ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΔΑΥΛΟΣ & ΔΑΥΛΟΙ ΑΠΕΛΕΚΗΤΟΙ ΩΣ ΔΗΘΕΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ

Μια σελίδα που αποδεικνύει πως ο νεο-εποχίτικος τύπος, έχει καταπέσει με ταχύτητα στα πλοκάμια του ανήλεου θρησκευτικού φανατισμού. Ενός φανατισμού τρελού και μόρου, που οδηγεί πτυχιούχους αρθογράφους, υπό το δήθεν σιντόνι της ελληνικότητας, σε ύβρεις κατά της λογικής, της μάθησης και της αλήθειας καταβυθίζοντας ανημέρωτους αναγνώστες, στα χαμηλότερα βάραθρα της μισαλλοδοξίας.

«ΙΗΣΟΥΣ: ΚΗΡΥΚΑΣ ΜΙΣΟΥΣ, ΔΙΧΑΣΜΟΥ & ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ,

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΡΟΛΟΥ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΑ ΙΔΙΑ ΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ

(Κατά: Ίων Δημόφιλου, Ηλεκτρολόγου – Μηχανολόγου Ε.Μ.Π. (dhmofilos@freemail.gr) Περιοδικό Δαυλός, σελίς 17909)

«Ιησούς: Κήρυκας μίσους, διχασμού και ανθελληνισμού, αποκάλυψη του ρόλου του από τα ίδια τα ευαγγέλια»

«Ο σερ Χιου Τζόουνς μιλά στον Δ για τους αρχαιοέλληνες θεούς»

(Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 272 – 273, εξώφυλλο)

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗΣ ΤΟΥ ΙΩΝ ΔΗΜΟΦΙΛΟΥ (Ηλεκτρολόγος – Μηχανολόγος Ε.Μ.Π.)

Είναι πάγια τακτική των παγανιστών & αρχαιολατρών, να εμφανίζουν μεν την επιστημονική τους κατάρτιση στα άρθρα τους, αλλά ταυτόχρονα να αποκρύπτουν το επαγγελματικό τους όνομα. Η σκεπτική γύρω από αυτή την τακτική δίδει τα ακόλουθα συμπεράσματα

1. Αν ο νεοπαγανιστής αρθογράφος κατέχει όντως την επιστημονική κατάρτιση που δηλώνει ενώ ταυτόχρονα αποκρύβει το πραγματικό του όνομα, σημαίνει πως φοβάται να εκτεθεί ως επιστήμονας, βάση των συλλογισμών (παραλογισμών) που κάνει. Απλά αναφέρει την επιστημοσύνη του για να δώσει κύρος στο παράλογο άρθρο του, ανάμεσα στους απαίδευτους.

2. Αν δεν είναι επιστήμονας, όπως άλλωστε δεν είναι εκείνος που το ψευδώνυμο δηλώνει, τότε ο αρθογράφος είναι αστοιχείωτος επιστημονικά και προσπαθεί να δώσει αξία στα παράλογα λεγόμενά του, βάση της ιδιότητας του δήθεν επιστήμονα.

Η τακτική τους δηλαδή είναι: Και ο σκύλος χορτάτος και η πίττα ολόκληρη

ΠΑΛΑΙΑ & ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ - ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ

Γιά τα πλείστα εδάφια της Παλαιάς ∆ιαθήκης ρατσιστικού, ανήθικου, απάνθρωπου, ανθελληνικού κ.λπ. περιεχομένου [όπως π.χ. «εξεγερώ τα τέκνα σου, Σιών, επί τα τέκνα των Ελλήνων» («Ζαχαρίας», θ΄ 13- 15), «Καί εξολοθρεύσω Κρήτας» («Ιεζεκιήλ», κε΄ 16-17) κ.λπ.] έχει γίνει αρκετός λόγος σε προηγούμενα τεύχη μας (154, 164-165, 169, 171, 193 κ.ά.). Βρισκόμενοι σε κατάσταση άμυνας οι οπαδοί τού ελληνοχριστιανικού ιδεολογήματος άρχισαν να κάνουν λόγο για αποβολή της «Παλαιάς Διαθήκης» από τον Κανόνα της Εκκλησίας, επειδή αναφέρεται σε κηρύγματα μίσους και διχόνοιας της εβραϊκής ιστορίας. Θέτουν όμως παράλληλα την «Καινή ∆ιαθήκη» στο απυρόβλητο, διότι -σύμφωνα με τα λεγόμενα τους- μέσα στα κείμενά της διδάσκεται η αγάπη, έχει επηρεαστεί κι είναι σε πλήρη αρμονία με το αρχαιοελληνικό πνεύμα. Ο χωρισμός της «Παλαιάς» από την «Καινή ∆ιαθήκη» δεν μπορεί βέβαια να γίνει, διότι ο ίδιος ο Ιησούς λέει: «∆έν ήλθα για να καταλύσω το νόμο ή τους προφήτες, αλλά για να τον συμπληρώσω» («Κατά Ματθαίον», ε΄ 17), «αν πιστεύετε στον Μωϋσή, πιστεύετε και σε μένα, γιατί για μένα εκείνος έγραψε και αν δεν πιστεύετε στα γραπτά εκείνου, πώς θα πιστέψετε στα λόγια μου; (Κατά Ιωάννη, ε΄ 46 – 47). Στο παρόν άρθρο θα δείξουμε ότι από τα ίδια τα κείμενα της «Καινής ∆ιαθήκης» δεν προκύπτει καμιά διαφορά από την «Παλαιά», γιατί και τα δύο βιβλία παραμένουν αδιάσπαστα τόσο στις «ιδέες» όσο και στις «διαθέσεις», ο δε Ιησούς Χριστός δεν είναι κήρυκας αγάπης, όπως προβάλλεται, αλλά αντιθέτως προβαίνει σε κηρύγματα μίσους, διχόνοιας, διχασμού κι έντονου μισελληνισμού.

Για τα ανθελληνικά εδάφια έχει γίνει λόγος σε άλλη ενότητα, που αποδεικνύει το αμαθές και το εθνικιστικό σύμπλεγμα του κατήγορου. Δεν χρειάζεται να αναφερθεί κανείς εδώ εκτεταμένα. Το τραγικό της υπόθεσης είναι πως ο αρθογράφος επικαλείται και «πλουσιότατη» βιβλιογραφία για να αποδείξει τους ισχυρισμούς του: περιοδικό Δαυλός τεύχη 154, 164-165, 169, 171, 193 κ.α.. Δηλαδή ουσιαστικά η βιβλιογραφία του πάνω στο ζήτημα των ανθελληνικών εδαφίων της Βίβλου είναι το ένα και αυτό ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ. Αυτό το θέτει ως απόδειξη των ισχυρισμών του ο Ίων Δημόφιλος. Ας έχει.

Ο Ιών Δημόφιλος φαίνεται πως αστειεύεται όταν λέγει πως η Βίβλος θα αποβληθεί από τον Κανόνα της Εκκλησίας. Δεν αποβλήθηκε ακόμη και τον καιρό των παγανιστικών διωγμών των ισχυρών αυτοκρατόρων. Πώς φαντάζεται ότι θα αποβληθούν τώρα, μετά από 2000 χρόνια εν μέσω δημοκρατίας, ένεκα στημένων παρεξηγήσεων που διαδίδουν ηλεκτρολόγοι - μηχανολόγοι; Ασφαλώς δεν γνωρίζει μήτε το σύνταγμα της Ελλάδας (Τμήμα Β΄, άρθρο 3 § 3) ο Ίων.

Ο χωρισμός της Παλαιάς από την Καινή δεν μπορεί να γίνει…

Εις επιβεβαίωση των άνω, μόνος του ο αρθρογράφος αντιλαμβάνεται, έστω και δύσκολα, πως δεν είναι δυνατόν ελληνοχριστιανός (Ορθόδοξος) να αποβάλλει ένα από τα δύο βιβλία διότι όπως και ο ίδιος απέδειξε είναι αχώριστα. Άραγε πως συμπέρανε πως θα αποβληθεί η Π.Δ. και μάλιστα από τον κανόνα;

Ο απολογητής δεν θα δείξει, αλλά θα αποδείξει, πως το άρθρο του Ίων Δημόφιλου είναι μια μέτρια δημαγωγία, που αυτά που υποστηρίζει όχι μόνο δεν υφίστανται αλλά και πως η φωτογραφία που χρησιμοποιεί είναι αντισυνταγματική, ανθελληνική και προσβλητική για την πλειοψηφία του ΜΕΓΑΛΟΥ Ελληνικού ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ έθνους.

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΠΑΣΧΑ

«Ήταν μερικοί Έλληνες μεταξύ εκείνων που είχαν ανεβεί, για να προσκυνήσουν κατά την εορτή. Αυτοί λοιπόν ήλθαν στον Φίλιππο, ο οποίος ήταν από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας και τού είπαν: “Κύριε, θέλουμε να δούμε τον Ιησού”. Έρχεται ο Φίλιππος και το λέει στον Ανδρέα και ο Ανδρέας κι ο Φίλιππος το λέγουν στον Ιησού. Ο Ιησούς αποκρίθηκε σ’ αυτούς: “Ήλθε η ώρα για να δοξαστεί ο υιός τού ανθρώπου”» («Κατά Ιωάννην», ιβ΄ 20-23). Αυτό είναι το περίφημο απόσπασμα στο οποίο κατά κόρον αναφέρονται οι ελληνορθόδοξοι, στην προσπάθειά τους να απαντήσουν στις επικρίσεις που δέχονται για το ανθελληνικό μένος των ιουδαϊκών Γραφών και να αποδείξουν ότι ναι μεν η «Παλαιά ∆ιαθήκη» αποπνέει μίσος για τους Έλληνες, ο Ιησούς όμως ήταν πολύ διαφορετικός κι έβαλε τα πράγματα στη θέση τους.

Εδώ πρέπει να διευκρινίσουμε ότι δεν πρόκειται για Έλληνες το γένος, και αυτό γίνεται φανερό από το ίδιο το κείμενο. Ας εξετάσουμε με προσοχή το επίμαχο απόσπασμα. Κατ’ αρχήν οι «Έλληνες» αυτοί ανέβαιναν να προσκυνήσουν στην εορτή. Για μας τους Έλληνες ένα από τα κυριότερα χαρακτηριστικά της φυλής μας είναι η υπερηφάνεια. Ο υπερήφανος επιδεικνύει τον εαυτό του, αλλά, για να το επιτύχει αυτό, δεν πρέπει να συρρικνώνει το σώμα του, αλλά να υιοθετήσει ένα ευθυτενές παράστημα και ανάλογο βάδισμα. Ο υπερήφανος δεν φοβάται. Δεν γονατίζει. Δεν προσκυνά. Κατά τον Ξενοφώντα δεν είναι γνώρισμα των Ελλήνων το προσκύνημα ούτε θεών ούτε ανθρώπων, το προσκύνημα είναι ίδιον των βαρβάρων. Δεν σέρνεται ο Έλληνας για να εγείρει τον οίκτο τού «θεού» του. Δεν επιζητεί καν τον οίκτο τού θεού του για τη «σωτηρία» του. Γνωρίζει ότι μέσα στη φύση είναι και η ευτυχία και η συμφορά και τις καλοδέχεται και τις δύο. Ο υπερήφανος δεν σκύβει το κεφάλι του μπροστά σε κανέναν, ούτε ακόμη και μπροστά στο «θεό» τον ίδιο. Όταν οι Αργοναύτες συνάντησαν τον Απόλλωνα, μας ιστορεί ο Απολλώνιος ο Ρόδιος στα «Αργοναυτικά» (Β΄ 674-684), «θαμπώθηκαν όταν τον είδαν και κανείς τους δεν τόλμησε να σηκώσει τα μάτια να κοιτάξει τα λαμπερά εκείνα μάτια τού θεού. Στάθηκαν ρίχνοντας το βλέμμα τους στη γη». Δεν έπεσαν οι ίδιοι στη γη, στάθηκαν όρθιοι, κατεβάζοντας απλά το βλέμμα τους από σεβασμό προς το θεό. Οι Έλληνες επομένως ποτέ δεν προσκυνούσαν. Έτσι κι αλλιώς οι Έλληνες «θεοί» είχαν τελείως διαφορετική έννοια από την ιουδαϊκή έννοια «θεός», όπως και η σχέση των Ελλήνων με τους «θεούς» ήταν τελείως διαφορετική από εκείνη των Ιουδαίων με το «θεό» τους.

Ακόμα κι αν προσκυνούσαν όμως αυτοί που περιγράφει ο Ιωάννης, ανέβαιναν για να προσκυνήσουν στην εορτή. Ποια ήταν αυτή η εορτή; Λίγες παραγράφους νωρίτερα μας πληροφορεί ότι επρόκειτο για το Πάσχα, τη μεγάλη αυτή εβραϊκή εορτή: Και συνεχίζει: «Την επόμενη μέρα πολύς κόσμος είχε έρθει για την εορτή· όταν άκουσαν ότι έρχεται ο Ιησούς στα Ιεροσόλυμα, πήραν κλάδους από φοίνικες και βγήκαν προς προϋπάντησή του κι έκραζαν: “Ωσαννά, ευλογημένος να είναι εκείνος που έρχεται στο όνομα τού Κυρίου (τού Γιαχβέ), ο βασιλεύς τού Ισραήλ”. Ο δε Ιησούς βρήκε ένα μικρό όνο κι κάθισε επάνω του, καθώς ήταν γραμμένο. Μη φοβάσαι, θυγατέρα Σιών, να ο βασιλεύς σου, έρχεται καθισμένος σ’ ένα πουλάρι όνου». To κείμενο μας μιλάει για το βασιλέα τού Ισραήλ, όχι το βασιλέα της Ελλάδας και τη θυγατέρα Σιών, όχι για τη θυγατέρα Ελλάδα. Το τι σχέση έχουν όλα αυτά με τους Έλληνες, μόνον οι ελληνορθόδοξοι κύκλοι μπορούν να «ερμηνεύσουν».

Επικρίσεις για το ανθελληνικό μένος των Ιουδαϊκών γραφών…

Όπως έχει δειχτεί αλλού δεν υπάρχει κανένα ανθελληνικό μένος στις Ιουδαϊκές γραφές. Αντιθέτως υπάρχει ενδιαφέρον του Θεού για το ελληνικό ποίμνιο της Κρήτης. Το ανθελληνικό μένος λοιπόν, δεν είναι τίποτα άλλο παρά αστοχίες συλλογισμών και πληροφόρησης του Δαυλικού άρθρου του Ίων Δημόφιλου.

Ο Ίων έφτασε σε αυτό το συμπέρασμα, αφού ως λέγει εξέτασε με προσοχή το επίμαχο εδάφιο. Όφειλε όμως να εξετάσει ένα άλλο εδάφιο με την ίδια και περισσότερη προσοχή, το οποίο σαφώς μας αποδεικνύει πως αυτοί που ο Δημόφιλος δεν θέλει να είναι Έλληνες, τελικά ήσαν Έλληνες το γένος διότι δεν ήσαν Έλληνες το θρήσκευμα, εφόσον αν ήσαν Έλληνες το θρήσκευμα δεν θα πήγαιναν στην εορτή του Πάσχα για προσκύνηση. Άλλωστε και ο Ίων Δημόφιλος διαχωρίζει μεταξύ Ελλήνων στο γένος και Ελλήνων στο θρήσκευμα («…γίνεται σαφής διάκριση: Είναι «Ελληνίδα Συροφοινίκισσα στό γένος»») στην ενότητα περί αυθεντικών Ελλήνων.

Ο Ίων Δημόφιλος επιμένει και πάλι να αποδείξει πως δεν ήσαν εκείνοι οι ανεβαίνοντας στην εορτή του Πάσχα Έλληνες το γένος εφόσον δεν ήσαν υπερήφανοι! Αναρωτιέται κανείς αν χαρακτηριστικό του γένους είναι η υπερηφάνεια! Ασφαλώς ο Ίων Δημόφιλος δεν έχει ιδέα τι εστί γένος. Το γένος λοιπόν είναι σύνολο ανθρώπων, κοινωνικό ή πολιτικό, που κατάγεται από κοινό γενάρχη (προπάτορα). Στην αρχαία Αθήνα υπήρχαν πολλά γένη που προέρχονταν από πολλούς και διαφορετικούς γενάρχες.

Ο Ίων Δημόφιλος τι αποδείξεις έχει για την καταγωγή κείνων των Ελλήνων που ανέβαιναν στα Ιεροσόλυμα, όταν συγγράφει τέτοιες παραδοξολογίες; Γι’ αυτόν βέβαια το γένος, και δηλαδή η καταγωγή ορίζεται από παράγοντες όπως π.χ. «προσκύνημα» (θρησκεία, δουλεία κ.λ.π.), «βάρβαρος» (ομιλία), «οίκτος», «σωτηρία», «κατεβάζω το βλέμμα», «στέκομαι όρθιος», «σεβασμός προς τον θεό» κ.α. Και τελειώνοντας τις αστειότητες το άρθρο του καταλήγει στο συμπέρασμα πως οι Έλληνες το γένος δεν προσκυνούσαν!

…Για μας τους Έλληνες ένα από τα κυριότερα χαρακτηριστικά της φυλής μας είναι η υπερηφάνεια…

Δεν έπεσαν οι ίδιοι στη γη, στάθηκαν όρθιοι, κατεβάζοντας απλά το βλέμμα τους από σεβασμό προς το θεό. Οι Έλληνες επομένως ποτέ δεν προσκυνούσαν…

Το άρθρο του Ίων Δημόφιλου εκφράζει μια παράξενη λογική, όπως άλλωστε κάθε φανατικό αντιχριστιανικό άρθρο. Εκτός του ότι «πέτυχε» να αποδείξει πως οι Έλληνες δεν φοβόντουσαν τους θεούς τους, εκτός του ότι «πέτυχε» να αποδείξει πως οι Έλληνες δεν προσκυνούσαν, προστρέχει να «αποδείξει» ότι όποιος είναι υπερήφανος δεν προσκυνά. Προσπαθεί δηλαδή να συνδυάσει μια στάση του σώματος αποκλειστικά με ένα εσωτερικό συναίσθημα. Μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο; Δηλαδή μια στάση να εκφράζει ένα και μόνο αποκλειστικό συναίσθημα; Άραγε είναι ποτέ δυνατόν μια συγκεκριμένη σωματική στάση να αποδείξει τον εσωτερικό κόσμο ενός πιστού ή οποιουδήποτε ανθρώπου; Δηλαδή αν ένας ταπεινός χριστιανός κλεισθεί μέσα σε στενό όρθια στημένο κελί διατηρώντας όρθια στάση, αυτό θα εκληφθεί ως ένδειξη υπερηφάνειας;

Κύφων (Αγγειογραφία του Μουσείου του Λούβρου) (Πηγή: Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ιδ΄, σελίδα 588)

Αν αντιθέτως ένας αρχαίος υπερήφανος φιλόσοφος κλεισθεί σε στενό κύφωνα εξαναγκαζόμενος να σκύψει, αυτό θα εκληφθεί ως στάση ταπεινότητας; Συνεπώς δεν παίζει ρόλο η στάση του σώματος, διότι αυτή κάθε φορά είναι μόνο ένα μέσο έκφρασης και ως μέσα έκφρασης οι άνθρωποι σε κάθε εποχή υιοθέτησαν διαφορετικά τέτοια για να εκφράσουν την εσωτερικότητά τους. Το παράδειγμα λοιπόν που περίγραψε ο Ίων Δημόφιλος «κατεβάζοντας απλά το βλέμμα τους από σεβασμό προς το θεό» μπορεί να δείξει πως δεν προσκύνησαν, αλλά δεν μπορεί να εκληφθεί ως ένδειξη υπερηφάνειας των αργοναυτών. Κάθε άλλο. Διότι η υπερηφάνεια σε κάθε εποχή εκφράζεται με διαφορετικούς τρόπους, αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν υπήρχε τότε ταπεινότητα επειδή το σώμα τους δεν ήταν κυρτό. Και ως είδε ο αναγνώστης οι αρχαίοι Έλληνες προσκυνούσαν τους θεούς τους, ενώ και σημαντικότατοι φιλόσοφοι, όπως ο Σπαρτιάτης Χείλων τον 6 αιώνα π.Χ., ένας των 7 σοφών της Ελλάδας, επαινούσαν την ταπεινότητα «Τα μεν υψηλά ταπεινούν τα δε ταπεινά υψούν», όπως το αυτό έπραττε και ο μύθος περί του Δαιδάλου και του Ίκαρου. Βέβαια αυτά είναι λεπτομέρειες του αρχαίου κόσμου και των προγόνων μας για κάτι υπερήφανους Ελληναράδες με όρθια στάση απερίσκεπτης προσοχής.

Σαφώς το κείμενο μιλά για τον βασιλέα του Ισραήλ. Όμως το κείμενο αναφέρεται σε ότι φώναζε ο όχλος. Δεν αναφέρεται σε αυτό που λέει ο Θεός Ιησούς Χριστός. Και Αυτός είπε:

(Κατά Ιωάννη Κεφ. Ι΄ «16 καὶ ἄλλα πρόβατα ἔχω, ἃ οὐκ ἔστιν ἐκ τῆς αὐλῆς ταύτης· κἀκεῖνά με δεῖ ἀγαγεῖν, καὶ τῆς φωνῆς μου ἀκούσουσι, καὶ γενήσεται μία ποίμνη, εἷς ποιμήν. 17 διὰ τοῦτό με ὁ πατὴρ ἀγαπᾷ, ὅτι ἐγὼ τίθημι τὴν ψυχήν μου, ἵνα πάλιν λάβω αὐτήν.»), και (Ιωάννης Κεφ. Ιβ΄ «23 ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀπεκρίνατο αὐτοῖς λέγων· Ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου.»)

Τώρα τι είναι πιο σπουδαίο; Αυτό που λέγει ο Θεός ή αυτό που φωνάζει ο όχλος; Ή μήπως αυτό που αναφέρει το άρθρο του Ίων Δημόφιλου;

Αλλά ας σημειωθεί εδώ εγκυκλοπαιδικά πως στην Σιών έθυε και ο Έλληνας Πτολεμαίος ο Φιλωπάτωρ, εις πείσμα του φανατικού άρθρου του Ίων Δημόφιλου.

ΟΙ ΕΒΡΑΪΚΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ

Με ορμητήριο τις εβραϊκές κοινότητες στην Ελλάδα

Ας μην ξεφύγουμε από το θέμα μας όμως. «Όταν πέρασε την Αμφίπολη και την Απολλωνία (ο Παύλος) ήλθε στή Θεσσαλονίκη, όπου ήταν η συναγωγή των Ιουδαίων και σύμφωνα με τη συνήθειά του πήγε σ’ αυτούς και επί τρία Σάββατα συνδιαλεγόταν μαζί τους πάνω στις γραφές» («Πράξεις», ιζ΄ 1-2). Στην Αθήνα προσέγγισε πρώτα τη συναγωγή των Ιουδαίων, όπου βρήκε ομοεθνείς του για σίτιση (∆άμαρις-Θάμαρ και ∆ιονύσιος), στέγαση, προστασία και ποίμνιο («Πράξεις», ιζ΄ 17) και στη συνέχεια, όταν «πήρε θάρρος», άρχισε να γυρίζει στην αγορά και να μιλά με τους «παρατυγχάνοντας», δηλαδή με τους θαμώνες και τους περαστικούς. Στην Κόρινθο τα ίδια: οι πρώτοι προσήλυτοι ήταν Ιουδαίοι, ο Ακύλας και η σύζυγός του Πρίσκιλλα («Πράξεις», ιη΄ 2). Ο Παύλος μάλιστα φιλοξενήθηκε από τον Ιούστο, που στο σπίτι του μοιράζονταν τον ίδιο τοίχο με τη συναγωγή («Πράξεις», ιη΄ 7). Σε όλες τις πόλεις «διελέγετο εν τή συναγωγή»: («Πράξεις», ιη΄ 4, ιη΄ 19, ιη΄ 26, ιθ΄ 8).

Ενώ λοιπόν το θέμα του Ίων Δημόφιλου είναι ««ΙΗΣΟΥΣ: ΚΥΡΗΚΑΣ ΜΙΣΟΥΣ, ΔΙΧΑΣΜΟΥ & ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ, ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΡΟΛΟΥ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΑ ΙΔΙΑ ΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ», ουδέν έχει εκφέρει επ’ αυτού (κήρυγμα), παρά ασχολείται με Έλληνες, Ιουδαίους, προσκυνήσεις, εορτές και γένη.

Ο Ίων Δημόφιλος παρέλειψε στο άρθρο του να προσθέσει, πως αν και ο Παύλος πήγε στην Συναγωγή των Ιουδαίων, εντούτοις λίγους εξ αυτών έπεισε εις τον Χριστιανισμό, περισσότερους δε γνησίους Έλληνες και μάλιστα το γένος (Πράξεις Κεφ. Ιζ΄ «4 καί τινες ἐξ αὐτῶν [των Ιουδαίων] ἐπείσθησαν καὶ προσεκληρώθησαν τῷ Παύλῳ καὶ τῷ Σίλᾳ, τῶν τε σεβομένων Ἑλλήνων πολὺ πλῆθος γυναικῶν τε τῶν πρώτων οὐκ ὀλίγαι.»). Άραγε γιατί του διέφυγε της προσοχής αυτή η σημαντική λεπτομέρεια λίγα μόνο εδάφια από αυτά που εκείνος βλέπει; Οι ηλεκτρολόγοι και μηχανολόγοι δεν θα έπρεπε αν έχουν πάντοτε το νου τους; Ή τα τινάζουν πάντοτε όλα «στο αέρα»;

Για κάποιο λόγο βιασύνης στο άρθρο του ο Ιών Δημόφιλος ξεχνά να θυμίσει στους αναγνώστες του, πως πριν ο Παύλος πάει στην Αθήνα, πέρασε από την Βέροια. Μάλλον προτίμησε ο Ίων να το αποκρύψει εφόσον εις την Βέροια ο Παύλος είχε περισσότερη επιτυχία τόσο μέσα στις συναγωγές όσο και ανάμεσα σε μορφωμένες και πλούσιες Ελληνίδες αλλά και σε Έλληνες (Πράξεις Αποστόλων, Κεφ Ιζ΄ «10 Οἱ δὲ ἀδελφοὶ εὐθέως διὰ τῆς νυκτὸς ἐξέπεμψαν τόν τε Παῦλον καὶ τὸν Σίλαν εἰς Βέροιαν, οἵτινες παραγενόμενοι εἰς τὴν συναγωγὴν ἀπῄεσαν τῶν Ἰουδαίων. 11 οὗτοι δὲ ἦσαν εὐγενέστεροι τῶν ἐν Θεσσαλονίκῃ, οἵτινες ἐδέξαντο τὸν λόγον μετὰ πάσης προθυμίας, τὸ καθ' ἡμέραν ἀνακρίνοντες τὰς γραφὰς εἰ ἔχοι ταῦτα οὕτω. 12 πολλοὶ μὲν οὖν ἐξ αὐτῶν ἐπίστευσαν, καὶ τῶν Ἑλληνίδων γυναικῶν τῶν εὐσχημόνων καὶ ἀνδρῶν οὐκ ὀλίγοι.»)

Σε όλες τις πόλεις διελέγετο εν τη συναγωγή…

Και όχι μόνο…, αλλά και ως ο Ίων είπε και στην ελληνική αγορά (Πράξεις Κεφ. Ιζ’ «17 διελέγετο μὲν οὖν ἐν τῇ συναγωγῇ τοῖς Ἰουδαίοις καὶ τοῖς σεβομένοις καὶ ἐν τῇ ἀγορᾷ κατὰ πᾶσαν ἡμέραν πρὸς τοὺς παρατυγχάνοντας.») στον Άρειο Πάγο, δημόσια (Πράξεις Κεφ. Ιη΄ «28 εὐτόνως γὰρ τοῖς Ἰουδαίοις διακατηλέγχετο δημοσίᾳ» ) κ.α.(Πράξεις Κεφ. Ιθ΄ «8 Εἰσελθὼν δὲ εἰς τὴν συναγωγὴν ἐπαρρησιάζετο ἐπὶ μῆνας τρεῖς διαλεγόμενος καὶ πείθων τὰ περὶ τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ. 9 ὡς δέ τινες ἐσκληρύνοντο καὶ ἠπείθουν κακολογοῦντες τὴν ὁδὸν ἐνώπιον τοῦ πλήθους, ἀποστὰς ἀπ' αὐτῶν ἀφώρισε τοὺς μαθητάς, καθ' ἡμέραν διαλεγόμενος ἐν τῇ σχολῇ Τυράννου τινός.»)

ΕΛΛΗΝΕΣ & ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ

Μολονότι τα περισσότερα κείμενα που συμπεριλαμβάνονται στην «Καινή ∆ιαθήκη» είναι γραμμένα στην Ελληνική γλώσσα, αυτό δεν θα έπρεπε να μας προξενεί ούτε ίχνος υπερηφάνειας, αφού ούτε για την Ελλάδα μιλούν, ούτε ελληνικούς σκοπούς εξυπηρετούν. Γράφτηκαν στα Ελληνικά από Εβραίους συγγραφείς (όχι απαραίτητα από αυτούς που δηλώνουν), επειδή οι Εβραίοι για αιώνες είχαν χάσει τη γλώσσα τους. Ελλήνιζαν τόσο στη γλώσσα όσο και στα ήθη. Αθλούνταν, πλένονταν και αποποιούνταν έως και την περιτομή τους, που προσπαθούσαν να την καλύψουν. Κανένα από τα κείμενα είτε της «Παλαιάς» είτε της «Καινής Διαθήκης» δεν απευθύνεται σε Έλληνες. «Αυτούς τους δώδεκα έστειλε ο Ιησούς και τους παράγγειλε τα εξής: “Πρός τους εθνικούς μην πηγαίνετε και στην πόλη των Σαμαρειτών μην μπαίνετε, αλλά πηγαίνετε μάλλον στα χαμένα πρόβατα της γενεάς τού Ισραήλ”». («Κατά Ματθαίον», ι΄ 5-6).

Όταν ο Παύλος αποστέλλει επιστολές προς Εφεσίους, Φιλιππησίους, Θεσσαλονικείς ή Κορινθίους κ.ά., δεν τις αποστέλλει στους Έλληνες των πόλεων αυτών, αλλά στους Εβραίους, που ζουν στις ελληνικές πόλεις και που υπήρξαν οι πρώτοι προσήλυτοι στο Χριστιανισμό, όχι από δική τους αυθόρμητη προσχώρηση αλλά μετά από εντολή που πήραν από τους ραβίνους τους, να υποδυθούν τους πιστούς της νέας θρησκείας. Όπου δηλαδή γίνεται δηλαδή αναφορά για Εφεσίους, εννοείται ότι είναι οι Εβραίοι της Εφέσου κι όχι οι Έλληνες, όταν γίνεται αναφορά στους Κορινθίους, εννοείται ότι πρόκειται για τους Εβραίους της Κορίνθου. Οι Έλληνες δεν είχαν καμιά σχέση με όλα αυτά. Ο Νόμος δεν διδάσκεται στους Έλληνες το γένος. Οι Απόστολοι, γράφει ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος («Εις τας Πράξεις», Ομιλία ΚΕ΄), «δεν κήρυτταν το θείο λόγο σε κανένα παρά μόνο στους Ιουδαίους» («μηδενί λαλούντες τον λόγον ει μη μόνον Ιουδαίοις»: «Πράξεις», ια΄ 19-20) και συνεχίζει: «∆έν το έκαναν αυτό φοβούμενοι τους ανθρώπους, αλλά το έκαναν τηρώντας το Νόμο». Υπήρχαν όμως και κάποιοι Κύπριοι και Κηρυναίοι, οι οποίοι «ελάλουν προς τους ελληνιστάς, ευαγγελιζόμενοι τον Κύριον Ιησούν» («Πράξεις», ια΄ 20)»· και διευκρινίζει ο Χρυσόστομος «Ίσως επειδή δεν γνώριζαν τα Εβραϊκά τους ωνόμαζαν Έλληνες». Στη συνέχεια ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος επανέρχεται στο θέμα («Εις τας Πράξεις», Ομιλία Λ΄): «Συνέβη δε και στό Ικόνιο το ίδιο να μπουν στή συναγωγή των Ιουδαίων και να μιλήσουν έτσι ώστε να πιστέψει μεγάλο πλήθος από τους Ιουδαίους κι από τους Έλληνες». Ως γνωστό, δεν συναντά κανείς Έλληνες στη συναγωγή. Είναι καταφανές πώς πρόκειται για Εβραίους, που έχασαν τη γλώσσα τους και μιλούσαν Ελληνικά.

Ούτε για την Ελλάδα μιλούν [τα Ευαγγέλια]…

Παροξυνόμενο το άρθρο του Δημόφιλου διατίθεται πως τα ευαγγέλια δεν ομιλούν για την Ελλάδα. Άραγε η Θεσσαλονίκη, η Βέροια, η Αθήνα, η Κόρινθος, γνωρίζει ο Ίων που βρίσκονται ή έχει γεωγραφικά μεσάνυχτα; Γνωρίζει γεωγραφία Ελλάδας ή έχει άλλη μακρινή πατρίδα;

Ούτε ελληνικούς σκοπούς εξυπηρετούν [τα Ευαγγέλια]…

Ο Ίων δεν θέλει κανένα Έλληνα να είναι υπερήφανος για τα Ευαγγέλια, διότι δεν εξυπηρετούν Ελληνικούς σκοπούς. Φαίνεται δεν γνωρίζει ποιος είναι ο σκοπός των Ευαγγελικών λόγων: (Κατά Μάρκον Κεφ. Ιστ΄ «15 καὶ εἶπεν αὐτοῖς· Πορευθέντες εἰς τὸν κόσμον ἅπαντα κηρύξατε τὸ εὐαγγέλιον πάσῃ τῇ κτίσει. 16 ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθεὶς σωθήσεται, ὁ δὲ ἀπιστήσας κατακριθήσεται·»). Άραγε, όταν τα Ευαγγέλια υπόσχονται την σωτηρία των Ελλήνων από τον σωματικό θάνατο, τότε εξυπηρετούν Ελληνικούς σκοπούς, ναι ή όχι; Και όταν μάλιστα εξυπηρετούν σκοπούς αθανασίας, αφθαρσίας και τελειότητας του Ελληνικού έθνους, δεν θα πρέπει να μένει καμιά αμφιβολία. Άραγε ο Ίων Δημόφιλος τι ελληνικούς σκοπούς έχει ανώτερους από τους Ευαγγελικούς;

Κανένα από τα κείμενα της Π.Δ. ή της Κ.Δ. δεν απευθύνεται σε Έλληνες…

Ενώ λοιπόν το άρθρο του Ίων Δημόφιλου όρισε κάποια τμήματα της Π.Δ. ως ανθελληνικά, δηλαδή πως αναφέρονται σε Έλληνες, τώρα ξεχνώντας παθαίνει βιβλιογραφική αμνησία ποδοπατώντας όλα όσα έχει πει με μένος, αγνοώντας την φτηνή βιβλιογραφία του την οποία επικαλείται στο τέλος του.

Βέβαια, το άρθρο του Ίων Δημόφιλου φαίνεται να μην έχει την παραμικρή ιδέα τι και ποιος είναι Έλληνας. Όφειλε να ορίσει τον όρο, εφόσον υποτίθεται θα αποδείκνυε το ανθελληνισμό του Ιησού. Αλλά ας δει κανείς αν η Κ.Δ. τουλάχιστον απευθύνεται και σε Έλληνες (Κατά Μάρκον Κεφ. Ιγ΄«10 καὶ εἰς πάντα τὰ ἔθνη δεῖ πρῶτον κηρυχθῆναι τὸ εὐαγγέλιον.»). Όταν λοιπόν το Ευαγγέλιο της σωτηρίας οφείλει να κηρυχθεί σε όλα τα έθνη, δεν οφείλει να κηρυχθεί και στο έθνος των Ελλήνων; Συνεπώς δεν απευθύνεται και σε Έλληνες; Αλλά αυτό δεν το βλέπει στο άρθρο του ο Ίων. Φαίνεται πως αυτός δεν ανήκει στα έθνη αλλά σε κάποια ιδιαίτερη Αρία φυλή…ίσως από τον Σείριο.

Δεν απευθύνεται σε Έλληνες… Προς τους εθνικούς μην πηγαίνετε…

Εδώ υπάρχει και η αποκάλυψη του ποιον θεωρεί ο Ίων Δημόφιλος Έλληνα. Τον Εθνικό (ειδωλολάτρη) το θρήσκευμα. Έτσι εξηγείται διότι δεν θέλει να αποδεχτεί την Ελληνικότητα των προσκυνητών του (Κατά Ιωάννη Κεφ. Ιβ’ 20 – 23). Αλλά εκεί μιλά για γένη ο Ίων, ενώ εδώ αναιρώντας εαυτό ομιλάει για θρήσκευμα. Οποία αντιφατικότητα! Το αυτό θα δει κανείς και παρακάτω («Κυνηγάει να σκοτώσει ειδωλολάτρες, αιρετικούς κι εθνικούς-Έλληνες δηλαδή»)

Βέβαια αυτά είπε ο Ιησούς προς τους 12. Όμως οι 12 δεν ήσαν οι μόνοι απόστολοι που όρισε ο Χριστός. Διάλεξε και άλλους 70 (+12=81), από τους οποίους οι 52/81 ήσαν Έλληνες –Ελληνιστές, οι 13/81 ήσαν Ρωμαίοι και οι 17/81 ήσαν Εβραίοι – Ιουδαίοι (κατά Λουκάν Ευαγγέλιο Κεφ. Ι΄ «1 Μετὰ δὲ ταῦτα ἀνέδειξεν ὁ Κύριος καὶ ἑτέρους ἑβδομήκοντα», τα ονόματά τους αναφέρονται σε αυτή την σελίδα). Μάλιστα προς αυτούς είπε να δώσουν μαρτυρία στα έθνη (Κατά Λουκά, ΚΕφ. Ι΄ «18 καὶ ἐπὶ ἡγεμόνας δὲ καὶ βασιλεῖς ἀχθήσεσθε ἕνεκεν ἐμοῦ εἰς μαρτύριον αὐτοῖς καὶ τοῖς ἔθνεσιν.»)

Επίσης εδώ, οι Εθνικοί – Έλληνες εξέλαβαν τους Παύλο και τον Βαρνάβα ως Ερμή και Δία. (Πράξεις Κεφ. Ιδ΄ «. 11 οἱ δὲ ὄχλοι ἰδόντες ὃ ἐποίησεν ὁ Παῦλος ἐπῆραν τὴν φωνὴν αὐτῶν Λυκαονιστὶ λέγοντες· Οἱ θεοὶ ὁμοιωθέντες ἀνθρώποις κατέβησαν πρὸς ἡμᾶς· 12 ἐκάλουν τε τὸν μὲν Βαρνάβαν Δία, τὸν δὲ Παῦλον Ἑρμῆν, ἐπειδὴ αὐτὸς ἦν ὁ ἡγούμενος τοῦ λόγου. 13 ὁ δὲ ἱερεὺς τοῦ Διὸς τοῦ ὄντος πρὸ τῆς πόλεως αὐτῶν, ταύρους καὶ στέμματα ἐπὶ τοὺς πυλῶνας ἐνέγκας, σὺν τοῖς ὄχλοις ἤθελε θύειν.»). Αλλά κατά τον Ίων Δημόφιλο, αυτόν τον Έλληνα, τέτοια συνάντηση ποτέ δεν έλαβε χώρο…ή απλά οι Εθνικοί δεν ήσαν Έλληνες ή κάτι άλλο συνέβηκε, ώστε ποτέ οι απόστολοι να μην έλθουν σε επαφή με τους Έλληνες το γένος ή το θρήσκευμα. Θαρρείς και σε όλη την Ελλάδα δεν υπήρχε ούτε ένας Έλληνας. Περίμενε φαίνεται η Ελλάδα να γεννηθεί ο Ίων και να εκδοθεί ο Δαυλός.

…τις αποστέλλει [ο Παύλος τις επιστολές] στους Έλληνες των πόλεων…

Ενώ λοιπόν το άρθρο του Ίων Δημόφιλου κατρακυλά στα βαθιά όνειρα του, προσπαθεί να παρασύρει και άλλους εις αυτά. Ήδη δείξαμε πως ο Παύλος όχι μόνο έπειθε Ιουδαίους αλλά και Έλληνες. Ο Ίων στο άρθρο του απλά προσπερνά τα εδάφια που αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Πρόκειται περί τραγικής περίπτωσης εθνικιστικού αρθρογραφικού συμπλέγματος. Συμπλέγματος που δεν έχει ορίσει εξ αρχής τον ορισμό του έθνους για το οποίο υποτίθεται πως μάχεται.

Εντολή που πήραν από τους ραβίνους τους, να υποδυθούν τους πιστούς της νέας θρησκείας

Και ας δεχτεί κανείς το παράλογο, πως οι Ιουδαίοι πήραν δήθεν εντολή από τους ραβίνους να υποδυθούν τους πιστούς της νέας θρησκείας, ακόμη και όταν κακολογούσαν τον Παύλο (Πράξεις Κεφ. Ιη ΄ «5 Ὡς δὲ κατῆλθον ἀπὸ τῆς Μακεδονίας ὅ τε Σίλας καὶ ὁ Τιμόθεος, συνείχετο τῷ πνεύματι ὁ Παῦλος διαμαρτυρόμενος τοῖς Ἰουδαίοις τὸν Χριστόν Ἰησοῦν. 6 ἀντιτασσομένων δὲ αὐτῶν καὶ βλασφημούντων ἐκτιναξάμενος τὰ ἱμάτια εἶπε πρὸς αὐτούς· Τὸ αἷμα ὑμῶν ἐπὶ τὴν κεφαλὴν ὑμῶν· καθαρὸς ἐγώ· ἀπὸ τοῦ νῦν εἰς τὰ ἔθνη πορεύσομαι»). Τους Έλληνες μάρτυρες και Άγιους του μαρτυρολογίου, ποιος τους έδωσε εντολή να μαρτυρήσουν; Ή μήπως ούτε αυτοί ήσαν Έλληνες; Ο Ίων Δημόφιλος, αυτός ο φιλλέληνας, έχει δημιουργήσει μέσα στην φαντασία του, μια Ελλάδα γεμάτη Ιουδαίους και με τους Έλληνες να απουσιάζουν. Τόσο πατριωτική είναι η επιχειρηματολογία του.

Ο Νόμος δεν διδάσκεται στους Έλληνες το γένος…Ως γνωστό, δεν συναντά κανείς Έλληνες στη συναγωγή.

Τι σχέση μπορεί να έχει το γένος με την θρησκεία; Αλλά εφόσον δεν συναντά κανείς Έλληνες στην συναγωγή, μήπως τους συναντά στην αγορά; (Πράξεις, ΚΕφ. Ιζ΄ «καὶ ἐν τῇ ἀγορᾷ κατὰ πᾶσαν ἡμέραν πρὸς τοὺς παρατυγχάνοντας») ή και εκεί δεν υπήρχε κανείς Έλληνας στο γένος; Και που ήσαν εν τέλει κρυμμένοι οι Έλληνες το γένος; μήπως εκεί, που εξέλαβαν τους Παύλο και τον Βαρνάβα ως Ερμή και Δία; (Πράξεις Κεφ. Ιδ΄ «8 Καί τις ἀνὴρ ἐν Λύστροις ἀδύνατος τοῖς ποσὶν ἐκάθητο, χωλὸς ἐκ κοιλίας μητρὸς αὐτοῦ ὑπάρχων, ὃς οὐδέποτε περιεπεπατήκει. 9 οὗτος ἤκουσε τοῦ Παύλου λαλοῦντος· ὃς ἀτενίσας αὐτῷ καὶ ἰδὼν ὅτι πίστιν ἔχει τοῦ σωθῆναι,10 εἶπε μεγάλῃ τῇ φωνῇ· Ἀνάστηθι ἐπὶ τοὺς πόδας σου ὀρθός. καὶ ἥλατο καὶ περιεπάτει. 11 οἱ δὲ ὄχλοι ἰδόντες ὃ ἐποίησεν ὁ Παῦλος ἐπῆραν τὴν φωνὴν αὐτῶν Λυκαονιστὶ λέγοντες· Οἱ θεοὶ ὁμοιωθέντες ἀνθρώποις κατέβησαν πρὸς ἡμᾶς· 12 ἐκάλουν τε τὸν μὲν Βαρνάβαν Δία, τὸν δὲ Παῦλον Ἑρμῆν, ἐπειδὴ αὐτὸς ἦν ὁ ἡγούμενος τοῦ λόγου. 13 ὁ δὲ ἱερεὺς τοῦ Διὸς τοῦ ὄντος πρὸ τῆς πόλεως αὐτῶν, ταύρους καὶ στέμματα ἐπὶ τοὺς πυλῶνας ἐνέγκας, σὺν τοῖς ὄχλοις ἤθελε θύειν.») ή ήσαν απλά Εθνικοί αυτοί; («Δεν απευθύνεται σε Έλληνες… Προς τους εθνικούς μην πηγαίνετε… »)

…που έχασαν τη γλώσσα τους και μιλούσαν Ελληνικά

Είναι χαρακτηριστική η ευκολία με την οποία το φανατικό άρθρο του Ίων Δημόφιλου κάνει εθνικούς διαχωρισμούς, αν και αποκάλεσε την Βίβλο ρατσιστικό βιβλίο. Από την μια, αν ο Έλληνας χάσει την υπερηφάνεια δεν είναι Έλληνας («ένα από τα κυριότερα χαρακτηριστικά της φυλής μας είναι η υπερηφάνεια.») ενώ αν ο Ιουδαίος χάσει τα Ιουδαϊκά του, («Ελλήνιζαν τόσο στη γλώσσα όσο και στα ήθη. Αθλούνταν, πλένονταν και αποποιούνταν έως και την περιτομή τους»), αθλήται, δεν περιτέμνεται και έχει ελληνικά ήθη, παραμένει πεισματικά Ιουδαίος! Δηλαδή οι Ιουδαίοι έχουν πιο γερές εθνικές βάσεις από τους Έλληνες. Τόσος είναι ο φιλελληνισμός του.

ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΧΡΙΣΤΟΥ & ΑΜΟΡΦΩΣΙΑ ΜΟΝΑΧΩΝ

Εξήλθε νικών και ινά νικήση. Έρχου και βλέπε, ειδωλολάτρας και αιρετικούς

Η εικόνα τού 14ου αιώνα από τη Μονή Τίμιου Προδρόμου των Σερρών αναπαριστά τον Ιησού να κάνη πράξη αυτά που λέει στο Ευαγγέλιο (αλήθεια, που είναι η «Καλή Αγγελία;»): Κυνηγάει να σκοτώσει ειδωλολάτρες, αιρετικούς κι εθνικούς-Έλληνες δηλαδή. Η εικόνα κατασκευάσθηκε 1.000 σχεδόν χρόνια μετά την ανακήρυξη τού Χριστιανισμού ως επίσημης θρησκείας· επομένως για να επιλέγεται το θέμα της δίωξης των Ελλήνων, σημαίνει ότι πρέπει ακόμη και τότε να υπήρχε σημαντικό πρόβλημα, να υπήρχαν δηλαδή οπαδοί της Ελληνικής θρησκείας, που δεν δέχονταν να ασπασθούν το Χριστιανισμό. Παρατηρήστε τα ορθογραφικά λάθη που υπάρχουν, κάτι το οποίο μας δείχνει την αμορφωσιά των μοναχών. Το τραγελαφικό είναι ότι οι σύγχρονοι Έλληνες, βαλτωμένοι στη σχιζοφρένεια τού ελληνοχριστιανικού ιδεολογήματος, θεωρούν τέτοιες εικόνες ή όπως αυτή τού Αγ. Νικολάου που γκρεμίζει αρχαιοελληνικά αγάλματα (βλ. «∆», τεύχος 267) ως σημαντικό κομμάτι της πολιτιστικής τους κληρονομιάς. (Η εικόνα είναι από το βιβλίο τού Γ. Γρηγορομιχελάκη «Τό Βιβλίο που η Εκκλησία σου δεν θέλει να διαβάσεις».)

Παρατηρήστε τα ορθογραφικά λάθη που υπάρχουν, κάτι το οποίο μας δείχνει την αμορφωσιά των μοναχών…

Το άρθρο του Ίων Δημόφιλου ξεπέρασε κάθε όριο νεοπαγανιστικής φαντασίας. Άραγε που τα είδε τα ορθογραφικά λάθη στην εικόνα; Μπορεί να τα υποδείξει στους αναγνώστες του; Έπειτα με αυτό του το επιχείρημα, αυτό το φανατικό άρθρο του Δαυλού, προσπαθεί να αποδείξει πως οι μοναχοί είναι αμόρφωτοι. Μάλλον αυτό το άρθρο εκφράζει αμορφωσιά εφόσον δεν αντιλα,βάνεται πως η ματιά στέκεται μπρος από μια τοιχογραφία. Αντί λοιπόν να ασχοληθεί την ομορφιά της τοιχογραφίας, που αυτή είναι που δείχνει την μόρφωση των μοναχών, αυτό παρατηρεί την υποτιθέμενη λανθασμένη ορθογραφία, λες και ο αρθρογράφος του είναι δεινότερος ζωγράφος από τους μοναχούς. Βέβαια η ζωγραφική του Δαυλού είναι υπέροχη! Αυτοί οι καλλιτέχνες παίρνουν την εικόνα του Ιησού Χριστού, της τραβάνε μια κόκκινη απαγορευτική γραμμή από επάνω και αυτό ίσως το αποκαλούν τέχνη ή και γιατί όχι, ελληνική ορθογραφία! Σαν δεν ντρέπονται… Καλά!,… δεν έμαθαν αυτοί οι πεφωτισμένοι του αναμένου ξύλου Έλληνες -παγανιστές, πως ακόμη και αν η τοιχογραφία είχε ορθογραφικά λάθη, αυτό δεν είναι επιλήψιμο, εφόσον έχουμε να κάνουμε με ζωγράφους και όχι με υπομνηματιστές; Άραγε γνωρίζουν αυτοί οι εγγράμματοι σοφιστές, πως ο Σωκράτης ήταν ανορθόγραφος αν και χαρακτηρίστηκε Μέγας φιλόσοφος και θύμα των Εθνικών Ελλήνων ή θα κυλιόνται διαρκώς μέσα στα σκοτάδια της ημιμάθειας;

Όσο αφορά το μορφωτικό επίπεδο των μοναχών, μπορούν οι οπαδοί του Δαυλού να δουν αυτή την σελίδα, ενώ ας προσέξουν καλά πως ο Ίων Δημόφιλος χαρακτήρισε την Βίβλο ρατσιστικό βιβλίο, αν και ο ίδιος φαίνεται να επιθυμεί τον Θεό ρατσιστή και να δέχεται στην αγκαλιά του μόνο τους μορφωμένους. Αν ο Θεός ήταν όπως τον ήθελε ο Ίων Δημόφιλος, τότε και ο τελευταίος δεν θα ήταν και στην καλύτερη μοίρα όσο αφορά την σωτηρία. Μάλλον αιώνια θα κολάζονταν. Ας φροντίσει λοιπόν να μελετήσει περισσότερο, διότι ο «θεός» του μάλλον θα τον παρατήσει.

Κυνηγάει να σκοτώσει ειδωλολάτρες, αιρετικούς κι εθνικούς-Έλληνες δηλαδή…

Που το είδε ο Ίων Δημόφιλος πως ο Χριστός κυνηγάει να σκοτώσει ειδωλολάτρες, αιρετικούς και Εθνικούς –Έλληνες δηλαδή, κάνοντας πράξη αυτά που λέει το Ευαγγέλιο; Η φράση αυτή είναι αντλημένη από το βιβλίο της Αποκάλυψης, Κεφ Ιστ΄ «καὶ ἐξῆλθε νικῶν καὶ ἵνα νικήσῃ.» και αφορά τα μελλοντικά γεγονότα της νίκης της Αλήθειας του Χριστού επί πασών θρησκειών. Το κείμενο λέγει πως ήλθε για να νικήσει. Πού το βλέπει ο Δημόφιλος Ίων πως λέγει πως ήλθε για να σκοτώσει; Αυτός είναι που χλεύασε τους μοναχούς για ορθογραφικά λάθη; Μα αυτός δεν καταλαβαίνει Ελληνικά. Άλλωστε στην εικόνα τόσο ο Χριστός έχει τόξο αλλά και οι αιρετικοί και οι ειδωλολάτρες δεν είναι άοπλοι αλλά κρατούν σπαθιά και ασπίδες στα χέρια τους. Μήπως λοιπόν δέχεται ο Ίων πως και εκείνοι σκοτώνουν ναι ή όχι;

Μα φυσικά τίποτα από τα δύο αυτά δεν εννοεί η εικόνα, δηλαδή ούτε ο Χριστός θα σκοτώσει κάποιον, μήτε οι ειδωλολάτρες άλλους. Απλά η εικόνα είναι συμβολική και απεικονίζει τον πνευματικό πόλεμο μεταξύ Ιησού και αιρετικών – ειδωλολατρών. Βέβαια ο κατήγορος περί της μοναχικής ορθογραφίας μορφωμένος κάτοχος δαυλοφόρος Ίων Δημόφιλος, δεν καταλαβαίνει τίποτα από αλληγορίες.

Ας σημειωθεί εδώ, πως παρά τις αντιρρήσεις υστερίας του άρθρου του Ίων Δημόφιλου, ο Ιησούς Χριστός νικά τις ειδωλολατρίες, όπου διαδίδεται ο λόγος Του.

…Κυνηγάει να σκοτώσει ειδωλολάτρες, αιρετικούς κι εθνικούς-Έλληνες δηλαδή…

…Η εικόνα κατασκευάσθηκε 1.000 σχεδόν χρόνια μετά την ανακήρυξη τού Χριστιανισμού ως επίσημης θρησκείας· επομένως για να επιλέγεται το θέμα της δίωξης των Ελλήνων…

Πού το λέει στο Ευαγγέλιο πως ο Χριστός σκοτώνει ή θα σκοτώσει Ειδωλολάτρες, αιρετικούς και Εθνικούς; Δεν ήρθε για να τους σώσει μάλλον από τις πλάνες; (Κατά Ιωάννη, Κεφ. Γ΄ «16 Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται ἀλλ' ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον»). Γιατί δεν αναφέρει στους αναγνώστες του ο Ίων Δημόφιλος το συγκεκριμένο δήθεν εδάφιο, όπως γνώριζε να πράξει τόσες άλλες φορές; Ο γράφων έχει να του δείξει το εξής εδάφιο εις αντιδιαστολή: (Κατά Ματθαίον, Κεφ. Ι΄ «21 παραδώσει δὲ ἀδελφὸς ἀδελφὸν εἰς θάνατον καὶ πατὴρ τέκνον, καὶ ἐπαναστήσονται τέκνα ἐπὶ γονεῖς καὶ θανατώσουσιν αὐτούς· 22 καὶ ἔσεσθε μισούμενοι ὑπὸ πάντων διὰ τὸ ὄνομά μου· ὁ δὲ ὑπομείνας εἰς τέλος οὗτος σωθήσεται.»). Συνεπώς δεν είναι ο Χριστός που θα σκοτώσει αλλά οι άλλοι θα σκοτώσουν τους οπαδούς Του και όποιος από αυτούς αντέξει μέχρι το τέλος τότε θα σωθεί και δεν θα σκοτωθεί, εφόσον αιώνια ζωή θα λάβει. Εξάλλου και τον Χριστό προσπάθησαν να τον θανατώσουν οι αντίπαλοί Του ενώ αυτός δεν έπραξε τίποτα ενάντια τους, αν και εύκολα θα μπορούσε. Αυτή είναι και η απόδειξη που το σκοτιζόμενο άρθρο του Ίων δεν αντιλαμβάνεται. Πως δηλαδή ο Χριστός ήλθε να σώσει και όχι να θανατώσει ανθρώπους.

Και ας προσέξει ο αναγνώστης: Ενώ το σοφό άρθρο του Ίων Δημόφιλου ειδοποιεί τους αναγνώστες του πως η εικόνα κατασκευάστηκε το 1300 περίπου μ.Χ., και ενώ το κείμενο δεν ομιλεί για Έλληνες αλλά για ειδωλολάτρες, μιας και οι Έλληνες είχαν πιστέψει προ αιώνων εις τον Χριστό και είχαν εγκαταλείψει την ειδωλολατρία, εντούτοις αν και χλεύασε την ορθογραφία των μοναχών, φαντάζεται πυρετωδώς ακολουθώντας τον μπεκρή Διόνυσο στην τοιχογραφία την λέξη «Έλληνες», αντί για το «ειδωλολάτρες», εφόσον στην τοιχογραφία δεν υπάρχει, λες και δεν υπήρχαν στην υφήλιο άλλων εθνοτήτων ειδωλολάτρες εκείνη την εποχή. Μόνο οι Έλληνες ήσαν τέτοιοι κατά τον Ίων Δημόφιλο! Άραγε γιατί το άρθρο του δεν φαντάζεται αντίστοιχα και τους «αιρετικούς» της τοιχογραφίας ως «Έλληνες» παρά μόνο τους «ειδωλολάτρες»; Ο συγγραφέας ξέρει (ας ελπίσουμε).

ΕΛΛΗΝΕΣ & ΠΑΣΧΑ ΙΙ

Άς δεχθούμε όμως ότι οι σημερινοί Έλληνες, που έχουν υποστεί τη συνεχή επί σχεδόν δεκαεπτά αιώνες προπαγάνδα της πνευματικής σκλαβιάς, έχουν «πεισθεί» ότι το Πάσχα είναι «ελληνική εορτή». Οι Έλληνες όμως τού 33 μ.Χ. γνώριζαν το Πάσχα; Ασφαλώς όχι! Ήταν Έλληνες λοιπόν εκείνοι που ζήτησαν να δουν τον Ιησού; Όχι βέβαια! Εβραίοι ήταν κι αυτοί, κάτοικοι ίσως της Ελλάδας, που μιλούσαν όμως Ελληνικά και τίποτε περισσότερο. Αποκαλούνται Έλληνες, προκειμένου να διακριθούν από τους υπόλοιπους Εβραίους, που δεν μιλούσαν την Ελληνική γλώσσα. Η μονομερής επανάληψη ενός και μοναδικού ομιχλώδους και δήθεν κολακευτικού εδαφίου και η αποσιώπηση όλων των άλλων, που καταφέρονται με ξεκάθαρες διαθέσεις εναντίον των Ελλήνων, όπως θα αναλύσουμε παρακάτω, μόνον δόλια μπορεί να χαρακτηρισθεί.

Κατά Ιωάννη Κεφ Η΄ «31 Ἔλεγεν οὖν ὁ Ἰησοῦς πρὸς τοὺς πεπιστευκότας αὐτῷ Ἰουδαίους· Ἐὰν ὑμεῖς μείνητε ἐν τῷ λόγῳ τῷ ἐμῷ, ἀληθῶς μαθηταί μού ἐστε, 32 καὶ γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς.»

Είναι Ελληνική εορτή εφόσον εορτάζεται από Έλληνες. Αλλά και αν δεν είναι τι σημασία έχει, εφόσον έτσι ο Έλληνας διάλεξε να εορτάζει τον Θεό του; Ο Ίων Δημόφιλος εορτάζει μόνο εις τις Ελληνικές εορτές; Δηλαδή μικρός δεν πήγε σε «πάρτυ»; Μεγάλος σε «ντίσκο», «μπάρ», «κλαμπ»; ή μήπως οι εορτές της Ελληνικής θρησκείας, αυτής της θρησκείας που, όπως μαρτυρεί ο Ηρόδοτος, ήρθε απ’ την Αίγυπτο, είναι τάχα «Ελληνικές»; Και πως έγιναν τέτοιες; Ακριβώς επειδή οι Έλληνες εόρταζαν αυτές. Άρα και όταν οι Έλληνες εορτάζουν το Πάσχα, εορτάζουν ελληνική εορτή, και που επί το βαρύτερον ασχολείται με πραγματικό Θεό και όχι με ψευτοδαίμονες της Αιγύπτου.

Τι άλλο να πει κανείς στον Ίων Δημόφιλο; Πως έχει περιπέσει το άρθρο του σε συλλογισμούς που δεν χαρακτηρίζουν μήτε την χλωρίδα;

Σε άλλο σημείο ο Ίων Δημόφιλος διατίθεται πως αυτοί οι Έλληνες, δεν ήσαν Έλληνες επειδή «δεν πρόκειται για Έλληνες το γένος,»

Εδώ υποστηρίζει πώς δεν πρόκειται για Έλληνες διότι οι Έλληνες τότε δεν γνώριζαν το Πάσχα! (έχει ξεχάσει πως η Βίβλος μεταφράστηκε από τους Πτολεμαίους κατά τα ελληνιστικά π.Χ. χρόνια)

Συνεπώς κατά την λογική του άρθρου του Ίων, οι προσκυνητές αυτοί, των οποίων όπως καταδείχθηκε το γένος ήταν Ελληνικό, εφόσον στην περίπτωση που ήσαν το θρήσκευμα δεν θα πήγαιναν σε αυτήν, επειδή τότε γνώριζαν το Πάσχα δεν ήσαν Έλληνες αλλά Ιουδαίοι που μιλούσαν Ελληνικά και που κατοικούσαν στην Ελλάδα! Με την ίδια λογική οι σημερινοί κάτοικοι της Ελλάδας που μιλάνε Ελληνικά και γνωρίζουν το Πάσχα και πάνε και στα Ιεροσόλυμα είναι Ιουδαίοι! Μπράβο! Φοβερή λογική.

Και δεν είναι μόνο αυτοί οι τραγικοί συλλογισμοί στο άρθρο του Ίων Δημόφιλου. Καταλήγει στο συμπέρασμα, πως Ιουδαίοι αποκαλούσαν άλλους Ιουδαίους Έλληνες επειδή μιλούσαν Ελληνικά και κατοικούσαν στην Ελλάδα ενόσω Ιουδαίοι, και εκείνοι αποδέχονταν αυτή την «ύβρη» εφόσον η Βίβλος εκφράζει «ανθελληνισμό» και οι Έλληνες μολύνουν την Συναγωγή («Στις «Πράξεις» επίσης (κα΄ 28-29) διαβάζουμε ακόμα ένα απίστευτο απόσπασμα για τους Έλληνες: «Μέχρι και Έλληνες έβαλε μέσα στο ιερό και μόλυνε τον άγιο τούτο τόπο»») κατά τον ίδιο πάντοτε αρθογράφο. Πραγματικά συλλογισμοί όλο υγεία και ορθότητα!

Δηλαδή σύμφωνα με τα λεγόμενα του Ίων, εφόσον οι Έλληνες είναι μόνο οι Εθνικοί («Δεν απευθύνεται σε Έλληνες… Προς τους εθνικούς μην πηγαίνετε…» βλέπε και παρακάτω ενότητα Ίων περί Ελλήνων), ακόμη και γένους Γαλατικού, Ρωμαϊκού, Ιουδαϊκού, Φρυγικού, Περσικού κ.α. καταλήγουμε στα εξής τραγικά συμπεράσματα:

1. Εφόσον στην Ελλάδα του 1821 δεν υπήρχαν παγανιστές αλλά μόνο Χριστιανοί, δεν ήσαν Έλληνες αυτοί που επαναστάτησαν αλλά Ιουδαίοι που κατοικούσαν στην Ελλάδα, ομιλούσαν Ελληνικά και γνώριζαν την εορτή του Πάσχα, που δεν είναι ελληνική!

2. Εφόσον οι Εθνικοί είναι οι Έλληνες, και όχι οι Χριστιανοί, ο πόλεμος μεταξύ Περσών και Ελλήνων, ο πόλεμος μεταξύ Ρωμαίων και Ελλήνων αποτελεί εμφύλιες διαμάχες των Ελλήνων!

Δεν τα ξέρατε όλα αυτά; Τι μάθατε άραγε στα Πανεπιστήμια όλοι εσείς; Αρκεί το άρθρο του Ίων Δημόφιλου και ο Δαυλός για να σας διαφωτίσει!

…με ξεκάθαρες διαθέσεις εναντίον των Ελλήνων, όπως θα αναλύσουμε παρακάτω, μόνον δόλια μπορεί να χαρακτηρισθεί…

ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

Ας εξετάσουμε τώρα τι γνώμη είχε ο Ιησούς για τους αυθεντικούς Έλληνες. Ο Ματθαίος (ιε΄ 22-28) και ο Μάρκος (ζ΄ 25-30) περιγράφουν μία πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. Πρόκειται για τη θεραπεία της κόρης μίας γυναίκας που παρουσιάζεται ως κανονική Ελληνίδα, όχι Εβραία που μιλούσε Ελληνικά, διότι γίνεται σαφής διάκριση: Είναι «Ελληνίδα Συροφοινίκισσα στό γένος» («Κατά Μάρκον» ζ΄ 26). Εδώ θέλει αρκετή προσοχή, γιατί μόνο το πρωτότυπο κείμενο μιλάει για Ελληνίδα. Αν διαβάσετε το κείμενο στη νεοελληνική απόδοση των χριστιανών μεταφραστών, κατά κανόνα μεταφράζουν το «Ελληνίδα» σε «ειδωλολάτρις», οπότε ο ανυποψίαστος αναγνώστης προσπερνάει το κείμενο, χωρίς να αντιληφθεί την πραγματική σημασία του.

Το άρθρο του Ίων είναι αυτό που ξεκαθάρισε απ’ εξαρχής πως η Βίβλος είναι ρατσιστική αλλά ταυτόχρονα έχει την θρασύτητα να διαχωρίζει τους Έλληνες σε αυθεντικούς και … «σκάρτους»! Αυτό και αν είναι ανθελληνικός ρατσισμός.

Άραγε κατά τον Ίων Δημόφιλο ποια είναι η κανονικότατα προς τον ορισμό του Έλληνα;

…γίνεται σαφής διάκριση: Είναι «Ελληνίδα Συροφοινίκισσα στό γένος»

Εδώ βεβαίως έχουμε και την πτώση της νεοπαγανιστικής αυλαίας προς αποκάλυψη του ποιος εστί κατά τον Ίων, αυθεντικός Έλλην… κατά τον Ίων Δημόφιλο, αυθεντικός Έλλην είναι ο άνθρωπος που κατάγεται από οποιοδήποτε γένος π.χ. Περσικό, Ρωμαϊκό, Συροφοινικικό, αρκεί να είναι Εθνικός, δηλαδή ειδωλολάτρης. Δηλαδή δεν τον ενδιαφέρει το γένος της γυναίκας. Νωρίτερα όμως για να αποδείξει πως κάποιοι προσκυνητές κατά την εορτή του Πάσχα δεν ήσαν Έλληνες χρησιμοποιεί το γένος αντί την θρησκεία «δεν πρόκειται για Έλληνες το γένος,». Πραγματικά έχουμε να κάνουμε με νεοπαγανιστικές αθλιότητες.

Ερώτηση: εφόσον κατά τον Ίων Δημόφιλο οι μη παγανιστές δεν είναι «κανονικοί» Έλληνες και μάλλον δεν είναι διόλου Έλληνες, μπορεί να εξηγήσει στον Ελληνικό λαό τι εθνικότητα και τι γένους ήσαν οι Έλληνες φιλόσοφοι που αρνήθηκαν την ψευτοθρησκεία; Οι άθεοι Έλληνες μήπως δεν είναι Έλληνες; Οι μουσουλμάνοι Έλληνες τι εθνικότητα είναι; Ή μήπως είναι και αυτοί Ιουδαίοι; Αλλά ο ίδιος ο Δαυλός ονοματίζει μερικούς μουσουλμάνους Έλληνες. Του ξέφυγε του Ίων αυτό το τεύχος φαίνεται. Δεν μελετά πάντοτε με ζήλο ο Ίων. Ξεχνά να συμβουλευτεί το περιοδικό του εργοδότη του.

«Έλληνες Μουσουλμάνοι και τουρκική πολιτική» (Πηγή: Περιοδικό «Δαυλός», τεύχος 102, εξώφυλλο, κάτω επικεφαλίδα)

Εκτός αυτών ο Ίων Δημόφιλος αν και συγγράφει στον Δαυλό, δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται για τις απόψεις του περιοδικού εις το οποίο δημοσιεύει τα άρθρα του. Σύμφωνα με τον Δαυλό ο Έλληνας αποδεικνύεται και με ανθρωπολογική μελέτη και όχι μόνο με το θρήσκευμα. Άραγε ο Δημόφιλος εκτέλεσε ανθρωπολογικές μελέτες εις τους προς εξέταση Έλληνες ή δεν ακολουθεί τους Δαυλικούς κανόνες περί ελληνικότητας;

Ανθρωπολογικές μετρήσεις απέδειξαν ότι είναι Έλληνες οι λαοί του Αίμου (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 127, εξώφυλλο, κάτω επικεφαλίδα)

Στο Κατά Ματθαίον Κεφ Ιε΄ η Αγία Γραφή ξεκαθαρίζει την καταγωγή της «Ελληνίδας» του Ίων Δημόφιλου («22 καὶ ἰδοὺ γυνὴ Χαναναία») και ενώ άλλοτε το άρθρο του Ίων Δημόφιλου, αυτό το μέγιστο της Αγιογραφικής παρεξηγήσεως αναφέρει πως «To κείμενο μας μιλάει για το βασιλέα τού Ισραήλ, όχι το βασιλέα της Ελλάδας και τη θυγατέρα Σιών, όχι για τη θυγατέρα Ελλάδα. Το τι σχέση έχουν όλα αυτά με τους Έλληνες, μόνον οι ελληνορθόδοξοι κύκλοι μπορούν να «ερμηνεύσουν», εδώ του διαφεύγει πως αυτή η «Ελληνίδα» απευθύνεται προς τον βασιλέα του Ισραήλ «22… Ἐλέησόν με, Κύριε, υἱὲ Δαυῒδ· ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται.». Φαίνεται πως αυτή την φορά ο Ίων Δημόφιλος κάνει τα στραβά μάτια… εμ βέβαια! Πώς αλλιώς θα δώσει κύρος σε όλο αυτό το αρρωστημένο πόνημα του, που βρίθει μίσους, παραλογισμών, αντιφάσεων και παραπαιδείας;

ΚΥΡΙΟΙ & ΚΥΝΑΡΙΑ

Η γυναίκα αυτή λοιπόν έπεσε στα πόδια τού Ιησού παρακαλώντας τον να θεραπεύσει την άρρωστη κόρη της, διότι ο Ιησούς εμφανίζεται κατ’ εξοχήν ως θεραπευτής. Ξέρετε όμως ποια ήταν η αντίδρασή του; «Κι εκείνος δεν της αποκρίθηκε ούτε μία λέξη. Και τότε οι μαθητές τον πλησίασαν και τού είπαν· διώξε την γιατί φωνάζει από πίσω μας. Κι εκείνος τους αποκρίθηκε: “∆έν είμαι σταλμένος παρά μόνο για τα χαμένα πρόβατα τού οίκου τού Ισραήλ. ∆έν είναι σωστό να παίρνεις το ψωμί από τα παιδιά και να το δίνης στα σκυλιά”». (Η λέξη είναι «κυνάρια», δηλαδή μικρά σκυλιά) («Κατά Ματθαίον» ιε΄ 26 και «Κατά Μάρκον» ζ΄ 27-28). «Ναί, Κύριε», τού απάντησε τότε η γυναίκα, «αλλά και τα σκυλιά τρώνε από τα ψίχουλα που πέφτουν κάτω από το τραπέζι των κυρίων τους». Τότε μόνον ικανοποιήθηκε αυτός και «θεραπεύτηκε η κόρη της από την ώρα εκείνη».

Η συμπεριφορά τού «Υιού τού Θεού» στο περιστατικό αυτό, δεν εγείρει καμιά αμφιβολία, είναι σαφέστατη: Θεωρεί τους Έλληνες σκυλιά, που δεν αξίζει να τρώνε ούτε τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι των κυρίων τους, των Εβραίων!

Διέφυγε του Ίων πως η κόρη της δήθεν Ελληνίδας (ειδωλολάτρισσας Χαναναίας) δεν ήταν άρρωστη, αλλά την κατείχε δαιμόνιο (Κατά Μάρκον Κεφ. Ζ΄ «26 ἡ δὲ γυνὴ ἦν Ἑλληνίς, Συροφοινίκισσα τῷ γένει· καὶ ἠρώτα αὐτὸν ἵνα τὸ δαιμόνιον ἐκβάλῃ ἐκ τῆς θυγατρὸς αὐτῆς.») πράγμα που η ίδια είχε παραδεχτεί γι’ αυτό προσέτρεξε εις τον Ιησού.

Θεωρεί τους Έλληνες σκυλιά, που δεν αξίζει να τρώνε ούτε τα ψίχουλα…

Εφόσον καταδείχθηκε πως η γυναίκα αυτή δεν είναι Ελληνίδα, αλλά Χαναναία ο συμπερασματικός συλλογισμός του Ίων Δημόφιλου είναι άτοπος και ψεύτικος. Αλλά εις υποστήριξη της απολογητικής θα προστεθεί ακόμη ένας συλλογισμός που ο ίδιος ο Ίων Δημόφιλος εξέφρασε νωρίτερα στο παιδικής σοφίας κείμενό του. Λέει ο Ίων: «Για μας τους Έλληνες ένα από τα κυριότερα χαρακτηριστικά της φυλής μας είναι η υπερηφάνεια». Μπορεί λοιπόν αυτός ο μηχανολόγος – ηλεκτρολόγος να εξηγήσει στους αναγνώστες του, πώς και γιατί θεωρεί τώρα αυτή την γυναίκα Ελληνίδα εφόσον αυτή θεωρεί τους Εβραίους «κυρίους» της; Ας είναι!

…από το τραπέζι των κυρίων τους, των Εβραίων!

Όμως μήτε οι Ιουδαίοι είναι οι Κύριοι, ως ο Ίων Δημόφιλος επιθυμεί να λέει το κείμενο, αλλά ο ίδιος ο Θεός. Αυτός είναι που δίνει τα ψίχουλα πότε στα παιδιά και πότε στα κυνάρια. Διότι το κείμενο ξεκαθαρίζει και αναφέρει τους Ιουδαίους πρώτα ως πρόβατα (κατά Ματθαίον, Κεφ Ιε΄ «24 ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· Οὐκ ἀπεστάλην εἰ μὴ εἰς τὰ πρόβατα τὰ ἀπολωλότα οἴκου Ἰσραήλ.») και μετά ως παιδιά (κατά Ματθαίον Κεφ Ιε΄ «6 ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· Οὐκ ἔστι καλὸν λαβεῖν τὸν ἄρτον τῶν τέκνων καὶ βαλεῖν τοῖς κυναρίοις.»), όχι όμως ως κύριους. Εδώ είναι Κύριος ΜΟΝΟ ο Θεός όχι οι Εβραίοι. Αλλά φαίνεται πως το άρθρο του Ίων Δημόφιλου έχει σύμπλεγμα κατωτερότητας δι’ αυτό αντιλαμβάνεται τους Ιουδαίους να κατέχουν τέτοια θέση (κυρίων!) στην Αγία Γραφή. Έπειτα τολμά με θράσος να αναφέρει πως «Για μας τους Έλληνες ένα από τα κυριότερα χαρακτηριστικά της φυλής μας είναι η υπερηφάνεια».

Ο Χριστός βέβαια ήθελε όχι μόνο να δώσει στη γυναίκα να δείξει την πίστη της, αλλά και να ντροπιάσει τους Εβραίους που θεωρούσαν τους εθνικούς σκυλιά! Τελικά όχι μόνο θεράπευσε την κόρη της ειδωλολάτρισσας, αλλά την επαίνεσε μπροστά σε όλους. Μικρό πράγμα είναι να λάβει κανείς δημόσιο έπαινο από τον ίδιο τον Θεό εις πείσμα των Ιουδαίων, του Δαυλού και του Δημόφιλου; (Κατά Ματθαίον Κεφ. Ιε΄ «28 τότε ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῇ· Ὦ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις! γενηθήτω σοι ὡς θέλεις. καὶ ἰάθη ἡ θυγάτηρ αὐτῆς ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης.»).

Ας σημειωθεί εδώ πως αυτή η σκηνή είναι επίσης και μια δοκιμασία για την πίστη της Χαναναίας στην οποία αυτή τελικά πετυχαίνει. Δοκιμάζεται πριν να πάρει αυτό που ζητάει από τον Χριστό. Γιατί όμως συμβαίνει αυτή η δοκιμασία της πίστης; Η απάντηση είναι πως ο Χριστός δεν δίνει τόση σημασία στην θεραπεία του σώματος, διότι το σώμα αργά ή γρήγορα πεθαίνει. Το να θεραπευτεί ένα σώμα δεν οφελεί σε βάθος χρόνου, εκτός και αν η ψυχή έχει στραφεί στον Θεό, οπότε και μπορεί να υπάρξει πιθανότητα σωτηρίας για τον άνθρωπο. Ο Χριστός επιθυμεί να τοποθετήσει τον κάθε άνθρωπο στον παράδεισο. Δεν είναι ιατρός που ενδιαφέρεται μόνο για το σώμα, που όπως ελέχθει αργά η γρήγορα αποσυντίθεται σε εκείνα από τα οποία συντέθηκε.

…που δεν αξίζει να τρώνε ούτε τα ψίχουλα…

Τελικά άξιζαν και με το παραπάνω εφόσον (κατά Ματθαίον Κεφ. Ιε΄ «28 τότε ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῇ· Ὦ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις! γενηθήτω σοι ὡς θέλεις. καὶ ἰάθη ἡ θυγάτηρ αὐτῆς ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης.») και (Κατά Λουκάν, Κεφ. Ζ΄ «9 ἀκούσας δὲ ταῦτα ὁ Ἰησοῦς ἐθαύμασεν αὐτόν, καὶ στραφεὶς τῷ ἀκολουθοῦντι αὐτῷ ὄχλῳ εἶπε· Λέγω ὑμῖν, οὐδὲ ἐν τῷ Ἰσραὴλ τοσαύτην πίστιν εὗρον. 10 καὶ ὑποστρέψαντες οἱ πεμφθέντες εἰς τὸν οἶκον εὗρον τὸν ἀσθενοῦντα δοῦλον ὑγιαίνοντα.»). Ας φροντίσει και ο Ίων Δημόφιλος να αξίζει τόσο.

ΘΕΡΑΠΕΙΑ & ΑΡΝΗΣΗ

Πέραν αυτού όμως μια τέτοια συμπεριφορά γεννά κι ορισμένα επί πλέον ερωτήματα. Η πρώτη αντίδρασή του, όπως είδαμε, ήταν να αρνηθεί τη θεραπεία. Οι αρχαίοι Έλληνες ιατροί -αλλά και οι σύγχρονοι- ορκίζονται τον περίφημο «Όρκον τού Ιπποκράτους», στον οποίο συνομολογούν πώς θα ασκήσουν την τέχνη τους σε κάθε έναν που θα τους το ζητήσει, είτε αυτός είναι άνδρας είτε γυναίκα είτε ελεύθερος είτε δούλος. Σε κανένα σημείο τού Όρκου δεν υπάρχει περιορισμός της άσκησης τού επαγγέλματός τους, επειδή ο ασθενής είναι αλλόφυλος ή αλλόθρησκος. Ο Ιπποκράτης ούτε καν το σκέφτεται να κάνη τέτοιου είδους διακρίσεις. Ο Ιησούς όχι μόνο το σκέφτεται, αλλά και το εφαρμόζει. Η θεραπευτική δεινότητα τού Ιησού ήταν τελικά ένα καρβέλι ψωμί, δηλαδή περιορισμένο σε ποσότητα, και όταν παρείχε μερικά ψίχουλα σε κάποιον αλλόφυλο, αυτό σήμαινε ότι τα στερούσε από τα «χαμένα πρόβατα τού Ισραήλ»; Γνωρίζει περιορισμούς η χριστιανική Θεία Χάρις;

….Οι αρχαίοι Έλληνες ιατροί… Ο Ιησούς όχι μόνο…

Υπάρχει μια βασική διαφορά μεταξύ ιατρών και Ιησού την οποία ο Ίων Δημόφιλος παραβλέπει. Ο Ιησούς Χριστός δεν είναι ιατρός αλλά Σωτήρας. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει πως οι θεραπείες των ιατρών δίδονται στους ασθενείς για να τους επιστραφεί η υγεία η οποία εκλείπει ή μπορεί να εκλείψει, ενώ ο Ιησούς Χριστός δεν δίνει θεραπείες με απώτερο σκοπό την υγεία του σώματος, αλλά με απώτερο σκοπό την σωτηρία της ψυχής, δηλαδή με απλά λόγια η ίαση – θεραπεία που προσφέρει ο Ιησούς δίδεται ώστε ο θεραπευμένος να την χρησιμοποιήσει για θεραπεία της ψυχής του, πιστεύοντας στην θεϊκή υπόσταση του Ιησού. Γι’ αυτό άλλωστε ο Ιησούς ως Θεάνθρωπος δεν έδινε ούτε θαύματα, ούτε θεραπείες αν δεν υπήρχε σωτηριολογική αιτία (Κατά Ματθαίον, Κεφ. Ιβ΄ «38 Τότε ἀπεκρίθησάν τινες τῶν γραμματέων καὶ Φαρισαίων λέγοντες· Διδάσκαλε, θέλομεν ἀπὸ σοῦ σημεῖον ἰδεῖν. 39 ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν αὐτοῖς· Γενεὰ πονηρὰ καὶ μοιχαλὶς σημεῖον ἐπιζητεῖ, καὶ σημεῖον οὐ δοθήσεται αὐτῇ εἰμὴ τὸ σημεῖον Ἰωνᾶ τοῦ προφήτου. 40 ὥσπερ γὰρ ἐγένετο Ἰωνᾶς ὁ προφήτης ἐν τῇ κοιλίᾳ τοῦ κήτους τρεῖς ἡμέρας καὶ τρεῖς νύκτας, οὕτως ἔσται ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ καρδίᾳ τῆς γῆς τρεῖς ἡμέρας καὶ τρεῖς νύκτας.»)

