ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ, ΣΟΦΙΑ KAI ΑΡΝΗΤΕΣ

Σε αυτή την ενότητα θα εξετάζεται η σοφία που διέπει τον Ευαγγελικό Λόγο (Κ.Δ.) ο οποίος δεν δύναται να έχει εμπνευστεί από ανθρώπινο μυαλό, άνευ της παρουσίας επί της Γης του Σωτήρα Ιησού Χριστού και άνευ της επιφοίτησης του Αγίου Πνεύματος του Θεού. Επίσης θα γίνεται απολογητική εξήγηση σε χωρία της Κ.Δ. στα οποία επιτίθονται άνθρωποι οι οποίοι διαστρεβλώνουν τον Ευαγγελικό Λόγο, είτε από αγαθή άγνοια, είτε τις περισσότερες φορές από κακοήθεια κατά το δικό τους συμφέρον, χωρίς να εξετάζουν δίκαια και καλοπροαίρετα.

ΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ

Ευαγγέλιο: (τό) καλή αγγελία, χαρμόσυνος είδησης· || η συνοπτική εξιστόρησης του βίου του Χριστού και της διδασκαλίας αυτού, παραδοθείσα δια των λεγομένων τεσσάρων Ευαγγελίων, του κατά Ματθαίον, του κατά Μάρκον, του κατά Λουκάν και του κατά Ιωάννην· ονομάσθηκε Ευαγγέλιο ως υποσχόμενη την σωτηρία του ανθρώπου και την βασιλεία των ουρανών, δημ. βαγγέλιο· || ευαγγελική περικοπή αναγιγνωσκομένη εις εκάστην θρησκευτική ακολουθία: «είπε ο παπάς το ευαγγέλιο», «θ’ ακούσω το ευαγγέλιο και θα φύγω»· || «τα δώδεκα ευαγγέλια» ο εσπερινός της Μεγάλης Πέμπτης, καθ’ ον αναγιγνώσκονται δώδεκα ευαγγελικές περικοπές· || το βιβλίο το περιέχον τα τέσσερα ευαγγέλια, και οιονδήποτε βιβλίο περιέχον περικοπές κατ’ εκλογή εκ των ευαγγελίων- || «ορκίζομαι επί του ιερού ευαγγελίου», «μα το άγιον ευαγγέλιον»- || μεταφ. παν δίδαγμα ή κήρυγμα νέας τινάς αρχής: «το ευαγγέλιο του κομμουνισμού»· || παροιμ. «αλλουνού παπά βαγγέλιο», αλλότριο έργο· || φράση: «χαράς ευαγγέλια» χαρμόσυνης αναγγελία.

Εκκλησιαστική Ιστορία: Η λέξη ευαγγέλιο έχει εν τη Κ. Διαθήκη την ειδική έννοια αφ’ ενός μεν της αγαθής αγγελίας περί της σωτηρίας των ανθρώπων διά του Ιησού Χριστού (Ματθ. ια΄ 5, Λουκά δ΄ 18 κτλ.), αφ’ ετέρου δε του προφορικού κηρύγματος του έχοντος ως υπόθεση την εν λόγω αγαθή αγγελία (Γαλατ. α΄ 7, Α΄ Κορ. θ΄ 12, Ρωμ. α΄ 9 κ.τ.λ. ). Η έννοια δε τού προφορικού κηρύγματος περί της εν Χριστώ σωτηρίας μετεβιβάσθηκε υπό των συγγραφέων της Κ.Δ. και εις τους άλλους παλαιοτάτους εκκλησιαστικούς συγγραφείς, δια μέσου δε των αιώνων διατηρήθηκε και μέχρις ημών. Επειδή δε το ευαγγέλιο από προφορικό, που αποκλειστικά ήταν κατ’ αρχάς, άρχισε βαθμηδόν ν’ αποκρυσταλλούται και σε γραπτές εκθέσεις, διά τούτο και η λέξη ευαγγέλιο συν τω χρόνω μετεδόθηκε και εις τις έγγραφους ταύτας εκθέσεις και απόβηκε (ήδη τουλάχιστον παρά τω Μαρκίωνι περί το 140) τεχνικός όρος δηλωτικός ιδίου φιλολογικού είδους συγγραμμάτων, πληροφορούντων περί του βίου, των παθών και τής αναστάσεως του Ιησού Χρίστου. Τοιαύτες έγγραφοι εκθέσεις εμφανίστηκαν νωρίτατα ουκ ολίγες (Λουκά α΄ 1), τέσσερες δ’ όμως αναγνωρίστηκαν υπό της εκκλησιαστικής συνειδήσεως ως κανονικές, ων δύο μέν προέρχονταν από καλάμου αποστολικού (Ματθαίος και Ιωάννης), άλλες δε δύο από καλάμου μαθητών των αποστόλων (Μάρκος, Λουκάς). Και ο μεν αριθμός των κανονικών ευαγγελίων εθεωρείτο ήδη κατά τους χρόνους του Ειρηναίου (περί το 180) ούτο) σταθερός, ώστε δικαιολογείτο εκ του αριθμού των τεσσάρων ζώων των παρισταμένων εις τον θείον θρόνο, δηλαδή του ανθρώπου, του λέοντος, του μόσχου και του αετού (Ιεζεκιήλ α΄ 5, πρβ. και Αποκαλύψ. δ΄ 6 εξ.). Ότι δε και μετά την εμφάνιση των τεσσάρων κανονικών ευαγγελίων το ευαγγέλιο δεν έπαυσε να θεωρείται ως ενιαίο , όπως ήταν και το προφορικό (πρβ. Γαλατ. α΄ 5), γίνεται δήλον και εκ του ότι τα τέσσερα επί μέρους ευαγγέλια θεωρούνταν ως ισάριθμοι εκθέσεις ενός και του αυτού ευαγγελίου, φερομένου οιονεί υπό τέσσερις μορφές. Διά τούτο λέγει ό Ειρηναίος «εδωκεν ημίν τετράμορφον το εύαγγέλιον, ενί δε πνεύματι συνεχόμενον» (Κατά αίρεσ. Γ΄ ια΄ 8, πρβ. και Αυγουστίνο· In John. 36, 1). Η ενότητα αυτή του γραπτού ευαγγελίου υποδηλώνεται και δια των παλαιότατων και δη και δια των επιγραφών που βρίσκονται σε όλα τα χειρόγραφα των τεσσάρων ευαγγελίων: «Ευαγγέλιον κατά Ματθαίον, -κατά Μαρκον, -κατά Λουκαν, -κατά Ιωάννην», της λέξεως ευαγγέλιο προτασσομένης ως γενικής και κοινής επιγραφής εν αρχή των ευαγγελίων και μη επαναλαμβανόμενης προ εκάστου ευαγγελίου, του δε συγγραφέως δηλουμένου ενταύθα επί το λεπτότερο πως δια της προθέσεως κατά αντί της απλής γενικής, την οποία ευρίσκομε στους λεγόμενους αποστολικούς κανόνες (Κ. 85: Ευαγγέλια τέσσερα, Ματθαίου, Μάρκου, Λουκά, Ιωάννου). Ενωρίς δ’ όμως ο όρος ευαγγέλιο μεταδόθηκε και εις εκάστη των ειρημένων τεσσάρων εκδόσεων αυτού. Ήδη δε ο Ιουστίνος, χαρακτηρίζοντας τις εκθέσεις αυτές επί το ελληνοπρεπέστερο ως «ἀπομνημονεύματα τῶν ἀποστόλων», επισημειώνει «ἃ καλεῖται εὐαγγέλια» (Απολογ. Α΄ 66, πρβ. και Διαλογ. προς Τρυφ. 10. 100).

Η στον κανόνα υπάρχουσα σειρά των ευαγγελίων είναι πιθανότατα και η χρονολογικά ορθή, κατά παλαιοτάτας μαρτυρίας (Ειρηναίος, Μουρατόρεως κανών, Ωριγένης,. Πεσσιττώ και τα πλείστα και σπουδαιότατα των χειρογράφων). Συνεγράφησαν δε ταύτα από το 60-90 μ. Χ., της επιστήμης κατά τους τελευταίους χρόνους επί τή βάσει ερευνών μάλλον απροκατάληπτων τεινούσης και ενταύθα προς δικαίωση τής παλαιάς εκκλησιαστικής παραδόσεως (Harnack, Zahn κ. ά.). Υπέρ τής εκδοχής ταύτης μαρτυρεί και ή στα παλαιότατα συγγράμματα των αποστολικών λεγομένων πατέρων (Κλήμης Ρώμης, Ιγνάτιος Αντιοχείας, Διδαχή αποστόλων κλπ.) χρησιμοποίηση ουκ ολίγων χωρίων εξ αυτών. Τα κανονικά ευαγγέλια εγράφησαν πρωτοτύπως ελληνιστί και δη στην ελληνιστική «κοινή», πλην του α΄ ευαγγελίου, το οποίο, γράφηκε πρωτότυπα στα αραμαϊκά, μεταφράστηκε νωρίτατα ελληνιστί. Διασώζονται δ’ όμως εν αυτά ικανά ίχνη προδίδοντα την σημιτική καταγωγή του ευαγγελίου (λέξεις, φράσεις, ύφος κλπ.). Και ο μεν κύριος σκοπός τής συγγραφής αυτών υπήρξε όπως και ο του προφορικού ευαγγελίου, τ. έ. καθαρώς θρησκευτικός και εποικοδομητικός, ή σωτηρία των αναγνωστών διά μυήσεως αυτών εις το σωτηριώδες έργο του Ιησού Χριστού (Λουκ. α΄ 4, Ιων. κ΄ 31), χωρίς διά τούτο να μειώνεται η ιστορική των ευαγγελίων αξία. Ανάλογος δε προς τον σκοπό της συγγραφής των ευαγγελίων είναι και ο χαρακτήρας και το ύφος τής διηγήσεως, και η εκλογή και η διάταξη της όλης ύλης, των πλείστων ευαγγελιστών μη στοχαζομένων πάντοτε χρονολογικής ακριβείας. Καθώς δε ο βίος του Ιησού ίσταται μοναδικός και απαράμιλλος στην παγκόσμια Ιστορία, έτσι και η στα κανονικά ευαγγέλια περιεχόμενη βιογραφία αυτού. Διότι τα ευαγγέλια, καίπερ μη γραφέντα μετά λογοτεχνικών αξιώσεων, ούχ ήττον όμως «και από καθαρώς λογοτεχνικής απόψεως ως λογοτεχνικά μνημεία θεωρούμενα εμφανίζουσι την σφραγίδα του απολύτως νέου», ως παρατηρεί ο Ε. Norden (Antike Kunstprosa II² 1909 σελ. 480 εξ.). Εις την εξέλιξη του πρωτοτύπου τούτου λογοτεχνικού είδους έθηκε τέρμα η Εκκλησία, κανονίσασα τέσσερα μόνον ευαγγέλια, τα δε λοιπά αποκλείοντας από τον κανόνα.

Εκ των ευαγγελίων τα τρία πρώτα, παρά τις ομολογημένες ιδιορρυθμίες έκαστου ευαγγελιστή εμφανίζουν καταπληκτική ομοιότητα και συμφωνούν κατά την εκλογή και την διάταξη της ύλης και κατά το ύφος και την φρασεολογία που εν πολλοίς καλούνται, συνοπτικά, διότι οι διηγήσεις αυτών, τιθέμενες παράλληλα συγκροτούν σύνοψη που διευκολύνει την κατανόηση αυτών. Απέναντι αυτών ίσταται ουχί μεν άσχετο προς την διήγηση των συνοπτικών, άλλα πάντως ιδιόρρυθμο και μοναδικό κατά την εκλογή και την διάταξη της ύλης, κατά το ύφος και σε πολλά άλλα σημεία το δ΄ ευαγγέλιο. Προς εξήγηση πασών τούτων των ομοιοτήτων και διαφορών των τεσσάρων ευαγγελίων διατυπώθηκαν ποικιλότατες θεωρίες, οι οποίες όσον μάλλον απομακρύνονται της ιστορικής περί εκείνων παραδόσεως, επί τοσούτο καθιστούν και τα σχετικά ευαγγελικά προβλήματα περιπλοκότερα και μάλλον δυσεπίλυτα.

Τα κυριώτατα των προβλημάτων τούτων, περί την λύση των οποίων ασχολείται συντόνως από ενός και πλέον αιώνος η λεγομένη κριτική των ευαγγελίων, δηλαδή ή επιστημονική εξερεύνηση και κρίσις τούτων κατά τε τις πηγές και το περιεχόμενο αυτών, είναι το λεγόμενο συνοπτικό, το και προς τα άλλα εις τον Ιωάννη αποδιδόμενα βιβλία συνδεόμενο Ιωάννειον, το περί της σχέσεως του δ΄ ευαγγελίου προς τα συνοπτικά, το περί της γνησιότητας των ευαγγελίων και το περί της Ιστορικής αξιοπιστίας της ευαγγελικής διηγήσεως. Και υπέρ μεν τής γνησιότητας των ευαγγελίων μαρτυρούν όχι μόνον οι υπό των άγαν φιλελευθέρων κριτικών συχνότατα παραθεωρούμενες παλαιότατες και μέχρις αυτών των χρόνων της παραδιδομένης συστάσεως αυτών αναγόμενες ιστορικές μαρτυρίες, όχι μόνον ανδρών εκκλησιαστικών, αλλά και αιρετικών, αλλά ακόμη και λόγοι εσωτερικοί. Υπέρ δε τής ιστορικής αξιοπιστίας αυτών, περί την οποία ασχολείται η λεγομένη Ιστορική κριτική, μαρτυρεί προς τοις άλλοις ο ουδαμώς εξεζητημένος, αλλά σε εν παντί αφελής τής διηγήσεως τρόπος, η ειλικρινής ομολογία των αδυναμιών αυτών των συγγραφέων και των διδασκάλων αυτών, η ακριβής γνώσις ιστορικών και γεωγραφικών σχέσεων, επί πάσι δε τούτοις και αυτές εκείνες οι παρατηρούμενες διαφορές εν τις επί μέρους διηγήσεων, ακόμη δε και η ηθική και πνευματική καθόλου κατάσταση των συγγραφέων τούτων, ανικάνων οπωσδήποτε όπως μυθοπλαστήσωσι και παραχαράξουσι την ιστορική αλήθεια. Εις την πεποίθηση περί τε της γνησιότητας και της αξιοπιστίας των κανονικών ευαγγελίων επισχύεταί τις συγκρίνοντας τις διηγήσεις αυτών προς τις των απόκρυφων ευαγγελίων, τα οποία, αναφαινόμενα ήδη από του Β΄ αιώνος, εμφανίζονται ως απομιμήσεις εκείνων, εμποιούσι δε την εντύπωση παρωδίας αυτών. Παρά πάντα δ’ όμως ταύτα η ορθολογιστική κριτική υπό τις ποικίλες αυτές φάσεις, αποκρούουσα κατ’ αρχή ως αδύνατον το θαύμα και εν γένει το υπερφυσικό, το οποίο εκλαμβάνει ως ασύμφωνο προς τον νεώτερο τρόπον του διανοείσθαι, αποκρούει το υπερφυσικό (θαύματα, προφητείας) επιμελώς απανταχού τής ευαγγελικής διηγήσεως, αγωνιζομένη άλλοτε μεν να αποδείξει αυτό ως χρησιμεύον εις εξαπάτηση των αφελών αναγνωστών (Reimarus), άλλοτε δε να εξήγηση αυτό φυσικώς (Paulus), άλλοτε ως μύθο (Strauss) και άλλοτε ως φαινόμενο έχον τα ανάλογα και τα παράλληλα αυτού στην Ιστορία της θρησκείας (θρησκειολογική σχολή). Αλλά το υπερφυσικό είναι ούτω στενώς και στερρώς συνυφασμένο μετά τής όλης διηγήσεως και δη και μετά της διδασκαλίας του ευαγγελίου, την οποία κυρίως περί πλείστου ποιούνται οι του ορθολογισμού θιασώτες, ώστε είναι αδύνατον ν’ αποχωρίσει κανείς την υπερφυσική διήγηση από της διδασκαλίας ή να νοήσει ορθά και καλώς ταύτη αποχωρισμένη εκείνης. Σύμμαχος εις την ιστορική λεγόμενη κριτική των ευαγγελίων προσέρχεται η φιλολογική κριτική δι’ αναλύσεως των σημερινών κειμένων, αναζητήσεως των πηγών αυτών, δι’ αποσκορακισμού των δήθεν παρεμβολών κλπ. Τα έσχατα δε συμπεράσματα της διδύμου ταύτης κριτικής των ευαγγελίων συνήγαγε σε ριζοσπαστικό τρόπω μάλιστα ο Arthur Drews εν άλλοις τε συγγράμμασιν αυτού και δη και εν τοις «Christusmythe» (δ΄ εκδ. 1910) καταντήσας εις αυτήν την άρνηση της ιστορικής υπάρξεως του Ιησού. Εκ του στρατοπέδου της φιλελεύθερης επί των ευαγγελίων κριτικής μνημονευτέα εδώ τα ονόματα των O. Schmiedel, Wrede, Werule, Bousset, J. Weiss, Loisy και οπωσδήποτε μετριοπαθέστερου Harnack. Εκ δε του στρατοπέδου της συντηρητικότερης των ευαγγελίων κριτικής, ουκ ολίγους και μεταξύ των διαμαρτυρομένων αριθμούμενων θιασωτών, άξια μνείας τα ονόματα των Zahn, Heinrici, Sanday, Hawkins, Lagrange, Batiffol κ.α. Τέλος αξία μνείας ενταύθα η νεότατη και δη από των άρχων της παρούσης εκατονταετηρίδας χρονολογουμένη και εν Γερμανία μάλιστα καλλιεργούμενη μέθοδος κριτικής έρευνας, των ευαγγελίων, η λεγομένη «formgeschichtliche Methode» (Bousset, Bultmann, M. Dubelius κ.α.), ήτις, θεωρούσα τα εν των ευαγγελίων περιεχόμενες διηγήσεις ως προϊόν ιστορικής εξελίξεως της προφορικής παραδόσεως, ερευνά τους νόμους της εξέλιξης αυτής και δεν ενδιαφέρεται, ως η φιλολογική κριτική, περί των συγγραφέων των πηγών, αλλά προσπαθεί να κατανοήσει την γραμματεία των κανονικών ευαγγελίων εντός του πλαισίου του βίου της αρχέγονης χριστιανικής κοινότητας.

01. Ν. Δαμαλά, Ερμηνεία εις τα ευαγγέλια (τόμ. 3, 187 - 180).

02. Ι. Λέρβου, Χριστιανική Γραμματολογία (Α΄ 190).

03. Θ. Κουντουρά, Περί των επιγραφών των ευαγγελίων (1014).

05. K.L. Schmidt, Die Stellung der Evangelien in der algemeinen Literaturgeschichte (1923).

07. Εισαγωγή εις την Κ. Διαθήκη και μάλιστα την του Th. Lahu (ΙΙ γ΄ εκδ. 1906) ένθα και πλουσιότατη βιβλιογραφία

Πηγή: Π. Ι. Μπρατσιώτης, Καθηγητής της Βιβλικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ια΄, 690 - 691

Λειτουργ. Χάριν λειτουργικών σκοπών υπάρχει στην Εκκλησία ειδικό Ευαγγέλιο, διαιρεμένο εις περικοπές, διότι ανέκαθεν υπήρχε η συνήθεια ν’ αναγιγνώσκονται κατά την θεία λειτουργία και σε κάποιες άλλες ακολουθίες και κατά την τέλεση μυστηρίων τινών περικοπές εκ του ιερού Ευαγγελίου. Όπως το πρώτον εις την ιουδαϊκή συναγωγή, ούτω κατόπιν και στη χριστιανική Εκκλησία, ως κύριο συστατικό μέρος της λειτουργίας θεωρείτο η εκ της αγίας Γραφής ανάγνωση. Εν τη συναγωγή αναγιγνώσκονταν κατά κάθε Σάββατο ο Νόμος του Μωϋσέως και οι Προφήτες, διαιρουμένου εκάστου των μερών τούτων εις 52 περικοπές, όσα και τα Σάββατα του έτους. Η κατά περικοπές ανάγνωση γίνονταν συνεχώς, ούτως ώστε εξαντλείτο έκαστο αναγιγνωσκόμενο βιβλίο. Ξεκινούσε δε η σειρά των αναγνωσμάτων από του Οκτωβρίου. Την συνήθεια ταύτη απαντάμε και κατά τους αποστολικούς χρόνους. Και εις την εκκλησία αναγιγνώσκονταν κατ’ αρχάς η Παλαιά Διαθήκη, πριν γραφή το Ευαγγέλιο. Η πρώτη ρητή μαρτυρία περί αναγνώσεως κατά την λειτουργία ολοκλήρων βιβλίων τής Καινής Διαθήκης, η μερών εξ αυτής, ανάγεται εις τον κατά τα μέσα του Β΄ αιώνος ακμάσαντα φιλόσοφο και μάρτυρα Ιουστίνο. Εκ τής μαρτυρίας όμως αυτού (Απολογία Α΄ κεφ. 67) συνάγεται ότι δεν ήταν ακόμη καθιερωμένο εν τη Εκκλησία το περικοπικό σύστημα. Συνήθως αναγιγνώσκονταν κατ’ εκλογή τεμάχια, έχοντα σχέση προς το εορταζόμενο γεγονός. Ούτως εις την βόρειο Αφρική και αλλαχού αναγιγνώσκονταν κατά την Μ. Παρασκευή η ιστορία των παθών του Σωτήρα κλπ. Το πρώτον περί τις αρχές του Ε΄ αιώνα καταρτίζονται στην Ανατολή εκλογάρια, ήτοι σύλλογοι των εκάστοτε αναγνωστέων γραφικών περικοπών, ως εκ του «Τυπικού» τοτ αγίου Σάββα μανθάνομε. Η τάξη των αναγιγνωσκομένων εν τη ημετέρα Εκκλησία δι’ όλου του έτους ευαγγελίων είναι η εξής: Το κατά Ιωάννη ευαγγέλιο αναγιγνώσκεται εις επτά εβδομάδας, ξεκινώντας από την Κυριακή του Πάσχα και λήγον μέχρι της Πεντηκοστής, χωρίς ημερών τριών. Το κατά Ματθαίο ευαγγέλιο άρχεται αναγιγνωσκόμενο από της Δευτέρας της μετά την Πεντηκοστή, ήτοι του αγίου Πνεύματος, μέχρι της μετά την Ύψωση του Σταύρου Παρασκευής (εις 17 εβδομάδας). Εκ των εβδομάδων τούτων οι ένδεκα αφιερώνονται στην ανάγνωση του Ματθαίου, από δε της δωδέκατης εβδομάδος αναγιγνώσκεται κατά τις 5 πρώτες της εβδομάδος ημέρας ό Μάρκος, κατά τα Σάββατα δε και τις Κυριακές πάλι ο Ματθαίος. Το δε κατά Λουκά ευαγγέλιο άρχεται από της μετά την Ύψωση Δευτέρας μέχρι τής Κυριακής του Άσωτου, έχοντας ολόκληρες τις δώδεκα εβδομάδες. Ο Μάρκος αναγιγνώσκεται αναμεταξύ του Ματθαίου και του Λουκά, άλλα και κατά την Μ. Τεσσαρακοστή, εις πέντε εβδομάδας. Η συνεχής κατά την δηλωθείσα τάξη ανάγνωση των ευαγγελίων διακόπτεται σε ιδιαιτέρας εορτές, δια τας οποίας ορίσθηκαν οι κατ’ εκλογή περικοπές. Εις τους όρθρους των Κυριακών αναγιγνώσκονται τα εωθινά ευαγγέλια, ειλημμένα εκ των τεσσάρων ευαγγελιστών και όντα πάντα αναστάσιμα. Κατά τους πρώτους χριστιανικούς αιώνας τις περικοπές τής αγίας Γραφής, και αυτές ακόμη τις ευαγγελικές ανεγιγνώσκουν συνήθως οι αναγνώστες (Κυπριανού Epist. 33 και 34, Αυγουστίνου Serm. 135,Αποστολ. Διαταγές β΄ 57). Από του Δ΄ αιώνος η ανάγνωση των ευαγγελίων θεωρείτο αποκλειστικό δικαίωμα των κληρικών ανωτέρου βαθμού, ως συνάγεται εκ διαφόρων μαρτυριών. Τόπος, από του οποίου συνήθους αναγιγνώσκεται το Ευαγγέλιο, είναι ο άμβωνας μεν διά τον διάκονο, η ωραία δε πύλη διά τον πρεσβύτερο και το δεξιό μέρος της αγίας Τραπέζης διά την υπό του πρεσβυτέρου ανάγνωση των εωθινών ευαγγελίων. Και χρόνος προς ανάγνωση των περικοπών τούτων εν μεν τη θεία λειτουργία είναι ο ευθύς μετά την μικρά είσοδο και την εις τον «Τρισάγιον ὕμνον» επακολουθούσαν ανάγνωση της αποστολικής περικοπής, εν δε στον όρθρο μετά τους ειρμούς των Καταβασιών και προ των μεγαλυναρίων ή της ένατης ωδής, και στους εσπερινούς των μεγάλων Δεσποτικών εορτών ή των προηγιασμένων πάλι μετά την μικρή είσοδο

Πηγή: Δημόπουλος Μ.Ν. Δημοσιογράφος - Τρεμπέλας Π.Ν., Θεολόγος -Διευθυντής Περιοδικού «Ζωή», ΜΕγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ια΄, σελ. 691

Απόκρυφα Αγίας Γραφής: Ο παλαιότατος και υπό των θύραθεν Ελλήνων συγγραφέων χρησιμοποιούμενος όρος απόκρυφος έχει διαφόρους σημασίας παρά τους εκκλησιαστικούς συγγραφείς. Και άλλοτε μεν εμφανίζεται συνώνυμος προς το ψευδεπίγραφος, άλλοτε δε προς το αιρετικός, άλλοτε δηλώνει τον αγνώστου προελεύσεως και άλλοτε τον μη κανονικό και μη θεόπνευστο. Στην τελευταία αυτή έννοια χρησιμοποιείται ο όρος αυτός παρά τους ορθοδόξους και τους παπικούς, παρ’ ότι τα απόκρυφα βιβλία είναι τα συγγράμματα εκείνα, τα οποία γεγραμμένα κατ’ απομίμηση των κανονικών βιβλίων της Αγίας Γραφής και προβαλλόμενα είτε αμέσως είτε εμμέσως με αξιώσεις ιερών βιβλίων, εν τούτοις αποκλείσθηκαν από του εκκλησιαστικού κανόνα της Αγίας Γραφής και δεν Θεωρούνται ως θεόπνευστα. Και ως αποκλεισθέντα μεν από τον κανόνα λέγονται και ακανόνιστα, ως φέροντα δε ψευδείς και νόθους επιγραφές λέγονται και ψευδεπίγραφα και νόθα. Οι δε Διαμαρτυρόμενοι, αναγνωρίζοντας ως κανονικά βιβλία της Π.Διαθήκης μόνο τα περιλαμβανόμενα στο εβραϊκό κείμενο, τα μεν λεγόμενα δευτεροκανονικά ή αναγινωσκόμενα χαρακτηρίζονται ως απόκρυφα, τα δε πραγματικά απόκρυφα λέγονται ψευδεπίγραφα.

Αναλόγως του τίτλου, που φέρει έκαστο, και του περιεχόμενου αυτών, καθ’ όσον δηλ. αυτά σχετίζονται προς την Παλαιά ή την Καινή Διαθήκη, διακρίνονται ταύτα εις απόκρυφα της Παλαιάς και τής Καινής Διαθήκης.

Και εκείνα μεν εγράφησαν κυρίως υπό θεοσεβών Ιουδαίων, οι οποίοι ιδίως κατά τους δύο τελευταίους π. Χ. αιώνας, κρύβησαν υπό ονόματα επιφανών ανδρών της Π. Διαθήκης, ταύτα δε υπό Χριστιανών ορθοδόξων ή αιρετικών των τριών πρώτων αιώνων, οι οποίοι προσπάθησαν να περιβληθούν το κύρος διαφόρων αποστόλων. Υπήρξαν δε Χριστιανοί, οι οποίοι παρεμβάλανε οικείες δικές τους ιδέες και στα Ιουδαϊκά οίκοθεν απόκρυφα (πρβ. Διαθ. 12 Πατριαρχών, Ανάληψη Ησαΐα κλπ). Τα δε ελατήρια και οι σκοποί των συγγραφέων τούτων ποικίλλουν. Και μερικά μεν των απόκρυφων (μάλιστα τα της Π. Διαθήκης) εγράφησαν προ παραμυθία και στηριγμό των πιστών με ελπίδα, άλλα δε προς ικανοποίηση της περιέργειας των πιστών διά τής πληρώσεως των κενών της βιβλικής Ιστορίας (πρβ. μάλιστα τα απόκρυφα ευαγγέλια), είναι δε και προς διάδοση αιρετικών κακοδοξιών («Απόκρυφες Πράξεις Αποστόλων, Ευαγγέλ. Εβιωνιτών κλπ.). Είναι τα πλείστα τούτα και δη κατά μέγιστο μέρος προϊόντα φαντασίας πολλάκις παιδικής και αχαλίνωτου, αλλά σε μερικά όμως αυτών διασώθηκαν και αληθινές παραδόσεις. Πολλά των απόκρυφων, μάλιστα της Π. Διαθήκης (κυρίως οι ψευδώνυμοι αποκαλύψεις), όχι μόνο άσκησαν μεγάλη επίδραση επί τους Ιουδαίους, αλλ’ απέλαυσαν μεγάλου κύρους και παρά τους Χριστιανούς. Θεωρηθέντα επί τίνα χρόνο ως ισότίμα προς τα κανονικά (Δ΄ Έσδρας κ. &). Χρειάσθηκε δε όλη η αυστηρότητα της Συναγωγής και της Εκκλησίας, όπως αποκλεισθούν ταύτα από του κανόνα.

Κατά δε τους τελευταίους χρόνους αξιούνται πολλής προσοχής τα απόκρυφα υπό τής επιστήμης και χρησιμεύουν ως πηγή σπουδαία δια την εξερεύνηση του πνευματικού περιβάλλοντος εν τω μέσω του οποίου διαμορφώθηκαν αυτά και δια την σπουδή των κύκλων, των οποίων απεικονίζουν τους χαρακτήρες και διερμηνεύουν τους πόθους. Εκ του μεγάλου πλήθους των απόκρυφων χάθηκαν μεν ικανά, μάλιστα δε τα επί αιρέσεως ύποπτα, διασώθηκαν δε πλείστα όσα εν διάφορες αρχαίες γλώσσες.

1) Απόκρυφα της Π. Διαθήκης. Αυτά είναι ως επί το πλείστον ψευδώνυμοι αποκαλύψεις (βλ. αποκαλυπτική φιλολογία). Δυνάμεθα δε να κατατάξουμε αυτά σε δύο κατηγορίας:

α΄) απόκρυφα παλαιστινής προελεύσεως, όπως είναι το βιβλίο του Ενώχ, το βιβλίο των Ιουβηλαίων, οι διαθήκες των 12 πατριαρχών, το ψαλτήριο του Σολομώντα, το σαδοκιτικό μνημείο, η ανάληψη του Μωϋσέως, η ανάληψη του Ησαΐα, το δ΄ βιβλίο του Εσδρά, η συριακή αποκάλυψη του Βαρούχ και

β΄) απόκρυφα προελεύσεως ελληνιστικής, όπως είναι η Ιουδαϊκή Σίβυλλα, το δ΄ βιβλίο των Μακκαβαίων και το βιβλίο του σλαυικού Ενώχ και μερικά άλλα των οποίων διασώθηκαν μόνον αποσπάσματα μερικά ή μόνο ο τίτλος (Διαθήκη Ιώβ, Διαθήκη Σολομώντος, αποκαλύψεις του Ηλία και του Σοφονία, το απόκρυφο του Ίεζικιήλ, το βιβλίο του Αδάμ και της Εύας, η αποκάλυψη του Μωϋσέως, η Διαθήκη του Αδάμ, η αποκάλυψη του Αβραάμ, η Διαθήκη του Αβραάμ κλπ.).

2) Απόκρυφα τής Κ. Διαθήκης. Αυτά δύνανται να διαιρεθούν στις εξής τέσσερεις κατηγορίες:

α΄) Απόκρυφα ευαγγέλια, τα οποία είναι το Ευαγγέλιο του Πέτρου, το Πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου, το Ευαγγέλιο του Θωμά, το Ευαγγέλιο του Ψευδοματθαίου, η ιστορία του τέκτονος Ιωσήφ, το αραβικό Ευαγγέλιο της νηπιότητας, το καθ’ Εβραίους ευαγγέλιο, το Ευαγγέλιο των δώδεκα (εβιωνίτικο), το κατά Αιγυπτίους Ευαγγέλιο και τα ευαγγέλια των Ματθαίου, Ιούδα, Βαρθολομαίου, Βαρνάβα, Νικόδημου ή Άκτα (πράξεις) Πιλάτου. Σε αυτά δε δυνάμεθα να συγκαταλέξουμε και δύο επιστολές Πιλάτου προς τον αυτοκράτορα, την αλληλογραφία μετά του Ηρώδη κ.τ.τ-, επιστολή του Ι. Χριστού προς τον ηγεμόνα της Εδέσσης Άβγαρον, την διαθήκη του Κυρίου κ.λ.π. , ακόμη δε και τα λεγόμενα εξωκανονικά λόγια του Ιησού, σπουδαιότερα από τα οποία είναι τα προ μερικών ετών σε αιγυπτιακούς παπύρους (Φαγιούμ και Οξυρύγχου) ανευρεθέντα-

β΄) Απόκρυφες πράξεις των αποστόλων Ιωάννου, Παύλου καί Θέκλης, Πέτρο Θωμά, "Ανδρέου, Ανδρέου καί Ματθίου, Πέτρου και Ανδρέα, Παύλου και Ανδρέα, Ανδρέα και Βαρθολομαίου, Φιλίππου, Βαρνάβα, Θαδδαίου Σίμωνος και Ιούδα. Ενταύθα δε συγκαταλέγονται και τα μαρτύρια Παύλου, Ανδρέου, Ματθαίου, Βαρθολομαίου κλπ. Πλείστες των ανωτέρω πράξεων σημειωτέων, ότι είναι γνωστικής προελεύσεως και δη πολλές εξ αυτών προέρχονται παρά του γνωστικού αιρετικού Λευκίου Χαρίνου.

γ΄) Απόκρυφες επιστολές, όπως είναι οι του Παύλου προς Λαοδικείς και Γ΄ προς Κορινθίους, οι του Πέτρου προς Ιάκωβο και Κλήμεντος προς Ιάκωβο, προτασσόμενες αμφότερες των ψευδοκλημεντείων ομιλιών, επιστολή Ιωάννου προς κάποιο υδρωπικό, οι επιστολές του Παύλου προς Σενέκα κλπ. Τέλος

δ΄) Απόκρυφοι αποκαλύψεις, όπως η του Πέτρου, ετέρα του Ιωάννου, οι αποκαλύψεις του Παύλου, ή του Θωμά, ή του πρωτομάρτυρα Στεφάνου, ή του Βαρθολομαίου κ.ά. (περί ενός δ’ έκαστου των σπουδαιότερων εκ των απόκρυφων τούτων βλέπε οικία λέξη).

02. Kautzsch, Die Apokryphen und Pseudepigraphen des A. Testaments (β΄ έκδ. 1921)

06. Frey, άρθρο στο Supplement του Βιβλ. Λεξικού του Vigouroux (1923)

07. C. Tischendorf, Apocrypha (Evangelia, Acta Apost., Apocalypses, 1853 - 1866)

08. E. Hennecke, Neutestam. Apokryphen, (β΄ έκδ. 1924) και Handbuch zu den N.T. Apocryphen 1904

Πληρέστερα δε βιβλιογραφία στο μνημονεθέντα ανωτέρω Supplement του Βιβλ. Λεξικού.

Πηγή: Π.Ι. Μπρατσιώτης, Καθηγητής της Βιβλικής Ιστορίας στο Εθνικό Πανεπιστήμιο, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ε΄, σσ. 169-170

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΙΟΥΔΑ & ΤΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΤΟΥ ΥΠΟΒΑΘΡΟ

Το ευαγγέλιο του Ιούδα (Πηγή : http://www.nationalgeografic.gr)

Καϊνίτες: Ο Ειρηναίος πρώτος μνημονεύει τους αιρετικούς Καϊνίτες (Adv. haer. 1,31), συνδέοντας αυτούς με τους Οφίτες. Το ιδιάζων των Καϊνιτών ενέκειτο εις το ότι τιμούσαν τον Κάιν, ως όργανο της Σοφίας και εχθρό του Δημιουργού, και τον Ιούδα τον Ισκαριώτη, ως γνώτα μάλλον των άλλων την αλήθεια. Ο Κάιν γεννήθηκε εξ υψηλότερης δύναμης από τον Άβελ, ο δε Ιούδας είναι ο ευεργέτης του ανθρωπίνου γένους, διότι δια της προδοσίας εματαίωσε τον σκοπό του Ιησού Χριστού να διαφθείρει την αλήθεια. Οι Καϊνίτες εόρταζαν την προδοσία του Ιούδα, είχαν δε ως αγία Γραφή ιδίον Ευαγγέλιο, το Ευαγγέλιο του Ιούδα, περί του περιεχομένου του οποίου τίποτα δεν γνωρίζουμε (όχι πλέον κατόπιν την αποκατάστασή του). Εκτός του Ειρηναίου αναφέρουν αυτούς ο Ψευδοτερτυλλιανός (De haer. 7). Και η υπό του Τερτυλλιανού αναφερόμενη αίρεση του Καϊνά (Praes. Haer. 33) είναι πιθανότατα η των Καϊνιτών.

Πηγή: Δυοβουνιώτης Κ.Ι., Καθηγητής της Ιστορίας των Δογμάτων και της Συμβολικής στο Εθνικό Ακαδημαϊκό Πανεπιστήμιο, ΜΕγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ιγ΄, σελ. 477

Οφίτες: Μεταξύ των ποικιλωνύμων συστημάτων των Γνωστικών, σημαντικοί είναι οι Οφίτες ή Οφιανοί, κράμα ελληνικής μυθολογίας και ιουδαϊσμού. Η αίρεση στρεφόμενη περί τον όφιν, το μεν αγαθοποιόν, το δε κακοποιόν, έχει διάφορες διαμορφώσεις, ω όπως τους κύριους Οφίτες ή Ναασσηνούς (εκ του Νάας = όφις), τους Περατικούς, ισχυριζόμενους ότι νικούν και περώσι την φθορά, τους Σηθιανούς και τους Καϊνίτες. Ένεκα της ποικίλης αυτών διαμορφώσεως, οι αρχαίοι οι γράψαντες περί της αιρέσεως αυτών διαφωνούν στην έκθεση της διδασκαλίας τους, όπως και οι νεώτεροι. Κατά τον Ωριγένη, για να προσελκύσουν σε αυτούς οπαδούς, μεταχειρίζονταν διάφορους τύπους προσευχής, είχαν διάγραμμα διαφόρων συμβολικών σχημάτων και ζώων, και λατρεόντας τον όφι, διατηρούσαν αυτόν ζωντανό εντός κιβωτίου και περιέλειχν (έγλυφαν) κατά την τέλεση της Ευχαριστίας. Οι Οφίτες αναφαίνονται μέχρι τον Στ΄ αιώνα, όταν ο Ιουστιανιανός εξέδωσε (530) κατά αυτών διάταγμα.

Πηγή: Φιλάρετος Βαφείδης, Μητροπολίτης Ηρακλείας, Ιστορικός, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ιθ΄, σελ. 297

Σηθιανοί: Οι οπαδοί της αιρέσεως των Οφιτών, οι οποίοι ακολούθως αλλοίωσαν αυτήν και παραδέχονταν τρεις αρχές: πάνω το φως, κάτω το σκότος και μεταξύ το πνεύμα. Σύμφωνα με την θεωρία αυτή αποδέχονταν και τρία γένη ανθρώπων, τους υλικούς υπό την ηγεσία του Κάϊν, τους ψυχικούς υπό την του Άβελ και τους πνευματικούς υπό την του Σήθ. Περαιτέρω δίδασκαν ότι οι Άγιοι της Π. Διαθήκης είναι πάντες Σηθιανοί, ο δε Χριστός είναι αυτός ο Σηθ, θαυματουργικά ερχόμενος στον κόσμο (Φ. Βαφιεάδου, «Εκκλ. Ιστορία», τομ. Α΄, σελ.93)

Πηγή: Φιλάρετος Βαφείδης, Μητροπολίτης Ηρακλείας, Ιστορικός, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Κα΄, σελ. 710

ΑΙΜΟΜΙΞΙΑ, ΑΡΧΑΙΟΙ ΛΑΟΙ, ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ & ΕΚΚΛΗΣΙΑ

ΑΙΜΟΜΙΞΙΑ

Αιμομιξία είναι η μεταξύ προσώπων εξ ιδίων γονέων προερχομένων ή στενών εξ αίματος συγγενών σαρκική επιμιξία.

ΔΙΑΦΟΡΟΙ ΛΑΟΙ

Η κατά τους παλαιότατους χρόνους και προ της ιδρύσεως των κοινωνιών αναγκαστική επιμιξία μεταξύ στενών συγγενών, εξακολούθησε και κατόπιν παρά τους πλείστους των λαών της αρχαιότητος. Ούτως στην Αίγυπτο γάμοι μεταξύ γνησίων αδελφών όχι μόνον επιτρέπονταν «παρὰ τὸ κοινὸν ἔθος ἀνθρώπων», όπως λέγει ο Διόδωρος ο Σικελιώτης, αλλά και, ως μιμήσεις του παραδείγματος της θεάς Ίσιδος, η οποία υπήρξε αδελφή και σύζυγος του Οσίριδος, θεωρούνταν επαινετοί (Διόδ. Σικελ. Ι. 27 Φίλ. Ίουδ. II, 303), γι’ αυτό και ο Πτολεμαίος ο Β', αν και Έλληνας στο γένος «Ἀρσινόης ἀδελφῆς ἀμφοτέρωθεν ἐρασθεῖς, ἤγεμεν αὐτήν, Μακεδόσιν οὐδαμῶς ποιῶν τὰ νομιζόμενα, Αἰγυπτίοις μὲντοι ὧν ἦρχεν», που έτυχε εξύμνησης από τον Θεόκριτο (ειδ. 7 και 10) αλλά που εμπαίχθηκε από τον Σωτάδη (Αθήν. 14, 621α). Το παράδειγμα του Πτολεμαίου ακολούθησαν και μερικοί των διαδόχων του. Έτσι π.χ. ο μεν Πτολεμαίος ο Γ' ήταν εραστής και νυμφεύθηκε και αυτός την Βερενίκη, θυγατέρα του Μάγα, ομομήτριου αδελφού του Πτολεμαίου του Β', ο δε Πτολεμαίος ο ΙΒ' με διαθήκη όρισε , ώστε ο πρεσβύτερος αυτού υιός Πτολεμαίος ο ΙΓ' και η πρεσβυτέρα αυτού θυγατέρα η Κλεοπάτρα συζευχθούν και συμβασιλέψουν. Εις τους Στους όμαιμους γάμους τους αποδίδεται από μερικούς (G. de Buzareingues, Lucas, Ribot) ο μαρασμός και ο εκφυλισμός της οικογενείας των λαγιδών.

Στους Τάρταρους, τους Σκύθες, στους Πέρσες, ο πατέρας νυμφεύονταν την θυγατέρα του, ο υιός την μητέρα του και ο αδελφός την αδελφή (Στράβων, Σέξτος, Φίλων, Catullus, Lucanus κ.λ.π.). Οι μάγοι στους Πέρσες παντρεύονταν τις μητέρες τους (Σέξτ, Έμπειρ.), ο δε γάμος μεταξύ των πλησιέστερων συγγενών («Κβετούκ - ντας» ) συνίστατο υπό των Αβέστα και της θρησκείας, ότι εξουδετέρωνε τα θανάσιμα αμαρτήματα κατά τον συγγραφέα του «Χαγιάστ- λα-Χαγιάστ» (Huart, «La Perse Antique» σελ. 198). Ο Κόϊντος Κούρτιος Ρούφος αναφέρει ότι ο σατράπης της Σογδιανής Σισιμίθρης νυμφεύθηκε την μητέρα του και είχε 2 θυγατέρες (Βιβλ. VIII κεφ. IX), ο δε Ηρόδοτος ότι ο Καμβύσης είχε σύζυγο την αδελφή του (III 31).

Ο Άγ. Ιερώνυμος βεβαιώνει ακόμη εκτός των εθνών τούτων και πως οι Ινδοί και οι Αιθίοπες είχαν την συνήθεια των όμαιμων αυτών γάμων («Persae, Medi, Indi et Aethiopes cum matribus et magis cum filiabibus et neptibus…» ad Jovian. I, 11).

Γνωστόν επίσης ότι ο Μαύσωλος, ο τύραννος της Καρίας, υπήρξε αδελφός και σύζυγος της Αρτεμισίας, της οποίας μάλιστα ίδρυσε εκεί τον περίφημο τάφο, τον αποκαλούμενο Μαυσωλείο, , και ότι ο Αττίλας έστει που, για να νυμφευθεί κατά τα νόμιμα των Σκυθών την θυγατέρα του Έσκαν. Τέλος δε αναφέρονται και άλλοι τινές λαοί οι οποίοι παντρεύτηκαν κατ' το ίδιο τρόπο «μητράσι καὶ ἀδελφαῖς» (Στραβ. IV, 5.4, XIV, 4.25).

ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ

Πριν του Μωϋσή και αυτοί οι Εβραίοι γνώρισαν όμαιμους γάμους. ο Αβραάμ ήταν αδελφός εκ πατρός και σύζυγος της Σάρρας (Γεν. Κ., Κεφ. Β, 12) και ο ΝΑχώρ νυμφεύθηκε την συγγενή αυτού Μελχάς (ΚΔ΄, 15). Οι δύο θυγατέρες του Λώτ συνέλαβαν από τον πατέρα τους (Γε. ΙΘ΄, 36) γνωστή δε είναι και η ιστορία του Αυνάν και του Ιούδα, ο οποίος τον κάλεσε σύμφωνα με τον νόμο, όπως λάβει για σύζυγό του την γυναίκα του αδελφού του (ΛΗ΄, 8)

ΕΛΛΑΔΑ -ΡΩΜΗ

Στην Ελλάδα, αν και αιμομιξία ήταν βδελυκτή, γάμοι μεταξύ αδελφών μη ομομήτριων ήταν ανεκτοί. Ο Ζεύς άλλωστε είχε την Ήρα «κασιγνήτην ἄλοχόν τε» (Ομ. Ιλ. Σ. 356). Η δε Στωϊκή σχολή ουδόλως απέκρουε τις μεταξύ των συγγενών γάμους. Επίσης στην Σπάρτη, κατά τον Φίλωνα τον Ιουδαίο (ΙΙ, 303), επιτρέπονταν γάμος μεταξύ ετεροθαλών αδελφών ομομήτριων, ουχί δε και ομοπάτριων. Ο Χρύσιππος μάλιστα ουδέν σεβασθείς (Διογ. Λαέρτ. Βιβλ. VII, κεφ. Ζ') επιτρέπει γάμου κοινωνία και «μητρὰσι καὶ θυγατρὰσι καὶ υἱοῖς».

Γνωστές δε είναι οι ιστορίες του έρωτος της Σμύρνας προς τον πατέρα της Κινύραν (Στοβ. Ανθολ.), της Κανάκης προς τον αδελφόν της Μάκαρα (Αριστοφάνης, Οβίδιος). Ο Κίμων αυτός, κατά Κορν. Νέπωτα, είχε την αδελφή του γυναίκα, ο δε Θεμιστοκλής, κατά τον Πλούταρχο (Βίος Θ.), από τις πολλές από την δεύτερη γυναίκα του θυγατέρες, την Μνησιπτόλεμη, πάντρεψε προς Αρχέπολη, αδελφό του ομοπάτριο. Κατά τον Τερέντιο δε (Φορμίων, Πράξ. Ι. σκ. IV), στην Αθήνα οι ορφανοί όφειλαν να νυμφευθούν τους πλησιέστερους αυτών συγγενείς. Σημειωτέον όμως ότι μερικά από αυτά ίσως είναι άπλα μυθολογήματα.

Ο Καλλιγούλας ο ίδιος ομολογεί ότι η μητέρα του ήταν προϊόν αιμομιξίας.

Αλλ’ αντίθετοι προς τ' ανωτέρω, άλλες ειδήσεις δείχνουν τουναντίον, ότι η βδελυγμία αυτή καταδικάζονταν από αρχαιότατα χρόνια.

Χιλιάδας έτη προ Χρίστου ο βαβυλωνιακός κώδικας του Χαμουραμπή καταδίκαζε σε θάνατον δια πυρός την μητέρα και. τον αιμομίκτη υιό της (L. Dellaporte, La Mesopotamie, σελ. 109), στην Αίγυπτο δε ως φαίνεται η αιμομιξία δεν αποδοκιμάζονταν από όλους. Παράδειγμα όσα γράφει ο Ηρόδοτος (II, 129) περί Μυκερίνου του υιού του Χέοπα, ο οποίος βίασε άκουσαν την θυγατέρα του, η οποία μετά ένεκα σφοδρής λύπης απαγχονίστηκε «ἀπήγξατο ὑπὸ ἄχεος». Αυτή η ιστορία του Καμβύση, ο οποίος θέλοντας να παντρευτεί την αδελφή του συγκάλεσε συμβούλιο διακεκριμένων ανδρών Περσών, ίνα γνωρίσουν αυτού, αν αυτό επιτρέπονταν, δεικνύει ότι προηγουμένως και στους Πέρσες δεν υπήρχε νόμος επιτρέπων αυτή την συμβίωση «νόμον οὐδένα ἐξευρίσκειν, ὃς κελεύει ἀδελφεῇ συνοικέειν ἀδελφεὸν» Ηροδ. III. 31). Και αυτοί δe, κατά τον Montesquieu, οι βάρβαροι μπορούσαν μεν να νυμφευθούν τις θυγατέρας τους, ουδέποτε όμως τις μητέρας τους.

Φαίνεται λοιπόν ότι οι λαοί σχεδόν πάντες, από δεισιδαιμονικούς κυρίως στην αρχή λόγους, απέφευγαν την αιμομιξία, ιδίως με τις μητέρες, όπως δεικνύει και η σημερινή παρατήρηση αγρίων και απολίτιστων λαών, στους οποίους αυτή η σχέση θεωρείται εγκληματική και τιμωρείται με θάνατο.

Κυρίως όμως ο Εβραϊκός νόμος επιχειρώντας να κατάργηση την αιμομιξία τιμωρούσε δια θανάτου κάθε ένοχο. Το Λευϊτικό (Κ. 11-18) γράφει ότι: «Ἐὰν τις κοιμηθῇ μετὰ γυναικὸς τοῦ πατρὸς αὑτοῦ, ἀσχυμοσύνην τοῦ πατρὸς αὑτοῦ ἀπεκὰλυψεν, θανάτῳ θανατούσθωσαν, ἀμφότεροι ἔνοχοί εἰσον καὶ ἐάν τις κοιμηθῇ μετὰ νύμφης αὑτοῦ θανάτῳ θανατούσθωσαν ἀμφότεροι … ὃς ἂν λάβῃ γυναῖκα καὶ τὴν μητέρα αὐτῆς, ἀνόμημά ἐστιν,… ὃς ἂν λάβῃ ταὴν ἀδελφὴν αὑτοῦ ἐκ πατρὸς αὑτοῦ ἢ ἐκ μητρὸς αὐτοῦ, ὄνειδός ἐστιν, έξολοθρευσθήσονται ἐνώπιον υἱῶν γένους αὑτῶν… καὶ ἀσχυμοσύνην ἀδελφῆς πατρός σου καὶ άδελφῆς μητρός σου οὖκ άποκαλύψεις,… ὅς ἂν κοιμηθῇ μετὰ τῆς συγγενείας αὑτοῦ ἀπεκάλυψεν, ἄτεκνοι αποθανοῦνται , ὂς ἂν λάβῃ γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ αὑτοῦ, ἀκαθαρσίαν ἐστίν… ἄτεκνοι άποθανοῦνται». Και στο Δευτερονόμιο γράφει (ΚΖ’ 20): «ἀικατὰρατος ὁ κοιμώμενος μετὰ γυναικὸς τοῦ πατρὸς αὑτοῦ… μετὰ ἀδελφῆς ἐκ πατρὸς ἢ μητρὸς αὑτοῦ… μετὰ νύμφης αὑτοῦ… μετὰ τῆς ἀδελφῆς τῆς γυναικὸς αὑτοῦ… καὶ ἐροῦσι πᾶς ὁ λαὸς γένοιτο».

Και όταν ο Αμνών, ο υιός του Δαυίδ, την αδελφή του Θημάρ, την αγαπούσε μανιωδώς, ηθέλησε να προσελκύσει, αυτή του απάντησε: «μή, ἀδελφέ μου, μὴ ταπεινὼσῃς με, διὸτι οὐ ποιηθήσεται οὔτως ἐν Ἰσραήλ· μὴ ποιήσῃς ταῆν ἀφροσύνην ταύτην· καὶ ἐγὼ ποῦ ἀποίσω τὸ ὄνειδός μου; Καὶ σὺ ἔσῃ ὡς εἶς τῶν ἀφρόνων ἐν Ἰσραήλ » (Βασιλείων Β', κεφ. ΙΓ'. 12).

Και στους Έλληνες δε, όπως λέει ο Πλάτων (Νομ. 8, 838 b. c.),, άγραφος ήταν ο νόμος για την αιμομιξία: «ὡς οἶον τε ἱκανώτατα φυλάττει μήτε νοερῶς μήτε λάθρα συγκαθεύοντα ἤ πως ἄλλως ἀσπαζόμενον ἄπατεσθαι» των συγγενών, «σμικρὸν δὲ ρῆμα κατασβέννυσι πάσας τὰς τοιαύτας ἡδονάς, ταὸ ταῦτα εἶναι φάναι μηδαμῶς ὅσια, θεσμίοις δὲ καὶ αἰσχρῶν αἴσχιστα» Περί τούτου δ' ομιλεί και ο Σωκράτης (Ξενοφ. Απομν. Ν. 4) και άλλοι συγγραφείς κατά τους οποίους «οὐκ ἐρᾷ ἀδελφὸς ἀδελφῆς οὐδὲ πατὴρ θυγατρὸς» (Ξενοφ. Κυρ. Παιδ. Ε, 1, 10· Λυσίας κ,. Αλκιβ. 28. 29 και αλλού). Το πόσο μεγάλο έγκλημα θεωρούνταν η επιμιξία το δείχνει η δραματική ιστορία του Οιδίποδος ή της Φαίδρας και του Ιππόλυτου.

Στην Ρώμη δεν επιτρέπονταν ούτε ο γάμος μεταξύ πρώτων εξαδέλφων, και μετά δε μόνο, όπως διηγείται ο Πλούταρχος, οπότε ο Κλαύδιος θέλησε να παντρευτεί την ανιψιά του Αγριππίνα, θυγατέρα του Γερμανικού, επετράπη έτσι ο πρώτος, άλλ' ουδείς επωφελήθηκε του νόμου, παρά μόνο ένας, και αυτός με προτροπή αυτής της Αγριππίνας (Σουετώνιος, Τάκιτος Ann. XII, 5. 6. 7). Ο Νέρβας κατόπιν δεν μπόρεσε να διορθώσει τον νόμο, ο Αντωνίνος ο Πίος επωφελούμενος νυμφεύθηκε την θυγατέρα του αδελφού του. Κατόπιν όμως από τον Κωνσταντίνο ετέθη μέγας κατά της αιμομιξίας φραγμός, διότι οι αιμομίκτες τιμωρούνταν δια κεφαλικής ποινής ή με θάνατον δια πυρός.

Σημειωτέον ότι και το Κοράνιο (Κεφ. IV, 26, 27) απαγορεύει να νυμφεύονται τις μητέρες, τις θυγατέρες, τις αδελφές, τις θείες, εκ πατρός και μητρός, της ανεψιές και τις θυγατέρας των αδελφών, όπως και τις πεθερές, Αυτή δ' άλλωστε η παρατήρηση των ζώων δεικνύει ότι και αυτά ακόμη αποφεύγουν αυτές τις ενώσεις, βέβαια δε είναι ότι και οι σημερινοί απολίτιστοι λαοί μετά τρόμου αποφεύγουν και αυτοί τις αιμομιξίες, οι οποίες μάλιστα τιμωρούνται αυστηρότατα.

ΧΡΟΝΙΚΗ ΑΠΟΡΡΙΨΗ & ΑΡΡΩΣΤΙΕΣ

Από την εποχή που άρχισε μείζων πρόοδος στον πολιτισμό και συστηματική η εξημέρωση των ηθών, η δε διαπαιδαγώγηση και ο σεβασμός στις οικογένειες όλο και περισσότερο προήχθη, το ένστικτο άρχισε να υποτάσσεται στους φυσιολογικούς οργανισμούς και το γενετήσιο αίσθημα τέθηκε υπό στερεότερο χαλινό, αν και εντούτοις αναφέρονται ουκ ολίγες περιπτώσεις αιμομιξιών και κατά τους νεωτέρους χρόνους (Λουκρητία Βοργία). Πράγματι δε ένα από τα γνωρίσματα που διακρίνουν την ανώτερη εξημέρωση σήμερα είναι και η μεταξύ γονέων και απογόνων ή στενών συγγενών αγνότητα σχέσεων, χωρίς την οποία ούτε οικογένεια, ούτε κοινωνία είναι δυνατόν να υπάρξει. Ιδιαίτατα δε ,η χριστιανική θρησκεία υπέδειξε την υποχρέωση αυτή και τον σεβασμό προς την αγνότητα της οικογενείας, η δε νομολογία βαρύ κατά της αιμομιξίας έγειρε τον πέλεκυ.

Η από τους αιώνες αποκτημένη πείρα προσήλθε και αυτή επίκουρος. Είχε ήδη καταδειχτεί από μακριά, ότι οι γάμοι με τους πλησιέστερους συγγενείς είχαν επιβλαβέστατα επακολουθήματα, όσον αφορά στην πνευματική και στην σωματική ανάπτυξη των απογόνων. Παρατηρήθηκε δηλαδή, ότι στις εξ ιδίου αίματος γάμους οικογενειών τα περισσότερα των ατόμων προσβάλλονται υπό οικογενειακών νόσων, οι οποίες κανονικά επαναλαμβάνονται στις ακόλουθες γενιές. Κεφαλαιώδης δε σημασία ιδίως δόθηκε στην αιμομιξία, όσο αφορά την ανάπτυξη πολυδακτυλίας, λευκισμού (albininus), αμφιβληστροοειδίτιδας, μελαγχρωστικής, επιληψίας, βλακείας, διαμαρτιών διαπλάσεως και ιδίως κωφαλαλίας (η οποία ως οικογενειακό νόσημα εξακολούθησε ν’ αναφέρεται σε μερικές αριστοκρατικές οικογένειες, όπου οι όμαιμοι γάμοι εξακολουθούσαν να τελούνται ), ως και των συχνών εκτρώσεων ή στειρώσεων, περί της οποίας ομιλεί και ο Μωσαϊκός νόμος.

Τα δυσάρεστα αυτά συμβάντα εξηγούνται δια της κληρονομικότητας. Οι διάφοροι Νόσοι, οι διάφορες διαταραχές και αναπηρίες, που υπάρχουν στους όμαιμους γονείς, επιπροστιθέμενες αλλήλων, επαυξάνονται έκδηλα και στους απογόνους.

Δια μόνης της αιμομιξίας άρα δεν δύνανται να εξηγηθούν όλα τα δυσάρεστα αυτά επακολουθήματα, ούτε η αιμομιξία μπορεί να θεωρηθεί αυτή καθ΄ αυτή ως αυτή ως νοσογόνος αιτία. Μερικοί μάλιστα φρονούν ότι οι αιμομικτικοί γάμοι υπ’ όψη ευγονίας δεν είναι επιβλαβέστεροι των συνήθων, αφού άλλωστε από τοιούτων ουχί σπανίως γεννήθηκαν τελείως υγιή τέκνα και αφού και στην κτηνοτροφία ο αιμομικτικός παράγων ουδόλως λαμβάνεται υπ’ όψη άλλ’ απλώς οι καλές φυσικές ιδιότητες των μιγνυμένων ζώων. Αλλά το πράγμα δεν έχει ούτως' είναι μεν αληθές ότι, ουχί σπανίως, ο γάμος μεταξύ προσώπων υγιών της αυτής οικογένειας κανένα αντιληπτό κίνδυνο παρουσιάζει, άλλ' εν τούτοις είναι δυνατόν κατά τους Μενδελείους νόμους να ενυπάρχει εις τους γεννήτορες λανθάνον τι κληρονομικό στίγμα, το οποίο να μπορεί να εκδηλωθεί σοβαρότατα, ιδίως στους όμαιμους γάμους, αφού άλλωστε στην μείξη των κληρονομικών στοιχείων μετέχουν όχι μόνο οι γονείς αλλά και οι απώτεροι πρόγονοι.

Από άποψη δηλαδή υγιεινής η αιμομιξία, εξάπτει την κληρονομικότητα, συσσωρεύοντας τα στίγματα και τις προδιαθέσεις, δημιουργεί πλείστους κινδύνους στην οικογένεια. Γι’ αυτό ορθώς και οι διάφορες θρησκείες απαγόρευσαν αυτούς τους γάμους ενώ η ορθόδοξη εκκλησία επιτρέπει τον γάμο πέρα του 6^ου βαθμού συγγενείας, η δε καθολική πέρα του 4^ου και ι δε νόμοι όρισαν ως έγκλημα και αυστηρώς τιμωρούν κάθε αθέτηση των κοινωνικών ορών, οι οποίοι απαιτούν, ώστε να διαμένει ισχυρή και ακλόνητη η ιδέα της αγνότητας και η τιμιότητα της οικογένειας. Και οι διατάξεις αυτές προς το συμφέρον της κοινωνίας και της οικογένειας, παρά τις αντίθετες υποδείξεις (Weber, Mettermeier κ.λ.π.), πρέπει να μείνουν σε απόλυτη ισχύ.

Δυστυχώς όμως παρά τους πολλαπλούς και ισχυρότατους τούτους λόγους, κατά τους οποίους ο άνθρωπος πρέπει να μην επιζητεί εκνόμως στην οικογένεια του την ικανοποίηση της γενετήσιας αυτού ορμής, ουδόλως έπαυσαν να συναντιόνται λαθραίες σχέσεις μεταξύ των μελών της αυτής οικογενείας, συνήθως μεταξύ ψυχοπαθών, ευήθων, έκφυλων, μέθυσων και υπό κακές συνθήκες ζωής ή κατοικίες (συνωστισμού) μελών αυτής, και ουκ ολίγα έφτασαν μέχρι τις αίθουσες των δικαστηρίων, αν και κατά μερικούς σε κατώτερο του πραγματικού αριθμού (Kaufmann 60%). Έτσι το 1914 από τα γερμανικά δικαστήρια καταδικάστηκαν 528 άτομα, από τα οποία 350 άρρενα και 178 θήλεα διαφόρων ηλικιών από αυτής ακόμη της νεαρότατης. Από τους άνδρες οι 113 (δηλαδή περίπου το 1/3) ήσαν ηλικίας 40 με 50 ετών· ιδιαίτερη φρίκη προκαλούν οι αιμομικτικοί βιασμοί πατρός επί θυγατέρων, οι οποίοι ατυχώς ατυχώς δεν είναι σπάνιοι. Κατά κάποια στατιστική του Legendie, σε 22 αιμομικτικούς βιασμούς οι 17 διενεργήθηκαν από τον πατέρα .

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΣ

Παλαιά Διαθήκη: Ήδη από την πατριαρχική εποχή αναφέρονται παραδείγματα αιμομιξίας, τα οποία όμως είτε αμέσως είτε εμμέσως αποδοκιμάζονται. Έτσι λ. χ. εμφανίζονται στην Γένεση (ΙΘ' 32 εξ.) οι θυγατέρες του Λωτ να συνευρίσκονται με των υπ’ αυτών μεθυσμένου πατέρας τους, από όπου γεννήθηκαν ο Μωάβ και ο Αμμών. Αν και δεν ψέγει αμέσως αυτή την πράξη η Γραφή, αλλά όμως αποτελεί έμμεσο ψόγον αυτό το γεγονός, διότι ως προϊόντα τής μείξεως ταύτης παρουσιάζει αυτή τους γενάρχες δύο λαών προς τους οποίους ουδεμία επικοινωνία επιτρέπεται στους Ισραηλίτες (Δευτερονόμιο Κγ' 3). Επίσης αναφέρει η Γένεση (λε’ 22 εξ.) την μείξη του Ρουβήν, του πρωτοτόκου υιού του Ιακώβ, με την παλλακίδα του πατέρα του Βαλά, ως αποτέλεσμα όμως τής εν λόγω μείξεως εμφανίζει αυτή την απώλεια των πρωτοτόκων του αιμόμικτου υιού (πρβ. και μθ' 3).

Η Μωσαϊκή νομοθεσία έπειτα στο Λευϊτικό θεωρεί ως αιμομιξία και απαγορεύει ως τέτοια τις έξης ενώσεις μεταξύ οικείων σαρκός (συγγενών εξ αίματος)· μεταξύ υιού και μητρός (Λευϊτ. ιη' 7) και ανδρός και της συζύγου του πατρός, τ. ε. της παλλακίδας (8), μεταξύ ανδρός και της εκ πατρός ή μητρός αδελφής (9), μεταξύ πάππου και εγγονής (10), ανδρός και της θυγατέρας συζύγου του πατρός αυτού (11), μεταξύ ανεψιού και θείας είτε εκ πατρός είτε εκ μητρός (12 και 13), μεταξύ ανεψιού και συζύγου του θείου (14), ανδρός και νύμφης είτε του υιού είτε του αδελφού (15,16), μεταξύ ανδρός και της θυγατέρας ή εγγονής της συζύγου αυτού εξ άλλου ανδρός (17), και ανδρός και της αδελφής της συζύγου αυτού, αυτής που ζει ακόμη (18). Αναφέρεται δε κυρίως ο άντρας, διότι αυτός θεωρείται ως λαμβάνων την σύζυγο. Σημειωτέον δ' ότι δεν θεωρείται στη Παλαιά Διαθήκη ως αιμομιξία ο γάμος μεταξύ ανδρός και τής συζύγου του αδελφού του, αποθανόντος άτεκνου. Άλλως δ' ό,τι απαγορεύεται εις τον άνδρα δεν επιτρέπεται ουδέ εις την γυναίκα. Μείξη πατρός μετά θυγατέρας δεν μνημονεύεται στην Μωσαϊκή νομοθεσία, εύδηλο δ' όμως ότι απαγορεύεται αυτή, ως και η μεταξύ υιού και μητρός. Θανατική δε ποινή επιβάλλει αυτή εις αμφότερους τους ενόχους αιμομιξίας α) μεταξύ ανδρός και τής συζύγου του πατρός, β) μεταξύ πενθερού και νύμφης και γ) μεταξύ ανδρός και μητρός ομού και θυγατέρας (Λευϊτ. κ' 11 εξ.). Είδος δ' αφορισμοί επιβάλλονταν σε άνδρα μειγνυόμενον με την θυγατέρα του πατρός η της μητρός του (κ' 17). Ανάλογα δε την ποινή αυτή φαίνεται ότι ήταν και η επιβαλλομένη σε αιμομίκτη ανεψιό με την θεία εκ πατρός η μητρός η συζύγου του θείου.

Παρά τις αυστηρές όμως αυτές απαγορεύσεις του Μωσαϊκού νόμου δεν έλειπαν οι αιμομικτικές παρεκτροπές στους Εβραίους, τέτοια παραδείγματα μερικά αναφέρει η Π. Δ. (Β' Βασιλειών Ιγ' 11 εξ. ιστ' 21, Γ' β' 13 κλπ.). Οι δε προφήτες εκτός από τις άλλες κακίες για τις οποίες ελέγχουν την ισραηλιτική κοινωνία, καυτηριάζουν αυτή και για τις αιμομικτικές παρεκτροπές αυτής (Αμώς β' 7, Ιεζεκιήλ κβ’ Ί0).

