Η Βίβλος περιέχει αλήθειες και όχι απλά παραμύθια, όπως εξηγούν οι Εθνικοί της Ελλάδος και δη σύγχρονοι αυτό-επονομαζόμενοι «αρχαιολάτρες». Σίγουρα και αναντίρρητα η αρχαιοελληνική μυθολογία περιέχει κι αυτή αλήθειες, και σαν μέγιστο παράδειγμα αναφέρεται ο πόλεμος της πόλης της Τροίας, που πριν την αρχαιολογική ανακάλυψη της από τον Σλήμαν τον 19ο αιώνα, γεωγραφικά τοποθετούνταν εις το χάρτη της φαντασίας και του μύθου. Αλλά τώρα, όλοι γνωρίζουν ότι οι αφηγήσεις του Όμηρου ήταν αληθινές σε ορισμένα σημεία. Το παράδειγμα αυτό, ας το έχει και εις το νου του ο καθείς, ανάλογα με ότι αφορά το βιβλίο της «Αποκάλυψης», που ορισμένοι κατά την διάρκεια της Ιστορίας, ανάλογα με τον πόλεμο της Τροίας, θεώρησαν και θεωρούν παραμύθι. Αλλά επί αυτού θα αποφασίσει το μέλλον. Αυτό όμως που πρέπει να έχει κανείς εις το μυαλό του, όταν μιλάει περί γραπτών παραδόσεων των λαών, είναι ότι η «αλήθεια» του ενός έθνους δεν καταργεί την «αλήθεια» του άλλου, αλλά αντιθέτως, η κάθε «αλήθεια», όταν είναι πραγματική «αλήθεια», είναι κοινή μεταξύ των εθνών.
Η ενότητα αυτή διασαφηνίζει την υποτιθέμενη αντίφαση στο βιβλίο της Γένεσης, όπου πρώτα υπάρχουν οι μέρες και μετά δημιουργούνται οι φωστήρες στον ουρανό από τον Θεό. Σε αυτή την αντίφαση, που παρατήρησε και ο φιλόσοφος Κέλσος στον «Αληθή Λόγο» του, έχει απαντήσει ο Μέγας Βασίλειος με τον Λόγο του εις την Εξαήμερο.
Γένεσης, Κεφ. α΄ «1 ΕΝ ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν. 2 ἡ δὲ γῆ ἦν ἀόρατος καὶ ἀκατασκεύαστος, καὶ σκότος ἐπάνω τῆς ἀβύσσου, καὶ πνεῦμα Θεοῦ ἐπεφέρετο ἐπάνω τοῦ ὕδατος. 3 καὶ εἶπεν ὁ Θεός· γενηθήτω φῶς· καὶ ἐγένετο φῶς. 4 καὶ εἶδεν ὁ Θεὸς τὸ φῶς, ὅτι καλόν· καὶ διεχώρισεν ὁ Θεὸς ἀνὰ μέσον τοῦ φωτὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σκότους. 5 καὶ ἐκάλεσεν ὁ Θεὸς τὸ φῶς ἡμέραν καὶ τὸ σκότος ἐκάλεσε νύκτα. καὶ ἐγένετο ἑσπέρα καὶ ἐγένετο πρωΐ, ἡμέρα μία. 6 Καὶ εἶπεν ὁ Θεός· γενηθήτω στερέωμα ἐν μέσῳ τοῦ ὕδατος καὶ ἔστω διαχωρίζον ἀνὰ μέσον ὕδατος καὶ ὕδατος. καὶ ἐγένετο οὕτως. 7 καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸ στερέωμα, καὶ διεχώρισεν ὁ Θεὸς ἀνὰ μέσον τοῦ ὕδατος, ὃ ἦν ὑποκάτω τοῦ στερεώματος, καὶ ἀναμέσον τοῦ ὕδατος τοῦ ἐπάνω τοῦ στερεώματος. 8 καὶ ἐκάλεσεν ὁ Θεὸς τὸ στερέωμα οὐρανόν. καὶ εἶδεν ὁ Θεός, ὅτι καλόν, καὶ ἐγένετο ἑσπέρα καὶ ἐγένετο πρωΐ, ἡμέρα δευτέρα. 9 Καὶ εἶπεν ὁ Θεός· συναχθήτω τὸ ὕδωρ τὸ ὑποκάτω τοῦ οὐρανοῦ εἰς συναγωγὴν μίαν, καὶ ὀφθήτω ἡ ξηρά. καὶ ἐγένετο οὕτως. καὶ συνήχθη τὸ ὕδωρ τὸ ὑποκάτω τοῦ οὐρανοῦ εἰς τὰς συναγωγὰς αὐτῶν, καὶ ὤφθη ἡ ξηρά.
10 καὶ ἐκάλεσεν ὁ Θεὸς τὴν ξηρὰν γῆν καὶ τὰ συστήματα τῶν ὑδάτων ἐκάλεσε θαλάσσας. καὶ εἶδεν ὁ Θεός, ὅτι καλόν. 11 καὶ εἶπεν ὁ Θεός· βλαστησάτω ἡ γῆ βοτάνην χόρτου σπεῖρον σπέρμα κατὰ γένος καὶ καθ’ ὁμοιότητα, καὶ ξύλον κάρπιμον ποιοῦν καρπόν, οὗ τὸ σπέρμα αὐτοῦ ἐν αὐτῷ κατὰ γένος ἐπὶ τῆς γῆς. καὶ ἐγένετο οὕτως. 12 καὶ ἐξήνεγκεν ἡ γῆ βοτάνην χόρτου σπεῖρον σπέρμα κατὰ γένος καὶ καθ’ ὁμοιότητα, καὶ ξύλον κάρπιμον ποιοῦν καρπόν, οὗ τὸ σπέρμα αὐτοῦ ἐν αὐτῷ κατὰ γένος ἐπὶ τῆς γῆς. 13 καὶ εἶδεν ὁ Θεός, ὅτι καλόν. καὶ ἐγένετο ἑσπέρα καὶ ἐγένετο πρωΐ, ἡμέρα τρίτη. 14 Καὶ εἶπεν ὁ Θεός· γενηθήτωσαν φωστῆρες ἐν τῷ στερεώματι τοῦ οὐρανοῦ εἰς φαῦσιν ἐπὶ τῆς γῆς, τοῦ διαχωρίζειν ἀνὰ μέσον τῆς ἡμέρας καὶ ἀνὰ μέσον τῆς νυκτός· καὶ ἔστωσαν εἰς σημεῖα καὶ εἰς καιροὺς καὶ εἰς ἡμέρας καὶ εἰς ἐνιαυτούς· 15 καὶ ἔστωσαν εἰς φαῦσιν ἐν τῷ στερεώματι τοῦ οὐρανοῦ, ὥστε φαίνειν ἐπὶ τῆς γῆς. καὶ ἐγένετο οὕτως. 16 καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τοὺς δύο φωστῆρας τοὺς μεγάλους, τὸν φωστῆρα τὸν μέγαν εἰς ἀρχὰς τῆς ἡμέρας καὶ τὸν φωστῆρα τὸν ἐλάσσω εἰς ἀρχὰς τῆς νυκτός, καὶ τοὺς ἀστέρας. 17 καὶ ἔθετο αὐτοὺς ὁ Θεὸς ἐν τῷ στερεώματι τοῦ οὐρανοῦ, ὥστε φαίνειν ἐπὶ τῆς γῆς 18 καὶ ἄρχειν τῆς ἡμέρας καὶ τῆς νυκτὸς καὶ διαχωρίζειν ἀνὰ μέσον τοῦ φωτὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σκότους. καὶ εἶδεν ὁ Θεός, ὅτι καλόν. 19 καὶ ἐγένετο ἑσπέρα καὶ ἐγένετο πρωΐ, ἡμέρα τετάρτη.»
«Εκείνη πάλι η διαίρεση της κοσμογονίας σε ημέρες προτού ακόμα υπάρξουν ημέρες είναι άκρως ηλίθια. Χωρίς να 'χει δημιουργηθεί ουρανός, χωρίς να έχει στερεωθεί η γη, χωρίς ακόμη να την έχει επισκεφτεί ο ήλιος, πώς υπήρχαν ημέρες» (Πηγή: Κέλσος, Αληθής Λόγος, Η παραχάραξη της Ελληνικής φιλοσοφίας από τους Χριστιανούς, Απόσπασμα.)
«Η δε γή ήν αόρατος και ακατασκεύαστος, λέγει. Αφού και τα δύο, ουρανός και γη, έγιναν ομότιμα, πώς ο μεν ουρανός αποπερατώθηκε, η δε γη είναι ακόμη ατελής και μισοφτιαγμένη; ή γενικά, ποιο πράγμα της γης ήταν ακατασκεύαστο; Και για ποια αιτία η γη ήταν αόρατη;... Επειδή τότε δεν υπήρχε ακόμη τίποτε από αυτά που επρόκειτο να φυτρώσουν ύστερα από λίγο με το πρόσταγμα του Θεού, εύστοχα η διήγηση ονομάζει τη γη ακατασκεύαστη... Αποκάλεσε δε τη γη αόρατη για δύο λόγους: ή διότι δεν υπήρχε ακόμη ο άνθρωπος για να τη βλέπει ή γιατί ήταν κάτω από την επιφάνεια του ύδατος που την σκέπαζε και δεν ήταν δυνατό να τη βλέπει κανείς. Τα νερά δεν είχαν συγκεντρωθεί ακόμη στις συγκεντρώσεις τους, που έκανε ο Θεός αργότερα και τις ονόμασε θάλασσες. Τι σημαίνει λοιπόν αόρατος; Πρώτα, αυτό που εκ φύσεως δεν μπορούν να το δουν τα μάτια μας τα σωματικά. Έπειτα δε, αυτό που είναι μεν εκ φύσεως ορατό, αλλά δεν φαίνεται γιατί το σκεπάζει ένα άλλο σώμα, όπως το σίδερο που είναι στο βυθό. Μ΄ αυτήν ακριβώς τη σημασία, νομίζω, λέγεται εδώ η γη αόρατη. Επειδή σκεπαζόταν από το νερό. Έπειτα, βέβαια, αφού δεν είχε γίνει ακόμη φως επάνω στην επιφάνεια της γης, δεν είναι καθόλου παράξενο αυτή που είναι ακόμη στο σκοτάδι, επειδή ο αέρας που είναι επάνω της είναι ακόμη αφώτιστος, να ονομάζεται αόρατη από την Γραφή και γι’ αυτό... ... Επειδή, λοιπόν, δεν λέει για το νερό ότι το «εποίησεν ο Θεός», λέγει όμως ότι η «γή ήν αόρατος», σκέψου εσύ μόνος σου με ποιο παραπέτασμα ήταν σκεπασμένη και δεν φαινόταν. Ασφαλώς η φωτιά δεν ήταν δυνατόν να τη σκεπάζει γιατί το πυρ είναι φωτιστικό και διαφανές και επιτρέπει να φαίνονται όσα καλύπτει και δεν τα σκοτίζει. Ούτε βέβαια και ο αέρας ήταν τότε αδιαφανής, γιατί ο αέρας από τη φύση του είναι αραιός και διαφανής μέσα του κολυμπούν όλα τα είδη των ορατών και αυτός τα δείχνει στα μάτια αυτών που κοιτάζουν. Αυτό που μένει, λοιπόν, είναι να καταλάβουμε ότι το νερό σκέπαζε την επιφάνεια της γης, γιατί το υγρό στοιχείο δεν είχε ακόμη περιορισθεί στη θέση που του δόθηκε για να παραμείνει. Γι’ αυτό και η γη δεν ήταν μόνο «αόρατος», αλλά και «ακατασκεύαστος». Γιατί, όταν το υγρό στοιχείο σκεπάζει τη γη την εμποδίζει να καρποφορεί. Η ίδια λοιπόν αιτία ήταν που έκανε τη γη και να μην φαίνεται και να είναι ακατασκεύαστη». Συνεχίζει ο άγιος: «Αλλά τι σημαίνει και η φράση: «Και σκότος επάνω της αβύσσου»; (Γεν. α΄ 2) Να, πάλι, άλλες αφορμές για μύθους και άλλες αρχές δυσεβειών ανθρώπων που διαστρέφουν τα λόγια της Γραφής σύμφωνα με τις δικές τους φαντασίες. Γιατί, δεν εξηγούν το σκοτάδι σαν αυτό που πραγματικά είναι, δηλαδή αέρας που δεν φωτίζεται, ή κάποιον τόπο που σκιάζεται ή εν πάσει περιπτώσει τόπο στερημένον από το φως για οποιαδήποτε αιτία, αλλά το εξηγούν σαν δύναμη κακή, ή μάλλον, σαν αυτό το ίδιο το κακό, που έχει την αρχή αφ’ εαυτού του, αντίθετο και εχθρικό πρός την αγαθότητα του Θεού... Άνθρωπε, γιατί φεύγεις μακρυά από την αλήθεια, επινοώντας πράγματα που θα σε οδηγήσουν στην απώλεια; Ο λόγος είναι απλός και κατανοητός σε όλους. Η γη ήταν αόρατη, λέγει. Ποια η αιτία; Επειδή την σκέπαζε η άβυσσος. Και τι σημαίνει άβυσσος; Νερό πολύ, με αμέτρητο βάθος...Τρία πράγματα πρέπει να συνυπάρξουν για να γίνει σκιά: το φως, ένα σώμα και ο αφώτιστος τόπος. Το σκοτάδι, λοιπόν, που σκέπαζε τον κόσμο οφείλονταν στη σκιά του νερού που αιωρούνταν στον ουρανό. Προσπάθησε να καταλάβεις αυτό που λέγω με το εξής απλό παράδειγμα: Στήσε μέσα στο καταμεσήμερο μια σκηνή υφασμένη από στεγανό και πυκνό υλικό, και κλείσου μέσα στον αυτοσχέδιο σκοτεινό χώρο της. Τέτοιο να φανταστείς και το σκοτάδι εκείνο που σκέπαζε τον κόσμο... Τότε τα πάντα τα σκέπαζε το νερό. Γι’ αυτό, αναγκαστικά, σκοτάδι υπήρχε πάνω από την άβυσσο»….(Πηγή: Μέγας Βασίλειος, Λόγος εις την εξαήμερον)
«Με την εξακολουθητική πτώση της θερμοκρασία, πολλά από τα υλικά της Γης άρχισαν να στερεοποιούνται και έτσι σχηματίσθηκε ο πρώτος φλοιός της Γης, έπαψε να είναι διάπυρος κι έτσι η Γη σταμάτησε να εκπέμπει φωτεινές ακτίνες στο διάστημα και έσβησε. Έτσι τελειώνει η πρώτη περίοδο της προϊστορία της Γης που ονομάστηκε «αστρική περίοδος». Αλλά η Γη εξακολουθούσε την εξέλιξή της. Έτσι σαν η θερμοκρασία της έφτασε σε βαθμούς όπου οι υδρατμοί μπόρεσαν να γίνουν νερό, σχηματίσθηκαν τα σύννεφα. Από τη στιγμή αυτή αρχίζει η πάλη μεταξύ του υγρού στοιχείου της Γης. Από τα σύννεφα αυτά δημιουργήθηκαν καταρρακτώδεις βροχές, αλλά τα νερά τους δεν έφταναν στην επιφάνεια του στερεού φλοιού της Γης, γιατί διατηρούσε ακόμη τέτοια θερμότητα, που τα νερά εξατμίζονταν πριν φτάσουν σ’ αυτόν . Συνέπεια αυτής της πάλης του υγρού με το στέρεο στοιχείο της Γης ήταν να πέσει ακόμη περισσότερο η θερμοκρασία στον φλοιό της και τα νερά άρχισαν να παραμένουν επάνω σ’ αυτόν και σιγά -σιγά σχημάτισαν ένα υγρό περίβλημα που σκέπασε τη Γη. Αυτός ήταν ο πρωταρχικός ωκεανός, που τα νερά του ήταν ζεστά και τα αποτελούσε ένα πυκνό διάλυμα αμμωνίας και διοξειδίου του άνθρακα, με λιγοστά άλατα. Η δεύτερη περίοδος της προϊστορίας της Γης ονομάστηκε ωκεάνειος περίοδος». Τη θεωρία αυτή, που παραδέχθηκε η επιστήμη, ανέπτυξε ο αυστριακός γεωλόγος Suess (1832 - 1914), σύμφωνα με την οποία τη Γη σκέπαζε μια Πανθάλασσα.». (Πηγή: Γη και άνθρωποι», εκδόσεις Μίνωας, 1973, Κεφάλαιο «Η διάσπαση του Κοσμικού Κυττάρου», σσ. 13 -14)
Ιαβέ [Βιβλ.] (εβραϊστί Jahve). Είναι το επισημότατο και ιερότερο κύριο όνομα του Θεού του Ισραήλ, που δόθηκε και εξηγήθηκε από τον Μωϋσή εκ της βάτου της Χωρήβ με την οποία αποκαλύφθηκε ο Θεός, κατά το βιβλίο της εξόδου (Κεφ. γ΄ 13 κ.εξ.) Ενταύθα βλέπουμε ότι, όταν ο Μωϋσής αποστάληκε από τον Θεό, για να εξαγάγει τον Ισραήλ από την δουλεία της Αιγύπτου, ζήτησε να μάθει το όνομα Του, για να το αναγγείλει στους μέλλοντας να ρωτήσουν αυτόν Ισραηλίτες, Εκείνος έδωσε την εξής τριπλή απάντηση: «ἐγώ εἰμι ὁ ὤν.», «ὁ ὢν ἀπέσταλκέ με πρὸς ὑμᾶς.» «Ἰαβὲ (Κύριος κατά του Ο) ὁ Θεὸς τῶν πατέρων ἡμῶν... ἀπέσταλκέ με πρὸς ὑμᾶς· τοῦτό μού ἐστιν ὄνομα αἰώνιον καὶ μνημόσυνον γενεῶν γενεαῖς.». Κατά ταύτα ο Θεός ονομάζει εαυτόν ενταύθα δι’ ονόματος, το οποίο αποτελεί κυρίως περιγραφή της ουσίας ή των ιδιοτήτων Αυτού, διότι δηλώνει τον κατ’ εξοχήν Υπάρχων, το την ίδια Ύπαρξη εν Εαυτό έχοντα και αιωνίως Υπάρχοντα, το Απόλυτο Ον, κατά την πιθανότατη εξήγηση αυτού. Είχε δε ιδιαίτερη σημασία για τον Ισραήλ το θείο αυτό όνομα αποκαλυπτόμενο σε αυτόν κατά την περίσταση εκείνη, ότι επρόκειτο μετ’ ολίγο να συναφθεί η μεταξύ αυτού και του Θεού διαθήκη (συμφωνία) και έπρεπε να είναι βέβαιος ο λαός ούτος περί της αξιοπιστίας του αιώνιου και αναλλοίωτου Θεού. Την άριστη δε εγγύηση περί τούτου παρείχε αυτό τούτο το νέο όνομα Ιαβέ, όπερ δια τούτο είναι το κατ’ εξοχήν όνομα του Θεού της διαθήκης, το όνομα όπερ είπερ τι και άλλο υποδηλώνει και την ιδιάζουσα αμοιβαία μεταξύ εκείνου και του περιουσίου αυτού λαού σχέση. Και οι μεν από μερικούς νεότερους εξηγητές διδόμενες ερμηνείες περί του Ιαβέ, ως δηλώνοντας δήθεν τον «αυτοαποκαλυπτόμενο» ή τον «δημιουργούντα» ή τον «πνέοντα» ή τον «βροντώντα» κ.τ.λ. χαρακτηρίζονταν πρόσφατα μόλις (το 1929 στο λ. Jahve της Religion in Gesh. u. Gegenwart) ως αβέβαιοι. Ότι το Όνομα αυτού αποκαλύφθηκε εις τον Ισραήλ μόλις κατά τις παραμονές της σύναψης της επί του όρους Σινά διαθήκης ή τουλάχιστον τότε αποκαλύφθηκε σε αυτόν η βαθύτερη του ονόματος σημασία, γίνεται φανερό εξ όσων λέγει προς τον Μωϋσή: «ἐγὼ ὁ Ἰαβὲ· 3 καὶ ὤφθην πρὸς Ἁβραὰμ καὶ Ἰσαὰκ καὶ Ἰακώβ, Θεὸς ὢν αὐτῶν, καὶ τὸ ὄνομά μου Ἰαβὲ οὐκ ἐδήλωσα αὐτοῖς· » (Έξοδος, Κεφ. Στ΄ 2-3).
Είναι δε το όνομα αυτό μόνο από σύμφωνα αποτελούμενη παλαιά εβραϊκή τετραγράμματη «יתות», το οποίο παραμένει μεταγραφόμενο ελληνιστί ως Ιαβέ. Ήταν δε αυτό τόσο ιερό στους Ισραηλίτες, ώστε οι μεν παλαιότεροι εξ αυτών απέφευγαν να μεταχειρίζονται αυτή εις την με τους ξένους επικοινωνία τους και θέτουν αυτό εις βέβηλα στόματα, οι δε μεταγενέστεροι Ιουδαίοι εξ υπερβολικής ευλάβειας και κατά παρεξήγηση του Λευϊτικού (Κεφ. Κδ΄ 16) απέφευγαν να προφέρουν αυτό και αντ’ αυτού προφέραν Adonaj (Κύριος) ή Elohim (Θεός), Αυτού ένεκεν οι μεν Εβδομήκοντα αποδίδουν αυτό συνήθως δια του Κυρίου, οι δε Μασορίτες έστιξαν αυτό δια των φωνηέντων του Adonaj ή Elohim.
Εδώ δε κατά παρεξήγηση προήλθε η υπό των ουμανιστών του Ιστ΄ αιώνα, οι οποίοι άρχισαν να εκμανθάνουν την εβραϊκή, εισαχθείσα και μέχρι σήμερα μη τελείως καταργημένη, εσφαλμένη δε αναγνώριση Ιεχωβά ή Ιεχωβεί. Η ορθή όμως προφορά η και επικρατούσα σήμερα στην επιστήμη είναι η Jahve (=Γιαχβέ), στηριζόμενη επί της ετυμολογίας του ονόματος, το δε επί μαρτυριών του Θεοδώρητου, που βεβαιώνει ότι οι Σαμαρείτες πρόφεραν Ιαβέ, και του Επιφανίου προφέροντος επίσης Ιαβέ.
Βιβλιογραφία
1.Kittel, Geschichte des Volkes Israel I (19236 σελ. 384 και 452).
2.Baudissin, Kyrios (II 1928 σελ. 197)
3.Βλέπε και άρθρα σε βιβλικά και θεολογικά λεξικά
Πηγή: Παναγιωτόπουλος Ι.Μ. ,καθηγητής, Μεγάλη ελληνική Εγκυλοπαίδεια, τόμος ΙΒ΄, σελ. 767
«Εκείνη πάλι η διαίρεση της κοσμογονίας σε ημέρες προτού ακόμα υπάρξουν ημέρες είναι άκρως ηλίθια. Χωρίς να 'χει δημιουργηθεί ουρανός, χωρίς να έχει στερεωθεί η γη, χωρίς ακόμη να την έχει επισκεφτεί ο ήλιος, πώς υπήρχαν ημέρες» (Πηγή: Κέλσος, Αληθής Λόγος, Η παραχάραξη της Ελληνικής φιλοσοφίας από τους Χριστιανούς, Απόσπασμα.)
Μήπως όμως υπάρχει αντίφαση στο ότι η διαμόρφωση αυτή έγινε σε «έξι ημέρες»;
Και πάλι, κακώς κάποιοι ερμηνευτές τής Αγίας Γραφής δογμάτισαν ότι αυτές οι ημέρες ήταν 24ωρες. Η λέξη ημέρα στην Αγία Γραφή, έχει ποικίλη διάρκεια, και δεν είναι κατ’ ανάγκην 24ωρη. Για να το πιστοποιήσουμε αυτό, θα αναφερθούμε πάλι στον ίδιο το Μωυσή, στη Γένεση 2/β΄ 4: «Αὕτη ἡ βίβλος γενέσεως οὐρανοῦ καὶ γῆς, ὅτε ἐγένετο· ᾗ ἡμέρᾳ ἐποίησε Κύριος ὁ Θεὸς τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν...»
Ενώ λοιπόν στα προηγούμενα εδάφια μιλούσε ο Μωυσής για δημιουργία σε 6 ημέρες, στο εδάφιο αυτό, λέγει «ᾗ ἡμέρᾳ» δηλαδή «κατά την (ΜΙΑ) ημέραν»». Εδώ γίνεται σαφές, ότι χρησιμοποιεί τη λέξη «ημέρα» με ποικίλη διάρκεια, με την έννοια της «περιόδου». Δεν μιλάει λοιπόν για 24ωρες ημέρες, αλλά για περιόδους ακαθόριστης διαρκείας. Αυτό δεν διαφωνεί με τους επιστήμονες, που μιλούν για μακρές περιόδους εκατομμυρίων ετών διαμόρφωσης της γήινης βιόσφαιρας. Ούτε λέγει η Γένεσις ότι κάθε ημέρα είναι ίσης διαρκείας με όλες τις άλλες. Πολύ δε περισσότερο, εφ’ όσον δείξαμε ότι πράγματι ο ίδιος ο Μωυσής χρησιμοποιεί τη λέξη αυτή ως «περίοδο» ποικίλης διαρκείας.
Οι λέξεις «ἡμέρᾳ», «πρωΐ» και «ἑσπέρα» που αναφέρονται στη Γένεσι μπορούν να αναφέρονται σε πολύ μεγαλύτερες χρονικές περιόδους, όπως δείχνουν και τα εξής εδάφια ακόμα: (Ψαλμοί Κεφ. Ϟ΄/89) «4 ὅτι χίλια ἔτη ἐν ὀφθαλμοῖς σου ὡς ἡμέρα ἡ ἐχθές, ἥτις διῆλθε, καὶ φυλακὴ ἐν νυκτί. 5 τὰ ἐξουδενώματα αὐτῶν ἔτη ἔσονται. τὸ πρωΐ ὡσεὶ χλόη παρέλθοι, 6 τὸ πρωΐ ἀνθήσαι καὶ παρέλθοι, τὸ ἑσπέρας ἀποπέσοι, σκληρυνθείη καὶ ξηρανθείη» και Β΄ Πέτρου, κεφ. γ΄/3 «8 Ἓν δὲ τοῦτο μὴ λανθανέτω ὑμᾶς, ἀγαπητοί, ὅτι μία ἡμέρα παρὰ Κυρίῳ ὡς χίλια ἔτη, καὶ χίλια ἔτη ὡς ἡμέρα μία»
Αυτοί που μιλούν για 24άωρες ημέρες, ή για περιόδους ίσης διαρκείας, αυθαιρετούν χωρίς καμία απόδειξη από το Θεόπνευστο κείμενο και είναι οι μόνοι που διαφωνούν και με την Αγία Γραφή και με την επιστήμη.
Στη συνέχεια θα παραθέσουμε ένα ακόμα εξαιρετικό απόσπασμα από το βιβλίο «Οι 6 αυγές», που είναι κατατοπιστικό για την άποψη της Εκκλησίας σχετικά με το χρόνο (σελ. 21 - 27):
Επειδή, λοιπόν, η δημιουργία υπήρξε μια προοδευτική ανάπτυξη του ήδη υπάρχοντος σπερματικού κόσμου, ακολούθησε μια άνοδο από το ατελές προς το τέλειο. «Γι’ αυτό, λέγει ο άγιος Γρηγόριος, ο άνθρωπος κατασκευάστηκε τελευταίος μετά τα φυτά και τα ζώα, γιατί η φύση ακολουθεί μια προϊούσα οδό προς το τέλειο».[1] Και συμπληρώνει: «Τελευταίος μετά από κάθε έμψυχο, λέγει η Γραφή ότι έγινε ο άνθρωπος... γιατί βλέπει μια αναγκαία ακολουθία τάξεως, να είναι το τέλειο τελευταίο». [2]
Όταν λέγει ο άγιος ότι «τα πάντα ήν εν τη πρώτη του Θεού περί την κτίσιν ορμή», μέσα στα «πάντα» εννοεί, φυσικά, και τον χρόνο, μέσα στον οποίο τα πάντα κινούνται και αναπτύσσονται. Γιατί, ο χρόνος δεν είναι παρά μια διάσταση του σύμπαντος, μια συνάρτηση της κίνησης των καθ’ έκαστον στοιχείων του. Ο χρόνος, η μάζα, η έκταση είναι διαστάσεις του σύμπαντος. Εμείς, που είμαστε μέρος του σύμπαντος, έχουμε αυτές τις διαστάσεις σαν συνάρτηση του «είναι» μας. Ο Θεός, όμως, ο δημιουργός του χρόνου, της μάζας και της έκτασης δεν έχει καμιά φυσική σχέση μ’ αυτά και είναι έξω απ’ όλα αυτά. Ανάμεσα στο Θεό και τη δημιουργία Του υπάρχει οντολογική άβυσσος, μια απόλυτη διάκριση. Τίποτε στη δημιουργία δεν μπορεί να συγκριθεί με το Θεό, γιατί ο Θεός είναι το απόλυτο άλλο.
Ο χρόνος, όντας μια διάσταση του σύμπαντος, άρχισε ταυτόχρονα μ’ αυτό. Ο χρόνος και το σύμπαν είναι συνδεδεμένες και αλληλοεξαρτώμενες έννοιες και πραγματικότητες. Όπως λέγει ο Μέγας Βασίλειος: «συμφυής επομένως με τον κόσμο και με τα ζώα του και τα φυτά του δημιουργήθηκε η ροή του χρόνου, μια ροή που συνεχώς βιάζεται να τρέξει μαζί με τον κόσμο και πουθενά δε σταματάει... Τέτοια περίπου είναι η φύση των δημιουργημάτων, η οποία οπωσδήποτε ή αυξάνεται ή ελαττώνεται, και δεν τη χαρακτηρίζει καθόλου η σταθερότης και η μονιμότης... Εν αρχή εποίησε^ δηλαδή, στην αρχή του χρόνου. Γιατί όταν λέγει ότι έγιναν «εν αρχή», δεν εννοεί ασφαλώς ότι ο χρόνος είναι πρεσβυγενής έναντι των δημιουργημάτων».
Ο χρόνος, στη διάρκεια του οποίου αναπτύχθηκαν όλα, είναι συστατικό του ίδιου του σύμπαντος. «Χρόνος δε εστί το συμπαρεκτεινόμενον τη συστάσει του κόσμου διάστημα» (Μεγ. Βασιλείου, P.G. 29, 560 β΄). Δεν υπάρχει σύμπαν χωρίς χρόνο και χρόνος χωρίς σύμπαν. Δεν χρειάσθηκε η δημιουργία, γιατί αυτός είναι μέρος της δημιουργίας, η τέταρτη διάστασή της. Και χρόνος σημαίνει κίνηση και ανάπτυξη. Για το Θεό, και το χθες και το σήμερα και το αύριο είναι εξ ίσου παρόντα, αφού εκείνος δεν διέπεται από την ροή του χρόνου, όπως εμείς.
Δεν χρειαζόταν, λοιπόν, ο Θεός το χρόνο των έξι «ημερών» για να τελειώσει τη δημιουργία Του. Η δημιουργία τον χρειαζόταν, αφού ήταν διάστασή της, το ξεδίπλωμά της, η ανάπτυξή της. Ο αρχικός σπόρος είχε μέσα του τον χρόνο, όπως είχε και ολόκληρο το σύμπαν. Σύμπαν και χρόνος ξεδιπλώθηκαν και αναπτύχθηκαν μαζί, από τον πρωταρχικό «σπόρο» που δημιούργησε ο Θεός εκτός χρόνου.
«Δεν ήταν δύσκολο για το παντοδύναμο χέρι Του και την άπειρη σοφία Του να δημιουργήσει (ο Θεός) τα πάντα σε μία μέρα», λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Και συνεχίζει: «Τι λέω σε μία μέρα; Ακόμη και σε μία στιγμή. Αλλά ενήργησε έτσι επειδή δεν ήταν για τη δικιά Του χρεία που δημιούργησε, γιατί εκείνος δεν χρειάζεται τίποτε αλλά έφερε στην ύπαρξη το κάθε τι εξ αιτίας της αγάπης Του για τον άνθρωπο και εξ αιτίας της καλοσύνης Του. Γι’ αυτό δημιουργεί λίγο-λίγο, και μας δίνει μια ξεκάθαρη διδασκαλία γι’ αυτά τα συμβάντα με τη γλώσσα του ευλογημένου Προφήτη (του Μωυσή), έτσι ώστε έχοντας μάθει με ακρίβεια, να μην έχουμε τη νοοτροπία αυτών που σκέπτονται με την ανθρώπινη λογική» (P.G. 53, 35 «Στη Γένεση ΙΙΙ», ΑΑΠ 41, 132-133).
Τι είναι λοιπόν η «ημέρα» της Εξαημέρου; Διάσταση της κτίσεως. «Ημέρα μία ώσπερ χίλια έτη και χίλια έτη ώσπερ ημέρα μία». «'Ωστε κάν ημέραν είπεις κάν αιώνα την αυτήν ερείς έννοιαν» (Μεγ. Βασιλείου, ΕΠΕ 4, 98).
«ΕΝ ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεὸς» όλη την κτίση. Ο ουρανός και η γή είναι τα πάντα. Κάθε υλικό κτίσμα. Και τα πάντα, ο ουρανός και η γη, έχουν αρχή. Η κτίση όλη έχει αρχή. Δεν είναι άναρχη, όπως ο Θεός. Ήρθε στο είναι από την ανυπαρξία και η ύπαρξή της εξαρτάται εξ’ ολοκλήρου από το Θεό. Δεν είναι αυτοϋπάρχουσα. Υπάρχει μόνον επειδή ο Θεός θέλει να υπάρχει. Μόνον ο Θεός είναι αυτοϋπάρχων, μόνον Εκείνος είναι αυτοϋπαρξη. Είπε στο Μωϋσή ότι Αυτός είναι «Ο 'Ων», η Ύπαρξη, η Αυτοϋπαρξη, η Πηγή της Υπάρξεως, η ίδια η Ύπαρξη. Αυτός διατηρεί τα πάντα στην ύπαρξη ελεύθερα, χωρίς καμιά ανάγκη, από την άμετρη αγάπη Του.
«Από τα δύο άκρα (ουρανό και γη) μας κάνει νύξη για την ύπαρξη του παντός», λέγει ο Μέγας Βασίλειος, «δίνοντας στον μεν ουρανό τα πρεσβεία της Γενέσεως και λέγοντας ότι η γη έχει δεύτερη σειρά στην ύπαρξη. Πάντως, δε, και ό,τι υπάρχει μεταξύ των δύο έγινε και αυτό μαζί μ’ αυτά. Ώστε και τίποτε να μην πει για τα στοιχεία του πυρός, του ύδατος και του αέρος, εσύ, με τη σύνεση που έχεις, πρέπει να καταλαβαίνεις, ότι μαζί με τ’ άλλα βρίσκονται ανακατεμένα και τα λοιπά, και μαζί με τη γη θα βρεις και το νερό και τον αέρα και το πυρ».[3]
Όλα υπάρχουν ήδη την πρώτη μέρα της δημιουργίας. «Δημιούργησε ο Θεός τον ουρανό και τη γη, όχι μισό από το καθένα, αλλά ολόκληρο τον ουρανό και ολόκληρη τη γη, τόσο την ουσία όσο και τη μορφή τους. Γιατί δεν είναι εφευρέτης σχημάτων ο Θεός, αλλά δημιουργός της φύσεως των όντων... Πολλά αποσιώπησε (η Γραφή) γυμνάζοντας το νου μας να δουλεύει, δίνοντάς του με λίγα την αφορμή να καταλαβαίνει και τα υπόλοιπα», συμπληρώνει ο Μέγας Βασίλειος.
Ο ήλιος, λοιπόν, τα άστρα και το φεγγάρι υπάρχουν ήδη από την πρώτη «μέρα» της δημιουργίας, αν και αόρατα στη γη.
Εδώ θεωρούμε χρήσιμο να παρεμβάλλουμε ένα ακόμα απόσπασμα από το ίδιο βιβλίο (σελ. 36.37):
«5… καὶ ἐγένετο ἑσπέρα καὶ ἐγένετο πρωΐ, ἡμέρα μία.» Γεν. Κεφ. α΄ ).
Για να καταλάβουμε σωστά τη Γένεση, πρέπει να σταθούμε σε μια άλλη πέτρα σκανδάλου: Τη σημασία της λέξεως «ημέρα».
Γιατί την πρώτη μέρα της Δημιουργίας δεν την ονομάζει «πρώτη» αλλά την ονομάζει «μία», «ημέρα μία»; Το κάνει, γιατί η πρώτη μέρα είναι τύπος και προεικόνιση της «μίας των Σαββάτων» που είναι «Βασιλίς και Κυρία», τύπος και προεικόνιση της ημέρας της Αναστάσεως, που είναι η αρχή της «όγδοης μέρας» της άφθαρτης, αιώνιας και ατελεύτητης. Ονομάζει, λοιπόν, την πρώτη μέρα «ημέρα μία», γιατί είναι εικόνα της αιωνιότητας.
«Γιατί δεν είπε «πρώτη», αλλά, «μία»; ρωτά ο Μέγας Βασίλειος. «Δεν θα ήταν συνεπέστερο, αυτός που πρόκειται να μιλήσει για «δεύτερη», «τρίτη» και «τέταρτη» μέρα, να ονομάσει αυτή που προηγείται «πρώτη»; Εν τούτοις, την ονόμασε «μία»... Την κεφαλή του χρόνου την ονόμασε όχι «πρώτη», αλλά «μία», για να φαίνεται από το όνομά της η συγγένειά της με τον αιώνα τον ατελεύτητο... την ημέρα του Κυρίου τη μεγάλη και επιφανή... την ανέσπερη και αδιάδοχη και ατελεύτητη, που και ογδόη ο ψαλμωδός την ονόμασε, επειδή βρίσκεται έξω από τη γνωστή μας εβδοματική ανακύκλωση του χρόνου. «Ώστε, είτε ημέρα πεις, είτε αιώνα, την ίδια έννοια λες» (Εξαήμ. Β΄ 9, ΕΠΕ 4, 96-98).
Αν, λοιπόν, η πρώτη μέρα είναι εικόνα της αιωνιότητας, βλέπουμε ότι η λέξη «ημέρα» στη Γένεση δεν έχει νόημα καθημερινό και συνηθισμένο, αλλά νόημα μυστικό.
Παρομοίως, νόημα μυστικό έχει, όπως θα δούμε, και η ημέρα η εβδόμη, κατά την οποία ο Κύριος αναπαύθηκε από όλα τα έργα Του (Μέρος Β΄, κεφ. ΚΓ΄). Αυτή η μυστική κατανόηση των «ημερών» της Γενέσεως δεν έχει, βέβαια, σχέση με το δικό μας μέτρημα του χρόνου ή με τον κύκλο του ημερονυκτίου και του εικοσιτετραώρου, που χρησιμοποιείται εδώ μόνο σαν εικόνα και τύπος άλλων βαθύτερων και μυστικών πραγμάτων. Τα νοήματα της Αγίας Γραφής δεν έχουν την ανθρώπινη ρηχότητα, αλλά σημαίνουν πράγματα που μόνο με το φως των θείων μυστηρίων, των γεγονότων της Καινής Διαθήκης και μέσα στην πραγματικότητα της Χάριτος μπορεί ο άνθρωπος να αρχίσει να συλλαμβάνει. «Αι οδοί μου ουχ ώσπερ αι οδοί υμών», λέγει Κύριος.
Είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε ότι τα όσα αναφέρονται στο βιβλίο της Γένεσης, δεν έχουν σκοπό να αποτελέσουν έναν επιστημονικό οδηγό για το πώς δημιουργήθηκαν τα πάντα. Η Γένεση, έχει σκοπό να δώσει μία αμυδρή ιδέα για τη δημιουργία του Θεού. Ακόμα, είναι σαφές, ότι τα όσα αναφέρονται, απευθύνονται και προς ανθρώπους που έζησαν πριν από χιλιάδες χρόνια και δεν γνώριζαν τίποτα για τις σημερινές προόδους της επιστήμης. Είναι λοιπόν γραμμένο απλά και με σημείο αναφοράς τον επίγειο παρατηρητή της εποχής εκείνης. Ακόμα, φαίνεται ότι δεν τηρείται αυστηρή χρονολογική σειρά, αλλά ομαδοποιούνται τα γεγονότα. Παρ’ όλα αυτά, είναι εκπληκτική η επιστημονική ακρίβεια, για πράγματα που ο Μωυσής δε θα μπορούσε να γνωρίζει, αν δεν του τα αποκάλυπτε ο ίδιος ο δημιουργός.
Η προοπτική του Μωυσή, είναι η προοπτική κάποιου που βρισκόταν τη στιγμή της δημιουργίας, στο χώρο μεταξύ των συννέφων και της επιφανείας της θάλασσας, εφ' όσον αναφέρει ότι δεν είχε δημιουργηθεί ακόμα η ξηρά. Προφανώς ο Μωυσής εφέρετο από το Άγιο Πνεύμα στην παρατήρηση της δημιουργίας.
Το ξεκίνημα της Γένεσης (1/α΄ 2 - 5) κάνει λόγο για μια εποχή τόσο πίσω, όπου η ξηρά ήταν καλυμμένη από νερό κι επικρατούσε σκοτάδι. Το ότι δεν υπήρχε φως, δεν σημαίνει ότι δεν υπήρχε ήλιος, αλλά ότι το φως του δεν έφτανε στην επιφάνεια τού πλανήτη, ίσως από μία γεμάτη με υδρατμούς ατμόσφαιρα, ή πυκνή σαν τής Αφροδίτης. ΄Έτσι, αφού πρώτα ο Θεός καθαρίζει τους υδρατμούς από την ατμόσφαιρα, ξεπροβάλλει και η ξηρά μέσα από το νερό. Στο βιβλίο «Οι 6 αυγές» (σελ. 29 - 35), υπάρχει το εξής ακόμα διαφωτιστικό κείμενο:
«Είναι φανερό από το δεύτερο εδάφιο της Γενέσεως (α΄ 2) ότι η γη ήταν σκεπασμένη από ένα παχύ στρώμα εξαερωμένου νερού, τόσο παχύ που να μην επιτρέπει καμιά ακτίνα του ήλιου να το διαπεράσει, έτσι ώστε τέλειο σκοτάδι βασίλευε στην επιφάνεια της γης. Αυτό το νερό, που ήταν σε αέρια κατάσταση, εξαιτίας της ζέστης του φλοιού της γης, άρχισε, κρυώνοντας λίγο - λίγο, να μετατρέπεται σε υγρό και να σκεπάζει όλη τη γη σαν ένας απέραντος ωκεανός. Αυτός ο μετασχηματισμός από την αέρια στην υγρή κατάσταση επέφερε μια αραίωση των νεφών που σκέπαζαν τη γη, έτσι ώστε οι ακτίνες του ήλιου, διαχεόμενες, να μπορούν να διαπεράσουν και να φωτίσουν την επιφάνεια της γης. Αυτό ακριβώς διηγείται η Γένεση με τις λέξεις: «3 καὶ εἶπεν ὁ Θεός· γενηθήτω φῶς· καὶ ἐγένετο φῶς.» ( Γεν. Κεφ. α΄ 3). Αργότερα το εξαερωμένο νερό ξεχώρισε καθαρά από το νερό του ωκεανού και ανάμεσα στα δύο δημιουργήθηκε ένα διάστημα, που η Γένεση ονομάζει «στερέωμα» (α΄ 6). Αυτό είναι ο αέρας ανάμεσα στην επιφάνεια της γης και τα σύννεφα. Πολύ αργότερα, την τέταρτη μέρα της δημιουργίας, το εξαερωμένο νερό των νεφών λιγόστεψε ακόμη περισσότερο, ώστε τα σύννεφα άρχισαν να σπάζουν και να σκορπίζουν όπως τα βλέπουμε σήμερα και ο ουρανός καθάρισε και άνοιξε. Με το καθάρισμα αυτό του ουρανού ο ήλιος, το φεγγάρι και τα άστρα εμφανίσθηκαν ταυτόχρονα στην επιφάνεια της γης, και τώρα πια όλα όσα βρίσκονταν σ’ αυτήν φωτίζονταν κατ’ ευθείαν από τις ακτίνες του ήλιου και όχι μόνον από τη διάχυσή τους.
Για να καταλάβουμε καλύτερα τι έγινε, ο Μέγας Βασίλειος μας δίνει μια ακριβή εικόνα: «2 ἡ δὲ γῆ ἦν ἀόρατος καὶ ἀκατασκεύαστος»(Γεν. Κεφ. α΄ 2), λέγει. Αφού και τα δύο, ουρανός και γη, έγιναν ομότιμα, πώς ο μεν ουρανός αποπερατώθηκε, η δε γη είναι ακόμη ατελής και μισοφτιαγμένη; Ή γενικά, ποιο πράγμα της γης ήταν ακατασκεύαστο; Και για ποια αιτία η γη ήταν αόρατη;... Επειδή τότε δεν υπήρχε ακόμη τίποτε από αυτά που επρόκειτο να φυτρώσουν ύστερα από λίγο με το πρόσταγμα του Θεού, εύστοχα η διήγηση ονομάζει τη γη ακατασκεύαστη... Αποκάλεσε δε τη γη αόρατη για δύο λόγους: ή διότι δεν υπήρχε ακόμη ο άνθρωπος για να τη βλέπει ή γιατί ήταν κάτω από την επιφάνεια του ύδατος που την σκέπαζε και δεν ήταν δυνατό να τη βλέπει κανείς. Τα νερά δεν είχαν συγκεντρωθεί ακόμη στις συγκεντρώσεις τους, που έκανε ο Θεός αργότερα και τις ονόμασε θάλασσες. Τι σημαίνει λοιπόν αόρατος; Πρώτα, αυτό που εκ φύσεως δεν μπορούν να το δουν τα μάτια μας τα σωματικά. Έπειτα δε, αυτό που είναι μεν εκ φύσεως ορατό, αλλά δεν φαίνεται γιατί το σκεπάζει ένα άλλο σώμα, όπως το σίδερο που είναι στο βυθό. Μ΄ αυτήν ακριβώς τη σημασία, νομίζω, λέγεται εδώ η γη αόρατη. Επειδή σκεπαζόταν από το νερό. Έπειτα, βέβαια, αφού δεν είχε γίνει ακόμη φως επάνω στην επιφάνεια της γης, δεν είναι καθόλου παράξενο αυτή που είναι ακόμη στο σκοτάδι, επειδή ο αέρας που είναι επάνω της είναι ακόμη αφώτιστος, να ονομάζεται αόρατη από την Γραφή και γι’ αυτό...
... Επειδή, λοιπόν, δεν λέει για το νερό ότι το «ἐποίησεν ὁ Θεὸς», λέγει όμως ότι η «γῆ ἦν ἀόρατος», σκέψου εσύ μόνος σου με ποιο παραπέτασμα ήταν σκεπασμένη και δεν φαινόταν. Ασφαλώς η φωτιά δεν ήταν δυνατόν να τη σκεπάζει γιατί το πυρ είναι φωτιστικό και διαφανές και επιτρέπει να φαίνονται όσα καλύπτει και δεν τα σκοτίζει. Ούτε βέβαια και ο αέρας ήταν τότε αδιαφανής, γιατί ο αέρας από τη φύση του είναι αραιός και διαφανής^ μέσα του κολυμπούν όλα τα είδη των ορατών και αυτός τα δείχνει στα μάτια αυτών που κοιτάζουν. Αυτό που μένει, λοιπόν, είναι να καταλάβουμε ότι το νερό σκέπαζε την επιφάνεια της γης, γιατί το υγρό στοιχείο δεν είχε ακόμη περιορισθεί στη θέση που του δόθηκε για να παραμείνει. Γι’ αυτό και η γη δεν ήταν μόνο «αόρατος», αλλά και «ακατασκεύαστος». Γιατί, όταν το υγρό στοιχείο σκεπάζει τη γη την εμποδίζει να καρποφορεί. Η ίδια λοιπόν αιτία ήταν που έκανε τη γη και να μην φαίνεται και να είναι ακατασκεύαστη».
Συνεχίζει ο άγιος: «Αλλά τι σημαίνει και η φράση: «καὶ σκότος ἐπάνω τῆς ἀβύσσου»; (Γεν. α΄ 2) Να, πάλι, άλλες αφορμές για μύθους και άλλες αρχές δυσεβειών ανθρώπων που διαστρέφουν τα λόγια της Γραφής σύμφωνα με τις δικές τους φαντασίες. Γιατί, δεν εξηγούν το σκοτάδι σαν αυτό που πραγματικά είναι, δηλαδή αέρας που δεν φωτίζεται, ή κάποιον τόπο που σκιάζεται ή εν πάσει περιπτώσει τόπο στερημένον από το φως για οποιαδήποτε αιτία, αλλά το εξηγούν σαν δύναμη κακή, ή μάλλον, σαν αυτό το ίδιο το κακό, που έχει την αρχή αφ’ εαυτού του, αντίθετο και εχθρικό πρός την αγαθότητα του Θεού... άνθρωπε, γιατί φεύγεις μακρυά από την αλήθεια, επινοώντας πράγματα που θα σε οδηγήσουν στην απώλεια; Ο λόγος είναι απλός και κατανοητός σε όλους. Η γη ήταν αόρατη, λέγει. Ποια η αιτία; Επειδή την σκέπαζε η άβυσσος. Και τι σημαίνει άβυσσος; Νερό πολύ, με αμέτρητο βάθος...
...Τρία πράγματα πρέπει να συνυπάρξουν για να γίνει σκιά: το φως, ένα σώμα και ο αφώτιστος τόπος. Το σκοτάδι, λοιπόν, που σκέπαζε τον κόσμο οφείλονταν στη σκιά του νερού που αιωρούνταν στον ουρανό. Προσπάθησε να καταλάβεις αυτό που λέγω με το εξής απλό παράδειγμα: Στήσε μέσα στο καταμεσήμερο μια σκηνή υφασμένη από στεγανό και πυκνό υλικό, και κλείσου μέσα στον αυτοσχέδιο σκοτεινό χώρο της. Τέτοιο να φανταστείς και το σκοτάδι εκείνο που σκέπαζε τον κόσμο... Τότε τα πάντα τα σκέπαζε το νερό. Γι’ αυτό, αναγκαστικά, σκοτάδι υπήρχε πάνω από την άβυσσο».
Είναι φανερό από τα κείμενα που προηγήθηκαν ότι ο ουρανός ήταν ολοκληρωμένος από την πρώτη μέρα της δημιουργίας, ο ήλιος, το φεγγάρι και τα άστρα όλα. Αλλά δεν ήταν ορατά, ούτε μπορούσε το φως τους να φτάσει στην επιφάνεια της γης, εξαιτίας του στρώματος του εξαερωμένου νερού που σκέπαζε τη γη. Αργότερα, όταν αραίωσαν οι ατμοί, μπόρεσε το διάχυτο φως από τον ήλιο να φθάσει στην επιφάνεια της γης και να τη φωτίσει, όπως γίνεται τις συννεφιασμένες μέρες. Οι ατμοί αραίωναν όσο το νερό κρύωνε και περνούσε από την αέρια κατάσταση στην υγρή. Έτσι, η γη καλύφθηκε από έναν απέραντο ωκεανό που τη σκέπαζε όλη. Στον αέρα έμειναν μετέωρα τα πυκνά σύννεφα. Ανάμεσα στα σύννεφα και το νερό του ωκεανού υπήρχε το καθαρό διάστημα, που η Γραφή ονομάζει «στερέωμα». Τελικά, πολύ αργότερα, την τέταρτη μέρα της δημιουργίας, τα σύννεφα διαλύθηκαν, έσπασαν και χώρισαν, όπως τα βλέπουμε σήμερα, επιτρέποντας να εμφανιστεί καθαρός ουρανός και μαζί ο ήλιος, το φεγγάρι και τα άστρα.
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος εξηγεί τα πράγματα ακριβώς με τον ίδιο τρόπο εις την τρίτη του ομιλία εις την Γένεση (P.G. 53, 33-34 ή ΑΑΠ 41, 128).
Και συνεχίζουμε την παράθεση του κειμένου, καθώς εξηγεί το πώς δημιουργήθηκε η ζωή, κατά το Κάμβριο και το Προκάμβριο (Για τις περιόδους στις οποίες χωρίζει η επιστήμη την ιστορία της γης, δες «Πίνακας» Νο 4):
Ένα άλλο πολύ σημαντικό σημείο στο οποίο πρέπει να σταματήσουμε είναι η σημασία της φράσεως «καὶ πνεῦμα Θεοῦ ἐπεφέρετο ἐπάνω τοῦ ὕδατος.» (Γεν. Κεφ. α΄ 2). Αυτές οι λέξεις είναι πρωταρχικής σημασίας, κλειδί για την κατανόηση της αρχής της ζωής πάνω στη γη. Και πάλι, ο Μέγας Βασίλειος μας δείχνει το νόημά τους:
«Πνεύμα Θεού ονομάζεται το Πνεύμα το Άγιο, γιατί αυτή η ονομασία δίνεται από τη Γραφή ιδιαίτερα στο Άγιο Πνεύμα, και δεν ονομάζεται άλλο Πνεύμα Θεού παρά μόνο το Άγιο Πνεύμα, που συμπληρώνει την Αγία Τριάδα της Θεότητος. Πώς, λοιπόν, αυτό «ἐπεφέρετο ἐπάνω τοῦ ὕδατος»; Θα σου πω λόγο όχι δικό μου αλλά κάποιου Σύρου, που ήταν τόσο ξένος στην κοσμική σοφία, όσο ήταν κοντά στην επιστήμη της αλήθειας. Έλεγε αυτός, ότι η Συριακή γλώσσα είναι πιο σαφής και ότι πλησιάζει περισσότερο την έννοια των Γραφών, γιατί είναι συγγενής με την εβραϊκή. Τη λέξη «ἐπεφέρετο», λέγει, την χρησιμοποιούν αντί του «συνέθαλπε» και «ζωογονούσε» τη φύση των υδάτων, κατά την εικόνα της όρνιθας, που κλωσά τα αυγά της και ζεσταίνοντάς τα τους μεταδίδει κάποια ζωτική δύναμη. Αυτή είναι περίπου η σημασία της φράσεως «τὸ πνεῦμα ἐπεφέρετο» δηλαδή, ότι προετοίμαζε τη φύση του ύδατος για να βγάλει ζωή. Και είναι αυτό μια ικανοποιητική απάντηση σ’ αυτούς που ρωτούν αν το Άγιο Πνεύμα πήρε ενεργό μέρος στη δημιουργία του κόσμου» (Εξαήμ. Β΄ 7, ΕΠΕ 4, 86).
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος είναι ακόμη πιο σαφής σ΄ αυτό το σημείο. Λέγει: «καὶ πνεῦμα Θεοῦ ἐπεφέρετο ἐπάνω τοῦ ὕδατος» τι εννοεί μ’ αυτό; Μου φαίνεται ότι σημαίνει πώς μια ζωογόνα δύναμη ευρίσκετο εις τα ύδατα, που δεν ήταν απλώς αδρανή και αμετακίνητα, αλλά ενεργά και ζωογόνα. Γιατί, ό,τι είναι αδρανές είναι εντελώς άχρηστο, αλλά ό,τι είναι ενεργό και κινούμενο είναι χρήσιμο για πολλά πράγματα. Έτσι, για να μας διδάξει ότι αυτό το νερό, που ήταν ζωογόνος δύναμη, λέγει: «καὶ πνεῦμα Θεοῦ ἐπεφέρετο ἐπάνω τοῦ ὕδατος». Και αυτό δεν ελέχθη από την Αγία Γραφή χωρίς λόγο, αλλά γιατί θα μας εξιστορήσει παρακάτω, πώς τα ζώα προήλθαν από τα νερά με την εντολή του Δημιουργού των όλων» (Ομιλία Γ΄ εις την Γένεση, ΑΑΠ 41, 128-129).
Βλέπουμε ότι οι Πατέρες της Εκκλησίας ήξεραν και δίδαξαν, ότι η ζωή στη γη άρχισε να αναπτύσσεται, από την πρώτη «μέρα» της Γενέσεως, μέσα στα σκοτεινά νερά που σκέπαζαν όλη τη γη και τα οποία το «Άγιο Πνεύμα εθώπευε, ώστε να γίνουν η μήτρα της ζωής. Το ότι αυτό δεν ήταν μια στιγμιαία πράξη, αλλά κάτι που αναπτύχθηκε και προόδευσε μέσα στο χρόνο, δηλαδή μια συνεχής επενέργεια του Αγίου Πνεύματος, είναι φανερό από το χρόνο διάρκειας της λέξεως «ἐπεφέρετο». Το Άγιο Πνεύμα επεφέρετο επάνω στα ύδατα συνεχώς και όχι μία μόνο φορά, όπως το πουλί, που συνεχώς κάθεται πάνω στα αυγά του, δίνοντας στα έμβρυα που είναι μέσα τους τη σιγανή και προοδευτική ανάπτυξη. Αυτό φανερώνει τη συνεχή επίδραση της ενέργειας του Θεού στην ανάπτυξη της δημιουργίας μέσα στο χρόνο. Ο Θεός ενεργεί σ’ όλες τις διαστάσεις της δημιουργίας και ο χρόνος είναι μια από τις διαστάσεις αυτές. Το Πνεύμα το Άγιο ενεργεί επάνω στον απέραντο και σκοτεινό ωκεανό και δημιουργεί τη ζωή μέσα σ’ αυτόν.
Βλέπουμε, λοιπόν, μια εκπληκτική διήγηση: Τη γη σκεπασμένη από αδιαπέραστο στο φως εξαερωμένο νερό που ψύχεται σιγά - σιγά και υγροποιείται σχηματίζοντας έναν απέραντο σκοτεινό ωκεανό, που σκεπάζει τα πάντα. Σύν τω χρόνω, ένα «στερέωμα» διαχωρίζει το υγροποιημένο νερό του ωκεανού από το εξαερωμένο νερό των νεφών, και γίνεται φως επάνω στον απέραντο ωκεανό, που σκεπάζει όλη τη γη, ένα φως διάχυτο σαν κι αυτό της συννεφιασμένης ημέρας. Και ύστερα, λέγει ο Θεός να μαζευτεί το νερό σε συστήματα θαλασσών και να φανεί η ξηρά. Και πάνω στην ξηρά βλασταίνει η βοτάνη του χόρτου και μετά το σκληρό ξύλο των δένδρων, πριν ακόμη φανεί ο ήλιος και τα άλλα ουράνια σώματα, γιατί το φως που φώτιζε τα φυτά ήταν διάχυτο. Μόνον αργότερα, όταν τα σύννεφα αραίωσαν ακόμη περισσότερο, φάνηκαν στον ουρανό οι φωστήρες, που φέγγουν τα βήματά μας και μας κάνουν να ξεχωρίζουμε μέρα και νύχτα και σημεία και καιρούς και τις μέρες και τα χρόνια. Η Γένεση δεν δίνει λεπτομέρειες για τα διάφορα στάδια της ζωής μέσα στους ωκεανούς. Λέγει, μόνον, ότι το Πνεύμα του Θεού το Άγιο «ἐπεφέρετο ἐπάνω τοῦ ὕδατος», για να καταλάβουμε ότι ο «ζωής χορηγός» ζωογονούσε τη φύση των υδάτων, και γέμιζε τα νερά με «ἑρπετὰ ψυχῶν ζωσῶν» (Γεν. Κεφ. α΄ 20).
Μετά την εμφάνιση των φυτών και τη διαμόρφωσή τους κατά την Ορδοβίσιο ως τη Δεβόνιο περίοδο (Γένεσις 1/α΄ 11 - 13), η Γένεση μιλάει για την πρώτη εμφάνιση τού Ηλίου, τής Σελήνης και των άστρων, στον ουρανό τής γης. Όχι ότι δεν υπήρχαν και πριν, αλλά προφανώς, αν και το φως τού ηλίου φώτιζε τη γη, ήταν διάχυτο, και κάτι δεν άφηνε έναν επίγειο παρατηρητή να δει την πηγή του. Πυκνά νέφη υπήρχαν ακόμα στην ατμόσφαιρα, τα οποία με τον καιρό διαλύθηκαν.
Η εβραϊκή λέξη «Ασά» που χρησιμοποιείται στη Γένεση 1/α΄ 16 ως «κάνω», δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην «δημιουργία εκ τού μηδενός», αλλά «διαμόρφωση».
Η αντίρρηση πολλών Δημιουργιστών, είναι ότι η εξέλιξη δεν είναι αλήθεια, επειδή η φυσική επιλογή λέει ότι δεν υπήρξε πραγματικός διαχωρισμός των ειδών, αλλά αμέτρητες μικρές αλλαγές, που διαφοροποίησαν το ένα είδος από το άλλο, καθώς εξαφανίστηκαν οι ενδιάμεσοι κρίκοι. Η Γένεση λέει ότι τα πλάσματα, έγιναν «κατά το είδος αυτών» (Γένεσις Κεφ. α΄ «11 καὶ εἶπεν ὁ Θεός· βλαστησάτω ἡ γῆ βοτάνην χόρτου σπεῖρον σπέρμα κατὰ γένος καὶ καθ’ ὁμοιότητα», «21 καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὰ κήτη τὰ μεγάλα καὶ πᾶσαν ψυχὴν ζῴων ἑρπετῶν, ἃ ἐξήγαγε τὰ ὕδατα κατὰ γένη αὐτῶν, καὶ πᾶν πετεινὸν πτερωτὸν κατὰ γένος», «24 Καὶ εἶπεν ὁ Θεός· ἐξαγαγέτω ἡ γῆ ψυχὴν ζῶσαν κατὰ γένος, τετράποδα καὶ ἑρπετὰ καὶ θηρία τῆς γῆς κατὰ γένος. καὶ ἐγένετο οὕτως» κλπ).
Αυτή όμως, δεν είναι σοβαρή αντίρρηση, επειδή:
α. Ακόμα κι αν πράγματι συνέβη με τη φυσική επιλογή η εξέλιξη των ειδών, με μικρά δηλαδή βήματα, το αποτέλεσμα ήταν πράγματι σαφώς διαχωρισμένα είδη, και
β. Στην πραγματικότητα, η έλλειψη των ενδιάμεσων κρίκων, και η σταθερότητα τής μορφής των όντων, δείχνει ότι η εξέλιξη δεν στηρίχθηκε στη φυσική επιλογή.
Έτσι όμως, ως σωστότερη προβάλλει πλέον η θεωρία τής Μακροεξέλιξης, που διδάσκει ότι οι μεταλλάξεις δεν είναι πάντοτε τόσο μικρές όσο λέει η φυσική επιλογή, αλλά μεγάλες, όπως γράφει η Γένεσης. Φαίνεται ότι η φυσική επιλογή, έχει έναν μικρότερο ρόλο, μόνο στις ποικιλομορφίες μεταξύ των μελών τού ιδίου είδους. (Δες Παράρτημα 1).
γ. Στη Γένεση 1/α΄ «11… βλαστησάτω ἡ γῆ», «20.. ἐξαγαγέτω τὰ ὕδατα», «24… ἐξαγαγέτω ἡ γῆ», αναφέρεται: «ας γεννήσει η γη», ή «τα ύδατα» για την κάθε δημιουργούμενη ομάδα πλασμάτων. Αυτό περισσότερο ταιριάζει με δημιουργία μέσω εξέλιξης, παρά με ξαφνική δημιουργία.
Ας δούμε λοιπόν τι γράφει στην πραγματικότητα η Γένεση για τη δημιουργία των ζώων, όπως το ερμηνεύει ο Αλέξανδρος Καλόμοιρος στο βιβλίο του (σελ. 38 - 41). Πιστεύουμε ότι θα αφήσει άναυδους όσους ερμηνεύουν τη Γένεση με προχειρότητα και θέλουν να τη βάλουν να πει πράγματα που δεν λέει:
«Η Γένεση δεν είναι εγχειρίδιο Αστρονομίας ή Ζωολογίας. Τα έντομα δεν τα αναφέρει καθόλου, σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Ούτε μιλάει καθόλου για το τι έγινε στο εξώτερο σύμπαν. Αναφέρει, λακωνικά, μόνον τα ουσιώδη με λίγες λέξεις αποφασιστικής σημασίας.
