ΘΑΥΜΑΤΑ & ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΙΕΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

ΝεοΠαγανιστικοί Οιωνοί & Θαύματα;   Αριστερά:  Ο κόσμος παρατηρεί τα γεράκια που έκαναν κύκλους στον αττικό ουρανό πάνω από τον Ολυμπιείον την ώρα της (νεοπαγανιστικής) τελετής. (Πηγή: Έκκαρης, περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 149, άρθρο «Τι συνέβει στο Ολυμπίειον στην τελετή του ΕΛΛΗΝ.Α.Ι.Σ. την Κυριακή 21 Ιανουαρίου», σελ. 23)   Αναφέρει ο Έκκαρης:  «Κατά την διάρκεια της τελετής, που πραγματοποιήθηκε υπέρ ειρήνης, απελευθερώθηκαν λευκά περιστέρια που -κατά δήλωση της κας Πέππα- δεν πειράχτηκαν από τα γεράκια -που όντως- έκαναν κύκλους πάνω από τον χώρο κατά την διάρκεια της τελετής.» (Πηγή: Έκκαρης, περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 149, άρθρο «Τι συνέβει στο Ολυμπίειον στην τελετή του ΕΛΛΗΝ.Α.Ι.Σ. την Κυριακή 21 Ιανουαρίου», σελ. 22) Ερώτηση: Το ότι τα γεράκια δεν επιτέθηκαν στα περιστέρια και έκαναν κύκλους πάνω από το ιερό του Δία κατά την διάρκεια της τελετής είναι: α. Καλός ή κακός οιωνός; β. Παγανιστικό Θαύμα; γ. Το α & το β μαζί; δ. Αν τίποτα από όλα αυτά δεν συμβαίνει, τότε γιατί αυτό το γεγονός τυγχάνει διπλής αναφοράς (πρόλογος συνέντευξης και λεζάντα φώτο) από εκείνη την θρησκεία που διαδίδει ανάμεσα στους κανόνες της το εξής «... απόδιωχνε τις δοξασίες και τα δόγματα και την τυραννία των κατεστημένων, αντιεπιστημονικών ιδεών, που δυναστεύουν τις συνειδήσεις των ανθρώπων και που προωθούν πάντα τον τρόμο και την πλάνη»; (Πηγή: Ντορέτα Πέππα, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 142, ένθετο «Το Σωματείο ΕΛΛΗΝ.Α.Ι.Σ.» για την αναγνώριση του Δωδεκαθέου και οι απαντήσεις του Π. Μαρίνη [προς το Τ.Μ.]») Περισσότερα για την εκδήλωση αυτή στην σελίδα Ν. Πέππα.

1.	ΘΑΥΜΑΤΑ & ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΙΕΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ   Τα κοσμητικά
2.	ΟΙ ΚΥΛΙΣΤΡΕΣ
3.	ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΑΤΕΣ     ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΘΑΥΜΑ ΕΞΗΓΕΙΤΑΙ ΛΟΓΙΚΑ & Ο ΘΕΟΣ ΒΟΗΘΑ ΣΤΗΝ ΕΞΗΓΗΣΗ (Ευάγγελος Μπεξής, περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 25, σελ. 28)   ΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΥΤΟΙ. ΖΗΤΩ ΤΟ «ΙΕΡΟ» ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΙΔΕΩΔΕΣ (Μιχάλης Καλόπουλος, δημοσίευση στην σελίδα του) (Περιοδικό «Δαυλός», Τεύχος 152-153, Εξώφυλλο)   Ο ΗΛΙΟΣ ΤΟΥ ΜΕΣΟΝΥΧΤΙΟΥ [ΔΕΛΦΟΙ 21-22/09/2002] (Γεράσιμος Καλογεράκης, Περιοδικό Ελλάνιον Ήμαρ, τεύχος 19, σσ. 46-49)   2000 ΧΡΟΝΙΑ ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΙΑΣ [Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ] (Αναστασάκης Ραδάμανθυς, Σταθμός Alter, Σάββατο 18/02/06)   ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΣΚΕΨΗ & ΑΝΑΒΙΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΡΩΜΙΟΥΣ (Στέφανος Μυτιληναίος, περ. Δαυλός, τεύχος 227, σσ. 14493-14500)
4.	ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ
5.	ΠΗΓΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ

 

 

(Πηγή Φώτο: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 23-24, άρθρο «Οι Μάορι, Μια ελληνόφωνη εστία στον Ειρηνικό», Σ. Δώρικος -Κ. Χατζηγιαννάκης, σελίδα 101)

 

 

ΟΙ ΚΥΛΙΣΤΡΕΣ

 

Καλείται έτσι από τον ελληνικό λαό κάθε λείος ή επικλινής βράχος, επί του οποίου μπορεί κανείς να ολισθήσει βραδέως και ακινδύνως. Τέτοιοι βράχοι βρίσκονται σε πολλά μέρη της Ελλάδας, επί δε αυτών οι επίτοκοι ολισθαίνουν, πιστεύοντας ότι αυτή η πράξη διευκολύνει τον τοκετό. Κυλίστρα υπάρχει και στην Αθήνα εις το ΒΑ άκρο του λεγόμενου βράχου των Νυμφών, εκκαλείτο δε κατά την παλιά Αθηναϊκή προφορά «τσιουλίστρα» και χρησιμοποιούνταν κατά τους νεότατους χρόνους από τις επίτοκες γυναίκες. Όμοιες συνήθειες επικρατούν και αλλού, εκ τούτου δε στην Γαλλία πολλά από τα μεγαλιθικά μνημεία έλαβε το όνομα glysades (=γλίστρες) ή roches ecriantes (=ολισθαίνοντες βράχοι). Η δύναμη όμως την οποία αποδέχονται εκ της τοιαύτης μαγικής πράξης, δεν είναι η ευτοκία, αλλά μάλλον η γονιμότητα, γι’ αυτό προσφεύγουν στους λίθους αυτούς στείρες γυναίκες ή και άγαμοι οι οποίοι ποθούν να υπανδρευτούν ταχέως. Και η κυλίστρα στην Αθήνα υποτίθεται ότι τέτοιο υπηρετεί σκοπό, όπως μαρτυρούν οι παλαιότεροι περιηγητές. Επίσης, και σε κάποιον άλλον βράχο, παρά την Καλλιρρόη, προσερχόμενες τρίβονταν οι στείρες Αθηναίες γι’ να αποκτήσουν τέκνα και οι έγκυες για να γεννήσουν εύκολα. Η συνταύτιση των σκοπών της γονιμότητας και της ευτοκίας παρατηρείται και σε άλλες δοξασίες, αρχαίες και νεότερες, εις δε την προστριβή ή και απλώς την επαφή μέρους του σώματος επί του λίθου ή άλλου την αυτήν δύναμη έχοντας πράγματος αποδίδεται η αυτή ενέργεια, η οποία αποδίδεται και στην κατολίσθηση. Η αρχική δοξασία, εκ της οποίας προήλθαν οι δοξασίες αυτές, ήταν η δια μαγικής πράξεως παραγωγής δυνάμεως γονιμοποιού εκ τίνων λίθων ή άλλων αντικειμένων. Η δια της εκ κατολισθήσεως εκ βράχου προσπάθεια προς προς παραγωγή γονιμοποιού δυνάμεως εξελήφθη ως σκοπούσα μάλλον την δια της συμπαθητικής μαγείας κατολίσθηση του εμβρύου εκ της μήτρας, κατά όμοιο τρόπο και το σώμα της εγκύου κατολισθαίνει εκ της πέτρας· και ο ταχύς γάμος εκλαμβάνονταν ως αναγκαία προϋπόθεση της γονιμότητας. [Πρβλ. Ν.Γ. Πολίτη, «Ωκυτόκια στην Λαογραφία» τομ. Στ΄ σ. 300 κ. εξ.]

Πηγή: Παπακωνσταντίνου Φ. Θ., φιλόλογος, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ιε΄, σελ. 372

 

 

 

 ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΑΤΕΣ

 

 

ΠΡΟΣΟΧΗ: Στο τέλος κάθε σελίδας του Ανώνυμου Απολογητή θα παρουσιάζονται νεοπαγανιστικές και αθεϊστών (δήθεν ελληνιστών) απάτες που έχουν σχέση με το θέμα της σελίδας. Αυτές οι απάτες δεν έχουν σκοπό να βάλουν τα περιοδικά στα οποία εμφανίζονται τα νεοπαγανιστικά ψεύδη, εφόσον ούτως ή άλλως παγανιστές συγγράφουν σε διάφορα ανυποψίαστα εξ αυτών και αυτά δεν εκφράζονται από τις απόψεις των αρθρογράφων, αλλά σκοπό έχουν:

1. να καταδείξουν τον κρυφοπαγανιστή αρθρογράφο ώστε να γίνει γνωστός και

2. είτε ο κάθε ενδιαφερόμενος που αναγιγνώσκει εκ νέου άρθρα του να θέτει τον εαυτό του εν εγρήγορση και να ελέγχει θαρρετά τα ψεύδη του κρυφοπαγανιστή (δήθεν ελληνιστή), αν είναι μελετημένος και έχει πρόσβαση σε πρωτογενή βιβλιογραφία

3. είτε εάν δεν έχει πρόσβαση σε βιβλιογραφία, να μην δείχνει πλέον εμπιστοσύνη στον αρθογράφο εφόσον γνωρίζει πως  εκφράζει ψεύδη για να σπιλώσει τον Χριστιανισμό υποστηρίζοντας θέσεις παγανισμού, που όμως δεν είναι σχεδόν ποτέ ξεκάθαρες, αλλά που παρουσιάζονται ως «ελληνικές» μιας και η πλειοψηφία των νεοπαγανιστών ντρέπεται να ομολογήσει δημοσίως την θρησκεία που ακολουθεί και προτιμά να καμουφλάρεται με κάτι οικοιότερο, τον πατριωτισμό, που όμως αρρωστημένα έχει μετατραπεί σε ένα παγανιστικό εθνικισμό.

ΕΞΑΙΡΕΣΗ: εξαιρούνται τα προσωπικά βιβλία του κρυφοπαγανιστή αθρογράφου ή τα έντυπα με καθαρά νεοπαγανιστικό προσανατολισμό, ανάμεσα στα τόσα που κυκλοφορούν στην Ελλάδα.

 

 

Κεντρική σελίδα με νέο-παγανιστικές απάτες

 

ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΘΑΥΜΑ ΕΞΗΓΕΙΤΑΙ ΛΟΓΙΚΑ & Ο ΘΕΟΣ ΒΟΗΘΑ

(Κατά: Ευάγγελου Μπεξή, περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 25, σελ. 28)

 

Ευάγγελος Μπεξής, Αρχαιολόγος, Εκδότης περιοδικού Ιχώρ. (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Χωρίς Μοντάζ ΙΙ, 5 Ιουλίου 2004)

 

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΘΑΥΜΑ

Θαύμα για τον αρχαίο Έλληνα δεν υφίσταται με την χριστιανική σημασία του όρου. Θαύμα για τον Έλληνα σημαίνει κάτι που προξενεί απορία την συγκεκριμένη στιγμή, αλλά αφού καταγράφεται ως γεγονός, από εκείνη την στιγμή και μετά ξεκινάει μια προσπάθεια για εξήγηση με λογικά επιχειρήματα, αυτού που συνέβη. Ακόμη στο «Θαύμα» ο Θεός δεν είναι ο ταχυδακτυλουργός μάγος, αλλά ο βοηθός του ανθρώπου που τον σπρώχνει, τον παρακινεί να βρει, ακονίζοντας το μυαλό του, μόνος του την λύση.

Χαρακτηριστικό για να καταλάβουμε την διαφορά είναι το περιστατικό που αναφέρει ο Φιλόστρατος στο Α΄ βιβλίο του και στο κεφάλαιο ΙΧ.

