1. |
Ο ΘΕΟΣ ΗΛΙΟΣ
|
2. |
ΚΑΛΑΝΔΕΣ, ΝΟΝΝΟΙ & ΕΙΔΟΙ |
3. |
ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΑΤΕΣ |
4. |
ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ |
5. |
ΠΗΓΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ |
Καλένδες ή Καλάνδες (λατ. calendae, kalendae κατά παράλειψη του ημέρες, dies). Οι πρώτες ημέρες των ρωμαϊκών μηνών, περίοδος ανάλογος προς την Ελληνική «νουμηνίαν». Και αρχαία παροιμία: «εἰς τὰς ἑλληνικὰς καλένδας ἐξοφλεῖν» (ad graecas calendas solvere) επί χρεών διαρκώς μη εξοφλούμενων, δεδομένου ότι ο ελληνικός μήνας δεν έχει καλένδες, μεταγενέστερα δε «παραπέμπειν εἰς τὰς ἑλληνικὰς καλένδας» επί παντός αναβαλλομένου ζητήματος ή υποσχέσεως.
Ιστορία: Την έναρξη εκάστου μηνός στους Ρωμαίους, κατά πληροφορία του Ουάρρωνα, ανάγγειλε ο ποντίφηκας από το Καπιτώλιο, με την είσοδο της νέας σελήνης δια της φράσεως «calo Juno novella», από την λέξη δε calo (=καλώ, ονομάζω) κλήθηκαν οι καλένδες. Η περίοδος αυτών ήταν πενθήμερος (quintana) ή επταήμερος (septimana), ανάλογα με την διάρκεια της νέας σελήνης, ορίζονταν δε τούτη από τον ποντίφηκα δι’ επαναλήψεως της φράσης του πεντάκις ή επτάκις. Πενθήμερος ήταν η περίοδος των καλενδών όλων των μηνών πλην του Μαρτίου, του Μαΐου, του Ιουλίου, και Οκτωβρίου. Οι καλένδες διακρίνονταν σε fasti (=εργάσιμες, δικάσιμες ημέρες) και nefasti (=αποφράδες)· κατά τις τελευταίες απαγορεύονταν η εργασία, γίνονταν δε εορτές προς τιμή της Ήρας (Juno) και του Ιανού, εξ αυτών πάλι δε περιφημότερες ήσαν οι Ιανουάριες Καλένδες (calendae Januariae), κατά τις οποίες εορτάζονταν η έλευση του έτους. Κατά αυτές γίνονταν αμοιβαίες επισκέψεις των συγγενών και φίλων, προσφορές δώρων, των λεγομένων strena (μέλι, ξηρά σύκα, χουρμάδες, χυλός) και μικρών νομισμάτων, όφειλε δε να είναι κανείς προσεκτικότατος εις τις εκφράσεις του και στις κινήσεις του, ώστε αυτοί να μην αποβούν κακοί οιωνοί ολόκληρου του έτους· ο αυτοκράτορας καθήμενος εις το άτριο του ανακτόρου του επί της ηγεμονικής έδρας, δέχονταν παρέλαση των υπηκόων του, οι οποίοι έριχναν προ αυτού νομίσματα. Οι καλένδες του Ιανουαρίου ήσαν, εκάστη κατά το δεύτερο αυτής ήμισυ, εργάσιμες, ώστε η εργασία με την εορτή να είναι εξάγγελος καλού έτους. Περίφημοι επίσης ήσαν οι καλένδες του Μαρτίου, κατά τις οποίες ετελούνταν τα Ματρονάλια. Κατά τις καλένδες εξοφλούνταν τα χρέη και οι τόκοι, το βιβλίο δε των χρεών καλείτο από αυτούς καλενδάριον, όθεν μεταφορικά το ημερολόγιο.
Πηγή: Παπάς Π. Ν., φιλόλογος, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ιγ΄, σελ. 544
Καλενδάριον (calendarium, kalendarium). Στους Ρωμαίους το πιστωτικό βιβλίο, από των καλενδών, κληθέν έτσι δια την ανά πάσας καλένδας εξόφληση λογαριασμών και τόκων. Μεταγενέστερος, κατ’ επέκταση, το ημερολόγιον , κοιν. καλαντάρι.
