ΖΩΟΛΑΤΡΙΑ, ΦΥΤΟΛΑΤΡΙΑ ΚΑΙ ΕΘΝΙΣΜΟΣ

Κατ’ αρχάς να τονισθεί ότι η εκτενέστερη αναφορά στην θρησκεία της αρχαίας Αιγύπτου γίνεται λόγω της καθ’ εξοχήν ζωολατρίας της θρησκείας αυτής καθώς και διότι οι νεοΕθνικοί «βλέπουν» Έλληνες σε όλους τους λαούς και σε όλες τις φυλές της Μεσογείου αλλά και έξωθεν αυτής. Αυτή η προσπάθεια έχει γίνει πολλές φορές και με τους Αιγυπτίους. Ας είναι, αλλά ας μην αποποιούνται τότε και τα της θρησκεία τους. Αξιοπρόσεκτο δε είναι, ότι και ο Κέλσος, ο σοφότατος κατά νεοΕθνικούς φιλόσοφος, στήριξε τέτοιες ανούσιες ιδέες για την αντιπροσώπευση του θείου, ως ύστατη προσπάθεια να κατακεραυνώσει την πίστη εις τον Ιησού Χριστό στον «Αληθή Λόγο» του. Αυτή η σελίδα λοιπόν είναι ενάντια στην προσπάθεια συνταυτίσεως του Ιησού Χριστού του Ναζωραίου, ως μορφής που πήγασε δήθεν από τα ετερόκλητα κομμάτια άλλων δήθεν «ανώτερων» θρησκειών.

 Αγαλματίδιο γάτας από μπρούτζο που παριστά την προσωποποίηση της Μπάστετ, θεά του έρωτος (Τορίνο, Αιγυπτιακό Μουσείο)

ΖΩΟΛΑΤΡΙΑ

Η Ζωολατρία είναι μια από τις πιο διαδεδομένες συνήθειες στην ιστορία των θρησκευμάτων, το οποίο δεν εμφανίζεται σε ορισμένα στάδια της θρησκευτικής εξέλιξης στους διάφορους λαούς αλλά και εξακολουθεί να υφίσταται παραλλαγμένο σε υψηλότατες βαθμίδες της. Ο απώτατος ψυχολογικός πυρήνας της θρησκείας είναι κατά τις νεώτερες έρευνες, το συναίσθημα ότι έναντι μας, πίσω από τον κόσμο των αισθήσεων, ορθώνεται κάτι το εντελώς άλλο, προς το οποίο ορμούμε και προς το οποίο αισθανόμαστε σεβασμό και δέος και μας κρατά σε απόσταση. Αυτό το εντελώς άλλο αποκαλύπτεται με όλα τα όντα, το οποίο περιλαμβάνουμε με το όνομα φύση, δηλαδή με λίθους, δένδρα, όλα τα φυτά, με ζώα νεκρά ή ζωντανά, έπειτα δε και με τεχνητά αντικείμενα, τα οποία παριστούν το αυτό το παντελώς άλλο, το άγιο και απροσπέλαστο, και τα οποία μπορούμε να χαρακτηρίσουμε γενικά ως είδωλα.

Ανάλογα τώρα του επικρατούντος κοινού αισθήματος απέναντι του άγιου εκείνου και τελείως διαφορετικού γίνεται και η επιλογή των αντικειμένων, με τα οποία αυτό λατρεύεται. Και ειδικά προκειμένω για τα ζώα, ως αντικείμενα της λατρείας αυτής, το μεν συναίσθημα της συγγένειας προς το ολότελα διαφορετικό και άγιο, οδηγεί στην λατρεία των χρήσιμων και ήμερων ζώων, και εκείνο της αποστάσεως και της διαφοράς στην λατρεία των άγριων. Εδώ εξηγείται γιατί και οι δύο αυτές κατηγορίες των ζώων έγιναν αντικείμενο λατρείας και ότι η λατρεία αυτή και αυτών και εκείνων, συνυπάρχει στον ίδιο λαό και στην ίδια βαθμίδα της εξέλιξης.

