Θα ήταν θεμιτό να ξεκαθαριστούν τα πράγματα περί αυτού του ιστορικού προσώπου, λόγω του ότι στα Εθνικά περιοδικά ο Ιησούς Χριστός παρουσιάζεται ως ο Απολλώνιος, ο οποίος από μια Χριστιανική ή Ιουδαϊκή «σκευωρία» μεταλλάχθηκε εις την μορφή του πρώτου.
Η Ιουλία Δόμνα, σύζυγος του αυτοκράτορα Σεπτιμίου Σεβήρου (εδώ, σε νόμισμα της Αντιόχειας της Πισιδίας), προσέφερε την υποστήριξη της στον Φιλόστρατο, διαπρεπή εκπρόσωπο της Δεύτερης Σοφιστικής. (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά θέματα, τεύχος 44, σελίδα 82)
1. |
ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΕΣ & ΤΥΑΝΕΑΣ |
2. |
ΖΩΗ ΚΑΙ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΤΥΑΝΕΑ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ |
3. |
ΣΕΒΗΡΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ |
4. |
ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΥ ΤΟΥ ΤΥΑΝΕΑ |
5. |
ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΑΤΕΣ |
6. |
ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ |
7. |
ΠΗΓΕΣ ΣΕΛΙΔΑΣ |
Φιλόσοφος που έζησε εις την Καππαδοκία το τέλος του 1ου αιώνα και αρχές του 2ου αιώνα μ.Χ.. Τα έργα που του αποδίδονται είναι το «Πυθαγόρου Βίος» και «Περί Θυσιών». Ο ρήτορας Φιλόστρατος έγραψε το «Βίος του Απολλώνιου του Τυανέως» στον οποίο εμφανίζεται σας άγιος και θείος άνθρωπος και σε αυτό οφείλει την φήμη του. Με αφορμή αυτό το βιβλίο ονομάσθηκε Χριστός των εθνών και ένιωσαν τόσο σεβασμό, ώστε ο αυτοκράτορας Σεβήρος Αλέξανδρος τοποθέτησε ομοίωμα του δίπλα στον Αβραάμ, τον Ιησού και τον Ορφέα μέσα στο τέμενός του. Έχουν διασωθεί μόνο 197 επιστολές του.
Σεβήρος Αλέξανδρος (Marcus Aurelius Severur Alexander): Ρωμαίος αυτοκράτορας από το 222 μ.Χ. μέχρι το 235 μ.Χ. Διαπαιδαγωγήθηκε από άριστους παιδαγωγούς οι οποίοι του δίδαξαν την αγάπη για τα γράμματα και ιδίως για την ελληνική λογοτεχνία. Αυτοί οι ίδιοι του έμαθαν την αγάπη για την ηθική και την περιφρόνηση για τις ακολασίες του εξαδέλφου του. Ο Σεβήρος ήταν αξιότατος αυτοκράτορας. Κατά την διάρκεια της εξουσίας του ο Χριστιανισμός απόλαυσε απόλυτη ειρήνη. Όπως αναφέρεται και στα άνωθι στο προσωπικό του τέμενος είχε αγάλματα του Αβραάμ, του Τυανέα, του Ιησού και του Ορφέα. Λέγεται ότι θέλησε να κατασκευάσει ναό προς τιμήν του ιδρυτή του Χριστιανισμού Ιησού αλλά του το απαγόρευσαν οι ιερείς του.
Νέοπυθαγόρειος φιλόσοφος που μετατράπηκε σε μυθικό ήρωα κατά την διάρκεια της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Η αυτοκρατόρισσα Ιούλια Δόμνα διέταξε τον συγγραφέα Φιλόστρατο να γράψει την βιογραφία του Απολλώνιου, και είναι σχεδόν ξεκαθαρισμένο ότι το κίνητρο αυτής της ενέργειας προέκυψε από την επιθυμία της να αντεπιτεθεί εις την επιρροή της Χριστιανικής πίστεως προς τον ρωμαϊκό πολιτισμό. Η βιογραφία αυτή μας περιγράφει ένα Τυανέα που μοιάζει με τον Χριστό τόσο στην συμπεριφορά όσο και στις δυνάμεις ικανότητες και υποστηρίζει ότι ο Απολλώνιος επιτέλεσε μερικά θαύματα. Πιστεύεται δε ότι αυτή η βιογραφία στηρίζεται περισσότερο εις την φαντασία παρά εις την πραγματικότητα. Πολλοί από τους Εθνικούς στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία πίστευαν ότι περιγράφονταν μέσα σε αυτήν και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την ενίσχυση της πίστης τους εις τον Εθνισμό. Για να τιμήσουν και να λατρεύσουν τον Απολλώνιο ύψωσαν αγάλματα και άλλα μνημεία.
Έλληνας φιλόσοφος και μάγος. Γεννήθηκε στα Τύανα της Καππαδοκίας και πέθανε στην Έφεσο άγνωστο πότε. Τον 1ο μ.Χ. αιώνα, τον καιρό του Νέρωνα, γύριζε τις πόλεις της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας αν όχι σαν μάγος, πάντως με την φήμη του μάγου και του θαυματουργού. Ανήκε εις την αίρεση των λεγόμενων «Νεοπυθαγόρειων». Γενικά, παρουσιάζεται σαν ιδρυτής θρησκείας και κηρύσσει τον ασκητισμό ως ηθική. Από όλους τους θεούς, διακρίνει τον ένα και ύψιστο θεό, που τον καταλαβαίνουμε μόνο με τον νου και δεν πρέπει να τον ονομάζουμε με λέξεις, ούτε να του προσφέρουμε θυσίες. Στο σημείο αυτό πλησιάζει πολύ προς τον Χριστιανισμό, παρ’ ότι είναι ενδεχόμενο να έχει ο ίδιος επηρεασθεί από Χριστιανικά πρότυπα. Από το έργο του έφθασαν ως εμάς 197 επιστολές και ένα απόσπασμα από το έργο του «Περί Θυσιών». Έγραψε επίσης «Διαθήκη», «Χρησμοί» και «Πυθαγόρου Βίον» (βιογραφία)
Νεοπυθαγόρειος θεόσοφος που ήκμασε κατά τον 1ο μ.Χ. αιώνα, κατά τον οποίο εξέπληξε ως θαυματουργός, προφήτης και περιοδεύων ηθικοδιδάσκαλος. Την βιογραφία αυτού επεχείρησαν πολλοί μετά εναλλασσομένων εκάστοτε ροπών, όπως ο Μοιραγένης, ο Δάμις (ακολούθησε τον Τυανέα εις τις περιηγήσεις του), ο Φιλόστρατος. Ο τελευταίος αυτός έγραψε κατά εντολή της Ιουλίας Δόμνας, συζύγου του αυτοκράτορας Σεπτίμου Σεβήρου, η οποία αφού διάβασε το έργο του Δάμι, ήθελε να έχει βιβλίο πληρέστερο και περισσότερο αξιόπιστο. Τόσο τα έργα των προγενέστερων όσο και του Φιλόστρατου αντικατοπτρίζουν τις ποικίλες θρησκευτικές διαθέσεις, των χρόνων περί του Ιησού Χριστού, του συγκρητισμού. Στον Απολλώνειο αποδίδονται μαγεία, εξορκισμοί δαιμονίων, θαύματα, ασκητικός βίος, ηλιολατρία ως ύψιστη και ευγενέστατη θρησκεία, εν συνδυασμό προς τον σεβασμό της θρησκείας του λαού, τάση η οποία διαπιστώνεται σε όλους τους λαούς με αρχέγονη σοφία και ευσέβεια. Διότι ο Απολλώνιος εμφανίζεται ως το ιδανικό του θείου ανθρώπου, ως ο φορέας της θείας σοφίας και ως ο κομιστής νέων αποκαλύψεων.
Κατά τον Φιλόστρατο ο Απολλώνιος εμφανίζεται ως κήρυκας με ξεκαθαρισμένες ιδέες περί Θεού και με υψηλότερη ηθική, συγχρόνως δε ως προφήτης και θαυματοποιός. Δια αυτό νόμισε ο Baur ότι εις τον σοφιστή Απολλώνιο ξαναζεί ο Χριστός, και δηλαδή με άλλες λέξεις ότι ο Φιλόστρατος συνέγραψε την βιογραφία του Τυανέα προς αντίθεση με τα Ευαγγέλια ώστε εις την ιδανική μορφή της χριστιανικής ευσέβειας να αντιπαραβάλει τον ιδανικό άνθρωπο του Εθνικού κόσμου.. Η θεωρία αυτή εγκαταλείφθηκε δίκαια, διότι ο Απολλώνιος εξηγείται εκ του πνεύματος και των τάσεων της εποχής του. Αυτό γίνεται εμφανέστερον αν αντιπαραβάλουμε το έργο του Φιλόστρατου με τις διηγήσεις των απόκρυφων Ευαγγελίων και πράξεων και προς τις συγγενείς διηγήσεις των Εθνικών, οι οποίες επιδράσανε μεγάλως επί του Φιλόστρατου.