Καινή διαθήκη: Εδώ μνημονεύονται δύο παραδείγματα αιμομιξίας: α) Εκείνο του Ηρώδη του Αντύπα, ο οποίος αφού χώρισε με την γυναίκα του, θυγατέρα του Βασιλιά Αρέτα, έλαβε ως σύζυγο την Ηρωδιάδα, την επ’ αδελφή νύφη του, ενώ ζούσε ακόμη ο άνδρας της, γι’ αυτό και επικρίθηκε δριμύτατα από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή (Κατά Μάρκον ΣΤ 18 πρβ. και Ιώσηπου Ιουδ. Αρχαιολογίας ΙΗ΄, ε΄1). Το παράδειγμα εκείνου του Κορίνθιου Χριστιανού, ο οποίος έλαβε την γυναίκα του πατέρα του για την οποία αποκόπηκε από τον Απόστολο Παύλο από την εκκλησιαστική κοινωνία, αναθεματισμένος (Α΄Κορινθ. Ε΄1-5) της γυναίκας η οποία ήταν κατά πάσα πιθανότητα Εθνική. Ο ευαγγελικός νόμος δεν ανέχεται την αιμομιξία, όπως δεν ανέχεται την πορνεία, λέξη με την οποία περιέβαλλε κατά πάσα πιθανότητα η αποστολική σύνοδος των Ιεροσολύμων και τις αιμομικτικές παρεκτροπές (Πράξεις Αποστόλων, κεφ. ιε’ «ἀλλὰ ἐπιστεῖλαι αὐτοῖς τοῦ ἀπέχεσθαι ἀπὸ τῶν ἀλισγημάτων τῶν εἰδώλων καὶ τῆς πορνείας»)

(Πηγή: Π.Ι.Μ. Μπρατσιώτης, Καθηγητής της Βιβλικής Ιστορίας στο Εθνικό Πανεπιστήμιο, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος 2, σελ. 731 -732)

Χριστιανική Εκκλησία: Το περίεργο είναι ότι αν και η Χριστιανική Θρησκεία καταδίκαζε αυστηρώς από την αρχή και την πορνεία και ιδιαίτερα την αιμομιξία, οι εχθροί των Χριστιανών παρεξηγώντας τις συναθροίσεις τους και την αγάπη μεταξύ τους, άρχισαν να τους κατηγορούν από τον 2^ο αιώνα, συχνότατα για αιμομιξία και οιδιπόδειους μείξεις κατά την καθιερωμένη φρασεολογία. Ήδη από τον 4^ο αιώνα άρχισαν Εκκλησιαστικές σύνοδοι να λαμβάνουν μέτρα κατά της αιμομιξίας και η πρώτη εκείνη της Ελβίρας στην Ισπανία, το 300 μ.Χ., με τον 61^ο κανόνα επιβάλλει 5ετή στέρηση της κοινωνίας στον νυμφευόμενο μετά θάνατο της συζύγου του την αδελφή του. Από τότε Πατέρες σύνοδοι και Χριστιανοί αυτοκράτορες, έλαβαν διάφορα μέτρα κατά της αιμομιξίας και έτσι διαμόρφωσαν βαθμηδόν τα κωλύματα του γάμου.

(Πηγή: Δ.Σ .Μπαλάνος. Καθηγητής της Πατρολογίας μετά της ερμηνείας των Πατέρων στο Εθνικό Πανεπιστήμιο, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος 2, σελ. 732)

ΝΟΜΙΚΩΣ

Όλες οι νομοθεσίες των πολιτισμένων εθνών, απαγορεύουν τους γάμους μεταξύ των στενών συγγενών, θεσπίζοντας κυρώσεις ποινικού και αστικού δικαίου. Αυτό ορμάται από την ηθική ανάγκη την αγνότητας των ηθών σε στενό κύκλο της οικογένειας και αφ’ ετέρου στις επιβλαβέστατες συνέπειες για την πνευματική και σωματική ανάπτυξη, που συνεπάγουν για τα τέκνα αυτές οι επιγαμίες και τέλος ένεκα οικονομικών λόγων, συγκεκριμένα ώστε οικονομικά αγαθά να μην μένουν έπ’ άπειρον στις ίδιες οικογένειες αλλά να εκτρέπονται και σε παραγωγικότερα χέρια

Ποινικό δίκαιο - Στους Ρωμαίους, η μεταξύ των εγγυτέρων συγγενών συνουσία ονομάζονταν incestus ή incestum και διακρίνονταν σε incestus juris gentium,, επιμιξία μεταξύ ανιόντων και κατιόντων και σε incestus juris civilis, εκείνη μεταξύ λοιπών συγγενών, κατά τις οποίες με βάση τους κείμενους νόμους απαγορεύονταν ο γάμος, και καταδιώκονταν βάση του (Lex Julia de adulteris coercendis), είτε δυνάμει ειδικών αυτοκρατορικών διατάξεων μεταγενεστέρων ταύτης, επισύρουσα τις ποινές της εξορίας, της εκπτώσεως από κάθε αξίωμα και δημεύσεως μέρους η και όλης της περιουσίας του αυτουργού. Τα Βασιλικά (60.37.75) παραλαβόντα την διάταξη εκ του Προχείρου (39.69) ορίζουν, ότι οι μεν γονείς προς τέκνα, είτε τέκνα προς γονείς ή αδελφοί προς αδελφούς «ξίφει τιμωρείσθωσαν», επί των λοιπών δε περιπτώσεων αιμομιξίας («οι δε κατά άλλη συγγένεια προς αλλήλους συμφθειρόμενοι, τουτέστι πατήρ εις γυναίκα υιού ή υιός εις γυναίκα πατρός ήγουν μητρυιά ή πατρώος εις προγονή ή αδελφές εις γυναίκα αδελφού ή θείος εις ανεψιά ή ανεψιός εις θεία ή εις δύο αδελφές ή εις μητέρα ξένη ή την αυτής θυγατέρα εν ειδήσει μιγνύμενος») ορίζουν ότι «οἱ τοιοῦτοι τυπτόμενοι ρινοκοπείσθωσαν αὐτοί τε καὶ αἷς αὐτοὶ συνεφθάρησαν» (πρβλ. αυτ. θέμα 76, Προχ. 39.72, όπου απαγγέλλεται ποινή «τυπτέσθωσαν» κατά συνάπτοντας γάμους εις απαγορευμένο βαθμό).

Το Κανονικό δίκαιον της δυτικής εκκλησίας πολλαπλασίασαν μέχρις αδικαιολογήτου υπερβολής τα του γάμου κωλύματα, ακόμη και μεταξύ απωτάτων συγγενών απαγόρευσαν αυτόν, και επέκτεινε κατ’ ανάγκη και την έννοια του εγκλήματος της αιμομιξίας. Και κολάζονταν μεν η λόγω των απαγορευτικών αυτών διατάξεων υπέρμετρος αυστηρότητα στην πράξη, καθόσον οι ανώτερες εκκλησιαστικές αρχές καθιέρωσαν να χορηγούν άδειες γάμου μεταξύ ορισμένων συγγενών απωτέρου βαθμού κατά τους οποίους ο γάμος σύμφωνα με τις ανώτερες διατάξεις απαγορεύονταν, αλλά αν αυτή η άδεια δεν λαμβάνονταν, το έγκλημα της αιμομιξίας δεν έπαυε να μην υπάρχει και ακόμη και σε αυτές τις περιπτώσεις τιμωρούνταν, αν και πολύ ηπιότερα από τις υπόλοιπες κατά τις οποίες ο γάμος απαγορεύονταν. Εκεί πήγασε και η διαφορά της incestus juris divini, περιπτώσεις όπου ο γάμος εμποδίζονταν μεταξύ δύο προσώπων και περιπτώσεις incestus juris humani, κατά την οποία παρά την απαγόρευση μπορούσε να τελεστεί ο γάμος κατόπιν αδείας.

Το Ρωμαϊκό και Κανονικό δίκαιο απετέλεσαν την βάση των νομοθεσιών του μεσαίωνα καθόσον αφορά τις περί του εγκλήματος της αιμομιξίας διατάξεις, κατά του όποιου πράξη των δικαστηρίων και νομοδιδάσκαλοι τής εποχής εκείνης δεν δίστασαν ούτε αυτή την θανατική ποινή να επιβάλλουν, τουλάχιστον εις τις βαρύτερες περιπτώσεις.

Αστικό δίκαιο - Στο Ρωμαϊκό δίκαιο η αιμομιξία συνεπάγονταν αστικά αποτελέσματα έχοντας ποινικό χαρακτήρα. Έτσι τα εξ αιμομικτικής ενώσεως τέκνα, ως νόθα, δεν κληρονομούσαν τον φυσικό τους γεννήτορα (ενώ, γνήσια ως προς την μητέρα, κληρονομούσαν αυτήν), λογιζόμενα ως πρόσωπα ανίκανα όπως κληθούν στην κληρονομιά ή περιουσία του ενόχου αιμομιξίας γονέως, που διανέμονταν μεταξύ των γνησίων αυτού τέκνων, ελλείψει δε αυτών δημεύονταν. Τέλος υπήρχαν διατάξεις περί στερήσεως της προίκας κτλ. (Cod 5-5-6, Ιουστινιανού Νεαρά 12: Αρμενόπ. Δ' ζ § 7). Σήμερα οι ποινικές διατάξεις καταργήθηκαν, αντικαταστάθηκαν από τον Ποινικό νόμο, που ορίζει πως ο κακούργος γονέας αποστερείται όλων των πατρικών δικαίων και είναι ανίκανος να κληρονομήσει την περιουσία σε αυτά τα τέκνα του. Γενικότερα ένοχες τέτοιες πράξεις από πρόσωπο οικογένειας στερούν στο συγκεκριμένο πρόσωπο τις νόμιμες ωφέλειες προς το πρόσωπο κατά του οποίου έγινε η ένοχη πράξη

Εκκλησιαστικό Δίκαιο: (Ορθοδόξου Εκκλησίας) Στην αιμομιξία ανάγονται μερικοί κανόνες του Μεγ. Βασιλείου (67,75 76) που επιβάλλουν εκκλησιαστικές ποινές, τις επιεικέστερες από τον Ιωάννη τον Νηστευτή («περί αἱμομιξίας» Σύντ. Ε' 439) τροποποιημένες. Ακόμη δε και επί γάμους σε απαγορευμένο βαθμό επιβάλλει ο 68 κανόνας του Μεγ. Βασίλειου τα επιτίμια τής μοιχείας.

(Πηγή:Δημ. Ι. Ζέπος,Δικηγόρος, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος 2, σελ. 732)

ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΚΩΣ

Κατά την ιστορική περίοδο των λαών συναντάμε να επικρατεί η απαγόρευση της σαρκικής επιμιξίας μεταξύ συγγενών και δηλαδή εξ αίματος και την αιμομιξία ταύτη να ανακηρύσσεται έγκλημα και αυστηρώς τιμωρούμενη. Το ποιητικό δαιμόνιον του Σοφοκλέους ζωηρά περιέγραψε την φρίκη του εγκλήματος τούτου στο δράμα βασιζόμενο στον μύθο του Οιδίποδα. Με εξαίρεση της αρχαίας Αιγύπτου, όπου βασιλείς και ιδιώτες νυμφεύονται τις αδελφές τους, και των αρχαίων Περσών, όπου η μεταξύ στενών συγγενών και αδελφών σαρκική μείξη όχι μόνον επιτρέπονταν, αλλά και θεωρούνταν ικανή να εξαγνίσει και τα θανασιμώτερα αμαρτήματα, οι πλείστοι των λαών αποδοκίμαζαν την αιμομιξία και επέβαλλαν ποινές. Παρά τις αναφερόμενες στην Γραφή παραβάσεις (Αβραάμ, Λωτ, Θάμαε κ.λ.π.), οι Μωσαϊκοί νόμοι τιμωρούν την αιμομιξία με την ποινή του θανάτου (ο αιμομίκτης καίεται ζωντανός, Λευϊτικό Κ'. 14' πρβλ. 11.12, 17). Την ίδια ποινή απαγγέλλει και ο Βαβυλωνιακός «Κώδικας του Hammaurabi».

Στους αρχαίους Ρωμαίους βρίσκουμε την απαγόρευση της αιμομιξίας κατοχυρούμενη δια νόμου. Στους νεωτέρους χρόνους το Κανονικό Δίκαιο εξέτεινε την απαγόρευσα μεταξύ απωτέρων συγγενών, κατά δε τον Μεσαίωνα η αιμομιξία τιμωρούνταν αυστηρότατα. Οι πρώτοι δε μετά την Γαλλική επανάσταση ποινικοί κώδικες αγνοούσαν το αδίκημα αυτό, που επαναφέρθηκε κατά τις αρχές του 19ου αιώνος, αλλά που περιορίστηκε στην σαρκική μείξη μεταξύ γονέων και τέκνων και αδελφών και που τιμωρείται με επιεικέστερη ποινή.

Η εξέλιξη αυτής τής ηθικής και νομικής περί τούτου αντιλήψεως των λαών, η κατά τούς νεότατους χρόνους εμφάνιση ικανών περιπτώσεων αιμομιξίας, ώθησε τους κοινωνιολόγους σε μελέτη τυΰ ζητήματος τούτου και σε εξακρίβωση της δια μέσου των αιώνων απαγορεύσεως της αιμομιξίας. Είναι φυσικό αδίκημα (delit naturel) η αιμομιξία. Βιολογικοί λόγοι επιβάλλουν αυτή ή οφείλεται σε κοινωνικούς λόγους η απαγόρευση αυτή; η εθνογραφία ήλθε πρώτη, για να ρίξει φως επί του ζητήματος τούτου. Ο R. Lathan (Descriptive Ethnology - London 1859) και ο Mac Lennan (Primitive Marriage -London 1859) πρώτοι μελέτησαν τούτο στους άγριους και καθυστερημένους λαούς. Ο Μόργκαν (Ancient Society - London 1877) και ο Phrazer (Totemisme and Exogamy-London 1910) αύξησαν τις παρατηρήσεις αυτές επί των καθυστερουμένων λαών και έκτοτε περισσότεροι κοινωνιολόγοι, ο Reinach, ο Durkheim, ο Westermarck, ο Picker, ο Kelless-Krauz, εμβάθυναν στην εξήγηση του πράγματος.

Η παρατήρηση των καθυστερημένων λαών της Κεντρικής Αυστραλίας, των Μελανησίων, της Κεντρικής Αφρικής κλπ. μας δεικνύει ότι όσο περισσότερο καθυστερημένοι είναι οι λαοί αυτοί, τόσο περισσότερο ευρύνεται ο κύκλος των προσώπων μετά των οποίων σαρκική μείξη αποτελεί αιμομιξία όχι μόνο αυστηρώς τιμωρουμένη, αλλά και βάζει σε τρόμο τους πληθυσμούς τους διότι μέγα τι κακόν απειλεί την φυλή. Εκεί όπου οι λαοί διαιρούνται σε διάφορες φυλές (clan), εκάστη των οποίων φέρει διακριτικό γνώρισμα, έμβλημα ζώου η φυτού (Totem), του θεωρουμένου και αποτελούντος την θρησκευτική ένωση των μελών της φυλής κατάσταση από την οποία, καθ' όλες τις ενδείξεις, πέρασε και η σήμερα πολιτισμένη ανθρωπότητα κατά την προϊστορία της -επικρατεί απόλυτος εξωγαμία. Σε κανένα μέλος της φυλής δεν επιτρέπεται όχι μόνο να νυμφευθεί γυναίκα εκ της φυλής του, αλλά ούτε και να έρθει σε σαρκική μείξη. Ο γάμος επιτρέπεται μόνο με γυναίκες άλλης φυλής, με άλλο τοτέμ. Η μείξη με γυναίκα της αυτής φυλής θεωρείται αιμομιξία, που προσβάλλει όλα μέλη της φυλής και την ιερότητα του τοτέμ και τιμωρουμένη δια θανάτου. Εφόσον προβαίνουμε από περισσότερο καθυστερημένους λαούς σε λιγότερο καθυστερημένους, βλέπουμε περιορισμένη την απαγόρευση αυτή από τμήματα της φυλής μόνο στα μέλη της ίδια οικογένειας. Ασφαλώς όχι επιστημονική ή βιολογική παρατήρηση οδήγησαν στην απαγόρευση της ίδιας αιμομιξίας. Ο Frazer, ο διασημότερος των εθνογράφων, που ταξίδεψε πολύ και μελέτησε πολύ, μελέτησε αυτό το ζήτημα και σχεδόν αποφαίνεται ότι είναι άλυτο και σχεδόν αδύνατη η εξακρίβωση της καταγωγής της απαγόρευσης της αιμομιξίας. Από τους αρχαιότερους ο Mac Lennan διατύπωσε την γνώμη ότι η απαγόρευση αυτή προήλθε εκ του εξ αρπαγής γάμου, μιας από τις αρχαιότερες μορφές γάμου, την οποία μαρτυρεί και η παιδοκτονία των νεογέννητων θυλέων. Επικρατούσης της βρεφοκτονίας αυτής και του εξ αρπαγής γάμου, η ανάγκη για αναζήτηση γυναίκας από άλλη φυλή μεταβλήθηκε σε συνήθεια και αναβίβασε, υποβοηθούμενη και από την πρωτόγονη νοοτροπία, την μίξη μεταξύ γυναικών της ίδιας φυλής ως έγκλημα. Ο Morgan και ο Reinach θεωρούσε την απαγόρευση αυτή ως μέσο που επινοήθηκε, ώστε από την πρωτόγονη κοινογαμία να μεταβούν οι άνθρωποι σε περιορισμένο γάμο. Ο έρωτας και πάσα γενετήσιος ορμή κατά την πρωτόγονο εποχή εκδηλώνονταν τόσο άγρια, δεδομένου του ορμητικού και απερίσκεπτου χαρακτήρα των πρωτόγονων λαών, κινουμένων υπό των παθών περισσότερο παρά του λόγου, ώστε ήταν πηγή διαρκούς εμφυλίου σπαραγμού μεταξύ των ομοφύλων. Τέλος ειδικώς ενέκυψε επί του ζητήματος τούτου ο διάσημος στα νεότερα χρόνια κοινωνιολόγος Emile Durkheim, ο οποίος διατύπωσε την εξής γνώμη: ο τοτεμισμός δεν είναι απλώς προϊστορική θρησκεία. Είναι προσωποποίηση της κοινωνικής ομάδος στο τοτέμ, υπερτροφία του κοινωνικού ενστίκτου, προσωποποίηση της ηθικής επιβολής της ομάδας επί των μελών, στον μακρύ αγώνα αυτών, που διαμορφώθηκε από την προϊστορική νοοτροπία. Καθώς το τοτέμ είναι Ιερό (tabu) και μυστηριώδες σχέση συνάπτει αυτό προς τα μέλη της ομάδας (clan), έτσι και η σχέση μεταξύ των μελών του αυτού clan είναι σχέση ιερή. Καθώς η βρώση του τοτέμ-ζώου απαγορεύεται ως Ιεροσυλία και η προσέγγιση στο αίμα αυτού είναι επίσης ιεροσυλία, , έτσι και η επιμιξία προς το αίμα ομοτοτεμικών μελών είναι ιεροσυλία και τιμωρείται βαρύτατα Το αίμα των μελών του αυτού τοτέμ έχει μυστηριώδη τινά κοινότητα και σχέση προς το αίμα του τοτέμ. Η μείξη λοιπόν προς ομοτοτεμική γυναίκα, η πρώτη μάλιστα μείξη της παρθένου ακολουθείται και από αιμορραγία, είναι μείξη προς αυτό το τοτέμ και συνεπώς ιεροσυλία. Εις την γνώμη αυτή συμβάλλουν πλείστες παρατηρήσεις, μεταξύ των όποιων ο τρόμος, που στους αγρίους προκαλεί η καταμήνιος ρύση της γυναίκας, φαινόμενο του οποίου αδυνατούν να βρουν την εξήγηση και το οποίο προκαλεί σε αυτούς σκέψεις σχετιζόμενες με την πιστευομένη ιερότητα και κοινότητα του αίματος του τοτέμ και των ομοφύλων. Στην Αυστραλία ο άνδρας , συλλαμβάνων την γυναικά του κοιμωμένη επί της στρωμνής του σε εποχή καταμήνιου ρύσεως, την φονεύει και φονεύεται και ο ίδιος. Οι ιθαγενείς του ποταμού Murray στην Αυστραλία δεν επιτρέπεται κατά την περίοδο της εμμηνορρυσίας να διέλθουν ρυάκι ή ποταμό. Στους Αρούντας, εάν γυναίκα που αιμορραγεί ασχοληθεί στην καρπών κλπ. προς τροφή, η τροφή αυτή καθίσταται πλέον ακατάλληλος προς βρώσιν. Η γνώμη αυτή του Durkheim είναι σήμερα η επικρατούσα υπόθεση προς εξήγηση της καταγωγής της αιμομιξίας. Η γνώμη του Westermark (History of Human Marriage, London 1891), ότι η εξωγαμία έχει την καταγωγή της σε φυσική αποστροφή προς σαρκική μείξη μεταξύ προσώπων που ανατράφηκαν από κοινού, είναι μάλλον προσπάθεια εξηγήσεως της διατηρήσεως και μετά τούς προϊστορικούς χρόνους της απαγορεύσεως της αιμομιξίας, παρά εξήγηση της καταγωγής αυτής.

Τέλος αποπειράθηκε εξήγηση τής αιμομιξίας και ο διάσημος ψυχίατρος Dr. Sigm. Freud (Totem et Tabou, Paris 1924) χρησιμοποιώντας ττην υπ΄αυτού δημιουργημένη μέθοδο της ψυχαναλύσεως. Κατά τις θεωρίες του, ολόκληρος η ζωή υπόκεινται στο libido. Η γενετήσια ορμή, κατ’ αυτόν, δεν αρχίζει από την εφηβική ηλικίας, αλλά εκ γενετής. Γενετήσιο πόθο ικανοποιεί κατά την τροφή ο θηλασμός του παιδιού. Τα πρώτα αντικείμενα ικανοποιήσεως της γενετήσιας ορμής του παιδιού είναι, κατά τον Freud, η μητέρα του παιδιού, ο πατέρας της κόρης, οι αδελφοί. Η αγωγή μετατοπίζει την ορμή αυτή. Στην πολυγαμική και ευρεία προϊστορική οικογένεια το τέκνο στρέφεται κατά της μητρός του και των άλλων γυναικών του πατρός του και των αμφιθαλών η ετεροθαλών αδελφών που, επιθυμώντας να μιμηθεί την κυριαρχία του πατρός επί των πολλών γυναικών του. Καθώς κάθε άνθρωπος, κατά τον Freud, έχει μέσα του έναν Οιδίποδα, έτσι και οι προϊστορικοί λαοί είχαν ένα τέτοιον. Μακρά οιδιπόδεια δράματα αγώνων ζηλοτυπίας μεταξύ πατρός και τέκνων αφ' ενός και μεταξύ τέκνων αφ' ετέρου δια την κατάκτηση των γυναικών οδήγησαν, χάριν ειρηνεύσεως της φυλής, σε απαγόρευση της μίξεως των τέκνων μετά των γυναικών του πατρός, οι οποίοι ήσαν οι γυναίκες της φυλής σε καθεστώς ευρείας πολυγαμίας του αρχηγού. Αυτή είναι η καταγωγή της απαγορεύσεως τής αιμομιξίας. Οι σημερινοί καθυστερημένοι λαοί, τέτοια ομοιότητα έχοντες προς τους προϊστορικούς προπάτοράς μας, άφησαν τα ίχνη της νοοτροπίας των και επί της αιμομιξίας, της οποίας οι απόγονοί των προσπάθησαν να στηρίξουν επί άλλων βάσεων. Μετά την χριστιανική αντίληψη σήμερα δεν μένει άλλο κριτήριο από την βιολογία προς λύση του ζητήματος τούτο προς το συμφέρον του είδους και από τις κοινωνικές επιστήμες προς το συμφέρον των ατόμων, ανάλογα με την διαμόρφωση της οικογένειας, των σχέσεων γονέων και τέκνων και της εκ των κοινωνικοοικονομικών λόγων διαπλάσεως του οικογενειακού πνεύματος.

(Πηγή: Αριστ. Δ. Σίδερις, Γενικός Γραμματέας Υπουργείου Γεωργίας, Πρώην Βουλετής, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος 2, σελ. 732 -733)

1. Emile Durkheim, Les Formes elementaires de la vie religieuse, Paris 1925, deuxieme edition

4. Casimir de Kelles - Krauz. L’ origine de l’ interdiction sexuelle. Paris 1904.

7. Του αυτού, Introduction a la Psychanalyse, Γαλλ. Μτφρ, Paris 1923

8. Ch. Appleton, L’ origin de l’ exogamie - Extrait de la Revue Generale de Droit etc. 1924.

9. E. Mangenot Inceste εν Diction. De Theologie Catholique 7, 1923 σ. 1539 -55.

10. Ειδικά δια τα παρ’ Έλληνες και Ρωμαίους βλ. dictionnaire des antiquites greques et romaines του Daremberg και Saglio 3, 1900 σ. 449-55

Η ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΑ 3.673 ΗΡΩΩΝ ΤΗΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑΣ ΜΑΣ ΩΣ ΠΡΟΪΟΝ ΑΙΜΟΜΙΞΙΑΣ

Ο Δίας, η Ήρα, η Αθηνά, ο Άρης και οι άλλοι θεοί του Ολύμπου απέκτησαν επιτέλους το δικό τους γενεαλογικό δένδρο. Αυτό είναι το θέμα που πραγματεύεται ένα νέο βιβλίο με τον μακροσκελή τίτλο «Ένας Γενεαλογικός χάρτης της Ελληνικής Μυθολογίας: Περιλαμβάνει 3.673 άτομα που κατονομάζονται στην Ελληνική Μυθολογία. Όλοι συγγενεύουν μεταξύ τους. Προέρχονται από την ίδια οικογένεια κι ανήκουν σε 20 γενεές».

Το εγχείρημα του συγγραφέα, ενός Αμερικανού ομοσπονδιακού δικαστή με το όνομα Τζων Ο. Νιούμαν, σηματοδοτεί την ολοκλήρωση ενός γιγαντιαίου έργου, το οποίο είχε ξεκινήσει ο πατέρας του το 1964. Μάλιστα, πριν από 20 χρόνια, κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης του στη Δημόσια Βιβλιοθήκη της Ν. Υόρκης, είχε ζητήσει από τη βιβλιοθηκάριο κάποιο βιβλίο, το οποίο να αναφέρει το πλήρες γενεαλογικό δένδρο όλων των ηρώων της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας. Στην αρνητική απάντηση εκείνης, ρώτησε εάν θα ενδιέφερε τη βιβλιοθήκη ένα τέτοιο βιβλίο. Η βιβλιοθηκονόμος τού απάντησε ότι, εάν υπήρχε, θα ήταν υποχρέωση τους να το αγοράσουν. Η σύντομη αυτή συζήτηση έπεισε τον Νιούμαν να συνεχίσει το φιλόδοξο πόνημα που είχε ξεκινήσει ο πατέρας του, Χάρολντ Νιούμαν. Ετσι, ο νεώτερος Νιούμαν άρχισε να γράφει το συγκεκριμένο βιβλίο, στο οποίο προσπαθεί να αποδείξει την κοινή καταγωγή όλων των χαρακτήρων και ηρώων που αναφέρονται στην ελληνική μυθολογία και να τους συνδέσει μεταξύ τους. Το τελικό συμπέρασμα που συνάγεται είναι ότι οι 3.673 ήρωες που αναφέρει η μυθολογία μας προέρχονται από μία και μοναδική οικογένεια, τα δε κατορθώματα τους καλύπτουν μια περίοδο 20 γενεών.

(Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 25, Αθηνά Ντούλια, σσ. 6-7)

ΤΟ ΜΑΥΣΩΛΕΙΟ, ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ 7 ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΩΣ ΠΡΟΪΟΝ ΑΙΜΟΜΙΞΙΑΣ

Το μαυσωλείο της Αλικαρνασού κτίσθηκε από την Αρτεμισία ως μεγάλος κτιστός τάφος του συζύγου της Μαύσωλου, δυνάστη της Καρίας από το 337 π.Χ., και εξαιτίας του μεγέθους και εξαιτίας του μεγέθους του και του πλούτου του, όλα τα ανάλογα μνημεία, από την ρωμαϊκή εποχή, επικράτησε να ονομάζονται «Μαυσωλεία». Τα γλυπτά του Μαυσωλείου φιλοτέχνησαν από κοινού ο Σκόπας, ο φημισμένος αρχιτέκτοντας και γλύπτης από την Πάρο, ο οποίος φιλοτέχνησε τα γλυπτά της ανατολικής πλευράς, ο μαθητής και συνεργάτης του Βρύαξης, Έλληνας ανδριαντοποιός από την Καρία, με τον Λεωχάρη, ο οποίος ανέλαβε την νότια πλευρά, και ο Αθηναίος Τιμόθεος. Ο Βιτρούβιος αναφέρει τον Τιμόθεο ως αντικαταστάτη του Πραξιτέλη. Το μέρος πάνω από την κιονοστοιχία είχε αναλάβει να κατασκευάσει ο χαλκουργός και αρχιτέκτονας Πύθεος, ο οποίος φρόντισε να υπάρχει μια βαθμιδωτή πυραμίδα με ένα μαρμάρινο τέθριππο άρμα στην κορφή της, του οποίου την βάση διακοσμούσε ζωοφόρος με την μάχη μεταξύ Λαπιθών και Κενταύρων. Ένας σεισμός του 13ου αιώνα, φαίνεται να καταστρέφει την οροφή και την κιονοστοιχία, αλλά η ολοκληρωτική καταστροφή έρχεται δύο αιώνες περίπου αργότερα, το 1494, από τον ανθρώπινο παράγοντα. Οι Οσπιτάλιοι όταν αποφάσισαν ότι έπρεπε να ενισχύσουν το οχυρό τους, βρήκαν στο Μαυσωλείο όλα τα απαραίτητα οικοδομικά υλικά. Όχι μόνο τους κυβόλιθους που το απάρτιζαν, αλλά και τα ίδια τα γλυπτά και αγάλματα, που κομματιάστηκαν και παραδόθηκαν στην πυρά να παράγουν ασβεστοκονίαμα. Επί τριάντα σχεδόν χρόνια το κατεδάφιζαν. Έφθασαν μέχρι τα θεμέλια και δεν άφησαν τίποτα όρθιο. (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 37, άρθρο «Τα επτά θαύματα της αρχαιότητας», Σπύρος Μακρής, σελ. 20)

Αυτά λέει το περιοδικό. Ας συμπληρωθεί πως ο Μαύσωλος ήταν Πέρσης Σατράπης της Καρίας, γεγονός που αποκρύβεται στην λεζάντα της φωτογραφίας αλλά που αναφέρεται στην σελίδα 18 ό.π. με «φιλελληνικό μανδύα» («οι Κάρες Βασιλείς ήσαν μεν υποτελείς των Περσών, πλην όμως θαυμαστές του Ελληνικού πολιτισμού και Πνεύματος»). Από πότε όμως έγιναν φιλέλληνες οι Πέρσες Σατράπες, μόνο το Ιχώρ μπορεί να γνωρίζει. Διότι ο Μαύσωλος επέκτεινε το βασίλειό του προσαρτώντας πολλές πόλεις των οποίων όμως μητρόπολη ήταν η Αλικαρνασσός και το 357 ήλθε σε σύγκρουση με την Αθήνα, συντελώντας όπως αποσπαστούν από την συμμαχία της η Χίος, Ρόδος και Κως, τις οποίες έφερε υπό την εξουσία του. Ο τάφος αυτός, άρχισε να αναγείρεται κατά την διάρκεια της ζωής του και δηλαδή με τους φόρους των υποτελών του Ελλήνων.

1. Άραγε οι καλοθελητές, όπως λ.χ. ο Οδυσσέας Επικουρίδης, που κατηγορούν ανυπόστατα και ψεύτικα την Αγία Γραφή και την εκκλησία για αιμομιξίες και απλά θαυμάζουν τον αρχαιοελληνικό «ορθολογισμό», γνωρίζουν πως 1 από τα 7 θαύματα του ελληνιστικού κόσμου ήταν ένας τάφος στον σύζυγο ενός αιμομικτικού γάμου; ή διαρκώς θα κυλιόνται μέσα στην σκοταδιστική αμάθεια του φανατισμού τους;

2. Η μαρτυρία πως η καταστροφή ενός τάφου έγινε για άντληση οικοδομικών υλικών, ισχυροποιεί την πεποίθηση πως και άλλες καταστροφές αρχαίων μνημείων έγιναν με τον ίδιο σκοπό (απόκτηση οικοδομικών υλικών) και όχι αναγκαστικά για την πάταξη της αρχαίας θρησκείας.

Από τις καταστροφές του μνημείου επέζησαν ελάχιστα εφόσον το 1846 ο λόρδος Stratford de Recliffe δώρισε στο Βρετανικό Μουσείο δώδεκα πλάκες από την ζωοφόρο του μνημείου και το 1857 με επιτόπιες ανασκαφές του Sir Charles Newton ήλθαν στο φως πολλά άλλα αρχιτεκτονικά μέλη και γλυπτά του μνημείου. (Πηγή: Β.Δ. Θεοφανείδης, Επιμελητής Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Τόμος ΙΣΤ΄, σελ. 796 -797)

Ο ΚΩΔΙΚΑΣ ΝΤΑ ΒΙΝΤΣΙ ΕΣΠΑΣΕ

ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΑΤΕΣ

ΠΡΟΣΟΧΗ: Στο τέλος κάθε σελίδας του Ανώνυμου Απολογητή θα παρουσιάζονται νεοπαγανιστικές και αθεϊστών (δήθεν ελληνιστών) απάτες που έχουν σχέση με το θέμα της σελίδας. Αυτές οι απάτες δεν έχουν σκοπό να βάλουν τα περιοδικά στα οποία εμφανίζονται τα νεοπαγανιστικά ψεύδη, εφόσον ούτως ή άλλως παγανιστές συγγράφουν σε διάφορα ανυποψίαστα εξ αυτών και αυτά δεν εκφράζονται από τις απόψεις των αρθρογράφων, αλλά σκοπό έχουν:

1. να καταδείξουν τον κρυφοπαγανιστή αρθρογράφο ώστε να γίνει γνωστός και

2. είτε ο κάθε ενδιαφερόμενος που αναγιγνώσκει εκ νέου άρθρα του να θέτει τον εαυτό του εν εγρήγορση και να ελέγχει θαρρετά τα ψεύδη του κρυφοπαγανιστή (δήθεν ελληνιστή), αν είναι μελετημένος και έχει πρόσβαση σε πρωτογενή βιβλιογραφία

3. είτε εάν δεν έχει πρόσβαση σε βιβλιογραφία, να μην δείχνει πλέον εμπιστοσύνη στον αρθογράφο εφόσον γνωρίζει πως εκφράζει ψεύδη για να σπιλώσει τον Χριστιανισμό υποστηρίζοντας θέσεις παγανισμού, που όμως δεν είναι σχεδόν ποτέ ξεκάθαρες, αλλά που παρουσιάζονται ως «ελληνικές» μιας και η πλειοψηφία των νεοπαγανιστών ντρέπεται να ομολογήσει δημοσίως την θρησκεία που ακολουθεί και προτιμά να καμουφλάρεται με κάτι οικοιότερο, τον πατριωτισμό, που όμως αρρωστημένα έχει μετατραπεί σε ένα παγανιστικό εθνικισμό.

ΕΞΑΙΡΕΣΗ: εξαιρούνται τα προσωπικά βιβλία του κρυφοπαγανιστή αθρογράφου ή τα έντυπα με καθαρά νεοπαγανιστικό προσανατολισμό, ανάμεσα στα τόσα που κυκλοφορούν στην Ελλάδα.

Κεντρική σελίδα με νέο-παγανιστικές απάτες

«ΕΒΡΑΙΟ-ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ» ΓΑΜΟΣ ΠΑΤΕΡΑ- ΚΟΡΗΣ

(Κατά: «Οδυσσέα Επικουρίδη», «μαθηματικού», οπαδού του Μιχάλη Καλόπουλου)

Για άλλη μια φορά οι επίσημοι μεταφραστές της εκκλησίας αναλαμβάνουν να αποκρύψουν την αλήθεια των κειμένων και να κρύψουν ότι το παραπάνω κείμενο αφορά τον γάμο πατέρα με την δική του κόρη! Αυτό αποτελεί άλλωστε εβραϊκή παράδοση, δηλ. οι γάμοι μεταξύ μελών της ίδιας οικογένειας. Αυτό δείχνει και η περιγραφή της Π. Διαθήκης με την εγκυμοσύνη από τον Λωτ των δυο θυγατέρων του, αλλά και το ότι η γυναίκα του Αβραάμ η Σάρα είναι αδελφή του. Εκτός Κολιτσάρα και Τρεμπέλα τα ίδια προσπαθούν και οι άλλοι επίσημοι μεταφραστές της Κ. Διαθήκης. Και να γιατί το παραπάνω απόσπασμα της Α΄ προς Κορίνθιους επιστολής του Παύλου αφορά γάμο πατέρα με την κόρη του.

Ποιες αναστολές θα είχε ο πατέρας, ώστε να πειστεί ότι έτσι πρέπει να γίνει, αν αυτό αφορά το να παντρέψει την κόρη του; Αμάν και πως θα έκανε να την παντρέψει. Υπάρχει λόγος οποιονδήποτε αναστολών, ώστε να χρειάζεται την συνηγορία του Παύλου; Αν την ήθελε καλόγρια (τότε δεν εμφανίστηκε ακόμη η καλογερική κατάρα) θα την πρότρεπε από την νεότητά της να γίνει και όχι όταν γεροντοκόρεψε, άλλωστε καμία ένδειξη δεν υπάρχει για τέτοια δογματική επιλογή και ο Παύλος κάτι σχετικό θα έλεγε. Και η επιλογή σε αυτήν την περίπτωση θα ήταν της κόρης. Και καμιά λέξη περί αφιερωμένης ζωής για το μέλλον στην περίπτωση που μένει ανύπαντρη. Μόνο για τον γάμο του ίδιου με την κόρη του χρειάζεται να ξεπεράσει αναστολές, όπως και ο πρόγονός του Λώτ που γκάστρωσε τις δυό του κόρες και χρειάστηκε κρασί για να φαίνεται πιο «αξιοπρεπής» η διδακτική ιστορία για τους εβραίους. Ξεφεύγει στην μετάφραση Τρεμπέλα το «ας έλθουν εις γάμον», δηλαδή ποιοι άλλοι από πατέρα και κόρη, Το ίδιο και οι τέσσερις καθηγητές «ας παντρευτούν», ενώ ο Κολιτσάρας μεταφράζει «ας γίνει ο γάμος», χωρίς αναφορά στο ποιοι θα παντρευτούν.

Ο γάμος αυτός θεωρείται αμαρτία από κάποιους, γι’ αυτό και ο Παύλος απενοχοποιεί τον πατέρα. Αν αφορούσε γάμο της κόρης του με άλλον, για πιο λόγο να θεωρείται ένας φυσιολογικός γάμος, αμαρτία; Επειδή αφορούσε γάμο της κόρης με τον πατέρα της, όταν κάνει την σύνοψη, λέει ότι κάνει καλύτερα «ο μη γαμίζων», δηλαδή καλύτερα κάνει εκείνος που δεν παντρεύεται την κόρη του, αφού πιθανότατα θα υπήρχαν αναστολές, ιδιαίτερα στους εβραίους της διασποράς που ελλήνιζαν. Αν αφορούσε γάμο με άλλον, το καλύτερο θα ήταν να την παντρέψει και όχι να μην την παντρέψει και όχι το αντίθετο δηλαδή καλύτερο να μην την παντρέψει από το να την παντρέψει !!!.

Από το ότι συναρτά το μη πάντρεμα της κόρης από το ότι μπορεί ο πατέρας να εξουσιάζει την θέλησή του, δηλαδή τις έντονες ορμές του, όπως μεταφράζουν οι 4 καθηγητές. Μπορεί να αφορά η θέληση του οτιδήποτε άλλο εκτός από την σεξουαλική του επιθυμία και να έχει λογική συνέπεια, το ότι καλύτερα κάνει που δεν την παντρεύει, αν δεν αφορά γάμο με τον ίδιο; Δεν μας εξηγούν οι μεταφραστές γιατί συναρτάται από την ικανότητα των πατέρων να εξουσιάζουν τις ορμές τους, το αν πρέπει να παντρέψουν ή όχι την κόρη του, ή την «φιλοξενούμενη» τους παρθένα.

Πάντα για τους εβραίους το «αυξάνεσθαι και πληθύνεσθε»(αλλά και με κάθε μέσο «ελλατούσθαι πάντα τα άλλα έθνη») αποτελεί καθήκον. Εκτός από τον Λώτ έχουμε τις δυο περιπτώσεις που αδελφός αρνείται να γκαστρώσει την γυναίκα που πεθαμένου αδελφού του. Στην μια περίπτωση προβλέπει η Π. Διαθήκη δημόσια διαπόμπευση, αν αρνείται από άλλη αιτία εκτός ιδιοτέλειας, ενώ στην περίπτωση της άρνησης από ιδιοτέλεια, όπως η περίπτωση του Αυνάν (από δω βγήκε ο αυνανισμός), η ποινή είναι θάνατος. Αν δεν υπάρχουν αδέλφια να αναλάβουν το καθήκον, τότε αναλαμβάνει ο πατέρας. Αυτό είναι το μήνυμα για του εβραίους εκείνης της εποχής, αφού ο χριστιανισμός στα χρόνια του Παύλου είναι υπόθεση μόνο των εβραίων που ήταν διασκορπισμένοι στην ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Αν απευθυνόταν και σε άλλους εκτός εβραίων, θα είχε απευθύνει και στους Αθηναίους επιστολή και σε κάθε μεγάλη πόλη.

Στην μετάφραση , που βρέθηκε στο διαδίκτυο (σε ιστοσελίδα μάλλον πεντηκοστιανών), επινοήθηκε άλλη εκδοχή για τα ίδια κείμενα. Ο πατέρας που φέρεται σκληρά στην κόρη του και αυτή αγαπά κάποιον, καλά θα κάνει να την αφήσει να πάρει αυτόν που θέλει, αλλά αν μπορεί να επιβάλλει την γνώμη του, καλύτερα θα κάνει να μην την παντρέψει, δηλαδή καλύτερα είναι να συνεχίσει να την συμπεριφέρεται σκληρά !!

Η μετάφραση της Ελληνικής Βιβλικής Εταιρείας των 4 καθηγητών των θεολογικών σχολών Αθήνας-Θεσσαλονίκης για να παρακάμψει το πρόβλημα «μεταφράζοντας» λέει ότι η παρθένος είναι μια που ζει μαζί με κάποιον στο σπίτι του, δηλαδή όχι η κόρη του και προκειμένου να έχει σεξουαλικές σχέσεις μαζί της χωρίς γάμο, ας παντρευτούν, δεν αμαρτάνουν, αλλά καλύτερα είναι να μην την παντρευτεί !!!

Η προβαλλόμενες από τους μεταφραστές εκδοχές είναι παράλογες, γιατί αντιστοιχούν στον παράλογο συλλογισμό: «αν δεν μπόρεσε να την παντρέψει και έμεινε γεροντοκόρη, ας την παντρέψει δεν αμαρτάνει, αλλά καλύτερα είναι να μην την παντρέψει». Θα είχε λογική αν έλεγε ο Παύλος..«αν δεν μπόρεσε να την παντρέψει και έμεινε γεροντοκόρη ας δώσει μεγαλύτερη προίκα για να την παντρέψει», ή κάποια άλλη προτροπή πχ. ας την νουθετήσει κλπ. Και να κατέληγε «αλλά αν είναι μεγάλη η προίκα ή αν είναι δύστροπη η κόρη καλύτερα να μην την παντρέψει». Έτσι όπως έχει το αρχαίο κείμενο, μόνο με γάμο του πατέρα με την κόρη του, έχει λογική δηλ. αν δεν γίνεται συνήθης με άλλον γάμος, ας γίνει, σαν λύση ανάγκης και με τον πατέρα της που όμως καλύτερα είναι να μην γίνει.

Αξιοσημείωτη είναι και η διαφορά έκτασης των 4 μεταφράσεων σε σχέση με το αρχαίο κείμενο, αφού για να βγει αυτό που θέλουν δεν διστάζουν να «μεταφράζουν» και ανύπαρκτες φράσεις αρχαίου κειμένου. Τέτοιες είναι οι υπογραμμισμένες φράσεις στις 4 μεταφράσεις.

Παρόλη όμως την αντιφατικότητα των διαφόρων μεταφράσεων, και οι τρεις μεταφράσεις έχουν την μετ’ επαίνων έγκριση Πατριαρχών Κων/πολης, Ιεροσολύμων, Αλεξ/δριας και Εκκλησίας Ελλάδος. Αυτός είναι και ο ρόλος των «θεολόγων», να κρύψουν την αλήθεια των κειμένων για τα πραγματικά γεγονότα και γι’ αυτό επαινούνται.

Έτσι γίνεται κατανοητό γιατί παλιότερα απαγορευόταν το διάβασμα της «Αγίας Γραφής», όπως μάλιστα γράφει ο ένας από τους 4 μεταφραστές καθηγητής Θεολογικής Θεσ/νίκης Ι. Καραβιδόπουλος στο βιβλίο του «Εισαγωγή στην Κ. Διαθήκη»: «Λίγο αργότερα, το 1723, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Ιερεμίας ο Γ΄ με σύμφωνη γνώμη των πατριαρχών Αλεξανδρίας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων απαγόρευσε και αυτήν ακόμη την ανάγνωση των Γραφών, ή τουλάχιστων ορισμένων μερών της και μάλιστα της Παλαιάς Διαθήκης, επιτρέποντας την ανάγνωσή της «υπό μόνων των μετά της πρεπούσης ερεύνης τοις βάθεσιν εγκυπτότων του Πνεύματος και ειδότων οίς τρόποις η θεία Γραφή ερευνάται και διδάσκεται και όλως αναγιγνώσκεται» (Μ.Ι. Γεδεών, όπ. Παρ. 2, 430-31)»

Παρόμοια σημεία που δείχνουν την πραγματική ιστορία του χριστιανισμού είναι αμέτρητα. Σε όλα αυτά τα σημεία, ιδιαίτερα οι μεταφραστές που έχει εγκριθεί η μετάφρασή τους από Πατριαρχία και Ι. Σύνοδο, προσπαθούν να κρύψουν την αλήθεια και γι’ αυτό ή μεταφράζοντας διαστρεβλώνουν φράσεις ή ακόμη χειρότερα «μεταφράζουν» ανύπαρκτες φράσεις στο αρχαίο κείμενο. Αυτά τα σημεία είναι που ελέγχει, πριν δώσει την έγκρισή της για την μετάφραση, και όχι την λογοτεχνική αρτιότητα. Το θλιβερό για την πολιτεία είναι, το ότι με συνταγματική διάταξη περί απαγόρευσης μετάφρασης της «Αγίας Γραφής» χωρίς έγκριση από Πατριαρχείο και Ι. Σύνοδο, συνδράμει στην λογοκρισία των μεταφράσεων από το εκκλησιαστικό κατεστημένο .

Παλιότερα την δεκαετία του 1980, όταν οι 4 καθηγητές θεολογικών Αθήνας-Θεσσαλονίκης ζητούσαν έγκριση της μετάφρασης τους από την Ι. Σύνοδο, λίγο έλειψε να τους αρνηθεί την έγκριση, επειδή δεν υποχωρούσαν στις υπερβολικές αξιώσεις της για παράφραση. Τελικά οι 4 υποχώρησαν σημαντικά και έτσι δόθηκε η έγκριση. Το θέμα τότε είχε πάρει δημοσιότητα με τις επιστολές που αντάλλαζαν. Στο αρχείο των εφημερίδων «Μακεδονία» και «Θεσσαλονίκη» υπάρχουν τα σχετικά κείμενα, και θα είχε πολύ ενδιαφέρον αν κάποιος τα ψάξει.

Ένας καλός λοιπόν τρόπος για να διαβάζει κανείς τα κείμενα, είναι να διαβάζει παράλληλα την επίσημη μετάφραση και το αρχαίο κείμενο, προσπαθώντας να αναγνωρίσει την διαφορά μεταξύ μετάφρασης και αρχαίου κειμένου και εκεί που βλέπει ουσιώδεις διαφορές να αναζητά την σκοπιμότητα της διαστρέβλωσης. Τα σημεία αυτά είναι που δείχνουν την πραγματική ιστορία του χριστιανισμού. Είναι αυτά που με την προφανή μεταφραστική διαστρέβλωση του αρχαίου κειμένου η εκκλησία θέλει να τα αποκρύψει.

Οι κύριοι λόγοι που πρέπει να μελετούνται και να προβάλλονται τέτοια ζητήματα είναι, πέρα από την αναγνώριση της ιστορικής πραγματικότητας για τον Χριστιανισμό και τον εβραϊσμό:

1. Η αποδυνάμωση της καταθλιπτικής επιρροής που ασκεί το εκκλησιαστικό κατεστημένο πάνω στην κοινωνία. Από τις διάφορες χώρες του κόσμου περισσότερο ανεπτυγμένες πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά είναι αυτές στις οποίες το εκκλησιαστικό κατεστημένο ασκεί την μικρότερη επιρροή. Έτσι, όρος απαραίτητος για την επιτάχυνση της ανάπτυξης της Ελληνικής κοινωνίας είναι η αποδυνάμωση του εκκλησιαστικού κατεστημένου. Αυτό βέβαια πάει μαζί με την απαλλαγή του φόβου του οποιουδήποτε ελέγχου της ψυχής (ανύπαρκτης άλλωστε) από οποιονδήποτε θεό (ανύπαρκτον και αυτόν) άρα και των φόβο των "εκπροσώπων" του. Την επιστημονική έρευνα και λογική και μόνο πρέπει να δεχτούμε στην ερμηνεία του κόσμου και των ανθρώπινων σχέσεων, απορρίπτοντας κάθε μεταφυσική πίστη που μονίμως θα διαψεύδεται παταγωδώς!. Στο χώρο του σχολείου τον καθημερινό εθισμό στην υποταγή στο εκκλησιαστικό κατεστημένο φέρνει η καθημερινή παρουσία της θρησκείας στο σχολείο με τις προσευχές, εκκλησιασμούς, εικόνες, εκκλησάκια στο σχολικό χώρο, την νομιμοποιημένη παρουσία ακόμη και των ίδιων των εκκλησιαστικών παραγόντων και το δικαίωμα τους να απευθύνονται στους μαθητές και εκπαιδευτικούς στον χώρο του σχολείου, τις τιμωρίες μαθητών και εκπαιδευτικών που δεν υποκύπτουν, το περιεχόμενο όχι μόνο των βιβλίων των θρησκευτικών αλλά και άλλων μαθημάτων, την μη διδασκαλία επιστημονικών θεωριών που βρίσκουν αντίθετη την θρησκεία. Χρειάζεται ηρωισμό από την πλευρά του εκπαιδευτικού να διδάξει π.χ. την θεωρία της εξέλιξης, τον πραγματικό ρόλο της εκκλησίας στην υποδούλωση των Ελλήνων στους Οθωμανούς, τον τρόπο διάδοσης της θρησκείας της «αγάπης» κλπ.

2. Η δημιουργία καλύτερων προϋποθέσεων για την ουσιαστική εισαγωγή και διδασκαλία στα σχολεία του Ελληνοκλασικού Πολιτισμού, δηλαδή του ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΥ, επειδή ο κύριος λόγος της μη ουσιαστικής παρουσίας του Ελληνοκλασσικού Πολιτισμού στο σχολείο είναι να μην φανεί στους μαθητές, με την αναπόφευκτη σύγκριση με τις διάφορες εβραϊκές ιστοριούλες, η γύμνια του εβραϊκού πολιτισμού. Ο Ελληνοκλασικός Πολιτισμός, δηλαδή ο ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ, είναι που με βεβαιότητα θα οδηγήσει την ανθρωπότητα σε καλύτερες λύσεις αποδυναμώνοντας κάθε είδους δογματισμό.

Οδυσσέας Επικουρίδης (31/12/2003)

Μυθοπλάστης: «Οδυσσέας Επικουρίδης», Μαθηματικός, επιστήμονας και οπαδός του Μιχάλη Καλόπουλου, κάτοικος Θεσσαλονίκης. (Περί οπαδού εδώ: http://guestbooks.pathfinder.gr/read/ancientgr?pass=&page=3)

Απάντηση: Στοιχεία Κατηγορητήριου Οδυσσέα Επικουρίδη:

ΠΑΥΛΟΥ Α΄ Προς Κορινθίους Κεφ. ζ΄ «36 Εἰ δέ τις ἀσχημονεῖν ἐπὶ τὴν παρθένον αὐτοῦ νομίζει, ἐὰν ᾖ ὑπέρακμος, καὶ οὕτως ὀφείλει γίνεσθαι, ὃ θέλει ποιείτω· οὐχ ἁμαρτάνει· γαμείτωσαν. 37 ὃς δὲ ἕστηκεν ἑδραῖος ἐν τῇ καρδίᾳ, μὴ ἔχων ἀνάγκην, ἐξουσίαν δὲ ἔχει περὶ τοῦ ἰδίου θελήματος, καὶ τοῦτο κέκρικεν ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ, τοῦ τηρεῖν τὴν ἑαυτοῦ παρθένον, καλῶς ποιεῖ. 38 ὥστε καὶ ὁ ἐκγαμίζων καλῶς ποιεῖ, ὁ δὲ μὴ ἐκγαμίζων κρεῖσσον ποιεῖ.» (36 Ει δε τις ασχημονειν επι την παρθένον αυτου νομίζει εάν ή υπέρακμος, και ουτως οφείλει γίνεσθαι, ο θέλει ποιείτω. ουχ αμαρτάνει. γαμείτωσαν 37. ος δε εστηκεν εν τη καρδία αυτου εδραιος, μη εχων ανάγκην, εξουσίαν δε εχει περι του ιδίου θελήματος, και τουτο κέκρικεν εν τη ιδία καρδία, τηρειν την εαυτου παρθένον, καλως ποιήσει 38. ωστε και ο γαμίζων την εαυτου παρθένον καλως ποιει, και ο μη γαμίζων κρεισσον ποιήσει.)

1. Μετάφραση Τρεμπέλα: 36. Εάν όμως κανένας πατέρας νομίζη, ότι είναι ντροπή του το ότι αφήκε την κόρη του να υπερβή την ακμή της ηλικίας και έγινε γεροντοκόρη, ενώ από το άλλο μέρος πείθεται, ότι έτσι πρέπει να γίνη, δηλαδή να την υπανδρεύσει, ας κάμη ότι θέλει. Δεν αμαρτάνει. Ας έλθουν εις γάμον. 37. Εκείνος όμως που στέκεται ακλόνητος μέσα στην καρδιά του και δεν αναγκάζεται από τίποτα να αλλάξη απόφασιν, έχει δε εξουσία να κάμη ότι θέλει και έχει αποφασίσει μέσα του αυτό, δηλαδή το να φυλάττη την κόρη του άγαμον, καλώς πράττει. 38. Από αυτά λοιπόν εξάγεται ως συμπέρασμα, ότι και εκείνος, που υπανδρεύει την κόρη του, καλώς πράττει, εκείνος όμως που δεν την υπανδρεύει, αλλά την αφίνει παρθένον, κάνει καλύτερα

2. Μετάφραση Κολιτσάρα: 36.Αν όμως κανένας πατέρας νομίζη, σύμφωνα με τας κρατούσας αντιλήψεις, ότι είναι εντροπή και άσχημον πράγμα δι΄αυτόν, που άφησε την κόρην του να περάση πλέον την ώριμον ηλικίαν δια τον γάμον και τα πράγματα φανερώνουν ότι έτσι πρέπει να γίνη, δηλαδή ότι πρέπει να την υπανδρεύση, ας κάμη αυτό που θέλει, ας κάμη το καθήκον του. Τοιουτοτρόπως ενεργών δεν αμαρτάνει. Άς γίνει ο γάμος 37. Εκείνος όμως που έχει σταθεί ακλόνητος με αμετακίνητον την απόφασιν μέσα εις την καρδιά του και δεν αισθάνεται καμμίαν ανάγκην να αλλάξη γνώμην και έχει εξουσία να πορευθεί σύμφωνα με το θέλημα του και έχει οριστικώς αποφασίση μέσα του να κρατήσει την παρθένο του άγαμον, καλά κάνει.38. Ώστε, λοιπόν, και εκείνος που υπανδρεύει την παρθένο του, καλά κάνει. Εκείνος όμως που, σύμφωνα και με την ιδικήν της θέλησιν, δεν την υπανδρεύει κάνει καλύτερα.

3. Μετάφραση Ελλ. Βιβλικής Εταιρ. 4 καθηγητών Θεολογικής Αθην.-Θεσ/νίκης : 36.Αν όμως κάποιος καταλάβει ότι θα συμπεριφερθεί άσχημα προς την παρθένο που ζει μαζί του, και έτσι σίγουρα θα συμβεί, αν έχει έντονες ορμές, ας κάνει ότι επιθυμεί, δεν αμαρτάνει. Ας παντρευτούν. 37. Αντίθετα, αυτός που η καρδιά του είναι αμετακίνητη, και νιώθει πως δεν έχει ανάγκη, αλλά είναι ικανός να εξουσιάζει τις επιθυμίες του, και έχει πάρει από τα κατάβαθά του την απόφαση να τηρήσει άθικτη την παρθένο που ζει μαζί του, θα κάνει καλά. 38.Έτσι και αυτός που προχωρεί σε γάμο κάνει καλά, κι αυτός που δεν προχωρεί θα κάνει ακόμη καλύτερα.

4. Μετάφραση Κατήγορου Οδυσσέα Επικουρίδη Μαθηματικού: 36. Εάν κάποιος νομίζει ότι είναι ντροπή που η κόρη του έμεινε γεροντοκόρη, και έτσι πρέπει να γίνει, ότι θέλει ας κάνει. Δεν αμαρτάνει. Ας παντρευτούν 37. όποιος όμως συναισθηματικά είναι σταθερός, δεν έχει ανάγκη, και εξουσιάζει την θέλησή του, και αυτό έκρινε με την καρδιά του, να διατηρήσει άθικτη την κόρη του, καλά κάνει. 38. ώστε και αυτός που παντρεύεται την κόρη του καλά κάνει και όποιος δεν την παντρεύεται καλύτερα θα κάνει.

5. Μετάφραση από διαδίκτυο: 36.Αν, όμως, κάποιος νομίζει πως φέρεται σκληρά στην κόρη του, που θέλει κάποιον, αν αυτή είναι σε ώριμη ηλικία και είναι ανάγκη να γίνει έτσι, ας την αφήσει να κάνει αυτό που θέλει, δεν αμαρτάνει, ας παντρευτούν. 37.Εκείνος, όμως, που έχει σιγουρευτεί ακράδαντα μέσα στην καρδιά του πως τίποτε δεν τον αναγκάζει να την παντρέψει, κι έχει τη δύναμη να επιβάλει τη δική του θέληση, κι έχει καταλήξει μέσα στην καρδιά του στη γνώμη πως είναι σωστό να κρατήσει την κόρη του ανύπαντρη, καλά κάνει 38. M' αυτές τις προϋποθέσεις, λοιπόν, κι εκείνος που παντρεύει την κόρη του κάνει καλά, μα κι εκείνος που δεν την παντρεύει κάνει ακόμα καλύτερα. (Πηγή: http://www.jesuslovesyou.gr/Bible_Greek/Modern/1Corinthians/1Corinthians1_16.htm)

Παρατηρήσεις:

1. Ο άνθρωπος αυτός βρήκε ένα χωρίο δυσερμήνευτο για να δώσει μια δική του αυθαίρετη ερμηνεία, ώστε να κατηγορήσει την Εκκλησία.

2. Είναι τόσο δύσκολο χωρίο, εξ αιτίας κάποιων ασαφών φράσεων, που ακόμα και θεολόγοι με γνώση αρχαιοελληνικής δίνουν διαφορετικές ερμηνείες. Πώς άραγε ο Επικουρίδης Οδυσσέας μαθηματικός το επάγγελμα βρήκε τόσο εύκολα τη λύση και την μετάφραση;

3. Εφόσον είναι τόσο δυσνόητο χωρίο, γιατί σπεύδει κακοπροαίρετα ο (εμφανώς προκατειλημμένος) Επικουρίδης, να κατηγορήσει τους ερμηνευτές ότι δήθεν επίτηδες μπερδεύουν το θέμα; Είναι προφανές ότι ένα δύσκολο χωρίο θα διχάσει όσους δεν το μελέτησαν επιστάμενα. Και οι μεταφραστές ενός τόσο εκτενούς κειμένου όπως τα βιβλία της Κ.Δ. είναι προφανές ότι δεν είναι δυνατόν να κατέχουν τα πάντα. Άρα είναι δικαιολογημένες οι διαφορές από μετάφραση σε μετάφραση, και δεν υπάρχει τίποτα το επιλήψιμο στα προσωπικά λάθη των μεταφραστών.

4. Η Εκκλησία δεν αναγνωρίζει επίσημα καμία μετάφραση. Για τον λόγο αυτό, στην Εκκλησία χρησιμοποιούμε το αρχαίο κείμενο. Άρα δεν είναι δυνατόν να κατηγορείται η Εκκλησία για λάθη μεταφράσεων, τις οποίες δεν αναγνωρίζει επίσημα.

5. Οι επιστολές της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας που υπάρχουν στην αρχή κάθε μεταφράσεως, δεν σημαίνουν ότι η Εκκλησία αναγνωρίζει επίσημα τις μεταφράσεις. Είναι απαραίτητες επικυρώσεις που ορίζει ο νόμος για να κυκλοφορήσει μια μετάφραση, στα πλαίσια της προσπάθειας να προστατευθεί το κείμενο από αλλοιώσεις. Και είναι προφανές ότι η Εκκλησία δίνει έμφαση σε θέματα θεολογικά, και όχι σε ζητήματα δυσνόητων εδαφίων, τα οποία δεν έχουν σημασία για την πίστη των Χριστιανών. Εδάφια όπως το αναφερόμενο, μόνο σε αρρωστημένα μυαλά αποκτούν κακή έννοια που στην πραγματικότητα δεν έχουν.

6. Το να απαγορεύσουν κάποιοι ιεράρχες την ανάγνωση μέρους ή όλης της Αγίας Γραφής σε μια σύντομη περίοδο της ιστορίας, δεν είναι σε καμία περίπτωση έκφραση όλου του σώματος της Εκκλησίας, το οποίο εκφράζεται δια των Οικουμενικών Συνόδων. Το να προσπαθεί λοιπόν κάποιος κακοπροαίρετα να αποδώσει τέτοιες μεμονωμένες και αντιχριστιανικές απαγορεύσεις κάποιων σαφώς κακοδόξων ιεραρχών στην Εκκλησία ως σύνολο, αποτελεί απαράδεκτη γενίκευση και αλλοίωση των θέσεων της 2000 ετών παραδόσεως της Εκκλησίας.

7. Επειδή κάθε λέξη είναι μοναδική και δεν μεταφράζεται ακριβώς με καμία άλλη λέξη, είναι προφανές ότι για να έχει νόημα μια μετάφραση, πρέπει να προστεθούν λέξεις στην μεταφραζόμενη γλώσσα, ώστε να αποδώσουν όσο το δυνατόν πιστότερα το νόημα. Ειδικότερα όμως σε δυσνόητα χωρία, είναι προφανές ότι κάθε προσπάθεια ακριβούς μεταφράσεως είναι εκ των προτέρων καταδικασμένη σε αποτυχία. Για τον λόγο αυτό, η Εκκλησία δεν αποδέχεται καμία μετάφραση, πέραν του πρωτοτύπου κειμένου. Δεν μπορεί λοιπόν ο μαθηματικός Οδυσσέας Επικουρίδης, να κατηγορεί κακόπιστα τους μεταφραστές, που προσπάθησαν να αποδώσουν αυτό που κατάλαβαν οι ίδιοι. Και πολύ περισσότερο, όταν και ο ίδιος στη δική του αυθαίρετη (και πολύ κακή) μετάφραση, αναγκάζεται να αλλοιώσει το κείμενο, για να αποδώσει αυτό που ο ίδιος κατανοεί. (Π.χ. την «καρδιά» την μετατρέπει σε «συναισθηματικά», την «παρθένο» την μετατρέπει σε «κόρη», το «γαμίζων» (ας πούμε «παντρεύων» Ενεργητική φωνή) το μετατρέπει σε «παντρεύεται» (Παθητική φωνή) αλλάζοντας τη φωνή του ρήματος, κλπ.)

8. Κανένας άλλος μεταφραστής εκτός από τον Επικουρίδη Οδυσσέα, δεν κατάλαβε ότι εδώ μιλάει για γάμο πατρός και κόρης. Και παρά τις διαφορές τους, κανένας άλλος μεταφραστής δεν είχε την αρρωστημένη ιδέα ότι εδώ ο Παύλος νομιμοποιεί την αιμομιξία. Και ο λόγος είναι ότι αφ’ ενός οι μεταφραστές κατανοούν τα αυτονόητα και αναζητούν στο δύσκολο χωρίο κάθε άλλη ερμηνεία, παρά την αρρωστημένη του Οδυσσέα Επικουρίδη, και αφ ετέρου γνωρίζουν πολύ καλά αυτό που ο Επικουρίδης θέλει να ξεχνά, ότι τόσο για τους Εβραίους από τον καιρό του Μωσαϊκού νόμου, όσο και για τους Χριστιανούς, ένας τέτοιος γάμος ήταν και είναι απαγορευμένος. Όσον αφορά τους Χριστιανούς, αυτό ορίζεται σαφώς στους ιερούς κανόνες που ορίζουν τις αιμομικτικές σχέσεις. Όσον αφορά τους Εβραίους, είναι επίσης πασίγνωστες οι απαγορεύσεις της Π.Δ. για τέτοιου είδους αιμομιξίας, μεταξύ πατρός και κόρης, όπως φαίνεται σαφώς στα παρακάτω εδάφια:

α. Λευϊτικόν Κεφ. ιη΄ «6 Ἄνθρωπος ἄνθρωπος πρὸς πάντα οἰκεῖα σαρκὸς αὐτοῦ οὐ προσελεύσεται ἀποκαλύψαι ἀσχημοσύνην· ἐγὼ Κύριος. 7 ἀσχημοσύνην πατρός σου καὶ ἀσχημοσύνην μητρός σου οὐκ ἀποκαλύψεις, μήτηρ γάρ σού ἐστιν, οὐκ ἀποκαλύψεις τὴν ἀσχημοσύνην αὐτῆς. 8 ἀσχημοσύνην γυναικὸς πατρός σου οὐκ ἀποκαλύψεις, ἀσχημοσύνη πατρὸς σού ἐστιν. 9 ἀσχημοσύνην τῆς ἀδελφῆς σου ἐκ πατρός σου ἢ ἐκ μητρός σου ἐνδογενοῦς ἢ γεγεννημένης ἔξω, οὐκ ἀποκαλύψεις ἀσχημοσύνην αὐτῶν.10 ἀσχημοσύνην θυγατρὸς υἱοῦ σου ἢ θυγατρὸς θυγατρός σου οὐκ ἀποκαλύψεις τὴν ἀσχημοσύνην αὐτῶν, ὅτι σὴ ἀσχημοσύνη ἐστίν. 11 ἀσχημοσύνην θυγατρὸς γυναικὸς πατρός σου οὐκ ἀποκαλύψεις, ὁμοπατρία ἀδελφή σού ἐστιν, οὐκ ἀποκαλύψεις τὴν ἀσχημοσύνην αὐτῆς. 12 ἀσχημοσύνην ἀδελφῆς πατρός σου οὐκ ἀποκαλύψεις, οἰκεία γὰρ πατρός σού ἐστιν. 13 ἀσχημοσύνην ἀδελφῆς μητρός σου οὐκ ἀποκαλύψεις, οἰκεία γὰρ μητρός σού ἐστιν. 14 ἀσχημοσύνην ἀδελφοῦ τοῦ πατρός σου οὐκ ἀποκαλύψεις καὶ πρὸς τὴν γυναῖκα αὐτοῦ οὐκ εἰσελεύσῃ, συγγενής γάρ σού ἐστιν. 15 ἀσχημοσύνην νύμφης σου οὐκ ἀποκαλύψεις, γυνὴ γὰρ υἱοῦ σού ἐστιν, οὐκ ἀποκαλύψεις τὴν ἀσχημοσύνην αὐτῆς. 16 ἀσχημοσύνην γυναικὸς ἀδελφοῦ σου οὐκ ἀποκαλύψεις, ἀσχημοσύνη ἀδελφοῦ σού ἐστιν. 17 ἀσχημοσύνην γυναικὸς καὶ θυγατρὸς αὐτῆς οὐκ ἀποκαλύψεις· τὴν θυγατέρα τοῦ υἱοῦ αὐτῆς καὶ τὴν θυγατέρα τῆς θυγατρὸς αὐτῆς οὐ λήψῃ ἀποκαλύψαι τὴν ἀσχημοσύνην αὐτῶν, οἰκεῖαι γὰρ σού εἰσιν· ἀσέβημά ἐστι. 18 γυναῖκα ἐπ΄ ἀδελφῇ αὐτῆς οὐ λήψῃ ἀντίζηλον ἀποκαλύψαι τήν ἀσχημοσύνην αὐτῆς ἐπ’ αὐτῇ, ἔτι ζώσης αὐτῆς.».

