ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ

Η σελίδα βρίσκεται υπό διαμόρφωση καθόσον έχει μερικές ελλείψεις στις πηγές και σε θέματα και χρειάζεται διαμόρφωση σύμφωνα με το νέο πρότυπο παρουσίασης.

Ο ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ & ΤΟ ΣΑΡΑΠΕΙΟΝ

Μια ενότητα που προβάλλει το σθεναρό και σταθερό ΜΕΓΑ ψεύδος των νέο-Εθνικών, εις βάρος του Χριστιανο-Ελληνισμού, της Ορθόδοξης θρησκείας και του Έλληνα πολίτη, ο οποίος καθημερινά πέφτει θύμα στα χέρια επίδοξων κακοδόξων ειδωλολατρών ή άθεων. Παρακάτω ο δόλος και κατόπιν η ανάλυση του ψέματος

Στο έργο του «λόγοι κατά Ιουδαίων» 48.851.38 έως 852.35, ο Ιωάννης «Χρυσόστομος» προέτρεπε τον εμπρησμό της βιβλιοθήκης της Αλεξανδρείας με τις εμπρηστικές δηλώσεις του: «Τι λοιπόν, άγιος έσται ο ναός του Σεράπιδος (Αλεξανδρινή βιβλιοθήκη) δια τα βιβλία; Μη γένοιτο!... αλλά δαίμονες οικούσι τον τόπον... μάλλον δε και αυτών (των Ελλήνων) όντων δαιμόνων... και παρ' αυτών βωμός στέκει απάτης αόρατος εις τον οποίον ψυχάς ανθρώπων θυσιάζουσι... κατάλαβε λοιπόν και φανέρωσε (διάδωσε!) ότι δαίμονες κατοικούν εκεί». Δηλαδή δαίμονες κατά τον «σοφό» ιεράρχη ήταν τα βιβλία της Αλεξανδρινής βιβλιοθήκης και ψυχοθυσιαστήρια οι βιβλιοθήκες των Ελλήνων!!!(Πηγή: http://www.hellenicreligion.gr/doc/pateresfilellines.htm 27/11/2003 [Υπογραφή: Λυκόφρων Στυλιανός Τάκας, Φυσικός και πτυχιούχος νομικής] ο οποίος αναφέρει πως Τα παραπάνω αποσπάσματα είναι παρμένα από τα 3 βιβλία του Μ. Καλόπουλου της σειράς ΒΙΒΛΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ: α)Το μεγάλο ψέμα, β) Ο ένοπλος δόλος και γ) Αβραάμ ο Μάγος.)

Από τον 4o αιώνα και μετά, τον αιώνα του «ἐς ἔδαφος φέρειν», δεν έχουμε καμία πληροφορία για την τύχη της Μεγάλης Βιβλιοθήκης. Τότε πρέπει να έγινε η μεγάλη και τελική πυρπόλησή της. Καμιά ιστορική πληροφορία δεν «διεσώθη». Δεν γνωρίζουμε ακριβώς το πότε. Δεν γνωρίζουμε ούτε τους φυσικούς αυτουργούς. Γνωρίζουμε όμως, καλά τους ηθικούς αυτουργούς αυτού του μεγίστου εγκλήματος!. Τους γνωρίζουμε από τα κείμενα τους, τους πύρινους λόγους μίσους κατά των «μυσαρών Ελλήνων». Των Ελλήνων, τους οποίους ανιστόρητα και συκοφαντικά βάπτισαν «ειδωλολάτρες». Τους γνωρίζουμε από τα κείμενα μίσους κατά της Ελληνικής γνώσης. Μια γνώσης που, κατά την κυνική παραδοχή του Τερτυλλιανού (δεύτερου μετά τον Παύλο, θεμελιωτή του Χριστιανισμού), «δεν συμφέρει». Μιας γνώσης που η συσσώρευση της σε βιβλία είναι έργο δαιμόνων και κάθε καλός χριστιανός πρέπει να φροντίζει την δια πυρός καταστροφή τους. «Τὶ οὖν, ἃγιος ἔσται τοῦ Σεράπιδος ὁ ναὸς διὰ τὰ βιβλία; Μὴ γένοιτο!... δαίμονες οἰκοῦσι τὸν τόπον». (Ιωάννης Χρυσόστομος, TLGQ work 021 48.851.53) (Πηγή: Περιοδικό «Ιχώρ», τεύχος 34, άρθρο «Η πυρπόληση της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας», Επαμεινώνδας Παντελεμίδης, σελίδα 36)

ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΟΣ ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΣ, ΚΟΨΕ - ΡΑΨΕ ΛΟΓΩΝ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ, ΑΓΝΟΙΑ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ, ΑΠΩΛΕΙΑ ΒΙΒΛΙΩΝ & ΓΝΩΣΗΣ

Από την μια ο αρθρογράφος καταλογίζει το «ανιστόρητο» του όρου «ειδωλολάτρες», ενώ χωρίς κανένα ιστορικό στοιχείο (ανιστόρητα) για την πυρπόληση της βιβλιοθήκης του Σεράπιδος κατηγορεί τους Χριστιανούς με ευκολία και διαστρέβλωση και απόκρυψη στοιχείων εφόσον αναφέρει: «Δεν γνωρίζουμε ακριβώς το πότε. Δεν γνωρίζουμε ούτε τους φυσικούς αυτουργούς. Γνωρίζουμε όμως, καλά τους ηθικούς αυτουργούς αυτού του μεγίστου εγκλήματος!. Τους γνωρίζουμε από τα κείμενα τους, τους πύρινους λόγους μίσους κατά των «μυσαρών Ελλήνων»…Τους γνωρίζουμε από τα κείμενα μίσους κατά της Ελληνικής γνώσης. Μιας γνώσης που η συσσώρευση της σε βιβλία είναι έργο δαιμόνων»

1. Η Ελληνική Γνώση & οι Εβραίοι: Πώς απέδειξε ο αρθρογράφος ότι η βιβλιοθήκη του ναού του Σαράπειδος είχε μόνο «Ελληνική γνώση» και όχι λόγου χάρη και Βαβυλωνιακή, Ιουδαϊκή, Ασσυριακή κ.λ.π.; Ο ίδιος αναφέρει στο ίδιο άρθρο: «Η τελική πρόταση έγινε στον Δημήτριο τον Φαληρέα, επίσης μαθητή του Αριστοτέλη, και η διεύθυνση της Βιβλιοθήκης του ανετέθη «ἐν λευκῷ». Είχε στην διάθεσή του μεγάλα χρηματικά ποσά για την αγορά βιβλίων και ένα νόμο που του επέτρεπε την κατάσχεση «τῶν ἐκ πλοίων», όσων δηλαδή βιβλίων βρίσκονταν στα πλοία που έφθαναν στο λιμάνι, και την αντικατάστασή τους με αντίγραφα.» (ό.π. σελίδα 32). Δηλαδή πώς αποδεικνύεται ότι τα κατασχεμένα βιβλία ήσαν όλα Ελληνικά; Ο ίδιος αναφέρει ολίγον νωρίτερα «Η οργάνωση και η διαφύλαξη όλης αυτής της γνώσης δεν ήταν μόνο ανάγκη, αλλά και δικαίωση του οράματος του μεγάλου Μακεδόνα βασιλιά [Μ. Αλέξανδρου]. Η συγκέντρωση, άλλωστε, βιβλίων και των μεταφράσεών τους από τα χαλδαϊκά στα ελληνικά, άρχισε από τον ίδιο τον Νινευή». Το ίδιο περιοδικό αναφέρει στο τεύχος 5, άρθρο «Οι χαμένες βιβλιοθήκες των αρχαίων Ελλήνων», Άγγελος Σακκέτος, σελίδα 10 πώς «στην Αλεξάνδρεια είχε γίνει καθεστώς η κατάσχεση βιβλίων στα πλοία που πλεύριζαν στο λιμάνι. Εδίδετο στον επιβάτη ένα αντίγραφο του βιβλίου που το ετοίμαζαν πολύ γρήγορα και το πρωτότυπο κατεχωρείτο στην βιβλιοθήκη, σ’ ένα ιδιαίτερο τμήμα που ωνομάζετο «ἐκ πλοίων» (Γαληνός, com in Hipp 20.21) και ακόμη (σελίδα 11 - 12) ότι «η βιβλιοθήκη του Μουσείου θεμελιώθηκε από τον Πτολεμαίο τον Β’ τον Φιλάδελφο, αλλά ιδρυτής του Μουσείου υπήρξε ο πατέρας του Πτολεμαίος ο Σωτήρ. Ένα από τα σημαντικά έργα που επιτελέσθηκαν στην βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας ήταν η μετάφραση στα Ελληνικά ξενόγλωσσων βιβλίων με τις πληροφορίες που αφορούσαν στους λαούς και τα έθνη της αυτοκρατορίας…Ήταν μάλιστα προνόμιο να κατέχει κάποιος βιβλία με φημισμένη προέλευση, γεγονός που οδήγησε και στην παραχάραξη ονομάτων συγγραφέων». Ενώ ο κ. Παντελεμίδης συνεχίζει στο τεύχος 34, σελίδα 32: «Η μοναδική πηγή (εκτός από λίγες πληροφορίες του Ιωάννη Τζέτζη, στα προλεγόμενά του) και διήγηση για τις προσπάθειες του Φαληρέα προς απόκτηση ελληνικών βιβλίων και μετάφραση βιβλίων άλλων λαών, είναι η γνωστή και διασωθείσα «Ἐπιστολὴ τοῦ Ἀριστέα», η οποία, όμως, από πολλούς ιστορικούς δεν θεωρείται απολύτως αξιόπιστη. Ο Αριστέας ήταν Εβραίος, στην αυλή του Πτολεμαίου Φιλάδελφου Β’ (285 - 247 π.Χ.), και μαζί με τους σωματοφύλακες Σωσίβιο και Ανδρέα προπαγάνδιζε στον βασιλέα την ανάγκη μετάφρασης των ιερών βιβλίων των ομοεθνών και ομόθρησκων του, αλλά και την απόδοσης τιμής στον λαό του. Ως πληρεξούσιος του βασιλιά διαπραγματεύθηκε την συμφωνία για την μετάφραση, με τον Αρχιραββίνο της Ιερουσαλήμ Ελεάζαρ. Ο Αρχιραββίνος ζήτησε ανταλλάγματα! Στην Αλεξάνδρεια ζούσαν τότε, ως δούλοι, 100.000 Εβραίοι (οι περισσότεροι ως αιχμάλωτοι από τους πολέμους του Πτολεμαίου Α’ στην Συρία). Ο βασιλιάς όχι μόνο συμφώνησε στην εξαγορά (από το προσωπικό του ταμείο) και απελευθέρωση των δούλων αυτών, αλλά και στην ένταξη του μεγαλύτερου μέρους αυτών στον στρατό και άλλων στην δημόσια διοίκηση. Έτσι αρχίζει η μακραίωνη επίδραση των Εβραίων στην Αλεξάνδρεια, με πιθανές συνέπειες για την τύχη της Βιβλιοθήκης και την ελληνική συσσωρευμένη γνώση…». Πάλι αναφέρει την γνώση ως «ελληνική» για να την φέρει [την γνώση] σε διάσταση με τους Εβραίους που απελευθερώθηκαν και επηρέασαν, κατά αυτόν, τις μετέπειτα εξελίξεις. Δηλαδή κατά τον αρθρογράφο η μετατροπή 100.000 δούλων σε ενεργούς πολίτες μια κοινωνίας είναι λάθος; Η στράτευσή τους; Οι Εβραίοι αυτοί δεν ήσαν εξελληνισμένοι, εφόσον ο ίδιος αναφέρει σελίδα 28 «Το ελληνικό πνεύμα, οι φιλοσοφικές ιδέες, τα επιστημονικά συγγράμματα, η λογοτεχνία, η ποίηση, τα θεατρικά έργα κατέκλυσαν και φώτισαν τους λαούς των κρατών, που οι Επίγονοι δημιούργησαν»; Όλοι φωτίζονται και μόνο οι Εβραίοι παραμένουν άραγε στο σκότος και κατόπιν καίνε και το Σαράπειον; Αν ήταν όλα αυτά λάθος τότε ας μην τους αιχμαλώτιζε ο Έλλην Πτολεμαίος! Και αν δεν ήσαν εξελληνισμένοι, γιατί να μην προσπαθήσουν να κάψουν τον ναό καθόσον ήσαν δούλοι, παρά μετά που ο ναός - βιβλιοθήκη περιείχε και τα ιερά τους βιβλία μέσα; Αλλά και παρακάτω ο ίδιος αρθρογράφος ξεπερνά τον εαυτό του αναφέροντας στην σελίδα 33 «Δεν ήταν μόνο ο τεράστιος πλούτος γνώσης (ως επί το πλείστον ελληνικής) που συγκεντρώθηκε»… τι να πει πλέον κανείς;

2. Οι ηθικοί αυτουργοί: Πώς απέδειξε ο αρθρογράφος ότι μπορεί να «γνωρίζει» ποιοι είναι οι ηθικοί αυτουργοί της πυρπόλησης της βιβλιοθήκης, άνευ αποδείξεων;

α. Ιστορικά οι φυσικοί αυτουργοί σύμφωνα με τον αρθρογράφο είναι άγνωστοι, αλλά νωρίτερα αναφέρει (σελίδα 28) «το βέβαιο είναι ότι η απώλεια της γνώσης και της αρετής, που αυτή η γνώση θεμελιώνει, και η αντικατάστασή της από θρησκευτικούς απολυταρχισμούς και εξουσιαστικές πρακτικές, οδήγησαν σε ένα σκοτεινό Μεσαίωνα, που, από ορισμένες παραμέτρους του, η ανθρωπότητα ακόμη δεν έχει συνέλθει!,… το αν ήταν ατύχημα ή έγκλημα -εξ αμελείας, όπως βολεύει τους κληρονόμους των υπευθύνων, ή εκ προμελέτης- θα εξετάσουμε παρακάτω…». Τι υπονοεί ο αρθρογράφος αναφέροντας την λέξη «κληρονόμους των υπευθύνων»; Ας κοιτάξει και κανείς εδώ για το ποιος είναι υπεύθυνος της «χαμένης» γνώσης!

β. Ιστορικά οι ηθικοί αυτουργοί και πάλι είναι άγνωστοι διότι ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος δεν αναφέρει πουθενά επί λέξη «κάψτε το Σεράπειο» η ακόμη περισσότερο «κάψτε τα βιβλία». Αυτό είναι ολοκληρωτικό ψέμα το οποίο ο αρθρογράφος με υποθετική σοφιστεία το τοποθετεί στο στόμα του Ιωάννου ή στο νου, του αφελούς και αποκοιμισμένου «Έλλην - παγανιστή» αναγνώστη. Αντιθέτως μάλιστα ο Χρυσόστομος λέει άλλα και πολύ διαφορετικά πράγματα!

3. Δαιμόνια: Το ότι το Σεράπειον ήταν τόπος κατοίκησης - λατρείας δαιμόνων είναι εξαγόμενο όχι μόνο από τους Χριστιανούς αλλά από όλους τους Εθνικούς της εποχής λ.γ. δες νεοπλατωνικούς και θεουργία, μαγεία αλλά και γενικότερα τους Εθνικούς φιλοσόφους οι οποίοι ορίζουν τους δαίμονες ως πνεύματα μεταξύ θεού - θεών και ανθρώπων (περισσότερα στην σελίδα Δαιμόνια). Ο ίδιος ο φυσικός και μέγιστος φιλόσοφος Θαλής, σύμφωνα με τον Διογένη Λαέρτιο (Ι 27) θεωρούσε «Ἀρχήν δε τῶν πάντων ὓδωρ υπεστήσατω, καί τόν κόσμον ἒμψυχον καί δαιμόνων πλήρῃ». Συνεπώς αν το θέμα περί δαιμόνων ελέχθη χλευαστικά από τον αρθρογράφο προς τον Άγιο Χρυσόστομο τότε ας λεχθεί και για όλους τους αρχαίους ημών προγόνους. Σε κάθε άλλη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με μονόπλευρη καταλασπολόγηση των Χριστιανών Πατέρων. Αλλά ας κοιτάξει ο κ. Παντελεμίδης απόσπασμα περί δαιμόνων, από το αυτό περιοδικό του οποίου τελεί ως αρθρογράφος, και αν επιθυμεί να συνεχίζει να χλευάζει με υπόνοιες, ας χλευάζει το ίδιο το περιοδικό αυτό, παρά τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο:

Ο Πορφύριος γράφει: «Ἕνας Αἰγύπτιος ἱερεύς, ἐλθὼν εἰς τὴν‘Ρώμην, ἔκαμε τὴν γνωριμίαν του (μὲ τὸν Πλωτῖνο) τῇ παρεμβάσει ἑνὸς φίλου του. Ὀ ἱερεὺς οὖτος, διὰ νὰ ἐπιδείξῃ τήν σοφίαν του, ἠθέλησεν, ὃπως ὁ Πλωτῖνος παραστῇ εἰς τὴν θέαν τοῦ δαίμονος ποὺ τὸν ἐπροστάτευε, τὸν ὁποῖον καὶ ἐπεκαλέσθη. Ὁ Πλωτῖνος ἐδέχθη καὶ ἡ ἐπίκλησις ἐγένετο εἰς τὸ Ἰσεῖον (Ναὸς τῆς Ἲσιδος), διότι μόνον τὸν τόπον τοῦτον εὖρεν ἐν‘Ρώμῃ καθαρόν. Πράγματι ἐκλήθη ὁ δαίμων, ἂλλ΄ ἐνεφανίσθη ἒνας θεός, μὴ ἀνήκων εἰς τὸ γένος τῶν δαιμόνων. Τότε ὁ Αἰγύπτιος ἰερεὺς ἠνεφώνησεν: ”Εἶσαι μακάριος, διότι ἒχεις προστάτην θεὸν καὶ ὃχι κατώτερα ὄντα” Δὲν ἡδυνήθησαν ν’ ἀπευθύνουν ἐρωτήματα πρὸς τὸν δαίμονα, οὒτε νὰ τὸν κρατήσουν ἐπὶ μακρὸν θεατὸν είς τοὺς ὀφθαλμούς των, διότι ἓνας τῶν φίλων τοῦ Πλωτίνου, ὃστις παρευρέθη εἰς τὴν σκηνῆν καὶ εἰς τὸν ὁποῖον εἶχον ἐμπιστευθῆ τὰ πτηνὰ ποὺ τὰ ἐκράτει εἰς τὰς χείρας του, τὰ ἒπνιξεν ἐκ φόβου. Ὂθεν ὁ Πλωτῖνος ἐπροστατεύετο ἀπὸ ἓναν δαίμονα συγγενεύοντα μὲ τοὺς θεούς, διαρκῶς δὲ κατηύθυνε πρὸς αὐτὸν τὸ θεῖον του ὂμμα. Διὰ τοῦτο ἒγραψε καὶ βιβλίον, ”Περὶ τοῦ δαίμονος, ὁ ὁποῖος μᾶς ἐμοιράσθη διὰ κλήρου”, ὃπου ζητεῖ νά ἐκθέσῃ τοὺς λόγους τῆς διαφορᾶς μεταξῦ τῶν ὄντων, τῶν προστατευόντων τόν ἂνθρωπον» (Πηγή: Περιοδικό «Ιχώρ», τεύχος 9, άρθρο «Η λαϊκή λατρεία των αρχαίων Ελλήνων και οι αγαθοοντότητες», Γεώργιςο Τσαγκρινός, σελίδα 28)

4. Αντίφαση.

α. Περί δαιμονίων: Ακόμη και αν χλευαστεί ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος από τον αρθρογράφο του «Ιχώρ», τότε καλό θα ήταν να χλευάσει πρώτα το ίδιο το περιοδικό για το οποίο εργάζεται παρά τον Άγιο, εφόσον εκτός του άνωθεν παραδείγματος ας αναφερθεί και άλλον ένα: «Τι θα άξιζε να επιλέξουμε σαν ψυχοπνευματικό μονοπάτι, αν νιώθαμε την ανάγκη να κάνουμε κάτι τέτοιο; Ποιους Αγίους, ποιους θεούς και ποιους Δαίμονες θα άξιζε να επικαλεσθούμε;» (Πηγή: Περιοδικό «Ιχώρ», τεύχος 9, άρθρο «Η λαϊκή λατρεία των αρχαίων Ελλήνων και οι αγαθοοντότητες», Γεώργιος Τσαγκρινός, σελίδα 18). Τώρα λογικό είναι να ειπωθεί πώς δεν επικαλούμαστε κάτι το οποίο δεν ξέρουμε ή δεν πιστεύουμε πως υπάρχει, εκτός και αν ελπίζουμε ότι υπάρχει!

β. Περί της Ιστορίας: Ενώ ο Καίσαρας απαλλάσσεται κατηγοριών από τον ίδιο αρθρογράφο ελλείψει ιστορικών στοιχείων «Η διαδεδομένη εκδοχή είναι ότι η πυρκαγιά προκλήθηκε ακούσια από τον Ιούλιο Καίσαρα, κατά την πολιορκία των Ανακτόρων από τον στρατό και τον στόλο των Αιγυπτίων, υπό τον στρατηγό Αχιλλά. Ο ίδιος ο Καίσαρας, στην διήγησή του για την πολιορκία της Αλεξάνδρειας, αναφέρει την πυρπόληση των πλοίων, αλλά δεν κάνει καμιά νύξη για πυρκαγιά στους χώρους της Βιβλιοθήκης, ενός μνημείου τόσο γνωστού και διάσημου.» εντούτοις οι χριστιανοί κατηγορούνται άνευ αποδείξεων ιστορικών ως ηθικοί: «Γνωρίζουμε όμως, καλά τους ηθικούς αυτουργούς αυτού του μεγίστου εγκλήματος!», και ακόμη χειρότερα ως φυσικοί συμπερασματικά και όχι βάση της ιστορίας: «…μιας γνώσης που η συσσώρευση της σε βιβλία είναι έργο δαιμόνων και κάθε καλός χριστιανός πρέπει να φροντίζει την δια πυρός καταστροφή τους». Που το είδατε αυτό εγγραμμένο αγαπητέ μας αρθρογράφε; Που είδατε το ότι ο καλός Χριστιανός ξεχωρίζει για την δια πυρός καταστροφή των βιβλίων; Πού είδατε κανείς να λέει πως η συσσώρευση βιβλίων είναι έργο δαιμόνων;

5. Κόψε Ράψε Ιωάννη Χρυσοστόμου.

«Και όταν αυτοί μιλάνε για αρχαία Ελληνική γραμματεία, να φοβάστε… Να φοβάστε την διαστροφή, την παρανόηση, τον τραβεστισμό εν τέλει, και την πλήρη αλλαγή των νοημάτων εκείνων, που αυτοί τα έκαναν όμοια με τους εαυτούς τους… » (Πηγή: Περιοδικό «Ιχώρ», τεύχος 38, «Σημείωμα Εκδότη» [Ευάγγελου Μπεξή, αρχαιολόγου] σελίδα 2 & 3) Έτσι λοιπόν…μια «κλασσική» νεοπαγανιστική τακτική που ακολουθείται κατά κόρον ενάντια στην Αγία Γραφή αλλά και στους Χριστιανικούς Πατέρες είναι αυτό για το οποίο ο κ. Μπεξής κατηγορεί τους χριστιανούς και αυτό συμβαίνει στο ίδιο το δικό του περιοδικό! η παρουσίαση χωρίων ξεκομμένων από το γενικό νοηματικό σύνολο παραγράφων ή σελίδων ή κεφαλαίων καθώς και η απόκρυψη, με σκοπό την διαστρέβλωση, λεχθέντων Αγίων Χριστιανικών Πατέρων. Αλλά ας δούμε τον νέο-Εθνικό δόλο της απόκρυψης των λόγων του Χρυσοστόμου. Παρουσιάζει ο αρθρογράφος τον Χρυσόστομο να λέει: «Τί οὖν. ἄγιος ἔσται τοῦ Σερὰπιδος ὁ ναὸς διὰ τᾶ βιβλία; Μὴ γένοιτο!... δαίμονες οἱκοῦσι τὸν τόπον»..παρατηρεί κανείς αυτά τα αποσιωπητικά: «…». Ας δούμε τι λείπει επακριβώς ο Χρυσόστομος: «Τί οὖν. ἄγιος ἔσται τοῦ Σερὰπιδος ὁ ναὸς διὰ τᾶ βιβλία; Μὴ γένοιτο! ἀλλ΄ ἐκεῖνα μὲν ἔχει τὴν οἰκείαν ἁγιότητα, ἀλλὰ δαίμονες οἱκοῦσι τὸν τόπον.». Με άλλα λόγια ο Χρυσόστομος αναφέρει ότι «τα βιβλία έχουν την αγιότητα». Να τι αποκρύπτει ο δόλιος νέο-παγανιστής από τον Ελληνικό λαό. Για χάρη ποίας επιστημονικής έρευνας άραγε; Για χάρη ποίας θρησκείας και ποιας λατρείας; Αίσχος και αποτροπιασμός! Και συνεχίζει ο Άγιος «Καὶ τοῦτο οὐ περὶ ὅπου Πνεύματος ἀθετεῖται χάρις, μᾶλλον δὲ καὶ αὐτῶν ὄντων δαιμόνων, οὐ μείζων ἐντεῦθεν ἣ βλάβης. Καὶ γὰρ καὶ παρ’ αὐτοῖς ἔστηκε βωμὸς ἀπὰτης ἀὸρατος, εἰς ὃν οὐχὶ πρόβατα καὶ μόσχους, άλλὰ ψυχὰς ἀνθρώπων καταθύουσιν». Συνεπώς ο Άγιος Χρυσόστομος δεν κατηγορεί τα βιβλία αλλά τους αόρατους βωμούς της απάτης, όπου δεν θύονται πρόβατα και μοσχάρια αλλά ψυχές ανθρώπων! Περισσότερα όμως για αυτή την απάτη που είναι αντλημένη από τα βιβλία του Καλόπουλου στην σελίδα περί Ελληνισμού και Χριστιανισμού.

