Υπάρχει η λεγόμενη υπερ-τεχνολογία εις την αρχαία Ελλάδα και στους αρχαίους λαούς; δηλαδή έχουν οι αρχαίοι θεοί αερόπλοια, διαστημόπλοια, υπερόπλα ή όλα αυτά τα λεγόμενα είναι αποκυήματα των ευφάνταστων αρχαιομανών παγανιστών, που «ανακαλύπτουν» σε αρχαία κείμενα «τεχνολογία»;
Αριστερά: Οι τεχνικές της μαγείας. Η ελληνιστική εποχή είναι πλούσια σε εφευρέτες. Αλλά η υποτίμηση εκείνων και όλης της εποχής για τις μηχανικές τέχνες είχε ως αποτέλεσμα ώστε το έργο τους να μην ξεπεράσει τα όρια της απλής θεωρίας ή της απλής πραγματοποίησης μηχανισμών διασκέδασης [πρβλ. Αριστοτέλη ποιητική τέχνη], περίεργες και άχρηστες. Με βάση τις «ανακαλύψεις» του Ήρωνα της Αλεξάνδρειας (Ι ή ΙΙ αιώνας π.Χ.), βρίσκονται εμπνεύσεις εξαιρετικότατης σημασίας, όπως η προώθηση με αντίδραση [π.χ. αεριωθούμενα] και ο ατμός. Δεξιά, ο ευφυής μηχανισμός εξυπηρετεί στο άνοιγμα της πόρτας του ναού· η φωτιά που ανάβει στον βωμό διαστέλλει τον υποκείμενο αέρα που πιέζει τον νερό μέσα στην σφαίρα· από εκεί το νερό σπρώχνεται στο δοχείο που, γεμίζοντας, κατεβαίνει τραβώντας το σχοινί· αυτό, ενεργώντας στους υπόγειους μεντεσέδες περιστρεφόμενους στύλους ανοίγει την πόρτα και το σχοινί που κρατιέται από το αντίβαρο κλείνει τα φύλλα της θύρας. Κάτω, μια φωτιά κάτω από τον τρίποδα εξατμίζει το νερό που περιέχεται μέσα σε μια σφαίρα. Ο ατμός βγαίνοντας από δύο σωλήνες περιστρέφει την σφαίρα. Σε μια ανάλογη αρχή στηρίζεται η τροχαλία της επόμενης φιγούρας. Δίπλα, ένας μικρός ψεκαστήρας ή σύριγγα. Κάτω, ένα ρολόι νερού βασισμένο σε ένα αντικείμενο που επιπλέει και με το σταδιακό γέμισμα ενός δοχείου λειτουργεί σαν γρανάζι· δεξιά, μια τρόμπα αναρρόφησης και αντλία πίεσης του Κτησίβιου, ααποδιδόμενη στον Ήρωνα (Erone). Φαίνονται εδώ για πρώτη φορά δύο πιστόνια. Τα σχέδια αντλήθηκαν από το Heronis Alexandrini Spiritalium Liber, Ubrino 1525 (Πηγή: Le civilta, Vol. II Roma - Bisanzio - Gli Arabi, Vallardi Edizioni Periodiche, Milano 1963, σελ. 464)
Δεξιά: Οι απίστευτες ιδιότητες του μηχανισμού των Αντικυθήρων. Τα μυστικά του Μηχανισμού των Αντικυθήρων, του πιο πολυσυζητημένου τεχνολογικού επιτεύγματος της Αρχαιότητας, αποκάλυψε μια ερευνητική ομάδα Ελλήνων, Βρετανών και Αμερικανών αρχαιολόγων. Όπως αποδεικνύεται, ο «υπολογιστής» αυτός είχε απίστευτες ιδιότητες, καθώς εκτελούσε μαθηματικές πράξεις (πρόσθεση, αφαίρεση, πολλαπλασιασμό και διαίρεση), προέβλεπε τις κινήσεις των πλανητών, κατέγραψε και αντιστοιχούσε τους σεληνιακούς μήνες σε κάθε έτος, υπολόγιζε τις πιθανές εκλείψεις του Ηλίου και της Σελήνης και άλλα πολλά. Ο Mike Edmunds, καθηγητής Αστροφυσικής στο Πανεπιστήμιο της Ουαλίας, δήλωσε στο πρακτορείο Ρώυτερς ότι πρόκειται για μοναδικό μηχανισμό υψηλής τεχνολογίας στην ιστορία της Αστρονομίας. Η διεθνής ερευνητική ομάδα έχει καταφέρει να «ακτινογραφήσει» τα 82 χάλκινα θραύσματα του Μηχανισμού, που χρονολογούνται από τον 1ο αιώνα π.Χ. Τα πορίσματα της έρευνας έχουν αλλάξει την αντίληψη για την εξέλιξη της τεχνολογίας στην Αρχαιότητα και έχουν προκαλέσει τον θαυμασμό των επιστημόνων του 21ου αιώνα. Ο μηχανισμός που ανασύρθηκε από τη θάλασσα των Αντικυθήρων τον Νοέμβριο του 1900 έχει καταφέρει να προσελκύσει το παγκόσμιο επιστημονικό ενδιαφέρον. Με την πρωτοποριακή μέθοδο της ψηφιακής απεικόνισης, είναι δυνατή η επανεμφάνιση στην επιφάνεια του υπολογιστή κειμένων που έχουν σχεδόν σβηστεί. Εξάλλου, με τη βοήθεια ενός αξονικού τομογράφου ανακαλύφθηκαν κείμενα χαραγμένα στα γρανάζια του Μηχανισμού των Αντικυθήρων καθώς και επιγραφές, το πάχος των οποίων δεν υπερβαίνει το ένα δέκατο του χιλιοστού. Οι επιστήμονες δηλώνουν ότι πρόκειται για κείμενα που περιέχουν πληροφορίες για τον τρόπο χειρισμού του πολύπλοκου αυτού μηχανήματος, καθώς και καταγραφές αστρονομικών δεδομένων. Με ειδικό εξοπλισμό, οι ειδικοί κατάφεραν να διακρίνουν τα σχεδόν σβησμένα από τον χρόνο και τη σκουριά γράμματα. Επιπλέον, έχουν ανακαλυφθεί και στοιχεία για τα περίπλοκα γρανάζια και τους άξονες του αρχαίου αυτού μηχανισμού που φυλάσσεται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών μαζί με όλα τα ειδικά εξαρτήματα που βοηθούν στην αποκρυπτογράφηση του αρχαίου αυτού θαύματος. (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 60, σσ. 6-7)
Αριστερά: Το ηλικίας 2000 ετών μπρούτζινο κομμάτι περιείχε πολλά γρανάζια, τα οποία μπορούσαν, μεταξύ άλλων, να υπολογίσουν την επόμενη έκλειψη ηλίου. (Πηγή: Περιοδικό Science Illustrated, τεύχος 28, σελ. 26)
Δεξιά: Πολλά από τα γρανάζια υπολόγιζαν τις τροχιές του Ηλίου και της Σελήνης... Σύμφωνα με τις αναφορές της εποχής, φαίνεται πως ο Αρχιμήδης (287-212 π.Χ.) (1) είχε κατασκευάσει ένα παρόμοιο μηχανισμό, και είναι πιθανό ο μηχανισμός του Αρχιμήδη να ήταν ένας πρόδρομος εκείνου των Αντικυθήρων. Οι αρχαιολόγοι είναι πεπεισμένοι ότι υπήρχαν και άλλοι μηχανισμοί. Ωστόσο, ο Μηχανισμός των Αντικυθήρων είναι ο μοναδικός που έχει βρεθεί. Ίσως κάποιοι από αυτούς τους μηχανισμούς να καταστράφηκαν από κάποιους που ήθελαν να χρησιμοποιήσουν το μέταλλό τους (2), δεδομένου ότι ο μπρούτζος ήταν ένα πολύτιμο υλικό για την εποχή. (Πηγή: Περιοδικό Science Illustrated, τεύχος 28, σσ. 29 & 31)
Σημειώσεις α.α.
1. Το τραγελαφικό της ιστορίας είναι πως ο Μηχανισμός των Αντικυθήρων βρέθηκε πάνω σε εμπορικό ρωμαϊκό πλοίο, που μετέφερε αντικείμενα τέχνης πιθανότατα σε πλούσιους της Ρώμη (ναυάγιο σε ναυτική ρότα Ρόδος - Ρώμης). Οι παγανιστές Ρωμαίοι ήσαν εκείνοι που σκότωσαν τον Αρχιμήδη, για του οποίου τα συγγράμματα δέχονται κατηγορίες περί καταστροφής οι Χριστιανοί από τους νεοπαγανιστές. Κι όμως ως γίνεται φανερό από την παρούσα ιστορία, οι παγανιστές Ρωμαίοι όχι μόνο εξόντωσαν κάποιον που είχε συγγράψει πολλά επιστημονικά συγγράμματα, αλλά εκείνον που είχε κατασκευάσει ένα μηχανισμό ανάλογο με τον Αντικυθήρων. Η θανάτωση του Αρχιμήδη από τους παγανιστές στέρησε την αρχαιότητα ίσως από πολύ περισσότερες ανακαλύψεις, από όσες φαντάζονται οι παγανιστές περί χριστιανικής «αδιαφορίας» για τα συγγράμματά του.
2. Οι νεοπαγανιστές θεωρούν όλες τις καταστροφές της αρχαίας τεχνολογίας απόρροια θρησκευτικής διαφορετικότητας (Παγανισμός - Χριστιανισμός). Οι επιστήμονες από την δική τους πλευρά, έχουν διαφορετικές απόψεις και αντιλήψεις για την απώλεια «υψηλής τεχνολογίας», μιας και θεωρούν υπεύθυνη την ανθρώπινη απληστία ή την ωφελιμοκρατία, ακόμη και όταν αυτή εκδηλώνεται σε εποχές που ο Χριστιανισμός δεν είχε εμφανιστεί και που αναγκαστικά «βαραίνει τις ιστορικές πλάτες και μνήμες των Ελλήνων - παγανιστών».
|
ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΘΕΩΝ vs ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΘΝΗΤΩΝ
|
1. |
ΠΑΓΑΝΙΣΤΕΣ ΛΑΤΡΕΥΟΥΝ ΤΕΧΝΟΛΟΓΟΥΣ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΕΣ ΓΙΑ ΘΕΟΥΣ(Προτεσταντικό μάννα εξ ουρανού σε «Έλληνες» παγανιστές του Ειρηνικού) |
2. |
Η ΤΕΧΝΗ |
3. |
ΥΠΕΡΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ή ΥΠΕΡΜΥΘΟΛΟΓΙΑ; |
4. |
ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΑΤΕΣ |
5. |
ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ |
6. |
ΠΗΓΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ |
Δεξιά: Η τεχνολογία των θεών. Τα ιπτάμενα «άρματα» της Ηλιάδας (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 235, εξώφυλλο)
Την ίδια «λογική», του να ψάχνεις εις τον Θεό την τεχνολογία και το φαγητό εξ ουρανού, λες και ο Θεός έχει ανάγκη από τεχνολογία για να «μετακινείται», να «ομιλάει», να «θαυματοποιεί», επέδειξε ένας άλλος νεοπαγανιστικός λαός της γης, σε μεγάλο βαθμό βαρβαρότητας, όμοια με τους αρχαιολάτρες της Ελλάδας. Φαίνεται πως δεν είναι τυχαίο πως οι νεοπαγανιστές προσπαθούν να συνδυάσουν αυτούς τους λαούς με αρχαία γλωσσικά ιδιώματα, αφού η «λογική» τους παραμένει η ίδια. Είναι μια περίπτωση καθαρής θρησκευτικής ανοησίας και μιας δημιουργημένης πίστης με έναυσμα το «μάννα εξ ουρανού». Περισσότερα.