β. Λευϊτικόν Κεφ. ιη΄ («24 Μὴ μιαίνεσθε ἐν πᾶσι τούτοις· ἐν πᾶσι γὰρ τούτοις ἐμιάνθησαν τὰ ἔθνη, ἃ ἐγὼ ἐξαποστέλλω πρὸ προσώπου ὑμῶν, 25 καὶ ἐξεμιάνθη ἡ γῆ, καὶ ἀνταπέδωκα ἀδικίαν αὐτοῖς δι΄ αὐτήν, καὶ προσώχθισεν ἡ γῆ τοῖς ἐγκαθημένοις ἐπ’ αὐτῆς. 26 καὶ φυλάξεσθε πάντα τὰ νόμιμά μου καὶ πάντα τὰ προστάγματά μου, καὶ οὐ ποιήσετε ἀπὸ πάντων τῶν βδελυγμάτων τούτων, ὁ ἐγχώριος καὶ ὁ προσγενόμενος προσήλυτος ἐν ὑμῖν· 27 πάντα γὰρ τὰ βδελύγματα ταῦτα ἐποίησαν οἱ ἄνθρωποι τῆς γῆς οἱ ὄντες πρότερον ὑμῶν, καὶ ἐμιάνθη ἡ γῆ. 28 καὶ ἵνα μὴ προσοχθίσῃ ὑμῖν ἡ γῆ ἐν τῷ μιαίνειν ὑμᾶς αὐτήν, ὃν τρόπον προσώχθισε τοῖς ἔθνεσι τοῖς πρὸ ὑμῶν. 29 ὅτι πᾶς, ὃς ἐὰν ποιήσῃ ἀπὸ πάντων τῶν βδελυγμάτων τούτων, ἐξολοθρευθήσονται αἱ ψυχαὶ αἱ ποιοῦσαι ἐκ τοῦ λαοῦ αὐτῶν.30 καὶ φυλάξετε τὰ προστάγματά μου, ὅπως μὴ ποιήσητε ἀπὸ πάντων τῶν νομίμων τῶν ἐβδελυγμένων, ἃ γέγονε πρὸ τοῦ ὑμᾶς, καὶ οὐ μιανθήσεσθε ἐν αὐτοῖς, ὅτι ἐγὼ Κύριος ὁ Θεὸς ὑμῶν.»)

9. Η κακοπιστία του «επιστήμονα» Οδυσσέα Επικουρίδη είναι εμφανής στο να αποδίδει πάντα τα κακά σε όσα είναι ιερά στους Χριστιανούς, και να αποδίδει αυθαίρετα κακά κίνητρα σε όλους, είτε αυτοί είναι μεταφραστές, είτε είναι ο Λωτ που τον μεθύσανε, και που δεν έχει καμία σχέση με το θέμα αυτό, αλλά απλώς αναφέρεται με κακοήθεια για τη δημιουργία εντυπώσεων σε όσους είναι άσχετοι και κακόπιστοι.

10. Ο Επικουρίδης, αν δεν το κάνει με πονηριά, είναι τουλάχιστον άσχετος από Αγία Γραφή, γιατί μπερδεύει στο θέμα και τον ανδραδελφικό γάμο. Λέει μάλιστα το εξής τραγικό και άρρωστο: «Αν δεν υπάρχουν αδέλφια να αναλάβουν το καθήκον, τότε αναλαμβάνει ο πατέρας». Εδώ όμως δεν μιλάμε για την οικογένεια της νύφης, αλλά του γαμπρού. Και εδώ ο Επικουρίδης ίσως σκόπιμα, το αποκρύπτει αυτό, ώστε οι αναγνώστες του, να μπερδευτούν και να στραφούν κατά του ανδραδελφικού γάμου.

ΑΝΑΙΡΕΣΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΩΝ ΕΠΙΚΟΥΡΙΔΗ

Η φράση: «για άλλη μια φορά», αποτελεί αναπόδεικτο σχόλιο που αποσκοπεί σε κακοήθη δημιουργία εντυπώσεων κατά των μεταφραστών. Επίσης, το: «επίσημοι μεταφραστές της Εκκλησίας», αποτελεί ένα ακόμα σχόλιο που αποσκοπεί στη δημιουργία εντυπώσεων. Δεν υπάρχουν «επίσημοι» μεταφραστές της Εκκλησίας, καθώς η Εκκλησία δεν αναγνωρίζει μεταφράσεις, παρά μόνο το αρχαίο Βυζαντινό κείμενο της Αγίας Γραφής. Όσο για τον ισχυρισμό ότι πρόκειται για τέτοιου είδους αιμομικτικό γάμο πατέρα και κόρης, θα φανεί στη συνέχεια πόσο αρρωστημένες είναι οι ιδέες του Επικουρίδη.

Πέραν των ανωτέρω, η Αγία Γραφή είναι σύγγραμμα της Εκκλησίας, και μόνο η Εκκλησία έχει τη δυνατότητα να ερμηνεύσει τα δικά της συγγράμματα. Άνθρωποι όπως ο Επικουρίδης, δεν έχουν ούτε τη δυνατότητα, ούτε την βούληση να ερμηνεύσουν σωστά την Αγία Γραφή. Μόνη τους προσπάθεια είναι πώς θα διαστρέψουν το κείμενο για να κατηγορήσουν την Εκκλησία.

Αυτό αποτελεί άλλωστε εβραϊκή παράδοση, δηλ. οι γάμοι μεταξύ μελών της ίδιας οικογένειας. Αυτό δείχνει και η περιγραφή της Π. Διαθήκης με την εγκυμοσύνη από τον Λώτ των δυο θυγατέρων του, αλλά και το ότι η γυναίκα του Αβραάμ η Σάρα είναι αδελφή του. Εκτός Κολιτσάρα και Τρεμπέλα τα ίδια προσπαθούν και οι άλλοι επίσημοι μεταφραστές της Κ. Διαθήκης. Και να γιατί το παραπάνω απόσπασμα της Α΄ προς Κορίνθιους επιστολής του Παύλου αφορά γάμο πατέρα με την κόρη του.

Εμφανής άγνοια του Επικουρίδη για τις Εβραϊκές παραδόσεις. Ήδη φάνηκε πιο πάνω τι καθόριζε ο Μωσαϊκός Νόμος των Εβραίων (Λευϊτικό 18/ιη΄). Όσο για τον Αβραάμ και τους συγγενείς του, ήταν όχι Εβραϊκή, αλλά Μεσοποτάμια παράδοση (και Αιγυπτιακή επίσης βλέπε Έλληνες συνεχιστές του Μ. Αλεξάνδρου Πτολεμαίους), να παντρεύονται τις αδελφές τους και τις εξαδέλφες τους. Προφανώς ο Επικουρίδης θεωρεί Εβραίους όλους όσους αναφέρονται στην Αγία Γραφή, λόγω της ιστορικής του αγνοίας. Επίσης, η αιμομιξία του Λωτ, δεν συνέβει επειδή ο Λωτ το επεδίωξε, ή επειδή είχε δήθεν μια τέτοια παράδοση, αλλά επειδή τον μέθυσαν οι κόρες του, για να μείνουν έγκυες, και να αποκτήσουν απογόνους. Ο Λωτ δεν ήθελε κάτι τέτοιο, γι’ αυτό άλλωστε χρειάσθηκε να τον μεθύσουν. Ο Επικουρίδης, συλλαμβάνεται και εδώ να διαστρεβλώνει τα γεγονότα. Ακόμη ο Επικουρίδης δεν γνωρίζει πως στην Ελλάδα, εν αντιθέσει με τον Μωσαϊκό νόμο, δεν υπήρχε θρησκευτικός νόμος απαγόρευσης της αιμομιξίας εφόσον οι θεοί ήσαν αιμομίκτες βλ. λ.χ. τον Δία, ούτε γνωρίζει ο αδαής αυτός κύριος πως το Μαυσωλείο της Αλικαρνασσού, ένα από τα 7 θαύματα του αρχαίου ελληνικού κόσμου, είναι ένα αρχιτεκτονικό κτίσμα αφιερωμένο στον σύζυγο αιμομιξίας (αδελφοί Αρτεμισία και Μαύσωλος). Τέτοια είναι η σπουδαία γνώση εκείνων που συναναστρέφονται τον Μιχάλη Καλόπουλο και εμφανίζονται ως θερμοί υποστηρικτές του.

Αν την ήθελε καλόγρια (τότε δεν εμφανίστηκε ακόμη η καλογερική κατάρα) θα την πρότρεπε από την νεότητά της να γίνει και όχι όταν γεροντοκόρεψε, άλλωστε καμιά ένδειξη δεν υπάρχει για τέτοια δογματική επιλογή και ο Παύλος κάτι σχετικό θα έλεγε.

Ο Επικουρίδης, εφαρμόζει αυθαίρετα στους Χριστιανούς τις δικές του αγωνίες, αγνοώντας τη Χριστιανική θεολογία περί παρθενίας, που λέει σαφώς ότι η παρθενική ζωή είναι πιο ευλογημένη. Αλλά αυτό το ερώτημά του, έρχεται επίσης σε αντίθεση με όσα υποστηρίζει πιο κάτω, όπως θα δούμε στη συνέχεια.

Επίσης ο Επικουρίδης αναφέρει τον μοναχισμό ως: «κατάρα», δείχνοντας την παγανιστική προέλευση των ιδεών του, καθώς αυτή είναι η γνώμη των παγανιστών για τον μοναχισμό. Επειδή ο μοναχισμός είναι το ισχυρότερο όπλο εναντίον των δαιμονικών θεών των παγανιστών, και τον φοβούνται «όπως ο διάβολος το λιβάνι». Βεβαίως μπορεί ο μοναχισμός τότε να μην είχε ακόμα οργανωθεί με κανόνες, λόγω των διωγμών που υφίσταντο οι Χριστιανοί, όμως η ευλογία τής παρθενικής ζωής, αποτελούσε εξ αρχής Χριστιανικό δόγμα, και εδώ θα διαψευθεί ο Επικουρίδης, που λέει ότι: «καμιά ένδειξη δεν υπάρχει για τέτοια δογματική επιλογή και ο Παύλος κάτι σχετικό θα έλεγε». Γιατί ο Παύλος, το λέει στα αμέσως προηγούμενα εδάφια από αυτά που ο Επικουρίδης αποκόπτει από το συμφραζόμενό τους, για να διαστρέψει το νόημα, και να παρουσιάσει τις διεστραμμένες του θέσεις. Ο Παύλος, στα εδάφια Α΄ Κορινθίους 7/ζ΄ 25-34: «25 Περὶ δὲ τῶν παρθένων ἐπιταγὴν Κυρίου οὐκ ἔχω, γνώμην δὲ δίδωμι ὡς ἠλεημένος ὑπὸ Κυρίου πιστὸς εἶναι. 26 νομίζω οὖν τοῦτο καλὸν ὑπάρχειν διὰ τὴν ἐνεστῶσαν ἀνάγκην, ὅτι καλὸν ἀνθρώπῳ τὸ οὕτως εἶναι. 27 δέδεσαι γυναικί; μὴ ζήτει λύσιν· λέλυσαι ἀπὸ γυναικός; μὴ ζήτει γυναῖκα· 28 ἐὰν δὲ καὶ γήμῃς, οὐχ ἥμαρτες· καὶ ἐὰν γήμῃ ἡ παρθένος, οὐχ ἥμαρτε· θλῖψιν δὲ τῇ σαρκὶ ἕξουσιν οἱ τοιοῦτοι· ἐγὼ δὲ ὑμῶν φείδομαι. 29 τοῦτο δέ φημι, ἀδελφοί, ὁ καιρὸς συνεσταλμένος τὸ λοιπόν ἐστιν, ἵνα καὶ οἱ ἔχοντες γυναῖκας ὡς μὴ ἔχοντες ὦσι, 30 καὶ οἱ κλαίοντες ὡς μὴ κλαίοντες, καὶ οἱ χαίροντες ὡς μὴ χαίροντες, καὶ οἱ ἀγοράζοντες ὡς μὴ κατέχοντες, 31 καὶ οἱ χρώμενοι τῷ κόσμῳ τούτῳ ὡς μὴ καταχρώμενοι· παράγει γὰρ τὸ σχῆμα τοῦ κόσμου τούτου. 32 θέλω δὲ ὑμᾶς ἀμερίμνους εἶναι. ὁ ἄγαμος μεριμνᾷ τὰ τοῦ Κυρίου, πῶς ἀρέσει τῷ Κυρίῳ· 33 ὁ δὲ γαμήσας μεριμνᾷ τὰ τοῦ κόσμου, πῶς ἀρέσει τῇ γυναικί. 34 μεμέρισται καὶ ἡ γυνὴ καὶ ἡ παρθένος. ἡ ἄγαμος μεριμνᾷ τὰ τοῦ Κυρίου, ἵνα ᾖ ἁγία καὶ σώματι καὶ πνεύματι· ἡ δὲ γαμήσασα μεριμνᾷ τὰ τοῦ κόσμου, πῶς ἀρέσει τῷ ἀνδρί. »

Τα λόγια του αποστόλου Παύλου λοιπόν, τα οποία είπε αμέσως πριν από το χωρίο που διαστρέφει ο Επικουρίδης, λένε σαφώς, αυτό που ο Επικουρίδης λέει ότι δεν λένε: Ότι η παρθενία, είναι προτιμότερη από το γάμο, και ότι η ανύπανδρη παρθένος, μεριμνάει καλύτερα τα ζητήματα της πίστεως, από την παντρεμένη. Όμως ο Επικουρίδης, πίστεψε ότι οι αναγνώστες του κειμένου του δεν θα ελέγξουν από την Αγία Γραφή αυτά που ο ίδιος έγραψε για να παραπλανήσει τους αναγνώστες. Οπότε θα υποστεί εδώ και το ξεσκέπασμα του δόλου του. Και όχι μόνο εδώ, αλλά και σε όλα τα πονηρά και διεστραμμένα που έγραψε σε όλο του το κείμενο.

Και η επιλογή σε αυτήν την περίπτωση θα ήταν της κόρης. Και καμιά λέξη περί αφιερωμένης ζωής για το μέλλον στην περίπτωση που μένει ανύπαντρη.

Είναι αυτονόητο ότι ο γονιός θα λάμβανε υπόψιν την επιθυμία της κόρης του. Όσο για το αν αναφέρει ο Παύλος «περί αφιερωμένης ζωής», ήδη προ ολίγου διαψεύσθηκε ο Επικουρίδης, καθώς παρατέθηκαν τα λόγια του Παύλου, τα οποία έγραψε αμέσως πριν από το επίμαχο χωρίο: «ἡ παρθένος. ἡ ἄγαμος μεριμνᾷ τὰ τοῦ Κυρίου, ἵνα ᾖ ἁγία καὶ σώματι καὶ πνεύματι·». Αυτό όμως ο δόλιος Επικουρίδης το αποκρύπτει, για να ξεγελάσει τα θύματά του, που δεν γνωρίζουν από Αγία Γραφή.

Μόνο για τον γάμο του ίδιου με την κόρη του χρειάζεται να ξεπεράσει αναστολές, όπως και ο πρόγονός του Λώτ που γκάστρωσε τις δυό του κόρες και χρειάστηκε κρασί για να φαίνεται πιο «αξιοπρεπής» η διδακτική ιστορία για τους εβραίους.

Το άρρωστο ιδεολόγημα του Επικουρίδη, έχει προφανώς ξεπεράσει κάθε αναστολή ψεύδους, και διογκώνεται ασύστολα. Γιατί είναι εμφανές ότι από το μυαλό κανενός ερμηνευτή δεν πέρασε τόσο κακή ιδέα. Πρέπει πράγματι ο Επικουρίδης να είναι νοσηρό μυαλό για να σκεφθεί τέτοια πράγματα. Το ότι αναφέρει τον Λωτ πρόγονο του Παύλου, είναι ένα ακόμα ιστορικό ψέμα. Γιατί ο Παύλος ήταν Ισραηλίτης, ενώ ο Λωτ δεν ήταν πρόγονος των Ισραηλιτών, οι οποίοι προήλθαν από τον θείο του Λωτ, τον Αβραάμ, και μάλιστα από τον εγγονό του Αβραάμ, τον Ιακώβ. Έτσι, για τη δημιουργία εντυπώσεων, επαναλαμβάνει το ψεύδος του περί του Λωτ. Μάλιστα ειρωνεύεται την ιστορία του Λωτ. Λες και δεν ήταν πράγματι διδακτική. Ιστορία προς αποφυγή. Γιατί δεν είναι διδακτικές μόνο οι καλές ιστορίες, αλλά και οι κακές, ώστε να μην πέφτουμε στα ίδια λάθη. Ενώ οι ιστορίες των αρχαίων θεών με τις αιμομιξίες είναι διδακτικότερες! Και εδώ ο Επικουρίδης, προφανώς για να έχει τόσο άρρωστες ιδέες, έχει διδαχθεί τα μέγιστα από τον άρρωστο θεό των παγανιστών τον Δία, που μοίχευε συχνότατα κατά της γυναίκας του και αδελφής του τής Ήρας, που έκανε αιμομιξία με τη μητέρα του τη Ρέα, είχε παράνομη μοιχευτική σχέση με την αδελφή του Δήμητρα, την οποία ηράσθη, ενώ πιο πριν φρόντισε να δολοφονήσει με κεραυνό τον Ιασίονα που είχε σχέσεις μαζί της, επειδή δήθεν δεν ήθελε να έχουν οι θεοί σχέσεις με θνητούς. Και καρπός αυτής της αιμομικτικής σχέσης ήταν η Περσεφόνη. Και φυσικά ο Δίας ούτε την κόρη του την Περσεφόνη δεν σεβάστηκε. Μεταμορφωμένος σε φίδι την αποπλάνησε, και από αυτή τη νέα αιμομιξία, γεννήθηκε ο έκκλητος Διόνυσος. Η αιμομιξία της αιμομιξίας! Με τέτοια παραδείγματα των παγανιστικών θεών, (όχι προς αποφυγήν αλλά προς μίμηση), πώς να μην έχει τέτοιες ιδέες για τις ερμηνείες του ο Επικουρίδης που υπερασπίζει την «ελληνική παιδεία» σε επιστολή του προς τον Ανώνυμο; Γιατί υποτίθεται ότι ως θεός του ο Δίας, θα πρέπει να είναι παράδειγμα για τους πιστούς του.

Ξεφεύγει στην μετάφραση Τρεμπέλα το «ας έλθουν εις γάμον», δηλαδή ποιοι άλλοι από πατέρα και κόρη, Το ίδιο και οι τέσσερις καθηγητές «ας παντρευτούν», ενώ ο Κολιτσάρας μεταφράζει «ας γίνει ο γάμος», χωρίς αναφορά στο ποιοι θα παντρευτούν.

Χρειάζονται τόνοι διεστραμμένης σκέψης, για να καταλάβει κάποιος ότι εδώ μιλάει για πατέρα και κόρη. Από τη στιγμή που το εδάφιο δεν κάνει αναφορά στο ποιοι θα παντρευτούν, ορθά και ο Τρεμπέλας, και ο Κολιτσάρας το μεταφράζουν χωρίς να βάζουν υποκείμενο. Και εμφανώς εδώ υπονοείται η νύφη και ο γαμπρός, όσο ελλιπής και αν είναι η πρόταση αυτή. Γιατί δηλαδή πρέπει να υπονοήσουμε τις κακά στημένες ιδέες του Επικουρίδη;

Εδώ και πάλι ο Επικουρίδης, αυτοσχεδιάζει, ξεχνώντας τα όσα γράφει ο Παύλος. Γιατί ο Παύλος στο εδάφιο 38 λέει σαφώς ότι πρόκειται όχι περί αμαρτίας, αλλά περί «καλού» στην περίπτωση του γάμου, και «καλύτερου» στην περίπτωση της παρθενίας. Άλλωστε στο 28 εδάφιο, καθώς μιλάει πάλι γενικά για γάμο, και μάλιστα ξεκάθαρα, πάλι λέει: «δεν αμαρτάνει». Από πού βγάζει λοιπόν το συμπέρασμα ότι η λέξη «αμαρτία» υπονοεί αιμομιξία; Ο Παύλος λοιπόν, δεν απευθύνεται σε κάποιους που θεωρούν τον γάμο αυτόν αμαρτία επειδή δήθεν είναι αιμομικτικός, καθώς δεν πρόκειται για τον αιμομικτικό γάμο της φαντασίας του Επικουρίδη, αλλά σε κάποιους που γνωρίζοντας τα πλεονεκτήματα της παρθενίας, πιθανόν να βρίσκονται σε δίλημμα. Και που ενώ θεωρούν ότι ο σωστός δρόμος για την κόρη τους είναι η παρθενία, νιώθουν ότι έτσι της χαλάνε τη ζωή και έτσι αμαρτάνουν προς την κόρη τους. Και αυτό θα φανεί καθαρότερα πιο κάτω, όταν θα αναλύσουμε το εδάφιο σωστά.

Επειδή αφορούσε γάμο της κόρης με τον πατέρα της, όταν κάνει την σύνοψη, λέει ότι κάνει καλύτερα «ο μη γαμίζων», δηλαδή καλύτερα κάνει εκείνος που δεν παντρεύεται την κόρη του, αφού πιθανότατα θα υπήρχαν αναστολές, ιδιαίτερα στους εβραίους της διασποράς που ελλήνιζαν. Αν αφορούσε γάμο με άλλον, το καλύτερο θα ήταν να την παντρέψει και όχι να μην την παντρέψει και όχι το αντίθετο δηλαδή καλύτερο να μην την παντρέψει από το να την παντρέψει !!!

Το πρώτο που πρέπει να πούμε εδώ, είναι ότι η επιστολή αυτή απευθυνόταν στους Κορινθίους, και όχι στους Εβραίους. Άρα ο Επικουρίδης είναι και πάλι εκτός τόπου και χρόνου. Το καλύτερο θα ήταν να την παντρέψει, όχι επειδή κάποιοι το θεωρούσαν αμαρτία, αλλά όπως πολύ καθαρά το είχε γράψει πριν, «ἡ παρθένος. ἡ ἄγαμος μεριμνᾷ τὰ τοῦ Κυρίου, ἵνα ᾖ ἁγία καὶ σώματι καὶ πνεύματι·». Όμως εδώ υπάρχει και άλλη μία απάτη του Επικουρίδη. Έχει νοθεύσει και το αρχαίο κείμενο της Αγίας Γραφής! Το κείμενο δεν λέει: «ο γαμίζων» και «ο μη γαμίζων» όπως γράφει εδώ και στις στήλες του με το κείμενο και τις μεταφράσεις. Το κείμενο λέει: «ὁ ἐκγαμίζων» και «ὁ δὲ μὴ ἐκγαμίζων». Στο κείμενο υπάρχει η πρόθεση: «εκ», την οποία ο Επικουρίδης, συνεπής προς τους άλλους απατεώνες ομοπίστους του, την αφαίρεσε, για να μη φανεί το άτοπο της χαζής ερμηνείας του. Και την απάτη αυτή, μπορεί να τη δει οποιοσδήποτε ανοίξει να διαβάζει το εδάφιο από το πρωτότυπο Βυζαντινό κείμενο της Εκκλησίας. Όμως ο Επικουρίδης, αφαιρώντας το «εκ», η λέξη αποκτά διφορούμενη έννοια, και αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να αναφέρεται η λέξη και όπως εκείνος τη θέλει, δηλαδή με τον διεστραμμένο τρόπο που σκέφτηκε. Διαφορετικά η ερμηνεία του δεν έστεκε σε καμία περίπτωση, όχι μόνο λογικά, όπως δεν στέκει ούτως ή άλλως, αλλά ούτε συντακτικά. Η πρόθεση: «εκ», έχει σαφώς την έννοια της απόσπασης της παρθένου από το πατρικό σπίτι (π.χ. δες Ματθαίος 22/κβ΄ 30. 24/κδ΄ 38. Λουκάς 17/ιζ΄ 27). Σημαίνει σαφέστατα «δίνω σε γάμο», και όχι «παντρεύομαι» όπως θέλει ο Επικουρίδης. Όμως η Αγία Γραφή δεν αφήνει τόπο σε απατεώνες να τη διαστρέφουν.

Από το ότι συναρτά το μη πάντρεμα της κόρης από το ότι μπορεί ο πατέρας να εξουσιάζει την θέλησή του, δηλαδή τις έντονες ορμές του, όπως μεταφράζουν οι 4 καθηγητές.

Ο Επικουρίδης, κάνει εδώ μια ακόμα λογική ακροβασία. Πηδάει στην ερμηνεία των τεσσάρων καθηγητών, οι οποίοι έχουν ακολουθήσει εν μέρει εσφαλμένη ερμηνεία, ότι πρόκειται για παρθενική συμβίωση κάποιου ανδρός με μια γυναίκα, και όχι για πατέρα και κόρη. Εδώ δηλαδή ο Επικουρίδης, βάζει στο στόμα των τεσσάρων καθηγητών, κάτι που ποτέ δεν υπονόησαν. Γιατί ποτέ δεν είπαν ότι μιλάει εδώ για πατέρα και κόρη. Οι τέσσερις καθηγητές, ορμώμενοι από το ότι δεν αναφέρει «θυγατέρα», αλλά «παρθένο», δεν εννόησαν ότι μιλάει περί πατρός και κόρης, αλλά περί ανδρός και παρθένου προστατευόμενής του. Και πάλι δηλαδή η ερμηνεία τους είναι μακράν από τις άρρωστες ιδέες του Επικουρίδη. Στη συνέχεια όμως θα εξηγήσουμε και το σημείο αυτό.

Μπορεί να αφορά η θέληση του οτιδήποτε άλλο εκτός από την σεξουαλική του επιθυμία και να έχει λογική συνέπεια, το ότι καλύτερα κάνει που δεν την παντρεύει, αν δεν αφορά γάμο με τον ίδιο; Δεν μας εξηγούν οι μεταφραστές γιατί συναρτάται από την ικανότητα των πατέρων να εξουσιάζουν τις ορμές τους, το αν πρέπει να παντρέψουν ή όχι την κόρη του, ή την «φιλοξενούμενη» τους παρθένα.

Ποιος είπε του Επικουρίδη, ότι εδώ μιλάει για ορμές; Η εξουσία του πατρός, αναφέρεται όχι για τις ορμές του, αλλά όπως σαφέστατα λέει το εδάφιο, στο θέλημά του. Και υπάρχουν δύο ειδών περιορισμοί στο θέλημα του πατρός για παρθενία της κόρης του. Το ένα είδος περιορισμών, είναι οι εσωτερικοί του περιορισμοί, οι εσωτερικές του συγκρούσεις, για το ποιο θα ήταν το καλύτερο για την κόρη του, και το δεύτερο είδος, είναι οι εξωτερικοί περιορισμοί. Οι εξωτερικοί περιορισμοί, εξαρτώνται από την επιθυμία της ίδιας της κόρης του, από τις κοινωνικές συνθήκες που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ντροπή στην οικογένεια, σε μια κοινωνία που κοροϊδεύει τις γεροντοκόρες, και ακόμα οικονομικοί περιορισμοί, όπως η δυσκολία να τρέφει την κόρη του, η επιθυμία κάποιου άρχοντα να την παντρευτεί με τη βία, κλπ. Όμως όλα αυτά δεν περνούν από το μυαλό του Επικουρίδη. Μόνο το σεξ και την αιμομιξία μπορεί να σκεφθεί! Έπειτα τι χωλένει για τους παρθένους και τις παρθένες,. Κανείς δεν του ζήτησε να μείνει αυτός παρθένος. Τι τον ενδιαφέρει τι θα πράξουν οι άλλοι με βάση την ελεύθερη βούλησή τους; τον σκανδαλίζει η ελευθερία της βούλησης;

Πάντα για τους εβραίους το «αυξάνεσθαι και πληθύνεσθε»(αλλά και με κάθε μέσο «ελλατούσθαι πάντα τα άλλα έθνη») αποτελεί καθήκον.

Ανόητες ανακρίβειες. Το αυξάνεσθε και πληθύνεσθε ειπώθηκε σε όλους τους ανθρώπους, και όχι μόνο στους Εβραίους (Γένεσις 1/α΄ 28). Πάλι ψέματα λέει ο Επικουρίδης. Και όχι μόνο αυτό, αλλά λέει και «ελατούσθαι πάντα τα άλλα έθνη», έτσι αυθαίρετα, πράγμα που δείχνει τον ρατσισμό του.

Εκτός από τον Λώτ έχουμε τις δυο περιπτώσεις που αδελφός αρνείται να γκαστρώσει την γυναίκα που πεθαμένου αδελφού του. Στην μια περίπτωση προβλέπει η Π. Διαθήκη δημόσια διαπόμπευση, αν αρνείται από άλλη αιτία εκτός ιδιοτέλειας, ενώ στην περίπτωση της άρνησης από ιδιοτέλεια, όπως η περίπτωση του Αυνάν (από δω βγήκε ο αυνανισμός), η ποινή είναι θάνατος. Αν δεν υπάρχουν αδέλφια να αναλάβουν το καθήκον, τότε αναλαμβάνει ο πατέρας. Αυτό είναι το μήνυμα για του εβραίους εκείνης της εποχής, αφού ο χριστιανισμός στα χρόνια του Παύλου είναι υπόθεση μόνο των εβραίων που ήταν διασκορπισμένοι στην ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Αν απευθυνόταν και σε άλλους εκτός εβραίων, θα είχε απευθύνει και στους Αθηναίους επιστολή και σε κάθε μεγάλη πόλη.

Για τρίτη φορά επαναλαμβάνει την περίπτωση του Λωτ που δεν έχει καμία σχέση, και ακόμα εμπλέκει και τον ανδραδελφικό γάμο. Μόνο που ξεχνάει να πει, ότι εκεί δεν ετίθετο θέμα αιμομιξίας, γιατί επρόκειτο για την οικογένεια του γαμπρού και όχι της νύφης! Οπότε μόνο ένας αφελής δεν θα καταλάβει εδώ ότι ο Επικουρίδης, πετάει τη λέξη: «πατέρας», για να μπερδέψει τους άσχετους που δεν ξέρουν. Πράγματι, ο άνθρωπος αυτός είναι δόλιος και απατεώνας.

Στην μετάφραση , που βρέθηκε στο διαδίκτυο(σε ιστοσελίδα μάλλον πεντηκοστιανών), επινοήθηκε άλλη εκδοχή για τα ίδια κείμενα. Ο πατέρας που φέρεται σκληρά στην κόρη του και αυτή αγαπά κάποιον, καλά θα κάνει να την αφήσει να πάρει αυτόν που θέλει, αλλά αν μπορεί να επιβάλλει την γνώμη του, καλύτερα θα κάνει να μην την παντρέψει, (δηλαδή καλύτερα είναι να συνεχίσει να την συμπεριφέρεται σκληρά !!!)

Δεν απασχολούν τους Ορθοδόξους Έλληνες Χριστιανούς οι ερμηνείες των Πεντηκοστιανών.

Αυτό όμως πιο πριν το απέκρυψε! Και θέλησε να δώσει την εντύπωση ότι οι τέσσερις καθηγητές, ασπάζονται την άποψή του, περί πατρός και κόρης! Και βεβαίως οι τέσσερις καθηγητές, δεν έχουν και απόλυτα άδικο. Το χωρίο δεν μιλάει κατ’ ανάγκην για πατέρα και κόρη. Μιλάει για προστάτη και προστατευομένη παρθένο. Φυσικά αυτό συνήθως αφορά πατέρα και κόρη. Όμως υπάρχουν και περιπτώσεις που η παρθένος είναι κόρη από άλλο γάμο της γυναίκας, υιοθετημένο παιδί, ή παιδί κάποιου συγγενούς που ανέλαβαν να το μεγαλώσουν. Οπότε, ως το σημείο αυτό, οι τέσσερις καθηγητές το μεταφράζουν σωστά, και καλά κάνουν και δεν το περιορίζουν σε πατέρα και κόρη. Η συνέχεια της ερμηνείας τους είναι λάθος, γιατί αποκλείουν εντελώς την περίπτωση πατρός και κόρης, η οποία βεβαίως υπάρχει και αυτή στο θέμα. Αν είχαν καταλάβει αυτό το γεγονός, θα είχαν δώσει και αυτοί τη σωστή ερμηνεία, όπως ο Τρεμπέλας και ο Κολιτσάρας.

Δεν λέει: «αν δεν μπόρεσε». Αυτό είναι αυθαίρετη διαστροφή εδαφίου του Επικουρίδη. Λέει απλώς αν μεγάλωσε η ηλικία της. Δεν σημαίνει ότι κατ’ ανάγκην ήθελε και δεν μπορούσε. Το εδάφιο εννοεί: «αν ο πατέρας άφησε την κόρη του να μείνει παρθένος για λόγους αφιέρωσης στον Θεό, αλλά έχει ενδοιασμούς αν αυτό είναι σωστό ή όχι, για το καλό της κόρης του, ή για την κατακραυγή του κόσμου». Λέει τι είναι καλύτερο.

Είναι σαφές ότι ο Επικουρίδης παραποιεί το νόημα, για να φαίνεται παράλογο. Όμως παράλογες είναι οι σκέψεις του και οι απάτες του. Και είναι τόσο άρρωστες, που «η μόνη λογική λύση», του φαίνεται ότι είναι ο παραλογισμός της περί αιμομιξίας εξηγήσεως!

Αξιοσημείωτη είναι και η διαφορά έκτασης των 4 μεταφράσεων σε σχέση με το αρχαίο κείμενο, αφού για να βγει αυτό που θέλουν δεν διστάζουν να «μεταφράζουν» και ανύπαρκες φράσεις αρχαίου κειμένου. Τέτοιες είναι οι υπογραμμισμένες φράσεις στις 4 μεταφράσεις.

Ξεχνάει εδώ ο Επικουρίδης, ότι κάνει ακριβώς το ίδιο, για να ερμηνεύσει το κείμενο κατά τη δική του διεστραμμένη εκδοχή. Ο οποίος Επικουρίδης, δεν διαστρέφει μόνο την ερμηνεία, αλλά και το ίδιο το κείμενο, αφαιρώντας την πρόθεση: «εκ».

Στη συνέχεια, θα υπάρξει πιστή, λέξη προς λέξη μετάφραση του σωστού κειμένου, και παράλληλα ερμηνεία του και σχόλια, για να γίνει εμφανής ο παραλογισμός και η διαστρέβλωση που επιχείρησε ο Επικουρίδης, τυφλωμένος από το μίσος του κατά των Χριστιανών. Για να αποφευχθεί το πρόβλημα που αντιμετώπισαν οι μεταφραστές που παρέθεσε ο Επικουρίδης, θα δίδεται παράλληλα η ερμηνεία. Γιατί οι μεταφραστές αυτοί, θυσίασαν τη σωστή λέξη προς λέξη μετάφραση κάνοντας ερμηνεία, ώστε να δώσουν ευκολονόητο νόημα στο κείμενο. Έτσι όμως θυσίασαν την ακρίβεια της μετάφρασης. Εδώ θα γίνει η μετάφραση και η ερμηνεία χωρίς διαβολικές αυθαιρεσίες.

ΠΑΥΛΟΥ Α΄ Προς Κορινθίους Κεφ. ζ΄ «36 Εἰ δέ τις ἀσχημονεῖν ἐπὶ τὴν παρθένον αὐτοῦ νομίζει, ἐὰν ᾖ ὑπέρακμος, καὶ οὕτως ὀφείλει γίνεσθαι, ὃ θέλει ποιείτω· οὐχ ἁμαρτάνει· γαμείτωσαν. 37 ὃς δὲ ἕστηκεν ἑδραῖος ἐν τῇ καρδίᾳ, μὴ ἔχων ἀνάγκην, ἐξουσίαν δὲ ἔχει περὶ τοῦ ἰδίου θελήματος, καὶ τοῦτο κέκρικεν ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ, τοῦ τηρεῖν τὴν ἑαυτοῦ παρθένον, καλῶς ποιεῖ. 38 ὥστε καὶ ὁ ἐκγαμίζων καλῶς ποιεῖ, ὁ δὲ μὴ ἐκγαμίζων κρεῖσσον ποιεῖ.»

Μετάφραση: 36. Εάν όμως κάποιος νομίζει ότι ενεργεί άσχημα σχετικά με την παρθένο του, εάν είναι μεγάλης ηλικίας, και έτσι πρέπει να γίνει, ό,τι θέλει ας κάνει. Δεν αμαρτάνει. Ας έλθουν σε γάμο. 37. Όποιος όμως στάθηκε ακλόνητος μέσα στην καρδιά του μη έχοντας ανάγκη, αλλά έχει εξουσία στο δικό του θέλημα, και αυτό έκρινε στην καρδιά του, να διατηρήσει την παρθένο του, καλά κάνει. 38. Ώστε και αυτός που δίνει σε γάμο καλά κάνει, αλλά και αυτός που δεν δίνει σε γάμο καλύτερα κάνει.

Ερμηνεία: 36. Αν όμως κάποιος νομίζει ότι ενεργεί άσχημα σχετικά με την αποκατάσταση της προστατευόμενης παρθένου του επειδή την άφησε να φτάσει σε μεγάλη ηλικία, και αν νομίζει ότι έτσι πρέπει να γίνει, δηλαδή να την παντρέψει, ας κάνει ό,τι θέλει. Δεν αμαρτάνει δίνοντάς της με το γάμο περαιτέρω ασχολίες που θα την απομακρύνουν από την ολοχρόνια αφιέρωσή της στον Θεό. Ας έλθουν σε γάμο, αυτή και ο γαμπρός. 37. Όποιος όμως είναι σίγουρος, και ακλόνητος στην καρδιά του, που είναι η έδρα της βούλησης, ότι πρέπει να διατηρήσει την προστατευόμενή του ανύπανδρη, και έχει έτσι εξουσία στο θέλημά του, χωρίς καμία εσωτερική αμφιβολία ή εξωτερική πίεση να τον αναγκάζουν να ενεργήσει διαφορετικά από την επιθυμία του, καλά κάνει και δεν την δίνει σε γάμο. 38. Ώστε και αυτός που δίνει την προστατευόμενή του παρθένο σε γάμο καλά κάνει, αλλά και αυτός που δεν τη δίνει σε γάμο, κάνει καλύτερα. Γιατί έτσι η κόρη (ή απλά η προστατευόμενή του), θα μπορεί να μεριμνά ελεύθερα τα ζητήματα του Θεού (Α΄ Κορινθίους 7/ζ΄ 25-34).

Τελειώνοντας διότι δεν είναι δυνατόν να ασχολούμαστε πολύ με την αμάθεια:

Είναι καλό τρόπος ώστε οι συκοφαντίες, οι απατεωνιές και οι σκοπιμότητες της διαστρεβλώσεως να πέφτουν στο κενό.

Η δημιουργία καλύτερων προϋποθέσεων για την ουσιαστική εισαγωγή και διδασκαλία στα σχολεία του Ελληνοκλασικού Πολιτισμού, δηλαδή του ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΥ

Ποιος είναι αυτός ο ορθολογισμός κύριε Επικουρίδη; Οι αιμομιξίες των ψεύτικων θεών; και ο ορθολογισμός του ψέματος και της απάτης της δικής του και του Καλόπουλου Μιχάλη; Το γνωρίζουν πως στην αρχαία Ελλάδα δεν υπήρχε ενάντια νόμος στην αιμομιξία; Γνωρίζουν το γιατί;; Χάρη των θεών της!

Ευχαριστούμε για τον Ορθολογισμό του τον αγαπητό επιστήμων Οδυσσέα Επικουρίδη, δεν θα πάρουμε άλλο απάτες! Μας χόρτασαν οι δάσκαλοί τους. Ας μελετήσουν και τα άρθρα επιστημόνων για την διαχρονική θέση της Εκκλησίας, θα τους φανούν χρήσιμα.

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΥΠΟΧΕΙΡΙΟ ΕΙΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ

(Κατά: Περιοδικού Δαυλός, τεύχος 236 - 237)

(Κατά: Γεώργιου Γρηγορομιχελάκη, συγγραφέα & αρθρογράφου του περιοδικού Δαυλός, «palladas1@hotmail.com»)

(Κατά: Νικόλαου Τσίτσου, αρθρογράφου περιοδικού Δαυλός)

(Κατά: Ίωνα Δημόφιλου, Ηλεκτρολόγου - Μηχανολόγου Ε.Μ.Π. «dhmofilos@freemail.gr» αποστολέα επιστολής)

(Κατά: Οδυσσέα Επικουρίδη, epikoyros2000@hotmail.com, συνεργάτη του Μιχάλη Καλόπουλου)

Αριστερά: «Η γυναίκα υποχείριο στον άνδρα ως επίσημη θέση στον Χριστιανισμό» (Πηγή: Περιοδικό «Δαυλός», τεύχος 236 - 237 εξώφυλλο)

Δεξιά: Γεώργιος Γρηγορομιχελάκης, συγγραφέας των «15 εσταυρωμένων και αναστημένων Σωτήρων», Θεσσαλονίκη, palladas1@hotmail.com, διακινητής της επιστολής περί των «αναθεματισμό κατά του Ελληνικού έθνους» και της γυναίκας ως υποχείριο στον Χριστιανισμό (Πηγή Φώτο: «15 Εσταυρωμένοι & Αναστημένοι σωτήρες», Εκδόσεις Δαδούχος, Θεσσαλονίκη 2003,οπισθόφυλλο).

8 ΜΑΡΤΙΟΥ, Η ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

Η ΓΥΝΑΙΚΑ «ΥΠΟΧΕΙΡΙΟ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΝΔΡΑ» ΩΣ ΕΠΙΣΗΜΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ

«Κάθε γυναίκα…με ακάλυπτη την κεφαλή εξευτελίζεται…Διότι εάν η γυναίκα δεν καλύπτεται, ας κουρεύεται … Εάν είναι αισχρό για τη γυναίκα να κουρεύεται ή να ξυρίζεται, τότε ας καλύπτεται…Κάθε άνδρας…έχων καλυμμένη την κεφαλή αυτού εξευτελίζεται…Ο άνδρας δεν οφείλει να καλύπτει την κεφαλή αυτού, διότι υπάρχει ως εικών και δόξα Θεού. Δεν επλάσθη ο άνδρας για τη γυναίκα, αλλά η γυναίκα για τον άνδρα…Οι γυναίκες στις εκκλησίες ας σιωπήσουν. Δεν επιτρέπεται σ’ αυτές να ομιλούν, αλλά να υποτάσσονται καθώς ο (μωσαϊκός) νόμος λέγει…Αν θέλουν να μάθουν κάτι, ας ρωτούν στο σπίτι τους άνδρες τους» («προς Κορινθίους», ια΄4-12, ιδ΄31-40, β΄8-15).

«Οι γυναίκες, όταν υποτάξουν κάποιον στην εξουσία τους, τον καθιστούν ευκολοκυρίευτο από τον Διάβολο, περισσότερο απρόσεκτο, ζωηρότερο, αδιάντροπο, ανόητο, οξύθυμο, θρασύ, ενοχλητικό, ταπεινό, απότομο, ανελεύθερο, δουλοπρεπή, αυθάδη, φλύαρο και με μία λέξη όλα τα γυναικεία ελαττώματα, τα οποία έχουν αυτές, τα αποτυπώνουν στην ψυχή του. Είναι λοιπόν αδύνατον εκείνος ο οποίος διαρκώς βρίσκεται μαζί με γυναίκες με τόση συμπάθεια και μεγαλώνει με τη συναναστροφή τους, να μην γίνει αγύρτης και αργόσχολος και μηδαμινός. Κι αν λέει κάτι, όλα θα είναι λόγια των αργαλειών και των μαλλιών, επειδή η γλώσσα του θα έχει μολυνθεί από το είδος των γυναικείων λόγων. Και αν κάνει κάτι, το κάνει με πολλή δουλοπρέπεια, επειδή βρίσκεται μακριά από την ελευθερία, η οποία αρμόζει στους Χριστιανούς και για κανένα σπουδαίο κατόρθωμα δεν είναι χρήσιμος» (Ιωάννης Χρυσόστομος, Δ’ Λόγος «περί Νηστείας και Σωφροσύνης»).

Η γυναίκα για την Ορθόδοξη Εκκλησία είναι «μόλυνση». Η ερωτική συνεύρεση μαζί της (ότι πιο φυσικό δηλαδή μπορεί να συμβεί στους ανθρώπους) αποτελεί εστία μολύνσεως όχι μόνο για το σώμα αλλά και για την ψυχή. Γι αυτό εξαίρονται εκείνοι «που δεν μολύνθηκαν από τις γυναίκες γιατί είναι παρθένοι» («Αποκάλυψη», ιδ΄4). Αν δικαιολογήσετε το απόσπασμα αυτό επειδή μιλά για σεξουαλική συνεύρεση, γυρίστε την Καινή Διαθήκη σας πιο μπροστά στον Ματθαίο ε΄28 και διαβάστε: «κι εγώ σας λέγω ότι αυτός που βλέπει μια γυναίκα και την επιθυμεί, ήδη μοίχευσε μέσα στην καρδιά του».

Ο ΙΑ’ Κανόνας του Ιωάννη του Νηστευτή (Πηδάλιο σελ. 697-718) επιβάλλει 40 μέρες ξηροφαγία (δηλαδή μόνο ψωμί και νερό) και 100 μετάνοιες ημερησίως (ήτοι 4.000 μετάνοιες) και αποχή από την κοινωνία σε κάθε γυναίκα που θα δεχθεί «ασπασμούς ανδρός» και «επαφές χωρίς ωστόσο να διαφθαρεί». Αν διαφθαρεί κιόλας, μαύρο φίδι που την έφαγε!

«Η γυναίκα ήσυχα να μαθαίνει με πλήρη υποταγή…Στη γυναίκα δεν επιτρέπεται να διδάσκει ούτε να εξουσιάζει τον άντρα, αλλά να είναι ήσυχη» (προς Κορινθίους 11-15). Οι επιστολές είναι πολύ σαφείς όσον αφορά την επίσημη θέση του Χριστιανισμού απέναντι στη γυναίκα:: «Η γυναίκα δεν εξουσιάζει το ίδιο της το σώμα, αλλά ο άνδρας» (Α’ προς Κορινθίους ζ΄4). «Οι γυναίκες να υποτάσσεσθε στους άνδρες σας στα πάντα» (προς Εφεσίους ε΄22-24). «Οι γυναίκες να υποτάσσεσθε στους άνδρες» (προς Κολασσαείς γ΄18). «Ομοίως οι γυναίκες υποτασσόμενες στους άνδρες τους» (Α’ Πέτρου γ΄1).

Νομίζω ότι δεν διέφυγε της προσοχής σου, αγαπητή αναγνώστρια, η επανάληψη του ρήματος «υποτάσσομαι». Σε περίπτωση που δεν εννόησες καλώς τη σημασία του, σε πληροφορώ πως σημαίνει «εξ-ουσιάζομαι, υποδουλώνομαι». Πόσο μακριά βρίσκονται όλα αυτά από τον Ελληνικό τρόπο σκέψης: «Γιατί ο άντρας ο γενναίος και μυαλωμένος τη γυναίκα του αγαπά και φροντίζει» (Ομήρου Ιλιάς, Ι 341-342).

Παρ’ όλα αυτά, τα προπαγανδιστικά Χριστιανικά φυλλάδια διατείνονται πως ο Χριστιανισμός «δια της ηθικής του διδασκαλίας εξύψωσε τη θέση της γυναίκας και καθιέρωσε την ισότητα των φύλων». Πείτε μου, πότε το έκανε αυτό και σε ποια περίπτωση, αφού ακόμα και τη στιγμή που παντρεύεται, η Εκκλησία της επιτάσσει να διεξάγει τα συζυγικά της καθήκοντα υπό το καθεστώς του «φόβου» του συζύγου της. Δεν υπάρχει νομίζω κανένας Έλληνας που να μην γνωρίζει τη φράση: «…η δε γυνή ίνα φοβήται τον άνδρα» (προς Εφεσίους ε΄33). «Φοβήται», όχι εκτιμά ή σέβεται. Και μην νομίζετε ότι αυτό είναι το μόνο φοβερό που λέγεται κατά τη διάρκεια του Ελληνοχριστιανικού γάμου! Αυτό δεν είναι τίποτε μπροστά στα άλλα που ακολουθούν, λόγια που κανείς δεν προσέχει εξ αιτίας του χαρμόσυνου γεγονότος, της γενικής έλλειψης παρατηρητικότητας και της κακής ίσως ορθοφωνίας και βιασύνης του παπά. Ωστόσο τα λόγια αυτά λέγονται. Το απόσπασμα που ακολουθεί συμπεριλαμβάνεται σ’ ένα κείμενο που ονομάζεται «Ευχή» από την «Ακολουθία του Γάμου»:

«…και δός τη παιδίσκη ταύτη (εννοεί τη νύφη) εν πάσιν υποταγήναι (νάτο πάλι το επίμαχο ρήμα) τω ανδρί και τον δούλο σου τούτον είναι εις την κεφαλήν της γυναικός (ένας τρόπος να πει περιφραστικά το ίδιο πράγμα), όπως βιώσωσι κατά το θέλημά σου. Ευλόγησον αυτούς, Κύριε ο Θεός Ημών, ως ευλογήσας τον Αβραάμ και την Σάρραν. Ευλόγησον αυτούς, Κύριε ο Θεός Ημών, ως ευλογήσας τον Ισαάκ και την Ρεβέκκαν. Ευλόγησον αυτούς, Κύριε ο Θεός Ημών, ως ευλογήσας τον Ιακώβ και πάντας τους πατριάρχας. Ευλόγησον αυτούς, Κύριε ο Θεός Ημών, ως ευλογήσας τον Ιωσήφ και την Ασυνέθ. Ευλόγησον αυτούς, Κύριε ο Θεός Ημών, ως ευλογήσας τον Ιωακείμ και την Άνναν. Ευλόγησον αυτούς, Κύριε ο Θεός Ημών, ως ευλογήσας τον Ζαχαρίαν και Ελισάβετ. Διαφύλαξον αυτούς, Κύριε ο Θεός ημών, ως διεφύλαξας τον Νώε εν τη κιβωτώ. Διαφύλαξον αυτούς, Κύριε ο Θεός ημών, ως διεφύλαξας τον Ιωνάν εν τη κοιλία του κήτους…Μνημόνευσον αυτών, Κύριε ο Θεός ημών, ως εμνημόνευσας του Ενώχ, του Σήμ, του Ηλία…». Αυτή είναι η «ευχή» που παίρνουν οι Έλληνες κι οι Ελληνίδες από τον Ορθόδοξο παπά. Σε τι διαφέρει από μια ευχή πού δίδεται σε μια Συναγωγή; Ούτε ένα Ελληνικό όνομα. Λές κι η Ελληνική φυλή δεν είχε ποτέ ένδοξους προγόνους, βασιλείς, ήρωες, φιλοσόφους, επιστήμονες και εκπολιτιστές. Ο Έλληνας δεν καλείται να μοιάσει στον Θησέα, στο Σόλωνα, στον Αχιλλέα, στον Λεωνίδα, ή στον Αλέξανδρο. Η Ελληνίδα δεν ευλογείται όπως ευλογήθηκε από τους Έλληνες θεούς η Ανδρομάχη, η Πηνελόπη, η Δανάη, η Αίγινα ή η Υπατία. Λές και δεν υπήρξαμε ποτέ τέκνα του Δευκαλίωνος και της Πύρρας αλλά των Βεδουίνων της ερήμου.

Λίγο πιο κάτω οι «ευχές» συνεχίζονται: «Και συ, Νύμφη, μεγαλύνθητι ως η Σάρρα (που την πούλησε δυό φορές ο σύζυγός της Αβραάμ) και ευφράνθητι ως η Ρεβέκκα (που συνωμότησε εναντίον του συζύγου της ώστε να λάβει την ευχή των πρωτοτοκίων ο αγαπημένος της γιός Ιακώβ) και πληθύνθητι ως η Ραχήλ (που έκλεψε τα είδωλα του πατέρα της) ευφραινομένη τω ιδίω ανδρί (που μοιραζόταν το κρεβάτι του συζύγου της με την ίδια της την αδελφή και μερικές ακόμα δούλες) …».

Ο διαχωρισμός των δύο φύλων κατά τις ώρες της λατρείας εισήχθη στη λατρεία από τα πρώτα κιόλας χρόνια και επίδραση σ’ αυτό είχε η ίδια επικράτηση στις Ιουδαϊκές συναγωγές (Φίλων, «περί Βίου Θεωρητικού» 3). «Χωριστά οι άνδρες και χωριστά οι γυναίκες» (προφήτης Ζαχαρίας ιβ΄12-13). Για τον Παύλο (Α’ προς Κορινθίους ζ΄1) η γυναίκα δεν είναι κάν άνθρωπος: «Είναι καλό ο άνθρωπος να μην αγγίζει γυναίκα». Οι γυναίκες μέσα στο Χριστιανισμό είναι κατώτερες από το νόμο και τη φύση, υποκείμενες σε μια κατάσταση μόνιμης τιμωρίας για το προπατορικό αμάρτημα και ακάθαρτες. Δεν φορούν ιερά άμφια, δεν αγγίζουν ιερά αντικείμενα και δεν λαμβάνουν κοινωνία ενώ αιμορραγούν. Επιπλέον, όπως είδαμε, οφείλουν να καλύπτουν τα κεφάλια τους για να δηλώνουν έτσι ότι είναι υπόδουλες στους άντρες τους αλλά και γιατί δεν αποτελούν αυθύπαρκτα όντα.

Οι επιλεγόμενοι Πατέρες της Εκκλησίας δεν είχαν καλύτερη γνώμη για τις γυναίκες. Ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, πρώτος στη σειρά των Αλεξανδρέων πατέρων της Εκκλησίας και διδάσκαλος του Ωριγένη γράφει στο βιβλίο του «Παιδαγωγός» 2.33: «Μια γυναίκα, αν λάβουμε υπ’ όψη μας ποια είναι η φύση της, πρέπει να αισχύνεται γι΄αυτήν». Στη σύγχρονη Ελλάδα δεν επιτράπηκε σε κορίτσι να κολυμβήσει για να πιάσει το σταυρό την ημέρα των Θεοφανίων στο Ναύπλιο, οι γυναίκες δεν μπορούν να περπατήσουν στο Άγιο Όρος. Σκεφθείτε, μόνο για λίγο, πώς θα ήταν ο πλανήτης μας με το μισό του πληθυσμού του εκπαιδευμένο όπως το θέλει ο Χριστιανισμός. Τολμήστε να τοποθετήσετε απέναντι για σύγκριση τον θηλυκό ή τον αρσενικό άνθρωπο όπως τους θέλει ο Ελληνικός πολιτισμός με τους μισούς του θεούς γυναίκες και χιλιάδες Μούσες, Νύμφες, ηρωίδες, ποιήτριες, μουσικοσυνθέτριες, αθλήτριες κ.λ.π..

Για επίλογο διαβάστε το μίσος που ξεχειλίζει ο λόγος του Ιωάννη του Χρυσόστομου για τις γυναίκες στο «Προς τους Έχοντας Παρθένους Συνεισάκτους»: «Γενικά η γυναίκα είναι ένα σκουλήκι που σέρνεται, η κόρη του ψεύδους, ο εχθρός της ειρήνης. Ο κατάλογος των αμαρτημάτων και των αδυναμιών της είναι ατελείωτος: είναι ελαφρόμυαλη, φλύαρη και ακόλαστη. Πάνω απ’ όλα είναι παθιασμένη με την πολυτέλεια και τις δαπάνες. Φορτώνεται με κοσμήματα, πουδράρει το πρόσωπό της, βάφει τα μάγουλά της με κοκκινάδι, βάζει μυρωδικά στα ρούχα της κι έτσι γίνεται θανάσιμη παγίδα για τον εκμαυλισμό των νέων. Όσος και να είναι ο πλούτος δεν επαρκεί να ικανοποιήσει τη γυναικεία επιθυμία. Μέρα και νύκτα η γυναίκα δεν σκέπτεται τίποτε άλλο παρά το χρυσάφι και τα πολύτιμα πετράδια, τα πορφυρά υφάσματα και τα κεντήματα, τις κρέμες και τα αρώματα. Αν δεν υπήρχε η σεξουαλική επιθυμία, κανένας άνδρας με τα σωστά του δεν θα ήθελε να μοιράζεται το σπίτι του με μια γυναίκα και να υφίσταται τις επακόλουθες ζημιές, παρά τις οικιακές εργασίες που εκτελεί».

Δύο εικόνες από τη ζωή των γυναικών στην αρχαία Ελλάδα. Αριστερά γυναίκα με κιθάρα από αγγείο του 5^ου π.Χ. αιώνα και δεξιά τρείς γυναίκες από τοιχογραφία της 2^ης χιλιετίας πΧ..

Γιώργος Γρηγορομιχελάκης Tηλ.: 6945638884

BIBΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

• Γιώργος Γρηγορομιχελάκης, «Το Βιβλίο που η Εκκλησία σου δεν Θέλει να Διαβάσεις», Εκδόσεις «Δαδούχος», Θεσσαλονίκη, τηλ.: 6945638884.

• Δήμητρα Λιάτσα, «Τα Ψέματα που Λένε για την Ελλάδα», Eκδόσεις «Δήλιος», Θεσ/νίκη, e-mail: zoilos@freemail.gr

• Νικόλαος Τσίτσος, «Επτά Αναθεματισμοί κατά του Ελληνισμού Ψάλλονται Σήμερα στις Ελληνικές Εκκλησίες...», περιοδικό «ΔΑΥΛΟΣ», τεύχος 224-225.

• Δημήτρης Λάμπρου, «Να Παύσουν οι Αναθεματισμοί κατά του Ελληνικού Έθνους στις Εκκλησίες της Ελλάδος», περιοδικό «ΔΑΥΛΟΣ», τεύχος 247.

Μυθοπλάστες: Περιοδικό Δαυλός, Γεώργιος Γρηγορομιχελάκης, Ίων Δημόφιλος, Οδυσσέας Επικουρίδης

Απάντηση: Εδώ

ΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΑΝΤΙΦΑΣΚΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

(Κατά: Σατύρου, satyros1@freemail.gr , «Πιστού» (παγανιστή), pistos@freemail.gr & Άθεου, atheos@freemail.gr)

ΑΜΟΙΒΗ 1.000 Ευρώ. ΜΙΑ ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ!!

ΜΙΑ ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ

ΑΜΟΙΒΗ 1.000 Ευρώ!!

Έχω μία πρόκληση για τους Χριστιανούς. Η πρόκληση είναι πάρα πολύ απλή: Πείτε μου τι συνέβη το Πάσχα. Δεν ζητώ αποδείξεις, ή επεξηγήσεις, ή το συνηθισμένο «Ξέρεις, αυτό εννοεί...κλπ». Η ειλικρινής παράκλησή μου είναι απλά οι Χριστιανοί να μου πούνε ακριβώς τι συνέβη την ημέρα που το σπουδαιότερο δόγμα τους γεννήθηκε.

Οι πιστοί θα πρέπει πρόθυμα να αρπάξουν αυτήν την πρόκληση, μια και χωρίς την ανάσταση δεν υπάρχει Χριστιανισμός. Ο Παύλος είχε γράψει, «11 εἴτε οὖν ἐγὼ εἴτε ἐκεῖνοι, οὕτω κηρύσσομεν καὶ οὕτως ἐπιστεύσατε. 12 Εἰ δὲ Χριστὸς κηρύσσεται ὅτι ἐκ νεκρῶν ἐγήγερται, πῶς λέγουσί τινες ἐν ὑμῖν ὅτι ἀνάστασις νεκρῶν οὐκ ἔστιν; 13 εἰ δὲ ἀνάστασις νεκρῶν οὐκ ἔστιν, οὐδὲ Χριστὸς ἐγήγερται· 14 εἰ δὲ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται, κενὸν ἄρα τὸ κήρυγμα ἡμῶν, κενὴ δὲ καὶ ἡ πίστις ὑμῶν. 15 εὑρισκόμεθα δὲ καὶ ψευδομάρτυρες τοῦ Θεοῦ, ὅτι ἐμαρτυρήσαμεν κατὰ τοῦ Θεοῦ ὅτι ἤγειρε τὸν Χριστόν, ὃν οὐκ ἤγειρεν, εἴπερ ἄρα νεκροὶ οὐκ ἐγείρονται· 16 εἰ γὰρ νεκροὶ οὐκ ἐγείρονται, οὐδὲ Χριστὸς ἐγήγερται. 17 εἰ δὲ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται, ματαία ἡ πίστις ὑμῶν· ἔτι ἐστὲ ἐν ταῖς ἁμαρτίαις ὑμῶν. 18 ἄρα καὶ οἱ κοιμηθέντες ἐν Χριστῷ ἀπώλοντο. 19 εἰ ἐν τῇ ζωῇ ταύτῃ ἠλπικότες ἐσμὲν ἐν Χριστῷ μόνον, ἐλεεινότεροι πάντων ἀνθρώπων ἐσμέν..» (Α΄ Προς Κορινθίους Κεφ. Ιε΄ ).

Οι όροι της πρόκλησης είναι απλοί και λογικοί. Σε κάθε ένα από τα τέσσερα ευαγγέλια, αρχίστε το πρωί του Πάσχα και διαβάστε μέχρι το τέλος του βιβλίου: Διαβάστε το κατά Ματθαίον 28, κατά Μάρκον 16, κατά Λουκά 24, και κατά Ιωάννη 20-21. Διαβάστε επίσης τις Πράξεις 1:3-12 και την μικρή εκδοχή της ιστορίας του Παύλου στην προς Κορινθίους Α! 15:3-8. Μπορείτε να διαβάσετε αυτούς τους 165 στίχους μέσα σε λίγα λεπτά. Μετά, χωρίς να παραβλέψετε την παραμικρή λεπτομέρεια από αυτές τις διαφορετικές αφηγήσεις, γράψτε μία απλή, χρονολογική αφήγηση των γεγονότων μεταξύ της ανάστασης και της ανάληψης: Τι συνέβη, πρώτον, δεύτερον, και πάει λέγοντας, ποιος είπε τι, πότε, και που συνέβησαν αυτά τα γεγονότα.

Εφ’ όσον τα ευαγγέλια δεν δίνουν πάντοτε ακριβείς χρόνους της ημέρας, επιτρέπεται να κάνετε υποθέσεις. Η αφήγηση δεν χρειάζεται να προσποιείται να παρουσιάσει μια τέλεια εικόνα .Το μόνο που χρειάζεται είναι να δώσετε τουλάχιστον μιαν αληθοφανή αφήγηση όλων των γεγονότων. Πρόσθετες εξηγήσεις της αφήγησης μπορούν να δοθούν ξεχωριστά σε παρενθέσεις. Ο πιο σπουδαίος όρος της πρόκλησης, όμως, είναι να μην αφήσετε έξω καμία λεπτομέρεια των εβραϊκών γραφών. Εν τάξει;

Σε όποιον απαντήσει υπάρχει Αμοιβή 1.000 Ευρώ μετρητά!!

Αναμένω...(φοβάμαι για πολύ...)

Πηγή: Αλληλογραφία προς Απολογητή, 22/04/2004, pistos@freemail.gr, X-Message-Info: JGTYoYF78jHJ5G+erg+zfgB5CtaFCwMt, Received: from freemail.gr ([213.239.180.57]) by mc4-f34.hotmail.com with Microsoft SMTPSVC(5.0.2195.6824);Thu, 22 Apr 2004 06:56:03 -0700, Received: from www.freemail.gr ([213.239.180.59]) by freemail.gr ; Thu, 22 Apr 2004 16:55:56 +0300, και satyros1@freemail.gr, X-Apparently-To: anonymos_apologitis@yahoo.gr via 66.218.93.93; Wed, 21 Apr 2004 12:09:24 -0700, Return-Path: <satyros1@freemail.gr>, Received: from 213.239.180.57 (EHLO freemail.gr) (213.239.180.57), by mta214.mail.dcn.yahoo.com with SMTP; Wed, 21 Apr 2004 12:09:19 -0700, Received: from www.freemail.gr ([213.239.180.59]) by freemail.gr ; Wed, 21 Apr 2004 22:02:15 +0300)

Μυθοπλάστης: «Σάτυρος» «Πιστός» (παγανιστής) και άθεος

Απάντηση: Και οι τρεις διακινητές της επιστολής αυτής τελούν υπό την επιρροή των άρθρων του Δαυλού, όπως φαίνεται από τις επιστολές που έχουν κατά καιρούς αποστείλει.

H καλύτερη εξήγηση για τις διαφορετικές περιγραφές από τους 4 Ευαγγελιστές στα γεγονότα της Ανάστασης είναι σε ένα κείμενο του Μητροπολίτη του Κιέβου Αντωνίου Κραποβίτσκυ με τίτλο: «Οι 3 επισκέψεις της Μαρίας της Μαγδαληνής».

Στα Αγγλικά σε σελίδα της Ουκρανικής Εκκλησίας η μετάφραση από http://users.otenet.gr/~gmcr/bible/Visits.htm

Αντωνίου Κραποβίτσκυ (1863-1936), Μητροπολίτου Κιέβου: Οι τρεις επισκέψεις της Μαρίας της Μαγδαληνής στον Τάφο του Κυρίου

Έχουμε διαβάσει ποικίλες συζητήσεις σχετικά με την φαινομενική έλλειψη συμφωνίας ανάμεσα στις Ευαγγελικές διηγήσεις της Αναστάσεως του Χριστού. Έχουν γίνει πολλές απόπειρες για να αποδειχθεί μια συμφωνία ανάμεσα στους Ευαγγελιστές σε αυτό το θέμα, αλλά δεν είναι όλες αρκετά επιτυχείς. Θα ήθελα να προσφέρω μια προσεκτική εξέταση αυτού του θέματος και θα αρχίσω αναφέροντας τα πιο φανερά σημεία που δείχνουν έλλειψη συμφωνίας.

Στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου διαβάζουμε ότι κατά τον χαιρετισμό από τον Αναστημένο Κύριο με την λέξη «Χαίρετε» η Μαρία η Μαγδαληνή και η άλλη Μαρία αμέσως «αἱ δὲ προσελθοῦσαι ἐκράτησαν αὐτοῦ τοὺς πόδας» (Κατά Ματθαίον, Κεφ Κη΄, 9). Όμως αλλού (Κατά Ιωάννη, Κεφ Κ΄ «11 Μαρία δὲ εἱστήκει πρὸς τῷ μνημείῳ κλαίουσα ἔξω. 12 ὡς οὖν ἔκλαιε, παρέκυψεν εἰς τὸ μνημεῖον καὶ θεωρεῖ δύο ἀγγέλους ἐν λευκοῖς καθεζομένους ἕνα πρὸς τῇ κεφαλῇ καὶ ἕνα πρὸς τοῖς ποσίν, ὅπου ἔκειτο τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. 13 καὶ λέγουσιν αὐτῇ ἐκεῖνοι· Γύναι, τί κλαίεις; λέγει αὐτοῖς· Ὅτι ἦραν τὸν Κύριόν μου, καὶ οὐκ οἶδα ποῦ ἔθηκαν αὐτόν. 14 καὶ ταῦτα εἰποῦσα ἐστράφη εἰς τὰ ὀπίσω, καὶ θεωρεῖ τὸν Ἰησοῦν ἑστῶτα, καὶ οὐκ ᾔδει ὅτι Ἰησοῦς ἐστι. 15 λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· Γύναι, τί κλαίεις; τίνα ζητεῖς; ἐκείνη δοκοῦσα ὅτι ὁ κηπουρός ἐστι, λέγει αὐτῷ· Κύριε, εἰ σὺ ἐβάστασας αὐτόν, εἰπέ μοι ποῦ ἔθηκας αὐτόν, κἀγὼ αὐτὸν ἀρῶ. 16 λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· Μαρία. στραφεῖσα ἐκείνη λέγει αὐτῷ· Ραββουνί, ὃ λέγεται, διδάσκαλε. 17 λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· Μή μου ἅπτου· οὔπω γὰρ ἀναβέβηκα πρὸς τὸν πατέρα μου· πορεύου δὲ πρὸς τοὺς ἀδελφούς μου καὶ εἰπὲ αὐτοῖς· ἀναβαίνω πρὸς τὸν πατέρα μου καὶ πατέρα ὑμῶν, καὶ Θεόν μου καὶ Θεὸν ὑμῶν») διαβάζουμε ότι όταν η Μαρία η Μαγδαληνή θρηνούσε στον άδειο τάφο και δεν αναγνώρισε τον Χριστό, αλλά νόμισε ότι ήταν ο κηπουρός, δεν της επετράπη να τον αγγίξει. Αυτές οι διηγήσεις δεν φαίνεται να συμφωνούν μεταξύ τους και προσπάθειες από αναγνώστες να τις συμβιβάσουν παράγουν βεβιασμένες ερμηνείες και μη πειστικές επινοήσεις.

