Ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ & O ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ

Ο Μ. Καλόπουλος με μικρά άρθρα για εκείνους που δεν ελέγχουν με το Λογικό τους τις πληροφορίες που λαμβάνουν τα μάτια τους, καταφέρνει τα δημιουργεί εντυπώσεις. Βαθειά όμως ανάλυση των λόγων του αποδεικνύει την σοβαρή έλλειψη παιδείας που τον διακατέχει αλλά ιδίως τον θρησκευτικό φανατισμό που τον περιβάλει και που ανάγει τους λόγους του σε φθηνές δημαγωγίες και μυσταγωγίες της νυν διαμορφωμένης παγανιστικής θρησκείας.

Ο τίτλος και το άρθρο του Μ. Καλόπουλου

1998: ΈΤΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΥ – Ο ΦΟΝΙΑΣ ΤΗΣ ΥΠΑΤΙΑΣ… ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ!

Το 1998 ήταν έτος Εκκλησιαστικής δοκιμασίας για τα αποθέματα μνήμης στη χώρα των Ελλήνων! Τα αποτελέσματά του υπήρξαν άκρως εντυπωσιακά. Η μνήμη των Ελλήνων δεν λειτουργεί! Από δω και πέρα, τίποτε δεν αποκλείεται και όλα μπορούν να συμβούν εις βάρος της ιστορικής αξιοπρεπείας των Ελλήνων...! Ο φύλακας της αξιοπρεπείας τους, η μνήμη, ασθενεί, τους πρόδωσε ή κοιμάται! Οι περί "σπαραγμάτων" ενδιαφερόμενοι μπορούν να ζητήσουν (όπως και το έκαναν ήδη) ακόμα και ένα κομμάτι... απ' την Ακρόπολη! Αφού στον ιερότερο βράχο του πολιτισμού, στο σύμβολο της καθημαγμένης από τον θρησκευτικό φανατισμό αρχαιότητας, εορτάσθηκε στο "μιλλέννιουμ" η γέννηση του σφοδρότερου κατεδαφιστή της, του Ιουδαιοχριστιανισμού, τότε όλα τα δεινά κατά του πολιτισμού μπορούν να συμβούν. Ο φύλακας της ιστορικής αξιοπρεπείας κοιμάται ή πέθανε! Οι πολιτισμοκλέφτες μπορούν ελευθέρα να αποσπάσουν οτιδήποτε, ο φρουρός των διαχρονικών ελληνικών αξιών, η Μνημοσύνη, η μυθική μητέρα των μουσών, της εμπνεύσεως και των τεχνών, φαίνεται πως εγκατέλειψε την χώρα που την γέννησε και ντροπιασμένη αποσύρθηκε στην σκοτεινότερη γωνιά της Λήθης! Δυστυχώς, η θλιβερή αυτή διαπίστωσις πρέπει σε μεγάλο βαθμό να αληθεύη, αφού ο σκαιότατος φονιάς, της τρυφερότερης ηρωίδος πολιτισμού της Ελληνίδος Υπατίας, μπορεί ακόμα να δέχεται ετήσιες τιμές αδιαμαρτύρητα, από μια ολόκληρη χώρα... την δική της χώρα! Φαίνεται λοιπόν, χωρίς υπερβολές, πως για να μην αμφιβάλη κανείς ότι οι Έλληνες διατελούν υπό εκκλησιαστική δεσποτεία, η κρατική των Ελλήνων εκκλησία ανεκήρυξε το 1998, έτος του Αλεξανδρέως Κυρίλλου (Μητρόπολη Θεσσαλονίκη εγκύκλιος 1η Ιανουαρίου 1998 αρ. Πρωτ.: 795). Σε τετραήμερο μάλιστα θεολογικό (ΙΘ΄) συνέδριο (11-14/11/98) υμνήθηκε τα μέγιστα ως στυλοβάτης και υπεράγιος της θρησκείας των Ελλήνων! "Κανένας" δε φαίνεται να απήντησε στους προκλητικότατους αυτούς ετήσιους πανηγυρισμούς. Πουθενά δεν είδαμε μια κριτική σκέψη κατά του ορκισμένου ανθέλληνα Κύριλλου! Ποιός είναι όμως επιτέλους αυτός ο υπεράγιος, που δικαιούται ετήσιες τιμές και ποιές ήταν οι αντιπροσωπευτικότερες της πίστεώς του σκέψεις, ας αφήσουμε τον ίδιο να μας το περιγράψει: "Κύριλλου αγιότατου επισκόπου... Πάσα η γραφή (η εβραϊκή Βίβλος) είναι θεόπνευστος και ωφέλιμος... και ότι ο θεός προείπε αυτό είναι πάντων σωτήριον... ο δια του πανσόφου Μωυσέως προσταχθείς νόμος παραγγέλνει "Μη έχεις άλλους θεούς πλην εμού" δια τούτο και ο θεσπέσιος Μωυσής στους εξ' αίματος Ισραηλίτες παρήγγειλε, να φυλάγουν τις εντολές αυτές και να αφανίζουν από προσώπου γης όλους τους τόπους στους οποίους λάτρευσαν εκεί τα έθνη τους θεούς τους. "Στα όρη τα ψηλά και στους λόφους και υποκάτω παντός δένδρου δάσους, κατασκάψτε τους βωμούς αυτών και συντρίψτε τις (λατρευτικές) στήλες αυτών. Κατακόψετε τα (ιερά) άλση τους και τα γλυπτά των θεών αυτών κατακάψτε με πυρ και αφανίστε το όνομα αυτών εκ του τόπου εκείνου". Ακριβώς έτσι είναι πρέπον, τον εξ απάτης Ελληνικής προς το της αληθείας να μετακινείτε φως (προσέξτε με πόση αγάπη θα γίνει αυτή ή προς την σωτηρία μετακίνηση!) δια Μωυσέως προστάζοντα είδωλα και ναούς μαζί να κατακάψετε ανασκάπτοντας τους βωμούς και κατακόβοντας τα άλση, ώστε καμιάς δικής τους βδελυρότητος να μην απομείνη λείψανο, κερδίζοντας έτσι μερίδιο στην δόξα". Και συνεχίζει με απερίγραπτη... αγάπη: "Εμείς δε στις θεϊκές αυτές εντολές εμπιστευόμενοι τον νουν μας, δεν θα αμελήσουμε και ούτε θα βραδύνουμε, αλλά με ακρίβεια μάλλον δε και φιλογρηγορούντες της αληθείας το αξιοθαύμαστο κάλος με χαρά θα κυνηγούμε και όλο ένα περισσότερο θα σπουδάζουμε το πως ο θεός την ανατροπή της πλάνης και τον φωτισμό του σκότους δια του Μωσαϊκού νόμου μας παρέδωσε... για δε τους ακάθαρτους δαίμονες ο νόμος (του Μωυσέως) σκιά των μελλόντων είναι... διότι γεννούν οι σκιές την αλήθεια καθώς προείπε και ο θεσπέσιος Μωυσής"!!! Γ΄ ΣΥΝΟΔΟΥ ΚΑΤΑ ΝΕΣΤΟΡΙΟΥ - ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΠΡΟΣ ΑΚΑΚΙΟΝ (1,4,41)

Τα λόγια του Μ. Καλόπουλου έχοντας πραγματικά χάσει κάθε επαφή με την λογική, εφόσον έχουν αποκηρύξει τον ασπασμό της αλήθειας από τις ευφάνταστες έρευνές τους, διακηρύσσουν πως ο Άγιος Κύριλλος είναι φονιάς! «1998: έτος Κυρίλλου, ο φονιάς της Υπατίας… γιορτάζει», «ο σκαιότατος φονιάς, της τρυφερότερης ηρωίδος πολιτισμού της Ελληνίδος Υπατίας». Ενώ λοιπόν ουδείς ιστορικός κατά τους 16 αιώνες που πέρασαν από τον θάνατο της Υπατίας έχει αποδείξει ή τολμήσει να πει τον Άγιο Φονιά, ο Μ. Καλόπουλος με μια σκιώδη έρευνα που εξυπηρετεί τους σκοπούς της θρησκείας του (νεοπαγανισμός) αλλά και που ρίχνει λάδι στο αναμμένο πνεύμα εκατοντάδων ανημέρωτων με φανατική προδιάθεση νεοΕθνικών, τολμά να κατηγορεί!