Ο Φαραώ προσφέρει 2 δοχεία με κρασί στον θεό γεράκι Όρο (Παρίσι, Λούβρος)

Ποια όμως όντα ή σύμβολα λατρεύονται ως σύμβολα ή και εκδηλώσεις του εντελώς άλλου; Αυτό εξαρτάται από τις συνθήκες της ζωής υπό της οποίες βρίσκονται οι διάφορες φυλές. Από αυτές δε εξαρτάται και η εκλογή των ζώων ως αντικείμενο της λατρείας αυτής. Εφόσον οι άνθρωποι ζούσαν σε κατάσταση παντελώς άγρια, προείχε το συναίσθημα της αποστάσεως και του φόβου, αντιθέτως όταν ο άνθρωπος έζησε σε κοινωνία και η ζωή του έγινε μόνιμη, ενισχύθηκε το συναίσθημα της ελπίδας και της συγγένειας. Τις υπερφυσικές δυνάμεις, οι οποίες κρύβονται πίσω από αντικείμενα, φαινομένων, και ζώων, τις εκλάμβαναν μάλλον ως φιλικές, επειδή άλλωστε και αισθάνονταν εαυτούς κυρίους των συνθηκών της ζωής τους.

Ως προς την λατρεία των ζώων φαίνεται ότι η εξέλιξη αυτή ήταν αντίστροφη προς την λατρεία των φυτών. Το πρώτο και αρχικό σε αυτή δεν ήταν η χρησιμότητα, διότι λατρεύονταν άγρια και άχρηστα ζώα για τον άνθρωπο. Σύμφωνα με αυτά στην ζωολατρία έχουμε 2 περιόδους.

1. επικρατεί λατρεία  αγρίων ζώων

2. επικρατεί λατρεία ωφέλιμων ζώων

η οποία οφείλεται στην εξημέρωσή τους. Η εντύπωση ότι το ζώο είναι κυρίαρχο ορισμένων πεδίων της φύσης (δάσος, ύδατος) ή αίτιο διάφορων φαινομένων (της βροχής, του αέρα) οδηγεί στην εκλογή του ως αντικείμενο λατρείας και ως εκδήλωσης του όλου διαφορετικού εκείνου. Έτσι λατρεύεται η άρκτος ως κυρίαρχος του δάσους, ο κάστορας ως δαίμονας του νερού, ο κόκκυξ ως φορέας της βροχής, το χελιδόνι ως φορέας της άνοιξης κ.λ.π. Άλλα ζώα λατρεύονταν διότι θεωρούνταν φρουροί των χωριών ή των τοπίων στα οποία τρέφονται όπως π.χ. η γλαύκα στην Αθήνα, ο θεσσαλικός ίππος και η Αργεία αγελάδα.

Στην λατρεία των ζώων άλλες φορές έδωσε αφορμή ότι τα ζώα αυτά είναι προστάτες της φυλής και της πατρίδας και το φαινόμενο αυτό είναι γνωστό με το όνομα τοτεμισμός ο οποίος αποτελεί το ουσιώδες στοιχείο της λεγόμενης πρωτογενούς θρησκείας και η οποία δεν πρέπει να συγχέεται με την κυρίως ζωολατρία. Από την άλλη πλευρά η χρησιμότητα πολλών ζώων οδήγησε στην λατρεία αυτών, διότι θεωρήθηκαν ως εκδήλωση της αγάπης του παντελώς άλλου και ενισχύθηκε το προς αυτά αίσθημα της συγγένειας. Με την εμφάνιση των κατοικίδιων ζώων εισάγεται στην ζωολατρία νέο ελατήριο το οποίο βλέπουμε σαφώς στην λατρεία του ταύρου στον Ζωροαστρισμό σε αντίθεση με την λατρεία των προ αυτού ιρανικών λαών. Παραπλήσια μεταβολή βρίσκουμε και για τα άλογα.

Ο Θωτ, θεός της γνώσης που πολλές φορές παρουσιάζονταν κάτω από την μορφή του μπαμπουΐνου ή ίβις του Αιγυπτιακό Μουσείο Τορίνου.

Η εξέλιξη όμως της λατρείας των ζώων δεν είναι απλή και ούτε δύναται να υπαχθεί σε ορισμένους καθαρούς τύπους. Πολλά ζώα είναι δυνατό να έγιναν αντικείμενο λατρείας, επειδή πρωτύτερα χρησίμευαν ως αντικείμενα θυσίας. Άλλα ημερώθηκαν ίσως και έγιναν κατοικίδια αφού πρώτα λατρεύτηκαν ως άγια. Η ζωολατρία δεν λείπει από καμιά θρησκεία. Ίχνη και λείψανά της βρίσκουμε παντού. Αλλά η κλασσική χώρα της λατρείας των ζώων βρίσκουμε στην αρχαία Αίγυπτο. Πολλά ζώα όπως οι γάτες, λατρεύεται γενικά σε όλους τους νομούς της χώρα, αλλού λατρεύεται ο κροκόδειλος, η δε λατρεία θεραπεύει σε κάποιους νομούς ενώ σε άλλους μισείται. Η λατρεία των ζώων είναι τόσο διαδεδομένη στην Αίγυπτο και είναι τόσες πολλές οι εκδηλώσεις της , ώστε η σπουδή της Αιγυπτιακής θρησκείας είναι η σπουδή της ζωολατρίας. Όλες οι θεωρίες για την ζωολατρία εφαρμόσθηκαν από τους ασχολούμενους με την θρησκεία της αρχαίας Αιγύπτου, από την απόπειρα της συμβολικής ερμηνείας μέχρι της παραγωγή της ζωολατρίας αυτής από μια αρχή, εκείνης του φετιχισμού ή του ανιμισμού.