Όσον αφορά το γενικό ζήτημα της αξιοπιστίας της ζωής και των έργων του Απολλωνίου Τυανέα, πρέπει να σημειωθούν τα εξής:
Α. Δεν υπάρχει σωζόμενη αναφορά στον Απολλώνιο Τυανέα πριν από αυτή του Δίωνα Κάσσιου (περ. 155μ.Χ.-235), στη Ρωμαϊκή Ιστορία 68:17. Η αναφορά αυτή είναι όχι μόνο πολύ μεταγενέστερη, αλλά και πολύ μικρή, ακόμα μικρότερη και από το Testimonium Flavianum, την διασημότερη από τις δυο αναφορές του Ιώσηπου στο Χριστό (Ιουδαϊκές Αρχαιότητες, 18.3.3).
Β. Ο «Βίος Απολλωνίου» του Φιλόστρατου (που γράφθηκε τουλάχιστον το 217μ.Χ.) είναι γεμάτος αξιοπιστία σύμφωνα με τους Εθνικούς. Ας δούμε μερικά μόνο δείγματα αυτής:
1. Ο Πρωτέας εισήλθε στη μήτρα της μητέρας του Απολλωνίου, η οποία αργότερα τον γέννησε πρόωρα λόγω της φασαρίας κάποιων κύκνων.
2. Ο Απολλώνιος επισκέπτεται με τον Δάμι τον Κολοσσό της Ρόδου (ο οποίος είχε καταστραφεί πριν από αιώνες, το 227/226 π.Χ.)! Ο φιλαλήθης αναγνώστης θα βρει αυτό το συγκεκριμένο στο εδάφιο του «Βίος Απολλωνίου» του Φιλόστρατου, 5.21. Ο Απολλώνιος λέγεται πως έζησε το 1ο μ.Χ. αιώνα. Τα συμπεράσματα του αναγνώστη...
3.Ο Απολλώνιος καταδικάζει καθαρά τα ζεστά μπάνια.
4. Ο Απολλώνιος Ισχυρίζεται ότι είδε τις αλυσίδες του Προμηθέα στα όρη του Καύκασου.
5.Ο Τυανέας και η συνοδεία του συναντούν ένα καλικάτζαρο, τον οποίο διώχνουν φωνάζοντάς του.
6. Ο Φιλόστρατος περιγράφει διάφορα είδη δράκων.
7. Ο Απολλώνιος Τυανέας συναντά ένα σάτυρο, τον οποίο κοιμίζει, δίνοντάς του κρασί.
Ο Αλέξανδρος Σεβήρος ανύψωσε αγάλματα του Αβραάμ, του Ιησού Χριστού, του Απολλωνίου και του Ορφέα, κάτι που σίγουρα, οι ανιστόρητοι όπως έχουν αποδείξει νεοΕθνικοί παρουσιάζουν ως «εβραϊκό ψέμα». Τις πληροφορίες αυτές πάντως τις γράφει ο ρωμαίος ιστορικός Λαμπρίδιος, βιογράφος του Αλεξάνδρου, στο Vita Alexandri, τμήμα του έργου του Historia Augustii. Οι πληροφορίες σχετικά με τον Αλέξανδρο και τους Χριστιανούς (μαζί με τις σχετικές πηγές) είναι οι εξής:
1. Η μη χριστιανή μητέρα του αυτοκράτορα, η Ιουλία Μαμμαία, είχε ενδιαφέρον προς τον Χριστιανισμό και ενώ βρισκόταν στην Αντιόχεια, όπου μορφωνόταν ο γιος της, κάλεσε τον Ωριγένη για να διδάξει την ίδια και τον γιο της.(Ευσεβίου, Εκκλησιαστική Ιστορία, VI, xxi-xxviii)
2. Ο Αλέξανδρος ανύψωσε αγάλματα του Αβραάμ και του Ιησού Χριστού πριν ανυψώσει αγάλματα άλλων όπως του Απολλώνιου Τυανέα και του Ορφέα.(Λαμπριδίου, Vita Alexandri, xxix)
3. Ο ίδιος ήταν ανεκτικός προς το Χριστιανισμό. (ό.π., xxii). Θεωρείται όμως, ότι κάποιοι χριστιανοί μαρτύρησαν για τη πίστη τους ακόμη και κατά τη διάρκεια της βασιλείας αυτού, παρά τη θέλησή του. Τότε μαρτύρησαν η αγία Κικιλία και οι συν αύτη.
4. Συνέστησε στη τοποθέτηση των αρχόντων την προνοητικότητα και τη προσοχή των χριστιανών όταν εξέλεγαν επίσκοπο.(όπ.παρ., xiv)
5. Παραχώρησε στους χριστιανούς ένα κομμάτι γης στη Ρώμη το οποίο ήθελαν οι ιδιοκτήτες των οινοπνευματοποτείων (οι λεγόμενοι cauponarii), θεωρώντας ότι είναι καλύτερο να τιμάται εκεί ο Θεός με κάποιο τρόπο, παρά η τοποθεσία να χρησιμοποιηθεί με τον άσχημο τρόπο που ήθελαν οι τελευταίοι.(όπ.παρ., xlix)
6. Διέταξε να γραφεί στους τοίχους του παλατιού των Καισάρων ο χρυσούς κανών του Ιησού Χριστού (Λκ. στ'/6, 31): «καί καθώς θέλετε ίνα ποιώσι υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως». Επίσης, θέλησε να κτίσει ναό προς τιμήν του Χριστού, αλλά δεν το έκανε όταν προειδοποιήθηκε ότι εάν γινόταν κάτι τέτοιο, οι ειδωλολατρικοί «θεοί» θα έπαυαν να λατρεύονται. (όπ.παρ., xliii)
|
Η αυτοκρατόρισσα Ιούλια Δόμνα διέταξε τον συγγραφέα Φιλόστρατο να γράψει την βιογραφία του Απολλώνιου, και είναι σχεδόν ξεκαθαρισμένο ότι το κίνητρο αυτής της ενέργειας προέκυψε από την επιθυμία της να αντεπιτεθεί εις την επιρροή της Χριστιανικής πίστεως προς τον ρωμαϊκό πολιτισμό. Πηγή: Εγκυκλοπαίδεια «Μπριτάνικα 2002 Ντε Λουξ»
|
ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΠΟΛΥΓΛΩΣΣΙΑΣ
Τον πλησίασε ο Δάμις ο Νίνιος, για τον όποιο ανέφερα στην αρχή πως ταξίδεψε μαζί του, αφομοίωσε την σοφία του και διέσωσε πολλά σχετικά με την ζωή του. Αυτός, θαυμάζοντας τον και επιθυμώντας να τον ακολουθήσει στο ταξίδι του, του είπε: «Ας φύγουμε, Απολλώνιε, εσύ ακολουθώντας τον θεό κι εγώ εσένα. Θα δεις πως αξίζω. «Αν δεν γνωρίζω τίποτε άλλο, ξέρω σίγουρα τον δρόμο που οδηγεί στην Βαβυλώνα, τις πόλεις πού συναντάει κανείς και τα χωριά, γιατί πρόσφατα επέστρεψα από κει, όπου υπάρχουν πολλά αγαθά. Ακόμη ξέρω τις βαρβαρικές γλώσσες, πού είναι διαφορετικές. «Άλλη είναι των Αρμενίων, άλλη των Μήδων και Περσών, άλλη των Καδουσίων. «Εγώ, φίλε μου», είπε ο Απολλώνιος, «όλες τις καταλαβαίνω, χωρίς να έχω μάθει καμμία». Ο Νίνιος απόρησε και ο Απολλώνιος του είπε: «Μην απορείς που ξέρω όλες τις ανθρώπινες γλώσσες, γιατί ξέρω ακόμη κι αυτά πού αποσιωπούν οι άνθρωποι». Ο Ασσύριος, μόλις άκουσε αυτά, ένιωσε δέος και τον έβλεπε σαν θεό. «Άρχισε να τον συναναστρέφεται, να ωφελείται από την σοφία του και να απομνημονεύει όσα μάθαινε» (Κεφ. Α΄ XIX). Και γρήγορα έδωσε αποδείξεις για του λόγου το αληθές στην Περσία όταν μιλώντας Περσικά: «Ό ευνούχος εξεπλάγη, επειδή έβλεπε πως ούτε διερμηνέα χρειαζόταν και επίσης απαντούσε με ευκολία και άφοβα. Του είπε λοιπόν παρακλητικά, αλλάζοντας πια τον τόνο της φωνής του: «Για όνομα του θεού, ποιος είσαι;» Παίρνοντας τον λόγο ο Απολλώνιος του είπε: «Επειδή ρωτάς με μετριοπάθεια και ανθρώπινα, άκου ποιος είμαι. Είμαι ο Τυανέας Απολλώνιος και πηγαίνω στον βασιλιά των Ινδών για να γνωρίσω την χώρα του. Θα ήθελα όμως να συναντήσω και τον δικό σου βασιλιά, διότι όσοι τον συνάντησαν λένε πως δεν είναι κακός, αν βέβαια είναι αυτός ο Ουαρδάνης που κάποτε είχε χάσει την εξουσία του και τώρα την έχει ξανααποκτήσει». «Αυτός είναι, θεϊκέ Απολλώνιε», είπε. «Από παλιά έχουμε ακούσει για σένα» (Κεφ. Α΄ XXI).
ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΜΕ ΤΑ ΣΠΟΥΡΓΙΤΙΑ
Συνέβη στην Έφεσο σε μία από τις ομιλίες του προς τους κατοίκους της πόλεως. Περιγράφει ο Φιλόστρατος. «Κάποτε που μιλούσε σχετικά με την κοινοκτημοσύνη και δίδασκε ότι τα μέλη της κοινωνίας πρέπει να αλληλοβοήθιουνται, πάνω στα δέντρα κάθονταν σπουργίτια σιωπηλά και μόνο ένα απ’ αυτά πέταξε βγάζοντας φωνή σαν να ήθελε να παρακίνηση τα υπόλοιπα για κάτι. Αυτά, μόλις άκουσαν την φωνή, σηκώθηκαν και πέταξαν φωνάζοντας κάτω από την καθοδήγηση του ενός. Ο Απολλώνιος συνέχισε την ομιλία του γιατί ήξερε τι έκανε τα σπουργίτια να πετάξουν. Δεν το εξήγησε όμως στους άλλους. Επειδή παρ’ όλα αυτά όλοι σήκωσαν τα μάτια τους ψηλά κοιτάζοντας τα πουλιά και μερικοί από άγνοια θεώρησαν το περιστατικό αξιοπερίεργο, ο Απολλώνιος ξέφυγε από την ροή του λόγου του και είπε: «Ένα παιδί, ενώ μετέφερε σιτάρι μέσα σε δοχείο, γλίστρησε. Στην συνέχεια συγκέντρωσε τους σπόρους απρόσεχτα και έφυγε, αφήνοντας πολλούς σκόρπιους στο τάδε στενό. Το σπουργίτι αυτό είχε την τύχη να δη το συμβάν και ήρθε να αναγγείλει και στα άλλα το απρόσμενο εύρημα και να τα καλέσει να συμφάγουν».
Οι περισσότεροι ακροατές έφυγαν να πάνε εκεί, και ο Απολλώνιος συνέχισε να μιλάει σ’ αυτούς που παρέμειναν συνεχίζοντας τον λόγο που είχε στο μυαλό του περί κοινοκτημοσύνης. Όταν ήρθαν και οι άλλοι, φωνάζοντας και γεμάτοι θαυμασμό, είπε: «Βλέπετε με πόση επιμέλεια τα σπουργίτια φροντίζουν το ένα το άλλο και χαίρονται μ’ αυτήν την κοινοκτημοσύνη. Εμείς απαξιούμε για κάτι τέτοιο κι αν δούμε κάποιον να μοιράζεται ό,τι έχει με άλλους, τον κατηγορούμε για σπατάλη, έπαρση και τα παρόμοια, ενώ αυτούς πού φροντίζει τους λέμε παράσιτα και κόλακες» (Βιβλίο Δ΄ κεφ. III).
Ο ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ ΣΤΑΜΑΤΑ ΤΟΝ ΛΙΜΟ ΤΗΣ ΕΦΕΣΣΟΥ ΚΑΙ Ο ΔΗΘΕΝ ΤΥΦΛΟΣ ΔΑΙΜΟΝΑΣ
«Αφού συγκέντρωσε τους Εφέσιους, τους είπε: «Κουράγιο, σήμερα θα σταματήσω την αρρώστια». Αμέσως συγκέντρωσε μικρούς και μεγάλους στο θέατρο, όπου υπήρχε άγαλμα του Αποτρόπαιου. Εκεί είδε την μορφή ενός γέρου με μάτια μισόκλειστα τεχνητά, σαν τυφλά, πού κρατούσε σακκούλι με ένα κομμάτι ψωμί και ήταν ρακένδυτος με σιχαμερό πρόσωπο. «Έβαλε γύρω του τους Εφέσιοι και είπε: «Χτυπάτε τον εχθρό των θεών, αφού μαζέψετε όσο το δυνατόν περισσότερες πέτρες». Οι Εφέσιοι απορούσαν με τα λόγια του και θεωρούσαν φοβερό να σκοτώσουν ένα ξένο, πού βρισκόταν σε τόσο άθλια κατάσταση, και τους ικέτευε και ζητούσε το έλεος τους. Ωστόσο, ο Απολλώνιος επέμενε να τους παρακινεί να ρίχνουν πάνω του και να μην τον αφήσουν να φύγει. Μόλις άρχισαν μερικοί να ρίχνουν πέτρες, αυτός, πού φαινόταν τυφλός, είδε. Τα μάτια του φάνηκαν γεμάτα φωτιά. Οι Εφέσιοι κατάλαβαν ότι υπήρχε κάποιος δαίμονας και πέταξαν πέτρες μέχρι που τον σκέπασαν με λίθινη στήλη. Μετά από λίγο ο Απολλώνιος τους είπε να απομακρύνουν τις πέτρες και να αναγνωρίσουν το θηρίο που είχαν σκοτώσει. Αφού λοιπόν ξεσκεπάστηκε αυτός που νόμιζαν ότι είχαν χτυπήσει, εκείνος είχε εξαφανισθεί και στην θέση του αντίκρισαν ένα σκύλο, παρόμοιο στην μορφή με τα σκυλιά των Μολοσσών και στο μέγεθος ίσο με το πιο μεγάλο λιοντάρι, λιωμένο από τις πέτρες, πού έβγαζε αφρούς από τα στόμα όπως οι λυσσασμένοι» (Βιβλίο Δ΄ κεφ. Χ).
ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΤΟΥ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΥ
Αυτό το θαύμα συνέβη στην Αθήνα όταν ένας νέος από την Κέρκυρα περιγέλασε την προτροπή τού Απολλώνιου σε μία ομιλία του, να μην πίνουν από το σπονδικό ποτήρι, άλλα να το φυλάνε μόνο για τις σπονδές για τους θεούς. Όταν λοιπόν ο νέος συνέχισε να γελάει και να υβρίζει έτσι τους θεούς τότε: «τον κοίταξε και είπε: «Δεν είσαι εσύ ο υβριστής άλλα ο δαίμονας πού σε κυρίευσε χωρίς να το ξέρεις». Πράγματι ο νέος είχε κυριευθεί από δαίμονα εν αγνοία, του, διότι γελούσε για πράγματα που σε άλλους δεν προκαλούσαν γέλιο, έκλαιγε χωρίς αιτία, μιλούσε μόνος του και τραγουδούσε. Πολλοί νόμιζαν ότι η ορμή της νιότης του οδηγούσε σ’ αυτά. «Όμως εκείνος αποτελούσε φερέφωνο του δαίμονα και έμοιαζε μεθυσμένος, με τις ανοησίες πού έκανε τότε. Όταν τον κοίταξε ο Απολλώνιος, το δαιμόνιο έβγαλε φωνή φοβισμένη και οργισμένη, σαν άνθρωπος πού καίγεται ή βασανίζεται, και ορκίσθηκε να εγκατάλειψη τον νέο και να μην κατακυρίευση κανέναν άλλο άνθρωπο. Όταν ο Απολλώνιος οργισμένος, σαν αφέντης που μιλούσε σε δούλο του αναξιόπιστο, πανούργο, αναιδή και τα παρόμοια, του είπε να αποδείξει με σημάδι ότι πράγματι έτσι θα έκανε, του είπε: «Θα ρίξω κάτω τον δείνα ανδριάντα», δείχνοντας προς την Βασιλική στοά, όπου διαδραματιζόταν το περιστατικό. Ο ανδριάντας κουνήθηκε πρώτα και έπειτα έπεσε. Ποιος θα μπορούσε να περιγραφή τον θόρυβο που ακολούθησε και το χειροκρότημα των παρευρισκομένων για το θαύμα, τότε ο νέος, σαν να είχε μόλις ξυπνήσει, έτριψε τα μάτια του και κοίταξε προς τον ήλιο. Επειδή όλοι είχαν στραμμένο το βλέμμα τους πάνω του, ντράπηκε. Είχε χαθεί το αδιάντροπο ύφος του κι οι τρελές ματιές του από δώ κι από κει και είχε επανέλθει στο φυσιολογικό του σαν να είχε θεραπευθεί με φάρμακα. Παράτησε τις πολυτελείς χλαμύδες και τα ελαφριά ενδύματα, και γενικά τον Συβαριτικό τρόπο ζωής, έγινε εραστής τής λιτότητας και τού φιλοσοφικού τρίβωνα, και απογυμνώθηκε από τις παλιές του συνήθειες για να υιοθέτηση εκείνες τού Απολλώνιου» (Βιβλίο Δ΄ κεφ. XX)
ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΗΣ ΝΕΚΡΗΣ ΚΟΡΗΣ
«Ενα από τα σημαντικότερα θαύματα του μεγάλου διδασκάλου ήταν αυτό που συνέβη στην Ρώμη, που μας το περιγράφει και αυτό με αρκετές λεπτομέρειες ο Φιλόστρατος. «Ένα από τα θαύματα του Απολλώνιου είναι και το έξης. Μία κοπέλα είχε πεθάνει, όπως φαινόταν, τον καιρό του γάμου της και ο γαμπρός ακολουθούσε το φέρετρο θρηνώντας για τον ανολοκλήρωτο γάμο. Μαζί του θρηνούσε όλη η «Ρώμη γιατί η κοπέλα καταγόταν από οικογένεια υπάτων. Ο «Απολλώνιος έτυχε να παρευρεθεί σ’ αυτή την συμφορά και είπε: «Αφήστε κάτω το φέρετρο κι εγώ θα δώσω τέλος στα δάκρυα που χύνετε για την νέα». Αμέσως ρώτησε το όνομα της κοπέλας. Οι περισσότεροι νόμισαν πώς θα εκφώνηση λόγο, σαν τους επικήδειους που συνήθιζαν θρήνους, όμως ο «Απολλώνιος το μόνο που έκανε ήταν να αγγίξει την κοπέλα και, αφού ψιθύρισε κάτι, ξύπνησε την κοπέλα από τον φαινομενικό θάνατο. Η νέα έβγαλε μία φωνή και επέστρεψε στο σπίτι του πατέρα της, όπως η Άλκηστη, όταν ο Ηρακλής την ξαναέφερε στην ζωή. Οι συγγενείς ήθελαν να του δώσουν χρηματική αμοιβή εκατόν πενήντα χιλιάδες, όμως τους είπε να κρατήσουν τα χρήματα για την προίκα της νέας» (ΧLV).