Για να δυναμώσει ο Καλόπουλος τις εντυπώσεις, κόβει αποσπάσματα από την Π.Δ. και τις εξοντώσεις λαών, οι οποίοι ως γνωστό αφανίστηκαν με θέλημα του Θεού επειδή ανθρωποθυσίαζαν και έψηναν και έτρωγαν τα μωρά παιδιά τους. Ο Μιχάλης Καλόπουλος, αυτός δηλαδή που κατηγορεί τον Άγιο Κύριλλο ως φονιά, βεβαίως χωρίς αποδείξεις, την ίδια στιγμή φαίνεται από τις απόψεις του να γίνεται ηθικά συνένοχος σε χιλιάδες σφαγές, ψησίματα και επακόλουθη βρώση νηπίων. Δηλαδή την μια στιγμή κατηγορεί τον Άγιο Κύριλλο, ενώ αυτός είναι και νομικά και τυπικά και ουσιαστικά αθώος, και την άλλη στιγμή συμπαραστέκεται σε λαούς - φονιάδες που σκότωναν τα παιδιά τους και τα έτρωγαν ψητά. Δεν τον ενοχλούν οι χιλιάδες σφαγές νηπίων αρκεί να κατηγορήσει τον Άγιο Κύριλλο. Πραγματικός «δικηγόρος του διαβόλου».

Μάλιστα βαπτίζει και την φιλόσοφο Υπατία ως τρυφερή ηρωίδα του πολιτισμού «τρυφερότερη ηρωίδα πολιτισμού» και Ελληνίδα «της Ελληνίδος Υπατίας»… άραγε αν γνώριζε ο ανημέρωτος Μ. Καλόπουλος, όπως θα δει κανείς παρακάτω, πως η Υπατία επιθυμούσε να βαπτιστεί κι αυτή Χριστιανή, θα την κοσμούσε με τόσα κοσμητικά επίθετα ή θα της έκανε την ίδια άναδρη επίθεση την οποία διεξάγει ευκολότατα ενάντια στον Άγιο Κύριλλο;

Αυτός ηταν ο τιμώμενος ολόκληρο το 1998 Κύριλλος! Ή μάλλον ο άγιος Κύριλλος!!! Τελικά όμως να κάτι που ο άγριος Κύριλλος, μας το λέει καλύτερα απ' όλες μας τις διατυπώσεις! Η Παλαιά Διαθήκη είναι παρακαταθήκη από πολλές χρήσιμες "σκιές"...! Τι είναι οι "σκιές"; Να η εξήγησις... όταν λοιπόν έχετε κουραστεί να μιλάτε για αγάπη και κανένας δεν σας δίνει σημασία και ούτε τη γη του σας παραχωρεί, ούτε τα προνόμια του σας παραδίδει... τότε και σεις (σύμφωνα με την χριστιανική οδηγία του Κυρίλλου), απ΄ την Καινή Διαθήκη που βρισκόσαστε, απλώνετε το χέρι σας, έτσι, δίπλα προς τις σκιές (πληγές) της Παλαιάς, αρπάζετε ότι "σκιά" βρεθεί μπροστά σας και χτυπώντας κατακέφαλα ρίχνετε ανάσκελα οποίον αντιστέκεται στις ευγενικές σας προθέσεις! Αμέσως μετά, δηλαδή τώρα που σας πρόσεξε και είναι όλος δικός σας, μπορείτε να τον μετακινήσετε (τραβώντας τον προσεκτικά και με αγάπη απ' τα ποδιά) προς το φως της αληθείας! Τώρα που όλα τακτοποιήθηκαν, με τον χριστιανικότερο τρόπο, μπορείτε να αφήσετε πάλι πίσω στην θέση τους τις χρήσιμες βαριές "σκιές" της Παλαιάς Διαθήκης... και συνεχίσετε να μιλάτε για νεοδιαθητική αγάπη! Συγχαρητήρια, έχετε μετακινήσει επιτυχώς έναν δαιμονισμένο προς το φως της αληθείας! Να λοιπόν που όλα χρειάζονται! Καλή είναι η Καινή Διαθήκη, αλλά ας είναι από κοντά και η Παλαιά που έχει όλες τις "σκιές" του... αρχαιο-χαλδαιικού κόσμου. Φαίνεται λοιπόν ότι με μια βαριά παλαιοδιαθηκική "σκιά" στο χέρι, μπορούσες κάποτε να σπάσεις άνετα το κεφάλι των αλλοδόξων, φωνάζοντας "αγάπη", "φως", "σωτηρία" και μετά, όχι μόνο να μην αποβάλλεσαι από την θρησκεία της αγάπης, αλλά να αξιώνεσαι και ετησίων τιμών! Ακριβώς έτσι έγινε με τον εν λόγω Κύριλλο! Βλέπετε γιατί τελικά όλη η εβραϊκή γραφή είναι οπωσδήποτε θεόπνευστη και ωφέλιμη! Σκέφτεστε τι θα γλιτώναμε... αν δεν ήταν τόσο πολύ "ωφέλιμη" και τόσο χαριτωμένα ή μάλλον δυναμικά θεόπνευστη; Δεν εξηγείται λοιπόν φυσιολογικά, πως μπορούν οι Έλληνες σήμερα να θεωρούν άξιο ετήσιων τιμών, έναν άνθρωπο που με τέτοια κακόψυχη εντολή παραγγέλνει την μαζική πυρπόληση, καταστροφή και κατασυντριβή των ναών και όλων των ιερών τόπων της αρχαίας Ελλάδος, που ας σημειωθεί οι περισσότεροι είχαν ήδη μετατραπεί σε φυλακτήρια γνώσεως, βιβλιοθήκες και ουσιαστικά θεραπευτήρια ψυχών και σωμάτων! Ακούσαμε μάλιστα και τόσα απανωτά εγκώμια για την ζωή και το έργο του, που προς στιγμή μπερδευτήκαμε νομίζοντας ότι επρόκειτο πράγματι για κάποιον άλλον Κύριλλο... λίγο καλύτερο απο δαύτον! Μα, γιατί τιμούν έναν άνθρωπο που από το θρησκευτικό του μένος και την καταδιωκτική μανία, κατά πασών των διαφωνούντων, ούτε καν οι δικοί του ομόθρησκοι δεν ήξεραν που να κρυφτούν; Ακόμα και το βαρύ πυροβολικό της θρησκείας, ο άλλος ασυγκράτητος ανθέλλην, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο παραγωγικότερος συγγραφεύς χριστιανικού επεκτατισμού, δεινοπάθησε οικτρά κάτω από τον κυνηγετικό θρησκευτικό ίστρο, του καθ' έξιν κυνηγού διαφωνούντων Κυρίλλου! Όμως ας μη γελιόμαστε, αυτές ακριβώς οι καταδιωκτικές εξάρσεις του Κυρίλλου, και του κάθε Κυρίλλου, είναι που επέβαλαν την χριστιανική ιδεολογία και εδραίωσαν την ελέω θεού θεολογική δυναστεία! Δεν υπήρχε αίρεση η σκιά διαφωνίας λοιπόν, που με ''το φως του Μωυσή'' να μην υπέστη τον αφανιστικό εξαγνισμό απ' το χέρι του κάθε Κυρίλλου. Τελικά αυτό το φως του Μωυσή από πνευματικής πλευράς πρέπει να ήταν κάτι σαν ατέλειωτα παχιά λόγια αγάπης, αλλά από υλικής απόψεως πρέπει να ήταν κάτι σαν δάδα χειρός, γιατί όπου "έφεγγε" λαμπάδιαζαν όλα με μια παράξενη εξαγνιστική φλόγα! Θέατρα, στάδια, ναοί, αγορές, βουλευτήρια, μουσεία, σχολές, άλση, πλατείες... οπουδήποτε υπήρχαν τα βδελυρά αγάλματα των αλλόθρησκων και κακόθρησκων Ελλήνων, που μπορεί: "εξωτερικά να ήταν εξαίσια αλλά, μόνο για να πλανεύουν τις αισθήσεις, ενώ εσωτερικά ήταν γεμάτα με δαίμονες και ποντίκια"! Ο εραστής της Παλαιάς Διαθήκης Κύριλλος, με την αρρωστημένη μανία καταδιώξεως, ένιωθε άπειρη ευδαιμονία και απέραντη ψυχική συγγένεια με τον δεσποτικότερο των προφητών Μωυσή. Τον συγκλόνιζε η ιδέα ότι αντιγράφοντας τις βαριές σκιές (εντολές-πληγών) του εβραϊκού παρελθόντος, στο μέλλον θα έμοιαζε κι' αυτός λίγο με τον τρισένδοξο, αδίστακτο εκτελεστή αντιπάλων Μωυσή! (Βλ. Ένοπλος δόλος: "η επανάσταση του Κορέ").