Μόνον όταν η ζωή ανέβηκε από τη θάλασσα στην ξηρά, την πέμπτη μέρα, αρχίζει η Γραφή να γίνεται πιο λεπτομερής: «20 Καὶ εἶπεν ὁ Θεός· ἐξαγαγέτω τὰ ὕδατα ἑρπετὰ ψυχῶν ζωσῶν καὶ πετεινὰ πετόμενα ἐπὶ τῆς γῆς κατὰ τὸ στερέωμα τοῦ οὐρανοῦ. καὶ ἐγένετο οὕτως» (Γεν. Κεφ. α΄ 20). Η φράση «ἐξαγαγέτω τὰ ὕδατα» σημαίνει καθαρά μια διαταγή που δόθηκε στα νερά από το Θεό, να βγάλουν έξω στη γη κάτι που ήδη το είχαν μέσα τους, δηλαδή τα ερπετά. «Εξ΄ άγω» σημαίνει «οδηγώ κάτι πρός τα έξω». Τι έβγαλαν λοιπόν «τα ύδατα... επί της γης»; Τίποτε άλλο από αυτό που είχαν: Τα ψάρια. Με την εντολή του Θεού, ψάρια άρχισαν να βγαίνουν από τη θάλασσα στην ξηρά. Σιγά και παραπατώντας πάνω στα πτερύγιά τους και τις ουρές τους έβγαιναν μια έξω από το νερό και έμπαιναν ξανά πάλι μέσα.
Έτσι, τα ψάρια έδωσαν αμφίβια ερπετά την πέμπτη ημέρα της δημιουργίας. Αλλά δεν σταματούσε εκεί ο λόγος του Θεού. Έλεγε: ἐξαγαγέτω τὰ ὕδατα ἑρπετὰ ψυχῶν ζωσῶν καὶ πετεινὰ πετόμενα ἐπὶ τῆς γῆς κατὰ τὸ στερέωμα τοῦ οὐρανοῦ». Τα ψάρια δεν έδωσαν μόνον ερπετά, έδωσαν και «πετεινὰ πετόμενα ἐπὶ τῆς γῆς». Σύμφωνα με την Αγία Γραφή, τα πρώτα πετεινά, τα πρώτα πουλιά της πέμπτης μέρας είχαν άμεση σχέση με τα ερπετά που εξήγαγαν τα ύδατα. Ήταν, δηλαδή, ιπτάμενα ερπετά. (βλέπε και σελίδα Βιολογία)
Ψάρια, ερπετά, πουλιά, τρία ζωικά είδη πολύ όμοια μεταξύ τους στα ανατομικά και ζωολογικά τους χαρακτηριστικά. Και τα τρία δεν έχουν την ικανότητα να κυοφορούν τους απογόνους τους μέσα στο ίδιο τους το σώμα. Γεννούν αυγά μέσα στα οποία αναπτύσσονται οι απόγονοί τους, έξω από το σώμα της μητέρας τους.
«21 καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὰ κήτη τὰ μεγάλα» (Γεν. Κεφ. α΄ 21). Για ποια κήτη μιλάει εδώ η Γένεση; Ασφαλώς όχι γι’ αυτά που εμείς ονομάζουμε κήτη. Οι φάλαινες είναι πολύ αναπτυγμένα ζώα, που έχουν την ικανότητα να κυοφορούν τους απογόνους τους μέσα στο ίδιο τους το σώμα. Είναι, επομένως, θηλαστικά, ζώα της έκτης ημέρας. Εδώ μιλάει η Γραφή για άλλα κήτη, για τα τεράστια ερπετά, που ονομάζονται δεινόσαυροι.
Τα ζώα που περπατούν επάνω στη γη την έκτη μέρα δεν τα παρουσιάζει πια η Αγία Γραφή να έχουν σχέση με τη θάλασσα, αλλά με την ξηρά: «24 Καὶ εἶπεν ὁ Θεός· ἐξαγαγέτω ἡ γῆ ψυχὴν ζῶσαν κατὰ γένος, τετράποδα καὶ ἑρπετὰ καὶ θηρία τῆς γῆς κατὰ γένος. καὶ ἐγένετο οὕτως.» (Γεν. Κεφ. α΄ 24). «ἐξαγαγέτω ἡ γῆ».
Τα ερπετά και τα πετεινά, που εμφανίστηκαν επάνω στην ξηρά την πέμπτη μέρα, έχουν προέλευση τη θάλασσα. Τα έδωσε η θάλασσα, βγήκαν μέσα απ’ αυτήν. Τα «τετράποδα» και τα «θηρία της γης» και τα «ερπετά» της έκτης μέρας έχουν πια προέλευση την ξηρά, προήλθαν δηλαδή από ζώα που δεν ζούσαν πλέον μέσα στη θάλασσα, σαν αυτά της πέμπτης μέρας, αλλά επάνω στην ξηρά.
Τα ζώα της έκτης μέρας, τα «τετράποδα» της Αγίας Γραφής, είναι πολύ όμοια μεταξύ τους, αλλά πολύ διαφορετικά από τα ζώα της πέμπτης μέρας. Τα ζώα της πέμπτης μέρας μεγαλώνουν τα έμβρυά τους έξω από το σώμα τους. Τα ζώα της έκτης μέρας μεγαλώνουν τα έμβρυά τους μέσα στο σώμα τους. Η πέμπτη μέρα είναι η εποχή των ερπετών, η έκτη μέρα είναι η εποχή των θηλαστικών. Τα ερπετά, βέβαια, (και σ’ αυτά συμπεριλαμβάνονταν όπως είδαμε τα πουλιά που ήταν ιπτάμενα ερπετά), συνέχισαν να υπάρχουν την έκτη μέρα και να αναπτύσσονται μαζί με τα θηλαστικά. Όμως, μαζί με τα παλιά ερπετά, που είχαν στα πλευρά τους τέσσερα πόδια και σέρνονταν μ’ αυτά, υπήρχαν την έκτη μέρα κάτι άλλα ερπετά που δεν είχαν πια καθόλου πόδια και σέρνονταν χωρίς αυτά, τα φίδια.
«25 καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὰ θηρία τῆς γῆς κατὰ γένος, καὶ τὰ κτήνη κατὰ γένος αὐτῶν καὶ πάντα τὰ ἑρπετὰ τῆς γῆς κατὰ γένος αὐτῶν. καὶ εἶδεν ὁ Θεός, ὅτι καλά.» (Γεν. Κεφ. α΄ 25). «Θηρία», «κτήνη», «τετράποδα», «ερπετά της γής», τα ζώα της έκτης μέρας. «Τετράποδα» ονομάζει η Αγία Γραφή όλα τα θηλαστικά, «θηρία» ονομάζει τα σαρκοβόρα θηλαστικά και «κτήνη» τα φυτοφάγα. «Ερπετά της γής» ονομάζει τα ερπετά της ξηράς σε αντιδιαστολή πρός τα ερπετά της θαλάσσης, αυτά που ζούσαν στη θάλασσα και προήλθαν άμεσα από θαλάσσια ζώα, όπως ήταν τα ερπετά της πέμπτης μέρας.
Η πέμπτη δημιουργική ημέρα, συμπίπτει με τη Λιθανθρακοφόρο περίοδο, όπου πριν από 350.000.000 έτη βγήκαν στην ξηρά τα πρώτα αμφίβια, που ήταν πλήρως διαμορφωμένα τετράποδα «ερπετά». Συμπεριλαμβάνει επίσης την περίοδο ως και τη δημιουργία των πτηνών, στο Ιουράσιο του Μεσοζωϊκού, (τον καιρό των δεινοσαύρων), πριν από 150.000.000 περίπου χρόνια.
Η έκτη δημιουργική ημέρα με τα θηλαστικά, συμπίπτει με την περίοδο του Κρητιδικού, πριν από 100.000.000 έτη περίπου, ως σήμερα.
Πώς μπορούσε ο Μωυσής να γνωρίζει τη σωστή σειρά δημιουργίας πριν γίνει ο άνθρωπος; Μία ακόμα απόδειξη για την ύπαρξη τού Δημιουργού. Τέλος, αναφέρεται ο Μωυσής στη δημιουργία τού ανθρώπου, ως το τελικό επίτευγμα τής δημιουργίας Γέν. Κεφ. α΄ «26 καὶ εἶπεν ὁ Θεός· ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ’ εἰκόνα ἡμετέραν καὶ καθ’ ὁμοίωσιν, καὶ ἀρχέτωσαν τῶν ἰχθύων τῆς θαλάσσης καὶ τῶν πετεινῶν τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῶν κτηνῶν καὶ πάσης τῆς γῆς καὶ πάντων τῶν ἑρπετῶν τῶν ἑρπόντων ἐπὶ γῆς γῆς. 27 καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, κατ’ εἰκόνα Θεοῦ ἐποίησεν αὐτόν, ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς. 28 καὶ εὐλόγησεν αὐτοὺς ὁ Θεός, λέγων· αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε καὶ πληρώσατε τὴν γῆν καὶ κατακυριεύσατε αὐτῆς καὶ ἄρχετε τῶν ἰχθύων τῆς θαλάσσης καὶ τῶν πετεινῶν τοῦ οὐρανοῦ καὶ πάντων τῶν κτηνῶν καὶ πάσης τῆς γῆς καὶ πάντων τῶν ἑρπετῶν τῶν ἑρπόντων ἐπὶ τῆς γῆς.»
Σημειώσεις
[1] «Διά τούτο τελευταίος μετά τα βλαστήματα και τα βοτά κατεσκευάσθη ο άνθρωπος, οδώ τινι πρός το τέλειον ακολούθως προϊούσης της φύσεως» (Γρηγορίου Νύσσης, P.G. 44, 145).
[2] «Τελευταίον δε μετά πάν έμψυχον η Γραφή γεγενήσθαι λέγει τον άνθρωπον... επ’ αναγκαία τινι της τάξεως ακολουθία το τέλειον εν τελευταίοις βλέπων» (Γρηγορίου Νύσσης, P.G. 44, 148Β).
[3] «Εκ δύο των άκρων, του παντός την ύπαρξιν παρηνίξατο, τω μέν ουρανώ τα πρεσβεία της γενέσεως αποδούς, την δε γήν δευτερεύειν φάμενος τη υπάρξει. Πάντως δε και εί τι τούτων μέσον, συναπεγεννήθη τοις πέρασιν. 'Ωστε κάν μηδέν είπη περί των στοιχείων, πυρός και ύδατος και αέρος, αλλά σύ τη παρά σ’ αυτού συνέσει νόει, πρώτον μέν ότι πάντα εν πάσι μέμεικται, και εν γή ευρήσεις και ύδωρ και αέρα και πύρ» (Μ. Βασιλείου, Ομιλίαι εις την εξαήμερον ΄, Α8, ΕΠΕ 4, 46).
Ακολουθούν ορισμένες απόψεις Ελλήνων επιστημόνων, που αν και άγνωστες οι θρησκευτικές τους πεποιθήσεις και βεβαίως αδιάφορες, εντούτοις έχουν εννοήσει πως κάτι «δεν στέκει» με το ζήτημα της βιολογικής ζωής επί του πλανήτη Γη. Μερικοί αναζητούν εξωγήινη επέμβαση, όχι απαραίτητα βιολογικών όντων, για να δώσουν μια λογικοφανή εξήγηση, όμως και ο Θεός είναι το αυτό εξωγήινος και μάλιστα εξωσυμπαντικός.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΑΠΑΣ |
|
|
|
ΜΑΝΟΣ ΔΑΝΕΖΗΣ
|
ΠΑΝΤΑΣΗΣ ΠΑΡΑΣΤΕΡΓΙΟΥ |
|
|
Υπολογίζεται ότι ένα κύτταρο χρειάζεται τουλάχιστον 255 γονίδια για να μπορεί να επιβιώσει (δηλαδή να παίρνει ύλη κι ενέργεια από το περιβάλλον, να αναπαράγεται κ.λ.π.).Το απλούστερο γονιδίωμα στην Γη περιέχει 472 γονίδια (μύκητας).
Υπάρχουν 4 διαφορετικές βάσεις - μονομερή στην αλυσίδα του DNA (με αρχικά A, T, G, C).Μια μόνο πρωτεΐνη 100 αμινοξέων χρειάζεται 300 βάσεις DNA (ανά τρεις κωδικοποιούν ένα αμινοξύ). Οπότε υπάρχουν 4^300 = 4,15E+180 διαφορετικοί συνδυασμοί για μια ομάδα 300 αντικειμένων από 4 (όπως υπάρχουν και 10 μονοψήφιοι αριθμοί, 100 διψήφιοι, 1000 τριψήφιοι κοκ). Λέμε 10 εις την 180, όμως πόσο μεγάλος είναι αυτός ο αριθμός;
Νομίζω ότι δεν μπορεί κανείς ούτε καν να φανταστεί, αλλά ας κάνουμε μια προσπάθεια:
Ένας κύβος γεμάτος με 4,15E+180 άτομα υδρογόνου εφαπτόμενα έχει μήκος έδρας 1,61E+60 άτομα υδρογόνου (η κυβική ρίζα όπως αν έχει 8 άτομα θα έχει έδρα 2) ή: 1,61E+50 μέτρα 1 μέτρο=1,E+10 άτομα υδρογόνου ή: 1,70E+34 έτη φωτός 1 έτος φωτός =9,47E+15 μέτρα ή: 1,70E+29 διαμέτρους του Γαλαξία μας. Η διάμετρος του Γαλαξία μας=1,E+05 έτη φωτός Το ορατό Σύμπαν περιέχει 10^80 πρωτόνια και έχει ηλικία περίπου:15 δισεκατομμύρια έτη=4,73364E+17 δευτερόλεπτα Είναι «μεγάλο» το σύμπαν αν συγκριθεί με αυτήν την πληροφορία;
ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ!
Σήμερα πιστεύουμε ότι οι πρώτες μορφές ζωής εμφανίστηκαν επάνω στη Γη πριν από 3,3 δισεκατομμύρια χρόνια, ενώ η ηλικία της Γης υπολογίζεται από την αναλογία ουρανίου και μολύβδου στα πετρώματά της σε 4,5 δισεκατομμύρια έτη.
Αν αναλογιστούμε ότι για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα από την στιγμή τις δημιουργίας της Γης οι συνθήκες δεν ήταν κατάλληλες ώστε να ευνοηθεί η ανάπτυξη ζωής, μπορούμε με αρκετή βεβαιότητα να συμπεράνουμε ότι αυτή θα έπρεπε να δημιουργήθηκε σ' ένα χρονικό διάστημα ενός δισεκατομμυρίου ετών.
Ήταν όμως αυτό το χρονικό διάστημα αρκετό προκειμένου να δημιουργηθεί ζωή επάνω στην Γη;
Ειδικοί ερευνητές έχουν ήδη υπολογίσει ότι για να τοποθετηθούν στη σωστή τους θέση όλα τα αμινοξέα ενός απλούστατου έμβιου συστήματος πρέπει να επιτελεστούν περίπου 10^2.000.000 αντιδράσεις. κάθε αντίδραση, όμως, δεν μπορεί να γίνει σε χρόνο μικρότερο από 0,3 x 10^(-18) sec , γεγονός που σημαίνει ότι σε ένα δισεκατομμύριο χρόνια μπορούν να συμβούν μόνο 10^35 αντιδράσεις, αριθμός βέβαια ασυγκρίτως μικρότερος από τον απαιτούμενο αριθμό αντιδράσεων (10^2.000.000).
Αυτό σημαίνει ότι η ζωή πάνω στην Γη πρέπει να δημιουργήθηκε με έναν τρόπο που σήμερα δεν είμαστε σε θέση ακόμα να γνωρίζουμε.
(Πηγή: «ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑ, Εισαγωγή στην Αστροφυσική» (Β΄ τόμος) των επίκουρων καθηγητών του πανεπιστημίου Αθηνών Μάνου Δανέζη και Στράτου Θεοδοσίου.)
Σημείωση: 10^35 σημαίνει τον αριθμό 1 ακολουθούμενο από 35 μηδενικά. Δηλαδή 100.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000. Ο αριθμός 10^2.000.000 είναι το ίδιο μόνο που τώρα έχουμε 2.000.000 μηδενικά και, με συγχωρείτε, αλλά δεν πρόκειται να τον γράψω! Τέλος ο αριθμός 10^(-18) είναι ο 0,000000000000000001.
Τι θα έπρεπε να περιλάβη μια εισαγωγική ομιλία ενός συνεδρίου με ένα τόσο ευρύ και πολυσχιδές θέμα;
Τα εξωτερικά γνωρίσματα και τα επί μέρους συμβεβηκότα της παλαιάς και της σύγχρονης ειδωλολατρίας θα μας τα παρουσιάσουν αναμφίβολα οι ειδικώτεροι εμού εισηγητές. Σε μένα ας επιτραπή μόνο να επιμείνω στην συλλογή εκείνων των χαρακτηριστικών της σημείων που υποδεικνύουν την όπισθεν κρυπτόμενη δαιμονική παρουσία και πλάνη.
Πριν απ’ αυτά όμως με μια κάπως εκτεταμένη αναφορά στην Πατερική και μάλιστα την Νηπτική ερμηνεία της πτώσεως των πρωτοπλάστων επιτρέψτε μου να επιμείνω στην λατρεία των κτισμάτων και να ανιχνεύσω την πρώτη εκείνη εμφάνιση της ειδωλολατρίας στον κόσμο, μέσα στον ίδιο τον κήπο της Εδέμ, κάτω από την σκιά τού δένδρου της γνώσεως τού καλού και τού κακού.
«Ήταν εποχή που η ανθρώπινη φύση, στο πρόσωπο τού προπάτορά μας Αδάμ, ήταν απαθής και φυσικά μακριά από κάθε κακό, κοντά στον Θεό- θεωρούσε τον Θεό και απολάμβανε με ηδονή και θαυμασμό την δόξα τού κάλλους τού προσώπου Του, ως τρυφή άυλη, νοερή ουράνια, άφθαρτη. Πολλή χάρη έλουζε την ψυχή τού ανθρώπου και πολλές γνωστικές θεωρίες και ανατάσεις προς τον Θεό πλημμύριζαν τον θεόμορφο νου του, και μέσα στον αισθητό παράδεισο απολάμβανε τον νοητό. Και, για να περιγράψω κάπως εκείνη την μακάρια ζωή, ήταν ενωμένος αληθινά με τον εαυτό του και με τον Θεό, όσο έμενε μέσα στον εαυτό του. Και ακολούθως, όντας μέσα στον Θεό, ήταν σταθεροποιημένος σ’ αυτήν την ένοειδη και πραγματικά θεοειδή κατάσταση, που ήταν άλλωστε και πολύ φυσικό, αφού είχε πλασθή κατ’ εικόνα Θεού. Αλλά τούτα βέβαια ήταν -εν συντομία- τα αγαθά που είχε λάβει από τον Θεό.
Στον εχθρό όμως της ευτυχίας και της δόξας μας, τον μιαρό δαίμονα, που ήταν χτυπημένος από τον φθόνο, αυτό το πράγμα ήταν ανυπόφορο -αλλά και πώς να μην ήταν; Αυτός λοιπόν ο πανώλεθρος έκανε το παν για να εξαπάτηση και να απομακρύνη την ελπίδα μας με δήθεν αγαθές σκέψεις, αναρριπίζοντας την επιθυμία μας για θέωση υψηλότερη από εκείνη που είχαμε, και διαβάλλοντας, αυτός ό πρωτεργάτης της κακίας, την ειλικρίνεια της εντολής τού Θεού (1). Από αυτήν λοιπόν την απάτη πάθαμε εκείνη την ελεεινή καταστροφή και γίναμε εξόριστοί του Θεού και της θείας τρυφής (2). Ξεπέσαμε ελεεινά από την ένοειδη και νοερή πνευματική ζωή και από την δυνατότητα να θεωρούμε το πρόσωπο τού Θεού και να λαμπρυνώμαστε αλλοιούμενοι από την ακτίνα τού θείου κάλλους, και βρεθήκαμε, ως μη ώφελε, μοιρασμένοι και διασπασμένοι σε πολλά πράγματα, να χαιρώμαστε ανάρμοστα με αυτήν την διασπασμένη ζωή και τις ετερότητές της. Φτάσαμε μάλιστα, αντί να πιστεύουμε στην μόνη Τρισυπόστατη Θεότητα, να δημιουργήσουμε πολλούς και διάφορους θεούς, που δεν ήταν πραγματικοί θεοί, αλλά απατηλοί και ολέθριοι και εχθρικοί δαίμονες» (3).
Διάλεξα το ανωτέρω χαρακτηριστικό απόσπασμα του Πατριάρχου Καλλίστου από την Φιλοκαλία, το όποιο, ενώ συνοψίζει την ησυχαστική διδασκαλία των Νηπτικών Πατέρων περί της προπτωτικής καταστάσεως των πρωτοπλάστων με την διαρκή θεωρία τού Θεού και την κυκλική κίνηση τού νοός, φτάνει μέχρι το έσχατο αποτέλεσμα της Πτώσεως, δήλ. την λατρεία των κτισμάτων και την πολυθεΐα, την οποία και ταυτίζει με την δαιμονολατρία.
Αλλ’ ας τα δούμε λίγο με την σειρά. Ο Αδάμ ως διφυές δημιούργημα τού Θεού εκ σώματος και λογικής ψυχής μετείχε κατά τον άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό και τού αίσθητου παραδείσου και τού νοητού (4). Δηλαδή έβλεπε και αισθανόταν και τα υλικά - αισθητά δημιουργήματα τού Θεού (ζώα - φυτά - πέτρες - φυσικά φαινόμενα κ.λπ.) και τα άυλα και νοερά (αγγέλους και δαίμονες). Και η μεν μέθεξις τού αισθητού παραδείσου συνίστατο στο «να εργάζεται και να φυλάττη» (5) -από ποιούς άραγε;- κατ’ εντολήν τού Θεού τα φυτά και τα ζώα τού Παραδείσου (στα οποία μάλιστα έδωσε και ονόματα). Όμως η προσοχή και η αγαπητική διάθεση της ψυχής του δεν έμενε προσκολλημένη σ’ αυτά, αλλά βλέποντας και θαυμάζοντας συνεχώς την πανσοφία και την πρόνοια τού Θεού στά αισθητά κτίσματα στρεφόταν πάλι προς τον Κτίστη, τον οποίο συνεχώς ποθούσε και δόξαζε μαζί με τους νοερούς αλλά θεατούς και αναγνωρίσιμους σ’ αυτόν Αγγέλους. Και κατά τις συχνές εμφανίσεις τού Θεού προς αυτόν συνομιλούσε μαζί Του και δεχόταν, από Εκείνον μόνο, κάθε αληθινή γνώσι και έλλαμψι, όντας ακόμη ατελής και προοδεύοντας σιγά-σιγά, κατά το μέτρο της πίστεως και υπακοής του.
Η στάσις λοιπόν και ο αιχμαλωτισμός του νου από τα αισθητά αντικείμενα (και κατά πρώτο λόγο από το ίδιο το ανθρώπινο σώμα), χωρίς ταυτόχρονη αναγωγή και ανάταση προς τον Δημιουργό, ήταν κάτι το άγνωστο για τους πρωτοπλάστους. Για να το πούμε λίγο πιο πεζά και κατανοητά: Έβλεπαν, άκουγαν, μύριζαν, άγγιζαν, αλλά δεν πολυπρόσεχαν, δεν κοντοστέκονταν, δεν επιθυμούσαν, δεν ερευνούσαν, δεν προσπαθούσαν να κατανοήσουν μόνοι τους τα αισθητά αντικείμενα. Όλη η γνωστική και επιθυμητική διάθεση της ψυχής τους τα προσπερνούσε και στρεφόταν προς τον Θεό, από τον Οποίον και περίμεναν και δέχονταν κάθε πληροφορία και γνώση, τόσο για τα αυλα όσο και για τα υλικά.
Μια από τις πρώτες τέτοιες πληροφορίες (πληροφορία-εντολή), που έλαβαν από τον Θεό για υλικό-αισθητό πράγμα, ήταν αυτή περί τού δένδρου της γνώσεως τού καλού και τού κακού: από δε τού ξύλου τού γινώσκειν καλόν και πονηρόν, «οὐ φάγεσθε ἀπ’ αὐτοῦ· ᾗ δ’ ἂν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ’ αὐτοῦ, θανάτῳ ἀποθανεῖσθε.» (6).
Δεν θα διεξέλθω εδώ ολόκληρη την γνωστή βιβλική διήγηση της πτώσεως, την οποία άλλωστε αναλύει με αριστοτεχνικό τρόπο ο ιερός Χρυσόστομος (7) και άλλοι Πατέρες. Θα επιμείνω μόνο στα εξής σημεία:
1. Προτού καν συγκατατεθή η Εύα στην ύπουλη διαβολή τού όφεως και προχώρηση στην έμπρακτη παρακοή της εντολής τού Θεού, η πρώτη «λανθασμένη κίνηση» που έκανε ήταν να ακούση με προσοχή, να σταματήση δήλ. ο νούς της και να αιχμαλωτισθή από τον παράξενο ψίθυρο ενός κτίσματος, φρονιμωτάτου (8) μέν και ημέρου (του όφεως), που ψιθύριζε όμως για πρώτη φορά ανθρώπινα λόγια και διεκδικώντας αποκλειστικά την προσοχή της αναφερόταν στον Θεό σε τρίτο πρόσωπο, σαν Εκείνος να μην ήταν παρών. Αυτό, σύμφωνα με όσα είπαμε πιο πάνω, συνιστά την πρώτη καταγεγραμμένη, θα λέγαμε, ευθεία κίνηση και προσκόλληση τού νου των πρωτοπλάστων σε κτίσμα, την πρώτη καταγεγραμμένη διάσπαση της κυκλικής κινήσεως του νου προς τον Θεό. (Καθόλου βέβαια απίθανο να προϋπήρξαν και άλλα τέτοια συμβάντα, που όμως δεν ωδήγησαν στην έμπρακτη παρακοή).
Επίσης ας σημειώσουμε εδώ την πρώτη καταγεγραμμένη εμφάνιση τού Διαβόλου υπό μορφήν ζώου.
2. «καὶ εἶδεν ἡ γυνή, ὅτι καλὸν τὸ ξύλον εἰς βρῶσιν καὶ ὅτι ἀρεστὸν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἰδεῖν καὶ ὡραῖόν ἐστι τοῦ κατανοῆσαι» (9). Στο σημείο αυτό κυρίως επιμένει ολόκληρη η Πατερική ερμηνεία. Ο αιχμαλωτισμός τού νου στην ωραία όψη τού καρπού και στο δέλεαρ τού κατανοήσαι, τού να κατανόηση δηλ. η Εύα την φύση και αξία τού καρπού από μόνη της, ανεξαρτήτως και αντιθέτως με την προειδοποίηση τού Θεού, ήταν το αποφασιστικό και χαρακτηριστικό βήμα προς την τελική Πτώση των πρωτοπλάστων: η αιχμαλωσία των αισθήσεων στα κτιστά και η γοητεία της αυτόνομης και ανεξάρτητης από τον Θεό γνώσης.
Ας σημειώσουμε εδώ ότι ο Αδάμ περνά κι αυτός από τα ίδια στάδια δελεασμού των αισθήσεων και της γνώσης τού απαγορευμένου καρπού, με την έξης όμως διαφορά: Αυτουνού ο νους αιχμαλωτίζεται πρώτα από ένα άλλο κτίσμα, την Εύα, που μίλα ωσεί απόντος τού Θεού και παρακινεί σε παράβαση της εντολής Του.
3. Θα πή κάποιος: «Καλά όλα αυτά τα νηπτικά έως εδώ, που είναι όμως η ειδωλολατρία;» - Κατά τους Πατέρας η εγκατάλειψη της αδιάλειπτης ενατένισης και μνήμης τού Θεού (με αλλά λόγια, της αδιάλειπτου προσευχής) (10), η στροφή του νου προς τα κτίσματα και η ακόλουθη αποκλειστική αποστροφή προς σ’ αυτά προς ικανοποίηση των αναγκών και επιθυμιών του, χωρίς παράλληλη μνήμη, ευχαριστία, δοξολογία τού Θεού, είναι το πρώτο στάδιο της ειδωλολατρίας. Γι’ αυτό άλλωστε και την εναπόθεση της ανθρώπινης ελπίδος στα υλικά μόνο πράγματα, δηλ. την πλεονεξία, ο Απόστολος Παύλος την ονομάζει ειδωλολατρία (11). Στην μετέπειτα κατάσταση της πλήρους αποξενώσεως τού ανθρώπου από τον αληθινό Θεό και του ακόλουθου σκοτισμού του νου του, τα υλικά κτίσματα που ικανοποιούν τις ανάγκες και επιθυμίες του παίρνουν την θέση θεού, γίνονται θεότητες με αντίστοιχα ονόματα (Γαία, Ουρανός, Έρως κ.λπ.) και οι δαίμονες που διεγείρουν τις αντίστοιχες επιθυμίες και πάθη κρύβονται πίσω από τα ονόματα των νέων θεοτήτων. Ο δαίμων π.χ. τού φόνου λέγεται Άρης, της πορνείας Αφροδίτη, της κλοπής Έρμης κ.ο.κ. (12.)
4. Όμως αυτό που εννοεί κυρίως η Αγία Γραφή με την λέξη ειδωλολατρία είναι η πολυθεΐα: «οὐκ ἔσονταί σοι θεοὶ ἕτεροι πλὴν ἐμοῦ.» (13). (Κατά την ειδωλολατρική αντίληψη το είδωλο-ξόανο δεν ήταν το ίδιο θεός, αλλά ομοίωμα της αντίστοιχης θεότητας, που ήταν μια αθάνατη, άυλη οντότητα, όχι πανταχού παρούσα, και κατοικούσε ή σύχναζε μέσα στόν συγκεκριμένο ναό και είδωλο. Η ονομασία «ειδωλολάτρης» θεωρείται υποτιμητική και από τους παλαιούς και από τους σημερινούς αυτοαποκαλούμενους «Έλληνες εθνικούς»).
Πότε ακούγεται όμως για πρώτη φορά η έννοια της πολυθεΐας στόν κόσμο; «καὶ εἶπεν ὁ ὄφις τῇ γυναικί· οὐ θανάτῳ ἀποθανεῖσθε· 5 ᾔδει γὰρ ὁ Θεός, ὅτι ᾗ ἂν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ’ αὐτοῦ, διανοιχθήσονται ὑμῶν οἱ ὀφθαλμοὶ καὶ ἔσεσθε ὡς θεοί, γινώσκοντες καλὸν καὶ πονηρόν.». (14) Γνωρίζοντας ο Διάβολος ότι ο άνθρωπος είναι πλασμένος από τον Θεό κατ’ εικόνα και κατ’ ομοίωσίν Του και ότι με την συνεχή θεωρία και μνήμη τού Θεού ήθελε να βρίσκεται πάντοτε μαζί Του και να Τού ομοιάζη, τον δελεάζει με την απατηλή ελπίδα της ισοθεΐας, δηλ. της ανύπαρκτης θέωσης εκτός και μακράν τού Θεού: «ἔσεσθε ὡς θεοί, γινώσκοντες καλὸν καὶ πονηρόν». Να λοιπόν οι έτεροι θεοί πλην του Ενός. Αλλά και ο καρπός τού δένδρου που είχε την (μαγική - το λέω ήδη εδώ) δύναμη να χαρίζη θεϊκές ιδιότητες και ό όφις που το γνώριζε αυτό, δεν ήταν άραγε κι αυτοί ως θεοί; Όλα τα κύρια σημεία της πολυθεΐας και ειδωλολατρίας βρίσκονται σπερματικώς ήδη εδώ: θεοί - κτίσματα αθάνατα μεν, αλλά όχι δημιουργοί του κόσμου (Προσοχή! Βρισκόμαστε ακόμη ένα βήμα πριν από την πτώση: Ή Εύα και η φύσις όλη δεν γνωρίζουν ακόμη τον θάνατο και την φθορά).
- ελπίδα αθανασίας παρά την παρακοή και την πτώση και μακριά από τον αληθινό Θεό {«καὶ εἶπεν ὁ ὄφις τῇ γυναικί· οὐ θανάτῳ ἀποθανεῖσθε·»),
- άψυχα (μαγικά - το ξαναλέω) αντικείμενα που χαρίζουν θεϊκές δυνάμεις και μάλιστα την πολυπόθητη γνώση των αγνώστων μυστηρίων, - πρόσληψη μορφής ζώου από δήθεν θεότητα-δαίμονα, - δήθεν αποκαλυπτικό μαντικό λόγο υπό μορφήν φυσικού ήχου. (Φαντασθείτε τον ψιθυρισμό τού όφεως σαν κάτι αντίστοιχο με το θρόισμα των φύλλων της Ιερής βαλανιδιάς στην Δωδώνη ή το κελάρυσμα της Κασταλίας πηγής στους Δελφούς).
5. Ας επιστρέψουμε όμως για τελευταία φορά στην βιβλική διήγηση: Τι σημαίνει διανοιχθήσονται υμών οι οφθαλμοί, και εσεσθε ως θεοί γινώσκοντες καλόν και πονηρόν; Η παράθεση της φράσεως γινώσκοντες καλόν και πονηρόν μετά την λέξη ως θεοί δείχνει ότι εδώ πρόκειται για μια θεϊκή ιδιότητα την οποία ό όφις προτείνει ύπουλα στους πρωτοπλάστους να αντιποιηθούν. Δήλ. το εσεσθε ως θεοί γινώσκοντες καλόν και πονηρόν σημαίνει ότι «θα γίνετε σαν τον Θεό παντογνώστες και θα ορίζετε πλέον εσείς μόνοι σας με την δικιά σας ανεξάρτητη γνώση (15) και χωρίς Εκείνον τι είναι καλό και τι είναι κακό» (16). Νά άλλο ένα βασικό χαρακτηριστικό της πολυθεΐας-ειδωλολατρίας: Η αντιποίηση και υπόκριση της παντογνωσίας τού Θεού από τους πονηρούς δαίμονες-θεότητες, που την προσφέρουν κατά περίπτωση και με το αζημίωτο στους κοινούς θνητούς, με μάντεις και χρησμούς και μυστηριακές τελετές που αποκαλύπτουν την κατάσταση νεκρών συγγενών και φίλων ή την μετά θάνατον τύχη των ίδιων των μυστών (Ελευσίνια, Ορφικά μυστήρια κ.λπ.).
Στο σημείο αυτό έχουμε και το πρώτο σπέρμα τού γνωστικισμού, που λατρεύει την γνώση και είναι κάτι μεταξύ μυστηριακής θρησκείας, φιλοσοφίας και αιρέσεως, και φτάνει μέχρι τις μέρες μας υπό την μορφή τού τεκτονισμού και των συναφών μυστικών εταιρειών και ταγμάτων. Μήπως όμως κι αυτό το ως θεοί γινώσκοντες καλόν και πονηρόν δεν είναι η κρυφή και άνομη επιθυμία τού θνητού ειδωλολάτρη για ανεξαρτησία από κάθε ηθικό νόμο, τέτοια που την έχουν μόνο οι αθάνατοι ψευτοθεοί του, με τα πάμπολλα αισχρά κατορθώματα, τις έριδες, συνομωσίες και επιορκίες τους;
6. «ὅτι πάντες οἱ θεοὶ τῶν ἐθνῶν δαιμόνια, ὁ δὲ Κύριος τοὺς οὐρανοὺς ἐποίησεν» (17). Είναι διάχυτη στην Αγία Γραφή -κυρίως στην Παλαιά Διαθήκη- αλλά και στα συναξάρια των Αποστόλων και τους αποστολικούς Πατέρες και Απολογητές, η γνώμη ότι οι θεοί της πολυθεΐας είναι δαίμονες, που άλλοτε φοβίζουν και άλλοτε δήθεν ευεργετούν τους ανθρώπους και τους αναγκάζουν έτσι να εξασφαλίζουν την εύνοιά τους με τελετές και θυσίες και πολύ συχνά ανθρωποθυσίες. «ἔθυσαν δαιμονίοις καὶ οὐ Θεῷ» (18). «ἔθυσαν τοὺς υἱοὺς αὐτῶν καὶ τὰς θυγατέρας αὐτῶν τοῖς δαιμονίοις» (19). Λόγος που το κάνουν αυτό οι δαίμονες είναι για να τιμώνται οι ίδιοι ως θεοί, κατά το παράδειγμα τού αρχηγού τους Εωσφόρου, ο όποιος φαντασθείς ισοθεΐα τους παρεκίνησε όλους σε επανάσταση κατά τού Θεού. Αυτό εξηγεί πάρα πολλά φαινόμενα της παλαιάς και της σύγχρονης ειδωλολατρίας, μεταξύ των οποίων το γεγονός ότι οι λεγόμενοι θεοί συχνά μάχονται μεταξύ τους (όπως μαρτυρείται σε κάποιες γεροντικές διηγήσεις και για τα δαιμόνια), έχουν σαφή προσωπικότητα και ειδική χαρακτηρολογία, βάσει της οποίας, παρά τις διαφορετικές ονομασίες από χώρα σε χώρα, στο τέλος αντιστοιχίζονται με τον συγκρητισμό. Επίσης το ότι μαντεύουν, δηλ. ως ασώματα όντα που είναι, προλέγουν κατ’ εκτίμηση το άμεσο μέλλον κ.λπ. Όταν οι σύγχρονοι ελληνίζοντες εθνικοί ερωτώνται αν είναι σατανολάτρες απαντούν με την εξής σοφιστεία: «Μα ό Σατανάς δεν αποτελεί μέλος τού αρχαιοελληνικού ή τού ελληνιστικού πανθέου. Είναι οντότης Ιουδαιοχριστιανική και εμείς τον αγνοούμε». Αν ζούσε όμως σήμερα ο Απόστολος Παύλος, θα τους απαντούσε ότι αυτός ο Σατανάς είναι ό «άγνωστος θεός» τους, διότι ό Χριστός πλέον είναι γνωστός σε όλο τον κόσμο και αυτοί εν γνώσει τους Τον απορρίπτουν και Τον πολεμούν. Οι σύγχρονοι επίδοξοι αναστηλωτές της εθνικής ελληνιστικής θρησκείας δεν είναι παρά απλοί ρομαντικοί αρχαιοελληνιστές ή δόλιοι προπαγανδιστές της Νέας Εποχής, που ούτε τηρούν σωστά ούτε μπορούν να πετύχουν αυτό που επαγγέλλονται. Η αρχαιοελληνική θρησκεία ήταν λατρεία δημόσια των τοπικών θεοτήτων με αιματηρές θυσίες ζώων, υποχρεωτική για όλους τους πολίτες. (Γι’ αυτό άλλωστε έγιναν και οι διωγμοί κατά των Χριστιανών). Όμως «χαμαὶ πέσε δαίδαλος αὔλα· οὐκέτι Φοῖβος ἔχει καλύβαν, οὐ μάντιδα δάφνην, οὐ παγᾶν λαλέουσαν, ἀπέσβετο καὶ λάλον ὕδωρ» (20). Η παγκόσμιος σταυρική θυσία τού Χρίστου κατήργησε τις αιματηρές θυσίες των ειδώλων, και ό Διάβολος βρήκε από τότε άλλους πολλούς τρόπους, για να πολεμά την σωτηρία των ανθρώπων.
Είθε ή αγάπη και ή ευσπλαγχνία του Ενός Τριαδικού Θεού να γλυτώνη από τα δίχτυα εκείνους τους ειλικρινείς και γνήσιους αναζητητές της Αληθείας.
|
|
Κατά τους Πατέρας ή εγκατάλειψη της αδιάλειπτης ενατένισης και μνήμης τού Θεού (με άλλα λόγια της αδιάλειπτου προσευχής), ή στροφή τού νού προς τα κτίσματα και η ακόλουθη αποκλειστική αποστροφή προς σ’ αυτά προς ικανοποίηση των αναγκών και επιθυμιών του, χωρίς παράλληλη μνήμη, ευχαριστία, δοξολογία τού Θεού, είναι η απαρχή της λατρείας των κτισμάτων, της ειδωλολατρίας, η οποία καταδικάζεται από την Παλαιά Διαθήκη κυρίως ως πολυθεΐα. Τα σπέρματα της βρίσκονται στην ίδια την πτώση των πρωτοπλάστων, όπου για πρώτη φορά υποβάλλονται από τον διάβολο στους πρωτοπλάστους οι έννοιες της ισοθεΐας και πολυθεΐας διά της απατηλής αποδόσεως θείων ιδιοτήτων και ενεργειών στον απαγορευμένο καρπό και κατά συνεκδοχήν στον γνωρίζοντα και αποκαλύπτοντα αυτά Διάβολο. Έκτοτε η προσπάθεια τού Διαβόλου και των πεσόντων αγγέλων είναι να σφετερισθούν την θέση τού Θεού έναντι των ανθρώπων, υπό την μορφή πολλών θεοτήτων με χαρακτήρες και ονόματα κτισμάτων και των σχετικών με αυτά αναγκών και επιθυμιών τού ανθρώπου, ως δήθεν εξουσιασταί αυτών των κτισμάτων και εκπληρωταί των αντιστοίχων ανθρωπίνων επιθυμιών.
Άρα κατά την Παλαιά Διαθήκη και τους Πατέρας ή ειδωλολατρία είναι δαιμονολατρία και οι σύγχρονοι επίδοξοι αναστηλωτές της αρχαιοελληνικής θρησκείας είναι συνειδητώς ή ανεπιγνώστως νεοεποχικοί προπαγανδιστές της λατρείας τού Διαβόλου.
Πηγή: Φαινόμενα Νεοειδωλολατρίας, Δωδεκαθεϊσμός - Υποτίμηση Παλαιάς Διαθήκης - Ολυμπιακοί Αγώνες, Εταιρία Ορθοδόξων Σπουδών, Πρακτικά Επιστημονικού Συνεδρίου Θεσσαλονίκη 25-27 Μαΐου 2003, Εκδόσεις Θεοδρόμια, Θεσσαλονίκη 2004, σσ. 49-59
Σημειώσεις
1. Γέν. 3, 4-5
2. Γέν. 3, 23-24
3. Καλλίστου Καταφυγιώτου (Αγγελικούδη), Περί Θείας Ενώσεως και Βίου Θεωρητικού ός΄, Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών, τόμ. Έ΄, σ. 41.
4. Ιωάννου Δαμασκηνού, Έκδοσις Ακριβής της Ορθοδόξου πίστεως, β΄ (11) 25 - (12) 22 και β΄ (30) 44, Ε.Π.Ε., τόμ. 1, σσ. 200-213 και σ. 270 κ.έ. (Ιδιαιτέρως σ. 273).
5. Γέν. 2, 15.
6. Γέν. 2, 17.
7. Εις την Γένεσιν, Ομιλία ίζ΄-ιη΄, Ε.Π.Ε., τόμ. 2, σσ. 408 κ.έ.
8. Γέν. 3, 1.
9. Γέν. 3, 6.
10. Νούς Θεω συναπτόμενος και αύτω έγχρονιζων διά προσευχής και αγάπης, σοφός γίνεται και αγαθός... τούτου δε αναχωρών, ή κτηνώδης γίνεται φιλήδονος γεγονώς, ή θηριώδης, διά ταύτα τοίς ανθρώποις μαχόμενος. (Μαξίμου Ομολογητού, Περί αγάπης κεφαλαίων εκατοντάς δευτέρα, νβ΄, Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών, τόμ. Β΄, σ. 21.
11. Έφ. 5, 5· Κόλ. 3, 5.
12. Και ό σημερινός άνθρωπος, συνειδητά η ασυνείδητα, δεν είναι άμοιρος αυτής της ειδωλοποίησης των παθών του: Και γίνεται ένα παρόμοιόν της ειδωλολατρικής εποχής. Ετότε, όταν ύβριζες τα είδωλα, σε ελιθοβόλουν και κακήν κακώς σε εθανάτωνον. Και τώρα το κάθε πάθος επέχει θέσιν ειδώλου. Και, αν ελέγξης και κατακρίνης το πάθος που βλέπεις ό καθείς να νικάται, όλοι φωνάζουν: Λιθοβολήστε τον διότι ύβρισεν τους θεούς μας! (Γέροντος Ιωσήφ (Ησυχαστού), Επιστολή ιά΄, Έκφρασις Μοναχικής Εμπειρίας, Ιερά Μονή Φιλόθεου 19924, σ. 93).
13. Έξοδ. 20, 3.
14. Γέν. 3, 4-5.
15. βλ. Αρχιμ. Ιωηλ Γιαννακοπουλου, Η Παλαιά Διαθήκη κατά τους Ο΄, Ο.Χ.Α. «Λυδία» 1986, τόμ. Ά΄, σσ. 56-57.
16. Η ερμηνεία της ονομασίας τού δένδρου της γνώσεως τον καλού και τού κακού είναι δύσκολη υπόθεση και συχνά καταλήγει στην υπόθεση ότι το δένδρο αυτό ωνομάστηκε έτσι εκ τού αποτελέσματος, δήλ. από το ότι οι πρωτόπλαστοι γνώρισαν πλέον με την πείρα των αποτελεσμάτων της παραβάσεως τι είναι αμαρτία και τι όχι. Φαίνεται όμως ότι ή ονομασία αυτή προέρχεται από την ψευδή εκείνη ιδιότητα που τού απέδωσε ο Διάβολος, για να εξαπάτηση τους πρωτοπλάστους: τού δένδρου της δήθεν γνώσεως τού καλού και τού κακού. Κατά τα αλλά ήταν ένα απλό δένδρο -πιθανόν συκή- και ή απαγόρευση τού Θεού δεν είχε να κάνη με κάποια θανατηφόρα δήθεν φύση τού καρπού τού δένδρου, αλλά δόθηκε σαν άσκηση υπακοής και συνεχούς μνήμης τού Θεού στους πρωτοπλάστους, ώστε μέσω της εντολής και αντικρύζοντας κάθε λίγο στό μέσο του παραδείσου το δένδρο εκείνο να μη φθάσουν ποτέ στην κατάσταση της πλήρους λήθης και απομακρύνσεως από Αυτόν (Ιω. Χρυσοστόμου, Εις την Γένεσιν, Ομιλία ίς΄, κέφ. έ΄, Ε.Π.Ε., τόμ. 2, σ. 428).
17. Ψάλμ. 95, 5.
18. Δεύτ. 32, 17.
19. Ψάλμ. 105, 36.
20. Ιωάννου Δαμασκηνού, Υπόμνημα... τού πάθους τού αγίου και ενδόξου μεγαλομάρτυρος και θαυματουργού Αρτεμίου, κέφ. λέ, στ. 36-38, Ε.Π.Ε., τόμ. 5, σ. 370.
«καὶ νῦν μή ποτε ἐκτείνῃ τὴν χεῖρα αὐτοῦ καὶ λάβῃ ἀπὸ τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς καὶ φάγῃ καὶ ζήσεται εἰς τὸν αἰῶνα.»
Εξαπέστειλε λοιπόν, Κύριος ο Θεός τον Αδάμ εκ του Παραδείσου «μή ποτε ἐκτείνῃ τὴν χεῖρα αὐτοῦ καὶ λάβῃ ἀπὸ τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς καὶ φάγῃ καὶ ζήσεται εἰς τὸν αἰῶνα.». Δεν θα υπήρχε πιο δυστυχισμένο πλάσμα από ένα πλάσμα νεκρό πνευματικά και αθάνατο σωματικά, που θα περιέφερε την πνευματική του γυμνότητα και το κενό της ψυχής του στους αιώνες.
Ο Θεός έδιωξε τον Αδάμ από τον Παράδεισο για να μη συγκαλυφθεί το φοβερό γεγονός του πνευματικού θανάτου που έφερε στον άνθρωπο η εχθρότητά του προς τον Θεό. Για να μην ξεγελάσει τον άνθρωπο η παραδείσια τρυφή και η αθανασία και δεν καταλάβει ότι έχασε το κυριότερο που είχε μέσα στον Παράδεισο: Τον ίδιο τον Θεό, το ασύγκριτο και άπειρο αγαθό, που κανένα δημιούργημά του, οσοδήποτε τέλειο, δεν μπορεί να αντικαταστήσει, και που δίνει νόημα και χάρη σε όλα τα δημιουργήματα του Παραδείσου. Επέτρεψε ο Θεός τον θάνατο και την διάλυση του σώματος σαν απτή εικόνα του θανάτου της ψυχής, που είναι αόρατος στα πεσμένα μάτια των ανθρώπων.
Αυτή η συνειδητοποίηση της μηδαμινότητάς μας είναι προϋπόθεση της δίψας για τη σωτηρία μας. Ο άνθρωπος έπρεπε, σαν ελεύθερο ον, να είναι συνεργάτης του Θεού στην απολύτρωση και η σωτηρία έπρεπε να έλθει σαν απάντηση στον πόθο του ανθρώπου. Έτσι η εξορία από τον Παράδεισο και η απομάκρυνση από το δένδρο της ζωής εντάσσεται στην Οικονομία της Σωτηρίας.
Δεν θα καταλάβουμε ποτέ το μυστήριο της Οικονομίας της Σωτηρίας, αν δεν αντιληφθούμε ότι ο βαθύτερος σκοπός είναι η αλλαγή του ανθρώπου και όχι η αλλαγή του Θεού, ότι αυτό που επιδιώκεται είναι η γιατρειά του ανθρώπου και όχι η ικανοποίηση κάποιας ανθρωπομορφικής Θεϊκής δικαιοσύνης. Η οικονομία της Σωτηρίας δεν επιδιώκει την καταλλαγή του Θεού προς τους ανθρώπους με τιμωρίες και εξιλαστήριες θυσίες που ικανοποιούν δήθεν τη δικαιοσύνη Του. Όλα γίνονται για τη γιατρειά του ανθρώπου και για την επάνοδό του στο δρόμο που οδηγεί στην ομότιμη συμμετοχή στη Θεία Ζωή, που ονομάζεται θέωση.
Αριστερά: Βλάσσης Γ. Ρασσιάς, «Ες Έδαφος Φέρειν…Υπέρ της των Ελλήνων νόσου/3», β΄ έκδοση επαυξημένη, Εκδ. Ανοικτή Πόλη
Μέσο:: Ξύλινο κεφάλι προχριστιανικού ξόανου σλαβικού θεού, που ανακαλύφθηκε σε λίμνη της Πολωνίας «θύμα» του εχριστιανισμού των Σλάβων. (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 42, άρθρο «Η Ελληνική συμβολή στον εκπολιτισμό ‘πασών των Ρωσιών, Βασίλης Μισύρης σ. 73)
Δεξιά: Ξόανα των Σαμόα (Πηγή Φώτο: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 25, άρθρο «Οι Διάλεκτοι του Συμπλέγματος των νήσων
Βάση των ανωτέρω είναι χρήσιμο να εννοηθούν απόλυτα ορισμένες αλήθειες προς διαλεύκανση πράξεων, τακτικών και καταστάσεων:
1. Ο Ιησούς προσπάθησε να επιτύχει όλα εκείνα εις τα οποία απέτυχε ο Αδάμ και η Εύα, δηλαδή την θέωση του ανθρώπου.
2. Διαφαίνεται η σημασία της προσευχής εις τον Θεό, ως επαναφορά της κίνησης του ανθρωπίνου νου από τα κτιστά εις το άκτιστο. Εις την προσευχή αντιτίθενται σχεδόν άπασοι οι αισθητοί πειρασμοί, τους οποίους ο ενασχολούμενος πρέπει να μάθει να ξεπερνάει σιγά σιγά. Οι νεοειδωλολάτρες διαρκώς αντιπροτείνουν στην προσευχή την ύλη και συνεπώς τα αισθητά, ως άλλοι «διάβολοι», επιθυμώντας την προσκόλληση του ανθρωπίνου νου εις τα υλικά αγαθά και μόνο. Οι δε θεοί τους, όντας υλικοί κατά τις διδασκαλίες τους, φυλακίζουν περισσότερο τον άνθρωπο σε αυτά, σκλαβώνουν και πλανούν παρά ελευθερώνουν προς συνάντηση του Πνεύματος του Θεού.
3. Οι προσπάθειες αποβολής της σημασίας των αισθητών δια μέσω νηστειών και εγκρατειών, παράλληλα και με την προσευχή, οδηγούν εις την ενατένιση ξανά του Θεού, όπως αυτή τελούνταν προπτωτικά. Ακράτεια, γαστριλαιμαργίες, τάση για διαρκή υλική «ευτυχία» απομακρύνουν από τον Θεό και δυσχεραίνουν την θέωση,
4. Απόρριψη του ηθικού νόμου του Θεού (εν αρχή 10 εντολές και μετά την Κ.Δ.) με παράλληλη αποδοχή ηθικοδιδασκαλίας παθιασμένων ανθρώπων και άλλων θρησκειών ή αθεϊστών, επιφέρει την ακολουθία νόμων μη θεϊκών και μη απολύτων που υπόκεινται εις την πτώση («ἔσεσθε ὡς θεοί, γινώσκοντες καλὸν καὶ πονηρόν».), δηλαδή «κατασκευάζοντες καλό και πονηρό» δηλαδή την ιδιωτική κατασκευή ηθικής σύμφωνα με τα πάθη και τα αισθητά και όχι σύμφωνα με την θέωση. [Παρατήρησε πως κάθε φορά που προσπαθείς να πράξεις αυτά που σου λέγει η Εκκλησία, πολλές φορές υπάρχει κάποιος που την τάδε ή την δείνα εντολή «δεν την θεωρεί σωστή» ή πως η «τάδε πράξη δεν είναι κακό να την κάνεις επειδή νιώθεις ωραία» με παράλληλη προτροπή όπως αποφύγεις την ηθική της Κ.Δ. και αποδεχθείς και ακολουθήσεις αυτό «που σου αρέσει να κάνεις» παρά αυτό που είναι για τον Θεό καλό να κάνεις]
5. Οι νεοειδωλολάτρες είναι αντίστοιχοι του όφη του παραδείσου. Ο όφις απέσπασε την προσοχή των Αδάμ και Εύα από τον Θεό και τους έριξε στα αισθητά μονάχα. Οι νεοπαγανιστές προσπαθούν να σταθούν εμπόδιο εις την προσωπική θέωση του καθενός, μιας και πολεμούν όχι μόνο τον Θεό και την ενατένιση προς Αυτόν δια μέσω της προσευχής, αλλά μάχονται μετά μανίας τον μοναχισμό [κυκλική κίνηση νου] και δηλώνουν υπέρμαχοι του σεξ, του μεθυσιού και όλων των αισθητών, προσπαθώντας να εγκλωβίσουν ή να συνεχίσουν να κρατούν εγκλωβισμένους τους ανθρώπους εις τα αισθητά.
6. Ως λέγεται και εις το άνω βιβλίο, αλλά όπως λέγει και ο Παύλος, η ειδωλολατρία έχει ποικίλες εκφάνσεις οι οποίες δεν ανήκουν όλες εις τον χώρο της θρησκείας. Υλισμός, καταναλωτισμός, πληθώρα αγαθών, μαραθώνιες διασκεδάσεις σε κέντρα τελούν ως βαρίδια του πνευματικού αεροστάτου. Το αερόστατο φορτώνεται και μένει «κάτω». Ο Εκκλησιασμός ως συμμετοχή εις τα μυστήρια αλλά και ως εικονική και μόνο συνάντηση των αγιογραφιών και των εικόνων του θεανθρώπου, αποτελούν αέριο ήλιον για το αερόστατο, ενώ η Εκκλησιαστική μουσική προς αντιστάθμισμα της μονομέρειας της εμπορικής μουσικής που οδηγεί διαρκώς σε πάθη και ενθύμιση του υλισμού, επιφέρει ως αντίπαλο δέος την ενθύμηση του Θεού εις την καρδιά του πιστού.
Ραδάμανθυς Αναστασάκης, Ηθοποιός Καθηγητής Πανεπιστημίου Αιγαίου (Πηγή: Ραδιοτηλεοπτικός σταθμός «Alter», Εκπομπή «Χωρίς Μοντάζ ΙΙ», Φεβρουάριος 2004)
Οι διδασκαλίες του Αναστασάκη Ραδάμανθυ κατά της προσευχής (επικοινωνίας -ενατένισης του Θεού)
Οι Φιλισταίοι είναι λαός της Κρήτης και δηλαδή ανήκουν στον Αίγιο πολιτισμό. Υπό αυτούς όλη η γη Χαναάν μετονομάστηκε προς το ελληνικότερο «Παλαιστίνη» υπό αυτούς. Στην Π.Δ. η Κρήτη ονομάζεται Καφτώρ ή Kftiv ή Kfto κατά τις Αιγυτπιακές γραφές. Ο Στόλος τους κάποτε έφτασε στην Αίγυπτο διαμέσω των καναλιών του Νείλου αλλά ο Φαραώ Ραμσής ο Γ’ το 1198 - 1167 π.Χ. κατάφερε και τους εκδίωξε και αποθανάτισε την νίκη του στον ναό Medinet Habu δ’ επιγραφών και ζωγραφιών. Συνεπώς αν δεχτούμε πως οι Φιλισταίοι κατάγονται από την Κρήτη, όπως πράττουμε και όπως υποστηρίζουν και οι Εθνικοί βρίσκουμε κάτι πολύ ωραίο και ελληνικό!
Αμμώς, Κεφ. θ΄ «1 ΕΙΔΟΝ τὸν Κύριον ἐφεστῶτα ἐπὶ τοῦ θυσιαστηρίου, καὶ εἶπε· πάταξον ἐπὶ τὸ ἱλαστήριον καὶ σεισθήσεται τὰ πρόπυλα καὶ διάκοψον εἰς κεφαλὰς πάντων· καὶ τοὺς καταλοίπους αὐτῶν ἐν ρομφαίᾳ ἀποκτενῶ, οὐ μὴ διαφύγῃ ἐξ αὐτῶν φεύγων, καὶ οὐ μὴ διασωθῇ ἐξ αὐτῶν ἀνασωζόμενος. 2 ἐὰν κατακρυβῶσιν εἰς ᾅδου, ἐκεῖθεν ἡ χείρ μου ἀνασπάσει αὐτούς· καὶ ἐὰν ἀναβῶσιν εἰς τὸν οὐρανόν, ἐκεῖθεν κατάξω αὐτούς· 3 ἐὰν ἐγκατακρυβῶσιν εἰς τὴν κορυφὴν τοῦ Καρμήλου, ἐκεῖθεν ἐξερευνήσω καὶ λήψομαι αὐτούς· καὶ ἐὰν καταδύσωσιν ἐξ ὀφθαλμῶν μου εἰς τὰ βάθη τῆς θαλάσσης, ἐκεῖ ἐντελοῦμαι τῷ δράκοντι καὶ δήξεται αὐτούς· 4 καὶ ἐὰν πορευθῶσιν ἐν αἰχμαλωσίᾳ πρὸ προσώπου τῶν ἐχθρῶν αὐτῶν, ἐκεῖ ἐντελοῦμαι τῇ ρομφαίᾳ καὶ ἀποκτενεῖ αὐτούς. καὶ στηριῶ τοὺς ὀφθαλμούς μου ἐπ’ αὐτοὺς εἰς κακὰ καὶ οὐκ εἰς ἀγαθά. 5 καὶ Κύριος Κύριος ὁ Θεὸς ὁ παντοκράτωρ, ὁ ἐφαπτόμενος τῆς γῆς καὶ σαλεύων αὐτήν, καὶ πενθήσουσι πάντες οἱ κατοικοῦντες αὐτήν, καὶ ἀναβήσεται ὡς ποταμὸς συντέλεια αὐτῆς καὶ καταβήσεται ὡς ποταμὸς Αἰγύπτου· 6 ὁ οἰκοδομῶν εἰς τὸν οὐρανὸν ἀνάβασιν αὐτοῦ καὶ τὴν ἐπαγγελίαν αὐτοῦ ἐπὶ τῆς γῆς θεμελιῶν, ὁ προσκαλούμενος τὸ ὕδωρ τῆς θαλάσσης καὶ ἐκχέων αὐτὸ ἐπὶ πρόσωπον τῆς γῆς· Κύριος ὁ Θεὸς ὁ παντοκράτωρ ὄνομα αὐτῷ. 7 οὐχ ὡς υἱοὶ Αἰθιόπων ὑμεῖς ἐστε ἐμοί, υἱοὶ Ἰσραήλ; λέγει Κύριος. οὐ τὸν Ἰσραὴλ ἀνήγαγον ἐκ γῆς Αἰγύπτου καὶ τοὺς Φιλισταίους ἀπὸ Καφθὸρ καὶ τοὺς Σύρους ἐκ βόθρου;»
(1 ΕΙΔΑ τον Κύριο να στέκεται επάνω στο θυσιαστήριο και είπε: Πάταξε το ανώφλι τής πύλης, για να σειστούν τα προπύλαια και σύντριψέ τα επάνω στα κεφάλια όλων αυτών και τους υπόλοιπους απ' αυτούς θα τους θανατώσω με ρομφαία κανένας απ' αυτούς, φεύγοντας, δεν θα διαφύγει, και κανένας απ' αυτούς, διασωζόμενος, δεν θα διασωθεί. 2 Αν σκάψουν μέχρι τον άδη, από εκεί θα τους αρπάξει το χέρι μου και αν ανέβουν στον ουρανό, θα τους κατεβάσω από εκεί. 3 Και αν κρυφτούν στην κορυφή τού Καρμήλου, από εκεί θα εξερευνήσω και θα τους συλλάβω και αν κρυφτούν από τα μάτια μου στα βάθη τής θάλασσας, εκεί θα προστάξω τον δράκοντα, και θα τους δαγκώσει. 4 Και αν πάνε σε αιχμαλωσία μπροστά από τους εχθρούς τους, από εκεί θα προστάξω τη μάχαιρα, και θα τους θανατώσει και θα στήσω τα μάτια μου επάνω τους για κακό, και όχι για καλό.5 Επειδή, ο Κύριος ο Θεός των δυνάμεων είναι, ο οποίος αγγίζει τη γη, και λιώνει, και όλοι όσοι κατοικούν σ' αυτή θα πενθήσουν και θα ξεχειλίσει ολόκληρη σαν ποταμός, και θα καταποντιστεί σαν από τον ποταμό τής Αιγύπτου. 6 Αυτός είναι που κτίζει τα υπερώα του στον ουρανό, και θεμελιώνει τον θόλο του επάνω στη γη ο οποίος προσκαλεί τα νερά τής θάλασσας, και τα ξεχύνει επάνω στο πρόσωπο της γης το όνομά του είναι ο Κύριος. 7 Δεν είστε σε μένα σαν γιοι Αιθιόπων, εσείς γιοι Ισραήλ; λέει ο Κύριος. Δεν ανέβασα μόνο τον Ισραήλ από τη γη τής Αιγύπτου, αλλα και τους Φιλισταίους από την Καφθόρ, και τους Συρίους από την Κιρ. )
Επίσης και η μετάφραση της Ελληνικής Βιβλικής Εταιρείας (από ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ καθηγητές πανεπιστημίου) μεταφράζει την Καφθόρ ως Κρήτη.
Συνεπώς αποδεικνύεται πως ο Θεός βοήθησε ΚΑΙ τους Έλληνες!!!!, άρα ο Θεός δεν κάνει διακρίσεις και ούτε είναι προσωπολήπτης υπέρ των Εβραίων. Και βεβαίως, γίνεται φανερό, πως η Παλαιά Διαθήκη **ΔΕΝ** είναι η Ιστορία των Εβραίων!