ΤΟ ΜΕΓΑ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ «ΟΠΤΑΣΙΑΣ» ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΥ
Το 81 μ.Χ. βασιλεύει στην Ρώμη ο Δομιτιανός. Αρχικά βασίλευσε καλά, αλλά στην συνέχεια η βασιλεία του έγινε μία αφόρητη τυραννία για τους υπηκόους του. Οι κατηγορίες του Απολλώνιου κατά του Αυτοκράτορα και η αλληλογραφία του με τους φίλους του Ρούφο, Όρφιτο και Νέρβα που εξόρισε ο Δομιτιανός το 92 μ.Χ. από την Ρώμη ο Δομιτιανός, έγιναν οι βασικές αιτίες για την σύλληψη του και τις κατηγορίες εναντίον του. Φυλακίζεται, δικάζεται, και την ημέρα της δίκης του εξαφανίζεται μέσα απ’ το δικαστήριο και παρουσιάζεται 200 χιλιόμετρα πιο μακρυά στον χώρο της Δικαιαρχίας, όπου είχε στείλει πριν τον Δάμι προφητεύοντας του να πάει εκεί και να περιμένει, μαζί με τον Δημήτριο όταν ακόμα ευρίσκετο στην φυλακή. «Ας αφήσουμε όμως και πάλι τον Φιλόστρατο να μας διηγηθεί.
«Ο Δάμις είχε ξεσπάσει σε δάκρυα και είπε: «Άραγε, θεοί, θα ξαναδούμε ποτέ τον καλό και ενάρετο φίλο;». Ο Απολλώνιος που ήδη είχε παρουσιασθεί στο σπήλαιο των νυμφών, τον άκουσε και είπε: «Θα δείτε ή μάλλον ήδη τον είδατε». «Ζωντανό;» είπε ο Δημήτριος «γιατί αν είσαι πεθαμένος, δεν θα σταματήσουμε να θρηνούμε για σένα». Ο Απολλώνιος άπλωσε το χέρι του και είπε: «Πιάσε με, κι αν σου ξεφύγω, είμαι οπτασία που ήρθε από τον κόσμο της Περσεφόνης, σαν κι αυτές πού στέλνουν οι θεοί του κάτω κόσμου σε όσους η λύπη τους είναι δυσβάσταχτη. «Αν με ακουμπήσεις και δεν χαθώ, πείσε και τον Δάμι ότι είμαι ζωντανός και δεν έχω χάσει το σώμα μου». Δεν μπορούσαν πια να είναι δύσπιστοι, σηκώθηκαν, τον αγκάλιασαν, τον φιλούσαν και τον ρωτούσαν για την απολογία. ο Δημήτριος νόμιζε πως δεν είχε καν απολογηθεί, γιατί αλλιώς θα θανατωνόταν ακόμα και χωρίς να έχει αποδειχθεί η ενοχή του. Ο Δάμις είχε την γνώμη πως είχε απολογηθεί, όμως συντομότερα απ’ ό,τι περίμεναν, γιατί δεν φανταζόταν πως είχε τελειώσει την απολογία του εκείνη την μέρα. Ο Απολλώνιος είπε: «Έχω απολογηθεί, φίλοι μου, και απαλλάχθηκα από την κατηγορία. Η απολογία μου τελείωσε σήμερα, πριν από λίγες ώρες, όταν κόντευε πια μεσημέρι». «Πώς λοιπόν», είπε ο Δημήτριος, «κατάφερες να κάλυψης τόσο μεγάλη απόσταση σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα;». Ο Απολλώνιος είπε: «Έκτος από ιπτάμενο κριάρι και φτερά κολλημένα με κερί φαντάσου ό,τι άλλο θέλεις και θεώρησε αυτό το ταξίδι θεϊκό έργο». «Πάντα πίστευα», είπε ο Δημήτριος, «πως οι πράξεις και τα λόγια σου είναι θεόπνευστα, και σε κάποιο θεό οφείλεται αυτό που τώρα συμβαίνει» (XII).
Αυτά τα φοβερά λοιπόν συνέβησαν, όταν ο Απολλώνιος θα έπρεπε κανονικά να εκείτο νεκρός κάπου στην «Ρώμη, αφού οι κατηγορίες πού είχε δεχθεί, οδηγούσαν σίγουρα στην ποινή του θανάτου. Και ποιες ήταν οι κατηγορίες εναντίον του;
Πρώτον: Συνωμοσία κατά του αυτοκράτορα, μαζί με τον κύκλο του Νέρδα.
Δεύτερον: Κατηγορία Μαγείας κυρίως λόγω της μαντικής ικανότητας του Απολλώνιου.
Τρίτον: Κατηγορία ότι το πλήθος λόγω των ικανοτήτων του, των θαυμάτων και των προφητιών του, τον λατρεύει σαν θεό.
Και η απάντηση του Απολλώνιου σε όλα αυτά; Ενώ οι φίλοι του και μαθητές του, ο Δημήτριος και ο Δάμις τον συμβούλευαν να φύγει στην Αίγυπτο ή την Λιβύη για να σωθεί, αυτός αντίθετα αποκρούει τις προτάσεις φυγής και παρουσιάζεται αυθόρμητα στην «Ρώμη για να δικασθεί. «Ήξερε και πάλι προφανώς ότι θα επακολούθηση.
ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΗΣ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΥ ΣΤΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ ΚΑΙ Η ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ
Σε μεγάλα γηρατειά, κοντά στα 100, πραγματοποιείται το μέγα γεγονός της ανάληψης του Απολλώνιου στους ουρανούς. το δρώμενο στην Κρήτη καθόλου τυχαία, εκεί δηλαδή όπου όλα ξεκίνησαν, συνετέλεσθησαν πρώτα τα οργανωμένα αρχαία Ελληνικά Μυστήρια, στην μητρίδα του Μίνωα και του Ραδάμανθυ δύο εκ των τριών κριτών του κάτω κόσμου και συγκεκριμένα στο ιερό σπήλαιο της Δίκτυνας, της πότνιας θηρών, της κυρίας των θηρίων, όχι τυχαία και αυτό περιγράφει πάλι ο Φιλόστρατος: «Λοιπόν λένε πως πέθανε στην Λίνδο και πως μπήκε στο ιερό της Αθηνάς και εκεί εξαφανίσθηκε. Στην Κρήτη λένε κάτι πιο θαυμαστό απ’ ό,τι στην Λίνδο ότι δηλαδή ο Απολλώνιος ζούσε στην Κρήτη τότε που τον θαύμαζαν περισσότερο από κάθε άλλη φορά και ότι πήγε αργά το βράδυ στο ιερό της Δίκτυννας. Το ιερό αυτό φυλάγεται από σκυλιά γιατί μέσα υπάρχουν πολλά πλούτη και λένε οι Κρητες πως τα σκυλιά αυτά είναι το ίδιο άγρια με τις αρκούδες ή οποιοδήποτε άλλο άγριο θηρίο. Όμως όταν πλησίασε ο Απολλώνιος, δεν γαύγισαν καθόλου, αντίθετα, τον πλησίασαν κουνώντας την ουρά, έτσι όπως δεν έκαναν ούτε σε κάποιον πολύ γνωστό. Οι φύλακες του Ιερού τον συνέλαβαν με την κατηγορία πως είναι μάγος και ληστής και τον έδεσαν λέγοντας πως έρριξε στα σκυλιά λίγο κρέας και σώπασαν. Ο Απολλώνιος τα μεσάνυχτα λύθηκε, φώναξε αυτούς που τον είχαν δέσει για να τον δουν, έτρεξε προς τις πόρτες του ιερού που άνοιξαν διάπλατα και έκλεισαν μόλις βγήκε, όπως ήταν κλεισμένες προηγουμένως, και ακουστήκαν παρθένες που τραγουδούσαν το έξης τραγούδι: «Πορεύσου από την γη, πορεύσου στον ουρανό, πορεύσου», δηλαδή ανέβα πάνω από τη γη» ΒΙΒΛΙΟ Θ»΄ ΚΕΦ. XXX
