ΚΩΔΙΚΑΣ ΝΤΑ ΒΙΝΤΣΙ (DA VINCI CODE)

8.500.000 αναγνώστες μελέτησαν το βιβλίο «Κώδικας Ντα Βίντσι», μέχρι το τέλος του 2004 και θα ακολουθήσουν κι άλλοι. Αυτό το βιβλίο καταφέρονταν με «ιστορικά απόκρυφα» στοιχεία ενάντια στον Ιησού. Κάποιοι από αυτούς τους αναγνώστες το προσπέρασαν, κάποιοι το πίστεψαν, κάποιοι το «μετέδωσαν» σε τρίτους και κάποιοι «έπεσαν» από την πίστη. Έως πότε θα γίνονται οι άνθρωποι έρμαια της πλάνης; Η Ελλαδική Εκκλησία συμβούλεψε στο πλήρωμά της να μην πάει κανείς να παρακολουθήσει αυτό το κινηματογραφικό έργο. Απανταχού «καλλιτέχνες» και «ειδήμονες» εμφανιστήκαν στις τηλεοράσεις ζητώντας με «πείσμα» η εκκλησία να πάψει να δίδει τέτοιες «φασιστικές» συμβουλές. Ίσως οι  απανταχού «καλλιτέχνες» και «ειδήμονες» ξεχνούν ορισμένα πράγματα και κρατούν και στα χέρια τους κακά ζύγια:

1) Ξεχνούν πως όταν πληρώνει κανείς και στην ουσία χρηματοδοτεί ένα τέτοιο έργο ή βιβλίο με τόσα μεγάλα ψέματα κατά του Ιησού Χριστού και δηλαδή του ίδιου του Θεού, έχει ευθύνες απέναντι στην θεότητα και ιδίως σε συνανθρώπους του. Ο Διάβολος στο παράδεισο έβαλε διαβολές στον Αδάμ και την Εύα κατά του Θεού και τους «έριξε». Την πλήρωσε όχι μόνο ο Αδάμ και η Εύα αλλά και όλοι οι επόμενοι. Κάθε  ψέμα έχει συνέπειες και ο καθένας είναι υπεύθυνος, αρέσει δεν αρέσει. Όπως η πορνεία χρηματοδοτείται από τους πόρνους που έχουν ευθύνη και για την παιδική πορνεία σύμφωνα με το καπιταλιστικό αξίωμα «πληρώνεις - παράγω», ανάλογα και οι ψευτιές και οι διαβολές κατά του Χριστού ενέχουν απείρως περισσότερες ευθύνες βάση του ίδιου αξιώματος.

2) Οι «διανοούμενοι» και οι «καλλιτέχνες ειδήμονες» που υπερασπίστηκαν το φληνάφημα του Μπράουν απέναντι στις συμβουλές της Εκκλησίας, «έχουν και κακά ζύγια στο χέρι τους», διότι πολλές φορές τα έθνη προβαίνουν σε εμπάργκο ή σε μποϋκοτάζ προϊόντων κάθε φορά που ένα ξένο κράτος ή έθνος «προκαλεί». Βέβαια σε αυτές τις περιπτώσεις κανένας «διανοούμενος» ή «καλλιτέχνης ειδήμονας» δεν εμφανίζεται στον τηλεοπτικό φακό με τόση συχνότητα να κατηγορήσει την «εθνική» κυβέρνηση που πρότεινε εμπάργκο ή μποϋκοτάζ. Παράδειγμα τέτοιας «εθνικής» επέμβασης αποτελούν οι προσπάθειες των απανταχού Ελλήνων κατά του κινηματογραφικού έργου περί Μ. Αλεξάνδρου επειδή τον περίγραφε αυτό ως έχοντα «ομοφυλοφιλικές σχέσεις» με τον Ηφαιστίωνα. Σε εκείνη την περίπτωση οι «διανοούμενοι» και οι «καλλιτέχνες ειδήμονες» σίγησαν κάτω από την «εθνική υπερηφάνεια» τους στην Ελλάδα. Κανείς δεν εμφανίστηκε στην τηλεόραση να υπερασπιστεί την ελευθερία της «καλλιτεχνίας» και τον παραγωγό της «αμερικανικής» ταινίας.

Αν ήθελαν οι «διανοούμενοι» ή «καλλιτέχνες ειδήμονες» να εμφανίζονται στην τηλεόραση για τον Δίκαιο και την Αλήθεια θα έπρεπε να είχαν υπερασπιστεί τον φίλο μας τον Ιησού που σταυρώθηκε για αυτούς και για όλους τους ανθρώπους. Ο Χριστός είναι η Αλήθεια και η Δικαιοσύνη. Όταν όμως κάποιοι αντιπαλεύεσαι αυτές τις αξίες και υπερασπίζονται τις συκοφαντίες έναντί Του επειδή είναι «κακοτεχνικές» (πρβλ. Καλλιτεχνικές), τότε κάποιο πολύ μπερδεμένο κουβάρι γυρνά μέσα στο μυαλό τους.

    ΠΟΥ ΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΟΥ ΚΩΔΙΚΑ ΝΤΑ ΒΙΝΤΣΙ;

Όλη η κύρια βάση πάνω στην οποία πατά ο Κώδικας Ντα Βίντσι είναι η υποτιθέμενη ερωτική σχέση του Ιησού Χριστού με μια μαθήτριά του, την Μαρία Μαγδαληνή. Όταν λοιπόν δει κανείς πως η λογική συνάδει εις την μετά απολύτου απόρριψη αυτής της σχέσης, κατόπιν είναι πολύ εύκολο να εννοήσει πως ο Κώδικας του Νταν Μπράουν είναι μια απάτη υπεροχής του ανθρώπινου πάθους έναντι της θεϊκής και ανθρώπινης λογικής και μπορεί εύκολα να εννοήσει την πλάνη εις την οποία έχουν περιπέσει όλες οι συγγραφείς, γύρω από αυτό το στημένο γεγονός

ΓΙΑΤΙ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΙΧΕ ΠΟΤΕ ΕΡΩΤΙΚΗ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΘΝΗΤΗ.

(με συνέπεια μυθιστορήματα που υποστηρίζουν σχέση του με την Μαρία Μαγδαληνή ή με άλλες, να είναι ανόητα.)

Υπάρχουν δύο περιπτώσεις για τις οποίες ο Ιησούς Χριστός θα μπορούσε να έχει ερωτικές σχέσεις με μια μαθήτριά του ή με οποιαδήποτε άλλη θνητή:

α. για να τεκνοποιήσει (1)

β. για να ηδονισθεί - απολαύσει άνευ τεκνογονίας

Α. ΕΡΩΤΙΚΗ ΣΧΕΣΗ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΠΡΟΣ ΤΕΚΝΟΠΟΙΗΣΗ

Ο Ιησούς Χριστός δεν θα είχε οδηγήσει ποτέ τον εαυτόν Του εις τεκνοποίηση. Αυτό διότι ο Ιησούς Χριστός ήταν και είναι ο Υιός του Θεού ο μονογενής (2). Αν ο Ιησούς Χριστός που ήταν ο μόνος υιός του Θεού και Θεός ο ίδιος (3) τεκνοποιούσε, τότε ο Θεός δεν θα είχε έναν Υιό μονογενή αλλά δύο, πράγμα που θα έφερε τον ίδιο τον Θεό να ψεύδεται και να δημιουργεί τον κίνδυνο για αιρέσεις, που ο ίδιος καυτηρίασε (4) και προφήτευσε (5).

Β. ΕΡΩΤΙΚΗ ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΠΡΟΣ ΑΠΟΛΑΥΣΗ ΗΔΟΝΗ

Και αυτή η άποψη είναι πολύ εύκολο να καταρριφθεί. Ως λέχθηκε ανωτέρω ο Ιησούς Χριστός δεν ήταν θνητός αλλά θεάνθρωπος, ο ενσαρκωμένος Θεός και Πλάστης του Σύμπαντος και των Βιολογικών συστημάτων. Αυτός, ως σοφός Θεός και δημιουργός της ζωής έδωσε εις το κάθε βιολογικό ον σύστημα αναπαραγωγής και εις τον άνθρωπο χάρισε το σεξουαλικό τρόπο αναπαραγωγής, εκείνον δηλαδή που στηρίζεται εις την ύπαρξη δύο διαφορετικών σεξουαλικών φύλων, τα οποία αμφότερα χρειάζονται για την επίτευξη απογόνων.

Αποκλεισμένης της περίπτωσης ο Ιησούς Χριστός να τεκνογονήσει, εφόσον ο σκοπός του δεν ήταν αυτός (6), αλλά και διότι ως ελέχθη ενυπήρχε ο κίνδυνος της αίρεσης, αποκλείεται και η περίπτωση του ηδονισμού  αυνανιστικής (7) χρήσης του αναπαραγωγικού συστήματος, διότι κάτι τέτοιο θα ενείχε την απόδειξη της αλογίας του Θεού, πράγμα άτοπο (8). Ακριβώς αυτός ήταν και ο λόγος για τον οποίο οι αρχαίοι θεοί απορριφθήκαν μετά ευκολίας, διότι παρουσίαζαν παραλογική χρήση (9) του αναπαραγωγικού συστήματος, γεγονός που τους καθιστούσε όχι μόνο αγνωστικιστές απέναντι εις την λειτουργία της αναπαραγωγής αυτής καθ’ εαυτής και παθιασμένους αλλά και εκ των πράξεών τους απέρριπτε οιανδήποτε περίπτωση ούτοι να είναι οι δημιουργοί του σύμπαντος κόσμου και των βιολογικών πλασμάτων. Περισσότερα για το θέμα στην ενότητα για τον έρωτα.

ΓΙΑΤΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΠΟΤΕ ΕΡΩΤΙΚΗ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΡΙΑ ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ

Το γνωστικό ευαγγέλιο του Φιλίππου

Εκτός των άνωθι που ελέγχθηκαν για τις θνητές, μέσα εις τις οποίες ανήκει και η Μαρία η Μαγδαληνή, υπάρχουν και άλλα στοιχεία που απορρίπτουν όσα επικαλούνται οι πλανεμένοι. Η πηγή που επικαλούνται όλοι τους είναι το λεγόμενο γνωστικό Ευαγγέλιο του Φιλίππου, όπου γράφει τα εξής:

 «Η σύντροφος του Σωτήρα είναι η Μαρία η Μαγδαληνή. Αλλά ο Χριστός την αγαπούσε περισσότερο από τους υπόλοιπους μαθητές του και συνήθιζε να την φιλάει στο στόμα. Οι υπόλοιποι μαθητές σκανδαλίζονταν. Αυτοί του είπαν: "Γιατί αυτήν την αγαπάς περισσότερο από εμάς;" Και ο Σωτήρας απάντησε σε αυτούς: "Αναρωτηθείτε, μάλλον, γιατί δεν σας αγαπώ τόσο όσο αγαπώ αυτήν".» (Πηγή: Εlaine Pagels, The Gnostic Gospels, σελ. 84)

Η επιστημονική ένσταση

Αυτή είναι η μοναδική αρχαία αναφορά στον υποτιθέμενο γάμο του Χριστού με την Μαγδαληνή. Κανείς άλλος αρχαίος συγγραφέας δεν επιβεβαιώνει αυτούς τους ισχυρισμούς. Το Ευαγγέλιο του Φιλίππου δεν είναι παρά ένα μεταγενέστερο κατασκεύασμα των γνωστικών του 2ου ή 3ου αιώνα μ.Χ. Τα κανονικά ευαγγέλια είναι σαφώς πολύ νωρίτερα και τα μόνο πλήρως αληθή:

Η λογική ένσταση

Εκτός των ήδη αναφερομένων, υπάρχει και το επιχείρημα του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη για το απόσπασμα του Ευαγγελίου του Φιλίππου «Αν, μέσα στα πλαίσια αυτού του γνωστικού κειμένου, ο Χριστός και η Μαρία Μαγδαληνή ήταν υποτίθεται παντρεμένοι, τότε γιατί οι μαθητές θα ενοχλούντο ώστε να ρωτήσουν τον δάσκαλο τους γιατί την αγαπούσε περισσότερο από αυτούς; Μια τέτοια ερώτηση δεν έχει νοήμα, αν πρόκειται για παντρεμένο ζευγάρι. Ούτε και αν είχαν απλώς μια αισθηματική σχέση.» (Πηγή: Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 127, Λεωνίδα Χ. Αποσκίτης , άρθρο «Σπάζοντας τον Κώδικα Da Vinci»)

Σημειώσεις

1. Γένεσης Κεφ. Α΄ «27 καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, κατ’ εἰκόνα Θεοῦ ἐποίησεν αὐτόν, ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς. 28 καὶ εὐλόγησεν αὐτοὺς ὁ Θεός, λέγων· αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε καὶ πληρώσατε τὴν γῆν »

2. Κατά Ιωάννην, Κεφ. Γ΄ «16 Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται ἀλλ' ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον.»

3. Κατά Ιωάννη, Κεφ. Α΄ «1 Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος....14 Καὶ ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, καὶ ἐθεασάμεθα τὴν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρὰ πατρός, πλήρης χάριτος καὶ ἀληθείας. »

4. Κατά Ματθαίον, Κεφ. Ιβ΄ «30 ὁ μὴ ὢν μετ' ἐμοῦ κατ' ἐμοῦ ἐστι, καὶ ὁ μὴ συνάγων μετ' ἐμοῦ σκορπίζει. 31 Διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν, πᾶσα ἁμαρτία καὶ βλασφημία ἀφεθήσεται τοῖς ἀνθρώποις, ἡ δὲ τοῦ Πνεύματος βλασφημία οὐκ ἀφεθήσεται τοῖς ἀνθρώποις· 32 καὶ ὃς ἐὰν εἴπῃ λόγον κατὰ τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου, ἀφεθήσεται αὐτῷ· ὃς δ' ἂν εἴπῃ κατὰ τοῦ Πνεύματος τοῦ ἁγίου, οὐκ ἀφεθήσεται αὐτῷ οὔτε ἐν τῷ νῦν αἰῶνι οὔτε ἐν τῷ μέλλοντι.»

5. Κατά Ματθαίον, Κεφ. Κδ΄ «4 καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· Βλέπετε μή τις ὑμᾶς πλανήσῃ. 5 πολλοὶ γὰρ ἐλεύσονται ἐπὶ τῷ ὀνόματί μου λέγοντες, ἐγώ εἰμι ὁ Χριστός, καὶ πολλοὺς πλανήσουσι. »

6. Κατά Ιωάννη, Κεφ. Γ΄  «16 Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται ἀλλ' ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον. 17 οὐ γὰρ ἀπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ εἰς τὸν κόσμον ἵνα κρίνῃ τὸν κόσμον, ἀλλ' ἵνα σωθῇ ὁ κόσμος δι' αὐτοῦ»

7. Ο λογικός σκοπός της ύπαρξης του σπέρματος εις το ανθρώπινο σώμα είναι η συνεύρεση με το ωάριο του γυναικείου κατά την διάρκεια της αναπαραγωγής. Η αυνανιστική χρήση του εν λόγω συστήματος, δηλαδή η ρίψη του σπέρματος εις μέρος εις μη συνάντηση ωαρίου, οδηγεί εις την ακύρωση του λογικού σκοπού της ύπαρξης των συστημάτων αυτών, δηλαδή της τεκνογονίας, πράγμα παράλογο. Συμπληρωματικά, η δε περίπτωση της έκτρωσης είναι ακόμη χειρότερη, διότι χάρη της απόλαυσης, όχι μόνο ακυρώνει το αίτιο ύπαρξης του αναπαραγωγικού συστήματος, δηλαδή η τεκνογονία, αλλά οδηγεί και εις το έγκλημα κατά του παραγώγου του.

8. Α΄ Πέτρου, Κεφ. Β΄ «1 Ἀποθέμενοι οὖν πᾶσαν κακίαν καὶ πάντα δόλον καὶ ὑποκρίσεις καὶ φθόνους καὶ πάσας καταλαλιάς, 2 ὡς ἀρτιγέννητα βρέφη τὸ λογικὸν ἄδολον γάλα ἐπιποθήσατε, ἵνα ἐν αὐτῷ αὐξηθῆτε εἰς σωτηρίαν», Προς Ρωμαίους, Κεφ. Ιβ΄ «1 Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, ἀδελφοί, διὰ τῶν οἰκτιρμῶν τοῦ Θεοῦ, παραστῆσαι τὰ σώματα ὑμῶν θυσίαν ζῶσαν, ἁγίαν, εὐάρεστον τῷ Θεῷ, τὴν λογικὴν λατρείαν ὑμῶν»

9. «Καὶ πρώτου γε τοῦ Διὸς οἱ ποιηταὶ εὐφωνότερον ᾄδουσιν τὰς χαλεπὰς πράξεις. Χρύσιππος δέ, ὁ πολλὰ φλυαρήσας, πῶς οὐχὶ εὑρίσκεται σημαίνων τὴν Ἥραν στόματι μιαρῷ συγγίνεσθαι τῷ Διΐ. Τί γὰρ μοι καταλέγειν τὰς ἀσελγείας τῆς μητρὸς θεῶν λεγομένης, ἣ Διὸς τοῦ Λατεαρίου διψῶντος αἵματος ἀνθρωπείου, ἣ Ἄττου τοῦ ἀποκοπτομένου, ἣ ὅτι ὁ Ζεὺς ὁ καλούμενος Τραγῳδός, κατακαύσας, τὴν ἑαυτοῦ χεῖρα, ὥς φασιν, νῦν παρὰ Ρωμαίοις θεὸς τιμᾶται; Σιγῶ τὰ Ἀντινόου τεμένη καὶ τὰ τῶν λοιπῶν καλουμένων θεῶν. Καὶ γὰρ ἱστορούμενα τοῖς συνετοῖς καταγέλωτα φέρει» (Μτφρ: Και πρώτου του Διός υμνούν δυνατότερο τις τρομερές πράξεις οι ποιητές. Ο δε Χρύσιππος ο πολλά φλυαρήσας, δεν γνωστοποιεί ότι η Ήρα συνήλθε με τον Δία με το μιαρό το στόμα; Τι χρειάζεται να απαριθμώ τις ασέλγειες της λεγόμενης μητέρας των θεών ή του Δία του Λατεαρίου του διψώντος από ανθρώπινο αίμα ή του ευνουχιζόμενου Άττι; Ή ότι ο Ζευς ο καλούμενος τραγωδός, κατακαύσας το χέρι του, όπως λένε, τώρα τιμάται από τους Ρωμαίους ως θεός; Αποσιωπώ τα αγιαστήρια του Αντίνοου (* ) και τα των άλλων καλούμενων θεών. Διότι ιστορούμενα εις τους συνετούς φέρουν γέλωτα) [(1) Όλοι σχεδόν οι Απολογητές επικαλούνται την λατρεία του Αντινόου, ερωμένου του Αδριανού. Φαίνεται ότι στα τεμένη του διεπράττωνταν όργια, Πηγή: Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας, Απολογηταί ΙΙ, Τατιανός Αθηναγόρας, Πατερικές Εκδόσεις Γρηγόριος ο Παλαμάς, Επόπτης Εκδόσεως Παναγιώτης Κ. Χρήστου, Καθηγητής Πανεπιστημίου & Επιμελητής Ελευθέριος Γ. Μερετάκης, Πτυχιούχο Θεολογίας, Θεσσαλονίκη 1986, σσ. 468 -469]

10. Α΄ Ιωάννου Κεφ. Δ΄ «8 ὁ μὴ ἀγαπῶν οὐκ ἔγνω τὸν Θεόν, ὅτι ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστίν... 16 Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί, καὶ ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καὶ ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ.  »

11. Κατά Ιωάννη, Κεφ. Ιε΄  «12 αὕτη ἐστὶν ἡ ἐντολὴ ἡ ἐμή, ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους καθὼς ἠγάπησα ὑμᾶς. 13 μείζονα ταύτης ἀγάπην οὐδεὶς ἔχει, ἵνα τις τὴν ψυχὴν αὐτοῦ θῇ ὑπὲρ τῶν φίλων αὐτοῦ.»

12. Κατά Ματθαίον Κεφ. Ι΄ 1-14, Κατά Λουκάν Κεφ. Στ΄ 12-16, Κατά Μάρκον Κεφ. Γ΄ 13-19

13. Κατά Ματθαίον, Κεφ. Ιθ΄ «11 ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· Οὐ πάντες χωροῦσι τὸν λόγον τοῦτον, ἀλλ' οἷς δέδοται· 12 εἰσὶ γὰρ εὐνοῦχοι οἵτινες ἐκ κοιλίας μητρὸς ἐγεννήθησαν οὕτω· καὶ εἰσὶν εὐνοῦχοι οἵτινες εὐνουχίσθησαν ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων, καὶ εἰσὶν εὐνοῦχοι οἵτινες εὐνούχισαν ἑαυτοὺς διὰ τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. ὁ δυνάμενος χωρεῖν χωρείτω. »

14. Κατά Ιωάννη, Κεφ. Η΄ «46 τίς ἐξ ὑμῶν ἐλέγχει με περὶ ἁμαρτίας;»

ΠΛΑΝΩΝΤΕΣ & ΠΛΑΝΩΜΕΝΟΙ

Μ. ΚΩΝ/ΝΟΣ, ΑΡΕΙΑΝΟΙ, ΘΕΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ & ΚΩΔΙΚΑΣ ΝΤΑ ΒΙΝΤΣΙ

Επιμέλεια: Κ.Ν. & Θ.Φ.Δ

Όταν ένας αμερικάνος συγγραφεύς, υιοθετεί τις θέσεις των Αρειανιστών Μαρτύρων του Ιεχωβά και της οργάνωσης της Σκοπιάς, και αυτό το σερβίρει ως νέες αποκαλύψεις, τότε πραγματικά οι ιστορίες του είναι για γέλια ή για κλάματα, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του καθενός.

Από την Αγγλική έκδοση του βιβλίου «Κώδικας Ντα Βίντσι» - Απόσπασμα της σελίδας 240:

(At the Council of Nicaea*): “many aspects of Christianity were debated and voted upon-the date of Easter, the role of the bishops, the administration of sacraments, and, of course, the divinity of Jesus…until that moment in history, Jesus was viewed by His followers as a mortal prophet... a great and powerful man, but a man nonetheless. A mortal.

"Not the Son of God?"

"Right," Teabing said.

