ΑΓΙΑ ΜΑΡΚΕΛΛΑ ΧΙΟΥ & ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ

Μια αντίπαλη κριτική μελέτη κατά άρθρου του Μιχάλη Καλόπουλου που φέρεται ενάντια σε μια Αγία και πολιούχο ενός Αιγαιοπελαγίτικου Νησιού της νεότευκτης Ορθοδόξου Ελλάδος.

Ο τίτλος και η σελίδα του Μ. Καλόπουλου στις 02/05/2004 όπως παρουσιάστηκε στην σελίδα του:

ΔΑΣΚΑΛΟΠΕΤΡΕΑ & ΝΑΟΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΛΛΗΣ

Απομυθοποίηση: το ζητούμενο των καιρών ή μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μια... Μαρκέλλα

Πρόσφατα μετά από πρόσκληση εκλεκτού φίλου, επισκέφθηκα τη Χίο για ολιγοήμερες καλοκαιρινές διακοπές. Γνωρίσαμε τις ομορφιές του νησιού και ξεναγηθήκαμε σε μνημεία εξαιρετικής πολιτισμικής σημασίας, όπως «η δασκαλόπετρα του Ομήρου», μια αρχαιότατη έδρα διδασκάλου, λαξευμένη ψηλά σ' έναν βράχο στην Ομηρούπολη, με καταπληκτική θέα στην θάλασσα, όπου λέγεται ότι ο ίδιος ο Όμηρος, δίδασκε αγναντεύοντας σε μαθητές καθήμενους περιμετρικά, σε κερκίδες λαξευμένες στον βράχο, τα επικά του αριστουργήματα!

Εικόνα 1: Η "δασκαλόπετρα" του Ομήρου.

Η συγκίνηση της νοερής επαφής με τον μεγαλύτερο ποιητή όλων των εποχών, ήταν απερίγραπτη. Ο ιερός αυτός χώρος βέβαια, παραμένει φρικτά αναξιοποίητος και δείχνει την υπόγεια απαξίωση αν όχι και την εσκεμμένη διαχρονική εχθρότητα κάποιων απέναντι στην Ελληνική αρχαιότητα. Ο χώρος κυριολεκτικά 'κλαίει' για ένα πολυάνθρωπο κλασσικό γλυπτό σύμπλεγμα ομηρικών ηρώων... αλλά, ποιος ακούει το κλάμα του πολιτισμού; Κάτι ανάλογο, μια τοποθεσία με τέτοια ιστορία οπουδήποτε στον κόσμο θα ήταν κυριολεκτικά μέσα σε χρυσή γυάλα. Αντ’ αυτού στον βράχο του Ομήρου, δεν βρήκαμε ούτε μια πινακίδα, που να εξηγεί τι ακριβώς επισκεφθήκαμε.

Σωστή η παρατήρηση του Καλόπουλου και η σημείωση της τοποθεσίας. Όμως ας προσέξει ο αναγνώστης το εξής. Ενώ μαίνεται ο Καλόπουλος να αποδείξει πως η Αγία Μαρκέλλα είναι ανύπαρκτη, όπως και το μαρτύριό της, βάλλοντας κατά ενός μοναχού και παραβλέποντας πως η Αγία προΰπήρχε του Μοναχού, ένεκα των μνημών των κατοίκων της Χίου, ουδέν προσπαθεί να ερευνήσει για την «δασκαλόπετρα» του Ομήρου και δεν κόπτεται να απομυθοποιήσει αυτή την παράδοση του νησιού και των Χιωτών, διότι σε αυτό φταίει το αντιχριστιανικό του μένος, που πολύ καλά κρύβει κάτω από τα γλυκά του λόγια όλο αρχαίο κλέος. Και δεν κόπτεται να την απομυθοποιήσει διότι η δασκαλόπετρα του Ομήρου ήταν ναός της Κυβέλης:

Αριστερά : Μπρούτζινο αγαλματίδιο του Άττι, με τη μορφή ταύρου, 600 π.Χ., Βρετανικό Μουσείο (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά θέματα, τεύχος 7, άρθρο «Ο θεϊκός άνθρωπος κατά την αρχαιότητα», Αναστασία Δ. Βακαλούλη, Διδάκτωρ Βυζαντινής ιστορίας ΑΠΘ, σελ. 113)

Δεξιά: Ιερέας της Κυβέλης. Στο αριστερό του χέρι κρατά ένα κουκουνάρι, σύμβολο του Άττι (εραστή της) και στο δεξί του ένα κρόταλο, το οποίο χρησιμοποιούνταν σε τελετές μυήσεως. (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά θέματα, τεύχος 7, άρθρο «Ο θεϊκός άνθρωπος΄κατά την αρχαιότητα», Αναστασία Δ. Βακαλούλη, Διδάκτωρ Βυζαντινής ιστορίας ΑΠΘ, σελ. 114)

Δασκαλειό, Πέτρα του Ομήρου, τεράστιος βράχος ισοπεδωμένος αμφιθεατρικά, προφανώς ιερό της Κυβέλης, όπως μαρτυρεί το καθήμενο στην μέση της κορυφής αρχαίο άγαλμα της θεάς, που έχει φθαρεί από τον χρόνο. (Πηγή: Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Παχνός Α.Ν., Δικηγόρος Πολιτευτής, τόμος Κδ΄, σελ. 618)

Αν αναρωτιέται κανείς τι συνέβαινε εις τα ιερά της Κυβέλης, δεν έχει παρά να μάθει πως η «θεά» Κυβέλη διατηρούσε ερωτική σχέση με το γιο της Άττι. Όταν εκείνος ερωτεύθηκε μια νύμφη, τον ανάγκασε από τη ζήλια της να αυτοευνουχιστεί, με αποτέλεσμα να πεθάνει από ακατάσχετη αιμορραγία. Έπειτα ευνουχίστηκε και ο φίλος του Άττι, ο Γάλλος. Οι ιερείς της Κυβέλης ονομάζονταν «Γάλλοι» και αυτοευνουχίζονταν σε άγριες τελετές, τις οποίες περιγράφει και ο επικούρειος Λουκρήτιος. Ο Διόδωρος Σικελός έγραψε περιπαικτικά: «Γάλλοι μέν γίνονται εξ ανδρών, εκ δέ γάλλων άνδρες ου γίνονται» (4,43).

Αντί λοιπόν ο Μιχάλης Καλόπουλος να ευχαριστήσει τον Ιησού Χριστό και την Αγία Μαρκέλλα που μας απάλλαξαν ως έθνος από αυτές τις θρησκευτικές φρικαλεότητες, έχει την ιστορική αγνωμοσύνη να τους πολεμά και να συμμαχεί με νεοπαγανιστές, δηλαδή με σύγχρονους λάτρεις της Κυβέλης.

ΜΕ ΞΕΝΑΓΟ ΤΟΝ ΚΑΛΟΠΟΥΛΟ

Στο πάρκο των ηρώων, βρήκαμε τιμητικές προτομές των ηρώων του πολιτισμού της Χίου, μεταξύ των οποίων του Ροΐδη, του πυρπολητή Κανάρη και του Σουρή. Φυσικά παντού στη Χίο υπήρχε η δεσπόζουσα φυσιογνωμία του Κοραή, με κύριο κόσμημα της Χίου την κεντρική βιβλιοθήκη, που τιμής ένεκεν φέρει το όνομα του μεγάλου Χιώτη.

Άλλο εντυπωσιακό στοιχείο της Χίου, είναι η σχέση της με τον Χριστόφορο Κολόμβο: «Γύρω στο 1474 στην Χίο κατέφθασε ο Χ. Κολόμβος. Αποβιβάστηκε στη Δασκαλόπετρα και φιλοξενήθηκε από έναν Γενοβέζο ευγενή. Πολλοί ιστορικοί υποστηρίζουν, ότι ο Κολόμβος ήρθε στην Χίο για να προμηθευτεί ναυτικούς χάρτες και να πάρει πληροφορίες για το μεγάλο ταξίδι του. Πιθανολογείται μάλιστα ότι διάλεξε κι ως μέλη του πληρώματός του Χιώτες ναυτικούς. Πάντως, απο διάφορες γραπτές αναφορές του, φαίνεται ότι έμεινε αρκετό χρόνο στο νησί και γνώριζε την άξια της μαστίχας και τον τρόπο ζωής των κατοίκων. Πολλοί πιστεύουν ότι ο Κολόμβος καταγόταν απ' την Χίο. Ακόμα και σήμερα υπάρχουν οικογένειες στο χωριό Πυργί με το επώνυμο Κολόμβος. Εκεί μάλιστα σώζεται και οικόσημο στην πρόσοψη κτιρίου που λέγεται ότι έχει σχέση με τον ίδιο». Περιοδικό : Χίος. Οινούσσες, Ψαρά σελ. 28

Βέβαια, σκοπός του συγκεκριμένου άρθρου, δεν είναι να σας ξεναγήσω μόνο στις ομορφιές του νησιού με την διάσημη αρωματική και θεραπευτική [1] μαστίχα, αλλά κυρίως να σας ξεναγήσω στην τακτική συλλογής απομυθοποιητικού υλικού και να γευθούμε μαζί το απελευθερωτικό ξεσκέπασμα της θρησκευτικής καπηλείας, που θα έπρεπε να αποτελεί τη μόνιμη επιδίωξη των πνευματικών ανθρώπων.

Για μένα, αποδείχθηκε αδύνατον ακόμα και στις διακοπές μου να μην εκμεταλλευθώ τις ευκαιρίες που παρουσιάζε ο τόπος για να δω από κοντά, σε ποιό βαθμό υπάρχει και λειτουργεί το τοπικό εμπόριο της ελπίδας. Δεν μπόρεσα να μην ψάξω τους ιδιαίτερους τρόπους με τους οποίους κάποιοι κατασκεύασαν άγια παραμυθία και πως τελικά κρατούν τον τόπο δια βίου υπόδουλο στην παραμυθολατρεία!

ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΚΕΛΛΑΣ

Η περίπτωση της θαυματουργής αγίας Μαρκέλλας στην οποία θα σας ξεναγήσω μας δείχνει με τον πλέον τραγικό τρόπο, πως ένας μύθος μπορεί να γεννηθεί απ' το πουθενά, να κατακτήσει ένα ολόκληρο νησί και να τον ανέχεται για αιώνες μια ολόκληρη νησιωτική κοινωνία!

Η Μαρκέλλα λοιπόν: «η άσπιλος και θαυματουργός νύμφη, κατήγετο από την νήσο Χίο και από το χωριό Βολισσός. Δυστυχώς δεν γνωρίζουμε τα ονόματα των γονέων της, ούτε μέσω κάποιας ιστορίας, ούτε εκ παραδόσεως τινός. Ήσαν όμως τούτοι χριστιανοί και μάλιστα εκ των πλουσιοτέρων του χωριού. Απέθανε όμως η μητέρα της Μαρκέλλας και ανετρέφετο υπό του πατρός της, η δε κόρη είχε λάβει υπό της μητρός της διαπαιδαγώγηση και ήτο σεμνή, εύτακτος και κοσμία, όσο δε μεγάλωνε, τόσο περισσότερο ηύξανον τα καλά στοιχεία του χαρακτήρος της... φυλάττουσα τας εντολάς του Κυρίου...

Ο Διάβολος όμως, ο εχθρός της σωτηρίας, εφθόνησε την πιστή κόρη και θέλησε να την πολεμήσει. Θέλησε λοιπόν να ρίξει την παρθένο στον λάκκο της αμαρτίας. Εστοχάσθη λοιπόν ο πονηρός, να σπείρει στους λογισμούς της πονηρές σκέψεις... βλέποντας όμως ο διάβολος ότι δεν μπορούσε να φθείρει την Μαρκέλλα, διότι ούτε την υπερηφάνεια κατόρθωσε να της εξυψώσει, ούτε της νεότητας τις επιθυμίες να της ανάψει, ούτε εις άλλο κανένα κακόν να την παρακινήσει, ντροπιασμένος απ' την αποτυχία, αποφάσισε να της κάνει κακό με έμμεσο τρόπο.

Βρήκε λοιπόν τον πατέρα της αδύνατου χαρακτήρος και έρημον απο την θεια χάρη και του διήγειρε τον σαρκικό ερωτά προς την ιδία του την θυγατέρα. Διότι έτσι εμηχανεύθη ο πονηρός να φθείρει τα ψυχικά χαρίσματα της παρθένου Μαρκέλλας. Και όπως εξηπάτησε ο όφις την Εύα, ομοίως προσπάθησε να καταστρέψει την κόρη, χρησιμοποιώντας ως μέσον τον ίδιο τον πατέρα της, επειδή ήσαν ημέρα και νύκτα αχώριστοι, ως πατήρ και τέκνο.

Έριξε λοιπόν τα βέλη του και πλήγωσε την καρδιά του πατέρα της και αρχίζει αυτός να βλέπει με ακόλαστο πόθο τα κάλλη της κόρης του και στο στόμα του έβαζε λόγους πονηρούς με σκοπό να καταφέρει, να την έχει θυγατέρα αλλά και γυναίκα του. Κατά τον Αγ. Νικηφόρο τον Χίο: «του διέγειρε τους ακολάστους πόθους και του προκάλεσε την επιθυμία να αφαιρέσει αυτός ο ίδιος, με ασελγή έρωτα την τιμή (παρθενία) της κόρης του.

Η Μαρκέλλα που βρισκόταν στο ανθός της νιότης της, σε ηλικία 18 ετών, βλέποντας τους σκοπούς και τις προθέσεις του, εταράχθη και δια να αποφύγει τον βιασμό εκ του πατρός της, έφυγε απο την πατρική οικία, και κατέφυγε στα όρη, όπου και εκρύπτετο.

Ο πατέρας της Μαρκέλλας, μετά την φυγή, ουδόλως εσυνετίσθη, διότι παρεκινείτο συνεχώς υπό του διαβόλου. Αντίθετα, στον πατέρα της άναψαν δυνατότερες οι φλόγες του σατανικού έρωτα και το σαρκικό πάθος τον έκανε δαιμονιζόμενος να εξέλθει εις αναζήτησή της στα όρη! Ξεχύθηκε λοιπόν κι αυτός στα βουνά, για να 'κατασπαράξει' την κόρη του!

Καθώς η Μαρκέλλα τον είδε από μακριά να την αναζητεί, έτρεξε και βρήκε καταφύγιο μέσα σε μια μεγάλη βάτο, εκεί που σήμερα βρίσκετε ο ναός της! (Η περιοχή της εκκλησίας είναι σήμερα γεμάτη καλαμιές και όχι βάτους). Η αγκαθωτή βάτος την έκρυψε με το πυκνό της φύλλωμα από τα μάτια του ακόλαστου πατέρα της, όχι όμως και απο τα μάτια ενός βοσκού, που αντελήφθη την κυνηγημένη Μαρκέλλα και χωρίς να μιλήσει, έδειξε με το χέρι του την βάτο και πρόδωσε τον τόπο που κρυβόταν η δύσμοιρη κόρη.

Το χέρι του ασεβούς βοσκού, από τότε άρχισε να τρέμει και αυτήν την αρρώστια-τιμωρία κληρονόμησαν και οι απόγονοί του! Έτρεξε λοιπόν ο θηριώδης πατέρας της, στον ίδιο αυτό τόπο, αλλά δεν ηδύνατο να εισέλθει και αυτός εις την βάτο».

ΟΙ ΒΑΤΟΙ, ΤΑ ΚΑΛΑΜΙΑ & ΟΙ ΑΠΑΤΕΣ

(Η περιοχή της εκκλησίας είναι σήμερα γεμάτη καλαμιές και όχι βάτους)

Αυτό το σχόλιο του Μιχάλη Καλόπουλου, αποδεικνύει και την μικρότητα της έρευνάς του. Κατά κάποιο παράδοξο τρόπο, ίσως θεωρεί στοιχείο απομυθοποίησης, να φανερώσει πως σήμερα στην περιοχή του μαρτυρίου της Αγίας Μαρκέλλας, φυτρώνουν καλάμια αντί για βάτοι. Λες και η φύση μέσα σε περισσότερους από 5 αιώνες, και δηλαδή σε πλέον των 500 ετών, δεν έχει δικαίωμα να αλλάξει πανίδα, αλλά περιμένει αδαείς να σχηματίσουν γνώμη περί αυτής.

Αλλά εκτός αυτού, η προσπάθεια απομυθοποιήσεως της ιστορίας της Αγίας Μαρκέλλας με αυτό το σχόλιο του Μιχάλη Καλόπουλου είναι παντελώς ανεπιτυχής. Διότι ο ίδιος παρακάτω αναφέρει την στιγμή που ο πατέρας της Αγίας έθεσε πυρά στον συγκεκριμένο βάτο, για να κάνει την κόρη του να εξέλθει εξ αυτού, και παραδέχεται χλευάζοντας ότι η βάτος κατακάηκε: «…εδώ θα περιμέναμε κατά τα πρότυπα της άλλης βιβλικής βάτου του Μωυσέως, η φλεγόμενη βάτος να μην κατακαίεται, δυστυχώς όμως, αυτή η βάτος είναι από άλλο σενάριο και καιγόταν του καλού καιρού…». Αυτός είναι και ένας άλλος λόγος της σημερινής ανυπαρξίας της βάτου. Ουσιαστικά δηλαδή, ο Μ. Καλόπουλος, νομίζοντας μέσα στις ψευδαισθήσεις του πως κατακεραυνώνει την ιστορία της Αγίας Μαρκέλλας, χλευάζοντας το κάψιμο της βάτου, ουσιαστικά την ισχυροποιεί με τα ίδια του τα λόγια, όταν δηλώνει πως σήμερα φυτρώνουν καλάμια αντί για τον βάτο στην τοποθεσία της Εκκλησίας.

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΣΧΟΛΙΑ

Μικρό διάλειμμα για σχόλια. Η νόσος του 'πάρκινσον' λοιπόν αποδεικνύεται πως δεν είναι παρά θεόδοτη τιμωρία των καταδοτών! Για να νοιώσετε την υπερβολή της αφήγησης, φανταστείτε για λίγο την εικόνα του πατέρα, που επιδιώκει ικανοποίηση του ερωτικού πάθους του, μέσα στις αγκαθιές, με το ίδιο του το παιδί... νομίζω η περιγραφή ξεπέρναει σε σκηνοθετική αηδία και κάθε γνωστό μυθολογικό ή πραγματικό αντίστοιχο σε παγκόσμια κλίμακα! Τέτοια νοσηρή φαντασία μόνο βαλαντωμένοι απ’ την αγαμία μονάχοι θα μπορούσαν να διαθέτουν.

«Έβαλε λοιπόν (ο πατέρας) φωτιά στην βάτο για να εξαναγκάσει την κόρη του να βγει απ' αυτήν. (Η καλογερική εικόνα, θέλει τον Χιώτη πατέρα να λέει στην κόρη του: ή (ερωτικά) δική μου ή σε καίω ζωντανή!) Καθώς η φωτιά απλωνόταν προς το εσωτερικό της βάτου, (εδώ θα περιμέναμε κατά τα πρότυπα της άλλης βιβλικής βάτου του Μωυσέως, η φλεγόμενη βάτος να μην κατακαίεται, δυστυχώς όμως, αυτή η βάτος είναι απο άλλο σενάριο και καιγόταν του καλού καιρού) και παρά τους πόνους τα εγκαύματα και τα ξεσχίσματα (απ' τα αμέτρητα γαμψά αγκάθια της βάτου) η Μαρκέλλα κατάφερε να ξεφύγει. Πετάχτηκε έξω απ' την άλλη μεριά της βάτου και έφτασε στην παρακείμενη παραλία και άρχισε να τρέχει πάνω στους βράχους.

Ο πατέρας της κατάλαβε ότι θα ήταν αδύνατον να την προφτάσει, έτσι την τόξευσε και κατόρθωσε να την πληγώσει. Το αίμα της αρχίζει να τρέχει ποτάμι, κι απ’ όπου περνούσε άφηνε σημάδια από το αίμα της που διατηρούνται μέχρι σήμερα. Αν και πληγωμένη έκανε κουράγιο, κάποια στιγμή όμως ένοιωσε τον εαυτό της εξουθενωμένο και σωριάσθηκε στα βράχια, ενώ ο διώκτης πατέρας της, πλησίαζε επικίνδυνα. Ανήμπορη να αντιδράσει σωματικά, κατέφυγε στα ψυχικά αποθέματα της ακλόνητης και φλογερής της πίστης. Η πίστη αυτή δεν επίστρεψε τον πανικό να την κυριεύσει και η ίδια αυτή πίστη της υπέδειξε και την μοναδική διέξοδο. Σήκωσε λοιπόν τα μάτια της στον ουρανό και ψέλλισε ικετευτικά: «Κύριε, σχίσε τον βράχο αυτόν και κρύψε με μέσα του».

Το παράδοξο θαύμα που ζήτησε έγινε, η πέτρα σχίσθηκε στη μέση και δέχθηκε στο εσωτερικό της, το μαρτυρικό σώμα της Μαρκέλλας, (αλλά, δυστυχώς, μόνο) μέχρι τους μαστούς.

Όταν ο θηριώδης πατέρας της έφτασε κι αυτός στον τόπο του θαύματος αντί να συγκλονιστεί και να μετανιώσει, φουντωμένος ακόμα από θυμό και πόθο, κόβει με το μαχαίρι του τους μαστούς της κόρης του και τους πετάει στο βουνό, αμέσως μετά κόβει και το κεφάλι της και το πετάει στην θάλασσα, αυτό όμως δεν βυθίσθηκε, αλλά επέπλεε εκπέμποντας μια ασυνήθιστη (!) λάμψη».

Εικόνα 2: Πρότυπο πατρότητας και χριστιανικής παιδαγωγικής μυθιστοριογραφίας!

Ω, αμέτρητου βάθους και φαντασίας ψεύτες! Ω, θεομπαίχτες και ιερού ψευδούς κατασκευαστές, πως μπορείτε και κατασκευάζετε τέτοιες θεοκάπηλες εικόνες; Πως καταφέρνετε και πείθετε τον λαό, με τόσο γελοία ψέματα; Αφού κανείς δεν ήταν παρών να δει τι απέγινε η ηρωίδα του μυθιστορήματός σας... ποιος σας αφηγήθηκε λοιπόν όλες αυτές τις λεπτομέρειες; Στον τόπο του μαρτυρίου, δεν ήταν παρών ούτε καν ο βοσκός, μια και η τοποθεσία του υποτιθέμενου μαρτυρίου της 'αγίας' είναι σε απόκρημνη ακτή, δυο χιλιόμετρα μακριά από εκεί όπου ο μοχθηρότερος βοσκός του κόσμου κατέδωσε δήθεν την ανυπεράσπιστη αγία. Ποιος λοιπόν σας παρέδωσε τις λεπτομέρειες του υποτιθέμενου κατατεμαχισμού τις Μαρκέλλας, από τον φαλλόμυαλο πατέρα της;

Δεν σας μένει, παρά να ισχυρισθείτε ότι κατ' όναρ, ο 'θεός' αποκάλυψε σε κάποιον 'άγιο' καλόγερο όλες αυτές τις φρικτές λεπτομέρειες. Ναι, σ' αυτό θα συμφωνήσουμε... γιατί πράγματι μόνο ο 'θεός' της καλογερικής φαντασίας, είναι ικανός να κατασκευάσει τέτοιες αισχρές λεπτομέρειες του δήθεν παιδογαμικού και παιδοκτόνου κτήνους απ' την Χίο! Μόνο σε καλογερικές φαντασίες μπορούν να αποδοθούν τα αισχρά αυτά σενάρια, που επάξια θα μπορούσαν να ανταγωνιστούν τα φρικτότερα θρίλερ σεξουαλικών διαστροφών του Χόλλυγουντ!

Μάλιστα ο σεναριογράφος μας, για να ισορροπήσει δήθεν τις απανωτές υπερβολές του, μέσα στο σεξουαλικό αυτό παραλήρημα, βρήκε επιτέλους και κάτι ασυνήθιστο... την λάμψη που έβγαζε το κομμένο κεφάλι της Μαρκέλλας, που σαν φωτεινή σημαδούρα, επέπλεε πάνω στην επιφάνεια της θάλασσας, μέχρι που το περιμάζεψε διερχόμενο ιταλικό καράβι!

Και είναι ακριβώς μια τέτοια λεπτομέρεια, που κάνει τις υποψίες μας να ξεχειλίζουν δικαιολογημένα. Η λεπτομέρεια αυτή δεν είναι διόλου τυχαία και αποκαλύπτει το αναίσχυντο στήσιμο του σεναρίου. Χιλιάδες κεφάλια ανάλογων φανταστικών αγίων, κόβονται στην εκκλησιαστική παραμυθοπλασία και κανένα μα κανένα... δεν φέγγει! Στην περίπτωση μας όμως, ο ευφάνταστος σεναριογράφος, έχοντας προφανώς κάποια σχετική εμπειρία με την θάλασσα και γνωρίζοντας πόσο ασήμαντο και δυσδιάκριτο είναι ένα μισοβυθισμένο κεφάλι στην θάλασσα, |2| φαίνεται πως προβληματίσθηκε σοβαρά πάνω στο πως θα μπορούσε να κάνει αξιοπρόσεκτο και περισυλλέξιμο, ένα απλό σημαδάκι πάνω στην αχανή επιφάνεια της θάλασσας. Έτσι για να προσελκύσει δικαιολογημένα την προσοχή ενός διερχόμενου πλοίου, έκανε το κεφαλάκι της Μαρκέλλας... ελαφρύ σαν φελλό για να επιπλέει και να φέγγει σαν φαναράκι στις απόκριες!

Κατά την φαντασία του καλόγερου, φέγγοντας το κομμένο κεφάλι, θα έπειθε και περί της αγιότητός του, τους ξένους ναύτες, που το περιμάζεψαν μεν, αλλά αγνοούσαν εντελώς την τραγική και άγια ιστορία του! Δεν του πέρασε βέβαια απ' το μυαλό, ότι είναι εντελώς απίθανο ακόμα και οι πλέον τολμηροί και αδεισιδαίμονες θαλασσινοί, να ανεβάσουν πάνω στο σκάφος τους ένα κομμένο κεφάλι, που όχι μόνο επιπλέει, αλλά φέγγει κιόλας!

Έτσι χάριν ανεύρεσης στην αχανή επιφάνεια της θάλασσας, ο άγνωστος σεναριογράφος, αναγκάσθηκε να προσθέσει την γελοία αυτή λεπτομέρεια, χωρίς δυστυχώς να μας λέει, αν η κομμένη 'άγια' κεφαλή... αναβόσβηνε κιόλας, ή έστω αν διατήρησε την λάμψη της και μετά την ανεύρεσή της, μέσα στο πλοίο, προς μεγάλη τέρψη και ξεχωριστή διευκόλυνση των ναυτικών στις ασέληνες νύχτες! Και μια και το κεφάλι υπάρχει ακόμα... ας μας πληροφορήσει κάποιος, αν εξακολουθεί να φέγγη το άγιο κεφάλι της Μαρκέλλας στο Βατικανό ή όπου αλλού βρίσκεται μέχρι σήμερα!

Και η ιστορία της Μαρκέλλας συνεχίζεται: «Το κεφάλι της Μαρκέλλας παρέλαβε ένα διερχόμενο πλοίο και το μετέφεραν στην Ρώμη, (που ακριβώς δεν ορίζεται) όπου και βρίσκεται μέχρι σήμερα. Να σημειωθεί ότι στο ιταλικό χωριό Πόπη-Βιβιένα, 30 χιλιόμετρα έξω απ' την Φλωρεντία, βρίσκεται μια εκκλησία αφιερωμένη στην αγία Μαρκέλλα και σ' αυτή φυλάσσονται τα ιερά της λείψανα».

ΔΕΝ ΣΑΣ ΜΕΝΕΙ...

Δεν σας μένει, παρά να ισχυρισθείτε ότι κατ' όναρ, ο 'θεός' αποκάλυψε σε κάποιον 'άγιο' καλόγερο όλες αυτές τις φρικτές λεπτομέρειες.

Οι λεπτομέρειες οι φρικτές δεν οφείλονται εις τον Θεό αλλά εις την τραγική πραγματικότητα εις την οποία έχει περιπέσει ο άνθρωπος από όταν αποφάσισε να τάξει τα έργα του εκτός Θεού. Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει την πραγματικότητα και να ονειρεύεται παραμύθια ώστε να κατηγορεί τον Θεό και τους μοναχούς;

Έπειτα πόσο σοφό είναι να αρνείται κανείς πως ο Θεός ομιλεί και παρουσιάζει οράματα και προφητείες εις τους ανθρώπους; Το πρόβλημα συνεπώς δεν είναι αν αποκάλυψε ο Χριστός στον Μοναχό τα γεγονότα Το πρόβλημα είναι αν ο Καλόπουλος το πιστεύει. Αν δεν το πιστεύει δικό του το πρόβλημα και δεν μπορεί να το αποδείξει πως δεν έγινε έτσι ως ισχυριζόμαστε εν αλήθεια. Είναι γνωστό πως με οράματα από τον Θεό έχουν αποκαλυφθεί ολάκερα λείψανα και μνήματα, όπως π.χ. του Αγίου Ραφήλ.

Ο ΛΑΓΝΟΣ ΠΑΤΗΡ

…νομίζω η περιγραφή ξεπέρναει σε σκηνοθετική αηδία και κάθε γνωστό μυθολογικό ή πραγματικό αντίστοιχο σε παγκόσμια κλίμακα…

…γιατί πράγματι μόνο ο 'θεός' της καλογερικής φαντασίας, είναι ικανός να κατασκευάσει τέτοιες αισχρές λεπτομέρειες του δήθεν παιδογαμικού και παιδοκτόνου κτήνους απ' την Χίο…

Μόνο σε καλογερικές φαντασίες μπορούν να αποδοθούν τα αισχρά αυτά σενάρια, που επάξια θα μπορούσαν να ανταγωνιστούν τα φρικτότερα θρίλερ σεξουαλικών διαστροφών του Χόλλυγουντ….

Ο Καλόπουλος Μιχάλης αδυνατεί να πιστέψει πως ένας πατήρ διεγέρθηκε από την κόρη του. Ας σημειώσει κανείς, πως η Αγία Μαρκέλλα όταν έγινε στόχος του πατρός της ήταν 18 ετών. Δείτε παρακάτω, πως ένας άλλος άνθρωπος, πατήρ και αυτός, ασελγούσε στο Ρέθυμνο εις βάρος της 11χρονης κόρης του, ενώ πλείστοι άλλοι το πράττουν καθημερινά, σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιεύθηκαν στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία.

ΡΕΘΥΜΝΟ. Καταγγελία για βιασμό 11χρονης κόρης από τον πατέρα της. Επενέβη ο Εισαγγελέας. Βίντεο: Μέγεθος 138Kb: Διάρκεια 1΄02΄΄ (Πηγή: ΕΤ1, Δελτίο Ειδήσεων, Πρώτο δεκαήμερο Οκτωβρίου 2004)

Μήπως λοιπόν και αυτή η είδηση του 2004 εις το Ρέθυμνο είναι μυθολογία; Δεν εξακολουθούν, 2004 χρόνια Μετά Χριστόν, να υπάρχουν ανθρώποι με την ιδιότητα του γονέα, που όχι μόνο προσπαθούν να ασελγήσουν σαρκικά, εις βάρος των 18χρονων κοριτσιών τους αλλά ασελγούν εις βάρος εκείνων των 11χρονων; Και δεν είναι μόνο αυτό. Άλλωστε ο ίδιος ο Καλόπουλος παρακάτω λέγει : «οι ενοχλήσεις αυτές κορυφώνονται, όσο ακόμα το παιδί αισθάνεται ακόμα ανυπεράσπιστο, (12 το πολύ 13 ετών)». Παραδέχεται δηλαδή και ο ίδιος ευθέως, πως η σεξουαλική παρενόχληση παιδιών από τους γονείς, είναι υπαρκτή και όχι φαντασίες καλογέρων. Εξάλλου είναι γνωστές από την επικαιρότητα περιπτώσεις, όπου ο πατήρ ασελγούσε εις την κόρη από την μικρή ηλικία μέχρι και την εφηβεία της, οπότε η βιασμένη κόρη αναζητούσε καταφύγιο σε κάποιο σύντροφο.

Η ΒΑΤΟΣ & ΤΑ ΚΑΛΑΜΙΑ ΙΙ

…εδώ θα περιμέναμε κατά τα πρότυπα της άλλης βιβλικής βάτου του Μωυσέως, η φλεγόμενη βάτος να μην κατακαίεται, δυστυχώς όμως, αυτή η βάτος είναι από άλλο σενάριο και καιγόταν του καλού καιρού…

Αυτή η βάτος καίγονταν διότι της είχε βάλει φωτιά ο διάβολος με το χέρι του παθιασμένου από σεξιστική μανία πατέρα της. Στην περίπτωση του βάτου του Μωυσέως, δεν την άναψε την φωτιά ο διάβολος, μήτε άνθρωπος αλλά ο ίδιος ο Θεός. Και δεν ήταν φωτιά κτιστή, αλλά άκτιστο φως, σαν των Ιεροσολύμων.

Μάλιστα ανωτέρω, αναφέρει ο Μιχάλης: «(Η περιοχή της εκκλησίας είναι σήμερα γεμάτη καλαμιές και όχι βάτους)» Αυτό το σχόλιο του Μιχάλη Καλόπουλου, αποδεικνύει και την μικρότητα της έρευνάς του.

ΤΟ ΘΑΥΜΑ «ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΜΟΝΟ» ΜΕΧΡΙ ΤΟΥΣ ΜΑΣΤΟΥΣ

Το παράδοξο θαύμα που ζήτησε έγινε, η πέτρα σχίσθηκε στη μέση και δέχθηκε στο εσωτερικό της, το μαρτυρικό σώμα της Μαρκέλλας, (αλλά, δυστυχώς, μόνο) μέχρι τους μαστούς…

Υπάρχει ένα στοιχείο στο θαύμα αυτό που οδηγεί τον Καλόπουλο εις λογικό παράπτωμα και αδυνατεί να εννοήσει, μη όντας ο ίδιος γυναίκα και ασφαλώς μη όντας ο ίδιος η Αγία Μαρκέλλα, την αιτία για την οποία ο Θεός δέχθηκε να ανοίξει την γη και να την κρύψει στο σώμα μόνο μέχρι το ύψος των μαστών. Είναι κάτι το πολύ απλό.

Η προσευχή της Αγίας Μαρκέλλας ήταν να ανοίξει η Γη και να την κρύψει («Κύριε, σχίσε τον βράχο αυτόν και κρύψε με μέσα του»). Αλλά για ποιο λόγο να την κρύψει; Για να μην την σκοτώσει ο πατέρας της; Ασφαλώς όχι. Η Αγία Μαρκέλλα ενδιαφέρονταν για την τιμή της, δηλαδή την παρθενία της, την οποία είχε αφιερώσει στον Θεό (Κατά Ματθαίον, Κεφ Ιθ΄ «11 ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· Οὐ πάντες χωροῦσι τὸν λόγον τοῦτον, ἀλλ' οἷς δέδοται· 12 εἰσὶ γὰρ εὐνοῦχοι οἵτινες ἐκ κοιλίας μητρὸς ἐγεννήθησαν οὕτω· καὶ εἰσὶν εὐνοῦχοι οἵτινες εὐνουχίσθησαν ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων, καὶ εἰσὶν εὐνοῦχοι οἵτινες εὐνούχισαν ἑαυτοὺς διὰ τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. ὁ δυνάμενος χωρεῖν χωρείτω.»), όπως άλλωστε έχει αναφέρει και ο Καλόπουλος «φυλάττουσα τας εντολάς του Κυρίου». Αν λοιπόν, η Αγία Μαρκέλλα ενδιαφέρονταν περισσότερο για την ζωή της, από ότι για την τήρηση των εντολών του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, τότε θα είχε αφεθεί εις τις ορέξεις του πατρός της, κερδίζοντας την βιολογική της ζωή αλλά βεβαίως αυτή θα ήταν ανώφελη, μιασμένη και μη αντάξια των στόχων της ως πνευματικής αθλήτριας. Όμως εκείνη δεν ενδιαφέρονταν για την ζωή της αλλά για την παρθενία της. Και ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός το γνώριζε αυτό και την διαφύλαξε με αυτό το συγκεκριμένο θαύμα από τον εξευτελισμό της βίαιης διακόρευσης, τόσο πριν ή ακόμη και μετά θάνατον. Και την διαφύλαξε και μετά θάνατο, διότι υπάρχουν και ανθρωπόμορφα βιολογικά όντα δυστυχώς, που αμετανόητοι δεν αρκούνται σε ασέλγειες επί ζωντανών ανθρώπων, αλλά προβαίνουν και σε εκείνη των νεκρών στα νεκροτομεία και στα γραφεία κηδειών.

Το σημείο λοιπόν, που ο ίδιος ο Καλόπουλος ορίζει ως «(αλλά, δυστυχώς, μόνο)», ήταν στην πραγματικότητα το ευτύχημα και όχι το δυστύχημα της Αγίας Μαρκέλλας. Αλλά ο Μιχάλης μη όντας υπέρ του Θεού αδυνατεί να φωτίσει την σκέψη του η οποία έχει χαθεί μέσα σε σκοτεινούς λαβύρινθους που την τραβούν εις τους άστοχους παραλογισμούς της.

Χρήσιμο είναι να θυμηθεί εδώ ο αναγνώστης και την περίπτωση της βύθιση μέσα σε βράχο του σπαθιού του Αγίου Γκαλγκάνου στην Ιταλία, «(αλλά, δυστυχώς, μόνο)» μέχρι την λαβή. Το σπαθί που από το οποίο ίσως αργότερα δημιουργήθηκε ο μύθος του σπαθιού του excaliber. Περισσότερα σε αυτή την σελίδα.

Ο «ΜΕΤΑΝΙΩΜΕΝΟΣ» ΠΑΤΕΡΑΣ & Ο ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ

…αντί να συγκλονιστεί και να μετανιώσει…

Ο Καλόπουλος επιθυμεί ο πατήρ να μετανιώσει βλέποντας το θαύμα. Ασφαλώς δεν αντιλαμβάνεται πως είναι αδύνατον να δει την αλήθεια ένας πατέρας, και ιδίως αυτός, που έχει φτάσει εις το σημείο να επιθυμεί σεξουαλικά την κόρη του τόσο πολύ, ώστε και να την τοξεύει και να θέλει να την σκοτώσει, ακριβώς επειδή εκείνη έχει επιλέξει προ καιρού για οδηγό της τον Ιησού Χριστό και δεν έχει ασφαλώς τρελαθεί και τυφλωθεί από τα πάθη σαν και τον πρώτο. Πρακτικά εκείνος ο πατήρ, δεν ήταν πλέον πατήρ, διότι δεν ήταν άνθρωπος και ως μη άνθρωπος δεν είχε πνεύμα, και μη έχοντας πνεύμα αλλά το ζωώδες ένστικτο για οδηγό, δεν αντιλήφθηκε τίποτα πέρα των γενετησίων ορμών του που και αυτές αμφίβολο είναι αν τιμούσε, εφόσον σκοπός του δεν ήταν η γέννηση απογόνων, αφού απογόνους είχε. Θα έλεγε κανείς, πως τέτοιος θυμός, μόνο σε περίπτωση βαριά ψυχοπαθούς και εσωτερικά ανισσόροπου ατόμου, μπορεί να ξανασυναντηθεί. Παράδοξο που ο Μιχάλης Καλόπουλος έχει αναλάβει την υπεράσπιση ενός τέτοιου σεξουαλικού ανθρωπόμορφο βιολογικού αμετανόητου όντος, ως ο πατέρας της Αγίας Μαρκέλλας. Ποιος γνωρίζει το γιατί;

Βέβαια, ο ίδιος ο Καλόπουλος, που αν και δεν κυνηγά καμιά κόρη του και που δεν είναι τυφλωμένος, θέλει ο καθείς να πιστεύει από γενετήσιες ορμές ωσάν του Διός, που τολμά και διακορεύει εφήβους και ζώα, εντούτοις δεν συγκλονίζεται και δεν μετανοεί από τα θαύματα (1,2,3) που του έχουν καταδειχθεί αλλά συνεχίζει το αθεϊστικό του φανατικό κείμενο. Πώς περιμένει λοιπόν, ο μη μετανιωμένος Καλόπουλος, ο πατέρας της Αγίας Μαρκέλλας, να πιστέψει το θαύμα και να μετανοήσει; Μάλιστα αντί το θαύμα να οδηγήσει αυτόν εις μετάνοια, αντιθέτως τον οδηγεί εις δολοφονία και «φουντωμένος ακόμα από θυμό και πόθο, κόβει με το μαχαίρι του τους μαστούς της κόρης του» και «μετά κόβει και το κεφάλι της», διότι ένεκα του θαύματος της διαφύλαξης της επίμαχης περιοχής μέσα εις τον βράχο, εκείνος δεν μπόρεσε να την διακορεύσει. Αυτό ήταν που ζητούσε μέσα εις τους τυφλούς του πόθους ο πατήρ. Αντί λοιπόν το θαύμα να τον κάνει να μετανοήσει, το θαύμα τον έκανε και αγρίεψε περισσότερο και σκλήρυνε την στάση του, ανάλογα όπως και ο Φαραώ αντί να μετανοήσει με τις πληγές που ο Θεός χτύπαγε την Αίγυπτο, γίνονταν πιο σκληρός εις την καρδιά του και δεν άφηνε τους Ιουδαίους ελεύθερους. (Έξοδος, Κεφ Θ΄ «10 καὶ ἔλαβε τὴν αἰθάλην τῆς καμιναίας ἐναντίον Φαραώ, καὶ ἔπασεν αὐτὴν Μωυσῆς εἰς τὸν οὐρανόν, καὶ ἐγένετο ἕλκη, φλυκτίδες ἀναζέουσαι, ἔν τε τοῖς ἀνθρώποις καὶ ἐν τοῖς τετράποσι. 11 καὶ οὐκ ἠδύναντο οἱ φαρμακοὶ στῆναι ἐναντίον Μωυσῆ διὰ τὰ ἕλκη· ἐγένετο γὰρ τὰ ἕλκη ἐν τοῖς φαρμακοῖς καὶ ἐν πάσῃ γῇ Αἰγύπτῳ. 12 ἐσκλήρυνε δὲ Κύριος τὴν καρδίαν Φαραώ, καὶ οὐκ εἰσήκουσεν αὐτῶν, καθὰ συνέταξε Κύριος»)

Ας σημειωθεί εδώ, πως ο πατέρας είχε την ευκαιρία από τον Θεό να συνετισθεί νωρίτερα, όταν τρόμαξε με τις ανόητες ασελγικές του επιθυμίες την ίδια του την κόρη και εκείνη το έσκασε μέσα από το ίδιο της το σπίτι: «Ο πατέρας της Μαρκέλλας, μετά την φυγή, ουδόλως εσυνετίσθη, διότι παρεκινείτο συνεχώς υπό του διαβόλου» και συνέβηκε το θαύμα διαφύλαξης της παρθενίας της «Το παράδοξο θαύμα που ζήτησε έγινε, η πέτρα σχίσθηκε στη μέση και δέχθηκε ... μέχρι τους μαστούς…». Με αυτό το θαύμα ο Θεός και διαφύλαξε μέχρι εκείνη την στιγμή την ζωή της κόρης του πατρός αλλά και προσπάθησε να απαγορεύσει τον τελευταίο από το να την βιάσει, δείχνοντας του επ’ ακριβώς το λάθος του, το οποίο αντί να τον κάνει να μετανοήσει, τον έκανε να αγριέψει περισσότερο ως ο Φαραώ. Δεν τίθεται λοιπόν θέμα ενάντια στον Θεό, αλλά ενάντια στην κακή προαίρεση του πατρός της Αγίας Μαρκέλλας και ενάντια στον Μιχάλη, που η κριτική του είναι παμπόνηρη και δηλαδή γεμάτη δόλο και φθόνο.

Άραγε ο Καλόπουλος μπορεί να εννοήσει τι μπορεί να σημαίνει για έναν πατέρα, η φυγή του παιδιού του ένεκα τρόμου, μέσα από το ίδιο του το σπίτι; Δεν θα μπορούσε να σκεφτεί ήδη πόσο φρικιαστικό αποτέλεσμα είχαν οι επιθυμίες του, ώστε να «αποδράσει» η ίδια του η κόρη τρομαγμένη από τον ίδιο της τον πατέρα που την έσπειρε; Απαιτούσε η περίσταση θαύμα για να εννοήσει ο πατέρας, πως πλέον η αμαρτία τον είχε μετατρέψει σε άβουλο λογικά όν και δηλαδή σε ένα σεξιστικό κτήνος, του οποίου την υπεράσπιση έχει αναλάβει ο Καλόπουλος;

ΤΟ ΦΩΤΕΙΝΟ ΚΕΦΑΛΙ

...την λάμψη που έβγαζε το κομμένο κεφάλι της Μαρκέλλας, που σαν φωτεινή σημαδούρα, επέπλεε πάνω στην επιφάνεια της θάλασσας, μέχρι που το περιμάζεψε διερχόμενο ιταλικό καράβι!