Ρωμαϊκό Δίκαιο: Κάθε Ρωμαίος τραπεζίτης ή γενικά οποιοσδήποτε πολίτης, δανείζοντας τηρούσε βιβλίο εν είδει πίνακα, σε αυτό δε αναγράφονταν η λήψη των τόκων, η εκπνοή κάποιας προθεσμίας κ.λ.π. Τηρούνταν αυτό από τον υιό του οικοδεσπότη ή κάποιον δούλο, προκειμένου δε περί δήμου που δάνειζε πολίτες, υπήρχε ιδίος δημοτικός υπάλληλος καλούμενος «επιμελητής του καλενδαρίου» (curator calendarii) ή λογιστής (logista) και ενίοτε έφερε απλώς τον τίτλο του «ζητητή» (quaestor). Από το βιβλίο του καλείτο calendarium exercere (τηρείν καλενδάριον) ο δανεισμός και calendarium legare (καλενδάριον κληροδοτείν) η κληροδότηση των πιστώσεων μετά των τόκων τους οποίους αυτές επέφεραν.
Πηγή: Παπάς Π. Ν., φιλόλογος, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ιγ΄, σελ. 544
Ειδοί & Νόννοι: Καλούνταν από τους Ρωμαίους έτσι (λατ. idus, εκ του iduare=δαιρείν) οι ημέρες του τρίτου δεκαημέρου εκάστου μηνός, καθόσον διαιρούσαν τους μήνες σε τρία μέρη, εκ των οποίων το πρώτο αποτελούσε τις καλένδες, δηλαδή νουμηνίες, το δεύτερο τις νόννες, και το τρίτο τις ειδούς. Η διαίρεση αυτή παρήχθηκε εκ του αρχαίου σεληνιακού έτους, το οποίο διαιρούνταν σε δύο μέρη. Οι ειδοί καθόριζαν το σημείο της διαιρέσεως (Idus, δηλ. in duas partes divisus mensis). Όταν ο ρωμαϊκός μήνας ήταν σεληνιακός, οι ειδοί αντιστοιχούσαν προς την πανσέληνο, εις δε τους μήνες των 30 ημερών προς την 13ην
Πηγή: Δέβαρης Δ., Δημοσιογράφος, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Θ΄, σελ. 732
ΠΡΟΣΟΧΗ: Στο τέλος κάθε σελίδας του Ανώνυμου Απολογητή θα παρουσιάζονται νεοπαγανιστικές και αθεϊστών (δήθεν ελληνιστών) απάτες που έχουν σχέση με το θέμα της σελίδας. Αυτές οι απάτες δεν έχουν σκοπό να βάλουν τα περιοδικά στα οποία εμφανίζονται τα νεοπαγανιστικά ψεύδη, εφόσον ούτως ή άλλως παγανιστές συγγράφουν σε διάφορα ανυποψίαστα εξ αυτών και αυτά δεν εκφράζονται από τις απόψεις των αρθρογράφων, αλλά σκοπό έχουν:
1. να καταδείξουν τον κρυφοπαγανιστή αρθρογράφο ώστε να γίνει γνωστός και
2. είτε ο κάθε ενδιαφερόμενος που αναγιγνώσκει εκ νέου άρθρα του να θέτει τον εαυτό του εν εγρήγορση και να ελέγχει θαρρετά τα ψεύδη του κρυφοπαγανιστή (δήθεν ελληνιστή), αν είναι μελετημένος και έχει πρόσβαση σε πρωτογενή βιβλιογραφία
3. είτε εάν δεν έχει πρόσβαση σε βιβλιογραφία, να μην δείχνει πλέον εμπιστοσύνη στον αρθογράφο εφόσον γνωρίζει πως εκφράζει ψεύδη για να σπιλώσει τον Χριστιανισμό υποστηρίζοντας θέσεις παγανισμού, που όμως δεν είναι σχεδόν ποτέ ξεκάθαρες, αλλά που παρουσιάζονται ως «ελληνικές» μιας και η πλειοψηφία των νεοπαγανιστών ντρέπεται να ομολογήσει δημοσίως την θρησκεία που ακολουθεί και προτιμά να καμουφλάρεται με κάτι οικοιότερο, τον πατριωτισμό, που όμως αρρωστημένα έχει μετατραπεί σε ένα παγανιστικό εθνικισμό.
