Κεντρική σελίδα με νέο-παγανιστικές απάτες

 

Ο ΖΕΥΣ ΕΙΝΑΙ ΖΕΥΞΗ ΤΗΣ ΥΛΗΣ

  (Κατά: Ντορέττας Πέππα, τηλεοπτικός  Σταθμός Alter, εκπομπή «Χωρίς Μοντάζ ΙΙ», Σάββατο 07/02/2004)

 

Βίντεο: Μέγεθος: 30 kb Διάρκεια: 08΄΄ Ο Ζευς είναι η ζεύξη - διαίρεση της ύλης. (Πηγή: Ντορέττα Πέππα, τηλεοπτικός  Σταθμός Alter, εκπομπή «Χωρίς Μοντάζ ΙΙ», Σάβατο 07/02/2004)

 

Μυθοπλάστης: Ντορέττα Πέππα

Απάντηση: Εφόσον οι θεοί των παγανιστών είναι εσωκοσμικοί :

Βίντεο: Μέγεθος: 46 kb Διάρκεια: 14΄΄ Ο Χριστιανικός Θεός είναι εξωκοσμικός ενώ οι παγανιστικοί θεοί είναι εσωκοσμικοί (ζουν ή υπάρχουν μέσα στον υλικό κόσμο)  και εν τέλει οι αρχαίοι θεοί είναι οι ΦΥΣΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ (Πηγή: Αναστασάκης Ραδάμανθυς, τηλεοπτικός  Σταθμός Alter, εκπομπή «Χωρίς Μοντάζ ΙΙ», Σάβατο 07/02/2004)

....η ύπαρξη του θεού Κρόνου πριν την ύπαρξη του Ζευ προϋποθέτει αναγκαστικά και την ύπαρξη της ύλης πριν υπάρξει και γεννηθεί ο Ζευς, εφόσον οι θεοί δεν μπορούν να ζουν εκτός του σύμπαντος κόσμου, με συνέπεια ύπαρξη ενός και μόνο θεού να δηλώνει την ύπαρξη κάποιας ποσότητας ύλης, έστω και ελάχιστης. Πώς γίνεται λοιπόν να υπάρχει ύλη πριν του Διός και δηλαδή πριν την ζεύξη της; Δηλαδή, ο Δίας ως μεταγενέστερος μυθολογικά της ύλης και του κόσμου, δεν μπορεί να είναι η ζεύξη της, εφόσον ύλη χωρίς ζεύξη δεν μπορεί να υπάρξει. Είναι ταυτόχρονη τόσο η ύπαρξη της ύλης τόσο και η ζεύξη της. 

Εντούτοις, ακόμη και αν αποφασίσει κανείς να μην λάβει υπ’ όψιν του όσα παρανοϊκά διατυπώνονται από τους νεοπαγανιστές, δεν μπορεί να παραβλέψει πως αυτή η διατύπωση έρχεται σε κάθετη αντίθεση με ακόμη μια άλλη διατύπωση της ίδιας παγανίστριας θεολόγου:

Βίντεο: Μέγεθος: 34 kb Διάρκεια: 10΄,  Δεν είμαστε ειδωλολατρία αλλά το άγαλμα είναι ο πνευματικός βατήρας προς κάτι ανώτερο (ανάλογα με τις Χριστιανικές εικόνες δηλαδή). (Πηγή: Ντορέττα Πέππα, τηλεοπτικός  Σταθμός Alter, εκπομπή «Χωρίς Μοντάζ ΙΙ», Σάβατο 07/02/2004)

Εφόσον λοιπόν ο Ζευς είναι η ζεύξη και η διαίρεση της ύλης, και όχι ένας βασιλιάς θεός στον Όλυμπο που ρίχνει τους κεραυνούς, τότε ο Ζευς περιέχεται - κατοικεί ως ζεύξη της ύλης τόσο μέσα στα αγάλματα, δίνοντας πάτημα εις την άποψη περί ειδωλολατρίας, όσο και στα υπόλοιπα υλικά περιττώματα ανθρώπων και ζώων αλλά και στα σκουπίδια & απόβλητα γενικότερα. (Ας με συγχωρέσουν  αλλά αυτοί λένε και αυτοί διαλέγουν)

 

Ο ΖΕΥΣ ΕΙΝΑΙ ΟΝ ΑΝΟΙΚΤΟ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

  (Κατά: Γεώργιου Τσαγκρινού, π. Τρίτο Μάτι, τεύχος 109, ένθετο, σελίδα Vi)

 

Ο Ζευς δεν είναι μόνο η ενέργεια του κεραυνού, είναι ένα ον που είναι ανοιχτό στην επικοινωνία προς τα όντα του σύμπαντος, είναι η ζεύξης των πάντων (Πηγή: Γεώργιος Τσαγκρινός, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 109, Ένθετο: συνάντηση με ένα παλιό φίλο... Ο Γιώργος Τσαγκρινός μιλάει στο ΤΜ για όλα και για όλους, συνέντευξη στον Παύλο Βουδούρη, σελίδα vi)

 

Μυθοπλάσης: Γεώργιος Τσαγκρινός

Απάντηση: Δηλαδή ο φυσικός νόμος ως ενέργεια του κεραυνού, ο Δίας (Αναστασάκης Ραδάμανθυς), ακούει τις φωνές ή τις προσευχές ή τις ευχές του ανθρώπου; Μπορούν δηλαδή οι άνθρωποι και τα ζώα να επικοινωνούν με τους κεραυνούς και τις αστραπές; αυτό και αν είναι πρωτοπόρα φυσική και βιολογία από τον Φυσικό και Μαθηματικό Γεώργιο Τσαγκρινό.

Ας παρατηρήσει κανείς πως για ακόμη μια φορά ομιλούμε για καθαρή ειδωλολατρία. Διότι πώς δεν είναι λοιπόν ειδωλολατρία ο νεοπαγανισμός, όταν ο Ζευς είναι η ζεύξη της ύλης, συνεπώς και του υλικού αγάλματος; Συνεπώς όταν φιλάνε το άγαλμά τους, οποιοδήποτε είναι αυτό, ακόμη και της Αθηνάς ή και το εικόνισμα του Χριστού, φιλούν και τον Ζευ. Η λατρεία προς το άγαλμα είναι λατρεία του Ζευ, αφού ο Ζευς είναι η ζεύξη του αγάλματος ή ενός εικονίσματος και δεν ομιλούμε για απεικόνιση ανθρωπόμορφη του θείου αλλά για καθαρή και ξάστερη λατρεία της ζεύξης της ύλης, δηλαδή της ίδιας ύλης, εφόσον ύλη δίχως ζεύξη δεν μπορεί να υπάρξει.