Επίσης Ιερεμίας, Κεφ. θ΄ «25 ἰδοὺ ἡμέραι ἔρχονται, λέγει Κύριος, καὶ ἐπισκέψομαι ἐπὶ πάντας περιτετμημένους ἀκροβυστίας αὐτῶν, 26 ἐπ' Αἴγυπτον καὶ ἐπὶ Ἰδουμαίαν καὶ ἐπὶ Ἐδὼμ καὶ ἐπὶ υἱοὺς Ἀμμὼν καὶ ἐπὶ υἱοὺς Μωὰβ καὶ ἐπὶ πάντα περικειρόμενον τὰ κατὰ πρόσωπον αὐτοῦ, τοὺς κατοικοῦντας ἐν τῇ ἐρήμῳ· ὅτι πάντα τὰ ἔθνη ἀπερίτμητα σαρκί, καὶ πᾶς οἶκος Ἰσραὴλ ἀπερίτμητοι καρδίας αὐτῶν.» (25 Δέστε, έρχoνται ημέρες, λέει o Kύριoς, και θα κάνω επίσκεψη επάνω σε όλoυς, περιτμημένoυς και απερίτμητoυς 26 επάνω στην Aίγυπτo, κι επάνω στoν Ioύδα, κι επάνω στoν Eδώμ, κι επάνω στoυς γιoυς Aμμών, κι επάνω στoν Mωάβ, κι επάνω σε όλoυς αυτoύς πoυ κoυρεύoυν oλόγυρα την κώμη, αυτoύς πoυ κατoικoύν στην έρημo επειδή, όλα τα έθνη είναι απερίτμητα, και oλόκληρoς o oίκoς Iσραήλ είναι απερίτμητoς στην καρδιά.)
Άλλο ένα απόσπασμα, το οποίο σε συνδυασμό με το προηγούμενο, δείχνει πως ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης **ΔΕΝ** κάνει διακρίσεις ανάμεσα σε έθνη...(προαναγγέλλει δε, σε αυτό το κομμάτι, την γέννηση του Χριστού!)
Ιησούς του Ναυή, Κεφ. Ι. «12 Τότε ἐλάλησεν Ἰησοῦς πρὸς Κύριον, ᾗ ἡμέρᾳ παρέδωκεν ὁ Θεὸς τὸν Ἀμορραῖον ὑποχείριον Ἰσραήλ, ἡνίκα συνέτριψεν αὐτοὺς ἐν Γαβαὼν καὶ συνετρίβησαν ἀπὸ προσώπου υἱῶν Ἰσραήλ, καὶ εἶπεν Ἰησοῦς· στήτω ὁ ἥλιος κατὰ Γαβαὼν καὶ ἡ σελήνη κατὰ φάραγγα Αἰλών. 13 καὶ ἔστη ὁ ἥλιος καὶ ἡ σελήνη ἐν στάσει, ἕως ἠμύνατο ὁ Θεὸς τοὺς ἐχθροὺς αὐτῶν. καὶ ἔστη ὁ ἥλιος κατὰ μέσον τοῦ οὐρανοῦ, οὐ προεπορεύετο εἰς δυσμὰς εἰς τέλος ἡμέρας μιᾶς. 14 καὶ οὐκ ἐγένετο ἡμέρα τοιαύτη οὐδὲ τὸ πρότερον οὐδὲ τὸ ἔσχατον, ὥστε ἐπακοῦσαι Θεὸν ἀνθρώπου, ὅτι Κύριος συνεξεπολέμησε τῷ Ἰσραήλ.» (Ιησούς του Ναυή 12-15). Το άνω χωρίο αναφέρει το «σταμάτημα» (εβραϊκά νταμάν = στήθι) του ήλιου και συνεπώς την επιμήκυνση της ημέρας προς όφελος των Εβραίων.
Στην Ανατολή 3 Έθνη διατηρούσαν γραπτή ιστορία : Οι Έλληνες, Οι Αιγύπτιοι και οι Κινέζοι. Και τα τρία αυτά έθνη έχουν διασώσει εις την ιστορία τους την μαρτυρία μιας υπερβολικά μακριάς ημέρας. Ο Ηρόδοτος πρώτος αναφέρει ότι οι ιερείς της Αιγύπτου έδειξαν σε αυτόν γραπτά μνημεία που αναφέρουν την επιμήκυνση μιας ημέρας πέραν από τα φυσικά της όρια. Τα αρχαία κινεζικά συγγράμματα εξ άλλου αναφέρουν ότι το γεγονός αυτό έλαβε χώρα επί της βασιλείας του αυτοκράτορα Γεώ. Εκ των γενεαλογικών πινάκων των αυτοκρατόρων βρίσκουμε ότι ο αυτοκράτωρ αυτός βασίλευε εις την Κίνα την εποχή του Ιησού του Ναυή. Αλλά και ο Λόρδος Κίνγκσπορόου τέλος, ο οποίος έκανε ειδικές μελέτες εις την ιστορία των αρχαίων ερυθροδέρμων της Αμερικής, λέει ότι στα χρονικά των Μεξικανών αναγράφεται ότι ο ήλιος στάθηκε επί μια ολόκληρη ημέρα κατά την εποχή της κατακτήσεως της Παλαιστίνης από τους Ισραηλίτες.
Τελικά πώς άραγε «σταμάτησε» ο ήλιος εφόσον έχουμε να κάνουμε με ηλιοκεντρικό σύστημα; Και αν ο ήλιος δεν σταμάτησε, αλλά η Γη που πραγματικά κινείται γύρω του, πώς και δεν εκσφεντονιστήκαν όλα τα αντικείμενα του πλανήτη στο διάστημα λόγω της αδράνειας, εφόσον η Γη περιστρέφεται με ιλλιγιώδη ταχύτητα;
Ούτε ο ήλιος «σταμάτησε», μήτε η Γη. Ο Θεός που κατασκεύασε τον κόσμο δεν χρειάστηκε να μπει σε τέτοιες μεγάλες θαυματουργικές ενέργειες. Όπως και το πλάσμα Του ο άνθρωπος, έτσι και ο Θεός διαλέγει την πιο εύκολη οδό, εκείνη την οδό που δεν θα συνετάρασσε την ισσοροπία της κίνησης των πλανητών. Ο Θεός λοιπόν για να «σταματήσει» τον ήλιο και την σελήνη, δεν έκανε τίποτα παραπάνω παρά να στρεβλώσει το φως που έφτανε στην Γη. Και έτσι οι άνθρωποι αντιλήφθηκαν ως παρατηρητές πως ο ήλιος και το φεγγάρι «σταμάτησαν». Αυτό παρατήρησαν και αυτό έγραψαν στην Βίβλο τότε. Δεν γνώριζαν τις απειράριθμες οδές του Κυρίου.
Ησαΐας, Κεφ. Λη΄ «7 τοῦτο δὲ σοὶ τὸ σημεῖον παρὰ Κυρίου ὅτι ποιήσει ὁ Θεὸς τὸ ρῆμα τοῦτο· 8 ἰδοὺ ἐγὼ στρέψω τὴν σκιὰν τῶν ἀναβαθμῶν, οὓς κατέβη ὁ ἥλιος, τοὺς δέκα ἀναβαθμοὺς τοῦ οἴκου τοῦ πατρός σου, ἀποστρέψω τὸν ἥλιον τοὺς δέκα ἀναβαθμούς. καὶ ἀνέβη ὁ ἥλιος τοὺς δέκα ἀναβαθμούς, οὓς κατέβη ἡ σκιά.»
Φιλόσοφος Μπέρτραντ Ράσσελ: «Η άποψη του ’ινστάιν για τη σπουδαιότητα της εκτροπής του φωτός από τη βαρύτητα θα απορρίπτονταν από όλους τους ειδικούς όχι πολλά χρόνια πριν, κι όμως αποδείχθηκε ορθή». [Τhere are matters about which those who have investigated them are agreed; the dates of eclipses may serve as an illustration. There are other matters about which experts are not agreed. Even when the experts all agree, they may well be mistaken. Einstein's view as to the magnitude of the deflection of light by gravitation would have been rejected by all experts not many years ago, yet it proved to be right], Πηγή: On the Value of Scepticism, Bertrand Russel.
Ολιγάριθμα από τα άπειρα παραδείγματα του βιβλίου της, Ιουδαϊκής μυθολογίας κατά νεοΕθνικούς, η οποία είναι καθαρά και αποκλειστικά ενάντια στους Έλληνες
Ωσηέ, Κεφ. Α΄ «4 καὶ εἶπε Κύριος πρὸς αὐτόν· κάλεσον τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰεζραέλ, διότι ἔτι μικρὸν καὶ ἐκδικήσω τὸ αἷμα τοῦ Ἰεζραὲλ ἐπὶ τὸν οἶκον Ἰούδα καὶ καταπαύσω βασιλείαν οἴκου Ἰσραήλ. 5 καὶ ἔσται ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ συντρίψω τὸ τόξον τοῦ Ἰσραὴλ ἐν κοιλάδι τοῦ Ἰεζραέλ., Οὐκ-ἠλεημένη, διότι οὐ μὴ προσθήσω ἔτι ἐλεῆσαι τὸν οἶκον Ἰσραήλ, ἀλλ’ ἢ ἀντιτασσόμενος ἀντιτάξομαι αὐτοῖς. 7 τοὺς δὲ υἱοὺς Ἰούδα ἐλεήσω καὶ σώσω αὐτοὺς ἐν Κυρίῳ Θεῷ αὐτῶν καὶ οὐ σώσω αὐτοὺς ἐν τόξῳ οὐδὲ ἐν ρομφαίᾳ οὐδὲ ἐν πολέμῳ οὐδὲ ἐν ἵπποις οὐδὲ ἐν ἱππεῦσι», «9 καὶ εἶπε· κάλεσον τὸ ὄνομα αὐτοῦ Οὐ-λαός-μου, διότι ὑμεῖς οὐ λαός μου, καὶ ἐγώ οὐκ εἰμὶ ὑμῶν.»
Ησαίας, Κεφ. Α΄ «2 Ἄκουε οὐρανὲ καὶ ἐνωτίζου γῆ, ὅτι Κύριος ἐλάλησεν· υἱοὺς ἐγέννησα καὶ ὕψωσα, αὐτοὶ δέ με ἠθέτησαν. 3 ἔγνω βοῦς τὸν κτησάμενον καὶ ὄνος τὴν φάτνην τοῦ κυρίου αὐτοῦ· Ἰσραὴλ δέ με οὐκ ἔγνω καὶ ὁ λαός με οὐ συνῆκεν. 4 οὐαὶ ἔθνος ἁμαρτωλόν, λαὸς πλήρης ἁμαρτιῶν, σπέρμα πονηρόν, υἱοὶ ἄνομοι· ἐγκατελίπατε τὸν Κύριον καὶ παρωργίσατε τὸν ἅγιον τοῦ Ἰσραήλ. 5 τί ἔτι πληγῆτε προστιθέντες ἀνομίαν; πᾶσα κεφαλὴ εἰς πόνον καὶ πᾶσα καρδία εἰς λύπην. 6 ἀπὸ ποδῶν ἕως κεφαλῆς οὐκ ἔστιν ἐν αὐτῷ ὁλοκληρία, οὔτε τραῦμα οὔτε μώλωψ οὔτε πληγὴ φλεγμαίνουσα· οὐκ ἔστιν μάλαγμα ἐπιθῆναι οὔτε ἔλαιον οὔτε καταδέσμους»
«11 τί μοι πλῆθος τῶν θυσιῶν ὑμῶν; λέγει Κύριος· πλήρης εἰμὶ ὁλοκαυτωμάτων κριῶν, καὶ στέαρ ἀρνῶν καὶ αἷμα ταύρων καὶ τράγων οὐ βούλομαι, 12 οὐδὲ ἂν ἔρχησθε ὀφθῆναι μοι. τίς γὰρ ἐξεζήτησε ταῦτα ἐκ τῶν χειρῶν ὑμῶν; πατεῖν τὴν αὐλήν μου 13 οὐ προσθήσεσθαι· ἐὰν φέρητε σεμίδαλιν, μάταιον· θυμίαμα, βδέλυγμά μοί ἐστι· τὰς νουμηνίας ὑμῶν καὶ τὰ σάββατα καὶ ἡμέραν μεγάλην οὐκ ἀνέχομαι· νηστείαν καὶ ἀργίαν 14 καὶ τὰς νουμηνίας ὑμῶν καὶ τὰς ἑορτὰς ὑμῶν μισεῖ ἡ ψυχή μου· ἐγενήθητέ μοι εἰς πλησμονήν, οὐκέτι ἀνήσω τὰς ἁμαρτίας ὑμῶν. 15 ὅταν ἐκτείνητε τὰς χεῖρας ὑμῶν πρός με, ἀποστρέψω τοὺς ὀφθαλμούς μου ἀφ΄ ὑμῶν, καὶ ἐὰν πληθύνητε τὴν δέησιν, οὐκ εἰσακούσομαι ὑμῶν· αἱ γὰρ χεῖρες ὑμῶν αἵματος πλήρεις. 16 λούσασθε καὶ καθαροὶ γίνεσθε, ἀφέλετε τὰς πονηρίας ἀπὸ τῶν ψυχῶν ὑμῶν ἀπέναντι τῶν ὀφθαλμῶν μου, παύσασθε ἀπὸ τῶν πονηριῶν ὑμῶν»
«21 Πῶς ἐγένετο πόρνη πόλις πιστὴ Σιών, πλήρης κρίσεως, ἐν ᾗ δικαιοσύνη ἐκοιμήθη ἐν αὐτῇ, νῦν δὲ φονευταί. 22 τὸ ἀργύριον ὑμῶν ἀδόκιμον· οἱ κάπηλοί σου μίσγουσι τὸν οἶνον ὕδατι· 23 οἱ ἄρχοντές σου ἀπειθοῦσι, κοινωνοὶ κλεπτῶν ἀγαπῶντες δῶρα, διώκοντες ἀνταπόδομα, ὀρφανοῖς οὐ κρίνοντες καὶ κρίσιν χηρῶν οὐ προσέχοντες. 24 διὰ τοῦτο τάδε λέγει Κύριος ὁ δεσπότης σαβαώθ, ὁ δυνάστης τοῦ Ἰσραήλ· οὐαὶ τοῖς ἰσχύουσιν ἐν Ἱερουσαλήμ· οὐ παύσεται γάρ μου ὁ θυμὸς ἐν τοῖς ὑπεναντίοις, καὶ κρίσιν ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου ποιήσω. 25 καὶ ἐπάξω τὴν χεῖρά μου ἐπὶ σὲ καὶ πυρώσω σε εἰς καθαρόν, τοὺς δὲ ἀπειθοῦντας ἀπολέσω καὶ ἀφελῶ πάντας ἀνόμους ἀπὸ σοῦ καὶ πάντας ὑπηφάνους ταπεινώσω.»
Ζαχαρίας, Κεφ ζ΄ «14 καὶ ἐκβαλῶ αὐτοὺς εἰς πάντα τὰ ἔθνη, ἃ οὐκ ἔγνωσαν, καὶ ἡ γῆ ἀφανισθήσεται κατόπισθεν αὐτῶν ἐκ διοδεύοντος καὶ ἐξ ἀναστρέφοντος· καὶ ἔταξαν γῆν ἐκλεκτὴν εἰς ἀφανισμόν.»
Κεφ. η΄ «14 διότι τάδε λέγει Κύριος παντοκράτωρ· ὃν τρόπον διενοήθην τοῦ κακῶσαι ὑμᾶς ἐν τῷ παροργίσαι με τοὺς πατέρας ὑμῶν, λέγει Κύριος παντοκράτωρ, καὶ οὐ μετενόησα,»
Κεφ. Ιδ΄ «2 καὶ ἐπισυνάξω πάντα τὰ ἔθνη ἐπὶ Ἱερουσαλὴμ εἰς πόλεμον, καὶ ἁλώσεται ἡ πόλις, καὶ διαρπαγήσονται αἱ οἰκίαι, καὶ αἱ γυναῖκες μολυνθήσονται, καὶ ἐξελεύσεται τὸ ἥμισυ τῆς πόλεως ἐν αἰχμαλωσίᾳ, οἱ δὲ κατάλοιποι τοῦ λαοῦ μου οὐ μὴ ἐξολοθρευθῶσιν ἐκ τῆς πόλεως.»
Μαλαχίας, Κεφ α΄ «……Δεν έχω ευχαρίστηση εις εσάς (Ιουδαίους), λέγει ο Κύριος των δυνάμεων»,
Μια αναφορά που έγινε από τον π. Γεώργιο Μεταλληνό στο συνέδριο με θέμα «Ελληνισμός - Χριστιανισμός στο Βυζάντιο, το Βυζάντιο ωφέλησε ή έβλαψε τον Ελληνισμό;» και αφορά τα ανθελληνικά χωρία του προφήτη Ζαχαρία. Επίσης ο διαχωρισμός σιωνισμού και θεολογίας Χριστιανισμού. Το όλο συνέδριο έχει εκδοθεί από το βιβλιοπωλείο Ελεύθερη σκέψις.
π. Μεταλληνός «Έχει αποδειχθή 500 χρόνια ήδη, ότι τα ανθελληνικά αποσπάσματα του Ζαχαρία είναι νόθα, και τα έχει δημοσιεύσει στο Δωδεκαπρόφητο ο δάσκαλός μου ο Βελάς. Ταδωσα και στο φίλο μου τον Σοφιανόπουλο -είμασταν στρατιώτες μαζί- και δεν το ξαναείπε, γιατί είναι έντιμος άνθρωπος. Είναι παρεμβολές αυτές από τον 3ο αιώνα π.Χ. στον 6-7ο αιώνα που έζησε ο Ζαχαρίας. Αυτά τα κείμενα τα απορρίπτω. Η επιστήμη μας τα απορρίπτει σας το λέγω. Ακούσατε στην Εκκλησία να κάνουμε κήρυγμα…; Να τα βγάλει δεν μπορεί, γιατί δεν είναι επιστήμη. Η επιστήμη όπως λέγεται σωστά, ποιούσα».
π. Μεταλληνός «Άλλο Ιουδαϊσμός, που είναι σήμερα ο
Σιωνισμός, η συνέχεια δηλαδή του Φαρισαϊσμού της εποχής του Χριστού και άλλο
προφήτες, οι άγιοι της Εκκλησίας, ο Ησαΐας ή ο Άμως……ο όρος Εβραϊσμός. Άλλο ο
σιωνιστικός Εβραϊσμός, τον οποίο και εγώ φοβούμαι ως τον μεγαλύτερο εχθρό του 
Ελληνισμού.
Το πρόβλημά μου δεν είναι η Άννα Φραγκ. Το πρόβλημά μου ως Έλληνα πολίτη είναι
ο Κίσσινγκερ, αυτό είναι το πρόβλημά μου. Άλλο όμως ο προφητικός Εβραϊσμός, ο
οποίος διαχωρίζει ήδη τους Εβραίους στην Χριστιανική Εκκλησία. Οι Ιουδαΐζοντες
κατήντησαν σε αίρεσι, απεσπάσθησαν και απεκόπησαν από το σώμα. Ο Ιωάννης και ο
Παύλος είναι Εβραίοι, όπως ο Κινέζος μπορεί να είναι Ορθόδοξος Χριστιανός για
εμάς, και όμως όταν γράφουν για το γένος τους, μιλούν σε τρίτο πρόσωπο. Διαβάστε
την προς Γαλάτας, διαβάστε την προς Ρωμαίους επιστολή : «το γένος αυτών». Είναι
αυτά που ψάλλουμε την Μ. Πέμπτη. Πόσοι δεν βρίσκονται που μας λένε να φύγουν οι
λόγοι οι προσβλητικοί για τους Εβραίους; Και όμως, όπως δεν αφαιρούμε τα άλλα,
διότι πρέπει στην επιστήμη να υπάρχουν, αλλά θα διδάξουμε τον άλλον, ότι από
εδώ μέχρι εδώ τεκμηριώνεται επιστημονικά και από εκεί μέχρι εκεί είναι νόθο,
αλλά η επιστήμη τα διακρατεί, το ίδιο και στην Εκκλησία έχομε λόγια, τα οποία
οι Εβραίοι τα θεωρούν ιδιαίτερα προσβλητικά. Ο δάσκαλός μου ο Αλεβιζάτος, ο
μακαρίτης, έλεγε να φύγουν. Εμείς λέμε όχι, δεν θα φύγουν, και θα πολεμήσουμε,
για να μην φύγουν αυτά τα κείμενα, όπως να μην φύγουν από την νεώτερη ιστορία
μας τα αντιφασιστικά και τα αντιναζιστικά κείμενα. Με τους Γερμανούς σήμερα
έχουμε διπλωματικές σχέσεις αλλά ο ναζισμός ναζισμός και ο φασισμός φασισμός
και ότι κακό έχουμε εμείς οι Έλληνες και αυτό πρέπει να το αποβάλουμε και να το
απορρίψουμε.»
Μια περίεργη αναφορά ενάντια στην καταγγελλόμενη από νεοΕθνικούς μη-έξοδο των Ιουδαίων από την Αίγυπτο
Φιλόσοφος, κριτικός και γραμματικός ο Εκαταίος είναι ο πρώτος έλληνας συγγραφέας ο οποίος στα «Αιγυπτιακά» του μνημονεύει τους Ιουδαίους και επί βάσει επίσημων Αιγυπτιακών πηγών κάνει λόγω για αλλοδαπούς, οι οποίοι ένεκα λημώδης νόσου εξεδιώχθησαν από την Αίγυπτο. Περισσότερα για τον Αβδηρίτη Εκαταίο στο αρχείο «περί απολογητικής της φιλοσοφίας»
|
Ο Θεός είχε διατάξει, στην Παλαιά Διαθήκη, την εξολόθρευση μερικών χανανίτικων φυλών που είχαν εγκατασταθεί σε κάποιους συγκεκριμένους οικισμούς. Επί αιώνες, οι άνθρωποι αυτοί έκαναν αιμομιξία, σοδομισμό (μέχρι και τα μικρότερα παιδιά), κτηνοβασία και ανθρωποθυσία. Οι γονείς συνήθιζαν να θυσιάζουν τα πρωτότοκα νήπιά τους σε θεούς όπως ο Βαάλ. Συνήθως τα έψηναν ζωντανά και παρακολουθούσαν τις απεγνωσμένες κινήσεις τους ώστε να μαντεύσουν το μέλλον. Ουκ ολίγες φορές τα έτρωγαν ή έπιναν το αίμα τους. Το απέραντο εκείνο όργιο έπρεπε να σταματήσει.
Ο Θεός είναι ο ζωοδότης και ο Κύριος. Εκείνος μόνο δημιουργεί τη ζωή, ορίζει πότε θα αφαιρεθεί προσωρινά το σώμα, και θα ΑΝΑΣΤΗΣΕΙ εις ζωήν αιώνιον. Ξέρει καλά τι κάνει και γιατί, και ότι κάνει, το κάνει με κριτήριο την αγάπη Του. Προφανώς θα ήταν χειρότερα εάν εκείνα τα λιγοστά νήπια των προαναφερθέντων χανανίτικων οικισμών ενηλικιώνονταν, εφόσον και αυτά με την σειρά τους θα γίνονταν ανθρωποθυσιαστές. Εξάλλου, είναι βέβαιο ότι δεν ένιωσαν πόνο. Δεν θα το επέτρεπε Εκείνος. Πρέπει πάνω απ’ όλα να εμπιστευόμαστε τον Κύριο Ιησού Χριστό, ο οποίος μας αγαπά τόσο ώστε να ενσαρκωθεί και να υποφέρει αφάνταστα από και για εμάς.
Ο διορατικός και θαυματουργός π. Παϊσιος λέει: «Στην Παλαιά Διαθήκη αναφέρεται ότι είπε ο Θεός στους Ισραηλίτες (Δευτερονόμιον 7/ζ 2): «Διώξτε τους Χαναναίους από την χώρα τελείως». Για να το πει ο Θεός, κάτι ήξερε. Αλλά αυτοί είπαν «Δεν είναι πολύ φιλάνθρωπο αυτό. Ας τους αφήσουμε. Ας μην τους εξοντώσουμε». Μετά, όμως, παρασύρθηκαν στην ανηθικότητα, στην ειδωλολατρία, και θυσίαζαν τα παιδιά τους στα είδωλα, όπως λέει η Αγία Γραφή (Ψαλμοί Κεφ. Ρε΄ «37 καὶ ἔθυσαν τοὺς υἱοὺς αὐτῶν καὶ τὰς θυγατέρας αὐτῶν τοῖς δαιμονίοις». Ο Θεός για ό,τι κάνει κάτι ξέρει» (Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι, τόμος Α΄ σσ. 270)
Η τεκμηρίωση των ανηθικοτήτων των χαναναίων φαίνεται και στα ακόλουθα εδάφια της Αγίας Γραφής:
(Γένεσις Κεφ. Ιθ΄ «4 πρὸ τοῦ κοιμηθῆναι δέ, οἱ ἄνδρες τῆς πόλεως οἱ Σοδομῖται περικύκλωσαν τὴν οἰκίαν ἀπὸ νεανίσκου ἕως πρεσβυτέρου, ἅπας ὁ λαὸς ἅμα. 5 καὶ ἐξεκαλοῦντο τὸν Λὼτ καὶ ἔλεγον πρὸς αὐτόν· ποῦ εἰσιν οἱ ἄνδρες οἱ εἰσελθόντες πρὸς σὲ τὴν νύκτα; ἐξάγαγε αὐτοὺς πρὸς ἡμᾶς, ἵνα συγγενώμεθα αὐτοῖς.»)
(Λευιτικόν Κεφ. Ιη΄ «21 καὶ ἀπὸ τοῦ σπέρματός σου οὐ δώσεις λατρεύειν ἄρχοντι καὶ οὐ βεβηλώσεις τὸ ὄνομα τὸ ἅγιον· ἐγὼ Κύριος· 22 καὶ μετά ἄρσενος οὐ κοιμηθήσῃ κοίτην γυναικείαν, βέλυγμα γάρ ἐστι. 23 καὶ πρὸς πᾶν τετράπουν οὐ δώσεις τὴν κοίτην σου εἰς σπερματισμόν, ἐκμιανθῆναι πρὸς αὐτό. καὶ γυνὴ οὐ στήσεται πρὸς πᾶν τετράπουν βιβασθῆναι, μυσαρὸν γάρ ἐστι. 24 Μὴ μιαίνεσθε ἐν πᾶσι τούτοις· ἐν πᾶσι γὰρ τούτοις ἐμιάνθησαν τὰ ἔθνη, ἃ ἐγὼ ἐξαποστέλλω πρὸ προσώπου ὑμῶν, 25 καὶ ἐξεμιάνθη ἡ γῆ, καὶ ἀνταπέδωκα ἀδικίαν αὐτοῖς δι’ αὐτήν, καὶ προσώχθισεν ἡ γῆ τοῖς ἐγκαθημένοις ἐπ’ αὐτῆς. 26 καὶ φυλάξεσθε πάντα τὰ νόμιμά μου καὶ πάντα τὰ προστάγματά μου, καὶ οὐ ποιήσετε ἀπὸ πάντων τῶν βδελυγμάτων τούτων, ὁ ἐγχώριος καὶ ὁ προσγενόμενος προσήλυτος ἐν ὑμῖν· 27 πάντα γὰρ τὰ βδελύγματα ταῦτα ἐποίησαν οἱ ἄνθρωποι τῆς γῆς οἱ ὄντες πρότερον ὑμῶν, καὶ ἐμιάνθη ἡ γῆ. 28 καὶ ἵνα μὴ προσοχθίσῃ ὑμῖν ἡ γῆ ἐν τῷ μιαίνειν ὑμᾶς αὐτήν, ὃν τρόπον προσώχθισε τοῖς ἔθνεσι τοῖς πρὸ ὑμῶν..»).
Στο ίδιο κεφάλαιο υπάρχουν διατάξεις κατά της κτηνοβασίας, της αιμομιξίας κλπ. (Λευιτικόν Κεφ Κ΄ «1 ΚΑΙ ἐλάλησε Κύριος πρὸς Μωυσῆν λέγων· 2 καὶ τοῖς υἱοῖς Ἰσραὴλ λαλήσεις· ἐάν τις ἀπὸ τῶν υἱῶν Ἰσραὴλ ἢ ἀπὸ τῶν γεγενημένων προσηλύτων ἐν Ἰσραήλ, ὃς ἂν δῷ τοῦ σπέρματος αὐτοῦ ἄρχοντι, θανάτῳ θανατούσθω· τὸ ἔθνος τὸ ἐπὶ τῆς γῆς λιθοβολήσουσιν αὐτὸν ἐν λίθοις.»)
(Δευτερονόμιον Κεφ Ιβ΄ «30 πρόσεχε σεαυτῷ, μὴ ἐκζητήσῃς ἐπακολουθῆσαι αὐτοῖς μετὰ τὸ ἐξολοθρευθῆναι αὐτοὺς ἀπὸ προσώπου σου λέγων· πῶς ποιοῦσι τὰ ἔθνη ταῦτα τοῖς θεοῖς αὐτῶν, ποιήσω κἀγώ. 31 οὐ ποιήσεις οὕτω τῷ Θεῷ σου· τὰ γὰρ βδελύγματα Κυρίου, ἃ ἐμίσησεν, ἐποίησαν ἐν τοῖς θεοῖς αὐτῶν, ὅτι τοὺς υἱοὺς αὐτῶν καὶ τὰς θυγατέρας αὐτῶν κατακαίουσιν ἐν πυρὶ τοῖς θεοῖς αὐτῶν.»)
(Δευτερονόμιον Κεφ Ιη΄ «9 Ἐὰν δὲ εἰσέλθῃς εἰς τὴν γῆν, ἣν Κύριος ὁ Θεός σου δίδωσί σοι, οὐ μαθήσῃ ποιεῖν κατὰ τὰ βδελύγματα τῶν ἐθνῶν ἐκείνων. 10 οὐχ εὑρεθήσεται ἐν σοὶ περικαθαίρων τὸν υἱὸν αὐτοῦ ἢ τὴν θυγατέρα αὐτοῦ ἐν πυρί, μαντευόμενος μαντείαν, κληδονιζόμενος καὶ οἰωνιζόμενος, 11 φαρμακὸς ἐπαείδων ἐπαοιδήν, ἐγγαστρίμυθος καὶ τερατοσκόπος, ἐπερωτῶν τοὺς νεκρούς. 12 ἔστι γὰρ βδέλυγμα Κυρίῳ τῷ Θεῷ σου πᾶς ποιῶν ταῦτα· ἕνεκεν γὰρ τῶν βδελυγμάτων τούτων Κύριος ἐξολοθρεύσει αὐτοὺς ἀπὸ προσώπου σου.»)
(Δ΄ Βασιλειών Κεφ. Γ΄ «27 καὶ ἔλαβε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν πρωτότοκον, ὃν ἐβασίλευσεν ἀντ’ αὐτοῦ, καὶ ἀνήνεγκεν αὐτὸν ὁλοκαύτωμα ἐπὶ τοῦ τείχους· καὶ ἐγένετο μετάμελος μέγας ἐπὶ Ἰσραήλ, καὶ ἀπῇραν ἀπ’ αὐτοῦ καὶ ἐπέστρεψαν εἰς τὴν γῆν.»)
(Δ΄ Βασιλειών Κεφ Ιστ΄ 3 «καί επορεύθη [ο Αχάζ, ασεβής βασιλεύς Ιουδα] εν οδώ Ιεροβόαμ υιού Ναβάτ βασιλέως Ισραήλ καί γε τόν υιόν αυτού διήγεν εν πυρί κατά τά βδελύγματα τών εθνών, ών εξήρε κύριος από προσώπου τών υιών Ισραήλ»)
(Δ΄ Βασιλειών Κεφ Κγ΄ «10 καὶ ἐμίανε [ο Ιωσίας, δίκαιος βασιλεύς Ιούδα] τὸν Ταφὲθ τὸν ἐν φάραγγι υἱοῦ Ἐννὸμ τοῦ διαγαγεῖν ἄνδρα τὸν υἱὸν αὐτοῦ καὶ ἄνδρα τὴν θυγατέρα αὐτοῦ τῷ Μολὸχ ἐν πυρί.»)
(Ψαλμοί Κεφ Ρε΄ «34 οὐκ ἐξωλόθρευσαν τὰ ἔθνη, ἃ εἶπε Κύριος αὐτοῖς, 35 καὶ ἐμίγησαν ἐν τοῖς ἔθνεσι καὶ ἔμαθον τὰ ἔργα αὐτῶν· 36 καὶ ἐδούλευσαν τοῖς γλυπτοῖς αὐτῶν, καὶ ἐγενήθη αὐτοῖς εἰς σκάνδαλον· 37 καὶ ἔθυσαν τοὺς υἱοὺς αὐτῶν καὶ τὰς θυγατέρας αὐτῶν τοῖς δαιμονίοις 38 καὶ ἐξέχεαν αἷμα ἀθῷον, αἷμα υἱῶν αὐτῶν καὶ θυγατέρων, ὧν ἔθυσαν τοῖς γλυπτοῖς Χαναὰν καὶ ἐφονοκτονήθη ἡ γῆ ἐν τοῖς αἵμασι 39 καὶ ἐμιάνθη ἐν τοῖς ἔργοις αὐτῶν, καὶ ἐπόρνευσαν ἐν τοῖς ἐπιτηδεύμασιν αὐτῶν.40 καὶ ὠργίσθη θυμῷ Κύριος ἐπὶ τὸν λαὸν αὐτοῦ καὶ ἐβδελύξατο τὴν κληρονομίαν αὐτοῦ· 41 καὶ παρέδωκεν αὐτοὺς εἰς χεῖρας ἐχθρῶν, καὶ ἐκυρίευσαν αὐτῶν οἱ μισοῦντες αὐτούς. 42 καὶ ἔθλιψαν αὐτοὺς οἱ ἐχθροὶ αὐτῶν, καὶ ἐταπεινώθησαν ὑπὸ τὰς χεῖρας αὐτῶν. 43 πλεονάκις ἐρρύσατο αὐτούς, αὐτοὶ δὲ παρεπίκραναν αὐτὸν ἐν τῇ βουλῇ αὐτῶν καὶ ἐταπεινώθησαν ἐν ταῖς ἀνομίαις αὐτῶν. 44 καὶ εἶδε Κύριος ἐν τῷ θλίβεσθαι αὐτούς, ἐν τῷ αὐτὸν εἰσακοῦσαι τῆς δεήσεως αὐτῶν· 45 καὶ ἐμνήσθη τῆς διαθήκης αὐτοῦ καὶ μετεμελήθη κατὰ τὸ πλῆθος τοῦ ἐλέους αὐτοῦ 46 καὶ ἔδωκεν αὐτοὺς εἰς οἰκτιρμοὺς ἐναντίον πάντων τῶν αἰχμαλωτευσάντων αὐτούς.»)
(Ιερεμίας Κεφ. Ιθ΄ «4 ἀνθ' ὧν ἐγκατέλιπόν με καὶ ἀπηλλοτρίωσαν τὸν τόπον τοῦτον καὶ ἐθυμίασαν ἐν αὐτῷ θεοῖς ἀλλοτρίοις, οἷς οὐκ ᾔδεισαν αὐτοὶ καὶ οἱ πατέρες αὐτῶν, καὶ οἱ βασιλεῖς Ἰούδα ἔπλησαν τὸν τόπον τοῦτον αἱμάτων ἀθῴων 5 καὶ ᾠκοδόμησαν ὑψηλὰ τῇ Βάαλ τοῦ κατακαίειν τοὺς υἱοὺς αὐτῶν ἐν πυρί, ἃ οὐκ ἐνετειλάμην οὐδὲ διενοήθην ἐν τῇ καρδίᾳ μου.»)
(Σοφία Σολωμόντος Κεφ. Ιβ΄ «1 Ο ἀγαπῶν παιδείαν, ἀγαπᾷ αἴσθησιν, ὁ δὲ μισῶν ἐλέγχους ἄφρων. 2 κρείσων ὁ εὑρὼν χάριν παρὰ Κυρίῳ, ἀνὴρ δὲ παράνομος παρασιωπηθήσεται. 3 οὐ κατορθώσει ἄνθρωπος ἐξ ἀνόμου, αἱ δὲ ρίζαι τῶν δικαίων οὐκ ἐξαρθήσονται. 4 γυνὴ ἀνδρεία στέφανος τῷ ἀνδρὶ αὐτῆς· ὥσπερ δὲ ἐν ξύλῳ σκώληξ, οὕτως ἄνδρα ἀπόλλυσι γυνὴ κακοποιός. 5 λογισμοὶ δικαίων κρίματα, κυβερνῶσι δὲ ἀσεβεῖς δόλους. 6 λόγοι ἀσεβῶν δόλιοι, στόμα δὲ ὀρθῶν ρύσεται αὐτούς. 7 οὗ ἐὰν στραφῇ ὁ ἀσεβής, ἀφανίζεται, οἶκοι δὲ δικαίων παραμένουσι. 8 στόμα συνετοῦ ἐγκωμιάζεται ὑπὸ ἀνδρός, νωθροκάρδιος δὲ μυκτηρίζεται. 9 κρείσσων ἀνὴρ ἐν ἀτιμίᾳ δουλεύων ἑαυτῷ ἢ τιμὴν ἑαυτῷ περιτιθεὶς καὶ προσδεόμενος ἄρτου. 10 δίκαιος οἰκτείρει ψυχὰς κτηνῶν αὐτοῦ, τὰ δὲ σπλάγχνα τῶν ἀσεβῶν ἀνελεήμονα.»)
Μια Χανανίτικη επιγραφή που βρέθηκε στην Ugarit αναφέρει τα εξής:« Ένα πρωτότοκο, ω Βααλ, θα θυσιάσουμε. Ένα παιδί θα εκπληρώσουμε.» (Πηγή: A. Herdner, Nouveaux Textes Alphabetiques de Ras Shamra, Ugaritica, VII, Paris, 1978, pp.31-33.)
Χαναναίοι θυσιάζουν ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ στα τείχη μια πόλης για να εξευμενίσουν τους «θεούς» τους ώστε εκείνοι να αποτρέψουν την άλωση. Ανάγλυφο από το ναό του Άμμωνα στο Καρνάκ της Αιγύπτου. (Πηγή: Ian Wilson, The Bible is History, Weidenfeld & Nicolson, U.K. 1999, σελ. 49)
Μέχρι να μπουν μέσα στις πόλεις οι Ισραηλίτες, τα περισσότερα παιδιά (αν όχι όλα) θα είχαν πεθάνει διότι θα τα είχαν θυσιάσει οι Χαναναίοι ώστε να αποτραπεί η άλωση. Αυτό φαίνεται και σε μια αιγυπτιακή τοιχογραφία.
ΠΡΟΣΟΧΗ: Στο τέλος κάθε σελίδας του Ανώνυμου Απολογητή θα παρουσιάζονται νεοπαγανιστικές και αθεϊστών (δήθεν ελληνιστών) απάτες που έχουν σχέση με το θέμα της σελίδας. Αυτές οι απάτες δεν έχουν σκοπό να βάλουν τα περιοδικά στα οποία εμφανίζονται τα νεοπαγανιστικά ψεύδη, εφόσον ούτως ή άλλως παγανιστές συγγράφουν σε διάφορα ανυποψίαστα εξ αυτών και αυτά δεν εκφράζονται από τις απόψεις των αρθρογράφων, αλλά σκοπό έχουν:
1. να καταδείξουν τον κρυφοπαγανιστή αρθρογράφο ώστε να γίνει γνωστός και
2. είτε ο κάθε ενδιαφερόμενος που αναγιγνώσκει εκ νέου άρθρα του να θέτει τον εαυτό του εν εγρήγορση και να ελέγχει θαρρετά τα ψεύδη του κρυφοπαγανιστή (δήθεν ελληνιστή), αν είναι μελετημένος και έχει πρόσβαση σε πρωτογενή βιβλιογραφία
3. είτε εάν δεν έχει πρόσβαση σε βιβλιογραφία, να μην δείχνει πλέον εμπιστοσύνη στον αρθογράφο εφόσον γνωρίζει πως εκφράζει ψεύδη για να σπιλώσει τον Χριστιανισμό υποστηρίζοντας θέσεις παγανισμού, που όμως δεν είναι σχεδόν ποτέ ξεκάθαρες, αλλά που παρουσιάζονται ως «ελληνικές» μιας και η πλειοψηφία των νεοπαγανιστών ντρέπεται να ομολογήσει δημοσίως την θρησκεία που ακολουθεί και προτιμά να καμουφλάρεται με κάτι οικοιότερο, τον πατριωτισμό, που όμως αρρωστημένα έχει μετατραπεί σε ένα παγανιστικό εθνικισμό.
ΕΞΑΙΡΕΣΗ: εξαιρούνται τα προσωπικά βιβλία του κρυφοπαγανιστή αθρογράφου ή τα έντυπα με καθαρά νεοπαγανιστικό προσανατολισμό, ανάμεσα στα τόσα που κυκλοφορούν στην Ελλάδα.
Ελληνισμός & Π. Διαθήκη «καὶ ἐξεγερῶ τὰ τέκνα σου, Σιών, ἐπὶ τὰ τέκνα τῶν Ἑλλήνων καὶ ψηλαφήσω σε ὡς ρομφαίαν μαχητοῦ· 14 καὶ Κύριος ἔσται ἐπ’ αὐτοὺς καὶ ἐξελεύσεται ὡς ἀστραπὴ βολίς, καὶ Κύριος παντοκράτωρ ἐν σάλπιγγι σαλπιεῖ καὶ πορεύσεται ἐν σάλῳ ἀπειλῆς αὐτοῦ.» Ζαχαρίας Κεφ. Θ΄ 13 (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 136, εξώφυλλο, άνω επικεφαλίδα)
Να αποβληθεί η παλαιά διαθήκη από την θρησκεία των Ελλήνων (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, Τεύχος 137, εξώφυλλο, άνω επικεφαλίδα)
Διεθνή Σάλο προκάλεσε η συνέντευξη Μαρκόπουλου. Και θα εξεγείρω τα γέκνα σου Σιών εναντίων των τέκνων των Ελλήνων («καὶ ἐξεγερῶ τὰ τέκνα σου, Σιών, ἐπὶ τὰ τέκνα τῶν Ἑλλήνων καὶ ψηλαφήσω σε ὡς ρομφαίαν μαχητοῦ· 14 καὶ Κύριος ἔσται ἐπ’ αὐτοὺς καὶ ἐξελεύσεται ὡς ἀστραπὴ βολίς, καὶ Κύριος παντοκράτωρ ἐν σάλπιγγι σαλπιεῖ καὶ πορεύσεται ἐν σάλῳ ἀπειλῆς αὐτοῦ.» Ζαχαρίας Κεφ. Θ΄ 13) -Και θα εξολοθρεύσω τους Κρητικούς… («καὶ ἐξολοθρεύσω Κρῆτας» Ιεζεκιήλ, Κεφ. Κε΄ 16) -Και θα γίνει η Κρήτη βοσκή προβάτων («6 καὶ ἔσται Κρήτη νομὴ ποιμνίων καὶ μάνδρα προβάτων» Σοφονίας Κεφ. Β΄6) Παλαιά Διαθήκη (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, Τεύχος 242, εξώφυλλο, άνω επικεφαλίδα «Διεθνής σάλο προκάλεσε η συνέντευξη [για την Π. Διαθήκη] του Μαρκόπουλου»,)
20 ΧΡΟΝΙΑ ΔΑΥΛΟΣ (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, Τεύχος 242, εξώφυλλο)
Μυθοπλάστης: Περιοδικό Δαυλός
Απάντηση:
Πριν από όλα είναι χρήσιμο να παρατηρήσει ο αναγνώστης πως οι απαιτήσεις των
σύγχρονων Ελλήνων Εθνικιστών και νεοπαγανιστών δεν διαφέρουν από τις απόψεις
των Προτεσταντών «Γερμανοί Χριστιανοί» της Ναζιστικής Γερμανίας που ζητούσαν την
αποκάθαρση του χρισ
τιανικού δόγματος από τα
εβραϊκά στοιχεία, με κύριο σημείο την κατάργηση της Παλαιάς Διαθήκης και
οι οποίοι πίστευαν σε ένα Χριστό Άριο που κατάγονταν από τον Καύκασο.
Δεξιά: Η πρώτη συνέλευση των «Γερμανών Χριστιανών» στο Βερολίνο το 1933. Ήταν μια προσπάθεια του εθνικοσοσιαλισμού να συμφιλιώσει σε μια καινούργια θρησκεία τους γερμανικούς παγανιστικούς μύθους και τα στοιχεία του παραδοσιακού Χριστιανισμού. Ο Ρόζενμπεργκ πρωτοστάτησε και εδώ. (Πηγή: Περιοδικό Ιστορία εικονογραφημένη, τεύχος 36, άρθρο «Ρόζενμπεργκ, ο φιλόσοφος του Ναζισμού», σελ. 119)
(«6 καὶ ἔσται Κρήτη νομὴ ποιμνίων καὶ μάνδρα προβάτων» Σοφονίας Κεφ. Β΄6)
Το εδάφιο δεν αναφέρει αυτά που φαντάζονται οι φανατικοί, μέχρι φασισμού, Εθνικιστές του δαυλού. Λέει ότι οι ασεβείς κάτοικοι της Χαναάν, η Πεντάπολις των Φιλισταίων, που ήταν απόγονοι Κρητικών, θα πλήρωναν την ασέβειά τους (όπως κάθε ασεβής). Και αυτό εκπληρώθηκε (Ησαΐας Κεφ. Ζ΄ 22, Κεφ. Λδ΄ 13, Μιχαίας Κεφ. Γ΄ 12). Όμως ο Θεός της αγάπης, όπως ξέρει να επιτρέπει την τιμωρία, ξέρει να ευλογεί και τους δικαίους. Δίνει λοιπόν στο επίμαχο εδάφιο Σοφονίας Κεφ. Β΄ 4-6 και μία προφητεία ΕΥΛΟΓΙΑΣ ΤΩΝ ΚΡΗΤΙΚΩΝ. Όμως που να καταλάβουν οι εχθροί της Αγίας Γραφής το πνεύμα της Εκκλησίας και την αγάπη του Θεού των χριστιανών. Η Αγία Γραφή, μιλάει συνεχώς και επανειλημμένα για τους πιστούς Χριστιανούς ως «πρόβατα»:
(Ιεζεκιήλ Κεφ. Λδ΄ : «2 υἱὲ ἀνθρώπου, προφήτευσον ἐπὶ τοὺς ποιμένας τοῦ Ἰσραήλ, προφήτευσον καὶ εἰπὸν τοῖς ποιμέσι· τάδε λέγει Κύριος Κύριος· ὦ ποιμένες Ἰσραήλ, μὴ βόσκουσι ποιμένες ἑαυτούς; οὐ τὰ πρόβατα βόσκουσιν οἱ ποιμένες; 3 ἰδοὺ τὸ γάλα κατέσθετε καὶ τὰ ἔρια περιβάλλεσθε καὶ τὸ παχὺ σφάζετε καὶ τὰ πρόβατά μου οὐ βόσκετε.»,
«8 ζῶ ἐγώ, λέγει Κύριος Κύριος, εἰ μὴν ἀντὶ τοῦ γενέσθαι τὰ πρόβατά μου εἰς προνομὴν καὶ γενέσθαι τὰ πρόβατά μου»,
«10 τάδε λέγει Κύριος Κύριος· ἰδοὺ ἐγὼ ἐπὶ τοὺς ποιμένας καὶ ἐκζητήσω τὰ πρόβατά μου ἐκ τῶν χειρῶν αὐτῶν καὶ ἀποστρέψω αὐτοὺς τοῦ μὴ ποιμαίνειν τὰ πρόβατά μου, καὶ οὐ βοσκήσουσιν ἔτι οἱ ποιμένες αὐτά· καὶ ἐξελοῦμαι τὰ πρόβατά μου ἐκ τοῦ στόματος αὐτῶν. καὶ οὐκ ἔσονται αὐτοῖς ἔτι εἰς κατάβρωμα. 11 διότι τάδε λέγει Κύριος Κύριος· ἰδοὺ ἐγὼ ἐκζητήσω τὰ πρόβατά μου καὶ ἐπισκέψομαι αὐτά. 12 ὥσπερ ζητεῖ ὁ ποιμὴν τὸ ποίμνιον αὐτοῦ ἐν ἡμέρᾳ, ὅταν ᾖ γνόφος καὶ νεφέλη ἐν μέσῳ προβάτων διακεχωρισμένων, οὕτως ἐκζητήσω τά πρόβατά μου καὶ ἀπελάσω αὐτὰ ἀπὸ παντὸς τόπου, οὗ διεσπάρησαν ἐκεῖ ἐν ἡμέρᾳ νεφέλης καὶ γνόφου. 13 καὶ ἐξάξω αὐτοὺς ἐκ τῶν ἐθνῶν καὶ συνάξω αὐτοὺς ἀπὸ τῶν χωρῶν καὶ εἰσάξω αὐτοὺς εἰς τὴν γῆν αὐτῶν καὶ βοσκήσω αὐτοὺς ἐπὶ τὰ ὄρη Ἰσραὴλ καὶ ἐν ταῖς φάραγξι καὶ ἐν πάσῃ κατοικίᾳ τῆς γῆς· 14 ἐν νομῇ ἀγαθῇ βοσκήσω αὐτοὺς καὶ ἐν τῷ ὄρει τῷ ὑψηλῷ Ἰσραὴλ ἔσονται αἱ μάνδραι αὐτῶν· ἐκεῖ κοιμηθήσονται καὶ ἐκεῖ ἀναπαύσονται ἐν τρυφῇ ἀγαθῇ, καὶ ἐν νομῇ πίονι βοσκηθήσονται ἐπὶ τῶν ὀρέων Ἰσραήλ. 15 ἐγὼ βοσκήσω τὰ πρόβατά μου καὶ ἐγὼ ἀναπαύσω αὐτά, καὶ γνώσονται ὅτι ἐγώ εἰμι Κύριος. τάδε λέγει Κύριος Κύριος· 16 τὸ ἀπολωλὸς ζητήσω καὶ τὸ πλανώμενον ἐπιστρέψω καὶ τὸ συντετριμμένον καταδήσω καὶ τὸ ἐκλεῖπον ἐνισχύσω καὶ τὸ ἰσχυρὸν φυλάξω καὶ βοσκήσω αὐτὰ μετὰ κρίματος. 17 καὶ ὑμεῖς, πρόβατα, τάδε λέγει Κύριος Κύριος· ἰδοὺ ἐγὼ διακρινῶ ἀναμέσον προβάτου καὶ προβάτου, κριῶν καὶ τράγων. 18 καὶ οὐχ ἱκανὸν ὑμῖν ὅτι τὴν καλὴν νομὴν ἐνέμεσθε, καὶ τὰ κατάλοιπα τῆς νομῆς ὑμῶν κατεπατεῖτε τοῖς ποσὶν ὑμῶν; καὶ τὸ καθεστηκὸς ὕδωρ ἐπίνετε, καὶ τὸ λοιπὸν τοῖς ποσὶν ὑμῶν ἐταράσσετε; 19 καὶ τὰ πρόβατά μου τὰ πατήματα τῶν ποδῶν ὑμῶν ἐνέμοντο καὶ τὸ τεταραγμένον ὕδωρ ὑπὸ τῶν ποδῶν ὑμῶν ἔπινον; 20 διὰ τοῦτο τάδε λέγει Κύριος Κύριος· ἰδοὺ ἐγὼ διακρινῶ ἀναμέσον προβάτου ἰσχυροῦ καὶ ἀναμέσον προβάτου ἀσθενοῦς.»,
«25 καὶ διαθήσομαι τῷ Δαυὶδ διαθήκην εἰρήνης καὶ ἀφανιῶ θηρία πονηρὰ ἀπὸ τῆς γῆς, καὶ κατοικήσουσιν ἐν τῇ ἐρήμῳ καὶ ὑπνώσουσιν ἐν τοῖς δρυμοῖς. 26 καὶ δώσω αὐτοὺς περικύκλῳ τοῦ ὄρους μου· καὶ δώσω τὸν ὑετὸν ὑμῖν, ὑετὸν εὐλογίας. 27 καὶ τὰ ξύλα τὰ ἐν τῷ πεδίῳ δώσει τὸν καρπὸν αὐτῶν, καὶ ἡ γῆ δώσει τὴν ἰσχὺν αὐτῆς, καὶ κατοικήσουσιν ἐπὶ τῆς γῆς αὐτῶν ἐν ἐλπίδι εἰρήνης, καὶ γνώσονται ὅτι ἐγώ εἰμι Κύριος ἐν τῷ συντρίψαι με τὸν ζυγὸν αὐτῶν· καὶ ἐξελοῦμαι αὐτοὺς ἐκ χειρὸς τῶν καταδουλωσαμένων αὐτούς. 28 καὶ οὐκ ἔσονται ἔτι ἐν προνομῇ τοῖς ἔθνεσι, καὶ τὰ θηρία τῆς γῆς οὐκέτι μὴ φάγωσιν αὐτούς· καὶ κατοικήσουσιν ἐν ἐλπίδι, καὶ οὐκ ἔσται ὁ ἐκφοβῶν αὐτούς.»)
Ασφαλώς λοιπόν αυτό το εδάφιο λέγει ότι ο Θεός είναι εναντίον των ποιμένων ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ, γιατί δεν φροντίζουν τα πρόβατά του, δηλαδή την Εκκλησία Του! Και μιλάει επίσης για τα αγαπημένα Του πρόβατα, που θα τους δώσει πλούσια νομή (τροφή), και θα τα ποιμάνει ο δούλος του Δαυίδ. Και φυσικά τα λόγια αυτά ειπώθηκαν μετά τον θάνατο του Δαυίδ. Για ποιον Δαυίδ μιλούσε λοιπόν; Μα ομιλούσε για τον Ιησού Χριστό! («11 ἐγώ εἰμι ὁ ποιμὴν ὁ καλός. ὁ ποιμὴν ὁ καλὸς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων·» Κατά Ιωάννη Κεφ. Ι΄)
Και λέει επίσης στο ίδιο κεφάλαιο ο Ιησούς, στο εδάφιο 16, ότι εκτός από τα πρόβατα του Ισραήλ που θα γίνονταν Χριστιανοί, έχει και άλλα πρόβατα, που δεν προέρχονται από την αυλή του Ισραήλ. Και αυτά θα συνάξει, και θα τα ενώσει με τα εξ’ Ιουδαίων πρόβατά του, και θα γίνουν μία ποίμνη, υπό έναν ποιμένα τον Ιησού Χριστό («16 καὶ ἄλλα πρόβατα ἔχω, ἃ οὐκ ἔστιν ἐκ τῆς αὐλῆς ταύτης· κἀκεῖνά με δεῖ ἀγαγεῖν, καὶ τῆς φωνῆς μου ἀκούσουσι, καὶ γενήσεται μία ποίμνη, εἷς ποιμήν. 17 διὰ τοῦτό με ὁ πατὴρ ἀγαπᾷ, ὅτι ἐγὼ τίθημι τὴν ψυχήν μου, ἵνα πάλιν λάβω αὐτήν.» Κατά Ιωάννη Κεφ. Ι΄)
Τώρα μπορούμε να καταλάβει ο καθείς τι εννοούσε ο Σοφονίας για τα πρόβατα της Κρήτης και για την νομή τους. Ότι αν και οι απόγονοί τους οι Φιλισταίοι θα εξαφανισθούν χάριν της ασέβειάς τους, Η ΚΡΗΤΗ ΘΑ ΓΕΜΙΣΕΙ ΠΡΟΒΑΤΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΔΗΛΑΔΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ, ΠΟΥ ΘΑ ΤΡΕΦΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ. Ο απόστολος Παύλος, χειροτόνησε τον Τίτο, πρώτο επίσκοπο Κρήτης, και αυτός διέδωσε το ευαγγέλιο σε όλο το νησί. Κατά τον ίδιο τον Παύλο, «οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ.» Προς Γαλάτας Κεφ. Γ΄ 28).
Όχι μόνο λοιπόν δεν μιλάει εκεί κατά της Κρήτης ο προφήτης, αλλά ΠΡΟΦΗΤΕΥΕΙ ΕΥΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΡΗΤΙΚΟΥΣ, ότι κάποτε θα γίνουν οι Κρήτες Χριστιανοί. Κάτι που με χαρά παρατηρούμε μέχρι και σήμερα.
Βέβαια ας διευκρινίσουμε πως εννοείται ο όρος Έλληνας και ο όρος Ιουδαίος τόσο στην Αγία Γραφή όσο και γενικότερα στα χρόνια του Χριστού: στο βιβλίο της Σειράς «Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας», Μ. Αθανασίου, Έργα 1, Πατερικές Εκδόσεις «Γρηγόριος Παλαμάς», Θεσσαλονίκη 1973, το οποίο επιμελώνται οι Βας. Σ. Ψευτόγκας & Θεοδ. Ν. Ζήσης, Διδάκτορες της Θεολογίας και εποπτεύουν οι Παν. Κ. Χρήστου & Στερ. Ν. Σάκκος, Καθηγητές Πανεπιστημίου, σελ. 152 «Κατά την αρχαιότητα οι μεν Έλληνες έλεγαν «πάς μη Έλλην βάρβαρος», οι δε Ιουδαίοι «πάς μη Ιουδαίος Έλλην», οι δε Χριστιανοί «πάς μη Χριστιανός θύραθεν», δηλαδή έξω από την θύρα (της μάνδρας του Χριστού) . Τα Ιουδαίος και Έλλην έπαυσαν να είναι Εθνικά, ήσαν πλέον θρησκευτικά. Ιουδαίος δεν λέγονταν μόνο ο Εβραίος αλλά και κάθε άνθρωπος πάσης φυλής και γλώσσης και υπηκοότητας που δέχονταν να περιτεμνηθή και να θρησκεύει κατά τον Μωσαϊκό νόμο. Και Έλλην δεν λέγονταν ο κάτοικος της Ελλάδας, αλλά κάθε ειδωλολάτρης κάθε φυλής και γλώσσας (!!!), εφόσον δεν ήταν Ιουδαίος. Όταν λοιπόν το «Έλλην» έλαβε την παγκόσμια και θρησκευτική σημασία, οι κάτοικοι της Ελλάδας έλαβαν τα άλλα ονόματα [δηλαδή Πελασγοί, Αχαιοί, Μακεδόνες κ.λ.π.]». Γι αυτό και ο Μ. Αθανάσιος όταν αναφέρεται στους Έλληνες της Δωδώνης τους ονομάζει Πελασγούς.
Έτσι λοιπόν όταν μιλάει ο Απόστολος Παύλος για Έλληνες και Ιουδαίους , εννοεί το θρήσκευμα και όχι την καταγωγή, γι’ αυτό πολύ σωστά λέει πως πάψαμ ένα είμαστε «Έλληνες» (ειδωλολάτρες) και Ιουδαίοι (Πιστοί του Μωσαϊκού νόμου) και γίναμε όλοι Χριστιανοί του Ιησού Χριστού.
(«16 διὰ τοῦτο τάδε λέγει Κύριος· ἰδοὺ ἐγὼ ἐκτείνω τὴν χεῖρά μου ἐπὶ τοὺς ἀλλοφύλους καὶ ἐξολοθρεύσω Κρῆτας καὶ ἀπολῶ τοὺς καταλοίπους τοὺς κατοικοῦντας τὴν παραλίαν·» Ιεζεκιήλ, Κεφ. Κε΄ 16)
Εδώ βεβαίως το εδάφιο δεν ομιλεί για την Κρήτη και τους Έλληνες Κρητικούς. Οι Ιουδαίοι θεωρούσαν τους Φιλισταίους ως «Κρήτες», ως απογόνους των Κρητικών. Για τους Φιλισταίους λοιπόν μιλάει. Όχι για τη νήσο Κρήτη. Δεν λέει: «τοὺς κατοικοῦντας τὴν νῆσον» αλλά «τοὺς κατοικοῦντας τὴν παραλίαν», και εννοεί τους Φιλισταίους που ζούσαν στα Δυτικά των Ιουδαίων, στα παράλια της Μεσογείου που ήταν οι αιώνιοι εχθροί τους.
Ήδη αποδείχθηκε πως για τη νήσο Κρήτη και τους Έλληνες Κρητικούς, ο Θεός ευλογία έδωσε, να γίνουν πρόβατά του στην Εκκλησία Του, και όχι να τους εξολοθρεύσει. Οι Φιλισταίοι όμως ήδη δεν υπάρχουν. Η προφητεία αυτή εκπληρώθηκε. Όπως εκπληρώθηκε η ευλογία Του προς την Κρήτη, να γίνουν Χριστιανοί. Οι νεοπαγανιστές αντί να κοιτούν την εκπλήρωση των προφητειών και να τους καταλαμβάνει δέος για την Ύπαρξη του Θεού, αντιθέτως συμπεριφέρονται με ένα σύμπλεγμα εθνικιστικής κατωτερότητας.
ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΣΤΗΝ ΣΙΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΤΩΝ ΤΕΚΝΩΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
«Την ίδια κακόβουλη άγνοια έδειξε και εκείνος που έγραψε ανοικτή επιστολή στο φανατισμένο και ημιμαθές περιοδικό «Δαυλός» (137, κύριο άρθρο), ζητώντας να «λάβει ιδιάζουσα θέση» η Εκκλησία της Ελλάδος έναντι της Παλαιάς Διαθήκης και «να αποβάλη […] είτε ολόκληρη την Π.Δ. ή μέρη που στρέφονται κατά του Έθνους μας». Εννοεί, μεταξύ άλλων, το Ζαχαρίας 7/ζ 13 ε. Ο προφήτης Ζαχαρίας έζησε τον 7ο π.Χ. αιώνα και, όπως έχει αποδειχθεί επιστημονικά, το δήθεν «ανθελληνικό» του χωρίο είναι παρέμβλητο. Γι’ αυτό στις κριτικές - επιστημονικές εκδόσεις (βλ. Βασιλ. Μ. Βέλλα, Το Δωδεκαπρόφητον, Αθήνα 1950, σ. 106) τίθεται στο Εβραϊκό σε αγκύλες, που σημαίνει ότι δεν είναι γνήσιο. Παρόμοια «ανθελληνικά» κείμενα προέκυψαν στην εποχή των διαδόχων του Μ. Αλεξάνδρου και κυρίως του Αντιόχου του Δ (+- 215 - 161 π.Χ.), που με τη συμπεριφορά του ανέτρεπε το έργο του Μ. Αλεξάνδρου και εξευτέλιζε τον Ελληνικό πολιτισμό (δεν σεβάστηκε την ετερότητα των άλλων λαών). Τότε, (3ος αιώνας και μετά), αρχίζει ένα «ανθελληνικό» ρεύμα στον Ιουδαϊσμό. Έλληνες όμως ή Εθνικοί, από την ίδια εποχή, ονομάζονται όλοι οι μη Εβραίοι (βλέπε και παραπάνω ενότητα). Άρα δεν έχει σαφή φυλετικό χαρακτήρα αυτή η καταφορά, ώστε να εκλαβάνεται ως φυλετικός ανθελληνισμός. Αυτό φαίνεται και από το γεγονός ότι οι αντιταχθέντες στους αναξίους διαδόχους του Αλεξάνδρου Μακκαβαίοι είναι άγιοι της Εκκλησίας μας και τιμώνται, μαζί με την μητέρα τους Σολωμονή, και τον πνευματικό τους πατέρα Ελεάζαρο την 1η Αυγούστου.
…Για τα «ανθελληνικά αποσπάσματα της Π.Δ.» και κυρίως «τα 4 εν τω συνόλω τους ανθελληνικώτατα βιβλία των Μακκαβαίων» (το 4ο είναι ψευδεπίγραφο), που επισημαίνει ο κ. Λάμπρου (του Δαυλού), έχουν από πολλούς γραφεί πολλά. Είναι γνωστό το ιστορικό κλίμα, στο οποίο συντάχθηκαν τα βιβλία των Μακκαβαίων (β αιώνας π.Χ.), μέσα σε έντονες αντιθέσεις με τους όχι πάντα άξιους διαδόχους - επιγόνους του Μ. Αλεξάνδρου κυρίως τον Αντίοχο Δ, 175 - 164 π.Χ.). Από πλευράς ιστορικής, ως πηγές μιας εποχής και τα βιβλία αυτά έχουν τη θέση τους στην Π.Δ. και την ιστορία της πίστεώς μας. Οι επτά δε Μακκαβαίοι Παίδες τιμώνται για την αγιότητά τους και πνευματικότητά τους, και τους αγώνες τους εναντίον της ειδωλικής πλάνης, με βάση τον εθνικό, αλλά και «υπερεθνικό» χαρακτήρα της Πίστεώς μας, όπως και παραπάνω ανέπτυξα.
