Αυτή η σελίδα θα ασχολείται με την πολεμική ενάντια σε ενστάσεις κατά των Ορθοδόξων Αγίων, διότι η κριτική πρέπει και αυτή με την σειρά της να υπόκεινται σε κρίση.
Στο ερώτημα ποιες είναι οι προϋποθέσεις για να χαρακτηρισθεί από την Ορθόδοξη Εκκλησία ένας Χριστιανός ως Άγιος, ο αείμνηστος καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και Ακαδημαϊκός Αμίλκας Αλιβιζάτος σε μια μελέτη του σημειώνει:
α. Η ιδιότητα του μέλους της Εκκλησίας (δια του Αγίου Βαπτίσματος)
β. το μαρτύριον υπέρ της Χριστιανικής πίστεως
γ. ο άγιος κατά πάντα βίος
δ. εξέχουσα όλως υπηρεσίες προς την Χριστιανική Θρησκεία (π.χ. Ο Μέγας Κωνσταντίνος) και
ε. η μαρτυρία διενεργηθέντων και διενεργούμενων θαυμάτων υπό του Θεού τη μεσιτεία του αγίου προσώπου, είτε εν ζωή είτε μετά θάνατο (1)
1. Αμίλκα Αλιβιζάτου, Η αναγνώρισις των Αγίων εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία, Θεολογία ΚΒ΄, σσ. 45 - 46
Πηγή: Άγιος Σπυρίδων, Η ιστορία του ιερού ναού και του πανίερου λειψάνου, Ιωάννης Δημ. Σκιαδόπουλος, Πρωτοπρεσβύτερος της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, εκδόσεις απόστροφος, α΄ έκδοση, Νοέμβριος 2000, σ. 141
Ο πατήρ Ιουστίνος Πόποβιτς λέει ότι: οι «Βίοι των αγίων» φανερώνουν σαφώς και αποδεικνύουν ότι κάθε Άγιος είναι ό Χριστός επαναλαμβανόμενος. Εις την πραγματικότητα αυτό είναι και ό κάθε χριστιανός, αλλά «κατά το μέτρο της πίστεως» του. Όλη ή ζωή της Εκκλησίας, όλες οι καθημερινές ακολουθίες της, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία διαρκής πρόσκλησης εις αυτό: Να επαναλαμβάνουμε και ημείς την ζωή του Χρίστου μαζί με τον άγιο, που εορτάζουμε την τάδε ημέρα, ζώντες μέσα εις την προσευχή και την χάριν και βιώνοντας ολόκληρη την ζωή και τα έργα των αγίων, όπως εκείνοι εβίωσαν την ζωή και τα έργα του Χρίστου (Α΄ Κορινθίους, Κεφ. Ια΄ «1 Μιμηταί μου γίνεσθε, καθὼς κἀγὼ Χριστοῦ.»
Αυτή ή μίμηση της ζωής των αγίων γίνεται ακόμη πιο έντονη και πιο ζωντανή όταν ενατενίζουμε τις πάνσεπτες μορφές στις αγίες εικόνες τους. Όταν κοιτάζουμε το βλέμμα του αγίου, τα χαρακτηριστικά του προσώπου του, τη μορφή του ολόκληρη, εμπνεόμαστε και για το δικό μας πνευματικό αγώνα. Ή εικόνα του αγίου γίνεται για μας πρότυπο ζωής. Όχι σαν αντικείμενο, άπαγε της βλασφημίας. Άλλα επειδή επάνω στο σανίδι ό αγιογράφος αποτύπωσε με το χρωστήρα και την προσευχή του την καλή αλλοίωση που υπέστη ό εικονιζόμενος άγιος από την επαφή του με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος.
Γι’ αυτό το έργο του αγιογράφου είναι εξαιρετικά δύσκολο. Καλείται με τα πενιχρότατα υλικά μέσα που διαθέτει να διαζωγραφίσει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα και χαρίσματα με τα όποια ό εικονιζόμενος άγιος διακρίθηκε στον πνευματικό στίβο. Με την πρώτη ματιά ό ευλαβής προσκυνητής πρέπει ν’ απολαμβάνει το πνευματικό άρωμα που αναδύεται μέσα από τη μορφή του εικονιζόμενου αγίου. Ο αγιογράφος εργάζεται με τέτοιο τρόπο ώστε αμέσως να φαίνεται η ιδιαίτερη ταυτότητα του αγίου. Να φαίνεται δηλαδή αν ο άγιος είναι ασκητής, επίσκοπος, κοσμικός, λαϊκός ή κληρικός, νέος ή γέροντας, μάρτυρας, ομολογητής, απόστολος, σύγχρονος ή παλαιός.
(Πηγή: Κατακόμβη, Εξαμηνιαία έκδοση Μητροπολιτικού –Καθεδρικού Ι.Ν. Αγ. Νικολάου Βόλου, Αφιέρωμα στον Άγιο Νικόλαο, Εικόνα Πραότητας, ο Άγιος Νικόλαος στην εικονογραφική παράδοση της Εκκλησίας, Οικονόμου Δημητρίου Κατούνη, Θεολόγου, Δεκέμβριος 1998, σσ. 109 - 110)
Βιβλία εκκλησιαστικά περιέχον βίους αγίων. Επειδή κατά τας καλουμένας συνάξεις, ήτοι συναθροίσεις, των Χριστιανών στους ναούς προς εορτασμό της μνήμης αγίου τινός αναγιγνώσκεται και ο βίος του αγίου, ονομάσθηκε συναξάρι αυτό τούτο το ανάγνωσμα, ως λ.χ. συναξάρι του αγίου Αντωνίου, έπειτα δε και το βιβλίο το περιέχον τοιαύτα αναγνώσματα. Και κατ’ αρχάς μεν τα συναξάρια περιέχον βίους μαρτύρων της πίστεως, έπειτα δε περιελήφθησαν εν αυτά και οι εορτές του Χρίστου και της Θεοτόκου, μνήμες αγγέλων και ιερών προσώπων της Παλαιάς Διαθήκης, αποστόλων, οσίων ανδρών και γυναικών, κτητόρων ή ανακαινιστών ναών, βασιλέων και αρχιερέων διαπρεψάντων εν πίστη και αγαθοεργία, συνόδων, ανακομιδής ή ευρέσεως Ιερών λειψάνων, εικόνων κ. τ. τ., μνήμες διαφόρων εκκλησιαστικών γεγονότων (εγκαινίων ναών ή θυρανοιξίων, φωτοδρομίων κ. τ. τ.), λυπηρών συμβάντων (σεισμών, λοιμών, εμπρησμών κ. τ. τ.) και τέλος ψυχωφελείς διηγήσεις. Λογοτεχνικώς δ’ εξεταζόμενα τα συναξάρια είναι εγκώμια (λόγοι, ομιλίες), στις οποίες επί το ρητορικώτερο γίνεται η αφήγηση των κατά τους αγίους και καθόλου των εορτών, και βίοι, στους οποίους εκτίθενται σε καθαρά διηγηματική μορφή η Ιστορία του αγίου και καθόλου της εορτής. Εκ των βίων δε πάλιν άλλοι μεν είναι ιστορικώτεροι, άλλοι δε δημωδέστεροι, περί τα θαύματα ιδία διατρίβοντες, και άλλοι συνοπτικώτεροι προς λειτουργική χρήση. Και έχουν μεν κύριο σκοπό τα συναξάρια τον εποικοδομητικόν, γραφεντα προς εξύμνηση των ηρώων της πίστεως και των άλλων εορτών, επειδή δε περιέχουν ποικίλες θεολογικές, ιστορικές, γεωγραφικές, γλωσσικές, λαογραφικές και κοινωνιολογικές γνώσεις και πολλαχώς διαφωτίζουν τον βυζαντινόν πολιτισμόν, είλκυσαν κατά τους τελευταίους ιδία χρόνους σύντονο την προσοχή διαπρεπών θεολόγων, φιλολόγων και Ιστορικών, πλείστα δε σπουδαία συγγράμματα συνεγράφησαν και ειδικά περιοδικά εκδίδονται, αναφερόμενα εις τα συναξάρια, ων βρίθουν οι βιβλιοθήκες της Ανατολής και της Δύσεως. Το αρχαιότερο δε των συναξαριών φαίνεται ότι είναι το του Συμεών του μεταφραστή, έπειτα το «Βασιλειανόν», εκ του ονόματος του αυτοκράτορος Βασιλείου του Β΄, όστις, κατά τίνα παράδοση, διέταξε την συγγραφή αυτού, και τρίτον το καλούμενο Σιρμονδιανόν, εκ του ανακαλύψαντος αυτό Γάλλου Ιησουΐτη Σιρμόνδη (1559-1651). Το Βασιλειανόν διεσκεύασε ο διάκονος Μαυρίκιος ίσως κατά τον ΙΒ΄ αιώνα, την διασκευή δε ταύτη συμπληρώσας και στην νέαν ελληνική μεταφράσας εξέδωκε στην Βενετία το 1607 ο Μάξιμος Μαργούνιος, επιγράψας «Συναξάρια». Δευτέρα δε μετάφραση του Μαυρικίου μετά προσθηκών και βελτιώσεων εξέδωκε Νικόδημος ο Αγιορείτης στην Βενετία το 1819, επιγράψας «Συναξαριστήν», όστις ανετυπώθη τρις εν Κωνσταντινούπολη (1842), Ζάκυνθο (1868) και Αθήνα (1868). Το 1788 εξεδόθη στην Ρώμη το «Calendarium Ecclesiae Constantinopolitanae» υπό Στεφάνου Morcelli. Υπό Κ. Δουκάκη εξεδόθη στην Αθήνα(1889-1897) ό «Μέγας Συναξαριστής» σε 14 τόμους, των οποίων οι 12 περιέχουν τις εορτές των Μηναίων, οι δε άλλοι της του Τριωδίου και του Πεντηκοσιαρίου. Το 1899 εξεδόθη εν Κωνσταντινούπολη υπό Μ. Γεδεών τό «Βυζαντιόν ἑορτολόγιον», περιέχον τις μνήμες των από του Δ΄ μέχρι του ΙΕ΄ αιώνος εορταζομένων αγίων στην Κωνσταντινούπολη. Τέλος δε το 1902 εξεδόθη στις Βρυξέλλες υπό Delehaye το Σιρμονδιανόν Synaxarium ecclesiae Constantinopolitanae, πληρέστερο των άλλων και ακριβέστερο.
Πηγή: Παντελάκης Ε.Γ., Γυμνασιάρχης, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Κβ΄, σελ. 550
Έτσι καλείται ο συγγραφεύς ενός ή πλειόνων βίων άγιων και ο συλλογεύς τοιούτων βίων και ο συγγραφεύς άμα και συλλογεύς, και τέλος αυτό τούτο το βιβλίο το περιέχον τοιούτους βίους, τα συναξάρια. Ως πηγές δε των συναξαριστών εχρησίμευσαν παλαιά μαρτυρολόγια ήδη από του Β΄ αιώνος (μαρτύρων Πολυκάρπου Σμύρνης, των εν Λυών και Βιέννη της Γαλλίας μαρτύρων κλπ), βιογραφίες αγίων υπό εκκλησιαστικών συγγραφέων (Αθανασίου, Γρηγορίου, Βασιλείου, Χρυσοστόμου, Ευσεβίου, Θεοδωρήτου κτλ.), τυπικά εκκλησιών και μοναστηριών, ημερολόγια και μικρά συναξάρια (calendaria) κτλ. Συγγραφείς δε τοιούτων συναξαριών και συλλογείς από του Β΄ αιώνος μέχρι της σήμερον είναι πάμπολλοι, ων γνωστότεροι είναι Κύριλλος ο Σκυθοπολίτης, Ιωάννης ο Μόσχος, Σωφρόνιος ο Ιεροσολύμων, Λεόντιος ο Νεαπόλεως, Επιφάνιος ο μοναχός, Συμεών ο μεταφραστής, Ιωάννης ο Μακρόπους, Νικήτας ο Στηθάτος, Θεόδωρος ο Πρόδρομος, Γρηγόριος ο Κύπριος, Κωνσταντίνος ο Ακροπολίτης, Νικηφόρος Γρηγοράς, Φιλόθεος ο Κωνσταντινουπόλεως, Γρηγόριος ο Παλαμάς, Ανδρέας ο Χίος κ.τ.λ. Από δε της αλώσεως και εξής οι συναξαριστές ιδία των νεομαρτύρων είναι πλείστοι, ως Ιουστίνος ο Δεκαδύος, Παχώμιος Ρουσάνος, Δαμασκηνός ο Στουδίτης, Νικόλαος Μαλαξός, Μελέτιος Συρίγος, Ιωάννης Καρυοφύλλης, Καισάριος Δαπόντες, Μακάριος Νοταράς, Νικόδημος ο Αγιορείτης κ.λ.π. Η πληρέστατη έκδοσης συναξαριών είναι τα από του 1643 μέχρι της σήμερον εκδιδόμενα υπό των Βολλανδιστών Acta Sanctorum, ων έχουσιν εκδοθεί οι βίοι των αγίων 11 μηνών, υπολείπονται δ’ εισέτι οι του Δεκεμβρίου. Επίσης τα υπό των αυτών εκδιδόμενα από του 1882 Analecta Bolandiana περιέχουσι πολλούς βίους αγίων και πραγματείας αγιολογικού περιεχομένου. Ή Bibliotheca Hagiographica graeca (1909), η Bibliotheca Hagiographica Latina (1911) και η Bibliotheca Hagiographica Orientalis (1910), υπό των Βολλανδιτών και αύται εκδοθείσες, περιέχουν τα ονόματα των γνωστών συγγραφέων συναξαριών των μέχρι τώρα εκδεδομένων. Βίους νεομαρτύρων περιέχει το «Νέον Λειμωνάριον» εν Βενετία 1819 και το «Νέον Μαρτυρολόγιον» εν Βενετία 1799, τις δε ακολουθίες αυτών, υπό πολλών εκδοθείσας, αναγράφει ο Petit στο Bibliographic des Acolouthies Greques (Bruxelles 1926). Πλείστοι δε βίοι άγιων είναι εισέτι ανέκδοτοι. ε. γ. π.
Πηγή: Παντελάκης Ε.Γ., Γυμνασιάρχης, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Κβ΄, σελ. 551
Η ταρίχευση στις παγανιστικές θρησκείες, πέρα του ότι είναι μια τεχνητή μουμιοποίηση, έχει καθαρά δική της θεολογική αιτιολόγηση η οποία ανάγεται στην φόβο της εξόδου της ψυχής από το σώμα (βλ. ανιμισμός) και την απειλή αυτής προς τους γύρω της από την μετά τον θάνατο ελευθερία της. Άλλωστε κατά αυτόν τον τρόπο αιτιολογείται και η καύση των νεκρών, όπου το σώμα με την ψυχή καίγονται για να αφανιστεί η τελευταία ως απειλή για τους γύρω. Καύση νεκρών που σήμερα οι νεοπαγανιστές ηγήτορες προωθούν στο πανελλήνιο μη αποσαφηνίζοντας τα θεολογικά αυτά πρώτα αίτια στο ευρύ κοινό, επειδή πέμπουν σε νοοτροπίες που ίσως ακόμη και οι πιστοί τους θα αδυνατούσαν να αποδεχτούν. Ακόμη και η «περιβόητη» μετεμψύχωση ανάγεται στην ανάγκη να «δεσμευτεί» η ψυχή του τεθνεώτος σε κάποιο άλλο σώμα, και μιας και ο νεκρός δεν έχει πλέον τέτοιο εφόσον σαπίζει, αναζητείται άλλος «φορέας» της κάποιο ζώο, πέτρα ή δένδρο προς «ησυχασμό» των έτι ζώντων πιστών του ανιμισμού, της πηγής του πανθεϊσμού, από τις απειλές που εν δυνάμει μπορεί να φέρει αυτή εις τις πολύτιμες ζωές τους.
ΠΩΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΕΤΑΙ ΜΙΑ ΤΕΧΝΗΤΗ «ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΗ» ΜΟΥΜΙΑ
Thermonatrite
a carbonate mineral, hydrated sodium carbonate (Na2CO3×H2O), found near saline lakes as an evaporation product or on arid soil as an efflorescence. It is usually associated with natron (Na2CO3×10H2O) and trona, which alter to it upon partial dehydration; many reported deposits of natron are probably thermonatrite, because normal temperatures and dry air will cause the alteration. Natron, commonly found in solution, was used by ancient Egyptians as a preservative in mummification. For detailed physical properties, see carbonate mineral (table).
|
Η διαδικασία της μουμιοποίησης διαιρείται σε δύο στάδια. Πρώτα, η ταρίχευση του σώματος. Μετά το τύλιγμα και η ταφή του σώματος.
ΤΑΡΙΧΕΥΣΗ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Το σώμα καθαρίζεται, στεγνώνεται και αλείφεται με αρωματικά έλαια. Τώρα είναι έτοιμο να τυλιχθεί με λινό.
ΤΥΛΙΓΜΑ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Μια τελετή λαμβάνει μέρος που ονομάζεται «Άνοιγμα του Στόματος» και επιτρέπει στον πεθαμένο να τρώει και να πίνει ξανά. |
|
Πηγή: http://www.ancientegypt.co.uk/mummies/home.html
|
|
Το σώμα ενός Ορθόδοξου Αγίου δεν διατηρείται βάση κάποιας αρχικής διεργασίας μουμιοποίησης αλλά θαυματουργικά κατά χάρη Θεού. Αυτό διότι αν δεν υπήρχε επέμβαση του Θεού, τότε η σήψη θα συνέχιζε κανονικά κατόπιν της εκταφής. Μια τέτοια απόδειξη της Θείας Χάριτος και Επέμβασης αποτελεί όχι μόνο η διατήρηση για 12 αιώνες της Θείας Μεταλαβής του Λαντσιάνο (Σελίδα Περίεργα, ενότητα 7) αλλά πολύ περισσότερο και αυτή ακόμη η μετουσίωση της Θείας Αυτής Μεταλαβής.
Η απάντηση εις την σελίδα αυτή.
Αφορμή να γράψω τη μελέτη μου, στάθηκε η αντίδραση και η δυσφορία πολλών ιερωμένων, για τ’ αρχαία ονόματα, που δίνονται πολύ σπάνια στα παιδιά μας. Από προσωπική μου εμπειρία και από γνωστούς, έχω μαρτυρίες γι’ αυτή την άρνηση, που εκδηλώνεται κατά την ώρα του βαφτίσματος. Επίσης αρκετά μικρά κείμενα έχουν παρουσιαστεί, όλα αυτά τα χρόνια στον ημερήσιο και περιοδικό τύπο, που σχολιάζουν τέτοιες αρνητικές θέσεις. Ετσι φτάσαμε σήμερα στο σημείο, να σπανίζουν τ’ αρχαία ονόματα ή ν’ ακούγονται παράξενα. Φτάσαμε στο σημείο ν’ αρνηθούμε την αρχαία μας παράδοση, ως προς την ονοματοθεσία και να θεωρείται περίπου διαβολικό απ’ τους φανατικούς χριστιανούς το άκουσμα ενός αρχαίου ονόματος. Συχνά δε, το παιδί γίνεται περίγελος στη γειτονιά και στο σχολείο του. Την ιδέα να ερευνήσω τα μηναία της εκκλησίας μου την έδωσε ο κ.Κων/νος Πουρναρόπουλος. Σ’ ένα συνέδριο της Διεθνούς Ένωσης για την προώθηση των αρχαίων Ελληνικών ονομάτων, κάποιοι απ’ το ακροατήριο είπαν πως τα αρχαία ονόματα δεν τ’ αγκαλιάζει η ορθοδοξία. Δεν ταιριάζουν στη χριστιανική θρησκεία. Είναι εκ του πονηρού. Ξαφνιάστηκα, γιατί τ’ αρχαία ονόματα και των δύο μου γιων έχουν γιορτή.
Ο Άγιος Λυσίμαχος ήταν αξιωματικός των (40) μαρτύρων, που αγίασαν στους διωγμούς του Διοκλητιανού. Όλοι μαζί γιορτάζουν στις 9 Μαρτίου. Τόπος του μαρτυρίου τους η πόλη Σεβάστεια της Μικρασίας.. Μαζί με τον άγιο Λυσίμαχο, διασώθηκαν μερικά ονόματα και των στρατιωτών του, που καρτερικά, υπέφεραν όλα τα βάσανα. Ηταν οι: Ηρακλής, Μελίτων, Σμαράγδιος, Ευνοϊκός, Θεόδουλος, Ευτύχιος, Ξάνθιος, Ηλιανός, Εκδίκιος, Γοργόνιος, Θεόφιλος, Γοργόνιος, Σαρκεδών, Φιλοκτήμων, Αγλάιος.
Ερευνώντας όλα τα μηναία εντυπωσιάστηκα, απ ΄το πλήθος των ωραίων αρχαίων ονομάτων. Λυπήθηκα που πολλά απ’ αυτά δεν ακούγονται, γιατί από άγνοια, που είναι αδελφή του φανατισμού, τ’ απαρνηθήκαμε. Μήπως αυτοί οι άνθρωποι δεν υπέφεραν φρικτά, δε βασανίστηκαν απάνθρωπα με βασανιστήρια, που ξέρει να μηχανεύεται ο άνθρωπος και να τα κάνει, όσο γίνεται πιο οδυνηρά, για να συντρίψει πιότερο το συνάνθρωπό του! Δεν έχυσαν όλοι αυτοί οι μεγαλομάρτυρες και μάρτυρες το αίμα τους, για την ιδέα του Χριστιανισμού! Με πίστη ακλόνητη, βάδισαν στο χαμό τους κηρύσσοντας τον ερχομό ενός καλύτερου κόσμου. Αγωνίστηκαν να στερεώσουν μια οικουμένη, που να βασίζεται στην αγάπη και μόνο σ’ αυτή. Απαρνήθηκαν πλούτη, δύναμη, εξουσία, αγαπημένα πρόσωπα πολλοί απ’ αυτούς. Ταπεινώθηκαν όσο δεν έπαιρνε άλλο, για ένα όραμα γοητευτικό. (Όλες οι εποχές κι όλες οι ιδεολογίες έχουν τους μάρτυρες τους). Κάθε εποχή εφευρίσκει τα δικά της βασανιστήρια, για να λυγίσει τη συνείδησή τους, να κουρελιάσει το πιστεύω του. Όμως οι οπαδοί θωρακίζονται απ’ την πίστη τους και μένουν άτρωτοι από κάθε λογής δοκιμασία. Βέβαια ο αιώνας μας, ως προς τα βασανιστήρια και τον ξολοθρεμό των ανθρώπων, δεν έχει να ζηλέψει τίποτα. Μάλιστα, ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Βιομηχανοποίησε το θάνατο. Θα ξεχάσει ποτέ η ανθρωπότητα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Γερμανών με τους θαλάμους αερίων, τους φούρνους, την πείνα, την εξαθλίωση και τα επώδυνα πειράματα. Η ανάμνηση όλων αυτών, θα μείνει, όσο θα υπάρχει κόσμος... Χύθηκε βέβαια, πολύ αίμα, για να στεριώσει η νέα θρησκεία, που θα έκανε τον κόσμο καλύτερο, αλλά δεν τον έκανε κι αυτό είναι μια άλλη ιστορία, που χρειάζεται άλλη μελέτη. Θα υποφέρουμε κάποιους αιώνες ακόμη, για να φτάσουμε ίσως σ΄ένα ποθητό αποτέλεσμα.
