ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ,  ΣΟΦΙΣΤΕΣ & ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

1.	ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΑΙΤΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ Ο ΘΕΟΣ
2.	ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑ & ΑΡΧΑΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ
3.	ΣΩΤΗΡΙΑ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ  ΠΛΑΤΩΝΟΣ & ΑΛΛΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ
4.	ΑΡΧΕΙΟ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ
5.	ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ
6.	ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΑΤΕΣ     ΦΙΜΩΣΗ ΠΛΑΤΩΝΑ & ΑΠΟΚΕΦΑΛΙΣΜΟΙ ΠΕΡΙ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ (Παναγιώτης Μαρίνης, περ. Τρίτο Μάτι, τεύχος 109, ένθετο, σελ. 11)   Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΗ  ΣΚΕΨΗ,  ΑΓΟΡΑ,  ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ, ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ ΤΗΝ ΛΟΓΙΚΗ (Παναγιώτης Μαρίνης, περ. Τρίτο Μάτι, τεύχος 109, ένθετο, σελ. 12)   Η Β΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ & ΠΑΓΑΝΙΣΜΟ (Κρεββατάς Δημήτριος, Βυζάντιο & ο διωγμός του ελληνισμού, σελ. 148)
7.	ΠΗΓΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ

Άγαλμα του Αιλίου Αριστείδη, διαπρεπούς εκπροσώπου της Δεύτερης Σοφιστικής (Μουσείο Βατικανού). (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά θέματα, τεύχος 44, σελίδα 73)

 

Ο Εθνικός και εχθρικός προς τους Χριστιανούς Πορφύριος που έγραψε το σύγγραμμα «κατά Χριστιανών» παρατηρεί ότι «Οι χριστιανοί θεολόγοι ελληνίζουσι»

 

 

Ο Ελληνισμός δια της φιλοσοφίας και του συγκρητισμού των θρησκειών είχε παρασκευάσει τον κόσμο εις την παραδοχή του ενός Θεού και όπως λέει και ο Παπαρηγόπουλος:   «κατά τους αρχαιότερους, τους κρίσιμους της γεννήσεως και αναπτύξεως του χριστιανισμού χρόνους, ο πρώτος αυτού κήρυκας, λειτουργός, διδάσκαλος και νομοθέτης υπήρξε ο Ελληνισμός».

 

 

ΕΡΓΑΣΙΑ ΠΕΡΙ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ  «ΚΛΙΚ» στην εικόνα για μετάβαση στην σελίδα με τους Φιλοσόφους και τους Πατέρες   Οὐκ ἀλλότριά εἰσι τὰ Πλάτωνος διδάγματα τοῦ Χριστοῦ Ιουστίνος ο μάρτυς Β΄ αιώνας

 

 

ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΑΤΕΣ

 

 

Κεντρική σελίδα με νεοπαγανιστικές απάτες

 

ΦΙΜΩΣΗ ΠΛΑΤΩΝΑ & ΑΠΟΚΕΦΑΛΙΣΜΟΙ ΠΕΡΙ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ

(Κατά: Παναγιώτη Μαρίνη, περ. Τρίτο Μάτι, τεύχος 109, ένθετο, σελ. 11)

 

Άλλοτε, στην βυζαντινή εποχή απεκεφαλίζετο όποιος είχε βιβλία του Πορφυρίου, νυν εις τα κρατικά σχολεία ακόμη και οι δύο σελίδες από τους Κλασσικούς τελούν υπό χριστιανική λογοκρισία, «πετσοκομμένος» ο Φαίδων διότι δεν αρέσει στην Ορθοδοξία η Ιδέα της μετεμψυχώσεως και δεν πρέπει να μάθουν οι Ελληνόπαιδες περί αυτής «Ἐφιμώθη ὁ Πλάτων καὶ λαλεῖ σκυτεργάτης -Ρωμανός Μελωδός»! (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 109, ένθετο «Θα αναγνωρισθεί επίσημα η Αρχαία Ελληνική Θρησκεία;», σελ. 11)

 

Μυθοπλάστης: Παναγιώτης Μαρίνης

Απάντηση: Πρώτον: Η αναλήθεια του Μαρίνη πως «στην βυζαντινή εποχή απεκεφαλίζετο όποιος είχε βιβλία του Πορφυρίου» είναι διπλή, διότι μόνο για τα 15 βιβλία του «Κατὰ Χριστιανῶν» που εξύβριζαν τον Χριστό, ο οποίος ήταν και ο επίσημος Θεός του Κράτους, είχε εξαγγελθεί το 448 μ.Χ. αυτοκρατορικό διάταγμα του Θεοδόσιου Β΄ (408 - 450) της Ανατολής και του Ουαλεντιανού (425 - 451) της Δύσεως, το οποίο τα καταδίκαζε στην πυρά: «Θεσπίζομεν πάντα, ὅσα Πορφύριος ὑπὸ τῆς ἑαυτοῦ μανίας ἐλαυνόμενος κατὰ τῆς εὐσεβοῦς τῶν Χριστιανῶν θρησκείας συνέγραψε, παρ οἰωδήποτε εὑρισκόμενα πυρὶ παραδίδοσθαι. πάντα γὰρ τὰ κινοῦντα τὸν Θεὸν εἰς ὀργὴν συγγράματα καὶ τάς ψυχὰς ἀδικοῦντα οὐδὲ εἰς ἀκοὰς ἀνθρώπων ἐλθεῖν βουλόμεθα», ενώ τα υπόλοιπά βιβλία του διδάσκονταν και στα σχολεία αλλά και στο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινουπόλεως. Τίποτα δεν αναφέρονταν για τους κατόχους των βιβλίων αυτών στο διάταγμα. Έτσι κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει πως ο Μαρίνης κατέληξε στο συμπέρασμα πως «στην βυζαντινή εποχή απεκεφαλίζετο όποιος είχε βιβλία του Πορφυρίου», διότι όλοι οι διδάσκαλοι του Βυζαντίου θα έπρεπε να ήταν ακέφαλοι, σύμφωνα πάντοτε με τα δικά του λόγια.

Δεύτερον: Είναι αδιανόητο να κατηγορούν οι νεοπαγανιστές το Βυζάντιο και τους νόμους του, όταν διαρκώς επιτάσσουν την «ευνομία» και το ιδεώδες της Πολιτείας που διατηρεί με νόμους τον εθνικό της χαρακτήρα εν αντιθέσει με τον αναχωρητισμό: «Η εξέλιξις συναρτάται προς την θετική κοινωνικήν δράσιν και την πολιτικήν συμμετοχήν. Δεσπόζον σημείον αναφοράς της τοιαύτης δράσεως είναι η διατήρησις του εθνικού χαρακτήρος της πολιτείας και η συγκρότησες της δι’ αρίστων θεσμών τηρούντων την πρωτοκαθεδρίαν του Νόμου. Συνεπώς, ο αναχωρητισμός, το μοναστικόν ιδεώδες, και πάσα άλλη πρακτική ατομικής σωτηρίας, αντιβαίνουν προς τον Νόμον.» (1). Ο Μαρίνης δεν κάνει τίποτα άλλο εδώ, παρά να συμφωνεί με μια Πολιτεία του Βυζαντίου που με νόμους τηρεί τα εθνικά της χαρακτηριστικά, τα οποία δεν θα πρέπει να ήσαν άλλα παρά η Ρωμιοσύνη, δηλαδή το κράτος των Ορθοδόξων «Ρωμιών» Πολιτών. Διότι τι άλλο μπορεί να σημαίνει η «θετική» δράση με «δεσπόζον σημείον αναφοράς» την διατήρηση «του εθνικού χαρακτήρος της πολιτείας» που αναφέρει ο Μαρίνης; Ας σημειωθεί δε, πως από τους Νόμους της Πολιτείας, και όχι από Μοναχούς, καταστράφηκαν και τα των Χριστιανών συγγράμματα τα οποία ασκούσαν πολεμική στα 15 αυτά βιβλία του Πορφυρίου, δηλαδή τα έργα του Μεθόδιου και Ευσέβιου, Απολλιναρίου και Φιλοστοργίου, εκ των οποίων θα μπορούσε να συντεθεί το έργο του πρώτου.

Τρίτον: Γιατί οι νεοπαγανιστές ρίχνουν τα βάρη για τέτοιες συμπεριφορές  στο Χριστιανισμό και όχι στην Αρχαία Ελλάδα και στην βία των Κρατικών Νόμων; Στην αρχαία Ελλάδα δεν ήταν που  ο Πρωταγόρας δήλωσε ότι «περὶ μὲν θεῶν οὐκ ἔχω εἰδέναι οὔθ' ὡς εἰσίν, οὔθ' ὡς οὐκ εἰσίν· πολλὰ γὰρ τὰ κωλύοντα εἰδέναι, ἥ τ' ἀδηλότης καὶ βραχὺς ὢν ὁ βίος τοῦ ἀνθρώπου» και «διὰ ταύτην δὲ τὴν ἀρχὴν τοῦ συγγράμματος ἐξεβλήθη πρὸς Ἀθηναίων· καὶ τὰ βιβλία αὐτοῦ κατέκαυσαν ἐν τῇ ἀγορᾷ, ὑπὸ κήρυκι ἀναλεξάμενοι παρ' ἑκάστου τῶν κεκτημένων.»; [Μφτρ: «Για τους θεούς δεν μπορώ να γνωρίζω, ούτε ότι υπάρχουν ούτε ότι δεν υπάρχουν, ούτε να έχω ιδέα ποιοι είναι. Γιατί είναι πολλά αυτά που εμποδίζουν να μάθεις, και ότι το θέμα είναι σκοτεινό και ότι η ζωή του ανθρώπου είναι σύντομη· γι αυτή την αρχή στο σύγγραμμά του εξορίστηκε από τους Αθηναίους· και τα βιβλία του κατάκαψαν στην Αγορά, αφού πρώτα έβγαλαν κήρυκα και τα μάζεψαν από όσους είχαν αντίτυπα»](2) 