«Ένας γέρος από την Ασσυρία πήγε κάποτε στην Ασκληπιό (στο ιερό του Θεού) που ήταν άρρωστος, αυτός ζούσε -ή καλύτερα πέθαινε - μέσα στην τρυφή και τα ποτά. Υπέφερε από υδρωπικία και ευχαριστιόταν με το ποτό, αδιαφορώντας για την απαλλαγή από τα υγρά. Γι’ αυτό ο Ασκληπιός δεν τον πρόσεχε και ούτε στο όνειρό του εμφανιζόταν. Ο νέος παραπονιόταν γι’ αυτό και έτσι ο θεός παρουσιάστηκε και του είπε: «Αν συζητήσεις με τον Απολλώνιο, θα γίνεις καλά». Πήγε λοιπόν στον Απολλώνιο και του είπε: «Τι θα μπορούσα να κερδίσω από την σοφία σου; Ο Ασκληπιός με διέταξε να σε συναναστραφώ». Ο Απολλώνιος του είπε: «Θα κερδίσεις αυτό που για σένα τώρα θα έχει μεγάλη αξία. Χρειάζεσαι υγεία;». «Ναι, μα τον Δία» είπε. «Ο Ασκληπιός την υπόσχεται αλλά δεν την δίνει». «Μην βλασφημείς. Την δίνει σε όσους την θέλουν, εσύ όμως κάνεις τα αντίθετα απ’ αυτά που χρειάζονται για την θεραπεία της αρρώστιας σου. Είσαι λαίμαργος, γεμίζεις με τροφές τα υγρά και κατεστραμμένα σπλάχνα σου και αναμειγνύεις με το νερό λάσπη».

Έτσι λοιπόν τον θεράπευσε ο Απολλώνιος τον νέο, με συμβουλές και εξηγήσεις, αποδεικνύοντας του ποια ήταν η αιτία της αρρώστιας του. Για κάποιους άλλους, και σε άλλους καιρούς αφού θα τον θεράπευαν χωρίς να του αποκαλύψουν την αλήθεια θα είχε προστεθεί ένα ακόμη «θαύμα» στα ταχυδακτυλουργικά τους curiculum. (Πηγή: Μπεξής Ευάγγελος, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 25, άρθρο «Τα θαύματα του Απολλώνιου Τυανέα», σελ. 28)

 

Μυθοπλάστης: Ευάγγελος Μπεξής

Απάντηση: Η άνω «φιλότιμη» προσπάθεια του αρχαιολόγου και εκδότη Ευάγγελου Μπεξή να παρουσιάσει μια θρησκεία, την λεγόμενη αρχαία Ελληνική, και τα θαύματά της κάτω από ένα πλαίσιο «μαθηματικής» εξήγησης, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ακόμη μια φανερή απόδειξη πως ο νεοπαγανισμός είναι μια παραθρησκευτική σέκτα της νέας εποχής, που έχει τις ρίζες της και τους παραφυάδες της σε πολλά θρησκευτικά και φιλοσοφικά νέα παρακλάδια με αρχαία στολή, προσπαθώντας να αντλήσει από όλες τις δυνατές πηγές, πλην «ασφαλώς» της «ιουδαιοχριστιανικής», όλες εκείνες τις απόψεις που συμβαδίζουν με μια υποφαινόμενη «προοδευτικότητα» που δεν μπορεί να ξεφύγει από τις πνευματικές επιταγές της αστικής δύσης, ανεξαρτήτου πολιτικής τοποθετήσεως λαμβάνει ο καθείς των ηγετών της κάθε αίρεσής αυτής.

Στην προκειμένη περίπτωση ο αρθρογράφος καταβάλλει μια προσπάθεια χαμένη εξ αρχής, δηλαδή να εξορθολογήσει την αρχαία θρησκεία παρουσιάζοντας τρόπον τινά, μια «λογική» θρησκεία η οποία δεν ξεφεύγει από τα όρια του «επιστημονικού» πνεύματος, πράγμα που το αντιλαμβάνεται κανείς ακόμη περισσότερο όταν στην σελίδα 35 (βλ. ο.π.) αναφέρει πως «ο Απολλώνιος ο Τυανέας μαζί μ’ αυτούς, ήταν όχι μεσσίες και προστάτες, αλλά πραγματικοί διδάσκαλοι του ανθρωπισμού, των επιστημών...». Και αυτό το κάνουν γενικά οι νεοπαγανιστές μονόπλευρα εφόσον παραβλέπουν λ.χ. πως και Ορθόδοξοι Ιεράρχες όπως και άγιοι και Χριστιανοί ήσαν και είναι και αυτοί επιστήμονες. Αλλά το ζήτημα ασφαλώς δεν είναι ακριβώς εκεί. Το ζήτημα είναι τα θαύματα και οι νεοπαγανιστικές θεωρίες γύρω από αυτά.

Γιατί όμως μια τέτοια προσπάθεια είναι εξαρχής χαμένη, όσο φιλότιμες προσπάθειες και να καταβάλει κανείς από τους ηγέτες της νεοπαγανιστικής θρησκείας; Υπάρχουν 2 σαφείς λόγοι. Ο πρώτος είναι οι μαρτυρίες των πρωτογενών πηγών για τις απόψεις των αρχαίων γύρω από τα θαύματα των θεών τους και ο δεύτερος είναι ο ίδιος ο αρθρογράφος ο οποίος λίγο αργότερα στο άρθρο του τορπιλίζει μόνος του τις προσπάθειές του, προβάλλοντας μια σειρά από θαύματα του Απολλώνιου του Τυανέα που κάθε άλλο παρά «ορθολογικά» μπορούν να εξηγηθούν αλλά και που ουδεμία εξήγηση λογική παραδίδεται γι’ αυτά από τον ίδιον τον αρθρογράφο.

 

ΞΕΚΙΝΩΝΤΑΣ ΜΕ ΝΥΧΤΑ & ΟΜΙΧΛΗ

 

Προτού όμως περάσει κανείς να δει πως συμβαίνουν τα ανωτέρω περιγραφόμενα, πρέπει να σημειωθεί το εξής φαινόμενο συσκότισης των αναγνωστών που επιχειρείται από τους νεοπανιστές ηγήτορες. Ενώ λοιπόν ο αρθρογράφος δηλώνει πως «Θαύμα για τον αρχαίο Έλληνα δεν υφίσταται με την χριστιανική σημασία του όρου», πουθενά στο άρθρο του δεν μπαίνει στον κόπο να εξηγήσει ποιος είναι ο «χριστιανικός όρος» περί θαύματος, τον οποίο μπορεί κανείς να δει εδώ. Αυτό το πράττει για φανερούς λόγους: 1) Δεν φαίνεται να γνωρίζει τι σημαίνει «Χριστιανικό Ορθόδοξο θαύμα» και γι’ αυτό κατηγοριοποιεί γενικόλογα κάθε χριστιανικό θαύμα ως «ταχυδακτυλουγία». 2) Δεν επιθυμεί να ψάξει αλλά εκείνο που τον ενδιαφέρει είναι να μπει κατ’ ευθείας εις την  διαφοροποίηση αρχαίου ελληνικού και χριστιανικού, προσπαθώντας να διασπάσει την «ελληνική παράδοση» και συνέχεια που νιώθει ο νεοέλληνας σε σχέση με την αρχαιότητα. Αλλά δεν αρκείται εκεί. Διότι προσπαθεί να δώσει τρόπον τινά «ανωτερότητα» στο αρχαίο ελληνικό θαύμα εφόσον αυτό εξηγείται «με λογικά επιχειρήματα» ενώ το χριστιανικό όχι εφόσον αποτελεί «ταχυδακτυλουργία» πιθανόν ανεξήγητη και δηλαδή «ανορθολογισμό». Βέβαια ο όρος που χρησιμοποιεί εδώ ο νεοπαγανιστής είναι ατυχής, μιας και οι ταχυδακτυλουργίες είναι αυτές που εξηγούνται λογικότατα, μόνο που δεν μπορεί η νόηση να τις συλλάβει καθαρά τα πρώτα αίτια τους εφόσον στηρίζονται σε εξαπάτηση των αισθήσεων και των εποπτικών μέσων (οφθαλμοί - κάμερες) εις τους οποίους αυτή ανατρέχει για να εκτελέσει την παρατήρησή της και να αντλήσει στοιχεία.

 

ΤΑ ΛΟΓΙΚΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ

 

Όσο αφορά το ζήτημα των λογικών επιχειρημάτων με τα οποία μπορεί να εξηγηθεί ένα θαύμα εις τον Χριστιανισμό, αυτά υπάρχουν άπαξ και ο καθείς δεχθεί την ύπαρξη του Θεού ως πρώτου αιτίου. Αν δεν τον δέχεται ως άπιστος τότε δεν έχει λογικά επιχειρήματα. Παραδείγματος χάρην, η επιδιόρθωση της ανικανότητας ενός παραλύτου επί τη επεμβάση του Θεού για έναν χριστιανό, εξηγείται με την «ιατρική διόρθωση» εκείνων των αιτίων που απαγορεύουν σε αυτόν τον άνθρωπο να περπατήσει, από τον ίδιο τον Θεό. Ο άπιστος δεν δέχεται τον Θεό, συνεπώς δεν έχει γι’ αυτόν «λογικά επιχειρήματα» η χριστιανική εξήγηση. Αλλά «παράλογα». Γι’ αυτόν λογική εξήγηση είναι πως τον ιάτρεψε κάποιος ιατρός ή ο θεός Ασκληπιός.

 

α. ΑΡΧΑΙΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΠΕΡΙ ΑΝΟΡΘΟΛΟΓΙΚΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ

Μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα από τις πιο πάνω αναφερόμενες

 

«Ο κοινός τάφος του Ζήθου και του Αμφίονα είναι ένας σωρός χώματος όχι μεγάλος· οι κάτοικοι της φωκικής Τιθορέας θέλουν να κλέψουν χώμα απ’ αυτόν, όταν ο ήλιος περνάει δια του αστερισμού του Ταύρου· αν τότε πάρουν απ’ αυτού χώμα και μ’ αυτό περιβάλλουν τον τάφο της Αντιόπης, η χώρα των Τιθορέων θα γίνει εύφορη, ενώ η χώρα των Θηβαίων θα είναι λιγότερο εύφορη. Γι’ αυτό οι Θηβαίοι κατά το χρονικό τούτο διάστημα φρουρούν τον τάφο» (Παυσανίας, 9, 17, 4).

Παυσανία, Αττικά (10), 26, 6: «Για το άγαλμα αυτό [=της Αθηνάς στην Ακρόπολη, έξω απ’ τον Παρθενώνα] υπάρχει η φήμη πως έπεσε από τον ουρανό».

Όταν ο πατέρας του Πεισίστρατου, Ιπποκράτης, παρακολουθούσε τους Ολυμπιακούς, τότε «συνέβη ένα μεγάλο θαύμα: καθώς δηλαδή εθυσίασε τα καθιερωμένα σφάγια, οι λέβητες έτοιμοι και γεμάτοι με κρέατα και νερό, χωρίς φωτιά από κάτω έβρασαν και εξεχείλισαν» (Ηρόδοτος, 1, 59).

Σύμφωνα με το μαντείο των Δελφών ο Κροίσος έχασε την εξουσία όχι από δικό του σφάλμα, αλλά επειδή «πλήρωσε τις αμαρτίες του πέμπτου προγόνου του» (Ηρόδοτος, 1, 91).

Το 267 π.Χ. οι Γαλάτες είχαν επιτεθεί στον ελλαδικό χώρο και είχαν εισβάλλει στους Δελφούς, οι κάτοικοι των οποίων συγκρούστηκαν μαζί τους. Τότε «όταν έγινε η σύγκρουση, κεραυνοί και βράχοι αποσπασμένοι από τον Παρνασσό έπεφταν στους Γαλάτες, αλλά και φοβερές υπάρξεις υπό μορφήν ενόπλων ανδρών παρουσιάστηκαν στους βαρβάρους. Λένε πως δύο απ’ αυτούς, ο Υπέροχος και ο Αμάδοκος, ήρθαν από τους Υπερβόρειους· ο τρίτος ήταν ο Πύρρος, ο γιος του Αχιλλέα» (Παυσανίας, 10, 4, 4).

«Λένε πως ο θάνατος του Πύρρου οφείλεται σε χτύπημα με κεραμίδα από μία γυναίκα. Οι Αργείοι λένε πως εκείνη που τον σκότωσε δεν ήταν γυναίκα, αλλά η Δήμητρα με τη μορφή μιας γυναίκας. Αυτά λένε σχετικά με το θάνατο του Πύρρου οι ίδιοι οι Αργείοι και ο ντόπιος εξηγητής Λυκέας τα αναφέρει σε ποίημά του» (Παυσανίας, 10, 13, 8). Αλλά για τους παγανιστές τέτοια πράγματα είναι αδύνατα, εφόσον ο Πύρρων ήταν Έλληνας και η Δήμητρα δεν θα μπορούσε ποτέ να κινηθεί «ανθελληνικά» ενάντια στον παρ’ ολίγο κατακτητή της Ρώμης.