Ο κ. Λάμπρου επιμένει ιδιαίτερα - και δίκαια - στο επίμαχο κείμενο του Προφήτου Ζαχαρίου (κεφ. 9, στ. 12 ε.: «Και εξαρώ το αίμα των αλλοφύλλων…»). Πράγματι, όταν γράφει το κείμενο «καὶ ἐξεγερῶ τὰ τέκνα σου, Σιών, ἐπὶ τὰ τέκνα τῶν Ἑλλήνων …, προκαλεί τον μη έχοντα σχέση με την επιστήμη της Π.Δ. και κρίνοντα επιφανειακά. Έχω δηλώσει επανειλημμένως ότι οι στίχοι αυτοί περιέχονται στο Εβραϊκό πρωτότυπο, αλλά και σ’ αυτό «οβελίζονται», τοποθετούνται σε αγκύλες, κριτικά, διότι ΔΕΝ ανήκουν στην Προφητεία του Ζαχαρίου, που εγράφη στον ΣΤ αιώνα προ Χριστού, αλλά προστέθηκαν στην εποχή των αγώνων των Εβραίων (Μακκαβαίων) εναντίον των διαδόχων του Μ. Αλεξάνδρου (4ος αιώνας π.Χ. και εξής) και κυρίως του Αντιόχου Δ (175-164 π.Χ.) που επεδίωξε τον βίαιο εξελληνισμό τους, δηλαδή την υπόταξή τους στην ειδωλολατρία. Στις επιστημονικές όμως εκδόσεις πρέπει να περιέχονται στο προφητικό κείμενο εντός αγκυλών οι στίχοι - παρά τη μη γνησιότητά τους - και αυτό πρέπει να το γνωρίζει ο κύριος Λαμπρόπουλος ως επιστήμων.
Παρόλο που η πνευματική ερμηνεία του χωρίου αυτού δεν δημιουργεί κανένα πρόβλημα, όπως και η σύνδεσή του με ιστορικά γεγονότα του απωτάτου παρελθόντος, δεν θα είχα αντίρρηση προσωπικά για την «φειδώ των ασθενών» που έλεγε και ο Λούθηρος, και την αποστόμωση των αναζητούντων αφορμές, για να πολεμήσουν και συκοφαντήσουν την Ορθόδοξη πίστη μας, να αφαιρεθεί το κείμενο από τη μετάφραση των Ο, ή έστω να τίθεται και εδώ σε αγκύλες ως παρέμβλητο. Η «τόλμη» όμως του κ. Λ. φθάνει τόσο μακριά, ώστε να αναφέρεται στο κλασικό έργο Δωδεκαπρόφητον του παγκοσμίως αναγνωρισμένου παλαιοδιαθηκολόγου και εβραιολόγου Βασιλείου Βέλλα με τη φράση: «κάποια έκδοση ενός ιδιώτου»! Αληθινά ισχύει (και) εδώ το «ει γαρ έγνω, ου κατέγνω»… Ίσως ο Δαυλός έχει χάσει κάθε επαφή με την επιστήμη, ασχολούμενος μόνο με μυθολογίες!…
…Δυστυχώς όμως βρίσκομαι στην πολύ δυσάρεστη θέση να κατηγορήσω τον κ. Λάμπρου, ότι συκοφαντεί σκαιότατα και ανέντιμα την πίστη μας για πράγματα που αγνοεί πλήρως, διότι του λείπει κάθε «εκ των ένδον» σχέση με τη λατρεία μας και κάθε βιωματική επαφή με την εκκλησιαστική πραγματικότητα. Γράφει: «…ο Δαυλός, όταν δημοσίευσε το αιμοβόρο αυτό ανθελληνικό κείμενο (σημ. Γ.Δ.Μ.: του Ζαχαρίου), το έλαβε από επίσημη έκδοση της Π. Διαθήκης κυρωμένη με έγκριση μητροπολιτών, αλλά και από τα λειτουργικά βιβλία, που αναγινώσκονται και σήμερα στις εκκλησίες και τα μοναστήρια της Ελλάδος, όπου δεν υπάρχουν αγκύλες». Ποίόν σε έπος (τέκνον) φύγεν έρκος οδόντων;» Περικοπές από το βιβλίο του πρ. Ζαχαρία διαβάζονται λειτουργικά: Την Παρασκευή της Τυροφάγου μετά την Τριθέκτη - Η, 7-17. Εις τον Εσπερινόν - Η, 19-23. Στην Α Ώρα της Μ. Παρασκευής - ΙΑ, 10-13 και στον Μ. Εσπερινό της Αναληψεως - ΙΔ, 4-11. Όλες οι περικοπές αυτές έχουν θεολογικό περιεχόμενο. Παρακαλώ τον κ. Λάμπρου να μας κάνει γνωστό πότε και που διαβάζεται λειτουργικά το επίμαχο χωρίο. Εγώ του λέγω, ως κληρικός και θεολόγος, ότι δεν χρησιμοποιείται ΠΟΤΕ αυτό το κείμενο ως λειτουργικό ανάγνωσμα στην εκκλησιαστική μας λατρεία. Ο ίδιος ψεύδεται!
Αλλά δεν θα προχωρήσω σε άλλα σχόλια. Περιμένω να δω αν θα έχει την Ελληνική λεβεντιά να ζητήσει συγγνώμη όχι από εμέ, αλλά από τον Ελληνισμό, τον οποίο δεν τιμά ασφαλώς ψευδόμενος. Η τυχόν δε επίκληση «αγνοίας» κάνει το έγκλημα έτι βαρύτερο!» (Πηγή: «Παγανιστικός Ελληνισμός ή Ελληνορθοδοξία;», Καθηγητής και πρωτοπρεσβύτερος Πανεπιστημίου π. Γεώργιος Μεταλληνός, σελ. 35, 36, 104 - 107)
Επειδή όμως ο π. Γεώργιος Μεταλληνός είναι ευγενικός με τους ψευδοκατήγορους, η απολογητική θα προχωρήσει πιο πέρα από αυτόν, σε θέματα που προφανώς δεν θέλησε να θίξει από λεπτότητα.
Το εν λόγω εδάφιο του Ζαχαρία, μπορεί να είναι ψευδεπίγραφο, δεν παύει όμως να μας παραδόθηκε από την Εκκλησία του Ισραήλ, όσο ακόμα δεν είχαν απορρίψει τον Χριστό, άρα ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΕΧΘΟΥΜΕ ΩΣ ΜΕΡΟΣ ΤΗΝ Π.Δ., είτε σε αγκύλες, είτε όχι.
Και μας παραδόθηκε χάριτι Θεού, για να μας θυμίζει ΤΟ ΗΘΟΣ των ειδωλολατρών απογόνων του Μ. Αλεξάνδρου, και ιδίως του Αντιόχου του Επιφανούς. Μια απλή ανάγνωση στην ιστορία, θα πείσει και τον πιο δύσπιστο, για την ηθική κατάπτωση, την τυραννία, την ασέβεια, και την κακία του ανθρώπου αυτού και του Ελληνικού στρατού του. Τι θέλουν λοιπόν οι νεοειδωλολάτρες να κάνουν οι Εβραίοι; Να πουν: «καλά μας κάνετε»; Να πουν: «περάστε κύριοι κατακτητές! Βεβηλώστε τον Ναό μας, υβρίστε τον Θεό μας, απαγορέψτε μας να πιστεύουμε την πάτρια πίστη μας, Σκοτώστε μας!» Αυτό θέλουν οι νεοΕθνικοί να είχαν πει οι Ιουδαίοι πουν, επειδή οι πρώτοι είναι κι αυτοί ειδωλολάτρες όπως ακριβώς εκείνοι οι βάρβαροι Έλληνες κατακτητές; Δηλαδή έτσι είπαν οι Έλληνες στον Χίτλερ όταν ήρθε να κατακτήσει την Ελλάδα; Τραγική υποκρισία το δήθεν ενδιαφέρον των νεοΕθνικών για την «ελευθερία» των Ελλήνων από τους Τούρκους! Όταν οι κατακτητές ήταν οι Έλληνες, όταν στη θέση του Χίτλερ ήταν ο Αντίοχος ο Επιφανής, και στη θέση των θυμάτων του ήταν οι Ιουδαίοι, αυτό δεν πειράζει του νεοπαγανιστές; Γιατί άραγε; Επειδή εκεί ο Χίτλερ της εποχής ήταν Έλληνας και τα θύματα ήταν Εβραίοι; Τι περιμένουν οι νεοπαγανιστές δηλαδή; Να μην αντισταθούν οι Ιουδαίοι στον Έλληνα κατακτητή για να δείξουν τον φιλελληνισμό τους; ή επειδή αντιστάθηκαν είναι ανθέλληνες; Ανάλογα δηλαδή Ελληνική επανάσταση του 21 θα πρέπει να κατηγορείται ως «ανθετουρκική» και να κατακρίνεται!
Υποκρισία και ρατσισμός! Μόνο με τους Γκεσταπίτικες και τις ιδέες των Ες Ες μπορεί κάποιος να ταυτίσει τις ιδέες των νεοπαγανιστών του Δαυλού! Μήπως είναι λάθος;; Αν υπάρχει λάθος, ενώστε κι εσείς τη φωνή σας με το ψευδεπίγραφο χωρίο που πρόσθεσαν οι υπόδουλοι Εβραίοι στον Ζαχαρία, και διαλαλήστε, ότι ΟΙ ΚΑΤΑΚΤΗΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΚΤΗΤΕΣ, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ. Και ακόμα χειρότερα. Όταν οι κατακτητές είναι Έλληνες, όταν λερώνουν με τα έργα τους ένα τέτοιο ευλογημένο έθνος όπως το Ελληνικό, όχι μόνο Εβραίοι αξίζει να τους εκθέσουν και να τους χτυπήσουν, αλλά κάθε λαός που πιστεύει στην ελευθερία και την αυτοδιάθεση των λαών.
Και οι Ιουδαίοι, με το επίμαχο χωρίο, εναντίον ενός αρχαίου Ελληνικού Τρίτου Ράιχ ύψωσαν τη φωνή τους. Και στο τέλος και το τόξο τους. Και εκπλήρωσαν την προφητεία αυτή, έστω και αν δεν ανήκε στον Ζαχαρία. Την εκπλήρωσαν τσακίζοντας τα Ελληνικά στρατεύματα του κατακτητή Αντιόχου, εκείνου του ανθρωπόμορφου κτήνους που τολμάτε να αποκαλείται Έλληνα και να τον υπερασπίζεστε. Λοιπόν, δεν θίχθηκαν οι νεοειδωλολάτρες από τα «Χιτλερικά» Ελληνικά στρατεύματα κατοχής σε ξένη χώρα, και την ανθελληνική τακτική τους, αλλά θίχθηκαν επειδή οι δύστυχοι οι υπόδουλοι κατηγόρησαν τους διώκτες τους και τους απώθησαν! Αφού ήταν Έλληνες οι κατακτητές τους, τι θέλαν οι νεοπαγανιστές δηλαδή να τους αποκαλέσουν; Εσκιμώους; Σαν να θεωρούν οι Γερμανοί τους Έλληνες «αντιγερμανούς» επειδή θεωρούσαν τον Χίτλερ «τέρας», και να αξιώνουν να μην μιλάει κανείς Έλληνας σήμερα για τα κατορθώματα των Γερμανών στον πόλεμο, που αιματοκύλισαν τον κόσμο όπως ο Αντίοχος.
Ας συμφωνήσουν οι νεοπαγανιστές λοιπόν με το επίμαχο χωρίο, ή ας αναφωνήσουν: «Heil Hitler!» («Ζήτω ο Χίτλερ!»). Δεν υπάρχει μέση λύση. Κάθε προσπάθεια υπεκφυγής είναι ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ
Αριστερά: Η Γεωπολιτική της Εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας 1933 -1945. Η Γερμανική γεωπολιτική αποσκοπούσε όχι απλώς στην υλοποίηση των σκοπών του Παγγερμανισμού, αλλά απέβλεπε και στην έκφραση των οραμάτων της Αρίας Φυλής. Μια τιτάνια μάχη άρχιζε από τις δυνάμεις της Παραδόσεως, ενάντια στον έκφυλο κόσμο των μαρξιστικοφιλελευθέρων εβραιόδουλων διεθνιστών (Πηγή: Ησαΐας Ι. Κωνσταντινίδης, Η Γεωπολιτική της Εθνικοσοσιαλιστικής [Ναζιστικής] Γερμανίας (1933 - 1945), εκδόσεις Απολλώνειο Φως)
Δεξιά: Κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Απολλώνειο Φως: Β. Τσιρίμπας, Οι πρωτοπόροι της Εθνοκοινωνικής Αγωγής, WalterDarre, Αίμα και Γη, Ι. Χαραλαμπόπουλος, Σιωνισμός & Εθνικές Τραγωδίες, Ι. Χαραλαμπόπουλος, Ελληνοκεντρική Αναγέννηση
1. Παρά τα 20 χρόνια «Δαυλού», τα θέματα είναι μηρυκασμένα. Φαίνεται πως ο Δαυλός δεν ξέρει από λαϊκή σοφία: «Το πολύ το Κύριε Ελέησον το βαριέται και ο παπάς».
2. Η αλήθεια είναι πως αρκετοί νεοΕθνικοί κλείνουν τα μάτια μπροστά σε αυτήν την αλήθεια για τα «ανθελληνικά» χωρία του Ζαχαρία, που εξέφραζαν τους δίκαιους αγώνες ενός λαού (Ιουδαίων) ενάντια στους κατακτητές της χώρας τους, Έλληνες, που προσπάθησαν να τους επιβάλλουν με σφαγές την λατρεία του Διός. Αν τύχαινε όμως και αυτά τα χωρία εξέφραζαν τους δίκαιους αγώνες του Ελληνικού λαού ενάντια στους Πέρσες (βλέπε Μαραθώνα ή Θερμοπύλες) τότε αυτά τα χωρία θα ήσαν «Άγια»…). Τελικά τι έχει σημασία σε μια θρησκεία; Ο εθνικισμός ή το δίκαιο;
3. Πράγμα παράξενο και αντιφατικό πράττουν οι νεοΕθνικοί ή άθεοι, εφόσον αν και νόθα (μεταγενέστερα) τα χωρία του Ζαχαρία, τα δέχονται ως ΑΥΘΕΝΤΙΚΑ, ενώ σε εκείνες τις περιπτώσεις που κάποιες ιστορικές αναφορές για την ιστορικότητα του Χριστού αποδείχθηκαν νόθες, αυτές ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΝΤΑΙ δίχως περαιτέρω συζητήσεις. Δηλαδή, με λίγα λόγια, εκείνα που τους «αρέσουν» τα κρατούν, ενώ όλα τα άλλα για πέταμα. Ας πράττουν έτσι, αλλά τουλάχιστον να μην συγκαταλέγουν τις απόψεις τους ως δήθεν επιστημονικές.
4. Όσο αφορά εκείνους που θα ήθελαν να «απορρίψει» η Εκκλησία τα νόθα κομμάτια ας ξέρουν ότι και η Οδύσσεια αλλά και η Ηλιάδα έχουν «νόθα» κομμάτια τα οποία δεν απορρίπτονται ούτε από τους φιλόλογους αλλά ούτε και από τους Εθνικούς θρησκευτείς.
«Πρόσταγμα ἡμῖν, μὴ δειλιᾶν ἀπὸ τῶν Ἐλληνικῶν πιθανοτήτων καὶ ἀπὸ τῶν παρὰ τοῖς ἑτερεδόξοις δυσφημιῶν, ἂτινά ἐστι δύο ξύλα, μᾶλλον δὲ δύο δαλοί, ἀπολέσαντες μὲν τοῦ φυτοῦ τὸ ζωτικὸν καὶ τοῦ ξύλου τὸ ἰσχυρόν, μὴ ἔχοντες δὲ τὸ τοῦ πυρὸς φωτεινόν, ἀλλὰ δαλοὶ καπνιζόμενοι, μελαίνοντες μὲν τοὺς ἁπτομένους αὐτῶν καὶ σπιλοῦντες, δακρύειν δὲ τοὺς ὀφθαλμούς τῶν ἐγγιζόντων παρασκευάζοντες.» Μέγας Βασίλειος της Καισαρείας Theol. Work 009 9.230.10.
«Αναθεματίζονται οι Έλληνες στις Εκκλησίες της Ελλάδος» (Πηγή: Περιοδικό «Δαυλός», Τεύχος 192, εξώφυλλο, κάτω επικεφαλίδα)
«Η Πεντάλφα και το Άστρο του Δαυΐδ, είναι πανάρχαια σύμβολα του Ελληνισμού» (Πηγή: Περιοδικό «Δαυλός», Τεύχος 192, εξώφυλλο, κάτω επικεφαλίδα)
«Τα Εβραϊκά είναι Ελληνικά. Το απαγορευμένο βιβλίο ενός Εβραίου» (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 206, Εξώφυλλο, κάτω επικεφαλίδα)
Μυθοπλάστης: Περιοδικό Δαυλός
Απάντηση: Αν λοιπόν η Πεντάλφα και το άστρο του Δαυΐδ είναι Ελληνικά αλλά και τα Εβραϊκά είναι Ελληνικά, τότε γιατί όλος ο ντόρος; Ή μήπως ο Δαυλός δέχεται ορθά -κοφτά πως ο Ιησούς είναι Έλλην (κατά Σάρκα) στην καταγωγή; («1 Βίβλος γενέσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ, υἱοῦ Δαυῒδ, υἱοῦ Ἀβραάμ.» κατά Ματθαίον Κεφ. Α΄). Όσο αφορά τους αναθεματισμούς κατά των «Ελλήνων», μια ματιά στην σελίδα με τα αναθέματα ξεκαθαρίζει το τοπίο.
Μιχάλης Θ. Καλόπουλος, Βιβλική Θρησκεία, Το Μεγάλο Ψέμα, στην Σκιά του Γίγαντα Ελληνισμού
Μυθοπλάστης: Μιχάλης Καλόπουλος
Απάντηση: Το βιβλίο του Σπύρου Φίλου είναι αρκετό.
Η μόνη γνώση μέσα στο σύμπαν που αποτελεί την μεγαλύτερη δύναμη σ’ αυτό (και το αναφέρουμε ευθύς εξ’ αρχής) είναι η γνώση της αλήθειας. Αλλά τι είναι αλήθεια και μάλιστα για τον διανοούμενο άνθρωπο όπως και για κάθε πνευματική ατομικότητα; Για τον διανοούμενο άνθρωπο ΑΛΗΘΕΙΑ είναι η γνώση της πραγματικής λειτουργίας της όλης εργαζομένης Φύσεως και των καθέκαστα λειτουργούντων ΝΟΜΩΝ της, τόσο την μη νοητικής και πνευματικής Φύσεως επί του συνόλου των πνευματικών κόσμων. (Πηγή: Στυλιανός Τάκας, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 56, άρθρο «Η αποθέωση του ανθρώπου», σελίδα 80)
Η γνώση των Νόμων της λειτουργούσης Φύσεως δίδει στον κάτοχό της πτέρυγας αετού και δύναμη λέοντος, ώστε να έχει την δυνατότητα να υποτάξη στην θέλησή του τις μορφές του απείρου. Σε αντίθεση με την αξία της γνώσεως υπάρχει η αρνητική διδαχή (από την λεγομένη «παλαιά διαθήκη»), η οποία διδάσκει ότι η γνώση (του «καλού» και του «κακού») αποτελεί τον απαγορευμένο για τον άνθρωπο «καρπό» (βλέπε Παλαιά Διαθήκη, Κεφ. Γέννεσις, Β΄ 16), είναι δηλ. γνώση την οποία πρέπει να αποφύγει ο άνθρωπος γιατί διαφορετικά θα προκαλέσει την οργή του ενός «εξωκοσμικού θεού» και δεν θα έχει θέσει στον «παράδεισο», δηλαδή σε χώρο που ο άνθρωπος θα παραμείνει σε κατάσταση αποκτήνωσης (αφού θα στερείται της γνώσεως) και ότι αυτή η κατάσταση (της αποκτήνωσης) αποτελεί τέτοια ευτυχία, που ορισμένοι θυσιάζουν την ζωή τους γι’ αυτήν. Αυτή η αρνητική διδαχή υπήρξε το αίτιο που οι φανατικοί χριστιανοί κατά τον μεσαίωνα κατέστρεψαν έναν λαό (τους Έλληνες) και όλα τα πολιτισμικά του στοιχεία, έκαψαν βιβλιοθήκες και προκάλεσαν ανεπανόρθωτη πολιτισμική καταστροφή, η οποία έφερε την ανθρωπότητα τουλάχιστον 1000 χρόνια πίσω και από την οποία δεν έχει συνέλθει ακόμη.
...Αυτό σημαίνει ότι η Γνώση προορίζεται για όλα τα όντα της φύσεως χωρίς εξαίρεση και μόνον πνεύματα του σκότους δεν επιθυμούν να αποκτήσουν την Γνώση και προσπαθούν να αποκλείσουν και τα άλλα όντα από την απόκτησή της (Πηγή: Στυλιανός Τάκας, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 56, άρθρο «Η αποθέωση του ανθρώπου», σσ. 83 & 85)
Πρέπει συνεπώς να γίνει γνωστό ποιος είναι ο νόμος της παραγωγικής αυξήσεως της γνώσεως. Την κοινωνική εκπαίδευση των ατόμων οφείλουν να την πραγματοποιούν οι άνθρωποι οι οποίοι έχουν μυηθεί στις Αλήθειες της Φύσεως και αυτός είναι ο σκοπός για τον οποίο οργανώθηκαν τα μυστηριακά συστήματα (ή απλώς μυστήρια) του παρελθόντος.
...Οι υπεραισθήσεις αυτές [διόραση, διακοή , έμπνευση] είναι κατακτήσεις μόνον των αγνών Μυστών και των Μυσταγωγών, οι οποίοι πέτυχαν τον πλήρη εξαγνισμό τους.
...Πέρα όμως αυτής [της κατ’ αίσθησης γνώσης] άλλη πηγή γνώσεως είναι η παράδοση. Την παράδοση αποτελούν γνώσεις πέραν του ανθρωπίνου επιστητού, οι οποίες κληροδοτήθηκαν σε μας από Μύστες των αληθειών της Φύσεως και του εξελισσόμενου πνεύματος μεγάλων Μυσταγωγών και Ιεροφαντών. Η γνώση αυτή των Μυστηρίων έφθασε σε μας κεκαλυμμένη δια συμβόλων και αλληγοριών, ώστε μόνον οι μεμυημένοι στις αλήθειες της Φύσεως να εννοούν. (Πηγή: Στυλιανός Τάκας, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 56, άρθρο «Η αποθέωση του ανθρώπου», σελ. 82 - 83)
Μυθοπλάστης: Στυλιανός Τάκας
Απάντηση: Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσες οι αντιφάσεις των νεοπαγανιστών καθώς και οι προσπάθειες τους προς σπίλωση της Χριστιανικής θρησκείας και θεολογίας.
...είναι δηλ. γνώση την οποία πρέπει να αποφύγει ο άνθρωπος γιατί διαφορετικά θα προκαλέσει την οργή του ενός «εξωκοσμικού θεού» και δεν θα έχει θέσει στον «παράδεισο», δηλαδή σε χώρο που ο άνθρωπος θα παραμείνει σε κατάσταση αποκτήνωσης (αφού θα στερείται της γνώσεως) και ότι αυτή η κατάσταση (της αποκτήνωσης) αποτελεί τέτοια ευτυχία, που ορισμένοι θυσιάζουν την ζωή τους γι’ αυτήν.
Η «απαγόρευση» της γνώσης εις την οποία είχαν συμβουλευτεί οι πρωτόπλαστοι, δεν είχε σκοπό ουσιαστικά την απαγόρευση αυτή καθ’ εαυτής και δηλαδή την στέρησή της, αλλά όπως μπορεί να δει κανείς, ήταν ένα αρχικό μέτρο διαπαιδαγώγησης ως προς την θέωση του ανθρώπου από τον ίδιο τον Θεό, που ουσιαστικά είχε ένα σκοπό: με την θέση αυτού του «απαγορευμένου ξύλου» εις το μέσο του Παραδείσου ο άνθρωπος ενθυμούνταν βλέποντάς το τον Θεό, διατηρώντας την αέναη κυκλική κίνηση του νου προς τον Πλάστη, διατηρώντας και επαυξάνοντας την θέωσή του, πράγμα που σήμερα συμβαίνει με την προσευχή ειδικά στον χώρο του Μοναχισμού. Σιγά σιγά ο άνθρωπος στον Παράδεισο θα ελάμβανε όλα τα εφόδια για να θεωθεί. Ο διάβολος επειδή δεν επιθυμούσε την θέωση του ανθρώπου, κατάφερε να πείσει διαφορετικά (1) τους Αδάμ και Εύα και τους έριξε την προσοχή εις τα αισθητά και αυτό αποτέλεσε την πνευματική τους πτώση, γεγονός που βιώνει ο άνθρωπος ακόμη και σήμερα και που περισσότερο από όλους βιώνουν οι εν συνείδηση αρνητές του Χριστού νεοπαγανιστές. Επιστρέφοντας όμως στα προηγούμενα, το χειρότερο δεν είχε έλθει. Ο Αδάμ και η Εύα ως άνθρωποι θέλησαν να ορίζουν το κακό και το καλό μόνοι τους, δίχως την διαπαιδαγωγική βοήθεια του Θεού («ἔσεσθε ὡς θεοί, γινώσκοντες καλὸν καὶ πονηρόν»). Αυτό είχε ως συνέπεια την ηθικολογία του ανθρώπου περί του ορισμού δηλαδή του «καλού και του κακού». Ο άνθρωπος πλανήθηκε και ορίζοντας μόνος του ηθικούς κανόνες «τελειώσεως» πίστεψε πως μπορεί να θεωθεί με αυτούς, έστω και αν ατελής, πράγμα που καταφαίνεται ξεκάθαρα μέσα εις την παγανιστική θρησκεία, όπου π.χ. όμορφοι κίναιδοι έγιναν θεοί, μιας και αυτοκράτορες θεώρησαν πως είναι «καλό» που οι θνητοί, πεθαμένοι πλέον, αλλά αποθεωμένοι και δηλαδή σύγχρονοι θεοί τους, ήσαν κάποτε οι θνητοί ομοφυλόφιλοι εραστές τους. Γι’ αυτούς, η ομοφυλοφιλία ήταν κάτι το «καλό» που συνήγαγε και την αυτόματη αποθέωση τους. Ο άνθρωπος είχε αφήσει τον Θεό και τις οδηγίες Του ως προς την θέωση και κατασκεύαζε δικούς του.
Ο κίναιδος εραστής του αυτοκράτορα Αδριανού Αντίνοος που θεοποιήθηκε και λατρεύτηκε τόσο από Ρωμαίους όσο και από Έλληνες. Δεξιά ο θεός Αντίνοος ως θεός Διόνυσος φέροντας βότρυς επί της κεφαλής του.
Δύο χιλιάδες χρόνια αργότερα του Αδριανού, το θέμα του άρθρου του νεοπαγανιστή λάτρη του Απόλλωνος Στυλιανού Τάκα «Η αποθέωση του ανθρώπου», δείχνει πως πρόβλημα ακόμη υπάρχει, διότι οι παγανιστές διατελώντας μέσα εις την πτώση και χειρότερα εις την άγνοια της ύπαρξης της (βλέπε Μάτριξ), θεωρούν ακόμη σοφό να ορίζουν μόνοι τους μέσα από τα πάθη τους τον δρόμο της «θέωσής» τους. Γι’ αυτό και στο ίδιο τεύχος ο εκδότης του Περιοδικού Ιχώρ, Ευάγγελος Μπεξής αναφέρει για τους Χριστιανούς: «Και αυτό φοβάστε. Την δημοσιότητα. Το ξύπνημα του υπόδουλου. Που του στερήσατε την χαρά της ζωής, της διασκέδασης και του έρωτα, της τέχνης και της δημιουργίας, της επιστήμης, του αθλητισμού, της μουσικής και που σας εύρισκε πάντα «μπάστακα» μπροστά του. Μην τραγουδήσεις και χορέψεις, αμαρτία· μην κάνεις έρωτα αν δεν τεκνοποιήσης, αμαρτία· μην κάνεις αθλητισμό - γυμνά σώματα, ιδρώτας, αμαρτία· τι τι θες τις επιστήμες, αμαρτία· να είσαι μουτζούφλης για να γίνεις άγιος και να σωθείς, γιατί αν χαίρεσαι είναι αμαρτία. Αλλά ο υπόδουλος Ελληνικός λαός αιώνες τώρα σας έγραφε κανονικά...», λόγια που σχολιάζονται σε άλλη ενότητα.
Επιστρέφοντας όμως εις την συνέχεια των γεγονότων
του Παραδείσου, θα πρέπει να σημειωθεί πως ο Θεός δεν οργίσθηκε και
δεν έδιωξε τους πρωτόπλαστους, όπως ισχυρίζεται ο Στυλιανός Τάκας. Η
Θεολογία διδάσκει πως ο Θεός σεβάστηκε την βούληση του ανθρώπου και
αποτραβήχθηκε από τον Παράδεισο, με συνέπεια οι πρωτόπλαστοι να
βρεθούν έξωθεν της θείας προστασίας. Η «αποκτήνωση» δεν ήταν η
διαμονή εις τον παράδεισο, διότι εκεί μέ
σα
ο άνθρωπος θα τύγχανε υπό της θείας καθοδηγήσεως εις την θέωση και
εις την πλήρη γνώση των πραγμάτων, ορατών και αοράτων. Η αποκτήνωση
του ανθρώπου και των ιδεών του, ξεκίνησαν με την ελεύθερη αποβολή
του Θεού εκ μέρους του και την μετέπειτα κατασκευή ειδώλων ακόμη και
κτηνόμορφων, ως
προσπάθεια ενθύμησης της παλαιάς σχέσης του ανθρώπου με τον Θεό.
Στην φωτογραφία άγαλμα του θεού Άππι που βρέθηκε στο [Ο]Σαρ(απείο) της Αλεξάνδρειας.
Απόδειξη του ότι ο Θεός δεν οργίσθηκε και δεν κράτησε στάση κακίας ή εκδίκησης προς τον άνθρωπο, όπως φαίνεται να νομίζει ο Στυλιανός Τάκας, αποτελεί το σωτηριακό Του σχέδιο, όπως επαναφέρει αυτόν εις τον πνευματικό Παράδεισο της βασιλείας του Θεού, πράγμα το οποίο εν αρχή κατέστρωσε με τις 10 εντολές και κατόπιν με την είσοδο του Ιησού Χριστού εις την ιστορία ως νέου Αδάμ προς παράδοση της νέας ηθικής και ρύθμισης της σχέσης του ανθρώπου με τον Θεό. Ο Θεός αγαπά τα πλάσματά Του διότι ακριβώς είναι πλάσματά Του και επιθυμεί σφόδρα ώστε εκείνα να θεωθούν, διότι θα έλθει μέρα που ο Κύριος των δυνάμεων και Πλάστης θα ζητήσει να ζήσει με αυτά και όσα εξ αυτών δεν είναι ψυχικώς καθαρά θα κολαστούν ένεκα όχι κάποιας εκδίκησης του Θεού αλλά ένεκα των ιδιοτήτων του Θεού και της παγκόσμιάς Του αναπόφευτκης παρουσίας, κατά την οποία παν χώρος θα καλυφθεί από την δική Του, και αλλοίμονο τότε εις τους πείσμονες αρνητές της Υπάρξεώς Του (3).
Βίντεο. Μέγεθος: 24Kb - Διάρκεια: 10΄΄ Τα πανεπιστήμια τότε ήταν τα μυστήρια, δεν έμπαινε ο καθένας, έμπαιναν κατ’ επιλογήν και η γνώση άρχιζε πρώτα από τον εαυτό του…(Πηγή: Κωνσταντίνος Γεωργαντάς, Δικηγόρος Ερευνητής., Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, εκπομπή Χωρίς Μοντάζ ΙΙ 05/06/2004)
Αλλά οι νεοεθνικοί δεν αρκούνται μόνο εις το να διαστρεβλώνουν τις διδαχές της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Τραβούν, ένεκα της «ελληνικής νόσου» εις το άλλο άκρο, πως δηλαδή, πρώτον όχι μόνο ο Χριστιανισμός εμπόδισε την γνώση, τόσο στον Παράδεισο με πρωταγωνιστή τον Θεό (!) αλλά και αργότερα με τις υποτιθέμενες καταστροφές βιβλιοθηκών («έκαψαν βιβλιοθήκες»), τα ονόματα των οποίων οι νεοπαγανιστές εντεταλμένοι ωευδόμενοι δεν αναφέρουν, αλλά και δεύτερον με το να προσπαθούν να πείσουν απαίδευτους πως τα μυστήρια της αρχαίας θρησκείας ήσαν γνώση αναντιρρήτως πανεπιστημιακού επιπέδου, τα οποία κατέλυσε ο χριστιανισμός, όταν:
1. Είναι γνωστό πως τα μυστήρια είναι η διάσωση της Πελασγικής θρησκείας έπειτα από τον διωγμό της από εκείνη του 12θέου των Δωριέων και των άλλων ελληνικών φύλλων (4)
2. Είναι παράξενο να υποστηρίζεται τέτοιου είδους γνώση, όταν τέτοια μυστήρια διακωμωδήθηκαν από αρχαίους «ασεβείς», με ποινή θρησκευτικής αξίας τον θάνατο
3. Οι φιλόσοφοι δεν κατέθεσαν τίποτα το αξιόλογο για αυτά, αν και στα κείμενά τους πραγματεύθηκαν χιλιάδες θέματα. Τα δε «μυστήρια - πανεπιστήμια» ουδέν γραπτό κατέθεσαν. Ο Αριστοτέλης αντιθέτως μάλιστα καταθέτει για τα Ελευσίνια μυστήρια, που ήσαν πανελληνίως γνωστά και αυτό χάρη εις την πολιτική προσπάθεια της Αθήνας, ότι οι προς μύηση όφειλαν «οὐ μαθεῖν τι, ἀλλά παθεῖν καί διατεθῆναι» (5). Αν λοιπόν στα γνωστότερα και «ιερότερα» μυστήρια της Ελλάδας δεν μάθαινε κανείς τίποτα αλλά απλώς «πάθαινε», τότε τι να πει κανείς για τις νεοΕθνικές μυθοπλασίες;
Βέβαια ο νεοπαγανιστικός παραλογισμός δεν σταματά εκεί. Δεν αρκεί εις τους νεοπαγανιστές ότι ισχυρίζονται πράγματα που αρχαιολογικά και ιστορικά δεν φαίνεται να στέκουν αλλά πέφτουν και σε μεγάλες και κακές αντιφάσεις, διότι ενώ από την μια μεριά ισχυρίζονται πως «η Γνώση προορίζεται για όλα τα όντα της φύσεως χωρίς εξαίρεση και μόνον πνεύματα του σκότους δεν επιθυμούν να αποκτήσουν την Γνώση και προσπαθούν να αποκλείσουν και τα άλλα όντα από την απόκτησή της» από την άλλη πλευρά η μύηση είναι ο περιορισμός της γνώσης σε εκλεκτούς, τους οποίους ουδείς δύναται να καθορίσει ως προς την ποιότητα. Αυτό τον περιορισμό της γνώσης φαίνεται όχι μόνο να επισημαίνει αντιφατικά ο Στυλιανός Τάκας εις το άρθρο του («Η γνώση αυτή των Μυστηρίων έφθασε σε μας κεκαλυμμένη δια συμβόλων και αλληγοριών, ώστε μόνον οι μεμυημένοι στις αλήθειες της Φύσεως να εννοούν.»), εφόσον κατηγορεί τον Χριστιανισμό για στέρηση γνώσης ενώ παράλληλη διατείνεται υπέρ των μυστών και μυστηρίων και δηλαδή την συγκάλυψη της γνώσης, αλλά θαυμάσια υποστήριξε αντιφατικά και ο εκδότης και εργοδότης του Στυλιανού Τάκα αρχαιολόγος Ευάγγελος Μπεξής, ο οποίος ενώ κατηγορεί στο κάτωθι βίντεο τον Χριστιανισμό, αλλά και το παγκόσμιο επιστημονική κατεστημένο για απόκρυψη γνώσης (!), ταυτόχρονα υποστηρίζει τον περιορισμό της γνώσης σε μυημένους:
Αριστερά: Ευάγγελος Μπεξής, εκδότης του περιοδικού Ιχώρ. Δεξιά: Κωνσταντίνος Γεωργαντάς, Δικηγόρος Ερευνητής. (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, 05/06/2004)
Βίντεο. Μέγεθος: 855Kb. Διάρκεια: 6΄ 53΄΄. . Ο Μπεξής Ευάγγελος, εκδότης του «αρχαιολατρευτικού» περιοδικού Ιχώρ, υποστηρίζει πως οι τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες, ο Χριστιανισμός, ο Ιουδαϊσμός και ο Μωαμεθανισμός κλειδώνουν και απαγορεύουν σε πολλούς την γνώση με τα κέντρα εξουσίας τους, εν αντιθέσει με την αρχαία Ελλάδα και τον Ελληνικό τότε κόσμο, όπου ο καθείς είχε πρόσβαση σε αυτήν, δια μέσω των βιβλιοθηκών και των βιβλίων ώστε ο καθείς μπορούσε να την προσεγγίσει. Ταυτόχρονα υποστηρίζει πως σήμερα δεν συμβαίνει κάτι ανάλογο... λίγα λεπτά αργότερα την στιγμή που ο Γεωργαντάς Κωνσταντίνος υποστηρίζει πως πριν την αρχαιότητα έσβησε ένας πιο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός, του οποίου όμως η γνώση πέρασε δια μέσω των μυστών σε ορισμένους επόμενους ηθικά «ανώτερους» ανθρώπους και όχι σε όλους, και ενώ βάλλεται από τον συντονιστή της εκπομπής δημοσιογράφο Χαρδαβέλλα περί «εκλεκτών» - μυημένων ανθρώπων, ο Μπεξής Ευάγγελος προστρέχει να υπερασπιστεί τον Γεωργαλά Κωνσταντίνο περί γνώσης που πρέπει να «χειραγωγείται» (μυητικής γνώσης)...Τι να του πει κανείς πλέον του Μπεξή; Πώς επικαλείται ταυτόχρονα την δημοκρατία επάνω στην γνώση και ταυτόχρονα υποστηρίζει μυητικές διαδικασίες απαγόρευσης της γνώσης; Πώς κατηγορεί τον Χριστιανισμό - Μωαμεθανισμό - Ιουδαϊσμό για χειραγώγηση της γνώσης και ταυτόχρονα επικροτεί διαδικασίες απόκρυψής της (μύηση) στην αρχαία θρησκεία; (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Μπεξής Ευάγγελος, Εκδότης περιοδικού Ιχώρ, 05/06/2004)
Οι αφήγηση εις την Θεογονία του Ησιόδου περί του Δία και του Προμηθέα σε σχέση με την περιγραφή της της Βίβλου για τον Γιαχβέ, παρουσιάζει μια ομοιότητα και μια διαφορά. Η ομοιότητα της θεογονίας του Ησίοδου με την περιγραφή της Βίβλου ανήκει στο ότι και στις δύο περιπτώσεις ο Θεός επιφέρει συμφορά για τους ανθρώπους. Η διαφορά όμως είναι σημαντική. Ο Θεός της Βίβλου δεν απαγορεύει με κανένα τρόπο την γνώση της τεχνολογίας ενώ εκείνη η ηθική ήταν κάτι που ο Ίδιος θα δίδασκε εις τον άνθρωπο, απόδειξη αυτού αποτελεί η ενσάρκωση του Ιησού Χριστού μετέπειτα προς απεράτωση αυτού του σκοπού, ακόμη και όταν ο ίδιος ο άνθρωπος είχε διαλέξει την απομάκρυνσή του από τον Θεό με την παράβαση της εντολής του Παραδείσου και δηλαδή με την προσπάθειά του όπως καταλάβει ο ίδιος τον ηθικό δρόμο, που όμως επί την καθοδήγηση του Διαβόλου επέφερε την πτώση. Αυτή η ενσάρκωση του Υιού αποτελεί έμπρακτη και απεριόριστη Αγάπη για το πλάσμα και τον άνθρωπο, δηλαδή αγάπη είναι η προσπάθεια επανασύνδεσης Θεού και ανθρώπου από τον αθάνατο Ναζωραίο που δέχθηκε να πάθει τα πάνδεινα μεταξύ των θνητών. Ο θεός Δίας από την άλλη πλευρά, όχι μόνο απαγορεύει την τεχνολογική γνώση εις τους ανθρώπους, όπως φαίνεται με την περίπτωση της φωτιάς του Προμηθέα, όχι μόνο δεν έχει αποφασίσει να διδάξει κάτι εις τους ανθρώπους, αφού αργότερα ποτέ τουλάχιστον δεν ενσαρκώθηκε, όχι μόνο δεν προειδοποίησε τους ανθρώπους όπως έπραξε σοφά ο Θεός της Βίβλου (Γένεσης, Κεφ. Β΄ «16 καὶ ἐνετείλατο Κύριος ὁ Θεὸς τῷ Ἀδὰμ λέγων· ἀπὸ παντὸς ξύλου τοῦ ἐν τῷ παραδείσῳ βρώσει φαγῇ, 17 ἀπὸ δὲ τοῦ ξύλου τοῦ γινώσκειν καλὸν καὶ πονηρόν, οὐ φάγεσθε ἀπ’ αὐτοῦ· ᾗ δ’ ἂν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ’ αὐτοῦ, θανάτῳ ἀποθανεῖσθε. »), αλλά ο ίδιος τιμωρεί και ετοιμάζει συμφορές για τους ανθρώπους (λεπτομέρειες εις την σελίδα με την Θεογονία του Ησιόδου). Δεν είναι ο άνθρωπος, όπως στην περίπτωση της Βίβλου και του Χριστιανισμού, που ένεκα της αποχής της θεϊκής προστασίας πεθαίνει και πέφτει στα δεινά αλλά ο θεός που στέλνει δεινά εις τον άνθρωπο επειδή εκείνος απέκτησε γνώση:
Δάκεν δ᾽ ἄρα νειόθι θυμὸν
Ζῆν᾽ ὑψιβρεμέτην, ἐχόλωσε δέ μιν φίλον ἦτορ,
ὡς ἴδ᾽ ἐν ἀνθρώποισι πυρὸς τηλέσκοπον αὐγήν.
αὐτίκα δ᾽ ἀντὶ πυρὸς τεῦξεν κακὸν ἀνθρώποισι· 570
[Μτφρ: Και αυτό τον δάγκωσε (181) κατάβαθα μες την ψυχή
το Δία που από ψηλά βροντά και μες την καρδιά του τον εξόργισε,
σαν είδε τη μακρόφωτη τη λάμψη της φωτιάς μες τους ανθρώπους.
Ευθύς σας αντιστάθμισμα για τη φωτιά ετοίμασε συμφορά για τους ανθρώπους.]
Σημειώσεις
181. Στο πρωτότυπο το ρήμα δάκε (<ἔδακε) χρησιμοποιείται απρόσωπα κατά παραλλαγή ομηρικών εκφράσεων όπως δάκε δὲ φρένας Ἕκτορι μῦθος (Ιλιάς, Ε 493)
Πηγή: Ησίοδος, έργα και Ημέραι, Θεογονία, η Ασπίδα του Ηρακλή, Πρόλογος Δανιήλ Ι. Ιακώβ, Εισαγωγή Μετάφραση, σχόλια Σταύρος Γκιργκένης, εκδόσεις Ζήτρος, Θεσσαλονίκη 2001, σσ. 340 -345 & 424
Το ζήτημα της προειδοποίησης της πτώσης από την μεριά του Θεού είναι σημαντικό. Προσδιορίζει όχι μόνο την γνώση του Θεού για την κατασκευή Του (πλάσμα - άνθρωπος) αλλά και την γνώση του Θεού για τις συνέπειες της προσπάθειας αυτοθεώσεως του ανθρώπου, που ήδη είχε πλασθεί καθ’ εικόνα και ομοίωση. Ο άνθρωπος έπρεπε να μοιάσει εις τον Θεό μόνο μέσα από την διδαχή του Θεού. Διότι πώς αλλιώς μπορεί κανείς να γίνει Θεός, αν δεν τον διδάξει πρώτα από όλα κάποιος άλλος που είναι όντως Θεός; και εδώ δεν συζητά κανείς για ιδιότητες φθαρτές αλλά για άφθαρτες. Δεν έχει νόημα να συγκρίνει κανείς την προσπάθεια ενός ανθρώπου να γίνει τεχνίτης με την προσπάθεια του ανθρώπου να ανέβει πνευματικά. Γι’ αυτό τον λόγο ο Θεός εγκατάλειψε τον Παράδεισο διότι τυχόν προσπάθεια αθανασίας του ανθρώπου θα επέφερε την μη κατανόηση του σημαντικότατου λάθους, δηλαδή την νόηση της αποβολής του Θεού από την καρδιά του ανθρώπου.
Αριστερά: Η Λήδα και ο κύκνος-Δίας. Αρχαίο Ελληνικό ανάγλυφο. Μουσείο Μαδρίτης
Μέσο: Ομφαλός εν μέσω αετών [επί σπαρτιατικό ανάγλυφο παριστάνωντας τον Απόλλωνα Κιθαρωδό και την Λητώ σπεύδουσα] (Πηγή Φωτό: Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος ΙΗ΄, σελίδα 896)
Δεξιά: Ο ομφαλός των Δελφών [δεξιά] (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 7, άρθρο «Προϊστορικοί Έλληνες στην Β. Ευρώπη, Κέλτες -Υπερβόρειοι και οι Πελασγοί της Φιλανδίας», Μάριος Δημόπουλος, σελίδα 23).
Η φανερή εμπάθεια του Διός, για την τεχνολογική γνώση του ανθρώπου φαίνεται ότι στηρίζεται πάνω στο ότι αυτός ο λεγόμενος θεός δεν κατείχε αυτήν την τεχνολογική γνώση, διότι ηθική γνώση σαφώς δεν είχε εφόσον μοίχευε εξαπατώντας την γυναίκα του. Και η έλλειψη τεχνολογικής γνώσης του Διός διαφαίνεται τόσο μέσα από τις κτηνοβασίες του, που γενετικά δεν οδηγούν πουθενά αλλά και από την άγνοιά του γύρω από την σφαιρικότητα της γης, όπως αυτή διαφαίνεται εις τον μύθο του προσδιορισμού των Δελφών υπό αυτού ως ομφαλό της γης. (Περισσότερα εις την σελίδα με τα μαντεία και το ζήτημα του ομφαλού)
Εις τον ευαγγελικό λόγο ο Ιησούς Χριστός εμφανίζεται ολοκληρωτικά φιλικός προς την γνώση των θνητών ανθρώπων, πράγμα που ανατρέπει τις θέσεις των νεοπαγανιστών περί Θεού Γιαχβέ ενάντια εις την γνώση :
Κατά Ματθαίον, Κεφ. Ζ΄ «16 ἀπὸ τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς· »
Κατά Μάρκον, Κεφ. Δ΄ «13 καὶ λέγει αὐτοῖς· Οὐκ οἴδατε τὴν παραβολὴν ταύτην, καὶ πῶς πάσας τὰς παραβολὰς γνώσεσθε;»
Κατά Ιωάννη, Κεφ. Η΄ «28 εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· Ὅταν ὑψώσητε τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου, τότε γνώσεσθε ὅτι ἐγώ εἰμι, καὶ ἀπ' ἐμαυτοῦ ποιῶ οὐδέν, ἀλλὰ καθὼς ἐδίδαξέ με ὁ πατὴρ μου, ταῦτα λαλῶ. »
Κατά Ιωάννη, Κεφ. Η΄ «31 Ἔλεγεν οὖν ὁ Ἰησοῦς πρὸς τοὺς πεπιστευκότας αὐτῷ Ἰουδαίους· Ἐὰν ὑμεῖς μείνητε ἐν τῷ λόγῳ τῷ ἐμῷ, ἀληθῶς μαθηταί μού ἐστε, 32 καὶ γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς.»
Κατά Ιωάννη, Κεφ. Ιδ΄ «20 ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ γνώσεσθε ὑμεῖς ὅτι ἐγὼ ἐν τῷ πατρί μου καὶ ὑμεῖς ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν ὑμῖν. »
Η προσπάθεια των νεοπαγανιστών να εμφανίσουν τον Θεό δημιουργό ως αντίθετο με την κατοχή της γνώσης από τα πλάσματά Του είναι αντιφατική, παράλογη φανατική και προσπαθεί να εμποδίσει σαφώς την θεολογική γνώση, διότι η δημιουργία ενσυνειδήτων πλασμάτων φέρνει ανύπαρκτα εις την ύπαρξη και εις την επίγνωσή της ύπαρξης τους, εις την γνώση της ύπαρξης της δημιουργίας αλλά και Αυτού του Θεού! Η γνώση εις τον παράδεισο αφορούσε την θέωση και δηλαδή την ηθική τελείωση του ανθρώπου, πράγμα που με την παρακοή τους οι Αδάμ και Εύα εμπόδισαν με αποτέλεσμα τα έργα του ανθρώπου εις την παγκόσμια ιστορία να απέχουν μακριά του Θεού. Έτσι ειδικά εις την εποχή του Β΄Π.Π. ο άνθρωπος δια μέσω των ακραίων παγανισμού του ναζισμού & αθεϊσμού του κομμουνισμού έφτασε εις το να θεωρεί «καλό» την συστηματική φυσική εξόντωση του αντιπάλου, την φυλετική ανωτερότητα [αν και η ψυχή δεν υπόκεινται εις τους νόμους της γεννητικής] ή την πολιτική ανωτερότητα και γενικότερα εις την καταστροφή της ζωής για κάθε πρόσκαιρη πολιτική φιλοδοξία.
Αριστερά: Δύο νεαροί της Χιτλερικής Νεολαίας, μέλη της περίφημης 12ης Μεραρχίας Πάντσερ των SS «Hitlerjugend» φωτογραφίζονται πάνω στο άρμα μάχης τους στη Νορμανδία, το 1944. Τα μέλη του πληρώματος έχουν γράψει σε διάφορα σημεία του οχήματος τα ονόματα των κοριτσιών τους (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά θέματα, τεύχος 26, άρθρο «Χιτλερική Νεολαία, η αναζωπύρωση της τευτονικής φλόγας» Δημήτριος Β. Σταυρόπουλος, σελίδα 79)
Μέσο: Μόναχο 1937, Εορτές της Γερμανικής Τέχνης. Εν μέσω πομπής ιερειών διακρίνουμε άρμα φέρων την κεφαλή της Θεάς Αθηνάς. Οι εορτές που τελούσαν υπό την προσωπική καθοδήγηση του Αλφρέδου Ρόζεμπεργκ, είχαν ως επίκεντρό τους πανάρχαιες δωρικές δοξασίες και τιμούσαν ιδιαιτέρως το ηλιακό σύμβολο του αγκυλωτού σταυρού (Πηγή: Περιοδικό Απολλώνειο Φως, τεύχος 50, άρθρο: Ο εσωτερικός συμβολισμός του Αγκυλωτού Σταυρού, Π. Παπακωνσταντίνου, σελίδα 17)
Δεξιά: Ομάδες νεαρών Γερμανίδων, οι οποίες συμμετέχουν -ως θαλάσσιες νύμφες- σε γιορτή του ναζιστικού κόμματος. Οι γιορτές αυτές στόχευαν στην αναβίωση αρχαίων μύθων και στην σύνδεσή τους με το παρόν. Σε αυτό το πανηγύρι στο Stralau τιμώντο οι ψαράδες. (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά θέματα, τεύχος 7, άρθρο «Αδόλφος Χίτλερ, Διορατικός πολιτικός ή απλός καιροσκόπος;», Μανουέλα Μαρούδη M.A. War Studies (King΄s College, Πανεπιστήμιο του Λονδίνου), σελίδα 32)
Αντίθετα
με τον Θεό της Βίβλου, για εμπόδια εις τη γνώση του ανθρώπου μπορεί να κατηγορηθεί το
12θεο, όπου οι θεοί δεν είναι δημιουργοί αλλά σκοτεινοί
δαίμονες που
αντιμάχονται την γνώση των ανθρώπων, όχι μόνο ως προς την θέωση αλλά
και προς την επιστημονική πρόοδο, και αυτό διακρίνεται εις την
περίπτωση του Δία και του Προμηθέα. Δεν είναι να απορεί κανείς για
τις εντολές των νεοπαγανιστών προς τους οπαδούς τους: «Όμως, για να οδηγηθούμε στην κατανόηση της «Ολότητας
των Πραγμάτων» είμαστε υποχρεωμένοι να ξεκινήσουμε από την αναζήτηση
των βασικών συλλήψεων που δόμησαν την Αρχαιοελληνική Θρησκεία.
Εάν δεν δουλέψουμε σε βάθος και δεν διαβρώσουμε, παράλληλα, τις
ρίζες που στηρίζουν τα δόγματα της θεοκρατίας, τότε σύντομα δεν
θα υπάρχει παρά μια χαώδης Οικουμένη ..» (6) ενώ εδώ θα
πρέπει να θυμηθεί ο αναγνώστης τα λόγια του Φυσικού και Νομικού
Στυλιανού Τάκα «..Αυτό σημαίνει ότι η Γνώση προορίζεται για όλα τα όντα
της φύσεως χωρίς εξαίρεση και μόνον πνεύματα του σκότους δεν
επιθυμούν να αποκτήσουν την Γνώση και προσπαθούν να αποκλείσουν και
τα άλλα όντα από την απόκτησή της» (7) αλλά και του ίδιου
του Ιησού Χριστού γύρω από τους παραχαράκτες της γνώσης :
«52 οὐαὶ ὑμῖν τοῖς νομικοῖς ὅτι ἤρατε τὴν κλεῖδα τῆς γνώσεως· αὐτοὶ οὐκ εἰσήλθετε, καὶ τοὺς εἰσερχομένους ἐκωλύσατε.»
Σημειώσεις
1. Γέν. Κεφ. Γ΄ «4... καὶ εἶπεν ὁ ὄφις τῇ γυναικί· οὐ θανάτῳ ἀποθανεῖσθε· 5 ᾔδει γὰρ ὁ Θεός, ὅτι ᾗ ἂν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ’ αὐτοῦ, διανοιχθήσονται ὑμῶν οἱ ὀφθαλμοὶ καὶ ἔσεσθε ὡς θεοί, γινώσκοντες καλὸν καὶ πονηρόν.».
2. Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 56, Σημείωμα εκδότη, σσ. 4-5
3. Προς Ρωμαίους, Κεφ. Β΄ «6 ὃς ἀποδώσει ἑκάστῳ κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ»
4. «..Αι μυστικαί αυταί τελεταί φαίνεται ότι ήσαν μέρος της λατρείας των Προελλήνων κατοίκων της Αιγαιίδος, των καλουμένων Πελασγών (...). Αφ’ ότου ήρξατο η εις την Αιγαιίδα κάθοδος των ελληνικών φυλών, Αχαιών, Ιώνων, κ.ά., άτινα τουναντίον ελάτρευον τους ουρανίους, οι Πελασγοί εζήτησαν να προστατεύσωσι τας θρησκευτικάς αυτών παραδόσεις και την λατρείαν από βεβηλώσεως και αφανισμού των αλλοδόξων κατακτητών και προς τούτο εχρησιμοποίησαν το σκότος της νυκτός. Τα μυστήρια λοιπόν είναι η θρησκεία των κατακτηθέντων Πελασγών (Ηρόδοτος 2,51: οι Σαμοθράκες τα μυστήρια των Καβείρων τα πήραν από τους Πελασγούς. Παυσανίας II, 21,1: η Δήμητρα ελαυτρεύετο εν Άργει ως Πελασγίς), αγροτική λατρεία της Δήμητρος, χθονίων θεών, ήτις δια τον φόβον των επιδρομέων εγένετο θρησκεία μυστική, μυστήρια τελούμενα ίσως και το πρώτων υπό γυναικών μόνον, διότι κατά τον Ομηρικόν ύμνον η Δημήτηρ εν Ελευσίνι επικοινωνεί το πρώτον προς γυναίκας μόνον. (...)
Η θρησκεία των Πελασγών υποστάσα διωγμούς υπό των κατακτητών εξέλιπεν εκ της Αιγαιίδος, διασωθείσα μόνον εν τοις μυστηρίοις της Ελευσίνος, της Σαμοθράκης και εν Μικρά Ασία. Πάντως, οι πλείστοι των κατακτηθέντων αφωμοιώθησαν θρησκευτικώ προς τους κατακτητάς, αλλά και πολλά στοιχεία της θρησκείας των κατακτηθέντων επεκράτησαν και επεβλήθησαν εις τους κατακτητάς, όπως συν τω χρόνω τα μυστήρια. Την μη ελληνικότητα των μυστηρίων μαρτυρούσι και λέξεις μη ελληνικαί, χρησιμοποιούμεναι εν αυτοίς, αι voces mysticae, παξ, κόγξ, βαυβώ (η μητρική κοιλία, το γυναικείον αιδοίον), ευοί, σαβοί (επιφωνήσεις προς τον Διόνυσον) η χρήσις του ναρκίσσου (λ. μη ελληνική) εν τοις μυστηρίοις της Ελευσίνος, Αξιόκερσος, Αξιοκέρσα, Αξίερος» (Πηγή: Τα μυστήρια της Ελευσίνος, Δημήτριος Ν. Γουδής, Αθήναι 1935 επανεκδ. Αθήνα 1990 εκδ. Δημιουργία)
5. Καρβέλλας. Γ. Ι., Καθηγητής, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Θ΄, σ.σ. 937 -940
6. Γιάννης Σπυρόπουλος, Η αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, Ρ. Αναστασάκης, Μ. Βερέττας, Μ. Δημόπουλος, Μ. Καλόπουλος. Μ. Κιουλαφά, Π. Μαρίνης, Χ. Μήνη, Στ. Μυτιληναίος, Γ. Σπυρόπουλος, Ο. Τουτουνζή, Γ. Τσαγκρινός, Εισαγωγή Εύα Αυλίδου, Εκδόσεις Αρχέτυπο, Έκδοση Α΄ Απρίλιος 2002, Θεσσαλονίκη, σελίδα 230)
7. Στυλιανός Τάκας, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 56, άρθρο «Η αποθέωση του ανθρώπου», σσ. 83 & 85
Εκ των προαναφερθέντων συνάγεται ότι για τον εξελιγμένο άνθρωπο η εργασία είναι ύψιστη αρετή. Ο εξελιγμένος άνθρωπος όχι μόνον δοξάζει την εργασία και τους εργάτες, αλλά και καταδικάζει τους άεργους και κατ’ επέκταση καταδικάζει τον παρασιτισμό και την μάστιγα της ανθρωπότητας που έχει ως εφεύρημα αφ’ ενός μεν το οικονομολογικό θεώρημα της «ήσσονος προσπάθειας» (δηλαδή κέρδος με ελάχιστη προσπάθεια, ανεξάρτητα από τον σκοπό και προορισμό αυτής της προσπάθειας) και αφ’ ετέρου την αρνητική διδαχή (από την «παλαιά διαθήκη»), η οποία ατυχώς μέσω των «βιβλικών θρησκειών» διασώθηκε μέχρι σήμερα και διδάσκει ότι η εργασία είναι θεϊκή κατάρα, στην οποία πρέπει να υποκύψει ο άνθρωπος (βλέπε Παλαιά Διαθήκη, Κεφ. Γέννεσις, Β΄19) και ότι η υπέρτατη ευτυχία είναι η μετά θάνατον κληροδότηση του «παραδείσου», δηλαδή χώρου όπου ο άνθρωπος θα παραμείνει άεργος και αδρανής σαν φυτό, και ότι αυτή η φυτική ζωή, κατά τους οπαδούς των «βιβλικών θρησκειών» (εβραιοχριστιανικής και ισλάμ) αποτελεί ευτυχία, ώστε ορισμένοι θυσιάζουν την ζωή τους γι’ αυτήν.
Η εργασία δεν είναι κατάρα αλλά ευλογία, γιατί μέσω αυτής ο άνθρωπος προοδεύει και εξελίσσεται πνευματικά και πολιτιστικά. (Πηγή: Στυλιανός Τάκας, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 56, άρθρο «Η αποθέωση του ανθρώπου», σελ. 87)
Μυθοπλάστης: Στυλιανός Τάκας
Απάντηση: Ο Στυλιανός Τάκας μεριμνά να δημιουργήσει μια επιθετική λόγχη κατά της παλαιότητας της Βίβλου, εφόσον επιλέγει να ομιλήσει για τον σκοπό του εξελιγμένου, δηλαδή του σύγχρονου ανθρώπου, αντιπαραβάλλοντας το ιδανικό της εργασίας σήμερα ενάντια εις το ιδανικό της δήθεν αεργίας της «παλαιάς και ξεπερασμένης», εφόσον δεν συμπορεύεται με τον εξελιγμένο άνθρωπο, Βίβλου. Όμως δεν κατορθώνει το επιθυμητό αποτέλεσμα διότι τα υλικά με τα οποία κατασκεύασε το δόρυ του είναι σαθρά και η λόγχη του μαλακή για να βάλει τέτοιο βιβλίο.
Το βιβλίο που προσπαθεί να βάλει ο Στυλιανός Τάκας ανεπιτυχώς, διευκρινίζει από την αρχή, ότι η εργασία δεν μπορεί να είναι θεϊκή κατάρα εφόσον ο ίδιος ο Θεός εργάζεται για να δημιουργήσει τον κόσμο (1). Εις τον παράδεισο μάλιστα ο άνθρωπος δεν έμενε άεργος (2) αλλά εργάζονταν πνευματικά [την πνευματική εργασία την αποδέχεται και ο Τάκας εις τον άρθρο του (3)]. Ο άνθρωπος εις τον Παράδεισο δεν χρειάζονταν να μοχθεί για να τραφεί (4) δηλαδή δεν χρειάζονταν να δουλεύει. Διότι άλλο δουλειά και άλλο εργασία, πράγμα που ο Στυλιανός Τάκας δεν το ξεκαθαρίζει. Η πτώση των πρωτοπλάστων επέφερε την αποχή της προστασίας του Θεού και οι Αδάμ και Εύα ενδεδυμένοι με τους δερμάτινους χιτώνες του σώματος άρχισαν να δουλεύουν με μόχθο για την επιβίωσή τους η οποία όμως βιολογικά δεν θα κρατούσε πολύ. Είχαν γίνει θνητοί. (5) . Ο Στυλιανός Τάκας παρατηρεί και μαρτυρεί την κόπωση εις το άρθρο του (6) αλλά πέφτει και σε άλλο θεολογικό λάθος διότι υποστηρίζει ότι εις την Γέννεση Κεφ. Β΄19, Γ΄19 είναι το σωστό, ο άνθρωπος καταδικάστηκε να υποκύψει εις την εργασία. Όμως ο άνθρωπος, έγινε θνητός μόνος του, όταν απέβαλλε τον Θεό επειδή τα έργα του δεν ήσαν σύμφωνα με Αυτόν. Μόνος του καταδικάσθηκε σε αυτή την θνητή του πτώση, αφού παραβήκε τις προειδοποιήσεις του Θεού. Τι περιμένουν άραγε οι νεοπαγανιστές; Ο Θεός να ορίζει πράγματα και αυτά να μην συμβαίνουν λες και ο Αδάμ και η Εύα ήσαν ανώτεροι και όχι κατώτεροι του Θεού και Κτίστη τους; Και όμως ο Θεός δεν κράτησε κακία. Έστειλε τον Υιό Του για να επανασυνδέσει ότι το φίδι είχε διασαλέψει.