Όσιοι και μάρτυρες, που φέρουν αρχαία ονόματα και πως να γινόταν αλλιώς, αφού απ’ αυτούς πολλοί ήταν Έλληνες, που ασπάστηκαν το Χριστιανισμό και στάθηκαν το θεμέλιο για τη στερέωσή του. Ανακάλυψα αγίους με αρχαία ονόματα, που γιορτάζουν πολλές φορές. Μερικά ονόματα πολύ όμορφα τα συνάντησα για πρώτη φορά. Δεν ήξερα καν πως υπήρχαν όπως: Ερωτηίδα, (6/10),(27/10), Ελικωνίδα (28/5), Πλατωνίδα (5/4), Καλίδα (16/4), Ερως (25/10), Ωκεανός, Εσπερος, Βάκχος (7/10, 15/12), Μύρων (17/8, 8/12), Βερίνη (4/10), Στεφανίς (11/11). Σας παρουσιάζω αυτά, που ακούγονται σπανίως ή και καθόλου: Ευκλής (1/8), Κήρυξ (1/8), Ιάμβλιχος (22/10), Νάρκισσος (4/8, 31/10), Νικάνωρ (8/8, 28/7), Πάμφιλος (2/8), Ηλίοδωρος (20/8, 28/9, 19/11), Μέμνων (11/8, 28/4), Ευώδης (1/9, 7/9), Ερμογένης (1/9, 24/11, 10/12, 24/1), Αριστίων (3/9), Μελάνιππος (2/9, 6/9), Φιλάδελφος (2/9, 10/5), Αρτεμίδωρος (8/9, 3/12, 16/2), Πηλέας (17/9), Δορυμέδων (19/9), Κορδάτος (21/9, 10/3, 21/4,) Επίχαρις (27/9), Καλλιστράτη (27/9), Αλφειός (28/9, 18/12, 10/5), Θεαγένης (3/10, 2/1), Αδαυκτος (3/10), Διόσκουρος (12/10, 11/5), Κέλσιος (14/10, 8/1), Λογγίνος (16/10, 24/4, 25/6), Ευκράτης (21/10), Γλύκων (26/10), Κρονίων (30/10), Νέων (30/10, 24/4), Επίμαχος (31/10, 9/5, 6/7), Πηγάσιος (2/1), Νίκανδρος (4/11, 15/3, 5/6), Ερμαίος (4/11), Γαλακτίων (5/12), Ιέρων (7/11), Αθηνόδωρος (7/11, 7/12), Ροδίων (10/10), Σωσίπατρος (10/10, 29/4), Εραστος (10/10), Ορίων (10/10), Μίλος (10/10), Θεσπέσιος (20/11), Ανατόλιος (20/11), Φιλήμων (22/11, 14/12, 21/3, 28/4, 6/7, 14/2, 19/12), Αρχιππος (22/11), Μένιγνος (22/11), Ελενος (23/11), Ισχυρίων (23/11), Αμφιλόχιος (23/11), Παγκόσμιος (29/11), Φαίδρος (29/11), Ηρακλαίμων (12/12), Μυρόπη (2/12, 1/9), Διογένης (5/12), Σωσθένης (8/12), Απολλώ (8/12, 25/1, 21/4) Θύρσος (14/12), Aπολλώνιος (14/12, 6/7, 10/7, 23/7), Ερμύλος (18/12, 13/1), Γοργόνιος (28/12, 9/3) Ολυμπιοδώρα (31/12), Ελλάδιος (8/1, 24/1, 27/5), Παγκράτιος (9/2, 9/7), Κόνων (5/3), Αρχέλαος (5/3), Δίων (8/3), Θαλλός (11,3), Ερμείας (31/5, 17/6) Υάκινθος (3/7), Πολύευκτος (1/8), Ελεσα (1/8), Ευσίγνιος (5/8), Ηρων (10/8), Στράτων (17/8), Τιθόης (26/10), Φινέες (2/9), Διόδωρος (11/9), Κρονίδης (13/9), Θεοκλής (14/9), Καλλισθένη (4/10), Αντίγονος (13/10), Λεπτίνα (26/10), Εύγραφος (10/9), Ανθος (12/12), Ιακχος (17/12), Ευάρεστος (23/10), Γόρδιος (3/1), Αττικός (8/1), Ηλιος (12/1), Φύλων (24/1), Παλλάδιος (28/1), Χάρις (28/1), Χρυσής (30/1), Θείων (1/2), Αγαθόδωρος (2/2), Ηρακλής (9/3), Τιμόλαος (15/3), Λυδία (27/3), Χιονία (16/4), Χαρίσσα (16/4), Γλαφύρα (26/4), Θέογνις (28/4), Αντίπατρος (28/4), Εσπερος (2/5), Σεληνιάς (5/6), Ατταλος (6/6), Ζηναϊς (7/6), Αλεξανδρίων (6/7), Αθηνογένης (16/7), Ερμόλαος (26/7), Ερμιππος (26/7), Θαλής (20/9), Αριστόβουλος (15/3, 31/10), Λίνος (5/11), Ορέστης (10/10, 13/12), Πλάτων (18/11), Θεμιστοκλής (21/12), Αντίοχος (23/2, 14/2), Ιάσων (19/3, 29/4), Ιππόλυτος (30/1, 10/8), Ευανθία (1/9), Ια (10/9, 11/9), Αριάδνη (18/9), η Χαριτίνη (5/10), Χάρις (28/9), Θωμαϊς (14/4), Νίκη (16/4, 25/4), Κίρα (28/2).
Μερικά ονόματα, αν και γιορτάζουν πολλές φορές, γιατί υπήρξαν μάρτυρες με το ίδιο όνομα σε διαφορετικές περιόδους, η εκκλησία τα θεωρεί απαράδεκτα. Είναι ύβρη μια τέτοια στάση απέναντι σ’ αυτούς τους αγίους. Θα ήταν πολύ ωραίο ο άγιος Εύγραφος να γίνει προστάτης των συγγραφέων. Στις (10/9) η γιορτή του. Μαζί του γιορτάζει και ο άγιος Απελλής, που έχει ακόμη μια ημερομηνία κι αυτή είναι στις (31/10). Έτσι ονομάζεται ο δεύτερος γιός μου.
Παρατήρησα, πως στα μηναία νεοτέρων εκδόσεων, παραλείπονται ονόματα, που ήξερα, πως γιορτάζουν σε καθορισμένες ημερομηνίες. Παράδειγμα η αγία Αθηνά (1/9). Η αγία Ευανθία (11/9). Πληροφορήθηκα, πως στις προθέσεις της εκκλησίας είναι ν’ αφαιρέσει απ’ το εορτολόγιο σιγά-σιγά πολλά αρχαία ονόματα. Το έκανε ήδη με (69). Ο άγιος Επαμεινώνδας, που γιόρταζε στις (15 Απριλίου) απαλείφθηκε. Θα πρέπει να καταφύγει κανείς στα παλιά συναξάρια του Αγίου Όρους , για να βρει όσα αρχαία ονόματα λείπουν απ’ τα νεότερα. Έτσι έκανε μια γνωστή μου οικογένεια για τ’ όνομα Ανδρομάχη. Ξαφνιάστηκα ευχάριστα, όταν έπεσα πάνω στις γιορτές των αρχαίων Θεών. Δεν ήξερα ως τώρα, πως οι πρόγονοί μας έπαιρναν τα ονόματά τους. Βρήκα λοιπόν, πως, γιορτάζουν δύο με τ’ όνομα Δίας. Ο μάρτυρας στις (3/4) κι ο θαυματουργός στις (19/7). Ο άγιος Ερμής επίσης γιορτάζει δύο φορές. Στις (8/3) και στις (8/4). Ο άγιος Άρης (8/2), ο άγιος Έρωτας (25/6). Στις 25 Ιουνίου 1997, βρέθηκα στο Γιβραλτάρ κι άκουσα της λειτουργία του αγίου Έρωτα. Γιατί εμείς οι Έλληνες να μην καθιερώσουμε ως γιορτή των ερωτευμένων τον δικό μας άγιο. Ο άγιος Έρωτας ήταν επίσκοπος Συρακουσών. Πολλοί Ιταλοί φέρουν αυτό τ’ όνομα. Ο Απόλλων στις (5/6) και (10/6). Ο Βάκχος στις (7/10) και (5/12). Έχουνε και τις γιορτές της αγίας Θεσσαλονίκης (7/11) και της αγίας Κερκύρας (29/4).
Χαίρομαι, που οι Κύπριοι, οι Πόντιοι, οι Μικρασιάτες και οι Βορειοηπειρώτες κρατούν την παράδοση της αρχαίας ονοματοθεσίας. Ζώντας οι ομοεθνείς μας, ανάμεσα στους αλλόφυλους και αλλόθρησκους, το θεωρούσαν και το θεωρούν μεγάλη και ξεχωριστή τιμή να ονοματίζουν τα παιδιά τους με ωραία, αρχαία ονόματα. Θέλοντας κιόλας να δηλώσουν την καταγωγή τους. Μια μέρα μπαίνοντας στο εκκλησάκι της Παναγίας της Ρόμβης στην οδό Ευαγγελιστρίας, βλέπω αριστερά στην κολώνα, μια μεγάλη εικόνα με (40) άγιες παρθένες, που μαρτύρησαν με τον παπά και πνευματικό τους δάσκαλο. Έτσι βρήκα την Αθηνά και τη Θάλεια που έψαχνα και άλλες, όπως: Κλειώ, Πολύμνια, Θεόνη, Κλεονίκη, Δωδώνη, Πηνελόπη, Μερόπη, Μυρόπη, Μελπομένη, Τερψιχόρη, Σαπφώ, Καλλιρόη, Ερατώ, Ελπινίκη, Διόνη, Θεανώ, Ερασμία, Κλεοπάτρα, Ακριβή, Χάϊδω, Μόσχω, Τρωάς, Πανδώρα, Καλλιόπη, Αφροδίτη, Αντιγόνη. Όλες γιορτάζουν την πρώτη Σεπτεμβρίου. Και τα νεότερα έχουν τα περισσότερα ελληνική ρίζα και προέλευση, αλλά γίνεται κατάχρηση της χρησιμοποίησής τους, σα να μην υπάρχουν άλλα. Τυχαίνει οι παππούδες και οι γιαγιάδες να ονοματίζονται έτσι, με τέτοια συχνότητα και απαιτούν ν’ ακουστούν τα ονόματά τους. Οι νέοι παγιδεύονται και σπάνια τολμούν ν’ αψηφήσουν μια τέτοια επιθυμία. Όταν διαβάζω κείμενα για τις χώρες της Λατινικής Αμερικής ή ακούγοντας και βλέποντας στην τηλεόραση γεγονότα από εκεί και μελετώντας την ποίηση και την πεζογραφία τους, ξαφνιάζομαι ευχάριστα. Διαπιστώνω την αρχαιολατρία των λαών αυτών. Πόσα αρχαία ονόματα δε φέρουν οι Βραζιλιάνοι, Αργεντινοί, Κολομβιανοί, Μεξικάνοι και άλλοι. Όλοι αυτοί θαυμάζουν και τιμούν τους Έλληνες. Επίσης οι Γεωργιανοί κάνουν το ίδιο. Δεν θα ξεχάσω την επίσκεψη των συγγραφέων της Γεωργίας στην Ελλάδα. Τους δεξιώθηκε η Εθνική Εταιρεία των Ελλήνων Λογοτεχνών. Έφεραν τα ονόματα: Σωκράτης, Πλάτων, Αριστοτέλης, Νιόβη αν θυμάμαι καλά. Οταν τους ρωτήσαμε πως αυτό; μας απάντησαν πως αγαπούν την Ελλάδα και κάθετι ελληνικό και πως η τρίτη επίσημη γλώσσα του κράτους τους είναι η ελληνική. Θεωρούν μεγάλη τους τιμή, να ονοματίζουν τα παιδιά τους με αρχαία ονόματα. Μερικά αρχαία ονόματα επαναλαμβάνονται στο συναξάρι. Όπως τα: Αλέξανδρος που γιορτάζει δέκα φορές τον χρόνο, γιατί πολλοί ήταν οι Αλέξανδροι, που μαρτύρησαν στην διάρκεια των τριών αιώνων. Ο άγιος Ζήνων 9 φόρες. Ο άγιος Κάστωρ 5 φορές. Ο Φίλιππος 5. Ο Λέων 7. Ο Ερμογένης 4. Ο Νέστωρ 4. Ο Φιλήμων 7. Ο Απόλλωνας 5. Ο Μακεδόνιος 3. Ο Σέλευκος 3. Ο Σωκράτης 3. Ο Νικάνδρος 3. Δεν υποστηρίζω, πως όλα τ΄αρχαία ονόματα είναι ωραία. Σε καμιά περίπτωση, δε θα ήθελα ένα παιδί μου να το φωνάζω: Ερμαφρόδιτο, Ακίνδυνο, Παράλληλο, Ταυρίων, Καλλιόπιο, Σάτυρο, Θαλλό, Τρόφιμο, Ιλαρία, Ονησίφορο, Ευσταλία, Ευθανασία, Αφροδίσιο, Ονήσιμο και άλλα. Σας πληροφορώ, πως όλα αυτά έχουν άγιο και γιορτάζουν.
Σε ένα πρόσφατο ταξίδι μου στην Κορινθία, βρέθηκα στο Κιάτο. Είχα καιρό και ώσπου να φύγω, έκανα ένα περίπατο. Κατέληξα στην Μητρόπολη, αρχιτεκτονικό έργο των Κυδωνιάτη. Για πρώτη φορά μπήκα, ενώ τόσες φορές είχα περάσει απ’ έξω. Πολύ καλή η αγιογράφησή της. Έχει δύο παρεκκλήσια. Το ένα αφιερωμένο στην αγία Ελικωνίδα και το άλλο στον άγιο Ιάσωνα. Πρέπει να πω, πως συγκινήθηκα. Οι πατριώτες μου τίμησαν τους αγίους αυτούς, γιατί μαρτύρησαν στον τόπο τους. Απ’ τα συναξάρια του Απριλίου και του Ιουλίου, θα παρουσιάσω τη ζωή μερικών αγίων με αρχαία ονόματα και τους στίχους, που έχουν γράψει οι υμνογράφοι, όπου επιγραμματικά υμνείται το μαρτύριο τους και το τέλος .
Στις 3 Απριλίου είναι η μνήμη του αγίου μάρτυρα Δία. Μνημονεύεται με τους εξής στίχους: «Βαλών κεράμω δυσσεβής Δίου κάραν. Ως σκεύος αυτή συντρίβει κεραμέως»
4 Απριλίου γιορτάζεται ο όσιος πατέρας Πλάτωνας. ηγούμενος της μονής του Στουδίου: «Πλάτων αρίστην ευμετεπλάσθην πλάσιν, Χριστώ πλάσαντι συγκραθείς πλάσιν ξένην»
Στις 5 Απριλίου ο άγιος Ζήνων αλείφτηκε με πίσσα και ρίχτηκε στη φωτιά. Ενώ τον έγλυφαν οι φλόγες, χτυπήθηκε με δόρυ: «Αθλος τριπλούς Ζήνωνι, πίσσα, πυρ, δόρυ. Οιμαι δι΄ήν έπασχε ταύτα Τριάδα».
Η οσία Πλατωνίδα γιορτάζει στις 6 Απριλίου: «Πόλου πλάτη φέρουσι την Πλατωνίδα, ταις αρεταίς, λάμψασα είς τα γης πλάτη».
Η μνήμη των Αγίων Αποστόλων είναι στις 8 Απριλίου. Αυτοί προέρχονταν απ’ τους μυστικούς μαθητές του Χριστού. Τα ονόματά τους είναι: Ηρωδίων, Αγαβος, Ρούφος, Ασύγκριτος, Φλέγων και Ερμής. Μ’ ενδιαφέρει ο Ερμής, που κήρυξε το Ευαγγέλιο σ’ όλο του τότε γνωστό κόσμο. Ο συναξαριστής γράφει: «απανταχού της οικουμένης», πολλούς άπιστους οδήγησε στην αληθινή πίστη. Τιμωρήθηκε απ’ τους Ιουδαίους και τους Έλληνες μέχρι θανάτου. Στίχοι: «Ερμή θανόντι τω μαθητή Κυρίου, Ερμώον έμπνουν εκ λόγων αναγλύφω. Ογδοάτη μετέβησαν Απόστολοι αγγελέες τε». Υμνείται μαζί με τους άλλους ως εξής κατά τον εσπερινό εκείνης της μέρας: «Ηρωδίωνα, Αγαβον και Ασύγκριτον, Ρούφον τε, και Ερμήν και Φλέγοντα, μακαρίσωμεν, τα της αμπέλου τυγχάνοντα, κατάκαρπα κλήματα, αποστάζοντα ημίν, γλυκασμόν τον σωτήριον, τον ευφραίνοντα, τας διψώσας καρδίας των εν πίστει, αληθεί τούτην την μνήμην επιτελούντων την εύσημον». Και πάλι ο συναξαριστής σ’ άλλη παράγραφο τους υμνεί: «Ουρανοί χρηματίσαντες, υψηλοί την διάνοιαν δόξαν αναγγέλετε του Θεού ημών, του σαρκωθέντος θελήματι, θεόπται Απόστολοι, οδηγοί των ευσεβών, Εκκλησίας Θεμέλειοι, πύργοι άσειστοι, ευσεβείας λιμένες απορρήτων, μυστηρίων υπηρετείται, φωταγωγοί των ψυχών ημών»
Ο Άγιος Λεωνίδας ήταν επίσκοπος Αθηνών. Οι στίχοι, που γράφτηκαν γι΄αυτόν είναι: «Σκότος συνέσχε τας Αθήνας αθρόου Δύταντος αυταίς ηλίου Λεωνίδιου».
Τώρα, πόσο σκοτάδι είναι η Αθήνα στα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού είναι ένα μεγάλο ερωτηματικό. Βέβαια, ο συναξαριστής εννοεί, πως δεν είχε το φως της αληθινής πίστης, αλλά οι φιλοσοφικές της σχολές υπήρχαν και συνέχιζαν να φωτίζουν με το ωραίο, ελληνικό πνεύμα. Και ο Απόστολος Παύλος το διαπιστώνει και οι Άγιοι: Γρηγόριος ο Θεολόγος και Βασίλειος ο μέγας το επικυρώνουν με τον ερχομό τους στην πόλη των Αθηνών, για να φοιτήσουν σ’ αυτές τις σχολές.
Στις 16 Απριλίου γιορτάζουν ο Άγιος Λεωνίδας και η Αγία Καλλίς: «Κάλποις θαλάσσης εκδοθείς Λεωνίδης, φθάνει Κολυμβών Αβραάμ κόλπων άχρι. Βυθός Θαλάσσης λαμβάνει την Καλλίδα, κάλλους ερώσαν ψυχεραστού Κυρίου». Εκκλησία της Αγίας υπάρχει στην Σκιάθο.
19 Απριλίου θανατώνονται με λόγχη οι άγιοι Σωκράτης και Διονύσιος. Στίχοι: «Ενυξε λόγχη νεκρόν Υψίστου πάλαι. Νύττει δε και νύν μάρτυρας ζώντας δύο»
22 Απριλίου βρίσκει το θάνατο στην φωτιά ο άγιος Νέαρχος: «Του προς σε Σώτερ, εμπόρου θείου πόθου, Νέαρχος είπεν, ουδέ πυρ με χωρίσει».
29 Απριλίου γιορτάζεται η μνήμη του Αγίου Ιάσωνος. Ήταν απ’ την Ταρσό. Έγινε μαθητής του Αποστόλου Παύλου. Άρχισε τη διδασκαλία απ’ τη πόλη του. Αργότερα χειροτονήθηκε παπάς και ακούστηκε τ’ όνομά του, για τον καλό τρόπο της διακυβέρνησης της εκκλησίας του.
Τρεις Ιουλίου είναι η μνήμη του αγίου μάρτυρα Υάκινθου. Η μνήμη του αγίου Υακίνθου απ’ την Αμάστριδα είναι στις 18 Ιουλίου: «Ως οσφράδιο υακίνθιον, Λόγε, δέξαι τον Υάκινθο αυτοίς καλάμοις».
Κι ένας ακόμη Δίας στο συναξάρι. Όσιος και θαυματουργός. Έζησε στο Βυζάντιο. Από μικρός γοητευμένος, ακολούθησε το Χριστό. Απέκτησε πολλά χαρίσματα. Είχε τη δύναμη να διώχνει τα δαιμόνια. Έκτισε μοναστήρι και η φήμη του απλώθηκε μακριά. Στις 19 Ιουλίου γιορτάζεται η μνήμη του. Ο υμνογράφος του αφιερώνει ωραίους ύμνους, που ακούγονται κατά την τέλεση του εσπερινού: «Γεύη τελευτής και συ, παμμάκαρ, Δίε, ένδοξε κλήσιν, αλλά και πράξιν πλέον». «Ομβροτόκος ως νεφέλη την Βυζαντίδι, επιφανείς κατήρδευσας, ταύτην ταις αρδείαις, της διδασκαλίας σου, ψυχών φροντιστήριον, Δίε ανεγείρας λαμπρόστατον». «Υψώσας, προς θεόν της καρδίας τον έρωτα, και ταπεινώσας πάθη, και οφρύν δαιμόνων κατέβαλες, Θεοφόρε Μοναστών, αδιάθειστον έρεισμα». Ο υμνογράφος τον αποκαλεί επίσης : «μοναστών εγκαλώπισμα», «πατέρων καύχημα». Ιστορούν, πως όχι μόνον τα δαιμόνια τον έτρεμαν, αλλά μπορούσε να κάνει απ’ τη πέτρα να ξεπηδήσει νερό και ν’ αναστήσει νεκρό. Αυτού του αγίου τ’ όνομα, θ’ αρνιόταν ο ιερέας, να το επικυρώσει την ώρα της βάπτισης, επειδή το είχε ένας αρχαίος Θεός. Όμως καθαγιάστηκε απ’ τον όσιο που το έφερε. Άλλωστε ο Δίας για τους αρχαίους ήταν ο ένας και παντοδύναμος Θεός και οι άλλοι Θεοί ήταν οι εκδηλώσεις αυτού.
Η Αγία Ολυμπιάδα, η διακόνισσα, γιορτάζει στις 25 Ιουλίου. «Ολυμπίας λίπουσα πατρίδα φίλην, προς την άνω χαίρουσα βαίνει πατρίδα».
Οι μάρτυρες Ερμιππος, Ερμόλαος και Ερμοκράτης, μνημονεύονται στις 26 Ιουλίου. Ήταν ιερείς στην εκκλησία της Νικομήδειας. Μαρτύρησαν επί Μαξιμιανού. Με παρρησία ομολόγησαν την πίστη τους. Τέλεωσαν με αποκεφαλισμό: «Ερμιππος, Ερμόλαος ήδ΄ Ερμοκράτης, Ερμήν σέβοντας ήσχυναν παρρησία Ερμόλεως έκτητε και είκαδε χειροτομήθη».
28 Ιουλίου η αγία Δροσίς σε καμίνι χρυσού τελειώνει: Στίχοι: «Χρυσού Δροσίς βληθείσα χωνευτηρίω, ουχ ευρέβη κίβδηλος ή μικτή ρύπως».
Τα συναξάρια των δύο μηνών Απριλίου και Ιουλίου, που κατέγραψα εδώ, μας φανερώνουν, πως δεν γίνεται ν’ αγνοήσουμε την ύπαρξη αγίων με αρχαία ονόματα και δεν είναι δυνατόν να τ’ απορρίπτουμε ως κάτι το απαράδεκτο ή διαβολικό. Υποσημείωση: Η πρώτη απαγορευτική εγκύκλιος της εκκλησίας, για τ' αρχαία ονόματα εκδόθηκε στις 4-11-1874 και ανανεώθηκε το Μάρτιο το 1934. Τώρα οι μητροπολίτες επιτρέπουν στους πιστούς με την εγκύκλιο 2627 Μαΐου 1997, να δίνουμε στα παιδιά μας ιστορικά ονόματα. Σε καμιά περίπτωση όμως να ονοματίζονται Νέρων, Διοκλητιανός, Λενιν ή Στάλιν ή να φέρουν τ’ όνομα πολιτικών, αστέρων του θεάτρου, του κινηματογράφου ή του αθλητισμού.
Κείμενο: Σούλα Ροδοπούλου - Εκπαιδευτικός, Συγγραφέας
Ο Άγιος δια της προσευχής γκρεμίζει το ναό της Άρτεμης. Λεπτομέρεια από εικόνα του Λάσκαρη Λειχούδη (1733) που φυλάσσεται στο Μουσείο Μπενάκη.