Ας προσέξει και πάλι ο αναγνώστης πως ο Μ. Καλόπουλος κατηγορεί τον Άγιο Κύριλλο και με άλλες ψευδείς κατηγορείς εκτός του «φονιά της Υπατίας»: «ότι με μια βαριά παλαιοδιαθηκική "σκιά" στο χέρι, μπορούσες κάποτε να σπάσεις άνετα το κεφάλι των αλλοδόξων, φωνάζοντας "αγάπη", "φως", "σωτηρία" και μετά, όχι μόνο να μην αποβάλλεσαι από την θρησκεία της αγάπης, αλλά να αξιώνεσαι και ετησίων τιμών! Ακριβώς έτσι έγινε με τον εν λόγω Κύριλλο!» και «Δεν εξηγείται λοιπόν φυσιολογικά, πως μπορούν οι Έλληνες σήμερα να θεωρούν άξιο ετήσιων τιμών, έναν άνθρωπο που με τέτοια κακόψυχη εντολή παραγγέλνει την μαζική πυρπόληση, καταστροφή και κατασυντριβή των ναών και όλων των ιερών τόπων της αρχαίας Ελλάδος, που ας σημειωθεί οι περισσότεροι είχαν ήδη μετατραπεί σε φυλακτήρια γνώσεως, βιβλιοθήκες και ουσιαστικά θεραπευτήρια ψυχών και σωμάτων!»

Τι λέει με λίγα λόγια ο Μ. Καλόπουλος; Πως ο Άγιος Κύριλλος έσπασε το κεφάλι αλλοδόξων και πως διέταξε την πυρπόληση, καταστροφή ναών – βιβλιοθηκών της αρχαίας Ελλάδας. Ας ξεκαθαριστεί εξ αρχής πως ο Άγιος Κύριλλος δεν έσπασε κανένα κεφάλι και βεβαίως δεν έγιναν «ακριβώς έτσι» τα πράγματα, όπως τα φαντάζεται και θέλει να παρουσιάσει ο Μ. Καλόπουλος. Επίσης ουδέποτε ο Άγιος Κύριλλος διέταξε καταστροφή ναών και βιβλιοθηκών. Άραγε πού στηρίζει τις κακόβουλες και ανιστόρητες απόψεις του ο Καλόπουλος; Μάλιστα τολμά να συνδυάσει αρχαίους ναούς και βιβλιοθήκες, εφόσον οι περισσότεροι εξ αυτών κατά τον Μιχάλη ήσαν φυλακτήρια γνώσεων. Ουδέν αναληθέστερον διότι ούτε οι αρχαίοι ναοί, ήσαν βιβλιοθήκες, μήτε ο Άγιος Κύριλλος διέταξε πυρπολήσεις και καταστροφές, μήτε ο Χριστιανισμός γενικότερα πυρπολούσε τις βιβλιοθήκες, κάθε άλλο μάλιστα.

Σπουδαίο είναι να τονιστεί πως ο Μ. Καλόπουλος προσπαθεί να συγχύσει τους ενδιαφερόμενους θέλοντας να επιδείξει πως ο οποιοσδήποτε Χριστιανός είναι ηθικά ελεύθερος να χρησιμοποιεί την ηθική της Π.Δ. αφήνοντας την ηθική της Κ.Δ.. Αυτό είναι ένα ασύστολο θρησκευτικό ψέμα.

Ένιωθε απέραντη ψυχική ανάταση στο ενδεχόμενο να ξεπεράσει σε σωτηριοφανή βαρβαρότητα κι' αυτόν τον συγγενή, θείο του και προκάτοχο του στον επισκοπικό θρόνο της Αλεξανδρείας Θεόφιλο, που πριν από λίγο μόλις καιρό κατεδάφισε την βιβλιοθήκη της Αλεξανδρείας! Ο Κύριλλος ήθελε οπωσδήποτε να αφήση εποχή, ενώνοντας την φωνή του στεντόρεια μ' αυτήν του "θεσπέσιου Μωυσή", παραγγέλνοντας στους πνευματικούς πια ισραηλίτες, (χριστιανούς) ξεκάθαρα φωτιά και τσεκούρι σ' όλους τους ιδεολογικούς εχθρούς... φυσικά στο όνομα και υπό το πρόσχημα της αγάπης! ("Νέο Ισραήλ είναι η Χριστιανική Εκκλησία"! Αυτά γράφει επί λέξη στο βιβλίο της Α΄Γυμνασίου: "ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ" στη σελίδα105!!!)

Ο Μ. Καλόπουλος άκυρα προσπαθεί να δημιουργήσει κληρονομικούς – γονιδιακούς συσχετισμούς συμπεριφοράς μεταξύ Θεοφίλου και Αγίου Κυρίλλου και επίσης άκυρα προσπαθεί να φορτώσει την καταστροφή μιας βιβλιοθήκης σε αυτόν. Όμως ότι είναι ένας θείος δεν είναι απαραίτητα και ένας ανιψιός. Ο Θεόφιλος έδρασε ενάντια και στον ιερό Ιωάννη τον Χρυσόστομο (δες σελίδα Αλεξανδρείας) ενώ δεν κατάστρεψε την βιβλιοθήκη της Αλεξανδρείας, δηλαδή τα βιβλία, αλλά μόνο τα αγάλματα του ναού του Σάραπι. Ναός μέσα στον οποίο, νωρίτερα κατά τις ταραχές της Αλεξάνδρειας, Εθνικοί σταύρωναν Χριστιανούς.

Έπειτα ο Μ. Καλόπουλος ψευδώς ισχυρίζεται πως ο Άγιος Κύριλλος διέταξε τους Χριστιανούς να δράσουν με φωτιά και τσεκούρι…. αποδείξεις έχει ή τα δημιουργεί όλα από την καλπάζουσα συγγραφική φαντασία του;