Η θεωρία σύμφωνα με την οποία η ζωολατρία είναι φαινόμενο θρησκευτικής παρακμής, έκτρωμα δηλαδή που γεννήθηκε από ανώτερη μορφή θρησκείας είναι εντελώς αυθαίρετη και αστήρικτη όπως ακριβώς και η υπόθεση ότι η ζωολατρία προέρχεται από αρχικό μονοθεϊσμό των πρωτογενών λαών που εκφυλίσθηκε σε πολυδαιμονισμό, του οποίου οι δαίμονες εκδηλώθηκαν και λατρεύτηκαν υπό μορφή ζώων.

 ΖΩΟΜΟΡΦΙΣΜΟΣ

Η θεά - λέαινα Σεκχμέτ, προσωποποίηση της ηλιακής δύναμης (Τορίνο, Αιγυπτιακό Μουσείο)

Καλείται το φαινόμενο, κατά το οποίο το θείο νοείται ως έχων μορφή ζώου και με την μορφή αυτή λατρεύεται , Ο Ζωομορφισμός είναι στάδιο εξέλιξης της θρησκευτικής συνείδησης της ανθρωπότητας  που βρίσκεται μεταξύ του ανθρωπομορφισμού, δηλαδή της παραστάσεως του θείου υπό ανθρώπινη μορφή,  και της κυρίως ζωολατρίας, όπου το ζώο απολαμβάνει θείες τιμές, θεωρούμενο ως εκδήλωση ή και ενσάρκωση του θείου. Του ζωομορφισμού αυτού καθαρά παραδείγματα παρέχει η θρησκεία της αρχαίας Αιγύπτου, όπου συναντώνται πολλοί θεοί με κεφάλια ζώων ή όπου ορισμένα ζώα λατρεύονται ως θεοί, έχοντας δικούς τους ναούς, δικούς τους ιερείς και δικές τους εορτές. Ίχνη όμως του ζωομορφισμού αυτού συναντώνται και σε πολλές άλλες θρησκείες όπως και στην ελληνική. Τέτοια ίχνη είναι τα επίθετα και οι ιδιότητες των ανθρωπόμορφων θεών που ελήφθησαν από τα ζώα (πρβλ. βοώπις, γλαυκώπις, τον χαιρετισμό του Διόνυσου ως «αξίου ταύρου» των χαιρετισμών των ιερέων του ως «ταύρων», του θεού Απόλλωνα ως Κάρνου κ.λ.π.), οι μεταμορφώσεις αυτές σε ζώα, οι παραστάσεις αυτών συνοδευόμενων από ορισμένα ζώα, ενδύματα ιερέων με απομίμηση ζώων, τα ονόματα αυτών από το βασίλειο των ζώων, μύθοι στους οποίους σπουδαίο ρόλο διαδραματίζουν ζώα κ.α.π.

Αριστερά: Το κεφάλι του ιερού ταύρου της Κρήτης στο Εθνικό Μουσείο Αθηνών. Η λατρεία του ήταν διαδεδομένη και στην Ελλάδα όπου σίγουρα διαδόθηκε από τους ναυτικούς Μίνες. Η προέλευση του είναι σημιτική.