Θα φθάσει κάποτε η στιγμή πού και στον Ελληνικό λαό, ο «άγριος» Νικόλαος θα λάβει στην ιστορία την θέση πού τού αξίζει. Τού δολοφόνου και τού καταστροφέως. Και αυτά συμφώνως προς τα στοιχεία πού οι χριστιανοί έχετε στην διάθεση σας. Δεν είναι δυνατόν να «γκρεμίζει» με την «προσευχή» του (ΣΙΓΑ ΜΗΝ ΠΙΣΤΕΨΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ!) ναούς και θέατρα, δηλαδή οικοδομήματα πολιτισμού και να φονεύει αθώους ανθρώπους εις το όνομα τού Γιαχβέ και να τον θεωρείς «καλό άνθρωπο». (ΙΣΩΣ ΠΑΛΙ ΝΑ ΕΧΗΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟ, ΔΙΟΤΙ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΣΜΟΣ ΔΙΑΘΕΤΕΙ ΠΟΛΛΟΥΣ ΤΕΤΟΙΟΥΣ "ΚΑΛΟΥΣ" ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ, ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ, ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟΣ, ....).... Ο καλός ο άνθρωπος! Οι λέξεις έχασαν το νόημά τους (το προσφιλές επιχείρημά σας: δεν εννοεί αυτό, πρέπει να πιστεύεις. Ή μήπως πρέπει να το διαβάζει κανείς υπό την επήρεια ψυχοτρόπων ουσιών;;;;!). (Πηγή: Στέφανος Βαβούρας, aigis@astron.gr ,Θεσσαλονίκη)
Ο Στέφανος Βαβούρας, όπως κάθε νεοειδωλολάτρης ή άθεος, δέχεται μετά χαράς και με ΒΑΘΙΑ ΠΙΣΤΗ κάθε μαρτυρία που «αποδεικνύει» πως οι Χριστιανοί είναι καταστροφείς «του πολιτισμού και δολοφόνοι». Μαρτυρίες προς την αντίθετη κατεύθυνση δεν γίνονται ποτέ παραδεκτές. Αλλά ας δει ο ενδιαφερόμενος την αλήθεια, το αγνωστικό επίπεδο των νεοειδωλολατρών και τον τρόπο σκέψης τους, μέσα από την σύγκριση ιστορικών στοιχείων.
Αριστερά: Ο Άγιος σώζει από την εκτέλεση τρεις άνδρες που καταδικάστηκαν άδικα. Λεπτομέρεια από εικόνα του 15ου αιώνα στο σκευοφυλάκιο της Ι.Μ. Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στην Πάτμο.
Δεξιά: Ο Άγιος δίνει χρήματα σε τρεις αδελφές για να τις σώσει από την ιεροδουλία. Λεπτομέρεια από εικόνα του 15ου αιώνα στο σκευοφυλάκιο της Ι.Μ. Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στην Πάτμο.
Τα θαύματα αγαθοεργίας του Αγίου Νικολάου είναι απειράριθμα. Είναι αδιανόητο να λέγονται τέτοιες συκοφαντίες (δολοφόνος!) για τον Άγιο Αυτό. Ο Άγιος δεν σκότωσε ποτέ κανέναν.
Είναι απίστευτοι οι συλλογισμοί που κάνουν οι νεοπαγανιστές και οι άθεοι. Στην περίπτωση του Αγίου Νικολάου, κανείς Χριστιανός ούτε ο ίδιος ο Άγιος Νικόλαος δεν κατάστρεψε τον ναό, διότι αν είχε συμβεί κάτι τέτοιο ο Άγιος Νικόλαος θα είχε χρησιμοποιήσει κάποια εργαλεία και ασφαλώς κάποιους άλλους βοηθούς, γεγονός που πουθενά δεν αναφέρεται
Ο Ναός καταστράφηκε από τον Θεό και όχι από τον Άγιο Νικόλαο και ας δει ο αναγνώστης το γιατί:
Μετά τη Στύμφαλο είναι η Αλέα (χωριό Αλέα πρώην Μπουγιάτι), που και αυτή μετέχει στην αργολική ομοσπονδία […]. Εδώ υπάρχουν τα ιερά της Εφεσίας Αρτέμιδος, της Αλέας Αθηνάς και του Διονύσου, με άγαλμα του θεού. Κάθε χρόνο τελούν προς τιμήν του τα Σκιέρεια, όπου, σύμφωνα με χρησμό του μαντείου των Δελφών, μαστιγώνονται οι γυναίκες, όπως και οι έφηβοι των Σπαρτιατών στη γιορτή της Ορθίας (Πηγή: Περιηγήσεις Παυσανία από την Αργολίδα στην Αρκαδία, Ιστορικά Νο 249. 19 Αυγούστου 2004 σελ. 13,14).
Στο ναό της Άρτεμης, οι δαιμονικοί θεοί και παρανοϊκοί ιερείς τους, εξανάγκαζαν Ελληνίδες και Έλληνες σε αυτομαστιγώσεις, μερικές φορές με τραγικά αποτελέσματα. Η θρησκεία αυτή ήταν δαιμονική.
Οι νεοΕθνικοί της Ελλάδας νομίζουν εσφαλμένα πως δεν υπάρχει Θεός και πως τον ναό της Άρτεμης τον κατάστρεψε ο Άγιος Νικόλαος. Γι’ αυτούς δεν υπάρχει περίπτωση να τον κατάστρεψε οποιοσδήποτε Θεός. Η «ανυπαρξία» του Θεού και δηλαδή η απιστία τους, γίνεται εις αυτούς παγίδα, διότι αν το πίστευαν τα πράγματα θα ήσαν διαφορετικά. Και πρέπει να το πιστέψουν διότι ο Θεός και νωρίτερα είχε καταστρέψει ναό, και μάλιστα τον ΔΙΚΟ ΤΟΥ ναό, τον ναό του Σολομώντα, επειδή ο αυτοκράτορας Ιουλιανός ο Παραβάτης ή Αποστάτης, προσπάθησε να τον ξανακτίσει για να αποδείξει το ψευδές των Χριστιανικών προφητειών. Όμως απέτυχε και ο Θεός ο ίδιος απαγόρευε το χτίσιμο του. Τα υπερφυσικά της απαγόρευσης του κτισίματος του ναού, τα αναφέρει και ο ΕΘΝΙΚΟΣ ιστορικός Αμμιανός Μαρκελλίνος, ο οποίος και σαφώς Χριστιανός δεν ήταν αλλά ήταν και φιλαλήθης.
«Ο Ιουλιανός» λέει ο Αμμιανός «σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να χτίσει με ένα υπέρογκο ποσό τον υπερήφανο ναό και ανάθεσε αυτή την αποστολή στον Αλύπιο της Αντιοχείας. Ο Αλύπιος τέθηκε με ορμή στο έργο αυτό και υποβοηθήθηκε από τον κυβερνήτη της επαρχίας. Φοβερές σφαίρες φωτιάς, έβγαιναν μέσα από την γη και κοντά στα θεμέλια του ναού και συνέχισαν τις επιθέσεις τους, μέχρι που οι εργάτες, ζεματισμένοι συνεχώς, δεν μπορούσαν να πλησιάσουν. Τότε παράτησαν αυτή την προσπάθεια» (Πηγή:Newman's Ecclesiastical Miracles, σελ. 357)
Συνεπώς ο Θεός δεν καταστρέφει ναούς ελληνικούς αλλά τολμά και τον δικό Του (αφιερωμένο σε Αυτόν) να καταστρέψει, διότι ο Θεός δεν κοιτά την πέτρα αλλά την σωτηρία μας. Εξάλλου και την πέτρα αυτός την δημιούργησε, μόνο που εκείνη δεν έχει ψυχή σας και τους ανθρώπους. Ο Θεός σταυρώθηκε για τους τελευταίους και όχι για τα κτίσματα.
Οι νεοπαγανιστές και οι άθεοι, αντί να αντιληφθούν την παρουσία του Θεού μέσα από αυτά τα δύο γεγονότα, δηλαδή την καταστροφή του ναού του Σολομώντα αλλά και του ναού της Άρτεμης, είτε αρνούνται την Ύπαρξη του Θεού και αποδίδουν τις καταστροφές των ναών αυτών, ποιος ξέρει που, είτε θεωρούν ψεύτες τόσο τον ιστορικό παγανιστή Αμμιανό Μαρκελλίνο (και τους λοιπούς Χριστιανούς της εποχής που περιγράφουν τα ίδια γεγονότα με αυτόν), όσο και τις αφηγήσεις για τον Άγιο Νικόλαο. Έτσι παραμερίζοντας την παρουσία του Θεού μέσα στην ιστορία, κλαίνε και οδύρονται για τις πέτρες και τον χαμό κτιρίων, τμημάτων του παγκόσμιου πολιτισμού. Όμως πράττοντας έτσι παραμερίζουν την ζωή ως δώρο του Θεού και ανυσηχούν για τις ψόφιες πέτρες, πίπτοντας εις τα έσχατα της ειδωλολατρικής σκέψης (περισσότερη αξία τα κτίσματα παρά ο Κτίστης).
Μα δεν σταματάνε εκεί οι νεοπαγανιστές. Ορίζουν ως εγκληματική πράξη την ενέργεια του Θεού. Δηλαδή είναι έγκλημα να τσακίζει ο Θεός τις πέτρες γιατί οι άνθρωποι παρανόησαν και τις λάτρευαν. Δηλαδή αν κάποιος σπάσει του παιδιού το ναρκωτικό, είναι εγκληματίας! Φυσικά και δεν δικαιώνει κανείς πράξεις βίας και καταστροφής ανθρώπων, διότι εκεί ο Θεός έπραξε και όχι οι άνθρωποι. Ο Νικόλαος προσευχήθηκε και ο Θεός έπραξε επειδή με αυτό θα αποκομίζαμε ως άνθρωποι γενικό καλό. Αν ο Άγιος Νικόλαος είχε προσευχηθεί για κάτι ανόητο ή άχρηστο, ο Θεός δεν θα του έκανε την χάρη. Αν πάλι οι Χριστιανοί επιβράβευαν την βία τότε ο Άγιος Νικόλαος δεν θα είχε προσευχηθεί στον Θεό, αλλά μαζί με τους άλλους ανθρώπους ο Άγιος Νικόλαος, θα είχε πάρει την εξουσία στα χέρια του και θα τα είχε τσακίσει όλα μόνος του, όπως έπραξε ο Αλάριχος. Έγινε όμως έτσι; ΟΧΙ!
Συμπέρασμα: Ο άθεος αρχαιολάτρης και ο νεοπαγανιστής θυμίζει μυρμήγκι που ο Θεός ως άνθρωπος απομακρύνει από το φως εστίασης ενός μεγεθυντικού φακού και καταστρέφει το φακό που θα το έκαιγε και αντί το μυρμήγκι να δει τον Θεό - άνθρωπο που κατάστρεψε τον φακό που θα το έκαιγε και να καταλάβει πως υπάρχει ο Θεός - άνθρωπος που στέκει και ενδιαφέρεται γι’ αυτό να μην καεί, πονά επειδή καταστράφηκε ο φακός που θα το έκαιγε επειδή ο φακός είχε ωραία χρώματα Αυτό αποκαλούν υγιή «λογική» οι παγανιστές:
1. Ο Θεός δεν υπάρχει (άρα!) ο μη χριστιανός ιστορικός Αμμιανός Μαρκελλίνος λέει ψέματα!
2. Οι Χριστιανοί λένε: Ο Θεός υπάρχει και βεβαίως ο Μαρκελλίνος λέει αλήθεια
Μέσα στους δικούς τους παραλογισμούς οι νεοπαγανιστές και οι νεοαρχαιολάτρες έχουν ονοματήσει ψεύτες τους ανθρώπους που υποτίθεται τον θρησκευτικό πολιτισμό και τις δημιουργίες υπερασπίζεονται.
Οι νεοπαγανιστές έχουν την τάση να αντιλαμβάνονται τα ιστορικά γεγονότα ως σύγκρουση ελληνισμού και ιουδαϊσμού, επειδή καθαιρούν την Οντολογική Ύπαρξη του Θεού. Όμως αυτός ο απλούστατος διπολισμός κάνει για κείνους που μάθανε να λύνουν τα προβλήματα εύκολα για να εξυπηρετούν τους δικούς τους σκοπούς. Αν δεν δεχτούμε την Ύπαρξη του Θεού στην καταστροφή του ναού της Άρτεμης, τότε δεν μπορούμε και να την αποδεχτούμε μήτε στην καταστροφή του ναού του Σολομώντα.
1. Δηλαδή, όταν οι νεοπαγανιστές υποστηρίζουν πως οι Χριστιανοί καταστρέψανε τον ναό της Άρτεμης (ελληνισμός – ιουδαϊσμός) και όχι ο Θεός, θα πρέπει να υποστηρίξουν πως:
α. οι Χριστιανοί λένε ψέματα για τον ναό της Άρτεμης, τον καταστρέψανε οι ίδιοι, υπάρχει σύγκρουση ελληνισμού - Ιουδαϊσμού
β. ο μη Χριστιανός Αμμιανός Μαρκελίνος, αλλά και οι Χριστιανοί της εποχής, λένε ψέματα για τον ναό του Σολομώντα. Ο Ιουλιανός ο Παραβάτης ενώ προσπαθούσε να κτίσει τον ναό του Σολομώντα (βοηθώντας ως ελληνιστής τον ιουδαϊσμό [αντίφαση]), υποκρίνονταν(!) και τον κατάστρεφε ξανά ο ίδιος (αλλά κανείς ιστορικός δεν αναφέρει κάτι τέτοιο). Ή ναι μεν ο Ιουλιανός ο παραβάτης προσπαθούσε να τον κτίσει (βοηθώντας ως ελληνιστής τον ιουδαϊσμό [αντίφαση]), αλλά δεν μπορούσε και δεν ξέρουμε γιατί, ενώ αυτοί που έγραψαν πως από τα θεμέλια του ναού ξεπηδούσανε φλόγες λένε ψέματα! Ή, ναι μεν, οι περιγραφές είναι αληθινές αλλά εκεί δεν ήταν ο Θεός, αλλά κάποιο φυσικό γεγονός σύμβαινε και κατάστρεφε τον ναό (τακτική όμως που δεν ακολουθείται στο ναό της Άρτεμης, εφόσον με γρήγορη ευκολία γίνεται δεκτή η καταστροφή του όχι από τον Θεό, ή από φυσικό φαινόμενο, αλλά από Χριστιανούς!)
Αν δεχτούμε όμως πως ο Θεός υπάρχει Οντολογικά, καταργώντας τις μη λογικές τοποθετήσεις περί διπολισμού, τότε μπορούμε να οδηγηθούμε σε λογικότερα συμπεράσματα.
α. Πως ο Θεός κατάστρεψε τον ναό της Άρτεμης, δεν υπάρχει σύγκρουση ελληνισμού - Ιουδαϊσμού, αλλά Θεού και δαιμόνων, οι Χριστιανοί λένε αλήθεια.
β. στην περίπτωση του ναού του Σολομώντα, ο Μαρκελλίνος και οι χριστιανοί της εποχής λένε αλήθεια, ο Ιουλιανός δεν βοηθούσε τους Ιουδαίους (αν βοηθούσε ως ελληνιστής τον ιουδαϊσμό θα είχαμε αντίφαση), αλλά προσπαθούσε να υποστηρίξει τους δαίμονες ενάντια στον Θεό, θέλοντας να αποδείξει πως οι προφητείες είναι σκευωρίες.
1. Ο Θεός ενανθρώπισε ως Χριστός ακριβώς διότι ο κόσμος ελάτρεψε τα είδωλα παρά τον πραγματικό Θεό.
2. Έτσι αν τον κατάστρεφε πριν ενανθρωπίσει και πριν εμφανιστούν οι μαθητές Του Χριστιανοί, κανείς δεν θα απέδιδε την καταστροφή εις τον Θεό αλλά σε άλλους π.χ. φυσικούς παράγονες. Όμως η παρουσία του Αγίου Νικολάου είναι η απόδειξη της Ενέργειας του Χριστιανικού Θεού ως Υπαρκτής και Ενεργούσας Οντότητας, μετά τον θάνατο και την Ανάστασή Του.
Ο Βυζαντινός ναός του Αγίου Νικολάου στα Μύρα της Λυκίας ξαναζωντανεύει την ημέρα της μνήμης του. (Πηγή: Κατακόμβη, Εξαμηνιαία έκδοση Μητροπολιτικού -Καθεδρικού Ι.Ν. Αγ. Νικολάου Βόλου, Αφιέρωμα στον Άγιο Νικόλαο, Διεθνές συμπόσιο για τον Άγιο Νικόλαο, Γεωργίος Δ. Παπαδημητροπούλος Δεκέμβριος 1998, σελ. 68)
Υπάρχει μια τάση από νεοπαγανιστές να σπιλωθεί ο Άγιος Νικόλαος επειδή χαστούκισε τον αιρετικό Άρειο εις την Α΄ Σύνοδο της Νίκαιας το 325 μ.Χ. αντιβαίνοντας το Κατά Ματθαίον, Κεφ Ε΄ «38 Ἠκούσατε ὅτι ἐρρέθη, Ὀφθαλμὸν ἀντὶ ὀφθαλμοῦ καὶ ὀδόντα ἀντὶ ὀδόντος. 39 ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν μὴ ἀντιστῆναι τῷ πονηρῷ· ἀλλ' ὅστις σε ῥαπίζει εἰς τὴν δεξιὰν σιαγόνα, στρέψον αὐτῷ καὶ τὴν ἄλλην·». Επίσης θεωρούν υποκριτικό το ότι ο Θεός ενώ εις το Ευαγγέλιο δίδει την εντολή να μην κάνεις ποτέ κακό εις επιστροφή στους κάνοντας κακό εις εσέ, επισκέπτεται τον Άγιο Νικόλαο στην φυλακή του και τον συγχωρούν.
Την εποχή του Μ. Κωνσταντίνου εμφανίζεται και ο αιρετικός Άρειος. Ό Άρειος πρέσβευε και διαλαλούσε περίτρανα ότι ό Χριστός δεν είναι Θεός αλλά κτίσμα και ποίημα του Θεού. Αν και καθαιρείται, εξακολουθεί να υποστηρίζει σθεναρά την άποψη του με συνέπεια να παρασύρονται αρκετοί από τα κηρύγματα του και να επικρατεί στις τάξεις της Εκκλησίας μεγάλη σύγχυση. Βλέποντας ο Μ. Κωνσταντίνος το πρόβλημα που είχε δημιουργηθεί συγκαλεί σε σύσκεψη όλους τους Αρχιερείς και τους πρώτους των Μοναχών στη Νίκαια, για να αποδειχθεί ποιος τελικά έχει δίκαιο. Επιφανείς αρχιερείς και Μοναχοί, ανάμεσα στους οποίους και ο Άγιος Νικόλαος συγκεντρώνονται στη Νίκαια το 325 μ.Χ. στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο και τίθενται αντιμέτωποι του Αρείου. Η συζήτηση είχε ξεκινήσει και η αγωνία ήταν μεγάλη. Βλέποντας σε κάποιο χρονικό σημείο ο Άγιος Νικόλαος ότι ο Άρειος προσπαθεί να αποστομώσει τους Αρχιερείς, κινούμενος από Ιερή αγανάκτηση σηκώθηκε και κατάφερε δυνατό ράπισμα στον Άρειο. Ο Άρειος με περισσή ψυχραιμία διαμαρτυρήθηκε στο βασιλιά, αναφέροντας ότι η εν λόγω συμπεριφορά, αν μη τι άλλο, ήταν προσβλητική και για τον ίδιο. Ο Μ. Κωνσταντίνος απευθυνόμενος στους αρχιερείς θύμισε ότι ο νόμος προβλέπει να κόβεται το χέρι εκείνου που τόλμησε μπροστά στο βασιλιά να χτυπήσει τον οποιοδήποτε. Ωστόσο έδωσε την πρωτοβουλία ν’ αποφασίσουν οι ίδιοι οι Αρχιερείς για την τύχη του παραβάτη. Στην πρόκληση αυτή οι αρχιερείς παραδέχθηκαν το λάθος της συμπεριφοράς αλλά παρακάλεσαν το βασιλιά, για να μην διαταραχθεί η σπουδαία Σύνοδος που διεξαγόταν την ώρα εκείνη, να φυλακίσει τον Άγιο αφήνοντας την τιμωρία του για το πέρας των εργασιών της Συνόδου. Πράγματι ο Άγιος φυλακίζεται, αλλά και πάλι θαυμαστό γεγονός λαμβάνει χώρα στη φυλακή. Το βράδυ παρουσιάζεται σε όραμα οΧριστός και ή Θεοτόκος ρωτώντας τον Άγιο το λόγο για τον όποιο αυτός βρισκόταν στη φυλακή. Όταν οΆγιος αποκρίθηκε ότι φυλακίστηκε για τη δική τους αγάπη οΧριστός του έδωσε το Άγιο Ευαγγέλιο ενώ η Θεοτόκος το αρχιερατικό ωμοφόριο. Την επόμενη μέρα γνωστοί του Αγίου, που τον επισκέφθηκαν, για να του προσφέρουν λίγο άρτο, βρίσκουν τον Άγιο απαλλαγμένο από τα δεσμά να φορά το ωμοφόριο και να διαβάζει από το Ευαγγέλιο. Όταν ο βασιλιάς πληροφορήθηκε τα γεγονότα που διαδραματίσθηκαν στη φυλακή ελευθέρωσε τον Άγιο και μαζί με τους άλλους αρχιερείς ζήτησε συγνώμη από τον Άγιο για τη συμπεριφορά που επέδειξαν απέναντι του. Μετά το πέρας της Συνόδου ο Άγιος επέστρεψε στην επαρχία του.
«Ποίοις μελωδικοῖς ἄσμασιν ἐπαινέσωμεν τόν Ἱεράρχην, τόν τῆς ἀσεβείας ἀντίπαλον, καί τῆς εὐσεβείας ὑπέρμαχον· τόν τῆς Ἐκκλησίας πρωτοστάτην· τόν μέγαν, προασπιστήν τε καί διδάσκαλον· τόν πάντας, τούς κακοδόξους καταισχύνοντα· τόν ὀλετῆρα Ἀρείου, καί θερμόν ἀντίμαχον· τόν δι’ οὗ τήν τούτου ὀφρύν, Χριστός καταβέβληκεν, ὁ ἔχων τό μέγα ἔλεος»
(Πηγή: Κατακόμβη, Εξαμηνιαία έκδοση Μητροπολιτικού –Καθεδρικού Ι.Ν. Αγ. Νικολάου Βόλου, Αφιέρωμα στον Άγιο Νικόλαο, Βίος του Αγίου Νικολάου, Αποστόλου Ακριβόπουλου, Φιλόλογου, Δεκέμβριος 1998, σσ. 31 – 32)
1. Αν και στην Σύνοδο της Νίκαιας υπάρχουν και πολλοί οπαδοί του Άρειου, εντούτοις κανείς δεν ζητά την αυστηρή τιμωρία του Αγίου Νικολάου, πράγμα που φανερώνει την εκτίμηση του από όλους, Ορθοδόξους και μη.