6. Άγνοια Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας.

Παρόλο ότι ο αρθρογράφος δεν παρουσιάζει όλα τα λόγια του Χρυσοστόμου «Τί οὖν. ἄγιος ἔσται τοῦ Σερὰπιδος ὁ ναὸς διὰ τᾶ βιβλία; Μὴ γένοιτο!... δαίμονες οἱκοῦσι τὸν τόπον», βγάζει το εξής συμπέρασμα: «…μιας γνώσης που η συσσώρευση της σε βιβλία είναι έργο δαιμόνων και κάθε καλός χριστιανός πρέπει να φροντίζει την δια πυρός καταστροφή τους». (Πηγή: Περιοδικό «Ιχώρ», τεύχος 34, άρθρο «Η πυρπόληση της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας», Επαμεινώνδας Παντελεμίδης, σελίδα 36). Τι να προσθέσει κανείς; Οι νέο-Εθνικοί διαφωτιστές, λάτρεις τις αρχαιότητας δεν γνωρίζουν μα ούτε και καταλαβαίνουν αρχαία Ελληνικά. Ο Χρυσόστομος λέει : «ἀλλ’ ἐκεῖνα μὲν [τᾶ βιβλία] ἔχει τὴν οἰκείαν ἁγιότητα,» και επίσης «οἰκοῦσι» και όχι «γράφουσι».

7. Το τέλος της γνώσης;

Όπως αναφέρει ο αρθρογράφος (σελίδα 28) «το βέβαιο είναι ότι η απώλεια της γνώσης και της αρετής, που αυτή η γνώση θεμελιώνει, και η αντικατάστασή της από θρησκευτικούς απολυταρχισμούς και εξουσιαστικές πρακτικές, οδήγησαν σε ένα σκοτεινό Μεσαίωνα, που, από ορισμένες παραμέτρους του, η ανθρωπότητα ακόμη δεν έχει συνέλθει!». Ας εξετάσουμε τώρα αν πράγματι με την καταστροφή του Σεραπείου χάθηκε η γνώση!. Ο ίδιος αρθρογράφος αναφέρει στην σελίδα 32 «Η Μεγάλη Βιβλιοθήκη ήταν προσιτή μόνο με βασιλική άδεια. Για δημόσια ανάγκη, δημιουργήθηκε μια μικρότερη στην περιοχή Ραχώτιδα, η οποία συνδέθηκε με το Ναό του Σεράπιδος. Η θυγατρική βιβλιοθήκη, το Σεραπείον, εθεωρείτο, ως προς το αρχιτεκτονικό κάλλος, ίση με το Καπιτώλιο της Ρώμης (Αμμιανός) και εμπλουτίσθηκε αρχικά με 70.000 βιβλία…». Από αυτό και μόνο φαίνεται πως η βιβλιοθήκη του Σαραπείου, του ναού του θεού Οσάρ- Άππι, δεν περιείχε ΟΛΑ τα βιβλία αλλά μέρος της Μεγάλης Βιβλιοθήκης. Περισσότερα στις υπόλοιπες ενότητες της σελίδας καθώς και στην σελίδα «Παιδεία - Λογοτεχνία στο Βυζάντιο και διάσωση αρχαίων κειμένων»

Φυσικά τα 200.000 ή 40.000 «βιβλία» ή «τόμοι» των βιβλιοθηκών της Αλεξάνδρειας δεν ήσαν τόμοι ή βιβλία υπό την σημερινή έννοια του όρου. Το «βιβλίο» ή «τόμος» ήταν 1 ή περισσότερα ρολά πάπυρου μιας και η βιβλιοδεσία δεν είχε ανακαλυφθεί ακόμη. Ας προσεχθεί ακόμη ότι η τακτική της «κατάσχεσης» [αντιγραφή] των «βιβλίων» ρολών κατοχής των διερχομένων πλοίων από το λιμάνι της Αλεξάνδρειας, προσθέτει άλλο ένα στοιχείο στο ότι η γνώση δεν χάθηκε. Εκτός αυτού τα «βιβλία» της Αλεξανδρινής βιβλιοθήκης δεν ήσαν πρωτότυπα αλλά αντίγραφα τους υπήρχαν σε άλλες βιβλιοθήκες και ιδιώτες. Συγκεντρωμένη υπήρχε γνώση! Αλλά αυτό δεν απέκλειε ότι δεν υπήρχε και αλλού γνώση διάσπαρτη!

ΤΟ ΚΑΙΣΑΡΙΟΝ

Η αναφορά του Καισάρειου γίνεται διότι 1) Σύμφωνα με τους νέο-Εθνικούς είναι προτιμότερος(;) ο θεός(;) ρωμαίος(!) Καίσαρας του Εθνικού Κόσμου ως προστάτης των ναυτιλλομένων παρά ο Άγιος Νικόλαος.2) Η καταστροφή ναών δεν ήταν μόνο «χάρισμα» θερμοκέφαλων χριστιανών αλλά και Εθνικών της εποχής εκείνης.

Το Καισάρειο άρχιζε να το κτίζει η βασίλισσα της Αιγύπτου Κλεοπάτρα ΙΑ της Φιλοπάτορος ως «ηρώο» προς τιμή του εραστή της Αντωνίου αλλά κατά την συμπλήρωσή του αφιερώθηκε εις τιμή του Αυγούστου ως «Καίσαρος επιβαρήριου», δηλαδή θεού προστάτη των ναυτιλλομένων και ονομάστηκε δια τούτο «Σεβάστειον». Διότι το Καισάρειο βρίσκονταν κοντά στον κύριο λιμένα της Αλεξάνδρειας και κοντά στο «τετράπυλον», μεταξύ Ποσειδίου και Εμπορίου. Καλούνταν «Σεβάστειους», «Ανδριανόν», «Λικιανόν», αλλά συνήθως Καισάρειο. Μεταποιήθηκε από τον Μ. Κωνσταντίνο και αφιερώθηκε εις τον Αρχάγγελο

Μιχαήλ. Ως χριστιανικό ναό τον διασκεύασε ο Αρειανός επίσκοπος Αλεξανδρείας Γρηγόριος. Ο Μ. Αθανάσιος συμπλήρωσε το έργο αλλά κατά την επανάσταση του 366 μ.Χ. καταστράφηκε από τους Εθνικούς. Ο Μ. Αθανάσιος τον ανοικοδόμησε. Κοντά στο Καισάρειο ήταν το «Σαράπειο» η «Σεράπειο», ο αρχαίος μεγαλοπρεπής ναός της εποχής των Πτολεμαίων.

Μέσα στο Καισάρειο κατά τον Δίων τον Κάσσιο σφαγιάσθηκε ο Άντιλλος, υιός της Κλεοπάτρας και του Αντωνίου παρότι αρραβωνιασμένος με την θυγατέρα του Αυγούστου. Επί Αυγούστου μάλιστα οβελίσκοι αρπάχθηκαν από την Αίγυπτο και μεταφέρθηκαν στην Ρώμη όπου κόσμησαν ναούς και δρόμους.

Κάθε νεκρός Φαραώ γίνονταν Όσιρης, βασιλιάς των νεκρών

Στο Καισάρειο τελούσαν οι Εθνικοί και την γιορτή των Κρονίων, ως εορτή του Όσιρη, ετησίως την 12 του μηνός Αθήρ δηλαδή κατά τις 8 Νοεμβρίου. Η εορτή ήταν θορυβώδης και οργιαστική. Η χριστιανική εκκλησία αντιπαρέταξε την εορτή των Θεοφανίων, μεγάλη εορτή η οποία τελούνταν στην Αλεξάνδρεια και στην Αίγυπτο στις 8 Νοεμβρίου. Μόλις κατά τα έτη 400 - 432 επικράτησε να τελείται και στην Αλεξάνδρεια τα Χριστούγεννα στις 25 Δεκεμβρίου οπότε τα Θεοφάνια μετατέθηκαν στις 6 Ιανουαρίου. Τότε η 8^η Νοεμβρίου ορίσθηκε ως εορτή του Αρχάγγελου Μιχαήλ που συνδέθηκε με το Καισάρειο της Αλεξάνδρειας όπου από εκεί μεταδόθηκε εις στις λοιπές εκκλησίες. Στην Ρώμη επικράτησε η εορτή του Αρχάγγελου η 29 Σεπτεμβρίου διότι έγιναν εκείνη την ημέρα τα εγκαίνια της via Salaria, μεγάλης βασιλικής του Μιχαήλ.

Το Καισάρειο ήταν η μεγάλη Εκκλησία της Αλεξάνδρειας. Ο Μ. Αθανάσιος ονομάζοντας τον ναό λέει «εν τη Μεγάλη Εκκλησία την εν τω Καισάριω». Σε αυτόν τον ναό έγινε η εκλογή των πάπων της Αλεξάνδρειας και η εκθρόνιση αυτών. Αφότου έγινε εν αυτό η πρώτη χριστιανική δέηση υπέστησε πολλές κακώσεις λόγω των μεταξύ Χριστιανών και Εθνικών ερίδων όπως έπειτα μεταξύ των Ιακωβιτών και των Μελχιτών.Το 356 έπαθε ζημιές από τους στρατιώτες του Κώνσταντος Β’ υπό τον κόμητα Ηράκλειο. Κατά τα έτη 358 και 365 το επισκοπείο Αλεξάνδρειας ευρίσκονταν στο ναό του Αγίου Διονυσίου που ταυτίζονταν με το Καισάρειο. Το 362 πυρπολήθηκε από τους στρατιώτες του Ιουλιανού ενώ το 365 ανοικοδομήθηκε και το 366 πυρπολήθηκε πάλι από τους στρατιώτες του Βαλεντινιανού. Το 368 ο Μ. Αθανάσιος το ανοικοδόμησε με την βοήθεια του κόμητα Τραϊανού επί Βαλεντίου. Το 415 στο Καισάρειο δολοφονήθηκε η φιλόσοφος Υπατία, το 452 εκλέχθηκε και πιθανώς σε αυτό φονεύθηκε στις 28 Μαρτίου του 447 από τους Μονοφυσίτες ο Άγιος Προτέριος Πάπας Αλεξάνδρειας. Το 642 κατέλαβαν το Καισάρειο οι Κόπτες αφού τους το παρέδωσαν οι άραβες αλλά μετά από μερικά έτη αποδόθηκε εις τους Ορθόδοξους - Μελχίτες = (πιστοί στον αυτοκράτορα του Βυζαντίου). Το 718 άλλαξε πάλι χέρια. Το 727 επί Αράβων και του Πατριάρχη Κοσμά Α’ δόθηκε πάλι στους έλληνες. Άγνωστο πότε πυρπολήθηκε από τους Κόπτες και αποκτήθηκε δια της βίας από αυτούς. Το 874 ο Κόπτης Πατριάρχης Μιχαήλ εποικοδόμησε παρεκκλήσι σε αυτό και τέλος το 912 καταστράφηκε από πυρκαγιά ολοσχερώς επί το 6^ο της Πατριαρχείας του έλληνα Χριστοδούλου.

ΤΟ ΣΑΡΑΠΕΙΟΝ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ και Η ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΟΥ

Δεν θα επιχειρηθεί τίποτα παραπάνω από το «ξεκαθάρισμα» των γεγονότων που επέφεραν την καταστροφή και το κάψιμο του ναού του Σαραπείου της Αλεξάνδρειας που εξομοιώνεται πλήρως από τους νέο-Εθνικούς με μια εκ των βιβλιοθηκών της Αλεξάνδρειας και το οποίο χρεώνεται κατ’ αυτούς αποκλειστικά ο «αμόρφωτος» χριστιανικός όχλος της πόλεως εν αντιθέσει με τον «πεφωτισμένο» Εθνικό. Αλλά ας αφήσουμε να μιλήσει η ιστορία με ορισμένες Απολογητικές επί των γεγονότων στο τέλος των παραγράφων.

ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ

Η λατρεία της ελληνο-αιγυπτιακής θεότητας εισήχθηκε από τον Πτολεμαίο τον Α΄. Κύριος και βασιλεύς των νεφών και χορηγός της ιδίας αυτού Αθανασίας. Δημιουργοί του Σέραπι κατά τον Πλούταρχο είναι κατά εντολή του Πτολεμαίου 2 άνδρες εξ Ηλιουπόλεως ο ιερέας Μανέθων και ο εξ Ελευσίνας Ευμολπίδης Τιμόθεος. Αυτή η θρησκεία του θεού Σέραπι θα υποστεί διωγμούς (restaurationten Augusti), απαγορεύσεις, αυστηρές κυρώσεις (αναφορά Ψευδοκαλλισθένη σε 584 Αλεξ.). Ο Τάκιτος αναφέρει ότι το Σαράπειο κτίσθηκε όπου προϋπήρχε ναός εις τιμή του Σέραπι και της Ίσιδος. Ο Σέραπις ήταν

ιθαγενής θεός στην Ρακώτιδα και ο μεγαλοπρεπής ναός κτίσθηκε επί αρχαιότερου ιερού. Μπορεί να σχεδιάστηκε από τον Αλέξανδρο αλλά χτίσθηκε από τον Πτολεμαίο. Είναι πιθανό όταν η λατρεία εξαπλώθηκε να δημιουργήθησαν και οι μύθοι περί της σχέσης του Αλέξανδρου και αυτού του θεού. Ο συγγραφέας του βιβλίου «Περί Ίσιδος και Οσίριδος» αναφέρει ότι ο Πτολεμαίος ο Σωτήρ είδε στον ύπνο του τον εν Σινώπη Κολοσσό του Πλούτωνα που τον διέταζε να τον μετακομίσει το ταχύτερο στην Αλεξάνδρεια. Αγνοώντας που ήταν αυτό το μέρος ο Πτολεμαίος συνδιασκέπτονταν με φίλους του δια το όνειρο. Κάποιος Σκάβιος, που είχε περιηγηθεί πολλά μέρη είπε ότι είδε στην Σινώπη κολοσσό όμοιο με αυτόν που είχε δει στο όνειρό του ο Πτολεμαίος. Ο Πτολεμαίος τότε έστειλε τους Σωτελή και Διόνυσο προς αναζήτηση του. Αυτοί κατάφεραν να τον βρουν και να τον φέρουν στην Αλεξάνδρεια. Ανεξάρτητα πάντως από την προέλευση του αγάλματος (αναφορές Πλούταρχου, Ευστάθιου & Κλήμη) το όνομα Σέραπι δόθηκε στον θεό στην Αλεξάνδρεια Ο Τιμόθεος ο εξηγητής και ο Σεβευνίτης Μανέθωνας συμφώνησαν περί αυτού του θέματος και έπεισαν τον Πτολεμαίο ότι το άγαλμα ήταν του Σέραπι, όπως οι Αιγύπτιοι ονομάζουν τον Πλούτωνα («Περί Ίσιδος και Οσίριδος»).

Ο Σέραπις Παντοκράτωρ. Αγαλματίδιο 2^ου μ.Χ. αιώνα, Λονδίνο, Βρετανικό Μουσείο

ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΑΠΙΣ

Αλλά μέσα στον Κυκεώνα των μυθοπλασιών υπάρχει μια αλήθεια. Η κυριότερη θεότητα της κάτω και μέσης Αιγύπτου ήταν ο Όσιρις, τούτου ενσάρκωσης ήταν ο Άπις, ο οποίος ήταν το ιερό ζώο του Φθά και που λατρεύονταν στο Απιείω στην Μέμφιδα θεωρούμενος η ψυχή του Όσιρη και ο έφορος των επίγειων. Όταν πέθαινε ένας «Άπις» ταύρος θάπτονταν στο υπόγειο των Απίων νεκροταφείων της νεκροπόλεως της Μέμφιδας, ως χθόνιος θεός, έφορος των πραγμάτων του Άδη και λεγόταν Όσιρις-Άπις ή Οσάρ-Άπις ενώ Σαράπειο ήταν το υποχθόνιο νεκροταφείο. Ο όλος χώρος στην ιερή γλώσσα λέγονταν Σώμα Απίων και πλάσθηκε ελληνιστί το Σινώπειον ή Σίναπον.

Ιστορικά η λατρεία του θεού Άπι γεννήθηκε γύρω στο 2925 - 2775 π.Χ. και ήταν θεός της γονιμότητας. Λατρεύονταν στο Αππείον της Μέμφιδος.

Φημισμένοι ήταν οι μάντεις του. Όταν ένας ιερός ταύρος «Άπις», ιερό ζώο του Θεού Φθα πέθαινε θάβονταν κάτω σε στοές (βλέπε κατακόμβες) πάνω από τις οποίες κτίζονταν το Σαράπειο. Μέχρι τις ανασκαφές του περασμένου αιώνα ανακαλύφθηκαν θαμμένοι 64 «Άππιδες» ταύροι. Αργότερα ο Άπις αντιπροσώπευε και τον ήλιο με δίσκο ανάμεσα από τα κέρατά του. Η μεταμόρφωσή του με τον Όσιρη σε Οσάρ-Άπι έγινε κατά τα χρόνια του Πτολεμαίου Ι του Σωτήρα (305 - 282 π.Χ).

Στην φωτογραφία άγαλμα του Άππι που βρέθηκε στο [Ο]Σαρ(απείο) της Αλεξάνδρειας..

Ο Διονύσιος Οικονομόπουλος «Αλεξανδρινός Διάκοσμος» συμπεραίνει ότι ο Πτολεμαίος Σωτήρας ήθελε να ενώσει τον κράτος με ιθαγενή έθιμα και θεούς, δια συγχωνεύσεως και συμβιβασμών. Ζητούσε πολιούχο της Αλεξάνδρειας ευπρόσδεκτο τόσο για τους έλληνες όσο και για τους Αιγυπτίους. Επειδή βρήκε εις την Ρακώτιδα λατρευόμενο τον Σέραπι, θεό χθόνιο και τιμώμενο από το μέγιστο της χώρας, εισήγαγε τον Πλούτωνα υπό την ελληνική του μορφή και ίδρυσε το Σαράπειο της Ρακώτιδας (δες και εδώ). Η Ίσιδα του Οσάρ Άπι και ο Ανούβις αντιστοιχούσαν προς την Κόρη και τον Κέρβερο του Πλούτωνα.

Ο ΝΑΟΣ, Η ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ, Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ & Ο ΕΜΠΡΗΣΜΟΣ

Το αρχικό ίδρυμα του ναού του Σαραπείου κάηκε το 181 μ.Χ. αρχόμενης βασιλείας του Κόμοδου αλλά κτίσθηκε ξανά σε αρχικό σχέδιο και τόσο λαμπρό ώστε μόνο το Καπιτώλιο της Ρώμης μπορούσε να του αμφισβητήσει τα πρωτεία (Ευσέβιος «Χρονικά»).

Για τον ναό στην Αλεξάνδρεια υπάρχουν ομόφωνες μαρτυρίες που εξαίρουν το μεγαλείο του ως μοναδικό εις τον κόσμο. Ήταν ιδρυμένος πάνω σε χειροποίητο ύψωμα 19μ. το οποίο είχε στις 4 πλευρές του μεγάλες κλίμακες από 100 βαθμίδες όπως λέει ο Ρουφίνος που τον επισκέφτηκε στα τέλη του Δ’ αιώνα λίγο πριν την καταστροφή του (386 π.Χ.). Ο Ιερός περίβολος (τέμενος) περιελάμβανε το ιερό του Σέραπι, του Ανούβη και την βιβλιοθήκη. Νεκρόπολη ιερών ζώων ήταν προσαρμοσμένη εις τον ναό. Βρέθηκαν αγάλματα κυνών, θωών, πτηνών κ.λ.π. Ολόκληρος ο λόφος ήταν κούφιος με στοές, θαλάμους, και αίθουσες. Εκεί υπήρχε η βιβλιοθήκη της πόλεως, η λεγόμενη «θυγατήρ» εκείνης του Μουσείου, διότι σχηματίσθηκε από τα διπλά βιβλία της. Βιβλιοθήκες είχαν και άλλοι ναοί της Αλεξάνδρειας π.χ. ο ναός του Αγίου Μάρκου εν «Βουκόλιοις». Εντός του ναού του Σέραπι υπήρχαν 3 αγάλματα ( του Σέραπι, ένα ξόανο κατασκευασμένο στην Αλεξάνδρεια και ένα περίεργο έργο του Βρυάξιου)

Επί του 1^ου ο Κλήμης και ο Ρουφίνος παραθέτουν πληροφορίες. Ο Κλήμης λέει: «Άγαλμα μέγα και φοβερόν, οίον εκ διάφορου κατασκευασμένον ύλης, ίστατο ως εκατέραις χερσίν εκατέρων ελέσθαι των τοιχών ένδον δε τούτου του αγάλματος ναός και είδωλον και ξόανον απηώρητο χαλκούν, ου μέγα δε τούτου της κεφαλής σίδηρον ενείραντες, τοις φατνώμασι δε της στέγης άνωθεν μαγνήτην λίθον κατενεχθέντα ενθέμενοι μετέωρον τούτο του αέρος αφήκαν οράσθαι κρεμάμενον και ούε γης ούτε αυτής της στέγης εφαπτόμενον». Ανάλογο άγαλμα επιχειρήθηκε να κατασκευαστεί νωρίτερα στο ναό της Αρσινόης επί Πτολεμαίου.

Ο θεός φορούσε χιτώνα και ιμάτιο. Επί της κεφαλής του μόδιο ή τον κάλαθο της αφθονίας. Πολλές φορές διακοσμημένος με στάχυα και κλάδους ελιάς. Η παράσταση με καλάθι και τον Κέρβερο (βλέπε φωτογραφία άνωθι) είναι μεταγενέστερη. Όταν άρχισε να επικρατεί ο Χριστιανισμός το Σαράπειο έγινε το κέντρο και η ακρόπολης του Εθνικού πνεύματος. Όταν δε ο Θεοδόσιος ο Μέγας το 386 εξέδωσε διάταγμα περί καταργήσεως της λατρείας των ειδώλων, οι Χριστιανοί υπό την καθοδήγηση ορισμένων φανατικών μοναχών επιδίδονταν εις την καταστροφή των αγαλμάτων, των Εθνικών χειρογράφων ενώ μεταδίδονταν εκείνα του Λουκιανού που σατίριζαν τους αρχαίους θεούς. Οι ναοί μετατρέπονταν σε ερείπια ή εκκλησίες και τα αγάλματα συντρίβονταν. Ακόμη και σήμερα στο μουσείο Αλεξανδρείας υπάρχουν αγάλματα που φέρουν επί αυτών χαραγμένους σταυρούς δια οξέων οργάνων. Ήταν ένα μέσο αυτό των Εθνικών ώστε να τα γλιτώσουν από την καταστροφική μανία των Χριστιανών της εποχής.

ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

Όταν ανακοινώθηκε δημόσια το διάταγμα του αυτοκράτορα το 389 ο «λιθομανής και χρυσολάτρης» Πατριάρχης Θεόφιλος, όπως τον αποκαλεί ο Άγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης (!!!), ερέθιζε τους χριστιανούς και τους μοναχούς της ερήμου και επιδόθηκε σε καταστροφές. Το ιερό του Διονύσου (Μιθραίο) μετασκεύαζε εις εκκλησία. Αποκάλυψε τα άδυτα και έβριζε τα μυστήρια των Εθνικών διαπομπεύοντας δημόσια τους φαλλούς και άλλα «επαίσχυντα» αντικείμενα της λατρείας του Διονύσου και των Εθνικών άδυτων. Φυσικά οι Εθνικοί αγανακτισμένοι επαναστάτησαν και συνέλαβαν διάφορους Χριστιανούς και αφού τους κατακρεούργησαν άγρια και με σκληρότατα μέσα τους βασάνισαν και τους σκότωσαν. Αρχικά οχυρώθηκαν στο ναό όπου από εκεί εφορμούσαν συλλαμβάνοντας πολλούς αιχμαλώτους που τους υπέβαλλαν σε σταύρωση και σε άλλα βασανιστήρια. Μεταξύ των επαναστατών βρίσκονταν και άνδρες διαπρεπείς φιλόλογοι και φιλόσοφοι, εκ φανατισμού εκδικούμενοι την δική τους υβρισθέντα θρησκεία. Ο λεξικογράφος Ελλάδιος, ιερέας του Δία από την Ελλάδα καυχήθηκε ότι έσφαξε με τα ίδια του τα χέρια 9 χριστιανούς. Το αυτό έπραξε και ο συνάδελφός του Αμμώνιος. Ο ύπαρχος Ευάγριος και ο στρατιωτικός διοικητής Ρωμανός μάταια επενέβησαν. Οι επαναστάτες ερεθιζόμενοι από ένα Ολύμπιο φιλόσοφο, έχοντας όμως και συνείδηση του μεγέθους της ενοχής των κλείστηκαν στο Σαράπειο για να αμυνθούν. Ο αυτοκράτορας ειδοποιήθηκε και διέταξε να συγχωρεθούν οι Εθνικοί του Σαραπείου με τον όρο να γίνουν χριστιανοί. Τους δε παθόντας χριστιανούς μακάριζε ως μάρτυρες. Ταυτόχρονα διέταξε να κατεδαφιστούν οι Εθνικοί ναοί. Οι Εθνικοί πτοήθηκαν και εκκένωσαν το Σαράπειο το οποίο αφού το κατέλαβαν οι Χριστιανοί μαινόμενοι με τον Θεόφιλο το κατέστρεψαν. Την καταστροφή αυτή περιγράφει μακροσκελώς ο Σοζωμενός (εκκλ. Ιστορ. Ζ’ ιε΄). Ο δε Θεοδώρητος προσθέτει άλλα τινά. Το οικοδόμημα πάντως του Σαραπείου καθ’ ότι στερεότατο έπαθε ελάχιστες ζημιές. Αλλά αφού εγκαταλείφθηκε βραδέως ερειπώθηκε. Επί Αρκαδίου μέρος αυτού μετατράπηκε σε μαρτύριο, δηλαδή ναό, υπέρ των μαρτύρων εκεί χριστιανών κατά δε τον Ρουφίνο σε εκκλησία του Ιωάννη του Βαπτιστή, επιλεγόμενη «Αρκάδιον». Οι σχετικές οικοδομές άρχισαν το 391 μ.Χ. και έληξαν επί Αρκαδίου (395 - 408) εξ ου και «Αρκάδειον». Αποτελούνταν από τον κύριο ναό «Εκκλησία» και εκ του «μαρτυρίου» του Σαραπείου όπου στις 27 Μαΐου 398 μετακομίσθηκαν τα λείψανά του Άγιου Ιωάννη, όπου και ονομάστηκε «ναός Αγίου Ιωάννη». Κατά το ίδιο έτος μεταφέρθηκαν εκεί τα λείψανα του προφήτη Ελισαίου όπου έμειναν μέχρι τις 11 Μαΐου 464 από όπου μεταφέρθηκαν στην Μονή του Λεπρού.Την καταστροφή του Σαραπείου θρηνεί ο Κλήμης ο Αλεξανδρινός επαναλαμβάνοντας τους στίχους της Σίβυλλας:

«Ίσι θεά τριτάλαινα, μενείς επί χώμασι Νείλου

Μούνη, μαινάς άναυδος επί μαμμάθοις Αχέροντος.

Και συ Σάραπι, λίθους αργούς επικείμενε πολλούς,

Κείδη πτώμα μέγιστον εν Αιγύπτω τριταλαίνη»

Δεν πρέπει πάντως να υποτεθεί ότι οι επισκευές του Σαράπειου έγιναν επί Αρκαδίου. Ο Ιωάννης ο Νικίου εις το χρονικό του πολύτιμο κοπτικό σύγγραμμα δια της ιστορικές και τοπογραφικές πληροφορίες αναφέρει 3 εκκλησίες χωριστές που κτίσθηκαν από τον Θεόφιλο, 1η φερώνυμο του Θεοδοσίου, 2η στο χώρο του Σέραπι και 3η του Ονορίου. Εκείνη του Αρκαδίου στο χώρο του Σέραπι ναού αναφέρει ο Σωζομενός. Ο Νικίου λέει ότι η 3^η λέγεται Ονορία εντός του χώρου του Σαραπείου. Την ταυτίζει δε προς την εκκλησία του Αγίου Κοσμά και την τοποθετεί όπου το μαρτύριο του Αγίου Πέτρου Πατριάρχη Αλεξανδρείας. Είναι πιθανό η Ονορία να χτίσθηκε επί του χώρου του ναού της Ίσιδας στο χώρο του Σαραπείου. Ο Κοπτο-καθολικός Κύριλλος υποθέτει ότι η του Θεοδοσίου διαδέχθηκε το Μιθραίο, που καταστράφηκε πριν από το Σαράπειο.

ΕΜΠΡΗΣΜΟΣ

Στα 452 έγινε επανάσταση επί αυτοκράτορα Μαρκιανού και ο στρατός δεν κατάφερε να την καταστείλει. Τότε ο λαός ενώθηκε με τον στρατό και πολιόρκησε τους επαναστάτες που κλείσθηκαν στο ναό του Σέραπι. Ηττήθηκαν και τους έκαψαν ζωντανούς. Ο Both στις ανασκαφές το 1896 βρήκε πράγματι απανθρακωμένα πτώματα. Οι Άραβες αργότερα μετέτρεψαν την εκκλησία σε τζαμί.

Πάντως μετά την καταστροφή και τον εμπρησμό ο Ρουφίνος διηγείται ότι οι Χριστιανοί έχωσαν την προτομή του Σέραπι και άλλα είδωλα που κατάσχεσαν. Αυτό είναι πιθανότατο διότι και στην Ρώμη επί Κώνσταντος και Κωνσταντίνου Β’ (341) κατεστράφησαν τα Εθνικά ιδρύματα του λόφου Ιανικούλου και έκρυψαν ότι διασώθηκε από τις καταστροφές. Στο χώρο του Σαραπείου πάντως ανεβρέθηκε και βωμός αφιερωμένος στον βασιλιά Πτολεμαίο Β’ και την γυναίκα του.

Αιώνες μετά την Αραβική κατάκτηση της περιοχής επί αφήγηση του Ρουφίνου, Αφθόνιου και συγγραφέων Αράβων μαθαίνουμε ότι διασώζονται ακόμη ιδρύματα στην περιοχή του Σαραπείου τόσο Χριστιανικά όσο και Εθνικά. Το 1067 όμως δεν απομένει τίποτα πλέον παρά διάφοροι κίονες και μέχρι την εποχή του Βοναπάρτη διάφορα λείψανα.

ΑΥΤΟ ΠΑΝΤΩΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΊΝΑΙ ΟΤΙ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ ΤΟΥ ΣΑΡΑΠΕΙΟΥ ΚΑΤΑ ΜΕΓΑΛΗ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ ΕΙΧΑΝ ΑΛΛΕΣ ΤΥΧΕΣ ΑΠΌ ΑΥΤΕΣ ΤΟΥ ΝΑΟΥ. ΔΕΙΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ ΕΔΩ.

Ο ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΑΡΙΟΣ ΖΗΝΟΔΟΤΟΣ

Σπουδαίος κριτικός φιλόλογος και γραμματικός της Αλεξάνδρειας. Γεννήθηκε στην Έφεσο 325 και πέθανε το 250 π.Χ. Ήταν μαθητής του Φιλήτα του Κώου, έχοντας συμμαθητή του τον Πτολεμαίο τον Φιλάδελφο. Μετά την άνοδο του τελευταίου στον θρόνο διορίστηκε από αυτόν διευθυντής της πρόσφατα ιδρυθείσας βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας.

Βοηθούμενος από τον Αλέξανδρο τον Αιτωλό και τον Λυκόφρωνα ανέλαβε να τακτοποιήσει τα πλουσιότατα χειρόγραφα της βιβλιοθήκης. Ασχολήθηκε κυρίως με τα επικά ποιήματα και έγινε ιδρυτής της κριτικής των κειμένων πρώτος εκδίδων κριτική έκδοση των ομηρικών επών, επί βάση αρχαιοτέρων χειρογράφων της Αλεξανδρινής βιβλιοθήκης. Ως βάση της κριτικής εργασίας του έθεσε την αντιβολή των πολλαπλών και διαφορετικότατων χειρογράφων τα οποία είχε στην στη διάθεσή του και προσπάθησε να καθαρίσει τα ομηρικά έπη εκ των ποικίλων ανωμαλιών και αντιφάσεων και να τα αποκαταστήσει εις την αρχική τους μορφή. Γι αυτό ειπώθηκε ότι εξήγαγε τον Όμηρο από τον Όμηρο. Αυτό όμως δεν θα ήταν δυνατό αν δεν χρησιμοποιούσε τολμηρές και αυθαίρετες προσθαφαιρέσεις στίχων και χωρίς να φθαρεί η γλωσσική ποικιλία των ομηρικών επών. Επίσης προσπάθησε να ηθικοποιήσει κατά το σύγχρονο του αντίληψη του έπους εξαλείφοντας της απρεπείς πράξεις των θεών και των ηρώων, τις οποίες ανάφερε η παράδοση, φθείροντας κατ’ αυτόν τον τρόπο και τον αρχικό χαρακτήρα του έπους.

1. Οι Ιουδαίοι αλλοίωσαν τα γραπτά μνημεία του ελληνισμού διότι αυτοί δεν είχαν τίποτα.

2. Οι αρνησίζωοι Χριστιανοί αλλοίωσαν τα έπη διότι θεώρησαν ανήθικους τους έλληνες θεούς και τους έλληνες ήρωες, αυτούς που έδωσαν τον πολιτισμό και τα φώτα σε όλη την δύση.

3. Οι Ιουδαιο-χριστιανοί ήσαν πάντοτε μισέλληνες διότι δεν δέχονταν τα επιτεύγματα του ελληνικού πολιτισμού είτε αυτά ήσαν αγάλματα είτε ήσαν λόγια.

4. Οι Ιουδαίοι ήσαν πάντοτε απολίτιστοι γι’ αυτό προσπαθούσαν να χαλκεύσουν τα μεγαλειώδη έπη των ελλήνων ηρώων, ημίθεων και θεών.

5. Οι χριστιανοί βρίθουν από ανθελληνικό αίσθημα καθ’ όσον προσπάθησαν τα παραχαράξουν τον έλληνα Όμηρο και τα ποιήματά του.

6. Τα έργα του αποθεωμένου έλληνα Ομήρου υπήρξαν ένα από τα πολλά θύματα του Ιουδαιο-χριστιανισμού.

7. Οι Χριστιανοί προσπάθησαν να μειώσουν τα έργα του έλληνα Όμηρου για να εξυψώσουν την Ιουδαϊκή ξενόφερτη Βίβλο.

ΠΕΡΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΘΕΟΦΙΛΟΥ & ΝΑΩΝ

Ο Πατριάρχης Θεόφιλος καθώς και ο Άγιος Κύριλλος, δια μέσω των οποίων οι Εθνικοί προσπαθούν να βάλλουν την Ορθοδοξία, είναι Κοπτο-Καθολικοί. Συνεπώς ακόμη κι αν «στιγματιστούν» αυτοί, πράγμα αδύνατο για τον Άγιο Κύριλλο, εντούτοις η Ορθοδοξία δεν γίνεται να «στιγματιστεί».

Θεόφιλος Α’ πατριάρχης Αλεξανδρείας. Διαδέχθηκε τον Τιμόθεο στον επισκοπικό θρόνο της Αλεξάνδρειας το 385. Ήταν άνδρας βίαιος, φιλόδοξος και παλίμβουλος. Στην αρχή ήταν υπέρ των Ωριγενιστών αλλά αργότερα εντάχθηκε κατά αυτών. Συγκάλεσε προς τούτο τοπική σύνοδο εις την Αλεξάνδρεια το 399 και καταδίκασε τον Ωριγένη και το Πάσχα του 401 εκφράσθηκε σφοδρά εναντίον του. Τυραννικός έναντι εκείνων που δεν συντάσσονταν μαζί του και φιλέκδικος κλήθηκε να απολογηθεί στην Κωνσταντινούπολη μετά από καταγγελίες που έγιναν εναντίων του. Εκεί όμως εκμεταλλεύθηκε την δυσμένεια της αυλής κατά του Χρυσόστομου και αυθαίρετα συγκάλεσε σύνοδο εις την Χαλκηδόνα το 403 καταδικάζοντας τον Χρυσόστομο για 47 αδικήματα από τα οποία επί ανηθικότητα, ασέβεια και βασιλική προδοσία. Ο βασιλέας διέταξε την εξορία του Χρυσόστομου. Επειδή όμως ο λαός εξεγέρθηκε ενάντια σε αυτήν την απόφαση ο βασιλιάς αναγκάσθηκε να ανακαλέσει και ο Θεόφιλος κατησχυμένος έφυγε λαθραία από την Κων/πολη στην Αλεξάνδρεια όπου εξακολούθησε τον πόλεμο ενάντια στον Χρυσόστομο μέχρι της εξορίας και το θάνατο αυτού.

Πάντως όσο αφορά το θέμα των καταστροφών των αγαλμάτων υπό του Θεόφιλου οι οποίες είναι καταδικαστέες έχω να πω τα εξής, χωρίς να σημαίνει ότι τον υπερασπίζομαι κιόλας.

Ο Θεόφιλος παρά τους διωγμούς των Εθνικών στην Αλεξάνδρεια εναντίων των Χριστιανών δεν κινείται με κανένα τρόπο ενάντια σε ανθρώπινα πλάσματα αλλά μόνο σε υλικές κατασκευές δηλαδή ενάντια στα Εθνικά αγάλματα που θεωρούνται εκείνη την χρονική περίοδο από τους χριστιανούς ως θρησκευτικά λατρευόμενοι ψεύτικοι θεοί.

Τους ναούς ο Θεόφιλος δεν τους κατάστρεφε αλλά τους μετέτρεπε εις χριστιανικούς δηλαδή δεν έχουμε να κάνουμε με βανδαλισμούς ανάλογους Γότθων και άλλων Βαρβάρων ως συνέπεια της απολίτιστης μανίας των. Στην περίπτωση Θεόφιλου έχουμε να κάνουμε με μετάλλαξη των κτισμάτων εις νέα θρησκευτική λατρεία και δοξασία. Βέβαια αυτή η μετάλλαξη είχε την υποστήριξη του κράτους και γίνονταν και μερικές φορές δια της βίας, δηλαδή δεν λαμβάνονταν υπ΄ όψιν η άποψη του Εθνικού λαού. Αυτή η βίαιη ορισμένες φορές μετάλλαξη ίσως φαντάζει σήμερα παντελώς άδικη αλλά αν αναλογισθεί κανείς ότι ο χριστιανισμός λαός άρχισε να είναι η πλειοψηφία στην Αλεξάνδρεια αλλά και σε άλλες πόλεις από αρκετά νωρίς τότε μπορεί να σκεφτεί τα εξής:

Αν ο Χριστιανικός λαός ήταν έστω και το 50% του κατά τόπους πληθυσμού τότε δεν θα ήταν δίκαιο και αυτή η μερίδα του αυτοκρατορικού λαού να έχει δικαίωμα σε δικούς της ναούς όπως ανάλογα είχαν οι Εθνικοί από την αυτοκρατορία τόσα χρόνια;

Εφόσον έστω το 50% του πληθυσμού είχε δικαίωμα σε δικούς του ναούς, δεν θα ήταν οικονομικά λογικό για ένα κράτος να μετατρέπει τους παλαιούς Εθνικούς ναούς σε Χριστιανικούς εφόσον αρκετοί από τους παλιούς δεν χρησιμοποιούνταν; ή θα ήταν πιο λογικό οι Εθνικοί ναοί να μένουν έρημοι και το κράτος να εξορίζει νέα οικοδομικά υλικά και να ξοδεύει παρ’ εταίρο χρήματα για την κατασκευή νέων ναών αφήνοντας τα οικοδομικά υλικά των αρχαίων ανεκμετάλλευτα;

Τέλος και εδώ είναι και το πιο παράξενο, το Βυζάντιο (δηλαδή η ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία) καταδικάζεται συνεχώς από τους Εθνικούς διότι κατάστρεψε αρκετούς από τους Εθνικούς ναούς ιδίως επί χρόνων Μέγα Θεοδοσίου. ΑΛΛΑ ας μην ξεχνάμε ότι η ίδια αυτοκρατορία ήταν εκείνη που για πολλούς αιώνες χρημάτισε την συντήρηση και την κατασκευή Εθνικών ναών. Συνεπώς ήταν και απόλυτο δικαίωμα της, θα πρόσθετε ένας δικηγόρος σήμερα, να τους καταστρέψει ή να τους μεταλλάζει εις νέα μορφή. Διότι ναι μεν να βλέπουμε τις καταστροφές των αρχαίων ναών από την αυτοκρατορία αλλά ας μην ξεχνάμε και τις ευεργεσίες της ως προς αυτό το θέμα στα προχριστιανικά χρόνια. Π.χ. ο ναός του Δία κάτω από την ακρόπολη που αποτελούσε γιγαντιαίο έργο της εποχής χρηματοδοτήθηκε διάφορες φορές προς την κατασκευή του από τους Ρωμαίους αυτοκράτορες, όπως πλείστοι άλλοι, αλλά δεν πρόλαβε ποτέ να ολοκληρωθεί λόγω των μεγάλων του διαστάσεων. Άγνωστο είναι δε το πότε και από ποιόν καταστράφηκε.

ΤΟ «ΜΟΥΣΕΙΟΝ»

Το Μουσείο ίδρυσε ο Πτολεμαίος ο Σωτήρας κατά παρότρυνση του Δημήτριου του Φαληρέα. Το επέκτεινε και το εξωράισε ο υιός του ο Πτολεμαίος ο Φιλάδελφος. Ο Βιτρούβιος (V, 11) το χαρακτηρίζει ως απέραντο οικοδόμημα έχοντας εξέδρες εκτεταμένες εις τρεις στοές περιέχων έδρες όπου κάθονταν οι φιλόσοφοι, οι ρήτορες και άλλοι επιστήμονες που συζητούσαν και σπούδαζαν. Είχε δε εξαρτήματα επιστημονικά, την πλουσιότατη βιβλιοθήκη, αστεροσκοπείο με τα αναγκαία όργανα, κήπους βοτανικούς και ζωολογικούς προς σπουδή της φυσικής ιστορίας και εγκλιματισμό ποικίλων ζώων και φυτών, συλλογές, οργανοθήκες, περίπατο δηλαδή έκταση υπαίθρια και κατασκιασμένη από δένδρα προς άνετο διάβαση των λογίων και μονήρη σκέψη και τέλος οίκημα όπου κατοικούσαν και εστιάζονταν οι σοφοί ίσως δε και ξενώνα για τους παρεπιδημούντες λογίους. Ο Αμμιανός Μαρκελλίνος το ονομάζει «domicilium hominum proestantium” (XXII 16), ο δε Φιλόστρατος λέει το Μουσείο «τράπεζα αιγύπτια ξυγκαλούσα τοις εν πάση τη γη ελλογίμους»

Όμως δεν υπάρχουν επαρκείς πληροφορίες για την τοπογραφική θέση του Μουσείου. Ο Ιερέας ή ο επιστάτης του μουσείου διορίζονταν από τον βασιλέα και η θητεία του δεν ήταν σταθερή αλλά εξαρτιόνταν από τις ιδιοτροπίες του βασιλέα. Πολλοί είπαν ότι ο ιερέας του Μουσείου ήταν και ο ιερέας του Σαράπειου και αρχιερέας της πόλεως αλλά κάτι τέτοιο δεν έχει πειστικές αποδείξεις. Φαίνεται δε ότι ουδέποτε διορίσθηκε εις αυτήν την θέση Αιγύπτιος παρά μόνο έλληνες. Ο ιερέας αυτός προέδρευε του σωματείου ή της συνόδου των σοφών όπως άλλωστε οι πρόεδροι των ποικίλων ελληνικών συνόδων. Αναθηματική επιγραφή στην Δήλο εις τον Χρύσερμον τον Αλεξανδρέα τον ονομάζει «συγγενή του βασιλέως Πτολεμαίου και εξηγητή των επί των ιατρών και επιστάτη του Μουσείου» (C.I. Gr. 5900). Αλλά και αυτή η σύνοδος των σοφών καταμερίζονταν ανάλογα με το θέμα της συνόδου σε κλάδους. Ο Φώτιος τις διαχωρίζει ανάλογα με το αρχικό γράμμα όπου κάθε ένα από αυτά κατελάμβανε μια ακαδημαϊκή έδρα. Έτσι ο Ερατοσθένης θα ανήκε εις το Α και ο Απολλώνιος ο Πυργεύς στο Ε

Οι τρόφιμοι του μουσείου συντηρούνταν από τις δαπάνες του δημόσιου θησαυρού και ορισμένοι κέρδιζαν κιόλας. Είναι άγνωστο όμως αν ο καθένας εξασκούσε δικό του επάγγελμα εις την πόλη προς ατομικό όφελος ή έπρεπε να αναλίσκουν όλες τις δυνάμεις τους εις την πρόοδο της επιστήμης εις το Μουσείο. Πάντως ότι το Μουσείο επέζησε και μετά τους Πτολεμαίους και επί Ρωμαίων οι οποίοι με τους έπαρχους τους επιζητούσαν να στέλνουν τα μεγαλύτερα δυνατά περισσεύματα εις την ρώμη αποδεικνύει ότι οι υπηρεσίες του Μουσείου αναγνωρίσθηκαν και από τους Ρωμαίους.

Πρέπει να τονισθεί όμως ότι η ζωηρή ανάμειξη των Πτολεμαίων και το ζωηρό ενδιαφέρον τους για το Μουσείο εξανάγκαζε τους σοφούς εις το να είναι αυλοκόλακες και εξυπηρετούνταν περισσότεροι οι κλάδοι εκείνοι τους οποίους ευνοούσε ο βασιλιάς. Έτσι ο Φιλάδελφος εξευτέλισε τον γερασμένο γραμματικό Σωσίβιο τον οποίο κορόιδεψε για τα πολύπλοκα σοφίσματά του λέγοντάς του ότι με πολύπλοκα σοφίσματα θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι ο σοφός πληρώθηκε ενώ ο μισθός του είχε παρακρατηθεί. Όταν ο Ζωίλος ανάγνωσε εις αυτόν τον «Αντιόμηρό» του ο βασιλέας τον επιτίμησε και μετά του αρνήθηκε την υλική του συνδρομή διότι του είπε αφού ο Όμηρος τρέφει τόσους ανθρώπους, ο Αντιόμηρος δύναται να ζήση αφ εαυτού. Όταν πάλι ο βασιλέας κολακεύονταν ήταν αφειδής. Έδωσε 80 τάλαντα εις τον παιδαγωγό της νεότητάς του Στράτωνα ο οποίος διατηρούσε αλληλογραφία με την Αρσινόη. Ο δε Θεόκριτος υπαινίσσεται την αδυναμία αυτήν του βασιλέα να πληρώνει τους κόλακες του υπό το εξής εγκώμιο «Μισθοδότας Πτολεμαίος, ευγνώμων, φιλόμουσος, ερωτικός, εις άκρον αδύς, ειδώς τους φιλέοντας, τον ου φιλέοντ’ έτι μάλλον. Πολλοίς πολλά διδούς». Είναι γνωστό πόσο ήταν σκληρός και αγνώμων προς τον Φαληρέα ξεχνώντας πολλές του υπηρεσίες και πως έπνιξε τον Σωτάδη. Γενικά οι βασιλείς ήταν αμείλικτοι προς τους «ου φιλέοντας» προς αυτούς σοφούς. Ο Μάγας εκδικήθηκε σκληρά τον Πολέμονα, Δαφίδας σταυρώθηκε διότι θύμισε την ταπεινή καταγωγή των βασιλέων της Περγάμου, ο Φίλιππος ο Ε΄ δηλητηρίασε στο τραπέζι τον κωμικό Επικράτη και τον τραγικό Καλλία και ήθελε να κρεμάσει τον Μεσσήνιο ποιητή Αλκαίο διότι τον ειρωνεύτηκε.

Φυσικά οι εκτός του Μουσείου σοφοί σατίριζαν τους απολαύοντες τα αγαθά της άνετου διαμονής του. Ο Τίμωνας ο σιλλογράφος τους ονομάζει «βασιλικούς χαρακίτας» δηλαδή χαρτοξύστες με βασιλική δαπάνη και λέει ότι το πλήθος τους τρέφονταν δωρεάν για να διαπληκτίζεται εις τον ορνιθώνα των Μουσών.

Τρίκλιτη Βασιλική στην Νέντερα, στον χώρο του περίβολου του μεγάλου πτολεμαϊκού ναού της Αθώρ. Άνω Αίγυπτος. Κοπτική περίοδος τέλη 5^ου αιώνα. Διατάσεις 40 χ 25 μ.