«Για τον Επιμενίδη λένε πως πήγε στην εξοχή και μπήκε σε μια σπηλιά και κοιμήθηκε και δεν τον άφησε ο ύπνος παρά αφού πρώτα κοιμήθηκε επί σαράντα χρόνια· κατόπιν αυτός έκανε έπη και καθαρμούς πόλεων» (Παυσανίας, 10, 14, 4). Αυτό θα μπορούσε να ήταν μια «παγανιστική εξήγηση» για το λείψανο του ιερομόναχου Βησσαρίωνα, πως δηλαδή δεν είχε πεθάνει εδώ και 15 χρόνια (2006) αλλά πως κοιμόταν. Άλλωστε οι «ανθέλληνες» Χριστιανοί ονομάζουν τους θανόντες κεκοιμημένους  ή όχι;

«Ο Αισχύλος διηγούνταν πως, όταν ήταν νέος και κοιμόνταν κάποτε στην εξοχή φυλάγοντας σταφύλια, του παρουσιάστηκε ο Διόνυσος, ο οποίος τον παρακίνησε να γράψει τραγωδία» (Παυσανίας, 10, 21, 2). Κατά τα άλλα οι «θεοί» είναι απρόσωπες «φυσικές» δυνάμεις κι όχι πρόσωπα και οντότητες.

Είναι γνωστή η διαμάχη Αθηνάς-Ποσειδώνα για την κυριότητα της Αθήνας. Όταν νίκησε η πρώτη, ο δεύτερος θυμωμένος έριξε, κατά τη μυθολογία, την τρίαινά του στο βράχο της Ακρόπολης. Τον 2ο μ.Χ. αι. ο Παυσανίας αναφέρει τη γνώμη των... «ορθολογιστών» Ελλήνων Παγανιστών (Αττικά, 26, 5): «υπάρχει και σημάδι της τρίαινας στο βράχο». Με άλλα λόγια, σύμφωνα με τους Ειδωλολάτρες, υπάρχει και τρίαινα κάπως μεγάλου μεγέθους, την οποία έριξε ο Ποσειδών (με το αντιστοίχου μεγέθους.. χέρι του) στην Ακρόπολη.

Οι Αθηναίοι, πριν τη μάχη του Μαραθώνα είχαν στείλει τον Φιλιππίδη να πάει στη Σπάρτη ζητώντας βοήθεια. Στον γυρισμό του «έλεγε ακόμα ο Φιλιππίδης πως ο Παν τον είχε συναντήσει περί το Παρθένιο όρος και πως είχε πει πως ευνοεί τους Αθηναίους και πως θάρθει στο Μαραθώνα για να πολεμήσει μαζί τους» (Παυσανίας, 10, 28, 4).

«Ενώ βάδιζαν [=ο περσικός στρατός], η Άρτεμη το ‘φερε να τους βρει η νύχτα· έχασαν τότε το δρόμο και βρέθηκαν στα ορεινά της χώρας. Προσπαθώντας να εξακριβώσουν αν υπάρχει κοντά στράτευμα εχθρικό, έριχναν βέλη και χτυπούσαν έναν κοντινό βράχο, ο οποίος έβγαζε στεναγμό και αυτοί ξανά έβαλλαν με μεγαλύτερο πείσμα: στο τέλος εξάντλησαν τα βέλη τους νομίζοντας πως κτυπούν εχθρούς. (...) απ’ αυτή την αφορμή έκαναν άγαλμα της Άρτεμης σωτείρας» (Παυσανίας, 10, 40, 2-3).

Στο Άργος, στο ιερό της Αθηνάς «η χρησμοδοσία, η οποία συνεχίζεται και επί των ημερών μας, γίνεται ως εξής: προφητεύει μια γυναίκα (...) κάθε μήνα θυσιάζεται τη νύχτα μια προβατίνα, της οποίας όταν γευθεί το αίμα η γυναίκα, «κατέχεται» από το θεό» (Παυσανία, Κορινθιακά, 24, 1).

«Ψάρια φοβούνται να βγάλουν από τη λίμνη [=του Ποσειδώνα], κι όποιος ψαρέψει, λένε πως από άνθρωπος θα πάρει τη μορφή του ψαριού που το λένε αλιέα» (Παυσανία, Λακωνικά, 21, 5).

«Όταν οι κάτοικοι των πόλεων αυτών [σημ.= Ήτις, Αφροδισιάς, Σίδη] είχαν ξεσπιτωθεί, ζητούσαν να βρουν που θα έπρεπε να εγκατασταθούν. Υπήρξε χρησμός πως η Άρτεμη θα τους δείξει που να κατοικήσουν. Μόλις αποβιβάστηκαν στην ξηρά παρουσιάστηκε λαγός, τον οποίο έκαναν οδηγό της πορείας τους. Όταν ο λαγός τρύπωσε σε μια μυρτιά, έχτισα στο μέρος αυτό πόλη [σημ.= τις Βοιές, σημερινή Νεάπολη] και τη μυρτιά εκείνη τη λατρεύουν ακόμη και την ονομάζουν Άρτεμιν σωτείρα» (Παυσανία, Λακωνικά, 22, 12).

«Στο νερό αυτό, κατά τη γιορτή της Ινούς, ρίχνουν ζυμαρικά από κριθαράλευρο· αν το νερό τα πάρει κάτω, είναι αίσιο σημάδι για κείνον που τα ρίχνει· αν τα βγάλει πάνω, αυτό θεωρείται κακό σημάδι» (Παυσανία, Λακωνικά, 23, 8). Ίσως έπαιζε ρόλο και η «μάρκα των ζυμαρικών». Αν ήταν ελληνική πήγαιναν κάτω, αν ίσως ήταν «Ιουδαϊκή» σίγουρα και σύμφωνα με τους σημερινούς νεοπαγανιστές «θεολόγους» θα ανέβαιναν στην επιφάνεια.

«Αυτού [=στο ιερό της Ιλάειρας και της Φοίβης] είναι κρεμασμένο από την οροφή ένα αυγό συγκρατούμενο με ταινίες· λεν πως είναι το αυγό εκείνο που κατά την παράδοση είχε γεννήσει η Λύδα» (Παυσανία, Λακωνικά, 16, 1). Δηλαδή οι Λάκωνες Πολυθεϊστές θεωρούσαν πραγματική και όχι συμβολική (όπως νομίζουν οι Νεοπαγανιστές που διαστρεβλώνουν την αρχαία θρησκεία) τη συνεύρεση Λύδας και Δία (ο Δίας είχε τη μορφή κύκνου), την οποία αναφέρει η μυθολογία. Δεν την  θεωρούσαν «συμβολική, με κρυφό νόημα» την διήγηση, διότι αν την θεωρούσαν, δε θα παρουσίαζαν το αβγό. Πώς είναι δυνατόν, άλλωστε, μια γυναίκα να γεννήσει αβγό κι όχι βρέφος; Για τους πιστούς Πολυθεϊστές ήταν δυνατόν.

 

β. Ο ΜΠΕΞΗΣ ΑΝΑΤΡΕΠΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ

 

Ενώ λοιπόν ο αρχαιολόγος αρθρογράφος υποστηρίζει πως όταν γίνεται «παγανιστικό θαύμα» αυτό εξηγείται, παρουσιάζει μια σειρά θαυμάτων του Απολλώνιου Τυανέα δίχως να αναφέρει πουθενά πως εξηγούνται αυτά «με λογικά επιχειρήματα». Επ’ ακριβώς:

 

1. Το θαύμα της πολυγλωσσίας, όπου ο Τυανέας μιλά όλες τις γλώσσες του κόσμου δίχως να τις έχει μάθει (1).

2. Το θαύμα με τα σπουργίτια, όπου ο Απολλώνιος κατανοεί τι λένε τα σπουργίτια ενώ αυτά έχουν πλήρως ανεπτυγμένο λόγο με κελαϊδίσματα (2).

3. Ο απολλώνιος σταματά τον λιμό της Εφέσσου και ο δήθεν τυφλός δαίμονας, όπου ένας δαίμονας υπαίτιος της αρρώστιας και μεταμορφωμένος σε τυφλό πετροβολείται για να έλθει η ίαση (3)

4. Το θαύμα της θεραπείας του δαιμονισμένου, όπου δαίμονας εκβάλλεται μέσα από νέο και ρίχνει κατόπιν ανδριάντα (4)

5. Το μέγα θαύμα της «Οπτασίας» του Απολλώνιου, όπου ο Απολλώνιος εμφανίζεται 200 χιλιόμετρα μακριά. (6)

6. Το θαύμα της ανάληψης του Απολλώνιου στους ουρανούς και η επανεμφάνισή του, όπου συμβαίνουν τα εξής που κατά τον Ευάγγελο Μπεξή εξηγούνται «με λογικά επιχειρήματα»:

«Έτσι είπε ο νέος, και μετά από πέντε μέρες, ενώ συζητούσαν για τα ίδια πράγματα κι αυτόν τον πήρε ο ύπνος εκεί που μιλούσαν και οι άλλοι νέοι ήταν απασχολημένοι με τα βιβλία και με γεωμετρικούς τύπους που τους χάραζαν πάνω στην γη, πετάχθηκε από τον ύπνο του σαν μανιασμένος και, μισοκοιμισμένος ακόμα, με τον ιδρώτα του να τρέχει ποτάμι, φώναζε: «Σε πιστεύω». Όταν τον ρώτησαν τι έχει πάθει «δεν βλέπετε», είπε, «τον σοφό Απολλώνιο που είναι ανάμεσα μας, ακούει τις συζητήσεις μας και ψάλλει ραψωδίες υπέροχες για την ψυχή;» «Πού είναι;» του είπαν «δεν τον βλέπουμε πουθενά, αν και θα το θέλαμε περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο ανθρώπινο αγαθό». «Φαίνεται πως μόνο σε μένα παρουσιάσθηκε για να με πείσει για όσα δεν πίστευα», είπε ο νέος. «Ακούστε τι λέει: Η ψυχή είναι αθάνατη και δεν ανήκει σε σένα, άλλα στην θεία πρόνοια. Το σώμα μαραίνεται κι αυτή σαν γρήγορο άλογο ελευθερώνεται από τα δεσμά, φεύγει γρήγορα και γίνεται ένα με τον ελαφρό αέρα αποδοκιμάζοντας την φοβερή και δυσβάσταχτη φροντίδα. Τι θα κερδίσεις μ’ αυτά; Κάποτε, που δεν θα υπάρχεις πια, θα τα πιστέψεις. Όσο είσαι ζωντανός γιατί προσπαθείς να βρεις εξηγήσεις σ’ αυτά; Αυτό ήταν σαφής ομιλία του Απολλωνίου, σαν λόγια θεού, για τα μυστήρια της ψυχής για να βαδίζουμε εύθυμοι και με γνώση της φύσης μας στον δρόμο που ορίζουν οι Μοίρες.»

 

 

Ο ΘΕΟΣ ΑΣΚΛΗΠΙΟΣ

 

Μάλιστα είναι καίριο εδώ να αναφερθούν ορισμένα ιστορήματα γύρω από τις θεραπείες του Ασκληπιού, μιας και ο Ευάγγελος Μπεξής φρόντισε να ξεκινήσει το ταξίδι του στην ζωή του Τυανέα με ένα τέτοιο παράδειγμα  ( «Ένας γέρος από την Ασσυρία πήγε κάποτε στην Ασκληπιό »), για να προλογίσει τα θαύματα που εξηγούνται «με λογικά επιχειρήματα» κατά κάποιο «ελληνικό τρόπο»:

1. Ο συνηθέστατος σε αυτά τρόπος, κατά τον οποίο θεραπεύονταν οι καταφεύγοντες στα Ασκληπιεία, ήταν δια κοιμήσεως. Ο πάσχων δηλαδή ή και άλλος  αντί αυτού αν αυτός λόγω της ασθένειας του δεν ήταν σε θέση να ταξιδέψει και μεταβεί στο Ασκληπιείο, αφού προηγουμένως επιβάλλονταν στις από τους ιερείς καθοριζόμενες καθάρσεις και άλλες διατυπώσεις, κατακλίνονταν την νύκτα εντός του ιερού στον προς τούτο προωρισμένο τόπο και εκεί ανέμενε να θεραπεύσει αυτόν ο Ασκληπιός ή να υποδείξει σε αυτόν τον τρόπο θεραπείας

2. Εις το επιφανέστατο των Ασκληπιείων, το εν Επιδαύρω, εκ των πολλών Ιάσεων, οι οποίες είναι αναγεγραμμένες στις λίθινες στήλες, τις οποίες αναφέρει ο Παυσανίας και οι οποίες ανευρέθηκαν κατά τις προ ολίγες δεκαετηρίδες γενόμενες ανασκαφές, ουδεμία αναγράφεται ως γενομένη διά πραγματικής ιατρικής θεραπείας, αλλά όλες αποδίδονται σε άμεση επέμβαση του Ασκληπιού επί των κοιμωμένων στο ιερό.