ΕΞΑΙΡΕΣΗ: εξαιρούνται τα προσωπικά βιβλία του κρυφοπαγανιστή αθρογράφου ή τα έντυπα με καθαρά νεοπαγανιστικό προσανατολισμό, ανάμεσα στα τόσα που κυκλοφορούν στην Ελλάδα.
Αριστερά: Φωτ. 9 21/22 Σεπτεμβρίου 2002 ώρα 01:35 (Πηγή: Περιοδικό Ελλάνιον Ήμαρ, Γεράσιμος Καλογεράκης, άρθρο «Ο Ήλιος του Μεσονυχτίου», τεύχος 19, σελ. 49)
Δεξιά: Φωτ. 4 21/22 Σεπτεμβρίου 2002 ώρα 01:00 (Πηγή: Περιοδικό Ελλάνιον Ήμαρ, Γεράσιμος Καλογεράκης, άρθρο «Ο Ήλιος του Μεσονυχτίου», τεύχος 19, σελ. 48)
«Ο ήλιος του Μεσονυχτίου» ή «Ιερόν Πυρ των Μυστηρίων» ή «Ιερόν Αθάνατον Πυρ» ήταν γνωστός σε όλο τον αρχαίο κόσμο, από τους Δελφούς και την Ακρόπολη των Αθηνών μέχρι το Μεξικό και τα Υψίπεδα του Περού, και από την Αίγυπτο μέχρι την Ισλανδία την χώρα των Υπερβορείων. Εμφανιζόνταν στα μεγάλα Μυστήρια, στις Ισημερίες (21/03 & 21/09) και στα Ηλιοστάσια (21/06 & 21/12).
Όταν ο άνθρωπος αναζητά το θείο χωρίς ενδιάμεσους μεσίτες, σαν ανάγκη ψυχής και με αγαθή πρόθεση, είναι βέβαιον ότι στο τέλος θα το βρει.
Τον «Όλον Φως», κάνει αισθητή την παρουσία του με πολλούς τρόπους και καθιστά τον άνθρωπο φωτισμένο Μύστη και Ιεροφάντη, που μπορεί να θαυμάζει τον Ήλιο του Μεσονυχτίου, στο Σούνιο, στην Ακρόπολη, στους Δελφούς, στο Δίον, στην Ολυμπία και αλλού.
Στους Δελφούς στο βάθος της Κασταλίας
πηγής, εκεί που ο ένας βράχος προσεγγίζει τον άλλο, πάντα υπάρχει μια
φωτεινή στήλη, που φαίνεται όχι μόνο στις σκοτεινές νύχτες αλλά και με
πανσέληνο ακόμη. Μέσα στον χώρο της πηγής, εμφανίζεται ο Ήλιος του
Μεσονυχτίου, η υλοποίηση του οποίου είναι ένα μεγαλειώδες θέαμα, που
προκαλεί δέο
ς.
Δεν ισχυρίζομαι ότι όποιος πάει στους Δελφούς, στις Ισημερίες και στα Ηλιοστάσια, θα δει τον Ήλιο του Μεσονυχτίου, λέω όμως ότι όποιος τον αναζητά θα τον δει. Θα τον δουν οι ανυποψίαστοι που δεν ξέρουν τι είναι, θα τον ιδούν οι ευσεβείς αναζητητές του υπερβατικού, του ουράνιου και του θείου, αυτοί που πλημμυρίζει η καρδιά τους από καλοσύνη και αγάπη για τον Θεό και τον άνθρωπο, αυτοί που περιμένουν να φωτίσει την ψυχή τους, μια ακτίνα του «Όλου Φωτός».
Καθένας παίρνει αυτό που του ανήκει και όχι αυτό που θέλει.