Το Μουσείο επί Καρακάλλα υπέστη φοβερή καταστροφή. Ο παράφρονας εκείνος αδελφοκτόνος Καίσαρας εκδικούμενος τους Αλεξανδρινούς για τα σκώμματα τους όχι μόνο δια δόλου κατάσφαξε την νεολαία της ευγενούς τάξης αλλά και δήμευσε την περιουσία του Μουσείου, εξεδίωκε τους σοφούς και κατάστρεψε την βιβλιοθήκη παρακολουθώντας το θέαμα επί ημέρες από το Σαράπειο. «Και δη τους φιλοσόφους Αριστοτελικούς ονομαζομένους, τα τε άλλα δεινώς εμίσει, ώστε και τα βιβλία αυτού (Αριστοτέλη) κατακαύσαι εθελήσαι και τα συσσίτια, α εν τη Αλεξάνδρεια είχον, τας τε λοιπάς ωφελείας όσας εκαρπούντο αφείλετο» λέει ο Δίων ο Κάσσιος (ΟΖ’ ζ’ 22).. Η συμφορά του Καρακάλλα, που υποστήριζε ότι είχε μεταβεί μέσα του η ψυχή του Μ. Αλέξανδρου, έπληξε ιδιαίτερα το Μουσείο. Όταν έμαθε ότι οι Αλεξανδρινοί τον χλεύαζαν επειδή ήταν κοντός, άσχημος και φαλακρός και ήθελε να μοιάσει με μεγάλους ήρωες σαν τον Μ. Αλέξανδρο και τον Αχιλλέα, και πλησίαζε εις την πόλη έγκριτοι πολίτες του έφερναν δώρα. Ο αυτοκράτορας τους κατάσφαξε και διέταξε να αρχίσει γενική σφαγή των κατοίκων. Οι στρατιώτες του ρίχθηκαν στις οδούς και άρχισαν να σφάζουν πολίτες αδιακρίτως. Κατέλυσε το Σαράπειο και από εκεί διεύθυνε την σφαγή. Για πολλές μέρες χωρίς διακρίσεις νέων και γέρων σφάζονταν οι κάτοικοι. Σκοτώθηκαν πάρα πολλοί διότι η Αλεξάνδρεια ήταν μεγάλη με πολλούς κατοίκους. Η μανία της λαφυραγωγίας και η απληστία των στρατιωτών του Καράκαλλα οδήγησε στην καταστροφή ιδιωτικών οικιών, ναών. Η σφαγή και η αρπαγή συνεχίζονταν μέχρι που κουράσθηκαν οι στρατιώτες. Ο Καράκαλλας ανακοίνωσε περί του «κατορθώματος» τούτου εις την Σύγκλητο «Όσο αφορά την ποσότητα και την ποιότητα εκείνων οι οποίοι χάθηκαν, τούτο δεν έχει σημασία, διότι όλοι ήσαν άξιοι να βρουν την ίδια τύχη». Η πόλη δεν στερήθηκε μόνο τους κατοίκους αλλά έχασε μνημεία και ελευθερία. Τα θέατρα κλείστηκαν, τα κοινά γεύματα απαγορεύτηκαν ακόμη και εκείνα του Μουσείου. Ο Αλέξανδρος ο Σεβήρος επανόρθωσε το αδίκημα ανανεώνοντας τα συσσίτια και αποδίδοντας τα δημευμένα αγαθά αλλά έκτοτε το Μουσείο έβαινε προς παρακμή υφιστάμενο και την αντίπραξη της Κατηχητικής σχολής της Αλεξάνδρειας. Εντούτοις μέχρι του τέλους του Δ’ αιώνα μ.Χ. αγωνίζονταν μέχρι και που δίδασκε σε αυτό η περίφημος Υπατία.

Μια ακόμη τεράστια εγκληματική ενέργεια έγινε επί Διοκλητιανού ο οποίος επιτέλεσε φοβερή συστηματική καταστροφή της Αλεξάνδρειας αφού εκείνη έπεσε μετά από πολιορκία 8 μηνών. Της έβαλε φωτιά και εν μέσω αυτής οι Ρωμαίοι στρατιώτες όρμησαν εις σφαγή, ανάλογα με εκείνη του Καρακάλλα, και το αίμα ήταν τόσο πολύ ώστε έρευσε μέχρι την θάλασσα. Ο Μαλάλας λέει «Παραλαβών δε Αλεξάνδρεια ενέπρησε αυτήν εισήλθε δε εν αυτή έφιππος, του ίππου αυτού περιπατώντας επάνω των λειψάνων. Ην δε κελεύσας τω εξπεδίτω (είχε διατάξει το στρατό) μη φείσασθαι του φονεύειν, έως ου ανέλθη τα αίματα των σφαζομένων έως το γόνυ του ίππου ου εκάθητο». Ο Διοκλητιανός κατάστρεψε και άλλες πόλεις της Αιγύπτου και σεβάστηκε την Αιγυπτιακή θρησκεία αλλά κατάσχεσε όλα τα απόκρυφα και μαγικά (χημείας) βιβλία τους.

ΟΙ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΕΣ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ

Η σπουδαιότερη βιβλιοθήκη ήταν τμήμα του Μουσείου και βεβαίως το κυριότερο όργανο και μέρος σπουδών των τροφίμων του. Βοηθούμενος ο Πτολεμαίος από τον πρώτο επιμελητή Ζωοδότο κατήρτισε αυτή με 200.000 τόμους (Ιώσ. «Αρχ.» ΙΒ’ 2,1). Θεωρείται βέβαιο ότι ο πρώτος πυρήνας ήταν από τους πάπυρους των ναών της Αιγύπτου όλης και με αυτό το υλικό ο Μανέθωνας κατάφερε να συλλέξει το υλικό της εργασίας του δια την ιστορία των Φαραωνικών χρόνων. Πολύ γρήγορα όμως η βιβλιοθήκη πλούτισε από τους επόμενους βασιλιάδες δια αγορών και προσθηκών των Αλεξανδρινών λογίων οι οποίοι ήσαν πολυγραφότατοι και ακούραστοι. Έπειτα ο Φιλάδελφος αγόρασε την βιβλιοθήκη του Αριστοτέλη την οποία μετέφερε εις την Αλεξάνδρεια μαζί με άλλα βιβλία από την Αθήνα και την Ρόδο. (Αθην. Ι. 3). Κατά άλλη παράδοση (Στραβ. ΙΔ’ 609,Λαέρτ. Ε’ 32) η βιβλιοθήκη του Αριστοτέλη με εκείνη του Θεόφραστου έμεινε στα χέρια των κληρονόμων του Νηλέα ο οποίος την είχε κρύψει από τους βασιλιάδες της Περγάμου και τέλος πουλήθηκε στον Απελλίκονα της Τέω, ο οποίος την άφησε λάφυρο στον Σύλλα και έτσι μετακομίσθηκε στην Ρώμη. Πιθανό είναι λοιπόν να πρόκειται περί αντιγράφων που παρέλαβε ο Πτολεμαίος από την ρώμη. Όταν πέθανε ο Φιλάδελφος η Βιβλιοθήκη του Μουσείου περιείχε 400.000 τόμους ανάμικτους δηλαδή μονά και διπλά χειρόγραφα. Εξ αυτών 42.800 - διπλά πιθανώς- κατετέθησαν εις το Σαράπειο όπου ιδρύθηκε η λεγόμενη «θυγάτηρ βιβλιοθήκη». Δεν πρέπει να κρίνεται υπερβολικός ο όγκος των χειρογράφων διότι τα βιβλία τότε περιείχαν λίγο υλικό εις μέγα όγκο. Οι «μεταμορφώσεις» του Οβιδίου τότε ήσαν 18 τόμοι ενώ σήμερα μόλις ένας μικρός. Η Ιστορία του Πολύβιου αποτελούνταν από 40 τόμους τα δε έπη του Ομήρου από 48 τόμους.

Εξαιρετικά βιβλιόφιλος αποδείχθηκε ο Ευεργέτης ο Α’ που αγόραζε ακριβότατα και σπάνια βιβλία. Μεταξύ των Πτολεμαίων και των βασιλέων της Περγάμου αναπτύχθηκε εις αυτό συναγωνισμός ο οποίος έδωσε ως παραγωγή πλείστα «απόκρυφα», δηλαδή συγγραμμάτων μιμούμενων των ύφος ονομαστών συγγραφέων και φέροντας ψευδώς το όνομά αυτών. Η παράδοση αποδίδει εις τον Φιλάδελφο την φιλοδοξία να συγκεντρώσει εις τα χέρια του όλα τα βιβλία του κόσμου και αυτά δηλαδή που ήταν γραμμένα σε βάρβαρες γλώσσες φοινικικά, χαλδαϊκά, ιρανικά, ινδικά.

Στην σκιά της βιβλιοθήκης του Μουσείου δημιουργήθηκε η λογιότητα δηλαδή η Επιστήμη του παρελθόντος άνευ της οποίας τα έργα του παρελθόντος θα χάνονταν ακαρποφόρητα εγκαταλελειμμένα και ξεχασμένα. Ευρετήρια και κριτική των κειμένων, εξοβελισμός των παρεμβλημένων, σχόλια των δύσκολων και αμφισβητούμενων την έννοια χωρίων, κατάταξη των συγγραφέων κατά είδη λόγου κ.α. ήσαν τα καθήκοντα γενεές επιμελητών της βιβλιοθήκης. Οι πιο ονομαστοί: Ζηνόδοτος ο Εφέσιος (κατανάλωσε την ζωή του εις την κριτική μελέτη των ομηρικών επών, έργο δυσχερέστατο και απορροφητικό που συμπληρώθηκε αργότερα από διάσημους Αλεξανδρινούς φιλόλογους σαν τους Αριστοφάνη τον Βυζάντιο, και τον Αρίσταρχο εξ Σαμοθράκης. Από το χάος των χειρογράφων, μεστών ποικίλων γραφών, επαναλήψεων και προσθηκών εξήλθε το κλασσικό έργο του Όμηρου. ) Άλλοι λόγιοι ανέλαβαν εξίσου βαριά έργα. Πολλές φορές η άμιλλα μετατρέπονταν εις αντιλογίες και μια από τις περίφημες ήταν εκείνη μεταξύ του Καλλιμάχου και του Απολλώνιου του Ροδίου.

Εις την επιστασία του Μουσείου αναφέρονται οι Ζηνόδοτος, Καλλίμαχος, ο Αριστοφάνης ο Βυζάντιος, ο Ερατοσθένης, ο Απολλώνιος ο Ρόδιος, ο συγγραφέας των αργοναυτικών, ο Χρύσερμος, ο Αριστώνυμος, ο Χαιρήμων, και ο Διόνυσος. Επί ρωμαϊκών χρόνων εμφανίζονται πολλοί κόλακες και ευνοούμενοι ως επιστάτες του Μουσείου και πολλοί δεν εξ αυτών δεν κατοικούν καν στην Αλεξάνδρεια. Βέβαια και νωρίτερα συνέβαινε αυτό καθώς η βιβλιοθήκη εξαρτιόταν από τους Βασιλείς, οι οποίοι υποχρέωναν τους λογίους να συμμορφώνονται προς τις αυλικές αξιώσεις. Η αυλή των Πτολεμαίων γυναικοκρατούνταν πάντοτε και οι Μούσες έπρεπε να αποδεχθούν τις ηθικές αξιώσεις των ανακτορικών κυριών. Οι γραμματικοί και οι φιλόσοφοι αναζητούσαν παλιές παραδόσεις για να δικαιολογήσουν πάθη και έξεις τις οποίες ατομικά δεν συμμερίζονταν. Η ερωτομανία διαπνέει μανιωδώς την αλεξανδρινή λογοτεχνία. Οι ποιητές καταγίνονται να βρίσκουν πρότυπα μεταξύ των θεών ή των διάσημων εραστών, εκτός των ιδίων των ερώτων πραγματικών ή φανταστικών. Και φυσικά οι Αλεξανδρινές Μούσες δεν περιορίσθηκαν ώστε να απορρίψουν τον σεμνό τους πέπλο αλλά χορήγησαν την έμπνευση και την γλώσσα τους εις εξύμνηση και περιγραφή τερατωδών φαινομένων της ερωτικής ορμής, εξ ου τα «Παιδικά».

Οι ωραιότερες Εθνικές παραδόσεις εκφυλίσθηκαν εις βόρβορο ασελγείας. Η πιστή Πηνελόπη κατάντησε παλλακίδα των μνηστήρων από τους όλους τους οποίους γεννά τον Πάνα ο δε Οδυσσέας την κυνηγά και την αποδιώκει. Η κατάπτωση αυτή βοήθησε πάρα πολύ την εξάπλωση και την νίκη του Χριστιανισμού έναντι της Εθνικής λατρείας. Για να κολακεύουν τον Φιλάδελφο που παντρεύτηκε την αδελφή του Αρσινόη, όπως συνέβαινε στα Φαραωνικά έθιμα, παρέστησαν τον Απόλλωνα ως διαφθείροντα την αδελφή του Άρτεμη. Ο Λακτάντιος αναπτύσσει το τάλαντο του μαστροπού ώστε η Αθηνά να γεννήσει παιδί του Ήφαιστου και η Άρτεμις να αποκτήσει εραστή. Φυσικά οι Χριστιανοί εκμεταλλεύθηκαν την οικτρότητα αυτή των ελληνικών θεών. Ο ιερός Αμβρόσιος βεβαίωνε ότι η Άρτεμη ήταν «venatrix non ferarum sed libidinum» Ουδεμία Παρθενία εις το Πάνθεον!!!.

Ο Ακτέων που κατασπαράχθηκε από τα σκυλιά της Άρτεμης επειδή την αντίκρισε γυμνή. Είναι χαρακτηριστικός ο εκφυλισμός του Εθνισμού στα ελληνιστικά χρόνια της Αλεξάνδρειας όταν και αυτή η ίδια η Άρτεμη διαφθείρεται από τον αδελφό της Απόλλωνα

Η φαραωνική θεολογία με τις περί κτηνωδίες της συμβολικές αιμομιξίες παρείχε εξαιρετικά πρότυπα εις τα οποία προστίθονταν και εκείνα των ανατολικών λατρειών. Αρέσκονταν εξαιρετικά με την ιστορία του ακρωτηριασμένου Άττι, που κινούσε τον οίκτο αμφότερων των φύλων και που έδωσε γέννηση εις νέο ποιητικό μέτρο, το γαλλίαμβο. Η ποίηση και η τέχνη ασκούνταν και με τους ερμαφρόδιτους. Εύκαιρο θέμα παρείχε ο Τειρεσίας που άλλαξε 7 φορές το φύλλο του (Ευσταθ. Σχ. Οδυσσ. Στ. 1665), εξαιρετικά όμως εύκαιρος ήταν ο μύθος του Άδωνι «ανδρόγυνος γενόμενος, τα μεν ανδρεία προς Αφροδίτη πράσσειν ελέγετο, τα θηλυκά δε προς Απόλλωνα».

Ο Ευεργέτης ο Β’ θέσπισε τον νόμο κατά τον οποίο τα έγγραφα των πλοίων κατάσχονταν και δίδονταν εις τους ιδιοκτήτες αντίγραφα. Λέγεται ότι ζήτησε από την Αθήνα τις τραγωδίες των μεγάλων ποιητών και κατέθεσε εγγύηση 15 ταλάντων. Όταν τα παρέλαβε τα κράτησε και επέστρεψε αντίγραφα την δε εγγύηση την χάρισε. Ο Λαγίδης για να συναγωνιστεί την Πέργαμο απαγόρευσε την εξαγωγή του παπύρου και τότε οι Περγαμηνοί επινόησαν την κατεργασία των δερμάτινων φύλλων που από τότε ονομάστηκαν Περγαμηνές.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΩΝ & ΤΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ ΤΟΥΣ;

Συχνά επαναλαμβάνεται ότι όταν ο Ιούλιος Καίσαρας πολιορκήθηκε εις τον Βρούχο από τον Αχιλλά, θέλοντας να του στερήσει τις ελεύθερες οδούς της θάλασσας, έκαψε τον ρωμαϊκό του στόλο των 72 πλοίων καθώς και τα ναυπηγεία που τα κατασκεύαζαν. Το πυρ μεταδόθηκε στην ξηρά από το λιμάνι και τότε καταστράφηκε η βιβλιοθήκη του Βρουχίου. Αλλά αυτό δεν το αναφέρει ούτε ο Ιούλιος Καίσαρας ούτε ο Ίρτιος που έγραψε για τον πόλεμο αυτό. Το αναφέρει έναν αιώνα αργότερα ο Σενέκας (De Tranquilitate Animi IX) παραπέμποντας στον Τίτο Λίβιο. Ο Ιούλιος Καίσαρας μάλιστα παρατηρεί ότι οι οικοδομές της Αλεξάνδρειας λόγω της κατασκευής τους δεν γίνονταν εύκολα παρανάλωμα του πυρός. Ο Κικέρων άνθρωπος των γραμμάτων θα ανάφερε με οδύνη αυτό το γεγονός αλλά δεν αναφέρει τίποτα. Ούτε ο Στράβωνας. Την σιωπή και των τριών αποδίδουν εις την θέλησή τους να μην σπιλωθεί το όνομά του Ιουλίου Καίσαρα πράγμα που θεωρείται ασύστατο. Ο Πλούταρχος (βίος Καίσαρος) το επαναλαμβάνει και ο Δίων ο Κάσιος επίσης αναφέρει ότι κάηκαν οι αποθήκες του σιταριού στο λιμάνι και συλλογές των βιβλίων. Αλλά όμως ότι η Αλεξάνδρεια προμήθευε εις όλο τον κόσμο βιβλία και πάπυρους είναι γνωστό. Πρόκειται λοιπόν περί εμπορεύματος. Τον Δ’ αιώνα ο Αμμιανός Μαρκελλίνος το επαναλαμβάνει και μαζί με αυτόν και ο Αύλος Γκέλλε (Αττικαί νύχτες VI 27). Είναι πάντως βέβαιο ότι η κατάπτωση και η καταστροφή επήλθε βραδέως από την ρωμαϊκή κατάκτηση. Όχι μόνο έπαυσε η απόκτηση νέων χειρογράφων αλλά και τα πολυτιμότερα των υπαρχόντων θα κατευθύνονταν εις την Ρώμη. Οι συχνές ταραχές επιτάχυναν της αποσύνθεση. Ο Σεπτίμος Σεβήρος επίσης αφήρεσε από όλα τα ιερά της Αιγύπτου τα βιβλία τα οποία περιείχαν απόκρυφες διδασκαλίες και από τα οποία ήταν δυνατό να προκύψουν ταραχές και στάσεις και τα έκλεισε όλα στον τάφο του Μ Αλέξανδρου. Το 270 ο Αυρηλιανός κατέσκαψε το μέγιστο μέρος του Βρουχίου τα εν αυτώ ανάκτορα και το Μουσείο επειδή οι Αλεξανδρινοί υποστήριζαν τον επιβήτορα Φίρμο στην στάση με την Ζηνοβία ενάντια στην Ρώμη. Ο Φίρμος μάλιστα καταδικάστηκε σε σταυρικό θάνατο. Ο Αυρηλιανός δεν τα έβαλε με τους κατοίκους της Αλεξάνδρειας αλλά με τα μνημεία της και τα τείχη. Από τον Γ’ αιώνα πρέπει να εξέλειψε η βιβλιοθήκη του Μουσείου που συναγωνίζονταν από την κατηχητική σχολή. Το 391 καταστράφηκε το Σαράπειο από τον Θεόφιλο και άλλους χριστιανούς. Οι πηγές Ρουφίνου, Αφθόνιου και Ορόσιου επιτρέπουν εις τον Butler να συμπεράνει ότι τον Ε’ αιώνα δεν υπάρχει μεγάλη βιβλιοθήκη εις την Αλεξάνδρεια παρά μόνο όσα σώζονταν εις μοναστήρια, σε ιδιωτικές συλλογές και σε διδακτήρια.

ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ ΑΡΑΒΩΝ μια άγνωστη Πτυχή

Πάρα ταύτα ενώ ήρθε η Αραβική κατάκτηση κατά την οποία ο Αμπτούλ Φάραγκ, μονοφυσίτης επίσκοπος και ιστορικός του ΙΓ’ αιώνα, αναφέρει τα εξής: Ο Ιωάννης ο Φιλόπονος περίφημος βιβλιόφιλος, απέλαυνε της εύνοιας του κατακτητή Αμρ ελ Άας και επέτυχε να του δωριθούν όλα τα βιβλία της πόλεως. Αλλά επέδειξε τόση χαρά και εξήρε τόσο πολύ την αξία των κυλίνδρων τους οποίους είχε περιφρονήσει η πλειοψηφία των ερημονόμων κατακτητών, ώστε ο Αμρ ζήτησε και την γνώμη του χαλίφη Ομάρ. Εις την απάντηση ο χαλίφης διατύπωσε τον εξής συλλογισμό: «Αν μεν τα χειρόγραφα αυτά περιέχουν ότι και το Κοράνι τότε είναι περιττά, αν δε αντίθετα, τότε είναι επιζήμια». Διατάχθηκε τότε να καούν και κατά τους υπερβολικούς Άραβες καίγονταν επί 6 μήνες ως μόνη καύσιμη ύλη των 400 λουτρώνων της πόλεως. (Historia dynastiarum) Μετά από ½ του αιώνα επαναλαμβάνονται τα ίδια από τους Αβδάλ Λατίφ. (Relation de l’ Egypte), Ίμπν αλ Κίφτι (Histoire dew Sages), ο Αμπούλ Φέδα, ο Μακριζή κ.λ.π.

Αυτές οι αναφορές αμφισβητήθηκαν αλλά υπάρχουν κι άλλες μαρτυρίες που τις επιβεβαιώνουν. Ο ιατρός Άραβας της Βαγδάτης Αβδέλ Λατίφ μιλώντας για την στήλη του Πομπηίου και των περί αυτής ερειπίων λέει ότι «εκεί ήταν ο οίκος των επιστημών, η σχολή των φιλοσόφων και εκεί ήταν η βιβλιοθήκη που έκαψε ο Αμρού εμπν ελ Άας, με άδεια του Χαλίφη Ομάρ, που ελέησε ο Κύριος» (Memoires de mon voyage en Egypte κεφ 4^ον αρθρ, 1).

Επίσης όταν τις τύχες των ελλήνων καθόριζε ο μισέλληνας φανατικός πατριάρχης των Κοπτών Βενιαμίν, όσες εκκλησίες δεν μετατράπηκαν σε τζαμιά δόθηκαν σε Κόπτες και τα χειρόγραφα υπέστησαν πανωλεθρία. Αλλά πάντως διασώθηκαν αρκετά.

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΠΟΥ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ

Ο Άγγλος ιστορικός Εδουάρδος Γίββων (Edward Gibbon, 1737 - 1794) είναι γνωστός από το εντυπωσιακό του έργο έξι τόμων με τον τίτλο «Παρακμή και Πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας» (1766- 1788).

Γεννήθηκε το 1737 στο Surrey της Αγγλίας και ήταν γιος ενός εύπορου κτηματία ο οποίος προέρχονταν από τους κύκλους της κατώτερης τοπικής αριστοκρατίας. Η μητέρα του Judith Porten πέθανε κατά την διάρκεια του τοκετού όταν αυτός ήταν 10 ετών. Σταδιακά πέθαναν και αρκετά από τα 6 αδέλφια του. Η θνησιμότητα των παιδιών εκείνη την εποχή ήταν ιδιαίτερα ψηλή. Ο Γίββων ήταν φύση αδύναμη και επιρρεπής στις αρρώστιες και πολλές διέκοπτε τις σπουδές του για να αναρρώνει στο σπίτι του και επειδή είχε και μια αρκετά εκτεταμένη βιβλιοθήκη άρχισε να μελετά περισσότερο.

Το 1752 η υγεία του βελτιώθηκε και σε ηλικία 15 ετών έγινε δεκτός στο St. Magdalen College της Οξφόρδης. Ως αποτέλεσμα της προπαρασκευής του, η ιστορική του προετοιμασία θα εξέπληττε και ένα πανεπιστημιακό, όπως ο ίδιος αναφέρει στην βιογραφία του. Ήταν πνεύμα φιλομαθές και ανήσυχο και γρήγορα ο Γίββωνας ήρθε σε ρήξη με το πανεπιστημιακό κατεστημένο. Η Οξφόρδη τότε ήταν αυστηρά προσανατολισμένη με την Αγγλικανική Εκκλησία και αντίθετη με τον Καθολικισμό και τη Ρώμη.

Ο Γίββων επηρεάστηκε από τον Γάλλο Θεολόγο Jacques Bossiet και από την προσωπική του ιστορική μελέτη και ασπάστηκε τον Καθολικισμό αφού ιστορικά τουλάχιστον ο πρώτος ήταν πρωτύτερος του Προτεσταντισμού. Το αποτέλεσμα ήταν να αποπεμφθεί τον ίδιο χρόνο από το κολέγιο έπειτα μάλιστα από επέμβαση του πατέρα του. Έπειτα ο Γίββων στάλθηκε στην Λωζάννη της Ελβετίας, κέντρο καλβινιστικών (προτεσταντικών) σπουδών. Υπό την καθοδήγηση του πάστορα Daniel Pavillard μεταστράφηκε στον προτεσταντισμό, είχε δη, όμως αρχίσει να αμφιβάλλει για την αξία του χριστιανικού δόγματος γενικά. Στην Λωζάννη ο Γίββων έμεινε για 5 συνολικά έτη μέσα στα οποία ήλθε σε επαφή με το κύμα του Γαλλικού ορθολογισμού και του διαφωτισμού γενικότερα, συνάντησε τον Γάλλο φιλόσοφο Βολταίρο και μελέτησε Λατίνους ιστορικούς και κείμενα της αρχαιοελληνικής γραμματείας (Όμηρο, Ξενοφώντα, Ηρόδοτο) και ανέπτυξε τις βάσεις των ιστορικών του απόψεων και της μεθοδολογίας του.

Τον Μάιο του 1758 επέστρεψε στην Αγγλία και το 1760 κατατάχτηκε με τον πατέρα του στην πολιτοφυλακή την οποία συγκρότησε η αγγλική αριστοκρατία για να αποτραπεί το ενδεχόμενο της γαλλικής εισβολής και όταν έληξε η θητεία πέρασε στο Παρίσι, έπειτα στην Λωζάννη και το 1764 πέρασε τις Άλπεις και επισκέφτηκε τις πόλεις του Ιταλικού βορρά (Τορίνο, Μιλάνο, Πίζα, Φλωρεντία κ.α.) ενώ τον Οκτώβριο επισκέφτηκε την Ρώμη, πόλη η οποία από νωρίς έξαπτε την φαντασία του.