3. Μέχρι τοιούτου μάλιστα σημείου φθάνουν μερικές περιπτώσεις, ώστε να καταφαίνεται φανερώς ότι είναι αδύνατον να συνέβησαν ως περιγράφονται, ως λ. χ. η περίπτωση, κατά την οποίαν ο Ασκληπιός απέκοψε το κεφάλι του πάσχοντος και προσεκόλλησε εκ νέου αυτήν στο σώμα

4. Πίστη δε βαθειά διακρίνει τους καταφεύγοντας στα Ασκληπιεία

5. Το υπεράνθρωπο, το υπερφυσικό, το Θαύμα μόνον μπορούσε να συγκίνηση αυτόν τον ασθενή και το Θαύμα αυτό αναμένοντας προσέρχονταν αυτοί στα Ασκληπιεία, στα οποία άλλωστε ουδεμία άλλη υποχρεωτική αμοιβή της ιάσεως απαιτούνταν ειμή η θυσία ενός αλέκτορος στον Ασκληπιό και αυτή μετά την θεραπεία. (7)

 

 

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ περί ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ

 

Η παραδοχή πως το «Θαύμα για τον αρχαίο Έλληνα δεν υφίσταται με την χριστιανική σημασία του όρου» είναι ένα τέχνασμα και ένα ασύστολο ψέμα ως φάνηκε εκ των ανωτέρω. Αν συνυπολογίσει κανείς πως α) η ελληνική καταγωγή του Τυανέα του Απολλώνιου είναι αναμφισβήτητη, σύμφωνα με τα λόγια των νεοπαγανιστών Γεώργιου Τσαγκρινού (8) και Ευάγγελου Μπεξή (9) και πως β)  το βιβλίο του Φιλόστρατου είναι ουσιαστικά παγανιστική αντιγραφή του βίου του Ιησού Χριστού (10), ομοιότητα που αντιλαμβάνονται και οι νεοπαγανιστές (11), τότε εννοεί πως τα νεοπαγανιστικά επιχειρήματα δεν είναι τίποτα διαφορετικό από την υπεράσπιση της ζωής του ίδιου του «Ιουδαίου» Μεσσία που όμως δεν αποδέχονται ως Θεό τους. Συμπεριφορά αντιφατική, αλλά που φανερώνει την σημασία της εθνικιστικής πλάνης και αιρέσεως εις την οποία βρίσκονται, εφόσον δύο πρόσωπα με «παραπλήσια» θαύματα και βίο τυγχάνουν διαφορετικής υπόληψης βάση της εθνικής καταγωγής τους. Και αυτό το αντιλαμβάνεται κανείς σε προηγούμενο άρθρο του συνεργάτη του Ευάγγελου Μπεξή, Γεώργιου Τσαγκρινού, για τον Απολλώνιο Τυανέα, όπου οι Πατέρες της Εκκλησίας αποτελούν το σύνολο του «Ιουδαιορωμαϊκου Ιερατείου» (12) που πραγματοποίησε μια «παμπόνηρη ιστορική παραχάραξη» (13).

Με άλλα λόγια καταλήγοντας, το ότι το «Θαύμα για τον αρχαίο Έλληνα δεν υφίσταται με την χριστιανική σημασία του όρου» εξηγείται «με λογικά επιχειρήματα», διότι πολύ απλά το ένα είναι «ελληνικό» ενώ το άλλο είναι «Ιουδαιορωμαϊκό».

 

Σημειώσεις

01.  Ευάγγελος Μπεξής, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 25, άρθρο «Τα θαύματα του Απολλώνιου Τυανέα», σελ. 29

02. Οπ, σελ. 29

03. Ο,π. , σσ 29, 31

04. Ό,π, σελ. 31

05. Όπ, σελ. 32

06. Ό,π. σσ. 34-35

07. Ασκληπιεία, Καθηγητής Γ.Ι. Καρβελάς, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ε΄, σελίδες 831 - 832

08. Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 15, άρθρο Απολλώνιος Τυανέας, Γεώργιος Τσαγκρινός, σελ. 32: «Ο Απολλώνιος ο Τυανεύς ήταν το είδος του μύστη αυτού που παρόλες τις εκπληκτικές του ικανότητες και τις εξαιρετικά βαθιές γνώσεις του, υπήρξε ένα υπόδειγμα ηθικής και απλότητας, έχοντας ένα και μόνο σκοπό ζωής, την αποκατάσταση του Ελληνικού τρόπου σκέψης και ζωής στον Ελλαδικό χώρο, αλλά και στους γείτονες γύρω λαούς.... γιος πάμπλουτου Καππαδόκη με βαθιά ελληνική παιδεία, ο Απολλώνιος ολοκλήρωσε την κύρια εκπαίδευσή του στην Ταρσό της Κιλικίας, που φημιζόντανε σαν η μέγιστη εστία της ελληνικής φιλοσοφίας στο χώρο της Ιωνίας. Μετά το τέλος της θεωρητικής εκπαίδευσης του επέβαλλε στον εαυτό του αυστηρότατη άσκηση πενταετούς σιωπής. Αυτή η σιωπή ήταν ένα πολύ σημαντικό στάδιο της παραδοσιακής Πυθαγόρειας μύησης στις πιο κρυφές αλήθειες του κόσμου», σελ. 37: «...του Έλληνα σοφού», σελ. 38:  «Παρόλα αυτά ο Απολλώνιος πρόλαβε να αφήσει ιερή παρακαταθήκη στους αιώνες για τους Έλληνας απογόνους του...».

09. Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 25, Τα θαύματα του Απολλώνιου του Τυανέα, σελ. 28: «Ο Απολλώνιος ο Τυανεύς γεννήθηκε στις αρχές του πρώτου αιώνα μ.Χ. στα Τύανα της Καππαδοκίας. Σαφώς ελληνικής καταγωγής έφερε το ίδιο όνομα με τον πατέρα του, που οι ρίζες της γενιάς του έφθαναν έως του πανάρχαιους οικιστές της πόλεως»

10. Η αυτοκρατόρισσα Ιούλια Δόμνα διέταξε τον συγγραφέα Φιλόστρατο να γράψει την βιογραφία του Απολλώνιου, και είναι σχεδόν ξεκαθαρισμένο ότι το κίνητρο αυτής της ενέργειας προέκυψε από την επιθυμία της να αντεπιτεθεί εις την επιρροή της Χριστιανικής πίστεως προς τον ρωμαϊκό πολιτισμό. (Πηγή: Εγκυκλοπαίδεια «Μπριτάνικα 2002 Ντε Λουξ»)

11. Γίνεται εύκολα κατανοητό λοιπόν γιατί ο Απολλώνιος ήταν κάτι σαν τον Χριστό για τους Εθνικούς. σε όλα του τα θαύματα υπάρχουν αντιστοιχίες με τα θαύματα πού έκανε ο Χριστός  (Πηγή: Γεώργιος Τσαγκρινός, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 15, άρθρο «Απολλώνιος ο Τυανέας», σελ. 37)

12. «...νεοδημιουργημένο Σωτήρα τους, δίνοντας του το όνομα Ιησούς, ο όποιος τότε και εκεί άρχισε να προϋπάρχει σαν ιδέα μέσα στα μυαλά του Ιουδαιορωμαϊκου Ιερατείου, που αργότερα έγινε γνωστό σαν «Πατέρες της Εκκλησίας της Νικαίας» (Πηγή: Γεώργιος Τσαγκρινός, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 15, άρθρο «Απολλώνιος ο Τυανέας», σελ. 38)

13. Ό.π. σελ. 31

 

ΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΥΤΟΙ. ΖΗΤΩ ΤΟ «ΙΕΡΟ» ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΙΔΕΩΔΕΣ.

(Κατά: Μιχάλη Καλόπουλου, δημοσίευση στην σελίδα του και αποθηκεύτηκε από τον Ανώνυμο Απολογητή)

(Κατά: Περιοδικού Δαυλός, τεύχος 152-153, εξώφυλλο)

Αντί για κολύμβηση, αγώνας απλυσιάς και αποχής από κάθε μορφή επαφής με το νερό και σωματικής περιποίησης, όπως συμβαίνει στα παραθαλάσσια μοναστήρια όπου απαγορεύεται η κολύμβηση των καλόγερων για να μη φύγει από πάνω τους το μύρο! Μυροαπλυσία λοιπόν σε βάθος χρόνου!

Ελληνικό και "ελληνοχριστιανικό" ιδεώδες. Καλά που ήρθε η θρησκεία να νοικοκυρέψει τα πράγματα .(Πηγή: http://www.greatlie.com/gr/news.cfm?id=65&action=detail και όπως αποθηκεύτηκε από τον Ανώνυμο Απολογητή)

Ο Ιερός αρχαίος αθλητισμός και η σημερινή εξαχρείωσή του (Πηγή: Περιοδικό «Δαυλός», Τεύχος 152-153, Εξώφυλλο, Κάτω Επικεφαλίδα)

 

Μυθοπλάστης: Μιχάλης Καλόπουλος και περιοδικό Δαυλός

Απάντηση: Εδώ

 

Ο ΗΛΙΟΣ ΤΟΥ ΜΕΣΟΝΥΧΤΙΟΥ [ΔΕΛΦΟΙ 21-22/09/2002]

(Κατά: Γεράσιμου Καλογεράκη, Περιοδικό Ελλάνιον Ήμαρ, τεύχος 19, σσ. 46-49)

 

Αριστερά: Φωτ. 9 21/22 Σεπτεμβρίου 2002 ώρα 01:35 (Πηγή: Περιοδικό Ελλάνιον Ήμαρ, Γεράσιμος Καλογεράκης, άρθρο «Ο Ήλιος του Μεσονυχτίου», τεύχος 19, σελ. 49)

Δεξιά: Φωτ. 4 21/22 Σεπτεμβρίου 2002 ώρα 01:00 (Πηγή: Περιοδικό Ελλάνιον Ήμαρ, Γεράσιμος Καλογεράκης, άρθρο «Ο Ήλιος του Μεσονυχτίου», τεύχος 19, σελ. 48)

 

«Ο ήλιος του Μεσονυχτίου» ή «Ιερόν Πυρ των Μυστηρίων» ή «Ιερόν Αθάνατον Πυρ» ήταν γνωστός σε όλο τον αρχαίο κόσμο, από τους Δελφούς και την Ακρόπολη των Αθηνών μέχρι το Μεξικό και τα Υψίπεδα του Περού, και από την Αίγυπτο μέχρι την Ισλανδία την χώρα των Υπερβορείων. Εμφανίζονταν στα μεγάλα Μυστήρια, στις Ισημερίες (21/03 & 21/09) και στα Ηλιοστάσια (21/06 & 21/12).

Όταν ο άνθρωπος αναζητά το θείο χωρίς ενδιάμεσους μεσίτες, σαν ανάγκη ψυχής και με αγαθή πρόθεση, είναι βέβαιο ότι στο τέλος θα το βρει.

Τον «Όλον Φως», κάνει αισθητή την παρουσία του με πολλούς τρόπους και καθιστά τον άνθρωπο φωτισμένο Μύστη και Ιεροφάντη, που μπορεί να θαυμάζει τον Ήλιο του Μεσονυχτίου, στο Σούνιο, στην Ακρόπολη, στους Δελφούς, στο Δίον, στην Ολυμπία και αλλού.

Στους Δελφούς στο βάθος της Κασταλίας πηγής, εκεί που ο ένας βράχος προσεγγίζει τον άλλο, πάντα υπάρχει μια φωτεινή στήλη, που φαίνεται όχι μόνο στις σκοτεινές νύχτες αλλά και με πανσέληνο ακόμη. Μέσα στον χώρο της πηγής, εμφανίζεται ο Ήλιος του Μεσονυχτίου, η υλοποίηση του οποίου είναι ένα μεγαλειώδες θέαμα, που προκαλεί δέος.