Μετά την ανάληψη του Απολλώνιου πολλές συζητήσεις εγένοντο σχετικά με το απίστευτο γεγονός της αναλήψεως του. Πολλοί δεν το πίστευαν και πεισματικά αρνούντο ότι συνέβη. Μία τέτοια περίπτωση μας περιγράφει και ο Φιλόστρατος ότι συνέβη στα Τύανα αρκετό καιρό μετά όταν: «Είχε πάει στα Τύανα ένας θρασύς νέος, έτοιμος για φιλονικία και χωρίς διάθεση να παραδεχθεί την αλήθεια. ο Απολλώνιος είχε ήδη φύγει από τους ανθρώπους, ωστόσο όλοι εξακολουθούσαν να είναι έκπληκτοι για την μεταβολή της φύσης του, κανείς όμως δεν τολμούσε να πει πως δεν είναι αθάνατος. Γι’ αυτό και οι περισσότερες συζητήσεις αφορούσαν την ψυχή, γιατί ήταν εκεί και πολλοί νέοι πού είχαν έφεση προς την σοφία. Ο νέος όμως περί ου ο λόγος, δεν συμφωνούσε καθόλου με την αθανασία της ψυχής και είπε: «Εγώ, φίλοι, εδώ και δέκα μήνες σχεδόν παρακαλώ τον Απολλώνιο να μου αποκάλυψη την αλήθεια σχετικά με την ψυχή, όμως είναι τόσο νεκρός που δεν μ’ ακούει που τον παρακαλώ ούτε με πείθει για την αθανασία του». «Έτσι είπε ο νέος, και μετά από πέντε μέρες, ενώ συζητούσαν για τα ίδια πράγματα κι αυτόν τον πήρε ο ύπνος εκεί που μιλούσαν και οι άλλοι νέοι ήταν απασχολημένοι με τα βιβλία και με γεωμετρικούς τύπους που τους χάραζαν πάνω στην γη, πετάχθηκε από τον ύπνο του σαν μανιασμένος και, μισοκοιμισμένος ακόμα, με τον ιδρώτα του να τρέχει ποτάμι, φώναζε: «Σε πιστεύω». Όταν τον ρώτησαν τι έχει πάθει «δεν βλέπετε», είπε, «τον σοφό Απολλώνιο που είναι ανάμεσα μας, ακούει τις συζητήσεις μας και ψάλλει ραψωδίες υπέροχες για την ψυχή;» «Πού είναι;» του είπαν «δεν τον βλέπουμε πουθενά, αν και θα το θέλαμε περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο ανθρώπινο αγαθό». «Φαίνεται πως μόνο σε μένα παρουσιάσθηκε για να με πείσει για όσα δεν πίστευα», είπε ο νέος. «Ακούστε τι λέει: Η ψυχή είναι αθάνατη και δεν ανήκει σε σένα, άλλα στην θεία πρόνοια. Το σώμα μαραίνεται κι αυτή σαν γρήγορο άλογο ελευθερώνεται από τα δεσμά, φεύγει γρήγορα και γίνεται ένα με τον ελαφρό αέρα αποδοκιμάζοντας την φοβερή και δυσβάσταχτη φροντίδα. Τι θα κερδίσεις μ’ αυτά; Κάποτε, που δεν θα υπάρχεις πια, θα τα πιστέψεις. Όσο είσαι ζωντανός γιατί προσπαθείς να βρεις εξηγήσεις σ’ αυτά; Αυτό ήταν σαφής ομιλία του Απολλωνίου, σαν λόγια θεού, για τα μυστήρια της ψυχής για να βαδίζουμε εύθυμοι και με γνώση της φύσης μας στον δρόμο που ορίζουν οι Μοίρες. Τάφο ή κενοτάφιο τους ανδρός δεν είδα πουθενά, παρ’ όλο που επισκέφτηκα το μεγαλύτερο τμήμα της γης. Παντού λέγονται ιστορίες παράδοξες που μιλούν για την θεϊκή φύση του. Στο ιερό του στα Τύανα γίνονται τελετές που ταιριάζουν σε βασιλιάδες γιατί ακόμα και αυτοί τον θεωρούσαν άξιο να τιμάται με τον τρόπο που τιμώνται οι ίδιοι» (ΒΙΒΛΙΟ Θ΄, Κεφ. ΧΧΧΙ)
Πηγή: Ευάγγελος Μπεξής, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 25, άρθρο «Τα θαύματα του Απολλώνιου του Τυανέα», σσ. 28- 35
ΠΡΟΣΟΧΗ: Στο τέλος κάθε σελίδας του Ανώνυμου Απολογητή θα παρουσιάζονται νεοπαγανιστικές και αθεϊστών (δήθεν ελληνιστών) απάτες που έχουν σχέση με το θέμα της σελίδας. Αυτές οι απάτες δεν έχουν σκοπό να βάλουν τα περιοδικά στα οποία εμφανίζονται τα νεοπαγανιστικά ψεύδη, εφόσον ούτως ή άλλως παγανιστές συγγράφουν σε διάφορα ανυποψίαστα εξ αυτών και αυτά δεν εκφράζονται από τις απόψεις των αρθρογράφων, αλλά σκοπό έχουν:
1. να καταδείξουν τον κρυφοπαγανιστή αρθρογράφο ώστε να γίνει γνωστός και
2. είτε ο κάθε ενδιαφερόμενος που αναγιγνώσκει εκ νέου άρθρα του να θέτει τον εαυτό του εν εγρήγορση και να ελέγχει θαρρετά τα ψεύδη του κρυφοπαγανιστή (δήθεν ελληνιστή), αν είναι μελετημένος και έχει πρόσβαση σε πρωτογενή βιβλιογραφία
3. είτε εάν δεν έχει πρόσβαση σε βιβλιογραφία, να μην δείχνει πλέον εμπιστοσύνη στον αρθογράφο εφόσον γνωρίζει πως εκφράζει ψεύδη για να σπιλώσει τον Χριστιανισμό υποστηρίζοντας θέσεις παγανισμού, που όμως δεν είναι σχεδόν ποτέ ξεκάθαρες, αλλά που παρουσιάζονται ως «ελληνικές» μιας και η πλειοψηφία των νεοπαγανιστών ντρέπεται να ομολογήσει δημοσίως την θρησκεία που ακολουθεί και προτιμά να καμουφλάρεται με κάτι οικοιότερο, τον πατριωτισμό, που όμως αρρωστημένα έχει μετατραπεί σε ένα παγανιστικό εθνικισμό.
ΕΞΑΙΡΕΣΗ: εξαιρούνται τα προσωπικά βιβλία του κρυφοπαγανιστή αθρογράφου ή τα έντυπα με καθαρά νεοπαγανιστικό προσανατολισμό, ανάμεσα στα τόσα που κυκλοφορούν στην Ελλάδα.
Αριστερά: Ο Απολλώνιος Τυανέας (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 15, σελ. 28)
Δεξιά: Γεώργιος Τσαγκρινός, Φυσικός Μαθηματικός, Διευθυντής περιοδικού Ιχώρ (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, εκπομπή Οι Πύλες του Ανεξήγητου, Σάββατο 19/11/2005)
Απολλώνιος ο Τυανέας. Ποιοι τον μετέτρεψαν σε «Ναζωραίο»; Μια παραχάραξη της ιστορίας της θρησκείας....
Ένα συντριπτικό κτύπημα δέχθηκε και η ιστορία, η οποία εξυπηρέτησε πέρα για πέρα τους νικητές Χριστιανούς. Παραχαράχθηκε ξεδιάντροπα σχεδόν στο σύνολό της για να κρύψει τα χριστιανικά εγκλήματα, όπως και για να σκεπάσει αδίστακτα τις αμέτρητες κλοπές πνευματικής ιδιοκτησίας που έγιναν κυρίως εις βάρος της Ελληνικής Σκέψης και Σοφίας. Μια περίπτωση παμπόνηρης ιστορικής παραχάραξης είναι και αυτή που έγινε εις βάρος του μεγάλου Έλληνα σοφού Απολλώνιου Τυανέα..
Γίνεται εύκολα κατανοητό λοιπόν γιατί ο Απολλώνιος ήταν κάτι σαν τον Χριστό για τους Εθνικούς. Σε όλα του τα θαύματα υπάρχουν αντιστοιχίες με τα θαύματα πού έκανε ο Χριστός. Ακόμη και τα δύο προαναφερθέντα θαύματα μας θυμίζουν θαύματα του Χριστού. Ο Χριστός είχε κάνει πολλά θαύματα με αποτέλεσμα την εκδίωξη δαιμόνων από ψυχές ανθρώπων. Το προαναφερθέν θαύμα του Απολλώνιου μοιάζει πολύ με αυτό του Χριστού όπου μετά από δυνατές παρακλήσεις μιας Χαναναίας, ο Χριστός εξόρκισε δαίμονα από την ψυχή της κόρης της. Ο Απολλώνιος έκανε το ίδιο με το γιο μιας γυναίκας, ο Χριστός με την κόρη μιας άλλης γυναίκας. Ακόμη και η περίπτωση της αναστάσεως ανθρώπου μάς θυμίζει την ανάσταση του Λαζάρου.
Είναι αλήθεια ότι παρόλο που ο ίδιος ο Απολλώνιος δεν επεδίωξε ποτέ να λατρευθεί για τίποτε περισσότερο παρά μόνο για την ανθρωπιά του, σε πολλές περιοχές του Ελληνικού χώρου λατρεύτηκε σαν θεός, όπου του έκτισαν ναούς και του αφιέρωσαν εικόνες, ακόμη και νομίσματα, όπως ήδη προαναφέραμε.