Η επίσκεψή του στην Ρώμη και η επαφή του με τα μνημεία υπήρξε καθοριστική και ουσιαστικά γέννησε στον Γίββωνα την ιδέα της μεγάλης εξάτομης συγγραφής του «Στη Ρώμη, στις 15 Οκτωβρίου 1764, καθώς στοχαζόμουν στα ερείπια του Καπιτωλίου, ενώ οι καλόγεροι έψαλλαν εσπερινούς στο ναό του Διός (σήμερα Santa Maria di Aracoeli), σχηματίστηκε πρώτη φορά στο νου μου η ιδέα να γράψω για την παρακμή και την πτώση της πόλης» (E. Gibbon, Memoirs of My Life, επιμ. B. Radice, Λονδίνο 1984, σελ. 16). Μετά από αυτό γύρισε την Αγγλία όπου πέρασε 9 χρόνια μελετώντας και μετά ξεκίνησε την συγγραφή του έργου του. Το 1776 παρουσίασε τον 1^ο τόμο, τον 2^ο και τον 3^ο το 1781 και τελείωσε το 1788 αφού όμως το 1783 πέρασε στην Λωζάννη όπου εκεί τελείωσε τους 3 τελευταίους τόμους της δουλειάς του. Η έκρηξη της Γαλλικής επανάστασης έφερε κοινωνικές αναταραχές στην Ελβετία και ο Γίββωνας έφυγε το 1793 επιστρέφοντας στην Αγγλία έχοντας μάλιστα και αρρώστια στην βουβωνική χώρα. Τον Ιανουάριο του 1794 η κατάσταση του επιδεινώθηκε και στις 16 του ίδιου μήνα, ο Εδουάρδος Γίββων πέθανε σε ηλικία 56 ετών.

Η ιστορία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας: είναι ένα έργο τεράστιο και ευρύτατο σε πολυμάθεια. Καλύπτει την χρονική περίοδο από τον Μάρκο Αυρήλιο (180 μ.Χ.) μέχρι της άλωση της Κωνσταντινούπολης (1453). Η σύλληψη του Γίββωνα είναι νεωτερική όσο αφορά την εξέταση της παρακμής της δυτικής αυτοκρατορίας και ελλιπής όσο αφορά εκείνη την Ανατολική, τόσο γιατί ο Γίββων δεν είχε ιστορικά στοιχεία για τους Βυζαντινούς όσο κα γιατί ήταν προκατειλημμένος απέναντί τους, αλλά κάτι τέτοιο αντανακλά περισσότερο το αντιχριστιανικό κλίμα του Διαφωτισμού παρά τον ίδιο τον Γίββωνα.

Το έργο του ανιχνεύει τους λόγους της παρακμής και της πτώσης της Αυτοκρατορίας από τις οποίες επισημαίνει τις ίδιες τις νίκες του στρατού και την επακόλουθη pax romana που επέφεραν χαλάρωση της πειθαρχίας και αποδυνάμωση του κράτους. Η πολυτέλεια της Ρώμης είχε ως μακροπρόθεσμη συνέπεια την επέκταση της πολυτέλειας και της τρυφής (αρχικά περιορισμένης στους κύκλους της αριστοκρατίας) στο σύνολο των πολιτών και των στρατιωτών. Η αυτοκρατορία άρχισε να βασίζεται σε μισθοφορικά σώματα βαρβάρων, κυρίως Κελτών και Γερμανών, για να προφυλάξει την εκτεταμένη επικράτειά της. Το διάταγμα του Καράκαλλα με την επέκταση της ρωμαϊκής υπηκοότητας σε όλους τους κάτοικους της αυτοκρατορίας το 212 μ.Χ. διέβρωσε την Ρωμαϊκή συνείδηση και εξασθένησε την κεντρική εξουσία της Ρώμης. Η επίσης αυστηρή φορολογία που επιβάρυνε τα κατώτερα κοινωνικά κυρίως στρώματα ανάγκασε πολλούς πτωχούς να καταφύγουν σε στάσεις και ληστρικές επιδρομές. Αλλά αυτοί είναι οι παράπλευροι λόγοι κατά τον Γίββωνα. Οι ουσιαστικοί είναι

1) οι συνεχείς εισβολές των βαρβαρικών φυλών, κυρίως στο δυτικό τμήμα και

2) η υπονομευτική δράση και ανάπτυξη του Χριστιανισμού. Χαρακτηριστικά στο τελευταίο του βιβλίο αναφέρει «Περιέγραψα τον θρίαμβο της βαρβαρότητας και της θρησκείας». Στο συμπέρασμά του κατά του Χριστιανισμού οδηγείται από την έμπρακτη αντίθεση των Χριστιανικών κοινοτήτων προς την πολιτική ιδεολογία του Ρωμαϊκού κράτους ενώ η φυσιογνωμία της ήταν συνυφασμένη με την Εθνική (παγανιστική) θρησκεία. Ταυτόχρονα στο εσωτερικό της υπήρχαν δεκάδες λατρευτικά συστήματα και θρησκευτικές ομάδες που απέλαβαν πλήρους ελευθερίας. Ο Χριστιανισμός όμως διαφοροποιήθηκε από τους άλλους σε 2 σημεία α) διακήρυττε ότι κατείχε την αποκλειστικότητα στην αλήθεια και στην σωτηρία του ανθρώπου με συνέπεια την αντιπαλότητά του με οποιοδήποτε άλλο δόγμα β) αντιτίθονταν στις πολιτικές εκδηλώσεις της παγανιστικής αυτοκρατορίας, αποτελώντας πηγή κοινωνικών αναταραχών, διασάλευση της πολιτείας και αποδυνάμωση της στρατιωτικής μηχανής. Αυτές είναι και οι κατηγορίες του Νέρωνα κατά των Χριστιανικών κοινοτήτων τον 1^ο αιώνα μ.Χ. όσο και από άλλους αυτοκράτορες αργότερα. Η επιχειρηματολογία του ενισχύεται, τουλάχιστον σε επίπεδο εντυπώσεων, από τις εκτεταμένες γνώσεις του για την καταγωγή και τις εκφάνσεις του Χριστιανικού δόγματος. Ο Γίββων πραγματεύεται τα διάφορα θεολογικά ζητήματα με πολύ ευχέρεια, ένεκα της πολυμάθειάς του και αν και οι θεολόγοι της εποχής του άσκησαν επάνω του ευρεία κριτική εντούτοις παραδέχονται ότι ο Γίββωνας ήταν πολύ κατατοπισμένος. Ο Καρδηνάλιος John Newman έγραψε σε ένα κείμενο «Όσο και αν μας μελαγχολεί, πρέπει να πούμε ότι ο κυριότερος, ίσως ο μόνος Άγγλος συγγραφέας που μπορεί με αξιώσεις να θεωρηθεί εκκλησιαστικός ιστορικός, είναι ο άθρησκος Γίββων» (πβ. J.W. Swain, Edward Gibbon the Historian, Λονδίνο 1966, σελ. 70)

Οι Χριστιανοί προφητεύοντας το επερχόμενο τέλος του κόσμου και την καταστροφή των πάντων (κοινωνικών συστημάτων, ιδεών, αξιών, θεσμών) έδιναν την εντύπωση στους Ρωμαίους αντιδραστικών στοιχείων. Μεταθέτοντας την ουσιαστική ζωή και την αλήθεια στο μεταθανάτιο επέκεινα, πραγματοποιούσαν συνειδητή απαξίωση της επίγειας πραγματικότητας και αδιαφορία για την τύχη της πολιτείας. Προτάσσοντας δε την ατομική σωτηρία έναντι της κοινής ωφελείας, οι Χριστιανοί κατέλυαν την κοινωνική και εθνική ενότητα και υπονόμευαν τις στρατιωτικές συνήθεις των ρωμαίων. Καθώς μάλιστα οι βαρβαρικές επιδρομές αύξαναν η άρνηση των Χριστιανών να ενισχύσουν την πληττόμενη αυτοκρατορία και η περιφρόνησή τους προς το πρόσωπο και τον θεσμό του αυτοκράτορα μπορούσε να εκληφθεί μόνο ως απόδειξη προδοσίας.

Το έργο του είναι άριστα τεκμηριωμένο (έχει γύρω στις 8.000 υποσημειώσεις) και συνεπή έλεγχο των πηγών. Πολλοί ιστορικοί του επέδωσαν εύσημα και μέχρι σήμερα κανένα έργο δεν έχει ποτέ υπερβεί σε ευρημάθεια, πολυμάθεια και αναγνωσιμότητα την «ιστορία» του Γίββωνα.

Πώς γράφει ο Γίββωνας: Κατ’ αρχήν ο Γίββωνας αποδέχεται τον διδακτικό χαρακτήρα της ιστορίας, άποψη που πρώτη φορά βλέπει κανείς στον Θουκυδίδη. Για τον Γίββων «η ιστορία αναλαμβάνει να καταγράψει τα γεγονότα του παρελθόντος, ώστε να διδαχτούν οι μελλοντικές γεννέες» (Ιστορία, κεφ. 16). Η ιδιαιτερότητα της συγγραφής του έγκειται στην οπτική των ιστορικών γεγονότων. Δεν γράφει σαν αποστασιοποιημένος ιστορικός αλλά σαν πολίτης ρωμαίος και συγκεκριμένα ως Ρωμαίος οπαδός της res republica παρά της αυτοκρατορικής περιόδου. Καταδικάζει τα γεγονότα που οδήγησαν στην παρακμή της Ρώμης όχι ως ιστοριοδίφης αλλά με το ενδιαφέρον του ρωμαίου πολίτη. Γι αυτό τον λόγο αντιτίθεται τόσο στην Χριστιανική θρησκεία όσο και την μετεξέλιξη κράτους στην Ανατολή ως Βυζαντινής αυτοκρατορίας και αναπτύσσει τον λόγο του με θεμελιώδη σχήματα αντιθετικής υφής όπως πολιτισμός - βαρβαρότητα, ζωτικότητα - χαλάρωση, ανδρισμός - εκθηλυσμός, απλότητα - πολυτέλεια, θεσμική ελευθερία - απολυταρχία /δεσποτεία, Ρώμη -Ασία / Ανατολή / Βυζάντιο, λογική / φιλοσοφία, θρησκεία / προλήψεις. Εντούτοις αυτό το αντιθετικό σχήμα δεν είναι τόσο απλό και περιλαμβάνει κοινωνικά στοιχεία όπως η κατάχρηση της αυτοκρατορικής εξουσίας ή την διασάλευση της έννομης τάξης από στρατιωτικά σχήματα όπως οι πραιτοριανοί. Από το έργο του δεν λείπει καθόλου το λογοτεχνικό στοιχείο. Ως μειονεκτήματα της ιστορίας του Γίββωνα μπορούν να λεχθούν η έλλειψη εντελώς αναπτυγμένης επιστημονικής μεθοδολογίας και σύγχρονοι ιστορικοί θεωρούν απλουστευτικές τις διακρίσεις του Γίββωνα και συχνά προτείνουν πρόσθετα ή εντελώς διαφορετικά αίτια για την παρακμή της Ρώμης. Ο σημερινός ιστορικός A. Ferril αναφέρει ενδεικτικά ότι διαχρονικά η ιστορική έρευνα έχει επισημάνει περισσότερους από 200 παράγοντες οι οποίοι επέφεραν την πτώση της Ρώμης (A. Ferrill, The Fall of the Roman Empire, The Military Explanation, εκδ. Thames and Hudson, Λονδίνο 1983, σελ. 12).

Περισσότερο από όλα πρέπει να τονιστεί η προκατάληψη του Γίββωνα έναντι της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Ο ίδιος αντιπαραθέτει την προσωπική του ιδανική Ρώμη της res Republica με το Βυζάντιο, το οποίο θεωρεί εκδήλωση της Ανατολικής διαφθοράς και πολυτέλειας αλλά όπως παρατηρεί ο ιστορικός J.B. Bury, ο οποίος έχει επιμεληθεί την καλύτερη έκδοση της «Ιστορίας», ο Γίββωνας δεν κατορθώνει να αποδώσει το πολύ σημαντικό γεγονός ότι «έως τον 12^ο αιώνα η [Ανατολική Ρωμαϊκή] Αυτοκρατορία ήταν ο προμαχώνας της Ευρώπης κατά της Ανατολής, ούτε εκτίμησε την σημασία του Βυζαντίου για την διατήρηση της κληρονομιάς του αρχαιοελληνικού πολιτισμού» (W. Durant and A. Durant, The Story if Civilization, τ.Χ. εκδ. Simon and Schuster, Νέα Υόρκη 1967, σελ. 807). Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι το Βυζάντιο διάρκεσε 1000 ακόμη χρόνια μετά την πτώση της Δυτικής Αυτοκρατορίας, το 476 μ.Χ.. Η αρνητική τοποθέτηση του Γίββωνα ήταν πιθανότατα απόρροια του πνευματικού κλίματος του Διαφωτισμού, που αντιμετώπιζε με εμφανή προκατάληψη το Βυζάντιο, επειδή ήταν κράτος Χριστιανικό, δεν ανήκε στην Δύση και εντάσσονταν στο χρονολογικά στον Μεσαίωνα. Παρ’ όλα αυτά το έργο του είναι ένα κορυφαίο έργο και παραμένει ακόμη και σήμερα το πιο δημοφιλές για την ρωμαϊκή ιστορία.

ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΕ Η ΓΝΩΣΗ ΤΩΝ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΩΝ;
1.	Πολλοί Ρωμαίοι αυτοκράτορες έκτισαν Μουσεία με βιβλιοθήκες στην Αλεξάνδρεια. Κι αν ακόμη παραδεχτούμε ότι κάηκε η βιβλιοθήκη του Μουσείου από τον Ιούλιο Καίσαρα είναι βέβαιο ότι στην Αλεξάνδρεια έμειναν αρκετές αξιόλογες βιβλιοθήκες και ιδίως εκείνη του Σαραπείου. Για τον Α’ αιώνα έχουμε την μαρτυρία του Σουετόνιου ο οποίος λέει ότι ο Δομιτιανός επανόρθωσε με μεγάλες δαπάνες τις καμένες βιβλιοθήκες της Ρώμης λαμβάνοντας πολλά αντίγραφα από εκείνες της Αλεξάνδρειας. Ο Ιουδαίος Αλεξανδρινός Φίλωνας (Περί Πρεσβ. Προς Γάϊον) γράφει στα 40 μ.Χ. ότι το Καισάρειο περιείχε βιβλιοθήκη. Και ο Βιτρούβιος σύγχρονος του Ιούλιου Καίσαρα που πέθανε το 24 μ.Χ. λέει ότι η βιβλιοθήκη του Μουσείου δεν ήταν η μόνη της πόλεως. Ο Τερτουλλιανός απολογούμενος τον Β’ αιώνα μ.Χ. προς την γερουσία και τον ρωμαϊκό λαό λέει: «Βρίσκεστε σήμερα στο υπό του Φιλάδελφου ανεγερθέν Σαράπειου βιβλιοθήκη, περιέχουσα τα ιερά βιβλία των Εβραίων, αυτή δε υπαινίσσεται και ο Γαληνός γράφοντας 30 χρόνια νωρίτερα λέγοντας «ότι επισκέφτηκε αυτοπροσώπως την μεγάλη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας». Και την ονομάζει μεγάλη διότι την συγκρίνει με άλλες που υπήρχαν τότε εις την πόλη. Το ότι υπήρχαν και άλλες φαίνεται και από τον Δίο το Κάσσιο που λέει ότι ο Σεβήρος έλαβε νομοθετικά μέτρα για την διοίκηση των βιβλιοθηκών, σε πληθυντικό αριθμό. Και για να μην φανταστεί κανείς ότι η έπειτα καταστροφή του Βρουχίου κατά την πολιορκία του Αυρηλίου άλλαξε τα πράγματα, υπάρχει ο Σουίδας (τομ. Α. σ. 594) ο οποίος λέει ότι αργότερα εις το τέλος του Γ’ αιώνα ο Διοκλητιανός έλαβε νέα νομοθετικά μέτρα για την διοίκηση των βιβλιοθηκών διατάζοντας να καταστραφούν τα χειρόγραφα μόνο εκείνα που ομιλούσαν περί της Αιγυπτιακής χημείας (μαγείας) Ο ιερός Επιφάνειος επίσκοπος στην Σαλαμίνα της Κύπρου γράφει το 392 μ.Χ. «Τα ιερά βιβλία των Εβραίων μεταφράσθηκαν επί Φιλάδελφου και κατατέθηκαν εις την πρώτη βιβλιοθήκη του Βρουχίου. Αργότερα ιδρύθηκε νέα βιβλιοθήκη εις το Σαράπειο της οποίας τα βιβλία ήταν λιγότερα από εκείνη του Βρουχίου και γι αυτό ονομάστηκε «θυγάτηρ» (θυγατρική) της πρώτης. Σε αυτήν συγκεντρώθηκαν οι μεταφράσεις της Αγίας Γραφής που εκπονήθηκαν από τον Ακουΐλα τον Σύμμαχο, του Θεοδοτίου και άλλων και κατατέθηκαν στην βιβλιοθήκη του Σαραπείου 250 έτη και πλέον από την μετάφραση των Ο’ εις την βιβλιοθήκη του Μουσείου διότι από το 7ο έτος της βασιλείας του Φιλάδελφου, όπου έγινε αυτή έως την Κλεοπάτρα είναι 249 χρόνια.» («Μέτρα και Σταθμά» ΙΑ΄). Ας σημειώσω ότι ονομάστηκε «θυγάτηρ» διότι είχε λιγότερα βιβλία αλλά διότι είχε καταρτισθεί εκ των διπλών της του Βρουχίου. Τέλος ο Αφθόνιος περιγράφοντας το Σαράπειο που το επισκέφτηκε λέει: «Η βιβλιοθήκη αυτή ανοικτή εις το δημόσιο σε κάθε ώρα είναι για την πόλη ολόκληρη μόνιμη πρόσκληση εις θεραπεία της σοφίας». Φαίνεται ακόμη βέβαιο ότι ούτε και εις τα 391 καταστροφή του Σαραπείου πειράχτηκε η βιβλιοθήκη του. Διότι ο Ρουφίνος, Σωκράτης, Σωζομενός και Θεοδώρητος διατείνονται ότι μόνο οι ναοί και τα είδωλα κατεστράφησαν όχι δε και τα υπόλοιπα οικοδομήματα. Ως και ο Εθνικός Ευνάπιος κατά τις αρχές του Ε’ αιώνα μ.Χ. θρηνώντας την καταστροφή της ακροπόλεως του Εθνισμού δεν λέει τίποτα, παρ΄ όλη την αγανάκτησή του, περί της καταστροφής της βιβλιοθήκης. Η μαρτυρία του Ορόσιου γενικά παραμορφώνεται. Ο Ορόσιος δεν είπε ότι «είδε τις θήκες των βιβλίων κενές» αλλά το αντίθετο. Ο Παύλος Ορόσιος έζησε κατά τον Ε’ αιώνα. Το 414, νεότατος ακόμη, επισκέφτηκε την πόλη. Το αυτό μαρτυρούν 2 επιστολές του Αγίου Αυγουστίνου η μία προς τον Ιερώνυμο (LXVI,2) η δε άλλη προς τον τον Ευόδιο (CLXIX 13). Γράφει λοιπόν αυτολεξεί εις την «Παγκόσμιο Ιστορία» του: «Ο Καίσαρας έβαλε φωτιά στον βασιλικό στόλο ο οποίος βρίσκοντας εις την ξηράς την ακτή. Η φωτιά μεταδόθηκε και έκαψε 400.000 τόμων που φυλάσσονταν σε γειτονικό οίκημα. Και όμως υπάρχουν ακόμη και σήμερα εις τους ναούς βιβλιοθήκες τις οποίες είδα ως αυτόπτης. Αλλά επειδή λένε οι συγγραφείς ότι οι δικοί μας κένωσαν τις θήκες των βιβλίων (με την φωτιά), και αυτό είναι αληθέστατο, είναι ανάγκη να πούμε ότι μετά την πυρκαγιά λήφθηκε φροντίδα για την προμήθεια νέας συλλογής βιβλίων, εξ άμιλλας προς τον επιστημονικό ζήλο των αρχαίων, παρά να δεχθούμε ότι υπήρχε άλλη εκτός εκείνης των 400.000 τόμων, δηλαδή άλλη που θα έμενε ανέπαφη κατά την καταστροφή εκείνη» (Hist. Univ. VI 15). Τον Στ’ αιώνα έχουμε την μαρτυρία του Αμμωνίου ο οποίος όχι μόνο αναφέρει την «μεγάλη βιβλιοθήκη» της Αλεξάνδρειας αλλά επί των ημερών του υπήρχαν 40 αντίγραφα των Αναλυτικών του Αριστοτέλη και 2 αντίγραφα των Κατηγοριών του. Μαθητής του Αμμωνίου αυτού υπήρξε ο Ιωάννης Φιλόπονος. Ο Βίκτωρ Nourisson επιμελητής της Δημαρχιακής βιβλιοθήκης Αλεξανδρείας σε διάλεξή του στις 3 Μαρτίου του 1893 είπε ότι «μετά την άλωση του Σαραπείου από τον Θεόφιλο, η βιβλιοθήκη λεηλατήθηκε μεθοδικά και τα βιβλία στάλθηκαν στην Ρώμη και στην Κωνσταντινούπολη, όπου ο Θεοδόσιος ο Β’ καταγίνονταν να καταρτίσει μεγάλη συλλογή βιβλίων» (bull. Ste Khed Geogr. VII serie Νο 10 p. 562) αλλά δεν καθόρισε τις πηγές του.
2.	Και μετά την καταστροφή του Σαραπείου και μετά το κλείσιμο των Εθνικών Σχολών άκμασαν Εθνικοί σοφοί όπως ο Θέων, η Υπατία και συγγραφείς όπως ο Ολυμπιόδωρος, ο Ερμείος, ο Δαμάσκιος, οι Γαλλαίος Αινείας και Ισίδωρος, ο Ωραπόλλων κ.λ.π., οι οποίοι άνευ βιβλιοθηκών ήταν αδύνατο να μορφωθούν και να μορφώσουν Εθνικά άλλους. Αυτός ο Ιωάννης ο Φιλόπονος άφησε πλήθος συγγραμμάτων εις τα οποία άπειρα αναγράφει χωρία αρχαίων.
3.	Ο Φιλόπονος δεν ομιλεί περί της πυρπολήσεως διότι δεν έγραψε μετά την άλωση, πιθανότατα πέθανε λίγο αργότερα αυτής. Ο δε Ευτύχιος γράφοντας αραβικά φοβούμενος τους καταδότες Κόπτες οι οποίοι ζητούσαν αφορμή να τον καταστρέψουν. Η περί Φιλόπονου αφήγηση ήταν πολύ φυσική. Ο Φιλόπονος ανήκε πιθανώς εις το σωματείο των «Φιλοπόνων» ήταν δε τριθεϊστής και γι αυτό υπό την δυσμένεια των Μελχιτών (ελλήνων και ελληνοφρόνων ορθοδόξων) άνευ θέσεως ώστε κατανάλωσε τον χρόνο του στις βιβλιοθήκες. Φαίνεται δε ότι έγινε Μουσουλμάνος. Πάντως γνώρισε τον Αμρού τιμήθηκε από αυτού και του ζήτησε να του χαρίσει την βιβλιοθήκη.
4.	Οι Χριστιανοί λόγιοι μόλις πέρασε η πρώτη οξύτητα κατά του εθνικού πνεύματος αντελήφθησαν γρήγορα την αξία των ελληνικών πηγών και περιέθαλψαν την μελέτη τους.
5.	Η σωζόμενη πατριαρχική βιβλιοθήκη του Καΐρου δεν είναι τίποτα άλλο παρά κατάλοιπο των ευτυχών χρόνων της Αλεξάνδρειας. Από αυτήν ο Πατριάρχης Κύριλλος ο Λούκαρης δώρισε στον βασιλιά της Αγγλίας Κάρολο Α’ τον περίφημο Αλεξανδρινό κώδικα, χειρόγραφο του Δ’ αιώνα.

Η ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ «ΕΡΜΕΙΟΥ» & ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΤΟΥ ΚΡΟΝΟΥ

Δύο παραδείγματα ανάμεσα σε πλείστα άλλα, ειρηνικής μετατροπής αρχαίων ναών εις Χριστιανικούς εις την πόλη της Αλεξάνδρειας.

Η ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΕΡΜΕΙΟΥ

Στο Κοπτικό Συναξάριο βλέπει κανείς: «Εορτάζουμε στις 21 Βασνά την μνήμη του Αρχαγγέλου διότι υπήρχε στην Αλεξάνδρεια ναός του Ερμή, εις τον οποίο την ημέρα εκείνη θυσίαζαν όλοι οι Αλεξανδρινοί. Στο ναό εκείνο υπήρχε χάλκινο άγαλμα του Ερμή που δέχονταν τις εκατόμβες. Η εορτή διατηρήθηκε μέχρι την εποχή του Πατριάρχη Αλέξανδρου δηλαδή για 300 χρόνια. Αυτός έγινε Πατριάρχης επί Μ. Κωνσταντίνου όταν οι Χριστιανοί ήσαν πολλοί και ζήτησε να καταστρέψει το άγαλμα αλλά ο λαός αντιστάθηκε λέγοντας «Εισθίσθημεν να πανηγυρίζωμεν το είδωλο τούτο, δώδεκα δε Πατριάρχες εσεβάσθηκαν την συνήθεια ημών ταύτην». Ο Πατριάρχης απάντησε «Αν με ακούσητε θα σας αφήσω να την πανήγυρη αμετάβλήτη και θα συντρίψωμεν το είδωλόν, θα αφιερώσουμε δε το ναό στον Αρχάγγελο και θα θυσιάζουμε την αυτή μέρα εις τον αληθινό θεό. Πτωχοί και πένητες θα τρώγουν τα σφαγία, δεόμενοι υπέρ ημών παρά τω Θεώ». Έτσι και έγινε.» (E. Amelineau, La geogr de l’ Egypte a l΄ époque copte σελ 43- 44).