Οι παγανιστές δεν είναι που υποστηρίζουν την άποψη πως ο ελληνικός πολιτισμός είναι η βάση του παγκόσμιου πολιτισμού; «υπέρ του Ελληνικού Έθνους και κυρίως υπέρ της Ελληνικής Παιδείας και του Ελληνικού Πολιτισμού, που αποτελούν την βάση του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου πολιτισμού». (3) & «Η «Χριστιανική Πίστις» ΑΝΤΙΣΤΡΕΦΕΙ ΠΛΗΡΩΣ τας αξίας του Ελληνικού και Ευρωπαϊκού Πολιτισμού» (4). Γιατί λοιπόν στην περίπτωση της καύσεως συγγραμμάτων δεν ανατρέχουν στην αρχαιότητα, όπως κάνουν για τόσα άλλα θέματα οι νεοπαγανιστές; Δεν κατηγορούν διαρκώς τους επόμενους των αρχαίων λαώς, ως κλέφτες ιδεών από τους Έλληνες; Εδώ γιατί δεν αποτολμούν να το πράξουν; Και δω δεν πρέπει κανείς να ξεχνά, πως στην Αθήνα αποφασίζει και εκτελεί Δημοκρατικά ο πολυπληθής [παγανιστικός] λαός, ενώ στο Βυζάντιο αποκλειστικά ιστορική ευθύνη έχει ένας, ο αυτοκράτορας. Δεν είναι δυνατό να καταδικάζεται συλλήβδην το Βυζάντιο και ο Χριστιανισμός για τις εκτελεστικές αποφάσεις του ενός και να αθωώνεται η αρχαιότητα και η Αθήνα με τις δημοκρατικές εκτελεστικές αποφάσεις της πλειοψηφίας. Ο Γεώργιος Τσαγκρινός, γνωστός νεοπαγανιστής και διευθυντής του περιοδικού Ιχώρ αναφέρει: «Ας μην ξεχνάμε ότι και ο Αναξαγόρας, διδάσκαλος του Περικλέους, είχε κατηγορηθεί από τους Αθηναίους για αθεΐα και για να γλιτώσει έφυγε από την Αθήνα. Όμως οι διώκτες του ήταν μια, κάτω του μετρίου μάζα. Άσε που κι αυτός πίστευε σε κάτι που πλησιάζει την έννοια του Θεού. Πίστευε στον υπέρτατο νου. Στην περίπτωση του Σωκράτους, ο οποίος αντιμετώπιζε μαζί με άλλες και την κατηγορία ότι δεν πιστεύει στους πατρώους θεούς, είχαμε μια καταδίκη, όπου το κρίσιμο ποσοστό που τάχθηκε υπέρ της καταδίκης του ήταν ελάχιστο. Μόλις 30 ψήφοι περισσότεροι σε ένα σύνολο 500 Ηλιαστών. Στην ουσία η Αθήνα είχε διχαστεί στην περίπτωση του Σωκράτη. Είναι άδικο λοιπόν να φορτώνουμε την καταδίκη του Σωκράτους σ' ολόκληρη της Αθήνα.» (5). Αλλά για τους παγανιστές είναι δίκαιο για ένα αυτοκράτορα να τα «φορτώνουμε» όλα στους Χριστιανούς!

 

 Αριστερά: Καρτέσιος (Rene Descartes): Έκλεψε την αριστοτελική Λογική. Δεξιά: Νεύτωνας (Isaak Newton): Έκλεψε την αριστοτελική Μηχανική (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 275, άρθρο: Δύο αντιγραφείς του Αριστοτέλη, Νεύτωνας και Καρτέσιος, Γεράσιμος Καζανάς Οικονομολόγος, σελίδα 18159)

 

Τέταρτο: Γενικά αυτή η παραδοχή από τον Π. Μαρίνη δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να σημειώνει και να υπογραμμίζει πως τους νεοπαγανιστές δεν τους ενδιαφέρει η Ελληνική Κρατική Παιδεία να περιέχει και τους Έλληνες Κλασσικούς, αλλά πιέζουν για την μετάδοση θρησκευτικών μηνυμάτων μέσα από αυτούς, παράλληλα με την προσπάθεια εξοβελισμού της Ορθοδοξίας από τα σχολεία (θρησκειολογία). Χρόνια τώρα οι νεοπαγανιστές καταδικάζουν την Ορθοδοξία για αφελληνισμούς και ανθελληνισμούς, περιγράφοντας εδώ ουσιωδώς αυτόν τον «ανθελληνισμό» ως την άρνηση  της «μετεμψύχωσης», δεχόμενοι δηλαδή ότι η Ορθοδοξία δεν αντιτίθεται ουσιαστικά στην διδασκαλία και των Κλασσικών (Ορθός Λόγος - Σκέψη) αλλά μόνο σε θρησκευτικά μηνύματα των αρχαίων. Αυτή η τακτική των νεοπαγανιστών χρησιμοποιείται συνοδευμένη με τις συκοφαντίες περί των Αναθεμάτων, όπου αναθεματισμοί κατά θρησκευτικών απόψεων, παρουσιάζονται συλλήβδην ως αναθεματισμοί κατά του «Ελληνικού Πολιτισμού» και των «Ελλήνων». Επιπλέον θα πρέπει να λεχθεί πως στο σημερινό Ελληνικό σχολείο, μέσα από τα κλασσικά συγγράμματα, μεταδίδονται πολλαπλά παγανιστικά θρησκευτικά μηνύματα και δεν θα πρέπει διόλου να παραπονιούνται οι παγανιστές για αποκρύψεις της μετεμψύχωσης.

Πέμπτο: Το «Ἐφιμώθη ὁ Πλάτων καὶ λαλεῖ σκυτεργάτης» του Ρωμανού του Μελωδού, δικαίως ελέχθη ιστορικά. Διότι δεν χρειάσθηκε να έρθει ο Χριστιανισμός για να τελεί φιμωμένος ο Πλάτων και οι θρησκευτικές του πεποιθήσεις, εφόσον οι νεοπλατωνικοί και πλατωνικοί ποτέ δεν έπεισαν την πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Και αν ο Μαρίνης νιώθει μια κάποια δυστυχία για την «φίμωση» του Πλάτωνα μέσα σε ένα τραγούδι, γιατί αλήθεια δεν δείχνει δυστυχία για τις ιδέες του Πλάτωνα να φιμώνεται κάθε αλλόθρησκος μέσα στην Πολιτεία του; Δεν αποτελεί η άποψη αυτή του Πλάτωνα την θεωρητική βάση της Ιερής Εξέτασης;

Πλάτωνος, «Νόμοι», X 907 e

«Άν όμως κάποιος ασεβής θα δείξει ανυπακοή στους νόμους, θα εφαρμόζεται ο εξής νόμος σχετικά με την ασέβεια: όποιος αντιληφθεί λόγια ή πράξεις ασεβείς, πρέπει να αντιδράσει αμέσως καταγγέλλοντας στους άρχοντες τον ένοχο, οι οποίοι θα τον οδηγήσουν στο αρμόδιο για τέτοιες υποθέσεις δικαστήριο. Αν ο άρχοντας που θα πληροφορηθεί το γεγονός δεν εκτελέσει το καθήκον του, θα διώκεται ο ίδιος για ασέβεια από οποιονδήποτε πολίτη, που θέλει να υπερασπιστεί τους νόμους.

Αν κάποιος καταδικαστεί, το δικαστήριο θα ορίσει διαφορετική ποινή για κάθε αδίκημα, επιβάλλοντας φυλάκιση για όλες τις περιπτώσεις. Από τις τρεις φυλακές της πόλης (...) η δεύτερη [θα βρίσκεται] στο μέρος όπου συγκεντρώνεται το Νυκτερινό Συμβούλιο, θα ονομάζεται Σωφρονιστήριο. Η τρίτη, (..) σε μέρος όσο το δυνατό πιο μοναχικό και άγριο, θα έχει όνομα που θα δείχνει ότι σκοπός της είναι η τιμωρία.

Όπως περιγράψαμε ήδη, υπάρχουν τρεις περιπτώσεις ασέβειας από τις οποίες η καθεμιά δικαιρείται σε δύο. Κατά συνέπεια έχουμε έξι κατηγορίες αδικημάτων κατά των θεών, των οποίων η τιμωρία πρέπει να ποικίλλει σε είδος και βαθμό. (...) [908 e] Αυτό το είδος αθέων διαιρείται σε πολλές κατηγορίες αλλά η νομοθεσία αξίζει να ασχοληθεί μόνο με τις δύο που αναφέραμε. Η μια πρέπει να τιμωρείται με θάνατο όχι μόνο μια ή δυο φορές, αλλά πολύ περισσότερες, ενώ στην άλλη χρειάζονται συμβουλές και φυλάκιση. (...)

Ο δικαστής πρέπει να κλείσει στο Σωφρονιστήριο για πέντε χρόνια τουλάχιστον, σύμφωνα με το νόμο, όσους έπεσαν θύματα της ανοησίας τους χωρίς να έχουν κακό χαρακτήρα ή διάθεση. Στο διάστημα αυτό δεν πρέπει να έρχεται σε επαφή μαζί τους κανένας πολίτης εκτός απ’ τα μέλη του Νυκτερινού Συμβουλίου, που θα τους επισκέπτονται και θα τους συμβουλεύουν πώς θα μπορέσουν να σώσουν την ψυχή τους.