 

Ο Ησίοδος εις την Θεογονία του λοιπόν, την οποία οι νεοεποχίτικες παγανιστικές σέκτες υποτίθεται πως διδάσκουν μέσα εις τα εικονογραφημένα έντυπά τους, έχει εντελώς διαφορετική άποψη γύρω από το ζήτημα της νέας τιμωρίας ή όχι των ανθρώπων, από τον Δία:

 

Δάκεν δ᾽ ἄρα νειόθι θυμὸν

Ζῆν᾽ ὑψιβρεμέτην, ἐχόλωσε δέ μιν φίλον ἦτορ,

ὡς ἴδ᾽ ἐν ἀνθρώποισι πυρὸς τηλέσκοπον αὐγήν.

αὐτίκα δ᾽ ἀντὶ πυρὸς τεῦξεν κακὸν ἀνθρώποισι·    570

γαίης γὰρ σύμπλασε περικλυτὸς Ἀμφιγυήεις

παρθένῳ αίδοίῃ ἴκελον Κρονίδεω διὰ βουλάς·

ζῶσε δὲ καὶ κόσμησε θεὰ γλαυκῶπις Ἀθήνη

ἀργυφέῃ ἐσθῆτι· κατὰ κρῆθεν δὲ καλύπτρην

δαιδαλέην χείρεσσι κατέχεσθε, θαῦμα ἰδέσθαι·

[ἀμφὶ δέ οἱ στεφάνους νεοθηλέας, ἄνθεα ποίης,

ἱμερτοὺς περίθηκε καρήατι Παλλὰς Ἀθήνη·]

ἀμφὶ δέ οἱ στεφάνην χρυσέην κεφαλῆνιν ἔθηκε,

τὴν αὐτὸς ποίησε περικλυτὸς Ἀμφιγυήεις

ἀσκήσας παλάμῃσι, χαριζόμενος Διὶ πατρί.            580

τῇ δ᾽ ἔνι δαίδαλα πολλὰ τετεύχατο, θαῦμα ἰδέσθαι,

κνώδαλ᾽ ὅσ᾽ ἤπειρος δεινὰ τρέφει ἠδὲ θάλασσα·

τῶν ὅ γε πόλλ᾽ ἐνέθηκε, χάρις δ᾽ ἐπὶ πᾶσιν ἄητο,

θαυμάσια, ζωοῖσιν ἐοικότα φωνήεσσιν.

αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ τεῦξε καλὸν κακὸν ἀντ᾽ ἀγαθοῖο,

ἐξάγαγ᾽ ἔνθά περ ἄλλοι ἔσαν θεοὶ ἠδ᾽ ἄνθρωποι,

κόσμῳ ἀγαλλομένην γλαυκώπιδος Ὀβριμοπάτρης·

θαῦμα δ᾽ ἔχ᾽ ἀθανάτους τε θεοὺς θνητούς τ᾽ ἀνθρώπους,

ὡς εἶδον δόλον αἰπύν, ἀμήχανον ἀνθρώποισιν.

ἐκ τῆς γάρ γένος ἐστὶ γυναικῶν θηλυτεράων,          590

[τῆς γάρ ὀλοίιόν ἐστι γένος καὶ φύλα γυναικῶν,]

πῆμα μέγα θνητοῖσι, σὺν ἀνδράσι ναιετάουσαι,

οὐλομένης Πενίης, οὐ σύμφοροι, ἀλλὰ Κόροιο.

ὡς δ᾽ ὁπότ᾽ ἐν σμήνεσσι κατηρεφέεσσι μέλισσαι

κηφῆνας βόσκωσι, κακῶν ξυνήονας ἔργων·

οἱ μέν τε πρόπαν ἦμαρ ἐς ἠέλιον καταδύντα

† ἠμάτιαι σπύδουσι τιθεῖσί τε κηρία λευκά,

οἱ δ᾽ ἔντοσθε μένοντες ἐπηρεφέας κατὰ σίμβλους

ἀλλότριον κάματον σφετέρην ἐς γαστέρ᾽ ἀμῶνται· 600

ὥς δ᾽ αὔτως ἄνδρεσσι κακὸν θνητοῖσι γυναῖκας

Ζεὺς ὑψιβρεμέτης θῆκε, ξυνήονας ἔργων

ἀργαλέων. ἕτερον δὲ πόρεν κακὸν ἄντ᾽ ἀγαθοῖο,

ὅς κε γάμον φεύγων καὶ μέρμερα ἔργα γυναικῶν

μὴ γῆμαι ἔθέλῃ, ὀλοὸν δ᾽ ἐπὶ γῆρας ἵκηται

χήτει γηροκόμοιο· ὁ δ᾽ οὐ βιότου γ᾽ ἐπιδευής

ζώει, ἀποφθιμένου δὲ διὰ ζωὴν δατέονται

χηρωσταί. ᾧ δ᾽ αὖτε γάμου μετὰ μοῖρα γένηται, κεδνὴν δ᾽ ἔσχεν ἄκοιτιν, ἀρηρυῖαν πραπίδεσσι,

τῷ δέ τ᾽ ἀπ᾽ αἰῶνος κακὸν ἐσθλῷ ἀντιφερίζει           610

ἐμμενές· ὅς δε κε τέμνῃ ἀταρτηροῖο γενέθλης,

ζώει ἐνὶ στήθεσσιν ἔχων ἀλίαστον ἀνίην

θυμῷ καὶ κραδίῃ, καὶ ἀνήκεστον κακόν ἐστιν.

 

Και αυτό τον δάγκωσε (181) κατάβαθα μες την ψυχή

το Δία που από ψηλά βροντά και μες την καρδιά του τον εξόργισε,

σαν είδε τη μακρόφωτη τη λάμψη της φωτιάς μες τους ανθρώπους.

Ευθύς σας αντιστάθμισμα για τη φωτιά ετοίμασε συμφορά για τους ανθρώπους.

Γιατί από χώμα έπλασε ο ξακουστός Χωλός,

με εντολή του γιου του Κρόνου, ομοίωμα σεβαστής παρθένας.