 Δεξιά: Φυσικά ακόμη και σήμερα μερικοί υποστηρίζουν, δημοκρατικά τις αντιλέγει, τις ιδέες τους περί των ταύρων και των μινώταυρων. Πάντοτε βέβαια μέσα από το πέπλο του «μυστικισμού» τον οποίου αυτοί, αφού απομυστικοποιήσουν, θα είναι πρόθυμοι να τον παρουσιάσουν και πάλι μετά από μερικούς μήνες ως «μυστικού» ώστε διάφοροι «μύστες» αναγνώστες να προστρέξουν για να μάθουν το «μεγάλο μυστικό» της ζωολατρίας. «Με όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις» (λαϊκή σοφία)

Στις σημιτικές θρησκείες οι ύψιστοι των θεών έφεραν μορφές ταύρων, όπως βλέπουμε από αλλού όπως και εκ των ταυρικών κοσμημάτων των υπό σημιτικής επίδρασης ναών της Κρήτης. Ο Ίνδας, ο πρώτος των βεδικών θεών, παριστάνεται ως ταύρος. Στην Περσία εμφανίζεται ο Βοζούμα (Ζωροάστρης) με μορφή ταύρου ενώ στα μυστήρια του Μίθρα ραντίζονται οι μύστες με αίμα ταύρου, για να κοινωνούν με την θεία δύναμη. Και στην Π.Δ. συναντά κανείς δείγμα ζωομορφισμού όταν κατασκευάστηκε ο χρυσός μόσχος για την εορτή του Γιαχβέ, όσο ο Μωυσής ήταν στο όρος για να πάρει τις 10 εντολές, επειδή αργούσε, οι Ιουδαίοι ήθελαν να έχουν κάτι ορατό να βλέπουν, και νόμισαν ότι ο Μωυσής πέθανε εκεί πάνω. Έτσι, πίεσαν τον Ααρών, να τους φτιάξει με τα κοσμήματά τους ένα χρυσό βόδι, κατά τη συνήθεια των Αιγυπτίων με τα είδωλα, για να το λατρεύουν ως θεό. Ο Ααρών υπέκυψε, και το έφτιαξε. Μόλις όμως κατέβηκε ο Μωυσής και το είδε, εξαγριώθηκε, και από την αναταραχή του, έσπασε τις πλάκες με τις 10 εντολές που του έδωσε ο Θεός στο όρος. Και αφού διέλυσε κυριολεκτικά το βόδι και σκόρπισε τη σκόνη του, ξαναπήγε στο όρος, και πήρε άλλες πλάκες και έφερε. (Έξοδος Λβ΄ 1-35). Μάλιστα αυτό το χωρίο είναι πολύ χρήσιμο για εκείνους που λαθεμένα πιστεύουν ότι η Π.Δ. γράφηκε υπέρ των Εβραίων διότι αν ο Μωυσής δεν παρακαλούσε τον Θεό, τότε άτυχα πράγματα περίμεναν τους Ιουδαίους. Γενικά πάντως, η προτίμηση αυτή του ταύρου ως μορφής παραστάσεως του θεού φαίνεται ότι έχει σχέση με την τεράστια δύναμη η οποία διακρίνει το ζώο αυτό.

Πηγή: Λούβαρης Ν. Ι., Καθηγητής της Εισαγωγής και Ερμηνείας της Καινής Διαθήκης στο Εθνικό Πανεπιστήμιο, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ιβ΄, σελίδα 148

ΛΑΤΡΕΙΑ ΖΩΩΝ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ

Οι Αιγύπτιοι προσέφεραν στα ζώα ιδιαίτερη λατρεία. Τα τοποθετούσαν στους ναούς και τα έτρεφαν με εξαιρετική επιμέλεια. Τιμωρούσαν αυτούς που φόνευαν τα ζώα με θανατική ποινή. Όταν πέθαιναν τους ανέγειραν μεγαλοπρεπή μνημεία, όπου τα τοποθετούσαν αφού πρωτύτερα τα μουμιοποιούσαν. Αρκετά ζώα λατρεύονταν ως θεότητες σε ολόκληρη την Αίγυπτο, ενώ άλλα μόνο σε ορισμένες πόλεις. Στα πρώτα κατατάσσονταν τα οπωσδήποτε ωφέλιμα ζώα στον άνθρωπο, είτε λόγω των υπηρεσιών που προσέφεραν, όπως ο βους, ο κύων κ.λ.π., είτε αυτά που κατέστρεφαν διάφορα επιβλαβή για την γεωργία και τον άνθρωπο ζώα. Αυτά είναι η γάτα, η ίβις κ.λ.π.. Ο Στράβωνας αναφέρει ότι το πρόβατο λατρεύονταν στην Θήβα και την Σάϊδα, ο λύκος στην Λυκούπολη, και ο πίθηκος στην Ερμούπολη.

