ΙΕΡΕΙΣ, ΙΕΡΕΙΕΣ & ΙΕΡΟΔΟΥΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ

Μερικές αποσαφηνίσεις περί των αρχαίων Ελλήνων και Ρωμαίων ιερέων. Οι αποσαφηνίσεις αυτές βεβαίως δεν έχουν σκοπό να βάλουν την αρχαιότητα και τις αρχαίες θρησκευτικές συνήθειες. Αλλά απλά έχουν σαν μοναδικό σκοπό τους, όπως πάντοτε άλλωστε, να καταδείξουν το άτοπο της νέο-Εθνικής επίθεσης ενάντια στον Χριστιανικό κλήρο με τοποθετήσεις και επιχειρήματα που δείχνουν ότι οι εμπνευστές τους είτε γνωρίζουν πολύ λίγο την αρχαία ιστορία είτε την αποκρύπτουν εσκεμμένα. Συγκεκριμένα το παρόν άρθρο ξεκαθαρίζει εκείνες τις νέο-Εθνικές τοποθετήσεις σύμφωνα με τις οποίες 1) ο αρχαίος ιερέας ήταν οποιοσδήποτε 2) οι σημερινοί ιερείς πρέπει να απέχουν από τα Εθνικά ζητήματα 3) οι Χριστιανοί ιερείς αφορίζουν οι αρχαίοι όχι 4) η σημερινή Εκκλησία κατέχει κτηματική περιουσία συνεπώς δεν είναι κατάλληλη για τα «θρησκευτικά» 5) οι Χριστιανοί ιερείς είναι «ανέραστοι» 6) στους Χριστιανούς ιερείς επικρατεί αναξιοκρατία. Πολλές φορές νεοΕθνικοί ωρύονται επειδή ο Χριστιανισμός κατάργησε τα αρχαία έθιμα και καθαίρεσε αρχαίους ιερείς. Αλλά υπάρχει κάτι εντελώς παράλογο σε αυτό. Είναι σωστό δηλαδή να καταδικάζεται ο Χριστιανισμός επειδή κατάργησε το μαστίγωμα των νέων μέχρι θανάτου της Σπάρτης; Είναι παράλογο και ανθελληνικό που κατάργησε τις ανθρωποθυσίες Ελλήνων πολιτών εις αφιέρωση προς θεούς που δεν υπάρχουν; Άραγε τι σόι Έλληνες ιερείς είναι αυτοί οι ιερείς που κατακρεουργούν Έλληνες μπροστά από «ιερούς» βωμούς; Ποίοι είναι πιο Έλληνες ιερείς; Οι θυσιαστές των Ελλήνων Εθνικοί ιερείς ή οι αποτρεπτές τους Χριστιανοί;

Δεξιά: Κεφαλή ιερέα του ύστερου 1ου αιώνα μ.Χ. από την Αφροδισιάδα της Μ. Ασίας. Το κάλυμμα της κεφαλής του δηλώνει χαρακτηριστικά την επίδραση εξωελληνικών στοιχείων στον ελληνικό κόσμο κατά την πρώιμη Ρωμαιοκρατία. (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά θέματα, τεύχος 44, σελίδα 65)

ΙΕΡΕΙΣ & ΙΕΡΕΙΕΣ

Ιερείς καλούνταν στην αρχαιότητα οι αφοσιωμένοι εις την διακονία των ναών και την τέλεση των εν αυτούς ιερουργιών. Στην αρχαία Ελλάδα φορούσαν μακρύ χιτώνα με στενές μακρές χειρίδες και κρατούσαν μαχαίρι που χρησίμευε στις εναίμους θυσίες.

Πηγή: Καψάλης Γερ. Δ. Πρόεδρος Εκπαιδευτικού Συμβουλίου, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος ΙΒ΄ σελίδα 871-872

ΙΕΡΟΘΥΣΙΟ (ΙΕΡΟΘΥΤΕΙΟ)

Ο δημόσιος και ιερός τόπος, που περιέκλειε και τον βωμό της πόλης στον οποίο τελούνταν οι θυσίες ιερών ζώων και άλλες σπονδές, εν ονόματι τις πόλης. Στα ιεροθυσία παραθέτονταν τα ιερά συμπόσια, έπ’ ευκαιρία μεγάλων εθνικών γεγονότων ή εορτών ή και προς τιμή επιφανών ξένων. Οι Λίνδιοι παρείχαν σίτιση στο ιεροθυσίο στους πολίτες οι οποίοι είχαν επιτελέσει μεγάλα κατορθώματα για την πόλη. Από αυτή την άποψη εξομοιώνονται με τα πρυτανεία των άλλων μεγάλων Ελληνικών πόλεων.

Πηγή: Κωνσταντινίδης Θάνος Α. Δικηγόρος, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος ΙΒ’ σελίδα 875

ΙΕΡΟΠΟΙΟΙ ή ΜΩΜΟΣΚΟΠΟΙ

ΙΕΡΟΚΗΡΥΚΑΣ

ΙΕΡΟΤΑΜΙΑΣ

Ο θησαυροφύλακας των ιερών, ο οποίος σε πολλές πόλεις τελούσε και άλλα καθήκοντα πολιτικά ή θρησκευτικά. Κατά την συμπολιτεία Μεδεωνίων και Στειρίων κατά την οποία οι πρώτοι γίνονται απλή φατρία της Στείριδας, ορίζουν όπως ο ιεροταμίας «ὁ τάς θυσίας τάς πατρίους θυσιάζων» συνδικάζει με τους άρχοντες της Στείριδας. Σε άλλες πόλεις (Ρόδος, Έφεσος, Κως) σώζονται διάφορες επιγραφές, των οποίων η χρονολόγηση γίνεται κατά τους ιεροταμίες («ἱεροταμιεύσαντος» του δείνα).