"Jesus' establishment as 'the Son of God' was officially proposed and voted on by the Council of Nicaea ."

"Hold on. You're saying Jesus' divinity was the result of a vote?" "A relatively close vote at that".

(«Μετάφραση: (Κατά την Σύνοδο της Νίκαιας*) “-Πολλά ζητήματα του Χριστιανισμού συζητήθηκαν και τέθηκαν σε ψηφοφορία, όπως η ημερομηνία του Πάσχα, ο ρόλος των επισκόπων, η τέλεση των Μυστηρίων, και, φυσικά, η θεότητα του Ιησού….Μέχρι εκείνη την στιγμή της ιστορίας, ο Ιησούς εθεωρείτο από τους οπαδούς του ένας θνητός προφήτης…ένας μέγας και ισχυρός άνθρωπος μεν, αλλά, παρά ταύτα, ένας άνθρωπος. Ένας θνητός.

-Όχι Γιός του Θεού;

-Σωστά, απάντησε ο Teabing.

-Η αναγνώριση του Ιησού ως «Υιού του Θεού» προτάθηκε επίσημα και ψηφίστηκε από την Σύνοδο της Νίκαιας.

-Για στάσου. Μου λες τώρα πως η θεότητα του Ιησού ήταν αποτέλεσμα ψηφίσματος;

-Και μάλιστα ψηφίστηκε υπέρ, με μικρή διαφορά ψήφων.»)

(Σημ: Έλαβε χώρα το έτος 325 μ.Χ.)

Αληθεύει, πως ο Μέγας Κωνσταντίνος μετά την μεταστροφή του στον Χριστιανισμό είχε παραβρεθεί στην 1η Σύνοδο της Νίκαιας, αλλά δεν είναι αλήθεια πως ο Κωνσταντίνος «μετέβαλε τον Ιησού σε θεότητα», ή πως οι Χριστιανοί δεν θεωρούσαν τον Ιησού ως Θεό πριν από αυτό το γεγονός, όπως δηλώνει ο συγγραφέας

Ο Κωνσταντίνος είχε συγκαλέσει την Σύνοδο, προκειμένου να διευθετηθεί μια διαφωνία που είχε προκύψει, όταν ένας ιερέας ονόματι Αρείος άρχισε να αρνείται πως ο Ιησούς είναι και Θεός, γεννώντας με αυτή την θέση την αίρεση του Αρειανισμού και προξενώντας σκάνδαλο το οποίο κλόνιζε την πίστη των απανταχού Χριστιανών. Ο Αρείος είχε αποκτήσει ένα πλήθος οπαδών (γνωστοί ως Αρειανιστές), και η διαμάχη ανάμεσα στους Αρειανιστές και τους παραδοσιακούς Χριστιανούς έγινε τόσο οξεία, που ο αυτοκράτορας συγκάλεσε την Σύνοδο για να κλείσει το ζήτημα αυτό οριστικά.

Ο Κωνσταντίνος προσωπικά υποστήριζε την θέση των Αρειανιστών, όμως, αναγνώρισε το κύρος των επισκόπων για την διατύπωση της Χριστιανικής πίστεως, έτσι, οι επίσκοποι της Συνόδου επαναβεβαίωσαν την παραδοσιακή Χριστιανική διδασκαλία, όπου ο Χριστός είναι εξ ολοκλήρου Θείο Πρόσωπο. Συνεπώς, ήταν οι επίσκοποι της Συνόδου της Νίκαιας οι οποίοι επαναβεβαίωσαν την παραδοσιακή Χριστιανική θέση, σε αντίθεση με τον Αρείο και τους οπαδούς του.Και βεβαίως δεν έγινε καμιά ψηφοφορία για να επικυρωθεί η θεότητα του Ιησού: αυτό το στοιχείο της θεότητάς Του ήδη δεδομένο και κοινή γνώση όλων των Χριστιανών, από τους πρώτους κιόλας χρόνους της πίστεως αυτής. Οι επίσκοποι έπρεπε να αποφασίσουν μόνο αν θα υπέγραφαν ή όχι το Σύμβολο της Πίστεως (το «Πιστεύω») που είχε συνταχθεί από την Σύνοδο και που αποσαφήνιζε την αντίληψή τους περί της ιστορικής και βιβλικής διδασκαλίας σχετικά με την φύση του Ιησού.

Εάν αναφερόταν σε αυτή την λεπτομέρεια ο Μπράουν -και το έτερον ήμισύ του, ο Teabing- όταν έγραψε περί «ψηφοφορίας», τότε δεν ήταν καθόλου «μικρή η διαφορά» ψήφων, καθότι μόνο δύο από τους 318 επισκόπους δεν υπέγραψαν το Σύμβολο της Πίστεως.

Αριστερά: Εικονίζεται η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος

Δεξιά: Οι Άγιοι Πατέρες με το σύμβολο της Πίστεως

Η θεότητα του Χριστού πριν από την 1η Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας (325 μ.Χ.)

Όπως φαίνεται μέσα από τα ακόλουθα αποσπάσματα, οι πρώιμοι Πατέρες της Εκκλησίας ήδη αναγνώριζαν πως ο Χριστός είναι Θεός, και επί πλέον, ήσαν ανένδοτοι στην διατήρηση αυτής της πολύτιμης αλήθειας. Προσοχή πρέπει να δοθεί στις χρονολογίες! Οι Πατέρες στους οποίους υπάρχει κάτωθι αναφορά, είναι πριν από την σύνοδο. Έτσι αποδεικνύεται, για άλλη μία φορά, πως ο Νταν Μπράουν, δεν έχει ιδέα ούτε από Θεολογία, ούτε από ιστορία, και πως το μόνο που έκανε είναι να αντιγράψει τους Αρειανούς και του Μαρτυρες του Ιεχωβά, οι οποίοι υποστηρίζουν τα ίδια.

Ιγνάτιος Αντιοχείας: «Ο Ιγνάτιος, ο επονομαζόμενος και «Θεοφόρος», προς την Εκκλησία της Εφέσου στην Ασία… προορισμένος προαιωνίως για μία δόξα διαρκή και αναλλοίωτη, ενωμένος και επιλεγμένος δια του αληθινού μαρτυρίου, δια του θελήματος του Πατρός, εν Χριστώ τω Θεώ ημών..» (Επιστολή Α΄ προς τους Εφεσίους - 110 μ.Χ.)

«Διότι ο Θεός ημών Ιησούς Χριστός, συλληφθείς εκ της Παρθένου Μαρίας σύμφωνα με το Σχέδιο του Θεού: εκ του γόνου του Δαυίδ, είναι αλήθεια, αλλά και από του Αγίου Πνεύματος» (του ιδίου, 18:2)

«[Εις] την Εκκλησία, την αγαπημένη και πεφωτισμένη κατόπιν της αγάπης του Ιησού Χριστού, του Θεού ημών, δια του θελήματος Εκείνου που θέλησε τα πάντα τα οποία είναι» (Επιστολή Α΄ προς τους Ρωμαίους - 110 μ.Χ.)

Αριστείδης: «[Οι Χριστιανοί] είναι εκείνοι που, πάνω από όλους τους ανθρώπους του κόσμου, έχουν βρει την αλήθεια, επειδή αναγνώρισαν τον Θεό, τον Δημιουργό και Πλάστη όλων των πραγμάτων, στο Πρόσωπο του Μονογενούς Υιού, και εν Πνεύματι Αγίω.» (Απολογία -140 μ.Χ.)

Τατιανός ο Σύριος: «Δεν παριστάνουμε τους γελοίους, ω Έλληνες, ούτε ομιλούμε ανοησίες, όταν δηλώνουμε πως ο Θεός γεννήθηκε, με ανθρώπου μορφή.» (Αγόρευση προς τους Αθηναίους 21 - 170 μ.Χ.)

Μελίτων Σάρδεων: «Δεν είναι επ’ ουδενί απαραίτητο, όταν συναναστρεφόμεθα με ανθρώπους της διάνοιας, να επικαλούμεθα τις πράξεις του Χριστού μετά από την Βάπτισή Του ως αποδείξεις πως η ψυχή Του και το Σώμα Του - πως η ανθρώπινη φύση Του - ήσαν όπως και οι δικές μας : αληθινές και όχι φανταστικές. Οι πράξεις του Χριστού μετά από την Βάπτισή Του, και προπαντός τα θαύματά Του, προσέφεραν ακριβώς στον κόσμο την απόδειξη και την διαβεβαίωση της Θεότητας που έκρυβε η Σάρκα Του. Όντας τέλειος Θεός και τέλειος Άνθρωπος, έδωσε θετικά δείγματα των δύο Φύσεών Του: δια των θαυμάτων Του τα τρία πρώτα χρόνια μετά από την Βάπτισή Του, και της ανθρώπινης φύσης Του κατά τα τριάντα χρόνια που προηγήθηκαν της Βάπτισής Του, κατά την διάρκεια των οποίων χρόνων -λόγω της σαρκικής Του καταστάσεως- απέκρυπτε τα σημεία της Θεότητάς Του, αν και ήταν ο αληθινός Θεός, ο προϋπάρχων προ πάντων των αιώνων.» (Απόσπασμα από τον «Οδηγό» του Αναστασίου - 177 μ.Χ.)

Ειρηναίος: «Καθ’ ότι η Εκκλησία, αν και διεσπαρμένη σε όλη την οικουμένη, μέχρι τα πέρατα της γης, έχει λάβει από τους Αποστόλους και τους μαθητές τους την πίστη σε ένα Θεό, τον Παντοδύναμο Πατέρα, Ποιητή του ουρανού και της γης και της θαλάσσης και όλων όσων ευρίσκονται μέσα σε αυτά. Και σε ένα Ιησού Χριστό, τον Υιό του Θεού, ο οποίος ‘σαρξ εγένετο’ για την ημετέρα σωτηρία. Και στο Πνεύμα το Άγιο, που μίλησε μέσω των προφητών για τα θεϊκά θελήματα και τα επερχόμενα, και για την εκ Παρθένου Γέννηση, και για τα Πάθη και την εκ νεκρών Ανάσταση και την σωματική Ανάληψη εις ουρανούς του αγαπημένου Ιησού Χριστού και Κυρίου ημών, και την έλευσή Του εκ των ουρανών με την δόξα του Πατρός για να αποκαταστήσει τα πάντα. Και την ανάσταση πάσης σαρκός, όλης της ανθρωπότητος, ώστε ενώπιον του Ιησού Χριστού του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος και Βασιλέως ημών, με το σύμφωνο του αοράτου Πατρός, θα λυγίσει κάθε γόνυ όσων είναι στον ουρανό και επί της γης και υποκάτω της γης.» (Κατά Αιρέσεων, 1:10:1 - 189 μ.Χ.)

«Παρά ταύτα, εκείνο που δεν μπορεί να ειπωθεί για κανένα άλλο πρόσωπο που έζησε, είναι πως ο ίδιος είναι δικαιωματικά Θεός και Κύριος…το οποίο διακρίνεται, από εκείνους που έχουν φτάσει σε έστω ένα ελάχιστο μέρος της Αλήθειας.» (του ιδίου, 3:19:1)

Κλήμης Αλεξανδρείας: «Έτσι, ο Λόγος, ο Χριστός, είναι η αιτία της παλαιοτάτης μας αρχής -καθ’ ότι Αυτός ήταν εν Θεώ- και της ευημερίας μας. Και τώρα, αυτός ο ίδιος Λόγος εμφανίζεται ως άνθρωπος. Αυτός μόνος είναι και Θεός και Άνθρωπος, και η πηγή κάθε αγαθού.» (Προτροπή προς τους Έλληνες, 1:7:1 - 190 μ.Χ.).

«Μισηθείς ως προς την εμφάνισή Του αλλά στην πραγματικότητα λατρευθείς, (ο Ιησούς) είναι ο Εξιλεωτής, ο Σωτήρ, ο Παρηγορητής, ο θείος Λόγος, Εκείνος που είναι προφανέστατα ο αληθινός Θεός, Εκείνος που είναι στο ίδιο επίπεδο με τον Κύριο του Σύμπαντος επειδή είναι ο Υιός Του…» (του ιδίου, 10:110:1)

Τερτυλλιανός: «Η προέλευση των δύο Ουσιών Του Τον προβάλλουν ως Άνθρωπο και ως Θεό: γεννηθείς εκ του ενός, και μη γεννηθείς εκ του ετέρου.» (Η Σάρκα του Ιησού, 5:6-7 - 210 μ.Χ.).

«Πως υπάρχουν δύο θεοί και δύο Κύριοι, όμως, είναι μια δήλωση που ποτέ δεν θα επιτρέψουμε να εξέλθει από του στόματός μας. Όχι κατά τρόπον που να υπονοεί ότι δεν είναι Θεός ο Πατήρ, και Θεός ο Υιός, ή το Πνεύμα Θεός, και το κάθε ένα από τα Πρόσωπα αυτά Θεός - επειδή μέχρι πρότινος το «δύο» εκλαμβανόταν ως (δύο) θεοί και ως (δύο) Κύριοι - έτσι, ερχόμενος ο Χριστός, θα αναγνωριζόταν και ως Θεός και θα τον αποκαλούσαν Κύριο, ακριβώς επειδή είναι ο Υιός Εκείνου που είναι και Θεός και Κύριος.» (Κατά Πραξέα, 13:6 - 216 μ.Χ.)

Ωριγένης: «Αν και ήταν Θεός, προσέλαβε σάρκα. Και, γενόμενος άνθρωπος, παρέμεινε εκείνο που ήταν: Θεός.» (Οι Βασικές Διδασκαλίες, 1:0:4 - 225 μ.Χ.).

Ιππόλυτος: «Μόνο ο [Λόγος] του Θεού είναι εκ του εαυτού του και συνεπώς είναι και Θεός, γενόμενος ουσία του Θεού.» (Αναίρεση Πασών των Αιρέσεων,10:33 - 228 μ.Χ.).

«Διότι ο Χριστός είναι ο επί πάντων Θεός, ο οποίος μερίμνησε να ξεπλύνει όλες τις αμαρτίες της ανθρωπότητας, καθιστώντας τον παλαιό άνθρωπο νέο.» (του ιδίου, 10:34)

Νοβατιανός: «Εάν ο Χριστός ήταν μόνο άνθρωπος, γιατί να μας παραδώσει ένα τέτοιο γνώμονα πίστεως όπως εκείνο που είχε ο Ίδιος αναφέρει: «3 αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσιν σὲ τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν.»; [Κατά Ιωάννη, Κεφ. Ιζ΄]

Εάν δεν είχε επιθυμήσει να τον εκλάβουν τον Ίδιο ως Θεό, γιατί τότε πρόσθεσε τα λόγια: « ὃν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν», παρά μόνο επειδή επιθυμούσε να τον αποδεχθούν και ως Θεό; Διότι, αν δεν επιθυμούσε να Τον αναγνωρίσουν ως Θεό, θα είχε προσθέσει τα εξής λόγια: «Και ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός, τον οποίον απέστειλες», ενώ, στην πραγματικότητα, ούτε πρόσθεσε τέτοια λόγια, ούτε παρέδωσε τον Εαυτό Του μονάχα ως άνθρωπο, αλλά συσχέτισε τον Εαυτό Του με τον Θεό, διότι επιθυμούσε με αυτόν τον τρόπο να Τον κατανοήσουν και ως Θεό, καθώς είναι. Συνεπώς, οφείλουμε να πιστέψουμε (σύμφωνα με τον γνώμονα που μας συνέστησε) στον Κύριο, στον Ένα αληθινό Θεό, και συνεπώς σε Εκείνον τον Οποίον απέστειλε, δηλαδή τον Ιησού Χριστό, ο Οποίος -όπως προαναφέραμε- επ’ ουδενί δεν θα συσχέτιζε τον Εαυτό Του με τον Πατέρα, εάν δεν είχε επιθυμήσει ο Ίδιος να κατανοηθεί και ως Θεός. Αλλιώς, θα είχε διαχωρίσει τον Εαυτό Του από Εκείνον (τον Πατέρα), αν δεν επιθυμούσε να Τον κατανοήσουν ως Θεό.» (Πραγματεία για την Αγία Τριάδα, Νο.16 - 235 μ.Χ.)

Κυπριανός Καρθαγένης: «Όποιος αρνείται πως ο Χριστός είναι Θεός, δεν δύναται να γίνει ναός Του (Αγίου Πνεύματος)…» (Επιστολές, 73:12 - 253 μ.Χ.).

Γρηγόριος ο Θαυματουργός: «Ένας είναι ο Θεός, ο Πατήρ του ζώντος Λόγου ο οποίος είναι η υπάρχουσα σοφία και δύναμίς και αιώνια εικόνα Του: ο τέλειος γεννήτωρ του τέλειου γεγενημένου, Πατήρ του Μονογενούς Υιού. Ένας είναι ο Κύριος, Θεός εκ Θεού, κατ’ εικόνα και ομοίωση της θεότητας, ο αποτελεσματικός Λόγος, η περιεκτική Σοφία της σύστασης των πάντων, και η δημιουργός Δύναμη όλης της Δημιουργίας, ο αληθινός Υιός του αληθινού Θεού, ο Αόρατος εξ Αοράτου και ο Αδιάφθορος εξ Αδιαφθόρου, και Αθάνατος εξ Αθανάτου και Αιώνιος εξ Αιωνίου….Και ούτω, μήτε ο Υιός υστερούσε του Πατρός, μήτε το Πνεύμα υστερούσε του Υιού, αλλά, αμετάβλητη και αναλλοίωτη, η Αγία Τριάς αεί μένει.» (Δήλωση Πίστεως - 265 μ.Χ.).

Αρνόβιος: «Λοιπόν», θα μας πει κάποιος μαινόμενος, θυμωμένος και αναστατωμένος άνθρωπος, «εκείνος ο Χριστός είναι ο Θεός σας;» «Πράγματι είναι ο Θεός μας» θα του απαντήσουμε, «και μάλιστα Θεός των κρυπτών δυνάμεων». (Κατά Παγανιστών,1:42 - 305 μ.Χ.).

Πέραν των ανωτέρω αποσπασμάτων, υπάρχουν και μαρτυρίες ειδωλολατρών, όπου φαίνεται πως οι Χριστιανοί λάτρευαν τον Χριστό ως Θεό. Δύο ενδεικτικά παραδείγματα:

Πλίνιος ο Νεώτερος (ιστορικός): «Ο Ρωμαίος Κυβερνήτης της Βιθυνίας της Μικράς Ασίας, σε επιστολή του προς τον Αυτοκράτορα Τραϊανό περίπου το 112 μ.Χ., έγραφε τα ακόλουθα: «Συνήθιζαν (οι Χριστιανοί) να συναθροίζονται σε συγκεκριμένη ημέρα, πριν χαράξει ο ήλιος, όπου έψελναν εναλλακτικά ύμνους προς τον Χριστό σαν να ήταν Θεός, και δέσμευαν τον εαυτό τους με όρκο σοβαρό, όχι για τυχόν πονηρές πράξεις, αλλά για να μην διαπράξουν ποτέ οποιαδήποτε απάτη, ή κλοπή, ή μοιχεία, επίσης να μην νοθεύσουν ποτέ τον λόγο τους, ή να αρνηθούν κάτι που τους έχει εμπιστευθεί, όταν αυτό τους ζητηθεί να το παραδώσουν. Κατόπιν, ήταν έθιμό τους να χωρίζουν, και μετά να ξανασυγκεντρώνονται για να μετάσχουν σε φαγητό - αλλά φαγητό του κοινού και αθώου είδους.»

Πρώτα απ’ όλα, εδώ παρατηρεί κανείς πως οι Χριστιανοί συναθροίζονταν τακτικά, σε προκαθορισμένες ημέρες. Δεύτερον, η λατρεία τους απευθυνόταν στο Πρόσωπο του Χριστού, αποδεικνύοντας πως πίστευαν σθεναρά στην Θεότητά Του. Επί πλέον, κάποιος λόγιος ερμηνεύει το σχόλιο αυτό του Πλινίου περί «ψαλμών που απευθύνονταν στον Χριστό σαν σε Θεό», ως ένα σημείο αναφοράς για το μάλλον διακριτό γεγονός πως ο Χριστός -αντίθετα με τους άλλους θεούς που λάτρευαν οι άνθρωποι- ήταν «ένας άνθρωπος που είχε ζήσει επί της γης».

Λουκιανός Σαμοσατεύς: (125-180 μ.Χ.) Έλληνας Σατιρικός του 2ου αιώνα μ.Χ.. Σε ένα από τα έργα του, σχολιάζει ως εξής: «Οι Χριστιανοί…..λατρεύουν μέχρι και σήμερα έναν άνθρωπο - εκείνο το διακεκριμένο πρόσωπο, που εισήγαγε καινοφανείς ιεροτελεστίες και που σταυρώθηκε εξ αιτίας αυτών -- Τους είχε εντυπώσει αυτός ο πρώτος νομοθέτης τους πως είναι όλοι τους αδέλφια, από την στιγμή που θα μεταστραφούν και αρνηθούν τους θεούς τους και λατρέψουν τον σταυρωμένο σοφό και ζήσουν σύμφωνα με τις εντολές του.»

ΟΙ ΑΤΕΛΕΙΕΣ ΤΟΥ ΚΩΔΙΚΑ ΝΤΑ ΒΙΝΤΣΙ

Ίσως είναι λίγο υπερβολικό να σχολιάζεται ένα μυθιστόρημα για μετάδοση αναληθειών και ανακριβιών. Δυστυχώς ο Ντα Μπράουν διάλεξε μόνος του να μπει σε κριτική, αφού έδωσε «ιστορική σοβαρότητα» στο έργο του και προκάλεσε το αίσθημα εκατομμυρίων Χριστιανών στον κόσμο.

Επιμέλεια/επιλογή αποσπασμάτων: Θ.Φ.Δ & Κ.Ν.

«Υπάρχει μία ιστορία που την είπε ένα μωρός, γεμάτη θόρυβο και πάθος, αλλα χωρίς κανένα νόημα» (Μακβεθ , Πράξη 5, Σκηνή 5)

Πέρα από τις Πλαστογραφημένες πηγές, στον «Κώδικα Ντα Βίντσι», υπάρχουν και διάφορα λογικά λάθη. Μερικά από αυτά θα αναλυθούν παρακάτω.