2. Το ότι ο Άγιος πλησιάζεται από τον Χριστό και την Παναγία σε όραμα, δεν σημαίνει πως επιβραβεύονται οι πράξεις του, διότι αν ο Θεός ήθελε να επιβραβεύσει τις πράξεις του [χαστούκι προς Άρειο], θα τον είχε υπερασπίσει θαυματουργικά [λύσιμο δεσμών] από την στιγμή που προσπάθησαν να τον φυλακίσουν. Όμως ο Χριστός είχε σκοπό διδακτικό και επέτρεψε ο Άγιος να φυλακιστεί, ώστε να μπει σε συλλογισμούς και να μετανοήσει και να ταπεινωθεί ακόμη και μπρος εις αιρετικούς
3. Ο Χριστός ερωτά τον Άγιο γιατί είναι στην φυλακή και για να τον ελέγξει αλλά και για να φανερώσει τον πραγματικό λόγο που ο Άγιος χαστούκισε. Ποιος είναι αυτός ο λόγος; Ο λόγος δεν ήταν το μίσος και η αποβολή της αγάπης κατά ενός φυσικού προσώπου (Άρειος), αλλά η εμμονή την αγάπη του Αγίου προς τον Θεό. Μαρτυρεί αυτή η παραδοχή του Αγίου Νικολάου πως ο ίδιος, αν και λανθασμένα χαστούκισε τον Άρειο, δεν το έπραξε από μίσος προς τον τελευταίο αλλά θεώρησε τα λόγια του, πως ο Χριστός δεν είναι Θεός αλλά άνθρωπος, μεγάλη βλαστήμια κατ’ εξακολούθηση (αιρετική εμμονή) προς το άγιο Πνεύμα (Κατά Ματθαίον Κεφ. Ιβ΄ «31 Διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν, πᾶσα ἁμαρτία καὶ βλασφημία ἀφεθήσεται τοῖς ἀνθρώποις, ἡ δὲ τοῦ Πνεύματος βλασφημία οὐκ ἀφεθήσεται τοῖς ἀνθρώποις· 32 καὶ ὃς ἐὰν εἴπῃ λόγον κατὰ τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου, ἀφεθήσεται αὐτῷ· ὃς δ' ἂν εἴπῃ κατὰ τοῦ Πνεύματος τοῦ ἁγίου, οὐκ ἀφεθήσεται αὐτῷ οὔτε ἐν τῷ νῦν αἰῶνι οὔτε ἐν τῷ μέλλοντι.»).
4. Ο Χριστός και η Παναγία δίδουν ευαγγέλιο και ωμοφόριο (και όχι ΟΠΛΑ) στον Άγιο Νικόλαο, ταυτόχρονα με το λύσιμο των δεσμών του, ακριβώς για να τον διδάξουν πώς αν και η Αγάπη προς τον Θεό είναι πάντοτε θεμιτή ως πρώτη εντολή θεώσεως (Κατά Μάρκον, Κεφ. Ιβ΄ «29 ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀπεκρίθη αὐτῷ ὅτι Πρώτη πάντων ἐντολὴ· ἄκουε, Ἰσραήλ, Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν Κύριος εἷς ἐστι· 30 καὶ ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου. αὕτη πρώτη ἐντολὴ·») εντούτοις θα πρέπει να συνοδεύεται από ειρήνη (Προς Εφεσίους Στ΄, «καὶ ὑποδησάμενοι τοὺς πόδας ἐν ἑτοιμασίᾳ τοῦ εὐαγγελίου τῆς εἰρήνης») και ιεροσύνη εις την ζωή.
5. Ο Χριστός δεν σταυρώθηκε για να διδάξει τέλειους αλλά ατελείς (Κατά Λουκά, Κεφ. Ε΄ «31 καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς εἶπε πρὸς αὐτούς· Οὐ χρείαν ἔχουσιν οἱ ὑγιαίνοντες ἰατροῦ, ἀλλ' οἱ κακῶς ἔχοντες· 32 οὐκ ἐλήλυθα καλέσαι δικαίους, ἀλλὰ ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν») και η μετάνοια είναι ο καλύτερος δρόμος της τελειότητας (Κατά Λουκά, Κεφ. Κγ΄ «39 Εἷς δὲ τῶν κρεμασθέντων κακούργων ἐβλασφήμει αὐτὸν λέγων· Εἰ σὺ εἶ ὁ Χριστός, σῶσον σεαυτὸν καὶ ἡμᾶς.40 ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ἕτερος ἐπετίμα αὐτῷ λέγων· Οὐδὲ φοβῇ σὺ τὸν Θεόν, ὅτι ἐν τῷ αὐτῷ κρίματι εἶ; 41 καὶ ἡμεῖς μὲν δικαίως· ἄξια γὰρ ὧν ἐπράξαμεν ἀπολαμβάνομεν· οὗτος δὲ οὐδὲν ἄτοπον ἔπραξε. 42 καὶ ἔλεγε τῷ Ἰησοῦ· Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου. 43 καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Ἀμήν λέγω σοι, σήμερον μετ' ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ.»)
6. Το γεγονός είχε διδασκαλικό περιεχόμενο τόσο για τον Άγιο Νικόλαο που επιτράπηκε από τον Θεό να φυλακισθεί, τόσο και προς τους αιρετικούς, πως ο Άγιος Νικόλαος είχε δογματικά δίκιο. Η ιστορία απέδειξε πως η διδασκαλία του Χριστού και της Παναγίας απέδωσε, διότι και ο Άγιος Νικόλαος συνέχισε μια πολύ ενάρετη και θαυματουργική (υποστήριξη Θεού) ζωή και οι αιρέσεις του Αρείου έσβησαν.
Θαύμα, η μούμια χαμογελάει και "τείνει ευήκοον ους" στις προσευχές των πιστών..Τέσσερις φορές το χρόνο οι αδιάντροποι ρασοφόροι ντυμένοι στα γιορτινά τους άμφια περιφέρουν τη... μούμια στους δρόμους της όμορφης Κέρκυρας.
Ο τίτλος και η σελίδα του Μ. Καλόπουλου στις 02/05/2004 όπως παρουσιάστηκε στην σελίδα του:
(http://www.greatlie.com/gr/articles.cfm?action=detail&id=31)
Μυθοπλάστης: Μιχάλης Καλόπουλος
Απάντηση: Εδώ
Έντονες αντιδράσεις για τον Ροκ Σατανιστή (Πηγή: Σταθμός Alter, απογευματινό δελτίο ειδήσεων, Σάββατο 11 Ιουνίου 2004)
Η Υπατία έμεινε στην Ιστορία ως η μεγαλύτερη νεοπλατωνική φιλόσοφος μετά τον Πλωτίνο. Τον Μάρτιο του 415 μ.Χ., στην διάρκεια της Σαρακοστής, ένας όχλος από μοναχούς και παραβολάνους έστησε καρτέρι έξω από το σπίτι της Υπατίας. Τι ήταν όμως οι περιβόητοι «παραβολάνοι»; Η Εκκλησία της Αλεξάνδρειας χρησιμοποιούσε ως σωματοφύλακες, ως «μπράβους» όπως θα λέγαμε σήμερα, χειροδύναμους άντρες χαμηλής μόρφωσης., τους οποίους στρατολογούσε κυρίως από το λιμάνι, με σκοπό να τρομοκρατούν αιρετικούς κ.α.. Μόλις έφτασε η Υπατία στο σπίτι της, τα αγριεμένα πλήθη «την τράβηξαν έξω από την άμαξά της και την έσυραν στην εκκλησία που ονομάζονταν Καισάρειον. Έσκισαν τα ρούχα της και την κατακρεούργησαν με όστρακα. Όταν κομμάτιασαν το σώμα της, μετέφεραν τα κομμάτια σε κάποιο σημείο που λεγόνταν Κιναρώνας και τα έκαψαν». Όπως αναφέρεται από πολλές πηγές, εμπνευστής και εντολέας της εκτέλεσης ήταν ο ίδιος ο πατριάρχης Αλεξανδρείας Κύριλλος, ο οποίος ανακηρύχθηκε «άγιος» (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 43, άρθρο «Χριστιανισμός και Ελληνισμός, μια ολέθρια σχέση», Στυλιανός Τάκας, Φυσικός και πτυχιούχος της Νομικής, σελίδα 88)
Μία ήμερα του έτους 415, φανατισμένος χριστιανικός όχλος, πού τον οδηγούσε ο αναγνώστης της εκκλησίας της Αλεξανδρείας, όρμησε στο σπίτι της Υπατίας, την έσυραν έξω στους δρόμους και «αποδύσαντές τε την έσθητα όστράκοις ανείλον και μεληδόν διασπάσαντες επί τον καθούμενου Κυναριώνα τα μέλη συνάραντες πυρι κατανάλωσαν». Δηλαδή την γύμνωσαν, την σκότωσαν με κεραμίδια, τεμάχισαν το σώμα της και τα κομμάτια αυτά του κορμιού της τα πήγαν στην τοποθεσία του Κυναριώνα, τα πέταξαν στη φωτιά και τα έκαψαν. Μετά από τον θάνατο της Υπατίας, ή Αλεξάνδρεια δεν θα ενοχληθεί ποτέ πια από φιλοσόφους (δηλ. φιλοσοφία τέλος).
Ο Θεοδόσιος Β΄', ηθέλησε να τιμωρηθούν αυστηρώς οι ένοχοι του στυγερού αυτού εγκλήματος, οι ευνούχοι όμως, πού τον περιέβαλαν, δωροδοκήθηκαν από τους ενόχους, παρουσίασαν σ' αυτόν τα πράγματα διαφορετικά και το αποτρόπαιο έγκλημα έμεινε ατιμώρητο.
Μέτοχος δηλαδή ηθικός αυτουργός, της κακουργίας αυτής ήταν ο «άγιος» πατριάρχης Αλεξανδρείας Κύριλλος, όπως μαρτυρούν οι παλαιοί ιστορικοί και ο σύγχρονος ιστορικός της εκκλησίας Σωκράτης (ο οποίος αναφέρει) «Τούτο ου μικρόν μώμον Κυρίλλω και τη Άλεξανδρέων εκκλησία ειργάσατο. Άλλότριον γαρ παντελώς των φρονούντων τα Χριστού, φόνοι και μάχαι και τα τούτοις παραπλήσια».
Ο πατριάρχης Αλεξανδρείας Κύριλλος διατηρούσε σε ετοιμότητα ειδικό σώμα κληρικών και προσέτι σώμα 500 ανδρών των «Παραβαλανέων», (δηλαδή ένα είδος «μπράβων», όπως θα λέγαμε σήμερα χυδαϊστί). Οι Παραβαλανείς αυτοί με τις αταξίες τους έσπειραν τον τρόμο και την φρίκη στην Αλεξάνδρεια. Μετά από παράπονα των κατοίκων, ο Θεοδόσιος Β΄ υπήγαγε τούς Παραβαλανείς υπό τον έλεγχο του Έπαρχου Αλεξανδρείας (Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια Δρανδάκη, τόμος Γ΄ σελίς 551).Παρά ταύτα μερικοί νεώτεροι δεν αποδίδουν ευθύνη για έγκλημα στον Πατριάρχη Κύριλλο. (Πηγή: «Βυζάντιο, αυτοκράτορες, κλήρος και Ελληνισμός», Στυλιανός Μιχόπουλος, εκδόσεις, ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ, σελ. 261-262)
ΜΙΛΗΣΑ ΜΕ την Υπατία: Ναι, ο Κύριλλος τους έβαλε. Και μετά πήγε να βγάλει την ουρά του απ’ έξω. Το μίσος του ήταν γνωστό. Περνούσε έξω απ’ το σπίτι μου και έβλεπε τον κόσμο που μαζευόταν να ακούσει την διδασκαλία μου και τρελαινόταν από φθόνο και ζήλεια. Είχε την καρέκλα, αλλά εγώ είχα την δύναμη και την λαϊκή επιδοκιμασία. Ναι ο Κύριλλος έστησε αυτήν την δολοφονία. Την πιο άγρια δολοφονία στην ιστορία των θρησκευτικών πολέμων! (Πηγή: Δημήτριος Ιατρόπουλος, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 55, λόγου χάριν, σελ. 41)
Μυθοπλάστες: Στυλιανός Τάκας, Στυλιανός Μιχόπουλος, Μιχάλης Καλόπουλος & Δημήτριος Ιατρόπουλος
Απάντηση: Ως φαίνεται οι παραβολάνοι δεν είναι εκείνοι οι οποίοι είναι οι μοναδικοί χαμηλής μορφώσεως «μπράβοι», ακόμη και μη Χριστιανοί, της ιστορίας. Έτι εξακολουθούν και άλλοι να υφίστανται. Ο Στυλιανός Τάκας, φυσικός και πτυχιούχος της Νομικής, καθώς και ο Στυλιανός Μιχόπουλος, αν και θα έπρεπε να γνωρίζουν πως για να κατηγορήσει ένας κατήγορος κάποιον, ο οποίος μάλιστα «τυγχάνει» και Άγιος της ΕλληνοΟρθοδόξου Εκκλησίας, θα πρέπει να προσκομίσει και τα ανάλογα αποδεικτικά στοιχεία και όχι να διαδίδει ασύστολα ψευδείς και αστήριχτες κατηγορίες «Όπως αναφέρεται από πολλές πηγές» (ποιες είναι αυτές;), διότι στο τέλος ο κατήγορος μπορεί να αλλάξει θέση και να περάσει από το κάθισμα του κατήγορου, στο ειδώλιο ως κατηγορούμενος για συκοφαντία και αυτή την φορά θα υπάρχουν οι ανάλογες αποδείξεις.
Η Υπατία λοιπόν, φονεύθηκε από κάποιους φανατισμένους Αλεξανδρείς που την θεωρούσαν υπεύθυνη για την έχθρα μεταξύ Κυρίλλου και Ορέστη (Πηγή: Σωκράτους Εκκλησιαστική Ιστορία Ζ΄ 15, Ιωάννη Νικίου Χρονικόν 84.87-103). Έτσι οι δράστες δεν ήταν το υπό τις διαταγές του πατριάρχη Αλεξανδρείας ειδικό σώμα των «παραβαλάνων». Εξάλλου, οι κάτοικοι της Αλεξάνδρειας ήταν διαβόητοι ταραχοποιοί (Πηγή: Σωκράτους Εκκλησιαστική Ιστορία Ζ΄7 και Κυρίλλου Ομιλία εις το Πάσχα, 419). Ο Σωκράτης ο Σχολαστικός αλλά και ο τρομερά φανατισμένος Ιωάννης ο Νίκιος αναφέρουν πως ο φόνος της Υπατίας έγινε με πρωτοβουλία κάποιου αναγνώστη ονόματι Πέτρος, κι όχι του αγίου Κυρίλλου. Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι στην Αλεξάνδρεια, οι αναγνώστες δεν ήταν ιερωμένοι κι όχι απαραίτητα βαπτισμένοι Χριστιανοί, δηλαδή μπορεί να ήσαν και Εθνικοί - ειδωλολάτρες (Σωκράτους Εκκλησιαστική Ιστορία Ε΄ 22). Φυσικά ο Σωκράτης (5ος αιώνας μ.Χ.) δεν μεροληπτεί καθόλου υπέρ του Κυρίλλου όταν τον αθωώνει, καθώς δεν διστάζει να επισημάνει τα σφάλματά του. Μάλιστα είχε φθάσει στο σημείο να τον κατηγορήσει για αφροσύνη επειδή εκείνος τιμούσε ως μάρτυρα το φανατικό μοναχό Αμμώνιο (Σωκράτους Εκκλησιαστική Ιστορία Ζ΄14). Έχει θεωρηθεί μάλιστα ότι άνηκε στην αίρεση των Νοβατιανών, λόγω της συμπάθειας που δείχνει προς εκείνους στο έργο του. Κι ως γνωστόν, ο Κύριλλος φέρθηκε εχθρικά προς αυτούς (Σωκράτους Εκκλησιαστική Ιστορία Ζ΄ 7). Επιπλέον φαίνεται ότι, για να ήταν γνωστό ότι ο Πέτρος ήταν υπαίτιος του θανάτου της Υπατίας, εκείνος τιμωρήθηκε (από τον Κύριλλο). Περισσότερα στην σελίδα με την Αλεξάνδρεια
Ο βέβαια φιλομαθής Στυλιανός Μιχόπουλος, αν και προσέτρεξε στην Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια για να στηρίξει τις ψευδείς κατηγορίες του, εντούτοις δεν τόλμησε να παρουσιάσει τις αποδείξεις για την αθωότητα του Αγίου Κυρίλλου που παρουσιάζει η εν λόγω εγκυκλοπαίδεια:
Το τραγικότατο αυτό γεγονός αναμφίβολα καταλύπησε τον Άγιο Κύριλλο αλλά αυτός κατηγορήθηκε ότι υποκίνησε τον όχλο. Την κατηγορία αυτήν διατύπωσε μετά ένα αιώνα ο ακμάζων Εθνικός φιλόσοφος Δαμάσκιος αλλά χωρίς αποδείξεις. Ο δυσμενώς διακείμενος προς τον Κύριλλο εκκλησιαστικός ιστορικός Σωκράτης (7,15) μας πληροφόρησε ότι επί κεφαλής του όχλου που δολοφόνησε την Υπατία ήταν ο αναγνώστης Πέτρος και ότι αυτό το γεγονός «οὐ μικρὸν μῶμον Κυρίλλῳ καὶ τῇ Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησὶα εἰργάσατο», δεν είπε όμως ότι ο Κύριλλος ήταν ο αίτιος του φόνου της Υπατίας.
Αλλά από τις 28 Σεπτεμβρίου 416 εκδόθηκε από τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο Β’ νόμος περί των κληρικών και των «παραβαλάνων» της Αλεξάνδρειας. Οι «παραβαλάνεις», αποτελούσας ειδικό σώμα 500 ανδρών ευρισκόμενο υπό της εντολές του Αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας υπήχθησαν δια του αυτού νόμου υπό την δικαιοδοσία του έπαρχου Αλεξανδρείας. Ως δικαιολογία της μεταβολής αυτής ήταν ότι το σώμα αυτό ενέσπειρε τον τρόμο και την φρίκη στην Αλεξάνδρεια δια των αταξιών αυτού. Ο Λαός της Αλεξάνδρειας ζήτησε από τον αυτοκράτορα στέλνοντας του πρεσβεία να λάβει τα μέτρα του κατά των παραβαλάνων. Είναι προφανές ότι το διάβημα αυτό αφορούσε τα γεγονότα της Υπατίας. Αλλά αξιοσημείωτο είναι ότι η πρεσβεία αυτή του λαού ζήτησε από τον αυτοκράτορα όπως διατάξει ώστε να μην απομακρυνθεί από εκεί ο Αρχιεπίσκοπός τους Κύριλλος. Η αίτηση αυτή οφείλεται στο γεγονός ότι όταν ο αρχιεπίσκοπος Κύριλλος έλειπε της Αλεξάνδρειας οι «παραβαλανείς» προέβαιναν σε ταραχές. Σημειωτέον δε ότι το διάβημα του λαού της Αλεξάνδρειας προήλθε από οπαδούς του Ορέστη και όχι του Κύριλλου και από φίλους του Ορέστη προέρχονταν και η πρεσβεία και όχι από εκείνους τους Κύριλλου.
Σε αυτήν την επιστολή δεν γίνονταν ούτε ένας υπαινιγμός για την ενοχή του Κύριλλου. Αλλά αντιθέτως η πρεσβεία με σεβασμό εκφράστηκε γι αυτόν και δια των αιτήσεων της μαρτυρούσε ότι η διαρκής παρουσία αυτού στην Αλεξάνδρεια θεωρούσε ως εγγύηση για την συγκρατήσεως της τάξεως και την συγκρατήσεως των παραβαλάνων και της προλήψεως νέων αιματηρών επεισοδίων. Ο Αυτοκράτορας Θεοδόσιος έκρινε σκόπιμο να υπάγει αυτούς κάτω από τις διαταγές του Έπαρχου. Από δε τις λεπτομέρειες καθίσταται αναντίρρητο ότι ο Κύριλλος κατά την διάρκεια της δολοφονίας της Υπατίας απουσίαζε από την Αλεξάνδρεια. Οι εχθροί του Κύριλλου Νεστοριανοί συνυφαίνοντας πλήθος κατ’ αυτού κατηγορίες ουδέποτε τόλμησαν να υπαινιχθούν ότι αυτός υπήρξε ο ηθικός αυτουργός του εγκλήματος. Φαίνεται δε μάλλον ότι ο φανατισμός του έπαρχου Ορέστη συνετέλεσε εις την έξαψη του φανατισμού των παραβαλάνων, των μοναχών και του αιγυπτιακού όχλου ο οποίος από την εποχή του Θεόφιλου διατέθηκε δυσμενέστατα κατά των εμμενόντων εις την Εθνική θρησκεία Ελλήνων της Αλεξάνδρειας. Δυστυχώς οι αιματηρές σκηνές ήταν συνηθισμένες στην πόλη αυτή (Πηγή: Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Γ΄, σελίδα 551)
Το ενδιαφέρον όμως της υπόθεσης, είναι κάτι που ο Στυλιανός Τάκας και ο Στυλιανός Μιχόπουλος αποκρύπτουν περί της Υπατίας, αν και ο πρώτος ιδιαίτερα στήριξε τις κατηγορίες του πάνω στο βιβλίο της Dzielska, απ' όσο δήλωσε ο ίδιος σε προσωπική του επιστολή προς τον Απολογητή:
Ο Συνέσιος ο Κυρηναίος (+416), καθηγητής και θαυμαστής της Υπατίας, μέσα από την αλληλογραφία του με την Υπατία άφησε την πληροφορία ότι η νεοπλατωνική φιλόσοφος είχε εκφράσει την επιθυμία της να γίνει χριστιανή «ποθώ γαρ χριστιανή αποθανείν». Όχι μόνο λοιπόν δεν υπήρχαν θρησκευτικοί λόγοι του φόνου της Υπατίας, αλλά ο φόνος αυτός εργάσθηκε κατά της Χριστιανικής Εκκλησίας, επειδή η θαυμάσια αυτή γυναίκα, αγαπούσε τον Χριστό και την Εκκλησία Του.
Γι’ αυτό η Εκκλησία την τιμά ως Χριστιανή, και μάλιστα ως ΑΓΙΑ, επειδή είχε την πρόθεση να βαπτισθεί και δεν πρόλαβε λόγω της δολοφονίας της. Τιμάται με το όνομα: Αγία Αικατερίνη, στις 12 Ιουλίου (Για την ταύτιση Αγίας Αικατερίνης και Υπατίας, δες το βιβλίο της Μ. Dzielska, σς. 209/210. Πρβλ. R. Richardson, The Starlovers, N.Y. 1967. Επίσης, το βιβλίο «Παγανιστικός Ελληνισμός ή Ελληνορθοδοξία;» π. Γ. Μεταλληνού Εκδ. Αρμός 2003)
Ερώτηση: Τώρα που οι φανατικοί νεοπαγανιστές εκπαιδευόμενοι γνώρισαν πως η Υπατία και σαφώς Χριστιανή ήθελε να βαπτισθεί αλλά και τιμάται από την Ελληνο-Ορθόδοξο Εκκλησίας μας ως Αγία Αικατερίνη, τι έχουν να δηλώσουν; Θα εξακολουθούν να την υπερασπίζονται, ως ωφείλουν, άραγε ενάντια στο στυγερό έγκλημα και θα την τιμούν ή θα την βαπτίσουν και αυτή, όπως και άλλους πιστούς στον Χριστό, ως «ΕβραίοΧριστιανή» αποποιώντας κάθε σχέση μαζί της; Θα αποποιηθούν άραγε τώρα τις μαθηματικές, γεωμετρικές και φιλοσοφικές της γνώσεις και θα την αποστείλουν στο νεοπαγανιστικό καθαρτήριο τους; Το μέλλον θα δείξει και θα αποδείξει το ποιόν τους!
Όσο αφορά τον Μιχάλη Καλόπουλο, υπάρχει απάντηση ολάκερη για την σκούφια του εδώ, μόνο που τελειώνοντας πρέπει να σημειωθεί και η αποδεικτική ικανότητα του Δ. Ιατρόπουλου: «ΜΙΛΗΣΑ [ο Ιατρόπουλος] ΜΕ την Υπατία: Ναι, ο Κύριλλος τους έβαλε.»!
Περισσότερα για την Υπατία και τον Άγιο Κύριλλο στην σελίδα περί των γεγονότων της Αλεξάνδρειας
Μυθοπλάστης: Δαυλός, τεύχος 262, σελίδες 17129-17131
Απάντηση: Στο τεύχος 262 του περιοδικού «ΔΑΥΛΟΣ», δημοσιεύτηκε ένα άκρως συκοφαντικό άρθρο που εκφέρεται κατά του αγίου Πορφυρίου Γάζης. Ο άγιος Πορφύριος αυτός είχε δεχτεί και στο παρελθόν ψευδείς κατηγορίες από ανιστόρητους ειδωλολάτρες. Ας δούμε το εν λόγω άρθρο και την πραγματική ιστορία του Πορφυρίου.