Ο Θωτ, θεός της γνώσης με την μορφή μπαμπουίνου. Στην κεφαλή του φέρει τον ηλιακό δίσκο. (Μουσείο του Λούβρου)

Οι Αιγύπτιοι έδιναν στα λατρευόμενα ζώα έξοχες και υπεράνθρωπες δυνάμεις και με την μορφή ζώων προσωποποιούσαν διάφορα ουράνια σώματα, όπως τον ήλιο, την σελήνη, την τιμωρό δύναμη, την αγαθοποιό δύναμη, την δύναμη του κακού κ.τ.λ. Εξάλλου η δύναμη της ενσαρκώσεως, που γενικά είχαν, επέτρεπε να βλέπουν υπό την μορφή των ζώων διάφορες θεότητες. Έτσι ο βους θεωρούνταν ως ενσάρκωση του Οσίριδος, θεού του Ήλιου, ο κριός ως ενσάρκωση του Άμμωνα, θεού ισχυρότατου, δημιουργού του κόσμου κ.λ.π.

Υ.Γ. : Ας εξηγήσουν λοιπόν οι «εξελληνισμένοι» (εκπαγανισμένοι) «σοφοί» της Ελλάδος πως είναι δυνατόν η θεοποιημένη φύση , «θεός ήλιος», ως θεότητα μεταφυσική να ενσαρκώνεται μέσα σε ένα ζώο «βόδι» και αυτή η θεότητα να λατρεύεται στην Εθνική Θρησκεία της Ελλάδας. Αυτό είναι ορθολογική θρησκεία και ελληνισμός; Και ο Χριστιανισμός είναι μόνο δόγμα; Που είναι οι αποδείξεις ότι ο μεταφυσικός (;) «θεός Ήλιος» ενσαρκώνεται σε βόδι, αφού η αρχαία θρησκεία κατά τους νεοΕθνικούς, είναι η ανώτερη όλων; Πως είναι δυνατόν η Ορθοδοξία να κατηγορείται ως δόγμα (την στιγμή που ο Θεός της αποκαλύπτεται) ενώ ο βοδινός - Όσιρις χωρίς καμιά ένδειξη ή απόδειξη να θεωρείται ανώτερος; Αυτό είναι φιλοσοφικός στοχασμός και ελληνική σκέψη κατά τους νεοΕθνικούς τραγέλαφους ηγέτες;

 ΘΗΡΙΟΜΟΡΦΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

Είναι οι τυπικές ζωοκέφαλες παραστάσεις διάφορων θεοτήτων σε αγάλματα, ανάγλυφα και ζωγραφιές, που έχουν ως δημιουργό αιτία την ζωολατρία πανάρχαιων λαών. Έτσι στην Αίγυπτο βρέθηκαν αγάλματα θεών με σχήμα λεονταριών, βόων, σκύλων και γάτων. Στην Βαβυλώνα βρέθηκαν ανάγλυφα σχήματα γιδών. Στην Κρήτη και τις Μυκήνες διάφοροι σφραγιδόλιθοι και δαχτυλίδια έφεραν τερατώδη όντα με μορφή ταύρων, λεόντων και δαιμόνων. Αλλά και στους αρχαϊκούς χρόνους βρίσκονταν ακόμη θηριόμορφες παραστάσεις, όπως επί του μαρμάρινου ιματίου της Δεσποίνης της Λυκόσουρας ανάγλυφες παραστάσεις σειράς όλης χορευόντων ονομόρφων (γαϊδουρόμορφων) θεών.

Η φυγή του Αινεία από την Τροία (θηριόμορφη παράσταση)

Η θηριομορφία των θεών κατέληξε κατά τους Αλεξανδρινούς και τους Ρωμαϊκούς χρόνους σε ανάλογες σατυρικές παραστάσεις, τους λεγόμενους Γρύλλους, με τις παρωδιστικές σκηνές θεών και ημιθέων. Έτσι η τοιχογραφία του Ηρακλείου της Ιταλίας παριστά τον Αινεία με τον πατέρα του Αγχίση και τον υιό του Ασκάνιο με μορφές κυνόμορφων πιθήκων, βαδίζοντας περί της φυγής.

 ΟΝΟΛΑΤΡΙΑ

Ονολατρεία= Η λατρεία του Όνου (γαϊδάρου)  ή  εις τον γάιδαρο πρόσδοση υπεράνθρωπων, θείων ή δαιμονικών ικανοτήτων.

 Αίγυπτος - Ρώμη - Ιουδαίοι: Στους Αιγύπτιους θεωρούταν «ου καθαρόν , αλλά δαιμονικόν ζώον» (Πλούτ. Ίσις 50), ενσάρκωση του Πυρός. Ταυτίσθηκε με τον Τύφωνα που συχνά παριστάνονταν ως γαϊδουροκέφαλος ή θεωρούνταν ιερό ζώο αυτού. Στην Κοήτη γκρέμιζαν γαϊδούρια προς τιμή του Τυφώνα και γαιδουροκέφαλος (Ονοκέφαλος) ήταν και ο Σίθ.