Όταν τελειώσει ο χρόνος της ποινής τους θα βγαίνουν απ’ τη φυλακή και όποιοι δείχνουν ότι συνετίστηκαν θα ζουν μαζί με τους άλλους πολίτες. Αν όμως εξακολουθούν να είναι αμετανόητοι, η ποινή θα είναι θάνατος για όσους καταδικαστούν ξανά για το ίδιο αδίκημα. (....) [ 909 d ]

Ο νόμος, ίδιος για όλους, θα είναι ο εξής: κανείς δεν επιτρέπεται να έχει ιδιωτικά ιερά στο σπίτι του. (......) [ 910 c ] αν αποδειχθεί ότι κάποιος, άνδρας ή γυναίκα, εκτελεί λατρεία σε άλλα ιερά εκτός απ’ τα δημόσια, έστω κι αν δεν έχει διαπράξει κανένα μεγάλο ανόσιο έργο, αυτός που θα τον αντιληφθεί πρέπει να τον καταγγείλει στους νομοφύλακες, οι οποίοι θα τον διατάξουν να μεταφέρει τα ιδιωτικά ιερά στους δημόσιους ναούς. (...) Αν όμως αποδειχτεί ένοχος όχι για κάποια παιδιάστικη ιδιοτροπία αλλά για σοβαρή παρεκτροπή ενηλίκου ατόμου, που ιδρύει ιδιωτικά ιερά ή θυσιάζει μέσα σε δημόσιους ναούς σε θεούς, που δεν ανήκουν στους αναγνωρισμένους από την πόλη, θα τιμωρείται με θάνατο για ασέβεια.(...)» ]

Δικαίως λοιπόν «Ἐφιμώθη» ποιητικά εκείνος που ήθελε νομικά να φιμώνει τους άλλους!

Έκτο: Οι νεοπαγανιστές βλέπουν διαρκώς εις το Βυζάντιο τον δικό τους κατατρεγμό. Ποτέ δεν μιλούν για τους κατατρεγμούς των Ορθοδόξων, εφόσον πολλοί Βυζαντινοί αυτοκράτορες ήσαν κατά διαστήματα αιρετικοί. Και γι’ αυτό και εικονίσματα και λείψανα καταστρέψανε, και Αγίους, ως τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο, κατάτρεξαν.

 

Σημειώσεις

1. Παναγιώτης Μαρίνης, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 141, ένθετο «Η Ελληνική Θρησκεία του Δωδεκαθέου», σελ. 7

2. Διογένης Λαέρτιος, Φιλοσόφων βίοι, IX 52· Φιλόστρατος, Βίοι Σοφιστών, I 10, 3· Ησύχιος, Ονοματολόγος· Σέξτος Εμπειρικός, Προς μαθηματικούς, IX 55

3. Βλ. Καταστατικό κόμματος πολυθεϊστών ΕΑΡ

4. Παναγιώτης Μαρίνης, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 109, ένθετο «Θα αναγνωρισθεί επίσημα η Αρχαία Ελληνική Θρησκεία;», σελ. 12

5. Γεώργιος Τσαγκρινός, Περιοδικό «Τρίτο Μάτι», τεύχος 109, Ένθετο

 

Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΗ  ΣΚΕΨΗ,  ΑΓΟΡΑ,  ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ, ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ ΤΗΝ ΛΟΓΙΚΗ

(Κατά: Παναγιώτη Μαρίνη, περ. Τρίτο Μάτι, τεύχος 109, ένθετο, σελ. 12)

 

Απαγόρευσις της ελευθέρας σκέψεως, της "αγοράς", του φιλοσοφικού στοχασμού, "κλείσιμο" των φιλοσοφικών σχολών. Απόρριψις της Λογικής: «Πίστευε τοῖς θαύμασι καὶ μὴ ἐρεύνα λογισμοῖς τὸ γενόμενον»! (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 109, ένθετο «Θα αναγνωρισθεί επίσημα η Αρχαία Ελληνική Θρησκεία;», σελ. 12)

 

Μυθοπλάστης: Παναγιώτης Μαρίνης

Απάντηση:  Πρώτον: Ο Μαρίνης κατηγορεί για απαγόρευση («της ελευθέρας σκέψεως, της "αγοράς", του φιλοσοφικού στοχασμού, "κλείσιμο" των φιλοσοφικών σχολών. Απόρριψις της Λογικής») επικαλούμενος την φράση «Πίστευε τοῖς θαύμασι καὶ μὴ ἐρεύνα λογισμοῖς τὸ γενόμενον». Μια φράση η οποία δεν βρίσκεται σε κανένα ιερό κείμενο του Χριστιανισμού. Αντίθετα με αυτή την φράση, στην Αγία Γραφή ο Θεός ρητά προτρέπει και στην δυσπιστία ορισμένες φορές και συνεπώς και στην ελεύθερη κριτική σκέψη (Κατά Μάρκον, Κεφ Ιγ΄ λέγει «21 καὶ τότε ἐάν τις ὑμῖν εἴπῃ, ἰδοὺ ὧδε ὁ Χριστός, ἰδοὺ ἐκεῖ, μὴ πιστεύετε. 22 ἐγερθήσονται γὰρ ψευδόχριστοι καὶ ψευδοπροφῆται καὶ δώσουσι σημεῖα καὶ τέρατα πρὸς τὸ ἀποπλανᾶν, εἰ δυνατόν καὶ τοὺς ἐκλεκτούς.») και δεν φαίνεται να αρνείται, αλλά προτρέπει εις τον λογικό και εμπειρικό έλεγχο πριν την αποδοχή ενός δόγματος-αλήθειας (Κατά Ιωάννη, Κεφ. Κ΄ «27 εἶτα λέγει τῷ Θωμᾷ· Φέρε τὸν δάκτυλόν σου ὧδε καὶ ἴδε τὰς χεῖράς μου, καὶ φέρε τὴν χεῖρά σου καὶ βάλε εἰς τὴν πλευράν μου, καὶ μὴ γίνου ἄπιστος, ἀλλὰ πιστός.»)

Δεύτερον: Ο Κλήμης ο Αλεξανδρείας, που τόσο «αγαπά» ο Μαρίνης μαρτυρεί πως «Συμβάλλεται γοῦν τὰ μέγιστα τῷ περιτυχόντι κατὰ τὴν θείαν πρόνοιαν, ἀρχὴν πίστεως, πολιτείας προθυμίαν, ὁρμὴν τὴν ἐπὶ τὴν ἀλήθειαν, κίνησιν ζητητικήν, ἴχνος γνώσεως, συνελόντι εἰπεῖν, ἀφορμὰς δίδωσι σωτηρίας» [Μτφρ: Όποιος λοιπόν περιβάλλεται από τη θεία πρόνοια προσφέρει τις μεγαλύτερες προϋποθέσεις, αρχή της πίστεως, προθυμία για χριστιανική πολιτεία, ορμή για την αλήθεια, τάση για αναζήτηση, δρόμο για τη γνώση, και μ’ ένα λόγο, προσφέρει αφορμές σωτηρίας] (Πηγή: Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας, Κλήμεντος Αλεξανδρέως Άπαντα τα Έργα 3, Στρωματείς, Λόγοι Α΄ - Δ΄, Πατερικές Εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς», Επόπτης - Επιμελητής Εκδόσεως Ελευθέριος Γ. Μερετάκης, Πτυχιούχος Θεολογίας, Εκδοτικός Οίκος Ελευθερίου Μερετάκη «Το Βυζάντιον», σσ. 14-15). Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί διαχωρίστηκαν από τους διαφωτιστές, ορίζοντας τα σύνορα μεταξύ κτιστού και ακτίστου, διδάσκοντας πως η έρευνα με την λογική μπορεί να εφαρμοστεί κάλλιστα στον κτιστό (κόσμο) όχι όμως στο άκτιστο (Θεό). Η ανθρώπινη λογική δεν φτάνει για να καλύψει το άκτιστο. Είναι ελλιπής. Η φράση «Πίστευε τοῖς θαύμασι [ενέργειες Θεού] καὶ μὴ ἐρεύνα λογισμοῖς τὸ γενόμενον» αναφέρεται σε αυτό ακριβώς τον διαχωρισμό για το άκτιστο. Η λογική λοιπόν δεν απορρίπτεται αλλά δεν αρκεί εις την κατανόηση του Θεού. Χρειάζεται και βίωμα αγιοπνευματικό δηλαδή συμμετοχή εις τις ιδιότητες του Θεού κατά δύναμιν.

