Ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ & ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

Ένα μικρό άρθρο βασισμένο σε δημοσιεύσεις του Καλόπουλου Μιχάλη εις απόδειξη της θρησκευτικής και φιλοσοφικής αστοχίας και παραχάραξης των Ελλήνων φιλοσόφων για χάρη του νεοπαγανισμού.

ΚΑΤΑ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ

Ο γράφων υποστηρίζει πως ο Καλόπουλος είναι ένας κρυφοπαγανιστής, αλλά απλώς ντρέπεται για το άθλιο της θρησκείας του και δεν το μαρτυρά επισήμως. Απλά οπλίζεται με το ψεύτικο «κουστούμι» του επιστημονισμού ή της δήθεν λογικής και ως υποστηρικτής της αρχαίας θρησκείας, κατά την δική του «φιλοσοφική» εξήγηση, ορμάει κατά της Χριστιανικής θρησκείας. Κατ’ αρχάς ο Καλόπουλος απέπεμψε τον γράφοντα σε βιβλίο στο οποίο εξηγεί την θέση του ως προς την αρχαία θρησκεία. Ο γράφων δεν μπορεί να εννοήσει τι μπορεί να σημαίνει «εξήγηση θέσης» ως προς την αρχαία θρησκεία. Ή κάποιος έχει σχέση ή δεν έχει. Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Φιλοσοφικές αυθαίρετες θέσεις δεν μπορούν να γίνουν δεκτές (Τα παρακάτω αποσπάσματα είναι από το άρθρο του Καλόπουλου «Δεισιδαιμονία ή Αιτιότητα; Ο πόλεμος συνεχίζεται…Ιχώρ, τεύχος 35 - 36, σελίδα 66 - 87», τα οποία θα τύχουν μιας ΠΟΛΥ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ανάλυσης προς το παρόν, προς απόδειξη της εμπάθειας του Καλόπουλου προς τον Χριστιανισμό και της ένταξης του στο παγανιστικό θρησκευτικό σύστημα.

«Η θεολογία της αιτιότητας είχε ανατείλει. Η λαμπρότερη σελίδα της ανθρώπινης αναζήτησης άρχισε και έκλεισε τους πρώτους λαμπερούς κύκλους της ολοκλήρωσής της στα χέρια των Ελλήνων εκείνης της περιόδου [εννοεί της του Επίκουρου και του Αριστοτέλη]. Οι ελληνικοί ναοί μετατράπηκαν σε σχολές, βιβλιοθήκες και πανεπιστήμια. Οι ιερείς των Ελλήνων σκορπούσαν την γνώση των θεϊκών τους σπουδών στους λαούς όλου του κόσμου.»

Οι ελληνικοί ναοί μετατράπηκαν σε σχολές, βιβλιοθήκες και πανεπιστήμια…

Αυτές και αν είναι αποδείξεις ότι όντως έτσι είχαν τα πράγματα! (ναοί = βιβλιοθήκες = σχολές = πανεπιστήμια!) Περί του Επίκουρου και του Αριστοτέλη θα επανέρθουμε αργότερα. Όμως τι σχέση έχουν όλα αυτά τις αρχαίας θρησκείας με την φιλοσοφία και τις επιστήμες; Χαρακτηριστικότατο παράδειγμα αρχαίας αθηναϊκής στρατιωτικής καταστροφής λόγω πλάνης του Εθνισμού -σκοταδισμού αποτελεί η απόφαση του δεισιδαιμονικού Νικία την 27η Αυγούστου του 413 π.Χ., έπειτα από έκλειψη σελήνης, να ζητήσει χρησμό από τους οιωνοσκόπους σχετικά με την αποχώρηση ή όχι των Αθηναίων από την Σικελία. Εκείνοι του απάντησαν ότι οι θεοί δεν ήθελαν να φύγει από την Σικελία αν δεν περνούσαν 3 φορές 9 ημέρες = 27 ημέρες. Ο Νικίας τους άκουσε και οδήγησε όλους τους Αθηναίους στην καταστροφή καθότι όσο περνούσε ο χρόνος η πλάστιγγα έγερνε προς το μέρος των Συρακούσιων και των Σπαρτιατών.

Οι ιερείς των Ελλήνων σκορπούσαν την γνώση…

Τι λέγει ο Καλόπουλος; Τι χαμηλόμισθες ρητορείες είναι αυτές; Οι ιερόδουλες των Εθνικών ιερών της Αφροδίτης, σκορπούσαν την γνώση ή την ηδονή στους λαούς του κόσμου; Αντιθέτως οι Χριστιανοί ιερείς είναι εκείνοι που σκορπούν την Γνώση της Αλήθειας περί του Πραγματικού Θεού και της Αιωνιότητας Τι είναι πιο σημαντικό; Η ηδονή ή η αιωνιότητα; Η έστω γνώση του Η2 +Ο2 -> Η2Ο ή η αφθαρσία; Πότε προλαβαίνεις να μάθεις περισσότερα πράγματα; Όταν ζεις 100 χρόνια ή αιώνια; (άνευ χρόνου). Μα και αν ακόμη αυτό δεν φτάνει, ας δει ο ενδιαφερόμενος πως το μαντείο των Δελφών και οι ιερείς του, μάθαιναν τον Ελληνικό κόσμο, πως το κέντρο της επίπεδης για τον Δία γης ήταν το μαντείο, γνώση που, όπως λέει ημυθολογία, τους παρέδωσε ο θεός παντο-γνώστης Δίας.

«Όλα αυτά μέχρι την στιγμή που κάποιοι έπαιξαν και πάλι επιτυχώς το παιχνίδι της δεισιδαιμονίας. Μάλιστα, μιας δεισιδαιμονίας επιθετικής, ύπουλης, μισαλλόδοξης και επεκτατικής»

Αν δεν βλέπει ο Καλόπουλος την δεισιδαιμονία στην αρχαία θρησκεία (εκλείψεις σελήνης, ηλίου, μαντική από πέταγμα πουλιών, σπλαχνοσκοπία, νεκρομαντεία), όπως αδυνατεί να δει ποια θρησκεία απήλλαξε τον Ελληνισμό από αυτή την κατάντια, τότε τι να του πει κανείς; Όσο αφορά τον επεκτατισμό ή την επίθεση, καλύτερα να τον αναζητήσει στους Έλληνες, διότι αυτοί πρώτοι δεν σεβάστηκαν τους Ιουδαίους και προσπάθησαν να τους κάνουν πιστούς τους Δία με την βία.