Χιλιάδες κεφάλια ανάλογων φανταστικών αγίων, κόβονται στην εκκλησιαστική παραμυθοπλασία και κανένα μα κανένα... δεν φέγγει!

Στην περίπτωση μας όμως, ο ευφάνταστος σεναριογράφος, έχοντας προφανώς κάποια σχετική εμπειρία με την θάλασσα και γνωρίζοντας πόσο ασήμαντο και δυσδιάκριτο είναι ένα μισοβυθισμένο κεφάλι στην θάλασσα, |2| φαίνεται πως προβληματίσθηκε σοβαρά πάνω στο πως θα μπορούσε να κάνει αξιοπρόσεκτο και περισυλλέξιμο, ένα απλό σημαδάκι πάνω στην αχανή επιφάνεια της θάλασσας. Έτσι για να προσελκύσει δικαιολογημένα την προσοχή ενός διερχόμενου πλοίου, έκανε το κεφαλάκι της Μαρκέλλας... ελαφρύ σαν φελλό για να επιπλέει και να φέγγει σαν φαναράκι στις απόκριες!

Το ότι περιμαζεύτηκε το κεφάλι της Αγίας από κάποιο ιταλικό καράβι, αυξάνει την αξιοπιστία της ιστορίας, εφόσον την εποχή του μαρτυρίου της Αγίας (πριν τον 15ο αιώνα) και για 300 χρόνια υπήρχε λατινοκρατία στην Ελλάδα και στο Αιγαίο, κατόπιν της πτώσης της Κωνστανινούπολης, κάτι που ίσως να μην το γνώριζε ο μοναχός που έγραψε την ιστορία, 400 και πλέον χρόνια αργότερα, αφού πέθανε το 1821 «...ο συντάκτης της ακολουθίας, ο μοναχός και κατόπιν άγιος Νικηφόρος ο Χίος, που πέθανε το 1821»

Έπειτα, ο φωτισμός του κεφαλιού αλλά και το ότι επέπλεε, μόνο σε θαύμα μπορεί να αποδοθεί. Ο Άγιος αυτός, δεν θα συνέγραφε ποτέ τέτοιες ιστορίες από το μυαλό του, διότι μετά θα ήταν πολύ δύσκολο να τις δικαιολογήσει όντας «πονηρός», «Γνώριζε όμως ο πονηρός κατασκευαστής της ιστορίας αυτής...». Δεν χρειάζονταν να σκεφτεί να τοποθετήσει το κεφάλι στην θάλασσα, ώστε μετά να χρειάζεται να προβληματισθεί «φαίνεται πως προβληματίσθηκε σοβαρά πάνω στο πως θα μπορούσε να κάνει αξιοπρόσεκτο και περισυλλέξιμο» και να παρουσιάζε το κεφάλι να επιπλέει όντας έμπειρος εις την θάλασσα «ο ευφάνταστος σεναριογράφος, έχοντας προφανώς κάποια σχετική εμπειρία με την θάλασσα», εφόσον τα κεφάλια δεν επιπλέουν μα μήτε φέγγουν. Θα μπορούσε, αν ήταν «πονηρός», «Γνώριζε όμως ο πονηρός κατασκευαστής», να μην το τοποθετήσει εις την θάλλασα ώστε να μην έλθει σε δύσκολες καταστάσεις μόνος του. Αν ήθελε ο καλόγερος να εξαπατήσει, αρκούσε ήδη να πει ότι είχε ήδη πει, πως δηλαδή, η πέτρα είχε ανοίξει και είχε καταπιεί το μισό σώμα της Αγίας Μαρκέλλας.

Έπειτα το να απορεί ο Μιχάλης Καλόπουλος γιατί κανένα άλλο κεφάλι Αγίου δεν έφεξε, αποτελεί επίπλαστη απορία. Δεν χρειάζονταν να φέγγει, διότι εκείνα τα κεφάλια που δεν έφεγγαν, κόπηκαν στην ξηρά, κάτω από το φως του ηλίου ή μέσα σε φυλακές με αναμμένες δάδες, με συνέπεια να μην τίθεται θέμα απώλειας του λειψάνου ένεκα πτωχής ορατότητας. Εις την περίπτωση της Αγίας Μαρκέλλας έχουμε απώλεια του λειψάνου εφόσον ρίχτηκε το κεφάλι εις την θάλασσα. Το να μην δέχεται κανείς το θαύμα είναι δικαίωμά του, όμως και ο άνθρωπος όταν θέλει να προκαλέσει την προσοχή των ταξιδευτών σε κάποιο σημείο μιας ασφάλτινης οδού, χρωματίζει με εναλλασσόμενες κίτρινες και μαύρες γραμμές το επικίνδυνο της περιοχής και το οδόστρωμα. Κατά τον ίδιο τρόπο ο Θεός φώτιζε το λείψανο της Μαρκέλλας όπως φώτιζε κάποτε την βάτο, για να προκαλέσει την προσοχή του παρατηρητή, μόνο που ασφαλώς εδώ δεν φωτίζονταν το επικίνδυνο αλλά το άγιο.

Τέλος το ότι απορεί ο Μιχάλης Καλόπουλος, πως «Χιλιάδες κεφάλια ανάλογων φανταστικών αγίων, ....κανένα μα κανένα... δεν φέγγει!» δεν αποτελεί απόδειξη μη πραγματοποίησης του θαύματος από τον Θεό, διότι δισεκατομμύρια ανθρώπων και αμέτρητα ζώα και βάλε έχουν πεθάνει, σε όλη την ιστορία του πλανήτη, μα κανένα δεν έχει διατηρήσει σάρκα, ως το λείψανο του Αγίου Σπυρίδωνος. Ο Θεός και τα θαύματά Του, δεν χαρακτηρίζονται από κανονικότητα αλλά από ακριβώς εξαιρετικότητα.

ΟΙ ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΕΣ ΝΑΥΤΙΚΟΙ

Δεν του πέρασε βέβαια απ' το μυαλό, ότι είναι εντελώς απίθανο ακόμα και οι πλέον τολμηροί και αδεισιδαίμονες θαλασσινοί, να ανεβάσουν πάνω στο σκάφος τους ένα κομμένο κεφάλι, που όχι μόνο επιπλέει, αλλά φέγγει κιόλας!

Και μια και το κεφάλι υπάρχει ακόμα... ας μας πληροφορήσει κάποιος, αν εξακολουθεί να φέγγη το άγιο κεφάλι της Μαρκέλλας στο Βατικανό ή όπου αλλού βρίσκεται μέχρι σήμερα!

Το ζήτημα της ανέλκυσης του λειψάνου, δεν δημιουργεί προβλήματα εις τον λογικό ερευνητή. Διότι :

1ον από μακριά δεν φαίνονταν κάποιο κεφάλι να φέγγει, ώστε να φοβηθούν οι ναυτικοί, αλλά απλά φαίνονταν ένα φως προς το οποίο αποφάσισαν οι ναυτικοί να πλεύσουν, μη γνωρίζοντας ακριβώς τι είναι «...και γνωρίζοντας πόσο ασήμαντο και δυσδιάκριτο είναι ένα μισοβυθισμένο κεφάλι στην θάλασσα» και ούτε μπορούσε να περάσει από την φαντασία τους πως πρόκειται για κεφάλι.

2ον όταν θα έφτασαν κοντά, δεν υπήρχε λόγος να φωτίζεται πλέον από τον Θεό το κεφάλι της Αγίας Μαρκέλλας. Οι ναυτικοί, πλησιάζοντας την περιοχή εις την οποία έβλεπαν το φως, εις την επιφάνεια της θάλασσας και μη αντικρίζοντάς το άλλο, θα άρχιζαν έρευνες για κάποιο ναυαγό που είχε πνιγεί όντας εις το τέλος των δυνάμεών του, κρατώντας λ.χ. κάποιο λύχνο ή φανάρι. Από τις έρευνες που θα έκαναν, θα βρήκαν και το κεφάλι της Αγίας το οποίο επέπλεε.

3ον Η ανέλκυση του κεφαλιού της Αγίας όσο και να φαντάζει μακάβρια, εντούτοις δεν είναι μη πραγματοποιήσιμη. Ακόμη και σήμερα που τα ήθη είναι πολύ πιο εξευγενισμένα, εις αντιπαράθεση με εκείνα πριν του 15ου αιώνα, υπάρχουν γεγονότα ανέλκυσης όχι μόνο σωμάτων αλλά και τμημάτων σωμάτων που έχουν μείνει για μέρες εις την θάλασσα σαπίζοντας ή δεχόμενα την επίθεση σαρκοφάγων ψαριών. Αν ι Μιχάλης Καλόπουλος φοβάται ή σιχαίνεται αυτό δεν σημαίνει πως το ίδιο νιώθουν και άλλοι άνθρωποι, όπως π.χ. οι ιατροί και οι διασώστες. Εξάλλου τον 15ο αιώνα οι πόλεμοι και συχνότεροι ήσαν και δημιουργούσαν συνήθως τραύματα μεγάλα και ακρωτηριασμούς (χρήση σπαθιών, τσεκουριών, κεφαλοθραυστών κ.λ.π.). Ο κόσμος τότε ήταν πιο συνηθισμένος στην φρίκη από ότι το 2004 στην Ελλάδα.

4ον Το πλήρωμα του πλοίου αυτού, δεν έπραττε σύμφωνα με τις όποιες επιθυμίες των ναυτικών του, αλλά ακολουθούσε τις οδηγίες του καπετάνιου. Και τότε οι ποινές για ανταρσία ήσαν βαριές. Όλες οι αποφάσεις εναπόκειντο εις τον Καπετάνιο. Ακόμη και αν δεχτεί κανείς όλα όσα μαρτυρεί ο Καλόπουλος για δεισιδαίμονες ναυτικούς ευσταθούν, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα εις την ανέλκυση του λειψάνου. Διότι ο Θεός, επιλέγει που και σε ποιον θα υποδείξει τα Άγια πρόσωπα, λείψανα κ.λ.π. Στο παρακάτω παράδειγμα, υπάρχει ακριβής επιλογή ενός καπετάνιου από έναν Άγιο προς βοήθεια ενός ελληνικού νησιού. Κατά τον ίδιο τρόπο και στην ιστορία της Αγίας Μαρκέλλας, κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει πως ο καπετάνιος, ίσως και το ίδιο το πλήρωμα, είχαν την ίδια πληροφορία, και αυτός είναι και ο λόγος που δεν παράτησαν το λείψανο εις την θάλασσα από κάποιο φόβο, αλλά το ανέλκυσαν, διότι αν δεν το θεωρούσαν λείψανο Αγίας δεν υπήρχε κανείς λόγος να ανελκύσουν ένα οποιοδήποτε αποκομμένο νεκρό άχρηστο κεφάλι από την θάλασσα. Με λίγα λόγια όσα ο Μιχάλης Καλόπουλος θεωρεί ως δεισιδαιμονία: («δειλία πρός τὸ δαιμόνιο (τὸ θεῑο) εἶναι») (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 35-36, άρθρο «Δεισιδαιμονία ή αιτιότητα; Ο πόλεμος συνεχίζεται», Μιχάλης Καλόπουλος, σελίδα 72) των ναυτικών που θα τους απέτρεπε από την ανέλκυση, αντιθέτως είναι η αποδεδειγμένη φιλευσέβεια του καπετάνιου και του πληρώματος, όπως και στο αμέσως κάτωθι παράδειγμα:

Είναι η αρχαιότερα όλων των Λιτανειών (του Σαββάτου των Βαΐων), καθιερώθηκε δε εις ανάμνηση θαύματος, δια του οποίου Άγιος (Σπυρίδων) έσωσε τον λαό της Κερκύρας από μεγάλη σιτοδεία. Η διήγηση των θαυμάτων του Αγίου με τους έξης λόγους αναγράφει το γεγονός: «Τὸ πάλαι ποτέ, εἰς τὴν τῶν Κερκυραίων νῆσον στερουμένην τῶν πρὸς τὸ ζῇν ἀναγκαίων, καὶ κατακεκυριευμένην ἀπὸ βιαίαν πεῖναν, ὁ ἅγιος ἐχάρισε διὰ πλοίων, σίτους, ἐπιφανεὶς εἰς τοὺς πλοιάρχους καὶ προμηνύσας εἰς τούτους τὴν τῆς νήσου ἀνάγκην, κατὰ τὸ ἅγιον μέγα Σάββατον· διὰ τοῦτο λαμπρὸν καὶ τερπνὸν ἐτελέσθη τὸ τότε Πάσχα εἰς τὴν πρώην τεθλιμμένην νῆσον, μὲ τὴν τοῦ ἁγίου προμήθειαν». (11) Φανερώθηκε δηλαδή ο Άγιος εις τον ύπνο των πλοιάρχων εμπορικών πλοίων, τα οποία παράπλεαν την Κέρκυρα και τους ζήτησε να μεταφέρουν εις αυτήν τα φορτία του σίτου, τα όποια μετέφεραν αλλού. Οι πλοίαρχοι υπάκουσαν εις την υπόδειξη του Αγίου, και η Κέρκυρα σώθηκε από τον λιμό.

Δεν είναι γνωστό το έτος της τελέσεως του θαύματος, τότε της καθιερώσεως της Λιτανείας. Η παράδοση θέλει την Λιτανεία αυτή ως την πλέον παλαιά από όλες, όπως ήδη σημειώθηκε. Την 27^η Απριλίου 1753 ο Γενικός Προβλεπτής της Ανατολής Αντώνιος Λορεδάνος επικύρωσε με διαταγή του την αρχαία αυτή Λιτανεία, την επικύρωση δε του Προβλεπτού επιδοκίμασε δια θεσπίσματός της η Βενετική Γερουσία (1 Ιουνίου 1753). Ίσως η Λιτανεία να τελέσθηκε δια πρώτη φορά κάποιο Μ. Σάββατον προ του έτους 1553, κατά το όποιον αποφάσισε η Βενετική Κυβέρνησης «μετὰ τὴν δεινὴν σιτοδείαν τοῦ Μεγάλου Σαββάτου, νὰ συστήσῃ δημοσίας Σιταποθήκας». (12)

Αξίζει εις το σημείο αυτό να αναφερθεί ότι κατά την Λιτανεία του Μ. Σαββάτου μαζί με το σεπτό Σκήνωμα του Αγίου λιτανεύεται και το ιερό Κουβούκλιο του Επιταφίου. Τούτο οφείλεται εις το έξης γεγονός. Κατά την διάρκεια της Βενετικής κατοχής της Κερκύρας (1386-1797) η Ορθόδοξος Εκκλησία υπέστη πολλές ταπεινώσεις. Μεταξύ τούτων ήταν και η κατόπιν Αποφάσεως της Βενετικής Γερουσίας (1574), απαγόρευση των Λιτανειών των ορθοδόξων κατά τις ημέρες, της οποίας τελούσαν αυτές οι λατίνοι· υποχρεώνονταν δε ο ορθόδοξος ιερός Κλήρος να λαμβάνει επίσημα μέρος στις τελετές των Λατίνων. Εξ αιτίας αυτής της αποφάσεως οι ορθόδοξοι περιέφεραν τον Επιτάφιο τους όχι το εσπέρας της Μ. Παρασκευής, άλλα το πρωί του Μ. Σαββάτου. Τούτο εξακολούθησε να γίνεται μέχρι το έτος 1799, όποτε η Ορθόδοξος Εκκλησία της Κερκύρας απέλαβε πλήρη ελευθερία, διατηρήθηκε όμως, ως έθιμο πλέον για τον Επιτάφιο του Ναού του άγιου Σπυρίδωνος.(13)

Η ιερά πομπή της Λιτανείας του Μ. Σαββάτου, διακρινόμενη ιδιαιτέρως διά την επιβλητικότητα της, εξέρχεται από τον Ναό την 9ην πρωϊνή, μετά δε την επιστροφή της εις αυτόν, το σεπτό Λείψανο εκτίθεται εις νυχθημερινό προσκύνημα μέχρι του απογεύματος της Τρίτης της Διακαινησίμου εβδομάδος.

(Πηγή: Ο Ιερός Σπυρίδων, Αθανάσιος Χ. Τσίτσας, πρωτοπρεσβύτερος, Κέρκυρα 1967, σσ. 50 - 64)

(11) Ασματική Ακολουθία και Βίος... υπό Μητροπολίτου Μεθοδίου, σελ. 106.

(13) βλ. Σ. Κ. Παπαγεωργίου, Ιστορία της Εκκλησίας της Κερκύρας, Κέρκυρα 1920 σελ. 59.

Καταντά ανόητο να διερωτάται το ασεβές κείμενο του Μιχάλη Καλόπουλου, αν το λείψανο της Αγίας Μαρκέλλας, λάμπει ακόμη και σήμερα. Δεν υπάρχει κανείς λόγος να συμβαίνει αυτό σήμερα, εφόσον η λάμψη αποσκοπούσε εις την ανεύρεση του λειψάνου και όχι εις την διακόσμηση τςη θάλασσας. Ανάλογα όμως «φώτα» υπάρχουν σήμερα αλλά και άγια λείψανα, τα οποία ο Μιχάλης Καλόπουλος άδικα εξακολουθεί να κοροϊδεύει, βασικά, περιπαίζοντας τα επιδεικνύοντας την αμάθεια που βασιλεύει εις το κείμενό του.

ΑΛΛΕΣ ΑΝΕΥΡΕΣΕΙΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ

Ανευρέσεις ιερών αντικειμένων έχουν αναφερθεί πολλές φορές εις την Εκκλησιαστική ιστορία, πράγμα που δεν παραξενεύει αυτούς που γνωρίζουν πως ενεργεί ο Θεός:

Ό Άγιος Νικόλαος της ιεράς μονής Σταυρονικήτα

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Ιερεμίας Α΄ θέλησε να κτίσει μοναστήρι στον τόπο όπου βρίσκονταν το μονύδριο του Τίμιου Προδρόμου και έτσι χτίστηκε ή μονή Σταυρονικήτα του Αγίου Όρους.

Μια μέρα οι αλιείς έριξαν τα δίχτυα στη θάλασσα για να ψαρέψουν. Αντί όμως της συνηθισμένης άγρας των ψαριών βρήκαν μια εικόνα του Ιεράρχη του Χρίστου Νικολάου. Πότε είχε ριχτεί στη θάλασσα ή εικόνα αυτή είναι άγνωστο, αλλά υποτίθεται ότι θα ρίχτηκε στα χρόνια της εικονομαχίας, οπότε πρέπει να έμεινε 700 χρόνια εκεί, ή από τους Αγαρηνούς σε κάποια επιδρομή, οπότε θα έμεινε λιγότερα. Ήταν άριστα ζωγραφισμένη με χοντρές ψηφίδες που έδιναν όμως όλη τη χαρακτηριστική έκφραση στο πρόσωπο. Στο πρόσωπο του Ιεράρχη και ειδικά στο μέτωπο ήταν ριζωμένο βαθιά ένα μεγάλο όστρακο από αυτά που κοινώς λέγονται στρείδια. Από αυτό πήρε το όνομα της ή εικόνα και λέγονταν Άγιος Νικόλαος Ο Στρειδάς. Όταν θέλησαν να απομακρύνουν το στρείδι από την εικόνα φάνηκε αίμα στο πρόσωπο του Αγίου. Με μεγάλη προσοχή προσπάθησαν να το απομακρύνουν μα προκλήθηκε βλάβη στο θαυματουργό πρόσωπο. Της βλάβης αυτής τα ίχνη φαίνονται μέχρι σήμερα επάνω στην εικόνα. Μετά από αυτά ο Πατριάρχης Ιερεμίας με το μισό όστρακο έκανε δισκάριο για το ύψωμα της Παναγίας και με το άλλο μισό κατασκεύασε Ιερό εγκόλπιο. Μ’ αυτό το ιερό εγκόλπιο ο Οικουμενικός Πατριάρχης Ιερεμίας Β΄ ευλόγησε τον πρώτο Πατριάρχη της Ρωσίας Ιώβ και μέχρι σήμερα βρίσκεται στο σκευοφυλάκιο του Πατριαρχείου Μόσχας μαζί με άλλα σπάνια κειμήλια. Μετά από αυτά για τη θαυμαστή αυτή εύρεση ό πατριάρχης Ιερεμίας Α΄ εγκαινίασε το μοναστήρι του Σταυρονικήτα που αυτός ανήγειρε όχι στο όνομα του Προδρόμου αλλά στο όνομα του ιεράρχη Νικολάου.(Πηγή: Κατακόμβη, Εξαμηνιαία έκδοση Μητροπολιτικού -Καθεδρικού Ι.Ν. Αγ. Νικολάου Βόλου, Αφιέρωμα στον Άγιο Νικόλαο, Δεκέμβριος 1998, σσ. 128 - 129)

Η ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ

Και τώρα η αφήγηση περνάει στην αξιοποίηση, ή αλλιώς την εμπορευματοποίηση της επίπλαστης αυτής ιστορίας: «Στον τόπο της βάτου, οι χριστιανοί έκτισαν εκκλησία στο όνομα της αγίας και εορτάζουν κατ' έτος. Το όνομα της αγίας έκτοτε μεγαλύνεται επί της γης με παράδοξα θαύματα. Οι έχοντες ανάγκη, προστρέχουν στον ναό και εις τον βράχο, όπου αναβλύζει θεραπευτικό αγίασμα, για να λάβουν των παθών τους την ίασιν. Είναι δε το άγιασμα αυτό, περίπου ένα τέταρτο της ώρας μακριά απ' την εκκλησία και ο τόπος ονομάζεται «μαρτύριο της άγιας Μαρκέλλας». Εκεί βρίσκεται και η διαρραγείσα πέτρα, που μέσα της δέχθηκε το ακέφαλο σώμα της Παρθενομάρτυρος. Απ' τα χρόνια εκείνα, μέχρι τις ημέρες μας, αενάως αναβλύζει «ύδωρ τερατουργόν, ιαματικόν παντός πάθους και πάσης ασθενείας», όπως το αποκαλεί ο Αγιος Νικηφόρος ο Χίος...

Την πέτρα αυτή σήμερα την μισοσκεπάζει η άμμος, αλλά εξέχει απ' αυτήν ως μια πήχη. Έχει δε η πέτρα αυτή μικρό κοίλωμα και σ' αυτό υπάρχει μικρή οπή μεγέθους μικρού δακτύλου χειρός, απ' όπου τρέχει ολίγο αλμυρό ύδωρ. Απορεί κάποιος περιεργαζόμενος το ύδωρ αυτό, που βάφει τα πετράδια του γιαλού με ένα χρώμα (πορτοκαλί) σαν του αυγού τον κρόκο. Σε καιρό δε γαλήνης, ακόμα και η θάλασσα στο μέρος εκείνο παίρνει ένα κοκκινωπό χρώμα, οι δε ντόπιοι ονομάζουν αυτό το φαινόμενο «άγιον αίμα».

Όσοι προσέρχονται με πίστη στον τόπο του μαρτυρίου, διακρίνουν τον ερυθρό χρωματισμό των βράχων και βλέπουν το νερό να βράζει όταν ο ιερέας αρχίσει να ψάλει. Κατά την παράδοση το μαρτυρικό λείψανο της Μαρκέλλας, βρίσκεται ακόμα εντός της πέτρας (!) και είναι αυτό (το λείψανο) που δημιουργεί αυτά τα θαυμαστά φαινόμενα.

Λίγο μακρύτερα από τον τόπο του αποκεφαλισμού της Μαρκέλλας, οι βράχοι είναι ομοίως βαμμένοι κόκκινοι και λέγουν ότι εκεί είναι ο τόπος που ο πατέρας της την πλήγωσε...

Γενιές ολόκληρες Χριστιανών έχουν γίνει μάρτυρες των θαυμαστών αυτών γεγονότων. Ο ερυθρός χρωματισμός των βράχων και η θέρμανση του ψυχρού ύδατος, διακηρύττουν το μαρτύριο της Μαρκέλλας... εδώ πραγματικά εφαρμόζεται το εδάφιο: «αν σιγήσουν οι άνθρωποι οι λίθοι θα φωνάξουν» Λουκάς 19.40.

Πολλά θαύματα συμβαίνουν μετά από θερμή δέηση προς την Αγία Μαρκέλλα. Με το άγιασμα που αναβλύζει από τον βράχο, αλλά πολλές φορές και μόνο με την επίκληση του ονόματος της αγίας, άρρωστοι που κατέφυγαν στην αγία Μαρκέλλα κέρδισαν την σωματική και ψυχική τους υγεία».

Εικόνα 3 Το υποτιθέμενο 'αίμα' (οξείδια μετάλλου) της 'αγίας'...

Τα παραπάνω αποσπάσματα είναι συνδυασμός αφηγήσεων, απο δυο κείμενα που πήραμε απ' τον ίδιο τον Ναό της αγίας Μαρκέλλας.

Όπως καταλαβαίνετε στην ιστορία αυτή, η θρησκευτική αθλιότητα και η θεοκαπηλία δεν έχει όριο. Δηλαδή όσοι πιστοί ασθενούν και δεν γνωρίζουν ότι στο πάνθεον των θεραπευτών αγίων υπάρχει και η Μαρκέλλα, χάνουν μια σοβαρή ευκαιρία θεραπείας! Αν μάλιστα θυμηθούμε ότι οι μισοί άγιοι της θρησκείας, είναι θαυματουργοί, τότε, καταλαβαίνουμε ότι γύρω απ' την θαυματο-θεραπεία, στήθηκε αιώνες τώρα ένα χονδρεμπόριο ελπίδας και το «θεραπευτικό θαύμα» υπήρξε το κατ' εξοχήν θρησκευτικό εμπόρευμα. Ουσιαστικά, κάποιος που πραγματικά πιστεύει στους εκατοντάδες αν όχι χιλιάδες θεραπευτές αγίους, πρέπει να περνάει την ζωή του παρακαλώντας τον έναν μετά τον άλλον, μήπως και κάποιος ευαρεστηθεί και τον θεραπεύσει! Μόνο που μετά απο τόση αποχαύνωση, ο φουκαράς ο δεισιδαίμων πιστός ασθενής, δεν θα καταφέρει να κρατήσει ούτε στάλα μυαλό, χρόνο και χρήμα, για να ασχοληθεί και με τις πραγματικές παραμέτρους της ασθένειάς του και για να αναζητήσει αληθινή θεραπεία στους ιπποκρατικούς γιατρούς! Αυτό φυσικά δεν ενδιαφέρει καθόλου τα ιερατεία που αιώνες τώρα ανενόχλητα κατασκευάζουν υποσχέσεις σωτηρίας ψυχών και σωμάτων.

Πρέπει να παραδεχθούμε βέβαια ότι το ελπιδεμπόριο τους είναι καλά στημένο! Κάθε περίπτωση συμπτωματικής βελτίωσης της υγείας κάποιου προσκυνητή, (χωρίς να επιβεβαιώνεται από υπεύθυνη επιστημονική διάγνωση) θεωρείται αδιάψευστο θαύμα. Αφού ποτέ κανείς δεν ελέγχει τις θεοκαπηλίες τους, οι έπ' αμοιβή ψευδόμενοι ιεράρχες θα συνεχίζουν να ανακαλύπτουν ιαματικά αγιάσματα, δακρυρροούσες ή ηλεκτροφόρες εικόνες και θαυματουργά λείψανα αγίων. Αν πάλι, παρά τις προσευχές και τα παρακάλια, το 'θαύμα' δεν λέει να γίνει, τότε χρεώνουν ελαττωματική πίστη στους παθόντες και τους συστήνουν να περιοριστούν στην μεταθανάτια σωτήρια των ψυχών τους!

Προσέξτε τη διατύπωση: Όσοι προσέρχονται με πίστη στον τόπο του μαρτυρίου, διακρίνουν τον ερυθρό χρωματισμό των βράχων και βλέπουν το νερό να βράζει όταν ο ιερέας αρχίσει να ψάλει. Δηλαδή όσοι δεν βλέπουν... είναι που προσέρχονται χωρίς πίστη... βγαίνουν και φταίχτες!

ΤΟ ΥΠΟΤΙΘΕΜΕΝΟ ΑΙΜΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΚΕΛΛΑΣ

Το υποτιθέμενο 'αίμα' (οξείδια μετάλλου) της 'αγίας'...

Το ζήτημα της έρευνας δεν θα έπρεπε να στραφεί στο αν το οξείδιο μετάλλου είναι υγρός βιολογικός ιστός και δηλαδή το αίμα ενός ανθρώπου, αλλά αν η ανάβλυση του κόκκινου οξειδίου αυτού, ξεκίνησε την εποχή του μαρτυρίου της Αγίας ή υπήρχε και πολύ νωρίτερα. Διότι και στο ζήτημα του μύρου των Αγίων, υπάρχει υγρό που αναβλύζει στις περιοχές των Αγίων Λειψάνων, το οποίο δεν είναι ιδιαιτέρας χημικής φύσεως αλλά βεβαίως είναι ελεύθερο από άλατα και στείρο σε μικροοργανισμούς νερό, που βοηθά στην συντήρηση των οστών, όπως π.χ. στην περίπτωση των οστών του Αγίου Νικολάου.

Άλλωστε όπως ο ίδιος ο Καλόπουλος περιγράφει κατωτέρω, η Εκκλησία δεν διέδωσε ποτέ πως το κόκκινο νερό είναι βιολογικός ιστός: «Εκεί μέχρι τώρα κόκκινος ο αφρός στην ακτή γίνεται, που δηλώνει το εκχυθέν αίμα της...», «...ω θαύμα της θαλάσσης οι αφροί κοκκινίζουν...», «ξενίζει τους πάντες το ύδωρ σου»

Συνεπώς η έρευνα θα πρέπει να εστιαστεί στο:

2. γιατί έχει χρώμα κόκκινο και όχι λ.χ. πράσινο

Αν ανάβλυσε κατά ή μετά την περίοδο του μαρτυρίου τότε ομιλούμε περί θαύματος και σε αυτό συνεπικουρεί το κόκκινο χρώμα και η μοναδική τοποθεσία ανάβλυσης, ως μαρτυρία του Θεού περί του αποτρόπαιου θανάτου της Αγίας Μαρκέλλας.

Και στην περίπτωση των οστών του Αγίου Νικολάου υπάρχει ανάβλυση του ανάλατου και στείρου νερού, που ανάβλυσε μετά την τοποθέτηση των οστών του Αγίου στον συγκεκριμένο χώρο

Αυτά τα γεγονότα λοιπόν, δεν είναι συμπτώσεις, άλλο που ορισμένοι θέλουν να τα παρουσιάζουν έτσι, διότι κατά αυτό τον τρόπο συμφέρει τις θεωρίες τους.

ΤΟ ΧΟΝΔΡΕΜΠΟΡΙΟ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ

Το όνομα της αγίας έκτοτε μεγαλύνεται επί της γης με παράδοξα θαύματα…

Ο Μιχάλης Καλόπουλος θεωρεί χονδρεμπόριο ελπίδας το ότι

α. συμβαίνουν παράδοξα θαύματα σε πιστούς «Πολλά θαύματα συμβαίνουν»

β. συμβαίνει βελτίωση της υγείας σε πιστούς «κέρδισαν την σωματική και ψυχική τους υγεία»

Η ελπίδα υφίσταται, αν δεν συμβαίνει κάτι και ελπίζει κανείς ότι αργά ή γρήγορα θα συμβεί. Όταν όμως συμβαίνει κάτι, τότε δεν μιλά κανείς μόνο για ελπίδες αλλά μιλά και για γεγονότα. Βέβαια ο Μιχάλης Καλόπουλος αποφεύγει τα γεγονότα και διαρκώς κινείται στις σκιές της συγγραφικής μαγγανείας και του παραμυθιού.

Η ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΙΚΗ ΒΕΛΤΙΩΣΗ

Ο Μιχάλης Καλόπουλος ομιλεί για συμπτώσεις εις την βελτίωση της υγείας των πιστών. Εφόσον είναι σύμπτωση η θεραπεία μερικών πιστών, τότε γιατί δεν αναλαμβάνει και μια μελέτη εξέτασης μη πιστών ασθενών κατ’ οίκων, ώστε να προσκομίσει τα στοιχεία ιάσεων και εκείνων και να τα παραθέσει σε επιστημονική σύγκριση με εκείνα των πιστών; Αυτό θα ήταν μια επιστημονική προσέγγιση του θέματος ώστε να οδηγεί σε σίγουρα συμπεράσματα για τις «συμπτωματικές» ιάσεις. Διότι θα καταδείκνυε το πόσο υπάρχουν συμπτωματικές ιάσεις και σε χώρους παρεύρεσης μη πιστών. Αν υπάρχουν στο ίδιο ποσοστό ομιλούμε περί συμπτώσεων, αν όχι τότε ομιλούμε περί επέμβασης του Θεού επί της πρεσβείας της Αγίας Μαρκέλλας.

Τον καλούμε λοιπόν να εκτελέσει επιστημονική μελέτη γύρω από το ζήτημα «συμπτωματική θεραπεία» των μη πιστών (οποιασδήποτε θρησκείας!, διότι και οι δαίμονες εκτελούν θαύματα) αν καταφέρει και βρει κάποιους, και να τα συγκρίνει με εκείνα των πιστών και της Ορθοδοξίας.

Η ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ των ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΙΚΩΝ ΙΑΣΕΩΝ

…χωρίς να επιβεβαιώνεται από υπεύθυνη επιστημονική διάγνωση…

Εν ολίγοις ο Μιχάλης παραδέχεται πως υπάρχουν ιάσεις ασθενών, ΠΙΣΤΩΝ εις τον Χριστό και εις την Αγία Μαρκέλλα, και όχι απίστων. Και αυτό το παραδέχεται (συμπτώσεις), χωρίς επιστημονική απόδειξη ο ίδιος ο Καλόπουλος, που επιζητά τέτοιες από την παράταξη την πνευματική την οποία μανιωδώς μάχεται. Είναι ένας πωλητής συγγραφικής αθεΐας δηλαδή, με δύο ζύγια και δύο σταθμά.

Ταυτόχρονα, όταν του επιδεικνύονται επιστημονικές αποδείξεις μη συμπτωματικής ίασης, όπως π.χ. με τον Άγιο Σπυρίδων και με την θεραπεία εκ γενητής τυφλών ή την ανάσταση μωρών σε άλλη περίπτωση, αυτός τις προσπερνά, ωσάν να μην υπάρχουν. Διότι πόσο συμπτωματική είναι η ίαση ενός εκ γενητής τυφλού ή η ανάσταση ενός νεκρού παιδιού; Ας απαντήσει ο Μιχάλης εις αυτό…αν τολμήσει ποτέ του.

Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΠΙΣΤΗΣ & ΟΙ ΦΤΑΙΧΤΕΣ

Όσοι προσέρχονται με πίστη στον τόπο του μαρτυρίου, διακρίνουν τον ερυθρό χρωματισμό των βράχων και βλέπουν το νερό να βράζει όταν ο ιερέας αρχίσει να ψάλει. Δηλαδή όσοι δεν βλέπουν... είναι που προσέρχονται χωρίς πίστη... βγαίνουν και φταίχτες!

Κάθε άλλο. Διότι για να υποστηρίζει η Εκκλησία πως όσοι έχουν πίστη βλέπουν τις φυσαλίδες, σημαίνει πως κάποιοι τις βλέπουν. Δεν λέει η Εκκλησία πως μόνο οι κληρικοί τις βλέπουν. Αλλά και λαϊκοί, όπως λέγει και ο Καλόπουλος παρακάτω εις την Επιτόπια απομυθοποίηση: «μήπως και δούμε τις άγιες φυσαλίδες, τους ατμούς, τα θερμά νερά και οτιδήποτε ακόμα δέχονται οι πιστοί ότι συμβαίνει την ώρα που ψάλλεται η ανάλογη παράκληση στον θαυματουργό τόπο». Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι αν είναι φταίχτες εκείνοι που δεν τις βλέπουν αλλά αν είναι οι φταίχτες εκείνοι που τις βλέπουν και εκείνοι οι οποίοι επιδέχονται θαυματουργικές ιάσεις. Διότι δεν είναι αυτοί που αμφισβητούν και μάχονται ενάντια σε κάποιους, εφόσον έχουν λάβει ίαση ή φωτισμό. Εκείνοι που δεν έχουν λάβει ίαση ή φωτισμό, είναι εκείνοι οι οποίοι αμφισβητούν και ενοχλώντας με μυθιστορίες ρίχνουν το φταίξιμο περί εμπορευματοποίησης.

Από την άλλη μεριά, υποκρινόμενοι οι υποτιθέμενοι θύματα φταίχτες απομυθοποιητές θεωρούν συλλήβδην ψεύτες όλους όσους βιώνουν θαύματα «Ο άνθρωπος που μας αφηγήθηκε την ιστορία, δεν παρέλειψε να ισχυριστεί ότι ήταν παρών, κάτι που δείχνει πόσο εύκολα ψεύδονται οι άνθρωποι, για να δώσουν στην ζωή τους κάποιο θεϊκό χρώμα, νόημα και αξία.». Δηλαδή επειδή οι φταίχτες κατήγοροι δεν έχουν θέληση να φωτισθούν και να βιώσουν θαύματα από τον Θεό, με την αντίχριστη συμπεριφορά τους, επιρρίπτουν την ευθύνη της ασέβειάς τους σε τρίτους εκνευρισμένοι που ο Θεός μεριμνά για το καλό της ανθρωπότητας. Είναι μια χαρακτηριστική συμπεριφορά αυτή των άθεων κατήγορων του Θεού.

ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ ΜΑΡΚΕΛΛΑ ή

ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ ΚΡΙΤΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ;

Η ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ... ΑΛΛΑ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ ΑΓΙΑ ΜΑΡΚΕΛΛΑ

Για να επανέλθουμε όμως στο σενάριο αγιοποίησης της ανύπαρκτης Μαρκέλλας, πρέπει να τονίσομε ότι, ακόμα κι αν εξετάσομε με το πλέον ήπιο κριτικό μάτι τα δεδομένα της απίστευτης αυτής εξιστόρησης, διακρίνονται εντελώς διαφορετικά πράγματα. Κατ' αρχάς η παράλειψη των προγονικών ονομάτων της δήθεν ονομαστής και εύπορης αυτής οικογένειας, είναι απολύτως ύποπτη, αφού έτσι, το μόνο που εξυπηρετείται θαυμάσια, είναι η επινοηθείσα καταγωγή της Μαρκέλλας απ' το χωριό Βολισσός της Χίου και η ελέω θεού καταπάτηση μιας υπέροχης παραλίας από το αντίστοιχο μοναστηριακό συγκρότημα. Είναι ποτέ δυνατόν σε μια τέτοια δραματική υπόθεση που οπωσδήποτε θα είχε κάνει πάταγο στην εποχή της να έχει ξεχασθεί το όνομα της οικογένειας και να μην έχει διασωθεί σαν παράδοση η σαν τραγούδι;

Εικόνα 4: Ιδού η μονή της Αγίας Μαρκέλλας, χτισμένη στον πανέμορφο αιγιαλό Βολισσού

Γνώριζε όμως ο πονηρός κατασκευαστής της ιστορίας αυτής, ότι οποιαδήποτε αναφορά σε παραδοσιακό οικογενειακό χιώτικο όνομα, θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο οριστικής αποκάλυψης την ανυπαρξίας της συγκεκριμένης χιώτικης οικογένειας, από πιθανό έλεγχο σε οικογενειακά αρχεία που κάποιοι (όπως είδαμε στην βιβλιοθήκη Κοραή) διατηρούν προσεκτικά.

Από την άλλη μεριά, δεν μας δίδεται καμία λογικοφανής εξήγηση, για το λατινογενές όνομα της υποτιθέμενης Χιώτισσας αρχοντοπούλας! Το όνομα της, ούτε ελληνικό, ούτε Ιουδαίο-χριστιανικό είναι, αλλά απολύτως λατινικό. Εξ αυτού λοιπόν προκύπτει η υποψία, πως η συγκεκριμένη ιστορία, είναι κλεμμένη από το ιταλικό αγιολόγιο και ίσως φρικτά παραποιημένη και συνεπώς ουδέποτε συνέβη κάτι ανάλογο στην Χίο.

Το γεγονός μάλιστα ότι το άγιο κεφάλι της 'αγίας' φυλάσσεται στην Ρώμη, (Βατικανό;), το ότι υπάρχει ναός στ' όνομά της, «30 χιλιόμετρα έξω απ' την Φλωρεντία», αλλά και τα οστά της φυλάσσονται εκεί, δείχνει ότι η Μαρκέλλα μόνο Χιώτισσα δεν πρέπει να είναι. Στη Χίο φαίνεται ότι παρακαλάνε για θεραπεία των παθών τους... το αντίγραφο της 'αγίας' εξ Ιταλίας !

Η φανταστική επινόηση της Μαρκέλλας είναι εύκολο να αποδειχθεί, διότι τα ίδια τα δεδομένα της ιστορίας της, είναι σε θέση ανά πάσα στιγμή να αποδείξουν την ανυπαρξία της. Έτσι, αν ο τόπος όπου η κοπελίτσα αυτή μαρτύρησε, είναι ο σωστός, τότε αυτόματα προκύπτει η απορία, γιατί μέχρι σήμερα κανείς δεν σκέφθηκε να σπάσει τη συγκεκριμένη πέτρα, που την κατάπιε, για να ελευθερώσει τα λείψανά της, ή έστω να φροντίσει να φανεί κάποια ακρούλα απ' τα πολύτιμα στην θεραπευτική λατρεία οστά της θαυματουργής Χιώτισσας; Γιατί δεν ψάχνουν με επιστημονικές μεθόδους για τα οστά της, που πρέπει να είναι ακόμα εκεί μέσα στην πέτρα της παραλίας; Η ανεύρεση τους θα έπαυε τελεσίδικα κάθε δυνατότητα αμφισβήτησης αυτής της ιστορίας. Με βάση τα ευρήματα μάλιστα θα μπορούσαμε με άνεση να χρονολογήσουμε και το τραγικό συμβάν.

Με τέτοια ευρήματα, το ίδιο το προσκύνημα, θα εκτινασσόταν στις πρώτες θέσεις ιερών προσκυνημάτων της Μεσογείου, θα προσείλκυε αμέτρητα πλήθη προσκυνητών, και θα απέδιδε πολλαπλάσια... στο εμπόριο της ελπίδας, την λατρεία της αφαίμαξης των αγαθόμυαλων, εξασφαλίζοντας ακόμα πιο χλιδάτη ζωή στον εκάστοτε μητροπολίτη Χίου. Με τέτοια ηχηρά ευρήματα, το 'άγιο' χρήμα θα έρεε άφθονο και προσοχή στο σημαντικότερο... η θεολογική αποβλάκωση των Ελλήνων θα ήταν πολλαπλάσια αλλά και απολύτως δικαιολογημένη!

Αν πάλι δεν θέλουν να σπάσουν την αγία πέτρα, που όπως στις χίλιες και μια νύχτες, με το: «σουσάμι άνοιξε», ζωντάνεψε και ρούφηξε την Μαρκέλλα, τότε τους πληροφορούμε ότι υπάρχουν και σύγχρονοι μέθοδοι της ανίχνευσης τύμβων, που μπορεί να μας δείξουν, αν στο εσωτερικό της οποιαδήποτε πέτρας υπάρχουν ή όχι τα άγια οστά! Αν αυτό το βρίσκουν περίπλοκο ή δαπανηρό, προτείνω, απλά να ζυγίσουν τον συγκεκριμένο βράχο και αν το τελικό βάρος του, βρεθεί ελαφρότερο απ' το αναμενόμενο τότε θα έχουν μια ισχυρή ένδειξη ότι μέσα του περιέχει το λείψανο της περιώνυμης Αγίας. Ας το τολμήσουν. Ιδού η Χίος... ιδού και η απόδειξη της... ανύπαρκτης Μαρκέλλας!