….να αρνηθεί τη θεραπεία ….όχι μόνο το σκέφτεται, αλλά και το εφαρμόζει…

Πώς αρνήθηκε; Που το λέει στο κείμενο; Γνωρίζει ελληνικά ο Έλληνας(;) Ίων Δημόφιλος; Ο Χριστός είπε «Οὐκ ἔστι καλὸν» αλλά δεν είπε «Οὐ πράττω»

Και πως το εφάρμοσε εφόσον: (κατά Ματθαίον Κεφ. Ιε΄ «28 τότε ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῇ· Ὦ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις! γενηθήτω σοι ὡς θέλεις. καὶ ἰάθη ἡ θυγάτηρ αὐτῆς ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης.») και (Κατά Ματθαίον, Κεφ Ιβ΄ «15 Ὁ δὲ Ἰησοῦς γνοὺς ἀνεχώρησεν ἐκεῖθεν· καὶ ἠκολούθησαν αὐτῷ ὄχλοι πολλοί, καὶ ἐθεράπευσεν αὐτοὺς πάντας,»)

ΕΛΛΗΝΕΣ & ΙΕΡΟ

Στις «Πράξεις» επίσης (κα΄ 28-29) διαβάζουμε ακόμα ένα απίστευτο απόσπασμα για τους Έλληνες: «Μέχρι και Έλληνες έβαλε μέσα στο ιερό και μόλυνε τον άγιο τούτο τόπο».

….απίστευτο απόσπασμα …. «Μέχρι και Έλληνες έβαλε μέσα στο ιερό και μόλυνε τον άγιο τούτο τόπο». …

Το εδάφιο (Πράξεις Αποστόλων, Κεφ. Κα΄ «28 κράζοντες· Ἄνδρες Ἰσραηλῖται, βοηθεῖτε· οὗτός ἐστιν ὁ ἄνθρωπος ὁ κατὰ τοῦ λαοῦ καὶ τοῦ νόμου καὶ τοῦ τόπου τούτου πάντας πανταχοῦ διδάσκων· ἔτι τε καὶ Ἕλληνας εἰσήγαγεν εἰς τὸ ἱερὸν καὶ κεκοίνωκε τὸν ἅγιον τόπον τοῦτον· 29 ἦσαν γὰρ ἑωρακότες Τρόφιμον τὸν Ἐφέσιον ἐν τῇ πόλει σὺν αὐτῷ, ὃν ἐνόμιζον ὅτι εἰς τὸ ἱερὸν εἰσήγαγεν ὁ Παῦλος.»)

Εδώ το άρθρο του Ίων Δημόφιλου ξεπερνά τον εαυτό του ραγδαία και με ορμή μαινόμενου καταστρέφει την λογική του, ανατρέποντας τα πάντα όσα έχει πει και τινάζει στον αέρα όλα τα επιχειρήματα του, κατεδαφίζοντας κάτω μόνο του το ψεύτικο αμμώδες οικοδόμημά:

Στην ενότητα για την προσκύνηση το Πάσχα ο Ίων Δημόφιλος υποστηρίζει πως δεν είναι δυνατόν Έλληνες το γένος να πήγαιναν στην εορτή των Ιουδαίων (Εβραίων). («Οι Έλληνες όμως τού 33 μ.Χ. γνώριζαν το Πάσχα; Ασφαλώς όχι! Ήταν Έλληνες λοιπόν εκείνοι που ζήτησαν να δουν τον Ιησού; Όχι βέβαια! Εβραίοι ήταν κι αυτοί»). Άραγε πως δέχεται ότι πήγαν με τον Παύλο στην συναγωγή οι υπερήφανοι Έλληνες κατά το γένος;

Στην ενότητα για τα Ευαγγέλια αναφέρει πως οι Έλληνες μήτε στην συναγωγή πήγαιναν αλλά μήτε και ήταν ποτέ δυνατόν να διδάξει κανείς τον νόμο στους Έλληνες το γένος («Ως γνωστό, δεν συναντά κανείς Έλληνες στη συναγωγή. Είναι καταφανές πώς πρόκειται για Εβραίους, που έχασαν τη γλώσσα τους και μιλούσαν Ελληνικά») και («Ο Νόμος δεν διδάσκεται στους Έλληνες το γένος»).

Άραγε μπορεί ο Ίων Δημόφιλος να εξηγήσει στους εξαπατημένους αναγνώστες του τι συμβαίνει εδώ; Ήταν τελικά Έλληνες ή δεν ήσαν; Μπαίνουν οι Έλληνες στην Συναγωγή ή δεν μπαίνουν; Διδάσκεται ο νόμος στους Έλληνες το γένος ή όχι; Ή μήπως και εδώ πρόκειται για Εβραίους που έχασαν την γλώσσα τους; Ο γράφων θα έλεγε πως μάλλον κάποιος άλλος έχασε τα λογικά του...

Ασφαλώς εδώ πρόκειται τόσο για Έλληνες το γένος όσο και για Έλληνες το θρήσκευμα, πράγμα που σημαίνει πως η κατήχηση του Παύλου αφορούσε τους πάντες, σύμφωνα με το (Κατά Μάρκον Κεφ. Ιγ΄«10 καὶ εἰς πάντα τὰ ἔθνη δεῖ πρῶτον κηρυχθῆναι τὸ εὐαγγέλιον.») και δηλαδή και τους Έλληνες το γένος όσο και το θρήσκευμα, εις αντιδιαστολή με τις ψεύτικες και ρατσιστικές μέχρι συμπλέγματος ιδέες του άρθρου του Ίων Δημόφιλου. Η απαγόρευση εισόδου προς το Ιερό ίσχυε σύμφωνα με τις απαγορεύσεις εις τον ναό του Σολομώντα («ΜΗΘΕΝΑ ΑΛΛΟΓΕΝΗ ΕΙΣΠΟΡΕΥΕΣΘΑΙ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΤΟ ΙΕΡΟΝ ΤΡΥΦΡΑΚΤΟΥ ΚΑΙ ΠΕΡΙΒΟΛΟΥ ΩΣ Δ’ ΑΝ ΛΗΦΘΗ ΕΑΥΤΩ, ΑΙΤΙΟΣ ΕΣΤΑΙ ΔΙΑ ΤΟ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ ΘΑΝΑΤΟΝ»), όπου Ρωμαίοι και Έλληνες ή οιοσδήποτε άλλου γένους εκτός Ιουδαίων δεν μπορούσε να ξεπεράσει το τείχος που ξεχώριζε τον κυρίως ναό από την αυλή των Εθνών. Και ήσαν λοιπόν αυτοί οι Έλληνες τόσο ξένοι προς το γένος (βλ. «ΑΛΛΟΓΕΝΗ») όσο και το θρήσκευμα, διότι αν θρησκεύονταν Ιουδαϊκά δεν θα υπήρχε πρόβλημα γι’ αυτούς να εισέλθουν στο ιερό ακόμη και αν ήσαν έτερου γένους. Βέβαια θα αναρωτηθεί κανείς, γιατί οι Ιουδαίοι να απαγορεύουν την είσοδο στους αλλογενείς και να θεωρούν μόλυνση την παρουσία αλλόθρησκων ή άλλου γένους; Διότι τέτοια ήσαν τα έθιμα της εποχής, Και στην Ελλάδα δεν μπορούσε κανείς να μυηθεί στην Ελευσίνα, ακόμη και αν ήταν Έλληνας το γένος! Στα πρώτα χρόνια έπρεπε να ανήκει αποκλειστικά στις οικογένειες του Ιερατείου. Και στα Μυστήρια αυτά, αν κανείς αποκάλυπτε τι είδε, θανατώνονταν από την πολιτεία. Αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες για τους δαυλούχους.

ΧΡΙΣΤΟΣ & ΠΑΝΑΓΙΑ & ΑΔΕΛΦΟΙ

Η σκληρότητα αυτή τού Ιησού δεν είναι μοναδική στην «Καινή ∆ιαθήκη» - αντιθέτως μάλιστα. Την ίδια σκληρότητα συναντούμε στην με σκαιό τρόπο αποπομπή της μητέρας του και των αδελφών του όταν πήγαν να τον δουν στην Γαλιλαία, που δίδασκε («Κατά Ματθαίον», ιβ΄ 46-50, «Κατά Μάρκον», γ΄ 31-35, «Κατά Λουκάν», η΄ 19-20). Στό «Κατά Ιωάννην» (β΄ 4) όταν τού μιλάη η μητέρα του, την μία από τις δύο φορές που μιλάνε στό Ευαγγέλιο, ο Ιησούς της λέει εν ψυχρώ: «Τί κοινό υπάρχει ανάμεσα σ’ εμένα και σ’ εσένα, γυναίκα;».

Την ίδια σκληρότητα συναντούμε στην με σκαιό τρόπο αποπομπή της μητέρας του και των αδελφών του…

Κατ’ αρχήν, ας δει ο καθείς τα τρία εδάφια τα οποία επικαλείται ο Ίων Δημόφιλος, για να αποδείξει την σκληρότητα του Ιησού κατά τις μητέρας Του και των αδελφών Του:

Κατά Ματθαίον, Κεφ. Ιβ΄ «46 Ἔτι δὲ αὐτοῦ λαλοῦντος τοῖς ὄχλοις ἰδοὺ ἡ μήτηρ καὶ οἱ ἀδελφοὶ αὐτοῦ εἱστήκεισαν ἔξω, ζητοῦντες λαλῆσαι αὐτῷ. 47 εἶπεν δέ τις αὐτῷ· Ἰδοὺ ἡ μήτηρ σου καὶ οἱ ἀδελφοί σου ἑστήκασιν ἔξω ζητοῦντές σε ἰδεῖν. 48 ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπε τῷ λέγοντι αὐτῷ· Τίς ἐστιν ἡ μήτηρ μου, καὶ τίνες εἰσὶν οἱ ἀδελφοί μου; 49 καὶ ἐκτείνας τὴν χεῖρα αὐτοῦ ἐπὶ τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ ἔφη· Ἰδοὺ ἡ μήτηρ μου καὶ οἱ ἀδελφοί μου· 50 ὅστις γὰρ ἂν ποιήσῃ τὸ θέλημα τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς αὐτός μου ἀδελφὸς καὶ ἀδελφὴ καὶ μήτηρ ἐστίν.»,

Κατά Μάρκον, Κεφ. Γ΄ «30 ὅτι ἔλεγον, Πνεῦμα ἀκάθαρτον ἔχει. 31 ἔρχονται οὖν ἡ μήτηρ αὐτοῦ καὶ οἱ ἀδελφοὶ αὐτοῦ, καὶ ἔξω ἑστῶτες ἀπέστειλαν πρὸς αὐτὸν φωνοῦντες αὐτόν. 32 καὶ ἐκάθητο περὶ αὐτὸν ὄχλος· εἶπον δὲ αὐτῷ· Ἰδοὺ ἡ μήτηρ σου καὶ οἱ ἀδελφοί σου ἔξω ζητοῦσί σε. 33 καὶ ἀπεκρίθη αὐτοῖς λέγων· Τίς ἐστιν ἡ μήτηρ μου ἢ οἱ ἀδελφοί μου; 34 καὶ περιβλεψάμενος κύκλῳ τοὺς περὶ αὐτὸν καθημένους λέγει· Ἴδε ἡ μήτηρ μου καὶ οἱ ἀδελφοί μου· 35 ὃς γὰρ ἂν ποιήσῃ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, οὗτος ἀδελφός μου καὶ ἀδελφή μου καὶ μήτηρ ἐστί.»,

Κατά Ιωάννη Κεφ. Η΄ «19 Παρεγένοντο δὲ πρὸς αὐτὸν ἡ μήτηρ καὶ οἱ ἀδελφοὶ αὐτοῦ, καὶ οὐκ ἠδύναντο συντυχεῖν αὐτῷ διὰ τὸν ὄχλον.20 καὶ ἀπηγγέλη αὐτῷ λεγόντων· Ἡ μήτηρ σου καὶ οἱ ἀδελφοί σου ἑστήκασιν ἔξω ἰδεῖν σε θέλοντες. 21 ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν πρὸς αὐτούς· Μήτηρ μου καὶ ἀδελφοί μου οὗτοί εἰσιν οἱ τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ ἀκούοντες καὶ ποιοῦντες αὐτόν.»

Από αυτά συμπεραίνει κανείς πως ο Χριστός, Μοναδικός Υιός του Θεού, Θεός και Πλάστης ο ίδιος και συνεπώς δίχως φυσική μητέρα και αδελφούς, καταδέχεται να έχει ανθρώπους ως μητέρα και αδελφούς (πνευματικούς) εάν και εφόσον αυτοί δέχονται να υπηρετήσουν τον Λόγο του Πατρός. Συνεπώς δεν είναι ο Χριστός που αποπέμπει τους άλλους, αλλά οι άλλοι αποπέμπουν τον Χριστό, όταν δεν ακολουθούν τον Πατέρα Του. Ο Ιησούς αντιθέτως προσκαλεί πολύ περισσότερο κόσμο να γίνουν και αδελφοί και μητέρες Του.

Βέβαια ο ίδιος ο Ίων Δημόφιλος αλλού παραδέχθηκε πως «Ούτε ελληνικούς σκοπούς εξυπηρετούν [τα Ευαγγέλια]…»,. Άραγε όταν ο Θεός προσκαλεί Ελληνίδες και Έλληνες να γίνουν μητέρες και αδελφοί του Θεού δεν είναι αυτό προς ελληνικούς σκοπούς στραμμένο;

…ο Ιησούς της λέει εν ψυχρώ: «Τί κοινό υπάρχει ανάμεσα σ’ εμένα και σ’ εσένα, γυναίκα;»

Δεν υπήρχε ψυχρότητα διότι αν ο Χριστός δεν αγαπούσε την Παναγία, δεν θα επέλεγε να γεννηθεί από αυτήν.

Όμως σαφώς και δεν υπάρχει κοινό. Διότι ο Χριστός δεν ήταν μόνο άνθρωπος αλλά ήταν και είναι Θεός, και με την ιδιότητα του Θεού μιλάει εκεί στην Παναγία, την οποία διαχωρίζει ως απλό άνθρωπο. Βεβαίως όμως η Παναγία Ιουδαία Θεομήτωρα, εν αντιθέσει με τον Ίων Δημόφιλο, κατάλαβε πολύ καλά τι λέγει ο Ιησούς γι’αυτό είπε προς τους άλλους να κάνουν αμέσως ότι τους ζητήσει ο Ιησούς και δεν παρεξήγησε (Κατά Ιωάννη, Κεφ. Β΄ « 5 λέγει ἡ μήτηρ αὐτοῦ τοῖς διακόνοις· Ὅ,τι ἂν λέγῃ ὑμῖν ποιήσατε.») (και Εκείνος βέβαια δεν άργησε να της κάνει το χατίρι και μάλιστα θαυματουργικά για να της δείξει την Θεϊκή Του αγάπη (Κατά Ιωάννη, Κεφ. Β΄ «3 καὶ ὑστερήσαντος οἴνου λέγει ἡ μήτηρ τοῦ Ἰησοῦ πρὸς αὐτόν· Οἶνον οὐκ ἔχουσιν. 4 λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· Τί ἐμοὶ καὶ σοί, γύναι; οὔπω ἥκει ἡ ὥρα μου. 5 λέγει ἡ μήτηρ αὐτοῦ τοῖς διακόνοις· Ὅ,τι ἂν λέγῃ ὑμῖν ποιήσατε. 6 ἦσαν δὲ ἐκεῖ ὑδρίαι λίθιναι ἓξ κείμεναι, κατὰ τὸν καθαρισμὸν τῶν Ἰουδαίων, χωροῦσαι ἀνὰ μετρητὰς δύο ἢ τρεῖς. 7 λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· Γεμίσατε τὰς ὑδρίας ὕδατος. καὶ ἐγέμισαν αὐτὰς ἕως ἄνω. 8 καὶ λέγει αὐτοῖς· Ἀντλήσατε νῦν καὶ φέρετε τῷ ἀρχιτρικλίνῳ· καὶ ἤνεγκαν. 9 ὡς δὲ ἐγεύσατο ὁ ἀρχιτρίκλινος τὸ ὕδωρ οἶνον γεγενημένον - καὶ οὐκ ᾔδει πόθεν ἐστίν· οἱ δὲ διάκονοι ᾔδεισαν οἱ ἠντληκότες τὸ ὕδωρ - φωνεῖ τὸν νυμφίον ὁ ἀρχιτρίκλινος»). Ο Ίων Δημόφιλος, που δεν λυγίζει την μέση του μπρος από τον πραγματικό Θεό, έχει τόσες νοήμονες ιδέες, όσες χρειάζονται για να γεννά κανείς μίσος προς τον Σωτήρα Χριστό. Οι άλλες περιττεύουν φαίνεται.

ΣΚΛΗΡΟΤΗΤΑ & ΑΔΙΚΙΑ ΙΗΣΟΥ

Αλλά και με τις παραβολές του ο Ιησούς δίνει «μηνύματα» («γραμμή», κατά τη σύγχρονη έκφραση) σκληρότητας και αδικίας. «Όποιος δεν είναι μαζί μου, είναι εναντίον μου» («Κατά Ματθαίον», ιβ΄ 30) εξαγγέλλει ως άλλος δικτάτωρ. Το ίδιο ακριβώς είπε μετά την καταστροφή των διδύμων πύργων και πριν την εισβολή στό Ιράκ κι ο πρόεδρος των Η.Π.Α. κ. Μπούς. Ο Ιησούς δεν το απέκρυψε, ότι σκοπός του ήταν να σπείρει το διχασμό και τή διχόνοια ανάμεσα στους ανθρώπους: «Φωτιά ήρθα να βάλω πάνω στή Γή και πόσο θα ήθελα να είχε ήδη ανάψει» («Κατά Λουκάν», ιβ΄ 49-50). Τί απειλή! Ακόμη: «Νομίζετε ότι ήλθα για να επιβάλλω αναγκαστική ομόνοια μεταξύ των ανθρώπων; Κάθε άλλο. Σάς βεβαιώνω ότι ο ερχομός μου θα φέρει διαιρέσεις. Από τώρα και στό εξής μια οικογένεια με πέντε μέλη θα χωριστή σε δύο παρατάξεις: Τρείς εναντίον δύο και δύο εναντίον τριών. Ο πατέρας θα είναι αντίθετος με το γιό του κι ο γιός με τον πατέρα του. Η μάνα με την κόρη της. Η πεθερά με τή νύφη της κι η νύφη με την πεθερά της» («Κατά Λουκάν», ιβ΄ 51-53).

Κι ο Ματθαίος τα ίδια γράφει (ι΄ 34-38): «Μή νομίσετε ότι ήλθα να βάλω ειρήνη στη Γη. ∆έν ήλθα να βάλω ειρήνη, αλλά μάχαιρα. Γιατί ήλθα για να διχάσω τον άνθρωπο από τον πατέρα του και την κόρη από τή μάνα και τή νύφη από την πεθερά της». Μέ εκπλήσσουσα σαφήνεια ο Ιησούς προτρέπει σε μίσος τους ανθρώπους: «Εάν κάποιος έρχεται προς τα μένα και δεν μισεί τον πατέρα του και τή μητέρα του και τή γυναίκα και τα παιδιά και τους αδελφούς και τις αδελφές, ακόμα και την ψυχή του (φαντασθήτε: να μισήσετε και την ίδια σας την ψυχή!), δεν γίνεται να είναι μαθητής μου» («Κατά Λουκάν», ιδ΄ 26). Καί ο Ιωάννης δίνει την εντολή: «Μήν αγαπάτε τον κόσμο και ό,τι ανήκει στόν κόσμο. Όποιος αγαπάει τον κόσμο, δεν αγαπά τον Θεό». («Α΄ Επιστολή Ιωάννου», β΄ 15-16).

«Όποιος δεν είναι μαζί μου, είναι εναντίον μου»…

Για μια φορά ακόμα, τα λόγια του Χριστού διαστρέφονται κατάφορα. Γιατί πουθενά ο Χριστός δεν λέει εδώ: «ή έρχεστε μαζί μου ή σας πολεμώ». Αυτό είναι το ανόητο συμπέρασμα όσων δεν καταλαβαίνουν τίποτα από όσα διαβάζουν.

Και πρώτα - πρώτα, δεν λέει: «εμείς είμαστε εναντίον του», αλλά «αυτός είναι εναντίον μας». Δεν είναι ο Χριστός ο εχθρός της διαφορετικότητας, αλλά αυτοί που τον πολεμούν είναι εναντίον της αλήθειας, η οποία είναι μόνο μία. Το νόημα των λόγων του Χριστού εδώ, είναι: «Όποιος εργάζεται για οποιοδήποτε άλλο (ανταγωνιστικό του αληθινού) έργο, πρόσκλησης πιστών, κινείται αντίθετα προς την αλήθεια, είναι εχθρός της αληθείας» (Αυτός είναι ο εχθρός του Χριστού, όχι ο Χριστός εχθρός αυτού). Και συνεχίζει, ότι (Κατά Ματθαίον, Κεφ. Ιβ΄ «30 ὁ μὴ ὢν μετ' ἐμοῦ κατ' ἐμοῦ ἐστι, καὶ ὁ μὴ συνάγων μετ' ἐμοῦ σκορπίζει» «όποιος δεν συνάγει μαζί μας, σκορπίζει»). Που σημαίνει, ότι οποιοσδήποτε συνάγει πιστούς σε διάφορες θρησκείες ψεύτικες, επειδή ακριβώς τους απομακρύνει από την αληθινή οδό της σωτηρίας, στην πραγματικότητα παραπλανάει τον κόσμο, και τους βάζει εμπόδια να κατανοήσουν την αλήθεια. Αντί να συνάξει με τον Θεό προς σωτηρία, σκορπίζει προς απώλεια. Και ακριβώς επειδή ο Θεός ανέχεται το διαφορετικό, γι’ αυτό υπάρχει και η οδός της απώλειας. Και αυτό ακριβώς είναι η απώλεια: Η ελευθερία του καθενός, να ζήσει αν θέλει, σύμφωνα με τη δική του ψεύτικη κοσμοθεώρηση και θρησκεία.

Ο συγγραφεύς αυτού του κειμένου, με το να διαστρέφει ΤΑ ΠΑΝΤΑ κυριολεκτικά από όσα πραγματικά λέει το κείμενο, βάζει εμπόδια στους ανθρώπους να κατανοήσουν την έννοια των λόγων του Χριστού. Στόχος του είναι να συνάξει μια δική του ψεύτικη θρησκεία, ίσως την αθεΐα ή την ειδωλολατρία, και αυτό το κάνει, όχι προσηλυτίζοντας στα δικά του δόγματα ή «αλήθειες» αλλά πετώντας λάσπη στον Χριστιανισμό, ΣΚΟΡΠΙΖΟΝΤΑΣ όσους είναι αστήρικτοι από τις ερμηνείες της εκκλησία για την Αγία Γραφή, και στέλνοντάς τους μακριά από τη σωτηρία.

Σε άλλο σημείο ο Χριστός είπε και το εξής, (όμως αυτό δεν το έγραψε ο φοεβρός Ίων εδώ, για να μη γίνει εμφανές το πραγματικό νόημα του κειμένου):

«Και ειπεν προς αυτον ο Ιησους: (κατά Λουκάν, Κεφ. Θ΄«50 καὶ εἶπεν πρὸς αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς· Μὴ κωλύετε· οὐ γάρ ἔστι καθ' ὑμῶν· ὃς γὰρ οὐκ ἔστι καθ' ὑμῶν, ὑπὲρ ὑμῶν ἐστιν» «Μη κωλυετε! Ος γαρ ουκ εστιν καθ' ημων, υπερ ημων εστιν»).

Δηλαδή, για όποιον έκανε θαύματα στο όνομά του, χωρίς να είναι ακόλουθός του, είπε ο Χριστός: (Κατά Μάρκον Κεφ. Θ΄ «40 ὃς γὰρ οὐκ ἔστι καθ' ἡμῶν, ὑπὲρ ἡμῶν ἐστιν.» όποιος δεν είναι εναντίων μας, είναι μαζί μας.) . Και μόνο αυτά τα λόγια, είναι ικανά να κάνουν καπνό τους ψευδείς ισχυρισμούς των εχθρών του Ευαγγελίου, ότι δήθεν ο Χριστός αντιτίθεται σε όσους δεν δέχονται τις απόψεις του. Και είναι εδώ ξεκάθαρο, ότι ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ, ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ (ΑΥΤΟΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΥΤΟΣ) ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟΥΝ.

Επίσης το εδάφιο το οποίο εξέτασε ο Ίων: (Κατά Ματθαίον, Κεφ. Ιβ΄ «30 ὁ μὴ ὢν μετ' ἐμοῦ κατ' ἐμοῦ ἐστι, καὶ ὁ μὴ συνάγων μετ' ἐμοῦ σκορπίζει»). Σε αυτό το εδάφιο, σύμφωνα με τον Δημόφιλο, ο Χριστός εμφανίζεται ως δικτάτωρ, σκληρός και άδικος. Μα ο Ιησούς είναι ο Θεός και ως Θεός έχει απόλυτες ιδιότητες αλήθειας, δικαιοσύνης, καλοσύνης κ.α. δεν είσαι συγκρίσιμος με τον Μπους που είναι άνθρωπος και δεν κατέχει απόλυτες ιδιότητες δικαιοσύνης, καλοσύνης και αλήθειας. Ως Θεός δεν μπορεί να έχει απόλυτες ιδιότητες σκληρότητας και αδικίας. Αυτές δεν ανήκουν στον Θεό. Μπορεί να ανήκουν στον κάθε Μπους. Και ο Μπους γνώριζε τι λέει το ευαγγέλιο αλλά το διέστρεψε προς όφελός του ως αιρετικός.

Όταν λοιπόν δεν είσαι με τον Θεό, που είναι το Ον των απόλυτων ιδιοτήτων, της απόλυτης καλοσύνης, της απόλυτης δικαιοσύνης και της απόλυτης αλήθειας, τότε αναγκαστικά είσαι εναντίων Του. Διότι αν δεν πράττεις όσα άγουν εις τον Θεό τότε αναγκαστικά πράττεις εκείνα που απομακρύνουν από τον Θεό (κατά Ιωάννη Κεφ Γ΄ «20 πᾶς γὰρ ὁ φαῦλα πράσσων μισεῖ τὸ φῶς καὶ οὐκ ἔρχεται πρὸς τὸ φῶς, ἵνα μὴ ἐλεγχθῇ τὰ ἔργα αὐτοῦ· 21 ὁ δὲ ποιῶν τὴν ἀλήθειαν ἔρχεται πρὸς τὸ φῶς, ἵνα φανερωθῇ αὐτοῦ τὰ ἔργα, ὅτι ἐν Θεῷ ἐστιν εἰργασμένα.»). Και όσα απομακρύνουν από τον Θεό είναι απολύτως ενάντιά Του εφόσον ο Θεός είναι Ον με Απόλυτες ιδιότητες.

Αν τις απόλυτες ιδιότητες της αλήθειας, της καλοσύνης και τις δικαιοσύνης, τις κατείχε ο Ίων Δημόφιλος και όχι ο Χριστός, τότε ο Ίων θα είχε παρουσιάσει και αυτά τα λόγια του Χριστού που είδε ο καθείς: (Κατά Μάρκον Κεφ. Θ΄ «40 ὃς γὰρ οὐκ ἔστι καθ' ἡμῶν, ὑπὲρ ἡμῶν ἐστιν.» όποιος δεν είναι εναντίων μας, είναι μαζί μας.) . Αλλά ως φαίνεται δεν τις παρουσίασε.

Όταν λοιπόν δεν είσαι σύμμαχος με την απόλυτη αλήθεια, τότε αναγκαστικά είσαι ψεύτης, όταν δεν είσαι σύμμαχος με το απόλυτο καλό τότε αναγκαστικά είσαι κακός, όταν δεν είσαι σύμμαχος με την απόλυτη δικαιοσύνη τότε είσαι άδικος. Και όταν είσαι αντίπαλος εις το Ον της Αγάπης τότε αναγκαστικά είσαι σκληρός και άδικος απέναντί όχι μόνο σε Αυτό, αλλά και στους ανθρώπους, εφόσον το Ον της Αγάπης είναι Απόλυτο: (Κατά Ιωάννη, Κεφ Ιδ΄ «6 λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή· οὐδεὶς ἔρχεται πρὸς τὸν πατέρα εἰ μὴ δι' ἐμοῦ.»). ΚΑΝΕΙΣ δεν πάει στον Πατέρα αν δεν περάσει από τον Χριστό. Αυτή είναι και η απόδειξη της απολυτότητάς Του. Κανείς λοιπόν δεν πάει στον Πατέρα Θεό δια μέσω του Ίων Δημόφιλου. Πάει κάπου αλλού. Και καλά θα κάνει να προσέχει πολύ και ας ψάξει να βρει που πάει: (Κατά Ματθαίον, Κεφ. Ιβ΄ «30 ….. καὶ ὁ μὴ συνάγων μετ' ἐμοῦ σκορπίζει»).

…εξαγγέλλει ως άλλος δικτάτωρ… στο Ιράκ κι ο πρόεδρος των Η.Π.Α. κ. Μπούς.

Και είναι σίγουρο λοιπόν, πως αν και ο Θεός έδωσε σε όλους μας την ίδια ικανότητα συλλογισμών και κατανόησης, εντούτοις οι εχθροί του Ιησού Χριστού, ένεκα του μίσους που διατρέφουν προς την σωτηρία των συνανθρώπων τους, χαλκεύουν την λογική τους για να αποδείξουν αυτά που δεν μπορούν να αποδείξουν. Πώς είναι λοιπόν ο Χριστός δικτάτωρ; (Κατά Ματθαίον, Κεφ. Ιστ΄ «24 Τότε ὁ Ἰησοῦς εἶπεν τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ· Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθείτω μοι.»). Άλλη απόδειξη των παραλογισμών του άρθρου του Ίων Δημόφιλου αλλά και του μίσους του, είναι πως με την ίδια ευκολία χαρακτηρίζει τον Μπους δικτάτορα. Μα είναι ποτέ δυνατόν αυτό το άρθρο να μπορεί να ασκήσει λογική κριτική στα Ευαγγέλια, όταν δεν έχει καμιά λογική κριτική για το σημερινό πολίτευμα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής και τον Πρόεδρό τους; Ότι και αν έχει κάνει ο Πρόεδρός της ή οι πολιτικοί της άνδρες ηθικά επιλίψιμο, δεν ανατρέπουν, τουλάχιστον ιστορικά, το πολίτευμά της. Μήπως χρειάζονται και αποδείξεις περί τούτου;

…ότι σκοπός του ήταν να σπείρη το διχασμό και τή διχόνοια ανάμεσα στους ανθρώπους

Η «απειλή» του Ιησού κατά τον Δημόφιλο: (Κατά Λουκάν, Κεφ. Ιβ΄«49 Πῦρ ἦλθον βαλεῖν ἐπὶ τὴν γῆν, καὶ τί θέλω εἰ ἤδη ἀνήφθη!»). Ο Ίων Δημόφιλος φοβάται και νιώθει να απειλείται επειδή ο Θεός θα τον «κάψει» με το Άγιο Πνεύμα και με την Θεία Χάρη κατά την Θεία Βάπτιση (Κατά Ματθαίον, ΚΕφ Γ΄ «11 ἐγὼ μὲν ὑμᾶς βαπτίζω ἐν ὕδατι εἰς μετάνοιαν· ὁ δὲ ὀπίσω μου ἐρχόμενος ἰσχυρότερός μού ἐστιν, οὗ οὐκ εἰμὶ ἱκανὸς τὰ ὑποδήματα βαστάσαι· αὐτὸς ὑμᾶς βαπτίσει ἐν Πνεύματι ἁγίῳ καὶ πυρί·») που ως φωτιά κάθισε την Πεντηκοστή στα κεφάλια των μαθητών. Ήδη από την αρχή της διακονίας Του ο Χριστός, εξάπλωνε σαν φωτιά το κήρυγμά του, με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος, που από την Πεντηκοστή εισήλθε σε κάθε βαπτισμένο πιστό Χριστιανό. Και σαν φωτιά, συνέχισε να εξαπλώνεται σε όλο τον κόσμο, φέρνοντας την αγάπη και το ΦΩΣ, αλλά ταυτόχρονα ΚΑΤΑΚΑΙΟΝΤΑΣ κάθε ψεύδος της ειδωλολατρείας, και κάνοντας στάχτη τα έργα των δαιμόνων, που είχαν πείσει τον κόσμο ότι είναι δήθεν θεοί. Έτσι κάνει στάχτη και τις μεθυσμένες ψευδολογίες του άρθρου του Ίων Δημόφιλου και του Δαυλού.

Ο Ίων Δημόφιλος δεν αντιλαμβάνεται πως οι παραφράσεις της Αγίας Γραφής που κάνει, οδηγούν αυτόν και τους αθώους αναγνώστες του εις το πραγματικό πυρ του κολασμού των ψυχών: (Α΄ Προς Κορινθίους Κεφ. Γ΄ «13 ἑκάστου τὸ ἔργον φανερὸν γενήσεται· ἡ γὰρ ἡμέρα δηλώσει· ὅτι ἐν πυρὶ ἀποκαλύπτεται· καὶ ἑκάστου τὸ ἔργον ὁποῖόν ἐστι τὸ πῦρ δοκιμάσει.»), παρά εις το πυρ του Αγίου Πνεύματος. Αλλά ας μας πει ο Ίων Δημόφιλος, αυτός ο αρνητής του Αγίου Πνεύματος, τι σπουδαιότερο πυρ έχει δώσει αυτός με το άρθρο του εις τον κόσμο… Ο γράφων θεωρεί πως ο Ίων το μόνο που μπορεί να επιφέρει στον κόσμο ως δωρεά είναι το πυρ του μαυρισμένου σκοτεινού απελέκητου ξύλινου Δαυλού.

…ότι σκοπός του ήταν να σπείρη το διχασμό και τή διχόνοια ανάμεσα στους ανθρώπους…

Ο Ίων Δημόφιλος πιστεύει πως ο Χριστός έχει σκοπό να σπείρει τον διχασμό, και αντιλαμβάνεται αυτόν τον διχασμό ως κάτι το πολύ κακό εφόσον είναι και διάχυτη η αντίληψη της απειλής [φόβος] («Τί απειλή!»). Μα το λογικό άτοπο της σκέψης του άρθρου του Ίων Δημόφιλου είναι πως ο διχασμός δεν έχει ιδιότητες. Διχόνοια υπάρχει μεταξύ καλού και κακού αλλά αυτή η διχόνοια δεν έχει καμιά από τις δύο αυτές ιδιότητες. Το πρόβλημα δεν είναι συνεπώς, το αν ο Χριστός θα φέρει την διχόνοια, αλλά αν ο Χριστός βρίσκεται στην σωστή παράταξη από τις δύο διχασμένες από την διχόνοια που επέφερε η ενσάρκωσή Του. Είναι λοιπόν ο κήρυκας Θεός της Αγάπης μεταξύ των ανθρώπων Εκείνος που βρίσκεται από την λάθος πλευρά της διχόνοιας; Είναι οι μισούντες τον Χριστό από την σωστή; Αυτό είναι που έχει σημασία.

Επίσης ο Ίων Δημόφιλος δεν φρόντισε να παρουσιάσει ολάκερο το απόσπασμα του Ματθαίου, αλλά απλά αρκείται να παρουσιάσει έως εκεί που συμφέρει τους σκοπούς του άρθρου του. Βέβαια αυτό είναι που κατηγόρησε στην αρχή του για δολιότητες την Αγία Γραφή και δεν αντιλαμβάνεται πως εκείνο είναι που πράττει τέτοιες. Ας είναι. Να το απόσπασμα με το τμήμα που δεν παρουσίασε που ο Ίων Δημόφιλος, με υπογράμμιση: (Κατά Ματθαίον, Κεφ Ι΄ «34 Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἐπὶ τὴν γῆν· οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἀλλὰ μάχαιραν. 35 ἦλθον γὰρ διχάσαι ἄνθρωπον κατὰ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ καὶ θυγατέρα κατὰ τῆς μητρὸς αὐτῆς καὶ νύμφην κατὰ τῆς πενθερᾶς αὐτῆς· 36 καὶ ἐχθροὶ τοῦ ἀνθρώπου οἱ οἰκιακοὶ αὐτοῦ.»). Είναι ξεκάθαρο πως δεν θα είναι ο μαθητής Του Χριστού που θα αποφασίσει να αποκοπεί από την οικογένειά του, αλλά οι δικοί του άνθρωποι, και δηλαδή της οικογενείας του θα γίνουν πολέμιοί του και εχθροί του αποκόπτοντάς τον με μίσος, επειδή αυτός αποφάσισε ελεύθερα να ακολουθήσει τον Ιησού Χριστό. Και τέτοια παραδείγματα υπήρξαν πολλά κατά την εποχή που μέσα σε ειδωλολατρικές οικογένειες κάποιος γίνονταν Χριστιανός και υπάρχουν και θα υπάρξουν και άλλα. Είναι σίγουρο πως αν κάποιο παιδί από τους αρθογράφους του Δαυλού αποφασίσει να γίνει Χριστιανίος, θα γεννήσει αντιπάθεια εκ μέρους των. Απόδειξη είναι το αλλοπρόσαλλο μίσος τους προς το πρόσωπο του Θεανθρώπου εις την εικόνα του περιοδικού τους.

Μέ εκπλήσσουσα σαφήνεια ο Ιησούς προτρέπει σε μίσος τους ανθρώπους…

…ακόμα και την ψυχή του (φαντασθήτε: να μισήσετε και την ίδια σας την ψυχή!),…

Ο Ίων Δημόφιλος αντιλαμβάνεται πως ο Ιησούς προτρέπει σε μίσος τους ανθρώπους εφόσον κατά τα λόγια Του (Κατά Λουκά, Κεφ Ιδ΄ «26 Εἴ τις ἔρχεται πρός με καὶ οὐ μισεῖ τὸν πατέρα ἑαυτοῦ καὶ τὴν μητέρα καὶ τὴν γυναῖκα καὶ τὰ τέκνα καὶ τοὺς ἀδελφοὺς καὶ τὰς ἀδελφάς, ἔτι δὲ καὶ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν, οὐ δύναταί μου μαθητής εἶναι.»). Μα φυσικά αυτό το μίσος δεν αναφέρεται σε αυτό που αντιλαμβάνεται ο Ίων, διότι ως ειπώθηκε από τον Χριστό οι συγγενείς θα μισήσουν τον μαθητή Του (Κατά Ματθαίον, Κεφ Ι΄ «36 καὶ ἐχθροὶ τοῦ ἀνθρώπου οἱ οἰκιακοὶ αὐτοῦ»). Εδώ κατ’ αρχήν παρατηρεί κανείς ότι μιλάει για μίσος όχι μόνο για την οικογένειά του, αλλά και για ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥ, δηλαδή για τη ζωή του. Η λέξη ψυχή στην Αγία Γραφή έχει τρεις κυρίως έννοιες: Τη φύση, την υπόσταση, και τη ζωή τις οποίες ο Ίων Δημόφιλος δεν γνωρίζει, γι’ αυτό αδυνατεί να αντιληφθεί τι λέει το κείμενο. Πώς λοιπόν κάποιος ακόλουθος του Χριστού δείχνει «μίσος» για ΤΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ; Πολλά μπορεί να πει κανείς εδώ, όμως αρκούν τα λίγα. Την εποχή εκείνη όταν οι ειδωλολάτρες συνελάμβαναν μια Χριστιανική οικογένεια, ζητούσαν από τον Χριστιανό να θυσιάσει στους ψεύτικους θεού τους. Και τον απειλούσανε ότι αν δεν το κάνει, ΘΑ ΤΟΝ ΣΚΟΤΩΣΟΥΝ. Κρατούσαν τη γυναίκα του, τα παιδιά του και τους γονείς του, και τους σφάζανε με βασανιστήρια μπροστά του ζωντανούς, με κάθε βάρβαρο μέσο, για να τον αναγκάσουν να αρνηθεί τον Χριστό.

Όταν λοιπόν κάποιος γίνεται αιτία να τα παθαίνουν όλα αυτά τα αγαπημένα του πρόσωπα, αυτά τα φριχτά βασανιστήρια, για χάρη της δικής του πίστης, ΕΙΝΑΙ Η ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΝΑ ΤΟΥΣ ΜΙΣΕΙ; Και όταν υπομένει τα ίδια βασανιστήρια και για τον εαυτό του, μέχρι θανάτου, δεν είναι σαν να μισεί την ψυχή του; Με την κοινή ανθρώπινη λογική, πρέπει να μισείς κάποιον για να γίνεται η επιμονή σου για τον Χριστό, αιτία να τα παθαίνει όλα αυτά, όταν με μια απλή άρνηση του Χριστού μπορείς να τους σώσεις.

Και όταν λόγω του ΔΙΧΑΣΜΟΥ που επέρχεται σε μια οικογένεια όταν κάποιος γίνεται Χριστιανός, βλέπει καθημερινά τους δικούς του που είναι άπιστοι, να αντιμετωπίζουν χίλια δυο ψυχολογικά προβλήματα ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΑΝΕΧΟΝΤΑΙ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΤΟΥ, και όμως αυτός συνεχίζει να τους τα δημιουργεί πιστεύοντας, ενώ ταυτόχρονα βασανίζεται και ο ίδιος από τους ίδιους λόγους, δεν είναι σαν να μισεί και αυτούς και τον εαυτό του χάριν του Χριστού; Και δεν απέχει η αγάπη του προς αυτούς, από αυτή την ανώτερη αγάπη για τον Χριστό, όσο η αγάπη από το μίσος;

Και ο Ιωάννης δίνει την εντολή: «Μήν αγαπάτε τον κόσμο…

(Α΄ Ιωάννη, Κεφ. Β΄ «15 μὴ ἀγαπᾶτε τὸν κόσμον μηδὲ τὰ ἐν τῷ κόσμῳ. ἐάν τις ἀγαπᾷ τὸν κόσμον, οὐκ ἔστιν ἡ ἀγάπη τοῦ πατρὸς ἐν αὐτῷ· 16 ὅτι πᾶν τὸ ἐν τῷ κόσμῳ, ἡ ἐπιθυμία τῆς σαρκὸς καὶ ἡ ἐπιθυμία τῶν ὀφθαλμῶν καὶ ἡ ἀλαζονεία τοῦ βίου, οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ πατρὸς, ἀλλ' ἐκ τοῦ κόσμου ἐστί. 17 καὶ ὁ κόσμος παράγεται καὶ ἡ ἐπιθυμία αὐτοῦ· ὁ δὲ ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ μένει εἰς τὸν αἰῶνα.»)

Και επειδή ο Ιωάννης έδωσε αυτή την εντολή μη αγάπης των μαθητών προς τον «κόσμο», ο Ίων Δημόφιλος αντιλήφθηκε πως προτρέπει σε μίσος προς τους ανθρώπους. Πραγματικά φοβερό το άρθρο του. Φαίνεται πως ο Ίων Δημόφιλος έχει μια τάση εξήγησης της Αγίας Γραφής με βάση το μίσος προς τους ανθρώπους. Να είναι αυτό αντανάκλαση της ψυχής και των βαθύτερων του πόθων; Ας ευχηθούμε προς όχι.

Βέβαια ο Ιωάννης δεν μιλάει καν για τον κόσμο που αντιλαμβάνεται ο Ίων Δημόφιλος. Ο Ιωάννης ομιλεί για την κοσμική βασιλεία και δηλαδή για τα υλικά αγαθά που και με αυτά ο διάβολος τόλμησε να πειράξει τον Χριστό (κατά Ματθαίον ,κε φΔ «8 Πάλιν παραλαμβάνει αὐτὸν ὁ διάβολος εἰς ὄρος ὑψηλὸν λίαν, καὶ δείκνυσιν αὐτῷ πάσας τὰς βασιλείας τοῦ κόσμου καὶ τὴν δόξαν αὐτῶν, 9 καὶ λέγει αὐτῷ· Ταῦτά σοι πάντα δώσω ἐὰν πεσὼν προσκυνήσῃς μοι.10 τότε λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Ὕπαγε ὀπίσω μου, σατανᾶ· γέγραπται γάρ, Κύριον τὸν Θεόν σου προσκυνήσεις καὶ αὐτῷ μόνῳ λατρεύσεις.». Ο Ιωάννης θέλει τους ανθρώπους να μην αγαπάνε αυτή την βασιλεία του κόσμου και της ύλης αλλά την βασιλεία του Θεού ως Πνεύματος (Κατά Ματθαίον, Κεφ. Κα΄ «43 διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν ὅτι ἀρθήσεται ἀφ' ὑμῶν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ δοθήσεται ἔθνει ποιοῦντι τοὺς καρποὺς αὐτῆς·», Κεφ Ιθ΄ «21 ἔφη αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Εἰ θέλεις τέλειος εἶναι, ὕπαγε πώλησόν σου τὰ ὑπάρχοντα καὶ δὸς πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι.»)

ΤΟ ΑΥΤΙ ΤΟΥ ΔΟΥΛΟΥ & ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ

Θα έλεγε κανείς ότι οι δώδεκα μαθητές δεν ήταν παρά μία ομάδα περιπλανώμενων αγαθών ανδρών, που μαζί με το δάσκαλό τους δεν έκαναν τίποτε άλλο, παρά να κηρύττουν την αγάπη. Κι όμως οι άνθρωποι αυτοί ήταν οπλισμένοι, έτοιμοι να σκοτώσουν, αν χρειαζόταν: «Όταν είδαν οι μαθητές το τι μέλλει να γίνει, είπαν: “Κύριε, να τους χτυπήσουμε με τα μαχαίρια;” κι ένας απ’ αυτούς χτύπησε το δούλο τού αρχιερέα και τού έκοψε το δεξί αυτί» («Κατά Ματθαίον», κστ΄ 51, «Κατά Μάρκον», ιδ΄ 47, «Κατά Λουκάν», κβ΄ 49-50, «Κατά Ιωάννην», ιη΄ 10). [Σημείωση: Το αυτί το κολλάει στη θέση του ο Ιησούς μόνο στον Λουκά (κβ΄ 51). Στα άλλα τρία Ευαγγέλια ο δούλος παραμένει χωρίς το δεξί του αυτί. «Σε τι αμάρτησε αυτός (αναρωτιέται ο Πορφύριος στό «Κατά Χριστιανών», ΙΙΙ 20), αν το αφεντικό του τον διέταξε να πάρει μέρος στη σύλληψη τού Ιησού;».]

Κι όμως οι άνθρωποι αυτοί ήταν ωπλισμένοι έτοιμοι να σκοτώσουν, αν χρειαζόταν…

Πώς ήταν οπλισμένοι εφόσον από τους 12 μόνο 2 είχαν μαχαίρια και δηλαδή οι 10 ήσαν άοπλοι; (Κατά Λουκά, Κεφ. Κβ΄ «38 οἱ δὲ εἶπον· Κύριε, ἰδοὺ μάχαιραι ὧδε δύο. ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· Ἱκανόν ἐστι.»). Και πως ήταν ετοιμασμένοι να σκοτώσουν εφόσον 10 ήσαν άοπλοι και από τους 2 που είχαν μαχαίρια ο 1 μόνο δεν σκότωσε, αλλά απέσπασε ένα αυτί; (Κατά Ιωάννη, Κεφ.Ιη΄ «10 Σίμων οὖν Πέτρος ἔχων μάχαιραν εἵλκυσεν αὐτὴν, καὶ ἔπαισε τὸν τοῦ ἀρχιερέως δοῦλον καὶ ἀπέκοψεν αὐτοῦ τὸ ὠτίον τὸ δεξιόν·»). Δηλαδή αν ο μαθητής είχε σκοτώσει πράγματι τον δούλο, ο Ίων Δημόφιλος ως προς τι θα τον κατηγορούσε; Ότι απόσπασε ένα αυτί; Μάλλον θα έλεγε ότι τον θανάτωσε. Έτσι και τώρα όφειλε να πει πως απέσπασε ένα αυτί, το οποίο όμως αποκαταστάθηκε (Κατά Λουκά, Κεφ. Κβ΄ «51 ἀποκριθεὶς δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν· Ἐᾶτε ἕως τούτου· καὶ ἁψάμενος τοῦ ὠτίου ἰάσατο αὐτόν·»)

Και ας προσέξει εδώ ο αναγνώστης πως δεν συνυπολογίσθηκαν οι έτεροι 70 (+12=81) απόστολοι που ο ίδιος ο Χριστός απέστειλε ανάμεσα στα έθνη για να μαρτυρήσουν και που ήσαν άοπλοι ενώ ως ελέχθη οι 52/81 εξ αυτών ήσαν Έλληνες –Ελληνιστές και οι 13/81 ήσαν Ρωμαίοι. Ή μήπως κατά τον Ίνω ήσαν και αυτοί οπλισμένοι.

Τέλος πως ήταν έτοιμοι να σκοτώσουν όταν (Κατά Ιωάννη, Κεφ.Ιη΄ «11 εἶπεν οὖν ὁ Ἰησοῦς τῷ Πέτρῳ· Βάλε τὴν μάχαιραν εἰς τὴν θήκην») και (Κατά Ματθαίον, Κεφ Ιστ΄ «52 τότε λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Ἀπόστρεψον σου τὴν μάχαιραν εἰς τὸν τόπον αὐτῆς· πάντες γὰρ οἱ λαβόντες μάχαιραν ἐν μαχαίρῃ ἀποθανοῦνται»);

…Το αυτί το κολλάει στη θέση του ο Ιησούς μόνο στον Λουκά (κβ΄ 51). Στα άλλα τρία Ευαγγέλια ο δούλος παραμένει χωρίς το δεξί του αυτί…

Τα 4 ευαγγέλια αποτελούν αλληλοσυμπληρούμενα κεφάλαια του ενός και αυτού βιβλίου, του της Καινής Διαθήκης. Και αν το ένα κεφάλαιο από τα τέσσερα αναφέρει πως ο Ιησούς κόλλησε το αυτί στον δούλο, αυτό σημαίνει πως ο Ιησούς το κόλλησε το αυτί του δούλου. Και όταν αυτό το αναφέρει το ένα το κεφάλαιο, αυτό σημαίνει πως το αναφέρει το βιβλίο. Και όταν το αναφέρει το βιβλίο τι νόημα έχει να λέγεται πως ο δούλος έμεινε χωρίς αυτί;

Επίσης όταν και τα 4 Ευαγγέλια δεν μιλούν για την εφηβική ηλικία του Χριστού αυτό τι σημαίνει; Πως ο Ιησούς δεν πέρασε από την εφηβική ηλικία; Αυτό λέει η λογική των παγανιστών;

«Σε τι αμάρτησε αυτός (αναρωτιέται ο Πορφύριος στό «Κατά Χριστιανών», ΙΙΙ 20), αν το αφεντικό του τον διέταξε να πάρει μέρος στη σύλληψη τού Ιησού;».]

Ο ένας μαθητής επιτέθηκε στον δούλο, διότι ο δούλος ήταν ο οπλισμένος και όχι το αφεντικό του ο αρχιερέας και αν κάποιος προσπαθούσε να σκοτώσει τον Ιησού, αυτός θα ήταν ο οπλισμένος δούλος και όχι το άοπλο αφεντικό του ο αρχιερέας. Αλλά αυτό που να το καταλάβουν ο Ιουδαίος Πορφύριος και ο ακόλουθός του Ίων Δημόφιλος;

Και γιατί άραγε ο Πορφύριος αναρωτιέται σε τι αμάρτησε ο δούλος και δεν αναρωτιέται σε τι αμάρτησε ο Χριστός ώστε ο δούλος να πρέπει να Τον συλλάβει μέσα στην νύχτα οπλισμένος; Μήπως επειδή ο Μάλχος δούλος και ο νεοπλατωνικός Πορφύριος ήσαν συνονόματοι; ( Ο Πορφύριος πριν ονομασθεί τέτοιος στην Αθήνα, ονομάζονταν Μάλχος, Ιουδαίος Ων). Και δεν βλέπει ο Πορφύριος πως τελικά ο δούλος απέκτησε πάλι το αυτί του ενώ ο Χριστός ήταν εκείνος που βασανίσθηκε και εξευτελίσθηκε και σταυρώθηκε αν και ποτέ Του δεν έπραξε τίποτα το άδικο και τίποτα το κακό; Ούτε αυτό το αντιλήφθηκε ο Ίων Δημόφιλος. Φυσικά με τέτοιους Ιουδαίους διδασκάλους (Πορφύριος) αυθεντικών Ελλήνων τι να περιμένει κανείς; Την λογική να δουλέψει; Κωμικά πράγματα στα αλήθεια.

ΤΑ ΟΠΛΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ

Θα αντέτεινε ίσως κανείς ότι οι μαθητές ωπλοφορούσαν, χωρίς να το γνωρίζει ο ίδιος ο Ιησούς. Η αλήθεια είναι ότι όχι μόνον το γνώριζε, αλλά ο ίδιος ο Ιησούς τους είχε εξοπλίσει: «Όποιος έχει χρήματα ας τα πάρει. Τό ίδιο κι αυτός που έχει σακίδιο. Όποιος δεν έχει, ας πουλήσει το πανωφόρι του (ιμάτιο) κι ας αγοράσει μαχαίρι» («Κατά Λουκάν», κβ΄ 36-37). Ο Ιησούς λοιπόν, ο «κήρυκας της ειρήνης και της αγάπης», προέτρεπε τους μαθητές του να αγοράσουν όπλα με κάθε θυσία, πουλώντας ακόμη και τα ρούχα τους, για να αποκτήσουν τα προς τούτο απαιτούμενα χρήματα. Αλλά ο εξοπλισμός αυτός -έστω και για άμυνα- πώς συμβιβάζεται με το «αν κάποιος σε κτυπήση στό μάγουλο, όχι μόνο να μην ανταποδώσεις το κτύπημα, αλλά να γυρίσεις να σε κτυπήση και στο άλλο»; («Κατά Λουκάν», στ΄ 29). Αυτά είναι από τα πιο δημοφιλή λόγια τού Ιησού στα Κατηχητικά.

…αλλά ο ίδιος ο Ιησούς τους είχε εξοπλίσει… ….έστω και για άμυνα…

Πώς τους είχε εξοπλίσει όταν από τους 12 μόνο 2 είχαν μαχαίρια και δηλαδή οι 10 ήσαν άοπλοι; (Κατά Λουκά, Κεφ. Κβ΄ «38 οἱ δὲ εἶπον· Κύριε, ἰδοὺ μάχαιραι ὧδε δύο. ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· Ἱκανόν ἐστι.»). Πώς τους είχε εξοπλίσει έστω και για άμυνα όταν (Κατά Ιωάννη, Κεφ.Ιη΄ «11 εἶπεν οὖν ὁ Ἰησοῦς τῷ Πέτρῳ· Βάλε τὴν μάχαιραν εἰς τὴν θήκην») και όταν (Κατά Ματθαίον, Κεφ Ιστ΄ «52 τότε λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Ἀπόστρεψον σου τὴν μάχαιραν εἰς τὸν τόπον αὐτῆς· πάντες γὰρ οἱ λαβόντες μάχαιραν ἐν μαχαίρῃ ἀποθανοῦνται»); Φυσικά αυτά τα εδάφια το άρθρο του Ίων Δημόφιλου δεν τα παρουσίασε εξ ανικανότητας ή εξ δολιότητας.

Και ας προσέξει εδώ ο αναγνώστης πως και πάλι δεν συνυπολογίσθηκαν οι έτεροι 70 (+12=81) απόστολοι που ο ίδιος ο Χριστός απέστειλε ανάμεσα στα έθνη για να μαρτυρήσουν και που ήσαν άοπλοι ενώ ως ελέχθη οι 52/81 εξ αυτών ήσαν Έλληνες –Ελληνιστές και οι 13/81 ήσαν Ρωμαίοι. Ή μήπως κατά τον Ίνω ήσαν και αυτοί οπλισμένοι.

…προέτρεπε τους μαθητές του να αγοράσουν όπλα με κάθε θυσία….

Το εδάφιο ολόκληρο λέγει : «35 Καὶ εἶπεν αὐτοῖς· Ὅτε ἀπέστειλα ὑμᾶς ἄτερ βαλαντίου καὶ πήρας καὶ ὑποδημάτων, μή τινος ὑστερήθητε; οἱ δὲ εἶπον· Οὐθενός. 36 εἶπεν οὖν αὐτοῖς· Ἀλλὰ νῦν ὁ ἔχων βαλάντιον ἀράτω, ὁμοίως καὶ πήραν, καὶ ὁ μὴ ἔχων πωλήσει τὸ ἱμάτιον αὐτοῦ καὶ ἀγοράσει μάχαιραν. 37 λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι ἔτι τοῦτο τὸ γεγραμμένον δεῖ τελεσθῆναι ἐν ἐμοί, τὸ καὶ μετὰ ἀνόμων ἐλογίσθη· καὶ γὰρ τὰ περὶ ἐμοῦ τέλος ἔχει.»

Εδώ λέει ο Χριστός, ότι επειδή τώρα έρχεται ο καιρός που θα φύγει από κοντά τους, δεν θα πρέπει να νομίζουν ότι η ζωή τους θα είναι πια εύκολη. Ως τότε, ζούσαν χωρίς κινδύνους, και τους είχε πει ότι δεν χρειαζόταν να κουβαλάνε μαζί τους ούτε σάκο με προμήθειες. Τώρα όμως που φεύγει από κοντά τους, (ήξερε ότι θα σταυρωθεί), έπρεπε να αγοράσουν και σάκο, και προμήθειες για όπου πηγαίνουν, γιατί τώρα πια ο κόσμος θα τους αντιμετώπιζε εχθρικά. Και μαζί με το σάκο, τους είπε να αγοράσουν και μαχαίρια. Το ερώτημα είναι «γιατί» το είπε αυτό, εφ’ όσον σε άλλο σημείο, ο Χριστός τους είπε: (Κατά Ματθαίον, Κεφ Ιστ΄ «52 τότε λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Ἀπόστρεψον σου τὴν μάχαιραν εἰς τὸν τόπον αὐτῆς· πάντες γὰρ οἱ λαβόντες μάχαιραν ἐν μαχαίρῃ ἀποθανοῦνται»); Και μάλιστα θεράπευσε το κομμένο αυτί του Μάλχου, που έκοψε ο Πέτρος (Κατά Λουκά, Κεφ. Κβ΄ «51 ἀποκριθεὶς δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν· Ἐᾶτε ἕως τούτου· καὶ ἁψάμενος τοῦ ὠτίου ἰάσατο αὐτόν·»)

Το δεύτερο αυτό χωρίο, μας δείχνει με σαφήνεια, ότι άλλο είναι να αγοράζεις μαχαίρι και άλλο να το χρησιμοποιείς. Ο Χριστός τους είπε να το αγοράσουν. Όχι να το χρησιμοποιήσουν. Κανείς δεν μπορεί λοιπόν να Τον κατηγορήσει για βιαιοπραγία, και πολύ περισσότερο όταν τους απέτρεψε να το χρησιμοποιήσουν, όταν ο Πέτρος έκοψε το αυτί του Μάλχου.

Όμως γιατί τους είπε να το αγοράσουν; Μα γιατί ήθελε να τους επιστήσει έμπρακτα την προσοχή ότι τώρα πια θα κινδύνευαν σοβαρά. Θα κινδύνευε η ζωή τους από εδώ και πέρα. Και ο καλύτερος τρόπος να το νιώσουν αυτό, ήταν να τους βάλει να αγοράσουν μαχαίρια, να τους κάνει να νιώσουν τον κίνδυνο στο πετσί τους. Τους «μύησε» στον κίνδυνο, κάνοντάς τους να νιώσουν άνομοι, ώστε έτσι εκπληρώθηκε η προφητεία που έλεγε για τον Χριστό: «Μετά ανόμων ελογίσθη». Και βεβαίως, πέρα από τον ψυχολογικό λόγο, υπήρχε και ο πρακτικός λόγος. Γιατί όταν ένας εχθρός βλέπει ότι οπλοφορείς, θα το σκεφτεί να σε πειράξει. Και αυτοί που συνέλαβαν τον Χριστό, δεν διανοήθηκαν να ανοίξουν μέτωπο και με τους μαθητές του, ώστε αυτοί παρέμειναν (προς το παρόν) απείραχτοι. Ο Χριστός λοιπόν παραμένει «άρχων ειρήνης», καθώς σύμφωνα με την αφήγηση, όχι μόνο δεν αντιστάθηκε, αλλά θεράπευσε τον εχθρό του τον Μάλχο. Μένει αμφιβολία ότι είναι Άρχων Ειρήνης;

Συνεπώς πώς συμπεραίνει ο Ίων Δημόφιλος πως ο Χριστός είναι κήρυκας μίσους όταν βάζει στην θέση του το αυτί του εχθρού Του;

ΑΓΑΠΗ, ΦΩΤΙΑ & ΤΣΕΚΟΥΡΙ

Από τα λίγα που προαναφέρθηκαν προκύπτει ότι η διδασκαλία τού Ιησού, πέραν τού ανθελληνικού μένους της, είναι γεμάτη από διχόνοια, διχασμό, απειλές κατά των ανθρώπων και προετοιμασία για αιματοκύλισμα. Και η περίφημη αγάπη, η συγχώρεση, η ομόνοια, η ειρήνη, που -όπως κατά κόρον διατυμπανίζει η Εκκλησία- έφερε για πρώτη φορά στον κόσμο, που είναι; Ας δούμε πώς νοεί την περίφημη αυτή «αγάπη» ο ιδρυτής της χριστιανικής θρησκείας:

Ας εξετάσουμε την πλέον διαφημισμένη από τις υποτιθέμενες ρήσεις του: «Αγαπάτε αλλήλους» («Κατά Ιωάννην» ιγ΄ 34, ιε΄ 17). ∆ιαβάστε όλο το απόσπασμα και θα διαπιστώσετε ότι τόσον αυτό όσο και κάποια άλλα παρόμοια αποσπάσματα υποτιθέμενης αγάπης δεν αφορούν σ’ όλους τους ανθρώπους. Όταν λέει «αγαπάτε αλλήλους», αναφέρεται μόνο μεταξύ των μαθητών του: «Εντολή νέα σάς δίδω, να αγαπάτε αλλήλους, καθώς εγώ σάς αγάπησα, έτσι να αγαπάτε κι εσείς ο ένας τον άλλον. Από αυτό θα ξέρουν όλοι ότι είσθε μαθητές μου, εάν δηλαδή έχετε αγάπη μεταξύ σας» («Κατά Ιωάννην», ιγ΄ 34-35). Για όλους τους άλλους φωτιά και τσεκούρι: «Όσο για τους εχθρούς μου, αυτούς που δεν με θέλησαν για βασιλιά τους, φέρτε τους εδώ και κατασφάξτε τους μπροστά μου» («Κατά Λουκάν», ιθ΄ 27). Νομίζω ότι δεν υπάρχει σαφέστερη δήλωση των προθέσεων ενός φανατικού Εβραίου επαναστάτη προς όλους τους αντιφρονούντες.

Υπάρχουν πλείστα πραγματικά κηρύγματα αγάπης στην αρχαία ελληνική γραμματεία, όπως π.χ.: «Προτιμώ, κάνοντας το καλό ν’ αποτυγχάνω, παρά με το κακό να έχω τη νίκη». (Σοφοκλής, «Φιλοκτήτης», στ. 94-95). Πρέπει εμείς οι Έλληνες να συνειδητοποιήσουμε πώς το «ειρήνη υμίν» τού Ιησού («Κατά Ιωάννην», κ΄ 20) δεν μας αφορά. ∆έν απευθύνεται σ’ εμάς, αλλά στο στενό εβραϊκό κύκλο του και είχε σκοπό να τους επιστήση την προσοχή στο γεγονός ότι όφειλαν να είναι μονιασμένοι.

…άλλα παρόμοια αποσπάσματα υποτιθέμενης αγάπης…

… αναφέρεται μόνο μεταξύ των μαθητών του…

Και εδώ φαίνεται το ψευδές του άρθρου του Ίων Δημόφιλου: (Κατά Ματθαίον Κεφ. Ε΄ «44 ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν, ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν, εὐλογεῖτε τοὺς καταρωμένους ὑμᾶς, καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς καὶ προσεύχεσθε ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμᾶς καὶ διωκόντων ὑμᾶς,»)

Για όλους τους άλλους φωτιά και τσεκούρι…

Νομίζω ότι δεν υπάρχει σαφέστερη δήλωση των προθέσεων ενός φανατικού Εβραίου επαναστάτη προς όλους τους αντιφρονούντες…

Ακόμη και εδώ φαίνεται το ψευδές του άρθρου του Ίων Δημόφιλου: (Κατά Ματθαίον Κεφ. Ε΄ «44 ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν, ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν, εὐλογεῖτε τοὺς καταρωμένους ὑμᾶς, καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς καὶ προσεύχεσθε ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμᾶς καὶ διωκόντων ὑμᾶς,»)

Αλλά ας δει κανείς τι λέγει το εδάφιο που παρουσίασε ο Ίων, (Κατά Λουκάν, Κεφ. Ιθ΄ «27 πλὴν τοὺς ἐχθρούς μου ἐκείνους, τοὺς μὴ θελήσαντάς με βασιλεῦσαι ἐπ' αὐτοὺς, ἀγάγετε ὧδε καὶ κατασφάξατε αὐτοὺς ἔμπροσθέν μου.») για να αποδείξει πως ο Ιησούς Χριστός ήταν ένας Εβραίος επαναστάτης.

Άραγε πως μπορείς να είσαι επαναστάτης και να τιμωρείς αντιφρονούντες όταν διδάσκεις πως (Κατά Ματθαίον, Κεφ Ιστ΄ «52 τότε λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Ἀπόστρεψον σου τὴν μάχαιραν εἰς τὸν τόπον αὐτῆς· πάντες γὰρ οἱ λαβόντες μάχαιραν ἐν μαχαίρῃ ἀποθανοῦνται»), (Κατά Ματθαίον Κεφ. Ε΄ «39 ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν μὴ ἀντιστῆναι τῷ πονηρῷ· ἀλλ' ὅστις σε ῥαπίζει εἰς τὴν δεξιὰν σιαγόνα, στρέψον αὐτῷ καὶ τὴν ἄλλην·»);

Η εξήγηση του εδαφίου την οποία παρέθεσε ο Ίων Δημόφιλος είναι εντελώς διαφορετική. Το χωρίο που παραθέτει αναφέρεται σε συγκεκριμένο πόλεμο. Ποιος είναι αυτός ο πόλεμος; Είναι μελλοντικός πόλεμος, λίγο πριν από την 2η Παρουσία τού Χριστού, όπου τα στρατεύματα τού Αντιχρίστου, θα χτυπήσουν την Ιερουσαλήμ, τότε που οι κάτοικοί της θα έχουν μεταστραφεί στον Χριστό. Έτσι ο Θεός θα βοηθήσει τους πολιορκημένους Χριστιανούς, με αποτέλεσμα να οδηγηθούν τα στρατεύματα τού Γωγ σε πανωλεθρία. Ο πόλεμος θα είναι ΑΜΥΝΤΙΚΟΣ των Χριστιανών και του Θεού, ενάντια στους αντίχριστους που θα επιτίθονται μαζί με τους δαίμονες.

Το εδάφιο αυτό σχετίζεται με προφητεία της Βίβλου και με το εδάφιο της (Αποκάλυψις ΙΘ΄ «15 καὶ ἐκ τοῦ στόματος αὐτοῦ ἐκπορεύεται ῥομφαία ὀξεῖα δίστομος, ἵνα ἐν αὐτῇ πατάσσῃ τὰ ἔθνη· καὶ αὐτὸς ποιμανεῖ αὐτοὺς ἐν ῥάβδῳ σιδηρᾷ· καὶ αὐτὸς πατεῖ τὴν ληνὸν τοῦ οἴνου τοῦ θυμοῦ τῆς ὀργῆς τοῦ Θεοῦ τοῦ παντοκράτορος. 16 καὶ ἔχει ἐπὶ τὸ ἱμάτιον καὶ ἐπὶ τὸν μηρὸν αὐτοῦ ὄνομα γεγραμμένον· βασιλεὺς βασιλέων καὶ κύριος κυρίων»).

Αυτός λοιπόν ο πόλεμος, είναι πόλεμος αμυντικός και δίκαιος προστασίας του Θεού υπέρ των πιστών Του. Τι περιμένει λογικά ο Ίων Δημόφιλος; Ο Θεός να αφήσει τα πιστά -έμπιστα πλάσματά Του να τα φάνε «λάχανο» οι δαίμονες και οι αντίχριστοι; Θα είναι ΔΙΚΑΙΟ να τα προστατέψει ως θείο γένος Του. Τα λόγια του Θεού Χριστού δεν απευθύνονται σε οποιονδήποτε, αλλά σε όσα στρατεύματα δεν τον δέχονται ως βασιλιά σε αυτή την μάχη (Κατά Λουκά, Κεφ. ΙΘ’ «27 πλὴν τοὺς ἐχθρούς μου ἐκείνους, τοὺς μὴ θελήσαντάς με βασιλεῦσαι ἐπ' αὐτοὺς, ἀγάγετε ὧδε καὶ κατασφάξατε αὐτοὺς ἔμπροσθέν μου»). Ποιοι θα τους αγάγουν - οδηγήσουν μπροστά στον Θεό; Ας το δούμε και αυτό: (Αποκάλυψη Ιωάννου, Κεφ. ΙΣ’ «13 Καὶ εἶδον ἐκ τοῦ στόματος τοῦ δράκοντος καὶ ἐκ τοῦ στόματος τοῦ θηρίου καὶ ἐκ τοῦ στόματος τοῦ ψευδοπροφήτου πνεύματα τρία ἀκάθαρτα, ὡς οἱ βάτραχοι· 14 εἰσὶ γὰρ πνεύματα δαιμονίων ποιοῦντα σημεῖα, ἃ ἐκπορεύεται ἐπὶ τοὺς βασιλεῖς τῆς οἰκουμένης ὅλης, συναγαγεῖν αὐτοὺς εἰς τὸν πόλεμον τῆς ἡμέρας ἐκείνης τῆς μεγάλης τοῦ Θεοῦ τοῦ παντοκράτορος.») Είναι ξεκάθαρο πως αυτοί οι λαοί είναι οι αντίπαλοι του Θεού, που θα οδηγούνται από τους δαίμονες, με την ΑΝΟΧΗ του Θεού

Επίσης αυτό το γεγονός αναφέρεται και σε άλλο εδάφιο (Αποκάλυψη Ιωάννη, Κεφ. Κ «7 Καὶ ὅταν τελεσθῇ τὰ χίλια ἔτη, λυθήσεται ὁ Σατανᾶς ἐκ τῆς φυλακῆς αὐτοῦ, 8 καὶ ἐξελεύσεται πλανῆσαι τὰ ἔθνη τὰ ἐν ταῖς τέσσαρσι γωνίαις τῆς γῆς, τὸν Γὼγ καὶ Μαγώγ, συναγαγεῖν αὐτοὺς εἰς τὸν πόλεμον, ὧν ὁ ἀριθμὸς αὐτῶν ὡς ἡ ἄμμος τῆς θαλάσσης. 9 καὶ ἀνέβησαν ἐπὶ τὸ πλάτος τῆς γῆς, καὶ ἐκύκλευσαν τὴν παρεμβολὴν τῶν ἁγίων καὶ τὴν πόλιν τὴν ἠγαπημένην· καὶ κατέβη πῦρ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἀπὸ τοῦ Θεοῦ καὶ κατέφαγεν αὐτούς· 10 καὶ ὁ διάβολος ὁ πλανῶν αὐτοὺς ἐβλήθη εἰς τὴν λίμνην τοῦ πυρὸς καὶ τοῦ θείου, ὅπου καὶ τὸ θηρίον καὶ ὁ ψευδοπροφήτης, καὶ βασανισθήσονται ἡμέρας καὶ νυκτὸς εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.»). Τα πλήρη γεγονότα εκείνης της ημέρας μπορεί κανείς να τα διαβάσει στον Ζαχαρία, Κεφ. ΙΔ΄1- 17.

Έτσι λοιπόν όταν ο Ίων Δημόφιλος χαρακτηρίζει με άκυρα επιχειρήματα τον Ιησού ως Εβραίο επαναστάτη και φανατικό, αυτός, και δηλαδή ο Ίων, πως μπορεί να χαρακτηρισθεί;

ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ

Ο Ιησούς υποτίθεται ότι εισήγαγε τη συγχώρεση. Στήν πραγματικότητα η χριστιανική συγχώρεση δίνεται υποκριτικά και επιλεκτικά. Παράδειγμα ο Ιούδας. Ενώ ο ίδιος ο Ιησούς συγχώρησε την πόρνη, τον ληστή πάνω στο σταυρό, τους ίδιους τους σταυρωτές του με το περίφημο «άφες αυτοίς», τον Ιούδα δεν τον συγχώρησε, παρ΄ όλο που μεταμελήθηκε έμπρακτα. Κι η Εκκλησία επί 2.000 χρόνια ακολουθώντας το παράδειγμα τού Ιησού συγχώρεσε ειδεχθείς εγκληματίες και επί πλέον τους ανακήρυξε Μεγάλους και Αγίους, όπως τον αιμοσταγή αδελφοκτόνο, συζυγοκτόνο και υιοκτόνο Μ. Κωνσταντίνο. Τον Ιούδα όμως δεν τον συγχώρησε -παρότι αποδεδειγμένως μετανόησε-, με το γελοίο και υποκριτικό επιχείρημα ότι ο Ιούδας δεν συγχωρείται - όχι γιατί πρόδωσε τον Ιησού, αλλά γιατί αυτοκτόνησε. Η ζωή είναι δώρο τού Θεού -λένε-, ανήκει στο Θεό και κανένας δεν έχει το δικαίωμα να την αφαιρέση αυτοκτονώντας. Αν το κάνη, δεν τού παρέχεται συγχώρεση, όπως στον Ιούδα. Όταν αφαιρής όμως τη ζωή ή τις ζωές των άλλων, γιατί συγχωρείσαι; Εκείνες, που είναι επίσης δώρα τού Θεού, έχεις δικαίωμα να τις αφαιρέσεις; Φαίνεται ότι το έχεις, αφού η Εκκλησία όχι μόνο σε συγχωράει, αλλά σε ανακηρύσσει Άγιο και Μέγα, κατά το παράδειγμα τού Μεγάλου Κωνσταντίνου.

…η χριστιανική συγχώρεση δίνεται υποκριτικά και επιλεκτικά…

…τον Ιούδα δεν τον συγχώρησε, παρ’ όλο που μεταμελήθηκε έμπρακτα…

..και κανένας δεν έχει το δικαίωμα να την αφαιρέση αυτοκτονώντας…

Όταν αφαιρής όμως τη ζωή ή τις ζωές των άλλων, γιατί συγχωρείσαι…

…η Εκκλησία όχι μόνο σε συγχωράει, αλλά σε ανακηρύσσει Άγιο…

Το εδάφιο πλήρες: (Κατά Ματθαίον, Κεφ Κζ΄ «Τότε ἰδὼν Ἰούδας ὁ παραδιδοὺς αὐτὸν ὅτι κατεκρίθη, μεταμεληθεὶς ἀπέστρεψε τὰ τριάκοντα ἀργύρια τοῖς ἀρχιερεῦσι καὶ πρεσβυτέροις 4 λέγων· Ἥμαρτον παραδοὺς αἷμα ἀθῷον. οἱ δὲ εἶπον· Τί πρὸς ἡμᾶς; σὺ ὄψει. 5 καὶ ῥίψας τὰ ἀργύρια ἐν τῷ ναῷ ἀνεχώρησε, καὶ ἀπελθὼν ἀπήγξατο.»)

Όταν σκοτώνεις σου δίδεται συγχώρεση αν μετά μετανοήσεις (Κατά Λουκάν, Κεφ. Ιζ΄ «3 προσέχετε ἑαυτοῖς. ἐὰν ἁμάρτῃ εἰς σὲ ὁ ἀδελφός σου, ἐπιτίμησον αὐτῷ· καὶ ἐὰν μετανοήσῃ, ἄφες αὐτῷ· 4 καὶ ἐὰν ἑπτάκις τῆς ἡμέρας ἁμάρτῃ εἰς σὲ καὶ ἑπτάκις τῆς ἡμέρας ἐπιστρέψῃ πρὸς σὲ λέγων, μετανοῶ, ἀφήσεις αὐτῷ»). Όταν όμως αυτοκτονείς και δηλαδή παίρνεις την ζωή σου, πότε θα μετανιώσεις; Μετά θάνατον; Αυτό δεν γίνεται διότι μετά θάνατον δεν είσαι άλλο άνθρωπος αλλά ψυχή. Ο Ιούδας έφυγε χωρίς να έχει την ψυχή του ήσυχη. Δεν τακτοποίησε τον εαυτό του. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει σωτηρία γι’ αυτόν. Η ψυχή του θα λυπάται αιώνια διότι πρόδωσε τον Θεό Του.

Όσο αφορά τον Μέγα και Άγιο Κωνσταντίνο, δεν γνωρίζει ο Ίων Δημόφιλος, πως όταν εκείνος έπραξε τους δύο φόνους αλλά και κατά την διάρκεια της βασιλείας του, δεν είχε βαπτισθεί και συνεπώς δεν ήταν Χριστιανός. Βαπτίσθηκε λίγο πριν πεθάνει, εφόσον μετανόησε (κατά Ματθαίον, Κεφ. Γ΄ «11 ἐγὼ μὲν ὑμᾶς βαπτίζω ἐν ὕδατι εἰς μετάνοιαν· ») και συγχωρέθηκε για τις πράξεις του, ενώ Αγίασε για τις υπηρεσίες τους προς τον Χριστιανισμό. Αν θέλει ας μετανοήσει και ο Ίων Δημόφιλος για τις κενές διδασκαλίες του, εκτός και αν του αρέσει να μοιάσει του Ιούδα.

Ο Χριστός στον σταυρό (Κατά Λουκά, Κεφ. Κγ΄ «34 ὁ δὲ Ἰησοῦς ἔλεγε· Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς· οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι.») ζήτησε να συγχωρεθεί η αμαρτία της σταυρώσεως εις τους μετέχοντες. Ο Ιούδας είχε πεθάνει και δηλαδή αυτοκτονήσει νωρίτερα. Δεν ήταν πλέον άνθρωπος αλλά ψυχή.

ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΒΡΑΙΟΣ

Tελευταία γίνεται πολύς λόγος από ελληνορθόδοξους κύκλους και για τή δήθεν ελληνική καταγωγή τού Ιησού. Ο Ιησούς ήταν Εβραίος. Όταν η Σαμαρείτιδα τόνισε την ιουδαϊκή του καταγωγή, εκείνος δεν την αρνήθηκε («Κατά Ιωάννην», δ΄ 9). «Παλαιά» και «Καινή ∆ιαθήκη» εμμένουν στην καταγωγή τού Ιησού από τον ∆αβίδ και τον Αβραάμ, και «εμείς» επιμένουμε πώς ήταν Έλληνας. Η φύση θέλει τους απογόνους να ανήκουν στην ίδια φυλή με τους προγόνους τους. Σε πείσμα κάθε λογικής εμείς οι Έλληνες επιμένουμε πώς είμαστε Εβραίοι, «απόγονοι τού Αβραάμ» («προς Γαλάτας», γ΄ 29) και ο Εβραίος Ιησούς ότι ήταν Έλληνας. Είναι να χάνει κανείς το μυαλό του! Ο Ιησούς δεν ανέπτυξε ποτέ ελληνική σκέψη και οι διδαχές του δεν είναι παρά εβραϊκά κατασκευάσματα γραμμένα στο πόδι, γι’ αυτό και δεν συμφωνούν το ένα με το άλλο. Ο Ιησούς, αν υπήρξε ποτέ -γιατί καμιά άλλη πηγή πλην των εβραϊκών δεν τον αναφέρει, ενώ έζησε σε μία από τις καλύτερα τεκμηριωμένες ιστορικές περιόδους-, ήταν Εβραίος· και αυτό το αποδεικνύει επίσης περίτρανα κι η περιτομή του, που άλλωστε εορτάζουμε οι Έλληνες την 1η Ιανουαρίου έκαστου έτους.

Ο Ιησούς ήταν Εβραίος. Όταν η Σαμαρείτιδα τόνισε την ιουδαϊκή του καταγωγή, εκείνος δεν την αρνήθηκε…

Ο Ιησούς Χριστός ενσαρκώθηκε σε Ιουδαίο, αλλά επειδή είναι Θεός προαιώνιος και πριν τον άνθρωπο Υπάρχων, δεν ανήκει σε κανένα έθνος (Κατά Ματθαίον, Κεφ. Κβ΄ «32 ἐγώ εἰμι ὁ Θεὸς Ἀβραὰμ καὶ ὁ Θεὸς Ἰσαὰκ καὶ ὁ Θεὸς Ἰακώβ;»). Το ότι δεν απάντησε στην Σαμαρείτιδα δεν σημαίνει πως έδωσε καταφατική απάντηση, διότι όταν τον ρώτησε ο Πιλάτος για την αλήθεια Εκείνος δεν απάντησε (κατά Ιωάννη, Κεφ. Ιη΄ «38 λέγει αὐτῷ ὁ Πιλᾶτος· Τί ἐστιν ἀλήθεια; καὶ τοῦτο εἰπὼν πάλιν ἐξῆλθε πρὸς τοὺς Ἰουδαίους καὶ λέγει αὐτοῖς·») αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν γνώριζε (Κατά Ιωάννη, Κεφ. Ιδ΄ «6 λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή·»)

Η φύση θέλει τους απογόνους να ανήκουν στην ίδια φυλή με τους προγόνους τους…

Το άρθρο του Ίων Δημόφιλου, σκοτισμένο από τον θρησκευτικό φανατισμό, υποπίπτει διαρκώς σε σφάλματα. Όταν λοιπόν όρισε πως οι Έλληνες που ανέβαιναν στην εορτή του Πάσχα δεν ήσαν Έλληνες επειδή προσκυνούσαν και επειδή πήγαιναν σε μια εβραϊκή εορτή, ξέχασε να λάβει υπ’ όψιν του τα δικά του εδώ λόγια. Αλλά και στην περίπτωση της Σαμαρείτιδας, αν και εκείνη είναι Χαναναία, την ορίζει με ευκολία ως ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ Ελληνίδα αν και στο γένος είναι Συροφοινίκισσα («γίνεται σαφής διάκριση: Είναι «Ελληνίδα Συροφοινίκισσα στό γένος»). Εδώ ως αντιλαμβάνεται κανείς δια μαγείας η φύση δεν λειτουργεί. Φαίνεται πως έχουμε να κάνουμε με θεουργία από πλευράς άρθρου του Δημόφιλου διότι κατάφερε να νικήσει την ειμαρμένη.

Σε πείσμα κάθε λογικής εμείς οι Έλληνες επιμένουμε πώς είμαστε Εβραίοι, «απόγονοι τού Αβραάμ»…

Το εδάφιο προς Γαλάτας λέγει: (Προς Γαλάτας, Κεφ. Γ΄ «29 εἰ δὲ ὑμεῖς Χριστοῦ, ἄρα τοῦ Ἀβραὰμ σπέρμα ἐστὲ καὶ κατ' ἐπαγγελίαν κληρονόμοι.»). Και τι λέει λοιπόν εδώ η Αγία Γραφή; Πως ο καθείς Χριστιανός είναι απόγονος του Αβραάμ και Εβραίος; Κάθε άλλο. Όταν οι ίδιοι οι Ιουδαίοι επικαλούνται πως είναι τέκνα Αβραάμ ο Ιησούς τους λέγει πως μόνο αν κάνουν έργα ανάλογα με τον Αβραάμ, είναι απόγονοί του. (Κατά Ιωάννη, Κεφ η΄ «Ὁ πατὴρ ἡμῶν Ἀβραάμ ἐστι. λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· Εἰ τέκνα τοῦ Ἀβραάμ ἦτε, τὰ ἔργα τοῦ Ἀβραὰμ ἐποιεῖτε.»). Αυτό δείχνει πως η σχέση των Χριστιανών με τον Αβραάμ δεν είναι εθνική ή γενεαλογική αλλά καθαρά σχέση πνευματική (ίδιος Θεός). Αμφιβάλλει κανείς πως ο Αβραάμ έχει σχέση με τον Ιησού; (Κατά Ματθαίον, Κεφ. Κβ΄ «32 ἐγώ εἰμι ὁ Θεὸς Ἀβραὰμ καὶ ὁ Θεὸς Ἰσαὰκ καὶ ὁ Θεὸς Ἰακώβ;»). Ή αμφιβάλλει κανείς για την σχέση των Χριστιανών με τον Χριστό; Ε τότε ας μην νομίζει κανείς πως Χριστιανοί και Αβραάμ δεν είναι πνευματικοί συγγενείς.

Βέβαια ένα άλλο στοιχείο που δεν γνωρίζει ο Ίων, αυτός ο αρθογράφος του Δαυλού, είναι πως το ίδιο το περιοδικό σε άλλο άρθρο του υποστηρίζει σχέση Ιουδαίων και Ελλήνων.

Ο Ιησούς, αν υπήρξε ποτέ -γιατί καμιά άλλη πηγή πλην των εβραϊκών δεν τον αναφέρει…

Τον αναφέρει η αρχαιολογία . Ο Ίων έχει μείνει πίσω στις έρευνές του. Φαίνεται πως επιθυμεί να ζει στο αντιχριστιανικό παραμύθι των ψεύτικων, μισαλλόδοξων και φανατικών άρθρων του.

Ο Ιησούς …ήταν Εβραίος· και αυτό το αποδεικνύει επίσης περίτρανα κι η περιτομή του…

Η περιτομή έγινε στο σώμα Του. Κατά το πνεύμα ήταν Θεός και ασφαλώς δεν ανήκει μήτε σε φυλή μήτε σε γένος. Και ασφαλώς ο Ιησούς έκανε περιτομή εφόσον ο ίδιος ως Θεός του Αβραάμ και του Ιακώβ (Κατά Ματθαίον, Κεφ. Κβ΄ «32 ἐγώ εἰμι ὁ Θεὸς Ἀβραὰμ καὶ ὁ Θεὸς Ἰσαὰκ καὶ ὁ Θεὸς Ἰακώβ;») έθεσε την περιτομή ως συμβόλαιο μεταξύ Αυτού και του λαού Του (Γέννεσης, Κεφ Κζ΄ «9 καὶ εἶπεν ὁ Θεὸς πρὸς Ἁβραάμ· σὺ δὲ τὴν διαθήκην μου διατηρήσεις, σὺ καὶ τὸ σπέρμα σου μετὰ σὲ εἰς τὰς γενεὰς αὐτῶν. 10 καὶ αὕτη ἡ διαθήκη, ἣν διατηρήσεις, ἀνὰ μέσον ἐμοῦ καὶ ὑμῶν καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματός σου μετὰ σὲ εἰς τὰς γενεὰς αὐτῶν· περιτμηθήσεται ὑμῶν πᾶν ἀρσενικόν»).Πώς θα μπορούσε ο Θεός να καταπατήσει την διαθήκη που ο ίδιος είχε ορίσει; Δεν θα ήταν Θεός. Αλλά δυστυχώς για τον Ίων Δημόφιλο, είναι. Ας τακτοποιήσει ο Ίων τον εαυτό του με τον Θεό, ώστε από κατάσταση δυστυχίας να περάσει σε κατάσταση ευτυχίας.

ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ

Από τον απλό λαό δεν μπορείς ίσως να ζητήσεις ευθύνες. Αυτά έμαθε στην οικογένεια και στο σχολείο, αυτά πιστεύει. Οι επαγγελματίες προπαγανδιστές τού Χριστιανισμού αλλά και άλλοι συνοδοιπόροι τους μας βομβαρδίζουν καθημερινώς από τα παράθυρα των τηλεοπτικών διαύλων, από εφημερίδες και περιοδικά και χαϊδεύουν τα αυτιά μας με τα υποτιθέμενα κηρύγματα αγάπης τού Ιησού, με τη δήθεν αγάπη του για τους Έλληνες, με τη δήθεν ελληνικότητα της ορθοδοξίας κι άλλα πολλά. Όλες αυτές οι ανακρίβειες, που υποστηρίζονται, δεν λέγονται τυχαίως ούτε γίνονται κατά λάθος. Ορισμένοι εξ αυτών που τις προβάλλουν είναι άνθρωποι ανώτατης μορφώσεως, καθηγητές κ.λπ. Τα πράγματα είναι οφθαλμοφανή. ∆έν μπορεί να μην τα βλέπουν. Γνωρίζουν ότι εσκεμμένα συντελούν στη διαιώνιση της παραπλάνησης τού Ελληνικού λαού. Δυστυχώς εκτός από την άγνοια υπάρχει κι ο δόλος.

Όλες αυτές οι ανακρίβειες, που υποστηρίζονται, δεν λέγονται τυχαίως ούτε γίνονται κατά λάθος…

Αυτό θα πρέπει να το πει κανείς τόσο για το άρθρο του Ίων Δημόφιλου όσο και για το περιοδικό Δαυλός.

Τα πράγματα είναι οφθαλμοφανή. Δέν μπορεί να μην τα βλέπουν…

Γνωρίζουν ότι εσκεμμένα συντελούν στη διαιώνιση της παραπλάνησης τού Ελληνικού λαού. Δυστυχώς εκτός από την άγνοια υπάρχει κι ο δόλος.

Και έτσι εδώ το φοβερό άρθρο του Δαυλού και του Ίων Δημόφιλου, καταλήγει σε συμπεράσματα που μόνο ένας μονόφθαλμος μπορεί να φτάσει…διότι ένας τυφλός θα ντρέπονταν.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

• Γεώργιος Γρηγορομιχελάκης, «Τό Βιβλίο που η Εκκλησία σου δεν θέλει να διαβάσης», εκδ. «∆αδούχος», Θεσσαλονίκη 2002.

• Γεώργιος Γρηγορομιχελάκης, «∆εκαπέντε Εσταυρωμένοι κι Αναστημένοι Σωτήρες», εκδ. «∆αδούχος», Θεσσαλονίκη 2003.

• ∆ήμητρα Λιάτσα, «Τά ψέματα που λένε για την Ελλάδα», εκδ. «∆ήλιος», Θεσσαλονίκη 2004.

• Σταύρος Βασδέκης, «Ελληνισμός ή Θεοκρατία;», εκδ. «∆αδούχος», Θεσσαλονίκη 2002.

• Γεώργιος Ιεροδιάκονος, «Η Μεθοδευμένη δολοφονία τού Πολιτισμού, Χριστός - Αντίχριστος», εκδ. «Νέα Θέσις», Αθήνα 1999.

• Ηνίοχος, «Ο Ιησούς από τή σκοπιά της Ιστορίας», «∆αυλός», τ. 148.

• Ηνίοχος, «Ο Ανθελληνισμός της Παλαιάς ∆ιαθήκης», «∆αυλός», τ. 154.

• Ε. Αταβύριος, «Ηθική αξιολόγηση της Παλαιάς ∆ιαθήκης», «∆αυλός», τ. 164-165.

• Αθ. Κουκοβίστας, «Ο Φασισμός - Ρατσισμός της Παλαιάς ∆ιαθήκης», «∆αυλός», τ. 169, 171.

• Γεώργιος Μουστάκης, «Μιά δολοφονία στην Παλαιά ∆ιαθήκη», «∆αυλός», τ. 170.

• Ε. Αταβύριος, «Σόδομα και Γόμορα», «∆αυλός», τ. 170.

• Ε. Μπεξής, «Η Πορνογραφία και το Ανήθικο στά κείμενα της Παλαιάς ∆ιαθήκης», «∆αυλός», τ. 193.

• Ε. Αταβύριος, «Αντιφάσεις της Καινής ∆ιαθήκης», «∆αυλός», τ. 210.

• Παν. Κουβαλάκης, «Μαθήματα γενοκτονίας στην Παλαιά ∆ιαθήκη», «∆αυλός», τ. 239.

• Ε. Αταβύριος, «Οι αντιφάσεις των Ευαγγελίων ως προς την χρονολογία της γεννήσεως τού Χρι-στού», «∆αυλός», τ. 252.

• Γεώργιος Μουστάκης, «Είχε κι άλλα παιδιά η αειπάρθενος Μαρία;», «∆αυλός», τ. 252.

• Γεώργιος Ιεροδιάκονος, «Τά πέντε αδέλφια τού Ιησού σύμφωνα με την Καινή ∆ιαθήκη», «∆αυλός», τ. 268.

Ο Ίων Δημόφιλος δεν ξέχασε να παραθέσει την «πλούσια» βιβλιογραφία βάση της οποίας κατασκεύασε το άρθρο του στο περιοδικό Δαυλός. Αν σκεφτεί κανείς πόσα λάθη έκανε ο Ίων Δημόφιλος, μπορεί να φανταστεί πόσα περισσότερα έχουν οι πηγές του. Πάντως, ο Δημόφιλος Ίων, αν και παρέθεσε την υποτιθέμενη βιβλιογραφία του, ουδέποτε μπήκε στον κόπο να δείξει στους αναγνώστες του, από ποια βιβλία χρησιμοποίησε υλικό τοποθετώντας στο κείμενό του παραπομπές. Μόνο για μια φωτογραφία μίλησε. Μάλλον σαν καλός νεοπαγανιστής και αυτός, υβριστής των Θείων του νεοελληνικού δημοκρατικού κράτους, πέταξε στο τέλος ένα συνοθέλεμα βιβλίων, που ανήκουν ασφαλώς ΟΛΑ στον ίδιο θρησκευτικό φανατικό χώρο, με σκοπό την διαφήμισή τους, και τι άλλο; Μα φυσικά το ίδιο το περιοδικό. Το περιοδικό Δαυλός. Δηλαδή για βιβλιογραφία επικαλείται τον εαυτό του. Πραγματικά εκπληκτική η βιβλιογραφία του και παντελώς αξιόπιστη.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αξιοπιστίας είναι το βιβλίο : Δεκαπέντε Εσταυρωμένοι και αναστημένοι σωτήρες, ταχεία κριτική του οποίου μπορεί κανείς να δει εδώ.

ΕΙΝΑΙ Ο ΙΩΝ ΔΗΜΟΦΙΛΟΣ ΕΛΛΗΝ;

Επειδή το άρθρο του Ίων Δημόφιλου ως φανατικό και εθνικιστικό ασχολήθηκε με την Αγία Γραφή γύρω από το ζήτημα Έλληνας – Ανθελληνισμός, ο γράφων, ως Ανώνυμος Απολογητής του Ιησού Χριστού, δεν θα χρησιμοποιήσει αυτή την φορά εγκυκλοπαιδική βιβλιογραφία για να κρίνει τον αρθογράφο του γύρω από την ελληνικότητά του, αλλά θα του την υποδείξει ακριβώς μέσα από την Αγία Γραφή και βάση αυτής θα το κρίνει εις την εθνότητα και θα τον απορρίψει ως μη δίνων αυτό που οι Έλληνες ζητούσιν.

«22 ἐπειδὴ καὶ Ἰουδαῖοι σημεῖον αἰτοῦσι καὶ Ἕλληνες σοφίαν ζητοῦσιν»

Α΄ Προς Κορινθίους, Κεφ Α΄

ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΜΙΣΑΝΘΡΩΠΟΙ - ΑΝΘΕΛΛΗΝΕΣ

Οι πραγματικοί λοιπόν ανθέλληνες είναι οι αρνητές του Χριστού, εκείνοι δηλαδή που προσπαθούν με πλάνες διδασκαλίες να απομακρύνουν τους Έλληνες ανθρώπους από τον Σωτήρα Χριστό. Ο Χριστός προσφέρει ζωή και εκείνοι προσφέρουν πνευματικό θάνατο. Ο καθείς διδάσκαλος ή ψευτοδιδάσκαλος ας διαλέξει τον δρόμο του. Μόνον ας γνωρίζει και τον πραγματικό του πρόσφορο πριν να κατηγορεί τους άλλους.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Ίων Δημόφιλος: ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ Κήρυκας μίσους, διχασμού & ανθελληνισμού.

Ως τελικό συμπέρασμα θα επικολληθεί η απάντηση της Ο.Ο.Δ.Ε. σε ανάλογο νεοπαγανιστικό κείμενο γραμμένο από νεοεποχίτη ελληνιστή – παγανιστή με το όνομα Αριστέας:

Και τελειώνει το ανόητο αυτό, κακόπιστο και συκοφαντικό κείμενο, κάνοντάς μας γνωστό το όνομα του… φωστήρα συγγραφέα του: «Αριστεάς». Το κείμενο αυτό, είναι ένα ψυχογράφημα της γεμάτης μίσος και ψέμα, ψυχής των Νεοειδωλολατρών. Είναι ένα πραγματικό μνημείο ψεύδους, συκοφαντίας, διαστρέβλωσης, κακοπιστίας, κακίας, ασέβειας, και κάθε άλλου δαιμονικού χαρακτηριστικού της ειδωλολατρικής ψυχής. Είναι ένα ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΟ ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ του επιπέδου στο οποίο οδηγούν τα θύματά τους οι δαιμονικοί ψευτοθεοί από τους οποίους μας απάλλαξε ο Χριστός.

Ας είναι ευλογημένο το όνομά Του!

ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΙΚΟΝΑΣ ΔΑΥΛΟΥ

ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

όπως αναθεωρήθηκε με το Ψήφισμα της 6^ης Απριλίου 2001 της Ζ΄ Αναθεωρητικής Βουλής των Ελλήνων

Εις το Όνομα της Αγίας Και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

Βασικές διατάξεις

ΤΜΗΜΑ Β΄

Σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας

§ 1 Επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα είναι η θρησκεία της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας του Χριστού. Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδας, που γνωρίζει κεφαλή της τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, υπάρχει αναπόσπαστα ενωμένη δογματικά με τη Μεγάλη Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης και με κάθε άλλη ομόδοξη εκκλησία του Χριστού· τηρεί απαρασάλευτα, όπως εκείνες, τους ιερούς αποστολικούς και συνοδικούς κανόνες και τις ιερές παραδόσεις. Είναι αυτοκέφαλη, διοικείται από την Ιερά Σύνοδο των εν ενεργεία Αρχιερέων και από την Διαρκή Ιερά Σύνοδο που προέρχεται από αυτή και συγκροτείται όπως ορίζει ο Καταστατικός Χάρτης της Εκκλησίας, με τήρηση των διατάξεων του Πατριαρχικού Τόμου της κθ΄ (29) Ιουνίου 1850 και της Συνοδικής Πράξης της 4^ης Σεπτεμβρίου 1928.

§ 2 Το εκκλησιαστικό καθεστώς που υπάρχει σε ορισμένες περιοχές του Κράτους δε αντίκειται στις διατάξεις της προηγούμενης παραγράφου.

§ 3 Το κείμενο της Αγίας Γραφής τηρείται αναλλοίωτο. Η επίσημη μετάφρασή του σε άλλο γλωσσικό τύπο απαγορεύεται χωρίς την έγκριση της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ελλάδας και της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας στην Κωνσταντινούπολη.

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

Ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα

Άρθρο 14

§ 1 Καθένας μπορεί να εκφράζει και να διαδίδει προφοτικά, γραπτά και δια του Τύπου τους στοχασμούς του τηρώντας τους νόμους του Κράτους

§ 2 Ο τύπος είναι ελεύθερος. Η λογοκρισία και κάθε άλλο προλυπτικό μέτρο απαγορεύονται

§ 3 Η κατάσχεση εφημερίδων και άλλων εντύπων, είτε πριν την κυκλοφορία είτε ύστερα από αυτή, απαγορεύεται

Κατ’ εξαίρεση επιτρέπεται η κατάσχεση, με παραγγελία του εισαγγελέα, μετά την κυκλοφορία:

α) για προσβολή της χριστιανικής και κάθε άλλης γνωστής θρησκείας

Ο ΙΩΝ ΔΗΜΟΦΙΛΟΣ ΞΕΣΠΑΕΙ (ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ Κήρυκας μίσους)

Η επιστολή του 25/10/2004 προς τον Ανώνυμο Απολογητή

Η επιστολή εδώ.

"Τω καιρω εκεινω Αιγύπτιος τις (Γιούφτος) ενήλιξ, Αιγύπτιον τινα -παίδα- διεκόρευεν.

Δεικνύων ο διακορευθείς παίς την παλάμην αυτού, την αιμόεσσαν, ήντινα επι του πρωκτού αυτού πρότερον έσχεν, «αίματα», έκραξεν με φωνή βοώντος εν τω καταυλισμώ.

-«Όχι, ντεν έματες ακόμα. Τώρα τα μάτεις!», απεκρίθη αυτώ ο διακορεύσας»"

O εστί μεθερμηνευόμενον:

- "Ανώνυμε Απολογητά, ακόμα δεν έμαθες τίποτα. Τώρα θα μάθεις! Καλομελέτα κι έρχεται το τεύχος Νοεμβρίου. Τότε θα χρειασθείς κουβά για τα αίματα"

Ίων Δημόφιλος

Απάντηση:

Υπάρχουν τρία σημαντικά στοιχεία εις την επιστολή του Ίων Δημόφιλου, τα οποία πρέπει να προσέξει κανείς, εκτός του εμφανούς μίσους. Τρία στοιχεία που περιγράφουν εις βάθος την ειδωλολατρική ψυχή:

1. Η ταύτιση της καταγωγής του Δημόφιλου με την Αιγυπτιακή καταγωγή των αρχαίων θεών, όπως την παραδίδει ο Ηρόδοτος (Ιστορίαι Β΄ 4 «...Δώδεκά τε θεών επωνυμίας έλεγον πρώτους Αιγυπτίους νομίσαι καί Έλληνας παρά σφέων αναλαβείν, βωμούς τε καί αγάλματα καί νηούς θεοίσι απονείμαι σφέας πρώτους καί ζώα εν λίθοισι εγγλύψαι...» «Λένε επίσης ότι πρώτοι οι Αιγύπτιοι δημιούργησαν τα ονόματα των δώδεκα θεών τα οποία υιοθέτησαν οι Έλληνες και ότι ήταν οι πρώτοι που ίδρυσαν βωμούς, αγάλματ"α και ναούς προς τιμήν των θεών και χάραξαν μορφές πάνω σε πέτρα.»)

2. Η ερωτική διαστροφή που επιφέρει εις τους αρχαιολάτρες η ενασχόληση με τους αρχαίους ανήθικους, κτηνοβάτες ανώμαλους θεούς και δαίμονες. (Μύθος του Άδωνι : «ανδρόγυνος γενόμενος, τα μεν ανδρεία προς Αφροδίτη πράσσειν ελέγετο, τα θηλυκά δε προς Απόλλωνα».)

3. Η αμνησία και η καπηλεία της αρχαίας παράδοσης, εφόσον ξεχνούν οι νεοπαγανιστές να θυμηθούν, πριν υβρίσουν, την «Ελληνίδα» θεά τους, την Νέμεση: «Σε μερικά μετάλλια από την Σμύρνη η Νέμεση απεικονίζεται μετά της Αδράστειας, φερόμενη επί άρματος γρυπών και φέρουσα τον δείκτη της δεξιάς επί του στόματος, εις δήλωση ότι ο άνθρωπος οφείλει να συγκρατεί την γλώσσα του, διά να μη επισύρει εναντίον του την οργή της Νεμέσεως» (Πηγή: Καψάλης Γερ. Δ., Πρόεδρος του Εκπαιδευτικού Συμβουλίου της Μέσης Εκπαίδευσης, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ιη΄, σσ. 185-186)

Το «τεύχος Νοεμβρίου»

«Τι είναι ο θεός Δίας;» διερωτάται το περιοδικό Δαυλός... τι άλλο πέρα ενός κακοδαίμονα κτηνοβάτη, μοίχου, ομοφυλόφιλου και παιδεραστή;

Απολογητής: Για την συμπεριφορά και τα πρότυπα του Ίων Δημόφιλου και κάθε Δημόφιλου:

«21 διότι γνόντες τὸν Θεὸν οὐχ ὡς Θεὸν ἐδόξασαν ἢ εὐχαρίστησαν, ἀλλ' ἐματαιώθησαν ἐν τοῖς διαλογισμοῖς αὐτῶν, καὶ ἐσκοτίσθη ἡ ἀσύνετος αὐτῶν καρδία· 22 φάσκοντες εἶναι σοφοὶ ἐμωράνθησαν, 23 καὶ ἤλλαξαν τὴν δόξαν τοῦ ἀφθάρτου Θεοῦ ἐν ὁμοιώματι εἰκόνος φθαρτοῦ ἀνθρώπου καὶ πετεινῶν καὶ τετραπόδων καὶ ἑρπετῶν. 24 Διὸ καὶ παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς ἐν ταῖς ἐπιθυμίαις τῶν καρδιῶν αὐτῶν εἰς ἀκαθαρσίαν τοῦ ἀτιμάζεσθαι τὰ σώματα αὐτῶν ἐν αὑτοῖς, 25 οἵτινες μετήλλαξαν τὴν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ψεύδει, καὶ ἐσεβάσθησαν καὶ ἐλάτρευσαν τῇ κτίσει παρὰ τὸν κτίσαντα, ὅς ἐστιν εὐλογητὸς εἰς τοὺς αἰῶνας· ἀμήν. 26 Διὰ τοῦτο παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς εἰς πάθη ἀτιμίας. αἵ τε γὰρ θήλειαι αὐτῶν μετήλλαξαν τὴν φυσικὴν χρῆσιν εἰς τὴν παρὰ φύσιν, 27 ὁμοίως δὲ καὶ οἱ ἄρσενες ἀφέντες τὴν φυσικὴν χρῆσιν τῆς θηλείας ἐξεκαύθησαν ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους, ἄρσενες ἐν ἄρσεσι τὴν ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι καὶ τὴν ἀντιμισθίαν ἣν ἔδει τῆς πλάνης αὐτῶν ἐν ἑαυτοῖς ἀπολαμβάνοντες. 28 Καὶ καθὼς οὐκ ἐδοκίμασαν τὸν Θεὸν ἔχειν ἐν ἐπιγνώσει, παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς εἰς ἀδόκιμον νοῦν, ποιεῖν τὰ μὴ καθήκοντα, 29 πεπληρωμένους πάσῃ ἀδικίᾳ πορνείᾳ πονηρίᾳ πλεονεξίᾳ κακίᾳ, μεστοὺς φθόνου φόνου ἔριδος δόλου κακοηθείας,

30 ψιθυριστάς, καταλάλους, θεοστυγεῖς, ὑβριστάς, ὑπερηφάνους, ἀλαζόνας, ἐφευρετὰς κακῶν, γονεῦσιν ἀπειθεῖς, 31 ἀσυνέτους, ἀσυνθέτους, ἀστόργους, ἀσπόνδους, ἀνελεήμονας· 32 οἵτινες τὸ δικαίωμα τοῦ Θεοῦ ἐπιγνόντες, ὅτι οἱ τὰ τοιαῦτα πράσσοντες ἄξιοι θανάτου εἰσίν, οὐ μόνον αὐτὰ ποιοῦσιν, ἀλλὰ καὶ συνευδοκοῦσι τοῖς πράσσουσι»

Προς Ρωμαίους, Κεφ Α΄

Βλέπε και την ενότητα για την ρομική ταυτότητα («Τω καιρω εκεινω Αιγύπτιος τις (Γιούφτος) ενήλιξ») στην σελίδα «Εθνικιστικό Ατόπημα» ..

Η «κριτική» του Δαυλού προς το άρθρο του Απολογητή

(Δημοσίευση Δαυλού για τον Απολογητή, Δαυλός, τεύχος 282)

ΤΑ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΔΑΦΙΑ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ

Αριστερά: Ελληνισμός & Π. Διαθήκη «καὶ ἐξεγερῶ τὰ τέκνα σου, Σιών, ἐπὶ τὰ τέκνα τῶν Ἑλλήνων καὶ ψηλαφήσω σε ὡς ρομφαίαν μαχητοῦ· 14 καὶ Κύριος ἔσται ἐπ’ αὐτοὺς καὶ ἐξελεύσεται ὡς ἀστραπὴ βολίς, καὶ Κύριος παντοκράτωρ ἐν σάλπιγγι σαλπιεῖ καὶ πορεύσεται ἐν σάλῳ ἀπειλῆς αὐτοῦ.» Ζαχαρίας Κεφ. Θ΄ 13 (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 136, εξώφυλλο, άνω επικεφαλίδα)

Μέσο: Να αποβληθεί η παλαιά διαθήκη από την θρησκεία των Ελλήνων (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, Τεύχος 137, εξώφυλλο, άνω επικεφαλίδα)

Δεξιά: Διεθνή Σάλο προκάλεσε η συνέντευξη Μαρκόπουλου. Και θα εξεγείρω τα γέκνα σου Σιών εναντίων των τέκνων των Ελλήνων («καὶ ἐξεγερῶ τὰ τέκνα σου, Σιών, ἐπὶ τὰ τέκνα τῶν Ἑλλήνων καὶ ψηλαφήσω σε ὡς ρομφαίαν μαχητοῦ· 14 καὶ Κύριος ἔσται ἐπ’ αὐτοὺς καὶ ἐξελεύσεται ὡς ἀστραπὴ βολίς, καὶ Κύριος παντοκράτωρ ἐν σάλπιγγι σαλπιεῖ καὶ πορεύσεται ἐν σάλῳ ἀπειλῆς αὐτοῦ.» Ζαχαρίας Κεφ. Θ΄ 13) -Και θα εξολοθρεύσω τους Κρητικούς… («καὶ ἐξολοθρεύσω Κρῆτας» Ιεζεκιήλ, Κεφ. Κε΄ 16) -Και θα γίνει η Κρήτη βοσκή προβάτων («6 καὶ ἔσται Κρήτη νομὴ ποιμνίων καὶ μάνδρα προβάτων» Σοφονίας Κεφ. Β΄6) Παλαιά Διαθήκη (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, Τεύχος 242, εξώφυλλο, άνω επικεφαλίδα «Διεθνής σάλο προκάλεσε η συνέντευξη [για την Π. Διαθήκη] του Μαρκόπουλου»,)

Δεξιά: 20 ΧΡΟΝΙΑ ΔΑΥΛΟΣ (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, Τεύχος 242, εξώφυλλο)

ΠΕΝΤΑΛΦΑ & ΑΝΑΘΕΜΑΤΑ

Αριστερά: «Αναθεματίζονται οι Έλληνες στις Εκκλησίες της Ελλάδος» (Πηγή: Περιοδικό «Δαυλός», Τεύχος 192, εξώφυλλο, κάτω επικεφαλίδα)

Αριστερά: «Η Πεντάλφα και το Άστρο του Δαυΐδ, είναι πανάρχαια σύμβολα του Ελληνισμού» (Πηγή: Περιοδικό «Δαυλός», Τεύχος 192, εξώφυλλο, κάτω επικεφαλίδα)

Δεξιά: «Τα Εβραϊκά είναι Ελληνικά. Το απαγορευμένο βιβλίο ενός Εβραίου» (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 206, Εξώφυλλο, κάτω επικεφαλίδα)

Αν λοιπόν η Πεντάλφα και το άστρο του Δαυΐδ είναι Ελληνικά αλλά και τα Εβραϊκά είναι Ελληνικά, τότε γιατί όλος ο ντόρος; Ή μήπως ο Δαυλός δέχεται ορθά -κοφτά πως ο Ιησούς είναι Έλλην (κατά Σάρκα) στην καταγωγή; («1 Βίβλος τῆς γενεαλογίας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, υἱοῦ τοῦ Δαβίδ, υἱοῦ τοῦ Αβραάμ.» κατά Ματθαίον Κεφ. Α΄). Όσο αφορά τους αναθεματισμούς κατά των «Ελλήνων», μια ματιά στην σελίδα με τα αναθέματα ξεκαθαρίζει το τοπίο.

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΕΣ

Αριστερά: «Μια περίεργη απάτη. Οι δήθεν ανθρωποθυσίες στην Κρήτη». (Πηγή: Περιοδικό «Δαυλός», τεύχος 162, κάτω επικεφαλίδα εξωφύλλου)

Μέσο: «Τελετουργικές ανθρωποθυσίες, Άλλοτε, τώρα, στην Ελλάδα, αλλού» (Πηγή: Τεύχος 163, κάτω επικεφαλίδα εξωφύλλου)

Δεξιά: «Οι ανθρωποθυσιαστές Ατλάντιοι της Αμερικής & οι πανάρχαιοι Έλληνες εκπολιτιστές τους» (Πηγή: Τεύχος 231, Επικεφαλίδα εξώφυλλου)

ΠΟΡΝΟΓΡΑΦΙΑ & ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ

«Πορνογραφικά στοιχεία στην Π. Διαθήκη» (Πηγή: Περιοδικό «Δαυλός», τεύχος 193, εξώφυλλο, κάτω επικεφαλίδα)

«Προκατακλυσμιαία κυρίαρχη παρουσία των Ελλήνων στην Αίγυπτο» (Πηγή: Περιοδικό «Δαυλός», τεύχος 160, εξώφυλλο, κάτω επικεφαλίδα)

Απάντηση: Ενοχλεί τους άθεους ή τους νεοΕθνικούς, το ότι η Π.Δ. έχει «πορνογραφικά στοιχεία» αναφερόμενη σε πράξεις ανθρώπων που ο ίδιος ο Θεός καταδικάζει. (Παλαιά Διαθήκη, Ωσηέ Δ΄ «10 καὶ φάγονται καὶ οὐ μὴ ἐμπλησθῶσιν, ἐπόρνευσαν καὶ οὐ μὴ κατευθύνωσι, διότι τὸν Κύριον ἐγκατέλιπον τοῦ φυλάξαι. ~ 11 Πορνείαν καὶ οἶνον καὶ μέθυσμα ἐδέξατο καρδία λαοῦ μου. 12 ἐν συμβόλοις ἐπηρώτων, καὶ ἐν ράβδοις αὐτοῦ ἀπήγγελλον αὐτῷ· πνεύματι πορνείας ἐπλανήθησαν καὶ ἐξεπόρνευσαν ἀπὸ τοῦ Θεοῦ αὐτῶν. 13 ἐπὶ τὰς κορυφὰς τῶν ὀρέων ἐθυσίαζον καὶ ἐπὶ τοὺς βουνοὺς ἔθυον, ὑποκάτω δρυὸς καὶ λεύκης καὶ δένδρου συσκιάζοντος, ὅτι καλὸν σκέπη. διὰ τοῦτο ἐκπορνεύσουσιν αἱ θυγατέρες ὑμῶν, καὶ αἱ νύμφαι ὑμῶν μοιχεύσουσι· 14 καὶ οὐ μὴ ἐπισκέψωμαι ἐπὶ τὰς θυγατέρας ὑμῶν, ὅταν πορνεύσωσι, καὶ ἐπὶ τὰς νύμφας ὑμῶν, ὅταν μοιχεύσωσιν· ὅτι αὐτοὶ μετὰ τῶν πορνῶν συνεφύροντο καὶ μετὰ τῶν τετελεσμένων ἔθυον, καὶ ὁ λαὸς ὁ συνίων συνεπλέκετο μετὰ πόρνης.»), (Λευϊτικό, Κεφ. Ιη΄ «23 καὶ πρὸς πᾶν τετράπουν οὐ δώσεις τὴν κοίτην σου εἰς σπερματισμόν, ἐκμιανθῆναι πρὸς αὐτό. καὶ γυνὴ οὐ στήσεται πρὸς πᾶν τετράπουν βιβασθῆναι, μυσαρὸν γάρ ἐστι. 24 Μὴ μιαίνεσθε ἐν πᾶσι τούτοις· ἐν πᾶσι γὰρ τούτοις ἐμιάνθησαν τὰ ἔθνη»), ενώ οι πόρνοι και μοιχοί θεοί της αρχαίας Ελλάδας, καθόσον και η θρησκευτική συνήθεια της εκπόρνευσης απασών των Ελληνίδων κορασίδων με όλους τους «προσκυνητές» ξένους της θεάς Αφροδίτης στα «ιερόδουλα» ιερά της, είναι στο απυρόβλητο. «Δαυλική» δικαιοσύνη θα έλεγε κανείς.

Σημειωτέον, πως στην Αίγυπτο, εςι την οποία κατά τον Δαυλό ήταν κυρίαρχη η παρουσία των Ελλήνων, γυναίκες συνουσιάζονταν με τράγους. Η διαστροφή αυτή (κτηνοβασία) είναι γνωστότατη από αρχαιότατους χρόνους και γι’ αυτό στην Μένδη (= τράγος και Παν της Αιγύπτου) ο Ηρόδοτος (ΙΙ, 46) αναφέρει «εἰς ἐπίδειξειν ἀνθρώπων ἀπικομένους» έρωτας προς τον εκεί λατρευόμενο τράγο (κατά τον Dukaure ίσως γίνονταν με την ελπίδα γονιμοποιήσεως τον γυναικών) πράγμα που βεβαιώνει ο Στράβωνας και ο Πλούταρχος.

ΠΑΥΛΟΣ & ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΑ

«Σχέσεις Παύλου - Χριστιανισμού με την αριστοκρατία της Ρώμης» (Πηγή: Περιοδικό «Δαυλός», τεύχος 156, εξώφυλλο, κάτω επικεφαλίδα)

Απάντηση: Ορισμένοι «δίκαιοι» κριτές του Χριστιανισμού εξακολουθούν να αντλούν φαίνεται επιχειρήματα από τις συνήθειες των αρχαίων χρόνων. Ο ξύλινος «Δαυλός» δεν βλέπει πως οι 12 μαθητές του Χριστού είναι όλοι τους φτωχοί και αμόρφωτοι ψαράδες (κατά Ματθαίον, Κεφ. Δ΄ «12 Ἀκούσας δὲ ὅτι Ἰωάννης παρεδόθη ἀνεχώρησεν εἰς τὴν Γαλιλαίαν. 13 καὶ καταλιπὼν τὴν Ναζαρὲτ ἐλθὼν κατῴκησεν εἰς Καπερναοὺμ τὴν παραθαλασσίαν ἐν ὁρίοις Ζαβουλὼν καὶ Νεφθαλείμ· 14 ἵνα πληρωθῇ τὸ ῥηθὲν διὰ Ἠσαΐου τοῦ προφήτου λέγοντος· 15 Γῆ Ζαβουλὼν καὶ γῆ Νεφθαλείμ, ὁδὸν θαλάσσης, πέραν τοῦ Ἰορδάνου, Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν, 16 ὁ λαὸς ὁ καθήμενος ἐν σκότει φῶς εἶδεν μέγα, καὶ τοῖς καθημένοις ἐν χώρᾳ καὶ σκιᾷ θανάτου φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς. 17 Ἀπὸ τότε ἤρξατο ὁ Ἰησοῦς κηρύσσειν καὶ λέγειν· Μετανοεῖτε· ἤγγικεν γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. 18 Περιπατῶν δὲ παρὰ τὴν θάλασσαν τῆς Γαλιλαίας εἶδεν δύο ἀδελφούς, Σίμωνα τὸν λεγόμενον Πέτρον καὶ Ἀνδρέαν τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, βάλλοντας ἀμφίβληστρον εἰς τὴν θάλασσαν· ἦσαν γὰρ ἁλιεῖς. 19 καὶ λέγει αὐτοῖς· Δεῦτε ὀπίσω μου, καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων. 20 οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὰ δίκτυα ἠκολούθησαν αὐτῷ. 21 Καὶ προβὰς ἐκεῖθεν εἶδεν ἄλλους δύο ἀδελφούς, Ἰάκωβον τὸν τοῦ Ζεβεδαίου καὶ Ἰωάννην τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, ἐν τῷ πλοίῳ μετὰ Ζεβεδαίου τοῦ πατρὸς αὐτῶν καταρτίζοντας τὰ δίκτυα αὐτῶν· καὶ ἐκάλεσεν αὐτούς. 22 οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὸ πλοῖον καὶ τὸν πατέρα αὐτῶν ἠκολούθησαν αὐτῷ.»), 18 - 22, ενώ στην αρχαία Ελλάδα, οι ιερείς, τα μυστήρια της Ελευσίνας, ακόμη και οι θεοί, είναι θεοί γενών, δηλαδή βασιλικών ή ευγενών οικογενειών, που θεωρούν εαυτούς κληρονομικές θρησκευτικές αριστοκρατίες του θείου. Αλλά αν δεν φτάνει σε κάποιους η Αγία Γραφή, ας φτάσει ο κ. Δ. Κούτουλας:

«Ο τρόπος με τον όποιο ο Ζευς ελάμβανε τις αποφάσεις, προδίδει το χρόνο κατά τον όποιο πλάστηκαν τα ομηρικά έπη και η Ολυμπιακή θρησκεία. Πρόκειται για την εποχή πού οι βασιλείς των ελληνικών πόλεων συνήθιζαν να καλούν στο ανάκτορο τους και να συμβουλεύονται τους ευγενείς, χωρίς να είναι υποχρεωμένοι να συμμορφώνονται με τη θέληση της πλειονοψηφίας (10ος-8ος αι. π.Χ.).» (Πηγή: «Οι Απόκρυφες επιστήμες στην ελληνική αρχαιότητα», Διαμαντής Κούτουλας, κεφάλαιο Η΄, σελ. 122, Εκδόσεις Έσοπτρον, Αθήνα Ιούλιος 2002)

ΜΑΝΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ

«Μαντική: η πανάρχαια επιστήμη των προβλέψεων»…(Πηγή: Περιοδικό «Δαυλός», Τεύχος 62, Εξώφυλλο, Κάτω Επικεφαλίδα)

Απάντηση:: «Επιστήμη» κατά τον Δαυλό η μαντική….οι αποδείξεις στην σελίδα με τα μαντεία.

ΜΟΝΟΘΕΪΣΜΟΣ ΣΤΟΥΣ ΔΕΛΦΟΥΣ

«Πανάρχαιος Μονοθεϊσμός στο Μαντείο των Δελφών» (Πηγή:Περιοδικό «Δαυλός», Τεύχος 186, Εξώφυλλο, Άνω Επικεφαλίδα)

Απάντηση: Οι συγγραφείς του Δαυλού κόπτονται για τον αρχαίο μονοθεϊσμό! Ο Δαυλός είναι κατ’ εξοχή άθεος, οπότε καταντά περίεργο το ό,τι κόπτεται να αποδείξει τον αρχαίο «μονοθεϊσμό»

1. «Μονοθεϊσμός»; Ούτε ένας αρχαίος Έλληνας πρόγονός μας δεν πίστευε ότι το μαντείο των Δελφών ήταν μονοθεϊστικό, εφόσον απλά ήταν το μαντείο ενός θεού, του πολυθεϊστικού συστήματος λατρείας της Ελλάδος, ήτις του «12θεϊστικού» πανθέου. Εννοείται Απόλλων δίχως Λητώ Μήτηρ και Δία Πάτερ; Πώς γεννήθηκε ο Απόλλων; Αναρωτιέται κανείς αν οι αρθρογράφοι του Δαυλού γνωρίζουν αρχαία Ελληνική μυθολογία ή έχουν μαύρα μεσάνυχτα. Ας μην αναφερθεί η είσοδος της λατρείας της Ίσιδος, την οποία μνημονεύει και ο αρχαίος Έλλην Πλούταρχος, στα κατοπινά χρόνια, παράλληλα με την λατρεία του Απόλλωνα, την οποία μάλιστα υποσκέλισε, όπως νωρίτερα ο Απόλλωνας υποσκέλισε τον Πύθωνα της Γαίας Μήτηρ.

2. «Μονοθεϊσμός»; Ο Αισχύλος λέει στις Ευμενίδες «πρώτα την προσευχή μου αυτή πιο πάνω από όλους τους θεούς βάζω τη Γη την πρωτομάντισσα και ύστερα την Θέμη που στο μαντικό αυτό θρόνο της μάνας της κάθισε αυτή δεύτερη, καθώς το λέει λόγος παλιός, και Τρίτη στην σειρά με συγκατάβαση της Θέμιδος, χωρίς κανείς να την εξαναγκάσει κάθισε άλλη μια τιτανίδα της Γης κόρη, η Φοίβη. Και δώρο αυτή γενέθλιο του Φοίβου του τον δίνει. Και από την Φοίβη πήρε το όνομά του αυτός» (στ. 1-8) (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 7, άρθρο Προϊστορικοί Έλληνες στην Β. Ευρώπη, Κέλτες -Υπερβόρειοι και οι Πελασγοί της Φιλανδίας, Μάριος Δημόπουλος, σελίδες 24 -25)

2. «Πάναρχαιος»; Έτσι λοιπόν ο άθεος Δαυλός προσπαθεί να δώσει αξία στο αρχαίο μαντείο των Δελφών με ένα λογικό τέχνασμα: Αφού η «εξέλιξη» της θρησκείας οδηγεί στον μονοθεϊσμό, ας αποδείξουμε «εμείς του Δαυλού» ότι αυτή η «εξέλιξη» υπήρχε «πανάρχαια» στην Ελλάδα. Στην Απολογητική φτάνει το ότι ο Δαυλός επιτέλους ένιωσε έστω και απαλά, πως ο μονοθεϊσμός δεν είναι η «εξέλιξη» της θρησκείας, αλλά η Αλήθεια περί του Θεού και ότι ο πολυθεϊσμός είναι ανούσιος και παράλογος (καταργείται το Απόλυτο του Θεού), γι’ αυτό και προστρέχει να δώσει αξία στο Μαντείο με βάση τον «μονοθεϊσμό». Αν βέβαια είχαν βρει οι αρχαιολόγοι «πανάρχαια» τεχνολογία στο μαντείο των Δελφών, τότε ο Δαυλός στα σίγουρα θα κόπτονταν να δείξει την τεχνολογία των αρχαίων Ελλήνων παρά τον «μονοθεϊσμό» του μαντείου του Απόλλωνα, ενός θεού του «12θέου».

ΑΣΚΛΗΠΙΕΙΑ & ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ

Ασκληπιεία: Ψυχοσωματική ιατρική και μέθοδος ψυχαναλυτικής θεραπείας (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 216, εξώφυλλο)

1. Ο συνηθέστατος σε αυτά τρόπος, κατά τον οποίο θεραπεύονταν οι καταφεύγοντες στα Ασκληπιεία, ήταν δια κοιμήσεως. Ο πάσχων δηλαδή ή και άλλος αντί αυτού αν αυτός λόγω της ασθένειας του δεν ήταν σε θέση να ταξιδέψει και μεταβεί στο Ασκληπιείο, αφού προηγουμένως επιβάλλονταν στις από τους ιερείς καθοριζόμενες καθάρσεις και άλλες διατυπώσεις, κατακλίνονταν την νύκτα εντός του ιερού στον προς τούτο προωρισμένο τόπο και εκεί ανέμενε να θεραπεύσει αυτόν ο Ασκληπιός ή να υποδείξει σε αυτόν τον τρόπο θεραπείας

2. Μερικοί φρονούν, ότι εις πάντα τα Ασκληπιεία οι Ιερείς ήσαν και Ιατροί. Αυτό όμως δεν είναι δυνατόν να συνέβαινε πάντοτε, διότι το ιερατικό αξίωμα σε πολλά Ασκληπιεία ήταν ενιαύσιο και επομένως ούτε πάντες οι εκάστοτε ιερείς του Ασκληπιού ήταν δυνατόν να έχουν και ιατρικές γνώσεις ούτε σε βραχύτατο χρονικό διάστημα μπορούσε ο εκάστοτε ιερεύς να διδαχτεί την ιατρική

3. Εις το επιφανέστατο των Ασκληπιείων, το εν Επιδαύρω, εκ των πολλών Ιάσεων, οι οποίες είναι αναγεγραμμένες στις λίθινες στήλες, τις οποίες αναφέρει ο Παυσανίας και οι οποίες ανευρέθηκαν κατά τις προ ολίγες δεκαετηρίδες γενόμενες ανασκαφές, ουδεμία αναγράφεται ως γενομένη διά πραγματικής ιατρικής θεραπείας, αλλά όλες αποδίδονται σε άμεση επέμβαση του Ασκληπιού επί των κοιμωμένων στο ιερό.

4. Μέχρι τοιούτου μάλιστα σημείου φθάνουν μερικές περιπτώσεις, ώστε να καταφαίνεται φανερώς ότι είναι αδύνατον να συνέβησαν ως περιγράφονται, ως λ. χ. η περίπτωση, κατά την οποίαν ο Ασκληπιός απέκοψε το κεφάλι του πάσχοντος και προσεκόλλησε εκ νέου αυτήν στο σώμα

5. Πίστη δε βαθειά διακρίνει τους καταφεύγοντας στα Ασκληπιεία

6. Το υπεράνθρωπο, το υπερφυσικό, το Θαύμα μόνον μπορούσε να συγκίνηση αυτόν τον ασθενή και το Θαύμα αυτό αναμένοντας προσέρχονταν αυτοί στα Ασκληπιεία, στα οποία άλλωστε ουδεμία άλλη υποχρεωτική αμοιβή της ιάσεως απαιτούνταν ειμή η θυσία ενός αλέκτορος στον Ασκληπιό και αυτή μετά την θεραπεία.

Περισσότερες πληροφορίες στην σελίδα με τον θεό Ασκληπιό

ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΣΤΑΥΡΟΙ & ΣΤΕΦΑΝΟΙ ΑΚΑΝΘΩΝ

Αριστερά: «αρχαιοελληνικοί σταυροί και στέφανοι εξ ακάνθων» (Πηγή: Περιοδικό «Δαυλός», Τεύχος 194, εξώφυλλο, άνω επικεφαλίδα)

Δεξιά: «Το σύμβολο του Σταυρού στην Προ Χριστού Ελλάδα» (Πηγή:Τεύχος 204, Εξώφυλλο, Άνω Επικεφαλίδα)

ΓΥΝΑΙΚΑ ΥΠΟΧΕΙΡΙΟ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟ ΑΝΔΡΑ

ΑΕΙ ΠΑΡΘΕΝΙΑ ΠΑΝΑΓΙΑΣ & ΑΔΕΛΦΟΙ ΙΗΣΟΥ

Ο Χριστός είχε πέντε αδέλφια. (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, Γεώργιος Ιεροδιάκονος, τεύχος 268, εξώφυλλο)

ΟΙ ΔΟΥΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ & ΣΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ

Αριστερά: «Η θέση των δούλων στο Βυζάντιο» (Πηγή: Περιοδικό «Δαυλός», τεύχος 181, εξώφυλλο, κάτω επικεφαλίδα)

Δεξιά: «Η θέση των δούλων στην αρχαιότητα. Πολύ καλύτερη απ’ όσο πιστεύεται» (Πηγή: Περιοδικό «Δαυλός», τεύχος 182, εξώφυλλο, κάτω επικεφαλίδα)

Απάντηση: «Η ιδιότητα του δούλου ήταν κληρονομική. Αξίζει μάλιστα να σημειωθεί ότι η απελευθέρωση δούλου (πέρα από το ότι ήταν μια διαδικασία περίπλοκη) εκτός από τις πολιτικές προϋποθέσεις έπρεπε να συμπληρωθεί -ήδη από τα χρόνια του Δράκοντα στην Αθήνα- με μια τελετή καθαρμού στον Ηριδανό ποταμό, ανάλογη με απομίανση εγκληματία!» (Πηγή: Τρίτο Μάτι, τεύχος 124, άρθρο «Δουλεία και Ελευθερία στην αρχαία Ελλάδα», Βασίλη Μπακούρου, σελίδα 54)

Περισσότερα ενδιαφέροντα για τους βασανισμούς των δούλων στην σελίδα περί δουλείας.

ΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑΝ

Αριστερά: Οι Έλληνες εξακολουθούσαν να τελούν τους Ολυμπιακούς και μετά την απαγόρευσή τους (Πηγή: Περιοδικό «Δαυλός», Τεύχος 229, Εξώφυλλο, Άνω Επικεφαλίδα)

Μέσο: Πλάκα πεταμένη σε υπόνομο καταγράφει την τέλεση απαγορευμένων Ολυμπιάδων (Πηγή: Περιοδικό «Δαυλός», Τεύχος 230, Εξώφυλλο, Άνω Επικεφαλίδα)

Δεξιά: Διάβολοι στα Στάδια, Ορθόδοξοι εναντίον Αθήνας 2004 (Πηγή: Περιοδικό «Δαυλός», Τεύχος 262, Εξώφυλλο, Άνω Επικεφαλίδα)

ΜΙΣΕΛΛΗΝΙΚΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ & ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ

Αριστερά: Ο μισελληνισμός του Βυζαντινού καθεστώτος. (Πηγή: Περιοδικό «Δαυλός», Τεύχος 179, Εξώφυλλο, κάτω επικεφαλίδα)

Μέσο: Έλληνες διωγμένοι από Βυζαντινούς άρχισαν την Αναγέννηση στο Σαλέντο (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός Τεύχος 196, Εξώφυλλο, Κάτω Επικεφαλίδα)

Δεξιά: Μέσω των Αράβων, όχι των Βυζαντινών, πέρασε η Ελληνική Σκέψη στην Ευρώπη (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, Τεύχος 212 - 213, εξώφυλλο, κάτω επικεφαλίδα)

Απάντηση: Οι νεοΕθνικοί ανάμεσα σε άλλες μεθόδους σύγχυσης του νέο-Ελληνικού λαού, χρησιμοποιούν και την κατά το δοκούν χρήση του όρου «Έλληνας» με συνέπεια πότε ο Έλληνας να είναι εκείνος κατά το θρήσκευμα, πότε κατά το γονιδίωμα, πότε κατά τον πολιτισμό, πότε κατά την Εθνική ταυτότητα και πότε κατά τον πατριωτισμό. Μια φορά Έλληνας δεν είναι ποτέ ο Ορθόδοξος. Εξαρτάται πάντοτε από τον τελικό σκοπό της προπαγάνδας τους…

Ο Εθνικός τραγέλαφος και αχταρμάς λέξεων σε όλο του το μεγαλείο….

1. «Έλληνες»; Δηλαδή Εθνικοί το θρήσκευμα; Μα δεν τους «θανάτωσε» όλους ο Θεοδόσιος; Δεν ήταν εξαφανισμένη η θρησκεία τους;

2. «διωγμένοι»; Άλλα απαγόρευση θρησκείας και άλλο διωγμός. Δηλαδή οι Βυζαντινοί έδιναν στους πολίτες τους να διαβάζουν αρχαία κείμενα και μετά τους εδίωκαν επειδή τα διάβαζαν ή μελετούσαν;

3. «άρχισαν την αναγέννηση»; Η απορία που τίθεται είναι η εξής: αφού όλη την αρχαία γραμματεία την διέσωσαν από την φθορά του χρόνου οι Βυζαντινοί Χριστιανοί, και οι «Έλληνες» - Εθνικοί δεν διέσωσαν ουδέν κείμενο (μήτε τα αντίχριστα Πορφυρίου και Κέλσου), αναρωτιέται κανείς ποιος έδωσε στους Εθνικούς αυτούς «Έλληνες» να διαβάσουν μέσα στο Χριστιανικό Βυζάντιο «Ελληνικά» - «Αναγεννησιακά» κείμενα ώστε να τα μεταφέρουν στο «Σαλέντο». Δηλαδή το Βυζάντιο είχε στις βιβλιοθήκες του «αναγεννησιακά» κείμενα;

ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ

Απάντηση: Βέβαια, αν εκείνοι οι Μουσουλμάνοι ήσαν το θρήσκευμα Χριστιανοί Ορθόδοξοι, θα ήσαν Ιουδαιο-Χριστιανοί, και όχι Έλληνες, κατά τους νεοπαγανιστές, εφόσον πραγματικός «Έλλην», είναι μόνο εκείνος ο οποίος δεν είναι Ορθόδοξος αλλά όλα τα άλλα. Αποδείξεις περί του πως οι νεοπαγανιστές & άθεοι χρησιμοποιούν κατά το δοκούν τον όρο Έλλην, μπορεί κανείς να δει στο άρθρο κατά του Ίων Δημόφιλου.

ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΜΟΙ ΕΛΛΗΝΩΝ

Αριστερά: «Αναθεματίζονται οι Έλληνες στις Εκκλησίες της Ελλάδος» (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 192, εξώφυλλο)

Μέσο: «Να παύσουν οι αναθεματισμοί κατά του ελληνικού έθνους στης εκκλησίες της Ελλάδος» (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 192, εξώφυλλο)

Απάντηση: Που το είδαν άραγε οι «αρχαιόφιλοι», πως αναθεματίζονται οι «Έλληνες» και το «Ελληνικό Έθνος» στους αναθεματισμούς; Ας μας το υποδείξουν που συμβαίνει κάτι τέτοιο, ΑΝ γνωρίζουν τα αρχαία Ελληνικά οι «αρχαιόφιλοι». Τόσο τους έχει τυφλώσει η ειδωλολατρία, που παραβλέπουν τις χιλιάδες δεήσεις υπέρ του έθνους;

Λεπτομέρειες στην σελίδα περί αναθεμάτων και αρχαίων καταρών

ΑΠΟ ΤΑ ΚΟΚΑΛΑ ΒΓΑΛΜΕΝΗ

«Πώς η “απ’ τα κόκαλα των Ελλήνων” ελευθερία έγινε “Ελληνοχριστιανισμός”» (Πηγή: Περιοδικό «Δαυλός», τεύχος 243, εξώφυλλο, κάτω επικεφαλίδα)

ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΕΞΟΝΤΩΣΗΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΗΝ ΣΚΥΘΟΠΟΛΗ

Η γενοκτονία των ελλήνων στο Άουσβιτς της Σκυθόπολης (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 258, άνω επικεφαλίδα, εξώφυλλο)

Η Γενοκτονία των Ελλήνων από τους Χριστιανούς στα "σφαγεία" της Σκυθόπολης. Το πρώτο Άουσβιτς της ιστορίας.

Είναι δύσκολο πραγματικά να παραμείνη κανείς ψύχραιμος, αλύγιστος, κρατώντας σταθερή την πέννα του, όταν περιγράφη αυτήν την ανεπανάληπτη θηρωδία, που σημάδεψε ανεξίτηλα την Ιστορία και ον Πολιτισμό το Ελληνικού Έθνους και την μετέπειτα λανθάνουσα πορεία του. Πρέπει όμως να το πράξη, καταπνίγοντας τα συναισθήματα του πόνου και της οργής που τον κυριεύουν, πρώτα απ΄ όλα από καθήκον προς την αλήθεια κι ύστερα από χρέος στη μνήμη εκείνων που χάθηκαν, για να χαθούν μαζί και τα φώτα του πνεύματός τους. (Σελ. 16867 )

ΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΤΟ...

Αριστερά: Το 6591 π.Χ. άρχισαν οι Ολυμπιακοί (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 173, εξώφυλλο, άνω επικεφαλίδα)

Μέσο: Οι Ολυμπιακοί αγώνες άρχισαν το 7320 π.Χ.! (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 208, εξώφυλλο, άνω επικεφαλίδα)

Δεξιά: Μια παράνομη Ολυμπιάδα στο Βυζάντιο (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 284, εξώφυλλο, άνω επικεφαλίδα)

Η παράνομη Ολυμπιάδα του 1048 μ.Χ. ένα νέο εύρημα ανατρέπει την ιστορία

[Ο αναγνώστης του «Δ» κ. Βασίλης Σ. Νικόλτσης τυχαία ανακάλυψε στην επίσημη ιστοσελίδα του Υπουργείου Πολιτισμού μία πληροφορία πραγματικά εκρηκτικής σημασίας α) για την Ιστορία καθ’ εαυτήν και β) για την συνεχιζόμενη απόκρυψη και διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας και τη συντήρηση του σκότους στους Νεώτερους Χρόνους σχετικά με το παρελθόν του Ελληνισμού και του Πολιτισμού. Σ’ ό,τι αφορά στη νέα είδηση, που αγγέλει στην ιστοσελίδα του το ΥΠΠΟ: Πρόκειται για την ανακάλυψη στην Ολυμπία, άγνωστο πότε κι από ποιους, ενός δίσκου με χρονολογία της Ολυμπιάδας ΥΝΣΤ = 456η x 4 = 1824 χρόνια (μετά την έναρξη του θεσμού το 776 π.Χ.) = 1048 μ.Χ. Δηλαδή έχομε την αρχαιολογική απόδειξη για μία Ολυμπιάδα που πραγματοποιήθηκε το 1048 μετά Χριστόν! (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 284, σελ. 19030, http://www.davlos.gr/dissue.php?issue=284)

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ & ΟΙ ΣΚΕΛΕΤΟΙ

Απάντηση: Οι Έλληνες και γενικά οι εθνότητες δεν χαρακτηρίζονται από ανθρωπολογικές μελέτες.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

50.000 Ετών η Ελληνική γλώσσα (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 158, εξώφυλλο, άνω επικεφαλίδα)

Η ελληνική γλώσσα ομιλείται εδώ και 28.000 χρόνια συνεχώς (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 176 - 177, εξώφυλλο, άνω επικεφαλίδα)

Ελληνικό αλφάβητο εν χρήσει το 6000 π.Χ. (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 185, εξώφυλλο, άνω επικεφαλίδα)

Απάντηση: Μέγας και Άγιος Βασίλειος, για τους Ειδωλολάτρες «...εμείς δεν έχουμε ανάγκη να ξετινάξουμε τις θεωρίες τους. Αρκούν οι ίδιοι να ανατρέπουν ο ένας τον άλλο. »

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΓΑΖΗΣ

Από την εισαγωγή ακόμη, στο άρθρο του Δαυλού, τεύχος 262, αρχίζουν τις ανακρίβειες οι ειδωλολάτρες. Το έργο αυτό, σύμφωνα με τον Τριγώνη, «μας παραθέτει με αρκετή σαφήνεια το ιστορικό γίγνεσθαι της περιόδου (350-400μ.Χ.)». Ο άγιος Πορφύριος όμως ήταν επίσκοπος Γάζας από το 395 μ.Χ. μέχρι τη κοίμησή του το 420, άρα το ιστορικό γίγνεσθαι στο οποίο αναφέρεται το έργο αυτό είναι βασικά της εποχής του αυτοκράτορος Αρκαδίου (395-408), υιού και διαδόχου(στην Ανατολή) του Μ. Θεοδοσίου (379-395).

Ο ΑΣΚΗΤΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ

«Χριστιανικός Ασκητισμός: Ένας ασιατικός θεσμός επιβιώνει μετά από 2.000 έτη στη σημερινή Ευρώπη…» (Πηγή: Περιοδικό «Δαυλός», Τεύχος 259, Εξώφυλλο, Μέση Επικεφαλίδα)

Η ΕΒΡΑΙΑ ΕΣΘΗΡ ΕΣΤΕΙΛΕ ΤΟΝ ΞΕΡΞΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Η ωραία Εβραία - δόλωμα για να επιτεθεί ο Ξέρξης εναντίον της Ελλάδας (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 276, εξώφυλλο)

Απάντηση: Οι νεοπαγανιστές πλαστογράφοι της ιστορίας έχουν ξεπεράσει κάθε σημείο επιστημονικής φαντασίας για να υποστηρίξουν τις θεωρίες «ένοπλου δόλου», δηλαδή σύμφωνα με τις απόψεις τους, τις θεωρίες περί πανάρχαιας προσπάθειας των Εβραίων να επιβουλευθούν την Ελλάδα. Ασφαλώς ο Ξέρξης δεν μπορούσε να γοητευτεί ως αφελής από την ωραία Εβραία, μιας και ο ίδιος ήταν «νέος εξαιρετικού κάλλους και μεγαλοπρεπής εις την όψη» (Πηγή: Καψάλης Γερ. Δ., Πρόεδρος του εκπαιδευτικού Συμβουλίου της Μέσης Εκπαίδευσης, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ιη΄, σελίδα 631) ενώ «την προηγούμενη βασίλισσα Βαστχί, την εγκατάλειψε επειδή εκείνη δεν τον υπάκουσε» (!) (Πηγή: Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ια΄, σελίδα 629)

«Αν και δεν παρορμούσε αυτόν προς δράση πολεμικός ζήλος και αγαπούσε να διατρίβει στους κήπους των Σουσών, η βασιλική του αξιοπρέπεια του επέβαλλε σε αυτόν να συνεχίσει το κατά της Αιγύπτου πόλεμο. Αλλά και μετά την καθυπόταξη της χώρας αυτής, κατά το δεύτερο έτος της βασιλείας του, τα βασιλικά του καθήκοντα υποχρέωσαν αυτόν να επέλθει κατά των Βαβυλωνίων προς εξασφάλιση και της χώρας αυτών στο βασιλικό σκήπτρο του. Μετά δε την αποπεράτωση και αυτής της εκστρατείας ο Ξέρξης βρέθηκε κυμαινόμενος στην αυλή του μεταξύ δύο αντίθετων ρευμάτων, του φιλοπολέμου, της οποία ηγούνταν η δεσπόζουσα στα ανάκτορα φιλόδοξη μητέρα του, η οποία επιθυμούσε να μην στερήσει ο υιός της εις δόξα του οργανωτή του περσικού κράτους συζύγου της και τους ένδοξου πατρός της, του ιδρυτή του περσικού κράτους του Κύρου του Μεγάλου, και ο στρατηγός Μαρδόνιος, ο οποίος δεν είχε παύσει να ονειρεύεται την ίδρυση περσικής σατραπείας πέρα του Αιγαίου, και του φιλειρηνικού, του οποίου προΐστατο ο συνετός θείος του, αδελφός του Δαρείου Αρτάβανος, ο οποίος και από την εναντια στους Σκύθες εκστρατεία, είχε επιχειρήσει να αποτρέψει τον Δαρείο. Δεν άργησε όμως ο Ξέρξης να παρασυρθεί από το φιλοπόλεμο ρεύμα, διότι και άλλοι παράγοντες συντέλεσαν προς αυτό, οι οποίοι και τον έπεισαν ότι ήταν ευχερής η υποταγή της Ελλάδας. Ήσαν δε αυτοί οι διατρίβοντες στην αυτή του απόγονοι του Πεισίστρατου, ο έκπτωτος βασιλιάς της Σπάρτης Δημάρατος, ο Ονομάκριτος και άλλοι λόγιοι Έλληνες, διατρίβοντες επίσης εις την Περσική Αυλή, και οι πρέσβεις των Αλευαδών, οι οποίοι επιδίωκαν να καταστήσουν δια μέσω αυτού απόλυτη και κληρονομική την επί Θεσσαλίας κυριαρχίας τους» (Πηγή: Καψάλης Γερ. Δ., Πρόεδρος του εκπαιδευτικού Συμβουλίου της Μέσης Εκπαίδευσης, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ιη΄, σελίδα 631)

Όταν πέρασε ο Ξέρξης εις τον Ελλαδικό Ηπειρωτικό χώρο δια μέσω του Ελλησπόντου τότε:

«Εκείθεν κατευθύνθηκαν , ηπειρωτικός στρατός και στόλος, προς τα παράλια του Θερμαϊκού κόλπου, ενισχυθέντες εκείνος μεν υπό των Θρακών και Παιόνων, ούτος δε υπό των κατοίκων των παραλίων πόλεων Θράκης και Μακεδονίας. Ενώ όμως ηγούνταν τέτοιου στρατού και στόλου ο Ξέρξης και δέχονταν αλλεπάλληλους, όταν διέρχονταν την Θεσσαλία, τους πρέσβεις των πέραν αυτής οικούντων ελληνικών λαών (Αινιάνων, Μαλιέων, Φθιωτών, Αχαιών, και των πέρα ακόμη των Θερμοπύλων, Λοκρών), που κόμιζαν γη και ύδωρ, και μάθαινε πως το μηδίζων μαντείο των Δελφών και οι μηδίζουσες (Θραγηλία και άλλες) εταίρες είχαν υπονομεύσει το εθνικό έδαφος της Ελλάδας, δύο δε μεγάλα ελληνικά κράτη, το του Άργους και εκείνο της Θήβας, καραδοκούσαν κρυφά και χαιρέκακα εκείνο μεν την ταπείνωση της υπερήφανης Σπάρτης, αυτό δεν την πτώση των Αθηνών, των δύο δηλαδή πόλεων, οι οποίες ηγούνταν της εθνικής φατρίας, και ενώ ανέμενε ακώλυτο και θριαμβευτική, ένεκα των προρρηθέντων λόγων, την πορεία της στρατιάς του και πέρα της Οίτης και του Καλλιδρόμου, κατεπλάγει όταν έμαθε ότι μια δράκα ανθρώπων τόλμησε να φράξει το στενό των Θερμοπύλων. Θεώρησαν αυτούς παράφρονες και θέλοντας να απέχει το χύσιμο αίματος ανέμενε 4 ημέρες δια να συνέλθουν και να σωθούν δια φυγής. Μάταια η ελπίς του. Ο λεοντόθυμος Λεωνίδας και οι μετ’ αυτού πεσόντες γενναίοι 300 Σπαρτιάτες δίδαξαν αυτόν, ως λέγει ο Ηρόδοτος (ζ΄ 210) ότι «πολλοὶ μὲν ἄνθρωποι εἷεν, ὀλίγοι δὲ ἄνδρες» . Και τότε μεν εξήλθε εκ της αμηχανίας εις την οποία τον περιήγαγε αυτόν ο Ελληνικός ηρωισμός, δια της προδοσίας του Εφιάλτη, και εισήλασε ακώλυτα εις την χώρα των Φωκέων και την Βοιωτία και κατέλαβε την εγκαταλειφθείς Αθήνα (όπου απέστειλε στην Περσία και τους χάλκινους ανδριάντες των Αρμοδίου και Αριστογείτονος των τυραννοκτόνων) και πυρπόλησε τα ιερά της Σαλαμίνας.»

«Το 476 π.Χ. γεννήθηκε και πάλι η επιθυμία να κυριαρχήσει στην Ελλάδα με την προδοσία του Σπαρτιάτη Παυσανία» (Πηγή: Καψάλης Γερ. Δ., Πρόεδρος του εκπαιδευτικού Συμβουλίου της Μέσης Εκπαίδευσης, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ιη΄, σελίδα 631)

Ακόμη και αν δεχτεί κανείς το παράλογο πως η επίθεση της Περσίας ενάντια εις την Ελλάδα ενορχηστρώθηκε από την όμορφη εβραιοπούλα Εσθήρ, άξιο απορίας είναι να μάθει κανείς αν οι νεοπαγανιστές χαλκευτές της ιστορίας δέχονται πως η Εσθήρ, και δηλαδή οι Εβραίοι, ενορχήστρωσαν επίσης τα εξής:

α. την επίθεση των Περσών ενάντια εις την Αίγυπτο

β. την επίθεση των Περσών ενάντια εις την Βαβυλώνα

γ. την αποστολή των Ελλήνων Δημάρατου, Ονομάκριτου, τους πρέσβεις των Ελλήνων Αλευάδων και τους άλλους Έλληνες διατρίβοντες στην αυλή του Πέρση προς πειθώ όπως επιτεθεί στον Ελλαδικό χώρο

δ. επηρέασαν προς μηδισμό τους Έλληνες Αινιανούς, Μαλιείς, Φθιώτες, Αχαιούς, Λοκρούς, τις εταίρες Θραγηλία και άλλους

ε. την είσοδο «σιωνιστών κατασκόπων» στο μαντείο των Δελφών που μήδισε

στ. την προδοσία του εφιάλτη εις της Θερμοπύλες.

Δεν είχε λοιπόν «άδικο» ο Δαυλός όταν υποστήριζε στο παλαιό τεύχος 192, πως τα σύμβολα του σιωνισμού είναι Ελληνικά. Ίσως γνώριζε από παλιά τον ρόλο των Ελλήνων εις την «πρόσκληση» του Ξέρξη όπως κατακτήσει τον Ελλαδικό χώρο.

Τα ίδια ανιστόρητα γεγονότα περί Εθσήρ υποστηρίζει και ο Δημήτριος Βαρδίκος, συγγραφέας Ερευνητής και κατά τον ίδιο, μαθητής ενός της Ομάδας Έψιλον, που όμως ελέγχεται θαρρετά για αυτές του τις κακοδοξίες από τον κοινωνιολόγο Χρήστο Πατσό.

Αριστερά: Δημήτριος Βαρδίκος , Συγγραφέας - Ιστορικός Ερευνητής (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, εκπομπή Αθέατος Κόσμος - Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2004)

Δεξιά: Χρήστος Πατσός, Κοινωνιολόγος (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, εκπομπή Αθέατος Κόσμος - Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2004)

Βίντεο 28, Μέγεθος: 227Kb - Διάρκεια: 1΄ 29΄΄ Οι εχθροί των Ελλήνων είναι οι Σιωνιστές, οι γνωστοί προαιώνιοι εχθροί των Ελλήνων. Αυτή η έχθρα ξεκινά το 502 π.Χ. με την Ασθήρ και πάει συνέχεια. Η ομάδα Έψιλον είναι η ομάδα ενάντια στους Σιωνιστές και σκοπό έχει να περιφρουρήσει τον ελληνικό πολιτισμό, τους Έλληνες, την Ελλάδα. Ο σκοπός της ομάδας έψιλον είναι η επιστροφή στην ελληνική παιδεία, στον καθημερινό φιλοσοφικό τρόπο ζωής των αρχαίων Ελλήνων, στην διάδοση του ελληνικού πολιτισμού, στην αναγέννηση των ιερών και των Μυστηρίων. (Βαρδίκος Δημήτριος, συγγραφέας - ιστορικός ερευνητής)

Στο ίδιο τεύχος του Δαυλού, ένας άλλος υποστηρικτής της θεωρίας του «ένοπλου δόλου», ο Μιχάλης Καλόπουλος, υποστηρίζει πως τον Μέγα Αλέξανδρο τον δηλητηρίασαν οι Χαλδαίοι, υπονοώντας την συσχέτιση Αβραάμ, Π.Δ. - Κ.Δ. με τον ανθελληνισμό, δίνοντας τροφή σε όλο αυτό το ανιστόρητο του ιερατικού επεκτατισμού των Ιουδαίων κατά των Ελλήνων. Όμως σε αυτό το σενάριο, όλες οι προδοτικές προσπάθειες των Ελλήνων, κατά των εαυτών τους, ιστορικά αποκρύβονται και ο υγιείς ερευνητής μπορεί κάλλιστα να καταλάβει το γιατί.

Ο ΕΝΟΠΛΟΣ ΔΟΛΟΣ, ΤΑ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ & ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ

Μια φορά, αν οι Εβραίοι , μέσω της Εσθήρ ή οποιουδήποτε άλλου μέσου, κατάφεραν και έπραξαν όσα υποστηρίζουν οι νεοπαγανιστές, ολοκληρωτικοί ελληνιστές, που δεν μπορούν να εννοήσουν την παρουσία και την ύπαρξη του Θεού Παντοκράτορα εις την διάδοση του Χριστιανισμού και φαντάζονται πως όλα έγιναν με πανουργίες του ολιγομελούς λαού των Ιουδαίων και δηλαδή πως οι Ιουδαίοι -Εβραίοι - Σιωνιστές κατάφεραν και

1. έριξαν πληγές στην Αίγυπτο και απελευθερώθηκαν από την δουλεία του Φαραώ

2. διέσχισαν, άγνωστο πως, την έρημο και γλίτωσαν από το στρατό των Αιγύπτιων που τους καταδίωκε και επιβίωσαν ως λαός

3. εξολόθρεψαν και υπέταξαν όλους τους διπλανούς ειδωλολάτρες λαούς και εγκαταστάθηκαν στον γεωγραφικό χώρο του σημερινού κράτους του Ισραήλ

4. ξέφυγαν της υποδούλωσης της Βαβυλώνας και την καταστρέψανε με τους Πέρσες (βλέπε Ξέρξη Α΄)

5. δηλητηρίασαν τον Μέγα Αλέξανδρο για να μην κτίσει ξανά την Βαβυλώνα

6. έριξαν δια μέσω του Χριστιανισμού την ειδωλολατρική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία που τους διέλυσε τα Ιεροσόλυμα

7. καταστρέψανε την θρησκεία και τα σεβάσματα της αρχαίας Ελλάδας δια μέσω του Χριστιανισμού

8. «υπόταξαν» ολόκληρο τον δυτικό κόσμο δια μέσω της θρησκείας τους και του Χριστιανισμού

9. έριξαν την ναζιστική Γερμανία που πήγε να τους εξοντώσει εκτελώντας βιομηχανικής μορφής γενοκτονία

10. ίδρυσαν νέο κράτος εκ του μηδενός όντας διεσπαρμένοι στα 4 σημεία του ορίζοντα του πλανήτη

11. νίκησαν τον συνασπισμό των Αράβων που αντέδρασαν πολεμικά στην ίδρυση του κράτους τους

12. έπεισαν την σημερινή Ρωμαϊκή αυτοκρατορία Αμερική να τους βοηθά πάντοτε στα σχέδια τους όντας και αυτή Σιωνιστική

13. κατάφεραν και έμεινα πιστοί στις παραδόσεις τους και δεν άλλαξαν σε καμιά περίπτωση θρησκεία, όπως π.χ. οι Έλληνες

...τότε δεν μένει να πει κανείς πως η Ομάδα Έψιλον είναι μια απατηλή σκιά που έχει αποτύχει, πως ο Ελληνισμός ως παγανισμός ήταν μια αποτυχία μπρος τις τρομερές επιτυχίες της μονοθεϊστικής Σιών, πως οι νεοπαγανιστές και οι παγανιστές από την αρχή της ιστορίας ήσαν προορισμένοι να χάνουν. Αν τέτοια κατορθώματα τα έπραττε ο Ελληνισμός, τότε σίγουρα οι νεοπαγανιστές θα ήταν πολύ υπερήφανοι. Όμως επειδή είναι η Σιών που έχει αυτά τα κατορθώματα αντί αυτών, είναι μισητοί οι Εβραίοι, και αυτό το διαπιστώνει κανείς σε όλα τα άρθρα των νεοπαγανιστών. Εκείνο όμως που δεν γνωρίζουν οι αφελείς νεοπαγανιστές, είναι πως το μίσος τους κατά των Ιουδαίων είναι η επιβεβαίωση των προφητειών της «Σιών», λες και οι ίδιοι οι σημερινοί νεοπαγανιστές, ανάλογα με τους αρχαίους προδότες, να δίδουν πάτημα σε όλο αυτό το σχέδιο που οι ίδιοι καταγγέλλουν, λες και οι ίδιοι αν και Έλληνες, να συμμετέχουν εις το σχέδιο της Σιών, όντας οι ίδιοι Ιουδαίοι, εφόσον φέρνουν σε επαλήθευση τις προφητείες της:

(Προφήτης Ιεζεκιήλ, Κεφ. Λς΄ «17 υἱὲ ἀνθρώπου, οἶκος Ἰσραὴλ κατῴκησεν ἐπὶ τῆς γῆς αὐτῶν καὶ ἐμίαναν αὐτὴν ἐν τῇ ὁδῷ αὐτῶν καὶ ἐν τοῖς εἰδώλοις αὐτῶν καὶ ἐν ταῖς ἀκαθαρσίαις αὐτῶν· κατὰ τὴν ἀκαθαρσίαν τῆς ἀποκαθημένης ἐγενήθη ἡ ὁδὸς αὐτῶν πρὸ προσώπου μου. 18 καὶ ἐξέχεα τὸν θυμόν μου ἐπ' αὐτοὺς 19 καὶ διέσπειρα αὐτοὺς εἰς τὰ ἔθνη καὶ ἐλίκμησα αὐτοὺς εἰς τὰς χώρας· κατὰ τὴν ὁδὸν αὐτῶν καὶ κατὰ τὴν ἁμαρτίαν αὐτῶν ἔκρινα αὐτούς.20 καὶ εἰσήλθοσαν εἰς τὰ ἔθνη, οὗ εἰσήλθοσαν ἐκεῖ, καὶ ἐβεβήλωσαν τὸ ὄνομά μου τὸ ἅγιον ἐν τῷ λέγεσθαι αὐτούς· λαὸς Κυρίου οὗτοι καὶ ἐκ τῆς γῆς αὐτοῦ ἐξεληλύθασι. 21 καὶ ἐφεισάμην αὐτῶν διὰ τὸ ὄνομά μου τὸ ἅγιον, ὃ ἐβεβήλωσαν οἶκος Ἰσραὴλ ἐν τοῖς ἔθνεσιν, οὗ εἰσήλθοσαν ἐκεῖ. 22 διὰ τοῦτο εἰπὸν τῷ οἴκῳ Ἰσραήλ· τάδε λέγει Κύριος· οὐχ ὑμῖν ἐγὼ ποιῶ, οἶκος Ἰσραήλ, ἀλλ' ἢ διὰ τὸ ὄνομά μου τὸ ἅγιον, ὃ ἐβεβηλώσατε ἐν τοῖς ἔθνεσιν, οὗ εἰσήλθετε ἐκεῖ. 23 καὶ ἁγιάσω τὸ ὄνομά μου τὸ μέγα τὸ βεβηλωθὲν ἐν τοῖς ἔθνεσιν, ὃ ἐβεβηλώσατε ἐν μέσῳ αὐτῶν, καὶ γνώσονται τὰ ἔθνη ὅτι ἐγώ εἰμι Κύριος ἐν τῷ ἁγιασθῆναί με ἐν ὑμῖν κατ' ὀφθαλμοὺς αὐτῶν. 24 καὶ λήψομαι ὑμᾶς ἐκ τῶν ἐθνῶν καὶ ἀθροίσω ὑμᾶς ἐκ πασῶν τῶν γαιῶν καὶ εἰσάξω ὑμᾶς εἰς τὴν γῆν ὑμῶν. 25 καὶ ρανῶ ἐφ' ὑμᾶς καθαρὸν ὕδωρ, καὶ καθαρισθήσεσθε ἀπὸ πασῶν τῶν ἀκαθαρσιῶν ὑμῶν καὶ ἀπὸ πάντων τῶν εἰδώλων ὑμῶν, καὶ καθαριῶ ὑμᾶς. 26 καὶ δώσω ὑμῖν καρδίαν καινὴν καὶ πνεῦμα καινὸν δώσω ἐν ὑμῖν καὶ ἀφελῶ τὴν καρδίαν τὴν λιθίνην ἐκ τῆς σαρκὸς ὑμῶν καὶ δώσω ὑμῖν καρδίαν σαρκίνην. 27 καὶ τὸ πνεῦμά μου δώσω ἐν ὑμῖν καὶ ποιήσω ἵνα ἐν τοῖς δικαιώμασί μου πορεύησθε, καὶ τὰ κρίματά μου φυλάξησθε καὶ ποιήσητε.»)

