|
Για ακόμη μια φορά θα δειχθεί η σχέση αρχαίων Εθνικών (δήθεν επιστημονικών) θρησκειών όπως και των θεών τους με ανούσια, μη ορθολογικές και θεολογικές συμπεριφορές όπως και άκρως δεισιδαιμονικές συμπεριφορές του πρωτόγονου ανθρώπου. Ο Χριστός των Ορθοδόξων εκ φύσης του δεν μπορεί να έχει ουδεμία σχέση με τέτοιες γενετήσιες διαστροφές.
|
1. |
ΨΕΜΑΤΑ ΝΕΟΕΘΝΙΚΩΝ |
2. |
ΚΤΗΝΟΒΑΤΕΣ & ΚΤΗΝΗ ΑΡΧΑΙΟΙ ΘΕΟΙ |
3. |
Ο ΙΕΡΟΣ ΓΑΜΟΣ |
4. |
ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΑΤΕΣ |
5. |
ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ |
6. |
ΠΗΓΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ |
Θα άξιζε να πούμε δύο κουβέντες για την έννοια του Θείου και των Θεών. Οι Αρχαίοι Έλληνες μέσα από την ελευθερία της γνώμης και της φιλοσοφικής έρευνας -όποια άποψη ή Σχολή κι αν πάρουμε- φαίνεται να μας οδηγούν στο συμπέρασμα πως έβλεπαν τους Θεούς τους, μέσω της ορθολογιστικής σκέψης, ως επιστημονικές αλήθειες. (Πηγή: Περιοχικό Ιχώρ, τεύχος 45, άρθρο «Δελφοί ο Ομφαλός της Γης», Σπύρος Μακρής, σελίδα 10)
Απολογητής: Άραγε ποιες επιστημονικές αλήθειες εκφράζει ο κατσικοπόδαρος θεός Παν;
Κτηνοβασία = γενετήσιος διαστροφή, κατά την οποία άνδρας ή γυναίκα συνουσιάζεται με ζώο.
Ψυχοπαθολογία: Κτηνοβασία ή ζωοφιλία καλείται η εκ του γενετησίου αισθήματος διαστροφή, κατά την οποία επιζητείται ή μετά κτηνών αφροδίσιος ομιλία.
Σύμπλεγμα θεού Πανός και Αίγας από μάρμαρο (Μουσείο Νάπολης)
Από τον 18ο αιώνα μέχρι σήμερα ότι θεωρούνταν «σκανδαλώδους περιεχομένου» παρέμεινε θαμμένο και κλειδωμένο στους πιο απομονωμένους χώρους του Μουσείου της πόλης, στην λεγόμενη «κρυφή αίθουσα», στην οποία η πρόσβαση ήταν δυνατή μόνο κατόπιν ειδικής αδείας. Τώρα η «πορνογραφική συλλογή», όπως χαρακτηρίστηκε στην πρώτη έκθεση το 1819 είναι ανοιχτή στην δημόσια επίσκεψη. Ο Βανβιτέλι (Vanvitelli) έχει περιγράψει το έργο ως «άσεμνο αλλά όμορφο».Αναφορές για ανάλογες «κρυφές αίθουσες» μουσείων υπάρχουν και στην Ελλάδα. Ο χρόνος θα δείξει αν αληθεύουν ώστε να κατανοήσουμε περισσότερο τους προγόνους μας και ιδίως την αρχαία θρησκεία σε όλες της τις μορφές και όχι όπως παρουσιάζεται από τους μεροληπτικούς «χειρούργους» νέο-Εθνικούς.