Πρόσφατα εκδόθηκε η αυθεντική βιογραφία του Αγίου Πορφυρίου, επισκόπου Γάζης, από τις εκδόσεις Ζήτρος, με συνεπικουρία της μονής Σίμωνος Πέτρας στα πλαίσια της έκδοσης βασικών έργων βυζαντινών συγγραφέων. Η εν λόγω βιογραφία, αυθεντικό κείμενο της εποχής, είναι σπουδαία, διότι μας παραθέτει με αρκετή σαφήνεια το ιστορικό γίγνεσθαι της περιόδου (350-400 μ.Χ.) και μάλιστα σε μία χώρα αρκετά μακράν του ελλαδικού χώρου, με πλήρη όμως κατά την εποχή εκείνη κυριαρχία του Ελληνικού Πολιτισμού. Όπως μάλιστα σημειώνει χαρακτηριστικά ο προλογίζων την έκδοση, «μάς δίνει μία σαφή εικόνα της ελληνοχριστιανικής διαμάχης» (σ.15).[Η υπογράμμιση είναι του αρθρογράφου. Φαίνεται πάντως εδώ η λέξη «Έλλην» σημαίνει «Εθνικός».]
Μικρογραφία του Αγίου Πορφυρίου, από τον Μηνολόγιο του Βασίλειου Β΄, 11ος αιώνας, Cod. Vat. gr 1513 fol.424
Ο Βίος Αγίου Πορφυρίου Επισκόπου Γάζης, είναι όντως ένα αυθεντικό κείμενο, γραμμένο από ένα μαθητή του αγίου, τον διάκονο Μάρκο (ο οποίος αναφέρεται αρκετές φορές στο έργο). Παρατίθεται λίστα κάποιων από τα αρχαιότερα χειρόγραφα της βιογραφίας του Πορφυρίου που βρίσκεται στη βιβλιογραφία ενός δυτικού μελετητή.
1. Ιεροσόλυμα, Πατριαρχική Βιβλιοθήκη, Κωδ. Παν. Τάφου 1, 10ος αιώνας.
2. Οξφόρδη, Baroccianus graec. 238, 11ος αιώνας.
4. 3. Βιέννη, hist. graec. 3, 10ος ή 11ος αιώνας.
5. Βατικανό, Ottobonianus graec. 92, 14ος αιώνας.
6. Παρίσι, Bibl. Nat. 1452, 10ος αιώνας. (Επιτομή)
7. Μόσχα, 184 (376), 11ος αιώνας(Επιτομή)
Αδιαμφισβήτητα υπάρχουν ακόμη πολλά περισσότερα σε άλλες Ελληνικές βιβλιοθήκες, όπως και του Αγίου Όρους...Τόσα χειρόγραφα με χρονικό κενό μόνο 4 με 5 αιώνες (5ος-10ος αι.) υποδεικνύουν ότι το έργο αυτό όντως γράφτηκε κατά τον 5ο αιώνα.
Από την εισαγωγή ακόμη, στο άρθρο του Δαυλού, αρχίζουν τις ανακρίβειες οι ειδωλολάτρες. Το έργο αυτό, σύμφωνα με τον Τριγώνη, «μας παραθέτει με αρκετή σαφήνεια το ιστορικό γίγνεσθαι της περιόδου (350-400μ.Χ.)». Ο άγιος Πορφύριος όμως ήταν επίσκοπος Γάζας από το 395 μ.Χ. μέχρι τη κοίμησή του το 420, άρα το ιστορικό γίγνεσθαι στο οποίο αναφέρεται το έργο αυτό είναι βασικά της εποχής του αυτοκράτορος Αρκαδίου (395-408), υιού και διαδόχου(στην Ανατολή) του Μ. Θεοδοσίου (379-395).
1) Η δράση του Πορφυρίου εντοπίζεται στο κέντρο του Ελληνισμού της περιοχής της Γάζας, σε μία εποχή όπου η παλιά θρησκεία είχε εκπορθηθή, αλλά υπήρχαν σημαντικοί «θύλακες» που κρατούσαν. Οι νέοι μελανοχίτωνες εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ότι οι αυτοκράτορες επίσημα βαπτίζονταν χριστιανοί και ο Χριστιανισμός ήταν κυρίαρχος, υιοθέτησαν μία μονοσήμαντη τακτική, να «πείθουν» δηλαδή με διάφορους τρόπους την κρατική εξουσία για την αναγκαιότητα της παρέμβασής τους στη συγκεκριμένη περιοχή, εξασφαλίζοντας έτσι την απαραίτητη οικονομική και στρατιωτική συνδρομή, που θα συνόδευε τα πλήθη του Γιαχβέ στις επιθέσεις τους εναντίον των αντιπάλων. Συνοπτικά λοιπόν ο βίος του, στην επιτομή του συναξαρίου, αναφέρει χαρακτηριστικά «καί πλείστα θαύματα ποιήσας, πολλούς τών Ελλήνων και Ιουδαίων εβάπτισε και πάντας τούς ναούς τών ειδώλων καταστρέψας, εκκλησίας αγίων έκτισε, και ούτω καλώς βιώσας, προς Θεόν εξεδήμησε, κληρονομήσας την αιώνιον ζωήν». Άξια η δράση λοιπόν, άξιος και ο μισθός.
Ας δούμε συνοπτικά τη ζωή και την, προφανώς άξια, δράση του αγίου Πορφυρίου. Ο άγιος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη γύρω στο 347μ.Χ. Έφυγε γύρω στο 372 για τους Αγίους Τόπους, όπου έζησε ως μοναχός επί 10 έτη. Έπειτα εργάστηκε ως βυρσοδέψης στα Ιεροσόλυμα. Χειροτονήθηκε πρεσβύτερος το 392 περίπου, και του ανατέθηκε η φύλαξη του Τιμίου Σταυρού μέχρι το 395, που χειροτονήθηκε επίσκοπος Γάζης. Κοιμήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου του έτους 420.
Οι ειδωλολάτρες στη Γάζα κατά την εποχή εκείνη ήσαν πλείστοι και ασκούσαν την λατρεία τους δίχως κανένα περιορισμό, ακόμη και μετά από τη βασιλεία του «αιματηρού διώκτη» των ειδωλολατρών Μ. Θεοδοσίου (πώς γίνεται αυτό;). Οι κακουχίες που υπέμενε από αυτούς ο Πορφύριος άρχισαν όταν εκείνος με τη συνοδεία του όδευαν προς τη Γάζα, και οι ειδωλολάτρες κάτοικοι των γύρω χωριών έστρωσαν το δρόμο με αγκάθια και με ακαθαρσίες (κεφ. 17). Αργότερα τον κατηγόρησαν για μία ξηρασία που διήρκεσε δυο μήνες (κεφ. 19). Οι οργανωμένες βιαιοπραγίες δεν άργησαν να αρχίσουν, χωρίς καμία πρόκληση εκ μέρους των χριστιανών, με πρώτη που αναφέρεται στο έργο τον άγριο ξυλοδαρμό του χριστιανού Βαρόχα από ειδωλολάτρες ώσπου τον μάζεψαν μισοπεθαμένο ο διάκονος Κορνήλιος μαζί με άλλους δύο χριστιανούς. Οι Εθνικοί, νομίζοντας τον Βαρόχα για νεκρό, επιτέθηκαν στους χριστιανούς αυτούς επειδή «μόλυναν» τη πόλη με τον δήθεν νεκρό, και αφού έδεσαν με ένα σχοινί το πόδι του, άρχισαν να τον σέρνουν. Τελικά ο άγιος Πορφύριος κατάφερε να πάρει τον Βαρόχα μέσα από όλη εκείνη τη φασαρία (κεφ. 22-23).
Όλοι αυτοί οι διωγμοί εναντίον των χριστιανών ανάγκασαν τον Πορφύριο, ποιμένα όλων των χριστιανών που ήταν κάθε μέρα στο έλεος της μανίας των ειδωλολατρών, να ζητήσει από τον αυτοκράτορα Αρκάδιο να κλείσει τους Εθνικούς ναούς (κεφ.26). Κατάφερε το κλείσιμο των ναών, αν και επέτρεψε στο ναό του Μάρνα να δίδει χρησμούς στα κρυφά (κεφ.27). Οι ειδωλολάτρες όμως πάλι άρχισαν τα ίδια και δεν άφηναν τους χριστιανούς να κατέχουν δημόσια αξιώματα, φερόμενοι σε αυτούς σαν σε δούλους (κεφ. 27, 32). Επιπλέον, τελούνταν ανθρωποθυσίες ακόμη στο ναό του Μαρνείου Δίος (κεφ.66), κάτι πολύ βέβαιο, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τις τόσες ανθρωποθυσίες που τελούνταν στον ειδωλολατρικό κόσμο (έχουμε μαρτυρίες του Στράβωνος, του Παυσανία, του Πορφυρίου του νεοπλατωνικού, κ.ά.). Ας φανταστεί κανείς και την «ιερή» βίαιη εκπόρνευση στο ναό της Αφροδίτης στη Γάζα, πόσες κοπέλες αναγκάζονταν να ικανοποιούν τη φιληδονία του κάθε άγνωστου πιστού της ψευτοθεάς! Η κατάσταση ήταν τόσο δραματική που ο άγιος Πορφύριος κλονίστηκε (!) για λίγο και ζήτησε με δάκρυα στα μάτια από τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο να τον απαλλάξει από το αξίωμα του επισκόπου (κεφ.32). Τότε μετά από αγώνες έλαβε βοήθεια από την αυτοκράτειρα Ευδοξία και μπόρεσε να γκρεμίσει τους παγανιστικούς ναούς της Γάζας, και να αντικαταστήσει το Μαρνείον (ναό του Μαρνείου Διός) με μια περίλαμπρη εκκλησία. Οι της ειδωλομανίας πάλι ξεσηκώθηκαν μετά από κάποιο καιρό, και αναζήτησαν τον Πορφύριο για να τον σκοτώσουν. Μεταξύ άλλων, κατάφεραν να σκοτώσουν και τον Βαρόχα (κεφ.95-99). Τέλος, καταπνίγηκε η εξέγερση από τις αρχές (κεφ.99).
Ας δούμε λίγο και το χαρακτήρα του αγίου. Μόλις ενηλικιώθηκαν τα αδέλφια του, έστειλε τον βοηθό του Μάρκο στη Θεσσαλονίκη για να τους μοιράσει τα υπάρχοντά του (κεφ.6). Όπως μας πληροφορεί ο Μάρκος, ο άγιος Πορφύριος ήταν πράος, ελεήμων, συμπονετικός, ευσυγκίνητος, αμνησίκακος, φιλόξενος και τιμούσε τους γηραιότερους ως πατέρες, τους νεαρούς ως αδελφούς και τα μικρά παιδιά ως δικά του παιδιά (κεφ.8-9). Και την αιρετική ακόμα Ιουλία την προσφώνησε αδελφή (κεφ. 87). Μάλιστα, ακόμη και ως επίσκοπος εργαζόταν ως υποδηματοποιός για να λαμβάνει τα προς το ζην (κεφ. 9), επιμένοντας ότι «ὅτι εἴ τις οὐ θέλει ἐργάζεσθαι, μηδὲ ἐσθιέτω» (Β’ Θεσσ. Γ΄10). Κάποτε, είχε περιμαζέψει από συμπόνια ένα νεαρό δούλο, τον Βαρόχα, σώζοντάς τον από κίνδυνο (κεφ.14). Αργότερα, δια θερμής δακρύβρεκτης προσευχής, έσωσε από βέβαιο θάνατο τρία παιδιά που έπεσαν σε ένα πηγάδι (κεφ.80-84). Μετά τα εγκαίνια της Εκκλησίας που έκτισε μετά την καταστροφή του ναού του Μάρνα, έδωσε σε κάθε ξένο που βρισκόταν στη πόλη τα απαραίτητα χρήματα για όλα τα έξοδα για μία ημέρα. Επίσης όρισε να δίδονται σε κάθε φτωχό (πολίτη της Γάζας ή ξένο) έξι οβολοί καθημερινά, με εξαίρεση την εποχή του Πάσχα, όπου έδινε 10 οβολούς καθημερινά, για 40 ημέρες (κεφ.94)!!!
2) Έχει σημασία όμως να δούμε αναλυτικότερα τον τρόπο δράσης. Ξεκίνησε από την Θεσσαλονίκη, που επί Θεοδοσίου μετετράπη με αίμα (βλ. σφαγή 15.000 στασιαστών Θεσσαλονικέων στον ιππόδρομο της πόλης) σε άντρο και ορμητήριο των μελανοχιτώνων και κατέληξε στη Γάζα, όπου άρχισε το ιεραποστολικό έργο του προσηλυτισμού στην νέα θρησκεία. Από τη δράση του δεν λείπουν και τα «θαύματα» με αποκορύφωση την δια προσευχής στον Γιαχβέ επιτυχή κατάληξη ενός δύσκολου τοκετού (κεφ.28) [Αλήθεια, γιατί οι σύγχρονοι ιδεολογικά όμοιοι του Πορφυρίου δεν ξεγεννάνε τις γυναίκες τους στις εκκλησίες τους, αλλά τις πηγαίνουν στα μαιευτήρια;].
Μα, επειδή ο Θεός (Γιαχβέ = ο Ων) είναι ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΩΝ (τόσο σε εκκλησίες όσο και σε μαιευτήρια), αντίθετα με το εγκόσμιο Δία, που είτε κυνηγά κάποια γυναίκα, είτε είναι στο κρεβάτι με τον μικρό Γανυμήδη, είτε μετατρέπεται σε ταύρο για να συνουσιάζεται με την «αγελάδα» γυναίκα του Μίνωα και να κάνουν τον Μινώταυρο. Συμπλεγαμτικός ο αρθρογράφος του «Δ»... Τον πειράζει η σωτηρία της ζωής μιας ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΣΣΑΣ (αλήθεια, γιατί αποκρύπτει ο Τριγώνης ότι η γυναίκα αυτή καθώς και η οικογένειά της ήσαν ειδωλολάτρες και βαπτίστηκαν κατόπιν του θαύματος;) γυναίκας και του βρέφους της δια της προσευχής του αγίου Πορφυρίου, και προσπαθεί με αυτό το ψυχρό αστειάκι (να ‘χε και λίγο χιούμορ, τουλάχιστον) να «ακυρώσει» το γεγονός αυτό; Μα φυσικά, αφού αυτό αποτελεί μία ακόμη απόδειξη της αγιότητας του Πορφυρίου.
Αργυρός στατήρ Κνωσού, μετά το 425-περ.2ο τέταρτο του 4ου αιώνα π.Χ. Εμπροσθότυπος: Μινώταυρος. Οπισθότυπος: Λαβύρινθος, το έμβλημα της πόλης. Βερολίνο, Staatlishe Museen - Munzkabinett
Έπειτα θα πρέπει να ειπωθεί πως στον Ιππόδρομο της Θεσσαλονίκης η σφαγή έγινε επειδή οι Θεσσαλονικείς είχαν σκοτώσει τον διοικητή της φρουράς της πόλης επειδή αυτός με την σειρά του είχε κλείσει στη φυλακή έναν αγαπημένο τους ηνίοχο, λόγω ενός νόμου που απαγόρευε την ομοφυλοφιλία. Καμία σχέση με ...νηπιοβαπτισμούς ή διωγμό των παγανιστών, όπως ειπώθηκε για πρώτη φορά από το ίδιο το «σοβαρό» περιοδικό Δαυλός, το οποίο αναφέρει ότι «η σφαγή των Θεσσαλονικέων από τον Θεοδόσιο έγινε επειδή ο Γότθος στρατηγός Βοθέριχος, αρχηγός της Βυζαντινής φρουράς της Θεσσαλονίκης προσπαθεί να επιβάλλει τον εκχριστιανισμό των Ελλήνων κατοίκων της πόλεως. Αποτέλεσμα η εξέγερσης του λαού που προσπαθούσε απεγνωσμένα να κρατήσει την εθνική και Θρησκευτική του ταυτότητα». Στην Ιστορία του Ελληνικού έθνους της Εκδοτικής Αθηνών ρητά αναφέρεται πως: «Την άνοιξη του 390 ο Θεοδόσιος δημοσίευσε ένα νόμο που τιμωρούσε με θάνατο την ομοφυλοφιλία. Βασιζόμενος στο κείμενο αυτό ο Βουθέριχος ....φυλάκισε έναν δημοφιλή ηνίοχο. Οργισμένος ο όχλος....κατακρεούργησε τον στρατηγό. Ο θυμός που κατέλαβε τον Θεοδόσιο ...ήταν τρομερός....και διέταξε να περικυκλώσει ο στρατός τον ιππόδρομο..και να σφάξει όλους τους θεατές .Για την διαταγή μετανόησε ,αλλά η ανάκλησή της έφτασε στη Θεσσαλονίκη αφού είχαν σφαγεί 7.000 πολίτες». Και βέβαια στον Ιππόδρομο πήγαιναν πολλοί Χριστιανοί. [Ας ανοίξουν κανένα κείμενο του Χρυσόστομου οι έχοντες αντίρρηση σ' αυτό. Ή μόνο από τα νεοπαγανιστικά περιοδικά έχουν διαβάσει κείμενά του;] Αν ανοίξουν κανένα βιβλίο ιστορίας (γραμμένο από πανεπιστημιακούς καθηγητές ιστορίας) οι ευκολόπιστοι, κι ας μην εμπιστεύονται τόσο αφελώς ό,τι γράφει το κάθε νεοπαγανιστικό περιοδικό.
3) Αφού λοιπόν έκανε πλήρη χαρτογράφηση του χώρου και κυρίως των αντιπάλων χρησιμοποιώντας και γειτονικούς επισκόπους, απηύθυνε με απεσταλμένους, αλλά και ο ίδιος, αίτημα στον αυτοκράτορα να εκδώσει ειδική διαταγή («θείον γράμμα» στο κείμενο), ώστε να εξασφαλίζει την στρατιωτική κάλυψη του όλου εγχειρήματος. Και αυτό ήταν δύσκολο, διότι η Γάζα ήταν οικονομικά πολύ ανεπτυγμένη και τα έσοδα στον αυτοκρατορικό κορβανά ήταν πολλά, έτσι ώστε ακόμα και ο περιβόητος Αρκάδιος ήταν διστακτικός. Επιστρατεύτηκαν λοιπόν τα μεγάλα μέσα. Είναι καταπληκτική η λεπτομερής εξιστόρηση των μηχανορραφιών στις οποίες διέπρεψε ομού με τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο, τότε Πατριάρχη, για τον επηρεασμό αξιωματούχων του παλατιού, κατόπιν της Ευδοξίας και τελικά του ίδιου του αυτοκράτορα, ώστε οι όσιοι να εξασφαλίσουν την όλως απαραίτητη οικονομική και στρατιωτική συνδρομή. Θαυμάστε την τελική κατάληξη των προσπαθειών, όπως περιγράφονται, τη παρουσία και των επισκόπων: «Ενεχειρίσθη δέ Κυνήγιος ούτω καλούμενος του κωνστιτουρίου, ανήρ θαυμάσιος και ζέων περί την πίστιν. Προσκαλεσαμένη δέ αυτόν η αυγούστα, παρήγγειλεν αυτώ πάντα τα ειδωλεία έως εδάφους καταστρέψαι και πυρί παραδούναι. Εχαρίσατο δέ αυτώ και από χειρός χρήματα ειπούσα΄ λάβε εις δαπάνας και μηδέν λάβης παρά τών οσιωτάτων επισκόπων. Δεξάμενος δέ τάς τοιαύτας εντολάς παρά τής δεσποίνης εξήλθεν γενόμενος προθυμότερος». Ομού λοιπόν με το «θείον γράμμα» πέφτει εξτρά και το θείο χρήμα (φυσικά μόνο από τον κρατικό κορβανά), για να γίνουν οι κρατικοί λειτουργοί προθυμότεροι.(Αλήθεια, σας θυμίζει τίποτε αυτό;).
Μα η εκστρατεία αυτή αντιμετώπισης των Εθνικών δεν ήταν υπόθεση του «μισαλλόδοξου ιερατείου» αλλά του ίδιου του κράτους! Εδώ έχουμε να κάνουμε με ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ κατά μιας θρησκευτικής μερίδας.
4) Αφού λοιπόν οι επίσκοποι γέμισαν καλά και τις δικές τους τσέπες (κεφ. 53), επέστρεψαν στη Γάζα, όπου πρώτο «θαύμα» που συντελέστηκε ήταν η καταστροφή του γυμνού αγάλματος της Αφροδίτης εκ μόνης της θέας του σταυρού. Παρακολουθήστε λοιπόν τον στρατηγό Κυνήγιο εν δράσει (κεφ. 64): «Οι δέ χριστιανοί μετά χαράς μεγάλης ανευφήμουν τους βασιλείς και τους άρχοντας. Ευθέως δε ώρμησαν μετά των αρχόντων και των ταγμάτων, και κατέστρεψαν τα ειδώλεια. Ήσαν δέ εν τη πόλει ναοί ειδώλων δημόσιοι οκτώ, του τε Ηλίου και της Αφροδίτης και του Απόλλωνος και της Κόρης και της Εκάτης και το λεγόμενον Ηρωείον και της Τύχης της πόλεως, ό εκάλουν Τυχαίον, και το Μαρνείον, ό έλεγον είναι του Κρηταγενούς Διός, ό ενόμιζον είναι ενδοξότερον πάντων των ιερών των απανταχού. Ήσαν δέ και άλλα πλείστα είδωλα εν ταις οικίαις και εν ταίς κώμαις, άτινα ουδείς ηδύνατο καθυποβαλείν αριθμώ». Το καταπληκτικό ήταν ο τρόπος καταστροφής του ναού του Μαρνείου Διός (κεφ. 66, 67). Επειδή υπήρχε διχογνωμία για τον τρόπο καταστροφής του, τελικά δια της «θείας επιφοιτήσεως» ένα παιδί 7 ετών(!!!) προσδιόρισε τον τρόπο εμπρησμού και φυσικά όλοι οι χριστιανοί το θεώρησαν θαύμα και μαζί με τους στρατιώτες του Κυνηγίου προσχώρησαν στην εκτέλεση του.
Ας παρακολουθήσουμε λοιπόν και την συνέχεια του έργου (κεφ. 71): «Μετά δέ ταύτα και των οικιών εγένετο έρευνα. Πολλά γαρ υπήρχον είδωλα εν πλείσταις αυλαίς, και τα ευρισκόμενα τα μεν πυρί παρεδίδοντο, τα δε εις βόρβορον ερρίπτοντο. Ευρίσκοντο δε και βιβλία πεπληρωμένα γοητείας, άτινα ιερά αυτοί έλεγον. Εξ ών δε τας τελετάς και τα άλλα αθέμιτα εποίουν οι της ειδωλομανίας, και αυτά δε ομοίως ίσα τοις θεοίς αυτών έπασχον». Καταλαβαίνετε, αγαπητοί φίλοι, ότι έχουμε μπροστά μας ένα Δίστομο και μία καλή προθέρμανση για τη πυρπόληση της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας. Υπάρχει όμως παρακάτω ένα εδάφιο, στο οποίο ο Πορφύριος, δικαιολογώντας την αθρόα προσέλευση στις εκκλησίες των Ελλήνων που ήθελαν να σώσουν την ζωή τους κάνοντας δηλώσεις μετάνοιας, λέει ότι είναι θεϊκή εντολή όπου δεν ισχύει ο λόγος να πίπτη ράβδος, επικαλούμενος φυσικά και τα σχετικά βιβλικά εδάφια (κεφ. 73).