Και για να σοβαρευτούμε. Ο ένοπλος δόλος δεν υπάρχει. Ο καθήμενος εις την πλάτη του άλλου, δεν είναι παρά ο διάβολος και ο κάθε δαίμονας, που πιασμένος από τα ενεργειακά κέντρα της σαρκικής πλάτης του ανθρώπινου θύματος, οδηγεί αυτόν μακριά από την αντίληψη του θείου σχεδίου, την πλήρωση των λόγων της γραφής, τον ερχομό του αντίχριστου και τον ερχομό του Ιησού Χριστού και τον οδηγεί εσφαλμένα στην αντίληψη κάποιας σιωνιστικής συνομωσίας που έχει σκλαβώσει την ανθρωπότητα και έχει υποδουλώσει τον ελληνισμό - παγανισμό. Ματαιοπονούν οι υποστηρικτές του ένοπλου δόλου και πέφτουν σε μεγάλη παγίδα. Οι δαίμονες τους οδηγούν σε λογικό χαντάκι και θα φάνε τα μούτρα τους. Αλλά θα έρθει η ώρα που θα μάθουν που βρίσκεται ο δόλος, μόνο που αν δεν το βρουν έως τότε από μόνοι τους, αποτινάζοντας τον δαίμονα της πλάτης τους, θα είναι πολύ αργά για αυτούς.

ΑΣΙΟΓΕΝΗΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΜΙΣΑΛΛΟΔΟΞΙΑ

Η Ασιογενής θρησκευτική μισαλλοδοξία :Η ρίζα της και το παρελθόν -παρόν της

Είναι εντυπωσιακή στην απολυτότητά της η ιστορική αλήθεια, ότι ποτέ και πουθενά δεν σημειώθηκε πολεμική σύγκρουση, η έστω απλό πολεμικό επεισόδιο, μεταξύ κρατών η εθνών σε κανένα σημείο της Υδρογείου με θρησκευτικά αίτια, πριν εμφανισθεί η ιουδαϊκή αντίληψη περί θεότητας. Δεν υπάρχει καμιά απολύτως μαρτυρία στην Παγκόσμια Ιστορία από το απώτατο παρελθόν έως σήμερα για αντιθέσεις μεταξύ ομάδων με κίνητρο τις διαφορετικές δογματικές τους πεποιθήσεις, εκτός από τους πολέμους, διωγμούς, γενοκτονίες και άλλες πράξεις ομαδικής βίας, που συνέβησαν αποκλειστικά και μόνο με πρωταγωνιστές τις τρεις εβραιογενείς θρησκείες (Ιουδαϊσμός, Χριστιανισμός, Ισλαμισμός), που έδρασαν είτε εναντίον ετερόθρησκων είτε εναντίον ομόθρησκων αλλά με διαφορές στις δογματικές τους αντιλήψεις. (Πηγή: Δημήτριος Λάμπρου, Περιοδικό Δαυλός, άρθρο «Η Ασιογενής θρησκευτική μισαλλοδοξία :Η ρίζα της και το παρελθόν -παρόν της », τεύχος 278, σελίδα 18430)

Απάντηση: Η σελίδα περί θρησκευτικών μισαλλόδοξων θρησκευτικών πολέμων των Ελλήνων αρκεί. Ακόμη και αν δεχτεί κανείς πως στους Ελληνικούς πολέμους και πίσω από τα θρησκευτικά αίτια, διακινούνταν άλλα συμφέροντα γνωστά εις τους ηγέτες των αντίπαλων στρατοπέδων, εντούτοις κανείς δεν μπορεί να αποδείξει πως ο απλός λαός που βρίσκονταν εις τον ρόλο του μαχόμενου οπλίτη, δεν είχε φανατισθεί για θρησκευτικούς λόγους από τους παγανιστές ιερείς του.

ΛΑΤΡΕΥΟΥΜΕ ΑΓΙΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Λατρεύουμε ως Άγιους εχθρούς του Ελληνισμού (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 275, εξώφυλλο)

Απάντηση: Κατ’ αρχάς είναι απαραίτητο να δει κανείς τι εννοούν με την φράση «εχθρούς του ελληνισμού» οι νεοπαγανιστές για να εννοήσει την διαφορά με τον φιλελληνισμό της Ορθοδοξίας. Ο Γεώργιος Γρηγορομιχελάκης σε όλη την διάρκεια του άρθρου του (Δαυλός τ. 275, σσ. 18167 - 18175) αναφέρει αποσπάσματα από Συναξάρια, για τα οποία όμως δεν αναφέρει πηγές, και στα οποία παρουσιάζονται καταστροφές μόνο αρχαίων βωμών και ναών, δηλαδή ύλης π.χ. Τον άγιο Μεγαλομάρτυρα Θεόδωρο Τύρωνα τιμά η Εκκλησία στις 17 Φεβρουαρίου διότι «ἔκαμεν ἓν μέγα κατόρθωμα, ἐπειδὴ λαβὼν τὸ εἴδωλον τῆς μητρὸς τῶν θεῶν Ρέας, ὡς φλυαροῦσιν οἱ Ἔλληνες, ἔρριψεν αὐτὸ εἰς τὴν φωτιὰν καὶ τὸ κατέκαυσεν» (Πηγή: Γεώργιος Γρηγορομιχελάκης, Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 275, άρθρο «Οι «άγιοι» μας καταστροφείς του Ελληνικού πολιτισμού» σελίδα 18168)

Μάλιστα φαίνεται πως ο Γεώργιος Γρηγορομιχελάκης έχει μελετήσει τον Ροΐδη αν και αυτός ο τελευταίος είναι παρωχημένος όταν μιλά για καταστροφές ναών. Τα περισσότερα από όσα αναφέρονται για τις καταστροφές είναι γενικεύσεις και λεπτομέρειες ιστορικές, όπως έχει αποδειχθεί αρχαιολογικά. Επίσης ακόμη και αν συνέβησαν όσα υποστηρίζουν οι παγανιστές, δεν ήσαν τίποτα άλλο παρά η δίκαιη τιμωρία των ειδώλων (κατά ύλης) έπειτα από τους διωγμούς (κατά ανθρώπων) που εφάρμοσαν οι παγανιστές. Η καταστροφή ορισμένων υλικών, έστω και καλλιτεχνικών, δεν μπορεί να συγκριθεί με την αφαίρεση της ζωής των Χριστιανών. Αλλά εκείνο που παραβλέπεται σε τέτοιες ιστορικές απλουστεύσεις είναι τόσο οι καταστροφές των ναών από τους αρχαίους Έλληνες όσο και το ότι οι πρώτοι πού ισοπέδωσαν τους ναούς αλλοδόξων, και συγκεκριμένα Χριστιανών, ήσαν οι παγανιστές επί αυτοκράτορα Διοκλητιανού. Συνεπώς όλη η δυσφορία των νεοπαγανιστών κατά τις καταστροφές βωμών αλλά και η εμμονή τους γύρω από αυτές, όπως επίσης ο εύκολος χαρακτηρισμός περί ανθελληνισμού, καταντά πολύ ύποπτος και μεροληπτικός, αν σκεφτεί κανείς τις καταστροφές των ιερών εικόνων και κειμηλίων ή λειψάνων κατά την περίοδο της εικονομαχίας στο Βυζάντιο ή τις καταστροφές των αρχαίων Ελλήνων προς οικοδομήματα και αγάλματα.

Αλλά να και ένα παράδειγμα άγιου «εχθρού» του ελληνισμού:

Ο Μάριος Στυλιανού. Δίπλα του ο τελευταίος ιερομόναχος της Εκκλησίας του Αποστόλου Βαρνάβα Γαβριήλ Κυκκώτης. Ένθετη: Η Εκκλησία του Αποστόλου Βαρνάβα, που βρίσκεται έξω από τη σκλαβωμένη Αμμόχωστο. (Πηγή: Εφημερίδα Σημερινή, http://www.simerini.com.cy/nqcontent.cfm?a_id=186620)

Όλη η Κύπρος συζητά την περίπτωση του Μάριου Στυλιανού

Οραματίστηκε τον Ιδρυτή της Εκκλησίας της Κύπρου, έγραψε βιβλίο για το βίο του και πορεύθηκε στη χάρη του στη σκλαβωμένη μας γη. Με τη δύναμη της βαθιάς του πίστης ξαναπερπάτησε.

Έμειναν έκθαμβοι και δεν πληρώθηκαν ούτε τα «τέλη» για το προσκύνημα

Αριστερά: Μάριος Στυλιανού. Δεξιά: Είναι θαύμα! Κύπρος. Οι γιατροί δεν το πίστευαν.

Βίντεο: Μέγεθος: 237 Kb - Διάρκεια: 2΄: 56΄΄ : Όλο το χρονικό της ιστορίας του θαύματος αυτού. Εμφάνιση του Απόστολου Βαρνάβα σε ενύπνιο του Κυπρίου Μάριου Στυλιανού και η οδηγία όπως ο Μάριος Στυλιανός συγγράψει βιβλίο υπέρ του Αποστόλου και όπως πορευθεί ίνα προσκυνήσει εις την Εκκλησία της Αμμοχώστου και κει στηθεί εις τα δύο του πόδια. Ο ζώσας Άγιος τήρησε την υπόσχεση. Οι Τούρκοι φοροεισπράκτορες εγκαταλείπουν τον χώρο μη δεχόμενοι να εισπράξουν αποδεχόμενοι το θαύμα αν και αλλόδοξοι. (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Antenna1, βραδινό δελτίο ειδήσεων, 15/03/2005)

ΝΑ ΛΟΓΟΔΟΤΟΥΝ ΟΙ «ΑΓΙΟΙ» ΑΓΥΡΤΕΣ ΘΑΥΜΑΤΟΠΟΙΟΙ

Λατρεύουμε ως Άγιους εχθρούς του Ελληνισμού (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 275, εξώφυλλο)

Να λογοδοτούν και οι «άγιοι» αγύρτες-θαυματοποιοί...

...γιατί μας κάνει εντύπωση το ότι υπάρχουν κάποιοι άλλοι που προσκυνάνε κόκαλα και εικόνες, ή που πιστεύουνε σε αναστάσεις νεκρών; Ώρες - ώρες ο δρόμος για την πνευματική αφύπνιση του κόσμου φαντάζει απελπιστικά μακρύς.... (Πηγή: Άγγελος Δημαρίδης, Επιστολή στον Δαυλό, τ. 275, σελ. 18153-54)

...έχουμε ωστόσο και μία ένσταση: αντί του δυστυχούς καταστηματάρχη μήπως θα έπρεπε να λογοδοτούν όλοι εκείνοι που ωθούν ανενδοίαστα τους ανθρώπους στην μεταφυσική και όχι στην έλλογη αντίληψη της ζωής, πείθοντας τους ότι μπορούν να βιασθούν οι νόμοι της φύσεως με «θαύματα»; Εννοούμε ότι πρέπει να λογοδοτούν εκείνοι οι οποίοι πλουτίζουν καλώντας τους πιστούς να προσκυνήσουν κάποια «θαυματουργή» εικόνα, κάποια άγια λείψανα, ένα κομματάκι ξύλου, την τίμια ζώνη... με την βεβαιότητα ότι θα γιατρευτούν, θα πλουτίσουν και γενικά θα κερδίσουν πράγματα, που με φυσικές και λογικές διαδικασίες είναι αδύνατον να πετύχουν... (Πηγή: Σημείωση Δαυλού εις την επιστολή του Άγγελου Δημαρίδη, περιοδικό Δαυλός, τεύχος 275, σελίδα 18154)

Απάντηση: Κατά τους νεοπαγανιστές πρόσωπα του Κύπριου Ελληνισμού θα πρέπει να «λογοδοτούν» σε εθνικόφρονες ή αρνητές του Θεού αν τυχόν και λαμβάνουν σημείο ίασης, που οφελεί μεν αυτούς σωματικά και πολλούς άλλους πνευματικά:

Αριστερά: Μάριος Στυλιανού. Δεξιά: Είναι θαύμα! Κύπρος. Οι γιατροί δεν το πίστευαν.

Αριστερά: Βίντεο: Μέγεθος: 17 Kb - Διάρκεια: 8΄΄ . Είμαι της άποψης ότι δεν θα ξαναπερπατούσε και αυτό το στηρίζω εις την κλινική άποψη που είχα [για τον Μάριο Στυλιανό]

Δεξιά: Ο Μάριος Στυλιανού και ο πατήρ Γαβριήλ. Ο Μάριος Στυλιανού έμεινε παραπληγικός μετά από χειρουργικό σφάλμα (Πηγή: Νευρολόγος Μιχάλης Πρωτόπαπας, Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, εκπομπή, Αθέατος Κόσμος, 16/03/2005)

ΚΛΕΨΙΕΣ - ΠΡΩΤΙΕΣ & ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΑ ΠΑΡΑΛΟΓΑ

Αριστερά: Καρτέσιος (Rene Descartes): Έκλεψε την αριστοτελική Λογική. Δεξιά: Νεύτωνας (Isaak Newton): Έκλεψε την αριστοτελική Μηχανική (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 275, άρθρο: Δύο αντιγραφείς του Αριστοτέλη, Νεύτωνας και Καρτέσιος, Γεράσιμος Καζανάς Οικονομολόγος, σελίδα 18159)

Απάντηση: Οι διάφοροι αρθρογράφοι φανατικών απόψεων, χαρακτηρίζονται από άμετρη εμπάθεια η οποία γεννάται από την αθεΐα που συνοδεύεται από το χασμουρητό της αρχαιολατρίας ή από τον βρυκόλακα του νεοπαγανισμού. Αυτή λοιπόν τους κάνει να αναφωνούν πως, όλοι οι υπόλοιποι λαοί ή οι άνθρωποι επειδή διακινούν

πανανθρώπινες ιδέες ή επειδή χρησιμοποιούν την λογική που όλα τα ανθρώπινα όντα κατέχουν, είναι «κλέφτες». Οι ίδιοι θαρρούν πως ποτέ δεν δανείστηκαν από άλλους ή και αν δανείστηκαν σαφώς δεν είναι «κλέφτες», αλλά άξιοι συνεχιστές των ή ακόμη καλύτερα, αυτόχθονες γεννημένοι φιλόσοφοι και επιστήμονες, που δεν μαθήτευσαν πουθενά, ζώντας σε κάποιο υάλινο κουτί πειραματικού αποστειρωμένου περιβάλλοντος.

Εορτή του Δία εις την Τουρκία (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 273, εξώφυλλο)

Η εμπάθεια δεν χαρακτηρίζεται από λογική, αλλά από αντιφάσεις και παραλογισμούς. Να τι λέγει το τεύχος του Δαυλού 273, εις το οποίο με μια αμετροεπή αλαζονεία «Ο Ζευς διέλυσε το δίδυμο Γιαχβέ-Αλλάχ», που μακράν απέχει της πραγματικότητας, όπου ανακοινώθηκε το «Φεστιβάλ προς τιμήν του Σοφού ∆ία» εις την Τουρκία: «Κεντρική ιδέα τού «∆» στα 23 χρόνια πού κυκλοφορεί είναι ότι ο μοναδικός ασφαλής κρίκος, η μοναδική συνεκτική ουσία πού μπορεί αβίαστα να ενώσει και να συντηρήσει την ανθρωπότητα είναι η Ελληνικότητα, τα βαρύτιμα δώρα τής οποίας (επιστήμη και οι καρποί της τεχνολογία και ηλεκτρονική λογική, δημοκρατία, φιλοσοφία, λογική, αθλητισμός, θεωρία, θέατρο κ.λπ.) οι άνθρωποι αποδέχονται αυθόρμητα, χωρίς βία, προπαγάνδα-πειθώ, πολέμους κ.λπ...

...Το νέο «απλό πείραμα» πού εκτελέστηκε στις θεοβάδιστες κλιτύς τής Ίδης, ταυτόσημο ως προς τα πολιτικά μηνύματά του με όλες τις άλλες εφαρμογές τής Παγκόσμιας Ελληνικότητας» (1)

Σαφώς λοιπόν, όταν τους αρθρογράφους ή το περιοδικό, ενδιαφέρει ο εθνικιστικός ρατσισμός, τότε οι υπόλοιποι σοφοί και επιστήμονες του κόσμου είναι κλέφτες. Όταν όμως κοινός παραλήπτης και αποδέκτης του εθνικού ή κρατικού ενδιαφέροντος, στην προκειμένη περίπτωση της Τουρκίας, δεν είναι η σκέψη, η επιστήμη ή η φιλοσοφία αλλά η θρησκεία δια μέσω του θεού Δία, τότε η ελληνικότητα από «κλεμμένο σπίτι», μετατρέπεται σε «συνεκτική ουσία... φιλοσοφίας» και εφαρμογή της «Παγκόσμιας Ελληνικότητας»

Και δεν αρκούν αυτά για να δείξουν τους πολυποίκιλους εμπαθείς παραλογισμούς που γεννά το τέρας της στυγνής και μετά ψυχώσεως αρχαιολατρίας. Ο Αλέξανδρος Χ. Μήτσιου, που «τυγχάνει» και αυτός αρθρογράφος του Δαυλού για πολλά έτη, όπως αναφέρει και ο ίδιος στον Δ. τ. 275, σελ. 18156, έκδωσε βιβλίο υπέρ της σοφίας του Ιουλιανού, εις το οποίο χαρακτηρίζει τον Ιουλιανό, ως τον «τελευταίο Έλληνα κοσμοκράτορα»: «Ιουλιανού Σοφία, Αλέξανδρος Χ. Μήτσιου, Ένα πρωτότυπο βιβλίο, το οποίο περιλαμβάνει διατυπώσεις πνεύματος και ανθρωπισμού από το έργο του φιλοσόφου αυτοκράτορα Ιουλιανού (331 - 363 μ.Χ.). Ο Ιουλιανός, που οι εχθροί του τον αποκάλεσαν «Αποστάτη» ή «Παραβάτη», ενώ οι φίλοι του Μέγα, υπήρξε ο τελευταίος Έλληνας κοσμοκράτορας.» (2)

Η «ιερή σοφία» του «Έλληνα Κοσμοκράτορα» Ιουλιανού, εις το έργο του «Κατά Γαλιλαίων» αναφέρει πως: «26. Γιατί τη μελέτη των ουράνιων φαινομένων οι Έλληνες την τελειοποίησαν, ενώ οι πρώτες παρατηρήσεις είχαν γίνει από τους βάρβαρους στη Βαβυλώνα, κι η μελέτη της γεωμετρίας, αφού ξεκίνησε με την καταμέτρηση της γης που γινόταν στην Αίγυπτο, έφτασε να έχει τέτοια ανάπτυξη. Κι η αριθμητική, ενώ άρχισε παλιά με τους Φοίνικες εμπόρους, για τους Έλληνες έγινε αφορμή για επιστημονική γνώση.»

Σε αυτή την περίπτωση όμως, η εμπάθεια των αρθρογράφων υπέρ της αρχαιολατρίας, που όφειλε να καταγγείλει τον Ιουλιανό και την σοφία του, βουβαίνεται ως εκ παγανιστικού θαύματος για ευνόητους λόγους, όπου άλλοτε υποθέσεις για επιρροή των άλλων λαών, όπως π.χ. Ασσυρίων, Βαβυλώνιων και ειδικά των Φοινίκων (βλ. αλφάβητο) εις τους Έλληνες επιφέρουν βαρύτατους χαρακτηρισμούς ρατσιστικής και αντισημιτικής «ιερής σοφίας»: «Σκληρός» εβραιοφοινικισμός αμερικανικού περιοδικού (3)

Εξάλλου κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει πως οι αρχαίοι δεν έχουν λάθη και παραλείψεις. Ειδικά ο Αριστοτέλης για την λογική:

1. «Παίρνει» τα ονόματα για τις «κατηγορίες» του από τον Πλάτωνα.

2. Αναγνωρίζει ως μέρος του λόγου το όνομα και το ρήμα αλλά έχει ελλιπή κατανόηση του συνδετικού «είναι» π.χ. ένας άνθρωπος είναι δίκαιος.

3. Δίνει προήγηση στην κατάφαση παρά στην απόφαση κατά την τυπολογική διαίρεση των προτάσεων.

4.Παραλείπει την αξία της ενικής κρίσης στα «Αναλυτικά Πρότερα»», απλά την αναφέρει στα Περί Ερμηνεία ως είδος.

5. Στην διάκριση της κρίσης σε τρόπους δεν κατανοεί το ότι στην έννοια του δυνατού η πρόταση «το Α δυνατόν να είναι Β» μπορεί να μετατραπεί σε κρίση «το Α δυνατόν να μην είναι Β», δηλαδή ενώ καλύπτει την εκδοχή: δεν είναι αδύνατο δεν καλύπτει και την: δυνατόν να μην είναι δυνατόν.

6. Δεν μελέτησε τα μαθηματικά, την μοναδική θετική επιστήμη της εποχής του, γι’ αυτό και στον συλλογισμό δεν αναφέρει την αναλυτική μέθοδο.

7. Δεν κατανόησε την σημασία της επαγωγικής μεθόδου, η οποία είναι η μαθηματική ανάλυση.

9. Η διάκριση «ατομικού» και «καθολικού» μπορεί να ισχύσει για όλες τις «κατηγορίες» του αλλά ο Αριστοτέλης την περιόρισε μόνο στην κατηγορία της «ουσίας» (4)

Τέλος πρέπει να χαριστεί εις τους «αρχαιολάτρες» η άποψη των αρχαίων Ελλήνων περί «κλεφτών»:

α. Ο φιλόσοφος Πύρρων «εἶτ' Ἀναξάρχου, ξυνακολουθῶν πανταχοῦ, ὡς καὶ τοῖς γυμνοσοφισταῖς ἐν Ἰνδίᾳ συμμῖξαι καὶ τοῖς Μάγοις.» [Μτφρ: μετά συνδέθηκε με τον Ανάξαρχο, τον οποίο συνόδευσε στα ταξίδια του παντού, έτσι ώστε συνάντησε τους ινδούς Γυμνοσοφιστές και τους Πέρσες Μάγους»] (Πηγή: Διογένης Λαέρτιος, IX, 61).

β. Ο φιλόσοφος Πλάτων «ἔνθεν τε εἰς Αἴγυπτον παρὰ τοὺς προφήτας· ....ἀλλὰ καθ' Ὅμηρον φάναι πάντας ἀνθρώπους Αἰγυπτίους ἰατροὺς εἶναι. διέγνω δὴ ὁ Πλάτων καὶ τοῖς Μάγοις συμμῖξαι·» [Μτφρ: «εν συνεχεία πήγε στην Αίγυπτο, στους προφήτες, (...). Προσέτι ακολουθώντας τον Όμηρο, είπε ότι οι Αιγύπτιοι υπερέχουν όλων στην ιατρική. Ο Πλάτων ήθελε να ανταμώσει και τους Μάγους»] (Πηγή: Διογένης Λαέρτιος, III, 6-7). «Υπάρχει και άλλη παράδοση, που λέει πως πήγε και στη Φοινίκη, όπου από τους εκεί Πέρσες λόγιους διδάχτηκε τις γύρω στον Ζωροάστρη περσικές αντιλήψεις και διδασκαλίες. Την παράδοση αυτή την μνημονεύει κάποιος ανώνυμος βιογράφος του [βλ. Βίος Πλάτωνος, εκδ. Westermann, στο παράρτ. της έκδ. του Διογένη Λαέρτιου από τον Cobet στο Didot, σ. 7]» (Πηγή: Γιάννη Κορδάτου, Ιστορία της Αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας, εκδ. Μπουκουμάνη, σ. 290 (2).

γ. Ο φιλόσοφος Δημόκριτος «Δημόκριτος Ἡγησιστράτου, οἱ δὲ Ἀθηνοκρίτου, τινὲς Δαμασίππου Ἀβδηρίτης ἤ, ὡς ἔνιοι, Μιλήσιος. οὗτος μάγων τινῶν διήκουσε καὶ Χαλδαίων» [Μτφρ: «ήταν μαθητής ορισμένων μάγων και Χαλδαίων»] (Πηγή: Διογένης Λαέρτιος, IX, 34). «Φησὶ δὲ Δημήτριος ἐν Ὁμωνύμοις καὶ Ἀντισθένης ἐν Διαδοχαῖς (FGrH 508 F 12) ἀποδημῆσαι αὐτὸν καὶ εἰς Αἴγυπτον πρὸς τοὺς ἱερέας γεωμετρίαν μαθησόμενον καὶ πρὸς Χαλδαίους εἰς τὴν Περσίδα καὶ εἰς τὴν Ἐρυθρὰν θάλασσαν γενέσθαι. τοῖς τε γυμνοσοφισταῖς φασί τινες συμμῖξαι αὐτὸν ἐν Ἰνδίᾳ καὶ εἰς Αἰθιοπίαν ἐλθεῖν» [Μτφρ: «Ο Δημήτριος στους Ομωνύμους και ο Αντισθένης στις Διαδοχές λένε ότι ταξίδεψε στην Αίγυπτο για να μάθει γεωμετρία από τους ιερείς και επίσης πήγε στην Περσία να επισκεφθεί τους Χαλδαίους καθώς και στην Ερυθρά θάλασσα. Μερικοί λεν ότι συναναστράφηκε με τους γυμνοσοφιστές στην Ινδία και πήγε στην Αιθιοπία»] (Πηγή: Διογένης Λαέρτιος, IX, 35).

δ. Ο φιλόσοφος Θαλής «παρά τε Αἰγυπτίων γεωμετρεῖν μαθόντα φησὶ Παμφίλη (FHG iii. 520) πρῶτονκαταγράψαι κύκλου τὸ τρίγωνον ὀρθογώνιον» [Μτφρ: «Κατά την Παμφίλη, αφού έμαθε γεωμετρία από τους Αιγύπτιους, πρώτος ενέγραψε ορθογώνιο τρίγωνο σε κύκλο»] (Πηγή: Διογένης Λαέρτιος, I, 24). «Οὐδεὶς δὲ αὐτοῦ καθηγήσατο, πλὴν ὅτι εἰς Αἴγυπτον ἐλθὼν τοῖς ἱερεῦσι συνδιέτριψεν» [Μτφρ: «Κανένας δεν υπήρξε δάσκαλός του, εκτός ότι πήγε στην Αίγυπτο και έμεινε εκεί αρκετό καιρό με τους ιερείς»] (Πηγή: Διογένης Λαέρτιος, 1, 27). «Οἴονται δε καὶ Ὅμηρον ὥσπερ Θαλῆ μαθόντα παρ’ Αἰγυπτίων ἀρχὴν ἁπάντων» (Πηγή: Πλουτάρχου, Περί Ίσιδος και Οσίριδος, 34).

ε. Ο φιλόσοφος Πυθαγόρας «νέος δ' ὢν καὶ φιλομαθὴς ἀπεδήμησε τῆς πατρίδος καὶ πάσας ἐμυήθη τάς θ' Ἑλληνικὰς καὶ βαρβάρους τελετάς. ἐγένετ' οὖν ἐν Αἰγύπτῳ, ὁπηνίκα καὶ Πολυκράτης αὐτὸν Ἀμάσιδι συνέστησε δι' ἐπιστολῆς· καὶ ἐξέμαθε τὴν φωνὴν αὐτῶν, καθά φησιν Ἀντιφῶν ἐν τῷ Περὶ τῶν ἐν ἀρετῇ πρωτευσάντων, καὶ παρὰ Χαλδαίοις ἐγένετο καὶ Μάγοις. εἶτ' ἐν Κρήτῃ σὺν Ἐπιμενίδῃ κατῆλθεν εἰς τὸ Ἰδαῖον ἄντρον ἀλλὰ καὶ ἐν Αἰγύπτῳ εἰς τὰ ἄδυτα· καὶ τὰ περὶ θεῶν ἐν ἀπορρήτοις ἔμαθεν. » [Μτφρ: «ενώ ήταν νέος, τόσο φιλομαθής ήταν ώστε άφησε την πατρίδα του και μυήθηκε σε όλες τις ελληνικές και βαρβαρικές τελετές. Ήταν στην Αίγυπτο, όταν ο Πολυκράτης του έστειλε συστατική επιστολή στον Άμαση. Έμαθε την αιγυπτιακή γλώσσα, έτσι μαθαίνουμε από τον Αντιφώντα, στο βιβλίο Περί των εν αρετή πρωτευσάντων, και επίσης ταξίδεψε στους Χαλδαίους και στους Μάγους. Έπειτα στην Κρήτη εισήλθε με τον Επιμενίδη στο Ιδαίον άντρο αλλά και στα Αιγυπτιακά ιερά και του είπαν τις μυστικές παραδόσεις περί θεών»] (Πηγή: Διογένης Λαέρτιος VIII, 2-3). «Πυθαγόρας ὁ Σάμιος (...) ἀφικόμενος εἰς Αἴγυπτον καὶ μαθητὴς ἐκείνων γενόμενος τὴν τ΄ ἄλλην φιλοσοφίαν πρῶτος εἰς τοὺς Ἕλληνας ἐκόμισε καὶ τὰ περὶ τὰς θυςίας καὶ τὰς ἀγιστείας τὰς ἐν τοῖς ἱεροῖς ἐπιφανέστερον τῶν ἄλλων ἐσπούδασεν ἡγούμενος..» (Πηγή: Ισοκράτη, Βούσιρις, 28).

στ. Ο Πρωταγόρας «από τα Άβδηρα, ο σοφιστής, άκουσε στην πατρίδα του τον Δημόκριτο και μαθήτευσε και στους μάγους από την Περσία, τον καιρό που ο Ξέρξης έκανε την εκστρατεία στην Ελλάδα. Γιατί, ο πατέρας του, ο Μαιάνδριος, από τους πιο πλούσιους στην Θράκη, με τις περιποιήσεις στο σπίτι και με τα δώρα που έκανε στον Ξέρξη πέτυχε από αυτόν να πάει ο γιος του μαθητής στους μάγους. Οι Πέρσες μάγοι δε δέχονται ξένους για μαθητές τους, εκτός αν τους το έχει ζητήσει ο βασιλιάς» (Πηγή: Φιλόστρατου, Βίοι Σοφιστών, 1, 10, 1).

ζ. Ο «Κλεόβουλος Εὐαγόρου Λίνδιος, ὡς δὲ Δοῦρις, Κάρ (FGrH 76 F 77)· ... μετασχεῖν τε τῆς ἐν Αἰγύπτῳ φιλοσοφίας.» [Μτφρ: «ήταν ο γιος του Ευαγόρα του Λίνδιου, ο Δούρις όμως (FGrH 76 F 77) λέει ότι ήταν από την Καρία (..) σπούδασε φιλοσοφία στην Αίγυπτο»] (Πηγή: Διογένης Λαέρτιος, I, 89).

η. Για τον Λυκούργο: «Οι Αιγύπτιοι νομίζουν, ότι ο Λυκούργος επεσκέφθη και την ιδικήν των χώραν και ότι θαυμάσας όλως ιδιαιτέρως τον διαχωρισμόν της τάξεως των πολεμιστών από τας άλλας τάξεις (ο οποίος επεκράτει εις την Αίγυπτον) τον εισήγαγεν εις την Σπάρτην και αποχωρίσας τους ασκούντας διαφόρους τέχνας και τους χειρώνακτας κατέστησε πράγματι το πολίτευμα της Σπάρτης αστικόν και καθαρόν. Αυτά τα υπό των Αιγυπτίων λεγόμενα περί του Λυκούργου τα επιβεβαιώνουν και μερικοί από τους Έλληνας συγγραφείς. Ότι όμως ο Λυκούργος περιήλθε και την Λυβικήν και την Ιβηρίαν και ότι περιοδεύσας εις την Ινδικήν ήλθεν εις επαφήν προς τους Γυμνοσοφιστάς, περί τούτων γνωρίζομεν, ότι ουδείς άλλος τα έγραψεν ειμή μόνον ο Σπαρτιάτης Αριστοκράτης, ο υιός του Ιππάρχου». (Πηγή: Πλούταρχου Λυκούργος, 4).

θ. Για τον Σόλωνα «Μερικοί έγραψαν, ότι ο Σόλων ετράπη εις εμπορικάς επιχειρήσεις δια τον λόγον, ότι κατείχετο περισσότερον από την αγάπην, ταξιδεύων εις ξένας χώρας, να πλουτίση την πείραν του και από φιλομάθειαν παρά από την διάθεσιν να αποκτήση χρήματα. (...) η εμπορική δραστηριότης παρείχε και δόξαν, διότι επετυγχάνετο δι’ αυτής η καλλιέργεια εγκαρδίων σχέσεων προς τους ξένους λαούς και ανεπτύσσετο στενή φιλία προς τους βασιλείς άλλων χωρών, ακόμη δε εβοήθει η άσκησις του εμπορίου και εις την απόκτησιν πολλών γνώσεων περί διαφόρων πραγμάτων» (Πηγή: Πλουτάρχου, Σόλων, 2).

ι. Ο Εύδοξος «εἰς Αἴγυπτον ἀπᾶραι μετὰ Χρυσίππου τοῦ ἰατροῦ, συστατικὰς φέροντα παρ' Ἀγησιλάου πρὸς Νεκτάναβιν· τὸν δὲ τοῖς ἱερεῦσιν αὐτὸν συστῆσαι» [Μτφρ: «πήγε στην Αίγυπτο μαζί με τον Χρύσιππο τον ιατρό έχοντας συστατικά γράμματα από τον Αγησίλαο στον Νεκτάναβι, ο οποίος τον σύστησε στους ιερείς»] (Πηγή: Διογένης Λαέρτιος, VIII, 87). Ο Πλούταρχος γράφει πως «ο μέν Εύδοξος λέγουν ότι έμαθε πολλά από τον Μεμφίτην Χόνουφιν, ο δε Σόλων από τον εκ της Σάϊος Σόγχιτον, ο δε Πυθαγόρας από τον εξ Ηλιουπόλεως Οίνουφιν. Προ πάντων δε ούτος, πλήρης θαυμασμού δια τους ιερείς αυτούς, εμιμήθη την συμβολικήν και αινιγματώδη γλώσσαν των και εκάλυψε τα δόγματά του με το πέπλον της αλληγορίας». (Πηγή: Πλούταρχος. Περί Ίσιδος και Οσίριδος, 10, 354ef και 354f)

ια. Ο αντιχριστιανός Πορφύριος γράφει: «Κατόπιν, ο Πυθαγόρας ήρθε κοντά στους Αιγυπτίους, τους Άραβες, τους Χαλδαίους και Εβραίους από τους οποίους εξακρίβωσε τη γνώση τη σχετική με τα όνειρα» (Πηγή: Πορφύριου Πυθαγόρου βίος, 11)

ιβ. Ο αυτοκράτορας Ιουλιανός, όπως αναφέρθηκε και ανωτέρο, στο αντιχριστιανικό «Κατά Γαλλιλαίων» σύγγραμμά του διατυπώνει την δικαιολογία «26. Γιατί, τη μελέτη των ουράνιων φαινόμενων οι Έλληνες την τελειοποίησαν, ενώ οι πρώτες παρατηρήσεις είχαν γίνει από τους βάρβαρους στη Βαβυλώνα, κι η μελέτη της γεωμετρίας, αφού ξεκίνησε με την καταμέτρηση της γης που γινόταν στην Αίγυπτο, έφτασε να έχει τέτοια ανάπτυξη. Κι η αριθμητική, ενώ άρχισε παλιά με τους Φοίνικες εμπόρους, για τους Έλληνες έγινε αφορμή για επιστημονική γνώση.».

ιγ. Ο Νεοπλατωνικός Παγανιστής φιλόσοφος Ιάμβλιχος, που ήταν μαθητής του Πορφύριου, δάσκαλος του Σώπατρου, και που επηρέασε σημαντικά τη σκέψη του αυτοκράτορα παγανιστή Ιουλιανού, στο έργο του «Ἀβάμμωνος διδασκάλου πρὸς τὴν Πορφυρίου πρὸς Ἀνεβὼ ἐπιστολὴν ἀποκρίσεις καὶ τῶν ἐν αὐτῇ ἀπορρημάτων λύσεις» χαρακτηρίζει τους Έλληνες ανώριμους από την ίδια τη φύση τους, χωρίς εσωτερικότητα, ανίκανους να ανακαλύψουν μόνοι τους την αλήθεια· τους κατηγορεί ότι αλλοιώνουν με τη λεπτολογία τους όσα μαθαίνουν από τους άλλους λαούς (Πηγή: Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε., τ. ΣΤ΄, σ. 513). Τώρα όταν κανείς κατηγορεί κάποιον ότι δεν μπορεί να βρει μόνος του την αλήθεια, θα πρέπει να υπαινίσσεται πως του την έχει δώσει κάποιος άλλος, αν υποθέσει κανείς ότι όντως την κατέχει.

ιδ. Ακόμη κι αυτός ο παγανιστής Πλήθων τον 15^ο αιώνα, πίστευε ότι ο Πέρσης Ζωροάστρης, αρχαιότερος του Πλάτωνα, ήταν πηγή των διδασκαλιών του τελευταίου (Πηγή: S. Runciman, The Great Church in captivity, σελ. 122). Δηλαδή χωρίς να κάνει κανείς λάθος εδώ, μπορεί να υποστηρίξει ότι ο Πλάτωνας αντέγραψε ξένες ασιατικές διδασκαλίες, σύμφωνα με τον Πλήθωνα, για τον οποίο ο Μαρίνης αναφέρει «Ο Πληθών, τέλος, ο μέγιστος αυτός ταγός του Ελληνισμού, κηρύσσει δημοσίως τον 15ον αιώνα την Ελληνικήν Θρησκείαν και, όπως οι Νεοπλατωνικοί, ανακεφαλαιώνει εις το έργον του όλας τας πηγάς της μυστηριακής γνώσεως, διασφαλίζων το συνεχές της ελληνικής παραδόσεως.». (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 141, ένθετο «Η Ελληνική Θρησκεία του Δωδεκαθέου»)

Ας προσέξει ο αναγνώστης την άποψη του νεοπαγανιστή Μαρίνη για πολλές από τις ανωτέρω προσωπικότητες: «Είμεθα απόγονοι τής πρώτης μεγάλης ζυμώσεως την οποίαν υπέστη η θρησκεία μας κατά την Ύστερα Αρχαιότητα, ότε απερρόφησε και ενεσωμάτωσε κατά τρόπον θετικόν πολλάς άλλας παραδοσιακάς θρησκευτικάς εκφράσεις και Μυστηριακάς παραδόσεις -ως αυτή των Χαλδαϊκών Λογίων και ενοποιήθη εις παμμέγιστον θρησκευτικόν/φιλοσοφικόν σύστημα ονομασθέν Ελληνισμός, δια της εργασίας κορυφαίων θεολόγων, διανοουμένων και Θεανθρώπων! Ας αναφέρωμε ενδεικτικώς μεταξύ αυτών τους -γνωστούς εις ημάς, καθότι σώζεται μέρος του έργου των-Νεοπλατωνικούς, Πλωτίνον, Πορφύριον, Ιάμβλιχον, Πρόκλον και τέλος τον Μεγάλον Δαμάσκιον, τον Απολλώνιον Τυανέα, τον Σαραπίωνα, τους πολυπληθείς εκπροσώπους της Στοάς και ιδίως τον Επίκτητον, τον Γαληνόν, τον Αυτοκράτορα Μάρκον Αυρήλιον, τον Θείον Ιεροκλήν, τον Αυτοκράτορα Μέγαν Ιουλιανόν!» (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 141, ένθετο «Η Ελληνική Θρησκεία του Δωδεκαθέου»)

Συμπερασματικά, λοιπόν, οι αρχαίοι Έλληνες δεν δίστασαν σε καμιά περίπτωση να διδαχθούν («κλέψουν» για τον Δαυλό) από την Ανατολή, γι’ αυτό χωρίς κανένα σύμπλεγμα ταξίδευαν σε Ασιάτες και Αφρικανούς για να διδαχθούν και να διδάξουν. Αντίθετα οι σημερινοί εθνικιστές κομπλεξαρισμένοι νεοπαγανιστές αρνούνται την συμμετοχή της Ανατολής στην διαμόρφωση της Ελληνικής σκέψης και φαντάζονται μια «ανώτερη» αρχαία Ελλάδα μέσα σε ένα δοκιμαστικό υπερήφανο αποστειρωμένο σωλήνα η οποία δεν θα μπορούσε ποτέ να έχει καμία ανάδραση με το εξωτερικό της περιβάλλον. Αν αυτή δεν είναι η θέση της υπεροπτικής νεοπαγανιστικής στρουθοκαμήλου, τότε δεν μπορεί παρά να είναι το κοίταγμα του «περιπατητικού» φιλοσόφου εις τον έναστρο ουρανό που πίπτει όμως σκοντάφτοντας στο βαθύ πηγάδι.

Διογένης Λαέρτιος, Βίοι καὶ γνῶμαι τῶν ἐν φιλοσοφίᾳ εὐδοκιμησάντων [ed. H S Long, Oxford 1964], Βιβλίον Α'

1. Τὸ τῆς φιλοσοφίας ἔργον ἔνιοί φασιν ἀπὸ βαρβάρων ἄρξαι. γεγενῆσθαι γὰρ παρὰ μὲν Πέρσαις Μάγους, παρὰ δὲ Βαβυλωνίοις ἢ Ἀσσυρίοις Χαλδαίους, καὶ γυμνοσοφιστὰς παρ' Ἰνδοῖς, παρά τε Κελτοῖς καὶ Γαλάταις τοὺς καλουμένους Δρυΐδας καὶ Σεμνοθέους, καθά φησιν Ἀριστοτέλης ἐν τῷ Μαγικῷ (Rose 35) καὶ Σωτίων ἐν τῷ εἰκοστῷ τρίτῳ τῆς Διαδοχῆς. Φοίνικά τε γενέσθαι Ὦχον, καὶ Θρᾷκα Ζάμολξιν, καὶ Λίβυν Ἄτλαντα. Αἰγύπτιοι μὲν γὰρ Νείλου γενέσθαι παῖδα Ἥφαιστον, ὃν ἄρξαι φιλοσοφίας, ἧς τοὺς προεστῶτας ἱερέας εἶναι καὶ προφήτας.

2. ἀπὸ δὲ τούτου εἰς Ἀλέξανδρον τὸν Μακεδόνα ἐτῶν εἶναι μυριάδας τέσσαρας καὶ ὀκτακισχίλια ὀκτακόσια ἑξήκοντα τρία· ἐν οἷς ἡλίου μὲν ἐκλείψεις γενέσθαι τριακοσίας ἑβδομήκοντα τρεῖς, σελήνης δὲ ὀκτακοσίας τριάκοντα δύο. Ἀπὸ δὲ τῶν Μάγων, ὧν ἄρξαι Ζωροάστρην τὸν Πέρσην, Ἑρμόδωρος μὲν ὁ Πλατωνικὸς ἐν τῷ Περὶ μαθημάτων (Zeller p. 18) φησὶν εἰς τὴν Τροίας ἅλωσιν ἔτη γεγονέναι πεντακισχίλια· Ξάνθος δὲ ὁ Λυδὸς (FGrH 765 F 32) εἰς τὴν Ξέρξου διάβασιν ἀπὸ τοῦ Ζωροάστρου ἑξακισχίλιά φησι, καὶ μετ' αὐτὸν γεγονέναι πολλούς τινας Μάγους κατὰ διαδοχήν, Ὀστάνας καὶ Ἀστραμψύχους καὶ Γωβρύας καὶ Παζάτας, μέχρι τῆς τῶν Περσῶν ὑπ' Ἀλεξάνδρου καταλύσεως.

3. Λανθάνουσι δ' αὑτοὺς τὰ τῶν Ἑλλήνων κατορθώματα, ἀφ' ὧν μὴ ὅτι γε φιλοσοφία, ἀλλὰ καὶ γένος ἀνθρώπων ἦρξε, βαρβάροις προσάπτοντες. ἰδοὺ γοῦν παρὰ μὲν Ἀθηναίοις γέγονε Μουσαῖος, παρὰ δὲ Θηβαίοις Λίνος. καὶ τὸν μὲν Εὐμόλπου παῖδά φασι, ποιῆσαι δὲ Θεογονίαν καὶ Σφαῖραν πρῶτον· φάναιτε ἐξ ἑνὸς τὰ πάντα γίνεσθαι καὶ εἰς ταὐτὸν ἀναλύεσθαι. τοῦτον τελευτῆσαι Φαληροῖ, καὶ αὐτῷ ἐπιγεγράφθαι τόδε τὸ ἐλεγεῖον (A. Pal. vii. 615)· Εὐμόλπου φίλον υἱὸν ἔχει τὸ Φαληρικὸν οὖδας, Μουσαῖον, φθίμενον σῶμ', ὑπὸ τῷδε τάφῳ. ἀπὸ δὲ τοῦ πατρὸς τοῦ Μουσαίου καὶ Εὐμολπίδαι καλοῦνται παρ' Ἀθηναίοις.

4. Τὸν δὲ Λίνον παῖδα εἶναι Ἑρμοῦ καὶ Μούσης Οὐρανίας· ποιῆσαι δὲ κοσμογονίαν, ἡλίου καὶ σελήνης πορείαν, καὶ ζῴων καὶ καρπῶν γενέσεις. τούτῳ ἀρχὴ τῶν ποιημάτων ἥδε· ἦν ποτέ τοι χρόνος οὗτος, ἐν ᾧ ἅμα πάντ' ἐπεφύκει. ὅθεν λαβὼν Ἀναξαγόρας πάντα ἔφη χρήματα γεγονέναι ὁμοῦ, νοῦν δὲ ἐλθόντα αὐτὰ διακοσμῆσαι. τὸν δὲ Λίνον τελευτῆσαι ἐν Εὐβοίᾳ τοξευθέντα ὑπ' Ἀπόλλωνος, καὶ αὐτῷ ἐπιγεγράφθαι (A. Pal. vii. 616)· ὧδε Λίνον Θηβαῖον ἐδέξατο γαῖα θανόντα, Μούσης Οὐρανίης υἱὸν ἐϋστεφάνου. καὶ ὧδε μὲν ἀφ' Ἑλλήνων ἦρξε φιλοσοφία, ἧς καὶ αὐτὸ τὸ ὄνομα τὴν βάρβαρον ἀπέστραπται προσηγορίαν.

5. Οἱ δὲ τὴν εὕρεσιν διδόντες ἐκείνοις παράγουσι καὶ Ὀρφέα τὸν Θρᾷκα, λέγοντες φιλόσοφον γεγονέναι καὶ εἶναι ἀρχαιότατον. ἐγὼ δέ, εἰ τὸν περὶ θεῶν ἐξαγορεύσαντα τοιαῦτα χρὴ φιλόσοφον καλεῖν οὐκ οἶδα, <οὐδὲ> τίνα δεῖ προσαγορεύειν τὸν πᾶν τὸ ἀνθρώπειον πάθος ἀφειδοῦντα τοῖς θεοῖς προστρῖψαι, καὶ τὰ σπανίως ὑπό τινων ἀνθρώπων αἰσχρουργούμενα τῷ τῆς φωνῆς ὀργάνῳ. τοῦτον δὲ ὁ μὲν μῦθος ὑπὸ γυναικῶν ἀπολέσθαι φησί· τὸ δ' ἐν Δίῳ τῆς Μακεδονίας ἐπίγραμμα, κεραυνωθῆναι αὐτόν, λέγον οὕτως (A. Pal. vii. 617)· Θρήϊκα χρυσολύρην τῇδ' Ὀρφέα Μοῦσαι ἔθαψαν, ὃν κτάνεν ὑψιμέδων Ζεὺς ψολόεντι βέλει.

6. Οἱ δὲ φάσκοντες ἀπὸ βαρβάρων ἄρξαι φιλοσοφίαν καὶ τὸν τρόπον παρ' ἑκάστοις αὐτῆς ἐκτίθενται· καί φασι τοὺς μὲν γυμνοσοφιστὰς καὶ Δρυΐδας αἰνιγματωδῶς ἀποφθεγγομένους φιλοσοφῆσαι, σέβειν θεοὺς καὶ μηδὲν κακὸν δρᾶν καὶ ἀνδρείαν ἀσκεῖν. τοὺς γοῦν γυμνοσοφιστὰς καὶ θανάτου καταφρονεῖν φησι Κλείταρχος ἐν τῇ δωδεκάτῃ (FGrH 137 F 6)· τοὺς δὲ Χαλδαίους περὶ ἀστρονομίαν καὶ πρόρρησιν ἀσχολεῖσθαι· τοὺς δὲ Μάγους περί τε θεραπείας θεῶν διατρίβειν καὶ θυσίας καὶ εὐχάς, ὡς αὐτοὺς μόνους ἀκουομένους. ἀποφαίνεσθαί τε περὶ οὐσίας θεῶν καὶ γενέσεως, οὓς καὶ πῦρ εἶναι καὶ γῆν καὶ ὕδωρ· τῶν δὲ ξοάνων καταγινώσκειν, καὶ μάλιστα τῶν λεγόντων ἄρρενας εἶναι θεοὺς.

7. καὶ θηλείας. περί τε δικαιοσύνης λόγους ποιεῖσθαι, καὶ ἀνόσιον ἡγεῖσθαι πυρὶ θάπτειν· καὶ ὅσιον νομίζειν μητρὶ ἢ θυγατρὶ μίγνυσθαι, ὡς ἐν τῷ εἰκοστῷ τρίτῳ φησὶν ὁ Σωτίων· ἀσκεῖν τε μαντικὴν καὶ πρόρρησιν, καὶ θεοὺς αὑτοῖς ἐμφανίζεσθαι λέγοντας. ἀλλὰ καὶ εἰδώλων πλήρη εἶναι τὸν ἀέρα, κατ' ἀπόρροιαν ὑπ' ἀναθυμιάσεως εἰσκρινομένων ταῖς ὄψεσι τῶν ὀξυδερκῶν· προκοσμήματά τε καὶ χρυσοφορίας ἀπαγορεύειν. τούτων δὲ ἐσθὴς μὲν λευκή, στιβὰς δὲ εὐνή, καὶ λάχανον τροφὴ τυρός τε καὶ ἄρτος εὐτελής, καὶ κάλαμος ἡ βακτηρία, ᾧ κεντοῦντες, φασί, τοῦ τυροῦ ἀνῃροῦντο καὶ ἀπήσθιον.

8. Τὴν δὲ γοητικὴν μαγείαν οὐδ' ἔγνωσαν, φησὶν Ἀριστοτέλης ἐν τῷ Μαγικῷ (Rose 36) καὶ Δείνων ἐν τῇ πέμπτῃ τῶν Ἱστοριῶν (FGrH 690 F 5)· ὃς καὶ μεθερμηνευόμενόν φησι τὸν Ζωροάστρην ἀστροθύτην εἶναι· φησὶ δὲ τοῦτο καὶ ὁ Ἑρμόδωρος (Zeller p. 18). Ἀριστοτέλης δ' ἐν πρώτῳ Περὶ φιλοσοφίας (Rose 6) καὶ πρεσβυτέρους εἶναι τῶν Αἰγυπτίων· καὶ δύο κατ' αὐτοὺς εἶναι ἀρχάς, ἀγαθὸν δαίμονα καὶ κακὸν δαίμονα· καὶ τῷ μὲν ὄνομα εἶναι Ζεὺς καὶ Ὠρομάσδης, τῷ δὲ Ἅιδης καὶ Ἀρειμάνιος. φησὶ δὲ τοῦτο καὶ Ἕρμιππος ἐν τῷ πρώτῳ Περὶ μάγων (FHG iii. 53) καὶ Εὔδοξος ἐν τῇ Περιόδῳ (Brandes fg. 38) καὶ Θεόπομπος ἐν τῇ ὀγδόῃ τῶν

9. Φιλιππικῶν (FGrH 115 F 64)· ὃς καὶ ἀναβιώσεσθαι κατὰ τοὺς Μάγους φησὶ τοὺς ἀνθρώπους καὶ ἔσεσθαι ἀθανάτους, καὶ τὰ ὄντα ταῖς αὐτῶν ἐπικλήσεσι διαμενεῖν. ταῦτα δὲ καὶ Εὔδημος ὁ Ῥόδιος ἱστορεῖ (Wehrli viii, fg. 89). Ἑκαταῖος δὲ καὶ γενητοὺς τοὺς θεοὺς εἶναι κατ' αὐτούς (FGrH 264 F 3). Κλέαρχος δὲ ὁ Σολεὺς ἐν τῷ Περὶ παιδείας (Wehrli iii, fg. 13) καὶ τοὺς γυμνοσοφιστὰς ἀπογόνους εἶναι τῶν Μάγων φησίν· ἔνιοι δὲ καὶ τοὺς Ἰουδαίους ἐκ τούτων εἶναι. πρὸς τούτοις καταγινώσκουσιν Ἡροδότου οἱ τὰ περὶ Μάγων γράψαντες· μὴ γὰρ ἂν εἰς τὸν ἥλιον βέλη Ξέρξην ἀκοντίσαι, μηδ' εἰς τὴν θάλασσαν πέδας καθεῖναι, θεοὺς ὑπὸ τῶν Μάγων παραδεδομένους. τὰ μέντοι ἀγάλματα εἰκότως καθαιρεῖν.

1. Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 273, άρθρο: Ο Ζευς διέλυσε το δίδυμο Γιαχβέ-Αλλάχ, Δ.Ι.Λ., σελίδα 17975 - 17976

3. Εννοεί, σύμφωνα με την επιστολή του, το National Geografic, Οκτ. 2004, σελ. 40, που υποστήριξε τις επιρροές του Ελληνικού πολιτισμού από άλλους λαούς της Ανατολής. (Πηγή: Δ., τεύχος 275, Αλέξανδρος Γ. Μεθενίτης, σελ. 18152)

4. πρβλ. Aristotle, W. D. Ross, Methuen & Co Ltd, 1977 (α΄ έκδοση 1923)

Ο ΖΕΥΣ ΔΙΕΛΥΣΕ ΤΟ ΔΙΔΥΜΟ ΓΙΑΧΒΕ ΑΛΛΑΧ

(ΚΕΜΑΛΙΚΟΣ ΠΑΓΑΝΙΣΜΟΣ)

Εορτή του Δία εις την Τουρκία (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 273, εξώφυλλο)

Ο ΖΕΥΣ ΔΙΕΛΥΣΕ ΤΟ ΔΙΔΥΜΟ ΓΙΑΧΒΕ ΑΛΛΑΧ

Μέσα σ’ ένα κόσμο αιματοκυλιόμενο από Παλαιοδιαθηκικό μίσος, γνήσια πνευματικά τέκνα τού οποίου είναι εξ ίσου οι ομογάλακτοι «Σταυροφόροι τού Χριστού» και «Μάρτυρες τού Αλλάχ», τέκνα αλογίας θεοκρατικής και παραφροσύνης μεταφυσικής, κάποιοι «Χριστιανοί» και κάποιοι «Μουσουλμάνοι», αν και βαρυφορτωμένοι κληρονόμοι θρησκευτικών ιδεοληψιών, παθών και αιματοχυσιών αιώνων, μπόρεσαν εκεί, «στις αμμουδιές τού Ομήρου» κατά τον Ελύτη, να κάνουν τη Μεγάλη Υπέρβαση, έστω ημισυνειδητά, έστω ημιασυνείδητα, όπως τα λόγια τους δείχνουν:

Κάτω από τον πρασινογάλανο αιθέρα της Αιολικής Γής ξεπέρασαν το αιμοσταγές δίδυμο Γιαχβέ-Αλλάχ και υπό τους μαγικούς ήχους τού αρχέγονου Ραψωδού, τους έμπλεους λόγου, ψυχής και ουμανισμού στίχους τού Ε της Ιλιάδας, ενώθηκαν, έζησαν, αγκαλιάστηκαν και χόρεψαν μαζί, ενώ ο «Μητίετα Ζεύς», ο Σοφός Ζεύς, υπό την αιγίδα τού οποίου θωρακίστηκαν εναντίον της τρέλλας που γεννήθηκε στην Ασιατική Έρημο, ετιμάτο στόν Βωμό των Γαργάρων, της ειδυλλιακής αυτής νότιας κλιτύος τού θεοβάδιστου ορεινού συγκροτήματος της Ίδης, όπου οι ευδαίμονες ∆ώδεκα αρέσκονταν να συγκεντρώνονται κατά τη διάρκεια των Τρωικών, για να παρακολουθούν τα πάθη και τα δεινά των θνητών-βροτών περιστοιχώντας το ζεύγος που γέννησε «θεούς τε ανθρώπους τε», το κραταιό ζεύγος ∆ίας-Ήρα.Στό παρόν τεύχος ο αναγνώστης θα δή (και θα ξαφνιαστή), ότι από τις 21 έως 23 Αυγούστου 2004 με πρωτοβουλία Τούρκων δημάρχων ωργανώθηκε στις αιολικές ακτές της Μικράς Ασίας τριήμερο «Φεστιβάλ προς τιμήν τού Σοφού ∆ία» με συμμετοχή Τούρκων, Ρουμάνων, Κοσσοβάρων και Ελλήνων επισήμων (δημάρχων, βουλευτών, περιφερειαρχών κ.λπ.) και χιλιάδων απλών πολιτών, όπου σύμφωνα με τις δηλώσεις των διοργανωτών «τα αρχαιοελληνικά ιδανικά οδήγησαν στόν αλληλοσεβασμό», «στις εκδηλώσεις για τον αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό δεν χώρεσαν ούτε μουσουλμάνοι ούτε χριστιανοί», «ένιωσαν δέος και αμηχανία μπροστά στο μεγαλείο της Ελληνικής Ιστορίας», «αποδείχτηκε ότι ο Ελληνικός Πολιτισμός μπορεί να ενώσει ολόκληρη την ανθρωπότητα», «ο Ελληνικός Πολιτισμός αποτέλεσε γι’ αυτούς πρότυπο»… και άλλα εκπληκτικά, όπως τα είπαν οι παρευρεθέντες επίσημοι και δημοσιεύονται στο ρεπορτάζ των σελίδων 17983-17991 τού παρόντος τεύχους μας. Και -για να φανεί και η «πίσω πλευρά τού λόφου»- θα δει ο αναγνώστης επισημάνσεις των ιδίων, όπως αφ’ ενός «η στάση της πολιτικής ηγεσίας μας (της Τουρκίας) ήταν απόλυτα θετική και συμμετείχαν στις εκδηλώσεις βουλευτές απ’ όλα τα τουρκικά κόμματα» ή αφ’ ετέρου «(ως δήμαρχος Καλλονής) δεν θα διοργάνωνα στή Λέσβο ένα τέτοιο φεστιβάλ, γιατί θα έχομε αντιδράσεις από τους θρησκευτικούς μας κύκλους, μια τέτοια εκδήλωση δεν θα την έκανα», για τα οποία, ως αυτονόητα, κάθε δικό μας σχόλιο περιττεύει.

ΣΤΙΣ ΘΕΟΒΑΔΙΣΤΕΣ ΑΜΟΥΔΙΕΣ ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ

Οι δήμαρχοι (εξ αριστερών) Καλλονής κ. Γιώργος Κυρατζής, Κιουτσούκ Κουγιού (Γαρ-γάρων) κ. Γιουσούφ Ακτσόυ και Μανταμάδου κ. Στ. Αποστόλου σε αναμνηστική φωτογραφία από το Φεστιβάλ τού «Θεού της Σοφίας ∆ία».

Κεντρική ιδέα τού «∆» στα 23 χρόνια που κυκλοφορεί είναι ότι ο μοναδικός ασφαλής κρίκος, η μοναδική συνεκτική ουσία που μπορεί αβίαστα να ενώσει και να συντηρήσει την ανθρωπότητα είναι η Ελληνικότητα, τα βαρύτιμα δώρα της οποίας (επιστήμη και οι καρποί της τεχνολογία και ηλεκτρονική λογική, δημοκρατία, φιλοσοφία, λογική, αθλητισμός, θεωρία, θέατρο κ.λπ.) οι άνθρωποι αποδέχονται αυθόρμητα, χωρίς βία, προπαγάνδα-πειθώ, πολέμους κ.λπ. και ότι, ενώ η «Παγκοσμιοποίηση» είναι χιμαιρικό αποκύημα της παραφροσύνης τού ∆ιεθνούς Εξουσιασμού, η Ελλην-κή Παγκοσμιότητα αποτελεί μία πανίσχυρη πραγματικότητα· γράφαμε δε σχετικά πριν από τέσσερα χρόνια: “Καί ευαγγελίζεται ο «σταυροφόρος», καίοντας τον «ισλαμιστή», τον επίγειο παράδεισό του, την Πλανηταρχία του· και λιγώνεται ο «ισλαμιστής», καίοντας τον «σταυροφόρο», από την γλυκαπαντοχή τού επουράνιου παραδείσου του, των ουρί και των πιλαφιών. Καί αμφότεροι βυθισμένοι μέσα στο ηδονικό όνειρό τους («American Dream» ή «Σουράτ» - αδιάφορο) δεν βλέπουν ότι, αν π.χ. πάθουν καρκίνο, ούτε ο Γιαχβέ ούτε ο Αλλάχ θα τους σώσουν, αλλά και οι δύο θα προσφύγουν στην Επιστήμη· αν επέλθη πείνα, ούτε ο Σταυρός ούτε η Ημισέληνος θα τους εξασφαλίσουν το «σταίηκ» ή το «πιλάφι», αλλά η Τεχνολογία· αν κινδυνεύη η ελευθερία τους, ούτε η Σταυροφορία ούτε η Τζιχάντ θα τους προστατεύσουν, αλλά η Δημοκρατία· αν αποφασίσουν να βγούν από το πνευματικό σκότος, όπου έχουν χαθή, ούτε η Βίβλος ούτε το Κοράνι θα τους φωτίσουν, αλλά η Έρευνα· αν θελήσουν να ξεφύγουν από τη μοίρα τού κτήνους, ούτε η Πίστη ούτε το Κισμέτ θα τους οδηγήσουν, αλλά ο Λόγος· αν επιδιώκουν να αισθανθούν αδελφωμένοι, ούτε το Πάσχα ούτε το Ραμαζάνι θα τους αδελφοποιήσουν, αλλά οι Ολυμπιακοί Αγώνες… Με μία φράση, αν ποτέ ύπαρξη μία πανανθρώπινη Παγκοσμιότητα, ούτε η «Παγκοσμιοποίηση»(!) ούτε ο «Πολυπολιτισμός» θα την γεννήσουν, αλλά η μία και μοναδική πανανθρώπινη πνευματική μήτρα, η υπαρκτή Παγκόσμια Ελληνικότητα.”(«∆», τ. 239, Νοέμβριος 2001, σ. 15325-15329.)

.... Το νέο «απλό πείραμα» που εκτελέσθηκε στις θεοβάδιστες κλιτύς της Ίδης, ταυτόσημο ως προς τα πολιτικά μηνύματά του με όλες τις άλλες εφαρμογές της Παγκόσμιας Ελληνικότητας, αποτελεί αυθεντικό δείγμα στα μάτια των μη παρανοϊκών -φανατικών- μεταφυσικών φορέων της Ασιατικής Αλογίας (χριστιανών και μουσουλμάνων, αδιάφορο), των αλληλομισουμένων, αλληλοσφαζομένων και αλληλοεκμηδενιζομένων για ένα θεοκρατικό Τίποτα. Η αμερικανοσιωνιστική «παγκοσμιοποίηση»(!) πέθανε. Μια Ελληνική Παγκοσμιότητα γεννιέται και απλώνει τα προστατευτικά φτερά της πάνω στον Πλανήτη μας.

(Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 273, άρθρο: Ο Ζευς διέλυσε το δίδυμο Γιαχβέ-Αλλάχ, Δ.Ι.Λ., σελίδα 17974 - 17976)

Απάντηση: Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων από τους οποίους μπορεί να γεννηθεί ένα τέτοιο άρθρο αλόγιστης υπερήφανης φλυαρίας:

1. Η μια κατηγορία περιλαμβάνει τους αμαθείς της ιστορίας

2. Η άλλη κατηγορία περιλαμβάνει τους ψευδόμενους χάρη της θρησκευτικής παραμυθολογίας.

Φυσικά δεν αποκλείεται ο συνδυασμός τους. Κάθε άλλο, διότι με τέτοιου είδους πονηράδες η λαϊκή μάζα τίθεται υπό την παγανιστική πλύση εγκεφάλου. Αλλά ας δει κανείς πρώτα ορισμένα στοιχεία όπως αυτά αντλούνται αυτούσια από το άρθρο του υποστράτηγου ε.α. του Δημήτριου Καντερέ, εις το περιοδικό «Ιστορικά Θέματα», τεύχος 2, σσ. 44 - 53 για τον Κεμάλ Ατατούρκ, πριν εξαχθούν τα χρησιμότατα συμπεράσματα, γύρω από τους προσανατολισμούς του νεοπαγανισμού εν Ελλάδι το 2004. Να σημειωθεί πως από την αρχή κιόλας της ανάγνωσης του κάτωθι κειμένου θα παρατηρήσει ο αναγνώστης τις ομοιότητες μεταξύ νεοπαγανισμου της Ελλάδας και Κεμαλισμού... τα σχόλια αργότερα:

Η ΚΕΜΑΛΙΚΗ ΤΟΥΡΚΟ- ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ

Θύματα της κεμαλικής αντι-ισλαμικής καταπίεσης και τρομοκρατίας υπήρξαν όλοι οι κάτοικοι της Τουρκίας, ανεξαρτήτως εθνικότητας, οι οποίοι δεν δέχονταν να δυτικοποιηθούν και εκκοσμικευθούν ή έστω να ανεχθούν την απολυταρχία του Κεμάλ. Αυτός όμως δεν αρκέσθηκε μόνο στο να αποϊσλαμίσει και εκπολιτίσει τους μουσουλμάνους κατοίκους της χώρας, αλλά επιδίωξε αφενός μεν να τους ομογενοποιήσει με Θύματα της κεμαλικής αντι-ισλαμικής καταπίεσης τον εκτουρκισμό των μη Τούρκων και αφετέρου να τους καταστήσει όλους φανατικούς Τούρκους. Γι' αυτό, ο τουρκικός εθνικισμός κατέστη η κυρίαρχη ιδεολογία του καθεστώτος και άρχισε μία τεράστια εκστρατεία εμφύσησης του σε όλους τους πολίτες της χώρας. Ο Τουρκισμός ερχόταν να αντικαταστήσει τον Οθωμανισμό της πολυφυλετικής, πολυεθνικής και πολυπολιτισμικής Οθωμανικής αυτοκρατορίας, στην οποία Τούρκος σήμαινε άνθρωπο κατώτερης υπόστασης, αμόρφωτο, απολίτιστο, άξεστο και γενικά περιφρονητέο. Η εκστρατεία εκείνη είχε κυρίως ως στόχο τους μη Τούρκους μουσουλμάνους κατοίκους, οι οποίοι θεωρούντο εύκολοι στον εκτουρκισμό και την αφομοίωση τους από τους Τούρκους.

Με λάβαρο και καύχημα τους νικηφόρους αγώνες των Τούρκων, οι οποίοι απάλλαξαν τη χώρα από τους αλλόθρησκους κατακτητές και κυρίως τους Έλληνες και Αρμενίους και έσωσαν την πατρίδα, το κεμαλικό καθεστώς χρησιμοποίησε κάθε τρόπο και μέσον, ώστε το τουρκικό έθνος να αισθανθεί υπερήφανο και να ενσωματώσει σ' αυτό τις άλλες ομόθρησκες εθνότητες -Κούρδους, Λαζούς, Αραβες, Τσερκέζους, Πομάκους κ.ά. Απώτερος στόχος, η ενίσχυση της πεποίθησης ότι όλοι αυτοί ανήκουν στο μεγάλο, ενιαίο, αδιαίρετο και ισχυρό τουρκικό έθνος, για το οποίο έπρεπε να νιώθουν υπερήφανοι. Στην προσπάθεια εκείνη επιστρατεύθηκε όλο το διαθέσιμο δυναμικό της χώρας: παιδεία, στρατός, ιδρύματα, κομματικές, κοινωνικές και άλλες οργανώσεις, επιστήμονες, λόγιοι, συγγραφείς, καλλιτέχνες και πρωτίστως τα ΜΜΕ, τα οποία το μόνο δικαίωμα που είχαν ήταν να εξυμνούν τα επιτεύγματα των Τούρκων και του κεμαλισμού, να διαφωτίζουν τον λαό και να αποδεικνύουν στον έξω κόσμο τη μεγαλοσύνη του τουρκικού έθνους.

Με την κάθαρση της τουρκικής γλώσσας, τους μύθους που πλάσθηκαν, τις ιστορίες που ξαναγράφτηκαν, τους ύμνους, τα τραγούδια, τα συνθήματα, τις φωτογραφίες και τις παραστάσεις που κατέκλυζαν την Τουρκία (σχολεία, στρατόπεδα, πλατείες και άλλους δημόσιους χώρους) οι πάντες μάθαιναν ότι οι Τούρκοι προέρχονται από τους Γκρίζους Λύκους (τους ήρωες που οδήγησαν τους Τούρκους προς τη δόξα) και τους Αρίους και συνιστούσαν «την πιο γενναία και ευγενή φυλή του κόσμου», από την οποία κατάγονταν οι μεγάλοι ηγέτες Αττίλας, Τζένγκις Χαν και άλλοι- με υπεράνω όλων Βέβαια τον Κεμάλ, ο οποίος από το 1930 κατέστη «ο Αιώνιος Ηγέτης». Σ' αυτή την ανώτερη φυλή οφείλονταν οι αρχαίοι πολιτισμοί των Σουμερίων, Αιγυπτίων, Βαβυλωνίων, Λυδών, Ιώνων και Χιττιτών. Γι' αυτό, όπως ο ίδιος ο Κεμάλ δήλωνε: «Ένας Τούρκος αξίζει όσο ολόκληρος ο κόσμος» και αποτελούσε μεγάλη χαρά να μπορεί κανείς να αποκαλείται Τούρκος: «Τι χαρά να μπορεί κανείς να λέγεται Τούρκος».

Η επινόηση όλων αυτών από το καθεστώς του Κεμάλ και η μεθοδική ενστάλαξη τους στην ψυχή και τον νου του τουρκικού λαού θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί απλώς σοβινιστική και φασιστική. Η απόπειρα όμως να γίνουν πίστη των άλλων εθνοτήτων, με πρώτη αυτή των Κούρδων, η οποία αποτελούσε μεγάλο ποσοστό του λαού της χώρας, ισοδυναμούσε με έγκλημα. Και το έγκλημα αυτό ήταν πολλαπλό και διαρκείας. Οι Κούρδοι της Τουρκίας - ένας λαός πολύ αρχαιότερος από τον τουρκικό στην περιοχή, με διαφορετικές φυλετικές ρίζες και δικά του εθνικά, πολιτιστικά και πολιτισμικά χαρακτηριστικά, δεν πείθονταν για το μεγαλείο των Τούρκων, δεν αισθάνονταν υπερήφανοι που θα γίνονταν Τούρκοι και ακόμη δεν συμβιβάζονταν με την αποκήρυξη των ισλαμικών παραδόσεων, ηθών και εθίμων τους. Γι' αυτό, υπό την καθοδήγηση θρησκευτικών και εθνικών ηγετών αντιστάθηκαν στις μεταρρυθμίσεις του Κεμάλ και τον εκτουρκισμό τους και πολλές φορές πήραν τα όπλα και εξεγέρθηκαν ζητώντας την ελευθερία για την άσκηση των φυλετικών, θρησκευτικών, εθνικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους.

Ο Κεμάλ, ο οποίος κατά τα άλλα επιζητούσε να παρουσιάζεται ως εκ συγχρονιστής και θιασώτης του Δυτικού πολιτισμού, όχι μόνο δεν αναγνώρισε δικαιώματα στους Κούρδους, αλλά κατέπνιξε τις κουρδικές εξεγέρσεις στο αίμα με άφθαστη σκληρότητα και Βαρβαρότητα. Χρησιμοποιώντας πλήθος στρατευμάτων, φανατισμένων με τον τουρκικό εθνικισμό, πυροβολικό, αεροπορία ακόμα και χημικά αέρια έκανε επιθέσεις κατά των οπλισμένων με απαρχαιωμένο οπλισμό, ακόμα και κατά των άοπλων και ανυπεράσπιστων κουρδικών πληθυσμών και τους εξολόθρευε, «για να εξαλείψει τον σκοταδισμό από την Τουρκία». Ολόκληρα χωριά σβήσθηκαν από τον χάρτη «για παραδειγματισμό». Ακόμα νομοθέτησε και εφάρμοσε σχέδιο εκτεταμένων μαζικών εκτοπίσεων και διασκορπισμού του κουρδικού λαού εκτός του Κουρδιστάν (περισσότεροι από ένα εκατομμύριο Κούρδοι εκτοπίσθηκαν) προκειμένου να εκτουρκισθεί και αφομοιωθεί από τον τουρκικό πληθυσμό και να επιτευχθεί η ειρήνευση στη χώρα.

Αμέτρητα ήταν τα θύματα του σατανικού εκείνου σχεδίου, με βάση το οποίο οι κάτοικοι ολόκληρων περιοχών νηστικοί, ανυπόδητοι και ρακένδυτοι εξαναγκάζονταν σε εξοντωτικές πορείες, υπό την απειλή των όπλων, πολλές φορές μέσα στα χιόνια και σε συνθήκες πολικού ψύχους. Όσοι κατάφερναν να φθάσουν στους τόπους της εξορίας τους διασκορπίζονταν, ώστε πουθενά να μη μπορούν να ιδρύσουν δικές τους κοινότητες και ακόμη να μην υπερβαίνουν το 10% του τοπικού τουρκικού πληθυσμού....

...Μία αποτυχημένη απόπειρα κατά της ζωής του, το 1926, του έδωσε την αφορμή και την ευκαιρία να εξουδετερώσει πολλούς από τους πολιτικούς αντιπάλους του με φυλακίσεις, εκτελέσεις και εκτοπισμούς.

... Το μεταρρυθμιστικό και εκσυγχρονιστικό έργο του Κεμάλ στην Τουρκία, που αυτός περιέσωσε, ήταν αναμφίβολα πρωτοποριακό και ριζοσπαστικό για την εποχή κατά την οποία δρομολογήθηκε, αλλά κρινόμενο από τα αποτελέσματα του στο βάθος του χρόνου μόνο ως αποτυχημένο μπορεί να αξιολογηθεί. Όχι ότι δεν έπρεπε η χώρα να εξέλθει από τον θρησκευτικό, κοινωνικό και πολιτισμικό σκοταδισμό και να απαλλαγεί από τον άκρατο δεσποτικό αυταρχισμό του σουλτανάτου, που μάστιζαν τους λαούς της αυτοκρατορίας. Αυτό ήταν αναγκαίο και ίσως μπορούσε να επιτευχθεί, αλλά η κρυψίνοια, η πανουργία, η συνωμοτικότητα και ακόμη η δολιότητα, η αυθαιρεσία και η μέχρι βαρβαρότητας βία που χρησιμοποίησε ο Κεμάλ για να επιβάλει τις εκσυγχρονιστικές και προοδευτικές ιδέες του, τις οποίες πλήρωσαν με Βασανιστήρια και με τη ζωή τους εκατομμύρια άνθρωποι, ακυρώνουν την όποια αξία του εγχειρήματος.

Πέραν του ότι δεν συνιστά μεγαλοσύνη για κανέναν ηγέτη η εξαπάτηση και η χρησιμοποίηση βάρβαρων μεθόδων εις βάρος του λαού του, ακόμη και αν σκοπό έχει να τον εκπολιτίσει, η αποτυχία του εγχειρήματος του Κεμάλ φαίνεται από τα αποτελέσματα του. Εάν δεν γίνει αποδεκτό ότι έπρεπε να σφαγούν και πολλοί άλλοι μουσουλμάνοι στην Τουρκία, για να αποισλαμισθούν και να εξευρωπαϊσθούν όσοι επέζησαν, το εγχείρημα του Κεμάλ, μισό αιώνα ύστερα από τον θάνατο του, σαφώς καταδεικνύει ότι όχι μόνο δεν διέθετε διορατικότητα αλλά είχε και πλήρως εσφαλμένη αντίληψη της συνύφανσης της όλης ζωής των ισλαμιστών με τη θρησκευτική τους πίστη. Σ' αυτό, το κεμαλικό καθεστώς δεν διέφερε σε τίποτα από τον Κομμουνισμό, που πρέσβευε και προσπάθησε να δημιουργήσει τις αθεϊστικές κοινωνίες.

Αν ο Κεμάλ απέτυχε στις θρησκευτικές και πολιτισμικές μεταρρυθμίσεις, η αποτυχία του ήταν πολλαπλάσια στις άμεσα συνδεδεμένες μ' αυτές πολιτικές, κοινωνικές και πολιτιστικές. Ο Κεμάλ κατήργησε το σουλτανάτο γιο να εκδημοκρατίσει την Τουρκία, αλλά το καθεστώς που εγκαθίδρυσε δεν είχε καμία σχέση με τους θεσμούς και τις αρχές το« πραγματικού δημοκρατικού πολιτεύματος, όπως έστω αυτέ εφαρμόζεται στη Δύση. Όχι μόνο δεν παραχωρήθηκαν πολιτικές και κοινωνικές ελευθερίες και δεν έγιναν σεβαστά τα ανθρώπινο δικαιώματα των πολιτών, αλλά επικράτησε ο απολυταρχισμός οϊ όλο του το μεγαλείο. Ο Κεμάλ αποδείχθηκε άξιος συνεχιστής των σουλτάνων προκατόχων του - οι οποίοι τουλάχιστον δεν απαγχόνιζαν με ιδιαίτερη ευκολία Τούρκους και μουσουλμάνους - και ισότιμος αν όχι υπέρτερος των σύγχρονων του δικτατόρων (Χίτλερ, Μουσολίνι και Στάλιν).