Η διαστροφή αυτή είναι γνωστότατη από αρχαιότατους χρόνους και γι’ αυτό στην Μένδη (= τράγος και Παν της Αιγύπτου) ο Ηρόδοτος (ΙΙ, 46) αναφέρει «εἰς ἐπίδειξειν ἀνθρώπων ἀπικομένους» έρωτας προς τον εκεί λατρευόμενο τράγο (κατά τον Dukaure ίσως γίνονταν με την ελπίδα γονιμοποιήσεως τον γυναικών) πράγμα που βεβαιώνει ο Στράβωνας και ο Πλούταρχος, ο οποίος σημειώνει ότι ο τράγος διατηρούσε την προτίμησή του προς τις γίδες, όπως επίσης μαρτυρεί την σχέση ρωμαίας γυναίκας με κροκόδειλο και τις σχέσεις άλλων γυναικών με φίδια. Ο Αθήναιος επίσης βεβαιώνει σχέσεις ανθρώπων και ζώων, ο δε Αιλιανός έρωτες γυναικών με σκύλους, κυνοκεφάλους και τράγους «ἤκουσα οὖτος, κυνοκεφάλους καὶ παρθένοις ἐκμανῆναι καὶ μέντοι καὶ βιάσασθαι ὑπὲρ τὰ μικρὰ μειράκια τοῦ Μενάνδρου ἐν ταῖς παννυχίσιν ἀκόλαστα».
Αριστερά: Ο Μυστικός Συμβολισμός του Μινώταυρου.(Πηγή: Περιοδικό Ιδεοθέατρον).
Δεξιά: Το κεφάλι του ιερού ταύρου της Κρήτης στο Εθνικό Μουσείο Αθηνών. Η λατρεία του ήταν διαδεδομένη και στην Ελλάδα όπου σίγουρα διαδόθηκε από τους ναυτικούς Μίνες. Η προέλευση του είναι σημιτική.
Απολογητής: Ακόμη μια απόδειξη του που οδηγεί η κτηνοβασία των αρχαίων θεών. Στην λατρεία των ζώων. Ακόμη και σήμερα μερικοί υποστηρίζουν, δημοκρατικά τις αντιλέγει, τις ιδέες τους περί των ταύρων και των μινώταυρων. Πάντοτε βέβαια μέσα από το πέπλο του «μυστικισμού» το οποίο αυτοί, αφού απομυστικοποιήσουν, θα είναι πρόθυμοι να τον παρουσιάσουν και πάλι μετά από μερικούς μήνες ως «μυστικού» ώστε διάφοροι «μύστες» αναγνώστες να προστρέξουν για να μάθουν το «μεγάλο μυστικό» της ζωολατρίας. «Με όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις» (λαϊκή σοφία)
Γνωστές είναι του Δία οι μεταμορφώσεις σε κύκνο εις τους έρωτες με την Λήδα και η ιστορία της Ιούς την οποία μετάτρεψε σε λευκή αγελάδα. Στην αρχαιότητα μάλιστα αναφέρονται και απόγονοι τέτοιων διασταυρώσεων όπως η ωραιότατη Ονοσκελία (Στοβ, Ανθολογ. 37) που γεννήθηκε μετά τους έρωτες ενός Εφέσιου, υιού του Δημόστρατου με ένα γάιδαρο και ο Μινώταυρός ο υιός της γυναίκας του Μίνωα Πασιφάης μετά από έρωτες που είχε με ένα Ταύρο και η οποία επωφελήθηκε από ένα κόλπο του Δαίδαλου που την έκλεισε μέσα σε ομοίωμα ταύρου. Στην αρχαία ιστορία επίσης είναι γνωστοί οι μικτοί οργανισμοί π.χ. Κένταυροι και Σφίγγα.
Ότι δε και στους ακόλαστους Ρωμαίους ήταν γνωστή η κτηνοβασία , δυκνείουν ουκ ολίγα χωρία συγγραφέων ιδίως των σατυρικών (Ιουβε. VI, 332, Απουλ. Μεταμ. X 249 κ.λ.π.). Στην τέχνη υπάρχει η εικόνα του Δία με την Λήδα και το σύμπλεγμα σατύρου με γίδα.