Αν νομίζετε δε ότι τα εκκλησιαστικά τους κείμενα δεν αναφέρονται στον συγκεκριμένο βράχο απατάσθε. Παραθέτω περιγραφή απ' το επίσημο αγιολόγιο της Μαρκέλλας: «αποφάσισε (κάποια πιστή γυναίκα) να προσκυνήσει τον βράχο, όστις έκλεισε το σώμα της αγίας... ανήμπορη και συρόμενη μετέβη στο αγίασμα και προσευχήθη, προ του βράχου ένθα το σεπτόν σώμα της Αγίας». Μαρκέλλης της Χιοπολίτιδος σελ. 27

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ & ΥΠΟΨΙΕΣ

Κατ' αρχάς η παράλειψη των προγονικών ονομάτων της δήθεν ονομαστής και εύπορης αυτής οικογένειας, είναι απολύτως ύποπτη…

Δηλαδή ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Δαμάσκιος ή Διάδοχος ή Σύριος ή Δαμασκινός (458 μ.Χ.) που κατάγονταν από εύπορη οικογένεια της οποίας δεν γνωρίζουμε το οικογενειακό όνομα, είναι απόλυτα ύποπτος; Με τι κατηγορία;

Τα οικογενειακά ονόματα Αγίων και Μαρτύρων που δεν αναφέρονται στην ιστορία οδηγούν τον Καλόπουλο εις το συμπέρασμα πως είναι ύποπτοι οι ακόλουθοι;

Ερωτηίδα, (6/10),(27/10), Ελικωνίδα (28/5), Πλατωνίδα (5/4), Καλίδα (16/4), Ερως (25/10), Ωκεανός, Εσπερος, Βάκχος (7/10, 15/12), Μύρων (17/8, 8/12), Βερίνη (4/10), Στεφανίς (11/11), Ευκλής (1/8), Κήρυξ (1/8), Ιάμβλιχος (22/10), Νάρκισσος (4/8, 31/10), Νικάνωρ (8/8, 28/7), Πάμφιλος (2/8), Ηλίοδωρος (20/8, 28/9, 19/11), Μέμνων (11/8, 28/4), Ευώδης (1/9, 7/9), Ερμογένης (1/9, 24/11, 10/12, 24/1), Αριστίων (3/9), Μελάνιππος (2/9, 6/9), Φιλάδελφος (2/9, 10/5), Αρτεμίδωρος (8/9, 3/12, 16/2), Πηλέας (17/9), Δορυμέδων (19/9), Κορδάτος (21/9, 10/3, 21/4,) Επίχαρις (27/9), Καλλιστράτη (27/9), Αλφειός (28/9, 18/12, 10/5), Θεαγένης (3/10, 2/1), Αδαυκτος (3/10), Διόσκουρος (12/10, 11/5), Κέλσιος (14/10, 8/1), Λογγίνος (16/10, 24/4, 25/6), Ευκράτης (21/10), Γλύκων (26/10), Κρονίων (30/10), Νέων (30/10, 24/4), Επίμαχος (31/10, 9/5, 6/7), Πηγάσιος (2/1), Νίκανδρος (4/11, 15/3, 5/6), Ερμαίος (4/11), Γαλακτίων (5/12), Ιέρων (7/11), Αθηνόδωρος (7/11, 7/12), Ροδίων (10/10), Σωσίπατρος (10/10, 29/4), Εραστος (10/10), Ορίων (10/10), Μίλος (10/10), Θεσπέσιος (20/11), Ανατόλιος (20/11), Φιλήμων (22/11, 14/12, 21/3, 28/4, 6/7, 14/2, 19/12), Αρχιππος (22/11), Μένιγνος (22/11), Ελενος (23/11), Ισχυρίων (23/11), Αμφιλόχιος (23/11), Παγκόσμιος (29/11), Φαίδρος (29/11), Ηρακλαίμων (12/12), Μυρόπη (2/12, 1/9), Διογένης (5/12), Σωσθένης (8/12), Απολλώ (8/12, 25/1, 21/4) Θύρσος (14/12), Aπολλώνιος (14/12, 6/7, 10/7, 23/7), Ερμύλος (18/12, 13/1), Γοργόνιος (28/12, 9/3) Ολυμπιοδώρα (31/12), Ελλάδιος (8/1, 24/1, 27/5), Παγκράτιος (9/2, 9/7), Κόνων (5/3), Αρχέλαος (5/3), Δίων (8/3), Θαλλός (11,3), Ερμείας (31/5, 17/6) Υάκινθος (3/7), Πολύευκτος (1/8), Ελεσα (1/8), Ευσίγνιος (5/8), Ηρων (10/8), Στράτων (17/8), Τιθόης (26/10), Φινέες (2/9), Διόδωρος (11/9), Κρονίδης (13/9), Θεοκλής (14/9), Καλλισθένη (4/10), Αντίγονος (13/10), Λεπτίνα (26/10), Εύγραφος (10/9), Ανθος (12/12), Ιακχος (17/12), Ευάρεστος (23/10), Γόρδιος (3/1), Αττικός (8/1), Ηλιος (12/1), Φύλων (24/1), Παλλάδιος (28/1), Χάρις (28/1), Χρυσής (30/1), Θείων (1/2), Αγαθόδωρος (2/2), Ηρακλής (9/3), Τιμόλαος (15/3), Λυδία (27/3), Χιονία (16/4), Χαρίσσα (16/4), Γλαφύρα (26/4), Θέογνις (28/4), Αντίπατρος (28/4), Εσπερος (2/5), Σεληνιάς (5/6), Ατταλος (6/6), Ζηναϊς (7/6), Αλεξανδρίων (6/7), Αθηνογένης (16/7), Ερμόλαος (26/7), Ερμιππος (26/7), Θαλής (20/9), Αριστόβουλος (15/3, 31/10), Λίνος (5/11), Ορέστης (10/10, 13/12), Πλάτων (18/11), Θεμιστοκλής (21/12), Αντίοχος (23/2, 14/2), Ιάσων (19/3, 29/4), Ιππόλυτος (30/1, 10/8), Ευανθία (1/9), Ια (10/9, 11/9), Αριάδνη (18/9), η Χαριτίνη (5/10), Χάρις (28/9), Θωμαϊς (14/4), Νίκη (16/4, 25/4), Κίρα (28/2).

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ & ΥΠΟΨΙΕΣ ΙΙ

Η ιστορική αμάθεια των κειμένων του Μ. Καλόπουλου, έχει ρεζιλέψει τον σύνδεσμο ιστορικών της Ελλάδας εις τον οποίο διατείνεται ο ίδιος ότι ανήκει. Η παράλειψη των προγονικών της ονομάτων της εύπορης οικογένειας θα μπορούσε να ήταν πολύ εύκολα εξηγήσιμη. Ένεκα του ότι:

Είκοσι εννέα (29) Γενοβέζικες Γαλέρες υπό την ηγεσία του Σίμωνα Βινιόζο (Simone Vignoso) το 1346 το νησί της Χίου επέρχεται και πάλι στα χέρια των Γενοβέζων, που δημιούργησαν ένα είδος εταιρίας με το όνομα Μαόνα (maona)...τα μέλη της εταιρίας, όμως προτίμησαν να πουλήσουν τα μερίδια τους σε άλλους οι οποίοι το 1349 ίδρυσαν μια νέα εταιρία με σκοπό της εκμετάλλευση της μαστίχας.... τα μέλη της εταιρίας ήλθαν σε σύγκρουση με την Γένοβα (1408) και αποστάτησαν αλλά ο γενοβέζικος στόλος κατέστειλε την εξέγερση τον επόμενο χρόνο (Πηγή: Παγκόσμια Ιστορία, τεύχος 4, Η Λατινοκρατεία στην Ελλάδα, Δημήτριος Σ. Μπελέζος, ιστορικός, έκδοση του περιοδικού Ιστορικά Θέματα, εκδόσεις Περισκόπιο, σσ. 142, 144, 146 - 147)

Συνεπώς ο γάμος ενός πλούσιου έμπορα μαστίχας Γενοβέζου, με μια ντόπια Χιώτισσα, κατά τα παραδείγματα της λατινοκρατίας εις την Ελλάδα (βλέπε κάτωθι) θα μπορούσε να εξηγήσει κάλλιστα γιατί η μνήμη του λαού δεν κράτησε το όνομα της οικογένειας αυτής εις την παράδοση. Διότι θα μπορούσε να μην είχε βάθος χρόνου και διότι το επώνυμο μπορεί να ήταν λατινικό.

Η ΚΑΤΑΠΑΤΗΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΛΙΑΣ

…και η ελέω θεού καταπάτηση μιας υπέροχης παραλίας από το αντίστοιχο μοναστηριακό συγκρότημα…

Κατά τον Μιχάλη Καλόπουλο, το χτίσιμο ενός Χριστιανικού μοναστηριού με έξοδα και μόχθους των μοναχών (Ελλήνων ασκητών) και του κατά τόπους πληθυσμού σε μια μη κατοικημένη παραλία της Ελλάδας, κατά τα χρόνια πριν το 1821 είναι καταπάτηση βάση ίσως σημερινών νόμων! Άκουσον, Άκουσον! Δηλαδή τα ιερά της αρχαίας θρησκείας ως αρχαιολογικά ευρήματα σε διάφορες παραλίες της Ελλάδας είναι καταπάτηση αιγιαλών ζωνών. Ο Ναός του Επικούριου Απόλλωνα ίσως να καταπατεί το έδαφος πάνω εις τον οποίο κτίσθηκε με κάποιο νόμο του μέλλοντος. Το αυτό και το μαντείο των Δελφών κ.ο.κ. Οι συλλογισμοί του Καλόπουλου, μοιάζουν με μαινόμενο ταύρο εν υαλοπωλείο. Τόση είναι η λογική τους. Σπάστε τα όλα! Ορθολογισμός νυχτερινού κέντρου διασκεδάσεως…. Είναι πασιφανές πως μόνο για εκεί κάνει η παιδεία του κειμένου του. Βαρβαρότητα, ανηθικότητα και βιασμός της λογικής σε όλες της τις εκφάνσεις. Τολμά έπειτα ο φιλοπαγανιστής Μιχάλης να ορίζει και παράγοντες εκπαίδευσης των Ελλήνων.

Ο ΠΟΝΗΡΟΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΗΣ

Γνώριζε όμως ο πονηρός κατασκευαστής ….που οπωσδήποτε θα είχε κάνει πάταγο στην εποχή της να έχει ξεχασθεί το όνομα της οικογένειας και να μην έχει διασωθεί σαν παράδοση η σαν τραγούδι;

Μα ποιος είναι κατασκευαστής της ιστορίας της Αγίας Μαρκέλλας; Δεν ήταν ο λαός της Χίου που εόρταζε την Αγία Μαρκέλλα πολύ πριν αποκαλυφθεί η ιστορία του μαρτυρίου της; Συνεπώς ο απλός κόσμος που εόρταζε την Αγία Μαρκέλλα, όχι μόνο είχε ξεχάσει την ιστορία του μαρτυρίου της, αλλά είχε συν τοις άλλοις ξεχάσει και το οικογενειακό της όνομα. Με λίγα λόγια όλες οι κατηγορίες για λήθη που προσάπτει ο Καλόπουλος Μιχάλης εις τον υποτιθέμενο κατασκευαστή της ιστορίας της Αγίας Μαρκέλλας, ουσιαστικά απευθύνονται εις τον κατά τόπους πληθυσμό της Χίου, τον οποίο προσπαθεί αλλού στην επιστολή του να κολακέψει με επίπλαστες σκέψεις ο Μιχάλης Καλόπουλος.

ΤΟ ΛΑΤΙΝΟΓΕΝΕΣ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ & ΤΩΝ ΛΕΙΨΑΝΩΝ της ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΚΕΛΛΑΣ

…για το λατινογενές όνομα της υποτιθέμενης Χιώτισσας αρχοντοπούλας…Το όνομα της, ούτε ελληνικό, ούτε Ιουδαίο-χριστιανικό είναι, αλλά απολύτως λατινικό…

Ο Μιχάλης Καλόπουλος έχει σπάσει κάθε ρεκόρ συγγραφικής αστοχίας. Παρακάτω αναφέρει πως η Αγία Μαρκέλλα έζησε τον «αργότερο τον 15 μ.Χ. αιώνα» και δεν αντιλαμβάνεται πως ακόμη και αν στο νησί της Χίου δεν υπήρχαν Λατίνοι ή Έλληνες με λατινικά ονόματα, ήδη από την Ρωμαϊκή κατάκτηση, εντούτοις μετά τον 10^ο αιώνα, το Αιγαίο γίνεται κέντρο διακίνησης εμπορίου από τον στόλο των Βενετών, ενώ η Χίος πέφτει σε λατινικά χέρια τον 13^ο - 14^οαιώνα μ.Χ. και συγκεκριμένα στους Γενοβέζους μετά την λατινική κατάκτηση της Κων/πόλεως και των υπολοίπων περιοχών της Ελλάδας από τους σταυροφόρους της Δ΄ σταυροφορίας.

Αυτό όμως δεν σημαίνει πως η Αγία Μαρκέλλα δεν ήταν Χιώτισσα, διότι εις τα νησιά αυτά οι Λατίνοι νεόφερτοι μετατρέπονταν πλείστες φορές σε Ορθόδοξους και δηλαδή Έλληνες, καθότι νυμφεύονταν ντόπιες, όπως γίνονταν σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, ενώ τα παιδιά τους, σε αυτή την περίπτωση ίσως η Αγία Μαρκέλλα, διατηρούσαν πιο εύκολα τα ήθη και τα έθιμα του τόπου εις τον οποίο ζούσαν:

Αποτέλεσμα δε της νίκης ταύτης, υπήρξε, ότι πολλές οικογένειες λατινικές το θρήσκευμα στην Κέρκυρα, βενετικής και ιταλιώτικης καταγωγής, αποκτώντας πλέον την ελευθερία της συνειδήσεώς τους, να έλθουν σε γαμικές σχέσεις με Κερκυραϊκές οικογένειες Ορθοδόξων· πολλές μάλιστα εξ αυτών συν τω χρόνω εξελληνίσθηκαν εντελώς, προσερχόμενοι στην Ανατολική Εκκλησία. (Πηγή: Ιστορία της Εκκλησίας της Κέρκυρας , από στης συστάσεως αυτής μέχρι του νυν (Δαπάνη του Πετριδείου Κληροδοτήματος), Σπυρίδωνος Κ. Παπαγεωργίου, Διδάκτορος της Θεολογίας και Φιλολογίας και Καθηγητού, Εν Κέρκυρα, Χρωμοτυπολιθογραφείον Αδελ. Γ. Ασπιώτη, 1920, σελ. 56)

Άλλοι μη παρεμβαλλομένων κωλυμάτων εις τους μικτούς γάμους, ελάμβαναν τις γυναίκες τους από ντόπιες Ορθόδοξες οικογένειες· και οι σύζυγοι αυτοί, δια της μυστηριώδης δυνάμεως, η οποία έχει η γυναίκα για την ανατροφή των τέκνων, ανάτρεφαν τα εκ Λατίνων τέκνα των συζύγων κατά τα δόγματα και τις διδασκαλίες της Ανατολικής Εκκλησίας (1) . Έτσι ιταλιώτικες και βενετικές οικογένειες συν τω χρόνω εξελληνίζονταν. Έτσι εξηγείται το γεγονός, ότι ακόμη και σήμερα έχουμε οικογένειες ελληνικές και ορθόδοξες, που φέρουν επώνυμα που μαρτυρούν την εξ Βενετίας και Ιταλίας καταγωγής τους.

(1). Όρα Lunzi E. Condizioni polit. d. Isole Ionie sotto il Dom. Venet. Cap. XI. ss7

(Πηγή: Ιστορία της Εκκλησία της Κέρκυρας , από στης συστάσεως αυτής μέχρι του νυν (Δαπάνη του Πετριδείου Κληροδοτήματος), Σπυρίδωνος Κ. Παπαγεωργίου, Διδάκτορος της Θεολογίας και Φιλολογίας και Καθηγητού, Εν Κέρκυρα, Χρωμοτυπολιθογραφείον Αδελ. Γ. Ασπιώτη, 1920, σελ. 97)

ΤΑ ΛΑΤΙΝΙΚΑ & ΙΟΥΔΑΙΟ-ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ

Συνεχίζοντας λίγο περισσότερο την απάντηση εις την άνωθι ενότητα, πρέπει να λεχθεί πως αποκλείεται η Αγία Μαρκέλλα να ήταν καθολική διότι πολύ απλώς δεν θα μπορούσε να ήταν Αγία της Ορθοδόξου Εκκλησίας, καθότι αιρετική. Πρέπει επίσης να λεχθεί πως ο Μιχάλης, ταυτίζει το Χριστιανικό με το Ιουδαϊκό και αποκλείει Λατινινό όνομα εις την Ορθοδοξία. Μάλιστα ο Μιχάλης Καλόπουλος τολμά στο αποθρασυνόμενο κείμενό του να υποστηρίξει πως το όνομα της Αγίας δεν είναι Χριστιανικό ενώ η Μαρκέλλα είναι Χριστιανή Αγία! Πώς θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει τέτοιου είδους επιχειρηματολογία ανθρώπων που περνιούνται και αυτοβαυκαλίζονται ως Ορθολογιστές; Άγνωστο είναι!

Ασφαλώς ο Μ. Καλόπουλος είχε και πάλι την ευκαιρία να αποδείξει πως τα κείμενά του δεν έχουν καμιά σχέση με την ιστορική επιστήμη, αλλά μόνο με τα αθεϊστικά παραμύθια:

Οι 13 άνωθι είναι οι Λατίνοι Χριστιανοί Ορθόδοξοι απόστολοι που αναφέρονται στο Κατά Λουκάν Ευαγγέλιο, Κεφ. Ι΄ 1-24 «1 Μετὰ δὲ ταῦτα ἀνέδειξεν ὁ Κύριος καὶ ἑτέρους ἑβδομήκοντα». Τα ονόματά τους αναφέρονται στο «Περί των Ο’ Αποστόλων» [εν Migne, Ελληνική Πατρολογία, τομ.10, σελ. 953-957] του αγίου ιερομάρτυρος Ιππολύτου.

ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΚΕΛΛΑΣ & ΤΟΥ ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ

Συνεχίζοντας ακόμη περισσότερο την απάντηση εις την άνωθι ενότητα προς απόδειξη της σκοτεινής σοφίας των λόγων του Καλόπουλου, πρέπει να καταδειχθεί το αθλιότερο όλων. Ποιο είναι αυτό; Ακριβώς το ότι υποστηρίζουν πως η Αγία Μαρκέλλα επειδή έχει λατινογενές όνομα δεν είναι Χιώτισσα και δηλαδή δεν είναι Ελληνίδα. Δηλαδή ακολουθώντας κανείς την λογική των λόγων του Καλόπουλου, ότι το όνομα αποτελεί την εθνικότητα, μπορεί να συμπεράνει πως επειδή ο τελευταίος έχει όνομα Ιουδαιο-Χριστιανικό (Μιχάλης) κατά τα ίδια του τα λόγια, αυτός δεν είναι Έλληνας, εφόσον το ένα αποκλείει το άλλο «ούτε ελληνικό, ούτε Ιουδαίο-χριστιανικό είναι αλλά απολύτως λατινικό…»

Ξεχνά όμως ο Μιχάλης να παρουσιάσει εις τους αναγνώστες του το εξής που ανάφερε παραπάνω περί του οικογενειακού ονόματος της Αγίας: «Κατ' αρχάς η παράλειψη των προγονικών ονομάτων της δήθεν ονομαστής και εύπορης αυτής οικογένειας» και το ακόμη παραπάνω «Απέθανε όμως η μητέρα της Μαρκέλλας και ανετρέφετο υπό του πατρός της». Δηλαδή επειδή ακριβώς κανείς δεν γνωρίζει το επώνυμό της, ουδείς μπορεί να δηλώσει με ιστορική σιγουριά την εθνικότητα του επωνύμου της, ακόμη και αν κάποιος πίστευε τρελά τον Καλόπουλο, πως το εθνικό συναίσθημα και δηλαδή η εθνικότητα εξαρτάται από την ονοματοδοσία. Η Αγία Μαρκέλλα με λίγα λόγια θα μπορούσε να ήταν κάλλιστα Ελληνίδα, με λατινικό όνομα εκ της αρχαίας σύνδεσης ελληνικού και Λατινικού πολιτισμού ή Ελληνίδα απόγονος κάποιου Γενοβέζου, που παντρεύτηκε κάποια Χιώτισσα. Άλλωστε και ο Γενοβέζος που με 29 γαλέρες προσήλθε να καταλάβει την Χίο το 1346 ονομάζονταν Σίμωνας Βινιόζος (Simone Vignoso), δηλαδή είχε ένα σύνθετο Λατινικό και ένα «Ιουδαιο-χριστιανικό». Υψηλά γράμματα για ιστορικές απάτες αυτά.

ΛΕΙΨΑΝΑ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ & ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ ΕΡΕΥΝΑΣ ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ

Μάλλον αυτά που επικαλείται ο Μ. Καλόπουλος δείχνουν το βαθύ σκοτάδι του κειμένου που υπερασπίζει τον φιλοπαγανιστικό φανατισμό:

Ειδικότερα για την ενότητα του χριστιανικού κόσμου και για τη δημιουργία καλού κλίματος μεταξύ Ορθόδοξου και Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας εργάσθηκαν με ζήλο και επιτυχία οι δύο «ειρηνοποιοί», ο Πάπας Παύλος ΣΤ' και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Αθηναγόρας. Οι δύο αυτές ευλογημένες προσωπικότητες συνετέλεσαν στο να επέλθει προσέγγιση των δύο εκκλησιών, να δημιουργηθεί κλίμα φιλίας και συναδελφώσεως, ύστερα μάλιστα από την ιστορική τους συνάντηση στα Ιεροσόλυμα (1964), την άρση των αναθεμάτων (1965), και τις συναντήσεις Πάπα και Πατριάρχη στην Κωνσταντινούπολη και Ρώμη (1967). Έτσι εγκαινιάστηκε η εποχή της «καταλλαγής» και του «διαλόγου της αγάπης». Καρπός της «πρώτης βαθμίδος» καταλλαγής των δύο εκκλησιών είναι η επιστροφή ιερών λειψάνων που επί αιώνες φυλάσσονταν στη Δύση με ευλάβεια. Τέτοια λείψανα που επιστράφηκαν στον τόπο της προελεύσεώς τους είναι η Κάρα του Αποστόλου Ανδρέα (1964)(1), το ιερό σκήνος Σάββα του Ηγιασμένου (1965)(2), η Κάρα του Αγίου Τiτου (1966)(3), μέρος του ιερού λειψάνου του Αγίου Ισίδωρου στη Χίο (1967)(4), μέρος των ιερών λειψάνων του Αγίου Κυρίλλου, φωτιστού των Σλάβων και ολόκληρης της Ευρώπης (1974)(5), και ιδιαίτερα η επανακομιδή των χαριτοβρύτων λειψάνων του μεγαλομάρτυρα Αγίου Δημητρίου, προστάτη και πολιούχου της Θεσσαλονίκης και οικουμενικού Αγίου (1980)(6).

Έτσι λοιπόν και σύμφωνα με τις ιδέες του Καλόπουλου, όλοι αυτοί οι Άγιοι άνδρες, επειδή τα λείψανά τους κρατούνταν εις την Ιταλία, όταν τα πήραν μαζί τους οι σταυροφόροι, είναι Λατίνοι, δεν υπάρχει αμφιβολία!

Να σημειωθεί εδώ, πως μέχρι πρότινος (11/2004) εις την Ιταλία κρατούντο τα λείψανα των Ορθοδόξων Ιεραρχών. Το αυτό εξακολουθεί να συμβαίνει ακόμη με τα λείψανα του Ορθόδοξου Αγίου Νικολάου.

1. - Ο πρωτόκλητος Απόστολος Ανδρέας μαρτύρησε στην Πάτρα. Το ιερό λείψανό του διακομίσθηκε στις 3 Μαρτίου του 357 επί Κωνσταντίου, γιου του Μ. Κωνσταντίνου, από τον τόπο του μαρτυρίου του στην Κωνσταντινούπολη και «κατετέθη εν τοις Αγίοις Αποστόλοις τοις Μεγάλοις». Η Κάρα όμως του Αγίου δωρήθηκε στην Πάτρα πιθανότατα από τον Βασίλειο τον Μακεδόνα. Μετά την άλωση της πελοποννησιακής πρωτεύουσας από τους Τούρκους, ο τελευταίος των Δεσποτών, ο Θωμάς ο Παλαιολόγος, μετέφερε αυτή στη Ρώμη επί πάπα Πίου του Β' το 1460 όπου και φυλασσόταν στο Ναό του Αγίου Ανδρέα. Επί πάπα Πίου Θ' (1846-1878) διακομίσθηκε στη Βασιλική του Αγίου Πέτρου και εναποτέθηκε οριστικά εντός ιδιαίτερου παρεκκλησίου του Αγίου. Από το παρεκκλήσιο αυτό τον Σεπτέμβριo του 1964 διακομίσθηκε στην πελοποννησιακή πρωτεύουσα. Βλ. σχετική βιβλιογραφία. Acta Apostolicae Sedis, τόμ. Δ', (31.7.1964) σ. 586. L'Osservatore Romano «La Reliqua di Sant' Andrea che sarà restituita alla Chiesa Greco-Orthodossa (144, 24.5.1964). Τόμος Αγάπης. Vatican-Phanar (1958-1970) Rome-Istanbul 1971, σ. 145, Π. Γρηγορίου, «Η εκ Πατρών εις Ρώμην ανακομιδή της σεπτής Κάρας του Αγίου Ανδρέου», Καθολική (1964), 216-217. Γ. Π. Μπούρου. Το ιστορικόν της κάρας του Αποστ. Ανδρέου», Πάτραι, (Ανάτυπο από το περιοδικό «Νέος Ελληνομνήμων»). Χρονικόν των τιμίων λειψάνων του πολιούχου Αποστόλου Ανδρέου, Ιερά Μητρόπολις Πατρών 1969, Μ.Σ. Θεοχάρη, «Η μεταφορά της Κάρας του Αγίου Ανδρέου εις Ρώμην», Καθημερινή (1.7.1964). «Ανδρέας ο Πρωτόκλητος, Ιδρυτής της Εκκλησίας του Βυζαντίου», Καθημερινή (30.9.1964). Νέος Ελληνομνήμων, Τόμος Ι, Αθήναι 1913, σ. 13, Μ. Γεδεών, Βυζαντινόν Εορτολόγιον, Κωνσταντινούπολις 1899, Ματθαίου Αμαλφιτανού, «Translatio Corporis Sancti Andrea Apostoli de Constantinopoli In Annalfian», Comte Paul Riant, Exuvial Sacrae Constantinopolitane, Γενεύη 1877, Τόμος Α', σ. CV. Ν. Θωμοπούλου, Ο Απόστολος Ανδρέας, Αθήναι 1969. Ι. Bekker, Corpus Script. Byzant. Βοnn 1838, σ. 410, Η. Vast, Le Cardinal Bessarion, Paris 1878, σ. 257.

2. - Ο Άγιος Σάββας εξεδήμησε προς Κύριο το 533 σε ηλικία 94 χρόνων στα Ιεροσόλυμα και τάφηκε στη Λαύρα του. Αργότερα το ιερό λείψανο διακομίσθηκε στην Κωνσταντινούπολη και απ' εκεί στή Βενετία όπου και φυλασσόταν μέχρι το 1965. Σχετική βιβλιογραφία βλ. Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, Ιστορία της Εκκλησίας Ιεροσολύμων, Ιερουσαλήμ 1910. Κλεόπα Μ. Κοικυλίδου, Περί των εν Παλαιστίνη Αρχαίων και Νεωτέρων Ελληνικών Μοναστηρίων, Ιερουσαλήμ 1906. Ιωάννου Φωκυλίδου, Η Ιερά Λαύρα Σάββα του Ηγιασμένου, Αλεξάνδρεια 1927. Ρ. Blondel, «Saint Sabbas, le moine, l'organisatcure, le saint», La Terre Sainte (1965) 283, Α. Couret, La Palestine sous les empereus Grecs, Grenoble 1869. Παπαδοπούλου Κεραμέως, Ιεροσολυμιτική Βιβλιοθήκη, Πετρούπολις 1984, Τόμ. Β'. «Αναμνηστικόν Τόμον επί τη ανακομιδή του σεπτού σκηνώματος Σάββα του Ηγιασμένου εκ Βενετίας εις Αγίαν Πόλιν Ιερουσαλήμ». Εν Ιερουσαλύμοις 1965. (Ανάτυπον εκ του Ξ' Τόμου «Νέα Σιών» Τύποις Ιερού Κοινού του Παναγίου Τάφου).

3. - Η Κάρα του πρώτου επισκόπου Κρήτης φυλασσόταν μέχρι την κατάκτηση της Μεγαλονήσου από τους Σαρακηνούς (824) στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Τίτου της Γορτύνης, πρωτεύουσας μέχρι τότε του νησιού και έδρας της Μητροπόλεως Κρήτης. Oι κάτοικοι Γορτύνης φεύγοντας για να μη πέσουν στα χέρια των Αράβων πήραν μαζί τους και την Αγία Κάρα. Μετά την ανάκτηση της νήσου από τον Νικηφόρο Φωκά (961) τοποθέτησαν την Κάρα στο μεγαλοπρεπή καθεδρικό Ναό του Aγίoυ Τίτου στον Χάνδακα (Ηράκλειο ), που έγινε νέα πρωτεύουσα. Το ιερό λείψανο από το 961 μέχρι το 1669 διαφυλάχθηκε στον Καθεδρικό Ναό. Όταν όμως η πόλη του Ηρακλείου έπεσε στα χέρια των Τούρκων (1669 ) οι Ενετοί μετέφεραν την Κάρα στη Βενετία και την εναπέθεσαν στο Ναό του Αγίου Μάρκου. Βλ. Σχετική βιβλιογραφία στου Π. Γρηγορίου, Πορεία προς την Ενότητα, Τόμος Β', Αθήναι 1978, σ. 410.

4. - Ο Άγιος Ισίδωρος καθαγίασε με το μαρτύριό του τη Νήσο Xίo το 250. Στη Χίο διασώζεται ζωντανή μέσω των αιώνων, η ανάμνηση του φρικτού μαρτυρίου του. Τα λείψανα της Βασιλικής που κτίσθηκε τον Ε' αιώνα κοντά στην κρύπτη όπου σώζεται ο κενός τάφος, άλλα παρεκκλήσια, που ανήγειρε η πίστη του λαού σε διάφορα σημεία του δρόμου του μαρτυρίου, απ' όπου πέρασε δέσμιος και αιμόφυρτος ο Άγιος, μιλούν.γι' αυτόν. Το ιερό του λείψανο μεταφέρθηκε αργότερα από το Δόγη Δομίνικο Μιχαήλ γύρω στα 1125 στη Βενετία και τοποθετήθηκε στο Ναό του Αγίου Μάρκου. Δύο αιώνες αργóτερα ο Δόγης Ανδρέας Δάνδολο (1342-1350) έδωσε εντολές να τοποθετηθεί μέσα σε πολυτελή μαρμάρινη σαρκοφάγο και να αποθησαυρισθεί σε ειδικό παρεκκλήσιο του ναού που τιμάται με το όνομα του Αγίου. Αρχικά το Άγιο λείψανο ήταν ακέφαλο. Όταν όμως αργότερα ανακαλύφθηκε η σεπτή κάρα μεταφέρθηκε και αυτή στη Βενετία. Βλ. Γράμμα του Μητροπολίτου Μυτιλήνης Ιακώβου, Τοποτηρητού Χίου, («τω σεβασμιωτάτω και Αγιωτάτω Πατριάρχη Βενετίας Καρδιναλίω Ιωάννη Ουρμπάνι)», στου Π. Γρηγορίου, ό.π., σ. 442. Αναμνηστικόν Τόμον, Ο Άγιος Ισίδωρος, Προστάτης καί πολιούχος της Χίου, Αθήναι 1968.

5. - Βλ. «Μεταφορά των Αγίων Λειψάνων του Αγίου Κυρίλλου εις Κωνσταντινούπολιν και συνεορτασμός της θρονικής εορτής του Αγίου Ανδρέου (30.11.1974)», Στάχυς (Ι. Μητρόπολις Αυστρίας. Ιούλιος 1977-Ιούνιος 1981, τεύχος 52-67, σ. 531). Βλ. επίσης και τα τείχη 28-39 (1971-74), και 40-51 (1974-1975) 45, του ίδιου περιοδικού.

6. - Tα ιερά Λείψανα του μεγαλομάρτυρα Αγίου Δημητρίου τα ανακάλυψε στην κρύπτη του Αββαείου του Σαν Λορέντζο Ιν Κάμπο τής Ιταλίας η βυζαντινολόγος-αρχαιολόγος Μαρία Θεοχάρη. Για την ανακάλυψη των ιερών λειψάνων έκανε σχετική ανακοίνωση στην Ακαδημία Αθηνών την 15.6.1978 ο Ακαδημαϊκός Αναστάσιος Ορλάνδος. Ευθύς αμέσως ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κινήθηκε δραστήρια και πέτυχε αρχικά την επιστροφή της Αγίας Κάρας (τον Οκτώβριο του 1978) και ύστερα ολόκληρο το ιερό λείψανο στις (24.4.1980). Στο μέλλον πρόκειται να εκδοθεί αυτοτελές τεύχος αφιερωμένο ειδικά στον Πολιούχο Άγιο Δημήτριο τον Μυροβλήτη όπου θα εκτίθενται τα αφορώντα στην ανεύρεση του τιμίου λειψάνου, τη μεταφορά και ειδικότερα στη γνησιότητα αυτού. Βλ. Δ. Βακάρου, «Η επανακομιδή της Τιμίας Κάρας του Αγίου και ενδόξου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου του Μυροβλήτου», Γρηγόριος ο Παλαμάς, 61 (1978) 384-389. «Εκδηλώσεις Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης κατά το έτος του Αγίου Δημητρίου του Μεγαλομάρτυρος», Γρηγόριος ο Παλαμάς 63 (1980 ) 78-82. «Λόγος του Παναγιωτάτου Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης Παντελεήμονος εν τω Μεγάλω Εσπερινώ της 12.4.1980 επί τη επανακομιδή των ιερών Λειψάνων του Αγίου Δημητρίου του Μυροβλήτου», Γρηγόριος ο Παλαμάς, 63 (1980) 83-86. «Λόγος του Αρχιμ. Παντελεήμονος Καλπακίδη, Πρωτοσυγκέλλου Ι.Μ Θεσσαλονίκης, Γρηγόριος ο Παλαμάς 63 (1980 ) 86-91. «Προσφώνησις Π. Παντελεήμονος Καλπακίδη», Γρηγόριος ο Παλαμάς 63 (1980 ) 91-93. «Λόγος του εφημερίου του Σάν Λορέντζο Ιν Κάμπο Don Araldo», Γρηγόριος ο Παλαμάς 63 (1980) 93-95.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ & ΤΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΤΗΣ ΑΝΥΠΑΡΞΙΑΣ

…τα δεδομένα της ιστορίας της, είναι σε θέση ανά πάσα στιγμή να αποδείξουν την ανυπαρξία της…

Η ιστορία ουδέποτε αποδεικνύει το ότι δεν υπάρχει κάποιος, μόνο το αντίστροφο. Διότι π.χ. άλλο είναι η ιστορική μαρτυρία πως κάποιο πρόσωπο έζησε και άλλο η μαρτυρία πως κάποιο πρόσωπο δεν έζησε. Το δεύτερο ουδέποτε γίνεται εις την ιστορία. Το λανθασμένο σκεπτικό του Καλόπουλου, οδηγεί τον αναγνώστη να συμπεράνει, πως επειδή ουδείς ιστορικός αναφέρει τα ονόματα των πολεμιστών εις τις Πλαταιές αυτοί δεν υπήρξαν ιστορικά, πράγμα εντελώς λάθος.

Μη αναφορά για κάποιο ιερό κειμήλιο ή λείψανο δεν σημαίνει και ιστορική ανυπαρξία:

Ο Άγιος Νικόλαος της ιεράς μονής Γρηγορίου

Στο Άγιον Όρος στην ιερά μονή Γρηγορίου υπάρχει μια όμορφη εικόνα του Αγίου Νικολάου. Αυτή η εικόνα είναι πολύ θαυματουργή, αλλά δεν υπάρχουν πληροφορίες για την ιστορία της στο μοναστήρι. (Πηγή: Κατακόμβη, Εξαμηνιαία έκδοση Μητροπολιτικού -Καθεδρικού Ι.Ν. Αγ. Νικολάου Βόλου, Αφιέρωμα στον Άγιο Νικόλαο, Δεκέμβριος 1998, σελ. 132)

Τι θα πρέπει να συμπεράνει κανείς δηλαδή ακολουθώντας την κουτσή λογική του Καλόπουλου; πως επειδή κανείς δεν αναφέρει τον τρόπο με τον οποίο τοποθετήθηκε το εικόνισμα του Αγίου Νικολάου εις την ιερά μονή Γρηγορίου, αυτό δεν υπάρχει και είναι ανύπαρκτο; Και μη χειρότερα.

Η ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΩΝ ΛΕΙΨΑΝΩΝ & Η ΧΛΙΔΑΤΗ ΖΩΗ

Γιατί δεν ψάχνουν με επιστημονικές μεθόδους για τα οστά της, που πρέπει να είναι ακόμα εκεί μέσα στην πέτρα της παραλίας; Η ανεύρεση τους θα έπαυε τελεσίδικα κάθε δυνατότητα αμφισβήτησης αυτής της ιστορίας.

…εξασφαλίζοντας ακόμα πιο χλιδάτη ζωή στον εκάστοτε μητροπολίτη Χίου..

..τους πληροφορούμε ότι υπάρχουν και σύγχρονοι μέθοδοι της ανίχνευσης τύμβων…

Ας το τολμήσουν. Ιδού η Χίος... ιδού και η απόδειξη της... ανύπαρκτης Μαρκέλλας!

Ας δει κανείς πως ανάγει το ζήτημα των Αγίων, του Θεού και του προσκυνήματος ο Μιχάλης Καλόπουλος: «…εξασφαλίζοντας ακόμα πιο χλιδάτη ζωή στον εκάστοτε μητροπολίτη Χίου..». Γι’ αυτόν η θρησκευτική ζωή είναι γλέντια και χρήμα. Κατόπιν θέλει να πιστέψουμε πως είναι ερευνητής της θρησκείας ένας πωλητής κειμένων της αδαείας (Κατά Ματθαίον, Κεφ Στ΄ «24 Οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν· ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ τὸν ἕτερον ἀγαπήσει, ἢ ἑνὸς ἀνθέξεται καὶ τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει· οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ.») και πως η ορθοδοξία οδηγεί εις την «…θεολογική αποβλάκωση των Ελλήνων…», και όχι αυτά, με τις κακές εξηγήσεις τους γύρω από αυτήν.

Τέλος γιατί να το ψάξουν το ζήτημα των λειψάνων οι χριστιανοί οι οποίοι λαμβάνουν θαύματα από την Αγία παρθενομάρτυρα Μαρκέλλα; Δεν είναι αυτοί που αμφισβητούν την ύπαρξη της Αγίας Μαρκέλλας. Ο Μιχάλης Καλόπουλος και η παρέα του είναι που το πράττουν. Αυτοί οφείλουν να ακολουθήσουν αυτές τις μεθόδους για να αποδείξουν το ψευδές της ιστορίας περί της Αγίας Μαρκέλλας. Πράγμα που απέφυγαν, όχι μόνο εις την περίπτωση της Αγίας αυτής, αλλά και σε όλες της άλλες περιπτώσεις απομυθοποίησης (συστηματικής παραμυθοποίησης)

ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΕΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ & ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΟΣ ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ

Η ανυπαρξία της τραγικής ηρωίδας, που λέγεται ότι έζησε το αργότερο τον 15 μ.Χ. αιώνα, είναι ελέγξιμη και μέσα απ' την ελληνική γραμματεία. Σήμερα έχοντας την δυνατότητα να αναζητήσομε ηλεκτρονικά το συγκεκριμένο όνομα στο σύνολο της σωζόμενης γραμματείας βρίσκομε ότι: ο Πορφύριος αναφέρει κάποια: «Μαρκέλλα πέντε θυγατέρων μητέρα». «Προς Μαρκέλλαν» 5.21. Ο Ωριγένης αναφέρεται σε κάποια: «πιστότατη συμβία Μαρκέλλα». Επιστολή προς Αφρικανόν 11.85.48. Ο Ευνάπιος προφανώς στην ίδια: «μητέρα πέντε τεκνών». Βίοι φιλοσόφων 4.2.5.4. Η Αννα Κομνηνή σε κάποιο ομώνυμο τοπωνύμιο. ΑΛΕΞΙΑ Ζ΄ 7.6.2.3. Ο Ευσέβιος: «Μαρκέλλης δια πυρός τελειωθείσης». Εκκλ. Ιστορία Περί Ποταμιαίνης 6.5.1.8. Πουθενά όμως και από κανέναν δεν γίνεται λόγος για κάποια Μαρκέλλα, που στη Χίο υπέστη την τερατώδη σεξουαλική καταδίωξη και μάλιστα από τον ίδιο της τον πατέρα!

Αν είναι ποτέ πραγματικά δυνατόν! Ο Μιχάλης Καλόπουλος αναζητά μια Αγία, που έζησε τουλάχιστον πριν τον 15^ο αιώνα, και επικαλείται συγγραφείς κυρίως των πρώτων Χριστιανικών αιώνων, δηλαδή του 185 - 414 μ.Χ. και με πιο αρχαία εξ αυτών την Άννα Κομνηνή (1148 μ.Χ.), αφήνοντας ένα χάσμα 400 χρόνων:

Πορφύριος ο Τύριος ή Φοίνιξ ή Βατανιώτης (Σημίτης): 232 - 304 μ.Χ.

Διογένης Λαέρτιος, Βίοι Φιλοσόφων 3ος αιώνας μ.Χ.

Φαίνεται, ως και ανωτέρω, πως έχουν ξεφύγει του Μιχάλη Καλόπουλου τα ιστορικά συμβάντα της καταλήψεως της Χίου από τους Γενοβέζους ή ολάκερη η Δ΄ Σταυροφορία με την κατάληψη της Κωνσταντινουπόλεως, το 1024 μ.Χ. που επέφερε την άφιξη και την κατοίκιση Λατίνων εις τον Ελλαδικό χώρο. Βέβαια ως φαίνεται και από τις μελέτες του Καλόπουλου, το όνομα Μαρκέλλα υπήρχε ήδη στον χώρο της Μεσογείου και πριν ακόμη έρθουν οι σταυροφόροι, απόδειξη της αδιαιρέτου σχέσης των μεσόγειων λαών που έδωσαν το ελληνορωμαϊκό πολιτισμό. Αλλά αυτά για τον Μιχάλη είναι ψιλά γράμματα. Προτιμά εκείνα τα μεγάλα, τα ευανάγνωστα της ιστορικής μυωπίας.

Η ΔΥΣΦΗΜΗΣΗ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ

Η προσχηματική δυσφήμηση ενός νησιού

Η ίδια η κολασμένη σεξουαλική συμπεριφορά του πατέρα, θέτει ένα τεράστιο ζήτημα δυσφήμησης του Νησιού και κατ' επέκταση αμφισβητεί τα ήθη ολόκληρης της νησιωτικής Ελλάδος. Μάλιστα, προκύπτει ζήτημα εσκεμμένης σπίλωσης της χιώτικης αξιοπρέπειας από την στιγμή που δίπλα στην ακατάσχετη κτηνώδη σεξουαλική βία του πατέρα, δευτερώνει το κακό και εμφανίζεται ένας τυχαίος Χιώτης βοσκός, που χωρίς κανένα φανερό κίνητρο, σεξουαλικό ή άλλο, πρόθυμα προδίδει την καταδιωκόμενη ανυπεράσπιστη κοπελίτσα! Ο άθλιος αυτός βοσκός, αποκύημα κι αυτός της διεστραμμένης καλογερικής φαντασίας, πρόδωσε ευχαρίστως, μια φοβισμένη κοπελίτσα, που κρύφτηκε μέσα στην αγκαθωτή βάτο... για ν' αποφύγει τον ορθωμένο φαλλό του πατέρα της! Αν είναι ποτέ δυνατόν!

Φανταστείτε (κατά την αφήγηση πάντα), την φορτισμένη περίληψη: Μια νησιωτοπούλα, κατάφερε να διατηρήσει αλώβητη την αγνότητά της, κόντρα στον διεστραμμένο και σεξουαλικά βάναυσο πατέρα της μέχρι τα 18 της! Μέχρι τότε όμως, δεν κατάφερε να εμπνεύσει τον φυσιολογικό έρωτα σε κανένα απ' τα παλικάρια της Χίου, έστω για να αποκτήσει κάποιο σοβαρό στήριγμα! Κάποια στιγμή, υποπτευόμενη τον επικείμενο βιασμό από τον πατέρα της, όχι μόνο δεν έπραξε το αυτονόητο, να καταφύγει σε κάποιους, συγγενείς, άρχοντες, ή απλούς χριστιανούς 'αδελφούς', της Χίου και να ζητήσει προστασία, αλλά επιλέγοντας απερίσκεπτα την φυγή προς τις ερημιές, έπεσε πάνω στον μοναδικό βοσκό της Μεσογείου, που χωρίς λόγο κατέδιδε κυνηγημένες παρθένες! Ο ίδιος της ο πατέρας, την κυνηγάει σαν θήραμα, της βάζει φωτιά, την τοξεύει, της κόβει τα στήθια και τέλος την αποκεφαλίζει και πιάνει με τα χέρια του και πετάει τα κομμένα μέλη της στα βράχια και στη θάλασσα... και όλα αυτά επειδή δεν μπόρεσε να ικανοποιήσει τον σεξουαλικό του πόθο πάνω στο παιδί του!