Έκτος από τον Ιεροκλή που αντιπαραθέτει την προσωπικότητα και την οντότητα του Απολλώνιου του Τυανέα με αυτήν του Ιησού Χριστού, πολλοί μύστες του εσωτερισμού αναφέρθηκαν σε αυτήν την σχέση. Όπως π.χ. ο Μάνλυ Χώλ. Όμως και σύγχρονοι επιστήμονες θρησκειολόγοι εξέτασαν αυτό το θέμα και ίσως μια από τις πιο αξιόλογες εργασίες να είναι αυτή του καθηγητού θρησκειολογίας R. W. Bernard, με τίτλο «Απολλώνιος ο Ναζωραίος». Αφού ο Bernard στην εξαιρετική εργασία του μας περιγράφει την εγκληματική προσωπικότητα του «Μέγα» Κωνσταντίνου, καταλήγει ως έξης: «Δυο αιώνες μετά τον Δομιτιανό ο αρχιδολοφόνος και έκφυλος Κωνσταντίνος κάθισε στον θρόνο της Ρώμης και ενώ σχεδόν όλοι οι προηγούμενοι αυτοκράτορες που μισούσαν τον Απολλώνιο για τις επαναστατικές του και «κομμουνιστικές» δραστηριότητες, ο Κωνσταντίνος τον μισούσε ιδιαίτερα για τις Πυθαγόρειες γνώσεις του και την ασύγκριτη ηθική του. Από την μία ένας Απολλώνιος φυτοφάγος, μακριά από οινοπνευματώδη ποτά και απαράμιλλος σε εγκράτεια και από την άλλη ένας αυτοκράτορας που μπορούσε μετά από διακόσια περίπου χρόνια να επιβληθεί με την βία της εξουσίας στην ακόμα ακμάζουσα μέχρι εκείνη την εποχή διδασκαλία του Απολλώνιου, ζώντας ο ίδιος έκλυτο βίο μέσα στον εκφυλισμό και την ακολασία».
Έτσι λοιπόν συγκέντρωσε στην Νίκαια το 325 όλα τα «ταλέντα» στην παραχάραξη της Ιστορίας και στην κλοπή της πνευματικής ιδιοκτησίας, συνεχίζει όμως ο Μπέρναρντ:
«Το 325 ο Κωνσταντίνος και οι γύρω από αυτόν αποφάσισαν στην Νίκαια να εκμεταλλευθούν την μεγάλη φήμη του Απολλώνιου του Τυανέα και παραχαράσσοντας τις βασικές διδασκαλίες του Έλληνα σοφού να τον υποκαταστήσει μαζί με τον Πυθαγορισμό του με κάποιες δήθεν θεϊκές διδασκαλίες ενός υπερφυσικού Μεσσία, οι όποιες θα ήταν λιγότερο ριζοσπαστικές και περισσότερο συμφέρουσες για την αυτοκρατορία από ότι αυτές του Απολλώνιου. Έτσι εκεί που μέχρι τότε κυριαρχούσε ο Απολλώνιος εγκατέστησαν το νεοδημιουργημένο Σωτήρα τους, δίνοντας του το όνομα Ιησούς, ο όποιος τότε και εκεί άρχισε να προϋπάρχει σαν ιδέα μέσα στα μυαλά του Ιουδαιορωμαϊκου Ιερατείου, πού αργότερα έγινε γνωστό σαν «Πατέρες της Εκκλησίας της Νικαίας». θα συνεχίσει όμως παρακάτω ο Μπερνάντ τονίζοντας ότι από την στιγμή που ο Χριστός πήρε την θέση του Απολλώνιου ο στόχος του Ιουδαιορωμαϊκου Ιερατείου ήταν να καταστρέψει όλα τα ντοκουμέντα τα οποία είχαν σχέση με τον Απολλώνιο όπως και με την Εσσαϊκή πρωτοχριστιανική κοινότητα την οποία ο Απολλώνιος είχε επηρεάσει πολύ σ’ αυτούς τους τρεις αιώνες μέχρι την αυτοκρατορία τοϋ Κωνσταντίνου. Έτσι κατάφεραν να κρατήσουν στο σκοτάδι την αλήθεια και με μία άνευ προηγουμένου κολοσσιαία άπατη έκαναν τον κόσμο να πιστέψει ότι ο Ιησούς και η χριστιανική θρησκεία είχαν ξεκινήσει με τον Χριστό και τους 12 Αποστόλους του, ενώ ή αλήθεια είναι ότι όλα ξεκίνησαν τον 4ο αιώνα μ.Χ. Αυτή ήταν η βασική αιτία που η Αλεξανδρινή Βιβλιοθήκη μετά από την πρώτη καταστροφή της από τον Ιούλιο Καίσαρα, ξανακάηκε, και μαζί με αυτήν και άλλες βιβλιοθήκες ώστε να εξαφανισθούν τα βιβλία πού θα αναφέρονταν σ’ αυτούς τους τρεις πρώτους μ.Χ. αιώνες. Τόση ήταν η επιτυχία αυτού τού σκοτεινού Ιερατείου που κατάφερε σχεδόν για 2000 χρόνια να κράτηση στο μαύρο σκοτάδι όλες τις αποδείξεις σχετικά με τον βίο και την διδασκαλία του Απολλώνιου Τυανέα. Ευτυχώς όμως με την επιστήμη της Ιστορίας, το πιο απαγορευμένο βιβλίο από όλα διεσώθη. Το βιβλίο ήταν «ο βίος του Απολλώνιου του Τυανέως» από τον βιογράφο του Φιλόστρατο. Το βιβλίο κρατήθηκε και φυλάχθηκε μυστικά στην Μ. Ανατολή περισσότερο από 1000 χρόνια από μυημένους Άραβες κόντρα στις προσπάθειες των σταυροφόρων να το ανακαλύψουν και να το καταστρέψουν για λογαριασμό του χριστιανοπαπισμού.»...
Έτσι τελειώνει ο Μπερνάντ και μάλλλον τα σχόλια περιττεύουν. (Πηγή: Γεώργιος Τσαγκρινός, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 15, άρθρο «Απολλώνιος ο Τυανέας», σσ 29, 31, 37, 38)
Μυθοπλάστης: Γεώργιος Τσαγκρινός
Απάντηση: Η απόδειξη πως δεν συζήτησαν κατά την 1η Οικουμενική Σύνοδο «στην Νίκαια το 325 όλα τα «ταλέντα» στην παραχάραξη της Ιστορίας και στην κλοπή της πνευματικής ιδιοκτησίας,», ούτε «εκεί άρχισε να προϋπάρχει σαν ιδέα μέσα στα μυαλά του Ιουδαιορωμαϊκου Ιερατείου» ο Χριστός, που «παραχαράσσοντας τις βασικές διδασκαλίες του Έλληνα σοφού» και «με μία άνευ προηγουμένου κολοσσιαία άπατη έκαναν τον κόσμο να πιστέψει ότι ο Ιησούς και η χριστιανική θρησκεία είχαν ξεκινήσει με τον Χριστό και τους 12 Αποστόλους του, ενώ ή αλήθεια είναι ότι όλα ξεκίνησαν τον 4ο αιώνα μ.Χ.», είναι τα αρχαιολογικά ευαγγέλια που χρονολογούνται στις αρχές του α΄ μισού του 1ου αιώνα μ.Χ. αλλά και ασφαλώς όλα τα σχόλια των Πατέρων στην Κ.Δ που χρονολογούνται στον Β΄ και Γ΄ αιώνα (1)
Σύμφωνα μάλιστα με τους νεοπαγανιστές το σχέδιο του «Ιουδαιορωμαϊκού Ιερατείου» ήταν να «καταστρέψει όλα τα ντοκουμέντα τα οποία είχαν σχέση με τον Απολλώνιο» καταφέρνοντας «σχεδόν για 2000 χρόνια να κράτηση στο μαύρο σκοτάδι όλες τις αποδείξεις σχετικά με τον βίο και την διδασκαλία του Απολλώνιου Τυανέα» αλλά που κατά τις εγκυκλοπαίδειες, Τυανέας και Ιησούς είχαν δικό τους άγαλμα μέσα στον Ιππόδρομο της Κωνσταντινούπολης, πόλης που ιδρύθηκε από εκείνο τον αυτοκράτορα που για τους νεοπαγανιστές «μισούσε ιδιαίτερα» τον Απολλώνιο για «την ασύγκριτη ηθική του» αλλά που για τον ίδιο λόγο δεν «μισούσε αντίστοιχα» τον Ιησού. Μεγάλα ψέματα ή παραδοξότητες μιας παγανιστικής λογικής;
Το «παράδοξο» περί Τυανέα είναι ότι άγαλμα του εν λόγω «Εθνικού» υπήρχε εις τον ιππόδρομο της Κωνσταντινούπολης και αυτό αποτελεί σαφή απόδειξη ότι δεν υπάρχει μετατροπή Τυανέα εις Ιησού σε εκείνους τους καιρούς, αλλά υπάρχει σαφής διαχωρισμός και συνεπώς επιχειρήματα ερωτήσεις τύπου «Ποιοι μετέτρεψαν τον Τυανέα εις Ιησού;» δε στέκουν. Αξιοσημείωτο επίσης είναι ότι ο Ιππόδρομος της Κωνσταντινουπόλεως είναι «Ελληνικού τύπου» και δεν έχει σχέση με τις Ρωμαϊκές αρένες των μονομάχων και αυτό θα πρέπει να κρατηθεί στην μνήμη για την πολιτισμική χροιά του Βυζαντίου Ρωμανίας.