Και στους Ιουδαίους την βρίσκουμε αλλά θεωρείται εξόχως μισερά πράξη Λεϋτικόν Κεφ Ιδ΄ «23 καὶ πρὸς πᾶν τετράπουν οὐ δώσεις τὴν κοίτην σου εἰς σπερματισμόν, ἐκμιανθῆναι πρὸς αὐτό. καὶ γυνὴ οὐ στήσεται πρὸς πᾶν τετράπουν βιβασθῆναι, μυσαρὸν γάρ ἐστι.». Λέει το Δευτερονόμιον, Κεφ Κζ΄ «21 ἐπικατάρατος ὁ κοιμώμενος μετὰ παντὸς κτήνους· καὶ ἐροῦσι πᾶς ὁ λαός· γένοιτο.». Τιμωρούνταν δε δια θανάτου Λευϊτικόν (κ’ 15) «καὶ ὃς ἂν δῷ κοιτασίαν αὐτοῦ ἐν τετράποδι, θανάτῳ θανατούσθω, καὶ τὸ τετράπουν ἀποκτενεῖτε. 16 καὶ γυνή, ἥτις προσελεύσεται πρὸς πᾶν κτῆνος βιβασθῆναι αὐτὴν ὑπ’ αὐτοῦ, ἀποκτενεῖτε τὴν γυναῖκα καὶ τὸ κτῆνος· θανάτῳ θανατούσθωσαν, ἔνοχοί εἰσιν.», όπως ορίζεται και στην Έξοδο, Κεφ. Κβ΄ «19 πᾶν κοιμώμενον μετὰ κτήνους, θανάτῳ ἀποκτενεῖτε αὐτούς.» Η ποινή του θανάτου εξακολούθησε επιβαλλόμενη και κατά τον Μεσαίωνα, αναφέρονται δε περιπτώσεις καταδίκης διαφόρων επί κτηνοβασία όπως του G. Garnier για φιλία με κύνα, ήτιος υπέστη και αυτή τον δια πυρός θάνατο, του Dervaille σε απαγχονισμό κ.λ.π. Ο Mantegazza επί τούτοις αναφέρει και περίπτωση γυναικός που κάηκε στην πυρά με τον σκύλο της.
Η Λήδα και ο κύκνος-Δίας. Αρχαίο Ελληνικό ανάγλυφο. Μουσείο Μαδρίτης
Απολογητής: Είναι άξιο προσοχής, ότι οι νέο-Εθνικοί συνεχώς κατηγορούν τον Χριστιανισμό για αντιερωτισμό. Άραγε ο ερωτισμός στο «12θεου» είναι τόσο έντονος που φτάνει μέχρι του σημείου της κτηνοβασίας; Αυτή είναι δηλαδή η εκπαιδευτική και φιλοσοφικά σημασία των αρχαίων θρησκευτικών μύθων; η γενετήσια διαστροφή θεών και ανθρώπων;
Κυρίως η κτηνοβασία είναι συχνή στους πρωτόγονους λαούς (Blamenbach, Bloch, Ploss, Bartels) εκ της ζωώδης κατάστασης στην οποία διαβιώνουν και τις στενότερης σχέσης μετά των ζώων. Άλλωστε και σε αυτά ακόμη τα ζώα, καίτοι η προτίμηση της αφροδίσιας σχέσης μεταξύ ατόμων του ίδιου είδους είναι κοινή, ενίοτε παρατηρήθηκε σχέση προς ζώα άλλου είδους, όπως χοίρου και σκύλου (Buffon), νήσσης και όρνιθας, ψιττακού και καναρίου, ίππου και όνου, όνου και αγελάδος, κυνός και λύκαινας, ταύρου και φορβάδος, κονίκλου και περιστεράς, χηνός και κυνός, κονίκλου και όρνιθας (Reamur) κ.λ.π. Δυστηχώς όμως και παρά πολιτισμένες χώρες παρατηρήθηκε η κτηνώδης αυτή ορμή, καίτοι αυτή σπάνια περιέρχεται σε γνώση των αρχών και του κοινού. Συνήθως την συναντάμε σε αγρότες, ποιμένες που βρίσκονται σε έρημα μέρη, σε ανθρώπους με μικρή διανοητική ανάπτυξη, συνήθως λίγο μεγαλύτερης από εκείνης της ζωώδους, ή και αμόρφωτους και ακαταλόγιστους νεαρής ηλικίας, οι οποίοι βρίσκονται σε