Την έζωσε και τη στόλισε η θεά Αθηνά η αστραπομάτα (182)

με φόρεμα που έλαμπε σαν ασήμι. Και στο κεφάλι της επάνω

καλύπτρα πολυποίκιλτη με τα χέρια της έριξε, θαύμα να την βλέπεις.

[Και γύρω στο κεφάλι της στεφάνια νιόβλαστα, άνθη της χλόης,

ποθητά, της έβαλε η Αθηνά Παλλάδα.]

Κα γύρω στο κεφάλι της διάδημα (183) χρυσό της έβαλε,

που ο ίδιος το ’ φτιαξε ο ξακουστός Χωλός,

αφού το φιλοτέχνησε με τις παλάμες του, τη χάρη κάνοντας στο Δία, τον πατέρα του.

Πάνω σ’ αυτό, θαύμα να τα βλέπεις, ποικίλματα πολλά ετοίμασε,

όσα θηρία φοβερά η στεριά και η θάλασσα τα τρέφει.

Κι έβαλε πολλά απ’ αυτά -πάνω σε όλα μια χάρη έπνεε- στολίδια θαυμαστά που μοιάζανε με ζωντανά που πάνε να μιλήσουν.

Κι αφού ο Δίας ετοίμασε τούτο το καλό κακό (184), του αγαθού (185) αντιστάθμισμα,

έξω την έβγαλε, εκεί που βρίσκονταν οι θεοί οι υπόλοιποι κι οι άνθρωποι,

γεμάτη από χαρά για τα στολίδια της αστραπόματης θεάς που δυνατό πατέρα έχει (186).

Και θαυμασμός κυρίευσε τους αθάνατους θεούς και τους θνητούς ανθρώπους.

Γιατί απ’ αυτήν κατάγεται των τρυφερών των γυναικών το γένος,

[αυτής είναι το ολέθριο γένος και η φυλή των γυναικών,]

μεγάλη συμφορά για τους θνητούς, των ανδρών συγκάτοικοι,

συντρόφισσες όχι της καταραμένης φτώχειας, αλλά της αφθονίας.

Όμοια όπως οι μέλισσες στις σκεπαστές κυψέλες

τους κηφήνες τρέφουνε, που είναι συνεργάτες (187) στα έργα τα κακά.

Γιατί αυτές όλη τη μέρα μέχρι να δύσει ο ήλιος

τρέχουν καθημερινά και φτιάχνουνε λευκές κερήθρες,

ενώ εκείνοι μέσα μένουνε στις σκεπαστές κυψέλες

και τον ξένο κάματο στη δική τους την κοιλιά μαζεύουν.

Έτσι ακριβώς κι ο Δίας, που από ψηλά βροντά, για τους θνητούς τους άνδρες συμφορά όρισε τις γυναίκες, που είναι συνεργάτιδες στα έργα τα πικρά (188).

Κι ακόμη ένα κακό τους έδωσε στην θέση του αγαθού:

όποιος το γάμο και των γυναικών τα φθαρτικά τα έργα προσπαθώντας ν’ αποφύγει

να παντρευτεί τυχόν δεν θέλει, αυτός να φτάνει στα ολέθρια γηρατειά

δίχως κανέναν να τον γηροκομήσει. Αυτός ζει δίχως να έχει έλλειψη από βιος,

μα σαν πεθάνει μοιράζονται τα υπάρχοντά του

οι συγγενείς οι μακρινοί. Σε όποιον πάλι λάχει μοίρα παντρειάς

κι έχει γυναίκα φρόνιμη και σταθερή στο νου της,

σ’ όλη του την ζωή το κακό επίμονα με το καλό θ’ αναμετριέται.

Μα όποιος λάχει γένος γυναίκας βλαβερό

ζει στα στήθη μέσα έχοντας άπαυτη θλίψη

στην ψυχή και την καρδιά. Και είναι τούτο το κακό αγιάτρευτο.

 

Σημειώσεις

181. Στο πρωτότυπο το ρήμα δάκε (<ἔδακε) χρησιμοποιείται απρόσωπα κατά παραλλαγή ομηρικών εκφράσεων όπως δάκε δὲ φρένας Ἕκτορι μῦθος (Ιλιάς, Ε 493)

182. Για το επίθετο πβ. τη σημείωση του στίχου 72 στα Έργα και Ημέρες [σημ. 39. Στο πρωτόπυτο ἀμφιγυήεις, ένα επίθετο που αποδίδεται στο θεό Ήφαιστο και οι σχολιαστές ερμηνεύουν χωλός, ὁ ἀμφοτέρωθεν σκάζων, δηλ. αυτός που είναι κουτσός και από τα δύο πόδια. Σύμφωνα με το μύθο ο Ήφαιστος κουτσάθηκε όταν η Ήρα, θυμωμένη για την ασχήμια του, τον πέταξε από τον Όλυμπο στη γη, μόλις γεννήθηκε]

183. Η στεφάνη ήταν ένα επίπεδο μεταλλικό στεφάνι που το φορούσαν επάνω από το μέτωπο, για να συγκρατούν είτε την κόμμωση είτε την καλύπτρα του κεφαλιού στη θέση της.

184. Σχήμα οξύμωρο που μεταπλασμένο σε καλὸν πῆμα χρησιμοποίησε και ο Πίνδαρος (Πυθ. 2. 240)

185. Δηλ. της φωτιάς

186. Εννοεί την Αθηνά, της οποίας ο δυνατός πατέρας είναι βέβαια ο Δίας.

187. Οι κηφήνες είναι σύντροφοι στο κακό μεταξύ τους, όχι με τις θηλυκές μέλισσες. Η έκφραση λέγεται σαν να αποτελούν οι κηφήνες ένα είδος συμμορίας που ενεργεί το κακό

188. Χρησιμοποιεί για τις γυναίκες παρόμοια έκφραση μ’ αυτήν που χρησιμοποίησε και για τους κηφήνες.

