ΑΙΡΕΣΕΙΣ & ΤΡΑΓΙΚΕΣ ΠΛΑΝΕΣ ΣΤΙΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Η Ορθοδοξία δεν είναι θρησκεία. Η Ορθοδοξία είναι η θεραπεία της σύγχρονης θρησκείας και δηλαδή όλου εκείνου του συστήματος που στήθηκε από τον άνθρωπο, για να προσπαθήσει να προσεγγίσει τον Θεό και ουσιαστικά απέτυχε, πλανήθηκε, έπεσε έξω εις τους στόχους του. Η Ορθοδοξία, γεννημένη μέσα από το σχέδιο του ίδιου του Θεού Αυτοπροσώπως, αποκαλύφθηκε εις τον άνθρωπο για τον απολυτρώσει από την θρησκευτική μεθοδολογία της πλάνης και δηλαδή της σφαλερής αναζήτησης που έδωσε λάθος αποτελέσματα, τα οποία εσφαλμένα εξακολουθεί να ακολουθεί πλειάδα ανθρώπων, εικόνων του Θεού. Υπάρχουν πολλοί που έχουν την γνώμη, ότι μια ιστορία «βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα», είναι και αυτή αληθινή. Οι διάφορες χριστιανικές αιρέσεις δεν είναι τίποτα άλλο παρά «ιστορίες» βασισμένες πάνω πραγματικά γεγονότα, που όμως έχουν αλλοιωθεί λίγο ή πολύ και που αναγκαστικά για τους αρχι-αιρετικούς δεν αφήνει πολλά περιθώρια ελπίδας (Κατά Ματθαίον, Κεφ. Ιβ΄ «30 ὁ μὴ ὢν μετ' ἐμοῦ κατ' ἐμοῦ ἐστι, καὶ ὁ μὴ συνάγων μετ' ἐμοῦ σκορπίζει. 31 Διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν, πᾶσα ἁμαρτία καὶ βλασφημία ἀφεθήσεται τοῖς ἀνθρώποις, ἡ δὲ τοῦ Πνεύματος βλασφημία οὐκ ἀφεθήσεται τοῖς ἀνθρώποις·»). Το πρόβλημα που έχουν οι αιρέσεις του Χριστιανισμού είναι σοβαρό, από πλευράς ηγεσίας, διότι εκατομμύρια ανθρώπων χάρη στα συστήματα αίρεσης πιστεύουν πως είναι χριστιανοί, ενώ δεν είναι, και εφόσον νομίζουν πως είναι δεν αναζητούν τον Χριστιανισμό, που είναι η Ορθοδοξία, αλλά μένουν στις πλάνες που δημιούργησαν οι πνευματικοί τους ηγέτες. Αποτέλεσμα αυτών η μη συμμετοχή τους στα Μυστήρια του Ιησού. Από την άλλη μεριά, αν σκεφτεί ο καθείς πόσο σοβαρό παράπτωμα είναι το αιρεσιολογείν «βασισμένο πάνω σε πραγματικά γεγονότα», αντιλαμβάνεται πόσο σοβαρότερο είναι ο παγανισμός, που δεν είναι βασισμένος πάνω σε πραγματικά θεολογικά γεγονότα.

ΠΑΠΙΣΜΟΣ

ΤΟ ΑΛΑΘΗΤΟ ΤΟΥ ΠΑΠΑ & Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΕΤΡΟΣ

Το παπικό δόγμα για το αλάθητο του Πάπα, όπως παρουσιάζεται στην Α΄ Βατικάνιο Σύνοδο του 1870, είναι το εξής:

Βλέπουμε επίσης πως ακόμη και ο άγιος Πέτρος είχε κάνει κάποια σφάλματα, αλλά διορθώθηκε από τον απόστολο Παύλο! (Προς Γαλάτας Κεφ β,΄ 11-21) Όταν έγινε Αποστολική Σύνοδος στα Ιεροσόλυμα, πρόεδρος ήταν ο επίσκοπος Ιεροσολύμων Ιάκωβος ο Αδελφόθεος και όχι ο Πέτρος (Πράξεις , Κεφ. Ιε΄). Αυτό αποδεικνύει το πόσο παράλογες είναι οι αξιώσεις του επισκόπου Ρώμης για πρωτείο και αλάθητο...

Ο Πάπας Ονώριος ο Α΄ (625-638) όχι μόνο δεν είχε αλάθητο, αλλά ασπάστηκε και τον Μονοθελητισμό! Έγραψε το 634μ.Χ. σε επίσημη απαντητική επιστολή προς τον Μονοθελήτη Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Σέργιο «όθεν και έν θέλημα ομολογούμεν του Κυρίου Ιησού Χριστού». Αναθεματίζεται ξεκάθαρα ως επίσκοπος Παλαιάς Ρώμης από την ΣΤ΄ Οικουμενική Σύνοδο μαζί με τους επισκόπους Σέργιο, Θεόδωρο, Κύρο, Πέτρο, Πύρρο και Παύλο (Αποφάσεις 13, 16, 18). Επίσης αποκαλείται όργανο του αρχαίου όφεως και εμπόδιο για την Εκκλησία (Απόφαση 18). Είχε κατηγορηθεί στον αυτοκράτορα μάλιστα από τον ίδιο τον Πάπα Ρώμης Αγάθωνα (Απόφαση 13).

Διά μέσω της εν Τριδέντω συνόδου οι παπικοί αναθεματίζουν (εξοβελίζουν εκτός Εκκλησίας) τούς Αποστόλους, τούς Πατέρες της Εκκλησίας και Αυτόν τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό.

Η εν Τριδέντω σύνοδος του Παπισμού (1545-1563) θεωρείται υπ αυτού «Οικουμενική» και «κατέχει την πρώτην θέσιν εις την λίσταν των γενικών συνόδων», διότι επαναπροσδιώρισε το Λατινικό δόγμα και εισήγαγε σημαντικές μεταρρυθμίσεις, γεγονότα πού είχαν σπουδαιότατες επιδράσεις τόσο εντός όσο και εκτός του Παπισμού [1]. Σε λίγους, όμως, είναι γνωστό ότι, όπως γράφει ο Δοσίθεος Ιεροσολύμων, η εν λόγω σύνοδος «αναθεματίζει την Καθολική Εκκλησία, τούς αγίους πατέρας, τούς Αποστόλους, και αυτόν τον Χριστόν» [2]! Σκοπός του παρόντος είναι να καταστήση τις βλασφημίες αυτές ευρύτερα γνωστές. Κυρία πηγή μας είναι τα πρακτικά της εν λόγω συνόδου [3]. Θα αναφερθούμε σε λίγα μόνο σημεία.

1. Τρίτη συνεδρία (Φεβρ. 1546), Όρος που αφορά το Σύμβολο της Πίστεως. Αφού παρατίθεται το Σύμβολο με την προσθήκην του filioque, παραγγέλλεται ότι «όλοι όσοι δηλώνουν Χριστιανοί συμφωνούν απαραιτήτως» με αυτό, αλλιώς είναι αιρετικοί. Έτσι, αναθεματίζεται η Εκκλησία και οι άγιοι Πατέρες, οι οποίοι θέσπισαν το Σύμβολο χωρίς την προσθήκη.

2. Εβδόμη συνεδρία (Μάρτιος 1547), Κανόνες επί του Βαπτίσματος, Κανών 3: «Εάν τις είπη ότι εις την Ρωμαϊκήν Εκκλησίαν, η οποία είναι η μήτηρ και κυρία όλων των Εκκλησιών, δέν υπάρχει το αληθινόν δόγμα σχετικώς προς το μυστήριον του βαπτίσματος, ας είναι ανάθεμα». Όπως γράφει ο Δοσίθεος, «η καθολική Εκκλησία [δηλαδή η Ορθόδοξος] από των Αποστόλων παραλαβούσα, βαπτίζει εις τρεις καταδύσεις και αναδύσεις δια το τρισυπόστατον της Θεότητος και την τριήμερον Ανάστασιν». Οι δε παπικοί, που καινοτόμησαν το βάπτισμα, αναθεματίζουν με την εν λόγω σύνοδο όποιον λέει ότι η καινοτομία αυτή δεν ήταν καλή. Τουτέστιν, αναθεματίζουν την καθολική Εκκλησία, τούς αγίου πατέρες και τούς Αποστόλους, οι οποίοι άφησαν σαφή παραγγελία για την τελετουργίαν του βαπτίσματος [4].

3. Συνεδρίαι 13 (Οκτ. 1551) και 21 (Ιούλ. 1562), Όροι και κανόνες αφορωντες το μυστήριον της θείας Ευχαριστίας. Εδω οι παπικοί καινοτόμησαν το μέγα τούτο μυστήριο κατά δύο τρόπους. Πρώτον, απεφάσισαν ότι δέν είναι απαραίτητο να μεταδίδωνται τα θεια δώρα και με τα δύο είδη, του άρτου και του οίνου, αλλ αρκεί το ένα ειδος. Δεύτερον, απεφάσισαν ότι δέν είναι απαραίτητο να μεταδίδωνται τα θεια δώρα και στα παιδιά. Αναθεματίζουν δε όσους λένε ότι οι μεταρρυθμίσεις αυτές δέν εγιναν Ορθά. Συγκεκριμένα, στο τεταρτο κεφαλαίο της 21ης συνεδρίας εθέσπισαν τούς ακολουθους κανόνες:

Κανών 1: Εάν τις είπη ότι έκαστος και όλοι οι πιστοί του Χριστού υποχρεούνται, είτε κατόπιν εντολής του Θεού είτε από την ανάγκην δια την σωτηρίαν των, να λαμβάνουν και τα δύο είδη του αγιωτάτου μυστηρίου της Ευχαριστίας, ας είναι ανάθεμα.

Κανών 2: Εάν τις είπη ότι η αγία Καθολική Εκκλησία δέν ώρισεν δικαίως ότι οι λαϊκοί και οι κληρικοί πού δέν τελούν τον καθαγιασμόν των τιμίων δώρων πρέπει να κοινωνούν μόνον από το είδος του άρτου, ή ότι έχει σφάλλει εις το θέμα τούτο, ας είναι ανάθεμα.

Κανών 4: Εάν τις είπη ότι η κοινωνία της Ευχαριστίας είναι απαραίτητος δια τα μικρά παιδία πρίν αυτά φθάσουν εις ηλικίαν ώστε ν αποφασίζουν μόνα των, ας είναι ανάθεμα.

Όπως γράφει και πάλι ο Δοσίθεος, «ο Κύριος μόνος ώρισε, Λάβετε, φάγετε, και πίετε εξ αυτού πάντες, και οι άγιοι πατέρες ούτως εδέξαντο τούς λόγους του Κυρίου, ίνα πάντες οι Χριστιανοί δηλονότι τρώγωσι το σώμα και πίνωσι το αίμα, ο δε Πάπας εκαινοτόμησε κατά των αγίων και αυτού του Χριστού, και έκρινε τούς λαϊκούς μόνου του ενός είδους και ήτοι του άρτου κοινωνειν, τούτο δε εβεβαίωσαν πρότερον και εν Κωνσταντεία και Βασιλεία λατινικαί Σύνοδοι, απεδέχθη δε τούτο και η παρούσα μετά μεγάλης βλασφημίας, και γαρ αναθεματίζει τούς λέγοντας μη ευλόγως ποιησαι τούτο την ρωμαϊκήν Εκκλησίαν». και συνεχίζει: «ο Κύριος είπε, Λάβετε, φάγετε, και πίετε εξ αυτού πάντες, και η καθολική Εκκλησία απ αρχης παρείχε την κοινωνίαν του Μυστηρίου και τοις παιδίοις, η δε ρωμαϊκή, ήτοι η παπική Εκκλησία διώρισε μόνον τούς μεγάλους μεταλαμβάνειν, ουμήν και τα παιδία, τούς δε λέγοντας μη ευλόγως ταύτα πεποιηκέναι την παπικήν Εκκλησίαν και διορίσαι, αναθεματίζει, και ούτω πάλιν αναθεματίζει την καθολικήν Εκκλησίαν, και τούς αγίους πατέρας, και αυτόν τον Χριστόν».

4. Εικοστή τετάρτη συνεδρία (Νοέμβριος 1563), Κανόνες αφορώντες το μυστήριον του γάμου, Κανών 7: «Εάν τις είπη ότι η Εκκλησία σφάλλει διδάσκουσα ότι συμφώνως προς το ευαγγελικόν και αποστολικόν δόγμα ο δεσμός του γάμου δέν δύναται να λυθή μονομερώς λόγω μοιχείας· και ότι αμφότεροι οι σύζυγοι, ή ακόμη και μόνον το αθώον μέλος πού δέν εμοίχευσε, δέν δύναται να συνάψη έτερον γάμον εν όσω ζη το έτερον μέλος· και ότι είναι ένοχος μοιχείας ο σύζυγος πού χωρίζει την μοιχαλίδα γυναίκα του δια να συζευχθή με άλλην, όπως είναι και η σύζυγος πού χωρίζει τον μοιχόν άνδρα της δια να συζευχθή με άλλον, ας είναι ανάθεμα»

Σχολιάζοντας ο Δοσίθεος τον εν λόγω κανόνα, γράφει ότι η σύνοδος «αναθεματίζει τούς δια μοιχείαν ποιουντας διαζύγιον, και ούτως αναθεματίζει τον ειπόντα, Όστις απολύση την γυναίκα αυτού παρεκτός λόγου πορνείας, και την καθολικήν Εκκλησίαν, και τούς αγίους πατέρας». Δηλαδή, ενώ ο Χριστός είπε λόγο[5] πού επιτρέπει το διαζύγιο λόγω πορνείας, οι παπικοί τον αναθεματίζουν για τον λόγο αυτό!

Λοιπόν, υπέρβαλλε ο «παπομάστιξ» Δοσίθεος όταν έγραφε ότι «ο παπισμός εστίν αντιχριστιανισμός» και «οι παπισταί μεμαρτυρημένοι ψευδοπλάσται»; Ή μήπως έλεγε ψέματα όταν περίγραφε γεγονότα όπως το εξής: «ίνα δείξωσιν εαυτούς οι Λατίνοι αρχαίους και αδυσωπήτους εχθρούς των ορθοδόξων, συνέτριψαν το Τέμπλον του εν Βηθλεέμ Ναού . . . εχλεύαζον και κατεπάτουν τον τίμιον Σταυρόν και τάς αγίας Εικόνας ως ζωγραφίας δήθεν των Ρωμαίων, την δε εν τη έμπροσθεν του αγίου τάφου καμάρα αγίαν τράπεζαν, ένθα οι Πατριάρχαι διένειμαν το άγιον φως, κατέσκαψαν»[6];

[1] Βλ. Canons and Decrees of the Council of Trent, ΄Αγγλική μετάφρασις υπό Rev. H.J. Schroeder, O.P., Tan Books and Publishers, Illinois (1978), σελ. iii· καί ΄Εκκλησιαστική ‘Ιστορία: ΄Απ’ αρχης μέχρι σήμερον υπό ΄Αρχιμ. Β.Κ. Στεφανίδου, ΄Εκδ. Παπαδημητρίου, Β´ ΄Έκδ., 1959, σελ. 606-611.

[2] Βλ. Δωδεκάβιβλος, Βιβλία ΙΑ´ καί ΙΒ´, ΄Εκδ. Β. Ρηγοπούλου, Θεσσαλονίκη, 1983, σελ. 34-36.

[3] Βλ. Canons and Decrees of the Council of Trent, έ.α. ‘Η μετάφρασις ειναι του γράφοντος.

[4] Βλ. 50όν Κανόνα των ‘Αγ. ΄Αποστόλων, Πηδάλιον, 11η ΄Έκδ., «΄Αστήρ», ΄Αθηναι, 1993, σελ. 62-63.

ΙΕΡΑ ΕΞΕΤΑΣΗ: ΙΔΡΥΣΗ ΑΠΌ ΤΟ ΑΛΑΘΗΤΟ ΤΟΥ ΠΑΠΑ

Ο Πάπας Ιννοκέντιος ο Δ΄ (1243-1254) εξέδωσε στις 15 Μαΐου 1252 την επίσημη βούλλα Ad Exstirpanda, με την οποία όρισε να βασανίζονται από τους Ιεροεξεταστές οι αιρετικοί (αληθινοί και μη) με μόνο περιορισμό την διατήρηση της ζωής και της αρτιμέλειας του θύματος. Η διαταγή αυτή επικυρώθηκε απ’ τον Πάπα Αλέξανδρο Δ΄ (1254-1261) στις 30 Νοεμβρίου 1259 και απ’ τον Πάπα Κλήμη Δ΄ (1265-1268) στις 3 Νοεμβρίου 1265... Αργότερα όμως αποφασίστηκε να θανατώνονται οι αιρετικοί. Ο Πάπας Λέων ο Ι΄ των Μεδίκων (1513-1521) στη βούλλα Exsurge Domine, που εκδόθηκε στις 15 Ιουνίου 1520, ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΙ ΜΕ ΖΗΛΟ την άποψη του Λούθηρου «ότι η καύση των αιρετικών είναι αντίθετη στο θέλημα του Αγίου Πνεύματος» (#33) Αυτά λοιπόν κήρυττε ο Παπισμός μέσω των «αλάθητων» Πάπων...

Οι παπικοί «άγιοι» που ζούσαν τότε, όχι μόνο δεν εναντιώνονταν σε αυτό το θεσμό, αλλά συχνά έκαιγαν οι ίδιοι τους αιρετικούς ή παραπονιόνταν γιατί οι αιρέσεις δεν καταπιέζονταν όσο θα έπρεπε. Ο «άγιος» Πάπας Πίος ο Ε΄ (1566-1572) ήταν ιεροεξεταστής και ένας από τους πιο αμείλικτους διώκτες των ετερόδοξων. Ο «άγιος» Ρομπέρτος Μπελλαρμίν (1542-1621), ένας από τους «Δόκτωρες της Εκκλησίας», ήταν επίσης ιεροεξεταστής... Αυτούς τους ανθρώπους προσκυνάνε οι Παπικοί, αυτοί είναι τα υποδείγματά τους. Είναι ή δεν είναι πλανημένοι και μάλιστα βαρύτατα;

Είναι κρίμα που οι περισσότεροι ταυτίζουν αυτή τη θρησκεία, που έφερε τόσα δεινά στην ανθρωπότητα, με το Χριστιανισμό. O Χριστός όμως είπε, (Κατά Μάρκον, Κεφ. Η΄ «34 Καὶ προσκαλεσάμενος τὸν ὄχλον σὺν τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ εἶπεν αὐτοῖς· Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι. »)

ΠΩΣ ΕΓΙΝΕ Ο ΠΑΠΑΣ ΑΛΑΘΗΤΟΣ

Το βιβλίο του Πρ. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού, «Πως έγινε ο Πάπας «αλάθητος»», είναι μια κριτική παρουσίαση έρευνας του ρωμαιοκαθολικού θεολόγου-ιστορικού Α. Μπ. Χάσλερ που έγραψε ένα βιβλίο-βόμβα στα σπλάγχνα του παπισμού και εκδόθηκε από τις Πρότυπες Θεσσαλικές Εκδόσεις. Μπορεί κανείς να το μελετήσει, μεταμορφώνοντας το, από την βιβλιοθήκη του Απολογητή.

ΔΥΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ

Α΄

Από πολύ παλιά η δύση θεμελίωσε την φιλοσοφία και τη ζωή της διαρχικά, πάνω στην «ανάλυση» της ανθρώπινης οντότητας σε δυο διιστάμενα συστατικά, σε «πνεύμα (ψυχή)» και σε «σώμα». Την «ανάλυση» αυτή την ακολούθησε σειρά επιλογών : Τα «θρησκευτικά» και ιδεαλιστικά συστήματα επέλεξαν ως χώρο τους το «πνεύμα», και έτσι τα επακολουθήσαντα υλιστικά συστήματα βρήκαν ανοιχτό το δρόμο για την εναγκάλιση του δεύτερου συστατικού, απορρίπτοντας ή παραθεωρώντας το πρώτο. Βλέπουμε χαρακτηριστικά ότι η Μαρξιστική σκέψη θεωρεί το σπιρτουαλισμό, -το σύστημα που θεωρεί οντολογικά πρωτεύον το πνεύμα - ως αχώριστο συστατικό της θρησκείας (Βλ. π.χ. Μ. Ρόζενταλ - Π. Γιουντίν «Φιλοσοφικό λεξικό» εκδ. Αναγνωστίδη, Αθήνα 1963, σελ.492).

Από τη μια τα εκ Δύσεως διανοητικά δάνειά μας, και από την άλλη οι πολιτιστικές αναζητήσεις, φέρνουν το θέμα του «πνευματικού ανθρώπου» στο κέντρο της ζωής μας. Έτσι σήμερα ο όρος «πνευματικός» έχει εμπεδωθεί μοναχά ως αντίθετος (ή έστω ως συμπληρωματικός) του όρου «σωματικός-υλικός» και δηλώνει γενικά τις νοητικές (ή «άυλες») λειτουργίες του ανθρώπου. Μιλώντας κάποιος για «πνευματικοποίηση» του ανθρώπου, εννοεί την έξαρση αυτών των λειτουργιών συχνά σε βάρος της λειτουργίας του σώματος, της ύλης. Διαιωνίζεται με αυτόν τον τρόπο μια διαρχία και διάσταση-διάσπαση της ανθρώπινης καθολικότητας. Ο αντιλήψεις αυτές (που μέσα από τους αιώνες στήριξαν ακόμη και αντίπαλες πλευρές) ξεκινούν από την Πλατωνική αντίληψη της ανθρώπινης ψυχής, του πνεύματος, ως απόρροιας της ουσίας του Θεού, με φυσική συγγένεια προς το Θεό και τις ιδιότητές του (άυλο, αιώνιο, αθάνατο, ασώματο κ.λ.π.).

Στην ορθόδοξη όμως θεώρηση, ο άνθρωπος είναι μία τόσο έντονη ψυχοσωματική ανάκραση, ώστε να μην είναι απλώς συνύπαρξη δυο διαφορετικών στοιχείων (σώματος και ψυχής), αλλά μια βαθειά ενότητα αυτών των στοιχείων των οποίων οι λειτουργίες αλληλοπεριχωρούνται (Μ.Αθανάσιος, Μάξιμος κ.λ.π.). «Η ψυχή και το πνεύμα» γράφει ο Ειρηναίος «μπορεί να είναι τμήματα του ανθρώπου, αλλά ποτέ άνθρωπος». Ο άνθρωπος εξ’ αρχής πλάστηκε ψυχοσωματικά, ώστε κανένα συστατικό του να μην διεκδικεί οντολογικά πρωτεία.

Βασική προϋπόθεση της ορθόδοξης ανθρωπολογίας είναι ότι και το σώμα και η ψυχή του ανθρώπου είναι κτιστά, που κλήθηκαν στην ύπαρξη από το Θεό και μένουν στην ύπαρξη χάριτι. Έχουμε δηλαδή εντελώς διαφορετική τοποθέτηση από την πρωτοαναφερθείσα πλατωνική. «Το πνεύμα του ανθρώπου δεν είναι ξεχωριστό από την ανθρώπινη φύση και ουσία» (Αθανάσιος).

Β΄

Ας επιτραπεί εδώ μια συμβολή στο τεράστιο θέμα του κτιστού της ψυχής, σε αντίθεση προς την πλατωνίζουσα απόλυτη αντίληψη περί θείου, άυλου, ασωμάτου και αθανάτου της ψυχής.

Στην ερμηνεία της Β΄ επιστολής του Πέτρου, ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης ξεκαθαρίζοντας τη χρήση του όρου «άυλος, ασώματος κ.λ.π» από την εκκλησιαστική γραμματεία αναφέρει : «Και οι δαίμονες, ομοίως και οι Άγγελοι και αι ψυχαί δεν είναι πάντη (δηλ. απόλυτα) ασώματα και πάντη άυλα. Μόνος δε πάντη άυλος και ασώματος είναι ο Θεός…δεν είναι ταύτα πάντη άυλα, αλλά είναι πνεύματα λεπτόσωμα».

Νωρίτερα ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, τον οποίον παραθέτει ο Νικόδημος, είχε υπογραμμίσει τα ίδια, διευκρινίζοντας ότι ασώματοι λέγονται οι Άγγελοι μόνο σε αναφορά -σύγκριση προς την δική μας παχύτητα. Αντίστοιχα, θα λέγαμε, το ανθρώπινο πνεύμα είναι άυλο μόνο σε αναφορά προς την παχύτητα της σάρκας μας- όλα αυτά, βέβαια, χωρίς να ταυτίζουν οι πατέρες την ποιότητα του σώματος με της ψυχής.

Ο Νικόδημος τα λόγια του, που αποτελούν τολμηρή έκπληξη για τη δυαρχική διανόησή ας, τα επιβεβαιώνει με παραπομπή του στην «Αγία και Οικουμενική Ζ΄ Σύνοδο». Στα πρακτικά της Συνόδου (Ε΄ πράξη) βλέπουμε ότι διαβάστηκε το βιβλίο του Ιωάννου επισκόπου Θεσσαλονίκης που εξέθετε διάλογο με Έλληνα (Εθνικό) για το επιτρεπτό του εικονισμού : «Ὁ ἅγιος εἶπε, περὶ τῶν ἀγγέλων καὶ ἀρχαγγέλων καὶ τῶν ὑπὲρ τούτους, ἁγίων δυνάμεων, προσθήσθω δὲ καὶ τὰ ἡμετέρας ψυχὰς τῶν ἀνθρώπων, νοεροὺς μὲν αὐτοὺς ἡ καθολικὴ ἐκκλησία γινώσκει, οὐ μὴν ἀσωμάτους πάντη καὶ ἀοράτους, ὣς ὑμεῖς οἱ Ἕλληνές φατε… Μόνο γὰρ ὣς ἀληθῶς τὸ θεῖον ἀσώματον καὶ ἀπερίγραπτον, τὰ δὲ νοερὰ κτίσματα οὐ πάντη ἀσώματα καὶ ἀόρατα ὣς τὸ θεῖον». Μάρτυρες της πίστης αυτής φέρονται και «Βασίλειος ὁ Μέγας, ὁ ἐν ἁγίοις Ἀθανάσιος καὶ ὁ μέγας Μεθόδιος, καὶ οἱ ἀμφ’ αὐτοὺς». Ο Νικόδημος στο «πηδάλιό» του, γράφοντας σχετικά με την Ζ΄ Σύνοδο, αυξάνει τις μαρτυρίες. «Καὶ ὁ θεῖος Ἰλάριος λέγει ὅτι πᾶν κτιστόν, ἐξ ἀνάγκης ἐστὶ καὶ σωματικὸν».

Ο Μεθόδιος Ολύμπου έχει μια ρηξικέλευθη, εντυπωσιακή και πολύ σύγχρονη ψυχοβιολογική θέση: αν η ψυχή ήταν απόλυτα ασώματη, δεν θα μπορούσε να βρίσκεται σε σύνδεση, αλληλοπεριχώρηση και κράση με το σώμα. Κάτι που λέει επιγραμματικά ο Μακάριος Αιγύπτιος : «Ἕκαστον κατὰ τὴν ἰδίαν φύσιν σῶμά ἐστιν, ὁ Ἄγγελος, ἡ ψυχή, ὁ δαίμων. Ὥσπερ γὰρ ἐν ὑποστάσει τουτὶ τὸ σῶμα παχύ ἐστι, οὕτω καὶ ἡ ψυχὴ σῶμα οὖσα λεπτόν, περιέλαβε καὶ ἐνεδύσατο τὰ μέλη τοῦδε τοῦ σώματος».

Γ΄

Η δυτική, εξ’ άλλου, δικανική σχέση ανθρώπου και Θεού, από την μια καθορίζει την τωρινή ζωή μας ως ευκαιρία εφαρμογής ενός νομικού κώδικα εντολών και από την άλλη τοποθετεί την λογιστική ανταμοιβή μας στην «άλλη ζωή». Η ορθόδοξη όμως εμπειρία μαρτυρεί για τον αγώνα του ανθρώπου για ίαση της πεπτωκυίας φύσης του και για την πραγμάτωση της Θέωσης, της Θεανθρωποίησης του ανθρώπου που θα πραγματοποιηθεί πλήρως στην καθολική μεταμόρφωση της δεύτερης έλευσης του Χριστού, αλλά που οι απαρχές της ριζώνουν εδώ και τώρα. Μας βεβαιώνει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης ότι «οἱ τοιαύτην θεοτερπὴ καὶ θεάρεστον πολιτείαν μεταχειριζόμενοι Χριστιανοί, λαμβάνουσιν μὲν ἀπὸ τὴν παροῦσαν ζωὴν τὸν αἰῶνι ἐλπιζομένης θεώσεως… θέλουν δὲ λαμβάνουν καὶ τὴν τελείαν καὶ ὀλικωτάτην θέωσιν μετὰ θάνατον, καὶ μετὰ τὴν κοινὴν ἀνάστασιν».

Η εμπειρία της θέωσης ταυτίζεται με την θέα του ακτίστου θείου φωτός, αλλά και με τη συμμετοχή του ανθρώπου στην φανέρωσή του. Ο άνθρωπος επανέρχεται στη σωστή λειτουργία του «κατ’ εἰκόνα» και καθρεπτίζει με τη σειρά του -αντανακλά -το φως που δέχεται από τον Τριαδικό Θεό. Ο «Ἁγιορείτικος Τόμος ὑπὲρ τῶν ἠσυχαζόντων» απέρριψε ως λαθεμένη την αντίληψη ότι η ένωση με το Θεό μπορεί να επιτευχθεί «μόνη τῇ μιμήσει τε καὶ σχέσει χωρὶς τῆς θεοποιοῦ χάριτος τοῦ Πνεύματος», και καθορίζει «τὴν θεοποιὸν Χάριν τοῦ Θεοῦ» ως «ἕλλαμψιν ὑπερφυὰ καὶ ἀπόρρητον καὶ θείαν ἐνέργειαν, ὁρωμένην ἀοράτως τοῖς ἠξιωμένης, καὶ νοουμένην ἀπερινοήτως».

Η εικονογραφία καταφάσκει την προεκτεθείσα εμπειρία της Εκκλησίας. Στη δυτική θρησκευτική ζωγραφική, όπου απουσιάζει -κάτω από την δικανική θεώρηση- η καθολικά μεταμορφούσα δύναμη, την αγιότητα ενός προσώπου την φανερώνει μονάχα το φωτοστέφανό του. Η τοποθέτησή του πάνω από το κεφάλι του εικονιζομένου, έτσι ώστε να «υπερίπταται» σε μορφή ελειψοειδούς κύκλου χωρίς να αγγίζει το ανθρώπινο σώμα, δείχνει την αντίληψη μιας αγιότητας που συνίσταται στην εξωτερική επιβράβευση, την ταμειακά παρεχόμενη, και που αφήνει ανέγγιχτη την ανθρώπινη φύση.

Στη Ορθόδοξη εικονογραφία, αντίθετα, την αγιότητα -θέωση- τη ζει και τη φανερώνει όλο το ανθρώπινο σώμα. Γι’ αυτό, το φωτοστέφανο, όπου υπάρχει (κυρίως μετά τον Γ΄ αιώνα), ξεκινά από, και τελειώνει στους ώμους του εικονιζομένου που έγινε «δοχείο του Αγίου Πνεύματος», και που συχνά ενεργεί πραγματική σωματική φεγγοβολία, ξεχειλίζοντας από την παρουσία του Πνεύματος.

Μήπως δεν θα μπορούσαν να αποτελέσουν τις απαρχές ενός διαλόγου με τις αναζητήσεις της εποχής μας αυτές οι φοβερές εισηγήσεις της ορθόδοξης εικονογραφίας μας που μυσταγωγούν τη «μετασκευή», τη μεταμόρφωση του ανθρώπινου σώματος, «Τοῖς ἀνυψώσασι τὸν νοῦν πρὸς τὸν Θεὸν», λέει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, «…καὶ ἡ σὰρξ μετασκευαζομένη συνανυψούται τε καὶ συναπολαύει τῆς θεία Κοινωνίας», γεννούν το φωτοστέφανό τους δεν εκφράζουν απλά ένα συμβολισμό της εσχατολογικής θέωσης, αλλά και την πραγμάτωσή της από τώρα : το φωτοστέφανο παίρνει κυριολεκτικά περιεχόμενο και δίνει την πατερική μαρτυρία σε αυτούς που μέμφονται τον Χριστιανισμό ότι προοβλέπει μονάχα στην «άλλη ζωή». «Εἰ γὰρ συμμεθέξει (δηλ. κατά την τελική ανάστασή μας) τότε τῇ ψυχῇ τὸ σῶμα τῶν ἀπορρήτων ἀγαθῶν, καὶ νυν δήπου συμμεθέξει, κατὰ τὸ ἐγχωροῦν, τῆς χορηγουμένης μυστικὼς καὶ ἀπορρήτως ὑπὸ τοῦ Θεοῦ χάριτος τῷ κεκαθαρμένων νῷ, καὶ αὐτὸ (δηλ. το σώμα) τὰ θεῖα πείσεται (δηλ. θα υποστεί τη θεία αλλοίωση)».

Αυτή τη νέα πραγματικότητα του σώματος τη βρίσκουμε και σε άπειρα αρχαία και νεότερα ασκητικά Συναξάρια από τα οποία και ο ενδεικτικός ερανισμός :

Ρώτησε, μας λέει το Γεροντικό, ο Αββάς Λωτ τον γέροντα Ιωσήφ, τι θα πρέπει να κάνει παραπάνω από την προσευχή και την άσκησή του. «Ἀναστὰς οὖν ὁ γέρων, ἤπλωσε τάς χεῖρας εἰς τὸν οὐρανόν, καὶ γεγόνασιν οἱ δάκτυλοι αὐτοῦ, ὣς δέκα λαμπάδες πυρός, καὶ λέγει αὐτῷ, εἰ θέλεις, γενοῦ ὅλος ὣς πῦρ».

Ο Όσιος Ευθύμιος (980 μ.Χ.) «ἐφάνη καὶ ὣς στῦλος πυρὸς πύρινος ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς Μεταμορφώσεως, ὅτε ἐλειτούργει ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ τῇ οὔσῃ εἰς τὴν κορυφὴν τοῦ Ἄθωνος», ενώ η μορφή του αγιορείτη Γέροντα Καλλίνικου (1853-1930) έλαμπε σα να «αντίκρυζες τον Μωϋσή που είχε κατέβει από το Σινά».

Δ΄

Στην ορθόδοξη λοιπόν προοπτική, «πνευματικός άνθρωπος» είναι ο Πνευματοφόρος, αυτός που έχει γεμίσει από την παρουσία του Αγίου Πνερύματος. «Ο πνευματικός άνθρωπος», επιβεβαιώνει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, «αποτελείται από τρία. Από χάρη του επουρανίου Πνεύματος, από λογική ψυχή και από γήινο σώμα». «Εκείνος είναι και λέγεται πνευματικός άνθρωπος, όποιος ενεργείται από το Άγιο Πνεύμα». Η χρήση δηλαδή αυτού του όρου από την ορθόδοξη παράδοση, δεν δηλώνει έξαρση του ενός ανθρώπινου συστατικού σε βάρος του άλλου, αλλά θέωση και των δύο.

Ο Πνευματικός άνθρωπος παύει να είναι είτε «σωματικός» είτε «ψυχικός», δηλαδή δεν δουλαγωγείται από ένα από τα δύο του συστατικά. Και το ανθρώπινο σώμα καλείται όχι σε εκμηδενισμό, αλλά σε ανανέωση. «Ταύτην (δηλ. τη σάρκα) ὁ Κύριος ἦλθεν ζωοποιῶν, ἵνα ὣς ἐν τῷ Ἀδὰμ πάντες ἀποθνῄσκομεν, ὅτι ψυχικοί, ἐν τῷ Χριστὸ ζήσωμεν, ὅτι πνευματικοί, ἀποθέμενοι οὐ τὸ πλάσμα Θεοῦ, (δηλ. τη σάρκα), ἀλλὰ τάς ἐπιθυμίας τῆς σαρκός, καὶ προσλαμβάνοντες τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον».

Η εμμονή της ορθοδοξίας στην καθολικότητα του ανθρώπου καταφαίνεται και στο θέμα της τελικής ανάστασής μας. Χαρακτηριστικά διαπιστώνει ο Ιουστίνος : «Αν ο Θεός είχε καλέσει τον άνθρωπο στην ζωή και στην ανάσταση, τότε πρέπει να δεχτούμε ότι ο Θεός δεν κάλεσε ένα μόνο τμήμα του ανθρώπου, αλλά το σύνολο, που είναι η ψυχή και το σώμα».

Σαφέστατα και αντιπροσωπευτικά διευκρινίζει και ο Άγιος Μεθόδιος Ολύμπου τα λόγια του Αποστόλου Παύλου σχετικά με το «πνευματικό σώμα» που θα έχουμε κατά την καθολική ανάσταση (κείμενο πολύ επίκαιρο και για σημερινές παρόμοιες «απορίες» και κηρυγματικές ανακρίβειες): «Σῶμα λέγεται πνευματικόν, οὐ τὸ λεπτομερὲς καὶ ἀερῶδες,…ἀλλὰ πνευματικὸν λέγεται τὸ χωροῦν πᾶσαν τοῦ ἁγίου πνεύματος τὴν ἐνέργειαν καὶ κοινωνίαν, ὥσπερ οἰνηρὸν καὶ ἐλαιηρὸν σκεῦος καλεῖται τὸ τοῦτον χωρητικόν. Ἀναλόγως οὖν καὶ ψυχικὸν ἐκάλεσε τὸ τῇ ψυχῇ καὶ οὐ πνεύματι ἁγίω διοικούμενον».

Στις μέρες μας που η «πνευματικότητα» ευνουχίζεται ταυτιζόμενη είτε με τον ιδεαλισμό είτε με τα ακαδημαϊκά πτυχία, αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα η ορθόδοξη μαρτυρία και ο αγώνας «ἵνα ἐξουσιαζόμενος ὁ νοῦς ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἁγιασθῇ καὶ τὸ σῶμα διὰ τῆς μετοχῆς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».

Πηγή: Θανάσης Ν. Παπαθανασίου, Δρας Θεολογίας, πτ. Νομικής, Καθηγητού Α.Ε.Σ.Α, «Σύναξη» 5 (1983)

ΗΘΙΚΕΣ ΤΙΜΩΡΙΕΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΖΩΩΝ (Θωμάς Ακινάτης)

Κατηγορήθηκαν για κλοπές λεηλασίες, βανδαλισμούς, ακόμη και για βρεφοκτονίες. Για τα δικαστήρια του Μεσαίωνα δεν ήταν απλοί κακοποιοί αλλά πιστοί υπηρέτες του διαβόλου. (Πηγή: Περιοδικό Focus , τεύχος 60)

Είναι δυνατόν η διαφθορά και ανοησία των Φράγκων/δυτικών να έφτασε σε τέτοιο σημείο; Και όμως! Η Ιερά εξέταση δεν είχε να κάνει μόνο με ανθρώπους. Υπήρχε ολόκληρο δικαστικό σύστημα το οποίο δίκαζε…ζώα!

Στις 5 Μαΐου του 1986 δεκάδες εξαγριωμένοι κάτοικοι του χωριού Μαλάτσα, στη Μαλαισία, επιτέθηκαν κι έδειραν μέχρι θανάτου έναν αδέσποτο σκύλο. Οι χωρικοί ισχυρίστηκαν ότι το άτυχο τετράποδο ήταν μέλος μιας αδίστακτης συμμορίας ληστών οι οποίοι μεταμορφώνονταν σε ζώα προκειμένου να αποφύγουν τη σύλληψη. Η ιστορία έκανε το γύρο του κόσμου μέσω των Ρίηαηάαΐ Τί/ηβδ, ωστόσο το συμβάν δεν ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Καθ’ όλη τη διάρκεια του Μεσαίωνα και μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα, τα ζώα κατηγορούνταν, δικάζονταν και καταδικάζονταν σαν κοινοί εγκληματίες..

ΥΠΗΡΕΤΕΣ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ

Στη μεσαιωνική Ευρώπη η ισχύς της [Παπικής] «Εκκλησίας» ήταν απεριόριστη και επηρέαζε κάθε λειτουργία της Πολιτείας, κυρίως τη Δικαιοσύνη. Η Ιερά Εξέταση βασάνιζε όσους τολμούσαν να ισχυριστούν ότι η Γη δεν ήταν το κέντρο του σύμπαντος κι έριχνε γυναίκες στην πυρά κατηγορώντας τες ως μάγισσες. Ούτε τα ζώα δεν μπορούσαν να ξεφύγουν από το χέρι του νόμου. Το νομικό πλαίσιο για τη δικαστική δίωξη των ζώων διαμορφώθηκε το 13ο αιώνα από τον Ιταλό θεολόγο και λόγιο Θωμά τον Ακινάτη. Αυτός υποστήριζε ότι παρότι τα ζώα ήταν δημιουργήματα του Θεού, η εγκληματική τους δράση πήγαζε από μια ανίερη συμμαχία, αφού οι τετράποδοι εγκληματίες δρούσαν κατ’ εντολή του Διαβόλου. Ήταν τα όργανα του πάνω στη Γη, οι πιστοί του υπηρέτες, κατά συνέπεια μέσα από την τιμωρία τους οι πιστοί τιμωρούσαν τον ίδιο το Διάβολο.

ΤΥΠΙΚΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ

Ο Έντουαρντ Έβανς ήταν ο πρώτος που μελέτησε και κατέγραψε αναλυτικά τις δικαστικές περιπέτειες των ζώων. Ο Αμερικανός συγγραφέας περίγραψε στο βιβλίο του The Criminal Prosecution and Capital Punishment of Animals το οποίο κυκλοφόρησε το 1906, 191 δίκες με κατηγορουμένους ζώα. Συμφωνά με στοιχεία που παραθέτει, το 15ο αιώνα διεξήχθησαν 36 δίκες, το 16ο αιώνα 57 και το 17ο αιώνα 56 δίκες. Γουρούνια, αγελάδες, λύκοι, αρουραίοι, δελφίνια και έντομα βρέθηκαν αντιμέτωπα με τη δικαιοσύνη και κλήθηκαν να λογοδοτήσουν για τις παράνομες πράξεις τους. Η διαδικασία ήταν καθ’ όλα τυπική. Τα ζώα προφυλακίζονταν, η Πολιτεία όριζε το συνήγορο τους, το δικαστήριο άκουγε τα επιχειρήματα των αντιδίκων και στο τέλος έβγαζε την ετυμηγορία του. Όταν η σύλληψη των ζώων που κατηγορούνταν ήταν ανέφικτη αρουραίοι, έντομα, ψάρια το δικαστήριο αποφάσιζε ερήμην τους. Η ταινία του 1993, «The Hour of the Pig», βασίστηκε στην έρευνα του Έβανς. Στην ταινία παρακολουθούμε έναν νεαρό δικηγόρο να υπερασπίζεται ένα…γουρούνι δολοφόνο…

ΜΕΓΑΛΟΔΙΚΗΓΟΡΟΙ ΑΡΟΥΡΑΙΩΝ

Υπήρχαν επιτυχημένοι δικηγόροι που «έχτισαν» την καριέρα τους υπερασπιζόμενοι αποκλειστικά κατηγορουμένους / ζώα. Ο πιο ξακουστός ήταν ο Γάλλος Βαρθολομαίος Σασενέ, ικανότατος συνήγορος ο οποίος ειδικευόταν στην υπεράσπιση αρουραίων. Το 1531 οι κάτοικοι της γαλλικής πόλης Οτόν είδαν τις σιταποθήκες τους να αδειάζουν επικίνδυνα εξαιτίας της επιδρομής χιλιάδων αρουραίων. Αμέσως το τοπικό δικαστήριο απήγγειλε την κατηγορία της απρόκλητης και κακόβουλης φθοράς ξένης περιουσίας και κάλεσε τα τρωκτικά να παρουσιαστούν ενώπιον του εντός έξι ημερών. Όπως ήταν φυσικό, κανένας ποντικός δεν εμφανίστηκε, γεγονός που εξόργισε το δικαστή, ο οποίος θέλησε να επιβάλει τη θανατική ποινή στα ανυποψίαστα ζώα. Τότε ακριβώς παρενέβει ο Σασενέ τονίζοντας ότι οι αρουραίοι δεν έδειξαν ασέβεια προς το δικαστήριο, απλώς δεν ενημερώθηκαν για την κλήτευση τους επειδή μετακινήθηκαν υπογείως στο διπλανό χωριό. Όσο κι αν ακούγεται απίστευτο, τα επιχειρήματα του Σασενέ έπεισαν τον δικαστή, ο οποίος όρισε νέα δικάσιμο ώστε να ειδοποιηθούν οι αρουραίοι. Δυστυχώς για τους ανθρώπους, οι δίκες αρουραίων συνεχίστηκαν και κατά τη διάρκεια της επιδημίας πανώλης που σάρωσε την Ευρώπη του 14ου αιώνα. Κανείς δεν είχε αντιληφθεί ότι τα τρωκτικά ήταν οι φορείς της επιδημίας, κι έτσι τη στιγμή που οι αρουραίοι απαγχονίζονταν στις πλατείες, ο μισός πληθυσμός της Ευρώπης αφανιζόταν από το Μαύρο Θάνατο.

ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΧΑΝΙΜΠΑΛ

Εκτός από τις κλοπές, τα ζώα κατηγορήθηκαν και για ανθρωποκτονίες. Το Δεκέμβριο του 1457 μια μικρή γουρούνα συνελήφθη στο Σαβινί της Γαλλίας κατηγορουμένη ότι έπνιξε και παραμόρφωσε ένα βρέφος την ώρα που κοιμόταν στο κρεβατάκι του. Οι αυτόπτες μάρτυρες υποστήριξαν ότι η γουρούνα μπήκε στο σπίτι όταν η μητέρα του βρέφους απουσίαζε και κατευθύνθηκε στο δωμάτιο του παιδιού. Πριν προλάβουν να επέμβουν, η γουρούνα καταπλάκωσε και ποδοπάτησε το μωρό. Μαζί με τη γουρούνα είχαν μπει στο σπίτι και τα έξι γουρουνάκια της, που βρέθηκαν λουσμένα από το αίμα του μωρού. Το δικαστήριο δήλωσε τον αποτροπιασμό του για το ειδεχθές, όπως το χαρακτήρισε, έγκλημα και διέταξε το θάνατο της γουρούνας από το δήμιο. Τα γουρουνάκια απαλλάχθηκαν των κατηγοριών λόγω του νεαρού της ηλικίας τους. Ένα ανάλογο περιστατικό συνέβη το 1494 στο Κλερμόντ της Γαλλίας, όταν ένας πεινασμένος χοίρος κατασπάραξε ένα βρέφος ανήμερα το Πάσχα. Το γουρούνι καταδικάστηκε για βρεφοκτονία και οδηγήθηκε στην πλατεία της πόλης όπου και απαγχονίστηκε κάτω από τις επευφημίες του κόσμου. Μέχρι τα τέλη του 16ου αιώνα τα οικόσιτα ζώα, ειδικότερα τα γουρούνια, ήταν οι συνήθεις κατηγορούμενοι από τα υπόλοιπα είδη του ζωικού βασιλείου.

ΟΥΤΕ ΠΟΥ ΚΟΥΝΗΣΕ ΤΗΝ ΟΥΡΑ ΤΗΣ

Σε καμιά περίπτωση οι ετυμηγορίες των δικαστών δεν ήταν προαποφασισμένες. Απόδειξη ότι πολλά ζώα αθωώθηκαν και μάλιστα αποζημιώθηκαν για την ταλαιπωρία που υπέστησαν. Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση καταγράφηκε το 1750 και αφορούσε σε μια προβατίνα. Το άτυχο ζώο πιάστηκε επ’ αυτοφώρω να επιδίδεται σε ερωτικές περιπτύξεις με το αφεντικό του. Εκτός από ποινικό αδίκημα, η κτηνοβασία θεωρείτο μέγα αμάρτημα με ποινή το θάνατο. Τελικά, μετά την αγόρευση των συνηγόρων, το δικαστήριο αποφάνθηκε ότι η προβατίνα βιάστηκε, οπότε δεν έφερε καμιά ευθύνη για τις διεστραμμένες ορέξεις του βοσκού. Βασικός μάρτυρας υπεράσπισης ήταν ο τοπικός [Παπικός] ιερέας, ο οποίος ορκίστηκε ότι γνώριζε την προβατίνα από μικρή και ουδέποτε αυτή είχε προκαλέσει τους άντρες του χωριού με τη συμπεριφορά της, κοινώς δεν είχε κουνήσει την ουρά της... Ο βοσκός καταδικάστηκε για βιασμό και κτηνοβασία και θανατώθηκε διά απαγχονισμού

Αποσπάσματα από το άρθρο «Ζώα στο σκαμνί» του Γιάννη Παλιούρη Μεταγραφή/επιμέλεια: Θωμάς Φ. Δρίτσας

Πηγή: Περιοδικό Focus , τεύχος 60, σσ. 82-84

Βλέπε και παγανισμό σήμερα.

ΠΑΠΙΣΜΟΣ & ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ

Ερώτηση: Ποια είναι η θέση της Ορθόδοξης Εκκλησίας σχετικά με την παραχώρηση ορθοδόξων ναών για τέλεση λατρευτικών πράξεων σε ετεροδόξους; Κι αν επιχειρείται κάτι τέτοιο ποια πρέπει να είναι η θέση του λαού;

Απάντηση: Εάν δεν γίνεται, αυτό, με προδοτική διάθεση και γίνεται απλώς για να εξυπηρετηθούν. Π.χ.: οι Αρμένιοι δεν είναι ορθόδοξοι. Είναι αιρετικοί. Είδατε να καβγαδίζουμε ποτέ με τους Αρμενίους, εδώ στην Ελλάδα; Όχι, γιατί είναι αδερφοί μας. Ανθρωπάκια το Θεού είναι κι αυτοί και δεν δημιουργήθηκε πρόβλημα. Δεν θέλουνε να καταλύσουνε την Ορθοδοξία. Οι Εβραίοι, όμως, οι αιρετικοί, οι παπικοί, οι προτεστάντες, θέλουν να χτυπήσουν την Ορθοδοξία. Εάν εγώ, ο δεσπότης, πω στους παπικούς να πάρουν τον ναό, για να δείξω ότι είμαστε όλοι το ίδιο κ.τ.λ., τότε βλασφημώ τη πίστη μου. Εάν όμως, ο άλλος ο άνθρωπος, θέλει κι αυτός να μπει κάπου δεν θα του δώσω την εκκλησία! Θα του δώσω έναν άλλον χώρο, μιαν αίθουσα της εκκλησίας και να κάνουν τη λατρεία τους μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο. Διότι δεν υπάρχει περίπτωση, αυτός ο άνθρωπος, να εκμεταλλεύεται την αγάπη που θα του δείξω.

Πρόσφατα ήμουν στη Στουτγκάρδη... Βέβαια πάω συχνά στην Γερμανία, αρχικά την εγκατέλειψα το 75, όπου τελείωσε ο πρώτος κύκλος επαφής μου με τη Γερμανία. Από τότε, λοιπόν, μέχρι σήμερα απέκτησαν (οι ορθόδοξοι) χώρους. Τότε εγώ δεν είχα χώρους. Πού θα λειτουργούσα; Κάτω από μια γέφυρα, με 16 βαθμούς υπό το μηδέν; Πήγαινα λοιπόν, κυρίως σε προτεστάντες (πήγαινα σ’ αυτούς γιατί είναι ρεμπέτ ασκέρ, είναι ακίνδυνοι δηλαδή, ενώ οι παπικοί που είναι ογκόλιθος είναι πραγματικά επικίνδυνοι) και τους έλεγα: «Έχετε καμιά αίθουσα γυμναστηρίου;». Μας ‘δίναν κάποια αίθουσα κι εμείς πηγαίναμε μέσα. Κι αν ποτέ πήρα κάποια εκκλησία δεν λειτουργούσα ποτέ στην Αγία Τράπεζα. Είχα ένα τραπέζι, έβαζα το αντιμήνσιον (είναι φορητή η Αγία Τράπεζα) και επάνω εκεί λειτουργούσα. Διότι έχουμε ανάγκη. Αυτοί τι μου λέγανε βέβαια; «Ελάτε την προσεχή εβδομάδα να συλλειτουργήσουμε». Τους έλεγα, εγώ, ότι δεν έχουμε συλλειτουργίες. Τότε, λέγανε, «να συμπροσευχηθούμε». «Θα έλθει η ένωση και θα συμπροσευχηθούμε», έλεγα. Και τότε μας έλεγαν ότι «η αίθουσα μας χρειάζεται» ή «ο ναός μας χρειάζεται». Εγώ, τα έζησα όλα αυτά!

Το ίδιο είχε γίνει στη σύνοδο Φερράρας-Φλορεντίας το 1438. Έλεγε ο πάπας στους δικούς μας «Ξέρετε, ζητούσαμε ναό για να λειτουργήσουμε». Και τότε ο Μάρκος ο Ευγενικός ζητούσε ναό, να βάλει ένα τραπέζι για να λειτουργήσει. Το χώρο ζητούσε. Και ξέρετε, αν το δούμε ορθόδοξα, δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία μέσα σε παπικό ναό να κηρύττεις κατά του παπισμού! Μη το πάτε φανατικά. Πας τόπος είναι αγιασμένος! Άμα βάλεις το αντιμήνσιον που είναι Αγία Τράπεζα, γίνεται του Χριστού. Προσέξτε όμως: οι παπικοί τους λέγανε «Οι μεγάλες εκκλησίες είναι πολύ μεγάλες και δεν σας κάνουν. Οι μικρές εκκλησίες είναι πολύ στενές και δεν σας κάνουν. Δεν μπορούμε, λοιπόν, να σας δώσουμε ναό». Έτσι τους λέγανε. Τα ζήσαμε κι εμείς στη Δύση. Όταν εδώ όμως, ένας Δεσπότης μας που γνωρίζετε, που λέει ότι δεν είναι αίρεση και είναι σχίσμα ο Παπισμός, από κει φαίνεται ότι είναι αιρετικός αυτός ο Δεσπότης. Δεν ξέρει τι του γίνεται, ή μάλλον, ξέρει και τα καταπατεί. Κι ο Θεός να τον συγχωρήσει και να τον φωτίσει! Όταν ο Δεσπότης θέλει να δώσει τον ναό για να φανεί ότι είμαστε μία εκκλησία, τότε είναι του διαβόλου, βέβαια. Αλλά όταν ο άλλος το έχει ανάγκη και σου το ζητάει ειλικρινά να του δώσεις ένα χώρο; Πρώτα απ’ όλα δεν είναι σατανιστική ομάδα για να πω ότι είναι σατανισμός για να μη το δώσω σε σατανιστές. Αλλά αν είναι ένας, όπως οι Αρμένιοι που δεν έχουν που να πάνε και ζητήσουν να λειτουργήσουν εδώ, θα τους πω «Εδώ μπορείτε να λειτουργήσετε αλλά όχι στην Αγία Τράπεζα». Και η Χάρις του Θεού να τους φωτίσει. Αλλά εκείνο γίνεται με σκοπιμότητα! Άλλο η σκοπιμότητα και άλλο η ανάγκη και η εξυπηρέτηση των ανθρώπων. Και μη πάμε σε φανατισμούς, είτε προς τη μία πλευρά είτε προς την άλλη.

Ερώτηση: Μήπως αυτό είναι απαρχή υποχωρήσεων σε όλα τα επίπεδα;

Απάντηση: Ο ποιμένας καταλαβαίνει με τη Χάρη του Θεού την τάση του άλλου. Όταν καταλάβουμε ότι έρχονται με πονηρία τότε δεν έχουμε να τους δώσουμε τίποτα. Αλλά μόνο αν υπάρχει ανάγκη εξυπηρετήσεως, μέχρι ένα διάστημα. Και δεν σας είπα να καλέσουμε μουσουλμάνους! Μιλάμε για παπικούς και προτεστάντες. Οι παπικοί και οι προτεστάντες έχουν κάτι από το Χριστιανισμό. Μπορεί να είναι στραβό το ξύλο αλλά το ξύλο είναι χριστιανικό.

Αν όμως ο Δεσπότης το κάνει για να ανοίξει το δρόμο στην ένωση τότε ενεργεί ως διάβολος και όχι ως Επίσκοπος.

Ερώτηση: Επιτρέπεται η μνημόνευση ετεροδόξων στη θεία λατρεία;

Απάντηση: Όχι. Λέμε «υπέρ των ευσεβών και ορθοδόξων χριστιανών». Οι Οικουμενιστές το έχουν βγάλει αυτό και στις φυλλάδες, τα βιβλία, που τυπωθήκαν από την Αποστολική Διακονία στα τελευταία χρόνια, δεν το έχουν. Και έρχεται ένας λειτουργιολόγος, που είναι σπουδαίος, από τη Θεσσαλονίκη και λέει ότι «στα αρχαία δεν υπήρχε αυτό». Μα στα αρχαία δεν υπήρχε πρόβλημα! Σήμερα είναι ανάγκη να το βάλουμε. Τώρα αν έρχεται ένας ικανότατος επιστήμονας και λέει αυτή τη βλακεία τι να τον κάνω...; Τον αγαπώ ως άνθρωπο αλλά λέει μπούρδες, λέει βλακείες. Και θέλατε στα αποστολικά χρόνια να λέει «υπέρ των ευσεβών και ορθοδόξων χριστιανών» που δεν υπήρχε το πρόβλημα; Τα έχουνε βγάλει, λοιπόν, αυτό για να μη θίγονται. Το μυστήριο κι όλα τα μυστήρια, γίνεται για τους ορθοδόξους. Ευχόμεθα, όμως, «υπέρ σύμπαντος κόσμου... υπέρ ευκρασίας αέρων... ευφορίας...» δηλαδή και οι άλλοι να ζήσουν για να βρουν το δρόμο της Σωτηρίας. Η λατρεία και μάλιστα η Θεία Ευχαριστία, είναι εσωτερική υπόθεση. Θέλουμε να γίνουν ορθόδοξοι; Θα γίνουν αυτά, έρχονται. Δόξα τω Θεώ. Μας αναγκάζουν να τρέξουμε. Γι’ αυτό κάποιοι παλαιοημερολογίτες ηλιθίων, που λένε «Αιρετικοί οι νεοημερολογίτες» κ.τ.λ., δεν είναι χριστιανοί. Όπως και οι δικοί μας όταν λένε αιρετικά τα μυστήρια των παλαιοημερολογιτών. Αναγνωρίζουμε τον Παπισμό ως σχίσμα και κατηγορούμε και απορρίπτουμε ως αίρεση τους παλαιοημερολογίτες! Μια σχισματική στάση υπάρχει αλλά εμείς φταίμε και όχι εκείνοι. Άλλο το που κατάντησαν, μετά, εκείνοι. Σήμερα είναι 12 Αρχιεπίσκοποι και 12 σώματα παλαιοημερολογιτών.