Το κεμαλικό καθεστώς όχι μόνο δεν είχε καμία σχέση με τη Δημοκρατία, αλλά αντιθέτως ανέδειξε τον τουρκικό εθνικό φανατισμό σε μέγιστη ιδεολογία ισάξια του Ναζισμού, του Φασισμού και του μπολσεβικικού Κομμουνισμού. Στην προσπάθεια του να αποκόψει πλήρως τη νέα Τουρκία απ' ότι θύμιζε το σουλτανάτο, το χαλιφάτο και την Οθωμανική αυτοκρατορία, η οποία ενσάρκωνε τους θεσμούς αυτούς, ο Κεμάλ έφθασε στο σημείο να αποκηρύξει τον Οθωμανισμό και να τον αντικαταστήσει με τον Τουρκισμό. Η ανάδειξη του Τουρκισμού ως κεντρικού και βασικού συστατικού στοιχείου της εθνικής ιδεολογίας του νέου κράτους αναπόφευκτα οδήγησε στον άκρατο φανατικό τουρκικό εθνικισμό. Έναν εθνικισμό ο οποίος προκάλεσε τις γενοκτονίες με τις εκατόμβες θυμάτων των μη τουρκικών εθνοτήτων της χώρας, τους μαζικούς εκπατρισμούς και εκτοπισμούς και τις άλλες βαρβαρότητες που δημιούργησαν και τις αγεφύρωτες εχθρότητες μεταξύ εκείνων και του τουρκικού λαού.

Η αποτυχία του Κεμάλ να συνενώσει τους λαούς της χώρας και να τους οδηγήσει στη μεταξύ τους συνεργασία, σε συνδυασμό με την απολυταρχία, τον παραγοντισμό και την αναπόφευκτη διαφθορά ήταν εύλογο να μην επιτρέψουν και την όποια αξιόλογη ανάπτυξη στον οικονομικό, τον κοινωνικό, τον πολιτιστικό και άλλους τομείς. Η Τουρκία παρέμεινε και συνεχίζει να παραμένει μία υπανάπτυκτη χώρα με τους ανθρώπους του καθεστώτος και κάποιους άλλους επιτήδειους να πλουτίζουν και να ευημερούν υπερασπιζόμενοι δια πυρός και σιδήρου τον Κεμαλισμό, αλλά τη μεγάλη πλειονότητα του λαού να υποφέρει στη φτώχεια και τη μιζέρια και να μην έχει ακόμα διδαχθεί το λατινικό αλφάβητο. Και αυτοί βέβαια είναι οι υπερήφανοι για τον μεγάλο ηγέτη τους Τούρκοι. Οι υπόλοιποι όμως που δεν κατάφεραν να πιστέψουν ότι ο Μωάμεθ έκανε λάθη, αλλά και οι αλλοεθνείς, ιδίως οι Κούρδοι, που ο Κεμάλ και οι διάδοχοι του παρά τις μαζικές εκκαθαρίσεις δεν κατόρθωσαν να τους εξολοθρεύσουν εντελώς, δεν τολμούν όχι μόνο να φορέσουν το φέσι και να αφήσουν τα γένια να μεγαλώσουν, αλλά και το όνομα τους να ψελλίσουν στη μητρική τους γλώσσα. Και όλα αυτά βέβαια στον βωμό της εκκοσμίκευσης, της δημοκρατίας, της ελευθερίας, του πολιτισμού, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της προόδου και της ευημερίας, τα οποία εισήγαγε στη νέα Τουρκία ο μεγάλος αιώνιος ηγέτης Μουσταφά Κεμά Ατατούρκ, στο όνομα του οποίου ο λαός πρέπει να πίνει νερό (που ευτυχώς υπάρχει). (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 2, άρθρο: Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, Δημήτριος Καντερές υποστράτηγος ε.α., σσ. 44 - 53, Βιβλιογραφία: 1. Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος -Λαρούς - Μπριτάνικα, Εκδοτικός Οργανισμός Πάπυρος, Αθήνα 1996 - 2.Σ. Μαρκεζίνης:Πολιτική Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος, Εκδόσεις Πάπυρος, Αθήνα 1968 - 3. Gerard Chaliand: Οι Κούρδοι Λαός χωρίς ελεύθερη πατρίδα, Παρίσι 1978 - 4.Paul Dumont: Κεμάλ, ο Δημιουργός της Νέας Τουρκίας, Κούριερ Εκδοτική, Αθήνα 1998 - 5. H.C. Armstrong: Grey Wolf. Mustafa Kemal, an intimate study of a Dictator, 1915 - 6. Περιοδικά Time 1998, 1999 και 2000)

Βλέποντας λοιπόν κανείς τα γεγονότα γύρω από την εδραίωσης της σημερινής Τουρκίας δια μέσω των βιαιοπραγιών του Κεμάλ, αντιλαμβάνεται πως ο Κεμαλισμός και ο Τουρκικός εθνικισμός που μίσησε τον Μουσουλμανισμό και την πολυεθνική Οθωμανική αυτοκρατορία, έχει άμεση σχέση με τον Ελληνικό εθνικισμό που γέννησε το μίσος προς το πολυεθνικό Βυζάντιο και την Ορθοδοξία. Η δε προσπάθεια των Κεμαλικών να χαλκεύσουν την γλωσσολογία, τους μύθους καθώς και την ιστορία, ανάγεται εις την ίδια σφαίρα ενεργειών του νεοπαγανισμού της Ελλάδας, που εφαρμόζει ακριβώς τις ίδιες μεθόδους πλύσης εγκεφάλου στον ελληνικό λαό. Οι Τούρκοι προσπαθούν να αποδείξουν την ανωτερότητα της φυλής τους παγκοσμίως, πράγμα που δεν ξεχνούν και οι Ελλαδικοί νεοπαγανιστές να πράξουν με πάθος από την άλλη μεριά εις βάρος όλων των άλλων, όταν κάποτε ο Τούρκος εις την Οθωμανική αυτοκρατορία ήταν ο «άνθρωπος κατώτερης υπόστασης, αμόρφωτος, απολίτιστος, άξεστος και γενικά περιφρονητέος», πράγμα που περίπου συνέβαινε εις την Βυζαντινή αυτοκρατορία με τον παγανιστή «Έλληνα». Συνεπώς δεν είναι να απορεί κανείς γιατί Τούρκοι Κεμαλικοί και Έλληνες παγανιστές είναι «πατριωτάκια».

Όταν λοιπόν οι νεοπαγανιστές και άθεοι αρχαιολάτρες της Ελλάδας έρχονται να εορτάσουν και να αναδείξουν την εορτή του Δία εις την Τουρκία, θεωρώντας την κατά κάποιο τρόπο δική τους νίκη κατά του Γιαχβέ - Αλλάχ, δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να ιεροποιήσουν τις χαλκευτικές μεθόδους του Κεμαλισμού περί της Αρίας φυλής (Ιωνία και 12θεο), από την οποία και αυτοί θέλουν να κατάγονται, αποστασιοποιώντας εαυτούς από τους Άραβες Μουσουλμάνους. Δηλαδή οι νεοπαγανιστές ενισχύουν το παιχνίδι της Κεμαλικής επεκτατικής πολιτικής και της πολιτισμικής χάλκευσης, που από την καταβολή της στήθηκε ως φανατικός αντίπαλος του νεοελληνικού Κράτους και φονέας των λαών της Μεσογείου δια μέσω γενοκτονιών. Ουσιαστικά το παραληρηματικό ξεφάντωμα των νεοπαγανιστών της Ελλάδας υπέρ του «Σοφού Διός» της Τουρκίας, δεν έχει διαφορά με το ξεφάντωμα υπέρ του Κεμαλισμού. Αυτά βέβαια είναι ψηλά γράμματα για τους Δαυλικούς αναγνώστες, υποχείρια των παιχνιδιών της Τουρκικής εθνικιστικής πολιτικής ή απλώς έχει κανείς να κάνει με ενσυνείδητη προδοσία για χάρη μιας ψευτοθρησκείας. Οι πολιτικοί δε που από την άλλη μεριά συμμετέχουν εις το παιχνίδι, είναι ο θίασος της «κατευναστικής» πολιτικής της Παγκοσμιοποίησης για χάρη του εμπορίου, την οποία α

λάφρωνα καταδικάζουν οι παγανιστές, αλλά μόλις λίγες λέξεις παρακάτω επαινούν : «Η αμερικανοσιωνιστική «παγκοσμιοποίηση»(!) πέθανε. Μια Ελληνική Παγκοσμιότητα γεννιέται και απλώνει τα προστατευτικά φτερά της πάνω στον Πλανήτη μας.»

Ασφαλώς όμως οι αντιφάσεις δεν σταματούν εδώ. Στο τεύχος 102 ο Δαυλός θυμάται τους Έλληνες Μουσουλμάνους, οι οποίοι σαφώς καταπιέστηκαν από την εθνικιστική αντιθρησκευτική πολιτική του Κεμάλ Ατατούρκ που κατασκεύαζε ως είδε ο αναγνώστης «φανατικούς Τούρκους» και δεν θα μπορούσε σε καμιά περίπτωση να ανεχθεί Έλληνες και μάλιστα μουσουλμάνους εις την επικράτειά του, και του οποίου τους μύθους και τις χαλκευτικές εορτές υπέρ του Διός τρέχουν να συμμεριστούν χρόνια αργότερα οι Δαυλικοί. Οι τελευταίοι έχουν και το ακραίο θράσος μάλιστα να αναφέρουν πως «...αν αποφασίσουν να βγούν από το πνευματικό σκότος, όπου έχουν χαθεί, ούτε η Βίβλος ούτε το Κοράνι θα τους φωτίσουν, αλλά η Έρευνα· αν θελήσουν να ξεφύγουν από τη μοίρα τού κτήνους, ούτε η Πίστη ούτε το Κισμέτ θα τους οδηγήσουν, αλλά ο Λόγος· ... των μη παρανοϊκών -φανατικών- μεταφυσικών φορέων της Ασιατικής Αλογίας», θέλοντας να καγχάζουν πως αυτοί είναι οι φορείς της λογικής. Αλλά ποιας λογικής; Χωρίς να γνωρίζει κάποιος ιστορία και χωρίς να έχει σφαιρική άποψη για αντικείμενα δεν μπορεί να έχει λογική, αλλά γίνεται θιασώτης και επιτυχημένος εργολάβος του παραλογισμού και του ψέματος. Διότι όταν από την μια οι Δαυλικοί σβήνουν τον Χριστό για χάρη του έθνους ή της θρησκείας, από την άλλη ξεχνούν τον εχθρικό προς αυτούς εθνικισμό του Κεμάλ Ατατούρκ για χάρη του Διός, και όταν υμνολογούν το «κραταιό ζεύγος» του Δία και της Ήρας, κάνουν τα στραβά μάτια προς εις τις καταστροφές των Ελλήνων εις την Μικρά Ασία, εις την Κύπρο, εις την Κωνσταντινούπολη και εις την Σμύρνη. Γι’ αυτό και είναι πάντοτε συσκοτισμένα αυτά που υπαινίσσεται η νεοπαγανιστική «ρωσική σαλάτα» :

Ο Κεμάλ άλλαξε το όνομα του Αλλάχ εις την παλιά Τουρκική λέξη Τανρί, όπως ο Θεός της μονοθεΐας εις την Ελλάδα από τους παγανιστές έγινε ο «Δίας» του πολυθεϊσμού, εις τον οποίο πολλοί δεν πιστεύουν και μέσα σε αυτούς συγκαταλέγεται και ο Δαυλός.

...κάποιοι «Χριστιανοί» και κάποιοι «Μουσουλμάνοι»...

Ακριβώς... μήτε Μουσουλμάνοι μήτε Χριστιανοί παραβρέθηκαν στην εορτή του Δία, διότι οι Μουσουλμάνοι δεν έχουν σχέση με τις παγανιστικές μυθολογίες των Νεότουρκων περί της Αρίας φυλής που καταστάλαξε, σύμφωνα με τις θεωρίες τους στην Ιωνία λατρεύοντας κάποτε τον Δία, εφόσον ο Κεμαλισμός ήταν και είναι ο δυνάστης των Μουσουλμάνων. Όσο αφορά τους Χριστιανούς, ποιος τρελός θα μπορούσε ποτέ να εορτάσει ένα άγαλμα θεό, εις τον οποίο μήτε ο υπασπιστής εθνικόφρων Δαυλός δεν πιστεύει;

...βαρυφορτωμένοι κληρονόμοι θρησκευτικών ιδεοληψιών, παθών και αιματοχυσιών αιώνων...

Ξέχασε να συμπληρώσει ο νεοπαγανιστικός παραλογισμός πως οι πιστοί της Άριας φυλής και της μυθολογίας Νεότουρκοι του Κεμάλ, εορταστές του Δία, καταπίεσαν και αιματοκύλησαν τους μουσουλμάνους και τους ρωμιούς Χριστιανούς για να εκμορντενίσουν το κράτος τους σύμφωνα με τα αναγενησιακά εθνικιστικά πρότυπα.

Η Λήδα και ο κύκνος-Δίας. Αρχαίο Ελληνικό ανάγλυφο. Μουσείο Μαδρίτης

Τώρα πως η σοφία συνδυάζεται με την άλογη κτηνοβασία και την παράλογη αρσενοκοιτία του Διός, αυτό μόνο πραγματικά σοφοί μπορούν να το γνωρίζουν.

...«τα αρχαιοελληνικά ιδανικά οδήγησαν στον αλληλοσεβασμό», «στις εκδηλώσεις για τον αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό δεν χώρεσαν ούτε μουσουλμάνοι ούτε χριστιανοί», «ένιωσαν δέος και αμηχανία μπροστά στο μεγαλείο της Ελληνικής Ιστορίας», «αποδείχτηκε ότι ο Ελληνικός Πολιτισμός μπορεί να ενώσει ολόκληρη την ανθρωπότητα»,...

Οι λαοί πρέπει να οδηγούνται εις την αυτοδιάθεση και τον αυτοπροσδιορισμό. Εις την περίπτωση όμως του Κεμαλικού αντιμουσουλμανικού παγανισμού των Γκρίζων Λύκων (βλέπε και παγανιστική Ρώμη με Λύκαινα και Ρωμύλο), που χρεώθηκε την καταστολή του θρησκευτικού αισθήματος δια της βίας, για ποιο αλληλοσεβασμό μπορεί να μιλάει κανείς; Μάλλον για ένθεν και εντεύθεν υποκρισίες και πολιτικά παιχνίδια εθνικιστών μη Χριστιανών και μη Μουσουλμάνων, που υπόσχονται ειρηνικούς μοντερνισμούς με βάση το άγαλμα του Δία.

....τα βαρύτιμα δώρα της οποίας (επιστήμη και οι καρποί της τεχνολογία και ηλεκτρονική λογική, δημοκρατία, φιλοσοφία, λογική, αθλητισμός, θεωρία, θέατρο κ.λπ.) οι άνθρωποι αποδέχονται αυθόρμητα, χωρίς βία, προπαγάνδα-πειθώ, πολέμους κ.λπ.

Αυτά λέει ο Δαυλός αλλά τσιμουδιά για τον Κεμάλ, αυτόν τον Άριο της «Ιωνίας» και της «Μη βίας».

“Καί ευαγγελίζεται ο «σταυροφόρος», καίοντας τον «ισλαμιστή», τον επίγειο παράδεισό του, την Πλανηταρχία του· και λιγώνεται ο «ισλαμιστής», καίοντας τον «σταυροφόρο», από την γλυκαπαντοχή τού επουράνιου παραδείσου του, των ουρί και των πιλαφιών.

Αυτό όμως συνέβηκε και με τους υπηρέτες του Διός, διότι ο Κεμάλ ευαγγελίστηκε τον διαφωτισμό της Δύσης εις τους Μουσουλμάνους και εις τους Κούρδους με σφαγές εις τις οποίες μήτε πιλάφια, μήτε παράδεισοι τουλάχιστον δεν έτυχαν υπόσχεσης εις τους σφαγιασθέντες.

Και καταλήγει ο Δαυλός : «των μη παρανοϊκών -φανατικών- μεταφυσικών φορέων της Ασιατικής Αλογίας (χριστιανών και μουσουλμάνων, αδιάφορο), των αλληλομισουμένων, αλληλοσφαζομένων και αλληλοεκμηδενιζομένων για ένα θεοκρατικό Τίποτα. ». Ασφαλώς έτσι είναι. Παρά του θεοκρατικού «τίποτα», ας διαλέξει κανείς το «Κεμαλικό υπάρχων εθνικιστικό κράτος της Τουρκίας» του οποίου οι Δαυλικοί στρώνουν τις δάφνες του Απόλλωνα εις την Ελλάδα δια μέσου έντυπης αντιχριστιανικής φυλλάδας.

Αριστερά: Ο Κεμάλ Ατατούρκ (Πηγή Φώτο: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 2, άρθρο: Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, Δημήτριος Καντερές υποστράτηγος ε.α., σελ. 45)

Δεξιά: Ο Κεμάλ Ατατούρκ επέβαλλε την αντικατάσταση του Αραβικού Αλφαβήτου με το λατινικό (Πηγή Φώτο: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 2, άρθρο: Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, Δημήτριος Καντερές υποστράτηγος ε.α., σελ. 42)

Κάτω Αριστερά και Μέσο: Το μαυσωλείο του Κεμάλ Ατατούρκ στην Άγκυρα (Πηγή Φώτο: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 2, άρθρο: Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, Δημήτριος Καντερές υποστράτηγος ε.α., σελ. 42)

Όπως αναφέρει και ο υποστράτηγος ε.α. Δημήτριος Καντερές για τους νεότουρκους: «Τι χαρά να μπορεί κανείς να λέγεται Τούρκος», ανάλογη θα ήταν και η ερώτηση: «Τι χαρά να μπορεί κανείς να λέγεται νεοπαγανιστής» στην Ελλάδα του 2004 ενώ όπως πολύ σωστά παρατήρησε ο Γιώργιος Καραμπελιάς εις το περιοδικό Άρδην: «Καθόλου τυχαία ο Δαυλός, ενώ σε χιλιάδες (κυριολεκτικώς), άρθρων και σχολίων επιτίθεται στην Ορθοδοξία, τη «ρωμιοσύνη», το ελληνικό κράτος, τον εβραϊσμό... ως υπόστρωμα του χριστιανισμού, αφήνει συστηματικά στο απυρόβλητο την Τουρκία και τις δυτικές δυνάμεις. Όχι, ο μεγάλος εχθρός είναι η «ρωμιοσύνη»!» (Πηγή: Γιώργος Καραμπελιάς, περιοδικό Άρδην, τ. 52, Ιανουάριος - Μάρτιος 2005)

ΑΓΙΟΣ ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΚΑΤΑΡΙΕΤΑΙ ΠΑΙΔΙΑ

Ο προφήτης Ελισσαιέ (Ελισσαίος) ήταν Εβραίος και καταγόταν από ένα χωριό, το Άβελ Νεούλ η Μεούλ· τον πατέρα του τον έλεγαν Σαφάτ. Σύμφωνα με το συναξάρι του, την ώρα που γεννήθηκε, μια χρυσή δάμαλις, που λάτρευαν σ’ εκείνο τον τόπο, μούγκρισε με τέτοια φωνή που ακούσθηκε σ’ όλη την Ιερουσαλήμ. Ένας αρχιερέας επίσης είπε: «Σήμερα γεννήθηκε προφήτης στην Ιερουσαλήμ, που θα συντρίψει τα γλυπτά και χωνευτά αγάλματα της ειδωλολατρίας.» Όταν πέθανε, σύμφωνα πάντα με το συναξάρι, το θάνατό του θρήνησε όλος ο ισραηλινός λαός. (Πηγή: Ελευθέριος Κίμων, Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 281, άρθρο «235.000 Ευρώ στον Άγιο που καταράστηκε παιδιά», Σελ. 18812)

Απάντηση: Οι νεοπαγανιστές και άθεοι εθνικιστές έχουν κάθε συμφέρον να αγνοούν εκείνα που δεν φτάνουν. Στο εβραϊκό κείμενο που αναφέρεται στα «παιδιά» του Δαυλού, υπάρχει η φράση «neurim qetanim» της οποίας καλύτερη μετάφραση είναι «νεανίες». Η ίδια φράση χρησιμοποιείται για τον δεκαεπτάχρονο Ιωσήφ (Γένεσις Κεφ. Λζ΄ 2) και μεταφράζεται στα ελληνικά ως «νέος». Οι παγανιστές ηθελημένα παρουσιάζουν τους νεανίες ως παιδιά, για να οδηγούν σε λαθεμένα συμπεράσματα τους κατηχούμενούς τους.

Βέβαια ο νεοπαγανιστικός μύλος της λογικής έχει το εξής χαρακτηριστικό. Ενώ αποδέχεται στο κείμενο την κατάρα, την οποία ψευδώς στρέφει εναντίων ανηλίκων, ταυτόχρονα προσπερνά την τιμωρία που προέκυψε από αυτήν, μη δεχόμενος ίσως την πραγματοποίηση της τιμωρίας τους, την οποία δεν έκφρασε καθαρά ο προφήτης. Και την προσπερνά διότι δεν θέλει να υποστηρίξει την άποψη ότι η κατάρα ενός προφήτη έλαβε χώρα ως πραγματικό γεγονός. Και έλαβε χώρα διότι οι νεανίες που χλεύαζαν τον προφήτη ήρθαν από την Βαιθήλ (1), μια πόλη του ειδωλολατρικού βασιλείου του Ισραήλ. Αυτή η πόλη ήταν σπουδαίο κέντρο της παιδοθυσιαστικής και κανιβαλικής λατρείας του Βαάλ (2). Οι νεαροί λάτρεις του Βαάλ -Διονύσου ήθελαν να χλευάσουν τον Κύριο μέσω του Ελισαίου και προφανώς ετοιμάζονταν να επιτεθούν στον προφήτη, γι’ αυτό και ο Θεός επέτρεψε να συμβεί το κακό που τους βρήκε. Μήπως έπρεπε ο προφήτης να τους λυπηθεί; Αυτοί γιατί δεν λυπόντουσαν τα νήπια που έκαιγαν ζωντανά προς τιμήν του θεού Βαάλ στην πόλη τους; Γιατί δεν χλεύαζαν τους ιερείς τους παρά τον προφήτη του Θεού;

Αλλά δεν σταματά εδώ ο νεοπαγανιστικός μύλος να αλέθει την λογική και να παράγει φανατισμένο εθνικισμό. Διότι ενώ ο Δαυλός ερωτροπεί με την αρχαία θρησκεία και χαίρεται σαν εορτάζει ο Τουρκικός λαός τον Δία, ουσιαστικά ουδέν επεξηγεί για τον χαμό των δήθεν παιδιών. Διότι τους νεανίες δεν τους σκότωσε ο Θεός (3) ή ο προφήτης Του, αλλά τους έφαγαν δύο αρκούδες (4) της παγανιστικής φύσης θεάς των ειδωλολατρών, οπαδών του Διός και της Άρτεμης.

Αριστερά: Εορτή του Δία εις την Τουρκία (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 273, εξώφυλλο)

Δεξιά: Ο Ακταίων ήταν γυιός αρχοντικής οικογένειας και του άρεσε το κυνήγι. Χαιρόταν σκοτώνοντας όσο το δυνατό περισσότερα ζώα, κάτι που προκάλεσε την οργή της Αρτέμιδος. Τρομαγμένος έβγαλε φωνή δίνοντας άθελά του σύνθημα στα κυνηγετικά σκυλιά του να του ορμήξουν. Ο Ακτείων, σύμβολο του αχαλίνωτου ανθρώπου, που δεν σέβεται την φύση και το ζωϊκό βασίλειο, στο τέλος καταστρέφεται και ο ίδιος. Και δυστυχώς στην σύγχρονη εποχή δεν σπανίζουν οι Ακταιόνες. (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 15, άρθρο «Η οικολογία στην αρχαία Ελλάδα και η Βίβλος, Μάριος Δημόπουλος, σελίδα 19»)

Αυτή λοιπόν είναι η δικαιοσύνη και ο επιστημονισμός των νεοπαγανιστών. Όταν ο άνθρωπος κυνηγά αχαλίνωτα (5), είναι δίκαιο να τιμωρείται - θανατώνεται από την Άρτεμη. Όταν οι άνθρωποι (νεανίες νηπιοθυσιαστές), που ψευδώς παρουσιάζονται ως νήπια ενώ τα πραγματικά σφάζονταν στην πόλη τους στον θεό Βάαλ -Διόνυσο από

τους ιερείς τους, χλευάζουν τον προφήτη, δηλαδή τον επί της γης φέρων τον λόγο του Θεού, και εκείνος δεν κάνει τίποτα παρά να αφαιρέσει την προστασία του Θεού από επάνω τους, και κατόπιν η θεά Άρτεμης ελεύθερη με τις αρκούδες της τους κατασπαράσσει, φταίει ο Θεός Γιαχβέ! Αυτή είναι αριστοτέλεια λογική των δαυλιτών διπλαρωμένη από δικαιοσύνη... Για όλα φταίει ο Γιαχβέ... Αθώος ο Διόνυσος - Βάαλ, που άλλωστε αντιφατικά αλλού παρουσιάζεται ως Γιαχβέ από αυτούς!

, Οι ιστορικές πληροφορίες του Πλουτάρχου για την μεταφορά στην Ιουδαία από Κρήτες αποίκους του Έλληνα θεού Διονύσου- Ιάκχου και η μετάλλαξη του τελευταίου σε «Ιαχβέ» από τους Ιουδαιοχριστιανούς. (Πηγή: Στέφανος Μυτιληναίος, Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 228, άρθρο «Η εβραϊκή μετάλλαξη του Διονύσου», σελ. 14543 )

1.Δ΄ Βασιλείων, Κεφ. Β΄ «23 καὶ ἀνέβη ἐκεῖθεν εἰς Βαιθήλ·»

2. Γένεσις Κεφ. Λε΄ «6 ἦλθε δὲ Ἰακὼβ εἰς Λουζά, ἥ ἐστιν ἐν γῇ Χαναάν, ἥ ἐστι Βαιθήλ,» και Γ΄ Βασιλειών Κεφ. Ιβ΄ 29

3. Στην περίπτωση του προφήτη Ηλία φαίνεται ξεκάθαρα η απευθείας δράση του Θεού: Δ΄ Βασιλείων, Κεφ Α΄ «9 καὶ ἀπέστειλε πρὸς αὐτὸν πεντηκόνταρχον καὶ τοὺς πεντήκοντα αὐτοῦ, καὶ ἀνέβη πρὸς αὐτόν, καὶ ἰδοὺ Ἠλιοὺ ἐκάθητο ἐπὶ τῆς κορυφῆς τοῦ ὄρους. καὶ ἐλάλησεν ὁ πεντηκόνταρχος πρὸς αὐτὸν καὶ εἶπεν· ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ, ὁ βασιλεὺς ἐκάλεσέ σε, κατάβηθι.10 καὶ ἀπεκρίθη Ἠλιού, καὶ εἶπε πρὸς τὸν πεντηκόνταρχον· καὶ εἰ ἄνθρωπος Θεοῦ ἐγώ, καταβήσεται πῦρ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καὶ καταφάγεταί σε καὶ τοὺς πεντήκοντά σου· καὶ κατέβη πῦρ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καὶ κατέφαγεν αὐτὸν καὶ τοὺς πεντήκοντα αὐτοῦ.».

4. Δ΄ Βασιλείων, Κεφ Β΄ «24 καὶ ἐξένευσεν ὀπίσω αὐτῶν καὶ εἶδεν αὐτά, καὶ κατηράσατο αὐτοῖς ἐν ὀνόματι Κυρίου· καὶ ἰδοὺ ἐξῆλθον δύο ἄρκοι ἐκ τοῦ δρυμοῦ καὶ ἀνέρρηξαν ἀπ’ αὐτῶν τεσσαράκοντα καὶ δύο παῖδας.».

Ο ΔΑΥΛΟΣ ΔΕΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕ ΠΟΤΕ, ΕΣΤΩ & ΜΙΑ, ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

O «Δαυλός» είναι το μοναδικό ιδιωτικό έντυπο στην Ελλάδα, ίσως και στον Κόσμο, που δεν δημοσίευσε ποτέ (για λόγους αρχής), έστω και μία, διαφήμιση στα 23 χρόνια που κυκλοφορεί. Ταυτόχρονα η πάση θυσία διατήρηση της πλήρους ανεξαρτησίας του λόγου που αρθρώνει, όχι μόνο καθιστά αδιανόητη την προσφορά οιασδήποτε νομίμως προβλεπόμενης οικονομικής υποστηρίξεως αρμοδίως προερχόμενης, αλλά αντίθετα προκάλεσε στο παρελθόν (και προκαλεί σήμερα ακόμη πιο πιεστική) τη δυσμενή μεταχείρισή του από διάφορους φορείς ισχύος μέσω της έμμεσης και δόλιας στέρησης στοιχειωδών δικαιωμάτων λειτουργίας και κυκλοφορίας που απολαμβάνουν όλα τα άλλα έντυπα, με αποτέλεσμα να υφίσταται ζημιές και να παλεύει με αντιδράσεις και εμπόδια, που του κοστίζουν κυκλοφοριακά, οικονομικά και επιχειρηματικά. (Πηγή: Λάμπρου Δημήτριος, Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 275, άρθρο «Τα οικονομικά του Δαυλού» σελ. 18150)

Απάντηση: Εδώ ο πράκτορας του Χόλυγουντ 007 Τζέημς Μποντ θα μπορούσε να τους πει: «ποτέ μην λες ποτέ», διότι το ίδιο αυτό τεύχος εις το πίσω εξώφυλλο υπάρχει η διαφήμιση του κρασιού Μεθυμναίος που άλλωστε υπάρχει και εις την ιστοσελίδα τους (www.davlos.gr). Έπειτα τι και αν το περιοδικό τους δεν έχει διαφημίσεις για 23 χρόνια. Η Αγία Γραφή δεν έχει διαφημίσεις εδώ και 2000 τουλάχιστον χρόνια και διαβάστηκε και διαβάζεται από πολλούς περισσότερους αναγνώστες και μαθητές από όσους ο υβριστής της νοημοσύνης Δαυλός.

Μεθυμναίος. Οίνος Ερυθρός - Ξηρός Επιτραπέζιος, Παραγωγή - Εμφιάλωση :Γιάννης Δ. Λάμπρου, 81110 Χύδηρα Λέσβου, 13,5% vol, τηλ. 6972085371 (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 275, Πίσω εξώφυλλο)

ΚΑΤΩ ΟΙ ΟΘΩΜΑΝΟΙ, ΖΗΤΩ ΟΙ ... ΟΘΩΜΑΝΟΙ

Σας παρακαλώ όχι και τόσο πόλεμο εναντίον του Ανθελληνισμού - συγγνώμη Ελληνισμού ήθελα να γράψω, αλλά η γλώσσα, βλέπεις, και η διάνοια αλλά έγραψαν. Συχνά πυκνά γράφετε στον «Δ» για τον ρόλο της Εκκλησίας στα κατάμαυρα χρόνια της Οθωμανικής κατοχής. Όμως η εκκλησία ήταν τόσο φιλελληνική, που όχι μόνο βοηθούσε τους αγώνες του Γένους με (ανύπαρκτα) κρυφά σχολεία, και αφορισμούς, αλλά μπροστά στην Γενοκτονία, το εξανδραποδισμό των Ελλήνων, την Γενιτσαροποίηση των Ελληνοπαίδων, τι νομίζετε έκαναν οι Ιεράρχες; Έψελναν πολυχρόνια στον Σουλτάνο! (Πηγή: Χαλδέας Δημήτριος, Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 274, άρθρο «Πολυχρόνιον ποιήσαι τον Σουλτάνο», σελ. 18140 )

Μυθοπλάστης: Χαλδέας Δημήτριος, Περιοδικό Δαυλός

Απάντηση: Στο ίδιο τεύχος του Δαυλού, ενώ κατά κάποιον τρόπο αφορίζονται οι Οθωμανοί ως κατακτητές του Ελληνικού έθνους και κατηγορείται η Εκκλησία συλλήβδην για εθνική προδοσία, ένας άλλος φωστήρας του νεοπαγανισμού ψέλνει τον έπαινο της ελληνικής παλιγγενεσίας εις τους Οθωμανούς με το εξής: «Η μετάβαση από την Ρωμαϊκή στην Οθωμανική υποδούλωση υπήρξε μία αδιάφορη εξέλιξη για τους χριστιανούς, αλλά μία ανακοπή από τον εξαφανισμό για τους Έλληνες. Τα τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς με τους Οθωμανούς μπορούν να χαρακτηρισθούν ως μια ανασυγκρότηση του Εθνικού μας αισθήματος (με την αποβολή του διαρκούς φόβου εξοντώσεως), που μας οδήγησε στην Επανάσταση του 1821. Επεκτείνοντας τα ανωτέρω, λέγω, ότι εάν το Βυζάντιο δεν έπεφτε, ο Έλλην και ο Ελληνισμός θα είχαν εισαχθεί στα εξαφανισθέντα είδη. Επ΄ αυτής της βάσεως δοξολογώ την διάσωση του Ελληνισμού και την αφάνιση του Βυζαντινού σφαγέα. Δεν αντιλέγω για τον αφανισμό Ελλήνων κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας, αλλά οι αριθμοί είναι κατά πολύ μικρότεροι απ’ αυτούς των Ελλήνων που οι χριστιανοί κατακερμάτισαν.» (1)

Σαφώς έτσι εξηγείται καλύτερα η φιλοτουρκική στάση του Δαυλού (2), εφόσον κατά τους περίεργους αρθρογράφους του Δαυλού, τα θύματα των «κατακτητών» Βυζαντινών (3) ήσαν «πολύ περισσότερα» από εκείνα των Οθωμανών. Οι δεύτεροι εφόσον καρπώνονται την εθνική μας αφύπνιση, θα πρέπει λογικά να τυχαίνουν και τις ίδιας μεταχείρισης με τους Νεότουρκους, εφόσον και οι δεύτεροι οδήγησαν εις την εδραίωση του Εθνικισμού εις την Ελλάδα. Το παράξενο και παράλογο όμως εις τις απόψεις και τις θέσεις των αρθρογράφων του Δαυλού είναι το ανεξήγητο της εθνικής αφύπνισης υπό την κατοχή ενός ήπιου κατακτητή (βλέπε Οθωμανούς) κα

ι όχι υπό εκείνης του σκληρότερου (Βυζαντινοί). Συνήθως η ιστορία διδάσκει πως η εθνική συνοχή και η περιθωριοποίηση ενός λαού από τον κατακτητή συμβαίνει μόνο κάτω από καθεστώς βαναυσότητας και όχι της σχετικής ανέσεως. Αν λοιπόν οι Βυζαντινοί ήσαν οι βάναυσοι κατακτητές και όχι οι Οθωμανοί, τότε θα έπρεπε να περιμένει κανείς ο λαός του Ελλαδικού χώρου να ενωθεί εθνολογικά και να συσπειρωθεί σε επανάσταση εις τα χρόνια του Θεοδόσιου του Β΄ ή τουλάχιστον τα χρόνια του Παλαιολόγου, όπου το κράτος κατέρρεε, και όχι στα χρόνια του Οθωμανού Σουλτάνου. Αυτό όμως δεν συνέβηκε και θα ήταν άριστο να μπορούσαν να το εξηγήσουν οι νεοπαγανιστές τραγέλαφοι της ιστορίας.

Αριστερά: Εορτή του Δία εις την Τουρκία (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 273, εξώφυλλο)

Μπορεί όμως κανείς να μείνει σε αυτά για να ανατρέψει τις νεοπαγανιστικές ιστορικές παραμυθολογίες; Μάλλον όχι. Οι καιόμενοι δαυλοί υπό το φως του ήλιου φαίνεται πως δεν εκπέμπουν μόνο φως αλλά και πυκνό μαύρο καπνό, ο οποίος δεν γίνεται αντιληπτός υπό το σκοτάδι της αμάθειας. Αν και λοιπόν ενοχλεί τους δαυλοφόρους (φλεγόμενα ρόπαλα φέροντες) το ότι ο Σουλτάνος μνημονεύονταν ως προς την μακροζωία τα χρόνια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, εντούτοις ουδέν μεμπτό βρίσκουν εις τα βαρύτερα μνημονεύματα των αρχαίων μας προγόνων, όχι για την μακροζωία κάποιου ρωμαίου αυτοκράτορα, πράγμα όχι πάντα συνδεμένο με την διατήρηση του πολιτικού και στρατιωτικού status quo, αλλά για τις μνημονεύσεις αυτού ως εθνικού αρχιερέα της πατρίδας, θεού (4), Σωτήρα και υπέρ της αιωνίας διατηρήσεως της αυτού ηγεμονίας!

Αριστερά: Η επιγραφή με το κείμενο της απαντητικής επιστολής που έστειλε ο Αυτοκράτωρ Τιβέριος προς τους Γυθεάτες. Διαβάζουμε μεταξύ άλλων: «Τιβέριος Καίσαρ, θεοῦ Σεβαστοῦ [σ.σ. Αυγούστου] υἱός, Σεβαστός, ἀρχιερεύς… τὰ νομοθετηθέντα ὑφ’ ὑμῶν εἰς εὐσέβειαν μὲ τὸν ἐμοῦ πατρός, τιμὴν δὲ τὴν ἡμετέραν... …τῶν τοῦ ἐμοῦ πατρὸς εἰς ἅπαντα τὸν κόσμο εὐεργεσιῶν τὰ θεοὶς πρεπούσας τιμᾶς, αὐτὸς δὲ ἀρκοῦμαι ταὶ μετριωτέραις τὲ καὶ ἀνθρωπείοις…» (Πηγή: Περιοδικό «Τρίτο Μάτι», τεύχος 119, άρθρο «Ιησούς και Καίσαρ», Χρήστου Μόρφου, σελίδα 28)

Μέσο: Επιγραφή με το κείμενο της επιστολής που οι Γυθεάτες στον Αυτοκράτορα Τιβέριο και στην οποία ανέφεραν όσα έκαναν για να τιμήσουν τον ίδιο και την οικογένειά του. Η επιγραφή βρέθηκε στο Γύθειο, στις αρχές του 20ου αιώνα. Διαβάζουμε μεταξύ άλλων τις φράσεις: «θεοῦ Σεβαστοῦ [σ.σ. Αυγούστου] Καίσαρος τοῦ πατρός, ἐπὶ δὲν τὴν ἐκ δεξιῶν δευτέραν Ἰουλίας τῆς Σεβαστῆς [σ.σ. Αυγούστας] καὶ θυμιατήριον ἐπικείσθω καὶ ἐπιθυέτωσαν πρὶν εἰσιέναι τὰ ἀκροάματα ὑπὲρ τῆς τῶν ἡγεμόνων σωτηρίας… Θεοῦ Καίσαρος θεοῦ υἱοῦ Σεβαστοῦ Σωτῆρος Ἐλευθερίου… καὶ πατρὸς τῆς πατρίδος »… Ὅταν δὲν ἐπὶ τὸ Καισάρηον [σ.σ. τον ναό όπου λατρεύονταν οι Καίσαρες] ἡ πομπὴ παραγένηται, θυέτωσαν οἱ ἔφοροι ταῦρον ὑπὲρ τῆς τῶν ἡγεμόνων καὶ θεῶν σωτηρίας καὶ ἀϊδίου [σ.σ. αιωνίας] τῆς ἡγεμονίας αὐτῶν διαμονῆς…» (Πηγή: Περιοδικό «Τρίτο Μάτι», τεύχος 119, άρθρο «Ιησούς και Καίσαρ», Χρήστου Μόρφου, σελίδα 29)

Δεξιά: Επιγραφή της ελληνικής πόλης των Ιστριανών εις τον Μάρκο Αυρήλιο Αντωνίνο: «Ἀγαθῆι Τύχηι, [Τ]όν γῆς καὶ θαλάσσης δεσπότην Ἀυτοκράτορα, [Καίσαρα Μ[ᾶρκον] Αὐρ[ήλιον] Ἀντωνῖνον Εὐσεβῆ Σεβ[αστόν], Ἀραβικ[όν] Ἀδιαβηνικόν Παρθικόν Βρεταννικόν Μέγιστον,Γερμανικόν Μέγιστον ἀρχιερέα μέγιστον, δημαρχικῆς ἐξουσίας το θιΐ, ὕπατον τό δ', π[ατέρα] π[ατρίδος], ἀνθ[ύπα]τον, , βουλή δῆμος τῆς λαμπροτάτης, Ἰστριανῶν πόλεως» (Πηγή: Περιοδικό Ελληνική Αγωγή, Αρ. Φύλλου 5/58, Γαμηλιώνος - Ανθεστηριώνος (Ιανουαρίου) 2002, άρθρο Ιστρία, το ζεύγμα του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, Ειρήνη Λ. Μπουρδάκου, Αρχαιολόγος ΥΠ. ΔΡ.) σσ. 32, 35)

Αυτές τις αφιερώσεις των παγανιστών πιστών εις τον θεό αυτοκράτορα Αύγουστο παραβλέπουν οι δαυλοί του καπνιζόμενου σκότους και κατόπιν έχουν και το απέραντο θράσος να κατηγορούν τους Χριστιανούς, και μάλιστα τους ιερείς, με τα ακόλουθα επίθετα: «Επειδή λοιπόν «επιφανείς» ρωμαιόφρονες ποιμενάρχες, υμνητές τού ρωμαίικου διεθνιστικού ιμπεριαλισμού, εργάτες τού ανθελληνισμού και αφελληνισμού, πιστοί υπηρέτες (ή δούλοι, αν προτιμάτε) τού σκοταδισμού» (5) και να αντιφάσκουν διαρκώς κατηγορώντας από την μια τις όποιες ιστορικές συμπάθειες οιονδήποτε Χριστιανών (6) με Οθωμανούς κατακτητές και ευλογώντας τους τελευταίους από την άλλη για την εθνική μας αφύπνιση.

Ας επαναλάβουμε τον Μέγα και Άγιο Βασίλειο, για τους Ειδωλολάτρες «...εμείς δεν έχουμε ανάγκη να ξετινάξουμε τις θεωρίες τους. Αρκούν οι ίδιοι να ανατρέπουν ο ένας τον άλλο. »

1. Πηγή: Αρκάς Ευάγγελος, περιοδικό Δαυλός, τεύχος 274, άρθρο «Μήπως οι οθωμανοί δικαιούνται τις ευχαριστίες μας;», Σελ. 18137

2. «Καθόλου τυχαία ο Δαυλός, ενώ σε χιλιάδες (κυριολεκτικώς), άρθρων και σχολίων επιτίθεται στην Ορθοδοξία, τη «ρωμιοσύνη», το ελληνικό κράτος, τον εβραϊσμό... ως υπόστρωμα του χριστιανισμού, αφήνει συστηματικά στο απυρόβλητο την Τουρκία και τις δυτικές δυνάμεις. Όχι, ο μεγάλος εχθρός είναι η «ρωμιοσύνη»!» (Πηγή: Γιώργος Καραμπελιάς, περιοδικό Άρδην, τ. 52, Ιανουάριος - Μάρτιος 2005

3. Οι Βυζαντινοί θεωρούνται «κατακτητές» εφόσον ο λαός του ελληνικού χώρου είχε ρωμαϊκή - ρωμαίικη συνείδηση και όχι αρχαιοελληνική. Κάτι τέτοιο ωθεί τους νεοπαγανιστές να πέφτουν εις την εξής αντιφατική θέση: ενώ υιοθετήσουν την άποψη πως ο «πραγματικός» Ελληνικός λαός είτε αφανίστηκε, είτε κρυφοζούσε τα χρόνια του Βυζαντίου, εφόσον ουδείς σχεδόν ένιωθε φανερά ως εθνολογικά Έλληνας για πολλούς αιώνες, εντούτοις οι προ του κλασσικού πολιτισμού γηγενείς αν και δεν ονομάζονται ούτε αισθάνονται εθνολογικά Έλληνες, όπως άλλωστε πλείστοι λαοί της Μεσογείου, βαπτίζονται έτσι, ώστε να αποδοθεί η συνέχεια του πολιτισμού και της φυλής ανά τις χιλιετίες π.Χ.

5. Πηγή: Στέφανος Μυτιληναίος, περιοδικό Δαυλός, τεύχος 281, άρθρο «Καραμπελιαλήδικα Χριστο -«Δουλικά»», σελίδα 18817

6. Ένας γεγονός που αποκρύπτει η νεοπαγανιστική αυλαία παρουσίασης της ιστορίας, είναι το ότι ο διαρκώς ευλογούμενος υπό των νεοΕθνικών Πλήθων ο Γεμιστός του Μυστρά, τίθονταν ξεκάθαρα υπέρ της Οθωμανικής κατάκτησης έναντι της Λατινικής, αν και ο ίδιος πλατωνικός και ειδωλολάτρης.

Η ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ

Η τεχνολογία των θεών. Τα ιπτάμενα «άρματα» της Ηλιάδας (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 235, εξώφυλλο)

«ΕΘΝΙΚΗ ΕΟΡΤΗ» ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ Η ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΗΣ Μ. ΑΣΙΑΣ

Το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως εκδίδει κάθε χρόνο το «Ημερολόγιον του Οικουμενικού Πατριαρχείου», στο οποίο αναφέρονται όλα τα θέματα που το αφορούν (τυπολογικά, διοικητικά κ.λπ.). Στο φετεινό (2005) πατριαρχικό «Ημερολόγιον» (όπως και των προηγουμένων ετών), στη σελίδα που καταγράφονται οι «εθνικές εορτές» του, σαν τέτοιες αναφέρονται -όχι οι ελληνικές, αλλά- οι τουρκικές. (Πηγή: Ελευθέριος Κίμωνας, περιοδικό Δαυλός, τεύχος 281, σελίδα 18838)

ΑΡΙΣΤΕΡΙΣΤΗΣ, ΕΒΡΑΙΟΣ, ΣΥΝΕΡΓΑΤΗΣ ΒΑΒΥΛΗ Ο ΑΠΟΛΟΓΗΤΗΣ

Επιλογές από το άρθρο του Δαυλού, ολόκληρο υπάρχει αποθηκεμένο εδώ.

Στην πρώτη γραμμή των μέχρι τώρα επιθέσεων κατά τού «Δαυλού» ήταν πάντοτε κάποιοι ακραίοι κληρικοί ή πρόσωπα, που η άμεση σχέση τους με την Εκκλησία ήταν εμφανής. Τον τελευταίο καιρό όμως, ιδιαίτερα με τα τα σκάνδαλα που συγκλονίζουν την Εκκλησία, το τοπίο φαίνεται να αλλάζει. Οι κληρικοί τύπου παπά-Μεταλληνού ή παπά-Ζήση δεν μπορούν να έχουν πέραση πλέον ούτε απήχηση στην κοινή γνώμη. Το αληθινό τους πρόσωπο έχει αποκαλυφθεί στον ελληνικό λαό. Η ρωμιοσύνη όμως ασφαλώς «δεν το βάζει κάτω», αλλά επιχειρεί απεγνωσμένα να παρουσιάσει διαφορετική εικόνα, να μεταλλαχθεί, να «σκαρώση» καινούργιους τρόπους αντίδρασης επενδύοντας σε νέα πρόσωπα. Έτσι παρουσιάστηκε στο προσκήνιο ένα πρωτόγνωρο και μοναδικό στα δημοσιογραφικά χρονικά φαινόμενο.

Παρατηρήθηκε ενός νέου είδους αντίδραση: η ίδρυση μιας ιστοσελίδας στην υπηρεσία της συκοφάντησης τού σύγχρονου διαφωτισμού και παράλληλα η στράτευση αριστερίστικων εντύπων, που δημιούργησαν ένα καινούργιο τύπο, ένα υβρίδιο, τον «χριστιανό αριστεριστή απολογητή»...

Το «συνεργείο» της απολογητικής υβρεολογίας

Προ διετίας δημιουργήθηκε ιστοσελίδα στο Διαδίκτυο, στην οποία επιχειρείται να δίνονται απαντήσεις σε δημοσιεύματα κριτικής κα τα τού κρατούντος δόγματος. Η δραστηριότητα των σχεδιαστών της είναι μεγάλη· απαντούν σε όσο το δυνατόν περισσότερα δημοσιεύματα μας, κι έτσι μέσα σε λίγους μήνες η ιστοσελίδα γέμισε με εκατοντάδες σελίδες γραπτών και φωτογραφιών με πολλές παραπομπές τόσο σε χριστιανικές πηγές όσο και σε αρχαία ελληνικά κείμενα, τα οποία βέβαια είτε στρεβλώνουν είτε διαβάλλουν. Βασικός άξονας της πολεμικής τους είναι ο «Δαυλός», στον οποίο απευθύνουν ύβρεις, βαριές απειλές κι ασκούν... διαχρονική κριτική, αναφερόμενοι τόσο σε νέα όσο και σε πολύ παλιά του τεύχη, πετώντας όμως λάσπη, χαρακτηρισμούς και «πυροτεχνήματα» κι όχι προβάλλοντας στοιχεία, αποδείξεις κι επιχειρήματα. Τα σημαντικά γλωσσικά λάθη, που παρατηρούνται και η ευτέλεια τού δήθεν «αντιλόγου» δεικνύουν χαμηλό μορφωτικό και νοητικό επίπεδο. Το μεγάλο πλήθος των σελίδων και το μη ενιαίο ύφος δεικνύουν επίσης, ό τι πρόκειται για εργασία μεγάλης ομάδας, ενός είδους πολυμελούς «συνεργείου» στρατευμένου στον Σκοταδισμό.

Οι ύβρεις και οι χαρακτηρισμοί, που υπάρχουν στην ιστοσελίδα τους, είναι ελάχιστοι, εμπρός στις ύβρεις και τις απειλές, που αποστέλλουν σε ηλεκτρονικές διευθύνσεις μας, που έχουν βάλει στο στόχαστρο.

Δεδομένου ότι η ιστοσελίδα αυτή δεν λέει τίποτε καινούργιο, αλλά αναμασώνται οι γνωστές ασυνάρτητες θέσεις της «εξ αποκαλύψεως» θρησκείας χωρίς λογική κι επιχειρηματολογία, δεν θα άξιζε ουδεμιάς μνείας. Συνέβη όμως ένα γεγονός, το οποίο δημιουργεί σοβαρές υπόνοιες σχετικά με τις δυνάμεις που κρύβονται όπισθεν όλων αυτών των δραστηριοτήτων:

Με τα από λίγες μέρες, αφ’ ότου ξέσπασαν τα εκκλησιαστικά σκάνδαλα, η αστυνομία πραγματοποίησε έφοδο σε σπίτι των ανατολικών προαστίων της Αθήνας. Ο Βαβύλης δεν συνελήφθη μεν, αλλά στα δημοσιεύματα των εφημερίδων εκείνων των ημερών αναφέρθηκε ότι από τις παρακολουθήσεις της Αστυνομίας προέκυψε ότι στο εν λόγω σπίτι μπαινόβγαιναν πολλοί μοναχοί και κληρικοί ή εβραϊκής καταγωγής όπως η σύζυγος τού Βαβύλη κυρία Κοέν, μέσα δε βρέθηκαν εγκατεστημένοι 10 περίπου ηλεκτρονικοί υπολογιστές. Αμέσως μετά η ιστοσελίδα σίγησε, αλλά επανεμφανίστηκε αργότερα. Τα γεγονότα αυτά -ανεξάρτητα εάν έχουν σχέση με την «διεθνή» υπόθεση Βαβύλη- αποκαλύπτουν το ποιον αλλά και την πολιτική απόχρωση αυτών, που έχουν αναλάβει την ηλεκτρονική πολεμική της Θεοκρατίας εναντίων τού «Δ».

... Αν και τεχνικά θα μπορούσαν εύκολα να γράψουν όλο το κείμενό τους σε πολυτονικό, όπως έχουν τυπώσει τις (αντιγραμμένες από ηλεκτρονική έκδοση τού ευαγγελίου) παραπομπές, οι χριστιανοί απολογητές δεν έχουν τις απαιτούμενες γραμματικές γνώσεις. Από τις δεκάδες περιπτώσεις που αποκαλύπτουν κραυγαλέα αγραμματοσύνη, παρατηρούμε μόνο στην ως άνω φωτοτυπία μιας σελίδας τους, ότι έχουν γράψει το «δυστυχώς» με ήτα...(Πηγή: Γεώργιος Δαμήγος, περιοδικό Δαυλός, τεύχος 282, σελίδα 18920)

Μυθοπλάστης: Γεώργιος Δαμήγος, περιοδικό Δαυλός

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ ΕΚΑΨΕ ΤΗΝ ΡΩΜΗ

Αριστερά: Μαρία Τζάνη, Καθηγήτρια Παιδαγωγικής Πανεπιστημίου Αθηνών (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, εκπομπή «Οι Πύλες του Ανεξήγητου», θέμα «Ο χορός των δαιμόνων και οι εξορκισμοί», Σάββατο 05/11/2005)

Δεξιά: Παύλος. Ο Εμπρησμός της Ρώμης. (Πηγή: Δαυλός, εξώφυλλο, τεύχος 155)

Βίντεο. Μέγεθος: 76 Kb - Διάρκεια: 23΄΄: Και επιπλέον... βεβαίως έκαψε την Ρώμη.. [Μαρία Τζάνη δίπλα από τον Μάριο Βερέττα]

-Καθηγήτρια πανεπιστημίου είστε; είστε ανιστόρητη...

-Τέλος πάντων, δεν απαντώ.... καταλαβαίνετε επίπεδο γνώσεων και κριτικής... καταλαβαίνετε αυτό που είπατε; (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, εκπομπή «Αθέατος Κόσμος», θέμα «Εμπόριο Θαυμάτων», 2003)

Η ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ «ΓΕΝΕΤΕΙΡΑ» ΠΟΛΗ ΝΑΖΑΡΕΤ

Αριστερά: Η ανύπαρκτη «γενέτειρα» πόλη Ναζαρέτ (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 245, άρθρο «η Ανάσταση του Χριστού με το μέτρο της λογικής», σελ. 158690)

Δεξιά: Η αδυναμία των συντακτών των Ευαγγελίων να κατανοήσουν την εβραϊκή αυτή λέξη κι η πλήρης τους άγνοια σχετικά με την γεωγραφία της περιοχής τους οδήγησε στο να εκλάβουν τη λέξη «ΝΖΡ» ως πόλη της Γαλιλαίας. Το πρόβλημα έλυσε η χριστιανική ηγεσία, ιδρύοντας τον 8ο αι. μ.Χ. την πόλη Ναζαρέτ, που υπάρχει έως σήμερα. (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 286, άρθρο «Η Φάτνη των Αλόγων», Ιωάννης Λάζαρης, σελ. 19262)

Μυθοπλάστης: Περιοδικό Δαυλός («Ατταβύριος» & Ιωάννης Λάζαρης)

Η ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ ΟΜΟΙΑ ΜΕ ΣΗΜΕΡΙΝΕΣ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ

Η Κλεοπάτρα «αναστημένη με λέιζερ». Όμοια με τις σημερινές Ελληνίδες (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 174, εξώφυλλο)

Μυθοπλάστες: Απολλώνειο Φως, Δαυλός και Μιχάλης Μιχελής, περιοδικό Ιχώρ

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΑΛΕΚΤΟΣ Η ΙΑΠΩΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

Δεξιά: Ελληνική διάλεκτος η Ιαπωνική γλώσσα! (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 255, εξώφυλλο)

ΓΙΑΧΒΕ ΕΒΡΑΪΚΟΣ ΙΑΚΧΟΣ & JESUS ή ZEUS

Αριστερά: Οι ιστορικές πληροφορίες του Πλουτάρχου για την μεταφορά στην Ιουδαία από Κρήτες αποίκους του Έλληνα θεού Διονύσου- Ιάκχου και η μετάλλαξη του τελευταίου σε «Ιαχβέ» από τους Ιουδαιοχριστιανούς. (Πηγή: Στέφανος Μυτιληναίος, Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 228, άρθρο «Η εβραϊκή μετάλλαξη του Διονύσου», σελ. 14543)

Δεξιά: Ζεύς και Je(s)us (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 88, εξώφυλλο, Σελ. 5012)

Μυθοπλάστης: Στέφανος Μυτιληναίος & Δημήτριος Λάμπρου, Περιοδικό Δαυλός

ΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΥΤΟΙ. ΖΗΤΩ ΤΟ «ΙΕΡΟ» ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΙΔΕΩΔΕΣ.

Αντί για κολύμβηση, αγώνας απλυσιάς και αποχής από κάθε μορφή επαφής με το νερό και σωματικής περιποίησης, όπως συμβαίνει στα παραθαλάσσια μοναστήρια όπου απαγορεύεται η κολύμβηση των καλόγερων για να μη φύγει από πάνω τους το μύρο! Μυροαπλυσία λοιπόν σε βάθος χρόνου!

Ελληνικό και "ελληνοχριστιανικό" ιδεώδες. Καλά που ήρθε η θρησκεία να νοικοκυρέψει τα πράγματα .(Πηγή: http://www.greatlie.com/gr/news.cfm?id=65&action=detail και όπως αποθηκεύτηκε από τον Ανώνυμο Απολογητή)

Ο Ιερός αρχαίος αθλητισμός και η σημερινή εξαχρείωσή του (Πηγή: Περιοδικό «Δαυλός», Τεύχος 152-153, Εξώφυλλο, Κάτω Επικεφαλίδα)

Μυθοπλάστης: Μιχάλης Καλόπουλος και περιοδικό Δαυλός

Ο ΔΙΟΝΥΣΟΣ ΠΗΓΕ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ

Τρύγος πριν από 28,000 χρόνια! Χρονολόγηση της Διονυσιακής λατρείας με βάση τις αστρονομικές πληροφορίες

Ο «θεός» Διόνυσος ήτο υπαρκτό πρόσωπο προικισμένο με εξέχουσες ικανότητες, που προσέφερε τεράστιες ευεργεσίες στους λαούς. Προ αυτού το όργωμα των αγρών εγίνετο δια των χειρών. Ο Διόνυσος εφεύρε το άροτρο και επενόησε την ζεύξη των βοών. Εμεθόδευσε και εδίδαξε στους ανθρώπους την καλλιέργεια του σίτου και της αμπέλου και την παραγωγή του οίνου. Εξεστράτευσε προς ανατολάς μέχρι της Ινδικής χερσονήσου, ιδρύων οικισμούς και πόλεις στους νομάδικους λαούς. Στις Ινδίες αντιμετώπισε ενδημούσα λοιμική νόσο. Μετέβη σε πολλές χώρες της Ασίας και της Αφρικής και εβασίλευσε όλων των Ινδιών. Λόγω των ευεργεσιών του εθεοποιήθηκε. (Πηγή: Καλαμπαλίκης Δίον, Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 272-273, σελ. 17927)

Μυθοπλάστης: Περιοδικό Δαυλός και πλειάδα νεοπαγανιστών

ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΕΙΝΑΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ

Δεξιά: Ηράκλειτος (Πηγή: Περιοδικό Strange, τεύχος 63, άρθρο «Οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι και το αρχαίο ελληνικό κατεστημένο», Παντελής Γιαννουλάκης, σελίδα 29)

Η ΠΤΩΜΑΤΟΛΑΤΡΙΑ ΣΤΗΝ ΘΡΗΣΚΕΙΑ [Αποσπάσματα]

«Νέκυες ἐκβλητότεροι κοπρίων» = Οι νεκροί πρέπει ν’ αποβάλλονται περισσότερο από τα σκουπίδια (Ηράκλειτος).

Το πλέον εξωφρενικό όλων είναι η εκδήλωση τιμής και λατρείας σε πτώματα -αγίων της Ορθοδοξίας- ή σε τεμάχια αυτών, τα οποία φυλάσσονται σε ναούς και μονές και σε τακτά χρονικά διαστήματα εκτίθενται σε κοινή θέα, ή τα βγάζουν σε «περιφορές» στους δρόμους της σύγχρονης Ελλάδας. Τεμάχια οστών (χεριών - ποδιών), κρανία, αυτιά, οφθαλμοί, σιαγόνες, γλώσσες ή ολόκληρα πτώματα αποτελούν αντικείμενο λατρείας ημών, που θέλουμε να ονομαζόμαστε απόγονοι των επιστημόνων, των ποιητών, των φιλοσόφων, όλων εκείνων που δημιούργησαν τον Παγκόσμιο Πολιτισμό.

Η πτωματολατρία των χριστιανών είχε αρχίσει από τα πρώτα κιόλας χρόνια του, όταν έφερναν αντικείμενα των αποστόλων για τη γιατρειά των αρρώστων ή χρησιμοποιούσαν ακόμα και τη σκιά τους («Πράξεις», ε΄ 15, ιθ΄ 11-12). Τα σώματα των αγίων υπήρξαν για τους χριστιανούς «ναός τού Θεού». Τα πτώματα τους -σύμφωνα με την Εκκλησία- παραμένουν φορείς της θείας χάριτος·...

Ακριβώς το ίδιο συνεχίζεται και στις μέρες μας· στα πτώματα των αγίων αποδίδονται από την Εκκλησία και τους πιστούς θεραπευτικές ιδιότητες. Το ίδιο έχει συμβεί και με τα λείψανα. Επιβεβαίωσε ποτέ κανείς, αν κάποια συγκεκριμενα οστά είναι πράγματι τα οστά τού αγίου που υποστηρίζει η Εκκλησία;...

...Κάθε πιστός χριστιανός στην εποχή μας, όταν αρρωστήσει, έχει πρόσβαση σε όλα τα ευεργετήματα που προκύπτουν από την εξέλιξη της Τεχνολογίας και της ιατρικής επιστήμης (υποδομή, εξοπλισμό, προσωπικό, εξετάσεις, θεραπείες κ.λπ.). Αφού όμως χρησιμοποιήσει όλα αυτά τα μέσα και θεραπευθεί, πιστεύει κι ισχυρίζεται ότι αυτό οφείλεται σε υπερφυσικούς λόγους, στη συγκεκριμένη περίπτωση στα τεμάχια των οστών κάποιου αγίου...

...Η αύξηση του αριθμού των νέων ναών δημιούργησε έλλειψη πτωμάτων, οπότε μια φρικιαστική καινοτομία άρχισε στα τέλη του 4ου αιώνα και συνεχίζεται αδιάκοπα. Η καινοτομία αυτή είναι ο τεμαχισμός κι η μεταφορά των τεμαχίων των πτωμάτων των αγίων για τον καθαγιασμό (εγκαίνια) των νέων ναών.

...Προς τιμήν των αγίων κατεδαφίστηκαν οι αρχαίοι ελληνικοί ναοί και στις ίδιες θέσεις ιδρύθηκαν νέοι χριστιανικοί, μέσα στις πόλεις...

Μέτρησε ποτέ κανείς, μήπως υπάρχουν φυλαγμένα σε διάφορες μονές συνολικά περισσότερα των δύο ποδιών ή χεριών, περισσότερα τού ενός κρανίου για τον κάθε άγιο; (Βλέπετε άρθρο στο «Δ»: «Τα δέκα χέρια τού αγίου Προκοπίου και οι οκτώ μαστοί της αγίας Βαρβάρας», τ. 276.)

Η επιστήμη έχει προχωρήσει κι είναι πολύ απλό να εξακριβωθεί, αν κάτι αληθεύει ή όχι. Με μία απλή εξέταση DNA μπορεί να βρεθεί:

• η κατάσταση της υγείας του κατά τη διάρκεια της ζωής του,

καθώς κι άλλες πολλές πληροφορίες, οι οποίες θα ξεδιαλύνουν τελείως τα πράγματα. (Πηγή: Ελευθερίου Κίμων, περιοδικό Δαυλός, τεύχος 282, σσ. 18890-18896)

Μυθοπλάστες: Κίμωνας Ελευθερίου & φιλόσοφος Ηράκλειτος

Ο «ΙΕΡΟΣ» ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΟΥ ΟΡΘΟΥ ΛΟΓΟΥ

Ο «ιερός» διωγμός του Ορθού λόγου. (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 285, εξώφυλλο)

Ο ΔΙΟΝΥΣΟΣ ΧΑΡΑ & ΕΡΩΤΑΣ

Ο Χαμένος Διόνυσος. Η «τυποποίηση» της ζωής σκότωσε την χαρά και τον έρωτα (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 200-201, εξώφυλλο)

ΑΚΑΛΛΙΕΡΓΗΤΟΙ & ΑΜΑΘΕΙΣ ΣΥΚΟΦΑΝΤΗΣΑΝ ΤΗΝ ΣΑΠΦΩ

Σαπφώ η παντοτινή. Η θρυλική μορφή που με την ποίησή της και κυρίως με την προσωπικότητά της γοήτευσε τον αρχαίο κόσμο, που δικαίως ο Πλάτων την ονόμασε δέκατη Μούσα. Αδιαφορώντας για τις επιταγές της εποχής της πρωτοστάτησε στη δημιουργία ενός γυναικείου προτύπου με τη δυναμική της, τις απόψεις της, την ίδια της την ζωή. Μία τέτοια μορφή, της οποίας «τα λόγια ήταν ανακατεμένα με φλόγες», όπως λέει ο Πλούταρχος, δεν θα μπορούσε να μείνει αλώβητη από εκείνους που στερούνταν πνευματικής καλλιέργειας και γνώσης, μη μπορώντας έτσι να κατανοήσουν, αλλά και να συναγωνιστούν το έργο της, μα κυρίως από χριστιανοκρατικές αντιλήψεις του τύπου «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα», πλάθοντας σενάρια περί ομοφυλοφιλικής ζωής. Η Σαπφώ είναι γνωστό, ότι έχαιρε πανελλήνιας αίγλης για πολλούς αιώνες, αλλά αργότερα συκοφαντήθηκε για τις ερωτικές της προτιμήσεις, παρόλο που αυτοκτόνησε από τον έρωτά της για τον πλοίαρχο Φάωνα. Η δυσφήμηση διαιωνίστηκε από τον Χριστιανισμό και μεταδόθηκε παγκοσμίως, ταυτίζοντας δυστυχώς ατεκμηρίωτα το όνομα αλλά και τη γενέτειρα της μεγάλης ποιήτριας, την Ερεσό της Λέσβου, με την ομοφυλοφιλία! (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 288, Σελ. 19496)

Η ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ & Η ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΔΑΥΛΟΥ

Δεξιά: Kάλυψις σύγχρονου «άρματος» (πυραύλου) με «ομίχλη» πριν την απογείωση (Πηγή: Δαυλός, τεύχος 235, σελ. 15129, Iωάννης Λάζαρης, Mηχανολόγος μηχανικός E.M.Π., Αντισυνταγματάρχης Tεχνικού Σώματος, http://www.geocities.com/ilazaris/index.html)

Αυτό που καταφέρνει να επιτύχει ο ποιητής είναι η με αριστοτεχνικό τρόπο «σύγκληση» δύο εποχών: της εποχής που εξελίσσεται το έπος (2η χιλιετία ή κατ’ 4η χιλιετία π.Χ.) και της εποχής των θεών (10η περίπου χιλιετία π.Χ.) (Πηγή: Δαυλός, τεύχος 235, σελ. 15129)

H TEXNOΛOΓIA TΩN ΘEΩN. Τα σημερινά επιτεύγματα επιτρέπουν μια άλλη ερμηνεία των Ομηρικών περιγραφών της ισχύος των Ολυμπίων. ΤΑ ΙΠΤΑΜΕΝΑ «ΑΡΜΑΤΑ» της ΗΛΙΑΔΑΣ. (Πηγή: Δαυλός, τεύχος 235, σελ. 15129)

Εντύπωση προκαλεί η ανάγκη των θεών για την χρήση τεχνολογικού εξοπλισμού. Οι Έλληνες θεοί δεν έκαναν θαύματα. Παντού υπήρχαν οι θεοί, πουθενά δεν συνέβαινε όμως τίποτα το υπερφυσικό. Ότι και αν ήθελαν να κάνουν χρησιμοποιούσαν κάποια ανάλογη συσκευή. Ήθελαν να γίνουν αόρατοι, έπαιρναν την περικεφαλαία, ήθελαν να ταξιδέψουν έπαιρνα τα άρματά τους, κατά κανόνα ιπτάμενα. Ο Ποσειδώνας εκτός από άρμα χρησιμοποιούσε και θαλάσσιο σκάφος, ο δ’ Ερμής πέδιλο. Πάντα όμως εχρειάζοντο κάτι, πάντα είχαν ανάγκη από κάποιο μέσο. ...

Μια σημαντική παρατήρηση ακόμη, που πρέπει να γίνει, είναι ότι την τεχνολογία των θεών δεν την άγγιζαν ποτέ οι θνητοί. Στα άρματα για παράδειγμα, που χρησιμοποιούσαν οι θεοί για τις μετακινήσεις τους, δεν έμπαιναν θνητοί. Μπορεί να έχει επιτευχθεί στην Ιλιάδα η αρμονική συνεύρεση των δύο κόσμων, του κόσμου των θεών και του κόσμου των θνητών, αλλά η τεχνολογία των θεών αφορούσε μόνο σ’ αυτούς και ήταν μόνο για δική τους χρήση. (Πηγή: Δαυλός τεύχος 235, σελ. 15130)

Aν θεωρηθούν φαντασιώσεις τότε πρόκειται για αρρωστημένες φαντασιώσεις (Πηγή: Δαυλός τεύχος 235, σελ. 15130)

Στη ραψωδία E αναφέρεται, ότι η Αφροδίτη χρειάστηκε να ανεβεί στον Όλυμπο από το πεδίο της μάχης που ευρίσκετο. Εκεί κοντά «στο αριστερό μέρος της μάχης, βρήκε καθισμένο τον Άρη, ο οποίος είχε τους γρήγορους ίππους περικυκλωμένος από ομίχλη...» (Iλ. E 355). (Πηγή: Δαυλός τεύχος 235, σελ. 15133)

Aν οι ίπποι που περιγράφονται εδώ είναι τα συμπαθητικά τετράποδα, μπορεί καμιά φορά όταν τρέχουν, να σηκώνουν σκόνη, οπότε δικαιολογείται το «περικυκλωμένοι από ομίχλη», αλλά να σηκώνεται σκόνη πριν οι ίπποι ξεκινήσουν, αυτό είναι αδιανόητο. (Πηγή: Δαυλός, τεύχος 235, σελ. 15134)

Τους έδωσε αμβροσία. Και σε άλλα σημεία της Ιλιάδας δεν ξεχνά ο ποιητής να μας επισημάνει, ότι μετά το ταξίδι δόθηκε στους ίππους αμβροσία (Ιλ. Θ 435, Ιλ. Ε 776). Αυτό μας κάνει να υποθέσουμε, ότι πρόκειται μάλλον για ανεφοδιασμό του σκάφους... Kαι εδώ πάλι ισχύει η παρατήρηση, ότι ανεξάρτητα της χρήσης που έκαναν οι θεοί της αμβροσίας, ποτέ δεν έπιασε στα χέρια του αμβροσία κάποιος θνητός. (Πηγή: Δαυλός, τεύχος 235, σελ. 15134)

Στην αναφορά για τον Ήφαιστο δεν περιγράφεται κάποιος εξοπλισμός (Πηγή: Δαυλός, τεύχος 235, σελ. 15134)

Δεν θα πρωτοτυπήσουμε, αν κάνουμε πάλι την παρατήρηση, παρ’ όλο που ο Ερμής ήταν θεός, του χρειάζονταν κι αυτού κάποιος εξοπλισμός για να πετάξει· τα πέδιλα. (Πηγή: Δαυλός, τεύχος 235, σελ. 15134)

Ο Σιμόεις δε τους έβαλε αμβροσία, για να βόσκουν (Ιλιάδα Ε. 777) [Εδώ αναφέρεται και εξειδικευμένο προσωπικό για τον ανεφοδιασμό του άρματος] (Πηγή: Δαυλός, τεύχος 235, σελ. 15135)

«ΚΑΘΕ ΕΛΛΗΝΙΚΟ» ΝΑ ΑΦΟΡΙΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΙΣΗΤΑΙ

Πηδάλιο, ως γνωστόν, είναι το εργαλείο-μηχανισμός, μέσω του οποίου οδηγούμε ένα πλοίο σε συγκεκριμένη πορεία. Η Ορθόδοξος Εκκλησία, ως «νοητή ναύς», έχει το «πηδάλιό» της, την επίσημη «Κανονική Συλλογή», η οποία περιέχει τους θείους και ιερούς κανόνες των Αγίων Αποστόλων, των Οικουμενικών Συνόδων και τοπικών συνόδων και των θείων Πατέρων, στους οποίους προσφεύγουν οι κληρικοί της για να ασκήσουν «κανονικά» τα ιερατικά τους καθήκοντα. Οι έρευνές μου σχετικά με τις σχέσεις Χριστιανισμού και Ελληνισμού με οδήγησαν στην «ανακάλυψη» των πιο κάτω θείων κανόνων, τους οποίους διατάσσονται να εφαρμόζουν οι Έλληνες κληρικοί σήμερα και τους οποίους αντιγράφω από το «Πηδάλιον» και σάς τους παραθέτω ασχολία στους:

ΚΑΝΩΝ ΞΒ

“Καλάνδαι ὀνομάζονται αἱ πρῶται ἡμέραι τοῦ κάθε μηνός, εἰς τὰς ὁποίας οἱ Ἕλληνες ἐσυνήθιζον νὰ ἑορτάζουν, διὰ νὰ ἀπερνοῦν τάχα ὅλον τὸν μῆνα μὲ εὐθυμίαν (2) καὶ τὰ Βοτὰ δέ, καὶ Βρουμάλια, ἑλληνικαὶ ἦτον ἑορταί, τὰ μὲν Βοτά, ἤτοι βοσκήματα καὶ πρόβατα, εἰς τιμὴν τοῦ θεοῦ Πανός, ὅς τις ἐνομίζετο ἀπὸ τοὺς Ἕλληνας ὅ τι εἶναι ἔφορος τῶν προβάτων καὶ τῶν λοιπῶν ζῴων· τὰ δὲ Βρουμάλια, εἰς τιμὴν τοῦ Διονύσου· Βρόμιος γὰρ ἦ το τοῦ Διονύ σου ἐπίθετον κοντὰ εἰς τοὺς Ἕλληνας ἀπὸ τὸν βρόμον, ὁποῦ σημαίνει τὸν ἦχον καὶ τὴν βροντήν, ὀνομαζόμενος. Τοῦτο δὲ οἱ Ῥωμᾶνοι Βρουμάλιον ὠνόμαζον, ἤγουν τὸν βρόμον· καὶ τὴν ἑορτήν Βρουμάλια, πληθυντικῶς, ὁποῦ εἶναι τὸ ἴδιον, ὡσὰν τὰ Διονύσια, καθὼς τὰ ἔλεγαν οἱ Ἕλληνες. Προστάζει λοιπὸν ὁ παρὼν Κανών, ὅ τι τὰ τοιαῦτα Ἑλληνικά, ἀλλὰ δὴ καὶ ἡ κατὰ τὴν πρώτην Μαρτίου τελουμένη πανήγυρις, διὰ τὴν εὐκρασίαν τάχα τοῦ ἔαρος, νὰ ἀσηκωθοῦν ὁλοτελῶς ἀπὸ τὴν πολιτείαν τῶν Χριστιανῶν. Μήτε χοροὶ ἁπλῶς δημόσιοι γυναικῶν νὰ γίνωνται, οὔτε ἑορταὶ, καὶ χοροὶ ἀπὸ ἄνδρας ἤ γυναῖκας εἰς ὄνομα τῶν Ἑλλήνων ψευδοθεῶν. Ὁρίζει δὲ πρὸς τούτοις, ὅτι μήτε ἄνδρας νὰ φορῇ ῥοῦχα γυναικεῖα, οὔτε γυναῖκα ῥοῦχα ἀνδρίκια· ἀλλὰ μήτε νὰ μουρόνωνται μὲ μουτσούνας καὶ προσωπίδας Κωμικάς, ἤτοι παρακινούσας εἰς γέλωτας, ἢ Τραγικάς, ἤτοι παρακινούσας εἰς θρήνους καὶ δάκρυα, ἢ Σατυρικάς, ἤτοι ἰδίας τῶν Σατύρων καὶ Βάκχων, οἵτινες εἰς τιμὴν τοῦ Διονύσου, ὡς ἐκστατικοὶ καὶ δαιμονισμένοι, ἐχόρευον (1) καὶ ὅτι τινὰς νὰ μὴν ἐπικαλῆται τὸ ὄνομα τοῦ συγχαμεροῦ Διονύσου (ὅς τις ἐνομίζετο πῶς ἦτο δοτὴρ τοῦ οἴνου καὶ ἔφορος), ὅταν πατῶνται τὰ σταφύλια εἰς τοὺς ληνούς, μήτε νὰ γελᾷ καὶ νὰ καγχάζῃ, ὅταν βάλλεται ὁ νέος οἶνος εἰς τὰ πιθάρια. Λοιπὸν ὅποιος ἀπὸ τοῦ νῦν καὶ εἰς τὸ ἑξῆς, ἀφ' οὗ ἔμαθε περὶ τούτων, ἐν γνώσει ἐπιχειρήσοι νὰ κάμῃ κἀνένα ἀπὸ τὰ προῤῥηθέντα ταῦτα δαιμονιώδη καὶ Ἐλληνικά, εἰμὲν εἶναι Κληρικός, ἂς καθαίρεται, εἰδὲ λαϊκός, ἂς ἀφορίζεται»

ΚΑΝΩΝ ΟΑ

«Καθὼς οἱ ἀφρονέστεροι ἀπὸ τοὺς σοφοὺς τῶν Ἀθηναίων ἐσυνήθιζον, ὡς γράφει ὁ Θεολόγος Γρηγόριος εἰς τὸν ἐπιτάφιον τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, νὰ μάχωνται μὲ τοὺς ἐναντίους αὐτοῖς, καὶ νὰ καταπιάνουσι τὰς πόλεις καὶ τὰς ὁδούς, καὶ ἄλλα τοιαῦτα νὰ κάμουν συνήθη εἰς τοὺς νέους σοφιστάς· τοιουτοτρόπως καὶ οἱ τοὺς πολιτικοὺς νόμους διδασκόμενοι Χριστιανοὶ ἐμεταχειρίζοντο τὰ ἑλληνικὰ ταῦτα ἔθιμα, καὶ εἰς τὰ θέατρα ἐκρίνοντο, περὶ τοῦ τίς νὰ γένῃ τυχὸν πρῶτος ἐξ αὐτῶν, καὶ τὰς ὀνομαζομένας κυλίστρας ἔκαμνον (2) ἢ φορέματα ἔξω ἀπὸ τὴν κοινὴν τῶν πολλῶν συνήθειαν ἐφόρουν· ταῦτα δὲ πάντα προστάζει ὁ παρὼν Κανὼν νὰ μὴν κάμνουσιν, οὔτε ὅταν ἀρχινοῦν νὰ μανθάνουν τοὺς νόμους, οὔτε ὅταν εὑρίσκωνται εἰς τὸ μέσον τῆς μαθήσεως, οὔτε ὅταν φθάσουν εἰς τὸ τέλος αὐ τῆς. Ὅποιος δὲ εἰς τὸ ἑξῆς τοῦτο ἤθελε κάμνει, νὰ ἀφορίζεται»

ΚΑΝΩΝ ΗΔ

Ἡ τῶν Ἑλλήνων συνήθειαις πρέπει νὰ μισοῦνται ἀπὸ τοὺς Χριστιανούς, διὰ τοῦτο ὁ παρὼν Κανὼν ἀφορίζει ἐκείνους τοὺς χριστιανοὺς ὁποῦ κατὰ τὴν συνήθειαν τῶν Ἑλλήνων ὀμνύουν, ἢ εἰς τοὺς ψευδωνύμους θεοὺς ἐκείνων, λέγοντες μὰ Δία, ἢ εἰς τὰ στοιχεῖα, οἷον μὰ τὸν Ἥλιον, μὰ τὸν Οὐρανόν, καὶ ἄλλα παρόμοια, καθὼς καὶ ὁ ΠΑ΄ τοῦ Βασιλείου Κανὼν εἰς ἐπιτίμια ὑποβάλλει αὐτούς. Πλὴν ὁ μὲν Βασίλειος ἕνδεκα χρόνους κανονίζει ἐκείνους ὁποῦ χωρὶς μεγάλην ἀνάγκην βασάνων ἀρνηθοῦν τὴν πίστιν, καὶ φάγουν εἰδωλόθυτα, καὶ ὀμόσουν ὅρκους τῶν Ἑλλήνων, καθὼς αὐτοὶ δηλ. τοὺς πιστεύουσιν. Ὁ δὲ παρὼν Κανὼν τῆς Συνόδου ἀφορίζει, ὡς λέγει ὁ Βαλσαμών, ὄχι μόνον τούτους ἀλλὰ καὶ τοὺς μὴ ἀρνηθέντας τὴν πίστιν χριστιανούς, ὀμνύοντας δὲ ὅρκους κατὰ τὴν συνήθειαν τῶν Ἑλλήνων. Δι' ὃ καὶ ὁ τοιοῦτος ὅρκος, ἀλλὰ δὴ καὶ πᾶς ὁ κατὰ ἀδοκίμου θρησκείας ὀμοθείς, οὐ φυλάττεται, κατὰ τὸ ιθ΄ κεφ. τοῦ ιγ΄ τίτλ. Φωτίου»

Ξεκάθαρα φαίνεται ότι σήμερα άνθρωπος με κοσμοαντίληψη «Ελληνοχριστιανισμού», δηλαδή «Ελληνοχριστιανός», δεν δικαιολογείται από τους πιο πάνω θείους Κανόνες. Και όσοι μιλούν περί τού ιδεολογήματος αυτού πρέπει... απλώς να αφορίζονται.

ntsit@tee.gr (Πηγή: Νικόλαος Τσίτσος, Περιοδικό Δαυλός, άρθρο «Κάθε Ελληνικό να μισείται», τεύχος 274, σελ. 18081-18082)

Επίσης, κηρύσσει την απαξίαν της πολιτιστικής συνεισφοράς του ελληνισμού εις την ανθρωπότητα, καταδικάζουσα τας Τέχνας και τας Επιστήμας και τον Κλασσικόν Πολιτισμόν: «Ἡ τῶν Ἑλλήνων συνήθειαις πρέπει νὰ μισοῦνται ἀπὸ τοὺς Χριστιανούς» λέγει η ζ΄ Σύνοδος. (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 109, ένθετο «Θα αναγνωρισθεί επίσημα η Αρχαία Ελληνική Θρησκεία;», σελ.7)

Μυθοπλάστης: Νικόλαος Τσίτσος & Παναγιώτης Μαρίνης

ΙΣΡΑΗΛ - ΣΙΩΝ (δις) & ΕΞΥΠΝΑΔΕΣ ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΩΝ

Πάμε κατά διαβόλου ή μάλλον κατά Ισραήλ σύμφωνα με τον κ. Χριστόδουλο, ενώ οι συνεργάτες του (Κ. Χολέβας, Σαράντος Καργάκος, Α. Μαρίνος, Κ. Πυλαρινός, Κ. Δρακόπουλος και αρχιμανδρίτης Επιφάνειος Οικονόμου) εξηγούν στο «ΒΗΜΑ», ότι η «διεθνής Σιών» κρύβεται πίσω από τον διάβολο ή τον Ισραήλ, προς τους οποίους κατευθυνόμαστε.

