Ο ΘΕΟΣ ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ

Δεξιά: Ταϊλάνδη, 8.9 Ρίχτερ, ώρα 2:58 [Μαλαισίας], Ινδονησία (Πηγή εικόνας: Τηλεοπτικός σταθμός Alter, απογευματινό δελτίο ειδήσεων, 26/12/2004)

Οι αρχαίες μαρτυρίες για τον πιο μεγάλο γνωστό σεισμό της αρχαιότητας που εξαφάνισε από τον χάρτη την περιοχή στον δυτικό Κορινθιακό κόλπο

Αριστερά: Η ευρύτερη χερσαία περιοχή, όπου τοποθετείτο από τους αρχαιολόγους η αρχαία Ελίκη. (Πηγή: Έθνος της Κυριακής, 23 Ιανουαρίου 2005, σελίδα 52)

Δεξιά: Οι πρώτες υποβρύχιες έρευνες για τον εντοπισμό της Ελίκης άρχισαν στις αρχές της δεκαετίας του 1950. Συνεχίστηκαν και τις τρεις επόμενες δεκαετίες, με ηχητικές συσκευές, χωρίς να αποδώσουν αποτελέσματα. Στη φωτογραφία ο Αμερικανός καθηγητής Χ. Εγκερτον, συνεργάτης του Σ. Μαρινάτου σε έρευνες το 1966. (Πηγή: Έθνος της Κυριακής, 23 Ιανουαρίου 2005, σελίδα 52)

Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ της Ελίκης, μετά το τελευταίο τσουνάμι, έχει γίνει σημείο αναφοράς για τις απειλητικές διαθέσεις του Εγκέλαδου στο Αιγαίο. Η περιοχή της Β. Πελοποννήσου, άλλωστε, θεωρείται από τους ειδικούς ως μία από εκείνες που στα «χαρτιά» απειλείται από τσουνάμι. Πολλά γράφονται κι ακούγονται για την αρχαία ελληνική πόλη, που κατάπιαν τα νερά του Δυτικού Κορινθιακού Κόλπου. Τότε, που «άρχων επώνυμος στην Αθήνα ήταν ακόμη ο Αστείος, κατά το τέταρτο έτος της εικοστής πρώτης Ολυμπιάδας, κατά την οποία ο Δάμων από τους Θούριους είχε κερδίσει την πρώτη του νίκη». Δηλαδή, το 373 π.Χ. και μάλιστα μια νύχτα του Δεκέμβρη...

Εδώ πολλές δεκαετίες η ξακουστή πόλη έχει αναδειχτεί σ' ένα από τα γοητευτικά μυστήρια της αρχαιότητας. Έχει αποσπάσει τον τίτλο της ελληνικής Ατλαντίδος, της Πομπηίας της Ελλάδας κι άλλα συναφή από τότε που ο Σπύρος Μαρινάτος (δεκαετία του 1960) είχε διακηρύξει πως «η ανακάλυψη της Ελίκης κι ένας παγκόσμιος πόλεμος είναι το ίδιο, δυο γεγονότα που όταν γίνουν, ή το ένα ή το άλλο, θα συγκλονίσουν τον κόσμο».

Ευτυχώς, το ένα δεν έγινε και, δυστυχώς, το άλλο κυοφορείται. Με την έννοια ότι ακόμη, παρά τις ανασκαφές και ορισμένα εντυπωσιακά ευρήματα διαφορετικών εποχών στην περιοχή του Ριζόμυλου Αχαΐας τα τελευταία χρόνια, η αποκάλυψη της Ελίκης παραμένει ζητούμενο. Όμως εκείνο που ενδιαφέρει εδώ είναι οι αρχαίες μαρτυρίες για τον πιο μεγάλο γνωστό σεισμό της αρχαιότητας. Ένα ταξίδι, λοιπόν, με οδηγό τις πηγές, έχει ακόμη τη γοητεία του, καθώς οι πληροφορίες που παρέχονται, κατά τους προχριστιανικούς και πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες δίνουν, μαζί με γνώση από πρώτο χέρι, τροφή στη φαντασία για όσα διαδραματίστηκαν 7 χιλιόμετρα ανατολικά του Αιγίου.