Αυτά είναι αμαρτίες. Θα πρέπει, λοιπόν, εν αγάπη να βλέπουμε οι μεν προς τους δε διότι πλησιάζουμε στην ορθή τοποθέτηση απέναντι στα πράγματα. Κι όταν, λοιπόν, έρθει αυτή η μέρα, που θα έρθει (δε ξέρω αν θα έρθει στις ημέρες μου) και ξέρετε, τότε; Η λειτουργία θα γίνει όπως ήτανε τότε, στους πρώτους αιώνες, μέχρι τον 8^ο, 9^ο, 10^ο αιώνα που λέγαμε «τας θύρας τας θύρας εν σοφία πρόσχωμεν». Και θα κοιτάζει ο ένας τον άλλον, αν είναι ορθόδοξος, να τον παίρνει και να του λέει «Σας παρακαλώ πολύ, βγέστε τώρα έξω (οι κατηχούμενοι, οι μετανοούντες) για να κάνουμε το μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας». Και θα κοινωνούμε όλοι, θα εξομολογούμεθα όλοι, κ.τ.λ.. Έχουμε ένα δρόμο ακόμα, λοιπόν. Κάποιοι, η «μαγιά» που λέει ο Μακρυγιάννης, θα μείνουν και θα φτάσει σ’ αυτό το σημείο. Άρα, χωρίς φανατισμούς και χωρίς απολυτότητες.

Δε λέω για σας. Αλλά, ξέρετε, όταν αυτό που κυριαρχεί μέσα μας λόγω αγανακτήσεως, πολλές φορές, η έκρηξη οργής, κ.τ.λ., αντί να οργιζόμεθα ας προσευχηθούμε. Ποιος προσεύχεται; Οι φωνές ακούγονται, η προσευχή δεν ακούγεται! Ακούγεται από το Θεό. Ποιος τη λαμβάνει υπ’ όψη την προσευχή; Να κάτσετε εκεί και να λέτε «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τον παπα-Γώργη...». Τότε θα με βοηθήσετε. Αν έρθετε επειδή κάνω κάτι για να με πείτε «μασκαρά», «απατεώνα», «τι κάνεις εκεί», θα με κάνετε χειρότερο. Και το έγκλημα θα είναι δικό σας. Αφήστε τα, λοιπόν, στο Θεό να τα ακούσει για να μου ρίξει κεραυνούς αγάπης, κεραυνούς Χάριτος! Όχι σαν το Δία να με καταστρέψει. Να μου ρίξει ατομική βόμβα της αγάπης Του! Να μπω μέσα στην αγάπη, να κολυμπήσω και να νοιώσω αναγεννημένος. Δεν είναι εικόνες αυτές, είναι πραγματικότητα.

Σ’ αυτό τον Δεσπότη, λοιπόν, που ενεργεί με πονηρό τρόπο, θα του λέμε πρώτον «ουκ έξεστί σοι» (Μάρκ. ς΄/6, 18), «δεν έχεις δίκιο» και από την άλλη θα λέμε «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον τον δούλο σου», τον Επίσκοπο. Είναι θέμα Θεού, λοιπόν. Όχι δικό μας. Κι αν έχουμε και Σύνοδο είναι θεμα Συνόδου.

Ετοιμάζεται ο Μακαριώτατος να πάει στον Πάπα. Θέλει αναγνώριση από τον Πάπα! Μα δεν καταλαβαίνουμε; Ο Πάπας είναι κράτος, το συμφέρον του ζητά. Δίνει ένα ποτήρι νερό για να πάρει αίμα, αυτό το ξαναλέω. Και τι κάνουν τώρα; Αυτό το έζησα γιατί ο Θεός αγαπάει τον κλέφτη, κ.τ.λ.. Με πήρε ένας ευσεβέστατος κληρικός από την Κρήτη (Κρητικός με τα όλα του αλλά ορθόδοξος, γιατί πολλοί Κρητικοί δεν είναι ορθόδοξοι) και μου λέει «Παπα-Γιώργη, έχω ένα πνευματικό παιδί, που καμιά φορά έρχεται και στον Άγιο Αντύπα (δεν το γνωρίζω το παιδί). Στο οικοτροφείο της Αποστολικής Διακονίας τους είπε ο διευθυντής ότι όλοι μαζί θα πάνε εκδρομή στη Ρώμη και στο Βατικανό. Και τους δίδασκε, πώς θα γονατίσουν για να φιλήσουν το χέρι του Πάπα, για να τον αναγνωρίσουν, δηλαδή, ως Επίσκοπο της εκκλησίας του Χριστού». Και τούτο το παιδί, λοιπόν, σηκώθηκε και λέει «Δεν είναι δυνατό να πάμε. Ο Πάπας είναι αιρετικός». Λένε αυτοί «Μην ακούτε τι σας λένε κάποιοι θεολόγοι,» (εμένα εννοούσε και τον Ζήση και δεν είμαστε μόνο εμείς, ευτυχώς) «διότι ο Πάπας είναι σχίσμα». Τους παλαιοημερολογίτες τους απορρίπτουμε ως αιρετικούς και τον Πάπα ως σχισματικό. Κι επομένως είναι αδερφός μας, είναι «δίπλα μας»! Και του λένε τα παιδιά «Όχι, εμείς δεν θέλουμε να πάμε». Έγινε ολόκληρη φασαρία. Το απέφυγαν αυτό. Αλλά θα γίνει αργότερα.

Από κάθε μητρόπολη, από την Αθήνα και τις άλλες μητροπόλεις κάθε χρόνο, κατά διαστήματα, τους παίρνουνε με τη βία, κατά κάποιο τρόπο, γιατί ο άλλος σκέφτεται το μισθό του. Και διαλέγουν και παίρνουν κάποια άτομα, παπάδες και πάνε στο Βατικανό και φιλούν τα πόδια και τα χέρια του Πάπα. Δημιουργείται, δηλαδή, κίνηση Ουνίας όπως έγινε μετά το 1439. Τότε αρχίζει στη πράξη η Ουνία. Αυτό κάνουν και σήμερα από Θεσσαλονίκη, Αθήνα και άλλες μητροπόλεις. Και σε λίγο, σε λίγα χρόνια, δεν θα υπάρχει κληρικός που δεν θα χει πάει να προσκυνήσει τον Πάπα και να αναγνωρίσει τον Πάπα όχι μόνον ως Επίσκοπο της εκκλησίας αλλά και ως κεφαλή της Εκκλησίας του Χριστού. Όταν λέει το Πατριαρχείο «η Παλαιά Ρώμη», η «Νέα Ρώμη» και άρα «η Πρεσβυτέρα Ρώμη», σέβομαι προσωπικά τον βαθμό. Άμα γίνει ορθόδοξος ο Πάπας τότε θα του φιλήσω κι εγώ τα πόδια. Και θα πω «δόξα σοι Κύριε, δόξα σοι»!

Αλλά αυτό το τραγελαφικό σύστημα, το σατανικό καθεστώς που λέγεται Κράτος του Βατικανού που δεν είναι εκκλησία, όπως έλεγε ο «βλάχος» ο Σεραφείμ (είχε κι εκείνος τα δικά του. Απ’ όσα λένε άλλα είναι αληθινά και άλλα ψεύτικα). Έλεγε «Ρε παιδιά,» (στα βλάχικα, Θεσσαλός ήταν) «είναι εκκλησία το Βατικανό;». και λέγαμε «Όχι Μακαριώτατε». «Είπα κι εγώ!», απαντούσε. Μας το ‘λεγε κάθε φορά που έβλεπε θεολόγο, για να το εμπεδώσουμε. Το έλεγε ο Σεραφείμ. Τώρα πάμε όλοι και φιλούμε τον Πάπα! Προσέξτε: αν έβλεπα τον Πάπα ως γέροντα (είναι 79-80 ετών) με πολιτικά, χωρίς να ξέρω ποιος είναι και έβλεπα πως είχε κάποιο πρόβλημα, θα πάω να τον στηρίξω και να του πω «Παππού, έλα να σε βοηθήσω». Αν είμαι εγώ καθισμένος, να του δώσω τη θέση μου. Αυτή τη στιγμή δεν είναι ένας παππούς, ένας άνθρωπος που έχει ανάγκη και ζητάει βοήθεια από τον συνάνθρωπό του, αλλά είναι εκπρόσωπος του Σατανά, πραγματικά, διότι είναι η καταστροφή του Χριστιανισμού! Δεν μπορεί να είναι κράτος, ο Χριστιανισμός, να έχει πρωτεία εξουσίας, αλάθητα κ.τ.λ.. Αυτό είναι κατάργηση της πατερικής και αποστολικής εκκλησιολογίας! Αυτό είναι το θέμα! Είναι άλλη εκκλησία, «χριστιανισμός άλλου είδους», που πολύ ωραία λέει ο Γιανναράς. Τι σχέση έχει με την Εκκλησία του Χριστού αυτό που λέμε Βατικανό; Ο παπικός ο άνθρωπος δεν μου φταίει. Αν πεινάει θα του δώσω να φάει. Αν κρυώνει θα τον ντύσω. Άλλο το ένα κι άλλο το άλλο. Δεν είναι θέμα μίσους ή αγάπης. Είναι θέμα Σωτηρίας. Γιατί όταν ο παπικός δεν παίρνει Χάρη ενώ ο παπισμός κλείνει με μαντάλους την Χάρη του Θεού, τις πόρτες προς τη Χάρη τότε γίνεται ανατροπή των πάντων. Πραγματικά είναι ανατροπή κάθε πράγματος που έχει σχέση με τον Χριστιανισμό.

Πηγή: Απόσπασμα από ομιλία του π. Γ.Δ. Μεταλληνού, κοσμήτορα της Θεολ. σχολής του Πανεπ Αθηνών, στην Εκκλησία του Αγ. Αντύπα, στο Γουδί, στις 09-02-06, Απομαγνητοφώνηση: Θ.Α.

ΤΑ ΠΑΠΙΚΑ & «ΟΡΘΟΔΟΞΑ» ΣΥΓΧΩΡΟΧΑΡΤΙΑ

Η παρουσία «Συχωροχαρτιών» στην Ανατολή δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μια ακόμη επιρροή της αιρετικής δύσης στον ελληνικό χώρο, όχι όμως ασφαλώς στο επίσημο Ορθόδοξο δόγμα, αλλά σε ορισμένες παλαιές πρακτικές που δεν έλαβαν ανάλογο μέγεθος, όπως στην Δύση. Το φαινόμενο δεν πρέπει να εκπλήσσει αφού ακόμη και σήμερα (2006) προτεσταντικές ιδέες πολλές φορές αναμειγνύονται σε διδασκαλίες ακόμη και επιφανών ανδρών της Ορθοδοξίας, ως απόρροια της ενασχόλησής τους με πολλά θεολογικά βιβλία της Δύσεως. Τα λεγόμενα αναθέματα της Κυριακής της Ορθοδοξίας (Βλέπε ειδικά ανάθεμα Γ΄) τέτοιους κινδύνους καταδεικνύουν.

Σχετικά με τα λεγόμενα «ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΣΥΓΧΩΡΟΧΑΡΤΙΑ»

Ερώτηση: Θα ήθελα να μας μιλήσετε για το κατά πόσο ισχύει ότι υπάρχουν «Συγχωροχάρτια» στην Ορθοδοξία. Το άκουσα στο μάθημα της «Νεοελληνικής Ιστορίας» της σχολής μου και μου δημιούργησε αμφιβολίες. Δεν γνώριζα ότι υπήρχαν αυτά στην Ορθοδοξία!

Απάντηση: Το θέμα αυτό είναι στα χωράφια μου και γι’ αυτό θα μιλήσω με ευκολία. Διαφορετικά θα το μελετούσα περισσότερο.

Ο μακαρίτης ο Φίλιππος Ηλιού, ο γιός του πολιτικού του Ηλιού, Ηλία Ηλιού που πέθανε από καρκίνο πριν από μερικά χρόνια, ήταν ένας ιστορικός ολκής. Ένα μυαλό θαυμάσιο, μια κατάρτιση υπέροχη και παρ’ όλο που δεν συμφωνούσαμε σε κάποια θέματα τρέφαμε αμοιβαία εκτίμηση. Πολλές φορές συζητήσαμε, πολλές φορές κοντραριστήκαμε, πολλές φορές συμφωνήσαμε.

Ο Φ. Ηλιού έγραψε μια μελέτη στα Ιστορικά, ένα επιστημονικό ιστορικό περιοδικό, περί των Συγχωροχαρτίων. Διότι πραγματικά υπάρχουν Συγχωροχάρτια ως κείμενα και στην Ανατολή, στην Ορθόδοξη Ανατολή. Αλλά όπως ξέρετε, η χειρότερη άρνηση και καταπάτηση της αλήθειας, είναι η θεώρηση της μίας πλευράς. Για να δείς την αλήθεια πρέπει να έχεις όλες τις πλευρές. «Audietor et altera pars» έλεγαν οι αρχαίοι Λατίνοι: «πρέπει να ακουστεί και η άλλη πλευρά».

Αυτό που δίνει στα ιστορικά σε δυο συνέχειες μάλιστα (το ‘χω φάει το κείμενο γι’ αυτό τα λέω έτσι) ο Ηλιού ήταν η μία πλευρά. Του έκαμα κριτική μετά και με τον Γιανναρά είχαμε μία εκπομπή στην ΕΡΤ-1. Συζητήσαμε μια ώρα το θέμα, τότε. Αλλά ο Γιανναράς μου είπε «Αυτά ξεχνιώνται. Κάτσε και γράψε ένα κείμενο».Κι έγραψα ένα κείμενο. Το οποίο βέβαια, και ο Ηλιού ο μακαρίτης, το δέχτηκε ως την «άλλη όψη». Και του είπα πως ναι, ότι και οι δύο όψεις λένε την αλήθεια.

Δημιουργήθηκε, λοιπόν, ένα θέμα στην Ανατολή εν σχέσει με τα Συγχωροχάρτια. Για να μπούμε στην ουσία: τί είναι τα Συγχωροχάρτια;

Στην περίοδο του Μεσαίωνα διαμορφώθηκε στον Παπισμό μια θεωρία καθαρά «μπακαλίστικη». Έλεγε ότι «Για να σωθεί ένας Άγιος, αρχίζοντας από την Παναγία σ’ όλους τους Αγίους, κάνει έναν αριθμό καλών χριστιανικών πράξεων... Αυτά όλα είναι προσκοπικά, επικράτησαν στον Προσκοπισμό και δεν έχουν σχέση με την Ορθόδοξη Παράδοση. Πόσες πράξεις έκαμε ο Ληστής, εις το σταυρό; Γι’ αυτό ανατρέπονται τα μαθηματικά του κόσμου με ένα νέο «Απειροστικό Λογισμό» του Ευαγγελίου και της Ορθοδοξίας. Λέει, ο Χρυσόστομος, ότι ο Θεός δέχεται «τον της πρώτης έως και τον της εντεκάτης» και τον αμείβει με τον ίδιο τρόπο! Έρχεται κι ο Παναγιωτόπουλος ο φίλος μου, «φίλος» ως δημοσιογράφος, τώρα δεν έχω καμιά σχέση που είναι πολιτικός, και σου λέει: «Μα είναι δυνατόν ο ένας μία ώρα και ο άλλος δώδεκα και να παίρνουνε τα ίδια χρήματα;». Για το Θεό είναι δυνατό, γιατί έφτασε εκεί που πρέπει να φτάσει. Είναι θέμα πού φτάνεις, πώς γεμίζει η καρδιά σου από κάτι. Ο ένας έχει μια κάνουλα που δέχεται τη Χάρη κι ο άλλος σταγόνα-σταγόνα. Έτσι δεν γεμίζει ποτέ! Άλλα μαθηματικά...

Έτσι, λέγανε ότι οι Άγιοι έχουνε πολλά έργα που ξεπερνούν όσα χρειάζονται για να σωθούν. Άρα υπάρχουν «υπέρτατα έργα» ή «πλεόνασμα έργων». «Supererogatoria» λέγονται στα λατινικά. Αυτά τα έργα, λοιπόν, τα βάζει ο Παπισμός, ο Πάπας, σε ένα ταμείο, το «ταμείο αγαθών έργων». Και λέει, π.χ.: «Στον παπα-Γιώργη τι του λείπουν; 344,5 έργα». Παίρνει από τον Άγιο Αντύπα και μου τα δίνει... Έτσι παίρνει από τα έργα αυτά, τα δίνει σε μένα και από τα «πλεονάζοντα έργα» των Αγίων λαμβάνουμε κι εμείς για να σωθούμε. Αλλά λέει το εξής: «Όταν η ψυχή, στον άλλο κόσμο, ακούσει τον ήχο του χρήματος («νταν-νταν-νταν», τις λίρες), λυτρώνεται η ψυχή». Γιατί, λέει, «Για μένα πληρώνουν». Καταλαβαίνετε γιατί είναι καθαρά μπακαλίστικη όπως είναι και η «θεωρία της ικανοποιήσεως», ότι ο Θεός Λόγος σαρκώθηκε για να πάρει ικανοποίηση, όπως στο ιπποτικό δίκαιο: «Θα σας σφάξω όλους! Αλλά επειδή δεν μπορώ να σας σφάξω (αλλά και να σας σφάξω τι θα βγάλετε;), σταυρώνομαι Εγώ για να ικανοποιήσω τον Θεό Πατέρα». Είναι, καθαρά, το ιπποτικό δίκαιο που προβάλλεται στο Θεό.

Αυτό είναι το πνεύμα του Παπισμού και των Προτεσταντισμών που δεν έσβησε. Οπότε βρήκανε τις λεγόμενες «Indulgentie». Είναι οι «αφέσεις». Αγόραζε ο κόσμος, αυτό που εμείς λέμε Συγχωροχάρτι, σαν «μετοχές Παραδείσου», αγοράζανε Παράδεισο. Κι έλεγε, π.χ. 500 σκούδα, 50 λίρες και παίρνεις διαμέρισμα στο Παράδεισο, τρίτη οδό αριστερά... Αυτά φαίνονται κωμικά αλλά είναι η ουσία! Οπότε άρχισαν να μαζεύουν χρήματα στη Ρώμη για να κτίσουν, να επεκτείνουν τον Ναό του Αγίου Πέτρου και για να κάνουν κι άλλα, βέβαια... Κάπου πρέπει να πάνε τα χρήματα, να δικαιολογηθούν. Και σήμερα γίνονται απάτες και σε μας για «να κτιστεί ο Ναός». Έλεγε ο μακαρίτης ο Κοντόπουλος σε ένα έργο του που είδα στη τηλεόραση: «Αποπερατούται, αποπερατούται ο Ναός και αποπερατωμό δεν έχει!». Θεός σχωρέσ’ τον. Ήταν ωραιότατο έργο, αρκετά καυστικό κατά της Εκκλησίας αλλά για πολλούς άξιζε.Οπότε... πουλούσαν αβέρτα Συγχωροχάρτια! Τώρα, να δούμε και τους Έλληνες σε ένα σύντομο ανέκδοτο που συνδέεται και δεν ξέρω αν είναι ιστορία ή απλώς ανέκδοτο.

Εκείνος που μοίραζε τα Συγχωροχάρτια στη Δύση, αρχές του 16ου αιώνος, περίπου 1510-1515, ήταν ένας Ιωάννης Tezel (Τέτσελος), ο οποίος πήγαινε από πόλη σε πόλη και πουλούσε Συγχωροχάρτια. Οι Γερμανοί, κακά τα ψέματα, δεν μπορούν να τα χωνέψουν κάτι τέτοια. Σ’ αυτό εγώ τους αγαπώ. Είναι επιστημονικά μυαλά, Αρχαίοι Έλληνες στο πνεύμα -άλλο τι κάνουν στη πολιτική τους! Εφθάρησαν, όμως, κι αυτοί. Ξέρετε γιατί; Επειδή οι εργάτες οι δικοί μας τους έμαθαν να βγαίνουν «ελεύθεροι ιατρού». Δεν τα ’ ξεραν αυτά οι Γερμανοί, εμείς τους τα μάθαμε, οι Έλληνες! «Με πονεί η μέση μου»: «δέκα μέρες έξω από το εργοστάσιο»...! Και το κάνουν και οι Γερμανοί! Και μετά που είδανε που παν... και είπαν «Πού πάτε ρε παιδιά; Θα αδειάσουν τα εργοστάσια...».

Λένε ότι ένας Κεφαλλονίτης καπετάνιος (οι Κεφαλλονίτες είναι μόνιμα έμποροι, καπεταναίοι και συγκεντρώνουν πολλά χρήματα) βρέθηκε σε μια πόλη που, κατά σύμπτωση, ο Τέτσελ πουλούσε Συγχωροχάρτια. Δεν ήξερε Γερμανικά. Ρωτάει κάποιον, ενώ ήταν ανεβασμένος σε κάποιο ύψωμα ο Τέτσελ:

-«Τι λέει αυτός εκεί πέρα, πατριώτη;»

-«Πουλάει Παράδεισο. Όποιος πληρώσει εξασφαλίζει μια θέση στο Παράδεισο»

Οπότε σκέφτηκε ο Κεφαλλονίτης, είδε και το πουγκί του που είχε. Πάει κοντά και λέει του Τέτσελ, με τον διερμηνέα:

-«Ο Παράδεισος ποιανού είναι;»

-«Του Πάπα. Και πουλάει Παράδεισο»

-«Η Κόλαση ποιανού είναι;». Λέει:

-«...Δεν ξέρω τι να σου πω... αλλά κι αυτή του Πάπα είναι»

-«Μου πουλείς εμένα την Κόλαση;»

-«Πόσο δίνεις;»

-«Δέκα χιλιάδες δουκάτα»... τεράστιο ποσό...!

-«Πάρ’ το».

Και με δέκα χιλιάδες δουκάτα αγοράζει την Κόλαση. Οπότε πριν προφάσει ο Τέτσελ να συνεχίσει τα Συγχωροχάρτια ανεβαίνει σε ένα άλλο βραχάκι ο Κεφαλλονίτης και λέει: «Παιδιά, σε μισή τιμή πληρώνετε και δεν πάτε στην Κόλαση. Είναι δική μου η Κόλαση!».

Αυτό το ανέκδοτο το κεφαλληνιακό δείχνει ότι πράγματι και οι ίδιοι το γελούσαν αλλά και οι άλλοι. Κι όμως, ακόμη μέχρι σήμερα υπάρχουν οι «Indulgencies». Τα έργα των Αγίων, τα «Supererogatoria», τα υπέρτατα έργα και δεύτερον, η αγορά αξιομισθιών των Αγίων.

Στην Ανατολή δημιουργήθηκε το θέμα, γιατί οι Παπικοί ήτανε δίπλα μας συνεχώς (εδώ είναι η ουσία της απάντησης). Και έλεγαν οι απλοί άνθρωποι «Πώς ο Πάπας συγχωρεί αμαρτίες και μπάζει στον Παράδεισο;». Αυτά τα έλεγε ο απλός άνθρωπος, ο αθεολόγητος που μπορεί να πάει στον Παράδεισο επειδή δεν ξέρει άλλα πράγματα. Αλλά δεν ήξερε να εκτιμήσει. Οπότε η Σύνοδος του 1722, στην Κωνσταντινούπολη και στα Ιεροσόλυμα, μιλεί για την δυνατότητα και της ημετέρας Εκκλησίας «να συγχωρεί αμαρτίες». Δεν λέει η Σύνοδος για «Συγχωροχάρτια». Όλα αυτά τα κείμενα υπάρχουν στο έργο «Τα δογματικά και συμβολικά μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας» του Ι. Καρμίρη. Κι αρχίζουν να κυκλοφορούν στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων και στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως κείμενα-συγχωροχάρτια, δηλαδή δεν γράφει «Συγχωροχάρτι», αλλά «Ψυχοχάρτι». Έδινε το όνομα, έδινε και τα χρήματα, σα να κάνει ένα Τρισάγιο. Οπότε αρχίσαμε να χρησιμοποιούμε κι εμείς κείμενα, χαρτιά, τα οποία είχαν το ύφος του Συγχωροχαρτίου. Αυτά όλα τα μάζεψε, όσα βρήκε, ο Ηλιού -Θεός σχωρέσ’ τον- και καλά έκανε και τα δημοσίευσε. Το επιχείρημα το οποίο ανέτρεψε την θέση ότι είχαμε Συγχωροχάρτια, είναι ότι δεν είναι επίσημη διδασκαλία της (Ορθοδόξου) Εκκλησίας. Αλλά επειδή το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων ήταν πάντα εμπερίστατο: π.χ. άλλοι ήθελαν να πάρουν χρήματα επειδή τους έλειπαν. Όλα είναι μέσα ακόμη και οι απάτες. Άλλο οι Άγιοι κι άλλο εγώ! Οπότε άρχισε η έννοια της «συγχωρήσεως» των αμαρτιών με αυτό το τρόπο. Δηλαδή, έγραφες το όνομα, το έδινες κάπου κι αυτό διαβαζόταν στη λειτουργία, όπως παίρνετε σήμερα τα ψυχοχάρτια. Αλλά δεν είναι Συγχωροχάρτια. Η παπική θεολογία, το παπικό υπόβαθρο που σχετίζεται με τα Συγχωροχάρτια δεν υπάρχει σε μας. Απλούστατα απαντούν στον λαό, ότι «Κι εμείς συγχωρούμε» και βγάλανε αυτά τα κείμενα που είναι σαν Συγχωροχάρτια, «οιωνεί Συγχωροχάρτια». Και στην ουσία εμείς τα λέμε «Ψυχοχάρτια», που μέχρι σήμερα παίρνετε μαζί με το πρόσφορο τα ονόματα.

Προσέξτε τώρα. Η απάντηση στον μακαρίτη τον Ηλιού που επίσημα γραπτώς την έδωσα, ήταν η εξής. Κάθισα και μελέτησα τον έβδομο τόμο της εννεάτομης Δογματικής της Παπικής Εκκλησίας, που ήταν δυο συγγραφείς καθηγητές πανεπιστημίου. Ο ένας ήταν ο Άουερ κι ο άλλος ήταν ο Ράτσινγκερ, ο νυν Πάπας. Και μάλιστα στο «Die Sakramente der Kirche», το περί μυστηρίων κεφάλαιο το γράφει ο Ράτσινγκερ, στον έβδομο τόμο. Γράφει: «Και στην Ανατολή εμφανίστηκαν ανάλογα κείμενα αλλά ουδεμία σχέση έχουν με τα λατινικά Συγχωροχάρτια».

Πηγή: Απόσπασμα Ομιλίας του κοσμήτορα της Θεολ . Σχολής του πανεπ. Αθηνών π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού, η οποία δόθηκε στον Αγ. Αντύπα, στο Γουδί στις 10-11-2005, Απομαγνητοφώνηση: Θ.Α. Επιμέλεια: Θ.Φ.Δ.

ΠΡΟΣΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΣ

Η βαθιά συγκίνηση και η ζωντανή πίστη, που χαρακτήριζε τους χριστιανούς αποστολικών χρόνων, από καιρό είχαν ατονήσει κάπως και η θρησκεία στο χριστιανικό κόσμο σε πολλά θέματα είχε καταντήσει ξερός τύπος και μερικές φορές νεκρό γράμμα.

Η θρησκευτικότητα των μεσαιωνικών τύπων ήταν περισσότερο θρησκοληψία και δεισιδαιμονία. Ο μεσαιωνικός άνθρωπος ζούσε συνεχώς κάτω από το φόβο του Σατανά νόμιζε ότι αμαρτάνει σε κάθε του βήμα. Η σπουδαιότερη φροντίδα του ήταν πως να αποφύγει τη φωτιά της κολάσεως με τη θαυματουργή δύναμη των εικόνων και των Ιερών λειψάνων. Γιʼ αυτό έκανε μακρινά ταξίδια και πήγαινε στους Αγίους τόπους, για να προσκυνήσει και να ζητήσει τη συγχώρηση των αμαρτιών. Ο σπουδαιότερος τόπος προσκυνήματος των πιστών ήταν οι ’γιοι τόποι. Αλλά, από τότε πού οι Τούρκοι κυρίεψαν την Παλαιστίνη, οι πιστοί άρχισαν να πηγαίνουν και σʼ άλλα μέρη, ιδίως στη Ρώμη, όπου με τα περίφημα συγχωροχάρτια (indulgentia) έπαιρναν γραπτή άφεση των αμαρτιών τους.

Αλλά στις αρχές των νέων χρόνων για διάφορους λόγους αφυπνίστηκε το θρησκευτικό συναίσθημα στη Δύση, ιδίως στις Γερμανικές χώρες. Τώρα η κατάσταση της Εκκλησίας πολλούς άρχισε να μη τους ικανοποιεί. Οι πιο έξυπνοι μελετώντας τις Γραφές έβλεπαν ότι η ζωή των Χριστιανών δε συμφωνούσε με τη διδασκαλία του Χριστού. Τη συνείδηση των πιο αυστηρών τη σκανδάλιζε ιδιαίτερα η συμπεριφορά των ανώτερων κληρικών, που ζούσαν με πολυτέλεια σαν τους κοσμικούς άρχοντες. Ντύνονταν σαν τους Ιππότες και έπαιρναν μέρος στο κυνήγι και στον πόλεμο. Αλλά ύστερα από τη διάδοση της παιδείας πολλοί απʼ αυτούς μελετούσαν τους αρχαίους συγγραφείς και εμπνεύστηκαν απʼ αυτούς την αγάπη προ την κοσμική ζωή, που χαρακτηρίζει την ελληνική αρχαιότητα, ενώ αντίθετα στους μεσαιωνικούς χρόνους κυριαρχούσε η ασκητική τάση.

Εντύπωση προξενούσε επίσης η κατάσταση τού κατώτερου Κλήρου. Δεν είχε μόνιμο εισόδημα, αλλά συντηρούνταν από την ελεημοσύνη των πιστών. Ζούσε μέσα στην αμάθεια και στη φτώχεια, σαν τους φτωχούς χωρικούς σύχναζε στα λαϊκά κέντρα, έπινε και χαρτόπαιζε.

Πολλοί σε διαφορετικές εποχές είχαν αισθανθεί την ανάγκη για την αναμόρφωση της εκκλησίας, όπως ο Ιωάννης Ουίκλιφφ (Wycliffe, 1320-1384) στην Αγγλία και ο Ιωάννης Χούς (Huss, 1363-1415) στη Βοημία. Μα η φωνή τους δεν έβρισκε πλατύτερη απήχηση, ενώ ο Κλήρος, που ήταν πανίσχυρος ακόμη, κατάπνιγε τις διαμαρτυρίες και μάλιστα πολλές φορές με άγριο τρόπο. Έτσι ο Χους κάηκε κάηκε ζωντανός με απόφαση της συνόδου της Κωνσταντίας (1415).

Μα κατά τον Ιστ΄ αι. ο αναβρασμός έγινε πολύ πιο ζωηρός από πριν. Τα πνεύματα ήταν εξοργισμένα ιδιαίτερα στη Γερμανία η οποία καταπιεζόταν περισσότερό από τις καταχρήσεις του Κλήρου, γιατί η γερμανική εκκλησία υπαγόταν απευθείας στον Πάπα. Γενικά σκανδάλιζαν τη συνείδηση των περισσότερο απλών και αυστηρών κατοίκων της γεωργικής τότε Γερμανίας οι θρησκευτικοί νεωτερισμοί των δυτικών λαών, που ήταν περισσότερο αναπτυγμένοι.

Ο πάπας της εποχής εκείνης Λέων ο Ι΄, επειδή είχε ανάγκη από χρήματα, για να αποτελειώσει το ναό του Αγίου Πέτρου της Ρώμης, έδωσε την άδεια στον αρχιεπίσκοπο της Μαγεντίας να εκδίδει επί 8 χρόνια συγχωροχάρτια, αλλά με τη συμφωνία να μοιραστούν τα έσοδα. Το πούλημα των συγχωροχαρτιών γινόταν με τρόπο σκανδαλώδη. Ο δομηνικανός καλόγερος Τέτζελ υποσχόταν απεριόριστη, άφεση των αμαρτιών. Μπορούσε κανείς με ορισμένο αντίτιμο να εξαγοράσει όχι μόνο τις δικές του αμαρτίες, αλλά και των πεθαμένων συγγενών του. Μόλις ακουστεί ο ήχος των χρημάτων, έλεγε, η ψυχή αναπηδάει πάνω από το καθαρτήριο.

Αλλά τότε ξεσηκώθηκε εναντίον αυτού του τρόπου της συγχωρήσεως των αμαρτιών ο αυγουστινιανός καλόγερος Μαρτίνος Λούθηρος (1483-1546), που ήταν Ιεροκήρυκας και καθηγητής της Θεολογίας στο Πανεπιστήμιο της Βιττεμβέργης. Επιτέθηκε με τα κηρύγματά του εναντίον τού Τέτζελ και σύμφωνα με τη συνήθεια της εποχής εκείνης στις 31 Οκτωβρίου του 1517 τοιχοκόλλησε στην κεντρική πόρτα της εκκλησίας των ανακτόρων ένα έγγραφο με 95 θέσεις, δηλ. θέματα για συζήτηση, και προκαλούσε τον Τέτζελ σε δημόσια συζήτηση. Η πράξη αύτη του Λουθήρου είχε μεγάλη απήχηση στη Γερμανία και γιʼ αυτό ο χρόνος εκείνος θεωρείται ως αρχή της Μεταρρυθμίσεως.

[...] ο Λούθηρος, δεν έδωσε ολοκληρωμένο και οριστικό σύστημα των γνωμών του. Οι βασικές αντιλήψεις της διδασκαλίας του είναι η θεία χάρη και η ελεύθερη έρευνα.

Η σπουδαιότερη φροντίδα τον ανθρώπων της εποχής του ήταν πως να σώσουν την ψυχή τους. Πάνω στο πρόβλημα αυτό ο Λούθηρος έδωσε ικανοποιητική λύση διδάσκοντας πως ο άνθρωπος δε σώζεται με μερικά έργα, που επιβάλλει ο νόμος (με ασκήσεις, νηστείες, προσευχές, προσκυνήματα κ.τ.λ.), αλλά με τη Θεϊκή χάρη. Ο κάθε άνθρωπος, μπορεί να σώσει την ψυχή του με την θερμή πίστη και με την απευθείας επικοινωνία με το Θεό, χωρίς να μεσολαβήσουν οι ιερείς, οι επίσκοποι ή ο Πάπας.

Την αληθινή διδασκαλία τού Χριστού τη βρίσκει κανείς μελετώντας ο ίδιος απευθείας την Αγία Γραφή. Η παράδοση, στην οποία στηριζόταν η Δυτική Εκκλησία, δεν έχει αξία, εφόσον δε συμφωνεί με την Αγία Γραφή. Αυτά είναι τα δύο γονιμότερα σημεία της νέας διδασκαλίας, που προξένησαν εντύπωση και προσέλκυσαν οπαδούς.

Σύμφωνα με το Λούθηρο τα μυστήρια είναι δύο, το βάπτισμα και η Θεία ευχαριστία. Το δεύτερο είναι μία τελετή, κατά την οποία δε γίνεται μετουσίωση, αλλά απλώς παρουσία του Θεού. Η λατρεία πρέπει να γίνεται στη γλώσσα που μιλιέται σε κάθε τόπο και όχι στη λατινική. Κέντρο της είναι το κήρυγμα. Γιʼ αυτό η προτεσταντική εκκλησία αντί για Ιερείς έχει ιεροκήρυκες και καταργεί τις πανηγυρικές τελετές. Δε δικαιολογούνται τα πρωτεία τού Πάπα, η προσκύνηση των Αγίων και των εικόνων τους ούτε το να μένουν ανύπαντροι οι ιερείς.

Όπως βλέπουμε λοιπόν, η διδασκαλία του Λουθήρου δεν είναι ένα προϊόν επιστημονικής έρευνας, άλλα γέννημα μιας ζωηρής θρησκευτικής συγκινήσεως. Ο Λούθηρος θέλει να ξαναφέρει την Εκκλησία στην παλιά της απλότητα και αυστηρότητα. Μιλεί με περιφρόνηση για την επιστήμη και αντιπαθεί την ορμή για έρευνα και για μάθηση, που χαρακτηρίζει την εποχή της Αναγεννήσεως. Η Μεταρρύθμιση στρέφεται εναντίον της μελέτης των αρχαίων ειδωλολατρών συγγραφέων και της χαρούμενης αντιλήψεως για τη ζωή, που ήταν συνέπεια αυτής της μελέτης. Και γιʼ αυτό είχε δίκιο ο Έρασμος, όταν έλεγε πως, όπου διαδίδεται ο λουθηρανισμός, εκεί καταστρέφονται οι επιστήμες.

Η διδασκαλία του Λουθήρου διαδόθηκε στη μέση και στη βόρεια Γερμανία, στη Σουηδία και στη Δανία, όπου τη δέχτηκαν οι ηγεμόνες και την έκαμαν θρησκεία του κράτους τους.

Η Μεταρρύθμιση βρήκε κατάλληλο έδαφος στη Γερμανία, όπου οι διανοούμενοι τη δέχτηκαν με ενθουσιασμό. Κυρίως όμως προόδευσε εδώ, γιατί την υποστήριξαν οι μικροί ηγεμόνες για πολιτικούς λόγους. Αλλά συνάντησαν και μεγάλα εμπόδια και ισχυρούς αντιπάλους, δηλαδή τον αυτοκράτορα και την Εκκλησία της Ρώμης.

Δύο χρόνια αργότερα από την εμφάνιση του Λουθήρου (1519) αναγορευόταν αυτοκράτορας της Γερμανίας ο περίφημος Κάρολος ο Ε΄. Αυτός σχεδίαζε να ταπεινώσει τους μικρούς ηγεμόνες της Γερμανίας, να συγκεντρώσει την εξουσία στα χέρια του και να επιβάλει την απόλυτη μοναρχία, σύμφωνα με το πρότυπο το βασιλιάδων της Γαλλίας. Γιʼ αυτό αντιπαθούσε τη Μεταρρύθμιση, που έφερε το χωρισμό στη Γερμανία, η όποια ήταν κιόλας χωρισμένη, και ακόμη μπορούσε αυτή να χρησιμεύσει ως στήριγμα στους φεουδάρχες.

Επίσης κι ο Πάπας ύστερα από κάποιους δισταγμούς κηρύχτηκε εναντίον της Μεταρρυθμίσεως και αφόρισε το Λούθηρο. Αλλά εκείνος έκαψε τη βούλα του Πάπα μπροστά στον κόσμο και μάλιστα μπροστά στην πύλη της πόλεως, ενώ συνοδευόταν από τούς μαθητές του και πολύ κόσμο (1520). Κι ο Αυτοκράτορας κάλεσε το Λούθηρο μπροστά στο μεγάλο συνέδριο των Γερμανών ηγεμόνων (=Δίαιτα) στην πόλη Βόρμς (Worms, 1521) και τον υποχρέωσε να αποκηρύξει τα συγράμματά του. Όταν αρνήθηκε ο Λούθηρός, τότε τον κήρυξε εκτός νόμου και έδωσε διαταγή να καίονται τα βιβλία του.

Έτσι λοιπόν ο Λούθηρος καταδικάστηκε από τον Πάπα και τον αυτοκράτορα και φαινόταν ότι διατρέχει τον πιο μεγάλο κίνδυνο, άλλα τον έσωσαν οι Γερμανοί ηγεμόνες. Ο εκλέκτορας της Σαξονίας τον έκρυψε επί δύο χρόνια μέσα στο δάσος της Θουριγκίας (Κεντρική Γερμανία), όπου μετάφρασε την Αγία Γραφή στα γερμανικά, ενώ συγχρόνως διεύθυνε την κίνηση εναντίον του καθολικισμού.

Ο Αυτοκράτορας ήθελε να χτυπήσει τη Μεταρρύθμιση, αλλά τον εμπόδισαν ο πόλεμος εναντίον του βασιλιά της Γαλλίας Φραγκίσκου του Α΄ και ο τουρκικός κίνδυνος. Σʼ αυτά τα χρόνια εμφανίστηκε μπροστά στη Βιέννη ο πανίσχυρος σουλτάνος των Τούρκων Σουλευμάν ο Β΄, ο Μεγαλοπρεπής κι ο Αυτοκράτορας είχε ανάγκη από την υποστήριξη της ενωμένης Γερμανίας (1529).

Στο μεταξύ η Μεταρρύθμιση κέρδισε έδαφος και οργανώθηκε σε πολιτική κίνηση που στρεφόταν εναντίον του αυτοκράτορα Καρόλου του Ε΄. Πολλοί ηγεμόνες την εισήγαγαν στις χώρες τους, πήραν τα εκκλησιαστικά κτήματα και ανακήρυξαν τους εαυτούς τους αρχηγούς της εκκλησίας στα κράτη τους. Έτσι δημιουργήθηκαν οι τοπικές εκκλησίες της Γερμανίας. Όταν όμως ο Αυτοκράτορας επιχείρησε να περιορίσει την εξάπλωση της Μεταρρυθμίσεως, οι λουθηρανοί κατάθεσαν γραπτή διαμαρτυρία και γιʼ αυτό ονομάστηκαν Διαμαρτυρόμενοι (Protestantes), ενώ οι ίδιοι ονόμαζαν τους Εαυτούς τους Ευαγγελικούς (1529).

Η Γερμανία ύστερα από τη θρησκευτική ειρήνη της Αυγούστας.

Τον άλλο χρόνο (1530) στη Δίαιτα της Αυγούστας (Augsburg) οι διαμαρτυρόμενοι υπόβαλαν γραπτή ομολογία πίστεως, που ονομάστηκε Αυγουσταία ομολογία (Confessio augustana), και ήθελαν με αυτή να δείξουν ότι οι μεταρρυθμιστές δεν είναι αιρετικοί με σφαλερές θρησκευτικές αντιλήψεις, άλλα ότι θέλουν να ξαναγυρίσουν στη γνήσια παράδοση της εκκλησίας. Την ομολογία την είχε συντάξει ο ονομαστός ελληνιστής, ο γνωστός με το όνομα Φίλιππος Μελάγχθων (1449-1560), που το εξελλήνισε σύμφωνα με τη συνήθεια των χρόνων της Αναγεννήσεως και έγινε πολύτιμος συνεργάτης του Λουθήρου.

Οι θρησκευτικές φιλονικίες πήραν μεγάλες διαστάσεις στη Γερμανία, οι οπαδοί των δύο δογμάτων οργανώθηκαν κι ο εμφύλιος πόλεμος φαινόταν έτοιμος να ξεσπάσει. Τότε ο Κάρολος ο Ε΄, επειδή έβλεπε ότι ήταν αδύνατο να επιβάλει τη θρησκευτική ενότητα, προτίμησε να συμβιβαστεί με τούς διαμαρτυρόμενους ηγεμόνες. Έτσι υπογράφτηκε η Θρησκευτική Ειρήνη της Αυγούστας (1555), που όριζε τα εξής: 1) Τα δύο δόγματα έχουν ίσα δικαιώματα, 2) οι ηγεμόνες έχουν το δικαίωμα να επιβάλλουν το δόγμα τους στους υπηκόους τους (cujus regio, ejus religio) και 3) όσα εκκλησιαστικά κτήματα είχαν κατασχεθεί ως τα 1552 παραμένουν στους διαμαρτυρομένους. Με τη σύμβαση αυτή λοιπόν αποτράπηκε ο πόλεμος.

Η Μεταρρύθμιση στην Ελβετία και στη Γαλλία

Ο Ελβετός Ιερέας Ούρλιχ Ζβίγγλιος (Zwingli, 1484-1531) πήρε κι αυτός αφορμή από τα συγχωροχάρτια και σχεδόν ταυτόχρονα με το Λούθηρο κήρυξε τη Μεταρρύθμιση στη Ζυρίχη (1519). Η διδασκαλία του διαδόθηκε στη βόρεια και δυτική Ελβετία, καθώς και στη νότια Γερμανία, ενώ η ορεινή Ελβετία έμεινε πιστή στον Πάπα.

Ο Γάλλος μεταρρυθμιστής Ιωάννης Καλβίνος (Calvin, 1509-1564) απομακρύνεται περισσότερο από το Λούθηρο. Στη Γαλλία ο λαός δεν ήθελε θρησκευτικούς νεωτερισμούς και οι βασιλιάδες καταπολέμησαν σκληρά την αίρεση, που απειλούσε να διασπάσει την ενότητα του κράτους. Παρʼ όλα αυτά η Μεταρρύθμιση βρήκε θερμούς οπαδούς σε πολλά μέρη της Γαλλίας, Ιδίως στις πόλεις, ανάμεσα στους μορφωμένους. Ο Καλβίνος καταγόταν από τη βόρεια Γαλλία, είχε πάρει ανθρωπιστική μόρφωση και νέος ακόμη είχε υποστεί την επίδραση τού Λουθήρου. Επειδή όμως κινδύνευε στη Γαλλία, έφυγε στη Γενεύη, όπου βρήκε κατάλληλο έδαφος, για να διαδώσει τη διδασκαλία του, που ονομάστηκε καλβινισμός και οι οπαδοί του καλβινιστές.

Ο Καλβίνος κατάργησε τον Κλήρο και όρισε να διοικούν την εκκλησία οι γέροι (πρεσβύτεροι) της κοινότητας. Γιʼ αυτό και η καλβινική εκκλησία ονομάζεται πρεσβυτεριανή.

Η Μεταρρύθμιση τού Καλβίνου διαδόθηκε στις νεολατινικές χώρες, ιδίως στη Γαλλία, όπου οι καλβινιστές ονομάστηκαν Ουγενότοι, στις Κάτω Χώρες, στη Σκοτία και στην Αγγλία.

Η Μεταρρύθμιση στην Αγγλία και στη Σκοτία

Στην Αγγλία, όπου τα πνεύματα από πολύν καιρό ήταν προετοιμασμένα για τη θρησκευτική μεταβολή, τη Μεταρρύθμιση την εισήγαγε ο δραστήριος και ιδιόρρυθμος βασιλιάς Ερρίκος ο Η΄

Ο Ερρίκος ήθελε να χωρίσει τη γυναίκα του Αικατερίνη της Αραγωνίας, τη θεία του Καρόλου Ε΄, για να παντρευτεί μια κυρία των τιμών, την ’ννα Μπόλεϋν (Boleyn). Επειδή όμως ο Πάπας καθυστερούσε την υπόθεση, κήρυξε ανεξάρτητη την εκκλησία της Αγγλίας και τον εαυτό του αρχηγό της αγγλικής εκκλησίας (1531).

Η θρησκευτική Μεταρρύθμιση στην Αγγλία πέρασε πολλές περιπέτειες και πήρε οριστική μορφή στην Εποχή της περίφημης βασίλισσας Ελισάβετ, της θυγατέρας του Ερρίκου Η΄ και της ’ννας Μπόλεϋν. Ο βασιλιάς αναγνωρίστηκε αρχηγός της Εκκλησίας, διατηρήθηκαν οι Επίσκοποι και καθιερώθηκε στη λειτουργία η αγγλική γλώσσα, Ενώ ως προς τα άλλα έγινε δεκτό το καλβινικό δόγμα. Συγχρόνως όμως διατηρήθηκαν και μερικοί τύποι της καθολικής Εκκλησίας, όπως ο σταυρός, το όργανο (=ένα Εκκλησιαστικό μουσικό όργανο), η στολή των Ιερέων κ.τ.λ. Έτσι διαμορφώθηκε η αγγλική Επισκοπική Εκκλησία.

Η Σκοτία εισήγαγε πιο ριζικές μεταρρυθμίσεις. Κατάργησε τους Επισκόπους και όλους τους εξωτερικούς τύπους, που θύμιζαν την καθολική Εκκλησία. Η σκοτική Εκκλησία διαμορφώθηκε σύμφωνα με το πρότυπο της καλβινικής (πρεσβυτεριανής) Εκκλησίας της Γενεύης.

Από την επίσημη αγγλική και σκοτική Εκκλησία αποσχίστηκαν δύο ομάδες πιο αυστηρών μεταρρυθμιστών, οι Πουριτανοί και οι Ανεξάρτητοι, πού απόρριπταν κάθε τελετή και δέχονταν την ισότητα ανάμεσα στους πιστούς.

Η Ιρλανδία έμεινε καθολική κι έτσι κοντά στην εθνική διαφορά της από την Αγγλία προστέθηκε τώρα και η θρησκευτική. (Οι Ιρλανδοί είναι απόγονοι των παλιών Κελτών, ενώ οι ’γγλοι ανήκουν στη γερμανική φυλή των Αγγλοσαξόνων, που εγκαταστάθηκαν στην Αγγλία κατά την εποχή της μεταναστεύσεως των Γερμανών).

Οι επιθέσεις προκάλεσαν αντίδραση μέσα στην καθολική Εκκλησία, η οποία ύστερα από λίγο ξεσηκώθηκε, για να καταπολεμήσει την αίρεση. Έτσι από τα μέσα του Ιστ΄ αιώνα άρχισε μία ζωηρή κίνηση μέσα στην παπική Εκκλησία, που την ονομάζουν Αντιμεταρρύθμιση ή Καθολική Μεταρρύθμιση. Ως μέσα για την άμυνα και την επίθεση χρησιμοποιήθηκαν από την παπική Εκκλησία τα εξής:

α) Η Σύνοδος του Τριδέντου. Αυτή συνεδρίασε στο Τρίδεντο σε τρεις περιόδους από το 1545-1563 και διατύπωσε το καθολικό δόγμα σʼ ένα ενιαίο σύστημα και σκόπιμα τόνισε τα σημεία εκείνα στα όποια διαφωνούσε η καθολική Εκκλησία με τη διαμαρτυρόμενη. Αναγνώρισε τον Πάπα ανώτερο από τις συνόδους και ενέκρινε το διωγμό των αιρετικών.

β) Το τάγμα των Ιησουιτών (Societas Jesu, 1540). Αυτό το ίδρυσε ο Ισπανός Ιγνάτιος Λοϋόλα (Loyola) και το οργάνωσε με σύστημα στρατιωτικό. Ο Ιησουίτης είναι καλόγερος και συγχρόνως στρατιώτης του Χριστού και της Παναγίας. Εκτός από τις αρετές του καλόγερου, την πενία και την παρθενία, πρέπει ακόμη να έχει και την αρετή της υπακοής, της τυφλής υπακοής προς τους ανωτέρους, τον αρχηγό τού τάγματος και τον Πάπα. Σκοπός του τάγματος ήταν να καταπολεμήσει την αίρεση, αλλά είχε καταπληκτική ανάπτυξη. Προτού να συμπληρωθεί αιώνας, οι Ιησουίτες είχαν απλωθεί σʼ όλη την Ευρώπη. Και, επειδή κατάλαβαν ότι η διαπαιδαγώγηση της νεολαίας ήταν ισχυρό όπλο, επιδίωξαν και κατόρθωσαν να πάρουν στα χέρια τους μεγάλο μέρος από την εκπαίδευση της Ευρώπης και μετάτρεψαν μοναστήρια σε σχολεία Μέσης Εκπαιδεύσεως.

γ) Η Ιερή Εξέταση (Inquisitio). Αυτή οργανώθηκε με πρότυπο το ανώτατο δικαστήριο της Ισπανίας, που το είχαν χρησιμοποιήσει οι βασιλιάδες της, για να καταπολεμήσουν τους ανυπότακτους φεουδάρχες κι αργότερα, για να καταδιώξουν τούς αλλόθρησκους, όπως τούς Εβραίους, τους Μωαμεθανούς, και ακόμη και τους Διαμαρτυρομένους. Αποτελούνταν από έξι καρδινάλιους και είχε δικαίωμα για ζωή και για θάνατο στα θρησκευτικά ζητήματα. Όσους απομακρύνονταν από την ορθή πίστη, τους καταδίκαζε να καούν ζωντανοί πάνω στη φωτιά. Η απάνθρωπη αυτή πράξη θεωρούνταν σαν η πιο θεάρεστη, έργο πίστεως (actus fidei, απʼ όπου και η Ισπανική λέξη autodafé) και ευεργετική γιʼ αυτόν που καταδικαζόταν, γιατί με το προσωρινό βασάνισμα απαλλασσόταν από την αιώνια καταδίκη. Η Ιερή Εξέταση, απαγόρευε να τυπώνονται συγγράμματα χωρίς την έγκρισή της και ακόμη να διαβάζουν οι πιστοί ορισμένα βιβλία. Έτσι από αυτό προήλθαν οι πίνακες των απαγορευμένων βιβλίων (Indices librorum prohibitorum ή απλώς Index), δηλαδή πίνακες, στους οποίους έγραφε και εξακολουθεί και σήμερα ακόμη να γράφει η Δυτική Εκκλησία τα ανεπιθύμητα γιʼ αυτήν συγγράμματα. Η Ιερή Εξέταση, έκαμε φρικτές αγριότητες και εμπόδισε την ανάπτυξη του ανθρώπου. (Ο Ισπανός Ιερέας Λιορέντε γραμματέας της Ιερής Εξετάσεως από το 1791-1808 υπολογίζει, χωρίς όμως να είναι σίγουρο, ότι κάηκαν 31.912 άτομα και τιμωρήθηκαν αυστηρά 291.450).

Εκτός από τα εξωτερικά αυτά αμυντικά μέτρα δημιουργήθηκε μια βαθύτερη μεταβολή στην παπική εκκλησία. Από αντίδραση προς τη Μεταρρύθμιση αφυπνίστηκε το θρησκευτικό συναίσθημα. Κι αυτό εκδηλώνεται ζωηρά ύστερα από τη Μεταρρύθμιση στην τέχνη και στη λογοτεχνία, στα έργα της ζωγραφικής και της γλυπτικής και ιδιαίτερα στο νέο, το βαρύ κι επιβλητικό ρυθμό των ναών, που λέγεται Μπαρόκ. Ακόμη εκδηλώνονται και στην εκκλησιαστική μουσική και στην ποίηση, που αποκορύφωμά της είναι η «Ελευθερωμένη Ιερουσαλήμ» του Τορκουάτο Τάσσο.

Πηγή: Ιστορία Ελληνική και Ευρωπαϊκή των Νέων Χρόνων, Χ. Θεοδωρίδου - Α. Λαζάρου, ΟΕΔΒ, Έκδοση Η΄, 1978

Πρβλ. «Αγία Γραφή & Αιρετικοί Προτεστάνται», του Χρίστου Βασιλειάδη, Θεολόγου -Φιλολόγου Καθηγητού, στην σελίδα της «ηλεκτρονικής βιβλιοθήκης».

ΠΑΣΤΟΡΑΣ ΚΛΟΟΥΝ

Οι πιστοί του καθεδρικού ναού St. Albans του Λονδίνου πριν από δύο ημέρες είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν μια ασυνήθιστη κυριακάτικη λειτουργία, διανθισμένη από τα ακροβατικά του ιερέα τους, ο οποίος στον ελεύθερο χρόνο του εργάζεται ως κλόουν.

Ο σεβασμιότατος Ρόλι Μπέιν, στη διάρκεια του κηρύγματός του άρχισε να κάνει τούμπες και να αιωρείται από αόρατα σύρματα, καθώς συνέκρινε τα σκαμπανεβάσματά της ζωής των πιστών με τα ακροβατικά του.

Αφορμή για το σόου ήταν η συμπλήρωση της 21ης επετείου από την ίδρυση των «Holy Fools», μιας ομάδας κλόουν οι οποίοι διαδίδουν το λόγο του Κυρίου μέσω του γέλιου.

Πώς μπορεί το Άγιο Πνεύμα να είναι ενεργό σε ένα προτεστάντη Πάστορα παρά τις περί του αντιθέτου διακηρύξεις των;

(Κατά Ιωάννη, Κεφ. Ιδ΄ «15 Ἐὰν ἀγαπᾶτέ με, τὰς ἐντολὰς τὰς ἐμὰς τηρήσατε, 16 καὶ ἐγὼ ἐρωτήσω τὸν πατέρα καὶ ἄλλον παράκλητον δώσει ὑμῖν, ἵνα μένει μεθ' ὑμῶν εἰς τὸν αἰῶνα, 17 τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὃ ὁ κόσμος οὐ δύναται λαβεῖν, ὅτι οὐ θεωρεῖ αὐτὸ οὐδὲ γινώσκει αὐτὸ· ὑμεῖς δὲ γινώσκετε αὐτό, ὅτι παρ' ὑμῖν μένει καὶ ἐν ὑμῖν ἔσται. 18 Οὐκ ἀφήσω ὑμᾶς ὀρφανούς· ἔρχομαι πρὸς ὑμᾶς. 19 ἔτι μικρὸν καὶ ὁ κόσμος με οὐκέτι θεωρεῖ, ὑμεῖς δὲ θεωρεῖτέ με, ὅτι ἐγὼ ζῶ καὶ ὑμεῖς ζήσεσθε.»)

Είναι δυνατόν ο Θεός να κατοικεί μέσα σε κάποιον, και μάλιστα ιερέα, που νιώθει άνεση, ενώ μακιγιάρει κωμικά το πρόσωπό του, που είναι εικόνα Χριστού; (Γέννεσις, Κεφ. Α΄ «27 καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, κατ’ εἰκόνα Θεοῦ ἐποίησεν αὐτόν, ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς»)

Οι Προτεστάντες παρουσιάζουν στην άνω περίπτωση μια ουσιώδη διαφορά με την Ορθοδοξία. Χρησιμοποιούν κάθε μέσο για να γεμίσουν τους ναούς τους.

Κάτι ανάλογο πράττουν και οι διάφοροι «ευαγγελιστές» του Βουδισμού στην Ευρώπη και Αμερική. [Κατασκευάζουν ένα βουδισμό στα μέτρα της σημερινής δύσης για να προσελκύσουν κόσμο. Ο κάθε τυχαίος που δεν έχει ανοίξει μήτε μια σελίδα για τον βουδισμό, για τον ασκητισμό, για τις αιρέσεις, για το Χριστιανισμό κ.α., «τρέχει με κεριά στο χέρι» να συμμετάσχει σε επονομαζόμενες «γυμναστικές» γιόγκα σε διάφορα κοσμικά γυμναστήρια, όπου ο Βούδας είναι ιν «in» και τρέντι «trendy» (της μόδας)]

ΑΓΓΛΙΚΑΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

ΤΟ ΧΡΗΣΙΜΟ ΨΕΥΔΟΣ

Σύμφωνα με την είδηση, «η επιρροή» της λεγόμενης Αγγλικανικής εκκλησίας» «βρίσκεται στο ναδίρ και μόλις το 3% των Άγγλων συμμετέχει σε λειτουργία σε εβδομαδιαία βάση» (βλ. Εφημ. «Ή Καθημερινή», 25.7.2002, σελ. 13). Είναι όμως περίεργο, το ότι οι Αγγλικανοί πιστεύουν πως με τον νέο πριμάτο τους, τον Αρχιεπίσκοπο Καντέρμπουρυ Ρόουαν Ουΐλλιαμς, η «εκκλησία» τους θα αναγεννηθεί . Γράφουμε «περίεργο», διότι ο ηλικίας 52 ετών Ουαλλός και όχι Αγγλος Δρ. Ρόουαν Ντάγκλας Ουΐλλιαμς, (Dr. Rowan Douglas Williams), πού ανέλαβε τα καθήκοντα του στις 23.7.2002, υποστηρίζει ανοικτά τη χειροτονία γυναικών ως ιερέων και επισκόπων, όπως επίσης και τους ιερείς ομοφυλόφιλους.