Τα παγανιστικά θαύματα του Τυανέα μπορεί κανείς να τα δει εδώ και μια ανάγνωσή τους μπορεί εύκολα να οδηγήσει τον αναγνώστη να εμπεδώσει το συμπέρασμα της Britannica Deluxe 2002 για το εν λόγω ζήτημα: «Η αυτοκρατόρισσα Ιούλια Δόμνα διέταξε τον συγγραφέα Φιλόστρατο να γράψει την βιογραφία του Απολλώνιου, και είναι σχεδόν ξεκαθαρισμένο ότι το κίνητρο αυτής της ενέργειας προέκυψε από την επιθυμία της να αντεπιτεθεί εις την επιρροή της Χριστιανικής πίστεως προς τον ρωμαϊκό πολιτισμό».
Σημειώσεις
1. Ο αριθμός από αυτές τις σημειώσεις της Βίβλου που είναι γνωστές από την πρώιμη Χριστιανική γραμματεία είναι τεράστιος -πάνω από 36.000 σημειώσεις είναι γνωστές πριν από την Σύνοδο της Νίκαιας το 325 μ.Χ. (McDowell, σελ. 52). Ο Sir David Dalrymple κάποτε ρώτησε τον εαυτό του μια ερώτηση: «Ας υποθέσουμε ότι η Καινή Διαθήκη καταστρέφονταν, και κάθε αντίγραφο της είχε χαθεί κατά το τέλος του 3ου αιώνα, θα μπορούσε να ανασυντεθεί από τα συγγράμματα των Πατέρων του Β΄ και Γ΄ αιώνα;». Η απάντησή του; «... καθώς κατέχω όλα τα υπάρχοντα έργα των Πατέρων του 2ου και 3ου αιώνα, ξεκίνησα το ψάξιμο, και μέχρι σήμερα βρήκα ολάκερη την Καινή Διαθήκη, εκτός από 11 στίχους» (McDowell, Josh, EVIDENCE THAT DEMANDS A VERDICT, Vol. I (San Bernardino, CA: Here's Life, 1972), σσ. 50-51)
Αριστερά: Απολλώνιος Τυανέας, ο Μυστηριώδης άνθρωπος της Βίβλου, Μετάφραση επιμέλεια Μιχάλης Ροδόπουλος, Bernard Raymond
Μέσο: Η αληθινή αποκάλυψη του Απολλώνιου Τυανέα, Μιχάλης Π. Ροδόπουλος
Δεξιά: Ένα ταξίδι στην μύηση των αρχαίων Μυστηρίων. Η αληθινή ερμηνεία της αποκάλυψης, Μιχάλης Ροδόπουλος.
ΚΩΔΙΚΑΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: Τρία βιβλία θησαυροί μιας συγκλονιστικής αποκάλυψης σωσμένης από τις φλόγες που έκαψαν την βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, την οποία το Ρωμαϊκό ιερατείο κατάστρεψε για να εξαφανίσει όλες τις αναφορές για τον Μυστηριώδη άνδρα του Χριστιανισμού, τον Απολλώνιο Τυανέα, τον ιστορικό Χριστό και Παγκόσμιο Διδάσκαλο του Πρώτου Αιώνα.
Αλήθειες και ψέματα αποκαλύπτονται Τώρα στους Έλληνες για πρώτη φορά, αποδεικνύοντας ότι ο Απολλώνιος ο Τυανέας ήταν ο αληθινός ιδρυτής του Πρώτου Χριστιανισμού και ότι ο «Ιησούς Χριστός» της Καινής Διαθήκης δεν υπήρξε ποτέ, παρά μόνο στην φαντασία των παγανιστών Ρωμαίων κληρικών στην Νίκαια, και των μεταγενέστερα αποκαλούμενων «Πατέρων της Εκκλησίας», που τον επινόησαν σαν υποκατάστατο για τον Απολλώνιο, τον Αληθινό Χριστό. (Πηγή: Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 140 διαφήμιση βιβλίου, σελίδα 39)
Μυθοπλάστες: Bernard W. Raymond & Μιχάλης Π. Ροδόπουλος
Απάντηση: Η δύση ευθύνεται για πολλά ψεύδη ενάντια εις την Ορθόδοξη δογματολογία. Πρώτα δημιούργησε τις αιρέσεις, στοιχεία των οποίων πολλές φορές πέρασαν στην Ανατολή αλλοιώνοντας την αλήθεια κατά τόπους και έπειτα επί αυτών των αιρέσεων δημιουργήθηκαν στην Δύση κριτικές, οι οποίες και αυτές με την σειρά τους πέρασαν στην Ανατολή, άστοχα όμως εφόσον στρέφονταν ενάντια στις αιρέσεις και όχι ενάντια στην Ορθοδοξία, συγχέοντας ακόμη περισσότερο τα πράγματα. Τέλος δημιουργήθηκε πρώτα στην Δύση, αμφισβήτηση προς το πρόσωπο του ίδιου του θεανθρώπου Ιησού Χριστού επί της βάσης και των δύο. Αυτές οι αμφισβητήσεις περνάνε σήμερα στην «διαφωτισμένη» πλέον Ελλάδα, η οποία αποτελεί ένα «εύφορο χωράφι» όπου ο κάθε δυτικός διαδίδει τις απόψεις του στον «αποχριστιανισμένο» κατά την παιδεία Έλληνα, πρώην και Ρωμιό.
Το πρώτο πράγμα λοιπόν που πρέπει να πράξει κανείς για να «ξεμπερδεύει» γρήγορα με τον Χριστιανισμό είναι να «χτυπήσει» τον Χριστό, ο οποίος είναι η πέτρα πάνω στην οποία βασίζεται ολάκερη η Εκκλησία Του (Προς Κορινθίους, Κεφ. Ι΄ «4 καὶ πάντες τὸ αὐτὸ πόμα πνευματικὸν ἔπιον· ἔπινον γὰρ ἐκ πνευματικῆς ἀκολουθούσης πέτρας, ἡ δὲ πέτρα ἦν ὁ Χριστός.»). Αν λοιπόν κατά την αντίθετη οδό, εδραιωθεί ο Ιησούς Χριστός, τότε πίπτουν και οι υπαινιγμοί των πολέμιών του.
Ο Bernard W. Raymond, λοιπόν, τον οποίο αντιγράφει ο Ροδόπουλος, θέλωντας να «τελειώνει» γρήγορα με τον Χριστιανισμό, δεν αποφασίζει να χτυπήσει τον Ιησού στην διδασκαλία Του, αλλά να Τον εξαφανίσει ιστορικά, στέλνοντάς Τον στον χώρο του μύθου, εφόσον ισχυρίζεται πως ο βίος Του «κατασκευάστηκε» στην 1η Οικουμενική Σύνοδο. Πράγμα αναληθές, όπως φαίνεται εις την ανωτέρω (βλέπε σημείωση 1) περίπτωση του άρθρου του Γεωργίου Τσαγκρινού που ουσιαστικά αντιγράφει τον πρώτο, όπου φαίνεται πως η ζωή και η διδασκαλία του Ιησού Χριστού παραδίδονται με κείμενα που προηγούνται κατά πολύ της 1ης Οικουμενικής.
Επιπλέον προσπαθεί να στηρίξει όλο αυτό το δικό του κατασκεύασμα με την άποψη πως η βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας κάηκε από το «Ρωμαϊκό ιερατείο», όπως μεταφέρει ασφαλώς ο Μιχάλης Π. Ροδόπουλος αλλά και αυτολεξεί από το βιβλίο του Bernard W. Raymond ο Γεώργιος Τσαγκρινός «Αυτή ήταν η βασική αιτία που η Αλεξανδρινή Βιβλιοθήκη μετά από την πρώτη καταστροφή της από τον Ιούλιο Καίσαρα, ξανακάηκε, και μαζί με αυτήν και άλλες βιβλιοθήκες ώστε να εξαφανισθούν τα βιβλία πού θα αναφέρονταν σ’ αυτούς τους τρεις πρώτους μ.Χ. αιώνες» στο άρθρο του «Απολλώνιος ο Τυανέας», στο περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 15, σελ. 38. Όμως, επειδή η ζωή του Ιησού ήταν γνωστή και καταγεγραμμένη από τους Πατέρες ήδη από τον Β΄ και Γ΄ αιώνα, όπως φαίνεται ανωτέρω στο δημοσίευμα του Γ. Τσαγκρινού, και δηλαδή από τις ιστορικές πηγές των Ευαγγελίων, γίνεται πλέον φανερό πως δεν υπήρχε καμία τέτοια «βασική αιτία» για την καταστροφή αυτής της βιβλιοθήκης, με συνέπεια όλες αυτές οι κατηγορίες τους να καταλήγουν στον χώρο της «ιστορικής φαντασίας» παρά εις τον χώρο της ιστορικής πραγματικότητας.
Εκ τούτων γίνεται οφθαλμοφανές πως τα υπόλοιπα δύο βιβλία του Π. Ροδόπουλου «Η αληθινή αποκάλυψη του Απολλώνιου Τυανέα, Μιχάλης Π. Ροδόπουλος» και «Ένα ταξίδι στην μύηση των αρχαίων Μυστηρίων. Η αληθινή ερμηνεία της αποκάλυψης, Μιχάλης Ροδόπουλος» προσπαθούν να μετατρέψουν την Αποκάλυψη του Ορθόδοξου Χριστιανού Ιωάννη, «εις τιμή» του Απολλώνιου, διότι είναι στηριγμένα στην άποψη πως ο Ιησούς είναι η «αντιγραφή» του Τυανέα, πράγμα το οποίο αποδείχθηκε αναληθές και ισχύει ακριβώς το αντίστροφο.