Τα τέσσερα Ευαγγέλια δεν αναφέρουν την εμφάνιση του Κυρίου στις Μυροφόρες Γυναίκες με ένα ταυτόσημο τρόπο. Αυτό που περισσότερο μπερδεύει τους ερμηνευτές είναι η έλλειψη συμφωνίας ανάμεσα στις αφηγήσεις που δίνονται από τον Ματθαίο και τον Ιωάννη. Είναι προφανές ότι ο Κύριος εμφανίσθηκε στην Μαρία την Μαγδαληνή δύο φορές: μια φορά μόνο σε αυτήν και την άλλη φορά μαζί και στην άλλη Μαρία, αλλά η σχέση αυτών των δύο εμφανίσεων μπερδεύει τους ερμηνευτές.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΙ ΜΑΤΘΑΙΟΣ

Ο Ματθαίος περιγράφει γεγονότα μετά τα γεγονότα του Ιωάννη

1^η Απόδειξη

Η άποψή μας με την οποία προτιθέμεθα να λύσουμε αυτή την απορία μπορεί να εκφραστεί ως εξής: ο Ευαγγελιστής Ματθαίος αναφέρει την πορεία που έκαναν οι δύο Μαρίες στον τάφο του Κυρίου ενώ ήδη ήξεραν ότι ο Χριστός είχε αναστηθεί εκ νεκρών. Αυτό που περιγράφει ο Ματθαίος συνέβη μετά την εμφάνιση που περιγράφει ο Ιωάννης όταν η Μαρία η Μαγδαληνή εξέλαβε τον Χριστό σαν τον κηπουρό. Πληροφόρησε τους Αποστόλους ότι είδε τον Κύριο και της μίλησε, μετά πληροφόρησε την άλλη Μαρία και οι δύο μαζί πήγαν στον τάφο. Αυτή την φορά δεν πήγαν για να αλείψουν το σώμα, επειδή ήξεραν ότι είχε αναστηθεί, αλλά πήγαν «για να δουν τον τάφο» (Κατά Ματθαίον , Κεφ Κη΄ «1.. θεωρῆσαι τὸν τάφον»)ξέροντας ότι είναι άδειος και ξέροντας επίσης ότι τα οθώνεια μέσα στα οποία είχε θαφτεί ήταν ακόμα εκεί. Δεν ήταν μόνο αυτές και οι δύο απόστολοι που βιαστικά πήγαν στο μνημείο για να επαληθεύσουν αυτό που η Μαρία η Μαγδαληνή είχε δει, αλλά αργότερα και άλλες μυροφόρες και άλλοι επίσης πήγαν (Κατά Λουκά, Κεφ. Κδ΄ «9 καὶ ὑποστρέψασαι ἀπὸ τοῦ μνημείου ἀπήγγειλαν ταῦτα πάντα τοῖς ἕνδεκα καὶ πᾶσι τοῖς λοιποῖς. 10 ἦσαν δὲ ἡ Μαγδαληνὴ Μαρία καὶ Ἰωάννα καὶ Μαρία Ἰακώβου καὶ αἱ λοιπαὶ σὺν αὐταῖς, αἳ ἔλεγον πρὸς τοὺς ἀποστόλους ταῦτα. 11 καὶ ἐφάνησαν ἐνώπιον αὐτῶν ὡσεὶ λῆρος τὰ ῥήματα αὐτῶν, καὶ ἠπίστουν αὐταῖς. 12 ὁ δὲ Πέτρος ἀναστὰς ἔδραμεν ἐπὶ τὸ μνημεῖον, καὶ παρακύψας βλέπει τὰ ὀθόνια κείμενα μόνα, καὶ ἀπῆλθε πρὸς ἑαυτὸν θαυμάζων τὸ γεγονός. 13 Καὶ ἰδοὺ δύο ἐξ αὐτῶν ἦσαν πορευόμενοι ἐν αὐτῇ τῇ ἡμέρᾳ εἰς κώμην ἀπέχουσαν σταδίους ἑξήκοντα ἀπὸ Ἱερουσαλήμ, ᾗ ὄνομα Ἐμμαοῦς. 14 καὶ αὐτοὶ ὡμίλουν πρὸς ἀλλήλους περὶ πάντων τῶν συμβεβηκότων τούτων. 15 καὶ ἐγένετο ἐν τῷ ὁμιλεῖν αὐτοὺς καὶ συζητεῖν καὶ αὐτὸς ὁ Ἰησοῦς ἐγγίσας συνεπορεύετο αὐτοῖς· 16 οἱ δὲ ὀφθαλμοὶ αὐτῶν ἐκρατοῦντο τοῦ μὴ ἐπιγνῶναι αὐτόν. 17 εἶπε δὲ πρὸς αὐτούς· Τίνες οἱ λόγοι οὗτοι οὓς ἀντιβάλλετε πρὸς ἀλλήλους περιπατοῦντες καί ἐστε σκυθρωποί; 18 ἀποκριθεὶς δὲ ὁ εἷς, ᾧ ὄνομα Κλεόπας, εἶπε πρὸς αὐτόν· Σὺ μόνος παροικεῖς ἐν Ἱερουσαλὴμ καὶ οὐκ ἔγνως τὰ γενόμενα ἐν αὐτῇ ἐν ταῖς ἡμέραις ταύταις; 19 καὶ εἶπεν αὐτοῖς· Ποῖα; οἱ δὲ εἶπον αὐτῷ· Τὰ περὶ Ἰησοῦ τοῦ Ναζωραίου, ὃς ἐγένετο ἀνὴρ προφήτης δυνατὸς ἐν ἔργῳ καὶ λόγῳ ἐναντίον τοῦ Θεοῦ καὶ παντὸς τοῦ λαοῦ, 20 ὅπως τε παρέδωκαν αὐτὸν οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ ἄρχοντες ἡμῶν εἰς κρίμα θανάτου καὶ ἐσταύρωσαν αὐτόν. 21 ἡμεῖς δὲ ἠλπίζομεν ὅτι αὐτός ἐστιν ὁ μέλλων λυτροῦσθαι τὸν Ἰσραήλ· ἀλλά γε σὺν πᾶσι τούτοις τρίτην ταύτην ἡμέραν ἄγει σήμερον ἀφ' οὗ ταῦτα ἐγένετο. 22 ἀλλὰ καὶ γυναῖκές τινες ἐξ ἡμῶν ἐξέστησαν ἡμᾶς γενόμεναι ὄρθριαι ἐπὶ τὸ μνημεῖον, 23 καὶ μὴ εὑροῦσαι τὸ σῶμα αὐτοῦ ἦλθον λέγουσαι καὶ ὀπτασίαν ἀγγέλων ἑωρακέναι, οἳ λέγουσιν αὐτὸν ζῆν. 24 καὶ ἀπῆλθόν τινες τῶν σὺν ἡμῖν ἐπὶ τὸ μνημεῖον, καὶ εὗρον οὕτω καθὼς καὶ αἱ γυναῖκες εἶπον, αὐτὸν δὲ οὐκ εἶδον.»). Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος μας πληροφορεί ότι οι δύο Μαρίες αξιώθηκαν μια δεύτερη εμφάνιση Αγγέλου και μετά του ίδιου του Κυρίου.

2^η απόδειξη

Ποία άλλη απόδειξη έχουμε εκτός από τα λόγια του Ματθαίου ότι αυτές πήγαν «για να δουν τον τάφο» (Κατά Ματθαίον , Κεφ Κη΄ «1.. θεωρῆσαι τὸν τάφον») για το ότι τα γεγονότα στο κατά Ματθαίον έγιναν μετά από αυτά που περιγράφονται στο κατά Ιωάννη; Η δεύτερη απόδειξη είναι ότι ο Ιωάννης περιγράφει ότι τα γεγονότα έγιναν «ενώ ήταν ακόμη σκοτάδι» (κατά Ιωάννη, Κεφ. Κ΄ «1 Τῇ δὲ μιᾷ τῶν σαββάτων Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ ἔρχεται πρωῒ σκοτίας ἔτι οὔσης εἰς τὸ μνημεῖον, καὶ βλέπει τὸν λίθον ἠρμένον ἐκ τοῦ μνημείου») ενώ ο Ματθαίος καθαρά μιλάει ότι έγιναν «την αυγή της πρώτης μέρας της εβδομάδας» (κατά Ματθαίον, Κεφ. Κη΄ «1 Ὀψὲ δὲ σαββάτων, τῇ ἐπιφωσκούσῃ εἰς μίαν σαββάτων, ἦλθε Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ ἡ ἄλλη Μαρία θεωρῆσαι τὸν τάφον.»)

3^η απόδειξη

Το τρίτο σημείο που απαιτεί την προσοχή μας είναι η αντίδραση των μυροφόρων στα λόγια του Αγγέλου και του ίδιου του Χριστού. Στο κατά Ιωάννη η Μαρία παρουσιάζεται τόσο ανέτοιμη για το γεγονός της Αναστάσεως που δεν μπορεί να το αφομοιώσει και εκλαμβάνει τον Χριστό σαν τον κηπουρό (Κατά Ιωάννη Κεφ. Κ΄ «12 ὡς οὖν ἔκλαιε, παρέκυψεν εἰς τὸ μνημεῖον καὶ θεωρεῖ δύο ἀγγέλους ἐν λευκοῖς καθεζομένους ἕνα πρὸς τῇ κεφαλῇ καὶ ἕνα πρὸς τοῖς ποσίν, ὅπου ἔκειτο τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. 13 καὶ λέγουσιν αὐτῇ ἐκεῖνοι· Γύναι, τί κλαίεις; λέγει αὐτοῖς· Ὅτι ἦραν τὸν Κύριόν μου, καὶ οὐκ οἶδα ποῦ ἔθηκαν αὐτόν. 14 καὶ ταῦτα εἰποῦσα ἐστράφη εἰς τὰ ὀπίσω, καὶ θεωρεῖ τὸν Ἰησοῦν ἑστῶτα, καὶ οὐκ ᾔδει ὅτι Ἰησοῦς ἐστι. 15 λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· Γύναι, τί κλαίεις; τίνα ζητεῖς; ἐκείνη δοκοῦσα ὅτι ὁ κηπουρός ἐστι, λέγει αὐτῷ· Κύριε, εἰ σὺ ἐβάστασας αὐτόν, εἰπέ μοι ποῦ ἔθηκας αὐτόν, κἀγὼ αὐτὸν ἀρῶ. 16 λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· Μαρία. στραφεῖσα ἐκείνη λέγει αὐτῷ· Ραββουνί, ὃ λέγεται, διδάσκαλε.»), στο κατά Μάρκον τα λόγια του Αγγέλου έφεραν στις Μυροφόρες τόσο φόβο ώστε «δεν είπαν σε κανέναν τίποτα, επειδή εφοβούντο» (Κατά Μάρκο, Κεφ Ιστ΄ «8 καὶ ἐξελθοῦσαι ἔφυγον ἀπὸ τοῦ μνημείου· εἶχε δὲ αὐτὰς τρόμος καὶ ἔκστασις, καὶ οὐδενὶ οὐδὲν εἶπον· ἐφοβοῦντο γάρ.»). Ο Λουκάς γράφει ότι «κατελήφθηκαν από φόβο και έκλιναν τα πρόσωπα στην γη» (κατά Λουκά, Κεφ. Κδ΄ «5 ἐμφόβων δὲ γενομένων καὶ κλινουσῶν τὸ πρόσωπον εἰς τὴν γῆν εἶπον πρὸς αὐτάς·»).

Η αφήγηση του Ματθαίου από την άλλη πλευρά παρουσιάζει τις μυροφόρες ήδη προετοιμασμένες για την συνάντηση, αν και ο άγγελος τις καθησυχάζει «Μην φοβάστε εσείς» (Κατά Ματθαίον, Κεφ Κη΄ «Μὴ φοβεῖσθε ὑμεῖς·»)και «Ελάτε να δείτε τον τόπο όπου έκειτο ο Κύριος» (κατά Ματθαίον, Κεφ Κη΄ «δεῦτε ἴδετε τὸν τόπον ὅπου ἔκειτο ὁ Κύριος.»). Στο κατά Μάρκον διαβάζουμε για τις άλλες μυροφόρες ότι «δεν είπαν τίποτα σε κανένα γιατί εφοβούντο» (Κατά Μάρκο, Κεφ Ιστ΄ «8 καὶ ἐξελθοῦσαι ἔφυγον ἀπὸ τοῦ μνημείου· εἶχε δὲ αὐτὰς τρόμος καὶ ἔκστασις, καὶ οὐδενὶ οὐδὲν εἶπον· ἐφοβοῦντο γάρ.»). Ο Ματθαίος όμως διηγείται για τις δύο Μαρίες ότι «έτρεξαν με φόβο και χαρά μεγάλη για να αναγγείλουν στους μαθητές του» (Κατά Ματθαίον, Κεφ Κη΄ «8 καὶ ἐξελθοῦσαι ταχὺ ἀπὸ τοῦ μνημείου μετὰ φόβου καὶ χαρᾶς μεγάλης ἔδραμον ἀπαγγεῖλαι τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ.») ότι είχε αναστηθεί. Και «ενώ πήγαιναν τις συνάντησε ο Ιησούς» (Κατά Ματθαίον, Κεφ Κη΄ «9 ὡς δὲ ἐπορεύοντο ἀπαγγεῖλαι τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ, καὶ ἰδοὺ Ἰησοῦς ἀπήντησεν αὐταῖς λέγων»). Για την Μαρία την Μαγδαληνή αυτή ήταν η δεύτερη συνάντηση και η άλλη Μαρία που το ήξερε από την Μαγδαληνή τώρα μαθαίνει τα νέα πάλι από τον ίδιο τον Κύριο ενώ είναι ήδη προετοιμασμένη για αυτά. Από που είναι αυτό φανερό;

4^η απόδειξη

Η απάντηση σε αυτό είναι η τέταρτη απόδειξη ότι οι δύο γυναίκες πήγαν στον τάφο ήδη ξέροντας για την Ανάσταση. Η ίδια απάντηση θα μας εξηγήσει γιατί ο Κύριος δεν επέτρεψε στην Μαρία την Μαγδαληνή να τον αγγίξει την πρώτη φορά (κατά Ιωάννη, Κεφ. Κ΄ «17 λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· Μή μου ἅπτου·»), αλλά λίγο μετά επέτρεψε στις δύο Μαρίες να κρατήσουν τα πόδια του (κατά Ματθαίον, Κεφ Κη΄ «9 ὡς δὲ ἐπορεύοντο ἀπαγγεῖλαι τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ, καὶ ἰδοὺ Ἰησοῦς ἀπήντησεν αὐταῖς λέγων· Χαίρετε. αἱ δὲ προσελθοῦσαι ἐκράτησαν αὐτοῦ τοὺς πόδας καὶ προσεκύνησαν αὐτῷ.»)

Στο Πεντηκοστάριο στην Κυριακή των Μυροφόρων διαβάζουμε στα στιχηρά ότι η Μαγδαληνή «εστάλθη χωρίς να αγγίξει τον Κύριο». (Όπως διηγείται και ο Ιωάννης) Τι σημαίνει αυτό; Η Μαρία, η οποία νωρίτερα θρηνούσε για τον αγαπημένο διδάσκαλο όταν τον είδε στον τάφο, τώρα κατελήφθη από υπερβολική χαρά. Χωρίς να κατανοήσει την θεότητά του ή να σκεφτεί το νόημα της μυστηριώδους Αναστάσεως, ξεχνά και θέλει να τον αγκαλιάσει σαν ένα αγαπημένο της που τον θεωρούσε νεκρό και χαμένο, αλλά τώρα φανερώνεται ζωντανός. Παραδίδεται σε μια ενθουσιώδη χαρά, χωρίς βαθύτερη κατανόηση. Επιπλέον κάτι δεν έχει ακόμα εκπληρωθεί, επειδή ο Κύριος πρέπει να «ανεβεί» στον Πατέρα. Αργότερα ο Κύριος συμπεριφέρεται διαφορετικά στις δύο Μαρίες. Αυτή την φορά οι δύο γυναίκες γνωρίζουν καλά ότι ο Κύριος εμφανίζεται στους πιστούς σαν ο Νικητής του Θανάτου και του Άδη, σαν κάποιος που ανεβαίνει στον Πατέρα στο αιώνιο βασίλειο, και με κάθε εξουσία, στέλνει τους Αποστόλους του να διαδώσουν το νέο του νικηφόρου αγώνα στον κόσμο. Τώρα και οι δύο γυναίκες, όταν τον συναντούν και τον ακούν να τις απευθύνει το «Χαίρετε.» (κατά Ματθαίον, Κεφ Κη΄ 9), δεν σκέπτονται πια με κοσμικό τρόπο, αλλά τον ευλαβούνται σαν τον ζώντα Υιό του Θεού. Έτσι και αυτός δεν εμποδίζει την ευλαβή λατρεία τους όταν «κράτησαν τα πόδια του και τον προσκύνησαν» (κατά Ματθαίον, Κεφ Κη΄ «9 ὡς δὲ ἐπορεύοντο ἀπαγγεῖλαι τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ, καὶ ἰδοὺ Ἰησοῦς ἀπήντησεν αὐταῖς λέγων· Χαίρετε. αἱ δὲ προσελθοῦσαι ἐκράτησαν αὐτοῦ τοὺς πόδας καὶ προσεκύνησαν αὐτῷ.»).

ΜΑΡΚΟΣ & ΛΟΥΚΑΣ

Μέχρι τώρα είδαμε πολύ καλά την συμφωνία μεταξύ των Ευαγγελίων του Ματθαίου και του Ιωάννη, αλλά πως θα εναρμονίσουμε και την αφήγηση των άλλων δύο Ευαγγελιστών; Σε ποίο σημείο θα τοποθετήσουμε την άφιξη της Μαρίας της Μαγδαληνής στο τάφο στην ομάδα των άλλων γυναικών που αναφέρονται από τον Μάρκο και τον Λουκά;

Το κύριο σημείο της απάντησής μας είναι ότι η Μαρία η Μαγδαληνή δεν συνόδεψε τις άλλες γυναίκες στον τάφο του Κυρίου μετά αρωμάτων, αλλά ότι οι άλλες γυναίκες ήρθαν αργότερα από την Μαρία την Μαγδαληνή και ίσως αργότερα και από τις δύο Μαρίες που είδαν τον Κύριο κατά την δεύτερη εμφάνισή του, αλλά δεν ήξεραν ακόμα τίποτα για την ανάσταση. Αυτές οι γυναίκες έφτασαν εντελώς απροετόιμαστες για την αποκάλυψη του γεγονότος της αναστάσεως και δεν υπάρχει λόγος να συμπεράνουμε ότι η Μαρία Μαγδαληνή ήταν μαζί τους, στην πραγματικότητα οι ευαγγελιστές αφήνουν ανοικτή την δυνατότητα για το αντίθετο συμπέρασμα. Και οι δύο άλλοι ευαγγελιστές διαιρούν την διήγηση σε τρία γεγονότα:

1. αγορά αρωμάτων (Μάρκος) και την φύλαξή τους για χρήση αργότερα (Λουκάς)

2. άφιξη στον τάφο και συνομιλία με άγγελο (Μάρκος) ή αγγέλους (Λουκάς)

3. ανακοίνωση στους αποστόλους

Ας αρχίσουμε με το τελευταίο γεγονός. Δεν είναι απαραίτητο να συμπεράνουμε από την αφήγηση του Μάρκου ότι οι γυναίκες δεν πληροφόρησαν ποτέ τους αποστόλους για την εμφάνιση του Αγγέλου. Ο Μάρκος μόνο σημειώνει ότι αυτές δεν το έκαναν αμέσως και ότι οι Απόστολοι έμαθαν τα νέα από την Μαρία την Μαγδαληνή, στην οποία ο Κύριος «φανερώθηκε πρώτα» (Μρ, ις, 9). Βλέπετε ότι ο Μάρκος την ξεχωρίζει από την ομάδα των άλλων μυροφόρων και ακολούθως ξεχωρίζει την πληροφόρηση των Αποστόλων από την μεταφορά των αρωμάτων και των μύρων. Ο Μάρκος δεν αναφέρει την Μαγδαληνή σαν να συμμετείχε στην στην μεταφορά των αρωμάτων στον τάφο, αλλά μόνο για την συμμετοχή της στην αγορά τους (Μρ, ις, 1), η οποία έγινε το εσπέρας του Σαββάτου, μετά την λήξη των απαγορεύσεων του Σαββάτου, δηλαδή μετά την έκτη ώρα. Η Μαρία η Μαγδαληνή πήγε στον τάφο «ενώ ήταν ακόμα σκοτάδι» (Ιω, κ, 1) και χωρίς τα αρώματα και τα μύρα. Οι άλλες γυναίκες ήρθαν με τα μύρα «στην ανατολή του ήλιου» (Μρ, ις, 2). Ο Κύριος δεν εμφανίστηκε σε όλες αυτές αλλά μόνο στην Μαρία την Μαγδαληνή, η οποία - επομένως - δεν ήταν μαζί με τις άλλες (Μρ, ις, 9). Ο Μάρκος κατονομάζει αυτές που αγόρασαν τα αρώματα και αυτές που παρακολούθησαν την ταφή του Κυρίου, αλλά δεν επαναλαμβάνει τα ονόματα όταν αναφέρεται στην μεταφορά των αρωμάτων στον τάφο. Ο Λουκάς δεν κατονομάζει αυτές που ετοίμασαν τα αρώματα και τα μύρα, ούτε αυτές που τα έφεραν στον τάφο, αλλά υποδεικνύει ότι οι δύο ομάδες δεν ήταν ήταν ταυτόσημες («και κάποιες άλλες μαζί τους» Λκ, κδ, 1). Προφανώς κάποιες από αυτές είχαν προμηθευτεί αρώματα και μύρα ήδη από την Παρασκευή μετά τον θάνατο του Σωτήρος, αλλά παρέμειναν σε αργία το Σάββατο κατά την εντολή (Λκ, κγ, 56), ενώ άλλες αγόρασαν αρώματα μετά την καθορισμένη αργία του Σαββάτου (Μρ, ις, 1). Ο Λουκάς δεν κατονομάζει τις γυναίκες που έφεραν τα αρώματα, αλλά λέει ότι κάποιες «αφού επέστρεψαν από το μνημείο, απήγγειλαν όλα αυτά στους έντεκα και σε όλους τους άλλους. Ήταν η Μαγδαληνή Μαρία και Ιωάννα και η Μαρία η μητέρα του Ιακώβου και οι λοιπές μαζί τους, οι οποίες έλεγαν προς τους απστόλους αυτά» (Λκ, κδ, 9-10). Στην πραγματικότητα, όπως ο Ιωάννης και ο Μάρκος μας θυμίζουν, ήταν η Μαγδαληνή Μαρία αυτή που άρχισε την εξάπλωση των χαρούμενων νέων. Εφόσον τα νέα διαδόθηκαν σε όλους του μαθητές επιπλέον των έντεκα, αυτό δεν συνέβη σε μιά στιγμή. Οι γυναίκες έπρεπε να πάνε από σπίτι σε σπίτι, όχι μόνο οι δυό Μαρίες, αλλά και οι λοιπές μυροφόρες επίσης. Η μαρτυρία της Μαγδαληνής σχετίζει τα λόγια του τρίτου Ευαγγελίου (κατά Λουκάν) με το κατά Ιωάννην ότι ο Ιωάννης και ο Πέτρος έτρεξαν στον τάφο. Ο Πέτρος εισήλθε στον τάφο και είδε τα οθόνια.

Έτσι τα τέσσερα Ευαγγέλια είναι σε τέλεια συμφωνία με αυτή την ακολουθία γεγονότων:

1) Μερικές γυναίκες αγόρασαν αρώματα και μύρα την Παρασκευή πριν το τέλος της μέρας, πριν την δύση του ηλίου (Λουκάς), ενώ άλλες όπως και η Μαρία η Μαγδαληνή αγόρασαν στο τέλος του Σαββάτου μετά την έκτη ώρα (Μάρκος).

2) Η Μαρία η Μαγδαληνή αφήνει τις λοιπές και πηγαίνει μόνη στον τάφο νύκτα πριν ξημερώσει η Κυριακή. Εκεί δεν βρίσκει το σώμα του Κυρίου (Ιωάννης).

3) Η Μαγδαληνή τρέχει και αναγγέλει στον Πέτρο και στον Ιωάννη (Λουκάς, Ιωάννης) και μετά στέκεται μόνη εξω από τον τάφο θρηνώντας, όταν ένας άγγελος εμφανίζεται σε αυτήν, και μετά ο Ιησούς, τον οποίο δεν αναγνωρίζει. Όταν τον αναγνωρίζει ορμά προς αυτόν, αλλά δεν της επιτρέπεται να τον αγγίξει.

4) Υπακούοντας την εντολή του Κυρίου, πηγαίνει και ανακοινώνει τα νέα στους αποστόλους (Ιωάννης, Μάρκος).

5) Χωρίς να γνωρίζουν την επίσκεψη της Μαγδαληνής άλλες ομάδες μυροφόρων επισκέπτονται τον τάφο αργότερα και συναντούν αγγέλους (Μάρκος, Λουκάς) και επιστρέφουν πολύ φοβισμένες στην αρχή για να το ανακοινώσουν (Μάρκος), αλλά αργότερα διαδίδουν τα νέα σε όλους (Λουκάς).

6) Η Μαρία η Μαγδαληνή και η άλλη Μαρία, γνωρίζοντας πλέον το νέο της Αναστάσεως πηγαίνουν για να δουν τον τάφο και τα οθόνια, τα οποία ο Πέτρος και ο Ιωάννης είχαν ήδη δει (Λουκάς, Ιωάννης), αλλά όχι η ίδια η Μαγδαληνή. Έρχονται στον τάφο και εισέρχονται όπως τις προτρέπει ο άγγελος (Ματθαίος).

7) Ο άγγελος παραγγέλει σε αυτές να επιβεβαιώσουν το νέο της Αναστάσεως στους μαθητές και να ανακοινώσουν την επικείμενη συνάντηση μαζί του στην Γαλιλαία.

8) Τώρα έχοντας καταλάβει πλήρως τα γεγονότα οι δύο Μαρίες σπεύδουν να αναγγείλουν στους μαθητές πάλι, αλλά συναντούν τον Κύριο και αυτή την φορά τις επιτρέπει να τον αγγίσουν κρατώντας τα πόδια του (Ματθαίος).

9) Μέχρι το τέλος της μέρας, όχι μόνο όλο το σύνολο των μαθητών, αλλά ακόμα και οι Φαρισαίοι και οι Γραμματείς έχουν ακούσει τα νέα. Οι τελευταίοι προσπαθούν να σκεπάσουν τα γεγονότα.

(μετάφραση από το αγγλικό κείμενο που βρίσκεται στο: http://www.new-ostrog.org/)

Βάσει του παραπάνω κειμένου κατ' αντιπαράσταση τα 4 Ευαγγέλια http://users.otenet.gr/~gmcr/bible/Anastasis.htm

Τα γεγονότα σύμφωνα με τα παραπάνω είναι:

3) Η Μαγδαληνή τρέχει και αναγγέλλει στον Πέτρο και στον Ιωάννη (Λουκάς, Ιωάννης) και μετά στέκεται μόνη έξω από τον τάφο θρηνώντας, όταν ένας άγγελος εμφανίζεται σε αυτήν, και μετά ο Ιησούς, τον οποίο δεν αναγνωρίζει. Όταν τον αναγνωρίζει ορμά προς αυτόν, αλλά δεν της επιτρέπεται να τον αγγίξει.

4) Υπακούοντας την εντολή του Κυρίου, πηγαίνει και ανακοινώνει τα νέα στους αποστόλους (Ιωάννης, Μάρκος).

7) Ο άγγελος παραγγέλλει σε αυτές να επιβεβαιώσουν το νέο της Αναστάσεως στους μαθητές και να ανακοινώσουν την επικείμενη συνάντηση μαζί του στην Γαλιλαία.

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΧΕ ΠΕΝΤΕ ΑΔΕΛΦΙΑ

(Κατά: Γεωργίου Ιεροδιακόνου, Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 268)

Ο Χριστός είχε πέντε αδέλφια. (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, Γεώργιος Ιεροδιάκονος, τεύχος 268, εξώφυλλο)

Μυθοπλάστης: Δαυλός

Απάντηση: Εδώ

ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΜΕΤΕΠΕΙΤΑ ΓΝΩΣΤΙΚΩΝ, Κ.Α.

(Κατά: Μιχάλη Καλόπουλου, Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Σάββατο 09/04/2005)

(Κατά: Γεώργιου Λεονάρδου, Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Σάββατο 09/04/2005)

(Κατά: Μαρίας Τζάνη, Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Σάββατο 05/11/2005)

α. Βίντεο: Μέγεθος: 145 Kb - Διάρκεια: 2΄ 15΄΄.

-Λοιπόν για να συνεχίσουμε. Ο κύριος Καλόπουλος να ολοκληρώσει και μετά θέλω να πάω στην κύριο Κουτσάφτη. (Δημοσιογράφος)

-Ε, ήθελα να πω ότι στην βιβλιοθήκη του Ναγκ Χαμάντι που αναφέρεται εκεί, πρέπει να διευκρινιστεί τι ακριβώς είναι. Βρέθηκαν δύο κρυμμένες βιβλιοθήκες, η μία είναι του Κουμράν, και βρέθηκε το 1947, εεεε στην Νεκρά θάλασσα, το βιβλίο το έχει γράψει και θα μας πει λεπτομέρειες ο κ. Βερέττας... (M. Καλόπουλος)

-Στα σπήλαια ε; (Γ. Μουστάκης)

-Ναι, και η Ναγκ Χαμάντι είναι στην Άνω Αίγυπτο, λίγο πιο κάτω από το φράγμα του Ασσουάν, βρέθηκε νωρίτερα από την βιβλιοθήκη..

-Το 1945 (M. Βερέττας)

-Εν πάση περιπτώσει το περίεργο είναι γιατί απεκρύβει, ... και τώρα καταλαβαίνουμε μετά από δεκαετίες, ότι ο λόγος ήταν ότι τα απόκρυφα Ευαγγέλια έριχναν αυτή την χροιά της αμφισβήτησης έντονη, πάνω στα 4 μοναδικά Ευαγγέλια για τα οποία ξέρουμε ότι γράφτηκαν πολύ αργότερα από τα γεγονότα που εξιστορούν. Εεε το πιθανότερο είναι ότι ανασυγκροτήθηκαν προγενέστερα ίσως κείμενα, τον 4ο αιώνα μΧ. και μετά από την νομιμοποίηση, την επισημοποίηση ως θρησκείας της Ρώμης από τον Μέγα Κωνσταντίνο του Χριστιανισμού. Το θέμα είναι ότι μέσα σε αυτά τα,... ίσως αξίζει να πω λίγο την ιστορία. Ένας γεωργός βρήκε ένα τεράστιο πιθάρι. Το έσπασε πιστεύοντας ότι θα βρει κάποιους θησαυρούς, βρήκε μέσα 13 δέματα, δεν γνώριζε την αξία τους, άρχισε να καίει από τα συγκεκριμένα χειρόγραφα... (Μ. Καλόπουλος)

-Η γυναίκα του, η γυναίκα του, τα ‘καψε σε φούρνο (Φώτης Τσίτας, Θεολόγος - Συγγραφέας)

-Εν πάση περιπτώσει, επιτρέψτε μου..

-Βοσκός ήταν (Γ. Μουστάκης)

-Αυτά τα χειρόγραφα άρχισαν σιγά σιγά με ένα δάσκαλο να διαδίδονται στην Αλεξάνδρεια, μετά τα αντελήφθη κάποιος Αμερικανός ο οποίος είχε ιδιαίτερες γνώσεις, και έτσι διασώθηκαν 52 χειρόγραφα, από τα αρχαία αυτά χειρόγραφα τα οποία χρονολογούνται από το 140 μ.Χ. μέχρι και το 350 μ.Χ., αρκετά, ... η αρχαιότητά τους δηλαδή είναι πάρα πολύ σημαντική, πολλές φορές αρχαιότερη από τα επίσημα κείμενα με βάση τα οποία έχουμε τα σημερινά Ευαγγέλια. (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Εκπομπή Οι Πύλες του Ανεξήγητου, Σάββατο 09/04/2005)

β. Βίντεο: Μέγεθος: 57 Kb - Διάρκεια: 49΄΄.

-Η Μαγδαληνή ήταν ένας άνθρωπος που τον καταλάβαινε, ενώ οι άλλοι δεν τον πολυκαταλαβαίνανε. Αυτά βέβαια τα αναφέρουν τα γνωστικά Ευαγγέλια και για την ευκαιρία θα ήθελα πω, ότι αυτά τα Ευαγγέλια βρεθήκανε στο Ναγκ Χαμαντί, μία... δηλαδή ο χώρος πεδίο των χήνων, των χηνών, παπιών δηλαδή, τα οποία χρονολογούνται ενωρίτερα, αυτά που βρεθήκαν τώρα, ενωρίτερα από ότι είναι τα κανονικά ευαγγέλια, τα οποία είναι αντίγραφα βέβαια, και είναι μεταγενέστερα, δηλαδή το αρχαιότερο ευαγγέλιο που έχουμε, το αναγνωρισμένο, τα κανονικά τα 4-5, είναι παλαιότερο από ότι αυτά τα ευαγγέλια, που όχι μόνο..., είναι της Μαγδαληνής, είναι του Φιλίππου είναι 17 Ευαγγέλια... (Γ. Λεονάρδος)

-Ο υπεύθυνος (...ακατανόητο....) του Χάρβαρντ τα πρότυπα τα τοποθετεί στην ίδια περίοδο με τα γνήσια.. (Φώτης Τσίτας, Θεολόγος - Συγγραφέας)

-Όχι, όχι (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Εκπομπή Οι Πύλες του Ανεξήγητου, Σάββατο 09/04/2005)

Αριστερά: Σέργιος Δημήτριος, Νομικός Συγγραφέας. (Πηγή: Alter, εκπομπή Οι Πύλες του Ανεξήγητου, Σάββατο 09/04/2005)

γ. Βίντεο: Μέγεθος: 87 Kb - Διάρκεια: 1΄ 08΄΄.

-...του χρόνου που μιλήσατε εσείς. Το τρίτο σημείο που θέλω στην εκκίνηση να θέσω, είναι ότι, εεε η Μαρία η Μαγδαληνή, είναι ένα πρόσωπο που, τα Ευαγγέλια που σημειωθείτω, πρέπει να προσέξουμε, γράφονται 3 αιώνες μετά... (Μαρία Τζάνη)

-Ε όχι κάνετε λάθος... κάνετε λάθος κυρία Τζάνη... (Σέργιος Δημήτριος)

-τρεις αιώνες αρκούν...

-Δεν είναι ιστορικό...

-Λαβή (...ακατανόητο...) με τα λάθη κύριε... θα διακόπτει και θα επισημαίνει τα λάθη; (Μιχάλης Καλόπουλος)

-Σας ικετεύω να είστε κύριος, αφήστε με να κλείσω την πρότασή μου. (Μαρία Τζάνη)

-Κύριε Σέργιο ακούστε να σας πω κάτι, κύριε Σέργιο σας παρακαλώ πάρα πολύ... (Δημοσιογράφος)

-Μα να πιστέψουμε ότι έγραψε το Ευαγγέλιο του ο Ιωάννης ο Θεολόγος το 300 μ.Χ.;

-Σας παρακαλώ θερμά. Αφήστε με. Θα πείτε την άποψή σας εν συνεχεία.

-Πόσο ήταν; 300 ετών ήταν;

-Μας παρακαλώ πάρα πολύ

-Όχι απαντήστε σας παρακαλώ..

-Μα το ξέρουμε, είναι λυμένο ιστορικά...

-Ήταν 300 ετών όταν το έγραψε το ευαγγέλιο του ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος; Σας ερωτώ!

-Μα δεν μπορώ να μιλήσω αν με κοιτάς έτσι... Κύριε Χαρδαβέλλα προστατέψτε με. Προστατέψτε τον διάλογο. (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Εκπομπή Οι Πύλες του Ανεξήγητου, Σάββατο 05/11/2005)

δ. Βίντεο: Μέγεθος: 57 Kb - Διάρκεια: 1΄ 37΄΄.

-Επίσης ειπώθηκε ότι τα Ευαγγέλια γράφηκαν από τον 3ο αιώνα και μετά. Είναι λάθος κι αυτό ιστορικό, όλοι οι ιστορικοί συμφωνούν ότι τα ευαγγέλια γράφηκαν τον 1ο αιώνα, αρχής γενομένης από το 54 μ.Χ., 60, 67, 70. (Ιμ. Μάξιμος)

-Ακόμη και αν γράφτηκαν τότε δεν είναι ένα πολύ μεγάλο διάστημα μισός αιώνας για να... (Δημοσιογράφος)

-Δεν είναι μισός αιώνας..

-54...

-Το 33 εκοιμήθηκε ο Κύριος. Το 54 είναι 20 χρόνια μετά... και τα έγραψαν οι ίδιοι οι μαθητές οι οποίοι ζούσαν με τον Κύριο και είχαν ακούσει την διδασκαλία και τον έζησαν.

-Και γιατί περίμεναν 20 χρόνια; (Γ. Τσαγκρινός)

-Αυτά λέει η θεολογία, κείμενα έχουμε του 3ου αιώνα, δεν έχουμε κείμενα που να αποδεικνύουν αυτόν τον ισχυρισμό (Μιχάλης Καλόπουλος) (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Εκπομπή Οι Πύλες του Ανεξήγητου, Σάββατο 05/11/2005)

Μυθοπλάστες: Μιχάλης Καλόπουλος, Γεώργιος Λεονάρδος, Τζάνη Μαρία

Απάντηση: Η παγανιστική οπερέτα αναληθειών τραγουδά το ατέρμονο της τραγούδι χωρίς να σέβεται όχι ασφαλώς την Ορθοδοξία, την οποία άλλωστε αμφισβητεί με πείσμα και φανατισμό, αλλά την ίδια την επιστήμη την οποία τόσες φορές επικαλείται στις τηλεοπτικές εκπομπές, ορίζοντας τους θεολόγους ως «κατηχητές» δια στόματος Μ. Καλόπουλου και το στούντιο ως «κατηχητικό» δια στόματος Μ. Βερέττα, λες και όπως ορθά επισήμανε ο θεολόγος Φώτης Τσίτας, οι παγανιστική ομάδα των Καλόπουλου, Βερέττα και Μισύρη είναι «πανεπιστημιακής μορφώσεως».

Αλλά εδώ πρέπει να δει κανείς ένα προς ένα τα «φάλτσα τραγούδια» των παγανιστών «βάρδων»:

α. Μ. Καλόπουλος: «4 μοναδικά Ευαγγέλια για τα οποία ξέρουμε ότι γράφτηκαν πολύ αργότερα..» από τα απόκρυφα. Όταν ο ιερομόναχος Μάξιμος διατυπώνει την άποψη πως μια τέτοια τοποθέτηση είναι εσφαλμένη, δέχεται και δεύτερη επίπληξη «επιστημονικής» υπεροψίας «-Αυτά λέει η θεολογία, κείμενα έχουμε του 3ου αιώνα, δεν έχουμε κείμενα που να αποδεικνύουν αυτόν τον ισχυρισμό». Και όμως «έχουμε» αλλά οι παγανιστές δεν θέλουν να τα βλέπουν.

β. Γ. Λεονάρδος: «ενωρίτερα από ότι είναι τα κανονικά ευαγγέλια, τα οποία είναι αντίγραφα βέβαια, και είναι μεταγενέστερα». Και όμως α) και τα απόκρυφα είναι αντίγραφα, αλλά και β) τα αντίγραφα των κανονικών είναι προγενέστερα από αυτά τα αντίγραφα των απόκρυφων.

γ. Μ. Τζάνη: «...που σημειωθείτω, πρέπει να προσέξουμε, γράφονται 3 αιώνες μετά..», «-Μα το ξέρουμε, είναι λυμένο ιστορικά...». Έτσι λοιπόν η Μ. Τζάνη επικαλείται εδώ ως δεκανίκι των απόψεών της την επιστήμη της ιστορίας, όταν αλλού και δηλαδή στην περίπτωση της πυρκαγιάς της Ρώμης την καταπατά τόσο φανερά, για να κατηγορήσει τον Απόστολο Παύλο ως εμπρηστή, έχοντας για οδηγό της γύρω από τα «ιστορικά μαθήματα» το «εθνικιστικό αρχαιόπληκτο κόμιξ» Δαυλός. Μάλιστα το εκπληκτικό είναι πως όταν την διακόπτει στην συγκεκριμένη εκπομπή ο αγανακτισμένος ομολογημένα νομικός και συγγραφέας Σέργιος Δημήτριος για να την διορθώσει, εκφράζοντας την ερώτηση: «Μα να πιστέψουμε ότι έγραψε το Ευαγγέλιο του ο Ιωάννης ο Θεολόγος το 300 μ.Χ.;», επιδέχεται πλαγίως τόσο το σχόλιο του Μιχάλη Καλόπουλου προς τον δημοσιογράφο: «θα διακόπτει και θα επισημαίνει τα λάθη;», όσο και την έκκληση της Τζάνης προς τον ίδιο: «Κύριε Χαρδαβέλλα προστατέψτε με. Προστατέψτε τον διάλογο.» αλλά ασφαλώς όχι την αλήθεια. Σαφώς ο Σέργιος Δημήτριος ήταν αγανακτισμένος με τους Τζάνη και Τσαγκρινό από προηγούμενες εκπομπές και γι’ αυτό υπέπεσε σε «εκρήξεις», όπως δήλωσε στον τηλεοπτικό φακό. Αλλά αυτό δεν απαγορεύει κανέναν από του να προσέξει για μια επιπλέον φορά την πλανεμένη τακτική του «στριψίματος δια του αρραβώνος» με την εστίαση του ενδιαφέροντος τους για την προστασία του διαλόγου παρά για την προστασία της αλήθειας.

Σημειώσεις

1. McDowell, Josh, EVIDENCE THAT DEMANDS A VERDICT, Vol. I (San Bernardino, CA: Here's Life, 1972), σσ. 50-51

2. Ό.π. σελ. 53

ΑΠΟΚΡΥΦΑ ΚΑΤΑΣΤΡΑΜΜΕΝΑ ΣΕ ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ

(Κατά: Lynn Picknett, Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, εκπομπή Οι πύλες του Ανεξήγητου, Σάββατο 09/04/2005)

Η έρευνά μου έδειξε ότι η Μαρία η Μαγδαληνή ήταν το έτερο ήμισι του Ιησού, γεγονός που δεν αναφέρεται βεβαίως πουθενά στην Καινή Διαθήκη. Τα Ευαγγέλια των Ματθαίου, Λουκά, Μάρκου και Ιωάννη, ...(Πηγή Φώτο: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, εκπομπή Οι πύλες του Ανεξήγητου, Σάββατο 09/04/2005)

...δεν είναι τα μοναδικά υπάρχοντα Ευαγγέλια. Κάθε Χριστιανός όμως, βεβαίως θα υποστήριζε ότι τα Ευαγγέλια αυτά είναι τα μοναδικά. Γνωρίζουμε, όμως ότι υπάρχουν 50 τουλάχιστον ακόμη Ευαγγέλια, (Πηγή Φώτο: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, εκπομπή Οι πύλες του Ανεξήγητου, Σάββατο 09/04/2005)

...«απαγορευμένα» Ευαγγέλια. Όταν έγινε η συγγραφή της Καινής Διαθήκης τον τέταρτο αιώνα πολλά από τα Ευαγγέλια αυτά εξαλείφθηκαν, ενώ περιληφθήκαν (Πηγή Φώτο: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, εκπομπή Οι πύλες του Ανεξήγητου, Σάββατο 09/04/2005)

μόνο τα Ευαγγέλια του Ματθαίου, Λουκά, Μάρκου και Ιωάννη. Τα υπόλοιπα ευαγγέλια εξαφανίστηκαν σε μια νύχτα. (Πηγή Φώτο: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, εκπομπή Οι πύλες του Ανεξήγητου, Σάββατο 09/04/2005)

Μυθοπλάστρια: Lynn Picknett,

Απάντηση: Εδώ

8.000 ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ ΣΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ

(Κατά: Δημητρίου Ιατρόπουλου, Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Σάββατο 06/05/2006)

Βίντεο. Μέγεθος: 72Kb - Διάρκεια: 26΄΄

...τα εγκλήματα στην ιστορία. (Ευστάθιος Θεοδόσης, Οικονομολόγος Εκπρόσωπος Ελ. Ινστιτούτου Βιβλικής Έρευνας)

-Μα εκεί είναι το πρόβλημά μας, ότι συζητάμε πάνω σε κείμενα που όλα είναι υποψήφια για πλάκα. Είναι τραυματισμένα, όπως τα ευαγγέλια... (Δημήτριος Ιατρόπουλος, ποιητής συγγραφέας)

-Οι Γνωστικοί δεν παρουσιάστηκαν μετά Χριστόν

-Τα 4 Ευαγγέλια Χριστιανέ μου έχουνε το λιγότερο, επίσημος αριθμός αυτός, 8000 αντιφάσεις μέσα. Ξέρεις τι αριθμός είναι αυτός;

-Αντιφάσεις που δεν καταλαβαίνουμε...

-Πωω... φόρα παρτίδα παιδί μου, άλλος την λέει Παρθένα την Παναγία άλλος την λέει γυναίκα. (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, εκπομπή οι Πύλες του Ανεξήγητου, 06/05/2006)

Βίντεο. Μέγεθος: 74Kb - Διάρκεια: 28΄΄ . Τον φίλο μου δεξιά μόνο να τον ρωτήσω, αν όντως ο Χριστός γεννήθηκε από μια Παρθένα.

-Βεβαίως. (Ευστάθιος Θεοδόσης, Οικονομολόγος Εκπρόσωπος Ελ. Ινστιτούτου Βιβλικής Έρευνας)

-Και γιατί ο Απόστολος Παύλος λοιπόν....

-Και υπήρχε λόγος που έπρεπε να γεννηθεί από Παρθένα,

-Στους προς Ρωμαίους...

-Αλλά είμαστε εκτός θέματος κ. Ιατρόπουλε...

-Περίμενε, γιατί ο Απόστολος Παύλος στους Γαλάτες Δ΄4 και στους Ρωμαίους Α΄3 λέει ότι γεννήθηκε από μία κάποια γυναίκα;

-Μα από γυναίκα δεν γεννήθηκε; από τι γεννήθηκε;

-Όχι από παρθένο! (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, εκπομπή οι Πύλες του Ανεξήγητου, 06/05/2006)

Μυθοπλάστης: Δημήτριος Ιατρόπουλος

Απάντηση: Οι λεγόμενες αντιφάσεις των Ευαγγελίων είναι κατά τον Δ. Ιατρόπουλο «επισήμως» 8.000 (1). Μάλιστα ο ίδιος δεν αργοπορεί να παρουσιάσει μία από τις «αντιφάσεις» αυτές, καθορίζοντας ότι γυναικείο φύλο και παρθενία είναι αντιφατικές υποστάσεις του ιδίου προσώπου. Με άλλα λόγια αν ένα πρόσωπο δηλώσει πως είναι γυναίκα και ταυτόχρονα δηλώσει πως είναι παρθένα είναι «αντίφαση» για τους νεοπαγανιστές. Αν πάλι ένας οποιοσδήποτε ιατρός, στην διάρκεια νεκροτομής εξετάζοντας μια νεκρή ανήλικη δηλώσει στην έκθεσή του ότι η εξεταζόμενη ήταν γυναικείου φύλου και παρθένος, τότε και πάλι «αντιφάσκει» για τους νεοπαγανιστές. Και ίσως τότε η έκθεση του ιατρού αυτού να αποτελεί για τον Δημήτριο Ιατρόπουλο μαζί με τα Ευαγγέλια «κείμενα που όλα είναι υποψήφια για πλάκα.» αφού «άλλος την λέει Παρθένα ... άλλος την λέει γυναίκα».

Μάλιστα ο ποιητής Δημήτριος Ιατρόπουλος δεν ξεχνά να παρουσιάσει και τις «αποδείξεις» του για αυτήν την αντίφαση του Ευαγγελίου, κοιτάζοντάς τες μέσα στις σημειώσεις που κουβαλούσε μαζί του, αναμεταδίδοντας δηλαδή πως ο Απόστολος Παύλος «στους Γαλάτες Δ΄4 και στους Ρωμαίους Α΄3 λέει ότι γεννήθηκε από μία κάποια γυναίκα». Η αλήθεια ασφαλώς είναι κάπως διαφορετική. Διότι ο Απόστολος Παύλος «στους Ρωμαίους Α΄3» δεν αναφέρει τίποτα για αυτό το ζήτημα (2) ενώ «στους Γαλάτες Δ΄4» δεν χρησιμοποιεί την αόριστη φράση του Δημητρίου Ιατρόπουλου «από μία κάποια γυναίκα» υπονοώντας μια κάποια άγνοια του Αποστόλου για το πρόσωπο της Παναγίας, αλλά δηλώνει ότι ο Χριστός γεννήθηκε από γυναίκα «γενόμενον ἐκ γυναικός» (3), ζητώντας ασφαλώς να μαρτυρήσει την αποστολή του Υιού του Θεού μέσα από έναν άνθρωπο, που δεν ήταν άλλος από την γυναικείου φύλου και Παρθένο, Παναγία. Καμιά αντίφαση.

ΣΚΟΝΑΚΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΥΚΟΛΗ «ΕΠΙΤΥΧΙΑ» & ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΕΣ ΜΕΘΟΔΟΙ ΕΠΙΘΕΣΗΣ

Το χρήσιμο συμπέρασμα που εξάγεται από αυτές τις εντελώς άστοχες παρατηρήσεις του Δ. Ιατρόπουλου στην προκειμένη εκπομπή για την Ναζαρέτ, τους «16 εσταυρωμένους», τις «8000 αντιφάσεις των Ευαγγελίων», τις «8000 + 1 αντιφάσεις των Ευαυγελίων» είναι πως ο εν λόγω ποιητής και αρθρογράφος στο παγανιστικό περιοδικό Ιχώρ, ίσως να μην έψαξε μόνος του όσα παράθεσε, ειδάλλως δεν θα μπορούσε να εκτίθεται κατά αυτόν τον τρόπο, αλλά «κάποιοι» του τα πέρασαν σε «σημειώσεις - σκονάκι» που το συμβουλεύθηκε κατά την διάρκεια της εκπομπής, ως να τυγχάνει απροετοίμαστος μαθητής που δίνει Γενικές Εξετάσεις. Το ότι ήτο απροετοίμαστος θα φανεί παρακάτω εφόσον πρώτα επισημανθεί ένα ακόμη στοιχείο που δίδει πάτημα στην θεωρία για «σκονάκι της απροετοιμασίας» και δεν είναι τίποτα άλλο παρά αυτό που παρατηρεί ορθά έναντί του ο Ευστάθιος Θεοδόσης, Οικονομολόγος Εκπρόσωπος Ελ. Ινστιτούτου Βιβλικής Έρευνας: «Αλλά είμαστε εκτός θέματος κ. Ιατρόπουλε...».

Αριστερά: Ο Δημήτριος Ιατρόπουλος χρησιμοποιεί το «σκονάκι». Σημειώσεις και βοηθήματα όλοι χρησιμοποιούν. Αλλά σημειώσεις «επιπόλαιες» με αστοχίες για ανύπαρκτα εδάφια των ευαγγελίων, δεν δείχνουν μόνο «κακούς» μαθητές αλλά και «εργατικούς» που εν όψη της εργολαβίας ανατρέχουν σε «λυσάρια» που τους πλασάρουν τρίτοι. (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, εκπομπή οι Πύλες του Ανεξήγητου, 06/05/2006)

Η εκπομπή αυτή είχε να κάνει με το λεγόμενο ευαγγέλιο του Ιούδα. Ο Δ. Ιατρόπουλος αφού παρουσιάστηκε στον σταθμό Alter ως δήλωσε «λίγο διαβασμένος» (4), φάνηκε περισσότερο να απασχολείται με παραπλήσια θέματα αντιχριστιανικής προπαγάνδρας παρά καθαυτό με το ευαγγέλιο του Ιούδα. Και ο λόγος είναι προφανής. Είναι πιο εύκολο να περάσει κανείς τις παραδοξότητές του όταν έχει απέναντί του ένα κοινό που προετοιμάσθηκε για ένα διαφορετικό θέμα, παρά για το θέμα για το οποίο αναμένεται να γίνει συζήτηση και να υπάρξει αντίλογος. Ουσιαστικά δηλαδή θα μπορούσε να πει κανείς πως σύμφωνα με την στρατιωτική τέχνη επιχειρήθηκε τακτική αιφνιδιασμού στο πνευματικό επίπεδο. Όταν μάλιστα η όλη αυτή προσπάθεια καμουφλάρεται από το τηλεοπτικό κοινό με το κάλπικο σεντόνι της «φιλοχριστότητας» (5), τότε αναφαίνεται ακόμη περισσότερο η πολυπλοκότητα των μεθόδων της αστάθμητης νεοπαγανιστικής ψυχής. Ορίζοντας λοιπόν ως απόδειξη της απροετοιμασίας του Δ. Ιατρόπουλου την αποτυχία του να περάσει τις απόψεις του, μπορεί κανείς να πει ότι δεν υπάρχει θεά τύχη και τυχαίο αλλά πρόνοια του Θεού και όσο ζουν οι πολέμιοι των Ευαγγελίων αυτήν θα βρίσκουν μπροστά τους.

Σημειώσεις

1. Οι λεγόμενες αντιφάσεις των Ευαγγελίων έχουν προέλθει από την δυτική αιρετική θεολογία και την αδυναμία αυτής να ερμηνεύσει σωστά τις Γραφές εξ ελλείψεως πραγματικών Αγίων μέσα στους κόλπους της. Συνέπεια της ελλιπούς ερμηνείας ο σχολιασμός αυτής αλλά και των κειμένων από διάφορους εντελώς άστοχους για την Ανατολή «σκεπτικιστές». Για κάθε «αντίφαση» που ισχυρίζεται η Δύση, ως θεολογική ή ως «σκεπτικιστική», η Ανατολή ως Ορθόδοξος Εκκλησίας έχει την ερμηνεία της που ξεπερνά τα όποια κολλήματα, ακόμη και εκεί που ο «επιτιθέμενος» νομίζει πως έχει 100% δίκιο και θεωρεί αδύνατη την όποια απάντηση.

2. Προς Ρωμαίους, Κεφ. Α΄«3 περὶ τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ, τοῦ γενομένου ἐκ σπέρματος Δαυῒδ κατὰ σάρκα»

3. Προς Γαλάτες, Κεφ. Δ΄ «4 ὅτε δὲ ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπὸ νόμον».

4. Δημήτριος Ιατρόπουλος, Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, εκπομπή οι Πύλες του Ανεξήγητου, 06/05/2006, εδώ

5. «Δεν είμαστε αντιχριστιανοί, και όπως πολύ σωστά είπες ούτε άπιστοι, ούτε άθεοι», (Πηγή: Δημήτριος Ιατρόπουλος, Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, εκπομπή οι Πύλες του Ανεξήγητου, 06/05/2006), εδώ.

Ο ΙΟΥΔΑΣ ΔΕΝ ΚΡΕΜΑΣΤΗΚΕ. ΒΓΗΚΑΝ ΤΑ ΣΠΛΑΧΝΑ ΤΟΥ ΕΞΩ.

(Κατά: Δημητρίου Ιατρόπουλου, Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Σάββατο 06/05/2006)

Βίντεο. Μέγεθος: 174Kb - Διάρκεια: 1΄14΄΄

-Τέσσερα λεπτά μόνο. Επειδή μεγαλώσαμε από μικρά παιδιά με τον Ιούδα προδότη που φίλησε τον Χριστό και που απελθών απήγξατο και κρεμάστηκε. Και αυτό ξέρουμε όλοι και δεν υπάρχει χριστιανός Ορθόδοξος και γενικά που να μην ξέρει αυτό. Θέλω μόνο να θυμίσω, μιλώντας για το μπάχαλο των Ευαγγελίων που είναι εντελώς αναξιόπιστες πηγές και όμως διαμόρφωσαν μια ολόκληρη ανθρωπότητα και πρέπει όλα αυτά σιγά σιγά να αρχίσουμε να τα βλέπουμε με καθαρή ματιά και με αγάπη προς το αντικείμενο αν θέλεις. Το πως πέθανε ο Ιούδας. Ο Ματθαίος στο 27,5 μας λέει ότι ο Ιούδας κρεμάστηκε. Από κει λοιπόν το ξέρουμε...(Δημήτριος Ιατρόπουλος, ποιητής συγγραφέας)

-Μετά είμαι εγώ έχω την απάντηση. (Ευστάθιος Θεοδόσης, Οικονομολόγος Εκπρόσωπος Ελ. Ινστιτούτου Βιβλικής Έρευνας)

-Σε παρακαλώ καταντάς αγενής.

-Πάμε σας παρακαλώ πάρα πολύ. (Χαρδαβέλλας, Δημοσιογράφος)

-Αμέσως λοιπόν, στις πράξεις των Αποστόλων, στο 1,18, μαθαίνουμε ότι ο Ιούδας άνοιξε τα εντόσθια του δεν κρεμάστηκε και χύθηκαν έξω τα άντερά του. Ο Μάρκος μας λέει ότι ο Ιούδας ήταν παρόν μετά την Ανάσταση ανάμεσα στους 12 μαθητές και ο Παύλος ο μέγας απόστολος των Εθνών μας λέει ότι τίποτα από όλα αυτά δεν αληθεύει.

-Μάλιστα...

-Πες μου σε παρακαλώ...

-Υπάρχουν αυτές οι αντιφάσεις, το ξέρω...

-Δεν υπάρχει αντίφαση.

-Υπάρχουν αντιφάσεις τα οποία...

-Έχω την απάντηση...

-Θα τα δούμε. Πάμε σε ένα διαφημιστικό... (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, εκπομπή οι Πύλες του Ανεξήγητου, 06/05/2006)

Μυθοπλάστης: Δημήτριος Ιατρόπουλος

Απάντηση: Αυτή η ενότητα αποτελεί συνέχεια της άνωθι για τις λεγόμενες «αντιφάσεις» των Ευαγγελίων με τις οποίες προσπαθεί ο Δ. Ιατρόπουλος να περάσει τις «φιλοσοφικές» του ιδέες κατά του Χριστιανισμού εις το ευρύ τηλεοπτικό κοινό της Ελλάδας.

ΕΔΑΦΙΑ, ΕΠΙΚΛΗΣΕΙΣ & ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΑΝΥΠΑΡΚΤΑ ΕΔΑΦΙΑ

Τα εδάφια που επικαλείται για να αποδείξει τις αντιφάσεις που ισχυρίζεται ότι υπάρχουν σε αυτά, είναι

α. Για τον θάνατο του Ιούδα το το Κατά Ματθαίον, Κεφ. Κζ΄ «5 καὶ ῥίψας τὰ ἀργύρια ἐν τῷ ναῷ ἀνεχώρησε, καὶ ἀπελθὼν ἀπήγξατο.» και οι Πράξεις των Αποστόλων, Κεφ. Α΄ «18 οὗτος μὲν οὖν ἐκτήσατο χωρίον ἐκ μισθοῦ τῆς ἀδικίας, καὶ πρηνὴς γενόμενος ἐλάκησε μέσος, καὶ ἐξεχύθη πάντα τὰ σπλάγχνα αὐτοῦ.» ενώ

β. Για το ζήτημα της παρουσίας του Ιούδα μεταξύ των μαθητών που είδαν τον αναστημένο Ιησού και την δήλωση του Απόστολου Παύλου πως «τίποτα από όλα αυτά δεν αληθεύει» ο Δ. Ιατρόπουλος δεν παρουσιάζει, κλασσικά ως καλός «νεοπαγανιστής» τα συγκεκριμένα εδάφια και αφήνει στον «αντίπαλό» του να βρει τις αποδείξεις για τα όσα εκείνος επικαλείται.

ΓΕΝΙΚΑ: ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ ή ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΓΕΓΟΝΟΤΟΣ;

Σύμφωνα με τον καθηγητή Π.Ι. Μπρατσιώτη (1) «Εκ των ευαγγελίων τα τρία πρώτα, παρά τις ομολογημένες ιδιορρυθμίες έκαστου ευαγγελιστή εμφανίζουν καταπληκτική ομοιότητα και συμφωνούν κατά την εκλογή και την διάταξη της ύλης και κατά το ύφος και την φρασεολογία που εν πολλοίς καλούνται, συνοπτικά, διότι οι διηγήσεις αυτών, τιθέμενες παράλληλα συγκροτούν σύνοψη που διευκολύνει την κατανόηση αυτών». Δηλαδή οι διηγήσεις των Ευαγγελίων είναι πολλές φορές παράλληλες και όχι κάθετες. Εξετάζοντας λοιπόν όσα μαρτυρεί ο Δ. Ιατρόπουλος, το ότι ο Ιούδας κρεμάστηκε και άνοιξε και τα εντόσθιά του δεν έρχεται σε καμία αντίφαση εάν και εφόσον η αναφορά στον θάνατο του Ιούδα μέσα από τους Ευαγγελιστές είναι αποσπασματική και όχι πλήρης και λεπτομερής ως ένα οιοδήποτε λεκτικά εμπλουτισμένο φιλολογικό μυθιστόρημα. Διότι ο Ιούδας θα μπορούσε να είχε κρεμαστεί και κατόπιν πέφτοντας από το δέντρο από το οποίο κρεμάστηκε θα μπορούσε να είχε διαρρήξει την κοιλιακή του χώρα, εάν είχε πέσει με αυτή πάνω σε κάποια κοφτερή πέτρα ή βράχο.

Α. ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ Ο ΙΟΥΔΑΣ ΝΑ ΠΕΣΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ «ΚΡΕΜΑΛΑ ΤΟΥ»;

Υπάρχουν μαρτυρίες από πιο σύγχρονους απαγχονισμούς όπου το καταδικασμένο θύμα μόλις κρέμονταν στο κενό και υπό την πίεση του σωματικού του βάρους, οδηγούσε το σχοινί σε ρήξη και μάλιστα το ίδιο το θύμα πέθαινε κατόπιν από την ελεύθερη αυτή του πτώση. Σε μία από αυτές τις περιπτώσεις ο W.H. Salisbury το 1881 καθώς έσπασε το σχοινί έπεσε στο έδαφος και έσπασε το λαιμό του. Με αυτό τον τρόπο πέθανε (2). Η ρήξη του σχοινιού είναι και ο λόγος που πολλές αγχόνες πριν την εκτέλεση ανθρώπων δοκιμάζονται με σακιά παραγεμισμένα με άμμο ή άλλο βαρύ υλικό. Στην περίπτωση του Ιούδα θα μπορούσε να συμβεί ακριβώς το ίδιο γεγονός όχι μόνο διότι το σχοινί από το οποίο απαγχονίστηκε αυτός θα μπορούσε να είχε κοπεί, αλλά και διότι το πιθανότερο είναι να είχε κρεμαστεί από κάποιο δέντρο, το κλαρί του οποίου θα μπορούσε να είχε σπάσει κάτω από το σωματικό του βάρος, ακόμη και ώρες αργότερα μετά τον θάνατό του και κατά την διάρκεια λ.χ. δυνατού ανέμου που το ταλάνιζε. Ο Ιούδας δεν ήταν εκτελεστής και δεν είχε εμπειρία για να εξασφαλίσει ένα «σίγουρα προγραμματισμένο» μέλλον ως θανών.

Αν λοιπόν μεταφέρει κανείς την αφήγηση για το τέλος του W.H. Salisbury αποσπασματικά ή συνοπτικά ως είναι τα ευαγγέλια, από δύο διαφορετικούς μάρτυρες ή δημοσιογράφους της εποχής, μπορεί να διαπιστώσει «δύο πραγματικότητες» που ουσιαστικά είναι η αλληλουχία γεγονότων της ίδιας της βιολογικής ζωής του, και δηλαδή πως : α) ο W.H. Salisbury απαγχονίστηκε β) ο W.H. Salisbury πέφτοντας έσπασε το λαιμό του. Σύμφωνα λοιπόν με κάποιον νεοπαγανιστή ή αρνητή της Χριστιανικής πίστεως ως ο Δ. Ιατρόπουλος, μαρτυρίες διαφορετικών προσώπων για την ζωή του W.H. Salisbury που ανάφεραν αυτές τις «διαφορετικές» εκδοχές αποτελούν το «μπάχαλο» της ιστορίας που βασίζεται σε «αναξιόπιστες πηγές» που δημιουργούν το λιγότερο «8000 αντιφάσεις».

Παραδοχές για τα γεγονότα του τέλους του Ιούδα, όπως το σπάσιμο του σχοινιού ή το σπάσιμο ενός κλαριού κατά τον απαγχονισμό του, είναι απολύτως πιθανές, ενώ οι «8000 αντιφάσεις» υπάρχουν μόνο «μέσα» στα μυαλά των δογματικών («μιλώντας για το μπάχαλο των Ευαγγελίων που είναι εντελώς αναξιόπιστες πηγές») που αναζητούν σε σκονάκια τις λύσεις για τις δημόσιες τηλεοπτικές εξετάσεις. Διότι η «αξιόπιστη» παραδοχή του Δ. Ιατρόπουλου πως «ο Ιούδας άνοιξε τα εντόσθια του δεν κρεμάστηκε» δεν προκύπτει από πουθενά, εφόσον στα Ευαγγέλια δεν υπάρχει καμιά αρνητική αναφορά πως ο Ιούδας δηλαδή «δεν κρεμάστηκε». Αυτή μάλιστα θα ήταν μια φανερή αντίφαση με την άποψη πως «ἀπελθὼν ἀπήγξατο». Επειδή όμως δεν υπάρχει πουθενά αρνητική παραδοχή τέτοιου είδους μέσα στα Ευαγγέλια ο νεοπαγανισμός δια στόματος Δ. Ιατρόπουλου την κατασκευάζει «εντελώς» «αξιόπιστα» δημιουργώντας τηλεοπτικό «μπάχαλο» ανάμεσα σε απληροφόρητους. Ας προστεθεί εδώ, ότι οι ευαγγελιστές σε καμιά περίπτωση δεν μαρτυρούν την αιτία θανάτου του Ιούδα στις δύο περιπτώσεις ώστε η μια αιτία (απαγχονισμός) να αντιτίθεται στην άλλη (έξοδος εντέρων). Μαρτυρούν μόνο τα γεγονότα που οδήγησαν τον Ιούδα στο θάνατο χωρίς να αποφαίνονται σε καμιά περίπτωση για το ποια από τις δύο αιτίες υπήρξε η καθοριστική ή αν υπήρξαν και οι δύο της ιδίας βαρύτητας.

Αριστερά: Η περίπτωση του Ιούδα προφανώς αποτελεί περίπτωση κρεμάσματος από κάποιο δέντρο εφόσον κάτι τέτοιο ήταν συνηθισμένο στον Εβραϊκό λαό. (Δευτερονόμιο, Κεφ. Κα΄ «22 Ἐὰν δὲ γένηται ἔν τινι ἁμαρτία κρίμα θανάτου καὶ ἀποθάνῃ καὶ κρεμάσητε αὐτὸν ἐπὶ ξύλου, 23 οὐ κοιμηθήσεται τὸ σῶμα αὐτοῦ ἐπὶ τοῦ ξύλου, ἀλλὰ ταφῇ θάψετε αὐτὸ ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ, ὅτι κεκατηραμένος ὑπὸ Θεοῦ πᾶς κρεμάμενος ἐπὶ ξύλου· καὶ οὐ μὴ μιανεῖτε τὴν γῆν, ἣν Κύριος ὁ Θεός σου δίδωσί σοι ἐν κλήρῳ.»)