Με τέτοιες ιδέες και θέσεις, πώς είναι δυνατόν να βοηθηθεί ο μεταπτωτικός άνθρωπος, να ανανεωθούν τα ήθη και η εκκοσμικευμένη κοινωνία και να μη βυθισθεί αυτή η τελευταία στην ηθική αναρχία;

Η Αγγλικανική «εκκλησία» τι καλό και τι σημαντικό μπορεί να περιμένει από τέτοιες ιδέες;

Πώς μπορεί ένας «αρχιεπίσκοπος» με τέτοιες τοποθετήσεις να σώσει το λαό και τη χώρα του από την αθεΐα, τον υλισμό και την πλήρη απογύμνωση του Χριστιανισμού από τις ηθικές αξίες;

Πώς μπορεί με τέτοιες απαράδεκτες και ανοικτά καταδικαζόμενες από την Αγία Γραφή αμαρτίες, όπως ή ομοφυλοφιλία, που ευτελίζει τον άνθρωπο, την εικόνα του Θεού, και την καθιστά κατώτερη και από αυτά τα άλογα ζώα, ή με τη φθηνή διασκέδαση, όπως κατάντησαν τη «λατρεία» οι Προτεστάντες, να σταματήσουν την κατάπτωση και να επαναφέρουν το λαό από το κοσμικό χάος στην αγκάλη του Τρισάγιου Θεού;

Οι ηγέτες αυτοί, με την κατά κόσμο μεγάλη μόρφωση - παρουσιάζουν τον Ουίλλιαμς ως έξοχο πνεύμα, συγγραφέα 14 βιβλίων, κάτοχο εφτά γλωσσών κ.λ.π. - δε βλέπουν εκείνο που βλέπει ο κοινός άνθρωπος; Ότι δηλαδή, στη Δύση «ή Εκκλησία κατέληξε να είναι ένα πολιτικό, δογματικό ινστιτούτο, φθαρμένο και απογυμνωμένο από το μυστήριο και το δέος», όπως γράφει ο Ορθόδοξος Αμερικανός Frank Schaeffer;

Δεν αντιλαμβάνονται ότι σήμερα στη Δύση «αναγνωρίζουν την σπουδαιότητα της θρησκείας σαν ένα "χρήσιμο ψεύδος" απαραίτητο για τη διαφύλαξη της δημόσιας τάξης...»;

Κατά τον π. Richard Neuhaus, ο οποίος συμπληρώνει: «Είναι λυπηρό ότι (όλοι αυτοί) δεν πιστεύουν, αλλά είναι πολύ πιο λυπηρό το ότι είναι έτοιμοι να χρησιμοποιήσουν το όνομα του Θεού, τον οποίον οι ίδιοι δεν τιμούν, και μ’ αυτό τον τρόπο το ατιμάζουν».

Ο λόγος του Προφήτου προς τους άπιστους άρχοντες - ο Ούΐλλιαμς είναι επιλογή του ιδίου του Τόνι Μπλαίρ - «τάδε λέγει Κύριος· δι΄ ὑμᾶς διαπαντὸς τὸ ὄνομά μου βλασφημεῖται ἐν τοῖς ἔθνεσι.» (Ησαΐας. Κεφ Νβ΄, 5), είναι επίκαιρος όσον ποτέ άλλοτε.

ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ «ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ» ΤΩΝ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΩΝ ΔΡΥΙΔΩΝ

Σε ποιο κατήφορο οδηγούν τέτοιες ιδέες του Αγγλικανού πριμάτου δείχνει κι η όλη στάση του προς τη νεοειδωλολατρία, όπως εμφανίζεται στη χώρα του με τους Δρυίδες.

Για όσους δεν ξέρουν, οι Δρυίδες ήσαν μέλη ιερατικού σωματείου των αρχαίων Κελτών. Δεν είχαν ναούς, συνέρχονταν μέσα στα δάση και τελούσαν τις πανθεϊστικές λατρείες τους μέσα σε σπηλιές, προσέφεραν δε και ανθρωποθυσίες. Είχαν αιρετό, ισόβιο αρχηγό, τον «Μεγάλο Δρυΐδη» και ασκούσαν εξουσία. Όταν οι Ρωμαίοι τους έδιωξαν από τη Γαλατία, κατέφυγαν στη Βρετανία. Καταδιώχθηκαν όμως και από εκεί και τελικά εξαφανίστηκαν κατά τον α΄ μ. Χ. αιώνα. Τελευταία όμως, με τα κινήματα της νεοειδωλολατρίας, άρχισαν να αναβιώνουν.

Από είδηση λοιπόν πληροφορηθήκαμε ότι «ο Δρ. Ρόουαν Ουΐλλιαμς έγινε επίτιμο μέλος της Αδελφότητας των Δρυίδων της Ουαλίας (σσ: ο κ. Ουΐλλιαμς είναι Ουαλλός και όχι Άγγλος) σε μια μεγάλη τελετή στο Σαίντ Νταίηβιτς της Ουαλίας. Εχρίσθη Δρυϊδης-Βάρδος από τον Αρχιδρυΐδη της Βρετανίας Δρα Ρόμπυν Λιούζ και έτσι κατέστη μέλος ενός σωματείου, πού αριθμεί μεταξύ των μελών του και τη βασίλισσα της Αγγλίας!» (σσ: υπενθυμίζουμε ότι η βασίλισσα της Αγγλίας είναι η ανωτάτη αρχή, η κεφαλή της Αγγλικανικής «εκκλησίας»). Η απόφαση αυτή προκάλεσε θύελλα διαμαρτυριών» (βλ. εφημ. «Εστία» 6.8.2002, σελ. 5, όπου υπάρχει και σχετική φωτογραφία).

Όλα αυτά έγιναν τον Αύγουστο του 2002, δηλαδή δυο μόλις μήνες πριν από την επίσημη ανάληψη από τον Δρα Ουίλλιαμς των καθηκόντων του ως Αρχιεπισκόπου Καντέρμπουρυ.

Τώρα πώς συμβιβάζεται η χριστιανική ιδιότης, και μάλιστα ενός «αρχιεπισκόπου» ο οποίος θεωρείται πνευματικός ηγέτης των εβδομήντα εκατομμυρίων πιστών της Αγγλικανικής «εκκλησίας» σ’ όλο τον κόσμο, με την πανθρησκεία, την ειδωλολατρία και τις ανθρωποθυσίες των Δρυϊδών, μόνο όσοι χαιρέτισαν την εκλογή του μπορούν να μας το πουν.

ΙΣΛΑΜΙΣΜΟΣ

ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΙ ΙΣΛΑΜΙΣΜΟΥ

O Αλλάχ απαγορεύει να προσεύχονται οι πιστοί για τους ειδωλολάτρες (Κοράνι 9:113)

Οι δίκαιοι στον Παράδεισο θα διαπράττουν μοιχεία με υπερφυσικές παρθένες (Κοράνι 2:25, 4:57, 37:40-48, 38:52, 44:54, 52:20, 55:56, 56:36-37, 78:33). Φαίνεται πως οι πρώην σύζυγοί τους θα είναι παρατημένες απ’ τους άνδρες τους, οι οποίοι αφού τις χρησιμοποίησαν και τις καταπίεσαν, ακόμη και με το δικαίωμα της βιαιοπραγίας, τώρα θ’ απολαμβάνουν τις νεαρές... οι οποίες, άγνωστο πως, θα είναι και «παρθένες» στην άλλη ζωή.

Ο Αλλάχ διατάζει τους άνδρες να μαστιγώνουν τις γυναίκες που τους προκαλούν υποψίες για ανταρσία (Κοράνι 4:34)

ΜΩΑΜΕΘ & ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

Να τις στέλνετε στα κρεβάτια τους, και να τις δέρνετε. Η υποτιμητική γνώμη του Μωάμεθ για τις γυναίκες

Οι Μουσουλμάνοι απολογητές έχουν κάνει εξαιρετική δουλειά, πείθοντας τους ανθρώπους πως ο Μωάμεθ ήταν υπέρμαχος των δικαιωμάτων της γυναίκας. Πράγματι, κάποιοι ισχυρισμοί περί της απελευθέρωσης των γυναικών έχουν πείσει μερικούς ανθρώπους πως «ο Μωάμεθ ήταν πιθανότατα ο μεγαλύτερος υποστηρικτής γυναικείων δικαιωμάτων που γνώρισε ο κόσμος» [i] Τα Μουσουλμανικά γραπτά βρίθουν από αναφορές σχετικά με τις βελτιώσεις στις σχέσεις των φύλων που οφείλονται στον Μωάμεθ:

Ακόμα και από παλιά, από τον έβδομο κιόλας αιώνα της Χριστιανικής περιόδου, το Ισλάμ είχε καταργήσει την φρικτή πρακτική της θηλυκής βρεφοκτονίας που ήταν διαδεδομένη ανάμεσα στους παγανιστές Άραβες, είχε δώσει σαφείς οδηγίες που οδηγούσαν στον περιορισμό της πολυγαμίας, είχε αναχαιτίσει τα απεριόριστα δικαιώματα που ασκούσαν οι άνδρες επάνω στις γυναίκες τους, και έδωσε στην γυναίκα και πνευματική και υλική ισοτιμία με τον άνδρα. [ii]

Αν και αληθεύει πως ο Μωάμεθ βελτίωσε την θέση της γυναίκας στην Αραβία, δεν μπορούμε να επιτρέψουμε αυτό το γεγονός να θολώσει κάποια άλλα ζητήματα, όπως το ότι ο Μωάμεθ:

α) επέτρεπε στους συζύγους να δέρνουν την γυναίκα τους,

β) πως επανειλημμένα κήρυττε την κατωτερότητα των πνευματικών ικανοτήτων της γυναίκας,

γ) πως δίδασκε ότι οι προοπτικές της γυναίκας για την μετά θάνατον ζωή ήσαν πολύ αποθαρρυντικές,

δ) και πως -σύμφωνα με τον Μωάμεθ- είναι επιτρεπτό οι άνδρες να βιάζουν τις γυναίκες που έπιαναν αιχμάλωτες.

Το Κοράνι επιτρέπει (ή -ίσως- διατάζει) τους άνδρες να δέρνουν τις συζύγους τους, για να είναι υποταγμένες. Ας εξετάσουμε δύο μεταφράσεις του ακόλουθου εδαφίου:

Οι άνδρες είναι οι συντηρητές των γυναικών, επειδή ο Αλλάχ έκανε ορισμένους να υπερέχουν των άλλων, και επειδή εκείνοι ξοδεύουν από την περιουσία τους. Οι καλές γυναίκες συνεπώς είναι υπάκουες, φυλάγοντας τα κρυφά πράγματα όπως τα έχει φυλάξει ο Αλλάχ, και όσο για εκείνες εκ μέρους των οποίων φοβόσαστε την εγκατάλειψη, να τις επιπλήττετε, και να τις αφήνετε μόνες μέσα στους χώρους του ύπνου, και να τις δέρνετε. Και τότε, αν σας υπακούνε, μην ζητάτε κάτι εναντίον τους. Είναι βέβαιο πως Ο Αλλάχ είναι ύψιστος, είναι μεγάλος. [iii]

Οι άνδρες είναι οι προστάτες και οι συντηρητές των γυναικών, επειδή ο Αλλάχ έχει δώσει στον ένα περισσότερη δύναμη από τον άλλον, και επειδή τις συντηρούν με τα δικά τους μέσα. Συνεπώς οι δίκαιες γυναίκες είναι ευλαβικά υπάκουες, και φυλάσσουν κατά την απουσία (του συζύγου) εκείνο που θα ήθελε ο Αλλάχ να φυλάνε. Όσο για τις γυναίκες που φοβάστε εκ μέρους τους την απιστία και κακή συμπεριφορά, να τις μαλώνετε (πρώτα). (Μετά), να αρνείστε να μοιράζεστε το κρεβάτι τους, και (τελευταίο), να τις δέρνετε (ελαφρά). Όμως αν επιστρέψουν στην υπακοή, μην αναζητάτε εναντίον τους μέτρα (ενόχλησης). Διότι ο Αλλάχ είναι ύψιστος, είναι πιο ανώτερος (από όλους σας).[iv]

Οι Μουσουλμάνοι μεταφραστές έχουν παλέψει πολύ με το εδάφιο αυτό, και αναζητούν τρόπους να «νερώσουν» το ολοκάθαρο νόημά του. Για παράδειγμα, ο Ali προσθέτει την λέξη «ελαφρά» στην μετάφρασή του, κάτι που δεν υπάρχει στην Αραβική γλώσσα. Όμως, ακόμα και αν επιτρέψουμε να αμβλύνει ο Ali τα μέρη του Κορανίου που αυτός θεωρεί προσβλητικά, το εδάφιο συνεχίζει να επιτρέπει τους συζύγους να δέρνουν τις γυναίκες τους. Συνεπώς, σύμφωνα με τον τελευταίο και πιο σπουδαίο προφήτη του θεού, η συζυγική βία είναι επιτρεπτή, και ίσως απαραίτητη.

Ο Μωάμεθ διατεινόταν πως τα μυαλά των γυναικών είναι ανεπαρκή, και πως τους έλειπε και η κοινή λογική:

[Είπε ο Μωάμεθ]: Ω, γυναίκες, θα πρέπει να κάνετε ελεημοσύνες και να ζητάτε πολλές φορές την συγχώρηση, επειδή σας είδα μαζικά ανάμεσα στους κατοίκους της Κόλασης. Μια σοφή κυρία από αυτές είπε: «Πώς είναι, αγγελιοφόρε του Αλλάχ, και το είδος μας είναι μαζικά στην Κόλαση;» Πάνω σ’ αυτό παρατήρησε ο Άγιος Προφήτης: «Καταριέστε πολύ, και είστε αγνώμονες στους συζύγους σας. Κανέναν άλλο δεν έχω δει, που να του λείπει η κοινή λογική και να χωλαίνει στην πίστη, ενώ (ταυτόχρονα) να κλέβει την γνώση των σοφών, παρά μόνο εσάς.» Σε αυτό, σχολίασε η γυναίκα: «Τι έχει η κοινή λογική μας και η πίστη;» Εκείνος (ο Άγιος Προφήτης) παρατήρησε: «Η έλλειψη κοινής λογικής (κρίνεται επαρκώς από το γεγονός) ότι η μαρτυρία δύο γυναικών ισούται με την μαρτυρία ενός ανδρός. Αυτό είναι μια απόδειξη της έλλειψης κοινής λογικής.[v]

Ο Προφήτης (η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του) είπε: «Δεν αληθεύει πως η μαρτυρία μιας γυναίκας ισούται με την μαρτυρία μισού ανδρός;» Η γυναίκα είπε «Ναι». Εκείνος τότε είπε: «Αυτό είναι εξ αιτίας της ανεπάρκειας του μυαλού της.» [vi]

Προσέξτε εδώ πως, στην πρώτη παράγραφο, ο Μωάμεθ δικαιολογεί την πεποίθησή του πως οι γυναίκες υστερούν σε κοινή λογική, με το να λέει πως η μαρτυρία τους αξίζει όσο η μισή μαρτυρία ενός ανδρός. Και όμως, στην δεύτερη παράγραφο, ο Μωάμεθ δικαιολογεί την πεποίθησή του πως η μαρτυρία των γυναικών ισοδυναμεί κατά το ήμισυ με την μαρτυρία των ανδρών, με το να λέει πως οφείλεται στην ανεπάρκεια του μυαλού των γυναικών.

Ερευνητής: «Ω, Μωάμεθ, γιατί είναι γεμάτη από γυναίκες η Κόλαση;»

Μωάμεθ: «Επειδή τους λείπει η κοινή λογική!»

Ερευνητής: «Πώς το ξέρεις ότι τους λείπει η κοινή λογική;»

Μωάμεθ: «Η έλλειψη κοινής λογικής φαίνεται από το ότι η μαρτυρία τους αξίζει τα μισά απ’ ότι αξίζει η μαρτυρία ενός άνδρα!»

Ερευνητής: «Αλλά γιατί να αξίζει η μαρτυρία τους μόνο κατά το ήμισυ από του άνδρα;»

Μωάμεθ: «Εξ αιτίας της ανεπάρκειας του μυαλού τους!»

Ερευνητής: «Πώς το ξέρεις ότι τα μυαλά τους είναι ανεπαρκή;»

Μωάμεθ: «Η ανεπάρκεια του μυαλού τους φαίνεται από το γεγονός ότι η μαρτυρία τους αξίζει μισή ανδρική μαρτυρία.»

Ερευνητής: «Ξαναρωτάω, γιατί αξίζει τα μισά η μαρτυρία τους;»

Μωάμεθ: «Επειδή τα μυαλά τους είναι ανεπαρκή!»

Ερευνητής: «Μάλλον τελικά το μόνο ανεπαρκές πράγμα εδώ, είναι ο συλλογισμός σου......»

Παρατηρήστε επίσης, πως οι ισχυρισμοί του Μωάμεθ είναι νοθεύσιμοι. Δηλαδή, μπορούν να υποβληθούν σε εξέταση και, στην θεωρία, να καταρριφθούν. Μπορούμε δηλαδή πολύ εύκολα να στήσουμε ένα πείραμα, προκειμένου να διαπιστώσουμε αν οι δηλώσεις του Μωάμεθ περί κατωτερότητας της γυναικείας διάνοιας αληθεύουν. Επίσης μπορούμε κάλλιστα να στήσουμε ένα πείραμα όπου μια ομάδα ανδρών και μια ομάδα γυναικών θα είναι μάρτυρες στο ίδιο ατύχημα. Αν οι μαρτυρίες που θα συγκεντρωθούν από την ανδρική ομάδα αποδειχθούν δυο φορές πιο ακριβείς από τις μαρτυρίες της γυναικείας ομάδας, τότε οι δηλώσεις του Μωάμεθ θα έχουν δικαιωθεί. Από την άλλη όμως, αν οι μαρτυρίες από τις δυο ομάδες είναι όμοιες, μπορούμε να ξεγράψουμε τις ιδέες του Μωάμεθ, ως σεξιστικά σχόλια ενός ανθρώπου επηρεασμένου από κοινωνικές απόψεις.

Γ) Οι Γυναίκες στην Κόλαση και στον Παράδεισο

Οι προοπτικές των γυναικών για την μετά θάνατον ζωή είναι κάθε άλλο παρά ενθαρρυντικές. Σύμφωνα με τον Μωάμεθ, οι περισσότεροι κάτοικοι της Κόλασης είναι γυναίκες :

Είπε ο Προφήτης: «Είδα τον παράδεισο και άπλωσα τα χέρια μου προς μια συστάδα (των καρπών του) και, αν τα είχα πάρει, θα τρώγατε από αυτά για όσο θα διαρκούσε ο κόσμος. Επίσης είδα και την φωτιά της Κόλασης, και ποτέ μου δεν έχω δει τόσο φρικτό θέαμα. Είδα πως οι περισσότεροι κάτοικοι ήσαν γυναίκες.» Οι άνθρωποι τον ρώτησαν: «Ω, απόστολε του Αλλάχ! Γιατί αυτό;» Ο Προφήτης (η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του) είπε: «Εξ αιτίας της αγνωμοσύνης τους.» Ρωτήθηκε αν αυτές είναι αγνώμονες προς τον Αλλάχ. Ο Προφήτης (η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του) είπε: «Είναι αγνώμονες προς τους συντρόφους (συζύγους) τους, και αγνώμονες προς τις καλές πράξεις.» [Είπε ο Μωάμεθ], «Ω, γυναίκες! Να κάνετε ελεημοσύνες, διότι έχω δει πως η πλειονότητα των κατοίκων της πύρινης Κόλασης ήσαν γυναίκες!» Οι γυναίκες ρώτησαν: «Ω, απόστολε του Αλλάχ! Ποιός είναι ο λόγος για αυτό;» Εκείνος είπε: «Ω, γυναίκες! Καταριέστε συχνά, και είστε αγνώμονες προς τους συζύγους σας! Δεν έχω δει άλλον τόσο ελλειμματικό σε νοημοσύνη και σε πίστη, όσο είστε εσείς. Ω, γυναίκες, μερικές από σας μπορείτε να κάνετε ένα προσεκτικό άνδρα να ξεστρατίσει.» [vii]

Όμως, ακόμα και αν οι γυναίκες σταματήσουν να καταριούνται και αρχίσουν να σέβονται τους συζύγους τους, οι προοπτικές τους για την μεταθανάτια ζωή, δεν είναι πολλά υποσχόμενες. Οι Μουσουλμάνες γυναίκες μπορούν να προσβλέπουν σε μια αιωνιότητα όπου θα στέκονται σε γωνιές, περιμένοντας τους άνδρες να έρθουν να τις απολαύσουν:

Ο Απόστολος του Αλλάχ (η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του) είπε: «Στον Παράδεισο υπάρχει ένα περίπτερο φτιαγμένο από ένα τεράστιο κούφιο μαργαριτάρι εξήντα μίλια σε πλάτος, σε κάθε γωνία του οποίου υπάρχουν εταίρες που δεν θα βλέπουν εκείνους που είναι στις άλλες γωνίες, και που οι πιστοί θα τις επισκέπτονται και θα τις απολαμβάνουν.» [viii]

Το Κοράνι επιτρέπει το σεξ μεταξύ Μουσουλμάνων και των αιχμαλώτων ή σκλάβων γυναικών (π.χ. εκείνων που κατέχει το δεξί τους χέρι):

Οι Πιστοί πρέπει (τελικά) να νικήσουν -Εκείνοι που ταπεινώνουν τον εαυτόν τους όταν προσεύχονται, που αποφεύγουν μάταιες συζητήσεις, που είναι ενεργοί στην ελεημοσύνη, που απέχουν από το σεξ, εκτός με εκείνες που τους ενώνουν τα δεσμά του γάμου, ή με εκείνες (τις αιχμάλωτες) που το δεξί τους χέρι κατέχει, επειδή (στην περίπτωση αυτή) δεν θεωρούνται κατακριτέοι. [ix]

Όχι όμως εκείνοι που είναι αφιερωμένοι στην προσευχή - εκείνοι που μένουν αμετακίνητοι στην προσευχή τους. Και εκείνοι που στην περιουσία τους ευρίσκεται ένα αναγνωρισμένο δικαίωμα (για τον ενδεή) που ζητά και που εμποδίζεται (για κάποιο λόγο να ζητήσει), και εκείνοι που παραμένουν στην αλήθεια της Ημέρας της Κρίσεως - και εκείνοι που φοβούνται την δυσαρέσκεια του Κυρίου τους, επειδή η δυσαρέσκεια του Κυρίου τους είναι το αντίθετο της Ειρήνης και Γαλήνης, και εκείνοι που φυλάσσουν την αγνότητά τους, εκτός μόνο με τις συζύγους τους και εκείνες (τις αιχμάλωτες) που το δεξί τους χέρι κατέχει, διότι (τότε) δεν εμπίπτουν σε φταίξιμο [[x]]

Η πρακτική του σεξ με αιχμαλωτισμένες γυναίκες αναφέρεται συχνά στο Hadith:

Ο Αγγελιοφόρος του Αλλάχ (ειρήνη σ΄αυτόν) έστειλε στρατό στο Autas και αντιμετώπισε εκεί τον εχθρό και πολέμησε μαζί τους. Αφού τους κατατρόπωσε και τους αιχμαλώτισε, οι Σύντροφοι του Αγγελιοφόρου του Αλλάχ (ειρήνη σ’ αυτόν) φάνηκαν να αποφεύγουν την συνουσία με τις αιχμαλωτισμένες γυναίκες, επειδή εκείνες είχαν συζύγους πολυθεϊστές. Τότε ο Αλλάχ ο Ύψιστος, εμήνυσε κάτω πως; «Και τις γυναίκες τις ήδη παντρεμένες, εκτός από εκείνες που το δεξί σας χέρι κατέχει (4:24)» (δηλ., ήσαν νόμιμες για αυτούς, όταν η περίοδος Idda τελείωνε) [xi]

Ξεπροβάλλαμε με τον Αγγελιοφόρο του Αλλάχ (ειρήνη σ’ αυτόν), σε μια εκστρατεία στο Bi’ l-Mustaliq και πιάσαμε αιχμάλωτες κάποιες θεσπέσιες γυναίκες Αράβων. Και τις λαχταρούσαμε, επειδή υποφέραμε από την έλλειψη των συζύγων μας, (όμως ταυτόχρονα) θέλαμε να ζητήσουμε λύτρα για αυτές. Έτσι αποφασίσαμε να έρθουμε σε συνουσία μαζί τους, αλλά τηρώντας το έθιμο azl (την απόσυρση του ανδρικού μορίου πριν από την εκσπερμάτιση για να αποφύγουμε την σύλληψη). Όμως είπαμε: Εμείς θα κάνουμε μια πράξη ενώ είναι εν μέσω ημών ο Αγγελιοφόρος του Αλλάχ; Γιατί να μην τον ρωτήσουμε; Έτσι ρωτήσαμε τον Αγγελιοφόρο του Αλλάχ (ειρήνη σ’ αυτόν), και εκείνος είπε: «Δεν πειράζει αν δεν το τηρήσετε, διότι κάθε ψυχή που είναι να γεννηθεί μέχρι την ημέρα της Ανάστασης, θα γεννηθεί[[xii]]

Βγήκαμε με τον Απόστολο του Αλλάχ (η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του) για την επιδρομή στο Bun Al-Mustaliq και πήραμε αιχμαλώτους από τους Άραβες αιχμαλώτους και επιθυμήσαμε τις γυναίκες, και η εγκράτεια έγινε δύσκολο πράγμα για μας, και επιθυμούσαμε να προβούμε σε διακεκομμένη συνουσία. Έτσι όταν σκοπεύαμε να πράξουμε την διακεκομμένη συνουσία, είπαμε: «Πώς μπορούμε να προβούμε σε διακεκομμένη συνουσία πριν ρωτήσουμε τον Απόστολο του Αλλάχ (η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του) που είναι παρών ανάμεσά μας; (Τον) ρωτήσαμε για αυτό, και εκείνος είπε: «Είναι καλύτερα για σας να μην το τηρήσετε, αφού όποια ψυχή είναι προδιαγεγραμμένη να έρθει σε ύπαρξη μέχρι την ημέρα της Ανάστασης, θα έρθει.» [xiii]

Ο Jabir bin Abdullah (είθε ο Αλλάχ να είναι ευχαριστημένος με αυτόν) ανέφερε πως κάποιος είχε ρωτήσει τον Απόστολο του Αλλάχ (η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του) : «Εγώ έχω ένα κορίτσι-σκλάβα, και εφαρμόζω το azl με αυτήν», στο οποίο ο Αγγελιοφόρος του Αλλάχ (η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του) είπε: «Αυτό δεν πρόκειται να αποτρέψει εκείνο που ο Αλλάχ έχει ορίσει». Ο άνθρωπος εκείνος τότε ήρθε (μετά από καιρό) και είπε: «Αγγελιοφόρε του Αλλάχ, η σκλάβα για την οποία σου είχα μιλήσει, έχει συλλάβει παιδί», οπότε ο Αγγελιοφόρος του Αλλάχ (η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του) είπε: «Εγώ είμαι ο δούλος του Αλλάχ και ο Αγγελιοφόρος του.» [xiv]

Οι Μουσουλμάνοι αρχικά απέφευγαν το σεξ με τις αιχμάλωτές τους, επειδή ήσαν σύζυγοι πολυθεϊστών. Παρά ταύτα, ο Θεός... έστειλε μήνυμα, λέγοντας ότι ήσαν ελεύθεροι να έχουν σεξουαλική επαφή με τις γυναίκες αυτές. Πολλοί Μουσουλμάνοι θα ήθελαν να πιστέψουν πως αυτή η συνουσία θα συνέβαινε μόνο μετά από γάμο, αλλά προφανώς δεν έχουν έτσι τα πράγματα. Οι Μουσουλμάνοι είπαν πως ήθελαν να συνευρεθούν με τις γυναίκες αυτές, αλλά επίσης πως συνέχιζαν να θέλουν να τις πουλήσουν. Ρώτησαν τον Μωάμεθ για την εφαρμογή διακεκομμένης συνουσίας, και ο Μωάμεθ τους είπε ότι δεν είναι δα και τόσο σημαντικό. Όλα τα παιδιά που είναι προορισμένα να γεννηθούν θα γεννηθούν, οπότε δεν έχει σημασία αν ένας άνδρας εφαρμόζει την διακεκομμένη συνουσία ή όχι.

Έτσι, το Κοράνι επιτρέπει στους άνδρες το σεξ με τις γυναίκες-αιχμάλωτες, και το Hadith παρέχει παραδείγματα για το πότε εφαρμοζόταν αυτό. Οι Μουσουλμάνοι προφανώς είχαν αποφασίσει να προβούν σε σεξουαλική επαφή με τις αιχμάλωτές τους, τις οποίες προφανώς σκόπευαν να πουλήσουν αργότερα.

Οι αιχμάλωτες αυτές ήσαν γυναίκες των οποίων οι σύζυγοι και οικογένειες είχαν δολοφονηθεί από τους Μουσουλμάνους. Θα δέχονταν πρόθυμα την συνουσία με τους άνδρες αυτούς, που είχαν δολοφονήσει τις οικογένειές τους; Μάλλον όχι. Αλλά, αφού το Κοράνι και ο Μωάμεθ ενέκριναν το σεξ με τις αιχμάλωτες αυτές, τότε μάλλον εξυπακούεται πως ο Μωάμεθ επέτρεπε να τις βιάζουν....

Σίγουρα βελτίωσε την ζωή των γυναικών στην Αραβία ο Μωάμεθ. Όμως μερικές φορές οι Μουσουλμάνοι το χρησιμοποιούν αυτό σαν επιχείρημα για την εγκυρότητα του Ισλάμ. Ένα τέτοιο επιχείρημα είναι παράλογο. Το μόνο που υπαινίσσεται η βελτίωση της ζωής των γυναικών είναι πως το Ισλάμ δεν ήταν τόσο χάλια όσο η κουλτούρα που υπήρχε πριν από αυτό. Αυτό μας λέει περισσότερα για τους παγανιστές παρά για τους Μουσουλμάνους, διότι, όπως είδαμε, ο Μωάμεθ επέτρεπε την συζυγική βία, επανειλημμένα δήλωνε πως οι γυναίκες έχουν κατώτερη νοημοσύνη, δήλωνε πως οι περισσότεροι άνθρωποι μέσα στην Κόλαση ήσαν γυναίκες, και επέτρεπε τους άνδρες του να απολαμβάνουν το σεξ με αιχμάλωτες γυναίκες. Πάντως αυτό σίγουρα θα ήταν μια καλύτερη κατάσταση από εκείνη που βρίσκονταν οι γυναίκες πριν από την άνοδο του Ισλάμ, αλλά και πάλι, αυτό απέχει πολύ από το να αναγνωρίζεται ο Μωάμεθ ως «ο μεγαλύτερος υποστηρικτής γυναικείων δικαιωμάτων που είδε ποτέ ο κόσμος».

Στη Δύση, η θέση των γυναικών έχει κατά πολύ βελτιωθεί κατά τους τελευταίους αιώνες. Μπορούμε όλοι να είμαστε ευγνώμονες πως υπάρχουν άνθρωποι μέσα στον Ισλαμικό κόσμο που βλέπουν αυτή την αλλαγή, και που προσπαθούν να υιοθετήσουν παρόμοιες πολιτικές, παρά την μειωτική γνώμη του Μωάμεθ για τις γυναίκες.

Και όμως, πολλές περιοχές που επιμένουν να ακολουθούν τις υποδείξεις του Μωάμεθ παραμένουν στο σκοτάδι. Είναι ελπίδα μας, εκείνοι που θέλουν να υπακούνε το Κοράνι να πιάσουν μια μέρα την Αγία Γραφή και να διαβάσουν τα λόγια του Αποστόλου Παύλου:

Εσείς οι άνδρες, να αγαπάτε τις γυναίκες σας και να μην είστε σκληροί μαζί τους [xv]

Εσείς οι άνδρες, να αγαπάτε τις γυναίκες σας όπως αγάπησε ο Χριστός την Εκκλησία και παρέδωσε τον εαυτόν Του για αυτήν. [xvi]

Είστε όλοι Υιοί του Θεού, μέσω της πίστεώς σας στον Ιησού Χριστό, καθ΄ότι όσοι εν Χριστώ εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε.

Δεν υπάρχει Ιουδαίος ή Έλληνας, δούλος ή ελεύθερος, άνδρας ή γαυναίκα, επειδή είστε όλοι ένα, εν Ιησού Χριστώ. Αν ανήκετε στον Χριστό, τότε είστε γόνοι του Αβραάμ, και κληρονόμοι σύμφωνα με την επαγγελία. [xvii]

01. Pierre Crabites, καταγεγραμμένο στο Allama Sir Abdullah Al-Mamun Al-Suhrawardy, The Wisdom of Muhammad (Η Σοφία του Μωάμεθ) (New York: Citadel Press, 2001), σελ.20.

06. Sahih Al-Bukhari, Dr. Muhammad Matraji, μεταφρ. (New Delhi: Islamic Book Service, 2002), αρ. 2658.

ΗΤΑΝ Ο ΜΩΑΜΕΘ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΣ & ΜΑΓΕΜΕΝΟΣ;

Μια ματιά στην Ψυχολογική και Πνευματική Σταθερότητα του Μωάμεθ

Η εγκυρότητα του Ισλάμ είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την αξιοπιστία του Μωάμεθ. Δηλαδή, αν υπάρχουν βάσιμοι λόγοι που να μας πείθουν ότι ο Μωάμεθ ήταν ένας αξιόπιστος αγγελιοφόρος του Θεού, μπορούμε τότε λογικά να υποθέσουμε ότι το Ισλάμ είναι αληθινό. Αλλά, αν υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις που να αμφισβητούν την αξιοπιστία του Μωάμεθ, τότε το Ισλάμ αυτοκαταστρέφεται.

Οι πρώιμες Μουσουλμανικές γραφές και παραδόσεις, συμπεριλαμβανομένου του Κορανίου, του Ibn Ishaq’ s το Sirat Rasul Allah, του Sahih Al-Bukhari, και του Sahih Muslim, μας παρέχουν πληθώρα λόγων απόρριψης του Μωάμεθ ως Προφήτη. Τα κύρια πληροφοριακά έγγραφα δείχνουν πως ο Μωάμεθ ήταν συχνά βίαιος και αδυσώπητος με εκείνους που τον πρόσβαλλαν, πως λάμβανε «αποκαλύψεις» που του επέτρεπαν να παραβιάζει άλλες «αποκαλύψεις» του Κορανίου, πως είχε μια περιφρονητική γνώμη για τις γυναίκες, πως συμμετείχε σε εμπόριο σκλάβων, πως επέτρεπε την βία προς τις γυναίκες, και πως μια από τις σεξουαλικές του συντρόφους ήταν ένα εννιάχρονο κοριτσάκι.[1] Επί πλέον, ο Μωάμεθ δήλωνε πως το ψέμα είναι αποδεκτό, αν χρησιμοποιείται για ειρήνευση - δήλωση, που μας κάνει να αναρωτιόμαστε πόσο συχνά αξιοποιούσε αυτή την αρχή ο Μωάμεθ, όταν δίδασκε το μήνυμά του.[2]

Μετά απ’ όλα αυτά, έχουμε λόγους να υποψιαζόμαστε πως ο Μωάμεθ υπέφερε από κάποια πνευματική ασθένεια, ή από δαιμονική επήρεια. Τα αποδεικτικά στοιχεία από τις πιο πρώιμες περιγραφές της ζωής του μας δείχνουν πως πιθανόν να ήταν ψυχολογικά ή πνευματικά ασταθής, πριν, κατά, και μετά την μεταστροφή του.

Όταν αυτή η αστάθεια συνδυαστεί με άλλα γεγονότα που περιβάλλουν την ζωή του Μωάμεθ, είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς πώς οι Μουσουλμάνοι απολογητές κατάφεραν να πείσουν τα εκατομμύρια των τηρητών πως το Ισλάμ είναι ένα λογικό σύστημα πίστης.

Στοιχεία που αφήνουν να εννοηθεί πως ο Μωάμεθ ήταν ανισόρροπος υπάρχουν από παλιά, ακόμα και από την παιδική του ηλικία. Οι γονείς του έφυγαν από την ζωή όταν ήταν μικρός, έτσι ανατράφηκε από τον παππού και τον θείο του. Ο Μωάμεθ είχε μια παραμάνα που τον φρόντιζε πριν από τον θάνατο της μητέρας του. Η γυναίκα αυτή αφηγείται το εξής παράξενο περιστατικό, που συνέβη όταν ο Μωάμεθ ήταν σε παιδική ηλικία:

Λίγους μήνες μετά την επιστροφή μας, εκείνος (ο Μωάμεθ) και ο αδελφός του ήταν μαζί με τα πρόβατά μας, πίσω από τις σκηνές, όταν ο αδελφός του ήρθε τρέχοντας και μας είπε: «Δύο άνδρες ντυμένοι στα λευκά, άρπαξαν εκείνον τον Qurayshi αδερφό μου και τον έριξαν κάτω και του άνοιξαν την κοιλιά και την ταρακουνάνε.» Τρέξαμε προς το μέρος του και τον βρήκαμε να στέκεται όρθιος, με πρόσωπο μπλαβιασμένο. Τον πιάσαμε και τον ρωτήσαμε τι συμβαίνει. Εκείνος είπε «Δύο άνδρες με λευκό ένδυμα ήρθαν και με έριξαν κάτω και μου άνοιξαν την κοιλιά και έψαχναν μέσα της, αλλά δεν ξέρω τι γύρευαν να βρουν.» Έτσι τον πήγαμε πίσω στην σκηνή μας.

Ο πατέρας του μου είπε «Φοβάμαι πως το παιδί έπαθε εγκεφαλικό, οπότε πηγαίνετε τον πίσω στην οικογένειά του, πριν εκδηλωθεί το αποτέλεσμα.» Έτσι τον πήραμε στα χέρια μας και τον πήγαμε στην μητέρα του, η οποία ρώτησε γιατί το φέραμε πίσω, αφού εγώ είχα τόση έγνοια για την καλοπέρασή του και επιθυμούσα τόσο πολύ να τον κρατώ κοντά μου. Της είπα: «Ο Θεός επέτρεψε το παιδί μου να ζήσει μέχρι τώρα, και εγώ έκανα το καθήκον μου. Φοβάμαι όμως πως κάποιο κακό θα το βρει, έτσι το έφερα πίσω σε σένα, όπως το είχες ζητήσει.»

Με ρωτούσε τι είχε συμβεί, και δεν με άφηνε σε ησυχία, μέχρι να της πω. Όταν με ρώτησε αν φοβόμουν πως είχε καταληφθεί από δαιμόνιο το παιδί, εγώ απάντησα πως πράγματι αυτό φοβόμουν.» [3]

Δεν ήταν μόνο η παραμάνα του Μωάμεθ που είχε φοβηθεί για δαιμονοκαταληψία του Μωάμεθ. Ο ίδιος ο Προφήτης είχε φτάσει στο ίδιο ακριβώς συμπέρασμα, όταν άρχισε να λαμβάνει «αποκαλύψεις» από τον... Αρχάγγελο Γαβριήλ. Μια ολοκληρωμένη αναφορά της πρώτης επαφής του Μωάμεθ με τον Γαβριήλ βρίσκεται καταγεγραμμένη στο Sirat Rasul Allah:

Όταν ήταν η νύχτα που ο Θεός τον τίμησε με την αποστολή του, δείχνοντας έλεος στους δούλους Του με τον τρόπο αυτό, ο Γαβριήλ του έφερε την εντολή του Θεού. «Με επισκέφθηκε» είπε ο απόστολος του Θεού, «την ώρα που κοιμόμουν, με ένα κάλυμμα κεντημένο, πάνω στο οποίο ήταν κάτι γραμμένο, και με πρόσταξε, «Διάβασε!» Εγώ τον ρώτησα, «Τι να διαβάσω;» Εκείνος το πίεσε πάνω μου τόσο δυνατά, που νόμιζα πως ήταν ο θάνατος. Μετά με άφησε, και ξαναείπε, «Διάβασε!» Εγώ τον ρώτησα «Τι να διαβάσω;» Και εκείνος με ξαναπίεσε με αυτό πάλι, τόσο, ώστε να νομίζω πως ήταν ο θάνατος, και μετά με άφησε πάλι, και μου είπε «Διάβασε!» Εγώ πάλι τον ρώτησα «Τι να διαβάσω;» Με ξαναπίεσε μια Τρίτη φορά, πάλι τόσο ώστε να νομίζω πως είναι ο θάνατος, και μου είπε «Διάβασε!» Εγώ τον ρώτησα, «Τι να διαβάσω λοιπόν;» - και αυτό το είπα, μόνο για να απαλλάξω τον εαυτόν μου από αυτόν, μήπως μου κάνει το ίδιο ξανά. Εκείνος μετά είπε:

«Διάβασε, εν ονόματι του Κυρίου σου που δημιούργησε, Που δημιούργησε τον άνθρωπο από αίμα πηγμένο. Διάβασε! Ο Κύριός σου είναι ο πιο ωφέλιμος, Είναι αυτός που δίδαξε με την πένα, Που δίδαξε εκείνο που δεν ήταν γνωστό στους ανθρώπους.»

Έτσι λοιπόν το διάβασα, και εκείνος αποχώρησε από μένα. Και εγώ ξύπνησα από τον ύπνο μου, και ήταν σαν να γράφτηκαν εκείνα τα λόγια πάνω στην καρδιά μου.[4]

Όλα καλά μέχρι εδώ, με εξαίρεση τον βίαιο τρόπο που ο... Γαβριήλ έδωσε το μήνυμα στον Μωάμεθ. Όμως η ερμηνεία του γεγονότος από τον ίδιο τον Μωάμεθ είναι πολύ αποκαλυπτική. Η πρώτη του εντύπωση για την συνάντηση αυτή, ήταν πως είχε υποστεί κατάληψη από δαιμόνιο. Συνεπεία αυτού, ο Μωάμεθ σύντομα έδειξε τάσεις αυτοκτονίας:

Λοιπόν, κανένα από τα πλάσματα του Θεού δεν μου είναι τόσο μισητά, όσο ένας (εκστατικός) ποιητής, ή ένας δαιμονισμένος άνθρωπος. Δεν θα μπορούσα καν να τους αντικρύσω. Σκέφτηκα τα λόγια «Αλλοίμονο σε μένα, τον ποιητή ή δαιμονισμένο»: ποτέ δεν πρόκειται ο Quraysh να πει κάτι τέτοιο για τον εαυτόν του! Θα πάω στην κορυφή του βουνού, και θα ρίξω τον εαυτό μου από εκεί πάνω, για να σκοτωθώ και να αποκτήσω την ησυχία μου.[5]

Ο Μωάμεθ προσπάθησε να ρίξει τον εαυτό του από ένα γκρεμό, αλλά τον σταμάτησε ο Γαβριήλ. Αργότερα ξαναείχε τάση αυτοκτονίας, όταν δεν του ήρθαν άλλες «αποκαλύψεις». Και όμως, ο Μωάμεθ μερικές φορές κατατρόμαζε όταν του μιλούσε ο Γαβριήλ, και οι «αποκαλύψεις» εκείνου φαίνεται πως υπήρξαν πολύ αγχωτικές εμπειρίες:

[Είπε ο Μωάμεθ]: «Η Θεία Έμπνευση είχε καθυστερήσει για ένα μικρό διάστημα, αλλά ξαφνικά, εκεί που περπατούσα, άκουσα μια φωνή στον ουρανό, και όταν κοίταξα επάνω προς τον ουρανό, προς μεγάλη μου έκπληξη, είδα τον άγγελο που είχε έρθει σε μένα στο Σπήλαιο Hirra, και αυτός καθόταν πάνω σε ένα κάθισμα ανάμεσα στον ουρανό και της γης. Με τρόμαξε τόσο πολύ η παρουσία του, που έπεσα καταγής, και πήγα στην οικογένειά μου και (τους) είπα: «Σκεπάστε με!» [6]

Όταν ξαναχτιζόταν το Ka’ ba, ο Προφήτης (η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ να είναι μαζί του) και ο Abbas πήγαν να κουβαλήσουν πέτρες. Ο Abbas είπε στον Προφήτη (η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ να είναι μαζί του): «(Βγάλε και) ακούμπησε το περίζωμά σου στο σβέρκο σου, για να μην σε τραυματίσουν οι πέτρες.» (Όμως μόλις έβγαλε το περίζωμά του) έπεσε αναίσθητος στο έδαφος, με τα μάτια του στραμμένα προς τον ουρανό. Όταν συνήλθε, φώναζε: «Το περίζωμά μου! Το περίζωμά μου!» Μετά, ζώστηκε το περίζωμά του (γύρω από τη μέση του).[7]

Ο Απόστολος του Αλλάχ (ειρήνη σ΄αυτόν) ίδρωνε και σε κρύο καιρό, όταν μια «αποκάλυψη» κατέβαινε σ’ αυτόν.[8]

Ο A’ isha ανέφερε: Όταν κάποια «αποκάλυψη» κατέβαινε επί του Αγγελιοφόρου του Αλλάχ (η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ να είναι μαζί του), τότε ακόμα και ήταν κρύες οι ημέρες, το μέτωπό του ίδρωνε.[9]

Ο A’ isha ανέφερε πως ο Harith bin Hisham ρώτησε τον Απόστολο του Αλλάχ (είρηνη να είναι μαζί του): «Πώς έρχεται το wahi (η έμπνευση) σε σένα; Εκείνος του είπε: «Μερικές φορές μου έρχεται σαν τον ήχο μιας καμπάνας και αυτό είναι το πιο σοβαρό για μένα, και όταν περάσει, συγκρατώ εκείνο (που έλαβα σε μορφή wahi), και κάποιες φορές ένας Άγγελος με μορφή ανθρώπου έρχεται σε μένα (και μου μιλάει) και συγκρατώ ότι μου πει.»[10]

Ο Ubada bin Samit ανέφερε πως όταν κατέβαινε ένα wahi (έμπνευση) επί του Αγγελιοφόρου του Αλλάχ (ειρήνη σ΄αυτόν), ένοιωθε ένα βάρος εξ αιτίας αυτού, και το χρώμα του προσώπου του αλλοιωνόταν.[11]

Αν και η ακριβής φύση των συμβάντων αυτών δεν γίνεται να εξακριβωθούν ιστορικά, τα τεκμήρια δείχνουν πως ο Μωάμεθ δεν μπορούσε πάντα να καταλάβει αν ήταν αποκαλύψεις από τον Θεό ή αν ήταν αποκαλύψεις από τον Σατανά. Το πιο διάσημο δείγμα ανικανότητας του Μωάμεθ να διακρίνει το αληθινό από το ψεύτικο είναι η εξευτελιστική αφήγηση στους διαβόητους «Σατανικούς Στίχους»:

Τώρα ο απόστολος αγωνιούσε για την ευμάρεια του λαού του, και προσπαθούσε να τους ελκύσει όσο μπορούσε... Όταν ο απόστολος είδε τον λαό του να του γυρνάει τα νώτα, και καθώς ήταν πονεμένος από την απομάκρυνσή τους από εκείνο που τους έφερνε από τον Θεό, λαχταρούσε να του έρθει από τον Θεό κάποιο μήνυμα που θα συμφιλίωνε τον λαό του με αυτόν. Λόγω της αγάπης που είχε για τον λαό του, και της αγωνίας του για αυτούς, θα τον χαροποιούσε αν ήταν δυνατόν να απομακρυνθεί το εμπόδιο που δυσκόλευε το έργο του.... Τότε ο Θεός του έστειλε (μήνυμα) κάτω «με τον αστέρα που όταν δύει, δεν σφάλλει ο σύντροφός σου και δεν εξαπατάται - δεν ομιλάει εκ δικής του επιθυμίας.» και όταν έφτασε, τα λόγια: «τον σκέφτηκες τον al-Lat και τον al-Uzza και τον Manat τον τρίτον, τον άλλον;», ο Σατανάς -την στιγμή που το διαλογιζόταν αυτό (ο Μωάμεθ) και επιθυμώντας να το μεταφέρει στον λαό του- του έβαλε στο στόμα (τα εξής λόγια): «Αυτοί είναι οι ένδοξοι Gharaniq [γερανοί της Νουμίδιας], των οποίων η παρέμβαση εγκρίνεται.».

Όταν ο Quraysh το άκουσε αυτό, εκείνοι ενθουσιάστηκαν και ευχαριστήθηκαν πολύ με τον τρόπο που μιλούσε για τους θεούς τους, και τον άκουγαν, ενόσω οι ακόλουθοί του τηρούσαν (την πεποίθηση) πως ό,τι τους έφερνε ο προφήτης τους από τον Κύριο ήταν αληθινό, χωρίς να υποψιάζονται λάθος, ή μάταια επιθυμία, ή ολίσθημα, και όταν έφτασε στην προσκύνηση και στο τέλος της Sura κατά την οποία έπεσε κάτω και προσκύνησε, οι Μουσουλμάνοι έπεσαν (και αυτοί) και προσκύνησαν όταν ο προφήτης έπεσε να προσκυνήσει, επιβεβαιώνοντας εκείνο που τους έφερε, και υπακούοντας την προσταγή του. Και οι πολυθεϊστές του Quraysh και άλλοι που βρίσκονταν μέσα στο τέμενος έπεσαν και προσκύνησαν όταν άκουσαν να αναφέρονται οι θεοί τους, έτσι ώστε όλοι μέσα στο τέμενος -πιστοί και άπιστοι- έπεσαν και προσκύνησαν......Τότε το πλήθος διαλύθηκε και ο Quraysh βγήκε έξω. Ήσαν όλοι πανευτυχείς, με εκείνα που είχαν ειπωθεί για τους θεούς τους, λέγοντας: «Ο Μωάμεθ μίλησε για τους θεούς μας με υπέροχο τρόπο. Αποφάνθηκε πως μέσα από αυτά που διάβαζε, εκείνοι ήσαν οι δοξασμένοι Gharaniq, των οποίων η παρέμβαση εγκρίνεται.»

Τα μαντάτα έφτασαν στους συντρόφους του προφήτη που ήσαν στην Αβυσσηνία, με αναφορές πως οι Quraysh είχαν ασπασθεί το Ισλάμ, οπότε μερικοί άνδρες άρχισαν να επιστρέφουν και άλλοι έμειναν πίσω. Τότε ο Γαβριήλ ήρθε στον απόστολο και του είπε: «Τι είναι αυτό που έκανες, Μωάμεθ; Διάβασες στους ανθρώπους κάτι που δεν σου έφερα εγώ από τον Θεό και είπες πράγματα που δεν σου είπε Εκείνος.»

Ο απόστολος λυπήθηκε πικρά, και ένοιωσε μεγάλο φόβο για τον Θεό. Έτσι ο Θεός του έστειλε κάτω (μια «αποκάλυψη»), διότι ένοιωσε ευσπλαχνία για εκείνον, παρηγορώντας τον και προσπερνώντας το περιστατικό ανάλαφρα, λέγοντάς του πως κάθε προφήτης και απόστολος πριν από αυτόν είχαν επιθυμήσει όπως είχε επιθυμήσει αυτός, και ζητούσαν ό,τι ζητούσε ο ίδιος, και πως ο Σατανάς είχε παρεμβάλλει κάτι μέσα στις επιθυμίες του, όπως έκανε και στην γλώσσα του. Έτσι ο Θεός ακύρωσε εκείνο που είχε υποβάλλει ο Σατανάς, και ο Θεός προσδιόρισε τους στίχους του, δηλαδή, εσύ είσαι όπως οι προφήτες και οι απόστολοι. Τότε ο Θεός έστειλε κάτω (τα εξής): «Δεν αποστείλαμε προφήτη ή απόστολο ενώπιόν σας, αλλά όταν εκείνος επιθύμησε, ο Σατανάς του έριξε ιδέες κατά τις επιθυμίες του. Αλλά ο Θεός θα ματαιώσει ό,τι υπέβαλλε ο Σατανάς- Τότε ο Θεός θα οριστικοποιήσει τους στίχους του. Ο Θεός, που είναι σοφός και δίκαιος.» [12]

1) Οι «αποκαλύψεις» που ελάμβανε ο Μωάμεθ είχαν σχέση με τις προσωπικές του επιθυμίες,

2) Ο Μωάμεθ έλαβε μια «αποκάλυψη» από τον Σατανά,

3) Ο Μωάμεθ κήρυξε πως η αποκάλυψη αυτή ήταν μήνυμα από τον Αλλάχ,

4) Ο ίδιος και οι ακόλουθοί του προσκύνησαν, τιμώντας την έλευση της «αποκάλυψης» αυτής και

5) Η ανταπόκριση του «Θεού» ήταν ουσιαστικά: «Μην στενοχωριέσαι, Μωάμεθ. Όλοι οι προφήτες κατά καιρούς μεταδίδουν Σατανικά μηνύματα.»

Και όντως, η απάντηση αυτή του «Θεού» προς τον Μωάμεθ ενσωματώθηκε μέσα στο Κοράνι:

«Και εμείς δεν αποστείλαμε ενώπιόν σας κάποιον απόστολο ή προφήτη, αλλά όταν εκείνος είχε επιθυμίες, ο Σατάν του υπέβαλλε μια πρόταση, σεβόμενος την επιθυμία του. Όμως ο Αλλάχ ματαιώνει εκείνο που ο Σατάν υποβάλλει, και τότε ο Αλλάχ οριστικοποιεί τα μηνύματά Του, και ο Αλλάχ είναι Γνώστης, είναι Σοφός.»[13]

Δηλαδή, ο Σατανάς ήταν ικανός να επηρεάσει και τον Μωάμεθ, και όλους τους προγενέστερους προφήτες. Όμως ο Σατανάς δεν ήταν ο μόνος που είχε επιρροή πάνω στον Μωάμεθ. Ένας Εβραίος μάγος ονόματι Labid μπορούσε και ασκούσε και αυτός επιρροή πάνω στην «Σφραγίδα των Προφητών».

Η Aisha (είθε ο Αλλάχ να είναι ευχαριστημένος μαζί της) είχε πει: «Κάποτε ο Προφήτης (η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του) είχε μαγευθεί, ώστε να πιστεύει πως είχε κάνει κάτι το οποίο στην πραγματικότητα όμως δεν είχε κάνει.» [14]

Η Aisha (είθε ο Αλλάχ να είναι ευχαριστημένος μαζί της) είχε πει: «Είχαν κάνει μάγια στον Απόστολο του Αλλάχ (η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του), ώστε να νομίζει πως ερχόταν σε σεξουαλική επαφή με τις συζύγους του ενώ δεν είχε συμβεί στην πραγματικότητα. Τότε μια μέρα είπε: «Ω, Aisha, το ξέρεις πως ο Αλλάχ μου έδωσε οδηγίες σχετικά με το ζήτημα που τον ρώτησα; Δύο άνδρες ήρθαν σε μένα και ο ένας κάθησε κοντά στο κεφάλι μου και ο άλλος κοντά στα πόδια μου. Ο ένας που ήταν κοντά στο κεφάλι μου ρώτησε τον άλλον: «Τι συμβαίνει στον άνθρωπο αυτό;» Ο άλλος του απάντησε: «Έχει επηρεαστεί από μάγια.» Ρώτησε ο πρώτος: «Ποιος του έκανε τα μάγια;» Ο άλλος του απάντησε: «Ο Labid bin Al-Asam, ένας από το Bani Zuraiq, που ήταν σύμμαχος των Εβραίων και ήταν υποκριτής.» Ο πρώτος ρώτησε: «Τι υλικά χρησιμοποίησε;» Ο άλλος του απάντησε: «Μια χτένα, και τις τρίχες που ήσαν κολλημένες επάνω της.» [15]

Και ο Ibn Ishaq αναφέρει πως ο «Labid bin A’ sam ..... μάγεψε τον απόστολο του Θεού, ώστε να μην μπορεί να πλησιάσει τις συζύγους του.»[16] Ο Guillaume προσθέτει μια πινελιά, λέγοντας πως -σύμφωνα με την συνήθεια- «τα μάγια κράτησαν ένα ολόκληρο χρόνο.» [17]

Σύμφωνα με τις πιο παλιές και πιο αξιόπιστες Μουσουλμανικές γραφές και παραδόσεις, η πρώτη εντύπωση που είχε ο Μωάμεθ για την θεϊκή συνάντησή του ήταν πως μάλλον είχε προσβληθεί από δαίμονες. Η συνάντηση αυτή τάραξε τόσο πολύ τον Μωάμεθ, που απέκτησε τάσεις αυτοκτονίας. Επί πλέον, έχουμε μια ιστορία μέσα στο Ibn Ishaq, την πρωιμότερη βιογραφία του Μωάμεθ, η οποία αναφέρει πως και η παραμάνα των παιδικών χρόνων του Προφήτη πίστευε πως πιθανότατα να έπασχε από δαιμονοκαταληψία. Κάποιες από τις λεπτομέρειες της συνάντησης αυτής του Μωάμεθ φαίνεται να συνηγορούν υπέρ του συμπεράσματος αυτού. Κάποιες φορές τον τρομοκρατούσαν οι «αποκαλύψεις», ουρλιάζοντας να τον σκεπάσουν. Άλλες φορές ίδρωνε ασταμάτητα, ακόμα και στο κρύο, και το πρόσωπό του άλλαζε χρώμα. Πέραν αυτών, ο Μωάμεθ δεν μπορούσε να διακρίνει ποιες «αποκαλύψεις» ήσαν γνήσιες και ποιες Σατανικές, και υπήρξε και θύμα μιας μαγείας που τον αχρήστεψε μάλλον για ένα χρόνο.

Στην Δύση, οι επικριτές του Μωάμεθ σπεύδουν να τον αποκαλέσουν δαιμονισμένο. Αν κα έχουμε κάποια στοιχεία που υποστηρίζουν αυτόν τον ισχυρισμό, το συμπέρασμα ίσως να έχει βγει πολύ βιαστικά. Γνωρίζουμε πως σίγουρα κάτι δεν πήγαινε καλά με τον Μωάμεθ, αλλά δεν έχουμε επαρκή στοιχεία ώστε να δικαιολογούν μια τόσο σκληρή κριτική. Πάντως τα υπάρχοντα στοιχεία είναι με το παραπάνω επαρκή, ώστε ένας λογικός άνθρωπος να αμφισβητήσει σοβαρά την αξιοπιστία του Μωάμεθ ως «προφήτη». Ένας άνθρωπος που (παραδεδεγμένα) απήγγειλε στίχους του Σατανά και που έπεσε θύμα μαγείας ενώ δήλωνε τον εαυτό του ως τον σπουδαιότερο αγγελιοφόρο του Θεού, δεν θα έπρεπε να χαίρει εμπιστοσύνης, χωρίς να υπάρχουν εξαιρετικά θετικά τεκμήρια που να στηρίζουν τον ισχυρισμό του. Αφού δεν υπάρχουν τέτοια τεκμήρια για το Ισλάμ, δικαιούμεθα να αμφισβητούμε τον ρόλο του ως αγγελιοφόρου του Θεού.