Απορίας άξιο είναι, πως γενιές ολόκληρες των περήφανων και εξαιρετικά φιλόξενων και ευγενικών κατοίκων της Χίου, δεν αντέδρασαν με αηδία στην αισχρή αυτή δυσφήμηση του νησιού τους! Τι να υποθέσουμε; ότι χάριν της θρησκευτικής παραμυθίας, έχει χαθεί οριστικά κάθε επαφή μας με το αυτονόητο; Δηλαδή, για να φανεί το παράλογο... αν σε οποιοδήποτε νησί, ή οποιαδήποτε άλλη μικρή κοινωνία, συνέβαινε κάτι ανάλογα ειδεχθές και τραγικό, δεν θα αποτελούσε η ιστορία αυτή, τη ντροπή του νησιού; Μήπως επειδή μεσολαβεί η αγιοποίηση, με τα ανάλογα εκκλησιαστικά κέρδη, έπαψε αυτή η ιστορία να αποτελεί απίστευτο αίσχος και αιτία ντροπής για ολόκληρη την Χίο;

Ακόμα κι αν δεχθούμε, ότι κατ' εξαίρεση, πράγματι βρέθηκε ένας τέτοιος εντελώς άρρωστος στα μυαλά και αποκτηνωμένος Χιώτης πατέρας , δεν είναι υπερβολή να πιστέψομε ότι, όχι μόνο δεν τον σταμάτησε η οργισμένη αντίσταση των άλλων πατεράδων της Χίου, αλλά απεναντίας κυνηγώντας την κόρη του, είχε την εξαιρετική τύχη, να συναντηθεί με τον πιο πανύβλακα, αποχαυνωμένο και ξεδιάντροπο βοσκό ολόκληρης της Μεσόγειου, που αντί να του κάτσει μια γερή ξυλιά με τη γκλίτσα του και να τον ξαπλώσει στο έδαφος, όπως θα έκανε και ο τελευταίος αξιοπρεπής Χιώτης, αυτός (του έδειξε με νοήματα, που ήταν κρυμμένη η τραγική χιωτοπούλα για να δει την σεξουαλική συνεχεία του κυνηγητού;! Ε όχι, η υπερβολή έχει και τα όρια της!

Η ηλικία της Μαρκέλλας δημιουργεί επίσης ερωτηματικά. Σύμφωνα με την διεθνή εμπειρία από παρόμοια περιστατικά σεξουαλικής κακοποίησης απο πάσης φύσεως κτηνο-κηδεμόνες, η κολασμένη αυτή και αχαρακτήριστη σεξουαλική ανανδρία, ξεκινάει συνήθως μόλις το παιδί-θύμα αποκτά εξωτερικά σεξουαλικά χαρακτηριστικά του και οι ενοχλήσεις αυτές κορυφώνονται, όσο ακόμα το παιδί αισθάνεται ακόμα ανυπεράσπιστο, (12 το πολύ 13 ετών) και οπωσδήποτε πολύ πριν το παιδί απόκτησει σωματική και πνευματική ρώμη ώστε να μπορεί στην απελπισία του, να προβάλει ισχυρή αντίσταση. Πως θα μπορούσε λοιπόν η Μαρκέλλα να παραμείνει ανέγγιχτη μέχρι τα 18 της, αν ο πατέρας της ήταν υπό την εξουσία ενός τόσο σατανικού και βίαιου σεξουαλικού πάθους;

Προφανώς λοιπόν, η ιστορία είναι κατασκευασμένη στα ψυχικά στούντιο κάποιου σεξουαλικά στερημένου καλόγερου που είχε πολλούς λόγους να μισεί τους Χιώτες! Αν μάλιστα κάποιοι Χιώτες νομίζουν ότι η άκρως δυσφημιστική αυτή ιστορία, δεν είναι ευρύτερα γνωστή, ας διαβάσουν τι γράφει ο νυν Μητροπολίτης Χίου και Ψαρών στο περί «Μαρκέλλης της χιοπολίτιδος» σύγγραμμά του: «το όνομα της (συνεπώς και η δυσφημιστική για την Χίο ιστορία της) είναι πλέον γνωστή σ' όλο τον χριστιανικό κόσμο. Ναοί πολλοί έχουν ανεγερθεί προς τιμήν της, όχι μόνο στην πατρίδα μας, αλλά και σε όλες τις χώρες του κόσμου». Συγχαρητήρια Χιώτες, σας έκαναν βούκινο παγκοσμίως με τις φανταστικές συκοφαντίες που έγραψε για σας ένας καλόγερος που προφανώς σας μισούσε! «Εκατομμύρια πιστοί την τιμούν και την εγκωμιάζουν. Είχαμε δε την ευλογία να τελειώσουμε τα επίσημα θυρανοίξια ενοριακού ναού της στο Λόγκ Αϊλαντ της Αμερικής». Να και ο χορός των δολαρίων από τη διακίνηση της θεολογικής παραμυθολογίας της Μαρκέλλας!

«Ιδιαίτερα όμως τιμάται στον τόπο του μαρτυρίου της, στο ιερό προσκύνημα της στην Βολισσό της Χίου. Εκεί, μέχρι σήμερα, οι κόκκινες πέτρες στην ακροθαλασσιά, μοναδικές στην περιοχή, μαρτυρούν το παρθενικό αίμα της, που χύθηκε εκεί, και το αγίασμα, αναβλύζοντας απ' την σχισμή των βράχων, που δέχθηκαν μέσα τους το σώμα της αγίας, γίνεται θερμό και ταράσσεται, όταν ψάλλεται η ιερά παρακλήσή της»

Η ΔΥΣΦΗΜΙΣΗ του ΝΗΣΙΟΥ

…θέτει ένα τεράστιο ζήτημα δυσφήμησης του Νησιού και κατ' επέκταση αμφισβητεί τα ήθη ολόκληρης της νησιωτικής Ελλάδος…

Όπως και στην περίπτωση του Ρεθύμνου αλλά και των συμβάντων παιδοφιλίας και βιαιοπραγίας της Ευρώπης, τα εγκληματικά συμβάντα τα σβήνει η συλλογική μνήμη, όπως ανάλογα η προσωπική μνήμη σβήνει τα δικά της, ώστε να συνεχίσει ακμαία και με περισσότερη σοφία προς τα εμπρός. Όταν δε, υπάρχουν και χαρμόσυνα, τότε αυτά είναι που διαλέγει η συλλογική αλλά και η προσωπική μνήμη για να σταθεί στα πόδια της και να ανθίσει. Έτσι λ.χ. από τα 400 χρόνια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, εκείνο που διατηρήθηκε είναι η 25^η Μαρτίου του 1821, δηλαδή από 400×365=146.000 περίπου ημέρες διατηρήθηκε στην μνήμη του Ελληνικού έθνους μόνο μία, εκείνη η οποία και εορτάζεται χαρμόσυνα. Κανένας δεν εορτάζει στις 25 Μαρτίου τις 146.000 μέρες συμβίωσης εις την Οθωμανική αυτοκρατορία, αλλά μόνο την μια ημέρα επανάστασης του Ελληνικού Έθνους σε μια προσπάθεια ανασύστασης της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, καταλήγοντας βέβαια στην καταστροφή του 1922, μετά από μια σειρά ιστορικά γεγονότα.

Στην περίπτωση της Αγίας Μαρκέλλας, είναι πολύ παράξενο το ότι ο Μιχάλης Καλόπουλος επιθυμεί να εγκλωβίσει την νόηση του αναγνώστη στις «146.000» μέρες του δολοφόνου πατέρα και όχι στην «μια» εξαιρετική ημέρα της Αγιοσύνης και θέωσης μιας Χιώτισσας και δηλαδή της τιμής του Θεού προς μια θνητή Ελληνίδα, που αποθανατίσθηκε και που δοξάζει το νησί σε ολάκερο τον κόσμο για αιώνες τώρα.

Πραγματικά ο Μ. Καλόπουλος υπέδειξε χαρακτηριστικό παράδειγμα αρνητικής σκέψης. Δηλαδή αντί να παρατηρεί την δόξα του νησιού ένεκα της Αγίας Μαρκέλλας, εκείνος βλέπει την ντροπή ένεκα της κατηγορίας προς τον πατέρα, αντί να βλέπει την μια ημέρα, εκείνη της 25^ης Μαρτίου, επιθυμεί να μην γίνει η «επανάσταση», αλλά να μείνουν οι αναγνώστες του εγκλωβισμένοι σε 146.000 μέρες πνευματικής υποταγής εις τις θεωρίες του. Και γιατί αυτό; διότι μισεί τον Χριστό και υπερασπίζεται ένα παιδεραστή και δολοφόνο.

ΔΥΣΦΗΜΙΣΗ του ΝΗΣΙΟΥ 2 & ΑΠΑΤΗ

Η ίδια η κολασμένη σεξουαλική συμπεριφορά του πατέρα, θέτει ένα τεράστιο ζήτημα δυσφήμησης του Νησιού και κατ' επέκταση αμφισβητεί τα ήθη ολόκληρης της νησιωτικής Ελλάδος

Βέβαια διαρκώς το μαινόμενο κείμενό του Μ. Καλόπουλου κατά του Χριστού και των Αγίων του ανθρώπων, ξεχνά όσα είχε δηλώσει προηγουμένως. Δηλαδή πως ενώ προσπαθούσε να πείσει πως η Αγία Μαρκέλλα δεν ήταν Χιώτισσα, συνεπώς και ούτε ο πατήρ της, τώρα πλανώντας τον αναγνώστη του με ένα σκούφο που κατεβαίνει κάτω από το ύψος των ματιών, επιθυμεί να ορίσει την οικογένεια της Αγίας Μαρκέλλας Ελληνική και συγκεκριμένα χιώτικη, ώστε το νησί να παρουσιάζεται ως αντικείμενο μίσους ενός, προφανώς μισέλληνα μοναχού, με συνέπεια την σπίλωση της νησιώτικης Ελλάδας «…δείχνει ότι η Μαρκέλλα μόνο Χιώτισσα δεν πρέπει να είναι…». Όμως αν η Μαρκέλλα δεν ήταν Χιώτισσα, τότε δεν ήταν ούτε ο πατέρας, πράγμα που δεν οδηγεί εις την σπίλωση της νησιώτικης Ελλάδας, εφόσον ομιλούμε περί ξένων και αλλοδαπών.

Η ΔΥΣΦΗΜΙΣΗ του ΝΗΣΙΟΥ 3 & ΑΠΑΤΗ

Η ίδια η κολασμένη σεξουαλική συμπεριφορά του πατέρα, θέτει ένα τεράστιο ζήτημα δυσφήμησης του Νησιού και κατ' επέκταση αμφισβητεί τα ήθη ολόκληρης της νησιωτικής Ελλάδος..

Ενώ ο Μιχάλης Καλόπουλος κόπτεται για την φήμη του νησιού της Χίου, πολεμώντας μια παρθενομάρτυρα και Αγία Θαυματουργή της Ορθοδόξου Εκκλησίας που το δοξάζει, κατωτέρω για να ξεπεράσει το θαύμα της βοήθειας της Αγίας αυτής εις τους Χιώτες Έλληνες πολεμιστές της Μακεδονίας (Μάχη του Σκρά), ορμά με κείμενο της πενίας και υποστηρίζει λούφα και δηλαδή δειλία ενός Χιώτη που υπηρετούσε μαχόμενος εις τον Ελληνικό στρατό «Για να βρήκε αυτός ο φαντάρος το χρόνο να... ονειρεύεται Μαρκέλλες την ώρα της μάχης, μάλλον είχε αφήσει τους συμπολεμιστές του να τρέχουν στην επίθεση κι αυτός λούφαζε σε κάποιο λάκκο!». Και ήταν Χιώτης, εφόσον αυτή παρίστατο εκεί, διότι κάποιοι ή κάποιος Χιώτης είχε προσευχηθεί σε κείνη «Είμαι η Μαρκέλλα, που ήλθα να σώσω τα παιδιά μου» και ως ο Καλόπουλος μαρτυρεί «Φυσικά λοιπόν σώθηκε από 'θαύμα'!» αν και δεν το αποδέχεται (αποσιωπητικά) εφόσον διαλέγει την άποψη της δειλίας ενός Χιώτη στρατιώτη, για το νησί του οποίου, κατά τα άλλα δήθεν κόπτεται.

Ο ΒΟΣΚΟΣ

…δευτερώνει το κακό και εμφανίζεται ένας τυχαίος Χιώτης βοσκός, που χωρίς κανένα φανερό κίνητρο, σεξουαλικό ή άλλο, πρόθυμα προδίδει την καταδιωκόμενη ανυπεράσπιστη κοπελίτσα…

...πάνω στον μοναδικό βοσκό της Μεσογείου, που χωρίς λόγο κατέδιδε κυνηγημένες παρθένες!

…αυτός (του έδειξε με νοήματα, που ήταν κρυμμένη η τραγική χιωτοπούλα για να δει την σεξουαλική συνεχεία του κυνηγητού;! Ε όχι, η υπερβολή έχει και τα όρια της! …

Υπάρχουν 4 σημαντικοί λόγοι για τους οποίους ευσταθεί η διήγηση για το μαρτύριο της Αγίας Μαρκέλλας και 4 λόγοι για τους οποίους δεν ευσταθούν οι ενστάσεις του Μ. Καλόπουλου:

1. Κανείς δεν διηγήθηκε εις την ιστορία, πως ο βοσκός γνώριζε ότι η Αγία Μαρκέλλα ήταν η κόρη αυτού που την κυνηγούσε. Ο βοσκός μπορεί να υπέθεσε πως η 18χρονη ήταν γυναίκα του ή ξαδέλφη του ή οτιδήποτε άλλο και είχαν οιεσδήποτε διαφορές, εις τις οποίες αυτός θέλησε να βοηθήσει τον άνδρα που ήταν ομόφυλός του.

2. Κανείς δεν διηγήθηκε σε αυτή την ιστορία, πως ο βοσκός γνώριζε τους λόγους που η Αγία Μαρκέλλα απέφευγε τον πατέρα της και είχε κρυφτεί εις τους βάτους. Άλλωστε και ο ίδιος ο Καλόπουλος Μιχάλης το αναφέρει αυτό «δεν έπραξε το αυτονόητο, να καταφύγει σε κάποιους, συγγενείς, άρχοντες, ή απλούς χριστιανούς 'αδελφούς', της Χίου και να ζητήσει προστασία». Η Αγία Μαρκέλλα δεν είχε πει τίποτα σε κανένα, διότι δεν πρόλαβε. Ο πατήρ της ανέλαβε αμέσως «δράση», μόλις το λογικό του ταράχθηκε από το πάθος του. Ο βοσκός, απλώς υπέδειξε που κρύβονταν η κόρη, όπως ο καθένας θα πρόδιδε που βρίσκεται η κόρη την οποία αναζητάει ο πατέρας της, αν υποθέσει κανείς πως γνώριζε ότι αυτή ήταν η κόρη του δράστη. Και τότε, όπως και τις περισσότερες φορές σήμερα, το δίκαιο αποδίδονταν εις τους γονείς.

Έτσι φάνταζε πριν τον 15ο αιώνα στα μάτια του αγρότη βοσκού, ο οπλισμένος και αγριεμένος πατέρας της Αγίας Μαρκέλλας με σπαθί και τόξο. Όπως δηλαδή θα φάνταζε ένας οπλισμένος άνδρας με πυροβόλο όπλο στον 20ο αιώνα. Αν αναλογισθεί κανείς, πως ακόμη και σήμερα 3 στους 4 μάρτυρες εις την κακοποίηση ανήλικου, και όχι 18χρονης ως η Αγία Μαρκέλλα, δεν αντιδρά, μπορεί να εννοήσει γιατί ο τότε βοσκός όχι μόνο δεν αντέδρασε αλλά βοήθησε κιόλας τον οπλισμένο και εξαγριωμένο πατέρα της Αγίας Μαρκέλλας εις την εύρεση της κόρης του. Στοιχείο που επιβαρύνεται από την διαπίστωση, ότι ο πατήρ της ακόμη δεν την είχε κακοποιήσει, αλλά απλά την κυνηγούσε, γεγονός που προσέδιδε ακόμη περισσότερη ηθική ευκολία εις τον βοσκό να την καταδώσει. Ο ασεβής βοσκός δεν τιμωρήθηκε μόνο γιατί την κατέδωσε, αλλά και γιατί στην συνέχεια αφιλάνθρωπα δεν την βοήθησε ενώ θα μπορούσε. (Πηγή Φώτο: Η δράση των Waffen SS στα Δυτικά Μέτωπα, Κωνσταντίνος Ε. Αβτζιγιάννης, Πολεμικές Μονογραφίες, τεύχος 42, εξώφυλλο)

3. Ο πατήρ της, ως θα θυμάται ο καλός ερευνητής, τόξευσε την Αγία Μαρκέλλα «Ο πατέρας της κατάλαβε ότι θα ήταν αδύνατον να την προφτάσει, έτσι την τόξευσε και κατόρθωσε να την πληγώσει». Για να την τοξεύσει λοιπόν θα πρέπει να ήταν εξοπλισμένος. Το τόξο εκείνη την εποχή, και δηλαδή πριν τον 15ο αιώνα, ήταν ότι ένα πυροβόλο όπλο σήμερα με καλό βεληνεκές, όπως π.χ. ένα τυφέκιο εφόδου M-16 ή Kalashikov ή ένα τυφέκιο των αρχών του αιώνα π.χ. M1 Garrand ή Kar98. Λογικό να υποθέσει κανείς, πως ο βοσκός κατέδωσε την κόρη του εις τον πατέρα και ένεκα του φόβου μπρος εις ένα μανιασμένο εύπορο πολίτη, και άρα κοινωνικά ανώτερο, της εποχής εκείνης. Συνεπώς ο βοσκός θα μπορούσε να έχει λόγους (φόβος & κοινωνική ανισότητα) να καταδώσει την Αγία Μαρκέλλα και δεν στέκει το «χωρίς λόγο κατέδιδε κυνηγημένες παρθένες!», παρά τους ισχυρισμούς του Μιχάλη.

4. Τέλος, και αυτή είναι η σημαντικότερη απόδειξη των κακοερευνών που διάγει ο Καλόπουλος, η προδοσία του βοσκού δεν εκπλήσσει κανέναν, εφόσον, ακόμη και σήμερα και για τις περιπτώσεις που βιάζονται ανήλικα παιδιά και όχι κάποια ενήλικα σαν την Αγία Μαρκέλλα (18 ετών), οι παρόντες κατά το 50% των περιπτώσεων δεν αναφέρουν το γεγονός μήτε το εμποδίζουν!

α. Έρευνα του Παντείου δείχνει ακόμη ότι οι 3 στους 4 ανθρώπους που έγιναν μάρτυρες τέτοιων περιστατικών στη χώρα μας, αδιαφόρησαν, ενώ οι περισσότεροι δεν έδειξαν ότι εμπιστεύονται την αστυνομία.

β. Σε όλα τα κράτη, το «οικογενειακό μυστικό» δύσκολα αποκαλύπτεται. Είτε γιατί ο «αφέντης» άνδρας, ο αρχηγός της οικογένειας, απειλεί τα «αδύναμα» μέλη, τη γυναίκα και τα παιδιά, με βία, είτε γιατί ο φόβος της κοινωνικής περιθωριοποίησης των θυμάτων αποτρέπει από οποιαδήποτε ενέργεια όσους γνωρίζουν.

γ. Το 50% από όσους ρωτήθηκαν φαίνεται ότι έγιναν μάρτυρες κακοποίησης ανηλίκου!

δ. Ταυτόχρονα, διαφαίνεται ότι οι Έλληνες δεν εμπιστεύονται τις εθνικές υπηρεσίες, και κυρίως τις αστυνομικές αρχές, και για το λόγο αυτό δεν καταγγέλλουν ή δεν αναφέρουν τα περιστατικά κακοποίησης που αντιλαμβάνονται (Πηγή: Κυριακάτικη Ελευθεροτυία)

Πόσο μάλλον λοιπόν εκείνη την εποχή δεν ανέφερε κανείς τίποτα, που δεν υπάρχουν τόσες αρμόδιες υπηρεσίες διασφάλισης της τάξης ως σήμερα.

Αλλά βέβαια, που να αντιληφθεί την ιστορική πραγματικότητα ο Μιχάλης Καλόπουλος. Αυτός γράφει κείμενα που ζουν σε μαγγανιστικές σκιές του πνεύματος. Κάθε άλλο παρά ορθολογισμός και επιστημονισμός. Έχει και το ηρωικό θάρρος να αμφισβητεί μιαν Αγία της Ορθοδόξου Εκκλησίας και του Ύψιστου Θεού, με τυπωμένους συλλογισμούς, όμοιους με ενός ανημέρωτου βραχμάνου φυσιοδίφη.

Ακόμη πρέπει να γίνει φανερό εδώ, πως ο βοσκός δεν μπορούσε να γνωρίζει αν η Αγία Μαρκέλλα ήταν παρθένα ή όχι «κατέδιδε κυνηγημένες παρθένες!», παρά τους φανταστικούς ισχυρισμούς του Μιχάλη.

Ο ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΕΡΩΤΑΣ & Η ΕΜΠΝΕΥΣΗ

Μια νησιωτοπούλα, κατάφερε να διατηρήσει αλώβητη την αγνότητά της, κόντρα στον διεστραμμένο και σεξουαλικά βάναυσο πατέρα της μέχρι τα 18 της! Μέχρι τότε όμως, δεν κατάφερε να εμπνεύσει τον φυσιολογικό έρωτα σε κανένα απ' τα παλικάρια της Χίου, έστω για να αποκτήσει κάποιο σοβαρό στήριγμα!

….οπωσδήποτε πολύ πριν το παιδί απόκτησει σωματική και πνευματική ρώμη ώστε να μπορεί στην απελπισία του, να προβάλει ισχυρή αντίσταση…

Πως θα μπορούσε λοιπόν η Μαρκέλλα να παραμείνει ανέγγιχτη μέχρι τα 18 της, αν ο πατέρας της ήταν υπό την εξουσία ενός τόσο σατανικού και βίαιου σεξουαλικού πάθους;…

Από πουθενά δεν προκύπτει πως η Αγία είχε γίνει στόχος του πατρός της για μεγάλο χρονικό διάστημα, ώστε να χρειάζεται να μάχεται για την αγνότητά της διαρκώς. Από την διήγηση συνάγεται πως όλα έγιναν την ίδια ημέρα. Μάλιστα ο ίδιος ο Καλόπουλος αναφέρει εις την δημοσίευσή του στο Ιχώρ: «Κάποια στιγμή, υποπτευόμενη τον επικείμενο βιασμό από τον πατέρα της...»(Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 38, άρθρο «Θαύματα, Αλήθειες και υπερβολές, η περίπτωση της Αγίας Μαρκέλλας Χίου» Μιχάλης Καλόπουλος, σελίδα 68)

Αναρωτιέται ο Καλόπουλος, γιατί ο Αγία Μαρκέλλα δεν έμπνευσε τον φυσιολογικό έρωτα σε κάποιο από τα παλικάρια της Χίου. Μα ο ίδιος νωρίτερα καθώς αφηγείται την ιστορία της Αγίας αυτής, μαρτυρούσε πως εκείνη μεγάλωνε «... φυλάττουσα τας εντολάς του Κυρίου». Πράγμα που σημαίνει πως η Αγία Μαρκέλλα ήταν περίπτωση εφαρμογής όλων των εντολών του Ιησού, ακόμη και εκείνων που δεν είναι πραγματοποιήσιμοι από όλους (Κατά Ματθαίον, Κεφ. Ιθ΄ «12 εἰσὶ γὰρ εὐνοῦχοι οἵτινες ἐκ κοιλίας μητρὸς ἐγεννήθησαν οὕτω· καὶ εἰσὶν εὐνοῦχοι οἵτινες εὐνουχίσθησαν ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων, καὶ εἰσὶν εὐνοῦχοι οἵτινες εὐνούχισαν ἑαυτοὺς διὰ τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. ὁ δυνάμενος χωρεῖν χωρείτω.»), γι’ αυτό και ο Θεός την τίμησε ως θαυματουργική Αγία, επειδή ήταν άξια αθλήτρια Του και Μάρτυς.

Μάλιστα ο συλλογισμός του Καλόπουλου «δεν κατάφερε να εμπνεύσει τον φυσιολογικό έρωτα σε κανένα απ' τα παλικάρια της Χίου» είναι ελαφρός ως ο σπόγγος, διότι η Αγία Μαρκέλλα πιθανό είναι να είχε καταφέρει να εμπνεύσει τον έρωτα σε κάποιο από τα παλικάρια της Χίου, όμως κανένα από αυτά δεν κατάφερε να εμπνεύσει τον έρωτα σε αυτήν. Ήταν δοσμένη εξ’ ολοκλήρου εις τον Πλάστη της. Γι’ αυτό άλλωστε ο διάβολος έβαλε τον πόθο στον πατέρα της «... βλέποντας όμως ο διάβολος ότι δεν μπορούσε να φθείρει την Μαρκέλλα, διότι ούτε την υπερηφάνεια κατόρθωσε να της εξυψώσει, ούτε της νεότητας τις επιθυμίες να της ανάψει, ούτε εις άλλο κανένα κακόν να την παρακινήσει». Δεν υπήρχε λόγος να την κυνηγά ο πατέρας της, αν συνέβαιναν όσα φαντάζεται ο Μιχάλης Καλόπουλος. Εξάλλου ο πατέρας της ήταν ένας «Χιώτης» που εμπνεύστηκε από τον «έρωτα»

Η ΦΥΓΗ ΣΤΙΣ ΕΡΗΜΙΕΣ

Κάποια στιγμή, υποπτευόμενη τον επικείμενο βιασμό από τον πατέρα της, όχι μόνο δεν έπραξε το αυτονόητο, να καταφύγει σε κάποιους, συγγενείς, άρχοντες, ή απλούς χριστιανούς 'αδελφούς', της Χίου και να ζητήσει προστασία, αλλά επιλέγοντας απερίσκεπτα την φυγή προς τις ερημιές...

Ο Μιχάλης Καλόπουλος δεν έχει ιδέα ως φαίνεται, όχι μόνο από ιστορία, αλλά ούτε από επικαιρότητα Ακόμη και σήμερα κοπέλες που πέφτουν θύματα σεξουαλικής κακοποίησης, ακόμη και από αγνώστους και όχι από τους γονείς τους, δεν τολμούν να δημοσιοποιήσουν τα γενόμενα ένεκα ντροπής. Πόσο ακόμη περισσότερο όταν δεν πέφτουν θύματα βιασμού αλλά ακόμη απλώς ελλοχεύει ο κίνδυνος περί αυτού. Ο ίδιος ο Καλόπουλος αναφέρει εις την δημοσίευσή του στο Ιχώρ : «Κάποια στιγμή, υποπτευόμενη τον επικείμενο βιασμό από τον πατέρα της...» (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 38, άρθρο «Θαύματα, Αλήθειες και υπερβολές, η περίπτωση της Αγίας Μαρκέλλας Χίου» Μιχάλης Καλόπουλος, σελίδα 68)

Η Αγία Μαρκέλλα έζησε πριν τον 15^ο αιώνα, πράγμα που θα δυσκόλευε ακόμη περισσότερο την οποιαδήποτε καταφυγή της σε συγγενείς ή άλλους χριστιανούς φίλους της με την μαρτυρία πως ο πατέρας της επιθυμούσε να την βιάσει. Ήταν έφηβη ακόμη και θα δυσκολεύονταν πάρα πολύ να δώσει τις απαραίτητες αποδείξεις πως τα πράγματα έτσι ήσαν. Έπειτα το ζήτημα ενείχε και τον παράγοντα ντροπή αλλά ιδιαιτέρως και το ζήτημα καλοσύνης της Αγίας. Δεν ήθελε να εκθέσει τον πατέρα της. Αυτός ήταν διεστραμμένος εις την σκέψη και κακός εις την συμπεριφορά, όχι αυτή. Πράγμα που αποκλειστικότατα διαφαίνεται κατά την ώρα του θαύματος. Αν η Αγία Μαρκέλλα είχε και την παραμικρή κακία για τον πατέρα της, παρόλο που εκείνος προσπαθούσε να την βιάσει και ενώ την είχε ήδη τοξεύσει και πληγώσει, την στιγμή της παράκλησης ενός θαύματος εις τον Θεό, θα μπορούσε να είχε ζητήσει με κάποιο τρόπο να σταματήσει ο Θεός τον πατέρα της. Όμως εκείνη τόσο αγνή εις την καρδιά, τόσο μεγάλη και με φοβερή κατανόηση για τις αμαρτίες των ανθρώπων, με μια θα έλεγε κανείς χιλιοστόλιστη πνευματική καθαρότητα, τι ζητά; απλά και μόνο ο Θεός να την κρύψει αυτήν αφήνοντας τον πατέρα της ακέραιο και σώο, μη ασκώντας την παραμικρότερη βία ή απαγόρευση επάνω του, εκ μέρους του Θεού.

Και εις το άλλο άκρο, ο Μιχάλης Καλόπουλος, αυτός ο συγγραφέας φανταστικών και πονηρών κειμένων, κινούμενος με την ίδια σκληρή καρδιά του πατρός της Αγίας, ωρύεται και πίπτει επάνω σε αυτό το άκακο 18χρονο παρθένο στο σώμα και στην καρδιά κορίτσι που πέρασε το σχοινί του τερματισμού της πνευματικής άθλησης, γινόμενη Αγία της Ορθοδόξου Εκκλησίας με την καλοσύνη της, καθιβρύζοντάς την ως ρατσίστρια «...ο άγιος ρατσισμός της Μαρκέλλας»! Έχει πολλά ακόμη να μάθει αυτός ο κυνηγός αγίων ανθρώπων από την Αγία Μαρκέλλα σαν θα έλθει η ώρα που θα κοιμηθεί. Και από τον ύπνο κανείς δεν μπορεί να διανοηθεί ότι θα ξεφύγει.

ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ & ΑΠΙΣΤΙΑ ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ

Ο ίδιος της ο πατέρας, την κυνηγάει σαν θήραμα, της βάζει φωτιά, την τοξεύει, της κόβει τα στήθια και τέλος την αποκεφαλίζει και πιάνει με τα χέρια του και πετάει τα κομμένα μέλη της στα βράχια και στη θάλασσα... και όλα αυτά επειδή δεν μπόρεσε να ικανοποιήσει τον σεξουαλικό του πόθο πάνω στο παιδί του!

Απορεί ο Μιχάλης, ένεκα γοητείας του κοινού του, και δεν μπορεί να εννοήσει πως έτσι συνέβη. Θα πρέπει κάποιος να του ξαναθυμίσει τα επιστημονικά στατιστικά.

Η βάναυση συμπεριφορά του πατρός και η σκύλευση του σώματος της ολοζώντανης Μαρκέλλας μπορεί να εξηγηθεί κάλλιστα από κάποιον ειδικό ψυχολόγο. Αποτελεί περίπτωση ακριβώς εκτόνωσης του μη ικανοποιημένου σεξουαλικού πόθου, αυτού του διαστροφέα πατρός της, μιας και η Αγία Μαρκέλλα, ως και ο Μιχάλης αφηγήθηκε «και δέχθηκε στο εσωτερικό της, το μαρτυρικό σώμα της Μαρκέλλας, (αλλά, δυστυχώς, μόνο) μέχρι τους μαστούς.» με συνέπεια ο πατέρας της να μην μπορεί να την διακορεύσει. Αυτό επέφερε και τον έξαλλο μανιασμό του, που κατέληξε σε σκύλευση του σώματος και μάλιστα σε ερωτογενείς σημεία του σώματος. Φαίνεται πως ο πατέρας της, μη μπορώντας να διακορεύσει το σώμα, αφηνίασε και ακρωτηρίασε τις υπόλοιπες ερωτογενείς ζώνες του σώματός της εις τις οποίες είχε πρόσβαση ξεσπάσματος.

Επίσης άστοχη η προσπάθεια του Καλόπουλου να αποδώσει οικογενιακή θαλπορή, εις την σχέση πατέρα και Αγίας Μαρκέλλας «και όλα αυτά επειδή δεν μπόρεσε να ικανοποιήσει τον σεξουαλικό του πόθο πάνω στο παιδί του!». Δεν την έβλεπε σαν παιδί του πλέον, αλλά την ποθούσε σεξουαλικά ως ένας βιαστής οιασδήποτε άλλης γυναίκας όπως π.χ. ο γνωστός δράκος που βίαζε γυναίκες και μετά τις δολοφονούσε.

Τα επιστημονικά στοιχεία είναι αδιάσειστα. Και η βία επάνω στα παιδιά τρομερή ανά την υφήλιο. Ο δε Καλόπουλος προσπαθεί να αρνηθεί την παγκόσμια καταγεγραμμένη πραγματικότητα, λειτουργώντας αντίθετα με ένα οποιοδήποτε σοβαρό ιστορικό ή ερευνητή, κατά τον ίδιο τρόπο που αρνείται την παρουσία του Θεού. Όποιος λοιπόν ακολουθεί τον Μιχάλη και κλείνει τα μάτια του εις τον Θεό, κλείνει για τα μάτια της ψυχής του εις την παγκόσμια πραγματικότητα της σεξουαλικής εκμετάλλευσης και κακοποίησης παιδιών. Όποιος ακολουθεί τον Μιχάλη γίνεται κατήγορος μιας άκακης Αγίας και υπερασπιστής ενός ανθρωπόμορφου σεξουαλικού κτήνους. Τόση σχέση έχει ο Μιχάλης με την πραγματικότητα και άλλη τόση οι λιγοστοί οπαδοί του με την αλήθεια.

ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ

…που είχε πολλούς λόγους να μισεί τους Χιώτες!

ΕΠΙΤΟΠΙΑ ΠΑΡΑΜΥΘΟΠΟΙΗΣΗ

Επιτόπια απομυθοποίηση

Επισκέφθηκα λοιπόν τον συγκεκριμένο τόπο προσωπικά. Ανάμεσα στους προσκυνητές που πηγαινοερχόταν ακατάπαυστα, συνάντησα έναν παπά να επιστρέφει απ' το προσκύνημα. Βρήκα την ευκαιρία και τον ρώτησα αν μπορούσε αυτός να λειτουργήσει το θαύμα, μήπως και δούμε τις άγιες φυσαλίδες, τους ατμούς, τα θερμά νερά και οτιδήποτε ακόμα δέχονται οι πιστοί ότι συμβαίνει την ώρα που ψάλλεται η ανάλογη παράκληση στον θαυματουργό τόπο.

Ο καλοσυνάτος στην όψη παπάς, με έκπληξη μας απάντησε πως αυτό μόνο ο τοπικός παπάς το κατορθώνει. Ταυτόχρονα, δεν έχασε την ευκαιρία, αφού μας γέμισε ευχές, να μας ενθαρρύνει να πιούμε λίγο απ' το αγίασμα, όπως μόλις έκανε και ο ίδιος χωρίς να πάθει τίποτε, γιατί, όπως μας ομολόγησε, είχε μια παράξενη αλμυρή γεύση. Όταν φτάσαμε εκεί περπατώντας σε ένα ασφαλτοστρωμένο μονοπάτι, που αντιπροσώπευε καταπάτηση ακτής χιλιομέτρων, χάριν της αξιοποίησης του γεωλογικού φαινομένου απ' την θρησκεία, βρήκαμε δεκάδες αγνούς πιστούς, που ο καθένας με τον τρόπο του προσπαθούσε να ακουμπήσει κάπου την λατρευτική του διάθεση. Αλλος χάιδευε τα βράχια, άλλοι μάζευαν θολό νερό απ' το υποτιθέμενο αιματοβαμμένο αγίασμα, άλλοι φιλούσαν τις λιγοστές εικόνες που υπήρχαν σ' ένα παράπηγμα-ναϊδριο, άλλοι ακουμπούσαν χαϊμαλιά και αφιερώματα σε συγκεκριμένους άγιους βράχους και άλλοι μετά την νοερή προσευχή στις κόκκινες από το 'αίμα' περιοχές της ακτής ακουμπούσαν λίγα κέρματα στο ιερό βράχο της Μαρκέλλας!

Εγώ φωτογράφισα ένα κατακόκκινο ρυάκι από σκουριά που έτρεχε από τη ρίζα του βράχου και μετά πλησίασα στο υποτιθέμενο ζεστό θαυματουργό νερό της πηγής του αγιάσματος. Πρόσεξα ότι είχε την ίδια ακριβώς θερμοκρασία με οποιαδήποτε άλλη γούρνα νερού της περιοχής, που δεν ανανεωνόταν από το θαλάσσιο κύμα και εντελώς φυσιολογικά ζεσταινόταν από τις καυτές ακτίνες του ηλίου!

Φαίνεται πως το γενικότερο θέαμα των προσκυνητών της σκουριάς, με κατέθλιβε από ώρα, γιατί χωρίς να το καταλάβω, άρχισα να ρωτάω τους λιγοστούς άνδρες που βρισκόταν εκεί, αν πράγματι πίστευαν, ότι οι κόκκινοι βράχοι γύρω απ' το προσκύνημα, κοκκίνισαν απ' το αίμα της Μαρκέλλας και όχι από το οξειδωμένο μετάλλευμα των βράχων. Συνήθως σε τέτοιους τόπους, παρατηρώ σιωπηλός, χωρίς να ενοχλώ τους πιστούς αλλά το θέαμα της ψυχικής αφαίμαξης των ανθρώπων, δίπλα στην αδούλωτη θάλασσα, τον καθαρό ουρανό και τον αστραφτερό ήλιο, μ' έκανε έξαλλο. Δεν θυμάμαι καθόλου την απάντηση τους, θυμάμαι μόνο πως ξαφνικά βρέθηκα να φωνάζω:

«στο θεό σας, άνθρωποί μου, είναι δυνατόν να μην βλέπετε ότι τουλάχιστον στον συγκεκριμένο τόπο, αντί για αίμα προσκυνάτε σκουριές από τα οξείδια του σιδήρου που τρέχουν μαζί με το νερό από τους γύρω βράχους; Πεντακόσια χρόνια πριν, στον μεσαίωνα, οι αγράμματοι εκείνοι άνθρωποι θα μπορούσαν να το θεωρήσουν αίμα, σήμερα όμως, τώρα πια που γνωρίζουμε ότι το νερό αυτό είναι κόκκινο μόνο απ' τα οξείδια του σιδηρού, από τα οποία είναι γεμάτοι οι βράχοι αυτής της περιοχής... επιτρέπεται να το λατρεύετε σαν αίμα και μάλιστα θαυματουργό, επειδή αυτό εξυπηρετεί κάποιους; Αν εδώ δεν ήταν προσκύνημα, θα μπορούσε άνετα να είναι νταμάρι μεταλλωρυχείου. Τίποτε πια δεν σας προβληματίζει; Δεν βλέπετε ότι το σεξουαλικό έγκλημα πάθους ενός Χιώτη πατέρα κατά της ίδιας του της κόρης, που φαντάσθηκε κάποιος καλόγερος, δυσφημίζει το βάναυσα αυτό το νησί και τους οικογενειακούς δεσμούς της Χίου;"

Οι άνθρωποι κοιτούσαν άναυδοι, ακούγοντας όσα φωναχτά μου είχαν ξεφύγει, για το υποτιθέμενο αίμα της άγιας Μαρκέλλας! Ταυτόχρονα μου πέρασε φευγαλέα η σκέψη, πως σε άλλες εποχές όλοι αυτοί οι πιστοί, σε παρόμοια περίπτωση, ευχαρίστως θα με λιθοβολούσαν. Αντιθέτως, όλοι σιώπησαν και με κοιτούσαν με ενδιαφέρον, οι περισσότεροι μάλιστα συμφώνησαν αμέσως μαζί μου!

Στις συνεχιζόμενες ερωτήσεις μου, για τον πιθανό λόγο της θαυματουργής εμφάνισης φυσαλίδων, στον μικρό νερόλακκο του υποτιθέμενου αγιάσματος, κάποιος ξεκίνησε να μας λέει την εξής χιλιοειπωμένη ιστορία, που θα την ακούσετε παντού στη Χίο: «κάποτε ο παπάς, ήρθε να διαβάσει το αγίασμα, αλλά το θαύμα δεν έλεγε να συμβεί. Τότε ο παπάς (σαν Ινδός γκουρού) υπέθεσε τον λόγο και είπε: κάποιος ανάμεσα μας είναι ακάθαρτος. Μια κοπελίτσα τότε του είπε: ναι πάτερ, εγώ πρέπει να είμαι. Ο παπάς κατάλαβε τι εννοούσε και της ζήτησε να απομακρυνθεί... (γιατί είχε περίοδο) και στην συνεχεία το θαύμα έγινε». Ο άνθρωπος που μας αφηγήθηκε την ιστορία, δεν παρέλειψε να ισχυριστεί ότι ήταν παρών, κάτι που δείχνει πόσο εύκολα ψεύδονται οι άνθρωποι, για να δώσουν στην ζωή τους κάποιο θεϊκό χρώμα, νόημα και αξία.

Εγώ, ξανάρχισα τις διαμαρτυρίες: «Μα δεν ντρεπόμαστε, να ονομάζουμε ακάθαρτη μια γυναίκα για τον λόγο αυτό; Δεν ήρθαμε όλοι στον κόσμο από μια τέτοια μάνα, που ευτυχώς είχε ζωντανές αυτές τις λειτουργίες της;» Όλοι συμφώνησαν ξανά μαζί μου!

Τότε μια γυναίκα που όλη αυτήν την ώρα, άκουγε σιωπηλή μέσα απ' το ναϊδριο πετάχτηκε και με συγκρατημένο θυμό μου είπε: «συμφωνώ με όλα όσα είπατε... αλλά κανένας δεν σας υποχρέωσε να έρθετε εδώ»! Ήταν φανερό, πως η γυναίκα αυτή υπέφερε μοιρασμένη ανάμεσα στην αίσθηση της αυτονόητης αλήθειας των θέσεων μου και την αίσθηση ιδιοκτησίας του τόπου και των πιστών απ' την θρησκεία. Χωρίς να μπορώ να συγκρατηθώ, απάντησα δηκτικά: «και σας κύρια μου, αν και συμφωνήσατε με όσα είπα... κανένας δεν σας υποχρεώνει να πάψετε να προσκυνάτε τα οξείδια του σιδήρου, μπορείτε να συνεχίσετε να το κάνετε».

Βέβαια, αυτό το: «κανένας δεν σας υποχρέωσε να έρθετε εδώ», υπαινίσσεται τη δήθεν ελευθερία εκλογής των τρόπων και των τόπων της λατρείας, κάτι που φυσικά είναι τερατώδες ψέμα. Οι λατρείες ανά την υφήλιο, επιβάλλονται παιδιόθεν, με τον πιο χυδαίο τρόπο, αφού έχουν παρασιτικά ενσωματωθεί μέσα στην παιδεία των λαών και καθημερινά με αναρίθμητους τρόπου ενσταλάζουν την πίστη σε ανυπεράσπιστες παιδικές ψυχές.

Τελικά η μικρή μας θρησκευτική αψιμαχία, για το αίμα-σκουριά της Μαρκέλλας, έληξε ειρηνικά, αφήνοντας μόνο μικρές πικρίες και ερωτηματικά εκατέρωθεν. Από πάνω μας όμως, σαν τεραστία όρνια, πέταξαν κάποιες αρχαίες μνήμες μισαλλοδοξίας, σκιάζοντας με τις τεράστιες φτερούγες τους τον τόπο και υπενθυμίζοντας το μισαλλόδοξο πρόσωπο της θρησκείας. Στην συνεχεία μαζέψαμε πορτοκαλόχρωμα δείγματα βράχων, από τα οποία είναι γεμάτη η περιοχή, για ανάλυση και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής κάνοντας πικρά σχόλια, για την κατάντια του πάλαι ποτέ φωτοδότη λαού μας!