Άνδρας με εξοπλισμό οπλίτη κραδαίνει το ξίφος του και καταβάλλει άοπλο καλλιτέχνη. Το ξίφος είναι το μακρύ, επίμηκες όπλο του 5ου αιώνα π.Χ. (Πηγή: Περιοδικό Panzer, τεύχος 23, Κωνσταντίνος Παπαδημητρίου, άρθρο «Το αρχαίο Ελληνικό ξίφος», σελ. 55)
Έργο χειρωνακτικό, επιτήδευμα, επάγγελμα, το οποίον αποκτά τις δια της εμπειρίας και καθοδηγήσεως: «η τέχνη του ξυλουργού, του κτίστη, -του υποδηματοποιού κλπ.» παροιμ. «μάθε τέχνη κι’ άσ’ τηνε κι’ αν πεινάσεις πιάστηνε» || Ιδία, επιτηδειότητα, ικανότητα, δεξιότητα : «κατασκευασμένο με τέχνη», «δεν έχει καμιά τέχνη, είναι βαναυσούργημα» || καθόλου, εμπειρία: «μαντική, μαγειρική τέχνη» ομοίως «Ιατρική τέχνη»· || τέχνασμα, πονήρευμα: «πάση τέχνη και μηχανή» || «τέχνες βάναυσες», αντίθ·. «ελευθέριες τέχνες» || «καλές τέχνες» η ζωγραφική και η γλυπτική : «σχολή καλών τεχνών» || γενικώς, η καλλιτεχνία.
Εγκυκλοπαιδικά: Τέχνη καλείται η ανθρώπινη δημιουργία η εκφράζουσα το ιδεώδες του καλού. Κατά τον ορισμό τούτο καθίσταται προφανές ότι η τέχνη συμμεταβάλλεται μετά του ιδεώδους του καλού, όπερ εμφανίζεται διάφορο κατά τόπους και εποχές, καθορίζεται δε και περιορίζεται υπό διαφόρων παραγόντων, των οποίων πάλι η αξιολογική κατάταξη ποικίλλει ανάλογους του κρατούντος εκάστοτε πνεύματος στην αισθητική, δηλαδή στην επιστήμη που ερμηνεύει το καλό και φιλοσοφεί επί της τέχνης. Η τέχνη προκαλεί στην ψυχή του θεατή ή ακροατή ή αναγνώστη το καλούμενο συναίσθημα του καλού, ήτοι την ευαρέστηση ή δυσαρέστηση, την προερχόμενη εκ της θεωρήσεως καλαισθητικών συνθέτων μορφών. Η καλλιτεχνική συγκίνηση, ήτις προκαλείται διά της επικοινωνίας του υποκειμένου προς εν οιονδήποτε έργο τέχνης, αποτελεί κατά μερικών των τελευταίων εξενεχθεισών θεωριών, αυτό τούτο το καλό, εξαρτάται τα μέγιστα εκ της αισθητικής συνειδήσεως του υποκειμένου, ήτοι εκ των αισθητικών δεδομένων, τα οποία αυτή αύτη η συνείδηση του υποκειμένου παρέχει και οργανώνει σε αυτή, εκφράζεται δε δια κρίσεως αξιολογικής ονομαζόμενης καλαισθητικής κρίσεως. Προφανές είναι ότι οι καλαισθητικές κρίσεις μεταλλάσσονται κατά την διαδρομή των εποχών συμφώνως προς την ανέλιξη ή την διαφοροποίηση των αισθητικών κριτηρίων και δεν αποτελούν ειμή επισφαλή, αναπόδραστα εν τούτοις, εν τω συνόλω των ερείσματα προς εκτίμηση της καλλιτεχνικής αξίας ενός έργου. Η μεταξύ των εκάστοτε αισθητικών κριτηρίων υπάρχουσα διαφορά εμφανίζεται ιδιαζόντως έκδηλος στην πολεμική των καλλιτεχνικών σχολών προς αλλήλες. Ανάγκη να διακρίνουμε το εν τη φύσει καλό του δια της τέχνης δημιουργούμενου. Η φύσις δημιουργεί ψευδαισθητικές μόνο αξίας, και τούτο διότι πάσα εκδήλωσή της στερείται πάσης καλολογικής προϋποθέσεως ουδ’ απόβλεπε σκοπίμως εις την πραγμάτωση του καλού. Κατά ταύτα η φύση είναι τελείως αδιάφορος προς την έννοια του καλού, όπου δε φαίνεται παρέχουσα τούτο, δυνάμεθα να πούμε ότι το καλό εμφανίζεται η πραγματοποιείται αφής διαπιστωθεί η ύπαρξης του υπό του κρίνοντος προσώπου. Αντιθέτως, το καλό στην τέχνη αποτελεί αναγκαιότητα. Η τέχνη είναι υποχρεωμένη εξ αυτής ταύτης της αποστολής της και της ουσίας της να εκφράζει το καλό και να πραγματοποιεί τούτο· η έκφραση και η πραγματοποίηση αυτή αποτελούν τον κύριο, αν όχι τον μοναδικό, σκοπό της διότι σκοπούς εξωαισθητικούς και εξωκαλλιτεχνικούς δύναται να επιδιώκει πολλούς και ποικίλους, υπό τον απαράβατο όμως όρο ότι αυτοί θα παραμένουν αείποτε στο υπέδαφος της καλλιτεχνικής δημιουργίας και δεν θ’ αποτελούν θεμελιώδες κριτήριο αξιολογικής κατατάξεως του καλλιτεχνήματος. Άλλωστε κάθε έργο τέχνης, ως γινόμενο στο μέσω ατόμων που συμβιώνουν και που κατοπτρίζει κατά τον ένα ή τον άλλον τρόπον κοινές διαθέσεις, κοινά ιδεώδη, κοινά ρεύματα διανοητικά και κοινές ψυχικές καταστάσεις, δεν είναι δυνατόν ειμή να παρουσιάζει ευρύ ενδιαφέρον από ποικίλων εξωαισθητικών απόψεων. Δεν δύναται όμως να ύπαρξη το καλλιτέχνημα, αν δεν πληροί τον ένα και θεμελιοδέστατο τούτο όρο: την πραγμάτωση του ιδεώδους του καλού. Αναγκαία συνέπεια του γεγονότος ότι το ιδεώδες του καλού παρουσιάζεται εκάστοτε διάφορο είναι ότι δεν νοείται σχηματισμός καλαισθητικής κρίσεως έξω του ιδεώδους, όπερ το καλλιτέχνημα προϋποθέτει να εκφράσει. Έχουμε τέχνη διαμορφώσεως, ακμής και καταπτώσεως· εκάστη τούτων αντιπροσωπεύει εν ορισμένο ιδεώδες του καλού, που κρατεί σε δεδομένο τόπο και χρόνο, κατ’ ακολουθία, μόνον από της απόψεως του ιδεώδους τούτου δέον να μελετήσουμε τις καλλιτεχνικές δημιουργίες· άλλωστε κριτήριο αισθητικό αμετάβλητο σε κάθε τόπο και κατά πάντα χρόνο δεν είναι δυνατόν να ύπαρξη.
Η τέχνη έχει κοινή την καταγωγή μετά της βιοτεχνίας και βιομηχανίας, άλλα διακρίνεται τούτων δι’ ουσιώδους χαρακτηριστικού, όπερ δύναται να ονομασθεί ατομικό στοιχείο. Σε κάθε έργο τέχνης εμφανίζεται σαφής η πρόθεση, η προσπάθεια και η προσωπικότητα του δημιουργού, ενώ τα προϊόντα της κοινής βιοτεχνίας και της βιομηχανίας αποτελούν στο σύνολο τους ομαδική δημιουργία, μη αποβλέπουσα σε καθαρά αισθητικούς σκοπούς, τυχαία δε και εις μεμονωμένες περιπτώσεις πραγματοποιούσαν τούτους. Παρά ταύτα η τέχνη δεν είναι προϊόν καθαρώς ατομικής προσπάθειας ουδ’ αναφέρεται στενά εις την περιοχή της ατομικής ψυχολογίας, μολονότι και ταύτη από πολλών απόψεων ενδιαφέρει. Το ζήτημα αυτό συζητήθηκε μετά πάθους επί μακρά. Αλλά παρατηρήθηκε λίαν ενωρίς ότι ο ρόλος του καλλιτέχνη στη καλλιτεχνική δημιουργία, οσοδήποτε και αν είναι σημαντικός, δεν είναι όμως αυτός ο μόνος στην δημιουργία ταύτη εμφανιζόμενος ρόλος ούτε, κατά πλείστους ερευνητές, ο προέχων. «Το να λαμβάνει κάποιος, γράφει ο Ντεοννά, από το καλλιτέχνημα μόνον το ατομικό στοιχείο, είναι ως να συγγράφει την Ιστορία των καλλιτεχνών, εις χείρας των οποίων εξελίχθηκε η τέχνη». «Σήμερα, προσθέτει περαιτέρω, τείνουν να αντικαταστήσουν τον επικρατούντα ρόλο του ατόμου διά του ρόλου της παραδόσεως, της ανελίξεως. Παρατήρησαν ότι μεταξύ των μεγάλων εφευρέσεων, οι οποίες τόσο μετέβαλλαν την μορφή του κόσμου, δεν υπάρχει ούτε μία, για την οποία να δύναται τις ν’ απόφανση ότι αποτελεί δημιουργία ενός μόνον εγκεφάλου ... Όπως είπε ο Dubos, οι μεγαλοφυείες ουσιαστικά δεν παρουσιάζονται ειμή ως όργανα μιας ορισμένης εκ των προτέρων κινήσεως, ήτις, εν ελλείψει τούτων θα εύρισκε άλλες διεξόδους». Προ μακρύ χρόνου ο Comte είχε ήδη παρατηρήσει ότι ο ρόλος της μεγαλοφυΐας δεν είναι όσο αυτάρκης και αυτόνομος και αποκλειστικός υπετίθετο Και μολονότι δέχονταν το ότι η μεγαλοφυΐα ομοιάζει με δένδρο αφ’ εαυτού φυόμενο, προσέθετε ότι η ποιότητα και η ποσότητα των καρπών του εξαρτώνται πολύ εκ της καλλιέργειας, την οποίαν τούτο έλαβε. Εκ της σκέψεως ταύτης ορμηθείς ο Dubos συνέλαβε υποτυπωδώς πολύ προ του Ιππολύτου Ταιν το πρόβλημα του περιβάλλοντος, της ιστορικής στιγμής και της φυλής. Παραμένει εν τούτοις αναμφισβήτητο ότι ο μεγαλοφυής φέρει γεννώμενος ιδιότητες, κατά τον Dubos, οι οποίες διαφεύγουν κάθε ανάλυση και αποτελούν την ουσία του. Δύναται τις όμως να διαγνώσει μερικές γενικές αιτίες, οι οποίες επιδρούν επ’ αυτού και οι οποίες δύνανται ως επί το πολύ να διακριθούν σε ψυχικά και ηθικά αίτια. Αλλ εν τοιαύτη περιπτώσει εις τι ακριβώς συνίσταται ο ρόλος των μεγαλοφυών καλλιτεχνών; Δια να επανέλθουμε εις τον Ντεοννά, ο ρόλος τούτων έγκειται εις το ότι έδωσαν αξία εις στοιχεία, τα όποια ή αναπτύχθηκαν μέχρι της εποχής των εις χείρας καλλιτεχνών κατωτέρων ή δεν έτυχαν της δεούσης προσοχής προηγουμένως εκ μέρους της καλαισθητικής συνειδήσεως του κοινού. Διά τούτο ο Lechat στην περί Φειδία μονογραφία του αποφαίνεται ότι «ο Πολύκλειτος εφάρμοσε αρχές, οι οποίες προϋπήρχαν αυτού, αλλά κατά τρόπο συγκεχυμένο, η δε αξία του έγκειται εις το ότι τις αρχές αυτές απελευθέρωσε, καθώρισε, συνειδητοποίησε και μετέδωσε σε όλες την εκθαμβωτικότερη αυτών αντίληψη». Η παρατήρηση αυτή δεν μειώνει ουδ’ επ’ ελάχιστο το μεγαλείο της μεγαλοφυΐας, διότι η αξία του μεγαλοφυή καλλιτέχνη δεν εξαρτάται εκ της νεωτεριστικότητος των ιδεών, τις οποίες εκφράζει, αλλ’ εκ της αισθητικής εντέλειας, με την οποία εκφράζει αυτές. Διότι η τέχνη δεν είναι παρά η πιστή έκφραση της κοινωνίας, της ιστορικής στιγμής, του περιβάλλοντος, στο οποίο έζησε ο καλλιτέχνης, και αν, ως εκ θαύματος, κατά την προσφυή παρατήρηση του Ντεοννά, ανασταίνονταν κάποιος παλαιός καλλιτέχνης και βρίσκονταν σε κάποιο διαφορετικό περιβάλλον του δικού του, θα δημιουργούσε έργα αναμφισβήτητα διάφορα των ήδη υπ’ αυτού δημιουργηθέντων. Ουδείς δύναται να διαφύγει την πραγματικότητα, να εκφράσει πράγματα διάφορα εκείνων, τα όποια σκέπτονται και αισθάνονται πέριξ αυτού. Φυσικά, πρόκειται περί των αξιών του ονόματος καθολικών και μεγαλοφυών καλλιτεχνών Διότι υπάρχουν και οι μονήρεις, αναδρομικοί τύποι, των οποίων όμως οι δημιουργίες φαίνονται πάντοτε ως ερασιτεχνικά κατασκευάσματα στερούμενα βάθους και ευρύτητας.