Επίσης, όταν εξετάζουμε την ζωή ενός άλλου «αγγελιοφόρου» του Θεού, τον Ιησού της Ναζαρέτ, ανακαλύπτουμε πως ο Μωάμεθ πρέπει να απορριφθεί παντελώς. Ας αναλογισθούμε μια από τις πολλές συναντήσεις του Ιησού με δαιμόνια:

Πήγαν στην Καπερναούμ, και όταν ήρθε το Σάββατο, ο Ιησούς πήγε στην συναγωγή και άρχισε να διδάσκει. Οι άνθρωποι θαύμασαν με την διδασκαλία του, αφού δίδασκε σαν αυθεντία, και όχι σαν τους δασκάλους του νόμου. Τότε ένας άνδρας μέσα στην συναγωγή που είχε καταληφθεί από δαιμόνιο έβαλε τις φωνές: «Τι θέλεις με εμάς, Ιησού Ναζωραίε; Ήρθες να μας καταστρέψεις; Γνωρίζω ποιος είσαι -είσαι ο Άγιος του Θεού!». «Σώπασε!» του είπε αυστηρά ο Ιησούς. «Βγες από αυτόν!» Το πονηρό πνεύμα ταρακούνησε τον άνθρωπο βίαια και βγήκε από αυτόν με ένα ουρλιαχτό. Οι άνθρωποι θαύμασαν τόσο πολύ, που ρωτούσαν ο ένας τον άλλον «Τι είναι αυτό το πράγμα; Μια νέα διδασκαλία, και με τόσο κύρος! Μέχρι που διατάζει τα πονηρά πνεύματα, και αυτά Τον υπακούν!» [18]

Αντίθετα σ’ αυτό που ισχυρίζεται το Κοράνι, δεν ήσαν περιστασιακές μαριονέτες του Σατανά όλοι οι αγγελιοφόροι του Θεού. Εμείς γνωρίζουμε ένα πρόσωπο που είχε απόλυτη δύναμη πάνω στα δαιμόνια. Αν έπρεπε να επιλέξουμε τον αγγελιοφόρο που θα ακούμε (και αυτό είναι απόφαση που πρέπει να πάρουν και Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι), δεν είναι άραγε πιο λογικό να εμπιστευθούμε Εκείνον που τρομοκρατούσε τους δαίμονες με την παρουσία Του και μόνο; Άλλωστε, ο Ιησούς είχε προειδοποιήσει τους πιστούς Του οπαδούς, ότι «θα εμφανισθούν πολλοί ψευδοπροφήτες και θα εξαπατήσουν πολύ κόσμο.»[19] Δεν εξαπατούσαν όμως επίτηδες τους μαθητές τους όλοι οι ψευδοπροφήτες. Κάποιοι από αυτούς είχαν οδηγηθεί από τον Σατανά να το κάνουν, και τα στοιχεία ισχυροποιούν την άποψη πως ο Μωάμεθ πέφτει μέσα στην κατηγορία αυτή. Μέχρι και οι οπαδοί του έλεγαν πως ήταν μαγεμένος....

02. Στο Sahih Al-Bukhari [Μετάφραση Δρ. Muhammad Matraji, (New Delhi: Islamic Book Service, 2002), Αρ.2692], Ο Μωάμεθ είπε πως «εκείνος που φέρνει ειρήνη ανάμεσα στους ανθρώπους επινοώντας καλές πληροφορίες ή λέγοντας καλά πράγματα, δεν είναι ψεύτης.»

03. Ibn Ishaq, Sirat Rasul Allah (The Life of Muhammad - Η Ζωή του Μωάμεθ), μετάφραση A. Guillaume, (New York: Oxford University Press, 1980), σελ. 71-72.

ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΩΑΜΕΘ. ΟΙ ΑΠΑΝΘΡΩΠΟΙ ΘΑΝΑΤΟΙ ΤΩΝ ΠΡΩΙΜΩΝ ΕΧΘΡΩΝ ΤΟΥ ΙΣΛΑΜ

Ας μελετήσουμε τα ακόλουθα εδάφια, που αναφέρονται στον Μωάμεθ και την επιείκεια της Ισλαμικής θρησκείας :

[Ο Μωάμεθ] κατάκτησε τις καρδιές του κόσμου με την απεριόριστη συμπόνια του και την ανθρώπινη καλοσύνη του. Κυβερνούσε με δικαιοσύνη. Δεν παρέκκλινε από την αλήθεια και την εντιμότητα. Δεν καταπίεζε κανένα - ούτε τους θανάσιμους εχθρούς του, ούτε εκείνους που έπαιρναν όρκο να τον δολοφονήσουν, ή εκείνους που τον λιθοβόλησαν με πέτρες, ή που τον εκδίωκαν από την πατρίδα του, ή που έριξαν ολόκληρη την Αραβία καταπάνω του... όχι, ούτε καν εκείνους που μασούσαν το ωμό συκώτι του νεκρού θείου του σε μια στιγμή εκδικητικής τρέλας. Τους συγχώρησε όλους, όταν θριάμβευσε πάνω σε όλους αυτούς. Ποτέ δεν πήρε εκδίκηση, για αδικίες που είχε προσωπικά υποστεί. Ποτέ δεν ανταπέδιδε τα όσα κακά είχαν διαπράξει εις βάρος του. [1]

Η ηθική και θρησκευτική ιστορία του κόσμου έχει να μας προσφέρει ίσως μία μοναδική περίπτωση τηρήσεως του ιδεαλιστικού ρητού «Αγάπα τον εχθρό σου». Ο Άγιος Προφήτης δεν είχε να δώσει παρά μόνο την πιο τρυφερή του συμπεριφορά, ανταποκρινόμενος σε επικίνδυνους εχθρούς, όπως θεωρούσε τους υποκριτές. Ποτέ δεν τους τιμώρησε για τις προσβολές τους(...) Η γενναιοδωρία του Αγίου Προφήτη -ακόμα και προς τους εχθρούς του- στέκει μοναδική μέσα στα χρονικά της ανθρωπότητας(...)

[Η] συγχωρητικότητα του Αγίου Προφήτη δεν είχε όρια... Μια αναφορά από την Aishah λέει πως ποτέ δεν εκδικήθηκε το οποιοδήποτε κακό που είχε υποστεί το άτομό του(...) Η συγχωρητικότητα ήταν άλλο ένα λαμπερό πετράδι του χαρακτήρα του Αγίου Προφήτη. Βρήκε την τέλεια έκφρασή της στο πρόσωπό του.[2]

Δεν είναι επ’ ουδενί βάσιμος ο συχνά επαναλαμβανόμενος ισχυρισμός ότι το Ισλάμ είναι αδιάλλακτο, και πως εξαπλώθηκε με το σπαθί. Το Κοράνι λέει ξεκάθαρα πως «δεν υπάρχει καταναγκασμός στην θρησκεία».[3]

Πρώτον, είναι σύγχρονα γραπτά που αντικατοπτρίζουν σύγχρονες αντιλήψεις για τον Μωάμεθ. Οι σημερινοί Μουσουλμάνοι τυπικά πιστεύουν πως ο Μωάμεθ δεν θα πείραζε ούτε κουνούπι, αν το κουνούπι δεν είχε προηγουμένως εξαπολύσει πόλεμο εναντίον του Ισλάμ.

Δεύτερον, σύγχρονα γραπτά αυτού του είδους σπάνια παρέχουν (αν παρέχουν) τεκμήρια των ισχυρισμών τους. Δοξάζουν τον Μωάμεθ και την ήπια φύση του, όμως παραλείπουν να υποστηρίξουν την πεποίθησή τους με πρώιμες πηγές (όπως π.χ. του Ibn Ishaq το «Sirat Rasul Allah» ή το «Sahih Al-Bukhari»).

Τρίτον, τα σύγχρονα γραπτά γύρω από τον Μωάμεθ χαρακτηριστικά αψηφούν τα ιστορικά δεδομένα που αμφισβητούν τις Μουσουλμανικές απόψεις. Όταν τύχει και βρεθούν αντιμέτωποι με τα δεδομένα αυτά, συχνά αρνούνται τα τεκμήρια, προτιμώντας αντ’ αυτού να διατηρούν το εξιδανικευμένο και φανταστικό προφίλ του Μωάμεθ. Πράγματι, οι Μουσουλμανικές «εξηγήσεις» δύσκολων εδαφίων συχνά αποδεικνύονται να μην είναι τίποτε άλλο, παρά «κυκλικές» αναφορές πίστεως στον Μωάμεθ. Δηλαδή, όταν βρεθεί κάποιος αντιμέτωπος με ένα προβληματισμένο «ερευνητή», η συζήτηση έχει την ακόλουθη μορφή:

Μουσουλμάνος: «Ο Μωάμεθ ήταν το πιο τρανό παράδειγμα ηθικότητας που υπήρξε ποτέ! Ήταν τόσο ευγενικός και επιεικής! Ποτέ δεν έκανε κακό σε κανένα, εκτός αν πολεμούσαν εναντίον του Ισλάμ!»

Ερευνητής: «Τι έχετε να πείτε για τους τόσους άνδρες και γυναίκες που δολοφόνησε»;

Μουσουλμάνος: «Ο Μωάμεθ δεν θα μπορούσε ποτέ να διαπράξει τέτοια πράγματα, επειδή ήταν το πιο ηθικό παράδειγμα του κόσμου! Θα έπρεπε να ντρέπονται οι παλαιότεροι και στενότεροι φίλοι του, που έγραψαν ένα σωρό ανήθικές ιστορίες για αυτόν! [4]

Ερευνητής: «Μα, από πού γνωρίζουμε ότι ήταν το πιο μεγάλο ηθικό παράδειγμα που υπήρξε ποτέ»;

Μουσουλμάνος: «Από όλα τα ιστορικά τεκμήρια!»

Ερευνητής: «Και όλα εκείνα τα ιστορικά τεκμήρια που αποδεικνύουν ότι ορισμένες φορές ήταν ένα πολύ κακό δείγμα ηθικής;»

Μουσουλμάνος: «Εκείνα τα τεκμήρια είναι όλα λάθος!»

Ερευνητής: «Πώς το ξέρουμε ότι είναι λάθος;»

Μουσουλμάνος: «Επειδή ο Μωάμεθ είναι το μεγαλύτερο παράδειγμα ηθικής που υπήρξε ποτέ: Μην ακούς τι λένε οι πρώιμοι Μουσουλμάνοι για τις δολοφονίες, τα βασανιστήρια, τις ληστείες, κλπ. του Μωάμεθ. Να ακούς μόνο τι λένε για τις χειρονομίες της καλοσύνης του!»

Ένας τέτοιος ισχυρισμός ίσως να πείθει τον Μουσουλμάνο που έχει διδαχθεί όλη του την ζωή πως ο Μωάμεθ ήταν ηθικά άμεμπτος. Όμως, για έναν αμερόληπτο ερευνητή, η λογική αυτή είναι ανόητη. Αν επιθυμούμε να προσδιορίσουμε αν ο Μωάμεθ ήταν ή δεν ήταν ένα καλό παράδειγμα ηθικής, η μόνη λογική επιλογή μας είναι να εξετάσουμε τα πιο πρώιμα και πιο αξιόπιστα γραπτά, και να τα χρησιμοποιήσουμε αυτά ακριβώς, προκειμένου να αποκτήσουμε μια συνολική εικόνα του χαρακτήρα του. Αν κάποιος Μουσουλμάνος επιθυμεί να φέρει αντίρρηση για κάποια ιστορία με τον Μωάμεθ, οφείλει να το κάνει πάνω σε ιστορικές βάσεις, και όχι δογματικές.

Η παλαιότερη σωζόμενη βιογραφία του Μωάμεθ είναι το «Sirat Rasul Allah» του Muhammad Ibn Ishaq, ο οποίος γεννήθηκε στις αρχές του 8ου αιώνα μ.Χ. στην Medina. Ο παππούς του, ο Yasar, έγινε Μουσουλμάνος λίγο μετά την σύλληψή του γύρω στο έτος 634 μ.Χ.. Ο υιός του Yasar, ο Ishaq, άρχισε να συλλέγει παραδόσεις σχετικές με τον Μωάμεθ, και ο εγγονός του ο Muhammad ακολούθησε στα βήματα του πατέρα του, Ishaq. Στην ηλικία των τριάντα, ο Muhammad Ibn (=«υιός του») Ishaq αναγνωρίσθηκε ως αυθεντία για τις παραδόσεις γύρω από τον Μωάμεθ. Συγκέντρωσε στοιχεία από τις πλέον αξιόπιστες πηγές μέσα στο «Sirat Rasul Allah», παρέχοντας έτσι μια πρώιμη, και ως επί το πλείστον ακριβή και επίσημη πηγή πληροφοριών για την ζωή του Μωάμεθ.

Τα περισσότερα περιστατικά που ακολουθούν έχουν ληφθεί από αυτό το έργο του Ibn Ishaq. Όπως υπαινίσσεται και ο τίτλος αυτού του πονήματος, έχω εστιάσει εδώ στα περιστατικά που φανερώνουν την βαρβαρότητα του Μωάμεθ, επειδή αυτές οι ιστορίες σχεδόν πάντα παραλείπονται στις σύγχρονες Μουσουλμανικές αφηγήσεις για την ζωή του Μωάμεθ.

Δεν πρέπει όμως να παραβλέψει κανείς πως το «Sirat Rasul Allah» περιέχει και πολλά περιστατικά καλοσύνης και ελέους του Μωάμεθ, οπότε, τα ακόλουθα αποσπάσματα πρέπει να υπολογίζονται δίπλα στις πιο ευνοϊκές παραδόσεις για το άτομό του....

Από όλους τους ανθρώπους που δολοφονήθηκαν από τον Μωάμεθ, ο Uqba ήταν ανάμεσα σε εκείνους που περισσότερο άξιζαν να τιμωρηθούν. Περιγελούσε και βασάνιζε τον Μωάμεθ, όσο καιρό εκείνος παρέμενε στην Μέκκα. Πράγματι, ο Uqba ήταν τόσο δυσσεβής, που κάποτε έφτυσε τον Μωάμεθ στο πρόσωπο, [5] και αργότερα, πολέμησε τους Μουσουλμάνους στο Badr. Ο μόνος λόγος που τον συμπεριλαμβάνω στον κατάλογο εδώ, είναι εξ αιτίας της ιδιαζόντως σκληρής απάντησης που του είχε δώσει ο Μωάμεθ, την στιγμή της εκτέλεσής του: «Όταν ο απόστολος διέταξε να εκτελεσθεί, ο Uqba ρώτησε: «Και ποιος θα φροντίσει τα παιδιά μου, ω Μωάμεθ;» η απάντησή του ήταν: «η κόλαση....» [6]

Όταν ο Ka’ b έμαθε για όλους εκείνους τους άνδρες που είχαν σκοτωθεί από Μουσουλμάνους στην Μάχη του Badr, έκλαψε για τις χαμένες αυτές ψυχές, και συνέθεσε ένα ποίημα σε ανάμνηση των αγαθών τους έργων. Οι Μουσουλμάνοι ανταποκρίθηκαν με δικά τους ποιήματα. Μια Μουσουλμάνα γυναίκα απάντησε :

Να τους έβλεπαν εκείνοι που μένουν ανάμεσα στης Μέκκας τα βουνά!

Μετά από αυτό, ο Ka’ b έγραψε ποίηση εναντίον των Μουσουλμάνων γυναικών, και ο Μωάμεθ στην συνέχεια ζήτησε την δολοφονία του:

Ο απόστολος είπε... «Ποιος θα με απαλλάξει από τον Ibnu’ l-Ashraf [Ka’ b];» Ο Muhammad bin Maslama .. είπε: «Εγώ θα τον τακτοποιήσω για σένα, ω απόστολε του Θεού, εγώ θα τον δολοφονήσω.» Εκείνος [ο Μωάμεθ] είπε, «Κάνε το, αν μπορείς». Ο απόστολος είπε «Η μόνη υποχρέωση που έχεις είναι να προσπαθήσεις». [Ο δολοφόνος] είπε: «Ω, απόστολε του Θεού, θα αναγκασθούμε να πούμε ψέματα». Εκείνος τότε απάντησε: «Πες ότι θέλεις, διότι έχεις ελευθερία στο ζήτημα αυτό.» [8]

Ο Muhammad bin Maslama, έχοντας λάβει από τον Μωάμεθ την άδεια να χρησιμοποιεί τα ψέματα, προχώρησε με το σχέδιό του για την δολοφονία του Ka’ b. Οι Μουσουλμάνοι έστειλαν τον Silkan, έναν εραστή της ποίησης, να κάνει τον Ka’ b φίλο του. Ο Silkan και ο Ka’ b πέρασαν κάμποση ώρα διαβάζοντας ποιήματα ο ένας στον άλλο, μέχρι που ο πρώτος ζήτησε μια χάρη από τον νέο του φίλο. Ο Silkan είπε πως ο ίδιος και οι φίλοι του ήθελαν να αγοράσουν τρόφιμα από τον Ka’ b, και πως θα του άφηναν έναν αριθμό όπλων σαν εγγύηση, μέχρι να μπορέσουν να εξοφλήσουν το χρέος. Αυτό το έκανε, για να μην ανησυχήσει ο Ka’ b στην θέα των όπλων, όταν θα τα έφερναν εκεί. Οι Μουσουλμάνοι ήρθαν λίγο αργότερα με τα όπλα τους, και προσκάλεσαν τον Ka’ b να τους συντροφεύσει στην βόλτα τους, και εκείνος πήγε ευχαρίστως μαζί τους.

«Μετά από λίγο, ο Abu Na’ ila πέρασε το χέρι του πάνω από το μαλλί του [Ka’ b]. Μύρισε το χέρι του, και του είπε: «Δεν έχω ξαναμυρίσει πιο ωραίο άρωμα από αυτό...». Περπάτησαν λίγο ακόμα και το ξαναέκανε, ώστε ο Ka’ b να μην υποψιαστεί τίποτε κακό. Μετά από λίγη ώρα, το έκανε και τρίτη φορά, και αμέσως φώναξε «Κατατροπώστε τον εχθρό του Θεού!» Έτσι του επιτέθηκαν, αλλά τα σπαθιά τους διασταυρώνονταν επάνω του χωρίς να τον αγγίζουν. Είπε ο Muhammad bin Maslama: «Θυμήθηκα το εγχειρίδιό μου όταν είδα πως τα σπαθιά μας ήσαν άχρηστα, και το άρπαξα. Εν τω μεταξύ, ο εχθρός του Θεού έκανε τόση φασαρία, που όλα τα οχυρά της περιοχής φάνηκαν να φωτίζονται. Το έμπηξα το μαχαίρι στο κάτω μέρος του σώματός του, και ύστερα το έσυρα προς τα κάτω με όλη μου τη δύναμη, μέχρι να φτάσω στα γεννητικά του όργανα, και τότε ο εχθρός του Θεού έπεσε στο έδαφος.» [9]

Η δολοφονία του Ka’ b πέτυχε τον σκοπό της. «Η επίθεσή μας στον εχθρό του Θεού έσπειρε τον φόβο ανάμεσα στους Εβραίους, και δεν βρέθηκε κανένας Εβραίος στην Medina που να μην φοβάται για την ζωή του.» [10]

Ο Ibn Sunayna ήταν Εβραίος έμπορος, του οποίου το μοναδικό έγκλημα φαίνεται πως ήταν η παραμονή του μέσα στην πόλη, τότε που οι Μουσουλμάνοι επιδόθηκαν σε ένα δολοφονικό ξεφάντωμα:

Ο απόστολος είπε, «Σκοτώστε όποιον Εβραίο μπορείτε.» Κατόπιν αυτού, ο Muhayyisa bin Mas’ ud όρμησε επάνω στον Ibn Sunayna, ένα Εβραίο έμπορο με τον οποίο είχαν κοινωνικές και εμπορικές σχέσεις, και τον δολοφόνησαν. Ο Huwayyisa δεν ήταν Μουσουλμάνος τότε, αν και ήταν ο μεγαλύτερος αδελφός. Όταν ο Muhayyisa τον δολοφόνησε, ο Huwayyisa άρχισε να τον χτυπά, λέγοντας, «Εσύ, εχθρέ του Θεού, τον σκότωσες παρ’ ότι το πιο πολύ λίπος της κοιλιάς σου προέρχεται από τα πλούτη του;» Ο Muhayyisa του απάντησε, «Εάν εκείνος που με διέταξε να τον δολοφονήσω με είχε διατάξει να σκοτώσω εσένα, θα είχα κόψει το δικό σου κεφάλι.» Έλεγε, πως αυτό ήταν η αρχή της αποδοχής του Ισλάμ από τον Huwayyisa. Ο άλλος του απάντησε, «Μα τον Θεό, αν ο Μωάμεθ σε είχε διατάξει να σκοτώσεις εμένα, θα με είχες σκοτώσει;» Εκείνος είπε, «Ναι, μα τον Θεό, αν με διέταζε να σου κόψω το κεφάλι, θα το είχα κάνει.» Τότε ξεφώνισε, «Μα τον Θεό, μια θρησκεία που μπορεί να σε φέρει σε αυτό το σημείο είναι θαυμάσια!». Και έτσι έγινε Μουσουλμάνος. [11]

Τα μαντάτα για τις νίκες και τους φόνους του Μωάμεθ εξαπλώθηκαν ταχύτατα, και πολλοί άνθρωποι εξαγριώθηκαν μαζί του. Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν και ένας τυφλός, ονόματι Mirba bin Qayzi:

[Οι Μουσουλμάνοι] βγήκαν στην περιοχή του Mirba bin Qayzi,ο οποίος ήταν ένας τυφλός άνθρωπος, ένας παραγκωνισμένος άνθρωπος. Όταν αντιλήφθηκε την άφιξη του αποστόλου και των ανδρών του, σηκώθηκε όρθιος και πέταξε χώματα προς το μέρος τους, φωνάζοντας «Μπορεί να είσαι ο απόστολος του Θεού, αλλά εγώ δεν θα επιτρέψω να περάσεις μέσα από το περιβόλι μου!» Έμαθα, πως είχε αρπάξει μια χούφτα χώμα και πως είπε: «Μα τον Θεό, Μωάμεθ, αν ήμουν σίγουρος πως δεν θα πετύχαινα κάποιον άλλον, θα σου το πετούσα κατάμουτρα!» Οι συνοδοί όρμησαν κατά πάνω του να τον σκοτώσουν, αλλά ο απόστολος τους είπε: «Αφήστε τον, διότι αυτός ο τυφλός είναι τυφλός και στην καρδιά, και τυφλός στην όραση.» Όμως ο Sa’ d bin Zayd .... όρμησε καταπάνω του πριν προλάβει ο απόστολος να το απαγορεύσει, και τον χτύπησε στο κεφάλι με το τόξο του, έτσι που του άνοιξε το κεφάλι στα δύο.» [12]

Για να είμαστε δίκαιοι, ο Μωάμεθ είπε στους άνδρες του να μην σκοτώσουν τον Mirba. Όμως, παρά ταύτα, στο απόσπασμα αυτό φαίνεται πόσο αστραπιαία μπορούσαν οι Μουσουλμάνοι να σκοτώσουν κάποιον που θα τολμούσε να προσβάλει τον Μωάμεθ, και πώς είχαν ήδη ενστερνισθεί την συμπεριφορά αυτή. Πέραν αυτού, δεν υπάρχει καμιά απολύτως ένδειξη πως ο Μωάμεθ επέπληξε -έστω και ελάχιστα- τον Sa’ d, για εκείνο το αποτρόπαιο χτύπημα....

Οι άνδρες του Qurayza αντιστάθηκαν στον Μωάμεθ και επιδίωξαν να σχηματίσουν μια συμμαχία εναντίον του. Όταν η συμμαχία αυτή έδειξε σημεία δισταγμού, ο Μωάμεθ κινήθηκε αστραπιαία. Οι στρατιές του την περικύκλωσαν και «την πολιορκούσαν επί είκοσι πέντε νύχτες, μέχρι που εξαντλήθηκε τελείως, και ο Θεός τους έσπειρε τον τρόμο στις καρδιές». [13] Ο Μωάμεθ επέλεξε τον Sa’ d bin Mu’ adh για να αποφασίσει εκείνος ποια τιμωρία θα επιβάλει, και ο al-Aus, ένας σύμμαχος του Qurayza, συμφώνησε να αφήσει τον Sa’ d να διαλέξει την τιμωρία. Ο Sa’ d αποφάσισε πως «οι άνδρες πρέπει να φονευθούν, οι περιουσίες να μοιρασθούν, και τα γυναικόπαιδα να κρατηθούν αιχμάλωτοι.» [14]

Έτσι παραδόθηκαν, και ο απόστολος τους είχε σε περιορισμό στην Medina... Τότε ο απόστολος βγήκε στην αγορά της Medina (που ακόμα και σήμερα είναι η αγορά της) και έσκαψε τάφρους εκεί. Μετά διέταξε να τους φέρουν εκεί, και τους έκοβε τα κεφάλια μέσα σε εκείνες τις τάφρους, καθώς τους έφερναν σ’ αυτόν σε ομάδες.... Ήταν 600 ή 700 συνολικά, αν και μερικοί ανεβάζουν τον αριθμό σε 800 ή ακόμα και σε 900. Καθώς τους πήγαιναν σε ομάδες στον απόστολο, ρωτούσαν τον Ka’ b τι πίστευε πως έπρεπε να γίνει με αυτούς. Εκείνος απαντούσε: «Δεν θα καταλάβετε ποτέ; Δεν βλέπετε πως ο κλητεύων δεν σταματά ποτέ, και εκείνοι που απομακρύνονται δεν επιστρέφουν; Μα τον Αλλάχ, θάνατος τους πρέπει!» Αυτό συνεχίσθηκε, μέχρι που ο απόστολος τους τελείωσε όλους. [15]

Κάθε αρσενικό που είχε φτάσει στην εφηβεία φονευόταν. [16] Κάποια γυναίκα ονόματι Bunanah αποκεφαλίστηκε, επειδή είχε ρίξει μια μυλόπετρα πάνω σε έναν από τους άνδρες του Μωάμεθ. [17] O Μωάμεθ μοίρασε τις γυναίκες, τα παιδιά και τις περιουσίες ανάμεσα στους άνδρες του (κρατώντας το ένα πέμπτο απ’ όλα για τον εαυτό του). Μερικές από τις γυναίκες πουλήθηκαν, με αντάλλαγμα άλογα ή όπλα, και ο Μωάμεθ κράτησε μία από τις αιχμάλωτες, την Rayhana, για τον εαυτό του. [18]

Έχουν ενδιαφέρον τα γεγονότα γύρω από τον θάνατο του Sallam. Δύο φυλές συναγωνίζονταν, για να διαπιστώσουν ποια μπορούσε να κάνει περισσότερα πράγματα για τον Μωάμεθ:

Ένα από τα πράγματα που ο Θεός έκανε για τον απόστολό Του ήταν αυτές οι φυλές των Ansar,οι Aus και οι Khazraj, να συναγωνίζονταν η μία με την άλλη σαν δύο άλογα-επιβήτορες: αν η φυλή των Aus έκανε κάτι προς το συμφέρον του αποστόλου, τότε οι Khazraj έλεγαν: «Δεν θα αφήσουμε να έχουν αυτή την ανωτερότητα απέναντί μας, στα μάτια του αποστόλου και του Ισλάμ» και δεν ησύχαζαν μέχρι να κάνουν κάτι παρόμοιο. [19]

Στους άνδρες του Aus είχε παραχωρηθεί η «τιμή» να δολοφονήσουν τον Ka’ b bin al-Ashraf, έτσι οι άνδρες του Khazraj λαχταρούσαν να καυχηθούν για κάτι παρόμοιο. Οπότε, πήγαν στον Μωάμεθ και του ζήτησαν την άδεια να δολοφονήσουν τον Sallam Ibn Abu’ l-Huqayq, και ο Μωάμεθ τους έκανε την χάρη να το εγκρίνει.

Όταν έφτασαν στο Khaybar πήγαν στο σπίτι του Sallam την νύχτα, έχοντας κλειδώσει κάθε πόρτα των κατοίκων της αποικίας. Τώρα αυτός ήταν σε ένα από τα επάνω δώματα, στο οποίο οδηγούσε μια σκάλα. Ανέβηκαν αυτή την σκάλα, μέχρι που έφτασαν στην πόρτα του, και ζήτησαν άδεια να μπούνε μέσα. Βγήκε έξω η σύζυγός του και ρώτησε ποιοι ήσαν, και εκείνοι είπαν πως είναι Άραβες που ψάχνουν για προμήθειες. Τους είπε πως ο άνδρας του σπιτιού ήταν εκεί, και πως μπορούσαν να περάσουν μέσα. «Όταν μπήκαμε μέσα, αμπαρώσαμε την πόρτα του δωματίου πίσω μας, αφήνοντας την σύζυγο έξω, φοβούμενοι μην τυχόν κάτι μπει ανάμεσα σε εμάς και αυτόν. Η γυναίκα του τότε έβγαλε δυνατά ουρλιαχτά και τον προειδοποίησε για μας, έτσι τρέξαμε καταπάνω του με τα σπαθιά μας, εκεί που ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του... Όταν τον χτυπήσαμε με τα σπαθιά μας, ο Abdullah bin Unays τον κάρφωσε στην κοιλιά με το σπαθί του, πέφτοντας πάνω του με όλη του την δύναμη, μέχρι που το σπαθί του διαπέρασε τελείως το σώμα του.» [20]

Ο Μωάμεθ και οι άνδρες του κατέκτησαν μια μικρή πόλη που λεγόταν Khaybar και μοίρασαν τα πλούτη και τις γυναίκες του τόπου μεταξύ τους. [21] Έπιασαν τον Kinana bin al-Rabi, που ήταν υπεύθυνος για την φύλαξη του θησαυρού της μιας από τις κατακτημένες φυλές. Ο Μωάμεθ απαίτησε να του παραδοθεί ο θησαυρός, όμως ο Kinana αρνήθηκε να του πει πού ήταν κρυμμένος ο θησαυρός.

Όταν [ο Μωάμεθ] τον ρώτησε για το υπόλοιπο, αυτός αρνήθηκε να του το εμφανίσει, έτσι ο απόστολος έδωσε διαταγές στον al-Zubayr bin al-Awwam: «Βασανίστε τον, μέχρι να του βγάλετε ότι άλλο έχει», οπότε δυνάμωσαν την φωτιά -που του είχαν ανάψει πάνω στο στήθος του- με πυρόλιθο και ατσάλι, μέχρι που κόντεψε να πεθάνει. Τότε ο απόστολος τον παρέδωσε στον Muhammad bin Maslama και εκείνος του απέκοψε το κεφάλι, ως εκδίκηση για τον αδελφό του τον Mahmud [που είχε σκοτωθεί στην μάχη όταν κατακτούσαν την πόλη] . [22]

Σε ένα κεφάλαιο με τίτλο (Φονεύοντας ένα Κοιμισμένο Παγανιστή), ο Al-Bukhari δίνει την ακόλουθη αναφορά:

Ο Απόστολος του Αλλάχ (η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του) έστειλε μια ομάδα ανδρών Ansari να φονεύσουν τον Abu-Rafi. Ένας από αυτούς κίνησε να πάει στο οχυρό τους (του εχθρού δηλαδή). Εκείνος ο άνδρας είπε: «Κρύφτηκα μέσα σε ένα σταύλο που είχαν για τα ζώα τους. Έκλεισαν την πόρτα του οχυρού. Μετά έχασαν ένα γαϊδούρι που τους ανήκε, και έτσι βγήκαν προς αναζήτησή του. Βγήκα και εγώ μαζί τους, προσποιούμενος ότι έψαχνα και εγώ μαζί τους. Βρήκαν το γαϊδούρι, και ξαναμπήκαν στο οχυρό τους. Και εγώ μπήκα πάλι μέσα, μαζί τους. Έκλεισαν την πόρτα του οχυρού την νύχτα, και τοποθέτησαν τα κλειδιά επάνω σε ένα μικρό παράθυρο, όπου μπορούσα να τα δω. Όταν οι άνθρωποι εκείνοι πήγαν για ύπνο, πήρα τα κλειδιά του οχυρού και πλησίασα τον Abu Rafi, και είπα: «Abu Rafi». Όταν μου απάντησε, προχώρησα προς το μέρος της φωνής του και τον χτύπησα. Εκείνος έβαλε τις φωνές και εγώ έτρεξα έξω για να ξαναμπώ μέσα, προσποιούμενος πως πήγαινα να τον βοηθήσω. Εγώ είπα: «Ω, ο Abu Rafi», αλλάζοντας τον τόνο της φωνής μου. Εκείνος με ρώτησε: «Τι θέλεις εσύ εδώ, αλλοίμονο στη μητέρα σου;» Εγώ μετά τον ρώτησα: «Τι σου συνέβη;» Μου είπε: «Δεν ξέρω ποιος ήρθε εδώ, και με χτύπησε.» Τότε εγώ έμπηξα το σπαθί μου στην κοιλιά του και το έσπρωξα με βία, μέχρι να βρει το κόκαλο.» [23]

Η περίπτωση ενός ανώνυμου μονόφθαλμου βοσκού

Έχοντας αποτύχει σε μια από τις δολοφονικές τους απόπειρες, μερικοί Μουσουλμάνοι επέστρεφαν στον Μωάμεθ, όταν ένας από αυτούς, ένας δολοφόνος ονόματι Amr, μπήκε μέσα σε μια σπηλιά. Σε λίγο, ήρθε αντιμέτωπος με ένα μονόφθαλμο βοσκό, που έβοσκε ένα πρόβατο. Ο μονόφθαλμος ξάπλωσε να ξεκουραστεί κοντά στον Amr (μη γνωρίζοντας πως εκείνος είναι Μουσουλμάνος) και άρχισε να τραγουδάει:

Ούτε σημασία στην θρησκεία τους θα δώσω. [24]

Ο Amr δεν άφησε να ξεφύγει μια ευκαιρία να σκοτώσει έναν άπιστο:

Είπα (στον εαυτό μου), «Σε λίγο θα δεις!» και μόλις αποκοιμήθηκε ο badu (βοσκός) και άρχισε να ροχαλίζει, εγώ σηκώθηκα και τον φόνευσα με τον πιο φρικιαστικό τρόπο που έχει ποτέ φονευτεί άνθρωπος. Έμπηξα την άκρη του τόξου μου μέσα στο γερό του μάτι, και μετά το έσπρωξα προς τα κάτω με όλη μου τη δύναμη, μέχρι που βγήκε από τον σβέρκο του.. [25]

Είχαν γίνει και άλλες δολοφονίες κατά την αποτυχημένη αυτή εκστρατεία, και όμως, όταν ο Amr ανέφερε τις λεπτομέρειες του περιστατικού του στον Μωάμεθ, ο Προφήτης τον ευλόγησε για το έργο του αυτό. [26]

Ο Abu Afak, λυπημένος επειδή ο Μωάμεθ είχε δολοφονήσει κάποιον ονόματι al-Harith, είχε γράψει το ακόλουθο τραγούδι, σε ανάμνηση του εκλιπόντος:

και στους συμμάχους τους όποτε τους καλούσαν,

από τους γιούς του Qayla όταν συγκεντρώνονταν

Άνδρες που γκρέμιζαν βουνά, και που ποτέ δεν υποχωρούσαν....

Κάποιος όμως καβαλάρης που ήρθε, τους χώρισε στα δυό, (λέγοντας)

Επιτρέπεται’ , ‘Απαγορεύεται’ σε ένα σωρό πράγματα....

Αν πίστευες στην δόξα ή στην βασιλική αξιοπρέπεια,

Αυτά τα λόγια ήταν αδύνατον να τα αντέξει ο Μωάμεθ, έτσι ο Προφήτης του Ισλάμ ξέσπασε σε μια οργή που τελείωσε μόνο με τον θάνατο του Abu Afak. [28]

Μια γυναίκα ονόματι Asma (που είχε πέντε γιούς) είχε αγανακτήσει με τον φόνο του Abu Afak, έτσι έγραψε ένα ποίημα εναντίον των Μουσουλμάνων, σε ανταπόδοση. Ο Ibn Ishaq αφηγείται τι συνέβη μετά:

Όταν ο απόστολος έμαθε τι είχε πει εκείνη η γυναίκα, είπε: «Ποιος θα με απαλλάξει από την θυγατέρα του Marwan;» Ο Umayr bin Adiy al-Khatmi που ήταν κοντά του τον άκουσε, και εκείνη κιόλας τη νύχτα, πήγε στο σπίτι της και την δολοφόνησε. Το πρωί πήγε στον απόστολο και του είπε τι έκανε, και εκείνος του είπε: «Ω, Umayr, εβοήθησες τον Θεό και τον απόστολό του!» Όταν τον ρώτησε αν θα είχε κακές συνέπειες αυτό που έκανε, ο απόστολος του είπε: «Ούτε δύο γίδια δεν θα κουτουλάγανε τα κεφάλια τους για αυτήν», έτσι ο Umayr γύρισε πίσω στον λαό του. [29]

Η περίτπωση του Abdullah bin Khatal και των δύο καλλίφωνων θυγατέρων του

Ο Abdullah bin Khatal ήταν Μουσουλμάνος που αργότερα αποστάτησε. Είχε δύο καλλίφωνες θυγατέρες που τραγουδούσαν σατιρικά τραγούδια για τον Προφήτη. Μόλις απέκτησε δύναμη ο Μωάμεθ, διέταξε να εκτελεστούν και οι τρεις. Ο πατέρας Abdullah δολοφονήθηκε από δύο Μουσουλμάνους. Ένα από τα καλλίφωνα κορίτσια του επίσης δολοφονήθηκε. Στο άλλο κορίτσι δόθηκε χάρη, για άγνωστους λόγους. [30]

Το μόνο που γνωρίζουμε για τον al-Huwayrith είναι πως πρόσβαλλε τον Μωάμεθ, πως ο Μωάμεθ απαίτησε να φονευθεί, και πως ο Ali εκτέλεσε την επιθυμία του Μωάμεθ. [31]

Η περίπτωση της Sara, μια ελευθερωμένη σκλάβα

Η Sara ήταν μια ελευθερωμένη σκλάβα, που είχε προσβάλλει τον Μωάμεθ στην Μέκκα. Ο Μωάμεθ διέταξε τους άνδρες του να την σκοτώσουν, σε όποιο μέρος αν την πετύχουν. Αργότερα την εντόπισαν, και ποδοπατήθηκε μέχρι θανάτου από ένα έφιππο στρατιώτη. [32]

Ο Μωάμεθ διέταζε την δολοφονία πολυάριθμων ανθρώπων, συχνά επειδή τον είχαν προσβάλλει χρόνια πριν, ή επειδή είχαν γράψει ποιήματα εναντίον του Ισλάμ, και το ψέμα το επέτρεπε, φτάνει αυτό να οδηγούσε στον θάνατο των εχθρών του. Επίσης διέταζε να δολοφονούνται οι αποστάτες. [33] Οι οπαδοί του Μωάμεθ είχαν δολοφονήσει άνδρες και γυναίκες, μέχρι και ένα τυφλό, και αποκεφάλιζαν εκατοντάδες Εβραίους που είχαν παραδοθεί στους Μουσουλμάνους.

Φυσικά, αυτές οι δολοφονίες και εκτελέσεις δεν μας οδηγούν υποχρεωτικά στο συμπέρασμα πως ο Μωάμεθ ήταν ένας αιμοδιψής τύραννος, όπως συχνά παρουσιάζεται σε Χριστιανικά και Εβραϊκά γραπτά.

Όπως είπα και νωρίτερα, ο Μωάμεθ είχε κάνει πολλές αγαθές και μεγαλοπρεπείς χειρονομίες, και είχε συγχωρήσει πολλούς από εκείνους που τον αντιμάχονταν.

Παρά ταύτα, ενώ ο Μωάμεθ ίσως να μην ήταν τόσο κακός όσο τον παρουσιάζουν κάποιοι επικριτές του, πάντως ούτε ήταν τόσο καλός όσο τον θέλουν οι θαυμαστές του.

Όπως είχε παρατηρήσει και ο Thomas Lippman, μάλλον μπορούμε να πούμε πως ο Μωάμεθ ήταν ειλικρινής, αφιερωμένος, θαρραλέος, γενναιόδωρος, συμπονετικός και αφοσιωμένος στην κοινωνική δικαιοσύνη και μεταρρύθμιση. Ο αβασάνιστος όμως θαυμασμός του ατόμου του, όπως ακούγεται από τα στόματα των απλών Μουσουλμάνων, εθελοτυφλεί στις αποδείξεις πως ο Προφήτης μερικές φορές ήταν και εκδικητικός, μοχθηρός, και διπρόσωπος. Στο κάτω-κάτω, ήταν και άνθρωπος, και φιλόδοξος. [34]

Ο απόλυτα ήμερος, άπειρα συγχωρητικός και τέλεια ελεήμων Προφήτης που κηρύττουν τα Μουσουλμανικά γραπτά, απλώς δεν υφίστατο ποτέ. Ο ιστορικός Μωάμεθ μοιάζει περισσότερο με όσα λέει ο Lippman στην προηγούμενη παράγραφο. Αν όμως οι Μουσουλμάνοι στ’ αλήθεια πίστευαν πως ο Μωάμεθ ήταν το πιο τέλειο παράδειγμα ηθικής στην ιστορία, τότε οφείλουν να αγκαλιάσουν όλες του τις πράξεις, και όχι μόνο εκείνες που ταιριάζουν με την Χριστιανική ηθική που έχει προωθηθεί στην Δύση. Στην Ισλαμική σκέψη, ο Μωάμεθ είναι το πρότυπο με το οποίο συγκρίνονται όλοι οι άλλοι. Δηλαδή, ό,τι και να κάνει ο Μωάμεθ, εξ ορισμού θεωρείται ηθικός.

Εάν εισαχθεί άλλο πρότυπο σύγκρισης, τότε η Ισλαμική πίστη διαλύεται. Για παράδειγμα, όταν οι Μουσουλμάνοι προσπαθούν τόσο απεγνωσμένα να «εξηγήσουν» τις φρικαλεότητες του Μωάμεθ, στην ουσία προσπαθούν να δείξουν ότι ο Μωάμεθ έχει κάποια αντιστοιχία με τα Χριστιανικά ηθικά πρότυπα. Αλλά μια τέτοια προσπάθεια είναι εντελώς εξωφρενική. Ο Μωάμεθ είχε δολοφονήσει αμέτρητους ανθρώπους (βασανίζοντας πολλούς από αυτούς), είχε ληστέψει ανθρώπους, είχε νυμφευθεί δεκατρείς γυναίκες (μία από αυτές ήταν ανήλικο κορίτσι), είχε συμμετάσχει στο εμπόριο σκλάβων, και επέτρεπε τον ξυλοδαρμό των γυναικών από τους συζύγους τους. [35]

Κρινόμενος με τα μέτρα που όρισε ο Ιησούς, ο Μωάμεθ αποτυγχάνει παταγωδώς. Έτσι, όταν οι Μουσουλμάνοι βρίσκουν τον εαυτό τους να υπεραμύνεται του ηθικού χαρακτήρα του Μωάμεθ, ίσως να το κάνουν επειδή βρίσκουν τα ηθικά πρότυπα του Ιησού πιο πειστικά από τα ηθικά πρότυπα του Μωάμεθ, και, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, προσπαθούν να αντικαταστήσουν την κηλιδωμένη ζωή του Μωάμεθ με την ακηλίδωτη ζωή του Ιησού.

Αν είναι έτσι τα πράγματα, τότε ίσως είναι καιρός οι Μουσουλμάνοι να αναζητήσουν ένα άλλο αγγελιοφόρο, έναν που όντως θα του αξίζει ο θαυμασμός, ο έπαινος, ο σεβασμός και η προσκύνηση μας.

01 . Abul, A’ la Mawdudi, Towards Understanding Islam (Προς την Κατανόηση του Ισλάμ) (New York: Islamic Circle of North America, 1986), σελ. 60.

02. Maulana Muhammad Ali, Muhammad the Prophet (St. Lambert: Payette and Sims, 1993), σελ. 144-145, 165, 169.

03. Allama Sir Abdullah Al-Mamun Al-Suhrawardy, The Wisdom of Muhammad (Η Σοφία του Μωάμεθ) (New York: Citadel Press, 2001), σελ. 17.

04 . Για παράδειγμα, ο Maulana Muhammad Ali απαντά στις κατηγορίες για φόνους και δολοφονίες με τα ακόλουθα: «Πώς είναι δυνατόν ο Προφήτης, ενώπιον μιας τέτοιας ξεκάθαρης πληροφορίας, να διατάξει τον φόνο εκείνων που τον κακολόγησαν, και πώς ήταν δυνατόν οι Μουσουλμάνοι να εκτελέσουν μια διαταγή που ερχόταν σε τελεία αντίθεση με το Άγιο Κοράνι; Ήταν απλώς αδύνατον, και, αν ο Ibn Hisham ή ο Waqidi λένε πως ο Προφήτης διέταξε την δολοφονία των κακολογούντων, τότε ο Ibn Hisham ή ο Waqidi -μια ισχνή αυθεντία άλλωστε- πρέπει να απορριφθούν» (Ali, σελ. 199).

Η «ξεκάθαρη πληροφορία» που υποτίθεται πως αναιρεί όλες τις ιστορικές λεπτομέρειες των δολοφονιών του Μωάμεθ βρίσκεται μέσα στο Κοράνι: «Είναι βέβαιο πως θα δοκιμασθείτε σε ό,τι αφορά τα πλούτη σας και τις ψυχές σας, και είναι βέβαιο πως θα ακούσετε από εκείνους που τους έχει δοθεί το Βιβλίο ενώπιόν σας, και από εκείνους που είναι πολυθεϊστές, πολλές ενοχλητικές κουβέντες. Και αν έχετε υπομονή, και φυλάγεστε (από κάθε κακό), σίγουρα αυτό θα είναι ένα από τα ζητήματα που θα (πρέπει να) κριθεί» (3:186).

Αυτό το εδάφιο δεν μοιάζει να επαρκεί για την απόρριψη των διαφόρων ιστορικών αφηγήσεων των φρικαλεοτήτων του Μωάμεθ.

5. Ibn Ishaq, Sirat Rasul Allah (The Life of Muhammad), (Η ζωή του Μωάμεθ) A. Guillaume, tr. (New York: Oxford University Press, 1980), σελ. 164.

8. Του ιδίου., σελ. 367. Αυτή η αφήγηση επιβεβαιώνεται στο Sahih Al-Bukhari, Dr. Muhammad Matraji, tr. (New Delhi: Islamic Book Service, 2002), Nο.3032.

15. Του ιδίου., p. 464. Επίσης στο Al-Tabari, The History of Al-Tabari: Τόμος 8, Michael Fishbein, tr. (Albany: State University of New York Press, 1997), σελ. 27-41.

23. Sahih Al-Bukhari, Dr. Muhammad Matraji, tr. (New Delhi: Islamic Book Service, 2002), Nο. 3022. Η δολοφονία αυτή επιβεβαιώνεται στα Nο. 3023, 4038, 4039, 4040.

31. Του ιδίου., σελ. 551. Επίσης στο Al-Tabari, σελ. 179-181.

33. Al-Bukhari, Nο.3017 αναφέρει πως ο Μωάμεθ είχε πει, «Αν κάποιος απορρίψει την θρησκεία του, σκοτώστε τον.»

34. Thomas W. Lippman, Understanding Islam: An Introduction to the Muslim World (Κατανοώντας το Ισλάμ: Μια Εισαγωγή στον Μουσουλμανικό Κόσμο) (New York: Penguin Putnam Inc., 2002), σελ. 52.

35. Βλέπε: Sahih Muslim, Abdul Hamid Siddiqi, tr., αριθμός 142 . Δες επίσης και Κοράνι 4:34

ΗΤΑΝ Ο ΜΩΑΜΕΘ ΠΑΙΔΟΦΙΛΟΣ;

Μια έρευνα πάνω στην σχέση του Μωάμεθ με ένα 9χρονο κοριτσάκι

Για την Δυτική νοοτροπία, ίσως το πιο ενοχλητικό στοιχείο που υπάρχει στο Ισλάμ να είναι η σεξουαλική σχέση που είχε ο ιδρυτής αυτής της θρησκείας με ένα 9χρονο κοριτσάκι.

Εξ αιτίας αυτού του γεγονότος, έχει γίνει όλο και πιο σύνηθες σε ορισμένους κύκλους να αναφέρονται στον….Προφήτη του Ισλάμ ως «παιδεραστή». Φυσικά, αυτόν τον χαρακτηρισμό οι Μουσουλμάνοι τον βρίσκουν αβάσταχτα προσβλητικό, αφού θεωρούν τον Μωάμεθ τον ιδανικό δούλο του Θεού, και το πιο τέλειο παράδειγμα του πως πρέπει να επιδιώκει να γίνει ένας άνθρωπος. Εν πάση περιπτώσει, η σχέση αυτή του Μωάμεθ με ένα ανήλικο παιδί δημιουργεί πρόβλημα στους Μουσουλμάνους, ειδικά σε εκείνους που θέλουν να μεταδώσουν την πίστη τους σε άλλους.

Δεδομένου ότι το μεγαλύτερο μέρος των πληροφοριών που ακολουθούν θα προκαλέσει σοκ σε εκείνους που δεν γνωρίζουν τίποτε για το ζήτημα αυτό, πρέπει να προσέξουμε να μην σπεύσουμε σε πρόωρα συμπεράσματα για τον Μωάμεθ. Η παιδεραστία είναι μια από τις πιο βαριές κατηγορίες που θα μπορούσε να υποστεί ένας άνθρωπος, έτσι ο όρος «παιδεραστής» πρέπει να χρησιμοποιηθεί με πολλή προσοχή. Επίσης πρέπει να θυμόμαστε πως, αν ένας άνδρας έχει σεξουαλικές σχέσεις με ένα νεαρό κορίτσι μέσα στα πλαίσια μιας κουλτούρας που επιτρέπεται μια τέτοια ένωση, αυτό δεν σημαίνει υποχρεωτικά πως ο άνδρας αυτός είναι ένας «σάτυρος» όπως ο όρος «παιδεραστής» αφήνει να εννοηθεί. Ειδικά οι Χριστιανοί θα πρέπει να μην κάνουν χαρακτηρισμούς αβασάνιστα.

Έχοντας λοιπόν κάνει αυτές τις διευκρινίσεις, και έχοντας κατά νουν την Δυτική αρχή, πως ένας άνθρωπος θεωρείται αθώος μέχρι να αποδειχθεί ένοχος, ας εξετάσουμε τώρα προσεκτικά την σχέση του Μωάμεθ με την Aisha.

Ευρισκόμενος αντιμέτωπος με τις κριτικές των Δυτικών, κάποιος Μουσουλμάνος απολογητής συγκέντρωσε πληροφορίες από διάφορες αφηγήσεις, σε μια προσπάθεια να αποκρούσει τους ισχυρισμούς πως η Aisha ήταν τόσο μικρή, όσο διατείνονται οι διάφοροι κριτικοί:

Η πιο συνηθισμένη παρανόηση ως προς την ηλικία της Aishah μπορεί να αναιρεθεί στα ακόλουθα… Ο Isabah, μιλώντας για την θυγατέρα του Αγίου Προφήτη, την Fatimah, λέει πως ήταν περίπου πέντε χρόνια μεγαλύτερη από την Aishah. Είναι καλά διαπιστωμένο γεγονός, πως η Fatimah είχε γεννηθεί όταν ξαναχτιζόταν το Ka’ bah, δηλαδή, πέντε χρόνια πριν από την Κλήση. Συνεπώς, η Aishah είχε γεννηθεί την χρονιά της Κλήσης ή λίγο νωρίτερα, άρα δεν θα μπορούσε να είναι μικρότερη των δέκα ετών όταν παντρεύτηκε τον Άγιο Προφήτη στο δέκατο έτος της Κλήσεως… Και, δεδομένου ότι το διάστημα ανάμεσα στην τελετή του γάμου και την ολοκλήρωση της γαμήλιας σχέσης δεν ήταν μικρότερη από πέντε χρόνια -επειδή η ολοκλήρωση της σχέσης τους έλαβε χώρα κατά το δεύτερο έτος της Φυγής- συνεπάγεται ότι δεν θα μπορούσε να είναι μικρότερη από δεκαπέντε ετών την δεδομένη χρονική στιγμή. Ο συνήθης ισχυρισμός πως ήταν έξι ετών όταν έγινε ο γάμος και εννέα ετών όταν ολοκληρώθηκαν οι σχέσεις τους είναι σίγουρα εσφαλμένος, επειδή προϋποθέτει πως η περίοδος ανάμεσα στον γάμο και την ολοκλήρωση των σχέσεών τους ήταν μόνο τρία χρόνια, πράγμα που είναι ιστορικά λάθος.[1]

Το πρόβλημα με αυτή την επιλεκτική και προσεκτικά διαμορφωμένη απάντηση (εκτός από την παντελή έλλειψη τεκμηρίωσης) είναι πως αγνοεί το πλήθος των αφηγήσεων που τώρα έχουμε στην διάθεσή μας, τα οποία καταγράφουν την ηλικία της Aisha όταν ο Μωάμεθ ολοκλήρωσε την γαμήλια σχέση τους. Πολλές από τις αφηγήσεις αυτές είναι από την ίδια την Aisha. Μάλιστα, τα τεκμήρια που πιστοποιούν τον γάμο του Μωάμεθ με την ανήλικη Aisha είναι το ίδιο ισχυρά, όσο είναι σχεδόν κάθε άλλη πληροφορία στο Ισλαμ.

Έχουμε πληθώρα παραδόσεων που διηγούνται την πρόταση γάμου του Μωάμεθ, όταν η Aisha ήταν έξι ή επτά ετών, όπως επίσης την ολοκλήρωση των συζυγικών σχέσεων του γάμου αυτού, όταν εκείνη ήταν εννέα ετών:

Η Aisha (είθε ο Αλλάχ να είναι ευχαριστημένος μαζί της) διηγήθηκε πώς ο Προφήτης (η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του) την νυμφεύθηκε όταν εκείνη ήταν έξι ετών, και συνευρέθηκε μαζί της συζυγικά όταν εκείνη ήταν εννέα ετών. Μετά εκείνη έμεινε μαζί του εννέα χρόνια (δηλαδή, μέχρι τον θάνατό του).[2]

Ο Khadijah απεβίωσε τρία χρόνια πριν από τον Προφήτη (η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του) αποχώρησε για την πόλη Madina. Έμεινε εκεί επί δύο χρόνια περίπου και μετά νυμφεύθηκε την Aisha όταν εκείνη ήταν κορίτσι μόλις έξι ετών, και ολοκλήρωσε τις συζυγικές τους σχέσεις όταν εκείνη έγινε εννέα ετών.[3]

Ο Urwa αφηγήθηκε: Ο Προφήτης (η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του) το συνέταξε (το γαμήλιο συμφωνητικό) με την Aisha όταν εκείνη ήταν έξι ετών και ολοκλήρωσε τον γάμο του μαζί της όταν εκείνη έγινε εννέα ετών.[4]

Η Aisha (είθε ο Αλλάχ να είναι ευχαριστημένος μαζί της) αναφέρει: Ο Απόστολος του Αλλάχ (η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του) με νυμφεύθηκε όταν ήμουν έξι ετών, και με πήρε μέσα στο σπίτι του όταν έγινα εννέα ετών. [5]

Η Aisha (είθε ο Αλλάχ να είναι ευχαριστημένος μαζί της) ανέφερε πως ο Απόστολος του Αλλάχ (η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του) την νυμφεύθηκε όταν εκείνη ήταν επτά ετών, και πως την πήγαν στο σπίτι του σαν νύφη όταν έγινε εννέα ετών, και οι κούκλες της ήταν μαζί της. Και πως όταν εκείνος (ο Προφήτης) απεβίωσε, εκείνη ήταν δεκαοκτώ ετών.[6]

Αυτό είναι μόνο ένα δείγμα από τις πρώιμες Μουσουλμανικές παραδόσεις που αναφέρουν τον γάμο του Μωάμεθ με την ανήλικη Aisha, όμως αποτελούν αρκετή απόδειξη πως σίγουρα δεν ήταν δεκαπέντε ετών όταν ολοκληρώθηκαν οι συζυγικές τους σχέσεις, όπως ισχυρίζεται ο Maulana Ali.