«Η Μαντόνα των Βράχων»

Μια από τις πιο χονδροειδείς γκάφες που εντοπίσθηκαν μέσα στο βιβλίο του Νταν Μπράουν είναι εκείνη που σχετίζεται με τον διάσημο πίνακα του Ντα Βίντσι που ονομάζεται «Virgin of the Rocks» (Η Παρθένος των Βράχων). Το πρώτο σφάλμα ήταν που ο Μπράουν άλλαξε το όνομα του πίνακα, σε «Madonna of the Rocks» (η Κυρία των Βράχων). Και ο λόγος που το έκανε αυτό, ήταν αποκλειστικά και μόνο για να μπορέσει να σχηματίσει ένα αναγραμματισμένο μήνυμα. Ο λεκτικός γρίφος επάνω στον πίνακα της Μόνα Λίζα, ο οποίος έλεγε: «So dark the con of man» (= τόσο σκοτεινή η εξαπάτηση του ανθρώπου) και που ο Ρόμπερτ αναφέρει ακατάπαυστα, υπονοεί πόσο η εκκλησία έχει εξαπατήσει την ανθρωπότητα. Στην πραγματικότητα, δεν είναι παρά ο αναγραμματισμός των λέξεων «Madonna of the Rocks» (η Κυρία των Βράχων). Να υποθέσει κανείς, πως ο Νταν Μπράουν δεν μπόρεσε να φτιάξει κάποιο αναγραμματισμό με τις λέξεις «Virgin of the Rocks» (Η Παρθένος των Βράχων);

Αριστερά: Ο πίνακας σε καμβά - Λούβρος, 1483 (Χωρίς τον σταυρό)

Δεξιά: Ο πίνακας σε ξύλο - Λονδίνο, 1503 (Με τον σταυρό)

Σχετικά με τους Πίνακες

Κάποιοι άνθρωποι ισχυρίζονται πως ο πίνακας είναι στην πραγματικότητα ένας πίνακας πάνω σε ξύλινη βάση, συνεπώς ο Νταν Μπράουν έκανε λάθος όταν τον περίγραψε ως καμβά. Στη πραγματικότητα υπάρχουν δύο πρωτότυπα του πίνακα αυτού. Ο ένας, που είναι επί ξύλου, βρίσκεται στο Λονδίνο. Στις φωτογραφίες άνωθι, μπορεί να δει κανείς τις διαφορές ανάμεσά τους - στα πρόσωπα των ανθρώπων και στον ίδιο τον Χριστό-βρέφος, και επίσης στον καλαμένιο Σταυρό. Ο Λεονάρδος είχε ζωγραφίσει τον πίνακα πάνω σε καμβά το 1483. Προέκυψαν κάποια προβλήματα με την συμφωνία, έτσι ζωγράφισε τον δεύτερο πίνακα το 1503, δηλαδή, πολλά χρόνια μετά. Ο πίνακας πάνω σε καμβά βρίσκεται μέσα στο Λούβρο. Στο σημείο αυτό, ο Νταν Μπράουν ήταν σωστός.

Ο Νταν Μπράουν λέει πως ο πίνακας ξαναφτιάχτηκε επειδή οι παραγγέλλοντες ήσαν «έξω φρενών» με την πρώτη εκδοχή του πίνακα. Στην πραγματικότητα, επρόκειτο για μια αρκετά βαρετή σύμβαση που ουσιαστικά υποχρέωσε τον Λεονάρδο να τον ξαναζωγραφίσει.

«Η Παρθένος των Βράχων» μέσα στο Λούβρο

Στον Λούβρο ο πίνακας αυτός είναι κρεμασμένος στην Μεγάλη Γαλαρία. Στο βιβλίο, ο Ρόμπερτ βρίσκεται κοντά στην Μόνα Λίζα, σε μια παράπλευρη αίθουσα, την Salle des Etats (Αίθουσα των Εθνών). Ο φύλακας τον κρατά καθηλωμένο, με προτεταμένο όπλο, όταν ο ίδιος αντιλαμβάνεται την Σόφι να τριγυρίζει στην ίδια αίθουσα. Και μάλιστα, ο φύλακας είναι σε απόσταση περίπου είκοσι μέτρων από την είσοδο ως την αίθουσα, και δεν πιάνει καλό σήμα με το υπηρεσιακό τηλέφωνο, λόγω των μέτρων ασφαλείας της αίθουσας. Εκείνη την στιγμή, η Σόφι… αρπάζει τον πίνακα. Εδώ, μάλλον πρόκειται για ταχυδακτυλουργία, καθ’ ότι ο πίνακας αυτός δεν βρίσκεται καν μέσα στην αίθουσα εκείνη. Είναι έξω, στην Μεγάλη Γαλαρία.

Σόφι: η Κόρη της… Ασπίδας

Η Σόφι τότε χρησιμοποιεί τον πίνακα «Madonna of the Rocks» (η Κυρία των Βράχων), σαν μια ασπίδα… καμβαδένια, προκειμένου να πείσει τον φύλακα να πετάξει το όπλο του κάτω. Φυσικά, αυτή η σκηνή είχε σκοπό να προξενήσει πόνο και αγωνία στους απανταχού της γης φιλότεχνους. Συγκεκριμένα, η Σόφι μόλις έχει αποσπάσει το κλειδί από το πίσω μέρος της κορνίζας του πίνακα, και τώρα, απειλεί τον φύλακα με την καταστροφή του έργου αν εκείνος δεν αφήσει κάτω το πιστόλι του.

Ο Μπράουν λέει λοιπόν πως η Σόφι σήκωσε αυτόν τον πίνακα - που είχε ύψος περίπου 1,5 μέτρο - και άρχισε να τον κουνάει απειλητικά πέρα-δώθε. Μάλλον χρειάζεται κανείς μια γερή δόση…. ευπιστίας, για να φανταστεί μια γυναίκα να ανεμίζει ένα τέτοιου μεγέθους πίνακα. Ο πίνακας αυτός είναι στην πραγματικότητα σχεδόν 2 μέτρα σε ύψος, και με μια κορνίζα τεράστια. Αποκλείεται η Σόφι να μπορούσε να τον κουνήσει, ούτε στο ελάχιστο, τον πίνακα αυτό… πόσο μάλλον να τον ανέμιζε και πέρα-δώθε σαν ασπίδα.

«Τράβηξα βιαστικά μια φωτογραφία του πίνακα, στα κρυφά, όταν ήμουν στο Λούβρο. Είναι δύσκολο να έχει κανείς την αίσθηση μεγέθους από την φωτογραφία εδώ, αλλά μπορείτε να καταλάβετε, από τους αντικατοπτρισμούς κάποιων ανθρώπων στο κάτω μέρος του τζαμιού του πίνακα. Πρόκειται για ένα πολύ μεγάλο πίνακα. Η κορνίζα του είναι από ατόφιο ξύλο. Για να μετακινηθεί το έργο, θα χρειαζόταν η δύναμη ενός αρσιβαρίστα.»

Ο Ιησούς και ο Ιωάννης ο Βαπτιστής

Ο Νταν Μπράουν ισχυρίζεται πως στον πίνακα αυτό, το Βρέφος Ιησούς λαμβάνει την ευλογία του Ιωάννη του Βαπτιστή. Κατ’ αρχήν, είναι τελείως ανόητο, να εμφανίζονται αυτά τα δύο βρέφη να… αλληλο-ευλογούνται, όταν -βάσει του ιστορικού χρονοδιαγράμματος της Αγίας Γραφής- δεν είχαν ποτέ συναντηθεί σε τέτοια ηλικία. Η όλη σκηνή είναι ολοφάνερα φανταστική. Αλλά, για τις ανάγκες διευκρίνισης της λεπτομέρειας αυτής, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής (το βρέφος στα αριστερά) είναι σε στάση ικεσίας, ενώ ο Ιησούς (το βρέφος στα δεξιά) έχει υψωμένο το χέρι του σε θέση ευλογίας. Μάλιστα, στον δεύτερο πίνακα αυτό επιβεβαιώνεται, μιας και ο Ιωάννης ο Βαπτιστής είναι εκείνος που εμφανίζεται να κρατά τον καλαμένιο Σταυρό του, που έχει ταυτιστεί με το δικό του πρόσωπο. Ο Νταν Μπράουν προφανώς μπέρδεψε τους κεντρικούς χαρακτήρες του πίνακα. Εδώ πάντως, απλώς επισημαίνεται πως ο καλαμένιος Σταυρός προστέθηκε, αφού είχε τελειώσει ο Λεονάρντο τον πίνακα, και πως όλοι είχαν αποδεχθεί την προσθήκη αυτή σαν κάτι θετικό.

Μετά, ο Νταν Μπράουν ισχυρίζεται πως το χέρι της Παναγίας στέκει «απειλητικά» επάνω από το κεφάλι του Ιωάννη. Στην πραγματικότητα, το χέρι Της βρίσκεται επάνω από το κεφάλι του Ιησού. Εκτός αυτού, το χέρι Της δεν είναι καθόλου απειλητικό σε εμφάνιση: είναι μια πάρα πολύ συνηθισμένη «πόζα», που την βλέπουμε και σε άλλους πίνακες.

Ο Νταν ισχυρίζεται πως το χέρι του αγγέλου στον πρώτο πίνακα είναι «φρικιαστικό». Όμως, ο άγγελος απλώς δείχνει προς τον Ιωάννη. Αυτήν την ίδια κίνηση -να δείχνεται κάτι ή κάποιος με το δάχτυλο- υπάρχει σε πολλούς άλλους πίνακες. Δεν υπάρχει καμιά «φρικιαστική» σκηνή. Είναι  ακραίο, να βλέπει ο Νταν Μπράουν όλα αυτά τα φρικιαστικά στοιχεία, μέσα σε ένα πίνακα με… δύο μωρά παιδιά.

Τέλος, ο Νταν Μπράουν ισχυρίζεται πως στην δεύτερη εκτέλεση του πίνακα, είναι διαφορετικές οι θέσεις των πραγμάτων. Όπως φαίνεται αν τους συγκρίνει κανείς τους δύο πίνακες δίπλα-δίπλα, αυτό δεν είναι αληθές. Η παραλλαγή του Λονδίνου έχει φωτοστέφανους, και φτερά στον άγγελο. Ο καλαμένιος Σταυρός προστέθηκε αργότερα από κάποιον άλλο, οπότε δεν θεωρείται μέρος του πρωτότυπου πίνακα. Στον πρώτο πίνακα, ο άγγελος δείχνει προς τον Ιωάννη, σαν να λέει «να   ’ τος», ενώ στον δεύτερο πίνακα, έχει παραλειφθεί το χέρι, για να μείνει χώρος για το φωτοστέφανο. Πέραν αυτών των λεπτομερειών, οι πίνακες είναι μάλλον ολόιδιοι.

Και…αλλαγές φύλου

Ο Νταν Μπράουν λέει πως οι…καλόγριες στην Αδελφότητα της Αμώμου Σύλληψης έδωσαν λεπτομέρειες για το έργο. Στην πραγματικότητα, η Αδελφότητα αυτή είναι αποκλειστικά ανδρώα…

Πηγή: http://www.lisashea.com/hobbies/art/madonnarocks.html

Ο ΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΟΣ ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΙΣΚΟΠΟΤΗΡΟΥ (ΓΚΡΑΑΛ), Ο «ΒΑΣΙΛΙΑΣ» ΑΡΘΟΥΡΟΣ & ΤΟ ΣΠΑΘΙ ΕΞΚΑΛΙΜΠΕΡ

Η Margaret Starbirt στήριξε όλες τις απόψεις της για την Μαρία Μαγδαληνή στον μύθο του Αγίου Δισκοπότηρου. Πριν όμως εκφέρει απόψεις για τον Χριστό και την Μαρία την Μαγδαληνή όφειλε να ελέγξει τις «αλήθειες» αυτού του μύθου. Σε κάθε άλλη περίπτωση έχτισε τις θέσεις της πάνω σε κινούμενη άμμο (Πηγή Φώτο: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, εκπομπή Οι πύλες του Ανεξήγητου, Σάββατο 09/04/2005)

Εκτός των άλογων θεωριών της ερωτικής σχέσης του Ιησού Χριστού με την Μαρία Μαγδαληνή αλλά και με οποιαδήποτε άλλη θνητή, μια ακόμη βάση πάνω εις την οποία πατάει η όλη σκευωρία του Κώδικα Ντα Βίντσι, είναι το λεγόμενο Άγιο Δισκοπότηρο. Αυτό δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας δυτικός αιρετικός μύθος που προσελήφθηκε από τον δυτικό παγανισμό, ανάλογα με τον ζωγραφικό κρίνο που προσφέρθηκε εις την Παναγία και λαθεμένα πολλοί συσχετίζουν με φαλλικά σύμβολα. Η δύση δεν χρεώνεται μόνο τις αιρέσεις του χριστιανισμού, τον «διαφωτισμό» της αθεΐας και της ειδωλολατρίας που εισήλθε στην Ελλάδα, αλλά και την αναπαραγωγή μύθων των δικών της αρχαίων παγανιστών, που ένεκα της αιρετικής χαλαρότητας εισήλθαν στο κορμό της θεολογίας της.

Αλλά ας δει κανείς την «ιστορία» γύρω από το «Άγιο [παγανιστικό] δισκοπότηρο»

Αριστερά: Οι ιππότες του Κάμελοτ ξεκινούν για την περιπέτεια της αναζήτησης του Αγίου Δισκοπότηρου. Ένας από αυτούς φεύγοντας χαιρετά την αγαπημένη του (Πηγή: Περιοδικό Crypto, τεύχος 2, άρθρο Άγιο Δισκοπότηρο, τι κρύβεται πίσω από τον θρύλο των ιπποτών του Κάμελοτ;, Μπριασούλης Γεώργιος, σελίδα 16)

Μέσο: Ο βασιλιάς αρθούρος δέχεται το εξκάλιμπερ από την Κυρά της Λίμνης, άλλη μια κελτική παγανιστική θεότητα που πέρασε στον θρύλο του Αγίου Δισκοπότηρου. (Πηγή: Περιοδικό Crypto, τεύχος 2, άρθρο Άγιο Δισκοπότηρο, τι κρύβεται πίσω από τον θρύλο των ιπποτών του Κάμελοτ;, Μπριασούλης Γεώργιος, σελίδα 10)

Δεξιά: Το σπαθί του Αγίου Γκαλγκάνο, ιστορία του 12ου αιώνα της Λατινικής εκκλησίας, που φαίνεται ίσως να αποτελεί την πηγή έμπνευσης της αγγλικής ιστορίας για το σπαθί του Εξκάλιμπερ.

1) Σύμφωνα με τον θρύλο, εκείνος ο ιππότης, αφού συμμετείχε στην Αποστολική Τελετή του Αγίου Δισκοπότηρου, πήρε το ιερό σύμβολο μαζί με τη «λόγχη του πεπρωμένου», καθώς και άλλα ιερά αντικείμενα που σχετίζονταν με το Πάθος και τη Σταύρωση του Ιησού και, επιβιβαζόμενος στο Μυστικό Πλοίο του παλαιοδιαθηκικού βασιλιά Σολομώντα, άρχισε το τελευταίο του ταξίδι για την πόλη της μύησης, τη Σαράς, για την οποία κανείς θνητός δεν γνωρίζει τίποτε. ... Ένας θρύλος ο οποίος συνδέθηκε στους αιώνες με τον μυθικό βασιλιά Αρθούρο και τους ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης.

Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΜΥΘΟΥ

Ωστόσο, πολύ πριν εισαγάγουν οι μεσαιωνικοί συγγραφείς το «ιερό Γκράαλ» στη βρετανική μυθολογία, η αναζήτηση κάποιου θείου σκεύους ήταν δημοφιλές θέμα στον αρθουριανό μύθο του Κάμελοτ. Η ίδια ιστορία εμφανίζεται και στους παλαιότερους κελτικούς μύθους του Μπαμπινόγκιον, του Κούλχουτς και του Ολγουεν, αλλά ιδιαίτερα γνωστή είναι η ιστορία του Πρεντέου Ανουφν ή «Λείες του Αλλόκοσμου», όπως τις αφηγήθηκε ο Ταλιέσιν. Σύμφωνα με αυτούς τους κελτικούς μύθους, ο Βασιλιάς Αρθούρος και οι πολεμιστές του έπλευσαν για τον κελτικό Αλλόκοσμο για να πάρουν το πετροστόλιστο «Καλντρόν» (χύτρα) του Ανουφν. Όπως και το χριστιανικής έμπνευσης Άγιο Δισκοπότηρο, το κελτικό «Καλντρόν» ήταν δωρητής της αφθονίας, αλλά και μαντικό μέσο προφητείας. Σύμφωνα με τον παγανιστικό μύθο, το «Καλντρόν» ανακαλύφθηκε επιτέλους στο Καέρ-Σίντι ή Γουϊντίρ, ένα κρυστάλλινο κάστρο-νησί και φυλασσόταν από εννέα νεράιδες. Όμως οι κίνδυνοι ήταν μεγάλοι ακόμα και για τους άνδρες του Αρθούρου. Η αποστολή εγκαταλείφθηκε και μόνο επτά επέστρεψαν στην πατρίδα τους.

Τα κελτικά «Καλντρόν» χρησιμοποιούντο για τελετουργικούς σκοπούς ήδη από την ύστερη Εποχή του Χαλκού. Σε τελετουργικές θέσεις στο Λυν Φάουρ (Γκλάμοργκαν) βρέθηκαν τέτοια σκεύη, αν και το πιο γνωστό παράδειγμα είναι το «Καλντρόν» του Γκούντερστραπ, που βρέθηκε στα έλη τύρφης της Γιουτλάνδης (Δανία). Ιδιαίτερα διακοσμημένο με πορτραίτα πολλών κελτικών θεοτήτων, τούτο το σκεύος χωρούσε άλλοτε περισσότερα από 60 λίτρα υγρού. Το μαγικό σκεύος του Αλλόκοσμου ήταν το «Καλντρόν» της Κέριντβεν, της κελτικής θεάς της Εμπνευσης. (Πηγή: Περιοδικό Crypto, τεύχος 2, άρθρο Άγιο Δισκοπότηρο, τι κρύβεται πίσω από τον θρύλο των ιπποτών του Κάμελοτ;, Μπριασούλης Γεώργιος, σελίδα 11)

2)  Ο Αρθούρος, για να επιστρέψουμε στον συγκεκριμένο μύθο, είναι ένας τέτοιος ήρωας, που, όχι μόνο προσωποποίησε το συλλογικό όνειρο της ενοποιημένης Βρετανίας, αλλά αιτιολόγησε και την εξάπλωση του Χριστιανισμού -ενός ιδιαίτερου Χριστιανισμού, όμως, που άντλησε τη γραμμή διαδοχής του απευθείας από τη Μαρία Μαγδαληνή και τον Ιωάννη τον Βαπτιστή στις Βρετανικές νήσους. Το ενδιαφέρον είναι ότι η μεταβίβαση από τον παγανισμό στη χριστιανική θρησκεία στις βρετανικές νήσους έγινε πιθανώς με τον πλέον παράδοξο τρόπο από οποιονδήποτε άλλο τόπο στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Στην πραγματικότητα ο χριστιανισμός και ο παγανισμός συνυπήρξαν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα και έδωσαν έναν ιδιαίτερο τόνο ανεξιθρησκίας, ζωντανό ακόμη και σήμερα στις παραδόσεις και τους εορτασμούς της αγγλικανικής εκκλησίας. Σύμφωνα, λοιπόν, με τον θρύλο του Αγίου Δισκοπότηρου, φέρεται να διέδωσε τον Χριστιανισμό στις Βρετανικές νήσους ο Ιωσήφ από Αριμαθαίας. (Πηγή: Περιοδικό Crypto, τεύχος 2, άρθρο Άγιο Δισκοπότηρο, τι κρύβεται πίσω από τον θρύλο των ιπποτών του Κάμελοτ;, Μπριασούλης Γεώργιος, σελίδα 15)

3) Πολύ περισσότερα προστέθηκαν στο μύθο του Ιωσήφ κατά την διάρκεια του Μεσαίωνα. μεταβλήθηκε βαθμιαία σε σημαντικό άγιο και λατρευτικό ήρωα, ενώ τον διεκδίκησαν ως προγονό τους αρκετοί Βρετανοί μονάρχες. Σύμφωνα με τον θρύλο του Αγίου Δισκοπότηρου, ήταν εκείνος ο οποίος έφερε μαζί του στη Βρετανία τον κάλυκα ο οποίος χρησιμοποιήθηκε στον Μυστικό Δείπνο και στον οποίο συγκεντρώθηκαν οι λιγοστές σταγόνες αίματος από το σταυρωμένο σώμα του Χριστού. Ο μύθος, όπως είδαμε, αναφέρει ότι ο Ιωσήφ έκρυψε το Γκράαλ στο Γκλαστόνμπερι, η ιστορική έρευνα ωστόσο έχει αρκετούς λόγους να αμφιβάλλει ακόμα και για το αν πάτησε στη Βρετανία το πόδι του ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία, για οποιονδήποτε σκοπό.

Στην πραγματικότητα ο θρύλος του Αγίου Δισκοπότηρου δηλώνει με ανάγλυφο τρόπο την επικράτηση του Χριστιανισμού στις Βρετανικές νήσους. Ο Χριστιανισμός για αρκετούς αιώνες δεν ήταν τίποτε άλλο από μια επίφαση και μια προκάλυψη των παλαιών παγανιστικών δοξασιών που επέζησαν αυτούσιες στη νέα πίστη. Αυτή είναι και η ουσία του θρύλου του «ιερού Γκράαλ», που προέρχεται από παγανιστικούς κελτικούς μύθους. Το Άγιο Δισκοπότηρο αντικατέστησε -ή μάλλον εκχριστιάνισε τους παλαιότερους κελτικούς παγανιστικούς μύθους και υπήρξε το κεντρικό σύμβολο της δύναμης και της ουσίας της Στρογγυλής Τραπέζης του Κάμελοτ. Η συνεκτική του δύναμη είναι σύμβολο ενότητας για μια χώρα που σπαρασσόταν από τη βρετανοσαξωνική διαμάχη επί αιώνες. Η ιστορική αλήθεια, όμως, απέχει πολύ από τον μύθο, που εξυπηρετεί τις ανάγκες του ανθρώπου για ολοκλήρωση. Στον μύθο του Δισκοπότηρου υποκρύπτεται η ανάγκη του ατόμου να ολοκληρώσει και να ενοποιήσει τα κομμάτια της ύπαρξης του κατευθυνόμενο στην εξατομίκευση που επαγγέλεται η ψυχαναλυτική μέθοδος του Καρλ Γιουνγκ. Στον μύθο του Δισκοπότηρου, επίσης, υποκρύπτεται η ανάγκη ,,ενός ολόκληρου έθνους για ειρήνη, ενοποίηση και ολοκλήρωση και από αυτή την άποψη -είτε συμφωνούν είτε διαφωνούν οι ερευνητές της Ιστορίαςο αρθουριανός κύκλος είναι ένας ζωντανός μύθος της ενοποίησης και της μετουσίωσης του βρετανικού έθνους.