Το περίεργο με τους σύγχρονους και πλησιέστερους στην καταστροφή ιστορικούς είναι πως είτε αποσιωπούν είτε αναφέρονται παρενθετικά στην Ελίκη. Ο Ξενοφών (431-355 π.Χ.) που ζούσε στην Πελοπόννησο τις μέρες του σεισμού και παρακολουθούσε τις εξελίξεις στην Αχαία, παρακάμπτει την Ελίκη, αν και στα «Ελληνικά» του εξιστορεί τις εξελίξεις έως το 362 π.Χ.

Ο συνεχιστής του Θουκυδίδη και του Ξενοφώντα, ιστορικός Πολύβιος (περίπου 200-118 π.Χ.) στο σαραντάτομο έργο του αφιερώνει μόνο μία φράση . Γράφει απλώς περί «Ελίκης της προ των Λευκτρικών υπό της θαλάττης καταποθείσης...» Ολιγόλογος είναι και ο σύγχρονος Αριστοτέλης (384-323 π.Χ.) στα «Μετεωρολογικά» του. Σημειώνει ότι προηγήθηκε του καταποντισμού η εμφάνιση μεγάλου κομήτη, την οποία συνδέει με την «έφοδον του κύματος». Για κομήτη έχουν μιλήσει, επίσης, και άλλοι αρχαίοι συγγραφείς (Καλλισθένης, Εφορος).

Ο πρώτος που παρέχει σχετικά αναλυτικές πληροφορίες τρεις αιώνες μετά τον σεισμό είναι ο γεωγράφος και ιστορικός Στράβων (68 π.Χ. - 24 μ.Χ.). Επικαλείται και διασώζει μαρτυρίες του σύγχρονου με τα γεγονότα Ηρακλείδη (388 - 315 π.Χ.) , αλλά και του Ερατοσθένη (276 - 194 π.Χ.)

Ο Στράβων αναφέρει ότι η Ελίκη απείχε από τη θάλασσα 12 στάδια (2,16 χλμ.) και η ευρύτερη έκταση της καλύφτηκε από τη θάλασσα ύστερα από σεισμό που έγινε τη νύχτα. Δύο χιλιάδες άνδρες που έστειλαν οι Αχαιοί για την παροχή βοήθειας, δεν κατόρθωσαν να περισυλλέξουν τους νεκρούς. Ο Ερατοσθένης, όπως μας πληροφορούν τα «Γεωργικά», επισκέφτηκε την πόλη 150 χρόνια μετά τον καταποντισμό. Τότε άκουσε από τους ντόπιους ότι «στον βυθό στεκόταν όρθιο και χάλκινο άγαλμα του Ποσειδώνα, με ιππόκαμπο στο χέρι, και κινδύνευαν τα δίχτυα των ψαράδων». .Από την πληροφορία αυτή συνάγεται ότι για να μπλέκονται τα δίχτυα των ψαράδων στο άγαλμα αυτό βρισκόταν σε μικρό βάθος. Επιπλέον, ότι για να παραμένει όρθιο δεν σημειώθηκαν κατολισθήσεις, αλλά καθίζηση του εδάφους και κάλυψη από το νερό της θάλασσας.