Και ταύτα μεν εν συνάψει όσο αφορά εις τον ρόλο του ατόμου στη καλλιτεχνική δημιουργία, με την προσθήκη ότι η περιοχή εκείνη της δημιουργίας ταύτης, στην οποία κυρίως εκδηλώνεται η ατομικότητα του καλλιτέχνη, είναι η τεχνική και με την παρατήρηση ότι, σε τελευταία ανάλυση, και η τεχνική ακόμη προέρχεται εξ επαλλήλων, πολλάκις αδιόρατων, επιδράσεων και εκτείνει τις ρίζες της στα βάθη γενικών αντιλήψεων βραδέως διαμορφομένων· ώστε στις περισσότερες των περιπτώσεων εμφανίζεται ως αποτέλεσμα εκφράσεως μιας διάχυτου και διάσπαρτου υπερατομικής συνειδήσεως, η οποία μορφώνεται διά μέσου ποικίλων σταθμών και στη διαδρομή συνεχούς, αθέατης ενίοτε ολοσχερώς, ανελίξεως.
Άν το διανοητικό, βουλητικό και συναισθηματικό περιεχόμενο της τέχνης πρέπει ν’ αναζητήσουμε στη σύγχρονη της κοινωνία, την τεχνική της, δηλαδή το σύνολο των διαδεχόμενων αλλήλως τεχνοτροπιών, δέον να παρακολουθήσουμε στις εκφράζουσες αυτή καλλιτεχνικές σχολές. Όσο ο ρυθμός του κοινωνικού βίου καθίσταται εντονώτερος και ραγδαιότερος, τόσον ταχύτερα οι καλλιτεχνικές σχολές διαδέχονται αλλήλες. Και όσον η μεταξύ των ατόμων και των κρατών επικοινωνία καθίσταται ευρύτερα, πυκνότερη και πολυπλοκώτερη, τόσον οι καλλιτεχνικές σχολές αποκτούν διεθνιστικώτερο χαρακτήρα. Σε παλαιότερες εποχές δυνάμεθα πολύ ευχερέστερα ή μεταγενέστερα ν’ ανεύρουμε δείγματα και τεχνοτροπίε κλειστές και περιορισμένες εντός στενών πλαισίων· σήμερα κάθε νέα καλλιτεχνική έκφραση, απηχούσα το κοινό ανθρώπινο και κοινωνικό ιδεώδες στην περιοχή του καλού.
Παρουσιάζεται ήδη το πρόβλημα της αφετηρίας και της προελεύσεως της τέχνης. Δια να επιτύχουμε μία λύσιν του, δέον να μελετήσουμε τις καλλιτεχνικές εκδηλώσεις των συγχρόνων αγρίων και απολίτιστων λαών σε σύγκριση προς όσα η προϊστορική αρχαιολογία έφερε εις φως ευρήματα. Θα δούμε τότε ότι η γένεση της τέχνης, πρώτης ταύτης εκδηλώσεως της ανθρώπινης βουλήσεως, νοήσεως και δραστηριότητος, προϋπαρξάσης, κατά την αντίληψη της συγχρόνου αισθητικής, παντός πολιτισμού, οφείλεται εις καθαρά χρησιμοθηρικά αίτια. Οι παραστάσεις της Αλταμίρας και των σπηλαίων της Δορδόνης, οι οποίες επί μακρό θεωρήθηκαν ως εκδηλώσεις έμφυτου και ανώφελους καλλιτεχνικής ιδιοφυίας των πρωτογόνων ανθρώπων, αναγνωρίσθηκαν ήδη ως οφειλόμενοι εις το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και ως αποσκοπούσα εις την μαγική δέσμευση των θηραμάτων, δι’ ων ο τρωγλοδύτης άνθρωπος του λυκαυγούς της προϊστορίας τρεφόταν και συντηρείτο εις την ζωή· ο στιγματισμός του σώματος των αγρίων λαών και η διακόσμηση τούτου δια πτερών και μετάλλινων ελασμάτων οφείλεται εις την προσπάθεια εκφοβίσεως των εχθρών ή προσελκύσεως του θήλεος (συνεπώς ανταποκρίνονται εις το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και της αναπαραγωγής)· χαρακτηριστικό δ’ είναι και το ότι οι πρώτες επί αντικειμένων διακοσμητικές εκδηλώσεις αφορούν σκεύη κοινής χρήσεως και ουχί εις ανωφελή κομψοτεχνήματα και το ότι η πρωτόγονος όρχηση, ποίηση και μουσική αποβλέπουσα είτε εις τον εξευμενισμό της θεότητας είτε εις την προσέλευση του θήλεος είτε εις την εκγύμναση των πολεμιστών είτε εις την εκφόβηση των εχθρών. Η τέχνη ως καθαρά αισθητική απόλαυση εμφανίζεται βραδύτερα, στις προηγμένες κοινωνίες, όταν, υποβάλλουσα τον ωφελιμιστικό της χαρακτήρα, αλλά μη παύουσα ν’ αποτελεί κοινωνική λειτουργία υψίστης χρησιμότητας, εμφανίζεται ως σκοπός εαυτής. Κατά ταύτα, στερούνται βάθρου οι μεταφυσικές ερμηνείες, της τέχνης, τις οποίας προσήγαγαν οι παλαιότεροι φιλόσοφοι. Η αντίληψη του Εγέλου, κατά την οποία η τέχνη δεν είναι άλλο τι ειμή η αισθητή παράσταση της ιδέας του Θεού, φαίνεται σήμερα εντελώς αστήρικτη. Η δε γνώμη του Ράσκιν, κατά την οποία η τέχνη αποτελεί θρησκεία, μη δυναμένη να κατέρχεται μέχρι της οδού και ν’ αναμιγνύεται μετά του αγοραίου πλήθους, μολονότι εκφράζει την δυσχέρεια, ήτις πάντοτε υφίσταται, όπως σε υψηλό καλλιτεχνικό δημιούργημα κατανοηθεί επαρκώς υπό του αμόρφωτου όχλου και συνεπώς γίνει αναφαίρετο κτήμα του, αποδεικνύεται ευνοούσα την πάλαια περί του προέχοντος ρόλου του ατομικού στοιχείου αντίληψη και αφαιρούσα από την τέχνη την κοινωνική της σημασία και τις κοινωνικές της κυρώσεις και εφαρμογές. Κατά όμοιον τρόπον δεν γίνεται σήμερον αποδεκτή ή περί πάθους θεωρία του Dubos, κατά την οποία η τέχνη προσφέρει εις τον άνθρωπο τις αναγκαίες σε αυτόν συγκινήσεις των παθών, απαλλαγμένες των οδυνηρών τους συνεπειών. Γνωστή είναι και η περί παιγνίου θεωρία του Σίλλερ και της αγγλικής σχολής, κατά την οποία η τέχνη δημιουργήθηκε ένεκα της ανάγκης, την οποίαν αισθάνεται ο άνθρωπος, όπως καταναλώνεται σε ποσό λιμναζούσης δραστηριότητος. Σύγχρονος αισθητικός, ο Κάρολος Λάλο, δέχεται ότι η τέχνη πηγάζει από την ανάγκη της πειθαρχήσεως της πολυτελείας και ότι, κατά συνέπεια, δεν είναι αυτή ειμή μία πειθαρχημένη πολυτέλεια, ακόμη δε η ασφαλιστική δικλείδα, από την οποία εκρέουν οι απραγματοποίητες επιθυμίες μιας κοινωνίας.
Ωφελιμιστική λοιπόν είναι η αιτία της γενέσεως της τέχνης. Και κοινωνική η αποστολή της, εφ’ όσον, κατά τον Γκρόσσε, δια κάθε έργο τέχνης προϋποτίθεται η ύπαρξη του δημιουργούντος καλλιτέχνη και του κοινού, προς την αισθητική συνείδηση του οποίου απευθύνεται αυτός. Άλλα θα ήταν ίσως παράτολμη η εξέταση του καλλιτεχνήματος επί την βάση των δύο τούτων απλών δεδομένων, προκειμένου μάλιστα περί της τέχνης των προηγμένων λαών. Ποικίλοι άλλοι παράγοντες παίζουν στην καλλιτεχνική δημιουργία μέγιστο ρόλο, τους οποίους ουδείς ερευνητής θα μπορούσε ακινδύνως να αγνοήσει [Βλ. και λ. αισθητική, ακόμη δε, προκειμένου περί της καθόλου ιστορίας της τέχνης, τα αναφερόμενα σε διάφορες χώρες και τους διαφόρους καλλιτέχνες, ρυθμούς κλπ. άρθρα.]
Πηγή: Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος, καθηγητής, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Κβ΄, σσ. 914 - 915
[Προΐστορ.] Από της όλως ευρύτατης και ανθρωπολογικής εννοίας, διά του όρου τέχνη νοείται τούτο μεν πασά ικανότης τείνουσα εις την παρασκευή χρησίμου τινός διά την βίωση του ανθρώπου αντικειμένου, από του στοιχειωδέστατου μέχρι του τελειότατου, καθώς και τα δημιουργήματα αυτά· τούτο δε η ικανότητα παρασκευής έργου απλώς ωραίου, ανάλογου της αισθητικής συνειδήσεως του ατόμου ή της ομάδας.