Ο βασιλιάς Αρθούρος κατέστη η κεντρική φυσιογνωμία ενός θρύλου, εκείνου του Αγίου Δισκοπότηρου, ο οποίος στοίχειωσε ως αρχετυπικός μυθικός πυρήνας την ένωση των μικρών βασιλείων για τη δημιουργία ενός ενιαίου βρετανικού κράτους και τη διάδοση του Χριστιανισμού στις ομιχλώδεις ακτές των Βρετανικών νήσων. Η Τράπεζα του Κάμελοτ, το Γκράαλ, ο Ιωσήφ της Αριμαθαίας, ο Μέρλιν, οι Περιπέτειες των Ιπποτών είναι επιμέρους αρχετυπικές εικόνες -όπως θα έλεγε ο Κ.Γκ. Γιουνγκ σε έναν ενιαίο μύθο που διακρίνεται για τις ιστορικές του βάσεις. Ο θρύλος ανακατεύεται με την Ιστορία για να υπηρετήσει τα εθνικά συμφέροντα της ένωσης των Σαξώνων και των Βρετανών -του λευκού και του κόκκινου δράκοντα ή του λευκού και του κόκκινου ρόδου και της επικράτησης του Χριστιανισμού στις βόρειες ακτές της ευρωπαϊκής ηπείρου. Πρόκειται για ένα μαγικό-θρησκευτικό πλέγμα, σύμφυτο στη δημιουργία εθνικών μύθων και αρκετά ισχυρό ώστε να επηρεάζει ακόμη και σήμερα τη φαντασία και το ενδιαφέρον των επιγόνων της αγγλοσαξωνικής παράδοσης και όχι μόνο.  (Πηγή: Περιοδικό Crypto, τεύχος 2, άρθρο Άγιο Δισκοπότηρο, τι κρύβεται πίσω από τον θρύλο των ιπποτών του Κάμελοτ;, Μπριασούλης Γεώργιος, σελίδα 16-17)

Βιβλιογραφία

(1) Geoffrey Ashe: A GUIDEBOOK TO ARTHURIAN BRITAIN, 1980.

(2) Geoffrey Ashe: THE LANDSCAPE OF KING ARTHUR, 1987.

(3) James Douglas Bruce: THE EVOLUTION OF ARTHURIAN ROMANCE, 1923.

(4) Ronart Coghlan: THE ENCYCLOPAEDIA OF ARTHURIAN LEGENDS, 1991.

(5) David Day: THE QUEST FOR KING ARTHUR, 1995.

(6) Geoffrey of Monmouth: THE HISTORY OF THE KINGS OF BRITAIN, 1136.

(7) Lewis Morris: CARTMAWR MS.200,1724.

(8) Nennius: THE HISTORY OF THE BRITONS, c. 829.

(9) R.J. Stewart & John Matthews (eds): MERLIN THROUGH THE AGES: A CHRONOLOGICAL ANTHOLOGY AND SOURCE BOOK, 1995.  

Αυτά είναι αρκετά για να εμπεδώσει κανείς το σαθρό του δήθεν ταξιδιού της Μαρίας της Μαγδαληνής εις την Ευρώπη με το Άγιο Δισκοπότηρο και το αίμα του Ιησού, που ανακατεύεται με μαγείες, παραλογισμούς, μυθολογίες αγγλοσαξώνων εθνικιστών κ.α.

Ο Ιησούς έδωσε και προσφέρει το αίμα  και το σώμα του (1) κάθε φορά εις την θεία λειτουργία σε όλους ανεξαιρέτως, στηρίζοντας το πλήρωμα εκ του ουρανού και δεν χρειάζονταν ένας κακός και ψεύτικος μύθος που μιλάει αιρετικά μόνο για το αίμα που αφορά μόνο λίγους. Όσοι ισχυρίζονται ελεύθερα αντίθετες απόψεις, στα σίγουρα δεν έχουν ιδέα από τον αληθινό Θεό και την αγάπη Του για όλες και για όλους. 

Ο ΚΩΔΙΚΑΣ ΝΤΑ ΒΙΝΤΣΙ ΕΣΠΑΣΕ

Ο ΚΩΔΙΚΑΣ ΝΤΑ ΒΙΝΤΣΙ ΕΣΠΑΣΕ. Κάποιοι, όταν έψαξαν τις πηγές του βιβλίου «Κώδικας Ντα Βίντσι», κατέληξαν σε ένα Γάλλο ακροδεξιό: τον Πιερ Πλαντάρ, που φέρεται να επινόησε τις πηγές που ο συγγραφέας του Ντάν Μπράουν παρουσιάζει ως ιστορικά ντοκουμέντα. (Πηγή: Ένθετο Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας Έψιλον, Ο Κώδικας Ντα-Βίντσι Έσπασε, Κείμενο: Χριστίνα Παντζού, τεύχος 707, 31 Οκτωβρίου 2004, σελίδα 36)

Ίσως το πλέον γοητευτικό βιβλίο συνωμοσιολογίας της εποχής μας. Ένα παγκόσμιο μπεστ σέλλερ με περισσότερους από 8,5 εκατ. Αναγνώσεις σε όλον τον κόσμο. (Πηγή: Ένθετο Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας Έψιλον, Ο Κώδικας Ντα-Βίντσι Έσπασε, Κείμενο: Χριστίνα Παντζού, τεύχος 707, 31 Οκτωβρίου 2004, σελίδα 36)

Φανταστικό και πραγματικό, μύθος και ιστορία, όλα μαζί φύρδην μίγδην σε ένα μυθιστόρημα που μπροστά του ωχριούν οι περιπέτειες του Ιντιάνα Τζόουνς. 0μως, μια δεύτερη ανάγνωση —με τη Βοήθεια ειδικών— του «Κώδικα Ντα Βίντσι», του παγκόσμιου μπεστ σέλερ του Νταν Μπράουν με 8,5 εκατομμύρια αναγνώστες παγκοσμίως, αποκαλύπτει ότι είναι ένα συνονθύλευμα εσωτερισμού, αναξιόπιστων πηγών, ανακύκλωσα παλιών συνωμοσιολογιών, ατεκμηρίωτων μεταφορών και -το πιο επικίνδυνοακροδεξιών αναφορών επενδυμένων με λογοτεχνικές πινελιές.

Η Χιονάτη που τρώει το δηλητηριασμένο μήλο είναι μια αλληγορία που αναφέρεται στην πτώση της Εύας από τον Κήπο της Εδέμ; Η Μαρία Μαγδαληνή πλάι στον Ιησού στο Μυστικό Δείπνο του Ντα Βίντσι; Ο Ντίσνεϊ ένας αποκρυφιστής που από τις πρώτες του ταινίες μάς στέλνει παράδοξα μηνύματα; Η γυάλινη πυραμίδα του Λούβρου έγινε κατ’ εντολή του Φρανσουά Μιτεράν, αποκαλούμενου και «Σφίγγα», γιατί ήταν μυημένος σε φοβερά μυστικά; Στο παγκόσμιο μπεστ σέλερ ο «Κώδικας Ντα Βίντσι», ο 38χρονος Νταν Μπράουν, καθηγητής αγγλικών στο Νιου Χάμσαϊρ και πτυχιούχος ιστορίας της τέχνης, παίζει με την ανάγκη μας για θαύματα και μυστήρια μιλώντας για αναγραμματισμούς, κωδικοποιημένα μηνύματα, μυστικά σημάδια κρυμμένα... μπροστά στα μάτια μας.

Το πόνημα του κατέληξε σε έναν Χάρι Πότερ για ενήλικες που περιστρέφεται γύρω από την αναζήτηση του Αγίου Δισκοπότηρου και των απόγονων της ένωσης του Ιησού με τη Μαρία Μαγδαληνή. Κι όλα αυτά πασπαλισμένα με «βαθυστόχαστες» μεταφορές που απλώς ανακυκλώνουν τα παλιά γνώριμα επιχειρήματα της Θρησκευτικής φανταστικής λογοτεχνίας, όπως λέει ο Μισέλ Κεσνέλ, πρύτανης του Καθολικού Πανεπιστημίου της Λιόν: «Ναΐτες, Σιών, Δισκοπότηρο, τα χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας, τα μυστικά του Βατικανού, ο αποκρυφισμοί του Ντα Βίντσι. Η σύζυγος και τα παιδιά του Ιησού. Μόνο ο δίδυμος αδελφός του λείπει!».

Ένα έξυπνο κείμενο που θα διαβαζόταν σαν μια ακόμη φανταστική ιστορία (την οποία μάλιστα ο Ρον Χάουαρντ ετοιμάζεται να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη στοιχηματίζοντας πας θα είναι η επόμενη μεγάλη χολιγουντιανή επιτυχία) αν ο Μπράουν στην εισαγωγή του βιβλίου του δεν επέμενε για την ιστορικότητα των πηγών του. Γεγονός το οποίο -παρά τα δέκα Βιβλία που έχουν κυκλοφορήσει καταρρίπτοντας τους ισχυρισμούς τουέχει πείσει τόσο τους αναγνώστες του, ώστε χιλιάδες τουρίστες το περασμένο καλοκαίρι επισκέφτηκαν αγεληδόν τους τόπους όπου διαδραματίζεται το έργο αναζητώντας να «δουν» επιτέλους κι αυτοί τα μυστικά σημάδια.

Πού να φανταστούν ότι για όλα ευθύνεται ένας γάλλος ακροδεξιός, ο Πιερ Πλαντάρ, ο άνθρωποί που φέρεται να επινόησε τις πηγές που παρουσιάζει ως ιστορικά ντοκουμέντα ο Μπράουν, όπως αποκάλυψε στο «Nouvel Observateur» έρευνα της δημοσιογράφου Μαρί Φρανς Ετσεγκουάν.

Ο Βίος και η πολιτεία του Πλαντάρ ξεκικινά το 1940 στο κατεχόμενο Παρίσι: γράφει ενθουσιώδη γράμματα στον Πετέν προτρέποντάς τον «να σταματήσει τον πόλεμο που προκάλεσαν οι Εβραίοι» και τονίζοντας πως «διαθέτει κάπου εκατό άντρες αφοσιωμένους στους σκοπούς μας», εκδίδει αντισημιτικά περιοδικά όπως το «Naicre» (που θα επανεκδώσει τη δεκαετία του ‘80), καταλαμβάνει με τη Βοήθεια των γερμανικών κατοχικών δυνάμεων κτίρια όπου διαμένουν Εβραίοι, ηγείται εθνικιστικών γκρουπούσκουλων και μυστικιστικών οργανώσεων στο πρότυπο των αδελφοτήτων ιπποτών που έχουν ως στόχο την «εθνική κάθαρση» της χώρας του και αρχίζει να υπογράφει ωχ «Πιερ της Γαλλίας».

Η γυάλινη πυραμίδα του Λούβρου κατά τον Μπράουν είναι ένα παράδοξο κατασκεύασμα από 666 υαλοπίνακες [ο αριθμός του σατανά κατά τους συνωμοσιολόγους] που παράγγειλε ο Φρανσουά Μιτεράν, ο οποίος, κατά το συγγραφέα, εκινείτο σε μυστικιστικούς κύκλους. (Πηγή: Ένθετο Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας Έψιλον, Ο Κώδικας Ντα-Βίντσι Έσπασε, Κείμενο: Χριστίνα Παντζού, τεύχος 707, 31 Οκτωβρίου 2004, σελίδα 38)

Το 1956 καταθέτει στην Ανω Σαβοΐα το καταστατικό μιας νέας οργάνωσης: την ονομάζει Κοινό της Σιών και δηλώνει επικεφαλής της με τον τίτλο του Μεγάλου Μαγίστρου. Λίγα χρόνια αργότερα, παρέα με έναν άλλον εκκεντρικό τύπο, τον μαρκήσιο Φιλίπ ντε Σερισέ, «κατασκευάζουν» μια σειρά έγγραφα που υποτίθεται ότι αποκάλυπταν την τύχη του Αγίου Δισκοπότηρου, την ύπαρξη απογόνων του Ιησού από το γάμο του με τη Μαρία Μαγδαληνή και την ένταξή τους στη δυναστεία των Μεροβιγγείων (από όπου υποτίθεται επίσης ότι κατάγεται ο Πλαντάρ!), την ίδρυση του Κοινού της Σιών το 1099 από τον Γοδεφρείδο για να προστατέψει το μυστικό του Αγίου Δισκοπότηρου και μια λίστα των Μεγάλων Μαγίστρων της οργάνωσης, ανάμεσα στους οποίους περιλαμβάνονται ο Ντα Βίντσι, ο Μποτιτσέλι, ο Νεύτωνας, ο Ουγκό, ο Ζαν Κοκτό... Στα μέσα της δεκαετίας του ‘60, Πλαντάρ και Σερισέ καταθέτουν αυτά τα έγγραφα στην Εθνική Βιβλιοθήκη του Παρισιού.

Αυτοί είναι οι περίφημοι «Μυστικοί Φάκελοι», τους οποίους επικαλείται στην εισαγωγή του βιβλίου του ο Μπράουν ως αδιάσειστη ιστορική απόδειξη όσων παραθέτει, καταλήγει η Μαρί Φρανς Ετσεγκουάν. «Τι κρίμα! Η περίφημη μυστική αδελφότητα του Κοινού της Σιών δεν είναι παρά μια απλή αστική εταιρεία των μέσων του 20ού αιώνα, που ιδρύθηκε από έναν ακροδεξιό ο οποίος φέρεται ως απόγονος του Ιησού, μέλος της ανώτερης φυλής των «πεφωτισμένων», εκείνων που κρατούν την τύχη του κόσμου στα χέρια τους!»

Αν ο σκοτεινός Πλαντάρ είναι ο κρυφός «πρωταγωνιστής» του Βιβλίου, ο Λεονάρντο ντα Βίντσι είναι ο ορατός. Αλλά παρουσιάζεται εξίσου σκοτεινός: ένας συνωμότης φύλακας του τρομερού μυστικού του Κοινού της Σιών, ο οποίος μέσα από το έργο του προσπαθεί να μας μεταδώσει κωδικοποιημένα μηνύματα. Αυτό τουλάχιστον συμβαίνει με πολλά έργα του, όπως η «Τζοκόντα», το «Μυστικό Δείπνο» ή η «Παναγία των βράχων», που κατά τον Μπράουν περιέχουν σύμβολα του ιερού θηλυκού στοιχείου το οποίο απαρνήθηκε η Εκκλησία.

Μα για κακή του τύχη, οι ειδικοί επιμένουν πως ο Ντα Βίντσι ήταν ένας ορθολογιστής που αδιαφορούσε παντελώς για τέτοιου είδους θεολογικές διαμάχες: «Ο Λεονάρντο όταν εκτελούσε μεγάλες παραγγελιά πάνω σε θρησκευτικά θέματα, δούλευε κάτω από την άμεση επιτήρηση και τον έλεγχο μιας ομάδας θεολόγων που δεν άφηναν τίποτε στην τύχη», επισημαίνει ο Αντόνιο Νατάλι, διευθυντής του τμήματος Αναγεννησιακής Ζωγραφικής της Πινακοθήκης Ουφίτσι στη Φλωρεντία. «Ο συμβολισμός του εντάσσεται στην κατεστημένη καθολική σκέψη της εποχής του».

Και ο Σερς Μπραμλί, από τους πιο έγκριτου5 βιογράφους του, προσθέτει ξεκαθαρίζοντας το τοπίο: «Μπορεί στην τέχνη του να καταφεύγει σε πολλά τεχνάσματα για να προσδώσει μυστήριο στους πίνακές του. Αλλά στη ζωή του κάθε άλλο παρά μυστικιστής είναι. Είναι απόλυτα ορθολογιστής. Στα δε σημειωματάρια του αναφέρεται στους νεκρομάντεις, τους αλχημιστές και τους αστρολόγους με διόλου κολακευτικές φράσεις. Ο Ντα Βίνστι δεν είχε σχέσεις με καμιά μυστική οργάνωση».

Αν ο Μπράουν δεν διαβεβαίωνε από την εισαγωγή κιόλας του βιβλίου του ότι οι πηγές του είναι απόλυτα ακριβείς, δεν θα είχαμε να κάνουμε παρά με ένα ευχάριστο περιπετειώδες φανταστικό ανάγνωσμα. Αλλά όταν μπλέκει την ιστορία με το μύθο και αντλεί ένα μεγάλο μέρος των πηγών του από κύκλους με επικίνδυνα ιδεολογήματα για «νέους Μεσσίες που θα φέρουν την παγκόσμια κυριαρχία των άξιων», όπως άλλωστε έχει κάνει και στο Βιβλίο του «Illuminati», τότε η ιστορία του, εκουσίως ή ακουσίως, δεν είναι τόσο αθώα.

«Ο Μυστικός Δείπνος»

(Πηγή Φώτο: Ένθετο Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας Έψιλον, Ο Κώδικας Ντα-Βίντσι Έσπασε, Κείμενο: Χριστίνα Παντζού, τεύχος 707, 31 Οκτωβρίου 2004, σελίδα 40)

Κατά τον Νταν Μπράουν, στο έργο του Ντα Βίντσι «Ο Μυστικός Δείπνος» στα δεξιά του Ιησού η φυσιογνωμία με τα μακριά κόκκινα μαλλιά δεν είναι ο Ιωάννης, αλλά η Μαρία Μαγδαληνή, ενώ ανάμεσα τους σχηματίζεται ένα V, σύμβολο του ιερού θηλυκού. Αλλά ο Α. Νατάλι, διευθυντής του τμήματος Αναγεννησιακής Ζωγραφικής της Πινακοθήκης Ουφίτσι στη Φλωρεντία αντιτείνει; «Τα χαρακτηριστικά μπορεί να δείχνουν κάπως θηλυκά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι απεικονίζεται μια γυναίκα, πόσο μάλλον η Μαρία Μαγδαληνή. Εξάλλου, οι μαθητές του Ιησού στον «Μυστικό Δείπνο» έχουν τοποθετηθεί σε ομάδες των τριών που καθεμία τους σχηματίζει μια πυραμίδα. Ήταν ο «οπτικός ρυθμός» που ήθελε ο Ντα Βίντσι να δώσει στον πίνακα του. Έτσι, ανάμεσα σε δύο πυραμίδες που καταλήγουν στην ίδια Βάση αναγκαστικά σχηματίζεται μια γωνία που παραπέμπει στο σχήμα V. Αυτό δεν σημαίνει ότι γίνεται αναφορά σε κάποιο θηλυκό στοιχείο».

«Η Παναγία των βράχων»

(Πηγή Φώτο: Ένθετο Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας Έψιλον, Ο Κώδικας Ντα-Βίντσι Έσπασε, Κείμενο: Χριστίνα Παντζού, τεύχος 707, 31 Οκτωβρίου 2004, σελίδα 40)

Το έργο δείχνει τον Ιωάννη Βαπτιστή να ευλογεί τον Ιησού και όχι το αντίστροφο, όπως υποστηρίζει ο Μπράουν, ενώ για πρώτη φορά ο Ιησούς απεικονίζεται χωρίς φωτοστέφανο «Κανένα κρυφό νόημα», λέει ο Αγιογράφος του Ντα Βίντσι, Σ. Μπραμλί. Και ο Φρανκ Ζέλνερ, συγγραφέας δοκιμίου για την τέχνη του ζωγράφου, συμπληρώνει: «Ήταν μια καλλιτεχνική πρόκληση, ήθελε να αποδώσει το θείο δίχως να καταφύγει στους παραδοσιακούς κώδικες. Και επινόησε έναν άλλο τρόπο: τα χέρια των 4 προσώπων σχηματίζουν ένα οριζόντιο σταυρό. Όσο για το βρέφος που ευλογεί το άλλο, είναι πιο μικρό άρα είναι ο Ιησούς».

Πηγή: Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Ένθετο Έψιλον, Ο Κώδικας Ντα-Βίντσι Έσπασε, Κείμενο: Χριστίνα Παντζού, τεύχος 707, 31 Οκτωβρίου 2004, σσ. 36 -40

ΣΠΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΚΩΔΙΚΑΣ DA VINCI

Παρουσίαση Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Σαπουνόπερα του Δυτικού Αποκρυφισμού

ή Κύκνειο Άσμα των Ευρωπαϊκών Ιερατείων

μπροστά στο «Σοκ και Δέος»

των Μάγων της Νέας Τάξης,*

Η προσπάθεια των παραδοσιακών μυστικιστικών κύκλων της Ευρώπης να ανασυντάξουν τις δυνάμεις τους απέναντι στη θριαμβεύουσα υπερεθνική Νέα Τάξη Πραγμάτων μάλλον θα αποτύχει.

Άλλωστε, το Χόλιγουντ είχε θεωρήσει φανερά, στο Matrix Reloaded, τον «Μεροβίγγειο» απλά ένα παρωχημένο.

Αυτοπροσωπογραφία του Λεονάρντο ντα Βίντσι το 1515, στα 63 του χρόνια, που αποπνέει μια αίσθηση μυστηρίου. Μια από τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες των αιώνων, που δικαιώνουν πέρα για πέρα τα χαρακτηριστικά της μεγαλοφυίας. Κατάφερε να δημιουργήσει ένα εγκυκλοπαιδικό σύστημα γνώσεως και ερμηνείας όλων των πραγμάτων και των προβλημάτων της γηςκαι του σύμπαντος με την επιστημονική μέθοδο και όχι με τον δογματισμό. Αυτή είναι η μεγαλύτερη προσφορά του στην ανθρωπότητα.

