτει την ραθυμία μας απέναντι στις υψηλές προδιαγραφές και τις προοπτικές της ζωής μας· αποκαλύπτει την ανευθυνότητά μας να διαχειριστούμε την φύση και την ελευθερία μας.

Την σύγκρουση της ειδωλολατρίας με τη «νέα πίστη», τον Χριστιανισμό, την βλέπουμε σε μια χαρακτηριστική της φάση στη συνάντηση του απ. Παύλου με την «μαντευομένη» των Φιλίππων. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος γράφει ότι το πνεύμα του Πύθωνος, που έβγαλε ο απ. Παύλος από τη γυναίκα αυτή, ήταν ο δαίμονας που εμφανιζόταν ως ο θεός Απόλλων, ο οποίος, όπως είναι γνωστό από τη μυθολογία, ήταν ο ιδρυτής του μαντείου των Δελφών. Η θεραπεία, δηλαδή, της «μαντευομένης» ήταν μια κατά μέτωπο σύγκρουση της νέας πίστης με τον παλαιό κόσμο της ειδωλολατρίας. Ίσως γι’ αυτό η αντίδραση που εκδηλώθηκε ήταν μια τυπική αντίδραση της φιλαυτίας του παλαιού ανθρώπου, η οποία προσπάθησε να κρυφτή πίσω από την καταγγελία, ότι οι απόστολοι αλλοίωναν την εθνική και θρησκευτική παράδοση του Ρωμαϊκού κράτους.

Πάντως, η επιχειρηματολογία τους, που εξαντλείται στη φράση «ἐκταράσσουσιν ἡμῶν τὴν πόλιν Ἰουδαῖοι ὑπάρχοντες», και κηρύσσουν σ’ εμάς διδασκαλίες που δεν επιτρέπεται να παραδεχθούμε ή να εφαρμόσουμε «Ῥωμαίοις οὖσι», θυμίζει έντονα τους σύγχρονους θιασώτες της αρχαίας ελληνικής δόξας, οι οποίοι θεωρούν ότι ο Χριστιανισμός δεν αρμόζει σε μας τους Έλληνες. Όμως, ο Ελληνισμός βρήκε στο Χριστιανισμό ό,τι βαθύ και υψηλό αναζητούσε, γι’ αυτό εκχριστιανίστηκε.

ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΕΣ ΕΛΛΗΝΟΛΑΤΡΩΝ...

Κάποιοι «ελληνολάτρες», για να μη πούμε το ακριβέστερο «νεοπαγανιστές», αντί να αισθανθούν χαρά για την δραστηριότητα που αναπτύσσουν «στο χώρο της παιδείας» δύο Ενορίες της Ναυπάκτου, και πολλές άλλες Ενορίες στην Ελλάδα, οι οποίες δημιούργησαν τμήματα στα οποία διδάσκονται δωρεάν σε παιδιά της έκτης τάξης του Δημοτικού τα βασικά στοιχεία της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, αυτοί αισθάνονται μεγάλη στεναχώρια και αγανάκτηση, γιατί όπως φαίνεται θεωρούν «επαγγελματικό» προνόμιό τους το μονοπώλιο της ελληνικότητας και κατά συνέπεια αντιλαμβάνονται ως ιδιωτική υπόθεσή τους την χρήση και την διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας.