Λογικά φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι δεν έγινε έρευνα ΜΕΣΑ στα σπίτια ολόκληρης της Γάζας, αλλά των αυλών μόνο («Μετά δέ ταύτα και των οικιών εγένετο έρευνα. Πολλά γαρ υπήρχον είδωλα εν πλείσταις αυλαίς»-κεφ.71). Έρευνα μέσα σε σπίτια ήταν κάπως αδύνατο και ανώφελο να γίνει, καθώς, «ήσαν δέ και άλλα πλείστα είδωλα εν ταις οικίαις και εν ταίς κώμαις, άτινα ουδείς ηδύνατο καθυποβαλείν αριθμώ» (κεφ.64). Επίσης είναι γελοίο να νομίζουμε ότι απαγορεύτηκε η ειδωλολατρία με ποινή. Όχι μόνο δεν αναφέρει κάτι τέτοιο το έργο, αλλά και στο κεφάλαιο 63 διαβάζουμε πως όταν ξεσηκώθηκαν οι ειδωλολάτρες κατά τη διάρκεια της καταστροφής κάποιων ναών, οι αξιωματούχοι τους απείλησαν και έστειλαν στρατιώτες με ρόπαλα να τους διώξουν (δεν τους έσφαξαν).
Από μόνοι τους πολλοί ειδωλολάτρες γίνονταν χριστιανοί από πραγματική πίστη, ενώ μερικοί άλλοι από φόβο των χριστιανών ή συμφέρον, επειδή οι δεύτεροι άρχισαν να καταλύουν την εξουσία του Εθνικού πληθυσμού της πόλης (κεφ.72). Ο Πορφύριος απλώς δήλωσε πάνω στο γεγονός αυτό ότι η Εκκλησία δεν πρέπει να κλείνει τις πόρτες της ούτε καν σε εκείνους που εγκαταλείπουν την ειδωλολατρία από φόβο (κεφ.73).
Τέλος ας ειπωθεί πως η πυρπόληση της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας από Χριστιανούς είναι μια μεγάλη σκευωρία που αναμασιέται ασύστολα από ανιστόρητους αρχαιόπληκτους άθεους ή παγανιστές. Η αλήθεια στην σελίδα περί της Αλεξάνδρειας.
5) Κατέφθασε όμως στην πόλη και μία μικρή Υπατία, η Ιουλία, η οποία ανέπτυσσε μια νέα φιλοσοφική διδασκαλία (κεφ. 85).
Ξεχνά ο Τριγώνης να μας αποκαλύψει ότι η Ιουλία άνηκε στην αίρεση των Μανιχαίων (κεφ.85), πράγμα που καθιστά εντελώς άστοχο και πονηρό τον χαρακτηρισμό «μικρή Υπατία» και «φιλοσοφική διδασκαλία». Μα ακόμη πιο πονηρό επειδή ισχύουν τούτα.
6) Συγκεκριμένα: «Εκ διαφόρων γαρ αιρέσεων και δογμάτων Ελληνικών συνέστησαν ταύτην αυτών την κακοδοξίαν, βουλόμενοι πανούργως και δολίως πάντας προσλαβέσθαι. Θεούς γάρ πολλούς λέγουσιν, ίνα Έλλησιν αρέσωσιν, έτι δέ και γένεσιν και ειμαρμένην και αστρολογίαν φάσκουσιν, ίνα αδεώς αμαρτάνωσιν, ως μη όντως εν ημίν του αμαρτάνειν αλλά εξ ανάγκης της ειμαρμένης» και παρακάτω (κεφ. 86) «Τά γάρ Φιλιστίωνος του σκηνικού και Ησιόδου και άλλων λεγομένων φιλοσόφων συμμίξαντες τοις των χριστιανών, την εαυτών αίρεσιν συνεστήσαντο. Ώσπερ γαρ ζωγράφος, εκ διαφόρων χρωμάτων μίξιν ποιών, αποτελεί δοκήσει άνθρωπον ή θηρίον ή άλλο τι προς απάτην των θεωρούντων, ίνα δόξη τοις μεν μωροίς και ανοήτοις αληθή τυγχάνειν, τοις δε νούν έχουσι σκιά και απάτη και επίνοια ανθρωπίνην». Οι λεγόμενοι λοιπόν φιλόσοφοι, όπως ο Ησίοδος, μοιάζουν με τους ζωγράφους οι οποίοι σκοπό έχουν να εξαπατήσουν τους ανθρώπους με το ανακάτεμα των χρωμάτων. Οι άνθρωποι αυτοί δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τι είναι ο Ησίοδος και τι η τέχνη της ζωγραφικής.(Μετά είναι να απορεί κανείς που καμία εικόνα τους δεν γελάει, ούτε δείχνει μία φυσική ομορφιά, αλλά όλες είναι σκυθρωπές).
Οι νέο-Εθνικοί άνθρωποι Έλληνες πολίτες, είτε δεν μπορούν να μεταφράσουν μία προτασούλα από τα αρχαία, είτε είναι ψεύτες που πραγματικά προσπαθούν να υποβιβάσουν τη νοημοσύνη του κάθε αναγνώστη (εθνικού και μη). Όπως και να έχει, είναι φανερό πως το κείμενο γράφει ότι με τους ζωγράφους οι οποίοι σκοπό έχουν να εξαπατήσουν τους ανθρώπους με το ανακάτεμα των χρωμάτων μοιάζουν οι Μανιχαίοι, οι οποίοι ανακατεύοντας διδασκαλίες διαφόρων όπως ο Ησίοδος καθώς και φιλοσόφων, μαζί με διδασκαλίες των χριστιανών, έφτιαξαν την αίρεσή τους. Ο Τριγώνης επίσης ξεχνά να διευκρινίσει πως ο Ησίοδος δεν είναι καν φιλόσοφος αλλά ένας απλός τσοπάνης ποιητής. Δεν κάνει αυτή την διευκρίνιση, ώστε να σπιλώσει και άλλο τα λόγια του Αγίου, ως ενός ανθρώπου που δεν σκέπτεται και δεν χρήζει γι’ αυτό της προσοχής μας
7) Προς έκπληξη όλων όμως ο Πορφύριος καλεί την Ιουλία σε μία δημόσια ιδεολογική μονομαχία (κεφ. 88, 89, 90). Η Ιουλία ανέπτυσσε την θεωρία της επί ώρες και ο βιογράφος δεν αναφέρει λέξη από τα επιχειρήματά της, παρά ότι όταν αυτή τελείωσε, ο Πορφύριος χωρίς να απαντήσει σε κανένα επιχείρημα, την καταράστηκε και αυτή, αφού αλλοιώθηκε το πρόσωπό της και άρχισε να τρέμει, έπεσε νεκρή.
Εδώ πάλι ψεύδεται ο αρθρογράφος, λέγοντας ότι ο άγιος Πορφύριος δεν απάντησε σε κανένα επιχείρημα της Ιουλίας. Ο Πορφύριος, κρατώντας τα Ευαγγέλια στο χέρι, ρωτούσε την Ιουλία για τις δοξασίες της και απαντούσε σε αυτήν με σοφία δοσμένη από το Θεό, όπως μας λέει ο ίδιος ο βιογράφος (κεφ.88). Επίσης, ο Μάρκος μας παραθέτει το διάλογο αυτό σε άλλο του έργο (κεφ.88), το οποίο όμως δεν έχει διασωθεί.
8) Η τρομοκρατία των προηγουμένων ημερών μάς επιτρέπει να υποθέσουμε ότι το χριστιανικό ακροατήριο που θα την παρακολουθούσε την περιποιήθηκε δεόντως, αφού ο οποιοσδήποτε ομιλεί επί πολλή ώρα, το πρώτο που ζητά όταν σταματήσει είναι ένα ποτήρι νερό, και η περιγραφή του θανάτου μας καταδεικνύει εμφανέστατα όλα τα συμπτώματα μιας θανατηφόρου δηλητηρίασης.
Εδώ ο αρθρογράφος κατηγορείται μόνο για απόκρυψη στοιχείων. Πληροφορούμαστε ότι την ημέρα της ιδεολογικής μονομαχίας μεταξύ του αγίου και της Ιουλίας, ήταν παρόντες και 4 μαθητές της Ιουλίας, δυο άνδρες και δυο γυναίκες (κεφ.88), οι οποίοι μετά το θάνατο της Ιουλίας έπεσαν στα πόδια του αγίου ζητώντας συγχώρεση και βαπτίστηκαν (κεφ.91). Αν όντως δηλητηριάστηκε η Ιουλία, δεν θα το έπαιρναν χαμπάρι οι μαθητές της; Τι ήταν δηλαδή, νήπια ή η Ιουλία δεν ήταν άξια διδάσκαλος έχοντας για μαθητές της αφελείς; Πόσο μάλλον όταν ο Τριγώνης την αποκαλεί «μικρή Υπατία»!
Και κάτι ακόμη: Ο Πορφύριος δεν «καταράστηκε» την Ιουλία, απλώς ως χαρισματικός, προείδε τον επικείμενο θάνατό της.
9) Ακολουθεί μια περιγραφή της δυναμικής αντίδρασης μιας μερίδας Ελλήνων, με αποτέλεσμα ο Πορφύριος να καταφύγει σε μίαν οικία, όπου θα γνωρίσει μία κοπέλα, την Σαλαφθά. Τόση ήταν η επίδραση των κηρυγμάτων του οσίου, που η κοπέλα αρνήθηκε επίμονα να παντρευτεί (αφού «παντρεύτηκε» τον Χριστό), και έζησε μία αναίτια άσχημη ζωή, γεμάτη στερήσεις, με αποτέλεσμα το σώμα της να λιώσει τόσο πολύ, ώστε έμοιαζε με σκιά. Το κείμενο αναφέρει ότι η οσία Σαλαφθά έγινε και παράδειγμα σε πολλές άλλες (κεφ. 98-102). [Εγώ με τη σειρά μου συστήνω ανεπιφύλακτα να μοιραστή ο βίος της οσίας Σαλαφθά σε όλα τα ινστιτούτα αδυνατίσματος και στις κόρες των σημερινών Πορφυρίων, ώστε να φανεί χρήσιμη και στην σύγχρονη κοινωνία.]. Δημοσθένης Τριγώνης
Η
παρθενία είναι
ένας προαιρετικός τρόπος ζωής. Ο γάμος είναι ευλογημένος από τον ίδιο το Θεό
(κατά Ματθαίον, Κεφ. Ιθ’ «5 ἕνεκεν τούτου
καταλείψει ἄνθρωπος τὸν πατέρα αὐτοῦ καὶ
τὴν μητέρα καὶ κολληθήσεται τῇ γυναικὶ αὐτοῦ,
καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν;
6 ὥστε οὐκέτι εἰσὶ δύο, ἀλλὰ σὰρξ
μία. ὃ οὖν ὁ Θεὸς συνέζευξεν, ἄνθρωπος
μὴ χωριζέτω.»), αλλά η παρθενία είναι ένα υψηλότερο επίπεδο
που προορίζεται για ολίγους. Όπως είπε ο Χριστός για την παρθενία, (κατά
Ματθαίον κεφ. Ιθ’ 12 «ὁ δυνάμενος χωρεῖν
χωρείτω.»). Είναι παράξενο πως ορισμένοι, ενώ διαρκώς υποτίθεται
πως αγωνίζονται για την ελευθερία του ανθρώπου, από την άλλη μεριά
δυσκολεύονται να ανεχτούν τις ελεύθερες επιλογές των άλλων, όπως της Οσίας
Σαλαφθά . Αν λοιπόν ενοχλεί τον κ. Τριγώνη τόσο πολλή η παρθενία και η ζωή της
Αγίας με τις στερήσεις της, γιατί δεν τον ενοχλεί η ασύστολη
πορνεία των νεανίδων της θεάς Αφροδίτης
εναντίων της οποία μάχονταν ο Άγιος Πορφύριος; Τι είναι ανώτερη ηθικά; Η
πορνεία ή η παρθενία; Ποιος γονιός επιθυμεί την κόρη του ή τον υιό του σ
την
πορνεία; Όταν λοιπόν ο γονιός δεν επιθυμεί κάτι τέτοιο, πως είναι δυνατόν να το
επιθυμεί ο Θεός; Γιατί δεν ενοχλούν τον κ. Τριγώνη οι στερήσεις των
Ολύμπιων αθλητών υπέρ του Δία; Επειδή
εκείνοι θα πάρουνε χρυσά μετάλλια ή δάφνινο στεφάνι; Και τα μετάλλια και οι
δάφνες του πραγματικού Θεού δεν αξίζουν αλλά αξίζουνε του μυθολογικού Δία;
Γιατί δεν μοιράζει ο κος Τριγώνης τους βίους, των αρχαίων Ελληνίδων,
παντού στην Ελλάδα; Μήπως γιατί εκείνες οι ελληνίδες αρχαίες γυναίκες ήταν
ανύπαρκτες ως βίοι και διαρκώς κλειδωμένες στον
γυναικωνίτη, ενώ ένας σαν τον κ. Τριγώνη διασκεδάζει με
εταίρες σε συμπόσιο;
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Όποιος ενδιαφέρεται, μπορεί να αγοράσει τον Βίο του Αγίου Πορφυρίου Επισκόπου Γάζης, εκδόσεων Ζήτρος. Υπάρχει στο έργο αυτό πρόλογος, προλογικό σημείωμα, και εισαγωγή - μετάφραση - σχόλια από την Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας. Σχήμα 12.5x19, σελίδες 460, 21.00 περίπου.
Αν κάποιος δεν έχει χρόνο ή χρήμα για έξοδα και γνωρίζει αγγλικά, μπορεί να διαβάσει τον βίο του αγίου στην εξής σελίδα στο διαδίκτυο: http://www.fordham.edu/halsall/basis/porphyry.html
Ρ.
Αριστερά: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 282
Δεξιά: Ηράκλειτος (Πηγή: Περιοδικό Strange, τεύχος 63, άρθρο «Οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι και το αρχαίο ελληνικό κατεστημένο», Παντελής Γιαννουλάκης, σελίδα 29)
Η ΠΤΩΜΑΤΟΛΑΤΡΙΑ ΣΤΗΝ ΘΡΗΣΚΕΙΑ [Αποσπάσματα]
«Νέκυες ἐκβλητότεροι κοπρίων» = Οι νεκροί πρέπει ν’ αποβάλλονται περισσότερο από τα σκουπίδια (Ηράκλειτος).
Το πλέον εξωφρενικό όλων είναι η εκδήλωση τιμής και λατρείας σε πτώματα -αγίων της Ορθοδοξίας- ή σε τεμάχια αυτών, τα οποία φυλάσσονται σε ναούς και μονές και σε τακτά χρονικά διαστήματα εκτίθενται σε κοινή θέα, ή τα βγάζουν σε «περιφορές» στους δρόμους της σύγχρονης Ελλάδας. Τεμάχια οστών (χεριών - ποδιών), κρανία, αυτιά, οφθαλμοί, σιαγόνες, γλώσσες ή ολόκληρα πτώματα αποτελούν αντικείμενο λατρείας ημών, που θέλουμε να ονομαζόμαστε απόγονοι των επιστημόνων, των ποιητών, των φιλοσόφων, όλων εκείνων που δημιούργησαν τον Παγκόσμιο Πολιτισμό.
Η πτωματολατρία των χριστιανών είχε αρχίσει από τα πρώτα κιόλας χρόνια του, όταν έφερναν αντικείμενα των αποστόλων για τη γιατρειά των αρρώστων ή χρησιμοποιούσαν ακόμα και τη σκιά τους («Πράξεις», ε΄ 15, ιθ΄ 11-12). Τα σώματα των αγίων υπήρξαν για τους χριστιανούς «ναός τού Θεού». Τα πτώματα τους -σύμφωνα με την Εκκλησία- παραμένουν φορείς της θείας χάριτος·...
Ακριβώς το ίδιο συνεχίζεται και στις μέρες μας· στα πτώματα των αγίων αποδίδονται από την Εκκλησία και τους πιστούς θεραπευτικές ιδιότητες. Το ίδιο έχει συμβεί και με τα λείψανα. Επιβεβαίωσε ποτέ κανείς, αν κάποια συγκεκριμενα οστά είναι πράγματι τα οστά τού αγίου που υποστηρίζει η Εκκλησία;...
...Κάθε πιστός χριστιανός στην εποχή μας, όταν αρρωστήσει, έχει πρόσβαση σε όλα τα ευεργετήματα που προκύπτουν από την εξέλιξη της Τεχνολογίας και της ιατρικής επιστήμης (υποδομή, εξοπλισμό, προσωπικό, εξετάσεις, θεραπείες κ.λπ.). Αφού όμως χρησιμοποιήσει όλα αυτά τα μέσα και θεραπευθεί, πιστεύει κι ισχυρίζεται ότι αυτό οφείλεται σε υπερφυσικούς λόγους, στη συγκεκριμένη περίπτωση στα τεμάχια των οστών κάποιου αγίου...
...Η αύξηση του αριθμού των νέων ναών δημιούργησε έλλειψη πτωμάτων, οπότε μια φρικιαστική καινοτομία άρχισε στα τέλη του 4ου αιώνα και συνεχίζεται αδιάκοπα. Η καινοτομία αυτή είναι ο τεμαχισμός κι η μεταφορά των τεμαχίων των πτωμάτων των αγίων για τον καθαγιασμό (εγκαίνια) των νέων ναών.
...Προς τιμήν των αγίων κατεδαφίστηκαν οι αρχαίοι ελληνικοί ναοί και στις ίδιες θέσεις ιδρύθηκαν νέοι χριστιανικοί, μέσα στις πόλεις...
Μέτρησε ποτέ κανείς, μήπως υπάρχουν φυλαγμένα σε διάφορες μονές συνολικά περισσότερα των δύο ποδιών ή χεριών, περισσότερα τού ενός κρανίου για τον κάθε άγιο; (Βλέπετε άρθρο στο «Δ»: «Τα δέκα χέρια τού αγίου Προκοπίου και οι οκτώ μαστοί της αγίας Βαρβάρας», τ. 276.)
Η επιστήμη έχει προχωρήσει κι είναι πολύ απλό να εξακριβωθεί, αν κάτι αληθεύει ή όχι. Με μία απλή εξέταση DNA μπορεί να βρεθεί:
• το φύλο τού νεκρού,
• η καταγωγή του,
• η εποχή που έζησε,
• η κατάσταση της υγείας του κατά τη διάρκεια της ζωής του,
• από τι πέθανε,
καθώς κι άλλες πολλές πληροφορίες, οι οποίες θα ξεδιαλύνουν τελείως τα πράγματα. (Πηγή: Ελευθερίου Κίμων, περιοδικό Δαυλός, τεύχος 282, σσ. 18890-18896)
Μυθοπλάστες: Κίμωνας Ελευθερίου & φιλόσοφος Ηράκλειτος
Απάντηση: Αυτή η ενότητα των αρχαιολατρών - αρχαιοπλήκτων είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και καταδεικνύει το φανατικό πνεύμα της απερισκεψίας, εις το οποίο έχει οδηγήσει η αρχαία Ελλάδα αρκετούς νεοέλληνες. Απερισκεψία εις την οποία περιέπεσαν και πολλοί διαφωτιστές, επαναλαμβάνοντας λανθασμένες απόψεις της αρχαιότητας, που όμως η σχολική αλλά και πανεπιστημιακή παιδεία εν γένει δεν φανερώνει, μιας και η παιδεία βασίζεται στην παρουσίαση επιτυχιών και όχι αστοχιών στις θεωρίες διαφόρων προσωπικοτήτων. Ιδίως όμως στο ζήτημα του διαφωτισμού, αν και παρουσιάζονται διεξοδικά τα επιστημονικά λάθη ορισμένων εκ του πληρώματος της Εκκλησίας, από την άλλη δεν παρουσιάζονται ποτέ εκείνα των διαφωτιστών, εις τους οποίους ανήκουν και ιερείς, ως και οι διαφωτιστές να είναι οι αλάνθαστοι ήρωες της εκπαιδεύσεως και της αλήθειας έναντι του συνόλου του Εκκλησιαστικού «σκοταδιστικού» πληρώματος.
Αλλά επιστρέφοντας στους νεοαρχαιολάτρες, παρατηρεί κανείς πως όταν κάτι βασίζεται σε ένα ρηθέν ενός αρχαίου φιλοσόφου, είναι αυτομάτως και σωστό, εφόσον το ρηθέν θεωρείται ως «επιστημονικό αξίωμα»» και όχι ως απλή γνώμη. Αποδεικνύοντας αμέσως παρακάτω πως το «αξίωμα» του Ηρακλείτου είναι λανθασμένο, προκύπτει αναμφιβόλως πως και η παγανιστική θεωρία βασίζεται σε σαθρά «επιστημονικά» θεμέλια.
α. Σήμερα (2006) υπάρχουν χιλιάδες στην Ελλάδα πολίτες που είναι δωρητές οργάνων, κατόπιν του θανάτου τους. Συνεπώς το «επιστημονικό αξίωμα»: «Νέκυες ἐκβλητότεροι κοπρίων» («Οι νεκροί πρέπει ν’ αποβάλλονται περισσότερο από τα σκουπίδια») είναι μια ακόμη φιλοσοφική αστοχία, που ασφαλώς δικαιολογείται από τα ελλιπή ιατρικά επιστημονικά πλαίσια εις τα οποία εκινείτο η σκέψη του αρχαίου Έλληνα φιλοσόφου. Αντιθέτως η αναμασημένη γνώμη «του» Ελευθερίου Κίμωνα και γενικά του περιοδικού Δαυλός, είναι πρακτικά και θεωρητικά αδικαιολόγητη. Το αναμάσημα αυτό οφείλεται εις τον αρτηριοσκληρωτικό εθνικισμό της αρχαιοκαπηλίας «...ημών, που θέλουμε να ονομαζόμαστε απόγονοι των επιστημόνων, των ποιητών, των φιλοσόφων, όλων εκείνων που δημιούργησαν τον Παγκόσμιο Πολιτισμό.», αλλά και εις το μίσος κατά της Ορθοδοξίας.
Αριστερά: Λατρεύουμε αγίους εχθρούς του ελληνισμού (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 275, εξώφυλλο)
Μέσο: Το ηρώο της μάχης, έξω από την Εκκλησία της Παναγίας, στον Πολυάραβο. (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, άρθρο «Πολυάραβος, Η λησμονημένη νίκη επί του Ιμπραήμ», Ντόναλντ Μακφαίηλ, τεύχος 5, σελίδα 77)
Δεξιά: Καταπληκτικά ευρήματα του Άρη Πουλιανού: «Άνθρωποι στην Ελλάδα πριν 12. εκατ. χρόνια!» (Πηγή: Περιοδικό «Δαυλός», Τεύχος 230, Εξώφυλλο)
β. Έπειτα είναι γνωστό πως οι σωροί διάφορων εθνικών ηρώων διατηρούνται μέσα στην πολιτεία προς ενίσχυση των εθνικών δεσμών του κοινωνικού ιστού και προς αυτά τα πρόσωπα το κράτος αποδίδει τιμές. Ουδέποτε το αρχαιελληνικό κράτος θεώρησε τα σώματα των ηρώων σκουπίδια. Η ταφή στην Ελλάδα ήταν γενική πρακτική, ενώ δεν έλειπε και η προγονολατρία εις την αρχαία θρησκεία. Οι νεοπαγανιστές φαίνεται επιθυμούν να θεωρηθούν τα ενταφιασμένα σώματα των Ελλήνων ηρώων π.χ. της Κύπρου του 1974 σκουπίδια, αν και στα περιοδικά τους ο ηρωισμός και η αυτοθυσία προς την πολιτεία, η φιλοπατρία και αυταπάρνηση της ζωής είναι κάτι που γενικά διδάσκεται. Άλλωστε ποιος από όλους αυτούς τους ψευτοδιδασκάλους του Δαυλού θα τολμούσε ποτέ να πατήσει το πόδι του σε κάποιο ηρώο, σε κάποιο οικογενειακό τάφο και να διαλαλεί πως τα υπολείμματα των άλλοτε ζωντανών είναι απλά «σκουπίδια», τα οποία η παρούσα εις την ζωή οικογένεια δεν θα έπρεπε να τα σέβεται, μακάρι τιθέμενα για ανακύκλωση, όπως έκαναν οι ναζί με τα «λείψανα» των Εβραίων στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως;
γ. Τέλος το ίδιο το περιοδικό Δαυλός καταδεικνύει μέσα στο φανατισμό του, ότι οι νεκροί δεν είναι σκουπίδια, εφόσον αποδίδουν στην επιστήμη πολύ χρήσιμα συμπεράσματα στην περίπτωση λ.χ. αρχαιολογικών ανασκαφών, τους οποίους οι ίδιοι προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν για τους δικούς τους σκοπούς. Μάλιστα σε τέτοιες περιπτώσεις, όπως ο «άνθρωπος των Πετραλώνων», το εύρημα «σκουπίδι» ανάγεται σε σημαντικότατο «επιστημονικό» κλειδί «ανατροπής» της Ινδοευρωπαϊκής θεωρίας και του ανθρωπολογικού Αφροκεντρισμού. Με λίγα λόγια εις τοιαύτη περιπτώσει, κανείς των «ταλιμπάν της φιλοσοφίας» Δαυλικών δεν φαίνεται να απασχολείται από την γνώμη του Ηρακλείτου, αν και στην παρούσα με σπουδαία υποκρισία χρησιμοποιούν μετά παρρησίας κατά των Αγίων, επειδή ασφαλώς ούτοι παραλληλίζονται μέσα στην «φιλοσοφική» τους φαντασία με «εχθρούς του ελληνισμού».