Μέσο: Σύγχρονη κρεμάλα (Πηγή Φώτο: http://www.nps.gov/fosm/history/executions/gallows/todaygallows.htm)

Δεξιά: Ανδρείκελο προς απαγχονισμό απελευθερώνεται από καουμπόηδες κατά την διάρκεια γυρίσματος ταινίας. Βαριά ανδρείκελα χρησιμοποιούνται σε άλλες περιπτώσεις για την δοκιμή της αντοχής των αγχονών. (Πηγή Φώτο: http://www.countryworldnews.com/Editorial/SCTX/2006/sc0420western.html)

Β. ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΑ ΟΣΑ ΔΙΗΓΕΙΤΑΙ Ο Δ. ΙΑΤΡΟΠΟΥΛΟΣ ή ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΦΑΝΤΑΣΙΕΣ & ΣΚΟΝΑΚΙΑ;

Η τελευταία φορά που ο Μάρκος αναφέρει τον Ιούδα τον Ισκαριώτη είναι στο κεφάλαιο Ιδ΄ κατά την προδοσία του Ιησού (3). Πουθενά κατόπιν ο Μάρκος δεν αναφέρει κάτι για τον Ιούδα. Αντιθέτως όμως ο Δ. Ιατρόπουλος με την χρήση της κατάλληλης «μαγικής σκόνης» (βλέπε σκονάκι) αντιλαμβάνεται με «καθαρή ματιά» πως «Ο Μάρκος μας λέει ότι ο Ιούδας ήταν παρόν μετά την Ανάσταση ανάμεσα στους 12 μαθητές» αν και απόστολος Μάρκος στο τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου του (Κεφ. Ιστ΄) αναφέρει πως οι μαθητές στους οποίους φανερώθηκε ο αναστημένος Χριστός ήτο 11 και όχι 12 ως ψευδώς λέγει ο Δ. Ιατρόπουλος : «4 Ὕστερον ἀνακειμένοις αὐτοῖς τοῖς ἕνδεκα ἐφανερώθη καὶ ὠνείδισε τὴν ἀπιστίαν αὐτῶν καὶ τὴν σκληροκαρδίαν, ὅτι τοῖς θεασαμένοις αὐτὸν ἐγηγερμένον οὐκ ἐπίστευσαν.». Συνεπεία τούτου είναι πως έλειπε ένας ο οποίος δεν ήτο άλλος από τον Ιούδα τον Ισκαριώτη.

Όταν λοιπόν φιλοτιμηθεί ο Δ. Ιατρόπουλος να ανακαλύψει το εδάφιο το οποίο θα μπορούσε να είχε επικαλεστεί αλλά «ποιος ξέρει γιατί» δεν το επικαλέστηκε, ας το αποστείλει στον Απολογητή κάνοντας χρήση email, διότι σε κάθε άλλη περίπτωση έχει κανείς να κάνει με το γνωστό «σύνδρομο» των παγανιστικών ψεμάτων υπό την επήρεια «μαγικών συνταγών».

Εφόσον λοιπόν η προκείμενη του Δ. Ιατρόπουλου : «Ο Μάρκος μας λέει ότι ο Ιούδας ήταν παρόν μετά την Ανάσταση ανάμεσα στους 12 μαθητές» δεν αληθεύει, δεν χρειάζεται να μπει κανείς στον κόπο να αποδείξει ότι «ο Παύλος ο μέγας απόστολος των Εθνών μας λέει ότι τίποτα από όλα αυτά δεν αληθεύει.» πρέπει να είναι ένα ψευδές κατηγόρημα. Και «πρέπει να είναι», διότι η εύλογη ερώτηση που φυτρώνει εδώ απέναντι στην «καθαρή ματιά» του Δ. Ιατρόπουλου προς το σκονάκι του είναι: «ποια είναι τα λεγόμενα «όλα αυτά»;». Η διατύπωση «όλα αυτά» ανάγεται στον χώρο της εσκεμμένης ασάφειας, μια πολύ γνωστή μέθοδο της πολιτικής και της αντιεπιστημονικής «δεοντολογίας», που έχει ο ίδιος ξαναχρησιμοποιήσει και η οποία εφόσον δεν διατυπώνει ξεκάθαρες θέσεις, παρά την «καθαρή ματιά» που χρησιμοποιείται «με αγάπη προς το αντικείμενο», δεν δίδει την δυνατότητα στον οποιονδήποτε μελετημένο τηλεθεατή να αντικρούσει μιας και δεν υπάρχει κάτι το συγκεκριμένο, με συνέπεια την «μαιευτική» αποδοχή γενικόλογων στρεβλών θέσεων, όπως φαίνεται και από την στάση του Κ. Χαρδαβέλλα: «Υπάρχουν αυτές οι αντιφάσεις, το ξέρω...». Αντιφάσεις οι οποίες όμως βλέπει κανείς «βρίσκονται» μόνο σε ανύπαρκτα εδάφια που εφευρίσκουν οι νεοπαγανιστές και με τα οποία εκβιάζουν την άποψη τρίτων αφού τους ενέπλεξαν στην ασαφή ρητορεία τους.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Άγνωστο είναι αν γνωρίζουν οι κάθε λογής αρνητές και καταπατητές της αλήθειας πως για κάθε ψέμα και συκοφαντία που δηλώνουν επηρεάζοντας πιστούς ή όχι, φέρουν τεράστιες ευθύνες, αφού τα συγκεκριμένα ζητήματα αφορούν την σωτηρία συνελλήνων και συνανθρώπων τους. Πότε θα πάψουν να παίζουν επικαλούμενοι την «λογική» και την «καθαρή ματιά» της πρεσβυωπίας;

Τις «αντιφάσεις» που «ανακάλυψε» ο ποιητής Δημήτριος Ιατρόπουλος, ενδιαφέρεται ως άλλος «Σωκράτης» να τις εξάγει με την μαιευτική μέθοδο («Πες μου σε παρακαλώ...») από το στόμα του «κατηχούμενου» του δημοσιογράφου Κωνσταντίνου Χαρδαβέλλα («Υπάρχουν αυτές οι αντιφάσεις, το ξέρω...») ώστε αυτές να διοχετευτούν στο κοινό κάτω από μια είδους «δημοσιογραφική εγκυρότητα» που αφορά θεολογικές ερμηνείες. Αν πράγματι οι απορίες του Δ. Ιατρόπουλου («Πες μου σε παρακαλώ...») είχαν δυναμική ερωτήσεως προς έλευση της σωτηρίας ή τουλάχιστον προς αναζήτηση της αλήθειας αμερόληπτα, και όχι δυναμική δογματικής αντιχριστιανικής κατάθεσης («μιλώντας για το μπάχαλο των Ευαγγελίων που είναι εντελώς αναξιόπιστες πηγές»), θα τις είχε απευθύνει εις την Ορθόδοξο Εκκλησία από την οποία δεν λείπουν οι απαντήσεις για όλα τα ζητήματα δογματικής και ερμηνευτικής της Αγίας Γραφής μέσα από τα βιώματα των Αγίων. Αυτός όμως μέσα στην άγνοια του νομίζει πως η Εκκλησία κάποτε τον πλάνεψε και ίσως στο νου του ρίχνει το βάρος της δικής του εκπαίδευσης («Επειδή μεγαλώσαμε από μικρά παιδιά») σε αυτήν και στον Χριστιανισμό, ως κάποιος είδος μακράς εξαπάτησης («Υπάρχει μια εξαπάτηση 2500 ετών!») (4) . Εκείνο που δεν φαντάζεται όμως ο Δ. Ιατρόπουλος αλλά και ο κάθε Ιατρόπουλος είναι πως η έλλειψη σοβαρής θεολογίας στο ελληνικό σχολείο οφείλεται στα «κατορθώματα» του Διαφωτισμού, που αφού ήρθε σε ρήξη με τις εκκλησιαστικές σχολές και δημοτικά που υπήρχαν ήδη στην Ελλάδα κατά τον 18ο αιώνα, προφασιζόμενος τις νέες ευρωπαϊκές ανακαλύψεις της επιστήμης που έφερνε μαζί του δικαιολογημένα και αναγκαστικά ως εισαγόμενος, αλλά χρησιμοποιώντας παράλληλα κάθε αντιχριστιανική διδασκαλία για τους κατηχούμενούς του στα νέα σχολεία των «εμπόρων», σιγά σιγά κατόρθωσε να τις οδηγήσει σε κατάργηση και να στρέψει το Ελληνικό Κράτος εις την δημιουργία «εθνικού σχολείου», φρούτο του εθνικισμού που είχε τύχει προηγουμένως ευρείας σποράς από τον ευρωπαϊκό «ήλιο» τον οποίο πάντα «προσκυνά» η σύγχρονη Ελλάδα. Αποτέλεσμα η μονοπώληση της εκπαίδευσης με δεκανίκι τον καπιταλισμό, την αστική τάξη, την βιομηχανική παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα και τον γενικότερο έλεγχο της παιδείας που αυτός προώθησε και προωθεί ενάντια σε κάθε μορφή Ορθόδοξης πληροφορίας μέσα σε αυτό. (5) Ουσιαστικά έχει να κάνει κανείς με μια αργή και σταθερή πορεία εις την αποχριστιανικοποίηση της παιδείας των νεοελλήνων. Παράγωγα αυτής της διαδικασίας η αθεΐα και το τελευταίο παρακλάδι της οι σέχτες του νεοπαγανισμού ένεκα έλλειψης σοβαρής κατήχησης. Πολύ αργότερα θα καταλάβουν όλοι τα λάθη τους και θα εννοήσουν τα σφάλματά τους. Ακόμη τα ζητήματα είναι «φρέσκα» και φαντάζουν «νόστιμα». Αλλά το πνευματικό «δηλητήριο» υπάρχει και αυτό το «φαγητό» θα καθίσει, αν δεν έχει ήδη κάτσει πολύ βαριά στο «στομάχι» διαφόρων «διανοουμένων».

Σημειώσεις

1. Π. Ι. Μπρατσιώτης, Καθηγητής της Βιβλικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ια΄, 690 - 691

2. Ο W.H. Salisbury απαγχονίστηκε στην φυλακή της πολιτείας του El Paso County στις 17 Ιουνίου 1881, για την δολοφονία με πυροβόλο όπλο ενός αξιωματικού της αστυνομίας της Buena Vista. Ο Salisbury υποστήριξε ότι ένας φίλος του στην πραγματικότητα πίεσε την σκανδάλη. Στο ικρίωμα της κρεμάλας συνέχιζε να υποστηρίζει την αθωότητά του με δάκρυα. Όταν η καταπακτή (της αγχόνης) άνοιξε, το τεντωμένο σχοινί έσπασε από το άγκιστρο, κάνοντας τον Salisbury να πέσει στο έδαφος. Το σχοινί επαναδέθηκε, αλλά οι φυσικοί (ιατροί) βρήκαν πως ο Salisbury είχε σπάσει τον λαιμό του και πέθανε από την πτώση. (Πηγή: http://www.csindy.com/csindy/2002-07-18/cover.html)

3. Κατά Μάρκον, Κεφ. Ιδ΄ «43 Καὶ εὐθέως, ἔτι αὐτοῦ λαλοῦντος, παραγίνεται Ἰούδας ὁ Ἰσκαριὼτης, εἷς τῶν δώδεκα, καὶ μετ' αὐτοῦ ὄχλος πολὺς μετὰ μαχαιρῶν καὶ ξύλων, ἀπεσταλμένοι παρὰ τῶν ἀρχιερέων καὶ γραμματέων καὶ τῶν πρεσβυτέρων. 44 δεδώκει δὲ ὁ παραδιδοὺς αὐτὸν σύσσημον αὐτοῖς λέγων· Ὃν ἂν φιλήσω, αὐτός ἐστι· κρατήσατε αὐτὸν καὶ ἀπαγάγετε ἀσφαλῶς. 45 καὶ ἐλθὼν εὐθέως προσελθὼν αὐτῷ λέγει· Χαῖρε, ραββί, καὶ κατεφίλησεν αὐτόν»

4. Βίντεο. Μέγεθος: 45Kb - Διάρκεια: 14΄΄ : -Αυτή είναι η ταμπακέρα (Δ. Ιατρόπουλος)

-Ποιος ευαγγελιστής έγραψε τα Ευαγγέλια; (Γεώργιος Τσαγκρινός, Φυσικός Διευθυντής περιοδικού Ιχώρ)

-Η ταμπακέρα είναι αυτή Κώστα. Είναι πολύ σοβαρά τα πράγματα. Υπάρχει μια εξαπάτηση 2500 ετών! Υπάρχει μια εξαπάτηση του 1/6 (αναφέρεται στον παγκόσμιο πληθυσμό που είναι Χριστιανοί, κατά την δική του πάντοτε άποψη) (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, εκπομπή οι Πύλες του Ανεξήγητου, 06/05/2006) (βλέπε εδώ)

5. Περισσότερα για την σχέση εθνικού σχολείου, καπιταλισμού και την αστική κοινωνική αναπαραγωγή πρβλ. καθηγητού Παν. Γιώργου Μαυρογιώργου, «Εκπαιδευτικοί και Αξιολόγηση» και «Εκπαιδευτικοί και Διδασκαλία». Τα βιβλία του δεν είναι σε καμιά περίπτωση «φιλοχριστιανικά» αλλά είναι χρήσιμα για την εξαγωγή συμπερασμάτων για την παιδεία στην σύγχρονη Ελλάδα ακόμη και μέσα από οδούς που ο συγγραφέας του δεν έχει σε καμιά περίπτωση επιλέξει εφόσον «στόχος» του είναι η κριτικής διαφόρων ζητημάτων της σύγχρονης διδασκαλίας και όχι αυτά που ένα Ορθόδοξος μπορεί να δει μέσα σε αυτά.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΤΟΥ 1ου μ.Χ. ΑΙΩΝΟΣ

(Κατά: Γεωργίου Τσαγκρινού, Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Σάββατο 06/05/2006)

Βίντεο. Μέγεθος: 72Kb - Διάρκεια: 39΄΄

-Κείνο που είναι το μεγάλο λάθος είναι ότι δεν υπάρχει... (Γεώργιος Τσαγκρινός, Φυσικός διευθυντής του περιοδικού Ιχώρ)

-Μα με διακόπτεις...(Άδωνις Γεωργιάδης)

-Μα σε διακόπτω επειδή λέω αλήθειες...

-Ε πώς θα ολοκληρώσω;

-Δεν υπάρχει ευαγγέλιο του 1ου αιώνα, δεν υπάρχει ευαγγέλιο γραμμένο στον 1ο αιώνα. Υπάρχει κ. Άδωνη;

-Βεβαίως όχι.

-Υπάρχει; βεβαίως όχι! Πού ’ ντο λοιπόν;

-Αν με αφήσεις να ολοκληρώσω θα απαντήσω. Αλλά αν με διακόπτεις...

-Και θα σε διακόψω... πες μας λοιπόν ποιος ευαγγελιστής...

-Θέλω να μιλήσω 3 λεπτά...

-Στο συγκεκριμένο όμως, στο συγκεκριμένο. Ποιος ευαγγελιστής έγραψε τα ευαγγέλια.

-Θα πω αυτά που θέλω εγώ.

-Ποιος ευαγγελιστής έγραψε τα ευαγγέλια. Δεν θα ξεφεύγετε. Δεν θα ξεφεύγετε μια ζωή. Ποιος ευαγγελιστής έγραψε τα ευαγγέλια.

-Επανέρχομαι

-Ποιος ευαγγελιστής έγραψε τα ευαγγέλια.

-Θα απαντήσει (Δημοσιογράφος)

-Ξεφεύγουνε. Ποιος ευαγγελιστής έγραψε τα ευαγγέλια. (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, εκπομπή οι Πύλες του Ανεξήγητου, Σάββατο 06/05/2006)

Μυθοπλάστης: Γεώργιος Τσαγκρινός

Απάντηση: Το παρουσιαζόμενο βίντεο είναι η συνέχεια της υπερασπίσεως του Γεωργίου Τσαγκρινού υπέρ των θέσεων του Δημητρίου Ιατρόπουλου, όσο αφορά το ζήτημα των «16 εσταυρωμένων» και την απάντηση που εδέχθησαν από τον Άδωνη Γεωργιάδη, πως δηλαδή τα κείμενα περί των «16» είναι ουσιαστικά μετά Χριστόν και ως εκ τούτου «Χριστιανικές επιρροές στις εθνικές θρησκείες». Εδώ δεν θα εξεταστεί απλά το ζήτημα της ύπαρξης των Ευαγγελίων κατά τον 1ο μ.Χ. αιώνα, που η επιστήμη έχει αποδείξει πως είναι πέρα για πέρα πραγματικότητα, εφόσον κατά τον 1ο μ.Χ. αιώνα όχι μόνο υπάρχουν τα Ευαγγέλια αλλά και οι επιστολές των αποστόλων, όπως μπορεί να δει ο ενδιαφερόμενος εδώ. Θα αναλυθούν 2 ιδιότητες της νεοπαγανιστικής αρνήσεως κατά του προσώπου του Ιησού Χριστού.

1. Το ζήτημα των Ευαγγελίων και τα προηγούμενα χρόνια της πλάνης.

Όπως μπορεί να εννοήσει κανείς το ζήτημα της προφορικής παραδόσεως προΐσταται της γραπτής. Ακόμη και αν τα γραπτά Ευαγγέλια ήτο του 2ου μ.Χ. αιώνα αυτό δεν θα είχε καμιά θεολογική σημασία. Η εκκίνηση της Ορθόδοξης προφορικής παραδόσεως ως διδασκαλίας του Ιησού και η καταγραφή της ως γραπτό κείμενο ή αν θέλει κανείς η ανεύρεση ενός κάποιου τέτοιου κειμένου, είναι δύο πράγματα εντελώς ξεχωριστά που δεν ακυρώνει το ένα το άλλο ένεκα της χρονικής τους αποστάσεως, που όμως τελικά ούτως ή άλλως δεν φαίνεται να υφίσταται ούτε να αποδεικνύεται από πουθενά. Οι νεοπαγανιστές κινούνται σε δύο δρόμους. «Πρώτο» δια στόματος Μιχάλη Καλόπουλου και Μαρίας Τζάνη ενορχηστρώνουν την άποψη πως τα κανονικά ευαγγέλια «γράφτηκαν πολύ αργότερα» από τα απόκρυφα, όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς σε παραπάνω ενότητα και «δεύτερο» δια στόματος Γεωργίου Τσαγκρινού ακομπανιάρουν την άποψη αυτή με μια άλλη, εκείνη κατά την οποία «Δεν υπάρχει ευαγγέλιο του 1ου αιώνα». Αυτές οι διατυπώσεις μπορεί να έστεκαν πριν μερικούς αιώνες και υπήρξαν ζητήματα που πλάνεψαν αρκετούς που οχυρωθήκαν από πίσω τους νομίζοντας πως έχουν ισχυρές θέσεις έναντι του Χριστού, αν και η Ορθόδοξη Εκκλησία πάντα τους έλεγε ότι σφάλλουν και τέτοιοι ανένδοτοι πολλές φορές την χλεύαζαν στο πέρασμα του χρόνου. Σήμερα που οι αποδείξεις για το δίκαιο της Εκκλησίας ενισχύονται, οι αρνητές επιμένουν στον μυθικό τους κόσμο του δικού τους «μεσαίωνα».

2. Η αλήθεια, η προστασία του διαλόγου & τα πολλαπλά σταθμά.

Σε παλαιότερη εκπομπή (05/11/2005) στο ίδιο τηλεοπτικό κανάλι, η Τζάνη διακοπτόμενη από έναν υπερασπιστή του Χριστιανισμού, τον Νομικό και Συγγραφέα Σέργιο Δημήτριο δήλωνε στον δημοσιογράφο Χαρδαβέλλα για τις διακοπές που υφίστατο η ιδία από τον πρώτο: «κύριε Χαρδαβέλλα προστατέψτε με. Προστατέψτε τον διάλογο.» όπως μπορεί κανείς να δει σε αυτή την παραπάνω ενότητα, ενώ ο υπερασπιστής του παγανισμού Μιχάλης Καλόπουλος και συγγραφέας του περιοδικού Ιχώρ, διαμαρτύρονταν τότε υπέρ της: «θα διακόπτει και θα επισημαίνει τα λάθη;». Στην νεότερη περίπτωση ο φιλικά διακείμενος στον Χριστιανισμό Άδωνις Γεωργιάδης διαμαρτυρόμενος για ανάλογες διακοπές από τον γνωστό Γεώργιο Τσαγκρινό ακούει την στοιχειοθέτηση αυτών των διακοπών από τα χείλια του δευτέρου «Μα σε διακόπτω επειδή λέω αλήθειες...» και «...θα σε διακόψω».

Αριστερά: Γεώργιος Τσαγκρινός, Φυσικός Μαθηματικός, Διευθυντής περιοδικού Ιχώρ (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, εκπομπή Οι Πύλες του Ανεξήγητου, Σάββατο 19/11/2005)

Μέσο Αριστερά: Άδωνις Γεωργιάδης, Ιστορικός Φιλόλογος (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, εκπομπή οι Πύλες του Ανεξήγητου, Σάββατο 06/05/2006)

Μέσο Δεξιά: Μαρία Τζάνη Καθηγήτρια Παιδαγωγικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Εκπομπή Οι Πύλες του Ανεξήγητου, Σάββατο 05/11/2005)

Δεξιά: Σέργιος Δημήτριος, Νομικός Συγγραφέας. (Πηγή: Alter, εκπομπή Οι Πύλες του Ανεξήγητου, Σάββατο 09/04/2005)

Οι φιλικά προσκείμενοι στον παγανισμό δηλαδή, όταν αναφέρουν ψέματα, βλέπε Μαρία Τζάνη, δεν επιθυμούν να διακόπτονται χάρη της αλήθειας αλλά επιθυμούν να «προστατευτεί ο διάλογος». Αντίθετα και όμοια όταν (και πάλι) λένε ψέματα και όχι «αλήθειες», αυτή την φορά δια στόματος Γεωργίου Τσαγκρινού, επιθυμούν να διακόπτουν και «θα διακόπτουν» την αλήθεια.

ΤΡΑΓΙΚΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Η Ορθοδοξία και ο Χριστός δεν έχουν να χάσουν τίποτα από όλα αυτά. Ο Χριστός είναι η αλήθεια και η Ορθόδοξος Εκκλησία είναι ο αναμεταδότης αυτής της αλήθειας. Όταν ο Γεώργιος Τσαγκρινός διατεινόμενος προς Ορθοδόξους λέγει «Δεν θα ξεφεύγετε. Δεν θα ξεφεύγετε μια ζωή... Ξεφεύγουνε. [Ποιος ευαγγελιστής έγραψε τα ευαγγέλια].» δεν έχει εννοήσει πως κανείς δεν «ξε-φεύγει» από πουθενά, αλλά πως αντίθετα αυτός είναι που προσπαθεί να φυλακίσει τους άλλους και να τους κάνει να «καθίσουν» στο ίδιο σημείο της εντελώς άστοχης αρνήσεως προς το πρόσωπο του Ιησού Χριστού που έχει επιλέξει αυτός μαζί με τους ομοϊδεάτες του, αναζητώντας κάλπικες «αποδείξεις». Διότι «Κείνο που είναι το μεγάλο λάθος» δεν είναι η μη ύπαρξη ευαγγελίων τον 1ο μ.Χ. αιώνα, αλλά η δική του στιχομυθία «Δεν υπάρχει ευαγγέλιο του 1ου αιώνα» που ατυχώς ο κατά τα άλλα μελετημένος Άδωνης Γεωργιάδης αποδέχθηκε.

Όταν κτίζει κανείς φυλακές μόνος του και ελεύθερα μέσα στις οποίες ο Χριστός «δεν υπάρχει» ενώ Εκείνος Υπάρχει, τότε χτίζει μόνος του «κολάσεις» που θα τον φυλακίσουν για πάντα όταν έρθει η ώρα της βασιλείας του Θεού, αφού δεν θα θέλει ποτέ να δει απ’ έξω και να δεχθεί πως ο «Χριστός ήλθε». Και ο Χριστός ένεκα ακριβώς της Αγάπης Του προς κάθε ανθρώπινο πλάσμα θα δεχθεί την προσωπική επιλογή του καθενός και ο καθείς θα πάρει τον δρόμο του. Ευχή ας είναι, κανείς να μην φυλακιστεί από μόνος του. Ακόμη και ελάχιστες προσωπικές στιγμές μετανοίας πριν τον θάνατο και χωρίς τυμπανοκρουσίες αρκούν για την σωτηρία του καθενός. Ο Χριστός πάντα περιμένει. Μετά θάνατο όμως υπάρχει αμετακινησία και συμμετοχή στην ετοιμαζόμενη αιωνία βασιλεία του Χριστού. Κει δεν υπάρχει φθορά και αλλαγή, συνεπώς ούτε μετάνοια (αλλαγή συμπεριφοράς και διάθεσης, τέλος το του «τα πάντα ρει»).

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΘΕΙΟ & ΠΙΣΤΗ - ΕΡΕΥΝΑ ΑΣΥΜΒΑΤΕΣ

(Κατά: Γεωργίου Τσαγκρινού, Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Σάββατο 06/05/2006)

Βίντεο. Μέγεθος: 153Kb - Διάρκεια: 39΄΄

-Να ολοκληρώσει και θα απαντήσει στο ερώτημα. Θα βάλω εγώ το ερώτημα. Θα βάλω το ερώτημα του κ. Τσαγκρινού (Χαρδαβέλλας Δημοσιογράφος)

-Για να επανέλθω. Όλη η ιστορία με τα απόκρυφα ευαγγέλια και τα κανονικά ευαγγέλια, για όσους πιστεύουν στον Χριστιανισμό, έχει λυθεί στην πρώτη Οικουμενική Σύνοδο. Εκείνη την εποχή, ακριβώς γιατί ο χριστιανισμός έβγαινε από μια πορεία των πρώτων αιώνων, που το χριστιανικό δόγμα δεν είχε διαμορφωθεί, και δεν είχε διαμορφωθεί για πολλούς λόγους, μεταξύ των οποίων και οι διωγμοί, κάθισαν οι πρώτοι αυτοί χριστιανοί στην Νίκαια της Βιθυνίας και συναποφάσισαν ποιο είναι το κανονικό ευαγγέλιο και ποιο ήταν το μη κανονικό. (Άδωνις Γεωργιάδης, Ιστορικός Φιλόλογος)

-Άρα δεν ήταν θείο, άρα δεν ήταν θείο...

-Για όσους πιστεύουν...

-... άρα δεν ήταν θείο, άρα δεν ήταν θείο.

-...να ολοκληρώσω; Για μας που πιστεύουμε κ. Τσαγκρινέ

-Άρα δεν ήταν θείο.

-... έγινε τη θείη βουλήση.

-Α πιστός είστε; είστε πιστός; Γιατί προηγουμένως είπατε ότι είστε επιστήμων...

-Εγώ σας είπα και σας ξαναλέω....

-Είπατε «ερευνάτε τας γραφάς». Τώρα είστε πιστός;

-Φυσικά ερευνώ.

-Πιστός ή ερευνάτε τας γραφάς;

-Φυσικά ερευνούμε.

-Πιστός ή ερευνάτε τας γραφάς;

-Φυσικά ερευνούμε.

-Πιστός ή ερευνάτε τας γραφάς;

-Μα δεν αποκλείει το ένα το άλλο.

-Πιστός ή ερευνάτε τας γραφάς;

-Δεν αποκλείει το ένα το άλλο.

-Πιστός .. αλήθεια;

-Βεβαίως!

-Δεν υπάρχει στην έρευνα πιστός. Πιστός και έρευνα δεν υπάρχει. (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, εκπομπή οι Πύλες του Ανεξήγητου, Σάββατο 06/05/2006)

Μυθοπλάστης: Γεώργιος Τσαγκρινός

Απάντηση: Οι λαθεμένες απόψεις του Γ. Τσαγκρινού είναι δύο:

α. υποστηρίζει το Ευαγγέλιο δεν ήταν θείο επειδή οι πρώτοι χριστιανοί συναποφάσισαν για το ποιο είναι το «κανονικό» ευαγγέλιο και ποιο το «μη κανονικό».

β. υποστηρίζει πως έρευνα και πίστη δεν μπορούν να συνυπάρχουν.

ΠΟΛΛΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ («άρα δεν ήταν θείο.»)

Για την λύση αυτής της ένστασης βλέπε πρώτα την προφορική παράδοση. Σύμφωνα με την άποψη Τσαγκρινού και επειδή υπάρχουν και «μη κανονικά» ευαγγέλια που τα έγραψαν αιρετικοί δεν μπορεί να υπάρχει «θείο ευαγγέλιο». Δηλαδή αν υπάρχει πλαστό χρήμα δεν υπάρχει μήτε πραγματικό χρήμα. Αν έπειτα αποταθεί κανείς σε υπηρεσία που ξεχωρίζει το πλαστό χρήμα από το πραγματικό (1η Οικουμενική Σύνοδος), αυτομάτως το πραγματικό χρήμα παύει να υφίσταται και δεν υπάρχει μήτε κράτος (Θεός) που το «εξέδωσε» (με τον βίο Του τον οποίο περιέγραψαν οι ευαγγελιστές). Η «λογική» του Τσαγκρινού θα επιθυμούσε ίσως ο Θεός να επεμβαίνει διαρκώς πάνω στην ελεύθερη βούληση του ανθρώπου και να «απαγορεύει» από του να εμφανίζονται αιρετικοί συγγραφείς και «ευαγγελιστές». Με την ίδια λογική ο Θεός θα έπρεπε να απαγορεύει στον καθένα να αμαρτάνει και να απαγορεύει και στον Τσαγκρινό Γεώργιο να αναφέρει τέτοιες παραδοξότητες. Τότε ποιο το νόημα της σωτηρίας; ποιο το νόημα της ελεύθερης βουλήσεως; ποιο το νόημα της προειδοποίησης του Ιησού κατά των ψευδοπροφητών μέσα στα ίδια τα ευαγγέλια;

ΠΙΣΤΟΣ ή ΕΡΕΥΝΑΤΕ ΤΑΣ ΓΡΑΦΑΣ («-Δεν υπάρχει στην έρευνα πιστός. Πιστός και έρευνα δεν υπάρχει.»)

Εδώ το μόνο που μπορεί να του πει κανείς του Γ. Τσαγκρινού εφόσον ο εκδότης του περιοδικού στο οποίο εργάζεται είναι ο αρχαιολόγος Ευάγγελος Μπεξής, είναι το ότι ο κάθε αρχαιολόγος πρώτα πιστεύει ότι εκεί που θα σκάψει θα βρει κάτι σημαντικό και μετά ερευνά τον χώρο (1). Αν δεν βρει κάτι τότε παύει να πιστεύει. Όσο ερευνά και βρίσκει όμως... πιστεύει και παρα-πιστεύει (2).

Αριστερά: Ευάγγελος Μπεξής, Αρχαιολόγος, Εκδότης περιοδικού Ιχώρ. (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Χωρίς Μοντάζ ΙΙ, 5 Ιουλίου 2004)

Δεξιά: Ο Ερρίκος Σλίμαν (Πηγή: DVD National Geographic, Troia, Beyond the Movie, αρχαίοι μύθοι και άλυτα μυστήρια, New Line Productions, NGS, 2004)

Όπως έλεγε ο παγανιστής Χίτλερ «Εάν ψεύδεστε, πρέπει τα ψεύδη σας να είναι πελώρια... Κι απ’ το πιο μεγάλο απ’ τα ψέματα, πάντοτε γίνεται πιστευτό ένα μέρος του» (3). Αν όμως δεν έχει κανείς να πει πελώρια ψέματα, τότε οχυρώνεται πίσω από την προσθετική επανάληψη εκείνων των μικρών:

1. «Άρα δεν ήταν θείο» (Πεντάκις)

2. «Πιστός ή ερευνάτε τας γραφάς;» (τετράκις)

... ώστε να περάσει και ένα πιο μεγάλο συνάμα «Δεν υπάρχει στην έρευνα πιστός. Πιστός και έρευνα δεν υπάρχει».

Σημειώσεις

1. «Ο Ερρίκος Σλίμαν ήταν, λοιπόν, ένας καταξιωμένος και αξιοσέβαστος έμπορος όταν, το 1863, διέλυσε την εταιρεία του και άρχισε μια καινούργια ζωή. Ήταν σε ηλικία 41 ετών, ηλικία που εκείνη την εποχή δεν θεωρούνταν -ούτε ήταν- νεαρή. Τα νεανικά του ενδιαφέροντα βγήκαν ξανά στο προσκήνιο και οι ήρωες του Ομήρου άρχισαν και πάλι να στοιχειώνουν τις μέρες του. Αποφάσισε να φέρει στο φως τους τόπους που είχε τραγουδήσει ο ποιητής, τρέφοντας τυφλή πίστη στους στίχους του: το εγχείρημα φάνταζε ακατόρθωτο. Δεν τον αποθάρρυναν ούτε η δυσπιστία των «ειδικών», ούτε η έκπληξη των ιδίων του των φίλων... ύστερα από χρόνια ερευνών πίστεψε πως είχε εντοπίσει την σωστή τοποθεσία». (Πηγή: Συγκλονιστικές Ανακαλύψεις & Αρχαίοι Πολιτισμοί, τεύχος 1, εκδόσεις De Agostini Hellas, 2001, σελ. 20)

2. Κατά Ματθαίον, Κεφ. Ζ΄ «7 Αἰτεῖτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν· ζητεῖτε, καὶ εὑρήσετε· κρούετε, καὶ ἀνοιγήσεται ὑμῖν. 8 πᾶς γὰρ ὁ αἰτῶν λαμβάνει καὶ ὁ ζητῶν εὑρίσκει καὶ τῷ κρούοντι ἀνοιγήσεται.»

3. Α. Χίτλερ, Ο Αγών μου, Ιστορία νεότερη και σύγχρονη, Γ΄ Λυκείου, ΟΕΔΒ 1992, σ. 186

ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΑ ΙΗΣΟΥ & ΑΣΥΜΦΩΝΙΕΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΩΝ

(Κατά: Ίωνα Δημόφιλου, Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 275, σσ.18226-18229)

	ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ	ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ
		Θεός
		Αδάμ
		Σηθ
		Ενώς
		Καϊνάν
		Μαλελεήλ
		Ιάρεδ
		Ενώχ
		Μαθουσάλας
		Λάμεχ
		Νέω
		Σημ
		Αρφαξάδ
		Καϊνάν
		Σάλα
		Έβερ
		Φάλεκ
		Ραγαύ
		Σερούχ
		Ναχώρ
		Θάρα
1	Αβραάμ	Αβραάμ	1
2	Ισαάκ	Ισαάκ	2
3	Ιακώβ	Ιακώβ	3
4	Ιούδας	Ιούδας	4
5	Φαρές	Φαρές	5
6	Εσρώμ	Εσρώμ	6
7	Αράμ	Ιωράμ	7
8	Αμιναδάβ	Αράμ	8
9	Ναασών	Αμιναδάβ	9
10	Σαλμών	Ναασών	10
11	Βοόζ	Σαλμών	11
12	Ωβήδ	Βοόζ	12
13	Ιεσσαί	Ωβήδ	13
14	Δαυίδ	Ιεσσαί	14
15	Σολομών	Δαυίδ	15
16	Ροβοάμ	Νάθαν	16
17	Αβιά	Ματταθάς	17
18	Ασά	Μαϊνάν	18
19	Ιωσαφάτ	Μελεάς	19
20	Ιωράμ	Ελιακίμ	20
21	Οζίας	Ιωνάς	21
22	Ιωάθαμ	Ιωσήφ	22
23	Άχαζ	Ιούδας	23
24	Εζεκίας	Συμεών	24
25	Μανασσής	Λευί	25
26	Αμών	Ματθάτ	26
27	Ιωσίας	Ιωρείμ	27
28	Ιεχονίας	Ελιέζερ	28
29	Σαλαθιήλ	Ιωσής	29
30	Ζοροβάβελ	Ηρ	30
31	Αβιούδ	Ελμωδάμ	31
32	Ελιακείμ	Κωσάμ	32
33	Αζώρ	Αδδί	33
34	Σαδώκ	Μελχί	34
35	Αχείμ	Νηρί	35
36	Ελιούδ	Σαλαθιήλ	36
37	Ελεάζαρ	Ζοροβάβελ	37
38	Ματθάν	Ρησά	38
39	Ιακώβ	Ιωαννάν	39
40	Ιωσήφ	Ιωδάς	40
41	Ιησούς	Ιωσήχ(φ)	41
		Σεμεΰ	42
		Ματταθίας	43
		Μαάθ	44
		Ναγγαί	45
		Εσλίμ	46
		Ναούμ	47
		Αμώς	48
		Ματταθίας	49
		Ιωσήφ	50
		Ιωαννάς	51
		Μελχί	52
		Λεί	53
		Ματθάν	54
		Ηλί	55
		Ιωσήφ	56
		Ιησούς	57

Πλήρης ασυμφωνία στην γενεαλογία του Ιησού (από τον Αβραάμ και εντεύθεν) μεταξύ των δύο ευαγγελιστών -κι ας έγραφαν με την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος

Ασυμφωνία στα Ευαγγέλια πληροφορίες για τη ζωή του Ιησού -αν και η εποχή του ήταν μία από τις καλύτερα τεκμηριωμένες ιστορικά- δεν έχουμε άλλες, έκτος από εκείνες που περιέχονται στα Ευαγγέλια. Για την καταγωγή του ειδικότερα πληροφορίες περιέχουν μόνο το πρώτο και το τρίτο Ευαγγέλια- κι αυτά όμως δεν συμφωνούν μεταξύ τους, αυτοαναιρούνται, αλληλοαναιρούνται, έχουν πλείστες αντιφάσεις.

Η ιστορικότητα του Ιησού όμως θεωρείται αναμφισβήτητη από την επικρατούσα τους τελευταίους 17 αιώνες στην Ελλάδα θρησκεία, οπότε είμαστε υποχρεωμένοι να μελετήσουμε τι ακριβώς είναι καταγραμμένο.

«Κατά Ματθαίον», α΄ 1-17: «1 Βίβλος γενέσεως Ιησού Χριστού, υιού Δαυίδ, υιού Αβραάμ. 2 Αβραάμ εγέννησεν τον Ισαάκ, Ισαάκ δε εγέννησεν τον Ιακώβ, Ιακώβ δε εγέννησεν τον Ιούδαν και τους αδελφούς αυτού, 3 Ιούδας δε εγέννησεν τον Φαρές και τον Ζαρά εκ της Θάμαρ, Φαρές δε εγέννησεν τον Εσρώμ, Εσρώμ δε εγέννησεν τον Αράμ, 4 Αράμ δε εγέννησεν τον Αμιναδάβ, Αμιναδάβ δε εγέννησεν τον Ναασσών, Ναασσών δε εγέννησεν τον Σαλμών, 5 Σαλμών δε εγέννησεν τον Βοόζ εκ της Ραχάβ, Βοόζ δε εγέννησεν τον Ωβήδ εκ της Ρούθ, Ωβήδ δε εγέννησεν τον Ιεσσαί, 6 Ιεσσαί δε εγέννησεν τον Δαυίδ τον βασιλέα. Δαυίδ δε εγέννησεν τον Σολομώντα εκ της τού Ουρίου, 7 Σολομών δε εγέννησεν τον Ροβοάμ, Ροβοάμ δε εγέννησεν τον Αβιά, Αβιά δε εγέννησεν τον Ασά, 8 Ασά δε εγέννησεν τον Ιωσαφάτ, Ιωσαφάτ δε εγέννησεν τον Ιωράμ, Ιωράμ δε εγέννησεν τον Οζίαν, 9 Οζίας δε εγέννησεν τον Ιωάθαμ, Ιωάθαμ δε εγέννησεν τον Αχαζ, Αχαζ δε εγέννησεν τον Εζεκίαν,

10 Εζεκίας δε εγέννησεν τον Μανασσή, Μανασσής δε εγέννησεν τον Αμών, Αμών δε εγέννησεν τον Ιωσίαν, 11 Ιωσίας δε εγέννησεν τον Ιεχονίαν και τους αδελφούς αυτού επί της μετοικεσίας Βαβυλώνος. 12 Μετά δε την μετοικεσίαν Βαβυλώνος Ιεχονίας εγέννησεν τον Σαλαθιήλ, Σαλαθιήλ δε εγέννησεν τον Ζοροβάβελ, 13 Ζοροβάβελ δε εγέννησεν τον Αβιούδ, Αβιούδ δε εγέννησεν τον Ελιακείμ, Ελιακείμ δε εγέννησεν τον Αζώρ, 14 Αζώρ δε εγέννησεν τον Σαδώκ, Σαδώκ δε εγέννησεν τον Αχείμ, Αχείμ δε εγέννησεν τον Ελιούδ, 15 Ελιούδ δε εγέννησεν τον Ελεάζαρ, Ελεάζαρ δε εγέννησεν τον Ματθάν, Ματθάν δε εγέννησεν τον Ιακώβ, 16 Ιακώβ δε εγέννησεν τον Ιωσήφ τον άνδρα Μαρίας, εξ ής εγεννήθη Ιησούς ο λεγόμενος Χριστός. 17 Πάσαι ούν αι γενεαί από Αβραάμ έως Δαυίδ γενεαί δεκατέσσαρες, και από Δαυίδ έως της μετοικεσίας Βαβυλώνος γενεαί δεκατέσσαρες, και από της μετοικεσίας Βαβυλώνος έως τού Χριστού γενεαί δεκατέσσαρες.

«Κατά Λουκάν», Δ΄ 23-38: «23 Καί αυτός ήν ο Ιησούς ωσεί ετών τριάκοντα αρχόμενος, ών, ως ενομίζετο, υιός Ιωσήφ, τού Ηλί, 24 τού Ματθάν, τού Λευί, τού Μελχί, τού Ιωαννά, τού Ιωσήφ, 25 τού Ματταθίου, τού Αμώς, τού Ναούμ, τού Εσλίμ, τού Ναγγαί, 26 τού Μαάθ, τού Ματταθίου τού Σεμεύ, τού Ιωσήφ, τού Ιωδά, 27 τού Ιωαννάν, τού Ρησά, τού Ζοροβάβελ, τού Σαλαθιήλ, τού Νηρί, 28 τού Μελχί, τού Αδδί, τού Κωσάμ, τού Ελμωδάμ, τού Ήρ, 29 τού Ιωσή, τού Ελιέζερ, τού Ιωρείμ, τού Ματθάτ, τού Λευί,

30 τού Συμεών, τού Ιούδα, τού Ιωσήφ, τού Ιωνά, τού Ελιακείμ, 31 τού Μελεά, τού Μαϊνάν, τού Ματταθά, τού Νάθαν, τού Δαυίδ, 32 τού Ιεσσαί, τού Ωβήδ, τού Βοόζ, τού Σαλμών, τού Ναασσών, 33 τού Αμιναδάβ, τού Αράμ, τού Ιωράμ, τού Εσρώμ, τού Φαρές, τού Ιούδα, 34 τού Ιακώβ, τού Ισαάκ, τού Αβραάμ, τού Θάρα, τού Ναχώρ, 35 τού Σερούχ, τού Ραγαύ, τού Φάλεκ, τού Έβερ, τού Σαλά, 36 τού Καϊνάν, τού Αρφαξάδ, τού Σήμ, τού Νώε, τού Λάμεχ, 37 τού Μαθουσάλα, τού Ενώχ, τού Ιάρεδ, τού Μαλελεήλ, τού Καϊνάν, 38 τού Ενώς, τού Σήθ, τού Αδάμ, τού Θεού.».

Επισήμως πατέρας του Ιησού είναι ο Γιαχβέ, ο οποίος γονιμοποίησε τη Μαριάμ με τη βοήθεια του αρχαγγέλου τον Γαβριήλ. Άλλα εξ ίσου επισήμως ο Χριστός είναι γιος του μνηστήρα της Μαριάμ Ιωσήφ, γι’ αυτό οι ευαγγελιστές παραθέτουν το γενεαλογικό δένδρο του «μνήστορος» ξυλουργού, δηλ. για να αποδείξουν ότι ο ιδρυτής της Χριστιανικής Θρησκείας έχει, μέσω Ιωσήφ, το αίμα του Δαυίδ, του Αβραάμ κ.λπ. Όμως και σ’ αυτό ή δεν συμφωνούν ή τερατολογούν. Κι όμως το χάος αυτό των θεόπνευστων δήθεν βιογραφικών πληροφοριών και απολύτων αληθειών γύρω από τον αρχηγό του Χριστιανισμού δεν εμποδίζει την τυφλή πίστη των ανθρώπων - απλοϊκών έως πλανηταρχών!.. (Στην εικόνα: «Ό Ευαγγελισμός». Πίνακας του Φρα Αντζέλικο, όπου ο Γαβριήλ «εξομολογείται τον έρωτα του Θεού προς τη Μαριάμ». Μουσείο Αγίας Μαίρης Φλωρεντίας.)

Παρατηρήσεις επί των αναγραφομένων στις ανωτέρω περικοπές:

• Κανείς εκ των δυο ευαγγελιστών δεν αναφέρει καμιά χρονολογία.

• Έκτος από τη μητέρα του Ιησού Μαρία (Μαριάμ) ελάχιστα ονόματα άλλων γυναικών προγόνων του αναφέρονται. Ο Ματθαίος αναφέρει συνολικά μόνο τέσσερις γυναίκες κι ο Λουκάς καμία.

• Η μία γενεαλογία φθάνει μέχρι τον Αβραάμ, ενώ η άλλη μέχρι το Θεό.

• Ο Ματθαίος αναφέρει ότι από της μετοικεσίας Βαβυλώνος έως του Ιησού είναι γενεές 14, αλλά παραθέτει 13.

• Εκτός από τον πατέρα του Ιησού Ιωσήφ, και τον παππού του Ματθαίου, δεν υπάρχει συμφωνία σε κανένα από τα 40 κατά Ματθαίον και 77 κατά Λουκάν ονόματα των προγόνων του. Υπενθυμίζεται ότι τα βιβλία αυτά θεωρούνται από τους χριστιανούς θεόπνευστα.

• Δεν υπάρχει κανένα όνομα Ελληνικό, εις πείσμα των ελληνορθόδοξων «θεωρητικών», που τα τελευταία χρόνια έχουν αρχίσει να προπαγανδίζουν τη δήθεν ελληνική καταγωγή του Ιησού.

• Τα ίδια τα ευαγγέλια μας λένε ότι «η σύλληψις εν γαστρι» της Μαριάμ, όπως τής ανακοίνωσε ο άγγελος Γαβριήλ, έγινε με το Άγιο Πνεύμα («κατά Λουκάν», α 26-41). Εφ’ όσον ο Ιωσήφ δεν έπαιξε κανένα ρόλο σ’ αυτήν την εγκυμοσύνη, όλη η παρατιθέμενη γενεαλογία των ανδρών «προγόνων» του Ιησού δεν έχει κανένα νόημα.

Αν εξετάσουμε τη γενεαλογία που παραθέτει ο Λουκάς, ή οποία φθάνει μέχρι τον Θεό, από τον Ιησού μέχρι τον Αδάμ είναι 77 γενεές. Πολλαπλασιάζοντας το 77 επί τον μέσο όρο των 30 ετών για κάθε γενιά, βρίσκουμε τον αριθμό 2.210. Ο πρώτος άνθρωπος δηλαδή συμφωνά με τον χριστιανισμό περπάτησε στη γη το 2.210 π.Χ. Η Παλαιά Διαθήκη βέβαια ισχυρίζεται σχετικά με τη διάρκεια ζωής μερικών από τους «προπάτορές» μας, ότι (ορισμένοι εξ αυτών έζησαν μερικές εκατοντάδες χρόνια (π.χ. Νώε, Μαθουσάλας κ.τ.λ.). Αυτό δεν αλλάζει τίποτε. Το πολύ-πολύ να πάει η ημερομηνία αυτή 2-3 χιλιετίες πιο πίσω.

Όσο καλοπροαίρετος κι αν είναι κάποιος, δεν μπορεί να δεχθεί την ιστορικότητα μιας προσωπικότητας, την οποία αναφέρουν μόνο δύο πηγές -τα ευαγγέλια, που σημειωτέον από κανέναν δεν θεωρούνται ιστορική πηγή- κι οι όποιες, παρ’ όλο που βρίσκονταν τόσο κοντά σε αυτήν την προσωπικότητα, διαφέρουν τόσο πολύ μεταξύ τους.

Ίων Δημόφιλος

Ηλεκτρολόγος - Μηχανολόγος Ε.Μ.Π.

dhmofilos@freemail.gr

Βιβλιογραφία

• Ρομπέρ Αμπελαίν, «Το Πραγματικό Ιστορικό Πρόσωπο Ιησούς», εκδόσεις «Νέος Σταθμός».

• Θωμάς Μάρας, «Οι Αντιφάσεις τής Καινής Διαθήκης», εκδόσεις «Νέος Σταθμός».

• Γεώργιος Ιεροδιάκονος, «Η Μεθοδευμένη Δολοφονία τον Πολιτισμού, Χριστός - Αντίχριστος», εκδόσεις «Νέα Θέσις», Αθήνα 1999.

• Ηνίοχος, «Ο Ιησούς από τη Σκοπιά της Ιστορίας», «Δαυλός», τ. 148.

• Ε. Ατταβύριος, «Αντιφάσεις της Καινής Διαθήκης», «Δαυλός», τ. 210.

• Ε. Ατταβύριος, «Οι Αντιφάσεις των Ευαγγελίων ως προς την Χρονολογία της Γεννήσεως του Χριστούυ», «Δαυλός», τ. 252.

• Γεώργιος Μουστάκης, «Είχε κι Άλλα Παιδιά η Αειπάρθενος Μαρία;», «Δαυλός», τ. 252.

• Γεώργιος Ιεροδιάκονος, «Τα Πέντε Αδέλφια του Ιησού Σύμφωνα με την Καινή Διαθήκη», «Δαυλός», τ. 268.

• Ίων Δημόφιλος, «Ιησούς, Κήρυκας Μίσους, Διχασμού και Μισελληνισμού», «Δαυλός», τ. 272-273.

Πηγή: Ίων Δημόφιλος, Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 275, σσ.18226-18229

Μυθοπλάστης: Ιών Δημόφιλος

Απάντηση: Το δόγμα του Δαυλού, δια χειρός του Ίωνα Δημόφιλου, κάνει λόγο για αναίρεση των Ευαγγελίων και αμφισβητεί με πλάγιο τρόπο την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος στους μαθητές, και κατά συνέπεια σε όλους τους Βαπτισμένους και χειροτονημένους (1) : «Πλήρης ασυμφωνία στην γενεαλογία του Ιησού (από τον Αβραάμ και εντεύθεν) μεταξύ των δύο ευαγγελιστών -κι ας έγραφαν με την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος», «το πρώτο και το τρίτο Ευαγγέλια- ... αυτοαναιρούνται, αλληλοαναιρούνται, έχουν πλείστες αντιφάσεις» δηλώνοντας έτσι έμμεσα πως δεν μπορεί να υπάρχει Άγιο Πνεύμα.

Και αυτό το δαυλικό δόγμα ανήκει στην κατηγορία των λεγόμενων «αντιφάσεων των Ευαγγελίων», που στην πραγματικότητα ουδέποτε υπήρξαν στην Ορθόδοξη θεολογία αλλά ούτε στο περιεχόμενο των 4 Κανονικών Ευαγγελίων. Αντίθετα αποτελούν λογοτεχνικές δημιουργίες αρνητών άθεων, νεοπαγανιστών και «ορθολογιστών».

ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΕΣ & «ΣΤΡΑΒΑ ΜΑΤΙΑ»

α. «Κανείς εκ των δυο ευαγγελιστών δεν αναφέρει καμιά χρονολογία.».

Από αυτή την «παράλειψη» των Ευαγγελιστών δεν προκύπτει καμία ασυμφωνία. Έπειτα δεν είναι ανάγκη να αναφέρεται στα Ευαγγέλια μια άμεση και ακριβής ημερομηνία. Για την ιστορική επιστήμη πολλές φορές αρκεί να αναφέρονται κάποια έμμεσα στοιχεία χρονολόγησης. Στην περίπτωση των ευαγγελίων, εν αντιθέσει με τις μυθολογίες που υποστηρίζει ο Δαυλός (βλέπε κάτωθι), υπάρχουν πολλά τέτοια στοιχεία, όπως π.χ. η αναφορά στην βασιλεία του Ηρώδη του Μέγα, η ηγεμονία του Κηρύνιου, η διαταγή απογραφής του Αυγούστου κ.α. Αν και υπάρχουν διενέξεις γύρω από τα περιγραφόμενα γεγονότα, εντούτοις η επιστήμη δεν θα αργήσει, αν δεν το έχει κάνει ήδη, να ξεκαθαρίσει πλήρως το μίτο της Αριάδνης γύρω από το έτος της γεννήσεως του Σωτήρα Ιησού Χριστού.

Ασφαλώς ο Ίων Δημόφιλος κάνει τα «στραβά μάτια» και χρησιμοποιεί δύο ζυγαριές, αφού αν και παρατηρεί στον Χριστιανισμό πως «Κανείς εκ των δυο ευαγγελιστών δεν αναφέρει καμιά χρονολογία» εντούτοις τσιμουδιά δεν βγάζει για τις «χρονολογήσεις» των φίλων του νεοπαγανιστών του ιδίου περιοδικού περί της αρχαίας υπερτεχνολογίας της εποχής των θεών, που δεν αναφέρεται άμεσα ως χρονολόγηση (10.000 π.χ.) σε κανένα αρχαίο ελληνικό κείμενο:

Αριστερά: Αυτό που καταφέρνει να επιτύχει ο ποιητής είναι η με αριστοτεχνικό τρόπο «σύγκληση» δύο εποχών: της εποχής που εξελίσσεται το έπος (2η χιλιετία ή κατ’ 4η χιλιετία π.Χ.) και της εποχής των θεών (10η περίπου χιλιετία π.Χ.) (Πηγή: Δαυλός, τεύχος 235, σελ. 15129)

ΕΛΑΧΙΣΤΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ

Πράγματι, στις γενεαλογίες δεν αναφέρονται κατά συνήθεια γυναίκες. Όμως εδώ γίνεται κάποια εξαίρεση. Συγκεκριμένα...... είναι αξιοσημείωτο, ότι στη γενεαλογία συμπεριλαμβάνονται τα ονόματα των γυναικών Θάμαρ, Ραχάβ, Ρουθ, και η Βηθ Σαβεέ, σύζυγος του Ουρία. Η Ρουθ υπήρξε Μωαβίτισσα, και όχι Ιουδαία. Ενώ οι άλλες τρεις, υπήρξαν ένοχες βαριών αμαρτημάτων. Για το συγκεκριμένο ζήτημα σχολιάζει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυστόστομος: «Διὰ γὰρ τοῦτο ἦλθεν, (ο Χριστός), οὐχ ἵνα φύγῃ τὰ ἡμέτερα, ἀλλ' ἵνα αὐτὰ ἀνέλῃ... καὶ θαυμάζειν αὐτὸν δίκαιον... ὅτι καὶ τοιούτους συγγενεῖς κατηξίωσεν ἔχειν, οὐδαμοῦ τὰ ἡμέτερα ἐπαισχυνόμενος κακά... παιδεύων καὶ ἡμᾶς διὰ τούτων μηδόποτε ἐγκαλύπτεσθαι ἐπὶ τῇ τῶν προγόνων κακία, ἀλλ' ἓν μόνον ἐπιζητείν, τὴν ἀρετήν. Ὁ γὰρ τοιοῦτος, κἀν ἀλλόφυλον ἔχῃ πρόγονον, κἀν πεπορνευμένην, κἀν ὀτιοὺν ἕτερον οὖσαν, οὐδὲν παραβλαβήναι δυνήσεται» και ο Ζηγαβηνός «Ἡ μὲν Θάμαρ ἀθεμιτόγαμος ἦν... πόρνη δὲ ἡ Ῥαχάβ, ἡ δὲ Ῥουθ ἀλλόφυλος, ἡ δὲ τοῦ Οὐρίου Βηρσαβεὲ μοιχαλίς... Ὁ Χριστὸς ὡς ἰατρός, οὐχ ὡς κριτὴς παραγέγονε».

Βλέπε επίσης και στην παρακάτω ενότητα «Το γενεαλογικό δένδρο της Παναγίας» την απάντηση στο ερώτημα «Γιατί Ιωσήφ και όχι Παναγία;»

ΜΙΑ ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΑ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΘΕΟ & Η ΑΛΛΗ ΜΕΧΡΙ ΤΟΝ ΑΒΡΑΑΜ

β. «Η μία γενεαλογία φθάνει μέχρι τον Αβραάμ, ενώ η άλλη μέχρι το Θεό.».

Ι) Ο μεν Λουκάς, που έγραψε το Ευαγγέλιό του για τον Θεόφιλο, όπως αναφέρεται στην αρχή και του Ευαγγελίου (2) αλλά και των Πράξεων των Αποστόλων (3), αναφέρεται προς Εθνικό. Ο Θεόφιλος, όπως μαρτυρεί το όνομά του που είναι Ελληνικό, ήταν ένας από τους εξ Εθνικών Χριστιανούς. Γι’ αυτό και ο Λουκάς δεν περιορίζει τη γενεαλογία του μόνο στον Αβραάμ, αλλά την επεκτείνει μέχρι τον Αδάμ, για να καταλήξει στον Δημιουργό Θεό, ως την αρχή του ανθρώπου. Πρόκειται δηλαδή για μια συνολική κατήχηση επί των Χριστιανικών θεμάτων, που δεν περιορίζεται στην Εβραϊκή καταγωγή, αλλά που μεταβαίνει στην ίδια την Πρώτη Αιτία των όλων, τον Θεό. Και παραθέτοντας όλη αυτή τη γενεαλογία, ο Λουκάς δίνει στον Θεόφιλο τις πληροφορίες εκείνες, που θα του δείξουν όλη την ιστορία της Σωτηρίας, από Αδάμ ως Χριστού. Δεν τον ενδιαφέρει δηλαδή τόσο η ανάδειξη του Χριστού ως Ιουδαίου, αλλά ως αποκορυφώματος τους Θείου Σχεδίου, μέσω μιας σειράς ανθρώπων, από κτίσεως Αδάμ, έως του Χριστού.

ΙΙ) Ο δε Ματθαίος, επειδή έγραψε το Ευαγγέλιό του αρχικά στα Αραμαϊκά, με αποδέκτες τους εξ Ιουδαίων Χριστιανούς, ξεκινάει τον κατάλογό του από τον Αβραάμ, γιατί αυτό που θέλει να δείξει, είναι τη γενεαλογική γραμμή από τον «πατέρα των πιστευόντων», τον Αβραάμ, ώστε να τεκμηριώσει την έλευση του Χριστού μέσω όλων των προσώπων, προς τα οποία ο Γιαχβέ είχε υποσχεθεί ότι θα γίνουν προπάτορες του Μεσσία. Δεν χρειάζεται να παραθέσει όσα ονόματα παραθέτει ο Λουκάς, διότι οι Ιουδαίοι γνώριζαν την σχέση του Αβραάμ με τον Θεό.

Συνεπώς οι διαφορές των ευαγγελιστών ως προς την παράθεση των προσώπων της γενεαλογίας δεν είναι πρόβλημα για τον μελετητή που έχει γνώση περί των διαφορετικών αποδεκτών των γραπτών Ευαγγελίων. Και ως φαίνεται ο Ίων Δημόφιλος του Δαυλού δεν την κατέχει. Παρόλο όμως την άγνοια του δεν εγκαταλείπει τον μάταιο αγώνα του, ούτε φαίνεται να ανησυχεί , αφού είναι απόλυτα σίγουρος πως οι αναγνώστες στους οποίους απευθύνεται είναι επί το πλείστον φανατικοί εθνικιστές που έχουν θεολογικά και ιστορικά μεσάνυχτα και που έχουν περιφραχτεί μέσα σε ένα συρματόπλεγμα συνεχιζόμενης μονοπωλιακής αυτοκολακίας.

Το «Ναζιστικό» Στρατόπεδο συγκέντρωσης και απομόνωσης της πληροφορίας των νεοπαγανιστών. (Πηγή Φώτο: www.cnn.com)

14 ή 13 ΓΕΝΕΕΣ ΣΤΟ ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ;

ΧΑΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΩΝ ή ΧΑΟΣ Δαυλικών;

γ. «Ο Ματθαίος αναφέρει ότι από της μετοικεσίας Βαβυλώνος έως του Ιησού είναι γενεές 14, αλλά παραθέτει 13».

και αλλού: «Όμως και σ’ αυτό ή δεν συμφωνούν ή τερατολογούν. Κι όμως το χάος αυτό των θεόπνευστων δήθεν βιογραφικών πληροφοριών και απολύτων αληθειών γύρω από τον αρχηγό του Χριστιανισμού δεν εμποδίζει την τυφλή πίστη των ανθρώπων - απλοϊκών έως πλανηταρχών!»

Πριν αναπτυχθεί το θέμα πρέπει να παρατεθεί ο πίνακας των γενεαλογιών σύμφωνα (*) με τα Ευαγγέλια:

	17 Πᾶσαι οὖν αἱ γενεαὶ ἀπὸ Ἀβραὰμ ἕως Δαυῒδ γενεαὶ δεκατέσσαρες				καὶ ἀπὸ Δαυῒδ ἕως τῆς μετοικεσίας Βαβυλῶνος (*) γενεαὶ δεκατέσσαρες			καὶ ἀπὸ τῆς μετοικεσίας Βαβυλῶνος (*) ἕως τοῦ Χριστοῦ γενεαὶ δεκατέσσαρες
ΛΟΥΚΑΣ		ΜΑΤΘΑΙΟΣ	ΛΟΥΚΑΣ		ΜΑΤΘΑΙΟΣ	ΛΟΥΚΑΣ		ΜΑΤΘΑΙΟΣ	ΛΟΥΚΑΣ	ΛΟΥΚΑΣ
Θεός	1	Αβραάμ	Αβραάμ	1	Δαυίδ	Δαυίδ	1	Ιεχονίας	Ιωσής	Ματταθίας
Αδάμ	2	Ισαάκ	Ισαάκ	2	Σολομών	Νάθαν	2	Σαλαθιήλ	Ηρ	Μαάθ
Σήθ	3	Ιακώβ	Ιακώβ	3	Ροβοάμ	Ματταθάς	3	Ζοροβάβελ	Ελμωδάμ	Ναγγαί
Ενώς	4	Ιούδας	Ιούδας	4	Αβιά	Μαϊνάν	4	Αβιούδ	Κωσάμ	Εσλίμ
Καϊνάν	5	Φαρές	Φαρές	5	Ασά	Μελεάς	5	Ελιακείμ	Αδδί	Ναούμ
Μαλελεήλ	6	Εσρώμ	Εσρώμ	6	Ιωσαφάτ	Ελιακίμ	6	Αζώρ	Μελχί	Αμώς
Ιάρεδ			Ιωράμ	7	Ιωράμ	Ιωνάς	7	Σαδώκ	Νηρί	Ματταθίας
Ενώχ	7	Αράμ	Αράμ	8	Οζίας	Ιωσήφ	8	Αχείμ	Σαλαθιήλ	Ιωσήφ
Μαθουσάλας	8	Αμιναδάβ	Αμιναδάβ	9	Ιωάθαμ	Ιούδας	9	Ελιούδ	Ζοροβάβελ	Ιωαννάς
Λάμεχ	9	Ναασών	Ναασών	10	Άχαζ	Συμεών	10	Ελεάζαρ	Ρησά	Μελχί
Νέω	10	Σαλμών	Σαλμών	11	Εζεκίας	Λευί	11	Ματθάν	Ιωαννάν	Λεί
Σημ	11	Βοόζ	Βοόζ	12	Μανασσής	Ματθάτ	12	Ιακώβ	Ιωδάς	Ματθάν
Αρφαξάδ	12	Ωβήδ	Ωβήδ	13	Αμών	Ιωρείμ	13	Ιωσήφ	Ιωσήφ	Ηλί
Καϊνάν	13	Ιεσσαί	Ιεσσαί	14	Ιωσίας	Ελιέζερ	14	Ιησούς	Σεμεΰ	Ιωσήφ
Σάλα	14	Δαυίδ	Δαυίδ							Ιησούς
Έβερ
Φάλεκ
Ραγαύ
Σερούχ
Ναχώρ
* Τρόπος μέτρησης των 14άδων δεν είναι η συνεχόμενη πρόσθεση. Δεν αναφέρεται κάτι τέτοιο στο εδάφιο του Ματθαίου. Ούτε μπορεί κανείς να μετρά κάθε 14άδα με τον ίδιο πάντα τρόπο, εκτός και αν είναι τυφλός κυριολεκτικά και μεταφορικά! Διότι η 1η 14άδα σύμφωνα με τα λόγια του Ευαγγελιστή ξεκινά με πρόσωπο (Αβραάμ) και καταλήγει σε πρόσωπο (Δαυίδ), η 2η ξεκινά με πρόσωπο (Δαυίδ) και καταλήγει σε γεγονός (μετοικεσία Βαβυλώνος), ενώ τέλος η 3η ξεκινά με γεγονός (μετοικεσία Βαβυλώνος) και καταλήγει σε πρόσωπο (Ιησούς). Με άλλα λόγια ο Δαβίδ εμφανίζεται και στις δύο πρώτες 14άδες, ακριβώς όπως διευκρινίζει το κείμενο της Αγίας Γραφής και όχι όπως επιθυμούν οι κωμικοί αρθρογράφοι του Δαυλού. Επίσης, στη Μετοικεσία της Βαβυλώνας, που αποτελεί το τέλος της 2ης και την αρχή της 3ης 14άδας, χρησιμοποιείται διαφορετικό πρόσωπο για την αρίθμηση, ο Ιωσίας στο τέλος της 2ης 14άδας, και ο Ιεχονίας στην αρχή της 3ης! Δεν ξαναχρησιμοποιείται ο Ιωσίας στην αρχή της 3ης, όπως μπορεί να πράξει κανείς με τον Δαυίδ στην αρχή της 2ης. Ίσως αυτό θεωρηθεί ασυνεπές ως μεθοδολογία. Όχι βέβαια! Ασυνεπές θα ήταν το αντίθετο! Γιατί εδώ, δεν ενδιαφέρει, ούτε είναι «ορθολογισμός» να υπάρχει και να έχει κανείς μια όμοια τακτική μέτρησης, αλλά να ακολουθούνται ακριβώς οι οδηγίες του Ματθαίου όπως αυτές εκφράζονται στο Ευαγγέλιο του! Δικό του δεν ήταν; Έτσι η κάθε 14άδα, πρέπει να ξεχωρίζεται βάση των ακριβών οδηγιών του συγγραφέα (Ματθαίου) του ευαγγελίου και όχι του κάθε αυτοαναγορευόμενου «ορθολογιστή - κριτή» ρήτορα του Δαυλού ή «σκεπτικιστή» άθεου που εθελοτυφλεί και προσθέτει αυθαίρετα και συνεχόμενα τις αναφερόμενες 14άδες δίχως να συνοδεύει ερμηνευτικά-αποδεικτικά την μέθοδό του. Ειδάλλως υπάρχει δόλος από την μεριά του με σκοπό να «ανατραπεί» η Αγία Γραφή υιοθετώντας χαιρέκακες μεθόδους ερμηνείας και ιστορικής αποπλάνησης του κοινού του. Σε τέτοιες ανόητες πρακτικές πέφτουν και πολλές σελίδες του εξωτερικού που αυτοαποκαλούνται «σκεπτικιστικές» και αποπλανούν τους αναγνώστες τους, αφού διατείνονται πως οι σελίδες τους είναι οι μόνες «ορθολογικές» ενώ η Αγία Γραφή είναι βιβλίο «τυφλής πίστης». («δεν εμποδίζει την τυφλή πίστη») . Να όμως που μερικοί «αυθεντικοί Έλληνες» αποδεικνύονται χειρότεροι στην ευαγγελική ανάλυση των «απλοϊκών έως πλανηταρχών!» αφού εκεί τους ωθεί ο νεοπαγανισμός και ο αντιχριστιανισμός.

Οι νεοπαγανιστές αρθρογράφοι αφού μελέτησαν λοιπόν πολύ λίγο έως ελάχιστα, όσα όφειλαν αντίθετα με πολύ επιμέλεια να ξεσκονίσουν για την δική τους την σωτηρία, ανατρέχουν και στις, δημιουργημένες από την «νοημοσύνη» τους, «τερατολογίες» των Ευαγγελίων, όπως αποδείξουν ότι σαφώς ο Χριστός «δεν είναι» Θεός μιας και υπάρχει «Πλήρης ασυμφωνία ... μεταξύ των δύο ευαγγελιστών -κι ας έγραφαν με την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος».

Το ότι «Ο Ματθαίος αναφέρει ότι ... είναι γενεές 14, αλλά παραθέτει 13», δεν ισχύει σε καμιά περίπτωση, εξαιρουμένης εκείνης την οποία αντιλαμβάνεται κάποιος μαθητής του δημοτικού. Αν κοιτάξει κανείς των ανωτέρω πίνακα αντιλαμβάνεται ευθέως ότι ο Ματθαίος παραθέτει σαφώς 14 γενιές. Στο συγκεκριμένο σημείο, ο ηλεκτρολόγος -μηχανολόγος Ίων Δημόφιλος του Δαυλού, όπως κάθε «πατριώτης» - αρνητής του Θεού, χρησιμοποιεί τον «ορθολογισμό» του για να δηλώσει τόσο τους ευαγγελιστές όσο και τα Ευαγγέλια «άνευ Αγίου Πνεύματος». Το σφάλμα εις το οποίο πίπτει είναι τόσο ερμηνευτικό όσο και ιστορικό.