Πηγή: Παπάς Π. Ν. Φιλόλογος, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος ΙΒ΄, σελίδα 883

ΙΕΡΟΜΝΗΜΟΝΑΣ

Καλούνταν ο καθένας που αποστέλλονταν στο Αμφικτιονικό συνέδριο, ως αντιπρόσωπος των 12 φυλών. Κάθε φυλή έστελνε 2 συνεπώς το συνέδριο αποτελούνταν από 24 στο σύνολο. Πόλεις που αντιπροσώπευαν το μισό του φύλου στο οποίο ανήκαν (όπως η Αθήνα, η οποία αντιπροσώπευε το μισό του Ιωνικού φύλου) μπορούσαν να αποστείλουν και περισσότερους ιερομνήμονες, αλλά όλοι τους είχαν μόνο μια ψήφο. Οι ιερομνήμονες που καλούνταν και Αμφικτίονες και σύνεδροι, αμέσως μόλις συγκροτούνταν σε σώμα, ορκίζονταν ότι θα τηρήσουν τους αμφικτιονικούς νόμους, δηλαδή «Μηδεμίαν πόλιν τῶν ἀμφικτιονίδων ἀνάστατον ποιήσειν, μηδ᾽ ὑδάτων ναματιαίων εἲρξειν, μήτ᾽ ἐν πολέμῳ μήτ᾽ ἐν εἰρήνῃ∙ ἐάν δέ τις ταῦτα παραβῇ, στρατεύσειν ἐπί τοῦτον καί τάς πόλεις ἀναστήσειν, καί ἐάν τις ἢ συλᾷ τά τοῦ θεοῦ, ἢ συνειδῇ τι, ἢ βουλεύσῃ τι κατά τῶν ἱερῶν, τιμωρήσειν καί χειρί καί ποδί καί φωνῇ πάσῃ δυνάμει», και αναλάμβαναν την άσκηση των έργων στους Δελφούς, τα οποία ήσαν πολλαπλά και υποβάλλονταν σε πλείστα, υπό την επικύρωση του Αμφικτιονικού Συνεδρίου, το οποίο αποτελούνταν από αυτούς (τους ιερομνήμονες), διαρκείς αντιπρόσωποι του φύλου τους, των πυλαγόρων, αντιπροσώπων των πολιτικών συμφερόντων των διάφορων αμφικτιονικών πόλεων, του γραμματέα των συνεδρίου και ενός ιεροκήρυκα και της έκτακτης εκκλησίας, η οποία αποτελούνταν από τους ειρημένους (ιερομνήμονες και πυλάγορες) και όλων των παρευρισκομένων εν τη γιορτή για οποιοδήποτε λόγο, κάθε φορά που έπρεπε να εκδοθεί από αυτήν ψήφισμα. Εκτός όμως από εκείνους που ασχολούνταν με την μέριμνα του ιερού τους έργου, κάθε ιερομνήμονας όφειλε να διατηρεί καλές τις σχέσεις της πατρίδας του με το ιερό των Δελφών και να τηρεί την νόμιμη τάξη των θυσιών και εορτών. Με μέριμνα των εκάστοτε ιερομνημόνων συμπληρώθηκε ο ιερός κώδικας των αρχαίων Ελλήνων, με τον οποίο συμπληρώθηκαν οι αγαθές και αποφράδες ημέρες του έτους και καθιερώθηκαν τακτές ημέρες του μηνός σε ιδιαίτερους θεούς (η τρίτη μέρα κάθε μήνα στην Αθηνά, η έβδομη και η νουμηνία στον Απόλλωνα κ.ο.κ.).

Ιερομνήμονες καλούνταν ακόμη οι α) ιερείς του Ποσειδώνα στα Μέγαρα β) ο επώνυμος του έτους άρχοντας του Βυζάντιου και γ) ο επιμελητής του δημόσιου θησαυρού στην Θάσο.

Πηγή: Καψάλης Γερ. Δ. Πρόεδρος Εκπαιδευτικού Συμβουλίου, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος ΙΒ΄ σελίδα 877

ΙΕΡΟΔΟΥΛΟΙ & ΙΕΡΗ ΠΟΡΝΕΙΑ

Περιοδικό «Δαυλός», τεύχος 193, εξώφυλλο, κάτω επικεφαλίδα, «Πορνογραφικά στοιχεία στην Π. Διαθήκη»

Ιερόδουλος ονομάζεται ο δούλος ιερού, που υπηρετεί σε αρχαίο ναό ως αφιερωμένος εις την λατρευομένη θεότητα. Στον ναό της Αφροδίτης υπηρετούσαν γυναίκες και πρόσφεραν τον εαυτό τους προς συνουσία.

Η προσφορά ανδρών και γυναικών σε ιερά αφιερωμένοι ως δούλοι εις την υπηρεσία του θεού, έχει την προέλευσή της στους ανατολικούς λαούς και γι’ αυτό συνηθίζεται στην Ελλάδα στα ιερά της Αφροδίτης , η οποία είναι Ασιατική θεότητα. Η αρχική αιτία της αφιερώσεως στους ναούς ήταν η ανάγκη καθαριότητός, της θεραπείας των ιερέων και προπαντός της καλλιέργειας των αγρών, ιδίως σε θεότητες των αγρών. Οι δια την εκτέλεση των εν λόγω υπηρεσιών ιερόδουλοι ήσαν συνήθως αιχμάλωτοι πολέμου. Εκτός όμως των δούλων υπήρχαν και ιερόδουλοι οι οποίοι ήταν ελεύθεροι πολίτες και αφιερώνονταν οικειοθελώς εις την υπηρεσία των ναών και των ιερέων αυτών