«Μέχρι τότε κανείς δεν είχε διανοηθεί να κατηγορήσει τους Έλληνες για ελαττωματική θεοσέβεια. Κάποιοι βρήκαν το θράσος να κατηγορήσουν τους θεραπευτές της οικουμένης Έλληνες για κτισματολατρεία «Λατρεία κτίσματος… λατρεία ελληνική» (Ιωάννης Χρυσόστομος, «Κατά αιρετικών», 60, 745, 47)»

Εδώ ο Καλόπουλος χρησιμοποιεί τον όρο «Έλληνας» κατά την σκέψη, από όσο μπορεί κανείς να καταλάβει. Όμως στα βιβλία του κάνει τραβεστισμούς περί του αυτού όρου. Τις κατηγορίες κατά των Ελλήνων της σκέψης, μπορείτε να τις δει κανείς εδώ, από την θρησκεία με την οποία συντάσσεται ο Καλόπουλος, διότι οι πρώτοι που κατηγόρησαν τους Έλληνες (παγανιστές) για ελαττωματική θεοσέβεια ήσαν οι Έλληνες (καταγωγή -έθνος) Ίωνες φιλόσοφοι.

Κανείς δεν μπορεί να αναιρέσει την φυσιολατρία του αρχαίου κόσμου και σίγουρα όχι με όσο επιφανειακά θρησκειολογικά επιχειρήματα σαν του Καλόπουλου που παρουσιάζονται στο άρθρο του (δήθεν Ωκεανολογία, πανεπιστήμια κ.λ.π.). Αυτά είναι ΑΝΥΠΟΣΤΑΤΑ. Η θρησκεία δεν οδηγεί στις επιστήμες και απόδειξη είναι όλοι οι υπόλοιποι λαοί του κόσμου, που είχαν ανάλογη θρησκεία με την Ελληνική και στις επιστήμες έμειναν στο επίπεδο του αβορίγινα εν έτι 2000. Ο Χριστιανισμός δεν ήλθε σε σύγκρουση με τις επιστήμες των Ελλήνων, αλλά μόνο με την αρχαία θρησκεία. Απόδειξη είναι, τόσο η χρήση της αρχαίας τεχνολογίας από τους μετέπειτα Βυζαντινούς Ορθοδόξους και μη Χριστιανούς, όσο και από τις σύγχρονες κοινωνίες της λεγόμενης τεχνολογικής και πληροφοριακής επανάστασης.

Θα πρέπει όλοι να καταλάβουμε πως η πρόοδος η οποία επιτεύχθηκε στην Δύση, επιτεύχθηκε κάτω από Χριστιανική θρησκεία και όχι κάτω από κάποιου είδους φυσιολατρική θρησκεία της Αφρικής ή της Ελλάδας. Καμιά τέτοια θρησκεία, Αφρικανών, Αυστραλών, δεν επέφερε μήτε Ωκεανολογία, μήτε ιατρική, μήτε βιβλιοθήκες, μήτε πανεπιστήμια. Εξάλλου, κάθε φορά που υποστηρίζει ο Καλόπουλος ότι ο Χριστιανισμός έκαψε βιβλιοθήκες, και εξόριζε φιλοσόφους (Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 38, σελίδα 81, άρθρο «Θαύματα, αλήθειες και υπερβολές», Μιχάλης Καλόπουλος «Κάποτε η θρησκεία γκρέμισε σωρηδόν τα περικαλλή αρχιτεκτονήματα των αρχαίων ελλήνων, έκαιγε βιβλιοθήκες και εξόριζε φιλοσόφους».), να φέρνει και τα κατάλληλα αποδεδειγμένα παραδείγματα και όχι να κάνει εικασίες. Όταν κάνει εικασίες και λέει ψέματα δεν μπορεί να ενδύεται τον μανδύα του επιστημονισμού και του ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΤΗ, διότι αντιθέτως δημιουργεί μύθους!

«Οι Έλληνες, οι προσεκτικότεροι ερευνητές και οι ιδρυτές της κοσμογνωσίας, οι φίλοι των τιμών και οι εραστές του μέτρου, κατηγορήθηκαν για χονδροειδή ειδωλολατρία, από την ανερχόμενη Ιουδαϊκή θρησκευτική αίρεση, με το αρχικό όνομα «Γαλιλαίοι» [παρουσιάζει απόσπασμα Μαλάλα]»

Ο Καλόπουλος καλεί τους Χριστιανούς αίρεση λες και είναι Ιουδαίος. Όμως οι Ιουδαίοι είναι αιρετικοί για τους Χριστιανούς εφόσον δεν δέχτηκαν τον Υιό. Ο ίδιος ο Καλόπουλος αποδέχεται στα βιβλία του πως ο Πατέρας είναι και ο Υιός, ώστε να απευθύνει κατηγορίες και προς τους δύο, αλλά δω κάνει πως δεν το γνωρίζει και αποκαλεί τον Υιό αιρετικό. Παγανιστικές αντιφατικότητες. Όμως μπορεί ο Υιός να είναι αιρετικός προς τον Πατέρα εφόσον κατά τον Καλόπουλο και οι δύο είναι το Αυτό;

Όσο αφορά τον όρο «Γαλιλαίοι», είναι φανερή η εμπάθειά του Καλόπουλου προς τους Χριστιανούς, διότι ενώ παρουσιάζει ένα χωρίο του Μαλάλα για να αποδείξει τον όρο «Γαλιλαίοι», λίγο αργότερα, στην σελίδα 85, ό.π, βαπτίζει τους Χριστιανούς «Έβραιο -Γαλιλαίους» ή λέει «Οι Γαλιλαίοι (κατοπινοί Χριστιανοί)».