Συμπέρασμα: Πολύ εύστοχη η παρατήρηση του συγγραφέα, πως δηλαδή «Αλήθειες και ψέματα αποκαλύπτονται Τώρα στους Έλληνες για πρώτη φορά». Πράγματι, έτσι έχουν τα πράγματα. Διότι τα ψέματα που αποκαλύπτονται «Τώρα στους Έλληνες για πρώτη φορά» είναι όσα υποστηρίζονται υπέρ του Τυανέα, ενώ οι αλήθειες κρύβονται όλες μέσα σε αυτή την μικρή παρατήρηση του.
Κανείς δεν αρνείται ότι ο Απολλώνιος ο Τυανέας υπήρξε μεγάλη μορφή του αρχαίου ελληνικού κόσμου αλλά τα άνωθι οδηγούν εις ορισμένους συλλογισμούς έναντι τόσο των επιχειρημάτων υπέρ του Τυανέα όσο και της γενικότερης επιχειρηματολογίας των νέο-Εθνικών:
1. Αν ο Απολλώνιος αποτελεί πρόδρομο του Ιησού και πρόσωπο μεγαλύτερης φήμης τότε γιατί ο Σεβήρος Αλέξανδρος ανυψώνει ομοίωμά του δίπλα από το προϋπάρχουν ομοίωμα του Ιησού; αν κάποιοι μετέτρεψαν τον Τυανέα εις Ιησού τότε γιατί ο Σεβήρος έχει δύο αγάλματα, ένα του Ιησού και το άλλου του Τυανέα; δεν του έφτανε το ένα; Γιατί στον Ιππόδρομο της Κωνσταντινούπολης υπάρχει άγαλμα του Τυανέα και θρησκεία είναι υπέρ Χριστού; Γιατί η θρησκεία δεν είναι υπέρ Τυανέα εφόσον Τυανέας = Ιησούς (;)
2. Αν εις την Βίβλο όλα είναι αισχρά και βδελυρά και τα οποία οι Εθνικοί της εποχής δεν δέχονται, τότε γιατί ένας αυτοκράτορας του Εθνικού κόσμου υψηλής ηθικής όπως ο Αλέξανδρος Σεβήρος ανυψώνει άγαλμα εις τον Αβραάμ
3. Αν η κλασσική ελληνική παιδεία δεν συμβαδίζει με τον Χριστιανισμό γιατί τότε ο Αλέξανδρος Σεβήρος που διαπαιδαγωγήθηκε εις την ελληνική παιδεία συντηρεί άγαλμα του ιδρυτή του Χριστιανισμού Ιησού;
4. Αν ο Εθνισμός της εποχής εκείνης είναι τόσο στείρος και κεκλεισμένων των θυρών, όπως ο σημερινός, γιατί ο Σεβήρος Αλέξανδρος ύψωσε ομοίωμα του Τυανέα δίπλα από άγαλμα του Αβραάμ και του Ιησού;
5. Γιατί ο Τυανέας εμφανίζεται έναν αιώνα μετά την παρέλευση του Ιησού εις τον Εθνικό κόσμο και όχι νωρίτερα; γιατί δεν υπάρχουν νωρίτερα παραδείγματα Εθνικών προσωπικοτήτων ανάλογα του Ιησού σε όλα τα χιλιάδες χρόνια του Εθνισμού εις όλα τα μήκη και πλάτη της γης; μήπως γιατί η προσωπικότητα του Ιησού επηρέασε τον Εθνικό κόσμο;
6. Γιατί τα κανονικά Ευαγγέλια δεν γίνονται πιστευτά από τους Εθνικούς, αφού τα συγγράψανε 4 διαφορετικοί συγγραφείς ακόλουθοι του Ιησού και γίνεται πιστευτή η βιογραφία του Τυανέα που την συνέγραψε ο ρήτορας, ο Φιλόστρατος που δεν υπήρξε ακόλουθος του Τυανέα; ακόλουθος του Τυανέα όπως είναι γνωστό είναι μόνο ο Δάμις. Πώς λοιπόν ο Φιλόστρατος κατόπιν εντολής της Ιούλιας Δόμνας συμπληρώνει το έργο του Δάμι; Έχει δηλαδή κανείς να κάνει με μια μη ορθολογική διαχείριση αρχαίων κειμένων από μέρους των Νέο-Εθνικών ανάλογη της ακόλουθης: οι Εθνικοί ομοίως με τον Φιλόστρατο (μεταγενέστερος) και του Δάμι (προγενέστερος) δίνουν έμφαση και βάρος εις τα απόκρυφα Ευαγγέλια (μεταγενέστερα) και όχι εις τα κανονικά (προγενέστερα)
7. Ο Απολλώνιος εντάσσεται από το νεοεθνικό θρησκευτικό κύκλο εις της αρχαιοελληνική Εθνική Ολύμπια πίστη. Ο αναγνώστης όμως των άνωθι μπορεί να αναρωτηθεί τα εξής:
α. Πώς ο Τυανέας εντάσσεται εις το αρχαιοελληνικό θρησκευτικό σύστημα όταν λατρεύει τον ήλιο ως ανώτατη θεότητα και όχι τον Δία;
β. Πώς εντάσσεται ο Τυανέας εις τον Εθνισμό όταν αναφέρεται εις την βιογραφία του Φιλόστρατου ως ο «φέρων νέες αποκαλύψεις;». Διότι αν οι αποκαλύψεις του Τυανέα είναι νέες, τότε πώς εντάσσονται εις την αρχαιοελληνική Εθνική «αρχαιότατη» παράδοση;
γ. Πώς εντάσσεται εις τον αρχαιοελληνικό Εθνισμό, όταν παρουσιάζεται ως «ιδρυτής θρησκείας;»
δ. Με ποια θρησκεία ή θρησκευτικές απόψεις μοιάζει περισσότερο η διδασκαλία του Απολλώνιου Τυανέα όταν ομιλεί «περί ενός θεού υψίστου που τον καταλαβαίνουμε μόνο με τον νου και δεν πρέπει να τον ονομάζουμε με λέξεις, ούτε να του προσφέρουμε θυσίες»; με τον Χριστιανισμό ή με τον Εθνισμό;
8. Ο Τυανέας προτείνει ασκητικό βίο που ως γνωστόν οι νεοΕθνικοί είναι πολέμιοι του.
9. Εφόσον οι Εθνικοί ομιλούν συχνά και κάνουν χρήση της αρχαιοελληνικής ορθολογικής πρέπει να ειπωθεί το εξής: αν οι αφηγήσεις του Δάμι, ακολούθου του Ταυνέα, είναι αληθινές, τότε οι αφηγήσεις των 4 ακολούθων του Ιησού που συνέγραψαν τα Ευαγγέλια τι είναι; αλήθεια ή ψέματα; οι πιθανότητες τα Ευαγγέλια να είναι τόσο αληθινές αφηγήσεις όσο και η βιογραφία του Τυανέα είναι 4: 1 (τέσσερα συγγραφείς έναντι ενός)
10. Όταν γίνεται λόγος περί Ευαγγελίων από μέρους τους, υβρίζονται οι απόστολοι και συγγραφείς των ως ψεύτες, αγύρτες κ.λ.π. και κυρίως κατηγορούνται ως «Ιουδαίοι» και προσπαθούν να τους ταυτίσουν οι νεοπαγανιστές με ένα γενικότερο ανθελληνικό κύκλο μη Ελλήνων. Εντούτοις, οι σύγχρονοι Εθνικοί, για να αρνηθούν τον Ιησού και τους αποστόλους, πέφτουν εις πλήρη ανορθολογική αντιμετώπιση των γεγονότων της ιστορίας διότι ενώ δεν δέχονται, όπως λένε τους 4 (τέσσερις) «Εβραίους» απόστολους καθότι μη Έλληνες, εντούτοις είναι προθυμότατοι να δεχθούν τα συγγραμμένα υπέρ Τυανέα από τον 1 (ένα) Δάμι, ο οποίος είναι γεννημένος εις την Νινευή και δηλαδή είναι έτοιμοι να δεχθούν έναν Ασσύριο και τα γραφόμενα του.
Εγκυκλοπαίδειες:
1. «Τομή 2000 Multimedia»
2. «Για σας Παιδιά»
3. «Brittanica 2002 deluxe»
4. «Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια»
Περιοδικά:
1. Ιχώρ, τεύχη 9, 15, 25
2. Ιστορικά Θέματα, τεύχος 44
Βιβλία
1. Απολλώνιος Τυανέας, ο Μυστηριώδης άνθρωπος της Βίβλου, Μετάφραση επιμέλεια Μιχάλης Ροδόπουλος, Bernard Raymond.
2. Η αληθινή αποκάλυψη του Απολλώνιου Τυανέα, Μιχάλης Π. Ροδόπουλος.
3. Ένα ταξίδι στην μύηση των αρχαίων Μυστηρίων. Η αληθινή ερμηνεία της αποκάλυψης, Μιχάλης Ροδόπουλος.