Σε σχόλιο που δημοσιεύουν σε περιοδικό τους θεωρούν θράσος την διδασκαλία της αρχαίας ελληνικής γλώσσας μέσα από κείμενα της Αγίας Γραφής, της εκκλησιαστικής υμνογραφίας και της θ. Λειτουργίας. Ταυτίζουν την αρχαία, ελληνική γλώσσα με την αρχαία ελληνική ειδωλολατρική θρησκεία και την φιλολογική και φιλοσοφική παραγωγή των αρχαίων Ελλήνων. Έχουν μια ρομαντική, απλουστευτική αντιμετώπιση της πολυμορφίας της αρχαίας θρησκείας και της πολυμέρειας του φιλοσοφικού στοχασμού της προχριστιανικής Ελλάδας. Παίρνουν ο,τι τρέφει την αίσθηση της φυλετικής τους μοναδικότητας, απορρίπτοντας ό,τι τους υπερβαίνει, κι ας ανταποκρίνεται στις βαθύτερες αναζητήσεις του ελληνικού πνεύματος. Έτσι, από την αλήθεια του ενυπόστατου Λόγου, που εκπλήρωσε τις ανεκπλήρωτες αναζητήσεις των προγόνων μας, προτιμούν οι σύγχρονοι «ελληνολάτρες» τους διδακτικούς μύθους του Αισώπου. Κανείς φυσικά δεν αρνείται την διδακτική αξία των μύθων, αλλά τι είναι αυτό που κινεί τόσο μεγάλο θυμό εναντίον της σαρκωμένης αλήθειας; Αυτό, έξω από πιθανές σκοτεινές σκοπιμότητες, μόνο ως αποτέλεσμα τυφλής εθνικής συναισθηματικής φόρτισης μπορεί να ερμηνευτή.

Με την διδασκαλία της ελληνικότατης γλώσσας των εκκλησιαστικών ύμνων οι νοσταλγοί του ειδωλολατρικού παρελθόντος μας θεωρούν ότι τα παιδιά δεν μαθαίνουν αρχαία ελληνικά, αλλά «προετοιμάζονται για ψάλτες». Ξεχνούν, βέβαια, ότι η εκκλησιαστική μουσική είναι η ελληνική μουσική, δηλαδή, η μουσική της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, η οποία πέρασε και διασώθηκε μέσα στην λατρεία της Εκκλησίας μας, μαζί με ό,τι γνήσιο υπήρχε στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό. Είναι, δηλαδή, στοιχείο της συνέχειας του Ελληνισμού.

Κλείνοντας απλώς επισημαίνουμε κάτι το αυτονόητο, ότι τα παιδιά στα τμήματα των αρχαίων ελληνικών, εισάγονται με απλό και ευχάριστο τρόπο στη γνώση της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, που είναι και η γλώσσα της λατρείας μας. Για την διδασκαλία της εκκλησιαστικής μουσικής έχουμε άλλα τμήματα και άλλους δασκάλους.

Η ευαγγελική οικουμενικότητα του Ελληνισμού

Ο Ελληνισμός ως παιδεία, ως πολιτισμός, είχε οικουμενικότητα, αλλά και πολυσυλλεκτικότητα. Δεχόταν και αφομοίωνε στοιχεία προερχόμενα από ξένους λαούς.

Η οικουμενικότητα του Ελληνισμού διασώθηκε μέσα στο πανανθρώπινο κήρυγμα του Ευαγγελίου, μέσα στην οικουμενικότητα της εκκλησιαστικής ζωής και αλήθειας.

Όσοι αποκόπτουν τον Ελληνισμό από την ευαγγελική αλήθεια, τον συρρικνώνουν μέσα στα όρια της φυλετικής τους εγωιστικής μικροψυχίας.

ΠΗΓΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ

2. Δαυλός, τεύχος 89, 127, 156, 158, 160, 176-177, 185, 192, 206, 230, 231, 278

1. Ησαΐας Ι. Κωνσταντινίδης, Η Γεωπολιτική της Εθνικοσοσιαλιστικής [Ναζιστικής] Γερμανίας (1933 - 1945), εκδόσεις Απολλώνειο Φως)

2. «Αιγυπτιακές Πυραμίδες, Ελλήνων Έργον», εκδόσεις Κάδμος, Karl Brighton

03. http://www.ardin.gr/Arxeio_Ardin/2005/ardin_52/kastoriadis_fourakis/kasotriadis_fourakis.htm

1. Alter, εκπομπή Αθέατος Κόσμος - Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2004, Εκπομπή «Οι Πύλες του Ανεξήγητου», 18 Δεκεμβρίου 2004