συνεχή επαφή με ζώα, κατάσταση που υποθάλπεται από την πρωτογενή κατάσταση στην οποία ζουν, από την παντελή έλλειψη επαφής με γυναίκα ή τέλος από την δεισιδαιμονία ότι διάφορα αφροδίσια νοσήματα μπορούν να ιανθούν καταλιμπανόμενα στα ζώα (Bloch, Moll). Συνήθως όμως τα άτομα αυτά είναι ηλίθια, έκφυλα, επιληπτικά ή βαριοί ψυχοπαθείς (Bloch). Τον βαθμό της διανοητικότητάς τους μπορούν να καταδείξουν τα εξής παραδείγματα: Κάποιος χωρικός, «κατά τα αρχεία του Gross», συλλήφθηκε επ’ αυτοφώρω εξήγησε αυτή την σχέση εκ της απουσίας της γυναίκας του, την οποία δεν ήθελε να απατήσει, άλλος για χοιροφιλία, διότι το ζώο παρακολουθούσε αυτόν πιστά και τον ατένιζε με συμπάθεια. Ο Hirschfeld αναφέρει περίπτωση επιλοχία που τιμωρήθηκε αυστηρά για την προς χοίρο ζωοφιλία του, την οποία δικαιολογών εξήγησε ότι με το στιλπνό και λείο δέρμα του ζώο θυμόνταν την επιδερμίδα της γυναίκας του. Απαντάται δε σε πολλά μέρη· έτσι ο Mirabeau αναφέρει την πράξη να επιτελείται στα Πυρηναία, ο δε Mantegazza σε αγροτικά μέρη της Ιταλίας και άλλοι αλλού.
Και σχέσεις ανδρών με κονίκλους αναφέρονται (Ball, Krafft-Ebnig), χοίρους (Howard), χήνες, νήσσες, όρνιθες, αίγες, αγελάδες, ίππους, όνους, άρκτους. Αναφέρεται δε τουναντίον και εγκύμναση ιδίως κύνων, από κιναίδες, αν και ο κτηνίατρος Bouley αρνείται το δυνατόν τέτοιας σχέσης. Ο Βάφας αναφέρει ερίπτωση έκφυλου άνδρα ονόφιλου, άλλη καλόγερου και Τρίτη υπηρέτη ξενοδοχείου απαγομένου στην αστυνομία που κρατούσε στα χέρια του την κύνα, την «μηδὲν ἐννοοῦσα γυναῖκα αὑτοῦ», όπως γράφει. Σχέσεις γυναικών αφ’ετέρου, εταιρών εις τα πολλά και εκφύλων, αναφέρονται με σκύλους (Plaff), σπανιότατα γαλής (Krauss). Στα «αρχεία του Gross» αναφέρεται περίπτωση ανδρός που καταδικάσθηκε, διότι είχε εκγυμνάσει δια την γυναίκα του κύνα. Σε μερικές από αυτές τις ενώσεις παρατηρήθηκαν και κακώσεις, ο δε Rosse στην Ουάσιγκτων και θάνατο εξ αιμοραγίας. Αυτός ομιλεί και περί ιερόδουλου ονόφιλου και άλλης κυνόφιλου. Ο Krauss και στην Βοσνία αναφέρει φιλίες προς κύνες και γαλάς. Περιττό να τονισθεί ότι τα παραδιδόμενα εξ αυτών των σχέσεων γυναικών με γέννηση κυναρίων κ.λ.π. είναι μύθοι εντελώς αστήρικτοι. Τέλος και πίθηκοι αναφέρονται εκγυμνασμένοι γι’ αυτό (Castelnau)· στους Περουβιανούς μάλιστα επικρατεί η παράδοση ότι η σύφιλη, στην αρχή νόσο των πιθήκων, με αυτό τον τρόπο μεταδόθηκε στους ανθρώπους. Μερικές από αυτές τις έκφυλες γυναίκες αρκούνται σε απλούς χειρισμούς επί των γεννητικών οργάνων των ζώων (Ellis, Noecke, Guillereau).