Εγχάρακτη βραχογραφία του 2ου αιώνα μ.Χ. που αποτυπώνει γλαφυρά την εντύπωση ενός Εθνικού για τον Χριστιανισμό. Απεικονίζεται ένας εσταυρωμένος γάιδαρος με την επιγραφή «Ὁ Ἀρξάμενος σέβεται θεῷ» (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά θέματα, άρθρο «Νέρων, ένας παρανοϊκός αυτοκράτορας»;, Δέσποινα Ιωσήφ, Διδάκτωρ Ιστορίας Πανεπιστημίου του Λονδίνου, τεύχος 47, σελ. 82)

Και οι Ιουδαίοι πίστευαν ότι υπήρχαν Ονοκέφαλοι δαίμονες στην έρημο που επιτίθονταν στους περαστικούς. Εξ αιτίας της Ιουδαϊκής Ονολατρίας και εκ της γεννήσεως του Ιησού σε στάβλο ή η από την είσοδό  του Ιησού στα Ιεροσόλυμα επάνω σε γάιδαρο, κατηγορήθηκαν - εμπαίζονταν οι Χριστιανοί ως γαιδουρολάτρες από τους Εθνικούς και η κατηγορία αυτή είχε μεγάλη διάδοση τον Γ΄ αιώνα μ.Χ.. Τους προσονόμαζαν οι Εθνικοί ως asinarii και ο Ιησούς παριστανόταν ως ο έχων πόδια και αυτιά όνου μετά της επιγραφής DEVA CHRISTIANORUM ONOKOETES (ονοκοίτης), η αρχαιότατη δε παράσταση εσταυρωμένου Ιησού (τοιχογραφία Γ’ αιώνα μ.Χ. στην ρώμη) παριστά αυτόν ως γαϊδουροκέφαλο. Εξ άλλου από τους Εθνικούς χλευαζόμενος ο Ιησούς έχει βρεθεί πάνω σε σφραγιδόλιθο παλλισφόρος διδάσκων και επί ανάγλυφου εξ οπτής γης από καθέδρας διδάσκων όνος.

Τμήμα φρέσκου, 11,5 εκ. του 14ου αιώνα π.Χ., που παρουσιάζει πομπή με μάσκες όνου (γαϊδάρου)

Έλληνες : συνδέθηκε ο όνος με ιθυφαλλικές και σατυρολατρικές παραδόσεις και θεωρούνταν ιερό ζώο του Ηφαίστου, της Εστίας , του Βάκχου και του Πριάπου. Ο Νούνος αναφέρει ήρωα Ονιτήν ακόλουθο του Διονύσου, επί αγγειογραφιών  δε αναφέρεται σάτυρος Οναρίων. Γάιδαροι χρησιμοποιούνται και στην Αθήνα για την μεταφορά των ιερών σκευών («μυστηρίω») στην Ελευσίνα και στην Μίλητο για την περιβολή της θεάς Κυβέλλης . Η παράδοση περί όνων δαιμονίων ήταν ευρύτατη στην αρχαία Ελλάδα. Η Έμπουσα* καλούνταν ονοσκελίς, ονοσκελιά, ονοκώλος, ονοκώλη ή ονόκωλως. Ο Μίδας προικίσθηκε από τον Απόλλωνα έναν όνο, ανάλογα με την Εμπούσα θεωρούνταν η Μορμώ, η Γελλώ, η Λαμία, πλάσθηκαν δε όντα οι ονοκένταυροι χαρακτηριζόμενοι ως «τριχίωνες, δαιμόνων τι γένος, κάθυλον και σκοτεινόν τη επιφάνεια» (Ησύχιος) και είχαν κατά τον Αιλιανό πρόσωπο, τράχυλο , χέρια, στέρνο «ανθρωπικά» και  ράχη, πλευρές, γαστέρες και πόδες γαϊδουρίσιους με «τεφρώδην των χρόαν». Τερατικές τέτοιες παραστάσεις βρέθηκαν στις Μυκήνες, στη Φαίστω (τοιχογρ), στην Πραινέστω βρέθηκαν αγγειογραφίες και νομίσματα θεοτήτων που φέρνουν στην πλάτη τους θεότητες.