Ο νυν μητροπολίτης Χίου Διονύσιος συνεχίζει: «Στον αγιασμένο αυτόν τόπο συρρέουν όχι μόνο την ημέρα της μνήμης της στις 21 και 22 Ιουλίου, αλλά και σε όλη την διάρκεια του έτους, αναρίθμητοι πιστοί για να ζητήσουν τις μεσιτείες της και να καταθέσουν δακρύζοντας μπροστά στην αγία εικόνα της, τις αγωνίες και τον πόνο τους... Γιατί ο θεός «εν αγίοις αναπαύεται». Η δύναμη του (θεού) βρίσκεται στα ονόματα και στις εικόνες τους. Όταν κανείς τους επικαλείται με πίστη, οι εικόνες τους μπορούν να κάνουν θαύματα. Και δεν είναι λίγες οι μαρτυρίες για τα πολλά θαύματα της αγίας Μαρκέλλας, παλαιοτέρα και σημερινά, τα οποία επιτελούνται στο ιερό προσκύνημα της».

Η ΠΑΡΑΜΥΘΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΤΟΠΙΑΣ ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΗΣ

…με έκπληξη μας απάντησε πως αυτό μόνο ο τοπικός παπάς το κατορθώνει…

Έτσι λοιπόν επειδή μόνο ο τοπικός ιερέας το κατορθώνει, να ελεήσει ο Θεός το θαύμα, και επειδή ο Μιχάλης Καλόπουλος ταξίδεψε εις την Χίο για να τελέσει την «Επιτόπια απομυθοποίηση», αποφάσισε να φύγει και να μην υποστεί το θαύμα. Δυστυχώς γι’ αυτόν, παρόμοια τακτική ακολούθησε τόσο για το Άγιο Φως Ιεροσολύμων όσο και για το Άγιο Λείψανο του Αγίου Σπυρίδωνος . Επ’ ουδενί προθυμοποιείται να υποστεί τα θαύματα. Απλώς εξαφανίζεται και απομυθοποιεί τις δικές του κατασκευές.

ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΟΞΕΙΔΙΑ

…τώρα πια που γνωρίζουμε ότι το νερό αυτό είναι κόκκινο μόνο απ' τα οξείδια του σιδηρού, από τα οποία είναι γεμάτοι οι βράχοι αυτής της περιοχής…

ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΣΥΜΦΩΝΟΥΝ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΛΟΠΟΥΛΟ

…οι περισσότεροι μάλιστα συμφώνησαν αμέσως μαζί μου!...

ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΚΑΙ ΦΕΤΟΣ ΟΙ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΜΑΡΚΕΛΛΑ.

Το προσκύνημα και φέτος γέμισε ασφυκτικά. Η φήμη και η χάρη της Αγίας Μαρκέλλας "μετακόμισαν" για δύο ημέρες τον πληθυσμό του νησιού στην ξεχασμένη βορειοδυτική Χίο, στέλνοντας ξανά το μήνυμα ότι ο προσκυνηματικός τουρισμός είναι το ισχυρό και αναξιοποίητο όπλο της περιοχής.

Με το που ο ήλιος άρχισε να χαμηλώνει την παραμονή το τάμα ανάμεικτο με την παράδοση άρχισε και φέτος να αναβιώνει. Περίπου 400 προσκυνητές ξεκινούσαν το ταξίδι πεζοί για το Εκκλησίασμα. Και το πιο παρήγορο; Η παράδοση και η πίστη μεταλαμπαδευόμενη στα μικρά παιδιά. Οι αλογατάρηδες είχαν φθάσει νωρίτερα και ήδη κατά την αυγή οι ομάδες των νεαρών ηλικίας 16 - 25 ετών άρχισαν κι αυτές να συρρέουν.

Στις γειτονικές παραλίες το αδιαχώρητο από τα αντίσκηνα. Γύρω από τη Βολισσό στήνεται κάθε χρόνο ένα ξεχωριστό πανηγύρι της ζωής.

Ρεπορτάζ προηγούμενων ετών θα ξεκινούσαν την περιγραφή από την ταλαιπωρία. Φέτος - για πρώτη χρονιά - περιορίστηκε αισθητά για να μην πούμε ότι εξαφανίστηκε. Η παραχώρηση από την Επιτροπή εκτάσεων βόρεια του Ιερού Προσκυνήματος και η ευλαβική επιτήρηση του χώρου από την Τροχαία ελαχιστοποίησαν την ταλαιπωρία στην αναζήτηση μιας θέσης στάθμευσης και έκαναν τη διαδρομή πιο σύντομη από κάθε άλλη χρονιά.

Τα σημάδια της τάξης γίνονταν ορατά και στα κελιά, εξωραϊσμένα και εμφανώς ανακαινισμένα έδιναν την αίσθηση της συνολικής αναβάθμισης του περιβάλλοντα χώρου. Ακόμα και η εικόνα με τα πιο σύγχρονα λεωφορεία του Υπεραστικού ΚΤΕΛ συνηγορούσε ότι το προσκύνημα έπαψε πια να θυμίζει τριτοκοσμικές λαοσυνάξεις.

Αμέσως μετά το πέρας του Πανηγυρικού ο Δήμαρχος Αμανής ανακήρυξε επίτιμο δημότη έναν συνεπή προσκυνητή. Όγδοη συνεχής χρονιά που ο υφυπουργός Μεταφορών Αν. Νεράντζης παρίσταται στη Χάρη της. "Δίνει τους δικούς του κοινοβουλευτικούς αγώνες για τα νησιά μας και την αναβάθμιση των ακτοπλοϊκών μας μεταφορών", εξήγησε τους λόγους ο κ. Μαλαφής. Λίγο αργότερα ο υφυπουργός συνοδεύοντας τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Χίου περιηγήθηκαν στα κιόσκια των πραματευτάδων.

"Η ταμιακή μηχανή είναι το τελειωτικό χτύπημα για μας" τους είπε ο επικεφαλής των πλανόδιων εμπόρων. Οι δουλειές, όπως όμως όλοι αποδέχτηκαν, δόξα σοι ο Θεός πηγαίνουν καλά... Και του χρόνου.

(Πηγή: Πολίτης, Η εφημερίδα των συντακτών και των πολιτών της Χίου, Δευτέρα 26 Ιουλίου 2004 [ένα έτος μετά τον Καλόπουλο])

ΟΙ ΨΕΥΤΕΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΠΑΡΑΜΥΘΟΠΟΙΗΣΗ ΙΙ & Ο ΑΛΗΘΗΣ ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ

Ο άνθρωπος που μας αφηγήθηκε την ιστορία, δεν παρέλειψε να ισχυριστεί ότι ήταν παρών, κάτι που δείχνει πόσο εύκολα ψεύδονται οι άνθρωποι, για να δώσουν στην ζωή τους κάποιο θεϊκό χρώμα, νόημα και αξία.

Αυτή είναι η μέθοδος απομυθοποίησης των θαυμάτων από τους παραμυθοποιητές, για όποιον δεν το κατάλαβε! Δηλαδή αν σε κάποιον Έλληνα πολίτη συνέβη κάποιο θαύμα και τολμήσει και το διηγηθεί, τότε αυτόματα θεωρείται ψεύτης από την ομάδα παραμυθοποίησης του Μιχάλη Καλόπουλου.

Όμως πριν ο Καλόπουλος και οι αποτυχημένοι σύντροφοι του αποφανθούν πως οι άλλοι είναι ψεύτες και όχι οι ίδιοι, καλό θα είναι να υποβάλλουν εαυτούς σε επιστημονικό τεστ αληθείας, διότι ψεύτες και δηλαδή άνθρωποι κατά τον Καλόπουλο («πόσο εύκολα ψεύδονται οι άνθρωποι») είναι και οι παραμυθοποιητές και μπορεί να ψεύδονται και μάλιστα ασυστόλως.

Η ΑΚΑΘΑΡΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ

Τότε ο παπάς (σαν Ινδός γκουρού) υπέθεσε τον λόγο και είπε: κάποιος ανάμεσα μας είναι ακάθαρτος. Μια κοπελίτσα τότε του είπε: ναι πάτερ, εγώ πρέπει να είμαι.

Κατ’ αρχάς στο παράδειγμα που φέρνει ο Καλόπουλος Μιχάλης κανείς δεν όρισε την συγκεκριμένη κοπέλα ακάθαρτη. Ο ιερέας απευθύνθηκε σε όλους εφόσον είπε : «κάποιος ανάμεσα μας» και όχι «κάποια ανάμεσά μας.». Μόνη της λοιπόν η κοπελίστα αποφάσισε πως είναι ακάθαρτη για κάποιο λόγο, που ο ιερέας δεν όρισε και εκείνη απομακρύνθηκε νιώθοντας ακάθαρτη ανάμεσα σε τόσους παρευρισκόμενους. Κανείς δεν της το επέβαλε το να είναι ακάθαρτη. Ένιωσε έτσι.

Κοιτώντας λοιπόν καθαρά βιολογικά την άποψη του Μιχάλη Καλόπουλου, που κατά παράξενο τρόπο θεωρεί την έμμηνο ρήση καθαρό βιολογικό υλικό, κανείς μπορεί να πει το εξής: Άραγε θα τολμούσε κανείς να χρησιμοποιήσει μια πετσέτα προσώπου εμποτισμένη με έμμηνο ρήση; Και αν όχι για προσώπου, θα μπορούσε έστω να την χρησιμοποιήσει και για πετσέτα γενικής χρήσης για να δώσει αποδεικτική ισχύ στους λόγους του Καλόπουλου, πως δηλαδή η έμμηνος ρήση δεν είναι ακαθαρσία; Ο άνθρωπος έχει βιολογικές εκκρίσεις οι οποίες δεν θεωρούνται όλες καθαρές. Εξάλλου αν η έμμηνος ρήση ήταν καθαρό βιολογικό υλικό, τότε δεν θα υπήρχε κανείς λόγος περί της χρήσης ειδικών σκευασμάτων - εσωρούχουν που την συλλέγουν και την απομακρύνουν και οι γυναίκες δεν θα εφάρμοζαν ουδέποτε επιτόπιες πλύσεις εις την περιοχή του αναπαραγωγικού τους συστήματος κατά τις μέρες που απαιτείται.

Έπειτα το επιχείρημα «Δεν ήρθαμε όλοι στον κόσμο από μια τέτοια μάνα, που ευτυχώς είχε ζωντανές αυτές τις λειτουργίες της;» είναι μια σοφιστεία. Διότι όλοι μας επιβιώνουμε επειδή έχουμε πρωκτό που έχει «ζωντανές αυτές τις λειτουργίες» και αποβάλει τα εναπομείναντα υλικά της επεξεργασίας της τροφής μας. Αυτό δεν σημαίνει όμως πως οι αφοδεύσεις είναι ένα καθαρό βιολογικό υλικό και πως πρέπει να νιώθουμε καθαροί μετά από μια αφόδευση. Τα πράγματα είναι αυτονόητα και δεν χρειάζονται άλλες αποδείξεις. Εκτός και αν κάποιοι εξασκούν διαστροφικές ανόητες σεξιστικές κοπρολαγνείες και αδυνατούν να καταλάβουν περί τίνος ποιότητας πρόκειται οι σοφιστείες Μιχάλη Καλόπουλου.

Αλλά φαίνεται πως ο Μιχάλης Καλόπουλος λειτουργεί εντελώς πονηρά όταν ασκεί κριτική:

α. Αντί η λογική να επικεντρωθεί στην τέλεση του θαύματος μετά την απομάκρυνση της ακάθαρτης κορασίδας, αντιθέτως ο Καλόπουλος επικεντρώνει την λογική του αναγνώστη, στο αν μια γυναίκα με εμμηνόρροια νιώθη ακάθαρτη ή όχι, χωρίς όμως μήτε ποτέ ο ιερέας ή κάποιος από τους παρευρισκομένους να υποστηρίξει κάτι περί εμμηνόρροιας της κορασίδας.

β. Αντί ο μάρτυρας του θαύματος να ληφθεί υπ’ όψιν αντιθέτως χαρακτηρίζεται ψεύτης για να μην ληφθεί ως τέτοιος.

γ. Το αυτό ισχύει και για τον παπά που υποστήριξε πως μόνο ο τοπικός ιερεάς λειτουργεί το θαύμα. Αντί και αυτού η μαρτυρία να ληφθεί υπ’ όψιν, αντιθέτως παραμερίζεται.

δ. Αντί λογικά να παραδεχτεί ο Καλόπουλος, πως σχεδόν κάθε γυναίκα με εμμηνόρροια δεν νιώθει άνετη και καθαρή, προσπαθεί να πείσει πως νιώθει έτσι, λες και ο Καλόπουλος είναι γυναίκα και όχι άνδρας, και γνωρίζει καλύτερα πως νιώθουν οι γυναίκες, παρά οι άνδρες, για τις σωματικές τους λειτουργίες. Με τον ίδιο ψυχολογικό μηχανισμό, προσπαθεί κάτωθι να δώσει εις τον αναγνώστη δείγμα της εσωτερικής διάθεσης των Ορθοδόξων μοναχών, βαπτίζοντάς τους στερημένους «Οι βαλαντωμένοι απ' την σεξουαλική στέρηση δύσμοιροι καλόγεροι». Βασικά όμως παρουσιάζει τον δικό του εσωτερικό στερημένο κόσμο, εφόσον εκ των φυσικών πραγμάτων δεν γίνεται να γνωρίζει πως νιώθει ένας Ορθόδοξος μοναχός.

Τέλος ο οποιοσδήποτε που ακολουθούσε τις απόψεις του Μιχάλη Καλόπουλου, μετά από ονείρωξη ή επίθεση μεσημβρινού δαίμονα είχε ρεύση εις τα εσώρουχά του, θα θεωρούσε τον εαυτό του καθαρό και δεν θα καθαρίζονταν εφόσον «Δεν ήρθαμε όλοι στον κόσμο...., που ευτυχώς είχε ζωντανές αυτές τις λειτουργίες;» ή εν τέλει θα ένιωθε ακάθαρτος μένοντας με τα ίδια εσώρουχα;

ΘΑΥΜΑΤΑ ΓΙΑ ΓΕΛΙΑ & ΓΙΑ ΚΛΑΜΑΤΑ

Θαύματα για γέλια και για κλάματα

Τα θαύματα που εδώ επικαλείται ο νυν Μητροπολίτης Χίου είναι τα εξής: Κάποιος ιερέας από τη Βολισσό, είδε στον ύπνο του ότι το άρρωστο παιδί του θα γίνει καλά... και το θαύμα έγινε! Κάποιος άλλος ιερέας κι αυτός από τη Βολισσό, τη γενέτειρα της Αγίας, είχε κι αυτός παιδί άρρωστο, τότε είδε την αγία στον ύπνο του και όταν ξύπνησε το παιδί ήταν καλά!

Μια άλλη φορά σε μια χιονοθύελλα, οδοιπόροι εγκατέλειψαν μια ανήμπορη και ξυλιασμένη γυναίκα σε ένα παράπηγμα μακριά έξω απ' την Βολισσό. Εννιά μέρες μετά, όταν κατάφεραν να επιστρέψουν, την βρήκαν υγιέστατη γιατί η γυναίκα αυτή είδε καταμεσής στη χιονοθύελλα τη Μαρκέλλα να της δίνει -όχι ζεστά ρούχα ή τροφή- αλλά νερό. Μα νερό έτσι κι αλλιώς υπήρχε άφθονο στο χιονισμένο τοπίο γύρω της!

Κάποιο παιδί αντιμετώπιζε πρόβλημα όρασης και πήγε στην Αγια Μαρκέλλα και σταδιακά η όρασή του αποκαταστάθηκε. Πολλά άτομα με προβλήματα στα πόδια βρίσκουν θεραπεία.

Μια νεαρή γυναίκα έπεσε και έμεινε κατάκοιτη. Η μητέρα της για 40 μερόνυχτα παρακαλούσε γονατιστή την εικόνα της Μαρκέλλας προτού η πονόψυχη αγία αποφασίσει να κάνει το θαύμα της! Έκανε τόσο θόρυβο, ώστε άρχισαν άνθρωποι να προσέρχονται από όλο το νησί στο πανηγύρι της άγιας. Το πανηγύρι αυτό έλαβε τέτοιες διαστάσεις που αντικατέστησε την μεγαλοπρεπέστατη πανήγυρη της αγίας οσίας Ματρόνας, που γινόταν στην πόλη της Χίου.

Το πιο πρόσφατο θαύμα που επικαλούνται και θα έπρεπε να εκνευρίζει κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο, είναι το ακόλουθο: «Ένας Χιώτης στρατιώτης (από τους Βροντάδες) υπηρετούσε μαζί με άλλους Χιώτες το 1917 στο Σκρά. Μέσα στην αντάρα και τους καπνούς της μάχης του Σκρά, είδε μια νεαρή κοπέλα να περιφέρεται στον τόπο της μάχης. Ο Χιώτης την παρακάλεσε να φύγει απ' την μάχη για να σωθεί και τότε εκείνη του απάντησε: «είμαι εκείνη που το σπίτι της βρίσκεται στο ακρογιάλι κοντά στον Πλάτανο, Είμαι η Μαρκέλλα, που ήλθα να σώσω τα παιδιά μου. Ενώ γύρω έπεφταν οβίδες μέσα στις φωτιές και τους καπνούς το γλυκό χαμόγελο της Μαρκέλλας έδινε την υπόσχεση πως θα σώσει τα παιδία της τους Χιώτες». Μαρκέλλης της Χιοπολίτιδος σελ. 23

Για να βρήκε αυτός ο φαντάρος το χρόνο να... ονειρεύεται Μαρκέλλες την ώρα της μάχης, μάλλον είχε αφήσει τους συμπολεμιστές του να τρέχουν στην επίθεση κι αυτός λούφαζε σε κάποιο λάκκο! Φυσικά λοιπόν σώθηκε από 'θαύμα'! Δηλαδή, επί το θρησκευτικότερον επιτρέπονται όλοι οι παλιμπαιδισμοί και μπορούμε να λέμε αγιότροπες ανοησίες; Στη μάχη του Σκρά, (14-17/4/1917) έπεσαν σαν σφαχτάρια στον αγώνα για την πατρίδα 2.800 Έλληνες φαντάροι... γι αυτούς δεν υπήρχε πρόνοια απ' τη Μαρκέλλα... ο άγιος ρατσισμός της Μαρκέλλας, έσωζε στο πολύνεκρο Σκρά μόνο Χιώτες; Και που ήταν τέλος πάντων η δακρύβρεχτη 'αγία' που ξεπετάχτηκε από τη θρησκευτική φαντασία κάποιου καλόγερου, όταν στις 30 Μαρτίου του 1822 αποβιβάσθηκαν χιλιάδες Τούρκοι στο νησί και για δεκαπέντε μέρες έσφαζαν, έκαιγαν λεηλατούσαν και κατέστρεφαν ολόκληρη την Χίο; Στις απερίγραπτες αυτές βαρβαρότητες που συγκλόνισαν ολόκληρη την Ευρώπη, σφάχτηκαν, κρεμάστηκαν αποκεφαλίσθηκαν και παλουκώθηκαν 25000 Χιώτες. Που ήταν η θαυματουργός Μαρκέλλα όταν σε χιώτικο μοναστήρι (του Αγ. Μηνά) το 1822 κατασφάχτηκαν ανηλεώς μέχρι ενός 3000 κάτοικοι της Χίου από τους Τούρκους; Όταν άλλοι τόσοι πουλήθηκαν σε σκλαβοπάζαρα... που ήταν τότε η δακρύβρεχτη Χιώτισσα πολιούχος;

Εικόνα 5: Ευγένιου Ντελακρουά: Η φοβερή καταστροφή της Χϊου

Το 1850 ένας τρομερός παγετός κατέστρεψε την οικονομία της Χίου. Το 1881 από τρομακτικό σεισμό, 3500 άνθρωποι έχασαν την ζωή τους. Τίποτε δεν έμεινε όρθιο, ούτε καν οι εκκλησίες της Χίου!

Μετά απ' όλα αυτά, πως σας φαίνονται τα θαυματουργικά παραμυθάκια του τύπου: «Μάρτιος του 1942. Γερμανική κατοχή. Ένα πλοίο πέφτει σε θαλασσοταραχή. Μεταξύ Χίου και Μυτιλήνης ένας επιβάτης βλέπει ένα σύννεφο και μέσα στο σύννεφο έναν ναό απ' όπου εξέρχεται η περικαλλής κόρη (η Μαρκέλλα) Με το δεξί της χέρι κάνει σήμα καθησυχασμού. Το θαύμα είχε γίνει. Η θύελλα κόπασε απότομα. Τα ξημερώματα το πλοίο βρισκόταν κοντά στο αγίασμα της Αγίας Μαρκέλλας» Μαρκέλλης της Χιοπολίτιδος σελ. 25

«Το 1965 μετά τον εσπερινό, όπως μας πληροφορούν οι εφημερίδες της εποχής, άρχισαν να ρέουν σταγόνες αίμα απ' την εικόνα της αγίας... (και εγώ που νόμιζα πως μόνο οι παναγίες δακρύζουν). Οι προσκυνητές ειδοποίησαν τον τότε (συμπτωματικά) παρευρισκόμενο μητροπολίτη Ιεραπόλεως Διόδωρο Καρίβαλη, Χιώτη στην καταγωγή και μετέπειτα Πατριάρχη Ιεροσολύμων, ο οποίος σκούπισε το αίμα (δάκρυα) της αγίας με βαμβάκι (τι συγκινητικό!) αφού προηγουμένως κάλεσε τον διοικητή της χωροφυλακής να το επιβεβαιώσει. Σε λίγο, ένα δεύτερο θαύμα έγινε...» Τώρα γιατί εμένα, όλα αυτά μου θυμίζουν... φαρσοκωμωδία ελληνικού κινηματογράφου, περιμένω εσείς να μου το εξηγήσετε!

Πάντως, τώρα κατάλαβα γιατί πρέπει να προσκαλείται συχνότερα στα προσκυνήματα ο εκάστοτε Πατριάρχης. Μάλιστα ο συγκεκριμένος Πατριάρχης Ιεροσολύμων, υπήρξε εξαιρετικά θαυματουργός! Δεν κατασκεύαζε μόνο το ετήσιο 'θαύμα' του 'άγιου' φωτός στην Ιερουσαλήμ, το οποίο ο μεγάλος δάσκαλος του Γένους ο Χιώτης Αδαμάντιος Κοραής αποκάλεσε: «ψευδοκαταίβατα φώτα» αλλά όπως αποδεικνύεται, όπου πατούσε το πόδι του αυτός ο Πατριάρχης, τον ακολουθούσαν ματωμένα δάκρια αγίων και ποιος ξέρει πόσα ακόμα θαύματα!

Για να φανεί ο βαθμός λατρείας της Μαρκέλλας, σας παραθέτω αποσπάσματα απ' την ακολουθία της: «Ω Μαρκέλλα πανεύφημη, ίσταμαι στην σορό των λειψάνων σου μπροστά και φωνάζω, δώρισε και σε μένα την ίαση... ξενίζει τους πάντες το ύδωρ σου, που από την πέτρα τρέχει, που το σώμα σου δέχθηκε και κάλυψε και τέρατα και σημεία εκτελούνται κατά καιρούς. Ελάτε οι φιλήκοοι και ακούστε πως η άμωμος νύφη Μαρκέλλα, παρά του ανοσίου πατρός της εν τη νήσω Χίο και στο χωριό Βολισσός αγωνίσθη. Εκεί μέχρι τώρα κόκκινος ο αφρός στην ακτή γίνεται, που δηλώνει το εκχυθέν αίμα της... εκεί που θάνατο βρήκε απ' το πατρικό χέρι που τους μαστούς και την κεφαλή της έκοψε... ω θαύμα της θαλάσσης οι αφροί κοκκινίζουν... Χαίρε ένδοξο βλαστάρι και προστάτιδα της Χίου, από πάντων των παθών απάλλαξε τους τιμώντας σε. Χαίρε των νοσούντων καταφυγή και των θλιβομένων απαλλαγή. Χαίρε της νήσου καύχημα και δόξα Μαρκέλλα... Όσοι σε δεινά έχετε περιπέσει, ελάτε στην Μαρκέλλα κραυγάζοντας, λύτρωσε μας γιατί προστρέχουμε με πίστη στην θεια προστασία σου. Εσύ που γιατρεύεις απ' όλους τα πάθη, Μαρκέλλα θεράπευσε το σώμα και την ψυχή όσων με πόθο σε επικαλούνται. Εσύ είσαι το θεϊκό λιμάνι στη Χίο, ας καταφύγουμε λοιπόν στον ναό σου Μαρκέλλα, για να λάβουμε εκεί γαληνή αδιατάραχτη». Αν αυτό δεν είναι λατρεία φαντασμάτων τι είναι;

ΤΟ ΧΙΟΝΙΣΜΕΝΟ ΤΟΠΙΟ

Τι άλλο να υποθέσει κανείς για την λογική του Καλόπουλου η οποία καταντά παγίδα για τον μη σκεφτόμενο άνθρωπο; Αντί ο Μιχάλης Καλόπουλος να παρουσιάσει το ότι η Αγία εμφανίσθηκε από το πουθενά, σε μια ετοιμοθάνατη και εγκαταλειμμένη γυναίκα θαυματουργικά προσφέροντας βοήθεια, αυτός προσπαθεί να ρίξει τον αναγνώστη με τρικλοποδιά εις τον πονηρότατο συλλογισμό πως η Αγία Μαρκέλλα δεν έδωσε κάτι χρήσιμο εις την παθούσα. Και τότε πως γλίτωσε; Διότι αν ήταν να σωθεί δίχως την βοήθεια της Αγίας Μαρκέλλας και με την χρήση απλού ύδατος, τότε θα της το είχαν προσφέρει και οι συνοδοιπόροι της ή θα είχε φάει μόνη της το χιόνι του τοπίου και θα είχε επιζήσει το αυτό.

Μα είναι ποτέ δυνατόν, μια Αγία που εμφανίζεται από του πουθενά, να δίδει απλό ύδωρ εις την εν κινδύνω γυναίκα; (Κατά Ιωάννη, Κεφ Δ΄ «13 ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῇ· Πᾶς ὁ πίνων ἐκ τοῦ ὕδατος τούτου διψήσει πάλιν· 14 ὃς δ' ἂν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος οὗ ἐγὼ δώσω αὐτῷ, οὐ μὴ διψήσει εἰς τὸν αἰῶνα, ἀλλὰ τὸ ὕδωρ ὃ δώσω αὐτῷ, γενήσεται ἐν αὐτῷ πηγὴ ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωὴν αἰώνιον.»). Μα είναι ποτέ δυνατόν, μια Αγία που εμφανίζεται από το πουθενά, να δίδει απλό καταψυγμένο ύδωρ εις την εν κινδύνω γυναίκα που ήταν ανήμπορη και ξυλιασμένη ένεκα της χαμηλής σωματικής θερμοκρασίας της (βλ. υποθερμία); Ο ίδιος ο Μιχάλης Καλόπουλος, μπορεί να αντέξει, τρεφόμενος διαρκώς με απλό καταψυγμένο χιόνι, ενώ είναι ανήμπορος και ξυλιασμένος (υποθερμία) μέσα σε χιονοθύελλα και εγκαταλείπεται για επιπλέον εννέα μέρες από τους συνοδοιπόρους του, έρμαιο της αθεϊστικής του τύχης;

Ασφαλώς λοιπόν δεν ήταν νερό απλό εκείνο της Αγίας Μαρκέλλας. Διότι το νερό που της δόθηκε θαυματουργικά προς επιβίωση, δεν ήταν νερό που συνέλεξε η Αγία Μαρκέλλα από το χιονισμένο τοπίο και ασφαλώς δεν είχε μονάχα στόχο να την σώσει σωματικά αλλά και ψυχικά και είναι σίγουρο πως από εκείνες τις ημέρες που η γυναίκα αυτή επιβίωσε χάρη εις την Αγία Μαρκέλλα, πίστεψε περισσότερο εις τον Χριστό και ήπιε από το νερό της αιώνιας ζωής.

Άλλωστε ο Μιχάλης Καλόπουλος, διαστρέφοντας την ανθρώπινη λογική, δεν συλλογίζεται πως εν τέλει η γυναίκα αυτή επιβίωσε 9 μέρες μες το κρύο χάρη στην επέμβαση της Αγίας Μαρκέλλας, την οποία χαρακτηρίζει παραπάνω ανύπαρκτη, χάρη ενός δήθεν απλούστατου χιονιού - νερού. Θα σκέφτεται πως η γυναίκα αυτή είναι ψεύτρα («πόσο εύκολα ψεύδονται οι άνθρωποι») για να αποδείξει πως δεν υπάρχει Αγία Μαρκέλλα . Αλλά ασφαλώς δεν έχει αποδείξεις περί τούτου, μόνο παχιά και κούφια λόγια.

Ο ΕΚΝΕΥΡΙΣΜΟΣ & Ο ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ

...θα έπρεπε να εκνευρίζει κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο...

Ο Μιχάλης Καλόπουλος δείχνει τραγικά παραδείγματα κειμένου συσκοτισμένης λογικής ένεκα μένους. Υποστηρίζει πως ο στρατιώτης για να ονειρεύεται (!), σύμφωνα με την θεωρία του της εξαφάνισης θαυμάτων («πόσο εύκολα ψεύδονται οι άνθρωποι»), θα πρέπει να λούφαζε σε κάποιο λάκκο αφήνοντας τους συμπολεμιστές του κατά την μάχη του Σκρα (17/05/18) (1). Όμως δεν εξηγεί στο αναγνωστικό του κοινό το εξής:

Πώς λούφαζε ο εν λόγω στρατιώτης σε κάποιο λάκκο την ώρα κάποιας επίθεσης (;), και γιατί όχι άμυνας ή ανάπαυσης κατά την διάρκεια ανταλλαγής βολών πυροβολικού («Ενώ γύρω έπεφταν οβίδες μέσα στις φωτιές και τους καπνούς»), δεν το τολμά να υποθέσει ο μη έχω σχέση με στρατιωτικά πράγματα Μιχάλης Καλόπουλος, και ταυτόχρονα ο ίδιος στρατιώτης ανησύχησε που είδε την Αγία Μαρκέλλα να περιφέρεται στο τόπο της μάχης; Αν λούφαζε σε κάποιο λάκκο, θα έπρεπε να ανησυχεί μόνο για την ζωή του και όχι για αμάχους! Πώς λοιπόν είναι δυνατόν να λουφάζεις και να παρατηρείς ταυτόχρονα το πεδίο της μάχης και να ανησυχείς για τον οποιοδήποτε ξένο που τριγυρίζει εις την πρώτη γραμμή της συμπλοκής; «Μέσα στην αντάρα και τους καπνούς της μάχης του Σκρά, είδε μια νεαρή κοπέλα να περιφέρεται στον τόπο της μάχης. Ο Χιώτης την παρακάλεσε να φύγει απ' την μάχη για να σωθεί» και «Ενώ γύρω έπεφταν οβίδες μέσα στις φωτιές και τους καπνούς». Αν είναι στρατιωτική «λούφα» κατά τον Μιχάλη Καλόπουλο να βοηθάς τους αμάχους πολίτες που περιφέρονται εις το πεδίο της μάχης εν μέσω βολών πυροβολικού και προστρέχεις μάλιστα με κίνδυνο της ίδιας σου της ζωής, ενώ κανένας δεν σε υποχρεώνει εφόσον δεν κλήθηκες να εκτελέσεις διαταγές ανωτέρου ή επειδή δεν βοηθάς κάποιον συμπολεμιστή και ενώ το μέτωπο σε πολλά σημεία είχε πλάτος 200 μόλις μέτρα (βεληνεκές πυροβόλου όπλου) (2), τότε ο γράφων δεν ξέρει ποια είναι η ανδρεία εις την μάχη και ποια η συγγραφική αναιδέστατη στρατιωτική ανοησία εις το διαδίκτυο και στον νεοπαγανιστικό τύπο.

Βεβαίως όπως θα φανεί παρακάτω, οι θέσεις του Μιχάλη Καλόπουλου είναι πρώτα αναληθείς και κατόπιν σχετικές, εφόσον ο τελευταίος έχει μπερδέψει τα ιστορικά γεγονότα και τις μάχες εις τις οποίες αναφέρεται. Όπως και να έχει, και στις δύο μάχες υπάρχει προπαρασκευή συμμαχικού πυροβολικού («Ενώ γύρω έπεφταν οβίδες»), στην πρώτη για 3 ημέρες (10/4-13/4) και στην δεύτερη για 13 ώρες, κατά τα πρότυπα τέλεσης μαχών του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, άρα και εχθρικού (3), ενώ και στις δύο μάχες υπήρξε τόσο επιθετικός όσο και αμυντικός αγώνας, γεγονός που δείχνει και την σχετικότητα της έρευνας του Μ. Καλόπουλου: «μάλλον είχε αφήσει τους συμπολεμιστές του να τρέχουν στην επίθεση κι αυτός λούφαζε σε κάποιο λάκκο!»

Αποδεδειγμένα οι Χιώτες ήσαν ηρωικοί ως οι Σουλιώτες:

Ο Paul Jourdain, αυτόπτης των σφαγών της Χίου το 1822, διηγείται ότι βλέποντας Χιώτη να σκοπεύει και να πετυχαίνει εύκολα τον στόχο του, διότι οι περισσότεροι Χιώτες είναι μανιώδεις κυνηγοί και άριστοι σκοπευτές, δια του φόνου ενός των διωκτών Τούρκων του είπε «Εὖγε, σκοπεύεις σὰν Σουλιώτης», και ο Χίος έδωσε την παροιμιώδη απάντηση «εἲντα Χιώτης εἴντα Σουλιώτης», αφού τόσο αυτός όσο και οι ηρωϊκοί Σουλιώτες δεν διέφεραν εις το αποτέλεσμα. (Πηγή: Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Παχνός Α.Ν., Δικηγόρος Πολιτευτής, τόμος Κδ΄, σελ. 616)

Άλλωστε το παράδειγμα που παρουσιάζει ο Καλόπουλος παρακάτω «σε χιώτικο μοναστήρι (του Αγ. Μηνά) το 1822 κατασφάχτηκαν ανηλεώς μέχρι ενός 3.000 κάτοικοι της Χίου από τους Τούρκους;» παρουσιάζοντας τους Χριστιανούς Χιώτες ως ήρωες της επανάστασης δεν είναι το μοναδικό. Το αυτό συνέβηκε σε πολλούς άλλους ναούς, ως η Παναγία η Αγιογαλούναισα, του Αγίου Γεωργίου του Καταδότου κ.α. αλλά και ως φαίνεται δια ακόμη μια φορά εδώ.

Με την πονηρότατη χάλκευση της ιστορίας λοιπόν, ο Καλόπουλος Μιχάλης κατορθώνει να «ακυρώσει» το θαύμα εμφάνισης της Αγίας Μαρκέλλας και της διάσωσης κάποιων Ελλήνων στρατιωτών από την ιδία και «στρίβοντας δια του αρραβώνος», ο γραφιάς κακών ερευνών Μιχάλης Καλόπουλος που δεν ξέρει καν, πως είναι το πεδίο της μάχης μη έχοντας ιστορικά και αναλυτικά κείμενα, τολμά και σπιλώνει έναν ήρωα Έλληνα μαχητή Χιώτη του Α΄ Π.Π. ως δειλό και λουφαδόρο, στρέφοντας τα μάτια του αναγνώστη από την ανατολή στην δύση, από τον θαύμα εμφάνισης της Αγίας Μαρκέλλας, εις τον υποτιθέμενο λουφαδόρο στρατιώτη. Έπειτα ο ίδιος έχει και το θράσος να κάνει λόγο για σπίλωση της νήσου Χίου από την ιστορία της Αγίας Μαρκέλλας «Μήπως επειδή μεσολαβεί η αγιοποίηση, με τα ανάλογα εκκλησιαστικά κέρδη, έπαψε αυτή η ιστορία να αποτελεί απίστευτο αίσχος και αιτία ντροπής για ολόκληρη την Χίο;». Σαν δεν ντρέπεται! Θα έπρεπε να χρωστά αιώνια ευγνωμοσύνη εις τους μαχητές της Μακεδονίας παρά να τους σπιλώνει με λόγια τόσο ξεδιάντροπα.

Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΣΚΡΑ, Η ΕΠΙΘΕΣΗ & Ο ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ

Στη μάχη του Σκρά, (14-17/4/1917) έπεσαν σαν σφαχτάρια στον αγώνα για την πατρίδα 2.800 Έλληνες φαντάροι... γι αυτούς δεν υπήρχε πρόνοια απ' τη Μαρκέλλα.

...ο άγιος ρατσισμός της Μαρκέλλας, έσωζε στο πολύνεκρο Σκρά μόνο Χιώτες...

Ξεκινώντας μπορεί κανείς να δει και πάλι την αρνητική σκέψη του Μιχάλη Καλόπουλου. Όπως και στην ενότητα περί της δυσφήμισης, που ο Μιχάλης παρατηρούσε τον κακό πατέρα που δήθεν δυσφήμιζε την Χίο, αντί να παρατηρεί την ένδοξη Αγία παρθενομάρτυρα που αποδεδειγμένα ιστορικά την δοξάζει, έτσι και εδώ, παρατηρεί πέφτοντας στην ίδια χαιρέκακη ματαιοδοξία, τους νεκρούς Έλληνες της μάχης και αδυνατεί να δει ότι κάποιοι άλλοι σώθηκαν και κέρδισαν την μάχη, διότι με νεκρούς η μάχη δεν κερδίζεται, αλλά η μάχη του Σκρα ως γνωστό κερδίσθηκε. Κατόπιν εντελώς χωρίς ντροπή εκφέρεται ενάντια στο λείψανο του Αγίου Σπυρίδωνος και χλευάζει τους χριστιανούς ως νεκρολάτρες «Χαρείτε τα μικρά παιδιά στη γωνία δεξιά, τι καλά διαπαιδαγωγούνται στη νεκρολατρεία!». Όμως τα λόγια του είναι ως φαίνεται τα πραγματικά κείμενα νεκρολατρίας ή νεκροπαρατηρήσεως.

Στην συνέχεια, η ιστορική επιπολαιότητα, αμάθεια, αδαεία και ασχετοσύνη των κειμένων του Καλόπουλου Μιχάλη, γίνεται για ακόμη μια φορά πασιφανής. Η μάχη του Σκρά έχει δύο σκέλη. Το πρώτο αφορά τις ημερομηνίες που παραθέτει ο Καλόπουλος Μιχάλης 14-17/4/1917, αλλά που δεν αφορά τα θύματα που παραθέτει λανθασμένα «2.800». Τόσα έχει η επόμενη μάχη, που έμεινε και γνωστή με το όνομα «μάχη του Σκρα» και που σε αυτήν αναφέρεται το θαύμα. Αυτή λοιπόν η μάχη έγινε στις 16 & 17 Μαΐου 1918. Και σε αυτή την μάχη υπάρχει τόσο επιθετική ενέργεια όσο και αμυντική, όπως άλλωστε και στην πρώτη. Αλλά ας δει κανείς τα γεγονότα:

Η κατά του υψώματος αυτού (Σκρά ντι Λέγκεν) επίθεσης ανατέθηκε εις το ελληνικό σώμα στρατού της εθνικής άμυνας του στρατηγού Εμμανουήλ Ζυμπρανάκη, ενισχυμένο σοβαρά από το συμμαχικό πυροβολικό. Το σώμα καθόρισε την μεραρχία Αρχιπελάγους του στρατηγού Ιωάννη για την κεντρική επίθεση, την μεραρχία Σερρών του στρατηγού Επαμ. Ζυμπρακάκη για την υποστήριξη του αριστερού πλευρού (συτικώς), την μεραρχία Κρήτης του στρατηγού Σπηλιάδη για την υποστήριξη του δεξιού (ανατολικά). Διεξήχθηκε τότε η πασίγνωστη μάχη του Σκρά 17 Μαΐου 1918 (παλ. ημερολόγιο). Την χαραυγή της 16ης Μαίου άρχισε εκτελούμενος συμμαχικός βομβαρδισμός εξαιρετικής μεθοδικότητας από 430 πυροβόλα, που διάρκεσε εξακολουθητικά για 13 ώρες. Την 5η ώρα της 17ης Μαΐου εξόρμησε η κεντρική επίθεση, η οποία με όλες τις δυσκολίες τις παρεμβαλλόμενες λόγω των διάφορων φραγμών του βουλγαρικού πυροβολικού, κατόρθωσε εντός της πρωΐας της ημέρας αυτής να καταλάβει όλους τους ορισθέντες αντικειμενικούς σκοπούς. Το υπόλοιπο της ημέρας χρησιμοποιήθηκε για την αμυντική εγκατάσταση επί των νεοκαταληφθείσων θέσεων. Όλες οι βουλγαρικές αντεπιθέσεις προς απώθηση των Ελλήνων απέτυχαν. Κατά τον ίδιο χρόνο επιτέθηκαν και και οι εκατέρωθεν μεραρχίες, επιτυγχάνοντας το ίδιο λαμπρά αποτελέσματα. Έτσι, εντός της 17 Μαΐου οι Έλληνες είχαν γίνει κύριοι της τοποθεσίας του Σκρά. Κατά την επίθεση αυτή το ελληνικό σώμα της εθνικής άμυνας απώλεσε περί τους περί τους 2.800 νεκρούς και τραυματίες, συνέλαβε δε αιχμαλώτους περί τους 2.300 Βούλγαρους (Πηγή: Μεγάλη Ελληνική εγκυκλοπαίδεια, τόμος Κβ΄, Ν. Θ. Κλαδάς, υποστράτηγος, σελίδα 6)

Αλλά πριν συνεχίσει την ανάγνωση ο αναγνώστης ας δει σε τι αναφέρονταν η Μεραχία Αρχιπελάγους

Αρχιπέλαγος: Όρος δημιουργημένος από τους ξένους, χρησιμοποιούμενος και από εμάς, σε αρκετά περιορισμένη χρήση, και αποκλειστικά στην διοικητική φιλολογία (Γενική διοίκηση Αρχιπελάγους κ.τ.λ.) Επινοήθηκε στην αρχή (Arcipelago) από τους Βενετούς, προς καταδήλωση του Αιγαίου (πρβλ. Prtolano del Mare Mediterraneo, compilato da Luigi Lamberti professore di nautica, Λιβόρνο, τόμος ΙΙ, 129)...

Έτσι ο όρος αρχιπέλαγος (γαλλ. Archipel., αγγλ. Archipelago, ιταλ. Arcipelago) συνοδεύεται γενικώς από τοπωνύμιο, του ασυνόδευτου όρου αφορά μόνο το Αιγαίο, αν και μερικοί συγγραφείς, ιδίως Γάλλοι, το ονομάζουν Archipel. Grec.(Πηγή: Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Λυκούδης Στ. εμμ., Πλοίαρχος Π.Ν. Διευθυντής των Φάρων. Καθηγητής παρά την Ν.Σ. Δοκίμων Ακαδημαϊκός, τόμος Ε΄, σελίδα 744)

Οι στρατιώτες λοιπόν πέθαιναν κατά την επίθεση της μάχης του Σκρα και στην ιστορία δεν είναι γνωστό αν η Αγία Μαρκέλλα εμφανίστηκε όντως κατά την φάση της επίθεσης που σκοτώθηκαν αυτοί οι 2800 ή κατόπιν κατά την διάρκεια της άμυνας. Ακόμη και αν όμως σκοτώθηκαν κατά την διάρκεια της επίθεσης δεν υπάρχει ουδέν πρόβλημα που να δημιουργεί απορίες περί ρατσισμού της Αγίας. Θα παρατήρησε ο εν γρήγορση αναγνώστης, πως οι Έλληνες άνδρες που εκτέλεσαν την κύρια επίθεση κατά την Μάχη του Σκρα, και που είχαν συνεπώς τα θύματα, ανήκαν εις την μεραρχία Αρχιπελάγους και δηλαδή του Αιγαίου, ενώ οι λοιποί Κρητικοί και Σερραίοι προστάτευαν τα επιτιθέμενα τμήματα από πλαγιοκόπηση κάποιας αντεπίθεσης των Βουλγάρων και των Γερμανών, τηρώντας δηλαδή αμυντική στάση. Συνεπώς, αυτοί που είχαν τα περισσότερα θύματα, ήσαν οι Αιγαιοπελαγίτες και Χιώτες λοιπόν νησιώτες της Μεραρχίας του Αρχιπελάγους και όχι οι λοιποί Έλληνες, διάφορης καταγωγής. Και ο Μιχάλης Καλόπουλος, που δεν γνωρίζει που είναι ο ιστορικός βορράς, ωρύεται κατά της Αγίας Μαρκέλλας, επειδή βοήθησε την Ελληνική μεραρχία που είχε τα περισσότερα θύματα και επιθυμεί να βοηθήσει τις άλλες που είχαν λιγότερα. Φαντάζεται μετά αυτός ο συγγραφέας, πως το συγγραφικό του έργο είναι απομυθοποιητικό. Οποία περήφανη αθλιότης.