Πολλές φορές μετά την κτηνοβασία σημειώθηκε και σαδισμός. Έτσι αναφέρεται στην Κίνα στραγγαλισμός ζώων (ορνιθών, νησσών, χηνών) ή και αποκοπή της κεφαλής αυτών, ώστε οι έκφυλοι να απολαμβάνουν εκ του σπασμωδικού θανάτου του ζώου ή από την θέα του ρέοντος αίματος. Ο Thonot αναφέρει περίπτωση έκφυλου που ικανοποιούνταν με την διάνοιξη της κοιλιάς κονίκλου, που το κρατούσε γυναίκα, και της βυθίσεως των χεριών του εντός της αιμορραγούσας κοιλίας του ζώου. Τέτοια σημασία αποδίδουν μερικοί συγγραφείς στην συχνά παρατηρούμενη τυραννία των ζώων , τον στραγγαλισμό τους, τους διάφορους σημειούμενους χειρισμούς επί των γεννητικών τους οργάνων (δια χειρών, ράβδων κλπ), ως και τις βαριές ενίοτε τρώσεις που συναντιόνται σε αυτά.
Από αυτές τις περιπτώσεις μπορεί κανείς να διακρίνει την απλή ζωοφιλία, αν και μερικοί ισχυρίσθηκαν ότι και από την άκρα ζωοφιλία και τις θερμές θωπείες ζώων υποκρύπτεται κάποια αφροδίσια ικανοποίηση. Σε αυτή την ζωοφιλία υπάγεται και η περίπτωση της μετά κροκοδείλου συγκοιταζόμενης γυναικός, για την οποία ομιλεί ο Πλούταρχος, όπως και εκείνη των όφεων, που τους είχαν οι Ρωμαίες γυναίκες. Ο Hirschfeld αναφέρει περίπτωση εικοσιπενταετούς κόρης, η οποία δεν δέχθηκε να παντρευτεί αρχιτέκτονα, για να μην μερίσει με το σύζυγο της αγάπη της για το κανάριο της. Παρόμοια περίπου περίπτωση αναφέρει ο Rohderer, προκειμένου όμως περί ψιττακίου. Ο Hirschwald αναφέρει χορεύτρια μετ’ όφεων, την οποία επιβεβαίωσε αυτόν ότι αυτοί δεν ήσαν άσχετοι προς αφροδίσια ικανοποίηση.
Επί των περιπτώσεων, για τις οποίες γίνεται λόγος, ασχολήθηκε και η τέχνη. Γνωστές είναι οι εικόνες του Διός ως κύκνου και της Λήδας, του συμπλέγματος σατύρου και αιγός (Herculanum) και μερικές ανάγλυφες παραστάσεις.
Το ακαταλόγιστο αυτό των ασχημονούντων, αναγνωριζόμενο σήμερα και τείνει να απαλλάξει αυτούς από κάθε τιμωρία. Η κατάπτωση των εις την θέση του κτήνους παραμένει για αυτούς αρκετή τιμωρία, υπερβάλλοντας δε κάποιος μάλιστα υποστήριξε ότι αυτές οι σχέσεις απαλλάσσουν την κοινωνία από παρόμοιους υπανθρώπους, απόγονων αυτών των έκφυλων. Ο Φρειδερίκος ο Μέγας επί περιπτώσεως στρατιώτη του ιππικού, που συλλήφθηκε νως ιππόφιλος, αρκέσθηκε αντί της αναμενόμενης βαριάς τιμωρίας, να διατάξει την μετάθεσή του στο πεζικό.