Ονοκοίτης: χλευαστικό επίθετο του Ιησού από τους Εθνικούς

Έμπουσα*: μυθολογικό φάντασμα δεισιδαιμονικό που ανήκε στον κύκλο της Εκάτης  συχνά αναφερόμενο από τους κωμικούς. Εμφανίζεται ως εναλλασσόμενη μορφή , ως ισχυρό θηρίο παιδί, ημίονος , σκύλος , γυναίκα. Η όλη όψη της καταλάμπει από φωτιά και το ένα πόδι της είναι φτιαγμένο από χαλκό και το άλλα από κόπρανα γαϊδάρου βολίτινον και ονοκωλίς. Άλλι την εικονίζουν ως μονόποδα, ταυτίζεται δε και με την εκάτη. Ορμάται εξ σκοτεινών τόπων και φοβίζει τα παιδιά και τις γυναίκες και χρησιμοποιούνταν ως άγριο φόβητρο.

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΖΩΟΛΑΤΡΙΑ;

Όταν βαπτιζόταν ο Ιησούς από τον Ιωάννη, το Άγιο Πνεύμα κατέβηκε ως περιστέρι στο κεφάλι τού Ιησού. Δεν ήταν ούτε είναι περιστέρι. Πήρε όμως αυτή τη μορφή για να φανεί. Εικονίζεται έτσι στην άγια εικόνα τής βαπτίσεως επειδή εμφανίστηκε έτσι ή διότι έμοιαζε έτσι (Λουκάς 3/γ΄ 21,22). Κατά τους ιερούς κανόνες, μόνο εκεί επιτρέπεται η απεικόνιση τού Αγίου Πνεύματος ως περιστέρι. Κάθε άλλη εικόνα που το απεικονίζει ως περιστέρι, είναι παράνομη. Να τονισθεί ότι ΚΑΝΕΝΑ περιστέρι δεν είναι ιερό, ΚΑΝΕΝΑ περιστέρι δεν θεωρείται ενσάρκωση του Αγίου Πνεύματος και ΚΑΝΕΝΑ περιστέρι δεν λατρεύεται. Στην εικόνα η βάπτιση του Χριστού στον Ιορδάνη, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής και οι 12 απόστολοι, θόλος του Βαπτιστηρίου των Αριανών στην Ραβέννα , 5ο αιώνας μ.Χ.

Πολύ σπάνια, διότι είναι η γνωστή η αποτυχία μιας τέτοιας μεθόδου, ρίχνεται και καμιά βολή προς τον χριστιανισμό όχι για να υποστηριχθεί η ζωολατρία αλλά για να θολωθούν τα νερά μέσα από τα οποία ο νέο-παγανισμός μπορεί να ανέλθει. Αυτή η βολή μπορεί να πετύχει τον στόχο της αποκλειστικά σε άτομα που δεν έχουν ξεκαθαρίσει τι σημαίνει ζωολατρία. Οι επιτήδειοι εκμεταλλευόμενοι και πάλι τις παλιές μεθόδους του συγκρητισμού φέρνουν σε σύγχυση του αγαθούς πιστούς ζημιώνοντάς τους ψυχικά.

Ο Πατριάρχης Φώτιος στην «Μυριοβίβλο» αναφέρει την ύπαρξη στην περιοχή αυτή των Ινδιών, ημιανθρωπόμορφων όντων, με όψη και συνήθειες θηρίων. Τα όντα αυτά περιγράφονται από πολλούς αρχαίους Γεωγράφους και συγγραφείς ως «κυνοκέφαλοι». Από την περιοχή που εξετάζουμε κατάγεται και ο χριστιανός Άγιος Χριστόφορος, ο έχων κεφαλή σκύλου (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 20, άρθρο «Το παιδί του Διός και οι παράξενοι άθλοι του», Παντελής Παντελεμίδης, σελ. 34-35)