Μα επεκτείνοντας το ζήτημα του ρατσισμού, ο Μιχάλης Καλόπουλος έχει ξεπεράσει εαυτόν εις κείμενα αισχρολογίας και αμαθείας. Η Αγία Μαρκέλλα σώζοντας Χιώτες δεν έσωζε Έλληνες; και αν η Αγία Μαρκέλλα είχε σκοπό να σώσει 200 ή 300 άνδρες, τι νόημα είχε αν αυτοί ήσαν Χιώτες ή Καλαματιανοί; δεν ήσαν όλοι τους Έλληνες; πώς είναι λοιπόν ρατσίστρια; Είναι ρατσισμός να σώζεις μερικούς ανθρώπους που ούτως ή άλλως θα πεθάνουν; Αλλά και αν ρατσιστικά θέλει να το δει κανείς και πάλι μπορεί να του ειπωθεί του Καλόπουλου, πως η Αγία Μαρκέλλα έκρινε πολύ δίκαια να σώσει μόνο τους Χιώτες, αποδίδοντας δικαιοσύνη δικαιώματος εις την ζωή, εφόσον το νησί τους είχε υποστεί αφαίμαξη κατά την διάρκεια της σφαγής και της πώλησης δούλων, που και ο Καλόπουλος υποδεικνύει: «Στις απερίγραπτες αυτές βαρβαρότητες που συγκλόνισαν ολόκληρη την Ευρώπη, σφάχτηκαν, κρεμάστηκαν αποκεφαλίσθηκαν και παλουκώθηκαν 25000 Χιώτες». Δεν θα ήθελε λοιπόν ο Μιχάλης Καλόπουλος η Αγία Μαρκέλλα να αποδώσει δικαιοσύνη πληθυσμιακής ανάπτυξης εις την Χίο, έστω και μερικά χρόνια αργότερα;

Εκτός αυτών, υπάρχει βέβαια και άλλος παράγοντας που εξηγεί την επέμβαση της Αγίας Μαρκέλλας υπέρ των Χιωτών που πολέμησαν εις την μάχη του Σκρα. Αυτός ο παράγων έχει να κάνει με την τρόπο της επέμβασης της Αγίας, που ουδεμία σχέση έχει με τους από μηχανής θεούς της αρχαίας θρησκείας. Είναι προφανές πως κάποιος ή κάποιοι Χιώτες κατά την διάρκεια της μάχης και φοβούμενοι για τις ζωές τους, πιθανώς ενθυμούμενοι τις οικογένειες τους και τα φίλια πρόσωπά τους, και μέσα στα πολλά θύματα της επίθεσης που αυτοί είχαν επιφορτισθεί να διάγουν κατά το κύριο μέρος της, την είχαν καλέσει να τους βοηθήσει, ως πολυούχο του νησιού τους : «ελάτε στην Μαρκέλλα κραυγάζοντας, λύτρωσε μας γιατί προστρέχουμε με πίστη στην θεία προστασία σου», πράγμα που ίσως οι άλλοι Έλληνες νησιώτες ή στερεοελλαδίτες τότε ίσως δεν έπραξαν με τους δικούς τους πολυούχους.

Η ΣΦΑΓΗ ΤΗΣ ΧΙΟΥ

Στις απερίγραπτες αυτές βαρβαρότητες που συγκλόνισαν ολόκληρη την Ευρώπη, σφάχτηκαν, κρεμάστηκαν αποκεφαλίσθηκαν και παλουκώθηκαν 25.000 Χιώτες. Που ήταν η θαυματουργός Μαρκέλλα όταν σε χιώτικο μοναστήρι (του Αγ. Μηνά) το 1822 κατασφάχτηκαν ανηλεώς μέχρι ενός 3.000 κάτοικοι της Χίου από τους Τούρκους; Όταν άλλοι τόσοι πουλήθηκαν σε σκλαβοπάζαρα... που ήταν τότε η δακρύβρεχτη Χιώτισσα πολιούχος;

Κατ’ αρχάς δεν ήσαν οι σφαγιασθέντες και πουλημένοι ως σκλάβοι απλά Χιώτες αλλά ήσαν μόνο οι Χριστιανοί Χιώτες διωκόμενοι. Ξένοι και αλλόθρησκοι, όπως οι Μουσουλμάνοι, των οποίων τελευταίων νωρίτερα οι Σάμιοι είχαν πυρπολήσει καταστήματα, καφενεία και τζαμιά, απέφυγαν ασφαλώς την σφαγή και την πώληση. Οι Τούρκοι του στόλου που κατέφθασαν στις 30 Μαρτίου 1822, είχαν σκοπό να χτυπήσουν τον Χριστιανικό πληθυσμό, την θρησκεία του οποίου μάχεται με πάθος ο Μιχάλης αλλά που σε αυτή την παράγραφο ενδιαφέρεται δήθεν για τις τύχες τους. Η σφαγή της Χίου δεν είχε απλά στόχο την εξολόθρευση τους λοιπόν, αλλά την εξαφάνισή τους εφόσον:

Ο λιμήν της Χίου είχε υπερπληρωθεί λέμβων και ακατίων, φορτωμένες από γυναίκες νεανίδες και παιδιά, δεμένα με σχοινιά και μεταφερόμενα αγαληδόν προς πώληση εις την Ασία. Κατά στατιστική του τελωνείου της Χίου, μέχρι της 25 Μαΐου 1822 είχε πληρωθεί δικαίωμα μεταφοράς 41.000 ανθρώπων. Με την λήξη του Μαΐου η Χίος είχε καταστραφεί... Ο Βλαστός, αυτόπτης μάρτυς των σφαγών της Χίου, υπολογίζει σε 30.000 τους σφαγιασθέντες ή αιχμαλωτισθέντες. ... (Πηγή: Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Παχνός Α.Ν., Δικηγόρος Πολιτευτής, τόμος Κδ΄, σελ. 616)

Αναρωτιέται λοιπόν ο Μιχάλης Καλόπουλος που ήταν η Αγία Μαρκέλλα κατά την σφαγή της Χίου. Αυτό που πρέπει πρώτα από όλα να ειπωθεί είναι πως οι Άγιοι δεν ενεργούν αυτοβούλως αλλά υπό την άδεια του ενός και γνωστού Θεού Χριστού και με την χορήγηση της δύναμης εκ μέρους Του. Ο Θεός δεν βοηθά διαρκώς τους ανθρώπους, διότι στόχος δεν είναι η βιολογική επιβίωση αλλά η ψυχική σωτηρία τους. Διότι τι νόημα έχεις να βοηθά απλά κάποιον να επιβιώσει αφού ούτως ή άλλως θα πεθάνει μια μέρα; Ο Θεός ακόμη και τους μάρτυρες Χριστιανούς κατά τους διωγμούς δεν τους βοήθησε όλους αλλά μερικούς, ώστε να δηλώσει την παρουσία Του στην ιστορία και πολλοί να σωθούν δεχόμενοι την ύπαρξή Του. Αυτός είναι και ο πρώτος λόγος που η Αγία Μαρκέλλα δεν βοήθησε. Δεν μπορεί να κάνει ότι θέλει και όλα υπόκεινται εις την άδεια του Θεού, σκοπός Του οποίου είναι η σωτηρία και όχι η επιβίωση εφόσον αυτή δεν είναι εξ ορισμού αιώνια εις σώμα βιολογικό.

Έπειτα, εκείνο το οποίο πρέπει να παρατηρήσει ο αναγνώστης, είναι πως ολίγο νωρίτερα ο Καλόπουλος εξύβριζε την Αγία Μαρκέλλα για ρατσισμό, επειδή εις την μάχη του Σκρα βοηθούσε μόνο Χιώτες «...ο άγιος ρατσισμός της Μαρκέλλας, έσωζε στο πολύνεκρο Σκρά μόνο Χιώτες...». Όταν λοιπόν μιλά κανείς για την σφαγή της Χίου, ομιλά για τα γενικότερα τραγικά γεγονότα της επανάστασης του 1821. Αν λοιπόν η Αγία Μαρκέλλα είχε βοηθήσει τελικά τους Χιώτες, τι θα έλεγε ο Μιχάλης Καλόπουλος; πως η Αγία Μαρκέλλα κατά την επανάσταση του 1821 βοηθούσε μόνο Χιώτες κατά την διάρκεια των σφαγών του Ελληνικού πληθυσμού από τους Τούρκους; Έτσι δεν λειτουργεί η δικαστική δικαιοσύνη του Καλόπουλου;

Ο ΔΙΟΙΚΗΤΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΟΦΥΛΑΚΗΣ & ΟΙ ΦΑΡΣΟΚΩΜΩΔΙΕΣ

Οι προσκυνητές ειδοποίησαν τον τότε (συμπτωματικά) παρευρισκόμενο μητροπολίτη Ιεραπόλεως Διόδωρο Καρίβαλη, Χιώτη στην καταγωγή και μετέπειτα Πατριάρχη Ιεροσολύμων, ο οποίος σκούπισε το αίμα (δάκρυα) της αγίας με βαμβάκι (τι συγκινητικό!) αφού προηγουμένως κάλεσε τον διοικητή της χωροφυλακής να το επιβεβαιώσει. Σε λίγο, ένα δεύτερο θαύμα έγινε...» Τώρα γιατί εμένα, όλα αυτά μου θυμίζουν... φαρσοκωμωδία ελληνικού κινηματογράφου, περιμένω εσείς να μου το εξηγήσετε!

Αφού περιμένει εξήγηση από τους άλλους, τότε να μην τον απογοητεύσουμε: του θυμίζει φαρσοκωμωδία ελληνικού κινηματογράφου διότι του λείπει η σοβαρότητα της πραγματικότητας, εφόσον αντιμετωπίζει τον κόσμο και τους ανθρώπους γύρω του, μέσα από μια οθόνη υπερήφανης διαστρέβλωσης των γεγονότων, η οποία αντικατοπτρίζεται εις τον τρόπο που διάγει τις έρευνές του.

Και βέβαια δεν ήταν συμπτωματικό το ότι ήταν παρευρισκόμενος ο μητροπολίτης. Ο Θεός δίδει και θαύματα πιστοποίησης της αγάπης Του προς τους ευσεβείς λειτουργούς Του. Τι περιμένει δηλαδή ο Καλόπουλος; να είναι ο Θεός αχάριστος σαν και αυτόν, που δεν αντιλαμβάνεσαι σε ποιον χρωστά την ύπαρξη του;

ΤΑ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΑ ΘΑΥΜΑΤΑ

Δεν κατασκεύαζε μόνο το ετήσιο 'θαύμα' του 'άγιου' φωτός στην Ιερουσαλήμ, το οποίο ο μεγάλος δάσκαλος του Γένους ο Χιώτης Αδαμάντιος Κοραής αποκάλεσε: «ψευδοκαταίβατα φώτα»

Μέχρι στιγμής ο Μιχάλης Καλόπουλος δεν έχει αποδείξει τίποτα από όσα ισχυρίζεται. Και βεβαίως ξεχνά «(συμπτωματικά)» να διαφωτίσει τους πιστούς του, πως ο Αδαμάντιος Κοραής ήταν Χριστιανός και πως έθεσε θέμα φώτων «ψευδοκαταίβατα φώτα» και όχι κεριών ως πράττει ο Μιχάλης Καλόπουλος. Μόνο σε ένα γεγονός μοιάζουν Αδαμάντιος Κοραής και Μιχάλης Καλόπουλος. Κανείς από τους δύο δεν έχει πάει εις τα Ιεροσόλυμα.

ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΕΙΣ ΚΑΛΟΓΕΡΩΝ ή ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΕΙΣ ΜΙΧΑΛΗ ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ

Αγιοι ή φαντασιες καλογερων;

Τελικά ποιος και κάτω από ποιες συνθήκες, έγραψε αυτό το ανοσιούργημα υπέρ της θρησκείας, αδιαφορώντας ή και μισώντας φανερά τους Χιώτες; Πρώτος που εμφανίζεται να γράφει την ιστορία αυτή, είναι ο συντάκτης της ακολουθίας, ο μοναχός και κατόπιν άγιος Νικηφόρος ο Χίος, που πέθανε το 1821. Σαν πηγή λένε πως χρησιμοποίησε ένα παλαιότερο καλογερικό υπόμνημα, το οποίο αντέγραψε και διόρθωσε και το οποίο προφανώς... χάθηκε.

Οι βαλαντωμένοι απ' την σεξουαλική στέρηση δύσμοιροι καλόγεροι, φαίνεται πως άλλον τρόπο ψυχικής εκτόνωσης δεν είχαν, απ' το να φαντάζονται ή να γράφουν επί το θεολογικότερον, σεξουαλικές χριστιανικές νουβέλες. Παρόμοιες ιστορίες με φρικτές σεξουαλικές λεπτομέρειες, έχουμε αναρίθμητες γραμμένες στην εκτεταμένη βιβλιοθήκη του μοναχισμού. Μάλιστα στην ίδια την βάση της πίστης τους, στην Βίβλο, αναφέρεται μια παράξενη επίθεση: «μεσημβρινού δαιμόνιου». Ψαλμός 90.6. Με τον όρο αυτό, η Βίβλος υπονοεί τις μεσημεριάτικες σεξουαλικές αναστατώσεις που αισθάνονται όσοι έχουν δώσει όρκο αγαμίας, κατά την μεσημεριάτικη σχόλη: «Δαίμονα δε μεσημβρινόν ονομάζει (η Βίβλος) όταν ο νους εκτρέπεται προς φιληδονίαν και η καρδιά προς φιλοσαρκίαν... δεόμεθα του ποιμένος, δια τα μεσημβρινά δαιμόνια». Ωριγένης εις τους Ψαλμούς 90.5.6.5. «Πολλοί δε από πολλών δαιμόνων συνεσχέθησαν και υπό αλλόκοτων παθών κατελήφθησαν». Κλήμης Ρωμανός «επιδημιών κηρυγμάτων» 8.9.2.3.

Εικόνα 6: Αρχαιοελληνικό γλυπτό με αναπαράσταση ενύπνιων ερωτικών φαντασιώσεων που απο τη Βίβλο μετονομάσθηκαν σε "Μεσημβρινό Δαίμονα"

Με πρόσχημα την ιερή μυθοπλασία, κάποιος καλόγερος, ώρες ατελείωτες αγκαλιά με τον μεσημεριάτικο δαίμονα του, έπλασε τις λεπτομέρειες της ποθητής Μαρκέλλας. Αποτέλεσμα: και τους μισητούς σ' αυτόν Χιώτες κατασπίλωσε και τα ένσημα στην μεταθανάτιας αθανασίας του συμπλήρωσε και τους υλικούς και πνευματικούς επεκτατισμούς της αγαπημένης του θρησκείας υπηρέτησε. Αντί λοιπόν να θυμώσουμε και να προσβληθούμε απ' τις γραπτές αυτές σεξουαλικές φαντασιώσεις εμείς ευχαρίστως μετατρέψαμε το μυθιστόρημα του σε προσκυνηματικό τόπο! Είναι λοιπόν, ή δεν είναι το παραμύθι ο υπέρτατος άρχων της ζωής μας;

ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΑ ΣΤΕΡΗΜΕΝΟΙ ΚΑΛΟΓΕΡΟΙ

Πρώτα πρώτα χρειάζεται να θυμηθεί ο αναγνώστης τις αντιφάσεις του Μιχάλη Καλόπουλου προκειμένου να βάλει διαρκώς την Εκκλησία (πλήρωμα πιστών) του Ιησού Χριστού. Έτσι εδώ ο Μιχάλης Καλόπουλος κατηγορεί τους καλόγερους ως σεξουαλικά στερημένους για να δικαιολογήσει κανείς δεν ξέρει τι εις την ιστορία της Αγίας Μαρκέλλας, εφόσον σεξουαλικές ανωμαλίες ο κόσμος είναι γεμάτος και δεν χρειάζονται καλόγεροι ή μοναχοί για να τον περιγράψουν για να αντιληφθεί κανείς πως είναι υπαρκτές, αλλού τους κατηγορεί για σεξουαλικά σκάνδαλα «Αντί για άλμα εις μήκος ή επί κοντώ... "πήδημα εν κρυπτώ"! Θα διαγωνίζονται με γνωστά και άγνωστα σεξουαλικά σκάνδαλα αντιπρόσωποι επισκοπών και μονών!».

Δηλαδή, τι ισχύει τελικά; είναι οι μοναχοί στερημένοι ή όχι;

α) αν οι μοναχοί δεν είναι σεξουαλικά στερημένοι, και δηλαδή είναι πραγματικά γεννήτορες σκανδάλων, τότε κάθε κατηγορία περί ψυχικής εκτόνωσης πίπτουν εις το κενό και η ιστορία της Αγίας Μαρκέλλας δεν είναι αποκύημα της φαντασίας των καλογέρων αλλά οι κατηγορίες αποκύημα της φαντασίας Καλόπουλου Μιχάλη.

β) Αν οι καλόγεροι απέχουν από τον έγγαμο βίο δύνανται να κατηγορούνται ως σεξουαλικά στερημένοι; δύνανται να κατηγορούνται για τις σεξουαλικές ανωμαλίες των άλλων; (πατήρ Αγίας Μαρκέλλας); Σίγουρα και αμετάκλητα όχι. Και αυτό μπορεί να το καταλάβει κανείς εις την ακριβώς παρακάτω ενότητα.

ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΑ ΣΤΕΡΗΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΜΙΧΑΛΗ ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ

Ο Μιχάλης Καλόπουλος ανωτέρω προσπάθησε να κατηγορήσει τους μοναχούς ως σεξουαλικά στερημένους επειδή δεν μετέχουν σεξουαλικών σχέσεων. Όμως μέσα από τις κατηγορίες του Μιχάλη Καλόπουλου, ένας λογικός κριτικός μπορεί αμέσως και αμετάκλητα να εννοήσει πως βασικά το κείμενο του Μιχάλη Καλόπουλου είναι εκείνο το πραγματικά σεξουαλικά στερημένο γι’ αυτό και αντιλαμβάνεται τον βίο τον μοναχών ως σεξουαλική στέρηση. Προσπαθεί να προσδιορίσει τα εσωτερικά αισθήματα εκείνων, ενώ βασικά παρουσιάζει τα αισθήματα του συγγραφέα, δίχως να το αντιλαμβάνεται, εφόσον εκ των φυσικών πραγμάτων ο συγγραφέας του κειμένου, Μιχάλης Καλόπουλος, δεν είναι μοναχός, και φαντάζεται και παρουσιάζει... πως θα ένιωθαν οι μοναχοί και όχι πως νιώθουν όντως, κάτι που ξανά προσπάθησε με την περίπτωση της εμμήνου ρήσης της κοπελίστας κατά την τέλεση του θαύματος. Κατά την δική του λογική και σε αντίστροφη φορά θα έπρεπε να τον κατηγορούσαν οι μοναχοί για στέρηση μοναχικού βίου επειδή τυγχάνει κοσμικότατος.

Μα ακόμη, δεν έχει εννοήσει η ολόδική του λογική, πως δεν υπάρχουν σεξουαλικά όργανα αλλά αναπαραγωγικά όργανα. Δεν έχει αντιληφθεί πως τα όργανα τα αναπαραγωγικά, είναι δύο τόσο σύνθετα και άκρως εξειδικευμένα βιολογικά συστήματα κυττάρων και ιστών, όπως άλλωστε όλα τα συστήματα του σώματός μας, τα οποία περιπλέκονται εις δύο αυστηρούς σκοπούς:

1ον την αποβολή των ούρων (ουροποιητικό σύστημα),

2ον την αναπαραγωγή (αναπαραγωγικό σύστημα).

Οι μοναχοί, μιας και έχουν αποφασίσει να μην αναπαραχθούν, έχουν λάβει την λογικότατη απόφαση πως χρειάζονται μόνο την 1η λειτουργία ενώ η 2η λειτουργία δεν τους χρειάζεται λογικά, εφόσον η λογική χρήση των οργάνων αυτών εις την 2η χρήση, είναι η αναπαραγωγή και δηλαδή η δημιουργία τέκνων -απογόνων, και όχι απλά η διασκέδαση που οδηγεί σε στέρηση σαν τους ναρκωμανείς. Και η διασκέδαση με το αναπαραγωγικό σύστημα οδηγεί τον άνθρωπο σε πλείστους παραλογισμούς π.χ. κτηνοβασίες, ομοφυλοφιλίες, κοπρολαγνίες, ουρολαγνίες, μαζοχισμούς, νεκροφιλίες, παιδοφιλίες εκτρώσεις κ..α. Εκεί οδηγεί η χρήση των αναπαραγωγικών οργάνων για «ψυχική εκτόνωση». Γι’ αυτό υπάρχουν στην ιστορία παραδείγματα θυμάτων ως η Αγία Μαρκέλλα, αλλά και η προσπάθεια βιασμού παιδιών από τέρατα ενήλικες. Διότι σκοπός εκείνων των σεξουαλικών τεράτων - γονέων, δεν είναι η χρήση των αναπαραγωγικών τους οργάνων για την αναπαραγωγή, ευλογημένα εις γάμου κοινωνία, εφόσον τελούν εις την χαληναγώγηση και την εγκράτεια του λογικού, αλλά ο βιασμός ανηλίκων προς διασκέδαση και τέρψη τους δηλαδή για «ψυχική εκτόνωση». Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο θεοί σαν τον Δία, τον Πάνα και την Αφροδίτη, δεν μπορεί να είναι θεοί, διότι έχουν άστοχη λογική, δηλαδή χρησιμοποιούν τα αναπαραγωγικά τους συστήματα προς ηδονικούς παράλογους κτηνοβατικούς σκοπούς, ομοφυλοφιλικούς σκοπούς και παιδεραστικούς σκοπούς. Βασικά μέσα από τις σεξουαλικές σχέσεις των αρχαίων θεών αποδεικνύεται πως αυτοί δεν γνωρίζουν το σώμα τους και τις λειτουργίες του και ως εκ τούτου είναι ψευτοθεοί. Φαίνεται να μην έχουν γνώση της βιολογίας και της λογικής σκοπιμότητας της ύπαρξης των ιστών του ανθρώπινου σώματος το οποίο φέρουν. Ο Χριστός ως ενσαρκωμένος Θεός αντιθέτως γνώριζε πολύ καλά και επειδή δεν είχε κανένα σκοπό να δώσει απογόνους σαρκικούς για αυτό, ποτέ μα ποτέ, δεν είχε καμιά σεξουαλική επαφή με γυναίκα. Τι πιο λογικό και πιο ενάντια στο πάθος της χρήσης του αναπαραγωγικού συστήματος προς μη τεκνοποίηση, αλλά προς ολοκληρωτικά παθιασμένη απόλαυση αυνανιστικής και κούφιας βιολογικά σκοπιμότητας; Αυτός είναι και ο λόγος, για όποιον ψάχνει μέσα στο λογικό του Χριστιανικού Θεού και έχει βρει αυτό που πρέπει να βρει, πως μυθεύματα σαν τον κώδικα Ντα Βίντσι, που υπαινίσσεται σχέση Ιησού Χριστού και Μαρίας Μαγδαληνής, είναι κούφια λόγια για παράλογους.

Αυτά και άλλα πολλά παραγνωρίζει ο Μιχάλης Καλόπουλος, μέσα εις την παιδική ή παγανιστική λογική των κειμένων του και φαντάζεται πως οι καλόγεροι είναι σεξουαλικά στερημένοι. Διότι το κείμενο του Μιχάλη Καλόπουλου, στερημένο σεξουαλικά και υστερημένο λογικά, πιστεύει πως σαν δεν εφαρμόσει κανείς την σεξουαλική χρήση προς διασκέδαση είναι στερημένος και αδυνατεί να αντιληφθεί πως η λογική σαν κυριαρχήσει στο πάθος, ευθύς αντιλαμβάνεται πως τα αναπαραγωγικά όργανα έχουν συγκεκριμένες λειτουργίες, όπως άλλα π.χ. το κυκλοφοριακό, το αναπνευστικό κ.ο.κ. Η απόφαση των μοναχών είναι απόλυτα συνδεμένη με την λογική, εφόσον λήψη μη αναπαραγωγικής απόφασης συνδέεται με απόφαση μη χρήσης του αναπαραγωγικού συστήματος προς απλή διασκέδαση και ακολασία, όπως λ.χ. οι βιασμοί ή ερωτροπείες αρένων παιδιών από τον κάλπικο θεό Δία ή του θεό Απόλλωνα με τον Άδωνι.

Συμπερασματικά λοιπόν, οι μοναχοί έχουν αποφασίσει απόλυτα ένλογα την μη χρήση του αναπαραγωγικού συστήματος εφόσον δεν επιθυμούν να αναπαραχθούν. Ο Μιχάλης Καλόπουλος επειδή ακριβώς φαντάζεται πως η μη χρήση της αναπαραγωγικής λειτουργίας οδηγεί κάποιον αναγκαστικά εις στέρηση σεξουαλική (;), εφόσον θεωρεί πως τα απόλυτα εξειδικευμένα αυτά βιολογικά συστήματα υπάρχουν για λόγους διασκέδασης, είναι εκείνος που εκφράζει λόγους πραγματικά σεξουαλικά στερημένους, διότι αντί να θαυμάσουν εις τους μοναχούς την απόλυτη επιβολή της λογικής εις το πάθος (αυνανιστική χρήση του αναπαραγωγικού συστήματος), αυτοί ωρύονται και τους κατηγορούν, πότε για σεξουαλική στέρηση και πότε για σκάνδαλα. Εκ τούτων αποδεικνύεται το λογικά υστερημένο και το πονηρό τους. Ο νοών νοείτω.

ΤΑ ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΑ ΔΑΙΜΟΝΙΑ

Με τον όρο αυτό, η Βίβλος υπονοεί τις μεσημεριάτικες σεξουαλικές αναστατώσεις...

«Πολλοί δε από πολλών δαιμόνων συνεσχέθησαν και υπό αλλόκοτων παθών κατελήφθησαν». Κλήμης Ρωμανός «επιδημιών κηρυγμάτων» 8.9.2.3....

Η Βίβλος δεν υπονοεί αυτό που λέγει ο Καλόπουλος, δηλαδή τις μη μεταφυσικά σεξουαλικές αναστατώσεις αλλά αντιθέτως την μεταφυσική προσπάθεια ασώματος όντος εις την πρόκληση σεξουαλικής επιθυμίας και τέλος συνεύρεσης, σε και με άτομο που αντίθετα διαθέτει σαρκώδης σώμα και που προσπαθεί να κατανικήσει με την λογική τα αυνανιστικού στυλ πάθη της σάρκας του.

Δεν υπάρχουν εδώ πολλά να ειπωθούν για αυτούς που δεν γνωρίζουν. Αν κανείς διατείνεται πως δεν υπάρχουν τέτοια μεταφυσικά, χωρίς σάρκα, όντα εις προσπάθεια σεξουαλικής ενόχλησης σε ασκούμενους, ας ανατρέξει εις τους μυστικιστές μη Χριστιανούς και ταξιδευτές του αγνώστου. Εκείνους δηλαδή που ασχολούνται με την αστρική προβολή «astral projection» και το «astral sex» και ας μάθει για τις εμπειρίες τους σήμερα εν έτη 2004. Υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι στο διαδίκτυο που δεν είναι καν χριστιανοί. Μπορούν να μεταδώσουν τις εμπειρίες τους, εις τον κάθε ενδιαφερόμενο μέσα από τις επιστημονικές ιστοσελίδες και έρευνές τους. Ο πιο γνωστός στην δύση είναι ο Bruce Adams. Μόνο ας μην παρασυρθεί κανείς με αυτές τις επικίνδυνες ασχολίες και ας αναλογισθεί το γιατί αυτά τα ασώματα όντα επιθυμούν να συνευρεθούν με ανθρώπους που έχουν σάρκα ενώ εκείνα όχι. Λόγοι υπάρχουν.

Τέλος η αρχαιολογική αναπαράσταση που χλευάζει ο Καλόπουλος δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ταυτόσημη εμπειρία του σημερινού αστρικού σεξ «astral sex», εις την εποχή της αρχαίας Ελλάδας. Εκτός και αν ο Καλόπουλος διατείνεται πως και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι ήταν σε όλες τους τις πτυχές της θρησκείας τους φαντασιόπληκτοι. Κάθε άλλο.

ΠΑΠΑΔΟΚΡΑΤΙΑ & ΕΤΙ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΚΡΙΒΕΙΑ ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ

Χίος Η παπαδοκρατούμενη Νήσος

Μετά από λίγες μέρες παραμονής στο νησί συνειδητοποιήσαμε την κατάσταση του. Τα θρησκευτικά τοπωνύμια στις παραλίες και στα χώρια ήταν που μαρτυρούσαν από μόνα τους, την ολοκληρωτική θρησκευτική κατάληψη του νησιού. Αναζήτησα στοιχεία στην Μητρόπολη και ιδού η απόδειξη της κατοχής του νησιού, με τους πανάρχαιους μηχανισμούς θρησκευτικής οικοπεδοποίησης της Ελλάδος. Παραθέτω ενδεικτικά στοιχεία της θρησκευτικής παντοκρατορίας που κατέχει πνευματικά και υλικά το νησί της Χίου:

«Ενοριακοί ναοί 109. Παρεκκλήσια 182. Εξωκλήσια 368. Ναοί κοιμητηρίων 1. Ιδιωτικοί ναοί 272. Μοναστηριακοί ναοί 19. Ιεραί Μοναί 20. Ενοριακά κέντρα νεότητας 40. Κατηχητικά 20». Σύνολο: 1031 εκκλησιαστικοί λειτουργικοί χώροι και ιδρύματα! Αν δεχθούμε ως ενδεικτικά μόνο αυτά τα νούμερα, τότε με 50.000 περίπου κάτοικους στο νησί, αναλογεί ένα εκκλησιαστικό κτίσμα-ίδρυμα σε 50 περίπου Χιώτες! Δεν λέγεται λοιπόν χωρίς βάση, ότι η νησιωτική κυρίως Ελλάδα, είναι αφόρητα παπαδοκρατούμενη! Αν συνυπολογίσετε το τεράστιο πλήθος των ανθρώπων, που στελεχώνουν και λειτουργούν σε όλα αυτά τα θρησκευτικά πολυπλόκαμα ιδρύματα, θα καταλάβετε ότι με το θεολογικό προσωπείο, η εκκλησιαστική επιχείρηση Χίου, ελέγχει με τους ανθρώπους της και τα συμφέροντά της κάθε γωνία του νησιού! Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι η παλαιότερη καταγγελία μου, ότι η επιχείρηση που αυτοαποκαλείται «Νέο Ισραήλ» μιας πανέξυπνης μαυροντυμένης φυλής νέο-Λευιτών που με το πρόσχημα της σωτηρίας των ψυχών μας εξουσιάζει θρασύτατα και έχει μετατρέψει τον ελληνικό λαό σε υπαλλήλους , δεν είναι καθόλου υπερβολή.

Ο ισχυρισμός μου, ότι ένας στους δέκα Έλληνες έχει άμεσες οικονομικές δοσοληψίες με την οικονομική αυτοκρατορία της θρησκείας, φαίνεται ξεκάθαρα αληθινός με βάση τα στατιστικά στοιχεία της Χίου. Ένας στους δέκα Έλληνες αναγκάζεται μισθοδοτούμενος να παριστάνει τον 'Λευίτη', αφού με τον έναν ή τον άλλον τρόπο είναι γέρα δεμένος πάνω στο ολόχρυσο άρμα του ιερατείου, της θρησκευτικής υπερεξουσίας των Ελλήνων.

Απ' την εποχή του Μωϋσή, εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια, η Ιουδαϊκή θρησκεία δεν έχασε ποτέ της τον έλεγχο πάνω στους Εβραίους, γιατί απλούστατα ένας στους 12 ήταν Λευίτης. Δηλαδή στρατευμένος μισθοφορικός υπηρέτης του ιερατείου. Ο Ιουδαιο-Χριστιανισμός ξεσηκώνοντας την ίδια αυτή Ιουδαϊκή οργάνωση και εφαρμόζει αναλογικά την ίδια αυτή ιερατική εποπτεία, κατακηδεμονεύει τους Έλληνες, ομολογουμένως με εξαιρετική επιτυχία εδώ και 17 αιώνες τώρα.

Να τι συμβαίνει στην Χίο, που είναι ενδεικτικό για ολόκληρη την Ελλάδα: «Εφημέριοι 84. Εξομολογητές 20. Κατηχητές 48. Εκπαιδευτικοί σύμβουλοι 2. Σε επιτροπή αντιαιρετικού αγώνα 8. Αρχιερατική εποπτεία Χίου (άτομα) 23. Αρχιερατική εποπτεία Κάμπου 15. Αρχιερατική εποπτεία Βροντάδων 14. Αρχιερατική εποπτεία Καρδάμυλων 10. Αρχιερατική εποπτεία Βολισσού 14. Αρχιερατική εποπτεία Κουρουνίων 11. Αρχιερατική εποπτεία Χαλκείου 11. Αρχιερατική εποπτεία Νενητών 12. Αρχιερατική εποπτεία Πύργου 10... Ποιμαντική μέριμνα Αστυνομικής διεύθυνσης Χίου (!!!) Υπεύθυνος: Πρωτοπρεσβύτερος Οικουμενικού θρόνου Δημήτριος Κ. Γ. Υπηρεσία φυλακών ομάδα 20 ιερέων. Υπηρεσία ασθενών 3. Θρησκευτική υπηρεσία στρατού. Εκκλησιαστικός τύπος. Τυπογραφείο. Σχολή Βυζαντινής και εκκλ. μουσικής. Κατασκήνωση. Βιβλιοθήκη. Φιλόπτωχο ταμείο. Μουσείο εκκλ. τέχνης. Λοιπά εκκλησιαστικά ιδρύματα. Εκκλησιαστική εκπαίδευση. Ένωση Γονέων Χίου με ομιλίες και κατήχηση γονέων Χίου. Πνευματική εστία Χίου. Χριστιανικές Μαθητικές ομάδες, (Χ.Μ.Ο.) Κατασκηνώσεις 'Θαβώρ'. Ενιαίο εκκλησιαστικό Λύκειο Βορείου Αιγαίου. Πρόεδρος: Ο Μητροπολίτης Χίου κ. Διονύσιος. Το 2002 χειροτονήθηκαν 3 νέοι ιερείς και εγκαινιάσθηκαν 10 νέοι Ναοί»! Τα στοιχεία αυτά είναι παρμένα απ' το: «ημερολόγιο 2003 της Μητρόπολης Χίου, Ψαρών και Οινουσσών».

Αν αυτό δεν λέγεται εκκλησιαστική κατοχή Χίου, πως αλλιώς λέγεται; Ξέρετε οποιαδήποτε άλλη δύναμη, επιχείρηση, εταιρεία, πολιτικό κόμμα ή οτιδήποτε άλλο... που να διαθέτει ανάλογη οργάνωση, χρήμα και ανθρώπινο δυναμικό αυτής της κατηγορίας στην Χίο; Ασφαλώς όχι! Η τοποθεσία όπου βρίσκονται, η μονή, ο ναός οι ξενώνες και τα υπόλοιπα κτίσματα της Αγίας Μαρκέλλας, είναι μια παραδείσια παραλιακή γωνία της Χίου που στο όνομα ενός φανταστικού προσώπου κατασχέθηκε για πάντα απ' τους Χιώτες. Μέτρησα πρόχειρα είκοσι ακόμα αγιασμένες (ουσιαστικά υπό κατάσχεση παράλιες του Νησιού) με ονόματα αγίων όπως: «Αγιος Κωνσταντίνος», «Αγία Ελένη», «Αγια φωτιά», «Αγια δύναμη», κ.λ.π. Να ποιοι κατέχουν την Ελλάδα και ποιοι είναι οι πραγματικοί εξουσιαστές της. Τα κόμματα και οι πολιτικοί έρχονται και παρέρχονται, οι ρασοφόροι παραμένουν οι διαχρονικοί, οι πραγματικοί μας αφέντες. Πρόκειται για τους υλικό-πνευματικούς δυνάστες των Ελλήνων, που ενώ καρπώνονται τον αφρό της τεράστιας ακίνητης περιουσίας και της οικονομικής δύναμης που έχουν συσσωρεύσει... καλοπληρώνονται επιπλέον και απ' το Ελληνικό δημόσιο.

Με βαριά καρδιά παρουσίασα μέρος των σκέψεών μου στον διευθυντή της Βιβλιοθήκης του Κοραή, προς τον οποίο θα στείλω προσωπικά το παρόν άρθρο για να αρχειοθετηθεί στην βιβλιοθήκη. Στην βιβλιοθήκη μάλιστα του Κοραή, είδαμε να εκτίθενται πετρώματα της Ακτής της Μαρκέλλας, με την επεξηγηματική και αποκαλυπτική επιγραφή: Οξυανθρακούχος Ψευδάργυρος και Οξείδια σιδήρου. Μάλιστα στο αγιολόγιο της βιβλιοθήκης αναζητήσαμε το όνομα της Μαρκέλλας και παρατηρήσαμε ότι αποφεύγεται συστηματικά η αναφορά στο οικογενειακό της όνομα και η ίδια η ιστορία της παραμένει εντελώς μετέωρη. Στη βιβλιοθήκη Κοραή, κατέθεσα το τελευταίο μου βιβλίο «θαύμα ή απατή το αγιον φως της Ιερουσαλήμ» και μαζί με εκλεκτούς φίλους, γραφτήκαμε στον σύλλογο φίλων της βιβλιοθήκης Κοραή. Όσοι από σας επιθυμείτε το ίδιο μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το E-mail: bibkor@otenet.gr

Η ΠΑΠΑΔΟΚΡΑΤΙΑ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ & ΕΝΟΠΛΟΣ ΔΟΛΟΣ;

...τους πανάρχαιους μηχανισμούς θρησκευτικής οικοπεδοποίησης της Ελλάδος. Παραθέτω ενδεικτικά στοιχεία της θρησκευτικής παντοκρατορίας που κατέχει πνευματικά και υλικά το νησί της Χίου: Ενοριακοί ναοί 109. Παρεκκλήσια 182. Εξωκλήσια 368. Ναοί κοιμητηρίων 1. Ιδιωτικοί ναοί 272. Μοναστηριακοί ναοί 19. Ιεραί Μοναί 20. Ενοριακά κέντρα νεότητας 40. Κατηχητικά 20». Σύνολο: 1031

Δηλαδή στρατευμένος μισθοφορικός υπηρέτης του ιερατείου.

Αν αυτό δεν λέγεται εκκλησιαστική κατοχή Χίου, πως αλλιώς λέγεται;

...που στο όνομα ενός φανταστικού προσώπου κατασχέθηκε για πάντα απ' τους Χιώτες...

Ο Μιχάλης Καλόπουλος έχει τόσο πολύ γλιστρήσει έξω από την πραγματικότητα που εκτός της «παπαδοκρατούμενης» Χίου, κοντεύει να ανακαλύψει και την Ελλάδα πολιτοκρατούμενη. Δηλαδή θα ανακαλύψει, εκτός των άλλων δικών του εφευρέσεών της βάτου και του αυτοαναφλεγόμενου κεριού, και κατοχή της Ελλάδας από Έλληνες πολίτες.

Με απλά λόγια ο Μιχάλης Καλόπουλος απαριθμεί 1031 εκκλησιαστικούς χώρους και ιδρύματα προσπαθώντας να αποδείξει ασυναρτησίες περί κατοχής, χωρίς να εξηγεί την σημασία και τον τρόπο κατασκευής κάθε ιερού χώρου από αυτούς που παραθέτει. Έτσι από τα 1031 αυτά κτίσματα έχουμε:

109 ενοριακούς ναούς, που κτίσθηκαν δηλαδή από τις διάφορες παλαιές οικογένειες ή από τις συντεχνείες π.χ. αρτοποιών, υποδηματοποιών κ.λ.π. του νησιού που ζούσαν κοντά μεταξύ τους.

182 παρεκκλήσια, δηλαδή εκκλησίες οικογενειακές και ιδιωτικές.

368 εξωκλήσια, δηλαδή ναΐδρια που κτίσθηκαν ως αφιερώματα από πιστούς προς τις ενορίες ένεκα θαυμάτων, ταμάτων κ.λ.π.

272 ιδιωτικούς ναούς, δηλαδή ναούς τους οποίους έκτισαν ιδιώτες ή που έγιναν τέτοιοι έπειτα από αυτόβουλη μετατροπή των σπιτιών τους εις χώρους λατρείας.

Δηλαδή από τους 1081 ναούς οι 931, το 86.1%, είναι κτισμένοι από δημοκρατικότατη απόφαση του Ελληνικού λαού και σαφώς δεν υπάρχει παπαδοκρατία αλλά αρχαιότατη και μέγιστη δημο-κρατία του δήμου-πολιτών.

Βέβαια ο Μιχάλης Καλόπουλος που κατασκευάζει και μετά συσκευάζει ένοπλους δόλους προς αύξηση των πωλήσεων του, όπως φαντάστηκε τον ένοπλο δόλο των Ιουδαίων προς επέκταση της Ιουδαϊκής θρησκείας, κατά τον ίδιο τρόπο και εδώ φαντάζεται μέσα στους αθεϊστικούς λόγους του κειμένου του, πως κάποιος ένοπλος δόλος υπάρχει από πλευράς ιερέων και διαδόθηκε ο Χριστιανισμός εις την Ελλάδα και μέσα από τις έγγραφες ιστορικές παρωπίδες του, αδυνατεί να αντιληφθεί πως τα ιερά που παρουσιάζει ως κατοχή, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ελεύθερη επιλογή του Χριστού από τον Ελληνικό λαό.

Είναι επίσης ευδιάκριτο πως τα λόγια του Μιχάλης ενέχουν φοβερά συμπλέγματα απέναντι στην ιστορική πραγματικότητα. Αδυνατούν να πιστέψουν πως όλα αυτά συμβαίνουν, εφόσον είναι άθεοα ή ψευτοπαγανιστικά και δεν μπορούν να δεχτούν πως υπάρχει Θεός που ενορχηστρώνει αυτό το σύνολο των ανθρώπων που λέγεται Ορθόδοξη Εκκλησία και Την κινεί δια μέσω θαυμάτων, οραμάτων κ.λ.π.. Μέσα στην ανελευθερία του ονειρεύεται παπάδες με πολυβόλα και όπλα που έχουν επιβάλλει κατοχή στην Ελλάδα, ειδάλλως δεν μπορεί να εξηγήσει πως και γιατί υπάρχουν τόσα πολλά ιερά «στρατευμένος μισθοφορικός υπηρέτης του ιερατείου». Τι να του πει κανείς παρά να συνέλθει από τον βαθύ ύπνο εις τον οποίο έχει περιπέσει το συγγραφικό του έργο; Πώς μπορεί κανείς με υγιές και ξύπνιο μυαλό να φαντάζεται πως κάτι αρπάχθηκε από τους Χιώτες «...που στο όνομα ενός φανταστικού προσώπου κατασχέθηκε για πάντα απ' τους Χιώτες...», όταν αυτοί οι ίδιοι οι Χιώτες είναι που κτίζουν τις εκκλησίες;

ΠΑΠΑΔΟΚΡΑΤΙΑ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ & ΕΝΟΠΛΟΣ ΔΟΛΟΣ ΙΙ

Δηλαδή στρατευμένος μισθοφορικός υπηρέτης του ιερατείου.