Όλα αυτά τα πολύ "σοφά και επωφελή", ο Κύριλλος τα ξεσηκώνει μέσα απ' τις σελίδα της Παλαιάς Διαθήκης, κατ' ευθείαν από το στόμα του μεγαλύτερου κατασκευαστή πληγών Μωυσέα! Γεννιέται όμως η δικαιολογημένη νομίζω απορία: Αφού η χριστιανική σκέψη του Κύριλλου, βρίσκεται απολύτως στα αχνάρια, στη σκιά, στην προέκταση και τα πρότυπα των βίαιων Μωυσιακών επεκτατισμών, δεν έπρεπε όλο αυτό το πράγμα να λέγεται Μωυσισμός και όχι Χριστιανισμός; Αφού αυτοί οι άγιοι του Χριστιανισμού, υιοθέτησαν τις βιαιότερες εντολές του επιθετικότατου παλαιοδιαθηκικού Ιουδαϊσμού, γιατί λοιπόν χρησιμοποιήθηκε το παραπλανητικό όνομα Χριστιανισμός και όχι το φυσικότερο Νέο-ιουδαϊσμός; Απ' την άλλη, αν ο χριστιανισμός δεν υιοθετεί τα πύρινα αυτά κηρύγματα μίσους και τις αφανιστικές μεθόδους του νέο-Μωυσέα Κυρίλλου, αλλά την Νεοδιαθηκική απέραντη και ανυπόκριτον αγάπη, ακόμα και προς τους εχθρούς... κλπ. κλπ... τότε γιατί όχι μόνο δεν καθηρέθησαν ποτέ για τις πράξεις τους αυτές και τα ακατονόμαστα αυτά εγκλήματά τους κατά της ανθρωπότητος, αλλά σήμερα ο συγκεκριμένος "αγιος", ο αγριότερος των αγίων Κύριλλος, παραμένει άγιος και μάλιστα ετησίας εορταστικής εμβελείας; Τελικά, αναρωτιέται κανείς: αν για την επικράτησή του ο χριστιανισμός μπορούσε τόσο εύκολα να δανειστή τις σκιές-πληγές της Παλαιάς Διαθήκης, την πυρπολητική δάδα του Αβραάμ και την κατεδαφιστική σφύρα του Μωυσή... τότε προς τι ο τόσος θόρυβος περί της χριστιανικής αγάπης; Αλήθεια, μήπως επιτέλους μπορούμε να διακρίνουμε ότι η αγάπη ήταν το δόλιο προσκλητήριο και το καταλληλότερο ιστορικό άλλοθι για τον φόνο ενός πολιτισμού; Μήπως από την ιστορική πια αυτή απόσταση, μπορούμε να δούμε ότι αυτή ακριβώς η αγάπη, ηταν η ιδεώδης αρχή μιας απίστευτης σε έκταση και μανία κατασυντριβή του Ελληνικού πολιτισμού, που κανένα μίσος δεν θα πετύχαινε καλύτερα;

Και πάλι γλαφυρότητα και ύβρεις κατά του Αγίου Κυρίλλου «ο αγριότερος των αγίων Κύριλλος» από τον Μ. Καλόπουλο, χωρίς όμως ούτε σοβαροφανείς αποδείξεις μήτε νωρίτερα αλλά μήτε και αργότερα στο κείμενό του.

Ας δούμε όμως τι άλλο εντελώς χριστιανικό και αλησμόνητο έκανε ο περίφημος αυτός Κύριλλος (370-444 μ.Χ.) και γιατί τόσο μένος κατά των Ελλήνων: "Συνέβη δε ο επίσκοπος επί των αιρέσεων Κύριλλος, να περάσει (αστυνόμευε δηλαδή, εντελώς τυχαία...!) έξω από τον οίκο της Υπατίας, όπου είδε συνωστιζόμενους στις εξώθυρες άνδρες και γυναίκες ανθρώπους πολλούς που άλλοι έφευγαν άλλοι έρχοντο και άλλοι έστεκαν εκεί. Ερώτησε λοιπόν (ο Κύριλλος) τι είναι όλο αυτό το πλήθος και περί τινός όλος αυτός ο θόρυβος στην συγκεκριμένη οικία.. Κάποιος του εξήγησε ότι μέσα αγορεύει η φιλόσοφος Υπατία και δική της είναι η οικία. ("Επίσκοπος επί των αιρέσεων" ούτε λίγο ούτε πολύ σημαίνει κυνηγός αιρετικών! Το βαρύ "τραίνο" του μεσαίωνα είχε ήδη ξεκινήσει, μηχανοδηγός του ο Κύριλλος Αλεξανδρείας και θερμαστής ο θείος του ο Θεόφιλος, για τον οποίο βρίσκουμε γραμμένο: "βαθυνοήμον και εκ την φανεράς όψεως το αφανές του ανθρώπου θέλημα και ιδίωμα να διαβλέπει" Γ. Μοναχός). Μαθαίνοντας αυτά (ο άγιος) δαγκώθηκε η ψυχή του ώστε τον φόνο αυτής ταχέως επιβουλεύετο, τον ανοσιότατον μάλιστα φόνο, που κατά την συνήθεια (του αγίου!) προήλθε από πολλούς μαζί θηριώδεις επιτιθέμενους ανθρώπους, ανθρώπους φαύλους που ούτε θεών ούτε ανθρώπων φόβο είχαν, και ξέκαναν έτσι την φιλόσοφο" Σουΐδας (ύψιλον 166). Πράγματι είχε εκπληκτικές "συνήθειες" ο άγιος! Ο Σωκράτης ο Σχολαστικός μας διέσωσε επιπλέον φρικιαστικές λεπτομέρειες από το συμβόλαιο θανάτου του αλητάγιου Κυρίλλου κατά της Υπατίας: "Συμφωνήσαντες δε οι άνδρες (και τι "άνδρες"!!!) με ένθερμο φρόνημα, (δηλαδή φανατικούς) στους οποίους ηγείτο κάποιος Πέτρος ο αναγνώστης (προφανώς εκκλησιαστικός αναγνώστης) και παραμόνευαν την επιστρέφουσα Υπατία στον οίκο της. Όρμησαν, την έβγαλαν έξω από το δίφρο (μεταφορικό μέσον την εποχής) την έσυραν μέχρι την εκκλησία, της εξέδυσαν την εσθήτα (ενδεικτικό ένδυμα διδασκάλου) και με όστρακα και θεία μανία την κατέκοψαν, την κατέσπασαν, (τις τσάκισαν τα μέλη!) και στην συνέχεια συνεργαζόμενοι αφού την καταδιαμέλισαν, κατέκαψαν τα μέλη της μέχρι καταναλώσεως (καταδιαμελίσθη!). Αυτό όλο το έγκλημα μεγάλη κατακραυγή ξεσήκωσε κατά του Κυρίλλου και της αλεξανδρινής Εκκλησίας... (τόσο "άνδρες" ήσαν!!!). Αυτά δε συνέβησαν το τέταρτο έτος της Κυρίλλου επισκοπής και το έκτο του ("μεγάλου") Θεοδοσίου, τον μήνα Μάρτιο διαρκούντων των νηστειών"!!! Σωκράτους Σχολαστικού ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ - ΠΕΡΙ ΥΠΑΤΙΑΣ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ 7.15 Βλέπουμε λοιπόν με τι λεπτές διαδικασίες ενίκησαν την φιλοσοφία των Ελλήνων. Απλά, κάποιοι ομιχλώδους καταγωγής άγιοι, έφτασαν στην διαπίστωση, ότι οι Έλληνες φιλόσοφοι... ψητοί αποδίδουν λιγότερο! Δεν ξέρουμε αν ωφέλησε σε τίποτε η μεγάλη κατακραυγή κατά του πατριάρχου Κυρίλλου και της τοπικής εκκλησίας. Αυτό που ξέρουμε μετά βεβαιότητας είναι ότι μετά απ' το απολύτως μελετημένο, χυδαίο, ανατριχιαστικό, και απίστευτης αγριότητος τρομοκρατικό χτύπημα, σε όλη την ρωμαϊκή επικράτεια σίγουρα δεν ξανατόλμησε άνθρωπος αυτό που αποτόλμησε η ελληνόψυχη Υπατία!