Παρ’ όλα αυτά, οι αποκαλύψεις των τελευταίων χρόνων παρουσιάζουν τον Ντα Βίντσι και ως Μεγάλο Μάγιστρο του Τάγματος που φυλάσσει το πιο τρομερό μυστικό μέχρι τις μέρες μας, πράγμα που εκμεταλλεύτηκε ο Νταν Μπράουν (κάτω) για να δημιουργήσει το μπεστ-σέλλερ του. Όμως αυτό που έχει σημασία δεν είναι το πόσο ψέμα ή αλήθεια περιέχουν τα ιστορικά στοιχεία του βιβλίου, αλλά το αν υπάρχουν πράγματι οι άνθρωποι που, στηριγμένοι στη συγκεκριμένη δοξασία του Αγίου Αίματος, προσπαθούν να κυβερνήσουν τον κόσμο. (Πηγή: Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 127, Λεωνίδα Χ. Αποσκίτης , άρθρο «Σπάζοντας τον Κώδικα Da Vinci», σελ. 38)

Έχουμε ποικίλα και παράξενα ωρολόγια,

και μηχανές, που εκτελούν Εναλλακτικές

Κινήσεις...

Κι έχουμε ακόμα Οίκους Εξαπάτησης

των Αισθήσεων,

όπου πραγματοποιούμε επιτυχώς

κάθε είδος Χειραγώγησης,

Ψευδείς Εμφανίσεις, Απάτες και Πλάνες...

Αυτά είναι, παιδί μου, τα πλούτη τον Οίκου

τον Σολομώντος.

(Φράνσις Μπέικον, Νέα Ατλαντίδα, εκδ. Rawley, Λονδίνο 1627, σελ. 41-42 / Από τοΕκκρεμές του Φουκώ, Ουμπέρτο Έκο, Εκδ. Γνώση 1989)

Έχουμε τονίσει επανειλημμένα από τις σελίδες αυτού του περιοδικού πως, στην αυγή του 21ου αιώνα της Νέας Τάξης, τα ιστορικά «προτσές» δεν καθορίζονται μόνο από την πάλη των Τάξεων, τον ρόλο τωνπροσώπων ή τη δυναμική του τυχαίου στην ιστορία...

Η ιστορική πορεία του σύγχρονου κόσμου επηρεάζεται πολύ πιο αποφασιστικά, σε σύγκριση με κάθε προηγούμενη ιστορική περίοδο, από την κρυπτή και το άβατο των μυστικών κέντρων των Επικυρίαρχων, εντός των οποίων αναπτύσσεται μια μεταφυσική κοινωνική μηχανική: το Σχέδιο για την Ιστορία. Με λίγα λόγια, το μυστικό του μέλλοντος μας κρύβεται καλά μέσα στις Μυστικές Υπηρεσίες (και εταιρίες), που αποτελούν πλέον ένα είδος μεταφυσικού κέ ντρου της μετα-νεωτερικής ανθρωπότητας.

Οι μυστικές εταιρίες-υπηρεσίες (όπως η μυστική αδελφότητα Prieure du Sion -το Κοινό της Σιών στο βιβλίο του Νταν Μπράουν, Ο Κώδικας Da Vinci) έχουν αποκτήσει τη δύναμη της μαγείας, με το να νοηματοδοτούν, να προβλέπουν και να τιμωρούν τα φαινόμενα, εισάγοντας τόσο τα «γεγονότα», όσο και τη «θεραπεία» τους στη σύγχρονη κοινωνία (π.χ. πόλεμος κατά της τρομοκρατίας).

Έλκοντας την καταγωγή τους από τον σκοτεινό και ανεξιχνίαστο κόσμο της μυθολογικής προϊστορίας και δρώντας στο πνεύμα του ανορθόδοξου πολέμου και των μυστικών επιχειρήσεων από τον καιρό του Δαυίδ (Βασιλέων Α΄ 26,4), που έστελνε παντού τους πράκτορες του, αυτά τα σύγχρονα κέντρα-μαντεία (και... media) έχουν γίνει εξαιρετικά σημαντικά -αν και, σε μεγάλο βαθμό, αγνοούνται από τους κατεστημένους ιστορικούςστη διαμόρφωση του κόσμου μέσα στον οποίο ζούμε.

Ένα μυστικό κέντρο πίσω από την Ευρωπαϊκή Ενοποίηση;

Ποιος δεν έχει προβληματιστεί τις τελευταίες δεκαετίες με το πολυσυζητημένο όραμα μιας Πανευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας, που θα μπορούσε να αποτελέσει τη νέα πολιτική δύναμη στις διεθνείς υποθέσεις; Και ποιος αμφιβάλλει ότι μια τέτοια Πανευρώπη θα ήταν πολύ ισχυρότερη από τη σημερινή, γκρίζα και υποτονική Ευρωπαϊκή Ένωση, αν απευθυνόταν όχι μόνο στο νου και στις τσέπες των ανθρώπων, αλλά και στην καρδιά τους; Αν αντλούσε, με λίγα λόγια, δύναμη από τη συλλογική ψυχή της Ευρώπης, ξυπνώντας την κοινή θεμελιακή θρησκευτική παρόρμηση των λαών της; Και πόσο ακόμα πιο δυνατό γίνεται αυτό το όραμα, αν οι υποθετικές «Ηνωμένες Πολιτείες» της Ευρώπης ήτανε μια σύγχρονη αυτοκρατορία, -ηγεμονευόμενη από μια δυναστεία που κατάγεται από τον ίδιο τον Ιησού Χριστό...

Αυτή η δυναστεία δεν θα κατείχε μόνο έναν θρόνο πολιτικής ή κοσμικής εξουσίας, αλλά -τουλάχιστον για τους χριστιανούς πολίτες τηςπιθανότατα και τον ίδιο τον θρόνο του Αγίου Πέτρου!

Κάτω από αυτή την ανώτατη εξουσία, θα μπορούσε να υπάρχει ένα είδος «φεουδαρχικού συστήματος» του 21ου αιώνα. Αυτή η Ευρώπη θα μπορούσε να γίνει πανίσχυρη, διότι θα στηριζόταν σε βαθειά ριζωμένα -χριστιανικά και προχριστιανικάπνευματικά και συναισθηματικά θεμέλια.

Όλα αυτά τα δονκιχωτικά σενάρια πρωτοείδαν το φως της δημοσιότητας πριν από εικοσιτρία χρόνια, μέσα από ένα ντοκυμανταίρ του BBC και μιας σοβαρής έρευνας των Michael Baigent, Richard Leigh και Henry Lincoln (The Holy Blood and the Holy Grail). Το ΤΜ έγραψε σχετικά στο τεύχος 59, τον Ιανουάριο του 1997 και το σχετικό βιβλίο εκδόθηκε το 2000 στην Ελλάδα (Το Άγιο Αίμα και το Άγιο Γκράαλ, εκδ. Εξάντας). Μέχρι τότε, αυτά τα σενάρια ήταν αντικείμενο συζήτησης σε κύκλους ελάχιστων «μυημένων» στις θεωρίες συνωμοσίας.

Η ιστορία αρχίζει με τον κρυμμένο «θησαυρό» που ανακάλυψε ο Γάλλος κληρικός του 19ου αιώνα, Μπερανζέ Σονιέρ, στο ορεινό χωριό του Ρεν-λε-Σατώ, στους πρόποδες των Πυρηναίων, και οδηγεί στη σύγχρονη αναζήτηση του θρυλικού Δισκοπότηρου (Γκράαλ). Ο αντίκτυπος της έρευνας φθάνει ως τον χώρο της σύγχρονης πολιτικής και περιλαμβάνει πρόσωπα όπως ο Ντε Γκωλ και ο Μιττεράν.

Αριστερά: Σταύρωση: Αναγεννησιακός πίνακας του Λουκά Σινιορέλλι (1500, γκαλερί Ουφίτσι), με τη Μαγδαληνή στα πόδια του Ιησού. Σύμφωνα με τον μύθο που θέλει τη Μαρία Μαγδαληνή σύζυγο του Χριστού, η Μαγδαληνή ήταν μέλος του βασιλικού οίκου των Βενιαμίν. Όταν γίνεται λόγος για το «κύπελλο στο οποίο φυλάχθηκε το αίμα του Χριστού», στην ουσία γίνεται αναφορά στη Μαρία τη Μαγδαληνή, τη μήτρα χάρη στην οποία συνεχίσθηκε η βασιλική γενιά του Ιησού.

Ο Ιησούς, επίσης, ανήκε στον οίκο του Δαυίδ (Κατά Ματθ.). Ήταν απόγονος του Σολομώντα, του βασιλιά των Ιουδαίων. Ο θρύλος του Αγίου Δισκοπότηρου είναι, στην πραγματικότητα, ένας θρύλος γύρω από το βασιλικό αίμα. Η ιστορία της Μαγδαληνής μεταδίδεται από γενιά σε γενιά εδώ και αιώνες, μέσα από όλων των ειδών τις μεταφορές και τους συμβολισμούς. Ωστόσο, τα τελευταία είκοσι χρόνια, έχει αρχίσει να συνδυάζεται με την ύπαρξη μιας μυστικής αδελφότητας και τις πολιτικές εξελίξεις στην Ευρώπη. Επιπλέον, τα τελευταία χρόνια γινόμαστε μάρτυρες μιας ευρείας εξάπλωσης αυτών των μυστικών δοξασιών, την οποία οι σκεπτικιστές ερμηνεύουν ως μια ακόμα προσπάθεια των μασονικών κύκλων της Γαλλίας να επηρεάσουν το μαζικό υποσυνείδητο των Ευρωπαίων για να υλοποιήσουν τα σχέδια τους, τα οποία όμως ενοχλούν τους Αμερικανούς φονταμενταλιστές.

Μέσο: Ο πίνακας του Ν. Πουσέν, Οι Ποιμένες της Αρκαδίας (1640). Εντάσσεται κι αυτός στη μυθολογία της Prieure de Sion. Το φανταστικό αρκαδικό τοπίο είναι ουσιαστικά ο χώρος του Ρεν Λε Σατώ, όπου βρέθηκε το χειρόγραφο με τη γενεαλογία του Αγίου Αίματος. Πάνω στον τάφο, ο βοσκός δείχνει τη μυστηριώδη φράση «et in Arcadia ego» που αναγραμματισμένη είναι «I tego in Arcadia ego», δηλαδή «γνωρίζω τα μυστικά του Θεού»...

Δεξιά: Η Μαρία από τα Μάγδαλα φθάνει στην Προβηγκία (Provence) της νοτίου Γαλλίας. Από εδώ άρχισαν όλα, σύμφωνα με την ιστορία περί του Αγίου Αίματος. Οι απόγονοι της Μαγδαληνής θα αποτελέσουν τη Μεροβιγγειανή δυναστεία από την οποία -όντως!προέρχονται όλοι οι βασιλείς και κυβερνήτες της Δύσης μέχρι και σήμερα! (Βλ. λ.χ. το γενεαλογικό δέντρο του Τζορτζ Μπους ή του Τζον Κέρρυ.). Ωστόσο, ένας γνώστης των δοξασιών των δυτικών μυστικιστικών Ταγμάτων δεν ξαφνιάζεται από την άφιξη μιας Εβραίας στη Γαλλία πριν 2000 χρόνια. Σύμφωνα με αυτές, ήδη 500 χρόνια πριν, ο Ιερεμίας είχε μεταφέρει τον Λίθο του Ιακώβ στη Σκωτία, όπου καθιερώθηκε ως ο «Λίθος Liafail», που πάνω του στέφονται οι Βρετανοί βασιλείς!

Φανταστική απεικόνιση του Andrew Jones, που για την Χριστιανική Εκκλησία είναι σκανδαλώδης και βλάσφημη, αφού παρουσιάζει τη Μαρία έγκυο και έτοιμη να φέρει στον κόσμο το παιδί του Ιησού. Παρατηρήστε ότι ο πίνακας βρίθει συμβολισμών. (Πηγή: Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 127, Λεωνίδα Χ. Αποσκίτης , άρθρο «Σπάζοντας τον Κώδικα Da Vinci», σελ. 40)

Τα βασικά συμπεράσματα της έρευνας, όπως τα παραθέτουν οι συγγραφείς του βιβλίου (ελλ. έκδ. σελ. 123) είναι τα εξής:

· Πίσω από τους Ναΐτες Ιππότες υπήρχε ένα άλλο μυστικό τάγμα, το οποίο τους δημιούργησε ως στρατιωτικό και διοικητικό όργανο του. Αυτό το τάγμα, το οποίο έχει λειτουργήσει κάτω από μια ποικιλία ονομάτων, είναι συνήθως γνωστό ως Prieure de Sion (Ηγουμενείο -η Κοινότης Σιών).

· Το Ηγουμενείο της Σιών έχει διοικηθεί από μια σειρά Μεγάλων Μαγίστρων, των οποίων τα ονόματα συγκαταλέγονται στα λαμπρότερα της Ιστορίας και του πολιτισμούτης Δύσης (Ντα Βίντσι, Νεύτωνας, Ντεμπισί, κ.α.).

· Μολονότι το Τάγμα ίων Ναϊτών διαλύθηκε και καταστράφηκε μεταξύ του 1307 και του 1314, το Ηγουμενείο της Σιών παρέμεινε άθικτο. Αν και, κατά καιρούς, συνταράχθηκε από εσωτερικές εμφύλιες συγκρούσεις δια μέσου των αιώνων, εξακολουθεί να υφίσταται και να λειτουργεί ακόμη και σήμερα. Η παρασκηνιακή και σκιώδης υφή του δεν το εμπόδισε να ενορχηστρώσει ορισμένα κρίσιμα γεγονότα της δυτικής Ιστορίας. Ασκεί επιρροή και διαδραματίζει κάποιον ρόλο στις διεθνείς διπλωματικές υποθέσεις υψηλού επιπέδου, καθώς και στις εθνικές υποθέσεις μερικών ευρωπαϊκών χωρών. Ακόμη, ευθύνεται σε σημαντικό βαθμό για το σύνολο των πληροφοριών που κυκλοφορούν από το 1956.

· Ο δηλωμένος απώτερος σκοπός του Ηγουμενείου της Σιών είναι η παλινόρθωση της δυναστείας και εξ αίματος διαδοχής των Μεροβίγγειων όχι μόνο στον θρόνο της Γαλλίας, αλλά και άλλων ευρωπαϊκών χωρών.

· Η παλινόρθωση της Μεροβίγγειας δυναστείας είναι νομικά και ηθικά έγκυρη και στοιχειοθετημένη. Μολονότι εκθρονίσθηκαν τον 8ο μ. Χ. αιώνα, τα μέλη της δυναστείας αυτής δεν έπαψαν να έχουν νόμιμους εξ αίματος απογόνους. Αντίθετα, εξακολουθούν να υπάρχουν διάδοχοι που κατάγονται κατευθείαν από τον Δαγοβέρτο Β΄ και τον γιο του, Σιγεβέρτο Δ΄.

Μετά από δυναστικές επιγαμίες και δια κλαδώσεις από γάμους, αυτοί οι διάδοχοι περιέλαβαν τον Γοδεφρείγο ντε Μπουγιόν, ο οποίος κατέκτησε την Ιερουσαλήμ το 1099, καθώς και διάφορες άλλες ευγενείς και βασιλικές οικογένειες του παρελθόντος και του παρόντος -τους Μπλανσφόρ, Ζιζόρ, Σεν-Κλερ (Σίνκλερ στην Αγγλία), τους Μοντεσκιού, Μονπεζά, Ποέρ, Λουζινιάν, Πλαντάρ και τους Αψβούργους της Λωρραίνης. Σήμερα, η μεροβίγγεια διαδοχή εξ αίματος διαθέτει νόμιμο δικαίωμα διεκδίκησης της κληρονομιάς της.

Ο σερ Ισαάκ Νεύτων, ένας από τους μεγαλύτερους φυσικούς στην ιστορία των επιστημών. Ο πατέρας της ανακάλυψης της βαρύτητας. Από το 1665 μέχρι το 1666, κατά τη διάρκεια της μεγάλης επιδημίας πανώλης στο Λονδίνο, απομονωμένος σ’ αυτόν τον μυστικό κήπο, ασχολήθηκε με την έρευνα της μυστικής τέχνης της μεταστοιχείωσης των υλικών...

Σύμφωνα με το βιβλίο, ήταν κι αυτός γνώστης του μυστικού του Ηγουμενείου της Σιών και Μέγας Μάγιστρος! (Πηγή: Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 127, Λεωνίδα Χ. Αποσκίτης , άρθρο «Σπάζοντας τον Κώδικα Da Vinci», σελ. 41)

Matrix Reloaded vs Da Vinci code ή Ευρωπαϊκός εσωτερισμός εναντίον υπερεθνικών ιερατείων της Νέας Τάξης

Μετά τις 11/9, το κυρίαρχο σήμερα ταλμουδικό ρεύμα της Νέας Τάξης Πραγμάτων -οι σκληροί Χριστιανοσιωνιστές που κυριαρχούν σε ΗΠΑ και Ισραήλέχει γίνει απροκάλυπτα επιθετικό και δεν έχει ανάγκη τα προσχήματα της «ιερής γενεαλογίας» ή της «θηλυκής αρχής». Άλλωστε, ο «Jesus Christ Superstar» των βιβλιστών Αμερικανών δεν έχει καμμιά σχέση με τον ιστορικό Χριστό των Ευαγγελίων.

Ο αδύναμος κρίκος του ευρωπαϊκού εσωτερισμού είναι ότι νομίζει ότι μπορεί να χρησιμοποιήσει το πρόσωπο του Χριστού... με την μάσκα του νεοπαγανισμού. Γι’ αυτό και φαίνεται να χάνει το παιγνίδι της μοιρασιάς μέσα στα υπερεθνικά ιερατεία της Νέας Τάξης.

Η επικράτηση της made in USA high-tech εκδοχής του ελέγχου της ανθρωπότητας επί των επίδοξων Ευρωπαίων νεοΚαισάρων επικυρώθηκε -δια χειρός Χόλλυγουντμέσα από το Holy Blood, Holy Grail (την πραγματική Μήτρα). Εκεί, εμφανίζεται ο Μεροβίγγειος σαν «ένα πρόγραμμα ξεπερασμένο που έχει ακυρωθεί»...

Δεν είναι τυχαίο ότι μετά την πρώτη κυκλοφορία του Holy Blood, Holy Grail στην Αγγλία, το 1982, βγήκε η τότε σιδηρά κυρία του Αγγλοαμερικανικού μπλοκ και έκανε μια εκπληκτική δήλωση: «Δεν θα επιτρέψουμε να γίνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης»! Ο όρος αυτός δεν συζητείτο τότε πουθενά επισήμως, αλλά είχε αναφερθεί μόνο από τους συγγραφείς του βιβλίου σε σχέση με το Ηγουμενείο, τον Καρλομάγνο, τον Χίτλερ και όλα τα σχετικά κατά καιρούς εγχειρήματα!

Η προειδοποίηση ήταν σαφής προς τα κεντροευρωπαϊκά ιερατεία -και δη την Γαλλική μασονία: «Κύριοι, μαζέψτε τις γενεαλογίες σας και τις ιστορίες σας με τον «ματωμένο γάμο» και αδειάστε μας την γωνιά. Τώρα θα δείτε τι εστί πραγματικό ζωντανό αίμα...»

Ήταν ακόμα η εποχή της παλιάς Ευρώπης, της ΕΣΣΔ, των γονατισμένων από το Βιετνάμ Ηνωμένων Πολιτειών και της σχετικής ισχύος των Αράβων απέναντι στο Ισραήλ. Υπήρχε ακόμα ζωντανό το πνεύμα του ‘60 της αντίστασης στον ιμπεριαλισμό και της προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Μετά το 2000, όλα αυτά έχουν αλλάξει δραματικά. Η Ε.Ε. έχει καταντήσει μια δικτατορία των τραπεζιτών και με τις επιβαλλόμενες διευρύνσεις δεν υπάρχει περίπτωση να σηκώσει σύντομα κεφάλι. Και, δυστυχώς, στην εξέλιξη αυτή έχει παίξει ουσιαστικό ρόλο η υπονόμευση του Ευρωπαϊκού πολιτισμού μέσω των ψυχώσεων του Ευρωπαϊκού αποκρυφισμού και η αδυναμία παραγωγής πραγματικής πολιτιστικής και πολιτικής πρότασης.

Κάτω από αυτό το πρίσμα ας επιχειρήσουμε μία ανάλυση του πολύκροτου πλέον βιβλίου του Νταν Μπράουν, το οποίο είναι μια προσπάθεια αντεπίθεσης των παραδοσιακών ευρωπαϊκών δυνάμεων κατά των νεοφανών μοχλών της Νέας Τάξης.

OPUS DEI εναντίον PRIEURE de SION

Στον Κώδικα Da Vinvci εμφανίζεται το Opus Dei, η γνωστή «αιχμή του δώρατος» του καθολικισμού, να θέλει να εξοντώσει την ηγεσία του «Κοινού της Σιών», της μυστικής εταιρίας που έγινε γνωστή ως Ηγουμενείο της Σιών, για να προστατέψει το Βατικανό από το «μυστικό του Δισκοπότηρου»...

Το Opus Dei (Έργο Θεού) -ή η «Ιερά Μαφία»ιδρύθηκε το 1928, και σήμερα αριθμεί περίπου 80.000 άνδρες και γυναίκες σε περισσότερες από 90 χώρες -περίπου 46.000 βρίσκονται στην Ευρώπη, 27.000 στην Αμερική, 4.000 στην Ωκεανία και 1.000 στην Αφρική όπου έχει αρχίσει να μεγαλώνει. Και συνεχίζει να αναπτύσσεται.

Αυτό το πανίσχυρο δίκτυο που, εκτός από «Ιερή Μαφία», το έχουν χαρακτηρίσει και ως «Λευκή Μασονία», αποτελείται από διπλωμάτες, τραπεζίτες, χρηματιστές, καθηγητές πανεπιστημίου, διευθυντές εταιριών, επιχειρηματίες, δημοσιογράφους. Το σλόγκαν τους: μπορεί να γίνεις Άγιος ζώντας χωρίς το ράσο και κερδίζοντας πολλά χρήματα και δύναμη!

Η καθολική αυτή μυστική εταιρία ιδρύθηκε στη Μαδρίτη το 1928, από τον Αραγωνέζο Χοσέ Μαρία Εσκρίβα, φοιτητή της νομικής και φανατικό καθολικό που, στη συνέχεια, εντάχθηκε στα στρατεύματα του Φράνκο. Το Opus Dei έδρασε στην αρχή κατά του μαρξισμού και συνεργάστηκε τόσο με τον Φράνκο, όσο και με τους Χίτλερ και Μουσολίνι.