Πηγή: Κούζης Αριστοτέλης Π., Καθηγητής της Ιστορίας της Ιατρικής στο Εθνικό Πανεπιστήμιο, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ιε΄, σελίδες 311 – 312
ΠΡΟΣΟΧΗ: Στο τέλος κάθε σελίδας του Ανώνυμου Απολογητή θα παρουσιάζονται νεοπαγανιστικές και αθεϊστών (δήθεν ελληνιστών) απάτες που έχουν σχέση με το θέμα της σελίδας. Αυτές οι απάτες δεν έχουν σκοπό να βάλουν τα περιοδικά στα οποία εμφανίζονται τα νεοπαγανιστικά ψεύδη, εφόσον ούτως ή άλλως παγανιστές συγγράφουν σε διάφορα ανυποψίαστα εξ αυτών και αυτά δεν εκφράζονται από τις απόψεις των αρθρογράφων, αλλά σκοπό έχουν:
1. να καταδείξουν τον κρυφοπαγανιστή αρθρογράφο ώστε να γίνει γνωστός και
2. είτε ο κάθε ενδιαφερόμενος που αναγιγνώσκει εκ νέου άρθρα του να θέτει τον εαυτό του εν εγρήγορση και να ελέγχει θαρρετά τα ψεύδη του κρυφοπαγανιστή (δήθεν ελληνιστή), αν είναι μελετημένος και έχει πρόσβαση σε πρωτογενή βιβλιογραφία
3. είτε εάν δεν έχει πρόσβαση σε βιβλιογραφία, να μην δείχνει πλέον εμπιστοσύνη στον αρθογράφο εφόσον γνωρίζει πως εκφράζει ψεύδη για να σπιλώσει τον Χριστιανισμό υποστηρίζοντας θέσεις παγανισμού, που όμως δεν είναι σχεδόν ποτέ ξεκάθαρες, αλλά που παρουσιάζονται ως «ελληνικές» μιας και η πλειοψηφία των νεοπαγανιστών ντρέπεται να ομολογήσει δημοσίως την θρησκεία που ακολουθεί και προτιμά να καμουφλάρεται με κάτι οικοιότερο, τον πατριωτισμό, που όμως αρρωστημένα έχει μετατραπεί σε ένα παγανιστικό εθνικισμό.
ΕΞΑΙΡΕΣΗ: εξαιρούνται τα προσωπικά βιβλία του κρυφοπαγανιστή αθρογράφου ή τα έντυπα με καθαρά νεοπαγανιστικό προσανατολισμό, ανάμεσα στα τόσα που κυκλοφορούν στην Ελλάδα.
Φιλοκαλία είναι ο έρως προς τα ωραία σώματα. Η ενασχόληση με τα διάφορα αθλήματα αποβλέπει πάντοτε στην διαμόρφωση ωραίων σωμάτων, τα οποία αποδίδουν ωραία επιτεύγματα προς τιμή των ωραίων Ελλήνων Θεών. (Πηγή: Η αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, Ρ. Αναστασάκης, Μ. Βερέττας, Μ. Δημόπουλος, Μ. Καλόπουλος. Μ. Κιουλαφά, Π. Μαρίνης, Χ. Μήνη, Στ. Μυτιληναίος, Γ. Σπυρόπουλος, Ο. Τουτουνζή, Γ. Τσαγκρινός, Εισαγωγή Εύα Αυλίδου, Εκδόσεις Αρχέτυπο, Έκδοση Α΄ Απρίλιος 2002, Θεσσαλονίκη, σελίδα 54)
Μυθοπλάστης: Μάριος Βερέττας