Ι) Ερμηνευτικό διότι ο Ίων Δημόφιλος δεν λαμβάνει υπ’ όψιν του στην αρίθμηση σύμφωνα με τα λεγόμενα του Ματθαίου «17 Πᾶσαι οὖν αἱ γενεαὶ ἀπὸ Ἀβραὰμ ἕως Δαυῒδ γενεαὶ δεκατέσσαρες, καὶ ἀπὸ Δαυῒδ ἕως τῆς μετοικεσίας Βαβυλῶνος γενεαὶ δεκατέσσαρες, καὶ ἀπὸ τῆς μετοικεσίας Βαβυλῶνος ἕως τοῦ Χριστοῦ γενεαὶ δεκατέσσαρες.». Δηλαδή ενώ στην 1η γενεαλογία ο Ματθαίος μετρά ξεκινώντας με ένα πρόσωπο (Αβραάμ) καταλήγοντας σε ένα άλλο (Δαυίδ), στην 2η γενεαλογία μετρά ξεκινώντας από ένα πρόσωπο (Δαυίδ) και καταλήγει σε ένα γεγονός (μετοικεσία Βαβυλώνος). Στην δε 3η ξεκινά από ένα γεγονός (μετοικεσία Βαβυλώνος) και καταλήγει σε ένα πρόσωπο τον Ιησού Χριστό. Αυτό σημαίνει, ότι ενώ στην πρώτη 14άδα έχουμε σαφές ξεκίνημα και τελείωμα, (Από Αβραάμ ως Δαυίδ), στη δεύτερη και στην τρίτη, δεν έχουμε ένα τέτοιο σαφές όριο, που να αναφέρεται σε συγκεκριμένο πρόσωπο.

ΙΙ) Ιστορικό διότι ο Ιών Δημόφιλος δεν γνωρίζει ή δεν θέλει να αντιληφθεί πως η «Μετοικεσία της Βαβυλώνος», δεν ήταν ένα γεγονός που συνέβη μία μόνο φορά, σε μία μόνο γενιά, Ήταν μία περίοδος 50 ετών, που συντελέσθηκε σε τέσσερεις διαφορετικές και απανωτές μετοικεσίες! Αυτό σημαίνει, ότι εφ’ όσον δεν έχουμε συγκεκριμένα πρόσωπα σε ένα στιγμιαίο γεγονός, μπορεί κάλλιστα & ανεμπόδιστα η δεύτερη 14άδα να τελειώσει με τον Ιωσία, και η τρίτη 14άδα, να ξεκινήσει με τον Ιεχωνία, ώστε να έχουμε πράγματι τρεις 14άδες, κατά τις οδηγίες μέτρησης σύμφωνα με τον τρόπο σκέψης του Ματθαίου, ο οποίος σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να περιοριστεί ερχόμενος αναγκαστικά σε συμφωνία από τους φανταστικούς συλλογισμούς του Ίωνα Δημόφιλου. Εκείνος ήταν και είναι ο Ευαγγελιστής, όχι ο Ίων του Δαυλού και ο κάθε Ίων! Υπάρχει όμως βαθύτερος λόγος για τον οποίο ο Ματθαίος θα μπορούσε να σκέπτεται τόσο διαφορετικά από τους αποτυχημένους σκιτσογράφους του Δαυλού;

Γιατί ο Απόστολος Ματθαίος εναλλάσσει τρόπο μέτρησης;

Ο λόγος που ο Ματθαίος καταφεύγει σε αυτή την «τεχνική» μέτρησης, να χρησιμοποιήσει δηλαδή ιστορική περίοδο, και όχι ονόματα ως τέρμα και αφετηρία σε δύο 14άδες αντίστοιχα, είναι ακριβώς επειδή είναι ο μόνος τρόπος για να επιτύχει τον διαχωρισμό των γενεών σε τρία ίσα μέρη (ανά 14). Οι γενεαλογικοί πίνακες της Αγίας Γραφής, δεν είναι κάτι τεχνητό, αν και στην ιστορία υπήρξαν κοσμικοί τεχνητοί πίνακες ιδίως στην εποχή του Μεσαίωνα προς επίτευξη βασιλικής καταγωγής, για να κόβονται και να ράβονται κατά το δοκούν. Ο Ματθαίος επιθυμούσε να διαιρέσει τις γενεαλογίας σε τρεις 14άδες. Όμως θυμόνταν 41 ονόματα. Για να αποφύγει ακριβώς αυτό το κώλυμα της ατελούς διαιρέσεως (41/14≈2,92) χρησιμοποίησε ένα γεγονός (την μετοικεσία Βαβυλώνος) παρά κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο.

Γιατί θέλει οπωσδήποτε να χωρίσει σε τρεις 14άδες τη γενεαλογία του Χριστού ο Απόστολος Ματθαίος;

Για δύο βασικούς λόγους:

1. Όπως ειπώθηκε, πρόκειται για αρχαιότατους καταλόγους, που σε μεγάλο βαθμό διατηρήθηκαν από μνήμης, όπως λ.χ. οι όποιες γενεαλογίες των ραψωδιών του Ομήρου πριν γίνουν γραπτά κείμενα, και με τέτοιου είδους «τεχνητούς» διαχωρισμούς, διευκολύνεται η απομνημόνευση των ονομάτων, αλλά και των περιόδων.

2. Ο Ματθαίος, μέσω αυτού του διαχωρισμού, παραδίδει στο κείμενό του ένα συμβολισμό για όσους πνευματικούς Χριστιανούς θα μελετούσαν κάποτε το κείμενο που έγραφε, τον οποίο δυστυχώς ούτε καν το ονειρεύτηκαν οι νεοπαγανιστές που επιχειρούν να δημιουργήσουν εκ του μηδενός λάθη στην Αγία Γραφή. Διότι η Αγία Γραφή συγγράφτηκε για να έχει πολλά επίπεδα κατανόησης, ανάλογα με την προαίρεση και την Πνευματικότητα του αναγνώστη: «Λάθη» για τον κακοήθη και πονηρό «ορθολογιστή», πληροφορίες για τον ουδέτερο ερευνητή, αλλά και πνευματικά μηνύματα για τον Πνευματικό Χριστιανό.

Ι. Τα κύρια σημεία της «τεχνητής» διαιρέσεως του Ματθαίου είναι αξιοσημείωτα: Με τον Αβραάμ, εγκαινιάσθηκε η Αβραμιαία Διαθήκη (αρχή 1ης 14άδας). Την εποχή του Δαυίδ, η οικογένεια έγινε Βασιλική (όριο μεταξύ 1ης και 2ης 14άδας). Στην αιχμαλωσία, ο βασιλικός θρόνος απωλέσθηκε. (όριο 2ης και 3ης 14άδας). Και με τον Ιησού, η βασιλεία αποκαταστάθηκε. Τέλος 14άδων

ΙΙ. Ο αριθμός 14, υπαγορεύεται από την αριθμητική αξία των τριών εβραϊκών γραμμάτων, που σχηματίζουν το όνομα του βασιλιά Δαυίδ. (Οι Εβραίοι είχαν μόνο σύμφωνα). Δηλαδή DWD στα Εβραϊκά έχει την αξία: 4+6+4 = 14. Εδώ πρέπει να παρατηρήσει ο αναγνώστης πως οι νεοπαγανιστές Έλληνες πολλές φορές βρίζουν τους Ορθοδόξους ιερείς επειδή μαθαίνουν κατά τις Θεολογικές σπουδές και την Εβραϊκή. Μέσα στον εθνικιστικό τους συμπλεγματικό κόσμο δεν υπάρχει κατανόηση για μια τέτοια σπουδή. Εδώ όμως δίδεται έστω και γρήγορα στον ερευνητή η κατανόηση του λόγου ύπαρξης μιας τέτοιας διδακτικής ύλης. Οι υπερήφανοι όμως Έλληνες του Δαυλού δεν ασχολούνται με τα Εβραϊκά. Κάτι τέτοιο ίσως είναι «προδοσία» και «βδέγλυμα», έστω και αν ο Δαυλός έχει «αποδείξει» πως τα «Εβραϊκά είναι Ελληνικά», δεχόμενος δηλαδή ο ίδιος πως δεν γνωρίζει καλά Ελληνικά, αφού στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν φαίνεται να μπορεί να αποκρυπτογραφήσει σωστά τα Εβραϊκά (που «είναι Ελληνικά»).

Αριστερά: «Τα Εβραϊκά είναι Ελληνικά. Το απαγορευμένο βιβλίο ενός Εβραίου» (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 206, Εξώφυλλο, κάτω επικεφαλίδα)

ΙΙΙ. Οι τρεις 14άδες, (3×14), ισοδυναμούν με 6 × 7, αν διαιρέσει κανείς κάθε 14άδα σε δύο ίσα μέρη των 7. Όπου, ο αριθμός 7 αποτελεί τον αριθμό πληρότητας, στους Αγιογραφικούς συμβολισμούς. Λαμβάνοντας λοιπόν τις 6 υπογενεαλογίες αυτές κατ’ αντιστοιχίαν στις 6 πλήρεις δημιουργικές περιόδους της Γενέσεως, βρίσκει κανείς την πληρότητα των δημιουργικών ημερών του Θεού, στο τέλος των οποίων, (κατά την 6η Δημιουργική ημέρα), έρχεται ο Χριστός, εγκαινιάζοντας την 7η ημέρα της Κατάπαυσης για τους αγίους.

Αυτά τα μαθηματικά στοιχεία που είχε στο μυαλό του ο Ματθαίος λείπουν από τους κριτικούς της Αγίας Γραφής και αυτός είναι ένας ακόμη λόγος για τον οποίο δείχνουν έλλειψη κατανόησης με συνέπεια να σφάλλουν στην συγκεκριμένη περίπτωση εις την κριτική τους, όπως πολλές φορές και σε άλλες.

ΑΣΥΜΦΩΝΙΑ ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΩΝ

δ. «Εκτός από τον πατέρα του Ιησού Ιωσήφ, και τον παππού του Ματθαίου, δεν υπάρχει συμφωνία σε κανένα από τα 40 κατά Ματθαίον και 77 κατά Λουκάν ονόματα των προγόνων του. Υπενθυμίζεται ότι τα βιβλία αυτά θεωρούνται από τους χριστιανούς θεόπνευστα.»

Κι όμως τουλάχιστον στην πρώτη κοινή 14άδα συμφωνούν σχεδόν απόλυτα. Αλλά αυτό εξαρτάται από τον τρόπο με τον οποίο ο καθείς παραθέτει τις γενεαλογίες.

Γιατί όμως διαφέρουν οι γενεαλογίες στις υπόλοιπες 14άδες τόσο πολύ; Η απάντηση είναι απλή: Στον Ισραήλ ίσχυε ο ανδραδελφικός γάμος (4). Σύμφωνα με αυτόν, όταν κάποιος πέθαινε άτεκνος, ο κοντινότερος συγγενής του, όφειλε βάση του νόμου να παντρευτεί την γυναίκα του, και να της «αναστήσει σπέρμα». Έτσι π.χ. ο Βοόζ έκανε παιδί με τη Ρουθ, αλλά το σπέρμα σύμφωνα με τον νόμο ανήκε στον Μααλών που πέθανε (5). Και αυτός ήταν πρόγονος του Ιωσήφ.

Το ίδιο συμβαίνει και στις παρούσες γενεαλογίες του Ιωσήφ. Ο ένας Ευαγγελιστής χρησιμοποιεί την καταγωγή του Ιωσήφ με βάση τους φυσικούς πατέρες της γενεαλογίας, και ο άλλος Ευαγγελιστής, με βάση τους ανδραδελφικούς γάμους, καθώς ο Ιωσήφ ήταν τέκνο ανδραδεφικού γάμου όπου κάποιος συγγενής ανέστησε σπέρμα στον αποθανώντα πατέρα του. Κατά τον ίδιο τρόπο και ο Ιησούς, θεωρείτο βάσει του Μωσαϊκού Νόμου «ὡς ἐνομίζετο» τέκνο του Ιωσήφ, και είχε όλα τα δικαιώματα της γενεαλογίας του Ιωσήφ από τον βασιλιά Δαυίδ, ενώ ήταν «Υιός Θεού».

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ

ε. «Δεν υπάρχει κανένα όνομα Ελληνικό, εις πείσμα των ελληνορθόδοξων «θεωρητικών», που τα τελευταία χρόνια έχουν αρχίσει να προπαγανδίζουν τη δήθεν ελληνική καταγωγή του Ιησού.»

Αυτό λίγο ενδιαφέρει αν και θα πρέπει να σημειωθεί, πως δεν αναφέρονται όλα τα ονόματα του γενεαλογικού δένδρου του Ιησού Χριστού. Επί παραδείγματι, όπως ο ίδιος ο Δαυλός αναφέρει: «Έκτος από τη μητέρα του Ιησού Μαρία (Μαριάμ) ελάχιστα ονόματα άλλων γυναικών προγόνων του αναφέρονται. Ο Ματθαίος αναφέρει συνολικά μόνο τέσσερις γυναίκες κι ο Λουκάς καμία» μέσα στις οποίες θα μπορούσε να ήταν και κάποια Ελληνίδα της περιοχής. Η πένα όμως του Ίωνα Δημόφιλου πάσχει από αμνησία.

Η ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΙΩΣΗΦ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ

στ. «Τα ίδια τα ευαγγέλια μας λένε ότι «η σύλληψις εν γαστρι» της Μαριάμ, όπως τής ανακοίνωσε ο άγγελος Γαβριήλ, έγινε με το Άγιο Πνεύμα («κατά Λουκάν», α 26-41). Εφ’ όσον ο Ιωσήφ δεν έπαιξε κανένα ρόλο σ’ αυτήν την εγκυμοσύνη, όλη η παρατιθέμενη γενεαλογία των ανδρών «προγόνων» του Ιησού δεν έχει κανένα νόημα.», «Επισήμως πατέρας του Ιησού είναι ο Γιαχβέ, ο οποίος γονιμοποίησε τη Μαριάμ με τη βοήθεια του αρχαγγέλου τον Γαβριήλ. Άλλα εξ ίσου επισήμως ο Χριστός είναι γιος του μνηστήρα της Μαριάμ Ιωσήφ, γι’ αυτό οι ευαγγελιστές παραθέτουν το γενεαλογικό δένδρο του «μνήστορος» ξυλουργού, δηλ. για να αποδείξουν ότι ο ιδρυτής της Χριστιανικής Θρησκείας έχει, μέσω Ιωσήφ, το αίμα του Δαυίδ, του Αβραάμ κ.λπ»

Οι «ορθολογικές» συγγραφικές ομάδες των νεοπαγανιστών ισχυρίζονται πως οι Ευαγγελιστές αναφέρουν το γενεαλογικό δέντρο του Ιωσήφ με σκοπό να ανάγουν τον Χριστό σε γενιά βασιλικού αίματος, διότι δεν ήταν αυτός που γονιμοποίησε την Μαρία την Παρθένο και Παναγία του Χριστιανισμού. Εκείνο που δεν γνωρίζουν οι παγανιστές, που ανατρέχουν στην ανάλυση των Ευαγγελίων για να επιτεθούν στην Ορθοδοξία ωσάν να ήταν αυτή Προτεσταντικό δόγμα (6), είναι πως και η Παναγία επίσης έχει γενεαλογικό δέντρο που οδηγεί στον βασιλιά Δαυίδ. Δηλαδή και η πραγματική κατά σάρκα καταγωγή του Ιησού Χριστού αναγόταν στον Δαυίδ. Η Παναγία ήταν θυγατέρα του Ιωακείμ και της Άννας, ενώ ο Ιωακείμ ήταν απόγονος της γενιάς τους Δαυίδ. Αυτή την πληροφορία μας τη διασώζουν οι άγιοι πατέρες. Ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος (Πρός Εφεσίους 18) και ο άγιος Ιουστίνος (Κατά Τρύφωνος 100) μαρτυρούν ότι και η ίδια η Παναγία καταγόταν από τον Δαυίδ. Και ήταν πολύ κοντά στην εποχή του Χριστού, ώστε να γνωρίζουν καλά τη γενιά της Παναγίας.

Το Γενεαλογικό δένδρο της Παναγίας (7)

•                                                                       Δαυίδ
                        ___________________________________________________________________
                        |                                                                                                                       |
•                 Νάθαν                                                                                                    Σολομών (Ματθαίος, Κεφ. Α΄ 7-15)
                        |                                                                                                                          |
•               Λευί                                                                                                                          |
                        |                                                                                                                          |
•                 Πάνθηρ                        φυλή Λευί                  Μελχί >< Χήρα Ματθάν            Εσθά >< Ματθάν
                        |                                    |                                      |                                               |
                        |                                    |                                     Ηλί                           χήρα Ηλί >< Ιακώβ
                        |                                    |                                                                                      |
•          Βαρπάνθηρ                Ματθάν >< Μαρία                                                                          |
•           |                                               |                                                               Αβιάς              |
            |                                             |                                                                    |                |
•       __|___________________             |_________________________                   Βαραχίας         |
        |                                       |            |                          |                 |                                |         |
        |                                       |            |                          |                 |                     ______|          |
        |                                       |            |                          |                 |                     |           |         |
• Κλωπάς, χήρα Κλωπά >< Ιωακείμ >< Άννα              Μαριάμ        Σοβή                    |           |         |
                                      |                 |                                |              |                       |           |         |               (αδέλφια Ιησού κατά Νόμο*)
•               Μαρία Κλωπά**, Μαρία Θεοτόκος, Σαλώμη (η μαία), Ελισάβετ >< Ζαχαρίας, Αγγαίος |                          |
                                                          |                                                         |                        |       |                          |
                                                          |                                                         |                  Σαλώμη >< Ιωσήφ             |
                                                          |                                                         |                                 |                         |
                                                          |                            ________________|            _____________|_____________|_____________
                                                          |                            |                                         |          |           |         |         |            |         |
•                         ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ,       Ιωάννης ο Βαπτιστής,    Ιάκωβος Αδελφόθεος, Ιωσής, Ιούδας, Σίμων, Εσθήρ, Μάρθα    Σαλώμη >< Ζεβεδαίος
                                                                                                                                                        |                            ή Λυσία ή Λυδία    |
                                                                                                                                                        |                            ή Μαρία ή Θάμαρ    |
                                                                                                                                                        |                           ή Άννα     ή Σαλώμη   |
                                                                                                                                            _______|                         __________________ |
                                                                                                                                            |            |                         |                                |
•                                                                                                                                 Ζωκήρ       Ιάκωβος       Ιάκωβος Αποστ.   Ιωάννης Ευαγγελιστής
                                                                                                                                                                                                                                     (ανίψια Ιησού)

* Κατά μία άλλη εκδοχή ήταν συγγενείς της Αγίας Οικογένειας, τέκνα άλλης Μαρίας. Ονομάζεται Μαρία του Κλωπά (Ιωάνν. Θ΄25), Μαρία η του Ιακώβου (Μαρκ. Ιστ΄1)

και Μαρία του Ιακώβου του μικρού και Ιωσή μήτηρ (Μαρκ Ιε΄ 40, Ματθ. Κζ΄ 56). Επίσης αναφέρεται ως η αδελφή της μητρός αυτού, Μαρία η του Κλωπά (Ιωάνν. Ιθ΄25).

Είναι σύζυγος του Κλωπά, αδελφού του Ιωσήφ, σύννυμφος της Θεοτόκου, εξ ου και τα τέκνα αυτής κατά Εβραϊκό ιδιωματισμό λέγονται αδελφοί του Κυρίου αντί συγγενείς

αυτού. Υπάρχει μαρτυρία του Ηγήσιππου ο οποίος βεβαιώνει ότι ο Ιούδας και ο Σίμων (Συμεών, δεύτερος επίσκοπος Ιεροσολύμων) ήταν τέκνα του Κλωπά, αδελφού του

Ιωσήφ, και θείου του Ιησού. (Ευσεβ. Εκκλ. Ιστορ. Βιβλ. Γ΄κεφ. 32 § 1-6).

** Βλέπε ανωτέρω

Γιατί Ιωσήφ και όχι Παναγία;

Γιατί όμως οι Ευαγγελιστές αναφέρουν το δέντρο του Ιωσήφ και όχι της Παναγίας, αφού και το γενεαλογικό δέντρο της Παναγίας οδηγεί το ίδιο στον Δαυίδ; Ο λόγος είναι, ότι στην εποχή εκείνη, δεν έγραφαν ποτέ γενεαλογίες γυναικών, αλλά μόνο ανδρών. Γι’ αυτό και η παρατήρηση του Ίωνα πως «...ελάχιστα ονόματα άλλων γυναικών προγόνων του αναφέρονται.» είναι εντελώς εκτός και μακράν από από τα ιστορικά πλαίσια της εποχής της γεννήσεως του Ιησού Χριστού. Τα κληρονομικά δικαιώματα των Ισραηλιτών, κληρονομούνταν μόνο από τους πατεράδες, και όχι από τις μητέρες. Ο Ιησούς αν και προήλθε θαυματουργικά από σπέρμα της Παναγίας, το σπέρμα αποδόθηκε στον Ιωσήφ (Κατά Λουκά, Κεφ. Γ΄ «ὡς ἐνομίζετο»), όπως δηλαδή εξακολουθούν πιστεύουν και διάφοροι αρνητές στο πέρας των αιώνων, αφού γι’ αυτούς ο χριστιανικός Θεός «δεν υπάρχει» και άρα «δεν υπάρχει δυνατότητα θαυμάτων». Έτσι ο Χριστός είχε όλα τα κληρονομικά και νομικά δικαιώματα της καταγωγής του Ιωσήφ σύμφωνα με τον Μωσαϊκό Νόμο (8). Ο Μωσαϊκός Νόμος δεν ήταν φυλετικός, αλλά τα πάντα λειτουργούσαν νομικά. Οι Ευαγγελιστές δεν είχαν κανένα νομικό λόγο να αναφέρουν τις γυναίκες που επιθυμεί ίσως να αναφέρονται ο αρθογράφος του Δαυλού και οι όποιοι ατυχείς αναγνώστες του.

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟ 2000 π.Χ.

ζ. «Αν εξετάσουμε τη γενεαλογία που παραθέτει ο Λουκάς, ή οποία φθάνει μέχρι τον Θεό, από τον Ιησού μέχρι τον Αδάμ είναι 77 γενεές. Πολλαπλασιάζοντας το 77 επί τον μέσο όρο των 30 ετών για κάθε γενιά, βρίσκουμε τον αριθμό 2.210. Ο πρώτος άνθρωπος δηλαδή συμφωνά με τον χριστιανισμό περπάτησε στη γη το 2.210 π.Χ. Η Παλαιά Διαθήκη βέβαια ισχυρίζεται σχετικά με τη διάρκεια ζωής μερικών από τους «προπάτορές» μας, ότι (ορισμένοι εξ αυτών έζησαν μερικές εκατοντάδες χρόνια (π.χ. Νώε, Μαθουσάλας κ.τ.λ.). Αυτό δεν αλλάζει τίποτε. Το πολύ-πολύ να πάει η ημερομηνία αυτή 2-3 χιλιετίες πιο πίσω.»

Αυτό το συμπέρασμα είναι ολότελα του Ίωνα Δημόφιλου. Πουθενά στα Ευαγγέλια ή την Π.Δ. δεν καθορίζεται ο ακριβής αριθμός των γενεαλογιών από τον Αβραάμ στον Θεό, όπως ανάλογα καθορίστηκε από τον Αβραάμ εις τον Δαυίδ («Πᾶσαι οὖν αἱ γενεαὶ ἀπὸ Ἀβραὰμ ἕως Δαυῒδ γενεαὶ δεκατέσσαρες»), από τον Δαυίδ εις την μετοικεσία της Βαβυλώνος και από την μετοικεσία της Βαβυλώνος εις την γέννηση του Ιησού Χριστού. Ο λόγος είναι απλός. Οι κατάλογοι αυτοί διατηρούνταν από μνήμης και σε καμία περίπτωση δεν αναφέρονται αυστηρά σε διαδοχικές γενεές και σε καμιά περίπτωση δεν είναι πλήρεις. Αναφέρονται δηλαδή σε γεννήσεις ανθρώπων, που ο ένας είναι απόγονος γενεών της γενιάς του προηγούμενου.

Η ΠΡΟΑΙΡΕΣΗ

Η αγαθή-ουδέτερη προαίρεση αποδεικνύεται με έναν και μόνο τρόπο: δίδεται φροντίδα εις την πληροφόρηση και των ισχυρισμών - διδασκαλιών της Ορθοδόξου Εκκλησίας πριν ή μετά την μελέτη σκεπτικιστών αρνητών. . Αντίθετα η μονομερής απασχόληση με την πολεμική κατά της Αγίας Γραφής και η παράθεσή της σε περιοδικά-κώμικ που υπό τον μανδύα - καμουφλάζ του «πατριωτικού ελληνισμού» συσσωρεύουν σε μια αίθουσα, όλους τους πολέμιους του Χριστού που είναι δυνατόν να στριμωχτούν παρέα, δεν αφήνει πολλά περιθώρια για επιεικείς χαρακτηρισμούς.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Δυστυχώς οι νεοπαγανιστές δεν αντιλαμβάνονται πως για να ασχολείται κανείς με ορισμένα θεολογικά θέματα χρειάζονται πολλές περισσότερες γνώσεις (ιστορικές, κοινωνιολογικές κ.α.) παρά ο απλός «ορθολογισμός» και η χρήση του «νόμου των αντιφάσεων» εφαρμοσμένοι στο βιβλίο της Κ.Δ. Όταν στα χέρια του ο παγανιστής αρθρογράφος δεν έχει όλα τα στοιχεία, είναι σίγουρο πως οι «αντιφάσεις» και ο «ορθολογισμός» θα γυρίσουν εις βάρος του. Αλλά αυτό δεν είναι άδικο. Διότι ο παγανιστής αρθρογράφος είναι υπερήφανος. Δεν ρωτάει την μάνα Ελλαδική Εκκλησία και δεν θέλει να μάθει. Μόνος του πλάθει τον δρόμο της απωλείας του και παρασέρνει και άλλους μαζί του: Κατά Ματθαίον, Κεφ. Ιε΄ «13 ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπε· Πᾶσα φυτεία ἣν οὐκ ἐφύτευσεν ὁ πατήρ μου ὁ οὐράνιος ἐκριζωθήσεται. 14 ἄφετε αὐτούς· ὁδηγοί εἰσι τυφλοί τυφλῶν· τυφλὸς δὲ τυφλὸν ἐὰν ὁδηγῇ, ἀμφότεροι εἰς βόθυνον πεσοῦνται.». Εδώ έγκειται και η προαναφερόμενη ανοησία του πονηρού και κακόπιστου. Διότι ενώ το Ευαγγέλιο συγγράφτηκε και για την δική του σωτηρία, αυτός με την (κουτο) πονηράδα του το έχει μετατρέψει σε εργαλείο της δικής του απώλειας. Χρειάζεται «μεγάλη ικανότητα» για να καταφέρει κανείς κάτι τέτοιο.

Ας σημειωθεί εδώ πως το κεντρικό θέμα στο άρθρο του Δαυλού ήταν η αμφισβήτηση της ύπαρξης του Αγίου Πνεύματος. Όταν όμως δεν υπάρχει «Πλήρης ασυμφωνία» και τα υπό εξέταση ευαγγέλια δεν φαίνεται πως «αυτοαναιρούνται, αλληλοαναιρούνται» αλλά ούτε προβάλλεται αναγκαίο το να «έχουν πλείστες αντιφάσεις», μπορεί να τύχει αποδοχής το προαναφερθέν δόγμα;

Κατά Ιωάννη, Κεφ. Κ΄ «21 εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς πάλιν· Εἰρήνη ὑμῖν. καθὼς ἀπέσταλκέ με ὁ πατήρ, κἀγὼ πέμπω ὑμᾶς. 22 καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐνεφύσησε καὶ λέγει αὐτοῖς· Λάβετε Πνεῦμα ἅγιον· 23 ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται.» (απόσπασμα περί της Εγκαθίδρυσης του Μυστηρίου της Εξομολογήσεως και της Αφέσεως των Αμαρτιών από τους Αποστόλους και τους Ιερείς.)

Μόνο η μετάνοια και η εξομολόγηση μπορούν να γλιτώσουν τον Ίων από του (παγανιστικού) Χάρου τα δόντια. Διότι εκεί βρίσκεται και περιμένει Εκείνο το Πνεύμα το Άγιο που αυτός δεν πιστεύει. Δική του η απόφαση δική του και η εξυπνάδα...

Σημειώσεις

1. Προσφορά Αγίου Πνεύματος, εδάφια Ευαγγελίων

2. Κατά Λουκάν, Κεφ. α΄ «3 ἔδοξε κἀμοὶ παρηκολουθηκότι ἄνωθεν πᾶσιν ἀκριβῶς καθεξῆς σοι γράψαι, κράτιστε Θεόφιλε»

3. Πράξεις Αποστόλων, Κεφ. Α΄ «1 Τὸν μὲν πρῶτον λόγον ἐποιησάμην περὶ πάντων, ὦ Θεόφιλε, ὧν ἤρξατο ὁ Ἰησοῦς ποιεῖν τε καὶ διδάσκειν»

4. Δευτερονόμιον, Κεφ. Κε΄ «5 Ἐὰν δὲ κατοικῶσιν ἀδελφοὶ ἐπὶ τὸ αὐτὸ καὶ ἀποθάνῃ εἷς ἐξ αὐτῶν, σπέρμα δὲ μὴ ᾗ αὐτῷ, οὐκ ἔσται ἡ γυνὴ τοῦ τεθνηκότος ἔξω ἀνδρὶ μὴ ἐγγίζοντι· ὁ ἀδελφὸς τοῦ ἀνδρὸς αὐτῆς εἰσελεύσεται πρὸς αὐτὴν καὶ λήψεται αὐτὴν ἑαυτῷ γυναῖκα καὶ συνοικήσει αὐτῇ. 6 καὶ ἔσται τὸ παιδίον, ὃ ἐὰν τέκῃ, κατασταθήσεται ἐκ τοῦ ὀνόματος τοῦ τετελευτηκότος, καὶ οὐκ ἐξαλειφθήσεται τὸ ὄνομα αὐτοῦ ἐξ Ἰσραήλ», Γέννεσις, Κεφ. Λη΄ «9 γνοὺς δὲ Αὐνὰν ὅτι οὐκ αὐτῷ ἔσται τὸ σπέρμα, ἐγίνετο ὅταν εἰσήρχετο πρὸς τὴν γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ αὐτοῦ, ἐξέχεεν ἐπὶ τὴν γῆν τοῦ μὴ δοῦναι σπέρμα τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ.»

5. Ρουθ, Κεφ. Δ΄ «9 καὶ εἶπε Βοὸζ τοῖς πρεσβυτέροις καὶ παντὶ τῷ λαῷ· μάρτυρες ὑμεῖς σήμερον, ὅτι κέκτημαι πάντα τὰ τοῦ Ἐλιμέλεχ καὶ πάντα, ὅσα ὑπάρχει τῷ Χελαιὼν καὶ τῷ Μααλὼν ἐκ χειρὸς Νωεμίν·10 καί γε Ροὺθ τὴν Μωαβῖτιν τὴν γυναῖκα Μααλὼν κέκτημαι ἐμαυτῷ εἰς γυναῖκα τοῦ ἀναστῆσαι τὸ ὄνομα τοῦ τεθνηκότος ἐπὶ τῆς κληρονομίας αὐτοῦ, καὶ οὐκ ἐξολοθρευθήσεται τὸ ὄνομα τοῦ τεθνηκότος ἐκ τῶν ἀδελφῶν αὐτοῦ καὶ ἐκ τῆς φυλῆς λαοῦ αὐτοῦ· μάρτυρες ὑμεῖς σήμερον. »

6. Ο Προτεσταντισμός, ανάμεσα σε άλλα, δεν αποδέχεται άλλες γραπτές ή προφορικές παραδόσεις για τον Χριστό και την ζωή Του εκτός των 4 Κανονικών Ευαγγελίων. Αυτή η στάση είναι καθαρά αντιεπιστημονική, εφόσον η επιστήμη της ιστορίας ανατρέχει πολλές φορές σε προφορικές παραδόσεις γεροντότερων, για να αντλήσει πληροφορίες για την ζωή τους, σε περίπτωση που εκλείπουν οι γραπτές. Ένα τέτοιο παράδειγμα μέσα στην ιστορική επιστήμη της Ελλάδας, είναι η έρευνα γύρω από τις συνθήκες εργασίας και διαβίωσης των εργατών (Τσιράκι-Κάλφας) στις συντεχνίες του Μεσαίωνα.

7. Βλέπε Αποστολικούς Πατέρες, άγιος Ιγνάτιος (Προς Εφεσίους, 18) και άγιος Ιουστίνος (Κατά Τρύφωνα, 100). Γι’ αυτό απεικονίζεται η Παναγία και ως «Ρίζα του Ιεσσαί».

8. Δευτερονόμιο Κεφ. Κα΄ «15 Ἐὰν δὲ γένωνται ἀνθρώπῳ δύο γυναῖκες, μία αὐτῶν ἠγαπημένη καὶ μία αὐτῶν μισουμένη, καὶ τέκωσιν αὐτῷ ἡ ἠγαπημένη καὶ ἡ μισουμένη καὶ γένηται υἱὸς πρωτότοκος τῆς μισουμένης, 16 καὶ ἔσται ᾗ ἂν ἡμέρᾳ κατακληρονομῇ τοῖς υἱοῖς αὐτοῦ τὰ ὑπάρχοντα αὐτοῦ, οὐ δυνήσεται πρωτοτοκεῦσαι τῷ υἱῷ τῆς ἠγαπημένης, ὑπεριδὼν τὸν υἱὸν τῆς μισουμένης τὸν πρωτότοκον, 17 ἀλλὰ τὸν πρωτότοκον υἱὸν τῆς μισουμένης ἐπιγνώσεται δοῦναι αὐτῷ διπλᾶ ἀπὸ πάντων, ὧν ἂν εὑρεθῇ αὐτῷ, ὅτι οὗτός ἐστιν ἀρχὴ τέκνων αὐτοῦ, καὶ τούτῳ καθήκει τὰ πρωτοτοκεῖα.»

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΠΕΙΛΕΙ... «Ο ΜΗ ΜΕΘ’ ΗΜΩΝ ΚΑΘ’ ΗΜΩΝ...»

(Κατά: Παν. Νιάκαρη, περιοδικό Δαυλός, τεύχος 280, σσ. 18707, 18709)

«Ο ΜΗ ΜΕΘ’ ΗΜΩΝ ΚΑΘ’ ΗΜΩΝ». Ο διωγμός των «μη πιστών» στις Η.Π.Α.

Το κείμενο το οποίο παρατίθεται κατωτέρω σε μετάφραση, καταγράφει τις αναλογίες που υπάρχουν ανάμεσα στον τρόπο λειτουργίας της Εκκλησίας στις θεοκρατικές πλέον Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και της Εκκλησίας της Ελλάδος. Και στις δύο χώρες η Εκκλησία περιθωριοποιεί τους πολίτες που δεν θέλουν να αποτελούν μέλη της και προσπαθεί να τους στιγματίσει ως κοινωνικά αδιάφορους ή και επιζήμιους (πάντα μέσω της συκοφάντησης τους). Έτσι και στις δύο χώρες η Εκκλησία λειτουργεί ως φόβητρο. Γενικά πρόκειται για μία κραυγαλέα περίπτωση κατατρομοκράτησης πολιτών, η οποία ενίοτε φθάνει μέχρι της ευθεία εκτόξευση απειλών. «Όποιος δεν είναι μαζί μου, είναι εναντίον μου», όπως είπε και ο Ιησούς Χριστός.

[...] (1)

Πόσο ψυχοφθόρο είναι για τον χριστιανικό κόσμο το κάλεσμα του Ναζωραίου με τη γνωστή του φράση «Όποιος θέλει να έρθει πίσω μου ας έρθει (να ακολουθήση δηλαδή όποιος θέλει ελεύθερα;). Είναι πράγματι αυτό ελευθερία, όταν (ταυτόχρονα με το παραπάνω κάλεσμα) υπονοήται (για να μην πω πως εκφράζεται καθαρότατα) από τους (απόστολους) μαθητές του (Ναζωραίου) και όσους ακολουθούν πως, αν δεν το κάνουμε, αν δηλαδή δεν ακολουθήσουμε, αν δεν υποταχθούμε και δεν τον «ομολογήσουμε» (;) θα ....τραβήξουμε προς την κόλαση; Αυτό δεν φέρνει μόνο σύγχυση στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση; Σύγχυση σε όλο τον χριστιανικό κόσμο με τις παραφυάδες και τα παρακλάδια του;»

Ουσιαστικά δεν διακρίνω καμία ελεύθερη επιλογή. Καμία ελευθερία. Φαίνεται ότι ο πρόεδρος των Η.Π.Α. και η αυλή του από αυτήν ακριβώς την φράση εμπνεύστηκαν, για να διακυρήξουν, ως καλά μέλη κι αυτής της χριστιανικής οικογένειας, πως «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας» (την ίδια φράση δηλαδή που έχει πει και ο Ναζωραίος!)

Αυτή η νοοτροπία (εκβιασμός μάλλον) πόσες ανθρώπινες ψυχές τρομοκρατεί και εξαφανίζει και ποιου εφεύρημα είναι;

Πηγή: Παν. Νιάκαρης, περιοδικό Δαυλός, τεύχος 280, σσ. 18707, 18709

Σημείωση

1. «Το κείμενο το οποίο παρατίθεται κατωτέρω σε μετάφραση» από τον Δαυλό θεωρήθηκε εντελώς αδιάφορο για το ζήτημα με το οποίο καταπιάνεται η παρούσα ενότητα, εφόσον αποτελεί αλλοδαπή αθεϊστική φιλοσοφική θεώρηση της ζωής, άνευ αποδεικτικής αξίας και σημασίας και σε καμία περίπτωση σοβαρή πολεμική ενάντια στον Χριστιανισμό και τα Ορθόδοξα δόγματά του.

Μυθοπλάστης: Παναγιώτης Νιάκαρης

Απάντηση: Αν παρατηρήσει κανείς τον τρόπο με τον οποίο ξεκινά η ανωτέρω εργασία του νεοπαγανιστικού χώρου, παρατηρεί πως με ελαφρά την καρδιά προσπαθεί να παραληρήσει την Εκκλησία της Ελλάδας με την Εκκλησία της Αμερικής (1). Η αλήθεια είναι πως κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, αλλά αντιθέτως ισχύει το «ότι ο πρόεδρος των Η.Π.Α.» οι αρθρογράφοι του Δαυλού, αν δεν έχουν την ίδια θεολογική νοημοσύνη με τον Τζώρτζ Μπους, τουλάχιστον χρησιμοποιούν τις ίδιες σκοταδιστικές μεθόδους παραπλάνησης των παραληπτών των ερμηνειών τους. Και το κατηγόρημα αυτό είναι πολύ εύκολο να αποδειχθεί έμπρακτα μέσα από την Αγία Γραφή.

Η ΑΠΟΣΙΩΠΗΣΗ ΤΩΝ «ΑΠΕΙΛΩΝ»

Πρώτα και κύρια, οι νεοπαγανιστές του Δαυλού, πράττουν ότι ακριβώς έπραξε ο Τ. Μπους. Αποκρύβουν τα λόγια του Ιησού Χριστού. Έτσι ενώ με σχετική ευκολία παρουσιάζουν το Κατά Ματθαίον, Κεφ. Ιβ΄ «30 ὁ μὴ ὢν μετ' ἐμοῦ κατ' ἐμοῦ ἐστι» [όποιος δεν είναι μαζί μου είναι εναντίον μου] (2) αποκρύβουν με την δυσκολία της επιθυμητής αμνησίας μια άλλη συμπληρωματική, στο Κατά Μάρκον, Κεφ. Θ΄ «40 ὃς γὰρ οὐκ ἔστι καθ' ἡμῶν, ὑπὲρ ἡμῶν ἐστιν.» [εκείνος ο οποίος δεν είναι εναντίων μας, είναι μαζί μας] (3).

Η ΚΑΚΗ ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ ΑΠΟ Τ. ΜΠΟΥΣ & ΤΟΥΣ ΔΑΥΛΟΥΣ ΦΕΡΟΝΤΕΣ

Δευτερεύοντος και ως αποτέλεσμα της αποσιώπησης της 2ης φράσης του Ιησού, προκύπτει η κακή ερμηνεία των λόγων της Αγίας Γραφής και χείριστη χρήση της λογικής. Ας γίνει ένα πρακτικό παράδειγμα γι’ αυτές τις δύο φράσεις και ας υποτεθεί ότι ένας αρχαίος φιλόσοφος, λ.χ. ο Κράτης, διατύπωνε δύο θέσεις:

α) ότι δεν είναι μαζί με το άσπρο, το εχθρεύεται.

β) ότι δεν εχθρεύεται το άσπρο, είναι μαζί με το άσπρο.

Θα μπορούσε κανείς μέσα από αυτές τις δύο αυτές θέσεις να συμπεράνει ότι «το άσπρο πολεμά το μαύρο» ή ότι το «άσπρο απειλεί το μαύρο» ή να οδηγηθεί στο συμπέρασμα εις το οποίο καταλήγει ο «φωστήρας» του Δαυλού, και ότι δηλαδή η φράση (α) είναι «μία κραυγαλέα περίπτωση κατατρομοκράτησης πολιτών, η οποία ενίοτε φθάνει μέχρι της ευθεία εκτόξευση απειλών» κατά του μαύρου; Ασφαλώς και όχι. Διότι δεν είναι το άσπρο που εχθρεύεται το μαύρο αλλά το μαύρο το οποίο εχθρεύεται το άσπρο, όπως προκύπτει μέσα από την λογική ανάλυση αυτών των φράσεων. Για την Αγία Γραφή έχουμε τα εξής κατηγορήματα:

α) όποιος δεν είναι μαζί μου, είναι εναντίον μου

β) εκείνος ο οποίος δεν είναι εναντίων μας, είναι μαζί μας

Η κάθε μία φράση είναι λογική συνεπαγωγή της άλλης:

α) όποιος δεν είναι μαζί μου, είναι εναντίον μου => όποιος είναι μαζί μου, δεν είναι εναντίον μου

β) εκείνος ο οποίος δεν είναι εναντίων μας, είναι μαζί μας => εκείνος ο οποίος είναι εναντίων μας (μη ουδέτερος), δεν είναι μαζί μας

δηλαδή

α) όποιος δεν είναι μαζί μου, είναι εναντίον μου => δεν είναι εναντίον μου, όποιος είναι μαζί μου

β) εκείνος ο οποίος δεν είναι εναντίων μας, είναι μαζί μας => δεν είναι μαζί μας, εκείνος ο οποίος είναι εναντίων μας (ο μη ουδέτερος)

Έτσι ο Τ. Μπους για να χωρίσει τον κόσμο σε σύμμαχους και εχθρούς χρησιμοποιεί μόνο την μία μόνο φράση (α) ώστε οι τηρούντες ουδέτερη στάση να μην γίνονται δεκτοί εκ μέρους του. Διότι δεν εκφέρεται η άποψη «εκείνος ο οποίος δεν είναι εναντίων μας [ακόμη και ο ουδέτερος δηλαδή], είναι μαζί μας» αλλά μόνον η «όποιος δεν είναι μαζί μου είναι εναντίον μου», δηλαδή όποιος δεν είναι σύμμαχός, είναι ενάντιά και δηλαδή εχθρός, χωρίς όμως και κατ’ ανάγκη αυτός ο δεύτερος να εχθρεύεται τον πρώτο.

Αν λοιπόν ένας π.χ. Χ είναι μη σύμμαχος του Ψ και θεωρείται από τον Ψ εχθρός, χωρίς ο Χ να διατείνεται εχθρικά προς τον δεύτερο (Ψ), προκύπτει ότι δεν είναι ο Χ που εχθρεύεται τον Ψ, αλλά ο Ψ ο οποίος αντιλαμβάνεται τον Χ ως εχθρό ή καλύτερα τον εχθρεύεται ο ίδιος, αφού αιτία εχθρότητας είναι η μη συμμαχία - άμεση υποστήριξη του Ψ από τον Χ. Ουσιαστικά ο Ψ εκβιάζει την συμμαχία του Χ ειδάλλως προτείνει εχθρότητα ως αμέσως επόμενη στάση. Στάση η οποία θυμίζει τις συμμαχίες της αρχαίας Αθήνας οι οποίες εκβιάζονταν από αυτήν.

Ο Χριστός αντίθετα διακήρυξε πως αν ο Χ δεν πολεμά τον Ψ (ουδετερότητα Χ), τότε ο Χ είναι μαζί με τον Ψ. Και αν το Ψ δέχεται επίθεση από τον Χ (εχθρότητα Χ), τότε σαφώς ο Χ είναι ενάντια στον Ψ και όχι ο Ψ ενάντια στον Χ, ως οι νεοπαγανιστές αφήνουν να εννοηθεί μέσα στην τρέλα τους.

ΤΟ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Το θεολογικό συμπέρασμα των λόγων του Ιησού είναι ότι δεν εχθρεύεται ο Θεός τον άνθρωπο, αφού ο Θεός είναι αγάπη (4), αλλά ο άνθρωπος τον Θεό. Η κατάταξη του ανθρώπου στην κόλαση ή τον παράδεισο δεν είναι αποτέλεσμα μιας κάποιας θείας βουλήσεως αλλά καθαρά αποτέλεσμα της ελευθερίας του ανθρώπου να εχθρεύεται ή να αγαπά τον Θεό. Στην Κόλαση, ο εχθρευόμενος τον Θεό, περιτριγυρισμένος από την Παρουσία της Αγίας Τριάδας κολάζεται, αφού η εχθρότητά του αυτή τον αποκόπτει από την Θεία Κοινωνία και του δημιουργεί μόνιμη ενόχληση - κολασμό, από την Θεία Παρουσία, αφού δεν θα μπορεί να την αποφύγει. Η Θεία Βασιλεία στην 2η έλευση του Ιησού Χριστού θα είναι πανταχού παρούσα και πληρούσα και δεν θα υπάρχει χώρος δίχως τον Θεό, εις τον οποίο θα μπορεί να «αναπαυτεί» ο μισών τον Θεό.

ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Το τρίτο βασικό κατηγόρημα του αρθρογράφου του Δαυλού, είναι πως επειδή ο άνθρωπος είναι δυνατόν να κολαστεί όταν εχθρεύεται τον Θεό, είναι αδύνατον (!) να μπορεί να έχει καμία ουσιαστική ελευθερία ως προς την επιλογή. Προς τούτο διατυπώνεται η θέση ότι «Ουσιαστικά δεν διακρίνω καμία ελεύθερη επιλογή. Καμία ελευθερία.». Πρακτικά οι νεοπαγανιστές επιθυμούν να ορίζουν ως ελευθερία, το να είναι δυνατόν για κάποιον να εχθρεύεται τον Θεό και να μην κολάζεται. Δηλαδή συγχέουν την ελευθερία κινήσεων με το αποτέλεσμα. Αυτό όμως είναι παντελώς λάθος.

Πρακτικά είναι αδύνατο να κατανοήσει κανείς την νεοπαγανιστική ψυχή και λογική, κατά την οποία το αποτέλεσμα λογίζεται ως επιλογή. Με άλλα λόγια για τους νεοπαγανιστές, αν ένας άνθρωπος (παγανιστής) αποφασίσει σταματήσει ένα κινούμενο τρένο που έχει ταχύτητα 400χλμ/ώρα τιθέμενος εμπόδιο στην τροχιά του (σιδηροδρομικές ράγες) και αυτό τον συνθλίψει, ενώ έχει την ελευθερία κινήσεων να το αποφύγει, τότε αυτός ο άνθρωπος είναι «ανελεύθερος»! Η ελευθερία του, σύμφωνα με τον νεοπαγανιστικό ψευδοσυλλογισμό, συνίσταται εις την δυνατότητα του ανθρώπου να τίθεται στην μέση της τροχιάς του τρένου και να συντρίβεται το τρένο αντί εκείνος. Αυτή η πίστη, δεν αφορά την δυνατότητα επιλογής αλλά την αθανασία και την δυνατότητα υπερνίκησης ενός τρένου που έχει πολύ μεγαλύτερη ορμή από ότι ο άνθρωπος.

Υπάρχει όμως διαφορά του παραδείγματος του προαναφερόμενου τρένου με τον Θεό; Φυσικά και υπάρχει και αυτή αποδείχθηκε ανωτέρω με τις δύο επίμαχες φράσεις. Εκεί καταλαβαίνει κανείς ότι δεν είναι ο Θεός ο οποίος κατευθύνεται ενάντια στον άνθρωπο, όπως το τρένο του παραδείγματος, αφού δεν είναι ο Θεός που εχθρεύεται τον άνθρωπο, αλλά ο άνθρωπος που εχθρεύεται τον Θεό, και δηλαδή κινείται ενάντια Του. Το αποτέλεσμα της εχθρότητας του ανθρώπου ενάντια στον Θεό, μοιάζει με την πρόσκρουση αυτοκινήτου με 200 χλμ/ώρα ενάντια σε τσιμεντένιο τοίχο πάχους 5 μέτρων. Και εδώ κατά την νεοπαγανιστική λογική, η «ελευθερία» του ανθρώπου ισούται με την επιβίωση της πρόσκρουσης (αποτέλεσμα). Με απλά λόγια, η νεοπαγανιστική «ελευθερία» στα θεολογικά νοήματα ισούται με την νίκη κατά του Θεού, μια θέση που δεν διαφέρει από τις φιλοδοξίες του Διαβόλου, εφόσον θέτει τον άνθρωπο να υπερνικά την πανταχού θεϊκή παρουσία της 2ης έλευσης του Κυρίου. Ο μικρός παγανιστής επιθυμεί να περιορίσει τον Θεό και να Τον εξοβελίσει από τον δικό του ανθρώπινο υπαρξιακό χώρο. Θεωρεί πως η δική του στάση - ύπαρξη δύναται να υπερνικήσει την βασιλεία του Θεού, η οποία κατ’ αυτούς τους συλλογισμούς δεν υφίσταται, μιας και ο Θεός αδυνατεί να βασιλέψει παντού. Για τον μικρό παγανιστή ο Θεός είναι αδύναμος, πιο αδύναμος από τον άνθρωπο.

ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

Για τους νεοπαγανιστές, οι προειδοποιήσεις του Θεού κατά εκείνων που Τον εχθρεύονται αποτελούν μια «νοοτροπία» που ανθρώπινες «ψυχές τρομοκρατεί και εξαφανίζει»! Από την άλλη μεριά οι νεοπαγανιστές είναι εκείνοι οι οποίοι εξυμνούν διαρκώς την ιατρική και την παρουσιάζουν ως μια επιστήμη την οποία υποτίθεται εχθρεύεται ο Χριστιανισμός. Αν λοιπόν οι νεοπαγανιστές τρέμουν μπρος εις τις προειδοποιήσεις του Θεού, ας τρέμουν και εις τις προειδοποιήσεις της ιατρικής, την οποία ασφαλώς δεν κατηγορούν, κάθε φορά που τους ανακοινώνει τις επιπτώσεις που τυχόν θα υπάρξουν από την πρόοδο της όποιας νόσου, σε πιθανή ελεύθερη απόφαση μη πρόσληψης της προτεινόμενης θεραπευτικής αγωγής εκ μέρους του ασθενή. Νόσος, η οποία ας μην ξεχνά κανείς, αποτελεί μέρος του συστήματος της λατρείας τους (θεία φύση). Οι παγανιστές υποκρίνονται κλαψιάρικα ασυστόλως, αλλά είναι πολύ μεγάλοι ψεύτες για να το παραδεχτούν ευθέως. Το μαρτυρούν όμως τα λόγια τους, όταν και εφόσον αναλυθούν στα εξ ων συντέθηκαν. (5)

Σημειώσεις

1. «Το κείμενο ...καταγράφει τις αναλογίες που υπάρχουν ανάμεσα στον τρόπο λειτουργίας της Εκκλησίας στις θεοκρατικές πλέον Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και της Εκκλησίας της Ελλάδος»

2. Κατά Ματθαίον, Κεφ. Ιβ΄ «30 ὁ μὴ ὢν μετ' ἐμοῦ κατ' ἐμοῦ ἐστι, καὶ ὁ μὴ συνάγων μετ' ἐμοῦ σκορπίζει. 31 Διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν, πᾶσα ἁμαρτία καὶ βλασφημία ἀφεθήσεται τοῖς ἀνθρώποις, ἡ δὲ τοῦ Πνεύματος βλασφημία οὐκ ἀφεθήσεται τοῖς ἀνθρώποις· 32 καὶ ὃς ἐὰν εἴπῃ λόγον κατὰ τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου, ἀφεθήσεται αὐτῷ· ὃς δ' ἂν εἴπῃ κατὰ τοῦ Πνεύματος τοῦ ἁγίου, οὐκ ἀφεθήσεται αὐτῷ οὔτε ἐν τῷ νῦν αἰῶνι οὔτε ἐν τῷ μέλλοντι. 33 Ἢ ποιήσατε τὸ δένδρον καλὸν, καὶ τὸν καρπὸν αὐτοῦ καλόν, ἢ ποιήσατε τὸ δένδρον σαπρὸν καὶ τὸν καρπὸν αὐτοῦ σαπρόν· ἐκ γὰρ τοῦ καρποῦ τὸ δένδρον γινώσκεται.»

3. Κατά Μάρκον, Κεφ. Θ΄ «38 Ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ Ἰωάννης λέγων· Διδάσκαλε, εἴδομέν τινα ἐν τῷ ὀνόματί σου ἐκβάλλοντα δαιμόνια, ὃς οὐκ ἀκολουθεῖ ἡμῖν, καὶ ἐκωλύσαμεν αὐτόν, ὅτι οὐκ ἀκολουθεῖ ἡμῖν. 39 ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπε· Μὴ κωλύετε αὐτόν· οὐδεὶς γάρ ἐστιν ὃς ποιήσει δύναμιν ἐπὶ τῷ ὀνόματί μου καὶ δυνήσεται ταχὺ κακολογῆσαί με· 40 ὃς γὰρ οὐκ ἔστι καθ' ἡμῶν, ὑπὲρ ἡμῶν ἐστιν. 41 ὃς γὰρ ἂν ποτίσῃ ὑμᾶς ποτήριον ὕδατος ἐν τῷ ὀνόματί μου, ὅτι Χριστοῦ ἐστε, ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐ μὴ ἀπολέσῃ τὸν μισθὸν αὐτοῦ.»

4. Α΄ Ιωάννου, Κεφ. Δ΄ «8 ὁ μὴ ἀγαπῶν οὐκ ἔγνω τὸν Θεόν, ὅτι ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστίν.»

5. Μιας και έγινε λόγος και περί θεραπευτικής, ας σημειωθεί εδώ ότι δοσμένη ελευθερία στον άνθρωπο από την πλευρά του Θεού θα σήμαινε στην περίπτωση της ιατρικής επιστήμης να μπορεί κανείς να ακολουθήσει μια αγωγή ή όχι. Αν όμως πεθάνει (αποτέλεσμα) επειδή δεν ακολούθησε την αγωγή, αυτό δεν αίρει την ελευθερία της επιλογής του. Ο θάνατος του θα ήταν η συνέπεια της ελεύθερης δημοκρατικής του απόφασης και όχι της αναγκαστικής και νομοθετημένης επιβολής της αγωγής εκ μέρους του Θεού.

ΑΠΟΚΟΡΥΦΩΜΑ ΕΚΔΙΚΗΣΗΣ & ΣΚΛΗΡΟΤΗΤΑΣ Η ΚΑΤΑΡΑ ΣΤΗΝ ΣΥΚΙΑ

(Κατά: Κίμωνα Ελευθερίου, περιοδικό Δαυλός, τεύχος 280, σελ. 18660)

Το αποκορύφωμα της σκληρότητας και της εκδίκησης (της άδικης εκδίκησης) περιγράφεται στο επεισόδιο με τη συκιά, που βρήκε στο δρόμο του ο Ιησούς, την καταράστηκε κι εκείνη ξεράθηκε, επειδή δεν βρήκε σύκα να φάει- και να φαντασθή κάνεις ότι «δὲν ἦταν ὁ καιρὸς τῶν σύκων» («κατά Ματθαίον» κα΄ 18-20, «κατά Μάρκον», ια΄13-14, 20-23). Διαβάζεται τη Μεγάλη Δευτέρα το πρωί. Εδώ δεν πρόκειται μόνον για κακία και κακοήθεια (τι του έφταιγε η συκιά, την οποία επί τέλους δεν είχε καν φυτέψει αυτός;). Υπεισέρχεται επί πλέον κι ο παράγων παραφροσύνη. Γιατί μόνον ένας παράφρων απαιτεί να βρει ώριμα σύκα, όταν δεν είναι ο καιρός της καρποφορίας. Το θαύμα θα ήταν να πέρναγαν την άλλη ημέρα, κι η συκιά να ήταν γεμάτη σύκα. Τέτοια κακία, εναντίον μάλιστα άψυχου πράγματος, μόνον σε ένα Ιστορικό ανάλογο καταγράφηκε: στο μαστίγωμα τής θάλασσας στον Ελλήσποντο για τιμωρία για τη θαλασσοταραχή από τον Πέρση βασιλιά κατά τα Μηδικά. Το σύκο είναι θρεπτικότατος καρπός, γεμάτος σπέρματα και έχει σχήμα όρχεως. Η συκή, μακρόβιος, που πολλαπλασιάζεται εύκολα με όλους τους τρόπους, ήταν στην αρχαία Ελλάδα σύμβολο τής γονιμότητας και του Διονύσου, ένα προσωνύμιο του οποίου ήταν Συκίτης (Αθηναίος, 3.14.15: «Δ», τ. 277). Το μίσος του Ιησού επομένως μάλλον δεν στρεφόταν άμεσα εναντίον του δέντρου, άλλα εναντίον αυτού πού το δέντρο συμβόλιζε: του Έλληνα θεού Διονύσου. (Περισσότερα για το μίσος, το διχασμό και τον μισελληνισμό των κηρυγμάτων του Ιησού υπάρχουν στο σχετικό άρθρο του «Δ», τ. 272-273.)

Πηγή: Κίμων Ελευθερίου, Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 280, σσ. 18660

Μυθοπλάστης: Κίμωνας Ελευθερίου

Απάντηση: Ο Δαυλός πέφτει στην ίδια παγίδα με τον ειδωλολάτρη «Αριστέα». Το σοβαρό πρόβλημα δεν είναι ότι πέφτει μόνος του. Προσπαθεί να συμπαρασύρει και άλλους μαζί του, ανοίγοντας τα χαρτιά της θεολογικής του αστοχίας. Τα επίμαχα Αγιογραφικά εδαφία που επικαλείται ο Δαυλός είναι τα εξής:

Κατά Ματθαίον, Κεφ. Κα΄ «18 Πρωῒας δὲ ἐπανάγων εἰς τὴν πόλιν ἐπείνασε· 19 καὶ ἰδὼν συκῆν μίαν ἐπὶ τῆς ὁδοῦ ἦλθεν ἐπ' αὐτήν, καὶ οὐδὲν εὗρεν ἐν αὐτῇ εἰ μὴ φύλλα μόνον, καὶ λέγει αὐτῇ· Μηκέτι ἐκ σοῦ καρπὸς γένηται εἰς τὸν αἰῶνα. καὶ ἐξηράνθη παραχρῆμα ἡ συκῆ.»

Κατά Μάρκον, Κεφ. Ια΄ «12 Καὶ τῇ ἐπαύριον ἐξελθόντων αὐτῶν ἀπὸ Βηθανίας ἐπείνασε· 13 καὶ ἰδὼν συκῆν ἀπὸ μακρόθεν ἔχουσαν φύλλα, ἦλθεν εἰ ἄρα τι εὑρήσει ἐν αὐτῇ· καὶ ἐλθὼν ἐπ' αὐτὴν οὐδὲν εὗρεν εἰ μὴ φύλλα· οὐ γὰρ ἦν καιρὸς σύκων. 14 καὶ ἀποκριθεὶς εἶπεν αὐτῇ· Μηκέτι ἐκ σοῦ εἰς τὸν αἰῶνα μηδεὶς καρπὸν φάγοι. καὶ ἤκουον οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ.»

Στο κατά Μάρκον, βλέπει κανείς την γνώση των αποστόλων, πως δεν ήταν ακόμη ο καιρός της καρποφορίας των σύκων («οὐ γὰρ ἦν καιρὸς σύκων»). Ήταν ακόμη τότε περίπου τέλος Μαρτίου ή αρχές Απριλίου. Τα σύκα είναι ώριμα το καλοκαίρι, αλλά υπάρχουν και μικρά πράσινα σύκα την άνοιξη, πρόδρομοι των καλοκαιρινών (1), όταν η συκιά έχει βλαστήσει. Αυτά τα δεύτερα σύκα είναι προϊόν της παρθενογέννησης και δεν απαιτούν την γονιμοποίηση από τα έντομα (σφήκες). Ο Χριστός βλέποντας από μακριά τα φύλλα («13 καὶ ἰδὼν συκῆν ἀπὸ μακρόθεν ἔχουσαν φύλλα») θεώρησε με την ανθρώπινη φύση Του που πεινούσε, ότι η συκιά έπρεπε να είχε εκείνα τα πρώιμα σύκα της εποχής αυτής αυτής (2). Πλησίασε όμως και είδε μόνο τα φύλλα. Τότε την καταράστηκε να ξεραθεί.

Σωστά λοιπόν λέει ο Ελευθερίου πως «μόνον ένας παράφρων απαιτεί να βρει ώριμα σύκα, όταν δεν είναι ο καιρός της καρποφορίας.». Αλλά δεν συμπληρώνει πως τα ώριμα σύκα υπάρχουν το καλοκαίρι, ενώ ο λογικός άνθρωπος της Παλαιστίνης περίμενε και περιμένει να βρει τον Απρίλιο ή το τέλος Μαρτίου (Άνοιξη) τα πρώιμα σύκα, τα οποία όμως η συκιά αυτή δεν φαίνεται να είχε την εποχή του Ιησού. Ο Δαυλός όμως για να επιτεθεί στον Χριστό, αναφωνεί πως «Το θαύμα θα ήταν να πέρναγαν την άλλη ημέρα, κι η συκιά να ήταν γεμάτη σύκα». Η αλήθεια είναι πως «Το θαύμα θα ήταν» ο Δαυλός έστω και μια φορά να μπορούσε να ξεφύγει από τους ανόητους συμπερασμούς εις τους οποίους πάντοτε καταλήγει.

Η κατάρα κατά της συκιάς λοιπόν, είχε εκπαιδευτικούς σκοπούς για τους Ιουδαίους, διότι η συκιά αυτή ήταν ένα δένδρο χωρίς καρπό. Ο Χριστός μέσα από τις παραβολές έχει παρουσιάσει την καρποφορία ως αποτέλεσμα της πνευματικής ωριμότητας (3). Θα μπορούσε η συκιά να μοιάσει με έναν λαό που αν και είχε φύλλα (πνευματική προεργασία) δεν είχε δώσει καλά αποτελέσματα (καρπούς) ενώ έπρεπε. Ο Θεός θεωρούσε ως συκιά τον Ισραήλ (4). Στον Ισραήλ, δηλαδή στους κατά σάρκα τότε Ιουδαίους, είχε στείλει επανειλημμένα τους προφήτες Του, τους οποίους αυτοί κατά καιρούς εξόντωναν (5). Όταν στάλθηκε και ο Υιός του Θεού, γι’ ακόμη μια φορά οι Ιουδαίοι, παρά την πνευματική προεργασία που είχαν, θέλησαν να σκοτώσουν και Αυτόν (6). Ο Ιησούς προειδοποίησε τους Ιουδαίους, ότι θα τους εγκαταλείψει γι’ αυτή τους την μη καρποφορία (5,6). Η κατάρα προς την συκιά, ήταν η εγκατάλειψη των Ιουδαίων από τον Θεό (7). Η συκιά χρησιμοποιείται και στον προφήτη Ιερεμία σε ένα απόσπασμα που αναφέρεται και πάλι στην εγκατάλειψη των Ιουδαίων από τον Θεό, επειδή ακριβώς δεν παρουσίαζαν τους πνευματικούς καρπούς που Εκείνος ανέμενε (8). Πράγματι ο Εβραϊκός λαός αφέθηκε από τον Θεό και ξεράθηκε πνευματικά, όπως ο Χριστός είχε καταραστεί συμβολικά την συκιά να ξεραθεί. Και το ότι η συκιά πράγματι ξεράθηκε (9) μετά το λόγο του Χριστού, ήταν εγγύηση ότι και η προφητεία αυτή προς τον Ισραήλ θα εκπληρωνόταν. Όπως και έγινε. Όπως θα εκπληρωθούν όλες οι προφητείες του Κυρίου, μέχρι και την τελευταία, προς ντροπή αυτών που με ψεύδη και διαστρεβλώσεις προσπαθούν να τον κατηγορήσουν.

Η ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΗ ΜΥΩΠΙΑ & ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΚΔΙΚΗΣΗΣ

Η μυωπία του νεοπαγανισμού έγκειται στο ότι ο Δαυλός δεν προσέχει την εκπλήρωση της προφητείας του Ιησού για τους Ιουδαίους, ούτε ιδιαίτερα την εκπλήρωση της κατάρας προς την συκιά που στο τέλος ξεράθηκε και αποπροσανατολίζει τους αναγνώστες του, αφού αποδέχεται το εδάφιο για να ασκήσει την κριτική του. Έτσι δεν αμφισβητεί τα γινόμενα, αφού δεν δηλώνει απιστία, αλλά ως κριτής της συμπεριφοράς του Χριστού τα θεωρεί δεδομένα: «Εδώ δεν πρόκειται μόνον για κακία και κακοήθεια (τι του έφταιγε η συκιά, την οποία επί τέλους δεν είχε καν φυτέψει αυτός;)», «Τέτοια κακία, εναντίον μάλιστα άψυχου πράγματος».

Αριστερά: Οι ψεύτικες «φιλοσοφικές ευαισθησίες» του Δαυλού αναφαίνονται στο διατυπωμένο ερώτημα του Κίμωνα Ελευθερίου για τον Ιησού: «τι του έφταιγε η συκιά, την οποία επί τέλους δεν είχε καν φυτέψει αυτός;», όταν οι ιθύνοντες του Δαυλού σαφώς χρησιμοποιούν χαρτί για να τυπώσουν το παράλογο περιοδικό τους. Όταν δηλαδή χρησιμοποιούν χαρτί από κομμένα δένδρα τα οποία «δεν [έχουν] καν φυτέψει» αυτοί. Τι διαφορά λοιπόν υπάρχει στο να καταραστεί κανείς ένα δένδρο και αυτό να ξεραθεί, από το να κόβει κανείς ένα δένδρο και να γράφει επάνω του τις όποιες «χίλιες και μια νύχτες» της αθεϊστικής του παραμυθίας; Ας σημειωθεί δε, πως ο Ιησούς για την Ορθόδοξη θεολογία είχε κάθε δικαίωμα επάνω στην συκιά, σύμφωνα με το Γέννεσις, Κεφ. Α΄ «11 καὶ εἶπεν ὁ Θεός· βλαστησάτω ἡ γῆ βοτάνην χόρτου σπεῖρον σπέρμα κατὰ γένος καὶ καθ΄ ὁμοιότητα, καὶ ξύλον κάρπιμον ποιοῦν καρπόν, οὗ τὸ σπέρμα αὐτοῦ ἐν αὐτῷ κατὰ γένος ἐπὶ τῆς γῆς. καὶ ἐγένετο οὕτως.». Αντίθετα ο Δαυλός δεν είναι Πλάστης, αλλά ενοικιαστής, και θα του ζητηθεί μια μέρα λόγος και αίτια για τις εμπαθείς «διαφωτιστικές» του ενασχολήσεις προς τον Θεό.

Οι άθεοι - αρχαιολάτρες αποδέχονται πως ο Χριστός καταράστηκε την συκιά, αλλά το ότι αυτή ξεράθηκε «ξεπερνιέται» ως «μεταφυσικό παραμύθι» έστω και αν παράλογα αποδέχονται ότι μια μορφή «εκδίκησης», τετελεσμένου δηλαδή γεγονότος με ορατό αποτέλεσμα, πραγματοποιήθηκε: «Το αποκορύφωμα της σκληρότητας και της εκδίκησης περιγράφεται στο επεισόδιο με τη συκιά». Διότι «εκδίκηση» δίχως αποτέλεσμα, δεν είναι «εκδίκηση» (ποινή του ενός), όπως δεν είναι δυνατόν να υπάρχει δικαιοσύνη σε μια κοινωνία αν δεν υπάρχει πραγματοποιημένη και επιβεβλημένη ποινή από ένα δικαστικό σύστημα (ποινή των πολλών). Όμως «ω!, του παγανιστικού θαύματος», το αποτέλεσμα της λεγόμενης «εκδίκησης», και δηλαδή η ξεραμένη συκιά, δεν σχολιάζεται.