Μάλιστα το Ευαγγέλιο ανατρέπει ακόμη περισσότερο τις δοξασίες του Στυλιανού Τάκα εφόσον ο Ιησούς Χριστός εργάστηκε ως βοηθός μαραγκού (7) ενώ αργότερα μαρτυρά πως η εργασία δεν είναι κακή αυτή καθ’ εαυτή, όπως προσπαθεί να πείσει τους αναγνώστες ο Στυλιανός, αλλά η ποιότητα της εργασίας εξαρτάται από την ηθική κατεύθυνση (8). Μάλιστα τονίζει πως τα έργα του ανθρώπου που είναι εργασμένα σύμφωνα με τον Θεό είναι τα καλύτερα έργα. Όταν ο Θεός ο ίδιος λοιπόν ποιεί και δημιουργεί δεν δίδει το αυτό παράδειγμα εις τον άνθρωπο να ποιήσει και να δημιουργήσει; Σαφώς ναι. Και όχι μόνο. Ο ίδιος ο Θεός προτρέπει τον άνθρωπο στο να πιστεύει για να πετυχαίνει έργα ίσα και μεγαλύτερα του Ιησού Χριστού! (9) Πώς λοιπόν ο Θεός καταριέται την εργασία, όπως ισχυρίζεται ψευδώς ο Στυλιανός Τάκας, όταν προτρέπει τον άνθρωπο σε τόσο μεγάλα και σπουδαία έργα ακόμη και «μετακινήσεως όρεων» (10) και δηλαδή την πραγματοποίηση ακόμη και πραγμάτων που μοιάζουν αδύνατον ότι μπορεί να συμβούν;
Εδώ πρέπει να σημειωθούν τα εξής ανότητα (δίχως νόημα) και αντιφατικά του Στυλιανού Τάκα:
1. Ενώ ο Στυλιανός Τάκας παρουσιάζει τον ευατόν του ως φυσικό ταυτόχρονα υιοθετεί την εσφαλμένη άποψη ότι τα φυτά είναι άεργα («άεργος και αδρανής σαν φυτό») αν και τα φυτά κάθε άλλο παρά άεργα είναι εφόσον αποτελούν και αυτά μηχανές εκμετάλλευσης της ενεργείας (ηλιακής), πράγμα που ο Μυστικισμός φαίνεται δεν του δίδαξε (11) εις τις περί φύσεως γνώσης του, ενάντια εις τις διδασκαλίες του.
2. Αν και φοβάται την δήθεν φυτική ζωή εις τον Χριστιανικό παράδεισο του μέλλοντος από την άλλη δεν διστάζει να παρουσιάσει στο περιοδικό που εργάζεται την ανόητη θεωρία της μετενσαρκώσεως όπου εκεί πράγματι η ψυχή γίνεται μέτοχος εις ζωή φυτού (12), σύμφωνα με τις θεωρίες των αρχαίων Ελλήνων και των πλανεμένων βουδιστών.
3. Αν λοιπόν η ψυχή εις τον παράδεισο του Χριστιανισμού ταυτίζεται με φυτό, επειδή δεν έχει σώμα ανάλογο με το σημερινό βιολογικό, τότε τι να πει κανείς για την ψυχή της μετενσαρκώσεως του νεοπαγανιστή Στυλιανού Τάκα, που γίνεται ρυθμίστρια των φυσικών νόμων του Σύμπαντος σαν τους θεούς; (13) Δηλαδή τι έργο χρειάζεται για να ρυθμίσει μια ψυχή έναν Νόμο; ή είναι Νόμος ή δεν είναι. Ρύθμιση του Νόμου σημαίνει κατάρριψη του Νόμου. Μη ρύθμιση του Νόμου σημαίνει ανεργία.
4. Η κατηγορία των νεοπαγανιστών πως η Χριστιανική ψυχή θα γίνει φυτό εις τον ερχόμενο Παράδεισο επειδή δεν θα εκτελεί χειρωνακτική εργασία είναι γελοία και αποτελεί προσπάθεια συσκοτίσεων των ελληνικών ψυχών. Η Ορθόδοξη εκκλησία της Ελλάδας είναι αυτή που μέσα στα αναθέματα της, αποβάλλει αυτές τις γελοίες υποθέσεις παραλογισμού της ψυχής, δηλαδή εισόδου της σε άλογα όντα (φυτά και ζώα), γι’ αυτό και οι νεοπαγανιστές την κατηγορούν λυσσαλέα για «ανθελληνισμό». Εδώ βέβαια ο Στυλιανός Τάκας προσπάθησε να την κατηγορήσει για «φυτοζωΐα», όμως τα αναθέματα τον αδειάζουν...
Αριστερά: «Αναθεματίζονται οι Έλληνες στις Εκκλησίες της Ελλάδος» (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 192, εξώφυλλο)
Μέσο: «Να παύσουν οι αναθεματισμοί κατά του ελληνικού έθνους στης εκκλησίες της Ελλάδος» (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 192, εξώφυλλο)
6. Τοις την μωράν των έξωθεν φιλοσόφων λεγομένην σοφίαν προτιμώσι, και τοις καθηγηταίς αυτών επομένοις, και τας τε μετεμψυχώσεις των ανθρωπίνων ψυχών, ή και ομοίως τοις αλόγοις ζώοις ταύτας απόλλυσθαι, και εις το μηδέν χωρείν δεχομένοις και δια τούτο ανάστασιν και κρίσιν και την τελευταίαν των βεβιωμένων ανταπόδοσιν αθετούσιν Ανάθεμα τρις.
(Μτφρ: Σε αυτούς που προτιμούν την ανόητη, των εκτός (Εκκλησίας - μάνδρας του Ιησού Χριστού) φιλοσόφων λεγομένη σοφία και ακολουθούν τους διδασκάλους αυτών και δέχονται τις μετεμψυχώσεις των ανθρωπίνων ψυχών ή και ομοίως ότι αυτές χάνονται στα άλογα ζώα και ότι αυτές εις το μηδέν καταλήγουν και για αυτό αθετούν την ανάσταση και την κρίση και την τελευταία (οριστική) ανταπόδοση των πράξεων ανάθεμα τρεις φορές.)
Τέλος δεν είναι δυνατόν να κατηγορείται ο Χριστιανισμός ως θρησκεία ενάντια εις την εργασία όταν κάθε ευυπόληπτο επάγγελμα έχει τον Άγιο Προστάτη του:
Αστυνομικοί - Αγία Μεγαλομάρτυς Ειρήνη
Οδηγοί - Άγιος Χριστόφορος
Ιατροί - Άγιοι Ανάργυροι
Μάγειροι - Άγιος Ευφρόσυνος
Αγρότες - Άγιος Μάμας
Κτηνοτρόφοι - Άγιος Ευδόκιμος
Κηπουροί - Άγιος Τρύφων
Αεροπόροι - Ταξιάρχες
Στρατιωτικοί - Άγιος Γεώργιος κ.α.
ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ ΠΛΟΥΤΟΣ
Εργασία και παγανισμός
ΠΕΝΙΑ
Μα γέροι μου, που ευκολότερα από οποιονδήποτε άλλον
μπορεί να σας πείσει κανείς πως δεν είστε στα καλά σας,
συντρόφοι οι δυο σας στη φλυαρία και στην τρέλλα,
αν γινόταν αυτό που ζητάτε εσείς,
δεν πιστεύω να είναι για το καλό σας.
Γιατί αν ο Πλούτος ξαναϊδεί πάλι και μοιράσει ίσα κομμάτια
τον εαυτό του,
ούτε τέχνη, ούτε εφεύρεση καμιά θα μελετούσε κανένας
απ’ τους ανθρώπους.
Κι όταν τα χάσετε αυτά τα δύο,
ποιος θα θελήσει να κάνει τον χαλκουργό,
ή το ναυπηγό, ή να ράβει, ή να φτιάχνει τροχούς,
ή να κάνει τον τσαγκάρη, ή να φτιάχνει τούβλα,
ή να πλένει, ή να βυρσοδεψεί, ή αφού με αλέτρια
σχίσει το έδαφος της γης να θερίσει της Δηούς τον καρπό,
αν σας είναι εύκολο να ζείτε αργοί
παραμελώντας όλα αυτά;
ΧΡΕΜΥΛΟΣ
Λες ανοησίες.
Γιατί όλα όσα μας αράδιασες τώρα θα τα κάνουν οι δούλοι.
Σημειώσεις
1. Γέννεσης, Κεφ. Β΄ «1 ΚΑΙ συνετελέσθησαν ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ καὶ πᾶς ὁ κόσμος αὐτῶν. 2 καὶ συνετέλεσεν ὁ Θεὸς ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῇ ἕκτῃ τὰ ἔργα αὐτοῦ, ἃ ἐποίησε, καὶ κατέπαυσε τῇ ἡμέρᾳ τῇ ἑβδόμῃ ἀπὸ πάντων τῶν ἔργων αὐτοῦ, ὧν ἐποίησε. »
2. Γέννεσης Κεφ. Β΄ «15 Καὶ ἔλαβε Κύριος ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, ὃν ἔπλασε, καὶ ἔθετο αὐτὸν ἐν τῷ παραδείσῳ τῆς τρυφῆς, ἐργάζεσθαι αὐτὸν καὶ φυλάσσειν.»
3. Η εργασία είναι υλική και διανοητική. (Πηγή: Στυλιανός Τάκας, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 56, άρθρο «Η αποθέωση του ανθρώπου», σελ. 86)
4. Γέννεσης, Κεφ Β΄ «οὐ γὰρ ἔβρεξεν ὁ Θεὸς ἐπὶ τὴν γῆν, καὶ ἄνθρωπος οὐκ ἦν ἐργάζεσθαι αὐτήν· »
5. Γέννεσης, Κεφ. Γ΄ «17 τῷ δὲ Ἀδὰμ εἶπεν· ὅτι ἤκουσας τῆς φωνῆς τῆς γυναικός σου καὶ ἔφαγες ἀπὸ τοῦ ξύλου, οὗ ἐνετειλάμην σοι τούτου μόνου μὴ φαγεῖν, ἀπ’ αὐτοῦ ἔφαγες, ἐπικατάρατος ἡ γῆ ἐν τοῖς ἔργοις σου· ἐν λύπαις φαγῇ αὐτὴν πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς σου· 18 ἀκάνθας καὶ τριβόλους ἀνατελεῖ σοι, καὶ φαγῇ τὸν χόρτον τοῦ ἀγροῦ. 19 ἐν ἱδρῶτι τοῦ προσώπου σου φαγῇ τὸν ἄρτον σου, ἕως τοῦ ἀποστρέψαι σε εἰς γὴν γῆν, ἐξ ἧς ἐλήφθης, ὅτι γῆ εἶ καὶ εἰς γῆν ἀπελεύσῃ·»
6. Η κατανάλωση σωματικών και διανοητικών δυνάμεων, πέραν των όσων μπορεί να διαθέσει ο οργανισμός του, προκαλεί εξάντληση του οργανισμού, με αποτέλεσμα αυτός να εμφανίσει φαινόμενα υπερκοπόσεως. Η υπερκόπωση του οργανισμού συμπαρασύρει και την ψυχική λειτουργία του, με αποτέλεσμα να προκαλέσει φαινόμενα παθητικότηττας και στην οργανική φύση του και την ψυχή. (Πηγή: Στυλιανός Τάκας, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 56, άρθρο «Η αποθέωση του ανθρώπου», σελ. 87)
7. Κατά Μάρκον, Κεφ. Στ΄ «3 οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ τέκτων, ὁ υἱὸς τῆς Μαρίας, ἀδελφὸς δὲ Ἰακώβου καὶ Ἰωσῆ καὶ Ἰούδα καὶ Σίμωνος; καὶ οὐκ εἰσὶν αἱ ἀδελφαὶ αὐτοῦ ὧδε πρὸς ἡμᾶς; »
8. Κατά Ιωάννη, Κεφ. Γ΄ «19 αὕτη δέ ἐστιν ἡ κρίσις, ὅτι τὸ φῶς ἐλήλυθεν εἰς τὸν κόσμον καὶ ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τὸ σκότος ἢ τὸ φῶς, ἦν γὰρ πονηρὰ αὐτῶν τὰ ἔργα.20 πᾶς γὰρ ὁ φαῦλα πράσσων μισεῖ τὸ φῶς καὶ οὐκ ἔρχεται πρὸς τὸ φῶς, ἵνα μὴ ἐλεγχθῇ τὰ ἔργα αὐτοῦ· 21 ὁ δὲ ποιῶν τὴν ἀλήθειαν ἔρχεται πρὸς τὸ φῶς, ἵνα φανερωθῇ αὐτοῦ τὰ ἔργα, ὅτι ἐν Θεῷ ἐστιν εἰργασμένα.»
9. Κατά Ιωάννη, Κεφ. Ιδ΄ «12 ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ, τὰ ἔργα ἃ ἐγὼ ποιῶ κἀκεῖνος ποιήσει, καὶ μείζονα τούτων ποιήσει, ὅτι ἐγὼ πρὸς τὸν πατέρα μου πορεύομαι, 13 καὶ ὅ,τι ἂν αἰτήσητε ἐν τῷ ὀνόματί μου, τοῦτο ποιήσω, ἵνα δοξασθῇ ὁ πατὴρ ἐν τῷ υἱῷ. 14 ἐάν τι αἰτήσητέ με ἐν τῷ ὀνόματί μου, ἐγὼ ποιήσω. »
10. Κατά Ματθαίον, Κεφ. Ιζ΄ «20 ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· Διὰ τὴν ἀπιστίαν ὑμῶν. ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἐὰν ἔχητε πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως, ἐρεῖτε τῷ ὄρει τούτῳ»
11. Πρέπει συνεπώς να γίνει γνωστό ποιος είναι ο νόμος της παραγωγικής αυξήσεως της γνώσεως. Την κοινωνική εκπαίδευση των ατόμων οφείλουν να την πραγματοποιούν οι άνθρωποι οι οποίοι έχουν μυηθεί στις Αλήθειες της Φύσεως και αυτός είναι ο σκοπός για τον οποίο οργανώθηκαν τα μυστηριακά συστήματα (ή απλώς μυστήρια) του παρελθόντος. (Πηγή: Στυλιανός Τάκας, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 56, άρθρο «Η αποθέωση του ανθρώπου», σελ. 82 - 83)
12. Ο Βουδισμός δέχεται την μετεμψύχωση και σε όντα του ζωϊκού βασιλείου, όπως και οι Πλατωνιστές... με τον όρο «μετεμψύχωση» νοείται η ενσάρκωση από ανθρώπινο οργανισμό σε άλλον οργανισμό ανθρώπου ή ζώου ή ακόμη και φυτού (Πηγή: Στυλιανός Τάκας, Νομικός & Φυσικός, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 40, άρθρο «Μετενσάρκωση και αρχαία Ελλάδα», σελίδα 26)
13. Θεοί είναι συνειδήσεις που επετέλεσαν τον αναμορφωτικό εκείνο κύκλο, από τον οποίο μπόρεσαν να αντλήσουν αιώνιο οργανικό μέσο, και έτσι κυριάρχησαν ως συνειδήσεις του Απείρου, που έχουν θεία θέληση. Όλες οι συνειδήσεις της Φύσεως είναι προικισμένες να προαχθούν στις σφαίρες της καθαρής γνώσεως και να καταστούν θείες Συνειδήσεις, με ατέλευτητη εξέλιξη στον άπειρο χρόνο. Κατά την ελληνική παράδοση , οι Θεοί είναι προϊόν εξέλιξης του ανθρωπίνου πνεύματος και τα λειτουργήσαντα Μυστήρια αποβλέπουν στην αποθέωση των Μυστών τους. Όπως ο άνθρωπος, με την διάνοιά που του εξασφαλίζει η οργανική του φύση, γίνεται κύριος και ρυθμιστής των φυσικών δυνάμεων της Φύσεως του περιβάλλοντός του, έτσι και οι Θεοί είναι κύριοι νόμων και δυνάμεων των φυσικών, και προ παντός, των πνευματικών κόσμων, και όχι μόνο σύμβολα των μεγάλων εικόνων αυτής (Πηγή: Στυλιανός Τάκας, Νομικός & Φυσικός, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 40, άρθρο «Μετενσάρκωση και αρχαία Ελλάδα», σελίδα 37)
Ευάγγελος Μπεξής, εκδότης του περιοδικού Ιχώρ. (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, 05/06/2004)
Και αυτό φοβάστε. Την δημοσιότητα. Το ξύπνημα του υπόδουλου. Που του στερήσατε την χαρά της ζωής, της διασκέδασης και του έρωτα, της τέχνης και της δημιουργίας, της επιστήμης, του αθλητισμού, της μουσικής και που σας εύρισκε πάντα «μπάστακα» μπροστά του. Μην τραγουδήσεις και χορέψεις, αμαρτία· μην κάνεις έρωτα αν δεν τεκνοποιήσης, αμαρτία· μην κάνεις αθλητισμό - γυμνά σώματα, ιδρώτας, αμαρτία· τι τι θες τις επιστήμες, αμαρτία· να είσαι μουτζούφλης για να γίνεις άγιος και να σωθείς, γιατί αν χαίρεσαι είναι αμαρτία. Αλλά ο υπόδουλος Ελληνικός λαός αιώνες τώρα σας έγραφε κανονικά... (Πηγή: Ευάγγελος Μπεξής, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 56, Σημείωμα Εκδότη, σσ. 4-5)
Επίσης, κηρύσσει την απαξίαν της πολιτιστικής συνεισφοράς του ελληνισμού εις την ανθρωπότητα, καταδικάζουσα τας Τέχνας και τας Επιστήμας και τον Κλασσικόν Πολιτισμόν: «Ἡ τῶν Ἑλλήνων συνήθειαις πρέπει νὰ μισοῦνται ἀπὸ τοὺς Χριστιανούς» λέγει η ζ΄ Σύνοδος. [...] ο χριστιανός οφείλει να ζει στο πένθος: «Είδες ποτέ τον Χριστό να γελά; -Ίω.Χρυσόστομος», ότι το ανθρώπινον σώμα είναι «άσχημοσύνη» και η περιποίησις και η ψιμυθίωσίς του «αμαρτία», ότι η φυσιολογική σεξουαλικότης είναι «ντροπή» και ότι οι πραγματικοί χριστιανοί πηγαίνουν στα μοναστήρια- που βεβαίως εισαγάγουν και ανηλίκους (κατά την ζ΄ σύνοδο από δέκα ετών) [...] Απαγόρευσις των επιστημών, "κλείσιμο" των επιστημονικών σχολών, επίσημος αναθεματισμός της αστρονομίας, της γεωμετρίας, των μαθηματικών: «τί φυσῶσιν καὶ βομβέουσιν οἱ Ἕλληνες; τί φαντάζονται πρὸς Ἄρατον, τὸν τρισκατάρατον; τί Πυθαγόραν θρυλλοῦσιν τὸν δικαίως φιμωθέντα;»! [...] Απαγόρευσις και αναθεματισμός των Καλών Τεχνών, αναθεματισμός της Ζωγραφικής και της Γλυπτικής: «Ἠλίθιοι τῶν λίθων δημιουργοί τε καὶ προσκυνηταί: Ὁ Φειδίας ὑμῶν καὶ ὁ Πολύκλειτος ἡκόντων Πραξιτέλης τε αὖ καὶ Ἀπελλῆς»! [...] Απαγόρευσις του θεάτρου, του Χορού και της Μουσικής: «κέκμηκεν Ὀρφεὺς καὶ παρῆκε τὴν λύραν»! (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 109, ένθετο «Θα αναγνωρισθεί επίσημα η Αρχαία Ελληνική Θρησκεία;», σσ. 7,12)
Μυθοπλάστης: Ευάγγελος Μπεξής
Απάντηση: Ο Ευάγγελος Μπεξής φανερά εμπαθής πέφτει σε παραλογισμούς παρ’ όλες τις επιστημονικές του γνώσεις. Θεωρεί και κατηγορεί τον Χριστιανισμό για αντι-διασκέδαση και ειδικά:
Πουθενά ο Χριστιανισμός δεν κατηγορεί τον έρωτα. Ίσα ίσα ο Θεός έπλασε τον Αδάμ και την Εύα ως αρσενικό και θηλυκό που αγαπιόνται δίδοντας απογόνους. Όμως ας προσέξει κανείς εδώ το πρόβλημα της ειδωλολατρίας και των νεοπαγανιστών. Ως βλέπει ο αναγνώστης ο Ευάγγελος Μπεξής τάσσεται υπέρ της σεξουαλικότητας άνευ τεκνογονίας «μην κάνεις έρωτα αν δεν τεκνοποιήσης, αμαρτία·» ενώ αλλού κατηγορεί τους χριστιανούς για ευφυΐα «κατσαρίδας» (1). Αντιφάσκει τραγικά διότι θα έπρεπε να γνωρίζει πως η σεξουαλικότητα άνευ τεκνογονίας είναι πάθος εφόσον η στείρα σεξουαλικότητα αντίκειται εις την λογική ύπαρξης του σεξουαλικού συστήματος δηλαδή εις την δημιουργία τέκνων. Επειδή όμως γνωρίζει πως δεν μπορεί να ξεπεράσει με τις απόψεις του αυτό το λογικό κώλυμα «στρίβει δια τους αρραβώνος». Δηλαδή αν και ο νεοπαγανισμός κατηγορεί τον χριστιανισμό για έλλειψη λογικής (βλέπε κατσαρίδα), εις την περίπτωση της σεξουαλικότητας οι νεοπαγανιστές δεν περιορίζονται εις την λογική και την επιστήμη αλλά ρίχνουν το βάρος εις την «διασκέδαση» προσπαθώντας να γοητέψουν παθιασμένους. Είναι η κλασσική χρήση δύο ζυγιών και δύο σταθμών. Βέβαια κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι οι παγανιστές θα μπορούσαν να πράξουν διαφορετικά και ο λόγος είναι το ότι οι ίδιοι τους οι θεοί χρησιμοποιούν το αναπαραγωγικό τους σύστημα παθιασμένα και παράλογα.
Ο Μαρίνης διδάσκει πως στον χριστιανισμό «το ανθρώπινον σώμα είναι «ασχημοσύνη» και η περιποίησις και η ψιμυθίωσίς του «αμαρτία», ότι η φυσιολογική σεξουαλικότης είναι «ντροπή»». Επιπλέον σε νεότερο δημοσίευμά του αναφέρει ότι η «Και το κυριώτερον, ότι και αν είναι η ιερά πορνεία -που είναι ούτως ή άλλως ένα περιθωριακόν και τοπικώς περιορισμένο φαινόμενον της αρχαίας θρησκευτικότητος -δεν δύνανται να συγκριθεί προς την δομικήν, θεμελιακήν εκτροπήν του Χριστιανισμού, την καθ’ εαυτήν "αίρεσιν" -παραστράτημα-αμαρτίαν: την καταδίκη της σεξουαλικότητος και την συνακόλουθον θέσπισιν του αντιφυσικού και καταστροφικού θεσμού των μοναστηριών» (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, π. Τρίτο Μάτι, τεύχος 147, ένθετο «Απάντησις εις το κείμενον του κ. Μπακούρου "Ο χαρακτήρας της αρχαίας θρησκείας [Τμ 145, Οκτώβριος 2006] και εις το κείμενον "Αίτημα προς επανόρθωση" του σωματείου ΕΛΛΗΝ. Α.Ι.Σ."», σελ. 6)
Ήδη από την
Αγία Γραφή και την Γέννεση
της Π.Δ. όλα όσα ποίησε ο Θεός, δηλαδή
και ο άνθρωπος και το σώμα του (Γέννεσις, Κεφ. α «27 καὶ ἐποίησεν ὁ
Θεὸς τὸν ἄνθρωπον»), χαρακτηρίζονται καλά λίαν (Γέννεσις, Κεφ. Α΄
«31 καὶ εἶδεν ὁ Θεὸς τὰ πάντα, ὅσα ἐποίησε, καὶ ἰδοὺ καλὰ
λίαν»). Καμία ασχημοσύνη με Αγιογραφική βάση. «Ασχημοσύνες» είναι τα
ανύπαρκτα και εκτός φύσης χειμερικά όντα
της ελληνικής μυθολογίας και οι κτηνοβασίες των 12
θεών, που βρίσκονται σε πλήρη αντιδιάσταση με τις διδασκαλίες των νεοπαγανιστών
περί υποτιθέμενης λατρείας της «φύσης».
Το ζήτημα πως «η φυσιολογική σεξουαλικότης είναι «ντροπή»» βρίθει ανακριβείας εφόσον α. δεν ορίζεται τι σημαίνει «φυσιολογική σεξουαλικότης» και β. ο Χριστιανισμός ευλογεί τον γάμο (βλ. σημ.5) άρα και την «σεξουαλική φυσιολογική [νόμιμη] ζωή»
Στην σελίδα της Ελληνικής Θρησκείας αναφέρεται έστω και ένα παράδειγμα ηθικής καταδίκης μιας μορφής σεξουαλισμού: «Αν και συμφωνούμε με την αυστηροτάτη τιμωρία της παιδεραστίας, διαφωνούμε τελείως με την πρόταση να απαγορευθεί η λειτουργία του κόμματος των παιδεραστών. Αντιθέτως, αυτό το κόμμα πρέπει να υποστηριχθεί με χρήματα και ψήφους, πρέπει οι ανακοινώσεις του να παρουσιάζωνται ευρέως σε όλα τα μέσα μαζικής επικοινωνίας. Είναι ό,τι πρέπει για να δυσφημίσει το κίνημα του κιναιδισμού.» (Πηγή: http://www.hellenicreligion.gr/doc/komapaideraston.htm, 14/11/2006). Οι νεοπαγανιστές, λοιπόν, που παρουσιάζονται να δέχονται ότι συμβαίνει μέσα στην φύση ως «φυσικό», αν και δεν τους απασχολεί στον έρωτα διόλου η λογικότητα, γίνονται έστω και στο σημείο του κιδαινισμού κατήγοροι της «φυσιολογική(ς) [δηλ. εν φύση] σεξουαλικότη[τας]» ναι ή όχι; Η απάντηση είναι πως ναι. Και η ηθική καταδίκη της «φυσιολογική(ς) [δηλ. εν φύση] σεξουαλικότη[τας]» ανάγεται στους αρχαίους χρόνους, όπως μπορεί να δει κανείς αμέσως μετά.
Ότι οι παγανιστές γίνονται κατήγοροι της σεξουαλικότητας εφαρμόζοντας ηθικούς αλλά και λογικούς μερικές φορές κανόνες, είναι γνωστό. Ο Πλάτων, τον οποίο ο Μαρίνης παραδέχεται ως θεολόγον: «Η Ελληνική Γραμμή, ακολουθούσα τους Νεοπλατωνικούς, ανακεφαλαιώνει τον κορμόν της ελληνικής φιλοσοφικής παραδόσεως -Ορφεύς, Πυθαγόρας, Πλάτων διασφαλίζουσα την άρρηκτον συνέχειαν της θεολογίας μας.» (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Τρίτο Μάτι, τεύχος 141, ένθετο «Η Ελληνική Θρησκεία του Δωδεκαθέου»)», λέγει στους Νόμους του πως ο άνδρας πρέπει να απέχει από κάθε θηλυκό αγρό στον οποίο δεν επιθυμεί να φυτρώσει το σπέρμα του, από τους ομοφυλόφιλους, από τις παλλακίδες (που δέχονται μιασμένα και νόθα σπέρματα) και από τις μοιχείες, καταδικάζοντας έμμεσα με αυτό τον τρόπο πολλές από τις σεξουαλικές εκφάνσεις, με τις οποίες ασχολείται ο Μαρίνης λόγω επαγγέλματος (σεξολόγος): «καλῶς ὑπέλαβες· αὐτὸ γὰρ τοῦτο ἦν τὸ παρ' ἐμοῦ λεχθέν, ὅτι τέχνην ἐγὼ πρὸς τοῦτον τὸν νόμον ἔχοιμι τοῦ κατὰ φύσιν χρῆσθαι τῇ τῆς παιδογονίας συνουσίᾳ, τοῦ μὲν ἄρρενος ἀπεχομένους, μὴ κτείνοντάς τε ἐκ προνοίας τὸ τῶν ἀνθρώπων γένος, μηδ' εἰς πέτρας τε καὶ λίθους σπείροντας, [839a] οὗ μήποτε φύσιν τὴν αὑτοῦ ῥιζωθὲν λήψεται γόνιμον, ἀπεχομένους δὲ ἀρούρας θηλείας πάσης ἐν ᾗ μὴ βούλοιο ἄν σοι φύεσθαι τὸ σπαρέν» και «ἢ μηδένα τολμᾶν μηδενὸς ἅπτεσθαι τῶν γενναίων ἅμα καὶ ἐλευθέρων πλὴν γαμετῆς ἑαυτοῦ γυναικός, ἄθυτα δὲ παλλακῶν σπέρματα καὶ νόθα μὴ σπείρειν, μηδὲ ἄγονα ἀρρένων παρὰ φύσιν·» (Πηγή: Πλάτων Νόμοι 8,839Α & 8, 841D).
Στην κλασσική Αθήνα που τόσο αγαπά ο Μαρίνης εάν ένα μοιχευόμενο ζευγάρι συλλαμβανόταν επάνω στην πράξη, τότε επιτρεπόταν ακόμη και η θανάτωση του μοιχού. Αυτή η αυστηρή ποινή προβλεπόταν ακόμη και από το νομικό κώδικα του Δράκοντος του τέλους του 7ου αι. Μάλιστα κατά τον 4ο π.Χ. αιώνα πρέπει η θανάτωση του μοιχού από τον θιγμένο σύζυγο να ήταν ακόμη τόσο αποδεκτή, ώστε το αθηναϊκό δίκαιο αυτήν ειδικά την περίπτωση εξακολουθούσε να την προβλέπει συνέχεια (Πηγή: Αριστοτέλης, Αθηναίων Πολιτεία 57, 3). Η γυναίκα που μοίχευσε κατά τον νόμο έπρεπε να αποπεμφθεί.
Ο Πλούταρχος αναφέρεται στην διαπόμπευση των μοιχαλίδων αρχαίων Παγανιστριών, ότι την μοιχαλίδα την έβαζαν πάνω σε λίθο ώστε να την βλέπουν όλοι, και μετά την ανέβαζαν πάνω σε ένα γαϊδούρι και τη διαπόμπευαν σε όλη την πόλη, κυκλικά. Μετά, η πομπή επέστρεφε στην αρχική θέση και πάλι την έδειχναν σε όλο τον κόσμο. Από το σημείο αυτό και για όλη της τη ζωή, η μοιχαλίδα Παγανίστρια θεωρούνταν «άτιμη» και την αποκαλούσαν «Ονοβάτιν», επειδή την διαπόμπευσαν πάνω σε γάιδαρο (Ελλην., τ. 2): «των γυναικών την επί μοιχεία ληφθείσαν αγαγόντος εις αγοράν, επί λίθον τινός εμφανή πάσι καθίστασαν˙ είτα ούτως ανεβίβαζον επί όνου και την πόλιν κύκλω περιαχθείσαν έδει πάλι, επί τον αυτόν λίθον καταστήναι, και το λοιπόν άτιμον διατελείν, Ονοβάτιν προσαγορευομένην» (Πηγή: Περί του ιδιωτικού βίου των αρχαίων Ελλήνων, Θ.Β. Βενιζέλου, α΄ έκδοση Αθήναι 1873, επανέκδ. Δημιουργία, σελ. 45). Επιπλέον, οι νόμοι της απαγόρευαν να μπαίνει στα δημοτελή ιερά, για να μη διαφθείρει τις αναμάρτητες γυναίκες, συναναστρεφόμενη με αυτές. Άτιμος ήταν και όποιος συγκατοικούσε πλέον μαζί της (Πηγή: Δημ. Κατά Νεαίρ. 1374) .
Ο κενά λόγια διδάσκων Μαρίνης εναντιώνεται τόσο στις Λογικές σκέψεις του «θεολόγου» Πλάτωνα (μην σπείρεις εκεί που δεν θες να φυτρώσει), παρόλες τις κατηγορίες του κατά των Χριστιανών περί λογικής (βλ. σημ. 19) όσο και στην ηθική και τα ήθη της αρχαίας κλασσικής Αθήνας δικαιολογώντας τις ερωτικές πράξεις του θεού του Δία. α. Συγκεκριμένα ενώπιον της Εθνικής Επιτροπής των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου υπερασπίζει την αλογία μαζί με τον υιό του στην ερώτηση του «πως κρίνουν τη συμπεριφορά του Δία, που για να επετύχει συνεύρεση με κάποια γυναίκα, συχνά την εξαπατούσε προσλαμβάνοντας διάφορες μορφές (ταύρος για την Ευρώπη, κύκνος για τη Λήδα, χρυσή βροχή για τη Δανάη κ.λ.π., απήντησαν ότι συχνά έγγαμοι άνδρες έχουν ερωμένες» (Πηγή: Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, Γνωμάτευση-Απόφαση της Ολομέλειας της Εθνικής Επιτροπής της 25/9/2003 επί του 4ου θέματος της ημερήσιας διάταξης : Αίτηση από την Επιτροπή του Δωδεκάθεου για παραβίαση των δικαιωμάτων του Ανθρώπου, εδώ). Δηλαδή έχουν γυναίκες από τις οποίες δεν επιζητείται καμία τεκνογονία. β. Ενώπιον της ίδιας επιτροπής υπερασπίζουν την ανηθικότητα εφόσον στην ακόλουθη ερώτηση του «πως χαρακτηρίζουν ηθικά τη συμπεριφορά του Απόλλωνα, που φέρεται ότι ξεπέτσιασε ζωντανό τον Μαρσύα από ζήλια επειδή έπαιξε αυλό καλύτερα από τον ίδιο, απάντησαν ότι αυτοί δεν ενδιαφέρονται για την ηθική, δεν αναμιγνύουν ηθικά θέματα. Ουσιαστικά ίδια ήταν η θέση τους και για την παραπάνω συμπεριφορά του Δία.» (Πηγή: ό.π).
Όπως αποδεικνύεται οι νεοπαγανιστές Μαρίνης και υιός δεν ασχολούνται μήτε με την λογική μήτε με την ηθική γύρω από θεολογικά και ερωτικά ζητήματα παρόλες τις θρησκευτικές απατηλές διακηρύξεις των περί του αντιθέτου:
α. Υποστηρίζουν την ιερότητα της ηθικής: «Ιερά ηθικά συγγράμματα είναι (α) τα «Ἠθικὰ Νικομάχεια» του Αριστοτέλους, (β) τα «Σχόλια εἰς τὰ Χρυσᾶ Ἔπη» του Ιεροκλέους, (γ) «Τά ἐς ἑαυτὸν» του αυτοκράτορος Μάρκου Αυρηλίου, και (δ) το «Ἐγχειρίδιον» του Επικτήτου.» (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 141, ένθετο «Η Ελληνική Θρησκεία του Δωδεκαθέου»).
Και αλλού «Ας υπογραμμισθεί δε δεόντως ότι κατά τα Λόγια [Χαλδαϊκά] η αποθέωσης δεν επιτυγχάνεται δια περίεργων και μαγικών τρόπων αλλ’ αντιθέτως δια της οδού της ηθικής αναγεννήσεως όπου βασιλεύουν η αρετή, η σοφία και η ευνομία (απ. 169).» (Πηγή: «Χαλδαϊκά Λόγια ή Χρησμοί», Μετά νέου Προλόγου και σχολίων υπό Παναγιώτη Μαρίνη, Εκδόσεις Ιδεοθέατρον Διμέλη, Αθήναι 1998, σελίδα 16)
β. Υποστηρίζουν την λογική της θρησκείας τους: «Η Ελληνική θρησκεία επιτάσσει την ανάπτυξι της σκέψεως, επιτάσσει στον άνθρωπο να μάθει να σκέπτεται λογικά» (Πηγή: Η αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, Ρ. Αναστασάκης, Μ. Βερέττας, Μ. Δημόπουλος, Μ. Καλόπουλος. Μ. Κιουλαφά, Π. Μαρίνης, Χ. Μήνη, Στ. Μυτιληναίος, Γ. Σπυρόπουλος, Ο. Τουτουνζή, Γ. Τσαγκρινός, Εισαγωγή Εύα Αυλίδου, Εκδόσεις Αρχέτυπο, Έκδοση Α΄ Απρίλιος 2002, Θεσσαλονίκη, σελ. 105). Και αλλού «Είσαι Έλλην και γνωρίζεις ότι το έθνος σου δημιούργησε τον πολιτισμό ανακαλύπτοντας τις επιστήμες, τις τέχνες και κυρίως την επιστήμη της λογικής αναλύσεως που ξεχωρίζει τον πολιτισμένο άνθρωπο από τους απολιτίστους» (Πηγή: ό.,π. σσ. 103-104)
Ποιους θαρρούν ότι κοροϊδεύουν με τις φλυαρίες τους οι «αρχαιόθρησκοι» και χλαμυδοφόροι ρήτορες Μαρίνης και υιός; Τους αναγνώστες στο «Τρίτο Μάτι», τους αναγνώστες της «Αναβίωσης της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας» ή τα μέλη της Ελληνικής «Εθνικής Επιτροπής για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα» και δηλαδή την ίδια την πατρίδα και την πολιτεία για την οποία δήθεν κόπτονται να «εξελίξουν» με ψεύδη, αντιφάσεις και ρητορικούς ελιγμούς; «Πρέπει να τονισθεί, επίσης, ότι αυτή η οδός δεν είναι δυνατόν να είναι αντιφυσική, ακολουθούσα το σαθρόν ιδεώδες της ατομικής σωτηρίας, αλλά αντιθέτως είναι οδός ομαδικής εξελίξεως εντός της πόλεως και «νόμῳ πόλεως» ως λέγει η Δελφική επιταγή.» (Πηγή: «Χαλδαϊκά Λόγια ή Χρησμοί», Μετά νέου Προλόγου και σχολίων υπό Παναγιώτη Μαρίνη, Εκδόσεις Ιδεοθέατρον - Διμέλη, Αθήναι 1998, σελίδα 16)
Ακόμη ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα από την αρχαιότητα, ο φιλόσοφος Μάξιμος ο Επικούρειος είπε για την «φυσιολογική» σεξουαλικότητα: «συνουσία ὤνησε μὲν οὐδένα, ἀγαπητὸν δὲ εἰ μὴ ἔβλαψε» [Μτφρ: η συνουσία κανένα δεν ωφέλησε και θα ήταν ευτύχημα να μη έβλαψεν] (Πηγή: Διογένης Λαέρτιος 10,118). Είναι εύκολο να κατανοήσει κανείς πως θα ένιωθε στην Αρχαία Ελλάδα για τους αρχαίους φιλοσόφους ο επαγγελματίας σεξολόγος Μαρίνης. Όπως νιώθει σήμερα για τους Χριστιανούς. Οι αρχαίοι είπαν πολλά περισσότερα κατά του σεξ, τα οποία φαίνονται στην σελίδα περί έρωτα αλλά οι νεοπαγανιστές τα αποκρύπτουν παριστάνοντας τους ανήξερους και ταυτόχρονα τους «πολύξερους» κατά του Χριστιανισμού, που έχει διαφορετικές αντιλήψεις και εξηγήσεις για το ζήτημα του σεξουαλισμού και των εξ αυτού παθών. Ο «Κλήμης ο Αλεξανδρείας» στον Παιδαγωγό του, Λόγο Β΄, αναφέρει αυτές τις δύο άνωθι περιπτώσεις (Πλάτωνα και Μάξιμου) και πιθανόν αυτός να είναι ακόμη ένας λόγος που τέτοιοι απολογητές με ισχυρή γνώση των γραπτών των αρχαίων Ελλήνων «κάθονται» στον λαιμό των νεοπαγανιστών, που προσπαθούν να τους μειώσουν με φαύλα επιχείρημα περί «ανθελληνισμού».
Ο Μαρίνης έχει μια απίστευτη εξωπλανητική επιχειρηματολογία. Πραγματικά εκπλήσσει το ότι τέτοια επιχειρήματα σαν τα δικά του προβάλλονται μέσα από την πένα ενός γήινου πλάσματος. Κατηγορεί ψευδώς όχι μόνο περί του ότι «η φυσιολογική σεξουαλικότης είναι «ντροπή» στην Ορθοδοξία, αλλά και σε νεότερο άρθρο του ενοχλείται και από την παρθενία και από τον «γενικευμένο» μοναχισμό που θεωρεί «αντιφυσικό». Αυτός, άγνωστο πως, «απέδειξε» πως αντίθετα η ιερά πορνεία είναι «φυσική» (π.χ. ευρίσκεται ως συμπεριφορά σε άλλους έμβιους οργανισμούς) και ήταν «περιθωριακόν και τοπικώς περιορισμένο φαινόμενον» (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, π. Τρίτο Μάτι, τεύχος 147, ένθετο «Απάντησις εις το κείμενον του κ. Μπακούρου "Ο χαρακτήρας της αρχαίας θρησκείας [Τμ 145, Οκτώβριος 2006] και εις το κείμενον "Αίτημα προς επανόρθωση" του σωματείου ΕΛΛΗΝ. Α.Ι.Σ."», σελ. 6) αν και ο Ηρόδοτος γράφει ότι «Τὸν γὰρ δὴ Λυδῶν δήμου οἱ θυγατέρες πορνεύονται πᾶσαι, συλλέγουσοι σφίσι φέρνας εἰς ὁ ἂν συνοικήσωσι τοῦτο ποιέουσα; Εἰδιδόασι δὲ αὐταὶ ἐαυταὶ» (Πηγή: Ηρόδοτος Α΄ 93).
Είναι ικανό το επιχείρημα «περιθωριακόν και τοπικώς περιορισμένο φαινόμενον» του Μαρίνη ή μήπως πρόκειται για βραχυφλεγή φωτοβολίδα; Θα πρέπει να καταλάβουν, πως είτε διδάσκουν την ιερά πορνεία, ο Μαρίνης και οι όποιοι άλλοι «αναβιωτές» της αρχαίας θρησκείας ή δεν την διδάσκουν ως οργανωμένη ή ανοργάνωτη, ως πράγματι είναι, θρησκεία. Όπως λέγει ο Μαρίνης στο αυτό ένθετο «Η ΑΟΕΕ ... Λησμονεί ότι κάθε θρησκεία κρίνεται από τας αρχάς της και όχι από την ταυτότητα των πιστών της» (σελ. 6). Συνεπώς και σύμφωνα με τα λόγια του Μαρίνη, δεν θα έπρεπε να απασχολεί καθόλου τον τελευταίο, όχι μόνο η ταυτότητα, αλλά ούτε και ο αριθμός των πιστών που ακολουθεί «τας αρχάς της» ιεράς πορνείας, αλλά να τον απασχολούν σοβαρότατα αποκλειστικά και μόνο οι αρχές της ειδωλολατρίας. Όταν λοιπόν ο Μαρίνης «χαίρεται» που κάποιοι δεν πετυχαίνουν τον σκοπό της παρθενικής αγνοίας δηλώνοντας «Και όλα αυτά εάν δεχτούμε ότι τα μοναστήρια είναι τω όντι μοναστήρια και όχι "εστίαι πάσης διαφθοράς και κακατρήσεως ηθικής και περιουσιακής"» (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, π. Τρίτο Μάτι, τεύχος 147, ένθετο «Απάντησις εις το κείμενον του κ. Μπακούρου "Ο χαρακτήρας της αρχαίας θρησκείας [Τμ 145, Οκτώβριος 2006] και εις το κείμενον "Αίτημα προς επανόρθωση" του σωματείου ΕΛΛΗΝ. Α.Ι.Σ."», σελ. 6) υποκρίνεται ασύστολα και χλευάζει την νοημοσύνη των αναγνωστών στο Τ.Μ. εφόσον εκείνο το οποίο θα έπρεπε πάντοτε να τον απασχολεί, για να είναι συνεπής με τα δικά του τα λόγια, είναι οι αρχές, και όχι οι επιτυχημένες ή μη πρακτικές εφαρμογές αυτών των αρχών. Τώρα είναι πασιφανές ο λόγος για τον οποίο ο Μαρίνης ακολουθεί αυτές τις τακτικές. Δεν τολμά να διδάξει σε κανένα ελληνικό σχολείο, για το οποίο τόσο «χολοσκάει», την αξία της «ιεράς πορνείας». Γνωρίζει πολύ καλά τι τον περιμένει αυτόν και τις θρησκευτικές θεωρίες του.
Οι θεοί του Μαρίνη που αποτελούν «Ατομικότητας, αθανάτου φύσεως και τελείας ψυχικής συγκροτήσεως, και Προσωπικότητας διαθέτουσας Ανωτάτης τάξεως Συνείδησιν και μεγίστης δυνάμεως Διάνοιαν» (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 141, ένθετο «Η Ελληνική Θρησκεία του Δωδεκαθέου») έχουν ως αντιδιαστολή της «φυσικής» σεξουαλικότητας, ένα σωρό κτηνοβασίες στο ενεργητικό τους.
Ο Μαρίνης «ενοχλείται» από την Παρθενία. Είναι σοβαρό αυτό το επιχείρημα του ή το λέει στα αστεία; Βλέπουν και γνωρίζουν την δική τους θρησκεία οι νεοπαγανιστές «ιμάμηδες» ή δηλώνουν μύωπες και όλα τα περί «αναβιώσεως» δήθεν της αρχαίας (νέας) θρησκείας τους είναι μια απλή και ξάστερη από σαπούνι φούσκα; Στο Ομηρικό Ύμνο προς την Αφροδίτη αναφέρεται: «Μοῦσά, μοι ἔννεπε ἔργα πολυχρύσου Ἀφροδίτης / Κύπριδος, ἥ τε θεοῖσιν ἐπὶ γλυκὺν ἵμερον ὦρσε / καί τ’ ἐδαμάσσατο φῦλα καταθνητῶν ἀνθρώπων, / οἰωνούς τε διιπετέας καὶ θηρία πάντα, / ἠμέν ὅσ’ ἤπειρος πολλὰ τρέφει ἠδ’ ὅσα πόντος· / πᾶσιν δ’ ἔργα μέμηλεν ἐὑστεφάνου Κυθερείης. / Τρισσὰς δ’ οὐ δύναται πεπιθεῖν φρένας οὐδ’ ἀπατῆσαι» [Μτφρ: Τα έργα της πολύχρυσης Κύπριδας Αφροδίτης / για χάρη μου ψάλλε, Μούσα, που ξεσήκωσε πόθο / γλυκό σε θεούς κι ανθρώπων υπόταξε τα γένη, / τα πουλιά που πετούν ψηλά και όλα τα αγρίμια, / όσα στεριά και θάλασσα μέσα τους περιέχουν· / έργα της ωριοστέφανης Κυθέρειας νοιάζουν όλους. Όμως τρεις θεές δεν μπορεί να πείσει, να γελάσει] [Ανάλυση του ύμνου: Ο ύμνος με το προοίμιο του (στ. 1-6) προβάλλει την παντοδυναμία της θεάς του έρωτα πάνω σ’ όλα τα όντα, θεϊκά και ανθρώπινα· ο κόσμος ολόκληρος φαίνεται υποταγμένος στην κυριαρχική δύναμη της, ο ερωτικός πόθος προβάλλεται ως κοινό και αφεύγατο κίνητρο της δραστηριότητας κάθε έμβιου όντος. / Ο ποιητής πάντως, ακολουθώντας ή προεξαγγέλοντας τη γνωστή αρχή ότι κάθε κανόνας έχει και τις εξαιρέσεις του, αναφέρεται στις περιπτώσεις τριών γυναικών θεοτήτων, της Αθηνάς, της Άρτεμης και της Εστίας, που έμειναν ανεπηρέαστες από τη δύναμη του ερωτικού ενστίκτου· οι τρεις ανέραστες θεές με κάποια εξιδανίκευση του ενστίκτου αυτού και με διοχέτευση του σε δραστηριότητες έντονες παρουσιάζονται ουδετεροποιημένες ερωτικά / Η περίπτωση των τριών αυτών θεοτήτων (στ. 7-32) τοπεθετείται παρενθετικά ως χαρακτηριστική ποσοτική ασημαντότητα αφού αμέσως μετά την αναφορά της η παντοδυναμία της Αφροδίτης προβάλλεται ολοκληρωμένη με την εφαρμογή της και στην περίπτωση του ύψιστου θεού ] (Πηγή: Ομηρικοί Ύμνοι, Βατραχομυομαχία, Τόμος Α΄, Εις Αφροδίτην, Εισαγωγή, μετάφραση, σχόλια: Θεόδωρος Γ. Μαυρόπουλος, Εκδόσεις Ζήτρος, Το Βήμα, σσ. 226-227,, 254).
Βίντεο. Μέγεθος: 1 Μέγα - Διάρκεια: 2΄07΄΄. «Χαίρε μήτηρ ερώτων ...» (Πηγή: http://www.istillworshipzeus.com/)
Αριστερά: «Greetings to Aphrodite». Ο Παναγιώτης Μαρίνης παρά του ότι χαιρετά την Αφροδίτη με τους πιστούς της θρησκείας του, ξεχνά να αναφέρει τους ύμνους προς αυτήν που κάνουν λόγο για 3 θεές που έμειναν χαρακτηριστικά και εφ’ όρου ζωής, για τους κλασσικούς Έλληνες που προτιμά ο Μαρίνης, ανέραστες [συχνή κατηγορία ανόητων και κακοηθέστατων παγανιστών κατά των Χριστιανών]. Ουδέποτε αυτές οι θεές εξαπατήθηκαν από αυτήν («οὐδ’ ἀπατῆσαι»). Ο Δίας ναι, αφού κατάφερνε και κτηνοβατούσε ασύστολα.
Μέσο: «Sexologist [Panagiotis Marinis]. Gods are real entities» [Σεξολόγος (Παναγιώτης Μαρίνης): Οι θεοί είναι πραγματικές οντότητες]. Ο Μαρίνης ως σεξολόγος έχε μια ιδιαίτερη «θρησκευτική προτίμηση» ως φαίνεται προς την θεά Αφροδίτη και δεν μοιάζει με θρησκευόμενο άνθρωπο που θα μπορούσε ποτέ να καταδικάσει ποτέ την ιερή πορνεία, εφόσον αυτή ήτο και «κλασσική» και αρχαία: «ότι και αν είναι η ιερά πορνεία».. δεν «μας ενδιαφέρει». Σωστά κ. Μαρίνη; Δεν ξεχνά από του να σημειώνει ο Μαρίνης: «Η ΑΟΕΕ ... Λησμονεί ότι κάθε θρησκεία κρίνεται από τας αρχάς της και όχι από την ταυτότητα των πιστών της». Ευχαριστίες προς τον Μαρίνη ιδιαιτέρως!
Δεξιά: I Still Worship Zeus. (Πηγή: http://www.istillworshipzeus.com/)
Τί τους θέλουν οι νεοπαγανιστές τους χαιρετισμούς προς την Αφροδίτη («Χαίρε μήτηρ ερώτων ...»), όταν δεν αντιλαμβάνονται τι αποσαφηνίζουν οι ύμνοι προς αυτήν και με περίσσιο θράσος πίπτουν κατά της Ορθοδοξίας; Δεν ντρέπονται να καταπολεμούν την παρθενία στον Χριστιανισμό και να έχουν θεές αιωνίως παρθένες και ανέραστες, οι οποίες σύμφωνα με τον Μαρίνη, ομοίως με τους άλλους θεούς, «είναι πραγματικές οντότητες»; (Πηγή: http://www.istillworshipzeus.com/) Δεν αποτελούν «Οι Θεοί... Ατομικότητας, αθανάτου φύσεως και τελείας ψυχικής συγκροτήσεως, και Προσωπικότητας διαθέτουσας Ανωτάτης τάξεως Συνείδησιν και μεγίστης δυνάμεως Διάνοιαν» (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 141, ένθετο «Η Ελληνική Θρησκεία του Δωδεκαθέου») ως λέει ο Μαρίνης; Εκτός και οι παρθένες θεές δεν είναι όλα αυτά που διδάσκει ο Μαρίνης για τους θεούς, αλλά αυτές του οι φράσεις αναφέρονται στις ερωτικές περιπέτειες του Δία, τις οποίες υπερασπίστηκε «σοβαρά» ως «μυθολογία».
Τολμά ο Μαρίνης να ερωτά: «Κύριε Μπακούρο, ας αφήσωμε λοιπόν την "ιεράν πορνείαν" δια να ομιλήσουμε δια την "ιερά παρθενίαν"!...Δεν είναι "καταστροφική θρησκεία" αυτό το μόρφωμα που διακηρύσσει ότι ο "Χριστός θέλει αφοσιωμένα κορίτσια με μαύρο σεντόνι, με παρθενία, έξω από τον κόσμο, στα μοναστήρια"» (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, π. Τρίτο Μάτι, τεύχος 147, ένθετο «Απάντησις εις το κείμενον του κ. Μπακούρου "Ο χαρακτήρας της αρχαίας θρησκείας [Τμ 145, Οκτώβριος 2006] και εις το κείμενον "Αίτημα προς επανόρθωση" του σωματείου ΕΛΛΗΝ. Α.Ι.Σ."», σελ. 6). Γιατί δεν θεωρεί ότι οι «δικές του» παρθένες θεές ανήκουν σε «καταστροφική θρησκεία» όντας παρθένες; Επειδή δεν είναι στα μοναστήρια του Άθου αλλά στα παλάτια του Ολύμπου; Έπειτα πώς στα αλήθεια καταστρέφεται κανείς αν είναι σε μοναστήρι; Δηλαδή στην πόλη δεν υπάρχουν «καταστροφές» ως ναρκωτικά, βιασμοί («φυσιολογική σεξουαλικότης»;), φόνοι («εις την μυθολογίαν σημαίνει ενεργειακήν μετεξέλιξιν», Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Χαλδαϊκά Λόγια ή Χρησμοί, Κείμενον Αρχαία Σχόλια, Πρόλογος και Σχόλια του Παναγιώτη Μαρίνη, Εκδόσεις Ιδεοθέατρον, Αθήνα 1998, σελ. 213) και άλλα «παγανιστικά θεάρεστα»; Πώς καταστρέφεται δηλαδή κανείς, όταν τα παγανιστικά δόγματα του Μαρίνη υποστηρίζουν:
α) ότι η ιστορία κάνει κύκλους και ο άνθρωπος εξελίσσεται; «Εάν λάβομε υπ’ όψιν μας ότι ένα από τα θεμελιώδη δόγματα και το πλέον αναμφίλεκτο της αρχαίας Ελληνικικής κοσμοαντιλήψεως ήτο αυτό της Χρυσής εποχής. Οπότε σήμερον, οιοσδήποτε ονομάζει εαυτόν αρχαιόφιλον ή «ελληνοκεντρικόν» οφείλει προς παντώς άλλου να πιστεύει εις την άποψιν αυτήν, της κυκλικής καταστροφικής εξελίξεως της γης, του ανθρώπου και του πολιτισμού!» (Πηγή: Περιοδικό «Τρίτο Μάτι», τεύχος 111, άρθρο «Ο απίστευτος προκατακλυσμιαίος πολιτισμός και η τεράστια σημασία του», Παναγιώτης Μαρίνης, σελίδα 50)
β) την ύπαρξη της μετεμψύχωσης; «Πράγματι, τα Λόγια (Χαλδαϊκά) θεωρούν την μετεμψύχωση ως δεδομένη και απλώς κρίνουν λεπτομερείας της (απ. 160), συμφωνούνταν προς την Ελληνική Γραμμήν (Πηγή: Χαλδαϊκά Λόγια ή Χρησμοί, Κείμενον Αρχαία Σχόλια, Πρόλογος και Σχόλια του Παναγιώτη Μαρίνη, Εκδόσεις Ιδεοθέατρον, Αθήνα 1998, σελ. 15)
Ο Μοναχός βάση της δικής του θρησκείας πάει στον Παράδεισο. Βάση της θρησκείας και βάση των λόγων του Μαρίνη, το πολύ πολύ να μην «εξελιχθεί» σε αυτή την ζωή αλλά στην «επόμενη»: «Αντιθέτως όταν συναπτόμεθα με σφαλερές αντιφυσικές ιδέες, τότε καθυστερούμε εξελικτικώς και αυτό οφείλεται αποκλειστικά στην δική μας θέληση και σκέψη», «Η ζωή του ανθρώπου είναι σύντομη και κάθε σπατάλη της σημαίνει εξελικτική παλινδρόμηση» (Πηγή: Η αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, Ρ. Αναστασάκης, Μ. Βερέττας, Μ. Δημόπουλος, Μ. Καλόπουλος. Μ. Κιουλαφά, Π. Μαρίνης, Χ. Μήνη, Στ. Μυτιληναίος, Γ. Σπυρόπουλος, Ο. Τουτουνζή, Γ. Τσαγκρινός, Εισαγωγή Εύα Αυλίδου, Εκδόσεις Αρχέτυπο, Έκδοση Α΄ Απρίλιος 2002, Θεσσαλονίκη, σσ. 101 και 107 αντίστοιχα). Ποτέ όμως δεν «καταστρέφεται» αφού η ψυχή του είναι αιώνια: «Αι ψυχαί, ως υλικά σωμάτια, γεννώνται ακαταπαύστως και απειράριθμοι, ζωοποιούσαι εν έκαστον των όντων, κεχωρισμένως και διαφόρως. Η ψυχή είναι φύσεως ατμήτου, άφθαρτου , αθανάτου και αιωνίου.» (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 141, ένθετο «Η Ελληνική Θρησκεία του Δωδεκαθέου»)
Γιατί ο Μαρίνης δέχεται πράγματα εκτός του κόσμου («έξω από τον κόσμο») αφού η δική του θρησκεία δεν δέχεται τίποτα το εξωκοσμικό αλλά όλα είναι εντός του κόσμου; («Ουδέν άλλον τι και αλλότριον του Κόσμου υπάρχει πάσα οντολογική κατηγορία και τάξις, απ’ αυτής των Θεών έως αυτής των ανόργανων μορφών τής ύλης, υφίσταται εντός αυτού. Θεός εξωσυμπαντικός και δημιουργός ή δυνάμεις, αγαθαί ή κακαί, εκτός της όλης Κοσμικής νομοτέλειας δεν υφίστανται»). Από πότε και βάση ποιου αναληθούς και απολύτου συστήματος το «εντός του κόσμου» περιορίζεται εις την αστική κοινωνία και τάξη στην οποία βιώνει ο Μαρίνης; Μήπως δεν είναι αυτό δείγμα ύψιστου εγωισμού; Αντιστρέφοντας τους όρους «εντός του κόσμου» μπορεί κάλλιστα να είναι οι μοναχοί και «εκτός του κόσμου» όλοι οι λοιποί. Τι τον ενοχλούν τα «μαύρα σεντόνια» των μοναχών και ποιος του είπε πως οι κόκκινες χλαμύδες που φορά αυτός και τα αρχαία «κοστούμια» και «κελεμπίες» των συν-ιερουργών του είναι «καλύτερα» και «πιο όμορφα»; Όλα αυτά εξαρτώνται από τον παρατηρητή και την εθνική του ταυτότητα. Άλλωστε ο ελληνικός λαός φορά τα ράσα εδώ και 17 αιώνες, ενώ η «μόδα» σε αυτό το διάστημα είχε απορρίψει τις χλαμύδες, τις οποίες επαναφέρουν μόλις τον 21ο πρώτο αιώνα οι «αρχαιολάτρες».
Οι κτηνοβασίες των θεών είναι λιγότερο καταστροφικές από τον μοναχισμό; Η διαστροφή αυτή είναι γνωστότατη από αρχαιότατους χρόνους και γι’ αυτό στην Μένδη (= τράγος και Παν της Αιγύπτου) ο Ηρόδοτος (ΙΙ, 46) αναφέρει «εἰς ἐπίδειξειν ἀνθρώπων ἀπικομένους» έρωτας προς τον εκεί λατρευόμενο τράγο (κατά τον Dukaure ίσως γίνονταν με την ελπίδα γονιμοποιήσεως τον γυναικών) πράγμα που βεβαιώνει ο Στράβωνας και ο Πλούταρχος.
Άλλοι νεοπαγανιστές έχουν διαφορετική γνώμη από τον Μαρίνη όταν ερμηνεύουν τον Ησίοδο και τα έργα του: «Ο Ησίοδος επαναλαμβάνει εδώ [Έργα και Ημέρες 702] την διαδικασία δημιουργίας της γυναίκας, κατά την οποίαν ο Ζευς δίνει εντολή στον Ήφαιστο να αναμείξει νερό και χώμα και να πλάση μία παρθένα κατ’ εικόνα των αθανάτων θεαινών. Εδώ συναντούμε και την αξία της παρθενικότητας της γυναίκας» (Πηγή: Απόστολος Γονιδέλλης, «Πανδώρα και ψυχή. Ο αποσυμβολισμός του μύθου», περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 72, σελ.32).
Ο Μαρίνης διδάσκει πως οι Χριστιανοί είναι ενάντια στην «φυσική» σεξουαλικότητα. Γιατί δεν παρατηρεί πως η ίδια η φύση είναι ενάντια στην «φυσική» σεξουαλικότητα; Ως ιατρός και σεξολόγος δεν αντιλαμβάνεται πως η «θεία φύση» θερίζει με τις σεξουαλικές ασθένειες πολλούς ανθρώπους κάθε χρόνο που ακολουθούν τις διδασκαλίες του; Γιατί ενοχλείται με τις διδασκαλίες των Χριστιανών και όχι με τους σκοτωμούς που επιφέρουν οι θεοί του; (ιοί της θείας φύσης «Δια της θέσεως της περί της ιερότητας της ύλης του Κόσμου...», Πηγή: Η αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, Ρ. Αναστασάκης, Μ. Βερέττας, Μ. Δημόπουλος, Μ. Καλόπουλος. Μ. Κιουλαφά, Π. Μαρίνης, Χ. Μήνη, Στ. Μυτιληναίος, Γ. Σπυρόπουλος, Ο. Τουτουνζή, Γ. Τσαγκρινός, Εισαγωγή Εύα Αυλίδου, Εκδόσεις Αρχέτυπο, Έκδοση Α΄ Απρίλιος 2002, Θεσσαλονίκη, σελ. 102)
Ένας λόγος που στην Π.Δ. διδάσκεται από τον Θεό ο γάμος, πέραν των πνευματικών ζητημάτω και της τεκνογονίας, είναι η πρόληψη των σεξουαλικών νοσημάτων που φέρνει η «ιερά πορνεία» (και κάθε πορνεία) των παγανιστικών θεωριών. Ασφαλώς ο Μαρίνης μπορεί να διδάξει εκ νέου πως ο άνθρωπος μπορεί να προφυλαχθεί από την νόσο κάνοντας χρήση προφύλαξης, εφόσον μέχρι στιγμής (2006) δεν υπάρχει θεραπεία. Μια τέτοια απάντηση είναι έωλη διότι η προφύλαξη μπορεί να θεωρηθεί μη φυσικό μέσο, δηλαδή τεχνητό και με χρήση αντιφυσική (ενάντια στην γονιμοποίηση). Αν θεωρείται από τους παγανιστές φυσικό επειδή απλά βρίσκεται μέσα στην «φύση», τότε και τα μοναστήρια είναι φυσικά με την ίδια λογική και όχι «αντιφυσικά» ως λέγει ο Μαρίνης. Ο Μαρίνης έχει μια παράξενη στάση στην χρήση του «αντιφυσικού». Ενώ θα έπρεπε να έχει ως παγανιστής της αρχαίας θρησκείας για θεά του την Γαία «Ομοίως η Γαία (και κάθε άλλος πλανήτης), ή η Σελήνη, φαινομενικώς είναι μύδρος ψυχρός, όμως εντός της υπάρχει Θεία και έλλογος ψυχή» (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, π. Τρίτο Μάτι, τεύχος 147, ένθετο «Απάντησις εις το κείμενον του κ. Μπακούρου "Ο χαρακτήρας της αρχαίας θρησκείας [Τμ 145, Οκτώβριος 2006] και εις το κείμενον "Αίτημα προς επανόρθωση" του σωματείου ΕΛΛΗΝ. Α.Ι.Σ."», σελ. 22)., υπαινίσσεται πως αυτή η φυσική θεά έχει αντιφυσικά τμήματα μέσα της: «Στην Ύστερη αρχαιότητα, στον κόσμο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας εμφανίζεται για πρώτη φορά, φερμένη από την Μέση Ανατολή η ιδέα του μονοθεϊσμού, μια ιδέα που γεννιέται στον άνθρωπο όταν δεν ζει πια μέσα στην φύση, αλλά ζει στο τραχύ και αντιφυσικό περιβάλλον της ερήμου» (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 95, άρθρο «Τι πιστεύει η Ελληνική μας Θρησκεία, σελ.27) . Δηλαδή η φύση μέσα της περιλαμβάνει, σύμφωνα με τις αντιχριστιανικές διδασκαλίες του Μαρίνη, και μέρη «εκτός φύσης» και «αντιφυσικά» περιβάλλοντα! Κι ο Μαρίνης απτόητος συνεχίζει, αναλύοντας περισσότερο την σκέψη του, ξεκαθαρίζοντας πως η έρημος δεν μπορεί να υπάρχει καν εφόσον «ο φυσικός κόσμος είναι αυτό που πραγματικά υπάρχει» (Πηγή: ό,π.). Μάλλον ο Μαρίνης πιστεύει πως η φύση βρίσκεται μόνο στους Δελφούς που έχει πράσινο ή εις την πλατεία Κολωνακίου. Άλλη εξήγηση δεν υπάρχει. Ή θα πρέπει λοιπόν οι παγανιστές να τα δέχονται όλα ως φυσικά ή να δέχονται πως μέσα στην φύση υπάρχουν αντιφυσικά και τεχνητά μέσα και αντικείμενα και στάσεις, ως οι παράλογοι έρωτες των θεών τους και τα ανόητα προφυλακτικά τους.