Εδώ έχουμε ακόμη ένα μοναδικό δείγμα του πονηρού κειμένου του Μ. Καλόπουλου, με εισαγωγές δικών του λόγων μέσα στα κείμενα των αρχαιότερων: «Συνέβη δε ο επίσκοπος επί των αιρέσεων Κύριλλος, να περάσει (αστυνόμευε δηλαδή, εντελώς τυχαία...!)». «Αστυνόμευε», λέει ο Καλόπουλος για τον Άγιο Κύριλλο. Μα περισσότερο αστυνόμος, και μάλιστα παγανιστικός, είναι ο Καλόπουλος παρά ο Άγιος Κύριλλος στον οποίο αποδίδει τέτοια ιδιότητα για να του επιρρίψει ευθύνες. Διότι άλλο να περιπατείς στην Αλεξάνδρεια ως επίσκοπος και να ρωτάς «τι είναι όλο το πλήθος και αυτή η φασαρία», όπως κάθε άλλος πολίτης της Αλεξάνδρειας θα είχε πράξει και άλλο να τριγυρνάς μέσα σε ιστορικές αναφορές και κείμενα ψάχνοντας να κατηγορήσεις κάθε ένα Χριστιανό ξεχωριστά με στυγνές μεθόδους ως η παράφραση, η χάλκευση, η προσθήκη παρενθέσεων, η παράληψη άλλων πηγών κ.λ.π.. Και ας σημειωθεί αυτό: ο Άγιος Κύριλλος δεν εξέφρασε κάποια γνώμη ενάντια στην Υπατία απλά ερώτησε τι συμβαίνει στην οικία, όπως θα είχε ρωτήσει και οποιοσδήποτε άλλος πολίτης ακόμη και σήμερα αν σε ένα σπίτι μπαινόβγαινε πολύς κόσμος.

Έπειτα για δεύτερη φορά ο Μ. Καλόπουλος προσπαθεί να συνδυάσει την συμπεριφορά του Θεόφιλου με του Αγίου Κυρίλλου ένεκα της συγγένειάς τους. Αν είναι δυνατόν. Δηλαδή τι θέλει να πει ο Μ. Καλόπουλος; Πως η συμπεριφορά είναι κληρονομική και βρίσκεται στα γονίδια;! Ποια επιστήμη το λέγει αυτό;

Ο Σουΐδας είναι πάρα πολύ μεταγενέστερος των γενονότων και δεν μπορεί να θεωρηθεί ως αυτόπτης.

Και πάλι δεν λείπουν οι ύβρεις του Καλόπουλου προς ένα Άγιο «αλητάγιου» και οι ψευδείς διασυνδέσεις του φόνου της με αυτόν.

Η "δολομήχανος ελπίδα" (Έτσι αναφέρει την πλανεύτρα ελπίδα ο Νόννος στα ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΑ ΚΑ΄316) αναμοχλεύοντας τα λαϊκά πάθη και ταΐζοντας τους πόθους των απαιδεύτων για δύναμη και εξουσία, έστρεψε κατά των Ελλήνων κάθε λογής βαρβάρων. Ο σαδιστής αυτός "άγιος" που περισσότερο θυμίζει καλικάντζαρο παρά άνθρωπο θεού, δεν άφηνε τίποτε στην τύχη! Ασκήτεψε δήθεν στην έρημο, όπου αντί να χάνει τον καιρό του σε αόριστες προσευχές, αυτός επαναδημιούργησε από μαινόμενους αναχωρητάς, από την μονή του Σινά, τον φανατικότερο στρατό ρασοφόρων της "σωτηρίας"! Το αδίστακτο αυτό σώμα καλογέρων, αφού προ καιρού υπηρετήσαν τον Θεόφιλο στην καταστροφή του Σεραπείου, ήταν έτοιμο να υπηρετήση και τον διάδοχο και ανεψιό του, Κύριλλο! Τους καθεστωτικούς στόχους του πνευματικού δικτάτορα Αλεξανδρείας Κυρίλλου, υπηρετούσε και μια άλλη ομάδα αναρχικών στρατιωτών της σωτήριας οι ονομαστοί: "παραβολάνοι, μια άλλη τάξη 600 έως 800 δυνατών νέων ανδρών των οποίων η αρχική αιτία σύστασης ήταν η περίθαλψη των ασθενών, ανάπηρων και άστεγων της πόλεως... (βλέπετε ότι σε κάθε αθλιότητα χρειάζεται μια αγαθή βιτρίνα) ενεργούσαν επίσης σαν ένα είδος στρατιωτικού σώματος του πατριάρχη Κυρίλλου που αναλάμβανε δράση εναντίων των αντίπαλων... άνθρωποι αμαθείς, ορμητικοί αμόρφωτοι παράφοροι, πειθαρχούμενοι στους εκκλησιαστικούς ηγέτες τους, ήταν πρόθυμοι να αντιδράσουν σε κάθε λαϊκή θέληση της πόλης... είναι βέβαιο ότι οι παραβολάνοι αυτοί διέπραξαν τον φόνο της Υπατίας" Maria Dyielski "Υπατία η Αλεξανδρινή" σελ.179-181. Τόσο "καυτή" ήταν θεοσέβεια τους, που δεν δίσταζαν να σκοτώσουν και να κάψουν κατά τα πρότυπα του Λευίτη Μωυσέα οτιδήποτε μη χριστιανικό! Ο Σουΐδας συμπληρώνει: "και το σώμα της (της Υπατίας) καθυβριζόμενο διεσπάρη εις όλη την πόλη. Τούτο δε συνέβη δια την υπερβάλλουσα αυτής σοφία, και μάλιστα εις τα περί αστρονομίαν... υπό Κυρίλλου θράσος" Σουΐδας ύψιλον 166. Η κύρια του Ελληνισμού η Υπατία, αδιαφορώντας για τους χριστιανο-βρυχηθμούς του Κυρίλλου, έβαζε την τήβεννό της και με παρρησία ανεκοίνωνε σε δημόσιους χώρους τα νέα της ναυσιπλοΐας, των μαθηματικών και της αστρονομίας. Η Υπατία ακτινοβολούσε δημοσίως το άρωμα της ελληνικής παιδείας. Ο θαλερός ελληνισμός της, κατέθελγε τους πολίτες της ελληνοθρεμμένης Αλεξανδρείας. Αυτό όμως δεν άρεσε καθόλου στον κουασιμόδο της ιεροσύνης Κύριλλο! Αυτός λοιπόν ο καταχθόνιος ανθρωποκυνηγός, το αιμοβόρο θηρίο, ο αλάστωρ Κύριλλος Αλεξανδρείας, (τον οποίο ούτε ο συγγραφεύς του Σουΐδα, αν και χριστιανός, δεν διστάζει φανερά να περιφρονήση), δεν είχε να φοβηθή τίποτε! Μετά απ' αυτόν τον κατά παραγγελία θάνατο της Υπατίας, όχι μόνο δεν ίδρωσε το αυτί του, αλλά επειδή στην θρησκευτική μεζούρα οι αξιότιμοι προσμετρόνται ανάποδα, γνώρισε πραγματικές δόξες και τιμές αφού μετά απ' αυτή την θηριωδία του ανακηρύχθηκε: "σοφός", "ιερός", "θεσπέσιος", "νικηφόρος", "μακάριος", "θείος", "δάσκαλος", και... θερμός "εραστής της αλήθειας" και φυσικά "άγιος" Φώτιος ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ. Αυτό το αποτρόπαιο έγκλημα, πράγματι μόνο με ανατριχιαστικές ιστορίες κανιβάλων μπορεί να συγκριθεί! Μόνο που αν το δούμε εγκληματολογικά είναι κατά πολύ ανώτερο σε αποτρόπαια κίνητρα και συγκρίσεις, αφού ο αλεξανδρινός αυτός ρασοφορεμένος κανίβαλος έχει για θύμα του μια εντελώς αθώα, πάνσοφη και όμορφη γυναίκα, (κάτι που δεν τυχαίνει συχνά σε αυθεντικούς κανιβάλους). Ο δε οικτρός κανιβαλιστικός διαμελισμός της, γίνετε άκουσον-άκουσον, στο όνομα μια αγάπης! Μιας αγάπης που ενίοτε πυρπολεί, διαμελίζει και σκοτώνει! Ειδικά αυτό το τελευταίο... την αγάπη δηλαδή που με τόσο μίσος σκοτώνει, ούτε και ο πιο διεστραμμένος κανίβαλος δεν θα μπορέσει ποτέ να την εξηγήσει! Αυτός ηταν ο ψυχοπαθής δήμιος Αλεξανδρείας Κύριλλος! Δηλαδή, ευτυχώς που αυτός ο άνθρωπος ήταν άγιος, διότι αν δεν τον είχε ημερέψει η τόση χριστιανική του παιδεία και η αγιότητα του... αν δεν αγαπούσε έτσι τρυφερά ακόμα και τους εχθρούς του... φαντάζεστε πόσο πιο κακός μπορούσε να γίνη;