Παραδόξως για τα σημερινά ήθη αλλά και για τα Ελληνικά ήθη της εποχής, ήταν η συνήθεια επιφανών ανδρών αλλά και ανατολικών λαών να στέλνουν τις κόρες τους και να προσφέρονται ως θυσία στους θεούς την αγνότητα και την παρθενία τους. Συνήθεια που οφείλεται μάλλον, και ίσως εις την αρχή, ότι οι θεοί πρώτοι έπρεπε να λαμβάνουν απαρχής κάθε πράγματος. (Ηροδ. Α’ 199)

Από αυτήν την συνήθεια προήλθε έπειτα η συνήθεια οι νέες να μένουν στους ναούς μέχρι την ημέρα του γάμου τους και να προσφέρουν εμπορευόμενες το σώμα τους προς όφελος των ναών των οποίο υπηρετούσαν. Πολλές φορές μάλιστα αυτές οι ιερόδουλες παράμεναν στο ναό για όλη την ζωή τους προσφέροντας αυτή την υπηρεσία μεταβαλλόμενοι σε εταίρες. Ιερόδουλοι γίνονταν, προς περισσότερη εξασφάλιση της ελευθερίας τους και οι απελευθερωμένοι από τους κυρίου τους δούλοι, δι’ αφιερώσεως εις τους ναούς.

Οι ανάγκες των ναών και οι ανατολικές συνήθειες ανέβαζαν των αριθμό των ιερόδουλων πολλές φορές σε μεγάλα ύψη. Στους Κομάνοις της Καππαδοκίας στο ιερό της Ενυούς οι ιερόδουλοι άνδρες και γυναίκες έφτασαν το αριθμό των 6000.(Στράβωνας C535) ενώ ο ιερέας του ναού, που ανήκε στο βασιλικό γένος, ήταν 2^ος μετά τον βασιλιά κατά τις προσόδους και τις προσφορές. Ο ιερέας του Μορινηνή Δία είχε έσοδα 15 τάλαντα από την εύκαρπη χώρα την οποία καλλιεργούσαν 3000 ιερόδουλοι (Στράβων C. 537). Οι ιερόδουλοι στην Τύρο ήσαν τόσοι πολλοί ώστε πολλές φορές ο αρχιερέας με την βοήθειά τους ελάμβανε και το βασιλικό αξίωμα. Στον ναό της Αφροδίτης στην Κόρινθο υπήρχαν 1000 εταίρες, γι’ αυτό και πολλοί έμποροι ιδίως και στρατιωτικοί επισκέπτονταν την πόλη. Γι‘ αυτό έλεγε και η παροιμία «οὐ παντός ἀνδρός εἰς Κόρινθον ἒσθ᾽ ὁ πλοῦς» (Στραβ. C. 559) . Από ότι φαίνεται και άλλα ιερά είχαν ιερόδουλους στην αρχαία Ελλάδα αλλά δεν ήταν όλοι γυναίκες εταίρες Έτσι υπάρχουν αναφορές για ιερόδουλους στην Τεγέα της Αρκαδίας, ναού της Αλέας Αθηνάς, στην Δήλο στο ναό του Απόλλωνα και στους Δελφούς οι οποίοι ήταν ιερόσυλοι δηλαδή νοσφιστές των καρπών των ιερών γαιών του θεού. Αυτοί καταδικάστηκαν από τους Αμφυκτίονες να αφιερωθούν ως ιερόδουλοι εις τον ναό του Απόλλωνα. Τέλος ονομαστό για τον αριθμό των ιερόδουλων ήταν στην Σικελία και στο ψηλό λόφο της Έρυκος το ιερό της Αφροδίτης της λεγόμενης Ερυκίνης και της οποίας αφίδρυμα υπήρχε στη Ρώμη (Στράβων C. 272).

Επειδή δε οι ιερόδουλες συνεισέφεραν πολλά εις τα ιερά της Αφροδίτης δεν είναι άξιο απορίας ότι οι ναοί της ήταν από τους πλουσιότερους. Το παράξενο είναι ότι ο Ησίοδος μιλάει με αυστηρότητα γι’ αυτές της γυναίκες, που ντύνονται κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να προβάλλουν τις καμπυλότητές τους, που με τις κολακείες τους ξεκουτιαίνουν τους άντρες και που δεν εποφθαλμιούν τίποτα άλλο από τη σιταποθήκη τους -γιατί η πληρωμή των υπηρεσιών γινόταν τότε σε είδος- και τις οποίες παρομοιάζει τελικά με τους κλέφτες (Ησίοδος Έργα και Ημέραι, 373 - 375)

Το έθος της αφιερώσεως στα ιερά των θεών των απελευθερωμένων σκλάβων από τους κυρίους τους, ως και η αφιέρωση κτημάτων με τους καλλιεργητές τους ως ιερόδουλων, δεν έλειψε ούτε στα ρωμαϊκά χρόνια.

Πηγή: Καψάλης Γερ. Δ. Πρόεδρος Εκπαιδευτικού Συμβουλίου, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος ΙΒ΄ σελίδα 874

Αριστερά: Δεν διεκδικούν την πολιτική και την θρησκευτική εξουσία των Εθνών των. Δεν ζητούν την επιβολή των Νόμων των Θεών σε όλη την κοινωνία. Δεν απαιτούν την εισαγωγή της Εθνικής των Θρησκείας στα Δανέζικα σχολεία. Δεν ζητούν να τεθεί η τρομοκρατική οργάνωση των ναζωραίων εκτός νόμου. Δεν ζητούν πίσω τους Ιερούς Τόπους των όπου πάνω έχουν κτισθεί τα χριστιανικά πορνεία. (Πηγή: http://www.hellenicreligion.gr/doc/anagnorisidanon.htm 27/11/2003)