Όλα τα σημαντικά μέλη της οργάνωσης που ήταν σε θέση να πολεμήσουν στον Β΄ Παγκ. Πόλεμο είχαν εγγραφεί ως εθελοντές στην περίφημη γαλάζια μεραρχία που πολέμησε εναντίον της Ρωσίας, στο πλευρό των γερμανικών Ες-Ες. Βλέποντας το 1970 το τέλος του Φράνκο, η οργάνωση τάχθηκε με το μέρος των Ισπανών κεφαλαιούχων και της «ελεύθερης οικονομίας». Είναι αυτοί που «έπεισαν» τον Φράνκο να ορίσει ως διάδοχο του τον βασιλιά της Ισπανίας, Χουάν Κάρλος.

Τα πιστεύω τους πηγάζουν από τη διδασκαλία του ιδρυτή του Opus Dei, του αγίου Χοσέ Μαρία Εσκρίβα ντε Μπαλαγκέρ, που δόθηκε μέσα από το βιβλίο του Il Camino (Ο Δρόμος): «Εσύ λοιπόν θα αφεθείς;... θα ακολουθήσεις το κοπάδι; Ενώ είσαι γεννημένος να διατάζεις;» Εφαρμόζουν σιδερένια πειθαρχία, τυφλή υπακοή στους ανώτερους, όρκους αγνότητας και αυτοβασανισμούς και δρουν κυριολεκτικά σαν σέχτα.

Ποιο είναι το εσωτερικό δόγμα του Opus Dei; Ο ιδρυτής του ήθελε το «Έργον» να έχει δύο χαρακτηριστικά, συνυφασμένα με την ύπαρξη του: να είναι Ρωμαϊκό και να είναι Μαριολατρικό. Έτσι, στο έργο του, ως προς τη θεολογική και πνευματική δημιουργία, η θέση της Μαντόνας βρίσκεται στο επίκεντρο.

Ο κατάλογος των πολυεθνικών που ελέγχει σήμερα σ’ όλο τον κόσμο η οργάνωση, είναι ατέλειωτα μακρύς. Στη Μεγάλη Βρετανία, Γερμανία, Ελβετία, Ιταλία, Γαλλία και, φυσικά, Ισπανία και Λατινική Αμερική, υπάρχουν δεκάδες εταιρίες ελεγχόμενες από το Opus Dei.

Εξαιτίας της αφοσίωσης του στον σημερινό Πάπα, το Opus Dei θεωρείται ως το σύγχρονο ισοδύναμο των τρομερών κάποτε Ιησουϊτών, ή σαν ένας νέος στρατός των Ναίτών Ιπποτών. Σήμερα, ο μεγάλος φόβος πολλών καθολικών είναι ότι το Βατικανό μπορεί να επιστρέψει στην εποχή των Ναίτών και να επιβληθούν κατά κράτος οι «καλόγεροι τραπεζίτες» του Opus Dei αν καταφέρουν να εκλέξουν έναν δικό τους για επόμενο Πάπα, όπως πιθανολογείται.

Αριστερά: Ο Βίκτωρ Ουγκώ (πίνακας του Leon Bonnat Βοππηι). Ένας ακόμη διάσημος Μέγας Μάγιστρος του Ηγουμενείου της Σιών,,,Γνώριζε κι αυτός ότι η κρυψώνα του Αγίου Δισκοπότηρου είναι στην πραγματικότητα ένας... τάφος, που περιέχει τα οστά της Μαρίας Μαγδαληνής και τα έγγραφα που αφηγούνται την αληθινή ιστορία της οικογένειας του Χριστού;

Δεξιά: Ο λόρδος Πιερ Πλαντάρ ντε Σεν-Κλερ, σημερινός Μέγας Μάγιστρος του Ηγουμενείου της Σιών, με τον γιο του. Θεωρείται ότι αυτός πρώτος έδωσε στη δημοσιότητα τα στοιχεία περί του Ηγουμενείου της Σιών, μέσω του βιβλίου Holly Blood, Holy Grail. Ωστόσο, είναι αξιοσημείωτο ότι, δύο χρόνια προηγουμένως, είχε κυκλοφορήσει ένα άλλο βιβλίο από τη Λιζ Γκρην για τη ζωή του Νοστράδαμου, με τον τίτλο The Dreamer of the Vail, το οποίο, παραδόξως, περιείχε πολλά στοιχεία της ιστορίας του Ηγουμενείου της Σιών, εξαιρετικά συνεπή με τα όσα γράφτηκαν αργότερα στο βιβλίο Holy Blood, Holy Grail.

Αν τώρα κάποιος ψάξει πιο βαθιά το θέμα, θα ανακαλύψει ότι η Λιζ Γκρην στην πραγματικότητα είναι αδελφή του Ρίτσαρντ Λι, ενός εκ των συγγραφέων του Holly Blood, Holy Grail και ζευγάρι με τον Μάικλ Μπέιτζεντ, τον δεύτερο από τους τρεις συγγραφείς του!

Μήπως, λοιπόν, τα όσα αναφέρονται στο βιβλίο ήταν προαποφασισμένα πριν καν λάβει χώρα η συνομιλία με τον Πλαντάρ; (Πηγή: Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 127, Λεωνίδα Χ. Αποσκίτης , άρθρο «Σπάζοντας τον Κώδικα Da Vinci», σελ. 42)

Σπάζοντας τον Κώδικα Da Vinci

Η ιστορία αυτή έχει πλέον συναρπάσει εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους μετά τη μυθιστορηματική της εκδοχή, που κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 2003 (Νταν Μπράουν, Κώδικας Da Vinci, Ελλην. Έκδοση 2004, εκδ. Λιβάνη).

Ο Κώδικας Ντα Βίντσι είναι το μεγαλύτερο φαινόμενο στον χώρο των βιβλίων, μετά τον Χάρρυ Πάτερ. Από τον Μάρτιο του 2003 που εκδόθηκε, πούλησε 6 εκατομ. αντίτυπα τον πρώτο χρόνο κυκλοφορίας του και έχει μεταφρασθεί σε περισσότερες από 40 γλώσσες.

Τον Μάιο του 2004, είχαν τυπωθεί 7,35 εκατομ. αντίτυπα, το βιβλίο βρισκόταν στην λίστα των μπεστ-σέλλερ των New York Times επί 58 εβδομάδες και πουλούσε περίπου 80.000 με 90.000 αντίτυπα την εβδομάδα!

Το εξώφυλλο του Κώδικα Ντα Βίντσι γράφει (με μικρά γράμματα) ότι πρόκειται για μυθιστόρημα. Ωστόσο, το ίδιο το βιβλίο βεβαιώνει ότι οι ισχυρισμοί του είναι «γεγονότα» που είναι αποδεκτά από ιστορικούς και ακαδημαϊκούς. Όταν ο Νταν Μπράουν έδωσε συνέντευξη στην τηλεόραση του ABC, είπε ότι οι πληροφορίες στο βιβλίο είναι ακριβείς. [Richard Abanes, Η Αλήθεια Πίσω από τον Κώδικα Da Vinci (The Truth Behind the Da Vinci Code), σελ. 78].

Σε μια συνέντευξη στα Borders, ο Νταν Μπράουν είπε πάλι ότι κάθε ιστορικό στοιχείο που παρουσιάζεται στον Κώδικα Ντα Βίντσι είναι ακριβές. (Συνέντευξη του Νταν Μπράουν στα Borders, http://www.bordesstores.com/features/feature.jsp?file=browndan). Αναρίθμητα sites στο Internet έχουν αποσπάσματα από το βιβλίο και θεωρούν ότι τα ιστορικά και θρησκευτικά του στοιχεία είναι ακριβή.

Κατ’ αυτό τον τρόπο, μέσα από μια μυθιστορηματική δομή και «ποιητική αδεία», επιχειρείται μια τεράστια έντεχνη προσπάθεια να στραφεί το αναγνωστικό κοινό προς μία ορισμένη κατεύθυνση και να αποδεχτεί μία συγκεκριμένη «πραγματικότητα». Τα βασικά μοτίβα αυτής της επιχειρούμενης χειραγώγησης στο βιβλίο του Νταν Μπράουν είναι τα εξής:

· Η πρωτοχριστιανική λατρεία περιελάμβανε «τη λατρεία της Μεγάλης Θεάς». Η Μαρία Μαγδαληνή αντιπροσώπευε τη θηλυκή αρχή και το Άγιο Δισκοπότηρο της παράδοσης

· Η ίδα ήταν επίσης η γυναίκα του Ιησού και μητέρα των παιδιών του

· Η μήτρα της Μαγδαληνής, που γέννησε τους απογόνους του Ιησού, ήταν το θρυλικό Άγιο Δισκοπότηρο (όπως φαίνεται στον κωδικοποιημένο πίνακα του Ντα Βίντσι, Ο Μυστικός Δείπνος)

· Ο Ιησούς δεν θεωρείτο Θεός από τους μαθητές του, μέχρι να τον ανακηρύξει ο Ρωμαίος Αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος ο Μέγας, για τους δικούς του σκοπούς

· Η Σύνοδος της Νικαίας, κατά τον 3^ο αιώνα, ήταν το μέσον για να εδραιωθεί στην εξουσία ο Κωνσταντίνος. Εκεί καταργήθηκε η αντίληψη ότι η Μαγδαληνή είχε τέτοιου είδους σχέση με τον Ιησού

· Το λείψανο της Μαρίας Μαγδαληνής και τα μυστικά έγγραφα που περιγράφουν την πραγματική ιστορία του Χριστιανισμού βρέθηκαν θαμμένα στο Όρος του Ναού, όταν η Ιερουσαλήμ κατακτήθηκε από τους Ιππότες, κατά την πρώτη Σταυροφορία

· Ο Μπράουν βλέπει μια σχέση μεταξύ των Γνωστικών έργων, που ανακαλύφθηκαν το 1945, κοντά στο Ναγκ-Χαμαντί της Άνω Αιγύπτου. Αυτά τα κείμενα ήταν το υλικό μιας βιβλιοθήκης που χρησιμοποιούσε μια γνωστική αίρεση της Άνω Αιγύπτου, γύρω στον 5ο μ. Χ. αιώνα.

· Η «αλήθεια» σχετικά με τον Χριστό και τη Μαρία Μαγδαληνή διατηρήθηκε από μια μυστική εταιρία με το όνομα Ηγουμενείο της Σιών (Κοινό της, Σιών, στο βιβλίο), που καθοδηγείτο ανά τους αιώνες από μεγάλες διάνοιες, όπως ο Ντα Βίντσι.

Ο συγγραφέας Νταν Μπράουν ανταποκρινόμενος (ή κατευθυνόμενος) στο πνεύμα των καιρών της σύγχρονης λαϊκής συνωμοσιολογίας (τύπου Ομάδας Ε) και της μυθολογίας του νεοεποχίτικου αποκρυφισμού (Χάρρυ Πότερ, Wicca...) κάθε μορφής και προέλευσης και για κάθε γούστο, δημιουργεί το δικό του κοινότυπο και αναμασημένο (για τους γνωρίζοντες τα κλισέ των μυστικών εταιριών, ακόμη και για τους αναγνώστες του ΤΜ) σενάριο. Ωστόσο αποφεύγει κάθε ουσιαστική αναφορά στις ιστορικές και πολιτικές προεκτάσεις της δράσης των θρησκευτικών και αποκρυφιστικών σεκτών, εν αντιθέσει με την προηγηθείσα έρευνα των συγγραφέων του Holy Blood, Holy Grail, προσπαθώντας να δημιουργήσει μια πλοκή κινηματογραφικού θρίλερ (ήδη έγινε σενάριο για το Χόλυγουντ).

Αριστερά: Λίλιθ. Η πρώτη σύντροφος του Αδάμ πριν την Εύα! Εγκατέλειψε(Ι) τον Αδάμ, γιατί ήθελε να την εξουσιάζει! Ίσως η πραγματική αιτία της τεράστιας επιτυχίας του Κώδικα Ντα Βίντσι έγκειται στην αναφορά του στη Μητέρα Θεά, σύμβολο της οποίας είναι η Μαγδαληνή. Στις μέρες μας, ζούμε πράγματι μια ραγδαία άνοδο/επιστροφή τής γυναικείας ενέργειας. (Τερρακότα από την Σουμερία. 2000 π.Χ.)

Δεξιά: Η ασημένια λειψανοθήκη που περιέχει το τρυπανισμένο κρανίο του Μεροβίγγειου Δαγοβέρτου II, που δολοφονήθηκε ατις 23 Δεκεμβρίου του 679. Το κρανίο φυλάσσεται σε μια μονή στο Mons. Από τη φράγκικη δυναστεία των Μεροβίγγειων προέρχονται όλες οι βασιλικές οικογένειες της Ευρώπης σήμερα, αλλά και οι περισσότεροι πρωθυπουργοί και πρόεδροι της Δύσης! Η παράδοση του Αγίου Αίματος, στην οποία αναφέρεται ο Κώδικας Ντα Βιντσι, υποστηρίζει ότι έχουν θεϊκή καταγωγή. (Πηγή: Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 127, Λεωνίδα Χ. Αποσκίτης , άρθρο «Σπάζοντας τον Κώδικα Da Vinci», σελ. 43)

Αριστερά: Οι Ναίτες συνδιαλέγονται με τους Μουσουλμάνους. Χριστιανοί στρατιώτες (αριστερά στη φωτογραφία) συνομιλούν με τους «άπιστους» (δεξιά) κατά τα διαλλείματα των συγκρούσεων. Μια παρεταίρω προσέγγιση, όμς, μπορούσε να προσελκύσει την προσοχή των ιεροεξεταστών… Υπήρχε η φήμη ότι οι Ναίτες είχα μυηθεί σε κοινά μυστήρια, με τις μυστικές αδελφότητες του Ισλάμ.

Δεξιά: Η εκτέλεση του Μεγάλου Μάγιστρου. Ο Φίλιππος ο Ωραίος επιβλέπει στα βασανιστήρια του Ζακ ντε Μολαί, στις 18 Μαρτίου 1314. Ο Μέγας Διδάσκαλος κάλεσε τον Βασιλιά να δικασθεί ενώπιον του Θεού μέσα σε 40 ημέρες και, όντως, ο Φίλιππος πέθανε μετά από λίγο! (Πηγή: Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 127, Λεωνίδα Χ. Αποσκίτης , άρθρο «Σπάζοντας τον Κώδικα Da Vinci», σελ. 44)

Οι ανακρίβειες του Κώδικα Ντα Βίντσι

Οφείλουμε να πούμε ότι -όσο και αν πρόκειται για μυθυστόρηματο βιβλίο περιέχει αρκετές ιστορικές ανακριβείς και, γι’ αυτό ίσως, ο Μπράουν, στις συνεντεύξεις που δίνει δεξιά και αριστερά, προσπαθεί να πείσει \ότι τα γεγονότα που επικαλείται είναι «αληθή». Επιμένει πάντα σ’ αυτό.

Το βιβλίο του, έχοντας τα χαρακτηριστικά ενός «επιτυχημένου» γραψίματος του συρμού, κάνει τον αναγνώστη να απορροφηθεί εντελώς με τη γρήγορη, γεμάτη ανατροπές ιστορία. Έτσι όμως αποδέχεται εύκολα τα περιγραφόμενα «γεγονότα», χωρίς καν να το συνειδητοποιήσει. Συμβαίνει δηλαδή το εξής: επειδή η μυθιστορηματική πλοκή αναμιγνύεται με αληθινή ιστορία -όπως τουλάχιστον θέλει να ισχυρίζεται ο συγγραφέαςτα βασικά στοιχεία του βιβλίου καταγράφονται στο υποσυνείδητο του αναγνώστη ως αληθινά, ενώ παράλληλα οι ανακρίβειες συγχωρούνται αφού δεν παύει το βιβλίο να είναι ένα μυθιστόρημα...

Τα μέλη του Opus Dei, φερ’ ειπείν, δεν είναι μοναχοί, όπως παρουσιάζονχαι στο βιβλίο, μπερδεύοντας τη δράση τους με το πρότυπο των Ιησουϊτών. Όλος ο κόσμος γνωρίζει πως το Opus Dei είναι μια κοσμική χριστιανική σέκτα, μασονικού τύπου. Ο συγγραφέας το αγνοεί. Ούτε ο Πάπας Κλήμης ο 5ος είχε ρίξει τις στάχτες των Ναϊτών στον Τίβερη ποταμό. Ο Κλήμης ζούσε στην Αβινιόν και δεν πήγε ποτέ στη Ρώμη. Ο Πάπας αυτός, ένας αδύναμος, φιλάσθενος Γάλλος που χειραγωγείτο από τον βασιλιά του, δεν έκαψε κανέναν στην Ρώμη, δεδομένου ότι ήταν ο πρώτος Πάπας που διοικούσε από την Αβινιόν.

Η Εκκλησία κράτησε μυστικό τον γάμο της Μαγδαληνής, επειδή έκανε παιδί με τον Ιησού. Το μυστικό του «παιδιού» παραπέμπει, όμως, περισσότερο σε παλιά δόγματα όπως η λατρεία της Μεγάλης Θεάς και ο νέο-Γνωστικισμός, παρά σε καινούργια «ακριβή τεκμήρια», όπως ισχυρίζεται ο συγγραφέας στον πρόλογο.

Οι Ναίτες είναι οι αγαπημένοι του αποκρυφισμού από το τέλος του 18ου αιώνα, όταν άρχισε να εξαπλώνεται ο θρύλος ότι κατείχαν την απόκρυφη σοφία και αμύθητο θησαυρό. Οι Ελευθεροτέκτονες, αλλά και οι Ναζί, τους χαιρέτισαν ως αδελφούς τους.Αργότερα, ήλθε η σειρά των νεο-Γνωστικών του New Age.

Το μεγαλύτερο μέρος των ισχυρισμών του Μπράουν επικεντρώνεται γύρω από τον Μυστικό Δείπνο του Ντα Βίντσι, έναν πίνακα που ο συγγραφέας θεωρεί ως κωδικοποιημένο μήνυμα, που αποκαλύπτει την αλήθεια για τον Ιησού και το Άγιο δισκοπότηρο. Ο Μπράουν καταδεικνύει την έλλειψη ενός κεντρικού δισκοπότηρου στο τραπέζι, ως απόδειξη ότι ο γνώστης Ντα Βίντσι ήθελε να δείξει ότι το Άγιο Δισκοπότηρο δεν είναι υλικό σκεύος. Αλλά ο πίνακας του Ντα Βίντσι περιγράφει με ιδιαίτερη δραματικότητα τη στιγμή όπου ο Ιησούς προειδοποιεί «εἷς ἐξ ὑμῶν παραδώσει με.» (κατά Ιωάννη, 13:21).

Η πλοκή του έργου είναι η ένδειξη ότι στόχος του Κώδικα Da Vinci δεν ήταν να γίνει ένα ακόμα «μπεστ-σελλερ» για την παραλία κατά τη διάρκεια των διακοπών, αλλά ένα ακόμα ισχυρό εργαλείο για να επηρεαστεί ο τρόπος που σκέπτονται οι άνθρωποι με έναν συγκεκριμένο τρόπο, μαθηματικά υπολογισμένο, ώστε να απομυθοποιηθεί, να ωραιοποιηθεί -ακόμα και να γίνει συμπαθήςη δράση των μυστικών εταιριών. Κυρίως δε, να συγκαλυφθεί η πολιτική παράμετρος της παρουσίας τους και η συμβολή τους στο σχέδιο επιβολής της παγκόσμιας Νέας Τάξης, μέσα σ’ ένα κυκεώνα μυθολογίας και παραμυθολογίας, στον οποίο χάνεται όποιος δεν γνωρίζει το πραγματικό κλειδί του αποσυμβολισμού.

Αριστερά: Η Πυραμίδα του Λούβρου Ένα από τα πλέον μυστηριώδη μνημεία του Παρισιού. Χτισμένη τη δεκαετία του 1980, ήταν μια ιδέα του Φρανσουά Μιττεράν, της «Σφίγγας», όπως τον αποκαλούσαν οι Γάλλοι. Έτρεφε μεγάλη αγάπη για την αιγυπτιακή τέχνη και θεωρείται υπεύθυνος για τη σωρεία αιγυπτιακών οβελίσκων, έργων τέχνης και τεχνουργημάτων που κατακλύζουν το Παρίσι. Η πολυσυζητημένη υπερμοντέρνα γυάλινη πυραμίδα, σχεδιασμένη από τον κινεζικής καταγωγής Αμερικανό αρχιτέκτονα Ι. Μ. Πέι, έχει κατασκευασθεί, κατά τον Μπράουν, από 666 υαλοπίνακες, κατόπιν ρητής εντολής του τότε προέδρου Μιττεράν.

Δεξιά: Αυτό που είναι το λιγότερο γνωστό είναι πως από κάτω, στην υπόγεια νέα αίθουσα υποδοχής τουΛούβρου, βρίσκεται η Ανεστραμμένη ϋ Πυραμίδα, μια εντυπωσιακή γυάλινη κατασκευή σε σχήμα V. Σύμφωνα πάντα με την τελική αποκάλυψη από τον συγγραφέα του Κώδικα Da Vinci, είναι το μέρος που κρύβεται στις αρχές του 21ου αιώνα το πραγματικό «Αγιο Δισκοπότηρο», που δεν είναι άλλο από «το λείψανο της Μαρίας Μαγδαληνής, της βασίλισσας που εξοβελίσθηκε από τις σελίδες της Ιστορίας»... (Πηγή: Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 127, Λεωνίδα Χ. Αποσκίτης , άρθρο «Σπάζοντας τον Κώδικα Da Vinci», σελ. 45)

Η ιστορία πίσω από τη φαντασία

Η ιστορία του Μπράουν για τον υποτιθέμενο γάμο του Ιησού και της Μαρίας Μαγδαληνής περιέχει πολλούς ισχυρισμούς σχετικά με την ιστορική προέλευση του Χριστιανισμού και τη θεολογική του εξέλιξη. Ωστόσο, οι βασικές πηγές του Μπράουν, που παρατίθενται μέσα στο κείμενο του μυθιστορήματος του, δεν περιλαμβάνουν κανένα αντιπροσωπευτικό δείγμα ακαδημαϊκής επιστημοσύνης. (Πώς θα μπορούσε όμως, ένας συνωμοσιολόγος συγγραφέας να καταφύγει σε «κατεστημένες» πηγές; ΤΜ)

Εκτός από το ενδιαφέρον έργο της Elaine Pagels, The Gnostic Gospels, που όμως είναι στρατευμένο καθαρά στο ρεύμα του νεομαγικού φεμινισμού και δεν αποτελεί σοβαρή ιστορική πηγή, όλα τα άλλα είναι δημοφιλείς αποκρυφιστικές ιστορίες. The Templar Revelation: Secret Guardians of the True Identity of Christ των Lynn Picknett και Glive Prince. Holy Blood, Holy Grail των Michael Baigent, Richard Laigh και Henry Lincoln. The Goddess in the Gospels: Reclaimini the Sacred Feminine και The Woman with the Alabaster Jar: Mary Magdalen and the Holy Grail, και τα δύο της Margaret Starbird, μιας αυτοπροσδιοριζόμενης ως Καθολικής. Άλλη μια επιρροή, μάλλον δευτερεύουσα, είναι το The Womand’s Encyclopedia of Myths and Secrets, της Barbara G. Walker.