Επίσης ο ίδιος φιλόσοφος Κλήμης αναφέρει ότι : «Πᾶν τὸν παρὰ τὸν Λόγον τὸν ὀρθὸν τοῦτο ἁμάρτημα ἐστιν... Αὐτίκα γοῦν ὅτε ἥμαρτεν ὁ πρῶτος ἄνθρωπος καὶ παρήκουσε τοῦ Θεοῦ, «καὶ παρωμοιώθη», φησί, «τοῖς κτήνεσιν». Ὁ ἄνθρωπος παρὰ τὸν Λόγον ἐξαμαρτών, εἰκότως ἄλογος νομισθεὶς εἰκάζεται κτήνεσιν» [Μτφρ: Κάθε τι που είναι αντίθετο προς τον Ορθό Λόγο είναι αμάρτημα (βλ. Stoicorum Vet. Fragm. III, αρ. 560, V. Stelzenberger)... Έτσι λοιπόν, όταν αμάρτησε ο πρώτος άνθρωπος και παρήκουσε του Θεού, λέγει ότι «και εξομοιώθηκε με τα κτήνη» (Ψαλμ. 48,13· 21). Ο άνθρωπος που εξαμάρτησε ενάντια προς τον Λόγο, θεωρούμενος σωστά άλογος, παρομοιάζεται με τα κτήνη] & «καὶ γὰρ ὁ βίος ὁ Χριστιανῶν, ὃν παιδαγωγούμεθα νῦν, σύστημά τί ἐστι λογικῶν πράξεων, τουτέστι τῶν ὑπὸ τοῦ Λόγου διδασκομένων ἀδιάπτωτος ἐνέργεια, ἣν δὴ πίστιν κεκλήκαμεν.» [διότι ο βίος των Χριστιανών, στον οποίον διαπαιδαγωγούμαστε τώρα, είναι σύστημα λογικών πράξεων, δηλαδή η αδιάπτωτη εφαρμογή των διδασκομένων από τον Λόγο, την οποία ακριβώς ονομάσαμε πίστι.] (Πηγή: Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας, Κλήμεντος Αλεξανδρέως Άπαντα τα Έργα 1, Παιδαγωγός Α΄, Κεφ. ΙΓ΄ 101,1 & 102,3, Πατερικές Εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς», Επόπτης Παναγιώτης Κ. Χρήστου Καθηγητής Πανεπιστημίου - Επιμελητής Εκδόσεως Ελευθέριος Γ. Μερετάκης, Πτυχιούχος Θεολογίας, Εκδοτικός Οίκος Ελευθερίου Μερετάκη «Το Βυζάντιον», σσ. 420-423)

Τρίτο:  Ο Πλάτων, που τόσο τιμά ο Μαρίνης για τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις («Η Ελληνική Γραμμή, ακολουθούσα τους Νεοπλατωνικούς, ανακεφαλαιώνει τον κορμόν της ελληνικής φιλοσοφικής παραδόσεως -Ορφεύς, Πυθαγόρας, Πλάτων διασφαλίζουσα την άρρηκτον συνέχειαν της θεολογίας μας.» , Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Τρίτο Μάτι, τεύχος 141, ένθετο «Η Ελληνική Θρησκεία του Δωδεκαθέου») στον Τίμαιο αναγνώρισε την παραδιδόμενη Ομηρική και Ησιόδεια θεϊκή γένεση και την σειρά τους, χωρίς να είναι αναγκαίες οι λογικές αποδείξεις («Περὶ δὲ τῶν ἄλλων δαιμόνων εἰπεῖν καὶ γνῶναι τὴν γένεσιν μεῖζον ἢ καθ᾽ ἡμᾶς, πειστέον δὲ τοῖς εἰρηκόσιν ἔμπροσθεν, ἐκγόνοις μὲν θεῶν οὖσιν, ὡς ἔφασαν, σαφῶς δέ που τούς γε αὑτῶν προγόνους εἰδόσιν· ἀδύνατον οὖν θεῶν [40e] παισὶν ἀπιστεῖν, καίπερ ἄνευ τε εἰκότων καὶ ἀναγκαίων ἀποδείξεων λέγουσιν, ἀλλ᾽ ὡς οἰκεῖα φασκόντων ἀπαγγέλλειν ἑπομένους τῷ νόμῳ πιστευτέον») (Πηγή: Πλάτων, Τίμαιος 40 d-e, ed. John Burnet, 1903). Στα γραπτά κείμενα του Πλάτωνα, μήπως ο Μαρίνης δεν βλέπει ομοίως να συμβαίνει «Απόρριψις της Λογικής» ή ο ίδιος πράγματι έχει τις λογικές αποδείξεις ότι οι θεοί εις τους οποίους ομνύει αυτός υπάρχουν; Και αν είναι άλλοι πολλοί θεοί, και όχι ο Ιησούς ο Μοναδικός Θεός, γιατί ο Μαρίνης συγγράφει άρθρα με τίτλο: «Τι πιστεύει η Ελληνικής μας Θρησκεία» στο Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 95 και δεν αρθρογραφεί λέγοντας «Τι αποδεικνύει η Ελληνικής μας Θρησκεία»;

Τέταρτο: Οι παγανιστές, ως ο Μαρίνης, δέχονται πως υπάρχει «Απόρριψις της Λογικής» στον Χριστιανισμό. Οι ίδιοι όμως οι νεοπαγανιστές αποδέχονται πλειάδα αντιθέτων απόψεων. Το ΕΛΛΗΝ.Α.Ι.Σ. στα ηθικά του ρητά βάση εκείνων των Δελφικών («Προγόνους στεφάνου») «υπογραμμίζει»: «Να αποδέχεσαι και να σέβεσαι όλες τις ιερές αξίες και διδαχές των αρχαίων ημών προγόνων, τη φιλοσοφία τους, την κοσμοαντίληψη τους. Και να τους αποδίδεις τον στέφανο της τιμής.» (Πηγή: Ντορέτα Πέππα, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 142, ένθετο «Το Σωματείο ΕΛΛΗΝ.Α.Ι.Σ.» για την αναγνώριση του Δωδεκαθέου και οι απαντήσεις του Π. Μαρίνη [προς το Τ.Μ.].) Στα Χαλδαϊκά Λόγια καταγράφεται ο αποκλεισμός του στωικού πανθεϊσμού:  Kroll 19  Places 21 Δαμάσκ., Ι, 147, 27-153, 20-235, 4  «23....Πάντ’ ἔστι γάρ ἀλλά νοητῶς» [Μτφρ: (Ο Πατήρ) είναι όλα τα πράγματα αλλά νοητώς] Places εις απ. 21 - Ο Lewy, παρατηρεί ότι η διάκρισης γίνεται δια να αποκλεισθεί ο στωικός πανθεϊσμός (Πηγή: Χαλδαϊκά Λόγια ή Χρησμοί, Κείμενον  Αρχαία Σχόλια, Πρόλογος και Σχόλια του Παναγιώτη Μαρίνη, Εκδόσεις Ιδεοθέατρον, Αθήνα 1998, σελ. 72). Είναι ή δεν είναι «Απόρριψις της Λογικής  να αποδέχεσαι και να σέβεσαι όλες τις ιερές αξίες και διδαχές των αρχαίων ημών προγόνων, τη φιλοσοφία τους» όταν αυτές βαίνουν αντιφάσκοντας η μία με την άλλη;

Πέμπτο: Η ιστοσελίδα της Εκκλησίας των Ελλήνων στο Θρήσκευμα αναφέρει σε άρθρο της, με τίτλο «Πίστη ή Λογική; Το ψευτοδίλημμα των ανωρίμων "Εθνικών"», Εθνικούς μέσα στους οποίους συμπεριλαμβάνεται και ο Μαρίνης,  53 φορές την λέξη «Πίστη» και 4 μόλις φορές την λέξη «Λογική». Και αυτές τις μόλις 4 φορές που την παρουσιάζει το κάνει για να την πολεμήσει. Χαρακτηριστικό απόσπασμα: «Δεν καταλαβαίνουν επιτέλους ότι θέτοντες τέτοια ψευτοδιλήμματα [πίστη ή λογική;] αυτο-γελοιοποιούνται; Θέλουμε να ρωτήσουμε όλους αυτούς τους «λογικούς Εθνικούς» το εξής ερώτημα: Στην Αρχαία Ελλάδα οι απλοί πολίτες που δεν ήταν φιλόσοφοι, έκαναν λογική ανάλυση της Ελληνική Θρησκείας και των Πατρώων Θεών ή απλώς πίστευαν στην δύναμη και στην ύπαρξη των Θεών; Το ωραίο είναι ότι αυτοί οι «λογικοί Εθνικοί» αντιπαρατάσσουν την λογική στην πίστη, λες και είναι έννοιες αντιφάσκουσες. Η Ελληνική Θρησκεία αποδέχεται την λογική πίστη. Δηλαδή δεν πιστεύει σε ανοησίες και ψεύδη. Αλλά συγχρόνως δεν υποβιβάζει τα Ελληνικά Μυστήρια σε φυσικομαθηματικές λογικές αναλύσεις. Ελληνική Θρησκεία πάνω από όλα σημαίνει συναίσθημα. Η Ελληνική Θρησκεία είναι βίωμα, τρόπος ζωής και όχι λογική ανάλυση... Η Ελληνική Θρησκεία είναι πάνω απ’ όλα πίστη και λιγώτερο λογική.» (Πηγή: Πηγή: http://www.hellenicreligion.gr/doc/pistilogiki.htm)

Επίσης αλλού επαναλαμβάνει «2. Όσο ο άνθρωπος μεγαλώνει αυξάνει την Πίστη του. Η Πίστη εξανεμίζει τις αδυναμίες της λογικής των ανθρώπων. Η Πίστη τσακίζει την υποκρισία της λογικής των ανθρώπων διότι η ανθρώπινη λογική δεν μπορεί να γνωρίσει τα μυστικά του Κόσμου. Ο άνθρωπος μαθαίνει να εμπιστεύεται τις εσωτερικές του πεποιθήσεις που προέρχονται από την πρόσβαση στην Θεϊκή Σοφία. Ο άνθρωπος δεν αφήνει την λογική να καταπνίγει την Πίστη στους Θεούς» (Πηγή:  http://www.hellenicreligion.gr/doc/dogmapisteos.htm)

Έκτο: Στα Χαλδαϊκά Λόγια Kroll σελ. 11  Places αριθ. 1 Δαμάσκιος, Ι, 154, αναγράφεται  «1. χρεώ δέ τοῦτο νοῆσαι οὐκ ἀτενῶς, ἀλλ’ ἁγνόν ἀπόστροφον ὅμμα φέροντα σῆς ψυχῆς τεῖναι κενεόν νόον εἰς τό νοητόν ὄφρα μάθῃς τό νοητόν, ἐπεί νόου ἔξω ὑπάρχει» [Μτφρ: «είναι πράγματι ανάγκη να το εννοήσεις (και εάν στρέψης μέσα τον νουν σου προς εκείνο θα το νοήσης) όχι με εντεταμένη προσπάθεια αλλά κατευθύνων  το αγνό όμμα της ψυχής σου, αφ΄ου αυτή, αποστραφή από κάθε αισθητόν, ώστε ο κενός νους (από σκέψεις) να τείνη προς το νοητόν, δια να ενοήσης το νοητόν, επειδή τούτο υπάρχει έξω των ορίων της ανθρώπινης λογικής.»] Festugiere, Revelation IV, σ. 132 134  H. Lewy, Chald. Or. S. 169  Places, 123. (Πηγή: Χαλδαϊκά Λόγια ή Χρησμοί, Κείμενον  Αρχαία Σχόλια, Πρόλογος και Σχόλια του Παναγιώτη Μαρίνη, Εκδόσεις Ιδεοθέατρον, Αθήνα 1998, σελ. 41  42).