Για ακόμη μια φορά ο Μιχάλης Καλόπουλος υβρίζει χωρίς να έχει και τις κατάλληλες αποδείξεις ώστε να έχει το δικαίωμα να εκφράζεται αισχρά ενάντια σε ένα Άγιο: «καλικάντζαρο», «πνευματικού δικτάτορα» ονομάζει τον Άγιο Κύριλλο της Ελληνικής Ορθοδόξου Εκκλησίας. Άραγε πόσο «καλικάντζαρος» και «πνευματικός δικτάτορας» μπορεί να είναι κάποιος που υβρίζει δίχως επαρκές αποδείξεις και κατηγορεί κάποιον για φόνο;

Και συνεχίζει απτόητα το μαινόμενο νεοπαγανιστικό κείμενο του Μ. Καλόπουλου: «καταχθόνιος ανθρωποκυνηγός» «αιμοβόρο θηρίο», «ρασοφορεμένος κανίβαλος», «ψυχοπαθής δήμιος Αλεξανδρείας»

Όσο αφορά τους παραβαλάνους είπαμε πως η Υπατία φονεύθηκε από κάποιους φανατισμένους Αλεξανδρείς που την θεωρούσαν υπεύθυνη για την έχθρα μεταξύ Κυρίλλου και Ορέστη (Πηγή: Σωκράτους Εκκλησιαστική Ιστορία Ζ΄ 15, Ιωάννη Νικίου Χρονικόν 84.87-103). Έτσι οι δράστες δεν ήταν το υπό τις διαταγές του πατριάρχη Αλεξανδρείας ειδικό σώμα των «παραβαλάνων».

Ο Μ. Καλόπουλος σίγουρος πως η Υπατία δεν ήτο Χριστιανή την βαπτίζει ευκόλως «κύρια του Ελληνισμού» και «αδιάφορη για τους χριστιανοβρυχηθμούς του Κυρίλλου». Τι γνώμη θα είχε άραγε ο Μ. Καλόπουλος σαν μάθαινε πως η Υπατία ήθελε να πεθάνει Χριστιανή; Μήπως δεν θα ήταν πλέον Ελληνίδα αλλά «χριστιανοβρυχθήζουσα»;

Ποια ήταν όμως η Υπατία; Το θηλυκό αυτό "τερας" που κατατρόμαξε τους ποιμένες της αλεξανδρινής εκκλησίας και γιατί έπρεπε να το εξαφανίσουν τόσο μακάβρια από προσώπου γης; Τι το αποτρόπαιο έκανε, που δεν έδενε πουθενά με τον Ιουδαιο-χριστιανισμό, ώστε να δικαιούται τέτοιο φρικτό θάνατο; Η Υπατία ήταν μια ψυχωμένη Ελληνίδα, που εκτός από εξαιρετικά όμορφη, υπήρξε και φαινόμενο επιστημονικής γνώσεως και φιλοσοφίας. Κόρη του γνωστού μαθηματικού Θέωνα. Μαθηματικός η ίδια, γεωμέτρης, φιλόσοφος και αστρονόμος με γνώσεις που ξεπερνούσαν την εποχή της, με πρωτοποριακές μηχανο-κατασκευαστικές επιδόσεις. Το συγγραφικό της έργο, που φυσικά δεν έφτασε ως εμάς περιλαμβάνει τίτλους όπως: "Υπόμνημα εις Διόφαντο", "Υπόμνημα εις τα Κυνικά του μαθηματικού Απολλώνιου Περγέου", "Αστρονομικός κανόν" πιθανολογούνται και αλλά έργα δικά της που όλα ΧΑΘΗΚΑΝ οριστικά. Εξαιρετική γεωμέτρης είχε το παρατσούκλι Υπατία η Γεωμετρική. Με τις υποδείξεις της ανεξίθρησκης Υπατίας, ο χριστιανός μαθητής της Συνέσιος, κατασκεύασε το αστρονομικό όργανο αστρολάβο. Ένα όργανο που μόνο οι λεπτότατες κατασκευαστικές του απαιτήσεις, προϋπέθεταν προχωρημένο ωρολογοποιό μηχανολογικό εξοπλισμό! Πράγμα που στην προέκταση του σημαίνει, ότι η Υπατία διέθετε ένα πλήρως εξοπλισμένο εργαστήριο και ειδικευμένους τεχνίτες μικροκατασκευών! Η λεπτομέρεια αυτή δεν είναι διόλου ασήμαντη, αφού καταληκτικά είναι μάλλον η διαφωτιστικότερη για τον σημαντικότατο ρόλο της Υπατίας στην διεκδίκηση του κοινού της κοσμοπολίτικης Αλεξάνδρειας απ' την ελληνόφωτη επιστήμη ή την σκοταδιστική θρησκεία! Για να πάρουμε μια γεύση του αστρονομικο-μαθηματικού επιτεύγματος που εδώ ασαφώς και γενικόλογα αναφέρουμε ως "αστρολάβο" πρέπει να υπενθυμίσουμε την πολυπλοκότητα του αντίστοιχου ευρήματος των Αντικυθήρων που αν και κατά πέντε περίπου αιώνες αρχαιότερος αυτού της Υπατίας αφήνει έκθαμβους τους σημερινούς μελετητές του με τις μαθηματικές και τεχνολογικές του προϋποθέσεις! Το όργανο αυτό, ανεσύρθη το 1901 από αρχαίο ναυάγιο των Αντικυθήρων Είναι ένας "αστρονομικός υπολογιστής μεγάλης ακρίβειας, του 80 π. Χ. χαρακτηρίσθηκε σαν ο πιο περίπλοκος μηχανισμός που κατασκευάστηκε ποτέ στον κόσμο, τουλάχιστον έως τα 1200μ.Χ." Χ, Λάζος "τεχνολογία στην Αρχαία Ελλάδα".

Το όργανο αυτό, ανεσύρθη το 1901 από ναυάγιο των Αντικυθήρων. Με τους 27 του συνολικά γραναζωτούς δίσκους του κατασκευασμένους πριν από 21 αιώνες η προχριστιανική Ελλάδα αποστομώνει στους επικριτές της με τον καλύτερο τρόπο! Η τεχνολογία και ευφυέστατες εφαρμογές των θεωρητικών επιτευγμάτων της ελληνικής διανοήσεως απαντούν καλύτερα απ' όλα τα επιχειρήματα, για το αν η Ελλάδα ηταν ή όχι βουτηγμένη στην δεισιδαιμονία και την ειδωλολατρική αποχαύνωση απ' την οποία έπρεπε επειγόντως να σωθή! Κάποιοι άλλοι πρέπει σήμερα επειγόντως να καταλάβουν το σχεδιασμένο έγκλημα που διεπράχθη κατά της ολοσέβαστης Ελλάδος που στο πρόσωπο και στο τραγικό τέλος της Υπατίας βρίσκει μια ανεπανάληπτη θλιβερή ταύτιση! Ο αστρολάβος της Υπατίας κατασκευασμένος πεντακόσια και πλέον χρόνια μετά, πρέπει να ήταν μια ανάλογη θεαματική μετεξέλιξη. Ένα τέτοιο αριστούργημα ακριβέστατης μικροκοπής, ωρολογοποιού συναρμογής και αστρονομικών συσχετισμών, βγαλμένο μέσα απ' τα εργαστήρια της Υπατίας και επιδεικνυόμενο στις δημόσιες διαλέξεις της Αλεξανδρινής φιλόσοφου, μαζί με αλλά ίσως τεχνολογικά αριστουργήματα, πρέπει να άφηναν εκπληκτικό και τον τελευταίο αλεξανδρινό! Εξ όλων αυτών λοιπόν διαφαίνεται ότι η Υπατία αντιπροσώπευε την ουσιαστικότερη συνεχεία της άγνωστης στους πολλούς προηγμένης "τεχνολογίας" των Ελλήνων! (Σημειωτέων ότι η σημαντική αυτή λέξη "τεχνολογία" πρωτοεμφανίζεται στα έργα του Αριστοτέλη (ΡΗΤΟΡΙΚΑ Α΄ 1355α.19)) Η Υπατία λοιπόν πέρα απ' το θάρρος της διαφωνίας προς την δικτατορία της σωτηρίας πίστεως, αντιπροσώπευε τον ισχυρότερο αντίπαλο της διεκδικητικής θεολογίας! Η Υπατία, απέναντι στις θανατονικήτρες σειρήνες της θεολογίας, φαίνεται πως μεθοδικά αντεπιστράτευε την απτή και οφθαλμοφανή απελευθερωτική δύναμη της τεχνολογίας, την οποία μεθοδικά και με μεγάλη ως φαίνεται αποδοχή επεδείκνυε στους δημόσιους χώρους της πόλης! Η μαζική αποδοχή της Υπατίας, απειλούσε να αχρηστεύση το επιδιωκόμενο μονοπώλιο της προσοχής του όχλου απ' τους ελπιδέμπορους της θρησκείας!