Πέραν των παραδόσεων που αναφέρονται στην ηλικία της Aisha, το Hadith μας παρέχει και λεπτομέρειες για το πώς ξεκίνησε η σχέση τους, και πώς αυτή εξελίχθηκε :

Η Aisha (είθε ο Αλλάχ να είναι ευχαριστημένος μαζί της) αφηγήθηκε πως ο Προφήτης (η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του) της είχε πει: «Σε είχαν παρουσιάσει μέσα σε όνειρό μου δύο φορές. Σε είδα ζωγραφισμένη σε ένα κομμάτι μετάξι και κάποιος είπε (σε μένα), «Αυτή είναι η σύζυγός σου». Όταν ξεσκέπασα την ζωγραφιά, είδα πως ήταν η δική σου μορφή. Είπα: «Αν αυτό είναι από τον Αλλάχ, τότε ας γίνει.» [7]

Αφού είχε δει αυτό το όνειρο για την Aisha, ο Μωάμεθ προχώρησε να ζητήσει το χέρι της σε γάμο από τον πατέρα της, τον Abu Bakr. Πολύ δικαιολογημένα, ο Abu Bakr είχε αντίρρηση στην αρχή, όμως ο Μωάμεθ κατάφερε να τον πείσει να αποδεχθεί, έτσι η Aisha οδηγήθηκε αργότερα στο σπίτι του Μωάμεθ:

Ο Προφήτης (η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του) ζήτησε από τον Abu Bakr το χέρι της Aisha σε γάμο. Ο Abu Bakr του είπε: «Μα, αφού είμαι αδερφός σου.» Ο Προφήτης (η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του) του είπε: «Είσαι όντως ο αδερφός μου, σύμφωνα με την θρησκεία του Αλλάχ και το Βιβλίο του, όμως εκείνη (η Aisha) είναι νόμιμο να την νυμφευθώ.» [8]

Η Aisha (είθε ο Αλλάχ να είναι ευχαριστημένος μαζί της) αφηγήθηκε: Ο Προφήτης (η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του) με νυμφεύτηκε όταν ήμουν κορίτσι των έξι (ετών). Πήγαμε στην Madina και μείναμε στην οικία του Bani-al-Harith bin Khazraj. Μετά αρρώστησα και μου έπεσαν τα μαλλιά. Αργότερα μάκρυναν τα μαλλιά μου [πάλι] και η μητέρα μου, η Umm Ruman, με πλησίασε όταν έπαιζα σε μια κούνια με μερικές από τις φίλες μου. Μου φώναξε να πάω κοντά και εγώ πήγα, μη γνωρίζοντας τι ήθελε να κάνει σε μένα. Με έπιασε από το χέρι και με ανάγκασε να σταθώ στην πόρτα της οικίας. Ήμουν με κομμένη την ανάσα εκείνη τη στιγμή, και όταν έγινε καλά η αναπνοή μου, πήρε λίγο νερό και έτριψε το πρόσωπο και το κεφάλι μου με αυτό. Μετά με πήρε μέσα στην οικία. Εκεί μέσα στην οικία είδα μερικές γυναίκες Ansari που μου είπαν: «Τις καλύτερές μας ευχές, και η ευλογία του Αλλάχ, και καλότυχη!» Μετά με εμπιστεύτηκε σ’ αυτές, και εκείνες με ετοίμασαν (για τον γάμο). Τελείως απροσδόκητα, ο Απόστολος του Αλλάχ [η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του] ήρθε σε μένα το πρωί και η μητέρα μου με παρέδωσε σ’ αυτόν, και ήμουν εκείνη την ημέρα ένα κορίτσι των εννέα ετών.[9]

Η Aisha (είθε ο Αλλάχ να είναι ευχαριστημένος μαζί της) αφηγήθηκε: Όταν ο Προφήτης (η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του) με νυμφεύτηκε, η μητέρα μου ήρθε σε μένα και με έκανε να μπω στο σπίτι του [του Προφήτη] και τίποτε δεν μου έκανε τόση έκπληξη, όσο η προσέλευση του Αποστόλου του Αλλάχ σε μένα, πριν το μεσημέρι.[10]

Άπαξ και η Aisha έγινε μέρος του νοικοκυριού του Μωάμεθ, έγινε και η προτιμώμενη σύζυγος, ακόμα και μετά από τους γάμους του με αρκετές άλλες γυναίκες. Μάλιστα, οι άλλες σύζυγοι του Μωάμεθ έπρεπε να τον εκλιπαρούν, για να τις περιποιείται το ίδιο με την Aisha [11]:

Οι σύζυγοι του Αποστόλου του Αλλάχ Προφήτης [η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του] ήταν σε δύο ομάδες. Η μία ομάδα απαρτιζόταν από την Aisha, την Hafsa, την Safiyya και την Sauda· η άλλη ομάδα απαρτιζόταν από την Umm Salama και τις υπόλοιπες συζύγους του Αποστόλου του Αλλάχ [η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του]. Οι Μουσουλμάνοι γνώριζαν πως ο Απόστολος του Αλλάχ [η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του] αγαπούσε την Aisha, γι’ αυτό, αν κάποιος είχε ένα δώρο που ήθελε να το δώσει στον Απόστολο του Αλλάχ [η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του], θα το καθυστερούσε μέχρι ο Απόστολος του Αλλάχ [η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του] να πάει στο σπίτι της Aisha… Η ομάδα της Umm Salama συζήτησε το ζήτημα αυτό μεταξύ τους, και αποφάσισαν να πάει η Umm Salama να παρακαλέσει τον Προφήτη του Αλλάχ [η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του], να πει στον κόσμο να στέλνει τα δώρα του σ’ αυτόν, σε όποιο άλλο συζυγικό σπίτι τυχαίνει να βρίσκεται ο Απόστολος του Αλλάχ [η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του]….. [Ο Μωάμεθ απάντησε]: «Μην με πληγώνετε, σε ό,τι αφορά την Aisha, αφού η Θεϊκή Αποκάλυψη δεν μου το υπέδειξε σε κανένα άλλο κρεβάτι, παρά μόνο σε εκείνο της Aisha.». Μετά, η ομάδα της Umm Salama φώναξε την Fatimah, την θυγατέρα του Αποστόλου του Αλλάχ [η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του) και την έστειλαν στον Απόστολο του Αλλάχ [η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του] για να του πει: «Οι σύζυγοί σου ζητούν να τις μεταχειρίζεσαι εκείνες και την θυγατέρα του Abu Bakr με ίσους όρους.» [12]

Έτσι, βλέπουμε πως η Aisha είχε μια ιδιάζουσα θέση τιμής ανάμεσα στις συζύγους του Μωάμεθ, κάτι που προκαλούσε μεγάλες εντάσεις ανάμεσα στις γυναίκες του. Μιας και θεωρείται ιστορικά βέβαιο πως η Aisha ήταν πολύ νεαρή όταν ολοκληρώθηκαν οι συζυγικές σχέσεις της με τον Μωάμεθ, οι κριτικοί συχνά καταγγέλλουν πως η προτίμηση που έδειχνε ο Μωάμεθ για την Aisha αποκαλύπτει την προτίμησή του για μικρά κορίτσια. Το Hadith παρέχει αρκετά στοιχεία που τείνουν να επιβεβαιώσουν μια τέτοια άποψη:

Όταν πήρα την άδεια του Αποστόλου του Αλλάχ [η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του], με ρώτησε αν είχα νυμφευθεί μια ώριμη γυναίκα. Μου είπε: «Γιατί δεν πήρες μια παρθένα που θα έπαιζε μαζί σου, και εσύ θα έπαιζες μαζί της;» Εγώ του απάντησα: «Ω, Απόστολε του Αλλάχ! Ο πατέρας μου έχει πεθάνει, και έχω μικρές αδελφές, και έτσι δεν μου φάνηκε πρέπον, να πάρω για σύζυγο ένα μικρό κορίτσι σαν αυτές, που ούτε θα τις δίδασκε τρόπους, ούτε θα τις εξυπηρετούσε.»[13]

Η Aisha (είθε ο Αλλάχ να είναι ευχαριστημένος μαζί της) αφηγήθηκε: «Συνήθιζα να παίζω με τις κούκλες μπροστά στον Προφήτη [η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του], και οι φίλες μου έπαιζαν επίσης μαζί μου. Όταν ο Απόστολος του Αλλάχ [η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του] έμπαινε [στην οικία μου], εκείνες συνήθως κρυβόντουσαν, όμως ο Προφήτης [η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του] τις φώναζε πίσω και τους έλεγε να έρθουν και αυτές να παίξουν μαζί μου».[14]

Παρά ταύτα, πρέπει να σημειωθεί πως, αν ο Μωάμεθ ήταν όντως παθιασμένος με νεαρά κορίτσια, θα μπορούσε κάλλιστα να είχε πάρει πολλά άλλα κοριτσάκια για συζύγους του. Έτσι κι’ αλλιώς, ο Μωάμεθ εν καιρώ απέκτησε πλήρη εξουσία σε όλη την Μεδίνα και αργότερα στην Μέκκα, και όμως, δεν έφτιαξε για τον εαυτόν του κάποιο χαρέμι από νεαρά κορίτσια.

Αυτό που βρίσκουμε συγκλονιστικό, είναι η επαναληπτική αναφορά σε ένα από τα καθήκοντα της Aisha σαν σύζυγος του Μωάμεθ. Είχε την απαίτηση η νεαρή νύφη να του καθαρίζει τους λεκέδες σπέρματος από τα ρούχα του, πριν βγει ο Μωάμεθ να πάει για προσευχή:

Ο Sulaiman bin Yasar αφηγείτο: «Την ρώτησα την Aisha (είθε ο Αλλάχ να είναι ευχαριστημένος μαζί της) σχετικά με τα ρούχα τα λερωμένα με σπέρμα. Εκείνη μου είπε: «Συνήθως το ξέπλενα από το ένδυμα του Απόστολου του Αλλάχ [η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του) και εκείνος μετά πήγαινε για προσευχή, με τα σημάδια του νερού ακόμα ορατά.» [15]

Η Aisha έλεγε: Σε περίπτωση που το έβλεπες (δηλαδή τον λεκέ σπέρματος), ήταν αρκετό (για να καθαριστεί το ένδυμα) αν απλώς πλενόταν εκείνο το σημείο, και, σε περίπτωση που δεν το είχες δει, τότε ήταν αρκετό να ραντίσεις εκείνο το σημείο με νερό, επειδή, όποτε τυχόν το παρατηρούσα πάνω σε ρούχο του Αγγελιοφόρου του Αλλάχ [ειρήνη σ’ αυτόν), απλώς το έξυνα να φύγει από το ρούχο και εκείνος έκανε προσευχή καθώς το φορούσε.[16]

Η Aisha (είθε ο Αλλάχ να είναι ευχαριστημένος μαζί της) αφηγήθηκε: «Συνήθιζα να πλένω το σπέρμα από τα ρούχα του Προφήτη (η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του) αλλά ακόμα και τότε, πάλι παρατηρούσα ένα ή δύο κηλίδες να υπάρχουν πάνω στα ρούχα του». [17]

Εκτός από αυτά, έχουμε αρκετές αναφορές όπου ο Μωάμεθ συνήθιζε να χαϊδεύει ερωτικά τις γυναίκες του όταν αυτές βρίσκονταν σε έμμηνο ρύση, και άλλες αναφορές για «νυχτερινούς γύρους», κατά τους οποίους είχε σεξουαλική επαφή με όλες τις συζύγους του μέσα στην ίδια νύχτα:

Η Aisha αφηγήθηκε: «Ο Προφήτης (η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του) και εγώ συνηθίζαμε να παίρνουμε το λουτρό μας μαζί, μέσα στον ίδιο κάδο, ακόμα και όταν ήμασταν σε τελετουργικά ακάθαρτη κατάσταση. Όταν είχα έμμηνο ρύση, με διέταζε να τυλίγω ένα ρούχο γύρω από την μέση μου, και μετά με χάιδευε, όσο είχα την περίοδό μου. Συνήθιζε να φέρνει κοντά μου το κεφάλι του, όποτε βρισκόταν σε απομόνωση, και εγώ πλενόμουν έχοντας την περίοδό μου.»[18]

Η Aisha είπε: «Όποτε ο Απόστολος του Αλλάχ (η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του) επιθυμούσε να χαϊδέψει ερωτικά κάποια από εμάς τις συζύγους κατά την διάρκεια των εμμήνων της, συνήθιζε να την διατάζει να τυλιχθεί με ένα πανί πρώτα, και μετά την χάιδευε.» [19]

Ο Anas bin Malik (είθε ο Αλλάχ να είναι ευχαριστημένος μαζί του) είχε πει: «Ο Προφήτης (η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του] συνήθιζε να επισκέπτεται όλες τις συζύγους του σε ένα γύρο, ημέρα και νύχτα, και οι γυναίκες του αυτές αριθμούσαν ένδεκα.» Είπα στον Anas: «Είχε ο Προφήτης (η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του) τις απαιτούμενες αντοχές να το κάνει αυτό;» Είπε ο Anas: «Διηγούμασταν, πως στον Προφήτη (η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του) είχε δοθεί η δύναμη τριάντα (ανδρών).»[20]

Ο Προφήτης (η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του] είχε την συνήθεια να κάνει ένα γύρο (σεξουαλικών επαφών) με όλες τις συζύγους του μέσα σε μία νύχτα, και είχε εννέα συζύγους [την εποχή εκείνη].[21]

1. Ο Μωάμεθ είχε σεξουαλικές σχέσεις με την Aisha όταν εκείνη ήταν πολύ μικρό παιδί,

2. Αυτή η σχέση επιδιώχθηκε από τον Μωάμεθ, αφού την είχε δει στον ύπνο του,

4. Σε αυτήν είχε δοθεί το καθήκον να καθαρίζει τους λεκέδες σπέρματος από τα ρούχα του,

5. Την χάιδευε ερωτικά εκείνη (και τις άλλες) κατά την περίοδό της και

6. Κατά καιρούς είχε σεξουαλική επαφή με την Aisha και με τις άλλες συζύγους του, μέσα στην ίδια μέρα.

Οι Μουσουλμάνοι απολογητές αντιμετωπίζουν αυτά τα δεδομένα με τρεις διαφορετικούς τρόπους. Όπως ήδη διαπιστώσαμε, κάποιοι υποστηρικτές του Ισλάμ απορρίπτουν τα hadith που καταγράφουν το νεαρό της ηλικίας της Aisha. Όμως, είδαμε πως τα στοιχεία που αποδεικνύουν την ηλικία της Aisha είναι αναμφισβήτητα πολύ ισχυρά για να τα περιφρονήσουμε. Μια άλλη μέθοδος υποστήριξης του γάμου του Μωάμεθ με την Aisha είναι η Μουσουλμανική τάση για ηθικό σχετικισμό. Σύμφωνα με αυτή την άποψη, αφού οι διαφορετικές κουλτούρες έχουν διαφορετικά μέτρα ηθικότητας, είναι λάθος να κριτικάρονται τα μέτρα ηθικότητας των άλλων, στηριζόμενοι πάνω στο ημέτερο ηθικό σύστημα.

Οι Άραβες εφάρμοζαν την πολυγαμία. Ακολουθώντας το έθιμο αυτό, ο Προφήτης Μωάμεθ νυμφεύτηκε κάποιες κυρίες. Η Hazrat Khadijah ήταν δεκαπέντε χρόνια μεγαλύτερη [από αυτόν] όταν έγινε ο γάμος τους. Οι περισσότερες όμως ήσαν στην ηλικία του. Στα πενήντα του, νυμφεύτηκε την Hazrat Aiysha, την κόρη του Hazrat Abu Bakr όταν είχαν μόλις ανθίσει τα νιάτα της. Με υπονοούμενο τον γάμο αυτό, κάποιοι από τους ανατολιστές κατηγορούν τον Προφήτη Μωάμεθ ως «παιδεραστή». Δεν ήταν όμως μονάχα ο Προφήτης Μωάμεθ που είχε νυμφευτεί μικρό κορίτσι, αλλά [ακόμα] και ο πατέρας της Hazrat Aiysha, ο Hazrat Abu Bakr είχε επίσης νυμφευτεί ένα μικρό κορίτσι στα εξήντα του. Ήταν μέρος της επικρατούσας Αραβικής κουλτούρας και έθιμό της. Συνεπώς, δεν θα έπρεπε να το παίρνουμε στα σοβαρά.[22]

Η πλειοψηφία των Ισλαμιστών νομομαθών λέει πως το νωρίτερο που μπορεί να ολοκληρωθεί συζυγικά ένας γάμος, είναι με την εμφάνιση της σεξουαλικής ωριμότητας (bulugh), που υποδηλώνει την εφηβεία. Εφ’ όσον αυτό ήταν η νόρμα σε όλες τις Σημιτικές κουλτούρες και παραμένει η νόρμα σε πολλές άλλες κουλτούρες σήμερα, τότε σίγουρα δεν είναι κάτι που είχε εφεύρει το Ισλάμ.[23]

Έτσι, αφού η πρακτική του να νυμφεύονται νεαρά κορίτσια ήταν «μέρος της επικρατούσας Αραβικής κουλτούρας και έθιμό της», δεν θα πρέπει λοιπόν «να παίρνεται στα σοβαρά» σαν στοιχείο κριτικής εναντίον του Ισλάμ. Αυτή η γραμμή υπεράσπισης είναι στ’ αλήθεια εκπληκτική, διότι, όταν υπερασπίζονται την ηθική τελειότητα του Μωάμεθ, οι ίδιοι οι Μουσουλμάνοι συχνά επιμένουν πως ο Μωάμεθ καταδίκαζε την Αραβική κουλτούρα για την επικρατούσα ανηθικότητά της:

Αφού πέρασε την ζωή του με ένα τόσο αγνό, καθαρό και πολιτισμένο τρόπο, έρχεται μια επανάσταση στην ζωή του [Μωάμεθ]. Τον κουράζει ο σκοταδισμός και η άγνοια, η διαφθορά, η ανηθικότητα, η ειδωλολατρία και η ακαταστασία που τον περιστοιχίζουν από όλες τις μεριές… Θέλει να αποκτήσει εκείνη την δύναμη με την οποία θα μπορέσει να προκαλέσει την πτώση του διεφθαρμένου και ακατάστατου κόσμου, και να θέσει τα θεμέλια ενός νέου και καλύτερου… Ήθελε να αλλάξει ολόκληρη την δομή της κοινωνίας που τους είχε παραδοθεί προ αμνημονεύτων χρόνων.[24]

Οι Μουσουλμάνοι πολύ πρόθυμα υποδεικνύουν την ανηθικότητα στον υπόλοιπο κόσμο, και προπαντός στην Δύση.

Με αυτό όμως, οι Μουσουλμάνοι εκπέμπουν ένα πολύ ασυνεπές μήνυμα προς τα έξω. Όταν βρεθούν αντιμέτωποι με μια ανήθικη πρακτική κάποιας άλλης κουλτούρας, οι Μουσουλμάνοι ομόφωνα κραυγάζουν «Καταδικάζουμε αυτές τις πρακτικές, επειδή εναντιώνονται στον αιώνιο, τέλειο και αναλλοίωτο Νόμο του Θεού!». Και όμως, όταν κάποιος εξετάσει πιο εξονυχιστικά τον ηθικό χαρακτήρα του Μωάμεθ, οι ίδιοι οι Μουσουλμάνοι ξαφνικά λένε «Μην τολμάτε να κρίνετε τον Μωάμεθ! Πρέπει να θυμάστε πως ήταν από διαφορετική κουλτούρα! Ο γάμος με μικρά κορίτσια ήταν κοινή πρακτική στην Αραβία, και συνεχίζει να είναι, χάρη στο προηγούμενο του Μωάμεθ. Οι διαφορετικοί λαοί έχουν διαφορετικές ηθικές νόρμες, οπότε, δεν θα έπρεπε να απασχολεί κανένα η σεξουαλική σχέση του Μωάμεθ με ένα εννιάχρονο κορίτσι.»

Αυτή η βολική μεταπήδηση από τον ηθικό απολυτισμό στον ηθικό σχετικισμό είναι λογικά απαράδεκτη. Παρά ταύτα, οι Μουσουλμάνοι απολογητές έχουν διαμορφώσει και μια άλλη απάντηση για τους επικριτές του Μωάμεθ, ήτοι, πως ο γάμος του Μωάμεθ με την Aisha ήταν μέρος του σχεδίου του Θεού (δηλαδή, ο Θεός είχε κάποιο λόγο για να γίνει αυτός ο γάμος):

Θα πρέπει να λαμβάνεται υπ’ όψιν πως, όπως όλες οι πράξεις του Αγίου Προφήτη (ειρήνη σ’ αυτόν), έτσι και αυτός ο γάμος είχε ένα Θείο Σκοπό. Η Hadrat Aisha ήταν ένα πρόωρα ανεπτυγμένο κορίτσι, και εξελισσόταν στο μυαλό και στο σώμα με ταχύτητα που προσιδιάζει σε τέτοιες σπάνιες προσωπικότητες. Είχε εισαχθεί στον οίκο του Αγίου Προφήτη (ειρήνη σ’ αυτόν) μόλις ήταν στο κατώφλι της εφηβείας της - την πιο ευεπηρέαστη και διαπλαστική περίοδο της ζωής της. Ήταν ο Άγιος Προφήτης (ειρήνη σ’ αυτόν) εκείνος που καλλιέργησε τις ευαισθησίες της και οδήγησε την ανάπτυξη των ικανοτήτων της προς το πιο παραγωγική κατεύθυνση, κάνοντάς την έτσι να παίξει ένα διαπρεπή ρόλο στην ιστορία του Ισλάμ. Επί πλέον, ήταν η μόνη παρθένα κυρία που είχε μπει ποτέ μέσα στον οίκο του Αγίου Προφήτη (ειρήνη σ’ αυτόν), και συνεπώς η πλέον ικανή να μοιράζεται τα συναισθήματα άλλων κυριών μικρότερης ηλικίας, οι οποίες είχαν πολυάριθμες ερωτήσεις να υποβάλουν στον Άγιο Προφήτη (ειρήνη σ΄ αυτόν) σχετικά με σεξουαλικά ήθη και ηθική. Αυτές οι κυρίες ένοιωθαν ντροπή να κάνουν τέτοιες ερωτήσεις μέσω των πιο ηλικιωμένων συζύγων του Αγίου Προφήτη (ειρήνη σ’ αυτόν), λόγω σεμνότητας. Μπορούσαν να εκφράσουν τις σκέψεις τους συγκριτικά πιο ελεύθερα με την Aisha, η οποία ήταν λίγο-πολύ της δικής τους ηλικιακής ομάδας.[25]

Η εφηβεία είναι ένα βιολογικό σημάδι που δείχνει πως μια γυναίκα είναι ικανή να τεκνοποιήσει. Μπορεί κανείς λογικά να το αμφισβητήσει αυτό; Ένα μέρος της σοφίας που εμπεριέχει ο γάμος του Προφήτη Μωάμεθ με την Aishah αμέσως μόλις έφτασε στην εφηβεία, είναι πως με αυτόν τον γάμο οριστικοποίησε ένα σημείο του Ισλαμικού Νόμου, αν και ήδη ήταν μια πολιτισμική νόρμα σε όλες τις Σημιτικές κοινωνίες (ακόμα και σε εκείνη που μεγάλωσε ο Ιησούς).[26]

Εδώ οι Μουσουλμάνοι απολογητές ισχυρίζονται πως ο Μωάμεθ νυμφεύτηκε την Aisha για κάποιον θεϊκό σκοπό. Δηλαδή, τα νεαρά κορίτσια που έχουν απορίες για το σεξ χρειάζονταν κάποιον για να μιλήσουν γι’ αυτό, και ποιο πρόσωπο θα ήταν πιο κατάλληλο, από την νεαρή σύζυγό του Προφήτη; Πέραν αυτού, ο Μωάμεθ ήθελε να ορίσει την εφηβεία ως κατάλληλη ηλικία για γάμο, έτσι αποφάσισε να εφαρμόσει αυτόν τον κανόνα, κάνοντας την μικρή Aisha γυναίκα του.

Αυτή η υπερασπιστική θέση εμπεριέχει πολλά προβλήματα.

Πρώτον, μια τέτοιου είδους αντίδραση μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να δικαιολογήσει σχεδόν οποιαδήποτε συμπεριφορά. Φανταστείτε να δικάζεται ένας σύζυγος για ξυλοδαρμό της συζύγου του. Όταν βρεθεί στο εδώλιο, εξηγεί στο δικαστήριο πως «Κύριε Δικαστά, πολλές γυναίκες είναι θύματα συζυγικού ξυλοδαρμού, και χρειάζονται κάποιον να του τα πούνε. Γι’ αυτό, από το μεγαλείο της καρδιάς μου, αποφάσισα να δείρω την γυναίκα μου, ώστε να μπορεί να παρηγορεί άλλες γυναίκες που δέρνονται από τους συζύγους τους.» Μια τέτοια εξήγηση ποτέ δεν θα γινόταν αποδεκτή (εκτός, πιθανότατα, σε χώρες κάτω από Ισλαμικό νόμο, όπου το Κοράνι εγγυάται το δικαίωμα του συζύγου να δέρνει την γυναίκα του).[27]) Άλλωστε, αν ο Μωάμεθ είχε επικηρύξει ως παράνομο το σεξ με παιδιά, αντί να γίνεται πρόθυμος εφαρμοστής του, τότε τα μικρά κοριτσάκια δεν θα είχαν λόγους να ανησυχούν για το σεξ, και φυσικά δεν θα υπήρχε λόγος να υποβάλουν τις απορίες τους στην Aisha.

Δεύτερον, δεν είναι απαραίτητο για ένα νομοθέτη να θεσμοθετεί νόμους διαπράττοντας τις ενέργειες που θα δημιουργήσουν νομικό προηγούμενο. Με άλλα λόγια, δεν χρειαζόταν ο Μωάμεθ να παντρευτεί στην πράξη ένα μικρό κορίτσι για να θεσμοθετήσει νόμο που να ορίζει την εφηβεία ως κατάλληλη ηλικία γάμου. Σαν νομοθέτης του Ισλάμ, ο Μωάμεθ θα μπορούσε κάλλιστα να εκδώσει ένα σχετικό διάταγμα. Για παράδειγμα, ο Μωάμεθ επέτρεπε στους συζύγους να δέρνουν τις γυναίκες τους. Ήταν απαραίτητο να δέρνει και ο Μωάμεθ τις γυναίκες του, προκειμένου να το θεσπίσει αυτό σαν νόμο; Βεβαίως όχι. Παρομοίως, όταν ένας Αμερικανός νομοθέτης ορίζει πως είναι αποδεκτός ο φόνος λόγω αυτοάμυνας, κανείς βεβαίως δεν θα ισχυριστεί πως ο νομοθέτης αυτός οφείλει να προβεί σε φόνο λόγω αυτοάμυνας, προκειμένου να ευσταθεί ο νόμος του. Συνεπώς, ο ισχυρισμός πως ήταν αναγκαίο ο Μωάμεθ να νυμφευτεί ένα μικρό κορίτσι προκειμένου να θεσπιστεί νομικά η εφηβεία ως η κατάλληλη ηλικία για γάμο, είναι εντελώς σαθρός.

Τρίτον, η Μουσουλμανική δήλωση πως η Aisha ήταν ένα «πρόωρα ανεπτυγμένο παιδί» διαστρέφει τα δεδομένα. Η ίδια η Aisha αναφέρει πως όταν την πήγαν στο σπίτι του Μωάμεθ, εκείνη έπαιζε πάνω σε μια κούνια με τις φίλες της. Επίσης, ακόμα έπαιζε με κούκλες. Με βάση αυτά τα στοιχεία, η Aisha φαντάζει σαν ένα απολύτως φυσιολογικό κοριτσάκι, και όχι σαν ένα νεαρό ενήλικα. Άλλωστε, ειπώθηκε πως ο Μωάμεθ δεν την νυμφεύτηκε επειδή ήταν πρόωρα ανεπτυγμένη - την επέλεξε, επειδή… την είχε δει στον ύπνο του.

Τέταρτον, οι Μουσουλμάνοι ψάχνουν για τους λόγους που θα δικαιολογούν την σχέση του Μωάμεθ με την Aisha, επειδή είναι πεπεισμένοι ότι όλα όσα έκανε ο Μωάμεθ έκρυβαν κάποιον θεϊκό σκοπό. Όταν οι κριτικοί επισημαίνουν τους πολυάριθμους φόνους και δολοφονίες του Μωάμεθ, οι Μουσουλμάνοι λένε πως αυτές οι βίαιες πράξεις ήταν δίκαιες. Όταν οι κριτικοί επισημαίνουν την έκταση της πολυγαμίας του Μωάμεθ, ή την συμμετοχή του στο εμπόριο σκλάβων, ή τις αμέτρητες ληστείες του,[28] οι Μουσουλμάνοι παρέχουν απαντήσεις που όλες βασίζονται στην ιδέα που έχουν για τον Μωάμεθ, πως ήταν ένα έξοχο ηθικό παράδειγμα. Παρομοίως, όταν οι Μουσουλμάνοι βρεθούν αντιμέτωποι με τις λεπτομέρειες της σεξουαλικής συνεύρεσης του Μωάμεθ με την Aisha, υποθέτουν πως θα υπάρχει κάποιος λόγος για όλα αυτά. Μετά εφευρίσκουν δικαιολογίες για την συμπεριφορά του Μωάμεθ (δηλαδή, πως τα άλλα κοριτσάκια δήθεν είχαν ανάγκη από κάποιο πρόσωπο για να μιλήσουν μαζί του για το σεξ), και προβάλλουν αυτές τις δικαιολογίες ως υπεράσπιση της ηθικότητας του Μωάμεθ. Όμως, οι μη-Μουσουλμάνοι δεν ενστερνίζονται αυτή την πίστη τους στην ηθική τελειότητα του Μωάμεθ. Όταν μάλιστα οι μη-Μουσουλμάνοι ακούνε για την βιαιότητά του, την απληστία του, την πολυγαμία του, και την υποστήριξη που έδειχνε στην συζυγική βία, δεν προφέρουν τόσο βιαστικά την δικαιολογία πως «σίγουρα θα είχε κάποιον λόγο», όπως κάνουν οι Μουσουλμάνοι. Γι’ αυτό, οι λόγοι που δίνονται για να δικαιολογήσουν τον γάμο του Μωάμεθ με την Aisha ακούγονται πολύ κούφιοι, όταν τους προβάλλουν σαν λογική υπεράσπιση των ενεργειών του Μωάμεθ.

Τέλος, οι Μουσουλμανικές εξηγήσεις για την συμπεριφορά του Μωάμεθ έχουν παραλείψει να συνυπολογίσουν τους κινδύνους που συνοδεύουν το σεξ σε μια ανώριμη ηλικία. Πολλοί Μουσουλμάνοι διατείνονται πως μόλις ένα νεαρό κορίτσι έχει την πρώτη της έμμηνο ρύση, είναι αρκετά ώριμη να τεκνοποιήσει. Αυτή η νοοτροπία του «αν έχει ματώσει, μπορεί να ζευγαρώσει», εκτός του ότι είναι απεχθής, είναι και εντελώς αναληθής. Ένα εννιάχρονο κοριτσάκι δεν είναι έτοιμο για σεξ, ούτε για τεκνοποιία, ακόμα και αν έχουν αρχίσει νωρίτερα από άλλα κοριτσάκια τα έμμηνά της. Παιδιά τέτοιας ηλικίας είναι ακόμα στην ανάπτυξη. Όταν τους προκύψει εγκυμοσύνη, τα σώματά τους διοχετεύουν τα θρεπτικά συστατικά στο σχηματιζόμενο έμβρυο, στερώντας τα αναπτυσσόμενα σώματα των κοριτσιών από τις τόσο αναγκαίες βιταμίνες, μέταλλα και άλλα στοιχεία. Επί πλέον, οι εφηβικές εγκυμοσύνες είναι και πρόξενοι ποικίλων επιπλοκών, επειδή απλούστατα, τα κορμιά των μικρών κοριτσιών δεν είναι έτοιμα για τοκετό.

Η Δύση έχει διακρίνει τους κινδύνους που η εφηβική εγκυμοσύνη μπορεί να επιφέρει. Οι Μουσουλμάνοι απολογητές συχνά υποστηρίζουν πως ο γάμος με νεαρά κορίτσια ήταν σύνηθες την βιβλική εποχή. Αυτό ίσως να αληθεύει,, αλλά μόνο επειδή οι γάμοι με νεαρές ήταν μέρος της κουλτούρας, και όχι επειδή ο Θεός τους είχε επικυρώσει. Ενώ πολλές Χριστιανικές χώρες έχουν αναγνωρίσει τις πιθανές βλάβες που μπορούν να επιφέρουν οι εγκυμοσύνες στις έφηβες κοπέλες, και ως εκ τούτου έχουν ανεβάσει την νόμιμη ηλικία γάμου, οι Μουσουλμανικές χώρες συχνά αποκλείονται από τέτοιες προόδους, εξ αιτίας του Μωάμεθ. Αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον, επειδή οι Μουσουλμάνοι συχνά υποστηρίζουν πως ο Μωάμεθ ήταν επιστημονικά φωτισμένος, και πως το Κοράνι είναι ένα επιστημονικό αριστούργημα.[29] Στην πραγματικότητα, ο γάμος του Μωάμεθ με την Aisha βλάπτει μικρά κορίτσια κατά μήκος της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής. Οι κίνδυνοι έχουν επισημανθεί ακόμα και από τον οργανισμό των Ηνωμένων Εθνών, ο οποίος εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση σε μια προσπάθεια να αναχαιτιστούν οι πρακτικές που στηρίζονται από το Ισλάμ :

Οι παραδοσιακές πρακτικές μιας κουλτούρας αντικατοπτρίζουν τις αξίες και τις πεποιθήσεις που τηρούνται από τα μέλη μιας κοινωνίας, για διαστήματα που συχνά καλύπτουν ολόκληρες γενιές. Κάθε κοινωνική ομάδα στον κόσμο έχει συγκεκριμένες παραδοσιακές πρακτικές και πεποιθήσεις της ιδιαίτερης κουλτούρας του, μερικές από τις οποίες είναι ωφέλιμες για όλα τα μέλη, ενώ άλλες βλάπτουν μια συγκεκριμένη ομάδα, όπως οι γυναίκες. Στις βλαβερές αυτές παραδοσιακές πρακτικές συμπεριλαμβάνονται: ο ακρωτηριασμός των γυναικείων γεννητικών οργάνων, βεβιασμένο τάϊσμα γυναικών, πρώιμος γάμος, διάφορα ταμπού ή πρακτικές που εμποδίζουν την γυναίκα να ελέγχει την γονιμότητά της, διατροφικά ταμπού και παραδοσιακές πρακτικές γέννας, προτίμηση στα αρσενικά τέκνα και οι επιπτώσεις της στην υπόσταση του θηλυκού τέκνου, η θνησιμότητα θηλυκών βρεφών, πρόωρη εγκυμοσύνη και τιμή προίκας.

Παρά την βλαβερή φύση τους και την παραβίαση διεθνών νόμων για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τέτοιου είδους πρακτικές συνεχίζουν επειδή δεν αμφισβητούνται, και έτσι αποκτούν μια αύρα ηθικότητας στα μάτια εκείνων που τις εφαρμόζουν.

Ο παιδικός γάμος στερεί το κοριτσάκι από την παιδική της ηλικία, περίοδος που είναι απαραίτητη για την βιολογική, συναισθηματική και ψυχολογική της διάπλαση. Στην πραγματικότητα, ο πρόωρος γάμος ασκεί τρομερή συναισθηματική πίεση, αφού η νεαρή απομακρύνεται από το σπίτι των γονέων της και τοποθετείται στο σπίτι ενός συζύγου και πεθερικών. Ο σύζυγος, που θα είναι ως επί το πλείστον πολύ μεγαλύτερος από αυτήν, θα έχει ελάχιστα πράγματα κοινά με μια νεαρή έφηβη. Με αυτόν τον άγνωστο άνδρα είναι υποχρεωμένη να διαμορφώσει μια συναισθηματική και σαρκική σχέση. Υποχρεώνεται να έχει σεξουαλική επαφή μαζί του, αν και σωματικά ίσως να μην έχει σχηματιστεί πλήρως.

Οι επιπλοκές υγείας που προκύπτουν από τους πρώιμους γάμους στην Μέση Ανατολή και την Βόρεια Αφρική -για παράδειγμα- συμπεριλαμβάνουν το ρίσκο χειρουργικού τοκετού, χαμηλό σωματικό βάρος και υποσιτισμός που είναι αποτέλεσμα συχνών εγκυμοσύνων και γαλακτογονία σε μια περίοδος της ζωής που οι ίδιες οι νεαρές μητέρες είναι ακόμα στην ανάπτυξη.

Η πρώιμη εγκυμοσύνη μπορεί να έχει βλαβερές συνέπειες και στις νεαρές γυναίκες και στα μωρά τους. Σύμφωνα με τον οργανισμό Ηνωμένων Εθνών UNICEF, κανένα κορίτσι δεν θα έπρεπε να μείνει έγκυος πριν τα 18, επειδή δεν είναι ακόμα σωματικά έτοιμη να κυοφορεί. Τα βρέφη νεαρών μητέρων κάτω των 18 ετών έχουν την τάση να γεννιούνται πρόωρα και με χαμηλό σωματικό βάρος. Αυτά τα βρέφη έχουν μεγάλες πιθανότητες να πεθάνουν μέσα στον πρώτο χρόνο της ζωής τους. Το ρίσκο για την ζωή της ίδιας της μητέρας είναι επίσης μεγαλύτερο. Η κακή υγεία είναι σύνηθες φαινόμενο ανάμεσα στις άπορες εγκυμονούσες και γαλακτίζουσες γυναίκες.

Σε πολλά μέρη του αναπτυσσόμενου κόσμου, ειδικά σε αγροτικές περιοχές, τα κορίτσια παντρεύονται αμέσως μετά την εφηβεία, και είναι αναμενόμενο να αρχίσουν να τεκνοποιούν αμέσως. Παρ’ ότι η κατάσταση έχει βελτιωθεί από τις αρχές της δεκαετίας του ΄80, σε πολλές περιοχές η πλειοψηφία των κοριτσιών κάτω των 20 ετών είναι ήδη παντρεμένες και έχουν κάνει παιδιά. Παρ’ ότι πολλές χώρες έχουν ανεβάσει την νόμιμη ηλικία γάμου, αυτό έχει επηρεάσει ελάχιστα τις παραδοσιακές κοινωνίες όπου ο γάμος και η τεκνοποιία προσδίδουν «κύρος» στην γυναίκα.

Ένα πρόσθετο ρίσκο στις νεαρές μητέρες είναι και ο εμποδισμένος τοκετός, ο οποίος προκύπτει όταν το κεφάλι του βρέφους είναι πολύ μεγάλο για την σωματική διάπλαση της μητέρας. Αυτό προξενεί κυστο-κολπικά συρίγγια, ειδικά όταν κάποιος ανεκπαίδευτος βοηθός τοκετού πιέζει αδικαιολόγητα για να βγει το κεφάλι του βρέφους.[30]

Σε αντίθεση με τους Μουσουλμανικούς ισχυρισμούς, ένα εννιάχρονο κοριτσάκι, απλούστατα, δεν είναι προετοιμασμένο για σεξουαλική επαφή ή για τα πιθανά επακόλουθά της (εγκυμοσύνη, τοκετός, θηλασμός και ανατροφή ενός παιδιού). Είναι μια αδικαιολόγητα επικίνδυνη πρακτική, μιας και θα μπορούσε να εξασφαλιστεί μια πολύ πιο ασφαλής σχέση, αν ο γάμος ετελείτο λίγα χρόνια αργότερα, όταν το κορίτσι θα ήταν σε προχωρημένη εφηβεία.

Οι Μουσουλμάνοι πιθανόν να απαντούσαν εδώ πως «η Aisha ποτέ δεν έμεινε έγκυος, οπότε, τίποτε απ’ όλα αυτά δεν έχουν σημασία.» Και όμως, έχουν σημασία. Κάθε χρόνο, αμέτρητα νεαρά κορίτσια -που ακόμα παίζουν με τις κούκλες τους- τα πηγαίνουν να μείνουν με κατά πολύ μεγαλύτερους συζύγους. Αν ποτέ ερχόταν κανείς αντιμέτωπος με αυτούς τους συζύγους, εκείνοι δεν θα απολογούνταν λέγοντας «μα είναι μέρος της Αραβικής κουλτούρας», αλλά μάλλον θα διατείνονταν πως «δεν είναι κακό πράγμα, αφού και ο Μωάμεθ το έκανε.»

Ο Μωάμεθ έχει κατηγορηθεί για παιδεραστία σε πολλά γραπτά, κηρύγματα, και συζητήσεις. Είδαμε πως ακόμα και οι πιο πρώιμες παραδόσεις υποστηρίζουν αυτήν την άποψη. Όμως, τα τεκμήρια που αποδεικνύουν την κατηγορία της παιδεραστίας ίσως να είναι πολύ περιορισμένα για να δικαιολογούν ένα τέτοιο σκληρό συμπέρασμα.

Παρομοίως, δεν έχουμε επαρκείς πληροφορίες που να μας επιτρέπουν να αποκαλέσουμε «διεστραμμένο» τον Μωάμεθ. Μπορεί οι σεξουαλικές πράξεις του Μωάμεθ να φαντάζουν τρομακτικές, όμως, δεν γνωρίζουμε αρκετά για την φύση των πράξεων αυτών ώστε να τον αποκαλέσουμε σεξουαλικά έκφυλο ή «αρπακτικό».

Από την άλλη, οι Μουσουλμάνοι είναι υπερβολικά πρόθυμοι να παραβλέπουν την σχέση του Μωάμεθ με την Aisha. Όμως δεν είναι δυνατόν απλώς να παραβλέπουμε την συζυγική σχέση ενός προφήτη με ένα εννιάχρονο κοριτσάκι. Οι Μουσουλμάνοι θεωρούν τον Μωάμεθ ως το υψηλότερο πρότυπο ηθικής ζωής, όμως ο γάμος του με την Aisha αντικρούει την άποψη αυτή. Αν θέλουν να προβάλλουν τον Μωάμεθ ως πρότυπο ηθικότητας, οι Μουσουλμάνοι οφείλουν να καταπιαστούν με τα πολλά αμφισβητήσιμα πράγματα που είχε κάνει.

Υπάρχει ένας απλός αλλά άκρως αποκαλυπτικός τρόπος να αξιολογήσει κανείς την βαρύτητα του γάμου του Μωάμεθ με την μικρή Aisha:

Είναι αναγκαίο να ξεκινήσουμε σχηματίζοντας μια νοητή εικόνα ενός ηθικά τέλειου ανθρώπου. Για τους Μουσουλμάνους, αυτό θα συμπεριλαμβάνει όλα εκείνα τα πράγματα που έχουν διδαχθεί για τον Μωάμεθ. Σύμφωνα με την δική τους νοητή εικόνα, ο Μωάμεθ είναι ένα καλοσυνάτο, γενναιόδωρο, υπομονετικό, ταπεινό και αξιόπιστο άτομο….Προστατεύει ορφανά και χήρες, υπομένει τις διώξεις, βοηθάει τους ενδεείς, και προωθεί την δικαιοσύνη……Προσεύχεται πιστά, νηστεύει τακτικά, και υπακούει τον Θεό σε όλα….Είναι πιστός στους φίλους του και υπομονετικός με τους εχθρούς του…. Ποτέ δεν ενδίδει, όταν πειρασθεί από το πονηρό….

Και τώρα, ας φέρουμε στο νου μας αυτό το ίδιο άτομο, μέσα σε ένα δωμάτιο με ένα αθώο, ανήλικο κοριτσάκι….Της αφαιρεί την κούκλα που έπαιζε, ανεβαίνει επάνω στο κορμάκι της, και βάζει μέσα της το πέος του…. Εκείνη δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει επειδή είναι υπερβολικά μικρή για να γνωρίζει οτιδήποτε για το σεξ…. Τρομαγμένη και συγχυσμένη, βάζει τα κλάματα από τον πόνο που νοιώθει, και αιμορραγεί επάνω στο κρεβάτι, όμως προσπαθεί να μείνει φρόνιμη, από σεβασμό στον νεοαποκτηθέντα σύζυγο, του οποίου η ανταπόδοση είναι να θέτει σε κίνδυνο την ζωή της….Μετά, εκείνος της υποδεικνύει να…..πλύνει τους λεκέδες σπέρματος που είναι στα ρούχα του, για να μπορέσει να πάει να προσευχηθεί στο τέμενος…….

Εάν κάποιος καταφέρνει να διατηρήσει την αρχική εικόνα ηθικής τελειότητας μετά από αυτή την περιγραφή, τότε ίσως να έχει την πίστη εκείνη που χρειάζεται για να είναι Μουσουλμάνος. Αν όμως η εικόνα που είχε σχηματίσει για τον τέλειο άνθρωπο έρχεται τώρα σε σύγκρουση με τα όσα έκανε ο Μωάμεθ σε διάφορες περιστάσεις, τότε μάλλον είναι καιρός να ψάξει αλλού για τον τέλειο άνθρωπο….

01. Maulana Muhammad Ali, «Muhammad the Prophet» (Μωάμεθ ο Προφήτης) (St. Lambert: Payette and Sims, 1993), σελ. 183-184.

02. Sahih Al-Bukhari, μετάφραση Δρ. Muhammad Matraji, (New Delhi: Islamic Book Service, 2002), αριθ. 5133. Επίσης 5134.

11. Το Κοράνι διατάζει τους συζύγους να φέρονται ισότιμα σε όλες τις συζύγους τους (4:3), διαταγή που ο Μωάμεθ παραβίαζε ολοφάνερα. Φυσικά, το ίδιο εδάφιο απαγορεύει στους άνδρες να νυμφεύονται περισσότερες από τέσσερις γυναίκες, αλλά ο Μωάμεθ έλαβε μια «θεϊκή αποκάλυψη» που τον εξαιρούσε από αυτόν τον νόμο (33:50).

22. Professor Maqsood Jafri, «On The Character of Prophet Muhammad (PBUH)» (Περί του Χαρακτήρος του Προφήτη Μωάμεθ), στην ιστοσελίδα: www.irfi.org/articles/articles_201_250/on_the_character_of_prophet_muha.htm

23. Abdur Rahman R. Squires, «The Young Marriage of Aishah» (Ο Νεανικός Γάμος της Αϊσάχ), στην ιστοσελίδα: www.muslim-answers.org/aishah.htm.

24. Abul A’ la Mawdudi, «Towards Understanding Islam» (Προς την Κατανόηση του Ισλάμ) (Islamic Circle of North America, 1986), σελ. 53, 56.

26. Squires, «The Young Marriage of Aishah» (Ο Νεανικός Γάμος της Αϊσάχ).

27. Σύμφωνα με το Κοράνι, «Οι άνδρες είναι οι συντηρητές των γυναικών επειδή ο Αλλάχ έχει κάνει κάποιες από αυτές να υπερέχουν των άλλων και επειδή εκείνοι ξοδεύουν από την περιουσία τους. Οι καλές γυναίκες είναι συνεπώς υπάκουες, φυλάσσοντας τα αθέατα όπως τα φυλάσσει ο Αλλάχ. Και όσο για εκείνες από τις οποίες φοβόσαστε την εγκατάλειψη, να τις επιπλήττετε και να τις αφήνετε μόνες μέσα στους χώρους του ύπνου και να τις δέρνετε. Τότε, αν σας υπακούσουν, μην επιζητείτε τρόπους εναντίον τους; σίγουρα ο Αλλάχ είναι Ύψιστος, είναι Μεγάλος» (στίχος. 4:34, μετάφραση M.H. Shakir).

28. Για αναφορές, διαβάστε το «Islam Beheaded» (Το Ισλάμ Αποκεφαλισμένο) στην διεύθυνση: http://www.answeringinfidels.com/content/view/58/42/.

29. Για περισσότερα επί του θέματος αυτού, δείτε το «Talking Ants and Shrinking Humans» στην διεύθυνση: http://www.answeringinfidels.com/index.php?option=content&task=view&id=63.

30. Γραφείο του Πρέσβη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, Φύλλο Στοιχείων No. 23, «“Harmful Traditional Practices Affecting the Health of Women and Children» (Βλαβερές Παραδοσιακές Πρακτικές που Επιδρούν στην Υγεία των Γυναικών και Παιδιών), στην διεύθυνση http://www.unhchr.ch/html/menu6/2/fs23.htm. Η ίδια η αναφορά είναι πολύ πιο εκτενής από τις επιλογές που παρατίθενται εδώ.

ΒΟΥΔΙΣΜΟΣ

ΕΝΑΣ ΠΟΡΝΟΣ, ΣΕΞΟΜΑΝΙΑΣΚΟ & ΦΙΛΗΔΟΝΟΣ ΔΑΛΑΪ ΛΑΜΑ ΒΟΥΔΑΣ

Η ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΒΟΥΔΙΣΜΟ

Ο Βούδδας αρνήθηκε αρχικά να χειροτονήσει γυναίκες μοναχές, αλλά υπέκυψε στον ξάδερφό του Ανάντα όταν εκείνος θύμισε την αφοσίωση της μητριάς του σε αυτόν... Τα 8 Garudharmas είναι οι οχτώ κανόνες που όρισε ο ίδιος ο Βούδδας για τις μοναχές (bhikkhuni):

1. Ακόμη και μια μοναχή 100 χρονών πρέπει να κάνει τον κόπο να σηκωθεί για να υποδεχτεί και να τιμήσει έναν οποιοδήποτε μοναχό. Οι μοναχοί δεν οφείλουν να δείξουν τέτοιο σεβασμό.

3. Every half month a nun should desire two things from the Order of monks : the asking (as to the date) of the Observance day, and the coming for the exhortation (of a monk).

4. After the rains a nun must invite before both the Orders in respect of three matters; what was seen, what was heard and what was suspected.

5. A nun, offending against an important rule, must undergo manatta (discipline) for half a month before both the Orders.

6. When, as a probationers, she has been trained in the six rules for two years, she should seek ordination from both the Orders.

7. Οι μοναχές να μην τολμήσουν να κακοποιήσουν ή να κακολογήσουν ένα μοναχό! Οι μοναχοί;

8. Οι μοναχές να βουλώνουν το στόμα και μην κάνουν παρατηρήσεις στους μοναχούς. Οι μοναχοί ας τις μαλώνουν.

ΙΝΔΟΥΙΣΜΟΣ

ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΙ ΙΝΔΟΥΙΣΜΟΥ

Η Garuda Purana, ένα ιερό κείμενο του Ινδουισμού, που συνήθως διαβάζεται κατά την καύση των νεκρών, αναφέρει ότι όλες οι γυναίκες, ανεξαρτήτως κάστας, οφείλουν να καούν ζωντανές μετά το θάνατο του συζύγου. Το έθιμο αυτό ονομάζεται sati. Εξαιρέσεις αποτελούν οι έγκυες και οι μητέρες μικρών παιδιών. Αν δεν το κάνουν, θα τιμωρηθούν και θα ξαναγγεννιούνται ως γυναίκες ώσπου να το κάνουν (Garuda Purana ΙΙ 4: 91-100).

«Στολισμένες με ωραία κοσμήματα, χωρίς δάκρυα, απαλλαγμένες από τη θλίψη, να πηδήξουν [οι χήρες] μεσ' την πυρά όπου εκείνος [ο νεκρός σύζυγος] κείται.» (Ριγκ Βέδα Χ, 18: 7)

«Είναι η ύψιστη υποχρέωση για μια γυναίκα να σκοτωθεί μετά τον άντρα της.» (Brahma Purana LXXX, 75)

«Το sati είναι ευλογημένο από τις Βέδες.» (Brahma Purana LXXX, 75)

«Το sati είναι διάσημο σε όλους τους κόσμους.» (Brahma Purana LXXX, 75)

«Οι οκτώ βασίλισσες του Κρίσνα [ενσάρκωση του θεού Βίσνου], που έχουν ονομαστεί, με τη Rukmini ως αρχηγό, αγκάλιασαν το πτώμα του Χάρι [δηλαδή του Κρίσνα] και μπήκαν στη νεκρική πυρά. Η Revati επίσης αγκαλιάζοντας τον Ράμα [άλλη ενσάρκωση του ίδιου θεού], μπήκε στη φλεγόμενη σωρό, που της φαινόταν δροσερή, γιατί χαιρόταν που βρισκόταν με τον αφέντη της. Ακούγοντας αυτά τα γεγονότα, η Ugrasena και η Anakadundubhi, με τη Devaki και τη Rohini, παραδόθηκαν στις φλόγες.» (Vishnu Purana V, 38)

«Αν ο άνδρας μιας γυναίκας πεθάνει, εκείνη ας ζήσει με αγαμία, αλλιώς να μπει στη νεκρική πυρά [προφανώς παρά τη θέλησή της].» (Vishnu Smirti XXV, 14)

Ο Αραβας Alberuni αναφέρει ότι, «Η χήρα έχει την υποχρέωση να διαλέξει μεταξύ δυο πραγμάτων, είτε να παραμείνει χήρα για όλη της τη ζωή, είτε να καεί ζωντανή... Όσον αφορά τις γυναίκες των βασιλιάδων, τις καίνε είτε το θέλουν αυτές είτε όχι» (II, 69).

«Η σύζυγος, όταν πεθάνει ο άντρας της, πρέπει να επιτρέψει να καεί ζωντανή στη νεκρική πυρά του άντρα της.» (Πηγή: Abbe J. A. Du Bois, HINDU CUSTOMS, MANNERS AND CEREMONIES, Oxford 1906, pg. 345)

Δυστυχώς, οι πιστοί στους παραλογισμούς Ινδουιστές ακόμη τηρούν το έθιμο. Το 1990, πάνω από 50 χήρες κάηκαν ζωντανές στο έθιμο αυτό (Πηγή: Sonali Verma, Reuter, 12 August 1997, New Delhi)

ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΚΑΣΤΑΣ

Σύμφωνα με τις ιερές Βέδες, οι θεοί του Ινδουισμού δημιούργησαν το απάνθρωπο σύστημα των καστών μετά από μια ανθρωποθυσία*. Οι καλοί θεοί έφτιαξαν την κατώτερη κάστα απ’ τα πόδια του γίγαντα που θυσίασαν, για να τους τιμωρούν οι άλλοι Ινδουιστές, όταν ανακατεύονται με τους ανώτερούς τους.

*«Οι Brahmin, οι Ksatriya, οι Vaisya και οι Sudra διαχωρίζονται ανάλογα με την ποιότητα των εργασιών τους, σύμφωνα με τις δυνάμεις της φύσης. Η ειρήνη, η εγκράτεια, η αυστηρότητα, η αγνότητα, η αμνησικακία, η δικαιοσύνη, η όραση, η σοφία και η πίστη είναι οι φυσικές υποχρεώσεις των Brahmin. Ο ηρωισμός, η δύναμη, η αποφασιστικότητα, η επινοητικότητα, η ανδρεία στη μάχη, η γενναιοδωρία και η ηγεσία είναι οι φυσικές υποχρεώσεις των Ksatriya. Η γεωργία, η φύλαξη των αγελάδων, και το εμπόριο είναι οι φυσικές υποχρεώσεις των Vaisya, αλλά για τους Sudra αρμόζει μονάχα ο μόχθος και η υπηρεσία των υπολοίπων.» (Μπαγκαβάδ Γκιτά XVIII, 41-44)

«Οι θεοί ετοίμασαν τη θυσία με τον [γίγαντα] Πουρούσα ως προσφορά... Όταν κομμάτιασαν τον Πουρούσα, πόσες μερίδες έφτιαξαν; Πώς ονομάζουν το στόμα του, τα χέρια του; Πώς ονομάζουν τους γοφούς και τα πόδια του; Οι Brahmin ήταν το στόμα του, απ’ τα δυο του χέρια δημιουργήθηκαν οι Rajanya. Οι γοφοί του έγιναν οι Vaisya, από τα πόδια του παράχθηκαν οι Sudra.» (Ριγκ Βέδα X, 10: 6, 11-12)

«Οι γυναίκες, οι Sudra και τα κατώτερα μέλη των τάξεων που έχουν γεννηθεί δυο φορές, δεν αξίζουν να ακούσουν τη Βέδα.» (Bhagavata Purana Ι, 4:25)

Ο ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ

Η ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ ΑΠΑΤΗ ΤΩΝ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΤΗΣ ΙΩΑΝΝΑΣ ΤΗΣ ΛΩΡΑΙΝΗΣ

Αν και επιστημονικά ελέγχεται μόνο το ζήτημα των λειψάνων, η αξία της «Αγιότητας» της Ιωάννας της Λωραίνης ελέγχεται ασφαλώς θεολογικά και κοινωνιολογικά.

Η Ιωάννα της Λωραίνης, μια Αγία του εθνικισμού. Η προσφορά της στρέφονταν μόνο υπέρ του έθνους της, όχι υπέρ του ανθρώπου γενικότερα. (Πηγή Φώτο: http://www.rsc.org/chemistryworld/News/2007/April/04040702.asp, http://www.dhm.de/ausstellungen/mythen/images/F12.jpg, http://www.arastiralim.com/wp-content/uploads/2007/10/jan-dark.jpg)

Αριστερά: «Φωτογραφία από την εκδήλωση που οργάνωσαν οι «Αμφικτύονες Λαμίας» για τον εορτασμό της Μάχης των Θερμοπυλών. Και πάλι η συλλογική παρουσία ήταν εντυπωσιακή». (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 35 - 36, «Οι Έλληνες τιμούν τους προγόνους τους», σελίδα 18)

Δεξιά: Ο εθνικισμός, μέσα από τα χέρια του νεοπαγανισμού (β. περιοδικό Δαυλός), δεν μπορεί να φανταστεί Αγίους «εχθρούς του ελληνισμού»: «Λατρεύουμε ως Άγιους εχθρούς του Ελληνισμού». Πέρα του ότι οι τοποθετήσεις του παγανιστικού περιοδικού είναι υπεργενικευμένες και ψευδείς, δεν μπορεί παρά να παρατηρήσει κανείς μιαν θρησκευτική αλήθεια. Ότι οι αιρετικοί εθνικιστές αποδέχονται ως «Άγιους», όχι εκείνους που πλησιάζουν τον Θεό, αλλά εκείνους που πολεμάνε για το δικό τους έθνος την κάθε φορά· ούτε λόγος να γίνεται για εκείνους που απλούστατα εργάστηκαν υπέρ του έθνους σε καιρό ειρήνης. Όπως αντίστοιχα οι εθνικιστές Γάλλοι κατασκεύασαν μια εθνικιστική πολεμική Αγία, την Ιωάννη της Λωραίνης, όχι μια ειρηνική και απλοϊκή εργάτρια ή νοικοκυρά, οι παγανιστές της σύγχρονης Ελλάδας αναζητούν ήρωες ως «Αγίους», εις τα μνημεία που είναι αφιερωμένα εις τους αρχαίους πολεμιστές, διότι τα σύγχρονα κοιμητήρια ή οι Εκκλησίες «ασφαλώς» αποκλείονται, αφού δύνανται να περιέχουν λείψανα Ορθοδόξων, ακόμη και Αγίων, τα οποία θεωρούνται από τους ίδιους παγανιστές πολλές φορές απλώς «σκουπίδια». (Πηγή Φώτο: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 275, εξώφυλλο)

Άνθρακας αποδεικνύεται ο θησαυρός που φυλάσσεται επί έναν αιώνα σε μουσείο της Αρχιεπισκοπής της Τουρ. Ο λόγος για τα «ιερά λείψανα της Ιωάννας της Λωραίνης», της εθνικής ηρωίδας της Γαλλίας που είχε ανακηρυχθεί αγία το 1920. Σύμφωνα με αναλύσεις που έγιναν, τα «ιερά αυτά λείψανα» προέρχονται από οστά... αιγυπτιακής μούμιας και γάτας, που χρονολογούνται στον 3ο -7ο αιώνα π.Χ. Πρόκειται για απάτη, που αποδίδεται σε έναν φαρμακοποιό του 19ου αιώνα.

Η ιστορία άρχισε, όταν ο ιατροδικαστής δρ. Φιλίπ Σαρλιέ έλαβε πέρυσι την έγκριση της γαλλικής Καθολικής Εκκλησίας να προβεί σε μια σειρά αναλύσεων στα απανθρακωμένα υπολείμματα που φέρεται ότι βρέθηκαν στην πόλη Ρουέν της Νορμανδίας, όπου το 1431 παραδόθηκε στην πυρά ζωντανή η «μάγισσα» Ζαν ντ Αρκ. Σύμφωνα με την παράδοση, το 1867, τα υπολείμματα αυτά βρέθηκαν σε ένα βάζο στη σοφίτα ενός παρισινού φαρμακείου «ως εκ θαύματος». Ο ιατροδικαστής Σαρλιέ και οι συνεργάτες του εκφράζουν την άποψη πως ο φαρμακοποιός δεν πρέπει να απέβλεπε σε χρηματικό όφελος, αλλά ότι προέβη σε αυτή την ενέργεια κυρίως για θρησκευτικούς λόγους, καθώς ήταν μέλος μιας ομάδας η οποία έκανε εκστρατεία για την αγιοποίηση της νεαρής κοπέλας που, ακολουθώντας φωνές αγίων, τέθηκε επικεφαλής των γαλλικών στρατευμάτων εναντίον των Άγγλων κατά το τέλος του Εκατονταετούς Πολέμου. Ο Σαρλιέ τονίζει ότι δεν μπορεί να μιλήσει με βεβαιότητα για τα κίνητρα του αποθηκάριου όσο για τα πορίσματα των ιατροδικαστικών τεστ. Τέτοιου είδους πλαστογραφίες, που χρησιμοποιούν ως πρώτη ύλη οστά αιγυπτιακής μούμιας και γάτας δεν είναι παράξενες στην επιστήμη. Στη μεσαιωνική Ευρώπη συνηθιζόταν μαζί με τις "μάγισσες" να καίνε και γάτες, ενώ μούμιες χρησιμοποιούνταν ακόμη και στις ιατρικές έρευνες.

Πηγή: Ιστορικές Ειδήσεις, Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 65, σελ. 8

ΔΡΥΪΔΙΣΜΟΣ

Στο εξωτερικό, ο νεοπαγανισμός συνήθως εκφράζεται ως συνέχεια της Κέλτικης θρησκείας των Δρυίδων. Η σύχρονη θρησκεία Wicca, που αποτελείται κυρίως από ελαφρόμυαλες φεμινίστριες, επιδιώκει την επιστροφή στην ειδωλολατρεία των Κελτων, ιδίως εκείνων της Μεγάλης Βρεττανίας. Σύγχρονοι Δρυίδες είναι και η κεφαλή της Αγγλικανικής «Εκκλησίας», η βασίλισσα Ελισάβετ η Β’ , αλλά και ο αρχιεπίσκοπος του Καντερμπούρυ...

Να όμως το πραγματικό πρόσωπο αυτής της αρχαίας θρησκείας που, σύμφωνα με τα λεγόμενα των οπαδών της, υποστηρίζει την επιστορφή στη «μητέρα φύση»...