Ή τέχνη δεν είναι αποκλειστικό προσόν του ανθρώπου· πλείστα ζώα, μεταξύ των οποίων διακρίνονται, ως γνωστό, η μέλισσα, ο μύρμηγκας, ο κάστωρ, πολλά πτηνά με τις φωλιές τους, ανθρωποειδείς πίθηκοι με τις στρωμνές τους κλπ , κατασκευάζουν πολλά εκπληκτικά έργα τέχνης. Το εξελισσόμενο όμως εις άνθρωπο ον υπερέβη απείρως το επίπεδο εκείνο του ενστίκτου, ούτως ειπείν, τέχνης και μπόρεσε, διά του αναπτυσσομένου νου του, και την βιοτεχνία να καλλιεργήσει και την καλλιτεχνία να αναπτύξει. Ο άνθρωπος είναι και το μόνον ον, που μας άφησε και ίχνη της εξελίξεως της τέχνης αυτού, ίχνη του έργου του, παρά τα ίχνη του σώματος του. Η ιστορία της τέχνης του ανθρώπου διαιρείται σε εποχές, αναλόγως του χρησιμοποιηθέντος υλικού και της εκάστοτε μορφής. Κατά τους προϊστορικούς χρόνους, πλην τής άγνωστης και πιθανής ξύλινης εποχής, διακρίνουμε την λιθική και την μεταλλική. Και αυτές διαιρούμε σε λεπτομερέστερες, την ηωλιθική, την νεο και πάλαιο- παλαιολιθική, την μεσολιθική, την νεολιθική, ως και την χάλκινη, την ορειχάλκινη, την σιδηρά. Οι μεγάλες αυτές εποχές διαιρούνται σε μικρότερες, αναλόγως του τρόπου τής εκφάνσεως της τέχνης, διακρινομένων πολλών πολιτισμών ή ρυθμών. Τέλος, εις τους ιστορικούς χρόνους, έχουμε την κολοσσιαία ανάπτυξη της τέχνης, σε όλα τα πεδία, διά τους προοδευμένους λαούς. Από των απλών διορθώσεων του πρώτου λίθου έφθασε ο άνθρωπος εις την κατασκευήν των τελειότατων μηχανημάτων, με τα οποία κατέκτησε την γη μετά της θαλάσσης-και του αέρος.
Μετά της απλής τέχνης εξελίχθηκε και η καλλιτεχνία, που άρχισε από τον στολισμό του σώματος δι’ ωφελιμιστικούς σκοπούς (φόβο, θέλξη κ.λ.π.), έπειτα δε και των εξωτερικών αντικειμένων. Εμφανίσθηκε δε σχετικώς ενωρίς, από των αρχών της νεοπαλαιολιθικής ήδη εποχής, από του ωρινιακίου, δια να μας αφήσει πραγματικά αριστουργήματα διά την εποχήν επί των τοίχων των σπηλαίων και επί κινητών αντικειμένων.
Πηγή: Κούματης Ι.Γ., Καθηγητής της ανθρωπολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Κβ΄, σελ. 915
Αριστερά: Ίσως να υπάρχει ένας ακόμη λόγος που ο Ραμσής Β΄ απεικονίζεται πάντοτε με το στόμα κλειστό. (Πηγή: Περιοδικό Science Illustrated, Άρθρο «Οι Φαραώ υπέφεραν από χρόνια πονόδοντο», του Lars Arnov, τεύχος 13, σελ. 63)
Μέσο: Η βασιλική αυλή της φρίκης. Πολλές από τις αιγυπτιακές μούμιες αποδείχθηκε ότι έκρυβαν φρικτές οδοντοστοιχίες. Αυτά τα παραδείγματα προέρχονται από τάφους άγνωστων αλλά αναμφίβολα υψηλά ιστάμενων Αιγυπτίων. 1. Η τρύπα στο οστό και τα ακάλυπτα από ούλα δόντια είναι αποτέλεσμα χρόνιας φλεγμονής. 2. Προχωρημένη περιοδοντίτιδα τερηδόνα και πέτρα έχουν προσβάλει όλα σχεδόν τα δόντια. 3. Όλα τα δόντια αυτού το κρανίου σάπισαν και έπεσαν, ενώ ακόμη ζούσε αυτός ο Αιγύπτιος. 4. Τα περισσότερα δόντια έχουν πέσει και όσα απομένουν έχουν προσβληθεί σοβαρά από τερηδόνα. 5. Μια οξεία φλεγμονή στην κάτω γνάθο είχε προκαλέσει αποστήματα και τρύπες στο οστό. (Πηγή: Περιοδικό Science Illustrated, Άρθρο «Οι Φαραώ υπέφεραν από χρόνια πονόδοντο», του Lars Arnov, τεύχος 13, σελ. 63)
Δεξιά: Πετρωμένο ψωμί που βρέθηκε σε τάφο. Το αλεύρι ήταν γεμάτο από κόκκους άμμου, που κατέστρεφαν τα δόντια. (Πηγή: Περιοδικό Science Illustrated, Άρθρο «Οι Φαραώ υπέφεραν από χρόνια πονόδοντο», του Lars Arnov, τεύχος 13, σελ. 62)
Όπως υποστηρίζει το περιοδικό Science Illustrated, τεύχος 13, σσ. 62-63 ανάλυση 500 οδοντοστοιχιών από διάφορες χρονικές περιόδους, δημοσιεύτηκε από την οδοντίατρο και αιγυπτιολόγο Judith Miller και αποκαλύπτουν «φρικτές λεπτομέρειες». Η οδοντοστοιχία του Ραμσή Β΄, που ήταν ο πλέον κραταιός Φαραώ που βρίσκονταν στο ταριχευμένο πτώμα του αποκαλύπτει πως τα δόντια του ήταν «σπασμένα, σάπια υπολείμματα που μετά βίας στέκονταν στις γνάθους του. Η περιοδοντίτιδα είχε προσβάλει τις περισσότερες ρίζες και η κάτω γνάθος ήταν γεμάτη αποστήματα και εστίες με πύον. Επομένως, εκτός από τον αφόρητο πονόδοντο που θα πρέπει να ταλαιπωρούσε μόνιμα τον Ραμσή, τα ούλα του θα μάτωναν συνεχώς, αλλά και σίγουρα τα χνότα του θα ανέδιδαν απίστευτη δυσοσμία». Αν και οι Αιγύπτιοι είχαν υγιεινή ζωή, ισορροπημένη διατροφή, εντούτοις παρουσίαζαν προβλήματα στην στοματική κοιλότητα που οφείλονταν ιδίως στην κολλώδη ιδιότητα του ψωμιού τους κατά το μάσημα, εξαιτίας μιας δίκοκκης ποικιλίας σταριού, που με την έλλειψη οδοντόβουρτσας οδηγούσε στον σχηματισμό πλάκας κάτω από τα ούλα, επιτρέποντας στα βακτήρια να μπουν στις ρίζες προκαλώντας φλεγμονές. Επιπλέον το ψωμί τους ήταν γεμάτο κόκκους άμμου που είτε χρησιμοποιούνταν εσκεμμένα για την δημιουργία ραφινάτου ψωμιού, είτε έβγαιναν από τους αλεστικούς πετρόμυλους ή εισέρχονταν με τον άνεμο στους υπαίθριους φούρνους τους. Επιπλέον μεγάλες ζημιές προκάλεσε και η κατανάλωση ζάχαρης, με την μορφή μελιού, χουρμάδων, σύκων και φρουτοχυμών αλλά και γλυκών, ιδίως από τους Φαραώ, γύρω στο 1500 μ.Χ.. Στην άθλια κατάσταση των δοντιών τους. Η απάντηση στο ερώτημα «γιατί δεν έκαναν κάτι οι Αιγύπτιοι για την άθλια κατάσταση των δοντιών τους», είναι ότι απλούστατα δεν υπήρχαν οδοντίατροι, πράγμα που αποτελεί μυστήριο, αφού είχαν ιατρική ανεπτυγμένη σε διάφορους τομείς,, από ακρωτηριασμούς μέχρι αντιμετώπιση ψυχικών παθήσεων. «Μια πιθανή αιτία για την έλλειψη οδοντιατρικής περίθαλψης μπορεί να ήταν κάποια θρησκευτική απαγόρευση. Για τους Αιγυπτίους ήταν σημαντικό ο νεκρός να μεταβεί στον άλλο κόσμο όσο πιο άθικτος γινόνταν. Από την άλλη, πάλι, ευρήματα από τάφους, δείχνουν ότι οι προθέσεις προς αντικατάσταση μελών του σώματος όπως δάχτυλα των χεριών και των ποδιών ήταν διαδεδομένες. Έτσι, η απουσία οδοντιάτρων στην αρχαία Αίγυπτο εξακολουθεί να αποτελεί μυστήριο.»
Επιδημία τύφου «άλωσε» την Αρχαία Αθήνα
PATHFINDER
30/1 | 11:14, ανανέωση: 30/1 | 14:02
Εδώ και πολλές δεκαετίες, μαίνεται η διαμάχη στους επιστημονικούς κύκλους, γύρω από τα αίτια της επιδημίας που έθεσε τέρμα στην κυριαρχία της Αθήνας των κλασικών χρόνων
Η Αθηναϊκή αυτοκρατορία αφανίστηκε εξαιτίας μια επιδημίας τύφου, ισχυρίζεται μια ομάδα Ελλήνων αρχαιολόγων.
Η ερευνητική ομάδα του Πανεπιστημίου της Αθήνας μετά από αναλύσεις στο DNA οδοντικού πολφού που βρέθηκε σε έναν αρχαίο χώρο ταφής που χρονολογείται από το 430 π.Χ. , συνέδεσε το εύρημα με τον μικροοργανισμό που προκαλεί τον τύφο.
Η σχετική μελέτη, δημοσιευμένη στο Διεθνές περιοδικό Λοιμωδών Νοσημάτων, παραθέτει έναν αρκετά μεγάλο αριθμό ασθενειών ως πιθανά αίτια του φοβερού λοιμού.
Σ’ αυτές συμπεριλαμβάνονται η “Βουβωνική Πανώλη”, η “Ευλογιά”, η “Ιλαρά“ καθώς και η ασθένεια του “Άνθρακα“. Όλες θεωρούνται ύποπτες για την πρόκληση της επιδημίας που εξαπλώθηκε κατά μήκος της Βόρειας Αφρικής, στη Λιβύη και στη συνέχεια στην Ελλάδα.
Μεταξύ του 430 και του 426 π.Χ. η επιδημία αφάνισε το ένα τρίτο περίπου του πληθυσμού της Αθήνας και των στρατευμάτων της. Ανάμεσα στους νεκρούς ήταν και ο ηγέτης της πόλης και πρωτεργάτης της δόξας των Αθηνών, Περικλής.
Η ερευνητική ομάδα ανέλυσε το υλικό του DNA που βρέθηκε σε τρία τυχαία επιλεγμένα άθικτα δόντια, που ήρθαν στο φως μετά από ανασκαφή που έγινε σε ένα αρχαίο νεκροταφείο στον “Κεραμεικό”, το οποίο χρονολογείται στην εποχή που ξέσπασε ο λοιμός.
Όλα τα δόντια καθαρίστηκαν σχολαστικά και στη συνέχεια ο οδοντικός πολφός που αφαιρέθηκε υποβλήθηκε σε μια σειρά τεστ DNA.
Τα αποτελέσματα των τεστ συγκρίθηκαν με τη διατομή του DNA επτά διαφορετικών ιών και βακτηρίων που προκαλούν διάφορες ασθένειες.
Ένα πανάρχαιο μικροβιακό στέλεχος του οργανισμού που προκαλεί τον τυφοειδή πυρετό ανακαλύφθηκε στον οδοντικό πολφό που είχε ληφθεί από τρία ξεχωριστά δείγματα.