Ας τύχει της παρατηρήσεως πως και η καύση των νεκρών που προωθούν οι παγανιστές, λες και το σώμα είναι κακό και βδελυκτό, ακολουθώντας μερικώς τα αρχαία κελεύσματα, σε υποτιθέμενη περίπτωση πλήρης εφαρμογής της δεν θα άφηνε πίσω της κανένα εύρημα για την μέλλουσα αρχαιολογία, ούτε το παρελθόν θα είχε αφήσει κάποιο «άνθρωπο των Πετραλώνων» αλλά εκείνο που θα παραλάμβανε από την ιστορία ο νεοπαγανισμός για να «κοκορεύεται» θα ήτο αφάνεια και στάχτη εις τον αιώνα.
Το πλέον εξωφρενικό όλων είναι η εκδήλωση τιμής και λατρείας σε πτώματα -αγίων της Ορθοδοξίας- ή σε τεμάχια αυτών...
Η πτωματολατρία των χριστιανών είχε αρχίσει από τα πρώτα κιόλας χρόνια του, όταν έφερναν αντικείμενα των αποστόλων για τη γιατρειά των αρρώστων ή χρησιμοποιούσαν ακόμα και τη σκιά τους («Πράξεις», ε΄ 15, ιθ΄ 11-12). Τα σώματα των αγίων υπήρξαν για τους χριστιανούς «ναός τού Θεού». Τα πτώματα τους -σύμφωνα με την Εκκλησία- παραμένουν φορείς της θείας χάριτος·...
Στην Ορθοδοξία δεν υπάρχει λατρεία Αγίων και συνεπώς λειψάνων. Ο νεοπαγανιστής με αστοχία (βλ. ψεύδος) αναφέρεται σε «πτωματολατρία» επί των αποστόλων, όταν στις πράξεις ε΄15, ιθ΄ 11-12, οι απόστολοι είναι ακόμη ζωντανοί. Άλλωστε, αν δεν ζούσαν τότε, δεν θα ονομάζονταν τα βιβλία που αναφέρει «Πράξεις των Αποστόλων», αλλά «Πράξεις των «Πτωμάτων»». Εκ τούτου προκύπτει πως δεν υπάρχει «ΠΤΩΜΑΤΟΛΑΤΡΙΑ» στην Ορθοδοξία, εφόσον ως ελέχθει 1. δεν υπάρχει λατρεία αλλά και 2. δεν χρειάζεται να είναι κάποιος «πτώμα» για να έχει την χάρη του Θεού. Αυτό μπορεί να συμβεί ενώ ακόμη βρίσκεται εν ζωή. Και για τους Χριστιανούς αυτό έχει σημασία, δηλαδή η θεία Χάρη, η οποία αλλοιώνει την φυσική κατάσταση των πραγμάτων, γεγονός που γίνεται φανερό στα άφθαρτα και μη μουμιοποιημένα λείψανα των Αγίων της Ορθοδόξου (μόνο) Εκκλησίας.
Εδώ θα πρέπει να τύχει προσοχής, πως αν και ο Δαυλός στιγματίζει την υποτιθέμενη λατρεία Αγίων, από την άλλη ο Ευάγγελος Μπεξής, αρχαιολόγος εκδότης του Ιχώρ και παλαιός αρθρογράφος του Δαυλού, προωθεί μέσα από το έντυπό του την λατρεία αρχαίων νεκρών (βλ. μούμια Αγαμέμνονα) που δεν είναι καν ήρωες αποθεωμένοι (βλ. συγκρίσεις ν/π για Άγιους - Ήρωες) της αρχαίας θρησκείας: «Ας λατρεύσουμε λοιπόν τους νεκρούς μας...» (1)
Έτσι ο Δαυλός, αν και η πρόταση για λατρεία παγανιστικών πτωμάτων από το Ιχώρ, έτυχε κιόλας από το 2ο τεύχος, σήμερα (Φεβρουάριος 2006) έχει ξεπεράσει τα 60 τεύχη, ουδέν λέγει γι’ αυτή την «πτωματολατρία» των «συνελλήνων», ούτε χρησιμοποιεί κάποιο ρητό φιλοσόφου για να την στιγματίσει, όπως άλλωστε δεν το πράττει για τα λείψανα των αρχαίων ηρώων (βλ. Θησέα) που χρησιμοποιούνταν στην αρχαιότητα. Θεωρεί σπουδαιότερο να πίπτει κατά της Ορθοδοξίας, όλως τελείως υποκριτικά και χαιρέκακα.
Για ακόμη μια φορά, Μέγας και Άγιος Βασίλειος, για τους Ειδωλολάτρες: («...εμείς δεν έχουμε ανάγκη να ξετινάξουμε τις θεωρίες τους. Αρκούν οι ίδιοι να ανατρέπουν ο ένας τον άλλο. »).
Ακριβώς το ίδιο συνεχίζεται και στις μέρες μας· στα πτώματα των αγίων αποδίδονται από την Εκκλησία και τους πιστούς θεραπευτικές ιδιότητες. Το ίδιο έχει συμβεί και με τα λείψανα.
Θεραπευτικές «ιδιότητες» αποδίδονται στα λείψανα ένεκα της Χάριτος την οποία έχουν μόνο Αγίες και Άγιοι και παραμένει σε αυτά ένεκα της Αγιότητας του βίου τους ως φορείς του Αγίου Πνεύματος (Κατά Ιωάννη, Κεφ. Ιδ΄«17 τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὃ ὁ κόσμος οὐ δύναται λαβεῖν, ὅτι οὐ θεωρεῖ αὐτὸ οὐδὲ γινώσκει αὐτὸ· ὑμεῖς δὲ γινώσκετε αὐτό, ὅτι παρ' ὑμῖν μένει καὶ ἐν ὑμῖν ἔσται.»). Τέτοια «πτώματα» δεν βρίσκονται στα νεκροταφεία αλλά ούτε και στις πυραμίδες της Αιγύπτου.
Επιβεβαίωσε ποτέ κανείς, αν κάποια συγκεκριμένα οστά είναι πράγματι τα οστά τού αγίου που υποστηρίζει η Εκκλησία;...
Επιβεβαίωσε κανείς από τους αντιρρησίες ότι δεν είναι; Γιατί θα έπρεπε η Εκκλησία να επιβεβαιώσει αν κάποια οστά ανήκουν σε κάποιο Άγιο; Η Εκκλησία δεν αμφιβάλει γι’ αυτό και έχει τις δικές της μεθόδους πιστοποίησης, άλλοι αμφιβάλλουν, οι οποίοι έχουν αποδείξει ότι οι δικές τους μέθοδοι «επιβεβαίωσης», τουλάχιστον σε ζητήματα γλωσσολογίας, είναι παντελώς αναξιόπιστες.
Παρακάτω, εις την ανεύρεση των λειψάνων των Αγίων Νικολάου, Ειρήνης και Ραφαήλ, διαφαίνεται μια καθαρά θαυματουργική πιστοποίηση Αγίων Λειψάνων, η οποία τεκμηριώθηκε από την ανασκαφή, την επιστήμη και από μαρτυρίες εκατοντάδων ανθρώπων. Ας αναιρέσουν αυτήν οι αρχαιολάτρες πρώτα ώστε μετά να μπορούν να μιλούν για παράδοση «επιβεβαιώσεων» προς τον αδιάλλακτο φανατισμό τους. Άλλωστε είναι φανερό πως ακόμη και αν πιστοποιηθούν όλα τα οστά για όλες τις περιπτώσεις, οι άπιστοι, πάλι δεν θα τους δέχονται για Άγιους. Συνεπώς ποιο το νόημα να παίζει κανείς παιχνίδια κατασκευασμένα από φανατικούς;
...Κάθε πιστός χριστιανός στην εποχή μας, όταν αρρωστήσει, έχει πρόσβαση σε όλα τα ευεργετήματα που προκύπτουν από την εξέλιξη της Τεχνολογίας και της ιατρικής επιστήμης (υποδομή, εξοπλισμό, προσωπικό, εξετάσεις, θεραπείες κ.λπ.). Αφού όμως χρησιμοποιήσει όλα αυτά τα μέσα και θεραπευθεί, πιστεύει κι ισχυρίζεται ότι αυτό οφείλεται σε υπερφυσικούς λόγους, στη συγκεκριμένη περίπτωση στα τεμάχια των οστών κάποιου αγίου...
Όσο όμως αφορά τις ιάσεις ασθενών, υπάρχουν και άλλες περιπτώσεις, δηλαδή μπορεί:
1. να υπάρχει ανεξήγητη επιστημονικά ανάσταση βρέφους με την «εικόνα» του Αγίου Εφραίμ, με μαρτυρία ιατρού: εδώ
2. να υπάρχει ίαση εκεί που η επιστήμη απέτυχε να θεραπεύσει, με μαρτυρία ιατρού: εδώ
3. να υπάρχει ίαση βλάσφημου και απίστου-μισοθέου, που έγινε πιστός κατόπιν της ιάσεως του:
Βίντεο. Μέγεθος: 457 Kb Διάρκεια: 03΄:24΄΄ Στο βίντεο ένας πρώην βλάσφημος, κατά του Αγίου Σπυρίδωνα, μετά τις κακοτυχίες στην ζωή του ζητά στον Άγιο είτε να στραβωθεί εντελώς (μιας και από χρόνια είχε χάσει μεγάλος μέρος της όρασής του) είτε να κόψει την βλαστήμια. Μετά την δέηση προς τον Άγιο όχι μόνο έκοψε την κακοτάτη βλασφημία προς τα θεία αλλά ξαναβρήκε την χαμένη όρασή του. (Πηγή: Εκπομπή Αθέατος Κόσμος, Τηλεοπτικός σταθμός Alter, Μάιος 2004, Εκπομπή περί θαυμάτων)
Μπορούν άραγε να «επιβεβαιώσουν» οι νεοπαγανιστές ότι όλα αυτά είναι παραμύθια και φαντασίες; αν όχι ας πάψουν να κοκορεύονται. Ευτυχώς, δυστυχώς για τους νεοπαγανιστές, σήμερα δεν ζούμε πλέον στην εποχή του 5ου π.Χ. του Περικλέους όπου δεν υπήρχαν τα εποπτικά μέσα, και έτσι και τα θαύματα και οι μαρτυρίες αναμεταδίδονται με πλήρη αξιοπιστία και προσωπικές μαρτυρίες από τους ιθύνοντες ιατρούς, ξεφορτώνοντας την πλάτη του καθενός από την πεισματική νεοειδωλολατρική απερισκεψία, η οποία έχει τυλίξει με βάρος τις θεωρίες τους και τις έχει καταποντίσει στο βαθύ ανοιχτό Ωκεανό. Αλλά μην αμφιβάλλει κανείς. Και σε αυτές τις περιπτώσεις οι νεοπαγανιστές υποστηρικτές της αδιαλλαξίας, έχουν την «απάντηση» έτοιμη στα χείλια τους, και την βλέπει κανείς μέσα από την συγγραφική πένα του Μ. Καλόπουλου, αρθρογράφου του Δαυλού για τα θαύματα: «Ο άνθρωπος που μας αφηγήθηκε την ιστορία, δεν παρέλειψε να ισχυριστεί ότι ήταν παρών, κάτι που δείχνει πόσο εύκολα ψεύδονται οι άνθρωποι, για να δώσουν στην ζωή τους κάποιο θεϊκό χρώμα, νόημα και αξία.», επιχείρημα όμως που ισχύει και για τους αντιρρησίες, εκτός και αν δεν θέλουν να βαπτίζονται άνθρωποι, αλλά «είδος», «ξεφεύγοντας» από το ένα ψέμα και πέφτοντας σε ένα άλλο, ως τρικλίζοντες πιστοί μέθυσοι του Διονύσου.
...Προς τιμήν των αγίων κατεδαφίστηκαν οι αρχαίοι ελληνικοί ναοί και στις ίδιες θέσεις ιδρύθηκαν νέοι χριστιανικοί, μέσα στις πόλεις...
Αυτός ο συλλογισμός «Προς τιμήν των αγίων κατεδαφίστηκαν οι αρχαίοι ελληνικοί ναοί» είναι ψευδής. Ο σωστός συλλογισμός είναι : Προς τιμή των Αγίων ιδρύθηκαν νέοι Χριστιανοί ναοί. Πουθενά δεν προβλέπεται κατεδάφιση ναών «προς τιμή αγίων». Η αναλήθεια αυτού του «περίεργου» συλλογισμού φωτίζει το σκοτάδι της εμπαθούς, εμποτισμένης με γενικόλογα ψέματα, που με χαρά αναμεταδίδει, νεοπαγανιστικής ψυχής. Περισσότερα για ναούς.
Μέτρησε ποτέ κανείς, μήπως υπάρχουν φυλαγμένα σε διάφορες μονές συνολικά περισσότερα των δύο ποδιών ή χεριών, περισσότερα τού ενός κρανίου για τον κάθε άγιο; (Βλέπετε άρθρο στο «Δ»: «Τα δέκα χέρια τού αγίου Προκοπίου και οι οκτώ μαστοί της αγίας Βαρβάρας», τ. 276.)
Οστούν από την δεξιάν οφρύν της Κεφαλής του Αγίου σε λειψανοθήκη με σχήμα Κάρας, για να αντιλαμβάνονται οι προσκυνητές την προέλευση, φυλασσόμενο στην Ι. Μονή Πετράκη (Πηγή: «Η ζωή εκ τάφων», Άρχιμ. Δημητρίου Μπεκιάρη, Πρωτοσύγκελου της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, πρόλογος του Επίκουρου Καθ. του Παν. Αθηνών και Πρωτοπρεσβυτέρου, Γεωργίου Δ. Μεταλληνού, Δ΄ Έκδοση, Αθήνα 1989, σελ. 332)
Αλήθεια οι νεοπαγανιστές «φιλόσοφοι» έχουν μεταβεί ποτέ σε αρχαιολογική ανασκαφή ναι ή όχι; γιατί αν δεν έχουν μεταβεί, τουλάχιστον έχουν ανοίξει κανένα βιβλίο ανατομίας; Το ανθρώπινο σώμα αποτελείται από πολλά οστά που με την σειρά τους αποτελούν τα χέρια ή τα πόδια, πράγμα που και ο Κίμων Ελευθερίου παρατηρεί: «αγίων της Ορθοδοξίας- ή σε τεμάχια αυτών,...». Όσο αφορά τα «...περισσότερα τού ενός κρανίου για τον κάθε άγιο...» μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, ας αναφέρουν πολύ απλά ποιοι είναι αυτοί ή Άγιοι ή οι Αγίες, μιας και το αναφερόμενο άρθρο τους αναφέρεται σε τεμάχια χεριών και μαστών και όχι κρανίων. Εξάλλου ο ίδιος ο αρθρογράφος το μαρτυρεί : «...Η καινοτομία αυτή είναι ο τεμαχισμός κι η μεταφορά των τεμαχίων των πτωμάτων των αγίων.» και την οποία καινοτομία ονομάζει «φρικιαστική». Κανείς δεν μπορεί να τον καταλάβει αυτό τον άνθρωπο. Δεν γνωρίζει πως όταν έχει να αντιμετωπίσει κανείς το σκελετικό σύστημα οποιουδήποτε έμβιου όντος που απεβίωσε χρόνια πριν, δεν χρειάζεται πλέον κανένας «φρικιαστικό τεμαχισμός», καθόσον ελλείπει τόσο ο μυϊκός, όσο και ο συνδετικός ιστός; Και δεν είναι μόνο ζήτημα αποσύνθεσης των ιστών, εκτός βέβαια των εξαιρετικών περιπτώσεων ανεξήγητης επιστημονικά διατηρήσεως της σάρκας σε ορισμένα λείψανα, αλλά και η τακτική των φονιάδων των μαρτύρων, που άλλους τους τεμάχισαν μιας εξαρχής και άλλους τους κάρφωσαν ή τους παλούκωσαν θρυμματίζοντας τα όποια οστά τους. Αυτές άραγε οι μέθοδοι τεμαχισμού ανθρώπων εν ζωή δεν είναι «φρικιαστικές» για τους νεοπαγανιστές; ή δεν είναι μιας και τις επιτέλεσαν οι πρόγονοι των «πνευματικών απόγονων» του Δία στην σημερινή Τουρκία;
Αριστερά: Τελείωσις ιερομάρτυρος Ραφαήλ «37 ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον» (Εβρ. 11,37). (Πηγή: «Η ζωή εκ τάφων», Άρχιμ. Δημητρίου Μπεκιάρη, Πρωτοσύγκελου της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, πρόλογος του Επίκουρου Καθ. του Παν. Αθηνών και Πρωτοπρεσβυτέρου, Γεωργίου Δ. Μεταλληνού, Δ΄ Έκδοση, Αθήνα 1989, σελ. 337)
Μέσο αριστερά: Ακρωτηριασμός 12ετούς Παρθένου Ειρήνης. «Ἱερεῖον ὥσπερ ἄμωμον πρός σφαγήν σε ἐκ μητρικῶν ἀφήρπασαν, Μάρτυς Εἰρήνη, ἀγκαλῶν οἱ τύραννοι, Πατέρα οὐράνιον ὑπερβολικῶς ἀγαπήσασαν.» (Πηγή: «Η ζωή εκ τάφων», Άρχιμ. Δημητρίου Μπεκιάρη, Πρωτοσύγκελου της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, πρόλογος του Επίκουρου Καθ. του Παν. Αθηνών και Πρωτοπρεσβυτέρου, Γεωργίου Δ. Μεταλληνού, Δ΄ Έκδοση, Αθήνα 1989, σελ. 340)
Μέσο δεξιά: Η ι. λειψανοθήκη της Οσιομάρτυρος Ολυμπίας (διακρίνονται και τα καρφιά του μαρτυρίου της). «10 πάντοτε τὴν νέκρωσιν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι περιφέροντες, ἵνα καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι ἡμῶν φανερωθῇ. 11 ἀεὶ γὰρ ἡμεῖς οἱ ζῶντες εἰς θάνατον παραδιδόμεθα διὰ Ἰησοῦν, ἵνα καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ φανερωθῇ ἐν τῇ θνητῇ σαρκὶ ἡμῶν» (Β΄ Κορινθ. 4, 10-11) (Πηγή: «Η ζωή εκ τάφων», Άρχιμ. Δημητρίου Μπεκιάρη, Πρωτοσύγκελου της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, πρόλογος του Επίκουρου Καθ. του Παν. Αθηνών και Πρωτοπρεσβυτέρου
Δεξιά: Εορτή του Δία εις την Τουρκία (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 273, εξώφυλλο)
Η επιστήμη έχει προχωρήσει κι είναι πολύ απλό να εξακριβωθεί, αν κάτι αληθεύει ή όχι. Με μία απλή εξέταση DNA μπορεί να βρεθεί: • το φύλο τού νεκρού,• η καταγωγή του, • η εποχή που έζησε, • η κατάσταση της υγείας του κατά τη διάρκεια της ζωής του, • από τι πέθανε, καθώς κι άλλες πολλές πληροφορίες, οι οποίες θα ξεδιαλύνουν τελείως τα πράγματα.
Είναι φανερός ο αθεϊστικός σκοπός αυτής της θέσεως. Διότι ο νεοπαγανιστής ή ο άθεος γνωρίζει πως η Εκκλησία δεν πρόκειται να θέσει τα λείψανα των ιερών Αγίων σε γενική εξέταση στα χέρια οιουδήποτε περίεργου. Με αυτό τον τρόπο προσπαθεί ο αρθρογράφος να παρουσιάσει την Εκκλησία ως «σκοταδιστική» και αδιαφορούσα για την επιστημονική γνώμη για να πλανά το ποίμνιο. Όμως η Εκκλησία δεν είναι αδιάφορη προς την επιστήμη, γι’ αυτό και περιπτώσεις εξετάσεως άφθαρτων λειψάνων από ιατρούς υπάρχουν, και π.χ. για τον Αγίο Γεράσιμο αναφέρεται ότι: « «η ερμηνεία της αφθαρσίας του Σώματος του Αγίου βρίσκεται πάνω από την λογική και επιστημονική σφαίρα», κατά ομολογία ιατροχειρουργών στο Συνέδριο του 1967 στο Αργοστόλι.» (2). Από την άλλη, όπως οιοσδήποτε ο οποίος έχει συγγενή νεκρό δεν επιθυμεί το σώμα του τελευταίου να εισέρχεται στην διαδικασία «διαφόρων αναλύσεων», το αυτό και η Εκκλησία δεν έχει ενδιαφέρον να προχωρήσει σε τέτοιες «μελέτες», καθόσον αυτές αφορούν εκείνους που αναζητούν την ταυτοποίηση των χαμένων προγόνων τους σε κάποιο ομαδικό ατύχημα, εκτέλεση ή καταστροφή. Τα λείψανα των Αγίων παραδίδονται από χέρι σε χέρι δια μέσω των αιώνων και όσα δεν παραδόθηκαν με αυτό τον τρόπο, δόθηκαν σε αρκετές περιπτώσεις θαυματουργικά. Εκείνα των αγνώστων στοιχείων Αγίων, ακόμη και αν τους γίνει εξέταση DNA, δεν πρόκειται να επιφέρει μια όποια αναγνώριση, μιας και στην εποχή τους δεν υπήρχαν τράπεζες γονιδιακού υλικού, με συνέπεια η ταυτοποίηση να είναι μη πραγματοποιήσιμη και η αίτησή της να καταντά ανόητη (μη έχοντας νόημα). Εξάλλου η αγιοσύνη δεν αποδεικνύεται, ανάλογα όπως «αποδεικνύεται» ενίοτε από τους νεοπαγανιστές η «ελληνικότητα», με αναλύσεις DNA, διότι «οἱ Ἅγιοι ζῶσι καὶ τεθνηκότες» και αυτό φαίνεται στο κάτωθι παράδειγμα, όπου τρεις Άγιοι εμφανίζονται σε σειρά ενυπνίων από το 1959 έως το 1963 σε πλειάδα ανθρώπων της Μυτιλήνης και αφηγούνται την ζωή, την ταυτότητα, το μαρτύριό τους αλλά και τον τόπο ταφής τους, τα οποία επιβεβαιώνονται με τις ακόλουθες ανασκαφές, καθιστώντας οποιαδήποτε αντίρρηση ματαιόδοξη, πεισματική, αφελή και στρουθοκαμηλική.