Πηγή: Ησίοδος, έργα και Ημέραι, Θεογονία, η Ασπίδα του Ηρακλή, Πρόλογος Δανιήλ Ι. Ιακώβ, Εισαγωγή Μετάφραση, σχόλια Σταύρος Γκιργκένης, εκδόσεις Ζήτρος, Θεσσαλονίκη 2001, σσ. 340 -345 & 424

 

Όταν λοιπόν οι νεοπαγανιστές με θρασύτητα χαλκεύουν την επιστημονική γνώση γύρω από την αρχαία Ελληνική γραμματεία, παρουσιάζοντας τον Δία όπως δεν τον παρουσιάζει ο Ησίοδος, αυτός ο μεγάλος Έλληνας ποιητής, μέσα στα «θέσφατα» εικονογραφημένα τους, τότε αποδεικνύονται οι ίδιοι άριστοι και μέγιστοι απατεώνες των γραμμάτων. Άραγε τι το θέλουν και επιτίθενται ενάντια εις τον Χριστιανισμό και την γνώση ή  την επιστήμη;

 

Ναι, αρρωστημένοι και συμπλεγματικοί εχθροί της γνώσης και της αλήθειας, της επιστήμης και της προόδου και του περήφανου ανθρώπινου είδους, που ήθελαν να το μεταμορφώσουν σε ανθρωπάκια μαυροντυμένα, κακεχτικά, με μυαλό κατσαρίδας, που το μόνο που θα καταφέρνει, θα είναι απλά να επιβιώνει. (Πηγή: Περιοδικό «Ιχώρ», τεύχος 38, «Σημείωμα Εκδότη» [Ευάγγελου Μπεξή, αρχαιολόγου] σελίδα 2 &3)

Το κακό φυσικά αρχίζει ήδη από το Δημοτικό. Διαβάστε τα βιβλία του Δημοτικού και του Γυμνασίου και θα καταλάβετε. Τα «παραμυθάκια» της ιστορίας και τα «άλλα λόγια να αγαπιώμαστε» πολύ φοβάμαι ότι θα διδάσκονται επισήμως στα σχολεία μας όσο το Υπουργείο Παιδείας θα συνεχίζει να είναι Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων. Για να είμαστε ακριβείς, το «Θρησκευμάτων» είναι παραπλανητικό, μια που το όλον θέμα περιδινίζεται γύρω από ένα και μόνο θρήσκευμα, τον Χριστιανισμό. (Πηγή: Περιοδικό «Ιχώρ», τεύχος 56, «Σημείωμα Διευθυντή» [Γεώργιου Τσαγκρινού, φυσικού] σελίδα 6)

   

Ασφαλώς οι νεοπαγανιστές αστειεύονται και κατηγορούν την διδασκόμενη ιστορία του Ελληνικού σχολείου, όταν οι ίδιοι είναι ανίκανοι να γράψουν την αλήθεια γύρω από την μυθολογία. Ουαί και αλίμονο αν το Υπουργείο Παιδείας «έπεφτε» ποτέ εις τέτοια παγανιστικά χέρια φανατικών αιρετικών θρησκόληπτων. Και ασφαλώς μπορεί κανείς να μιλά για μέγιστο φανατισμό και θρησκοληψία, αλλά ιδίως για νεοεποχίτικη αρχαιοπληκτική αίρεση, όταν τα «ιερά κείμενα» της αρχαίας Ελλάδας του 12θέου αλλοιώνονται κατά το δοκούν, ώστε η «αρχαιοπρεπής» σέκτα να μην χάσει τα θηράματά της μέσα από στην απληροφόρητη κοινωνία.

   

Η αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, Ρ. Αναστασάκης, Μ. Βερέττας, Μ. Δημόπουλος, Μ. Καλόπουλος. Μ. Κιουλαφά, Π. Μαρίνης, Χ. Μήνη, Στ. Μυτιληναίος, Γ. Σπυρόπουλος, Ο. Τουτουνζή, Γ. Τσαγκρινός, Εισαγωγή Εύα Αυλίδου, Εκδόσεις Αρχέτυπο, Έκδοση Α΄ Απρίλιος 2002, Θεσσαλονίκη

 

 

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

 

1. Όταν οι νεοπαγανιστές δεν διστάζουν να χαλκεύουν την δική τους θεολογία, ασφαλώς δεν έχουν και κανένα θρησκευτικό ή απλό ηθικό φραγμό να  χαλκεύουν εκείνη την Χριστιανική.

2. Δεν είναι δυνατό οι νεοπαγανιστές «πρωθιερείς & πρωθιέρειες» να κάνουν λόγο για «αναβίωση της αρχαίας ελληνικής θρησκείας», εφόσον η αρχαία ελληνική θρησκεία και ειδικά η θεολογία της, αλλοιώνεται κατά το δοκούν υπό αυτούς σήμερα και αντί να αναβιώνει μάλλον συρράπτεται κατά το πρότυπο  Φρανκεστάιν.

3. Είναι φανερός ο λόγος της προσπάθειας αποσιώπησης των αρχαίων θεολογικών ποιητικών κειμένων από πλευράς νεοπαγανιστών, μέσα από εικονογραφημένες και κακώς μυθιστοριογραφημένες φυλλάδες. Αυτός δεν είναι άλλος από εκείνον που αντιπροσωπεύει, τόσο την απελπισμένη προσπάθεια ένταξης του «ασθενούς» φύλλου εις την νεοπαγανιστική θρησκεία ή δράκα πιστών, όσο και τους «παληκαρισμούς» των νεοΕθνικών. Οι νεοΕθνικοί επιθυμούν πάντοτε να επιτίθενται κατά του χριστιανισμού από μια πλεονεκτική θέση. Επειδή όμως η θέση αυτή δεν υπάρχει, με την βοήθεια της «ανάγκης» (ψέματος - διαστρέβλωσης), αυτή η θέση προπαρασκευάζεται και μάλιστα εις διπλούν. Έτσι από την μια μεριά γίνεται προσπάθεια διαστρέβλωσης των λόγων της Αγίας Γραφής προς μείωση της θέσης της γυναίκας μέσα εις τον Χριστιανισμό, ενώ παράλληλα από την άλλη μεριά τα αρχαία κείμενα υφίστανται την σκληρή νεοπαγανιστική λογοκρισία, ώστε η γυναίκα να παρουσιάζεται εις την αρχαία θρησκεία, που ουσιαστικά μετατρέπεται σε νεοεθρησκεία ένεκα ακριβώς αυτής της επέμβασης, ως σε υψηλοτέρα θέση από αυτή που ο Χριστιανισμός της προσέδωσε.