«Και αυτοί οι Γαλάτες που εξευμενίζουν με ανθρωποθυσίες τους ανελέητους θεούς Τεύτα, Έσο και Τάρανη...» (Πηγή: Λουκανός, Φαρσάλια Ι, 422-465)

«Και αυτοί που με καταραμένο αίμα ειρηνεύουν τον άγριο Τευτάτη, τα φριχτά ιερά του Έσου, και οι βωμοί του Τάρανη στυγεροί όπως εκείνοι που αγαπήθηκαν από την Άρτεμη... Και εσείς, ω Δρυίδες, όταν τελείωσε αυτός ο πόλεμος, σε περίεργα μυστήρια και μισητές τελετές γυρίσατε...» (Πηγή: Λουκανός, Φαρσάλια Ι, 495-510)

«Ήταν εκεί ένα άλσος [στη Γαλατία] που από την αρχαιότερη εποχή κανένας άνθρωπος δεν τόλμησε να συλήσει, κρυμμένο από τον ήλιο, με κρύα ανοίγματα... Καμιά συλβανή νύμφη δεν βρήκε κατοικία εδώ, ούτε ο Πάνας, παρά μόνο άγριες τελετές και βάρβαρη λατρεία, απαίσιοι βωμοί... Κάθε δέντρο είχε καθαγιαστεί με αίματα ανδρών... Αν μπορούμε να πιστέψουμε τον αρχαίο θρύλο, κανένα πουλί δεν τόλμησε ποτέ να καθήσει πάνω σε αυτά τα κλαδιά, και κανένα θηρίο δεν έφτιαξε από κάτω φωλιά...» (Πηγή: Λουκανός, Φαρσάλια ΙΙΙ, 453-464)

Οι Δρυίδες στη Βρεττανία θυσίαζαν στη «θεά» Ανδράστη τις γυναίκες αιχμάλωτες ως εξής. Έκοβαν τα στήθη τους, τα έβαζαν στα στόματά τους επάνω, τις διαπερνούσαν με πασσάλους και κρεμούσαν τα άψυχα κορμιά τους σε δέντρα του ιερού άλσους (Πηγή: Διών ο Κάσσιος, LXII 6)

Τις ανθρωποθυσίες των Δρυίδων αναφέρουν και οι Πλίνιος ο Πρεσβύτερος (Historia Naturalis XXX) και Τάκιτος (Annales XIV.28-30, Germania IX και ΧΧΧΙΧ), μεταξύ πολλών συγγραφέων.

Άραγε τι το φεμινιστικό βρίσκουν τόσες γυναίκες σε αυτή τη φρικτή θρησκεία; Θα μπορούσε να υπάρξει πιο κραυγελέα απόδειξη ότι οι θεοί αυτοί ήταν στην πραγματικότητα δαίμονες;

Οι Κέλτες μετά την παρέλευση λίγου καιρού από την ημέρα της ανθρωποθυσίας τοποθετούσαν τα θύματα σε τάξη πάνω στην γη π.χ. κρανίο γυναίκας είχε κάτω γνάθο ανδρικού σκελετού. Πολλές φορές σκελετοί ανθρώπων τοποθετούνταν μαζί με σκελετούς από ζώα, που φέρουν ίχνη σφαγής και τεμαχισμού, όπως γίνονταν κατά τον Νοέμβριο, εορτασμό του «Samhain», του κελτικού «Χάλογουιν» (βλέπε αμερικάνικη εορτή προς αντικατάσταση Καρναβαλιών). Τέτοια ήσαν χοίροι, σκύλοι και όνοι. Στην φωτογραφία 2 σκελετοί γυναικών. Ο ένας έχει σπασμένο λαιμό και ραγισμένο κρανίο, ενώ ο άλλος έχει καταπλακωθεί από 2 μυλόπετρες. Οι Κέλτες ήσαν γνωστοί για την προσφορά του μυελού των οστών προς εξευμενισμό των πνευμάτων. (Πηγή: Περιοδικό Αρχαιολογίας - Ιστορίας των Πολιτισμών «Corpus», τεύχος 43, Άρθρο «Κελτικές ανθρωποθυσίες στο Γόρδιο», της Ελισάβετ Παπατσαρούχα, αρχαιολόγου, σελίδα 17 - 19)

Οι βάλτοι της κεντρικής Ευρώπης και της Βρετανίας έχουν αποκαλύψει πολλά αρχαία πτώματα σε πολύ καλή κατάσταση διατήρησης. Στη φωτογραφία διακρίνεται ο άνθρωπος από τον βάλτο του Lindow στην κατάσταση που ήταν όταν βρέθηκε. Η χημική διεργασία που συντελέσθηκε μέσα στο βάλτο μαλάκωσε όλα τα οστά, ενώ το δέρμα σκούρυνε και ζάρωσε σε βαθμό που να μην είναι αναγνωρίσιμη η σορός (Making Faces) (Πηγή: Περιοδικό Αρχαιολογίας - Ιστορίας των Πολιτισμών «Corpus», τεύχος 52, Άρθρο «Τα πρόσωπα των αρχαίων, Αναπλάσεις Προσώπων», Δημήτριος Μπαζίνας, αρχαιολόγος σελίδα 26)

Αυτή την εικόνα θεωρείται ότι είχε ο άνθρωπος του Lindow όταν ζούσε. Ήταν κελτικής καταγωγής, με μπλε μάτια και σκούρα μαλλιά. Έζησε κατά τον 1^ο αιώνα μ.Χ. και πιθανότατα θυσιάστηκε - εκούσια ή όχι - για να βοηθήσουν οι θεοί να εκδιωχθούν οι Ρωμαίοι από τα βρετανικά εδάφη (Making Faces) (Πηγή: Περιοδικό Αρχαιολογίας - Ιστορίας των Πολιτισμών «Corpus», τεύχος 52, Άρθρο «Τα πρόσωπα των αρχαίων, Αναπλάσεις Προσώπων», Δημήτριος Μπαζίνας, αρχαιολόγος σελίδα 27)

ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΑΤΕΣ

ΠΡΟΣΟΧΗ: Στο τέλος κάθε σελίδας του Ανώνυμου Απολογητή θα παρουσιάζονται νεοπαγανιστικές και αθεϊστών (δήθεν ελληνιστών) απάτες που έχουν σχέση με το θέμα της σελίδας. Αυτές οι απάτες δεν έχουν σκοπό να βάλουν τα περιοδικά στα οποία εμφανίζονται τα νεοπαγανιστικά ψεύδη, εφόσον ούτως ή άλλως παγανιστές συγγράφουν σε διάφορα ανυποψίαστα εξ αυτών και αυτά δεν εκφράζονται από τις απόψεις των αρθρογράφων, αλλά σκοπό έχουν:

1. να καταδείξουν τον κρυφοπαγανιστή αρθρογράφο ώστε να γίνει γνωστός και

2. είτε ο κάθε ενδιαφερόμενος που αναγιγνώσκει εκ νέου άρθρα του να θέτει τον εαυτό του εν εγρήγορση και να ελέγχει θαρρετά τα ψεύδη του κρυφοπαγανιστή (δήθεν ελληνιστή), αν είναι μελετημένος και έχει πρόσβαση σε πρωτογενή βιβλιογραφία

3. είτε εάν δεν έχει πρόσβαση σε βιβλιογραφία, να μην δείχνει πλέον εμπιστοσύνη στον αρθογράφο εφόσον γνωρίζει πως εκφράζει ψεύδη για να σπιλώσει τον Χριστιανισμό υποστηρίζοντας θέσεις παγανισμού, που όμως δεν είναι σχεδόν ποτέ ξεκάθαρες, αλλά που παρουσιάζονται ως «ελληνικές» μιας και η πλειοψηφία των νεοπαγανιστών ντρέπεται να ομολογήσει δημοσίως την θρησκεία που ακολουθεί και προτιμά να καμουφλάρεται με κάτι οικοιότερο, τον πατριωτισμό, που όμως αρρωστημένα έχει μετατραπεί σε ένα παγανιστικό εθνικισμό.

ΕΞΑΙΡΕΣΗ: εξαιρούνται τα προσωπικά βιβλία του κρυφοπαγανιστή αθρογράφου ή τα έντυπα με καθαρά νεοπαγανιστικό προσανατολισμό, ανάμεσα στα τόσα που κυκλοφορούν στην Ελλάδα.

Κεντρική σελίδα με νέο-παγανιστικές απάτες

ΕΙΜΑΙ ΠΙΣΤΟΣ (ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ - ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ)

(Κατά: Σπύρου Καρατζαφέρη, τηλεοπτικός σταθμός Alpha, εκπομπή Αντιγνωμίες, Μάρτιος 2004)

Βίντεο 01: Μέγεθος: 44 Kb - Διάρκεια: 19΄΄: Είδατε... είδατε.. με όλες αυτές τις αποκαλύψεις, το θράσος, κύριε καθηγητά, το θράσος κατά την γνώμη μου, ως πιστού..., εδώ καίγεται το σπίτι μας, καίγεται η γούνα μας...(Πηγή: Σπύρος Καρατζαφέρης, Τηλεοπτικός Σταθμός Alpha, εκπομπή Αντιγνωμίες, Θέμα: Το μετέωρο Βήμα της Κάθαρσης, Μάρτιος 2005)

Βίντεο 02: Μέγεθος: 24Kb - Διάρκεια: 11΄΄ : - Πότε θα αισθανθείς ότι έχεις δικαιωθεί (με την έρευνά σου), ότι εξυγιάνθηκε η εκκλησία, δηλαδή τι θα γίνει; [Κούγιας] - Να σας πω, όταν θα αισθανθώ σαν πιστός; (Πηγή: Σπύρος Καρατζαφέρης, Τηλεοπτικός Σταθμός Alpha, εκπομπή Αντιγνωμίες, Θέμα: Το μετέωρο Βήμα της Κάθαρσης, Μάρτιος 2005)

Μυθοπλάστης: Σπύρος Καρατζαφέρης

Απάντηση: Και όσα δογματικά πράγματα κατασκεύασαν στις διάφορες συνόδους δεν αντέχουν το 2004. Ή θα εκσυχρονιστούνε ή πλέον, όσοι είμαστε χριστιανοί, θα είμαστε χριστιανοί κατ’ επίφασιν (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 42, άρθρο «Ο Σπύρος Καρατζαφέρης μιλάει στον Γιώργο Τσαγκρινό για όλους και για όλα…», σσ. 40-41)

Ακολουθούν ορισμένα αποσπάσματα από την συνέντευξη του Σπύρου Καρατζαφέρη εις τον Γεώργιο Τσαγκρινό για το περιοδικο Ιχώρ, που δίδουν μια ιδιαίτερη απόχρωση γύρω από την «πίστη» του πρώτου:

Σπύρος Καρατζαφέρης (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 42, άρθρο «Ο Σπύρος Καρατζαφέρης μιλάει στον Γιώργο Τσαγκρινό για όλους και για όλα…», σελίδα 39)

1. Τώρα το ρίσκο του δημοσιογράφου στο όνομα της αλήθειας είναι επικίνδυνο, υπό την έννοια ότι μένει άνεργος. Γιατί μένει άνεργος; Είναι το κύκλωμα τέτοιο. Είναι το κεφάλαιο, το όποιο εκβιάζει το «Μέσον», είτε τηλεοπτικό είτε ραδιοφωνικό, είτε εφημερίδα ή περιοδικό, ότι αν δεν διωχτεί αυτός ο ενοχλητικός δεν έχει χρηματοδότηση κ.λπ. Το διαφημιστικό σύστημα κόβει τις διαφημίσεις, η Διοίκηση της Εκκλησίας απειλεί με τον τρόπο της το «Μέσον», η κυβέρνηση λέει στο «Μέσον» δεν θα πάρεις άδεια, διότι υπάρχει αυτό το αίσχος, που δεν έχουν άδειες οι σταθμοί. (Πηγή: ό.π., σσ. 38)

2. Διότι εμείς δεν έχουμε κανένα όπλο, έχουμε όμως μία ατομική βόμβα, την οποία όχι μόνο δεν την χρησιμοποιούμε αλλά την θάβουμε. Ποια είναι; Η κληρονομιά μας. (Πηγή: ό.π., σσ. 38)

3. Ακόμη και χριστιανοί άνθρωποι αναφερόμενοι στον Αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό είπανε εντάξει, καλά η θρησκεία μας, όμως εδώ, στην αρχαιότητα έχουμε την κληρονομιά μας, εδώ είναι οι πατεράδες μας, εδώ είναι οι πρόγονοί μας (Πηγή: ό.π., σσ. 39-40)

4. ... Διότι για να γίνεις καθηγητής Πανεπιστημίου, ένα από τα απαραίτητα «προσόντα» είναι να έχεις και την ευλογία της Διοίκησης της Εκκλησίας.

5. Τ.: Ή και του κόμματος. Άλλα έχετε δίκιο για την Εκκλησία, αφού το αρμόδιο Υπουργείο είναι Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων.

Κ.: Τέλος πάντων και του κόμματος. Αλλά τώρα μιλάω για την Εκκλησία. Άρα δεν μπορεί να έρθει σε μία εκπομπή που προσπαθεί να άνοιξη τα μάτια των Ελλήνων πολιτών για την Αρχαία Κληρονομιά που έχουν, διότι η Διοίκηση της Εκκλησίας είναι εχθρική προς αυτό. Ενώ στην πραγματικότητα υπάρχει αυτή η θρησκεία, διότι υπήρχε η Αρχαία Κληρονομιά. Η χριστιανική θρησκεία, ανεξάρτητα εάν πιστεύει κάποιος ή δεν πιστεύει, είναι όλη οικοδομημένη επάνω στην Αρχαία Ελληνική Γραμματεία. Όποιος λίγο διάβαση, το καταλαβαίνει. Γι’ αυτό και η Εκκλησία αναγκάστηκε εκ των πραγμάτων, ενώ ένα φανατισμένο μέρος του χριστιανισμού πολέμησε, έκαψε, κατάστρεψε αυτόν τον αρχαίο πλούτο, τα ξέρετε άλλωστε πολύ καλά, αναγκάστηκε λοιπόν εκ των πραγμάτων να παντρέψει τον Ελληνισμό με τον Χριστιανισμό. Τι θα πει Ελληνοχριστιανικός πολιτισμός; Η Ορθοδοξία είναι μια παγκόσμια θρησκεία, δεν είναι Ελληνική. Ή τουλάχιστον υποτίθεται ότι δεν είναι Ελληνική. Γιατί είναι λοιπόν «Έλληνοχριστιανισμός» ο όρος; Γιατί το κάνανε; Γιατί δεν μπορούσαν να ξεφύγουν πλέον από τον Ελληνισμό. Εκεί πού τον πολεμούσανε, είπανε ας κάνουμε έναν δεύτερο ελιγμό τώρα, να εκμεταλλευθούμε την κατάσταση και να αγκαλιάσουμε τον Ελληνισμό. Βγαίνουν λοιπόν οι διοικούντες την Εκκλησία και άλλοι Θεολόγοι και προσπαθούν να παντρέψουν τον Χριστιανισμό με τον Ελληνισμό, προσπαθούν να πείσουν τον κόσμο ότι αυτοί οι χριστιανοί έσωσαν τον Ελληνισμό, και λένε και κάτι περίεργα πράγματα, ότι εάν δεν υπήρχαν τα κρυφά σχολεία δεν θα ξέραμε την γλώσσα μας. Κρυφά σχολεία κατά την γνώμη μου δεν υπήρξαν. Υπάρχει και το παράδειγμα της Σερβίας και άλλων Βαλκανικών χωρών, που δεν είχαν κρυφά σχολεία, αλλά την γλώσσα τους την διατήρησαν, παρ’ όλο που ήταν και αυτοί 400 χρόνια σκλάβοι. Της Ελλάδας, κ. Τσαγκρινέ, η Ιστορία γράφεται νύχτα, μαύρα μεσάνυχτα, άρα είναι σκοτεινή και αρνούνται να την διδάξουν σωστά οι δάσκαλοι, αρνούνται να την διδάξουν σωστά οι πνευματικοί άνθρωποι, αρνείται η εκάστοτε κυβέρνηση να την ερευνήσει, να την στήριξη και να την διαδώσει. Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της και τους προγόνους της

6. Τ.: Καταλαβαίνω. Και καταλαβαίνω και την ανησυχία της Εκκλησίας, όταν σκέπτομαι ότι τα περισσότερα πατερικά κείμενα στην ουσία είναι διασκευές Πλατωνικών και Νεοπλατωνικών κειμένων. Και πολλούς ίσως τους φοβίζει ότι μπορεί να βγει προς τα έξω αυτή η αλήθεια, ότι έχουμε στην ουσία διασκευές Νεοπλατωνικών κειμένων, που εμφανίζονται σαν σκέψεις των πατέρων της Εκκλησίας.

Κ.: Γι’ αυτό σας λέω, τα ξέρετε αυτά και εσείς. Κοιτάξτε, κ. Τσαγκρινέ, οι διοικούντες την Εκκλησία θα πρέπει να καταλάβουν και να αντιληφθούν ότι βρισκόμαστε στο 2004, και ότι όλα αυτά που επέβαλαν μετά τον Χριστό οι διάφορες οικουμενικές σύνοδοι δεν μπορούν να ανταποκριθούν στα σημερινά προβλήματα, και να καταλάβουν επίσης ότι δεν είναι θεόπνευστες οι οικουμενικές σύνοδοι, κι ότι άνθρωποι τις οργάνωσαν, φανατισμένοι ή μη, με πρόεδρο έναν αυτοκράτορα της εποχής εκείνης. Και όσα δογματικά πράγματα κατασκεύασαν στις διάφορες συνόδους δεν αντέχουν το 2004. Ή θα εκσυχρονιστούνε ή πλέον, όσοι είμαστε χριστιανοί, θα είμαστε χριστιανοί κατ’ επίφασιν (Πηγή: ό.π., σσ. 40 -41)

7. Τ.: Το "παλιό καλό κρασί" της αξιόλογης και γεμάτης ενδιαφέρον δημοσιογραφίας.

Κ.: ... Και να σάς πω κάτι; Θέλω, αν είναι δυνατόν, να αναγκάσω αυτό το λιμνάζον κατεστημένο, το πνευματικό λεγόμενο κατεστημένο, να έλθει να καθίσει στο τραπέζι και να μας πει τις απόψεις του για την αρχαία Ελλάδα, για τον χριστιανισμό, για τον πολιτισμό μας. Έχουν υποχρέωση να μας το πουν. Εντάξει, τους διόρισε καθηγητές η Ιερά Σύνοδος. Το καταλαβαίνω, μα τώρα πια πρέπει να μιλήσουν. Εγώ δεν λέω τι να πουν. Αυτό που πιστεύουν να πουν. Την ιστορική αλήθεια. (Πηγή: ό.π., σσ. 49)

Αυτά λέει ο Σπύρος Καρατζαφέρης που «πιστεύει». Ας σκεφτεί κανείς τι θα έλεγε αν δεν «πίστευε» κιόλας. Αλλά για να ξεκαθαρίσουμε ελάχιστα πράγματα, διότι τα υπόλοιπα έχουν αναλυθεί ευρέως εις τις σελίδες του Απολογητή:

α. ...διότι η Διοίκηση της Εκκλησίας είναι εχθρική προς αυτό. Ενώ στην πραγματικότητα υπάρχει αυτή η θρησκεία, διότι υπήρχε η Αρχαία Κληρονομιά. Η χριστιανική θρησκεία, ανεξάρτητα εάν πιστεύει κάποιος ή δεν πιστεύει, είναι όλη οικοδομημένη επάνω στην Αρχαία Ελληνική Γραμματεία. Όποιος λίγο διάβαση, το καταλαβαίνει...

β. Και όσα δογματικά πράγματα κατασκεύασαν στις διάφορες συνόδους δεν αντέχουν το 2004. Ή θα εκσυγχρονιστούνε ή πλέον, όσοι είμαστε χριστιανοί, θα είμαστε χριστιανοί κατ’ επίφασιν (Πηγή: ό.π., σσ. 40 -41)

Ακριβώς όποιος έχει διαβάσει λίγο δεν καταλαβαίνει, διότι η Χριστιανική Θρησκεία, ανεξάρτητα εάν δεν πιστεύει κάποιος ή πιστεύει, οικοδομήθηκε από τον Θεό Χριστό επάνω στους μαθητές (1) και πάνω σε όλους τους Χριστιανούς (2) ανεξάρτητα οποιαδήποτε αρχαίας γραμματείας Ελληνικής ή μη. Εάν δεν υπήρχε ο Αναστάς Χριστός όλη η Χριστιανική διδασκαλία είναι άνευ σημασίας και περιεχομένου. Εξάλλου, άξιο σημειώσεως τυγχάνει αυτό που ο ίδιος ο Σπύρος Καρατζαφέρης αναφέρει: «Εγώ γιατί έκανα αυτές του «άλλου είδους» Ελληνότροπες εκπομπές; Γιατί θύμωσα. Ούτε ιδιαίτερα ενημερωμένος είμαι, ούτε ιστορικός είμαι, ούτε έχω εντρυφήσει στο θέμα» (Πηγή: ό.π., σσ. 38)

Έτσι λοιπόν το ζήτημα δεν είναι αν θα «εκσυγχρονιστούν» τα δόγματα (Αλήθειες) της Εκκλησίας που δεν είναι ανθρώπινα αλλά του Θεού (3) , αλλά αν κάποιοι θα εξακολουθήσουν ακόμη να είναι πιστοί στις θείες αλήθειες, Ορθόδοξοι Χριστιανοί, εφόσον δεν είναι «ιδιαίτερα ενημερωμένοι», κατά και μετά τις «εποχές» του «2004», όπου διάφοροι αναγεννημένοι πειρασμοί, όπως και η νεοειδωλολατρία (4), και η γενική πτώση της ηθικής θα τους οδηγήσει εις φανερή και δημόσια δηλωμένη «απώλεια» ή απλά θα τους αναγκάσει να «προσπαθούν να πείσουν τον κόσμο» ότι είναι Χριστιανοί και μάλιστα πιστοί, ενώ οι ίδιοι θα γνωρίζουν ότι βασικά είναι «κατ’ επίφασιν» τέτοιοι.

Αριστερά: Γιάννης Χαραλαμπόπουλος, εκδότης του περιοδικού Απολλώνειο Φως,

Μέσο: Γεώργιος Τσαγκρινός, Διευθυντής Περιοδικού Ιχώρ

Αριστερά: Τηλεφωνική παρέμβαση εις την εκπομπή του Σάββα Χατζηπαρασκευά, Εκδότη της Εφημερίδας «Στόχος» (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, εκπομπή Αθέατος Κόσμος - Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2004)

Βίντεο 58, Μέγεθος 349 Kb - Διάρκεια 2: 27 Ο Γεώργιος Τσαγκρινός, διευθυντής του νεοπαγανιστικού περιοδικού Ιχώρ, μαίνεται ενάντια εις τον εκδότη της εφημερίδας «Στόχος», εφόσον θεωρεί πως ο εν λόγω εκδότης κατ’ αρχάς δεν ανήκει εις τον χώρο («ελληνοκεντρικό») και επιπλέον και ιδιαίτερα εκφράζει πολιτικές πεποιθήσεις οι οποίες δεν συνάδουν με την δημοκρατία.

Τελειώνοντας πρέπει να σημειωθεί πως το περιοδικό Ιχώρ που φιλοξένησε την συνέντευξη του Σπύρου Καρατζαφέρη, δεν είναι περιοδικό που «ανέχεται Ορθόδοξες γνώμες» και μάλιστα πιστών. Ο καθείς πρέπει να εξάγει τα συμπεράσματά του διότι ο κάθε δημοσιογράφος αλλά και ο κάθε πολίτης του ελληνικού κράτους, έχει το αναφαίρετο δημοκρατικό δικαίωμα να κοινοποιήσει εις το κοινό οιανδήποτε πληροφορία υποπέσει εις την αντίληψή του. Και ασφαλώς ο Σπύρος Καρατζαφέρης έχει το δικαίωμα να ασχολείται, με ότι είδους δημοσιογραφική έρευνα επιθυμεί ο ίδιος, όπως π.χ. σκανδαλολογίας, υπό το φάσμα του θεραπευτή θιγόμενου πιστού της Χριστιανικής θρησκείας. Κατά τον ίδιο τρόπο ο Ανώνυμος Απολογητής έχει το δικαίωμα να παρουσιάζει εις το κοινό, τα διαφορετικά ρούχα που ενδύεται ο καθείς, από εκείνα που πραγματικά του αρμόζουν. Διότι αλλιώς αντιλαμβάνεται ο «άρρωστος» πολίτης κάποιον, που όντας ιατρός, ερευνά για αρρώστους και αλλιώς τον «νεκροθάφτη» που φορά στολή ιατρού και επιθυμώντας «ψυχικές κηδείες», συντελεί εις την διασπορά «ψυχικών ασθενειών» ανάμεσα σε εκείνους που δεν αντελήφθησαν πως ο νεκροθάφτης δεν παραχωρεί «αντιβίωση» αλλά μια καλή ξύλινη «πνευματική νεκροφόρα»

Σημειώσεις

1. Κατά Ματθαίον Κεφ. Ιστ΄ «18 κἀγὼ δέ σοι λέγω ὅτι σὺ εἶ Πέτρος, καὶ ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τὴν ἐκκλησίαν»

2. Προς Εφεσίουςκ Κεφ. Δ΄ «10 ὁ καταβὰς αὐτός ἐστι καὶ ὁ ἀναβὰς ὑπεράνω πάντων τῶν οὐρανῶν, ἵνα πληρώσῃ τὰ πάντα. 11 καὶ αὐτὸς ἔδωκε τοὺς μὲν ἀποστόλους, τοὺς δὲ προφήτας, τοὺς δὲ εὐαγγελιστάς, τοὺς δὲ ποιμένας καὶ διδασκάλους, 12 πρὸς τὸν καταρτισμὸν τῶν ἁγίων εἰς ἔργον διακονίας, εἰς οἰκοδομὴν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ») και (Α΄ Προς Κορινθίους, Κεφ γ΄ «9 Θεοῦ γάρ ἐσμεν συνεργοί· Θεοῦ γεώργιον, Θεοῦ οἰκοδομή ἐστε.»

3. Κατά Ιωάννην, Κεφ. Κ΄ «21 εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς πάλιν· Εἰρήνη ὑμῖν. καθὼς ἀπέσταλκέ με ὁ πατήρ, κἀγὼ πέμπω ὑμᾶς. 22 καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐνεφύσησε καὶ λέγει αὐτοῖς· Λάβετε Πνεῦμα ἅγιον· 23 ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται.»

4. Β΄ Τιμόθεον, Κεφ. Δ΄ «3 ἔσται γὰρ καιρὸς ὅτε τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας οὐκ ἀνέξονται, ἀλλὰ κατὰ τὰς ἐπιθυμίας τὰς ἰδίας ἑαυτοῖς ἐπισωρεύσουσι διδασκάλους κνηθόμενοι τὴν ἀκοήν, 4 καὶ ἀπὸ μὲν τῆς ἀληθείας τὴν ἀκοὴν ἀποστρέψουσιν, ἐπὶ δὲ τοὺς μύθους ἐκτραπήσονται»

Ο ΚΑΗΜΕΝΟΣ ΙΗΣΟΥΣ

(Κατά: Δρ. Γεώργιου Μουστάκη, «Ελληνισμός -Χριστιανισμός στο Βυζάντιο», Εκδόσεις Ελεύθερη Σκέψις, σ. 70)

Ο Δρ. Γεώργιος Μουστάκης εις το Συνέδριο στην Φιλοσοφική Αθηνών, με θέμα: Ελληνισμός Χριστιανισμός στο Βυζάντιο. (Πηγή: «Ελληνισμός -Χριστιανισμός στο Βυζάντιο, το Βυζάντιο ωφέλησε ή έβλαψε τον ελληνισμό»;, Μάριος Δημόπουλος - Απολλωνιος, εισηγητής - Διοργανωτής, εκδόσεις Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα Νοέμβριος 1998, σελίδα 70)

Όμως δεν δικαιούμεθα να μιλάμε για για Χριστιανισμό και για χριστιανικό λόγο, διότι τα κείμενα βοούν. Και δεν υπάρχει, έτσι νομίζω, για μας τους Χριστιανούς επισημότερο κείμενο από το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού, του καημένου Ιησού Χριστού, που ποτέ δεν ακούγεται, η Ορθοδοξία ακούγεται, το Βυζάντιο ακούγεται, ο παραπονεμένος Ιησούς μένει στην γωνιά ο καημένος, για μένα όχι καημένος, για μένα διδάσκαλος. Και διδάσκει το εξής, όταν είδε τους Έλληνες. Παρουσιάζεται ο Φίλιππος και του λέει: «κάποιοι Έλληνες σε ζητούσι». Και εκείνος ο άκακος και πράος διδάσκαλος της πίστεώς μας είπε ενθουσιωδώς: «Ήλθε η ώρα, για να δοξασθεί -δια μέσου των Ελλήνων εννοείται- ο υιός του Ανθρώπου». Αν το λέει εκείνος, θα έπρεπε εμείς να λέμε τους Έλληνες ειδωλολάτρες, όταν ο Ιησούς Χριστός δεν θέτει τέτοιο θέμα; Τους λέει Έλληνες και τους αποδέχεται (Πηγή: «Ελληνισμός -Χριστιανισμός στο Βυζάντιο, το Βυζάντιο ωφέλησε ή έβλαψε τον ελληνισμό»;, Μάριος Δημόπουλος - Απολλωνιος, εισηγητής - Διοργανωτής, εκδόσεις Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα Νοέμβριος 1998, σελίδα 70)

Μυθοπλάστης: Δρ. Γεώργιος Μουστάκης

Απάντηση: Εκ πρώτης όψεως παρατηρεί κανείς, πως ο Γεώργιος Μουστάκης φανερώνεται ως να διαχωρίζει τις διδασκαλίες της Ορθοδοξίας, από εκείνες του «παραπονεμένου» Ιησού Χριστού: «η Ορθοδοξία ακούγεται,.. ο παραπονεμένος Χριστός δεν ακούγεται...». Μα ο ίδιος λίγο αργότερα αναφέρει :«..ερμηνεύω την Αγία Γραφή. Ως θεολόγος της Ορθοδοξίας έχω δικαίωμα να την ερμηνεύω» (ό.π. σελ. 71).

Στο συγκεκριμένο σημείο ο Γ. Μουστάκης χρησιμοποιεί μια ρήση του Ιησού Χριστού για να υπερασπίσει τις πολλές θρησκευτικές θεωρίες μιας εθνότητας, ανάμεσα σε άλλες, δηλαδή εκείνης των αρχαίων Ελλήνων. Τα παράδοξα όμως αυτής της τοποθέτησης θα φανούν χρόνια αργότερα τι υποκρύπτουν:

α. Ενώ το θέμα του Συνεδρίου είναι αν το Βυζάντιο ωφέλησε τον Ελληνισμό, αυτός θυμάται τον «κακομοίρη» για τους άλλους Ιησού Χριστό, δηλαδή θυμάται το Θεό για να υπερασπίσει τον «Ελληνισμό» («...θα έπρεπε εμείς να λέμε τους Έλληνες ειδωλολάτρες,») έναντι του Χριστιανικού Βυζαντίου, πράγμα εκτός θέματος. Και το κάνει παραπονούμενος, πως δηλαδή τον «κακομοίρη» τον Ιησού Χριστό, κανείς δεν Τον θυμάται, παρά του ιδίου, που Τον χρησιμοποιεί, ως ελέχθει, με σκοπό την τόνωση αρχαίων θρησκευτικών θεωριών, επωφελούμενος του ελληνικού εθνικού φρονήματος των ακροατών του Συνεδρίου της Φιλοσοφικής Σχολής.

β. Μερικά χρόνια αργότερα, το περιοδικό Δαυλός, εις το οποίο ο Δρ. Γεώργιος Μουστάκης συγγράφει ως αρθρογράφος, χρησιμοποιεί την εθνικότητα και τον ακραίου τύπου ελληνικό εθνικισμό κι ιδεολογικό φασισμό, και τραβά μια διαγραφή εις την εικόνα του εναθρωπισμένου Θεού, του Ιησού Χριστού, εις το εξώφυλλό του τεύχους 272 - 273. Τότε όμως η ευαισθησία του Δρ. Γεώργιου Μουστάκη για τον «παραπονεμένο ή κακομοίρη Χριστό» δεν ενοχλείται. Κι ενώ πολλά λέγονται για τον «ελληνισμό» (βλ. «η Ορθοδοξία ακούγεται, το Βυζάντιο ακούγεται»), αυτός κάνει τα στραβά μάτια για 6 ολάκερους μήνες και δεν αποστέλλει ένα άρθρο ως απάντηση σε αυτό το φανατικό λιβελογράφημα του Ίων Δημόφιλου, ως όφειλε σαν «θεολόγος της Ορθοδοξίας» προς υπεράσπιση του «άκακου και πράου διδάσκαλου της πίστεώς μας»· ίσως γιατί πιστεύει κι ο ίδιος ο Δρ. Γεώργιος Μουστάκης, πως ο «ανθελληνικός» ρόλος του Ιησού παρουσιάζεται «από τα ίδια τα ευαγγέλια»» (Πηγή: Δαυλός, τ. 272-273, για τα οποία ο τελευταίος «θεολόγος» ότι «δεν υπάρχει, έτσι νομίζω, για μας τους Χριστιανούς επισημότερο κείμενο από το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού». Αντίθετα αδιαφορεί εντελώς προκλητικά και ... κάλλιο ας απαντήσει κανείς ανώνυμος από το διαδίκτυο, παρά να ασχοληθεί αυτός, ο Δρ. της «θεολογίας» Γεώργιος Μουστάκης, που «ο παραπονεμένος Ιησούς μένει στην γωνιά», με ευθείες μονοκονδυλιές του Δαυλού μέσα σε απαγορευτικά σύμβολα.

«Ιησούς: Κήρυκας μίσους, διχασμού και ανθελληνισμού, αποκάλυψη του ρόλου του από τα ίδια τα ευαγγέλια» (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 272 - 273, εξώφυλλο)

Με λίγα λόγια, οι αρχαιολάτρες, παρουσιάζουν το Χριστό κι ομιλούν περί Αυτού, όποτε κι όταν τους συμφέρει· δηλαδή, κάθε φορά που δήθεν Αυτός αποδέχεται τις παγανιστικές τους θεωρίες: ενώ «Τους λέει Έλληνες και τους αποδέχεται...», «...θα έπρεπε εμείς να λέμε τους Έλληνες ειδωλολάτρες», απορούν οι «Δρ. θεολόγοι». Κι όταν οι ίδιοι αυτοί αρχαιολάτρες χρειάζονται να υπερασπίσουν τις εθνικιστικές του ιδέες, δεν Τον αποδέχονται, γι’ αυτό και Τον διαγράφουν.

Ας μη θεωρήσει δε κανείς πως ο Γεώργιος Μουστάκης δεν είχε από τότε σχέση με το αθεϊστικό κι αντιχριστιανικο περιοδικό Δαυλός. Εις το συνέδριο της φιλοσοφικής Αθηνών, δε δίστασε να του κάνει μαύρη διαφήμιση μπρος εις ακροατήριο του Πανεπιστημίου : «Ο μητροπολίτης Φλωρίνης, έγραψε ο «Δαυλός» πριν έξι μήνες....» (Πηγή: «Ελληνισμός -Χριστιανισμός στο Βυζάντιο, το Βυζάντιο ωφέλησε ή έβλαψε τον ελληνισμό»;, Μάριος Δημόπουλος - Απολλωνιος, εισηγητής - Διοργανωτής, εκδόσεις Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα Νοέμβριος 1998, σελίδα 73)

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΑΠΟΔΕΧΕΤΑΙ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΩΣ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΣ

(Κατά: Δρ. Γεώργιου Μουστάκη, «Ελληνισμός -Χριστιανισμός στο Βυζάντιο», Εκδόσεις Ελεύθερη Σκέψις, σ. 70)

Παρουσιάζεται ο Φίλιππος και του λέει: «κάποιοι Έλληνες σε ζητούσι». Και εκείνος ο άκακος και πράος διδάσκαλος της πίστεώς μας είπε ενθουσιωδώς: «Ήλθε η ώρα, για να δοξασθεί -δια μέσου των Ελλήνων εννοείται- ο υιός του Ανθρώπου». Αν το λέει εκείνος, θα έπρεπε εμείς να λέμε τους Έλληνες ειδωλολάτρες, όταν ο Ιησούς Χριστός δεν θέτει τέτοιο θέμα; Τους λέει Έλληνες και τους αποδέχεται (Πηγή: «Ελληνισμός -Χριστιανισμός στο Βυζάντιο, το Βυζάντιο ωφέλησε ή έβλαψε τον ελληνισμό»;, Μάριος Δημόπουλος - Απολλωνιος, εισηγητής - Διοργανωτής, εκδόσεις Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα Νοέμβριος 1998, σελίδα 70)

Μυθοπλάστης: Δρ. Γεώργιος Μουστάκης

Απάντηση: Ο Ιησούς Χριστός αποδέχεται όλους τους ανθρώπους, αλλά όχι τις θεωρίες τους. Ο Ιησούς Χριστός δεν ανέφερε ποτέ τον όρο «ειδωλολάτρης», αλλά αναφέρει τον όρο «Εθνικός» (1), ενώ σε άλλη περίσταση που αναφέρεται εις τα Ευαγγέλια, εκβάλλει δαιμόνιο από «Ελληνίδα» (2) εις την θρησκεία, Χαναναία (3) όμως στην εθνότητα. Για τα Ευαγγέλια λέγει ο Γεώργιος Μουστάκης: «...για μας τους Χριστιανούς επισημότερο κείμενο από το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού». Πώς εξηγεί λοιπόν ο Γεώργιος Μουστάκης αυτή την αναφορά του Χριστού για Εθνικούς και την αναφορά των Ευαγγελίων για Έλληνες το θρήσκευμα; Άραγε ο όρος Εθνικός, που συνταυτίζεται από τον Κύριο με τον όρο Τελώνης, σε ποιους αναφέρεται; ή μήπως η «Ελληνίς» Χαναναία δεν είναι Εθνική, αλλά Χριστιανή;

Πώς θα μπορούσαν άραγε οι Έλληνες γενικά να μην ήταν ειδωλολάτρες, όταν η θρησκεία τους διαφέρει εντελώς από αυτά που διδάσκει ο Χριστός κι όταν οι Έλληνες φιλόσοφοι, παρά τις πρωτότυπες και καινοφανείς ιδέες τους αντιμάχονται ο ένας τον άλλον; είναι οι αλήθειες πολλές; Κι αν είναι οι αλήθειες πολλές γιατί ο Χριστός λέγει πως μόνο Αυτός είναι η αλήθεια (4) κι όχι η θρησκεία ή οι φιλοσοφίες των Ελλήνων ή των άλλων λαών;

Εφόσον κατά το Γ. Μουστάκη οι Έλληνες δεν ήσαν ειδωλολάτρες, επειδή ορισμένοι απολογητές, όπως ο ίδιος παρατηρεί στην σελίδα 72, σωστά αναγνώρισαν πως ορισμένες ιδέες Ελλήνων σοφών δεν αντίκεινται, αλλά συμφωνούν με τη Χριστιανική Θεολογία, τότε γιατί ο Χριστός ενανθρώπισε; δε θα έφθανε να βάλει τους Έλληνες εις την θέση Του ως αντικαταστάτες και δημιουργούς διδασκαλίας και να μην ενανθρωπίσει;

Ποιο το νόημα τις διαταγής, όπως τα Ευαγγέλια διδαχθούν σε όλο τον κόσμο κι όλα τα έθνη (5); Γιατί δεν αναφέρει το Ευαγγέλιο να μη διδαχθούν τα Ευαγγέλια εις τους Έλληνες, εφόσον αυτοί όλοι συλλήβδην, «σύμφωνα» με τους απολογητές, είναι ήδη Χριστιανοί; «Και λυπούμαι. Κανείς μέχρι τώρα δεν εξωνομάτισε και δεν εξήγγειλε ονόματα σαν του Ιουστίνου του Φιλοσόφου Μάρτυρα, ο οποίος μοναδικός είπε, πως «ἐγώ δέχομαι, ὅτι οἱ πρό Χριστοῦ μετά Λόγου λαλήσαντες, κἄν μή ὄντες Χριστιανοί, Χριστιανοί ὦσι»» (6). Ασφαλώς εδώ ο Γ. Μουστάκης δε διευκρινίζει, πως ο Ιουστίνος ομιλά για εκείνους που είχαν το «Λόγο», δηλαδή το Άγιο Πνεύμα, κι όχι ανεξαιρέτως όλους τους Έλληνες, μήτε όλους τους σοφούς του κόσμου. Δε ξεχωρίζει ο Ιουστίνος εθνότητες, αλλά καταστάσεις Σπερματικού Λόγου, ο οποίος ασφαλώς και δεν έφθανε σε πληρότητα τις διδαχές, που ο ίδιος ο Χριστός κατέθεσε.

Ο Χριστός θα δοξασθεί από τους Έλληνες, όχι για όλα όσα ήσαν αυτοί εις τα θεολογικά, αλλά για όσα θα γινόταν στα θεολογικά, δηλαδή για το ότι θα γίνουν οι πρώτοι εθνικά φορείς κι υπηρέτες της θεϊκής διδασκαλίας Του, μιας κι οι Ιουδαίοι Τον απέρριψαν ολοκληρωτικά, ενώ οι Έλληνες μπολιασμένοι από τη φιλοσοφία, εννόησαν ευκολότερα τα Χριστιανικά δόγματα. Ο Χριστιανισμός διαδίδεται και διδάσκεται μέσα από την Ελληνική γλώσσα και μέσα από τους Έλληνες απολογητές, ιερείς, κι επισκόπους, όμως κανείς εξ αυτών δε διδάσκει τις θεωρίες των φιλοσόφων, που αν και καλές για να αυξάνουν ως πρώτο βήμα την ανθρώπινη σκέψη, εντούτοις ήσαν γενικά άστοχες εις τη θεολογία, θεωρώντας τον κόσμο ως το θείον, εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων. Ουδείς εξ αυτών, από όσους είναι γνωστοί σήμερα, δεν έχει αναφέρει την ύπαρξη του εξωκοσμικού Θεού, που υποστηρίζει η Ορθόδοξη Θεολογία, μήτε σαφώς το Χριστό, δια μέσω του οποίου υπάρχει σαφής λύτρωση.

Τέλος θα ήταν πολύ χρήσιμο να απαντήσει ο Γεώργιος Μουστάκης εις το εξής ερώτημα: εφόσον οι αρχαίοι Έλληνες λατρεύοντας το 12θεο δεν είναι ειδωλολάτρες («...θα έπρεπε εμείς να λέμε τους Έλληνες ειδωλολάτρες...»), μήπως είναι ειδωλολάτρες οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, εφόσον η Ορθοδοξία, ουδεμία σχέση έχει με τον παγανισμό ή τη φιλοσοφία για τη φιλοσοφία;

Σημειώσεις

1. Κατά Ματθαίον, Κεφ Ιη΄ «15 Ἐὰν δὲ ἁμαρτήσῃ εἰς σὲ ὁ ἀδελφός σου, ὕπαγε ἔλεγξον αὐτὸν μεταξὺ σοῦ καὶ αὐτοῦ μόνου· ἐάν σου ἀκούσῃ, ἐκέρδησας τὸν ἀδελφόν σου· 16 ἐὰν δὲ μὴ ἀκούσῃ, παράλαβε μετὰ σοῦ ἔτι ἕνα ἢ δύο, ἵνα ἐπὶ στόματος δύο μαρτύρων ἢ τριῶν σταθῇ πᾶν ῥῆμα. 17 ἐὰν δὲ παρακούσῃ αὐτῶν, εἰπὲ τῇ ἐκκλησίᾳ· ἐὰν δὲ καὶ τῆς ἐκκλησίας παρακούσῃ, ἔστω σοι ὥσπερ ὁ ἐθνικὸς καὶ ὁ τελώνης.»

2. Κατά Μάρκον, Κεφ Ζ΄ «26 ἡ δὲ γυνὴ ἦν Ἑλληνίς, Συροφοινίκισσα τῷ γένει· καὶ ἠρώτα αὐτὸν ἵνα τὸ δαιμόνιον ἐκβάλῃ ἐκ τῆς θυγατρὸς αὐτῆς. 27 ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῇ· Ἄφες πρῶτον χορτασθῆναι τὰ τέκνα· οὐ γάρ ἐστι καλὸν λαβεῖν τὸν ἄρτον τῶν τέκνων καὶ τοῖς κυναρίοις βαλεῖν. 28 ἡ δὲ ἀπεκρίθη καὶ λέγει αὐτῷ· Ναί, Κύριε· καὶ τὰ κυνάρια ὑποκάτω τῆς τραπέζης ἐσθίουσιν ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν παιδίων. 29 καὶ εἶπεν αὐτῇ· Διὰ τοῦτον τὸν λόγον ὕπαγε· ἐξελήλυθε τὸ δαιμόνιον ἐκ τῆς θυγατρός σου.»

3. Κατά Ματθαίον, Κεφ. Ιε΄ «22 καὶ ἰδοὺ γυνὴ Χαναναία»

4. Κατά Ιωάννη, Κεφ. Ιδ΄ «6 λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή· οὐδεὶς ἔρχεται πρὸς τὸν πατέρα εἰ μὴ δι' ἐμοῦ.»

5. Κατά Μάρκον, Κεφ. Ιγ΄ «10 καὶ εἰς πάντα τὰ ἔθνη δεῖ πρῶτον κηρυχθῆναι τὸ εὐαγγέλιον.»

6. «Ελληνισμός -Χριστιανισμός στο Βυζάντιο, το Βυζάντιο ωφέλησε ή έβλαψε τον ελληνισμό»;, Μάριος Δημόπουλος - Απολλωνιος, εισηγητής - Διοργανωτής, εκδόσεις Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα Νοέμβριος 1998, σελίδα 72

ΣΥΜΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ;

(Κατά: Δρ. Γεώργιου Μουστάκη, «Ελληνισμός -Χριστιανισμός στο Βυζάντιο», Εκδόσεις Ελεύθερη Σκέψις, σ. 71)

«ἀνάθεμα εἰς τούς εὐσεβείαν ἐπαγγελομένους τα τῶν Ἑλλήνων δέ δυσσώδη καί δυσσεβῆ δόγματα». Ο Παντογνώστης Χριστός δεν ήξερε να μιλήση για δυσσώδη, μιαρά, βρώμικα, του υπονόμου δόγματα, και έρχονται αυτοί της 7ης Οικουμενικής Συνόδου να καταδικάσουν τον Ελληνισμό, ότι εξέφρασε δυσσώδη δόγματα; Συμπληρώνουμε λοιπόν εμείς οι διάδοχοι, οι συνεχιστές του Χριστού, τον Κύριο, ο οποίος τα είπε όλα κατά την πίστι μας; ερώτημα , πάτερ Γεώργιε, θεολογικώτατο....

Η καρδούλα τους δεν θίχθηκε, ότι έχουμε με τον ελληνισμό δύο κοινές πίστεις: ύπαρξη στον Θεό τον μόνο κατά τον Σωκράτη, τον ένα, ο οποίος θα μας ανοίξει αργότερα τα μάτια, αλλιώς θα κοιμόμαστε, και την αθανασία της ψυχής. (Πηγή: «Ελληνισμός -Χριστιανισμός στο Βυζάντιο, το Βυζάντιο ωφέλησε ή έβλαψε τον ελληνισμό»;, Μάριος Δημόπουλος - Απολλωνιος, εισηγητής - Διοργανωτής, εκδόσεις Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα Νοέμβριος 1998, σελίδα 71 - 72)

Μυθοπλάστης: Δρ. Γεώργιος Μουστάκης

Απάντηση: Το ανάθεμα εις το οποίο αναφέρεται ο Γεώργιος Μουστάκης ομιλεί μόνο για την κτίση και τις ψυχές (1) και σαφώς το επόμενο αποσαφηνίζει, τα λεγόμενα περί των μεταβάσεων των ανθρωπίνων ψυχών εις τα άλογα ζώα και το ότι αυτές χάνονται (2). Σαφώς ο Γεώργιος Μουστάκης δεν επιθυμεί να ξεκαθαρίσει εις τους ακροατές του Συνεδρίου της φιλοσοφικής σχολής, πως τα δόγματα των Ελλήνων τα οποία αναθεματίσθηκαν, είναι συγκεκριμένα, κι όχι όλα, και σαφώς δεν έχουμε να κάνουμε με καμιά καταδίκη γενικά του Ελληνισμού, αλλά δογμάτων Ελλήνων θρησκευτών, που σε μερικές περιπτώσεις, ούτε Ελληνικά δεν ήσαν αλλά Αιγυπτιακά (3). Όμως εκεί ο Γεώργιος Μουστάκης δε βλέπει καταδίκη του «Αυγυπτισμού».

Τα αναθέματα, ως έχει αποδειχθεί, δεν είναι κατάρες προς τρίτους, αλλά αποκοπή από το Εκκλησιαστικό σώμα, σε όσους πιστεύουν σε δόγματα που δεν ανήκουν εις την Ορθόδοξη εκκλησία. Σκοπός του αναθεματισμού είναι ο εύκολος εντοπισμός των αλλόδοξων, που ενώ φέρονται ως Ορθόδοξοι, εντούτοις διδάσκουν εντάλματα (4) που δε χαρακτηρίζουν τέτοιους. Και ποια είναι αυτά τα εντάλματα των «Ελλήνων»; Τέτοια, όπως μπορεί κανείς να δει στην σελίδα με τα αναθέματα, είναι οι διδασκαλίες πως ο Θεός είναι κτίσμα, ότι δηλαδή ο Θεός είναι ο κτιστός κόσμος, κι όχι Άκτιστος, πως οι ψυχές προϋπάρχουν (θεωρία μετενσάρκωσης), ότι υπάρχει τέλος της κολάσεως (Ωριγένης) κ.λ.π. Αυτές οι θεωρίες είναι ασέβειες για την Ορθόδοξη Εκκλησία, όπως και να το δει κανείς. Ο Γεώργιος Μουστάκης εκπλήσσεται αν κι Ορθόδοξος, πως τέτοια εντάλματα δεν είναι δυσσεβή, αλλά αληθή, και πως δεν είναι δυνατόν οι Έλληνες να εξέφρασαν δυσσεβή δόγματα ή δόγματα «υπονόμου», όπως ο ίδιος αποκαλεί, προσπαθώντας να δημιουργήσει εντυπώσεις. Θεωρεί πως τέτοια αναθέματα καταδικάζουν τον ελληνισμό, και πως αν αφεθεί κάποιος να τα πιστέψει, τότε μακάρι ίσως να λυτρώνεται.

Αυτά όμως δεν είναι τα μόνα παράξενα. Υποστηρίζει, με ένα ερώτημα που ο ίδιος θεωρεί «θεολογικώτατο», πως δεν είναι δυνατό, εμείς οι Χριστιανοί να συμπληρώνουμε το Χριστό που «τα είπε όλα κατά την πίστη μας».

Η απόδειξη πως ένα τέτοιο ερώτημα, από έναν που διακηρύσσει πως δεν υπάρχει επισημότερο κείμενο για τους Χριστιανούς από το Ευαγγέλιο (5), δεν είναι τίποτα παραπάνω παρά ένα άλμα στο κενό, φαίνεται από δύο γεγονότα:

α. Πρώτον: Στα ίδια τα Ευαγγέλια αναφέρεται, τόσο η παράδοση του Αγίου Πνεύματος εις την Εκκλησία ως πλήρωμα των πιστών και διδασκάλων (6), η παρουσία του Αγίου Πνεύματος ως λαλούν δια μέσω των πιστών (7), όσο η στήριξη της Ορθόδοξης Θεολογίας δια μέσω του Αγίου Πνεύματος καθ’ όλη την διάρκεια της ιστορίας (8). Ιδίως όμως διδάσκεται η παρουσία του Θεού εις τη διαδικασία λήψης αποφάσεων από το πλήρωμα της εκκλησίας (9). Συνεπώς η Θεολογία δεν τερμάτισε ποτέ εις τον Ιησού Χριστό. Αυτά ως «θεολόγος» ο Γ. Μουστάκης δεν τα γνωρίζει;

β. Δεύτερον: Επειδή ο ίδιος ο Γεώργιος Μουστάκης λέγει: «Και τελειώνω, γιατί η σοφία είναι στον γοργό λόγο» (Πηγή: ό.π. σελ. 73), τίθεται το ερώτημα. Πώς, και γιατί απορεί λέγοντας: «Συμπληρώνουμε λοιπόν εμείς οι διάδοχοι, οι συνεχιστές του Χριστού, τον Κύριο;», όταν από την άλλη μεριά αργότερα παραδέχεται πως: «...τον Σωκράτη, τον ένα, ο οποίος θα μας ανοίξει αργότερα τα μάτια, αλλιώς θα κοιμόμαστε...».

Συμπέρασμα: Από την μια ο Γεώργιος Μουστάκης δέχεται λοιπόν πως ο Χριστός τα είπε όλα κατά την πίστη μας, και πως οι Οικουμενικές Σύνοδοι είναι «άχρηστες», ενώ από την άλλη διατυπώνει την άποψη πως ο Σωκράτης μας άνοιξε τα μάτια, δηλαδή ο Χριστός δεν τα είπε όλα.

Γιατί φάσκει κι αντιφάσκει χάρη μιας αρχαιολατρίας;

Το ζήτημα βεβαίως εδώ, δεν είναι η αξία του Σωκράτη ως ανθρώπου φιλοσόφου, που είναι γνωστή, αλλά οι απόψεις του Γεώργιου Μουστάκη. Διότι η θεραπεία της θρησκείας είναι ο Χριστιανισμός ως Ορθοδοξία, κι όχι η φιλοσοφία του Σωκράτη, ή άλλων ικανών φιλοσόφων, ως αντικείμενο πίστης. Ο Σωκράτης κι οι άλλοι φιλόσοφοι δεν επέτυχαν εις την ίδρυση θρησκείας, μήτε εις την ίδρυση Εκκλησίας, δηλαδή πληρώματος πιστών, πράγμα το οποίο επέτυχε ο Ιησούς Χριστός. Συνεπώς δεν είναι η Ορθοδοξία εκείνη που χρωστά δόξα εις τους άλλους, αλλά οι άλλοι δόξα εις το Θεό Ιησού Χριστό. Διότι αν ο Ιησούς Χριστός δεν αποδείκνυε ως Θεός την αξία ορισμένων απόψεων, αυτοί, και δηλαδή οι νεοπαγανιστές κι οι αιρετικοί, πώς θα γνώριζαν την αξία μερικών φιλοσοφικών ιδεών ανάμεσα στις τόσες άλλες, ώστε σήμερα να ζητούν την υποτέλεια της Ορθοδοξίας, εις τις διάφορες φιλοσοφικές ιδέες εκείνων; Μη γένοιτο!

Πάντως, παρόλα τα αναθέματα, που σκοπό είχαν την οριοθέτηση και προστασία του δόγματος, όπως κάποτε υπήρχαν οι απολλώνιες κατάρες των αμφικτιονιών, στην ιστορία υπήρξαν άνθρωποι που ξεστράτισαν από την Ορθοδοξία, όπως ο Πλήθων ο Γεμιστός, που έκπεσε εις την καθαρή ειδωλολατρία, επειδή στο Βυζάντιο υπήρχε η ελληνική παιδεία, και σαφώς από αυτήν έπρεπε η Ορθοδοξία να οριοθετήσει τις αποστάσεις της. Σήμερα οι συναρθρογράφοι του Γεώργιου Μουστάκη, επαναλαμβάνοντας την ιστορία, διαγράφουν τον Ιησού για χάρη των «μη δυσσεβών» δογμάτων των «Ελλήνων». Μήπως ο Γεώργιος Μουστάκης επιθυμεί να τους ακολουθήσουν κι άλλοι; Κι αν ναι, με ποια ιδιότητα παίρνει τέτοια θέση; Αν όχι, γιατί αντιπαθεί τα αναθέματα (οριοθέτηση πίστης - αποβολή από το εκκλησιαστικό σώμα);

Σημειώσεις

1. «5. Τοις ευσεβείν μεν επαγγελομένοις, τα των Ελλήνων δε δυσσεβή δόγματα τη και Καθολική Εκκλησία περί τε ψυχών ανθρωπίνων, και ουρανού και γής, και των άλλων κτισμάτων αναιδώς, ή μάλλον ασεβώς επεισάγουσιν Ανάθεμα τρις» (Μτφρ: Σε αυτούς που επαγγέλλονται μεν ευσέβεια, αλλά αναιδώς ή μάλλον ασεβώς εισάγουν τα ασεβή δόγματα των Ελλήνων σχετικά με τις ανθρώπινες ψυχές και του ουρανού και της γης και των άλλων κτισμάτων, ανάθεμα τρεις φορές.)

2. «6. Τοις την μωράν των έξωθεν φιλοσόφων λεγομένην σοφίαν προτιμώσι, και τοις καθηγηταίς αυτών επομένοις, και τας τε μετεμψυχώσεις των ανθρωπίνων ψυχών, ή και ομοίως τοις αλόγοις ζώοις ταύτας απόλλυσθαι, και εις το μηδέν χωρείν δεχομένοις και δια τούτο ανάστασιν και κρίσιν και την τελευταίαν των βεβιωμένων ανταπόδοσιν αθετούσιν Ανάθεμα τρις.» (Μτφρ: Σε αυτούς που προτιμούν την ανόητη, των εκτός (Εκκλησίας - μάνδρας του Ιησού Χριστού) φιλοσόφων λεγομένη σοφία και ακολουθούν τους διδασκάλους αυτών και δέχονται τις μετεμψυχώσεις των ανθρωπίνων ψυχών ή και ομοίως ότι αυτές χάνονται στα άλογα ζώα και ότι αυτές εις το μηδέν καταλήγουν και για αυτό αθετούν την ανάσταση και την κρίση και την τελευταία (οριστική) ανταπόδοση των πράξεων ανάθεμα τρεις φορές.)

3. Ηρόδοτος [Β 123]: «..Οι Αιγύπτιοι είναι που είπαν πρώτοι και τούτο το λόγο, ότι η ψυχή του ανθρώπου είναι Αθάνατη και όταν το σώμα πεθάνει, αυτή μπαίνει σε άλλο ζώο που γεννιέται κάθε φορά. Κι αφού περάσει από όλα τα ζώα τα χερσαία, τα θαλάσσια και τα φτερωτά, ξαναμπαίνει σε σώμα ανθρώπου που γεννιέται. Κι η περιφορά αυτή διαρκεί τρεις χιλιάδες χρόνια. Αυτό το λόγο δίδαξαν μερικοί Έλληνες παλαιότεροι* και νεότεροι σαν να ήταν δικός τους. Μου είναι γνωστά τα ονόματα τους,, αλλά δεν τα αναφέρω.»

*Οι Ορφικοί, ο Πυθαγόρας και ο Εμπεδοκλής

4. Κατά Ματθαίον, Κεφ Ιε΄ «9 μάτην δὲ σέβονταί με, διδάσκοντες διδασκαλίας ἐντάλματα ἀνθρώπων.»