Ο Μαρίνης ανησυχεί μην χαθεί από τους Τούρκους η Θράκη «Βαρύτατοι ένοχοι είναι αυτοί που μεθοδεύουν την απώλεια της ελληνικής Θράκης έχοντες ως άλλοθι τους 5.000 ομήρους της Πόλης» (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, π. Τρίτο Μάτι, τεύχος 147, ένθετο «Απάντησις εις το κείμενον του κ. Μπακούρου "Ο χαρακτήρας της αρχαίας θρησκείας [Τμ 145, Οκτώβριος 2006] και εις το κείμενον "Αίτημα προς επανόρθωση" του σωματείου ΕΛΛΗΝ. Α.Ι.Σ."», σελ. 10). Δεν αντιλαμβάνεται πως τουλάχιστον ο «φυσικός», πλην παράλογος κατά Πλάτωνα, σεξουαλισμός εις τον οποίο ενδίδει ιδεολογικά και διδάσκει, έχει επιφέρει την συρρίκνωση του Ελληνικού έθνους, όχι μόνο λόγω μη σχεδιαζόμενης τεκνογονίας αλλά ένεκα και, από παγανιστών καταβολών, αμβλώσεων τουλάχιστον 150.000 Ελλήνων ανά έτος. Όταν ο Μαρίνης χλευάζει τα τσαντόρ «Να γιατί τα στοιχεία του φαντάζουν μεσαιωνικά: "τσαντόρ"» και τους Ταλιμπάν «Η θρησκεία δεν ταιριάζει περισσότερο, σ’ αυτούς που ζουν ακόμη στον Μεσαίωνα, στην οπισθοδρόμησι, στον κόσμο των Ταλιμπάν και των "λαοσυνάξεων";» (Πηγή: Η αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, Ρ. Αναστασάκης, Μ. Βερέττας, Μ. Δημόπουλος, Μ. Καλόπουλος. Μ. Κιουλαφά, Π. Μαρίνης, Χ. Μήνη, Στ. Μυτιληναίος, Γ. Σπυρόπουλος, Ο. Τουτουνζή, Γ. Τσαγκρινός, Εισαγωγή Εύα Αυλίδου, Εκδόσεις Αρχέτυπο, Έκδοση Α΄ Απρίλιος 2002, Θεσσαλονίκη, σελ. 95 & σελ. 94 αντίστοιχα ), δεν αντιλαμβάνεται πως η Ισλαμική Τουρκία των πολλών εκατομμυρίων έχει αριθμητική υπεροχή έναντι του ελληνισμού ακριβώς λόγω της θρησκείας της, πράγμα που κατά παραδοξότητα αντιλαμβάνεται αριθμητικά τουλάχιστον ο Μαρίνης αναφέροντας «οι Ελληνίζοντες για να σωθή ο ελληνισμός από την Οθωμανική πλημμυρίδα» (Πηγή: Ο.π., σελ 96). Ο Μαρίνης επιμένει στα δόγματά του, για το «καταστρεπτικό ψευτοϊδεώδες της ατομικής σωτηρίας, που καταστρέφει και τις κοινωνίες και τις ψυχές των ανθρώπων, τους οποίους μεταμορφώνει σε αιμοβόρα θηρία» (Πηγή: ό,π. σελ. 105) και αδυνατεί να κατανοήσει πως τα «αιμοβόρα θηρία» είναι τα οπλισμένα χέρια των άθεων ιατρών που αναλαμβάνουν τις αμβλώσεις Ελλήνων, χειροκροτώντας τον πανσεξουαλισμό, αποστερώντας έτσι από το Ελληνικό έθνος την ζωτικότητα και την σφριγηλότητά του, χάρη της ανόητης στάσης της «θεάς Αφροδίτης». Αν βλέπει ο Μαρίνης το γήρας της Ευρώπης, σε ποια αιτία το ανάγει αυτός; Στην Χριστιανική Θρησκεία ή στην επιδίωξη της συνεχούς ερωτικής καλοπέρασης άνευ τεκνογονίας;
Ο Μαρίνης υπαινίσσεται πως τα παγανιστικά έθιμα ήταν λατρείες της γονιμότητας: «Τα εις την πλειονότητα των έθιμα «λατρείας του φαλλού και της γονιμότητος» εις την οποίαν λατρείαν ήτο ειδικώς αφιερωμένη η 1η Μαΐου; «1η Μαΐου: Μάης ή μαγιόξυλο: φαλλός εκ ξύλου ή πηλού, στολισμένος με άνθη και χλόην. Περιφορά του φαλλού, καταχύσματα δημητριακών καρπών, περισυλλογή δώρων. Χοροί και «κύλισμα» γυναικών και κορασιών επί της χλόης, νίψις αυτών με την δρόσον της πρωίας, περίζωσις της οσφύος με λυγαριάν ή μολόχαν, εναγκαλισμός χονδρών δένδρων, κατάποσις μικρού πρασίνου καρύου (Γ.Α. Μέγα, Ζητήματα Ελληνικής Λαογραφίας)» (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, τεύχος 142, ένθετο «Οι διευκρινίσεις και τα σχόλια του Π. Μαρίνη στις παρατηρήσεις του ΤΜ [στο τεύχος 141], σελ. 15)
Ο αντιπαθητικός, για τον Μαρίνη, απολογητής και φιλόσοφος Κλήμης, ο οποίος φαίνεται πως ήταν και μυημένος στην αρχαία θρησκεία πριν την εγκαταλείψει και γίνει Χριστιανός, στιγμάτιζε τους αρχαίους παγανιστές για αυτά τα έθιμα, απογυμνώνοντας και εξηγώντας τα αίτια της προέλευσή τους, μέσα από την ελληνική του παιδεία. Αίτια τα οποία δεν είχαν καμία σχέση με την γονιμότητα, αλλά με τον αυνανισμό, την «νεκροφιλία» και την ομοφυλοφιλική τάση του θεού Διονύσου:
«34, 2 Ἀλλὰ τὰ μὲν ἐπὶ Ἄγρᾳ μυστήρια καὶ τὰ ἐν Ἀλιμοῦντι τῆς Ἀττικῆς Ἀθήνησι περιώσται· αἶσχος δὲ ἤδη κοσμικὸν οἵ τε ἀγῶνες καὶ οἱ φαλλοὶ οἱ Διονύσῳ ἐπιτελούμενοι, κακῶς ἐπινενεμημέμοι 3 τὸν βίον. Διόνυσος γὰρ κατελθεῖν εἰς Ἅδου γλιχόμενος ἠγνόει τὴν ὁδόν, ὑπισχνεῖται δ’ αὐτῷ φράσειν, Πρόσυμνος τοὔνομα, οὐκ ἀμισθί· ὁ δὲ μισθὸς οὐ καλός, ἀλλὰ Διονύσῳ καλός· καὶ ἀφροδίσιος ἦν ἡ χάρις, ὁ μισθὸς, ὃν ᾐτεῖτο Διόνυσος· βουλομένῳ δὲ τῷ Θεῷ γέγονεν ἡ αἴτησις, καὶ δὴ ὑπισχνεῖται παρέξειν αὐτῷ, εἰ ἀναζεύξοι, 4 ὅρκῳ πιστωσάμενος τὴν ὑπόσχεσιν. Μαθών ἀπῆρεν· ἐπανῆλθεν γάρ· ἀφοσιούμενος τῷ ἐραστῇ ὁ Διόνυσος ἐπὶ τὸ μνημεῖον ὁρμᾶ καὶ πασχητιᾷ. Κλάδον οὖν συκῆς, ὡς ἔτυχεν, ἐκτεμὼν ἀνδρείου μορίου σκευάζεται τρόπον ἐφέζεταί τε τῷ κλάδῳ, τὴν ὑπόσχεσιν ἐκτελῶν τῷ νεκρῷ
5 Ὑπόμνημα τοῦ πάθους τούτου μυστικὸν φαλλοὶ κατὰ πόλεις ἀνίστανται Διονύσῳ· "εἰ μὴ γὰρ Διονύσῳ πομπὴν ἐποιοῦντο καὶ ὕμνεον ᾆσμα αἰδοίοισιν, ἀναιδέστατα εἴργασατ’ ἄν", φησίν, ἡράκλειτος, "ωὑτὸς δὲ Ἄιδης καὶ Διόνυσος, ὅτεῳ μαίνονται καὶ ληναΐζουσιν", οὐ διὰ τὴν μέθην τοῦ σώματος, ὡς ἐγὼ οἶμαι, τοσοῦτον ὅσον διὰ τὴν ἐπονείδιστον τῆς ἀσελγείας ἱεροφαντίαν.
35,1 Εἰκότως ἄρα οἱ τοιοίδε ὑμῶν θεοὶ δοῦλοι παθῶν γεγονότες, ἀλλὰ καὶ πρὸς τῶν Εἰλώτων καλουμένων τῶν παρὰ Λακεδαιμονίοις δούλειον ὑπεισῆλθεν ζυγὸν Ἀπόλλων Ἀδμήτῷ ἐν Φεραῖς Ἡρακλῆς ἐν Σάρδεσιν Ὀμφάλῃ, Λαομέδοντι δ’ ἐθητευε Ποσειδῶν καὶ Ἀπόλλων, καθάπερ ἀχρεῖος οἰκέτης, μηδὲ ἐλευθερίας δήπουθεν δυνηθεὶς τυχεῖν παρὰ τοῦ προτέρου δεσπότου· τότε καὶ τὰ Ἰλίου τείχη ἀνῳκοδομησάτην τῷ Φρυγί.»
[Μτφρ: 34, 2 Τα μυστήρια στην Άγρα όμως και στον Αλιμούντα της Αττικής έχουν περιορισθεί στην Αθήνα· άλλα τώρα είναι παγκόσμιο αίσχος οι αγώνες και οι φαλλοί πού αφιερώνονται στον 3 Διόνυσο και πως επιβεβλημένοι στη ζωή. Ο Διόνυσος, όταν επιθύμησε να κατεβεί στον Άδη, αγνοούσε το δρόμο, άλλα κάποιος με το όνομα Πρόσυμνος υπόσχεται να του τον πει όχι χωρίς αμοιβή. Ο δε μισθός δεν ήταν καλός, αν και στον Διόνυσο φαινόταν καλός· ο μισθός πού ζητήθηκε από τον Διόνυσο, ή χάρις, ήταν ερωτικής μορφής. Ο θεός έκαμε εκουσίως δεκτή την αίτησι και υπόσχεται στον συνομιλητή να του προσφέρει ό,τι ζητεί, αν επιστρέψει, επιβεβαιώνοντας την υπόσχεση με 4 όρκο. Όταν επήρε την πληροφορία για τον δρόμο, αναχώρησε, επέστρεψε πάλι, άλλα δεν ευρίσκει τον Πρόσυμνο, διότι είχε αποθάνει. Πιστός στην υπόσχεση προς τον εραστή ο Διόνυσος ορμά προς το μνήμα, γεμάτος ερωτικό πάθος. Έκοψε λοιπόν στην τύχη ένα κλάδο συκής, τον διαμορφώνει σαν ανδρικό μόριο, κι κάθισε επάνω στον κλάδο, εκπληρώνοντας την υπόσχεση προς τον νεκρό.
5 Ως υπόμνησης μυστηριακή αυτού του πάθους ανεγείρονται στις πόλεις προς τιμήν του Διονύσου φαλλοί. «Αν δεν ετελούσαν πομπή για χάρη του Διονύσου», λέγει ό Ηράκλειτος (απόσπασμα 15 Diels) «και δεν έψαλλαν ύμνο στα απόκρυφα του, θα γίνονταν πράγματα αναιδέστατα- είναι δε ο ίδιος Άδης και Διόνυσος, στον όποιο αφιερώνουν τις μανιακές βακχικές εορτές», όχι τόσο από τη σωματική μέθη, όπως νομίζω εγώ, όσο από την επονείδιστη μύησι στην ασέλγεια.
35,1 Ευλόγως λοιπόν οι τέτοιοι θεοί σας, πού ήσαν δούλοι των παθών, υπηρέτησαν και ως δούλοι σε ανθρώπους· ο Απόλλων υποβλήθηκε στο ζυγό του δούλου πριν από τους λεγόμενους Είλωτες των Λακεδαιμονίων, κοντά στον Άδμητο στις Φερές, ο Ηρακλής κοντά στην Ομφάλη στις Σάρδεις, ο Ποσειδών και ο Απόλλων ήσαν υπηρέτες τοϋ Λαομέδοντος· ό δεύτερος μάλιστα, σάν αχρείος υπηρέτης, χωρίς ποτέ νά μπόρεση νά απόκτηση τήν ελευθερία άπό τον προηγούμενο κάτοχο. Αυτοί οι δύο τότε οικοδόμησαν και τα τείχη του Ιλίου για τον Φρύγα.] (Πηγή: Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας, Κλήμεντος Αλεξανδρέως Άπαντα τα Έργα 1, Προτρεπτικός Προς Έλληνας, Β΄ 34,2 - 35,1 Πατερικές Εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς», Επόπτης - Επιμελητής Εκδόσεως Ελευθέριος Γ. Μερετάκης, Πτυχιούχος Θεολογίας, Εκδοτικός Οίκος Ελευθερίου Μερετάκη «Το Βυζάντιον», σσ. 94-97)
Αυτά είναι τα ψυχολογικά προβλήματα του θεού Διονύσου, όπως εκφράζονται μέσα από την ελληνική μυθολογία, και εκ τούτου είναι εξαιρετικά αμφίβολο το δόγμα του Μαρίνη, πως «Ο Διόνυσος βοηθά τον τέλειο μύστη να διαβεί το κατώφλι των Ανωτέρων Κόσμων» (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 95, άρθρο «Τι πιστεύει η Ελληνική μας Θρησκεία, σελ.28).
Η ανόητη ευγονική που υποστηρίζουν, λίγοι ευτυχώς σημερινοί νεοπαγανιστές, οι αρχαίοι, τα ανόητα έθιμα της φαλλικής λατρείας, ο πανσεξουαλισμός της επικρατούσης σήμερα «ηδονικής σχολής», η ερωτική ανηθικότητα των θεών και ο παραλογισμός, οδήγησε στην πληθυσμιακή καταστροφή την αρχαία Ελλάδα: «Στους Ινδοευρωπαίους όμως, και μάλιστα τους Έλληνες των ιστορικών χρόνων δεν υπάρχουν τέτοιες μαρτυρίες και η πράξη της έκθεσης ήταν τόσο διαδεδομένη ώστε ο G. Glotz αποδίδει την παρακμή της αρχαίας Ελλάδας εις αυτό το γεγονός. Οι αρχαίοι κάτοικοι της Αττικής και των Αθηνών πετούσαν τόσο συχνά τα βρέφη τους ώστε πλήθος αυτών βρίσκονταν εις τους αγρούς ως βορά των όρνεων και των σκύλων, ενώ μέσα στην πόλη των Αθηνών τα κατασπαραγμένα βρέφη από τους δρόμους, μαζεύονταν υπό των «ἀστυνόμων», δια των δημοσίων δούλων.
...Λόγω μάλιστα αυτού του αρχαιοτάτου εθίμου φαίνεται ότι η έκθεση των βρεφών αυξήθηκε τόσο εις την αρχαία Ελλάδα ώστε όταν οι Ρωμαίοι την προσέλαβαν, αυτή ήταν πάρα πολύ εξασθενημένη ως και από αυτού του φαινομένου το αποτέλεσμα» (Πηγή: Κ.Α. Χαριτάκης, Παθολόγος Παιδίατρος Τμηματάρχης της Κοινωνικής Υγιεινής του Υπουργείου Υγιεινής, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Θ΄, σελίδα 783 - 784)»
Ο Μαρίνης όμως, αντί να δει που οδήγησε την Ελλάδα, και που την οδηγεί, η δήθεν «φυσιολογική σεξουαλικότης», ενοχλείται από τον μοναχικό βίο. Ο μοναχικός βίος έχει τουλάχιστον λογική βάση: «Δεν θα δώσω απογόνους, άρα δεν μπαίνω σε συνουσίες». Η δήθεν «φυσιολογική σεξουαλικότης» της αρχαίας και την σημερινής Ελλάδας δεν έχουν λογική βάση: «Δεν θέλω απογόνους, θέλω όμως την συνουσία που τους παράγει, άρα αν(;) προκύψουν απόγονοι τους θανατώνω».
Στην σελίδα της Εκκλησίας των Ελλήνων το Θρήσκευμα αναφέρεται για την «φυσιολογική σεξουαλικότητα» από νεοπαγανιστές: «Η σωστή αναπαραγωγική και ερωτική συμπεριφορά των Eλλήνων.
Ωρισμένοι εγκληματίες προωθούν την διασταύρωση των Ελλήνων με αλλοφύλους. Όμως οι Έλληνες οφείλουν να γνωρίζουν ότι η σεξουαλική επαφή και η διασταύρωση με αλλοφύλους εγκυμονεί τρομακτικούς κινδύνους για την Ελληνική Φυλή. Διότι έτσι διακόπτεται η επαφή με το παρελθόν της Ελληνικής Φυλής, το οποίο είναι καταγεγραμμένο στα γονίδια μας. Επιπλέον διακόπτεται η εξέλιξη της Ελληνικής Φυλής και αλλάζει η κατεύθυνση της Ιστορίας καθώς το ξένο αίμα επιδρά στον φαινότυπο και τον γονότυπο της Ελληνικής Φυλής.
Ωρισμένοι ανόητοι στην Ελλάδα και το εξωτερικό προωθούν την ομοφυλοφιλία και τον ερμαφροδιτισμό. Μάλιστα στις ΗΠΑ και την Βρετανία κάποιοι διεφθαρμένοι πολιτικοί χρεώνουν την αλλαγή φύλου στα δημόσια έξοδα. Οι Έλληνες ομοφυλόφιλοι και όσοι προδιαθέτονται προς τον ερμαφροδιτισμό πρέπει να αντιμετωπίσουν το ζήτημα με την βοήθεια ενδοκρινολόγου και ψυχολόγου και σε καμιά περίπτωση με αλλαγή φύλου.
Ωρισμένοι χίππυς της δεκαετίας του ’60 που τώρα κατέχουν θέσεις στο σύστημα προώθησαν τον «ανοικτό γάμο», όπως αποκαλείται στις ΗΠΑ. Δηλαδή γάμος με ένα σύντροφο και συγχρόνως ελεύθερη επιλογή άλλων συντρόφων. Το αποτέλεσμα στις ΗΠΑ είναι τραγικό. Εκτός από τις λοιμώξεις έχει αυξηθεί κατακόρυφα ο αριθμός των διαζυγίων και των εγκαταλελειμμένων τέκνων. Το 40% των τέκνων στις ΗΠΑ μεγαλώνουν με ένα γονέα. Αυτά τα φαινόμενα κάποιοι λάτρεις των διεφθαρμένων χίππυς θέλουν να τα μεταφέρουν και στους Έλληνες για να τους μολύνουν κοινωνικώς. Όμως η Εθνική μας Θρησκεία επιτάσσει την προστασία του θεσμού της οικογενείας υπό την άνασσα Ήρα. Η Ελληνική Θρησκεία και η Θεά Ήρα δεν επιτρέπουν προσβολή ή ευτελισμό του εγγάμου βίου με ανοησίες τύπου χίππυς.
Άλλοι πάλι άφρονες ζητούν την κατάργηση της ευγονικής διότι τάχα προκαλεί μείωση των γεννήσεων. Πρόκειται για υποκριτές χειρίστου είδους καθώς είναι οι ίδιοι οι οποίοι πλειοδοτούν υπέρ των αμβλώσεων ως δήθεν μέθοδος «οικογενειακού προγραμματισμού».
Οι Έλληνες οφείλουν να αγνοούν όλους αυτούς τους ανοήτους και να ακούν τις επιταγές των αρχαίων Ελλήνων Σοφών οι οποίοι δεν επέτρεπαν την γέννηση τέκνων-φορέων ανιάτων ασθενειών.
Ευχαριστώ για την φιλοξενία
Περσεφόνη Νικολαΐδου-Ιατρός» (Πηγή: http://www.hellenicreligion.gr/doc/anaparagogi.htm, 14/11/2006)
Στα Χαλδαϊκά Λόγια που σχολιάζει ο Π. Μαρίνης στις εκδόσεις Ιδεοθέατρον του νεοπαγανιστή Αναστασάκη Ραδάμανθυ, υποστηρίζεται ότι η Εκάτη, θεά της Μαγείας, είναι παρθένα: Kroll 28 - Ψελλός «Εξήγησις» αριθ. 13. Places 52 «Λαιῆς ἐν λαγόσιν Ἑκάτης ἀρετῆς πέλε πηγή ἔνδον ὅλη μίμνουσα τό παρθένον οὐ προϊεῖσα» [Μτφρ: Εις την αριστερά λαγόνα της Εκάτης εδρεύει η πηγή της αρετής, η οποία παραμένει ολόκληρος ένδον χωρίς να αφήνει να χαθεί η αγνότης της (η παρθενικότης)], Lewy, σ. 88, σημ. 83 (Πηγή: Χαλδαϊκά Λόγια ή Χρησμοί, Κείμενον Αρχαία Σχόλια, Πρόλογος και Σχόλια του Παναγιώτη Μαρίνη, Εκδόσεις Ιδεοθέατρον, Αθήνα 1998, σσ.100-101) ενώ «ο Ασκληπιός και η [παρθένα] Εκάτη εξελίσσουν τον συνηθισμένο ανεξέλικτο άνθρωπο» (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 95, άρθρο «Τι πιστεύει η Ελληνική μας Θρησκεία, σελ.27). Καμιά αστοχία λοιπόν για τον παγανισμό η παρθενία, παρά την μανία του Μαρίνη να την σπιλώσει.
Ακόμη μια φορά τα Χαλδαϊκά Λόγια, τα οποία αρέσουν στον Μαρίνη, λέγουν:
α. «Οὐ γάρ ἐφικτά τά θεῖα βροτοῖς τοῖς σῶμα νοοῦσιν, ἀλλ’ ὅσοι γυμνῆτες ἄνω σπεύδουσι πρός ὕψος» [μτφρ: Δεν είναι τα θεία προσιτά εις τους ανθρώπους οι οποίοι σκέπτονται κατά τον σωματικόν τρόπον, αλλά δι’ όσους γυμνοί σπεύδουν προς τα άνω, προς την κορυφήν], πρβλ. Προκλ. εν Αλκιβ. 63 (138GR) 18 WEST. Πλωτίνος Ι, 6, 7, 7-Πλατ. Γοργίας 523 C-E FESTUG. PEVEL III, 131-LEWY, σ. 170 και σημ. 395 (Πηγή: Χαλδαϊκά Λόγια ή Χρησμοί, Κείμενον Αρχαία Σχόλια, Πρόλογος και Σχόλια του Παναγιώτη Μαρίνη, Εκδόσεις Ιδεοθέατρον, Αθήνα 1998, σελ.170-171).
β. KROLL 61 - PLACES 158 - Ψελλός, Εξήγησ. αρ. 1 και 2 - Συνέσιος, π. Ενυπνίων 140, C - D, «Οὐδέ τό τῆς ὕλης σκύβαλον κρημνῷ καταλείψεις ἀλλά καί εἰδώλῳ με;ρι εἰς τόπον ἀμφιφάοντα» [μτφρ: Και δεν θα εγκαταλείψεις εις τον κρημνόν την κόπρον της ύλης διότι υπάρχει και δια τον είδωλον μέρος εις τον τόπον που είναι ολόφωτος], G. KROLL, s. 61 kai shm. 1 - LEWY, σ. 213, σημ. 144 - LACOMBRA - DE, SYNESIOS, PARIS 1951, σ. 156 και σσ. 167-168 (Πηγή: Χαλδαϊκά Λόγια ή Χρησμοί, Κείμενον Αρχαία Σχόλια, Πρόλογος και Σχόλια του Παναγιώτη Μαρίνη, Εκδόσεις Ιδεοθέατρον, Αθήνα 1998, σελ. 204-205)
γ. «Εἶναι ἡ ῥίζα τῆς κακίας (τό σῶμα) τῆς ὕλης κάθαρμα, ἥτις εἶναι μιαρά» , KROLL 48 - PLACES; - Προκλ. εν Πολιτ. 51, 15 (Πηγή: ο.π., σσ. 159-160)
δ. KROLL 44 - PLACES 88 - Ψελλός, Εξήγησ. αρ. 16 «Ἡ φύσις + πείθει πειστεύειν εἶναι τούς δαίμονας ἁγανούς καί τά κακῆς ὕλης βλαστήματα χρηστά καί ἐσθλά» [μτφρ: Η Φύσις μας παρορμά να δεχθώμεν ότι οι δαίμονες είναι αγνοί και ότι τα σπέρματα της κακής ύλης είναι ωφέλιμα και χρήσιμα], LEWY, σ. 263, σημ. 14 και σ. 268-269, σημ. 34. Πιστεύων εις τον Πρόκλον ο Ψελλός φαίνεται ενίοτε να παραδέχεται εις την ύπαρξιν και αγαθών δαιμόνων. Πρβλ. Υποτυπ. 23 και K. SWOBODA, LA DEMONOLOGIE DE MICHEL PSELLOS, BRNO 1927, σ. 6 και 29 (Πηγή: Χαλδαϊκά Λόγια ή Χρησμοί, Κείμενον Αρχαία Σχόλια, Πρόλογος και Σχόλια του Παναγιώτη Μαρίνη, Εκδόσεις Ιδεοθέατρον, Αθήνα 1998, σελ. 145)
Αναφέροντας το Ιπποκρατικό Έργο «Ιατρική Δεοντολογία» πως «Πάσχει δὲ ταῦτα τὸ φλέγμα καὶ ἡ χολὴ καὶ ἀπὸ σιτίων καὶ ποτῶν, καὶ ἀπὸ πόνων καὶ τρωμάρτων, καὶ ἀπὸ ὀσμῆς καὶ ἀκοῆς καὶ ὄψιος καὶ λαγνείης, καὶ ἀπὸ ὀσμῆς καὶ ἀκοῆς καὶ ὄψιος καὶ λαγνείης» [μτφρ: Όλα αυτά τα παθαίνουν η χολή και το φλέγμα από τις τροφές και από τα ποτά, από τους πόνους και από τα τραύματα, από τις μυρωδιές, από τα ακούσματα, από τα θεάματα, από τη σεξουαλική δραστηριότητα...](Πηγή: Ιπποκράτης, Ιατρική Δεοντολογία, τόμος Α΄, Περί Παθών, Το Βήμα, Αρχαίοι Συγγραφείς, Εκδόσεις Ζήτρος, Εισαγωγή Μετάφραση Σχόλια: Δημήτριος Λυπουρλής, σσ. 178-181) και γνωρίζοντας κανείς ότι η αρχαία ελληνική θρησκεία δίδασκε πως «η οργή των θεών είναι η αποκλειστική σχεδόν αιτία που προκαλεί τις αρρώστιες στους ανθρώπους·» (Πηγή: πποκράτης, Ιατρική Δεοντολογία, τόμος Α΄, Περί Παθών, Το Βήμα, Αρχαίοι Συγγραφείς, Εκδόσεις Ζήτρος, Εισαγωγή Μετάφραση Σχόλια: Δημήτριος Λυπουρλής, σελ. σελ. 46), έρχεται στο λογικό συμπέρασμα, αν ο ιατρός δεν σφάλλει, πως οι θεοί είναι κατά των θεαμάτων (π.χ. θεάτρων) και κατά της «φυσιολογικής σεξουαλικότης»
Ο Μαρίνης υφαίνοντας την νεοπαγανιστική, προς αναγνώστες του περιοδικού ΤΜ, παραμυθία λέγει: «Κύριε Μπακούρο, ας αφήσωμε λοιπόν την "ιεράν πορνείαν" δια να ομιλήσουμε δια την "ιερά παρθενίαν"! Ακούσατε τι λέγει ο Θεός σας! Θέλει τα κορίτσια να "αφοσιωθούν σ’ αυτόν"! Όχι! Δεν του αρκεί μια ερωτική περιπέτεια! ... Όμως είναι και "Θεός ζηλωτής"! Τας θέλει τας νεαράς δια βίου "μπαγλαρωμένας" στα μοναστήρια-άβατα δεσμωτήρια.» (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, π. Τρίτο Μάτι, τεύχος 147, ένθετο «Απάντησις εις το κείμενον του κ. Μπακούρου "Ο χαρακτήρας της αρχαίας θρησκείας [Τμ 145, Οκτώβριος 2006] και εις το κείμενον "Αίτημα προς επανόρθωση" του σωματείου ΕΛΛΗΝ. Α.Ι.Σ."», σελ. 6).
α. Ο Μαρίνης «αντιλαμβάνεται» πως ο Χριστός έχει ερωτικές διαθέσεις προς τις μοναχές («Δεν του αρκεί μια ερωτική περιπέτεια!»), εφόσον αντλεί τους παραδειγματισμούς του από τον Δία, χωρίς να έχει κανένα παράδειγμα για τον Ιησού Χριστό. Ως έχει λεχθεί οι «ερωτικές περιπέτειες» άνευ σκοπού τεκνογονίας είναι παράλογες εκ των πραγμάτων και ο Χριστιανικός Θεός δεν μπαίνει σε παραλογισμούς, εφόσον ουδέποτε Αυτός θέλησε να φέρει σε ζωή απόγονο δια μέσω της εν σώματι γονιμοποίησης.
β. Ο Μαρίνης και υιός, μπρος εις την Εθνική Επιτροπή των Δικαιωμάτων του ανθρώπου, δικαιολογούν τις ανορθολογικές ερωτικές στάσεις του Δία ως μυθολογία (βλ. ψέματα): «Όταν τους ερώτησα πως κρίνουν τη συμπεριφορά του Δία, που για να επετύχει συνεύρεση με κάποια γυναίκα, συχνά την εξαπατούσε προσλαμβάνοντας διάφορες μορφές (ταύρος για την Ευρώπη, κύκνος για τη Λήδα, χρυσή βροχή για τη Δανάη κ.λ.π., απήντησαν ότι συχνά έγγαμοι άνδρες έχουν ερωμένες και όταν ρώτησα αν αυτά ταιριάζουν σε έναν θεό και μάλιστα διαπραττόμενα κατά τρόπο απατηλό, μου απάντησαν ότι είναι μυθολογία» (Πηγή: Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, Γνωμάτευση-Απόφαση της Ολομέλειας της Εθνικής Επιτροπής της 25/9/2003 επί του 4ου θέματος της ημερήσιας διάταξης : Αίτηση από την Επιτροπή του Δωδεκάθεου για παραβίαση των δικαιωμάτων του Ανθρώπου, εδώ). Αντίθετα για τον Ιησού, που στα Ευαγγέλια δεν παρουσιάζεται καμία «ιδιαίτερη σχέση» Του με γυναίκα, ο Μαρίνης αποδέχεται σήμερα κάτι τέτοιο ως πραγματικότητα με την ανόητη φράση «Δεν του αρκεί μια ερωτική περιπέτεια», αν και στο εδάφιο εις το οποίο ιδρύεται ο μοναχισμός από τον Ιησού, φαίνεται άπλετα η σεξουαλική αποχή (Κατά Ματθαίον, Κεφ. Ιθ΄ «11 ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· Οὐ πάντες χωροῦσι τὸν λόγον τοῦτον, ἀλλ' οἷς δέδοται· 12 εἰσὶ γὰρ εὐνοῦχοι οἵτινες ἐκ κοιλίας μητρὸς ἐγεννήθησαν οὕτω· καὶ εἰσὶν εὐνοῦχοι οἵτινες εὐνουχίσθησαν ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων, καὶ εἰσὶν εὐνοῦχοι οἵτινες εὐνούχισαν ἑαυτοὺς διὰ τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. ὁ δυνάμενος χωρεῖν χωρείτω.»).
Ο Μαρίνης ως ικανός διαβολέας των λόγων του Ιησού στην Αγία Γραφή δεν αρκείται σε αυτό. Συμπληρώνει το μυθολόγημά του με την ιδέα του εξαναγκασμού - διαταγής: «Ακούσατε τι λέγει ο Θεός σας! Θέλει τα κορίτσια να "αφοσιωθούν σ’ αυτόν"!». Στο Κατά Ματθαίον, όμως φαίνεται πάρα πολύ ξεκάθαρα πως ο Ιησούς «δεν θέλει» αλλά αφήνει τους άλλους να θελήσουν να αφοσιωθούν σε Εκείνον και Εκείνος αποδέχεται την προσφορά αυτή. Δεν την προτρέπει αλλά διαπιστώνει με την φράση «καὶ εἰσὶν εὐνοῦχοι οἵτινες εὐνούχισαν ἑαυτοὺς διὰ τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν», πως κάποιοι θα απέχουν από τα σεξουαλικά πάθη για χάρη της βασιλείας των Ουρανών. Οι λόγοι του Ιησού είναι άριστα εναρμονισμένοι με την γενικότερη βούληση του Θεού για την ανθρώπινη ελευθερία, Ματθαίον, Κεφ. Ιστ΄ «24 Τότε ὁ Ἰησοῦς εἶπεν τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ· Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν». Κατά τον ίδιο τρόπο διατυπώνει την άποψη πως όποιος μπορεί να χωρέσει σε αυτή την διαπίστωση περί του «ευνουχισμού» ας χωρέσει, αφού δεν είναι δυνατόν για όλους: «Οὐ πάντες χωροῦσι τὸν λόγον τοῦτον... ὁ δυνάμενος χωρεῖν χωρείτω». Πουθενά ο Ιησούς δεν λέγει «Κάντε» ή «Θέλω» ως ψευδώς μαρτυρεί ο νεοπαγανιστής Μαρίνης. Μόνο βλέπει μελλοντικά πως κάποιοι θα θελήσουν να αφιερωθούν σε Αυτόν ολότελα. Και Εκείνος με Αγάπη αποδέχεται την προσφορά αυτή εκείνων που θα τα καταφέρουν.
Η αρχαία θρησκεία είχε πολύ περισσότερο ζήλο για την παρθενία στο θεσμό των Εστιάδων, αφού δεν αποδέχονταν καμία ελευθερία του ατόμου και προσώπου και προς τούτο τιμωρούσε και όλους τους εμπλεκόμενους παραβάτες με απίστευτο κακό τρόπο: «Ιερή υποχρέωση για τις Εστιάδες ήταν η διαφύλαξη της παρθενίας τους. Εάν κανένας κατά το διάστημα της υπηρεσίας της εκουσίως έπαυε να είναι παρθένος τότε θαβόταν ζωντανή (Λίβιος II 42,10-11 VIII 15, 7-8 XXII 57 και Πλούταρχος, Νουμάς 10.). Εάν δεν μπορούσε να αποδείξει την αθωότητά της, αναγκαζόταν να μπει σε ένα μικρό υπόγειο θάλαμο - τον τάφο της. Εκεί, προμηθευόταν με ένα κρεβάτι, ένα λυχνάρι, λίγο ψωμί, νερό και γάλα, ώστε να πεθάνει πιο αργά... Η Μινουκία και η Φλορωνία ήταν από τις πολλές που θανατώθηκαν με αυτόν το φρικτό τρόπο. Μια άλλη Εστιάδα, η Οπιμία, είχε προτιμήσει την αυτοκτονία. Σε αυτό το υπόγειο ήσαν ειρκτή στο πεδίο των κακούργων (campus sceletatus) παρά το Κυρινάλιον λόφο, ο δε συνένοχος, καταδικάζονταν στον δια ραβδισμού θάνατο εις το Forum Boarium.» (Πηγή: Μαρία Μπίστη, Φιλόλογος, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ια΄, σσ. 654 - 655). Προς τούτο η κατηγορία του Μαρίνη «Τας θέλει τας νεαράς [ο παγανισμός] δια βίου "μπαγλαρωμένας" στα [παγανιστικά] μοναστήρια-άβατα δεσμωτήρια» πρέπει να του επιστραφεί με «θρησκευτική» ευλάβεια, εφόσον εις τον Χριστιανιμό όχι μόνο επιτρέπεται η ελεύθερη εγκατάλειψη του σώματος των μοναχών αλλά προβλέπεται και ο αφορισμός (αποβολή από το σώμα της Εκκλησίας) σε περίπτωση παραπτωμάτων. Για τις Εστιάδες αντίθετα προβλέπεται ατιμωτική και απαξιωτική για τον άνθρωπο εκτέλεση παρέα με τον εραστή.
Το παράξενο σε αυτό το κατηγόρημα του Μαρίνη, είναι η εμμονή του προς το γυναικείο φύλο, παραβλέποντας το ανδρικό: «Τας θέλει τας νεαράς», «Θέλει τα κορίτσια». Είτε το πράττει διότι έχει «εμμονή», είτε επειδή θέλει να στηρίξει τις ανόητες κατηγορίες του: «Δεν του αρκεί μια ερωτική περιπέτεια!»
Ο Μαρίνης υποκρίνεται ότι αγανακτεί
για την δήθεν «ντροπή» περί της «φυσιολογικής σεξουαλικότητας». Ο ίδιος
καταδικάζει την «φυσιολογική
σεξουαλικότητα» των Ελλήνων -νίδων όταν ξαμολά ρατσιστικές επιθέσεις περί
ανωτέρας φυλής, ενάντια στους γάμους (Ματθ., Κεφ Ε΄ «καὶ ὁ
ἀπολελυμένην γαμήσας μοιχᾶται») των τελευταίων, με αλλοδαπούς -ες που
ευλογεί η Ορθόδοξη Εκκλησία «Κινδυνεύουμε από τις επιμειξίες που
επιτρέπουν οι Χριστιανοί. Η Ορθοδοξία φταίει για τη νόθευση της φυλής.
Ευλογεί τους γάμους με Βουλγάρες και Αλβανούς.»
(Πηγή: Ελευθεροτυπία, 7/2/1999). Τι νομίζει άραγε ο Μαρίνης;
Πως η «θεά
Αφροδίτη» περιμένει τις δικές του εγκριτικές αποφάσεις για το που θα πρέπει να
γεννηθεί ο έρωτας; ή νομίζει ο Μαρίνης πως κατά την «ιερά
πορνεία» η αφιερωμένη στο ιερό παγανίστρια συνουσιάζονται με
«καθαρόαιμους επιβήτορες» των Δωριέων στο λιμάνι της Κορίνθου; Τί τις ήθελε ο Μαρίνης τις θρησκευτικές ψαλμωδίες «Χαίρε μήτηρ ερώτων ... χαίρε
μήτηρ ερώτων»
με σηκωμένα ψηλά τα χέρια, μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο σκεπασμένο με μπλε
κουρτίνες για πλανεμένες θεωρίες που δεν τις βλέπει ο ήλιος και ποιους νομίζει
πως κοροϊδεύει; τους δικούς του πιστούς ή τους αναγνώστες στο ΤΜ;
Βίντεο. Μέγεθος: 1 Μέγα - Διάρκεια: 2΄07΄΄. «Χαίρε μήτηρ ερώτων ...» (Πηγή: http://www.istillworshipzeus.com/)
Τελευταία υποστηρίχθηκε η άποψη, πως επειδή η ομοφυλοφιλία βρίσκεται μέσα στη ζωή των άλογων ζώων, και δηλαδή εφόσον υφίσταται μέσα στην «μητέρα και θεά» φύση, δεν θα έπρεπε οι άνθρωποι να την καταδικάζουν αλλά να την διαφημίζουν και να την εφαρμόζουν χωρίς τύψεις, σαν μερικούς από τους αρχαίους θεούς, απορρίπτοντας την λογική γύρω από το ζήτημα της σεξουαλικής ζωής του ανθρώπου. Αυτή είναι μια καθαρά «παγανιστική» άποψη. Δηλαδή αν κάτι υφίσταται μέσα στην άνευ ηθικής φύση, πρέπει να γίνεται αποδεκτό από τον άνθρωπο. Από την άλλη μεριά, και η βλακεία και η ανοησία και ο παραλογισμός είναι υπαρκτές στάσεις ζωής μέσα στην φύση και βρίσκονται με την σειρά τους μέσα στην ζωή των άλογων ζώων. Ας γίνουν λοιπόν και αυτές οι «φυσικές αξίες» αποδεκτές από τους νεοπαγανιστές και τους υποστηρικτές τους και ας μην διαφημίζουν μόνο και αποκλειστικά την λογική και την σοφία, ως θελκτικά, αλλά «κούφια», καλέσματα εν δυνάμει πιστών εις τις θρησκευτικές τους αιρέσεις.
Για το ζήτημα της περιποιήσεως του σώματος, βλέπε σελίδα «Διδασκαλίες»
Βλέπε την σελίδα περί Ολυμπιακών Αγώνων.
|
Αυτό το έργο αναφέρει 4. «Μή τά πελώρια μέτρα γαίης ὑπό σήν φρένα βάλλου· Οὐ γάρ ἀληθείης φυτόν ἐνί χθονί. Μηδέ μέτρει μέτρα ἡλίου κανόνας συναθροίσας. Ἀϊδίῳ βουλῇ φέρεται Πατρός, οὐχ ἕνεκά σου. Μήνης ῥοῖζον ἔασον· άεί τρέχει ἔργῳ ἀνάγκης. Ἀστέριον προπόρευμα σέθεν χάριν οὐκ ἐλοχεύθη. Αἴθριος ὀρνίθων ταρσός πλατύς, οὔ ποτ' ἀληθής, Καί θυσιῶν καί σπλάγχων τε τομαί· τάδ’ ἀθύρματα πάντα, Ἐμπορικῆς ἀπάτης στηρίγματα. Φεῦγε σύ ταῦτα, Μέλλων εὐσεβείης ἱερόν παράδεισον ἀμοίγειν, Ἔνθ’ ἀρετή, σοφία τε καί εὐνομίη συνάγονται». [Ερμ: «Ἀπάγει τόν μαθητευόμενον ὁ Χαλδαῖος πάσης ἑλληνικῆς σοφίας καί μόνῳ προσκολλᾶν οἰεται τῷ Θεῷ. Μή τά μεγάλα μέτρα τῆς γῆς πολυπραγμόνει τῇ σῇ φρενί, ὥσπερ οἱ γεωγράφοι· σπέρμα γάρ ἀληθείας οὐκ ἔστιν ἐν γῆ... Μή ἀχολοῦ περί ἀστρονομίαν· οὐ γάρ ἕνεκεν τῆς σῆς ζωῆς τόν δρόμον (ἥλιος) ποιεῖται, ἀλλ’ ἀϊδίως;κινεῖται κατά τό τοῦ Θεοῦ βούλημα...Τό τῆς σελήνης εὔτροχον κίνημα μή πολυπραγμόνει· τρέχει γάρ αὕτη οὐ διά σέ, ἀλλ’ ὑπό κρείττονος ἀνάγκης ἀγομένη... Οἱ προηγούμενοι τῶν ἀπλανῶν ἀστέρων ἤ τῶν πετωμένων ὀρνίθων ἐν τῷ ἀέρι τέχνη, ἥν δή καί οἰωνιστικήν ὀνομάζουσιν, οὐκ ἔστιν ἀληθής, περιεργαζομένη πτήσεις αὐτῶν καί κλαγγάς καί καθέδρας... Καί ἡ θυτική καλουμένη ἐπιστήμη, ἤγουν ἡ διά θυσιῶν τῶν μελλόντων ζητοῦσα τήν πρόγνωσιν καί ἡ διά τομῆς τῶν σπλάγχνων τῶν σφαζομένων ἱερείων, παίγνια εἰσίν .αντικρυς καί ἀφορμαί κέρδους ἀπατηλαί... «Μή τοίνυν (φησί) πολυπραγμόνει σύ μαθητευόμενος ὑπ’ ἐμοῦ «μέλωλων εὐσεβείης παράδεισον ἀνοίγειν». Παράδεισος δέ κατά Χαλδαίους, οὐχ ὅν ἡ τοῦ Μωυσέως Βίβλος φησίν, ἀλλ’ ὁ λειμών τῶν ὑψηλοτάτων θεωριῶν, ἔνθα τά ποικίλα τῶν ἀρετῶν δένδρα καί τό ξύλον τό γνωστικόν καλοῦ καί πονηροῦ, τ.ἔ. ἡ διαιρετική φρόνησις, καί τό γνωστικόν καλοῦ καί πονηροῦ, τ.ἔ. ἡ διαιρετική φρόνησις, καί τό ξύλον τῆς ζωῆς, τ.ἔ. τό φυτόν τῆς θείας ἐλλάμψεως τῆς καρποφορούσης τῇ ψυχῇ ζωήν ἱερωτέαν καί κρείσσονα. Ἐν τούτῳ γοῦν τῶ παραδείσῳ καί ἀρετή καί σοφία εὐνομία φέρονται. Ἔστι δέ ἀρετή, μία μέν ἡ γενική, πολαί δέ αἱ κατ’ εἴδη διαιρόύμεναι. Σοφία δέ ἐστιν ἡ τούτων ἁπάντων πειρεκτική ἥν ώς μόνος ἄρρητος ὅ θεῖος προβάλλεται νοῦς.»] (Μτφρ: Μή προσπαθείς να κατανοήσεις τα πελώρια μεγέθη της γής· διότι το φυτόν της αληθείας δεν ευρίσκεται εις τον χθόνιον κόσμον. Μήτε να υπολογίσεις το μέγεθος τού ηλίου συγκεντρώνων κανόνας και πίνακας· περιφέρεται υπό της αϊδίου θελήσεως τού Πατρός, όχι χάριν σού. Εγκατάλειψε την συρρίζουσαν κίνησιν της σελήνης· τρέπει πάντοτε διά το έργον της Ανάγκης. Η προϊούσα περιφορά των αστέρων δεν εγγενήθη προς χάριν σου. Αι αναπεπταμέναι πλατείαι πτέρυγες των οιωνών εις τον αέρα ουδέποτε είναι αληθείς, ούτε αι τομαί των σπλάγχνων των θυμάτων κατά τας θυσίας· όλα αυτά είναι παίγνια, στηρίγματα εμπορικής απάτης. Σύ να τ’ αποφεύγεις εφ’ όσον πρόκειται ν’ ανοίξεις τον ιερόν παράδεισον της ευσεβείας, όπου η αρετή, η σοφία και η ευνομία συνέρχονται επί ταυτώ] (απ. 169) [Μτφρ Ερμ: Ο Χαλδαίος αποτρέπει τον μαθητή του από κάθε ελληνική σοφία και τον προσκαλεί, όπως πιστεύει, εις μόνον τον Θεόν. Διότι λέγει: «Μην προσπαθείς να μετρήσεις τα πελώρια μεγέθη της γης· διότι το φυτόν της αληθείας δεν ευρίσκεται επί του εδάφους». Δηλαδή, μη πολυπραγμονείς δια του εγκεφάλου σου περί τα απέραντα όρια της γης, όπως κάνουν οι γεωγράφοι όταν καταμετρούν την γην· διότι δεν υπάρχει σπέρμα αληθείας μέσα στην γη. «Ούτε να μετρά τας διαστάσεις του ήλιου, συναθροίζων κανόνας και πίνακας· διότι ούτος περιφέρεται υπό της αϊδίου βουλήσεως του Πατρός και όχιν χάρην σου. Όπερ σημαίνει, μη ασχολείσαι με την Αστρονομία, ούτε να μετράς την κίνησην των αστέρων με την βοήθεια των αστρονομικών πινάκων· διότι δεν διατρέχει την τροχιάν του χάριν της ιδικής σου ζωής, αλλά κινείται εκτός χρόνου κατά το θέλημα του Θεού. «Εγκατέλειψε την συρρίζουσαν κίνηση της σελήνης· διότι τρέχει πάντα δια το έργον της ανάγκης». τ.ε. μη σε απασχολεί η ταχεία περιφορά της σελήνης· διότι τρέχει όχι δια σε, αλλά προωθείται από κάποιαν σοβαρότερη ανάγκη. Η πορεία των άστρων δεν εγεννήθη χάριν σου, δηλαδή, τόσον οι απλανείς όσον και οι πλανήτες που περιφέρονται εις το στερέωμα, δεν εδημιουργήθησαν για σένα. Αι αναπεπταμέναι πτέρυγες των οιωνών εις τον αέρα, ουδέποτε είναι αληθείς, δηλαδή η οιωνοσκοπία δεν προλέγει το μέλλον, η οποία στηρίζεται εις την παρατήρηση του τρόπου πτήσεως, των κραυγών και του τρόπου προσγειώσεως αυτών· ούτε οι τομές των σπλάγχνων των θυσιαζομένων ζώων· όλα αυτά είναι παίγνια· διότι η τέχνη των θυσιών (θυτική) που προσπαθεί δια των μέσων αυτών να συναγάγη συμπεράσματα δια το μέλλον, όλα αυτά είναι αθύρματα και τρόποι εμπορικής εκμεταλλεύσεως και αφορμές κέρδους δι’ απάτης. Μη πολυασχολείσαι, λοιπόν, με αυτά τα πράγματα συ που μαθητεύεις εις την σχολή μου, συ που μέλλεις να ανοίξεις τας πύλας της ευσεβείας του παραδείσου. Ιερός δε παράδεισος, κατά τους Χαλδαίους, δεν είναι εκείνος που παρουσιάζει η Βίβλος του Μωϋσέως, αλλά ο λειμών των θαυμασίων θεάσεων, όπου φύονται τα ποικίλα των αρετών δένδρα και το δένδρο της γνώσεως του καλού και του κακού, δηλαδή η διακριτική ικανότης η χωρίζουσα το καλύτερο από το χειρότερο, όπως και το δένδρο της ζωής, ήτοι το φυτό της θειοτέρας εκλάμψεως που παρέχει εις την ψυχήν ζωής ιεροτέραν και υψηλοτέρα. Εις αυτόν, λοιπόν, τον παράδεισο ρέουν δίκην ποταμών και οι τέσσερεις αρχές των γενικοτάτων αρετών· μέσα σε αυτόν τον παράδεισο ευδοκιμούν η αρετή, η σοφία και η ευνομία. Η αρετή είναι συγχρόνως μία κατά το γένος, αλλά και πολλαπλή δια της διαρέσως της εις είδη. Η σοφία, περιλαμβάνει πάντα (τα είδη) την οποία ο θείος Νους προβάλλει ως αόριστο μονάδα*. Μεταξύ των χαλδαϊκών τούτων παραινέσεων οι πλείστες συμφωνούν με τις ημετέρες εξηγήσεις (τα χριστιανικά) άλλες όμως απορρίπτονται. Ούτως ενώ δια την σαφώς υποστηριζομένη άποψη της πίστεώς μας η ορατή δημιουργία έγινε για τον άνθρωπο, ο Χαλδαίος δεν παραδέχεται την άποψη αυτήν· δι αυτόν τα ουράνια όντα κινούνται αιωνίως, λόγω ανάγκης και όχι για χάρη δική μας»] Πηγή: Μιχαήλ του Ψελλού, Ερμηνεία σε 42 Χαλδαϊκά Λόγια, (Migne Patr.Graeca, T. 122) Μετάφραση Π. Γράβιγγερ, Χαλδαϊκά Λόγια ή Χρησμοί, Κείμενον Αρχαία Σχόλια, Πρόλογος και Σχόλια του Παναγιώτη Μαρίνη, Εκδόσεις Ιδεοθέατρον, Αθήνα 1998, σσ. 269 - 270, 297 - 300 |
Για πολλοστή φορά ο Π. Μαρίνης αναγιγνώσκει και δεν φαίνεται να κατανοεί. Ή αν κατανοεί, τότε παρουσιάζει αυτά που αναγιγνώσκει νοηματικά αλλοιωμένα. Διότι η φράση «τί φυσῶσιν καὶ βομβέουσιν οἱ Ἕλληνες; τί φαντάζονται πρὸς Ἄρατον, τὸν τρισκατάρατον; τί Πυθαγόραν θρυλλοῦσιν τὸν δικαίως φιμωθέντα;» διατάζει μήπως, την απαγόρευση «των επιστημών, "κλείσιμο" των επιστημονικών σχολών»; Είναι αυτή η φράση «επίσημος αναθεματισμός της αστρονομίας, της γεωμετρίας, των μαθηματικών»; Δηλαδή αν κάποιος δηλώσει για κάποιους Αμερικανούς π.χ. τον Άρμστρονγκ τον ποιητή που ασχολούνταν με την αστρονομία, και τον Νηλ που ήταν φιλόσοφος με γνώσεις αριθμοσοφίας, αριθμητικής, γεωμετρίας και που ήταν μύστης μιας συγκεκριμένης θρησκείας : «Τί λένε οι Αμερικάνοι; Τι φαντάζονται με τον Άρμστρονγκ, τον καταραμένο; τι ομιλούν για τον Νηλ που δίκαια φιμώθηκε;» εννοεί αυτά που αναφέρει ο Μαρίνης; Δηλαδή γενικόλογα «κάτω οι επιστήμες, κάτω οι επιστημονικές σχολές και κάτω η αστρονομία, η γεωμετρία και τα μαθηματικά» ή ειδικότερα, κάτω [η γνώμη του] Άρμστρονγκ, κάτω [η γνώμη του] Νηλ δια των οποίων οι Αμερικάνοι νομίζουν ότι βρήκαν την αλήθεια;
Πουθενά το κείμενο που παραθέτει ο Μαρίνης δεν παρουσιάζει «Απαγόρευση των επιστημών, "κλείσιμο" των επιστημονικών σχολών», και δεν εκφράζεται κανένας «επίσημος (;!)αναθεματισμός της αστρονομίας, της γεωμετρίας, των μαθηματικών», διότι οι εκφράσεις αυτές κατά του Πυθαγόρα δεν αφορούν τις όποιες μαθηματικές του γνώσεις αλλά τις θεολογικές (πρβλ. αριθμοσοφία). Όσο αφορά τις επικρίσεις κατά του Αράτου, τις οποίες ο Μαρίνης κατανοεί ότι συνέβη «αναθεματισμός της αστρονομίας» θα πρέπει να λεχθεί ότι ο Άρατος δεν ήταν αστρονόμος ή τουλάχιστον δεν υπάρχει καμιά σαφή τέτοια ιδέα:
«Και τίνες μεν, μέσα στους οποίους και ο διάσημος αστρονόμος Ίππαρχος ο Βιθυνός, εφρόνουν ότι ο Άρατος δεν ήταν μαθηματικός και αστρονόμος, εντείνως απλώς εις στίχους τα "Φαινόμενα" [αστρονομική πραγματεία] του Ευδόξου και όχι μόνο αυτός τίποτα σε αυτά δεν πρόσθεσε αλλά και σε πολλές επιστημονικές ανακρίβειες έπεσε, ως μη ειδικός αστρονόμος, τις οποίες ο Ίππαρχος έλεγξε. Όμοια και ο φιλόσοφος Διονύσιος έλεγε περί αυτού "οὐ τίθεμεν αὐτόν (δηλ. τὸν Ἄρατον) ἰατρόν εἶναι γράψαντα τὰς Ἰατρικὰς δυνάμεις, οὐδὲ μαθηματικὸν θήσομεν οὐδέν ξένον εἰπόντα τοῦ Εὐδόξου"».. Αντιθέτως προς την γνώμη αυτή ο συγγραφέας της γ΄βιογραφίας του Αράτου, ο οποίος κατά την γνώμη των νεότερων κριτικών είναι ο μαθηματικός Θέων, φρονεί ότι ο Άρατος ήταν ειδικός μαθηματικός και αστρονόμος "ἐπιμελέστερον τὰ πλεῖστα τοῦ Εὐδόξου ἐπιστάμενος". Την γνώμη του δε αυτή στηρίζει ο Θέων και εις την μαρτυρία του Καλλιμάχου, ο οποίος εγγύτερα κατά τους χρόνους του προς τον Άρατον ιστάμενος, καλεί σε επίγραμμά του τα "Φαινόμενα" "Ἀράτου σύντομον ἀγρυπνίην", προφανώς διότι ο Άρατος αγρυπνώντας έκαμε τις αστρονομικές του παρατηρήσεις επί των ουρανίων φαινομένων. Η κρατούσα παρά τους νεώτερους κριτικούς γνώμη είναι, ότι ο Άρατος, ποιητής πολυμαθής όντας ασχολήθηκε ερασιτεχνικά και περί την αστρονομία, ως και περί την ιατρική».
Αν λοιπόν ο Μαρίνης ελπίζει πως μια κατάρα ενός Χριστιανού προς τον Άρατον είναι στην ουσία ο «ανθελληνισμός» και «αντι-αστρονομισμός» του Χριστιανισμού, γιατί δεν παρουσιάζει και τον Ίππαρχο αλλά και τον φιλόσοφο Διονύσιο ώστε να εκφέρει την άποψη περί «ανθελληνισμού» και «αντι-αστρονομισμού» του παγανισμού;
Το δε έργο του Άρατου τα «Φαινόμενα» ήτο, «αστρονομικό έπος» που «με τρόπο και πνεύμα Ησιόδειο αλλά και ζήλο Ομηρικό περίγραψε ο Άρατος τα ουράνια φαινόμενα και τους διάφορους αστερισμούς με τους θρυλούμενους περί αυτών μύθους κοσμήσας, υπερέβαλεν ως προς την χάρην και την κομψότητα της περιγραφής πάντας τους προ αυτού γράψαντες παρόμοια φαινόμενα.». Παρόλα αυτά το ποίημα αυτό του Αράτου «ήταν λίαν προσφιλές ανάγνωσμα των λογίων, όχι μόνο κατά τους Αλεξανδρινούς, αλλά και κατά τους Ρωμαϊκούς και τους Βυζαντινούς χρόνους» (Πηγή: Α. Π. Σακελλάριος, τ. Εκπαιδευτικός Σύμβουλος Διευθυντής του μονοταξίου Διδασκαλείου, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ε΄, σσ. 334-335)
Ο Άρατος συνέγραψε και μια δίστιχη σκωπτική ελεγεία, που αναφέρονταν στον ποιητή Διότιμον τον Αδραμυττηνόν που δίδασκε ελληνικά γράμματα στα Γάργαρα και την οποία διέσωσε ο Στέφανος ο Βυζάντιος, : «αἰάζω Διότιμον, ὃς ἐν πέτρησι κάθηται / παισί Γαργαρέων βῆτα καὶ ἄλφα λέγων» (Πηγή: ό.π. σελ. 335) . Ασφαλώς με τέτοια παραδείγματα του παγανισμού, οι νεοπαγανιστές όλως περιέργως δεν «διεγείρονται» κατά της σκωπτικής διάθεσης ενάντια της διδασκαλίας της Ελληνικής Γλώσσας, εκφέροντας παρόμοια επιχειρήματα περί «αφελληνιστικώς» διάγοντας βίον. Ερεθίζονται αποκλειστικά και μόνο με τους Χριστιανούς.
Γιατί οι νεοπαγανιστές φαίνονται να ανακαλύπτουν τις αντι-αστρονομικές θέσεις των Χριστιανών και δεν παρατηρούν τις αντι-αστρονομικές και αντιεπιστημονικές πράξεις της αρχαιότητας; Ξεχνούν την αστρονομικής φύσεως κατηγορία προς τον φιλόσοφο Σωκράτη ότι «Σωκράτης ἀδικεῖ καὶ περιεργάζεται ζητῶν τά τε ὑπὸ γῆς καὶ οὐράνια καὶ τὸν ἥττω λόγον κρείττω ποιῶν»; Αυτή η κατηγορία στο δικαστήριο του Λύκωνα και Μελήτου προς την ασέβεια του Σωκράτη, έτσι περιγράφεται στην «Απολογία» του Πλάτωνα (Πηγή: Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Κ΄, σελ. 298). Για τους τότε θεοσεβούμενους παγανιστές, η Γη ήταν η σταθερή και ακίνητη θεά Εστία, κέντρο του κόσμου και των θεών. Άλλη κατηγορία προς τον φιλόσοφο Κλεάνθη βάση του ψηφίσματος του θεοσεβούμενου παγανιστή Διοπείθη κατάτρεχε αυτόν «ὡς κινῶν τὴν τοῦ κόσμου ἑστίαν καὶ ταράσσων τὴν τῶν Ὀλυμπίων (θεῶν) ἠρεμίαν …» (Πηγή Περιοδικό «Ιχώρ», τεύχος 30, άρθρο «Οικειοποίηση της αρχαίας Ελληνικής επιστήμης», Αθανάσιος Β. Κοβάτσης, Δρ. Ιατρός και Δρ Χημικός, Καθηγητής ΑΠΘ, σελίδες 52, 54) εφόσον «τὰ θεῖα μὴ νομίζειν καὶ λόγους περὶ τῶν ματαρσίων (οὐρανίων) διδάσκειν» (Πηγή: Πλουτ. Περικ. 32). Ο Μαρίνης γνωρίζει πολά καλά για την καταδίκη του Σωκράτη από τους σκοταδιστές της παγανιστικής Αθήνας, διότι του το είχε τονίσει προφορικά ο καθηγητής κ. Κλαμαρής και η Πρόεδρος Καθηγ. Α. Γιωτοπούλου «Ο δε Σωκράτης καταδικάστηκε γιατί εισήγε νέους θεούς («καινά δαιμόνια»).» (Πηγή: Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, Γνωμάτευση-Απόφαση της Ολομέλειας της Εθνικής Επιτροπής της 25/9/2003 επί του 4ου θέματος της ημερήσιας διάταξης : Αίτηση από την Επιτροπή του Δωδεκάθεου για παραβίαση των δικαιωμάτων του Ανθρώπου, εδώ)
Αντίθετα με τις σκοταδιστικές απόψεις των νεοπαγανιστών, ο Χριστιανός φιλόσοφος και Απολογητής Κλήμης της Αλεξανδρείας εξυμνεί την επιστήμη όταν γράφει: «Ἀξιόπιστος ὁ θεῖος παιδαγωγὸς τρισὶ τοῖς καλλίστοις κεκοσμημένος, ἐπιστήμῃ, εὐνοίᾳ, παρρησίᾳ» [Μτφρ: Αξιόπιστος είναι ο θείος Παιδαγωγός, κοσμημένος με τα τρία κάλλιστα στολίδια, την επιστήμη, την ευμένεια και την παρρησία·] (Πηγή: Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας, Κλήμεντος Αλεξανδρέως Άπαντα τα Έργα 2, Παιδαγωγός, Κεφ. Ιά 97,3 Πατερικές Εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς», Επόπτης Παναγιώτης Κ. Χρήστου Καθηγητής Πανεπιστημίου - Επιμελητής Εκδόσεως Ελευθέριος Γ. Μερετάκης, Πτυχιούχος Θεολογίας, Εκδοτικός Οίκος Ελευθερίου Μερετάκη «Το Βυζάντιον», σσ. 414-415)
Ο Μαρίνης αγνοεί την έννοια της λέξης «μαθηματικά» και παραθέτοντας ένα άσχετο απόσπασμα ύμνου, βγάζει ρητορικούς λόγους για αναθεματισμό μαθηματικών. Η άγνοια αυτή είναι χαρακτηριστική των Παγανιστών: Η αλήθεια όμως είναι ότι «οι Βυζαντινοί εγνώριζον δύο είδη μαθηματικών, τα επιστημονικά, των οποίων η διδασκαλία επετρέπετο, αφ’ ού» ως λέγει Γρηγόριος ο Νύσσης (PG, 46, 181), δι’ αυτής "θήγηται πρὸς ἀρετὴν ἡ διάνοια καὶ διὰ τοῦ ἀριθμοῦ κατανοεῖται ἡ ἀλήθεια", και τα απόκρυφα, άτινα αυστηρώς απηγορεύοντο· η αστρονομία π.χ. εφ’ όσον εξήταζε τας κινήσεις, τα μεγέθη και τας απ’ αλλήλων αποστάσεις των ουρανίων σωμάτων, εδιδάσκετο, ότα όμως κατήντα αστρολογία, υποστηρίζουσα ότι η τύχη του ανθρώπου εξαρτάται εκ των άστρων, τότε εθεωρείτο απόβλητος και κατεδιώκετο. Όταν λοιπόν αναγινώσκομεν εις διάφορα κείμενα ότι απαγορεύονται τα μαθηματικά και καταδιώκονται οι μαθηματικοί, ών ζητείται η καταστροφή των βιβλίων, δέον να έχωμεν υπ’ όψιν ότι περί των αποκρύψων μόνον μαθημάτων και των αστρολόγων πρόκειται» (Πηγή: Κουκουλέ Φαίδωνος, Βυζαντινών βίος και πολιτισμός, εκδ. Παπαζήση, τ. Α΄, σ. 125).