Δεν ισχυρίζομαι ότι όποιος πάει στους Δελφούς, στις Ισημερίες και στα Ηλιοστάσια, θα δει τον Ήλιο του Μεσονυχτίου, λέω όμως ότι όποιος τον αναζητά θα τον δει. Θα τον δουν οι ανυποψίαστοι που δεν ξέρουν τι είναι, θα τον ιδούν οι ευσεβείς αναζητητές του υπερβατικού, του ουράνιου και του θείου, αυτοί που πλημμυρίζει η καρδιά τους από καλοσύνη και αγάπη για τον Θεό και τον άνθρωπο, αυτοί που περιμένουν να φωτίσει την ψυχή τους, μια ακτίνα του «Όλου Φωτός».

Καθένας παίρνει αυτό που του ανήκει και όχι αυτό που θέλει.

Αυτά και πολλά άλλα έγραφα στο βιβλίο μου «Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ» (σελ. 255-260)

 

Αριστερά: Φωτ. 6 άνω & 7 κάτω 21/22 Σεπτεμβρίου 2002 ώρα 01:10 & 01:15 αντίστοιχα (Πηγή: Περιοδικό Ελλάνιον Ήμαρ, Γεράσιμος Καλογεράκης, άρθρο «Ο Ήλιος του Μεσονυχτίου», τεύχος 19, σελ. 49)

 

Κάποιοι υποψιασμένοι αναγνώστες των βιβλίων μου, την 21/22 Σεπτεμβρίου 2002, Σάββατο προς Κυριακή, βρέθηκαν στους Δελφούς. Σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχα μαζί τους, τους είπα μεταξύ των άλλων να φωτογραφήσουν, όσο πιο πολλές φορές μπορούσαν, τον χώρο της Κασταλίας πηγής. Ήταν δυο παρέες, η μία από την Λάρισα και η άλλη από την Ξάνθη, άνθρωποι άγνωστοι μεταξύ τους, που συναντήθηκαν στους Δελφούς. Η μια παρέα δεν ήξερε τι φωτογράφισε η άλλη. Τελικά και οι δύο με ενημέρωσαν και τους ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για το πολύτιμο υλικό που μου παρέδωσαν.

Τι ειρωνεία όμως! Εγώ κυνηγούσα πέντε χρόνια να φωτογραφίσω τις νυχτερινές σφαίρες και τον Ήλιο του Μεσονυκτίου και δεν τα κατάφερα. Οι άνθρωποι αυτοί τον φωτογράφισαν με την πρώτη και αισθάνομαι πραγματικά ιδιαίτερα ευτυχής που ήταν αυτοί οι τυχεροί και όχι εγώ.

Από τις 11.30 μ.μ της 21.9.2002 στον χώρο της Κασταλίας δεν λειτουργούσαν οι κάμερες, οι ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές, τα φλας και οι φορητοί υπολογιστές. Όλες οι φωτογραφίες που παρουσιάζονται από τους Δελφούς, έχουν παρθεί με μηχανική φωτογραφική μηχανή και ΧΩΡΙΣ ΦΛΑΣ.

Ήταν Πανσέληνος. Το φεγγάρι φάνηκε στην ανατολή του. Το τοπίο των Δελφών, η αγριότητα των βράχων και το σκοτάδι της νύχτας δημιουργούν δέος και φόβο μαζί. Οι επισκέπτες γοητευμένοι αποθανάτισαν το θέαμα, (φωτ. 1)

 

Αριστερά: Φωτ. 5 21/22 Σεπτεμβρίου 2002 ώρα 01:05 (Πηγή: Περιοδικό Ελλάνιον Ήμαρ, Γεράσιμος Καλογεράκης, άρθρο «Ο Ήλιος του Μεσονυχτίου», τεύχος 19, σελ. 49)

Δεξιά: Φωτ. 8 21/22 Σεπτεμβρίου 2002 ώρα 01:20 (Πηγή: Περιοδικό Ελλάνιον Ήμαρ, Γεράσιμος Καλογεράκης, άρθρο «Ο Ήλιος του Μεσονυχτίου», τεύχος 19, σελ. 49)

 

Όταν το φεγγάρι άρχισε να διαγράφει την τροχιά του, φωτογραφήθηκε και πάλι. Και στις δύο φωτογραφίες του φεγγαριού ο ουρανός είναι θεοσκότεινος, δεν φαινόταν τ’ αστέρια εκτός από την αινιγματική και μυστηριώδη παρουσία της Σελήνης. (φωτ. 2) Ο φακός της μηχανικής φωτογραφικής μηχανής αφού οι ψηφιακές και τα ηλεκτρονικά μέσα δεν δούλευαν, φωτογράφισε τα βράχια της Κασταλίας πηγής, και αποτυπώθηκαν τα ελάχιστα φωτιζόμενα από το φεγγάρι μέρη. Ας σημειωθεί ότι όλος ο χώρος της πηγής σκεπάζεται από τεράστια βαθύσκιωτα πλατάνια και κυπαρίσσια. Τα δε βράχια ούτε καν ξεχωρίζουν στην φωτογραφία, (φωτ. 3) Και ξαφνικά όλος ο χώρος της πηγής άρχισε να φωτίζεται από ένα μυστηριώδες φως. Είχε όπως με πληροφόρησαν οι αυτόπτες μάρτυρες μορφή πυρωμένων κυμάτων, σαν αυτά που εμφανίζονται στον αέρα το καλοκαίρι σε ημέρες καύσωνα ή πάνω από μεγάλη φωτιά. Η φωτογραφική μηχανή στράφηκε στην κορυφή των βράχων, τις Φαιδριάδες, και ο ουρανός φάνηκε καταγάλανος, με τ’ αστέρια του, και τα βράχια φωτίστηκαν ενώ λίγο πιο πριν ήταν σκοτεινά, (φωτ. 4)

Στο σημείο που βρίσκεται η στρογγυλή πέτρα που έβαζαν πάνω τον τρίποδα της Πυθίας, φαινόταν σαν να υπήρχε μια αόρατη και ανεξήγητη πηγή φωτός. Τα δένδρα φωτίστηκαν σαν να ήταν ο ήλιος κρυμμένος μέσα στα βράχια. Οι ανταύγειες φωτός μέσα από τα κλαδιά του δένδρου το επιβεβαιώνουν. (φωτ. 5) Η περιέργεια έσπρωξε τους επισκέπτες στο εσωτερικό της πηγής και παρατήρησαν μια στήλη φωτός πάνω από την στρογγυλή πέτρα που έβαζαν τον τρίποδα της Πυθίας,, όπως φαίνεται στη παρακάτω φωτογραφία, (φωτ. 6)

Φωτοπλημμύρισε τελείως ο χώρος και οι φωτογραφίες έδιναν την εντύπωση πως είχαν τραβηχτεί μέρα μεσημέρι, μάλιστα μπορώ να πω ότι ήταν πιο καθαρές οι φωτογραφίες από αυτές που τραβιούνται στο φως του ήλιου, αφού όπως προαναφέρθηκε ο χώρος είναι σκιερός από τα πολλά δέντρα και τους ψηλούς μονολιθικούς βράχους, (φωτ. 7)

Επί πέντε χρόνια, αν και πολλές φορές τις είχα δει, απέτυχα να φωτογραφήσω τις γνωστές, μπλε, κίτρινες και κόκκινες σφαίρες νύχτας, (βλ. «Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ» , Γ. Καλογεράκη, σελ. 248) .Η παρέα της Λάρισας φαίνεται πως κουβαλούσε μαζί της την εύνοια των Θεών και το κατάφεραν. Οι σφαίρες επιτέλους φωτογραφήθηκαν και αυτοί που το πέτυχαν μπορούν να αισθάνονται ιδιαίτερα ευτυχείς, (φωτ. 8)

Η παρέα της Ξάνθης φαίνεται πως με τη φλόγα της ψυχής και του χαρακτήρα τους συγκίνησαν, τους ουράνιους ώστε να δώσουν δείγματα της παρουσίας τους. Λίγο πιο πάνω από την δέση των μπλε σφαιρών εστίασαν τον φακό της μηχανής τους και άρχισαν να φωτογραφίζουν. Όλο το φως του χώρου συμπυκνώθηκε, στην αινιγματική σφαίρα που λέγεται Ήλιος του Μεσονυκτίου. Όταν τον φωτογράφιζαν η μηχανή απεικόνισε το θέαμα που δεν έβλεπαν τα μάτια τους. (φωτ. 9)

Τόσο στο Περού όσο στο Μεξικό και την Αίγυπτο, ο Ήλιος του Μεσονυκτίου, φαίνεται στην φωτογραφία χωρίς να τον βλέπει το ανθρώπινο μάτι, εκτός αυτών που είναι αρκετά υποψιασμένοι. Γιατί συμβαίνει αυτό δεν μπορώ να το εξηγήσω....

Αυτά και άλλα περίεργα συμβαίνουν γύρω μας που περνούν απαρατήρητα.

Έφτασε πλέον το πλήρωμα του χρόνου ν’ αρχίσουμε να ψάχνουμε τα ερείπια των ναών μας και να πάρουμε τα μηνύματα των Ελλήνων προγόνων μας, που τους ξερίζωσε η χριστεπώνυμη λαίλαπα του ασιατισμού και της βαρβαρότητας. Οποίος ψάχνει είναι βέβαιο ότι θα βρει. Καιρός πια ν’ αναστηλώσουμε τα λευκά μαρμαρά μας και να στείλουμε για άλλη μια φορά το παγκόσμιο μήνυμα του Ελληνικού στοχασμού και της ελευθερίας.

 

Μυθοπλάστης: Γεράσιμος Καλογεράκης

Απάντηση: Το ανωτέρω άρθρο ενός από τους «σημαντικότερους» συγγραφείς υπέρ των αρχαίων θεών είναι χρήσιμο κάτω από διάφορες θρησκειολογικές απόψεις. Πρώτα και κύρια για τις νεοπαγανιστικές επιθέσεις ενάντια στο Άγιο Φως των Ιεροσολύμων, μαρτυρίες για το οποίο υπάρχουν χιλιάδες και επώνυμες, και όχι όπως εδώ που δεν υπάρχει ούτε μία για τον λεγόμενο «Ήλιο του Μεσονυχτίου», αλλά αντίθετα υπάρχει και τάση απόκρυψης των μαρτύρων («Κάποιοι υποψιασμένοι αναγνώστες») των οποίων μάλιστα το πρόσωπο αποκρύβεται με φίλτρο blur στην φωτογραφία που δημοσίευσε το περιοδικό Ελλάνιο Ήμαρ (φωτ. 8). Έπειτα το άρθρο αυτό είναι εξαιρετικά χρήσιμο για την φανέρωση της «μαθηματικής», «επιστημονικής» και «λογικής» θρησκείας του νεοπαγανισμού που υποτίθεται δεν έχει θαύματα παράλογα (εξηγούνται όλα με αναφορά σε φυσικούς νόμους ή φυσικές δυνάμεις), την οποία μάλιστα υποβοηθούν οι ίδιοι οι θεοί (;), κατά τους νεοπαγανιστές θεολόγους.

 

ΟΙ ΑΝΑΛΗΘΕΙΕΣ

 

α) Μέσα στο άρθρο αυτό ο συγγραφέας υποστηρίζει πως τα δέντρα φωτίσθηκαν από τον «Ήλιο του Μεσονυχτίου» που βρίσκονταν μέσα στα βράχια (1) ενώ είναι οφθαλμοφανές πως το φως που φωτίζει αυτά τα δένδρα προέρχεται από τον ουρανό και δεν είναι τίποτα άλλο παρά το φως του ηλίου μέρα μεσημέρι και όχι μεσάνυχτα (01:05). Ο αρθρογράφος ισχυρίζεται μάλιστα πως «οι φωτογραφίες έδιναν την εντύπωση πως είχαν τραβηχτεί μέρα μεσημέρι, μάλιστα μπορώ να πω ότι ήταν πιο καθαρές οι φωτογραφίες από αυτές που τραβιούνται στο φως του ήλιου».