Ο Ηρακλείδης απέδιδε την καταστροφή στην εκδίκηση του Ποσειδώνα, που οργίστηκε για τη στάση των κατοίκων της Ελίκης απέναντι του. Ύστερα από δελφικό χρησμό οι Ίωνες, που κατοικούσαν προηγουμένως στην Ελίκη και εκδιώχτηκαν από Αχαιούς για να μεταναστεύσουν στη Μικρά Ασία, έστειλαν αντιπροσωπεία στην Ελίκη ζητώντας το άγαλμα του Ποσειδώνα. Ο θεός της θάλασσας, όπως ξέρουμε, για τους αρχαίους Ελληνες ήταν ταυτοχρόνως και υπεύθυνος για τους σεισμούς - μια εξήγηση που έχει κάποιο ορθολογισμό, αφού οι περισσότεροι σεισμοί στον Ελλαδικό χώρο έχουν θαλάσσια επίκεντρα.

Με τον Στράβωνα, σε γενικές γραμμές, συμφωνεί στην ιστορική βιβλιοθήκη του και ο Διόδωρος Σικελιώτης (90 - 20 π.Χ.). Το νέο που προσκομίζει είναι η παράμετρος της φυσικής ερμηνείας του φαινομένου.

Γράφει πιο αναλυτικά: «Επέτεινε δε το μέγεθος της συμφοράς η ώρα, διότι δεν έγινε εν καιρώ ημέρας ο σεισμός, οπότε θα ηούναντο να βοηθησώσιν οι κινδυνεύοντες, αλλά την νύκτα, οπότε ενώ αι οικίαι εκρημνίζοντο παρά του σεισμού, οι κάτοικοι ένεκα του σκότους και του παραδόξου και απροσδόκητου κακού, δεν ηδύναντο να αντιληφθώσιν τον τρόπον της σωτηρίας των. Οι περισσότεροι λοιπόν ηφανίσθησαν εντός των ερειπίων των οικιών(...) Γενομένης δε μεγάλης συζητήσεως περί των περιστατικών, οι μεν φυσικοί επιστήμονες προσπαθούν να αποδώσουν τας αιτίας όχι εις το θείον, αλλά εις τους φυσικούς και αναγκαστικούς νόμους. Οι δε ευσεβείς, αποδίδουσιτο συμβάν εις το ότι η συμφορά εγένετο από θυμόν των θεών από τινας ασεβήσαντας. Διότι οι Ελικείς ηρνήθησαν ν' αποδώσωσιν το είδωλον του Ποσειδώνος ή τουλάχιστον τ' αφιερώματα των βωμών εις τους αιτούντας ταύτα πρώην κατοίκους της χώρας Ιωνας και βοηθούμενοι από τους Βουρείς διεσκόρπησαν τα χρήματα των Ιώνων, ήρπασαν τους κήρυκας και ησέβησαν προς το θείον. Τότε ο Ποσειδών θυμωθείς κατέστρεψε τας ασεβησάσας πόλεις δια σεισμού και κατακλυσμού...».

Αριστερά: Ο Σελινούντας ποταμός. Παλιότερα και τώρα αποτέλεσε το «κλειδί» στις διάφορες αρχαιολογικές θεωρίες για τον εντοπισμό της Ελίκης. (Πηγή: Έθνος της Κυριακής, 23 Ιανουαρίου 2005, σελίδα 53)

Δεξιά: Στην οργή του Ποσειδώνα αποδιδόταν από πολλούς στην αρχαιότητα η καταστροφή της Ελίκης. Ο θεός της θάλασσας ήταν συγχρόνως και θεός των σεισμών. (Πηγή: Έθνος της Κυριακής, 23 Ιανουαρίου 2005, σελίδα 53)

Η κλασική αρχαία πηγή για τον σεισμό της Ελίκης βρίσκεται στα «Αχαϊκά» του Παυσανία (2ος μ.Χ. αιώνας). Ο έγκυρος περιηγητής πρέπει να επισκέφτηκε την περιοχή το 174-173 π.Χ. και γράφει:

«Πιο πέρα από το Αίγιο είναι ο ποταμός Σελινούς, και σε απόσταση 40 σταδίων από το Αίγιο, βρίσκεται στη θάλασσα ένας τόπος Ελίκη. Εκεί είναι η πόλη Ελίκη με το αγιώτατο για τους Ίωνες ιερό του ΕΛΙΚΚΩΝΙΟΥ ΠΟΣΕΙΔΩΝΑ. Οι Ίωνες εξακολούθησαν να τιμούν τον ΕΛΙΚΩΝΙΟ ΠΟΣΕΙΔΩΝΑ και όταν κατέφυγαν στην Αθήνα διωγμένοι από τους Αχαιούς, και όταν αργότερα από την Αθήνα εγκαταστάθηκαν στα παράλια της Μικράς Ασίας. Και οι Μιλήσιοι έχουν μπροστά στην πόλη τους, στον δρόμο προς την πηγή Βιβλίδα, βωμό του Ελικώνιου Ποσειδώνα...

Αργότερα οι Αχαιοί της Πελοποννησιακής συμμαχίας απέσπασαν από το ιερό και σκότωσαν άνδρες που είχαν καταφύγει σε αυτό ως ικέτες. Και η εναντίον τους οργή του Ποσειδώνα δεν άργησε να εκδηλωθεί, αλλά σεισμός συγκλόνισε τη χώρα τους, και εξαφάνισε όχι μόνο τα οικοδομήματα και τις παντοειδείς κατασκευές της Ελίκης αλλά και το ίδιο το έδαφος της πόλης το έκανε να μην το βλέπουν οι μεταγενέστεροι...».

Σε συνέχεια ο Παυσανίας παραθέτει θεωρίες των αρχαίων για τους σεισμούς και τα είδη τους. Τον πιο καταστρεπτικό σεισμό, σημειώνει, «τον παρομοιάζουν με την ανθρώπινη εκπνοή, όπως γίνεται σε άτομο που υποφέρει από συνεχή πυρετό, οπότε η εκπνοή είναι πιο συχνή και ο εκπνεόμενος αέρας ωθείται βίαια προς τα πάνω. Η βίαια ώθηση γίνεται αισθητή και σε άλλα μέλη του σώματος, ιδίως όμως κάτω από τον καρπό κάθε χεριού. Κατά τον ίδιο τρόπο η δύναμη του σεισμού είναι σαν να χώνεται κατευθείαν κάτω από τα οικοδομήματα και να τινάζει πάνω τα θεμέλια τους, όπως οι τυφλοπόντικοι βγάζουν πάνω από τα βάθη της γης τους σωρούς των χωμάτων».

Ένας τέτοιος σεισμός κατάπιε την περιοχή κατά τον Παυσανία: «Λένε λοιπόν πως τότε έπληξε την Ελίκη αυτό το είδος του σεισμού που ωθεί από το βάθος προς την επιφάνεια του εδάφους. Αλλά μαζί μ’ αυτό τό συνέβη κι άλλο κακό, σε εποχή χειμώνα μάλιστα. Η θάλασσα κατέλυσε μεγάλο μέρος της ξηράς, γύρω από την Ελίκη, σκεπάζοντας την ίδια την Ελίκη ολόκληρη. Το άλσος του Ποσειδώνα σκεπάστηκε από τα νερά μέχρι του σημείου, ώστε μόνον οι κορυφές των δένδρων να διακρίνονται. Καθώς ο σεισμός έγινε ξαφνικά και ταυτόχρονα εξόρμησε η θάλασσα, το κύμα παρέσυρε κάτω αύτανδρη την Ελίκη...»