Αν αυτό δεν λέγεται εκκλησιαστική κατοχή Χίου, πως αλλιώς λέγεται;

Εφημέριοι 84. Εξομολογητές 20. Κατηχητές 48. Εκπαιδευτικοί σύμβουλοι 2. Σε επιτροπή αντιαιρετικού αγώνα 8. Αρχιερατική εποπτεία Χίου (άτομα) 23. Αρχιερατική εποπτεία Κάμπου 15. Αρχιερατική εποπτεία Βροντάδων 14. Αρχιερατική εποπτεία Καρδάμυλων 10. Αρχιερατική εποπτεία Βολισσού 14. Αρχιερατική εποπτεία Κουρουνίων 11. Αρχιερατική εποπτεία Χαλκείου 11. Αρχιερατική εποπτεία Νενητών 12. Αρχιερατική εποπτεία Πύργου 10... Ποιμαντική μέριμνα Αστυνομικής διεύθυνσης Χίου (!!!) Υπεύθυνος: Πρωτοπρεσβύτερος Οικουμενικού θρόνου Δημήτριος Κ. Γ. Υπηρεσία φυλακών ομάδα 20 ιερέων. Υπηρεσία ασθενών 3. Θρησκευτική υπηρεσία στρατού. Εκκλησιαστικός τύπος. Τυπογραφείο. Σχολή Βυζαντινής και εκκλ. μουσικής. Κατασκήνωση. Βιβλιοθήκη. Φιλόπτωχο ταμείο. Μουσείο εκκλ. τέχνης. Λοιπά εκκλησιαστικά ιδρύματα. Εκκλησιαστική εκπαίδευση. Ένωση Γονέων Χίου με ομιλίες και κατήχηση γονέων Χίου. Πνευματική εστία Χίου. Χριστιανικές Μαθητικές ομάδες, (Χ.Μ.Ο.) Κατασκηνώσεις 'Θαβώρ'. Ενιαίο εκκλησιαστικό Λύκειο Βορείου Αιγαίου. Πρόεδρος: Ο Μητροπολίτης Χίου κ. Διονύσιος. Το 2002 χειροτονήθηκαν 3 νέοι ιερείς και εγκαινιάσθηκαν 10 νέοι Ναοί

Αυτή λοιπόν είναι και η τελική απόδειξη πως ο ένοπλος δόλος παίρνει σάρκα και οστά μόνο μέσα σε ένα μυαλό που σκέφτεται δόλια. Διότι αν και ο Μιχάλης Καλόπουλος τόλμησε να απαριθμήσει τα ιερά για να αποδείξει την κατοχή της Χίου από τους ιερείς - παπάδες, εδώ δεν αποτολμά να παρουσιάσει τον αριθμό των τελευταίων σε σχέση με τον αριθμό των πολιτών:

Ουσιαστικά ο Μιχάλης Καλόπουλος με μεγάλη δυσκολία κατάφερε και απαρίθμησε όλους και όλους 305 πολίτες οι οποίοι δεν είναι όλοι τους ιερείς για να αποδείξει πως η Χίος με 50.000 πληθυσμό είναι «παπαδοκρατούμενη». Πως δηλαδή το 0.61% κατορθώνει να εξασκεί κατοχή οπλοφόρων «στρατευμένος μισθοφορικός υπηρέτης του ιερατείου» εις το υπόλοιπο 99.39%, πως δηλαδή 305 άνθρωποι εξασκούν κατοχή στους υπόλοιπους 49.695 κατοίκους. Πως 305 είναι μισθοφόροι των ιερέων και όχι διάκονοι του Ελληνικού λαού. Αυτά τα μαθηματικά στοιχεία αρκούν για να αποδείξουν εις τον Μιχάλη Καλόπουλο πως χωρίς Θεό και την Παρουσία του τέτοιες φανταστικές ιστορίες άοπλου μυαλού δεν μπορούν να στέκουν.

ΟΙ ΛΕΥΪΤΕΣ & ΕΝΟΠΛΟΣ ΔΟΛΟΣ ΙΙΙ

...μιας πανέξυπνης μαυροντυμένης φυλής νέο-Λευιτών που με το πρόσχημα της σωτηρίας των ψυχών μας εξουσιάζει θρασύτατα και έχει μετατρέψει τον ελληνικό λαό σε υπαλλήλους , δεν είναι καθόλου υπερβολή.

Όταν λοιπόν το 0.61% καταφέρνει και εξουσιάζει τον υπόλοιπό 99.39% του λαού της Χίου, χωρίς καν να αναφέρεται καμιά απόδειξη προς τούτο (βλέπε ναοδομία από λαό και όχι ιερατείο) τότε δεν μιλάμε για υπερβολές, αλλά για θρασύτατα ιστορικά παραμύθια.

ΟΙ ΑΦΕΝΤΕΣ & Ο ΚΥΡΙΟΣ

Τα κόμματα και οι πολιτικοί έρχονται και παρέρχονται, οι ρασοφόροι παραμένουν οι διαχρονικοί, οι πραγματικοί μας αφέντες.

Όταν μπερδεύει κανείς τα αυγά με τα πασχάλια... (Κατά Μάρκον, Κεφ. Ιγ΄ «31 ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ ἐμοὶ λόγοι οὐ μὴ παρελεύσονται.»). Δεν παραμένουν οι ρασοφόροι αλλά ο Θεός.

ΚΑΙ ΞΑΝΑ ΟΞΕΙΔΕΙΑ

Οξυανθρακούχος Ψευδάργυρος και Οξείδια σιδήρου

Το μόνο που μπορεί κανείς να κάνει είναι να ευχαριστήσει τον Μιχάλη για την χημική ανάλυση του πετρώματος. Αλλά ως ελέχθει το ζήτημα δεν είναι εκεί, δηλαδή στην χημική ανάλυση των ουσιών που κοκκινίζουν την βραχώδη αυτή παραλία της Χίου, αλλά αλλού. Διότι και το μύρο που συντηρούσε το λείψανο του Αγίου Νικολάου είναι απλό νερό αλλά στείρο σε μικρόβια και άλατα και όμως αναβλύζει σε κόκκαλα Αγίων και όχι στο σπίτι του Μιχάλη Καλόπουλου, κάπιου άθεου ή κάποιου παγανιστή νεκρού ήρωα.

Η ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΗ ΑΠΟΦΥΓΗ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ

Μάλιστα στο αγιολόγιο της βιβλιοθήκης αναζητήσαμε το όνομα της Μαρκέλλας και παρατηρήσαμε ότι αποφεύγεται συστηματικά η αναφορά στο οικογενειακό της όνομα και η ίδια η ιστορία της παραμένει εντελώς μετέωρη...

....«η δασκαλόπετρα του Ομήρου», μια αρχαιότατη έδρα διδασκάλου, λαξευμένη ψηλά σ' έναν βράχο στην Ομηρούπολη, με καταπληκτική θέα στην θάλασσα, όπου λέγεται ότι ο ίδιος ο Όμηρος, δίδασκε αγναντεύοντας σε μαθητές καθήμενους περιμετρικά, σε κερκίδες λαξευμένες στον βράχο, τα επικά του αριστουργήματα!

Ίσως ο Μιχάλης Καλόπουλος δεν παρατήρησε πως το οικογενειακό όνομα και άλλων Αγίων δεν υπάρχει όπως φάνηκε ανωτέρω πλέον της μίας φοράς, όπως άλλωστε δεν υπάρχει και του Ομήρου.

ΤΟ ΑΓΙΟ ΦΩΣ

...«θαύμα ή απατή το αγιον φως της Ιερουσαλήμ»...

Ο Κοραής ήταν Χριστιανός. Δεν είχε μεταβεί ποτέ στα Ιεροσόλυμα γι’ αυτό έκρινε το συγκεκριμένο θαύμα λανθασμένα. Ο Καλόπουλος εκμεταλλεύεται τον Χριστιανό αυτόν, για να περάσει τις δικές του συγγραφικές μαγγανείες. Ο κάθε ερευνητής ας κρίνει το θαύμα ή την απάτη.

ΣΕΙΡΗΝΕΣ & ΑΝΟΗΤΟΙ ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟΙ

Μαρκέλλα: μια σύγχρονη σειρήνα

Κατά τον ελληνικό μύθο που πρωτοεμφανίζεται στον Όμηρο, (Μ 158-202) οι Σειρήνες ήταν καλλίφωνες γυναίκες καθήμενες σε ακτές και θαλάσσια περάσματα, που τραγουδούσαν τόσο μελωδικά, ώστε το ακαταμάχητο τραγούδι τους, στους διερχόμενους απ' τον πορθμό ναυτικούς, δημιουργούσε τέτοια ακατάσχετη επιθυμία, που τους ανάγκαζε να ριχτούν στην θάλασσα για να φτάσουν κοντά τους. Όσοι ναυτικοί επιζούσαν απ' τη θάλασσα, παρέμεναν στην ερημική ακτή μέχρι θανάτου, ακούγοντας μαγεμένοι τις μελωδικές υποσχέσεις αιώνιας ευδαιμονίας των σειρήνων. Οι σειρήνες ήταν πανώριες γυναίκες... αλλά μόνο μέχρι το στήθος! «είχαν ανθρώπινο κεφάλι και συχνά γυναικεία στήθη και χέρια». Κ. Κερενίυ Ελλ. Μυθολογία σελ 67. Κάτι που μας θυμίζει έντονα την μυθική Μαρκέλλα!

Εικόνα 7: Οδυσσέας δεμένος στο κατάρτι ακούει το τραγούδι των Σειρήνων που απεικονίζονται ως αρπακτικά όρνια από τη μέση και κάτω

Κάτω απ' το στήθος η σειρήνα ήταν όρνιο. Κατά την ελληνική μυθολογία, οι σειρήνες ήταν πολλές και τα ονόματα τους μαρτυρούσαν τον τρόπο του απατηλού μηνύματος, με το οποίο καθήλωναν τα θύματά τους. Από τα πλέον φορτισμένα με νόημα ονόματα σημειώνομε: «Θελξινόη» (αυτή που εξαπατά τον νου ή σαγηνεύτρα), «Πεισινόη» (γοητεύτρα, πλανεύτρα), «Θελξιόπη» (θελκτική), «Παρθενόπη» (παρθενική στην όψη). Αλλού διαβάζουμε: «Παρθενόπη λέγεται δια το μικράς παρθένου έχει φωνήν ή δια το ομοιούσθαι (μεταμορφώνεται σε) παρθένω». Σχόλια στον Λυκόφρονα 174.3.

Μητέρα των σειρήνων ήταν η «Στερόπη» δηλαδή η «στέρηση»!!![3] Το εκπληκτικό με τον ελληνικό μύθο είναι, ότι παντού έχει κρυμμένες διδακτικές προεκτάσεις. Διαβάζοντας προσεκτικά το κείμενο στην Οδύσσεια Χ 175 και 192, θα δει κανείς ότι: «σειρήν δε πλεκτή» ονόμαζαν το πλεκτό σκοινί, με το οποίο έδεσαν στο κατάρτι οι σύντροφοί του τον Οδυσσέα! Από τότε λοιπόν και μέχρι σήμερα, οι πραγματικές 'Σειρήνες', ήταν όλα εκείνα τα γέρα στριφτά πνευματικά σχοινιά, που ακινητοποιούσαν τους αφελείς! Ο Σουΐδας μας πληροφορεί ότι κατά μια μυθολογική εκδοχή οι Σειρήνες κατοικούσαν στην Νήσο «Ανθεμούσα» (ανθόσπαρτη). Ο Αριστοτέλης μας εξηγεί ότι: «η επιφανής νήσος Σάμος, πρότερον Ανθεμούσσα εκλήθη». Βλ επίσης Σχόλια στον Απολλώνιο Ρόδιο 193.2

Γύρισε λοιπόν ο βαρύς τροχός της ιστορίας και κοντά στον αρχαίο τόπο καταγωγής τους, (Σάμος) γεννήθηκε ξανά μια σειρήνα ακόμα, με το όνομα Μαρκέλλα, που πράγματι κατά τα μυθολογούμενα, των καλογέρων αυτή την φορά, μέχρι τα στήθια ήταν λαχταριστή παρθένα, αλλ' από κει και κάτω πετρωμένη αγία. Τα σαγηνευτικά τραγούδια της, τα πνευματικά δηλαδή σκοινιά, αυτής της σύγχρονης σειρήνας, τα ψέλνουν οι υπηρέτες του μύθου της, σε παραλιακό ναό, αλλά και δίπλα ακριβώς στο κύμα όπως αρμόζει σε μια σειρήνα.

Η αντιστοίχιση είναι όντως εκπληκτική. Η Μαρκέλλα, μια σύγχρονη «Παρθενόπη» με μητέρα την σεξουαλική στέρηση κάποιου καλόγερου, κυνηγημένη σαν αντικείμενο πόθου απ' τον ίδιο της τον πατέρα, με τα απερίγραπτα όσο και φανταστικά σεξουαλικά της πάθη, θέλγει και καθηλώνει ισόβια πάσης φύσεως ναυαγούς της ζωής!

Ο αρχαιοελληνικός διδακτικός μύθος προειδοποιούσε για την αναγκαιότητα αποφυγής των σειρήνων. Με την εικονοπλαστική του χάρη και την προσεκτική ονοματοδοσία του, προειδοποιούσε για τον κίνδυνο της υπερβολικής στέρησης και εξ αυτής τον κίνδυνο της εσφαλμένης εκτίμησης του ωραίου. Ο μύθος μας διαβεβαιώνει, ότι το ωραίο και το θελκτικό, ήταν και παραμένει όπλο θανάτου στα χέρια του δόλου. Οι σειρήνες ήταν θελκτικές γυναίκες, αλλά μόνο μέχρι τους μαστούς. Πράγμα που μας προειδοποιεί να ελέγχουμε ολόκληρη την ιστορία και κυρίως την κατάληξη της κάθε υπόσχεσης, πριν ακουμπήσουμε πάνω της τις ελπίδες μιας ζωής! Σε ολόκληρο το παγκόσμιο σκηνικό οι θρησκευτικές υποσχέσεις, λίγο έως πολύ, χρησιμοποιούνται σαν παγιδοποιό υλικό και θελκτική βιτρίνα, πίσω τους όμως ελλοχεύουν τα αρπακτικά ιερατεία, που ουσιαστικά αποτελούν τον χειρότερο και τον πλέον επίμονο εχθρό του πολιτισμού! Με το απατηλό υποσχεσιακό τους 'τραγούδι', οι θρησκείες επιδιώκουν και συχνά κατορθώνουν την ισόβια εξαπάτησή μας και την δια βίου υποδούλωσή μας!

Κατά τον διδακτικότατο αρχαιοελληνικό μύθο, μόνο σε δυο περιπτώσεις υπήρξε διαφυγή απ' το υπέροχο αλλά και θανατηφόρο άσμα των σειρήνων. Η μια περίπτωση είναι η γνωστή διαφυγή του πανούργου ομηρικού Οδυσσέα. Ο αλύγιστος ήρωας απέφυγε το πλανερό τραγούδι των σειρήνων και τις καυτές υποσχέσεις τους για ισόβιες ηδονές αλλά και ασυνήθιστες γνώσεις, (Οδύσσεια Μ 188) δεμένος γερά πάνω στο κατάρτι του καραβιού του, δηλαδή προσκολλημένος γέρα στον σκοπό της επιστροφής του στην 'πατρίδα', ενώ ταυτόχρονα βούλωσε τ' αυτιά των συντρόφων του με κερί στρατήγημα που τους επέτρεψε να κωπηλατήσουν μακριά απ' τον κίνδυνο! Μάλιστα κατά μιαν εκδοχή που διέσωσε ο φιλόσοφος Ευστάθιος: «παραπλεύσαντος του Οδυσσέως και μη θελχθέντος, νικηθείσαι κατέρριψαν (οι σειρήνες) εαυτάς εις την θάλασσαν και απεπνίγησαν κατ' άλλην εκδοχήν, αυτές αλλού εξεβράσθησαν». Σχόλια στον Παυσανία τον περιηγητή 358.4.

Εικόνα 8: Ο Οδυσσέας ακούει το σαγηνευτικό 'τραγούδι' των σειρήνων

Η δεύτερη ανάλογη περίπτωση, όπου οι Σειρήνες ηττώνται και αυτοκτονούν, είναι αρχαιότερη του τρωικού Οδυσσέα και είναι αυτή των Αργοναυτών. Όταν η Αργώ περνούσε απ' την ακτή των Σειρήνων, ο αξεπέραστος τραγουδιστής και κιθαρωδός Ορφέας, αντιτραγούδησε τόσο δυνατά και μελωδικά στο τραγούδι τους, που αυτές τόσο έσκασαν απ' το κακό τους που ρίχτηκαν και πνίγηκαν στην θάλασσα!

ΑΝΟΗΤΟΙ ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟΙ

....στους διερχόμενους απ' τον πορθμό ναυτικούς, δημιουργούσε τέτοια ακατάσχετη επιθυμία...

Οι σειρήνες ήταν πανώριες γυναίκες... αλλά μόνο μέχρι το στήθος!

Κάτι που μας θυμίζει έντονα την μυθική Μαρκέλλα!

1. Η Αγία Μαρκέλλα δεν ήταν τραγουδίστρια, δεν δημιουργούσε με τραγούδια επιθυμίες σε κανένα διότι απλά δεν ενδιαφέρονταν προς τούτο. Και επειδή δεν ενδιαφέρονταν να γεννήσει επιθυμίες σε κανέναν την σκότωσε ο πατέρας της ο οποίος επιθυμούσε να ασελγήσει εις βάρος της.

2. Οι σειρήνες ζούσαν στον κάτω κόσμο και σαγήνευαν τους νεκρούς και όσους έπρεπε να πάνε στον κάτω κόσμο με τραγούδια, ενώ η Αγία Μαρκέλλα δεν οδήγησε κανέναν εις τον κάτω κόσμο. Ίσα ίσα που ο πατέρας της έζησε ενώ έστειλε αυτήν στον Άδη. Αντιθέτως η Αγία Μαρκέλλα με τα θαύματά της κράτησε αρκετούς Έλληνες εις τον άνω κόσμο.

3. Οι σειρήνες ήταν άνθρωποι μέχρι την μέση και από την μέση και κάτω πουλιά, με αρπακτικά νύχια στα δυνατά τους λιονταρίσια πόδια που συγγένευαν με την σφίγγα, διότι ήσαν μυθολογικά χειμερικά όντα εκτός πραγματικότητας ενώ η Αγία Μαρκέλλα ήταν άνθρωπος και από την μέση και κάτω, γι’ αυτό άλλωστε την επιθύμησε ο πατέρας της, ενώ τις σειρήνες δεν τις επιθύμησαν σεξουαλικά οι σύντροφοι του Οδυσσέα.

4. Οι σειρήνες είχαν πατέρα τον Αχελώο και δηλαδή ένα ποταμό, ενώ η Αγία Μαρκέλλα είχε πατέρα της ένα άνθρωπο με παράξενες επιθυμίες, όπως τόσοι άλλοι σήμερα ακόμη.

5. Οι σειρήνες ήταν και γένους αρσενικού και είχαν και γένι, διότι σαγήνευαν τις νεκρές γυναίκες και ήσαν συντρόφισσες της βασίλισσας του κάτω κόσμου της Περσεφόνης, ενώ η Αγία Μαρκέλλα ζούσε στον πάνω κόσμο, μέχρι ο πατήρ της να την στείλει εκεί που δεν όφειλε. Ήταν μόνο γυναίκα και όχι και άνδρας όπως οι σειρήνες και ήταν πιστή εις τον Ιησού Χριστό όχι στην Περσεφόνη.

6. Οι σειρήνες σκότωναν ανθρώπους και έτσι στην Οδύσσεια παρουσιάζονται να ζουν σε λιβάδι ανθισμένο γεμάτο κόκαλα νεκρών και με τα ξεραμένα δέρματά τους, ενώ η Αγία Μαρκέλλα ποτέ δεν σκότωσε κανέναν.

7. Οι σειρήνες προσπαθούν να σκοτώσουν τον ήρωα Έλληνα Οδυσσέα, που βρέθηκε ταλαιπωρημένος μεσοπελαγής από τους ψευτοθεούς «Έλα κοντά μας, πολυτραγουδισμένε Οδυσσέα, συ μεγάλη δόξα των Ελλήνων!.. Γιατί εμείς ξέρουμε τι υπόφεραν στην Τροία οι Έλληνες για χατίρι των θεών» ενώ η Αγία Μαρκέλλα δεν προσπαθεί να σκοτώσει κανένα ήρωα Έλληνα, ούτε ο Θεός της Ιησούς Χριστός ευθύνεται για τα δεινά των Ελλήνων.

8. Οι σειρήνες ήταν θεές του έρωτα, χωρίς να δίνουν παιδιά (αυνανιστική εκδοχή του έρωτα = σεξ) ενώ η Αγία Μαρκέλλα ήταν Παρθένα.

9. Ο πατέρας των σειρήνων ποταμός Αχελώος, παρουσιάζονταν ως μνηστήρας με την μορφή ταύρου, φιδιού και σαν άνδρας με κεφάλι ταύρου δηλαδή ως δεύτερος Μινώταυρος ενώ ο πατέρας της Αγίας Μαρκέλλας παρουσιάζεται ως είχε και δηλαδή άνθρωπος αλλά με μινωταυρικά πάθη.

(Πηγή: Κερένυϊ, η μυθολογία των Ελλήνων, μετάφραση Δημήτριου Σταθόπουλου, Βιβλιοπωλείον της «Εστίας» Ιωαν. Δ. Κολλάρου & ΣΙΑΣ Α.Ε., Αθήνα, 1995, σσ. 66, 67, 69, 70, 441)

Στην επόμενη ενότητα ο Καλόπουλος κατακρίνοντας την μυθοπλασία αρχίζει την παράγραφό του λέγοντας: «Αρχηγός της ζωής... το παραμύθι», κάτι που στην παρούσα περίπτωση προσπάθειας του ταύτισης της Αγίας Μαρκέλλας με τις μυθικές σειρήνες, ακολουθεί και αυτός ως αρχηγό του.

ΟΙ ΑΦΕΛΕΙΣ

Από τότε λοιπόν και μέχρι σήμερα, οι πραγματικές 'Σειρήνες', ήταν όλα εκείνα τα γέρα στριφτά πνευματικά σχοινιά, που ακινητοποιούσαν τους αφελείς!

Εδώ το πρόβλημα είναι το ποιοι είναι οι αφελείς. Διότι αφελείς υπάρχουν όντως.

Η ΠΕΤΡΩΜΕΝΗ ΑΓΙΑ ή ΠΕΤΡΩΜΕΝΗ ΣΚΕΨΗ

...μέχρι τα στήθια ήταν λαχταριστή παρθένα, αλλ' από κει και κ...

Ο Μιχάλης Καλόπουλος μένει εις την μυθοπλασία των κειμένων και έχει και το θάρρος να κατηγορεί μοναχούς για παραμύθια.

ΘΡΗΣΚΕΙΑ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ, ΑΜΑΘΕΙΑ ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ

...τα αρπακτικά ιερατεία, που ουσιαστικά αποτελούν τον χειρότερο και τον πλέον επίμονο εχθρό του πολιτισμού!

Πολιτισμός είναι όσα ο άνθρωπος δημιούργησε και τον βοήθησε να ανέβει από την κατηγορία του ζώου, στο επίπεδο του «έλλογου όντος». Όλα όσα είναι πέρα από τη μέριμνα για την επιβίωση και την αναπαραγωγή του είδους. Ο πολιτισμός είναι προϊόν της νόησης και του συναισθήματος. Είναι το οργανικό σύνολο που περιλαμβάνει τις γνώσεις, τις δοξασίες, την τεχνική, την τέχνη, τους θεσμούς, τα ήθη, τα έθιμα. Είναι η συσσωρεμένη δημιουργία του ανθρώπου.

Τα ανθρώπινα δημιουργήματα, οι κοινωνιολόγοι τα κατέταξαν σε ομοιογενείς ομάδες που τις ονόμασαν «αξίες».

Οι αξίες αυτές: Υλικές, βιολογικές, ηθικές, θεωρητικές, καλλιτεχνικές, θρησκευτικές…

Όλες οι ανθρώπινες δραστηριότητες εντάσσονται στις αξίες. Ο πολιτισμός είναι η σύνθεσή τους. Ο κάθε πολιτισμός χαρακτηρίζεται από τον τρόπο της σύνθεσης των αξιών και την περισσότερο ή λιγότερο συμμετοχής μιας ή περισσοτέρων αξιών. Όλες όμως συμμετέχουν. Ανισομερώς, αλλά συμμετέχουν.

Δ΄. Θεωρητικές αξίες: Είναι η ικανοποίηση του ανθρώπου από την απόκτηση γνώσεων, χωρίς να υπολογίζει σε όποια ωφέλεια. Είναι η γνώση για την γνώση. Γιατί άνθρωπος «του ειδέναι ορέγεται»· έχει την όρεξη να μαθαίνει. Ο άνθρωπος θέλει να μαθαίνει· χαίρεται γι’ αυτό και δεν διστάζει να ανακοινώνει τις γνώσεις του χωρίς να υπολογίζει τις συνέπειες·

..Στ. Θρησκευτικές αξίες: Αναφέρονται στην αναγνώριση από τον άνθρωπο ότι υπάρχει μια ανώτερη δύναμη, δημιουργός και αρχή των πάντων· ο Θεός. Δεν υπάρχει λαός που δεν πίστεψε στην ύπαρξη του Θεού. Η εκδήλωση της πίστης εκφράζεται με τη λατρεία.

(Πηγή: Πολιτικοί Θεσμοί & Οργάνωση του Κράτους, Ομάδα εκπαιδευτών -Παιδαγωγών, Εκδόσεις Πελεκάνος, Αθήνα, σσ. 24 - 25)

Τα κείμενα του Μιχάλη Καλόπουλου πάσχουν από ανίατη αρρώστια αμάθειας εφόσον διαχωρίζουν πολιτισμό από θρησκεία.

ΠΟΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΟΙ ΣΕΙΡΗΝΕΣ;

Κατά τον διδακτικότατο αρχαιοελληνικό μύθο, μόνο σε δυο περιπτώσεις υπήρξε διαφυγή απ' το υπέροχο αλλά και θανατηφόρο άσμα των σειρήνων...

Πράγμα που μας προειδοποιεί να ελέγχουμε ολόκληρη την ιστορία και κυρίως την κατάληξη της κάθε υπόσχεσης, πριν ακουμπήσουμε πάνω της τις ελπίδες μιας ζωής!

Πότε ο Καλόπουλος βραβεύει τον μύθο «Το Μεγάλο Ψέμα, Βιβλική θρησκεία, στη σκιά του Γίγαντα Ελληνισμού», «Κατά τον διδακτικότατο αρχαιοελληνικό μύθο», και πότε τον μαστιγώνει αλύπητα «Ναι, ακούγεται τρελό αποκρουστικό και άκρως απογοητευτικό, εν τούτοις φαίνεται πως είναι πέρα για πέρα αληθινό: κυρίαρχη δύναμη διαμόρφωσης της παγκόσμιας ιστορίας ήταν και παραμένει το παραμύθι! », απόδειξη της καπηλείας του ελληνικού πνεύματος και της ελληνικής παιδείας εκ μέρους των κειμένων του. Μοιάζει με ανεμοδαρμένα πλοία που κατευθύνονται διαρκώς όπου φυσά ο άνεμος, μη έχοντας ένα σταθερό σημείο προορισμού. Λες και οι σειρήνες έχουν μπερδέψει τον καπετάνιο και αλλάζει διαρκώς ρότα.

Επειδή λοιπόν οι σειρήνες μπορεί να είναι γυναίκες αλλά μπορεί να είναι και άνδρες με γένια ή μουστάκια «Κατά τον διδακτικότατο αρχαιοελληνικό μύθο», με πόδια δυνατά σαν τα λιονταρίσια της σφίγγας, και με σκοπούς αρπακτικούς (Α΄ Πέτρου, Κεφ. Ε΄ «8 νήψατε, γρηγορήσατε· ὁ ἀντίδικος ὑμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ· 9 ᾧ ἀντίστητε στερεοὶ τῇ πίστει, εἰδότες τὰ αὐτὰ τῶν παθημάτων τῇ ἐν κόσμῳ ὑμῶν ἀδελφότητι ἐπιτελεῖσθαι.») χρήσιμο θα είναι να προσέχει κανείς που ακουμπά της ελπίδες της ζωής του (Ιούδα «20 Ὑμεῖς δέ, ἀγαπητοί, τῇ ἁγιωτάτῃ ὑμῶν πίστει ἐποικοδομοῦντες ἑαυτοὺς, ἐν Πνεύματι ἁγίῳ προσευχόμενοι, 21 ἑαυτοὺς ἐν ἀγάπῃ Θεοῦ τηρήσατε, προσδεχόμενοι τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἰς ζωὴν αἰώνιον.»). Πριν αποφασίζει κανείς θα πρέπει να ελέγξει όλη την ιστορία «να ελέγχουμε ολόκληρη την ιστορία» (Κατά Ιωάννη, Κεφ. Ιστ΄ «8 καὶ ἐλθὼν ἐκεῖνος ἐλέγξει τὸν κόσμον περὶ ἁμαρτίας καὶ περὶ δικαιοσύνης καὶ περὶ κρίσεως.»).

ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

Αρχηγός της ζωής... το παραμύθι

Η εύκολη εκμετάλλευση του θρησκευτικού συναισθήματος, στηρίζεται στο γεγονός ότι οι άνθρωποι συγχέουν την πηγαία αγνή φιλοθεΐα, με την θρησκευτικότητα. Έχω ξαναπεί, ότι οι άνθρωποι παράγουν φιλοθεΐα με τον φυσικό τρόπο που τα δένδρα παράγουν τους καρπούς τους. Φιλόθεοι είναι όλοι οι άνθρωποι που εκτιμούν το δώρο της ζωής, πάνω στον απίστευτα αξιοθαύμαστο αυτόν πλανήτη. Θρησκεία όμως είναι το εμπορικό μαγαζί κάποιου ιερατείου, όπου η φιλοθεΐα καταλήγει, αναζητώντας ανταλλάγματα. Είμαι φιλόθεος... φαίνεται να δηλώνει ο μέσος άνθρωπος και μαζί του όλοι οι λαοί... κερδίζω κάτι απ' αυτό; Φυσικά τα πανέξυπνα ιερατεία, δεν άργησαν να καταλάβουν πως μπορούσαν να ανταλλάξουν απλές υποσχέσεις με ισόβια αφοσίωση... Έτσι γεννήθηκαν οι θρησκείες που με τελετουργικούς, μαγικούς και συχνά κωμικούς τρόπους, ικανοποιούν την λαϊκή φιλοθεΐα.

Οι φιλόθεοι άνθρωποι νομίζουν ότι ήταν πάντοτε και φιλόθρησκοι. Κανείς δεν τους εξήγησε, πως φιλόθρησκος είναι ο εξαπατημένος φιλόθεος. Οι θρησκείες είναι το διεθνές εμπόριο της φιλοθεΐας και οι ναοί τα αναρίθμητα υποκαταστήματά τους. Με χίλιους τρόπους επιδιώκουν την μετατροπή του φιλόθεου σε φιλόθρησκου και με τον καιρό τον μεταβάλουν σε πορωμένο φρουρό της θρησκείας. Όσο οι άνθρωποι εθίζονται στις υπόσχεση και σύρονται ευχαρίστως πίσω απ' τους θεολογικούς μύθους, τόσο τα ιερατεία θα παράγουν μύθους θεραπείας, θα κατασκευάζουν θαύματα εν ψυχρώ (όπως συμβαίνει κατ' έτος με το άγιο φως της Ιερουσαλήμ) και προπάντων θα προσφέρουν μια απίστευτη ποικιλία υποσχέσεων! Στο σύνολο τους, οι θρησκείες αποτελούν την διαχρονικότερη επιχειρήση παραγωγής και διακίνησης ψευδών υποσχέσεων, για επίγεια πνευματική ευημερία, αλλά και εξασφαλισμένη αιώνια μεταθανάτια ζωή! Οι θρησκείες είναι αρχαίες πολυεθνικές επιχειρήσεις παραγωγής και εμπορίας ψευδαισθήσεων.

Ναι, ακούγεται τρελό αποκρουστικό και άκρως απογοητευτικό, εν τούτοις φαίνεται πως είναι πέρα για πέρα αληθινό: κυρίαρχη δύναμη διαμόρφωσης της παγκόσμιας ιστορίας ήταν και παραμένει το παραμύθι! Διαχρονικά οι παραμυθοπλάστες υπήρξαν τα πλέον καταξιωμένα μέλη των ανθρώπινων κοινωνιών! Απ' την χαραυγή της ανθρώπινης πνευματικότητας, οι (παρα)μυθοπλασίες αποτέλεσαν γενικευμένο παγκόσμιο φαινόμενο και οι μύθοι ήταν η κυρίαρχη πνευματική παραγωγή των λαών! Σημαντικά ιστορικά γεγονότα της εποχής τους, καλύφθηκαν από αλλεπάλληλα πέπλα υπερβολών και περίπλοκες ιστορίες γεννήθηκαν από απλές λέξεις, που ενεργοποίησαν την φαντασία των ευφάνταστων παραμυθάδων.

Εικόνα 9: Η θρησκεία και το παραμύθι έχουν κοινή καταγωγή

Υπήρξε δε τόσο γενικευμένη αυτή η φαντασιογενής πνευματικότητα της ανθρωπότητας, που αυτόματα συμπεραίνουμε ότι η μυθοπλασία, αποτελεί χαρακτηριστικό στάδιο της εξέλιξης της νεογέννητης ανθρώπινης νοημοσύνης. Μπορούμε να υποθέσουμε, ότι η ανθρώπινη νοημοσύνη γεννήθηκε ταυτόχρονα με την εγκεφαλική ικανότητα του ανθρώπου να απομνημονεύει και να διαχειρίζεται ένα μεγάλο αριθμό εικόνων, απ' τις οποίες προέκυψε ένα λειτουργικό αρχείο αντανακλαστικών επιλογών, που εξυπηρετούσαν μια διευρυμένη ποικιλία αντιδράσεων, σε σχέση με τα υπόλοιπα ζώα, που συγκριτικά, παρέμειναν σε υποτυπώδη ρυθμό απομνημόνευσης εικόνων.

Για αμέτρητες χιλιετίες, ο αρχάνθρωπος διαχειριζόμενος το πλούσιο αυτό αρχείο μνήμης, εικόνων και ερεθισμάτων, ανέπτυξε την συνδυαστική φαντασία, τους συνειρμικούς μηχανισμούς και στην συνέχεια με την κατηγοριοποίηση των εμπειριών, δημιούργησε έναν πετυχημένο κώδικα επιβίωσης και διαβίωσης. Αργότερα με την ανάπτυξη της ομιλίας και στην συνεχεία της γραφής, ο άνθρωπος χρησιμοποίησε αρχικά εικόνες (σκίτσα) για λέξεις και φυσικά οι λέξεις γέννησαν στην συνεχεία καινούργιες εικόνες. Το αρχείο μεγάλωσε και ο άνθρωπος με την νεογέννητη νοημοσύνη του κατάφερε να γίνει ακριβέστερος σε περιγραφές και επιλογές, που αφορούσαν τις καθημερινές υλικές του ανάγκες επιβίωσης. Όταν πολύ αργότερα προσπάθησε να απαντήσει σε πιο αφηρημένα θέματα, όπως η καταγωγή και ο προορισμός της ζωής, και να βρει την αιτία των φυσικών φαινομένων, μη έχοντας ακόμα τη δυνατότητα της αναλυτικής σκέψης και της ανεύρεσης τεκμηριωμένων απαντήσεων, χρησιμοποίησε τις υπάρχουσες εικόνες της καθημερινής εμπειρίας του και αντί απαντήσεων, κατασκεύασε ένα φανταστικό κόσμο, όπου βασίλευε η υπερβολή, ο φόβος και η ελπίδα!

Για χιλιάδες χρόνια λοιπόν, η φαντασιογενής εικονο-διαχειριστική νοημοσύνη μας ήταν ότι καλύτερο διέθετε η ανθρωπότητα... μέχρι που κάποτε οι μεσογειακοί προγονοί της ανθρωπότητας, οι Έλληνες, ανακάλυψαν τις αρχές της αναλυτικής σκέψης και περιόρισαν την παγκόσμια πλημμύρα της λατρείας του μύθου που εν τω μεταξύ είχε ριζώσει βαθιά στην ψυχή της ανθρωπότητας.

Σήμερα, παρά την ψευδαίσθηση της προόδου, λόγω της διάδοσης της τεχνολογίας, εξακολουθούμε να κολυμπάμε σαν τα χρυσόψαρα στον παγκόσμιο Ωκεανό του μύθου, που μόνοι μας δημιουργήσαμε. Στο παρελθόν είχαμε περιθώρια αδιαφορίας και ανέμελου μυθο-καταναλωτισμού. Σήμερα τα περιθώρια αυτά εξανεμίσθηκαν. Προβάλλει επείγουσα και επιτακτική η ανάγκη σοφής διαχείρισης των πηγών και των κύκλων της ζωής του θαυμαστού πλανήτη που μας φιλοξενεί. Οι θρησκείες, έχοντας χάσει κάθε αίσθηση ευθύνης (αν είχαν ποτέ) σαν τεράστιες κοινωνικές βδέλλες, απομυζούν την προσοχή, τη ζωτικότητα και την περιουσία των λαών. Τα βλακώδη ιερατεία τους, δεν βλέπουν και ούτε πρόκειται ποτέ να δουν, ότι τυφλώνοντας με τα λαμπερά παραμύθια τους λαούς, προετοιμάζουν μαζί με τον δικό μας και τον δικό τους σίγουρο αφανισμό!

Βέβαια, πρέπει με κάθε έμφαση και ειλικρίνεια να διευκρινίσουμε ότι το πρόβλημα δεν το δημιουργούν οι άνθρωποι που θρησκεύονται με μέτρο και ηθική. Το πρόβλημα το δημιουργούν οι οικονομικοί και οι εδαφικοί επεκτατισμοί των θρησκειών, η εμπορευματοποίηση της ελπίδας και οι αθλιότητες των θεοκάπηλων ιερατείων. Η μετριοπαθής θρησκευτική παραμυθία δεν είναι αντίπαλος, είναι προστατευόμενο φυσιολογικό δικαίωμα και επιλογή. Το πρόβλημα αρχίζει απ' την στιγμή που το ιερατείο μετατρέπει την θρησκεία σε βιομηχανία ονείρων, κρατικοποιεί την θρησκεία και θρησκοκρατεί την παιδεία. Αυτά είναι δείγματα σοβαρής παρακμής ενός λαού και εμείς οι Έλληνες, δυστυχώς διαπρέπουμε και στα τρία!

Τι μπορεί λοιπόν να γίνει, για να επιβραδύνουμε τους παντοειδείς επεκτατισμούς της θρησκείας; Αν το συμπέρασμα είναι σωστό, ότι ισχυρότατος αντίπαλος του δολίου μύθου είναι η απομυθοποίηση, τότε, χωρίς δεύτερη σκέψη προτείνω, όλοι οι πνευματικά ανήσυχοι άνθρωποι, να συμμετέχομε στον «πανελλήνιο σύνδεσμο απομυθοποιητών». Στο σύνδεσμο απομυθοποιητών θα συμμετέχουν καταθέτοντας τη γνώμη και τις μαρτυρίες τους, όλοι οι αξιοπρεπείς άνθρωποι από κάθε ιδεολογία, θρησκεία και παράταξη που σιχαίνονται τη θρησκευτική εκμετάλλευση και τον δόλο. Ο μόνος τρόπος να συμμαζέψει τις αθλιότητές της μια θρησκεία, είναι να δεχθεί μαζικά χτυπήματα θαρραλέας λογικής κριτικής, απ τον ίδιο τον λαό που νομίζει ότι κατεξουσιάζει. Δεν βλέπω άλλον τρόπο από την μαζική μεθοδευμένη απομυθοποίηση για να ανακόψουμε την θρησκευτική δεισιδαιμονία, τον κρατισμό, και την πλήρη κατάληψη της παιδείας. Προσφέρω λοιπόν το διαδικτυακό μου τόπο στο www.greatlie.com ως δημόσιο βήμα, για την καταγγελία τέτοιων αθλιοτήτων! Όποιος φίλος διαθέτει τεκμηριωμένο απομυθοποιητικό υλικό, από οποιοδήποτε μέρος της Ελλάδος, η θέλει να καταγγείλει οποιαδήποτε θρησκευτικής πλεκτάνη, 'θαύμα' ή αθλιότητα, παρακαλώ να στείλει τα στοιχεία που διαθέτει στο δικτυακό μου τόπο στην ηλεκτρονική διεύθυνση info@greatlie.com. Στόχος αυτής της προσπάθειας είναι να καταγραφούν καταγγελίες εκατοντάδων απλών ανθρώπων και οι πολύτιμες σχετικές κρίσεις των ειδικών σε κάθε επιστημονικό τομέα. Και η πλέον ελάχιστη κινητοποίηση σ' αυτή την κατεύθυνση, μαζί με την επιτόπια έρευνα σε τόπους 'θαυμάτων', απ' όλους τους επίδοξους απομυθοποιητές, θα μπορούσε να συγκεντρώσει τεράστιο αποκαλυπτικό υλικό, που θα δημιουργούσε μια ιστορικών διαστάσεων, διαχρονική, πανελλήνια, καταγγελία κατά της θρησκευτικής θεουργίας. Το απομυθοποιητικό μου ταξίδι στην Χίο, είναι ένα καλό παράδειγμα για τον τρόπο δράσης ενός μεθοδικού απομυθοποιητή. Πηγαίνει οπωσδήποτε στον τόπο του 'εγκλήματος' και χωρίς να προκαλεί, συλλέγει προσεκτικά στοιχεία. Ακόμα και ο τελευταίος μπορεί να υποθέσει, πόσο ανασχετικό της θρησκευτικής ασυδοσίας θα μπορούσε να αποδειχθεί κάτι τέτοιο!

Με τέτοιο υλικό που για χρόνια θα συγκεντρώνεται, θα συμφωνήσετε μαζί μου, ότι χωρίς ιδιαίτερο κόπο, ο «πανελλήνιος σύνδεσμος απομυθοποιητών», θα αφήσει πίσω του όχι μόνο έναν μηχανισμό έλεγχου και επιστημονικής επιτήρησης της θρησκευτικής αθλιότητας, αλλά θα δημιουργήσει ένα κύμα αποκαλύψεων και έναν απομυθοποιητικό θόρυβο τέτοιον, που θα αναγκάσει το θρησκευτικό θηρίο, να σκεφτεί δυο φορές πριν κατασκευάσει νέες θεολογικές απάτες και να ορίσει νέο αξιοπρεπές μέτρο και όριο στις παλαιότερες!

Και μόνο η αναγγελία της ίδρυσης της άτυπης αυτής πανελλαδικής απομυθοποιητικής ομάδας, έχει σπείρει τον πανικό στους επίδοξους εκμεταλλευτές της θρησκευτικής ευπιστίας και τους δολίους κατασκευαστές θαυμάτων, διότι, απλούστατα καταλαβαίνουν, ότι ο καιρός της εύκολης εκμετάλλευσης έληξε και πως οποιοσδήποτε αξιοπρεπής άνθρωπος, εφεξής θα έχει ένα βήμα για να καταγγείλει τις θρησκευτικές αθλιότητες, ακόμα και της δικής του παράταξης που δεν μπορεί πλέον να ανεχθεί.

Η θρησκεία, αιώνες τώρα ανενόχλητη, απέκτησε ένα κακόσχημο πληθωρικό κορμί γεμάτο μώμους απροκάλυπτης φιλαργυρίας, φιληδονίας, εξουσιομανίας, και μυθομανίας. Το ασυμμάζευτο κορμί της, βρίσκεται νωχελικά ξαπλωμένο πάνω στους Έλληνες απ' άκρου έως άκρου της Ελλάδος και πολύ πέραν αυτής. Όμως δυστυχώς γι αυτήν, μέσα στους Έλληνες που θεωρούσε αφανισμένους, ξυπνάει και πάλι ο Οδυσσέας και ο Ορφέας. Ο ένας με τον δυναμισμό του πάει κοντά και ακούει (σήμερα καταγράφει) όσα λένε οι σειρήνες! Ο άλλος, ο Ορφέας, απαντάει τραγουδώντας τόσο γλυκά και δυνατά, το δικό του ελληνικό τραγούδι, που ξυπνάει στους Έλληνες την νοσταλγία για τον δικό τους πολιτισμένο τρόπο ζωής, με αρχηγό όχι τον μύθο αλλά την ελεύθερη αμφισβήτηση, τον αιτιοκρατικό, λόγιο, αναλυτικό και προ πάντων απομυθοποιητικό τρόπο ζωής. Όσο οι Έλληνες θα ενεργούν οδυσσειακά, τόσο οι Σειρήνες της ψευτιάς και των φαντασιώσεων και οι έμποροι της αναπόδεικτης μεταθανάτιας ελπίδας θα νιώθουν τους κραδασμούς του έλεγχου και της απόρριψης, στον ιουδαιογενή τους θρόνο.

Με τον ορφικό και τον οδυσσειακό τρόπο, όχι μόνο θα αποφύγουμε τις αρχαίες και σύγχρονες θρησκευτικές σειρήνες, αλλά ο ρασοφορεμένο στρατός κατοχής των ελλήνων, βλέποντας να 'ρχεται κατ' ευθείαν επάνω στα ψεύτικα θαύματά τους, ένας ολόκληρος οδυσσειακός στρατός απομυθοποιητών, θα εγκαταλείψουν υποχρεωτικά κάθε ιδέα επεκτατισμού και θα αποφασίσουν, ή να συνετισθούν υπηρετώντας τίμιες αξίες και αληθινά θεϊκούς, δηλαδή πλανητικούς στόχους, ή απομυθοποιημένοι να πέσουν σαν τις σειρήνες στην θάλασσα της αδρανείας και της ανυποληψίας.