Δεξιά: Τηλεπαρουσιάστρια (Πηγή Φώτο: Νέα Ελληνική Τηλεόραση)

ΟΙ ΙΕΡΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

Από αρχαιοτάτων χρόνων η άσκηση της λατρείας των θεών ήταν δικαίωμα στους Έλληνες σε κάθε ελεύθερο άνδρα. Μεταξύ θεών και ανθρώπων δεν υπήρχε προνομιούχος μεσάζοντα τάξη. Ο αρχηγός κάθε οικογένειας ήταν και ιερέας αυτής, δηλαδή αυτός που τελούσε εν ονόματι της οικογένειας του την προς τους θεούς θυσία, δια της οποίας πίστευαν, ότι γίνονταν ξένοι και ομοτράπεζοι των θεών, προς τους οποίους τελούσαν την θυσία. Η τέλεση όμως της λατρείας (στην οποία περιλαμβάνονταν και η θυσία) κάποιου θεού περιελάμβανε τύπους και λέξεις ακόμη, των οποίων η αλλοίωση θεωρούταν αμαρτία. Γι’ αυτό όταν ιδρύθηκε το κοινό της πόλης με την συνένωση των γενών, εκ των οποίων κάθε γένος εκτελούσε την λατρεία κάθε ιδίου θεού, για την εξασφάλιση της τήρησης των νομίμων και των πατροπαράδοτων εθίμων κατά την θυσία προς κάθε θεό, ο οποίος από θεός γένους έγινε πλέον θεός της πόλεως, παρέστη ανάγκη να οριστεί από κάθε γένος ένας ιερέας της θεότητας, η οποία πριν ήταν μόνο θεότητα του γένους.

Όταν δεν στους αρχαιότερους πολίτες κάθε πόλης, οι οποίοι ήσαν του ιδίου γένους, προστέθηκαν και νέοι πολίτες, που δεν λάτρευαν δικούς τους θεούς, επόμενο ήταν τα μέλη των γενών, εκ των οποίων προέρχονταν οι ιερείς των κοινών πλέον θεών όλης της πόλης, να θεωρήσουν εαυτούς κληρονομική θρησκευτική αριστοκρατία. Τέτοια γένη ήσαν των Ευμολπιδών και Κήρυκες στην Ελευσίνα, οι Βουτάδες και οι Φυταλίδες στην Αθήνα κ.λ.π. Για να γίνει όμως κάποιος ιερέας κάποιου θεού δεν αρκούσε να ήταν μόνο μέλος του γένους, εις τον οποίο ήταν κληρονομική η ιεροσύνη του θεού τούτου, και από την προφορική παράδοση να γνωρίζει όλους τους άγραφους θεσμούς και τα ιερά νόμιμα, τα οποία όφειλε να τηρεί ακριβέστατα προς αποφυγή της οργής του θεού, αλλά να είναι αρτιμελής και να τηρεί αγνό βίο. Η κληρονομική ιεροσύνη όμως εξαγοράζονταν πολλές φορές, και υπάρχουν παραδείγματα εκλογής ή κληρώσεως μερικών ιερέων. Αυτοί που γίνονταν ιερείς δεν αποτελούσαν, όπως αναφέραμε, ιδιαίτερη τάξη ούτε έμεναν ξένοι προς τα λοιπά βιοτικά έργα της ειρήνης και του πολέμου, αλλά τους τιμούσε ιδιαίτερα ο λαός. Λόγω της τηρήσεως των πατροπαράδοτων τύπων και όρων κατά την λατρεία, και των αρχαιότροπων ενδυμάτων και παλαιότερων ηθών και εθίμων, οι ιερείς ως πολίτες γίνονταν συντηρητικοί στο φρόνημα και ενάντια σε κάθε καινοτομία στο πολίτευμα, και αποτελούσαν δε την επικινδυνότερη εξουσία στην πολιτική. Αν και έρχονταν πολλές φορές σε σύγκρουση με καινοτόμους πολιτικούς, πολλές φορές όμως ενίσχυαν την εξουσία με επικύρωση των ψηφισμένων νόμων αυτής, και οι πολίτες είχαν μεγάλη ευλάβεια προς αυτούς λόγω και των εν ονόματι των θεών κατάρων κατά των κηρυγμένων εχθρών της πολιτείας.

Κύρια έργα των ιερέων ήταν όπως προλέχθηκε η τέλεση της θυσίας και των άλλων ιερουργιών εις τους ναούς. Εκτός όμως αυτών έργα των ιερέων ήταν η καθαριότητα του ναού, γινόμενη εκ πρόνοιας του νεωκόρου, η συντήρηση του ναού, η αύξηση των προσόδων του ιερού δια της επιμελούς καλλιέργειας των κτημάτων που ανήκαν στο ναό, της πωλήσεως των δερμάτων των θυμάτων και άλλων διάφορων μέσων, η προστασία της περιουσία του ιερού (ιδίως από την αρπαγή κτημάτων που ανήκαν στο θεό) και η προστασία οποιουδήποτε κατέφευγε στο ναό για άσυλο.