Αυτά και πολλά άλλα έγραφα στο βιλίο μου «Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ» (σελ. 255-260)
Αριστερά: Φωτ. 6 άνω & 7 κάτω 21/22 Σεπτεμβρίου 2002 ώρα 01:10 & 01:15 αντίστοιχα (Πηγή: Περιοδικό Ελλάνιον Ήμαρ, Γεράσιμος Καλογεράκης, άρθρο «Ο Ήλιος του Μεσονυχτίου», τεύχος 19, σελ. 49)
Κάποιοι υποψιασμένοι αναγνώστες των βιβλίων μου, την 21/22 Σεπτεμβρίου 2002, Σάββατο προς Κυριακή, βρέθηκαν στους Δελφούς. Σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχα μαζί τους, τους είπα μεταξύ των άλλων να φωτογραφήσουν, όσο πιο πολλές φορές μπορούσαν, τον χώρο της Κασταλίας πηγής. Ήταν δυο παρέες, η μία από την Λάρισα και η άλλη από την Ξάνθη, άνθρωποι άγνωστοι μεταξύ τους, που συναντήθηκαν στους Δελφούς. Η μια παρέα δεν ήξερε τι φωτογράφισε η άλλη. Τελικά και οι δύο με ενημέρωσαν και τους ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για το πολύτιμο υλικό που μου παρέδωσαν.
Τι ειρωνεία όμως! Εγώ κυνηγούσα πέντε χρόνια να φωτογραφίσω τις νυχτερινές σφαίρες και τον Ήλιο του Μεσονυκτίου και δεν τα κατάφερα. Οι άνθρωποι αυτοί τον φωτογράφισαν με την πρώτη και αισθάνομαι πραγματικά ιδιαίτερα ευτυχής που ήταν αυτοί οι τυχεροί και όχι εγώ.
Από τις 11.30 μ.μ της 21.9.2002 στον χώρο της Κασταλίας δεν λειτουργούσαν οι κάμερες, οι ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές, τα φλας και οι φορητοί υπολογιστές. Όλες οι φωτογραφίες που παρουσιάζονται από τους Δελφούς, έχουν παρθεί με μηχανική φωτογραφική μηχανή και ΧΩΡΙΣ ΦΛΑΣ.
Ήταν Πανσέληνος. Το φεγγάρι φάνηκε στην ανατολή του. Το τοπίο των Δελφών, η αγριότητα των βράχων και το σκοτάδι της νύχτας δημιουργούν δέος και φόβο μαζί. Οι επισκέπτες γοητευμένοι αποθανάτισαν το θέαμα, (φωτ. 1)
Αριστερά: Φωτ. 5 21/22 Σεπτεμβρίου 2002 ώρα 01:05 (Πηγή: Περιοδικό Ελλάνιον Ήμαρ, Γεράσιμος Καλογεράκης, άρθρο «Ο Ήλιος του Μεσονυχτίου», τεύχος 19, σελ. 49)
Δεξιά: Φωτ. 8 21/22 Σεπτεμβρίου 2002 ώρα 01:20 (Πηγή: Περιοδικό Ελλάνιον Ήμαρ, Γεράσιμος Καλογεράκης, άρθρο «Ο Ήλιος του Μεσονυχτίου», τεύχος 19, σελ. 49)
Όταν το φεγγάρι άρχισε να διαγράφει την τροχιά του, φωτογραφήθηκε και πάλι. Και στις δύο φωτογραφίες του φεγγαριού ο ουρανός είναι θεοσκότεινος, δεν φαινόταν τ’ αστέρια εκτός από την αινιγματική και μυστηριώδη παρουσία της Σελήνης. (φωτ. 2) Ο φακός της μηχανικής φωτογραφικής μηχανής αφού οι ψηφιακές και τα ηλεκτρονικά μέσα δεν δούλευαν, φωτογράφισε τα βράχια της Κασταλίας πηγής, και αποτυπώθηκαν τα ελάχιστα φωτιζόμενα από το φεγγάρι μέρη. Ας σημειωθεί ότι όλος ο χώρος της πηγής σκεπάζεται από τεράστια