Η χρήση τέτοιων πηγών διαψεύδει τους ισχυρισμούς του Μπράουν περί «ακαδημαϊκής» ακρίβειας των στοιχείων του. Το κακό είναι ότι με όλες αυτές τις ερμηνείες έχουν ασχοληθεί αποκλειστικά οι Δυτικοί και υπάρχουν μόνο Καθολικές και Προτεσταντικές πηγές από χριστιανικής πλευράς. Οι ορθόδοξοι εκκλησιαστικοί κύκλοι, προφανώς, «αγρόν αγοράζουν» σχετικά με τα μεγάλα ιδεολογικά φαινόμενα της εποχής μας...

Σημαντικό παράδειγμα για το πώς ο Μπράουν επιστρατεύει μη αποδείξιμα στοιχεία για να πετύχει τους στόχους του, είναι η αντιμετώπιση της γοτθικής αρχιτεκτονικής, ως ενός στυλ γεμάτο σύμβολα της λατρείας της Θεάς και κωδικοποιημένα μηνύματα.

Ανάλογοι ισχυρισμοί έχουν διατυπωθεί νωρίτερα από την Barbara Walker. «όπως ένας παγανιστικός ναός, ο γοτθικός καθεδρικός ναός αντιπροσώπευε το σώμα της Θεάς». Στο The Templar Revelation λέγεται ότι: «στους μεγάλους γοτθικούς καθεδρικούς ναούς που σχεδιάσθηκαν από τους Ναΐτες βρίσκουμε σεξουαλικό συμβολισμό... ο οποίος αναπαριστά την απόκρυφη γυναικεία ανατομία: η αψίδα που εισάγει τον προσκυνητή στο σώμα της Μητέρας Εκκλησίας, θυμίζοντας το αιδοίο». Αντίστοιχα, στον Κώδικα Ντα Βίντσι, διαβάζουμε: «το μακρύ κοίλο κεντρικό κλίτος του καθεδρικού ναού έμοιαζε με μυστικό φόρο τιμής στη γυναικεία μήτρα... πλήρη, με φθίνουσες χειλικές πτυχώσεις και μια ωραία μικρή πεντάφυλλη κλειτορίδα πάνω από την είσοδο».

«Αυτές οι αυθαίρετες ερμηνείες υποδηλώνουν ότι ο Μπράουν δεν έχει καμμία γνώση σχετικά με την πραγματική εξέλιξη ή τη δομή της γοτθικής αρχιτεκτονικής», λέει η Sandra Mieselΐ, γνωστή αρθρογράφος σε πολλά καθολικά έντυπα: «Οι Ναΐτες δεν είχαν καμία 'σχέση με τους καθεδρικούς ναούς της εποχής τους, οι οποίοι παραγγέλθηκαν από τους επισκόπους σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ούτε όλες οι εκκλησίες ήταν κυκλοτερείς, ούτε η στρογγυλότητα είχε καμιά απόκρυφη σημασία. Οι κυκλοτερείς εκκλησίες μάλλον τιμούσαν την Εκκλησία του Πανάγιου Τάφου, παρά είχαν κατασκευασθεί έτσι προς τιμήν της θηλυκής θεότητας».

Αριστερά: Ο «θησαυρός των Ναϊτών». Ένας θησαυρός που τροφοδοτεί τις φήμες και εξάπτει τη φαντασία. Ο πλούτος τους προήρχετο από τις κτηματικές τους περιουσίες και τις τραπεζικές τους δραστηριότητες. Τα μυστικά τους όμως προέρχονταν από τα ευρήματα των εννεάχρονων ερευνών και ανασκαφών τους στον χώρο του Ναού του Σόλομώντος...

Μέσο: Η Μαρία Μαγδαληνή κρατώντας το κόκκινο αυγό της γονιμότητας, από τη ρωσική εκκλησία της Ιερουσαλήμ. Απεικόνιση που δεν μπορεί εύκολα να ερμηνευτεί από τα όσα διδάσκει η Εκκλησία για τη Μαγδαληνή. Τα χρωματιστά αυγά συνδέονται από τα αρχαία χρόνια με τη θεά της Ανοιξης, Eostre, από την οποία προέρχεται και η αγγλική ονομασία του Πάσχα (Easter)

Δεξιά: Η τελετή μύησης στο Τάγμα των Ναϊτών. Ο πίνακας δείχνει ότι ο νεοεισερχόμενος ορκίζεται γονατιστός στο Ευαγγέλιο ότι θα λέει πάντα την αλήθεια. Το τελετουργικό ερμηνεύθηκε με άλλο τρόπο από τους παπικούς, που εκδίωξαν τους Ναΐτες το 1307: το κατηγορητήριο υποστήριζε ότι ο υποψήφιος απαρνείται τον Χριστό, φτύνει τρεις φορές τον Σταυρό και δέχεται άσεμνα φιλιά από τους άλλους αδελφούς. (Πηγή: Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 127, Λεωνίδα Χ. Αποσκίτης , άρθρο «Σπάζοντας τον Κώδικα Da Vinci», σελ. 46)

Τα Γνωστικά Ευαγγέλια και τα Χειρόγραφα της Νεκρής Θάλασσας δεν είναι «οι παλαιότερες χριστιανικές καταγραφές»

Ο Κώδικας Da Vinci προσπαθεί να περάσει ένα άλλο είδος Χριστιανισμού, τέτοιο που να δικαιολογεί τις πολιτικές εξελίξεις που πηγάζουν από την ιστορία της γενεαλογίας του Αγίου Αίματος. Ισχυρίζεται λοιπόν ότι η Καινή Διαθήκη είναι μια πλαστογραφία και ότι τα Γνωστικά Ευαγγέλια και τα Χειρόγραφα της Νεκρής Θάλασσας είναι τα αυθεντικά χριστιανικά κείμενα και όχι τα τέσσερα Ευαγγέλια της Καινής Διαθήκης, τα κατά Ματθαίον, Μάρκον, Λουκά και Ιωάννη.

Λέει χαρακτηριστικά, δια στόματος ενός από τους κύριους ήρωες του βιβλίου (σελ. 320): «Ευτυχώς νια τους ιστορικούς, ορισμένα από τα Ευαγγέλια που επιχείρησε να εξαφανίσει από προσώπου Γης ο Κωνσταντίνος, κατόρθωσαν να διασωθούν. Τα Χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας ανακαλύφθηκαν τη δεκαετία του 1950 σε ένα σπήλαιο κοντά στο Κουμράν, στην έρημο της Ιορδανίας. Και, φυσικά, έχουμε τις Κοπτικές Γραφές που ανακαλύφθηκαν το 1945 στο Ναγκ-Χαμαντί».

Και συμπεραίνει, «ποιητική αδεία», πως τα Χειρόγραφα αυτά «καταγράφουν την πραγματική ιστορία του Δισκοπότηρου»... Η αλήθεια είναι ότι η πρώτη ανακάλυψη των σχετικών χειρογράφων έγινε το 1947 και όχι το 1950, όπως λανθασμένα ισχυρίζεται ο Μπράουν. Τα Χειρόγραφα ήταν γραμμένα στην Αραμαϊκή μεταξύ 250 π.Χ. και 68 μ.Χ., και ασχολούνται με πλευρές της παλαιάς ιουδαϊκής θρησκευτικότητας και της καθημερινής ζωής στο Ισραήλ, μέχρι που οι Ρωμαίοι κατέστρεψαν την Ιερουσαλήμ, γύρω στο 70 μ.Χ. Τα χειρόγραφα αυτά περιέχουν αντίγραφα και αποσπάσματα βιβλίων της Παλαιάς Διαθήκης, καθώς και διαφόρων, θρησκευτικών και μη, γραπτών. Ωστόσο, δεν περιλαμβάνουν κανένα Ευαγγέλιο και καμία αναφορά στον Ιησού. Στην πραγματικότητα, τα Χειρόγραφα της Νεκρής Θάλασσας δεν περιέχουν κανενός είδους χριστιανικό κείμενο. Και, φυσικά, καμία αναφορά στο «μυστικό του Δισκοπότηρου».

Τώρα, ως προς τα Γνωστικά Ευαγγέλια, αυτά θεωρείται γενικά ότι γράφτηκαν 100 με 300 χρόνια αργότερα από τα Ευαγγέλια της Καινής Διαθήκης. Πολλοί ειδικοί πιστεύουν ότι γνωστικά κείμενα γράφτηκαν -το νωρίτεροκατά τον 2ο αιώνα. Ο ισχυρισμός αυτός υποστηρίζεται κατηγορηματικά από έναν μεγάλο αριθμό συγγραμμάτων, γραμμένων από Χριστιανούς και μη Χριστιανούς.

Ο Μυστικός Δείπνος, του Ντα Βίντσι. Τοιχογραφία στην τραπεζαρία του μοναστηριού της Σάντα Μαρία ντέλλε Γκράτσιε του Μιλάνου. Ο Λεονάρντο αποτύπωσε, μετά από μακροχρόνια σχεδιάσματα, τη στιγμή που ο Χριστός αναγγέλλει στους Αποστόλους την επικείμενη προδοσία ενός από αυτούς. Ο πίνακας δείχνει ένα δραματικό κύμα να φέρνει ανατριχίλα σε όλους τους ομοτράπεζους. Οι χειρονομίες τους είναι νευρικές και γεμάτες ανησυχία. Δύο είναι τα σημεία του πίνακα στα οποία επικεντρώνεται ο Κώδικας 03 νίηά Το πρώτο είναι η -όντως περίεργηέλλειψη δισκοπότηρου από το τραπέζι. Κατά περίεργο τρόπο, ο Ντα Βίντσι, πράγματι, δεν έχει ζωγραφίσει το Κύπελλο του Χριστού. Ήθελε, άραγε, να δείξει ότι το Άγιο Δισκοπότηρο δεν είναι αντικείμενο... αλλά άνθρωπος; Το δεύτερο είναι το πρόσωπο δεξιά του Ιησού. Ο Μπράουν υποστηρίζει ότι δεν είναι ο νεαρός μαθητής Ιωάννης, αλλά η Μαρία η Μαγδαληνή! (Πηγή: Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 127, Λεωνίδα Χ. Αποσκίτης , άρθρο «Σπάζοντας τον Κώδικα Da Vinci», σελ. 46)

Ήταν η Μαρία Μαγδαληνή παντρεμένη με τον Ιησού;

Στον Κώδικα Da Vinci η Μαγδαληνή είναι η βασιλική σύζυγος του Χριστού και η μελλοντική κεφαλή της Εκκλησίας, που παραγκωνίσθηκε από τον Πέτρο και συκοφαντήθηκε από τους ανθρώπους του. Κατέφυγε με χα παιδιά της στην Προβηγκία, όπου οι μεσαιωνικοί Καθαροί διατήρησαν ζωντανή τη διδασκαλία του Ιησού. Το Ηγουμενείο της Σιών ακόμα φυλάσσει τα κειμήλια της και τις μαρτυρίες που ήλθαν στο φως από τους Ναίτες, όταν ανέσκαψαν τα Άγια των Αγίων. Προστατεύει, επίσης, τους απογόνους της, στους οποίους περιλαμβάνεται και η ηρωίδα του Μπράουν.

Παρά τους ισχυρισμούς του Μπράουν, δεν υπάρχουν ιστορικές πηγές που να ισχυρίζονται ότι ο Ιησούς ήταν παντρεμένος -ούτε ακόμη και τα «Ευαγγέλια των Γνωστικών», που ο Μπράουν αναφέρει στο μυθιστόρημα του. Κανένα από τα λεγόμενα Γνωστικά Ευαγγέλια δεν ισχυρίσθηκε ποτέ ότι ο Ιησούς και η Μαρία Μαγδαληνή ήταν παντρεμένοι. Ακόμα και το αποκαλούμενο Ευαγγέλιο της Μαρίας Μαγδαληνής δεν ισχυρίζεται κάτι τέτοιο. Αξίζει δε να σημειωθεί ότι θα ήταν εντελώς έξω από τα δεδομένα της εποχής μία εξωσυζυγική σχέση και μάλιστα με παιδιά.

Η μόνη συγκεκριμένη ένδειξη που ο Μπράουν παραθέτει, για να υποστηρίξει τον ισχυρισμό του για τον γάμο, είναι ένα απόσπασμα από κάποιο από τα γνωστικά κείμενα, το αποκαλούμενο «Ευαγγέλιο του Φιλίππου». Όμως, ακόμα και στο πλαίσιο του κειμένου αυτού, η Μαρία Μαγδαληνή και ο Ιησούς δεν μπορούσαν να είναι παντρεμένοι. Αν διαβάσετε το απόσπασμα, όπως φαίνεται στη σελίδα 335 της ελληνικής έκδοσης του Κώδικα Ντα Βίντσι, θα το διαπιστώσετε:

«και σύντροφος τον Σωτήρα είναι συχνά η Μαρία Μαγδαληνή,. Ο Χριστός την αγαπούσε περισσότερο από όλους τους αποστόλους του και τη φιλούσε στο στόμα. Οι υπόλοιποι θίγονταν από αυτό και εξέφραζαν την αποδοκιμασία τους. Του έλεγαν: «Γιατί την αγαπάς περισσότερο από όλους εμάς;».

Αν, μέσα στα πλαίσια αυτού του γνωστικού κειμένου, ο Χριστός και η Μαρία Μαγδαληνή ήταν υποτίθεται παντρεμένοι, τότε γιατί οι μαθητές θα ενοχλούντο ώστε να ρωτήσουν τον δάσκαλο τους γιατί την αγαπούσε περισσότερο από αυτούς; Μια τέτοια ερώτηση δεν έχει νοήμα, αν πρόκειται για παντρεμένο ζευγάρι. Ούτε και αν είχαν απλώς μια αισθηματική σχέση.

Όπως επισημαίνει ο Richard Abanes στη σελίδα 41 του βιβλίου του The Truth Behind the Da Vinci Code, σχετικά με το γνωστικό κείμενο κατά Φίλιππον: «Κατά ειρωνικό τρόπο, το κείμενο αυτό κάνει το αντίθετο, αφαιρεί κάθε βεβαιότητα σχετικά με το ότι η, Μαρία και ο Ιησούς ήταν παντρεμένοι. Αυτό γίνεται με την προσκόλληση, σε ένα από τα βασικά δόγματα τον αρχαίου Γνωστικισμού, ο οποίος δηλώνει ότι κάθε υλικό ζήτημα ήταν ευγενώς κακό... Το Ευαγγέλιο του Φιλίππου φθάνει στο σημείο να πει ότι οι συζυγικές σχέσεις μολύνουν μια γυναίκα».

Οι Γνωστικοί, είτε στην Αλεξάνδρεια είτε στην Προβηγκία είτε αλλού, πίστευαν ότι ο κόσμος ήταν παντού και πάντα ένας κόσμος αδικίας, βίας και δυστυχίας και ότι κακό είναι ό,τι μεγαλώνει την εντροπία του κόσμου. Έτσι, το να βαραίνουμε τη γη με την τεκνοποιία, σημαίνει πως αυξάνουμε την εντροπία, συμμετέχοντας ενεργά στο έργο του θανάτου (Jacques Lacarriere: Οι Γνωστικοί, Εκδ. Χατζηνικολή, 1975).

Ο Μπράουν ισχυρίζεται ότι η αραμαϊκή λέξη για τη «σύντροφο» σήμαινε κατά κυριολεξία «σύζυγος». Αυτό δεν είναι αληθές, σύμφωνα με διάφορους ειδικούς μελετητές των Αραμαϊκών. Και, ακόμα σημαντικότερο, το Γνωστικό Ευαγγέλιο του Φιλίππου δεν έχει γραφεί στην Αραμαϊκή. Έχει γραφεί στην Κοπτική.

Σημειωτέον, ότι η Μαρία Μαγδαληνή κατέχει ιδιαίτερη θέση στην Εκκλησία, επειδή ήταν ο πρώτος άνθρωπος που μαρτύρησε την Ανάσταση του Ιησού Χριστού. Αν η Εκκλησία ήθελε να αμαυρώσει την εικόνα της Μαρίας Μαγδαληνής και αν επιθυμούσε να ξαναγράψει τις Γραφές για να το επιτύχει, τότε γιατί θα άφηνε τη Μαρία Μαγδαληνή να είναι το πρώτο άτομο που βλέπει την Ανάσταση, το πιο σημαντικό γεγονός ολόκληρης της Χριστιανοσύνης;

Η Ορθόδοξη Εκκλησία πάντα ξεχώριζε τη Μαγδαληνή, την «απόστολο των αποστόλων», και δίδασκε ότι πέθανε στην Έφεσο. Ο θρύλος του ταξιδιού της στην Προβηγκία εμφανίσθηκε μόλις τον 9ο αιώνα και τα κειμήλια της δεν αναφέρονται, παρά μόνο τον 13ο αιώνα. Καθολικοί επικριτές έχουν απομυθοποιήσει τον θρύλο ήδη από τον 17^ο αιώνα.

Αριστερά: Ροδοσταυρική αφίσα του 1894. Απεικονίζει τον Hugh de Payens, Πρώτο Διδάσκαλο των Ναϊτών, που παρουσιάζεται σαν τον Δάντη, και τον Ιωσήφ της Αριμαθίας, «πρώτο Μεγάλο Διδάσκαλο του Δισκοπότηρου» σύμφωνα με τον θρύλο, σαν τον Λεονάρντο ντα Βίντσι.

Δεξιά: Η περίφημη πέτρα «Ιησούς Μαρία» στο νότιο τοίχο του «παρεκκλησιού της Κυρίας» στο Glastonbury. (Πηγή: Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 127, Λεωνίδα Χ. Αποσκίτης , άρθρο «Σπάζοντας τον Κώδικα Da Vinci», σελ. 48)

Διαμόρφωσε ο Μέγας Κωνσταντίνος την Καινή Διαθήκη;

Αναφερόμενος στη Σύνοδο της Νικαίας 325), ο Μπράουν ισχυρίζεται ότι: «μέχρι εκείνη τη στιγμή της ιστορίας, ο Ιησούς θεωρείτο από τους οπαδούς τον ως ένας θνητός προφήτης... ένας σπουδαίος και ισχυρός άνθρωπος, αλλά σε κάθε περίπτωση άνθρωπος».

Αυτό είναι πολύ ουσιαστικό για την πλοκή του Κώδικα Ντα Βίντσι, επειδή ο συγγραφέας θέλει να υποβάλει στον αναγνώστη πως ο Μέγας Κωνσταντίνος αντικατέστησε τις Γνωστικές Γραφές, με αυτό που σήμερα αποκαλούμε Καινή Διαθήκη. Ωστόσο, ο Μέγας Κωνσταντίνος δεν μπορούσε να είχε συντελέσει στη διαμόρφωση της Καινής Διαθήκης, για δύο λόγους: Πρώτον, δεν είχε γεννηθεί τόσο νωρίς και, δεύτερον, δεν έζησε τόσο πολύ.

Σύμφωνα με τις θρησκευτικές και ιστορικές πηγές, 24 από τα 27 βιβλία που αποτελούν τη σημερινή Καινή Διαθήκη θεωρούντο ήδη από τους πρώτους Χριστιανούς ως τα επίσημα κείμενα της λατρείας τους, 213 χρόνια πριν ο Μέγας Κωνσταντίνος συγκαλέσει τη Σύνοδο της Νικαίας. Τίποτα δεν καθιερώθηκε από τη Σύνοδο της Νικαίας. Η διαδικασία καθιέρωσης συνέβη 70 χρόνια αργότερα. Σε άλλα δόγματα επενέβη αποφασιστικά ο Μέγας Κωνσταντίνος, και όχι στη διαμόρφωση των Ευαγγελίων.

Η Σύνοδος της Νικαίας ασχολήθηκε με τη σχολή σκέψης του Αρείου, του Αλεξανδρινού θεολόγου που ισχυριζόταν ότι ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ δεν μπορούσε να έχει τη θεϊκή φύση του Πατρός.

Ξεσκεπάζοντας τον Μπράουν

Στις 3 Νοεμβρίου 2003, το ABC News αφιέρωσε μια ώρα προγράμματος της εκπομπής Primetime με την Elizabeth Vargas, για να διερευνήσει τους «πραγματικούς» ισχυρισμούς του βιβλίου. Το συμπέρασμα της ρεπόρτερ ήταν ότι «αυτό που ανακαλύψαμε είναι πως ορισμένοι από τους ισχυρισμούς που κάνει το βιβλίο δεν είναι αξιόπιστοι, ενώ άλλοι έχουν γίνει και παλαιότερα. Υπάρχουν, όμως, μερικές εντυπωσιακές αλήθειες πίσω από την ιστορία του Ιησού, της Μαρίας Μαγδαληνής και τον Λεονάρντο Ντα Βίντσι» (εκπομπή Primetime, 03/11/2003, περιγραφή Bob Waldrep, http://www.wfual.org/).

Μη μπορώντας να βρει αποδείξεις από τα στοιχεία της Βίβλου, η Vargas ασχολήθηκε την περισσότερη ώρα με τον ισχυρισμό ότι τα έργα του Λεονάρντο Ντα Βίντσι, σε μεγάλο βαθμό, υπονοούν ότι ο Ιησούς είχε παντρευτεί τη Μαρία Μαγδαληνή που γέννησε το παιδί του και η οποία επρόκειτο να γίνει η ιδρύτρια της Εκκλησίας και να την οδηγήσει στη λατρεία της Μεγάλης Θεάς.