 

Οι λόγιοι και θρησκευτικοί «παληκαρισμοί» των νεοεθνικών και της νεοεποχίτικης παγανιστικής θεολογίας αποδίδονται τέλεια εις αυτή την εικόνα. Οι σύγχρονοι «πρωθιερείς & πρωθιέρειες» του νεοπαγανισμού ακολουθούν παρά πόδας τις διδαχές του κωμικού διονυσιακού θεάτρου - πομπής.

 

Ο ΚΑΛΟΣ ΔΙΑΣ ΣΤΕΛΝΕΙ ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΜΗΘΕΑ

(Κατά: Γεώργιου Τσαγκρινού, Alter, εκπομπή Οι Πύλες του Ανεξήγητου, Σάββατο 09/04/2005)

 

Αριστερά: Σέργιος Δημήτριος, Νομικός Συγγραφέας (Πηγή: Alter, εκπομπή Οι Πύλες του Ανεξήγητου, Σάββατο 09/04/2005)

Δεξιά: Γεώργιος Τσαγκρινός, Φυσικός, Διευθυντής Περιοδικού Ιχώρ (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, εκπομπή Οι Πύλες του Ανεξήγητου, Σάββατο 19/11/2005)

Βίντεο: Μέγεθος: 140 Kb - Διάρκεια: 1΄02΄΄

Σέργιος Δημήτριος:

-Και να πω το εξής... όπως είναι γνωστό κ. Χαρδαβέλλα στον Προμηθέα Δεσμώτη ο Αισχύλος παρουσιάζει έναν κακό θεό... ένα κακό θεό

Τσαγκρινός Γεώργιος:

-Αυτό πάει στον Δία... γι’ αυτό ο Προμηθέας πάει στον Όλυμπο;

-Σας παρακαλώ... παρουσιάζει

-Εσείς όταν σας κατηγορούν για την θρησκεία σας...λέτε κάτι...

-...παρουσιάζει...

-σας παρακαλώ και γω κύριε...

-...κύριε Χαρδαβέλλα...

-... ακούτε;...

-είπα να κάνω μια αναφορά...

-...αναφορά;...

-Στην τραγωδία λοιπόν....

-Η εξουσία ... η εξουσία της Εκκλησίας και το Χριστιανιλίκι...

-Ο Αισχύλος παρουσιάζει έναν κακό θεό...

Χαρδαβέλλας:

Δεν ακούγεστε...

-Εγώ ακούγομαι...(!).. η εξουσία από το Χριστιανιλίκι το ισοπεδωτικό, έχει ισοπεδώσει ναούς, έχετε ισοπεδώσει τα πάντα, και τολμάτε να μιλάτε επειδή έχετε την αβάντα της εξουσίας, και τολμάτε να μιλάτε τώρα, εμείς δεν μπορούμε να μιλήσουμε, όχι ότι έχω κάποια...

-Δεν με ενδιαφέρει η εξουσία κύριε...

-Μου μιλάτε εσείς και μου λέτε κύριε...

-Κύριε Χαρδαβέλλα, βλέπω ότι έχετε στραφεί στον κ. Τσαγκρινό, ο οποίος, ο οποίος χωρεί να τον αφορά αυτό που λέω...

-Δεν με αφορά όταν λέτε για τον Προμηθέα;

 

Μυθοπλάστης: Γεώργιος Τσαγκρινός

Απάντηση: Οι νεοπαγανιστές εκτελώντας θεολογικές απάτες, ακριβώς της παιδείας εκείνης της οποίας θα επιθυμούσαν να είναι οι αυθεντικοί φορείς, και δηλαδή της αρχαίας Ελληνικής, προσπαθούν να «θολώσουν τα νερά» γύρω από την πολυαγαπημένη τους θρησκεία. Η ίδια όμως η αρχαία Ελληνική μυθολογία είναι αμείλικτη ενάντιά στις αιρετικές θεωρίες τους. Έτσι λοιπόν ο Δίας δεν ήταν καλός για 2 λόγους:

 

1. Ο Δίας τιμώρησε τον φιλάνθρωπο Προμηθέα όχι για κάποιο σοφό λόγο ή λόγο σωτηρίας του τελευταίου, αλλά ένεκα «θεϊκού» πάθους:

 

Κράτος

...ἁμαρτίας σφε δεῖ θεοῖς δοῦναι δίκην,

ὡς ἂν διδαχθῇ τὴν Διὸς τυραννίδα                    10

στέργειν, φιλανθρώπου δὲ παύεσθαι τρόπου.

Για τέτοιο αμάρτημα, λοιπόν, αυτός εδώ πρέπει να δώσει δίκη εις τους θεούς.

Και έτσι θα μάθει την εξουσία του Διός να προσκυνά θέλοντας και μη

και τα φιλάνθρωπα καμώματα ν’ αφήσει (1)

 

Η εναντίωση εις την φιλανθρωπία του Προμηθέα δεν μπορεί να είναι «καλή», πράγμα που επισημαίνεται από όλους τους εκπαιδευτικούς:

 

Πραγματικά, ότι ο Προμηθεύς υπόφερε για χάρη των ανθρώπων ήταν πάθος ενός θεού. Σύμφωνα με την γνώμη του Αισχύλου κι όλων που όπως αυτό σκέπτονταν ανθρώπινα, το πάθος αυτό δεν ήταν δίκαιο, αλλά έπρεπε να δώσει ένα τέλος στον ίδιο τον Δία. Ο Ησίοδος θεμελίωσε την απελευθέρωση στο γεγονός πως ο Ολύμπιος ήθελε να περιβάλει με δόξα τον γιο του Ηρακλέα. Ο Αισχύλος μας θύμισε την δυνατότητα ενός άλλου κοσμοκράτορα μετά τον Δία. (2)

 

2. Ο Δίας δεν ελευθέρωσε τον Προμηθέα γιατί σπλαχνίσθηκε αυτόν, θεωρώντας ίσως άδικη την τιμωρία και έχουσα κίνητρο ένα «θεϊκό» πάθος, αλλά διότι ο Δίας θα έχανε την εξουσία του σε περίπτωση που ο Προμηθέας δεν ελευθερώνονταν από τα δεσμά του:

 

Ἰώ

πρὸς τοῦ τύραννα σκῆπτρα συληθήσεται;

Προμηθεύς

πρὸς αὐτὸς αὑτοῦ κενοφρόνων βουλευμάτων.

Ἰώ

ποίῳ τρόπῳ; σήμηνον, εἰ μή τις βλάβη.