Αλλά που βρίσκεται τώρα ο αρχιεπίσκοπος, για να πάη στό μέλλον εκεί που λέει ότι θα πάη; Πού είναι ο «διάβολος», ο «Ισραήλ» και η «Σιών»; Πόσες φορές την εβδομάδα ο κ. Χριστόδουλος και η λοιπή Ορθοδοξία ψάλλουν τις τρεις αυτές λέξεις, υμνολογώντας, ευλογώντας και δοξολογώντας τον «λαόν Ισραήλ» και την «Σιών» και αποτασσόμενοι τώ διαβόλω (Ελληνικώ Πολιτισμώ*); Από που φοβάται ότι θα απομακρυνθή ο κ. Χριστόδουλος; Από τον Ισραήλ, που χθες δόξαζε και την Σιών, που υμνούσε, στόν Ισραήλ και την Σιών, που τώρα εξορκίζει αφ’ ενός και στόν διάβολο, που και πριν και τώρα αποτάσσεται αφ’ ετέρου; Τρομερή παράκρουση λόγου μεσα σ’ έναν ανθρώπινο εγκέφαλο -μά την αλήθεια! Επέπρωτο μετά από τοσους αιώνες τερατώδους πνευματικής τυραννίας τού εβραιοχριστιανικού ιδεολογήματος ο «ευλογημενος Ισραήλ» να γίνη τρισκαταρατος και η πολυαγαπημένη «θυγάτηρ Σιών» να μεταβληθή σε καταδιώκουσα λάμια, που ετοιμάζεται να καταπιή τον κ. Χριστόδουλο.

Σ’ ένα λοιπόν είναι συνεπής ο αρχιεπίσκοπος: στον αποτροπιασμό του κατά του διαβόλου, προς τον οποίο ενέπτυε πάντοτε και εμπτύει και τώρα, από κηρύσσον τας τον ως απευκταίον προορισμόν, προς τον οποίον δεν θέλει να πορεύεται. Έτσι στην τραγικά παραληρηματική έκρηξή του ακούσια (;) αποκάλυψε, ότι ο σκληρότερος πυρήνας της Ορθοδοξίας είναι η αμετάκλητη, η ακλόνητη, η αδιάσειστη εχθρότητα κατά «παντός ειδωλολατρικού διαβολικού δαιμονίου», ή αλλιώς κατά παντός Σατανά στην εβραιοχριστιανική γλώσσα (κατά παντός Ελληνικού στην δική μας γλώσσα). Όλα τ’ άλλα αλλάζουν σαν εφήμεροι κυνέρωτες, ακόμη και ο «αιώνιος» έρωτάς του προς τον Ισραήλ και τη Σιών, που τώρα μεταβάλλεται σε μίσος.

Τί ήταν ο Χριστιανισμός στα 2.000 χρόνια της ιστορικής διαδρομής του; Τί άλλο από διώκτης -και μόνο- τού διαβολικού Ελληνικού Ορθού Λόγου; Τί άλλο από εξολοθρευτής της Ελληνικής Μανίας; Τί άλλο υπήρξε στην Ιστορία από το κατά 180 μοίρες αναποδογύρισμα της ελληνικής αντίληψης για τη Ζωή και τον Κόσμο; Και τι άλλο εξαφάνισε ολοκληρωτικά εκτός από τον Ελληνικό Πολιτισμό; Ποιός ήταν ο λόγος γεννήσεώς του και ο λόγος υπάρξεώς του έως σήμερα εκτός από την ζωτική του ανάγκη για δίωξη, και καταστολή και εξαφάνιση της ελληνικότητας με όλα τα μέσα και την αντικαταστασή της με τα τελείως αντιθετα προς αυτην βιο θεωρητικά στοιχεία; Δέν είναι βασικό πόρισμα της Παγκόσμιας Ιστορίας ό τι, όταν επεβλήθη ο Χριστιανισμός, ο Ελληνισμός έπαψε να υπάρχη ως ιστορικό μεγεθος -και κα τ’ αναλογίαν δεν είναι ηλίου φαεινότερο, ότι, όταν αναβιώση ο Ελληνισμός, ο Χριστιανισμός θα εξαφανισθή ως ιστορικό μεγεθος; Τί άλλο έκανε και κάνει στους 16 ½ αιώνες της παγκυριαρχίας του από το ν’ αντικαθιστά την ελληνική Επιστήμη με τή χριστιανική Πίστη, την ελληνική Έρευνα με το χριστιανικό Δόγμα, την ελληνική Φιλοσοφία με τή χριστιανική Θεολογία... -με μία φράση την ελληνική Αλήθεια με την εβραιοχριστιανική εξουσιαστική Δύναμη τού ασιατικού μορμολυκείου τού Παντοκράτορος και Παντοδυναμου Κυρίου των Δυναμεων;

Τραγικό το παραλήρημα τού Χριστιανισμού της εποχής μας. Σχιζοφρενική η θέαση των επί αιώνες ιερών και οσίων του αλλά και μανιακή εμμονή στόν φόβο τού ελληνικού διαβόλου. Μέ τον διχασμό του αυτον, αλλά και το σύμπτωμα τού διχασμού του, το σαικσπήριο αυτο παραλήρημα, κλείνει με τα από ατέλειωτους αιώνες η αυλαία της Ελληνικής Τραγωδίας. Μία άλλη αυλαία ανοίγει, η αυλαία της Σιωνιστικής Τραγωδίας. (Πηγή: Δ.Ι.Λ. Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 288 )

ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΚΕΜΑΛΙΣΜΟΣ

(Κατά: Επιστολής «Οδυσσέα Επικουρίδη», Εκπαιδευτικού)

Αριστερά: Εορτή του Δία στην Τουρκία (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 273, εξώφυλλο)

Δεξιά: Ξου Ρωμιοσύνη αναβαθή που ρεύεσαι Σαπίλα (Πηγή:: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 279, εξώφυλλο)

Απάντηση: Επί ευκαιρίας της επιστολής του «Οδυσσέα Επικουρίδη» (βλέπε Παράρτημα), οπαδό του αρθρογράφου του Δαυλού Μ. Καλόπουλου, προς τον «Ανώνυμο Απολογητή» είναι χρήσιμο να φανερωθεί η νεοπαγανιστική αντιφατικότητα δίχως καλύψεις.

1ον. Πρέπει να θυμηθεί ο αναγνώστης όλες αυτές τις υποκριτικές κατηγορίες των νεοπαγανιστών και άλλων εθνικιστών κατά των όποιων προτιμήσεων ορισμένων του Ορθοδόξου κλήρου την εποχή του Μεσαίωνα υπέρ του Τουρκικού (Μουσουλμανικού) Φεσιού παρά του Δυτικού (αθεϊστικού - αιρετικού) Φακιολιού των Γάλλων «Δημοκρατικών», αν και σαφώς δεν έλλειπαν και οι εξαιρέσεις. Αυτή η στάση εκείνων των κληρικών τότε, στιγματίζεται από σημερινούς παγανιστές και αρχαιολάτρες ως «προδοτική», βάση του διαφωτιστικού εθνικιστικού αισθήματος (υπέρ της Δύσης), αν και δεν υπάρχει καμία ουσιαστική διαφορά μεταξύ αυτών των δύο (Τουρκίας και Γαλλίας) αφού και οι δύο ήσαν και ξένοι, και κατακτητές της Ελλάδας. Στην σημερινή όμως περίπτωση (Δαυλός τ. 273-279) ο νεοπαγανισμός της Ελλάδας προτιμά αντί των Ορθοδόξων πατριωτών Ελλήνων («Ξου Ρωμιοσύνη αναβαθή που ρεύεσαι Σαπίλα») τους Κοσμικούς Τούρκους Κεμαλικούς Στρατιωτικούς, τους κατακτητές της Κύπρου, ενώ χύνονται κροκοδείλια δάκρυα για τα αγάλματα της τελευταίας από ομόθρησκους του περιοδικού Ιχώρ («θυγατρικό» δημιούργημα αποσχισμένων Δαυλικών).

2ον. Πρέπει να θυμηθεί ο αναγνώστης πως, αν και οι νεοπαγανιστές συνεχώς απαγγέλουν «συγκινημένοι» τον εξάψαλμο υπέρ της δημοκρατίας και της Ευρώπης αλλά και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για να επιτίθενται στην Ορθόδοξο Εκκλησία, παράλληλα και χάρη του αντιχριστιανικού τους μένους ερωτροπούν με τους στρατιωτικούς της Άγκυρας, τους «Φρουρούς» υποτίθεται της Δημοκρατίας.

3ον. Πρέπει να θυμηθεί ο αναγνώστης πως, αν και υποτίθεται ο μοντέρνος ελληνικός νεοπαγανισμός τάσσεται ενάντια στο θρησκευτικό συναίσθημα («στρατιωτικούς που στέλνουν πολεμικά πλοία, και αεροπλάνα να συμμετάσχουν σε θρησκευτικές εκδηλώσεις και μάλιστα θρησκοληπτικού-σκοταδιστικού περιεχομένου»), παράλληλα δεν απέχει από το να ζητωκραυγάζει υπέρ των «κοσμικών», υποτίθεται, εορτών του θεού Δία στην Κεμαλική Τουρκία. Είναι εύλογο απορίας πώς ο Θεός της Βίβλου είναι «σκοταδισμός» επειδή «συμβολίζει» για τους εθνικιστές θρησκευτικότητα, ενώ ο θεός της πάλαι Ελλάδας «Δίας» είναι «διαφωτιστής» ωσάν να μην έχει σχέση με καμία θρησκεία.

4ον. Πρέπει να θυμηθεί ο αναγνώστης πως, αν και οι νεοπαγανιστές παριστάνουν τους διαφωτιστές και τους ακόλουθους της «ορθολογικής» Δύσης, παρουσιάζονται σε τούτη την περίπτωση πιστοί και φανατικοί ακόλουθοι της θρησκευτικής Ανατολής, εφόσον συμπαθούν τις «κοσμικές» εκδηλώσεις υπέρ ενός θεού μιας θρησκείας, του μοίχου και κτηνοβάτη Δία, που προτάσσεται από τον χώρο της «Ανατολικής» Τουρκίας στον χώρο της «Δυτικής» Ελλάδας.

5ον. Πρέπει να παρατηρήσει ο αναγνώστης πως ενώ καταπολεμούν, διαδίδοντας γλωσσικές μπαρούφες, το σημερινό εθνικιστικό-σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ που επιτίθεται στους Παλαιστινίους, από την άλλη εξυψώνουν τους «παγανιστές» της Άγκυρας που επιτίθενται εδώ και χρόνια του Κούρδους για τους οποίους ο στρατηγός Μπουγιούκανιτ δήλωνε ενάντια στην μονομερή κατάπαυση του πυρός: «Ο αντιτρομοκρατικός αγώνας θα συνεχιστεί ώσπου να μην μείνει ζωντανός ούτε ένας ένοπλος τρομοκράτης» (Πηγή: Εφημερίδα Το Βήμα, 03/10/2006, σελ. Α3).

6ον. Πρέπει να παρατηρήσει ο αναγνώστης πως ενώ μαίνονται ενάντια στους Μουσουλμάνους Οθωμανούς που είχαν αρκετές ανοχές για τους ελληνικούς Ορθόδοξους πληθυσμούς βάση της θρησκείας, τείνουν χειροκροτήματα προς τους Κεμαλικούς Τούρκους της Αρμενικής Γενοκτοτονίας, της Μικρασιατικής Καταστροφής, του Πογκρόμ και της κατοχής της Κύπρου βάση της εθνικιστικής μανίας.

Αν όλα αυτά δεν συνθέτουν την παγανιστική υποκρισία, τότε δεν μένει να λεχθεί πως σίγουρα αποτελούν την απίστευτη εθνικιστική τρέλα των αρχαιολατρών της Ελλάδας...

Αριστερά Πάνω: Ο στρατηγός, (μόλις διακρίνεται κάτω δεξιά) προειδοποιεί την κυβέρνηση Ερντογάν κάτω από το βλέμμα του Μουσταφά Κεμάλ, ιδρυτή της σύγχρονης Τουρκίας. Οι «πασάδες» της Αγκυρας απαιτούν σεβασμό του κοσμικού κράτους και προειδοποιούν τον τούρκο πρωθυπουργό για τις συνέπειες της ισλαμικής πολιτικής του. «Παρών!» φώναξαν απειλητικά χθες οι τούρκοι στρατηγοί νουθετώντας την κυβέρνηση του πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν για τις ισλαμικές αποκλίσεις της.. Ο στρατηγός Μπουγιούκανιτ έστειλε επίσης μήνυμα στις Βρυξέλλες αφήνοντας υπόνοιες για την ύπαρξη «μυστικής ατζέντας» με στόχο να περιοριστεί ο ρόλος του στρατού στην πολιτική ζωή της Τουρκίας (Πηγή: Εφημερίδα το Βήμα, Τρίτη 3 Οκτωβρίου 2006, σελ.1)

Δεξιά Πάνω: Οπαδοί του τουρκικού εθνικιστικού κόμματος ΜΗΡ διαδηλώνουν μπροστά στο κτίριο της γαλλικής πρεσβείας στην Άγκυρα κατά της απόφασης της γαλλικής Εθνοσυνέλευσης να θεωρείται ποινικό αδίκημα η άρνηση της γενοκτονίας των Αρμενίων. [Τα εθνικιστικά είδωλα πλανούν και χαλκεύουν την επιστήμη της ιστορίας. Συνήθως ο πιονέρος αναγνώστης περί του εθνικισμού δεν αντιλαμβάνεται την πλάνη. Προς τούτο είναι ωφέλιμο να του δεικνύεται η πλάνη που επιφέρει ο εθνικισμός σε ένα άλλο «εχθρικό» έθνος ώστε να μπορεί να αντιληφθεί τις ανάλογες πλάνες που επιφέρει ο εθνικισμός και εις το δικό του. Χρόνια ανήλεης εθνικιστικής Τουρκικής παιδείας γύρω από το «Αρμενικό ζήτημα» δημιούργησε γενεές Τούρκων που δεν έχουν καμιά σωστή ενημέρωση για την ιστορία των προγόνων τους. Στην Ελλάδα του 2006 ο παγανιστικός εθνικισμός όχι μόνο διαστρεβλώνει την ιστορία των δικών του προγόνων διαδίδοντας απίστευτους μύθους και τερατολογίες, αλλά ερωτεύεται και τον εθνικισμό του πιο εχθρικού στρατού μιας άλλης εθνότητας εις την ανέλπιδα προσπάθειά του να βρει συμμάχους υπέρ των εορτών του Δία και την κατάργηση της λατρείας του Ιησού Χριστού από τους Έλληνες.] (Πηγή: Εφημερίδα το Βήμα, Τετάρτη 18 Οκτωβρίου 2006, σελ. 11)

Κάτω: Αν την είχε μπροστά της, θα τη χαστούκιζε. Τώρα που τη βλέπει σε... πανό χαστουκίζει και καταριέται το πανό! Η χειρονομία της ηλικιωμένης είναι χαρακτηριστική για το επίπεδο της δημόσιας διαμαρτυρίας των Τούρκων εθνικιστών χθες, στην Κωνσταντινούπολη, έξω από το δικαστήριο που απήλλαξε τη συγγραφέα Ελίφ Σαφάκ. (Πηγή: Εφημερίδα «Το Βήμα», Παρασκευή 22 Σεπτεμβρίου 2006)

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

Ο astron@astron.gr, του οποίου προωθώ το μήνυμα, είναι ένας επιχειρηματίας Έλληνας, νέος στην ηλικία, ο οποίος υπερασπίζεται και μέσω ΙΝΤΕΡΝΕΤ ότι είναι αληθινό και υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον. Δεν είναι της αντίληψης του "κοίτα την δουλειά σου", "εγώ έχω τα δικά μου προβλήματα" ή κάθε άλλη "δικαιολογία" ιδιώτευσης. Είναι ο μόνος επιχειρηματίας, που γνωρίζω, ο οποίος αφιερώνει πολύ χρόνο για να προωθεί μηνύματα δικά του ή άλλων, που υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον.

Τον ευχαριστώ για τα πολλά κείμενά του που μου έστειλε και τα οποία θα προωθώ με κάθε ευκαιρία.

Ωφελημένος θα είναι όποιος είναι ή γίνει αποδέκτης των κειμένων του.

Μαζί με το μήνυμα του, προωθώ και άρθρο του Άρη Αμπατζή στη Ελευθεροτυπία. Για να εκτιμηθεί το πρόβλημα που υπάρχει στην Ελλάδα από την ταύτιση κράτους εκκλησίας μια σύγκριση με την Τουρκία δεν θα έβλαπτε, παραβλέποντας τις διαφορές Ελλάδας-Τουρκίας ή άλλα εσωτερικά ζητήματα της Τουρκίας. Πχ. ποια η στάση των στρατιωτικών απέναντι στο ενδεχόμενο της αλλοίωσης του κοσμικού χαρακτήρα του Τουρκικού κράτους και ποια η στάση των δικών μας Πολιτειακής-πολιτικής ηγεσίας και στρατιωτικών (της πλειονότητας).

Ένας από τους εκφραστές του κοσμικού χαρακτήρα του Τουρκικού κράτους, ο πρόεδρος της Τουρκίας Σεζέρ, δηλώνει ότι "Στόχος της ισλαμιστικής απειλής είναι, σύμφωνα με τον Σεζέρ, «να εξουδετερωθούν οι κατακτήσεις της Τουρκικής Δημοκρατίας, να ερμηνευθεί ποικιλοτρόπως ο όρος περί λαϊκού καθεστώτος, να διευρυνθεί η βάση της ισλαμιστικής απειλής και να μεταφερθεί η θρησκεία από το ατομικό στο κοινωνικό επίπεδο και να αποκτήσει πολιτική διάσταση»."

Ας κάνουμε την σύγκριση με τους δικούς μας, πολιτειακή - πολιτική ηγεσία, και στρατιωτικούς που στέλνουν πολεμικά πλοία, και αεροπλάνα να συμμετάσχουν σε θρησκευτικές εκδηλώσεις και μάλιστα θρησκοληπτικού-σκοταδιστικού περιεχομένου, όπως στην μεταφορά της "τίμιας ζώνης", του "αγίου φωτός", κ.λ.π., ή να συναγωνίζονται ποιος θα μεταφέρει την "θαυματουργή" εικόνα σε κάποια λητανία.

Η διαπίστωση του Σεζέρ «όσοι δεν αντιλαμβάνονται την ισλαμιστική απειλή, θα πρέπει να αξιολογήσουν τα όσα συνέβησαν τα τελευταία είκοσι χρόνια και να δουν σε ποιο σημείο βρισκόταν και πού κατέληξαν η ατομική και η κοινωνική ζωή» δείχνει ότι με θάρρος και δημόσια δηλώνει από την θέση του ανώτατου άρχοντα την αρνητική εκτίμησή του για την πρόοδο της Τουρκίας, από την ισλαμική στροφή στην διακυβέρνηση. Στην Ελλάδα όχι μόνο αρνούνται να προβληματιστούν οι αντίστοιχοι παράγοντες για τις συνέπειες της ταύτισης κράτους εκκλησίας, αλλά και συναγωνίζονται στο να δώσουν κι άλλα στο ιερατείο.

ΤΟΥΡΚΙΑ: ο πρόεδρος Σεζέρ έδειξε ως προστάτη της κοσμικότητας τις ισχυρές ένοπλες δυνάμεις

Η ισλαμιστική απειλή είναι δεδομένη από την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας και μάλιστα έχει ενταθεί, βρίσκει ο πρόεδρος της Τουρκίας Αχμέτ Νετζντέτ Σεζέρ, ο οποίος και κάνει λόγο για ισχυρές ένοπλες δυνάμεις, αφού καθήκον των τελευταίων είναι η προστασία του καθεστώτος.

«Οι ένοπλες δυνάμεις είναι εγγυητής της χώρας και του καθεστώτος. Και για να φέρουν σε πέρας τα καθήκοντά τους που απορρέουν από τους νόμους, πρέπει να είναι ισχυρές», δήλωσε ο Τούρκος πρόεδρος της Δημοκρατίας Αχμέτ Σεζέρ

Ο Σεζέρ μίλησε χθες στην τουρκική Εθνοσυνέλευση με αφορμή την έναρξη του νέου κοινοβουλευτικού έτους.

Στόχος της ισλαμιστικής απειλής είναι, σύμφωνα με τον Σεζέρ, «να εξουδετερωθούν οι κατακτήσεις της Τουρκικής Δημοκρατίας, να ερμηνευθεί ποικιλοτρόπως ο όρος περί λαϊκού καθεστώτος, να διευρυνθεί η βάση της ισλαμιστικής απειλής και να μεταφερθεί η θρησκεία από το ατομικό στο κοινωνικό επίπεδο και να αποκτήσει πολιτική διάσταση».

Ο Σεζέρ μίλησε ξεκάθαρα για πραγματική οπισθοδρόμηση στην Τουρκία, λέγοντας ότι «όσοι δεν αντιλαμβάνονται την ισλαμιστική απειλή, θα πρέπει να αξιολογήσουν τα όσα συνέβησαν τα τελευταία είκοσι χρόνια και να δουν σε ποιο σημείο βρισκόταν και πού κατέληξαν η ατομική και η κοινωνική ζωή». Διαπίστωση που ταυτίζεται πλήρως με την προβαλλόμενη στην Τουρκία άποψη ότι οι ισλαμιστές ισχυροποιήθηκαν μετά το 1980, με αποτέλεσμα να υπάρξει γενικότερη οπισθοδρόμηση στην κοινωνική ζωή.

Παρόμοια προειδοποίηση περί ισλαμικής απειλής είχε κάνει πριν από λίγες μέρες και ο αρχηγός του τουρκικού ΓΕΣ, στρατηγός Ιλκέρ Μπάσμπουγ. Στο ίδιο πνεύμα αναμένεται να μιλήσει σήμερα ο αρχηγός των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων στρατηγός Γιασάρ Μπουγιούκανιτ. Και μάλιστα λίγες μόνον ώρες πριν από τη συνάντηση του πρωθυπουργού Ταγίπ Ερντογάν με τον Αμερικανό πρόεδρο Τζορτζ Μπους στο Λευκό Οίκο. Μια συνάντηση η οποία θα μπορούσε να προσδιορίσει τις μελλοντικές σχέσεις της Τουρκίας με τις ΗΠΑ και να επηρεάσει τις εσωτερικές εξελίξεις στη γείτονα.

Το ενδιαφέρον είναι ότι ο Σεζέρ συνέδεσε το θέμα των εσωτερικών και εξωτερικών απειλών με την ανάγκη για ισχυρές ένοπλες δυνάμεις. Ως προς τις εσωτερικές απειλές, ο Τούρκος πρόεδρος αναφέρθηκε στη διαμελιστική και την ισλαμική. «Οι ένοπλες δυνάμεις είναι εγγυητής της χώρας και του καθεστώτος», είπε ο Σεζέρ και τόνισε πως «για να φέρουν σε πέρας τα καθήκοντά τους που απορρέουν από τους νόμους, οι ένοπλες δυνάμεις πρέπει να είναι ισχυρές».

Το κύριο σημείο δηλαδή στην ομιλία Σεζέρ ήταν η ταύτισή του με την πάγια άποψη της ηγεσίας των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων ότι ο στρατός έχει διά νόμου το καθήκον της προστασίας του καθεστώτος. Σημείο από το οποίο ξεκινά φυσικά και η όλη συζήτηση περί «πολιτικού λόγου» των ενόπλων δυνάμεων στην Τουρκία. Όλα ωραία και καλά, αλλά την ισχυροποίηση των ισλαμιστών μετά το 1980 που λέει ο Σεζέρ την επέβαλαν οι «ισχυρές ένοπλες δυνάμεις» με το πραξικόπημα του 1980.

Ως προς τη «διαμελιστική» απειλή τώρα, προχθές το ΡΚΚ ανακοίνωσε την κατάπαυση του πυρός που ισχύει από την πρώτη Οκτωβρίου, όπως ακριβώς είχε αναφέρει πριν από μερικές μέρες με ανακοίνωσή του ο ηγέτης της οργάνωσης Αμπντουλάχ Οτσαλάν. Το ΡΚΚ ανέφερε ότι «η κατάπαυση θα συνεχιστεί, όσο οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις δεν πραγματοποιούν επιθέσεις».

Χθες πάντως υπήρξαν συγκρούσεις στο νομό Μάρντιν της Νοτιοανατολικής Τουρκίας, όπου σκοτώθηκε ένας αντάρτης του ΡΚΚ. Στη Μερσίνα πάλι, έγινε έκρηξη βόμβας μπροστά σε νοσοκομείο, όπου τραυματίστηκαν τρία άτομα.

Η ΦΑΤΝΗ ΤΩΝ ΑΛΟΓΩΝ & Ο ΔΑΥΛΟΣ ΤΩΝ ΠΑΡΑΛΟΓΩΝ

Το παραμύθι «Χριστούγεννα». (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 286, εξώφυλλο)

Οι σιωνιστικές δοξολογίες, τα κηρύγματα μίσους, οι ανθελληνικοί λειτουργικοί ύμνοι που ψάλλονται στους ναούς τα Χριστούγεννα κι οι αντιφάσεις των Ευαγγελίων.

Άγγελοι, φάτνη, πρόβατα, βοσκοί, μάγοι, κ.ά. συνθέτουν το σκηνικό της εορταζόμενης από τους χριστιανούς επετείου της γέννησης τού Ιησού, όπως περιγράφεται στα Ευαγγέλια, τα οποία όμως παρουσιάζουν πλήρως αντικρουόμενες περιγραφές, που δεν αντέχουν στο φως της κριτικής. Χριστιανοί απολογητές με διάφορους συνοδοιπόρους τους, προπαγανδίζουν επί πλέον, ότι το μήνυμα που στέλνει στον κόσμο η γέννηση τού Χριστού είναι η αγάπη. Μελετώντας όμως -όχι μόνον την Αγία Γραφή- αλλά και τους χριστουγεννιάτικους λειτουργικούς ύμνους της Εκκλησίας διαπιστώνομε, ότι διά της υποτιθέμενης γεννήσεως τού Ιησού όχι μόνον δεν κηρύχθηκε η αγάπη στον κόσμο αλλά το μίσος, ο ρατσισμός κι ο σιωνισμός.

Πληροφορίες για τη ζωή τού Ιησού -αν και η εποχή του ήταν μία από τις καλύτερα τεκμηριωμένες ιστορικά- δεν έχουμε άλλες, εκτός από εκείνες που περιέχονται στα Ευαγγέλια. Για τη γέννησή του πληροφορίες περιέχουν μόνο το «Κατά Ματθαίον» και το «Κατά Λουκάν»· κι αυτά όμως δεν συμφωνούν μεταξύ τους, αυτοαναιρούνται, αλληλοαναιρούνται κι έχουν πλείστες αντιφάσεις. Ας εξετάσουμε μερικές χαρακτηριστικές:

Το γενεαλογικό δένδρο τού Ιησού. Στο «Κατά Ματθαίον» παρατίθενται 41 γενιές, ενώ στο «Κατά Λουκάν» 78, οι οποίες δεν συμφωνούν ούτε στο όνομα του πατέρα του Ιωσήφ. (Βλ. Ι. ∆ημόφιλου, «Το γενεαλογικό δένδρο τού Ιησού», «∆», τ. 275.)

Ο τόπος καταγωγής τού Ιησού. Ο Ιησούς σύμφωνα με τον Ματθαίο γεννήθηκε στην Βηθλεέμ και μετώκησε αργότερα στην πόλη Ναζαρέτ (β΄ 23), ενώ σύμφωνα με τον Λουκά οι γονείς του κατοικούσαν στη Ναζαρέτ και μετέβησαν στην Βηθλεέμ, για να γεννηθεί ο Ιησούς εκεί (β΄ 4).

Την πόλη Ναζαρέτ δεν την αναφέρουν ούτε το Ταλμούδ ούτε ο Ιώσηπος ούτε τα ρωμαϊκά αρχεία· κι αυτό, γιατί τέτοια πόλη την εποχή της γέννησης του Ιησού δεν υπήρχε. Η λέξη που βρήκαν οι -Εβραίοι της ∆ιασποράς- συντάκτες των Ευαγγελίων σε τρία βιβλία της «Παλαιάς ∆ιαθήκης» («Αριθμοί», «Κριταί» και «Σαμουήλ Α΄») ήταν «Ναζίρ» (άνθρωπος αφιερωμένος στο Θεό) και για την ακρίβεια «ΝΖΡ», δεδομένου ότι οι Εβραίοι έγραφαν μόνο τα σύμφωνα κι ο αναγνώστης καλούνταν να μαντέψει τα ενδιάμεσα φωνήεντα. [«Ιδού θέλεις συλλάβει και θέλεις γεννήσει υιόν, και ξυράφιον δεν θέλει αναβήσεται επί την κεφαλήν αυτού, διότι το παιδίον θέλει είσθαι Ναζηραίος εις τον Θεόν» («Κριταί», ιγ΄ 5).] Η αδυναμία των συντακτών των Ευαγγελίων να κατανοήσουν την εβραϊκή αυτή λέξη κι η πλήρης τους άγνοια σχετικά με την γεωγραφία της περιοχής τους οδήγησε στο να εκλάβουν τη λέξη «ΝΖΡ» ως πόλη της Γαλιλαίας. Το πρόβλημα έλυσε η χριστιανική ηγεσία, ιδρύοντας τον 8ο αι. μ.Χ. την πόλη Ναζαρέτ, που υπάρχει έως σήμερα.

Οι δήθεν «προφητείες» για τη γέννηση. Προσπαθώντας οι ευαγγελιστές να αποδείξουν, ότι τόσον η γέννηση, όσον κι άλλα γεγονότα της ζωής τού Ιησού είχαν προφητευθεί στην «Παλαιά ∆ιαθήκη», απομόνωσαν και συνέρραψαν λέξεις και φράσεις της, οι οποίες όμως αναφέρονται σε άλλα άσχετα θέματα και καμιά τους δεν προφητεύει τίποτε. (Βλ. Ε. Ατταβυρίου, «Οι προφήτες της «Παλαιάς ∆ιαθήκης» δεν προέβλεψαν την έλευση τού Ιησού», «∆», τ. 180.)

Η χρονολογία της γέννησης. Χαρακτηριστικό των Ευαγγελίων είναι, ότι δεν αναφέρουν καμμία χρονολογία. Τα στοιχεία δε που παραθέτουν είναι τόσο αλληλοαναιρούμενα, ώστε κανείς ερευνητής δεν επαλήθευσε, ότι τα περί της γεννήσεως έλαβαν χώρα το έτος 0, το αντίθετο μάλιστα. (Βλ. Ε. Ατταβυρίου, «Η χρονολόγηση της Γέννησης και της Σταύρωσης», «∆» τ. 228, Κ. Κουτρουβέλη, «Πότε γεννήθηκε ο Χριστός;», «∆», τ. 240 και Ε. Ατταβυρίου, «Οι αντιφάσεις των Ευαγγελίων ως προς την χρονολογία της γεννήσεως τού Χριστού», «∆» τ. 252.)

Ο μήνας της γέννησης. «Εν εκείναις δε ταίς ημέραις εξήλθε διάταγμα παρά τού Καίσαρος Αυγούστου να απογραφή πάσα η οικουμένη», ενώ κατά τή γέννηση «οι ποιμένες ήσαν κατά το αυτό μέρος διανυκτερεύοντες εν τοίς αγροίς» («Κατά Λουκάν», β΄ 1 και 8). Στίς 25 ∆εκεμβρίου, σε πλήρη χειμώνα, ούτε απογραφές γίνονται ούτε οι ποιμένες διανυκτερεύουν στους αγρούς -ειδικά στην Βηθλεέμ-, η οποία κείται σε υψόμετρο 800-900 μέτρων και το ψύχος εκεί είναι δριμύ τον χειμώνα. Επειδή οι ιουδαιοχριστιανοί πίστευαν ότι ο Αδάμ πλάστηκε την 6η ημέρα και δεδομένου ότι δεν γνώριζαν πότε γεννήθηκε ο Ιησούς, παραδέχθηκαν πώς γεννήθηκε την ίδια ημέρα και γιόρταζαν αρχικά την γέννησή του στις 6 Ιανουαρίου (Θεοφάνεια). Πάνδημος όμως εορτή συμποσίων κι ευθύμων συγκεντρώσεων πολύ αγαπητή στο λαό ήταν η ημέρα της γεννήσεως τού Ηλίου, η οποία εορταζόταν από τους εθνικούς μετά το χειμερινό ηλιοστάσιο, όταν η ημέρα άρχιζε να μεγαλώνει. Η Εκκλησία αναγκάσθηκε να υιοθετήσει την μεγάλη αυτή γιορτή και να μεταφέρει τελικά μετά τον δ΄ αιώνα μ.Χ. τα Χριστούγεννα στις 25 ∆εκεμβρίου.

Περιοδικά [σημ: Newsweek & time] παγκόσμιας κυκλοφορίας -στην υπηρεσία των ίδιων εξουσιαστικών κέντρων που επέβαλαν το Χριστιανισμό- συνεχίζουν να συντηρούν δύο χιλιετίες μετά τή σχετική με τή θρυλούμενη γέννηση τού Ιησού παραφιλολογία. 19264

Ήταν αειπάρθενος η Μαριάμ; «Αφού ηρραβωνίσθη η μήτηρ αυτού Μαριάμ μετά τού Ιωσήφ, πριν συνέλθωσιν, ευρέθη εν γαστρί έχουσα εκ πνεύματος αγίου», («Κατά Ματθαίον», α΄ 18)· κρίνος δεν αναφέρεται πουθενά. Το «πριν συνέλθωσιν» σημαίνει ότι κάποια στιγμή αργότερα «συνήλθαν», το οποίο επαναλαμβάνει με άλλα λόγια μερικές παραγράφους πιο κάτω ο Ματθαίος: «Και δεν εγνώριζεν αυτήν (την Μαριάμ ο Ιωσήφ), εωσού εγέννησεν τον υιόν αυτής τον πρωτότοκον» (α΄ 25). Δεν την «γνώριζε» μέχρι που γέννησε, επομένως την «γνώρισε» μετά. Εξ άλλου, για να αναφέρεται ο Ιησούς ως πρωτότοκος υιός της Μαριάμ, σημαίνει ότι αργότερα έκανε κι άλλα παιδιά. Ως «πρωτότοκο» γιο της Μαριάμ αναφέρει τον Ιησού και ο Λουκάς (β΄ 7). Τά παιδιά της Μαριάμ και αδέλφια τού Ιησού αναφέρονται από τρεις ευαγγελιστές, τον Ματθαίο (ιβ΄ 46-50), τον Μάρκο (γ΄ 31-35) και τον Λουκά (η΄ 19-20). Η παρθενία της Μαριάμ και μάλιστα η αειπαρθενία της κατασκευάστηκε από τις Ιερές Συνόδους μετά τον ε΄ αι. μ.Χ.. (Βλ. Ε. Ατταβυρίου, «Τά αδέλφια τού Ιησού», «∆», τ. 264, δρ Γ. Μουστάκη «Είχε και άλλα παιδιά η αειπαρθένος Μαρία;», «∆», τ. 252 και Γ. Ιεροδιακόνου, «Τά πέντε αδέλφια τού Ιησού σύμφωνα με την Καινή ∆ιαθήκη», «∆» τ. 268 ή http://www.davlos.gr/pdf/17613.pdf.)

Παναγία η γαλακτοτροφούσα (Βυζαντινό Μουσείο Πολιτισμού). Πρόκειται γιά εικόνα τού 1784 με εντελώς ασυνήθιστο θέμα. Παρατηρήστε, ότι το στήθος της Παναγίας παρουσιάζεται σαν κολλημένο στον δεξιό της ώμο, ο δε Ιησούς δεν έχει χαρακτηριστικά θηλάζοντος βρέφους αλλά εφήβου. Αυτή είναι η «απαράμιλλη βυζαντινή τέχνη», που διατείνονται οι ελληνορθόδοξοι. 19265

Ποιο όνομα δόθηκε στον Χριστό; «Καί θέλουσι καλέσει το όνομα αυτού Εμμανουήλ, το οποίον μεθερμηνευόμενον είναι μεθ’ ημών ο Θεός.» («Κατά Ματθαίον», α΄ 23.) «Καί εκάλεσεν το όνομα αυτού Ιησούν.» (Ο ίδιος δύο παραγράφους πιο κάτω, α΄ 25.) «∆ιά να πληρωθή το ρηθέν διά των προφητών, ότι Ναζωραίος θέλει ονομασθή.» (Ο ίδιος, β΄ 23.)

Ήταν ο Ιησούς μονογενής υιός τού Γιαχβέ; Όχι, διότι η «Γένεσις» κάνει λόγο για υιούς τού Γιαχβέ: «Ιδόντες οι υιοί τού Θεού τας θυγατέρας των ανθρώπων, ότι ήσαν ωραίαι, έλαβον εις εαυτούς γυναίκας» (στ΄ 2).

Οι χριστιανοί απολογητές αντιπαρέρχονται τις κραυγαλέες αντιφάσεις των Ευαγγελίων και προσπαθούν να επικεντρώσουν την προσοχή τού «ποιμνίου» στη σημασία της γέννησης τού Ιησού για τους ανθρώπους και -ειδικότερα- στο νόημα της γιορτής των Χριστουγέννων, το οποίο είναι η «αγάπη». Ας δούμε τα πράγματα όπως είναι.

O θεός των χριστιανών είναι τριαδικός (Αγία Τριάς)· αποτελείται από τρεις υποστάσεις αδιαίρετες κι ομοούσιες: τον πατέρα (Γιαχβέ), τον υιό (Ιησού) και το Άγιο Πνεύμα (ένα περιστέρι). Στην «Παλαιά ∆ιαθήκη» περιγράφονται πλήθος εγκλημάτων καθώς και ρατσιστικών κι αποτρόπαιων πράξεων τού Γιαχβέ, οι οποίες κατά κανόνα υπερβαίνουν τα όρια της κοινής λογικής. Ωρισμένα από τα εγκλήματα τού Γιαχβέ, στά οποία δεν είναι αμέτοχος ο Ιησούς αλλά -τουναντίον- συνένοχος, έχουν παρουσιασθεί σε παλαιότερα τεύχη τού «∆». (Βλ. «∆» 154, 164-165, 169, 171, 193 κ.ά.) Ας μην τα επαναλάβωμε εδώ.

Χορεύουσιν Ἄγγελοι πάντες ἐν οὺρανῶ, καὶ ἄγαλλάονται σήμερον· σκιρτᾷ δὲ πᾶσα ἡ κτίσις, διὰ τὸν γεννηθέντα ἐν Βηθλεέμ, Σωτῆρα Κύριον· ὅτι πᾶσα πλάνη τῶν εἰδώλων πέπαυται, καὶ βασιλεύει Χριστὸς εἰς τοῦς αἰῶνας. Αὐγούστου καὶ σοῦ ἐνανθρωπήσαντος ἡ πολυαρχία τῶν ἀνθρώπων ἐπαύσατο, καὶ σοῦ ἐνανθρωπήσαντος ἐκ τῆς Ἁγνῆς, ἡ πολυθεΐα τῶν εἰδώλων κατήργηται. ὑπὸ μίαν βασιλείαν ἐγκόσμιον, αἱ πόλεις γεγένηται· καὶ εἰς μίαν Δεσποτείαν Θεότητος, τὰ Ἔθνη ἐπίστευσαν.»

Παλαιοδιαθηκικό μίσος και στην Καινή ∆ιαθήκη

«Καινή ∆ιαθήκη» είναι αδιάσπαστη σε έννοιες και σε ιδέες με την «Παλαιά». Ο Ιησούς διευκρινίζει: «Μή νομίσητε ότι ήλθον καταλύσαι τον νόμον ή τους προφήτας. Ουκ ήλθον καταλύσαι αλλά πληρώσαι.» («Κατά Ματθαίον», ε΄ 17.) Τά εγκλήματα και τα ρατσιστικά κηρύγματα μίσους και μισελληνισμού συνεχίζονται αμείωτα και στην «Καινή ∆ιαθήκη». Στό άρθρο «Ιησούς: Κήρυκας μίσους, διχασμού και μισελληνισμού», «∆», τ. 271-273 ή http://www.davlos.gr/pdf/17909.pdf, έχουν αναλυθή αρκετά απ’ αυτά. Σάς παρουσιάζουμε ένα μικρό ακόμη δείγμα:

• Ο Ιησούς αρέσκεται στην εξαπόλυση απειλών, για να εκμεταλλευθή την ανθρώπινη αγωνία για την μετά θάνατον κατάσταση. «Όστις δ’ αν αρνήσηταί με έμπροσθεν των ανθρώπων αρνήσομαι αυτόν καγώ έμπροσθεν τού πατρός μου τού εν ουρανοίς.» («Κατά Ματθαίον», ι΄ 33.)

• «Θέλουσιν εξέλθει οι άγγελοι και θέλουσιν αποχωρίσει τους πονηρούς εκ μέσου των δικαίων. Καί θέλουσιν ρίψει αυτούς εις την κάμινον τού πυρός. Εκεί θέλει είσθαι ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων.» («Κατά Ματθαίον», ιγ΄ 49-50.) Απίστευτες απειλές. Στήν ∆ευτέρα Παρουσία οι αμαρτωλοί θα βράσουν στά καμίνια της Κολάσεως, όπου θα πέση το κλάμα και το τρίξιμο των δοντιών. Αυτό καλείται ψυχολογική τρομοκρατία.

• «Απελθείν εις την γέεναν, εις το πύρ το άσβεστον, όπου ο σκώληξ αυτών δεν τελευτά και το πύρ δεν σβήνεται.» («Κατά Μάρκον», θ΄ 43-44.) Σκουλήκια θα τρώνε τους κολασμένους ασταμάτητα και η φωτιά δε θα σβήνη. Πώς να σχολιασθούν αυτές οι εικόνες φρίκης; Προσέξτε τή λέξη «γέενα». Η ερμηνεία, που συνήθως δίδεται γι’ αυτή τή λέξη είναι «κόλαση»· είναι όμως λάθος. «Γέενα» την εποχή τού Χριστού ωνομαζόταν ένας τόπος, που βρισκόταν μεταξύ της Ιερουσαλήμ και της Ιεριχούς. Ήταν μία ευρύχωρη χαράδρα, όπου έρριχναν τα σκουπίδια και τις ακαθαρσίες της Ιερουσαλήμ και τους έβαζαν φωτιά, για να τα καίνε, η οποία έκαιγε διαρκώς και υψωνόταν καπνός μαύρος, βρωμερός και αποπνικτικός. Εκεί απειλεί ότι θα πετάξη -ποιούς- ο «κήρυκας της αγάπης» Ιησούς, στην καιόμενη χωματερή της Ιερουσαλήμ.

• «Εκεί έσται ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων, όταν ίδητε Αβραάμ και Ισαάκ και Ιακώβ και πάντας τους προφήτας εν τή βασιλεία τού Θεού, εαυτούς δε εκβαλλομένους έξω.» («Κατά Λουκάν», ιγ΄ 28.)

• «Ο πιστεύων εις τον υιόν έχει ζωήν αιώνιον. Ο δε απειθών εις τον υιόν ουκ όψεται ζωήν, αλλ’ η οργή τού Θεού μένει επ’ αυτόν.» («Κατά Ιωάννην», γ΄ 36.)

Παρατηρείται η ίδια ακριβώς νοοτροπία με την «Παλαιά ∆ιαθήκη» αλλά και με τους λειτουργικούς ύμνους, που ψάλλονται στους ναούς τα Χριστούγεννα. Σέ παλαιότερα τεύχη τού «∆» έχουν παρουσιασθή λειτουργικά κείμενα κατά τή Σαρακοστή [από το Τριώδιον με τους αναθεματισμούς εναντίον τού Ελληνικού Πολιτισμού (τ. 192), κατά την Μεγάλη Εβδομάδα και κατά την Πεντηκοστή (τ. 280)].

∆ειγματοληπτικά κείμενα από αυτά που ψάλλουν οι ορθόδοξοι ιερείς στους χριστιανικούς ναούς της Ελλάδας μας ανήμερα τα Χριστούγεννα:

• «Είπεν ο Κύριος τώ Κυρίω μου · Κάθου εκ δεξιών μου, έως αν θώ τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου» («Πρός Εβραίους επιστολή Παύλου», α΄ 13). Πρόκειται για λίαν εύγλωττη κι εξαιρετικά δημοφιλή στην Εκκλησία περικοπή, καθ’ ότι επαναλαμβάνεται πολλές φορές κατά τή διάρκεια της ημέρας των Χριστουγέννων εν μέσω «αλληλούια» (=δόξα στό Γιαχβέ).

• «Ράβδον δυνάμεως εξαποστελεί σοι Κύριος εκ Σιών», αντίφωνον γ΄.

• «Η πολυθεΐα των ειδώλων κατήργηται. Υπό μίαν βασιλείαν εγκόσμιον, αι πόλεις γεγένηνται· και εις μίαν ∆εσποτείαν Θεότητος τα έθνη επίστευσαν», «∆όξα και νύν», ήχος β΄, Κασίας.

• «Καί Ισραήλ εποίησεν ισχύν», «Β΄ Αριθμών το ανάγνωσμα», 17-18.

• «Αγαπά Κύριος τας πύλας Σιών», τροπάριον, ήχος πλ. β΄, στίχος α΄.

• «Μήτηρ Σιών, εκεί άνθρωπος εγεννήθη εν αυτή, και αυτός εθεμελίωσεν αυτήν ο Ύψιστος», τροπάριον, ήχος πλ. β΄, στίχος δ΄.

• «Ισραήλ τώ ηγαπημένω υπ’ αυτού», «Προφητείας Ιερεμίου το ανάγνωσμα» (Βαρούχ 3, 36-38).

• «Μή δώς ετέρω την δόξαν σου, και τα συμφέροντά σοι έθνει αλλοτρίω. Μακάριοι εσμέν Ισραήλ», «Προφητείας Ιερεμίου το ανάγνωσμα» (Βαρούχ 4, 1-4).

• «Ευφράνθητι, Ιερουσαλήμ, και πανηγυρίσατε πάντες, οι αγαπώντες Σιών... ∆ιά της Θεοτόκου · βρέφος γάρ τίκτεται», Ιωάννου Μοναχού, ήχος δ΄.

• «Ισραήλ γάρ ο ποιμαίνων... Χριστός», ωδή γ΄, ειρμός.

• «Σκύλα Βαβυλών της Βασιλίδος Σιών, και δορύκτητον όλβον εδέξατο · θησαυρούς Χριστός, εν Σιών δε ταύτης», ομοίως.

Ποιό είναι τελικά το μήνυμα των Χριστουγέννων και σε ποιούς απευθύνεται; Τό μήνυμα των Χριστουγέννων συνοψίζεται στά ίδια τα λόγια τού Ιησού: «∆οξάζω σε, πάτερ, Κύριε τού ουρανού και της γής, ότι απέκρυψας ταύτα από σοφών και συνετών και απεκάλυψας αυτά εις νήπια.» («Κατά Ματθαίον», ια΄ 25.) Ο Ιησούς προορίζει την διδασκαλία του για τους μωρούς και πτωχούς τώ πνεύματι κι όχι για τους συνετούς.

«Χριστός γεννάται σήμερον, εν φάτνη των α-λόγων»...

(Πηγή: Ιωάννης Λάζαρης, Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 286, σσ. 19261 - 19268)

Μυθοπλάστης: Ιωάννης Λάζαρης, Περιοδικό Δαυλός

ΕΝ ΙΣΧΥ ΗΘΙΚΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ «ΤΑΛΙΜΠΑΝ» ή ΟΝΕΙΡΑ ΠΑΓΑΝΙΣΤΑΝ;

(Κατά: Στέφανου Μυτιληναίου, π. Δαυλός, τεύχος 240, σσ. 15439-15448)

(Κατά: Παναγιώτη Μαρίνη, περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 109, ένθετο , σσ. 7,12)

Στον Χριστιανισμό «το ανθρώπινον σώμα είναι «άσχημοσύνη» και η περιποίησις και η ψιμυθίωσίς του «αμαρτία»», «Απαγόρευσις της κομμώσεως και της έως τότε ενδυμασίας (ς΄ Οίκ. Σύνοδος -παράδειγμα άκρας αμαρτωλότητος η Ιεζάβελ καθότι «ἠγάθηνε τὴν κεφαλὴν αὐτῆς»), επιβολή ατημέλητου κόμης, φαιών φελονίων, μακρού δαλματικού χιτώνος και "μαντήλας" δια τας γυναίκας» (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 109, ένθετο «Θα αναγνωρισθεί επίσημα η Αρχαία Ελληνική Θρησκεία;», σσ. 7,12)

ΕΝ ΙΣΧΥΪ ΣΗΜΕΡΑ ΗΘΙΚΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ ΤΑΥΤΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΙΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ ΤΩΝ ΤΑΛΙΜΠΑΝ

Μετά το τρομοκρατικό χτύπημα στη Νέα Υόρκη, το οποίο φαίνεται να σχεδιάστηκε και να εκτελέστηκε από φανατικούς ισλαμιστές, η Δύση ανακάλυψε ξαφνικά τα αρνητικά στοιχεία των θεοκρατικών καθεστώτων της Ανατολής. Έτσι όλοι μας μάθαμε για τους αναχρονιστικούς και ανελεύθερους μουσουλμανικούς νόμους, οι οποίοι σε συνδυασμό με τη θρησκεία του Ισλάμ έχουν επαναφέρει ολόκληρες χώρες και λαούς στο μεσαίωνα. Αυτό που προκαλεί έκπληξη είναι ότι η χριστιανική Δύση αντιμετωπίζει υπεροπτικά την Ανατολή, με την αλαζονεία που υπερασπίζεται τη δημοκρατικότητα και προοδευτικότητα του Χριστιανισμού. Εμείς ανατρέξαμε στους «ιερούς κανόνες» της Εκκλησίας, αυτούς που ισχύουν εξίσου στην Ορθόδοξη και την Ρωμαιοκαθολική, και αποκαλύπτουμε ότι οι αντιλήψεις των θεοκρατικών καθεστώτων των Ταλιμπάν, των Μουτζαχεντίν και του Ιράν δεν διαφέρουν από τις χριστιανικές ιδέες.

Πηγή μας είναι το «Πηδάλιο», δηλαδή το βιβλίο που περιέχει τους εκκλησιαστικούς κανόνες, όπως οριστήκαν από τις Οικουμενικές Συνόδους του Χριστιανισμού, τους οποίους είναι υποχρεωμένοι να τηρούν όλοι οι Χριστιανοί· αλλιώς αφορίζονται. Σημειώνουμε, ότι οι κανόνες αυτοί είναι άπαντες εν ισχύι και ανά πάσα στιγμή μπορούν να ενεργοποιηθούν από την ιεραρχία της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Απαγορεύονται το θέατρο, οι συναυλίες, ο χορός, τα θεάματα

«Ὥστε τὰ τέκνα τῶν Ἱερέων θεώρια κοσμικὰ μὴ ἐκτελεῖν, μηδὲ θεωρεῖν. Τοῦτο δὲ καὶ πᾶσι τοῖς Χριστιανοῖς ἀεὶ κεκήρυκται, ὥστε, ὅπου βλασφημίαι εἰσί, μὴ προσιέναι» (Kανών ΙΖ΄ της εν Kαρθαγένης Τοπικής Συνόδου).

Ερμηνεία υπό Αγαπίου ιερομόναχου και Νικοδήμου μοναχού: «Προστάζει ο παρών Κανών, ότι οι υιοί των ιερέων να μην κάμνουσι τας θεωρίας και παίγνια, που γίνονται εις τα θέατρα με τα τρεξίματα των αλόγων και με τας μάχας των θηρίων και ζώων, έχοντες δηλαδή αυτοί την των αλόγων και των τοιούτων ζώων επιστασίαν, αλλά ούτε όλως να στέκωνται να τα θεωρούν, όταν οι άλλοι τα κάμνουν όχι μόνον δε οι Ιερωμένων υιοί αλλά και όλοι κοινώς οι Χριστιανοί παντοτεινά διδάσκονται να μη πλησιάζουν στα θέατρα, όπου πολλά άσεμνα πράγματα γίνονται, δια μέσου των οποίων βλασφημείται και υβρίζεται η πίστης των Χριστιανών από τους απίστους και ασεβείς».

Επίσης και ο Κανών ΝΑ΄ της ΣΤ΄ Οίκουμενικης Συνόδου: «Καθόλου ἀπαγορεύει ἡ ἁγία καὶ οἰκουμενικὴ Σύνοδος τοὺς λεγόμενους μίμους καὶ τὰ τούτων θέατρα, εἶτὰ γε μὴν καὶ τὰ τῶν κυνηγίων θεώρια, καὶ τάς ἐπὶ σκηνῆς ὀρχήσεις ἐπιτελεῖσθαι. Εἰ δέ τις τοῦ παρόντος Κανόνος καταφρονήσοι καὶ πρός τι ἑαυτὸν τῶν ἀπηγορευμένων τούτων ἐκδῷ, εἰ μὲν Κληρικὸς εἴη, καθαιρείσθω, εἰ δὲ λαϊκός, ἀφοριζέσθω».

Ερμηνεία υπό Αγαπίου ιερομόναχου και Νικοδήμου μοναχού: «Με όλην την τελειότητα εμποδίζει ο παρών Κανών το να γίνονται οι λεγόμενοι μίμοι, οίτινες πότε μεν των Αράβων μιμούμενοι τα σχήματα, πότε δε των Αρμενίων, άλλο τε των δούλων, μερικάς φοράς δε και κτυπώντες ραπίσματα εις τα πρόσωπα, παρακινούσι με όλα ταύτα τους βλέποντας εις το να γελώσιν ακράτητα. Θεώρια δε των κυνηγίων είναι, όταν βλέπει τινάς τα θηρία, λέοντας θετέον ή αρκούδας ή άλλα, να μάχωνται ή αναμεταξύ των ή με ανθρώπους όπου είναι καταδικασμένοι εις θάνατον. Ασπλαχνία γαρ και ωμότης μεγάλη είναι το να βλέπει τινάς των τοιούτων τα αίματα εκχυνόμενα και να γελά. Εμποδίζει δε προς τούτοις και τους χορούς και άσεμνα λυγίσματα όπου κάμνουν είτε άνδρες είτε γυναίκες εις τας σκηνάς· σκηνή δε είναι η τέντα, μέσα εις την οποίαν έκαμναν κάθε υπόκρισιν και προσποίησιν, είτις ίσταται σκηνικήν επιδεικνύμενος τέχνην, κατά τον ιγ΄ τίτλ. Φωτίου, Κεφ. κα΄. Όθεν και σκηνικοί ονομάζονται αυτοί, όπου πότε μεν υποκρίνονται πως είναι αυθένται, πότε δε πως είναι δούλοι και άλλο τε πως είναι άλλοι. Όποιος δε καταφρονήση τον παρόντα Κανόνα και δώσει τον εαυτόν τον εις την θεωρίαν των τοιούτων, ει μέν Κληρικός είναι ας καθαιρήται, ει δε λαϊκός ας αφορίζεται».

Απαγορεύεται ο καλλωπισμός ανδρών και γυναικών

«Οἱ τὸν Χριστὸν διὰ τοῦ βαπτίσματος ἐνδυσάμενοι, τὴν ἐν σαρκὶ αὐτοῦ πολιτείαν μιμεῖσθαι καθωμολόγησαν. Τοὺς οὖν ἐν τῇ κεφαλῇ τρίχας πρὸς λύμην τῶν ὁρώντων ἐν ἐπινοίαις ἐμπλοκῆς εὐθετίζοντας καὶ διασκευάζοντας καὶ δέλεαρ προστιθέντας ἐντεῦθεν ταῖς ἀστηρίκτοις ψυχαῖς, ἐπιτιμίῳ προσφόρῳ πατρικὼς θεραπεύομεν, παιδαγωγοῦντες αὐτοὺς καὶ σωφρόνως βιοῦν ἐκδιδάσκοντες, πρὸς τὸ ἀφέντας τὴν ἐκ τῆς ὕλης ἀπάτην καὶ ματαιότητα, πρὸς τὴν ἀνώλεθρον καὶ μακαρίαν ζωὴν τὸν νοῦν μετάγειν διηνεκῶς, καὶ ἐν φόβῳ ἁγνὴν ἔχειν ἀναστροφὴν καὶ Θεῶ πλησιάζειν κατὰ τὸ ἐφικτὸν διὰ τῆς ἐν βίῳ καθάρσεως καὶ τὸν ἔνδον ἢ τὸν ἔξω ἄνθρωπον μᾶλλον κοσμεῖν ἀρεταῖς καὶ χρηστοῖς καὶ ἀμώμοις τοῖς ἤθεσιν, ὥστε μηδὲν λείψανον φέρειν ἐν ἑαυτοῖς τῆς ἐναντίου σκαιότητος. Εἰ δὲ τις παρὰ τὸν παρόντα Κανόνα διαγίνοιτο, ἀφοριζέσθω» (Κανών ΙΣΤ΄ της ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου).

Ερημίτης του Αγίου Όρους. Η ιδανική εμφάνιση του Χριστιανού με βάση τους ισχύοντες και σήμερα Κανόνες των Οικουμενικών Συνόδων. (Φωτογραφία του 1960, που δημοσιεύθηκε στην Εγκυκλοπαίδεια «Πάπυρος Λαρούς», τόμ. Α΄, σελ. 786.)

Σύγχρονος ισλαμιστής που εφαρμόζει αυθεντικά τις εντολές της θρησκείας του, όπως ισχύουν και σήμερα, για την αμφίεση, την κάλυψη, την κουρά κ.λπ. του ιδανικού μουσουλμάνου. Παράβαση των εντολών αυτών τιμωρείται με θάνατο.

Ερμηνεία υπό Αγαπίου ιερομόναχου και Νικοδήμου μοναχού: «Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε, λέγει ο μέγας Παύλος. Όθεν ο παρών Κανών προσθέτει, ότι οι τον Χριστόν ενδυσάμενοι πρέπει και κατ’ εκείνον να πολιτεύωνται και να μεταχειρίζωνται πάσαν αγνείαν και καθαρότητα και όχι να κοσμούσι το σώμα περιττώς και περιέργως. Δια τούτο αφορίζει εκείνους τους Χριστιανούς, όπου πλέκουσι τας τρίχας της κεφαλής των, κτενίζοντες αυτάς και ισιάζοντες και προβάλλοντες αυτάς ωσάν ένα δόλωμα εις τας αστηρίκτους και ευκολοκρημνίστους εις την αμαρτίαν ψυχάς, τόσον των ανδρών όσο και των γυναικών, και με το επιτίμιον αυτό τον αφορισμόν παιδαγωγών τους τοιούτους, διδάσκει αυτούς να αφήσουν κάθε απάτην και ματαιότητα και καλλωπισμόν της ύλης και τον φθαρτόν τούτου σώματος, να αναβιβάσουν δε τον νουν των προς την μακαρίαν εκείνην ζωήν και άφθαρτον, πλησιάζοντες εις τον θεόν κατά το δυνατόν με την της ζωής καθαρότητα, και στολίζοντες προτιμώτερον με αρετάς και ήθη χρηστά τον έσω άνθρωπον ήτοι την ψυχήν, πάρεξ τον έξω άνθρωπον ήτοι το σώμα, με τοιαύτα απατηλά και μάταια καλλωπίσματα· εις τρόπον, ότι να μη φέρωσι πλέον εις τον εαυτόν τους κανένα σημάδι της τον διαβόλου κακίας, ον απετάξαντο δια τον αγίου Βαπτίσματος».

Συμφωνία: «Δια τούτο και ο Θεός προστάζει εις το Λευιτικόν (κεφ. ιθ΄ 27) να μην κάμει τινάς σισόην από την κόμην της κεφαλής του ήτοι πλεξούδαν, κατά τον άδηλον ερμηνευτήν. Όθεν τόσον όλοι κοινώς οι άπόστολοι εις τα Διαταγ. (βιβλ. α΄ κεφ. γ΄.) προστάζουσι τους άνδρας να μην πολυκτενίζονται ή μύρον να βάλλουν εις τα μαλλία ή εις πλεξούδαν μίαν ή πολλάς να τα μοιράζωσι, δια να μη τραβήξουν με αυτά εις έρωτα τις γυναίκες, αλλά να κόπτουσι τα μαλλία των. Αλλά δη και ο απόστολος Παύλος ιδία, προς τούτον τον περίεργον καλλωπισμόν των μαλλίων αποβλέποντας και θέλοντας τούτον να εμποδίσει, είπεν ότι ο άνδρας εάν έχει μαλλιά, ατιμία είναι εις αυτόν και κατά τούτον τον τον σκοπόν είπε και ο θείος Επιφάνιος, ότι τα μακρά μαλλία είναι πράγμα ξένον της Καθολικής Εκκλησίας. Σημείωσε όμως, ότι καθώς είναι κατηγορημένον το να μην κόπτει τινάς τα μαλλία του δια καλλωπισμόν και ευμορφίαν και σκοπόν κακόν, έτσι εξ εναντίας είναι εμποδισμένον και το να κόπτει αυτά και να τα ξυρίζει με κάποια στρογγυλεύματα τριγύρω και απλώς ειπείν δια καλλωπισμόν και ωραιότητα. Δια τούτο τον οισόην όπου λέγει το Λευϊτικόν, ο μεν Σύμμαχος είπεν, ου περιξυρίσετε κύκλω την πρόσοψιν υμών της κεφαλής. Ο δε Ακύλας ον περικυκλώσει το κλίμα της κεφαλής σου. Συμπεραίνεται λοιπόν εκ πάντων τούτων, ότι λαϊκοί πρέπει να κόπτωσι τα μαλλία ανεπιτηδεύτως, ακαλλωπίστως και απεριέργως».

Εν ολίγοις, λέμε εμείς, απαγορεύεται κάθε καλλωπισμός, ιδίως όταν αυτός έχει ως σκοπό το ερωτικό φλερτ. Αλά και να μην είναι έρωτας η αιτία, ο καλλωπισμός απαγορεύεται έτσι κι αλλιώς, διότι άπαντες πρέπει να δεχθούμε την αισθητική της Παλαιάς Διαθήκης.

Απαγορεύονται τα κοινά μπάνια στις παραλίες

«Ὅτι οὐ δεῖ Ἱερατικοὺς ἢ Κληρικοὺς ἢ Ἀσκητὰς ἐν βαλανείῳ μετὰ γυναικῶν ἀπολούεσθαι, μηδὲ πάντα χριστιανὸν λαϊκόν· αὐτὴ γὰρ πρώτη κατάγνωσις παρὰ τοῖς ἔθνεσιν. Εἰ δέ τὶς ἐπὶ τοῦτο φωραθείη, εἰ μὲν Κληρικὸς εἴη καθαιρείσθω, εἰ δὲ λαϊκὸς ἀφοριζέσθω» (Kανών ΟΖ της ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου).

Ερμηνεία υπό Αγαπίου ιερομόναχου και Νικοδήμου μοναχού: «Ο παρών Κανών αυτολεξεί λ΄ της εν Λαοδικεία Συνόδου εστί Κανών χωρίς του επιτιμίου μόνου· λέγει ουν, ότι δεν πρέπει οι εντός του βήματος ιερωμένοι ή οι εντός του βήματος κληρικοί ή οι μοναχοί και ασκηταί ή απλώς κάθε λαϊκός Χριστιανός να λούεται εις τα λουτρά μαζί με τας γυναίκας επειδή το άτοπον τούτο κοντά εις τα έθνη φαίνεται να είναι η πρώτη κατηγορία και το μεγαλύτερον σκάνδαλον εναντίον εις τους Χριστιανούς. Ο δε απόστολος προστάζει να γινώμεθα απρόσκοποί εις τους Ιουδαίους και Έλληνας και εις την Εκκλησίαν του θεού. Και αν, καθώς λέγει δ Ζωναράς και αυτό, το να απαντήσει τινάς γυναίκας απλώς εις στράταν ή εις οίκον, ταράττει τον λογισμόν, πως δεν θέλει καταβαπτισθεί και εις επιθυμίαν να κινηθεί ο νους εκείνων των ανδρών, όπου με γυναίκας συλλούωνται, κατά τον Βαλσάμωνα ή εις λουτρόν δηλαδή ή εις θάλασσαν ή εις ποταμόν εξουσιάζουσι γαρ τα σώματά των δια παιδοποιίαν και όχι δια να ξεγυμνώνονται και να βλέπωσι την ασχημοσύνην των. Προσθέτει δε ο Κανών, ότι όποιος ήθελε φανεί να κάμει τούτο, κληρικός μεν ων, ας καθαίρεται, λαϊκός δε ας αφορίζεται».

Συμφωνία: «Αλλά και αι αποστολικαί διαταγαί (βιβλ. α΄ κεφ. θ΄) εμποδίζουσι να λούεται γυνή μετά ανδρός. Την αταξίαν ταύτην αναφέρει και ο Επιφάνιος, αιρεσ. λ΄. και Κλήμης ο Αλεξανδρεύς». (Παιδαγωγού, βιβλ. γ΄. κεφ. ε.)

Απίστευτο και όμως αληθινό, ότι σε περίπτωση που εφαρμοστεί ο εν λόγω κανόνας, θα πρέπει να αφορισθεί όλος ο πληθυσμός της Ελλάδας, για να μην πούμε όλος ο πληθυσμός της χριστιανικής Ευρώπης!

«Αν δεν πλένεστε καθόλου, τόσο το καλύτερο»

Το ιδανικό του ιουδαιοοχριστιανισμού είναι να πλένονται οι, άνθρωποι όσο το δυνατόν λιγότερο έως και καθόλου. Ο επίσκοπος Φίλων, προσπαθώντας να περάσει τα ιουδαϊκά ήθη στους Χριστιανούς, συμβουλεύει: «ότι και οι Ιουδαίοι με τους πατέρας των δεν συλλούονται, ίνα μη ιδωσι την γύμνωσιν του πατρός των ως ο Χαμ την του Νώε. Όθεν ακολούθως ουδέ τα παιδία των Χριστιανών πρέπει με τους πατέρας των να συλλούωνται. Ο δε άγιος Διάδοχος της Φωτικής Επίσκοπος (κεφ. νδ΄, σελ. 216, της Φιλοκαλ.) λέγει, ότι είναι ανδρείον και σωφρονέστατον πράγμα το να απέχει τινάς από τα λουτρά και μάλιστα εκείνοι, όπου αγαπούν να ενωθούν με το κάλλος της σωφροσύνης ταυτόν ειπείν, οι παρθενίαν υποσχεθέντες ιερωμένοι και μοναχοί, διότι η ηδονική εκείνη υγρασία του λουτρού χαυνώνει και εκθηλύνει το σώμα, και η εν τω λουτρω γύμνωσις φέρει εις ενθύμησιν την άδοξον εκείνην γύμνωσιν, όπου έπαθεν ο Αδάμ μετά την παρακοήν. Και απλώς ειπείν, τα λουτρά άλλο καλόν δεν προξενούσι πάρεξ ηδονάς σαρκικάς και φαντασίας ατόπους, εκτός μόνον αν λούεται τινάς δι’ ανάγκην ασθενείας» (Φίλων, σελίδα 163 του α΄ τόμου της «Οκτατεύχου»).

Απαγορεύεται η ζωγραφική με θέματα το γυμνό και τον έρωτα

«Οἱ ὀφθαλμοί σου ὀρθὰ βλεπέτωσαν καὶ πάσῃ φυλακῇ τήρει σὴν καρδίαν, ἡ σοφία διακελεύεται. Ῥᾳδίως γὰρ τὰ ἑαυτῶν ἐπὶ τὴν ψυχὴν αἱ τοῦ σώματος αἰσθήσεις εἰσκρίνουσι. Τὰς οὖν τὴν ὅρασιν καταγοητευούσας γραφὰς εἴτε ἐν πίναξιν εἴτε ἄλλως πως ἀνατιθεμένας καὶ τὸν νοῦν διαφθειρούσας καὶ κινούσας πρὸς τὰς τῶν αἰσχρῶν ἡδονῶν ὑπεκκαύσεις οὐδαμῶς ἀπὸ τοῦ νυν οἰῳδήποτε τρόπῳ προστάσσομεν ἐγχαράττεσθαι, εἰ δὲ τις τοῦτο πράττειν ἐπιχειρήσοι, ἀφοριζέσθω» (Κανών Ρ΄ της ΣΤ΄ Οίκουμενικης Συνόδου).

Ερμηνεία υπό Αγαπίου ιερομόναχου και Νικοδήμου μοναχού: «Επειδή μερικοί εζωγράφιζον εις τοίχους και σανίδας ζωγραφίας τινάς ασέμνους, οίον γυναίκας γυμνάς ή λουομένας ή υπό ανδρών φιλουμένας και άλλα τοιαύτα αισχρά, τα οποία απατώσι τους οφθαλμούς των ορώντων και κινούσι τον νουν και την καρδίαν προς επιθυμίας σαρκικάς, δια τούτο προστάζει ο παρών Κανών, αι τοιαύται εικόνες με κανέναν τρόπον να μη ζωγραφίζωνται, ει δε τις ήθελε τας ζωγραφίση να αφορίζεται, επειδή όλαι αι πέντε αισθήσεις του σώματος και μάλιστα η πρώτη και βασιλικωτάτη όρασις με εύκολίαν εμβάζει τας εικόνας εκείνων οπού βλέπει μέσα εις την ψυχήν. Δι’ ο και ο Σολομών συμβουλεύει να βλέπωσιν οι οφθαλμοί του καθενός ορθά και καλά πράγματα και καθένας να φυλάττη με κάθε φύλαξιν τον νουν και την καρδίαν τον από τα αισχρά αντικείμενα των αισθήσεων».

Αν και ενδεικτικοί του χριστιανικού φομενταλισμού οι, εν λόγω «ιεροί» κανόνες δίνουν μία ξεκάθαρη εικόνα του πως οραματίζονται οι, Χριστιανοί τις ανθρώπινες κοινωνίες. Η θρησκοληψία των ανθρώπων που έγραψαν και συνέταξαν αυτά τα κείμενα είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Αν αναλογιστούμε, ότι πριν την επιβολή του Χριστιανισμού οι, άνθρωποι είχαν ελευθερία στον έρωτα, στη σκέψη, στην τέχνη και τη φιλοσοφία, θα καταλάβουμε ότι μέσα σε μετρικούς αιώνες ό ιουδαιοχριστιανισμός κατάφερε και έφερε τα πάντα πάνω κάτω.

Ο φομενταλισμός και η θρησκοληψία είναι η σκοτεινή κληροδοσία της εβραϊκης θρησκείας στα ιδεολογικά της τέκνα (προεκτάσεις), Χριστιανισμό και Ισλάμ. Αμφότεροι οραματίζονται θεοκρατικές κοινωνίες (κατά τα ιουδαϊκά πρότυπα), υποδουλωμένες και πρωτόγονες, ανέραστες και απολίτιστες. Σε τι διαφέρει το καθεστώς των Ταλιμπάν ή των Ιρανών ισλαμιστών (των «Χομεϊνιδών») από τους κανόνες της Εκκλησίας; Όχι και σε πολλά, από ό,τι φαίνεται. Και ας μην ξεχνάμε, ότι μέσα σε ένα βράδυ η πολιτισμένη και δυτικότροπη Περσία του Σάχη μεταβλήθηκε σε ένα θεοκρατικό Ιράν. Ένα βράδυ χρειάστηκε και το Αφγανιστάν, για να μετατραπεί από μία λαϊκή δημοκρατία (με ίσους ρόλους ανδρών και γυναικών) σε θεοκρατική επικράτεια των Ταλιμπάν, κέντρο του παγκόσμιου ισλαμικού φομενταλιστικού κινήματος, χώρα του απόλυτου ιουδαιομουσουλμανικού παραλόγου*. Οι, γυναίκες της Περσίας και του Αφγανιστάν φορούσαν κοντές φούστες, σπούδαζαν, εργάζονταν, υπηρετούσαν στο στρατό, πολλές ήταν επιστήμονες, γιατροί, δικηγόροι, καθηγήτριες πανεπιστημίων. Σήμερα οι ίδιες γυναίκες είναι δούλες του ιουδαιομουσουλμανισμού. Ποιος θα περίμενε ότι στον 21ο αιώνα, την ίδια ώρα που το ανθρώπινο γένος επιχειρεί την εξερεύνηση του διαστήματος, θα υπήρχαν θρησκευτικοί ηγέτες που θα κήρυτταν πόλεμο «στο όνομα του Θεού»;

Και αν όλα αυτά κάποιος μπορεί να πει ότι είναι αποκλειστικά γνωρίσματα του Ισλάμ, ας δει και την έρευνα του κ. Ν. Τσίτσου με τίτλο «H γυναίκα υποχείριο στον άνδρα ως επίσημη θέση στον Χριστιανισμό», στον «Δαυλό», τεύχος 236-237, Σεπτ. 2001.

Η γυναίκα στον Χριστιανισμό είναι υποχείριο του άντρα. Αυτή είναι επίσημη θέση, σύμφωνα με τις αποστολικές διδαχές και τους κανόνες της Εκκλησίας. Η ιεραρχία δε, όποτε μπορεί, μας υπενθυμίζει, ότι, στο μέτρο που της επιτρέπουν οι δυνάμεις της, προσπαθεί να κρατά τη γυναίκα υποταγμένη και να της συμπεριφέρεται ως να είναι κατώτερο ανθρώπινο πλάσμα.

Θα αναφερθούμε εδώ μόνο στην εντολή του κορυφαίου θεωρητικού του Χριστιανισμού Παύλου, που απαγορεύει στις γυναίκες να καλλωπίζονται: «9 Ὡσαύτως καὶ γυναῖκας ἐν καταστολῇ κοσμίῳ, μετὰ αἰδοῦς καὶ σωφροσύνης κοσμεῖν ἑαυτάς, μὴ ἐν πλέγμασιν ἢ χρυσῷ ἢ μαργαρίταις ἢ ἱματισμῷ πολυτελεῖ,10 ἀλλ' ὃ πρέπει γυναιξὶν ἐπαγγελλομέναις θεοσέβειαν, δι' ἔργων ἀγαθῶν.» (Παύλος, «Προς Τιμόθεον Α΄», β΄, 9-10). Ας μην λησμονούμε, ότι ανάλογος κανόνας απαγόρευσης για τις γυναίκες υπάρχει και στους ισλαμιστές Ταλιμπάν, οι οποίοι, αν συλλάβουν γυναίκα να φορά κοσμήματα ή ψηλοτάκουνα παπούτσια, να έχει βαμμένα νύχια κ.ο.κ., την τιμωρούν είτε με ξυλοδαρμό είτε με ακρωτηριασμό ακόμα και με θάνατο. Η εδώ αποστολική διδαχή του Παύλου έγινε και κανόνας (ΡΣΤ΄ της ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου) της Εκκλησίας με τιμωρία αφορισμού για τους παραβάτες. Περιττό να πούμε, ότι κατά τα χρόνια του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους (Βυζάντιο) και την εποχή που θεσπίστηκε ο εν λόγω κανόνας συνήθως η τιμωρία για τους αφορισμένους ήταν ο θάνατος.

* Ο ηγέτης των Ταλιμπάν μουλλάς Ομάρ, μόλις κατέλαβε προ έξι ετών την εξουσία, απαγόρευσε τη φοίτηση στα σχολεία πλην των ιεροδιδασκαλείων, επέβαλε τη ποινή θανάτου στις γυναίκες που καλλωπίζονται ή απλώς αποκαλύπτουν το πρόσωπό τους και στους άνδρες που δεν τρέφουν γενειάδα, κατήργησε τον αθλητισμό, τη μουσική και το θέατρο, «έφερεν εις έδαφος» τα προϊσλαμικά έργα τέχνης του Αφγανιστάν κ.λπ.