Ο Χριστός βάπτισε τους Χριστιανούς μαθητές και αδελφούς (κατά Ματθαίον, Κεφ. Ιβ’ «48 ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπε τῷ λέγοντι αὐτῷ· Τίς ἐστιν ἡ μήτηρ μου, καὶ τίνες εἰσὶν οἱ ἀδελφοί μου;») και οι Έλληνες της Αντιόχειας πρώτοι τους ονόμασας Χριστιανούς. Το «Γαλιλαίοι» το εκφράζει ο Καλόπουλος ως δηλωτικό του τόπου καταγωγής σε μια προσπάθεια σπίλωσης της Αληθείας των Χριστιανών (βλέπε πρόθεμα Έβραιο-), στηριζόμενος σε εθνικιστικά αφελή επιχειρήματα, και παρόλο που μια Αλήθεια δεν μπορεί να σπιλωθεί με αυτόν τον τρόπο, αντιφάσκει κιόλας, διότι χρησιμοποιεί δυσανάλογα τον όρο Έλληνας πότε ως δηλωτικό του έθνους, όταν προσπαθεί να μπερδέψει με τον «ανθελληνισμό» των Πατέρων και πότε ως δηλωτικό της επιστημονικής σκέψης, όταν είναι να υποστηρίξει τους αρχαίους προγόνους ή τους φιλοσόφους, μπερδεύοντας τους αναγνώστες. Άλλοτε μάλιστα χονδρά αντιφάσκοντας, ως πάντοτε, τον χρησιμοποιεί ως δηλωτικό της ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΑΣ (θρησκείας). Οι αρχαίοι δεν κατηγορήθηκαν για χονδροειδή ειδωλολατρία, αλλά ήσαν εξόχως ειδωλολάτρες και οι πρώτοι άνθρωποι που αντιτάχθηκαν σε αυτήν ήσαν ελάχιστοι φιλόσοφοι της Ιωνίας. Ο Χριστιανισμός έφερε την αλήθεια περί του θείου και ήταν ΛΟΓΙΚΟ επόμενο να έλθει σε σύγκρουση με παραμυθάκια περί των θεών, όπως άλλωστε έπραξαν οι φιλόσοφοι. Άλλωστε και ο ίδιος ο Καλόπουλος αναγνωρίζει πως οι θεοί ήσαν κατασκευές ανθρώπινες! (δες παρακάτω χωρίο)

«Κάποιοι δεν ήθελαν να καταλάβουν ότι για τον φωτισμένο Έλληνα, οι θεοί ποτέ δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ανθρώπινα κατασκευάσματα και διαφορετικές όψεις της θεϊκής φύσης.» και παρουσιάζει τον στίχο 108 από το Έργα και Ημέρες του Ησίοδου, για να υποστηρίξει πως οι άνθρωποι και οι θεοί γεννήθηκαν από την ίδια ουσία

…ανθρώπινα κατασκευάσματα… θεϊκής φύσης…

Πότε λέει ο Καλόπουλος πως οι θεοί είναι ανθρώπινες κατασκευές, δηλαδή τίποτα και πότε πως είναι όψεις της ΘΕΪΚΗΣ φύσης. Είναι η φύση θεία ναι ή όχι; και αν είναι η φύση θεία γιατί δεν είναι και οι θεοί που την αντιπροσωπεύουν; και τι είναι η λέξη θεός τελικά; απλή ακολουθία γραμμάτων δίχως νόημα; Αν ο Καλόπουλος είναι άθεος να πάψει να ομιλεί περί θείου. Αν πιστεύει σε θεούς ή Θεό, τότε να μαρτυρήσει σε ποιό ή ποιούς θεούς πιστεύει. Τι το κρύβει; φοβάται ή ντρέπεται; Αν είναι η φύση θεία, τότε ο άνθρωπος που είναι μέρος της τι είναι; θείος;

Ησίοδος

Το ότι παρουσιάζει ένα απόσπασμα του Ησίοδου (Έργα και Ημέρες, 108) που αναφέρει πως άνθρωποι και θεοί γεννήθηκαν ταυτόχρονα, δεν είναι απόδειξη της μη θεϊκότητας των θεών στην αρχαία Ελλάδα διότι και ο Χριστός γεννήθηκε ταυτόχρονα με άλλους ανθρώπους αλλά ήταν πριν από αυτούς και είναι Θεός! Έπειτα είναι ντροπή του να αναφέρει αυτόν τον στίχο ως απόδειξη των θεωριών του, που λίγοι έως κανένας υιοθετούν, διότι ο αμέσως επόμενος τον αντικρούει (Έργα και Ημέρες, Ησίοδος, στίχος 109 -110 «Χρύσεον μὲν πρὡτιστα γἑνος μερὁπων ἀνθρὡπων ἀθἁνατοι ποἱησαν Ὀλὑμπια δὡματ’ ἔχοντες», πρώτο από όλα το χρυσό γένος των θνητών ανθρώπων έφτιαξαν οι αθάνατοι θεοί). Αποδεικνύει τα λόγια του ψεύτικα.