Η τεχνολόγος Υπατία με την τόλμη την γοητεία και τις κατασκευές της, κέρδιζε μεγάλη μερίδα απ' τον ενθουσιασμό και την υποστήριξη ακόμα και των απαίδευτων του όχλου! Αυτό όμως προβλημάτισε βαθιά τους θρησκευτικούς δέσποτες της εποχής της! Έτσι η απροκάλυπτη δολοφονία της μπορεί να αφαιρούσε για λίγο απ' τον πατριάρχη το χαμογελαστό προσωπείο του κοινωνικού αγαπητικού, αλλά ο παραδειγματικός της θάνατος ηταν πράξη αναπότρεπτης ανάγκης! Από την Αλεξάνδρεια την πρωτεύουσα της γνώσεως των βιβλίων και των τεχνολογικών θαυμάτων, η παντοειδής σοφία των Ελλήνων αν δεν ανεκόπτετο απ' την θρησκευτική δεισιδαιμονία, σε χρόνο ρεκόρ θα ταξίδευε στα πέρατα του τότε γνωστού κόσμου εμπεδώνοντας την απόλυτη ελληνική πνευματική παντοκρατορία, με ανυπολόγιστες εξελίξεις παιδείας και πολιτισμού!!! Για όσους αμφιβάλουν για την αξιοθαύμαστη τεχνολογία των ελλήνων, παραπέμπουμε στη ρομποτική του Ήρωνα του Αλεξανδρέα και τη σειρά των εκπληκτικών βιβλίων του Χ. Λάζου: "τεχνολογία στην αρχαία Ελλάδα" εκδ. Αίολος Αυτά ακριβώς όμως ήταν που ανησύχησαν τον Κύριλλο τον τοποτηρητή της ιδεολογικής κατοχής στην Αλεξάνδρεια, στην συμπεριφορά της ανυπότακτης και ατρόμητης Υπατίας. Η θαρραλέα αυτή Ελληνίδα, παρ' ότι μικρή πρέπει να έζησε τις ταραχές και την καταστροφή του Σεραπείου επί Θεοφίλου, ξεπέρασε το θάρρος πολλών ανδρών και αδιαφορώντας για την δεδομένη εκκλησιαστική τρομοκρατία, με δημόσιες διαλέξεις αναπτέρωνε το ενδιαφέρον των επιστημόνων, διατηρώντας έναν χώρο σταθερής πνευματικής αντιστάσεως στη ογκούμενη θρησκευτική παντοδυναμία! Η γυναίκα αυτή είχε λοιπόν τον ελληνικότατο "δαίμονα" του δημόσιου κήρυκα μέσα της κι' αυτό ήταν που ανάγκασε τον καταχθόνιο νου του ανθρωποκυνηγού Κύριλλου να παραγγείλει τον χειρότερο παραδειγματικό χαμό της. Ο θάνατος της έπρεπε να είναι συγκλονιστικός! Κάτι εξαιρετικά τρομακτικό, που θα καθήλωνε και τον τελευταίο Έλληνα που θα είχαν ακόμα το θράσος μετά την έλευση της ουρανοκατέβατης Εβραιο-Βιβλικής σοφίας στην Αλεξάνδρεια, να μιλάει για έρευνα και γνώσεις! Να γιατί κατ' εντολή του έσυραν στους δρόμους την φιλόσοφο την κατέγδαραν με θραύσματα κεραμικών (όστρακα), τις κατέσπασαν τα μέλη, την καταδιαμέλισαν και στο τέλος... την έψησαν, ναι σκεφτείτε το... έψησαν τα μέλη της σε ανθρακιά... σαν να επρόκειτο για εκδρομή ξέγνοιαστων κανιβάλων!!! Ναι, αυτήν την τελευταία εντελώς απίστευτη και τρομακτικά εντυπωσιακή λεπτομέρεια μας διέσωσε ο Ι. Μαλάλας: "Ο δε βασιλεύς Θεοδόσιος στους χρόνους αυτούς την μεγάλη εκκλησία εν Αλεξάνδρεια έκτισε η οποία μέχρι και νυν Θεοδοσίου λέγεται, εφίλει (συμπαθούσε) δε Κύριλλον τον επίσκοπον Αλεξανδρείας. Κατ' εκείνον δε τον καιρόν παρρησίαν (εξουσία παρά Κυρίλλου) λαβόντες οι Αλεξανδρείς (παραβολάνοι) φρυγάνοις έκαυσαν (στα ξερόξυλα!) Υπατίαν την περιβόητον φιλόσοφον" Ι. Μαλάλας ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΙΑ (Λόγος Δ΄) 359.8

Προσέξτε: Ο Καλόπουλος ομιλεί στους τυφλούς οπαδούς του και κάνει διαχωρισμό μεταξύ της «ελληνόφωτης επιστήμης ή της σκοταδιστικής θρησκείας» όπου στην πρώτη βάζει εκπρόσωπο την Υπατία και εκπρόσωπο της δεύτερης τον Άγιο Κύριλλο. Μάλιστα παρουσιάζει και τον Συνέσιο, κατασκευαστή του Αστρολάβου, βάση των οδηγιών της Υπατίας. Όπως παρουσιάστηκε ανώτερα η Υπατία επιθυμούσε να πεθάνει βαπτισμένη Χριστιανή γεγονός που διαλύει αυτό το άστοχο ως πονηρότατο επιχείρημα του Μ. Καλόπουλου.

Έπειτα ας θυμηθεί κανείς τι είπε ο Καλόπουλος Μ. σε παραπάνω παράγραφο για τον Θεόφιλο «θείο του και προκάτοχο του στον επισκοπικό θρόνο της Αλεξανδρείας Θεόφιλο, που πριν από λίγο μόλις καιρό κατεδάφισε την βιβλιοθήκη της Αλεξανδρείας». Βεβαίως και αυτό το ζήτημα είναι ένα ψεύτικο επιχείρημα όχι μόνο διότι υπάρχουν οι ιστορικές αποδείξεις πως ο Θεόφιλος κατάστρεψε μόνο αγάλματα και όχι βιβλία αλλά και διότι ο ίδιος ο κατήγορος Μ. Καλόπουλος αναφέρει σε αυτή την ενότητα: «Η θαρραλέα αυτή Ελληνίδα, παρ' ότι μικρή πρέπει να έζησε τις ταραχές και την καταστροφή του Σεραπείου επί Θεοφίλου» χωρίς ο ίδιος να σκεφτεί πως αν ο Θεόφιλος στα αλήθεια είχε καταστρέψει τα Εθνικά βιβλία της Βιβλιοθήκης, φιλόσοφοι σαν την Υπατία, δηλαδή άνθρωποι Εθνικά μορφωμένοι, θα ήταν αδύνατο να είχαν εμφανιστεί ξανά στην Αλεξάνδρεια.