1.. Το ΒΗΜΑ, 05/06/2005 , Σελ.: B58, Κωδικός άρθρου: B14481B581, ID: 270595

07. Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, Προτρεπτικός προς Έλληνας

08. Ιουστίνου, φιλοσόφου και μάρτυρος, Διάλογος προς Τρύφωνα - Απολογία

12. Κυρίλλου Αλεξανδρείας, ...Πρός τα τού εν αθέοις Ιουλιανού

13. Ιω. Χρυσοστόμου, Λόγ. Εις τον μακάριον Βαβύλαν και κατά Ιουλιανού και προς Έλληνες

14. Γρηγορίου Θεολόγου, Ομ. 45, Εις το Άγιον Πάσχα - Στηλιτευτικός Α΄ - Λογ. ΚΗ΄ (Θεολογικός Β΄)

17. Νεμεσίου Εμέσης, Περί Φύσεως ανθρώπου - Περί ψυχής

18. Πλουτάρχου Ηθικά, Περί των εκλελοιπότων χρηστηρίων

19. Ευριπίδης, Βάκχαι - Ελένη - Κύκλωψ - Ιππόλυτος - Τρωάδες - Εκάβη

01. Νεο-ειδωλολατρικές περιπλανήσεις και η αληθής εμπειρία της Εκκλησίας μας, έκδ. Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου, Αγ. Όρος 2002

02. Γ. Σιέττου, Αρχαίες επιβιώσεις στον Χριστιανισμό, Αθήνα 1994

03. Φ. Κόντογλου, Εργα, Τόμ. ΣΤ΄ Μυστικά Ανθη, έκδ. Αστήρ, Αθήναι, 1977

04. Βασ. Ξυδιά, άρθρο Οι «Έλληνες» ξανάρχονται, περιοδ. «Σύναξη», τ. 69, Ιανουάριος - Μάρτιος 1999

05. Albin Lesky, Ιστορία της αρχαίας Ελληνικής λογοτεχνίας, μτφρ. Αγαπ. Γ. Τσοπανάκη, εκδ. αδ/φών Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη 1990

06. Αντωνίου Παπαδοπούλου, άρθρο «Φονταμενταλισμός και Αρχαιολατρία ή Νεοειδωλολατρία», εις Περιοδ. «Θεοδρομία», τ. 4, Οκτ.-Δεκ. 2003

07. Μαρ. Βερέττα, Γεννήθηκα Ελληνας, έκδ. Μαρ. Βερέττας, Αθήνα 2000

08. Κωνσταντίνου Παπαρρηγοπούλου, Ιστορία τού Ελληνικού έθνους, Αθήνα 1862

09. Αυγούστου Νικολάου, Φιλοσοφικαί Μελέται περί Χριστιανισμού, εξελληνισθείσαι υπό Π. Βραίλα Αρμένη και Α. Μαυροκορδάτου, Τόμ. Α΄, εν Αθήναις, εκδ. Γ.Δ. Φέξη, 1910

10. Αιμ. Φαγκέ, Εισαγωγή εις την Φιλοσοφίαν, μτφρ. Ι. Παναγιωτοπούλου, 1925

11. Ευαγγ. Αντωνιάδου, Η κατάστασις των Αθηνών επί της εποχής τού απ. Παύλου, Αθήναι 1932

12. Α. Λαμπρινού, Η παρακμή στην αρχαία Ελλάδα, περιοδ. «Ακτίνες», έτος 1945

13. F. W. Farrar, Ο Αντίχριστος, μτφρ. Χ. Παπαϊωάννου

16. Ευάγγελος Σταμάτης, Προσωκρατικοί φιλόσοφοι, Αθήναι 1966

17. W.K.C. Guthrie, Οι σοφιστές, μτφρ. Δαμ. Τσεκουράκης, έκδ. Μορφωτικό Ιδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα 1991

18. Robert Flacelière, Ο δημόσιος και ιδιωτικός βίος των αρχαίων Ελλήνων, μτφρ. Γερασ. Δ. Βανδώρου, έκδ. Δημ. Ν. Παπαδήμα, Αθήναι 1970