Αυτή η μαρτυρία είναι πολύ αξιόλογη διότι μαρτυρεί πως εκχριστιανίσθηκαν πολλοί Εθνικοί ναοί. Οι Πατριάρχες μεταβίβαζαν αυτούς εις πρόσωπο του χριστιανικού αγιόκοσμου αντίστοιχο με το Εθνικό Πάνθεον. Ο Ερμής ήταν ο «αρχάγγελος» του Δία. Με ανάλογες μεταπτώσεις διολίσθησαν εις την εξωτερική χριστιανική λατρεία πολλά στοιχεία της Εθνικής πίστεως. Αυτός ο Περσεύς υποχώρησε μπρος στον νέο και ωραίο Άγιο Γεώργιο, παρεχώρησε εις αυτόν την Ανδρομέδα και τον δράκοντα. Ο ουτζάς των Αιγυπτίων έγινε ο πανεπόπτης οφθαλμός κ.λ.π.

Τοιχογραφία Χριστού και Αγγέλων. 8ος αιώνας. Κοπτικό Μουσείο Καΐρου

Η ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΤΟΥ ΚΡΟΝΟΥ

Επί Πατριάρχη Αλέξανδρου μετατράπηκε εις ναό του αρχάγγελου Μιχαήλ και αργότερα σε ναό του Αγ. Αλέξανδρου. Το Κοπτικό Συναξάρι και ο A. Amelineau αναφέρουν τον τρόπο της μετατροπής αυτής. Οι Χριστιανοί δεν ήθελαν να γίνει εκκλησία διότι κατά το αρχαίο έθος διανέμονταν κατά τα Κρόνια άρτος και βοηθήματα. Ο Αλέξανδρος συνθηκολόγησε: να μετατραπεί μεν εις εκκλησία αλλά να εξακολουθεί η διανομή (313 -326 μ.Χ.). Επί Αράβων κατεστράφη τον Ι΄ αιώνα, ξανακτίσθηκε τον ΙΒ’ και εντελώς εξέλιπε τον ΙΕ’ ή ΙΣΤ’ αιώνα.

ΤΟ ΑΡΣΙΝΟΕΙΟ, ΤΟ ΖΕΦΥΡΙΟ & ΤΟ ΗΡΩΟ ΤΟΥ ΠΟΜΠΗΙΟΥ

Η αναφορά στο Αρσινόειο και στο Ζεφύρειο γίνεται για να διευκρινιστούν ορισμένες άγνωστες πτυχές της αρχαίας θρησκευτικότητας καθώς και για να μαρτυρηθεί ιστορικά το μεγαλείο της αρχαίας αρχιτεκτονικής, και της φυσικής γνώσεως με την κατασκευή αιωρούμενων αγαλμάτων όπως και στην περίπτωση του Σαραπείου που μαρτυρεί ο Κλήμης ο Αλεξανδρινός. Η δε ιστορική μαρτυρία της καταστροφής του Ηρώου του Πομπηίου γκρεμίζει εκείνα τα δόλια επιχειρήματα που υποστηρίζουν επιφανειακότατα ότι ο χριστιανισμός ήταν Εβραϊκό «κόλπο». Ο χριστιανισμός επέζησε και επικράτησε στον εν αρχή άνισο αγώνα εναντίον του, από Εβραίους,Ρωμαίους και άλλους Εθνικούς Άραβες όσο και από εμφύλιες διαμάχες αιρετικών Χριστιανών!

ΤΟ ΑΡΣΙΝΟΕΙΟ

Πιθανό είναι ο ναός της Αρσινόης να ήταν ναός της Αφροδίτης. Είναι γνωστό ότι η Αρσινόη ενέπνευσε τόσο ερωτισμό εις τον αδελφό και σύζυγό της Φιλάδελφο ώστε αυτός έκτισε προς τιμή της ενώ ακόμη αυτή ζούσε ναούς και ίδρυσε λαμπρά αγάλματά της. Μετά τον θάνατό της την αποθέωσε καλώντας την «Αφροδίτη Αρσινόη» τοποθετώντας ιέρειες προς την τέλεση της λατρείας της που ονομάζονταν κανηφόροι που αναγράφονταν στην κεφαλίδα των δημοσίων εγγράφων και δημόσιων πράξεων. Έκτισε και πόλεις προς τιμήν της, τις Αρσινόες. Όταν πέθανε αυτή το 249 π.Χ. 2 έτη προ το Φιλάδελφο, αυτός την έθαψε εις το Αρσινόειο, μεγαλοπρεπέστατο τάφο που μεταβλήθηκε σε τέμενος της λατρείας της. Τότε μετέφερε από τα λατομεία του Συήνης περατωμένο αλλά ανεπίγραφο τον μέγιστο εκ των γνωστών Οβελίσκων και τον τοποθέτησε μπρος του Αρσινόειου. Αυτόν αργότερα ο Ρωμαίος Έπαρχος Μάξιμος (12 - 13 μ.Χ.) μετέφερε εις την Ρώμη και έστησε εις την αγορά (Plinii Lib XXXVI cap XXIV). Το λεγόμενο από τον Breccia ότι η στέγη του ναού ήταν θολωτή προέρχεται νομίζουμε από την διαταγή που έδωσε ο Φιλάδελφος εις τον Δεινοκράτη να εκτελέσει ότι έγινε και αργότερα εις το Σαράπειο δηλαδή να κατασκευάσει θόλο από τεμάχια μαγνήτη και να τοποθετήσει άγαλμα της Αρσινόης κούφιο, που να περιέχει τεμάχιο σιδήρου ώστε να αιωρείται αυτό εις τον θόλο. Αλλά ο Φιλάδελφος πέθανε όπως επίσης και ο αρχιτέκτονας και η εντολή έμεινε ανεκτέλεστη.

ΤΟ ΖΕΦΥΡΕΙΟ

Πέρα από την Νικόπολη υπήρχε το ακρωτήριο Ζεφύριο, όπου ο Φιλάδελφος έκτισε ναός προς τιμή της αδελφής του και γυναίκας του Αρσινόης που αφομοιώθηκε προς την Αφροδίτη. Ο Στράβωνας ορίζει την θέση του «Μετά την Νικόπολιν το Ζεφύριον, άκρα ναίσκον έχουσα Αφροδίτης Αρσινόης». Δύο επιγράμματα του Ποσειδίππου (Anthol. Gr. Τομ. Β’ αρ. 67 και H. Weil Monuments πάπυρος Διδώ εν Bull. Ste. Encour et. Gr. En. France, 1879 σ. 39 αρ. 8, Αθην, Δειπν. Ζ’ 3-8) δείχνουν ότι η Ζεφυρήτης Αρσινόη ήταν ενάλιος θεά και σώτειρα της ευπλοίας. Κοντά στο ναό υπήρχε τεχνητός λιμένας με βραχίονες ως καταφύγιο των ναυτικών.

ΤΟ ΗΡΩΟ ΤΟΥ ΠΟΜΠΗΙΟΥ

Ήταν ένα μικρός ναός που κατασκευάσθηκε από τον Ιούλιο Καίσαρα όπου κατατέθηκε το κεφάλι του πρώτου που δολοφονήθηκε από τον Πτολεμαίο, πρώτο σύζυγο της Κλεοπάτρας, στο Πηλούσιο. Το ίδρυμα αυτό καταστράφηκε αργότερα από τους Εβραίους όταν οχυρώθηκαν εκεί κατά τις συρράξεις τους με τους Χριστιανούς.

Η ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΥΠΑΤΙΑ ΚΑΙ ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ

Ένα ξεκαθάρισμα των γεγονότων που οδήγησαν στον άδικο χαμό μιας φιλοσόφου, της ονομαστής Υπατίας. Δυστυχώς ο δικός της χαμός, αν και από τους περισσότερο αποτρόπαιους στην ιστορία από αυτούς που εντόπισα σε αυτήν την έρευνα βαρύνει αποκλειστικά τους αυτουργούς του εγκλήματος. Δυστυχώς οι άτυχες «βολές» κάποιων φίλων νεοΕθνικών που θέλουν να μπλέξουν τον Άγιο Κύριλλο σε αυτά τα γεγονότα δεν ευσταθούν ιστορικώς. Το γιατί θα το δείτε παρακάτω. Το δυστυχέστερο πάντως είναι ότι ο χαμός της Υπατίας δεν ήταν ο μόνος εκείνης της περιόδου. Τα πνεύματα ήσαν «αναμμένα» στην Αλεξάνδρεια, σε αυτήν την πόλη που ανακατεύονταν διάφοροι πληθυσμοί με διαφορετικές κουλτούρες. Εθνικοί, Ορθόδοξοι, Μονοφυσίτες, Ιουδαίοι κ.α. Ας ελπίσουμε το παρόν και το μέλλον, έχοντας δει το παρελθόν, να απομακρύνει από τέτοιου είδους θρησκευτικούς φανατισμούς.

ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ

Διάδοχος του Πατριάρχη Θεόφιλου αναγορεύθηκε ο ανεψιός αυτού Κύριλλος, αρχιερέας από το έτος 412 μέχρι του θανάτου του το 444. Από την στιγμή της εκλογής του καταπολέμησε τους εν Αλεξάνδρεια Νοβατιανούς και τους Ιουδαίους (Σωκράτης 7, 7-13). Παρά τα επί Θεοφίλου συμβάντα, στην Αλεξάνδρεια υπήρχαν ακόμη αρκετοί Εθνικοί και στον Κάνωπο. Ο Άγιος Κύριλλος μετακόμισε εκεί (Αμπουκύρ) τα λείψανα των μαρτύρων Κύρου & Ιωάννου και τοποθέτησε αυτά στον υπό του Θεοφίλου ανεγερθέντα ναό των Ευαγγελιστών. Έκτοτε μέγα προσκύνημα απέβη ο ναός αυτός. Εκεί συνεχώς ο Κύριλλος τελούσε την θεία λειτουργία και κήρυττε τον θείο λόγο. Η ειδωλολατρία εξαφανίστηκε από τον Κάνωπο.

Αλλά στην Αλεξάνδρεια οι Εθνικοί έβρισκαν δίκαιη ενίσχυση από την φιλόσοφο Υπατία, θυγατέρα του φιλόσοφου Θέωνος, που προκαλούσε όλη την προσοχή της πόλεως με την σοφία της. Ο Συνέσιος διαπρεπής επίσκοπος Πτολεμαΐδας έγραφε επιστολές προς αυτήν, μαρτυρώντας τον γενικό θαυμασμό προς την σοφή αυτή γυναίκα. Δυστυχώς όμως ο χριστιανικός όχλος διατέθηκε προς αυτήν λίαν δυσμενώς και συνέβησαν γεγονότα που προκάλεσαν την έξαψη αυτού. Πολυάριθμοι δε ήταν και οι Ιουδαίοι στην Αλεξάνδρεια και διάφορα μέτρα του Κύριλλου κατ΄ αυτών εύρισκαν αντιμέτωπο τον τότε έπαρχο της Αλεξάνδρειας Ορέστη, ο οποίος διακοινωνόταν εχθρικά προς τον ιεράρχη.

ΑΙΣΧΡΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ

Με υπόδειξη των Ιουδαίων ο Ορέστης συνέλαβε τον γραμματικό Ιέρακα, φίλο του Αγίου Κύριλλου, ως διακινούμενο να πράξει στάση του λαού και διέταξε να μαστιγωθεί. Μάταια ο Κύριλλος ειδοποίησε τους προύχοντες των Ιουδαίων να μην προκαλούν τέτοια επεισόδια. Αλλά εκείνοι αποθρασύνθηκαν και την νύχτα προκάλεσαν μεγάλες ταραχές διαδίδοντας την φήμη ότι πυρπολούνταν ο ναός του Αγίου Αλεξάνδρου. Τρέχοντας οι χριστιανοί να σώσουν τον ναό έπεσαν σε ενέδρα των Ιουδαίων οι οποίοι και φόνευσαν πολλούς. Ο άγιος Κύριλλος την άλλη μέρα κάτασχε τις συναγωγές των ιουδαίων και βοηθούμενος από τον λαό απέλασε τους Ιουδαίους από την Αλεξάνδρεια δημεύοντας και την περιουσία των πρωτουργών των δολοφονιών έναντι των χριστιανών. Ο Κύριλλος όπως φαίνεται διενέργησε βάση ειδικών δικαιωμάτων του πάπα Αλεξανδρείας. Αλλά ο έπαρχος Ορέστης διαμαρτυρήθηκε προς τον αυτοκράτορα και μάταια ο Κύριλλος με πρεσβεία και με προσωπική συντυχίας ζήτησε να ομιλήσει με τον πρώτον διότι εκείνος δεν τον δέχονταν. Ο Ορέστης αγέρωχα απέκρουε κάθε συνδιαλλαγή τηρώντας συνεχώς στάση εχθρικότατη προς τον Κύριλλο.

Πολλοί από τους μοναχούς της Νιτρίας εξ αλόγου ζήλου κινούμενοι ήλθαν στην Αλεξάνδρεια να υπερασπίσουν τον επίσκοπο κατά του έπαρχου. Μια μέρα αφού τον επισκέφτηκαν άρχισαν να τον αποκαλούσαν ειδωλολάτρη, αλλά εκείνος δε αποδιώκοντας την επίθεση στον Κύριλλο έλεγε διαμαρτυρόμενος ότι βαπτίστηκε στην Κων/πολη από τον πατριάρχη Αττικού. Ένας εκ των μοναχών ο Αμμώνιος έρριψε μια πέτρα στο κεφάλι του Ορέστη τραυματίζοντάς τον και προκαλώντας πανικό των παρευρισκόμενων. Αλλά μετά από λίγο ο Αμμώνιος συλλαμβάνεται βασανίζεται στην ανάκριση και πεθαίνει. Ο Κύριλλος πήρε τον Αμμώνιο και τον ονόμασε μάρτυρα. Δυστυχώς αυτή η ασυμφωνία Κυρίλλου και Έπαρχου είχε κι άλλο θύμα εκτός τους Αμμωνίου. Την περίφημο Υπατία. Επειδή σε αυτήν φοιτούσε ο Ορέστης και επειδή νομίσθηκε από το πλήθος ότι αυτή υπέθαλπε το μίσος έναντι του Ορέστη κατά του επισκόπου μια μέρα του Μαρτίου 416 ή 415, επιστρέφοντας επί δίφρου εις το σπίτι της ο όχλος την συνέλαβε και αφού εν αλαλαγμό την έσυρε στο Καισάρειο, γδύνοντας την και με όστρακα σκληρά την έγδαραν φονεύοντάς και διασπώντας της τα μέλη. Έπειτα την έσυραν στην τοποθεσία Κιναρώνα και την έκαψαν.

Κατά μια παρόμοια εκδοχή όταν ξέσπασε διαμάχη μεταξύ του έπαρχου της πόλης Ορέστη και του Πατριάρχη Κυρίλλου, διότι ο Άγιος υπερασπιζόταν τους χριστιανούς της πόλης, που διώκονταν από τους Εβραίους (βλέπε άνωθι), η Υπατία θέλησε να μεσολαβήσει ανάμεσα στους δύο και να βοηθήσει στην ειρήνευση της πόλης. Τότε άνθρωποι που δεν ήθελαν την ειρήνευση την άρπαξαν με τη βία από το σπίτι της, την δολοφόνησαν και την έκαψαν. Οι άνθρωποι αυτοί δεν είχαν καμία σχέση με τους χριστιανούς της περιοχής, αλλά ήταν βαλμένοι να συντηρούν την έχθρα μεταξύ των δύο στοιχείων της πόλης και πληρώνονταν γι' αυτό (Βίος του Αγ. Κυρίλλου Αλεξανδρείας). Κατά την ΤΟΜΗ MLS Multimedia Εβραίοι σκότωσαν την Υπατία ώστε να δημιουργήσουν μίσος των Εθνικών κατά των χριστιανών και να συνεπικουρήσουν δηλαδή την Εθνική μερίδα υπέρ τους με έμμεσο τρόπο.

Ο φόνος της Υπατίας περιγράφεται στα γραπτά του χριστιανού ιστορικού του 5ου αιώνα Σωκράτη του Σχολαστικού με αποτροπιασμό:

"Όλοι οι άνθρωποι την σεβόταν και την θαύμαζαν για την απλή ταπεινοφροσύνη του μυαλού της. Ωστόσο, πολλοί με πείσμα την ζήλευαν και επειδή συχνά συναντούσε και είχε μεγάλη οικειότητα με τον Ορέστη, ο λαός την κατηγόρησε ότι αυτή ήταν η αιτία που ο Επίσκοπος και ο Ορέστης δεν γινόταν φίλοι. Με λίγα λόγια, ορισμένοι πεισματάρηδες και απερίσκεπτοι κοκορόμυαλοι με υποκινητή και αρχηγό τους τον Πέτρο, έναν οπαδό αυτής της Εκκλησίας, παρακολουθούσαν αυτή τη γυναίκα να επιστρέφει σπίτι της γυρνώντας από κάπου. Την κατέβασαν με τη βία από την άμαξά της, την μετέφεραν στην Εκκλησία που ονομαζόταν Caesarium, την γύμνωσαν εντελώς, της έσκισαν το δέρμα και έκοψαν τις σάρκες του σώματός της με κοφτερά κοχύλια μέχρι που ξεψύχησε, διαμέλισαν το σώμα της, έφεραν τα μέλη της σε ένα μέρος που ονομαζόταν Κίναρον και τα έκαψαν." «αποδύσαντες τε την εσθήτα οστράκοις ανειλον και ψεδηλόν διασπάσαντες επί του καλούμενου Κυναρίωνα τα μέλη σύραντες πυρί κατηνάλωσαν» !!!!!!.

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΕΝΑΝΤΙ ΚΥΡΙΛΛΟΥ

Το τραγικότατο αυτό γεγονός αναμφίβολα καταλύπησε τον Άγιο Κύριλλο αλλά αυτός κατηγορήθηκε ότι υποκίνησε τον όχλο. Την κατηγορία αυτήν διατύπωσε μετά ένα αιώνα ο ακμάζων Εθνικός φιλόσοφος Δαμάσκιος αλλά χωρίς αποδείξεις. Ο δυσμενώς διακείμενος προς τον Κύριλλο εκκλησιαστικός ιστορικός Σωκράτης (7,15) μας πληροφόρησε ότι επί κεφαλής του όχλου που δολοφόνησε την Υπατία ήταν ο αναγνώστης Πέτρος και ότι αυτό το γεγονός «ου μικρόν μώμον Κυρίλλω και τη Αλεξανδρέων εκκλησία ειργάσατο», δεν είπε όμως ότι ο Κύριλλος ήταν ο αίτιος του φόνου της Υπατίας. (παρ’ ταύτα το έγκλημα παραμένει έγκλημα)

ΓΙΑΤΙ Ο ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΘΩΟΣ

Αλλά από τις 28 Σεπτεμβρίου 416 εκδόθηκε από τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο Β’ νόμος περί των κληρικών και των "παραβαλάνων" της Αλεξάνδρειας. Οι "παραβαλάνεις", αποτελούσας ειδικό σώμα 500 ανδρών ευρισκόμενο υπό της εντολές του Αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας υπήχθησαν δια του αυτού νόμου υπό την δικαιοδοσία του έπαρχου Αλεξανδρείας. Ως δικαιολογία της μεταβολής αυτής ήταν ότι το σώμα αυτό ενέσπειρε τον τρόμο και την φρίκη στην Αλεξάνδρεια δια των αταξιών αυτού. Ο Λαός της Αλεξάνδρειας ζήτησε από τον αυτοκράτορα στέλνοντας του πρεσβεία να λάβει τα μέτρα του κατά των

παραβαλάνων. Είναι προφανές ότι το διάβημα αυτό αφορούσε τα γεγονότα της Υπατίας. Αλλά αξιοσημείωτο είναι ότι η πρεσβεία αυτή του λαού ζήτησε από τον αυτοκράτορα όπως διατάξει ώστε να μην απομακρυνθεί από εκεί ο Αρχιεπίσκοπός τους Κύριλλος. Η αίτηση αυτή οφείλεται στο γεγονός ότι όταν ο αρχιεπίσκοπος Κύριλλος έλειπε της Αλεξάνδρειας οι "παραβαλανείς" προέβαιναν σε ταραχές. Σημειωτέον δε ότι το διάβημα του λαού της Αλεξάνδρειας προήλθε από οπαδούς του Ορέστη και όχι του Κύριλλου και από φίλους του Ορέστη προέρχονταν και η πρεσβεία και όχι από εκείνους τους Κύριλλου.

Άγαλμα της θεάς Ίσιδας, 6ος αιώνας π.Χ., Μουσείο Καΐρου.

Σε αυτήν την επιστολή δεν γίνονταν ούτε ένας υπαινιγμός για την ενοχή του Κύριλλου. Αλλά αντιθέτως η πρεσβεία με σεβασμό εκφράστηκε γι αυτόν και δια των αιτήσεων της μαρτυρούσε ότι η διαρκής παρουσία αυτού στην Αλεξάνδρεια θεωρούσε ως εγγύηση για την συγκρατήσεως της τάξεως και την συγκρατήσεως των παραβαλάνων και της προλήψεως νέων αιματηρών επεισοδίων. Ο Αυτοκράτορας Θεοδόσιος έκρινε σκόπιμο να υπάγει αυτούς κάτω από τις διαταγές του Έπαρχου. Από δε τις λεπτομέρειες καθίσταται αναντίρρητο ότι ο Κύριλλος κατά την διάρκεια της δολοφονίας της Υπατίας απουσίαζε από την Αλεξάνδρεια. Οι εχθροί του Κύριλλου Νεστοριανοί συνυφαίνοντας πλήθος κατ’ αυτού κατηγορίες ουδέποτε τόλμησαν να υπαινιχθούν ότι αυτός υπήρξε ο ηθικός αυτουργός του εγκλήματος. Φαίνεται δε μάλλον ότι ο φανατισμός του έπαρχου Ορέστη συνετέλεσε εις την έξαψη του φανατισμού των παραβαλάνων, των μοναχών και του αιγυπτιακού όχλου ο οποίος από την εποχή του Θεόφιλου διατέθηκε δυσμενέστατα κατά των εμμενόντων εις την Εθνική θρησκεία Ελλήνων της Αλεξάνδρειας. Δυστυχώς οι αιματηρές σκηνές ήταν συνηθισμένες στην πόλη αυτή

Το ενδιαφέρον όμως της υπόθεσης, είναι κάτι που οι Ειδωλολάτρες το αποκρύπτουν περί της Υπατίας:

Ο Συνέσιος ο Κυρηναίος (+416), καθηγητής και θαυμαστής της Υπατίας, μέσα από την αλληλογραφία του με την Υπατία άφησε την πληροφορία ότι η νεοπλατωνική φιλόσοφος είχε εκφράσει την επιθυμία της να γίνει χριστιανή "ποθώ γαρ χριστιανή αποθανείν". Όχι μόνο λοιπόν δεν υπήρχαν θρησκευτικοί λόγοι του φόνου της Υπατίας, αλλά ο φόνος αυτός εργάσθηκε κατά της Χριστιανικής Εκκλησίας, επειδή η θαυμάσια αυτή γυναίκα, αγαπούσε τον Χριστό και την Εκκλησία Του.

Γι’ αυτό η Εκκλησία την τιμά ως Χριστιανή, και μάλιστα ως ΑΓΙΑ, επειδή είχε την πρόθεση να βαπτισθεί και δεν πρόλαβε λόγω της δολοφονίας της. Τιμάται με το όνομα: Αγία Αικατερίνη, στις 12 Ιουλίου (Για την ταύτιση Αγίας Αικατερίνης και Υπατίας, δες το βιβλίο της Μ. Dzielska, σς. 209/210. Πρβλ. R. Richardson, The Starlovers, N.Y. 1967. Επίσης, το βιβλίο «Παγανιστικός Ελληνισμός ή Ελληνορθοδοξία;» π. Γ. Μεταλληνού, Εκδ. Αρμός 2003).

ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΕΝΑΝΤΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

Τα πάθη μάλλον εκείνο τον καιρό πρέπει να ήταν κατά περιόδους οξύτατα διότι αργότερα τα επεισόδια συνεχίστηκαν και με τους μονοφυσίτες. Το 457 ο φανατικός όχλος των μονοφυσιτών εισήλθε στο βαπτιστήριο του Καισαρείου όπου βρίσκονταν ο Προτέριος και αφού τον φόνευσαν τον έκαψαν στον Ιππόδρομο. Το αίμα του αγίου Προτέριου διάνοιξε αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ των Ορθοδόξων της Αιγύπτου (που ονομάζονταν Μελχίτες διότι ακολουθούσαν τους βασιλείς της Κωνσταντινούπολης υποστηρίζοντας την Δ’ οικουμενική σύνοδο), και των μονοφυσιτών Κοπτών, Διοσκοριτών (αργότερα ονομάστηκαν Ιακωβίτες εκ του Ιακώβου του Ζανζάλου)

Η ΣΟΦΗ ΑΓΙΑ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ & ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ

Η Αγία Αικατερίνη είναι ένα άλλο θύμα της εποχής των ακραίων συμπεριφορών και των θρησκευτικών αναβρασμών. Σίγουρα ο θάνατός της είναι της ίδιας βαρύτητας τόσο όσο και ο θάνατος της περίφημης και όμορφης φιλοσόφου Υπατίας. Δυστυχώς δεν πέθανε μόνη της. Στον «άλλο κόσμο» την συνόδευσαν μαρτυρώντας ως χριστιανοί 200 στρατιώτες, 50 ρήτορες, ο Πορφύριος και η Αυγούστα.