Για την ηλικία, το φύλλο και την οικογενειακή κατάσταση των ιερέων στην αρχαία Ελλάδα, φαίνεται ότι δεν τηρούνταν οι ίδιες αρχές σε κάθε πόλη. Υπήρχαν ιερείς πολύ μεγάλης ηλικίας και ιερείς παιδιά (στο ναό του Ισμήνιου Απόλλωνα στην Θήβα). Υπήρχαν πολλοί ιερείς αλλά όχι και λίγες ιέρειες (στην Αθήνα η ιέρεια της Αθηνάς, στο Άργος η ιέρεια της Ήρας, η ιέρεια της Αφροδίτης στον Σικύωνα κ.ο.κ.). Υπήρχαν ιερείς και ιέρειες έγγαμοι αλλά ιερείς και ιέρειες άγαμοι (ο ιεροφάντης της Ελευσίνας, η ιέρεια της Αφροδίτης στην Σικύωνα κ.ο.κ.). Κάτι το οποίο πάντως απαράβατα τηρούνταν ήταν η αποχή του ιερέα ή της ιέρειας κατά διαστήματα της ιεροσύνης τους από πάσα ερωτική σχέση. Σε κάθε θεό και θεά υπήρχαν οι ίδιοι ιερείς και ιέρειες σε κάθε πόλη (στον Όμηρο ο Χρύσης και ο Μάρων είναι ιερείς του Απόλλωνα, ο 1ος στη Χρύση της Τροίας και ο 2ος στην Ισμάρο της Θράκης), ένας ή περισσότεροι, υπήρχαν όμως και ιερείς κοινοί όλων ή μερικών των θεών της πόλεως (ιέρεια Ήβης και Αλκμήνης, στο δήμο Αιξωνέων Αττικής).

Οι ιερείς μερικών ιερών (των μαντείων και ιδίως των Δελφών) ήταν άνθρωποι εξαιρετικών προσόντων και γνώσεων. Γνώριζαν την πολιτική κατάσταση και τους όρους της ζωής, όχι μόνο των πόλεων και των αποικιών του Ελληνικού έθνους αλλά και των γειτονικών λαών που επικοινωνούσαν με τις πρώτες. Οι ιερείς του Ασκληπιού στην Επίδαυρο και του Αμφιαράου στην Αθήνα είχαν και ιατρικές γνώσεις, έκαναν χρήση φαρμάκων και προέβαιναν μερικές φορές και σε εγχειρήσεις. Άλλων ιερών οι ιερείς και οι ιέρειες (οι Ασκληπιάδες της Κω, οι ιέρειες της Ήρας στο Άργος, οι Βουτάδες στην Αθήνα) απέκτησαν τόσο κύρος και τέτοια επιβολή, ώστε τα ονόματά τους και τα έτη της ιεροσύνης τους αναγράφονταν επιμελώς σε καταλόγους. Από την συνήθεια να αναγράφονται παράπλευρα και αξιομνημόνευτα γεγονότα (ιδίως οι αποστολές αποίκων) κατέστησαν αυτοί οι κατάλογοι να είναι αξιομνημόνευτα μνημεία της Ελληνικής ιστορίας.

Στην Αθήνα από το 307 π.Χ., όταν ο Αντίγονος και ο υιός του Δημήτριος ο Πολιορκητής τιμήθηκαν ως θεοί και επονομάστηκαν Σωτήρες, μέχρι το έτος 287 π.Χ., οπότε ο βασιλεύς Πύρρος της Ηπείρου κατατρόπωσε τον Δημήτριο, ο ιερέας αυτών ήταν και ο επώνυμος του έτους αντί του άρχοντα (αυτούς ο Διόδωρος και ο Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς ονόμασαν άρχοντες).

2. Gilbert-Πολίτου Ν., Εγχειρ. Αρχαιολογίας κλπ καθώς και τα σχετικά άρθρα των ελληνικών και ξένων εγκυκλοπαιδικών λεξικών.

ΟΙ ΙΕΡΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΡΩΜΗ

Και στην αρχαία ρώμη υπήρχαν ιερείς και ιέρειες έγγαμοι και άγαμοι (οι Εστιάδες) και κάθε ένας από αυτούς ήταν ιερέας ενός ή περισσοτέρων θεών. Όμοια και στην Ρώμη αυτός που κατείχε ιερατική θέση όφειλε να είναι αρτιμελής και μπορούσε να έχει και στρατιωτικό ή πολιτικό αξίωμα (εξαιρούνταν οι duumviri, rex sacrorum & flamen dialis οι οποίοι δεν επιτρέπονταν να έχουν πολιτικό αξίωμα και ήταν απαλλαγμένοι από κάθε στρατιωτική υπηρεσία). Στην Ρώμη το ίδιο πρόσωπο μπορούσε να κατέχει περισσότερα από ένα θρησκευτικά αξιώματα και όλοι οι ιερείς στην αρχή ήταν πατρίκιοι. Μόνο από το 367 π.Χ. άρχισαν και ο πληβείοι να κατέχουν θρησκευτικά αξιώματα. Συνήθως οι ιερείς της ρώμης αποτελούσαν συλλόγους, των οποίων κάθε κενή θέση συμπλήρωναν τα λοιπά μέρη με εκλογές (στην αρχή κάθε μέλος διορίζονταν από τον βασιλέα). Υπήρχαν όμως και θρησκευτικοί σύλλογοι των οποίων τα μέλη ή διορίζονταν όπως οι Εστιάδες και οι flamines, τους οποίους διόριζε ο pontifex maximus ή εκλέγονταν από τον λαό, όπως οι duumviri sacrorum και άλλοι. Οι ιερείς στην ρώμη συντηρούνταν εκ των προσόδων των αφιερωμένων εις τα ιερά κτημάτων, εις τα οποία υπηρετούσαν. Υπήρχαν όμως και ιερείς, όπως οι angurus (οιωνοσκόποι), οι οποίοι αποτελούσαν με άλλους την 2η τάξη των ιερέων και οι Εστιάδες, οι οποίοι λάμβαναν από την πολιτεία και ετήσιο μισθό. Οι Εστιάδες μάλιστα είχαν ακόμη και δημόσια κατοικία, όπως ο pontifex maximus & ο rex sacrorum. Οι ιερείς της Ρώμης είχαν την διακονία των ναών στους οποίους ανήκαν και τελούσαν τις θυσίες και τις άλλες ιερουργίες της θρησκείας, όπως εκείνοι των πόλεων της αρχαίας Ελλάδας. Οι στοιχειώδεις θρησκευτικές γνώσεις και στην Ρώμη και στην Ελλάδα μεταδίδονταν από πατέρα στον υιό.