β) Επιπλέον το άρθρο ισχυρίζεται ότι το φως έβγαινε από την Κασταλία πηγή, εκεί όπου «καθόταν η Πυθία πάνω σε τρίποδα» (2). Η αλήθεια είναι ότι η Πυθία δεν χρησμοδοτούσε στην Κασταλία πηγή. Εκεί απλά έκανε θρησκευτικούς καθαρμούς όπως και οι άλλοι πιστοί αυτής της θρησκείας. Η Πυθία αντίθετα χρησμοδοτούσε στην πηγή του ιερού της θεάς Γης, όπου όταν μετέπειτα ο νέος θεός Απόλλωνας υπερσκίασε αυτές τις Πελασγικές δοξασίες και «σκότωσε τον Πύθωνα» ή αλλιώς σαν εξαφάνισε την πιο αρχαία από την Ολύμπια πίστη Πελασγική θρησκεία με την βία, η Πυθία χρησμοδοτούσε μέσα στο Ιερό του θεού (3), το οποίο σαφώς δεν είχε σχέση με την θέση που ισχυρίζεται ο Γ. Καλογερόπουλος και οι «υποψιασμένοι αναγνώστες των βιβλίων» του. Στην κάτωθι φωτογραφία, αντλημένη από ένα άλλο περιοδικό «Μυστηρίου», φαίνεται ξεκάθαρα πως ο Γ. Καλογεράκης δεν έχει καμιά σωστή ιδέα για το λεγόμενο Πυθικό ιερό, εφόσον η παλαιά Πηγή του ιερού της Γης κείται Ν και εκτός του ιερού του Απόλλωνος αλλά και του τρίποδα της Πυθίας, όπως άλλωστε τόσο η Κασσοτίδα όσο και η Κασταλία Πηγή.

 

Όπως έδειξαν πρόσφατες γεωλογικές έρευνες, το μαντείο των Δελφών ήταν χτισμένο πάνω σε δύο τεκτονικά ρήγματα -των Δελφών και της Κέρνας. Ακριβώς στη συμβολή τους ήταν το άντρο ή άδυτο, ο υπόγειος θάλαμος όπου κατέβαινε η Πυθία για να χρησμοδοτήσει. Από μια σχισμή του εδάφους έβγαινε «πνεύμα ενθουσιαστικόν». Οι επιστήμονες υποθέτουν ότι οι αναθυμιάσεις από το υπέδαφος ήταν πιθανότατα αιθυλένιο, που φέρνει μια ελαφριά μέθη. Μέσα στο άδυτο υπήρχαν ο «ομφαλός» (μέση αριστερά) και μια κρήνη απ’ όπου έτρεχε το νερό της Κασσοτίδος, μιας πηγής λίγο ψηλότερα, στα ανατολικά του θεάτρου. Κορυφή, αριστερά, τα ερείπια του ναού του Διδυμαίου Απόλλωνα στα Δίδυμα της Μικράς Ασίας και δεξιά η Κασταλία, η ξακουστή πηγή για τα προφητικά και ποιητικά χαρίσματα του νερού της. (Πηγή: Περιοδικό Myst, τεύχος 2,  Γεωργία Μεταξά, άρθρο «Αναζητώντας το μυστικό της Πυθίας», σελ. 39)

 

γ) Αν και ο Γ. Καλογεράκης ισχυρίζεται πως «Μέσα στον χώρο της πηγής, εμφανίζεται ο Ήλιος του Μεσονυχτίου» υπάρχει κάθε λόγος αμφισβήτησης των όσων διατείνεται. Κάτωθι παρατίθενται μία κανονική φωτογραφία από ένα άλλο περιοδικό την ώρα του μεσημεριού περίπου στους Δελφούς  και συγκεκριμένα από τον ίδιο χώρο της ίδιας πηγής, ώστε οι «υποψιασμένοι αναγνώστες» να βγάλουν τα συμπεράσματά τους για την πηγή του φωτός των φωτογραφιών που παρέθεσε ο Γ. Καλογεράκης που ανήκαν στην «παρέα της Ξάνθης» και την «παρέα της Λάρισας» που «κουβαλούσε μαζί της την εύνοια των Θεών» τόσο πολύ ώστε να μην καταλαβαίνουν πλέον τι ώρα βρέθηκαν στους Δελφούς ή αν αυτός που έβλεπαν ήταν ο «Ήλιος του Μεσονυχτίου» ή ο «Ήλιος του Μεσημεριού».

 

Αριστερά: Η Κασταλία πηγή σήμερα (Περιοδικό Myst, τεύχος 2,  Γεωργία Μεταξά, άρθρο «Αναζητώντας το μυστικό της Πυθίας», σελ. 39)

Δεξιά: Φωτ. 6 άνω & 7 κάτω 21/22 Σεπτεμβρίου 2002 ώρα 01:10 & 01:15 αντίστοιχα (Πηγή: Περιοδικό Ελλάνιον Ήμαρ, Γεράσιμος Καλογεράκης, άρθρο «Ο Ήλιος του Μεσονυχτίου», τεύχος 19, σελ. 49)

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

 

1. Ο Γ. Καλογεράκης φανέρωσε για ακόμη μια φορά στο κάθε αναγνώστη την παγανιστική γνώριμη μεθοδολογία. Παρουσίασε ένα «παγανιστικό θαύμα» με ένα «τέχνασμα». Έγραψε ένα άρθρο για ένα υποτιθέμενο φαινόμενο το οποίο ο ίδιος είχε αποτύχει να παρακολουθήσει: «Τι ειρωνεία όμως! Εγώ κυνηγούσα πέντε χρόνια να φωτογραφίσω τις νυχτερινές σφαίρες και τον Ήλιο του Μεσονυκτίου και δεν τα κατάφερα. Ο» (4) αν και το δόγμα του είναι πως «Οποίος ψάχνει είναι βέβαιο ότι θα βρει». Στην προκειμένη περίπτωση βρίσκουν άλλοι για του λόγου του που ψάχνει εναγωνίως 5 συνεχόμενα χρόνια αλλά σε αυτό υπάρχει και «λογική» εξήγηση διότι «Όταν ο άνθρωπος αναζητά το θείο χωρίς ενδιάμεσους μεσίτες, σαν ανάγκη ψυχής και με αγαθή πρόθεση, είναι βέβαιο ότι στο τέλος θα το βρει.». (5)

2. Οι λόγοι για τους οποίους ο Γ. Καλογεράκης θέλει να «αποδείξει» πως το σημείο από το οποίο «μάντευε» η Πυθία πάνω στον τρίποδα είναι ταυτόσημο με τον μέσα χώρο της πηγής όπου «εμφανίζεται ο Ήλιος του Μεσονυχτίου» είναι ξεκάθαροι για τον κάθε θρησκευόμενο. Η τεχνική αυτή αποτελεί μια πλάγια μέθοδο προσηλυτισμού ή παγανιστικά ομιλουμένως «θαυματουργικής ιεροφαντείας».

3. Ασφαλώς με μεγάλη δόση αυτοπεποίθησης οι «υποψιασμένοι αναγνώστες των βιβλίων» του Γ. Καλογεράκη «δεν θα μπορούσαν να κάνουν ποτέ λάθος» για το σημείο εις το οποίο βρίσκονταν η Πυθία εφόσον «Η παρέα της Λάρισας φαίνεται πως κουβαλούσε μαζί της την εύνοια των Θεών και το κατάφεραν» αυτό το «παγανιστικό κατόρθωμα» ώστε να «αισθάνονται ιδιαίτερα ευτυχείς, (φωτ. 8)», αν και όπως ελέχθει το πρόσωπο της ευτυχίας τους (1 ένα άτομο στην φωτογραφία), είναι επιμελώς κρυμμένο στην δημοσίευση από φίλτρο blur (θολότητα).

4. Ιδιαίτερα εντυπωσιακό το συμπέρασμα το δικό του σύμφωνα με το οποίο «Έφτασε πλέον το πλήρωμα του χρόνου ν’ αρχίσουμε να ψάχνουμε τα ερείπια των ναών μας και να πάρουμε τα μηνύματα των Ελλήνων προγόνων μας, που τους ξερίζωσε η χριστεπώνυμη λαίλαπα του ασιατισμού και της βαρβαρότητας.»(6). Εδώ θα πρέπει να του παρουσιαστεί ένας άλλος «Ήλιος του Μεσονυχτίου» που δεν ήταν μήτε Ελληνικός και έχει σχέση με τον Ασιάτη Μίθρα κατά την λατρεία του οποίου ελάμβαναν χώρα βάρβαρα έθιμα (λούσιμο με αίμα από σφαγμένο ταύρο): «Κατόπιν ακολουθούσε η κάθοδος στο «σπήλαιον», το εσωτερικό του οποίου ήτα λαμπρά κοσμημένα και κατάφωτο. ο νεόφυτος, ιστάμενος επί των βαθμίδων της «κρύπτης», ατένιζε απέναντι αυτού εν τη αψίδα του τον ταύρο  φονεύοντα θεό, προ αυτής δε άλλες συμβολικές εικόνες, εν αις την του κεφαλήν λέοντος φέροντος Κρόνου. Ταύτα και οι εκατέρωθεν της αψίδας σε μακριές σειρές γονυκλινείς πιστοί, οι εναλλαγές και τα παίγνια των φώτων, τα λαμπρά ενδύματα των ιερουργούντων, οι μυστικές μελωδίες και η επενέργεια του μεθυστικού ποτού μετέθεταν τον νεήλυδα εις παραίσθηση και σε έκσταση. «In speleo» λέγει ο ψευδο-Αυγουστίνος, «ubi aliud est quam cernitur, operante illecebrosa fallacia». Την εκ των τοιούτων τελετών έκσταση περιγράφει ο Απουλήιος δια των έξης χαρακτηριστικών : «Διέβην τὰς πύλας τοῦ ᾋδου, διῆλθον τὸ κατώφλιον τῆς Περσεφόνης, ᾠχήθην ἐφ’ ὅλων τῶν στοιχείων καὶ ἐπέστρεψα ἐπὶ τῆς γῆς. Ἐν μέσῃ νυχτὶ εἶδον λάμποντα τὸν ἥλιον. Προσήγγισα εἰς τοὺς κάτω καὶ τοὺς ἄνω θεοὺς καὶ προσηυχήθην πρὸς αὐτοὺς πρόσωπον πρὸς πρόσωπον»»(7). Οι «υποψιασμένοι αναγνώστες των βιβλίων» του Γ. Καλογερόπουλου, υποψιάστηκαν ποτέ τους τον «Ήλιο του Μεσονυχτίου» «του Μίθρα»,  κατέβησαν στον Άδη, είδαν μήπως την Περσεφόνη, αντίκρισαν πρόσωπο με πρόσωπο τους άνω και κάτω θεούς ή όχι;

 

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ: ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ Γ. ΚΑΛΟΓΕΡΑΚΗ ΠΕΡΙ ΘΕΩΝ & ΕΛΛΗΝΩΝ

 

Αριστερά: Γεράσιμος Καλογεράκης, η άγνωστη αρχαιολογία των Ελλήνων [όπου εν όψει ελλείψεως φώτο διαστημοπλοίου παρουσιάζεται μια τριήρης να διασχίζει το διάστημα] (Πηγή: http://www.esoterica.gr/books/editors/psaras/dion_psaras.htm)

Μέσο: Γεράσιμος Καλογεράκης, Η Διαθήκη του Προμηθέα (2001)  (Πηγή: http://www.esoterica.gr/books/editors/psaras/dion_psaras.htm)

Δεξιά: [Η επιστροφή των θεών, Γεράσιμος Καλογεράκης]-Η επιστήμη έχει διαθέσει δισεκατομμύρια δραχμών για την αναζήτηση του εξωπραγματικού. Οι Ουράνιοι ή Εξωγήινοι ή Ολύμπιοι, βρίσκονται μέσα στις αναζητήσεις. Στο βιβλίο περιγράφεται η επικοινωνία με τους Ολύμπιους που γίνεται μέσω ηλεκτρονικών υπολογιστών σε χώρους γέφυρες κοσμικής επικοινωνίας. (Πηγή: http://www.psarasbooks.gr/p_details.asp?cid=1&pid=395&scat=24)

 

Άλλα βιβλία του Γ. Καλογεράκη: α) Έλληνες οι Γιοι των Θεών (1998) β) Δίσκος της Φαιστού - Ιερές ελληνικές γραφές (1999) γ) Η Επιστροφή των Θεών (2000)

 

Σημειώσεις

1. «Τα δένδρα φωτίστηκαν σαν να ήταν ο ήλιος κρυμμένος μέσα στα βράχια. Οι ανταύγειες φωτός μέσα από τα κλαδιά του δένδρου το επιβεβαιώνουν. (φωτ. 5)» (Πηγή: Περιοδικό Ελλάνιον Ήμαρ, Γεράσιμος Καλογεράκης, άρθρο «Ο Ήλιος του Μεσονυχτίου», τεύχος 19, σελ. 48)

2. «Στους Δελφούς στο βάθος της Κασταλίας πηγής, ...Μέσα στον χώρο της πηγής, εμφανίζεται ο Ήλιος του Μεσονυχτίου, η υλοποίηση του οποίου είναι ένα μεγαλειώδες θέαμα, που προκαλεί δέος. Στο σημείο που βρίσκεται η στρογγυλή πέτρα που έβαζαν πάνω τον τρίποδα της Πυθίας, φαινόταν σαν να υπήρχε μια αόρατη και ανεξήγητη πηγή φωτός.  Η περιέργεια έσπρωξε τους επισκέπτες στο εσωτερικό της πηγής και παρατήρησαν μια στήλη φωτός πάνω από την στρογγυλή πέτρα που έβαζαν τον τρίποδα της Πυθίας,, όπως φαίνεται στη παρακάτω φωτογραφία, (φωτ. 6)» (Πηγή: ό.π. σελ. 48)

3. «Παλιότερα δίδονταν οι χρησμοί από κάποιο βράχο που ονομάζονταν «Βράχος της Σιβύλλης» κειμένου κατά το Ιερό της Γης. Κατόπιν όμως, κατά την παράδοση, το μαντικό χάσμα περιελήφθη εντός του αδύτου του ναού του Απόλλωνα και στήθηκε επί αυτού ιερός τρίποδας φέροντας λέβητα, επί του οποίου καθήμενη η Πυθία μασούσε φύλλα δάφνης και εμπνεόμενη εκ των αναθυμιάσεων χρησμοδοτούσε.» (Πηγή: Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Κ, σελίδα 881 - 882)».