Αριστερά: Μετά την εύρεση του μνημείου, οι δύο εργάτες γονυπετείς μπροστά στο ι. λείψανο του αγίου Νικολάου. (Πηγή: «Η ζωή εκ τάφων», Άρχιμ. Δημητρίου Μπεκιάρη, Πρωτοσύγκελου της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, πρόλογος του Επίκουρου Καθ. του Παν. Αθηνών και Πρωτοπρεσβυτέρου, Γεωργίου Δ. Μεταλληνού, Δ΄ Έκδοση, Αθήνα 1989, σελ. 115)
Μέσο αριστερά: Η Μυρσίνη Δουργκούνα, ο Νικόλαος Φύκιας, Η Βασιλική Ράλλη, η Αγγελική Μαραγκού, η Μαρία Δουργκούνα, Η Μαρία Τσολάκη, και η Βιργινία Αδάμ ενώπιον του ι. λειψάνου. (Πηγή: «Η ζωή εκ τάφων», Άρχιμ. Δημητρίου Μπεκιάρη, Πρωτοσύγκελου της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, πρόλογος του Επίκουρου Καθ. του Παν. Αθηνών και Πρωτοπρεσβυτέρου, Γεωργίου Δ. Μεταλληνού, Δ΄ Έκδοση, Αθήνα 1989, σελ. 115)
Μέσο δεξιά: Οι δύο όψεις του μολυβδόβουλου, με το οποίο πιστοποιήθηκε η ύπαρξη Μοναστηριού αναγνωρισμένου με Πατριαρχικό σιγιλιώδες Γράμμα. (Πηγή: «Η ζωή εκ τάφων», Άρχιμ. Δημητρίου Μπεκιάρη, Πρωτοσύγκελου της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, πρόλογος του Επίκουρου Καθ. του Παν. Αθηνών και Πρωτοπρεσβυτέρου, Γεωργίου Δ. Μεταλληνού, Δ΄ Έκδοση, Αθήνα 1989, σελ. 119)
Δεξιά: Τα μνημεία του προεστού Βασιλείου και της Αγίας Ειρήνης. Διακρίνονται το κρανίο και μερικά λείψανα του Προεστού (1) και το κρανίο της Αγίας θρυμματισμένο (2) (Πηγή: «Η ζωή εκ τάφων», Άρχιμ. Δημητρίου Μπεκιάρη, Πρωτοσύγκελου της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, πρόλογος του Επίκουρου Καθ. του Παν. Αθηνών και Πρωτοπρεσβυτέρου, Γεωργίου Δ. Μεταλληνού, Δ΄ Έκδοση, Αθήνα 1989, σελ. 156)
Ο άπιστος όσο και να του αποδείξει κανείς, πάλι δεν θα πιστεύει, εφόσον το σύστημα του είναι ουσιαστικά κλειστό. Όταν λοιπόν άγιοι εμφανίζονται σε ανθρώπους και τους διηγούνται που πρέπει να σκάψουν ώστε να βρεθούν τα λείψανά τους, πιθανώς ο άθεος να ανατρέξει εις το επιχείρημα περί ψέματος της αφηγήσεως περί ενυπνίων «Ο άνθρωπος που μας αφηγήθηκε την ιστορία, δεν παρέλειψε να ισχυριστεί ότι ήταν παρών, κάτι που δείχνει πόσο εύκολα ψεύδονται οι άνθρωποι, για να δώσουν στην ζωή τους κάποιο θεϊκό χρώμα, νόημα και αξία.» (βλ. Μ. Καλόπουλο και Αγία Μαρκέλλα). Αλλά όμως, όταν στην συνέχεια αυτό το λεγόμενο ψέμα το μετατρέπει σε αλήθεια η αρχαιολογική σκαπάνη και ο άπιστος ή άθεος εμμένει εις τις θέσεις του κατά των Αγίων ή προτείνει «αναλύσεις DNA», καταλαβαίνει κανείς πως «κάποιο λάκκο έχει η φάβα» μέσα στους ψυχικούς συνειρμούς του, που τους παρουσιάζει για λογικούς.
Αριστερά: Η «μούμια» του Αγαμέμνονα. Γιατί μας κρύβουν την αλήθεια; (Πηγή: Ευάγγελος Μπεξής, αρχαιολόγος εκδότης Ιχώρ, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 2, άρθρο «Η Μούμια του Αγαμέμνονα. Γιατί μας κρύβουν την αλήθεια;», σσ. 12-13)
Δεξιά: Βαγγέλης Μπεξής. Εκδότης Περιοδικού Ιχώρ. (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, εκπομπή «Χωρίς Μοντάζ ΙΙ», Σάββατο 07/02/2004)
....στο όνομα του εθνικού συμφέροντος και του ιδίου προσδιορισμού που φέρει και το εν λόγω Μουσείο [Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών], να έλθει επιτέλους στο φως και να εκτεθεί η σορός του Μυκηναίου Άνακτα. Γιατί, ακόμα και αν δεν είναι ο Αγαμέμνονας, όπως ίσως λανθασμένα η ρομαντική φύση του Σλήμαν να τον ταύτισε, δεν παύει να είναι ο νεκρός, και μάλιστα ταριχευμένος, ενός μεγάλου προγόνου από τα βάθη της ιστορικής μας παραδόσεως, αφού το μέρος που ετάφη εθεωρήθη διπλά ιερό...
... Φέρτε στο Ελληνικό Φως τους Ιερούς Νεκρούς των Ελλήνων, μην μας στερείτε επί τέλους την ιστορία μας!...η προστασία των αρχαιολογικών μας μνημείων και θησαυρών δεν μπορεί να επιβληθεί μόνο με νομικές διαδικασίες και φανταχτερούς τίτλους, τις περισσότερες φορές για το «θεαθῆναι», ούτε με νομικίστικους διαχωρισμούς των Ελλήνων πολιτών, αλλά θέλει λαϊκή συμμετοχή και βαθειά συνείδηση της ανάγκης προστασίας της κληρονομιάς που οι προπάτορές μας μας παρέδωσαν. Πόσο μάλλον θέλει αναγνώριση αυτών των ιδίων, όταν η μοίρα μας παίζει τέτοια παιχνίδια και παραδίδει τα σώματά τους στα χέρια μας μετά από 3500 τουλάχιστον χρόνια. Ας λατρεύσουμε λοιπόν τους νεκρούς μας και ας τους αποδώσουμε τις τιμές που τους αρμόζουν. ....Σεβαστείτε την ιστορία μας. (3)
Αυτά γράφει ο Ευάγγελος Μπεξής, εκδότης του παγανιστικού περιοδικού Ιχώρ και πρώην αθρογράφος του Δαυλού, για την «μούμια του Αγαμέμνονα», απάτη για την οποία έχει γίνει αναφορά εδώ. Αντιλαμβάνεται κανείς ευθύς αμέσως την παγανιστική υποκρισία, δολοπλοκία και διπροσωπία, η οποία ασφαλώς έχει τον εξής απώτερο σκοπό: βολή-αποβολή των Χριστιανικών σεβασμάτων με παράλληλη είσοδο άλλων εθνικιστικών και παγανιστικών εις πιθανή αντικατάστασή των, τα οποία μάλιστα στην προκειμένη περίπτωση είναι κίβδηλα, δηλαδή για τα οποία δεν αναζητήθηκε η απαραίτητη από τον Δαυλό «επιβεβαίωση» (βλ. αρχαιολογική ή ιστορική) όπως ζητήθηκε για εκείνα τα χριστιανικά. (Για να αποφευχθούν τυχόν παρεξηγήσεις, θα πρέπει να λεχθεί πως ο γράφων δεν εναντιώνεται σε καμιά περίπτωση, στην διατήρηση οποιουδήποτε ανάλογου ευρήματος. Αλίμονο! Από την άλλη όμως δεν είναι δυνατό να Χριστιανικά σεβάσματα να «αξιώνονται» βάση της ανάλυσης DNA, όταν «παρουσιάζουν ιδιότητες» σαφώς ανώτερες από οποιοδήποτε άλλο αρχαίο ανθρώπινο Ελληνικό ή μη εύρημα.)
Ας προσέξει επίσης εδώ ο καθείς πως ο νεοπαγανιστής αρχαιολόγος Ευάγγελος Μπεξής επιθυμεί να «λατρεύσουμε» (θρησκεία) την σορό «του Μυκηναίου Άνακτα», που στο μετά από 2 τεύχη ίδιο περιοδικό αποκαλείται το «σεπτό αυτό λείψανο» (4), και που αποτελεί τμήμα από «τους Ιερούς Νεκρούς των Ελλήνων» (προγονολατρία), αφαίρεση ή απόκρυψη των σωρών των οποίων οδηγεί τους Έλληνες πολίτες να δηλώνουν πως «μας στερείτε... την ιστορία μας!» και ας αναλογιστεί που θα οδηγούσαν την Ορθόδοξο Εκκλησία πρακτικές αποβολής των λειψάνων από την Παράδοσή της (βλ. π.χ. και καύση νεκρών), που επιχειρήθηκαν από ορισμένους αυτοκράτορες του Βυζαντίου και που προωθούνται από σημερινούς θεωρητικούς αρχαιοκαπήλους, όταν μάλιστα αυτά τα Άγια λείψανα δεν μας τα «παραδίδει» η ιστορία αλλά η Αγία Τριάδα με την φανέρωση οραμάτων, αλλά και με την ανεξήγητή διατήρησή τους μέσα εις το πέρασμα του χρόνου. Όταν ο Ευάγγελος Μπεξής δηλώνει προς το κράτος: «Σεβαστείτε την ιστορία μας», ο πιστός Ορθόδοξος τι πρέπει να δηλώσει προς τους νεοπαγανιστές; Δεν θα πρέπει να πει «σεβαστείτε την Ιστορία μας, την θρησκείας μας και τον Θεό με τους Αγίους Του»;
Τέλος θα πρέπει εδώ να προσεχθούν δύο σημαντικές διαφορές, που δικαιολογούν την αντιπάθεια των νεοπαγανιστών προς τα λείψανα:
...θέλει λαϊκή συμμετοχή και βαθειά συνείδηση της ανάγκης προστασίας της κληρονομιάς που οι προπάτορές μας μας παρέδωσαν...
Α. Η πρώτη διαφορά φαίνεται μέσα στα λόγια του Ευάγγελου
Μπεξή, ο οποίος κατανοεί πως το σημαντικότερο στοιχείο είναι η λαϊκή συμμετοχή
στην διατήρηση
της κληρονομιάς. Ο Χριστιανισμός ως Ορθοδοξία, με λαϊκή συμμετοχή, η οποία π.χ.
μπορεί να γίνει κατανοητή μέσα από την ιστορία του λειψάνου του
Αγίου
Σπυρίδων του Τριμυθούντος, επέτυχε την
διατήρηση σωμάτων Ορθοδόξων προγόνων, οι οποίοι δεν θεωρούνται νεκροί, μέσα εις
τους αιώνες, πράγμα εις το οποίο ο παγανισμός απέτυχε
οικτρά, παρόλες τις όποιες δηλώσεις των νεοπαγανιστών για τους θεούς τους ως «ιστορικά
πρόσωπα», αφού ακόμη και τα τα λείψανα των πιο γνωστών
ηρώων (π.χ. Θησέας) που διατηρούσαν οι Έλληνες στην αρχαιότητα, δεν πέρασαν
το φράγμα της ελληνιστικής ή ρωμαϊκής εποχής, αλλά ούτε και το σώμα ή ο τάφος
κάποιων σπουδαίων φιλοσόφων δεν έμειναν γνωστοί, όπως ανάλογα απέτυχαν παταγωδώς
εις την διάδοση των λεγόμενων αντιχριστιανικών τους βιβλίων (βλ.
Κέλσος & Πορφύριος)
αλλά και άλλων, τα οποία αντιθέτως διασώθηκαν μέσα από γραπτά χριστιανών, ωσάν
είτε να αδιαφόρησαν εντελώς γι’ αυτήν που ονομάζουν σήμερα «ελληνική παιδεία»,
αν υπήρχαν εις το πέρας των αιώνων, σύμφωνα με την άποψη
Μαρίνη, είτε ωσάν να μην υπήρχαν
διόλου. Αυτή η διαφορά αποτελεί και τον «πόνο» του νεοπαγανισμού με την ανάλογη
γέννηση εμπάθειας προς την Ορθόδοξη επιτυχία διατήρησης της ιστορίας της, δια
μέσω της διατήρησης μιας σειράς μελών της Εκκλησίας. Ας αναλογισθεί ο καθείς τι
θα σήμαινε για τον νεοπαγανισμό αλλά και για νεοελληνικό κράτος η υποτιθέμενη
ανεύρεση της μούμιας του φιλοσόφου «Ηρακλείτου». Έχει κανείς την ανόητη ιδέα πως
θα την πετούσαν στα «σκουπίδια», ιδίως εκείνοι των Φαρισαϊκών ιδεών του Δαυλού; («Νέκυες ἐκβλητότεροι κοπρίων» = Οι νεκροί
πρέπει ν’ αποβάλλονται περισσότερο από τα σκουπίδια (Ηράκλειτος).)
Ας υπογραμμιστεί, πως παράδοση λειψάνων των Αγίων τυγχάνει και δια μέσω θαυματουργίας εις τα πλαίσια της Ορθοδοξίας, ενώ παράδοση λειψάνων παγανιστικών μυωδών ηρώων δεν υπάρχει καμία εδώ και 2000 χρόνια, σε όλους αυτούς τους παγανιστές που «κρυφοζούσαν» ή που ζούνε σήμερα, ούτε χέρι με χέρι όπως ελέχθει αλλά ούτε και δια μέσω κάποιας θαυματουργίας. Διότι αν ποτέ είχε γίνει αποκάλυψη παγανιστικού λειψάνου σε παγανιστή πιστό δια μέσω θαυματουργίας με ακόλουθη ανασκαφική επιβεβαίωση, στα σημερινά χρόνια που οι νεοπαγανιστές εκμεταλλεύονται πονηρά οιοδήποτε γεγονός, τότε σίγουρα θα αποτελούσε αφορμή κραυγαλέων υπερήφανων τυμπανισμών. Όμως δεν υπάρχει τίποτα, άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει και αυτός είναι και ο λόγος που ο νεοπαγανισμός κατασκευάζει δικά του «λείψανα» εκ του μηδενός, όπως η «μούμια του Αγαμέμνονα», για να συμπληρώσει το κενό, τόσο της μεταφυσικής παρουσίας των λεγομένων θεών και ηρώων που τόσο επιθυμεί, όσο και για να καλύψει την αδιαφορία του παγανιστικού «ιερατείου» εις το πέρας των αιώνων προς συντήρηση των όποιων άλλοτε ηρώων, αν και υποστηρίζεται αλλαχού πως «διασώζει τα καρβαβάλια». Ασφαλώς διατήρηση σώματος παγανιστή ήρωα πέρα από τους νόμους της φυσικής πρέπει να θεωρείται αδύνατη.
...τα οποία φυλάσσονται σε ναούς και μονές και σε τακτά χρονικά διαστήματα εκτίθενται σε κοινή θέα, ή τα βγάζουν σε «περιφορές» στους δρόμους της σύγχρονης Ελλάδας...
Β. Λείψανα Αγίων της Ορθοδόξου Εκκλησίας, περιφέρονται και εκτίθενται σε κοινή θέα ακόμη και το καλοκαίρι, όπως λ.χ. το λείψανο του Αγίου Σπυρίδων στην λιτάνευση στις 11 Αυγούστου. Συνθήκες εις τις οποίες οιαδήποτε μούμια των Αιγυπτίων ή του «Αγαμέμνονα» θα είχε σαπίσει και βρωμίσει τον τόπο από την σήψη της υπό του φως του Ηλίου - «Απόλλων» των παγανιστών, ο οποίος παραμένει ανίσχυρος μπρος εις το Άγιο λείψανο του Σπυρίδωνος. Και αυτή η διαφορά είναι που αντί να μαλακώνει τις καρδιές των απίστων και να δέχονται τον Μόνο Θεό του Σύμπαντος, ένεκα της δικής τους στάσης αυτή σκληραίνει σαν τον Φαραώ και οργίζεται κατά Αυτού και των Αγίων Του.
Αριστερά: Ο «ιερός» διωγμός του Ορθού λόγου. (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 285, εξώφυλλο)
Μέσο: Ο Χαμένος Διόνυσος. Η «τυποποίηση» της ζωής σκότωσε την χαρά και τον έρωτα (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 200-201, εξώφυλλο)
Δεξιά: Εταίρα: Το υπέροχο θήλυ της ελληνικής αρχαιότητας. (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 264, σελ. 17229)
Ξέχασε να συμπληρώσει ο νεοπαγανισμός πως ο «ιερός διωγμός του ορθού λόγου» της αναπαραγωγής από την Αφροδίτη, ο έρωτας ως σεξισμός δια μέσω του «υπέροχου θήλυ» της αρχαιότητας, της πόρνης, δήθεν μορφωμένης, εταίρας, ωθεί στο να πιστεύει ο κάθε πλανεμένος, πως όχι μόνο οι Άγιοι είναι σκουπίδια αλλά πως είναι και σκουπίδια αυτές οι πρώτες μορφές ζωής. Γι’ αυτό και το βρικολάκιασμα του νεοπαγανισμού τις πετά καθημερινά σωρηδόν.
Τέλος δεν εκλείπουν και περιπτώσεις όπου ο νεοπαγανισμός θεωρεί σκουπίδια και άλλες κοινωνικές ζώσες ομάδες: «Στη σ. 15 του ιδίου τεύχους [Απολλώνειο Φως Νο 10] έχουμε μια καινοτόμο πρόταση από τον κ. Ν. Θεοδώρου: Η κοινωνία να απαλλάσσεται με ευθανασία από νεογνά με μη ιάσιμες ασθένειες, αλλά και από τους έκφυλους. «Ευγονία» και «κοινωνική εξυγίανση»: Τόσο στην Αθήνα όσο και στη Σπάρτη, υφίστατο ειδική νομοθεσία για τα παιδιά που έρχονταν στον κόσμο με μη ιάσιμα νοσήματα, προβλέποντας γι’ αυτά τον θάνατο, ως μορφή λυτρώσεώς τους από τις κάθε είδους διανοητικές-ψυχικές και βαριές σωματικές αναπηρίες. (...) Στις μέρες μας είναι τραγική ειρωνεία να απορρίπτουν την Ευγονία και την απορρέουσα εξ αυτής ευθανασία επικαλούμενοι «ανθρωπιστικούς λόγους», εκείνοι οι οποίοι επιδοκιμάζουν τις εκτρώσεις, που είναι πραγματικά στυγερά εγκλήματα. (...) Αναμφίβολα, στο κοινωνικό στερέωμα, υπάρχουν υπάνθρωποι που παρασιτούν, όπως οι αιμομείκτες, οι ομοφυλόφιλοι, οι παιδεραστές, οι διάφοροι διαστροφείς του φυσικού και βιολογικού νόμου, που έχουν χάσει από ηθικής απόψεως το δικαίωμα στη ζωή και στο μέλλον. (...) Τα εκτρωματικά αυτά όντα θέτουν σε άμεσο κίνδυνο τη δημόσια υγεία, υπονομεύοντας παράλληλα το μέλλον του Έθνους μας. Δεδομένου ότι, δια της μεταβιβάσεως των κληρονομικών στοιχείων, διαιωνίζουν τις ανίατες νόσους, θάνατος στους ομοφυλόφιλους, λοιπόν! Επαναφορά του Καιάδα! (5)
Βίντεο: Μέγεθος: Διάρκεια:32΄΄. Ο τυφλός Έλληνας Ολυμπιονίκης (Θανάσης Μπαράκας) στους Special Olympics στο Σίδνεϋ της Αυστραλίας. Πιστός εις τον Ιησού Χριστό τον Ναζωραίο αφηγείται την χρησιμότητα της υποστήριξης του Θεού εις την επίτευξη της νίκης. (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Mega, Εκπομπή «Γκρίζες Ζώνες», Χειμώνας 2002)
Σημειώσεις
1. Ευάγγελος Μπεξής, αρχαιολόγος εκδότης Ιχώρ, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 2, άρθρο «Η Μούμια του Αγαμέμνονα. Γιατί μας κρύβουν την αλήθεια;», σσ. 12-23
2. Ο Άγιος Γεράσιμος Κεφαλληνίας, Κ. Γκέλη, έκδοση Ι.Μ. Αγίου Γερασίμου «Νέα Ιερουσαλήμ», Αθήνα 1999, σσ. 118, 135
3. Ευάγγελος Μπεξής, αρχαιολόγος εκδότης Ιχώρ, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 2, άρθρο «Η Μούμια του Αγαμέμνονα. Γιατί μας κρύβουν την αλήθεια;», σσ. 12-23
4. Ευάγγελος Μπεξής, Εκδοτικό σημείωμα, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 4, σελ. 2
5. Στέλιος Φάνου, Περιοδικό Άρδην, τ. 52, Ιανουάριος - Μάρτιος 2005, σ. 27-33, βλέπε εδώ
Εγκυκλοπαίδεις
1. Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Κβ΄
Βιβλία
1. Βίος του Αγίου Πορφυρίου Επισκόπου Γάζης, εκδόσεων Ζήτρος.
2. «Βυζάντιο, αυτοκράτορες, κλήρος και Ελληνισμός», Στυλιανός Μιχόπουλος, εκδόσεις, ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ
3. Άγιος Σπυρίδων, Η ιστορία του ιερού ναού και του πανίερου λειψάνου, Ιωάννης Δημ. Σκιαδόπουλος, Πρωτοπρεσβύτερος της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, εκδόσεις απόστροφος, α΄ έκδοση, Νοέμβριος 2000
4. Κατακόμβη, Εξαμηνιαία έκδοση Μητροπολιτικού –Καθεδρικού Ι.Ν. Αγ. Νικολάου Βόλου, Αφιέρωμα στον Άγιο Νικόλαο, Δεκέμβριος 1998
5. «Η ζωή εκ τάφων», Άρχιμ. Δημητρίου Μπεκιάρη, Πρωτοσύγκελου της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, πρόλογος του Επίκουρου Καθ. του Παν. Αθηνών και Πρωτοπρεσβυτέρου, Γεωργίου Δ. Μεταλληνού, Δ΄ Έκδοση, Αθήνα 1989
Περιοδικά
1. Δαυλός, τεύχη 200-201, 262, 264, 273, 282, 285
2. Ιχώρ, τεύχη 2, 4, 43
3. Ιστορικά Ελευθεροτυπίας Νο 249. 19 Αυγούστου 2004
4. Newman's Ecclesiastical Miracles
5. Strange, τεύχος 63
6. Ιστορικά θέματα, τεύχος 5
7. Άρδην, τεύχος 52
Διαδίκτυο
1. http://www.fordham.edu/halsall/basis/porphyry.html
2. http://www.ancientegypt.co.uk/mummies/home.html
3. http://www.greatlie.com/gr/articles.cfm?action=detail&id=31
ΕΙΣΗΓΗΣΗ
Εισήγηση στην 4η Ημερίδα της Δ.Ε.Δ.Α.Ε.Ο στην αίθουσα Αντώνη Τρίτση του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αθηναίων στις 22/2/1998 .Κείμενο: Σούλα Ροδοπούλου - Εκπαιδευτικός, Συγγραφέας
Τηλεοπτικοί Σταθμοί
1. Alter, εκπομπή Αθέατος Κόσμος, Μάιος 2004, Εκπομπή περί θαυμάτων, εκπομπή «Χωρίς Μοντάζ ΙΙ», Σάββατο 07/02/2004
2. Τηλεοπτικός Σταθμός Mega, Εκπομπή «Γκρίζες Ζώνες», Χειμώνας 2002
Επιπλέον Βιβλιογραφία:
1. Μ. Dzielska, σς. 209/210. Πρβλ. R. Richardson, The Starlovers, N.Y. 1967
2. Παγανιστικός Ελληνισμός ή Ελληνορθοδοξία; π. Γ. Μεταλληνού, Εκδ. Αρμός 2003
3. Ιεροσόλυμα, Πατριαρχική Βιβλιοθήκη, Κωδ. Παν. Τάφου 1
4. Οξφόρδη, Baroccianus graec
5. Βιέννη, hist. graec. 3.
6. Βατικανό, Ottobonianus graec.
7. Παρίσι, Bibl. Nat. 1452
8. Μόσχα, 184 (376)
9. Περιοδικό, Απολώνειο Φως, τεύχος 10