Κατορθώνει να κατηγορήσει αυτή την φράση ο Μαρίνης ή κανείς άλλος παγανιστής; Διότι είναι μικρότερο θέμα να ζητά κανείς σε κάποιον Χριστιανό να μην περιεργάζεται καθόλου το πως έγινε ένα θαύμα από τον Χριστό «... μὴ ἐρεύνα λογισμοῖς τὸ γενόμενον;» και άλλο να ξεκαθαρίζει κανείς σε ένα Παγανιστή πως υπάρχουν πράγματα έξω και πέρα της λογικής: «ἐπεί νόου ἔξω ὑπάρχει». Διότι λέγοντας έτσι, όταν οι νεοπαγανιστές διδάσκουν πως τίποτα δεν υπάρχει πέρα από την ύλη και τον «αΐδιο»  κόσμο, όπως λ.χ. στον Χριστιανισμό ο εξωκοσμικός Θεός, («Ουδέν άλλον τι και αλλότριον του Κόσμου υπάρχε ιπάσα οντολογική κατηγορία και τάξις, απ’ αυτής των Θεών έως αυτής των ανόργανων μορφών τής ύλης, υφίσταται εντός αυτού. Θεός εξωσυμπαντικός και δημιουργός ή δυνάμεις, αγαθαί ή κακαί, εκτός της όλης Κοσμικής νομοτέλειας δεν υφίστανται.», Πηγή: Π. Μαρίνης, οι Βασικές Αρχές της Ελληνικής Θρησκείας του 12θέου, Τρίτο Μάτι, τεύχος 141, ένθετο) αποδέχονται πως η φύση μέσα της ενέχει πράγματα που δεν κατανοούνται από την λογική. Είναι ή δεν είναι αυτό απόρριψη και της επιστήμης μέσα στην φύση εν αντιθέσει με τους Χριστιανούς που θέτουν το πέρας της λογικής έξω από την φύση; (βλ. σημ.3 στην σελίδα «Μαρίνης»).

Έβδομο:  Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί: «Δεν είναι η νόηση που ενώνει τους θεουργούς με τους θεούς˙ επειδή, τι θα εμπόδιζε τους θεωρητικούς φιλοσόφους να επιτύχουν θεουργική ένωση μαζί τους; Αυτό όμως δεν έγινε ποτέ. Η θεουργική ένωση επιτυγχάνεται μόνο με την ενέργεια των άρρητων έργων, τελουμένων με τον αρμόδιο τρόπο, έργων που είναι πέρα από κάθε νόηση, και με τη δύναμη των άφθεγκτων συμβόλων που μόνο οι θεοί τα εννούν... ακόμη και δίχως εμείς να τα εννοούμε τα συνθήματα αυτά εκτελούν από μόνα τους το δικό τους έργο» (Πηγή: Ιάμβλιχος, Περί μυστηρίων, 96, 13). Υπάρχει εδώ πάλι απόρριψη της λογικής μέσα στα πλαίσια του λογικού κόσμου στον οποίο ομνύουν οι παγανιστές ναι ή όχι; Τι το ήθελε ο Μαρίνης το ψευδές απόφθεγμα «Υπάρχει μόνο ο λογικός και αμετάβλητος φυσικός Νόμος, του οποίου την πραγματική και όχι αυθαίρετη δικαιοσύνη υπηρετούν οι Θεοί» (Πηγή: Η αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, Ρ. Αναστασάκης, Μ. Βερέττας, Μ. Δημόπουλος, Μ. Καλόπουλος. Μ. Κιουλαφά, Π. Μαρίνης, Χ. Μήνη, Στ. Μυτιληναίος, Γ. Σπυρόπουλος, Ο. Τουτουνζή, Γ. Τσαγκρινός, Εισαγωγή Εύα Αυλίδου, Εκδόσεις Αρχέτυπο, Έκδοση Α΄ Απρίλιος 2002, Θεσσαλονίκη, σελ. 101)

Όγδοο: «Ο Ιάμβλιχος και ο Πρόκλος ισχυρίζονται ότι οι άνθρωποι συνδέονται με το ‘Ενα όχι με νοητική ή πνευματική προσπάθεια, αλλά με την τέλεση μυστικιστικών ιεροτελεστειών και με τη βοήθεια μυστικών δυνάμεων που υπάρχουν σε ορισμένους λίθους, φυτά και ζώα. Ο Πρόκλος αποδίδει επίσης μεγάλη σημασία στην πίστη». (Πηγή: Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε., τ. Ζ΄, σ. 335).

Ένατο: Ο Μαρίνης διδάσκει την απόρριψη της λογικής με την αντικατάσταση της από την πίστη όταν λέγει: «Εάν λάβομε υπ’ όψιν μας ότι ένα από τα θεμελιώδη δόγματα και το πλέον αναμφίλεκτο της αρχαίας Ελληνικικής κοσμοαντιλήψεως ήτο αυτό της Χρυσής εποχής. Οπότε σήμερον, οιοσδήποτε  ονομάζει εαυτόν αρχαιόφιλον ή «ελληνοκεντρικόν» οφείλει προς παντώς άλλου να πιστεύει εις την άποψιν αυτήν, της κυκλικής καταστροφικής εξελίξεως της γης, του ανθρώπου και του πολιτισμού!»  (Πηγή: Περιοδικό «Τρίτο Μάτι», τεύχος 111, άρθρο «Ο απίστευτος προκατακλυσμιαίος πολιτισμός και η τεράστια σημασία του», Παναγιώτης Μαρίνης, σελίδα 50). Πραγματικά καταγέλαστες οι θεωρίες του Μαρίνη, ιδίως όταν διακηρύσσει παράλληλα «Η Ελληνική θρησκεία επιτάσσει την ανάπτυξι της σκέψεως, επιτάσσει στον άνθρωπο να μάθει να σκέπτεται λογικά» (Πηγή: Η αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, Ρ. Αναστασάκης, Μ. Βερέττας, Μ. Δημόπουλος, Μ. Καλόπουλος. Μ. Κιουλαφά, Π. Μαρίνης, Χ. Μήνη, Στ. Μυτιληναίος, Γ. Σπυρόπουλος, Ο. Τουτουνζή, Γ. Τσαγκρινός, Εισαγωγή Εύα Αυλίδου, Εκδόσεις Αρχέτυπο, Έκδοση Α΄ Απρίλιος 2002, Θεσσαλονίκη, σελ. 105). Τελικά τι επιτάσσει η αρχαία - νέα αρχαιοθρησκεία; Είναι κανείς αναγνώστης που δεν έχει αντιλήφθει στο ΤΜ σε τίνος τις διδασκαλίες έχει μπλεχτεί; Αλλά οι κοροϊδίες των θεωριών του Μαρίνη δεν σταματούν εκεί. Συνεχίζουν «Είσαι Έλλην και γνωρίζεις ότι το έθνος σου δημιούργησε τον πολιτισμό ανακαλύπτοντας τις επιστήμες, τις τέχνες και κυρίως την επιστήμη της λογικής αναλύσεως που ξεχωρίζει τον πολιτισμένο άνθρωπο από τους απολιτίστους»  (Πηγή: Η αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, Ρ. Αναστασάκης, Μ. Βερέττας, Μ. Δημόπουλος, Μ. Καλόπουλος. Μ. Κιουλαφά, Π. Μαρίνης, Χ. Μήνη, Στ. Μυτιληναίος, Γ. Σπυρόπουλος, Ο. Τουτουνζή, Γ. Τσαγκρινός, Εισαγωγή Εύα Αυλίδου, Εκδόσεις Αρχέτυπο, Έκδοση Α΄ Απρίλιος 2002, Θεσσαλονίκη, σσ. 103-104). Ας λάβει ανά χείρας τον κανόνα του ο Μαρίνης και ας αντιληφθεί αν ανήκει εις τους «πολιτισμένους» Έλληνες ή εις τους «απολίτιστους» φελάχους του Σπρένγκλερ.