Τέλος για ακόμη μια φορά βλέπει κανείς την πονηράδα του Μ. Καλόπουλου όταν βάζει παρενθέσεις εκεί που δεν πρέπει να υπάρχουν : «Κατ' εκείνον δε τον καιρόν παρρησίαν (εξουσία παρά Κυρίλλου) λαβόντες οι Αλεξανδρείς (παραβολάνοι)». Παραφράζοντας λοιπόν τον Ι. Μαλάλα, που βεβαίως δεν ήταν ιστορικός αλλά χρονικογράφος, ο Μ. Καλόπουλος δοκιμάζει για ακόμη μια φορά την τύχη του ανοίγοντας παρένθεση ταυτίζοντας τους Αλεξανδρείς του Μαλάλα, που θα μπορούσαν να ήσαν και παγανιστές και Ιουδαίοι, με τους παραβολάνους! Προσπαθεί πάσα θυσία να ενοχοποιήσει τους Χριστιανούς και κυρίως τον Άγιο Κύριλλο ώστε όλες οι ύβρεις που του χρέωσε προηγουμένως να πιάσουν τόπο…

Αυτός ήταν ο θηριόψυχος Κύριλλος, που ενώ είναι να απορή κανείς γιατί έγινε χριστιανός, αυτός ο παρανοϊκός ο από παντού καθυβριζόμενος... παραμένει ακόμα σούπερ άγιος, ανάμεσα στους πολύπαθους απόγονους των θυμάτων του, τους αμνήμονες Έλληνες! Η Εκκλησία της Ελλάδος προκλητικότερη παρά ποτέ, όχι μόνο γιορτάζει δυο φορές ετησίως τον εν λόγω Κύριλλο (18/1 και 9/6), δεν δίστασε να δοκιμάση τις ευαισθησίες των αφανισμένων Ελλήνων, κηρύττοντας το 1998 έτος Κυρίλλου! Το τεστ μνήμης ήταν βέβαια δικαιολογημένο και περίτρανα απέδειξε στους εμπνευστές του, τον αξιοθαύμαστο βαθμό ιστορικής αμνησίας, της κατάμαυρης και αδιαπέραστης ιστορικής αγνοίας των Ελλήνων! Καμμία ουσιαστική αντίδραση! Η ιερατειο-κρατούμενη εκκλησία, ο πνευματικός δεσπότης των Ελλήνων, δεν έχει να φοβηθή το παραμικρό. Οι έλληνες κοιμούνται ή αργοπεθαίνουν(;) πάνω στις πληγές τους και στα δοξασμένα συντρίμμια των προγόνων τους! Κοιμούνται βαθιά, ληθαργικά, έχοντας καταναλώσει τεράστιες ποσότητες ναρκωτικής υποσχεσιακής εβραιοβιβλικής σωτηριολογία! Ως πότε όμως;!

του Μιχάλη Καλόπουλου

Πώς θα μπορούσε άραγε να μπει σε επίλογο ο Μ. Καλόπουλος δίχως ύβρεις; Είναι μαθημένος να αφήνει τον αναγνώστη του με μια πικρία που οδηγεί στο τυφλό μίσος. Τυφλό διότι τον τύφλωσε με τις απάτες του κειμένου του ο Μ. Καλόπουλος και μίσος διότι τον αφήνιασε με τις ψευδείς ύβρεις και κατηγορίες στις οποίες προσδέθηκαν και νέες: «παρανοϊκός».

Απορεί ο Μιχάλης Καλόπουλος ως πότε οι Έλληνες θα κοιμούνται ή θα αργοπεθαίνουν πάνω στις πληγές τους. Μάλλον θα έπρεπε να απορεί γιατί οι Έλληνες εξακολουθούν να ανέχονται τα κείμενά του.

ΓΙΑΤΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΘΩΟΣ

Αλλά από τις 28 Σεπτεμβρίου 416 εκδόθηκε από τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο Β’ νόμος περί των κληρικών και των «παραβαλάνων» της Αλεξάνδρειας. Οι «παραβαλάνεις», αποτελούσας ειδικό σώμα 500 ανδρών ευρισκόμενο υπό της εντολές του Αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας υπήχθησαν δια του αυτού νόμου υπό την δικαιοδοσία του έπαρχου Αλεξανδρείας. Ως δικαιολογία της μεταβολής αυτής ήταν ότι το σώμα αυτό ενέσπειρε τον τρόμο και την φρίκη στην Αλεξάνδρεια δια των αταξιών αυτού. Ο Λαός της Αλεξάνδρειας ζήτησε από τον αυτοκράτορα στέλνοντας του πρεσβεία να λάβει τα μέτρα του κατά των παραβαλάνων. Είναι προφανές ότι το διάβημα αυτό αφορούσε τα γεγονότα της Υπατίας. Αλλά αξιοσημείωτο είναι ότι η πρεσβεία αυτή του λαού ζήτησε από τον αυτοκράτορα όπως διατάξει ώστε να μην απομακρυνθεί από εκεί ο Αρχιεπίσκοπός τους Κύριλλος. Η αίτηση αυτή οφείλεται στο γεγονός ότι όταν ο αρχιεπίσκοπος Κύριλλος έλειπε της Αλεξάνδρειας οι «παραβαλανείς» προέβαιναν σε ταραχές. Σημειωτέον δε ότι το διάβημα του λαού της Αλεξάνδρειας προήλθε από οπαδούς του Ορέστη και όχι του Κύριλλου και από φίλους του Ορέστη προέρχονταν και η πρεσβεία και όχι από εκείνους τους Κύριλλου.

 Σε αυτήν την επιστολή δεν γίνονταν ούτε ένας υπαινιγμός για την ενοχή του Κύριλλου. Αλλά αντιθέτως η πρεσβεία με σεβασμό εκφράστηκε γι αυτόν και δια των αιτήσεων της μαρτυρούσε ότι η διαρκής παρουσία αυτού στην Αλεξάνδρεια θεωρούσε ως εγγύηση για την συγκρατήσεως της τάξεως και την συγκρατήσεως των παραβαλάνων και της προλήψεως νέων αιματηρών επεισοδίων. Ο Αυτοκράτορας Θεοδόσιος έκρινε σκόπιμο να υπάγει αυτούς κάτω από τις διαταγές του Έπαρχου. Από δε τις λεπτομέρειες καθίσταται αναντίρρητο ότι ο Κύριλλος κατά την διάρκεια της δολοφονίας της Υπατίας απουσίαζε από την Αλεξάνδρεια. Οι εχθροί του Κύριλλου Νεστοριανοί συνυφαίνοντας πλήθος κατ’ αυτού κατηγορίες ουδέποτε τόλμησαν να υπαινιχθούν ότι αυτός υπήρξε ο ηθικός αυτουργός του εγκλήματος. Φαίνεται δε μάλλον ότι ο φανατισμός του έπαρχου Ορέστη συνετέλεσε εις την έξαψη του φανατισμού των παραβαλάνων, των μοναχών και του αιγυπτιακού όχλου ο οποίος από την εποχή του Θεόφιλου διατέθηκε δυσμενέστατα κατά των εμμενόντων εις την Εθνική θρησκεία Ελλήνων της Αλεξάνδρειας. Δυστυχώς οι αιματηρές σκηνές ήταν συνηθισμένες στην πόλη αυτή (Πηγή: Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Γ΄, σελίδα 551)

ΠΗΓΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ

Διαδίκτυο

1. http://www.tetraktys.org/subchoises/istorika/arthra/kalopulos1.htm

Σελίδα - Μενού περί Μ. Καλόπουλου

ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