Ο Μπράουν έχει πεισθεί ότι την υπόθεση αυτή απεικονίζει ιδιαίτερα ο πίνακας Μυστικός Δείπνος του Ντα Βίντσι. Ο συλλογισμός του είναι ότι η Μαρία Μαγδαληνή εμφανίζεται στον πίνακα του Ντα Βίντσι στο δεξί χέρι του Ιησού. Ενώ ιστορικοί της τέχνης έχουν εδώ και πολύ καιρό αναγνωρίσει το άτομο αυτό ως τον νεαρό Απόστολο Ιωάννη, ο Μπράουν έχει διαφορετική άποψη.

Μιλώντας με τη Vargas στη συνέντευξη του Primetime, ο Μπράουν ισχυρίσθηκε ότι αυτό που έλειπε από τον πίνακα Μυστικός Δείπνος του Ντα Βίντσι ήταν ένα κοινό κύπελλο (δισκοπότηρο) που χρησιμοποιείτο για το κρασί. Ωστόσο, σύμφωνα με τον συγγραφέα, το κύπελλο υπήρχε στον πίνακα, αλλά δεν είχε τη μορφή κυπέλλου. Ήταν ένα άτομο. Το άτομο αυτό, όπως είπε, ήταν η Μαρία Μαγδαληνή, που στον πίνακα καθόταν δίπλα στον Ιησού.

Και ο Μπράουν δεν σταμάτησε εδώ. Όχι μόνο επέμεινε ότι ο πίνακας υποστηρίζει την άποψη ότι ο Ιησούς ήταν παντρεμένος, αλλά και ότι ήταν φεμινιστής, λόγω του τρόπου που ο Ντα Βίντσι στήνει τα πρόσωπα στον πίνακα, σχηματίζοντας ένα «V» μεταξύ του Ιησού και της μορφής στα δεξιά του. Πιστεύει ότι ο πίνακας, επίσης, ενισχύει την πεποίθηση του ότι ο Ντα Βίντσι μετείχε σε μια μυστική εταιρία που λάτρευε τη Μεγάλη Θεά, και είχε ως σκοπό τη διαφύλαξη και την προστασία του Άγιου Δισκοπότηρου.

Αλλά τι ανακάλυψε στο σημείο αυτό η έρευνα του Primetime; Υπάρχει μια σκηνή όπου η παρουσιάστρια Vargas και ο επιφανής καθηγητής της ιστορίας της Τέχνης στο Princeton, Dr. Jack Wasserman, στέκονται μπροστά στον πίνακα του Ντα Βίντσι και ακολουθεί η εξής συνομιλία:

Vargas: «Αποκλείεται να βρίσκεται μια γυναίκα στο πλευρό του Ιησού;»

Wasserman:«Και βέβαια αποκλείεται».

Vargas: «Μα μοιάζει με γυναίκα».

Wasserman: «Όχι, δεν μοιάζει καθόλου».

Vargas: «Γιατί πιστεύετε ότι δεν μοιάζει;»

Wasserman: «Γιατί φαίνεται ότι είναι ένας νεαρός άνδρας. Δεν έχει καθόλου στήθος. Το γεγονός ότι έχει μακριά μαλλιά; Και ο Χριστός έχει μακριά μαλλιά, και ο Ιακώβ -η μορφή με τα απλωμένα χέριαέχει μακριά μαλλιά, όπως και η μορφή που βρίσκεται δεύτερη, από τα’ αριστερά».

Vargas: «Αλλά σε όλες τις άλλες μορφές, τα πρόσωπα δείχνουν σαφώς ανδρικά, ενώ ο Ιωάννης δείχνει να έχει γυναικεία μορφή».

Wasserman: «Ναι, γεγονός είναι ότι σε πολλές αναπαραστάσεις του Μυστικού Δείπνου στη Φλωρεντία ο Ιωάννης μοιάζει, είναι ουσιαστικά, ένας πολύ νεαρός άνδρας».

Μη μπορώντας να κάνει τον Dr. Wasserman να συμφωνήσει ότι η μορφή στον πίνακα είναι γυναικεία, η σκηνή αλλάζει και δείχνει τον συγγραφέα Νταν Μπράουν, ο οποίος δηλώνει: «Αν κοιτάξετε τον πίνακα βλέπετε ότι πρόκειται σαφώς για γυναίκα»

Η Vargas δεν μπόρεσε να βρει ακαδημαϊκούς μελετητές της Βίβλου που να υποστηρίζουν ότι ο Ιησούς είχε νυμφευθεί, ούτε μπόρεσε να βρει ειδικούς της Τέχνης που να αμφισβητήσουν την ορθότητα της άποψης του Dr. Wasserman. Η ίδια τώραστρέφεται σε αυτό που σύμφωνα με όσους ενστερνίζονται τη θεωρία αυτήείναι το ισχυρότερο σημείο τους: τους θρύλους, τις θεωρίες συνωμοσίας και τα Γνωστικά Ευαγγέλια. Δεν υπάρχει καμία ιστορική απόδειξη που να επαληθεύει την πεποίθηση αυτή, μόνο θεωρία και εικασίες από όσους την υποστηρίζουν.

Αριστερά: Τα μυστήρια σύμβολα της εκκλησίας του Ρεν Λε Σατώ, όπου ανακαλύφθηκαν τα παράξενα έγγραφα που μιλάνε για την ύπαρξη του Ηγουμενείου της Σιών. Δεξιά, το άγαλμα της Μαρίας Μαγδαληνής στο ξυλόγλυπτο πάνω από το ιερό. (Βλ. ΤΜ τεύχ. 59)

Δεξιά: Ο Νταν Μπράουν υποστηρίζει στις συνεντεύξεις του ότι δεν «κατασκεύασε» τίποτε και όλο το βιβλίο του αποτελεί αξιοποίηση ιστορικών στοιχείων (μερικά από αυτά υφίστανται εδώ και αιώνες στο Ισλάμ). Ο πίνακας Ιερή Αλληγορία του Jan Provost (15ος αι.) δείχνει ακριβώς ότι το θέμα της Αγίας Γενεαλογίας είναι γνωστό από παλιά. Μεταξύ των πολλών συμβολισμών, ο Ιησούς παρουσιάζεται εδώ να κρατά σπαθί, ενώ η Μαρία η Μαγδαληνή φορά στέμμα και τον μαύρο μανδύα της ιεροσύνης (Πηγή: Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 127, Λεωνίδα Χ. Αποσκίτης , άρθρο «Σπάζοντας τον Κώδικα Da Vinci», σελ. 49)

Ναΐτες και Αρχέτυπα της Δυτικής Ευρώπης

Η δημώδης λογοτεχνία των ευρωπαϊκών εθνών έχει απαθανατίσει, στη Λατινική και τις λατινογενείς γλώσσες, τα ηρωικά γεγονότα της πρώτης ιστορικής εμφάνισης τους. Στη Γαλλία έχουμε τα «Άσματα του Ρολάνδου», στη Γερμανία το «Έπος των Nιμπελούγκεν» και στην Αγγλία το «Έπος του Βασιλιά Αρθούρου», που απηχούν τις αναμνήσεις των πρώτων μεταναστευτικών χρόνων.

Οι θρύλοι και τα αρχέτυπα της «αναζήτησης του Δισκοπότηρου», μιας χαμένης ιερής παράδοσης, χριστιανικής ή προχριστιανικής, διατρέχουν σαν κόκκινη κλωστή όλη τη μεσαιωνική και νεότερη κουλτούρα και ιστορία της Δυτικής Ευρώπης. Τη βρίσκουμε στην αρχή των Σταυροφοριών, όπως και στην ίδρυση και τις τελετουργίες του Τάγματος των Ναϊτών, οι οποίοι κατηγορήθηκαν το 1314 ότι λάτρευαν τον «Μπαφομέτ», που οι ιεροεξεταστές της Καθολικής Εκκλησίας ταύτιζαν με τον Διάβολο.

Ωστόσο, η πρώτη φορά που αυτή η υπόγεια παράδοση επιχειρήθηκε να «ντοκουμενταρισθεί» δημοσιογραφικά ήταν το 1982, με το μπεστ-σέλλερ των Michael Baigent, Richard Leigh και Henry Lincoln, The Holy Blood and the Holy Grail καθώς και τα αντίστοιχα αφιερώματα του BBC.

Η βασική θέση είναι ότι η παράδοση αυτή συνεχίζεται μέσα από την Prieure de Sion , το Ηγουμενείο της Σιών (P.S.), ου κρυβόταν πίσω από τους Σταυροφόρους, τους Ναΐτες ιππότες, τους Ροδόσταυρους, τις ερμητικές αποκρυφιστικές εταιρίες και, τέλος, πίσω από ένα μεγάλο κομμάτι της Μασονίας, με στόχο την εγκαθίδρυση των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, υπό έναν ιερέα-βασιλιά που θα είναι απόγονος της Μεροβίγγειας Δυναστείας.

Το δυστύχημα είναι ότι στα ψυχωτικά σχέδια των «αρχιερέων» της Νέας Τάξης, όπως και του Αδόλφου Χίτλερ που ήταν μέγας θαυμαστής της παράδοσης του Δισκοπότηρου, αυτό το αρχαϊκό στοιχείο δεν εκφράζεται μέσα από την αγαπητική αφοσίωση, αλλά μέσα από τη δολοφονική αιματοβαμμένη φρενίτιδα.

Το πικρό δισκοπότηρο της Νέας Τάξης. (Πηγή: Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 127, Λεωνίδα Χ. Αποσκίτης , άρθρο «Σπάζοντας τον Κώδικα Da Vinci», σελ. 50)

Ο Καισαρισμός στην Ιστορία

Σήμερα οι Επικυρίαρχοι συσσωρεύουν πάλι τις χρήσιμες μεταφυσικές ιδεοληψίες για να επιτύχουν το απαραίτητο mind control , χωρίς καμία μέριμνα για την ιστορική αλήθεια και τις ανάγκες των λαών. «Μαγειρεύουν» απλά εξελίξεις και γεγονότα, σύμφωνα με τις δικές τους ανάγκες...

Η χειραγώγηση της Ιστορίας από τα σκοτεινά παρασκήνια των επίδοξων Καισαρο-πλανηταρχών που επιχειρείται σήμερα περιλαμβάνει και τη σκηνοθεσία γεγονότων, που μπορεί να είναι ανάλογα με άλλα που έγιναν πριν από εκατοντάδες ή χιλιάδες χρόνια.

Η επιστροφή, τον Σωτήρα, ένα αρχέτυπο καλά χαραγμένο στο υποσυνείδητο των μαζών, μπορεί να γίνει μια πολύ ελκυστική ιδέα για την κοινοπραξία των «αδελφοτήτων», προκειμένου να παραπλανήσουν την ανθρωπότητα με τη νεοεποχίτικη σκηνοθεσία της επανόδου του Μεσσία.

Προσπαθώντας να δώσουν ιστορική και ιδεολογική νομιμότητα στα άπληστα και άνομα σχέδια της διεθνούς καταλήστευσης, κατασκευάζουν διάφορες «μαγικές απάτες», με πολύ ευρύτερο αντίκτυπο από την πραγματική δυναμική τους. Έτσι, έρχεται στο φως κατά καιρούς μια μυθολογία μέσα από απόκρυφα ντοκουμέντα-δολώματα που κατασκευάζονται από τους ίδιους, με σκοπό να δημιουργηθεί ένα κύμα στο πνευματικό επίπεδο, που θα επιταχύνει τα γεγονότα (π.χ. Ενωμένη Ευρώπη).

Στην περίπτωση της Prieure, όλα ξεκίνησαν από τους Μυστικούς Φακέλους (Dossiers Secrets) και μια σειρά από βιβλία, άρθρα και φυλλάδια που, όπως ομολογούν οι συγγραφείς του The Holy Blood and The Holy Grail, τους καθοδήγησαν στο θρύλο της Μεροβίγγειας Δυναστείας. Η συγκεκριμένη μυθολογία είναι ένα αμάλγαμα ιστοριών μυστηρίου του Μεσαίωνα, μεταμοντέρνου μυθιστορήματος, γνωστικών παραδόσεων βασισμένων σε αρχαία αποκρυφιστικά μυστήρια που τα διατηρούν οι Καβαλιστές-Ταλμουδιστές μέχρι σήμερα, με τα παραμύθια της Θηλυκής Αρχής (Χιονάτη -παραλλαγές της καβαλιστικής Σεκινά) και άλλα σύμβολα, αποτυπωμένα στο υποσυνείδητο του ανθρώπου.

Το θέμα της γενεαλογίας είναι το δόλωμα. Η Μαγδαληνή είναι το πρόσχημα. Μέσω της Μαγδαληνής επιχειρείται η αμφισβήτηση του προσώπου του Χριστού, όπως αυτό έχει καθιερωθεί εδώ και 20 αιώνες, τον οποίο ποτέ οι Γνωστικοί δεν αμφισβήτησαν τόσο, όσο τα σημερινά μασονικά κυκλώματα.

Όλη αυτή η «Δρακονιανή Γενεαλογία», η οποία κυκλοφορεί πολύ τα τελευταία χρόνια και προσπαθεί να μας πείσει για την ύπαρξη κάποιων «εκλεκτών» δυναστειών που διεκδικούν τον πλανήτη, σχετίζεται άμεσα με τις Βαβυλώνιες και Καρχηδόνιες αιματοθρησκευτικές παραδόσεις. Δεν έχει τίποτε σχετικό με την ιστορική λατρεία της Μεγάλης Θεάς, ούτε με την καβαλιστική παράδοση, που είχε στόχο να ισοσκελίσει τον ακραίο ανδροκρατισμό του Ταλμουδισμού και άφησε τα ίχνη της στα έργα της Αναγέννησης.

Η επίθεση στο πρόσωπο του Χριστού (όπως και η δαιμονοποίηση του Ισλάμ, ο αγοραίος ευτελισμός του Βουδισμού...) εντάσσεται μέσα στην στρατηγική της Νέας Τάξης για την αποδυνάμωση των βιωματικών και εσωτερικών εμπειριών των ανθρώπων, και την εύκολη παράδοση τους στην εξωτερική καταστροφική ψυχωτική διαταγή του Μεγάλου Αδελφού.

Δεν πρέπει ωστόσο να συγχέεται η αποϊεροποίηση της ζωής με την αντίσταση στα θρησκευτικά ιερατεία. Αυτή είναι μια μάχη που δόθηκε -και εν πολλοίς κερδήθηκετους προηγούμενους αιώνες του Διαφωτισμού.

Σήμερα, αυτό που φοβούνται οι Επικυρίαρχοι είναι μήπως συνειδητοποιήσουν οι άνθρωποι αυτό που δίδασκε ο διάσημος Ρώσος θεολόγος, ο π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ ότι: «η κοινωνική αθλιότητα είναι η συνεχιζόμενη αγωνία του Χριστού που υποφέρει ακόμα στο πρόσωπο των μελών του»... ΤΜ

Μέσα στον Νοέμβριο θα κυκλοφορήσει το βιβλίο Αποκωδικοποιώντας τον Κώδικα Da Vinci από τις Εκδόσεις ΕΣΟΠΤΡΟΝ

ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΜΑΓΙΣΤΡΟΙ ΤΟΥ ΥΠΟΓΕΙΟΥ ΡΕΥΜΑΤΟΣ της PIEURE

Τα παρακάτω πρόσωπα καταγράφονται στους Μυστικούς Φακέλους (Dossiers Secrets) που αναφέρονται στα βιβλία Το Άγιο Αίμα και το Άγιο Γκράαλ και Κώδικας Da Vinci, διαδοχικοί μεγάλοι μάγιστροι του Ηγουμενείου της Σιών -σύμφωνα με τον επίσημο όρο «Nautonnier», μια παλιά γαλλική λέξη που σημαίνει «ναυτίλος» ή «πλοηγός»:

Ο ΠΙΕΡ ΠΛΑΝΤΑΡ ντε ΣΕΝ ΚΛΑΙΡ, Ο ΔΙΚΑΣΤΗΣ ΤΙΕΡΥ ΖΑΝ-ΠΙΕΡ

ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ (;) ΤΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΕΙΟΥ ΤΗΣ ΣΙΩΝ, το 1993

Ο Πιερ Πλαντάρ ντε Σεν-Κλερ, Μέγας Μάγιστρος του Ηγουμενειου της Σιών, όταν εκδόθηκε το βιβλίο Holly Blood, Holy Grail, έδωσε ο Ίδιος αποκλειστικές πληροφορίες στους συγγραφείς και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να διαδοθεί προς τα έξω η συγκεκριμένη θεωρία συνωμοσίας.

Ο κύκλος των συνεργατών και φίλων του Πλαντάρ έφθανε έως τα βάθη της εξουσίας στη Γαλλία. Σύμφωνα με τα έγγραφα που αποκάλυψε, ο Νοστράδαμος, οι Καθαροί, οι Ναΐτες και ένα σωρό άλλα πρόσωπα και αδελφότητες στη Δυτική Ευρώπη δίδασκαν κρυφά πως ο Ιησούς ήταν παντρεμένος με τη Μαγδαληνή!

Το περίεργο, όμως, είναι πως μεταξύ των διαφόρων «αιρετικών» της καθ’ ημάς Ανατολής, όπως ήταν οι Βογόμιλοι, οι οποίοι θεωρούνται ως πηγή των πεποιθήσεων αυτών που διαδόθηκαν μετά στη Δύση, δεν αναφέρεται καμιά γνώση παρόμοιων δοξασιών.

Ο Πιερ Πλαντάρ «αποσύρθηκε επισήμως» από τις δραστηριότητες του Ηγουμενείου της Σιών κατά τα μέσα της δεκαετίας του ‘80, μετά από μια διαμάχη με τον Γάλλο συγγραφέα Jean-Luc Saumeil, που ανακάλυψε λεπτομέρειες για το παρελθόν του. Παρ’ όλα αυτά, δεν σταμάτησε να μηχανεύεται διάφορα σχέδια, εξακολουθώντας να δουλεύει «υπόγεια» τις θεωρίες του σχετικά με το Ηγουμενείο της Σιών.

Όταν ο δικαστής Τιερύ Ζαν Πιερ ήταν πρόεδρος του γαλλικού δικαστηρίου που διενεργούσε την έρευνα για το σκάνδαλο οικονομικής διαφθοράς του Πατρίς Πελά, ο Πλαντάρ προσήλθε οικειοθελώς (δεκαετία του ‘90) για να βοηθήσει την έρευνα, ισχυριζόμενος ότι ο Πελά υπήρξε «Μέγας Διδάσκαλος του Ηγουμενειου της Σιών». Το δικαστήριο τότε διέταξε έρευνα του σπιτιού του Πλαντάρ, η οποία αποκάλυψε μια μεγάλη ποσότητα εγγράφων του Ηγουμενειου της Σιών, σύμφωναμε τα οποία ο Πλαντάρ ήταν «ο αληθινός βασιλιάς της Γαλλίας»!

Στη συνέχεια, το δικαστήριο διέταξε κράτηση του Πλαντάρ για 48 ώρες, προκειμένου να τον ανακρίνει και, αφού του ζήτησαν να ορκισθεί, ο Πλαντάρ παραδέχθηκε ότι όλα αυτά τα είχε επινοήσει. Τότε το δικαστήριο του έδωσε μια αυστηρή προειδοποίηση και τον συμβούλευσε να μην «παίζει παιγνίδια» με το γαλλικό δικαστικό σύστημα. Αυτό συνέβη τον Σεπτέμβριο του 1993 και όλα τα σχετικά στοιχεία αναφέρθηκαν στον γαλλικό Τύπο της εποχής εκείνης.

Αυτός ήταν ο λόγος για την απόσυρση του Πλαντάρ. Έκτοτε δεν εμφανίσθηκε δημόσια, ούτε ανακατεύθηκε με την ιστορία του Ηγουμενειου μέχρι τον θάνατο του, τον Φεβρουάριο του 2000. [Πηγή: http://www.priory-pf-sion.com/psp/id70.html]

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ & ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ

Το εξώφυλλο του βιβλίου Κώδικας Da Vinci. Ο συγγραφέας του βιβλίου, δισεκατομμυριούχος πλέον Νταν Μπράουν, έχει γράψει και άλλα μυθιστορήματα μπεστ-σέλλερ. Είναι απόφοιτος της Ακαδημίας Phillips Exeter, όπου δίδαξε ως καθηγητής της Αγγλικής, πριν στραφεί αποκλειστικά στο γράψιμο. Είναι γιός βραβευμένου καθηγητή μαθηματικών και μητέρας επεγγελματία μουσικού, στον τομέα της ιεράς μουσικής. Ο Μπράουν μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον, όπου συναντιόντουσαν οι αντιφατικές φιλοσοφίες της επιστήμης και της θρησκείας. Το 1996, το ενδιαφέρον του για την αποκρυπτογράφηση και τις κυβερνητικές Μυστικές Υπηρεσίες τον οδήγησε να γράψει ο πρώτο του μυθιστόρημα, το Digital Fortress (Ψηφιακό Φρούριο), το οποίο γρήγορα έγινε μπεστ σέλλερ. Η πλοκή του μυθιστορήματος τοποθετείται στο εσωτερικό της μυστικής NSA (της αμερικανικής Εθνικής Υπηρεσίας Ασφαλείας), διερευνώντας τη λεπτή γραμμή που χωρίζει την προστασία των ατομικών δικαιωμάτων του πολίτη καιτην εθνική ασφάλεια. Ακολούθησε το τεχνολογικό θρίλερ Deception Point, που ασχολείται με ζητήματα ήθους στην πολιτική, την εθνική ασφάλεια και την απόρρητη τεχνολογία.

Πηγή: Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 127, Λεωνίδα Χ. Αποσκίτης , άρθρο «Σπάζοντας τον Κώδικα Da Vinci», σελ. 39

ΚΑΠΟΙΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «ΚΩΔΙΚΑΣ DA VINCI»

Το να προσπαθήσει κανείς να αναιρέσει ιστορικά ή να κρίνει λογοτεχνικά το βιβλίο «Κώδικας Da Vinci», το πολύκροτο παραμύθι του χρόνου που μας πέρασε -με τα 18.000.000 πωληθέντα αντίτυπα σ’ όλο τον κόσμο- είναι, νομίζω, μάταιος κόπος. Θα είναι σαν να θέλει να επιστρατεύσει ατράνταχτα επιχειρήματα, για να πείσει τους ανθρώπους ότι το αλάτι είναι πράγμα αλμυρό!…