Ενώ ο Διόδωρος Σικελιώτης μιλάει για γενική καταστροφή στην Πελοπόννησο το 373 π.Χ. και ο Σενέκας (1ος μ.Χ. αιώνας) δηλώνει ότι σε αυτή την περίπτωση ακόμη και η στερεά Δήλος έτρεμε από σεισμό, ο Κλαύδιος Αιλιανός (ακμή γύρω στο 225 μ.Χ.) δίνει κι άλλες διαστάσεις: Πέντε μέρες πριν από τον σεισμό, γράφει, διάφορα ζώα άρχισαν να εγκαταλείπουν, όλα μαζί, το έδαφος της και καταφεύγουν στη γειτονική Κερύνεια (η πόλη βρισκόταν μεταξύ Ελίκης και Βούρας, αλλά φαίνεται ότι δεν έπαθε μεγάλες καταστροφές). Στους «φυγάδες» καταλέγει τα ποντίκια, τις νυφίτσες, τα φίδια, τα σκαθάρια κ.ά. Οι κάτοικοι απορούσαν και δεν μπορούσαν να εξηγήσουν το φαινόμενο. Προσθέτει ότι 10 πλοία των Σπαρτιατών που κατά τύχη ήταν αγκυροβολημένα εκεί βούλιαξαν...

Έτσι κι αλλιώς η Ελίκη είχε γίνει πια θρύλος, αν και δεν ήταν μόνο αυτή, αλλά και η Βούρα - σώθηκαν μόνο όσοι κάτοικοι τους έλειπαν από την πόλη. Ο Οβίδιος (43 π.Χ.-17 μ.Χ.) στις «Μεταμορφώσεις» τον απαθανατίζει γράφοντας: «Αν ζητάς τις αχαϊκές πόλεις Ελίκη και Βούρα θα τις βρεις υπό τη θάλασσα, όπου ο ναύτης δείχνει ακόμη και καταβυθισμένα ερείπια…»

Πηγή: Έθνος της Κυριακής, 23 Ιανουαρίου 2005, σελίδες 52 - 53

ΝΕΟ-ΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΑΤΕΣ

ΠΡΟΣΟΧΗ: Στο τέλος κάθε σελίδας του Ανώνυμου Απολογητή θα παρουσιάζονται νεοπαγανιστικές και αθεϊστών (δήθεν ελληνιστών) απάτες που έχουν σχέση με το θέμα της σελίδας. Αυτές οι απάτες δεν έχουν σκοπό να βάλουν τα περιοδικά στα οποία εμφανίζονται τα νεοπαγανιστικά ψεύδη, εφόσον ούτως ή άλλως παγανιστές συγγράφουν σε διάφορα ανυποψίαστα εξ αυτών και αυτά δεν εκφράζονται από τις απόψεις των αρθρογράφων, αλλά σκοπό έχουν:

1. να καταδείξουν τον κρυφοπαγανιστή αρθρογράφο ώστε να γίνει γνωστός και

2. είτε ο κάθε ενδιαφερόμενος που αναγιγνώσκει εκ νέου άρθρα του να θέτει τον εαυτό του εν εγρήγορση και να ελέγχει θαρρετά τα ψεύδη του κρυφοπαγανιστή (δήθεν ελληνιστή), αν είναι μελετημένος και έχει πρόσβαση σε πρωτογενή βιβλιογραφία

3. είτε εάν δεν έχει πρόσβαση σε βιβλιογραφία, να μην δείχνει πλέον εμπιστοσύνη στον αρθογράφο εφόσον γνωρίζει πως εκφράζει ψεύδη για να σπιλώσει τον Χριστιανισμό υποστηρίζοντας θέσεις παγανισμού, που όμως δεν είναι σχεδόν ποτέ ξεκάθαρες, αλλά που παρουσιάζονται ως «ελληνικές» μιας και η πλειοψηφία των νεοπαγανιστών ντρέπεται να ομολογήσει δημοσίως την θρησκεία που ακολουθεί και προτιμά να καμουφλάρεται με κάτι οικοιότερο, τον πατριωτισμό, που όμως αρρωστημένα έχει μετατραπεί σε ένα παγανιστικό εθνικισμό.

ΕΞΑΙΡΕΣΗ: εξαιρούνται τα προσωπικά βιβλία του κρυφοπαγανιστή αθρογράφου ή τα έντυπα με καθαρά νεοπαγανιστικό προσανατολισμό, ανάμεσα στα τόσα που κυκλοφορούν στην Ελλάδα.