Μικροβιολογικές ενδείξεις
“ Ρίχνει φως σε ένα από τα πιο πολυσυζητημένα αινίγματα, στην ιστορία της Ιατρικής ”
- Δρ. Μανώλης Παπαγρηγοράκης
Η ομάδα αναφέρει στην έρευνα, ότι «για να θεωρείται μια μολυσματική ασθένεια ως πιθανή αιτία του “λοιμού των Αθηνών”, θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να εξακριβωθεί η ύπαρξή της στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο».
«Η εκδήλωση λοιμώδους διάρροιας και δυσεντερίας, όπως περιγράφεται από ιστορικούς που κατέγραψαν τα γεγονότα της εποχής, υπονοεί ότι ο τυφοειδής πυρετός αποτελούσε ένα ενδημικό πρόβλημα στον Αρχαίο κόσμο».
Η ομάδα υπογραμμίζει ότι είναι η πρώτη φορά που μικροβιολογικά ευρήματα, τα οποία σχετίζονται με τον λοιμό, υποβάλλονται σε λεπτομερείς και συγκριτικές αναλύσεις.
Προγενέστερα συμπεράσματα γύρω από την αιτία της επιδημίας, βασίστηκαν στις αφηγήσεις του Θουκυδίδη, του Έλληνα Ιστορικού του 5ου Αιώνα.
Η πιθανότητα του τυφοειδή πυρετού είχε απορριφθεί τότε, λόγω του ότι τα συμπτώματα που περιγράφονταν από τον Θουκιδίδη, δεν αντιστοιχούσαν σ'Α αυτά που παρουσιάζει ο σύγχρονος τύφος.
Οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι οι αντιφάσεις στα συμπτώματα μάλλον οφείλονται στην πιθανή εξέλιξη και διαφοροποίηση της ασθένειας με το πέρασμα του χρόνου.
Ο επιφανής συγγραφέας Δρ. Μανώλης Παπαγρηροράκης, τονίζει ότι «η μελέτη ιστορικών αναφορών, σχετικών με λοιμώδεις ασθένειες, μπορεί να αποτελέσει ένα πανίσχυρο εργαλείο μάθησης για πολλούς Επιστημονικούς κλάδους».
Ο Dr. Daniel Antoine, Λέκτορας της Βιο-Αρχαιολογίας και της Οδοντιατρικής Ανθρωπολογίας στο Πανεπιστημιακό Κολέγιο του Ινστιτούτου Αρχαιολογίας του Λονδίνου, περιγράφει τη μελέτη γύρω από το DNA ως συμπαγή, και συμπληρώνει ότι βρήκε τα αποτελέσματα πολύ ενδιαφέροντα.
Τέλος, συμπληρώνει ότι «θα ήταν προτιμότερο, να επαναληφθούν οι εργαστηριακές αναλύσεις σε μεγαλύτερο αριθμό δειγμάτων, από έναν αρχαιολογικό χώρο των Αθηνών της ίδιας περιόδου, πριν αποδοθεί η ευθύνη για το λοιμό των Αθηνών στον τυφοειδή πυρετό. Με τον τρόπο αυτό θα αποκλείονταν η πιθανότητα ενός απομονωμένου ξεσπάσματος της ασθένειας του τύφου».
BBC News
Πηγή: http://news.pathfinder.gr/periscopio/typhoid_athens.html
ΠΡΟΣΟΧΗ: Στο τέλος κάθε σελίδας του Ανώνυμου Απολογητή θα παρουσιάζονται νεοπαγανιστικές και αθεϊστών (δήθεν ελληνιστών) απάτες που έχουν σχέση με το θέμα της σελίδας. Αυτές οι απάτες δεν έχουν σκοπό να βάλουν τα περιοδικά στα οποία εμφανίζονται τα νεοπαγανιστικά ψεύδη, εφόσον ούτως ή άλλως παγανιστές συγγράφουν σε διάφορα ανυποψίαστα εξ αυτών και αυτά δεν εκφράζονται από τις απόψεις των αρθρογράφων, αλλά σκοπό έχουν:
1. να καταδείξουν τον κρυφοπαγανιστή αρθρογράφο ώστε να γίνει γνωστός και
2. είτε ο κάθε ενδιαφερόμενος που αναγιγνώσκει εκ νέου άρθρα του να θέτει τον εαυτό του εν εγρήγορση και να ελέγχει θαρρετά τα ψεύδη του κρυφοπαγανιστή (δήθεν ελληνιστή), αν είναι μελετημένος και έχει πρόσβαση σε πρωτογενή βιβλιογραφία
3. είτε εάν δεν έχει πρόσβαση σε βιβλιογραφία, να μην δείχνει πλέον εμπιστοσύνη στον αρθογράφο εφόσον γνωρίζει πως εκφράζει ψεύδη για να σπιλώσει τον Χριστιανισμό υποστηρίζοντας θέσεις παγανισμού, που όμως δεν είναι σχεδόν ποτέ ξεκάθαρες, αλλά που παρουσιάζονται ως «ελληνικές» μιας και η πλειοψηφία των νεοπαγανιστών ντρέπεται να ομολογήσει δημοσίως την θρησκεία που ακολουθεί και προτιμά να καμουφλάρεται με κάτι οικοιότερο, τον πατριωτισμό, που όμως αρρωστημένα έχει μετατραπεί σε ένα παγανιστικό εθνικισμό.
ΕΞΑΙΡΕΣΗ: εξαιρούνται τα προσωπικά βιβλία του κρυφοπαγανιστή αθρογράφου ή τα έντυπα με καθαρά νεοπαγανιστικό προσανατολισμό, ανάμεσα στα τόσα που κυκλοφορούν στην Ελλάδα.
Σύμφωνα με το έργο, ο Τρυγαίος (μέσα από τον οποίον μάλλον τον εαυτό του εννοεί ο Αριστοφάνης) αποφασίζει να πετάξει ψηλά (καβάλα στο περίφημο σκαθάρι του), προκειμένου να φτάσει στην κατοικία των Θεών
«-οὐκ ἐσθ᾽ ὅπως σιγήσομ᾽ ἢν
μή μοι φράσῃς
ὅποι πέτεσθαι διανοεῖ
-Τί δ᾽ ἄλλο γ᾽ ἢ ὡς τὸν Δι᾽ εἰς τὸν οὐρανόν;»
(-Δεν πρόκειται να πάψω, αν δεν μου πεις για που σκέφτεσαι για να πετάξεις.
-Πού αλλού; στον ουρανό, για τον Δία)
Όταν φτάνει διαδραματίζονται τα διάφορα γεγονότα και, τέλος, όταν ανακαλύπτει το βάραθρο όπου είναι φυλακισμένη η Ειρήνη, καλεί βοήθεια τους κατοίκους τω περιοχών γύρω από την Αττική. Αυτοί πώς βρέθηκαν εκεί; Είπαμε ότι για να φτάσει εκεί, πέταξε πάνω στο σκαθάρι, δηλαδή σε κάποιο ιπτάμενο μεταφορικό μέσον.
Στην εξέλιξη του έργου δεν μεσολαβεί κάτι, που να δικαιολογεί την άφιξη και την παρουσία του κόσμου (που αποτελεί τον «χορό»). Αντίθετα, αφού ελευθερώνουν την Ειρήνη προκειμένου να επιστρέψει, ξανακαβαλικεύει μαζί με την νύμφη, για να πετάξουν με αυτό πίσω στην γη.
....Τέλος μια άλλη ερμηνεία, περισσότερο «υλιστική», θα μπορούσε να είναι πως, με δεδομένο ότι χρησιμοποίησε συγκεκριμένο μεταφορικό μέσον (το σκαθάρι), πιθανόν πέταξε σε κάποιον άλλο τόπο, όπου εδρεύουν κάποια κέντρα εξουσίας, που παίρνουν αποφάσεις, για τις τύχες των λαών. Η άποψη αυτή ενισχύεται [από την λεπτομέρεια, ότι το περίφημο «σκαθάρι» τρέφεται με ακαθαρσίες.
«-Φέρε, φέρε την κουράδα
για το σκαθάρι, στα γρήγορα.
-Ορίστε. Δώσ’ του του σκασμένου,
του ελλεεινού
και τόσο νόστιμη, ποτέ μην ξαναφάει
-Δώσε και άλλη. Ειδική παραγγελία,
να είναι γκαβαλίνα από γάϊδαρο
-Έφτασεεεε. Αυτή που του ’ δωσες
την καταβρόχθισε κιόλας;» (ΕΙΡΗΝΗ, στιχ. 1-5)
Οι εν λόγω ακαθαρσίες (κόπρανα) είναι προϊόν σε στερεά κατάσταση, που προέρχεται από την διαδικασία της πέψεως στα έμβια όντα. Η κηροζίνη, με την οποία στην εποχή μας κινούνται τα αεροπλάνα, δεν είναι προϊόν σε στερεά κατάσταση (στερεοί υδρογονάνθρακες), που προέρχεται από την διύλιση του πετρελαίου; Βέβαια είναι αλήθεια ότι ένας τέτοιου είδους προβληματισμός πηγάζει από το γεγονός, ότι είναι πλέον ευρέως γνωστό πως οι πρόγονοί μας είχαν τεράστιες γνώσεις, άγνωστες σε εμάς, στα ζητήματα της τεχνολογίας. (Τέτοια θέματα έχουν ήδη δημοσιευθεί σε προηγούμενα τεύχη του «ΙΧΩΡ»). Ωστόσο ομολογώ ότι ίσως δεν το έγραφα αυτό, αν το ίδιο το κείμενο δεν είχε κάποιες αιχμές (εμβόλιμες και καθόλου απαραίτητες για την εξέλιξη του έργου)
«-Ποιός θεός το ‘στειλε, ιδέα δεν έχω.
Δεν νομίζω να το ’ στειλε η Αφροδίτη
μα ούτε και οι Χάριτες.
-Τότε τίνος είναι;
-Τέτοιο τέρας αποκλείεται να ’ ναι του αστραπόβροντα Δία
-Θα μπορούσε λοιπόν κάποιος
νεαρός θεατής
κουλτουριάρης να πει: «Αυτό τι είναι;
Τι συμβολίζει το σκαθάρι;»» (Πηγή: Παντελής Κοντογιάννης, π. Ιχώρ, τεύχος 59, άρθρο «Αριστοφάνης, ο αρχαίος του 21ου αιώνα», σσ. 41 43)
Μυθοπλάστης: Παντελής Κοντογιάννης
Απάντηση: Αμάθεια ή δόλος; Αν πρόκειται περί δόλου όλα εξηγούνται αλλά αν πρόκειται περί αμάθειας τότε είναι ιδιαίτερα λυπηρό να βλέπει κανείς Έλληνες συμπατριώτες να πίπτουν σε τέτοια επίπεδα ένεκα του τέρατος του νεοπαγανισμού. Διότι περί τέρατος πρόκειται που καταβροχθίζει αλύπητα την λογική, όποια γνήσια θέληση για γνώση και το σπουδαιότερο, τις ψυχές. Άραγε πώς αλλιώς μπορεί κανείς να εκφρασθεί για μια τέτοια εκπαιδευτική κατάντια των νεοελλήνων παγανιστών, που κυριολεκτικά παρουσιάζουν εαυτούς όχι μόνο αγνωστικιστές στα περί βιολογίας & ζωολογίας αλλά και σε θέματα αεροπορικής γνώσης, ντροπιάζοντας τους αρχαίους προγόνους τους οποίους πασχίζουν να υπερυψώσουν στα μάτια των οπαδών τους; Και δεν είναι να απορεί κανείς που οι νεοπαγανιστές χάσκουν με το στόμα ανοικτό σε καθετί που «ΕΙΠΑΝ» οι αρχαίοι. Διότι περί αμαθών πρόκειται που ένεκα της μεγάλης τους αμάθειας, εντυπωσιάζονται με το παραμικρό που βρίσκουν σε κάθε αρχαίο κείμενο και «ανακαλύπτουν» γνώση εκεί σαφώς που δεν μπορεί να υπάρξει.