Πηγή: Καψάλης Γερ. Δ. Πρόεδρος Εκπαιδευτικού Συμβουλίου, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος ΙΒ΄ σελίδα 872

ΟΙ ΙΕΡΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΤΕΧΝΗ

Και της αρχαίας Ελλάδας και της αρχαίας Ρώμης οι ιερείς είχαν εξωτερικά διακριτικά γνωρίσματα και γι’ αυτό αναγνωρίζονται εύκολα οι μορφές τους στα αρχαία Ελληνικά μνημεία (επιτύμβιες στήλες του Δ’ π.Χ. αιώνα, αγγεία του Στ΄ και Ε΄ π.Χ. αιώνα). Φορούν μακρύ χιτώνα με στενές μακρές χειρίδες και κρατούν μάχαιρα, το όργανο που χρησίμευε για τις εναίμους θυσίες τους. Πολλές φορές μαζί με τον ιερέα παρίσταται και νεανίας που κρατά τα σπλάγχνα του θυσιασμένου ζώου και αυτός είναι ο σπλαγχνοκόπτης.

Πηγή: Καψάλης Γερ. Δ. Πρόεδρος Εκπαιδευτικού Συμβουλίου, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος ΙΒ΄ σελίδα 872

ΝΕΟ-ΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΑΤΕΣ

ΠΡΟΣΟΧΗ: Στο τέλος κάθε σελίδας του Ανώνυμου Απολογητή θα παρουσιάζονται νεοπαγανιστικές και αθεϊστών (δήθεν ελληνιστών) απάτες που έχουν σχέση με το θέμα της σελίδας. Αυτές οι απάτες δεν έχουν σκοπό να βάλουν τα περιοδικά στα οποία εμφανίζονται τα νεοπαγανιστικά ψεύδη, εφόσον ούτως ή άλλως παγανιστές συγγράφουν σε διάφορα ανυποψίαστα εξ αυτών και αυτά δεν εκφράζονται από τις απόψεις των αρθρογράφων, αλλά σκοπό έχουν:

1. να καταδείξουν τον κρυφοπαγανιστή αρθρογράφο ώστε να γίνει γνωστός και

2. είτε ο κάθε ενδιαφερόμενος που αναγιγνώσκει εκ νέου άρθρα του να θέτει τον εαυτό του εν εγρήγορση και να ελέγχει θαρρετά τα ψεύδη του κρυφοπαγανιστή (δήθεν ελληνιστή), αν είναι μελετημένος και έχει πρόσβαση σε πρωτογενή βιβλιογραφία

3. είτε εάν δεν έχει πρόσβαση σε βιβλιογραφία, να μην δείχνει πλέον εμπιστοσύνη στον αρθογράφο εφόσον γνωρίζει πως εκφράζει ψεύδη για να σπιλώσει τον Χριστιανισμό υποστηρίζοντας θέσεις παγανισμού, που όμως δεν είναι σχεδόν ποτέ ξεκάθαρες, αλλά που παρουσιάζονται ως «ελληνικές» μιας και η πλειοψηφία των νεοπαγανιστών ντρέπεται να ομολογήσει δημοσίως την θρησκεία που ακολουθεί και προτιμά να καμουφλάρεται με κάτι οικοιότερο, τον πατριωτισμό, που όμως αρρωστημένα έχει μετατραπεί σε ένα παγανιστικό εθνικισμό.

ΕΞΑΙΡΕΣΗ: εξαιρούνται τα προσωπικά βιβλία του κρυφοπαγανιστή αθρογράφου ή τα έντυπα με καθαρά νεοπαγανιστικό προσανατολισμό, ανάμεσα στα τόσα που κυκλοφορούν στην Ελλάδα.

Κεντρική σελίδα με νέο-παγανιστικές απάτες

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ ΙΕΡΕΑΣ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΥ ΚΑΤΑ ΒΥΖΑΝΤΙΝΩΝ

(Κατά: http://www.hellenicreligion.gr/doc/istorikesmnimes.htm)

Το σίγουρο πάντως είναι ότι η γενοκτονία 650.000 Ελλήνων από τους βυζαντινούς στρατιώτες έγινε υπό τις εντολές των χριστιανών επισκόπων, όπως γράφει στην βιογραφία του ο Ιερεύς του Διονύσου Κόρεσος, αντίτυπο της οποίας έχουν διασώσει οι Άραβες αντιγραφείς και λόγιοι. Ο Ιερεύς Κόρεσος ήτο μαζί με τον Συνέστιο πρωτεργάτες και Εθνομάρτυρες της Επανάστασης (το 728 μ.Χ.). (Πηγή: http://www.hellenicreligion.gr/doc/istorikesmnimes.htm (10/03/2004), αποθηκεμένη εδώ)

Μυθοπλάστης: «Δημήτριος Κουσθένης- Ζώπυρος», http://www.hellenicreligion.gr/doc/istorikesmni

Απάντηση: Οι νεοΕθνικοί μυθοπλάστες μετέτρεψαν την εικονομαχία του Βυζαντινού κράτους, κατά την βασιλεία του Λεόντος Ίσαυρου του Γ΄, σε επανάσταση των Εθνικών, υπό την ηγεσία ενός παγανιστή, ιερέα του Διονύσου, τον Κόρεσο:

Κόρεσος: Μυθ. Ιερέας του Διονύσου εν Καλυδώνι. Καταλήφθηκε από έρωτα προς κάποια παρθένο Καλλιρρόη και μη πετυχαίνοντας στις προτάσεις του, κατέφυγε ικέτης στον Διόνυσο. Ο Θεός εκδικούμενος τον ιερέα του που προσβλήθηκε από την Καλλιρρόη, προσέβαλε με παραπληξία τους Καλυδώνιους, οι οποίοι πεθαίνοντας σωρηδόν, κατέφυγαν στο μαντείο της Δωδώνης για συμβουλές. Κατά τον χρησμό η επιδημία θα κατάπαυε μόνο εάν οι Καλυδώνιοι έθυαν στον Διόνυσο την Καλλιρρόη ή εάν θυσιάζονταν κάποιος άλλος στην θέση της. Η δεύτερη λύση δεν πέτυχε διότι κανείς δεν προσφέρθηκε και κατά την ταγμένη ημέρα οδηγήθηκε η παρθένος στον βωμό. Πιεζόμενος όμως ο Κόρεσος από τον έρωτά της προς αυτήν, και που ως ιερέας θα την έσφαζε ο ίδιος, σφάχτηκε ο ίδιος αντί αυτής. Τότε η Καλλιρρόη συγκινημένη δια την πράξη του ιερέα, σφάχτηκε μόνη της σε μια πηγή, την οποία αργότερα ονόμασαν Καλλιρρόη (Παυσ. Ζ΄ 21) (Πηγή: Παπάς Π. Ν. Φιλόλογος, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος ΙΔ΄, σελ. 879)

ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ

ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ

Κατά της κατηγορίας ότι ο Ιησούς έστειλε τους μαθητές του ως «σφαγείς» με μαχαίρια ανάμεσα στα έθνη

(Κατά Λουκά ΚΒ’ «36 Εἲπε λοιπόν πρός αὐτούς∙ Ἀλλά τώρα ὂστις δέν ἒχει βαλάντιον ἂς λάβῃ αὐτό μεθ᾽ ἑαυτοῦ, ὁμοίως καί σακκίον, καί ὀστις δέν ἒχει ἂς πωλήσῃ τό ἱμάτιον αὑτοῦ καί ἂς ἀγοράσει μάχαιραν. 37 Διότι σᾶς λέγω ὃτι ἒτι τοῦτο τό γεγραμμένον πρέπει νά ἐκτελεσθῇ εἰς ἐμέ, τό, Και μετά ἀνόμων ἐλογίσθη. Διότι τά περί ἐμοῦ γεγραμμένα λαμβάνουσι τέλος. 38 Οἱ δέ εἲπον∙ Κύριε, ἱδού. ἐδώ δύο μάχαιραι. Ὀ δέ εἶπε πρός αὐτούς∙ Ἱκανόν εἶναι»

1. Οι αρχαίοι ιερείς κρατούν μαχαίρι, συνεπώς το μαχαίρι δεν έχει πάντοτε πολεμική χρήση στην αρχαιότητα κι ο φέρων αυτό δεν είναι αναγκαστικά πολεμιστής.

Κατά κατηγοριών περί αναξιοκρατίας των Χριστιανών ιερέων:

1. Ιερέας μπορεί να είναι δικαιωματικά κάθε ελεύθερος Έλληνας πολίτης

2. Ιερέας είναι ο αρχηγός της οικογένειας

3. Μετά την είσοδο ξένων πολιτών στις Ελληνικές πόλεις οι ιερείς των γενών απετέλεσαν ως προς την ιεροσύνη τους, κληρονομική θρησκευτική αριστοκρατία

4. Όλοι οι ιερείς στην αρχή στην αρχαία Ρώμη ήσαν πατρίκιοι

5. Οι θρησκευτικές γνώσεις στην Ελλάδα περνούσαν από τον πατέρα σε υιό (κληρονομική ιεροσύνη)

6. Στην αρχαία Ρώμη κάθε ιερέας μπορούσε να έχει παραπάνω από ένα ιερατικό αξίωμα

7. Τόσο στην αρχαία Ρώμη όσο και στην αρχαία Ελλάδα η κληρονομική ιεροσύνη εξαγοράζονταν (Πράξεις Αποστόλων, Κεφ. Η’ «18 Ἰδών δέ ὁ Σίμων ὃτι διά τῆς ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν τῶν ἀποστόλων δίδεται τό Πνεῦμα τό Ἂγιον, προσέφερεν εἰς αὐτούς χρήματα, 19 λέγων∙ Δότε και εἰς ἐμέ την ἐξουσίαν ταύτην, ὣστε εἰς ὃντινα ἐπιθέσω τάς χεῖρας να λαμβάνῃ Πνεῦμα Ἂγιον. 20 Και ὁ Πέτρος εἶπε προς αὐτόν∙ Το ἀργύριόν σου ἂς ἧναι μετά σοῦ εἰς ἀπῶλειαν, διότι ἐνόμισας ὃτι ἡ δωρεά τοῦ Θεοῦ ἀποκτᾶται διά χρημάτων»

8. Στον ναό του Ισμήνιου Απόλλωνα στην Θήβα οι ιερείς είναι παιδιά.

9. Οι ιεροποιοί ήσαν κληρωτοί κάθ’ έτος ή αιρετοί ανάλογα με τις ανάγκες

10. Οι ιεροκήρυκες λαμβάνουν διακονία από τις ελεύθερες ιερόδουλες

11. Οι ιεροκήρυκες παρεκωλούσαν τους αμύητους και τους πλημμελώς κεκαθαρμένους στην μύηση της αρχαίας θρησκείας αντί να τους διευκολύνουν

12. Οι ιερόδουλοι που δούλευαν ως δούλοι στις γαίες του Μοριμήνη ναού του Διός, έφερναν 15 τάλαντα κέρδος στον ιερέα του ναού.