Αν και οι νόμοι του Χριστιανού Ιουστινιανού προτρέπουν στην διδασκαλεία της γεωμετρίας-μαθηματικών, ο Μαρίνης βλέπει απαγόρευση αυτών στον Χριστιανισμό. Θα έπρεπε επιτέλους κάποιος να τον πληροφορήσει για ορισμένα από τα μαθηματικά και αστρονομικά συγγράμματα των Ορθόδοξων Ελλήνων: την εξάτομη Λογιστική του Βαρλαάμ, τα Αρμονικά του Βρυενού, τη Στοιχείωσι Αστρονομική του Θεόδωρου Μετοχίτη, τα Περί κατασκευής κοίλων κατόπτρων και Περί παραδόξων μηχανημάτων του Ανθέμιου, το Περί αριθμών του Μ. Ψελλού, το Σχόλιον στα ψηφία κατ’ Ινδούς, του Νεόφυτου Μοναχού, την περίφημη Τετράβιβλο, 500 σελίδων, του Παχυμέρη, τα Σχόλια εις τον Πτολεμαίων και τον Ευκλείδην, το Περί ευρέσεως των τετραγωνικών πλευρών των μη ρητών τετραγώνων αριθμών, το Μέθοδος κατασκευής αστρολαβικού οργάνου, του μοναχού Ισαάκ Αργυρού, την Παράδοσιν σύντομον και σαφεστάτη της ψηφοφορικής επιστήμης του Νικόλαου Αρτάβασδου, η οποία ασχολείται με τα κλάσματα και τους δεκαδικούς αριθμούς, την Παράδοσιν εις την εύρεσιν των τετραγώνων αριθμών του Μιχαήλ Μοσχόπουλου, τα Υπόμνημα εις την μεγάλην του Πτολεμαίου σύνταξιν και Περί κατασκευής σφαίρας του Αράτου του Αυτοκράτορα Ηράκλειου, το Υπόμνημα εις την αριθμητικήν εισαγωγήν και το Περί μετρήσεως του Ήρωνα Βυζαντινού, το Μαθημάτων αστρονομίας του Θ. Προδρόμου, το Σφαιρικά τινα και εποπτικά του Μανουήλ Βρυένιου, το μαθηματικό-γεωδαιτικό Σύνοψις περί μετρήσεως και μερισμού γης του Πεδιάσιμου, την Αστρονομική βίβλο του Θεόδωρου Μελιτηνιώτη.
Ίσως να αγνοεί ο Μαρίνης κάποιον Ορθόδοξο Έλληνα ονόματι Καβάσιλα Νικόλαο, λόγιο, θεολόγο και αστρονόμο, ο οποίος σε επιστολή του αποδίδει τις παλίρροιες στην έλξη που προκαλεί η δύναμη της σελήνης, η οποία διαδίδεται ευθύγραμμα μαζί με το φως της. Ίσως αγνοεί κάποιον Ρωμηό, με τ’ όνομα Μοσχόπουλο Μανουήλ, λόγιο και μαθηματικό, συγγραφέα του «Παράδοσις εἰς τὴν εὕρεσιν τῶν τετραγώνων ἀριθμῶν» που συνίσταται στην διάταξη ν^2 ακεραίων μέσα σε ένα τετράγωνο με ν γραμμές και ν στήλες έτσι ώστε οι αριθμοί που διατάσσονται σε κάθε γραμμή, σε κάθε στήλη, και σε κάθε διαγώνιο να έχουν το άθροισμα ν*(ν^2 +1)/2. Ίσως να αγνοεί τον Ορθόδοξο Έλληνα Νικηφόρο Γρηγορά, μαθηματικό και αστρονόμο, ο οποίος στα 1325 κατάλαβε με δικές του μετρήσεις το σφάλμα του «Μέγα» Ιουλιανού ημερολογίου το οποίο και διόρθωσε, υπολόγισε όλες τις εκλείψεις του ηλίου της τελευταίας χιλιετίας και βελτίωσε τον αστρολάβο, έτσι ώστε ο αστρονόμος να βρίσκει με ορισμένη μέθοδο με κάθε δυνατή ακρίβεια σε δεδομένο χρόνο τις θέσεις των αστέρων. Ίσως να αγνοεί κάποιον Ορθόδοξο Έλληνα με τ’ όνομα Παχυμέρκη Γεώργιο, μαθηματικό και αστρονόμο, ο οποίος έλυνε προβλήματα β΄ βαθμού, γραμμικά συστήματα και προχωρούσε στην λύση της εξίσωσης χ^3 - 4*χ^2 + χ -4 = 0.
Τα περί παύσης λειτουργίας των επιστημονικών σχολών είναι πλέον αβάσιμα. Οι νεότερες έρευνες, όπως των Πάολο Τσεζαρέτι, Θεοδώρα˙ η άνοδος μιας αυτοκράτειρας, εκδ. Ωκεανίδα, σ. 240, Sture Linnér, Ιστορία του Βυζαντινού Πολιτισμού, εκδ. Γκοβοστή, σ. 93, A. Cameron “The Last Days of the Academy of Athens”, Proceedings of the Cambridge Philological Society 195 [1969], 8, 25) αμφισβητούν την παλαιότερα αποδεκτή αυτή άποψη που επαναλαμβάνει ο Μαρίνης.
Ο Μαρίνης αγνοεί και πάλι τα Χαλδαϊκά λόγια που εκφέρονται κατά της αστρονομίας «4. Μή τά πελώρια μέτρα γαίης ὑπό σήν φρένα βάλλου· ...Μηδέ μέτρει μέτρα ἡλίου κανόνας συναθροίσας.»; Λόγια τα οποία ήσαν επίσημα θρησκευτικά κείμενα και θρησκευτικό - ηρωικό «έπος», όπως αναφέρει ο Μαρίνης, όχι μια φράση ενός κάποιου Χριστιανού. Και όχι μόνο αγνοεί τα Χαλδαϊκά Λόγια αλλά αγνοεί και τον «μέγα» αντιχριστιανό φιλόσοφο Πορφύριο ως οποίος εις την Προς Ανεβώ Επιστολή του μαρτυρεί ότι «Επίσης οι κανόνες της γενεθλιολογίας ή της πρόβλεψης από τη μέρα γέννησης είναι αμέτρητοι και ακατανόητοι. Και η γνώση αυτής της μαθηματικής επιστήμης δεν είναι δυνατό να αποκτηθεί, διότι υπάρχει πολλή διαφωνία όσον αφορά σε αυτήν, ενώ ο Χαιρήμονας και πολλοί άλλοι έχουν γράφει εναντίον της». Ο Χαιρήμονας ήταν παγανιστής ιερέας από την Αίγυπτο.
Αριστερά: Ραδάμανθυς Αναστασάκης, καθηγητής Πανεπιστημίου Αιγαίου - Διευθυντής «Ιδεοθέατρου». (Πηγή Φώτο: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Οι Πύλες του Ανεξήγητου, θέμα «Τα μυστικά των αρχαίων» 18/02/2006)
Δεξιά: Δημήτριος Λέκκας, Μαθηματικός - Συνθέτης. (Πηγή Φώτο: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Οι Πύλες του Ανεξήγητου, θέμα «Τα μυστικά των αρχαίων» 18/02/2006)
Ο νεοπαγανιστής Αναστασάκης Ραδάμανθυς, ιδιοκτήτης των εκδόσεων «Ιδεοθέατρον» εις τις οποίες ο Μαρίνης έκδωσε τα «Χαλδαϊκά Λόγια» επιτίθεται στις επιστημονικές θέσεις του μαθηματικού Δημητρίου Λέκκα αντιπροτείνοντας πως «σταμάτησε με την αποδεικτική την στείρα (;) να εκφράζεται η εσωτερική δομή των μαθηματικών», επαναφέροντας στο προσκήνιο τις παγανιστικές δεισιδαιμονίες της αρχαιότητας για τους αριθμούς, τις οποίες καταπολέμησαν οι Χριστιανοί (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Οι Πύλες του Ανεξήγητου, θέμα «Τα μυστικά των αρχαίων» 18/02/2006, σελίδα Έλληνας)
Ο Μέγας Βασίλειος στην ομιλία του για την δημιουργία με τον τίτλο «Εξαήμερος», όπου επεξηγεί τη διήγηση της Π. Διαθήκης για τη δημιουργία του κόσμου, σπεύδει να παρατηρήσει ότι η διήγηση παρέλειψε πολλά, επειδή είχε σκοπό να γυμνάσει και να οξύνει το νού των ανθρώπων, ώστε με αφορμή τις λίγες λεπτομέρειες να βρουν και τα υπόλοιπα (Εις την Εξαήμερον PG 29, 33B). Επίσης τονίζει, και αυτό είναι ακόμα πιο σημαντικό από το προηγούμενο, ότι δεν μειώνεται καθόλου ο θαυμασμός μας για τα μεγαλεία του Θεού, αν βρεθεί ο τρόπος με τον οποίο ο Θεός έφτιαξε όλα τα θαυμάσια δημιουργήματα. (Εις την Εξαήμερον, 25 Α). Στην προκειμένη περίπτωση ο Μέγας Βασίλειος εισάγει δύο βασικές αρχές ως ερμηνευτικές προϋποθέσεις:
α΄) την ελευθερία της επιστημονικής έρευνας, που είναι και γυμνασία του νου και
β΄) τη διάκριση μεταξύ του ποιός έκανε τον κόσμο και του πώς έγινε ο κόσμος. Με άλλα λόγια, άλλο η θεολογική γνώση ότι ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο, και άλλο η έρευνα του τρόπου με τον οποίο πραγματώθηκαν όλα τα θαυμαστά έργα. Στη δεύτερη περίπτωση, την έρευνα, έχουμε περιγραφή και ανάλυση κτιστών δεδομένων κι όχι βέβαια της άκτιστης θείας ενέργειας.
Είναι μεγάλο λάθος όσων κατηγορούν την Ορθοδοξία ότι προάγει και συντηρεί έναν αγνωστικισμό και αδιαφορία για τις επιστήμες ή την κοσμική Γνώση. Αυτό αποδεικνύεται λάθος τόσο στην πράξη όσο και στην θεωρία.
Στην θεωρία: καταρχήν, η Ορθοδοξία δεν μιλάει για αγνωστικισμό όσον αφορά τον κόσμο αυτόν. Μιλά για αδυναμία γνώσης μόνο για τον Θεό, δηλαδή για τον Άκτιστο Δημιουργό. Άλλο πράγμα το ένα, αδυναμία γνώσης για τον κόσμο, άλλο το άλλο, Αδυναμία γνώσης για το Θεό. Η αξίωση ότι για τον Άκτιστο Θεό δεν υπάρχει δυνατότητα αυτόνομης γνώσης, παρά μόνο γνώσης μέσω αποκάλυψης, δεν αντιστρατεύεται στην αξίωση ότι το ανθρώπινο λογικό μπορεί να μάθει για τον κόσμο αυτόν και ό,τι εμπεριέχεται σε αυτόν. Η διάκριση μεταξύ κτιστού-ακτίστου, δηλαδή κόσμου-σύμπαντος από τη μία και άκτιστου Θεού από την άλλη είναι θεμελιώδης για την Ορθοδοξία και το Χριστιανισμό. Ως τμήμα του κόσμου, εφοδιασμένος με το λογικό, ο άνθρωπος μπορεί να μάθει για τον κόσμο. Αλλά για κάτι που υπερβαίνει τον κόσμο, δηλαδή για τον Άκτιστο Θεό, ο άνθρωπος δεν μπορεί να μάθει για αυτόν, αφού ο Θεός είναι υπέρλογος και η ουσία του άπιαστη και άφατη. Το ανθρώπινο λογικό μόνο τον λογικό κόσμο, κι όχι τον υπέρλογο Θεό μπορεί να μάθει. Γι’ αυτό και είναι αναπόδεικτη η αξίωση ότι η Ορθοδοξία απαξιώνει την κοσμική γνώση επειδή αρνείται τη δυνατότητα αυτόνομης γνώσης για τον εξω-κοσμικό Θεό.
Ιωάννου Δαμασκηνού, Διαλεκτικά (PG 94, 529 Α): «οὐδὲν τῆς γνώσεώς ἐστι τιμιώτερο˙ ἡ γὰρ γνῶσις φῶς ἐστι ψυχῆς λογικῆς, τοὔμπαλιν ἡ ἄγνοια σκότος». Ενώ ο Μέγας Βασίλειος γράφει πως για το Χριστιανισμό σημασία έχει η καλή χρήση της επιστήμης (Όροι κατά πλάτος, 2, 3): «Δεν πρέπει, επειδή μερικοί δεν χρησιμοποιούν καλώς την ιατρικήν, να αποφεύγωμεν κάθε ωφέλειαν που προέρχεται από αυτήν. Ούτε βέβαια πρέπει να καταδικάζωμεν όλας μαζί τας τέχνας, επειδή οι ακρατείς εις τας ηδονάς χρησιμοποιούν την μαγειρικήν ή την αρτοποιίαν ή την υφαντικήν με σκοπόν την απόλαυσιν. (..) τουναντίον, δια της ορθής χρήσεώς των πρέπει να αποδεικνύωμεν την κακήν χρήσιν των από εκείνους».
Ο Μέγας Βασίλειος γράφει για τη σχέση πίστης και επιστήμης (Όροι κατά πλάτος, 2, 5): «Ούτε πρέπει να αποφεύγωμεν παντελώς την ιατρικήν τέχνην ούτε αρμόζει να στηρίζωμεν εις αυτήν κάθε ελπίδα μας. Αλλ’ όπως χρησιμοποιούμεν μεν την γεωργικήν, ζητούμεν δε από τον Θεόν τους καρπούς, και όπως εμπιστευόμεθα το πηδάλιον εις τον κυβερνήτην, προσευχόμεθα δε εις τον Θεόν να διασωθώμεν από την θάλασσαν, έτσι, και όταν καλούμεν τον ιατρόν, δεν παύομεν να ελπίζωμεν εις τον Θεόν» (PG 31, 1052A).
«Ο Θεός», λέει ο Ψελλός, «είναι φυσικά η αιτία του σεισμού, όπως και κάθε πράγματος, αλλά η προσεχής [δηλ. η άμεση αιτία] του σεισμού είναι η φύση» (Β.Ν. Τατάκη, Η Βυζαντινή Φιλοσοφία, εκδ. Εταιρίας Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας, 1977, σ. 187).
Ο Βάσσος Κασσιανός (6ος-7ος αι.) στα Γεωπονικά του παραδέχεται ότι τα φυτά βγαίνουν από τη γη με τη θέληση του Θεού, διατυπώνει, όμως, την πεποίθησή του, ότι για τη διαδικασία αυτή υπάρχει ένα φυσικό αίτιο (Β. Σπανδάγου-Ρ. Σπανδάγου-Δ. Τραυλού, Οι θετικοί επιστήμονες της βυζαντινής εποχής, εκδ. Αίθρα, σ. 51). Ο Μανουήλ Φιλής (13ος -14ος αι.), ζωολόγος, βοτανολόγος και ποιητής, παραδέχεται ότι τα φυτά βγαίνουν από το έδαφος με τη θέληση του Δημιουργού, επιμένει, όμως, στην άποψη ότι η διαδικασία αυτή έχει και κάποιο φυσικό αίτιο.
Όπως φαίνεται, οι Ρωμηοί Ορθόδοξοι πρόγονοί μας είχαν επίγνωση τόσο των ορίων της επιστήμης όσο και των ορίων της πίστης και δεν είχαν κανένα πρόβλημα - τουλάχιστον οι σοφότεροι - να δέχονται και τα δύο. Αλλά και πρακτικά, από ιστορικής απόψεως, το Ορθόδοξο Βυζάντιο ήταν πρώτο για τουλάχιστον 900 χρόνια στους τομείς της τεχνολογίας, της ναυσιπλοίας, της στρατηγικής, της αρχιτεκτονικής και του πολιτισμού γενικότερα. Περίεργο, οι Ορθόδοξοι να έδιναν επί τόσους αιώνες σημασία στην κοσμική γνώση! Κανονικά, οι «αδιαφορούντες για την γνώση» Βυζαντινοί θα έπρεπε να καταστραφούν αμέσως, αφού υποτίθεται ότι μόνο μέλημά τους ήταν «η σωτηρία της ψυχής» και η «βασιλεία των ουρανών». Οι «αρχαιολάτρες» βλέπουν την παρακμή της επιστήμης στις ορθόδοξες χώρες κατά την Τουρκοκρατία, και νομίζουν ότι αυτό είναι Ορθόδοξο δόγμα. Μα επιστήμη υπό δουλεία δεν γίνεται. Γιατί δεν κοιτάνε τους βυζαντινούς επιστήμονες;
Μήπως γνωρίζουν όσοι κατηγορούν το Βυζάντιο πως τάχα δεν ασχολούνταν με τις επιστήμες, ότι πρώτος ο Ρωμηός Νικηφόρος Γρηγοράς (1295-1359) στα 1325, 2,5 αιώνες πρίν τους δυτικοευρωπαίους επιστήμονες και την καθολική εκκλησία, βασιζόμενος σε δικές του μετρήσεις και μελέτες, κατάλαβε τα σφάλματα του Ιουλιανού ημερολογίου και πρότεινε στον Ανδρόνικο Β΄ την διόρθωσή του ημερολογίου σύμφωνα με τις παρατηρήσεις του (Β. Σπανδάγου-Ρ. Σπανδάγου-Δ. Τραυλού, Οι θετικοί επιστήμονες της βυζαντινής εποχής, εκδ. Αίθρα, σ. 125); Γνωρίζουν ότι ο Ιωάννης Ακτουάριος, Ρωμηός γιατρός, ανακάλυψε πρώτος το παράσιτο της ταινίας, τον «τριχοκέφαλον άνισον» (Στήβεν Ράνσιμαν, Η τελευταία βυζαντινή αναγέννηση, εκδ. Δόμος, σ. 103);
Το Περί της ανθρώπου κατασκευής του Θεόφιλου, η δωδεκάτομη Παθολογία του εκ Τράλλεων Αλεξάνδρου (ο Αλέξανδρος είναι ο πρώτος που χορήγησε σίδηρο ως εσωτερικό φάρμακο), η Ιατρική εγκυκλοπαίδεια του Θεόφιλου Νόννου, το Περί ανατομικής του ανθρώπου του μοναχού Μελέτιου, το Υπόμνημα του Παύλου Αιγινήτη, η Σύνοψις ιατρική του Λέοντα Μαθηματικού, το Δυναμικό του Νικόλαου Μυρεψού, το οποίο περιλαμβάνει 2656 φαρμακευτικές συνταγές κι ώς τον 15ο αι αποτελούσε το επίσημο φαρμακολογικό σύγγραμμα της ιατρικής σχολής του Πανεπιστημίου του Παρισίου, η Ιατρική μέθοδος, η Θεραπευτική μέθοδος και το Περί ούρων του Ιωάννη Ακτουάριου, τα Ιατρικά εκκαίδεκα του Αέτιου 16 τόμων, εκ των οποίων ο 7ος αφορά την οφθαλμολογία (φάρμακα και επεμβάσεις), η Σύνοψη της Ιατρικής των Νικήτα και Λέοντα, που αναφέρεται σε χειρουργικά θέματα και εργαλεία, τα Γεωπονικά, 26 τόμων, όπου για πρώτη φορά στην ιστορία περιγράφεται η χρήση χημικού λιπάσματος («ἐρεβίνθους... ὁμοίως προβραχέντας μετὰ νίτρου σπείρουσιν»), μήπως όλα αυτά είναι συγγράμματα ανθρώπων και πολιτισμού που αδιαφορεί για τα εγκόσμια και μονάχα προσεύχεται σκυθρωπά; Μήπως ο θεολόγος και αστρονόμος Νικόλαος Καβάσιλας (14ος αι.), ο οποίος αποδίδει τις παλίρροιες στην έλξη της δύναμης της σελήνης, η οποία διαδίδεται ευθύγραμμα μαζί με το φως της, είναι παράδειγμα προς αποφυγή; Μήπως η εξάτομη Λογιστική του Βαρλαάμ, η Αστρονομική βίβλος του Θεόδωρου Μελιτηνιώτου, τα Αρμονικά του Βρυενού, η Στοιχείωσις Αστρονομική του Θεόδωρου Μετοχίτη, τα Περί κατασκευής κοίλων κατόπτρων και το Περί παραδόξων μηχανημάτων του Ανθέμιου δείχνουν ανθρώπους και πολιτισμό ο οποίος ενδιαφέρεται μόνο για τις προσευχές και τα «αλληλούια»; Όχι, γιατί αν το δείχνουν, τότε οι «αρχαιολάτρες» ας μας το πούνε. Ας μας πούνε π.χ. ότι όλα αυτά (και εκατοντάδες άλλα, χαμένα ή ακόμη ανέκδοτα) οι «Βυζαντινοί» τα έγραψαν για πλάκα, για να περνούν τον καιρό τους ανάμεσα σε δύο λιτανείες.
Πολιτισμός που υποτίθεται ότι ενδιαφέρεται μόνο «για τη σωτηρία της ψυχής» και όχι για το σώμα είναι αδύνατον να συγγράφει δωδεκάτομα έργα ιατρικά. Πολιτισμός, που το σώμα το θεωρεί ως τμήμα του καθεαυτό «ανθρώπου» κι όχι ως «φυλακή της ψυχής» και δεν θεωρεί μόνο την «ψυχή» ως τον «καθεαυτό άνθρωπο», είναι φυσιολογικό να ενδιαφερθεί και για την ιατρική, τη μηχανική, τα μαθηματικά. Μήπως όλοι αυτοί που πιστεύουν πως οι Ρωμηοί πρόγονοί μας δεν ήταν πολιτισμένοι αλλά βάρβαροι, μήπως όλοι αυτοί γνωρίζουν πως στο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης διδάσκονταν Αριθμητική, Γεωμετρία, Αστρονομία και Μουσική, παράλληλα με την Ελληνική και Λατινική φιλολογία;
«Επικρατεί η άποψη ότι κατά τη Βυζαντινή Εποχή τόσο τα μαθηματικά όσο και η αστρονομία ήταν υπό διωγμό και ότι οι μαθηματικοί, όπως και οι ασχολούμενοι με την αστρονομία, καταδιώκονταν. Η άποψη αυτή είναι εσφαλμένη και απορρέει από μια, ίσως εσκεμμένη, σύγχυση ορισμών. Απαγορεύσεις τέτοιου είδους αφορούσαν μόνο την απόκρυφη αριθμητική και την αστρολογία που ήταν το αντικείμενο μελέτης και εφαρμογής των διάφορων μάγων, αποκρυφιστών, αστρολόγων κ.τ.λ. Παραθέτουμε δυο χαρακτηριστικά αποσπάσματα από βυζαντινά κείμενα που συνηγορούν στον ισχυρισμό μας αυτό:
α) Από τον Ιουστινιάνειο Κώδικα (IX 18.2)
«Την γεωμετρικήν τέχνην εκμανθάνειν και ασκείν δημοσία, ωφελεί. Η μαθηματική (=απόκρυφη αριθμητική) όμως τέχνη αξιόποινος ούσα απαγορεύεται».
β) Από τις επιστολές του Πατριάρχη Φώτιου:
«Ερευνάτε ου μόνον τας γραφάς αλλά και την γεωμετρικήν τέχνην» (Β. Σπανδάγου-Ρ. Σπανδάγου-Δ. Τραυλού, Οι θετικοί επιστήμονες της βυζαντινής εποχής, εκδ. Αίθρα, σ.14). Μόνο δογματικοί φιλοδυτικοί και νεοπαγανιστές/εθνικιστές αρχαιολάτρες μπορούν να πιστεύουν ότι μόνο η Δύση, κι όχι το Βυζάντιο, ενδιαφέρθηκε για την επιστήμη στα χριστιανικά χρόνια. Επικρατεί η άποψη ότι κατά τη Βυζαντινή Εποχή τόσο τα μαθηματικά όσο και η αστρονομία ήταν υπό διωγμό και ότι οι μαθηματικοί, όπως και οι ασχολούμενοι με την αστρονομία, καταδιώκονταν. Η άποψη αυτή είναι εσφαλμένη και απορρέει από μια, ίσως εσκεμμένη, σύγχυση ορισμών. Απαγορεύσεις τέτοιου είδους αφορούσαν μόνο την απόκρυφη αριθμητική και την αστρολογία που ήταν το αντικείμενο μελέτης και εφαρμογής των διάφορων μάγων, αποκρυφιστών, αστρολόγων κ.τ.λ.
Θα πουν μερικοί ότι κάμποσοι φιλόσοφοι και επιστήμονες διώχθηκαν από την Εκκλησία κατά τον 18ο αι., επειδή δίδασκαν την δυτική επιστήμη, φυσική και μαθηματικά. Είναι προφανές όμως, βλέποντας ότι τόσο ο Δαμασκηνός, όσο κι ο Μ. Βασίλειος και τόσοι άλλοι Ορθόδοξοι Πατέρες, υποστήριζαν την γνώση, άρα οι αιτίες της διώξεως των σοφών (πλείστοι εξ αυτών ήταν Ορθόδοξοι ιεράρχες άλλωστε) δε θα πρέπει να αναζητηθούν στην Ορθόδοξη κοσμοθεωρία, αλλά σε άλλες αιτίες. Αυτό συνέβη επειδή οι διώκτες ήταν οπαδοί του Αριστοτελισμού, και αποστρέφονταν επιστημονικές μεθόδους διαφορετικές από του αριστοτελισμού.
Άλλοι πάλι θα αναφέρουν την δίωξη και τον αφορισμό του Ιωάννη Ιταλού. Η δίωξη αυτή από τη θέση του καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης έγινε έπειτα από επέμβαση του αυτοκράτορα˙ το ίδιο κι ο αναθεματισμός των απόψεών του από την Εκκλησία, έγινε με απροθυμία από αυτήν και μόνο κατ’ επιθυμία του Αλέξιου Α΄. Ο αντιβυζαντινός Cyril Mango ξεκαθαρίζει κάπως τα πράγματα γράφοντας: «έχουμε σοβαρούς λόγους να πιστεύουμε ότι η δίκη του Ιταλού είχε πολιτικά κίνητρα και ότι οι εναντίον του κατηγορίες ήταν, ως ένα βαθμό, κατασκευασμένες. Φαίνεται πως ο Ιταλός είχε αρκετές συμπάθειες ανάμεσα στους ανώτερους κληρικούς» (Cyril Mango, Βυζάντιο. Η αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης, εκδ. Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης, σ. 174).
Όπως λέει ο Έλληνας στοχαστής Π. Κονδύλης «το σύμπαν, αφού άδειασε από μαγικά όντα και έγινε προσιτό στα νέα μαθηματικά, μπορεί να γνωστεί απόλυτα και άμεσα» (Ο Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός, εκδ. Θεμέλιο, σ. 116). Λογικό˙ ένα στοιχειωμένο από αλλόκοτες οντότητες σύμπαν, όπως το φαντάζονται οι Ειδωλολάτρες, είναι αδύνατον να γίνει αντικείμενο επιστημονικής μελέτης. Η χριστιανική ιδέα περί Δημιουργού ασύγχυτου με τη Φύση είναι πολύ πιο ορθολογική από την νεοπαγανιστική ιδέα ότι υπάρχουν.. φαντάσματα -οι «θεοί» - στη μηχανή του σύμπαντος, τα οποία, άμα δεν τα ταΐσουμε με θυσίες, δεν βρέχουν, δεν μας προστατεύουν κ.ο.κ.
|
Προσφορά στην παράδοση της Ινδονησίας. Μέλος της φυλής Τένγκερ της Ινδονησίας μεταφέρει ένα κοτόπουλο προς θυσία στον Θεό του Βουνού. Σύμφωνα με την παράδοση, κάθε χρόνο στη διάρκεια της ινδουιστικής γιορτής Κασάντα στη Μάλανγκ της Ανατολικής Ιάβας οι ντόπιοι πετούνε στον ενεργό κρατήρα του όρους Μπρόμο ζώα, ρύζι, φρούτα και άλλα τοπικά προϊόντα για να εξευμενίσουν τον Θεό του Βουνού. Ο ίδιος Θεός είχε απαιτήσει τον 15ο αιώνα -πάντα κατά τον θρύλο-τη θυσία του νεαρότερου παιδιού ενός βασιλικού ζεύγους της περιοχής, το οποίο ήταν άτεκνο, με αντάλλαγμα να του «χαρίσει» απογόνους. (Πηγή: Κόσμος, Εφημερίδα Το Βήμα, Τρίτη 28 Αυγούστου, σελίδα Α36)
Ο παγανισμός, αντίθετα με τις δηλώσεις των Ελλήνων νεοπαγανιστών, δεν μπορεί να οδηγεί στην επιστήμη, αφού όλα ανεξαιρέτως τα φυσικά φαινόμενα δεν ανάγονται σε απρόσωπους κανόνες ή φυσικούς μηχανιστικούς νόμους, αλλά σε θεούς προσωπικότητες που «εξευμενίζονται» με την προσφορά δώρων.
|
Για τον Παγανιστή φιλόσοφο και επιστήμονα Ιωάννη Φιλόπονο που έγινε Χριστιανός, ο Β. Τατάκης (Η βυζαντινή φιλοσοφία, σ. 53) παρατηρεί: «Οι μεταφυσικές βάσεις του Χριστιανισμού διαμόρφωσαν ένα σύμπαν τέτοιο που ανταποκρινόταν στις απαιτήσεις του ορθολογισμού».
Πράγματι, όταν το σύμπαν, τον καιρό που επικρατούσε ο Παγανισμός, ήταν περιβαλλόμενο από ειδωλολατρικές, χοντροκομμένες μυθικές δυνάμεις μαγείας και μοίρας, μεγάλη ήταν η συμβολή της χριστιανικής διδασκαλίας, η οποία αποειδωλοποιώντας - όχι απομυθεύοντας - το σύμπαν, το παρέδιδε καθαρό και λευτερωμένο στο εξεταστικό μάτι του επιστημονικού και φιλοσοφικού στοχασμού. Αν, λόγου χάρη, σήμερα δεχόταν ο άνθρωπος πως η σελήνη είναι θεός, πώς θα μπορούσε να την κατακτήσει;
Γι’ αυτό και το γνωστό αθεϊστικό επιχείρημα ότι η έννοια «θεός» χρησιμοποιείται για να γεμίσουν τα κενά της γνώσης μας περί του κόσμου, δηλαδή ότι, όταν δεν μπορούμε να εξηγήσουμε κάτι, το αποδίδουμε στο θεό και συνεπώς η γνώση και η πίστη είναι αντιμαχόμενες, αφορά μόνον τους εσωκοσμικούς παγανιστικούς θεούς και δεν επηρεάζει καθόλου τον άκτιστο Θεό. Αν, λ.χ. ο Ήλιος ή κάποιο άλλο ουράνιο σώμα θεωρηθεί θεός, αφενός εμποδίζεται η επιστημονική θεώρησή του ως απλού άστρου, αφετέρου η επικράτηση της επιστημονικής εξήγησης για την ύπαρξή του οδηγεί αναπόφευκτα στην απιστία στον «θεό Ήλιο», δηλαδή στην αθεΐα. Στην περίπτωση όμως του Άκτιστου Θεού, που δεν αποτελεί τμήμα της φύσης, ούτε εμποδίζεται η επιστημονική έρευνα επειδή τάχα έτσι προσβάλλεται ο Θεός, αλλά ούτε και η αύξηση των επιστημονικών γνώσεων για το σύμπαν οδηγούν απαραίτητα στην αθεΐα, διότι ο Θεός είναι η πρώτη αιτία κι όχι ένα τμήμα του σύμπαντος, που αν κάποια στιγμή ερμηνευόταν επιστημονικά, θα έπαυε να θεωρείται «θεός».
Βλέπουμε ότι η παγανιστική αντίληψη περί ατελούς, εσωκοσμικού θεού όχι μόνον δεν είναι απαραίτητη για την διαφύλαξη της φύσης, αλλά και εμποδίζει την ανάπτυξη της επιστήμης, αφού η τελευταία θα επιχειρούσε έρευνα επί των περιοχών της φύσης μπαίνοντας στις αρμοδιότητες του εκάστοτε θεού.
Εντύπωση εν τέλει προκαλεί και η διαπίστωση του Άγγλου φιλόσοφου B. Russell, στο έργο του Religion and Science (σ. 249), ότι η εκάστοτε σύγκρουση επιστήμης και πίστης δεν οφείλεται στην αντιπαράθεση του περιεχομένου της πίστης και της επιστήμης, αλλά στις αντιθέσεις των εκπροσώπων τους και στις αυτονόητες σκοπιμότητες.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον όπου οι διωγμοί υπαγορεύονται από συμφέροντα και πάθη, δεν υπάρχει καμιά συνέπεια. Αν λόγου χάρη, γράφει ο (άθεος) Russell, σε μια χώρα οι άνθρωποι της επιστήμης είχαν λόγους να διώξουν τους Χριστιανούς, οι φίλοι του Γαλιλαίου δεν θα διαμαρτύρονταν καθόλου.
Αλλά ακόμη και για την περίπτωση του διωγμού του Γαλιλαίου από την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, που δεν αφορά τους Ορθόδοξους και τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό, είναι γνωστό ότι ο διωγμός αυτός, το 1633, δεν προκλήθηκε καταρχήν από την Παπική Εκκλησία, αλλά από τους δογματικούς αριστοτελικούς συναδέλφους του: «Ο Γαλιλαίος έκανε έξοχη χρήση του Αγίου Αυγουστίνου και για ένα διάστημα είχε περισσότερη υποστήριξη από τους ανώτερους εκκλησιαστικούς κύκλους της Ρώμης παρά από τους αριστοτελικούς συναδέλφους του στο πανεπιστήμιο της Πάδοβας» (Herbert Butterfield, The Origin of Modern Science, σ. 62).
Να σημειώσουμε, ότι στην Ορθόδοξη Ρωμανία ουδέποτε έπαψαν οι μορφωμένοι να πιστεύουν στη σφαιρικότητα της γης. Ο Μέγας Βασίλειος (4ος αι.), ο Γεώργιος Πισίδης (6ος -7ος αι.), ο Συμεών Σηθής (11ος αι.), ο Θεοφύλακτος Αχρίδος από την Εύβοια (11ος -12ος αι.) κ.ά. πίστευαν ότι η γη είναι σφαιρική κι όχι επίπεδη.
Αρκεί, για να ασχοληθούμε και με τους νεοπαγανιστές, μια σύγκριση της άποψης των «θεών» και της Παλαιάς Διαθήκης για την επιστήμη της Ιατρικής. Ενδεικτικά:
Απολλοδώρου Βιβλιοθήκη, Γ’ , X, 3-4:
3.(..) Έγινε (ο Ασκληπιός) μάλιστα χειρουργός και ασκώντας την τέχνη αυτή για πολύν καιρόν όχι μόνο εμπόδιζε μερικούς ανθρώπους να πεθαίνουν, αλλά ανέσταινε και τους πεθαμένους. (..)
4. Αλλά ο Ζευς από το φόβο μήπως οι άνθρωποι μάθουν την ιατρική απ’ τον Ασκληπιό και βοηθούν έτσι ο ένας τον άλλο, τον κατακεραύνωσε.
Φίλος της επιστήμης, και προ παντός φιλάνθρωπος ο Ζευς. Φοβήθηκε μήπως μάθουν την ιατρική και αλληλοβοηθούνται για το καλό τους. Πολυθεϊσμός κι Επιστήμη. Να και τι λέει ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης:
Σοφία Σειράχ, ΛΗ’
1. Τίμα τον ιατρόν όπως του αρμόζει, διότι ο Κύριος τον έκαμε αυτόν.
2. Από τον Ύψιστο προέρχεται η ίασις και παρά βασιλέως θα λάβει ο γιατρός δώρα για αυτήν.
4. Ο Κύριος όρισε να φυτρώνουν φαρμακευτικά βότανα από τη γή (..)
6. Ο ίδιος ο Θεός έδωσε στους ανθρώπους την (ιατρική) επιστήμη, ώστε να δοξάζεται με τα θαυμαστά του έργα.
7. Δια των ιατρών και των φαρμάκων γιατρεύει ο Θεός και αίρει τον πόνο (..)
12. Να προσφύγεις και στον ιατρό, γιατί και αυτόν ο Θεός τον δημιούργησε. Μην απομακρυνθείς από κοντά του, γιατί έχεις την ανάγκη του.
13. Πολλές φορές η θεραπεία είναι στα χέρια των ιατρών.
14. διότι και αυτοί με τη σειρά τους προσεύχονται στον Κύριο, για να κατευοδώσει τις προσπάθειές τους (...)
Οι αρχαίοι Αθηναίοι, όταν πλάκωσε ο λοιμός, προσπαθούσαν με μάγια να γιατρευτούν. Αλλά «ως και οι παρακλήσεις στους ναούς και τα μαντεία κι ό,τι άλλο τέτοιο μέτρο απελπισίας πάρθηκε βγήκαν όλα ανώφελα, ώσπου, τέλος, νικημένοι από το κακό, τα παράτησαν» (Θουκιδίδης, 2, 47). Μάλιστα, όσοι επιζούσαν από την πανώλη, είχαν την κρυφή ελπίδα ότι στο μέλλον δεν θα πέθαιναν ποτέ από κανένα άλλο νόσημα (Θουκιδίδης, 2, 51) ! Η αντιτεχνολογική ψύχωση των «θεών» και της αρχαίας ελληνικής θρησκείας φαίνεται σε πολλές περιπτώσεις, στην πράξη κι όχι απλά σε μυθολογικά κείμενα:
1) Το Μαντείο των Δελφών απαγόρευσε τη διάνοιξη ισθμού στους Κνιδίους. Οι Κνίδιοι πολιορκούνταν από κάποιον εχθρό και ήθελαν να μετατρέψουν τον ισθμό σε διώρυγα, κάνοντας έτσι την πόλη τους τεχνητό νησί. Ο χρησμός των Δελφών προς τους Κνίδιους έλεγε: «Το χτίσιμο παράτα το, το σκάψιμο άστο, γιατί αν ήθελε ο Δίας νησί, θα το είχε φτιάξει» (Ηρόδοτος, 1, 174). Οι Κνίδιοι δεν προχώρησαν στην εκσκαφή της διώρυγας, έχασαν τον πόλεμο και υποδουλώθηκαν στους Πέρσες. Ό,τι θέλει ο Δίας λοιπόν κι όχι η επιστήμη.
2) Στους Πέρσες του Αισχύλου (στ. 749 κ.ε.), το φάντασμα του Δαρείου (δηλαδή η κοινή γνώμη των θρησκευόμενων Ελλήνων του πέμπτου αιώνα) διατείνεται πως η γεφύρωση του Ελλησπόντου είταν έργο ενάντια στη βούληση των θεών.
3) Ο Αναξαγόρας εξορίστηκε από τους Αθηναίους του Χρυσού Αιώνα, όταν είπε πως ο Ήλιος δεν είναι θεός αλλά μια πύρινη σφαίρα στον ουρανό. Να η απόδειξη πως, όταν «θεός» σημαίνει τμήμα της Φύσης κι όχι τον Άκτιστο, εξωκοσμικό, Ένα Θεό, τότε η έρευνα του «θεού»-τμήματος της Φύσης συνιστά ασέβεια και αθεΐα.
4) ο τύραννος της Κορίνθου Περίανδρος είχε σκεφτεί να διανοίξει τον Ισθμό. Όμως οι θεοί τον απέτρεψαν με τον χρησμό του μαντείου των Δελφών: «Ἱσθμόν δε μὴ πυργοῦτε μηδ' ὀρύσσετε. Ζεὺς γὰρ ἔθηκε νῆσον ᾖ κ' ἐβούλετο», δηλαδή, μή σκάβετε τον Ισθμό, γιατί ο Δίας έθεσε τη νήσο (Πελοπόννησο) την οποία και ήθελε». Δηλαδή, έχουμε ένα δεύτερο παράδειγμα, που αποδεικνύει ότι ο Πολυθεϊσμός ήταν εναντίον της επιστήμης και της χρήσης της επιστήμης για ειρηνικά έργα (και για αμυντικά-πολεμικά βέβαια). Δηλαδή και η διώρυγα του Σουέζ ή της Κορίνθου είναι ανθρώπινα έργα απαράδεκτα, για τους Παγανιστές.
5) Άλλωστε, ο περίφημος αστρονόμος Αρίσταρχος ο Σάμιος, πρώτος επιστήμονας που υποστήριξε ότι η γη δεν είναι το κέντρο του κόσμου, αλλά περιστρέφεται γύρω από τον ήλιο, μηνύθηκε από τον στωικό Κλεάνθη για ασέβεια προς τους θεούς με την κατηγορία: «ὡς κινοῦντα τοῦ κόσμου τὴν ἑστίαν (=Γη)» (Πλούταρχου, Περί του εμφαινομένου προσώπου τω κύκλω της σελήνης, 6 (923a)). Ο πανθεϊστής στωικός Κλεάνθης έγραψε ειδική πραγματεία Προς Αρίσταρχον (Διογένης Λαέρτιος, VII, 174).
6) Ο Μαρίνης κάνει λόγο μάλιστα για αναθεματισμό της αστρονομίας κατά το χριστιανικό Βυζάντιο, προφανώς διότι γι’ αυτόν οι τσαρλατάνοι αστρολόγοι είναι… επιστήμονες και η αστρολογία έχει κύρος Επιστήμης. Θα έπρεπε ωστόσο να γνωρίζει ότι στην Αρχαία Αθήνα επιστήμες όπως η αστρονομία, αν δεν ταυτιζόταν με την αστρολογία, θεωρούνταν από τον όχλο των Πολυθεϊστών ποινικά κολάσιμες. «Η αποδοκιμασία προς την μετεωρολογία ήταν πολύ κοινή. Πίστευαν πως δεν ήταν μόνο ανόητη και αυθάδης (Γοργίας Ελ. 13, Ιππ. Αρχ. Ιατρική 1, Πλάτ. Πολ. 488e, κ.λπ.), αλλά επίσης και επικίνδυνη για τη θρησκεία (Ευρ. απ. 913, Πλάτ. Απολ. 19b, Πλούτ. Νικίας 23), και στην λαϊκή σκέψη είχε συνδεθεί ειδικά με τους σοφιστές (Εύπολις απ. 146, Αριστοφ. Νεφ. 360, Πλάτ. Πολιτικός 299b)» (Πηγή: E.R. Dodds, Οι Έλληνες και το παράλογο, εκδ. Καρδαμίτσα, σ. 275). Και όμως ο νεοπαγανιστής Μαρίνης διδάσκει πεισματικά και φανατικά πως η αρχαία θρησκεία οδηγεί στην επιστήμη.
Με άλλα λόγια, ο Πολυθεϊσμός όχι μόνο δεν έχει σχέση με τα όποια επιστημονικά επιτεύγματα επέδειξε ο αρχαίος Ελληνισμός, όπως ισχυρίζονται οι Νεοπαγανιστές, αλλά κατεδίωξε την επιστήμη. Ως αποτέλεσμα, επιστήμες όπως η αστρονομία, αν δεν ταυτιζόταν με την αστρολογία, θεωρούνταν από τον όχλο των Πολυθεϊστών ποινικά κολάσιμες. «Η αποδοκιμασία προς την μετεωρολογία ήταν πολύ κοινή. Πίστευαν πως δεν ήταν μόνο ανόητη και αυθάδης (Γοργίας Ελ. 13, Ιππ. Αρχ. Ιατρική 1, Πλάτ. Πολ. 488e, κ.λπ.), αλλά επίσης και επικίνδυνη για τη θρησκεία (Ευρ. απ. 913, Πλάτ. Απολ. 19b, Πλούτ. Νικίας 23), και στην λαϊκή σκέψη είχε συνδεθεί ειδικά με τους σοφιστές (Εύπολις απ. 146, Αριστοφ. Νεφ. 360, Πλάτ. Πολιτικός 299b)» (E.R. Dodds, Οι Έλληνες και το παράλογο, εκδ. Καρδαμίτσα, σ. 275).
Φυσικά, είναι ανιστόρητη η άποψη πως δεν υπήρξε αρχαία ελληνική επιστήμη. Υπήρξε, με πειράματα και εφαρμοσμένα αποτελέσματα. Αλλά αυτό συνέβη μόνον στην ελληνιστική και ελληνορωμαϊκή εποχή (εποχή παρακμής, σύμφωνα με τους αρχαιόπληκτους): όταν δηλαδή είχε ξεπέσει και ξεφτίσει η κλασσική αρχαιοελληνική θρησκεία άρχισαν να γίνονται σημαντικοί πρόοδοι στην επιστήμη (Ηρων ο Αλεξανδρεύς κ.ά.), με πειράματα κι επιστημονική σκέψη και πρακτική. Όταν έπαψε ο «μπαμπούλας» του Δία να σημαίνει κάτι, έπαψε κι ο άνθρωπος να φοβάται την επέμβαση στη φύση, και τότε ανεπτύχθη η αρχαία τεχνολογία.
Ο Χριστιανισμός, πάντως, βοήθησε στην επιστημονική έρευνα, απορρίπτοντας απόψεις όπως ότι τα υλικά ουράνια σώματα είναι θεϊκές οντότητες, και δεν εναντιώθηκε στην Ελληνική Επιστήμη, αλλά μόνο στον δεισιδαιμονικό Πολυθεϊσμό, ο οποίος αντιδρούσε κατά της Ελληνικής Επιστήμης.
Ο Μαρίνης προσπαθεί να διαστρέψει την πραγματικότητα και το νόημα της Ελληνικής γλώσσας. Αναφέρει ότι ο Χριστιανισμός κατάργησε τις καλές τέχνες και την γλυπτική επικαλούμενος ως απόδειξη ένα εδάφιο, που άλλωστε όπως όσα όλα άλλα παρουσιάζει δεν εμπίπτει σε καμία Οικουμενική Σύνοδο με πανορθόδοξη αξία: «Ἠλίθιοι τῶν λίθων δημιουργοί τε καὶ προσκυνηταί: Ὁ Φειδίας ὑμῶν καὶ ὁ Πολύκλειτος ἡκόντων Πραξιτέλης τε αὖ καὶ Ἀπελλῆς»!». Το ζήτημα αυτού του αποφθέγματος αφορά τους θεούς, όχι την τέχνη και την γλυπτική εν γένει. Η φράση αυτή το ξεκαθαρίζει περίφημα όταν λεπτομερέστατα κατηγορεί τους «γλύπτες» των λίθων ως προσκυνητές: ««Ἠλίθιοι ... προσκυνηταί». Εκείνο δηλαδή που βάλλεται είναι η προσκύνηση «θεών» που κατασκευάστηκαν από το χέρι και την φαντασία του ίδιου του ανθρώπου καλλιτέχνη. Κανένας γλύπτης που ασχολείται μόνο με την τέχνη δεν προσκυνά το άγαλμά του, παρά μόνο ίσως εκείνος που στο άγαλμά του απεικόνισε θεό που εκείνος φαντάστηκε, αν δεν είδε. Και βεβαίως, εκείνος που εξέφρασε το απόφθεγμα ορίζοντας συγκεκριμένα ονόματα της π.Χ. εποχής, ξεκαθαρίζει περίφημα με τι είδους θεοτήτων και απεικονίσεις διαφωνεί. Με ειδωλολατρικές. Όχι με την τέχνη, γενικά και αόριστα ως λέει ο Μαρίνης. Και αν κανείς απορεί απορεί για το ότι οι Χριστιανοί δεν δέχονται τους 12θεούς, ας απορήσει για το ότι οι 12θεϊστές δεν δέχονται τον Χριστό. Ας παρατεθεί εδώ όμως το απόσπασμα από το οποίο αντλεί ο Μαρίνης ώστε να λείψει και η παραμικρή αμφιβολία:
«Ἄγαμαι τοίνυν τὸν Χῖον σοφιστὴν, Θεόκριτος ὄνομα αὐτῷ· μετὰ τὴν Ἀλεξάνδρου τελευτὴν έπισκώπτων ὁ Θεόκριτος τὰς δόξας τὰς κενὰς τῶν ἀνθρώπων ἃς εἶχον περὶ θεῶν, πρὸς τοὺς πολίτας "ἄνδρες", εἶπεν, "θαρρεῖτε ἄχρις ἂν ὁρᾶτε τοὺς θεοὺς πρότερον τῶν ἀνθρώπων ἀποθῄσκοντας". Θεοὺς δὲ δὴ τοὺς ὁρατοὺς καὶ τὸν σύγκλυδα τῶν γεννητῶν τούτων ὄχλον ὁ προσκυνῶν καὶ προσεταιριζόμενος, αὐτῶν ἐκείνων τῶν δαιμόνων ἀθλιώτερος μακρῷ. "Θεὸς" γὰρ "οὐδαμῇ οὐδαμῶς ἄδικος" ὥσπερ οἱ δαίμονες, "ἀλλ’ ὡς οἷόν τε δικαιότατος, καὶ οὐκ ἔστιν αὐτῷ ¨ομοιότερον οὐδὲν ἢ ὂς ἂν γένηται ὅτι δικαιότατος»·
Βᾶτ’ εἰς ὁδὸν δὴ πᾶς ὁ χειρῶναξ λεώς,
οἲ τὴν Διὂς γοργῶπιν Ἐργάνην θεὸν
στατοῖσι λίκνοις προστρέπεσθε,
ἠλίθιοι τῶν λίθων δημιουργοί τε καὶ προσκυνηταί.
Ὁ Φειδίας ὑμῶν καὶ ὁ Πολύκλειτος ἡκόντων Πραξιτέλης τε αὖ καὶ Ἀπελλῆς καὶ ὅσοι τὰς βαναύσους μετέρχονται τέχνας, γήινοι γῆς ὄντες ἐργάται. Τότε γάρ, φησί τις προφητεία, δυστυχήσειν τὰ τῇδε πράγματα, ὅταν ἀνδριᾶσι πιστεύσωσιν. ἡκόντων οὖν αὖθις, οὐ γὰρ ἀνήσω καλῶν, οἱ μικροτέχναι. Οὐδείς που τούτων ἐμπνουν εἰκόνα δεδημιούργηκεν, οὐδὲ μὴν ἐκ γῆς μαλθακὴν ἐμάλαξε σάρκα. Τίς ἔτηξε μυελὸν ἢ τίς ἔπηξε ὀστέα; Τίς νεῦρα διέτεινεν, τίς φλέβας ἐφύσησεν; Τίς αἶμα ἐνέχεεν ἐν αὐταῖς ἢ τίς δέρμα πειρέτεινεν; Ποῦ δ’ ἄν τις αὐτῶν ὀφθαλμοὺς ποιήσαι βλέποντας; Τίς ἐνεφύσησε ψυχήν; Τίς δικαιοσύνην ἐδωρήσατο; Τίς ἀναθανασίαν ὑπέσχηται
Μόνος ὁ τῶν ὅλων δημιουργός, ὁ "ἀριστοτέχνας Πατήρ", τοιοῦτον ἄγαλμα ἔμψυχον ἡμᾶς τὸν ἄνθρωπον ἔπλασεν· ὁ δὲ Ὀλύμπιος ὑμῶν, εἰκόνος εἰκών, πολύ τι τῆς ἀληθείας ἀπᾳδων, ἔργον ἐστὶ κωφὸν χειρῶν Ἀττικπων. Εἰκὼν μὲν γᾶρ τοῦ Θεοῦ ὁ Λόγος αὐτοῦ (καὶ Υἱὸς τοῦ νοῦ γνήσιος ὁ θεῖος Λόγος, φωτὸς ἀρχέτυπον φῶς), εἰκὼν δὲ τοῦ Λόγου ὁ ἄνθρωπος άληθινός, ὁ νοῦς ὁ ἐν ἀνθρώπῳ, ὁ "κατ’ εἰκόνα" τοῦ Θεοῦ καὶ "καθ’ ὁμοίωσιν" διὰ τοῦτο γεγενῆσθαι λεγόμενος, τῇ κατὰ καρδίαν φρονήσει τῷ θείῳ παρεικαζόμενος λόγῳ καὶ ταύτῃ λογικός. Ἀνθρώπου δὲ τοῦ ὁρωμένου τοῦ γηγενοῦς γήινος εἰκὼν τὰ ἀγάλματα ἀνδρείκελα, πόρρω τῆς ἀληθείας ἐπίκαιρον ἐκμαγεῖον καταφαίνεται.»
[Μτφρ: Εκτιμώ λοιπόν τον Χίο σοφιστή που ονομάζεται Θεόκριτος. Μετά τον θάνατο του Αλεξάνδρου ο Θεόκριτος, περιπαίζοντας τις μάταιες δοξασίες των ανθρώπων περί των θεών, είπε προς τους πολίτες, "άνδρες, έχετε θάρρος όσο καιρό βλέπετε τους θεούς να αποθαίνουν προς από τους ανθρώπους." (βλ. Fragmenta Histor. Gaec. 2,86). Όποιος λοιπόν προσκυνά και προσεταιρίζεται τους ορατούς θεούς και τον άθλιο όχλο τούτων των χτισμάτων, είναι πολύ αθλιώτερος εκείνων των δαιμόνων. Διότι ο "Θεός δεν είναι άδικος καθόλου με κανένα τρόπο, αλλά είναι απολύτως δίκαιος και δεν είναι τίποτε ομοιότερο με αυτόν, παρά μόνος όποιος από μας γίνει δικαιότατος" (Πλάτωνος, Θεαίτητος 176 BC)]
Βαδίζετε τον δρόμο, όλος ο λαός των χειρονακτών,
που επικαλείσθε με στολισμένα κάνιστρα
την βλοσυρή κόρη του Διός θεά Εργάνη (Σοφοκλέους, απόσπασμα 760, Nauck. 844, Pearson.),
ηλίθιοι δημιουργοί και προσκυνηταί των λίθων.
Ας προσέλθουν ο Φειδίας σας και ο Πολύκλειτος, καθώς επίσης και ο Πραξιτέλης και ο Απελλής και όσοι άλλοι ασχολούνται με τις χειρωνακτικές τέχνες, γήινοι εργάτες της γης. Κάποια προφητεία λέγει ότι τότε θα δυστυχήσουν τα εδώ πράγματα, όταν οι άνθρωποι πιστεύσουν σε αδριάντες. Ας έλθουν επίσης, δεν θα παύσω να προσκαλώ, οι μικροτέχνες. Κανένας απ’ αυτούς δεν εδημιούργησε εικόνα έμψυχη κι’ ούτε έπλασε μαλακή σάρκα από τη γη. Ποιος έλιωσε τον μυελό ή ποιος έπηξε τα οστά; Ποιός έχει τεντώσει τα νεύρα, ποιος εφύσησε τις φλέβες; Ποιος έχυσε μέσα σ’ αυτές το αίμα ή ποιος περιέβαλε την σάρκαν με δέρμα; (Βλ. Ιώβ 10,11) Πού θα μπορούσε κάποιος απ’ αυτούς να κατασκευάσει οφθαλμούς που να βλέπουν; Ποιος έχει εμφυσήσει ψυχή (Βλ. Γεν. 2,7); Ποιος εχορήγησε δικαιοσύνη; Ποιος έχει υποσχεθεί αθανασία;
Μόνος ο δημιουργός των όλων, "ο αριστοτέχνης Πατήρ" (Πινδάρου, απόσπασμα 57, Schroeder. Βλ. και Στρωματείς 5, 14, 102,2), έπλασε τέτοιο έμψυχο άγαλμα (Βλ. και Στρωματείς 7,9,52,2-3), εμάς τον άνθρωπο. Ο δικός σας Ολύμπιος όμως Ζευς, που είναι εικόνα της εικόνας, που πολύ διαφέρει από την αλήθεια, είναι κωφό έργο Αττικών χειρών. Διότι εικών μεν του Θεού (Β΄ Κορ. 4,4) είναι ο Λόγος του (και Υιός του νου γνήσιος είναι ο θείος Λόγος, αρχέτυπο φως φωτός), εικών δε του Λόγου είναι ο άνθρωπος ο αληθινός, ο μέσα στον άνθρωπο νους, ο οποίος γι’ αυτό λέγεται ότι εδημιουργήθηκε κατ’ εικόνα Θεού και καθ’ ομοίωσιν (Γεν. 1, 26), παρομοιαζόμενος κατά την φρόνηση της καρδιάς με τον θείο Λόγο κι’ έτσι γινόμενος λογικός. Του δε ορωμένου ανθρώπου του γηΐνου η γήινη εικών, τα ανθρωπόμορφα αγάλματα, παρουσιάζοντα ως πρόσκαιρη αναπαραγωγή που απέχει πολύ από την αλήθεια. (Πηγή: Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας, Κλήμεντος Αλεξανδρέως Άπαντα τα Έργα 1, Προτρεπτικός Προς Έλληνας, Ι 97,1 - 98,4 Πατερικές Εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς», Επόπτης Παναγιώτης Κ. Χρήστου Καθηγητής Πανεπιστημίου - Επιμελητής Εκδόσεως Ελευθέριος Γ. Μερετάκης, Πτυχιούχος Θεολογίας, Εκδοτικός Οίκος Ελευθερίου Μερετάκη «Το Βυζάντιον», σσ. 212-215)
Πώς άλλωστε θα μπορούσε να καταδικαστεί η τέχνη στον Χριστιανισμό, όταν αυτή η Χριστιανική τέχνη στο σημερινό κόσμο έχει αφήσει μεγαλουργήματα άξια και απείρως πολλές φορές καλύτερα των τεχνικών, μεγαλουργημάτων του αρχαίου Ελληνικού παρελθόντος;
Ο Χριστιανός που παρουσιάζει ο Μαρίνης το
πολύ πολύ να έκφερε μια προσωπική του άποψη, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν μοιάζει
με τους πνευματικούς προγόνους του Μαρίνη που φυλάκισαν και οδήγησαν στον
θάνατο
τον Φειδία μέσα στο κρατητήριο, δικάζοντας τον με μια δίκη περί Ασέβειας στην αρχαία
Κλασσική Αθήνα,
που τόσο θαυμάζει ο Μαρίνης: «Τον
Φειδία όμως επίεζε από φθόνο η δόξα των έργων του, κυρίως διότι αυτός
απεικονίζοντας επάνω στην ασπίδα [της Αθηνάς] τη μάχη προς τις Αμαζόνες, ετύπωσε
τη δική του μορφή, σαν γέροντα φαλακρό που σηκώνει πέτρα με τα δυο του χέρια,
και πρόσθεσε ωραιότατη εικόνα του Περικλή μαχομένου εναντίον Αμαζόνας (...) ο
Φειδίας λοιπόν εγκλείστηκε στις φυλακές, όπου αρρώστησε και πέθανε καθώς λέγουν
μερικοί» (Πηγή:
Πλούταρχος, Περικλής, 31).Αυτό δεν είναι κατατρεγμός του καλλιτέχνη επειδή δεν
καλλιτεχνεί σύμφωνα με τα παγανιστικά πρότυπα; Χάρη στους πολυθεϊστές,
λοιπόν, ο Φειδίας πέθανε πριν την ώρα του, καταδικασμένος στη φυλακή.
Αυτό είναι που οι Νεοπαγανιστές λένε «η αρχαία θρησκεία είναι η αιτία
ύπαρξης του αρχαίου πολιτισμού». Σε αυτή την περίπτωση, και δηλαδή στην καταδίκη για ασέβεια προς
τους 12 θεούς, του Φειδία, του ανθρώπου δηλαδή «που είδε τους
θεούς» (σύμφωνα με το περιοδικό Ιχώρ και άλλους νεοπαγανιστές), ο Μαρίνης δεν βλέπει
καμιά επίθεση κατά της τέχνης. Μό
νο τα
λόγια χριστιανών τον ενοχλούν. Όχι οι πράξεις των αρχαίων.
Η Χριστιανική Κωνσταντινούπολη ήταν γεμάτη από αγάλματα θεών και φιλοσόφων. Αντίθετα δεν υπάρχει ούτε ένας νεοπαγανιστικός σύλλογος που να περιέχει στους χώρους του Χριστιανικές αγιογραφίες, τουλάχιστον Ελλήνων προγόνων τους. Τους απεχθάνονται όλους επειδή είναι απλά Χριστιανοί. Πόσο μάλλον να υπάρχει εικόνισμα του Χριστού και της Παναγίας. Και όμως εκεί δεν υπάρχει για τον Μαρίνη «αναθεματισμός της Ζωγραφικής». Η Βυζαντινή αγιογραφία αναγνωρίζεται πλέον διεθνώς (βλ. την έκθεση εν Ν.Υ. «Η Δόξα του Βυζαντίου») ως μία από τις πλέον πρωτότυπες και εξαίσιες μορφές τέχνης στην ιστορία. Οι νεοπαγανιστές συκοφάντες της Χριστιανικής θεολογίας του Δαυλού μουτζουρώνουν του ζωγραφισμένους Ορθόδοξους πίνακες του Θεανθρώπου για να περάσουν τις διδασκαλίες τους εις τους πιστούς τους. Και όμως εκεί δεν υπάρχει για τον Μαρίνη «αναθεματισμός των Καλών Τεχνών.. αναθεματισμός της Ζωγραφικής».
Αριστερά: «Ιησούς: Κήρυκας μίσους, διχασμού και ανθελληνισμού, αποκάλυψη του ρόλου του από τα ίδια τα ευαγγέλια» (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 272 - 273, εξώφυλλο, εδώ)
Ο Μαρίνης διαδίδει ψέματα ασύστολα. Διαδίδει το εξής πραγματικά απίστευτο διπλό ψεύδος «Καλαί Τέχναι - Απαγορεύονται συλλήβδην! Απαγόρευσις εικονικής τέχνης (ρ΄ κανών της ς Οικ. Συνόδου), πλήρης απαγόρευσις γλυπτικής (Ζ΄ Σύνοδος, Προλεγόμενα).» (Πηγή: Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 142, ένθετο «Οι διευκρινίσεις και τα σχόλια του Π. Μαρίνη στις παρατηρήσεις του ΤΜ [στο τεύχος 141], σελ. 12).
α.