βαθύσκιωτα πλατάνια και κυπαρίσσια. Τα δε βράχια ούτε καν ξεχωρίζουν στην φωτογραφία, (φωτ. 3) Και ξαφνικά όλος ο χώρος της πηγής άρχισε να φωτίζεται από ένα μυστηριώδες φως. Είχε όπως με πληροφόρησαν οι αυτόπτες μάρτυρες μορφή πυρωμένων κυμάτων, σαν αυτά που εμφανίζονται στον αέρα το καλοκαίρι σε ημέρες καύσωνα ή πάνω από μεγάλη φωτιά. Η φωτογραφική μηχανή στράφηκε στην κορυφή των βράχων, τις Φαιδριάδες, και ο ουρανός φάνηκε καταγάλανος, με τ’ αστέρια του, και τα βράχια φωτίστηκαν ενώ λίγο πιο πριν ήταν σκοτεινά, (φωτ. 4)
Στο σημείο που βρίσκεται η στρογγυλή πέτρα που έβαζαν πάνω τον τρίποδα της Πυθίας, φαινόταν σαν να υπήρχε μια αόρατη και ανεξήγητη πηγή φωτός. Τα δένδρα φωτίστηκαν σαν να ήταν ο ήλιος κρυμμένος μέσα στα βράχια. Οι ανταύγειες φωτός μέσα από τα κλαδιά του δένδρου το επιβεβαιώνουν. (φωτ. 5) Η περιέργεια έσπρωξε τους επισκέπτες στο εσωτερικό της πηγής και παρατήρησαν μια στήλη φωτός πάνω από την στρογγυλή πέτρα που έβαζαν τον τρίποδα της Πυθίας,, όπως φαίνεται στη παρακάτω φωτογραφία, (φωτ. 6)
Φωτοπλημμύρισε τελείως ο χώρος και οι φωτογραφίες έδιναν την εντύπωση πως είχαν τραβηχτεί μέρα μεσημέρι, μάλιστα μπορώ να πω ότι ήταν πιο καθαρές οι φωτογραφίες από αυτές που τραβιούνται στο φως του ήλιου,, αφού όπως προαναφέρθηκε ο χώρος είναι σκιερός από τα πολλά δέντρα και τους ψηλούς μονολιθικούς βράχους, (φωτ. 7)
Επί πέντε χρόνια, αν και πολλές φορές τις είχα δει, απέτυχα να φωτογραφήσω τις γνωστές, μπλε, κίτρινες και κόκκινες σφαίρες νύχτας, (βλ. «Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ» , Γ. Καλογεράκη, σελ. 248) .Η παρέα της Λάρισας φαίνεται πως κουβαλούσε μαζί της την εύνοια των Θεών και το κατάφεραν. Οι σφαίρες επιτέλους φωτογραφήθηκαν και αυτοί που το πέτυχαν μπορούν να αισθάνονται ιδιαίτερα ευτυχείς, (φωτ. 8)
Η παρέα της Ξάνδης φαίνεται πως με τη φλόγα της ψυχής και του χαρακτήρα τους συγκίνησαν, τους ουράνιους ώστε να δώσουν δείγματα της παρουσίας τους. Λίγο πιο πάνω από την δέση των μπλε σφαιρών εστίασαν τον φακό της μηχανής τους και άρχισαν να φωτογραφίζουν. Όλο το φως του χώρου συμπυκνώθηκε, στην αινιγματική σφαίρα που λέγεται Ήλιος του Μεσονυκτίου. Όταν τον φωτογράφιζαν η μηχανή απεικόνισε το θέαμα που δεν έβλεπαν τα μάτια τους. (φωτ. 9)
Τόσο στο Περού όσο στο Μεξικό και την Αίγυπτο, ο Ήλιος του Μεσονυκτίου, φαίνεται στην φωτογραφία χωρίς να τον βλέπει το ανθρώπινο μάτι, εκτός αυτών που είναι αρκετά υποψιασμένοι. Γιατί συμβαίνει αυτό δεν μπορώ να το εξηγήσω....
Αυτά και άλλα περίεργα συμβαίνουν γύρω μας που περνούν απαρατήρητα.