Μια ομολογουμένως πολύ σπάνια, μεγίστη εξαίρεση του κανόνα, παρουσίασης από τον Αγιογράφο, Αγίου με κεφάλι Κυνός. Ο αγιογράφος επέλεξε το κεφάλι κυνός για να υποδηλώσει την φυσική ασχήμια του Αγίου και να αποδείξει ότι στον Χριστιανισμό το φυσικό κάλλος ουδεμία αξία έχει ως προς την οδόν άγουσαν προς τον Θεό. Κατ' άλλη παράδοση ο Άγιος Χριστόφορος ήταν πολύ όμορφος άνδρας και δεν ήθελε να του αποδοθεί το πρόσωπο για να μην σκανδαλίζει τις πιστές. Αυτό όμως δεν αποτελεί Ζωολατρία διότι ΚΑΝΕΝΑΣ σκύλος δεν λατρεύεται, ΚΑΝΕΝΑΣ σκύλος δεν ενσαρκώνει τον Άγιο Χριστόφορο και ΚΑΝΕΝΑΣ σκύλος δεν είναι ιερός. ΕΠΙΣΗΣ η εικονογραφία αυτή δεν κάνει αναφορά σε ΜΥΘΟΛΟΓΙΚΟ ΟΝ (βλέπε ψευδή εικασία επ. αυτού σε νεοΕθνικό περιοδικό). Επίσης ο Χριστιανισμός δεν μπορεί να κατηγορηθεί ούτε καν για ανθρωπολατρεία, επειδή στον χριστιανισμό δεν λατρεύεται κανένας άνθρωπος. Μόνο ο Θεός λατρεύεται και οι Άγιοι τιμώνται. Δεν τυγχάνουν λατρείας.

Ας δούμε μερικά παραδείγματα:

 1) Χριστός συμβολισμός ως Ιχθύς ένεκα του ζωδιακού της γέννησης Του

 2) Χριστός συμβολισμός ως αμνός του Θεού ένεκα της θυσίας του υπέρ των ανθρώπων

 3) Χριστιανοί συμβολισμός ως αμνοί ένεκα της θυσίας τους υπέρ του Χριστού

 4) Άγιος Χριστόφορος με κεφάλι Κυνός συμβολισμός ένεκα της φυσικής του ασχήμιας

Ερώτηση: Υπάρχει ζωολατρία στον Χριστιανισμό;

Απάντηση: Ρητά ΟΧΙ.  

ΔΙΟΤΙ:

 Ο Θεός μας δεν ενσαρκώνεται σε ΚΑΝΕΝΑ ζώο, ΚΑΝΕΝΑ ζώο δεν λατρεύεται ως έχει ή ως ενσάρκωση του Θεού, ΚΑΝΕΝΑ ζώο δεν είναι ιερό. Συνεπώς ΚΑΝΕΝΑ ψάρι δεν ενσαρκώνει τον Ιησού Χριστό, ΚΑΝΕΝΑ ψάρι δεν λατρεύεται και ΚΑΝΕΝΑ ψάρι δεν είναι ιερό, ΚΑΝΕΝΑ περιστέρι δεν ενσαρκώνει το Άγιο Πνεύμα, ΚΑΝΕΝΑ περιστέρι δεν λατρεύεται, ΚΑΝΕΝΑ περιστέρι δεν είναι ιερό, ΚΑΝΕΝΑΣ αμνός δεν ενσαρκώνει τον Ιησού Χριστό, ΚΑΝΕΝΑΣ αμνός δεν λατρεύεται και ΚΑΝΕΝΑΣ αμνός δεν είναι ιερός, ΚΑΝΕΝΑΣ σκύλος δεν ενσαρκώνει τον Άγιο Χριστόφορο, ΚΑΝΕΝΑΣ σκύλος δεν λατρεύεται και ΚΑΝΕΝΑΣ σκύλος δεν είναι ιερός. Δεν υπάρχει στον Χριστιανισμό ΚΑΜΙΑ ιερή αγελάδα του θεού ήλιου ή ταύρος, ΚΑΜΙΑ αγελάδα δεν λατρεύεται, και το αυτό συμβαίνει για άλογα ή γάτες, πιθήκους ή κροκόδειλους.

ΠΗΓΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ

Ομιλίες

1. Αρκαδία, Λύκαιο & Λυκόσουρ, η γενέθλιος κοιτίδα των Αρκάδων, Του Θεόδωρου Σπυρόπουλου, Εφόρου αρχαιοτήτων Αρκαδίας - Λακωνίας Επίκουρου καθηγητού του Πανεπιστημίου Αθηνών [Η ομιλία αυτή, έγινε στις 6 Μαΐου 1996 στο ξενοδοχείο Novotel στην Αθήνα, σε εκδήλωση του Συλλόγου Άνω Καρυωτών «ο Λύκαιος Δίας», με θέμα τα Λύκαια])

Διαδίκτυο

1. http://arcadia.ceid.upatras.gr/arkadia/arcadia-hist/topics/likaiolikosoura.htm

Εγκυκλοπαίδειες

1. Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμοι Θ΄,  Ιβ΄

Αρχαίοι Συγγραφείς

1. Παυσανίας, Αρκαδικά

Περιοδικά

1. Ιστορικά Θέματα, τεύχος 47

2. Ιχώρ, τεύχος 20

ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