Πηγή: Στέφανος Μυτιληναίος, Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 240, σσ. 15439 - 15448, http://www.davlos.gr/dissue.php?issue=240

Μυθοπλάστες: Στέφανος Μυτιληναίος & Παναγιώτης Μαρίνης

Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ ΥΓΙΕΙΝΗ, ΛΟΥΤΡΑ, ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΙΑΤΡΙΚΗ

Απαγόρευσις της υγιεινής, "κλείσιμο" των Ασκληπιείων και των Λουτρών, αναθεματισμός της ιατρικής: «Νοσεῖ Γαληνὸς, ἐκφοβεῖ δὲ τὰς νόσους ὁ Πέτρος ἡμῶν τὰς σαγήνας ὁ πλέκων»(20) (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 109, ένθετο «Θα αναγνωρισθεί επίσημα η Αρχαία Ελληνική Θρησκεία;», σελ. 12)

«Απαγορεύεται γενικώς το λουτρόν καθαριότητος: «ἀνδρεῖον καὶ σοφρωνέστατον πρᾶγμα τὸ νὰ ἀπέχῃ τινὰς ἀπὸ τὰ λουτρά... Καὶ ἁπλῶς εἰπεῖν, τὰ λουτρά ἄλλον καλὸν δὲν προξενοῦσι, πάρεξ ἡδονὰς σαρκικάς, καὶ φαντασίας ἀτόπους» (ΠΗΔΑΛΙΟΝ)!» και «Λουτρά - Απαγορεύονται! τα μεγαλοπρεπή λουτρά των Ελληνικών πόλεων ισοπεδώνονται! Απαγορεύεται γενικώς το λουτρόν καθαριότητας» (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 142, ένθετο «Αφιέρωμα, η πρόσφατη αναγνώριση της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας» σελ. 11 & 12)

Απαγορεύονται τα κοινά μπάνια στις παραλίες

«Αν δεν πλένεστε καθόλου, τόσο το καλύτερο»

Το κάλλος της σωφροσύνης λοιπόν περνάει από τον κάλλο της απλυσιάς και μονάχα σε περίπτωση ασθενείας (η οποία πολύ πιθανό να έχει προκληθεί από την απλυσία) είναι πράξη αναμάρτητη το να λουστεί κανείς. (Πηγή: Στέφανος Μυτιληναίος, Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 240, σσ. 15439 - 15448, http://www.davlos.gr/dissue.php?issue=240)

Μυθοπλάστες: Στέφανος Μυτιληναίος & Παναγιώτης Μαρίνης

ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ & ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ ΚΑΤΑΡΓΗΘΗΚΕ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ

Απαγόρευσις του θεάτρου... (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 109, ένθετο «Θα αναγνωρισθεί επίσημα η Αρχαία Ελληνική Θρησκεία;», σελ. 12)

Απαγορεύονται το θέατρο, οι συναυλίες, ο χορός, τα θεάματα

Μυθοπλάστες: Παναγιώτης Μαρίνης & Στέφανος Μυτιληναίος

ΠΟΤΕ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ & ΠΟΤΕ ΚΟΙΜΗΘΗΚΕ Ο ΔΑΥΛΟΣ

Πότε γεννήθηκε ο Χριστός;

Οι πληροφορίες Ιστορικών και τα Ευαγγέλια

Στο υπ’ αριθμ. 228 τεύχος του «Δαυλού» καταχωρίσθηκε επιστολή συν-συνεργάτη του «Δαυλού» κ. Ε. Ατταβυρίου με την οποία εσχολιάζετο ερευνά μου σχετική με τις χρονολογήσεις της γέννησης και της σταύρωσης του Χρίστου. Είμαι υποχρεωμένος να τον ευχαριστήσω τόσο για την επισήμανση του λάθους στον προσδιορισμό της ιδρύσεως της Ρώμης το έτος 746 προ Χρίστου εκ των στοιχείων του Πολυβίου, όσο και για την ευκαιρία βαθύτερης έρευνας του όλου θέματος προς πληρέστερη ενημέρωση των αναγνωστών του περιζήτητου πλέον «Δαυλού».

Οι πληροφορίες των Ευαγγελίων οπωσδήποτε είναι πολύ περιληπτικές και έχουν πολλές ελλείψεις ιστορικής θεμελιώσεως των γεγονότων τής περιόδου εκείνης, άλλα σε συσχετισμό και παραλληλισμό με γεγονότα που αναφέρονται από άλλους αρχαίους συγγραφείς μπορούν να φανούν χρήσιμες για το προς υπολογισμό θέμα, δεδομένου ότι η κριτική της ιστορικότητας της περιόδου εκείνης έχει γίνει από πολλούς επί 2.000 χρόνια τώρα. Η διδασκόμενη αρχαία ιστορία στα σχολεία μας είναι αποσπασματική και δεν παρέχει πλήρη εικόνα των γεγονότων του κόσμου. Εκτός αυτού οι περισσότεροι αρχαίοι συγγραφείς δεν είναι γνωστοί έστω και κατ’ όνομα στους σημερινούς Έλληνες. Επίσης πολλά γεγονότα έχουν διατυπωθεί λανθασμένα και όμως έχουν γίνει αποδεκτά ευρέως.

Ένα εκ τούτων είναι η «Κτίσις της Ρώμης». Ο Α. Lapple στο βιβλίο του «Ο Άλλος Ιησούς» (μετ. Εύαγ. Γεωργούλα, εκδ. Κονιδάρη 1999, σελ. 17) λέγει: «ως ημερομηνία ιδρύσεως τής Ρώμης θεωρήθηκε το έτος 753 προ Χριστού». Και στη σελ. 18 συμπληρώνει: «ο μοναχός Διονύσιος ο Μικρός το έτος 525 μετά Χριστόν επρότεινε μία χριστιανική χρονολόγηση, τοποθετώντας τη γέννηση του Χριστού στο έτος 754 από κτίσεως Ρώμης. Ωστόσο ο δημιουργός του ημερολογίου έκανε ένα μικρό σφάλμα κατά επτά χρόνια, όπως διαπιστώθηκε αργότερα. Η χρονολόγηση αυτή, που προτάθηκε τον 6ο αιώνα μετά Χριστόν, αποδείχθηκε λανθασμένη από μεταγενέστερους υπολογισμούς, με αποτέλεσμα η ιστορική χρονολογία της γεννήσεως του Χριστού να πρέπει να τοποθετηθεί στο 7ο έτος προ Χρίστου. Το υπολογιστικό λάθος του μονάχου Διονυσίου του Μικρού δεν έχει διορθωθεί μέχρι σήμερα ». Κατόπιν αυτών ο Η.G. Wells στη «Σύντομη Παγκόσμια Ιστορία» του (μετ. Μπ. Γραμμένου, έκδ. Άγκυρα 1971, σελ. 139) λέγει: «Σύμφωνα με τις παλιές χρονολογίες η Ρώμη ιδρύθηκε το 753 προ Χριστού και 23 χρόνια μετά την πρώτη Ολυμπιάδα».

Ο Μ. Ντινάν στην «Παγκόσμια Ιστορία» του (τόμος 1ος, εκδ. Πάπυρος 1966, σελ. 74) λέγει: «Πάνω στους λόφους πού δεσπόζουν στην περιοχή ιδρύθηκε η Ρώμη το 753 προ Χριστού, σύμφωνα με τη μυθική παράδοση». Ο Θ. Διαμαντόπουλος στη «Συνοπτική Ιστορία των Λαών» (εκδ. 1966, σελ. 146) σημειώνει: «Το 754 προ Χριστού αναφέρεται Ιστορικά σαν χρονολογία ίδρυσης τής Ρώμης». Και ο Η.W. van Loon στην «Ιστορία τής Ανθρωπότητας» (μετ. Π. Βραχιώτης, εκδ. Σελίδες, σελ. 95) λέγει: «Βρισκόμαστε στο 753 από κτίσεως Ρώμης».

Πότε όμως ιδρύθηκε στην πραγματικότητα η Ρώμη; Ο Πολύβιος λέγει: το 746 π.Χ. Ο Διόδωρος Σικελιώτης στο 7ο βιβλίο της «Ιστορικής Βιβλιοθήκης» του λέγει: «Η Ρώμη εκτίσθη στο δεύτερο έτος της 7ης Ολυμπιάδος» ή το έτος 746 π.Χ. Ο Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς στην Ρωμαϊκή Αρχαιολογία (βιβλ. Α, παρ. 75, εκδ. Τeubner 1967), γράφει: «Ο Ρωμύλος ηγήθη της Ρώμης από τον πρώτου έτους της 7ης Ολυμπιάδος», δηλ. το έτος 747 π.Χ. Ο Ευσέβιος στην «Προπαρασκευή Ευαγγελίου» (βιβλ. 10ον, παρ. 14) αναφέρει: «Ο Αχαζ βασίλεψε 16 έτη. Τότε έγινε η πρώτη Ολυμπιάδα. Τον διεδέχθη ο Εζεκίας επί 29 έτη. Τότε ο Ρωμύλος έκτισε τη Ρώμη και εβασίλευσε ταύτης», δηλ.: 776 π.Χ. - 29 χρ. = 747 π.Χ. Ο Πλούταρχος στο «Βίος Ρωμύλου» (μετ. Μ.Γ. Μερακλή, εκδ. Γαλαξίας 1968, σελ. 64) λέγει: «Ο Ρωμύλος έκτισε την πόλη της Ρώμης το τρίτο της 6ης Ολυμπιάδος», δηλ. το έτος 749 π.Χ. Ήδη παρουσιάζονται πέντε χρονολογίες ιδρύσεως της Ρώμης από αρχαίους συγγραφείς, που η μικρότερη διαφέρει της μεγαλύτερος κατά τρία μόλις χρόνια. Ο «μέσος όρος» των χρονολογιών τούτων είναι το έτος 747 προ Χρίστου. Το 747 π.Χ., αφαιρούμενο από το 754 του Διονυσίου του Μικρού, δίνει υπόλοιπο 7 χρόνια, όσο ήταν το προσδιορισθέν ανωτέρω σφάλμα του περί τής γεννήσεως Χρίστου.

Τα χρονικά διαστήματα τόσο τής Βίβλου όσο και των Ευαγγελίων ορίζονται από της ενάρξεως ή των μεσοδιαστημάτων ή του συνολικού χρόνου της ηγεμονίας ενός βασιλέως. Εκτός τούτου περί του ενιαυτού ή του έτους των Εβραίων σημαντική είναι και η πληροφορία του Ιουλίου Αφρικανού στις «Χρονογραφίες» του (εκδ. Αποστ. Διακ. της Εκκλ. της Ελλάδος, 1958, σελ. 179-180), κατά την οποία: «Οι Εβραίοι αριθμούν τους ενιαυτούς κατά τον δρόμον της Σελήνης... δια τούτο ανά οκτώ χρόνια παρεμβάλλουν τρεις εμβόλιμους μήνας.» Τούτο δεν οδηγεί σε ένα συγκεκριμένο και παραδεκτό υπολογισμό του ετησίου ενιαυτού. Κατ’ ανάγκην σε πολλές περιπτώσεις πολλοί συγγραφείς όπως ο Ιώσηπος, ο Ευσέβιος, ο Ιούλιος ο Αφρικανός και άλλοι για ένα πιο ακριβή χρονολογικό προσδιορισμό χρησιμοποιούν την αρίθμηση των ελληνικών ολυμπιάδων.

Η χρονολογία 750 π.Χ. «από κτίσεως Ρώμης», που αποδίδεται στον Ιώσηπο, δεν συναντάται πουθενά στα έργα του, άλλα πολλές φορές χρησιμοποιεί τη χρονολογική αρίθμηση των Ελληνικών ολυμπιάδων. Έτσι η χρονολογία «750 από κτίσεως Ρώμης» του θανάτου του Ηρώδη είναι αθεμελίωτη και πιθανώς οφείλεται στον χρονολογικό υπολογισμό του Διονυσίου του Μικρού, ο όποιος απεδείχθη πιο πάνω λανθασμένος. Όμως ο Ιώσηπος στο 14ο βιβλίο του, παρ. 389 (εκδ. Weidmann, Βερολίνο 1955) γράφει, ότι: «Ο Ηρώδης αναλαμβάνει την βασιλεία την 184ην Ολυμπιάδα», δηλ. 184 Χ 4 = 736 χρ. - 776 π.Χ. = 40 π.Χ. Κατά τον Ιούλιο Αφρικανό στη σελ. 181 του αναφερθέντος βιβλίου του: «Ο Ηρώδης άνηγορεύθη βασιλιάς τών Ιουδαίων υπό της Συγκλήτου και του Οκτάβιου Σεβαστού, και εβασίλεψε επί 34 χρόνια». Όποτε ο Ηρώδης πέθανε: 40 π.Χ. - 34 χρ. = 6 προ Χρίστου, όπως προσδιορίσθηκε πιο πάνω και στο άρθρο μου του τεύχους 216 του «Δαυλού». Πέθανε περίπου τρεις με τέσσαρες μήνες μετά τη γέννηση του Χρίστου, διότι τον θάνατο του ο Ιωσήφ τον έμαθε στην Αίγυπτο, όπως γράφει ο Ματθαίος (κεφ. Β., παρ. 19). Έπειτα, αν είχε πεθάνει πριν από τη γέννηση του Χρίστου, δεν θα υπήρχε λόγος αναχωρήσεως του Ιωσήφ με τον Ιησού για την Αίγυπτο.

Κατά τον Ιώσηπο («Αρχαιολογία», βιβλ. 18ον, παρ. 32): «ο Καίσαρ, ο δεύτερος αυτοκράτωρ των Ρωμαίων πεθαίνει επί Αννίου του Ρούφου, αφού βασίλεψε επί 57 χρόνια, και έζησε 77 χρόνια. Τον διαδέχεται ο Τιβέριος» (το έτος 14 μετά Χριστόν, όπως γράφει ό Μ. Ντυνάν, σελ. 153 και ο Η.G . wWells στη σελ. 158 των αναφερθέντων βιβλίων τους). Οπότε ο Καίσαρ ανέλαβε την εξουσία: 14 μ. Χ. - 57 χρ. = 43 προ Χρίστου και γεννήθηκε: 14 μ.Χ. - 77 χρ. = 63 προ Χρίστου.

Ο Ευσέβιος στην «Εκκλησιαστική Ιστορία» (βιβλ. Α, παρ. 5) γράφει: «Ήταν πλέον το 42ο έτος τής βασιλείας του Αυγούστου, όταν διετάχθη η πρώτη απογραφή, ηγεμονεύοντος στη Συρία του Κυρηνίου». Οπότε η εν λόγω απογραφή, η όποια αναφέρεται και από τον Λουκά (Β, 1), έγινε: 43 π.Χ. (αρχή βασιλείας Αυγούστου) - 42 χρ. = 1 προ Χρίστου. Στο διάστημα του έτους 1 προ Χρίστου, ή μεταξύ του έτους 7 και 6 π.Χ. κατά την χρησιμοποιούμενη παραδοσιακή χρονολόγηση, η Παναγία ήταν έγκυος και το έτος 6 π.Χ. γεννήθηκε ο Ιησούς, όπως αποδεικνύεται στο σχετικό άρθρο μου, πού δημοσιεύτηκε στο τεύχος 216 του «Δαυλού».

Ο Ευσέβιος στο αναφερθέν βιβλίο του (κεφ. Α, παρ. 9) αναφέρει, ότι: «Στό δωδέκατο έτος της βασιλείας του Τιβερίου εγκαθίσταται επίτροπος της Ιουδαίας ο Πιλάτος». Στο δέκατο πέμπτο έτος της βασιλείας του Τιβερίου (όπως λέγει και ο Λουκάς στο κεφ. Γ΄, παρ. 1 του Ευαγγελίου του) ο Πιλάτος έκλεινε τέσσερα χρόνια στην Ιουδαία, ενώ ο Ιησούς (κλείνοντας το 29ο έτος της ηλικίας του) εισηρχετο στο 30ό έτος, και, αφού βαπτίστηκε, άρχισε το κήρυγμα του Ευαγγελίου του (όπως γράφει και ο Λουκάς στην παρ. 23 του ιδίου κεφαλαίου). Εκ των στοιχείων τούτων έχομε:

Η υπόθεση της σταυρώσεως του Ιησού είναι θέμα ώρας, και ο Ιωάννης λέγει περί αυτού (κεφ. ΙΘ, παρ. 14-34): «Ήταν Παρασκευή του Πάσχα, περί την έκτην ώρα και ο Πιλάτος παρέδωσε σ’ αυτούς τον Ιησούν, για να σταυρωθη. Τον έφεραν στον Κρανίον τόπον, όπου τον σταύρωσαν εν μέσω δύο κακούργων. Τότε οι στρατιώτες διεμερίσαντο τα ιμάτια τον». Στις έξι η ώρα το πρωί τελείωσε η δίκη του Πιλάτου και παρέδωσε τον Ιησού στους Ιουδαίους για να τον σταυρώσουν. Σε αυτά συμφωνούν περίπου και οι υπόλοιποι ευαγγελιστές, με την διαφορά ότι στο διάστημα από 6ης μέχρις 9ης ώρας αναφέρουν ότι παρατηρήθηκε μείωση του ηλιακού φωτός λόγω εκλείψεως. Επίσης αναφέρουν, ότι περί την 9ην πρωινήν ώρα ο Ιησούς παρέδωσε το πνεύμα του. Και προσθέτει ο Ιωάννης στις παρ. 31-33: «Λοιπόν οι Ιουδαίοι, για να μην μείνουν τα σώματα στο σταυρό το Σάββατο, γιατί ήταν Παρασκευή το απόγευμα (ή το βραδάκι), ρώτησαν τον Πιλάτο, για να συντρίψουν τα σκέλη των σταυρωμένων, άλλα ο Ιησούς ήταν πεθαμένος και δεν του συνέτριψαν τα σκέλη, αλλά ένας των στρατιωτών τον κέντησε με την λόγχη και αμέσως έτρεξε αίμα και νερό». Αυτό σημαίνει, ότι το σώμα του Ιησού ήταν ακόμη ζεστό. Άρα εξέπνευσε περί την ένατη πρωινήν ώρα, και η νύξις διά της λόγχης έγινε περίπου τις απογευματινές ώρες της Παρασκευής. Κατά συνέπειαν την 12η ώρα δεν δικαζόταν ο Ιησούς, αλλά ήταν ήδη νεκρός επί του σταυρού. Για το θέμα της εκλείψεως του ήλιου, την οποίαν αναφέρουν οι ευαγγελιστές Ματθαίος, Μάρκος και Λουκάς, πλην του Ιωάννου, όπως απεδείχθη υπολογιστικά από αστρονομικά στοιχεία στο τεύχος 216 του «Δαυλού» (πού διωρθώθηκε στο τεύχος 218 και επεξηγήθηκε στο τεύχος 221), έγινε την 18ην Απριλίου του έτους 31 μετά Χριστόν.

Η ημερομηνία του Πάσχα των Εβραίων καθορίσθηκε από τον Μωυσή (Έξοδος, κεφ. ΙΒ, παρ. 2 και 6): «ο μήνας αυτός είναι ή αρχή των μηνών, πρώτος είναι για σας στους μήνες του ενιαυτού. Την δεκάτην αυτού τον μηνός κάθε οικογένεια να αγοράσει ένα πρόβατο. Να το διατηρήσετε μέχρι την 14η του μηνός τούτον, οπότε να το σφάξετε (εις ανάμνηση της εξόδου εκ της Αιγύπτου)». Πότε άρχιζε το νέο έτος; Πώς λεγόταν ο πρώτος μήνας του νέου έτους; Άγνωστον. Οι Εβραίοι χρησιμοποιούσαν και χρησιμοποιούν το σεληνιακό ημερολόγιο. Αλλά οι ημέρες της εβδομάδος δεν συμπίπτουν με τις φάσεις της σελήνης. Είναι φυσικόν ότι η αρχή των σεληνιακών φάσεων σπάνια συμπίπτει με την ήμερα της εβδομάδος ή του μηνός. Έτσι 14η του πρώτου μηνός του έτους του Μωυσή δεν μπορεί να έχει καμιά σχέση με την 14ην ενός μηνός, που ονομάσθηκε Νισάν σε μεταγενέστερη εποχή χωρίς καμιά αναγωγή αφετηρίας. Μία πρώτη ένδειξη ονοματοθεσίας των εβραϊκών μηνών αναφέρεται στη Βίβλο (Βασιλειών Γ, παρ. 1γ), όπου: « Στο 4ο έτος της βασιλείας του Σολομώντος εθεμελιώθη ο ναός τον Κυρίου, στον δεύτερο μήνα, τον Νισώ. Το 11ο έτος στον όγδοο μήνα, τον Βάαλ, ετελείωσε ο ναός». Δηλαδή περί το 953 προ Χρίστου, όπως αποδεικνύεται στο βιβλίο μου «Η Αναχρονολόγηση της Προϊστορίας» (εκδ. «Δαυλός» 1999). Σε δεύτερη φάση μήνες με ονόματα αναφέρονται από τα βιβλία του Έσδρα κατά την εποχή της βασιλείας του Δαρείου και της Εσθήρ κατά την εποχή του Αρταξέρξου.

Περί της εορτής του εβραϊκού Πάσχα πέραν των εντολών του Μωυσή, πού αναφέρθηκαν πιο πάνω, υπάρχει και άλλη απόφαση καταχωρισμένη στη Βίβλο (Παραλειπόμενα, κεφ. Λ, παρ. 12), που λέγει: «και αποφάσισε ο βασιλεύς (Εζεκίας, 726-697 προ Χριστού) και οι άρχοντες και όλη η εκκλησία να εορτάζουν το Φασέκ (το Πάσχα) στον δεύτερο μήνα». Και στην παράγραφο 13 προστίθεται: «και συγκεντρώθηκε στην Ιερουσαλήμ λαός πολύς, για να αποφασίσουν να κάνουν την εορτή των άζυμων τον δεύτερο μήνα και έκαμαν το Φασέκ (Φάσκα ή Πάσχα) την 14η του δευτέρου μηνός (οπότε ή απόφαση ήταν έγκυρη, γιατί ελήφθη με την παρουσία μεγάλου πλήθους)».

Προκύπτει όμως το βασανιστικό ερώτημα: Ποιος ήταν ο δεύτερος μήνας των Εβραίων; Σε αυτό έρχεται να απάντηση ο Εβραίος Ιώσηπος στην «Ιουδαϊκή Αρχαιολογία» (βιβλ. 3ο, παρ. 201), όπου λέγει: «Αρχομένου του δευτέρου έτους στον μήνα Ξανθικον των Μακεδόνων, Νισάν δε κατά τους Εβραίους, στην πρώτη του μηνός». Το στοιχείο αυτό συμπληρώνει ο Ευσέβιος στο βιβλίο του «De Martyribus Palaestinae» (βιβλ. 1ο παρ. 1η) λέγοντας: «Ο Ξανθικός των Μακεδόνων είναι ο Απρίλιος των Ρωμαίων». Όποτε ο Νισάν των Εβραίων μεταφέρθηκε από την πρώτη θέση του Μωυσή στη δεύτερη κατόπιν αποφάσεως του λαού και της ηγεσίας του και ταυτίστηκε με τον μήνα Ξανθικον των Μακεδόνων και τον Απρίλιο των Ρωμαίων, ο όποιος είναι ακόμη και σήμερα σε παγκόσμια σχεδόν χρήση. Κατά συνέπειαν με τα δεδομένα αυτά τής Βίβλου, του Ιωσήπου και του Ευσεβίου ο Ιησούς σταυρώθηκε κατά μήνα Απρίλιον και δη την 13η Απριλίου.

Από τα στοιχεία αυτά, πού προέκυψαν από μία συμπληρωματική έρευνα του όλου θέματος, προσδιορίζονται με χρονολογική ακρίβεια τα ακόλουθα γεγονότα τής ιστορίας:

γ. - 43 π.Χ. Ο Καίσαρ Αύγουστος αναλαμβάνει αυτοκράτωρ

δ. - 40 π.Χ. Ο Ηρώδης αναλαμβάνει βασιλεύς των Ιουδαίων

Αυτή είναι ή πραγματική ιστορία και χρειάζεται διόρθωση. Υπάρχει κανείς, για να τη διόρθωση;

Πηγή: Κων. Β, Κουτρουβέλης, Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 240, σσ. 15469-15472

ΟΙ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ

(Κατά: Ελευθερίου Κίμωνα, περιοδικό Δαυλός, τεύχος 299, σελ. 20672-20674)

ΟΙ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΟΙ «ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ» ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ, ΠΟΥ ΨΑΛΛΟΝΤΑΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΣΤΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ

Οι παρατιθέμενοι χαιρετισμοί των αγίων λήφθηκαν από το εικονιζόμενο «Ὑμνολόγιον τὸ Χαρμόσυνον» της Μονής Σταυροβουνίου Κύπρου. Δεν συμπεριλήφθηκαν οι πάμπολλοι χαιρετισμοί, που εξυμνούν τη Σιών, το Ισραήλ και τους Εβραίους προπάτορες των χριστιανών, ούτε χαιρετισμοί, που καταφέρονται εναντίον των εκτός του Ισραήλ εθνών γενικά, χωρίς να διευκρινίζεται, ότι συμπεριλαμβάνονται κι οι Έλληνες. Παρατίθενται μόνο δειγματοληπτικά αποσπάσματα χαιρετισμών, που στοχεύουν κατά της Ελλάδας, των Ελλήνων και του Ελληνικού Πολιτισμού.

• Χαῖρε, τῆς εἰδώλων θρησκείας κατήγορε. (Ἁγίου ἐνδόξου ἱερομάρτυρα Χαραλάμπους τοῦ θαυματουργοῦ, 10 Φεβρουαρίου.)

Ἤκουσας, ἀθλοφόρε, τῶν βεβήλων δογμάτων, ἃ ἔγραψαν οἱ εἰδωλολάτραι.

Χαῖρε, πρηστὴρ βωμῶν φλογερώτατε. (Ἁγίου ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τροπαιοφόρου, 23 Ἀπριλίου.)

• Χαῖρε φθορὰ εἰδώλων καὶ θρήνημα. (Ἁγίων Κωνσταντίνου καὶ Ἑλένης, 21 Μαΐου.)

• Χαῖρε, τῶν σοφῶν σοφίας ἡ κατάργησις. (Πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου, 29 Ἰουνίου.)

• Χαῖρε, ὅτι σφόδρα ἤλγησαν τῶν εἰδώλων λατρευταί. (Ἁγίας ἐνδόξου παρθενομάρτυρος Μαρίνας, 17 Ἰουλίου.)

«Η σεμνή αυτή έκδοση της καθ’ ημάς Ιεράς Μονής Σταυροβουνίου συμπληρώνει ένα σοβαρό κενό, δεδομένου ότι οι περιλαμβανόμενοι σ’ αυτή χαιρετισμοί ήταν σκορπισμένοι "τῆδε κακεῖσε" σε παλαιότερες και δυσεύρετες εκδόσεις.» (Μητροπολίτης Κιτίου Χρυσόστομος.)

Χαῖρε, ὅτι κατηδάφισας τῶν εἰδώλων τοὺς βωμούς. ( Χαιρετισμὸς εἰς τὴν νοητὴν κλίμακα τοῦ τιμίου καὶ ζωοποιοῦ σταυροῦ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, 14 Σεπτεμβρίου.)

• Χαῖρε, πρηστὴρ εἰδώλων καὶ χαύνωμα. (Ἁγίου Ἀρτεμίου, 20 Ὀκτωβρίου.)

• Θεὸν ὄντα γιγνώσκων, τὴν Τριάδα παμμάκαρ, θεοὺς ἑλληνικοὺς ἐβδελύξω.

Χαῖρε, ὅτι ἐφιμώθη σαν οἱ εἰδώλων ζηλωταί. (Ἁγίου Δημητρίου, 26 Ὀκτωβρίου.)

Χαῖρε, ἀρᾶς τῆς ἀρχαίας ἀναίρεσις. (Ἁγίας Σκέπης, 28 Ὀκτωβρίου.)

• Τῶν εἰδώλων δεινοῦ σκοτασμοῦ. (Ἁγίων Ἀναργύρων Κοσμᾶ καὶ Δαμιανοῦ, τῶν Ἀσιατῶν, 14 Νοεμβρίου.)

Χαῖρε, ὁ τῶν Ἑλλήνων τοὺς θεοὺς μυκτηρίσας.

Χαῖρε, δι’ οὗ Ὀλύμπιοι ἥττηνται. (Ἁγίου μεγαλομάρτυρα Μηνᾶ, 14 Νοεμβρίου.)

• Χαῖρε, τῶν εἰδώλων τῆς πλάνης ὁ ἔλεγχος.

Χαῖρε, σοφῶν ἀσόφων ἡ σόφισις. (Ἁγίας καὶ πανσόφου μεγαλομάρτυρος Αἰκατερίνης, 25 Νοεμβρίου.)

Ρήτορας μυθολόγους ὡς ἀθυρματολόγους ἀπέδειξας.

Χαῖρε, ὅτι κατελύθησαν τῶν εἰδώλων οἱ βωμοί.

Χαῖρε, ὅτι κατηργήθησαν τῶν Ἑλλήνων ραψῳδοί. (Ἐνδόξου Ἀποστόλου Ἀνδρέα τοῦ Πρωτόκλητου, 30 Νοεμβρίου.)

• Χαῖρε, τῶν εἰδώλων τὸ ψεῦδος πατήσασα. (Ἁγίας μεγαλο μάρτυρος Βαρβάρας, 4 Δεκεμβρίου.)

• Χαῖρε, ὁ ἐκτεφρώσας τοὺς βωμοὺς τῶν εἰδώλων. (Ἁγίου Νικολάου θαυματουργοῦ, 6 Δεκεμβρίου.)

Η έκδοση των χαιρετισμών έτυχε της οικονομικής συνδρομής των πολιτιστικών υπηρεσιών του Υπουργείου Παιδείας της Κύπρου. Το «Ὑμνολόγιον τὸ Χαρμόσυνον» κυκλοφορεί ευρέως στις εκκλησίες της Κύπρου και της Ελλάδας και διαβάζεται μαζί με τα άλλα επίσημα λειτουργικά βιβλία. (Πηγή: Ελευθέριος Κίμων, περιοδικό Δαυλός, τεύχος 299, σελ. 20672-20674)

ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΣΚΕΨΗ & ΑΝΑΒΙΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΡΩΜΙΟΥΣ

Η καταδίκη της δεισιδαιμονίας από την αρχαία Ελληνική Σκέψη και η αναβίωσή της από τούς Ρωμιούς.

Σύμφωνα με αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους τα εξής τρία κοινωνικά φαινόμενα, α) η ειδωλολατρία, β) η φυσεοφοβία (παγανισμός) και γ) η μαγεία αποτελούσαν μέρη της πνευματικής μάστιγας πού ονομαζόταν γενικά δεισιδαιμονία. Ειδικά ή δεισιδαιμονία ήταν διαδεδομένη ανάμεσα στους απαίδευτους ανθρώπους ανεξάρτητα κοινωνικής τάξης και οικονομικής επιφάνειας, κυρίως στους Ανατολικούς λαούς (Αιγύπτιους, Φοίνικες κ.λπ.). Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και σήμερα.

Ο Πλούταρχος λέει σχετικά με όσους Θεοποιούν από τον φόβο του αγνώστου τις δυνάμεις της φύσης: «Όποιος όμως φοβάται τους θεούς φοβάται τα πάντα, τη γη, τη θάλασσα, τον ουρανό, το σκοτάδι, το φως, τον θόρυβο, τη σιωπή, το όνειρο» (Πλούταρχος, Ηθικά, «Περί δεισιδαιμονίας», 165Ε).

Είναι ξεκάθαρο, ότι ο Ελληνισμός δεν αποδέχεται την ειδωλολατρία, την φυσεοφοβία (παγανισμό) και την θεοποίηση των ζώων. Όλα αυτά θεωρούνταν στοιχεία δεισιδαιμονίας και αποτελούσαν ξένο σώμα στην Ελληνική Κοσμοθεωρία. (σελ. 14498)

Το κεντρικό συμπέρασμα πάντως είναι, ότι ο Ελληνισμός είναι ασυμβίβαστος με τη δεισιδαιμονία. Και τότε αλλά και τώρα! Και όσοι επιμένουν στην αναβίωση της δεισιδαιμονίας, δεν μετέχουν στην Ελληνική Παιδεία.(σελ. 14500)

Πηγή: Στέφανος Μυτιληναίος, η καταδίκη της δεισιδαιμονίας, Δαυλός, τεύχος 227, σσ. 14493-14500, http://www.davlos.gr/dissue.php?issue=227

ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΑ ΙΗΣΟΥ & ΑΣΥΜΦΩΝΙΕΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΩΝ

	ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ	ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ
		Θεός
		Αδάμ
		Σηθ
		Ενώς
		Καϊνάν
		Μαλελεήλ
		Ιάρεδ
		Ενώχ
		Μαθουσάλας
		Λάμεχ
		Νέω
		Σημ
		Αρφαξάδ
		Καϊνάν
		Σάλα
		Έβερ
		Φάλεκ
		Ραγαύ
		Σερούχ
		Ναχώρ
		Θάρα
1	Αβραάμ	Αβραάμ	1
2	Ισαάκ	Ισαάκ	2
3	Ιακώβ	Ιακώβ	3
4	Ιούδας	Ιούδας	4
5	Φαρές	Φαρές	5
6	Εσρώμ	Εσρώμ	6
7	Αράμ	Ιωράμ	7
8	Αμιναδάβ	Αράμ	8
9	Ναασών	Αμιναδάβ	9
10	Σαλμών	Ναασών	10
11	Βοόζ	Σαλμών	11
12	Ωβήδ	Βοόζ	12
13	Ιεσσαί	Ωβήδ	13
14	Δαυίδ	Ιεσσαί	14
15	Σολομών	Δαυίδ	15
16	Ροβοάμ	Νάθαν	16
17	Αβιά	Ματταθάς	17
18	Ασά	Μαϊνάν	18
19	Ιωσαφάτ	Μελεάς	19
20	Ιωράμ	Ελιακίμ	20
21	Οζίας	Ιωνάς	21
22	Ιωάθαμ	Ιωσήφ	22
23	Άχαζ	Ιούδας	23
24	Εζεκίας	Συμεών	24
25	Μανασσής	Λευί	25
26	Αμών	Ματθάτ	26
27	Ιωσίας	Ιωρείμ	27
28	Ιεχονίας	Ελιέζερ	28
29	Σαλαθιήλ	Ιωσής	29
30	Ζοροβάβελ	Ηρ	30
31	Αβιούδ	Ελμωδάμ	31
32	Ελιακείμ	Κωσάμ	32
33	Αζώρ	Αδδί	33
34	Σαδώκ	Μελχί	34
35	Αχείμ	Νηρί	35
36	Ελιούδ	Σαλαθιήλ	36
37	Ελεάζαρ	Ζοροβάβελ	37
38	Ματθάν	Ρησά	38
39	Ιακώβ	Ιωαννάν	39
40	Ιωσήφ	Ιωδάς	40
41	Ιησούς	Ιωσήχ(φ)	41
		Σεμεΰ	42
		Ματταθίας	43
		Μαάθ	44
		Ναγγαί	45
		Εσλίμ	46
		Ναούμ	47
		Αμώς	48
		Ματταθίας	49
		Ιωσήφ	50
		Ιωαννάς	51
		Μελχί	52
		Λεί	53
		Ματθάν	54
		Ηλί	55
		Ιωσήφ	56
		Ιησούς	57

Πλήρης ασυμφωνία στην γενεαλογία του Ιησού (από τον Αβραάμ και εντεύθεν) μεταξύ των δύο ευαγγελιστών -κι ας έγραφαν με την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος

Ασυμφωνία στα Ευαγγέλια πληροφορίες για τη ζωή του Ιησού -αν και η εποχή του ήταν μία από τις καλύτερα τεκμηριωμένες ιστορικά- δεν έχουμε άλλες, έκτος από εκείνες που περιέχονται στα Ευαγγέλια. Για την καταγωγή του ειδικότερα πληροφορίες περιέχουν μόνο το πρώτο και το τρίτο Ευαγγέλια- κι αυτά όμως δεν συμφωνούν μεταξύ τους, αυτοαναιρούνται, αλληλοαναιρούνται, έχουν πλείστες αντιφάσεις.

Η ιστορικότητα του Ιησού όμως θεωρείται αναμφισβήτητη από την επικρατούσα τους τελευταίους 17 αιώνες στην Ελλάδα θρησκεία, οπότε είμαστε υποχρεωμένοι να μελετήσουμε τι ακριβώς είναι καταγραμμένο.

«Κατά Ματθαίον», α΄ 1-17: «1 Βίβλος γενέσεως Ιησού Χριστού, υιού Δαυίδ, υιού Αβραάμ. 2 Αβραάμ εγέννησεν τον Ισαάκ, Ισαάκ δε εγέννησεν τον Ιακώβ, Ιακώβ δε εγέννησεν τον Ιούδαν και τους αδελφούς αυτού, 3 Ιούδας δε εγέννησεν τον Φαρές και τον Ζαρά εκ της Θάμαρ, Φαρές δε εγέννησεν τον Εσρώμ, Εσρώμ δε εγέννησεν τον Αράμ, 4 Αράμ δε εγέννησεν τον Αμιναδάβ, Αμιναδάβ δε εγέννησεν τον Ναασσών, Ναασσών δε εγέννησεν τον Σαλμών, 5 Σαλμών δε εγέννησεν τον Βοόζ εκ της Ραχάβ, Βοόζ δε εγέννησεν τον Ωβήδ εκ της Ρούθ, Ωβήδ δε εγέννησεν τον Ιεσσαί, 6 Ιεσσαί δε εγέννησεν τον Δαυίδ τον βασιλέα. Δαυίδ δε εγέννησεν τον Σολομώντα εκ της τού Ουρίου, 7 Σολομών δε εγέννησεν τον Ροβοάμ, Ροβοάμ δε εγέννησεν τον Αβιά, Αβιά δε εγέννησεν τον Ασά, 8 Ασά δε εγέννησεν τον Ιωσαφάτ, Ιωσαφάτ δε εγέννησεν τον Ιωράμ, Ιωράμ δε εγέννησεν τον Οζίαν, 9 Οζίας δε εγέννησεν τον Ιωάθαμ, Ιωάθαμ δε εγέννησεν τον Αχαζ, Αχαζ δε εγέννησεν τον Εζεκίαν,

10 Εζεκίας δε εγέννησεν τον Μανασσή, Μανασσής δε εγέννησεν τον Αμών, Αμών δε εγέννησεν τον Ιωσίαν, 11 Ιωσίας δε εγέννησεν τον Ιεχονίαν και τους αδελφούς αυτού επί της μετοικεσίας Βαβυλώνος. 12 Μετά δε την μετοικεσίαν Βαβυλώνος Ιεχονίας εγέννησεν τον Σαλαθιήλ, Σαλαθιήλ δε εγέννησεν τον Ζοροβάβελ, 13 Ζοροβάβελ δε εγέννησεν τον Αβιούδ, Αβιούδ δε εγέννησεν τον Ελιακείμ, Ελιακείμ δε εγέννησεν τον Αζώρ, 14 Αζώρ δε εγέννησεν τον Σαδώκ, Σαδώκ δε εγέννησεν τον Αχείμ, Αχείμ δε εγέννησεν τον Ελιούδ, 15 Ελιούδ δε εγέννησεν τον Ελεάζαρ, Ελεάζαρ δε εγέννησεν τον Ματθάν, Ματθάν δε εγέννησεν τον Ιακώβ, 16 Ιακώβ δε εγέννησεν τον Ιωσήφ τον άνδρα Μαρίας, εξ ής εγεννήθη Ιησούς ο λεγόμενος Χριστός. 17 Πάσαι ούν αι γενεαί από Αβραάμ έως Δαυίδ γενεαί δεκατέσσαρες, και από Δαυίδ έως της μετοικεσίας Βαβυλώνος γενεαί δεκατέσσαρες, και από της μετοικεσίας Βαβυλώνος έως τού Χριστού γενεαί δεκατέσσαρες.

«Κατά Λουκάν», Δ΄ 23-38: «23 Καί αυτός ήν ο Ιησούς ωσεί ετών τριάκοντα αρχόμενος, ών, ως ενομίζετο, υιός Ιωσήφ, τού Ηλί, 24 τού Ματθάν, τού Λευί, τού Μελχί, τού Ιωαννά, τού Ιωσήφ, 25 τού Ματταθίου, τού Αμώς, τού Ναούμ, τού Εσλίμ, τού Ναγγαί, 26 τού Μαάθ, τού Ματταθίου τού Σεμεύ, τού Ιωσήφ, τού Ιωδά, 27 τού Ιωαννάν, τού Ρησά, τού Ζοροβάβελ, τού Σαλαθιήλ, τού Νηρί, 28 τού Μελχί, τού Αδδί, τού Κωσάμ, τού Ελμωδάμ, τού Ήρ, 29 τού Ιωσή, τού Ελιέζερ, τού Ιωρείμ, τού Ματθάτ, τού Λευί,

30 τού Συμεών, τού Ιούδα, τού Ιωσήφ, τού Ιωνά, τού Ελιακείμ, 31 τού Μελεά, τού Μαϊνάν, τού Ματταθά, τού Νάθαν, τού Δαυίδ, 32 τού Ιεσσαί, τού Ωβήδ, τού Βοόζ, τού Σαλμών, τού Ναασσών, 33 τού Αμιναδάβ, τού Αράμ, τού Ιωράμ, τού Εσρώμ, τού Φαρές, τού Ιούδα, 34 τού Ιακώβ, τού Ισαάκ, τού Αβραάμ, τού Θάρα, τού Ναχώρ, 35 τού Σερούχ, τού Ραγαύ, τού Φάλεκ, τού Έβερ, τού Σαλά, 36 τού Καϊνάν, τού Αρφαξάδ, τού Σήμ, τού Νώε, τού Λάμεχ, 37 τού Μαθουσάλα, τού Ενώχ, τού Ιάρεδ, τού Μαλελεήλ, τού Καϊνάν, 38 τού Ενώς, τού Σήθ, τού Αδάμ, τού Θεού.».

Επισήμως πατέρας του Ιησού είναι ο Γιαχβέ, ο οποίος γονιμοποίησε τη Μαριάμ με τη βοήθεια του αρχαγγέλου τον Γαβριήλ. Άλλα εξ ίσου επισήμως ο Χριστός είναι γιος του μνηστήρα της Μαριάμ Ιωσήφ, γι’ αυτό οι ευαγγελιστές παραθέτουν το γενεαλογικό δένδρο του «μνήστορος» ξυλουργού, δηλ. για να αποδείξουν ότι ο ιδρυτής της Χριστιανικής Θρησκείας έχει, μέσω Ιωσήφ, το αίμα του Δαυίδ, του Αβραάμ κ.λπ. Όμως και σ’ αυτό ή δεν συμφωνούν ή τερατολογούν. Κι όμως το χάος αυτό των θεόπνευστων δήθεν βιογραφικών πληροφοριών και απολύτων αληθειών γύρω από τον αρχηγό του Χριστιανισμού δεν εμποδίζει την τυφλή πίστη των ανθρώπων - απλοϊκών έως πλανηταρχών!.. (Στην εικόνα: «Ό Ευαγγελισμός». Πίνακας του Φρα Αντζέλικο, όπου ο Γαβριήλ «εξομολογείται τον έρωτα του Θεού προς τη Μαριάμ». Μουσείο Αγίας Μαίρης Φλωρεντίας.)

Παρατηρήσεις επί των αναγραφομένων στις ανωτέρω περικοπές:

• Κανείς εκ των δυο ευαγγελιστών δεν αναφέρει καμιά χρονολογία.

• Έκτος από τη μητέρα του Ιησού Μαρία (Μαριάμ) ελάχιστα ονόματα άλλων γυναικών προγόνων του αναφέρονται. Ο Ματθαίος αναφέρει συνολικά μόνο τέσσερις γυναίκες κι ο Λουκάς καμία.

• Η μία γενεαλογία φθάνει μέχρι τον Αβραάμ, ενώ η άλλη μέχρι το Θεό.

• Ο Ματθαίος αναφέρει ότι από της μετοικεσίας Βαβυλώνος έως του Ιησού είναι γενεές 14, αλλά παραθέτει 13.

• Εκτός από τον πατέρα του Ιησού Ιωσήφ, και τον παππού του Ματθαίου, δεν υπάρχει συμφωνία σε κανένα από τα 40 κατά Ματθαίον και 77 κατά Λουκάν ονόματα των προγόνων του. Υπενθυμίζεται ότι τα βιβλία αυτά θεωρούνται από τους χριστιανούς θεόπνευστα.

• Δεν υπάρχει κανένα όνομα Ελληνικό, εις πείσμα των ελληνορθόδοξων «θεωρητικών», που τα τελευταία χρόνια έχουν αρχίσει να προπαγανδίζουν τη δήθεν ελληνική καταγωγή του Ιησού.

• Τα ίδια τα ευαγγέλια μας λένε ότι «η σύλληψις εν γαστρι» της Μαριάμ, όπως τής ανακοίνωσε ο άγγελος Γαβριήλ, έγινε με το Άγιο Πνεύμα («κατά Λουκάν», α 26-41). Εφ’ όσον ο Ιωσήφ δεν έπαιξε κανένα ρόλο σ’ αυτήν την εγκυμοσύνη, όλη η παρατιθέμενη γενεαλογία των ανδρών «προγόνων» του Ιησού δεν έχει κανένα νόημα.

Αν εξετάσουμε τη γενεαλογία που παραθέτει ο Λουκάς, ή οποία φθάνει μέχρι τον Θεό, από τον Ιησού μέχρι τον Αδάμ είναι 77 γενεές. Πολλαπλασιάζοντας το 77 επί τον μέσο όρο των 30 ετών για κάθε γενιά, βρίσκουμε τον αριθμό 2.210. Ο πρώτος άνθρωπος δηλαδή συμφωνά με τον χριστιανισμό περπάτησε στη γη το 2.210 π.Χ. Η Παλαιά Διαθήκη βέβαια ισχυρίζεται σχετικά με τη διάρκεια ζωής μερικών από τους «προπάτορές» μας, ότι (ορισμένοι εξ αυτών έζησαν μερικές εκατοντάδες χρόνια (π.χ. Νώε, Μαθουσάλας κ.τ.λ.). Αυτό δεν αλλάζει τίποτε. Το πολύ-πολύ να πάει η ημερομηνία αυτή 2-3 χιλιετίες πιο πίσω.

Όσο καλοπροαίρετος κι αν είναι κάποιος, δεν μπορεί να δεχθεί την ιστορικότητα μιας προσωπικότητας, την οποία αναφέρουν μόνο δύο πηγές -τα ευαγγέλια, που σημειωτέον από κανέναν δεν θεωρούνται ιστορική πηγή- κι οι όποιες, παρ’ όλο που βρίσκονταν τόσο κοντά σε αυτήν την προσωπικότητα, διαφέρουν τόσο πολύ μεταξύ τους.

• Ρομπέρ Αμπελαίν, «Το Πραγματικό Ιστορικό Πρόσωπο Ιησούς», εκδόσεις «Νέος Σταθμός».

• Θωμάς Μάρας, «Οι Αντιφάσεις τής Καινής Διαθήκης», εκδόσεις «Νέος Σταθμός».

• Γεώργιος Ιεροδιάκονος, «Η Μεθοδευμένη Δολοφονία τον Πολιτισμού, Χριστός - Αντίχριστος», εκδόσεις «Νέα Θέσις», Αθήνα 1999.

• Ηνίοχος, «Ο Ιησούς από τη Σκοπιά της Ιστορίας», «Δαυλός», τ. 148.

• Ε. Ατταβύριος, «Αντιφάσεις της Καινής Διαθήκης», «Δαυλός», τ. 210.

• Ε. Ατταβύριος, «Οι Αντιφάσεις των Ευαγγελίων ως προς την Χρονολογία της Γεννήσεως του Χριστούυ», «Δαυλός», τ. 252.

• Γεώργιος Μουστάκης, «Είχε κι Άλλα Παιδιά η Αειπάρθενος Μαρία;», «Δαυλός», τ. 252.

• Γεώργιος Ιεροδιάκονος, «Τα Πέντε Αδέλφια του Ιησού Σύμφωνα με την Καινή Διαθήκη», «Δαυλός», τ. 268.

• Ίων Δημόφιλος, «Ιησούς, Κήρυκας Μίσους, Διχασμού και Μισελληνισμού», «Δαυλός», τ. 272-273.

Πηγή: Ίων Δημόφιλος, Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 275, σσ.18226-18229

ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΣ ΤΗΣ Π.Δ. ΔΕΝ ΠΡΟΕΒΛΕΨΑΝ ΤΗΝ ΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΠΕΙΛΕΙ... «Ο ΜΗ ΜΕΘ’ ΗΜΩΝ ΚΑΘ’ ΗΜΩΝ...»

«Ο ΜΗ ΜΕΘ’ ΗΜΩΝ ΚΑΘ’ ΗΜΩΝ». Ο διωγμός των «μή πιστών» στις Η.Π.Α.

Το κείμενο το οποίο παρατίθεται κατωτέρω σε μετάφραση, καταγράφει τις αναλογίες που υπάρχουν ανάμεσα στον τρόπο λειτουργίας της Εκκλησίας στις θεοκρατικές πλέον Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και της Εκκλησίας της Ελλάδος. Και στις δύο χώρες η Εκκλησία περιθωριοποιεί τους πολίτες που δεν θέλουν να αποτελούν μέλη της και προσπαθεί να τους στιγματίσει ως κοινωνικά αδιάφορους ή και επιζήμιους (πάντα μέσω της συκοφάντησης τους). Έτσι και στις δύο χώρες η Εκκλησία λειτουργεί ως φόβητρο. Γενικά πρόκειται για μία κραυγαλέα περίπτωση κατατρομοκράτησης πολιτών, η οποία ενίοτε φθάνει μέχρι της ευθεία εκτόξευση απειλών. «Όποιος δεν είναι μαζί μου, είναι εναντίον μου», όπως είπε και ο Ιησούς Χριστός.

Πόσο ψυχοφθόρο είναι για τον χριστιανικό κόσμο το κάλεσμα του Ναζωραίου με τη γνωστή του φράση «Όποιος θέλει να έρθει πίσω μου ας έρθει (να ακολουθήση δηλαδή όποιος θέλει ελεύθερα;). Είναι πράγματι αυτό ελευθερία, όταν (ταυτόχρονα με το παραπάνω κάλεσμα) υπονοήται (για να μην πω πως εκφράζεται καθαρότατα) από τους (απόστολους) μαθητές του (Ναζωραίου) και όσους ακολουθούν πως, αν δεν το κάνουμε, αν δηλαδή δεν ακολουθήσουμε, αν δεν υποταχθούμε και δεν τον «ομολογήσουμε» (;) θα ....τραβήξουμε προς την κόλαση; Αυτό δεν φέρνει μόνο σύγχυση στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση; Σύγχυση σε όλο τον χριστιανικό κόσμο με τις παραφυάδες και τα παρακλάδια του;»

Ουσιαστικά δεν διακρίνω καμία ελεύθερη επιλογή. Καμία ελευθερία. Φαίνεται ότι ο πρόεδρος των Η.Π.Α. και η αυλή του από αυτήν ακριβώς την φράση εμπνεύστηκαν, για να διακυρήξουν, ως καλά μέλη κι αυτής της χριστιανικής οικογένειας, πως «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας» (την ίδια φράση δηλαδή που έχει πει και ο Ναζωραίος!)

Αυτή η νοοτροπία (εκβιασμός μάλλον) πόσες ανθρώπινες ψυχές τρομοκρατεί και εξαφανίζει και ποιου εφεύρημα είναι;

Πηγή: Παν. Νιάκαρης, περιοδικό Δαυλός, τεύχος 280, σσ. 18707, 18709

ΤΟ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΒΡΑΪΚΟ ΠΑΣΧΑ

Σταχυολόγηση στοιχείων μίσους και ακραίου φασισμού-ρατσισμού

Όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα οι Έλληνες ακούν στους ναούς τους ιερείς να ψάλλουν ύμνους, που εκθειάζουν κάθε τι το εβραϊκό, ενώ παράλληλα εξαπολύουν απειλές εναντίον όλων των άλλων λαών, ειδικότερα δε εναντίον ημών, των Ελλήνων. Οι σύγχρονοι Έλληνες, αποπροσανατολισμένοι από την επί 17 αιώνες συνεχή χριστιανική παντοδυναμία, θεωρούν επί πλέον ότι «το Πάσχα είναι ελληνική γιορτή». Το Πάσχα ήταν και είναι σημαντικότατη εβραϊκή γιορτή, που δεν έχει καμιά σχέση με την Ελλάδα και την παράδοση μας. Δεν πρόκειται περί γιορτής αγάπης, όπως προπαγανδίζεται, αλλά περί γιορτής εβραϊκού μίσους, ρατσισμού κι απειλών εναντίον οποιουδήποτε μη εβραϊκού.

Αποσπάσματα από λειτουργικά βιβλία της Εκκλησίας, που διαβάζονται στις εκκλησίες της Ελλάδος και αναθεματίζουν ή καθυβρίζουν τους Έλληνες και το Ελληνικό Πνεύμα, ενώ παράλληλα εξυμνούν τον Εβραϊσμό, έχουν και στο παρελθόν παρουσιασθεί πολλές φορές στις στήλες του «Δαυλού (βλ. τ. 191,192, 224-225, 247). Ειδικότερα στο «Τριώδιο», που διαβάζεται στις εκκλησίες όλη την περίοδο τής Σαρακοστής, περιέχονται πολλές ύβρεις, κατάρες, συκοφαντίες και απαράδεκτοι αναθεματισμοί κατά του Ελληνικού Πολιτισμού (βλ. «Δ», τ. 192).

Το παρόν άρθρο θα εστιασθεί στην τελευταία προ του Πάσχα «Μεγάλη Εβδομάδα», δηλ. από την Κυριακή των Βαΐων μέχρι το Μεγάλο Σάββατο. Επιλέξαμε και σάς παρουσιάζουμε μόνο τα αποσπάσματα, που διαβάζονται στους ελληνικούς ναούς. Εντύπωση προκαλεί ή κατ’ επανάληψη υμνολογία του εβραϊκού στοιχείου. Οι λέξεις που ακούγονται συχνά συνοδευόμενες από κοσμητικά επίθετα και καλολογικά στοιχεία είναι: Σιών, Ισραήλ και Ιερουσαλήμ. Οτιδήποτε άλλο, πού δεν έχει σχέση με το Ισραήλ, καθυβρίζεται κι απειλείται. Ένα μικρό δείγμα για του λόγου το αληθές:

• «Ἰδού ὁ Βασιλεύς σου, Σιών.» (Στον Μικρό Εσπερινό, ήχος πλ. δ΄.)

• «Λαμπρύνου, ἡ Σιών, ἡ νέα, καὶ βαΐοις ἀνύμνεί μετὰ παίδων· ιδοὺ ὁ Βασιλεύς σου, σώζων πρὸς πάθος ἔρχεται.» (Στον Μικρό Εσπερινό, ήχος β΄, οίκος του Ευφραθά.)

• «Ὡσαννά ἐν τοῖς ὑψίστοις, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος, Βασιλεὺς τού Ἰσραήλ.» (Στον Μεγάλο Εσπερινό, ήχος πλ. β΄ και εις τον Λιτό, Στιχηρό Ιδιόμελον, ήχος α΄.)

Επισημαίνεται ότι η λέξη ωσαννά είναι εβραϊκή και σημαίνει «δεόμαστε στο Θεό για τη σωτηρία». Ομοίως καθαρά εβραϊκές είναι κι οι συχνά χρησιμοποιούμενες λέξεις μεσσίας, αμήν και αλληλούια. Μεσσίας σημαίνει «κεχρισμένος», «Χριστός». Αμήν σημαίνει «μακάρι», «σίγουρα», «είθε να γίνει». Αλληλούια σημαίνει «δόξα στο Γιαχβέ». [Ελληνορθόδοξος προσπαθώντας να δικαιολογήσει τον φιλοεβραϊσμο της Ορθοδοξίας, υποστήριξε από παράθυρο τηλεοπτικού διαύλου, ότι ή λέξη αλληλούια προέρχεται από την ελληνική λέξη αλληλουχία. Αστειότητες. Τι νόημα έχει να ψέλνει ο Ιερέας αλληλουχία-άλληλουχία. Η εβραϊκότητα της συγκεκριμένης λέξης αναλύεται στο επίσημο βιβλίο τής Αποστολικής Διακονίας τής Εκκλησίας τής Ελλάδος «Ὡρολόγιον τὸ Μέγα» (έκδοση 1983, σελ. 17). Ιησούς επίσης είναι η ελληνική απόδοση του εβραϊκού Γιεσουά, που σημαίνει «ο Γιαχβέ είναι ή σωτηρία».]

• «Ὁ ἠγαπημένος Ἰσραήλ» (στον Μεγάλο Εσπερινό, ήχος πλ. β΄) και «τῷ ἠγαπημένω Ἰσραήλ» (τροπάριο στον Όρθρο).

• «Διό εὐφραίνεται θυγάτηρ Σιών.» (Στον Μεγάλο Εσπερινό, ήχος β΄.)

• «Χαίρε, εὐφραίνου, πόλις Σιών.» (Στον Μεγάλο Εσπερινό και στο Λυχνικό, ήχος πλ. δ΄.)

• «Οἱ μισούντες Σιών, αἰσχύνθητε ἀπὸ τοῦ Κυρίου· ὡς χόρτος γὰρ πυρί ἔσεσθαι ἀπεξηραμμένοι.» (Στον Όρθρο, αντίφωνο των αναβαθμών του δ΄ ήχου.)

• «Εὐφράνθητι Ἱερουσαλήμ· καὶ πανηγυρίσατε οἱ ἀγαπώντες Σιών.» (Στον Όρθρο, καταβασία, ο διασώσας εν πυρί, ωδή η΄, ο ειρμός.)

• «Αἴνεσιν Ἐκκλησία ὁσίων τῷ ἐνοικοῦντι Σιών σοι Χριστέ, προσφέρει· ἐν σοί, Ἰσραήλ, τῷ ποιητῇ αὐτοῦ, χαίρει.» (Από τροπάριο στον Όρθρο.)

• «Ἄσατε λαοί, θεοπρεπῶς ἐν Σιών, καὶ εὐχήν ἀπόδοτε Χριστῷ ἐν Ἱερουσαλήμ.» (Ομοίως.)

• «Ἀσύγκριτος ὑπάρχει εὐπρέπεια ἐν Σιών.» (Ομοίως.)

• «Κύριος παρέστη· Σιὼν γάρ ἐξελέξατο» (Ομοίως.)

• «Σιών Θεοῦ ὄρος τὸ ἅγιον, καὶ Ἱερουσαλήμ.» (Όμοίως.)

• «Ἰσραήλ τοῦ Θεοῦ τὸ βασίλειον.» (Ομοίως.)

• «Θεοπρεπῶς σε, Βασιλεῦ Ἰσραήλ.» (Ομοίως.)

• «Ὁ Θεός σου, χαῖρε, Σιών, σφόδρα, ἐβασίλευσεν εἰς τοὺς αἰῶνας Χριστός.» (Ομοίως.)

• «Ποιμὴν ἡμῶν Χριστός ὁ Βασιλεὺς Ἰσραήλ. Ὑπόδεξαι, Ἰουδαία, τὸν Βασιλέα.» (Στο Απόδειπνο, ωδή θ΄, αλλότριον των μητέρων.)

• Την Κυριακή των Βαΐων διαβάζονται επίσης το απαράδεκτο για τους Έλληνες απόσπασμα του Ζαχαρία «ἐξεγερῶ τὰ τέκνα σου, Σιών, ἐπὶ τὰ τέκνα τῶν Ἑλλήνων» (Ζαχ. θ΄, 9-15), ένα του Σοφονίου κι ένα του Ιεζεκιήλ, που ομιλούν για λύτρωση του Ισραήλ από τους εχθρούς του Κρητικούς, επαναλαμβάνοντας τα «χαῖρε σφόδρα, θύγατερ Σιῶν» κι άλλα παρόμοια» (Σοφ. γ΄, 14-19).

Η χρήση τον λειτουργικού βιβλίου «Τριώδιον» αρχίζει «αλά εβραϊκά», δηλαδή το Σάββατο βράδυ, παραμονή της Κυριακής του Τελώνου και του Φαρισαίου και τελειώνει το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου. Ονομάσθηκε Τριώδιον διότι αρχικά οι ομάδες των τροπαρίων είχαν τρεις ωδές. Στις 536 σελίδες τον, που καλύπτουν περίοδο εβδομήντα ημερών, υβρίζεται κάθε τι το ελληνικό, υμνολογείται η Σιών, το Ισραήλ, η Ιερουσαλήμ κι ό,τιδήποτε εβραϊκό, ενώ παράλληλα κηρύσσεται άπλετο μίσος κατά όλων των μη Εβραίων, κυρίως δε των Ελλήνων. Για παράδειγμα:

• «Μᾶλλον δὲ Πυθαγόραν καὶ Κρόνον καὶ Ἀπόλλωνα ἤ τίνα τῶν ἄλλων θεών, ὧν τὸν βίον ἐζήλωσας, τερπόμενος ταῖς ἀσελγείαις αὐτῶν.» (Κυριακή της Ορθοδοξίας)

• «Τὰ τῶν Ἑλλήνων δυσσεβῆ δόγματα... ἀνάθεμα.» (Συνοδικόν της Ορθοδοξίας)

• «Τοῖς τὰ ἑλληνικὰ διεξιοῦσι μαθήματα... ἀνάθεμα.» (ομοίως)

• «Σοφοὺς καὶ ρήτορας ὡς μωροὺς ἀπελέγξαντες τῇ γνώσει.» (Πέμπτη της β΄ εβδομάδος.)

[Όλοι οι αναθεματισμοί και οι απειλές εναντίον του Ελληνικού Πολιτισμού, που περιέχονται στο «Τριώδιο», δημοσιεύτηκαν στο «Δαυλό», τ. 192.]

Τη Μεγάλη Δευτέρα αρχίζει να ψάλλεται στις εκκλησίες ένα μεγάλο corpus κειμένων, το όποιο υβρίζει και απειλεί κάθε άλλον λαό έκτος του περιουσίου.

• «Εὑρεθείη ἡ χείρ σου πᾶσι τοῖς ἐχθροῖς σου, ἡ δεξιά σου εὕροι πάντας τοὺς μισοῦντάς σε. 10 θήσεις αὐτοὺς εἰς κλίβανον πυρὸς εἰς καιρὸν τοῦ προσώπου σου· Κύριος ἐν ὀργῇ αὐτοῦ συνταράξει αὐτούς, καὶ καταφάγεται αὐτοὺς πῦρ.» (Ψαλμός Κ΄.)

• «Ὅτι σὺ ἐπάταξας πάντας τοὺς ἐχθραίνοντάς μοι ματαίως, ὀδόντας ἁμαρτωλῶν συνέτριψας» (Ψαλμός Γ΄.)

• «Ἐπ΄ ἐμὲ διῆλθον αἱ ὀργαί σου, οἱ φοβερισμοί σου ἐξετάραξάν με.» (Ψαλμός ΠΖ'.)

• «Κύριος τοὺς φοβούμενους αὐτόν.» (Ψαλμός ΡΒ΄.)

• Το αποκορύφωμα της σκληρότητας και της εκδίκησης (της άδικης εκδίκησης) περιγράφεται στο επεισόδιο με τη συκιά, που βρήκε στο δρόμο του ο Ιησούς, την καταράστηκε κι εκείνη ξεράθηκε, επειδή δεν βρήκε σύκα να φάει- και να φαντασθή κάνεις ότι «δὲν ἦταν ὁ καιρὸς τῶν σύκων» («κατά Ματθαίον» κα΄ 18-20, «κατά Μάρκον», ια΄13-14, 20-23). Διαβάζεται τη Μεγάλη Δευτέρα το πρωί. Εδώ δεν πρόκειται μόνον για κακία και κακοήθεια (τι του έφταιγε ή συκιά, την οποία επί τέλους δεν είχε καν φυτέψει αυτός;). Υπεισέρχεται επί πλέον κι ο παράγων παραφροσύνη. Γιατί μόνον ένας παράφρων απαιτεί να βρει ώριμα σύκα, όταν δεν είναι ο καιρός της καρποφορίας. Το θαύμα θα ήταν να πέρναγαν την άλλη ημέρα, κι η συκιά να ήταν γεμάτη σύκα. Τέτοια κακία, εναντίον μάλιστα άψυχου πράγματος, μόνον σε ένα Ιστορικό ανάλογο καταγράφηκε: στο μαστίγωμα τής θάλασσας στον Ελλήσποντο για τιμωρία για τη θαλασσοταραχή από τον Πέρση βασιλιά κατά τα Μηδικά. Το σύκο είναι θρεπτικότατος καρπός, γεμάτος σπέρματα και έχει σχήμα όρχεως. Η συκή, μακρόβιος, που πολλαπλασιάζεται εύκολα με όλους τους τρόπους, ήταν στην αρχαία Ελλάδα σύμβολο τής γονιμότητας και του Διονύσου, ένα προσωνύμιο του οποίου ήταν Συκίτης (Αθηναίος, 3.14.15: «Δ», τ. 277). Το μίσος του Ιησού επομένως μάλλον δεν στρεφόταν άμεσα εναντίον του δέντρου, άλλα εναντίον αυτού πού το δέντρο συμβόλιζε: του Έλληνα θεού Διονύσου. (Περισσότερα για το μίσος, το διχασμό και τον μισελληνισμό των κηρυγμάτων του Ιησού υπάρχουν στο σχετικό άρθρο του «Δ», τ. 272-273.)

• Τη Μεγάλη Δευτέρα διαβάζονται επίσης αποσπάσματα από την Βίβλο γεμάτα εβραϊκές εξωπραγματικές ιστορίες (Ιεζεκιήλ α΄, 1-20, Ιώβ α΄, 1-12) κι ένα απόσπασμα από την Έξοδο (α', 1-20), στο όποιο παρατίθενται πλείστα εβραϊκά ονόματα «υἱῶν τοῦ Ἱσραὴλ εἰσπορευομένων εἰς Αἴγυπτον» (Ιακώβ, Ρουβήμ, Συμεών, Λευί, Ιούδα, Ισσάχαρ, Ζαβουλών, Βενιαμίν, Δάν, Νεφθαλείμ, Γάδ, Ασήρ). Τι σχέση έχουμε εμείς οι Έλληνες, ώστε να ασχολούμαστε με το ποιοι υιοί του Ισραήλ εισπορεύτηκαν στην Αίγυπτο, να το διαβάζουμε στους ναούς μας κι επί πλέον να το θεωρούμε ιερό μας κείμενο; (Κείμενα από την «Έξοδο», τον «Ιεζεκιήλ» και τον «Ιώβ» διαβάζονται και άλλες ημέρες τής Μεγάλης Εβδομάδας.)

• Ολόκληρη τη Μεγάλη Εβδομάδα επίσης ψάλλεται ο Ψαλμός Ν΄, στον όποιο μεταξύ των άλλων αναφέρεται: «Ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκία σου τὴν Σιών, καὶ οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερουσαλήμ». (Πρόκειται περί εξαιρετικά δημοφιλούς ψαλμού· είναι ό ψαλμός εκείνος, πού πρέπει να απαγγέλλει πολλές φορές ο πιστός σαν τιμωρία για τυχόν «παρεκκλίσεις» του, όπως προβλέπεται στο «Πηδάλιον»: βλ. «Δ», τ. 274.)

Αποσπάσματα ύμνων ενδεικτικών τον χριστιανικού μίσους, που ψάλλονται κατά τον Εσπερινό της Κυριακής των Βαΐων.

• «Κάθου ἐκ δεξιῶν μου ἕως ἂν θῶ τοὺς ἐχθρούς σου ὑποπόδιον τῶν ποδῶν σου; » (Στον Όρθρο, από το «κατά Ματθαίον», κβ΄, 44.)

• «Ἐλπισάτω Ἰσραὴλ ἐπὶ τὸν Κύριον.» (Στον Όρθρο, προκείμενον, ήχος δ΄, ψαλμός ΡΛ΄).

• «Εὐλογῆσαι σε Κύριος ἐκ Σιών» (Στον Όρθρο, «προκείμενον», ήχος πλ. β΄, ψαλμός ΡΛΓ΄.)

• «Οἱ φοβούμενοι τόν Κύριον, εὐλογήσατε τὸν Κύριον. Αἰνεῖτε τὸ ὄνομα Κυρίου, αἰνεῖτε, δοῦλοι, Κύριον.» (Στον Όρθρο, «προκείμενον», ήχος β΄, ψαλμός ΡΛΔ΄.)

• «Εἰς ὁδὸν ἐθνῶν μὴ ἀπέλθητε, καὶ εἰς πόλιν Σαμαριτῶν μὴ εἰσέλθητε· 6 πορεύεσθε δὲ μᾶλλον πρὸς τὰ πρόβατα τὰ ἀπολωλότα οἴκου Ἰσραήλ.», ι, 1-2, 5-8.)

• «Οὐκ ἔστι καλὸν λαβεῖν τὸν ἄρτον τῶν τέκνων καὶ βαλεῖν τοῖς κυναρίοις» (Απόσπασμα από το «κατά Ματθαίον», ιε', 21-28.) Το κυναρίοις (σκυλιά) αναφέρεται στους Έλληνες. Πρόκειται για μία καταπληκτική ιστορία, που περιγράφεται κι από τον Μάρκο (ζ΄, 25-30) κι αφορά στη θεραπεία της κόρης μιας «Ἑλληνίς, Συροφοινίκισσα τῷ γένει·» (Μάρκ. ζ΄, 26). [Εδώ θέλει αρκετή προσοχή, γιατί μόνο το πρωτότυπο κείμενο μιλάει για Ελληνίδα. 'Αν διαβάζετε το κείμενο στη νεοελληνική απόδοση των χριστιανών μεταφραστών, κατά κανόνα μεταφράζεται το «Ελληνίδα» σε «ειδωλολάτρης», οπότε ο ανυποψίαστος αναγνώστης προσπερνάει το κείμενο, χωρίς να αντιληφθεί την πραγματική σημασία του. Η γυναίκα αυτή λοιπόν έπεσε στα πόδια του Ιησού παρακαλώντας τον να θεραπεύσει την άρρωστη κόρη της, καθότι ο Ιησούς εμφανίζεται κατ’ εξοχήν ως θεραπευτής.]

Ποια ήταν όμως η αντίδραση του Ιησού; «Κι εκείνος δεν της αποκρίθηκε ούτε μία λέξη. Και τότε οι μαθητές τον πλησίασαν και του είπαν διώξε την, γιατί φωνάζει από πίσω μας. Κι εκείνος τους αποκρίθηκε: «Δεν είμαι σταλμένος παρά μόνο για τα χαμένα πρόβατα του οίκου του Ισραήλ. Δεν είναι σωστό να παίρνεις το ψωμί από τα παιδιά και να το δίνης στα σκυλιά.» (Ματθ. ιε΄,26 και Μάρκ. ζ΄, 27-28.) «Ναι, Κύριε», του απάντησε τότε ή γυναίκα, «αλλά και τα σκυλιά τρώνε από τα ψίχουλα πού πέφτουν κάτω από το τραπέζι των κυρίων τους». Τότε μόνον ικανοποιήθηκε αυτός, και «θεραπεύτηκε η κόρη της από την ώρα εκείνη». Η συμπεριφορά του «Υιού του θεού» στο περιστατικό αυτό δεν εγείρει καμμία αμφιβολία, είναι σαφέστατη: Θεωρεί τους Έλληνες σκυλιά, που δεν αξίζει να τρώνε ούτε τά ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι των κυρίων τους, των Εβραίων.

Πέραν αυτού όμως μια τέτοια συμπεριφορά γεννά κι ορισμένα επί πλέον ερωτήματα. Η πρώτη αντίδραση του, όπως είδαμε, ήταν να αρνηθεί την θεραπεία. Οι αρχαίοι Έλληνες ιατροί, άλλα και οι σύγχρονοι, ορκίζονται τον περίφημο «Όρκο του Ιπποκράτη», στον όποιο συνομολογούν, πως θα ασκήσουν την τέχνη τους σε κάθε έναν που θα τους το ζητήσει, είτε αυτός είναι άνδρας είτε γυναίκα είτε ελεύθερος είτε δούλος. Σε κανένα σημείο του Όρκου δεν υπάρχει περιορισμός της άσκησης του επαγγέλματος τους, επειδή ο ασθενής είναι αλλόφυλος ή αλλόθρησκος. Ο Ιπποκράτης ούτε καν το σκέφτεται να κάνη τέτοιου είδους διακρίσεις. Ο Ιησούς όχι μόνο το σκέφτεται, αλλά και το εφαρμόζει.

Η θεραπευτική δεινότητα του Ιησού ήταν τελικά περιορισμένη σε ποσότητα, και όταν παρείχε μερικά «ψίχουλα» σε κάποιον αλλόφυλο, αυτό σήμαινε, ότι τα στερούσε από τα «χαμένα πρόβατα του Ισραήλ» («Δ», τ. 272-273).

• «Οἱ μακαριστοί, ἐν τῇ Σιών.» (Από τροπάριο στον Όρθρο.)

• «Ὅτι τάδε λέγει Κύριος τῷ λαῷ μου Ίσραήλ.» (Απόσπασμα από τον Ιερεμία, ια΄ 18-23 και ιβ΄ 1-5, 9-11, 14-15.)

• «Ὁ πρωτότοκος υἱός μου Ἰσραήλ.» (Ιδιόμελον, ήχος γ΄, ψαλλόμενον την εσπέρα.)

• «Πᾶσα κτίσις ἠλλοιοῦτο φόβῷ.» (Απόστιχο ιδιόμελο, ήχος α΄.)

• «Φόβος καὶ τρόμος ἐπέπεσε τῇ κτίσει.» (Δοξαστικόν, ήχος πλ. δ'.)

• Αποσπάσματα από την «Έξοδο» και τον «Ιώβ» εξακολουθούν να διαβάζονται και τη Μ. Πέμπτη, όπως κάθε ήμερα, αλλά ό Ιεζεκιήλ έχει αντικατασταθεί από τον «Ιερεμία».

Εβραϊκή οικογένεια γύρω από το πασχαλινό τραπέζι. Πρώτα πλένουν καλά τα χέρια τους, απαγγέλλουν προσευχές, πίνουν από ένα ποτήρι κρασί που κάνει το γύρο του τραπεζίου κι υστέρα ο πατέρας ευλογεί, τεμαχίζει και μοιράζει τον άρτο. Πάντα στο εβραϊκό πασχαλινό τραπέζι υπάρχουν τα σύμβολα τής ιστορίας του εβραϊκού Πάσχα: ένα από αυτά είναι το αυγό. Ένα καλά βρασμένο ολόκληρο αυγό συμβολίζει το ναό της Ιερουσαλήμ, οπού γίνονταν οι θυσίες. Το βασικότερο όμως στοιχείο του εβραϊκού Πάσχα είναι το αρνί.

• «τότε λαλήσει πρὸς αὐτοὺς ἐν ὀργῇ αὐτοῦ καὶ ἐν τῷ θυμῷ αὐτοῦ ταράξει αὐτούς» «αἴτησαι παρ’ ἐμοῦ, καὶ δώσω σοι ἔθνη τὴν κληρονομίαν σου» «ποιμανεῖς αὐτοὺς ἐν ράβδῳ σιδηρᾷ, ὡς σκεύη κεραμέως συντρίψεις αὐτούς» «δουλεύσατε τῷ Κυρίῳ ἐν φόβῳ καὶ ἀγαλλιᾶσθε αὐτῷ ἐν τρόμῳ» ("Ωρα πρώτη, αποσπάσματα άπο τον ψαλμό ΚΑ'.)

• «Ἐπὶ τόν Ἰσραὴλ τοῦ Θεοῦ.» (Απόσπασμα από την «προς Γαλατάς επιστολή», στ΄ 14-18.)

• «Πᾶσα ἡ κτίσις ἡλλοιοῦτο φόβω.» (Την εσπέρα, ήχος α΄.)

• «14 Χαῖρε σφόδρα, θύγατερ Σιών, κήρυσσε, θύγατερ Ἱερουσαλήμ· εὐφραίνου καὶ κατατέρπου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου, θύγατερ Ἱερουσαλήμ. 15 περιεῖλε Κύριος τὰ ἀδικήματά σου, λελύτρωταί σε ἐκ χειρὸς ἐχθρῶν σου· βασιλεὺς Ἰσραὴλ» (Απόσπασμα Σοφονίου, γ΄ 8-15, την εσπέρα- το ίδιο που είχε διαβαστεί και την Κυριακή των Βαΐων.)

• «Εὐλογεῖτε, Ἀνανία, Ἀζαρία καὶ Μισαήλ, τὸν Κύριον.» (Από τον "Ύμνο των Τριών Παίδων.) Είναι τόσο σημαντικοί για την Ελλάδα ο Ανανίας, ο Αζαρίας κι ο Μισαήλ, τους οποίους επικαλούνται το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου οι ιερείς;

Στις δώδεκα τα μεσάνυκτα ψάλλεται το «Χριστὸς Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν», ο παιάνας της Χριστιανοσύνης, ο όποιος προοιμιάζεται με απειλές κι εκδικήσεις: «Ἀναστήτω ὁ Θεὸς καὶ διασκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροὶ αὐτοῦ καὶ φυγέτωσαν ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ οἱ μισοῦντες αὐτόν... Ὡς ἐκλείπει καπνὸς ἐκλειπέτωσαν, ὡς τήκεται κηρὸς ἀπὸ προσώπυν πυρός, οὕτως ἀπολοῦνται οἱ ἁμαρτωλοὶ ἀπὸ προσώπου τοῦ Θεοῦ καὶ οἱ δίκαιοι εὐφρανθήτωσαν.»

Η αρχή του Πάσχα ανάγεται μεν στους Αιγυπτίους, που γιόρταζαν την εαρινή Ισημερία, τότε που η ήμερα αρχίζει να γίνεται μεγαλύτερη από τη νύκτα: πισάχ, δηλαδή «διάβαση», έλεγαν τη γιορτή τους οι Αιγύπτιοι, δηλ. διάβαση του Ήλιου από τον Ισημερινό. Όμως οι Εβραίοι εν τέλει ιδιοποιήθηκαν και διέσωσαν αυτό το έθιμο- στη γλώσσα τους λέγεται Πεσάχ («πέρασμα») ή Γιορτή των Αζύμων (Λουκ. κβ΄,1) και εξακολουθεί να είναι η σπουδαιότερη γιορτή τους. Σύμφωνα με την Βίβλο το Πάσχα ορίσθηκε από τον Γιαχβέ, θεσπίστηκε από τον Μωυσή και καθιερώθηκε σε ανάμνηση τής εξόδου των Εβραίων από την Αίγυπτο και το πέρασμα τους από την Ερυθρά Θάλασσα («Έξοδος», κεφ. ιβ΄). Λέγεται και Πάσχα των Ιουδαίων (Ιωάν. β΄,13, ια΄,55) ή Πάσχα του Κυρίου (Γιαχβέ) («Έξοδος» ιβ΄, 11). Γιορτάζεται την πρώτη πανσέληνο μετά την εαρινή ισημερία. Η «εξήγηση» ελληνορθόδοξων κύκλων, πως η λέξη Πάσχα προέρχεται από το ελληνικό ρήμα πάσχω, στερείται σοβαρότητας. Η λέξη Πάσχα είναι εξελληνισμός της εβραϊκής λέξης πεσάχ.

«[Θέλω] πατάξω πᾶν πρωτότοκον ἐν γῇ Αἰγύπτῳ ἀπὸ ἀνθρώπου ἕως κτήνους», διεμήνυσε στους Εβραίους ο Γιαχβέ («Έξοδος, ιβ΄ 12). Προκειμένου να το πετύχει αυτό, τους παράγγειλε πρώτα να σφάξουν ένα αρνί και να το φάνε το βράδυ με άζυμα και πικρά χόρτα και μετά με το αίμα του να βάψουν το ανώφλιο και τους δύο παραστάτες των θυρών των σπιτιών τους, ώστε «ό Κύριος θέλει παρατρέξει τήν θύραν και δεν θέλει αφήσει τον εξολοθρευτήν να εισέλθη εις τάς οικίας σας, δια να πατάξη». Τελικά «ο Κύριος επάταξε πάν πρωτότοκον εν τή γή τής Αιγύπτου άπό τον πρωτοτόκου τοϋ Φαραώ, όστις κάθψαι έπϊ τοϋ θρόνου αντοϋ, έως τοϋ πρωτότοκον τοϋ αιχμαλώτον, τοϋ έν τω δεσμωτηρίω- καϊ πάντα τά πρωτότοκα τών κτηνών... Δεν ήτο οικία εις τήν οποίαν δεν υπήρχε νεκρός». Όλες αυτές οί θεόπνευστες ενέργειες, πού περιγράφονται με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες στο ιβ΄ κεφάλαιο τής «Εξόδου» του ιερού μας βιβλίου, της Βίβλου, εορτάζονται την ημέρα του Πάσχα.