4. Περιοδικό Ελλάνιον Ήμαρ, Γεράσιμος Καλογεράκης, άρθρο «Ο Ήλιος του Μεσονυχτίου», τεύχος 19, σελ. 47

5. Ό.π., σελ. 46

6. Ό.π., σελ. 49

7. Πηγή: Οι Μυστηριακές Θρησκείες, Ν. Ι. Λούβαρης, Καθηγητής της Εισαγωγής και της Ερμηνείας της Καινής Διαθήκης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ιζ΄, σελ. 897

 

2000 ΧΡΟΝΙΑ ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΙΑΣ [Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ]

(Αναστασάκης Ραδάμανθυς, Σταθμός Alter, Σάββατο 18/02/06)

 

Βίντεο: Μέγεθος 223 Kb - Διάρκεια: 1΄47΄΄  Για να βρούμε την φιλοσοφία την Ελληνική θα πρέπει να λειτουργήσουμε την αρχή της φιλοσοφίας που είναι το «θαυμάζειν» και το «ερωτάν», δηλαδή θα πρέπει να βγάλουμε το νου μας από τις προλήψεις και τις δεισιδαιμονίες μέσα στον οποίο τον έχουμε βουτήξει τα 2000 τελευταία χρόνια, και ελεύθερος ο νους από τις προλήψεις και τις δεισιδαιμονίες, τότε μόνο μπορεί να καταλάβει, εεε... την απορία που πρέπει να έχει ένας ελεύθερα σκεπτόμενος άνθρωπος και να ερευνά, πάντοτε να ερευνά όλα αυτά που είδαμε [Τα Μυστικά των Αρχαίων], γιατί όλα αυτά δεν έχουν ποτέ μια τελεία. Συνεχώς όπως και οι αριθμοί, εεε... μπορούν να προσθέσουν ένα αριθμό και να τον αυξήσουμε έτσι και οι ιδέες έχουν βαθύτερη κατανόηση. Εκείνο όμως που θα ήθελα να πω ακόμη πιο πρακτικά είναι ότι, εεε... ξέρετε όταν γεννήθηκε ο Απόλλωνας στην Δήλο, τον γέννησε η μητέρα του η Λητώ, πρώτα γέννησε την Αρτέμιδα, έτσι λέει η μυθολογία μας, ή η θεομυθεία μας όπως λέει και ο Πλάτωνας. Πρώτα γέννησε την Αρτέμιδα και η Αρτέμιδα βοήθησε την μητέρα της να ξεγεννήσει το Απολλώνειο Φως. Προηγείται δηλαδή το φως της Σελήνης, της καθάρσεως της Αρτέμιδος αν θέλετε, άρα λοιπόν και για να καταλάβουμε αυτά τα πράγματα αφού απαλλαγούμε από προλήψεις και δεισιδαιμονίες, θα πρέπει να απαλλαγούμε και από τα ίδια μας τα πάθη...., γιατί τα πάθη τυφλώνουν. (Αναστασάκης Ραδάμανθυς)

-Και για το ορφικό CD, ... θα μας το εξηγήσει ο κ. Χρυσάνθης, πολλοί μας ρωτάνε που θα το βρούνε, αυτό που μας [....] για τους Ορφικούς ύμνους πριν από λίγο που μας δείξατε. (δημοσιογράφος)

-Ναι, στην οδό Στουρνάρη 57, στον Γ΄ Όροφο είναι το Ιδεοθέατρον που κάθε Σάββατο απόγευμα έχουμε Πλατωνικά μαθήματα και Τετάρτες έχουμε Πυθαγόρα και εκεί έχουμε και κάποιο δικό μας....Σάββατο στις 18:30 έχουμε Πλατωνική Θεολογία, Στουρνάρη 57 στον Γ΄ Όροφο. (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Οι Πύλες του Ανεξήγητου, Σάββατο 18/02/06)

 

Μυθοπλάστης: Αναστασάκης Ραδάμανθυς

Απάντηση: Κατά τους νεοπαγανιστές θεολόγους οι δεισιδαιμονίες και οι προλήψεις είναι μορφή «θάλασσας» εις την οποία ο ανθρώπινος νους έχει «βουτήξει τα 2000 τελευταία χρόνια», δηλαδή από αρχής γινομένης του Χριστιανισμού, ενώ νωρίτερα, και δηλαδή πριν από αυτά τα 2000 χρόνια αυτός φαίνεται να μην υπάρχει, αφού επικρατεί ο λεγόμενος «επιστημονικός υπερπολιτισμός των Ελλήνων - Ατλάντων». Ο Αναστασάκης Ραδάμανθυς ως τίμιος θεολόγος της «αρχαίας θρησκείας» δεν ξεχνά να στηρίξει τις «φιλοσοφικές» θεωρίες του «πιο πρακτικά» με παραδείγματα από την μυθολογία της αρχαίας πανθεϊστικής θρησκείας, δηλαδή με την γέννηση της Άρτεμης και του Απόλλωνα από την Λητώ. Θρησκεία η οποία προέκυψε από τον ανιμισμό, που ισοδυναμεί «προς παιδαριώδη μεταφυσική τού όχλου και δύναται να θεωρηθεί ως η θεωρητική βάσις της θρησκείας και της φιλοσοφίας, διαφαινόμενη προ πάντων στα πανθεϊστικά και φιλοσοφικά και θρησκευτικά συστήματα.» (1) όπως της αρχαίας Ελλάδας, ενώ οι «ιστορικές επιστήμες... μεταχειρίζονται λοιπόν τον όρο ανιμισμός και προς δήλωση της πρωτογενούς δεισιδαιμονίας» (2).

Και πως άλλωστε θα μπορούσε η αρχαία θρησκεία να μην είναι συνδεμένη με την δεισιδαιμονία όταν για την γέννηση της Λητώς, στην οποία ανατρέχει «πιο πρακτικά» ο Αναστασάκης αναφέρονται τα εξής: «Μια τρίτη ιστορία [404] λέει πως η Λητώ ήρθε στην Λυκία μετά την γέννηση των παιδιών της, με σκοπό να τα λούσει στο ποτάμι Ξάνθο. Στην περιπλάνησή της αγελαδάρηδες τη διώξανε από την πηγή Μελίτη και εκείνη τότε τους μεταμόρφωσε σε βατράχους», «Η Αστερία, η θεά των άστρων, του ’ φυγε (407) [του Δία], όπως έκαμε η Νέμεσις και η Μήτις. Μεταμορφώθηκε σε ορτύκι. Ο Ζευς την πρόφτασε μεταμορφωμένος σε αητό. [408]. Τότε εκείνη μεταμορφώθηκε σε πέτρα, έπεσε στην θάλασσα και έμεινε κρυμμένη κάτω από τα κύματα. Έτσι έγινε η Αστερία ένα βραχονήσι, όπου θα μπορούσε η Λητώ να γεννήσει το υιό της, αφού όταν θα ’ βγαινε από τα βάθη δεν θα την είχε δει ο ήλιος. Το νησί λεγόταν επίσης Ορτυγία (το νησί των ορτυκιών) ή Δήλος, το νησί όπου γεννήθηκε ο Απόλλωνας, γιατί φανερώθηκε όταν παρουσιάστηκε ο θεός αυτός.

Ειπώθηκε επίσης [409] ότι η Λητώ μεταμορφώθηκε σε ορτυκομάνα -έτσι λέγεται η οδηγός αυτών των ταξιδιάρικων πουλιών- και ο Ζευς ενώθηκε μαζί της με την μορφή ορτυκιού [410]. Σ’ αυτό τον μύθο [411] η Δήλος ήταν πριν ένα νησί που έπλεε εδώ κι εκεί και δεν ήταν διόλου φανερό. Έγινε Δήλος, δηλαδή φανερή, άστρο της σκοτεινής γης, μόνο όταν η Λητώ το διάλεξε για να γεννήσει εκεί και οι θεοί το στήριξαν στο βυθό με τέσσερις κολώνες», ενώ για την γέννηση του Απόλλωνα και του προκαλούμενου φόβου (3)  που «προσηλυτίζει» στον παγανισμό λέγεται πως «Το νησί [της Δήλου] χάρηκε και απάντησε φιλικά, αλλά όχι και χωρίς φόβο. Είχε ακούσει πως ο Απόλλωνας θα είναι ένας ανένδοτος θεός, ένας μεγάλος Κύριος ανάμεσα σ’ αθανάτους και θνητούς. Γ’ αυτό φοβήθηκε πολύ. Σκέφτηκε πως αυτός ο θεός, τη στιγμή που θ’ αντίκριζε τον ήλιο, θα περιφρονούσε το ξερό βραχονήσι και με το πόδι του θα το βύθιζε στην θάλασσα. Το νησί δεν θα το κατοικούσαν άνθρωποι, αλλά πολύποδες και μαύρες φώκιες. Μετά ο Απόλλων θα έφευγε για άλλο μέρος. Η Λητώ έπρεπε να ορκιστεί ότι θα ’ χτιζε στη Δήλο το πρώτο της ναό» (4)

Πώς ακόμα θα μπορούσε η αρχαία θρησκεία να μην έχει σχέση με την δεισιδαιμονία αφού τα πάντα αιτιώνται των θεών και όχι των φυσικών νόμων; Εδώ μάλιστα έγκειται και η μεγάλη πλεκτάνη του νεοπαγανισμού, όταν προσπαθεί να περάσει αντιφατικά την άποψη στο πανελλήνιο πως οι αρχαίοι θεοί είναι οι φυσικοί νόμοι, ώστε να απορρίψει από επάνω της την δεισιδαιμονία και δηλαδή την «δειλία πρός τὸ δαιμόνιο (τὸ θεῑο)» και δηλαδή προς τους ίδιους τους φυσικούς νόμους. Κατά αυστηρή θεωρητική βάση, διότι εξαιρέσεις καταδίκης επιστημόνων υπάρχουν και στην ιστορία των Χριστιανών ως πολιτική εξουσία (βλ. Δύση), ο Χριστιανισμός δέχεται τον Θεό του εκτός της φύσης, δεν «φοβάται» τους φυσικούς νόμους ή την λειτουργία τους και δεν αρνείται να αιτιολογήσει τα φαινόμενα βάση ανεξαρτήτων αυτόνομων μηχανισμών κατά αντιπαραβολή με τους παγανιστές που δέχονται την φύση ως θεό και οιαδήποτε επεξήγησή της οδηγεί σε ασέβεια κατά των Ολυμπίων και κατά της αρχαίας φιλοσοφίας (5). Φιλοσοφία η οποία πλέον ξεπεράστηκε από την επιστήμη στην οποία δεν υπάρχει μόνο το «ερωτάν» ή «φιλοσοφείν», αλλά το «αποδεικνύειν».