19. Κώστας Πλεύρη, «Ελληνισμός και Χριστιανισμός», Περιοδ. «Δαυλός», τεύχ. 121, Ιανουάριος 1992

20. Περιοδ. «Παρακαταθήκη», τεύχ. 15, Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2000

22. Έφημ. «Στόχος» 21.3.1991, άρθρο «Δεν ήσαν ειδωλολάτρες οι προγονοί μας που έβαλαν τις ρίζες του Χριστιανισμού»

23. .Σπ. Μόνικα, στην Ορθοδοξία διασώζονται πανάρχαιες Ελληνικές θρησκευτικές παραδόσεις, Περιοδ. «Τότε», τευχ. 48

24. Νικ. Π. Βασιλειάδη, η Παλαιά Διαθήκη στην Ορθόδοξον Εκκλησίαν απάντησι στους κατηγόρους της, εκδ. «ο Σωτήρ», Αθήναι 2002

27. Περιοδ. «Παύλειος Λόγος», εκδ. Ί. Μητροπόλεως Βέροιας, Ναούσης και Κομπανίας, τεύχ. 40

28. 1. Μάριου Βερέττα, Γεννήθηκα Έλληνας, Αθήνα 2000

29. Δρος Τρύφωνος Ολυμπίου, Αναφορά - Υπόμνημα προς τον κ. Εισαγγελέα Αρείου Πάγου, Λιτόχωρο 18 Οκτωβρίου 2001 (Κοινοποίηση: 1. Πρωθυπουργό 2. Υπουργό Δικαιοσύνης)

ΑΛΛΟΙ & Ο ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΣ

Πρωτ. π. Θωμάς Βαμβίνης

ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΗ ΕΥΓΟΝΙΚΗ

1.

Περιοδικό Διάλογος

2.

3.

4.

5.

6.

http://www.parembasis.gr

7.

8.

9.

10.

(Karl Brighton, «Αιγυπτιακές Πυραμίδες, Ελλήνων Έργον», εκδόσεις Κάδμος)

(Ιωάννης Φουράκης, http://www.fourakis.gr/frameset/photo.htm)

11.

12.

ΝΕΟΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΑ

ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ «ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ» ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΑΡΔΗΝ vs ΔΑΥΛΟΣ

ΜΕΡΟΣ 1ον

ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗ ΣΤΟΝ ΦΟΥΡΑΚΗ

ΜΕΡΟΣ 2ον

Η ΑΡΧΑΙΟΛΑΤΡΕΙΑ ΩΣ ΑΤΡΑΠΟΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ

Α΄

Β΄

Γ΄

Δ΄

ΟΔΗΓΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΠΕΡΙ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΣ

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ

http://www.parembasis.gr

ΜΙΜΗΤΕΣ ΤΟΥ «ΠΑΡΑΒΑΤΗ»

ΑΘΕΪΣΜΟΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟΣ

«ΠΕΡΙΠΑΤΗΤΙΚΟΣ» ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΣΕ ΤΑΞΙ

ΠΤΥΧΕΣ ΤΟΥ ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΑΣ

Η ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ ΕΙΔΩΛΩΝ

ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΕΣ

ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΕΣ ΕΛΛΗΝΟΛΑΤΡΩΝ...

ΚΩΔΙΚΕΣ ILLUMINATI & ΦΕΥΓΑΤΟΙ

ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΑΤΕΣ

ΟΙ ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΕΣ ΠΥΡΑΜΙΔΕΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ

(Κατά: «Karl Brighton», βιβλίο «Αιγυπτιακές Πυραμίδες, Ελλήνων Έργον», εκδόσεις Κάδμος)

Ο ΔΙΑΣ ΕΜΦΑΝΙΣΕ ΕΝΑ ΕΨΙΛΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΟ

(Κατά: Ιωάννη Φουράκη, http://www.fourakis.gr/frameset/photo.htm)