Δέκατο: Ο Μαρίνης αντιλαμβάνεται πως διώκεται η φιλοσοφική σκέψη στην προαναφερόμενη φράση. Έτσι, αν και αλλού (βλ. σημ. 3 και 57 στην σελίδα «Μαρίνης») παρουσιάζει τις συνοδικές αποφάσεις για να τα διαστρέψει τα λόγια τους, ακόμη και πετσοκομμένες, εδώ τις αποκρύβει ή τις ξεχνά απολύτως. Το Γ΄ ανάθεμα της Κυριακής της Ορθοδοξίας αναφέρει πως «3. Τοῖς τὰ Ἑλληνικὰ διεξιοῦσι μαθήματα, καὶ μὴ διὰ παίδευσιν μόνον ταῦτα παιδευομένοις, ἀλλὰ καὶ ταῖς δόξαις αὐτῶν ταῖς ματαίας ἑπομένοις, καὶ ὡς ἀληθέσι πιστεύουσι, καὶ οὕτως αὐταῖς ὡς τὸ βέβαιον ἐχούσας ἐγκειμένοις ὥστε καὶ ἑτέρους πότε μὲν λάθρα, ποτὲ δὲ νοερὼς ἐνάγειν αὐταῖς καὶ διδάσκειν ἀνενδοιάστως Ἀνάθεμα τρις.». Δηλαδή  ξεκαθαρίζει πως και τα Ελληνικά μαθήματα, και τα φιλοσοφικά, είναι δεχτά μέσα στην Ορθόδοξη θρησκεία όταν και μόνον όταν αυτά χρησιμοποιούνται για την εκπαίδευση. Αν όμως κανείς πιστεύει ή διδάσκει τις θρησκευτικές απόψεις λ.χ. του Πλάτωνα για την μετεμψύχωση (ανάθεμα Στ΄, βλ. σημ. 57 στην σελίδα «Μαρίνη») ή τις απόψεις του Μαρίνη περί «θεών» μέσα στους κόλπους της Ορθοδόξου Εκκλησίας, τότε αναθεματίζεται - εξοβελίζεται, όπως κάνουν άλλωστε σήμερα και οι νεοπαγανιστές: «Παράλληλα, τίθεται βασική προϋπόθεση για τα μέλη μας να είναι «πολυθεϊστές, να μην προκρίνουν μονοθεϊστικές συγκρητιστικές αντιλήψεις ...» Αν κάτι από τα μόλις λεχθέντα αποδειχθεί για κάποιο μέλος, τότε αυτό απομακρύνεται αμέσως από το σώμα» (Πηγή: Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 142, ένθετο «Το Σωματείο ΕΛΛΗΝ.Α.Ι.Σ.» για την αναγνώριση του Δωδεκαθέου και οι απαντήσεις του Π. Μαρίνη [προς το Τ.Μ.]). Πώς δηλαδή θα πρέπει να γίνεται διαφορετικά; Αντίκρισε ποτέ ο Μαρίνης ή κάποιος άλλος νεοπαγανιστής έναν Ινδουιστή που διδάσκει ή πιστεύει το Μωάμεθ; Έχουν οι νεοπαγανιστές πιστούς που δέχονται τον Ιησού Χριστό και τον Γιαχβέ αντί ή μαζί με τον Δία; Ο Δαυλός δεν είναι εκείνος που καγχάζει «Ο Ζευς διέλυσε το δίδυμο Γιαχβέ-Αλλάχ» (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 273, Δ.Ι.Λ., σελ. 17974). Διδάσκουν οι παγανιστές ταυτόχρονα πως το σώμα δεν ανασταίνεται και πως ανασταίνεται; Ομοίως, λοιπόν, και οι Χριστιανοί δεν μπορούν να δέχονται τις διδασκαλίες του Πλάτωνα για τις μετεμψυχώσεις. Αυτό δεν σημαίνει ότι απορρίπτουν την φιλοσοφία εφόσον «τὰ Ἑλληνικὰ διεξιοῦσι μαθήματα» είναι αποδεκτά μέσα στα όρια που προηγουμένως δηλώθηκαν.

Ενδέκατο: Οι νεοπαγανιστές, άγνωστο που, κάνουν διάγνωση περί «κλεισίματος των φιλοσοφικών σχολών», με την λέξη «κλείσιμο» μέσα σε αποσιωπητικά (""). Χρειάζεται κάποια σοβαρή αντίκρουση μια τέτοιου είδους τοποθέτηση ή δεν γνωρίζουν οι νεοπαγανιστές ότι φιλοσοφία διδάσκονταν πάντοτε στην Κωνσταντινούπολη παράλληλα με την ιερή γραφή; Δεν βλέπουν τους πρωτοπόρους Πατέρες που φοιτούν στις φιλοσοφικές σχολές στην Αθήνα; Τι άλλο χρειάζεται δηλαδή για να πεισθεί κανείς;

Δωδέκατο: Οι νεοπαγανιστές έχουν μνήμη ελέφαντα για το «Βυζάντιο» αλλά μνήμη μύγας για την αρχαιότητα. Προσπερνούν όχι μόνο με ευκολία τις διώξεις των φιλοσόφων στην δημοκρατική και παγανιστική Αθήνα, αλλά ακόμη και το «κλείσιμο» με κάψιμο της σχολής του Πυθαγόρα με όλους τους φιλοσόφους μέσα, πλην δύο τυχερών που πρόλαβαν και το έβαλαν στα πόδια. Ακόμη και αν αυτή η κίνηση έχει πολιτικά αίτια, όπως άλλωστε διάφορες διώξεις στο Βυζάντιο, αλλά και σε άλλα κράτη, δεν συγκινεί τον Μαρίνη και τους άλλους νεοπαγανιστές. Τους ενοχλεί ο Χριστιανισμός! Εκεί μόνο «αλληθωρίζουν»

Δέκατο τρίτο: Κανείς από τους παγανιστές δεν βλέπει πως στο Κατά Μάρκον, Κεφ. η΄ διδάσκεται η κατεξοχήν ελεύθερη σκέψη μέσα από το στόμα του Ίδιου του Χριστιανικού Θεού «34 ... Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι.». Όλοι οι νεοπαγανιστές «τρέχουν» στο Βυζάντιο ή σε κάθε άλλη πολιτική εξουσία για να βρουν την «δίωξη» της ελεύθερης σκέψης-επιλογής στον «Χριστιανισμό», όχι στο «Βυζάντιο» ή στους πολιτικούς, το ορθότερο. Ας παρατηρήσει ο αναγνώστης, για να κατανοήσει το που βρίσκεται η απαγόρευση της ελεύθερης σκέψης, πόσο είναι αποδεκτά, ακόμη, και για «απλή» ηθική εκπαίδευση, τα Ευαγγέλια μέσα στα πλαίσια των νεοπαγανιστικών κινημάτων, ανάλογα με το ανάθεμα της Ορθοδοξίας: «τὰ Ἑλληνικὰ διεξιοῦσι μαθήματα...». Υπάρχει πουθενά σε παγανιστικό σύλλογο ανάθεμα για τα «τὰ Χριστιανικὰ διεξιοῦσι μαθήματα...»;

Δέκατο τέταρτο: Στην εγκύκλιο εκπαίδευση της Ρωμανίας - Βυζαντίου, που ο Μαρίνης υποστηρίζει ότι απαγορεύονταν, διδασκόταν αντίθετα «η λογική, (...) και εκ των φιλοσόφων πάλιν τα Αριστοτελικά συγγράμματα και τα του Πλάτωνος μετά των εξηγητών αυτών Πρόκλου, Ιαμβλίχου, Αλέξανδρου Αφροδισιέως, Αμμωνίου και Πορφυρίου, ίσως δε και η Στωική και Νεοπλατωνική φιλοσοφία» (Πηγή: Κουκουλέ Φαίδωνος, Βυζαντινών βίος και πολιτισμός, εκδ. Παπαζήση, τ. Α΄,  σ. 124).

Δέκατο Πέμπτο: Και πάλι εδώ πρέπει κανείς να επικαλεστεί τα έργα του Κλήμη Αλεξανδρείας, ακριβώς γιατί ήταν Χριστιανός απολογητής, φιλόσοφος και άνθρωπος του οποίου τα συγγράμματα ενοχλούν νεοπαγανιστές, ως ο Μαρίνης. Εισάγοντας ο φιλόλογος Ιγνάτις Σακαλκής τον αναγνώστη εις το σύνολο των έργων του Κλήμη αναφέρει «Στρωματεύς Α΄: Η ελληνική φιλοσοφία δεν είναι κατασκεύασμα των δαιμόνων, αλλά δώρο του Θεού, και ως εκ τούτου είναι πολύ μεγάλη η αξία της για την κατανόηση της χριστιανικής πίστεως» (Πηγή: Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας, Κλήμεντος Αλεξανδρέως Άπαντα τα Έργα 4, Στρωματείς, Λόγοι Ε΄ - Η΄, Πατερικές Εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς», Επόπτης - Επιμελητής Εκδόσεως Ελευθέριος Γ. Μερετάκης, Πτυχιούχος Θεολογίας, Εκδοτικός Οίκος Ελευθερίου Μερετάκη «Το Βυζάντιον», Κείμενο - Μετάφραση - Σχόλια Ιγνάτιος Σακαλκής Φιλόλογος, Στρ. Στ΄, Κεφ. Ε΄,  σελ. 8).