…φωτισμένο Έλληνα…

Έπειτα τι ομιλεί περί φωτισμένου Έλληνα… τι σημαίνει άραγε αυτό; ότι ο Έλληνας (ποιος άραγε; ο γονιδιακά, επιστημονικά, θρησκευτικά, Πατερικά αποκαλούμενος) είναι φωτισμένος και οι άλλοι του κόσμου άνθρωποι όχι; ή μήπως ο Έλληνας της αρχαιότητας χωρίζεται σε ελίτ και μη ελίτ; Η φυσιολατρία και δηλαδή η θρησκεία που κανείς την απαντά και στους Αβοριγίνες, οι οποίοι παραμείναν τέτοιοι ακόμη και σήμερα, δεν είναι προσόν των «φωτισμένων». Κάθε άλλο θα μπορούσε να λεχθεί. Με αυτές τις απόψεις του ο Καλόπουλος αποδεικνύει πως ουδεμία γνώση έχεις της αρχαίας θρησκείας. Καλό θα ήταν παράλληλα με τις συγγραφές του να μελετά και λίγο. Διότι και τον Επίκουρο που επιβραβεύει διόλου δεν τον εκπροσωπεί. Ο Επίκουρος πίστευε στην ύπαρξη των θεών και μάλιστα σε τέτοιους που δεν είχαν σχέση με τους μηχανισμούς του σύμπαντος (βροντή, αστραπή κ.α. βλ. Δίας)

Αναφέρει την φράση «Πολυώνυμε Ζεῦ, φύσεως άρχηγέ, νόμου μετά πάντων κυβερνῶν χαῖρε» (Κλεάνθης -4ος π.Χ. αιώνας, φιλόσοφος 1.1)

«Για τον φίλο των τιμών (φιλότιμο) Έλληνα, τίποτα δεν εστερείτο θεϊκής μερίδας, όλα ήταν, όπως εξηγήσαμε, θεϊκές πλευρές του ενός πολυποίκιλου και ατελείωτων εκφράσεων θεϊκού μεγαλείου. Αυτός δεν ήταν λοιπόν πολυθεϊσμός, που τόσο χλευαστικά παρουσίασε η χριστιανική μεθοδική συκοφαντία, αλλά πολυμορφισμός του θείου..» («Δεισιδαιμονία ή Αιτιότητα; Ο πόλεμος συνεχίζεται…», Μιχάλης Καλόπουλος, περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 35 -36,  σελίδα 83)

…θεϊκού μεγαλείου…

Τι εννοεί ο Καλόπουλος όταν ομιλεί περί θεϊκού μεγαλείου; είναι το μεγαλείο θεϊκό ή το θεϊκό είναι μεγαλείο; Ούτε και αυτός ο ίδιος δεν ξέρει τι επιθυμεί να πει. Καλό θα ήταν να μελετήσει περισσότερο την αρχαία θρησκεία και την ιστορία της πριν να αρχίσει να δημαγωγεί σε τόσο χαμηλό επίπεδο. Προς στιγμή ας δει αυτό το άρθρο του περιοδικού Corpus, τεύχος 49 (στεφάνια αθλητών), που εξηγεί πως στην αρχαία «φυσιολατρία» κάθε κομμάτι της φύσης εμψυχώνονταν από ένα μεταφυσικό δαίμονα. Θα χαροποιούσε επίσης πολύ κόσμο ο Καλόπουλος αν του έδειχνε, εκείνη την απρόσωπη ΦΥΣΙΚΗ δύναμη της φύσης που κυβερνά τα πάντα, ώστε να της απευθύνουν και αυτοί χαιρετισμό «χαῖρε», όπως ο Κλεάνθης. Άλλωστε το περιοδικό στο οποίο δουλεύει ο Καλόπουλος έχει αναφερθεί εκτεταμένα στο θέμα αυτό και δια μέσω του κύριου Τσαγκρινού και δια μέσω της «εμφάνισης της Αθηνάς Παλλάδος» πάνω από την Ακρόπολη! (βλέπε προηγούμενο σύνδεσμο περί δαιμόνων).

Εφόσον για τον φωτισμένο Έλληνα τίποτα δεν εστερείτο θεϊκού μεγαλείου, γιατί στερείται τούτου του μεγαλείου ο σκλάβος άνθρωπος της αρχαίας Ελλάδας; αυτός δεν είναι μερίδα του θεϊκού μεγαλείου; γιατί το στερούνται οι ψαράδες μαθητές του Χριστού αλλά και ο ίδιος ο Χριστός; («Φανταστείτε το! Ένας απλός Εβραίος ψαράς ξεπέρασε σε λατρευτικές τιμές τον ίδιο τον αρχέγονο Ωκεανό» (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 35 -36, Μιχάλης Καλόπουλος, Δεισιδαιμονία ή αιτιότητα, σελίδα 85)

…δεν ήταν λοιπόν πολυθεϊσμός…

Πολυθεϊσμός κατά τον Ησίοδο, (Θεογονία, στίχος 362 -364 «αὗται ἄρ Ὠκεανοῦ καὶ Τηθύος ἐξεγένοντο πρεσβύταται κοῦραι· πολλαί γε μέν εἰσι καὶ ἄλλαι τρὶς γὰρ χίλιαί εἰσι τανίσφυροι Ὠκεανῖναι»)(μετφ: Αυτές του Ωκεανού και της Τηθύος γεννήθηκαν οι πιο παλιές οι κόρες. Γιατί πολλές ακόμη υπάρχουν άλλες: τρεις φορές χίλιες (3.000) είναι οι Ωκεανίδες…) και ο Καλόπουλος ομιλεί περί πολυμορφισμού όταν είναι παντού επιστημονικά καθορισμένο πως η Ελλάδα ήταν ΣΑΦΩΣ και ΚΥΡΙΑ πολυθεϊστική με αντικείμενα λατρείας, ημίθεους ήρωες, δαίμονες, θεούς, προσωποιήσεις φυσικών δυνάμεων αλλά και αφηρημένων εννοιών όπως π.χ. η νύχτα, το πεπρωμένο κ.λ.π. ενταγμένους σε ενιαίο σύνολο. Δεν υπήρχε ο ένας θεός ή θεά φύση ώστε οι άλλοι θεοί να είναι οι πολυμορφία του. Αυτό είναι ανυπόστατα,  δεν υπάρχει πουθενά τέτοια θρησκεία. Στον χριστιανισμό αυτό χαρακτηρίζεται ως αίρεση (Σαβελλιανισμός = αίρεση του Σαβέλλιου του Β΄ αιώνα μ.Χ. που διδάσκει πως ο Χριστός, το Άγιο Πνεύμα και ο Πατήρ είναι οι μορφές της ίδιας θεότητας) Πολυθεϊσμός: παραδέχεται πολλές θεότητες που θεωρούνται ανθρώπινα όντα και πολλές φορές ταξινομούνται με προσωπικές αρμοδιότητες (σήμερα πολυθεϊστικές θρησκείες είναι ο βραχμανισμός, ο βουδισμός, ο κομφουκιανισμός, ο ταοϊσμός και ο σιντοϊσμός). Τα υπόλοιπα είναι θρησκευτικές αερολογίες Καλόπουλου Μιχάλη.

ΠΕΡΙ ΑΙΤΙΟΤΗΤΑΣ

(Ο ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝΑΙΡΕΙ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ ΚΑΙΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ)

«Η θεραπευτική γνώση της σωτήριας αιτιότητας ποδοπατήθηκε εσκεμμένα» (σημ: εννοεί από τους Χριστιανούς), (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 35-36, σελίδα 85, άρθρο Καλόπουλου περί αιτιότητας).

Ας δούμε τώρα, ποιος είναι αυτός που ποδοπατεί την σωτήρια αιτιότητα για χάρη των Ελλήνων:

Ο Καλόπουλος μέσα στην ψεύτικη θεολογία του, στην οποία συντάσσει πολλούς αλληλο-αναιρούμενους φιλοσόφους, για να αποδείξει τις δικές του θεωρίες, αναιρεί τόσο τον Αριστοτέλη όσο και τον ίδιο του τον εαυτό (αιτιότητα), διότι στην ενότητα του άρθρου περί αιτιότητας, «ΠΩΣ ΣΥΝΕΤΕΘΗ Ο ΚΟΣΜΟΣ» (Πηγή :ό.π, σελίδα 80) αναφέρει και παραδέχεται την θεωρία του Λεύκιππου «Ο κόσμος αυτός, σε (αυτήν την) διασπαρμένη μορφή εσχηματίσθη με τον εξής τρόπο: τα ατόμων σώματα, χωρίς αιτία και τυχαία έχοντας την κίνηση, κινούμενα συνεχώς και ταχύτατα, πλήθος επί τω αυτώ (σε ένα τόπο) συγκεντρώθηκαν, σε ποικιλία σχημάτων και μεγεθών».

Ο Καλόπουλος αναφέρει διαρκώς πράγματα που δεν στέκουν λογικά. Καλό θα ήταν να εξηγήσει στον κόσμο που βρήκανε τα ατόμων σώματα την κίνηση (αιτία). Το Μπινγκ Μπανγκ (το οποίο σαφώς και δεν αναφέρει ο Λεύκιππος, μηδέποτε ο Λεύκιππος αναζήτησε αιτία, γι’ αυτό και λέει «Τῶν ἀτόμων σωμάτων ἀπρονόητων καί τυχαίαν έχόντων τήν κίνηση», (αν υπέθετε το Μπινκγ Μπανκ ο Λεύκιπος δεν θα έλεγε μήτε «άπρονόητων» μήτε και «τυχαίαν») αλλά που ο Καλόπουλος πλαγίως το βάζει υποθετικά και ψευδώς στην θεωρία του (ό.π. σελ. 80 « είναι πραγματικά πέρα από κάθε κατανόηση, το πώς ο μέγας αυτός θεωτηρικός διέβλεψε από τότε με τέτοια ακρίβεια την μεγάλη κοσμογονική έκρηξη, που σήμερα είναι γνωστή ως "BING BANG".... ο διανοητικά προικισμένος Έλληνας είχε πράγματι ξεπεράσει κάθε αναμενόμενη πρόοδο»), δεν μπορεί να είναι το πρώτο αίτιο διότι και αυτό με την σειρά του επιζητά άλλο αίτιο κ.ο.κ. Πώς ο κύριος Καλόπουλος σε άρθρο περί αιτιότητας, εισάγει ένα φιλόσοφο που δεν την αναζήτησε; Αυτός ξέρει!

Λίγες παραγράφους παρακάτω αναφέρεται τον Πλούταρχο «Τῇ φύσει μηδενός ἀναιτίως γίνεσθαι». Ας εξηγήσει λοιπόν το αίτιο του Μπινγκ Μπανγκ το οποίο αποδέχεται αλλά και το πώς ο Λεύκιππος απέκτησε αίτιο ενώ ποτέ δεν είχε. Ο γράφων θα έλεγε να του το εξηγήσει ο Αριστοτέλης «ὁ θεός… τό πρῶτο κινοῦν ἀκίνητον… ἀνάγκη εἶναι τι ἒν και ἀίδιον τό πρῶτον κινοῦν» μιας και ο ίδιος στο αυτό άρθρο τον ονομάζει Μέγιστο Φιλόσοφο αλλά του οποίου τις Λογικές θεωρίες δεν μαρτυρεί εξ ολοκλήρου. Ο Αριστοτέλης θέλει το πρώτο κινούν ΕΝΑ, ΑΙΩΝΙΟ και ΑΚΙΝΗΤΟ που δεν έχει σχέση με τα αισθητά (υλικά) όντα «…οὐσία τις ἀΐδιος και ἀκίνητος καί κεχωρισμένη τῶν αἰσθητῶν» (Μετά τα Φυσικά, Λ 7, 1073 α, 4-5), που η τελευταία αιτία κάθε κίνησης βρίσκεται στην θεότητα, όπου ο θεός είναι η αρχή των πάντων «ὃτε γάρ θεός δοκεῖ τῶν αἰτίων πᾶσιν εἶναι καί ἀρχή τις» (Φυσικά, Η 245 β, 1-2).