Κεντρική σελίδα με νέο-παγανιστικές απάτες

Ο ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ ΕΝΩΣΕ ΤΗΝ ΠΑΓΓΑΙΑ

(Κατά: Γεώργιου Πάλμου, περιοδικό ΤΜ, τεύχος 131, άρθρο «...η μέθοδος του Τριγωνισμού», σελίδα 65)

Γεώργιος Πάλμος Ερευνητής, αυτοφερόμενος ως εκπρόσωπος Μ.Μ.Ε. των Έψιλον (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, εκπομπή Αθέατος Κόσμος - Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2004)

«Αυτίκα δε χθονίης φωνή πινυτόν φάτο μύθον

συν δε τε Πύρκων αμφίπολος κλυτού Εννοσίγαιου» Παυσανίου Φωκικά

Και ευθύς η φωνή της Γαίας είπε σπουδαίο λόγο και μαζί μ’ αυτήν ο Πύρκων, ο υπηρέτης αυτού που ένωσε τα κομμάτια της Γης. (ελεύθερη μετάφραση του αρχαίου κειμένου)

Ο Πύρκων ήταν υπηρέτης αυτού που ένωσε τα μέρη της Γης, δηλαδή του Ποσειδώνα, στο μαντείο-ναό που συγκατοικούν η Γαία και ο Ποσειδώνας. Μεγάλη τιμή γι’ αυτόν τον τελευταίο, θα έλεγα, που ήταν κατά πολύ νεώτερος της Γαίας.

Εννοσίγαιος = αυτός που ένωσε τις ηπείρους σε Πανγαία, μεταξύ 700 και 150 εκατομμυρίων ετών πριν!

....Σύμφωνα με τους ειδικούς επιστήμονες, η εποχή που οι κινήσεις των ηπείρων οδήγησαν στην συνένωσή τους και τη δημιουργία μιας τεράστιας μοναδικής ξηράς (Πανγαία) προσδιορίζεται πριν από 700.000.000 έως 150.000.000 έτη!. Ακολούθως απομακρύνθηκαν πάλι διαμορφώνοντας τη μετέπειτα επιφάνεια του πλανήτη μας, η οποία και πάλι δεν είναι στατική. Άρα, το παραπάνω επίθετο του Ποσειδώνα (του θεού που σείει τη γη) αναφέρεται σε μία τόσο παλαιά εποχή. Το αρχαιότατο λοιπόν κοινό μαντείο τη Γαίας και του Ποσειδώνα διατηρούσε τη σαφή ανάμνηση της συνένωσης των ηπείρων και αυτό προσδιορίζει την ηλικία του σε πολλές χιλιετίες πίσω. (Πηγή: Γεώργιος Πάλμος, περιοδικό ΤΜ, τεύχος 131, άρθρο «...η μέθοδος του Τριγωνισμού», σελίδα 65)

Μυθοπλάστης: Γεώργιος Πάλμος

Απάντηση: Ο Γεώργιος Πάλμος, αυτοφερόμενος ως εκπρόσωπος Μ.Μ.Ε. της Ομάδας Έψιλον, παραετυμολογεί δύο λέξεις εις τις ανεπιτυχείς προσπάθειές του να συνάξει οπαδούς γύρω από ψεύτικες θεωρίες. Η μια λέξη είναι η λέξη «Ἐν(ν)οσίγαιος» και η άλλη είναι η λέξη «Γαῖα». Αλλά δεν σταματά εκεί. Χαλκεύει και την ελληνική μυθολογία μπερδεύοντας τον θεό Ποσειδώνα και τον θεό Ωκεανό. Οι νεοπαγανιστές έχουν μετατρέψει την άγνοια την δική τους καθώς και την άγνοια του μέσου Έλληνα αναγνώστη σε εξολκέα της χριστιανικής πίστης. Τα ακόλουθα δεν είναι μόνο απόδειξη της νεοπαγανιστικής αμάθειας αλλά και απόδειξη της ανικανότητας και πονηρότητας των δήθεν Έψιλον. Ακολουθούν τα στοιχεία.