5. «...δεν υπάρχει, έτσι νομίζω, για μας τους Χριστιανούς επισημότερο κείμενο από το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού» (Πηγή: «Ελληνισμός -Χριστιανισμός στο Βυζάντιο, το Βυζάντιο ωφέλησε ή έβλαψε τον ελληνισμό»;, Μάριος Δημόπουλος - Απολλωνιος, εισηγητής - Διοργανωτής, εκδόσεις Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα Νοέμβριος 1998, σελίδα 72)

6. Κατά Ιωάννη, Κεφ Κ΄ «21 εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς πάλιν· Εἰρήνη ὑμῖν. καθὼς ἀπέσταλκέ με ὁ πατήρ, κἀγὼ πέμπω ὑμᾶς. 22 καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐνεφύσησε καὶ λέγει αὐτοῖς· Λάβετε Πνεῦμα ἅγιον· 23 ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται.»

7. Κατά Ματθαίον, Κεφ. Ι΄ «19 ὅταν δὲ παραδῶσωσιν ὑμᾶς, μὴ μεριμνήσητε πῶς ἢ τί λαλήσητε· δοθήσεται γὰρ ὑμῖν ἐν ἐκείνῃ τῇ ὥρᾳ τί λαλήσητε· 20 οὐ γὰρ ὑμεῖς ἐστε οἱ λαλοῦντες ἀλλὰ τὸ Πνεῦμα τοῦ πατρὸς ὑμῶν τὸ λαλοῦν ἐν ὑμῖν.»

8. Κατά Ιωάννη, Ιδ΄«26 ὁ δὲ παράκλητος, τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον ὃ πέμψει ὁ πατὴρ ἐν τῷ ὀνόματί μου, ἐκεῖνος ὑμᾶς διδάξει πάντα καὶ ὑπομνήσει ὑμᾶς πάντα ἃ εἶπον ὑμῖν.»

9. Κατά Ματθαίον, Κεφ Ιη΄ «19 Πάλιν ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ἐὰν δύο ὑμῶν συμφωνήσωσιν ἐπὶ τῆς γῆς περὶ παντὸς πράγματος οὗ ἐὰν αἰτήσωνται, γενήσεται αὐτοῖς παρὰ τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. 20 οὗ γάρ εἰσι δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν»

10. Κατά Λουκάν, Κεφ Ια΄ «23 ὁ μὴ ὢν μετ' ἐμοῦ κατ' ἐμοῦ ἐστι, καὶ ὁ μὴ συνάγων μετ' ἐμοῦ σκορπίζει. »

Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑΣ

(Κατά: Σπύρου Καρατζαφέρη, Περ. Ιχώρ, τ. 42, «Ο Σπύρος Καρατζαφέρης μιλάει στον Γιώργο Τσαγκρινό για όλους και για όλα…», σ. 40)

Η Χριστιανική θρησκεία, ανεξάρτητα εάν πιστεύει κάποιος ή δεν πιστεύει, είναι όλη οικοδομημένη επάνω στην Αρχαία Ελληνική Γραμματεία (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 42, άρθρο «Ο Σπύρος Καρατζαφέρης μιλάει στον Γιώργο Τσαγκρινό για όλους και για όλα…», σελίδα 40)

Μυθοπλάστης: Σπύρος Καρατζαφέρης

Απάντηση: Εδώ

ΤΑ ΠΑΤΕΡΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΣΚΕΥΕΣ ΝΕΟΠΛΑΤΩΝΙΚΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ

(Κατά: Γεώργιου Τσαγκρινού, Περ. Ιχώρ, τ. 42, «Ο Σπύρος Καρατζαφέρης μιλάει στον Γιώργο Τσαγκρινό για όλους και για όλα…», σ. 40)

Και καταλαβαίνω και την ανησυχία της Εκκλησίας, όταν σκέπτομαι ότι τα περισσότερα πατερικά κείμενα στην ουσία είναι διασκευές Πλατωνικών και Νεοπλατωνικών κειμένων (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 42, άρθρο «Ο Σπύρος Καρατζαφέρης μιλάει στον Γιώργο Τσαγκρινό για όλους και για όλα…», σελίδα 40)

Μυθοπλάστης: Γεώργιος Τσαγκρινός

Απάντηση: Δηλαδή ο Πλάτωνας και οι Νεοπλατωνικοί ομιλούν για τον Χριστό, την Βίβλο και την Παναγία μας; Πραγματικά απίστευτος ο Τσαγκρινός.

Η 1η ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΑΝΤΙΓΡΑΨΕ ΤΟΝ ΤΥΑΝΕΑ

(Κατά: Ευάγγελου Μπεξή, περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 25, σσ. 28, 31, 37-38 )

Αριστερά: Ο Απολλώνιος Τυανέας (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 15, σελ. 28)

Δεξιά: Γεώργιος Τσαγκρινός, Φυσικός Μαθηματικός, Διευθυντής περιοδικού Ιχώρ (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, εκπομπή Οι Πύλες του Ανεξήγητου, Σάββατο 19/11/2005)

Απολλώνιος ο Τυανέας. Ποιοι τον μετέτρεψαν σε «Ναζωραίο»; Μια παραχάραξη της ιστορίας της θρησκείας....

Ένα συντριπτικό κτύπημα δέχθηκε και η ιστορία, η οποία εξυπηρέτησε πέρα για πέρα τους νικητές Χριστιανούς. Παραχαράχθηκε ξεδιάντροπα σχεδόν στο σύνολό της για να κρύψει τα χριστιανικά εγκλήματα, όπως και για να σκεπάσει αδίστακτα τις αμέτρητες κλοπές πνευματικής ιδιοκτησίας που έγιναν κυρίως εις βάρος της Ελληνικής Σκέψης και Σοφίας. Μια περίπτωση παμπόνηρης ιστορικής παραχάραξης είναι και αυτή που έγινε εις βάρος του μεγάλου Έλληνα σοφού Απολλώνιου Τυανέα..

Γίνεται εύκολα κατανοητό λοιπόν γιατί ο Απολλώνιος ήταν κάτι σαν τον Χριστό για τους Εθνικούς. σε όλα του τα θαύματα υπάρχουν αντιστοιχίες με τα θαύματα πού έκανε ο Χριστός. Ακόμη και τα δύο προαναφερθέντα θαύματα μας θυμίζουν θαύματα του Χριστού. Ο Χριστός είχε κάνει πολλά θαύματα με αποτέλεσμα την εκδίωξη δαιμόνων από ψυχές ανθρώπων. Το προαναφερθέν θαύμα του Απολλώνιου μοιάζει πολύ με αυτό του Χριστού όπου μετά από δυνατές παρακλήσεις μιας Χαναναίας, ο Χριστός εξόρκισε δαίμονα από την ψυχή της κόρης της. Ο Απολλώνιος έκανε το ίδιο με το γιο μιας γυναίκας, ο Χριστός με την κόρη μιας άλλης γυναίκας. Ακόμη και η περίπτωση της αναστάσεως ανθρώπου μάς θυμίζει την ανάσταση του Λαζάρου.

Είναι αλήθεια ότι παρόλο που ο ίδιος ο Απολλώνιος δεν επεδίωξε ποτέ να λατρευθεί για τίποτε περισσότερο παρά μόνο για την ανθρωπιά του, σε πολλές περιοχές του Ελληνικού χώρου λατρεύτηκε σαν θεός, όπου του έκτισαν ναούς και του αφιέρωσαν εικόνες, ακόμη και νομίσματα, όπως ήδη προαναφέραμε.

Έκτος από τον Ιεροκλή που αντιπαραθέτει την προσωπικότητα και την οντότητα του Απολλώνιου του Τυανέα με αυτήν του Ιησού Χριστού, πολλοί μύστες του εσωτερισμού αναφέρθηκαν σε αυτήν την σχέση. Όπως π.χ. ο Μάνλυ Χώλ. Όμως και σύγχρονοι επιστήμονες θρησκειολόγοι εξέτασαν αυτό το θέμα και ίσως μια από τις πιο αξιόλογες εργασίες να είναι αυτή του καθηγητού θρησκειολογίας R. W. Bernard, με τίτλο «Απολλώνιος ο Ναζωραίος». Αφού ο Bernard στην εξαιρετική εργασία του μας περιγράφει την εγκληματική προσωπικότητα του «Μέγα» Κωνσταντίνου, καταλήγει ως έξης: «Δυο αιώνες μετά τον Δομιτιανό ο αρχιδολοφόνος και έκφυλος Κωνσταντίνος κάθισε στον θρόνο της Ρώμης και ενώ σχεδόν όλοι οι προηγούμενοι αυτοκράτορες που μισούσαν τον Απολλώνιο για τις επαναστατικές του και «κομμουνιστικές» δραστηριότητες, ο Κωνσταντίνος τον μισούσε ιδιαίτερα για τις Πυθαγόρειες γνώσεις του και την ασύγκριτη ηθική του. Από την μία ένας Απολλώνιος φυτοφάγος, μακριά από οινοπνευματώδη ποτά και απαράμιλλος σε εγκράτεια και από την άλλη ένας αυτοκράτορας που μπορούσε μετά από διακόσια περίπου χρόνια να επιβληθεί με την βία της εξουσίας στην ακόμα ακμάζουσα μέχρι εκείνη την εποχή διδασκαλία του Απολλώνιου, ζώντας ο ίδιος έκλυτο βίο μέσα στον εκφυλισμό και την ακολασία».

Έτσι λοιπόν συγκέντρωσε στην Νίκαια το 325 όλα τα «ταλέντα» στην παραχάραξη της Ιστορίας και στην κλοπή της πνευματικής ιδιοκτησίας, συνεχίζει όμως ο Μπέρναρντ:

«Το 325 ο Κωνσταντίνος και οι γύρω από αυτόν αποφάσισαν στην Νίκαια να εκμεταλλευθούν την μεγάλη φήμη του Απολλώνιου του Τυανέα και παραχαράσσοντας τις βασικές διδασκαλίες του Έλληνα σοφού να τον υποκαταστήσει μαζί με τον Πυθαγορισμό του με κάποιες δήθεν θεϊκές διδασκαλίες ενός υπερφυσικού Μεσσία, οι όποιες θα ήταν λιγότερο ριζοσπαστικές και περισσότερο συμφέρουσες για την αυτοκρατορία από ότι αυτές του Απολλώνιου. Έτσι εκεί που μέχρι τότε κυριαρχούσε ο Απολλώνιος εγκατέστησαν το νεοδημιουργημένο Σωτήρα τους, δίνοντας του το όνομα Ιησούς, ο όποιος τότε και εκεί άρχισε να προϋπάρχει σαν ιδέα μέσα στα μυαλά του Ιουδαιορωμαϊκου Ιερατείου, πού αργότερα έγινε γνωστό σαν «Πατέρες της Εκκλησίας της Νικαίας». θα συνεχίσει όμως παρακάτω ο Μπερνάντ τονίζοντας ότι από την στιγμή που ο Χριστός πήρε την θέση του Απολλώνιου ο στόχος του Ιουδαιορωμαϊκου Ιερατείου ήταν να καταστρέψει όλα τα ντοκουμέντα τα οποία είχαν σχέση με τον Απολλώνιο όπως και με την Εσσαϊκή πρωτοχριστιανική κοινότητα την οποία ο Απολλώνιος είχε επηρεάσει πολύ σ’ αυτούς τους τρεις αιώνες μέχρι την αυτοκρατορία τοϋ Κωνσταντίνου. Έτσι κατάφεραν να κρατήσουν στο σκοτάδι την αλήθεια και με μία άνευ προηγουμένου κολοσσιαία άπατη έκαναν τον κόσμο να πιστέψει ότι ο Ιησούς και η χριστιανική θρησκεία είχαν ξεκινήσει με τον Χριστό και τους 12 Αποστόλους του, ενώ ή αλήθεια είναι ότι όλα ξεκίνησαν τον 4ο αιώνα μ.Χ. Αυτή ήταν η βασική αιτία που η Αλεξανδρινή Βιβλιοθήκη μετά από την πρώτη καταστροφή της από τον Ιούλιο Καίσαρα, ξανακάηκε, και μαζί με αυτήν και άλλες βιβλιοθήκες ώστε να εξαφανισθούν τα βιβλία πού θα αναφέρονταν σ’ αυτούς τους τρεις πρώτους μ.Χ. αιώνες. Τόση ήταν η επιτυχία αυτού τού σκοτεινού Ιερατείου που κατάφερε σχεδόν για 2000 χρόνια να κράτηση στο μαύρο σκοτάδι όλες τις αποδείξεις σχετικά με τον βίο και την διδασκαλία του Απολλώνιου Τυανέα. Ευτυχώς όμως με την επιστήμη της Ιστορίας, το πιο απαγορευμένο βιβλίο από όλα διεσώθη. Το βιβλίο ήταν «ο βίος του Απολλώνιου του Τυανέως» από τον βιογράφο του Φιλόστρατο. Το βιβλίο κρατήθηκε και φυλάχθηκε μυστικά στην Μ. Ανατολή περισσότερο από 1000 χρόνια από μυημένους Άραβες κόντρα στις προσπάθειες των σταυροφόρων να το ανακαλύψουν και να το καταστρέψουν για λογαριασμό του χριστιανοπαπισμού.»...

Έτσι τελειώνει ο Μπερνάντ και μάλλλον τα σχόλια περιττεύουν. (Πηγή: Γεώργιος Τσαγκρινός, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 15, άρθρο «Απολλώνιος ο Τυανέας», σσ 29, 31, 37, 38)

Μυθοπλάστης: Γεώργιος Τσαγκρινός

Απάντηση: Εδώ

Η Β΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ & ΠΑΓΑΝΙΣΜΟ

(Κατά: Κρεββατά Δημητρίου, Βυζάντιο & ο διωγμός του ελληνισμού, σελ. 148)

Η οικουμενική σύνοδος του 381 αποφάσισε τον τερματισμό της λειτουργίας των φιλοσοφικών σχολών και της εθνικής λατρείας, αποφάσεις τις οποίες τήρησε απαρέγκλητα ο Θεοδόσιος. (Πηγή: Κρεββατάς Δημήτριος, Βυζάντιο & ο διωγμός του ελληνισμού, σε. 148)

Μυθοπλάστης: Κρεββατάς Δημήτριος

Απάντηση: Εδώ

ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ & ΣΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ ΚΑΤΑΡΓΗΘΗΚΕ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ

(Κατά: Παναγιώτη Μαρίνη, περ. Τρίτο Μάτι, τεύχος 109, ένθετο, σελ. 12)

(Κατά: Στέφανου Μυτιληναίου, περιοδικό Δαυλός, τεύχος 240, σσ. 15439 - 15448)

Απαγόρευσις του θεάτρου... [με τον Χριστιανισμό] (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 109, ένθετο «Θα αναγνωρισθεί επίσημα η Αρχαία Ελληνική Θρησκεία;», σελ. 12)

Απαγορεύονται το θέατρο, οι συναυλίες, ο χορός, τα θεάματα

«Ὥστε τὰ τέκνα τῶν Ἱερέων θεώρια κοσμικὰ μὴ ἐκτελεῖν, μηδὲ θεωρεῖν. Τοῦτο δὲ καὶ πᾶσι τοῖς Χριστιανοῖς ἀεὶ κεκήρυκται, ὥστε, ὅπου βλασφημίαι εἰσί, μὴ προσιέναι» (Kανών ΙΖ΄ της εν Kαρθαγένης Τοπικής Συνόδου).

Ερμηνεία υπό Αγαπίου ιερομόναχου και Νικοδήμου μοναχού: «Προστάζει ο παρών Κανών, ότι οι υιοί των ιερέων να μην κάμνουσι τας θεωρίας και παίγνια, που γίνονται εις τα θέατρα με τα τρεξίματα των αλόγων και με τας μάχας των θηρίων και ζώων, έχοντες δηλαδή αυτοί την των αλόγων και των τοιούτων ζώων επιστασίαν, αλλά ούτε όλως να στέκωνται να τα θεωρούν, όταν οι άλλοι τα κάμνουν όχι μόνον δε οι Ιερωμένων υιοί αλλά και όλοι κοινώς οι Χριστιανοί παντοτεινά διδάσκονται να μη πλησιάζουν στα θέατρα, όπου πολλά άσεμνα πράγματα γίνονται, δια μέσου των οποίων βλασφημείται και υβρίζεται η πίστης των Χριστιανών από τους απίστους και ασεβείς».

Επίσης και ο Κανών ΝΑ΄ της ΣΤ΄ Οίκουμενικης Συνόδου: «Καθόλου ἀπαγορεύει ἡ ἁγία καὶ οἰκουμενικὴ Σύνοδος τοὺς λεγόμενους μίμους καὶ τὰ τούτων θέατρα, εἶτὰ γε μὴν καὶ τὰ τῶν κυνηγίων θεώρια, καὶ τάς ἐπὶ σκηνῆς ὀρχήσεις ἐπιτελεῖσθαι. Εἰ δέ τις τοῦ παρόντος Κανόνος καταφρονήσοι καὶ πρός τι ἑαυτὸν τῶν ἀπηγορευμένων τούτων ἐκδῷ, εἰ μὲν Κληρικὸς εἴη, καθαιρείσθω, εἰ δὲ λαϊκός, ἀφοριζέσθω».

Ερμηνεία υπό Αγαπίου ιερομόναχου και Νικοδήμου μοναχού: «Με όλην την τελειότητα εμποδίζει ο παρών Κανών το να γίνονται οι λεγόμενοι μίμοι, οίτινες πότε μεν των Αράβων μιμούμενοι τα σχήματα, πότε δε των Αρμενίων, άλλο τε των δούλων, μερικάς φοράς δε και κτυπώντες ραπίσματα εις τα πρόσωπα, παρακινούσι με όλα ταύτα τους βλέποντας εις το να γελώσιν ακράτητα. Θεώρια δε των κυνηγίων είναι, όταν βλέπει τινάς τα θηρία, λέοντας θετέον ή αρκούδας ή άλλα, να μάχωνται ή αναμεταξύ των ή με ανθρώπους όπου είναι καταδικασμένοι εις θάνατον. Ασπλαχνία γαρ και ωμότης μεγάλη είναι το να βλέπει τινάς των τοιούτων τα αίματα εκχυνόμενα και να γελά. Εμποδίζει δε προς τούτοις και τους χορούς και άσεμνα λυγίσματα όπου κάμνουν είτε άνδρες είτε γυναίκες εις τας σκηνάς· σκηνή δε είναι η τέντα, μέσα εις την οποίαν έκαμναν κάθε υπόκρισιν και προσποίησιν, είτις ίσταται σκηνικήν επιδεικνύμενος τέχνην, κατά τον ιγ΄ τίτλ. Φωτίου, Κεφ. κα΄. Όθεν και σκηνικοί ονομάζονται αυτοί, όπου πότε μεν υποκρίνονται πως είναι αυθένται, πότε δε πως είναι δούλοι και άλλο τε πως είναι άλλοι. Όποιος δε καταφρονήση τον παρόντα Κανόνα και δώσει τον εαυτόν τον εις την θεωρίαν των τοιούτων, ει μέν Κληρικός είναι ας καθαιρήται, ει δε λαϊκός ας αφορίζεται». (Πηγή: Στέφανος Μυτιληναίος, Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 240, σσ. 15439 - 15448, http://www.davlos.gr/dissue.php?issue=240)

Μυθοπλάστες: Παναγιώτης Μαρίνης & Στέφανος Μυτιληναίος

Απάντηση: Εδώ

Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ ΥΓΙΕΙΝΗ, ΛΟΥΤΡΑ, ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΙΑΤΡΙΚΗ

(Κατά: Παναγιώτη Μαρίνη, περ. Τρίτο Μάτι, τεύχος 109, ένθετο, σελ. 12)

(Κατά: Στέφανου Μυτιληναίου, περ. Δαυλός, τεύχος 240)

Απαγόρευσις της υγιεινής, "κλείσιμο" των Ασκληπιείων και των Λουτρών, αναθεματισμός της ιατρικής: «Νοσεῖ Γαληνὸς, ἐκφοβεῖ δὲ τὰς νόσους ὁ Πέτρος ἡμῶν τὰς σαγήνας ὁ πλέκων»(20) (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 109, ένθετο «Θα αναγνωρισθεί επίσημα η Αρχαία Ελληνική Θρησκεία;», σελ. 12)

«Απαγορεύεται γενικώς το λουτρόν καθαριότητος: «ἀνδρεῖον καὶ σοφρωνέστατον πρᾶγμα τὸ νὰ ἀπέχῃ τινὰς ἀπὸ τὰ λουτρά... Καὶ ἁπλῶς εἰπεῖν, τὰ λουτρά ἄλλον καλὸν δὲν προξενοῦσι, πάρεξ ἡδονὰς σαρκικάς, καὶ φαντασίας ἀτόπους» (ΠΗΔΑΛΙΟΝ)!» και «Λουτρά - Απαγορεύονται! τα μεγαλοπρεπή λουτρά των Ελληνικών πόλεων ισοπεδώνονται! Απαγορεύεται γενικώς το λουτρόν καθαριότητας» (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 142, ένθετο «Αφιέρωμα, η πρόσφατη αναγνώριση της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας» σελ. 11 & 12)

Απαγορεύονται τα κοινά μπάνια στις παραλίες

«Ὅτι οὐ δεῖ Ἱερατικοὺς ἢ Κληρικοὺς ἢ Ἀσκητὰς ἐν βαλανείῳ μετὰ γυναικῶν ἀπολούεσθαι, μηδὲ πάντα χριστιανὸν λαϊκόν· αὐτὴ γὰρ πρώτη κατάγνωσις παρὰ τοῖς ἔθνεσιν. Εἰ δέ τὶς ἐπὶ τοῦτο φωραθείη, εἰ μὲν Κληρικὸς εἴη καθαιρείσθω, εἰ δὲ λαϊκὸς ἀφοριζέσθω» (Kανών ΟΖ της ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου).

Ερμηνεία υπό Αγαπίου ιερομόναχου και Νικοδήμου μοναχού: «Ο παρών Κανών αυτολεξεί λ΄ της εν Λαοδικεία Συνόδου εστί Κανών χωρίς του επιτιμίου μόνου· λέγει ουν, ότι δεν πρέπει οι εντός του βήματος ιερωμένοι ή οι εντός του βήματος κληρικοί ή οι μοναχοί και ασκηταί ή απλώς κάθε λαϊκός Χριστιανός να λούεται εις τα λουτρά μαζί με τας γυναίκας επειδή το άτοπον τούτο κοντά εις τα έθνη φαίνεται να είναι η πρώτη κατηγορία και το μεγαλύτερον σκάνδαλον εναντίον εις τους Χριστιανούς. Ο δε απόστολος προστάζει να γινώμεθα απρόσκοποί εις τους Ιουδαίους και Έλληνας και εις την Εκκλησίαν του θεού. Και αν, καθώς λέγει δ Ζωναράς και αυτό, το να απαντήσει τινάς γυναίκας απλώς εις στράταν ή εις οίκον, ταράττει τον λογισμόν, πως δεν θέλει καταβαπτισθεί και εις επιθυμίαν να κινηθεί ο νους εκείνων των ανδρών, όπου με γυναίκας συλλούωνται, κατά τον Βαλσάμωνα ή εις λουτρόν δηλαδή ή εις θάλασσαν ή εις ποταμόν εξουσιάζουσι γαρ τα σώματά των δια παιδοποιίαν και όχι δια να ξεγυμνώνονται και να βλέπωσι την ασχημοσύνην των. Προσθέτει δε ο Κανών, ότι όποιος ήθελε φανεί να κάμει τούτο, κληρικός μεν ων, ας καθαίρεται, λαϊκός δε ας αφορίζεται».

Συμφωνία: «Αλλά και αι αποστολικαί διαταγαί (βιβλ. α΄ κεφ. θ΄) εμποδίζουσι να λούεται γυνή μετά ανδρός. Την αταξίαν ταύτην αναφέρει και ο Επιφάνιος, αιρεσ. λ΄. και Κλήμης ο Αλεξανδρεύς». (Παιδαγωγού, βιβλ. γ΄. κεφ. ε.)

Απίστευτο και όμως αληθινό, ότι σε περίπτωση που εφαρμοστεί ο εν λόγω κανόνας, θα πρέπει να αφορισθεί όλος ο πληθυσμός της Ελλάδας, για να μην πούμε όλος ο πληθυσμός της χριστιανικής Ευρώπης!

«Αν δεν πλένεστε καθόλου, τόσο το καλύτερο»

Το ιδανικό του ιουδαιοχριστιανισμού είναι να πλένονται οι, άνθρωποι όσο το δυνατόν λιγότερο έως και καθόλου. Ο επίσκοπος Φίλων, προσπαθώντας να περάσει τα ιουδαϊκά ήθη στους Χριστιανούς, συμβουλεύει: «ότι και οι Ιουδαίοι με τους πατέρας των δεν συλλούονται, ίνα μη ιδωσι την γύμνωσιν του πατρός των ως ο Χαμ την του Νώε. Όθεν ακολούθως ουδέ τα παιδία των Χριστιανών πρέπει με τους πατέρας των να συλλούωνται. Ο δε άγιος Διάδοχος της Φωτικής Επίσκοπος (κεφ. νδ΄, σελ. 216, της Φιλοκαλ.) λέγει, ότι είναι ανδρείον και σωφρονέστατον πράγμα το να απέχει τινάς από τα λουτρά και μάλιστα εκείνοι, όπου αγαπούν να ενωθούν με το κάλλος της σωφροσύνης ταυτόν ειπείν, οι παρθενίαν υποσχεθέντες ιερωμένοι και μοναχοί, διότι η ηδονική εκείνη υγρασία του λουτρού χαυνώνει και εκθηλύνει το σώμα, και η εν τω λουτρω γύμνωσις φέρει εις ενθύμησιν την άδοξον εκείνην γύμνωσιν, όπου έπαθεν ο Αδάμ μετά την παρακοήν. Και απλώς ειπείν, τα λουτρά άλλο καλόν δεν προξενούσι πάρεξ ηδονάς σαρκικάς και φαντασίας ατόπους, εκτός μόνον αν λούεται τινάς δι’ ανάγκην ασθενείας» (Φίλων, σελίδα 163 του α΄ τόμου της «Οκτατεύχου»).

Το κάλλος της σωφροσύνης λοιπόν περνάει από τον κάλλο της απλυσιάς και μονάχα σε περίπτωση ασθενείας (η οποία πολύ πιθανό να έχει προκληθεί από την απλυσία) είναι πράξη αναμάρτητη το να λουστεί κανείς. (Πηγή: Στέφανος Μυτιληναίος, Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 240, σσ. 15439 - 15448, http://www.davlos.gr/dissue.php?issue=240)

Μυθοπλάστες: Στέφανος Μυτιληναίος & Παναγιώτης Μαρίνης

Απάντηση: Εδώ

«ΚΑΘΕ ΕΛΛΗΝΙΚΟ» ΝΑ ΑΦΟΡΙΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΙΣΕΙΤΑΙ

(Κατά: Νικόλαου Τσίτσου, Περιοδικό Δαυλός, άρθρο «Κάθε Ελληνικό να μισείται», τ. 274, σελ. 18081-18082)

(Κατά: Παναγιώτη Μαρίνη, περ. Τρίτο Μάτι, τ.109, ένθετο «Θα αναγνωρισθεί επίσημα η Αρχαία Ελληνική Θρησκεία;», σελ.7)

Πηδάλιο, ως γνωστόν, είναι το εργαλείο-μηχανισμός, μέσω του οποίου οδηγούμε ένα πλοίο σε συγκεκριμένη πορεία. Η Ορθόδοξος Εκκλησία, ως «νοητή ναύς», έχει το «πηδάλιό» της, την επίσημη «Κανονική Συλλογή», η οποία περιέχει τους θείους και ιερούς κανόνες των Αγίων Αποστόλων, των Οικουμενικών Συνόδων και τοπικών συνόδων και των θείων Πατέρων, στους οποίους προσφεύγουν οι κληρικοί της για να ασκήσουν «κανονικά» τα ιερατικά τους καθήκοντα. Οι έρευνές μου σχετικά με τις σχέσεις Χριστιανισμού και Ελληνισμού με οδήγησαν στην «ανακάλυψη» των πιο κάτω θείων κανόνων, τους οποίους διατάσσονται να εφαρμόζουν οι Έλληνες κληρικοί σήμερα και τους οποίους αντιγράφω από το «Πηδάλιον» και σάς τους παραθέτω ασχολίαστους:

ΚΑΝΩΝ ΞΒ

“Καλάνδαι ὀνομάζονται αἱ πρῶται ἡμέραι τοῦ κάθε μηνός, εἰς τὰς ὁποίας οἱ Ἕλληνες ἐσυνήθιζον νὰ ἑορτάζουν, διὰ νὰ ἀπερνοῦν τάχα ὅλον τὸν μῆνα μὲ εὐθυμίαν (2) καὶ τὰ Βοτὰ δέ, καὶ Βρουμάλια, ἑλληνικαὶ ἦτον ἑορταί, τὰ μὲν Βοτά, ἤτοι βοσκήματα καὶ πρόβατα, εἰς τιμὴν τοῦ θεοῦ Πανός, ὅς τις ἐνομίζετο ἀπὸ τοὺς Ἕλληνας ὅ τι εἶναι ἔφορος τῶν προβάτων καὶ τῶν λοιπῶν ζῴων· τὰ δὲ Βρουμάλια, εἰς τιμὴν τοῦ Διονύσου· Βρόμιος γὰρ ἦ το τοῦ Διονύ σου ἐπίθετον κοντὰ εἰς τοὺς Ἕλληνας ἀπὸ τὸν βρόμον, ὁποῦ σημαίνει τὸν ἦχον καὶ τὴν βροντήν, ὀνομαζόμενος. Τοῦτο δὲ οἱ Ῥωμᾶνοι Βρουμάλιον ὠνόμαζον, ἤγουν τὸν βρόμον· καὶ τὴν ἑορτήν Βρουμάλια, πληθυντικῶς, ὁποῦ εἶναι τὸ ἴδιον, ὡσὰν τὰ Διονύσια, καθὼς τὰ ἔλεγαν οἱ Ἕλληνες. Προστάζει λοιπὸν ὁ παρὼν Κανών, ὅ τι τὰ τοιαῦτα Ἑλληνικά, ἀλλὰ δὴ καὶ ἡ κατὰ τὴν πρώτην Μαρτίου τελουμένη πανήγυρις, διὰ τὴν εὐκρασίαν τάχα τοῦ ἔαρος, νὰ ἀσηκωθοῦν ὁλοτελῶς ἀπὸ τὴν πολιτείαν τῶν Χριστιανῶν. Μήτε χοροὶ ἁπλῶς δημόσιοι γυναικῶν νὰ γίνωνται, οὔτε ἑορταὶ, καὶ χοροὶ ἀπὸ ἄνδρας ἤ γυναῖκας εἰς ὄνομα τῶν Ἑλλήνων ψευδοθεῶν. Ὁρίζει δὲ πρὸς τούτοις, ὅτι μήτε ἄνδρας νὰ φορῇ ῥοῦχα γυναικεῖα, οὔτε γυναῖκα ῥοῦχα ἀνδρίκια· ἀλλὰ μήτε νὰ μουρόνωνται μὲ μουτσούνας καὶ προσωπίδας Κωμικάς, ἤτοι παρακινούσας εἰς γέλωτας, ἢ Τραγικάς, ἤτοι παρακινούσας εἰς θρήνους καὶ δάκρυα, ἢ Σατυρικάς, ἤτοι ἰδίας τῶν Σατύρων καὶ Βάκχων, οἵτινες εἰς τιμὴν τοῦ Διονύσου, ὡς ἐκστατικοὶ καὶ δαιμονισμένοι, ἐχόρευον (1) καὶ ὅτι τινὰς νὰ μὴν ἐπικαλῆται τὸ ὄνομα τοῦ συγχαμεροῦ Διονύσου (ὅς τις ἐνομίζετο πῶς ἦτο δοτὴρ τοῦ οἴνου καὶ ἔφορος), ὅταν πατῶνται τὰ σταφύλια εἰς τοὺς ληνούς, μήτε νὰ γελᾷ καὶ νὰ καγχάζῃ, ὅταν βάλλεται ὁ νέος οἶνος εἰς τὰ πιθάρια. Λοιπὸν ὅποιος ἀπὸ τοῦ νῦν καὶ εἰς τὸ ἑξῆς, ἀφ' οὗ ἔμαθε περὶ τούτων, ἐν γνώσει ἐπιχειρήσοι νὰ κάμῃ κἀνένα ἀπὸ τὰ προῤῥηθέντα ταῦτα δαιμονιώδη καὶ Ἐλληνικά, εἰμὲν εἶναι Κληρικός, ἂς καθαίρεται, εἰδὲ λαϊκός, ἂς ἀφορίζεται»

ΚΑΝΩΝ ΟΑ

«Καθὼς οἱ ἀφρονέστεροι ἀπὸ τοὺς σοφοὺς τῶν Ἀθηναίων ἐσυνήθιζον, ὡς γράφει ὁ Θεολόγος Γρηγόριος εἰς τὸν ἐπιτάφιον τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, νὰ μάχωνται μὲ τοὺς ἐναντίους αὐτοῖς, καὶ νὰ καταπιάνουσι τὰς πόλεις καὶ τὰς ὁδούς, καὶ ἄλλα τοιαῦτα νὰ κάμουν συνήθη εἰς τοὺς νέους σοφιστάς· τοιουτοτρόπως καὶ οἱ τοὺς πολιτικοὺς νόμους διδασκόμενοι Χριστιανοὶ ἐμεταχειρίζοντο τὰ ἑλληνικὰ ταῦτα ἔθιμα, καὶ εἰς τὰ θέατρα ἐκρίνοντο, περὶ τοῦ τίς νὰ γένῃ τυχὸν πρῶτος ἐξ αὐτῶν, καὶ τὰς ὀνομαζομένας κυλίστρας ἔκαμνον (2) ἢ φορέματα ἔξω ἀπὸ τὴν κοινὴν τῶν πολλῶν συνήθειαν ἐφόρουν· ταῦτα δὲ πάντα προστάζει ὁ παρὼν Κανὼν νὰ μὴν κάμνουσιν, οὔτε ὅταν ἀρχινοῦν νὰ μανθάνουν τοὺς νόμους, οὔτε ὅταν εὑρίσκωνται εἰς τὸ μέσον τῆς μαθήσεως, οὔτε ὅταν φθάσουν εἰς τὸ τέλος αὐ τῆς. Ὅποιος δὲ εἰς τὸ ἑξῆς τοῦτο ἤθελε κάμνει, νὰ ἀφορίζεται»

ΚΑΝΩΝ ΗΔ

Ἡ τῶν Ἑλλήνων συνήθειαις πρέπει νὰ μισοῦνται ἀπὸ τοὺς Χριστιανούς, διὰ τοῦτο ὁ παρὼν Κανὼν ἀφορίζει ἐκείνους τοὺς χριστιανοὺς ὁποῦ κατὰ τὴν συνήθειαν τῶν Ἑλλήνων ὀμνύουν, ἢ εἰς τοὺς ψευδωνύμους θεοὺς ἐκείνων, λέγοντες μὰ Δία, ἢ εἰς τὰ στοιχεῖα, οἷον μὰ τὸν Ἥλιον, μὰ τὸν Οὐρανόν, καὶ ἄλλα παρόμοια, καθὼς καὶ ὁ ΠΑ΄ τοῦ Βασιλείου Κανὼν εἰς ἐπιτίμια ὑποβάλλει αὐτούς. Πλὴν ὁ μὲν Βασίλειος ἕνδεκα χρόνους κανονίζει ἐκείνους ὁποῦ χωρὶς μεγάλην ἀνάγκην βασάνων ἀρνηθοῦν τὴν πίστιν, καὶ φάγουν εἰδωλόθυτα, καὶ ὀμόσουν ὅρκους τῶν Ἑλλήνων, καθὼς αὐτοὶ δηλ. τοὺς πιστεύουσιν. Ὁ δὲ παρὼν Κανὼν τῆς Συνόδου ἀφορίζει, ὡς λέγει ὁ Βαλσαμών, ὄχι μόνον τούτους ἀλλὰ καὶ τοὺς μὴ ἀρνηθέντας τὴν πίστιν χριστιανούς, ὀμνύοντας δὲ ὅρκους κατὰ τὴν συνήθειαν τῶν Ἑλλήνων. Δι' ὃ καὶ ὁ τοιοῦτος ὅρκος, ἀλλὰ δὴ καὶ πᾶς ὁ κατὰ ἀδοκίμου θρησκείας ὀμοθείς, οὐ φυλάττεται, κατὰ τὸ ιθ΄ κεφ. τοῦ ιγ΄ τίτλ. Φωτίου»

Λοιπόν; Έλλην ή χριστιανός;

Ξεκάθαρα φαίνεται ότι σήμερα άνθρωπος με κοσμοαντίληψη «Ελληνοχριστιανισμού», δηλαδή «Ελληνοχριστιανός», δεν δικαιολογείται από τους πιο πάνω θείους Κανόνες. Και όσοι μιλούν περί τού ιδεολογήματος αυτού πρέπει... απλώς να αφορίζονται.

Νικόλαος Τσίτσος

Ναυπηγός Μηχανολόγος ΕΜΠ

ntsit@tee.gr (Πηγή: Νικόλαος Τσίτσος, Περιοδικό Δαυλός, άρθρο «Κάθε Ελληνικό να μισείται», τεύχος 274, σελ. 18081-18082)

Επίσης, κηρύσσει την απαξίαν της πολιτιστικής συνεισφοράς του ελληνισμού εις την ανθρωπότητα, καταδικάζουσα τας Τέχνας και τας Επιστήμας και τον Κλασσικόν Πολιτισμόν: «Ἡ τῶν Ἑλλήνων συνήθειαις πρέπει νὰ μισοῦνται ἀπὸ τοὺς Χριστιανούς» λέγει η ζ΄ Σύνοδος. (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 109, ένθετο «Θα αναγνωρισθεί επίσημα η Αρχαία Ελληνική Θρησκεία;», σελ.7)

Μυθοπλάστης: Νικόλαος Τσίτσος & Παναγιώτης Μαρίνης

Απάντηση: Εδώ

ΕΝ ΙΣΧΥ ΗΘΙΚΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ «ΤΑΛΙΜΠΑΝ» ή ΟΝΕΙΡΑ ΠΑΓΑΝΙΣΤΑΝ;

(Κατά: Στέφανου Μυτιληναίου, π. Δαυλός, τεύχος 240, σσ. 15439-15448)

(Κατά: Παναγιώτη Μαρίνη, περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 109, ένθετο , σσ. 7,12)

Στον Χριστιανισμό «το ανθρώπινον σώμα είναι «άσχημοσύνη» και η περιποίησις και η ψιμυθίωσίς του «αμαρτία»», «Απαγόρευσις της κομμώσεως και της έως τότε ενδυμασίας (ς΄ Οίκ. Σύνοδος -παράδειγμα άκρας αμαρτωλότητος η Ιεζάβελ καθότι «ἠγάθηνε τὴν κεφαλὴν αὐτῆς»), επιβολή ατημέλητου κόμης, φαιών φελονίων, μακρού δαλματικού χιτώνος και "μαντήλας" δια τας γυναίκας» (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 109, ένθετο «Θα αναγνωρισθεί επίσημα η Αρχαία Ελληνική Θρησκεία;», σσ. 7,12)

ΕΝ ΙΣΧΥΪ ΣΗΜΕΡΑ ΗΘΙΚΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ ΤΑΥΤΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΙΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ ΤΩΝ ΤΑΛΙΜΠΑΝ

Τα κείμενα αποφάσεων των Συνόδων

Μετά το τρομοκρατικό χτύπημα στη Νέα Υόρκη, το οποίο φαίνεται να σχεδιάστηκε και να εκτελέστηκε από φανατικούς ισλαμιστές, η Δύση ανακάλυψε ξαφνικά τα αρνητικά στοιχεία των θεοκρατικών καθεστώτων της Ανατολής. Έτσι όλοι μας μάθαμε για τους αναχρονιστικούς και ανελεύθερους μουσουλμανικούς νόμους, οι οποίοι σε συνδυασμό με τη θρησκεία του Ισλάμ έχουν επαναφέρει ολόκληρες χώρες και λαούς στο μεσαίωνα. Αυτό που προκαλεί έκπληξη είναι ότι η χριστιανική Δύση αντιμετωπίζει υπεροπτικά την Ανατολή, με την αλαζονεία που υπερασπίζεται τη δημοκρατικότητα και προοδευτικότητα του Χριστιανισμού. Εμείς ανατρέξαμε στους «ιερούς κανόνες» της Εκκλησίας, αυτούς που ισχύουν εξίσου στην Ορθόδοξη και την Ρωμαιοκαθολική, και αποκαλύπτουμε ότι οι αντιλήψεις των θεοκρατικών καθεστώτων των Ταλιμπάν, των Μουτζαχεντίν και του Ιράν δεν διαφέρουν από τις χριστιανικές ιδέες.

Πηγή μας είναι το «Πηδάλιο», δηλαδή το βιβλίο που περιέχει τους εκκλησιαστικούς κανόνες, όπως οριστήκαν από τις Οικουμενικές Συνόδους του Χριστιανισμού, τους οποίους είναι υποχρεωμένοι να τηρούν όλοι οι Χριστιανοί· αλλιώς αφορίζονται. Σημειώνουμε, ότι οι κανόνες αυτοί είναι άπαντες εν ισχύι και ανά πάσα στιγμή μπορούν να ενεργοποιηθούν από την ιεραρχία της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Απαγορεύονται το θέατρο, οι συναυλίες, ο χορός, τα θεάματα

Απαγορεύεται ο καλλωπισμός ανδρών και γυναικών

«Οἱ τὸν Χριστὸν διὰ τοῦ βαπτίσματος ἐνδυσάμενοι, τὴν ἐν σαρκὶ αὐτοῦ πολιτείαν μιμεῖσθαι καθωμολόγησαν. Τοὺς οὖν ἐν τῇ κεφαλῇ τρίχας πρὸς λύμην τῶν ὁρώντων ἐν ἐπινοίαις ἐμπλοκῆς εὐθετίζοντας καὶ διασκευάζοντας καὶ δέλεαρ προστιθέντας ἐντεῦθεν ταῖς ἀστηρίκτοις ψυχαῖς, ἐπιτιμίῳ προσφόρῳ πατρικὼς θεραπεύομεν, παιδαγωγοῦντες αὐτοὺς καὶ σωφρόνως βιοῦν ἐκδιδάσκοντες, πρὸς τὸ ἀφέντας τὴν ἐκ τῆς ὕλης ἀπάτην καὶ ματαιότητα, πρὸς τὴν ἀνώλεθρον καὶ μακαρίαν ζωὴν τὸν νοῦν μετάγειν διηνεκῶς, καὶ ἐν φόβῳ ἁγνὴν ἔχειν ἀναστροφὴν καὶ Θεῶ πλησιάζειν κατὰ τὸ ἐφικτὸν διὰ τῆς ἐν βίῳ καθάρσεως καὶ τὸν ἔνδον ἢ τὸν ἔξω ἄνθρωπον μᾶλλον κοσμεῖν ἀρεταῖς καὶ χρηστοῖς καὶ ἀμώμοις τοῖς ἤθεσιν, ὥστε μηδὲν λείψανον φέρειν ἐν ἑαυτοῖς τῆς ἐναντίου σκαιότητος. Εἰ δὲ τις παρὰ τὸν παρόντα Κανόνα διαγίνοιτο, ἀφοριζέσθω» (Κανών ΙΣΤ΄ της ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου).

Ερημίτης του Αγίου Όρους. Η ιδανική εμφάνιση του Χριστιανού με βάση τους ισχύοντες και σήμερα Κανόνες των Οικουμενικών Συνόδων. (Φωτογραφία του 1960, που δημοσιεύθηκε στην Εγκυκλοπαίδεια «Πάπυρος Λαρούς», τόμ. Α΄, σελ. 786.)

Σύγχρονος ισλαμιστής που εφαρμόζει αυθεντικά τις εντολές της θρησκείας του, όπως ισχύουν και σήμερα, για την αμφίεση, την κάλυψη, την κουρά κ.λπ. του ιδανικού μουσουλμάνου. Παράβαση των εντολών αυτών τιμωρείται με θάνατο.

Ερμηνεία υπό Αγαπίου ιερομόναχου και Νικοδήμου μοναχού: «Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε, λέγει ο μέγας Παύλος. Όθεν ο παρών Κανών προσθέτει, ότι οι τον Χριστόν ενδυσάμενοι πρέπει και κατ’ εκείνον να πολιτεύωνται και να μεταχειρίζωνται πάσαν αγνείαν και καθαρότητα και όχι να κοσμούσι το σώμα περιττώς και περιέργως. Δια τούτο αφορίζει εκείνους τους Χριστιανούς, όπου πλέκουσι τας τρίχας της κεφαλής των, κτενίζοντες αυτάς και ισιάζοντες και προβάλλοντες αυτάς ωσάν ένα δόλωμα εις τας αστηρίκτους και ευκολοκρημνίστους εις την αμαρτίαν ψυχάς, τόσον των ανδρών όσο και των γυναικών, και με το επιτίμιον αυτό τον αφορισμόν παιδαγωγών τους τοιούτους, διδάσκει αυτούς να αφήσουν κάθε απάτην και ματαιότητα και καλλωπισμόν της ύλης και τον φθαρτόν τούτου σώματος, να αναβιβάσουν δε τον νουν των προς την μακαρίαν εκείνην ζωήν και άφθαρτον, πλησιάζοντες εις τον θεόν κατά το δυνατόν με την της ζωής καθαρότητα, και στολίζοντες προτιμώτερον με αρετάς και ήθη χρηστά τον έσω άνθρωπον ήτοι την ψυχήν, πάρεξ τον έξω άνθρωπον ήτοι το σώμα, με τοιαύτα απατηλά και μάταια καλλωπίσματα· εις τρόπον, ότι να μη φέρωσι πλέον εις τον εαυτόν τους κανένα σημάδι της τον διαβόλου κακίας, ον απετάξαντο δια τον αγίου Βαπτίσματος».

Συμφωνία: «Δια τούτο και ο Θεός προστάζει εις το Λευιτικόν (κεφ. ιθ΄ 27) να μην κάμει τινάς σισόην από την κόμην της κεφαλής του ήτοι πλεξούδαν, κατά τον άδηλον ερμηνευτήν. Όθεν τόσον όλοι κοινώς οι απόστολοι εις τα Διαταγ. (βιβλ. α΄ κεφ. γ΄.) προστάζουσι τους άνδρας να μην πολυκτενίζονται ή μύρον να βάλλουν εις τα μαλλία ή εις πλεξούδαν μίαν ή πολλάς να τα μοιράζωσι, δια να μη τραβήξουν με αυτά εις έρωτα τις γυναίκες, αλλά να κόπτουσι τα μαλλία των. Αλλά δη και ο απόστολος Παύλος ιδία, προς τούτον τον περίεργον καλλωπισμόν των μαλλίων αποβλέποντας και θέλοντας τούτον να εμποδίσει, είπεν ότι ο άνδρας εάν έχει μαλλιά, ατιμία είναι εις αυτόν και κατά τούτον τον τον σκοπόν είπε και ο θείος Επιφάνιος, ότι τα μακρά μαλλία είναι πράγμα ξένον της Καθολικής Εκκλησίας. Σημείωσε όμως, ότι καθώς είναι κατηγορημένον το να μην κόπτει τινάς τα μαλλία του δια καλλωπισμόν και ευμορφίαν και σκοπόν κακόν, έτσι εξ εναντίας είναι εμποδισμένον και το να κόπτει αυτά και να τα ξυρίζει με κάποια στρογγυλεύματα τριγύρω και απλώς ειπείν δια καλλωπισμόν και ωραιότητα. Δια τούτο τον οισόην όπου λέγει το Λευϊτικόν, ο μεν Σύμμαχος είπεν, ου περιξυρίσετε κύκλω την πρόσοψιν υμών της κεφαλής. Ο δε Ακύλας ον περικυκλώσει το κλίμα της κεφαλής σου. Συμπεραίνεται λοιπόν εκ πάντων τούτων, ότι λαϊκοί πρέπει να κόπτωσι τα μαλλία ανεπιτηδεύτως, ακαλλωπίστως και απεριέργως».

Εν ολίγοις, λέμε εμείς, απαγορεύεται κάθε καλλωπισμός, ιδίως όταν αυτός έχει ως σκοπό το ερωτικό φλερτ. Αλλά και να μην είναι έρωτας η αιτία, ο καλλωπισμός απαγορεύεται έτσι κι αλλιώς, διότι άπαντες πρέπει να δεχθούμε την αισθητική της Παλαιάς Διαθήκης.

Απαγορεύονται τα κοινά μπάνια στις παραλίες

«Αν δεν πλένεστε καθόλου, τόσο το καλύτερο»

Το ιδανικό του ιουδαιοοχριστιανισμού είναι να πλένονται οι, άνθρωποι όσο το δυνατόν λιγότερο έως και καθόλου. Ο επίσκοπος Φίλων, προσπαθώντας να περάσει τα ιουδαϊκά ήθη στους Χριστιανούς, συμβουλεύει: «ότι και οι Ιουδαίοι με τους πατέρας των δεν συλλούονται, ίνα μη ιδωσι την γύμνωσιν του πατρός των ως ο Χαμ την του Νώε. Όθεν ακολούθως ουδέ τα παιδία των Χριστιανών πρέπει με τους πατέρας των να συλλούωνται. Ο δε άγιος Διάδοχος της Φωτικής Επίσκοπος (κεφ. νδ΄, σελ. 216, της Φιλοκαλ.) λέγει, ότι είναι ανδρείον και σωφρονέστατον πράγμα το να απέχει τινάς από τα λουτρά και μάλιστα εκείνοι, όπου αγαπούν να ενωθούν με το κάλλος της σωφροσύνης ταυτόν ειπείν, οι παρθενίαν υποσχεθέντες ιερωμένοι και μοναχοί, διότι η ηδονική εκείνη υγρασία του λουτρού χαυνώνει και εκθηλύνει το σώμα, και η εν τω λουτρω γύμνωσις φέρει εις ενθύμησιν την άδοξον εκείνην γύμνωσιν, όπου έπαθεν ο Αδάμ μετά την παρακοήν. Και απλώς ειπείν, τα λουτρά άλλο καλόν δεν προξενούσι πάρεξ ηδονάς σαρκικάς και φαντασίας ατόπους, εκτός μόνον αν λούεται τινάς δι’ ανάγκην ασθενείας» (Φίλων, σελίδα 163 του α΄ τόμου της «Οκτατεύχου»).

Απαγορεύεται η ζωγραφική με θέματα το γυμνό και τον έρωτα

«Οἱ ὀφθαλμοί σου ὀρθὰ βλεπέτωσαν καὶ πάσῃ φυλακῇ τήρει σὴν καρδίαν, ἡ σοφία διακελεύεται. Ῥᾳδίως γὰρ τὰ ἑαυτῶν ἐπὶ τὴν ψυχὴν αἱ τοῦ σώματος αἰσθήσεις εἰσκρίνουσι. Τὰς οὖν τὴν ὅρασιν καταγοητευούσας γραφὰς εἴτε ἐν πίναξιν εἴτε ἄλλως πως ἀνατιθεμένας καὶ τὸν νοῦν διαφθειρούσας καὶ κινούσας πρὸς τὰς τῶν αἰσχρῶν ἡδονῶν ὑπεκκαύσεις οὐδαμῶς ἀπὸ τοῦ νυν οἰῳδήποτε τρόπῳ προστάσσομεν ἐγχαράττεσθαι, εἰ δὲ τις τοῦτο πράττειν ἐπιχειρήσοι, ἀφοριζέσθω» (Κανών Ρ΄ της ΣΤ΄ Οίκουμενικης Συνόδου).

Ερμηνεία υπό Αγαπίου ιερομόναχου και Νικοδήμου μοναχού: «Επειδή μερικοί εζωγράφιζον εις τοίχους και σανίδας ζωγραφίας τινάς ασέμνους, οίον γυναίκας γυμνάς ή λουομένας ή υπό ανδρών φιλουμένας και άλλα τοιαύτα αισχρά, τα οποία απατώσι τους οφθαλμούς των ορώντων και κινούσι τον νουν και την καρδίαν προς επιθυμίας σαρκικάς, δια τούτο προστάζει ο παρών Κανών, αι τοιαύται εικόνες με κανέναν τρόπον να μη ζωγραφίζωνται, ει δε τις ήθελε τας ζωγραφίση να αφορίζεται, επειδή όλαι αι πέντε αισθήσεις του σώματος και μάλιστα η πρώτη και βασιλικωτάτη όρασις με εύκολίαν εμβάζει τας εικόνας εκείνων οπού βλέπει μέσα εις την ψυχήν. Δι’ ο και ο Σολομών συμβουλεύει να βλέπωσιν οι οφθαλμοί του καθενός ορθά και καλά πράγματα και καθένας να φυλάττη με κάθε φύλαξιν τον νουν και την καρδίαν τον από τα αισχρά αντικείμενα των αισθήσεων».

Αν και ενδεικτικοί του χριστιανικού φομενταλισμού οι, εν λόγω «ιεροί» κανόνες δίνουν μία ξεκάθαρη εικόνα του πως οραματίζονται οι, Χριστιανοί τις ανθρώπινες κοινωνίες. Η θρησκοληψία των ανθρώπων που έγραψαν και συνέταξαν αυτά τα κείμενα είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Αν αναλογιστούμε, ότι πριν την επιβολή του Χριστιανισμού οι, άνθρωποι είχαν ελευθερία στον έρωτα, στη σκέψη, στην τέχνη και τη φιλοσοφία, θα καταλάβουμε ότι μέσα σε μετρικούς αιώνες ό ιουδαιοχριστιανισμός κατάφερε και έφερε τα πάντα πάνω κάτω.

Ο φομενταλισμός και η θρησκοληψία είναι η σκοτεινή κληροδοσία της εβραϊκής θρησκείας στα ιδεολογικά της τέκνα (προεκτάσεις), Χριστιανισμό και Ισλάμ. Αμφότεροι οραματίζονται θεοκρατικές κοινωνίες (κατά τα ιουδαϊκά πρότυπα), υποδουλωμένες και πρωτόγονες, ανέραστες και απολίτιστες. Σε τι διαφέρει το καθεστώς των Ταλιμπάν ή των Ιρανών ισλαμιστών (των «Χομεϊνιδών») από τους κανόνες της Εκκλησίας; Όχι και σε πολλά, από ό,τι φαίνεται. Και ας μην ξεχνάμε, ότι μέσα σε ένα βράδυ η πολιτισμένη και δυτικότροπη Περσία του Σάχη μεταβλήθηκε σε ένα θεοκρατικό Ιράν. Ένα βράδυ χρειάστηκε και το Αφγανιστάν, για να μετατραπεί από μία λαϊκή δημοκρατία (με ίσους ρόλους ανδρών και γυναικών) σε θεοκρατική επικράτεια των Ταλιμπάν, κέντρο του παγκόσμιου ισλαμικού φομενταλιστικού κινήματος, χώρα του απόλυτου ιουδαιομουσουλμανικού παραλόγου*. Οι, γυναίκες της Περσίας και του Αφγανιστάν φορούσαν κοντές φούστες, σπούδαζαν, εργάζονταν, υπηρετούσαν στο στρατό, πολλές ήταν επιστήμονες, γιατροί, δικηγόροι, καθηγήτριες πανεπιστημίων. Σήμερα οι ίδιες γυναίκες είναι δούλες του ιουδαιομουσουλμανισμού. Ποιος θα περίμενε ότι στον 21ο αιώνα, την ίδια ώρα που το ανθρώπινο γένος επιχειρεί την εξερεύνηση του διαστήματος, θα υπήρχαν θρησκευτικοί ηγέτες που θα κήρυτταν πόλεμο «στο όνομα του Θεού»;

Η θέση της γυναίκας στον Χριστιανισμό

Και αν όλα αυτά κάποιος μπορεί να πει ότι είναι αποκλειστικά γνωρίσματα του Ισλάμ, ας δει και την έρευνα του κ. Ν. Τσίτσου με τίτλο «H γυναίκα υποχείριο στον άνδρα ως επίσημη θέση στον Χριστιανισμό», στον «Δαυλό», τεύχος 236-237, Σεπτ. 2001.

Η γυναίκα στον Χριστιανισμό είναι υποχείριο του άντρα. Αυτή είναι επίσημη θέση, σύμφωνα με τις αποστολικές διδαχές και τους κανόνες της Εκκλησίας. Η ιεραρχία δε, όποτε μπορεί, μας υπενθυμίζει, ότι, στο μέτρο που της επιτρέπουν οι δυνάμεις της, προσπαθεί να κρατά τη γυναίκα υποταγμένη και να της συμπεριφέρεται ως να είναι κατώτερο ανθρώπινο πλάσμα.

Θα αναφερθούμε εδώ μόνο στην εντολή του κορυφαίου θεωρητικού του Χριστιανισμού Παύλου, που απαγορεύει στις γυναίκες να καλλωπίζονται: «9 Ὡσαύτως καὶ γυναῖκας ἐν καταστολῇ κοσμίῳ, μετὰ αἰδοῦς καὶ σωφροσύνης κοσμεῖν ἑαυτάς, μὴ ἐν πλέγμασιν ἢ χρυσῷ ἢ μαργαρίταις ἢ ἱματισμῷ πολυτελεῖ,10 ἀλλ' ὃ πρέπει γυναιξὶν ἐπαγγελλομέναις θεοσέβειαν, δι' ἔργων ἀγαθῶν.» (Παύλος, «Προς Τιμόθεον Α΄», β΄, 9-10). Ας μην λησμονούμε, ότι ανάλογος κανόνας απαγόρευσης για τις γυναίκες υπάρχει και στους ισλαμιστές Ταλιμπάν, οι οποίοι, αν συλλάβουν γυναίκα να φορά κοσμήματα ή ψηλοτάκουνα παπούτσια, να έχει βαμμένα νύχια κ.ο.κ., την τιμωρούν είτε με ξυλοδαρμό είτε με ακρωτηριασμό ακόμα και με θάνατο. Η εδώ αποστολική διδαχή του Παύλου έγινε και κανόνας (ΡΣΤ΄ της ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου) της Εκκλησίας με τιμωρία αφορισμού για τους παραβάτες. Περιττό να πούμε, ότι κατά τα χρόνια του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους (Βυζάντιο) και την εποχή που θεσπίστηκε ο εν λόγω κανόνας συνήθως η τιμωρία για τους αφορισμένους ήταν ο θάνατος.

* Ο ηγέτης των Ταλιμπάν μουλλάς Ομάρ, μόλις κατέλαβε προ έξι ετών την εξουσία, απαγόρευσε τη φοίτηση στα σχολεία πλην των ιεροδιδασκαλείων, επέβαλε τη ποινή θανάτου στις γυναίκες που καλλωπίζονται ή απλώς αποκαλύπτουν το πρόσωπό τους και στους άνδρες που δεν τρέφουν γενειάδα, κατήργησε τον αθλητισμό, τη μουσική και το θέατρο, «έφερεν εις έδαφος» τα προϊσλαμικά έργα τέχνης του Αφγανιστάν κ.λπ.