Θα πρέπει να μαρτυρήσει λοιπόν ο Καλόπουλος ποια είναι η Θεολογία που διδάσκει από την γέννησή της τον ΕΝΑ, ΑΙΩΝΙΟ και ΑΙΤΙΟ ΓΙΑ ΟΛΑ, Θεό. Σε κάθε άλλη αρνητική περίπτωση, θα πρέπει να αποδείξει, πως σε ένα φυσικό σύστημα δύο σωμάτων, το ένα εξασκεί μια δύναμη (Αίτιο) στο άλλο και το πρώτο με την σειρά του δεν δέχεται δύναμη (δράση -αντίδραση) από το δεύτερο. Ο επιστημονικός κόσμος περιμένει να το αποδείξει αυτό ο Καλόπουλος ώστε να καταργήσει τον Αριστοτέλη, την φυσική και την Θεολογία της Βίβλου στα περί δημιουργίας του Κόσμου ακόμη και αν υπάρχουν διαφορές στα περί της πηγής της ύλης. Αυτό είναι απαραίτητο πριν πάρει πάλι τους δρόμους και τα ακρογιάλια για να απομυθοποιήσει Αγίες και το Άγιο Φως. Γνωρίζει ο Καλόπουλος πως η Ανατολική Εκκλησία και δηλαδή η Ορθόδοξη, ήταν και είναι Αριστοτελίζουσα;

Αυτά αρκούν για την ώρα. Μόνο να σημειωθεί πως οι διαρκής χρήση του έργου του Πλουτάρχου, «Περί δεισιδαιμονίας», από πλευράς Καλόπουλου, στο συγκεκριμένο άρθρο, είναι ένα έργο καθαρά γραμμένο για την θρησκεία της Αρχαίας Ελλάδας και όχι για τους Χριστιανούς, διότι η θρησκεία της αρχαίας Ελλάδας, ήταν δεισιδαιμονικότατη, εφόσον καθετί στην φύση (κεραυνοί, βροντές, καταιγίδες) είναι αποτέλεσμα της θείας ενέργειας. Στον Χριστιανισμό αντιθέτως ο κόσμος έχεις τους δικούς του νόμους, τους οποίους απόκτησε κατά την δημιουργία από τον Θεό. Στον χριστιανικό κόσμο ο Θεός είναι η αρχική αριστοτέλεια αιτία ενός αυτόνομου μηχανιστικά κόσμου ενώ στον παγανιστικό κόσμο οι θεοί είναι οι καθημερινές αιτίες του (άνοιξη, καλοκαίρι, βροχή, αέρας, θαλασσοταραχή κ.λ.π.)