Αικατερίνη= εκ του «αει καθαρινά», πάντοτε αγνή. Αγία μεγαλομάρτυρας και πάνσοφος. Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια «εκ βασιλικού γένους» ως θυγατέρα του βασιλίσκου Κώνστου, περί τα τέλη του 3^ου αιώνα. Ενάρετη και «την όψιν περικαλλής» εκπαιδεύτηκε εις όλες τις σοφίες, ήταν κάτοχος της ελληνικής και της λατινικής φιλολογίας, πολλών ξένων γλωσσών, της φιλοσοφίας, της ρητορικής και των μαγικών τεχνών. Εισήλθε εις την χριστιανική πίστη αφού αποτίναξε την ειδωλολατρία και έγινε μεγάλος κήρυκας του Χριστιανισμού πείθοντας πλείστους Εθνικούς να εκχριστιανιστούν.

Ο Βασιλιάς Μαξέντιος ή ο Μαξιμίνος κατά άλλες πηγές, διέταξε 50 ή 100 ρήτορες να την πείσουν να εγκαταλείψει την Χριστιανική πίστη αλλά αυτή με την πολύ μεγάλη ευγλωττία της έπεισε τους 50 ρήτορες να γίνουν Χριστιανοί. Ο Βασιλιάς τότε αγρίεψε και διέταξε «αυτίνα πυράν κατά μέσην αναφθήναι την πόλιν και ταύτην τους 50 ρήτορες εμβληθήναι»

Η Αικατερίνη επίσης φυλακίσθηκε μετά θαυμαστής καρτερίας υπομένοντας πιέσεις και κακουχίες, δυναμώνοντας την πίστη της εις τον Χριστό. Στην φυλακή την επισκέφτηκε η σύζυγος του βασιλέως Μαξεντίου, ακολουθούμενη από φρουρά 200 στρατιωτών έχοντας επί επικεφαλής τον Πορφύριο ή Πορφυριώνα. Τόσο η Αυγούστα όσο και ο Πορφύριος με τους στρατιώτες δια πειστικότατης ευγλωττίας της Αικατερίνης, προσηλυτίσθηκαν στον Χριστιανισμό για αυτό και κατά διαταγή του αυτοκράτορα αποκεφαλίστηκαν. Τέλος ήρθε και η ώρα της Αικατερίνης η οποία υποβλήθηκε σε φρικτά βασανιστήρια, τα οποία υπόμεινε «μεθ’ υγιούς πάνυ και αταράχου της καταστάσεως». Αφού μαστιγώθηκε δια βούνευρου, τοποθετήθηκε σε τροχό, δηλαδή σε μηχάνημα που κατάληγε σε αιχμηρούς ήλους που κινούνταν δια μέσω σχοινιού και τροχάλων, αλλά κατά Θείαν ευδοκία ο τροχός καταστράφηκε. Τότε διατάχθηκε ο αποκεφαλισμός της από τον αυτοκράτορα κατά τον οποίο οι παρόντες «γάλα είδον αντί αίματος να ρέει κατά γης». Το έτος του μαρτυρίου της τοποθετείτε το 305 ή 307. Κατά την παράδοση δε άγγελος μετέφερε το άψυχο σώμα της στο όρο Σινά, «το εκείνης σώμα προς το Σινά προπέμπει», όπου στην ύψιστη κορυφή 2602 μ. φτιάχτηκε μικρός πλινθόκτιστος ναός. Εκεί έμεινε το λείψανο επί αιώνες, ώσπου οι μοναχοί που διέμεναν εκεί τον 9^ο αιώνα είδαν όραμα και διατάχτηκαν να το κατεβάσουν και να το τοποθετήσουν στην μονή του Σινά. Εκεί τοποθετήθηκε στον ιερό της ναό, μέσα σε πάλλευκη μαρμάρινη θήκη όπου από πάνω του καίνε 9 ολόχρυσα καντήλια. Ο ναός αυτός ιδρύθηκε τον 6^ο αιώνα από τον Ιουστινιανό και είναι ο ναός της «Μεταμορφώσεως του Σωτήρα» που πολλοί ονομάζουν της Αγία Αικατερίνης.

Η ιστορική πραγματικότητα της Αγίας Αικατερίνης δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Ο Ευσέβιος (Εκκλ. Ιστορ. 8, 14) ομιλεί για μια λαμπρότατη και επισημότατη Αλεξανδρινή η οποία απέκρουσε τις ακόλαστες προτάσεις του Μαξίμου και τιμωρήθηκε με δήμευση της περιουσία της και την οποία αναφέρει ως Αικατερίνη αλλά αυτό θεωρήθηκε αργότερα ανακριβές όχι μόνο διότι ο Ρουφίνος την κατονομάζει ως Δωροθέα αλλά και γιατί ο Ευσέβιος δεν αναφέρεται εις τον μαρτυρικό της θάνατο ανάλογα με την Αγία Αικατερίνη. Ο δε Βαρόνιος προσπάθησε αυθαίρετα τα ταυτίσει την Δωροθέα και την Αικατερίνη ως το αυτό πρόσωπο.

Η γιορτή της Αγίας Αικατερίνης είναι στις 24 Νοεμβρίου όπου μαζί της εορτάζεται η μνήμη της Αυγούστης, συζύγου του βασιλέα η οποία «τιμηθείσα θνητού συζύγου βασιλέως, άφθαρτον εύρε νυμφώνα βασιλέως». Μαζί τους επίσης συνεορτάζετε η μνήμη των 50 ρητόρων, των 200 στρατιωτών και του Πορφύριου.

Ο ΘΕΟΣ ΚΑΝΩΒΟΣ, Ο ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ και ΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ

Το κάτωθι αποτελεί μια αφήγηση σκοτεινών γεγονότων της ιστορίας τα οποία έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον όσο αφορά 1) την δημιουργία θεοτήτων εις τον Εθνικό κόσμο 2) την πίστη εις θαύματα και ιάσεις εις τον Εθνικό κόσμο οι οποίες δεν γίνονται πιστευτές από μερικούς νέο-Εθνικούς (!) σε μια προσπάθεια αποβολής και καταπολεμήσεως του «υπερφυσικού» και κατά συνέπεια των θεών ή του Θεού που δρα εκτός φύσεως (βλέπε και Ι.Χ.Θ.Υ.Σ.) 3) την «κολπατζίδικη» διάδοση του θεού Κάνωβη επί των Χαλδαίων από Εθνικό ιερέα 4) την «απόλυτη» ελληνικότητα του Ιουλιανού κατά Εθνικούς 5) την αρχαία μαγγανεία - μαγεία σε σχέση με μερικούς μόνο φιλοσόφους 6) την διαλεύκανση των νέο-Εθνικών κατηγοριών περί των μοναχών του Κάνωβη της Αιγύπτου.

Αμέσως μετά το ακρωτήριο Ζεφύριο (Αλεξάνδρεια) υπήρχε σημαντική πόλις η Καχ - Νουβ εξελληνισμένη σε Κάνωβο ή Κάνωπο. Η φαραωνική ονομασία σημαίνει «χρυσό έδαφος» όπως πληροφορήθηκε από ιερείς και ο ρήτορας Αριστείδης. Κατόπιν πλάστηκε ο μύθος ότι εκεί πέθανε ο οφιόδηκτος ο κυβερνήτης του πλοίου του Μενέλαου Κάνωβος ο Αμκκλαίου (στραβ. Σκαταίος, Κύνων κατά Φώτιο).

Ο κόλπος έγινε περιώνυμος χάρη στο ιερό του ιατήρα Σέραπι «πολλή αγιστεία τιμώμενον και θεραπείας εκφέρου ώστε και τους ελλογιμωτάτους άνδρας πιστεύειν και εγκοιμάσθαι αυτούς υπέρ εαυτών ή έτερους. Συγγράφουσι δε τινες και τας θεραπείες, άλλοι δε αρετές των λογίων». Κυρίως όμως η πόλη ήταν κέντρο των οργίων. «Αντί πάντων δ’ εστίν ο των πανηγυριστών όχλοι των εκ της Αλεξάνδρειας κατιόντων τη διώρυγι. Πάσα γαρ ημέρα και πάσα νυξ πληθύει των εν της πλοιαρίοις καταυλουμένων και κατορχουμένων ανέδων μετά της εσχάτης ακολασίας και ανδρών και γυναικών, των δ’ εν αυτώ την Κανώβω καταγωγάς εχόντων επικειμένας της διωρύγι προς την τοιαύτην άνεσιν και αυτυχίαν» Στρ. 1ζ’ 801. Ο Ανακρέων 60 π.Χ. ονομάζει την Κάνωπο ως «μεστήν ερώτων».

Επί Ρωμαίων ο κανωβικός Σέραπις διαπλάστηκε σε ιδία θεότητα παντοδύναμη του Κάνωβου και φαίνεται δε ότι υπήρχε και άρρεν και θήλυς θεότητα Κάνωβος.

Ο Ρουφίνος στην Εκκλησιαστική Ιστορία αφηγείται «ποτέ ως λόγος, Χαλδαίοι τον ίδιο θεόν ος έστι το πυρ, αποσεμνύοντες πανταχού περιέφερον, ώστε τας θεοίς πασών των επαρχιών συμβεβληκεναι, και τον νικώντα εκείνον παρά πάντων νομίζεσθαι θεόν, των μεν ουν άλλων επαρχιών οι θεοί από χαλκού ή άργυρο ή ξύλο ή λίθο ή άλλης τοιαύτης ύλης ετύγχανον ιδρυμένοι, ώστε πανταχού τα πυρ αναγκαίον νικάν, τούτο ακούσας ο ιερεύς ο του Κάνωπου πανούργου τι τιούτου ενεθυμήθη, υδρίαι εν τοις μέρεσι τις Αιγύπτου ειώθασι, γένεσθαι οστρακίναι, τρήσεις έχουσι λεπτάς συνεχές, ώστε δια των τρήσεων εκείνων το τεθωλομένων ύδωρ δυιλιζόμενων αποδίδαισθαι καθαρωτάτου. Εκ τούτων, των υδρίων μια λαβών ο του Κανώπου ιερεύς και τας τρήσεις εκείνας αποφράξας κηρώ και διάφοροις ζωγραφήσας χρώμασι, πληρώσας ύδατος έστησεν εις θεόν και αποταμίων παλαιού αγάλματος την κεφαλή όπερ ελέγετο Μενελάου τινός κυβερνήτου γεγενήσθαι επιμελώς επιθως ήρμοσες αυτήν τω αγάλματι. Παραγένοντο μετά ταύτα οι Χαλδαίοι, ανήρθει το πυρ και ο μπρος δι ου αι τρήσεις ετύγχανον πεφραγμένοι διελύετο, της δε υδρίας ιδρώσης και το ύδωρ δια των τρήσεων εκβαλλούσης εσβένυτο το πυρ. Ούτω τε την πανουργία του ιερέως ο Κάνωβος των Χαλδαίων νικητής αναδείχθει και από τότε λοιπόν ως θεό τιμάτο.». Δηλαδή λόγω της πονηρίας του ιερέα του Κάνωβη με το νερό που βγήκε από την υδρία λόγω της φωτιάς έσβησε η τελευταία. Αυτό θεωρήθηκε θαύμα του θεού και έτσι έγινε αποδεκτός από τους Χαλδαίους.

Ο Κάνωβης βρήκε μεγάλη υποστήριξη από τον Ιουλιανό και ίδρυσε εκεί Ωδείο διατάζοντας τον έπαρχο Εκδίκιο να συγκεντρώσει εκεί τους εκλεκτότερους μουσικούς νεανίες χορηγώντας τους από τον θησαυρό και να ορίσει βραβεία προς ενθάρρυνση των σπουδών τους. Από τον Ρουφίνο μαθαίνουμε ότι ο ναός έγινε διδασκαλείο των Αιγυπτιακών γραμμάτων η δε θεραπευτική ξεφυλλίσθηκε σε μαγεία την οποία δίδασκε ο Αντωνίνος υιός του Αιδέσιου του φιλοσόφου και της Σωσίπατρας της περιβόητης μάγισσας. Ο Αντωνίνος απόκτησε τόση φήμη αγιότητας και σοφίας ώστε όταν πέθανε το 380 ο θάνατος του θεωρήθηκε προάγγελος συμφορών της ειδωλολατρίας. Ο Θεόφιλος κατάστρεψε τα ιερά στην Κάνωβη και ίδρυσε εκκλησίες και μοναστήρια. Ο Εθνικός Ευνάπιος λέει ότι «ήσαν άνδρες μεν κατ’ είδος ο δε βίος αυτών σκώδης». Φυσικά ο λαός και τα υλικά της περιοχής του Κάνωβη δεν ήσαν ακόμη ικανά για να φτιάχνουν άγιους. Αιτία η οποία μπορεί να αναζητηθεί αποκλειστικά στις «εσχάτες ακολασίες» κατά Στράβωνα που συνέβαιναν στην περιοχή αυτή των Εθνικών χρόνων. Εξάλλου ο Εθνισμός είχε και τους ανάλογους θεούς.

ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ ΒΙΟΣ

Αλλά θα μπορούσε όλοι οι μοναχοί να έχουν τις ίδιες ιδιότητες την εποχή εκείνη; Φυσικά και απολύτως όχι. Αναμφίβολα από τα σπουδαιότερα γεγονότα της ιστορίας της εκκλησίας της Αλεξάνδρειας αποτελεί η εμφάνιση η ανάπτυξη και η διοργάνωση του μοναχικού βίου. Συνήθεια όχι μόνο καθαρά χριστιανική.

Ήδη κατά το διωγμό του Δεκίου ο άγιος Παύλος ο Θηβαίος αποχώρησε εις την έρημο και έγινε ο πρόδρομος μεγάλων μοναχών οι οποίοι συντέλεσαν στην ανάπτυξη του μοναχικού βίου. Από αυτούς αναδείχθηκε προς την υπερ-θαυμαστή του άσκηση ο αποκληθείς Αντώνιος ο κατ’ εξοχήν πατέρας του μοναχικού βίου. Όταν ζούσε αυτός η Αίγυπτος ήταν γεμάτη από μοναχούς με σπουδαιότερο κέντρο την Νιτρία. Προς τα δυτικά του Δέλτα και αρκετά μακριά και νοτίως της Αλεξάνδρειας διανοίγονταν νοτιοανατολικά και βορειοανατολικά ευρεία κοιλάδα που καλύπτοντα από αλατούχων λιμνών. Εκεί ασκούνταν ένας από τους μαθητές του Αντωνίου ο Αββάς Αμούν. Μετά την Νιτρία εκτείνονταν μεγαλύτερη έρημος η των Κελλίων επονομαζόμενη όπου κατέφυγαν αρκετοί από τους μοναχούς. Όλοι ζούσαν με τις διατάξεις του Μ. Αντωνίου αλλά χωρίς να έχουν ηγούμενο. Οι νέοι ασκούμενοι προσκολλιόνταν σε μερικούς πεπειραμένους και καθοδηγούνταν από αυτούς κατ’ αρχάς και μετά ο καθένας μόνος του αναζητούσε την ηθική τελείωση. Αυτά βέβαια γίνονταν πιο εύκολα καθ’ όσον στις τάξεις των ασκητών προσέρχονταν διάφοροι άνθρωποι υψηλής κοινωνικής θέσεως, κληρικοί, πεπαιδευμένοι. Εξηγείται έτσι γιατί εις την Νιτρία δεν διαβάζονταν μόνο οι αγίες γραφές αλλά και άλλα συγγράμματα μεγάλων Αλεξανδρινών διδασκάλων επί των οποίων διεξάγονταν μεγάλες συζητήσεις. Υπήρχαν στην Νιτρία και μέγιστοι καλλιγράφοι που αντίγραφαν τις Αγίες Γραφές. Στην Παλαιστίνη τον μοναχικό βίο μετέφερε ένας μαθητής του Αντωνίου ο Ιλαρίωνας. Αλλά ο μοναχικός βίος από τον τύπο του αναχωρητικού βίου έμελλε να περάσει εις στην πατρίδα του πάλι την Αίγυπτο εις τον κοινοβιακό τύπο.

ΔΙΩΓΜΟΙ ΣΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ

Τα θρησκευτικά πάθη του λαού της Αλεξάνδρειας κατ’ αρχάς πυροδοτήθηκαν από τους Ρωμαϊκούς Εθνικούς διωγμούς με την βοήθεια του κατά τόπους Εθνικού πληθυσμού κατά των χριστιανών. Το μίσος δεν πρέπει να ανήκει εις την χριστιανική θρησκευτική συμπεριφορά αλλά οι διωγμοί σίγουρα εξηγούν γιατί ο χριστιανισμός «είδε» ως εχθρό τον Εθνισμό. Ας μην ξεχνάμε ότι εκείνα τα χρόνια η κατάσταση ήταν πολύ ρευστή ως προς τα θρησκευτικά πιστεύω και ο χριστιανικός όχλος δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ο πρώην Εθνικός όχλος που άλλαξε θεούς εις Θεό.

Η εκκλησία έρχονταν προς μεγάλη ακμή ιδίως από την κατηχητική σχολή. Οι διωγμοί της ρωμαϊκής πολιτείας ήθελαν να ανακόψουν αυτήν την πορεία. Ο Αυτοκράτορας Σεπτίμιος Σεβήρος επισκέφτηκε την Αλεξάνδρεια ερχόμενος από την Παλαιστίνη και εξέδωσε το 202 διάταγμα προς απαγόρευση εις την προσέλευση στον Ιουδαϊσμό. Βλέποντας όμως την ακμή της χριστιανικής εκκλησίας εις την Αλεξάνδρεια που εκδηλώθηκε δια μέσω της σχολής επέκτεινε το διάταγμα και για το χριστιανισμό. Τα αποτελέσματα υπήρξαν τρομερά εις την Αλεξάνδρεια και γενικώς εις την Αίγυπτο. Ο Κλήμης ο Αλεξανδρινός λέει ότι χύθηκε χείμαρρος αίματος (Στρωματείς β’ 125) και αναγκάστηκε ο ίδιος να φύγει από την Αλεξάνδρεια. Εκτός των άλλων μαρτύρησε εκεί και ο πατέρας του Ωριγένη Λεωνίδας. Κατά την έναρξη του διωγμού Έπαρχος της Αιγύπτου ήταν ο Λαίτος ο οποίος επέδειξε μεγάλη σκληρότητα ενάντια στους χριστιανούς για να γίνει αρεστός εις τον αυτοκράτορα. Τον Λαίτο διαδέχθηκε ο το 203 ο Ακύλας, και επί αυτού μαρτύρησαν πολλοί μαθητές του Ωριγένη όπως ο Πλούταρχος, ο Σερήνος που κάηκε ζωντανός ο κατηχούμενος Ηρακλείδης, ο νεοφώτιστος Ήρων, ο Σέρηνος και η κατηχούμενη Ηραΐς. Ο Ωριγένης τους επισκέπτονταν στην φυλακή όπου τους συνόδευε μέχρι το τόπο της καταδίκης ενθαρρύνοντας τους και ενισχύοντας αυτούς. Φαίνεται δε ότι η καταπληκτική πολυμάθεια αυτού εις τον οποίο πρόστρεχαν και Εθνικοί τον έσωσε από βέβαιο θάνατο.

Παρόλο τον διωγμό του Σεβήρου ο χριστιανισμός διαδίδονταν στην Αλεξάνδρεια. Ιδίως αυτό έγινε επί αυτοκράτορα Φιλίππου του Άραβα (244 - 249) μεταξύ των Αιγυπτίων κατοίκων. Αλλά στο τέλος της βασιλείας αυτού οι φανατικοί Εθνικοί της Αλεξάνδρειας ερεθιζόμενοι από ένα ποιητή-μάγο εξεγέρθηκαν κατά των Χριστιανών όπου και έγιναν φόνοι και απερίγραπτα βασανιστήρια στα οποία υποβλήθηκαν οι Χριστιανοί Μητράς, Κόϊντος, Απολλωνία και Σεραπίων. Ο Διονύσιος Αλεξανδρείας περιγράφοντας λέει ότι «ουδεμία οδός, ου λεωφόρος, ου στενωπός ημίν βάσιμος ην, ου νύκτωρ, ου μεθ’ ημέραν αεί και πανταχού πάντων κεκραγόντων».

Η πόλη της Αλεξάνδρειας έμοιαζε να βρίσκεται σαν σε εμπόλεμη κατάσταση η οποία διάρκεσε πολύ. Ακολούθησε επανάσταση που σταμάτησε τον διωγμό αλλά επιδείνωσε την θέση των χριστιανών. Ιδιαιτέρως επιδεινώθηκε η κατάσταση των χριστιανών με τον φρικτό διωγμό επί Δεκίου (249 - 251). Πάρα πολλοί χριστιανοί μαρτύρησαν τόσο στην Αλεξάνδρεια όσο και στην Αίγυπτο. Ο Αρχιεπίσκοπος Διόνυσος αναγκάσθηκε να εγκαταλείψει την Αλεξάνδρεια και τότε πέθανε και ο Ωριγένης στην φυλακή της Τύρου.

Ο διωγμός επαναλήφθηκε επί του αυτοκράτορα Βαλεριανού (253 - 260) που πείσθηκε να καταδιώξει τους χριστιανούς και από ένα μάγο Αιγύπτιο με το όνομα Μακριανός. Ο έπαρχος Αιγύπτου Αιμιλιανός συνέλαβε συν τοις άλλοις και τον Άγιο Διόνυσο που δεν δέχθηκε να προσφέρει θυσία στους Εθνικούς θεούς. Εξορίστηκε γι αυτό αλλά επανήλθε στην Αλεξάνδρεια όταν πλέον ο Βαλεριανός πέθανε. Εκεί βρέθηκε μπροστά σε τρομερές δυσκολίες που προκλήθηκαν από τον εχθρό των χριστιανών Μακριανό που ανακήρυξε αυτοκράτορες τους 2 υιούς του Μακριανό και Κβίντο. Επικράτησε όμως ο Γαλλιηνός (260 - 268) ο οποίος κινήθηκε φιλικά προς τους χριστιανούς και καθαίρεσε τα σκληρά διατάγματα εναντίον τους που είχε διατάξει ο πατέρας του Βαλεριανός.

Γρήγορα όμως η Αλεξάνδρεια έγινε επίκεντρο ταραχών. Ο Έπαρχος Αιμιλιανός αποστάτησε και ανακήρυξε τον εαυτό του αυτοκράτορα αλλά κατατροπώθηκε από τον στρατηγό Θεόδοτο και κλείσθηκε με άλλους του εις το Βρουχείο όπου πολιορκήθηκε. Μεταξύ των εγκλεισμένων ήταν και ο διαπρεπής χριστιανός Αλεξανδρεύς Ανατόλιος ο οποίος κατόρθωσε να διαπραγματευθεί με τον εκτός του Βρουχείου επίσης διακεκριμένο Χριστιανό Ευσέβιο, που έγινε αργότερα πρεσβύτερος Λαοδικείας, και να σώσει τους πολιορκημένους από την σφαγή. Ο Ανατόλιος αργότερα έγινε επίσκοπος της Καισάρειας.

Ο φοβερότερος διωγμός όμως στην Αλεξάνδρεια υπήρξε εκείνος του Διοκλητιανού (284 - 305) που άρχισε το έτος 303. Ο εκκλησιαστικός ιστορικός Ευσέβιος, αυτόπτης μάρτυς περιέγραψε ζωηρά τα βασανιστήρια των χριστιανών και ιδίως της Θηβαΐδος. Ζωντανά επίσης παρουσιάζουν το διωγμό της Αιγύπτου τα “Les actes des Martyrs

de l΄ Eglise Copte) ως και τα μαρτύρια του Διδύμου και της Θεοδώρας, του Τιμόθεου και Μαύρας και του Αγίου Επισκόπου Θμούεως Φιλέα που υπέστη μαρτυρικό θάνατο το 305. Κατά το ίδιος έτος στις 24 Νοεμβρίου μαρτύρησε και η Αγία Αικατερίνη η οποία αποκεφαλίσθηκε μετά από πολλά βασανιστήρια. Νωρίτερα κατά μερικούς μήνες μαρτύρησε στο Κοτυαίο ο Μηνάς της Αιγύπτου που υπηρετούσε ακόμη στην ρωμαϊκή λεγεώνα. Οι Μηνάς και Αικατερίνη έγιναν και οι πολιούχοι της Αλεξάνδρειας και προστάτες της εκκλησίας.