Αυτό το εβραϊκό Πάσχα ό Ιησούς ούτε κατήργησε ούτε υποτίμησε, τουναντίον πήρε τους μαθητές του και ανέβηκε στα Ιεροσόλυμα -το τρίτο και τελευταίο έτος του δημόσιου βίου του-, για να το εορτάσουν σαν νομοταγείς Εβραίοι (Μάρκ. 14,1, Λουκ. 22,1, Ιωάν. 2,23). Όλες οι περιγραφές τής Καινής Διαθήκης μιλούν ξεκάθαρα, ότι τα γεγονότα τής Μεγάλης Εβδομάδος εξελιχθήκαν την εβδομάδα που προηγήθηκε από το Πάσχα των Εβραίων. Ό λεγόμενος Μυστικός Δείπνος ήταν το πασχαλινό τραπέζι για τον εορτασμό του εβραϊκού Πάσχα από τον Ιησού και τους μαθητές του. «Ο Ιησούς απέστειλε τον Πέτρο και τον Ιωάννη λέγοντας: "Πηγαίνετε να ετοιμάσετε να φάμε για το Πάσχα".» (Λουκ. 22,8.) «Οι μαθητές έκαναν όπως τους πρόσταξε ο Ιησούς κι ετοίμασαν το Πάσχα.» (Ματθ. 26, 19.) Το Πάσχα των Εβραίων κατά το έτος εκείνο γιορτάστηκε ημέρα Σάββατο, ενώ η υποτιθέμενη ανάσταση σύμφωνα με τους ευαγγελιστές (Ματθ. 28,1, Μάρκ. 16,1, Λουκ. 24,1, Ιωάν. 20,1) έγινε την επομένη ήμερα («μιᾷ τῶν Σαββάτων»), πού αργότερα ονομάστηκε Κυριακή. Από εκεί πήραν την ονομασία τους και οι άλλες ήμερες της εβδομάδας (Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη κ.τ.λ.). Στην Α΄ Οικουμενική Συνοδό της Νίκαιας (325 μ.Χ.) καθοριστήκαν τα του εορτασμού του χριστιανικού Πάσχα. Αποφασίστηκε να γιορτάζεται με την ευκαιρία της ανάστασης του Ιησού την πρώτη Κυριακή μετά την πρώτη πανσέληνο μετά την εαρινή ισημερία.

Συμφωνά με τους χριστιανούς ο Ιησούς γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου, οπότε κάθε 25 Δεκεμβρίου γιορτάζεται ή γέννηση του. Την όγδοη ήμερα έγινε η περιτομή του, οπότε λογικά γιορτάζεται την 1η Ιανουαρίου. Το ίδιο γίνεται και για όλες τις άλλες γιορτές. Αυτό που δεν έχει σταθερή ημερομηνία είναι το Πάσχα. Κάποια μέρα τής Άνοιξης όμως, πιστεύουν, ό Ιησούς αναστήθηκε. Πότε ήταν αυτή ή ήμερα; Γιατί δεν μελέτησαν οι Πατέρες τις Γραφές τους, δεν ζήτησαν και την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, ώστε να αποφασίσουν ποια ημερομηνία έγινε ή ανάσταση; Γιορτάζοντας κάθε χρόνο σε άλλη ημερομηνία, μόνο από σύμπτωση μπορεί να ταυτίσουν την ημέρα τής υποτιθέμενης ανάστασης με την ήμερα του εορτασμού της. Η εβραϊκή καταγωγή του Πάσχα είναι καθαρά ο λόγος, που δεν εορτάζεται σε συγκεκριμένη ημερομηνία, άλλα είναι κινητή εορτή.

Οι σύγχρονοι Έλληνες χριστιανοί τηρούν με θρησκευτική ευλάβεια τους εβραϊκούς συμβολισμούς του Πάσχα, δηλαδή:

• Το βασικό στοιχείο του, το ψητό αρνί, που έσφαξαν οι Εβραίοι κατ’ εντολή του Γιαχβέ: Αρνί τρώνε από τότε κατ’ έθιμο κάθε Πάσχα οι Εβραίοι.

• Τα αυγά, πού συμβολίζουν το ναό τής Ιερουσαλήμ, όπου γίνονταν οι θυσίες.

• Το κόκκινο χρώμα, πού συμβολίζει το αίμα του αρνιού, που έβαψαν τις θύρες τους οι Εβραίοι.

Εμπλεγμένοι -δυστυχώς- οι Έλληνες στη σχιζοφρένεια του ελληνοχριστιανικού ιδεολογήματος γιορτάζουν εν αγνοία τους το εβραϊκό αιμοσταγές Πάσχα υμνολογώντας στους ναούς οτιδήποτε εβραϊκό, καθυβρίζοντας, παράλληλα τους εαυτούς τους και τον πολιτισμό των προγόνων τους. Νομίζουν ότι αποτελεί γιορτή αγάπης και πιστεύουν ότι τα εβραϊκά έθιμα του αποτελούν γνήσια κι αναπόσπαστα στοιχεία τής Ελληνικής Παράδοσης. Τραγική ειρωνεία και εθνικό κώμα.

• «Ωρολόγιον το Μέγα», έκδοσις της «Αποστολικής Διακονίας τής Εκκλησίας τής Ελλάδος».

• Γ. Γρηγορομιχελάκης, «Το βιβλίο που ή Εκκλησία σου δεν θέλει να διάβασες», εκδόσεις «Δαδούχος», Θεσσαλονίκη, 2002.

• Γ. Γρηγορομιχελάκης, «Δεκαπέντε εσταυρωμένοι κι αναστημένοι σωτήρες», εκδόσεις «Δαδούχος», Θεσσαλονίκη, 2003.

• Ε. Ατταβύριος, «Υμνολόγιο της εβραϊκής μυθολογίας... και ύβρεις κατά του Ελληνικού Πνεύματος», «Δαυλός», τεύχος 191.

• Ε. Ατταβύριος, «Το Τριώδιον: Αναθεματισμοί και απειλές εναντίον του Ελληνικού Πολιτισμού», «Δαυλός», τεύχος 192.

• Ν. Τσίτσος, «Επτά αναθεματισμοί κατά του Ελληνισμού ψάλλονται σήμερα στις εκκλησίες της Ελλάδος», «Δαυλός», τεύχος 224-225.

• Δ. Λάμπρου, «Κ. Στεφανόπουλος: Να παύσουν οι αναθεματισμοί κατά των Ελλήνων», «Δαυλός», τεύχος 247.

Η ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΠΟΛΥΝΗΣΙΩΝ

Ο καθηγητής Γιόζεφσον μιλά για την ελληνικότητα των γλωσσών του Ειρηνικού - Ο Καθηγητής Γιόσεφσον μιλά για την αρχαιοελληνική γλώσσα των ιθαγενών του Ελληνικού. (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 214, σελ. 13482, http://www.davlos.gr/dissue.php?issue=214)

ΤΑ ΕΒΡΑΪΚΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΑ

Τα Εβραϊκά είναι Ελληνικά, το βιβλίο του Εβραίου Ι. Γιαχούντα (Πηγή: Γεωργανάς Κωνσταντίνος, Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 206, σελ. 12931, http://www.davlos.gr/dissue.php?issue=206)

Τα Εβραϊκά είναι Ελληνικά: Επαλήθευση του Ιωσήφ Γιαχούντα. (Πηγή: Γεωργανάς Κωνσταντίνος, Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 214, σελ. 13493, http://www.davlos.gr/dissue.php?issue=214)

Η ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ ΗΤΑΝ ΟΜΟΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΣΗΜΕΡΙΝΕΣ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ

Δεξιά: Η Κλεοπάτρα «αναστημένη με λέιζερ». Όμοια με τις σημερινές Ελληνίδες (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 174, εξώφυλλο)

Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΣΚΟΠΙΩΝ ΠΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ

Η γλώσσα των Σκοπιανών, πιο ελληνική από την ελληνική. (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 126, εξώφυλλο)

ΑΚΑΛΛΙΕΡΓΗΤΟΙ & ΑΜΑΘΕΙΣ ΣΥΚΟΦΑΝΤOYN ΤΗΝ ΣΑΠΦΩ No2

Αριστερά: «Αίτηση Λεσβίων (από την Λέσβο) κατά "Λεσβίων" (ομοφυλοφίλων)». (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 313, εξώφυλλο)

Μέσο: Δημήτριος Λάμπρου, εκδότης περιοδικού Δαυλός, «τέλος στον όρο Λεσβία». (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 314, σελ. 22151)

Δεξιά: «Παγκόσμιος Σάλος για τη λέξη Λεσβία». (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 314, εξώφυλλο)

Μέσα σε όλα αυτά κι ένας κάποιος Δημήτρης Λάμπρου, εκ Μυτιλήνης, ο οποίος έχει βάλει στόχο της ζωής του να αποκαταστήσει την φήμη της Σαπφούς και του νησιού του απαγορεύοντας τη χρήση του όρου λεσβία για τον χαρακτηρισμό των ομοφυλοφίλων γυναικών. Βγήκε, λοιπόν, στην εκπομπή του Γεώργιου Αυτιά για να καταγγείλει ότι οι ομοφυλόφιλοι «υπέκλεψαν και σφετερίζονται την ταυτότητα χιλιάδων Μυτιληνιών» και για να δηλώσει «ειπώθηκε από κάποιους (;) ότι η Σαπφώ ήταν ομοφυλόφιλη. Η ιστορία όμως λέει ότι αυτοκτόνησε για έναν άνδρα. Πώς είναι δυνατόν, λοιπόν, να θεωρείται ότι η γυναίκα αυτή ήτα ομοφυλόφιλη;» (Πηγή: Κοσμάς Βίδος, On Air, Εφημερίδα Το Βήμα, Πέμπτη 12 Ιουνίου 2008, σελ. Α30)

ΛΕΣΒΙΑ, ΔΑΥΛΟΣ & ΑΡΧΑΙΟΠΛΗΞΙΑ

Αριστερά: «Η δίκη για τη λέξη Λεσβία». (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 315, εξώφυλλο)

Δεξιά: «Μια πρωτοδίκης αποφάσισε οι Λέσβιοι δεν δικαιούνται να έχουν τόπο καταγωγής!» (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 316, εξώφυλλο)

Οι βουλευτές των δύο μεγαλυτέρων κομμάτων στη Λέσβο κ.κ. Γιάννης Γιαννέλης και Νίκος Σηφουνάκης, που εκπροσωπούν το 77,1 % των κατοίκων της, έκαναν μετά τη δίκη δηλώσεις. Ο τρίτος βουλευτής της Λέσβου, ο κ. Σκοπελίτης του Κ.Κ.Ε. (13,99 %), σε μια αποκαλυπτικώτατη ως προς τον «γυάλινο κόσμο», μέσα στον οποίον είναι κλεισμένος -όπως θα έγραφε ο Τενεσή Γουίλλιαμς- έκρηξή του μας δήλωσε: «Δεν είμαι ενημερωμένος για το θέμα και ούτε θέλω να ενημερωθώ»!!!
(Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 315, σελ. 22255 )

Τα πλήρη πρακτικά της δίκης για τη γεωγραφική ταυτότητα των Λεσβίων

Σύσσωμα τα αθηναϊκά Μέσα Ενημέρωσης αλλά και απεσταλμένοι ξένων πρακτορείων, εφημερίδων και τηλεοπτικών καναλιών, όπως το Ρόιτερ, το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων, το Ασσόσιειντ Πρες και άλλα περίμεναν εναγωνίως τον εκδότη του περιοδικού «Δαυλός» Δημήτρη Λάμπρου αλλά και τους υπόλοιπους αιτούντες (Κοκκώνη Κουβαλάκη και Μαρία Ρόδου) έξω από τη δικαστική αίθουσα στην Ευελπίδων, προκειμένου να προβούν σε δηλώσεις.
(Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 315, σελ. 22257 )

Μια πρωτοδίκης αποφάσισε: Το όνομα «Λέσβιος» δεν είναι όνομα!

Η πρωτοδίκης κ. Μαρία Πετσάλη απέρριψε στις 18 Ιουλίου την αίτηση ασφαλιστικών μέτρων τριών πολιτών κατοικούντων στη Λέσβο η καταγομένων από τη Λέσβο, με την οποία ζητούσαν να παύση το σωματείο με την επωνυμία «Ομοφυλοφιλική και Λεσβιακή Κοινότητα Ελλάδος» (Ο.Λ.Κ.Ε.) να χρησιμοποιεί τις λέξεις «Λέσβιος», «Λεσβία», «Λέσβιο» και «λεσβιακός», «λεσβιακή», «λεσβιακό» δεδομένου, ότι το ίδιο σωματείο και τα μέλη του δεν έχουν καμμία απολύτως σχέση με την Λέσβο και συνεπώς σφετερίζονται το «εθνικό» όνομα των Λεσβίων και δημιουργούν μεγάλα και σοβαρά προβλήματα στους νησιώτες αυτούς με την σύγχυση που προκαλούν εις βάρος της γεωγραφικής, ιστορικής και πολιτισμικής ταυτότητάς τους. Μετά την απόρριψη οι τρεις Λέσβιοι αποφάσισαν να προσφύγουν στην τακτική Δικαιοσύνη, ο δε ένας εξ αυτών, ο εκδότης του «Δ» Δημήτρης Λάμπρου, σχολίασε ως εξής την εν λόγω απόφαση της κ. Πετσάλη: (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 316, εξώφυλλο, σελ. 22372 )

Μυθοπλάστης: Δ. Λάμπρου και περιοδικό Δαυλός

ΤΟ Α = Α & ΤΟ Α <> Β ή ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΔΑΥΛΕΙΑΣ ΛΟΓΙΚΗΣ

Προσθέτει, ότι οι λέξεις αυτές χρησιμοποιούνται από όλους, που έχουν την καταγωγή τους από τη νήσο Λέσβο, καθώς και από λεσβιακά σωματεία εκτός και εντός Ελλάδος, αλλά αποφθέγγεται, ότι μπορούν να χρησιμοποιούνται και από άτομα ή ομάδες, που δεν έχουν γενέτειρα την Λέσβο και δεν κατάγονται από αυτήν και να προσδίδουν σημασίες στις λέξεις αυτές, που εκφράζουν ιδιότητές τους εντελώς άσχετες προς την γεωγραφική ταυτότητα και την εντοπιότητα των κατοίκων της Λέσβου. Μπορούν δηλαδή αυθαίρετα και παραπλανητικά να σφετερίζονται το φυσικό και απαραβίαστο αγαθό του να έχει κανείς μια γενέτειρα, μια γεωγραφική ταυτότητα, μια εντοπιότητα και πάνω απ' όλα μία ιστορική συνείδηση και μία πολιτισμική συνείδηση, την οποία προσφέρει στους Λεσβίους και μόνο η ιστορία και ο πλούσιος πολιτισμός της Λέσβου.

Με δύο λόγια η κεντρική σκέψη, επί της οποίας στηρίχτηκε η κ. Πετσάλη μπορεί να διατυπωθεί ως εξής: Οι Λέσβιοι δεν είναι Λέσβιοι, αλλά Λέσβιος μπορεί να αυτοανακηρυχθή όποιος γουστάρει και για οιοδήποτε λόγο γουστάρει. Προφανώς το σκεπτικό της κ. πρωτοδίκου συγκρούεται μετωπικά με την πρώτη αρχή της Λογικής, που λέει, ότι το "Α είναι Α". Επί του προκειμένου η αρχή είναι "ο Λέσβιος είναι Λέσβιος". Συγκρούεται όμως και με την δεύτερη αρχή της Λογικής, που λέει, ότι το "Α δεν είναι Β", δηλαδή ο "Λέσβιος δεν είναι μη Λέσβιος" και "ο μη Λέσβιος δεν είναι Λέσβιος". Αυτός ο παραλογισμός της κ. Πετσάλη, που άφησε κατάπληκτους πολλούς νομικούς κύκλους, θα μπορούσε να γίνει αντικείμενο γέλωτος και ειρωνείας, αν ζητούσε κανείς να κοιτάξει την ταυτότητα της κ. Πετσάλη και να μας πεί αν αναγράφεται ως βασικό στοιχείο της ταυτότητάς της ο τόπος καταγωγής της. Κάτι, που το έχει επιβάλλει το Ελληνικό Κράτος, του οποίου είναι υπάλληλος και η κ. Πετσάλη, αλλά το αντιπαρέρχεται σαν να μην υπάρχει. (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 316, http://www.davlos.gr/ )

Απάντηση: Ο Λάμπρου Δημήτριος προσαγορεύει κατά της δικαστίνας, λέγοντας πως η τελευταία ποιεί σφάλματα λογικής. Όμως τα σφάλματα λογικής ανήκουν αποκλειστικά στο περιοδικό του και στην πένα του. Διότι το παραστράτημα του Δ. Λάμπρου στηρίζεται στην ίδια κλασική αρχή των νεοπαγανιστών υπέρ της θολώσεως των υδάτων. Δηλαδή, στο ξεκίνημα της προσαγορεύσεως τους, όπου θέτουν μυστικά και στηρίζονται σε διαφορετικούς ορισμούς από εκείνους των αντιπάλων τους.

Ας δει κανείς με αντιπαραβολή τις σκέψεις του Δ. Λάμπρου..

ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΑ Δ. Ι. ΛΑΜΠΡΟΥ	«ΜΑΘΗΜΑΤΑ» ΔΑΥΛΕΙΑΣ «ΛΟΓΙΚΗΣ»
	ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ	Η δικαστίνα δεν αποφάνθηκε ότι οι Λέσβιοι δεν είναι Λέσβιοι αλλά πως η λέξη Λέσβιος δεν αποδίδει κατ’ αποκλειστικότητα καταγωγή, αλλά αποδίδει παράλληλα και άλλες ιδιότητες.
«Οι Λέσβιοι δεν είναι Λέσβιοι.».	«ΛΟΓΙΚΗ» Δ. Ι. ΛΑΜΠΡΟΥ	α) Ο Δ.Ι. Λάμπρου αποδίδει στο κατηγόρημά του αποκλειστικά τη σημασία της γεωγραφικής καταγωγής στον όρο «Λέσβιος» (για να μπορέσει να επιφέρει λάθη «λογικής» στη δικαστικό υπάλληλο). Αυτό είναι και το κύριο ατόπημα του όλου κατηγορήματός του. Είναι ένας χαρακτηριστικός μηχανισμός εγκλωβισμού του αναγνώστη, που εμφανίζεται σε πάρα πολλά άρθρα των νεοπαγανιστών, τα οποία δεν είναι τίποτα άλλο παρά «παλάτια πάνω στην άμμο». β) Το ότι κάποιοι έχουν τη δυνατότητα να αυτοανακηρύσσονται λεσβίοι, δεν αποκλείει τους Λέσβιους από της καταγωγής τους. (1) Ο Δ.Ι. Λάμπρου επιμένει όμως πως δεν έχουν έτσι τα πράγματα.
«Οι Λέσβιοι δεν είναι Λέσβιοι.».	ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ Η ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΟΡΟΥ «ΕΛΛΗΝΑΣ» ΑΠΟ ΤΟ ΔΑΥΛΟ & ΤΟΥΣ ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΕΣ	α) Οι νεοπαγανιστές δεν αποδίδουν κατ’ αποκλειστικότητα τον όρο Έλληνας εις την γεωγραφική ή εθνική καταγωγή ανθρώπων, αλλά όπου αρέσκονται και πιστεύουν ότι αυτός αρμόζει ν’ αποδοθεί [βλ. Ιουλιανό (2)]. Επιπλέον στην αυθαίρετη απόδοση της «ελληνικής παιδείας» (αθεΐας - ειδωλολατρίας γι’ αυτούς) σε εκατομμύρια ανθρώπους ανά την υφήλιο, συνδέουν χαριστικά και την ελληνική εθνική «ιθαγένεια». [Ακολουθώντας τον Δαυλό θα έπρεπε αναλογικά, όπως αυτός μηνύει τις λεσβίες, εκείνοι οι αλλοδαποί που μετέχουν της ελληνικής παιδείας (π.χ. φιλόλογοι) ανά την υφήλιο και στο θρήσκευμα είναι χριστιανοί, να μηνύσουν τους ψευτο-δημοσιογράφους του Δαυλού]. β) Βέβαια αυτή η κατάσταση της απόδοσης της «ελληνικότητας» σε αλλοδαπούς εκ μέρους του Δαυλού, δεν απαγορεύει εις τους υπολοίπους Έλληνες εις την καταγωγή να προσδιορίζονται ως Έλληνες, παρά τις νεοπαγανιστικές προσπάθειες περί του αντιθέτου (3). Μ’ άλλα λόγια με μια κίνηση υπερκέρασης της ίδιας αυτής αποφάσεως της «παράλογης» δικαστίνας, εις την οποία ο Δ.Ι.Λ. δίδει μαθήματα «λογικής,» οι νεοπαγανιστές όχι μόνο βαπτίζουν όποιον θέλουν Έλληνα αλλά και «απαγορεύουν» ταυτόχρονα εις τους διαφορετικούς με τις απόψεις τους, την ελληνική εθνότητα.
Λέσβιος μπορεί να αυτοανακηρυχθή όποιος γουστάρει και για οιοδήποτε λόγο γουστάρει.	ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ	Αυτό αποφάνθηκε πράγματι η δικαστικός υπάλληλος.
	«ΛΟΓΙΚΗ» Δ. Ι. ΛΑΜΠΡΟΥ	α) Ο Δ.Ι.Λ. προσπαθεί να απαγορεύσει έναν όρο, εις χρήση με διαφορετικές όμως σημασίες την κάθε φορά. Με άλλα λόγια αποκλείει την ομωνυμία της ελληνικής γραμματικής π.χ. κλίμα - κλήμα, λύρα - λίρα, σήκω - σύκο κ.λ.π. από την ελληνική γλώσσα. Παράλληλα, όπως επισημαίνει και ο «Ιός» της «Ελευθεροτυπίας» (4), ο Δαυλός χρησιμοποιεί σε άλλες περιπτώσεις αυτό το μηχανισμό και τον «μεγαλύνει» επιπλέον για να δηλώσει ποίκιλλες τέτοιες. (βλ. φοινικιστής). β) Βλέπε και το προαναφερόμενο παράδειγμα για την χρήση και τη σημασία του όρου «Έλληνας» από μεριάς Δαυλού.
	ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ Η ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΟΡΟΥ «ΕΛΛΗΝΑΣ» ΑΠΟ ΤΟ ΔΑΥΛΟ & ΤΟΥΣ ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΕΣ	Πέρα του ότι «Έλληνας» καλείται και ο κατά το γένος και ο κατά το θρήσκευμα άνθρωπος στο περιοδικό «Δαυλός» (5), από την άλλη μεριά βαπτίζεται έτσι και ο οιοσδήποτε άνθρωπος, αρκεί να πληροί τις νεοπαγανιστικές επιταγές «αντιχριστιανικής πιστοποίησης» (βλ. σημ. 3).
Α είναι Α - ο Λέσβιος είναι Λέσβιος	ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ	Η δικαστίνα αποφάνθηκε πράγματι πως ο Λέσβιος είναι Λέσβιος, κανείς δεν το αρνείται, πέρα από τους ίδιους τους ενάγοντες (βλ. σημείωση 1), ενώ και η λεσβία δεν παύει από το να είναι λεσβία.
	«ΛΟΓΙΚΗ» Δ. Ι. ΛΑΜΠΡΟΥ	Σύμφωνα με τη «λογική» του Δ.Ι.Λ. το Α είναι Α αναφορικά με το αλφάβητο, αλλά δεν είναι δυνατόν το Α να είναι Α (Α΄=Α΄) αναφορικά με τα νούμερα (δηλαδή το 1 να είναι 1) [διαφορετική σημασία εις την λέξη = ομωνυμία].
	ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ Η ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΟΡΟΥ «ΕΛΛΗΝΑΣ» ΑΠΟ ΤΟ ΔΑΥΛΟ & ΤΟΥΣ ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΕΣ	Εδώ τί να πει κανείς; Ποιο νεοπαγανιστικό «Α» («Έλληνας») είναι μονοσήμαντο «Α» («Έλληνας»);
"Α δεν είναι Β" Λέσβιος δεν είναι μη Λέσβιος & ο μη Λέσβιος δεν είναι Λέσβιος	ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ	Για τη δικαστικό υπάλληλο αληθεύει πως Α δεν είναι Β, δηλαδή πως η Λέσβια δεν είναι η λεσβία και η λεσβία δεν είναι η Λέσβια.
	«ΛΟΓΙΚΗ» Δ. Ι. ΛΑΜΠΡΟΥ	Σύμφωνα με τη «λογική» του Δ.Ι.Λ. επειδή το Α δεν είναι Β αναφορικά με το αλφάβητο, δεν μπορεί το Α άλλοτε να είναι γράμμα και άλλοτε νούμερο (Α΄ = 1 = μονάς).
	ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ Η ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΟΡΟΥ «ΕΛΛΗΝΑΣ» ΑΠΟ ΤΟ ΔΑΥΛΟ & ΤΟΥΣ ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΕΣ	Εδώ τί να πει κανείς (δις); Ποιο νεοπαγανιστικό «Α» («Έλληνας») δεν είναι πολλές φορές «Β» («Παγανιστής»); (βλ. σημείωση 5)

ΚΕΡΑΣΑΚΙ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΤΑ - ΟΙ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ Δ.Ι.Λ.

1) «O «Δαυλός» είναι το μοναδικό ιδιωτικό έντυπο στην Ελλάδα, ίσως και στον Κόσμο, που δεν δημοσίευσε ποτέ (για λόγους αρχής), έστω και μία, διαφήμιση στα 23 χρόνια που κυκλοφορεί.» (7)

2) Σπίγκελ:« - Είναι μία εργασία, η οποία σας απασχολεί πλήρως;». Δ.Ι.Λ.: «- Δεν είναι ακριβώς εργασία. Απόδειξη, ότι δεν θα δείτε ποτέ διαφήμιση στον «Δαυλό», εκτός από εκείνη του «Μεθυμναίου», του κρασιού μου.» (8)

1) Α = δεν υπήρξε ποτέ ούτε καν ένα Γ (μια διαφήμιση).

2) Β = υπάρχει πάντοτε ένα Γ (μια διαφήμιση) εκείνη του Οίνου Μεθυμναίου.

Ο «Μεθυμναίος» δηλαδή, άλλοτε θεωρείται διαφήμιση και άλλοτε όχι («Α <> Α»)· συνεπώς:

α) είτε η διαφήμιση δεν είναι διαφήμιση, δηλαδή η διαφήμιση για τον Μεθυμναίο δεν λογίζεται ως διαφήμιση για να ισχύει το κατηγόρημα 1)

β) είτε το 1) είναι ψευδές για να ισχύει το 2) , είτε το 2) είναι ψευδές για να ισχύει το 1) .

Οι παγανιστές είναι επαγγελματίες ψεύτες εφόσον, είτε κερδίζουν επαγγελματικά λέγοντας πως δεν διαφημίζουν ενώ διαφημίζουν, είτε κερδίζουν, πουλώντας φυλλάδες, υποστηρίζοντας ότι η διαφήμιση δεν είναι διαφήμιση («Α <> Α»)· τότε σίγουρα μια λέξη έχει δύο σημασίες (Δαυλική «ομωνυμία»).

Το ψέμα είναι «Παλιά τέχνη κόσκινο» για τους παγανιστές.... «Απόδειξη, ότι δεν θα δείτε...» ποτέ Την αλήθεια στα περιοδικά τους. Και «αν» Αυτή η Αλήθεια είναι η Αγάπη (8), τότε στα περιοδικά των νεοπαγανιστών δεν μπορεί παρά να υπάρχει μόνο μίσος: Α΄ Ιωάννου, Κεφ. Δ΄ «8 ὁ μὴ ἀγαπῶν οὐκ ἔγνω τὸν Θεόν, ὅτι ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστίν.».

Γι’ αυτό ο Δαυλός σβήνει στο χαρτί τον Ιησού Χριστό· διότι ούτε αγαπά, ούτε γνωρίζει κατά συνέπεια το Θεό. Και η «αγάπη» τους για τον «ελληνισμό» δεν είναι παρά άσβεστο μίσος για τον Χριστιανισμό και τους Χριστιανούς, Έλληνες ή μη.

1. Στην συνέντευξη στο Σπίγκελ ο Δ.Ι.Λάμπρου δηλώνει πως αποφάσισε να παρατήσει το όνομα «Λέσβιος» με αυτόβουλη απόφαση χωρίς κανείς να τον αναγκάσει σ’ αυτό:

Σπίγκελ: «- Στα Γερμανικά θα μπορούσαν να πουν «κατάγομαι από την Λέσβο.»

Δ. Λ.: «- Εδώ ξέρετε που καταντήσαμε; Να λέμε, η αδελφή μου π.χ. «είμαι Μυτιληνιά», αν και δεν έχουμε γεννηθή στην Μυτιλήνη, η οποία είναι μία πόλη της Λέσβου. Αναγκαζόμαστε όμως να λέμε ότι είμαστε Μυτιληνιοί, χωρίς να είμαστε από την Μυτιλήνη.» (Πηγή: http://www.davlos.gr/spiegel.php, αποθηκευμένη εδώ) και πάλι «Τέλος, θέλω να απευθυνθώ στους Λέσβιους και να πω, ότι η απόφαση μιας πρωτοδίκου δεν καταργεί την λαμπρή ιστορία και τον πολιτισμό μας, για τα οποία πρέπει να είμαστε υπερήφανοι. Αλλά δεν σημαίνει και τίποτε απολύτως στην πορεία μας και την αμετακίνητη απόφασή μας να ξαναβρούμε επί τέλους το όνομά μας, το δικό μας όνομα. Πρέπει να σταματήσ

ουν να το εκμεταλλεύονται, να σταματήσουν να το φαλκιδεύουν σε σημείο, που εμείς να μην ξέρουμε πια αν μπορούμε να το χρησιμοποιούμε. Πρέπει να είμαστε περήφανοι για την ταυτότητά μας και να μην φοβόμαστε να λέμε, ότι είμαστε Λέσβιοι». (Πηγή: ό,π.)

2. «Ιουλιανού Σοφία, Αλέξανδρος Χ. Μήτσιου, Ένα πρωτότυπο βιβλίο, το οποίο περιλαμβάνει διατυπώσεις πνεύματος και ανθρωπισμού από το έργο του φιλοσόφου

αυτοκράτορα Ιουλιανού (331 - 363 μ.Χ.). Ο Ιουλιανός, που οι εχθροί του τον αποκάλεσαν «Αποστάτη» ή «Παραβάτη», ενώ οι φίλοι του Μέγα, υπήρξε ο τελευταίος Έλληνας κοσμοκράτορας.» (2)» (Πηγή: Περιοδικό Άβατον, τεύχος 44, σελίδα 69)

3. «Είναι πλέον κοινός τόπος, πως ό,τι συνιστά σήμερα τον Παγκόσμιο Πολιτισμό [ ] γεννήθηκε και ήκμασε στην αρχαία Ελλάδα. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός, πως την εποχή εκείνη, και όχι αργότερα, σφυρηλατήθηκε και διαμορφώθηκε το πολιτισμικό πρότυπο του Έλληνος Ανθρώπου, που ξεπέρασε τα όρια της Ελληνικής Φυλής, έγινε πανανθρώπινο: »...το των Ελλήνων όνομα πεποίήκε μηκέτι του γένους αλλά της διανοίας δοκείν είναι, και μάλλον Έλληνας καλούμε τους της παιδεύσεως της ημετέρας ή τους της κοινής φύσεως μετέχοντας» (Ισοκράτης, «Πανηγυρικός» 50-52). Σήμερα της ημετέρας παιδείας μετέχουν άνθρωποι απ’ όλα τα έθνη της γης, όσοι σκέπτονται, φέρονται και δημιουργούν «ομολογουμένως τη φύσει» - ελεύθερα, έλλογα, αδογμάτιστα, μη μαζικά, μη εξουσιαστικά, μη θεοκρατικά.» (Πηγή: Παν. Λ. Κουβαλάκης, ό.π. «Η θυσία της Ελληνικής Παγκοσμιότητας στο βωμό της κρατικιστικής Ρωμιοσύνης», Δαυλός, τ. 227, Νοέμβριος 2000).

3. «Λοιπόν; Έλλην ή χριστιανός;» (Πηγή: Νικόλαος Τσίτσος, Ναυπηγός Μηχανολόγος ΕΜΠ, ntsit@tee.gr (Πηγή: Νικόλαος Τσίτσος, Περιοδικό Δαυλός, άρθρο «Κάθε Ελληνικό να μισείται», τεύχος 274, σελ. 18081-18082)

4. «Το χειρότερο για τον κ. Λάμπρου είναι ότι στην αρχαία ελληνική γλώσσα η λέξη «λεσβιάζω» είναι συνώνυμη με το «φοινικίζω» («Κακείνα λέγουσιν οι πολλοί λεσβιάζειν σε και φοινικίζειν», Λουκιανού «Ψευδολογιστής», 28). Αλλά στην επιστημονική αργκό του «Δαυλού» η λέξη «φοινικίζω-φοινικιστής» σημαίνει κάτι εντελώς διαφορετικό. Υποδηλώνει (με υποτιμητικό τρόπο) όσους υποστηρίζουν την κρατούσα θεωρία ότι το αλφάβητο προήλθε από τους Φοίνικες, πράγμα που θεωρείται ύψιστη επιστημονική προδοσία. Πολύ περισσότερο που σιγά-σιγά οι απόψεις της ομάδας των αρχαιοπλήκτων περί το περιοδικό έχουν μπολιαστεί με τις θεωρίες του Πλεύρη και του Γεωργαλά, σύμφωνα με τις οποίες η αρχαία Ελλάδα εκτείνεται μέχρι τα όρια του Σύμπαντος και η ελληνική γλώσσα προϋπάρχει των κατακλυσμών. Οποία ντροπή λοιπόν για έναν Λέσβιο του «Δαυλού» να είναι συνώνυμος των «φοινικιστών»!» (Πηγή: http://www.iospress.gr/mikro2008/mikro20080705.htm, Ελευθεροτυπία, 5/7/2008)

5. «Εδώ πρέπει να διευκρινίσουμε ότι δεν πρόκειται για Έλληνες το γένος...» και αλλού για τον Χριστό : «Κυνηγάει να σκοτώσει ειδωλολάτρες, αιρετικούς κι εθνικούς-Έλληνες δηλαδή…» (Πηγή: Ίων Δημόφιλος, Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 272 - 273, άρθρο «Ιησούς: Κήρυκας Μίσους, διχασμού και ανθελληνισμού, αποκάλυψη του ρόλου του από τα ίδια τα ευαγγέλια»)

6. «...τους πραγματικούς Έλληνες, δηλαδή τους εθνικούς» (Πηγή: Πόσο Έλληνες είμαστε; Ομιλία του Βλ. Ρασσιά στο Συνέδριο «Η Αρχαιοελληνική Παράδοση Στην 3η Χιλιετία», Αθήναι, Αίθουσα Εκδηλώσεων Πολεμικού Μουσείου, 24. 1. 1999, http://www.rassias.gr/9005.html, βλέπε εδώ)

7. Λάμπρου Δημήτριος, Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 275, άρθρο «Τα οικονομικά του Δαυλού» σελ. 18150

8. Α΄ Ιωάννου, Κεφ. Δ΄ «ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστίν.».

9. «Ξυμπάσας τάς λεσβίδας κάλλει καὶ μεγέθει διαφερόντως ὑπερελάσασα» [μτφρ: ξεπέρασε όλες τις κοπέλες της Λέσβου στην ομορφιά και στο ανάστημα.] (Πηγή: http://www.pigizois.net/agiologio/lesviako_agiologio/10.htm)

ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ

«Πρόσταγμα ἡμῖν, μὴ δειλιᾶν ἀπὸ τῶν Ἐλληνικῶν (παγανιστικῶν) πιθανοτήτων καὶ ἀπὸ τῶν παρὰ τοῖς ἑτερεδόξοις δυσφημιῶν, ἂτινά ἐστι δύο ξύλα, μᾶλλον δὲ δύο δαλοί, ἀπολέσαντες μὲν τοῦ φυτοῦ τὸ ζωτικὸν καὶ τοῦ ξύλου τὸ ἰσχυρόν, μὴ ἔχοντες δὲ τὸ τοῦ πυρὸς φωτεινόν, ἀλλὰ δαλοὶ καπνιζόμενοι, μελαίνοντες μὲν τοὺς ἁπτομένους αὐτῶν καὶ σπιλοῦντες, δακρύειν δὲ τοὺς ὀφθαλμούς τῶν ἐγγιζόντων παρασκευάζοντες.» Μέγας Βασίλειος της Καισαρείας Theol. Work 009 9.230.10.

ΑΛΛΟΤΕ & ΣΗΜΕΡΑ

Αριστερά: Προπαγανδιστική αφίσα της Νεολαίας Μεταξά. Ο στρατιωτικός της χαρακτήρας είναι εμφανής. (Πηγή: Η Μαύρη Σκιά στην Ελλάδα, Εθνικοσοσιαλιστικές και φασιστικές οργανώσεις στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου και της Γερμανικής Κατοχής 1941 - 1944, Ιάκωβος Περ. Χονδροματίδης, Ιστορικός, Οι μονογραφίες του περιοδικού Στρατιωτική Ιστορία, σελ. 43)

Δεξιά: Το περιοδικό Νεολαία της ΕΟΝ (Πηγή: Η Μαύρη Σκιά στην Ελλάδα, Εθνικοσοσιαλιστικές και φασιστικές οργανώσεις στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου και της Γερμανικής Κατοχής 1941 - 1944, Ιάκωβος Περ. Χονδροματίδης, Ιστορικός, Οι μονογραφίες του περιοδικού Στρατιωτική Ιστορία, σελ. 41)

Αριστερά: Σκαπανείς της ΕΟΝ Δράμας σε παρέλαση μέσα στο εθνικό Στάδιο της πόλης (Πηγή: Η Μαύρη Σκιά στην Ελλάδα, Εθνικοσοσιαλιστικές και φασιστικές οργανώσεις στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου και της Γερμανικής Κατοχής 1941 - 1944, Ιάκωβος Περ. Χονδροματίδης, Ιστορικός, Οι μονογραφίες του περιοδικού Στρατιωτική Ιστορία, σελ. 43)

Μέσο & Δεξιά: Αφίσες της γενικής διεύθυνσης Τύπου και αντικομμουνιστικά φυλλάδια. (Πηγή: Η Μαύρη Σκιά στην Ελλάδα, Εθνικοσοσιαλιστικές και φασιστικές οργανώσεις στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου και της Γερμανικής Κατοχής 1941 - 1944, Ιάκωβος Περ. Χονδροματίδης, Ιστορικός, Οι μονογραφίες του περιοδικού Στρατιωτική Ιστορία, σελ. 59)

Αριστερά & Μέσο: Προπολεμικές εθνικοσοσιαλιστικές εκδόσεις. (Πηγή: Η Μαύρη Σκιά στην Ελλάδα, Εθνικοσοσιαλιστικές και φασιστικές οργανώσεις στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου και της Γερμανικής Κατοχής 1941 - 1944, Ιάκωβος Περ. Χονδροματίδης, Ιστορικός, Οι μονογραφίες του περιοδικού Στρατιωτική Ιστορία, σελ. 45)

Δεξιά: Προκήρυξη των αγκυλοσταυριτών που κυκλοφόρησε στις εκλογές της 12/01/1936 (Πηγή: Η Μαύρη Σκιά στην Ελλάδα, Εθνικοσοσιαλιστικές και φασιστικές οργανώσεις στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου και της Γερμανικής Κατοχής 1941 - 1944, Ιάκωβος Περ. Χονδροματίδης, Ιστορικός, Οι μονογραφίες του περιοδικού Στρατιωτική Ιστορία, σελ. 26)

Στις άνω φωτογραφίες κυριαρχούν τα εξής στοιχεία:

1. Φωτιές και πυρσοί φωτός

2. Διπλοί πέλεκυς και άλλα εμβλήματα αρχαιοκαπηλίας

3. Ομαδοποίηση απόψεων

4. Ξενοφοβία & εθνικιστικό σύμπλεγμα

5. Εβραιοφοβία, Εβραιοστιγματισμός & Εβραίοι ως αποδιοπομπαίοι τράγοι

Σήμερα που δεν υπάρχει ο κίνδυνος του κομμουνισμού και των Εβραίων, εθνικιστές και κρυφοπαγανιστές χρεώνουν εις την Ελλάδα εθνικιστικές αποτυχίες, επειδή δεν έχει ενδυθεί τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό [θρησκεία]. Οι Εβραίοι που σήμερα δεν υπάρχουν αντικαθίστανται και την θέση τους παίρνουν οι Ιουδαιο[Εβραιο]χριστιανοί. Συμπλεγματικοί άνθρωποι που νιώθουν κατώτεροι, επιθυμούν να νιώσουν ανώτεροι ερωτροπώντας με ένα ψευδές κλέος δόξας των αρχαίων χρόνων & προγόνων. Οι τριψελίτες, όπως και άλλες εθνικιστικές ομάδες του μεσοπολέμου π.χ. Κόμμα Εθνικής Αναδημιουργίας (ΚΕΑ), Πανελλήνιος Ένωσις Κοινωνικής Αμύνης (ΠΕΚΑ) , η Οργάνωσις Ελλήνων Εθνικιστών (ΟΕΕ), η Οργάνωση Εθνικόφρονων Σοσιαλιστών (ΟΕΣ) - Τρίαινα, η Πανελλήνια Οργάνωσις Λαϊκών Αγωνιστών Ακυλοσταυριτών κ.λ.π. είναι ανάλογες άλλων εθνικιστικών σημερινών ομάδων π.χ. Ο.Ε.Α.

Η διαφορά έγκειται στο ότι αυτές ακριβώς οι ίδιες ομάδες σήμερα, για να περάσουν τις πολιτικές και επεκτατικές τους ιδέες, καμουφλάρονται κάτω από ένα είδος αρχαιολατρίας (αρχαιοκαπηλίας) για να θολώνουν τα νερά. Ας δει ο αναγνώστης μερικές από τις διακηρύξεις της εποχής εκείνης και ας κρίνει μόνος του τις σχέσεις προς τις σημερινές ομάδες παγανιστών και αρχαιοκαπηλίας:

Στις 25 Ιουνίου η εφημερίδα Μακεδονία δημοσίευσε ανακοίνωση της ΕΠΕ η οποία αιτιολογούσε τους λόγους της αντισημιτικής κίνησης:

3. διότι εκδίδουν 3 γαλλοφώνους εφημερίδας και ουδεμία Ελληνική...

5. διότι επάταξαν τους σταυρούς των σημαιών των καταστημάτων των, διότι λυσσωδώς ειργάσθησαν και επέτυχον τον μη σημαιοστολισμόν των καταστημάτων των κατά τας θρησκευτικάς μας εορτάς...

6. Διότι εργάστηκαν και επλήρωσαν ξένους δημοσιογράφους δια να γίνει η Θεσσαλονίκη αυτόνομος πόλις με εβραϊκές εορτές...

11. Διότι δια να αποφύγουν την στρατιωτική θητείαν δημιουργούν εκαντοντάδες συναγωγές και δήθεν ιεροψάλτες...

13. διότι εδήλωσαν οι αρχηγοί του Μακαμπή προς τον αρχηγόν των σιωνιστών Σαμποτίνσκη ότι διδάσκουν τα βαθύτατες εθνικιστικές εβραϊκές αρχές και τον εβραϊκόν εθνικιστικόν πνεύμα εις τους Μακαμπή...

15. Διότι δήλωσαν εις Γαλλοεβραίον καθηγητή απερίφραστα ότι μισούν τους Έλληνες...

17. Διότι μποϋκοτάρουν παν τον Ελληνικόν...

18. Διότι αποφεύγουν την ελληνικήν παιδείαν συντηρούντες ούτως πλήθος ξένων σχολείων...

Καλούμε τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης δια τελευταίαν φοράν, εάν θέλουν να ζήσουν μαζί μας, να γίνουν καλοί Έλληνες πολίτες απορρίπτοντας τον εβραϊκόν ψευτοεθνισμό ο οποίος κατά δηλώσεις ομοφύλου των κοινωνιολόγου εκ. Ζυρίχης τους άγει εις την καταστροφή (Πηγή: Η Μαύρη Σκιά στην Ελλάδα, Εθνικοσοσιαλιστικές και φασιστικές οργανώσεις στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου και της Γερμανικής Κατοχής 1941 - 1944, Ιάκωβος Περ. Χονδροματίδης, Ιστορικός, Οι μονογραφίες του περιοδικού Στρατιωτική Ιστορία, σελ. 13)

ΑΛΟΓΟΚΡΙΤΟΙ ΦΙΛΟΝΑΖΙ ΣΤΟΝ ΔΑΥΛΟ

«Πίστευε (το Ολοκαύτωμα) και μη ερεύνα»

"Ο Καναδάς παρέδωσε τον αρνητή του Ολοκαυτώματος Zundel στη Γερμανία. Ο Zundel παραδόθηκε από τον Καναδά στην Γερμανία την Τρίτη, 1η Μαρτίου. Όπως έγινε γνωστό από τις ομοσπονδιακές δυνάμεις συνοριακής φύλαξης της Γερμανίας την επομένη, ο εξηνταπεντάχρονος παραδόθηκε στο αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης σε υπαλλήλους της αστυνομίας του Μανχάιμ όπου βρίσκεται τώρα. Ήδη κινήθηκε η ποινική δίωξη εναντίον του, λόγω της άρνησής του να αποδεχθεί την δολοφονία έξι εκατομμυρίων Εβραίων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των εθνικοσοσιαλιστών. Τον δρόμο για την απέλαση και προφυλάκιση του Zundel είχε ανοίξει προηγουμένως ένα καναδικό δικαστήριο. Ο Zundel είχε αγωνισθεί ενάντια στην απέλαση του επί δύο χρόνια. Όμως το δικαστήριο αποφάνθηκε, ότι «το γεγονός ότι ο Zundel ήταν μέλος εξτρεμιστικής οργάνωσης ήταν αίτιο απελάσεως». Από τα τέλη της δεκαετίας του ’ 50 ο Zundel είχε αποδημήσει στον Καναδά. Μετά από νομικές διαδικασίες εναντίον του λόγω των αντισημιτικών του συγγραμμάτων μετέβη στις Η.Π.Α το 2001. Από εκεί απομακρύνθηκε μετά τη λήξη της βίζας του και στην συνέχεια επέστρεψε στον Καναδά, όπου τελικά συνελήφθη." ("Neue Zurher Zeitung", 4/3/05). Τι σχόλιο να κάνουμε εμείς για την διεθνή καταδίωξη ενός συγγραφέα και εν τέλει τον εγκλεισμό του στις φυλακές χωρίς δίκη, επειδή ερευνά ένα «ιστορικό» γεγονός; Γ.Σ.Π (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 280, σελ. 18650)

Αριστερά: Ναζιστικό Στρατόπεδο συγκέντρωσης και απομόνωσης (Πηγή Φώτο: www.cnn.com)

Δεξιά: Κρεματόρια στο στρατόπεδο του Μάιντανεκ. (Πηγή: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B1:Majdanek_piece.jpg)

Είναι ξεκάθαρος ο λόγος για τον οποίο «οι αναγνώστες» του Δαυλού συμπαθούν τον φιλοναζιστή Zündel (πρβλ. το βιβλίο του «Ο Χίτλερ που αγαπήσαμε & γιατί») και θεωρούν το Ολοκαύτωμα «ιστορία» μέσα σε αποσιωπητικά και όχι αποδεδειγμένη πια ιστορία. Η αντιπάθειά τους για κάθε Εβραϊκό και Χριστιανικό τους έχει αποχαυνώσει. Έτσι ούτε τα Γερμανικά αρχεία λαμβάνουν υπ’ όψιν τους, ούτε τα υπαρκτά στρατόπεδα συγκεντρώσεως, ούτε τις διαταγές του τσιρακιού του Φύρερ, Χίμλερ, για την «τελική λύση» του Εβραϊκού ζητήματος και ασφαλώς ούτε το πρόσφατο άνοιγμα των αρχείων του Γερμανικού κράτους προς κάθε αμφισβητία.

Ο Zündel υπήρξε αρνητής στράτευσης στο στρατό της πατρίδας του (Γερμανίας), συγγραφέας βιβλίων, κάτω από ψευδώνυμο, όπου υποστήριζε ότι τα UFO είναι των ναζί, με τα οποία αυτοί πέρασαν στην Ανταρκτική, είναι συγγραφέας βιβλίων όπου παράγονταν προπαγάνδα μίσους, κατά των Εβραίων, απαγορευμένης στον Καναδά, και υπήρξε συμπαραστάτης των Γερμανών Εγκληματιών Πολέμου αυτής της χώρας. Σε μια δίκη κατά την οποία ένας κατηγορούμενος πρώην Ούγγρος αστυνομικός αθωώθηκε, είπε προς ένα επιζώντα του ολοκαυτώματος από την Ουγγαρία «Άκου, ναι, δεν σε πιάσαμε ακόμη, μην ανησυχείς» (1).

Το 1997, ο Zündel είπε σε ένα δημοσιογράφο μιας εφημερίδας από το Ισραήλ ότι οι Ιουδαίοι του κόσμου πρέπει να περιμένουν το Ολοκαύτωμα, και ότι «όλα τα τεράστια ψέματα που έχουν πει για ανθρώπους σαν τους Γερμανούς κατά την διάρκεια του Β΄ Π.Π. - όλα αυτές οι χονδροειδείς διαστρεβλώσεις τύπου Spielberg για του τι πράγματι συνέβη -μια μέρα θα γυρίσουν και θα κυνηγήσουν τους Εβραίους, και δεν θα ήθελα να ήμουν παρών όταν κάτι τέτοιο συμβεί» (2). Το 1984 καταδικάστηκε για την διάδοση ψευδών ειδήσεων με το βιβλίο του «Did six Million Really Die? [πέθαναν πράγματι 6 εκατομμύρια;]» (βλ. εικόνα αριστερά).

Ο ίδιος δηλώνει στην σελίδα του ότι δεν είναι ιστορικός ή επιστήμονας αλλά πιστεύει τα όσα διατείνεται (3). Στις 19 Ιουλίου 2005 το δικαστήριο της Γερμανίας τον καταδίκασε για την μετάδοση ρατσιστικού μίσους, ενώ ο ίδιος δέχεται πως τα στρατόπεδα του Άουσβιτς και της Τρεμπλίνκα, ανάμεσα στα άλλα, είναι εφευρέσεις των Εβραίων και χρησιμεύουν για την καταπίεση και τον εκβιασμό του Γερμανικού λαού.

Σύμφωνα με τον Mark Bonokoski, αθρογράφο της Toronto Sun, ο Zündel είχε προγόνους Εβραίους. Η πρώην του σύζυγος Irene Zündel δήλωσε ότι η πιθανότητα να είχε Εβραϊκό αίμα τον ενοχλούσε τόσο πολύ, ώστε ανέτρεξε ο ίδιος στην Γερμανία εις ανεύρεση πιστοποιητικού καθαρού αίματος Αρείου Ariernachweis της Ναζιστικής περιόδου, αλλά υπήρξε αδύνατον γι’ αυτόν να βρει κάποιο τέτοιο έγγραφο που να αφορά την οικογένειά του. Το 1997, ο Zündel έδωσε μια συνέντευξη στον Tsadok Yecheskeli της Ισραηλινής εφημερίδας Yedioth Ahronoth, που περιλάμβανε και τα εξής:

Yecheskeli: Είστε σίγουρος ότι δεν υπάρχει Εβραϊκό αίμα στην οικογένειά σας;

Zündel (με χαμηλή φωνή): Όχι

Ο ΟΗΕ έχει ορίσει ομόφωνα ως μέρα του Εβραϊκού Ολοκαυτώματος την 27 Ιανουαρίου και έχει ορίσει εκπαιδευτικές διαδικασίες προς αποφυγή μελλοντικών γενοκτονιών (4), ενώ ο πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας ζητούσε στις 2 Σεπτεμβρίου 2005 ηθική αποζημίωση από την Γερμανία για το «Ολοκαύτωμα» του Χορτιάτη, όπου 149 Έλληνες στην Θεσσαλονίκη βρήκαν φριχτό τέλος (5).

Και άλλες ποινές έχουν υπάρξει στο παρελθόν κατά εκείνων που έχουν αρνηθεί την ιστορικότητα του Ολοκαυτώματος, όπως κατά του Βρεττανού Ιστορικού Ντέιβιντ Ίρβινγκ, ο οποίος είχε αρνηθεί την ύπαρξη των θαλάμων αερίων στο Άουσβιτς, ενώ αργότερα χαρακτήριζε αυτή την άποψή του λανθασμένη (6). Νεαροί νεοναζί έχουν επίσης καταδικαστεί στην Γερμανία για την ίδια άρνηση (7). Ιστορικοί δε στην Ιταλία «κρίνουν "επικίνδυνο" το κυβερνητικό νομοσχέδιο [ποινικοποίησης της άρνησης του Ολοκαυτώματος] κυρίως επειδή θα επιτρέψει "στους αρνητές του Ολοκαυτώματος να εμφανιστούν ως υπερασπιστές της ελευθερίας της έκφρασης" [επιχείρημα που χρησιμοποίησε ο Zündel στις δίκες του για να αθωωθεί], "θα καθιερώσει μια αλήθεια του Κράτους η οποία υπάρχει κίνδυνος να απονομιμοποιήσει την ιστορική αλήθεια" και "θα υπογραμμίσει την ιδέα ότι το Ολοκαύτωμα (...) δεν μπορεί να συγκρίνεται με άλλα ιστορικά γεγονότα» (8).

Όπως και να έχει, η αλήθεια πάντως είναι πως ο νεοπαγανιστικός χώρος δεν βλέπει με καλό μάτι την ποινικοποίηση του χονδρού και ασύστολου ιστορικού ψέματος, όταν βλέπει με συμπάθεια την Κεμαλική Τουρκία που εξετάζει προτάσεις υπέρ της λογοκρισίας του διαδικτύου για χάρη του εθνικιστή ιδρυτή της και αρχηγού της Κεμάλ Ατατούρκ (9). Ποιος άραγε «γνωρίζει» ή «μπορεί» να φανταστεί το γιατί;

Σημειώσεις

1. CBC News, May 25, 1990, βλέπε κάτωθι βίντεο στο Παράρτημα

2. Tsadok Yecheskeli. Interview with Ernst Zündel. Yedioth Ahronoth, 1997

3. I’ m neither a historian nor a forensic scientist , By Andrew Winkler, ZioPedia
Monday, 18 December 2006

4. http://news.pathfinder.gr/world/news/251244.html

5. http://news.pathfinder.gr/greece/news/229451.html

6. http://news.pathfinder.gr/culture/books/366354.html

7. http://news.pathfinder.gr/world/news/383198.html

8. http://news.pathfinder.gr/world/news/373747.html

9. Πρόταση για λογοκρισία του Διαδικτύου εξετάζει η Τουρκία. Για την τιμή του Κεμάλ. Δημοσίευση: Παρασκευή 17:31. Στην Τουρκία είναι παράνομο να μιλά κανείς εναντίον του Κεμάλ. Αγκυρα: Λίγες εβδομάδες μετά την επεισοδιακή εμφάνιση βίντεο που διακωμωδούν τον Κεμάλ στο YouTube , επιτροπή του τουρκικού κοινοβουλίου κατέθεσε πρόταση που θα επέτρεπε στην Αγκυρα να εμποδίζει την πρόσβαση σε δικτυακούς τόπους που προσβάλλουν τον ιδρυτή της σύγχρονης Τουρκίας.

Η τουρκική βουλή αναμένεται να πραγματοποιήσει ψηφοφορία για την πρόταση σε ημερομηνία που δεν έχει ακόμα καθοριστεί.

Οι νομοθέτες της κοινοβουλευτικής επιτροπής συζήτησαν την Πέμπτη και το κατά πόσο η πρόταση πρέπει να διευρυνθεί, ώστε η Τουρκική Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών να μπορεί να εμποδίζει την πρόσβαση σε οποιονδήποτε δικτυακό τόπο αμφισβητεί τις αρχές ή την ενότητα του τουρκικού κοσμικού κράτους. Σε αυτή την περίπτωση θα έμπαιναν στο στόχαστρο δικτυακοί τόποι των Κούρδων αυτονομιστών.

Στην Τουρκία είναι παράνομο να μιλά κανείς για διάλυση του κράτους ή να προσβάλει τον Κεμάλ Ατατούρκ, πορτραίτα του οποίου κοσμούν όλα τα χαρτονομίσματα και σχεδόν όλα τα κυβερνητικά κτίρια.

Τον περασμένο μήνα, η Τουρκία επέβαλε φραγή στο δημοφιλή δικτυακό τόπο YouTube εξαιτίας παραπόνων ότι ορισμένα βίντεο χρηστών προσβάλλουν τον Κεμάλ. Η απαγόρευση ήρθη δύο ημέρες αργότερα.

Την πρόσβαση στο YouTube εμποδίζει από την Πέμπτη και η Ταϊλάνδη, λόγω ερασιτεχνικών βίντεο που διακωμωδούν το βασιλιά Μπουμιντόλ Αντουλιαντέζ (Πηγή: http://tech.pathfinder.gr/tech/269628.html)

Επιπλέον Πηγή: http://en.wikipedia.org/wiki/Ernst_Z%C3%BCndel

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

Βίντεο. Μέγεθος: 300Kb - Διάρκεια: 25΄΄ Listen, yeah, we are gonna get you yet, don't you worry [Μτφρ: Άκου, ναι, δεν σε πιάσαμε ακόμη, μην ανησυχείς] (Πηγή: CBC News, May 25, 1990, http://archives.cbc.ca/IDC-1-71-1435-9267./conflict_war/war_criminals/clip6)

Στο φως τα αρχεία της θηριωδίας

ΕRΤ.GR

19:31

Μετά από 60 χρόνια ανοίγουν τα "αρχεία του θανάτου" στη Γερμανία, όπου βρίσκεται καταγεγραμμένη η τραγική μοίρα 17,5 εκατ. θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας

Γερμανία - Ανοίγουν μετά από 60 χρόνια τα ναζιστικά αρχεία του Μπαντ 'Αρολσεν, όπου καταγράφεται η τραγική μοίρα 17,5 εκατομμυρίων θυμάτων της θηριωδίας. Η απόφαση ελήφθη από τα 11 κράτη (Γερμανία, Βέλγιο, Βρετανία, Γαλλία, Ισραήλ, Ιταλία, Ελλάδα, Λουξεμβούργο, Πολωνία, Ολλανδία, ΗΠΑ) που είναι συναρμόδια για τη διαχείριση των αρχείων. Οι ιστορικοί πιστεύουν ότι θα πάρουν απαντήσεις για τη ζωή των θυμάτων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης αλλά και για τους δοσίλογους - συνεργάτες των Ναζί, των οποίων τα ονόματα καταγράφονται στα αρχεία. Μέχρι σήμερα, τα αυτά ήταν στην αποκλειστική χρήση του Ερυθρού Σταυρού, με σκοπό να βοηθηθούν οι πολίτες που αναζητούσαν αγνοούμενους του Β' Παγκόσμιου Πολέμου.

Απίστευτες λεπτομέρειες

Στα υπόγεια ενός κτηρίου, στο Μπαντ 'Αρολζεν της κεντρικής Γερμανίας, είναι στοιβαγμένα 47.000.000 αρχεία, στα οποία καταγράφεται η σκληρή μοίρα 17,5 εκατομμυρίων θυμάτων του ναζισμού.

Οι Ναζί συνήθιζαν να καταγράφουν: από τα ονόματα όσων υποχρεώθηκαν σε καταναγκαστική εργασία, τα θύματα των στρατοπέδων συγκέντρωσης έως τους πολιτικούς κρατούμενους.

Κατέγραφαν ακόμη και το πόσες ψείρες είχε στο κεφάλι του ο κρατούμενος έως τον ακριβή τόπο και χρόνο της εκτέλεσής του.

Για τον καθέναν που αναφέρεται, υπάρχει ως κύριο χαρακτηριστικό το όνομα του, η ημερομηνία και ο τόπος γέννησης αλλά και προσωπικά δεδομένα όπως, ασθένειες, θρησκεία, και αιτίες εγκλεισμού του (π.χ. ομοφυλοφιλία).

Όμως, ίσως ακόμη σημαντικότερο να είναι το στοιχείο ότι στα αρχεία καταγράφονται τα ονόματα των δοσίλογων συνεργατών των Ναζί, που πλέον θα γίνουν γνωστά, έστω και με καθυστέρηση 60 ετών.

Πηγή: http://news.pathfinder.gr/world/news/313271.html

ΤΑ ΑΡΧΕΙΑ ΤΟΥ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΕΡΥΘΡΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Η Υπηρεσία Εντοπισμού του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού ανακοίνωσε ότι μέσα στο 2007 θα έχει ολοκληρωθεί η ψηφιοποίηση του αρχειακού υλικού των Ναζί. Τα συγκεκριμένα αρχεία περιήλθαν στην κατοχή του Ερυθρού Σταυρού μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και περιλαμβάνουν-έγγραφα και καταλόγους ονομάτων όλων όσων αιχμαλωτίσθηκαν, μεταφέρθηκαν και θανατώθηκαν στα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το υλικό αυτό είναι διαθέσιμο για πρώτη φορά στην έρευνα και αποτελείται από 50.000.000 σελίδες. Εντούτοις, για τη δημοσιοποίηση του απαιτείται η έγκριση και από τις 11 χώρες - μέλη της Υπηρεσίας.

Πηγή: Αθηνά Ντούλια, Ιστορικές Ειδήσεις, περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 64, σελ. 6

Περισσότερα

ΤΟΥΡΚΙΚΟΣ ή ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ

Τούρκοι εθνικιστές χτύπησαν και άλλον ναό της Πόλης

Βανδαλισμοί στην εκκλησία της Αγίας Τριάδος στη Χαλκηδόνα -Ανησυχία στο Πατριαρχείο από τις αλλεπάλληλες επιθέσεις

Κωνσταντινούπολη. Έντονη ανησυχία στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και στην Ομογένεια προκάλεσε η εισβολή τούρκων ακροδεξιών εθνικιστών στην εκκλησία της Αγίας Τριάδας στη Χαλκηδόνα. Δύο άτομα μπήκαν με τη βία τα ξημερώματα στον νάρθηκα του ναού, σπάζοντας τα παράθυρα.

Αυτόπτες μάρτυρες ανέφεραν ότι οι δύο δράστες ήταν ηλικίας 25-30 ετών. Έσπασαν τα τζάμια και, παρά τον τραυματισμό τους, με το αίμα τους έκαναν διάφορα σχήματα στους τοίχους. Οι άγνωστοι απειλούσαν την οικογένεια του νεωκόρου Κώστα Μουχλίδη και φώναζαν: «Εδώ είναι Τουρκία, να φύγετε, να πάτε στην Ελλάδα» και έψαλαν τον Εθνικό ύμνο της πατρίδας τους. «Στον κήπο του ναού είχε σχηματισθεί λίμνη αίματος» είπε αυτόπτης μάρτυρας που δεν θέλησε για ευνόητους λόγους να αναφερθεί το όνομα του.

Η αστυνομία, η οποία ειδοποιήθηκε από τον νεωκόρο, έφθασε αμέσως και με μεγάλη δύναμη - πάνω από 30 άτομα, όπως λένε μάρτυρες.

Την ίδια ώρα σε άλλο μέρος της Κωνσταντινούπολης, στην περιοχή Στένη του Βοσπόρου, στην είσοδο της εκκλησίας των Ταξιαρχών βρέθηκαν συνθήματα στους τοίχους που έλεγαν: «Θάνατος στους χριστιανούς, ανάθεμα στους ρωμιούς».

Στην Κωνσταντινούπολη λειτουργούν 70 ναοί διάσπαρτοι στην Παλαιά.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. κ. Βαρθολομαίος

Πόλη, στα χωριά του Βοσπόρου και στην ασιατική ακτή. Τα χθεσινά επεισόδια έχουν προκαλέσει ανησυχία, καθώς συνδυάζονται με την απόπειρα της κατεδάφισης του ναΐσκου στη Χάλκη. «Τέτοια πράγματα δεν έχουν ξαναγίνει» λένε νέοι της Ομογένειας που δεν έχουν, βεβαίως, ζήσει τα Σεπτεμβριανά.

Εν τω μεταξύ, την αμέριστη συμπαράσταση της στον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο με αφορμή τις καταστροφές που σημειώνονται τις τελευταίες ημέρες από τούρκους φανατικούς σε ναούς στην Κωνσταντινούπολη και στη Χάλκη εξέφρασε χθες η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος. «Οι αλλεπάλληλες δοκιμασίες τις οποίες υφίσταται ο παγκοσμίου κύρους, ιστορικός θεσμός του Οικουμενικού Πατριαρχείου και το πρόσωπο του Οικουμενικού Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου και η καταστρατήγηση των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων επιφέρουν σοβαρά πλήγματα στον πολιτισμό» επισημαίνει η Ιερά Σύνοδος. Όπως προσθέτει, τέτοιου είδους κινήσεις δεν βοηθούν «στις εργώδεις προσπάθειες που καταβάλλονται εκ μέρους της πλειοψηφίας της γείτονος χώρας να υπεραμυνθεί της τήρησης των κατοχυρωμένων με Διεθνείς Συνθήκες Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και δη της θρησκευτικής ελευθερίας των, εν Τουρκία, μειονοτήτων».

Πηγή: Εφημερίδα Το Βήμα, Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2007, σελ. Α14

Ο εθνικισμός δεν έχει καμία διαφορά, είτε είναι ελληνικός, είτε τούρκικος, είτε αλβανικός, είτε αμερικάνικος. Παντού και πάντοτε μισεί τον Χριστιανισμό, αφού θεωρεί τον κάθε μία φορά αναφερόμενο λαό ως τον αποκλειστικά εθνικά, όχι θεολογικά, «Περιούσιο»· το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα «περιούσιου» εθνικού λαού, είναι εκείνο του Ιουδαϊκού, γέννημα του δικού του εθνικισμού ή Σιωνισμού. Για χάρη αυτού του εθνικισμού, πρώτοι δηλαδή στην ιστορία οι Εβραίοι, αποκήρυξαν τον Χριστό και τον Θεό· δεν διαφέρουν σε τίποτα από τους Έλληνες νεοπαγανιστές, παρά στο ότι ο καθένας από αυτούς πιστεύει στην δική του εθνικιστική πλάνη που αφορά διαφορετικό έθνος. Ο εθνικισμός δέχεται μόνο εκείνο τον θεό ή τους θεούς, του έθνους, τους λεγόμενους εθνικούς θεούς, οι οποίοι δεν είναι άλλοι παρά εκείνοι που μετέχουν στο σύστημα της σύγχρονης ειδωλολατρίας.

ΠΗΓΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ

1. Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ια΄, Ιδ΄, Ιη΄

1. «Παγανιστικός Ελληνισμός ή Ελληνοορθοδοξία;», πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Μεταλληνός, σελ. 35, 36, 104 - 107)

2. «Οι Απόκρυφες επιστήμες στην ελληνική αρχαιότητα», Διαμαντής Κούτουλας, κεφάλαιο Η΄, σελ. 122, Εκδόσεις Έσοπτρον, Αθήνα Ιούλιος 2002

3. Σπύρος Φίλος, Κριτική στο βιβλίο «ΜΙΧΑΛΗΣ Θ. ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ, ΒΙΒΛΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ, Το Μεγάλο Ψέμα, ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΓΙΓΑΝΤΑ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ, Η οριστική απομυθοποίηση των βιβλικών ηρώων υπό το φως του ελληνικού μύθου, Σελίδες 392, ΘΕΣ/ΝΙΚΗ 1995»

5. Γιάννη Κορδάτου, Ιστορία της Αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας, εκδ. Μπουκουμάνη

6. Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε., τ. ΣΤ΄

1. Δαυλός, τεύχη 62, 88, 102, 126, 127, 136, 137, 152-153, 155, 156, 158, 160, 162, 163, 173, 174, 176-177, 179, 180, 181, 182, 185, 186, 192, 193, 194, 196, 200-201, 204, 206, 208, 212-213, 214, 216, 223, 227, 228, 230, 231, 235, 236, 237, 240, 242, 243, 245, 247, 255, 258, 259, 262, 269, 272-273, 273, 274, 275, 276, 278, 280, 281, 282, 284, 285, 286, 288, 299, 313, 314, 315, 316

3. Ιστορικά της Ελευθεροτυπίας Νο 135. 23 Μαΐου 2002

1. Πόσο Έλληνες είμαστε; Ομιλία του Βλ. Ρασσιά στο Συνέδριο «Η Αρχαιοελληνική Παράδοση Στην 3η Χιλιετία», Αθήναι, Αίθουσα Εκδηλώσεων Πολεμικού Μουσείου, 24. 1. 1999.

1. Alter, εκπομπή Αθέατος Κόσμος - Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2004, Αθέατος Κόσμος, 16/03/2005, εκπομπή «Οι Πύλες του Ανεξήγητου», θέμα «Ο χορός των δαιμόνων και οι εξορκισμοί», Σάββατο 05/11/2005, εκπομπή «Αθέατος Κόσμος», θέμα «Εμπόριο Θαυμάτων», 2003

2. Το Βήμα, Παρασκευή 22 Σεπτεμβρίου 2006, Τρίτη 3 Οκτωβρίου 2006, Τετάρτη 18 Οκτωβρίου 2006, Πέμπτη 12 Ιουνίου 2008

1. Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος -Λαρούς - Μπριτάνικα, Εκδοτικός Οργανισμός Πάπυρος, Αθήνα 1996

2. Σ. Μαρκεζίνης: Πολιτική Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος, Εκδόσεις Πάπυρος, Αθήνα 1968

3. Gerard Chaliand: Οι Κούρδοι Λαός χωρίς ελεύθερη πατρίδα, Παρίσι 1978

4. Paul Dumont: Κεμάλ, ο Δημιουργός της Νέας Τουρκίας, Κούριερ Εκδοτική, Αθήνα 1998

5. H.C. Armstrong: Grey Wolf. Mustafa Kemal, an intimate study of a Dictator, 1915

2. Πλουτάρχου, Περί Ίσιδος και Οσίριδος, Λυκούργος, Σόλων

1.	Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΩΣ ΚΗΡΥΚΑΣ ΜΙΣΟΥΣ, ΔΙΧΑΣΜΟΥ & ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ Ίων Δημόφιλος, Ηλεκτρολόγος – Μηχανολόγος Ε.Μ.Π. (dhmofilos@freemail.gr) 01. Περί της επιστημοσύνης & του ψευδώνυμου του αρθογράφου 02. Παλαιά & Καινή Διαθήκη – Ανθελληνισμός 03. Έλληνες κατά το Πάσχα 04. Οι Εβραϊκές Κοινότητες 05. Έλληνες & Ευαγγέλια 06. Δολοφονίες Χριστού & Αμορφωσιά Μοναχών 07. Έλληνες & Πάσχα ΙΙ 08. Οι Αυθεντικοί Έλληνες 09. Οι κύριοι & τα κυνάρια 10. Θεραπεία & Άρνηση 11. Έλληνες & Ιερό 12. Χριστός & Παναγία & αδελφοί 13. Σκληρότητα & αδικία Ιησού 14. Το αυτί του δούλου & το μαχαίρι 15. Τα όπλα των μαθητών 16. Αγάπη, Φωτιά & τσεκούρι 17. Συγχώρεση 18. Ιησούς Χριστός Εβραίος 19. Ευθύνες 20. Βιβλιογραφία 21. Είναι ο Ίων Δημόφιλος Έλλην; 22. Ποιοι είναι τελικά οι ανθέλληνες; 23. Συμπέρασμα: Ίων Δημόφιλος: ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ Κήρυκας μίσους, διχασμού & ανθελληνισμού. 24. Αντισυνταγματικότητα άρθρου 25. Ο Ίων Δημόφιλος ξεσπάει σε ύβρεις (ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ Κήρυκας μίσους) Η επιστολή του (25/10/2004) προς τον Ανώνυμο Απολογητή 26. Η «κριτική» του Δαυλού προς το άρθρο του Απολογητή (Δημοσίευση Δαυλού για τον Απολογητή, Δαυλός, τεύχος 282)
2.	ΤΑ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΔΑΦΙΑ ΤΗΣ ΒΙΒΛΟΥ
3.	Η ΠΕΝΤΑΛΦΑ & ΤΑ ΑΝΑΘΕΜΑΤΑ
4.	ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΕΣ
5.	ΠΟΡΝΟΓΡΑΦΙΑ & ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ
6.	ΠΑΥΛΟΣ & ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΑ
7.	ΜΑΝΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ
8.	ΜΟΝΟΘΕΪΣΜΟΣ ΣΤΟΥΣ ΔΕΛΦΟΥΣ
9.	ΑΣΚΛΗΠΙΕΙΑ & ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ
10.	ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΣΤΑΥΡΟΙ & ΣΤΕΦΑΝΟΙ ΑΚΑΝΘΩΝ
11.	ΓΥΝΑΙΚΑ ΥΠΟΧΕΙΡΙΟ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟ ΑΝΔΡΑ
12.	ΑΕΙ ΠΑΡΘΕΝΙΑ ΠΑΝΑΓΙΑΣ & ΑΔΕΛΦΙΑ ΙΗΣΟΥ
13.	ΟΙ ΔΟΥΛΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ
14.	ΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΣΥΝΕΧΙΣΘΗΣΑΝ
15.	ΤΟ ΜΙΣΕΛΛΗΝΙΚΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ & Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ
16.	ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ
17.	ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΜΟΙ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ
18.	ΑΠΟ ΤΑ ΚΟΚΑΛΑ ΒΓΑΛΜΕΝΗ & ΕΛΛΗΝΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ
19.	ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΕΞΟΝΤΩΣΗΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΗΝ ΣΚΥΘΟΠΟΛΗ
20.	ΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΤΟ…
21.	ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ & ΟΙ ΣΚΕΛΕΤΟΙ
22.	Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ
23.	Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΓΑΖΗΣ
24.	Ο ΑΣΚΗΤΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ
25.	Η ΕΒΡΑΙΑ ΕΣΘΗΡ ΕΣΤΕΙΛΕ ΤΟΝ ΞΕΡΞΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
26.	ΑΣΙΟΓΕΝΗΣ Η ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΜΙΣΑΛΛΟΔΟΞΙΑ
27.	ΛΑΤΡΕΥΟΥΜΕ ΑΓΙΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ
28.	ΝΑ ΛΟΓΟΔΟΤΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ «ΑΓΙΟΙ» ΑΓΥΡΤΕΣ ΘΑΥΜΑΤΟΠΟΙΟΙ
29.	ΚΛΕΨΙΕΣ, ΠΡΩΤΙΕΣ & ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΑ ΠΑΡΑΛΟΓΑ
30.	Ο ΖΕΥΣ ΔΙΕΛΥΣΕ ΤΟ ΔΙΔΥΜΟ ΓΙΑΧΒΕ - ΑΛΛΑΧ (ΚΕΜΑΛΙΚΟΣ ΠΑΓΑΝΙΣΜΟΣ)
31.	ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΑΡΔΗΝ ΚΑΤΑ ΔΑΥΛΟΥ
32.	ΑΓΙΟΣ ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΚΑΤΑΡΙΕΤΑΙ ΠΑΙΔΙΑ
33.	Ο ΔΑΥΛΟΣ ΔΕΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕ ΠΟΤΕ, ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΜΙΑ, ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
34.	ΚΑΤΩ ΟΙ ΟΘΩΜΑΝΟΙ, ΖΗΤΩ ΟΙ... ΟΘΩΜΑΝΟΙ
35.	Η ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ
36.	Η «ΕΘΝΙΚΕΣ ΕΟΡΤΕΣ» ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥΡΚΙΚΕΣ
37.	ΑΡΙΣΤΕΡΙΣΤΗΣ, ΕΒΡΑΙΟΣ, ΣΥΝΕΡΓΑΤΗΣ ΒΑΒΥΛΗ Ο ΑΠΟΛΟΓΗΤΗΣ
38.	Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ ΕΚΑΨΕ ΤΗΝ ΡΩΜΗ
39.	Η ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ «ΓΕΝΕΤΕΙΡΑ» ΠΟΛΗ ΝΑΖΑΡΕΤ
40.	Η ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ ΟΜΟΙΑ ΜΕ ΣΗΜΕΡΙΝΕΣ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ
41.	ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΑΛΕΚΤΟΣ Η ΙΑΠΩΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ
42.	ΓΙΑΧΒΕ ΕΒΡΑΪΚΟΣ ΙΑΚΧΟΣ & JESUS ή ZEUS
43.	ΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΥΤΟΙ. ΖΗΤΩ ΤΟ «ΙΕΡΟ» ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΙΔΕΩΔΕΣ
44.	Ο ΔΙΟΝΥΣΟΣ ΠΗΓΕ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ
45.	ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΕΙΝΑΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ
46.	Ο ΙΕΡΟΣ ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΟΥ ΟΡΘΟΥ ΛΟΓΟΥ
47.	Ο ΔΙΟΝΥΣΟΣ ΧΑΡΑ & ΕΡΩΤΑΣ
48.	ΑΚΑΛΛΙΕΡΓΗΤΟΙ & ΑΜΑΘΕΙΣ ΣΥΚΟΦΑΝΤΗΣΑΝ ΤΗΝ ΣΑΠΦΩ
49.	Η ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ & Η ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΔΑΥΛΟΥ
50.	ΚΑΘΕ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΝΑ ΑΦΟΡΙΖΕΤΑΙ & ΝΑ ΜΙΣΕΙΤΑΙ
51.	ΙΣΡΑΗΛ - ΣΙΩΝ (δις) & ΕΞΥΠΝΑΔΕΣ ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΩΝ
52.	ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΚΕΜΑΛΙΣΜΟΣ
53.	Η ΦΑΤΝΗ ΤΩΝ ΑΛΟΓΩΝ & Ο ΔΑΥΛΟΣ ΤΩΝ ΠΑΡΑΛΟΓΩΝ
54.	ΕΝ ΙΣΧΥ ΗΘΙΚΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ «ΤΑΛΙΜΠΑΝ» ή ΟΝΕΙΡΑ ΠΑΓΑΝΙΣΤΑΝ;
55.	Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ ΥΓΙΕΙΝΗ, ΛΟΥΤΡΑ, ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΙΑΤΡΙΚΗ
56.	ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ & ΣΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ ΚΑΤΑΡΓΗΘΗΚΕ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ
57.	ΟΙ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ
58.	ΠΟΤΕ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ & ΠΟΤΕ ΚΟΙΜΗΘΗΚΕ Ο ΔΑΥΛΟΣ;
59.	ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΣΚΕΨΗ & ΑΝΑΒΙΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΡΩΜΙΟΥΣ
60.	ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΑ ΙΗΣΟΥ & ΑΣΥΜΦΩΝΙΕΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΩΝ
61.	ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΣ ΤΗΣ Π.Δ. ΔΕΝ ΠΡΟΕΒΛΕΨΑΝ ΤΗΝ ΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ
62.	Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΠΕΙΛΕΙ... «Ο ΜΗ ΜΕΘ’ ΗΜΩΝ ΚΑΘ’ ΗΜΩΝ...»
63.	ΤΟ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΒΡΑΪΚΟ ΠΑΣΧΑ
64.	Η ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΠΟΛΥΝΗΣΙΩΝ
65.	ΤΑ ΕΒΡΑΪΚΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΑ
66.	Η ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ ΗΤΑΝ ΟΜΟΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΣΗΜΕΡΙΝΕΣ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ
67.	Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΣΚΟΠΙΩΝ ΠΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ
68.	ΑΚΑΛΛΙΕΡΓΗΤΟΙ & ΑΜΑΘΕΙΣ ΣΥΚΟΦΑΝΤOYN ΤΗΝ ΣΑΠΦΩ No2
69.	ΛΕΣΒΙΑ, ΔΑΥΛΟΣ & ΑΡΧΑΙΟΠΛΗΞΙΑ
70.	ΤΟ Α = Α & ΤΟ Α <> Β ή ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΔΑΥΛΕΙΑΣ ΛΟΓΙΚΗΣ
	ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ α. Άλλοτε & Σήμερα β. Αλογόκριτοι Φιλοναζί στον Δαυλό γ. Τουρκικός ή Ελληνικός εθνικισμός, το ίδιο αντιχριστιανικός
	ΠΗΓΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ

ΔΑΥΛΟΙ ΚΑΠΝΙΖΟΜΕΝΟΙ & ΠΑΡΑΝΟΙΑ ΩΣ «ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ»

Μέγας Βασίλειος της Καισαρείας Theol. Work 009 9.230.10.

1.

Ίων Δημόφιλος, Ηλεκτρολόγος – Μηχανολόγος Ε.Μ.Π. (dhmofilos@freemail.gr)

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.

23.

24.

25.

26.

27.

28.

29.

30.

31.

32.

33.

34.

35.

36.

37.

38.

39.

40.

41.

42.

43.

44.

45.

46.

47.

48.

49.

50.

51.

52.

53.

54.

55.

56.

57.

58.

59.

60.

61.

62.

63.

64.

65.

66.

67.

68.

69.

70.