Έφτασε πλέον το πλήρωμα του χρόνου ν’ αρχίσουμε να ψάχνουμε τα ερείπια των ναών μας και να πάρουμε τα μηνύματα των Ελλήνων προγόνων μας, που τους ξερίζωσε η χριστεπώνυμη λαίλαπα του ασιατισμού και της βαρβαρότητας. Οποίος ψάχνει είναι βέβαιο ότι θα βρει. Καιρός πια ν’ αναστηλώσουμε τα λευκά μαρμαρά μας και να στείλουμε για άλλη μια φορά το παγκόσμιο μήνυμα του Ελληνικού στοχασμού και της ελευθερίας.
Μυθοπλάστης: Γεράσιμος Καλογεράκης
Απάντηση: Εδώ
Πηδάλιο, ως γνωστόν, είναι το εργαλείο-μηχανισμός, μέσω του οποίου οδηγούμε ένα πλοίο σε συγκεκριμένη πορεία. Η Ορθόδοξος Εκκλησία, ως «νοητή ναύς», έχει το «πηδάλιό» της, την επίσημη «Κανονική Συλλογή», η οποία περιέχει τους θείους και ιερούς κανόνες των Αγίων Αποστόλων, των Οικουμενικών Συνόδων και τοπικών συνόδων και των θείων Πατέρων, στους οποίους προσφεύγουν οι κληρικοί της για να ασκήσουν «κανονικά» τα ιερατικά τους καθήκοντα. Οι έρευνές μου σχετικά με τις σχέσεις Χριστιανισμού και Ελληνισμού με οδήγησαν στην «ανακάλυψη» των πιο κάτω θείων κανόνων, τους οποίους διατάσσονται να εφαρμόζουν οι Έλληνες κληρικοί σήμερα και τους οποίους αντιγράφω από το «Πηδάλιον» και σάς τους παραθέτω ασχολίαστους:
“Καλάνδαι ὀνομάζονται αἱ πρῶται ἡμέραι τοῦ κάθε μηνός, εἰς τὰς ὁποίας οἱ Ἕλληνες ἐσυνήθιζον νὰ ἑορτάζουν, διὰ νὰ ἀπερνοῦν τάχα ὅλον τὸν μῆνα μὲ εὐθυμίαν (2) καὶ τὰ Βοτὰ δέ, καὶ Βρουμάλια, ἑλληνικαὶ ἦτον ἑορταί, τὰ μὲν Βοτά, ἤτοι βοσκήματα καὶ πρόβατα, εἰς τιμὴν τοῦ θεοῦ Πανός, ὅς τις ἐνομίζετο ἀπὸ τοὺς Ἕλληνας ὅ τι εἶναι ἔφορος τῶν προβάτων καὶ τῶν λοιπῶν ζῴων· τὰ δὲ Βρουμάλια, εἰς τιμὴν τοῦ Διονύσου· Βρόμιος γὰρ ἦ το τοῦ Διονύ σου ἐπίθετον κοντὰ εἰς τοὺς Ἕλληνας ἀπὸ τὸν βρόμον, ὁποῦ σημαίνει τὸν ἦχον καὶ τὴν βροντήν, ὀνομαζόμενος. Τοῦτο δὲ οἱ Ῥωμᾶνοι Βρουμάλιον ὠνόμαζον, ἤγουν τὸν βρόμον· καὶ τὴν ἑορτήν Βρουμάλια, πληθυντικῶς, ὁποῦ εἶναι τὸ ἴδιον, ὡσὰν τὰ Διονύσια, καθὼς τὰ ἔλεγαν οἱ Ἕλληνες. Προστάζει λοιπὸν ὁ παρὼν Κανών, ὅ τι τὰ τοιαῦτα Ἑλληνικά, ἀλλὰ δὴ καὶ ἡ κατὰ τὴν πρώτην Μαρτίου τελουμένη πανήγυρις, διὰ τὴν εὐκρασίαν τάχα τοῦ ἔαρος, νὰ ἀσηκωθοῦν ὁλοτελῶς ἀπὸ τὴν πολιτείαν τῶν Χριστιανῶν. Μήτε χοροὶ ἁπλῶς δημόσιοι γυναικῶν νὰ γίνωνται, οὔτε ἑορταὶ, καὶ χοροὶ ἀπὸ ἄνδρας ἤ γυναῖκας εἰς ὄνομα τῶν Ἑλλήνων ψευδοθεῶν. Ὁρίζει δὲ πρὸς τούτοις, ὅτι μήτε ἄνδρας νὰ φορῇ ῥοῦχα γυναικεῖα, οὔτε γυναῖκα ῥοῦχα ἀνδρίκια· ἀλλὰ μήτε νὰ μουρόνωνται μὲ μουτσούνας καὶ προσωπίδας Κωμικάς, ἤτοι παρακινούσας εἰς γέλωτας, ἢ Τραγικάς, ἤτοι παρακινούσας εἰς θρήνους καὶ δάκρυα, ἢ Σατυρικάς, ἤτοι ἰδίας τῶν Σατύρων καὶ Βάκχων, οἵτινες εἰς τιμὴν τοῦ Διονύσου, ὡς ἐκστατικοὶ καὶ δαιμονισμένοι, ἐχόρευον (1) καὶ ὅτι τινὰς νὰ μὴν ἐπικαλῆται τὸ ὄνομα τοῦ συγχαμεροῦ Διονύσου (ὅς τις ἐνομίζετο πῶς ἦτο δοτὴρ τοῦ οἴνου καὶ ἔφορος), ὅταν πατῶνται τὰ σταφύλια εἰς τοὺς ληνούς, μήτε νὰ γελᾷ καὶ νὰ καγχάζῃ, ὅταν βάλλεται ὁ νέος οἶνος εἰς τὰ πιθάρια. Λοιπὸν ὅποιος ἀπὸ τοῦ νῦν καὶ εἰς τὸ ἑξῆς, ἀφ' οὗ ἔμαθε περὶ τούτων, ἐν γνώσει ἐπιχειρήσοι νὰ κάμῃ κἀνένα ἀπὸ τὰ προῤῥηθέντα ταῦτα δαιμονιώδη καὶ Ἐλληνικά, εἰμὲν εἶναι Κληρικός, ἂς καθαίρεται, εἰδὲ λαϊκός, ἂς ἀφορίζεται»
«Καθὼς οἱ ἀφρονέστεροι ἀπὸ τοὺς σοφοὺς τῶν Ἀθηναίων ἐσυνήθιζον, ὡς γράφει ὁ Θεολόγος Γρηγόριος εἰς τὸν ἐπιτάφιον τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, νὰ μάχωνται μὲ τοὺς ἐναντίους αὐτοῖς, καὶ νὰ καταπιάνουσι τὰς πόλεις καὶ τὰς ὁδούς, καὶ ἄλλα τοιαῦτα νὰ κάμουν συνήθη εἰς τοὺς νέους σοφιστάς· τοιουτοτρόπως καὶ οἱ τοὺς πολιτικοὺς νόμους διδασκόμενοι Χριστιανοὶ ἐμεταχειρίζοντο τὰ ἑλληνικὰ ταῦτα ἔθιμα, καὶ εἰς τὰ θέατρα ἐκρίνοντο, περὶ τοῦ τίς νὰ γένῃ τυχὸν πρῶτος ἐξ αὐτῶν, καὶ τὰς ὀνομαζομένας κυλίστρας ἔκαμνον (2) ἢ φορέματα ἔξω ἀπὸ τὴν κοινὴν τῶν πολλῶν συνήθειαν ἐφόρουν· ταῦτα δὲ πάντα προστάζει ὁ παρὼν Κανὼν νὰ μὴν κάμνουσιν, οὔτε ὅταν ἀρχινοῦν νὰ μανθάνουν τοὺς νόμους, οὔτε ὅταν εὑρίσκωνται εἰς τὸ μέσον τῆς μαθήσεως, οὔτε ὅταν φθάσουν εἰς τὸ τέλος αὐ τῆς. Ὅποιος δὲ εἰς τὸ ἑξῆς τοῦτο ἤθελε κάμνει, νὰ ἀφορίζεται»