Μαρμάρινη προτομή του Σέραπι, Μουσείο Αλεξάνδρειας

Ο Διοκλητιανός είχε παραιτηθεί το 305 και τα ηνία στην Αίγυπτο ανέλαβε ο Μαξιμίνος. Το 308 εξέδωσε διάταγμα σύμφωνα με το οποίο υποχρεώνονταν όλοι οι χριστιανοί να προσφέρουν θυσία στους θεούς. Αν δεν έκαναν θυσία τότε εξορίζονταν και τους έστελναν εις καταναγκαστικά έργα. Τότε πολλοί επίσκοποι και κληρικοί εξορίστηκαν στην Φαινό της Παλαιστίνης. Αλλά στις 11 Απριλίου του 311 αναγκάστηκε ο Γαλάριος με διάταγμα να αναστείλει τους διωγμούς. Αμέσως μετά την εφαρμογή του διατάγματος από τον Μαξιμίνο επέστρεψαν οι εξόριστοι.

Ο Μαξιμίνος όμως και πάλι κατεδίωκε τους χριστιανούς. Μεταξύ των μαρτύρων ήταν και ο Άγιος επίσκοπος Αλεξανδρείας Πέτρος που συνελήφθη άξαφνα με διαταγή του έπαρχου και αποκεφαλίσθηκε. Πριν γίνει όμως αυτό ζήτησε την άδεια από τους δήμιους του να προσκυνήσει στο τάφο του Αγίου Μάρκου στο Βουκόλιο όπου υπήρχε και ναός. Το μαρτύριο αυτού έγινε στις 25 Νοεμβρίου του 311. Μαζί με αυτόν μαρτύρησαν οι πρεσβύτεροι Φαύστος, Δίος και Αμμώνιος και κατά την ίδια περίπου εποχή οι Επίσκοποι Ησύχιος, Παχώμιος, και Θεόδωρος οι οποίοι είχαν συλληφθεί με τον Φιλέα. Επίσης κατά την εποχή του Μαξιμίνου αναφέρονται και οι μάρτυρες άγιος Κύρος και άγιος Ιωάννης που μαρτύρησαν στην Κάνωπο στις 31 Ιανουαρίου 312 και η αγία Ποταμιάνα, κόρη ωραιότατη η οποία δεν δόθηκε στους ακόλαστους πόθους του Εθνικού κυρίου της, ο οποίος την παρέδωσε ως χριστιανή στον έπαρχο Αλεξανδρείας πείθοντάς τον να την αφήσει ελεύθερη αν δέχονταν τους μιαρούς του πόθους. Υποβλήθηκε εις βασανισμούς πολύτροπους, μετά την άλειψαν πίσσα και την έκαψαν. Ενώ έβραζε η πίσσα της προτάθηκε να δοθεί στον κύριό της αλλά αυτή είπε: «μη γένοιτο ποτέ τοιούτος δικαστής, ος κελέυει ασωτία υποτάσσεσθαι». Με μανία ο άδικος δικαστής διέταξε να ριχθεί λοιπόν στον λέβητα αφού γδυθεί πρώτα. Η Ποταμιαίνα τον εξόρκισε να μην την ρίξουν με μιας στην αναβράουσα πίσσα αλλά να την βάζουν λίγη λίγη ώστε να δείξει τι υπομονή χαρίζει ο Χριστός στους ανθρώπους. Τότε την έβαλαν σιγά σιγά και ξεψύχησε όταν η πίσσα έφτασε στον τράχηλό της.

ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΑΤΕΣ

ΠΡΟΣΟΧΗ: Στο τέλος κάθε σελίδας του Ανώνυμου Απολογητή θα παρουσιάζονται νεοπαγανιστικές και αθεϊστών (δήθεν ελληνιστών) απάτες που έχουν σχέση με το θέμα της σελίδας. Αυτές οι απάτες δεν έχουν σκοπό να βάλουν τα περιοδικά στα οποία εμφανίζονται τα νεοπαγανιστικά ψεύδη, εφόσον ούτως ή άλλως παγανιστές συγγράφουν σε διάφορα ανυποψίαστα εξ αυτών και αυτά δεν εκφράζονται από τις απόψεις των αρθρογράφων, αλλά σκοπό έχουν:

1. να καταδείξουν τον κρυφοπαγανιστή αρθρογράφο ώστε να γίνει γνωστός και

2. είτε ο κάθε ενδιαφερόμενος που αναγιγνώσκει εκ νέου άρθρα του να θέτει τον εαυτό του εν εγρήγορση και να ελέγχει θαρρετά τα ψεύδη του κρυφοπαγανιστή (δήθεν ελληνιστή), αν είναι μελετημένος και έχει πρόσβαση σε πρωτογενή βιβλιογραφία

3. είτε εάν δεν έχει πρόσβαση σε βιβλιογραφία, να μην δείχνει πλέον εμπιστοσύνη στον αρθογράφο εφόσον γνωρίζει πως εκφράζει ψεύδη για να σπιλώσει τον Χριστιανισμό υποστηρίζοντας θέσεις παγανισμού, που όμως δεν είναι σχεδόν ποτέ ξεκάθαρες, αλλά που παρουσιάζονται ως «ελληνικές» μιας και η πλειοψηφία των νεοπαγανιστών ντρέπεται να ομολογήσει δημοσίως την θρησκεία που ακολουθεί και προτιμά να καμουφλάρεται με κάτι οικοιότερο, τον πατριωτισμό, που όμως αρρωστημένα έχει μετατραπεί σε ένα παγανιστικό εθνικισμό.

ΕΞΑΙΡΕΣΗ: εξαιρούνται τα προσωπικά βιβλία του κρυφοπαγανιστή αθρογράφου ή τα έντυπα με καθαρά νεοπαγανιστικό προσανατολισμό, ανάμεσα στα τόσα που κυκλοφορούν στην Ελλάδα.

Κεντρική σελίδα με νέο-παγανιστικές απάτες

Η 1η ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΑΝΤΙΓΡΑΨΕ ΤΟΝ ΤΥΑΝΕΑ

(Κατά: Ευάγγελου Μπεξή, περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 25, σσ. 28, 31, 37-38 )

Αριστερά: Ο Απολλώνιος Τυανέας (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 15, σελ. 28)

Δεξιά: Γεώργιος Τσαγκρινός, Φυσικός Μαθηματικός, Διευθυντής περιοδικού Ιχώρ (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, εκπομπή Οι Πύλες του Ανεξήγητου, Σάββατο 19/11/2005)

Απολλώνιος ο Τυανέας. Ποιοι τον μετέτρεψαν σε «Ναζωραίο»; Μια παραχάραξη της ιστορίας της θρησκείας....

Ένα συντριπτικό κτύπημα δέχθηκε και η ιστορία, η οποία εξυπηρέτησε πέρα για πέρα τους νικητές Χριστιανούς. Παραχαράχθηκε ξεδιάντροπα σχεδόν στο σύνολό της για να κρύψει τα χριστιανικά εγκλήματα, όπως και για να σκεπάσει αδίστακτα τις αμέτρητες κλοπές πνευματικής ιδιοκτησίας που έγιναν κυρίως εις βάρος της Ελληνικής Σκέψης και Σοφίας. Μια περίπτωση παμπόνηρης ιστορικής παραχάραξης είναι και αυτή που έγινε εις βάρος του μεγάλου Έλληνα σοφού Απολλώνιου Τυανέα..

Γίνεται εύκολα κατανοητό λοιπόν γιατί ο Απολλώνιος ήταν κάτι σαν τον Χριστό για τους Εθνικούς. Σε όλα του τα θαύματα υπάρχουν αντιστοιχίες με τα θαύματα πού έκανε ο Χριστός. Ακόμη και τα δύο προαναφερθέντα θαύματα μας θυμίζουν θαύματα του Χριστού. Ο Χριστός είχε κάνει πολλά θαύματα με αποτέλεσμα την εκδίωξη δαιμόνων από ψυχές ανθρώπων. Το προαναφερθέν θαύμα του Απολλώνιου μοιάζει πολύ με αυτό του Χριστού όπου μετά από δυνατές παρακλήσεις μιας Χαναναίας, ο Χριστός εξόρκισε δαίμονα από την ψυχή της κόρης της. Ο Απολλώνιος έκανε το ίδιο με το γιο μιας γυναίκας, ο Χριστός με την κόρη μιας άλλης γυναίκας. Ακόμη και η περίπτωση της αναστάσεως ανθρώπου μάς θυμίζει την ανάσταση του Λαζάρου.

Είναι αλήθεια ότι παρόλο που ο ίδιος ο Απολλώνιος δεν επεδίωξε ποτέ να λατρευθεί για τίποτε περισσότερο παρά μόνο για την ανθρωπιά του, σε πολλές περιοχές του Ελληνικού χώρου λατρεύτηκε σαν θεός, όπου του έκτισαν ναούς και του αφιέρωσαν εικόνες, ακόμη και νομίσματα, όπως ήδη προαναφέραμε.

Έκτος από τον Ιεροκλή που αντιπαραθέτει την προσωπικότητα και την οντότητα του Απολλώνιου του Τυανέα με αυτήν του Ιησού Χριστού, πολλοί μύστες του εσωτερισμού αναφέρθηκαν σε αυτήν την σχέση. Όπως π.χ. ο Μάνλυ Χώλ. Όμως και σύγχρονοι επιστήμονες θρησκειολόγοι εξέτασαν αυτό το θέμα και ίσως μια από τις πιο αξιόλογες εργασίες να είναι αυτή του καθηγητού θρησκειολογίας R. W. Bernard, με τίτλο «Απολλώνιος ο Ναζωραίος». Αφού ο Bernard στην εξαιρετική εργασία του μας περιγράφει την εγκληματική προσωπικότητα του «Μέγα» Κωνσταντίνου, καταλήγει ως έξης: «Δυο αιώνες μετά τον Δομιτιανό ο αρχιδολοφόνος και έκφυλος Κωνσταντίνος κάθισε στον θρόνο της Ρώμης και ενώ σχεδόν όλοι οι προηγούμενοι αυτοκράτορες που μισούσαν τον Απολλώνιο για τις επαναστατικές του και «κομμουνιστικές» δραστηριότητες, ο Κωνσταντίνος τον μισούσε ιδιαίτερα για τις Πυθαγόρειες γνώσεις του και την ασύγκριτη ηθική του. Από την μία ένας Απολλώνιος φυτοφάγος, μακριά από οινοπνευματώδη ποτά και απαράμιλλος σε εγκράτεια και από την άλλη ένας αυτοκράτορας που μπορούσε μετά από διακόσια περίπου χρόνια να επιβληθεί με την βία της εξουσίας στην ακόμα ακμάζουσα μέχρι εκείνη την εποχή διδασκαλία του Απολλώνιου, ζώντας ο ίδιος έκλυτο βίο μέσα στον εκφυλισμό και την ακολασία».

Έτσι λοιπόν συγκέντρωσε στην Νίκαια το 325 όλα τα «ταλέντα» στην παραχάραξη της Ιστορίας και στην κλοπή της πνευματικής ιδιοκτησίας, συνεχίζει όμως ο Μπέρναρντ:

«Το 325 ο Κωνσταντίνος και οι γύρω από αυτόν αποφάσισαν στην Νίκαια να εκμεταλλευθούν την μεγάλη φήμη του Απολλώνιου του Τυανέα και παραχαράσσοντας τις βασικές διδασκαλίες του Έλληνα σοφού να τον υποκαταστήσει μαζί με τον Πυθαγορισμό του με κάποιες δήθεν θεϊκές διδασκαλίες ενός υπερφυσικού Μεσσία, οι όποιες θα ήταν λιγότερο ριζοσπαστικές και περισσότερο συμφέρουσες για την αυτοκρατορία από ότι αυτές του Απολλώνιου. Έτσι εκεί που μέχρι τότε κυριαρχούσε ο Απολλώνιος εγκατέστησαν το νεοδημιουργημένο Σωτήρα τους, δίνοντας του το όνομα Ιησούς, ο όποιος τότε και εκεί άρχισε να προϋπάρχει σαν ιδέα μέσα στα μυαλά του Ιουδαιορωμαϊκου Ιερατείου, πού αργότερα έγινε γνωστό σαν «Πατέρες της Εκκλησίας της Νικαίας». θα συνεχίσει όμως παρακάτω ο Μπερνάντ τονίζοντας ότι από την στιγμή που ο Χριστός πήρε την θέση του Απολλώνιου ο στόχος του Ιουδαιορωμαϊκου Ιερατείου ήταν να καταστρέψει όλα τα ντοκουμέντα τα οποία είχαν σχέση με τον Απολλώνιο όπως και με την Εσσαϊκή πρωτοχριστιανική κοινότητα την οποία ο Απολλώνιος είχε επηρεάσει πολύ σ’ αυτούς τους τρεις αιώνες μέχρι την αυτοκρατορία τοϋ Κωνσταντίνου. Έτσι κατάφεραν να κρατήσουν στο σκοτάδι την αλήθεια και με μία άνευ προηγουμένου κολοσσιαία άπατη έκαναν τον κόσμο να πιστέψει ότι ο Ιησούς και η χριστιανική θρησκεία είχαν ξεκινήσει με τον Χριστό και τους 12 Αποστόλους του, ενώ ή αλήθεια είναι ότι όλα ξεκίνησαν τον 4ο αιώνα μ.Χ. Αυτή ήταν η βασική αιτία που η Αλεξανδρινή Βιβλιοθήκη μετά από την πρώτη καταστροφή της από τον Ιούλιο Καίσαρα, ξανακάηκε, και μαζί με αυτήν και άλλες βιβλιοθήκες ώστε να εξαφανισθούν τα βιβλία πού θα αναφέρονταν σ’ αυτούς τους τρεις πρώτους μ.Χ. αιώνες. Τόση ήταν η επιτυχία αυτού τού σκοτεινού Ιερατείου που κατάφερε σχεδόν για 2000 χρόνια να κράτηση στο μαύρο σκοτάδι όλες τις αποδείξεις σχετικά με τον βίο και την διδασκαλία του Απολλώνιου Τυανέα. Ευτυχώς όμως με την επιστήμη της Ιστορίας, το πιο απαγορευμένο βιβλίο από όλα διεσώθη. Το βιβλίο ήταν «ο βίος του Απολλώνιου του Τυανέως» από τον βιογράφο του Φιλόστρατο. Το βιβλίο κρατήθηκε και φυλάχθηκε μυστικά στην Μ. Ανατολή περισσότερο από 1000 χρόνια από μυημένους Άραβες κόντρα στις προσπάθειες των σταυροφόρων να το ανακαλύψουν και να το καταστρέψουν για λογαριασμό του χριστιανοπαπισμού.»...

Έτσι τελειώνει ο Μπερνάντ και μάλλλον τα σχόλια περιττεύουν. (Πηγή: Γεώργιος Τσαγκρινός, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 15, άρθρο «Απολλώνιος ο Τυανέας», σσ 29, 31, 37, 38)

Μυθοπλάστης: Γεώργιος Τσαγκρινός

Απάντηση: Η απόδειξη πως δεν συζήτησαν κατά την 1η Οικουμενική Σύνοδο «στην Νίκαια το 325 όλα τα «ταλέντα» στην παραχάραξη της Ιστορίας και στην κλοπή της πνευματικής ιδιοκτησίας,», ούτε «εκεί άρχισε να προϋπάρχει σαν ιδέα μέσα στα μυαλά του Ιουδαιορωμαϊκου Ιερατείου» ο Χριστός, που «παραχαράσσοντας τις βασικές διδασκαλίες του Έλληνα σοφού» και «με μία άνευ προηγουμένου κολοσσιαία άπατη έκαναν τον κόσμο να πιστέψει ότι ο Ιησούς και η χριστιανική θρησκεία είχαν ξεκινήσει με τον Χριστό και τους 12 Αποστόλους του, ενώ ή αλήθεια είναι ότι όλα ξεκίνησαν τον 4ο αιώνα μ.Χ.», είναι τα αρχαιολογικά ευαγγέλια που χρονολογούνται στις αρχές του α΄ μισού του 1ου αιώνα μ.Χ. αλλά και ασφαλώς όλα τα σχόλια των Πατέρων στην Κ.Δ που χρονολογούνται στον Β΄ και Γ΄ αιώνα (1)

Σύμφωνα μάλιστα με τους νεοπαγανιστές το σχέδιο του «Ιουδαιορωμαϊκού Ιερατείου» ήταν να «καταστρέψει όλα τα ντοκουμέντα τα οποία είχαν σχέση με τον Απολλώνιο» καταφέρνοντας «σχεδόν για 2000 χρόνια να κράτηση στο μαύρο σκοτάδι όλες τις αποδείξεις σχετικά με τον βίο και την διδασκαλία του Απολλώνιου Τυανέα» αλλά που κατά τις εγκυκλοπαίδειες, Τυανέας και Ιησούς είχαν δικός τους άγαλμα μέσα στον Ιππόδρομο της Κωνσταντινούπολης, πόλης που ιδρύθηκε από εκείνο τον αυτοκράτορα που για τους νεοπαγανιστές «μισούσε ιδιαίτερα» τον Απολλώνιο για «την ασύγκριτη ηθική του» αλλά που για τον ίδιο λόγο δεν «μισούσε αντίστοιχα» τον Ιησού. Μεγάλα ψέματα ή παραδοξότητες μιας παγανιστικής λογικής;

Το «παράδοξο» περί Τυανέα είναι ότι άγαλμα του εν λόγω «Εθνικού» υπήρχε εις τον ιππόδρομο της Κωνσταντινούπολης και αυτό αποτελεί σαφή απόδειξη ότι δεν υπάρχει μετατροπή Τυανέα εις Ιησού σε εκείνους τους καιρούς, αλλά υπάρχει σαφής διαχωρισμός και συνεπώς επιχειρήματα ερωτήσεις τύπου «Ποιοι μετέτρεψαν τον Τυανέα εις Ιησού;» δε στέκουν. Αξιοσημείωτο επίσης είναι ότι ο Ιππόδρομος της Κωνσταντινουπόλεως είναι «Ελληνικού τύπου» και δεν έχει σχέση με τις Ρωμαϊκές αρένες των μονομάχων και αυτό θα πρέπει να κρατηθεί στην μνήμη για την πολιτισμική χροιά του Βυζαντίου Ρωμανίας.

ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ

Τα παγανιστικά θαύματα του Τυανέα μπορεί κανείς να τα δει εδώ και μια ανάγνωσή τους μπορεί εύκολα να οδηγήσουν τον αναγνώστη να εμπεδώσει το συμπέρασμα της Britannica Deluxe 2002 για το εν λόγω ζήτημα: «Η αυτοκρατόρισσα Ιούλια Δόμνα διέταξε τον συγγραφέα Φιλόστρατο να γράψει την βιογραφία του Απολλώνιου, και είναι σχεδόν ξεκαθαρισμένο ότι το κίνητρο αυτής της ενέργειας προέκυψε από την επιθυμία της να αντεπιτεθεί εις την επιρροή της Χριστιανικής πίστεως προς τον ρωμαϊκό πολιτισμό».

Σημειώσεις

1. Ο αριθμός από αυτές τις σημειώσεις της Βίβλου που είναι γνωστές από την πρώιμη Χριστιανική γραμματεία είναι τεράστιος -πάνω από 36.000 σημειώσεις είναι γνωστές πριν από την Σύνοδο της Νίκαιας το 325 μ.Χ. (McDowell, σελ. 52). Ο Sir David Dalrymple κάποτε ρώτησε τον εαυτό του μια ερώτηση: «Ας υποθέσουμε ότι η Καινή Διαθήκη καταστρέφονταν, και κάθε αντίγραφο της είχε χαθεί κατά το τέλος του 3ου αιώνα, θα μπορούσε να ανασυντεθεί από τα συγγράμματα των Πατέρων του Β΄ και Γ΄ αιώνα;». Η απάντησή του; «... καθώς κατέχω όλα τα υπάρχοντα έργα των Πατέρων του 2ου και 3ου αιώνα, ξεκίνησα το ψάξιμο, και μέχρι σήμερα βρήκα ολάκερη την Καινή Διαθήκη, εκτός από 11 στίχους» (McDowell, Josh, EVIDENCE THAT DEMANDS A VERDICT, Vol. I (San Bernardino, CA: Here's Life, 1972), σσ. 50-51)

ΚΩΔΙΚΑΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ & ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ

(Κατά: Μιχάλη Ροδόπουλου, βιβλία «Κώδικας Αποκάλυψη»)

(Κατά: R. W. Bernard, βιβλίο Απολλώνιος Τυανέας, ο Μυστηριώδης άνθρωπος της Βίβλου)

Αριστερά: Απολλώνιος Τυανέας, ο Μυστηριώδης άνθρωπος της Βίβλου, Μετάφραση επιμέλεια Μιχάλης Ροδόπουλος, Bernard Raymond

Μέσο: Η αληθινή αποκάλυψη του Απολλώνιου Τυανέα, Μιχάλης Π. Ροδόπουλος

Δεξιά: Ένα ταξίδι στην μύηση των αρχαίων Μυστηρίων. Η αληθινή ερμηνεία της αποκάλυψης, Μιχάλης Ροδόπουλος.

ΚΩΔΙΚΑΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: Τρία βιβλία θησαυροί μιας συγκλονιστικής αποκάλυψης σωσμένης από τις φλόγες που έκαψαν την βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, την οποία το Ρωμαϊκό ιερατείο κατάστρεψε για να εξαφανίσει όλες τις αναφορές για τον Μυστηριώδη άνδρα του Χριστιανισμού, τον Απολλώνιο Τυανέα, τον ιστορικό Χριστό και Παγκόσμιο Διδάσκαλο του Πρώτου Αιώνα.

Αλήθειες και ψέματα αποκαλύπτονται Τώρα στους Έλληνες για πρώτη φορά, αποδεικνύοντας ότι ο Απολλώνιος ο Τυανέας ήταν ο αληθινός ιδρυτής του Πρώτου Χριστιανισμού και ότι ο «Ιησούς Χριστός» της Καινής Διαθήκης δεν υπήρξε ποτέ, παρά μόνο στην φαντασία των παγανιστών Ρωμαίων κληρικών στην Νίκαια, και των μεταγενέστερα αποκαλούμενων «Πατέρων της Εκκλησίας», που τον επινόησαν σαν υποκατάστατο για τον Απολλώνιο, τον Αληθινό Χριστό. (Πηγή: Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 140 διαφήμιση βιβλίου, σελίδα 39)

Μυθοπλάστες: Bernard W. Raymond & Μιχάλης Π. Ροδόπουλος

Απάντηση: Εδώ

ΠΗΓΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ

1. «Μεγάλη ελληνική Εγκυκλοπαίδεια», τόμοι []

1. Απολλώνιος Τυανέας, ο Μυστηριώδης άνθρωπος της Βίβλου, Μετάφραση επιμέλεια Μιχάλης Ροδόπουλος, Bernard Raymond.

2. Η αληθινή αποκάλυψη του Απολλώνιου Τυανέα, Μιχάλης Π. Ροδόπουλος.

3. Ένα ταξίδι στην μύηση των αρχαίων Μυστηρίων. Η αληθινή ερμηνεία της αποκάλυψης, Μιχάλης Ροδόπουλος.

1.	ΕΙΣΑΓΩΓΗ Άγιος ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, ΕΘΝΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ, ΨΕΥΔΗ & ΣΑΡΑΠΕΙΟΝ (Ανιστόρητοι Εθνικοί αρθρογράφοι, κόψε - ράψε λόγων Αγίου Ιωάννη Χρυσοστόμου, αντιφάσεις και άγνοια αρχαίας Ελληνικής γλώσσας)
2.	ΤΟ ΚΑΙΣΑΡΕΙΟΝ
3.	ΤΟ ΣΑΡΑΠΕΙΟΝ ΤΟΥ ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΥ Το άγαλμα Το όνομα Ο ναός, η βιβλιοθήκη, η καταστροφή & ο εμπρησμός Ο βιβλιοθηκάριος Ζηνόδοτος
4.	ΠΕΡΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΘΕΟΦΙΛΟΥ & ΝΑΩΝ
5.	ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟΝ
6.	ΟΙ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΕΣ & ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥΣ Το τέλος των Βιβλιοθηκών και των βιβλίων τους; Οι καταστροφές των Αράβων Ο ιστορικός που 1^ος υποστήριξε την καταστροφή βιβλίων από τους Χριστιανούς Τι απέγινε η γνώση;
7.	Η ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ «ΕΡΜΕΙΟΥ» & ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΤΟΥ ΚΡΟΝΟΥ
8.	ΤΟ ΑΡΣΙΝΟΕΙΟ, ΤΟ ΖΕΦΥΡΙΟ & ΤΟ ΗΡΩΟ ΤΟΥ ΠΟΜΠΗΙΟΥ
9.	Η ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΥΠΑΤΙΑ & Ο ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ
10.	Η ΑΓΙΑ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ
11.	Ο ΘΕΟΣ ΚΑΝΩΒΟΣ, Ο ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ & ΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ
12.	ΔΙΩΓΜΟΙ
13.	ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΑΤΕΣ ΚΩΔΙΚΑΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ & ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ (Μιχάλης Ροδόπουλος, βιβλία «Κώδικας Αποκάλυψη») (R. W. Bernard, βιβλίο «Απολλώνιος Τυανέας»)
14.	ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ
15.	ΠΗΓΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ

ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ, ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΕΣ, ΓΝΩΣΗ

1.

(Ανιστόρητοι Εθνικοί αρθρογράφοι, κόψε - ράψε λόγων Αγίου Ιωάννη Χρυσοστόμου, αντιφάσεις και άγνοια αρχαίας Ελληνικής γλώσσας)

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

(Μιχάλης Ροδόπουλος, βιβλία «Κώδικας Αποκάλυψη»)

(R. W. Bernard, βιβλίο «Απολλώνιος Τυανέας»)

14.

15.