Προμηθεύς

γαμεῖ γάμον τοιοῦτον ᾧ ποτ᾽ ἀσχαλᾷ.

Ἰώ

θέορτον, ἢ βρότειον; εἰ ῥητόν, φράσον.        765

Προμηθεύς

τί δ᾽ ὅντιν᾽·; οὐ γὰρ ῥητὸν αὐδᾶσθαι τόδε.

Ἰώ

ἦ πρὸς δάμαρτος ἐξανίσταται θρόνων;

Προμηθεύς

ἣ τέξεταί γε παῖδα φέρτερον πατρός.

Ἰώ

οὐδ᾽ ἔστιν αὐτῷ τῆσδ᾽ ἀποστροφὴ τύχης;

Προμηθεύς

οὐ δῆτα, πλὴν ἔγωγ᾽ ἂν ἐκ δεσμῶν λυθείς.   770

Ἰώ

τίς οὖν ὁ λύσων ἐστὶν ἄκοντος Διός;

Προμηθεύς

τῶν σῶν τιν᾽ αὐτὸν ἐγγόνων εἶναι χρεών.

Ἰώ

πῶς εἶπας; ἦ ᾽μὸς παῖς σ᾽ ἀπαλλάξει κακῶν;

Προμηθεύς

τρίτος γε γένναν πρὸς δέκ᾽ ἄλλαισιν γοναῖς.

Ιώ

Και ποιος θα του αφαιρέσει της αρχής το σκήπτρο;

Προμηθέας

Ο ίδιος με τα αλαφρόμυαλα καμώματά του

Ιώ

Και με ποιον τρόπο; Πες μου το, αν δεν βλάπει

Προμηθέας

Γάμο θα κάνει τέτοιο, που θα μετανιώσει

Ιώ

Με θεά ή με θνητή; Απάντησέ μου, αν κάνει να το πεις

Προμηθέας

Μη με ρωτάς! Αυτό δεν πρέπει από το στόμα μου να βγει

Ιώ

Και θα ξεθρονιστεί, λοιπόν, από την γυναίκα του;

Προμηθέας

Παιδί, τρανότερο απ’ αυτόν, θα του γεννήσει

Ιώ

Και να ξεφύγει το κακό δεν είναι τρόπος;

Προμηθέας

Κανένας εξόν μονάχα αν εγώ λυθώ απ’ τα δεσμά μου

Ιώ

Και ποιός αν δεν το θέλει ο Δίας, θαν’ αυτός που θα σε λύσει;

Προμηθέας

Κάποιος απόγονός σου πρέπει να είναι

Ιώ

Τι είπες; Παιδί δικό μου από τα πάθη σου θα σε λυτρώσει;

Προμηθέας

Ναι, τρις γενιές μετά τις δέκα πρώτες (2)

 

Γεγονός και πραγματικότητα που επισημαίνεται από μεγάλους μελετητές της ελληνικής μυθολογίας:

 

Ο Προμηθεύς είχε προφητεύσει και την πτώση του Διός, μέλλοντος να εκθρονιστεί υπό υιού του, όστις θα γεννάτο από εκ της Θέτιδος. Η προφητεία όμως δεν εκπληρώθηκε διότι απεφεύχθη η ένωση Διός - Θέτιδος, ότε εγνώσθει τι είχε προφητεύσει ο Προμηθεύς, εξαναγκασθείσης της Θέτιδος να συνάψει γάμο μετά του ηρώος Πηλέως. Δια την προφητεία του δε ταύτην και ελύθη των δεσμών του ο Προμηθεύς υπό του Ηρακλέος κατ’ εντολήν του Διός (3)

Η μάντις Θέτις σηκώθηκε ανάμεσά τους [Δία - Ποσειδώνα] και προφήτεψε ότι θεά της θάλασσας [η Θέτις, νεράιδα] είναι προορισμένη από την μοίρα να γεννήσει ένα γιο, που θα ’ χε δυνατότερα όπλα από την αστραπή και την τρίαινα, σε περίπτωση που θα δίνονταν στον Δία ή σε ένα από τ’ αδέλφια του. Αυτός ο χρησμός ήταν το μυστικό που έμαθε ο Προμηθέας από την μάνα του την Θέμιν. Ο δέσμιος Τιτάν ανάγγειλε [Προμηθέας Δεσμώτης, στιχ. 907 (7)] τον ερχομό του νέου κυριάρχου, γιατί προείδε ότι ο Ζευς γρήγορα θα ’ παιρνε γυναίκα του την Θέτιν.  Σύμφωνα με άλλες διηγήσεις [Υγίνου Astronomica 2. 15 Απολλώνιος ο Ρόδιος 4. 790] η θεά της θάλασσας αντιστάθηκε στον βασιλιά των θεών από φόβο ή πίστη εις την Ήρα [Ομήρου Ηλιάδα 24.58], η οποία την είχε αναθρέψει. Παρ’ όλα αυτά ο Ζευς δεν θα υποχωρούσε εάν δεν τον είχαν προειδοποιήσει και εάν δεν φοβόταν να έχει την ίδια τύχη που ’ λαχε στον Κρόνο. Ο Αισχύλος λέει πως τον προειδοποίησε ο Προμηθεύς, όταν υπέφερε από τα βασανιστήρια. 4)

 

Συμπέρασμα:

Συνεπώς όχι μόνο ο Δίας δεν παρουσιάζοντας καλός, επειδή παθιασμένος, δηλαδή τιμωρούσε άλογα ακολουθώντας τα αισθήματά του και όχι κάποια σοφία ή πρόνοια, πράγμα που έγινε φανερό στους Έλληνες κλασσικούς, αλλά αφού τιμώρησε τον Προμηθέα τον «λύτρωσε» από την τιμωρία που ο ίδιος του είχε επιβάλλει, επειδή φοβήθηκε μην εκπέσει από τα πρωτεία της εξουσίας. Τέτοιος θεός αρχηγός ήταν του λόγου του, που υπήρχε η δυνατότητα να γεννηθεί θεός πιο δυνατός από αυτόν αλλά και από τον Ποσειδώνα.