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ προς Καλόπουλο

Μετά τα Φυσικά 1072a21-1073a12

«Θεός ἔστι τι ἀεὶ κινούμενον κίνησιν ἄπαυστον, αὕτη δ΄ ἡ κύκλῳ (καὶ τοῦτο οὐ λόγῳ μόνον ἀλλ΄ ἔργῳ δῆλον), ὥστ΄ ἀΐδιος ἂν εἴη ὁ πρῶτος οὐρανός. ἔστι τοίνυν τι καὶ ὃ κινεῖ. ἐπεὶ δὲ τὸ κινούμενον καὶ κινοῦν [καὶ] μέσον, τοίνυν ἔστι τι ὃ οὐ κινούμενον κινεῖ, ἀΐδιον καὶ οὐσία καὶ ἐνέργεια οὖσα. κινεῖ δὲ ὧδε τὸ ὀρεκτὸν καὶ τὸ νοητόν· κινεῖ οὐ κινούμενα. τούτων τὰ πρῶτα τὰ αὐτά. ἐπιθυμητὸν μὲν γὰρ τὸ φαινόμενον καλόν, βουλητὸν δὲ πρῶτον τὸ ὂν καλόν· ὀρεγόμεθα δὲ διότι δοκεῖ μᾶλλον ἢ δοκεῖ διότι ὀρεγόμεθα· ἀρχὴ γὰρ ἡ νόησις. νοῦς δὲ ὑπὸ τοῦ νοητοῦ κινεῖται, νοητὴ δὲ ἡ ἑτέρα συστοιχία καθ΄ αὑτήν· καὶ ταύτης ἡ οὐσία πρώτη, καὶ ταύτης ἡ ἁπλῆ καὶ κατ΄ ἐνέργειαν (ἔστι δὲ τὸ ἓν καὶ τὸ ἁπλοῦν οὐ τὸ αὐτό· τὸ μὲν γὰρ ἓν μέτρον σημαίνει, τὸ δὲ ἁπλοῦν πὼς ἔχον αὐτό). ἀλλὰ μὴν καὶ τὸ καλὸν καὶ τὸ δι΄ αὑτὸ αἱρετὸν ἐν τῇ αὐτῇ συστοιχίᾳ· καὶ ἔστιν ἄριστον ἀεὶ ἢ ἀνάλογον τὸ πρῶτον. ὅτι δ΄ ἔστι τὸ οὗ ἕνεκα ἐν τοῖς ἀκινήτοις, ἡ διαίρεσις δηλοῖ· ἔστι γὰρ τινὶ τὸ οὗ ἕνεκα καὶ τινός, ὧν τὸ μὲν ἔστι τὸ δ΄ οὐκ ἔστι. κινεῖ δὴ ὡς ἐρώμενον, κινούμενα δὲ τἆλλα κινεῖ. εἰ μὲν οὖν τι κινεῖται, ἐνδέχεται καὶ ἄλλως ἔχειν, ὥστ΄ εἰ [ἡ] φορὰ πρώτη ἡ ἐνέργειά ἐστιν, ᾗ κινεῖται ταύτῃ γε ἐνδέχεται ἄλλως ἔχειν, κατὰ τόπον, καὶ εἰ μὴ κατ΄ οὐσίαν· ἐπεὶ δὲ ἔστι τι κινοῦν αὐτὸ ἀκίνητον ὄν, ἐνεργείᾳ ὄν, τοῦτο οὐκ ἐνδέχεται ἄλλως ἔχειν οὐδαμῶς. φορὰ γὰρ ἡ πρώτη τῶν μεταβολῶν, ταύτης δὲ ἡ κύκλῳ· ταύτην δὲ τοῦτο κινεῖ. ἐξ ἀνάγκης ἄρα ἐστὶν ὄν· καὶ ᾗ ἀνάγκῃ, καλῶς, καὶ οὕτως ἀρχή. τὸ γὰρ ἀναγκαῖον τοσαυταχῶς, τὸ μὲν βίᾳ ὅτι παρὰ τὴν ὁρμήν, τὸ δὲ οὗ οὐκ ἄνευ τὸ εὖ, τὸ δὲ μὴ ἐνδεχόμενον ἄλλως ἀλλ΄ ἁπλῶς. ἐκ τοιαύτης ἄρα ἀρχῆς ἤρτηται ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ φύσις. διαγωγὴ δ΄ ἐστὶν οἵα ἡ ἀρίστη μικρὸν χρόνον ἡμῖν (οὕτω γὰρ ἀεὶ ἐκεῖνο· ἡμῖν μὲν γὰρ ἀδύνατον), ἐπεὶ καὶ ἡδονὴ ἡ ἐνέργεια τούτου (καὶ διὰ τοῦτο ἐγρήγορσις αἴσθησις νόησις ἥδιστον, ἐλπίδες δὲ καὶ μνῆμαι διὰ ταῦτα). ἡ δὲ νόησις ἡ καθ΄ αὑτὴν τοῦ καθ΄ αὑτὸ ἀρίστου, καὶ ἡ μάλιστα τοῦ μάλιστα. αὑτὸν δὲ νοεῖ ὁ νοῦς κατὰ μετάληψιν τοῦ νοητοῦ· νοητὸς γὰρ γίγνεται θιγγάνων καὶ νοῶν, ὥστε ταὐτὸν νοῦς καὶ νοητόν. τὸ γὰρ δεκτικὸν τοῦ νοητοῦ καὶ τῆς οὐσίας νοῦς, ἐνεργεῖ δὲ ἔχων, ὥστ΄ ἐκείνου μᾶλλον τοῦτο ὃ δοκεῖ ὁ νοῦς θεῖον ἔχειν, καὶ ἡ θεωρία τὸ ἥδιστον καὶ ἄριστον. εἰ οὖν οὕτως εὖ ἔχει, ὡς ἡμεῖς ποτέ, ὁ θεὸς ἀεί, θαυμαστόν· εἰ δὲ μᾶλλον, ἔτι θαυμασιώτερον. ἔχει δὲ ὧδε. καὶ ζωὴ δέ γε ὑπάρχει· ἡ γὰρ νοῦ ἐνέργεια ζωή, ἐκεῖνος δὲ ἡ ἐνέργεια· ἐνέργεια δὲ ἡ καθ΄ αὑτὴν ἐκείνου ζωὴ ἀρίστη καὶ ἀΐδιος. φαμὲν δὴ τὸν θεὸν εἶναι ζῷον ἀΐδιον ἄριστον, ὥστε ζωὴ καὶ αἰὼν συνεχὴς καὶ ἀΐδιος ὑπάρχει τῷ θεῷ· τοῦτο γὰρ ὁ θεός. ὅσοι δὲ ὑπολαμβάνουσιν, ὥσπερ οἱ Πυθαγόρειοι καὶ Σπεύσιππος τὸ κάλλιστον καὶ ἄριστον μὴ ἐν ἀρχῇ εἶναι, διὰ τὸ καὶ τῶν φυτῶν καὶ τῶν ζῴων τὰς ἀρχὰς αἴτια μὲν εἶναι τὸ δὲ καλὸν καὶ τέλειον ἐν τοῖς ἐκ τούτων, οὐκ ὀρθῶς οἴονται. τὸ γὰρ σπέρμα ἐξ ἑτέρων ἐστὶ προτέρων τελείων, καὶ τὸ πρῶτον οὐ σπέρμα ἐστὶν ἀλλὰ τὸ τέλειον· οἷον πρότερον ἄνθρωπον ἂν φαίη τις εἶναι τοῦ σπέρματος, οὐ τὸν ἐκ τούτου γενόμενον ἀλλ΄ ἕτερον ἐξ οὗ τὸ σπέρμα. ὅτι μὲν οὖν ἔστιν οὐσία τις ἀΐδιος καὶ ἀκίνητος καὶ κεχωρισμένη τῶν αἰσθητῶν, φανερὸν ἐκ τῶν εἰρημένων· δέδεικται δὲ καὶ ὅτι μέγεθος οὐδὲν ἔχειν ἐνδέχεται ταύτην τὴν οὐσίαν ἀλλ΄ ἀμερὴς καὶ ἀδιαίρετός ἐστιν (κινεῖ γὰρ τὸν ἄπειρον χρόνον, οὐδὲν δ΄ ἔχει δύναμιν ἄπειρον πεπερασμένον· ἐπεὶ δὲ πᾶν μέγεθος ἢ ἄπειρον ἢ πεπερασμένον, πεπερασμένον μὲν διὰ τοῦτο οὐκ ἂν ἔχοι μέγεθος, ἄπειρον δ΄ ὅτι ὅλως οὐκ ἔστιν οὐδὲν ἄπειρον μέγεθος)· ἀλλὰ μὴν καὶ ὅτι ἀπαθὲς καὶ ἀναλλοίωτον· πᾶσαι γὰρ αἱ ἄλλαι κινήσεις ὕστεραι τῆς κατὰ τόπον.»