Να λοιπόν και σε τι δόγματα στηρίζεται ο νεοπαγανισμός στο κυνήγι της τεχνολογίας, εις την οποία σαφώς υπολείπεται εκείνης της χριστιανικής εποχής, αλλά που είναι πολύ υπερήφανος για να το παραδεχτεί φωναχτά:
α. Η άποψη αυτή (συγκεκριμένο μεταφορικό μέσον) ενισχύεται [από την λεπτομέρεια, ότι το περίφημο «σκαθάρι» τρέφεται με ακαθαρσίες.]...
β. Η κηροζίνη, με την οποία στην εποχή μας κινούνται τα αεροπλάνα, δεν είναι προϊόν σε στερεά κατάσταση (στερεοί υδρογονάνθρακες), που προέρχεται από την διύλιση του πετρελαίου;
γ. αν το ίδιο το κείμενο δεν είχε κάποιες αιχμές.... «Αυτό τι είναι; Τι συμβολίζει το σκαθάρι;»»
Και ποιο το συμπέρασμα του νεοπαγανιστή αρθρογράφου; πως επειδή το σκαθάρι (σκαραβαίος ή ατευχής) τρέφεται με ακαθαρσίες (κόπρανα) τα οποία είναι ανάλογα της σημερινής κηροζίνης (!), δεν μπορεί παρά το σκαθάρι να ήταν ιπτάμενο μεταφορικό μέσο της εποχής, γεγονός που υποβαστάζεται από το κλασσικό πλέον δόγμα «πως οι πρόγονοί μας είχαν τεράστιες γνώσεις, άγνωστες σε εμάς, στα ζητήματα της τεχνολογίας.», εφόσον το κείμενο έχει «αιχμές» για το τι «συμβολίζει» το σκαθάρι.
Η αλήθεια βέβαια απέχει πολύ από τα παραμύθια διότι:
α. ΚΗΡΟΖΙΝΗ
Η κηροζίνη δεν είναι στερεής μορφής καύσιμο αλλά υγρής (1) με πτητικότητα μικρότερη της βενζίνης. Λαθεμένα λοιπόν ταυτιστήκαν τα στέρεα κόπρανα ως καύσιμο του «σκαθαριού αεροσκάφους» με την υγρή κηροζίνη των σύγχρονων αεροσκαφών. Άλλωστε ο Αριστοφάνης στο έργο του δείχνει ξεκάθαρα πως δεν πρόκειται περί κηροζίνης εφόσον παράγεται από τα επεξεργασμένα απόβλητα της τροφής και δηλαδή τα κόπρανα:
Τρυγαῖος
πτηνὸς πορεύσει πῶλος· οὐ ναυσθλώσομαι.
Παιδίον
τίς δ᾽ ἡ ᾽πίνοιά σοὐστὶν ὥστε κάνθαρον
ζεύξαντ᾽ ἐλαύνειν ἐς θεοὺς ὦ παππία;
Τρυγαῖος
ἐν τοῖσιν Αἰσώπου λόγοις ἐξηυρέθη
μόνος πετεινῶν ἐς θεοὺς ἀφιγμένος. 130
Παιδίον
ἄπιστον εἶπας μῦθον ὦ πάτερ πάτερ,
ὅπως κάκοσμον ζῷον ἦλθεν ἐς θεούς.
Τρυγαῖος
ἦλθεν κατ᾽ ἔχθραν αἰετοῦ πάλαι ποτέ,
ᾤ᾽ ἐκκυλίνδων κἀντιτιμωρούμενος.
Παιδίον
οὐκοῦν ἐχρῆν σε Πηγάσου ζεῦξαι πτερόν, 135
ὅπως ἐφαίνου τοῖς θεοῖς τραγικώτερος.
Τρυγαῖος
ἀλλ᾽ ὦ μέλ᾽ ἄν μοι σιτίων διπλῶν ἔδει·
νῦν δ᾽ ἃττ᾽ ἂν αὐτὸς καταφάγω τὰ σιτία,
τούτοισι τοῖς αὐτοῖσι τοῦτον χορτάσω.
ΤΡΥΓΑΙΟΣ
Με φτερωμένο πουλάρι θα πάω, όχι καράβι.
ΚΟΡΗ
Πως σου ήρθε ιδέα σκαθάρι να ζέψεις και να πας στους θεούς;
ΤΡΥΓΑΙΟΣ
Στους μύθους του Αισώπου, ο Σκάθαρος μόνο
απ' τα πετούμενα όλα πήγε πετώντας.
ΚΟΡΗ
Ψέματα είναι ο μύθος του Αισώπου
πως ως τους θεούς πήγε ο βρωμοσκάθαρος.
ΤΡΥΓΑΙΟΣ
Πήγε από έχθρα παλιά στον Αετό -
να του φάει τ' αβγά για εκδίκηση.
ΚΟΡΗ
Πήγασο έπρεπε να ζέψεις πατέρα.
Θα φαινόσουν στους θεούς ήρωας τραγωδίας.
ΤΡΥΓΑΙΟΣ
Μα θα θέλει διπλάσια τρόφιμα κόρες μου.
Τώρα όμως, με όσα θα τρώω
μ' αυτά θα χορταίνω και τούτον τον σκάθαρο. (2)
β. ΠΤΗΤΙΚΗ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ
Είναι γνωστό πως τα σκαθάρια πετούν (3) και
γ. ΚΟΠΡΑΝΑ
πως τρέφονται αποκλειστικά με κόπρανα (4) τα οποία αφού κυλίσουν, τα θάβουν μέσα στο έδαφος όπου και τα καταναλώνουν (5)
δ. ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ
Αυτός είναι και εύκολα εξηγήσιμος για τον γνώστη και αναγνώστη του έργου του Αριστοφάνη:
Οἰκέτης Α
οὐκοῦν ἂν ἤδη τῶν θεατῶν τις λέγοι
νεανίας δοκησίσοφος, “τὸ δὲ πρᾶγμα τί;
ὁ κάνθαρος δὲ πρὸς τί;” κᾆτ᾽ αὐτῷ γ᾽ ἀνὴρ 45
Ἰωνικός τίς φησι παρακαθήμενος·
“δοκέω μέν, ἐς Κλέωνα τοῦτ᾽ αἰνίσσεται,
ὡς κεῖνος ἀναιδέως τὴν σπατίλην ἐσθίει”.
ΥΠΗΡΕΤΗΣ Α΄
Θα μπορούσε λοιπόν κάποιος θεατής νεαρός εξυπνάκιας,
να ρωτούσε «τι είναι; τι νόημα βαθύτερο έχει ο σκάθαρος;»
Και δίπλα του κάποιος διαβασμένος θαρρώ
θα του 'λεγε ίσως «Μπηχτές για τον Κλέωνα, μάλλον!
Έτσι και κείνος καταπίνει τις βρωμιές του». (6)
Έτσι ενώ ο Αριστοφάνης αποσυμβολίζει το σκαθάρι ως τον Κλέωνα των Αθηνών, ο νεοπαγανιστής αρθρογράφος παριστάνει τον μυστηριώδη φιλόσοφο κυνηγό της αρχαίας τεχνολογίας (7). Γίνεται πλέον φανερός ο δόλος των νεοπαγανιστών που επιζητούν με θράσος να διαμορφώσουν την νεοελληνική παιδεία. Αλλά με τι προσόντα; με ψέματα, όνειρα και αισχρές οφθαλπάτες έναντι της υγιής νοημοσύνης;
Άλλωστε τι θα μπορούσε να πει κανείς για περίπτωση των Γερμανών του Β΄ ΠΠ; πως δηλαδή όταν αναφέρονται εις τις ίδιες παρατηρούμενες συνήθειες του σκαραβαίου να μαζεύει κόπρανα καμήλας, εννοούν αεροπλάνα που καίνε κηροζίνη; :
«Πέντε άνδρες παρακολουθούν έναν των χονδρών τούτων βρωμερών σκαραβαίων, οι οποίο είχαν εμφανιστεί προ ολίγων ημερών κατά χιλιάδες. Τον παρακολουθούν με προσεκτικό βλέμμα. Το έντομο αυτό, άλλοτε θεωρούμενον ιερό, επεδίδετο εις πολύ πεζή απασχόληση, κυλίον μεγάλον ως μήλον, βώλον κόπρου καμήλου (8)»
Ο Στρατάρχης του D.A.K. (Deutchen Afrika Korps) εις το μέτωπο της Βορείου Αφρικής (Πηγή Φώτο: http://www.achtungpanzer.bos.ru/rommel.htm 26/08/2005)
Σημειώσεις
1. Britannica Deluxe 2002
2. Ειρήνη, Αριστοφάνης,
3. Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Στ΄, σελίδα 57
4. Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Στ΄, σελίδα 57
5. Britannica Deluxe 2002
6. Ειρήνη, Αριστοφάνης
7. «Ωστόσο ομολογώ ότι ίσως δεν το έγραφα αυτό, αν το ίδιο το κείμενο δεν είχε κάποιες αιχμές (εμβόλιμες και καθόλου απαραίτητες για την εξέλιξη του έργου)»
8. Ρόμμελ, το Γερμανικό Africa Korps, Hans Gert von Esebeck, μετάφραση Γεωργίου Κωνστ. Γαζή, Λοχαγού Πεζικού, Εκδοτικός Οίκος Σπύρου Α. Τζηρίτα, Αθήνα 1960)
Η τεχνολογία των θεών. Τα ιπτάμενα «άρματα» της Ηλιάδας (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 235, εξώφυλλο)
Μυθοπλάστης: Δαυλός
Απάντηση: Ανάμεσα στα αποτέλεσμα του Διαφωτισμού ήταν η δημιουργία δύο απόψεων εις τον ελληνισμό. Η μια ήθελε το κάθε τι να κρίνεται βάση της λογικής και της αξιοκρατίας. Η άλλη ήθελε καθετί της αρχαιότητας να θαυμάζεται άνευ κριτικής με την παράλληλη αποδοχή αυθεντιών. Ακραία και αχρεία συνέπεια της δεύτερης εκδοχής, ήταν η συμπεριφορά σύμφωνα με την οποία, όπου δεν υπήρχε κάτι για θαυμασμό, κατασκευάζονταν κάτι για θαυμασμό, ώστε το μυαλό και η σκέψη ορισμένων να εγκλωβίζεται πάντοτε και με οποιονδήποτε τρόπο εις τα αρχαία χρόνια με συνέπεια, όχι μόνο τα μετέπειτα παρελθόντα χρόνια της ιστορίας να εξοβελίζονται από την σπουδή και το μνημονικό των ενδιαφερομένων εις την γνώση, αλλά ακόμη χειρότερα, το άτομο οπαδός των πονηρών κατασκευαστών, να παραγνωρίζει την σημερινή εποχή εις την οποία βιώνει και να αρνείται τον θαυμασμό προς τα τεχνολογικά της επιτεύγματά (1), τα οποία ως ελέχθει παραγκωνίζονται από άλλα... «αρχαιότερα & όμοια προς αυτά».