 

Σημειώσεις

1.Ιησούς Χριστός, Ελληνισμός -Χριστιανισμός, Άγγελος Π. Σακκέτος, εκδόσεις Δημιουργία, σελ. 614 & Αισχύλος «Προμηθέας Δεσμώτης» [http://www.mikrosapoplous.gr/]

2.  K. Kerenyi, Μυθολογία των Ελλήνων, βιβλιοπωλείον «της Εστίας»,  1995, σελίδα 210

3. Πηγή: Ιησούς Χριστός, Ελληνισμός -Χριστιανισμός, Άγγελος Π. Σακκέτος, εκδόσεις Δημιουργία, σσ. 616 - 617 & Αισχύλος «Προμηθέας Δεσμώτης» [http://www.mikrosapoplous.gr/]

4. Γερ. Δ. Καψάλης, Πρόεδρος του Εκπαιδευτικού Συμβουλίου της Μέσης εκπαίδευσης, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Κ΄, σελ. 743

5. K. Kerenyi, Μυθολογία των Ελλήνων, βιβλιοπωλείον «της Εστίας»,  1995, σσ. 213 - 214

 

Ο ΔΙΑΣ ΕΜΦΑΝΙΣΕ ΕΝΑ ΕΨΙΛΟΝ ΕΙΣ  ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΟ

(Κατά: Ιωάννη Φουράκη, http://www.fourakis.gr/frameset/photo.htm)

 

Ιωάννης Φουράκης, Συγγραφέας (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, εκπομπή Αθέατος Κόσμος - Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2004)

 

Αριστερά: Ο Ιωάννης Φουράκης στην περιοχή «Πριόνια» τού Ολύμπου, στους καταρράκτες τού Ενιπέα, απαγγέλλει τον ύμνο εις τον Πατέρα των Θεών

Μέσο: Αμέσως μετά την απαγγελία τού ύμνου εις την ξύλινη γέφυρα τού Ενιπέα, στον μέχρι εκείνη την στιγμή καθαρό ουρανό, αρχίζει να σχηματίζεται ένα σύννεφο, το οποίο βλέπουμε στην παρακάτω φωτογραφία να σχηματίζει

 Δεξιά: ...ένα Ε  (Πηγή: http://www.fourakis.gr/frameset/photo.htm)

 

Μυθοπλάστης: κ. Ιωάννης Φουράκης

Απάντηση: Είναι πραγματικά εκπληκτικό, το ότι ο Δίας εμφάνισε ένα Ε(ψιλον) στον πιστό του υμνητή, Ιωάννη Φουράκη. Όχι εκπληκτικό διότι εμφανίστηκε ένα αμφιλεγόμενο Ε(ψιλον), αλλά διότι ο πατέρας των θεών, δεν γνωρίζει την Ομήρου Οδύσσεια και την δική του δηλαδή καταγωγή: Αχιλλέας «Ζεῦ ἄνα Δωδωναῖε Πελασγικέ, τηλόθι ναίων Δωδώνης μ δέον δυσχειμέρου∙ ἀμφὶ δε Σελλοὶ σοι ναίουσι ὑποφῆται ἀνιπτόποδες χαμαιεῦναι» Ομήρου Ηλίαδα ΙΙ 233. Συνεπώς αν ο Δίας ήτο πραγματικός θεός και πατέρας των άλλων θέων, και όχι δαίμονας ή τίποτα, θα έπρεπε να παρουσιάσει τον Φουράκη ένα Π(ελασγοί) αντί του Ε(ψιλον =Έλληνες). Μα ακόμη περισσότερο και αν έστω υποθετικά δεχτεί κανείς την «ελληνικότητα» του Δία, θα έπρεπε ο Δίας,[ που κατά τον Berard ο σημιτικός είναι εκείνος στο Λύκαιο ης Αρκαδίας και ταξινομεί τριπλή την φύση και έλευση του Θεού, Αρεία την του Δωδωναίου Πελασγικού Διός, σημιτική την του Κρηταγενούς, καθαρώς ελληνική και επίμεικτο του Ολύμπου] αντί του Ε(ψιλον) ως Έλλην να εμφανίσει στον Φουράκη ένα Ο(λύμπιος). (Πηγή για Λύκαιον Δία: http://arcadia.ceid.upatras.gr/arkadia/arcadia-hist/topics/likaiolikosoura.htm).

Μα και τέλος διότι ο Δίας ακόμη και ως Ε(λλάνιος) δεν θα μπορούσε ΠΟΤΕ να υπάρξει στον Όλυμπο, παρά μόνο στο νησί της Αίγινας, στο όρος Ελληνικό Όρος, διότι εκεί προσευχήθηκε ο Αιακός, ως μεσίτης μεταξύ θνητών και ανθρώπων,  υπέρ όλων των Ελλήνων, μετά από παράκλησή τους, ένεκα της πανελλήνιας ανομβρίας - ξηρασίας και κατόπιν συμβουλή χρησμού των μαντείων των Δελφών προς τούτο. Την προσευχή αυτή στο Ελλάνιο όρος αναφέρει ο Ισοκράτης IX 14, ο Πίνδαρος, ο Απολλόδωρος, ο Διόδωρος, ο Παυσανίας και ο Κλήμεντας «Αἰακὸς άνελθὼν ἐπὶ τὸ  Ἐλληνικὸν ὄρος, τὰς καθαρὰς χεῖρας ἐκτείνας εἰς οὐρανὸν (πίτναν τ’ ές αἰθέρα χεῖρας Πίνδ) κοινὸν ἀποκαλέσας (πατέρα) τὸν θεὸν, ηὔξατο οἰκτοῖραι αὐτὸν τετρευμένην τὴν Ἑλλάδα» . Δηλαδή όχι μόνο ο Δίας δεν ξέρει που τον φωνάζουν Ε(λλάνιο) αλλά και ο κ. Φουράκης έχει κάνει λάθος βουνό.

 

Ο ΙΕΡΟΣ ΧΩΡΟΣ ΤΟΥ ΛΥΚΑΙΟΥ ΟΡΟΥΣ & Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΛΥΚΑΙΟΣ ΔΙΑΣ

(Κατά: Βλάση Ρασσιά & Τετρακτύς, δημοσίευμα στο διαδίκτυο)

Άναψε πάλι η ιερή φλόγα στην ιερή και φωτεινή κορυφή του Λυκαίου όρους....

Η τελετή ξεκίνησε με επιβλητική πομπή ιερέων, νεανίδων και χλαμυδοφόρων η οποία κατέληξε στο κέντρο του σταδίου όπου ο βωμός και η τράπεζα των προσφορών. Πρωθιερέας της θρησκευτικής τελετής που επηκολούθησε ήταν ο γνωστός συγγραφεύς Βλάσης Ρασσιάς.