ΟΙ ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΕΣ ΣΥΓΚΡΙΣΕΙΣ & Ο ΔΟΝΗΤΗΣ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΥ

«Τέτοια κακία, εναντίον μάλιστα άψυχου πράγματος, μόνον σε ένα Ιστορικό ανάλογο καταγράφηκε: στο μαστίγωμα της θάλασσας στον Ελλήσποντο για τιμωρία για τη θαλασσοταραχή από τον Πέρση βασιλιά κατά τα Μηδικά.». Αυτό είναι το συμπέρασμα του Κίμωνα Ελευθερίου. Αλλά το συμπέρασμά του είναι ημιτελές, εφόσον για την περίπτωση του Ιησού, η κατάρα κατά της συκιάς εντοπίζεται «εναντίον αυτού πού το δέντρο συμβόλιζε: του Έλληνα θεού Διονύσου». Στην περίπτωση του Πέρση Βασιλιά το μαστίγωμα της θάλασσας δεν εντοπίζεται «εναντίον αυτού που [η θάλασσα] συμβόλιζε: του Έλληνα θεού [Ποσειδώνα]». Ο λόγος είναι απλός. Ζητείται από τους νεοπαγανιστές η απόδειξη του «ανθελληνισμού του Ιησού» (10) δια μέσω της επίθεσης Του προς την ειδωλολατρία μετά πάσης δυνάμεως, η οποία προκύπτει αδύνατη για την περίπτωση του Πέρση βασιλιά προς αυτήν, αφού και ο τελευταίος ειδωλολάτρης ήταν. Έτσι ο συλλογισμός τους βρίσκει εφαρμογή μόνο στο «ένα Ιστορικό ανάλογο» από τα «δύο».

Μπορεί όμως πράγματι να είναι η συκιά το σύμβολο του θεού Διονύσου; Ήταν σύμβολο γονιμότητας; Η αλήθεια είναι πως ο φαλλός ονομάζονταν σύκινος και ότι ο φαλλός αυτός από συκιά υπήρξε ο δονητής του ομοφυλοφιλικές τάσεις έχονταν Διονύσου: «ἀφοσιούμενος τῷ ἐραστῇ ὁ Διόνυσος ἐπὶ τὸ μνημεῖον ὁρμᾶ καὶ πασχητιᾷ. Κλάδον οὖν συκῆς, ὡς ἔτυχεν, ἐκτεμὼν ἀνδρείου μορίου σκευάζεται τρόπον ἐφέζεταί τε τῷ κλάδῳ, τὴν ὑπόσχεσιν ἐκτελῶν τῷ νεκρῷ» [Μτφρ: Πιστός στην υπόσχεση προς τον εραστή ο Διόνυσος ορμά προς το μνήμα, γεμάτος ερωτικό πάθος. Έκοψε λοιπόν στην τύχη ένα κλάδο συκής, τον διαμορφώνει σαν ανδρικό μόριο, κι κάθισε επάνω στον κλάδο, εκπληρώνοντας την υπόσχεση προς τον νεκρό.] (11) . Περισσότερα.

Αν λοιπόν ο Ιησούς εννοούσε τον Διόνυσο ή τον Ισραήλ με αυτή του την κατάρα προς την συκιά ας το κρίνει ελεύθερα ο αναγνώστης. Είναι δύο ερμηνευτικές προσεγγίσεις και όχι ασφαλώς αποδείξεις. Η πρώτη των νεοπαγανιστών και η δεύτερη της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Μόνο ένα πρέπει να τονιστεί. Για το νεοπαγανιστικό μυαλό, η συκιά δεν μπορεί παρά να έχει σχέση με την Ελλάδα, ειδάλλως δεν μπορεί να αποδειχθεί ή να στηριχθεί ο «ανθελληνισμός» του Ιησού, ο οποίος είναι ο απώτερος στόχος του άρθρου του Κίμωνα Ελευθερίου «Το Εβραϊκό ανθελληνικό Πάσχα» (βλ. σελίδα Ελληνισμός -Χριστιανισμός) μέσα στο οποίο εντάσσεται αυτή η ενότητα με την συκιά. Ο νεοπαγανισμός δεν μπορεί να δεχθεί το εδάφιο αυτό των Ευαγγελίων ως έχων σχέση με την εγκατάλειψη του Ιουδαϊκού λαού από τον Χριστιανικό Θεό. Ο λόγος είναι ότι κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να στηρίξει την επιχειρηματολογία του περί «εβραϊκότητας» ούτε την «ανθελληνικότητα» της Χριστιανικής Θρησκείας και του Χριστιανικού Θεού. Εντύπωση βέβαια προκαλεί ο λεγόμενος «ανθελληνισμός» της κατάρας του Ιησού προς την συκιά. Μια τέτοια κατάρα «στερεί» τον Διόνυσο από τον παρά φύση ομοφυλοφιλικό αυνανισμό. Παράξενα και ιδιότροπα «γούστα» οι σύγχρονοι ειδωλολάτρες, απόρροια των θεών εις τους οποίους ομνύουν και υπερασπίζονται με το καμουφλάζ του πατριωτισμού.

Κάτω: Ficus carica (Πηγή Φώτο: http://www.hort.purdue.edu/ext/senior/fruits/fig1.htm)

Μια ερώτηση: Γιατί όμως ο Χριστός καταράστηκε ειδικά εκείνη την συκιά που δεν είχε καρπούς (Ο Κίμωνας ορθώς λέγει: «Το σύκο είναι θρεπτικότατος καρπός, γεμάτος σπέρματα...», μόνο που στην περίπτωσή μας η συκιά αυτή δεν παρουσίαζε αυτά που όφειλε ενώπιον του Θεού) και όχι μια οποιαδήποτε, αφού ούτως ή άλλως το σύμβολο του Διονύσου που ήταν ένας φαλλός, και δηλαδή ένα κομμάτι ξύλο, θα μπορούσε να κατασκευαστεί από την όποια συκιά, ακόμη και από εκείνη δηλαδή δίχως καρπούς, που μπορεί να ήταν ξηραμένη-καταραμένη από τον ίδιο τον Ιησού Χριστό; Η απάντηση εις τους ειδωλολάτρες...

Τέλος «για το μίσος, το διχασμό και τον μισελληνισμό των κηρυγμάτων του Ιησού υπάρχουν στο σχετικό άρθρο του «Δ», τ. 272-273.» βλέπε την σελίδα Δαυλός.

Σημειώσεις

1. Υπάρχουν δύο τύποι της καρποφόρας (ήμερης) συκιάς: 1. Μονόφορη: Καρποφορεί μια φορά το χρόνο. Οι καρποί σχηματίζονται στους βλαστούς του έτους στο 3ο-5ο γόνατο, ενώ οι υπόλοιποι ανθοφόροι οφθαλμοί πέφτουν. Οι καρποί μπορούν να αναπτυχθούν χωρίς γονιμοποίηση (παρθενοκαρπικά) ή με γονιμοποίηση, ανάλογα με την ποικιλία 2. Δίφορη: Καρποφορεί δυο φορές το χρόνο. Η πρώτη καρποφορία προέρχεται από καρπούς που σχηματίζονται στο άνω τμήμα των βλαστών του παρελθόντος έτους και είναι πάντοτε παρθενοκαρπικοί. Η δεύτερη προέρχεται από σύκα σε βλαστούς του ιδίου έτους (3ο-5ο γόνατο) και τα οποία αναπτύσσονται παρθενοκαρπικά ή με γονιμοποίηση, ανάλογα με την ποικιλία. Υπάρχει και η άγρια συκιά η οποία παρουσιάζει τρεις καρποφορίες: μια την άνοιξη, τους ερινεούς, που σχηματίζονται από βλαστούς του παρελθόντος έτους, δεύτερη καρποφορία τα θερινά σύκα, που σχηματίζονται από βλαστούς του έτους, τρίτη τα χειμερινά σύκα που λέγονται όλυνθοι ή κρατήρες και σχηματίζονται από βλαστούς του έτους (δεύτερο κύμα βλάστησης). Οι καρποί της άγριας συκιάς δεν είναι φαγώσιμοι αλλά είναι χρήσιμοι, γιατί μέσα στα βραχύστυλα θηλυκά άνθη τους ζεί και εξελίσσεται το έντομο ψήνας (Plastophaga psenes L.) που είναι απαραίτητο στην επικονίαση της ήμερης συκιάς. (Πηγή: http://www.agrool.gr/gr/g1.htm)

2. Την περίοδο του Πάσχα, το τέλος του Μαρτίου ή στις αρχές Απριλίου, οι συκιές συχνά έχουν φύλλα στις Ανατολικές πλευρά του κήπου των Ελαιών (Mount of Olives). Εκείνη την στιγμή του έτους οι συκιές έχουν μόνο πράσινα πρώιμα σύκα (οι Άραβες τα αποκαλούν taqsh), τα οποία κόβονται γύρω στον Ιούνιο αλλά που συχνά πέφοτυν πριν από αυτό τον μήνα. Μια συκιά με φύλλα που δεν έχει αυτά τα πρώιμα σύκα, όμως, δεν έχει σύκα για όλη την χρονιά. (Πηγή: Keener, A Commentary on the Gospel of Matthew, Wm. B. Eerdmans Publishing Company, July 1999, σελ. 504, http://www.answering-islam.de/Main/Shamoun/q_jesus_figtree._curse.htm)

3. Κατά Ματθαίον, Κεφ. Ζ΄«17 οὕτω πᾶν δένδρον ἀγαθὸν καρποὺς καλοὺς ποιεῖ, τὸ δὲ σαπρὸν δένδρον καρποὺς πονηροὺς ποιεῖ· 18 οὐ δύναται δένδρον ἀγαθὸν καρποὺς πονηροὺς ποιεῖν, οὐδὲ δένδρον σαπρὸν καρποὺς καλοὺς ποιεῖν. 19 πᾶν δένδρον μὴ ποιοῦν καρπὸν καλὸν ἐκκόπτεται καὶ εἰς πῦρ βάλλεται. 20 ἄρα γε ἀπὸ τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς.», Κατά Ματθαίον. Κεφ. Ιβ΄«33 Ἢ ποιήσατε τὸ δένδρον καλὸν, καὶ τὸν καρπὸν αὐτοῦ καλόν, ἢ ποιήσατε τὸ δένδρον σαπρὸν καὶ τὸν καρπὸν αὐτοῦ σαπρόν· ἐκ γὰρ τοῦ καρποῦ τὸ δένδρον γινώσκεται.», Κατά Ματθαίον, Κεφ. Ιγ΄ «4 Ἰδοὺ ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπείραι. καὶ ἐν τῷ σπείρειν αὐτὸν ἃ μὲν ἔπεσεν παρὰ τὴν ὁδόν, καὶ ἐλθόντα τὰ πετεινὰ κατέφαγεν αὐτά· 5 ἄλλα δὲ ἔπεσεν ἐπὶ τὰ πετρώδη ὅπου οὐκ εἶχε γῆν πολλήν, καὶ εὐθέως ἐξανέτειλε διὰ τὸ μὴ ἔχειν βάθος γῆς. 6 ἡλίου δὲ ἀνατείλαντος ἐκαυματίσθη, καὶ διὰ τὸ μὴ ἔχειν ῥίζαν ἐξηράνθη· 7 ἄλλα δὲ ἔπεσεν ἐπὶ τὰς ἀκάνθας, καὶ ἀνέβησαν αἱ ἄκανθαι καὶ ἀπέπνιξαν αὐτά· 8 ἄλλα δὲ ἔπεσεν ἐπὶ τὴν γῆν τὴν καλὴν καὶ ἐδίδου καρπὸν ὃ μὲν ἑκατόν, ὃ δὲ ἑξήκοντα, ὃ δὲ τριάκοντα. 9 ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω.», «18 Ὑμεῖς οὖν ἀκούσατε τὴν παραβολὴν τοῦ σπείραντος. 19 παντὸς ἀκούοντος τὸν λόγον τῆς βασιλείας καὶ μὴ συνιέντος, ἔρχεται ὁ πονηρὸς καὶ αἴρει τὸ ἐσπαρμένον ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ· οὗτός ἐστιν ὁ παρὰ τὴν ὁδὸν σπαρείς.20 ὁ δὲ ἐπὶ τὰ πετρώδη σπαρείς, οὗτός ἐστιν ὁ τὸν λόγον ἀκούων καὶ εὐθέως μετὰ χαρᾶς λαμβάνων αὐτόν· 21 οὐκ ἔχει δὲ ῥίζαν ἐν ἑαυτῷ, ἀλλὰ πρόσκαιρός ἐστι, γενομένης δὲ θλίψεως ἢ διωγμοῦ διὰ τὸν λόγον εὐθὺς σκανδαλίζεται. 22 ὁ δὲ εἰς τὰς ἀκάνθας σπαρείς, οὗτός ἐστιν ὁ τὸν λόγον ἀκούων, καὶ ἡ μέριμνα τοῦ αἰῶνος τούτου καὶ ἡ ἀπάτη τοῦ πλούτου συμπνίγει τὸν λόγον, καὶ ἄκαρπος γίνεται. 23 ὁ δὲ ἐπὶ τὴν γῆν τὴν καλὴν σπαρείς, οὗτός ἐστιν ὁ τὸν λόγον ἀκούων καὶ συνιῶν, ὃς δὴ καρποφορεῖ καὶ ποιεῖ ὃ μὲν ἑκατόν, ὃ δὲ ἑξήκοντα, ὃ δὲ τριάκοντα.»

4. Ωσηέ, Κεφ. Θ΄ «10 Ὡς σταφυλὴν ἐν ἐρήμῳ εὗρον τὸν Ἰσραὴλ καὶ ὡς σκοπὸν ἐν συκῇ πρώιμον πατέρας αὐτῶν εἶδον·»

5. Ματθαίον, Κεφ. Κγ΄ «37 Ἱερουσαλὴμ Ἱερουσαλήμ, ἡ ἀποκτέννουσα τοὺς προφήτας καὶ λιθοβολοῦσα τοὺς ἀπεσταλμένους πρὸς αὐτήν! ποσάκις ἠθέλησα ἐπισυναγαγεῖν τὰ τέκνα σου ὃν τρόπον ὄρνις ἐπισυνάγει τὰ νοσσία ἑαυτῆς ὑπὸ τὰς πτέρυγας, καὶ οὐκ ἠθελήσατε. 38 ἰδοὺ ἀφίεται ὑμῖν ὁ οἶκος ὑμῶν ἔρημος. 39 λέγω γὰρ ὑμῖν, οὐ μή με ἴδητε ἀπ' ἄρτι ἕως ἂν εἴπητε, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.»

6. Κατά Μάρκον, Κεφ. Ιβ΄ «1 Καὶ ἤρξατο αὐτοῖς ἐν παραβολαῖς λέγειν· Ἀμπελῶνα ἐφύτευσεν ἄνθρωπος, καὶ περιέθηκε φραγμὸν καὶ ὤρυξεν ὑπολήνιον καὶ ᾠκοδόμησε πύργον, καὶ ἐξέδετο αὐτὸν γεωργοῖς καὶ ἀπεδήμησε. 2 καὶ ἀπέστειλε πρὸς τοὺς γεωργοὺς τῷ καιρῷ δοῦλον, ἵνα παρὰ τῶν γεωργῶν λάβῃ ἀπὸ τοῦ καρποῦ τοῦ ἀμπελῶνος. 3 καὶ λαβόντες αὐτὸν ἔδειραν καὶ ἀπέστειλαν κενόν. 4 καὶ πάλιν ἀπέστειλε πρὸς αὐτοὺς ἄλλον δοῦλον· κἀκεῖνον λιθοβολήσαντες ἐκεφαλαίωσαν καὶ ἀπέστειλαν ἠτιμωμένον. 5 καὶ πάλιν ἄλλον ἀπέστειλε· κἀκεῖνον ἀπέκτειναν, καὶ πολλοὺς μὲν ἄλλους, οὓς μὲν δέροντες, οὓς δὲ ἀποκτέννοντες. 6 ἔτι οὖν ἕνα υἱὸν ἔχων, ἀγαπητόν αὐτοῦ, ἀπέστειλε καὶ αὐτὸν ἔσχατον πρὸς αὐτοὺς λέγων ὅτι ἐντραπήσονται τὸν υἱόν μου. 7 ἐκεῖνοι δὲ οἱ γεωργοὶ, θεασάμενοι αὐτόν ἐρχόμενον, πρὸς ἑαυτοὺς εἶπον ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ κληρονόμος· δεῦτε ἀποκτείνωμεν αὐτόν, καὶ ἡμῶν ἔσται ἡ κληρονομία. 8 καὶ λαβόντες ἀπέκτειναν αὐτόν καὶ ἐξέβαλον αὐτὸν ἔξω τοῦ ἀμπελῶνος. 9 τί οὖν ποιήσει ὁ κύριος τοῦ ἀμπελῶνος; ἐλεύσεται καὶ ἀπολέσει τοὺς γεωργοὺς τούτους, καὶ δώσει τὸν ἀμπελῶνα ἄλλοις.»

7. Κατά Λουκά, Κεφ. Ιγ΄«6 Ἔλεγεν δὲ ταύτην τὴν παραβολήν· Συκῆν εἶχέν τις ἐν τῷ ἀμπελῶνι αὐτοῦ πεφυτευμένην, καὶ ἦλθε ζητῶν καρπὸν ἐν αὐτῇ, καὶ οὐχ εὗρεν. 7 εἶπε δὲ πρὸς τὸν ἀμπελουργόν· ἰδοὺ τρία ἔτη ἔρχομαι ζητῶν καρπὸν ἐν τῇ συκῇ ταύτῃ, καὶ οὐχ εὑρίσκω· ἔκκοψον αὐτήν· ἱνατί καὶ τὴν γῆν καταργεῖ; 8 ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν αὐτῷ· κύριε, ἄφες αὐτὴν καὶ τοῦτο τὸ ἔτος, ἕως ὅτου σκάψω περὶ αὐτὴν καὶ βάλω κόπρια. 9 κἂν μὲν ποιήσῃ καρπὸν· εἰ δὲ μήγε, εἰς τὸ μέλλον ἐκκόψεις αὐτήν.»

8. Ιερεμίας, Κεφ. Η΄ «13 καὶ συνάξουσι τὰ γεννήματα αὐτῶν, λέγει Κύριος, οὐκ ἔστι σταφυλὴ ἐν ταῖς ἀμπέλοις, καὶ οὐκ ἔστι σῦκα ἐν ταῖς συκαῖς, καὶ τὰ φύλλα κατερρύηκεν».

9. Κατά Μάρκον, Κεφ. Ια΄ «20 Καὶ παραπορευόμενοι πρωῒ εἶδον τὴν συκῆν ἐξηραμμένην ἐκ ῥιζῶν. 21 καὶ ἀναμνησθεὶς ὁ Πέτρος λέγει αὐτῷ· Ραββί, ἴδε ἡ συκῆ ἣν κατηράσω ἐξήρανται.»

10. «Περισσότερα για το μίσος, το διχασμό και τον μισελληνισμό των κηρυγμάτων του Ιησού υπάρχουν στο σχετικό άρθρο του «Δ», τ. 272-273.»

11. Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας, Κλήμεντος Αλεξανδρέως Άπαντα τα Έργα 1, Προτρεπτικός Προς Έλληνας, Β΄ 34,2 - 35,1 Πατερικές Εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς», Επόπτης - Επιμελητής Εκδόσεως Ελευθέριος Γ. Μερετάκης, Πτυχιούχος Θεολογίας, Εκδοτικός Οίκος Ελευθερίου Μερετάκη «Το Βυζάντιον», σσ. 94-95

ΔΙΔΑΣΚΩ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΟΥ «ΔΕ ΓΝΩΡΙΖΩ» & ΖΗΤΑΩ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ

(Κατά: Bill Maher & Larry Charles, http://www.imdb.com/title/tt0815241/, Ταινία Religulοus)

Ο Bill Maher καθ’ οδόν για την «ανακάλυψη της αλήθειας» εισέρχεται σε ένα μικρό εκκλησάκι για φορτηγατζήδες, όπου το εκκλησίασμά του αποτελείται από απλοϊκούς ανθρώπους της βιοπάλης, θέτει ερωτήματα και περιμένεις τις απαντήσεις... (Πηγή Φώτο: Bill Maher & Larry Charles, Ταινία Religulοus, http://www.imdb.com/title/tt0815241/)

Βίντεο. Μέγεθος: 144Κb - Διάρκεια: 33΄΄

[Στο εκκλησάκι]: «Θα μπορούσατε να έχετε και δίκιο, διότι για εμένα ένα είναι το μεγάλο ζήτημα, ότι δεν γνωρίζω. Διδάσκω το Ευαγγέλιο του «δεν γνωρίζω»».

[Στο αυτοκίνητο]: «Αυτό προωθώ και αυτό είναι το προϊόν μου, η αμφιβολία. Εκείνοι οι τύποι πουλάνε βεβαιότητα, όχι εγώ. Εγώ κάθομαι στη γωνία με αμφιβολία.» (Πηγή: Bill Maher & Larry Charles, Ταινία Religulοus, http://www.imdb.com/title/tt0815241/)

Μυθοπλάστες: Bill Maher & Larry Charles

Απάντηση: Εδώ

ΚΑΝΕΝΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΔΕΝ ΜΑΣ ΛΕΕΙ

ΤΙ ΕΚΑΝΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΦΗΒΕΙΑ

(Κατά: Bill Maher & Larry Charles, http://www.imdb.com/title/tt0815241/, Ταινία Religulous)

Αριστερά: Ο Bill Maher συναντά τον Dr. Francis Collins, επικεφαλή της ομάδας έρευνας του ανθρώπινου γονιδιώματος, επειδή ο τελευταίος είναι παράλληλα και Χριστιανός· αυτό αποτελεί παράδοξο για τον Bill καθόσον, σύμφωνα με το έργο του, το 93% των επιστημόνων της Εθνικής Αμερικανικής Ακαδημίας Επιστημών είναι αγνωστικιστές ή άθεοι.

Δεξιά: Ο Bill σχολιάζει και στο αυτοκίνητο. (Πηγή Φώτο: Bill Maher & Larry Charles, Ταινία Religulοus, http://www.imdb.com/title/tt0815241/)

Βίντεο 2. Μέγεθος: 124Κb - Διάρκεια: 33΄΄

[Με τον επιστήμονα]

-Ωραία, θα έστεκε αυτό σε ένα εργαστήριο ως μια αδιαμφισβήτητη απόδειξη πως κάτι όντως έγινε;

-Θέτετε ένα πρότυπο για το τι είναι απόδειξη που νομίζω πως θα ήταν σχεδόν αδύνατο να φτάσουμε αυτό το πρότυπο.

[Στο αυτοκίνητο]

-Κανένα ευαγγέλιο δεν μας λέει τί έκανε όσο ήταν νεαρός. Μας περιγράφεται ως βρέφος και μετά Τον βλέπουμε στα τριάντα ξανά. Νομίζω πως ο Ιησούς ήταν πιθανότατα ένας περίεργος έφηβος, μεγάλο άφρο μαλλί, κακός στα αθλήματα. (Πηγή: Bill Maher & Larry Charles, Ταινία Religulοus, http://www.imdb.com/title/tt0815241/)

Μυθοπλάστες: Bill Maher & Larry Charles

Απάντηση: Οι Bill Maher & Larry Charles δεν φαίνεται να έχουν καταλάβει πως εκτός της άμεσης αναφοράς υπάρχει και η έμμεση αναφορά. Αν δηλαδή κάποιος δηλώσει άμεσα για το συγχωριανό του ότι: «Ο Γιάννης δεν είναι δυνατόν να γνωρίζει δικηγορικά διότι είναι μανάβης», τότε ο επισκέπτης του χωριού θα καταλάβει έμμεσα πως ο Γιάννης θα πρέπει να ήταν πάντοτε μανάβης στο χωριό του· θα καταλάβει μάλιστα ότι ο Γιάννης, δεν θα πρέπει να έλειψε από το χωριό του αρκετά, τόσο ώστε να μπορεί να θεμελιωθεί η γνώση του εις τα δικηγορικά, ως κύκλος κάποιων σπουδών εν αγνοία των συγχωριανών του σ’ αυτό το χρονικό διάστημα της απουσίας του· επιπλέον, ο επισκέπτης του χωριού, πάλι έμμεσα θα πρέπει να καταλάβει ότι, ο χωριανός που έκανε την άμεση αναφορά, γνωρίζει το Γιάννη και το βίο του για αρκετό καιρό ανελλιπώς, όντας τόσο σίγουρος για την επαγγελματική και γνωσιολογική ταυτότητά του τελευταίου.

Ομοίως με το άνωθι παράδειγμα αναφοράς για τον «χωρικό Γιάννη», στα Ευαγγέλια υπάρχει μια έμμεση αναφορά για τη ζωή του Χριστού πριν αρχίσει τη διδασκαλία Του στα 30. Έτσι, όταν ο Χριστός επιστρέφει μετά σύντομο διάστημα εις τη Ναζαρέτ διδάσκοντας εκεί, οι συγχωριανοί του εκπλήσσονται με τις γνώσεις και τις ικανότητές Του («Πόθεν τούτῳ ταῦτα; καὶ τίς ἡ σοφία ἡ δοθεῖσα αὐτῷ») (1) κι αδυνατούν να εννοήσουν πως οι πνευματικές αυτές θεολογικές λειτουργίες («Πῶς οὗτος γράμματα οἶδε μὴ μεμαθηκώς;») (2) αποτελούν μέρος της προσωπικότητας ενός γνωστού τους μαραγκού («οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ τέκτων») (3).

Αυτή δε η ανελλιπής παρουσία του Ιησού Χριστού εις την Ναζαρέτ, καθιστά επίσης ανόητη κάθε αστήρικτη διδασκαλία πως ο Χριστός πήγε εις την Αίγυπτο «για να γίνει μάγος» ή στην Ινδία «στους φιλοσόφους». Οι άνθρωποι που στηρίζουν τέτοιες αντι-ευαγγελικές εκδοχές βρίσκονται εκτός τόπου και χρόνου.

Γιατί... μπαμπά; ή «γιατί έτσι κι όχι αλλιώς;»

Για μια φορά ακόμη θα λεχθεί ότι, πλείστες φορές οι άθεοι ή οι νεοπαγανιστές, προσπαθώντας απελπισμένα να φέρουν αντιρρήσεις εις την Αγία Γραφή, εφαρμόζουν την μέθοδο της πλάγιας, παρά της ευθείας αντίρρησης. Η πλάγια αντίρρηση δεν διατυπώνεται με «όχι» ή «μη», τα οποία για τους άθεους είναι επιθυμητό να αποφεύγονται ως δογματίζοντα, αλλά με «αμπελοφιλοσοφικές» ερωτήσεις τύπου: «γιατί έγινε εκείνο το συμβάν κι όχι το δείνα;» ή «γιατί έτσι και όχι αλλιώς;» (4).

Στην παρούσα περίπτωση, η άπληστη ερώτηση των Bill Maher & Larry Charles, «γιατί να γνωρίζουμε τα περί της ενηλικίωσης κι όχι και τα περί της εφηβείας του Χριστού;», αποδείχνει πως ίσως αυτοί θα περίμεναν τα Ευαγγέλια να τους αναφέρουν τι έπραττε ο Χριστός κάθε ημέρα. Αλλά ποιό το όφελός τους; Αν δεν τους αρκούν θεολογικά όσα αναφέρονται στα Ευαγγέλια πως έκανε ο Χριστός ως ηλικιωμένος, από την αρχή της διδασκαλίας Του με τα θαύματά Του μέχρι και τη σημαντικότατη Ανάστασή Του εκ των νεκρών, πώς θα τους αρκέσει καλύτερα ή περισσότερο η ζωή Του ως νεαρού, όταν δεν είχε αρχίσει ακόμη η ιεραποστολή Του;

Δεν είναι αλήθεια άπληστος κι υποκριτής εκείνος που ενώ δεν έχει πεισθεί για τη σοφία του Πλάτωνα μέσα από τα παρόντα διαθέσιμα συγγράμματά του, υποστηρίζει πως αν υπήρχε έστω ακόμη κι ένα παραπάνω θα πείθονταν; με απλούστερες λέξεις, αν για κάποιον 40 μπανάνες είναι ένα φτωχότατο γεύμα, τότε 41 μπανάνες δεν μπορεί να αποτελούν ένα πλούσιο· κι είναι σίγουρο πως ακόμη κι αν κάποτε θα ήτο δυνατόν αυτές οι 41 μπανάνες να του προσφερθούν, αυτός θα ζητούσε 42, υποτίθεται για να «χορτάσει πλούσια».

Πάντως το βαθύτερο αίτιο της ανάγκης περί της γνώσεως των συμβάντων της νεαρής ηλικίας του Χριστού, δίδεται κάτωθι.

Γιατί επιζητούν την εφηβεία του Χριστού οι Bill Maher & Larry Charles;

Η απάντηση σ’ αυτή την ερώτηση είναι πολύ απλή. Επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν αρκετή διαταραγμένη από πειρασμούς νεότητα κι ακόμη περισσότερο ενηλικίωση, αν δεν φροντίσουν με κάποιο τρόπο να αλλάξουν, πιστεύουν πως κάπως έτσι ήταν κι ο Χριστός, μοιάζοντάς τους. Για παράδειγμα ο Bill Maher για τη νεότητα του των 13 ετών δήλωσε: «θα μπορούσα να λατρεύω οτιδήποτε θα μου επέτρεπε να αυνανίζομαι περισσότερο από ότι αυνανιζόμουν...» (5) ενώ δεν φαίνεται να δυσανασχετεί εις τη χρήση ναρκωτικών (6) ως ενηλικιωμένος πλέον.

Ο παραλογισμός τέτοιου είδους «ερευνητών» είναι διττός:

α. Τα ιερά Ευαγγέλια δείχνουν πως, διαφορετικά με τον εθισμό του Bill Maher εις τον αυνανισμό, ο Χριστός εξέπληττε σε ηλικία 12 ετών τους θεολόγους με τη σύνεσή Του μέσα στο ναό των Ιεροσολύμων («47 ἐξίσταντο δὲ πάντες οἱ ἀκούοντες αὐτοῦ ἐπὶ τῇ συνέσει καὶ ταῖς ἀποκρίσεσιν αὐτοῦ») (7)· αντίθετα ο Bill Maher ακόμη κι ενηλικιωμένος δεν εκπλήσσει σε κανέναν τομέα, πέρα της άγνοιας. Έπειτα, μιας καθαρής από πειρασμούς νεότητας του Ιησού, έπεται μια καθαρή από πειρασμούς ενηλικίωση, κατ’ ανάλογη αντιστροφή της πνευματικής πορείας του Bill Maher.

β. Έτσι ο Χριστός, όπως δεν είχε νεότητα υποταγμένη σε πειρασμούς, ομοίως δεν είχε ενηλικίωση υποταγμένη εις τους πειρασμούς. Αυτό είναι πασίγνωστο (βλ. πειρασμό από διάβολο). Επειδή ακριβώς δεν είχε, κάποιοι προσπάθησαν να Τον αμαυρώσουν φέροντες Αυτόν υποταγμένο εις τα ανθρώπινα πάθη με μυθολογικές κατασκευές (8).

Το άτοπο των υπονοουμένων του ρητορικού ερωτήματος «Τί έπραττε ο Χριστός ως νέος;»

Η αναφορά ότι τα Ευαγγέλια δεν περιγράφουν τη ζωή του Χριστού κατά την νεότητα Του λεπτομερώς, είναι μια κενή υπόθεση στα χέρια των Bill Maher & Larry Charles. Για παράδειγμα, ενώ όλοι σήμερα γνωρίζουν την ιστορία του Μ. Αλέξανδρου μετά την άνοδό του εις το θρόνο του Μακεδονικού Βασιλείου, αντίθετα πολύ λίγα ή τίποτα δεν γνωρίζουν για την εφηβεία του. Ενώ όλοι γνωρίζουν την ιστορία του Θουκυδίδη μετά την ανάμειξή του εις τα πολιτικά πράγματα της Αθήνας κατά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, ελάχιστα γνωρίζουν για την νεότητά του· δε γνωρίζουν δηλαδή για το αν θα ήταν «πιθανότατα ένας περίεργος έφηβος, [με] μεγάλο άφρο μαλλί, κακός στα αθλήματα» όπως υποστηρίζουν οι Bill Maher & Larry Charles για τον Ιησού· οι περισσότεροι αντίθετα γνωρίζουν πάνω-κάτω τις συνθήκες γέννησης και των δύο όσο και του θανάτου τους.

Αυτή η γνώση περί γεννήσεως, θανάτου και δράσης των ιστορικών προσώπων, ανακλάται κατά κόρον σε εκατοντάδες προσωπικότητες, δεν υπάρχει τίποτα το παράξενο ή ύποπτο αν θέλει κανείς κι ο λόγος είναι απλός: ιστορική γνώση για συγκεκριμένα πρόσωπα, αποκτά κανείς μετά την ανάμειξη του αναφερομένου προσώπου εις την κοινωνική ζωή της εποχής του. Είναι ανούσιο λοιπόν να ψάξει να βρει κανείς την ιστορική περιγραφή του βίου ενός υποθετικού «αντι-Θουκιδίδη», που έμεινε για πάντα εις το περιθώριο των σημαντικών πεπραγμένων της κοινωνικής ζωής της κοινότητάς του ή της πόλεώς του.

Βεβαίως πρέπει να σημειωθεί πως, τόσο η γέννηση του Ιησού όσο κι ο θάνατός Του, συνοδεύονται από μοναδικά γεγονότα κι είναι επόμενο να έτυχαν της κοινωνικής προσοχής της εποχής Του· μάλιστα, όπως μπορεί να δει κανείς, κίνησαν την προσοχή τόσο της Ιουδαϊκής όσο και της Ρωμαϊκής εξουσίας (9). Η δε νεότητά Του πέρασε μέσα εις την υποταγή εις το θέλημά της εργαζομένης οικογένειάς Του (10).

Είναι ευκαιρία να τεθούν δύο απλές ερωτήσεις για να αποδειχθεί η ανοησία, η κενοδοξία και το άτοπον του σοφιστικού υπαινιγμού κατά των Ευαγγελίων και του Ιησού φια μέσω του ερωτήματος «Τί έπραττε ο Χριστός ως νέος;»:

α. Τί έκανε ο Χριστός πριν ενσαρκωθεί ως άνθρωπος;

β. Τί έκανε και κάνει ο Χριστός εις τους ουρανούς μετά την ανάληψή Του;

Τα Ευαγγέλια δεν δίνουν απαντήσεις, όπως δεν δίνουν απαντήσεις εις το τι έκαναν οι 12 απόστολοι στην νεότητά τους. Όμως αυτό το γεγονός δεν αλλάζει την οντολογική ταυτότητα του Ιησού, ούτε των αποστόλων, παρ’ όλες τις κρυφές επιθυμίες λασπολόγων.

Το «σοφό» παράδειγμα του Bill Maher δια μέσω της ταινίας Religulous

Όπως παρατήρησε ο αναγνώστης, ο Bill Maher «σκανδαλίζεται» για το ότι τα Ευαγγέλια δεν περιγράφουν λεπτομερώς την νεότητα του Ιησού. Η ταινία Religulous, ένα «κωμικό ευαγγέλιο αθεΐας», παρουσιάζει βιαστικά στο ξεκίνημά της ένα παιδικό βιογραφικό του Bill Maher, όπου επιδεικνύεται στο κοινό μια σειρά φωτογραφιών αυστηρά από την παιδική του ηλικία· όχι βεβαίως από κάποια άλλη. Κατόπιν η ταινία συνεχίζει με τον Bill Maher εις τη θρησκευτική του αναζήτηση, χωρίς καμιά περεταίρω δική του φωτογραφία λ.χ. από την εφηβεία.

Αριστερά Άνω: Ο Bill Maher συναντά τη μητέρα και την αδελφή του κι εξηγούν στο κοινό τους λόγους της αποχώρησής τους από την εκκλησία τους.

Υπόλοιπες: Η ταινία Religulous παρουσιάζει διάφορα στιγμιότυπα (φωτογραφίες) ως επί το πλείστον από μια πολύ συγκεκριμένη ηλικιακή περίοδο του πρωταγωνιστή χωρίς να φείδεται υλικού και χρόνου. (Πηγή Φώτο: Bill Maher & Larry Charles, Ταινία Religulοus, http://www.imdb.com/title/tt0815241/)

Η παρουσίαση μια σειράς φωτογραφιών από τη συγκεκριμένη ηλικία του Bill Maher έχει κάποιους ιδιοτελείς σκοπούς· πιθανότητα να αποδείξει ότι ο μικρός αυτός νέος ήταν ένας «φυσιολογικός» δυτικός αστός, που απολάμβανε μια ήρεμη οικογενειακή ζωή, έχοντας τους ίδιους παιδικούς ήρωες στο μυαλό του με τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας του (βλ. σούπερμαν ως ο ίδιος αναφέρει), που εκκλησιάζονταν τακτικά, μέχρις ότου αποφάσισε η οικογένειά του να πάψει να συμμετέχει εις το ΡωμαιοΚαθολικισμό. Καμιά φωτογραφία ως ελέχθει, δεν παρουσιάζεται επιπλέον από τα υπόλοιπα ηλικιακά του στάδια· προφανώς οι Bill Maher & Larry Charles δεν έχουν ούτε το χρόνο, ούτε τη διάθεση να ικανοποιήσουν την παράξενη ίσως περιέργεια κάποιων τηλεθεατών τους, που θα ήθελαν να μάθουν περισσότερα για την προσωπική ζωή του Bill· ο σκοπός της ταινίας εξάλλου είναι διαφορετικός.

Κατά τον ίδιο ακριβώς ανάλογο τρόπο, τα Ευαγγέλια εμφανίζουν στον αναγνώστη τους περισσότερο εκείνο που έχει σωτηριολογική σημασία γι’ αυτόν και δεν αναλίσκονται σε κάθε λεπτομέρεια του βίου του Ιησού Χριστού ή των Ευαγγελιστών, απλά και μόνο για να ικανοποιηθεί η περιέργεια ορισμένων ακόρεστων μελλοντικών αρνητών, που δείχνουν άπληστοι ή τουλάχιστον χωρίς νόημα (ανόητοι), όπως φάνηκε ανωτέρω εις «Το άτοπο των υπονοουμένων του ρητορικού ερωτήματος «Τί έπραττε ο Χριστός ως νέος;»».

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Αυτή η μικρή ενότητα κατέδειξε βιαστικά δύο πράγματα:

α. Μαρτυρίες για την ζωή του Ιησού κατά την νεότητά Του υπάρχουν τουλάχιστον έμμεσες· άμεσο δε είναι το περιστατικό του ναού των Ιεροσολύμων.

β. Κάθε περεταίρω άπληστο ερώτημα, που δεν μπορεί να απαντηθεί ρεαλιστικά ένεκα ελλείψεως πηγών, όπως π.χ. «τί έκανε ο πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδος Ιωάννης Καποδίστριας γεννηθείς στις 11 Φεβρουαρίου 1766 (11) κατά την διάρκεια των 14 ή 15 του ετών;», σε μια προσπάθεια «ακύρωσης» ή «αμφισβήτησης» του ιστορικού του βίου, είναι τουλάχιστον βλακώδης. Κι όταν αναφέρεται κανείς εις την λέξη «βλακεία», δεν σημειώνει τόσο τη βιολογική ανικανότητα του «σκηνοθέτη εμπειρογνώμονα» να αναλύει τα δεδομένα ανά των χειρών του, όσο την ικανότητά του να απορροφήσει πολλαπλή μορφωτική ύλη μέσα από τη ενεργή σύγκριση ιστορικών παραδειγμάτων. Ο «σκηνοθέτης εμπειρογνώμονας» όμως, παρότι θέλει να διδάσκει το «ευαγγέλιο του δεν γνωρίζω», τείνει να παραμένει αγκυλωμένος εις τις πεισματικές του αρνήσεις, μη δεχόμενος την ίδια την ιστορική διδασκαλία των παραδειγμάτων· εκ τούτου συνάγεται για ακόμη μια φορά, πως η ταινία Religulous είναι μια ταινία από «απαίδευτους» προορισμένη για «απαίδευτους», που μαζί χαίρονται κωμικά χαμογελώντας με την άγνοιά τους.

Στην εικόνα ο Ιωσήφ και ο Ιησούς Χριστός εργάζονται στο ξυλουργείο του πρώτου. Για την ζωή του Ιησού πριν την δημόσια εμφάνισή Του στην ηλικία των 30 ετών πρβλ. Κατά Μάρκον, Κεφ. Στ΄ 1-5 (σημ. 1), Κατά Ιωάννην, Κεφ. Ζ΄ 2-33, Κα΄ 25, Κατά Ματθαίον, Κεφ. Ιγ΄ 53-58, Κατά Λουκά, Κεφ. Β΄40-52 (σημ. 7), Κεφ. Δ΄22.

Σημειώσεις

01. Κατά Μάρκον, Κεφ. Στ΄ «1 Καὶ ἐξῆλθε ἐκεῖθεν καὶ ἦλθεν εἰς τὴν πατρίδα ἑαυτοῦ· καὶ ἀκολουθοῦσιν αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ. 2 καὶ γενομένου σαββάτου ἤρξατο ἐν τῇ συναγωγῇ διδάσκειν· καὶ πολλοὶ ἀκούοντες ἐξεπλήσσοντο λέγοντες· Πόθεν τούτῳ ταῦτα; καὶ τίς ἡ σοφία ἡ δοθεῖσα αὐτῷ, καὶ δυνάμεις τοιαῦται διὰ τῶν χειρῶν αὐτοῦ γίνονται; 3 οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ τέκτων, ὁ υἱὸς τῆς Μαρίας, ἀδελφὸς δὲ Ἰακώβου καὶ Ἰωσῆ καὶ Ἰούδα καὶ Σίμωνος; καὶ οὐκ εἰσὶν αἱ ἀδελφαὶ αὐτοῦ ὧδε πρὸς ἡμᾶς; καὶ ἐσκανδαλίζοντο ἐν αὐτῷ.».

02. Κατά Ιωάννην, Κεφ. Ζ΄ «14 Ἤδη δὲ τῆς ἑορτῆς μεσούσης ἀνέβη ὁ Ἰησοῦς εἰς τὸ ἱερὸν καὶ ἐδίδασκε. 15 ἐθαύμαζον οἱ Ἰουδαῖοι λέγοντες· Πῶς οὗτος γράμματα οἶδε μὴ μεμαθηκώς; 16 ἀπεκρίθη οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς καὶ εἶπεν· Ἡ ἐμὴ διδαχὴ οὐκ ἔστιν ἐμὴ, ἀλλὰ τοῦ πέμψαντός με·».

03. Βλέπε σημείωση 1. Πρβλ. και Κατά Ματθαίον Κεφ. Ιγ΄ «54 καὶ ἐλθὼν εἰς τὴν πατρίδα αὐτοῦ ἐδίδασκεν αὐτοὺς ἐν τῇ συναγωγῇ αὐτῶν, ὥστε ἐκπλήττεσθαι αὐτοὺς καὶ λέγειν· Πόθεν τούτῳ ἡ σοφία αὕτη καὶ αἱ δυνάμεις; 55 οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ τοῦ τέκτονος υἱός; οὐχὶ ἡ μήτηρ αὐτοῦ λέγεται Μαριὰμ καὶ οἱ ἀδελφοὶ αὐτοῦ Ἰάκωβος καὶ Ἰωσὴφ καὶ Σίμων καὶ Ἰούδας; 56 καὶ αἱ ἀδελφαὶ αὐτοῦ οὐχὶ πᾶσαι πρὸς ἡμᾶς εἰσι; πόθεν οὖν τούτῳ ταῦτα πάντα;».

04. Ένα όμορφο τέτοιο παράδειγμα πλάγιας άρνησης μπορεί να δει κανείς εις την απάτη «το γαϊδουράκι των Ιεροσολύμων & ο σεισμός του Γολγοθά» εις την παράγραφο «γιατί το "ένα" κι όχι το "άλλο"».

05. «Όταν αποχωρήσαμε από την εκκλησία ήμουν 13 αλλά δεν αποφάσισα για ιδεολογικούς λόγους αλλά γιατί φοβόμουν στην εκκλησία, ήταν βαρετά, έπρεπε να σηκωθώ τις Κυριακές το πρωί... (γέλια) εκείνη την περίοδο ήμουν 13 ετών... θα μπορούσα να λατρεύω οτιδήποτε θα μου επέτρεπε να αυνανίζομαι περισσότερο από ότι αυνανιζόμουν...» (Βλέπε την εισαγωγή του κινηματογραφικού έργου «Religulous»).

06. «Όταν ο τύπος είπε «Ναι έκανα χρήση ναρκωτικών, είχα πολλές γυναίκες...», σκέφτομαι: «... και το πρόβλημά σου ποιο ήταν;» (γέλωτα)». (Βλέπε το εκκλησάκι των φορτηγατζήδων στο κινηματογραφικό έργο «Religulous»).

07. Κατά Λουκά, Κεφ. Β΄ «40 Τὸ δὲ παιδίον ηὔξανε καὶ ἐκραταιοῦτο πνεύματι πληρούμενον σοφίας, καὶ χάρις Θεοῦ ἦν ἐπ' αὐτό. 41 Καὶ ἐπορεύοντο οἱ γονεῖς αὐτοῦ κατ' ἔτος εἰς Ἱερουσαλὴμ τῇ ἑορτῇ τοῦ πάσχα. 42 καὶ ὅτε ἐγένετο ἐτῶν δώδεκα, ἀναβάντων αὐτῶν εἰς Ἱεροσόλυμα κατὰ τὸ ἔθος τῆς ἑορτῆς 43 καὶ τελειωσάντων τὰς ἡμέρας, ἐν τῷ ὑποστρέφειν αὐτοὺς ὑπέμεινεν Ἰησοῦς ὁ παῖς ἐν Ἱερουσαλήμ, καὶ οὐκ ἔγνω Ἰωσὴφ καὶ ἡ μήτηρ αὐτοῦ. 44 νομίσαντες δὲ αὐτὸν ἐν τῇ συνοδίᾳ εἶναι ἦλθον ἡμέρας ὁδὸν καὶ ἀνεζήτουν αὐτὸν ἐν τοῖς συγγενέσι καὶ τοῖς γνωστοῖς· 45 καὶ μὴ εὑρόντες αὐτόν ὑπέστρεψαν εἰς Ἱερουσαλὴμ ζητοῦντες αὐτόν. 46 καὶ ἐγένετο μεθ' ἡμέρας τρεῖς εὗρον αὐτὸν ἐν τῷ ἱερῷ καθεζόμενον ἐν μέσῳ τῶν διδασκάλων καὶ ἀκούοντα αὐτῶν καὶ ἐπερωτῶντα αὐτούς· 47 ἐξίσταντο δὲ πάντες οἱ ἀκούοντες αὐτοῦ ἐπὶ τῇ συνέσει καὶ ταῖς ἀποκρίσεσιν αὐτοῦ. 48 καὶ ἰδόντες αὐτὸν ἐξεπλάγησαν, καὶ πρὸς αὐτὸν ἡ μήτηρ αὐτοῦ εἶπε· Τέκνον, τί ἐποίησας ἡμῖν οὕτως; ἰδοὺ ὁ πατήρ σου κἀγὼ ὀδυνώμενοι ἐζητοῦμέν σε. 49 καὶ εἶπεν πρὸς αὐτούς· Τί ὅτι ἐζητεῖτέ με; οὐκ ᾔδειτε ὅτι ἐν τοῖς τοῦ πατρός μου δεῖ εἶναί με; 50 καὶ αὐτοὶ οὐ συνῆκαν τὸ ῥῆμα ὃ ἐλάλησεν αὐτοῖς. 51 καὶ κατέβη μετ' αὐτῶν καὶ ἦλθεν εἰς Ναζαρέτ, καὶ ἦν ὑποτασσόμενος αὐτοῖς. καὶ ἡ μήτηρ αὐτοῦ διετήρει πάντα τὰ ῥήματα ταῦτα ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς. 52 Καὶ Ἰησοῦς προέκοπτε σοφίᾳ καὶ ἡλικίᾳ καὶ χάριτι παρὰ Θεῷ καὶ ἀνθρώποις.».

08. Βλέπε σελίδα Κώδικας Ντα Βίντσι.

09. Ιουδαϊκή αρχή ως Ηρώδης και Ρωμαϊκή ως Πόντιος Πιλάτος.

10. Κατά Λουκά, Κεφ. Β΄ «51 καὶ κατέβη μετ' αὐτῶν καὶ ἦλθεν εἰς Ναζαρέτ, καὶ ἦν ὑποτασσόμενος αὐτοῖς.».

11. http://el.wikipedia.org/wiki/Ιωάννης_Καποδίστριας

ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ & ΨΕΥΤΕΣ ΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ

(Κατά: Bill Maher & Larry Charles, http://www.imdb.com/title/tt0815241/, Ταινία Religulous)

Μέσο & Δεξιά: Ο Bill αντιπαραβάλει απόψεις του με το εκκλησίασμά της εκκλησίας για φορτηγατζήδες... και σχολιάζει και στο αυτοκίνητο. (Πηγή Φώτο: Ταινία Religulous των Bill Maher & Larry Charles, http://www.imdb.com/title/tt0815241/)

Βίντεο 1. Μέγεθος: 227Κb - Διάρκεια: 53΄΄

[Με τον επιστήμονα]

-Dr. Collins είσαστε ένας λαμπρός λαμπρός επιστήμονας κι αυτό που μπερδεύει είναι είσαστε ένας διάσημος επιστήμονας που είναι ταυτόχρονα θρήσκος. Παρακαλώ εξηγήστε μου...

-Δείτε τις ιστορικές αποδείξεις της ύπαρξης του Χριστού, είναι συντριπτικές.

-Μα ποιές αποδείξεις; Δεν άκουσα ποτέ κανέναν να μιλά για απόδειξη.

[Στο εκκλησάκι]

-Έχει αποδειχθεί ότι υπήρξε ο Χριστός.

-Δεν έχει αποδειχθεί.

-Πώς το αντιλήφθηκες; (απογοήτευση)

[Με τον επιστήμονα]

-Όταν διαβάζω τα Ευαγγέλια, μου φάνηκαν ως μαρτυρίες ανθρώπων που έγραψαν όσα είχαν δει...

-Το ξέρετε ότι δεν ήταν αυτόπτες μάρτυρες (οι ευαγγελιστές).

-Έζησαν κοντά στα γεγονότα...

-Όχι...

-Με διαφορά ορισμένων δεκαετιών.

-Εντάξει.

.... (Πηγή: Ταινία Religulous των Bill Maher & Larry Charles, http://www.imdb.com/title/tt0815241/)

Βίντεο 2. Μέγεθος: 124Κb - Διάρκεια: 33΄΄

[Με τον επιστήμονα]

-Ωραία, θα έστεκε αυτό σε ένα εργαστήριο ως μια αδιαμφισβήτητη απόδειξη πως κάτι όντως έγινε;

[Στο αυτοκίνητο]

-Κανένα ευαγγέλιο δεν μας λέει τί έκανε όσο ήταν νεαρός. Μας περιγράφεται ως βρέφος και μετά Τον βλέπουμε στα τριάντα ξανά. Νομίζω πως ο Ιησούς ήταν πιθανότατα ένας περίεργος έφηβος, μεγάλο άφρο μαλί, κακός στα αθλήματα. (Πηγή: Ταινία Religulous των Bill Maher & Larry Charles, http://www.imdb.com/title/tt0815241/)

Βίντεο 3. Μέγεθος: 144Κb - Διάρκεια: 40΄΄

[Στο εκκλησάκι]

-Ότι πληροφορία έχουμε είναι από τα Ευαγγέλια, τα Ευαγγέλια δεν είναι ιστορία. Οι συγγραφείς των Ευαγγελίων δεν συνάντησαν τον Χριστό, ούτε ο Απόστολος Παύλος. Κανείς από όσους έγραψαν για το Χριστό δεν Τον συνάντησε ποτέ του.

-Πώς μπορείς να απορρίψεις τους Προφήτες, όταν οι ίδιοι καθορίζουν ...

-Πρώτα από όλα η Κ.Δ. ήλθε μετά την Π.Δ. . Συμφωνούμε όλοι;

-Αυτό δεν σημαίνει κάτι.

-Σημαίνει, διότι οι άνθρωποι που μελέτησαν την Καινή Διαθήκη, μελέτησαν και την Παλαιά, κι έκαναν τις προφητείες ούτως ώστε να ταιριάζουν.

-Μα πώς μπορείς να ταιριάξεις κάτι που δεν έγινε;

-Βεβαίως μπορείς.

-Μα εσείς λες ότι η Κ.Δ. είναι πλαστή.

-Ναι, αυτό λέω.

-Αυτό δεν γίνεται. (Πηγή: Ταινία Religulous των Bill Maher & Larry Charles, http://www.imdb.com/title/tt0815241/)

Μυθοπλάστες: Bill Maher & Larry Charles

Απάντηση: Η κεντρική ιδέα της επιχειρηματολογίας των Bill Maher & Larry Charles στην παρούσα ενότητα, είναι ότι η «Η Κ.Δ. είναι πλαστή»· ως εκ τούτου οι Ευαγγελιστές είναι «ψεύτες», μιας και «δεν συνάντησαν τον Χριστό, ούτε ο Απόστολος Παύλος. Κανείς από όσους έγραψαν για το Χριστό δεν Τον συνάντησε ποτέ του». Δυστυχώς τις ίδιες απόψεις μερικές φορές ενστερνίζεται κι ο Dr. Francis Collins υποστηρίζοντας πως οι Ευαγγελιστές «Έζησαν κοντά στα γεγονότα ... με διαφορά ορισμένων δεκαετιών».

Οι Ευαγγελιστές λοιπόν «δεν ήταν αυτόπτες μάρτυρες» της ζωής του Ιησού Χριστού και συνέγραψαν «κατόπιν εορτής» μια Κ.Δ. «πλαστή». Κανείς από τους δύο ανθρώπους του άνωθι διαλόγου δεν αναφέρει όμως τις σχετικές αποδείξεις του περί των λόγων αυτών, εφόσον μια τέτοια απόδειξη ασφαλώς και δεν υπάρχει. Η παρούσα ενότητα θα αναφέρει εκείνα τα επιχειρήματα που διαθέτει, εις αντίκρουση μια τέτοιας τοποθέτησης.

ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΓΡΑΜΜΕΝΕΣ «ΚΑΤΟΠΙΝ ΕΟΡΤΗΣ»;

Οι Bill Maher & Larry Charles ισχυρίζονται πως «οι άνθρωποι που μελέτησαν την Καινή Διαθήκη, μελέτησαν και την Παλαιά, κι έκαναν τις προφητείες ούτως ώστε να ταιριάζουν». Αυτό όμως είναι ένα ψευδές κατηγόρημα, το οποίο δεν στηρίζεται σε κανέναν συλλογισμό, πέρα της a priori απιστίας, που ανατρέπεται με 4+1 επιχειρήματα:

α. Το αρχαιολογικό επιχείρημα

Η Κ.Δ. ως αρχαιολογικό εύρημα παπύρου, και μάλιστα το Κατά Ματθαίον που εδώ ενδιαφέρει, μαρτυρά πως αυτή υπήρχε σε γραπτή μορφή, το αργότερο από το 66 μ.Χ. Η προφητεία του Ιησού Χριστού εις το Κατά Ματθαίον, που αφορά την καταστροφή του ναού του Σολομώντα (2) από τα Ρωμαϊκά στρατεύματα του Τίτου το 70 μ.Χ., είναι ενωρίτερα λοιπόν αυτής της τελευταίας και δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα «ταιριάσματος». Ισχύ σε αυτή την προφητεία, δίδει η αποτυχημένη προσπάθεια (3) του παγανιστή αυτοκράτορα Ιουλιανού του Παραβάτη να την καταργήσει, χτίζοντας εκ νέου τον ναό αυτό, πριν την εποχή του Αντίχριστου, όπως αυτός περιγράφεται στο βιβλίο της «Αποκάλυψης» του Ιωάννη.

Μα τα ανωτέρω δεν είναι όλα όσα μπορούν να λεχθούν. Ξανά εις το Κατά Ματθαίον, που αρχαιολογικά ως πάπυρος τεκμαίρεται προ του 66μ.Χ., υπάρχει η συμβουλή του Ιησού Χριστού περί της προφητείας του Δανιήλ, όπως οι Χριστιανοί εγκαταλείψουν την Ιουδαία (3α)· ειδικά αυτή η συμβουλή - προφητεία επεξηγείται γραπτώς περισσότερο εις το Κατά Λουκά (3β), όπου η εγκατάλειψη της Ιουδαίας προτρέπεται μόνον όταν η Ιερουσαλήμ θα ήταν περικυκλωμένη από στρατόπεδα, παρότι αναφέρεται επίσης κι εις το Κατά Μάρκον (3γ). Πράγματι, αυτή η συμβουλή «μετατρέπεται» αριστουργηματικά σε προφητεία, ισάξια με αυτή την περί της καταστροφής του ναού του Σολομώντα, εφόσον καθορίζεται ως εκτελέσιμη από τον Ιησού Χριστό στο ίδιο χρονικό πλαίσιο, δηλαδή ως γεγονός της γενιάς αυτής προς την οποία ομιλούσε (3δ). Ακόμη κι αν κανείς δεν δεχθεί την φυγή των Χριστιανών εν είδη προφητείας, δεν μπορεί παρά να δεχθεί ως σίγουρη προφητεία, εκτός εκείνης του Δανιήλ περί της ερημώσεως της Ιερουσαλήμ, εκείνη του Κυρίου περί της ιδίου γεγονότος κι επιπλέον του συγκεκριμένου ιστορικού πλαισίου πραγματοποιήσεώς αυτής.

Το εκπληκτικό περί της πραγματοποίησης αυτής της προφητείας (3ε), για όποιον την αποδέχεται, είναι πως, εμμέσως δια μέσω του παπύρου του Ευαγγελίου του Ματθαίου, μπορεί να χρονολογηθεί κι εκείνο του Λουκά· εφόσον μόνον αυτό το τελευταίο καθόριζε λεπτομερώς και συγκεκριμένα το χρονικό σημάδι πλησίον της ερημώσεως της Ιερουσαλήμ το οποίο εξέλαβαν οι Χριστιανοί ως εκκίνηση της εγκαταλείψεώς της, δεν μπορεί παρά να δεχθεί κανείς πως, μια συμβουλή αποφυγής καταστροφής που ακολουθείται επιτυχώς, δεν μπορεί παρά να προηγείται των γεγονότων της τοιαύτης καταστροφής (70μ.Χ.)· δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να έπεται. Ειδάλλως δεν είναι συμβουλή αλλά ιστορία. Ιστορία όμως δεν μπορεί να είναι· ως ελέχθη, η ίδια συμβουλή-προφητεία αναφέρεται στο Κατά Ματθαίον, το οποίο χρονολογικώς προηγείται των γεγονότων· άρα δεν είναι ιστορία.

β. Το λογικό επιχείρημα κατά της δολιότητας των αποστόλων

Η άνωθι προφητεία περί της καταστροφής του ναού του Σολομώντα, είναι απολύτως ξεκάθαρη. Αντίθετα οι προφητείες της Π.Δ. που αφορούν την ενανθρώπιση του Ιησού Χριστού (4) μπορεί να υποστηριχθεί ότι, παρόλη την σχέση που φανερώνουν να έχουν με το πρόσωπο του Ιησού, εμπίπτουν πάντοτε εις την ερμηνευτική διάθεση του ερευνητή. Οι Ιουδαίοι λ.χ. που δεν πίστεψαν στις προφητείες αυτές και δεν έγιναν χριστιανοί τους πρώτους αιώνες, όπως και τόσοι άλλοι:

α. είτε δεν θεωρούσαν ότι ο Χριστός ήταν η ενανθρώπιση των προφητειών αυτών

β. είτε δεν θεωρούσαν τις λογιζόμενες από τους Χριστιανούς προφητείες ως προφητείες

Θα ήταν λοιπόν αρκετά φρονιμότερο για κάποιους απατεώνες που θα «έκαναν τις προφητείες ούτως ώστε να ταιριάζουν» με την Π.Δ., να τις ταίριαζαν αρκετά περισσότερο από όσο ταιριάζουν οι νυν της Π.Δ. με την Κ.Δ., φτάνοντας ή αγγίζοντας περισσότερο τον βαθμό της απολυτότητας. Όπως θα μπορούσαν επίσης να «ταιριάξουν» ακόμη περισσότερο και την προαναφερόμενη προφητεία περί της εξόδου των Χριστιανών από την Ιερουσαλήμ κατά την καταστροφή της (βλ. προφητεία στο α΄ επιχείρημα «Το αρχαιολογικό επιχείρημα»). Όμως κάτι τέτοιο δεν υφίσταται επ’ ουδενί.

Εκείνο όμως που παραμένει αδιάβλητο και που εκπλήσσει είναι πως, η Π.Δ. περιέχει όντως κάποιες αναφορές οι οποίες ήταν γνωστές, τουλάχιστον σε κάποιους Ιουδαίους· κι εκπλήσσει ακόμη περισσότερο που μερικοί από αυτούς τους τελευταίους, μπόρεσαν και «ταίριαξαν» αυτές τις αναφορές με τη ζωή κάποιου «ανθρώπου». Διότι είτε κανείς δέχεται πως τα λογιζόμενα από τους Χριστιανούς εδάφια είναι προφητείες, είτε όχι, η πραγματικότητα είναι πως αυτά τα εδάφια μπορούν και ταιριάζουν με το βίο «κάποιου», είτε αυτό είναι φανταστικό πρόσωπο για μερικούς ή Πραγματικό για άλλους. Ποιά όμως η σημασία του λάθους σε μια τέτοια ερμηνευτική απόφαση; Οι Bill Maher & Larry Charles αποφεύγουν να απαντήσουν για ευνόητους λόγους.

γ. Μελλοντικές & Παρούσες προφητείες Ευαγγελίων

Ως ελέχθη ανωτέρω, την εποχή του Ιησού Χριστού, κατά τους Bill Maher & Larry Charles, οι Απόστολοι «έκαναν τις προφητείες ούτως ώστε να ταιριάζουν» με την Π.Δ. Όμως πώς θα μπορούσαν οι Απόστολοι οι οποίοι απεβίωσαν προ 2000 ετών, να κάνουν «τις προφητείες ούτως ώστε να» ταιριάζουν με γεγονότα που εξελίχθηκαν στους ακόλουθους αιώνες που ακολούθησαν κι ακόμη εξελίσσονται; Μήπως το Ευαγγέλιο δεν ξεκίνησε διδασκόμενο μόνο εις την Ιουδαία κι όμως ήδη έχει γίνει «μαρτύριον ... τοῖς ἔθνεσι» σύμφωνα με το κατά Ματθαίον, Κεφ. Κδ΄ «4 καὶ κηρυχθήσεται τοῦτο τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας ἐν ὅλῃ τῇ οἰκουμένῃ εἰς μαρτύριον πᾶσιν τοῖς ἔθνεσι»; Μήπως ο Απόστολος Παύλος δεν είναι εκείνος που, παρότι οι Bill Maher & Larry Charles ισχυρίζονται πως «δεν συνάντησε ποτέ του τον Ιησού», επιβεβαίωσε τραγικότατα τα λόγια του Κυρίου Του στη Δαμασκό σύμφωνα με τις Πράξεις των Αποστόλων, Κεφ. Θ΄ «15 εἶπε δὲ πρὸς αὐτὸν ὁ Κύριος· Πορεύου, ὅτι σκεῦος ἐκλογῆς μοί ἐστιν οὗτος [ο Σαύλος - Παύλος ό.π, 10-14] τοῦ βαστάσαι τὸ ὄνομά μου ἐνώπιον ἐθνῶν καὶ βασιλέων υἱῶν τε Ἰσραήλ·»; Μετά από αυτές τις δύο «απλές» προφητείες, είναι βέβαιο πως το επιχείρημα περί «ταιριάσματος» των προφητειών των Bill Maher & Larry Charles από τους Αποστόλους δεν δύνανται να στέκει. Εκείνο που θα ’ πρεπε αντιθέτως να σκεφτούν πολύ σοβαρά είναι, αν όλες αυτές οι προφητείες είναι αποτέλεσμα τύχης ή Θείας Γνώσης.

δ. Το εμπειρικό επιχείρημα

Βάση της ιστορικής εμπειρίας είναι γνωστό πως, ποίκιλλες επιστημονικές ιστορικές πραγματείες αυθεντιών, συγγράφηκαν πολλούς αιώνες μετά τα γεγονότα που περιγράφουν (5), ενώ τα Ευαγγέλια είναι τα πιο κοντινά χρονικά εις σ’ εκείνα τα δικά τους. Κι όμως, οι ιστορικές πραγματείες δεν ελέγχονται περί «δόλιας κατασκευής γεγονότων» ή «πλαστότητας» ένεκα αυτής τους της χρονικής αποστάσεως από τα γεγονότα που περιγράφουν, όπως ανάλογα ελέγχονται τα Ευαγγέλια. Ακόμη κι αν λοιπόν τα Ευαγγέλια συγγράφονταν δεκαετίες ή αιώνες μετά το βίο του Ιησού, σε καμιά περίπτωση νομοτελειακά δεν μπορεί να υποστηριχθεί ότι είναι «πλαστά», ένεκα ακριβώς αυτής τους της χρονικής απόστασης, η οποία δεν λογίζεται από κανένα ιστορικό επιστήμονα ως σημαίνων παράγοντας αναλήθειας σε τόσες άλλες διαφορετικές περιπτώσεις ιστορικών συγγραμμάτων (6).

ε. Ασυναρτησίες

Γενικά από την φράση «οι άνθρωποι που μελέτησαν την Καινή Διαθήκη, μελέτησαν και την Παλαιά, κι έκαναν τις προφητείες ούτως ώστε να ταιριάζουν» κατανοεί ο καθείς πως, άλλα εννοούν οι Bill Maher & Larry Charles κι άλλα εκφράζουν. Διότι όταν κάποιος «απατεώνας» μπορεί και μελετά την Κ.Δ., σημαίνει πως αυτή είναι ήδη γραμμένη, τελειωμένη και πραγματική εις την εποχή του. Τα δεκάδες εκατοντάδες δε αντίτυπά της, δεν αφήνουν περιθώρια σπουδαίων εναλλαγών στο κύριο περιγραφικό τους κορμό από «δόλιους πλαστογράφους» για «ταιριάσματα προφητειών» όπως ακριβώς δεν αφήνουν περιθώριο πλαστογραφίας της Π.Δ. τα δικά της αντίτυπα.

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ & Η ΕΦΗΒΕΙΑ

Βλέπε ειδικά αφιερωμένη ενότητα.

ΕΙΔΑΝ ΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ & Ο ΠΑΥΛΟΣ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ;

Αν κρατήσει υπ’ όψιν του κανείς πως, τα πρώτα γραπτά ευαγγέλια συγγράφονται πριν το 50-70 μΧ. (7), δεν έρχεται σε κανένα παραλογισμό υποστηρίζοντας πως οι Ευαγγελιστές είδαν τον Ιησού αν είχαν τουλάχιστον την ίδια ηλικία με Αυτόν ή μικρότερη. Οι Bill Maher & Larry Charles υποστηρίζουν για τον Χριστό ότι: «Τον βλέπουμε στα τριάντα». Τότε αρχίζει η δημόσια διδασκαλία Του η οποία κρατά 3 έτη και τελειώνει με την Ανάληψη 3 χρόνια αργότερα. Τριάντα ή είκοσι χρόνια αργότερα αρκετοί μαθητές Του βρίσκονται ακόμη στη ζωή. (8)

Όσο αφορά τον Απόστολο Παύλο, κι αυτός είδε τον Χριστό στο δρόμο για τη Δαμασκό (9), όπως αναφέρει κι ο ίδιος (10)· βεβαίως αυτό συνέβη μετά την Ανάληψη του Χριστού στους Ουρανούς. Μήπως όμως η σημασία μιας τέτοιας μαρτυρίας δεν είναι το ίδιο σημαντική και σπουδαία με τις των Αποστόλων, ιδίως όταν ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός βρισκόμενος εν σάρκα ανθρώπινη είχε υποσχεθεί την αποκαλυπτική παρουσία του Θεού ενώπιον των ανθρώπων; (11) Μάλιστα αυτή η αποκαλυπτική δύναμη του Ιησού Χριστού, που συνεχίζεται δια μέσω των αιώνων σε εκείνους που κοπιάζουν για να λάβουν μια τέτοια αποκάλυψη, δεικνύει και του λόγου το αληθές περί της θεότητάς Του.

ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΤΟΝ ΕΙΔΑΝ ΜΟΝΟ ΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ;

Βεβαίως οι Bill Maher & Larry Charles», όπως κι άλλοι αρνητές του Χριστού, δεν δέχονται τέτοιες δυναμικές εμφανίσεις του Θεού εις την ζωή των καθημερινών ανθρώπων ως ανωτέρω του Παύλου, οι οποίες δεν συνοδεύονται παράλληλα κι από την παρουσία οστών και σάρκας (12)· μήτε εμπλέκονται οι ίδιοι σε μια παρόμοια προσωπική δοκιμασία ανακάλυψης της αλήθειας. Διότι «ὁ ἔχων τὰς ἐντολάς» και «καὶ τηρῶν αὐτὰς» πρέπει να κοπιάσει (13) για να του αποκαλυφθεί ο Ιησούς Χριστός, εν είδη εργαστηρίου «ως μια αδιαμφισβήτητη απόδειξη». Αλλά αυτός δεν είναι ο μόνος λόγος. Πρέπει ο ενδιαφερόμενος περί της αλήθειας να «θέλει ὀπίσω» του Χριστού «ἐλθεῖν». Αν δεν θέλει, τότε ψάχνει για «ένα πρότυπο για το τι είναι απόδειξη που... θα ήταν σχεδόν αδύνατο να [φτάσει σ’ ] αυτό το πρότυπο», όπως αναφέρει ο Dr. Collins στους δύο συνεργάτες της ταινίας Religulous.

ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΔΙΚΑ ΜΑΣ & ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ (επίσης) ΔΙΚΑ ΜΑΣ

Όπως φάνηκε από τις δηλώσεις τους ανωτέρω, οι Bill Maher & Larry Charles προσβάλλοντας επιθετικά τις Αποστολικές μαρτυρίες περί της θεότητας του Ιησού Χριστού, αμφισβητούν πως αυτές θα μπορούσαν να έστεκαν «σε ένα εργαστήριο ως μια αδιαμφισβήτητη απόδειξη». Από την άλλη μεριά, δεν καθορίζουν με ποια επιστημονική μεθοδολογία οι δικές τους πολυποίκιλες διακηρύξεις περί του αντιθέτου θα μπορούσαν να το πράξουν αυτό επιτυχώς... Είναι νομοτελειακά αποδεδειγμένο πως οι ψευτο-αμφισβητίες (αντιχριστιανοί στην ουσία), ενώ έχουν υποτίθεται δόγμα την αμφισβήτηση (14), δεν αμφισβητούν ποτέ την δική τους αμφισβήτηση.

Σημειώσεις

01. Βλέπε ενότητα Αρχαιολογικά Ευαγγέλια.

02. Ματθαίος Κδ΄ 1 «1 Καὶ ἐξελθὼν ὁ Ἰησοῦς ἐπορεύετο ἀπὸ τοῦ ἱεροῦ· καὶ προσῆλθον οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἐπιδεῖξαι αὐτῷ τὰς οἰκοδομὰς τοῦ ἱεροῦ. 2 ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· Οὐ βλέπετε ταῦτα πάντα; ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐ μὴ ἀφεθῇ ὧδε λίθος ἐπὶ λίθον ὃς οὐ καταλυθήσεται.».

03. Βλέπε σελίδα με αυτοκράτορες.

03α. Κατά Ματθαίον Κδ΄, «15 Ὅταν οὖν ἴδητε τὸ βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως τὸ ῥηθὲν διὰ Δανιὴλ τοῦ προφήτου ἑστὼς ἐν τόπῳ ἁγίῳ - ὁ ἀναγινώσκων νοείτω - 16 τότε οἱ ἐν τῇ Ἰουδαίᾳ φευγέτωσαν ἐπὶ τὰ ὄρη».

03β. Κατά Λουκά, Κεφ. Κα΄ «20 ὅταν δὲ ἴδητε κυκλουμένην ὑπὸ στρατοπέδων τὴν Ἱερουσαλήμ, τότε γνῶτε ὅτι ἤγγικεν ἡ ἐρήμωσις αὐτῆς. 21 τότε οἱ ἐν τῇ Ἰουδαίᾳ φευγέτωσαν εἰς τὰ ὄρη».

03γ. Κατά Μάρκον, Κεφ. Ιγ΄ «14 Ὅταν δὲ ἴδητε τὸ βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως τὸ ρηθὲν ὑπὸ Δανιὴλ τοῦ προφήτου ἑστὼς ὅπου οὐ δεῖ - ὁ ἀναγινώσκων νοείτω - τότε οἱ ἐν τῇ Ἰουδαίᾳ φευγέτωσαν εἰς τὰ ὄρη».

03δ. Κατά Ματθαίον, Κεφ. Κδ΄ «34 ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐ μὴ παρέλθῃ ἡ γενεὰ αὕτη ἕως ἂν πάντα ταῦτα γένηται.».

03ε. Όταν οι Ιουδαίοι επαναστάτησαν στη Μασάδα, ο Κέστιος Γάλλος επιτέθηκε στην Ιερουσαλήμ το 66 μ.Χ. Αλλά λίγο πριν τη νίκη τους, ξαφνικά τα Ρωμαϊκά στρατεύματα αποσύρθηκαν. «Τότε ήταν που ο Κέστιος... ανακάλεσε τους στρατιώτες του από εκεί… Αποσύρθηκε από την πόλη, χωρίς να υπάρχει κανένας απολύτως λόγος» γράφει ο Ιώσηπος. Οι Ιουδαίοι ενθουσιασμένοι από τη σκέψη ότι είχαν νικήσει καταδίωξαν τους Ρωμαίους (Ιώσηπος «Πόλεμοι των Ιουδαίων» ΙΙ, ιθ΄ 5-7).

Οι Χριστιανοί της Ιερουσαλήμ και της γύρω περιοχής στην Ιουδαία όμως, δεν έδειξαν τον ίδιο ενθουσιασμό. Θυμήθηκαν εκείνο που είχε προφητεύσει ο Ιησούς Χριστός. Και γνώριζαν ότι τα λόγια αυτά είχαν ειπωθεί για την δική τους γενιά (βλ. σημ. 03δ)

Οι Χριστιανοί περίμεναν ακριβώς μια τέτοια ευκαιρία, ώστε να υπακούσουν την εντολή του Χριστού. Δεν μπορούσαν να βγουν από την Ιερουσαλήμ όσο υπήρχαν γύρω στρατεύματα. Επωφελήθηκαν λοιπόν από την αιφνίδια, ανεξήγητη αναχώρηση, και έφυγαν γρήγορα από την πόλη και τη γύρω περιφέρεια της Ιουδαίας, και γλίτωσαν το θάνατο ή την αιχμαλωσία, όταν τα Ρωμαϊκά στρατεύματα επέστρεψαν το 70 μ.Χ. κάτω από τον Στρατηγό Τίτο και κατέστρεψαν την Ιερουσαλήμ.

Σύμφωνα με τους πρώτους εκκλησιαστικούς ιστορικούς, τον Ηγήσιππο, τον Ευσέβιο και τον Επιφάνειο, οι Χριστιανοί της Ιουδαίας κατέφυγαν πέρα από τον Ιορδάνη στην Πέλλα. Ο Ευσέβιος, που έζησε το πρώτο μέρος του τέταρτου αιώνα, αναφέρει ότι «Ὁλόκληρον ὅμως τὸ σῶμα τῆς ἐκκλησίας τῆς Ἱερουσαλὴμ ἔχοντας προσταγὴ μὲ θεία ἀποκάλυψι, ποὺ δόθηκε σὲ ἀνθρώπους ἀποδεδειγμένης εὐσεβείας ἐκεῖ πρὶν ἀπὸ τὸν πόλεμο, ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ τὴν πόλι καὶ κατῴκησαν σὲ κάποια πόλι πέραν τοῦ Ἰορδάνου, ποὺ ἐλέγετο Πέλλα» (Ευσέβιος «Εκκλησιαστική Ιστορία» ΙΙΙ, ε΄ 3). Ο Επιφάνιος της ίδιας γενικά περιόδου λέει ότι οι Χριστιανοί που κατοικούσαν στην Ιερουσαλήμ, αφού προειδοποιήθηκαν από τον Χριστό για την επικείμενη πολιορκία, μετοίκησαν στην Πέλλα.

Η Ιουδαϊκή εγκυκλοπαίδεια γράφει: «Πριν από την πολιορκία της Ιερουσαλήμ από τον Τίτο η Χριστιανική κοινότητα που ζούσε εκεί μετακόμισε στην Πέλλα». Είναι ενδιαφέρον ότι η Πέλλα βρισκόταν προς το βορρά, στους πρόποδες μιας οροσειράς στην απέναντι πλευρά του Ιορδάνη Ποταμού και, επομένως, η Κοιλάδα του Ιορδάνη την ξεχώριζε εντελώς από την Ιουδαία.

«Είναι δύσκολο να εξηγήσει κανείς αυτή τη φυγή αν η προφητεία [του Ιησού] γράφτηκε μετά το γεγονός», δηλώνει ο Τζ. Α. Γουίλιαμσον στον πρόλογο του βιβλίου του «Ιώσηπος - Ο Ιουδαϊκός Πόλεμος» (Josephus-The Jewish War). Τα λόγια αυτά, έρχονται να απαντήσουν σε όλους αυτούς τους απίστους που για να ξεφύγουν από τη μέγγενη της προφητείας αυτής, υποθέτουν ότι η προφητεία γράφτηκε μετά την πτώση της Ιερουσαλήμ, μη λαμβάνοντας υπόψη τις αποδείξεις που παραθέτουν οι Παπυρολόγοι για την αρχαιότητα των Ευαγγελίων που περιέχουν την προφητεία.

Και άλλοι για να θολώσουν τα νερά, λένε ότι η φυγή έγινε σε άλλη εξέγερση, έτσι αυθαίρετα, χωρίς να παρουσιάσουν κανένα στοιχείο, χωρίς να λάβουν υπόψη τα όσα γράφουν οι αρχαίοι συγγραφείς. Το λένε έτσι αυθαίρετα, για να ξεφύγουν από τις συντριπτικές αποδείξεις που κλονίζουν την απιστία τους. Όμως 60 χρόνια μετά το 70 μ.Χ., οι Χριστιανοί δεν ήταν στην Ιερουσαλήμ, αλλά ήταν ακόμα στην Πέλλα. Και συνέβη το αντίθετο. Τότε οι Χριστιανοί επέστρεψαν, και δεν έφυγαν από την Ιερουσαλήμ.

Στην Πέλλα της Δεκαπόλεως, οι Χριστιανοί παρέμειναν μέχρι το 134 μ.X. Μετά την επάνοδο των Χριστιανών στα Ιεροσόλυμα (που επί Αδριανού μετονομάστηκε Αιλία) πρώτος Έλληνας επίσκοπος εκλέγεται ό Μάρκος Α΄ (135 μ.Χ.). Η Εκκλησία Ιεροσολύμων αναδιοργανώθηκε από τις αρχές του 4 αι., από την εποχή του επισκόπου Μακαρίου Α΄ (314 μ.Χ.). Όλα αυτά είναι τεκμηριωμένα ιστορικά γεγονότα, και κανείς δεν μπορεί να τα αμφισβητήσει μόνο και μόνο για να διατηρήσει την πίστη του στην... απιστία!

Η προφητεία τού Χριστού είναι γεγονός, όπως και η αρχαιότητά της. Και η εκπλήρωσή της επίσης είναι γεγονός. Και είναι γεγονός και η φυγή των Χριστιανών από την Ιερουσαλήμ, διαχρονικός αδιάψευστος μάρτυρας της ακρίβειας τού Θεϊκού λόγου. Μια προφητεία που θα ντροπιάζει και θα εκθέτει για πάντα αυτούς που κλείνουν τα μάτια τους στην αλήθεια. (Πηγή: http://www.oodegr.com/oode/istoria/israil1/fygi70mx.htm)

04. Βλέπε σελίδα με προφητείες.

05. Βλ. σημείωση 1.

06. Βλ. σημείωση 1.

07. Βλ. σημείωση 1.

08. Περισσότερα στην σελίδα Ιστορικότητα του Ιησού.

09. Πράξεις, Κεφ. Θ΄ «3 ἐν δὲ τῷ πορεύεσθαι ἐγένετο αὐτὸν ἐγγίζειν τῇ Δαμασκῷ, καὶ ἐξαίφνης περιήστραψεν αὐτὸν φῶς ἀπὸ τοῦ οὐρανοῦ, 4 καὶ πεσὼν ἐπὶ τὴν γῆν ἤκουσε φωνὴν λέγουσαν αὐτῷ· Σαοὺλ Σαούλ, τί με διώκεις; 5 εἶπε δέ· Τίς εἶ, κύριε; ὁ δέ Κύριος εἶπεν· Ἐγώ εἰμι Ἰησοῦς ὃν σὺ διώκεις·».

10. Α΄ Προς Κορινθίους, Κεφ. Θ΄ «1 Οὐκ εἰμὶ ἀπόστολος; οὐκ εἰμὶ ἐλεύθερος; οὐχὶ Ἰησοῦν Χριστὸν τὸν Κύριον ἡμῶν ἑώρακα;».

11. Κατά Ιωάννην, Κεφ. Ιδ΄ «21 ὁ ἔχων τὰς ἐντολάς μου καὶ τηρῶν αὐτὰς, ἐκεῖνός ἐστιν ὁ ἀγαπῶν με· ὁ δὲ ἀγαπῶν με ἀγαπηθήσεται ὑπὸ τοῦ πατρός μου, καὶ ἐγὼ ἀγαπήσω αὐτὸν καὶ ἐμφανίσω αὐτῷ ἐμαυτόν.».

12. Κατά Ιωάννην, Κεφ. Κ΄ «24 Θωμᾶς δὲ εἷς ἐκ τῶν δώδεκα ὁ λεγόμενος Δίδυμος, οὐκ ἦν μετ' αὐτῶν ὅτε ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς. 25 ἔλεγον οὖν αὐτῷ οἱ ἄλλοι μαθηταί· Ἑωράκαμεν τὸν Κύριον. ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· Ἐὰν μὴ ἴδω ἐν ταῖς χερσὶν αὐτοῦ τὸν τύπον τῶν ἥλων, καὶ βάλω τὸν δάκτυλόν μου εἰς τὸν τύπον τῶν ἥλων, καὶ βάλω τὴν χεῖρά μου εἰς τὴν πλευρὰν αὐτοῦ, οὐ μὴ πιστεύσω.».

13. Κατά Ματθαίον, Κεφ. Ιστ΄ «4 Τότε ὁ Ἰησοῦς εἶπεν τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ· Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθείτω μοι.».

14. Βλέπε την απάτη των Bill Maher & Larry Charles στην σελίδα Rediculous.

ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΟΥΝ ΟΛΑ ΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΘΕΝΟΓΕΝΕΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

(Κατά: Bill Maher & Larry Charles, http://www.imdb.com/title/tt0815241/, Ταινία Religulous)

Βίντεο. Μέγεθος: 192Κb - Διάρκεια: 46΄΄

[Με τον επιστήμονα]

-Όλοι μας γνωρίζουμε ότι τα κείμενα αυτά δεν ταιριάζουν...

-Μα βέβαια το γνωρίζουμε... εσείς θα περιμένατε...

-Εκπλήσσομαι, όταν πράγματα τόσο σημαντικά εις την ιστορία αυτή, όπως η γέννηση εκ παρθένας, δεν βρίσκονται και στα 4 ευαγγέλια.

-Δεν θα περιμένατε αυτού του είδους τις παραλείψεις δεδομένου του τρόπου που αυτά τα κείμενα δημιουργήθηκαν;

-Αν ήσασταν βιογράφος του Ιησού, αυτό ήταν ένα πολύ σημαντικό πράγμα για να παραληφθεί: «Ω Θεέ μου, κι Αυτός γεννήθηκε από παρθένα».

[Στο αυτοκίνητο]

Δεν φαίνεται να παρατηρούν την γέννηση εκ παρθένας. Αυτό είναι κάτι, που ότι είδους και δημοσιογράφος να είσαι το βάζεις εις την ιστορία. Ποιός υπεύθυνος σύνταξης θα κοίταζε τα γεγονότα λέγοντας: «α, η γέννηση εκ παρθένας δεν ενδιαφέρει, μην το αναφέρεις...» (γέλωτα). (Πηγή: Ταινία Religulous των Bill Maher & Larry Charles, http://www.imdb.com/title/tt0815241/)

Μυθοπλάστες: Bill Maher & Larry Charles

Απάντηση: Αυτή η ενότητα θα ξεκινήσει από το τέλος των δηλώσεων των Bill Maher & Larry Charles· «αναρωτώμενοι» κατά των Ευαγγελίων για χάρη της αμφισβήτησης αστειεύονται λέγοντας: «Ποιός υπεύθυνος σύνταξης θα...» έλεγε «η γέννηση εκ παρθένας δεν ενδιαφέρει, μην το αναφέρεις...» σε έναν απόστολο;

Ο ΑΠΛΗΣΤΟΣ ΑΠΑΤΕΩΝΑΣ

α. Αν οι Ευαγγελιστές είναι ψεύτες, τότε η αναφορά για την παρθενογένεση του Χριστού δεν είναι ψέμα;

β. Αν οι Ευαγγελιστές δεν είναι ψεύτες, τότε η αναφορά για την παρθενογένεση του Χριστού δεν είναι αλήθεια;

Με άλλα λόγια, οι Bill Maher & Larry Charles παίζουν ξανά το παιχνίδι που θα έπαιζε ένας άπληστος απατεώνας ευρισκόμενος στην θέση τους. Διότι εξαπατά με την απληστία του. Λεπτομερέστερα, αυτός ο υποθετικός άπληστος δεν αρκείται σε δύο αναφορές (1), επιζητά κι άλλες για να πιστέψει ένα θαύμα. Διότι η γέννηση εκ παρθένας άνευ συνευρέσεως είναι ομολογουμένως ένα θαύμα για το ανθρώπινο είδος (2). Όταν λοιπόν οι αναφορές των Αποστόλων συγκλίνουν ομόφωνα στο ίδιο θαύμα, δηλαδή στην Ανάσταση του Ιησού Χριστού (3), πάλι δεν γίνονται πιστευτοί από τους Bill Maher & Larry Charles· ειδάλλως αυτοί οι δύο τελευταίοι θα ήτο Χριστιανοί αποδεχόμενοι τον Χριστό ως Θεό και την παρθενογένεση γεγονός. Τί νόημα έχει λοιπόν να αναζητούν περισσότερες μαρτυρίες για ένα από τα πολλά θαύματα της ζωής του Ιησού, όταν σε διαφορετικό θαύμα αυτές οι περισσότερες μαρτυρίες που επιζητούν δεν τους είναι αρκετές; Αυτή λοιπόν είναι η «απάτη του άπληστου» που εξαπατά το κοινό του· διότι αντί να τοποθετηθεί ουσιαστικά επί του θαύματος, τρέχει γύρω του ασχολούμενος με ζητήματα της «πλάκας».

ΦΑΡΙΣΑΙΣΜΟΣ, BILL MAHER & LARRY CHARLES

Η ανωτέρω απληστία των Bill Maher & Larry Charles περί αναφοράς υπό ενός ή περισσοτέρους μάρτυρες, ακόμη ενός θαύματος, θυμίζει κατά την ουσία τους Φαρισαίους που συμβούλεψαν τον Χριστό να μην κάνει θαύματα το Σάββατο (4)· αυτοί δεν επιθυμούσαν τα θαύματα του Ιησού καμία μέρα· το Σάββατο δεν αποτελούσε εξαίρεση αλλά πρόσχημα. Ομοίως οι Bill Maher & Larry Charles περιγελούν το θαύμα της παρθενογένεσης επειδή... ακόμη κι αν το ανάφεραν κι οι 4 απόστολοι πάλι θα το περιγελούσαν· όπως άλλωστε περιγελούν την αναφορά της Ανάστασης των 4 Ευαγγελιστών σαν διακωμωδούν τον Ιησού Χριστό. Προσχήματα Φαρισαίων...

ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΟΛΥ, ΑΚΟΜΗ ΕΝΑ ΘΑΥΜΑ... «ΙΝΑ ΠΙΣΤΕΥΨΩ»

Οι μαθητές του Ιησού δια στόματος Ιωάννη, εκείνου ακριβώς του αποστόλου που κατηγορείται από τους Bill Maher & Larry Charles για «αγιογραφικές παραλείψεις» ενημέρωσαν την μέλλουσα Εκκλησία αλλά και τους απίστους ότι, ο Ιησούς Χριστός εποίησε πολλά περισσότερα θαύματα από όσα αναφέρουν τα Ευαγγέλια (5), μιας και «ἅτινα ἐὰν γράφηται καθ' ἕν, οὐδὲ αὐτὸν ... τὸν κόσμον χωρῆσαι τὰ γραφόμενα βιβλία». Γιατί λοιπόν οι Bill Maher & Larry Charles γκρινιάζουν για την παράλειψη αναφοράς ενός και μόνου θαύματος, εκείνου της παρθενογένεσης, από 2 μόνο αποστόλους όταν από τα «ἄλλα πολλὰ ὅσα ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς» κανένα δεν αναφέρεται σε κανένα Ευαγγέλιο από κανέναν απόστολο; Ποιά η διαφορά της παράλειψης αναφοράς ενός θαύματος από δύο αποστόλους ανάμεσα σε τόσα άλλα που δεν αναφέρθηκαν διόλου από κανέναν απόστολο;

Με άλλα λόγια, δεν είναι φρονιμότερο για τους Bill Maher & Larry Charles να γκρινιάζουν για την παράλειψη ενός και μόνου θαύματος από δύο μόνο αποστόλους, από να γκρινιάζουν για την παράλειψη πολλών περισσοτέρων κι από τους τέσσερις. Άλλωστε κι οι δύο αυτές γκρίνιες είναι, ως ελέχθη, γκρίνιες του «άπληστου απατεώνα». Δεν μπορεί δηλαδή κανείς να απαιτεί δάφνινο στέμμα εξυπνάδας μήτε αγαθοσύνης, όταν διαμαρτύρεται προς δύο εκ τεσσάρων ιστορικών για την παράλειψη αναφοράς ενός ιστορικού γεγονότος που το ανάφεραν οι άλλοι 2, όταν κι οι 4 μαζί ιστορικοί παράλειψαν όλοι από την αφήγησή τους πάρα πολλά περισσότερα, σύμφωνα πάντοτε με τις μαρτυρίες τους.

Ο ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ & Η ΛΟΓΙΚΗ ΤΩΝ BILL MAHER & LARRY CHARLES

Αν οι Ευαγγελιστές λένε την αλήθεια, τότε ποιός μπορεί να είναι αυτός ο «υπεύθυνος σύνταξης» των Ευαγγελίων πέρα από τον ίδιο τον Θεό; Αν πάλι λένε ψέματα «υπεύθυνος σύνταξης» για το κάθε ένα ευαγγέλιο ξεχωριστά είναι είτε ο ίδιος τους ο εαυτός, είτε κάποιος οργανωτής απατεώνας, εφόσον τα ψέματα δεν χρειάζονται απαραιτήτως να συγκλίνουν. Συνεπώς:

α. Αν οι Ευαγγελιστές λένε ψέματα, είναι αδιάφορο τι ο κάθε ένας τους ξεχωριστά αναφέρει. Οι μαρτυρίες τους είναι ψευδείς.

β. Αν οι Ευαγγελιστές λένε αλήθεια, τότε έχει ενδιαφέρον τι ο καθένας τους ξεχωριστά αναφέρει. Οι μαρτυρίες τους είναι αληθείς.

Οι Bill Maher & Larry Charles όμως δεν ακολουθούν ξεκάθαρα μήτε το α) μήτε το β). Διότι ενδιαφέρονται μεν στην συγκεκριμένη περίπτωση για το τι αναφέρει ο καθένας απόστολος ξεχωριστά (β) ως οι μαρτυρίες τους να είναι αληθείς· επειδή όμως όλοι οι απόστολοι δεν επαναλαμβάνουν ένα μέρος της αλήθειας, λες κι η αλήθεια έχει ανάγκη από επανάληψη για να είναι αλήθεια, και χωρίς να αντιφάσκουν ή αντικρούουν τα λεγόμενά τους περί της παρθενογένεσης, οι Bill Maher & Larry Charles καταλήγουν εις το α), δηλαδή αδιαφορούν για το τι ο καθένας από τους απόστολους ξεχωριστά αναφέρει, εφόσον παραμένουν άθεοι, ως οι μαρτυρίες των πρώτων να είναι ψευδείς. Συνεπώς:

α. Αν ένα γεγονός αληθεύει γιατί πρέπει να μαρτυρηθεί περισσότερες από 2 φορές για να είναι αλήθεια;

β. Αν ένα γεγονός δεν αληθεύει γιατί πρέπει να μαρτυρηθεί περισσότερες από 2 φορές για να γίνει αποδεχτό ως ψέμα;

Με άλλες λέξεις: Αν 2 στους 4 απόστολους δεν μαρτυρούν την παρθενογένεση, χωρίς ταυτόχρονα και να την αρνούνται έναντι των άλλων 2 που αντίθετα την μαρτυρούν, τότε αυτή προσπερνιέται;

Επιστρέφοντας εις το ζήτημα του «υπεύθυνου σύνταξης», αν αυτός είναι κάποιος απατεώνας, τότε πώς οι Bill Maher & Larry Charles αποδεικνύουν του λόγου το αληθές χρησιμοποιώντας την θέση τους «σε ένα εργαστήριο ως μια αδιαμφισβήτητη απόδειξη» (6) εναντίον του; Αν δεν είναι απατεώνας ο «υπεύθυνος σύνταξης» των Ευαγγελίων αλλά ο ίδιος ο Θεός, τότε οι 2 αυτές μαρτυρίες των αποστόλων για την παρθενογένεση δεν αρκούν για την μνημόνευση αυτού του γεγονότος; Ας σημειωθεί δε πως, οι Bill Maher & Larry Charles σε διαφορετική προσπάθειά τους απέτυχαν να αποδείξουν πως οι απόστολοι ψεύδονται γύρω από το ζήτημα των προφητειών (7).

Ο ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ & & Η ΛΟΓΙΚΗ ΤΩΝ BILL MAHER & LARRY CHARLES

Η «λογική» των Bill Maher & Larry Charles στην ουσία δεν είναι λογική· είναι προαίρεση απιστίας περί της αποστολικής μαρτυρίας (βλ. και την ενότητα «Δάσκαλε που δίδασκες για τις αντιφάσεις» κάτωθι). Ας δοθεί ένα χειροπιαστό παράδειγμα προς ευρύτερη κατανόηση και υποστήριξη του άνωθι επιχειρήματος.

Σε ένα ελληνικό γήπεδο της Αθήνας δύο σπήκερ (παρουσιαστές) περιγράφουν εναλλάξ εις το μικρόφωνο έναν αγώνα μεταξύ των ομάδων ΑΕΚ-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ από τις ραδιοφωνικές συχνότητες. Ο ένας από τους δύο έχει πάρει το λόγο και περιγράφει την εκτέλεση ενός φάουλ στο 50στό λεπτό. Ο 2ος σπήκερ συνεχίζει την περιγραφή του αγώνα στην θέση του 1ου, δύο μόλις λεπτά μετά την εκτέλεσή του. Είναι κατανοητό πως για τον μέσο ραδιοφωνικό ακροατή το φάουλ είναι μια αληθής είδηση, παρότι δεν το περιέγραψαν και οι δύο παρουσιαστές. Αντίθετα και σύμφωνα με την «λογική» των Bill Maher & Larry Charles έναντι της παρθενογένεσης του Ιησού, το φάουλ του 50στού λεπτού ήταν μια ψευδής είδηση εφόσον οι περιγραφές των 2 σπήκερ «δεν ταιριάζουν», όπως ανάλογα για τους Bill Maher & Larry Charles «τα κείμενα αυτά [των Ευαγγελίων] δεν ταιριάζουν» για την παρθενογένεση του Ιησού από την Παναγία.

ΔΑΣΚΑΛΕ ΠΟΥ ΔΙΔΑΣΚΕΣ ΤΑ ΨΕΜΑΤΑ

Το εκπληκτικό της υπόθεσης αυτής είναι πως, οι Bill Maher & Larry Charles εξίστανται κατά των Ευαγγελίων και κατά των Αποστόλων, χωρίς να μπορούν παράλληλα και να αποδείξουν σε καμιά περίπτωση πως οι Ευαγγελιστές ψεύδονται περί της παρθενογένεσης του Ιησού Χριστού. Και εδώ συνεχίζουν τα γέλωτα με τα οποία οι Bill Maher & Larry Charles τερματίζουν αυτή τους την κατηγορία (βλ. άνωθι βίντεο). Μόνο που αυτή την φορά τα γέλωτα στρέφονται εναντίων τους, αφού αντίθετα έχει αποδειχθεί περίφημα πως η παραγωγή τους ψεύδεται σε πλείονες περιπτώσεις. Αυτοί μπορεί να είναι 2 και όχι 4 σαν τους Απόστολους, αλλά τα ψέματά τους είναι πολλαπλάσια του αριθμού τους. Πώς λοιπόν εγείρονται κατά της αλήθειας των αποστόλων χωρίς αποδείξεις, όταν η δική τους «αλήθεια» με αποδείξεις υποβιβάζεται σε ένα πλούσιο ψέμα; Ιδίως μάλιστα, όπως ελέχθη ανωτέρω, όταν μέσα εις την μανία τους κατασυκοφάντησης των αποστόλων ως συγγραφέων ψευδών προφητειών (8), αποδεικνύονται οι ίδιοι σκηνοθέτες ασύστολων και «επιπόλαιων» ψεμάτων.

ΔΑΣΚΑΛΕ ΠΟΥ ΔΙΔΑΣΚΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ

Ανωτέρω έγινε λόγος για την κακή προαίρεση των Bill Maher & Larry Charles έναντι του Χριστιανισμού. Εδώ θα δοθεί ακόμη μια πιο τρανταχτή απόδειξη περί τούτου. Το σημαντικότερο σημείο της όλης υποκρισίας της ταινίας Religulous και των σκηνοθετών της είναι η εξής αντιφατική συμπεριφορά τους.

Οι δύο «ηρωικοί» σκηνοθέτες δεν αποδέχονται την μαρτυρία των δύο αποστόλων Ματθαίου και Λουκά για την παρθενογένεση του Ιησού Χριστού επειδή οι άλλοι δύο, οι Μάρκος και Ιωάννης, δεν την αναφέρουν επίσης στα δικά τους Ευαγγέλια. Παράλληλα όμως αποδέχονται πως ο Χριστός γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου ώστε να Τον συγκρίνουν από μειονεκτική θέση με άλλες υποτιθέμενες «γεννήσεις» θεών, όταν ουδένας εκ των Αποστόλων αναφέρει ότι η γέννηση του Χριστού έλαβε χώρα στην προαναφερθείσα ημερομηνία. Έτσι από την μια, δύο μαρτυρίες των Ευαγγελίων δεν γίνονται αποδεκτές επειδή δεν είναι σε συμφωνία με την προαίρεση των Bill Maher & Larry Charles κατά του Χριστού, ενώ μια εξω-ευαγγελική μαρτυρία για τον Ιησού Χριστό γίνεται αποδεκτή, επειδή είναι σε συμφωνία με την κακή τους προαίρεση.

Αν λοιπόν οι δύο σκηνοθέτες δεν αποδέχονται μια μαρτυρία για τον Ιησού Χριστό επειδή δεν αναφέρεται σε 2 από τα 4 Ευαγγέλια, τότε με ποια λογική αποδέχονται μια μαρτυρία για την ημερομηνία γέννησης του Ιησού Χριστού όταν αυτή δεν αναφέρεται σε κανένα ευαγγέλιο; Αν 2 μαρτυρίες (ευαγγελικές) δεν είναι αρκετές για να πιστέψουν οι Bill Maher & Larry Charles, τότε γιατί τους αρκεί καμία (ευαγγελική) και την πιστεύουν;

Σημειώσεις

1. Κατά Ματθαίον, Κεφ. Α΄ «8 Τοῦ δὲ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἡ γένεσις οὕτως ἦν· μνηστευθείσης τῆς μητρὸς αὐτοῦ Μαρίας τῷ Ἰωσήφ, πρὶν ἢ συνελθεῖν αὐτοὺς εὑρέθη ἐν γαστρὶ ἔχουσα ἐκ Πνεύματος ἁγίου», Κατά Λουκάν, Κεφ. Α΄ «26 Ἐν δὲ τῷ μηνὶ τῷ ἕκτῳ ἀπεστάλη ὁ ἄγγελος Γαβριὴλ ἀπὸ τοῦ Θεοῦ εἰς πόλιν τῆς Γαλιλαίας, ᾗ ὄνομα Ναζαρὲτ, 27 πρὸς παρθένον μεμνηστευμένην ἀνδρὶ, ᾧ ὄνομα Ἰωσὴφ, ἐξ οἴκου Δαυῒδ, καὶ τὸ ὄνομα τῆς παρθένου Μαριάμ.».

2. Για άλλα είδη όχι. Βλέπε ενότητα παρθενογένεση στη φύση.

3. Κατά Ματθαίον, Κεφ. Κη΄ «7 καὶ ταχὺ πορευθεῖσαι εἴπατε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ ὅτι ἠγέρθη ἀπὸ τῶν νεκρῶν», Κατά Μάρκον, Κεφ. Ιστ΄ «9 Ἀναστὰς δὲ πρωῒ πρώτῃ σαββάτου ἐφάνη πρῶτον Μαρίᾳ τῇ Μαγδαληνῇ», Κατά Λουκάν, Κεφ. Κδ΄ «46 καὶ εἶπεν αὐτοῖς ὅτι Οὕτω γέγραπται καὶ οὕτως ἔδει παθεῖν τὸν Χριστὸν καὶ ἀναστῆναι ἐκ νεκρῶν τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ», Κατά Ιωάννην, Κε. Κ΄ «8 τότε οὖν εἰσῆλθε καὶ ὁ ἄλλος μαθητὴς ὁ ἐλθὼν πρῶτος εἰς τὸ μνημεῖον, καὶ εἶδε καὶ ἐπίστευσεν· 9 οὐδέπω γὰρ ᾔδεισαν τὴν γραφὴν ὅτι δεῖ αὐτὸν ἐκ νεκρῶν ἀναστῆναι.».

4. Κατά Ματθαίον, Κεφ. Ιβ΄ «9 Καὶ μεταβὰς ἐκεῖθεν ἦλθεν εἰς τὴν συναγωγὴν αὐτῶν· 10 καὶ ἰδοὺ ἄνθρωπος ἦν ἐκεῖ τὴν χεῖρα ἔχων ξηράν· καὶ ἐπηρώτησαν αὐτὸν λέγοντες· Εἰ ἔξεστι τοῖς σάββασι θεραπεύειν; ἵνα κατηγορήσωσιν αὐτοῦ.»

5.Ιωάννης, Κεφ. Κα΄ «24 Οὗτός ἐστιν ὁ μαθητὴς ὁ μαρτυρῶν περὶ τούτων καὶ γράψας ταῦτα, καὶ οἴδαμεν ὅτι ἀληθὴς ἐστιν ἡ μαρτυρία αὐτοῦ. 25 ἔστι δὲ καὶ ἄλλα πολλὰ ὅσα ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς, ἅτινα ἐὰν γράφηται καθ' ἕν, οὐδὲ αὐτὸν οἶμαι τὸν κόσμον χωρῆσαι τὰ γραφόμενα βιβλία. Ἀμήν.»

6. «-Ωραία, θα έστεκε αυτό σε ένα εργαστήριο ως μια αδιαμφισβήτητη απόδειξη πως κάτι όντως έγινε;» -«Θέτετε ένα πρότυπο για το τι είναι απόδειξη που νομίζω πως θα ήταν σχεδόν αδύνατο να φτάσουμε αυτό το πρότυπο». Βλέπε ανωτέρω ενότητα «Κατασκευασμένα Ευαγγέλια & ψεύτες οι απόστολοι».

7. Ό.π.

8. Ό,π.

ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΔΕΝ ΕΦΑΡΜΟΖΟΥΝ ΤΟΝ ΚΑΝΟΝΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΧΑΣΤΟΥΚΙ

(Κατά: Bertrand Russel, Why I am not a Christian)

[The Character Of Christ

You will remember that He said: "Resist not evil, but whosoever shall smite thee on thy right cheek, turn to him the other also." [...] I have no doubt that the present Prime Minister, for instance, is a most sincere Christian, but I should not advise any of you to go and smite him on one cheek. I think you might find that he thought this text was intended in a figurative sense.]

Ο Χαρακτήρας του Ιησού

Θα θυμάστε ότι είπε: «39 ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν μὴ ἀντιστῆναι τῷ πονηρῷ· ἀλλ' ὅστις σε ῥαπίζει εἰς τὴν δεξιὰν σιαγόνα, στρέψον αὐτῷ καὶ τὴν ἄλλην·» [Κατά Ματθαίον, Κεφ. Ε΄]. [...] δεν είναι ένας κανόνας που στην πραγματικότητα οι Χριστιανοί αποδέχονται. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι ο παρών πρωθυπουργός, για παράδειγμα, είναι ένας πολύ σοβαρός Χριστιανός, αλλά δε θα συμβούλευα κανέναν να πάει και να τον χαστουκίσει στο μάγουλο. Σκέφτομαι ότι ίσως βρίσκετε αυτό το κείμενο να εννοείται με ένα συμβολικό νόημα. (Πηγή: Why I am Not a Christian, Bertrand Russel)

Μυθοπλάστης: Bertrand Russel

Απάντηση: Εδώ

ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΔΙΚΑΣΤΕΣ ΔΕΝ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ, ΚΡΙΝΟΥΝ

(Κατά: Bertrand Russel, Why I am not a Christian)

[The Character Of Christ

You will remember that Christ said, "Judge not lest ye be judged." That principle I do not think you would find was popular in the law courts of Christian countries. I have known in my time quite a number of judges who were very earnest Christians, and they none of them felt that they were acting contrary to Christian principles in what they did.]

Ο Χαρακτήρας του Ιησού

Θυμάστε πως ο Χριστός είπε, «37 Καὶ μὴ κρίνετε, καὶ οὐ μὴ κριθῆτε·» [Κατά Λουκά, Κεφ. Στ΄]. Αυτός ο κανόνας δεν νομίζω ότι ήταν δημοφιλής στα δικαστήρια των Χριστιανικών χωρών. Γνώρισα στην εποχή μου αρκετούς δικαστές που ήταν πολύ σοβαροί Χριστιανοί και κανείς εξ αυτών δεν ένιωσε να κάνει κάτι αντίθετο με τις Χριστιανικές αρχές. (Πηγή: Why I am Not a Christian, Bertrand Russel)

Μυθοπλάστης: Bertrand Russel

Απάντηση: Εδώ

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΠΙΣΤΕΥΕ ΣΕ 2Α ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ

(Κατά: Bertrand Russel, Why I am not a Christian)

[Defects In Christ's Teaching

I am concerned with Christ as He appears in the Gospels, taking the Gospel narrative as it stands, and there one does find some things that do not seem to be very wise. For one thing, he certainly thought his second coming would occur in clouds of glory before the death of all the people who were living at that time. There are a great many texts that prove that. He says, for instance: "Ye shall not have gone over the cities of Israel till the Son of Man be come." Then He says: "There are some standing here which shall not taste death till the Son of Man comes into His kingdom"; and there are a lot of places where it is quite clear that He believed His second coming would happen during the lifetime of many then living. That was the belief of his earlier followers, and it was the basis of a good deal of His moral teaching. When He said, "Take no thought for the morrow," and things of that sort, it was very largely because He thought the second coming was going to be very soon, and that all ordinary mundane affairs did not count.]

Λάθη εις την διδασκαλία του Χριστού

Με ενδιαφέρει ο Χριστός όπως εμφανίζεται στα Ευαγγέλια, λαμβάνοντας την Ευαγγελική περιγραφή ως αυτή έχει κι εδώ κάποιος βρίσκει ορισμένα πράγματα τα οποία δεν φαίνονται πολύ σοφά. Κατ’ αρχής, αναμφίβολα νόμιζε ότι η 2α παρουσία του θα ελάμβανε χώρα σε σύννεφα δόξας προτού το θάνατο των ανθρώπων που ζούσαν εις την εποχή του. Υπάρχουν μια σειρά από κείμενα που το αποδεικνύουν αυτό. Λέει για παράδειγμα: «ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, οὐ μὴ τελέσητε τὰς πόλεις τοῦ Ἰσραὴλ ἕως ἂν ἔλθῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου.» [Ματθαίος, Κεφ. Ι΄ ]· κι υπάρχουν αρκετά σημεία όπου είναι ξεκάθαρο ότι πίστευε ότι η 2α παρουσία Του θα συνέβαινε ενώ ορισμένοι από τους τότε ζώντες δε θα είχαν πεθάνει. Αυτή ήταν η πίστη των πρώτων του μαθητών κι ήταν η βάση της ηθικής Του διδασκαλίας. Όταν είπε «34 Μὴ οὖν μεριμνήσητε εἰς τὴν αὔριον» [Ματθαίος, Στ΄], κι άλλα τέτοια, αυτό συνέβαινε διότι πίστευε ότι η 2α παρουσία θα έρχονταν πολύ γρήγορα, κι όλες οι συνηθισμένες ασχολίες δεν είχαν σημασία. (Πηγή: Why I am Not a Christian, Bertrand Russel)

Μυθοπλάστης: Bertrand Russel

Απάντηση: Εδώ

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΙ ΜΕ ΤΗ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

(Κατά: Bertrand Russel, Why I am not a Christian)

[The Moral Problem

There is, of course, the familiar text about the sin against the Holy Ghost: "Whosoever speaketh against the Holy Ghost it shall not be forgiven him neither in this world nor in the world to come." That text has caused an unspeakable amount of misery in the world, for all sorts of people have imagined that they have committed the sin against the Holy Ghost, and thought that it would not be forgiven them either in this world or in the world to come. I really do not think that a person with a proper degree of kindliness in his nature would have put fears and terrors of this sort into the world.]

Το Ηθικό πρόβλημα

Υπάρχει, φυσικά, το γνωστό κείμενο για το Άγιο Πνεύμα: «29 ὃς δ' ἂν βλασφημήσῃ εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, οὐκ ἔχει ἄφεσιν εἰς τὸν αἰῶνα, ἀλλ' ἔνοχός ἐστιν αἰωνίου κρίσεως» (Κατά Μάρκον, Κεφ. Γ΄). Αυτό το κείμενο προκάλεσε μια απερίγραπτη δυστυχία στον κόσμο, για όλους εκείνους τους ανθρώπους που έπραξαν την αμαρτία κατά του Αγίου Πνεύματος και που νόμιζαν ότι δεν θα τους συγχωρηθεί ούτε στον παρόντα ούτε στον επόμενο αιώνα. Πραγματικά δεν νομίζω ότι ένας άνθρωπος με ένα ορθό βαθμό καλοσύνης στη φύση του, θα μπορούσε να βάλει τέτοιου είδους φοβίες και τρόμους στον κόσμο. (Πηγή: Why I am Not a Christian, Bertrand Russel)

Μυθοπλάστης: Bertrand Russel

Απάντηση: Εδώ

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΚΑΛΟΣ ΠΡΟΣ ΤΑ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ

(Κατά: Bertrand Russel, Why I am not a Christian)

[The Moral Problem

There are other things of less importance. There is the instance of the Gadarene swine, where it certainly was not very kind to the pigs to put the devils into them and make them rush down the hill into the sea. You must remember that He was omnipotent, and He could have made the devils simply go away; but He chose to send them into the pigs.]

Το Ηθικό πρόβλημα

Υπάρχουν άλλα πράγματα μικρότερης σημασίας. Υπάρχει το παράδειγμα των γουρουνιών των Γαδαρηνών, όπου δεν ήταν τόσο καλός προς τα γουρούνια βάζοντας τους δαίμονες μέσα τους και κάνοντάς τα να τρέξουν κάτω εις το λόφο και μέσα εις τη θάλασσα. Πρέπει να θυμηθείτε πως ήταν Παντοδύναμος και πως μπορούσε να διώξει απλώς τα δαιμόνια· αλλά διάλεξε να τα στείλει μέσα στα γουρούνια. (Πηγή: Why I am not a Christian, Bertrand Russel)

Μυθοπλάστης: Bertrand Russel

Απάντηση: Εδώ.

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΕΞ

ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΠΑΝΑΓΙΑ & ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

(Κατά: Bertrand Russel, Has Religion Made Useful Contributions to Civilization)

«Η εκκλησία έκανε όσα μπορούσε για να διαβάλει και να υποβαθμίσει το σεξ· η οικογενειακή στοργή διαβλήθηκε από τον ίδιο το Χριστό και το μεγαλύτερο μέρος των ακολούθων Του· [...] Η πολεμική ενάντια στην οικογένεια στα Ευαγγέλια είναι ένα ζήτημα το οποίο δεν έχει λάβει την προσοχή που αξίζει. Η Εκκλησία μεταχειρίζεται την Μητέρα του Χριστού με ευλάβεια, αλλά Αυτός ο Ίδιος έδειξε ελάχιστη τέτοια συμπεριφορά. Κατά Ιωάννη, Κεφ. Β΄ «4 λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· Τί ἐμοὶ καὶ σοί, γύναι;» είναι ο τρόπος Του που της μιλούσε. Λέει επίσης ότι ήρθε για να βάλει σε διαφωνία έναν άνθρωπο με τον πατέρα του, την κόρη ενάντια στη μητέρα της και την νύφη ενάντια την πεθερά, και ότι όποιος αγαπούσε τη μητέρα και τον πατέρα του περισσότερο από Αυτόν, δεν Του αξίζει· (Κατά Ματθαίον, Κεφ. Ι΄ «35 ἦλθον γὰρ διχάσαι ἄνθρωπον κατὰ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ καὶ θυγατέρα κατὰ τῆς μητρὸς αὐτῆς καὶ νύμφην κατὰ τῆς πενθερᾶς αὐτῆς· 36 καὶ ἐχθροὶ τοῦ ἀνθρώπου οἱ οἰκιακοὶ αὐτοῦ. 37 Ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἢ θυγατέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος·»). Όλα αυτά σημαίνουν την διάσπαση του βιολογικού οικογενειακού δεσμού για τη σωτηρία του ποιμνίου· μια συμπεριφορά που είχε μεγάλη σχέση με την μισαλλοδοξία που ήρθε εις τον κόσμο με τη διάδοση του Χριστιανισμού», [Sex the church did everything it could to decry and degrade; family affection was decried by Christ himself and the bulk of his followers; [...]. The polemic against the family in the Gospels is a matter that has not received the attention it deserves. The church treats the Mother of Christ with reverence, but He Himself showed little of this attitude. "Woman, what have I to do with thee?" (John ii, 4) is His way of speaking to her. He says also that He has come to set a man at variance against his father, the daughter against her mother, and the daughter- in- law against her mother- in-law, and that he that loveth father and mother more than Him is not worthy of Him (Matt. x, 35- 37). All this means the breakup of the biological family tie for the sake of creed -- an attitude which had a great deal to do with the intolerance that came into the world with the spread of Christianity], Πηγή: Has Religion Made Useful Contributions to Civilization, Bertrand Russel

Μυθοπλάστης: Bertrand Russel

Απάντηση: Εδώ

ΠΗΓΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ

1. Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμοι Β΄, Ια΄, Ιγ΄, Ιθ΄, Ιστ΄, Κα΄

4. Συγκλονιστικές Ανακαλύψεις & Αρχαίοι Πολιτισμοί, τεύχος 1, εκδόσεις De Agostini Hellas, 2001

1. 15 Εσταυρωμένοι & Αναστημένοι σωτήρες, Εκδόσεις Δαδούχος, Θεσσαλονίκη 2003

2. Ιστορία νεότερη και σύγχρονη, Γ΄ Λυκείου, ΟΕΔΒ 1992

3. Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας, Κλήμεντος Αλεξανδρέως Άπαντα τα Έργα 1, Πατερικές Εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς», Επόπτης - Επιμελητής Εκδόσεως Ελευθέριος Γ. Μερετάκης, Πτυχιούχος Θεολογίας, Εκδοτικός Οίκος Ελευθερίου Μερετάκη «Το Βυζάντιον»

1. Alter, Εκπομπή Οι Πύλες του Ανεξήγητου, Σάββατο 09/04/2005, Σάββατο 19/11/2005, Σάββατο 05/11/2005, Χωρίς Μοντάζ ΙΙ, 5 Ιουλίου 2004

1. DVD National Geographic, Troia, Beyond the Movie, αρχαίοι μύθοι και άλυτα μυστήρια, New Line Productions, NGS, 2004

01. http://www.jesuslovesyou.gr/Bible_Greek/Modern/1Corinthians/1Corinthians1_16.htm

01. Emile Durkheim, Les Formes elementaires de la vie religieuse, Paris 1925, deuxieme edition

04. Casimir de Kelles - Krauz. L’ origine de l’ interdiction sexuelle. Paris 1904.

07. Του αυτού, Introduction a la Psychanalyse, Γαλλ. Μτφρ, Paris 1923

08. Ch. Appleton, L’ origin de l’ exogamie - Extrait de la Revue Generale de Droit etc. 1924.

09. E. Mangenot Inceste εν Diction. De Theologie Catholique 7, 1923 σ. 1539 -55.

10. Ειδικά δια τα παρ’ Έλληνες και Ρωμαίους βλ. dictionnaire des antiquites greques et romaines του Daremberg και Saglio 3, 1900 σ. 449-55

11. C.Sanders, Introduction in Research in English Literacy (New York: MacMillan, 1952)

12. Merrill F. Unger, Famous Archaeological Discoveries (Grand Rapids: Zondervan, 1957).

15. Sir Fredric Kenyon, The Bible and Archaeology (New York: Harper & Brothers, 1940).

16. F. Westcott, and F.J.A. Hort, eds., New Testament in Original Greek, 1881, vol. II, 2.

17. Dr F.F. Bruce, The New Testament Documents, are they Reliable? (Paperback - April 2003)

18. McDowell, Josh, EVIDENCE THAT DEMANDS A VERDICT, Vol. I (San Bernardino, CA: Here's Life, 1972), 386 pp.

19. Thiede, Carsten P. and Matthew D'Ancona, EYEWITNESS TO JESUS: Amazing New Manuscript Evidence About the Origins of the Gospels (New York: Doubleday, 1996) 206 pp.

24. Gorres Fr., Kaiser Maximin II als Christenverfolger. «Zeitschr. f. Kirchgesch.», τ. XI (1890)

25. Allard P., Un Precurseur de Julien l’ Apostat. «Rev. de Lille», τ. ΙΙ (1890)

27. Keener, A Commentary on the Gospel of Matthew, Wm. B. Eerdmans Publishing Company, July 1999

28. Τζ. Α. Γουίλιαμσον, «Ιώσηπος - Ο Ιουδαϊκός Πόλεμος» (Josephus-The Jewish War)

Συγγραφέας και Βιβλίο	Έζησε	Ημερομηνία Γεγονότων*	Υπολογιζόμενη Χρονολογία Συγγραφής	Παλαιότερο γνωστό Χειρόγραφο	Διαφορά Χρονολογίας Γεγονότος και συγγραφής	Διαφορά Γεγονότος και σωσμένου Χειρογράφου
Ματθαίου, Ευαγγέλιο	ca. 0-70	4 π.Χ. - 30 μ.Χ.	50 - 65/75	ca. 200	<50 έτη	<200 έτη
Μάρκου, Ευαγγέλιο	ca. 15-90	27 - 30 μ.Χ.	65/70	ca. 225	<50 έτη	<200 έτη
Λουκά, Ευαγγέλιο	ca. 10-80(;)	5 π.Χ. - 30 μ.Χ.	60/75	ca. 200	<50 έτη	<200 έτη
Ιωάννη, Ευαγγέλιο	ca. 10-100	27-30 μ.Χ.	90-110	ca. 130	<80 έτη	<100 έτη
Παυλου, Επιστολές	ca. 0-65	30 μ.Χ.	50-65	ca. 200	20-30 έτη	<200 έτη
Ιώσηππου, War	ca. 37-100	200 π.Χ. - 70 μ.Χ.	ca. 80	ca. 950	10-300 έτη	900-1200 έτη
Ιώσηππου, Antiquities	ca. 37-100	200 π.Χ. - 65 μ.Χ.	ca. 95	ca. 1050	30-300 έτη	1000-1300 έτη
Τάκιτος, Annals	ca. 56-120	14-68 μ.Χ.	100-120	ca. 850	30-100 έτη	800-850 έτη
Σουετώνιος, Lives	ca. 69-130	50 π.Χ. - 95 μ.Χ.	ca. 120	ca. 850	25-170 έτη	750-900 έτη
Pliny, Επιστολές	ca. 60-115	97-112	110-112	ca. 850	0-3 έτη	725-750 έτη
Πλούταρχος, Lives	ca. 50-120	500 π.Χ. - 70 μ.Χ.	ca. 100	ca. 950	30-600 έτη	850-1500 έτη
Ηρόδοτος, Ιστορία	ca. 485-425 π.Χ.	546-478 π.Χ.	430-425 π.Χ.	ca. 900	50-125 έτη	1400-1450 έτη
Θουκυδίδης, Ιστορία	ca. 460-400 π.Χ.	431-411 π.Χ.	410-400 π.Χ.	ca. 900	0-30 έτη	1300-1350 έτη
Ξενοφώντας, Ανάβασις Πολύβιος, Ιστορία	ca. 430-355 π.Χ.	401-399 π.Χ.	385-375 π.Χ.	ca. 1350	15-25 έτη	1750 έτη
Ξενοφώντας, Ανάβασις Πολύβιος, Ιστορία	ca. 200-120 π.Χ.	220-168 π.Χ.	ca. 150 π.Χ.	ca. 950	20-70 έτη	1100-1150 έτη
* Όπου υπάρχει παύλα, η πρώτη Χρονολόγηση είναι συντηρητική, ενώ η δεύτερη πιο προοδευτική. Βλέπε και αρχαιολογικά ευαγγέλια Βιβλιογραφία - Πηγές 1. C.Sanders, Introduction in Research in English Literacy (New York: MacMillan, 1952) 2. Merrill F. Unger, Famous Archaeological Discoveries (Grand Rapids: Zondervan, 1957). 3. R. Laird Harris, Can I Trust My Bible? (Chicago: Moody Press, 1963). 4. Merrill F. Unger, Unger's Bible Handbook (Chicago: Moody Press, 1967) 5. Sir Fredric Kenyon, The Bible and Archaeology (New York: Harper & Brothers, 1940). 6. F. Westcott, and F.J.A. Hort, eds., New Testament in Original Greek, 1881, vol. II, 2. 7. Dr F.F. Bruce, “The New Testament Documents, are they Reliable?” (Paperback - April 2003)

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΣΕ ΠΑΠΥΡΟΥΣ & ΠΕΡΓΑΜΗΝΕΣ
Χειρόγραφο	Περιέχει	Χρόνος	σελ.*	σημ.
Πάπυρος της Μαγδαληνής	Ματθαίον 26: 7-8,10,14-15,22-23 & 31	Πριν το 66 μ.Χ.	125	3
Περγαμηνή νεκρής θάλασσας MSS 7Q5	Μάρκον 6:52-53	Πριν το 68 μ.Χ. και «ίσως του 50 μ.Χ.»	46	4
Περγαμηνή νεκρής θάλασσας MSS 7Q4	Α΄ Τιμόθεον 3:16-4:3	Πριν το 68 μ.Χ.	140	5
Πάπυρος της Βαρκελώνης (Ρ67)	Ματθαίος 3:9, 15; Ματθαίος 5:20-22, 25-28	Πριν το 66 μ.Χ.	68-71	6
Πάπυρος των Παρισίων (Ρ4)	Λουκάς 3:23, 5:36	Όχι πολύ αργότερα από το 66 μ.Χ.	70	7
Παυλιανός Κώδιξ (Ρ46)	Επιστολές του Παύλου	85 μ.Χ.	70-71
Πάπυρος του Bodmer (ΙΙ)	Το ευαγγέλιο του Ιωάννη σχεδόν ολόκληρο	125 μ.Χ.	71
P32	;	175 μ.Χ.	71
P45	;	150 μ.Χ.	71
P77	;	150 μ.Χ.	71
P87	;	125 μ.Χ.	71
P90	;	150 μ.Χ.	71
Του Ιωάννη Rylands Ελληνικός 457 (P52)	Ιωάννη 18: 31-33, 37-38	100-125 μ.Χ.	115,126, 138	8
Πάπυρος Οξύρυγχου 2683 (Ρ77)	Ματθαίος 23:30-39	150 μ.Χ.	126
Πάπυρος Οξύρυγχου 2 (P1)	Ματθαίος 1:1-9, 12, 14-20	όχι πολύ αργότερα από τον Ρ4 (περίπου 100 μ.Χ.;)	126	9
Πάπυρος Οξύρυγχου 3523 (P90)	Ιωάννης 18:36-19:7	περίπου 125-150 μ.Χ.	127
Σημειώσεις: 1. Τα χειρόγραφα αναφέρονται ως μονά (MS) και ως πολλαπλά (MSS). 2. Ένα άρθρο του Pointcast News Service σήμερα το πρωί (4/3/97) δίνει ένα παράδειγμα του τι μπορεί να συμβεί με αρκετούς αιώνες χωρίς προσεχτική μετάδοση της πληροφορίας. Σύμφωνα με ένα άρθρο των New York Times («Lack of Oppression Hurts Christianity in Japan» by Nicholas Kristof), οι κρυπτοχριστιανοί επέζησαν για αρκετούς αιώνες στην Ιαπωνία κατά τους οποίους ο Χριστιανισμός καταπιέσθηκε επίσημα κι απαγορεύθηκε. Φαίνεται από το άρθρο ότι η γνώση τους για την Γραφή υπέστηκε σημαντική εκφυλισμό κατά την διάρκεια αυτού του χρονικού διαστήματος. Πολλές ιστορίες λασπώθηκαν και μπερδεύτηκαν με λαϊκές εθνικές παραδόσεις. Για παράδειγμα, ο Νωέ επέζησε μετά από ένα τσουνάμι παρά από ένα κατακλυσμό, και με ένα κανό παρά με μια βάρκα. Η Παναγία επισκέφτηκε την Ιαπωνία και ο Χριστός θανατώθηκε από δύο άνδρες, τον Ponsha και τον Piloto. Πριν από αυτές τις ανακαλύψεις, μερικοί σχολαστικοί διερωτήθηκαν μην παρόμοιες παρανοήσεις συνέβησαν και κατά τα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού. 3. Αυτό είναι το χειρόγραφο που γκρέμισε την συγγραφή του βιβλίου του Thiede. Βρέθηκε στην Αίγυπτο, όπου ένα ευνοϊκό περιβάλλον διατήρησε πολλά αρχαία χειρόγραφα. «Με λίγα λόγια, η προσπάθειά μας για μια έμμεση, στοιχειοθετημένη και ακριβή χρονολόγηση παπύρου... έφτασε σε ένα τελικό αποτέλεσμα. Το συγκρινόμενο υλικό μαρτυρεί την ημερομηνία του 66 μ.Χ., με μια ξεκάθαρη ροπή προς ακόμη μια πιο ελαφρά νωρίτερα ημερομηνία. Αντίθετα, δεν υπάρχει εξίσου συμπέρασμα, συγκριτικού υλικού από μετέπειτα εποχές. Επιπλέον, το σύνηθες παλαιογραφικό «περιθώριο λάθους» επιτρέπει νωρίτερες, αλλά όχι πιο μετέπειτα, χρονολογήσεις» (σελ. 125) 4. Αυτό το απόσπασμα από τις περγαμηνές της Νεκράς Θάλασσας υπήρξε υψηλά αμφιλεγόμενο, μιας και οι περγαμηνές αυτές πρέπει να υπολογίζονται πριν το 68 μ.Χ., όταν η Ρωμαϊκή Χ λεγεώνα «Fretensis» κατέλαβε την περιοχή μετά την Ιουδαϊκή επανάσταση. Ο Thiede ξόδεψε πολύ χρόνο σε αυτόν τον MSS και ρωμαλέα απάντησε σε όλες τις ενστάσεις που είδα να ανυψώνονται εναντίων στις ταυτοποιήσεις του ως Χριστιανικού αποσπάσματος της Κ.Δ., ενστάσεις που νωρίτερα με είχαν κάνει νωρίτερα να απορρίψω αυτή την εκδοχή. Με ενδιαφέρον ο Thiede (σελ. 31) αναφέρει ένα Αυστριακό μελετητή που αποδέχθηκε τα αποσπάσματα ως προερχόμενα από την Κ.Δ., προσπαθώντας να συνδυάσει αυτό με την συμβατική ακαδημαϊκή σκέψη της πρότασης ότι τα αποσπάσματα αυτά αποτέθηκαν σε μια μετέπειτα εποχή κατά την διάρκεια της επανάστασης του Μπαρ Κοχμπά (132 - 135 μ.Χ.). Ο Thiede εξηγεί ότι αυτό είναι αβάσιμο. 5. «Η συνεχιζόμενη διαμάχη για τα περιεχόμενα του Σπηλαίου 7 και του Παπύρου του Μάρκαν 7Q5, τείνει να επισκιάσει το γεγονός του ότι υπάρχει ένας απόσπασμα κυλινδρικού πάπυρου από αυτό το σπήλαιο 7Q4 που αναγνωρίσθηκε από τον Jose O Callaghan ως Α΄ Τιμόθεον 3:16-4:3. Αυτή η άποψη αποδείχθηκε ότι είχε μια ελαστικότητα στο πρόσωπο του βουβού σκεπτικισμού. Πράγματι, ακόμη και μελετητές που παρέμεναν σκεπτικοί για την αναγνώριση του παπύρου 7Q5, πείσθηκαν για την αναγνώριση του 7Q5 ως στίχοι της Α΄ προς Τιμόθεον επιστολής» (σελ. 140) 6. Ο πάπυρος της Βαρκελώνης αναγνωρίστηκε ως «δίδυμος» του Πάπυρου της Μαγδαληνής, ανακαλύφθηκε στο ίδιο σημείο, και ανάγεται στην ίδια εποχή. 7. Επίσης συνδεμένος με τους Πάπυρους Βαρκελώνης/Μαγδαληνής αλλά όχι της ίδιας εποχής,. Πριν την νέα χρονολόγηση του Παπύρου της Μαγδαληνής, ο Comfort τον είχε αποδώσει στον «πρώιμο 2ο αιώνα» (100-125 μ.Χ. ;), που τώρα προκύπτει πολύ καθυστερημένος. 8 Ο Thiede σημειώνει για τον Ρ52 «χρονολογήθηκε στο πρώτο τέταρτο του 2ου αιώνα αλλά μπορεί να είναι και αρχαιότερος» (σελ. 126) 9. Αναφορικά με τον Ρ1 «... ο 3ος αιώνας που συνήθως του αποδίδεται είναι σίγουρα πολύ μετέπειτα. Κάποιος δεν θα μπορούσε να τον τοποθετήσει στην ίδια πρώιμη περίοδο όσο τα αποσπάσματα της Μαγδαληνής και της Βαρκελώνης, ή ακόμη του Παρισινού Αγ. Λουκά, αλλά δεν είναι πολύ αργότερος.» Ο Thiede επίσης σημειώνει για τον άλλο πάπυρο· «Η χρονολόγηση του Ρ5 του «3ου αιώνα» είναι κοινά αποδεκτή ως απατηλή κι αργή». Ρ69: «Ποιος θα μπορούσε τώρα να διανοηθεί να το χρονολογήσει τόσο αργά όσο ο 3ος αιώνας-όπως είναι αυτή την στιγμή;»· Ρ70: «Τρίτος αιώνας; Μόνο αν η παράδοση εξουσιάζει την νέα αντίληψη» Πηγές: 1. McDowell, Josh, EVIDENCE THAT DEMANDS A VERDICT, Vol. I (San Bernardino, CA: Here's Life, 1972) * 2. Thiede, Carsten P. and Matthew D'Ancona, EYEWITNESS TO JESUS: Amazing New Manuscript Evidence About the Origins of the Gospels (New York: Doubleday, 1996) Ο Dr. Thiede είναι διευθυντής του Ινστιτούτου Βασικής Επιστημονικής Έρευνας [Institute for Basic Epistemological Research (IBER)] και ένας εξέχων παπυρολόγος, αυθεντία στα αρχαία χειρόγραφα και ο Dr. McDowell ένα πρώην άθεος και γνωστός πανεπιστημιακός απολογητής

ΠΛΗΡΗ ΚΑΙ ΣΧΕΔΟΝ ΠΛΗΡΗ ΑΝΤΙΓΡΑΦΑ ΤΗΣ ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ
Χειρόγραφο	Έτος	Σημειώσεις
Πάπυρος Chester Beatty	200 μ.Χ.	Σχεδόν μα όχι ολάκερη η Κ.Δ.
Βατικάνιος Κώδικας	325-350 μ.Χ.	Ο Κώδικας είναι βιβλίο σε αντιδιαστολή με τον κύλινδρο παπύρου
Σιναϊτικός Κώδικας	350 μ.Χ.
Αλεξανδρινός Κώδικας	400 μ.Χ.
Codex Ephraemi	400 μ.Χ.
Codex Bezae	450 μ.Χ.+
Ουασιγκτώνιος Κώδικας	περίπου. 450 μ.Χ.
Codex Claromontanus	500’ s μ.Χ.
Πηγή: 1. McDowell, Josh, EVIDENCE THAT DEMANDS A VERDICT, Vol. I (San Bernardino, CA: Here's Life, 1972), σσ. 46-48

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ & ΑΝΤΙΡΡΗΣΕΙΣ ΝΕΟΕΘΝΙΚΩΝ

1.

2.

3.

4.

5.

6.

(«Οδυσσέας Επικουρίδης», επιστολή στον Απολογητή)

(Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 236 - 237)

(Γεώργιος Γρηγορομιχελάκης, συγγραφέας & αρθρογράφος Δαυλού)

(Νικόλαος Τσίτσος, αρθρογράφος περιοδικού Δαυλός)

(Ίων Δημόφιλος, Ηλεκτρολόγος - Μηχανολόγος Ε.Μ.Π.)

(«Οδυσσέας Επικουρίδης», μαθηματικός, συνεργάτης Μιχάλη Καλόπουλου)

(Σάτυρος, «Πιστός» (παγανιστής), & Άθεος)

(Γεώργιος ιεροδιάκονος, Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 268)

(Μιχάλης Καλόπουλος, Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Σάββατο 09/04/2005)

(Γεώργιος Λεονάρδος, Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Σάββατο 09/04/2005)

(Μαρία Τζάνη, Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Σάββατο 05/11/2005)

(Lynn Picknett, Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Σάββατο 09/04/2005)

(Δημήτριος Ιατρόπουλος, Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Σάββατο 06/05/2006)

(Δημήτριος Ιατρόπουλος, Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Σάββατο 06/05/2006)

(Γεώργιος Τσαγκρινός, Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Σάββατο 06/05/2006)

(Γεώργιος Τσαγκρινός, Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Σάββατο 06/05/2006)

(Ίων Δημόφιλος, Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 275, σσ.18226-18229)

(Παν. Νιάκαρης, περιοδικό Δαυλός, τεύχος 280, σσ. 18707, 18709)

(Κίμωνας Ελευθερίου, περιοδικό Δαυλός, τεύχος 280, σελ. 18660)

(Bill Maher & Larry Charles, http://www.imdb.com/title/tt0815241/, Ταινία Religulous)

(Bill Maher & Larry Charles, http://www.imdb.com/title/tt0815241/, Ταινία Religulous)

(Bill Maher & Larry Charles, http://www.imdb.com/title/tt0815241/, Ταινία Religulous)

(Bill Maher & Larry Charles, http://www.imdb.com/title/tt0815241/, Ταινία Religulous)

(Bertrand Russel. Why I am not a Christian)

(Bertrand Russel, Why I am not a Christian)

(Bertrand Russel, Why I am not a Christian)

(Bertrand Russel, Why I am not a Christian)

(Bertrand Russel, Why I am not a Christian)

(Bertrand Russel, Has Religion Made Useful Contributions to Civilization)

7.

8.

ΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ

ΤΑ 4 ΚΑΝΟΝΙΚΑ

Ιεζεκιήλ, Κεφ Α΄

Αποκάλυψη Ιωάννου, Κεφ. Δ΄

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΙΟΥΔΑ & ΤΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΤΟΥ ΥΠΟΒΑΘΡΟ

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΑΠΟΚΡΥΦΩΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΩΝ ΑΠΟ ΠΑΓΑΝΙΣΤΕΣ

ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ & ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ

Συγγραφέας και Βιβλίο

Έζησε

Ημερομηνία Γεγονότων*

Υπολογιζόμενη Χρονολογία Συγγραφής

Παλαιότερο γνωστό Χειρόγραφο

Διαφορά Χρονολογίας Γεγονότος και συγγραφής

Διαφορά Γεγονότος και σωσμένου Χειρογράφου

Ματθαίου, Ευαγγέλιο

ca. 0-70

4 π.Χ. - 30 μ.Χ.

50 - 65/75

ca. 200

<50 έτη

<200 έτη

Μάρκου, Ευαγγέλιο