Αριστερά: ...αφού επικράτησαν οι τιτάνες στην γη ο υπερίωνας σμίγει με την θεία και του γέννησε τον μέγα ήλιο (Πηγή Φώτο: Ησίοδος Θεογονία, Έλληνες Κλασσικοί εικονογραφημένοι, εκδόσεις Εύανδρος, σελίδα 19)
Δεξιά: ο θεός ήλιος Απόλλωνας πάνω στο τέθριππο άρμα του, διαγράφει την πορεία του στους ουρανούς (Ανατολή Δύση). Άραγε εδώ το ουράνιο σώμα ήλιος (ως Απόλλων) χρησιμοποιούσε και χρησιμοποιεί κάποιου είδους αεροσκάφους ανάλογα με τα ιπτάμενα άρματα αεροσκάφη της Ηλιάδας; τελικά τι είναι ο ήλιος; ουράνιο σώμα ή πιλότος που πετά στους ουρανούς; ή μήπως τελικά η γη γυρίζει γύρω από τον ήλιο και όχι ο ήλιος γύρω από την γη;
Οι Δαυλοκόλακες της αρχαιομανίας, γκαφατζήδες μυθοστοριογράφοι, κατασκευαστές συλλογής βίπερ περιοδικών για ρομαντικούς θαυμαστές και θαυμάστριες, είχαν τις «πρωτοφανείς» ανόητες ιδέες της κατασκευής αρχαίας «υπερτεχνολογίας» εκεί που τα αρχαία κείμενα ομιλούν για ιπτάμενα άρματα που τα ‘σέρναν άλογα. Υποστηρίζουν λοιπόν πως ελλείψει ετέρων ειδικευμένων γλωσσικών λημμάτων, χρησιμοποιούνται εις την αρχαία γραμματεία τα πιο δημώδη για να περιγράψουν την «πανάρχαιη υπερτεχνολογία» που χάθηκε στο πέρας των αιώνων. Τεχνολογία, που ας μην ξεχνά κανείς, ανήκε εις τους θεούς τους.
Δεν υπάρχει τίποτα αξιότερο να τους προτείνει κανείς για να απαξιώσει τα φανταστικά τους επιχειρήματα, πέρα από την ίδια την επιστήμη, την βάση της οποίας οι πρόγονοί τους και ιδιαίτερα ο Αριστοτέλης έθεσαν επί τάπητος. Με άλλα λόγια: όταν βρουν έστω και μια αρχαιολογική απόδειξη (τμήμα ή βιβλίο οδηγιών χρήσης ή πλοήγησης) των όσων ζουζουνιών, κοτσύφων, κοράκων, πουλερικών, αλόγων, μουλαριών κ.α. υπερτεχνολογικών ιπταμένων αεροσκαφών των αρχαίων θεών, τότε θα μπορούν επάξια να εκφράζουν τα όσα υποστηρίζουν. Σε κάθε άλλη και αντίθετη περίπτωση, δεν αφήνουν μεγάλα περιθώρια σε όσους τους πολεμούν λογίως από να χαρακτηρίζουν τις θεωρίες τους ως υπερφλύαρα κακόγουστα μυθεύματα και αρωστημένης φαντασίας αποκυήματα.
Μαχητικό αεροπορικής υπεροχής Eurofighter 4ης γενιάς, εκτελεί ελιγμούς με υψηλά g εν πλήρη μετάκαυση κινητήρα, στην αεροπορική έκθεση του Le Bourget στην Γαλλία. Η χριστιανική τεχνολογία των θνητών μπορεί με άριστο τρόπο όχι απλά να σταθεί επάξια με τα κατορθώματα των φαναταστικών ιπταμένων αρμάτων των αρχαίων θεών, αλλά μπορεί και ευκόλως να τα καταρρίψει οιανδήποτε στιγμή τολμήσουν ως φαντάσματα του παρελθόντος να παρουσιαστούν εις τους ευρωπαϊκούς αιθέρες, είτε εις την φαντασία του αναγνώστη. (Πηγή: Περιοδικό Αναχαίτηση, τεύχος 4, Ένθετο DVD, Αεροπορική Έκθεση Le Bourget, Μέρος Α΄)
Άλλωστε δεν είναι να εκπλήσσεται κανείς με τους αρχαιολάτρες. Έχουν κοινή λογική με τους ιθαγενείς του Ειρηνικού, όταν έχουν να κάνουν με θεολογία.
Σημειώσεις
1. Ο θαυμασμός προς την τεχνολογία δεν αναφέρεται προς τους μηχανισμούς καταστροφής και δηλαδή εις την συγκεκριμένη περίπτωση την ικανότητα ενός μαχητικού να χρησιμοποιείται για τον θάνατο συνανθρώπων δια μέσω της χρήσης οπλικών συστημάτων, αλλά αποκλειστικά στρέφεται εις την ικανότητα του ανθρώπου να πετά με μεγάλη ευελιξία και δύναμη, με την μορφή προώθησης, εις τους γήινους αιθέρες.
Ο Τάλως, το προϊστορικό αυτόματο (ρομπότ) (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 2, άρθρο «Η Ευρώπη», Απόστολος Γονιδέλλης, σελ. 29)
Μυθοπλάστης: κ. Απόστολος Γονυδέλλης και Ελευθέριος Σαράγας (Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 13, άρθρο «Ο Χάλκινος Γίγαντας Τάλως, η τεχνολογία πίσω από τον μύθο»).
Απάντηση:
Κατά τους Κρητικούς μύθους ήταν υιός του Κρητός και πατέρας του Ήφαιστου, δεύτερος στην σειρά βασιλέας της Κρήτης. Κατ’ άλλους ποιήθηκε από τον Ήφαιστο από χαλκό εις ανάστημα γίγαντος, ονομάζεται δε «τριγίγας» κατά τον Ορφέα (αργοναυτικά 1359), και δόθηκε στον Μίνωα για την επαγρύπνηση της τήρησης των νόμων στην ύπαιθρο χώρα, διότι «κατὰ τὸ ἄστυ νομοφύλακι ἐχρῆτο τῷ Ραδαμάνθυϊ. Ὁ … Τάλως τρὶς τοῦ ἐνιαυτοῦ περιᾑει κατὰ τὰς κώμας, φυλλάττων τοὺς νόμους ἐν αὐταῖς, ἐν χαλκοῖς γραμματείοις ἔχων γεγραμμένους… ὅθεν χαλκοῦς ἐκλήθη» (Πλάτ. Μίνως 320 C). Ο Απολλόδωρος και άλλοι παραδίδουν ότι τρεις φορές την ημέρα περιήρχετο την νήσο και εμπόδιζε και την απόβαση ξένων, κατακαίωντας του τολμηρούς δια πυρός, όπερ απέπνεε ή σφίγγωντάς τους στους φλογγώδεις βραχίονές του. Εμπόδισε τους Αργοναύτες που έρχονταν από την Κολχίδα ναπροσεγγίσουν την Κρήτη πετώντας τους μεγάλους βράχους. Η Μήδεια τον εξαπάτησε, πείθοντας τον πως θα τον κάνει αθάνατο, και δέχθηκε να αφαιρεθεί ο ήλος, ο οποίος συγκρατούσε την μόνη φλέβα αίματος, την οποία είχε διερχόμενη από τον αυχένα μέχρι τον αστράγαλο. Έτσι επειδή χύθηκε το αίμα του πέθανε. Άλλοι έλεγαν πως πέθανε επειδή τον φαρμάκωσε η Μήδεια ή τοξεύτηκε από τον Ποίαντο στα σφυρά. Στα νομίσματα της Φαίστου αναγράφεται «ΤΑΛΩΝ» και παρίσταται νεανίας γυμνός, πτερωτός που τρέχει. (Πηγή: Γενεράλις Εμμανουήλ, Γυμνασιάρχης, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος ΚΒ΄, σελ. 770)
Συνεπώς δεν είναι δυνατόν ρομπότ να είναι υιός θνητού ή πατέρας του Ηφαίστου, να έχει αίμα αντί μορφής ενέργειας «Ιχώρ» (1) κατά τον Σαράγα), να επιθυμεί να γίνει αθάνατο εφόσον είναι αθάνατο, να φαρμακώνεται, να πλανάται από τις μαγείες της Μήδειας ή να τοξεύεται και τελικά να πεθαίνει. Μάλιστα ο Ελευθέριος Σαράγας σκέφτεται και τις αντιφάσεις περί του Τάλου και ερωτάει εαυτόν :
Πώς μπορεί να πετάει βράχους και όχι Laser;
Γιατί σκότωνε μέσω εναγκαλισμού που σε περίπτωση αντιμετώπισης πολλών εισβολέων θα έκανε το δήθεν ρομπότ δυσκίνητο;
Γιατί όταν τριγυρίζει την Κρήτη για την τήρηση των νόμων δεν προκαλεί τρόμο στους κατοίκους και γιατί δεν έχουμε αυτές τις αναφορές;
Με την ανάλυση που κάνει ο κ. Σαράγας περί της ετυμολογίας του Τάλως καταλήγει πως: «η λέξη Τάλως σημαίνει ταλαντωμένη ενέργεια…..η κυκλική περιφορά του Γίγαντα θυμίζει τον τρόπο λειτουργίας και εποπτείας των σύγχρονων Radar…ενώ η φλέβα είναι αγωγός που μετέφερε την ηλεκτρική ενέργεια». Όμως ξέχασε να ερωτήσει τον εαυτό του: τι σχέση μπορεί να έχει το ραντάρ με την μεταφορά των νόμων από άκρη σε άκρη στην Κρήτη;
Τέτοιοι μύθοι δεν είναι τίποτα άλλο παρά δημιουργίες των ανακτόρων, προς ενίσχυση του μυθικού της παντοδυναμίας του βασιλέα, που «επιβάλλει» με δύναμη και φοβέρες μυθικών πλασμάτων τους νόμους του στους υπηκόους του, οι οποίοι φοβόνται τον προστάτη υπερφυσικό Τάλω του βασιλέα, και που εκδιώκει κάθε εισβολέα από το βασίλειό του, προσφέροντας υποθετικά μια ανίκητη προστασία προς τους υπηκόους οι οποίοι φορολογούνται δίκαια πλέον, ένεκα αήττητης προστασίας.
Σημειώσεις
1. Ειδικά για το Ιχώρ, στο εξώφυλλο κάθε τεύχους του ομώνυμου περιοδικού Ιχώρ αναφέρει: «ἔρεε τὸ ἀθάνατον αἷμα τῆς θεᾶς, ὁ Ἰχώρ, γιατὶ τέτοιο ῥέει ἀπὸ τοὺς μακάριους θεούς. (ΙΛΙΑΣ Ε 339 -340)». Μήπως είχαν και οι αρχαίοι θεοί κάποιας μορφής ενέργειας για αίμα;
Έντονες αντιδράσεις για τον Ροκ Σατανιστή (Πηγή: Σταθμός Alter, απογευματινό δελτίο ειδήσεων, Σάββατο 11 Ιουνίου 2004)
Βίντεο. Μέγεθος: 134 Kb - Διάρκεια: 1΄1΄΄.