1. «Ἐν(ν)οσίγαιος»

Ο Γεώργιος Πάλμος παραετυμολογεί το επίθετο του Ποσειδώνα «Ἐν(ν)οσίγαιος», ως «αυτός που ένωσε τις ηπείρους», ώστε με παραπληροφόρηση του ελληνικού λαού, εις απόσπαση πιστών προς ενίσχυση του βρυκόλακα του λεγόμενου «12θέου», να υποστηρίξει μια δήθεν αρχαία γνώση περί των συμβαινόντων εις την γη, όπως ανάλογα αυτή υπάρχει εις την βίβλο. Όμως να τι σημαίνει «Ἐν(ν)οσίγαιος»:

Θεός της ξηράς ή μάλλον των σεισμών της γης, έγινε ο θαλάσσιος θεός Ποσειδών εκ της ιδέας φαίνεται, ότι η θάλασσα είναι το έρεισμα της ξηράς και ότι οι νήσοι κι ήπειροι επιπλέουν επί της επιφάνειας της ως πλοία. Εκ των αντιλήψεων τούτων προήλθαν τα επίθετα αυτού Γαιήχοος (ο κρατών την γην), Ἐνοσίχθων, Σεισίχθων και Ἐν(ν)οσίγαιος (ο διασείων την γην). Αυτός ο Αριστοτέλης απέδιδε μέγα μέρος των σεισμικών φαινόμενων εις την επενέργεια των υδάτων. Δια τον αυτόν λόγο ο Ποσειδώνας θεωρούνταν και θεός πολλών ηφαιστειακών φαινόμενων (Πηγή: Γ.Δ. Καψάλης, Πρόεδρος του εκπαιδευτικού Συμβουλίου της Μέσης Εκπαίδευσης, Μεγάλη Ελληνική Εγκυλοπαίδεια, τόμος Κ΄, σσ. 590 - 591. Βιβλιογραφία: 1. A. Maury, «Relig. de l’ antiquite» 2. Welcher, «Griech. Goetterlehre» 3. Daremberg et Saglio, «Diction. des antiquetes Grec. et Rom.» (εν. λ. Poseidon), 4. Λεξικό Roscher 5. Λεξικό Pauly-Wissowa)

Το «Ἐν(ν)οσίγαιος» είναι ποιητικός τύπος αντί «Ἐνοσίγαιος» (το διπλό -ν- για μετρικούς λόγους) και σημαίνει «ο σείων την γην». Είναι επίθετο του Ποσειδώνα. Ετυμολογικά συνδέεται με το ουσ. «Ἔνοσις» (ο αμάρτυρος ρηματικός τύπος είναι «Ἐνόθω»*), που σημαίνει «σεισμός, κλονισμός, τιναγμός», όπως υπάρχει και επίθετο «Ἐννοσίφυλλος» «ο σείων τα φύλλα».

Δηλαδή ο «Ἐν(ν)οσίγαιος» είναι αυτός που διασείει την γην και όχι αυτός που ενώνει τις ηπείρους (στεριά), σύμφωνα με τον Γεώργιο Πάλμο.