Κάποτε η θρησκεία γκρέμισε σωρηδόν τα περικαλλή αρχιτεκτονήματα των αρχαίων Ελλήνων, έκαιγε βιβλιοθήκες και καταδίωκε φιλοσόφους. Σήμερα εμείς δεν επιστρέφουμε τίποτε απ' όλες αυτές τις βαρβαρότητες, απλά τους απομυθοποιούμε, κάτι που είναι απαραίτητο αληθινό και αιώνιο! Αρχαίοι και νέοι μύθοι μας έζωσαν ασφυκτικά. Η απομυθοποίηση δεν είναι απλώς δικαίωμα, αλλά επείγουσα υποχρέωση όλων των αξιοπρεπών ανθρώπων που θέλουν να διαφυλάξουν το σπίτι τους, τη γη.

Εικόνα 10: Ιδού οι πραγματικά ακρωτηριασθείσες 'κόρες'! Να λοιπόν από που αντλήσαν την έμπνευσή τους οι άθλιοι συγγραφείς της ιστορίας της Μαρκέλλας

Κάποιοι σωστά λένε ότι ο 20ος ήταν ο αιώνας της φυσικής και της αστρονομίας. Ο 21ος αιώνας αναμένεται να είναι ο αιώνας της Βιολογίας... εμείς επιμένουμε πως πριν απ' όλα τ' άλλα, ο 21ος αιώνας επιβάλλεται να γίνει ο αιώνας των απομυθοποιήσεων! Αν ο καθένας από μας ενεργοποιήσει την περιέργεια του και επισκεφθεί τις μικρές ή μεγάλες αθλιότητες που συμβαίνουν στον ίδιο του τον τόπο... τότε προοδευτικά θα μεταβληθεί σε έναν μικρό ή μεγάλο απομυθοποιητή και θα προσφέρει ανεκτίμητες υπηρεσίες στον πολιτισμό και στην ανθρωπότητα και τελικά ίσως συμβάλει τα μέγιστα στην διάσωση του μητρικού μας πανέμορφου και ολόδροσου πλανήτη.

[1] Η χιώτικη μαστίχα αποδεδειγμένα καταπολεμά το ελικοβακτηρίδιο (Helicobacter Pylori) που είναι υπεύθυνο για τα περισσότερα έλκη του στομάχου!

[3] «Στερόπη: παρά το στερείσθε του βλέπειν» Ετυμολογικό Gudianum.

ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΙ ΠΑΡΑΜΥΘΟΠΛΑΣΤΕΣ & ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ

...όπως η καταγωγή και ο προορισμός της ζωής, και να βρει την αιτία των φυσικών φαινομένων, μη έχοντας ακόμα τη δυνατότητα της αναλυτικής σκέψης και της ανεύρεσης τεκμηριωμένων απαντήσεων, χρησιμοποίησε τις υπάρχουσες εικόνες της καθημερινής εμπειρίας του και αντί απαντήσεων, κατασκεύασε ένα φανταστικό κόσμο, όπου βασίλευε η υπερβολή, ο φόβος και η ελπίδα!

Τα βλακώδη ιερατεία τους, δεν βλέπουν και ούτε πρόκειται ποτέ να δουν, ότι τυφλώνοντας με τα λαμπερά παραμύθια τους λαούς, προετοιμάζουν μαζί με τον δικό μας και τον δικό τους σίγουρο αφανισμό!

Ως ειπώθηκε, άλλοτε ο Καλόπουλος χρησιμοποιεί τους μύθους «Το Μεγάλο Ψέμα, Βιβλική θρησκεία, στη σκιά του Γίγαντα Ελληνισμού» και τους επιβραβεύει «Κατά τον διδακτικότατο αρχαιοελληνικό μύθο», και κατασκευάζει και δικούς του τέτοιους και άλλοτε τους μαστιγώνει αλύπητα «Ναι, ακούγεται τρελό αποκρουστικό και άκρως απογοητευτικό, εν τούτοις φαίνεται πως είναι πέρα για πέρα αληθινό: κυρίαρχη δύναμη διαμόρφωσης της παγκόσμιας ιστορίας ήταν και παραμένει το παραμύθι! », απόδειξη της καπηλείας του ελληνικού πνεύματος και της ελληνικής παιδείας εκ μέρους του.

Εντούτοις ας σημειωθεί εδώ πως ο Χριστιανισμός δεν διαφωνεί με μερικές από τις απόψεις του Μιχάλη Καλόπουλου. Η αποκάλυψη του Θεού εις τον Αβραάμ δια μέσω της φλεγόμενης και μη καιγόμενης βάτου, όπως και η είσοδος του Θεού εις τον δικό μας κόσμο ως ενσαρκωμένου εις το πρόσωπο του Ιησού Χριστού του Ναζωραίου, έγινε ακριβώς δια να μάθει ο άνθρωπος την αλήθεια περί του θείου, εφόσον το παραμύθι και η πλάνη, είχε γίνει η ουσία της παγκόσμιας θρησκείας. Η δημιουργία της Χριστιανικής Εκκλησίας δεν έγινε από κανένα βλακώδες ιερατείο αλλά από τον ίδιο τον Θεό προς αποφυγή της παγκόσμιας πλάνης των θρησκειών (Κατά Ματθαίον, Κεφ. Ιστ΄ «17 καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ· Μακάριος εἶ, Σίμων Βαριωνᾶ, ὅτι σὰρξ καὶ αἷμα οὐκ ἀπεκάλυψέ σοι, ἀλλ' ὁ πατήρ μου ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς. 18 κἀγὼ δέ σοι λέγω ὅτι σὺ εἶ Πέτρος, καὶ ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τὴν ἐκκλησίαν, καὶ πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς. »)

ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΤΩΝ ή ΠΑΡΑΜΥΘΟΠΟΙΗΤΩΝ;

Θέλοντας να αποκρούσει το παραμύθι από την ζωή των Ελλήνων ο Μιχάλης Καλόπουλος βάλθηκε να ιδρύσει τον σύνδεσμο των απομυθοποιητών. Αν το κατάφερε ή όχι αυτό, δηλαδή αν ίδρυσε ένα σύνδεσμο που απομυθοποιεί ή παραμυθοποιεί, και δηλαδή συνεχίζει το αρχαίο παραμύθι, μπορεί κανείς να το κρίνει εδώ.

ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ, ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΗΜΑΤΑ & ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΕΣ

Κάποτε η θρησκεία γκρέμισε σωρηδόν τα περικαλλή αρχιτεκτονήματα των αρχαίων Ελλήνων, έκαιγε βιβλιοθήκες και καταδίωκε φιλοσόφους.

Λίγο νωρίτερα ο Μιχάλης Καλόπουλος διακήρυξε την ίδρυση του συνδέσμου απομυθοποίησης με σκοπό να καταπολεμήσει το παραμύθι βρίζοντας τα ιερατεία ως βλακώδη. Εντούτοις δεν αργεί διόλου, λίγες παράγραφους αργότερα ως καλός απομυθοποιητής - παραμυθοποιητής ο ίδιος, να πλάσει άλλα παραμύθια. Και περί παραμυθιών πρόκειται όσο δεν καταθέτονται οι αποδείξεις που να δίνουν ισχύ εις τους ισχυρισμούς του «έκαιγε βιβλιοθήκες και καταδίωκε φιλοσόφους». Διότι όταν ο Καλόπουλος μιλά για θρησκεία, εννοεί την Χριστιανική, εφόσον δεν θα μπορούσε η ελληνική αρχαία θρησκεία να γκρεμίζει «τα περικαλλή αρχιτεκτονήματα των αρχαίων Ελλήνων» αλλά και διότι ο Μιχάλης Καλόπουλος τηρεί συμμαχικές τάσεις με αυτήν, δηλαδή την αρχαία Ελληνική και τους σύγχρονους ιδρυτές της.

Το παράδοξο λοιπόν είναι, πως ενώ από την μια μεριά ο Μιχάλης Καλόπουλος ωρύεται κατά της θρησκείας και από την άλλη θλίβεται για τα χαμένα θρησκευτικά αρχιτεκτονήματα και θρησκευτικά αγάλματα (εικονίσματα για προσκύνηση) της αρχαίας ελληνικής θρησκείας. Τα συμπεράσματα στον αναγνώστη.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ:

ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ

Τα παράθυρα κλείνουν. Οι πόρτες κλειδώνουν. Σφραγίζονται όλα. Άλλοτε πάλι όλα μένουν ορθάνοιχτα. Και τα παράθυρα. Και οι πόρτες. Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα... Η φωνή του παιδιού που βιάζεται εκείνη την ώρα από τον πατέρα, από το θείο, από τον αδερφό, δεν θα ακουστεί σε καμία περίπτωση...

Ο βιασμός θα είναι σιωπηλός, αμείλικτος... Συχνά το παιδί δεν καταλαβαίνει τι ακριβώς συμβαίνει. Είναι μόλις τριών, τεσσάρων, πέντε χρόνων. Κι αν συνειδητοποιήσει τι πραγματικά έγινε, τότε φοβάται, δεν μιλά. Περνούν συνήθως χρόνια μέχρι να μαρτυρήσει το «μυστικό» του σε κάποιον έμπιστο φίλο ή φίλη.

Στοιχεία-σοκ αποκαλύπτει έκθεση του Συμβουλίου της Ευρώπης για την έκταση του φαινομένου της σεξουαλικής κακοποίησης σε όλες τις χώρες-μέλη. Δεν είναι μόνο τα νούμερα ανατριχιαστικά, αλλά και τα χαρακτηριστικά που εξηγούν το φαινόμενο. Ετσι πολλές φορές τα θύματα γίνονται θύτες, ενώ φαίνεται ότι τα κορίτσια έχουν περισσότερες πιθανότητες να υποστούν κακοποίηση από τα αγόρια. Ο δράστης είναι άτομο απομονωμένο κοινωνικά, ενώ τις περισσότερες φορές πρόκειται για ανθρώπους του στενού οικογενειακού ή φιλικού περιβάλλοντος του ανηλίκου.

Έρευνα του Παντείου δείχνει ακόμη ότι οι 3 στους 4 ανθρώπους που έγιναν μάρτυρες τέτοιων περιστατικών στη χώρα μας, αδιαφόρησαν, ενώ οι περισσότεροι δεν έδειξαν ότι εμπιστεύονται την αστυνομία.

Η «Κ.Ε.» δημοσιεύει, επίσης, συγκλονιστικές μαρτυρίες παιδιών που υπέστησαν αυτή τη μορφή βίας.

Το 10% έως 20% των παιδιών που ζουν σήμερα στην Ευρώπη έχουν βιασθεί. Έχουν πιεστεί ψυχολογικά και σωματικά, ώστε να ενδώσουν σε σεξουαλικές πράξεις. Κάθε είδους.

Η χώρα μας δεν είναι αθώα: Το 16% των κοριτσιών στην Ελλάδα έχουν κακοποιηθεί σωματικά ή σεξουαλικά και το 6% των αγοριών έχουν υποστεί παρόμοια βία (σε δείγμα περίπου 750 ερωτηματολογίων).

Τα ποσοστά σοκάρουν. Αλλά προέρχονται από έρευνες του Συμβουλίου της Ευρώπης, τον διεθνή οργανισμό, που προασπίζει την τήρηση της Σύμβασης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.

Οι πληροφορίες για την Ελλάδα είναι ελάχιστες, αν και, όπως εξηγούν στην «Κ.Ε.» οι υπεύθυνοι του Συμβουλίου της Ευρώπης, έχει ήδη αποδειχθεί ότι το φαινόμενο της σεξουαλικής κακοποίησης έχει τις ίδιες εκφάνσεις σε όλα τα κράτη.

Τα τελευταία πέντε χρόνια, έχει ξεκινήσει πανευρωπαϊκή εκστρατεία για να διαπιστωθεί η έκταση του φαινομένου, να αποκαλυφθούν τα αληθινά στοιχεία των παιδιών-θυμάτων και να σκιαγραφηθεί το προφίλ των δραστών.

Η έκδοση από την οποία αντλούμε τα στοιχεία φέρει τον τίτλο «Παιδική Σεξουαλική Κακοποίηση στην Ευρώπη», κυκλοφόρησε πριν από λίγες ημέρες και αριθμεί 246 σελίδες. Με την πρώτη ματιά, διαπιστώνεται ότι η σεξουαλική κακοποίηση δεν έχει... χρώμα, φύλο ή εθνικότητα. Υπάρχει παντού.

Σε όλα τα κράτη, το «οικογενειακό μυστικό» δύσκολα αποκαλύπτεται. Είτε γιατί ο «αφέντης» άνδρας, ο αρχηγός της οικογένειας, απειλεί τα «αδύναμα» μέλη, τη γυναίκα και τα παιδιά, με βία, είτε γιατί ο φόβος της κοινωνικής περιθωριοποίησης των θυμάτων αποτρέπει από οποιαδήποτε ενέργεια όσους γνωρίζουν.

Χαρακτηριστικό είναι ότι, σύμφωνα με τη μελέτη, αμέσως μετά τη διάλυση του «ανατολικού μπλοκ», αυξήθηκαν ραγδαία οι καταγγελίες - και οι καταδίκες- για σεξουαλικά αδικήματα σε βάρος παιδιών αυτών των χωρών.

Διαφορετική παραμένει, επίσης, η προσέγγιση που επιχειρεί κάθε κράτος ξεχωριστά, προκειμένου να μελετήσει το φαινόμενο. Κι αυτό, γιατί σε κάθε χώρα η νομοθεσία για το έγκλημα της σεξουαλικής κακοποίησης είναι διαφορετική.

Για παράδειγμα, στη Μάλτα και την Ολλανδία η «ηλικία συγκατάθεσης για σεξουαλική πράξη» είναι τα 12 χρόνια, στην Ισπανία τα 13, σε Αυστρία, Κροατία, Γερμανία, Ουγγαρία, Ισλανδία και Πορτογαλία τα 14, σε Γαλλία και Πολωνία τα 15, σε Κύπρο, Τσεχία, Φιλανδία, Νορβηγία, Ελβετία, Βρετανία, και Ουζμπεκιστάν τα 16 και στην Ιρλανδία τα 17. Στην Ελλάδα είναι τα 16 για τα αγόρια και τα 18 για τα κορίτσια.

Παρ' όλες, όμως, τις δυσκολίες, οι επιτελείς του Συμβουλίου της Ευρώπης κατέληξαν σε κάποια κοινά χαρακτηριστικά του φαινομένου που αφορούν και τη χώρα μας. Αναλυτικότερα:

1. Ένα κορίτσι έχει περίπου μιάμιση έως τρεις φορές περισσότερες πιθανότητες να πέσει θύμα κακοποίησης απ' όσες ένα αγόρι.

2. Τα περισσότερα κορίτσια και αγόρια κακοποιούνται από ανθρώπους που γνωρίζουν καλά και λιγότερο από ανθρώπους που συναναστρέφονται. Υπολογίζεται ότι το ποσοστό της σεξουαλικής κακοποίησης από ανθρώπους του οικείου περιβάλλοντος είναι 62% έως 81% για τα κορίτσια και 84% έως 94% για τα αγόρια.

3. Το 4%-5% των κοριτσιών έχει κακοποιηθεί σεξουαλικά από τον πατέρα, τον πατριό ή τον ανάδοχο γονέα, πριν από την ηλικία των 18!

4. Θύτες είναι περισσότερο άνδρες, αλλά υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις όπου γυναίκες έχουν «εκμεταλλευτεί» σεξουαλικά ανήλικα παιδιά, κατά κανόνα αγόρια. Πάντως, η μελέτη καταδεικνύει ότι από άνδρα έχουν δεχθεί επίθεση-κακοποίηση, τα κορίτσια σε ποσοστό 92%-99% και τα αγόρια κατά 65% έως 68%.

5. Το 1/5 των δραστών είναι ανήλικοι, κυρίως αδέρφια, ξαδέρφια κ.λπ.

Ανεξάντλητα είναι επίσης τα στοιχεία της έρευνας σχετικά με τις κοινωνικοπολιτικές επιπτώσεις της εξάπλωσης του φαινομένου και τις συνέπειες που έχει η σεξουαλική κακοποίηση στην ψυχοσύνθεση των θυμάτων. Αρκετά θύματα, δυστυχώς, γίνονται θύτες! Διαπιστώνεται ότι το 30% των θυτών (ανδρών) είχαν υποστεί σεξουαλική κακοποίηση σε νεαρή ηλικία!

Από την άλλη, το προφίλ του δράστη μόλις και άρχισε να σκιαγραφείται.

* Κατ' αρχάς, συναισθηματικά, κοινωνικά και σεξουαλικά, τα παιδιά τού καλύπτουν περισσότερες ανάγκες, συγκριτικά με τους συνομηλίκους του. Μπορεί να απενοχοποιήσει τον εαυτό του, ακόμη και όταν θα δεχτεί την κοινωνική κατακραυγή, και, τέλος, μπορεί να ανακαλύψει τρόπους ώστε να κάμψει την αντίσταση του παιδιού.

* Υπάρχει πρόληψη στη σεξουαλική κακοποίηση; Όχι, λένε οι επιστήμονες. Αυτό όμως που μπορεί να επιτευχθεί (και συντελεί καταλυτικά στην μείωση των κρουσμάτων) είναι η καλύτερη ενημέρωση των πολιτών για το πού μπορούν να απευθυνθούν όταν χρειαστούν βοήθεια.

* Πανευρωπαϊκή έρευνα δείχνει ότι το 91% επιθυμεί αυστηρότερη τιμωρία των δραστών. Το Συμβούλιο της Ευρώπης τονίζει, πάντως, ότι η νομοθεσία από μόνη της δεν μπορεί να καταπολεμήσει την εξάπλωση του φαινομένου. Εκείνο που επιβάλλεται, υποστηρίζει, το Συμβούλιο, είναι οι συγχρονισμένες κινήσεις μεταξύ των επίσημων φορέων. Και η πιο επισταμένη προσοχή των γονιών κατά την ανάπτυξη των παιδιών τους.

* Συχνά, αναφέρεται στην έρευνα, τα «συμπτώματα» είναι εμφανή. Η απομόνωση του παιδιού, η κακοδιάθεση, ο τρόμος στο βλέμμα, αποτελούν λίγες μόνο από τις ενδείξεις ότι έχει υποστεί σεξουαλική κακοποίηση.

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ

Στοιχεία-σοκ για τη σωματική και σεξουαλική κακοποίηση των ανηλίκων στη χώρα μας αποκαλύπτει υπό εξέλιξη έρευνα του Παντείου Πανεπιστημίου.

*Το 50% από όσους ρωτήθηκαν φαίνεται ότι έγιναν μάρτυρες κακοποίησης ανηλίκου!

*Ταυτόχρονα, διαφαίνεται ότι οι Έλληνες δεν εμπιστεύονται τις εθνικές υπηρεσίες, και κυρίως τις αστυνομικές αρχές, και για το λόγο αυτό δεν καταγγέλλουν ή δεν αναφέρουν τα περιστατικά κακοποίησης που αντιλαμβάνονται.

Η έρευνα ξεκίνησε πριν από τέσσερα χρόνια και μέχρι σήμερα έχουν συλλεγεί 1.000 ερωτηματολόγια. Έχει ήδη γίνει επεξεργασία στα διακόσια περίπου. Τα πρώτα συμπεράσματα είναι ανησυχητικά, όπως τονίζει ο επιστημονικός υπεύθυνος της έρευνας, καθηγητής Εγκληματολογίας Αντ. Μαγγανάς (συνεργάζεται και η υποψήφια διδάκτωρ Θεανώ Μανουδάκη). Και αυτό επειδή, παρά το μικρό δείγμα, υψηλό είναι το ποσοστό όσων απαντούν θετικά στο εάν έγιναν μάρτυρες κακοποίησης ενός παιδιού.

Το συντριπτικό αποτέλεσμα μπορεί να εξηγηθεί, σύμφωνα με τον καθηγητή, ίσως από την έλλειψη ενημέρωσης των ανθρώπων που ρωτήθηκαν για το τι ακριβώς σημαίνει κακοποίηση ανηλίκου.

**Αυτοί που απαντούν θετικά, πάντως, καταγγέλλουν ότι για τις 8 στις 10 περιπτώσεις η κακοποίηση ήταν σωματική, ενώ στις υπόλοιπες ήταν σεξουαλική ή και τα δύο.

**Δράστες, στη μεγάλη πλειονότητα, 7 στους 10, είναι οι γονείς ή κάποιοι συγγενείς.

**Η αδιαφορία ωστόσο του κόσμου όταν βρίσκεται μπροστά σε παρόμοιο δράμα είναι μεν μεγάλη αλλά από την έρευνα καταδεικνύεται ότι «κάτι αλλάζει», σύμφωνα με τον κ. Μαγγανά. Κι αυτό γιατί ένας στους 4 έχει μεσολαβήσει ώστε να τερματιστεί η κακοποίηση του ανηλίκου, ποσοστό όχι τόσο αμελητέο.

**Επίσης, περίπου ένας στους 10 ανέφερε την περίπτωση στις αρχές που θεώρησε αρμόδιες, ενώ ένας στους 15 το κατήγγειλε στην αστυνομία.

**Ακόμη μικρότερο ποσοστό φαίνεται ότι το ανέφερε στις κοινωνικές υπηρεσίες, τις οποίες ο κόσμος θεωρεί στη χώρα μας αναποτελεσματικές.

**Το πλέον απογοητευτικό όμως είναι ότι μόνο ένας στους 15 είναι ικανοποιημένος από το χειρισμό της υπόθεσης από το φορέα στον οποίο απευθύνθηκε. Και το γεγονός αυτό πρέπει να μας προβληματίζει, όπως λέει και ο κ. Μαγγανάς, καθώς γίνεται όλο και περισσότερο επιτακτική η ανάγκη «δημιουργίας ενός κεντρικού φορέα με περιφερειακά γραφεία στελεχωμένα με κατάλληλους επιστήμονες ώστε να επιλαμβάνεται πρώτος αυτός στις υποθέσεις».

(Πηγή: Κυριακάτικη, Χρυσόστομος Μπικατζίκ, 09/11/2003 Χ. Κ. Τεγόπουλος Εκδόσεις Α.Ε.)

Τέσσερα παιδιά που δεν θέλουν να θυμούνται

Αποκαλυπτικές είναι οι μαρτυρίες των παιδιών που έχουν πέσει θύματα σεξουαλικής κακοποίησης:

1. «Αρχικά, μια αγκαλιά ήταν αρκετή για ένα ευχαριστώ, μετά άρχισε να με φιλάει και, σιγά- σιγά, μου έλεγε να πάω κοντά του για ένα, όπως έλεγε, γαργαλητό. Μια μέρα μου είπε ότι είχε ένα καινούριο παιχνίδι να παίξουμε, με έδεσε στο κρεβάτι και...»

Κορίτσι που έπεσε θύμα σεξουαλικής κακοποίησης για πρώτη φορά στην ηλικία των 6 χρόνων.

2. «Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε έγινε πρώτη φορά... Ο πατέρας της φίλης μου έπαιρνε το χέρι μου και το έβαζε στην τσέπη του για να πάρω γλυκίσματα... Παίζαμε συνέχεια μέσα στο σπίτι... Ο πατέρας της ερχόταν κι αυτός, να παίξει μαζί μας... Έσβηνε τα φώτα και μας έλεγε να προσποιηθούμε ότι ήρθε η ώρα για ύπνο... Όπως ήταν σκοτάδι, μπορούσε να με "πιάσει" χωρίς να βλέπει η κόρη του».

Κορίτσι που κακοποιήθηκε πρώτη φορά σεξουαλικά σε ηλικία 8 ετών.

3. «Ο αδερφός μου συνέχισε τα "παιχνίδια" του μέχρι που έγινα 13... Έκανε ό,τι ήθελε πάνω μου, κάθε μέρα, κάποιες από τις πράξεις είναι ακόμη και σήμερα πολύ μπερδεμένες στο μυαλό, ευτυχώς, δόξα τω Θεώ... Δεν θέλω να θυμηθώ... Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες του βιασμού... Ήταν βίαιος, διεστραμμένος...»

Αγόρι που κακοποιήθηκε σεξουαλικά όταν ήταν 5 ετών.

4. «Ο φίλος της μητέρας μου με κακοποίησε πρώτη φορά όταν ήμουν 9 ετών. Σε εκείνη την ηλικία δεν πολυκαταλάβαινα τι ακριβώς έκανε, αλλά ένιωθα ότι κάτι δεν ήταν σωστό... θυμάμαι που χρησιμοποιούσε τα χέρια του, τα δάχτυλά του και ήμουνα τόσο φοβισμένη όταν πήγαινα στο κρεβάτι...»

Κορίτσι που κακοποιείτο από την ηλικία των 10 ετών.

«Κάθε περιστατικό κι ένας φαύλος κύκλος. Η κακοποίηση γι' αυτά τα παιδιά δεν είναι τυχαίο περιστατικό. Είναι η καθημερινότητα...»

Η Σοφία Συμεωνίδου, σύμβουλος νέων της οργάνωσης «Άρσις», που παρέχει υποστήριξη σε κακοποιημένα παιδιά, τονίζει ότι, «ενώ κάθε χρόνο περνάνε από την οργάνωση, περίπου 100 παιδιά, πολλά απ' αυτά εξαφανίζονται». Οι περιπτώσεις των παιδιών που αναφέρονται παρακάτω, είναι μια σταγόνα σ' έναν ωκεανό εξαθλίωσης.

Ταπεινωμένος από την επαιτεία και υποσιτισμένος, εντοπίστηκε στο δρόμο, ένα χρόνο πριν. Εξαναγκαζόταν να ζητιανεύει, επί τρία χρόνια. Σχολείο δεν πήγε ποτέ. Υπήρξαν μέρες που επέστρεφε με τσέπες άδειες. Ήξερε ότι τον περίμενε τιμωρία: ξύλο, από τη μάνα και τα αδέρφια του. Η ιστορία του Ηλία ενδέχεται να έχει καλό τέλος. Πηγαίνει, πλέον, σχολείο. Η «Άρσις» παρέχει τρόφιμα στη μάνα του, με τη συμφωνία ο μικρός να μην ξαναζητιανέψει.

«Οι γονείς μου χώρισαν και ο μπαμπάς δεν έδινε διατροφή για περισσότερο από τρία χρόνια. Η μητέρα μου μπαινόβγαινε σε ψυχιατρεία. Στα μεσοδιαστήματα έκανε μεροκάματα ως καθαρίστρια. Όμως τα χρήματα δεν ήταν ποτέ αρκετά» λέει η Άννα. «Στράφηκα σε μια σχέση που είχα, ψάχνοντας απεγνωσμένα για στήριγμα».

Λίγο καιρό μετά, η Άννα έφτανε στο αστυνομικό τμήμα για να καταγγείλει ότι ο φίλος της, μαζί με κάποιον άλλον, την είχε κακοποιήσει σεξουαλικά.

Τώρα η Άννα πάει να ορθοποδήσει. Κατάφερε να τελειώσει το γυμνάσιο, ξεκίνησε δουλειά και αποφάσισε να κινηθεί δικαστικά κατά των βιαστών.

Δεν έχει εικόνες από τους γονείς του. Το μόνο που ήξερε είναι πως βρίσκονταν και οι δυο φυλακή. Μεγάλωνε με μια θεία που είχε χαράξει το καθημερινό του δρομολόγιο: από τον τσιγγάνικο καταυλισμό στο δρόμο για να ζητιανέψει και ξανά πίσω. Κάποια στιγμή το δρομολόγιο άλλαξε. Έφτασε στην οργάνωση «Άρσις». Χρειάστηκε να περάσουν δύο μήνες μέχρι να βρει κουράγιο να τους πει ότι, ήδη εκδιδόταν.

«Είχα ένα συγκεκριμένο στέκι στο δρόμο και οι πελάτες έρχονταν με το αυτοκίνητο και μ' έκλειναν» είχε πει ο Σταμάτης. «Πολλοί απ' αυτούς δεν με πλήρωναν. Για να τους εκδικηθώ, τους έκλεβα. Το κινητό, το πορτοφόλι, ό,τι έβρισκα...».

Αμέσως μόλις αποκάλυψε την ιστορία του, εξαφανίστηκε.

(Πηγή: Κυριακάτικη, Νάντια Βασιλειάδου, 09/11/2003 Χ. Κ. Τεγόπουλος Εκδόσεις Α.Ε.)

ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΙΚΑ

Μια ενότητα εγκυκλοπαιδική υπέρ της μόρφωσης των ιερέων, αλλά και της γενικότερης συνεισφοράς τους εις το γένος. Τέτοιες πληροφορίες υπάρχουν κατά χιλιάδες εις την ιστορία του Ελληνικού γένους και καλό θα ήταν ο καθείς να τις συμβουλεύεται πριν να αρχίσει να δέχεται επιχειρήματα κούφιας θεμελίωσης ως του Μιχάλη Καλόπουλου.

Διάδοχος σύμφωνα με την τελευταία θέληση του Ηγουμένου Χριστοφόρου, ορίσθηκε ο από τη μικρή ηλικία ευρισκόμενος κοντά του ο δραστήριος και φιλόπονος Αμβρόσιος Μίχαλος από το χωριό Εγρήγορος της περιφερείας Κουρουνίων.

Και ο νέος Ηγούμενος της Μονής Μυρσινιδίου Αμβρόσιος προσείλκυσε με την κατά Θεόν πολιτείαν του και το εξαίρετο ήθος του, τον σεβασμό, την αγάπη και την εκτίμηση των μοναχών της Μονής και των σε αυτή προσερχομένων ευσεβών προσκυνητών. Μαζί με τα πνευματικά του καθήκοντα, που τον ανέδειξαν «ο των καλών ζηλωτήν και του Θεού εργάτην αληθή» προέβη σε έργα προόδου για τη Μονή. Αγόρασε από τη κοινότητα Βροντάδου τα γύρω από τη Μονή δασώδη και χέρσα τμήματα γης και τα μετέτρεψε από φτωχά και άγονα σε καλλιεργήσιμα και καρποφόρα, ώστε να προσπορίζεται η Μονή για τη ζωάρκεια των σε αυτή διαβιούντων μοναχών έσοδα.

Αλλά ούτε και τη Βιβλιοθήκη της Μονής παραμέλησε.

Κατά εισήγηση του ιστοριοδίφη Ανδρέα Πολεμίδη υιοθέτησε αποκλειστικό πρόγραμμα, σύμφωνα με το οποίο συγκέντρωνε στη Βιβλιοθήκη κάθε τι που γράφτηκε και αφορούσε τη Χίο. Για να ενισχύσει μάλιστα την κίνηση αυτή ο Ανδρέας Πολεμίδης απέστειλε μεγάλον αριθμό βιβλίων στη Μονή, όπου εκτός των άλλων περιείχοντο τούρκικα έγγραφα, αφορώντα την ιστορία της Χίου, το χρονικό της πυρπολήσεως της τούρκικης ναυαρχίδας από τον Κανάρη, τόμοι της εφημερίδας «Παγχιακή», το Χιακόν Γλωσσάριον του Αλεξ. Βλαστού, διάφοροι επιμνημόσυνοι λόγοι του Ανδρέα Πολεμίδη, που αφορούν τη Χίο, εκθέσεις επί της δημοτικής και αστικής παιδεύσεως της Χίου και άλλα.

Ετσι, κατά την άποψη του Ανδρέα Πολεμίδη η Βιβλιοθήκη της Μονής Μυρσινιδίου στα τέλη της δεκαετίας του ΄50 εφύλασσε επιμελώς ταξινομημένους χιλιάδες τόμους βιβλίων μέσα σε καλώς κατασκευασμένες βιβλιοθήκες, που εστεγάζετο σε κατάλληλες αίθουσες και «ήγαγεν την Βιβλιοθήκη της Μονής εις πνευματικόν Ελικώνα».

Αξια μνείας και επαίνου είναι ακόμη η πολύτιμη συμβολή και συμπαράσταση του Ηγουμένου Αμβροσίου στα οδυνηρά και αξιοθρήνητα χρόνια της γερμανικής κατοχής, τόσο στον τομέα της φιλανθρωπίας όσον και στην Εθνική Αντίσταση με σοβαρό κίνδυνο πολλές φορές και της ίδιας της υπάρξεώς του και της Μονής.

Η δυσπραγία και οικονομική κρίση που εξερράγη τότε ήταν πρωτοφανής. Η πείνα και η δυστυχία εμάστιζαν ολόκληρη την Ελλάδα και το νησί.

Τη μεγάλη μάχη του για την ανακούφιση της πείνας και της δυστυχίας έδινε με τα πενιχρά του μέσα νυχθημερόν ο αγωνιστής της πίστεως και της πατρίδας, ο Ηγούμενος της Μονής Μυρσινιδίου Αμβρόσιος. Στο Μοναστήρι του κατέφευγαν εξαθλιωμένες και συντετριμμένες οικογένειες, για να ζητήσουν τροφή και προστασία κι εκείνος έδινε απλόχερα ό,τι μπορούσε να μοιραστεί μαζί τους από τα λιγοστά προϊόντα από τα χωράφια του.

Κυνηγημένοι από την απειλή του θανάτου από ασιτία πολλοί άνθρωποι ζητούσαν τη βοήθεια του, για να περάσουν στις απέναντι Μικρασιατικές ακτές. Και τότε ο τολμηρός Ηγούμενος ανέλαβε τον αγώνα της διαπερασίωσης πολλών κατοίκων της περιοχής, καθώς και άλλων από διάφορα μέρη της Χίου, τους οποίους με μικρές βάρκες εφρόντιζε τις αφέγγαρες νύχτες να διαπεραιωθούν απέναντι στη Μ. Ασία και κατόπιν να διασκορπισθούν σε πόλεις της Μέσης Ανατολής, της Κύπρου, της Αιγύπτου, ώστε να τύχουν συμμαχικής προστασίας ή να καταταγούν στον στρατό των συμμάχων.

Σε συνεργασία με τον εγκαταστηθέντα από ομάδα κατασκοπείας στον Βροντάδο ασύρματο, ερχόταν σε επαφή με το αρχηγείο της Μέσης Ανατολής και, αψηφώντας τον κίνδυνο από το γερμανικό φυλάκιο, που είχε εγκατασταθεί πολύ κοντά στον όρμο της Βρύσης του Πασά, εφρόντιζε να φυγαδευτούν στην απέναντι ακτή φυγάδες εκτός από τη Χίο, από διάφορα μέρη της Ελλάδας που για τον σκοπόν αυτό έφταναν στο νησί. Οι απομεμακρυσμένες από την πρωτεύουσα της Χίου ακτές της Μονής Μυρσινιδίου και του Μηλιγγά εγιναν σιωπηλοί μάρτυρες των μεγάλων εκείνων στιγμών.

Στο Μοναστήρι του κρύφτηκαν και με τη βοήθειά του κατόπιν φυγαδεύτηκαν στα Μικρασιατικά παράλια σύμμαχοι, αξιωματικοί και στρατιώτες Άγγλοι και Νεοζηλανδοί, για να φτάσουν στη συνέχεια στη στρατιωτική τους βάση και να ενωθούν με το συμμαχικό στρατό. Οι πολύτιμες και πολλαπλές υπηρεσίες του γενναίου πατριώτη και Ηγουμένου του Μυρσινιδίου προκάλεσαν τον θαυμασμό των συμμάχων, οι οποίοι ετίμησαν τη Μονή με επαίνους και τιμητικά έγγραφα, όπως η Νεοζηλανδική Κυβέρνηση, ο Αγγλος Στρατάρχης Αλεξάντερ, πολλές Αντιστασιακές Οργανώσεις, Ελληνικές και ξένες.

Το έτος 1948 τον Ηγουμένο Αμβρόσιο, το οποίον ο Κύριος εκάλεσεν κοντά Του και ενταφίασαν στην είσοδο του Καθολικού, διεδεχθη στη Μονή ο ιερομόναχος και μετέπειτα Αρχιμανδρίτης Χριστοφόρος Γεραζούνης.

ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ

Πράγμα που μας προειδοποιεί να ελέγχουμε ολόκληρη την ιστορία και κυρίως την κατάληξη της κάθε υπόσχεσης, πριν ακουμπήσουμε πάνω της τις ελπίδες μιας ζωής!(Πηγή: Μιχάλης Καλόπουλος, παρών άρθρο)

...τέτοιες αισχρές λεπτομέρειες του δήθεν παιδογαμικού και παιδοκτόνου κτήνους απ' την Χίο… (Πηγή: Μιχάλης Καλόπουλος, παρών άρθρο)

«Η πέτρα που άνοιξε και έκρυψε την αγία Μαρκέλλα μέσα της, από τότε αναβλύζει νερό θαυματουργό, που γιατρεύει κάθε νόσημα και αρρώστια.

Η δέ πέτρα, γράφει ο Μητροπολίτης της Αστόριας, η οποία έκρυψε το παρθενικό σώμα της και έως την σήμερον το σκεπάζει, είναι εις το χείλος της θαλάσσης, όχι πολύ μεγάλη, ουδέ φαίνεται σαν ριζιμαία, αλλά ως να εκυλίσθη σπό το βουνό και εκεί ανέβλυσε και αναβλύζει αενάως ύδωρ τερατουργόν, ιαματικόν παντός πάθους και πάσης ασθενείας.

Χιλιάδες τρέχουν οι προσκυνηταί απ' όλη την Χίο, ακόμη και από τα ξένα, για να επικαλεσθούν την χάριν της άσπιλης Νύμφης του Χριστού Μαρκέλλας και να θεραπευθούν από διάφορες αρρώστειες. Το ήσυχο εκείνο νερό πάνω στο βράχο, όταν ο ιερεύς διαβάζη τον αγιασμό, αρχίζει να βράζη.

Μόλις ο ιερεύς αρχίζει να διαβάζη την παράκλησιν της αγίας, αρχίζουν να γίνωνται φυσαλίδες εν αυτώ και το ύδωρ γίνεται θερμόν, οπότε λαμβάνωσιν εξ αυτού οι Χριστιανοί προς ίασιν των κατατρεχουσών αυτούς ασθενειών, επικαλούμενοι την βοήθειαν της αγίας.» (Πηγή: Η Αγία Μαρκέλλα, π. Χαραλάμπους Βασιλόπουλου, εκδ. Ορθόδοξος Τύπος)

Παροιμίες Σολομώντος, Κεφ. Ιβ΄ «12 ἐπιθυμίαι ἀσεβῶν κακαί»

Παροιμίες Σολομώντος, Κεφ. Ιγ΄ «10... δένδρον γὰρ ζωῆς ἐπιθυμία ἀγαθή.»

Το 4%-5% των κοριτσιών έχει κακοποιηθεί σεξουαλικά από τον πατέρα, τον πατριό ή τον ανάδοχο γονέα, πριν από την ηλικία των 18!

*Το 50% από όσους ρωτήθηκαν φαίνεται ότι έγιναν μάρτυρες κακοποίησης ανηλίκου! (Κυριακάτικη, Χρυσόστομος Μπικατζίκ - 09/11/2003)

Μακκαβαίων Δ΄, Κεφ. Α΄ «20 παθῶν δὲ φύσεις εἰσὶν αἱ περιεκτικώταται δύο, ἡδονή τε καὶ πόνος· τούτων δὲ ἑκάτερον καὶ περὶ τὸ σῶμα καὶ περὶ τὴν ψυχὴν πέφυκεν. 21 πολλαὶ δὲ καὶ περὶ τὴν ἡδονὴν καὶ τὸν πόνον παθῶν εἰσιν ἀκολουθίαι. 22 πρὸ μὲν οὖν τῆς ἡδονῆς ἐστιν ἐπιθυμία· μετὰ δὲ τὴν ἡδονὴν χαρά. 23 πρὸ δὲ τοῦ πόνου ἐστὶ φόβος, μετὰ δὲ τὸν πόνον λύπη. 24 θυμὸς δὲ κοινὸν πάθος ἐστὶν ἡδονῆς καὶ πόνου, ἐὰν ἐννοηθῇ τις ὅτι αὐτῷ περιέπεσεν. 25 ἐν δὲ τῇ ἡδονῇ ἔνεστι καὶ ἡ κακοήθης διάθεσις, πολυτροπωτάτη πάντων τῶν παθῶν οὖσα.»

Α΄ Πέτρου, Κεφ. β΄ «11 Ἀγαπητοί, παρακαλῶ ὡς παροίκους καὶ παρεπιδήμους, ἀπέχεσθαι τῶν σαρκικῶν ἐπιθυμιῶν, αἵτινες στρατεύονται κατὰ τῆς ψυχῆς, »

Κατά Μάρκον, Κεφ. Δ΄ «19 καὶ αἱ μέριμναι τοῦ αἰῶνος τούτου καὶ ἡ ἀπάτη τοῦ πλούτου καὶ αἱ περὶ τὰ λοιπὰ ἐπιθυμίαι εἰσπορευόμεναι συμπνίγουσι τὸν λόγον, καὶ ἄκαρπος γίνεται.»

Προς Γαλάτας, Κεφ. Ε΄ «16 Λέγω δὲ πνεύματι περιπατεῖτε καὶ ἐπιθυμίαν σαρκὸς οὐ μὴ τελέσητε. 17 ἡ γὰρ σὰρξ ἐπιθυμεῖ κατὰ τοῦ πνεύματος, τὸ δὲ πνεῦμα κατὰ τῆς σαρκός· ταῦτα δὲ ἀντίκειται ἀλλήλοις, ἵνα μὴ ἃ ἐὰν θέλητε ταῦτα ποιῆτε. 18 εἰ δὲ Πνεύματι ἄγεσθε, οὐκ ἐστὲ ὑπὸ νόμον. 19 φανερὰ δέ ἐστι τὰ ἔργα τῆς σαρκός, ἅτινά ἐστι μοιχεία πορνεία, ἀκαθαρσία, ἀσέλγεια, 20 εἰδωλολατρία, φαρμακεία, ἔχθραι, ἔρεις, ζῆλοι, θυμοί, ἐριθεῖαι, διχοστασίαι, αἱρέσεις, 21 φθόνοι, φόνοι, μέθαι, κῶμοι καὶ τὰ ὅμοια τούτοις, ἃ προλέγω ὑμῖν καθὼς καὶ προεῖπον, ὅτι οἱ τὰ τοιαῦτα πράσσοντες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσιν.»

Προς Εφεσίους, Κεφ. δ΄ «22 ἀποθέσθαι ὑμᾶς κατὰ τὴν προτέραν ἀναστροφὴν τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον τὸν φθειρόμενον κατὰ τὰς ἐπιθυμίας τῆς ἀπάτης, 23 ἀνανεοῦσθαι δὲ τῷ πνεύματι τοῦ νοὸς ὑμῶν 24 καὶ ἐνδύσασθαι τὸν καινὸν ἄνθρωπον τὸν κατὰ Θεὸν κτισθέντα ἐν δικαιοσύνῃ καὶ ὁσιότητι τῆς ἀληθείας.»

ΠΗΓΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ

1. Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Παχνός Α.Ν., Δικηγόρος Πολιτευτής, τόμοι Ε΄, Κδ΄

1. Ιστορία της Εκκλησία της Κέρκυρας , από στης συστάσεως αυτής μέχρι του νυν (Δαπάνη του Πετριδείου Κληροδοτήματος), Σπυρίδωνος Κ. Παπαγεωργίου, Διδάκτορος της Θεολογίας και Φιλολογίας και Καθηγητού, Εν Κέρκυρα, Χρωμοτυπολιθογραφείον Αδελ. Γ. Ασπιώτη, 1920

2. Η Αγία Μαρκέλλα, π. Χαραλάμπους Βασιλόπουλου, εκδ. Ορθόδοξος Τύπος

3. Κ. Κερένυϊ, Η μυθολογία των Ελλήνων, μετάφραση Δημήτριου Σταθόπουλου, Βιβλιοπωλείον της «Εστίας» Ιωαν. Δ. Κολλάρου & ΣΙΑΣ Α.Ε., Αθήνα, 1995.

4. Πολιτικοί Θεσμοί & Οργάνωση του Κράτους, Ομάδα εκπαιδευτών -Παιδαγωγών, Εκδόσεις Πελεκάνος, Αθήνα

5. Ο Ιερός Σπυρίδων, Αθανάσιος Χ. Τσίτσας, πρωτοπρεσβύτερος, Κέρκυρα 1967

1. Παγκόσμια Ιστορία, τεύχος 4, Η Λατινοκρατεία στην Ελλάδα, Δημήτριος Σ. Μπελέζος, ιστορικός, έκδοση του περιοδικού Ιστορικά Θέματα, εκδόσεις Περισκόπιο, σσ. 142, 144, 146 - 147

4. Η δράση των Waffen SS στα Δυτικά Μέτωπα, Κωνσταντίνος Ε. Αβτζιγιάννης, Πολεμικές Μονογραφίες, τεύχος 42

Μ. ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ & ΑΓΙΑ ΜΑΡΚΕΛΛΑ ΧΙΟΥ

ΚΑΚΟ-ΕΡΕΥΝΕΣ & Μ. ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ

1.

2.

Ουδέν σχόλιο

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.