Δυστυχώς δεν εσυνεχίσθη ο θεσμός των Λυκαίων με τον τρόπο που εξελίσσετο. Δηλαδή με το αρχαιότροπο ή καλύτερο ελληνότροπο θεοσεβικό περιεχόμενο. Αντί γι' αυτό, υπό την «δαμόκλειο σπάθη» του εβραιοχριστιανικού αφορισμού, το 2001 οι γιορτές ήταν μία φολκλορική φιέστα τουριστικού τύπου με ουδαίο πολιτιστικό περιεχόμενο και τοποτηρητή τον γιαχβίτη αντιπρόσωπο?. (Πηγή: Αποθηκευμένη σελίδα της Μηχανής Αναζήτησης Google από τον ιστοχώρο της Τετρακτύος http://www.tetraktys.org)

Μυθοπλάστες: Τετρακτύς & Βλάσης Ρασσιάς

Απάντηση: Τα πολλά τα λόγια είναι φτώχεια:

 

...αρχαιότροπος...

 Με απογοήτευση παρατηρεί [ο Κουρουνιώτης] ότι δεν απεκάλυψε εις τον βωμό μικρά αφιερώματα ή άλλα πανάρχαια πράγματα, εξ ων θα εγινετο δυνατόν να βεβαιωθεί η επικρατούσα ιδέα περί της μεγίστης αρχαιότητος της λατρείας του Διός, να καθορισθεί δε και το είδος ταύτης.

Τα πορίσματα των ανασκαφών Κουρουνιώτη δεν εδικαιολόγησαν την πλουσιότατη μυθολογική και θρησκευτική παράδοση του Λυκαιου, την οποία όμως θα ήταν λάθος να αθετήσουμε, επειδή τα αρχικά ευρήματα δεν την τεκμηρίωσαν, όπου ήταν δυνατόν να την τεκμηριώσουν. Κατ' αρχήν η αρχαιότητα του ιερού σύμφωνα με τα αρχαιολογικά ευρήματα δεν άγεται πέραν του τέλους του 7ου αιώνα π.Χ. (Πηγή: Αρκαδία, Λύκαιο & Λυκόσουρ, η γενέθλιος κοιτίδα των Αρκάδων, Του Θεόδωρου Σπυρόπουλου, Εφόρου αρχαιοτήτων Αρκαδίας - Λακωνίας Επίκουρου καθηγητού του Πανεπιστημίου Αθηνών [Η ομιλία αυτή, έγινε στις 6 Μαΐου 1996 στο ξενοδοχείο Novotel στην Αθήνα, σε εκδήλωση του Συλλόγου Άνω Καρυωτών «ο Λύκαιος Δίας», με θέμα τα Λύκαια] http://arcadia.ceid.upatras.gr/arkadia/arcadia-hist/topics/likaiolikosoura.htm)

 

...ελληνότροπο θεοσεβικό περιεχόμενο...

Ο Berard επιμένει ότι η απουσία Ναού εις το Λύκαιον είναι ανάλογος προς τας σημιτικάς συνηθείας με μόνην εξαίρεσιν τον Ναό του Σολομώντος, ο οποίος ηγέρθη για λόγους πολιτικής σκοπιμότητος και προπαγάνδας.

Τον σημιτικόν Δία αναζητεί εις το λύκαιον ο Berard ταξινομών τριπλήν την φύσιν και έλευσιν του Θεού, Αρείαν την του Δωδωναίου Πελασγικού Διός, σημιτικήν την του Κρηταγενούς, καθαρώς ελληνικήν και επίμεικτον του Ολύμπου. Περαιτέρω σημειώνει ο Berard ότι: «dans tous le pays semitiques, le sacrifice humain fut le sacrifice par excellence»  (Πηγή: Αρκαδία, Λύκαιο & Λυκόσουρ, η γενέθλιος κοιτίδα των Αρκάδων, Του Θεόδωρου Σπυρόπουλου, Εφόρου αρχαιοτήτων Αρκαδίας - Λακωνίας Επίκουρου καθηγητού του Πανεπιστημίου Αθηνών [Η ομιλία αυτή, έγινε στις 6 Μαΐου 1996 στο ξενοδοχείο Novotel στην Αθήνα, σε εκδήλωση του Συλλόγου Άνω Καρυωτών «ο Λύκαιος Δίας», με θέμα τα Λύκαια] http://arcadia.ceid.upatras.gr/arkadia/arcadia-hist/topics/likaiolikosoura.htm)

 

...Πρωθιερέας Βλάσης Ρασσιάς...

...ιερή φλόγα... ιερή & φωτεινή κορυφή...

 «Επεί αυτίκα ημίν μεν ου νόμος εστίν ανθρώπους θύειν αλλ΄ ανόσιον, Καρχηδόνιοι δε θύουσιν ως όσιον ον και νόμιμον αυτοίς, και ταύτα ένιοι αυτών και τους αυτών υείς τω Κρόνω, ως ίσως και συ ακήκοας. Και μη ότι βάρβαροι άνθρωποι ημών άλλοις νόμοις χρώνται, αλλά και οι εν τη Λυκαία ούτοι και οι του Αθάμαντος έκγονοι οίας θυσίας θύουσιν Έλληνες όντες.» (Πηγή: Πλάτων, Μίνως 315 b-c)

 Στο Λυκαίο Όρος, λοιπόν, οι Έλληνες θυσίαζαν ανθρώπους, όπως οι Καρχηδόνιοι που θυσίαζαν τα αγοράκια στον θεό Κρόνο... To ίδιο έκαναν και οι απόγονοι του Αθάμαντα, στην Κεντρική Ελλάδα.

 «Αφ΄ ου μέχρι του νυν ουκ εν Αρκαδία μόνον τοις Λυκαίοις, ούδ΄ εν Καρχηδόνι τω Κρονω, κοινή πάντες ανθρωποθυτούσι, αλλά κατά περίοδον της του νομιμου χάριν μνήμης εμφύλιον αεί αίμα φαίνουσιν προς τους βωμούς, καίπερ τοις παρ΄ αυτοίς οσίας εξειγούσης των Ιερών, τοις περιρραντηρίοις κηρύγματι, ει τις αίματος ανθρωπείου μεταίτιος.» (Πηγή: Πορφύριος, Περί Αποχής Εμψύχων Β΄ 27)