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ ΓΙΑ ΚΑΛΟΠΟΥΛΟ ΜΙΧΑΛΗ

Ο Απόστολος Παύλος, ελληνιστής Ιουδαίος, είναι όχι μόνο κάτοχος της ελληνικής γλώσσας, στην οποία έγραψε και τις επιστολές του, αλλά και πολλές φορές αναφέρει σε αυτές χωρία Ελλήνων συγγραφέων όπως π.χ. του Αράτου, του Μενάνδρου, και του Επιμενίδη (Πράξεις Ιζ΄, 28 -Α Κορινθίων Ιε΄, 33 και προς Τίτον Α΄, 12) και δείχνει σαφή επαφή προς τον ελληνικό πνευματικό βίο, συνιστά στους αναγνώστες του προσοχή ώστε να μην συλαγωγήσει κανείς αυτούς στην απάτη της φιλοσοφίας (Κολλοσαείς, Κεφ. β’ «8 Βλέπετε μή τις ὑμᾶς ἔσται ὁ συλαγωγῶν διὰ τῆς φιλοσοφίας καὶ κενῆς ἀπάτης, κατὰ τὴν παράδοσιν τῶν ἀνθρώπων, κατὰ τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσμου καὶ οὐ κατὰ Χριστόν·»). Τέτοια φιλοσοφία είναι εκείνη του Καλόπουλου στο άρθρο περί αιτιότητας. Μήπως δηλαδή ο Απόστολος Παύλος είδε άδικο;

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Θα χρησιμοποιηθεί μια φράση του εργοδότη του Καλόπουλου , Ευάγγελου Μπεξή, αρχαιολόγου: «Όλα αυτά είναι μπούρδες, και κουβέντες να κάνουμε…» (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, μηνιαία έκδοση για την Οικουμενική Ελληνικότητα, τεύχος 38, Σελίδα 2 - 3, Σημείωμα Εκδότη κ. Ευάγγελου Μπεξή, αρχαιολόγου)

Διότι πώς τολμά ο Καλόπουλος να συγγράφει άρθρο, το οποίο βαπτίζει «Δεισιδαιμονία ή αιτιότητα; ο πόλεμος συνεχίζεται» και φανερώνει εαυτόν ως υποστηρικτή της αιτιότητας, εφόσον μαρτυρεί στo Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 35-36, σελ. 68 «Με την φαντασία στην θέση της κριτικής και την απόλυτη απουσία οποιουδήποτε προβληματισμού ή διάθεση ελέγχου της αυθαιρεσίας, οι ανθρώπινες κοινωνίες γέμισαν απο θεοειδείς, θεόβουλους, θεομάντεις, θεογνώστες, θεόπτες, θεόπνευστους, θεολόγους. Σαν τα μανιτάρια εμφανίστηκαν παντού διάφοροι θεόπιστοι, θεόπλουτοι, θεοπρεπείς, θεοπρόβλητοι, θεοσβείς, θεόσοφοι, θεοτίμητοι, θεογενείς, θεοτόκοι, θεοτραφείς, θεοφιλείς, θεοφόροι, θεόφρονες, θεόχριστοι, θεόφοβοι, και φυσικά μαζί τους και οι αετονύχηδες, οι... αθεόφοβοι, οι θεουργοί και οι θεοκάπηλοι. ... Ο άνθρωπος οδηγήθηκε όχι στην επίγνωση της φυσικής αιτιότητας, που ήταν το πραγματικό ζητούμενο, αλλά στις φανταστικο-θρησκευτικές αιτιάσεις, σε ανθρωπομορφικούς θεούς και τελικά στον φρικτό λάκκο της δεισιδαιμονίας.» διότι ενώ αναφέρει  στην σελίδα του ότι:

« συγγραφέας και ερευνητής Μιχάλης Καλόπουλος, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1949. Έζησε για χρόνια στη Γερμανία όπου σπούδασε σε θετική κατεύθυνση και εργάστηκε ως υπεύθυνος σε μεγάλη εταιρεία σε θέση αναλυτή και με αντικείμενο την ανεύρεση λογικών σφαλμάτων σε μεγάλους όγκους δεδομένων».(Πηγή: www.greatlie.com)

… κάνει πολλά λάθη ΛΟΓΙΚΗΣ σε ΜΙΚΡΟ ΟΓΚΟ ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ, εφόσον τολμά ταυτόχρονα, και δηλαδή στο ίδιο άρθρο περί αιτιότητας, να:

1. Παρουσιάζει τον Λεύκιππο ως φιλόσοφο αιτιότητας, εφόσον ο Λεύκιππος δεν έχει αίτιο στην θεωρία του;

2. Αποκρύβει το ΑΙΤΙΟ από τον φιλόσοφο, ΜΕΓΙΣΤΟ κατ’ Καλόπουλο (ό.π, 81)  και Αριστοτέλη, τον Θεό;

Αυτά και ΜΟΝΟ τα ΔΥΟ γεγονότα σημαίνουν ότι : ΣΥΝΕΠΩΣ τα άρθρα του Μ. Καλόπουλου είναι εκείνα που έχουν πέσει στο λάκκο της δεισιδαιμονίας διότι δεισιδαίμων ετυμολογικά είναι εκείνος που φοβάται τον Θεό! , (βλέπε ικέτες της αρχαίας Θρησκείας) άλλωστε και ο Καλόπουλος το αναφέρει κάνοντας χρήση του Θεόφραστου που καταδικάστηκε για αθεΐα στην Αθήνα (ό.π. σελ. 72 «δειλία πρός τὸ δαιμόνιο (τὸ θεῑο) εἶναι») ο δεισιδαίμων. Και αναφέρει επίσης πως «Τον δε δεισιδαίμονα περιγράφει με τα μελανότερα χρώματα, ως κατατρεχόμενο από αυτήν του την δειλία»).

Μα και ακόμη περισσότερο του αξίζει το εξής που ο ίδιος λέει: «Με την φαντασία στην θέση της κριτικής και την απόλυτη απουσία οποιουδήποτε προβληματισμού ή διάθεση ελέγχου της αυθαιρεσίας»...και συμπληρώνουμε: εμφανίστηκαν οι απανταχού στην Ελλάδα ως μανιτάρια, νεοπαγανιστές δεισιδαίμονες που δεν οδηγούνται στην επίγνωση της θεϊκής αιτιότητας, του Ιησού Χριστού αλλά στις φανταστικο-φυσικές αιτιάσεις των ξύλων, της πέτρας, του χαλκού και του σιδήρου, των ψεύτικων ειδωλολατρικών θεών, διότι φοβούνται Εκείνον που Ζει και είναι ο Πραγματικός Θεός και Αίτιο του Κόσμου.

ΠΗΓΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ

Περιοδικά

1. Ιχώρ, τεύχος 35-36, 38 

Σελίδα - Μενού περί Μ. Καλόπουλου

ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