Ἡ τῶν Ἑλλήνων συνήθειαις πρέπει νὰ μισοῦνται ἀπὸ τοὺς Χριστιανούς, διὰ τοῦτο ὁ παρὼν Κανὼν ἀφορίζει ἐκείνους τοὺς χριστιανοὺς ὁποῦ κατὰ τὴν συνήθειαν τῶν Ἑλλήνων ὀμνύουν, ἢ εἰς τοὺς ψευδωνύμους θεοὺς ἐκείνων, λέγοντες μὰ Δία, ἢ εἰς τὰ στοιχεῖα, οἷον μὰ τὸν Ἥλιον, μὰ τὸν Οὐρανόν, καὶ ἄλλα παρόμοια, καθὼς καὶ ὁ ΠΑ΄ τοῦ Βασιλείου Κανὼν εἰς ἐπιτίμια ὑποβάλλει αὐτούς. Πλὴν ὁ μὲν Βασίλειος ἕνδεκα χρόνους κανονίζει ἐκείνους ὁποῦ χωρὶς μεγάλην ἀνάγκην βασάνων ἀρνηθοῦν τὴν πίστιν, καὶ φάγουν εἰδωλόθυτα, καὶ ὀμόσουν ὅρκους τῶν Ἑλλήνων, καθὼς αὐτοὶ δηλ. τοὺς πιστεύουσιν. Ὁ δὲ παρὼν Κανὼν τῆς Συνόδου ἀφορίζει, ὡς λέγει ὁ Βαλσαμών, ὄχι μόνον τούτους ἀλλὰ καὶ τοὺς μὴ ἀρνηθέντας τὴν πίστιν χριστιανούς, ὀμνύοντας δὲ ὅρκους κατὰ τὴν συνήθειαν τῶν Ἑλλήνων. Δι' ὃ καὶ ὁ τοιοῦτος ὅρκος, ἀλλὰ δὴ καὶ πᾶς ὁ κατὰ ἀδοκίμου θρησκείας ὀμοθείς, οὐ φυλάττεται, κατὰ τὸ ιθ΄ κεφ. τοῦ ιγ΄ τίτλ. Φωτίου»
Λοιπόν; Έλλην ή χριστιανός;
Ξεκάθαρα φαίνεται ότι σήμερα άνθρωπος με κοσμοαντίληψη «Ελληνοχριστιανισμού», δηλαδή «Ελληνοχριστιανός», δεν δικαιολογείται από τους πιο πάνω θείους Κανόνες. Και όσοι μιλούν περί τού ιδεολογήματος αυτού πρέπει... απλώς να αφορίζονται.
Νικόλαος Τσίτσος
Ναυπηγός Μηχανολόγος ΕΜΠ
ntsit@tee.gr (Πηγή: Νικόλαος Τσίτσος, Περιοδικό Δαυλός, άρθρο «Κάθε Ελληνικό να μισείται», τεύχος 274, σελ. 18081-18082)
Επίσης, [ο Χριστιανισμός] κηρύσσει την απαξίαν της πολιτιστικής συνεισφοράς του ελληνισμού εις την ανθρωπότητα, καταδικάζουσα τας Τέχνας και τας Επιστήμας και τον Κλασσικόν Πολιτισμόν: «Ἡ τῶν Ἑλλήνων συνήθειαις πρέπει νὰ μισοῦνται ἀπὸ τοὺς Χριστιανούς» λέγει η ζ΄ Σύνοδος. (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 109, ένθετο «Θα αναγνωρισθεί επίσημα η Αρχαία Ελληνική Θρησκεία;», σελ.7)
Μυθοπλάστης: Νικόλαος Τσίτσος & Παναγιώτης Μαρίνης
Απάντηση: Εδώ
Περιοδικά
1. Ελλάνιον Ήμαρ, τεύχος 19
2. Δαυλός, τεύχος 274
3. Τρίτο Μάτι, τεύχος 109
Εγκυκλοπαίδειες
1. Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμοι Θ΄, Ιγ΄