Κατά κατηγορίας περί μη συμμετοχής Χριστιανών στις θυσίες

1. Με την θυσία και τα ειδωλόθυτα ο καθείς γίνονταν ξένιος και ομοτράπεζος των θεών προς τους οποίους έθυε

2. Θυσία θεωρούνταν στα αρχαία χρόνια και η αφιέρωση ανήλικων κοριτσιών στα ιερά της Αφροδίτης προς εκπόρνευση

Κατά κατηγοριών σύνδεσης Ορθόδοξων ιερέων με το κράτος

1. Οι ιερείς στην αρχαία Ελλάδα ήταν συντηρητικοί και ενάντια στην αλλαγή του πολιτεύματος

2. Ήταν η επικινδυνότερη εξουσία στην πολιτική ένεκα των κατάρων προς τους εναντιώμενους προς αυτούς

3. Οι ιερείς στην Ρώμη, μπορούσαν να έχουν και στρατιωτικό και πολιτικό αξίωμα

4. Στην αρχαία Ρώμη κάθε ιερέας συντηρούνταν από τις αφιερώσεις προς τα ιερά κτήματα

5. Οι Εστιάδες στην Ρώμη λάμβαναν ετήσιο μισθό και είχαν δημόσια κατοικία

6. Οι ιερείς στην Ελλάδα μπορούσαν να έχουν και πολιτικά αξιώματα.

7. Οι θεοί των γενών με την συνένωση τους έγιναν θεοί των πόλεων - κρατών

8. Ο ιεροθύτης στην αρχαία Ελλάδα έπραττε δημόσια λειτουργία και μόνο στην Λίνδο υπήρχαν 15

9. Κάθε ιερομνήμονας του Αμφικτιονικού συνεδρίου, όφειλε να τηρεί καλές σχέσεις με το ιερό των Δελφών

10. Ο ιερέας του ιερού της Ενυούς στην Καππαδοκία ήταν βασιλικού γένους

11. Οι ιερόδουλοι στην Τύρο ήσαν τόσοι πολλοί ώστε πολλές φορές ο αρχιερέας με την βοήθειά τους ελάμβανε και το βασιλικό αξίωμα

Κατά κατηγοριών περί της κτηματικής περιουσίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας

1. Ο Απόλλωνας έχει ιερές γαίες στην Δήλο

2. Ο Δίας της Μοριμήνης είχε στην κατοχή του εύκαρπες χώρες

3. Στα αρχαία ιερά των θεών αφιερώνονταν όχι μόνο κτηματικές περιουσίες αλλά και οι καλλιεργητές τους ως ιερόδουλοι του ναού.

Κατά κατηγοριών περί αναθεμάτων

1.Οι ιερείς στην Ελλάδα ήταν η επικινδυνότερη εξουσία ένεκα της ευλάβειας των πολιτών προς αυτούς κατόπιν των κατάρων εν ονόματι των θεών που εκτόξευαν ενάντια στους αντίπαλους

Κατά κατηγοριών περί νηπιοβαπτισμού

1. Στον ναό του Ισμήνιου Απόλλωνα στην Θήβα όχι μόνο τα παιδιά είναι «βαπτισμένα» στον Εθνισμό αλλά είναι και ιερείς του Απόλλωνα (παρά την μη ανάπτυξη ακόμη κριτικής βούλησης στην παιδική ηλικία)

Κατά της υπερασπίσεως περί ανεξιθρησκίας και πατρώας θρησκείας

1. Οι θεοί των διάφορων γενών γίνονται με τον καιρό θεοί της πόλης και η ιεροσύνη γίνεται κληρονομική εφόσον νέοι πολίτες εισέρχονται στην πόλη. Συνεπώς κανένας ξένος ή πολίτης δεν δύναται, με αυτόν τον τρόπο, να εισάγει νέες θεότητες στην πόλη-κράτος.

2. Οι ιερόδουλοι, ακόμη και αυτοί που εξασκούσαν την ιερή πορνεία στα ιερά της θεάς Αφροδίτης, τις περισσότερες φορές δεν γίνονται τέτοιοι με την ελεύθερη βούληση τους, αλλά αφιερώνονταν, χαρίζονταν (εξαναγκάζονται) από άλλους εφόσον ήσαν δούλοι.

3. Οι ιερόδουλοι που υπηρετούσαν τα ιερά αρκετές φορές ήσαν αιχμάλωτοι πολέμου.

4. Ιερόδουλοι ήσαν και καταδικασθέντες υπό του Αμφικτιονικού Συνεδρίου

5. Αν κανείς παρέβαινε τους Αμφικτιονικούς νόμους απειλούνταν με πλειάδα ποινών

Κατά κατηγοριών περί της «Κόλασης»

1. Οι ιερείς στην αρχαία Ελλάδα ακόμη και αν αλλοιώσουν τις λέξεις του τυπικού της λατρείας κατηγορούνται ως αμαρτωλοί έναντι των θεών.

2. Οι άγραφοι θεσμοί και τα ιερά νόμιμα της προφορικής παραδόσεως έπρεπε να τηρούνται ακριβέστατα προς αποφυγή της οργής του θεού

3. Οι ιεροκήρυκες παρεκωλούσαν τους αμύητους και τους πλημμελώς κεκαθαρμένους στην μύηση της αρχαίας θρησκείας αντί να τους διευκολύνουν

ΠΗΓΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ

1. Μεγάλη Ελληνική εγκυκλοπαίδεια, τόμοι: ΙΒ΄, ΙΔ΄

2. Ευαγγέλια: Κατά Λουκά, Κατά Ματθαίον, Πράξεις Αποστόλων

ΙΕΡΕΙΣ, ΙΕΡΕΙΕΣ & ΙΕΡΟΔΟΥΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

(http://www.hellenicreligion.gr/doc/istorikesmnimes.htm)

13.

14.