Δέκατο Έκτο: Ο νεοπαγανιστής Ιερεύς του Διός Απόστολος Αμυράς στην σελίδα του δημοσιεύει για τους Χριστιανούς το θρήσκευμα φιλοσόφους, πως είναι ψευτοφιλόσοφοι και ότι τους αξίζει ο θάνατος: «Τα εγκλήματα και τα ψεύδη των ψευδοφιλοσόφων. Πώς οι ψευδοφιλόσοφοι πολεμούν τον Ελληνισμό. Πώς μετατρέπουν τους Έλληνες σε ναζωραίους... Ένα έργο πραγματικά πολύ δύσκολο αν αναλογιστεί κανείς την πνευματική δύναμη και την ψυχική κράση της Ελληνικής Φυλής. Αυτό το δύσκολο έργο αναλαμβάνουν οι ψευδοφιλόσοφοι για λογαριασμό των ναζωραίων.... Όμως για να μετατρέψεις ένα ζωντανό ψευδοφιλόσοφο σε νεκρό κτήνος αρκεί να του κόψεις το λαρύγγι και να τον αφήσεις να βλέπει το αίμα να κυλάει αργά από το λαιμό του ώστε να παρατηρεί τον Θάνατο που πλησιάζει αργά και σταθερά. Ένα έργο πολύ εύκολο για τους Έλληνες καθώς οι ψευδοφιλόσοφοι είναι ιδανικά γουρούνια για θυσία στους Θεούς». (Πηγή: Ιεροφάντης Μνησίφιλος, http://www.hellenicreligion.gr/doc/pseudophilosophers.htm, 14/11/2006)

 

 

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Στα απολογητικά σχόλια στην σελίδα περί Παναγιώτη Μαρίνη

 

Η Β΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ & ΠΑΓΑΝΙΣΜΟ

(Κατά: Κρεββατά Δημητρίου, Βυζάντιο & ο διωγμός του ελληνισμού, σελ. 148)

 

Η οικουμενική σύνοδος του 381 αποφάσισε τον τερματισμό της λειτουργίας των φιλοσοφικών σχολών και της εθνικής λατρείας, αποφάσεις τις οποίες τήρησε απαρέγκλητα ο Θεοδόσιος. (Πηγή: Κρεββατάς Δημήτριος, Βυζάντιο & ο διωγμός του ελληνισμού, σε. 148)

 

Μυθοπλάστης: Κρεββατάς Δημήτριος

Απάντηση: Η Β΄ Οικουμενική Σύνοδος (381 μ.Χ.) είχε Ζ΄κανόνες οι οποίοι είναι οι εξείς:

 

ΚΑΝΩΝ Α΄

Ὤρισαν οἱ ἐν Κωνσταντινουπόλει συνελθόντες ἅγιοι Πατέρες μὴ ἀθετεῖσθαι τὴν πίστιν τῶν Πατέρων τῶν Τριακοσίων δεκαοκτὼ, τῶν ἐν Νικαίᾳ τῆς Βυθινίας συνελθόντων, ἀλλὰ μένειν ἐκείνην κυρίαν καὶ ἀναθεματισθῆναι πᾶσαν αἵρεσιν, καὶ ἰδικῶς τὴν τῶν Εὐνομιανῶν, εἴτ’ οὖν Εὐδοξιανῶν, καὶ τὴν τῶν Ἡμιαρείων, εἴτ’ οὖν Πνευματομάχων, καὶ τὴν τῶν Σαββελιανῶν, καὶ τὴν τῶν Μαρκελλιανῶν, καὶ τὴν τῶν Φωτειανῶν, καὶ τὴν τῶν Ἀπολιναριανῶν.

 

ΚΑΝΩΝ Β΄

Τοὺς ὑπὲρ διοίκησιν Ἐπισκόπους ταῖς ὑπερορίοις ἐκκλησίαις μὴ ἐπιέναι, μηδὲ συγχέειν τὰς ἐκκλησίας, ἀλλά κατὰ τοὺς Κανόνας, τὸν μὲν Ἀλεξανδρείας Ἐπίσκοπον, τὰ ἐν Αἰγύπτῳ μόνον οἰκονομεῖν, τοὺς δὲ τῆς Ἀνατολῆς Ἐπισκόπους, τὴν Ἀνατολικὴν μόνην διοικεῖν, φυλαττομένων τῶν ἐ τοῖς Κανόσι τοῖς κατὰ Νίκαιαν πρεσβείων τῇ Ἀντιοχέων Ἐκκλησίᾳ, καί τοὺς τῆς Ἀσιανῆς διοικήσεως Ἐπισκόπους, τὰ κατὰ τὴν Ἀσιανὴν μόνο διοικεῖν, καὶ τοὺς τῆς Ποντικῆς, τὰ τῆς Ποντικῆς μόνα, καὶ τοὺς τῆς Θρᾳκικῆς, τὰ τῆς Θρᾳκικῆς μόνο οἰκονομεῖν. Ἀκλήτους δὲ Ἐπισκόπους ὑπὲρ διοίκησιν μὴ ἐπιβαίνειν ἐπὶ χειροτονίᾳ, ἤ τισιν ἄλλαις οἰκονομίαις ἐκκλησιαστικαῖς. Φυλαττομένου δὲ τοῦ προγεγραμμένου περὶ τῶν διοικήσεων Κανόνος, εὔδηλον ὡς τὰ καθ’ ἑκάστην ἐπαρχίαν ἢ τῆς ἐπαρχίας Σύνοδος διοικήσει, κατὰ τὰ ἐν Νικαίᾳ ὡρισμένα. Τὰς δὲ ἐν τοῖς βαρβαρικοῖς ἔθνεσι τοῦ Θεοῦ ἐκκλησίας οἰκονομεῖσθαι χρή κατὰ τὴν κρατήσασαν συνήθειαν τῶν Πατέρων.

 

ΚΑΝΩΝ Γ΄

Τὸν μέν τοι Κωνσταντινουπόλεως Ἐπίσκοπον ἔχειν τὰ πρεσβεῖα τῆς τιμῆς μετὰ τὸν τῆς «Ρώμης Ἐπίσκοπον» διὰ τὸ εἶναι αὐτὴν Νέαν 'Ρώμην.

 

ΚΑΝΩΝ Δ΄

Περὶ Μαξίμου τοῦ Κυνικοῦ καὶ τῆς κατ’ αὐτὸν ἀταξίας τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει γενομένης, ὥστε μήτε Μάξιμον Ἐπίσκοπον, ἢ γενέσθαι, ἢ εἶναι, μήτε τοὺς παρ’ αὐτοῦ χειροτονηθέντας ἐν οἱῳδήποτε βαθμῷ κλήρου· πάντων καὶ τῶν περί αὐτόν, καὶ τῶν παρ’ αὐτοῦ γεγονμένων ἀκυρωθέντων.

 

ΚΑΝΩΝ Ε΄

Περὶ τοῦ τόμου τῶν Δυτικῶν, καὶ τοὺς ἐν Ἀντιοχείᾳ ἀπεδεξάμεθα τοὺς μίαν ὁμολογοῦντας Πατρὸς, καὶ Υἱοῦ, καὶ Ἁγίου Πνεύματος θεότητα.

 

ΚΑΝΩΝ ΣΤ΄

Ἐπειδὴ πολλοὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴν εὐταξίαν συγχεῖν, καὶ ἀνατρέπειν βουλόμενοι φιλέχθρως καὶ συκοφαντικῶς, αἰτίας τινὰς κατὰ τῶν οἰκονομούντων τὰς ἐκκλησίας ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων συμπλάσσουσιν, οὐδέν ἕτερον, ἢ ἀχρειάνειν τὰς τῶν ϊερέων ὑπολήψεις, καὶ ταραχὰς τῶν εἰρηνευόντων λαῶν κατασκευάζειν ἐπιχειροῦντες. Τούτου ἐνεκεν ἤρεσεν τῇ ἁγίᾳ Συνόδῳ τῶν ἐν Κωνσταντινουπόλει συνδραμόντων Ἐπισκόπων, μὴ ἀνεξετάστως προσίεσθαι τοὺς κατηγόρους, μηδὲ πᾶσιν ἐπιτρέπειν τὰς κατηγορίας ποιεῖσθαι κατὰ τῶν οἰκονομοῦντων τὰς ἐκκλησίας, μηδεμὴν πάντας ἀποκλείειν· ἀλλ’ εἰ μέν τις, οἰκείαν τινὰ μέμψιν, τοῦτ’ ἔστι ἰδιωτικὴν, ἐπαγάγοι τῷ Ἐπισκόπῳ, ὡς πλεονεκτηθεὶς, ἢ ἄλλο τι παρὰ τὸ δίκαιον παρ’ αὐτοῦ πεπονθώς, ἐπί τῶν τοιούτων κατηγοριῶν μὴ ἐξετάσζεσθαι, μήτε τὸ πρόσωπον τοῦ κατηγόρου, μήτε τὴν θρησκείαν. Χρὴ γὰρ παντὶ τρόπῳ, τό δε συνειδός τοῦ Ἐπισκόπου ἐλεύθερον εἶναι, καὶ τὸν ἀδικεῖσθαι λέγοντα, οἵας ἀν ᾖ θρησκείας, τῶν δικαίων τυγχάνειν. Εἰ δὲ ἐκκλησιαστικὸν εἴη τὸ ἐπιφερόμενον ἔγκλημα τῷ  Έπισκόπῳ, τότε δοκιμάζεσθαι χρὴ τῶν κατηγορούντων τὰ πρόσωπα, ἵνα πρῶτον μὲν αἰρετικοῖς μὴ ἐξῇ κατηγορίας κατὰ τῶν ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων ὑπὲρ ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων ποιεῖσθαι. Αἰρετικοὺς δὲ λέγομεν τούς τε πάλαι τῆς ἐκκλησίας ἀποκυρηχθέντας, καὶ τοὺς μετὰ ταῦτα ὑφ’ ἡμῶν ἀναθεματισθέντας. Πρὸς δὲ τούτοις, καὶ τούς τὴν πίστιν μὲν τὴν ὑγιᾶ προσποιουμένους ὁμολογεῖν, ἀποσχίσαντας δὲ κὰὶ ἀντισυνάγοντας τοῖς Κανονικοῖς ἡμῶν Έπισκόποις. Ἔπειτα δὲ καὶ οἵτινες τῶν ἀπὸ τῆς Ἐκκλησίας ἐπ’ αἰτίαις τισὶ προκετεγνωσμένοι εἶεν, καὶ ἀποβεβλημένοι, ἢ ἀκοινώνητοι, εἴτε ἀπὸ κλήρου, εἴτε ἀπὸ λαϊκοῦ τάγματος, μηδὲ τούτοις ἐξεῖναι κατηγορεῖν. Ἐπισκόπου, πρὶν ἄν τό οἰκεῖον ἔγκλημα πρότερον εἶναι δεκτοὺς εἰς Ἐπισκόπου κατηγορίαν, ἤ ἑτέρων κληρικῶν, πρίν ἄν ἀθώους ἑαυτούς τῶν ὑπαχθέντων αὐτοῖς ἀποδείξωσιν ἐγκλημάτων. Εἰ μὲν τοί τινες μήτε αἱρετικοί, μήτε ἀκοινώνητοι εἶεν, μήτε κατεγνωσμένοι, ἢ προκατηγορημένοι ἐπί τισι πλημμελήμασι, λέγοιεν δὲ ἔχειν τινὰ ἐκκλησιαστικὴν κατὰ τοῦ Έπισκόπου κατηγορίαν· τούτους κελεύει ἡ ἁγία Σύνοδος, πρῶτον μὲν ἐπὶ τῶν τῆς ἐπαρχίας πάντων Ἐπισκόπων ἐνίστασθαι τὰς κατηγορίας, καὶ ἐπ’ αὐτῶν ἐλέγχειν τὰ ἐγκλήματα τοῦ ἐν αἰτίαις τισὶν Ἐπισκόπου. Εἰ δὲ συμβαίη ἀδυνατῆσαι τοὺς ἐπαρχιώτας πρὸς διόρθωσιν τῶν ἐπιφερομένων ἐγκλημάτων τῷ Ἐπισκόπῷ, τότε αὐτοὺς προσιέναι μείζονι Συνόδῳ τῶν τῆς διοικήσεως ἐκείνης Ἐπισκόπων, ὑπέρ τῆς αἰτίας ταύτης συγκαλουμένων. Καὶ μὴ πρότερον ἐνίστασθαι τὴν κατηγορίαν, πρὶν ἢ ἐγγράφως αὐτοὺς τὸν ἴσον ἑαυτοῖς ἐπειτιμήσασθαι κίνδυνον, εἴπερ ἐν τῇ τῶν πραγμάτων τάξει συκοφαντοῦντες τὸν κατηγορούμενον Ἐπίσκοπον ἐλεγχθεῖεν. Εἰ δέ τις καταφρονήσας τῶν κατὰ τὰ προδηλωθέντα δεδογμένων, τολμήσειεν, ἢ βασιλικὰς ἐνοχλεῖν ἀκοὰς, ἢ κοσμικῶν ἀρχόντων δικαστήρια, ἢ οἰκουμενικὴν Σύνοδον ταράσσειν, πάντας ἀτιμάσας τοὺς τῆς διοικήσεως Ἐπισκόπους· τὸν τουοῦτον τὸ παράπαν εἰς κατηγορίαν μὴ εἶναι δεκτὸν, ὡς καταβρίσαντα τοὺς Κανόνας καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴν λυμηνάμενον εὐταξίαν.