Η όλη αυτή παραδοξολογία του Αναστασάκη πλαισιώνεται και από τον πόλεμο κατά των παθών, τον οποίο «στηρίζουν» οι παθιασμένοι θεοί του Ολύμπου δια μέσω της διαφημίσεων των Ορφικών ύμνων που λειτουργούν «θεραπευτικά για την ψυχή» όπως ελέχθη στην εκπομπή, όταν «ψάλλονται» από τους πυθαγόρειους  πιστούς κατά την διάρκεια της ημέρας. Πάθη για τα οποία δηλώνεται ότι «τυφλώνουν». Αν όμως τους τυφλωμένους από τα πάθη θεούς δεν τους αντιλαμβάνονται και δεν τους βλέπουν οι νεοπαγανιστές ως τέτοιους, τότε ο χώρος ανεύρεσης της ελλιπής όρασης είναι πλεονάζων του χώρου των δωμάτων του Ολύμπου.

 

Σημειώσεις

1. Ν. Ι . Λούβαρης, Καθηγητής της Εισαγωγής και της Ερμηνείας της Καινής Διαθήκης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Δ΄, σελ.778

2. Ό.π. σελ. 777

3. Δεισιδαιμονία «δειλία πρός τὸ δαιμόνιο (τὸ θεῑο)» είναι.

4.  404. Alib. 35, Ov. M. 6. 317

     407. Pi. fr. 42. 7., Ca. Del. 37

     408. Ov. M. 6. 108

     409. Ar. Av. 870

     410. s. Pi. P. hyp.

     411. 7. Pi. fr. 79

K. Kerenyi, Η Μυθολογία των Ελλήνων, Βιβλιοπωλείο της Εστίας Ιωανν. Δ. Κολλάρου & Σιας Α.Ε., 1995, σσ. 130-132, 603

5. Κατηγορία του Κλεάνθη :«ὡς κινῶν τὴν τοῦ κόσμου ἑστίαν καὶ ταράσσων τὴν τῶν Ὀλυμπίων (θεῶν) ἠρεμίαν...» (Πηγή Περιοδικό «Ιχώρ», τεύχος 30, άρθρο «Οικειοποίηση της αρχαίας Ελληνικής επιστήμης», Αθανάσιος Β. Κοβάτσης, Δρ. Ιατρός και Δρ Χημικός, Καθηγητής ΑΠΘ, σσ. 52 - 54)

 

ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΣΚΕΨΗ & ΑΝΑΒΙΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΡΩΜΙΟΥΣ

(Κατά: Στέφανου Μυτιληναίου, περ. Δαυλός, τεύχος 227, σσ. 14493-14500)

 

Σύμφωνα με αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους τα εξής τρία κοινωνικά φαινόμενα, α) η ειδωλολατρία, β) η φυσεοφοβία (παγανισμός) και γ) η μαγεία αποτελούσαν μέρη της πνευματικής μάστιγας πού ονομαζόταν γενικά δεισιδαιμονία. Ειδικά ή δεισιδαιμονία ήταν διαδεδομένη ανάμεσα στους απαίδευτους ανθρώπους ανεξάρτητα κοινωνικής τάξης και οικονομικής επιφάνειας, κυρίως στους Ανατολικούς λαούς (Αιγύπτιους, Φοίνικες κ.λπ.). Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και σήμερα.

Ο Πλούταρχος λέει σχετικά με όσους Θεοποιούν από τον φόβο του αγνώστου τις δυνάμεις της φύσης: «Όποιος όμως φοβάται τους θεούς φοβάται τα πάντα, τη γη, τη θάλασσα, τον ουρανό, το σκοτάδι, το φως, τον θόρυβο, τη σιωπή, το όνειρο» (Πλούταρχος, Ηθικά, «Περί δεισιδαιμονίας», 165Ε).

Είναι ξεκάθαρο, ότι ο Ελληνισμός δεν αποδέχεται την ειδωλολατρία, την φυσεοφοβία (παγανισμό) και την θεοποίηση των ζώων. Όλα αυτά θεωρούνταν στοιχεία δεισιδαιμονίας και αποτελούσαν ξένο σώμα στην Ελληνική Κοσμοθεωρία. (σελ. 14498)

Το κεντρικό συμπέρασμα πάντως είναι, ότι ο Ελληνισμός είναι ασυμβίβαστος με τη δεισιδαιμονία. Και τότε αλλά και τώρα! Και όσοι επιμένουν στην αναβίωση της δεισιδαιμονίας, δεν μετέχουν στην Ελληνική Παιδεία.(σελ. 14500)

Πηγή: Στέφανος Μυτιληναίος, η καταδίκη της δεισιδαιμονίας, Δαυλός, τεύχος 227, σσ. 14493-14500, http://www.davlos.gr/dissue.php?issue=227

 

Μυθοπλάστης: Στέφανος Μυτιληναίος

Απάντηση: Ο νεοπαγανιστικός εθνικισμός διατείνεται στον τίτλο του: «Η καταδίκη της δεισιδαιμονίας από την αρχαία Ελληνική Σκέψη και η αναβίωσή της από τούς Ρωμιούς». Σύμφωνα με την ιδεολογία του Δαυλού λοιπόν, οι Ρωμιοί [Έλληνες Χριστιανοί], ευθύνονται για την αναβίωση της δεισιδαιμονίας, από την οποία ο ελληνισμός είναι καθαρός και στέκει προς αυτήν ασυμβίβαστος.

Εκτός του ότι η δεισιδαιμονία ποτέ δεν πέθανε στην αρχαία, ούτε στην νέα Ελλάδα μέσα στο λαϊκό βίωμα, και προς τούτο ο όρος «αναβίωσή» είναι εντελώς άστοχος, ο νεοπαγανισμός, ως «πραγματικός ελληνισμός», έχει επιτελέσει μέσα από την θρησκευτική του μισαλλοδοξία, την νέα ευλογία προς την αναβίωσή της, αρκεί αυτή να φορά χλαμύδα. Μερικά τεύχη αργότερα, και συγκεκριμένα στο τεύχος 274, ο Δαυλός επιτίθεται ενάντια στην Ορθοδοξία, επειδή η τελευταία αφορίζει όσους ασπάζονται τα «ἑλληνικὰ ἐπιτηδεύματα». Ο αρθογράφος εκείνου του τεύχους αποσαφηνίζει το δίλλημά του ως εξής: « Λοιπόν; Έλλην ή χριστιανός; Ξεκάθαρα φαίνεται ότι σήμερα άνθρωπος με κοσμοαντίληψη «Ελληνοχριστιανισμού», δηλαδή «Ελληνοχριστιανός», δεν δικαιολογείται από τους πιο πάνω θείους Κανόνες [αναφέρεται στις αποφάσεις της Στ΄ Οικουμενικής Συνόδου κατά ελληνικών δεισιδαιμονιών]. Και όσοι μιλούν περί τού ιδεολογήματος αυτού πρέπει... απλώς να αφορίζονται. Νικόλαος Τσίτσος. Ναυπηγός Μηχανολόγος ΕΜΠ ntsit@tee.gr» (Πηγή: Νικόλαος Τσίτσος, Περιοδικό Δαυλός, άρθρο «Κάθε Ελληνικό να μισείται», τεύχος 274, σελ. 18081-18082)

Όπως μπορεί κανείς να δει στην απάντηση προς αυτό το άρθρο του Νικόλαου Τσίτσου (βλ. σελίδα Χριστιανισμός -Ελληνισμός), και του Ελευθερίου Κίμωνα, ο νεοπαγανισμός μη έχοντας τίποτα άλλο εις βοήθεια για να στηρίξει τις εθνικιστικές του κακοήθειες κατά της Ορθοδοξίας, ασπάζεται τις δεισιδαιμονίες της αρχαιότητας, αλλά και την ειδωλολατρία, επειδή αυτές είναι «ελληνικές συνήθειες».  Έτσι το άρθρο του Νικόλαου Τσίτσου, αδυνατεί να κοιτάξει τον αφορισμό της δεισιδαιμονίας στο προηγούμενο άρθρο του Μυτιληναίου στο ίδιο περιοδικό. Αντιθέτως και αξιοπερίεργα βλέπει «ξεκάθαρα» πως τα «ἑλληνικὰ ἐπιτηδεύματα» κινδυνεύουν από τις Ορθόδοξες επιταγές. Ο δε Στέφανος Μυτιληναίος, ουδέν λέγει στα νεότερα τεύχη του Δαυλού για το άρθρο του Νικόλαου Τσίτσου υπέρ της αρχαίας δεισιδαιμονίας. Αυτά τα φαινόμενα δεν αποτελούν τίποτα άλλο, παρά την πολλαπλά καταγγελλομένη καινοφανή «νεοπαγανιστική σαλάτα» με σήμα την κεφαλή του Διός και τον πυρσό που καίει, ως «σοφή» του ξαναπηδημένη ιδέα.

 

Εορτή του Δία εις την Τουρκία (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 273, εξώφυλλο)

 

Για ακόμη μια φορά, Μέγας και Άγιος Βασίλειος για τους ειδωλολάτρες: «...εμείς δεν έχουμε ανάγκη να ξετινάξουμε τις θεωρίες τους. Αρκούν οι ίδιοι να ανατρέπουν ο ένας τον άλλο.»

 

ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ

 

ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΩΝ & ΑΓΝΟΙΑ ΕΘΝΙΚΩΝ

Λέξη αποτελούμενη από το θέμα «δει» του «δέδοικα» και το «δαίμων» =θεός. Καλείται ο φοβούμενος τους δαίμονες, τους θεούς, ο καθ’ υπερβολή φοβούμενος τα θεία σημεία ή τα ως θεία σημεία θεωρούμενα.

«Σήμερα που οι γνώσεις για την μαγεία και την δαιμονολογία έχουν περάσει και αξιολογούνται και ερμηνεύονται σε ειδικά ερευνητικά προγράμματα στα πανεπιστήμια από σοβαρούς καθηγητές, έχει έλθει η ώρα, το όλο θέμα να επανεξετασθεί όσο το δυνατό πιο υπεύθυνα. Είναι αλήθεια ότι πριν μερικές δεκαετίες όλα αυτά θα ακούγονταν σαν δεισιδαιμονίες. Στο 2000 όμως φαίνεται ότι πολλά αρχίζουν να αλλάζουν. Έγραφε ο Ιωάννης Συκουτρής στα σχόλιά του, στο Συμπόσιο του Πλάτωνος, στα μέσα της δεκαετίας του ΄70 ότι η αρχαιοελληνική δαιμονολογία‘γίνεται για τους άμεσους διάδοχους του Πλάτωνος (Ξενοκράτη, Φίλιππον τον Οπούντιον, κ.λ.π.) αντικείμενο κοσμοσοφικών θεωρημάτων συγκεχυμένων και σκοτεινών΄, για να καταλήξει‘εις την καθαράν δεισιδαιμονία των Νεοπλατωνικών΄. Μ’ όλον τον απέραντο σεβασμό που πρέπει να έχουμε στον Ιωάννη τον Συκουρτή, θα πρέπει να παρατηρήσω ότι δεν είναι μόνο οι άμεσοι διάδοχοι του Πλάτωνα στην Ακαδημία, όπως και οι Νεοπλατωνικοί που βλέπουν τον κόσμο των δαιμόνων σαν μια πραγματικότητα, είναι και ο Δημόκριτος, είναι και ο ίδιος ο Πλάτων, ακόμη και ο ίδιος ο Σωκράτης. Ένας Πλωτίνος, ένας Πορφύριος, ένας Ξενοκράτης, με τον όγκο και την βαρύτητα του πνεύματος που διαθέτουν δεν μπορούν να ξεπεραστούν με ετικέτες του τύπου‘δεισιδαίμονες΄. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στα Ευαγγέλια, αλλά και στην Αποκάλυψη του Ιωάννου γίνονται αρκετές αναφορές στους δαίμονες. Γιατί λοιπόν είναι δεισιδαιμονία, όταν φιλόσοφοι αναφέρονται σε δαιμονοοντότητες και δεν είναι δεισιδαιμονία, όταν αναφέρονται σε αυτές οι Ευαγγελιστές και άλλοι Χριστιανοί Πατέρες;» (Πηγή: Περιοδικό «Ιχώρ», τεύχος 9, άρθρο «Η λαϊκή λατρεία των αρχαίων Ελλήνων και οι αγαθοοντότητες», Γεώργιος Τσαγκρινός, σελίδα 35)

Ουδέν σχόλιο!