Πηγή: Στέφανος Μυτιληναίος, Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 240, σσ. 15439 - 15448, http://www.davlos.gr/dissue.php?issue=240

Μυθοπλάστης: Στέφανος Μυτιληναίος & Παναγιώτης Μαρίνης

Απάντηση: Εδώ

Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ «ΣΥΓΧΡΟΝΟ» ΠΡΟΣΩΠΟ

(Κατά: Σωτήρη Μ. Τζούμα*, εφημερίδα «Το Βήμα», Τετάρτη 30 Μαΐου 2007,σελ. Α13)

Μια Εκκλησία με σύγχρονη γλώσσα

Τα γεγονότα στο Παλαίφατο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων μας μελαγχολούν. Πρέπει κάτι να γίνει, για να σταματήσει το κακό που συντελείται. Παράλληλα, όμως, μας δίνουν αφορμή να κάνουμε κάποιες επίκαιρες σκέψεις. Οι Ορθόδοξες Εκκλησίες πρέπει να αφήσουν, επιτέλους, κατά μέρος τις άκαιρες διεκδικήσεις και να συγκεντρώσουν τις δυνάμεις τους στην αντιμετώπιση των προβλημάτων του ποιμνίου τους. Διότι αυτή τη στιγμή οι εξελίξεις έχουν αφήσει τον λόγο της Εκκλησίας πολύ πίσω από το ποίμνιο και τις ανάγκες του. Ποια ποιμαντική μπορεί να έχει νόημα, ποιος λόγος της Εκκλησίας μπορεί να έχει απήχηση, όταν είναι πλέον εκτός πραγματικότητας και όταν οι Ποιμένες βρίσκονται σε πλήρη αναντιστοιχία με το ποίμνιο;

Πράγματα που χθες ήταν αυτονόητα άξια καταδίκης, σήμερα είναι μέρος της καθημερινής ζωής. Είναι παράλογο και επικίνδυνο να μιλάει η Εκκλησία προς τους νέους, αλλά και τους μεγάλους, μια γλώσσα μακρινή από αυτήν της ζωής τους.

Θα πρέπει να μπει σε άλλη βάση, πια, το τι είναι αμαρτία. Άλλοτε ήταν αμαρτία που καταδικαζόταν αυστηρότατα το να απολαμβάνεις το θαλάσσιο μπάνιο σε μια παραλία όπου συνυπάρχουν άνδρες και γυναίκες (77ος Κανών της εν Τρούλλω Οικουμενικής Συνόδου). Και όταν ο λουόμενος μαζί με γυναίκες είναι λαϊκός αφορίζεται, και αν είναι κληρικός καθαιρείται. Ποιος είναι αυτός που σήμερα θεωρεί έγκλημα άξιο βαρύτατων ποινών το να κάνει μπάνιο με γυναίκες; Ασφαλώς κανείς! Ή μάλλον, ίσως μόνο, ο υπεραιωνόβιος σήμερα Μητροπολίτης πρώην Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης, που άφησε εποχή με τα αυστηρά κηρύγματα του.

Τέτοιοι κανόνες είναι πάρα πολλοί, και δεν έχει νόημα εδώ να φέρω πολλά παραδείγματα. Κάθε ενδιαφερόμενος που θα διαβάσει τους κανόνες των οικουμενικών συνόδων θα εντυπωσιαστεί και ενδεχομένως να γελάει επί ημέρες. Το ζητούμενο εδώ δεν είναι να δείξω ότι οι κανόνες των συνόδων δεν ισχύουν πια, αλλά να ερωτήσω: ποια προσέγγιση στα σύγχρονα προβλήματα μπορεί να έχει ένας ιερέας, ένας εξομολόγος, αν ακολουθεί πεισματικά όσα του λένε οι Κανόνες; Πολλοί ιερείς μας βγαίνουν να κάνουν κήρυγμα και είναι εκτός τόπου και χρόνου. Καταλαβαίνουν ότι δεν μπορούν να βγουν επισείοντας απειλές και εξαπολύοντας κατάρες. Αλλά, από την άλλη μεριά, δεν ξέρουν με τι να αντικαταστήσουν τις κατάρες και τις απειλές. Οπότε, τους μένει ως «καταφύγιο» να μιλούν στο εκκλησίασμα με έναν αισθηματισμό χωρίς μέτρο, με έναν λόγο μαρμελάδας, για τον καλό Χριστούλη και τη γλυκιά Παναγιά.

Ο πιστός έχει να διαλέξει: από τη μία η συνεχής επίκληση του Σατανά και των απειλών του τι θα πάθεις αν διαβάζεις περιοδικά με γυμνές φωτογραφίες - λες και υπάρχουν πια περιοδικά που δεν έχουν τέτοιες φωτογραφίες ή λες και αποτελεί για σένα καταφύγιο το να αποστρέφεις το βλέμμα σου από κάθε τι πονηρόν (και τρέχα βρες πια τι είναι το πονηρόν).

Και από την άλλη, θέλοντας να αποφύγει αυτή τη θεολογία της στέρησης, να πέφτει σε μιαν αντικατάσταση της θεολογίας με ωραιολογία και αισθηματολογία, όπου «δεν είναι καλό να στενοχωρείς τον καλό Χριστούλη, τι σου έφταιξε, βρε κτήνος!».

Και όμως, δεν είναι ο ρόλος του παπά να μας απειλεί για τις πραγματικές ή όχι αμαρτίες μας. Και ούτε βέβαια να μας απαγγέλλει δευτεροκλασάτη λυρική ποίηση από την ωραία πύλη.

Ο σημερινός πιστός, όπως και κάθε άλλος στους αιώνες, έχει ανάγκη να βρίσκει τον παπά δίπλα του, συνοδοιπόρο του, μέτοχο των προβλημάτων του, πατέρα του και δάσκαλο του. Δεν θέλει να βλέπει έναν απόμακρο και αμφισβητούμενο ρασοφόρο, αλλά έναν ιερέα του Θεού της Αγάπης, που ζει μαζί με το ποίμνιο (εννοώ στην εποχή του), μετέχει στην ίδια ζωή, και έχει να πει το μήνυμα του Ευαγγελίου μέσα στις σημερινές συνθήκες και περιστάσείς.

Η παράδοση μας δεν είναι τα ξεπερασμένα καριοφίλια, αλλά παρά πολλά διδάγματα, πάρα πολλή κατανόηση (καμία σχέση με τις μαρμελάδες), πάρα πολύς ρεαλισμός (καμία σχέση με ελληναράδικα). Αυτά θέλουμε, και τα χρειαζόμαστε. Θέλουμε έναν ιερέα που δίκαια και εύλογα να τον λέμε «Πάτερ», γιατί δεν είναι μακρινός από μας, αλλά δεν είναι και σαν εμάς - ακριβώς όπως θέλουμε να είναι ένας σωστός πατέρας.

Θα τολμήσει η Εκκλησία μας να προσγειωθεί από τα ανεμόπτερα των διεκδικήσεων και τις φρεναπάτες των δικαιωμάτων και να μιλήσει στον σημερινό άνθρωπο, μέσα και έξω από την Ελλάδα; Θα τολμήσει να μιλήσει σε πιστούς που έχουν φίλους και Εβραίους και μουσουλμάνους και βουδιστές, σε πιστούς που διαβάζουν όχι μόνο τη Φιλοκαλία αλλά και το Ζεν, Να μιλήσει σε αυτούς που δεν βλέπουν και δεν θέλουν την Εκκλησία ως μαντρί αλλά ως πραγματική Εκκλησία (Κλήρος και Λαός), όπως άλλωστε νοείται ετυμολογικά η λέξη.

*Ο κ. Σ. Μ. Τζούμας είναι επικοινωνιολόγος.

Πηγή: Εφημερίδα Το Βήμα, Τετάρτη 30 Μαΐου 2007, σελ. Α13

Μυθοπλάστης: Σ.Μ. Τζούμας

Απάντηση: Οι πιο επικίνδυνες θεωρητικές καταστάσεις για ένα Ορθόδοξο δεν προκύπτουν από ένα παγανιστή, αλλά τουναντίον από ένα «ομόδοξο». Αυτό διότι ο Ορθόδοξος μπορεί να μην ενδώσει εις τον παγανιστή θεωρητικό, εφόσον ο εν λόγω θεωρητικός ταυτίζεται με ένα χώρο εκτός Εκκλησιαστικής Παράδοσης για τον οποίο ο Ορθόδοξος πιστός μπορεί να έχει ενισχυμένες αμυντικές περιμέτρους. Όμως τα πράγματα αλλάζουν για την περίπτωση ενός «ομόδοξου», ο οποίος δεν είναι άλλο παρά ένας δούρειος ίππος, ο οποίος, αφού περάσει την «πύλη» του φρουρίου της «Τροίας» με τις «ευχές» του πιστού, κατόπιν από το εσωτερικό ασχολείται με την καταστροφή του φρουρίου της πίστης. Άλλες φορές προβαίνει σε αυτή την πράξη εν γνώση του (1), άλλες φορές από υπερηφάνεια και άγνοια, όπως μάλλον η κάτωθι εξεταζόμενη περίπτωση.

ΑΙΡΕΤΙΚΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ & «ΕΓΚΥΡΕΣ» ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ

Το πρόβλημα μιας αιρετικής άποψης ανάμεσα σε ένα ομόδοξο ποίμνιο πολλαπλασιάζεται, όταν η άποψη αυτή δημοσιεύεται από μια «έγκυρη», υποτίθεται, εφημερίδα. Καθημερινά στις «έγκυρες» (2) εφημερίδες της Ελλάδας, τυπώνονται άκυρα άρθρα από δημοσιογράφους που αγωνίζονται να αποκτήσουν και να απολαύσουν τον επιούσιο. Εκατοντάδες άρθρα γράφονται μηνιαίως κατά της Ελληνικής και της Ορθόδοξης Εκκλησίας από δημοσιογράφους σε «έγκυρες» εφημερίδες. Δηλαδή από ανθρώπους που το επάγγελμά τους είναι να ασχολούνται με τα πάντα, ακόμη και όταν δεν έχουν τις όποιες απαιτούμενες γνώσεις. Η δημοσιογραφία δεν είναι ιατρική, αθλητισμός, ιστορία, φιλολογία, θεολογία, στρατηγική κ.ο.κ. Κι όμως οι δημοσιογράφοι μέσα από την «εγκυρότητα» των εντύπων τους ασχολούνται με όλα τα αναφερόμενα ζητήματα ως «μέγιστοι ειδήμονες». Δεν αναφέρουν δηλαδή συνήθως τις όποιες αναλύσεις των ειδικών, αλλά χρησιμοποιούν την γνώμη τους επί αυτών των θεμάτων, κουκουλώνοντας και χαλκεύοντας πάρα πολλές φορές την αλήθεια από άγνοια που συνοδεύεται και από «οξυδέρκεια» (3).

ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΔΙΚΑ ΜΑΣ, ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ ΔΙΚΑ ΜΑΣ

Η προηγούμενη επικεφαλίδα είναι το πανταχού σύνθημα των δημοσιογράφων της Ελλάδα που επιτίθενται στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Έτσι π.χ. στην ίδια εφημερίδα, δηλαδή στο Βήμα της 30/05/07, υπάρχει ένα τέτοιο παράδειγμα. Συγκεκριμένα στη σελίδα Α47 ο δημοσιογράφος Ι.Κ. Πρετεντέρης ζητά από τον αρχιεπίσκοπο να μην πολιτεύεται και να μην καθοδηγεί τους ψήφους του ποιμνίου. (4) Μονομερώς διαλογιζόμενοι οι «έγκυροι» δημοσιογράφοι «ανησυχούν» επειδή η ιεραρχία «ελέγχει χωρίς να μπορεί να ελεγχθεί.... κρίνει χωρίς να κρίνεται... χρησιμοποιεί τον άμβωνα...» (sic). «Ανησυχούν», οι δημοσιογράφοι, όταν αυτοί είναι που θέλουν να ελέγχουν όλους τους εκκλησιαστικούς παράγοντες, όπως φαίνεται και στην παρούσα δημοσίευσή τους, χωρίς να ανήκουν στους Ορθά Δογματίζοντες Χριστιανούς (6) ή στην Δ.Ι.Σ.. Ελέγχουν, δηλαδή όταν χρησιμοποιούν την εφημερίδα τους και το χώρο εργασίας τους, τον δικό τους «ιερατικό άμβωνα» για να θεολογούν ελεύθερα κατά της Ορθόδοξης θεολογίας, παρουσιαζόμενοι οι ίδιοι ως «Ορθόδοξοι». Οι δημοσιογράφοι είναι οι «κριτικοί» και όλοι οι άλλοι οι «κρινόμενοι». Εκείνο που δεν έχουν εννοήσει οι δημοσιογράφοι είναι πως ο χώρος που πρέπει πρώτα από όλα να κριθεί είναι των «κριτών», ειδάλλως η «κριτική» μετατρέπεται σε ασυδοσία με σκοπό την επαγγελματική επιτυχία. Μέσα σε τόσες χιλιάδες άρθρα δημοσιογράφων για τους υπόλοιπους πολίτες και τις πράξεις τους, δεν θα βρει κανείς σχεδόν ποτέ άρθρο δημοσιογράφου κατά συναδέλφου του. Η «ιερά σύνοδος» της δημοσιογραφίας αποτελείται πάντοτε από «σωστούς και αγαθούς δημοσιογράφους - ιεράρχες» αμέμπτου ηθικής και επιστημονικής κατάρτισης. Πόσο μάλλον θεολογικής.

Η ΑΜΑΡΤΙΑ & Η ΑΝΟΗΤΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΑ

Τί διατείνεται λοιπόν ο «επικοινωνιολόγος» Σ.Μ. Τζούμας; Πως «Θα πρέπει να μπει σε άλλη βάση, πια, το τι είναι αμαρτία.» (sic). Η θεολογική του αστοχία είναι πασιφανής, διότι δεν γνωρίζει καν τον ορισμό της αμαρτίας. Αμαρτία είναι η αστοχία του ανθρώπου να ικανοποιήσει τον ηθικό νόμο και την βούληση του Θεού. Όταν λοιπόν ο Θεός είναι Αγάπη και ο άνθρωπος μισεί, τότε ο άνθρωπος αμαρτάνει αφού δεν μοιάζει με την ιδιότητα του Θεού που καλείται Αγάπη. Αν επαναπροσδιορίσει λοιπόν κανείς τις αμαρτίες, και δηλαδή τις αστοχίες του ανθρώπου απέναντι στο Θεό, εμμέσως αλλάζει τον ίδιο τον Θεό. Με άλλα λόγια κατασκευάζει θεό κατά το δοκούν, ήτις ειδωλολατρεί, εφόσον κατασκευάζει παγανιστικά είδωλα θεοτήτων, τα οποία διαμορφώνει κατάλληλα ώστε ο άνθρωπος να αμαρτάνει λιγότερο, να φαίνεται και να νιώθει δηλαδή λιγότερο αμαρτωλός. Στην δε «καλύτερη» των περιπτώσεων προσπαθεί να κατασκευάσει τέτοιο θεό ή τέτοιους θεούς ώστε να μην αμαρτάνει και καθόλου (θεοποίηση του ανθρώπου - παγανισμός). Ποια λοιπόν η χρήση της Μετάνοιας, της Εξομολόγησης και ποια η χρήση της θείας Μεταλαβής σε μια τέτοια «σύγχρονη» (sic) προοπτική;

Όλα αυτά τα ανήκουστα είναι η θεολογία της «επικοινωνιολογίας», δηλαδή της επιστήμης εκείνης που επικοινωνεί καλύτερα με τα πλήθη, αλλά δεν επικοινωνεί καθόλου με την Ορθόδοξη Θεολογία και δηλαδή με τον Θεό (7), εφόσον προσπαθεί να ακυρώσει αποφάσεις Οικουμενικών Συνόδων, με λάθος ερμηνείες και άπλετη υπερηφάνεια που δεν υποτάσσεται εις τα βιώματα των Αγίων και που σαφώς δεν έχει σχέση με τον απλό πιστό που μετέχει βιωματικά στις Ορθόδοξες Αλήθειες - Εμπειρίες. Επιπλέον απέχει έτη φωτός από την ιστορική αλήθεια για τα λουτρά (βλ. παρακάτω). Ήτις προωθεί τον παιδαγωγικό και επιστημονικό σκοταδισμό. Όλα αυτά; Υποτίθεται επικοινωνιακή πρόοδος στο όνομα της «σύγχρονης εγκυρότητας».

«ΑΜΑΡΤΑΝΕ..., ΜΠΟΡΕΙΣ..., ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ & ΟΙ ΑΛΛΟΙ»

Η νεότευκτη «επικοινωνιολογική» θρησκεία του Σ.Μ Τζούρα πάει όμως πιο μακριά: «Πράγματα που χθες ήταν αυτονόητα άξια καταδίκης, σήμερα είναι μέρος της καθημερινής ζωής. Είναι παράλογο και επικίνδυνο να μιλάει η Εκκλησία προς τους νέους, αλλά και τους μεγάλους, μια γλώσσα μακρινή από αυτήν της ζωής τους.».

Προσοχή στην θεολογική και παιδαγωγική του τοποθέτηση. Με άλλα λόγια ο «διδάσκαλος» της επικοινωνιολογίας, ζητά από τους δασκάλους να μην διδάσκουν γραμματική, αφού οι καιροί αλλάξανε και την γραμματική πλέον δεν την ακολουθεί κανείς. Την παιδαγωγική πλέον την ορίζουν τα παιδιά που έχουν αλλάξει όχι οι δάσκαλοι. Με άλλα λόγια, αν ο Χριστός ενανθρώπιζε σήμερα κατά τον Σ.Μ. Τζούρα, θα δίδασκε διαφορετικά πράγματα, επειδή οι άνθρωποι βαδίζουν από το κακό στο χειρότερο και δεν θα έπρεπε να τους «κακοφαίνεται η διδασκαλία Του» ή ακόμη και δεν θα έπρεπε ο Χριστός να «διαφωνεί με τις απόψεις τους», λες και οι Βουδιστές και οι πιστοί του Ζεν για τους οποίους αυτός ενδιαφέρεται (8) τάχα (9), λογαριάζουν τα ζητήματα που αυτός μονομερώς θέτει ενάντια στην Ορθόδοξη Δογματική.

Επίσης η τοποθέτησή αυτή του δημοσιογράφου είναι άμεση απόρροια της απολύτου σκοταδιστικής του θέσης περί επαναπροσδιορισμού της αμαρτίας και δηλαδή του επαναπροσδιορισμού του ίδιου του Θεού. Ο Σ.Μ. Τζούρας ουσιαστικά προτείνει να αμαρτάνουν όλοι οι άνθρωποι κατά συρροήν. Η αιτιολόγηση αυτής της θέσης είναι περιληπτικά «επειδή αλλάζουν οι άλλοι, έτσι πρέπει και οι Χριστιανοί με την σειρά τους να αλλάξουν για να είναι οι άνθρωποι όλοι ίδιοι και κοντά ο ένας με τον άλλον». Συναισθηματικοί λόγοι δηλαδή, όταν αυτός ο ίδιος κατακρίνει τις «μαρμελάδες». Τότε ποιος ο λόγος ύπαρξης της διδασκαλίας και ποιο δηλαδή το νόημά της; Αν κάποιος θέλει να πνιγεί, ποιο το νόημα να υπάρχει διδασκαλία που να τον προτρέπει «Πνίξου!» αφού δεν πρόκειται η τελευταία να δώσει κάποια διαφορετική κατεύθυνση στον αυτόχειρα; Με άλλα λόγια ο δημοσιογράφος εμμέσως πλην σαφώς, κάνει λόγω περί κατάργησης της Θείας Διδασκαλίας. Είναι ενδεικτική η πλάνη του η οποία αν μη τι άλλο μπορεί κάλλιστα να οδηγήσει σε οριστική απώλεια ψυχής των πιστών ακολούθων του.

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ & ΓΕΛΙΑ

Προσοχή όμως σε δύο βασικά και καίρια ζητήματα:

α. Αναφέρει ο δημοσιογράφος: «Τέτοιοι κανόνες [Οικουμενικών Συνόδων] είναι πάρα πολλοί, και δεν έχει νόημα εδώ να φέρω πολλά παραδείγματα». Ο Σ.Μ Τζούρας υπαινίσσεται ότι γνωρίζει τα «βαθύτερα» σημεία της Ορθοδόξου πίστης, δηλαδή τους Αποστολικούς Κανόνες, για τους οποίους διαδίδει πως «Κάθε ενδιαφερόμενος που θα διαβάσει τους κανόνες των οικουμενικών συνόδων θα εντυπωσιαστεί και ενδεχομένως να γελάει επί ημέρες». Τέτοιου είδους γέλια μπορεί κανείς να δει εδώ, εδώ και εδώ στην παρούσα σελίδα.

β. Από την άλλη μεριά, παρουσιάζεται μέσα από τα λόγια του εντελώς ανημέρωτος με απλά ευαγγελικά ζητήματα της Κ.Δ., άνευ της οποίας οι Κανόνες δεν έχουν καμία βαθύτερη νοηματική αξία. Δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται ο Σ. Τζούμας ότι στην Καινή Διαθήκη υπάρχουν πλείστες προειδοποιήσεις για τον ηθικό ξεπεσμό των ανθρώπων πριν την Δεύτερη έλευση του Ιησού Χριστού. (10) Έλευση η οποία θα έλθει όταν η ανθρωπότητα τελματώσει ηθικά και ζητήσει σχεδόν ομόφωνα την βασιλεία Του. Είναι αδιάφορος για την Ορθόδοξη Θεολογία ο αριθμός των πιστών ως απόδειξη εγκυρότητας των δογμάτων, κάτι που φαίνεται να μην αντιλαμβάνεται ο «επικοινωνιολόγος» που ζητά ακριβώς το αντίστροφο. Πιστεύει πως ο αριθμός των πιστών είναι ικανός να προσδώσει αξία στην θεολογία. Αντιλαμβάνεται την θεολογία ως πολιτικό κόμμα μάλλον, παρά ως θεόσταλτη ηθική εντολή.

Τα συμπεράσματα αυτής του της αντιφατικής πνευματικής του στάσης, είναι δύο:

1) Έχει επιφανειακή ενημέρωσή για τον Χριστιανικό Θεό (άγνοια Κ.Δ.) και ορμάται από σκοτεινά κίνητρα, που είναι εξαιρετικά αμφίβολο κατά πόσο και ο ίδιος τα έχει αντιληφθεί. (11)

2) Είναι εξέχουσας σημασίας ο τρόπος με τον οποίο σχημάτισε άποψη για τις Οικουμενικές Αποφάσεις, προσπερνώντας δηλαδή την θεολογική τους βάση, η οποία δεν είναι άλλη από την γνώση της Κ.Δ.. Δική του πρωτοβουλία πρέπει μάλλον να αποκλειστεί. Περισσότερο μοιάζει και αυτός θύμα της νεοπαγανιστικής ή αθεϊστικής προπαγάνδας της «νέας εποχής». Με άλλα λόγια, η άποψή του για την Χριστιανική Θεολογία φαίνεται περισσότερο να είναι εμπειρία τρίτων παρά προσωπική του ενασχόληση, τόσο σε Ορθόδοξο βιωματικό επίπεδο (12) όσο και σε επίπεδο μελέτης.

Επιστρέφοντας όμως στο κύριο θέμα της παρούσας, είναι πράγματι οι αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων τέτοιες, ώστε κανείς «να γελάει επί ημέρες» ή συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο; Μήπως πρέπει κανείς να κλαίει «επί ημέρες» με τα δόγματα του «έγκυρου» επικοινωνιολόγου;

ΜΠΑΝΙΟ ΣΤΙΣ ΠΑΡΑΛΙΕΣ & ΨΕΜΑΤΑ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ

«Άλλοτε ήταν αμαρτία που καταδικαζόταν αυστηρότατα το να απολαμβάνεις το θαλάσσιο μπάνιο σε μια παραλία όπου συνυπάρχουν άνδρες και γυναίκες (77ος Κανών της εν Τρούλλω Οικουμενικής Συνόδου). Και όταν ο λουόμενος μαζί με γυναίκες είναι λαϊκός αφορίζεται, και αν είναι κληρικός καθαιρείται. Ποιος είναι αυτός που σήμερα θεωρεί έγκλημα άξιο βαρύτατων ποινών το να κάνει μπάνιο με γυναίκες; Ασφαλώς κανείς!»

Αυτά λέει πλανώντας και πλανώμενος ο Σ.Μ Τζούρας. Διότι άλλο Οικουμενική Απόφαση και άλλο Ερμηνεία της Οικουμενικής Απόφασης. Ολοκληρωμένη απάντηση σε αυτή την κακοήθεια υπάρχει στην σελίδα Βυζαντινή Ιατρική. Ας την μελετήσει με προσοχή ο ενδιαφερόμενος και ας θυμηθεί εδώ αυτό που ελέχθει και πρωτύτερα. Πως δηλαδή σωστή Ορθή & Ορθόδοξη ερμηνεία άνευ φωτίσεως δεν είναι δυνατή, όχι μόνο για τις Οικουμενικές Αποφάσεις, αλλά μήτε περισσότερο για τα νοήματα της Κ.Δ. όσο και της Π.Δ., η οποία είναι «σκιά» της πρώτης. Όταν όμως όχι μόνο δεν υπάρχει φώτιση, αλλά μήτε ταπεινότητα, παρά άπλετη υπερηφάνεια, ο καθείς «ερμηνεύει» μόνος του, πλανάται και πλανά, ιδίως όταν επικοινωνεί κάνοντας χρήση «έγκυρου» εντύπου που έχει απήχηση σε χιλιάδες Έλληνες αναγνώστες.

ΤΙ ΕΙΠΕ & ΔΕΝ ΕΙΠΕ Ο ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΟΣ

α. Είπε ότι θέλει «Μια Εκκλησία με σύγχρονη γλώσσα». Δεν είπε ότι «σύγχρονη γλώσσα είναι μόνο η υπερήφανη γλώσσα».

β. Είπε ότι «Τα γεγονότα στο Παλαίφατο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων ... μας δίνουν αφορμή να κάνουμε κάποιες επίκαιρες σκέψεις». Δεν είπε ότι «οι σκέψεις του είναι τόσο επίκαιρες όσο και η αμαρτίες του άρθρου του [ψεύδη, συκοφαντία Οικουμενικών Κανόνων, υπερηφάνεια κ.α.]».

γ. Είπε ότι «Ποια ποιμαντική μπορεί να έχει νόημα, ποιος λόγος της Εκκλησίας μπορεί να έχει απήχηση, όταν είναι πλέον εκτός πραγματικότητας...». Δεν είπε ότι «αντίθετα τα δικός του λόγος είναι εκείνος ο αποκλειστικά εκτός ιστορικής πραγματικότητας».

δ. Είπε ότι «Θα πρέπει να μπει σε άλλη βάση, πια, το τι είναι αμαρτία». Δεν είπε ότι «Θα πρέπει να μείνει στην ίδια βάση, το τι είναι ψέμα ή ανοησία».

ε. Είπε ότι «ο υπεραιωνόβιος σήμερα Μητροπολίτης πρώην Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης, ... άφησε εποχή με τα αυστηρά κηρύγματα του.». Δεν είπε ότι «εποχή αφήνουν οι δικές του αστειότητες όταν παρουσιάζονται με την μορφή σοβαρότητας».

στ. Είπε ότι «Κάθε ενδιαφερόμενος που θα διαβάσει τους κανόνες των οικουμενικών συνόδων θα εντυπωσιαστεί και ενδεχομένως να γελάει επί ημέρες». Δεν είπε ότι «ενδεχομένως να γελά κανείς περισσότερο με την ερμηνευτική του δεινότητα περί αυτών των κανόνων».

ζ. Είπε ότι «Πολλοί ιερείς μας βγαίνουν να κάνουν κήρυγμα και είναι εκτός τόπου και χρόνου». Δεν είπε ότι «οι δικές του αρθρολογίες είναι "εντός τόπου και χρόνου" (13) αλλά εκτός Εκκλησίας».

η. Είπε ότι «δεν είναι καλό να στενοχωρείς τον καλό Χριστούλη, τι σου έφταιξε, βρε κτήνος!». Δεν είπε ότι «δεν είναι καλό να στενοχωρείς τον καλό Χριστούλη, τι σου έφταιξε, βρε ψεύτη».

θ. Είπε ότι «Ο σημερινός πιστός, όπως και κάθε άλλος στους αιώνες, έχει ανάγκη να βρίσκει τον παπά δίπλα του, συνοδοιπόρο του, μέτοχο των προβλημάτων του, πατέρα του και δάσκαλο του. Δεν θέλει να βλέπει έναν απόμακρο και αμφισβητούμενο ρασοφόρο, αλλά έναν ιερέα του Θεού της Αγάπης, που ζει μαζί με το ποίμνιο (εννοώ στην εποχή του), μετέχει στην ίδια ζωή, και έχει να πει το μήνυμα του Ευαγγελίου μέσα στις σημερινές συνθήκες και περιστάσείς». Δεν είπε ότι «Ο σημερινός ιερεύς, όπως και κάθε άλλος στους αιώνες, έχει ανάγκη να βρίσκει τον λαϊκό δίπλα του, συνοδοιπόρο του, μέτοχο των προβλημάτων του, υιό και πνευματικοπαίδι του. Δεν θέλει να βλέπει έναν απόμακρο από άγνοια αμφισβητία πλανεμένο "διανοούμενο", αλλά έναν λαϊκό του Θεού της Αγάπης, που ζει μαζί με τους ιερείς (εννοείται εις αναμονή της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού), μετέχει στην ίδια ζωή, και έχει να πει το μήνυμα του Ευαγγελίου αναλλοίωτο άσχετα από τις σημερινές συνθήκες και περιστάσεις και τις τυχόν επικοινωνιολογίες-κινδυνολογίες».

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Όπως ελέχθη και ανωτέρω, η συγγραφική αυτή αποπλάνηση αναγνωστών προκύπτει το πιθανότερο από υπερηφάνεια και άγνοια, παρά από «νεοπαγανιστικού» τύπου χαιρεκακία ή επιθετικότητα κατά της Εκκλησίας, εφόσον ο εν λόγω αρθρογράφος παρουσιάζεται και απολογητής Εκκλησιαστικών ζηημάτων άλλες φορές (14) ενώ δεν αποφεύγει να δηλώσει ότι: «Το ζητούμενο εδώ δεν είναι να δείξω ότι οι κανόνες των συνόδων δεν ισχύουν πια, αλλά να ερωτήσω: ποια προσέγγιση στα σύγχρονα προβλήματα μπορεί να έχει ένας ιερέας, ένας εξομολόγος, αν ακολουθεί πεισματικά όσα του λένε οι Κανόνες;». Προφανώς δεν έχει ακουστά την θεία Οικονομία, ούτε το ότι οι Θείοι Κανόνες δεν είναι Νομικοί Κανόνες αλλά ακολουθούνται κατά «Θεία Οικονομία» και ανάλογα με τις εποχές και τους ανθρώπους εις τους οποίους απευθύνονται. Αυτό είναι, όχι μόνο το «σύγχρονο» πρόσωπο της Εκκλησίας, αλλά το διαχρονικό.

Όμως, εκείνος που δείχνει να ενδιαφέρεται τόσο πολύ για την εικόνα και την ουσία των ιερέων, θα πρέπει να γνωρίζει πως η εικόνα και η ουσία της Εκκλησίας, την οποία ως ελέχθη κάποιες φορές υπερασπίζει και μέρος της οποίας είναι και οι ιερείς, εξαρτάται και από την εικόνα του καθενός πιστού ξεχωριστά, εφόσον Εκκλησία είναι το σύνολο των πιστών, και όχι μόνο των ιερέων. Είναι άραγε τόσο ταπεινός ώστε να μετανοήσει, εξομολογηθεί αυτές του εδώ τις αμαρτίες [ψεύδη (15), συκοφαντία Οικουμενικών Κανόνων, υπερηφάνεια κ.α.] στον Πνευματικό του, να μετέχει των Αχράντων Μυστηρίων και να εύχεται υπέρ της Θεοΐδρυτης (16) Εκκλησίας, ή όλα αυτά δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια αυστηρά επαγγελματική του ενασχόληση, κενή Πνευματικού Περιεχομένου;

Όπως αναφέρει και ο ίδιος σε νέο του άρθρο (17): «Πρέπει να μιλήσουμε με σκληρή γλώσσα. Όχι γιατί θέλουν να συγκρουστούμε ή να επιπλήξουμε, αλλά επειδή εάν δεν το κάνουμε, δεν θα μπορέσουμε να βοηθήσουμε.»

Ο Θεός να τον φωτίσει.

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

Επικρίσεις σε αρθρογράφο

Από τον κ. Π. Ι. Μπούμη

Στην έγκριτη εφημερίδα σας «Το Βήμα» της 30.5.2007 δημοσιεύεται ένα άρθρο το οποίο υπογράφεται από τον επικοινωνιολόγο κ. Σωτήρη Μ. Τζούμα και επιγράφεται «Μια Εκκλησία με σύγχρονη γλώσσα». Στο άρθρο αυτό μεταξύ άλλων γράφονται και τα εξήδ «σπουδαιοφανή»: «Πράγματα που χθες ήταν αυτονόητα άξια καταδίκης, σήμερα είναι μέρος της καθημερινής ζωής. Είναι παράλογο και επικίνδυνο να μιλάει η Εκκλησία προς τους νέους αλλά και τους μεγάλους μια γλώσσα μακρινή από αυτήν της ζωήδ τους. Θα πρέπει να μπει σε άλλη βάση πια το τι είναι αμαρτία». Και παρακάτω γράφει: «Κάθε ενδιαφερόμενος που θα διαβάσει τους κανόνες των οικουμενικών συνόδων θα εντυπωσιαστεί και ενδεχομένως να γελάει επί ημέρες». (Εμείς θα υπενθυμίζαμε ότι υπάρχει και σχετική ασθένεια.) Και καταλήγει: «Θα τολμήσει η Εκκλησία μας να προσγειωθεί από τα ανεμόπτερα των διεκδικήσεων και τις φρεναπάτες των δικαιωμάτων και... να μιλήσει σε αυτούς που δεν βλέπουν και δεν θέλουν την Εκκλησία ως μαντρί αλλά ως πραγματική Εκκλησία (Κλήρος και Λαός), όπως άλλωστε νοείται ετυμολογικά η λέξη...». Πριν γράψει τα ανωτέρω θα έπρεπε να γνωρίζει ή να πληροφορηθεί από κάποιο θεολόγο ότι και το ποια είναι η «πραγματική Εκκλησία (Κλήρος και Λαός)» οι κανόνες, τους οποίους υποτιμά, μας το υποδεικνύουν. Και τούτο, γιατί θα έπρεπε επίσης να γνωρίζει ότι ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει: «Έκκλησίαν δὲ λέγω... οὐ τοίχους ἐκκλησίας, ἀλλὰ νόμους Ἐκκλησίας» (Patrologia Graeca 52,397). Αν ξεφεύγαμε από τους νόμους και τους κανόνες της Εκκλησίας, οι οποίοι έχουν τη βάση τους στη γραπτή και προφορική αποστολική παράδοση και διδασκαλία, και φτιάχναμε κανόνες στα μέτρα μας, τότε η Εκκλησία δεν θα ήταν ούτε θα λεγόταν αποστολική. Αν φτιάχναμε μία Εκκλησία, π.χ., με τις επιθυμίες και τις προτάσεις του κ. Τζούμα, τότε μήπως θα ήθελε να λέμε στο Σύμβολο της Πίστεως-. «Είς Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Τζουμαϊκήν Εκκλησίαν»; Τα ίδια ισχύουν και για ανάλογες προτάσεις και περιπτώσεις.

ΠΑΝ. Ι. ΜΠΟΥΜΗΣ

Ομότιμος καθηγητής του Κανονικού Δικαίου Αθήνα (18)

Σημειώσεις

1. Σε αυτή την ομάδα ανήκουν οι «καρναβαλιστές» της Καθολικής Ουνίας, οι οποίοι αν και Λατίνοι στο δόγμα, φέρουν Ορθόδοξα άμφια, ωσάν να ζουν σε παντοτινά καρναβάλια και να έχουν επιλέξει την Ορθόδοξη Αμφίεση για το «θεολοκικό πάρτυ μασκέ» στο οποίο καθημερινά μετέχουν. Ας θυμηθεί εδώ ο αναγνώστης, ότι σε καιρό πολέμου, στρατιώτης στρατού Α΄ που συλλαμβάνεται να φέρει στολή του στρατού Β΄, θεωρείται αυτομάτως κατάσκοπος από τον στρατό Β΄.

2. Η λεγόμενη εγκυρότητα των αστικών εφημερίδων είναι μια ουτοπική και παραπλανητική δήλωση. Αυτό διότι η «εγκυρότητα» αυτή δεν είναι τίποτα άλλο παρά αριθμός πωλήσεων μέσα σε ένα πληθυσμό, που δεν επιλέγει την καθημερινή εφημερίδα του ένεκα κάποιας επιστημονικής και ουσιαστικής - αληθινής αξιολογικής διαδικασίας επί των αναλυόμενων θεμάτων, αλλά ένεκα αυστηρά πολιτικού προσανατολισμού (αριστερά - δεξιά - κέντρο - «ουδέτεροι» κ.α.). Επιπλέον τα διάφορα δώρα που συνοδεύουν τις «έγκυρες» εφημερίδες (πρβλ. CD, πορνό, DVD, ντοκιμαντέρ, μουσικές, τραγούδια και άλλα δώρα για λαϊκή ψυχαγωγία όπως στυλό, πένες, «Χάρι Πότερ» κ.α. ) αποδεικνύουν πως οι εφημερίδες είναι και νιώθουν αρκετές φορές εξόχως άκυρες, εφόσον σε περίπτωση που δεν συνοδευτούν στο περίπτερο από τέτοιου είδους αστικοκαπιταλιστικές προσφορές ενός σωστού «μάρκεντινγκ» δεν είναι δυνατόν να αντέξουν τον ανταγωνισμό. Με άλλα λόγια χάνουν την «εγκυρότητά» τους έναντι της περισσότερο «έγκυρης» εφημερίδας που θα φροντίσει να χρησιμοποιήσει τις αναφερόμενες προσφορές.

3. Εδώ εννοείται η κουτοπονηριά του ανημέρωτου. Δηλαδή η προσπάθεια έξυπνης κριτικής που ακυρώνεται λόγω άγνοιας για το αναπτυσσόμενο θέμα και που αυστηρά συνοδεύεται από χαρακτηριστική και έκδηλη, μέχρι αποστροφής δηλαδή, αλαζονεία.

4. «Το πρόβλημα προκύπτει όταν ο Αρχιεπίσκοπος πολιτεύεται έξω από τις διαδικασίες που προβλέπει η δημοκρατία αλλά και η Εκκλησία. Όταν ελέγχει χωρίς να μπορεί να ελεγχθεί. Όταν κρίνει χωρίς να κρίνεται. Όταν φοράει δύο καπέλα. Όταν, δηλαδή, πολιτεύεται ως Αρχιεπίσκοπος και εκκλησιάζεται ως πολιτικός. Τότε έχουμε ζήτημα.

Έχουμε ζήτημα, δηλαδή, όταν χρησιμοποιεί τον άμβωνα και το κυριακάτικο κήρυγμα (μια καθαρά εκκλησιαστική διαδικασία) για να επιτεθεί στον Συνασπισμό ή σε άλλες πολιτικές απόψεις, για να δώσει γραμμή στο εκκλησίασμα ποιοι πρέπει και ποιοι δεν πρέπει να μπουν στην Βουλή» (Πηγή: Ι.Κ. Πρετεντέρης, Εφημερίδα Το Βήμα, Τετάρτη 30 Μαΐου 2007, σελ. Α47)

5. Είναι πολύ εύκολο για τον γνώστη της θεολογίας να εννοήσει την θεολογική αστοχία των δημοσιογράφων. Πρώτα και κύρια, δεν έχουν καμιά ταπεινότητα για τις αμαρτίες των άλλων, ωσάν οι ίδιοι να είναι αναμάρτητοι. Έτσι πάντα κάθε αμαρτία οιουδήποτε ιερέα φαίνονται πρόθυμοι να την καυτηριάσουν με αρκετή δόση σατυρικού χιούμορ. Τις δικές τους προσωπικές αμαρτίες όμως δεν τις καυτηριάζουν ουδέποτε στα φυλλάδιά τους. Ούτε αναμάρτητοι θεοί να ήσαν στον «παράδεισο» της εφημερίδας τους.

6. Σωστά δογματίζοντες πιστοί, είναι για την Ορθόδοξη Θεολογία μόνο οι Άγιοι, διότι μόνο οι Άγιοι είναι φωτισμένοι. Μπορεί να μην είναι αλάθητοι αλλά είναι σίγουρα & 100% πολύ περισσότερο κοντά στην αλήθεια από ότι οι απλοί πιστοί. Τους Αγίους ως βίωμα και ως δόγμα ακολουθεί το Ορθόδοξα πλήρωμα. Ειδάλλως χωρίς φωτισμό, ο εν δυνάμει πιστός μπλέκει με μια κούφια αμπελοφιλοσοφία δίχως θεολογικό αντίκρισμα. Χωρίς ένωση με τον Θεό, ως Υπαρκτό Πρόσωπο, όλα τα εκφερόμενα δόγματα είναι κατά πολύ μεγάλο ποσοστό κενά περιεχομένου, δηλαδή θεολογικές πλάνες.

7. Ιακώβου, Κεφ. Δ΄ «1 Πόθεν πόλεμοι καὶ πόθεν μάχαι ἐν ὑμῖν; οὐκ ἐντεῦθεν, ἐκ τῶν ἡδονῶν ὑμῶν τῶν στρατευομένων ἐν τοῖς μέλεσιν ὑμῶν; 2 ἐπιθυμεῖτε, καὶ οὐκ ἔχετε· φονεύετε καὶ ζηλοῦτε, καὶ οὐ δύνασθε ἐπιτυχεῖν· μάχεσθε καὶ πολεμεῖτε, καὶ οὐκ ἔχετε, διὰ τὸ μὴ αἰτεῖσθαι ὑμᾶς· 3 αἰτεῖτε καὶ οὐ λαμβάνετε, διότι κακῶς αἰτεῖσθε, ἵνα ἐν ταῖς ἡδοναῖς ὑμῶν δαπανήσητε. 4 μοιχοὶ καὶ μοιχαλίδες! οὐκ οἴδατε ὅτι ἡ φιλία τοῦ κόσμου ἔχθρα τοῦ Θεοῦ ἐστιν; ὃς ἂν οὖν βουληθῇ φίλος εἶναι τοῦ κόσμου, ἐχθρὸς τοῦ Θεοῦ καθίσταται. 5 ἢ δοκεῖτε ὅτι κενῶς ἡ γραφὴ λέγει, πρὸς φθόνον ἐπιποθεῖ τὸ Πνεῦμα ὃ κατῴκησεν ἐν ἡμῖν; 6 μείζονα δὲ δίδωσι χάριν· διὸ λέγει· ὁ Θεὸς ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δὲ δίδωσι χάριν.»

8. «Θα τολμήσει [Η Εκκλησία «μας»] να μιλήσει σε πιστούς που έχουν φίλους και Εβραίους και μουσουλμάνους και βουδιστές, σε πιστούς που διαβάζουν όχι μόνο τη Φιλοκαλία αλλά και το Ζεν».

9. Ενδιαφέρον για τον Βουδιστή από έναν Ορθόδοξο, είναι η σωτηρία του Βουδιστή δια μέσω του Θεού - Χριστού, όχι η «ωραιολογία και αισθηματολογία» με την παράλληλη διατήρηση του Ζεν.

10. Β΄ Προς Τιμόθεον, Κεφ. Γ΄ «1 Τοῦτο δὲ γίνωσκε, ὅτι ἐν ἐσχάταις ἡμέραις ἐνστήσονται καιροὶ χαλεποί· 2 ἔσονται γὰρ οἱ ἄνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, ἀλαζόνες, ὑπερήφανοι, βλάσφημοι, γονεῦσιν ἀπειθεῖς, ἀχάριστοι, ἀνόσιοι, 3 ἄστοργοι, ἄσπονδοι, διάβολοι, ἀκρατεῖς, ἀνήμεροι, ἀφιλάγαθοι, 4 προδόται, προπετεῖς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μᾶλλον ἢ φιλόθεοι, 5 ἔχοντες μόρφωσιν εὐσεβείας, τὴν δὲ δύναμιν αὐτῆς ἠρνημένοι. καὶ τούτους ἀποτρέπου. 6 ἐκ τούτων γάρ εἰσιν οἱ ἐνδύνοντες εἰς τὰς οἰκίας καὶ αἰχμαλωτίζοντες γυναικάρια σεσωρευμένα ἁμαρτίαις, ἀγόμενα ἐπιθυμίαις ποικίλαις, 7 πάντοτε μανθάνοντα καὶ μηδέποτε εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν δυνάμενα. 8 ὃν τρόπον δὲ Ἰαννῆς καὶ Ἰαμβρῆς ἀντέστησαν Μωϋσεῖ, οὕτω καὶ οὗτοι ἀνθίστανται τῇ ἀληθείᾳ, ἄνθρωποι κατεφθαρμένοι τὸν νοῦν, ἀδόκιμοι περὶ τὴν πίστιν. 9 ἀλλ' οὐ προκόψουσιν ἐπὶ πλεῖον· ἡ γὰρ ἄνοια αὐτῶν ἔκδηλος ἔσται πᾶσιν, ὡς καὶ ἐκείνων ἐγένετο. 10 Σὺ δὲ παρηκολούθηκάς μου τῇ διδασκαλίᾳ, τῇ ἀγωγῇ, τῇ προθέσει, τῇ πίστει, τῇ μακροθυμίᾳ, τῇ ἀγάπῃ, τῇ ὑπομονῇ, 11 τοῖς διωγμοῖς, τοῖς παθήμασιν, οἷά μοι ἐγένοντο ἐν Ἀντιοχείᾳ, ἐν Ἰκονίῳ, ἐν Λύστροις, οἵους διωγμοὺς ὑπήνεγκα! καὶ ἐκ πάντων με ἐρρύσατο ὁ Κύριος. 12 καὶ πάντες δὲ οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διωχθήσονται· 13 πονηροὶ δὲ ἄνθρωποι καὶ γόητες προκόψουσιν ἐπὶ τὸ χεῖρον, πλανῶντες καὶ πλανώμενοι. 14 σὺ δὲ μένε ἐν οἷς ἔμαθες καὶ ἐπιστώθης, εἰδὼς παρὰ τίνος ἔμαθες, 15 καὶ ὅτι ἀπὸ βρέφους τὰ ἱερὰ γράμματα οἶδας, τὰ δυνάμενά σε σοφίσαι εἰς σωτηρίαν διὰ πίστεως τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. 16 πᾶσα γραφὴ θεόπνευστος καὶ ὠφέλιμος πρὸς διδασκαλίαν, πρὸς ἔλεγχον, πρὸς ἐπανόρθωσιν, πρὸς παιδείαν τὴν ἐν δικαιοσύνῃ, 17 ἵνα ἄρτιος ᾖ ὁ τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπος, πρὸς πᾶν ἔργον ἀγαθὸν ἐξηρτισμένος.»

11. Αμαρτία εκούσια.

12. Πάρα πολύ δύσκολα ο πιστός που γνωρίζει την Κ.Δ. και βιώνει την ζωή μέσα στην Ορθόδοξη Εμπειρία (πρβλ. Μυστήρια) διακατέχεται από την εξής άγνοια, την οποία διατυπώνει ο επικοινωνιολόγος: «και τρέχα βρες πια τι είναι το πονηρόν».

13. Δηλαδή μοδάτες πλάνες της εποχής.

14. Βλέπε ιδίου, «Οι παρεμβάσεις του κ. (sic) Χριστόδουλου», Εφημερίδα Το Βήμα, Σάββατο 2 Ιουνίου 2007, σελ. Α11

15. «Οι επικοινωνιολόγοι είναι με τα πάνω, λόγω προεκλογικής περιόδου, και η επιστήμη της επικοινωνιολογίας σε μεγάλη ζήτηση. Βέβαια η επικοινωνιολογία έχει τόση σχέση με την επιστήμη όση περίπου το μακιγιάζ με την τέχνη.» (Πηγή: Θεόδωρος Π. Λιανός είναι καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Το ΒΗΜΑ, 27/02/2000, Σελ.: A75, Κωδικός άρθρου: B12859A751, ID: 219355, , http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=12859&m=A75&aa=1)

16. Εφημερίδα Το Βήμα, Σάββατο 2 Ιουνίου 2007, σελ. Α11

17. Εφημερίδα Το Βήμα, Τρίτη 12 Ιουνίου 2007, σελ. Α11

18. Εφημερίδα Το Βήμα, Πέμπτη 14 Ιουνίου 2007, σελ. Α10

ΠΗΓΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ

01. Ervig. Charles J. Hefele, «A History of the Councils of the Church», Edinburgh: Clark, 1896, Volume V

02. Canons and Decrees of the Council of Trent, Αγγλική μετάφρασις υπό Rev. H.J. Schroeder, O.P., Tan Books and Publishers, Illinois (1978),

03. Εκκλησιαστική Ιστορία: Απ’ αρχής μέχρι σήμερον υπό Αρχιμ. Β.Κ. Στεφανίδου, Εκδ. Παπαδημητρίου, Β´ Έκδ., 1959

04. Δωδεκάβιβλος, Βιβλία ΙΑ´ καί ΙΒ´, Εκδ. Β. Ρηγοπούλου, Θεσσαλονίκη, 1983

09. «Ελληνισμός -Χριστιανισμός στο Βυζάντιο, το Βυζάντιο ωφέλησε ή έβλαψε τον ελληνισμό»;, Μάριος Δημόπουλος - Απολλωνιος, εισηγητής - Διοργανωτής, εκδόσεις Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα Νοέμβριος 1998

10. Σεβ. Ναυπάκτου Ιερόθεος Βλάχος, «Εκκλησιαστικό Φρόνημα», έκδοση Γενεθλίου της Θεοτόκου

14. Κρεββατάς Δημήτριος, Βυζάντιο και ο διωγμός του ελληνισμού

15. Ιστορία Ελληνική και Ευρωπαϊκή των Νέων Χρόνων, Χ. Θεοδωρίδου - Α. Λαζάρου, ΟΕΔΒ, Έκδοση Η΄, 1978

3. Εφημερίδα Το Βήμα, 27 Φεβρουαρίου 2000, Τετάρτη 30 Μαΐου 2007, Σάββατο 2 Ιουνίου 2007, Τρίτη 12 Ιουνίου 2007, Πέμπτη 14 Ιουνίου 2007

3. Τηλεοπτικός Σταθμός Alpha, εκπομπή Αντιγνωμίες, Θέμα: Το μετέωρο Βήμα της Κάθαρσης, Μάρτιος 2005

1. Alter, Εκπομπή, Αθέατος Κόσμος - Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2004, Οι Πύλες του Ανεξήγητου, Σάββατο 19/11/2005

1.Παπισμός και Οικουμενισμός, π. Γ.Δ. Μεταλληνού, κοσμήτορα της Θεολ. σχολής του Πανεπ Αθηνών, στην Εκκλησία του Αγ. Αντύπα, στο Γουδί, στις 09-02-06, Απομαγνητοφώνηση: Θ.Α. Επιμέλεια: Θ.Φ.Δ.

2. Ομιλία του κοσμήτορα της Θεολ . Σχολής του πανεπ. Αθηνών π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού, στην Εκκλησία του Αγ. Αντύπα, στο Γουδί στις 10-11-2005, Απομαγνητοφώνηση: Θ.Α. Επιμέλεια: Θ.Φ.Δ.

01.http://www.romanity.org/htm/rom.e.00.vasikes_theseis_autou_tou_website.htm,π. Ιωάννης Ρωμανίδης

02. http://www.pelagia.org/htm/b12.e.ecclesia_kai_ecclesiastiko_fronima.00.htm, Σεβ. Ναυπάκτου Ιερόθεος Βλάχος

03.http://www.geocities.com/trvalentine/orthodox/8-9synods.html, πρωτ. π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός, Κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών:

04.http://www.geocities.com/trvalentine/orthodox/dragas_eighth.html, Πρωτ. π. Γεώργιος Δράγας, Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής Τιμίου Σταυρού Βοστώνης

05.http://www.oodegr.com/english/ekklisia/synodoi/ogdoh1.htm,Ντοκουμέντο επιστολής του 1848, στο οποίο οι Ιερές Σύνοδοι των Πατριαρχείων, αναφέρονται σαφώς και ονομαστικώς στην 8η Οικουμενική Σύνοδο

01. Allama Sir Abdullah Al-Mamun Al-Suhrawardy, The Wisdom of Muhammad (Η Σοφία του Μωάμεθ), New York: Citadel Press, 2001

05. Sahih Al-Bukhari, Dr. Muhammad Matraji, μεταφρ. New Delhi: Islamic Book Service, 2002

06. Ibn Ishaq, Sirat Rasul Allah, The Life of Muhammad - Η Ζωή του Μωάμεθ, μετάφραση A. Guillaume, New York: Oxford University Press, 1980

07. Abul, A’ la Mawdudi, Towards Understanding Islam (Προς την Κατανόηση του Ισλάμ), New York: Islamic Circle of North America, 1986

08. Maulana Muhammad Ali, Muhammad the Prophet, St. Lambert: Payette and Sims, 1993

09. Al-Tabari, The History of Al-Tabari: Τόμος 8, Michael Fishbein, tr., Albany: State University of New York Press, 1997

10. Thomas W. Lippman, Understanding Islam: An Introduction to the Muslim World (Κατανοώντας το Ισλάμ: Μια Εισαγωγή στον Μουσουλμανικό Κόσμο), New York: Penguin Putnam Inc., 2002

12. Professor Maqsood Jafri, «On The Character of Prophet Muhammad (PBUH)» (Περί του Χαρακτήρος του Προφήτη Μωάμεθ)

13. http://www.irfi.org/articles/articles_201_250/on_the_character_of_prophet_muha.htm

14. Abdur Rahman R. Squires, «The Young Marriage of Aishah» (Ο Νεανικός Γάμος της Αϊσάχ)

16. Abul A’ la Mawdudi, «Towards Understanding Islam» (Προς την Κατανόηση του Ισλάμ), Islamic Circle of North America, 1986

21. Γραφείο του Πρέσβη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, Φύλλο Στοιχείων No. 23, «“Harmful Traditional Practices Affecting the Health of Women and Children» (Βλαβερές Παραδοσιακές Πρακτικές που Επιδρούν στην Υγεία των Γυναικών και Παιδιών)

ΜΙΑ, ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ======>
33 μ.Χ.	64	150	325	381	419	431	451	553	589	680	691	787	880	988
Πεντηκοστή	Μαρτύριο Πέτρου και Παύλου	Ιουστίνος ο Μάρτυς, περιγράφει λειτουργία	1η Οικ. Σύνοδος (Νίκαια)	2η Οικ. Σύνοδος	Σύνοδος Καρθαγένης. Κλείσιμο κανόνος Αγίας Γραφής	3η Οικ. Σύνοδος	4η Οικ. Σύνοδος	5η Οικ. Σύνοδος	Σύνοδος Τολέδου Ισπανίας. Χρήση Filioque	6η Οικ. Σύνοδος	Πενθέκτη Οικ. Σύνοδος	7η Οικ. Σύνοδος	8η Οικ. Σύνοδος. Καταδίκη Filioque	Αρχή χριστιανισμού Ρωσίας
Συγγραφή Κ.Δ.						Νεστοριανοί	Αντι-χαλκηδόνιοι, Κόπτες, Σύριοι, κ.λ.π.

======> ΜΙΑ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
1054	1095	1204	1291	1333	1341	1453	1517	1532	1589	1794	1870	1871	1995
Μεγάλο Σχίσμα. Οι Φράγκοι Πάπες της Ρώμης αποστατούν		Άλωση της Πόλης από τον Παπικό Στρατό		Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς υπερασπίζει τον ησυχασμό	9η Οικ. Σύνοδος. Άκτιστη Ουσία και άκτιστη ενέργεια	Άλωση της Πόλης από τους Οθωμανούς. Μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί.			Πατριαρχείο στην Ρωσία	Ορθόδοξοι ιεραπόστολοι στην Αλάσκα		Ο άγιος Νικόλαος ξεκινάει ιεραποστολή στην Ιαπωνία	η Ορθοδοξία είναι η ταχυτέρα αυξανόμενη Εκκλησία στην Αμερική
======> ΠΑΠΙΚΗ (ΛΑΤΙΝΙΚΗ) ΕΚΚΛΗΣΙΑ
	Σταυροφορίες						95 θέσεις του Λούθηρου. Ξεκίνημα της Μεταρρύθμισης	Ο Ερίκος ο 8ος ηγείται της Αγγλικανικής Εκκλησίας			Δόγμα του Παπικού Αλάθητου
							Λουθηρανοί, Μεταρρυθμιστές	Μεθοδιστές, Αγγλικανοί, Βαπτιστές			Παλαιο-καθολικοί
							ΑΛΛΕΣ ΔΥΤΙΚΕΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ ======>

ΑΙΡΕΣΕΙΣ, ΟΙ ΤΡΑΓΙΚΕΣ ΠΛΑΝΕΣ

(Όχι στην ανίερη Πανθρησκεία)

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

(Σπύρος Καταρατζαφέρης, τηλεοπτικός Σταθμός Alpha, Μάρτιος 2005)

(Δρ. Γεώργιος Μουστάκης, «Ελληνισμός -Χριστιανισμός στο Βυζάντιο», σ. 70)

(Δρ. Γεώργιος Μουστάκης, «Ελληνισμός -Χριστιανισμός στο Βυζάντιο», σ. 70)

(Δρ. Γεώργιος Μουστάκης, «Ελληνισμός -Χριστιανισμός στο Βυζάντιο», σ. 71)

(Σπύρος Καρατζαφέρης, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 42, σελ. 40)

(Γεώργιος Τσαγκρινός, Περ. Ιχώρ, τεύχος 42, σελ. 40)

(Τσαγκρινός Γεώργιος, περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 15, σελ. 28,31, 37-38)

(Κρεββατάς Δημήτριος, Βυζάντιο & ο διωγμός του ελληνισμού, σελ. 148)

(Παναγιώτης Μαρίνης, περ. Τρίτο Μάτι, τεύχος 109, ένθετο, σελ. 12)

(Στέφανος Μυτιληναίος, περ. Δαυλός, τεύχος 240, σσ. 15439 - 15448)

(Παναγιώτης Μαρίνης, περ. Τρίτο Μάτι, τεύχος 109, ένθετο, σελ. 12)

(Στέφανος Μυτιληναίος, περ. Δαυλός, τεύχος 240)

(Νικόλαος Τσίτσος, Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 274, σελ. 18081-18082)

(Παναγιώτης Μαρίνης, περ. Τρίτο Μάτι, τ.109, ένθετο, σελ.7)

(Στέφανος Μυτιληναίος, περιοδικό Δαυλός, τεύχος 240, σσ.15439-15448)

(Σωτήρης Μ. Τζούμας, εφημερίδα «Το Βήμα», Τετάρτη 30 Μαΐου 2007,σελ. Α13)

16.

17.

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΟΔΟΙ & ΑΙΡΕΣΕΙΣ

ΜΙΑ, ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ======>

33 μ.Χ.

64

150

325

381

419

431

451

553

589

680

691

787

880