2. «Γαῖα»

Ακόμη και αν κανείς διαλέξει την ετυμολογία του Γεώργιου Πάλμου και πάλι δεν οδηγείται πουθενά διότι η Γαία δεν είναι η στερεά γη, με την έννοια που της δίδεται σήμερα, και που με αυτήν την έννοια εξάγει λανθασμένα συμπεράσματα και οδηγεί άλλους εις απώλεια ο αρθρογράφος («αυτός που ένωσε τις ηπείρους»), αλλά ολόκληρη η επίπεδη γη (στεριά και θάλασσα), διότι η στερεά γη ήταν η Τηθύς εις την μυθολογία:

Στον Όμηρο δεν έχει μέν η Γη, ως θεότης, ακόμη την σπουδαιότητα την οποία έχει στην Θεογονία του Ησιόδου, διότι το μεν στερεό στοιχείο της γης και η θρεπτικής της δύναμη έχει προσωποποιηθεί εις την θεά Τυθήν, την γόνιμο μητέρα, την παιδοποιούσα και την τρέφουσα, το δε υγρό εις τον Ωκεανόν, τον Γεννήτορα: «Ὠκεανόν τε θεῶν γένεσιν καὶ μητέρα Τηθύν» λέει ο ποιητής (Ιλ. Δ, 201 και 246)... Στην θεογονία του Ησίοδου, η Γαία είναι εν των τριών αρχεγόνων στοιχείων, εκ των οποίων προήλθαν τα λοιπά κατά τον νόμο της διαδοχής. «Ἤτοι μὲν πρώτιστα Χάος γένετ’ αὐτὰρ ἔπειτα -Γαῖα εὐρύστερνος... ἠδ᾽ Ἔρος, ὅς κάλλιστος ἐν ἀθανάτοισι θεοῖσι». Κατά πρώτον δηλαδή γεννήθηκαν το Χάος, το κενό διάστημα (κατά την ερμηνεία του Αριστοτέλη), η Γαία, η γήινη δηλαδή ύλη εις το στάδιο της διαπλάσεώς της, και ο Έρως, η ελκτική δηλαδή δύναμη, η φέρουσα τα στοιχειώδη μόρια εις συνένωση και συνδυασμό προς άλληλα (A. Maury. Religion de la Grece I. 350) (Πηγή: Γ.Δ. Καψάλης, Πρόεδρος του εκπαιδευτικού Συμβουλίου της Μέσης Εκπαίδευσης, Μεγάλη Ελληνική Εγκυλοπαίδεια, τόμος Θ΄, σ. 19. Βιβλιογραφία: 1. Ησίοδος 2. Απολλόδωρος 3. Παυσανίας 4. P. Decharme, Μυθολογία της αρχαίας Ελλάδας (μεταφρ. Αδ. Αδαμαντίου) και τα μνημονεύματά της εις τον πρόλογο 5. Λεξικό Roscher, Lex.der Myth 6. Λεξικό Daremberg et Saglio, Diction. des antiquites e.c. (αρθρ. Tellus) κτλ.

Συνεπώς ο «Ἐν(ν)οσίγαιος» όχι μόνο δεν θα μπορούσε ποτέ να ήταν («αυτός που ένωσε τις ηπείρους» επειδή δεν ενώνει αλλά σείει, αλλά και διότι η γαία δεν ήσαν οι ήπειροι, αλλά τόσο οι ήπειροι (στερεά γη) όσο και η θάλασσα (υγρό στοιχείο) μαζί. Συνεπώς δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως τα συμπεράσματά του είναι ψεύτικα, επιπόλαια και διακατέχονται από εθνικιστική έπαρση όπως αποδείξεως σύγχρονης γνώσης εις αρχαίους μύθους, πράγμα που προσπαθεί να επιτύχει ως είδε κανείς, τόσο με παραετυμολογία όσο και με χαλκεία της ελληνικής μυθολογίας.

ΠΗΓΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ

1. Alter, απογευματινό δελτίο ειδήσεων, 26/12/2004, εκπομπή Αθέατος Κόσμος - Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2004

1. Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Θ΄, Κ΄

4. P. Decharme, Μυθολογία της αρχαίας Ελλάδας (μεταφρ. Αδ. Αδαμαντίου) και τα μνημονεύματά της εις τον πρόλογο

Ο ΘΕΟΣ ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ

1.