Απάντηση: Υπήρξε το Λύκαιον επίκεντρο μίας εξειδικευμένης τεχνολογίας μεταλλουργικής ή άλλης συναφούς; Υπήρξε το όρος εκείνο που λούεται από τον ήλιο ως γράφουν οι Ρίσπεν και Berard επίκεντρο μίας ηλιακής λατρείας, η οποία έδωσε το όνομά της στην Αρκαδία; Ιδρυτές του Λυκαίου υπήρξαν αναμφιβόλως οι Μινύαι, φύλον ιδιαιτέρως τεχνολογικόν, γνωστόν εκ των επιδόσεων τους εις υψηλά έργα τεχνολογίας (Αποστράγγιση Κωπαϊδας την 3η χιλιετία π.χ., μεταλλοτεχνία στον Ταΰγετο (Αρνα) και τον Αφειδάντιο κλήρο της Τεγέας (Κορυνθείς, Αργοναύται). Αυτοί εισήγαγον την θηριομορφίαν των Αρκαδικών θεοτήτων στην Ελλάδα (Ποσειδών Ίππιος, η Ιππία Μαύρη Δήμητρα της Φιγαλείας και της Μαντινείας, η Δέσποινα της Λυκόσουρας, η Μαύρη Αφροδίτη της Μαντινείας). Αυτοί πρώτοι ελάτρευσαν τον τραγόποδα και κεραόν Πάνα για τον οποίο ο Μακρόβιος στα SATRALIA γράφει: (SATURN. I,22) PAN IPSE SULEM SE ESSE PRUDENTIORIBUS PERMITTIT INTELLIGI. (Πηγή: Αρκαδία, Λύκαιο & Λυκόσουρ, η γενέθλιος κοιτίδα των Αρκάδων, Του Θεόδωρου Σπυρόπουλου, Εφόρου αρχαιοτήτων Αρκαδίας - Λακωνίας Επίκουρου καθηγητού του Πανεπιστημίου Αθηνών [Η ομιλία αυτή, έγινε στις 6 Μαΐου 1996 στο ξενοδοχείο Novotel στην Αθήνα, σε εκδήλωση του Συλλόγου Άνω Καρυωτών «ο Λύκαιος Δίας», με θέμα τα Λύκαια] http://arcadia.ceid.upatras.gr/arkadia/arcadia-hist/topics/likaiolikosoura.htm)
Υπ’ όψιν εκείνων που συνδυάζουν την αρχαία Εθνική πολυθεΐα αποκλειστικά με την ελληνική φιλοσοφία ενώ από την άλλη προσπαθούν να αποκλείσουν την τελευταία από τον βδελυρό κατά νέο-Εθνικούς, χριστιανισμό.
Το σίγουρο είναι ότι και στις χριστιανικές κοινωνίες μύθοι κτηνοβασίας σαν του Δία με την Λήδα έλαβαν την μορφή έξοχων καλλιτεχνικών έργων (βλέπε Ραφαήλ) αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τέτοιες συμπεριφορές απόκτησαν θρησκευτική ευλάβεια.
Εγκυκλοπαίδειες
1. Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια τόμος Ιε΄
Περιοδικά.
1. Δαυλός
2. Corpus, τεύχος
3. Ιδεοθέατρον
Βιβλία
1. Le civilta
2. Η αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, Ρ. Αναστασάκης, Μ. Βερέττας, Μ. Δημόπουλος, Μ. Καλόπουλος. Μ. Κιουλαφά, Π. Μαρίνης, Χ. Μήνη, Στ. Μυτιληναίος, Γ. Σπυρόπουλος, Ο. Τουτουνζή, Γ. Τσαγκρινός, Εισαγωγή Εύα Αυλίδου, Εκδόσεις Αρχέτυπο, Έκδοση Α΄ Απρίλιος 2002, Θεσσαλονίκη
3. James B. Pritchard, Ancient Near Eastern Texts, Relating to the Old Testament, with supplement, Princeton UP: 1969, 3rd edition
Ομιλίες
1. Αρκαδία, Λύκαιο & Λυκόσουρ, η γενέθλιος κοιτίδα των Αρκάδων, Του Θεόδωρου Σπυρόπουλου, Εφόρου αρχαιοτήτων Αρκαδίας - Λακωνίας Επίκουρου καθηγητού του Πανεπιστημίου Αθηνών [Η ομιλία αυτή, έγινε στις 6 Μαΐου 1996 στο ξενοδοχείο Novotel στην Αθήνα, σε εκδήλωση του Συλλόγου Άνω Καρυωτών «ο Λύκαιος Δίας», με θέμα τα Λύκαια]
Διαδίκτυο
1. http://arcadia.ceid.upatras.gr/arkadia/arcadia-hist/topics/likaiolikosoura.htm