 

ΚΑΝΩΝ Ζ΄

Τοὺς προστιθεμένους τῇ ὀρθοδοξίᾳ, καὶ τῇ μερίδι τῶν σοζομένων ἀπὸ αἰρετικῶν δεχόμεθα κατὰ τὴν ὑποταγμένην ἀκολουθίαν καὶ συνήεθαιν. Ἀρειανοὺς μὲν, καὶ Μακεδονιανοὺς, καὶ Σαββατιανοὺς, καὶ Ναυατιανοὺς, τοὺς λέγοντας ἑαυτοὺς καθαροὺς, καὶ Ἀριστεροὺς, καὶ τοὺς Τεσσαρεσκαιδεκατίτας, εἴτουν τετραδίτας, καὶ Άπολιναριστὰς δεχόμενα διδόντας Λιβέλλους, καὶ ἀναθεματίζοντας πᾶσαν αἵρεσιν, μὴ φρονοῦσαν ὡς φρονεῖ ἡ ἁγία τοῦ Θεοῦ καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, καῖ σφραγιζομένους πτῶτον τῷ ἁγίῷ Μύρῷ, τό τε μέτωπον, καὶ τοὺς ὀφθαλμούς, καὶ τὰς ῥῖνας, καὶ τὸ στόμα, καὶ τὰ ὦτα, καὶ σφραγίζοντες αὐτοὺς, λέγομεν, σφραγὶς δωρεᾶς Πνεύματος ἁγίου. Εὐνομιανοὺς μέν τοι τοὺς εἰς μίαν κατάδυσιν βαπτιζομένους, καὶ Μοντανιστὰς τοὺς ἐνταῦθα λεγομένους Φρύγας, καὶ Σαββελιανοὺς τοὺς υἱοπατορίαν διδάσκοντας, καὶ ἕτερα τινα χαλεπὰ ποιοῦντας, καὶ τὰς ἄλλας πάσας αἱρέσεις, (ἐπειδὴ πολλοί εἰσιν ἐνταῦθα, μάλιστα οἱ ἀπὸ τῆς Γαλατῶν χώρας ὁρμώμενοι· πάντας τοὺς ἀπ’ αὐτῶν θέλοντας προστίθεσθαι τῆ ὀρθοδοξίᾳ, ὡς Ἕλληνας δεχόμεθα. Καὶ τὴν πρώτην ἡμέραν ποιοῦμεν αὐτοὺς χριστιανούς· τὴν δ[ε δευτέραν κατηχουμένους, εἶτα τῇ τρίτῃ ἐξορκίζομεν αὐτοὺς, μετὰ τοῦ ἐμφυσᾷν τρίτον εἰς τό πρόσωπον καὶ εἰς τᾶ ὦτα, καὶ οὕτω κατηχοῦμεν αὐτοὺς, καὶ ποιοῦμεν χρονίζειν εἰς τὴν ἐκκλησίαν, καὶ ἀκροᾶσθαι τῶν Γραφῶν, καὶ τότε αὐτοὺς βαπτίζομεν.

 

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

 

Αναφέρει ο Κρεββατάς Δημήτριος «Η οικουμενική σύνοδος του 381 αποφάσισε τον τερματισμό της λειτουργίας των φιλοσοφικών σχολών και της εθνικής λατρείας, αποφάσεις τις οποίες τήρησε απαρέγκλητα ο Θεοδόσιος». Ασφαλώς δεν το ριψοκινδυνεύει να διαφωτίσει τους αναγνώστες του, για ποιον συγκεκριμένο Κανόνα κάνει λόγο της  Β΄ Οικουμενικής Συνόδου. Απλά αφήνει το ψέμα του να αιωρείται πάνω από τα κεφάλια των παγανιστών πιστών του, μέσα σε ένα πέπλο παγανιστικού  μυστηρίου, ακολουθώντας πιστά τα χνάρια των πολέμιων της Εκκλησίας εδώ και χιλιάδες χρόνια «Ἐπειδὴ πολλοὶ [νεοπαγανιστές] τὴν ἐκκλησιαστικὴν εὐταξίαν συγχεῖν, καὶ ἀνατρέπειν βουλόμενοι φιλέχθρως καὶ συκοφαντικῶς» του ανακοινώνεται ότι εδώ δεν θα του γίνει καμία μετάφραση, εκτός μίας εξαίρεσης (1), διότι αφού αυτός είναι «αρχαιολάτρης», συνέπεια του οποίου θα έπρεπε τουλάχιστον να είναι η γνώση της ελληνικής εκ μέρους του. Ας μελετήσει λοιπόν μόνος του, τους άνωθι Ιερούς Κανόνες και όταν ανακαλύψει σε ποιον από όλους λέγονται όσα αυτός διατείνεται, ας ανακοινώσει στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος, ώστε να «αφαιρεθούν» τα επίμαχα εδάφια & οι αποφάσεις (2).

 

Σημειώσεις

1.« ἀλλ’ εἰ μέν τις, οἰκείαν τινὰ μέμψιν, τοῦτ’ ἔστι ἰδιωτικὴν, ἐπαγάγοι τῷ Ἐπισκόπῳ, ὡς πλεονεκτηθεὶς, ἢ ἄλλο τι παρὰ τὸ δίκαιον παρ’ αὐτοῦ πεπονθώς, ἐπί τῶν τοιούτων κατηγοριῶν μὴ ἐξετάσζεσθαι, μήτε τὸ πρόσωπον τοῦ κατηγόρου, μήτε τὴν θρησκείαν. Χρὴ γὰρ παντὶ τρόπῳ, τό δε συνειδός τοῦ Ἐπισκόπου ἐλεύθερον εἶναι, καὶ τὸν ἀδικεῖσθαι λέγοντα, οἵας ἀν ᾖ θρησκείας, τῶν δικαίων τυγχάνειν.» [Μτφρ: Αλλά αν μεν οι κατηγορίες είναι ιδιωτικές, ζημία μόνον χρημάτων φέρουσες, δηλαδή, εάν κατηγορεί κανείς ένα Επίσκοπο, ότι τον αδίκησε, ή τον πλεονέκτησε, αφαιρώντας τυχών πράγμα του κινητό, ή ακίνητο, σε αυτές δεν πρέπει να εξετάζεται το πρόσωπο του κατηγόρου, μήτε η θρησκεία του, αλλά όποιας θρησκείας και αν είναι αυτός, πρέπει να δέχεται, και να λαμβάνει το δίκαιό του.], Β΄ Οικουμενική Σύνοδος, Κανών Στ΄.

2. Η μόνη αναφορά σε φιλοσοφία, και συγκεκριμένα σε φιλόσοφο, γίνεται στον Κανόνα Δ΄, όπου ο Μάξιμος ο Κυνικός δεν λογίζεται πλέον ως επίσκοπος. Καμία δίωξη της φιλοσοφίας και των φιλοσοφικών σχολών, καμία απαγόρευση της αρχαίας θρησκείας (ίδε και σημ. 1)