-Η εμφάνιση των εννέα μελών του συγκροτήματος οι οποίοι στις συναυλίες τους φορούν μαύρες στολές και φρικιαστικές μάσκες που θυμίζουν νεκροκεφαλές. Ο Merilyn Manson το 94 έφτασε στο σημείο να σκίσει μια Βίβλο των Μορμόνων επί σκηνής προκαλώντας μεγάλες αντιδράσεις που κορυφώθηκαν, όταν ανακηρύχθηκε σε αιδεσιμότατο της Εκκλησίας του Σατανά. Μέχρι που θα μπορούσε να φτάσει; (δημοσιογράφος)
-Η Τέχνη είναι η σημαντικότερη μορφή συνείδησης του ανθρώπινου πολιτισμού. Είναι και πρέπει να είναι απολύτως ελεύθερη. Η τέχνη από μόνη της απορρίπτει το αντιαισθητικό και το κακόγουστο το χυδαίο ή το προσβλητικό για τις ανθρώπινες αξίες. Δεν χρειάζεται ούτε φρουρούς, ούτε επιτηρητές. Ο καθένας πηγαίνει όπου του ταιριάζει και διαλέγει αυτό που του αναλογεί. Είναι απαράδεκτο για τα κάθε λογής ιερατεία να μπαίνουν στην μέση και να απαγορεύουν ή να επιτρέπουν την ομαλή διεξαγωγή του καλλιτεχνικού φαινόμενου. (Πηγή: Σταθμός Alter, απογευματινό δελτίο ειδήσεων, Σάββατο 11 Ιουνίου 2004)
Μυθοπλάστης: Δημήτριος Ιατρόπουλος
Απάντηση: Εδώ
Μελετώντας λοιπόν την θεογονία με τις Τιτανομαχίες, τις Γιγαντομαχίες, από εκείνη όμως την θέση που επιτρέπουν τα σύγχρονα τεχνολογικά και επιστημονικά κριτήρια, θα δούμε ότι είναι σχεδόν αδύνατον, να παραβλέψουμε ότι η πανάρχαια πληροφορία η οποία έφτασε σε εμάς ως μύθος, μας διηγείται ουσιαστικά γεγονότα και καταστάσεις όπως εκείνοι οι πόλεμοι, οι οποίοι δεν συνέβησαν μέσα στην φαντασία του συγγραφέα, αλλά συνέβησαν πραγματικά και αφορούν γιγαντιαίες συγκρούσεις δυνάμεων, τις οποίες σήμερα εμείς θα τολμούσαμε να χαρακτηρίσουμε ως παγκόσμιες, πυρηνικές ή και διαστημικές!
Στην αρχαία ιστορία λοιπόν πολλών λαών, είναι καταγεγραμμένη με τον ανάλογο τρόπο πάντα, η ίδια πληροφορία η οποία δηλώνει την τότε ύπαρξη ενός τουλάχιστον πολιτισμού που περιγράφεται με υπερτεχνολογικές δυνατότητες, ίχνη του οποίου ίσως να μην υπάρχουν σήμερα μόνο μέσα στον γραπτό ή τον προφορικό λόγο, αλλά και σε εκείνον τον τόπο, όπου η πολιτισμική διάβρωση δεν μπόρεσε να εξαφανίσει. Δηλαδή στο διάστημα!
Παρακολουθώντας λοιπόν τις παρακάτω περιγραφές, ως σημαντική πληροφορία, μπορούμε να αντιληφθούμε την ύπαρξη εκείνου του πολιτισμού, με όλα τα τεχνολογικά του θαύματα, τα οποία μέχρι σήμερα διεκδικούσαν την ταυτότητα της φαντασίας και του παραμυθιού, επειδή οι καταγραφείς της ιστορίας τους στερούνταν το συγκριτικό μέγεθος το οποίο παρέχει η σημερινή εποχή. (Πηγή: Ελευθέριος Σαραγάς, περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 14, άρθρο «Ο Γίγας Παλλάς το Παλλάδιον και η Παλλάς Αθηνά», σσ. 71-72)
ΗΣΙΟΔΟΥ ΘΕΟΓΟΝΙΑ
Σήμερα μεταξύ των αρχαίων αγαλμάτων της Αθηνάς συμπεριλαμβάνονται και εκείνα τα αγάλματα της τα οποία αποκαλούνται Παλλάδια...
Πίστευαν ότι τα Παλλάδια έπεφταν από τον ουρανό, και ότι το αληθινό ήταν ένα, το οποίο κατασκεύασαν και φιλοτέχνησαν η ίδια η Αθηνά μαζί με τον Δία, ενώ όλα τα άλλα ήταν αντίγραφα παρά το γεγονός ότι διατηρούσαν τις ιδιότητες του αυθεντικού. Πάντα γίνονταν πολύς αγώνας ώστε να αποκτηθεί κάποια πόλη Παλλάδιο, έτσι λοιπόν τα τιμούσαν ιδιαίτερα.
Ο Οδυσσέας και ο Διομήδης άρπαξαν κρυφά το Παλλάδιο το οποίο υπήρχε στην Τροία, δώρο που έριξε ο Ζευς σ’ αυτήν ώστε να έχει την προστασία του, κάνοντας τους Τρώες να ανησυχούν για την τύχη τους...
...Η πεποίθηση ότι το Παλλάδιο το έστελνε ο Δίας από τον ουρανό, δηλαδή ότι αυτό έπεφτε από τον ουρανό, κατ’ επέκταση ότι αυτό ερχόνταν από το πουθενά, δηλώνει σε εμάς ότι αυτό είχε την ιδιότητα να εμφανίζεται και να υλοποιείται εκ του μηδενός!
Φαίνεται πάλι ότι δεν είναι τυχαίο ότι η θεά Παλλάδα Αθηνά είχε την ιδιότητα να παρουσιάζεται!
...η ιδιότητα αυτή της Παλλάδος Αθηνάς, να παρουσιάζεται, έχει άμεση σχέση με την ιδιότητα που είχε το Παλλάδιο να εμφανίζεται εκ του μηδενός, κάτι το οποίο καταγράφηκε στην ιστορία του μύθου, ως πτώση από τον ουρανό. (Πηγή: Ελευθέριος Σαραγάς, περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 14, άρθρο «Ο Γίγας Παλλάς το Παλλάδιον και η Παλλάς Αθηνά», σσ. 71-72)
Μυθοπλάστης: Ελευθέριος Σαραγάς
Απάντηση: Κατ’ αρχήν ο αρθρογράφος Ελευθέριος Σαραγάς αν και διατείνεται πως ο αρχαίος «υπερπολιτισμός» της Θεογονίας του Ησιόδου είναι «ουσιαστικά γεγονότα και καταστάσεις» σύμφωνα με «τα σύγχρονα τεχνολογικά και επιστημονικά κριτήρια», δεν διστάζει να εκτοξεύσει τις «αποδείξεις» των «επιστημονικών κριτηρίων» περί του λόγου το αληθές εις το «διάστημα». Στο χώρο δηλαδή εκείνο που είναι εντελώς ανεξερεύνητος από τον άνθρωπο. Ουσιαστικά η «απόδειξη» του διαστήματος, προς αυτή την κατεύθυνση, δεν έχει καμιά διαφορά από την «απόδειξη» της επικλήσεως αυτού του ίδιου του μύθου.
Επιπλέον, στην συνέχεια του άρθρου του ο Ελευθέριος Σαραγάς, αναζητώντας για τα «ίχνη» της αρχαίας Ησιόδειας υπερτεχνολογίας και ξεκινώντας από το «διάστημα», «όπου η πολιτισμική διάβρωση δεν μπόρεσε να εξαφανίσει», πίπτει τελικά στην γήινη Ακρόπολη των Αθηνών, και ειδικότερα εις την Παλλάδα Αθηνά που «είχε την ιδιότητα να παρουσιάζεται», όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς σε αυτή εδώ την εργασία.
Η πεποίθηση του για την μετάφραση της πτώσης των αγαλμάτων της Παλλάδας Αθηνάς από τον ουρανό, ως ιδιότητας της ίδιας της θεάς «να εμφανίζεται και να υλοποιείται εκ του μηδενός!», είναι μάλλον απορριπτέα καθόσον κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο οι αρχαίοι Έλληνες αλλά και άλλοι λαοί θεοποιούσαν όχι μόνο «αγάλματα που πέφτανε από τον ουρανό» αλλά και απλούς αερολίθους, πραγματικούς ή φανταστικούς, όπως μπορεί να διαπιστώσει ο μελετητής, στην περίπτωση της λατρείας των αργών λίθων, οι οποίοι δεν είχαν καμιά σχέση με την έννοια της «παλινδρόμησης» (1). Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν την δυνατότητα να δηλώσουν την εμφάνιση ενός θεού από το πουθενά, όπως και κάποιου αντικειμένου. Καταντά παράλογο να διαστρέφεται η δήλωση της πτώσης ενός αντικειμένου από τον ουρανό, με την διαφορετικού είδους εμφάνιση και την υλοποίηση ενός αντικειμένου - θεού «εκ του μηδενός!». Άλλωστε ένας άλλος συγγραφέας του περιοδικού Ιχώρ έχει δηλώσει απερίφραστα πως οι θεοί κατοικούν στον ουρανό (2), πράγμα που ξεκαθαρίζει πεποιθήσεις των αρχαίων, αλλά και νέο-παγανιστών, για ορισμένους θεούς (3) που ζούσαν ψηλά και «έπεφταν» (από την βαρύτητα;) στην γη.
Τέλος όλα αυτά που διαπιστώνουν «τα σύγχρονα τεχνολογικά και επιστημονικά κριτήρια» για το Παλλάδιο αλλά και για παρόμοια αντικείμενα της πρώιμης θρησκείας, ανάγονται στον χώρο του θρησκευτικού φετιχισμού και σαφώς όχι σε υπερτεχνολογικές «σοφείες».
Σημειώσεις
1. βλ. ετυμολογίες του αρθρογράφου για τις λέξεις «Παλλάδας-Παλλάδιο»
2. Οι Έλληνες ποτέ δεν προσκυνούσαν, σκύβοντας μάλιστα στην γη. Σήκωναν μάτια και χέρια στον Ουρανό, όπου κατοικούσαν οι Θεοί τους κι εκεί που αυτός ο Ουρανός άγγιζε τις κορυφές των ψηλότερων βουνών τους, με πρώτο τον Όλυμπο (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 30, άρθρο «Το μίσος της Αγάπης», Επαμεινώνδας Παντελεμείδης, σελίδα 29)
3. Εν αντιθέσει οι χθόνιες θεότητες και δαίμονες ήσαν θεοί στην γη και κάτω από την γη, και όχι στον ουρανό.
4. «Ενδύματα και όπλα κέκτηνται μεγάλη σημασία στον γερμανικό θρύλο, θεωρούμενα φορείς τής μυστηριώδους δυνάμεως και πηγές ευτυχίας (4). Τοιούτο φετίχ, αλλά ανήκον στο κράτος, είναι το παλλάδιο, από του οποίου εξαρτάται η σωτηρία της Τροίας» (Πηγή: Πηγή: Λούβαρης Ν.Ι., Καθηγητής της Εισαγωγής της Ερμηνείας της Καινής Διαθήκης στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Κγ΄, σελ. 904)
Στην εικόνα ο μυθικός Τάλως. Κλικ για ηχητικό μήνυμα του «αυτόματου» περί Ελληνικού νεοπαγανισμού.
Εγκυκλοπαίδειες
1. Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμοι Στ΄, Κβ΄, Κγ΄
2. Britannica Deluxe 2002
Περιοδικά
1. Ησίοδος Θεογονία, Έλληνες Κλασσικοί εικονογραφημένοι, εκδόσεις Εύανδρος
2. Δαυλός, τεύχος 235
3. Ιχώρ, τεύχη 2, 13, 14, 30, 59
4. Panzer, τεύχος 23
5. Science Illustrated, τεύχος 13
6. Ιστορικά Θέματα, τεύχος 60
7. Science Illustrated, τεύχος 28
Βιβλία
1.Ρόμμελ, το Γερμανικό Africa Korps, Hans Gert von Esebeck, μετάφραση Γεωργίου Κωνστ. Γαζή, Λοχαγού Πεζικού, Εκδοτικός Οίκος Σπύρου Α. Τζηρίτα, Αθήνα 1960)
Διαδίκτυο
1. http://www.achtungpanzer.bos.ru/rommel.htm
2. http://news.pathfinder.gr/periscopio/typhoid_athens.html
Τηλεοπτικοί Σταθμοί
1. Alter, απογευματινό δελτίο ειδήσεων, Σάββατο 11 Ιουνίου 2004
Αρχαίοι Συγγραφείς
1. Αριστοφάνης, Ειρήνη