Ο Μαρίνης είτε δεν καταλαβαίνει ελληνικά, είτε δεν έχει μελετήσει τους
κανόνες των Ιερών Συνόδων, είτε ψεύδεται εν πλήρη συνείδηση χωρίς καμία ηθική
αναστολή, όπως ακριβώς μαρτύρησε παρέα με τον υιό του «Όταν
ρώτησα πως χαρακτηρίζουν ηθικά τη συμπεριφορά του Απόλλωνα, που φέρεται ότι
ξεπέτσιασε ζωντανό τον Μαρσύα από ζήλια επειδή έπαιξε αυλό καλύτερα από τον
ίδιο, απάντησαν ότι αυτοί [οι Μαρίνης και υιός] δεν
ενδιαφέρονται για την ηθικ
ή,
δεν αναμιγνύουν ηθικά θέματα.» (Πηγή: Εθνική Επιτροπή για τα
Δικαιώματα του Ανθρώπου, Γνωμάτευση-Απόφαση της Ολομέλειας της Εθνικής Επιτροπής
της 25/9/2003 επί του 4ου θέματος της ημερήσιας διάταξης : Αίτηση από την
Επιτροπή του Δωδεκάθεου για παραβίαση των δικαιωμάτων του Ανθρώπου,
εδώ).
Αριστερά: Ερωτική παράσταση σε τοιχογραφία από τις λεγόμενες «Θέρμες της Απόλαυσης», στην Πομπηία (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 26, άρθρο «Πόρνες και Εταίρες στην αυτοκρατορική Ρώμη, πτυχές του έρωτα στην αρχαιότητα», Δημήτριος Γ. Θαλασσινός, φιλόλογος, σελίδα 29)
Στον κανόνα Ρ΄ της Σ΄ Οικουμενικής Συνόδου, δεν απαγορεύεται η εικονική τέχνη, αλλά οι πίνακες με πορνικό περιεχόμενο, «τύπου αρχαίων ηθών» όπως αυτούς που η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως στο χώρο της Πομπηίας τα νεότερα χρόνια: «Οἱ ὀφθαλμοί σου ὀρθὰ βλεπέτωσαν, καὶ πάσῃ φυλακῆ τήρει σὴν καρδίαν, ἡ σοφία διακελεύεται. 'Ρᾳδίως γὰρ τὰ ἑαυτῶν ἐπἰ τήν ψυχὴν αἰ τοῦ σώματος αἰσθήσεις εἰσκρίνουσι. Τὰς οὖν τὴν ὅρασιν καταγοητευούσας γραφὰς, εἴτε ἐν πίναξιν, εἴτε ἄλλως πως ἀνατιθεμένας, καὶ τὸν νοῦν διαφθείρουσας, καὶ κινούσας πρὸς τὰς αἰσχρῶν ἡδονῶν ὑπεκκαύσεις, οὐδαμῶς ἀπὸ τοῦ νῦν οἱῳδήποτε τρόπῳ προστάσσομεν ἐγχαράττεσθαι, εἰ δέ τις τοῦτο πράττειν ἐπιχειρήσοι, ἀφοριζέσθω» (Πηγή: Στ΄ Οικουμενική Σύνοδος, Κανών Ρ΄, Πηδάλιον της Νοητής Νηός της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής των Ορθοδόξων Εκκλησίας, Εκδοτικός Οίκος Αστήρ, Αλ. & Ε. Παπαδημητρίου, Αθήναι, 1976, σελ. 311).
Οι Ορθόδοξοι είχαν περίφημα προβλέψει πως πορνικά απεικάσματα οδηγούν σε γενική πορνεία του μυαλού και το σώματος. Σήμερα πειράματα προβολής ταινιών γενετησίας ομιλίας ζώων σε ζώα θεατές του ιδίου είδους, έχουν αποδείξει αύξηση της γενετήσιας ομιλίας μεταξύ των ζώων θεατών. Στον δε άνθρωπο, στο πλείστον των περιπτώσεων, οι αυξημένες γενετήσιες αυτές ομιλίες δεν οδηγούν σε απογόνους αλλά σε αύξηση της διαστροφής και σε πτώση των ηθών, αφού διαρκής στόχος είναι η αύξηση της ηδονής, ως ο ναρκομανής ζητά την περαιτέρω και διαφορετικού τύπου απόλαυση. Σήμερα στο διαδίκτυο προβάλλεται παντοειδή παράλογη διαστροφή της γενετησίας ομιλίας που χρήζει ιδιαίτερης ιατρικής ψυχολογικής φροντίδας και υποστήριξης, και ασφαλώς σε αυτό δεν ευθύνονται οι Ορθόδοξες Σύνοδοι, μήτε οι αποφάσεις των, αλλά τα «πολυθεϊστικά», ως αποκαλεί ο Μαρίνης, «ήθη» της κτηνοβασίας, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα το κόμμα των Ολλανδών παιδεραστών και κτηνοβατών. Ας προσέξει επίσης ο αναγνώστης ότι η απαγόρευση «εκτελείται» με αφορισμό, δηλαδή με αποβολή από το Εκκλησιαστικό σώμα. Ουσιαστικά δεν πρόκειται περί νομικής ποινής, αλλά περί πνευματικής. Ας θυμηθεί εδώ ξανά ο αναγνώστης την περίπτωση του Φειδία. Η του Μαρίνης φράση «Απαγόρευσις εικονικής τέχνης», κάνει για τους αιρετικούς εικονομάχους - ειδωλολάτρας.
β. Τα δε προλεγόμενα της Ζ΄ Συνόδου, που ο Μαρίνης αντιλαμβάνεται ως «πλήρης απαγόρευσις γλυπτικής», αφορούν το ζήτημα της εικονομαχίας και προτρέπουν εις την χρήση της ζωγραφικής για την κατασκευή ιερών εικονισμάτων κατά των απόψεων των εικονομάχων. Πουθενά, επαναλαμβάνεται, πουθενά σε αυτά τα προλεγόμενα, δεν απαγορεύονται τα γλυπτά: «Ἡ Ἁγία καὶ Οἰκουμενικὴ Ζ΄ Σύνοδος συνεκροτήθη ἐν Νικαίᾳ τῆς Βιθυνίας τὸ Β΄. ἐπὶ Κωνσταντίνου καὶ Εἰρήνης τῆς μητρὸς αὐτοῦ, ἐν ἔτει ἀπὸ Χριστοῦ 783. Πατέρες δὲ ἦσαν ἐν αὐτῇ, ὀρθόδοξοι μὲν τριακόσιοι πεντήκοντα, προσετέθησαν δὲ καὶ ἄλλοι δέκα καὶ ἑπτὰ, εἰκονομάχοι μὲν ὄντες τὸ πρότερον, ὕστερον δὲ μετανοήσαντες καὶ προσδεχθέντες ὑπ’ αὐτῆς. Ὥστε ὅλοι ἦσαν τριακόσιοι ἑξῆντα ἑπτά. Ὑπερέχοντες δὲ καὶ λογάδες ἐξ αὐτῶν ἦσαν Ταράσιος ὁ Κωνσταντινουπόλεως, Πέτρος Ἀρχιπρεσβύτερος Ῥώμης, καὶ Πέτρος ἄλλος Πρεσβύτερος καὶ αὐτὸς καὶ Ἡγούμενος τῆς ἐν Ῥώμῃ μονῆς τοῦ ἁγίου Σάββα, ἐπέχοντες τὸν τόπον τοῦ Πάπα Ἀνδριανοῦ, Θωμᾶς, ὁ Σύγγελος καὶ Ἱερομόναχος, καὶ Ἰωάννης ὁ Ἱερομόναχος, τὸν τόπον ἀναπληρούντες τῶν Ἀποστολικῶν θρόνων, ἤτοι ἀντὶ Ἀπολιναρίου Ἀλεξανδρείας, Θεοδωρήτου Ἀντιοχείας, καὶ Ἠλία Ἱεροσολύμων. Εἶχον δὲ πολλὴν ἰσχὺν ἐν τῇ Συνόδῷ ταύτῃ καὶ οἱ Μοναχοὶ, καθ’ ὅτι ἦσαν παρόντες ἐν αὐτῇ ρλς΄ Ἀρχιμανδρῖται Μοναστηρίων. Συνήχθη δὲ ἡ Σύνοδος αὕτη κατὰ τῶν δυσσεβῶν καὶ χριστιανοκατηγόρων εἰκονομάχων, τοὺς ὁποίους ἀναθεματίσασα, καὶ μάλιστα Ἀναστάσιον, Κωνσταντῖνον καὶ Νικήταν, τοὺς ἐπὶ τῶν ἐικονομάχων χρηματίσαντας Κωνσταντινουπόλεως ψευδοπατριάρχας, ὡς τὰς ἁγίας εἰκόνας, οὐ μόνον μὴ ἀσπαζομένους καὶ προσκυνοῦντας, ἀλλὰ καὶ εἴδωλα ταύτας ὀνομάζοντας καὶ κατακαίοντας, καὶ καταπατοῦντας, καὶ εἰς τὰς ὁδοὺς περισύροντας, καὶ μὲ κάθε τρόπον περιϋβρίζοντας. Ἁνασκεάσασα δὲ (πράξ. ς΄) καὶ τὸν ψευδώνυμον ὅρον τῆς ἐπὶ Κωνσταντίνου τοῦ Κοπρωνύμου Βλαχέρνᾳ συστάσης ψευδοσυνόδου, Ἐπιφανίου καὶ Ἰωάννου τῶν Διακόνων ἀναγινωσκόντων· καὶ τὸν ἅγιον Γερμανὸν, καὶ Ἰωάννην τὸν Δαμασκηνὸν, καὶ Γεώεργιον Κύπριον ἀνακυρύξασα ὡς ὀρθοδόξους καὶ Ἀγίους, ὅρον ἐξέδωκεν ἐν τῇ ζ΄ πράξει αὑτῆς, οὕτως ἐπὶ λέξεως ἔχοντα. Ὁρίζομεν σὺν ἀκριβείᾳ πάσῃ καὶ ἐμμελείᾳ, παραπλησίως τῷ τύπῳ τοῦ τιμίου καὶ ζωοποιοῦ Σταυροῦ, ἀνατίθεσθαι τὰς σεπτάς καὶ ἁγίας εἰκόνας τὰς ἐκ χρωμάτων, ἢ ψηφίδος, καὶ ἑτέρας ὕλης ἐπιτηδείως ἐχούσης, ἐν ταῖς ἁγίαις τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίαις, ἐπὶ ἱεροῖς σκεύεσι καὶ ἐσθῆσι, τοίχοις τα καὶ σανίσιν, οἴκοις τε καὶ ὁδοῖς, τῆς τε τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰκόνος, καὶ τῆς ἀχράντου Δεσποίνης ἡμῶν, τῆς ἁγίας Θεοτόκου, τιμίων τε Ἀγγέλλων καὶ πάντων Ἁγίων. Ὅσῳ γὰρ συνεχῶς δι’ εἰκονικῆς ἀνατυπώσεως ὁρῶνται, τοσοῦτον καὶ οἱ ταύτας θεώμενοι διανίστανται πρὸς τὴν τῶν πρωτοτύπων μνήμην τε καὶ ἐπιπόθησιν. Καὶ ταύταις ἀσπασμόν, καὶ τιμητικὴν προσκύνησιν ἀπονέμειν, οὐμὴν τὴν κατὰ πίστιν ἡμῶν ἀληθινήν λατρείαν, ἣ πρέπει μόνῃ τῇ Θείᾳ φύσει (ὁρίζεται δὲ ἡ λατρεία ἀπὸ τόν Μέγαν Βασίλειον, ὅτι εἶναι ἡ συντεταμένη, καὶ διηνεκὴς, καὶ ἀμετεώριστος περὶ τὸ λατρευόμενον θεραπεία· ὅρ. κατ’ ἐπιτομ. σλ΄) ἀλλ’ ὅν τρόπον τῷ τύπῳ τοῦ τιμίου καὶ ζωοποιοῦ Σταυροῦ, καὶ τοῖς ἁγίοις Εὐαγγελίοις, καὶ τοῖς λοιποὶς Ἱεροῖς ἀναθήμασι, καὶ θυμιαμάτων, καὶ φώτων προσαγωγὴν, πρὸς τὴν τούτων τιμήν ποιεῖσθαι, καθὼς καὶ τοῖς ἀρχαίοις εὐσεβῶς εἴθισται. Ἡ γὰρ τῆς εἰκόνος τιμὴ ἐπὶ τό πρωτότυπον διαβαίνει, καὶ ὁ προσκυνῶν τὴν εἰκόνα, προσκυνεῖ ἐν αὐτῆ τοῦ ἐγγραφομένου τὴν ὑπόστασιν. Οὕτων γὰρ κρατύνεται ἡ τῶν ἁγίων Πατέρων ἡμῶν διδασκαλία, ἤτουν παράδοσις τῆς καθολικῆς Ἐκκλησίας, τῆς ἀπὸ περάτων εἰς πέρατα δεξαμένης τὸ Εὐαγγέλιον. Κοντὰ δὲ εἰς αὐτὰ πάντα, καὶ τοὺς παρόντας κβ΄ Κανόνας ἡ Σύνοδος αὔτη ἐξέδωκεν ἐν τῇ ή. πράξει αὐτῆς, ἀναγκαίους ὄντας εἰς τὴν τῆς Ἐκκλησίας εὐταξίαν καὶ κατάστασιν, οἵτινες ἐβεβαίωθησαν, ὁμοῦ καὶ ὅλη ἡ ἁγία καὶ Οἰκουμενικὴ ζ΄ Σύνοδος αὕτη, ἀπὸ τὴν μετὰ ταύτην συγκροτηθεῖσαν, ἐν τῇ ἁγίᾳ Σοφίᾶ Σύνοδον, καὶ ἀπὸ ὅλους τοὺς ἑρμηνευτὰς τῶν Κανόνων. Τὰ δὲ πρακτικᾶ τῆς παρούσης Συνόδου εἰς ὀκτὼ πράξεις περιεχόμενα, εὑρίσκονται εἰς τὸν β΄ τόμ. τῶν Συνοδιῶν σελ. 719. μετὰ τὰ πρακτικὰ δὲ εὑρίσκονται καὶ διάφοροι ἐπιστολαί συντείνουσαι πρός τὴν παροῦσαν Σύνοδον.» (Πηγή: Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος, Προλεγόμενα, Πηδάλιον της Νοητής Νηός της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής των Ορθοδόξων Εκκλησίας, Εκδοτικός Οίκος Αστήρ, Αλ. & Ε. Παπαδημητρίου, Αθήναι, 1976, σσ. 314 - 321).
Τα γλυπτά δεν απαγορεύονται λοιπόν, αλλά ορίζεται ως μέσο της απεικόνισης των ιερών προσώπων και του Θεανθρώπου Χριστού η ζωγραφική, διότι σύμφωνα με μερικούς η γλυπτική επιτρέπει την «ψηλάφηση», πράγμα που καλό είναι να αποφεύγεται για ιερά πρόσωπα. Εκτός ιερών προσώπων δεν υπάρχει κανένα κώλυμα απεικόνισης διαφορετικών προσώπων με την γλυπτική μέσα στον Χριστιανισμό.
Πρέπει να ειπωθεί, ότι ακριβώς τα προλεγόμενα της Οικουμενικής απόφασης περί κατασκευής ζωγραφιστών ιερών εικόνων «ἀνατίθεσθαι τὰς σεπτὰς καὶ ἁγίαις εἰκόνας τὰς ἐκ χρωμάτων, ἢ ψηφίδος, καὶ ἑτέρας ὕλης ἐπιτηδείως ἐχούσης», ο Μαρίνης θα έπρεπε να είχε την σύνεση διόλου και αυστηρώς να μην τα αναφέρει, διότι επακριβώς έρχεται σε φανερή αντίθεση με όσα αυτός κατηγορούσε τους Χριστιανούς περί «Απαγόρευσις εικονικής τέχνης (ρ΄ κανών της ς Οικ. Συνόδου)». Ότι και να πει κανείς για τον δείκτη νοημοσύνης του Μαρίνη είναι πραγματικά μάταιο. Αντιφάσεις κατηγορημάτων μέσα στην ίδια ακριβώς ολιγολεκτική ολόδική του πρόταση.
Το προβαλλόμενο σκοταδιστικό σύνθημα του Μαρίνη «πλήρης απαγόρευσις γλυπτικής» είναι λοιπόν αναληθές και ψευδές, όπως άλλωστε το «Καλαί Τέχναι - Απαγορεύονται συλλήβδην!». Ο ίδιος ο Μαρίνης έχει προτιμήσεις στην απεικόνιση των δικών του ιερών προσώπων: «Ακόμη οφείλουμε να γνωρίζουμε για την θεία λατρεία ότι: α. η λατρεία είναι εικονική και υλική, δηλαδή τελείται πάντοτε προ της απεικονίσεως ενός έστω Θεού (διότι πρωτίστως αποδίδεται τιμή στους θείους νόμους της μορφής και της εξελίξεως), η οποία απεικόνιση οφείλει να είναι τρισδιάστατος πλήρης ύλης, δηλαδή γλυπτό ή ανάγλυφο (διότι πρωτίστως τιμάται η ύλη του Κόσμου ως το μόνο υπάρχον), και όχι εζωγραφισμένη επιφάνεια.» (Πηγή: Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 95, άρθρο «Τι πιστεύει η Ελληνική μας θρησκεία», Παναγιώτης Μαρίνης, μέλος της επιτροπής για την αναγνώρισης της Ελληνικής Θρησκείας και πρόεδρος της Ελληνικής εταιρίας αρχαιοφίλων, σελίδα 29). Αποτελούν τα λεγόμενα του Μαρίνη, σύμφωνα πάντοτε με την δική του νοοτροπία, υποτίμηση, περιθωριοποίηση, απιεροποίηση και απαγόρευση της ζωγραφικής, εφόσον ως ιερή τέχνη θεωρείται μόνο εκείνη που κατασκευάζει αγάλματα, ανάγλυφα και ποτέ επίπεδες ζωγραφιές και μάλιστα ενάντια σε μια άλλη «σοφή» διδασκαλία του: «Ας μην ξεχνούμε ότι για την Θρησκεία μας είναι θεσμοί ιεροί η λογοτεχνία, το θέατρον, η μουσική, η ζωγραφική, η γλυπτική, η πνευματική αναζήτησης και συζήτησης και όλα αυτά πάντοτε στα πλαίσια της κλασσικής αισθήσεως του Ωραίου και του Μέτρου!» (Πηγή: Περιοδικό «Τρίτο Μάτι», τεύχος 95, άρθρο «Τι πιστεύει η Ελληνική μας Θρησκεία», Παναγιώτης Μαρίνης, σελίδα σελ. 105); Και ας τύχει της προσοχής η μη εμφάνιση απαγόρευσης προς την γλυπτική στα προλεγόμενα της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδους, αλλά μόνο προτροπή εις την ζωγραφική, εν αντιθέση με την απαγορευτική στάση του Μαρίνη προς τους πιστούς της αιρέσεώς του: «όχι εζωγραφισμένη επιφάνεια.». Ο Μαρίνης έχει και το απίστευτο ανόητο θράσος σε νέο άρθρο του να κατηγορεί να τον Β. Μπακούρο «Το βάρος της αποδείξεως πίπτει εις τον εκτοξεύοντα την συκοφαντία. Δεν θα αποδεικνύομε εμείς διαρκώς ότι "δεν είμεθα ελέφαντες". Όταν εκπέμπετε τερατώδεις κατηγορίας να προσφέρετε και τεκμηρίωσιν κύριε Μπακούρο» (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 147, ένθετο «Απάντησις εις το κείμενον του κ. Μπακούρου "Ο Χαρακτήρας της Αναβίωσης της Αρχαίας Θρησκείας [ΤΜ 145, Οκτώμβριος 2006]"», σελ. 6), όταν ο ίδιος για τις τερατώδεις κατηγορίες που εκτοξεύει, όχι μόνο δεν έχει ουδεμία τεκμηρίωση αλλά φαίνεται και να βρίσκεται στην θέση του ίδιου του κατηγορουμένου των δικών του συκοφαντιών.
Η πίστη ποτέ δεν αρνήθηκε την αισθητική. Όσοι κρίνουν την τέχνη με προκαταλήψεις, αυτοί μόνο μπορούν να πουν ότι πίστη και αισθητική δεν συμβιβάζονται. Άμα δεν συμβιβάζονταν, τότε ο Παρθενώνας που είναι έργο θρησκευτικό απλούστατα δεν θα υπήρχε ποτέ. Η χριστιανική τέχνη, η ορθόδοξη ειδικοτερα, έχει τη δική της αισθητική˙ διότι δεν υπάρχει απλούστατα τέχνη δίχως γούστο. Η Αγία Σοφία δηλαδή δεν είναι τέχνη; Οι αγιογραφίες, τα ψηφιδωτά, η αρχιτεκτονική, δεν είναι τέχνη; Επειδή είναι θρησκευτική τέχνη, παύει να είναι τέχνη; Τότε κι ο Παρθενώνας δεν είναι έργο τέχνης, είναι απλώς ένα κτίριο λατρευτικό. Πουθενά στην ορθόδοξη τέχνη δεν υπάρχει η «λατρεία του ανύπαρκτου». Ο Χριστός, η Παναγία, οι άγιοι, που εικονίζονται στις εκκλησίες, όλα αυτά δεν είναι προσπάθεια αναπαράστασης του «άσαρκου». Με σάρκα και οστά ενσαρκώθηκε ο Χριστός, υπήρξε η Παναγία, οι άγιοι. Πού υπάρχει το «ανύπαρκτο» και η αναπαράστασή του, στην ορθόδοξη τέχνη; Όλα σχετίζονται με τον ενσαρκωμένο Θεό, με την παρουσία του Θεού στον κόσμο αυτόν. Είναι αυτό «τέχνη δούλων», κι όχι οι ναοί των άλλων θρησκειών; Άμα η τέχνη του χριστιανισμού μισούσε τον κόσμο, θα ήταν ανεικονική, εικονομαχική, όπως η αραβική. Δεν θα είχε τον άνθρωπο και τον ενσαρκωμένο θεό στο επίκεντρο.
«Οι Βυζαντινοί, με τις επανειλημμένες επιστροφές τους στα αρχαία πρότυπα και χάρη στη βαθιά αίσθηση της αρμονίας των μορφών, έχουν επιδέξια απαλύνει την αυστηρή σφριγηλότητα των παλαιοχριστιανικών έργων. Χωρίς ποτέ να ξεχνούν την καταγωγή της τέχνης τους, τής έδωσαν μια χάρη εμπνευσμένη από το αρχαίο παράδειγμα. Στο απόγειο αυτής της τέχνης, μια ισορροπία δημιουργείται ανάμεσα στην κλασσική «φόρμα» και το θρησκευτικό περιεχόμενο, ανάμεσα στην αρχαία ομορφιά και τη χριστιανική πνευματικότητα» (Πηγή: Henri Stern, L’ art Byzantine, Παρίσι 1966, σ. 1, στο Βυζάντιο και Εκκλησία, του Ι.Μ. Χατζηφώτη, σ. 36).
«Ένας διάσημος τεχνογνώστης (G. Matthew, «Το μαθηματικό υπόβαθρο», Artes 6, 1977, 53-54) γράφει ότι η αίσθηση που είχαν οι Βυζαντινοί για τα χρώματα ήταν πολύ πιο ζωντανή και ίσως πολύ πιο εκλεπτυσμένη από τη δική μας σήμερα. Αυτό μπορεί να εξηγήσει και τον ρόλο που έπαιξε η μελέτη της οπτικής: μάθαιναν να αντανακλούν και να διαθλούν το φως με τρόπο που οι αλλαγές στην κλίμακα των χρωμάτων γίνονται πιο εκφραστικές» (Πηγή: Sture Linnér, Ιστορία του Βυζαντινού Πολιτισμού, εκδ. Γκοβοστή, σ. 69).
«Αναστάσιος Γ. Μαράς
ΟΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΠΟΛΟΓΗΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΥΣΕΒΙΟΥ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ
Εκδοτικός Οίκος Αντ. Σταμούλη Θεσσαλονίκη 2006, σσ. 200
Το νέο βιβλίο του συγγραφέα πραγματεύεται ένα θέμα όχι τόσο συνηθισμένο στους θεολογικούς και γενικότερα εκκλησιαστικούς κύκλους. Ξεφεύγοντας από τα τετριμμένα θέματα, ο συγγραφέας ασχολείται με τη θεώρηση τέχνης στους Απολογητές Πατέρες της Εκκλησίας καθώς και στον εκκλησιαστικό συγγραφέα Ευσέβιο Καισαρείας. Οι Πατέρες της Εκκλησίας αποτελούν μια σημαντική πηγή για την τέχνη, ειδικότερα τη χριστιανική, παρότι λόγω παρεξήγησης έχει επικρατήσει η εντύπωση ότι είχαν στραφεί εναντίον της. Τόσο οι Απολογητές των πρώτων αιώνων του Χριστιανισμού, όσο και ο εικονοκλάστης Ευσέβιος Καισαρείας δεν στρέφονται με τα έργα τους εναντίον της τέχνης αυτής καθεαυτής, αλλά εναντίον της ειδωλολατρίας την οποία εκείνη υπηρετούσε, κυρίως μέσω της γλυπτικής και της αγαλματοποιίας. Ο διαχωρισμός είναι σαφής και όποιος εντρυφήσει στις σελίδες των βιβλίων τους θα παρατηρήσει εύκολα πως η κριτική των Απολογητών στρέφεται προς τους Εθνικούς καλλιτέχνες και όχι τους Χριστιανούς συναδέλφους τους, οι οποίοι είχαν θέσει την τέχνη και το ταλέντο τους στην υπηρεσία του Χριστιανισμού. Η πραγματική τέχνη, όπως την εννοεί η Εκκλησία, παρουσιάζεται για τους Απολογητές και τον Ευσέβιο Καισαρείας μέσω της εργασίας του Θεού στη Δημιουργία και από τη θέση του ανθρώπου ως καλλιτέχνη ο οποίος μιμείται τον Θεό. Οι απόψεις των Απολογητών για την τέχνη δίνουν έμφαση στον ρόλο του καλλιτέχνη και είναι έντονα ανθρωποκεντρικές. Ο Ευσέβιος Καισαρείας ερμήνευσε την τέχνη με θετικό τρόπο και υποστήριξε τη φιλότεχνη πολιτική του Κωνσταντίνου του Μεγάλου, του οποίου υπήρξε και βιογράφος. Ο ίδιος θεολογώντας δέχεται ότι η τέχνη δεν συμμετέχει στην αλήθεια, αλλά ότι αποτελεί είδωλο της πραγματικότητας. Στο έργο του «Επιστολή στη βασίλισσα Κωνστάντια» (εάν φυσικά πρόκειται για δικό του έργο και όχι για ψευδεπίγραφο), προσπαθεί να αποτρέψει την ειδωλολατρική χρήση της εικόνας του Χριστού από τη βασίλισσα και δεν αναπτύσσει μια εικονοκλαστική θεολογία.
Με το παρόν βιβλίο του ο συγγραφέας διαφωτίζει άλλη μια ενδιαφέρουσα και ανεξερεύνητη πτυχή της εκκλησιαστικής ιστορίας, ενώ η πλούσια βιβλιογραφία την οποία παραθέτει βοηθά κάθε ενδιαφερόμενο αναγνώστη να εμβαθύνει ακόμη περισσότερο στην ουσία του θέματος.
Κωνσταντίνος Τσοπάνης» (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 60, Βιβλιοπαρουσίαση, σελ. 126)
γ. Βλέπε τις θρησκευτικές καταστροφές ειδωλίων από παγανιστές στην Κέρο των Κυκλάδων στην σελίδα «Τέλος Εθνισμού».
|
Κατά Ιωάννην, Κεφ. Ιε΄ «11 Ταῦτα λελάληκα ὑμῖν ἵνα ἡ χαρὰ ἡ ἐμὴ ἐν ὑμῖν μείνῃ καὶ ἡ χαρὰ ὑμῶν πληρωθῇ.», Ιησούς Χριστός
Υπάρχουν πολλών ειδών «χαρές». Υπάρχουν και «χαιρέκακοι», σύμφωνα με την ελληνική γλώσσα. Έχει σημασία για το τι χαίρεται και τι δεν χαίρεται κανείς. Η χαρά αυτή καθαυτή δεν είναι «αρετή». Για τους Χριστιανούς η 2η έλευση του Ιησού θα είναι μεγάλη χαρά. Για τους πολέμιους θα είναι θλίψη, βάση της δικής τους ελεύθερης βούλησης.
Ψαλμοί Ρμθ΄ «3 αἰνεσάτωσαν τὸ ὄνομα αὐτοῦ ἐν χορῷ, ἐν τυμπάνῳ καὶ ψαλτηρίῳ ψαλάτωσαν αὐτῷ, » Ψαλμοί Λβ΄ «2 ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ ἐν κιθάρᾳ, ἐν ψαλτηρίῳ δεκαχόρδῳ ψάλατε αὐτῷ. 3 ᾄσατε αὐτῷ ᾆσμα καινόν, καλῶς ψάλατε αὐτῷ ἐν ἀλαλαγμῷ» με δέκα χορδές δηλώνεται εδώ το ψαλτήριο και για τον Κλήμη τον Αλεξανδρέα αυτό σημαίνει ίσως τον Λόγο του Ιησού που εκφράζεται με το στοιχείο της δεκάδος «Καὶ μή τι τὸ δεκάχορδον ψαλτήριον τὸν Λόγον τὸν Ἰησοῦν μηνύει, τῷ στοιχείῳ τῆς δεκάδος φανερούμενον» (Πηγή: Κλήμης Αλεξανδρείας, Ο παιδαγωγός, Λόγος Β΄, 43,3)
|
Σύμφωνα με τον Μαρίνη, σε μια ακόμη διαστροφή του νοήματος της Ελληνικής γλώσσας, αν κανείς δηλώσει «κέκμηκεν Ὀρφεὺς καὶ παρῆκε τὴν λύραν», σημαίνει πως απαγορεύεται η μουσική στον Χριστιανισμό! Αν αυτό το κατηγόρημα δεν είναι μια γελοιότητα, τότε τα σύνορα μεταξύ αστείου και σοβαρού δεν μπορούν να υφίστανται. Διότι ακόμη και η Χριστιανική Θεία Λειτουργία είναι μουσική. Έτσι, λοιπόν, εκείνο που λέγεται ξεκάθαρα σε αυτή την φράση είναι πως ο Ορφέας έφυγε και παράτησε την (θεολογική του) λύρα με την οποία σαγήνευε ζώα και ανθρώπους. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.
Στην ιστοσελίδα της Εκκλησία των Ελλήνων το Θρήσκευμα όπου αναγράφεται «Όσες οικογένειες δεν έχουν Ελληνικά πρότυπα και αρχές, διαλύονται. Όσοι νέοι Έλληνες δεν μυούνται στα Ελληνικά τελετουργικά διελεύσεως, μιμούνται τους κάφρους της χιπ-χοπ.» (Πηγή: http://www.hellenicreligion.gr/doc/anakoinosi21.htm) αντιλαμβάνεται ο Μαρίνης ή κανείς άλλος νεοπαγανιστής την απαγόρευση της «μουσικής» ή όχι; Διότι όταν μια συγκεκριμένη μουσική είναι δημιουργία από «κάφρους», τότε δεν μπορεί παρά και το είδος αυτής της μουσικής να μην είναι αρεστό και να εξοβελίζεται χάριν μύησης στα «Ελληνικά τελετουργικά διελεύσεως» . Αν λοιπόν αντιλαμβάνονται κάτι τέτοιο, ας κατηγορήσουν και τον παγανισμό για «απαγόρευση μουσικής». Αν όχι, ας πάψουν να κατηγορούν τον Χριστιανισμό με ευφάνταστες κατηγορίες.
Το παραπάνω μυθολόγημα του νεοπαγανισμού, δηλαδή «Χριστιανισμός vs Μουσική», δεν μπορεί παρά να συνοδεύεται από το αμέσως επόμενο και από τη λογική συναγόμενο, πως απαγορεύεται τάχα στον Χριστιανισμό και ο χορός. Μια «απαγόρευση» που παραδόξως δεν βλέπει τον Εκκλησιαστικό ύμνο «Ησαΐα Χόρευε» ή το Ψαλμοί Ρμθ΄ «3 αἰνεσάτωσαν τὸ ὄνομα αὐτοῦ ἐν χορῷ, ἐν τυμπάνῳ καὶ ψαλτηρίῳ ψαλάτωσαν αὐτῷ». Ο Μαρίνης βέβαια, αυτά τα εδάφια θα έπρεπε να τα είχε με ευκολία παρατηρήσει εις τον Λόγο Β΄ του «Παιδαγωγού» του Κλήμη του Αλεξανδρέα που τόσες φορές τον παραθέτει στα άρθρα του και μόνος του να πάρει την απάντησή του. Φροντίζει όμως να κάνει τον ανήξερο. Αν όλο αυτό το επιχείρημα δεν είναι τα λαϊκά παραμύθια της Καλιμάς, τότε πρέπει να είναι του «Αισώπου», και διδάσκουν αλληγορικά ότι οι παγανιστές λένε ψέματα και στις δύο περιπτώσεις.
Ένα ακόμη νεοπαγανιστικό παραμύθι θέλει την απαγόρευση του θεάτρου στον Χριστιανισμό για το οποίο έχει γίνει εκτενής ανάλυση σε ειδική σελίδα. Οι νεοπαγανιστές δεν ξεκαθαρίζουν καθόλου από που αντλούν αυτό το επιχείρημά τους. Ίσως, και σύμφωνα με τον Δαυλό, από τον κανόνα Ιζ΄ της Συνόδου της Καρθαγένης : «Ὥστε τὰ τέκνα τῶν Ἱερέων θεώρια κοσμικὰ μὴ ἐκτελεῖν, μηδὲ θεωρεῖν. Τοῦτο δὲ καὶ πᾶσι τοῖς Χριστιανοῖς ἀεὶ κεκήρυκται, ὥστε, ὅπου βλασφημίαι εἰσί, μὴ προσιέναι» . Σύμφωνα με την ερμηνεία υπό Αγαπίου ιερομόναχου και Νικοδήμου μοναχού που επικαλείται ο Δαυλός: «Προστάζει ο παρών Κανών, ότι οι υιοί των ιερέων να μην κάμνουσι τας θεωρίας και παίγνια, που γίνονται εις τα θέατρα με τα τρεξίματα των αλόγων και με τας μάχας των θηρίων και ζώων, έχοντες δηλαδή αυτοί την των αλόγων και των τοιούτων ζώων επιστασίαν, αλλά ούτε όλως να στέκωνται να τα θεωρούν, όταν οι άλλοι τα κάμνουν όχι μόνον δε οι Ιερωμένων υιοί αλλά και όλοι κοινώς οι Χριστιανοί παντοτεινά διδάσκονται να μη πλησιάζουν στα θέατρα, όπου πολλά άσεμνα πράγματα γίνονται, δια μέσου των οποίων βλασφημείται και υβρίζεται η πίστης των Χριστιανών από τους απίστους και ασεβείς». Και βεβαίως αυτός ο κανόνας δεν κάνει λόγο για το θέατρο γενικά, αλλά για το θέατρο εκείνης της εποχής, και όποιας άλλης, εις τον οποίο συμβαίνουν θηριομαχίες, άσεμνα πράγματα και ύβρεις κατά της Χριστιανικής πίστης (βλ. π.χ. σήμερα μερικές παραστάσεις, όπως του Πανούση στην Ελλάδα, όπου η Παναγία παρουσιάζεται ως «κότα» κ.α. Όλες τραγικές πλάνες και αυταπάτες του μυαλού των σκηνοθετών)
Ο Μαρίνης, ας διαφημίσει λίγο περισσότερο
τον Πλάτωνα, «δεν βλάπτει» και να μην αρκείται εις το «Η
Ελληνική Γραμμή, ακολουθούσα τους Νεοπλατωνικούς, ανακεφαλαιώνει τον κορμόν της ελληνικής φιλοσοφικής παραδόσεως -Ορφεύς,
Πυθαγόρας, Πλάτων διασφαλίζουσα την άρρηκτον
συνέχειαν της θεολογίας μας.». (Πηγή: Παναγιώτης
Μαρίνης, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 141, ένθετο «Η Ελληνική Θρησκεία του
Δωδεκαθέου»). Ο μη χριστιανός και παγανιστής
Πλάτων προτείνει στην Πολιτεία, 398e και 399 την απλούστερη -και πλέον
πρωτόγονη- μουσική, με απαγόρευση της αρχαιοελληνικής ποικιλίας ήχων, όλων
πλην μίας, αλλά και οργάνων, όλων πλην δύο, η οποία συνεχίστηκε και
στη Ρωμανία. Αλλά αυτός είναι φιλέλληνας, ενώ οι Πατέρες της Εκκλησίας
ανθέλληνες αν τολμήσουν να πουν τα ίδια.
Αριστερά: Ο Άγιος Πορφύριος ήταν ηθοποιός (μίμος) και μαρτύρησε γύρω στο 362 μ.Χ. από τον τον Ιουλιανό τον Αποστάτη. Για τα γενέθλια του αυτοκράτορα, έπαιξε σε ένα έργο που χλεύαζε το Χριστιανισμό. Μετά το βάπτισμα πάνω στη σκηνή, φωτίστηκε αληθινά απ’ το Θεό και ομολόγησε την ορθόδοξη πίστη. Μετά από βασανισμό, αποκεφαλίστηκε στην Έφεσο. Εορτάζει στις 15 Σεπτεμβρίου. Ο Ελληνικός σύλλογος ηθοποιών τον έχει ανακηρύξει προστάτη του θεάτρου (και συνεπώς του κινηματογράφου). (Πηγή Φώτο: Τηλεοπτικός Σταθμός Βουλή, Σάββατο 28 Μαΐου 2005)
Ο Μαρίνης το μόνο που αποδεικνύει είναι η άγνοιά του για τη σημασία των λέξεων «απαγόρευση» και «αναθεματισμός». Το Θέατρο καταδικάζει ο Ιουλιανός, τον οποίο εξυμνούν οι Παγανιστές «Απαγορεύω στον εαυτό μου να πηγαίνει στα θέατρα (..) κι αν μπω στο θέατρο μοιάζω σαν να πληρώνω τις αμαρτίες μου» (Πηγή: Ιουλιανός, Μισοπώγων, 4, 339b), και «το θέατρο φαινόταν εντελώς γελοίο στους ανθρώπους εκείνης της χώρας [της βάρβαρης Σκυθίας] όπως φαίνεται και σ’ εμένα» (Πηγή: Ιουλιανός, Μισοπώγων, 31 , 359d). Υποστηρικτής των βαρβαρικών απόψεων ο «Μέγας» Ιουλιανός. Μα δεν αρκείται σε αυτές τις δηλώσεις μόνο. Εκείνος που ο Μαρίνης θεωρεί περήφανα ως πρόγονό του δηλώνοντας «Είμεθα απόγονοι τής πρώτης μεγάλης ζυμώσεως την οποίαν υπέστη η θρησκεία μας ... και ενοποιήθη εις παμμέγιστον θρησκευτικόν/φιλοσοφικόν σύστημα ονομασθέν Ελληνισμός, δια της εργασίας κορυφαίων θεολόγων, διανοουμένων και Θεανθρώπων! Ας αναφέρωμε ενδεικτικώς μεταξύ αυτών ...τον Αυτοκράτορα Μέγαν Ιουλιανόν!» (Πηγή: Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 141, ένθετο «Η Ελληνική Θρησκεία του Δωδεκαθέου») έλεγε σε επιστολή του προς στον παγανιστή αρχιερέα Θεόδωρο «ο ιερέας [των ειδώλων] δεν πρέπει να διαβάζει ούτε Αρχίλοχο ούτε Ιππώνακτα ούτε κανέναν απ’ αυτούς που γράφουν τέτοια πράγματα. Ας αποφεύγει επίσης από την παλιά κωμωδία όσα είναι τέτοιου είδους, και καλύτερα, είναι να τα αποφεύγει όλα» (Πηγή: Ιουλιανός, Επιστολή 89β Προς αρχιερέα Θεόδωρο, 300d). Αυτή η επιστολή, εκτός άλλων, αποτελεί το πρώτο στην Ιστορία Index απαγορευμένων βιβλίων προς πιστούς, τους παγανιστές βεβαίως, 900 χρόνια πριν από τους Καθολικούς. Είναι φυσιολογικό πράγμα, αφού ο Ιουλιανός χαιρόταν με την εξαφάνιση του έργου του Επίκουρου και του Πύρρωνα -και ποιος ξέρει ποιων άλλων- από τους ειδωλολάτρες ιεροεξεταστές. Και ο Μαρίνης προσπαθεί και παλεύει να πείσει το ελληνικό κοινό ότι δεν υπάρχουν αντιφάσεις στην αρχαία θρησκεία και με απύθμενο θράσος προτρέπει τον Μακαριώτατο να «ακούση τους λόγους του Μεγάλου Ιουλιανού» (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 109, ένθετο «Θα αναγνωρισθεί επίσημα η Αρχαία Ελληνική Θρησκεία;»). Ο Μαρίνης φροντίζει να «ακούση τους λόγους του Μεγάλου Ιουλιανού» για το θέατρο και να πράξει ομοίως ή όχι και γιατί, και ποιους νομίζει ότι κοροϊδεύει με τις ρητορικές του σαπουνόφουσκες και εθνικιστικές, άνευ σημασίας, συμβουλές;
Ξανά πρέπει να ειπωθεί πως αναφέροντας το Ιπποκρατικό Έργο «Ιατρική Δεοντολογία» ότι «Πάσχει δὲ ταῦτα τὸ φλέγμα καὶ ἡ χολὴ καὶ ἀπὸ σιτίων καὶ ποτῶν, καὶ ἀπὸ πόνων καὶ τρωμάρτων, καὶ ἀπὸ ὀσμῆς καὶ ἀκοῆς καὶ ὄψιος καὶ λαγνείης, καὶ ἀπὸ ὀσμῆς καὶ ἀκοῆς καὶ ὄψιος καὶ λαγνείης» [μτφρ: Όλα αυτά τα παθαίνουν η χολή και το φλέγμα από τις τροφές και από τα ποτά, από τους πόνους και από τα τραύματα, από τις μυρωδιές, από τα ακούσματα, από τα θεάματα, από τη σεξουαλική δραστηριότητα...](Πηγή: Ιπποκράτης, Ιατρική Δεοντολογία, τόμος Α΄, Περί Παθών, Το Βήμα, Αρχαίοι Συγγραφείς, Εκδόσεις Ζήτρος, Εισαγωγή Μετάφραση Σχόλια: Δημήτριος Λυπουρλής, σσ. 178-181) και γνωρίζοντας κανείς ότι η αρχαία ελληνική θρησκεία δίδασκε πως «η οργή των θεών είναι η αποκλειστική σχεδόν αιτία που προκαλεί τις αρρώστιες στους ανθρώπους·» (Πηγή: Ιπποκράτης, Ιατρική Δεοντολογία, τόμος Α΄, Περί Παθών, Το Βήμα, Αρχαίοι Συγγραφείς, Εκδόσεις Ζήτρος, Εισαγωγή Μετάφραση Σχόλια: Δημήτριος Λυπουρλής, σελ. σελ. 46), έρχεται στο λογικό συμπέρασμα, αν ο ιατρός δεν σφάλλει, πως οι θεοί είναι κατά των θεαμάτων (π.χ. θεάτρων, συναυλιών) και κατά της «φυσιολογικής σεξουαλικότης»
Ο Μαρίνης αναφέρει «Είδες ποτέ τον Χριστό να γελά; -Ίω.Χρυσόστομος». Το γέλιο αυτό το τελευταίο δεν είναι απόδειξη ευτυχίας. Το γέλιο μπορεί να προκύψει, σύμφωνα με τις τελευταίες επιστημονικές θεωρίες, από μια 1) ασυναρτησία εφόσον οι λογικές προσδοκίες δεν συμφωνούν με την κατάληξη ενός γεγονότος, από μια 2) ανακούφιση, όταν γεμίζει κανείς με ένταση και ξαλαφρώνει με ένα χαμόγελο ή όταν γελά με απαγορευμένες σκέψεις, και τέλος 3) από μια αίσθηση ανωτερότητας, όταν κάνει κάποιος κάτι λάθος, θεωρούμε ότι είμαστε ανώτεροί του. Ο Χριστός σε ποια από όλες αυτές τις κατηγορίες θα έπρεπε να ανήκει; Στην πρώτη μη γνωρίζοντας τις καταλήξεις των γεγονότων, άγνοια δηλαδή του μέλλοντος όντας ο ίδιος προφήτης; με την δεύτερη, έχοντας απαγορευμένες σκέψεις (από ποιον;) και νιώθοντας ανακούφιση για κάτι που δεν έγινε, δηλαδή φόβο μελλούμενων; ή στην τρίτη, νιώθοντας ανώτερος όταν δέχθηκε ο ίδιος να σταυρωθεί για τα πλάσματά Του, τους ανθρώπους;
Επίσης είναι γνωστό πως άτομα με κυρίαρχη θέση, όπως οι πατριάρχες στις πατριαρχικές κοινωνίες ή τα αφεντικά στην εργασία, χρησιμοποιούν το χιούμορ για να ελέγχουν το συναισθηματικό κλίμα της ομάδας. Σε μια άβολη ή απειλητική κατάσταση το γέλιο μπορεί να χρησιμεύσει για να αποδιώξει τον θυμό. (Πηγή: http://people.howstuffworks.com/laughter2.htm). Οι παγανιστές θα επιθυμούσαν ένα Χριστό που να χρησιμοποιεί τις συναισθηματικές καταστάσεις των πλασμάτων Του για να ασκεί κυριαρχία και δηλαδή κοσμική εξουσία επί αυτών;
Ο Μαρίνης υπερασπίζεται τους 12 θεούς, ως βασικούς θεούς της αρχαίας θρησκείας: «αρκεί να ενθυμηθούμε ότι εις τας Αθήνας ο βωμός των Δώδεκα Θεών θεωρείται ο ιερώτερος τόπος και ομφαλός της πόλεως απ’ όπου αρχίζει και η μέτρησις των αποστάσεων), ονομαζόμεθα λοιπόν «Ελληνική Θρησκεία του Δωδεκαθέου». » (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 141, ένθετο «Η Ελληνική Θρησκεία του Δωδεκαθέου»). Γιατί δεν παρατηρεί τα αγάλματα των αρχαίων θεών ο Μαρίνης; Αν βρει πολλά από αυτά να γελάνε, ας τα δείξει στους Χριστιανούς ή στον Υπουργό Θρησκευμάτων εις τον οποίο απευθύνεται η επιστολή του. Και μην νομίζει κανείς πως για τον Μαρίνη τα παγανιστικά αγάλματα δεν είναι θεοί αλλά «σοβαρή τέχνη του καλλιτέχνη» διότι ο είναι αρκετά σαφής πάνω στις πεποιθήσεις του γύρω από αυτό το ζήτημα: «Εάν υποθέσωμε ότι οι μεγάλοι αγαλματοποιοί της κλασσικής εποχής ήσαν θεόπνευστοι, δηλαδή ηξιώθησαν να ίδουν τους Θεούς, τότε τα έργα αυτά αποτυπώνουν την πραγματική μορφήν των Θεών, αυτήν δηλαδή που είχον κατά την τελευταίαν επί της γης ενσάρκωσίν των». (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Χαλδαϊκά Λόγια ή Χρησμοί, Κείμενον Αρχαία Σχόλια, Πρόλογος και Σχόλια του Παναγιώτη Μαρίνη, Εκδόσεις Ιδεοθέατρον, Αθήνα 1998, σελ.190). Φαίνεται πως οι θεοί των παγανιστών όσο αποθεώνονταν, τόσο σοβάρευαν.
Ο Μαρίνης πάντως δεν λέγει τίποτα για την περίπτωση του Πάνα και τα αγάλματα των άλλων ζωόμορφων και χιμαιρικών θεοτήτων. Γελούν αυτοί οι ζωόμορφοι θεοί των αρχαίων ναι ή όχι; Σε αντίθετη περίπτωση, δηλαδή αν δεν τους είδαν τους θεούς ούτε οι ίδιοι αγαλματοποιοί που τους σκάλισαν, τότε θα πρέπει να γίνει δεκτό ότι οι Έλληνες εκλάμβαναν τους θεούς σοβαρούς εις πείσμα του Παναγιώτη και των θεωριών όλων των αρχαιόπληκτων σεχτών το 2006 στην Ελλάδα. Οι αρχαίοι Έλληνες, που απεχθάνονταν τα δυνατά γέλια και τους γελοίους στην ιατρική του Ασκληπιού, μάλλον δεν επιθυμούσαν τους θεούς να γελάνε στα γλυπτά τους: «Σχήματι δέ, ἀπὸ μὲν προσώπου σύννουν μὴ πικρῶς· αὐθάδης γὰρ δοκέει εἶναι καὶ μισάνθρωπος, ὁ δὲ εἰς γέλωτα ἀνιέμενος καὶ λίην ἱλαρὸς φορτικός ὑπολμβάνεται· φυλακτέον δὲ τὸ τοιοῦτον οὐχ ἥκιστα.» [μτφρ: Το πρόσωπό του να δείχνει άνθρωπο στοχαστικό, όχι όμως τραχύ, γιατί τότε δίνει την εντύπωση ανθρώπου ξιπασμένου και, γιαυτό δύσκολου στις σχέσεις του με τους άλλους· ούτε όμως και να αφήνεται σε ακατάσχετα γέλια και να είναι μόνιμα εύθυμος: ένας τέτοιος άνθρωπος λογαριάζεται ιδιαίτερα φτηνός και ασήμαντος, και επομένως στο σημείο αυτό χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή.] [Σχόλια: Ήταν, πράγματι, χαρακτηριστική για τους αρχαίους Έλληνες η απέχθεια τους για τα θορυβώδη γέλια] (Πηγή: Ιπποκράτης, Ιατρική Δεοντολογία, τόμος Α΄, Περί Ιητρού, Το Βήμα, Αρχαίοι Συγγραφείς, Εκδόσεις Ζήτρος, Εισαγωγή Μετάφραση Σχόλια: Δημήτριος Λυπουρλής, σσ. 78-79, 84)»
Χαρακτηριστικά αποσπάσματα χαράς στην Αγία Γραφή: Προς Φιλιππησίους Κεφ. Δ΄ «4 Χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε· πάλιν ἐρῶ, χαίρετε.», Ψαλμοί Κεφ. Ρν΄ «4 αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν τυμπάνῳ καὶ χορῷ, αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν χορδαῖς καὶ ὀργάνῳ· 5 αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν κυμβάλοις εὐήχοις, αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν κυμβάλοις ἀλαλαγμοῦ. 6 πᾶσα πνοὴ αἰνεσάτω τὸν Κύριον. ἀλληλούια.Οὗτος ὁ ψαλμὸς ἰδιόγραφος εἰς Δαυΐδ καὶ ἔξωθεν τοῦ ἀριθμοῦ· ὅτε ἐμονομάχησε τῷ Γολιάθ.». Ακόμη και ο ίδιος ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος που επικαλείται ο Μαρίνης γράφει: «Οὐκοῦν εἰσέλθετε πάντες εἰς τὴν χαρὰν τοῦ Κυρίου ἡμῶν· πρῶτοι καὶ δεύτεροι, τὸν μισθὸν ἀπολαύετε. Πλούσιοι καὶ πένητες, μετ’ ἀλλήλων χορεύσατε. Ἐγκρατεῖς καὶ ῥᾴθυμοι, τὴν ἡμέραν τιμήσατε. Νηστεύσαντες καὶ μὴ νηστεύσαντες, εὐφρανθῆτε σήμερον» (Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος, Λόγος Κατηχητικός, Ομιλία εις τό Πάσχα, P.G. 59, 721-724). Γι’ και το εδάφιο που παρουσιάζει ο Μαρίνης («Είδες ποτέ τον Χριστό να γελά; -Ίω.Χρυσόστομος»), πρέπει να αναφέρεται σε συγκεκριμένα θεολογικά ζητήματα με τα απαραίτητα συμφραζόμενα, αλλά επειδή ο Μαρίνης αποσιωπά την συγκεκριμένη πηγή, δεν είναι δυνατό να του χορηγηθεί συγκεκριμένη απάντηση. Επίσης στο Κατά Ιωάννην, Κεφ. Ιε΄ λέει ο Χριστός: «11 Ταῦτα λελάληκα ὑμῖν ἵνα ἡ χαρὰ ἡ ἐμὴ ἐν ὑμῖν μείνῃ καὶ ἡ χαρὰ ὑμῶν πληρωθῇ.». Υπάρχουν πολλών ειδών «χαρές». Υπάρχουν και «χαιρέκακοι», σύμφωνα με την ελληνική γλώσσα. Έχει σημασία για το τι χαίρεται και τι δεν χαίρεται κανείς. Η χαρά αυτή καθαυτή δεν είναι «αρετή». Για τους Χριστιανούς η 2η έλευση του Ιησού θα είναι μεγάλη χαρά. Για τους πολέμιους θα είναι θλίψη, βάση της δικής τους ελεύθερης βούλησης.
Αριστερά και Μέσο: Ο Χ. Παπούλιας στο Καστελόριζο. Τραγούδησε και χόρεψε ο Πρόεδρος. [Με γαλάζια εαρινή - θερινή ενδυμασία ιερεύς επιδίδεται σε ελληνικό παραδοσιακό χορό έμπροσθεν του τραπεζιού του προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας] (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, εσπερινό δελτίο ειδήσεων, Τετάρτη 4 Μαΐου 2005)
Δεξιά: «Προφάσεις» λέει το ΥΠΕΞ. Τουρκική
απαγόρευση με «αποδέκτη» το Φανάρι για συναυλία του Γ.Νταλάρα στην Πόλη.
Η προγραμματισμένη συναυλία του Γιώργου Νταλάρα στην Κωνσταντινούπολη
ακυρώθηκε, έπειτα από την ανάκληση της άδειας που η Νομαρχία
Κωνσταντινούπολης είχε δώσει για τη χρήση του ανοιχτού θεάτρου, που
βρίσκεται μέσα στο Κάστρο της Ρούμελι (Ρούμελι Χισαρί) στην ευρωπαϊκή
ακτή του Βοσπόρου. Την άδεια ανακάλεσε η ίδια η Νομαρχία
Κωνσταντινούπολης με την αιτιολογία ότι δεν μπορεί να διασφαλίσει την
ασφαλεία των προσκεκλημένων. Η συναυλία επρόκειτο να δοθεί στο
πλαίσιο του Β' Παγκόσμιου Συνεδρίου της Ορθοδόξου Νεολαίας που οργανώνει
στην Κωνσταντινούπολη το Οικουμενικό Πατριαρχείο για το κλείσιμο του
συνεδρίου. Ορισμένες τουρκικές εφημερίδες διαμαρτύρονταν γιατί η
άδεια χρήσης δόθηκε για συναυλία του Γιώργου Νταλάρα, τον οποίο οι
τουρκικές εφημερίδες κατηγορούν για τις συναυλίες και δηλώσεις του για
το κυπριακό, καθώς και για τη συμμετοχή του σε επιτροπή υποστήριξης του
Αμπντουλάχ Οτζαλάν. Το Ρούμελι Χισαρί είναι κάστρο του 15ου αιώνα που
χτίστηκε βόρεια της Κωνσταντινούπολης από τον Μωάμεθ τον Κατακτητή. Ο
Γ.Νταλάρας βρισκόταν στη Χάλκη όταν ενημερώθηκε για την ανάκληση της
άδειας. «Προφάσεις» λέει το υπουργείο Εξωτερικών. Απαντώντας σε
δημοσιογραφική ερώτηση για το πώς σχολιάζεται η απόφαση της Νομαρχίας
Κωνσταντινούπολης για ματαίωση της προγραμματισμένης συναυλίας του
Γ.Νταλάρα, ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών Γ.Κουμουτσάκος,
ανέφερε: «Προκαλεί εύλογες απορίες η σημερινή απόφαση της Νομαρχίας
Κωνσταντινούπολης με την οποία ακυρώθηκε, κυριολεκτικά την τελευταία
στιγμή, προγραμματισμένη συναυλία ενός διεθνούς αναγνώρισης και
εμβέλειας καλλιτέχνη, ιδιαίτερα αγαπητού και στην Τουρκία.»Τα όσα
προβάλλονται ως δικαιολογίες για την απόφαση αυτή ηχούν ως προφάσεις».
Newsroom ΔΟΛ. [Οι πολιτιστικές εκδηλώσεις των Ορθοδόξων Χριστιανών
εμποδιστήκαν από την εθνικιστική μανία των Κεμαλιστών με τους οποίους
φλερτάρει ο νεοπαγανιστής «Δαυλός».]
(Πηγή: http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=816950&lngDtrID=244)
Όσο αφορά το τραγούδι ας θυμηθεί ο αναγνώστης τους ύμνους της Εκκλησίας, ενώ για τον το χορό το «Ησαΐα χόρευε». Οι παγανιστές συγχέουν τις απαγορεύσεις κατά της παγανιστικής λατρείας με όσα εκείνοι επιθυμούν, για να δημιουργούν εντυπώσεις. Ο 62ος κανόνας της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου, καταδικάζει τις μεταμφιέσεις και τις μάσκες, όπως και τους χορούς και τους αστεϊσμούς, που ελάμβαναν χώρα σε καρναβαλικές εορτές του παρελθόντος υπέρ του πέους Απόλλωνος, και επιβάλλει στους κληρικούς, που μετέχουν την ποινή της καθαιρέσεως, στους δε λαϊκούς την ποινή του αφορισμού: «Τάς οὕτω λεγομένας Καλάνδας, καὶ τὰ λεγόμενα Βοτά, καὶ τὰ καλούμενα Βουμάλια, καὶ τὴν ἐν τῇ πρώτῃ τοῦ Μαρτίου ἐπιτελουμένην πανήγυριν, καθάπαξ ἐκ τῆς τῶν πιστῶν πολιτείας περιαιρεθήναι βουλόμεθα. Ἀλλὰ μὴ καὶ τάς τῶν γυναικὼν δημοσίας ὀρχήσεις, καὶ πολλὴν λύμην καὶ βλάβην ἐμποιεῖν δυναμένας. Ἔτι μὴν καὶ τάς ὀνόματι τῶν παρ' Ἕλλησι ψευδῶς ὀνομασθέντων θεῶν, ἣ ἐξ ἀνδρῶν ἣ γυναικὼν γινομένας ὀρχήσεις καὶ τελετάς, κατὰ τὶ ἔθος παλαιὸν καὶ ἀλλότριον τοῦ τῶν Χριστιανῶν βίου, ἀποπεμπόμεθα, ὁρίζοντες μηδένα ἄνδρα γυναικείαν στολὴν ἐνδιδύσκεσθαι ἣ γυναῖκα τὴν ἀνδράσιν ἁρμόδιον ἀλλὰ μήτε προσωπεῖα κωμικὰ ἣ σατυρικὰ ἣ τραγικὰ ὑποδύεσθαι· μήτε τό του βδελυκτοῦ Διονύσου ὄνομα τὴν σταφυλὴν ἐκθλίβοντος ἐν τοῖς ληνοῖς ἐπιβοὰν μηδὲ τὸν οἶνον ἐν τοῖς πίθοις ἐπιχέοντας, γέλωτα ἐπικινεὶν ἀγνοίας τρόπῳ ἣ ματαιότητος ἣ τὰ τῆς δαιμονιώδους πλάνης, ἐνεργούντας. Τοὺς οὖν ἀπὸ τοῦ νυν τὶ τῶν προειρημένων ἐπιτελεὶν ἐγχειροῦντας, ἐν γνώσει τούτων καθισταμένους, τούτους, εἰ μὲν κληρικοὶ εἶεν, καθαιρεῖσθαι προστάσσομεν, εἰ δὲ λαϊκοί, ἀφορίζεσθαι». Οι νεοπαγανιστές γνωρίζοντας αυτά τα γεγονότα γενικεύουν κατά το δοκούν για να μαζέψουν γύρω τους ανημέρωτους.
Η χαρά είναι καθήκον του Χριστιανού, γι’ αυτό και λέει ο Απόστολος Παύλος, (Προς Φιλιππησίους Κεφ. Δ΄ «4 Χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε· πάλιν ἐρῶ, χαίρετε.») . Ήδη από τούτη τη ζωή ο πιστός βιώνει τη χαρά του Χριστού. Η έντονη όμως χαρά που αισθάνονται θαυματουργικά οι άγιοι δεν μπορεί να συγκριθεί με καμιά άλλη. Κάποτε επισκέφτηκε η Χάρη του Θεού τον Άγιο Σιλουανό τον Αθωνίτη, και εκείνος αισθάνθηκε τέτοια χαρά που νόμιζε πως η καρδιά του θα σπάσει. Ζήτησε λοιπόν απ’ το Θεό να του πάρει πίσω το περίσσευμα της χαράς, για να μην πεθάνει! Όλοι οι άγιοι βιώνουν τη χαρά αυτή. Ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ χαιρετούσε όλους τους ανθρώπους λέγοντας, «Χριστός Ανέστη χαρά μου!» Και ο Γέροντας Παϊσιος είπε ότι «όποιος βιώνει τον Χριστό, αισθάνεται χαρά». Μια άλλη φορά ο ίδιος είπε τα εξής: «Ο Θεός μπορεί να γεμίσει την καρδιά μας με τόση μακαριότητα και αγάπη που μη αντέχοντας θα πέφταμε κάτω. Αλλά τότε θα εγκαταλείπαμε τα μοναστήρια και θα κλεινόμαστε στα σπήλαια. Οι κοσμικοί θα εγκατέλειπαν τις υποθέσεις τους και τις οικογένειές τους. Γι’ αυτό ο Θεός, ο Οποίος είναι αγάπη, δεν μας γεμίζει με τέτοια μακαριότητα.»
«Ο Γέροντας Πορφύριος συνέστησε σε μια μητέρα, που είχαν κλονισθεί τα νεύρα της, εξαιτίας σοβαρών δοκιμασιών της, να αγωνισθή να εξαγιασθή. Της έδωσε παράλληλα και πρακτικές συμβουλές, για να πετύχει την έξοδό της από τη μελαγχολία της: Να φροντίζει να διώχνει δυσάρεστες αναμνήσεις και φοβίες, να θυμάται ευχάριστα γεγονότα, να καλλιεργεί αισιόδοξες σκέψεις για το μέλλον, να ακούει την καλή μουσική, που της αρέσει, να βγαίνει περιπάτους στην εξοχή, να πηγαίνει με χριστιανές φίλες της, εκτός από τη Θεία Λειτουργία της Κυριακής, και σε εσπερινούς και αγρυπνίες και να προσεύχεται με εμπιστοσύνη στο Χριστό.» (Κ. Γιαννιτσιώτη, ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΟΡΦΥΡΙΟ, σελ. 294)
Όμως εδώ είναι χρήσιμο να δει ο αναγνώστης τι
αντιλαμβάνονται οι νεοπαγανιστές για την χαρά. Έτσι εις το ίδιο
περιοδικό του Ευάγγελου Μπεξή αναφέρει ο Στυλιανός Τάκας για την
ειμαρμένη: «Ο νόμος της Ειμαρμένης προβλέπει
υποβολή σε δοκιμασίες των ψυχικών εκείνων ατομικοτήτων που δεν έχουν
εναρμονισθεί προς τους Νόμους της θείας Φύσεως, για τις παραβιάσεις
των Νόμων της. οι δοκιμασίες αυτές, αποτελούν το αντιπεπονθός, γιατί
είναι ανάλογε
ς των παραβιαζομένων Νόμων, για να γίνει έτσι κατανοητό
από τις ψυχικές αυτές ατομικότητες, ότι η παραβίαση των Νόμων της
θείας Φύσεως επιφέρει οδύνη και πίκρες, ώστε να κατανοήσουν την
ανάγκη να εναρμονιστούν προς αυτούς τους Νόμους. Τις δοκιμασίες
αυτές, τις υφίσταται ο κάθε άνθρωπος κατά επόμενη ενσάρκωσή του,
ώστε, ως παθών (δηλαδή θύμα και αυτός αναλόγων πράξεων των άλλων),
να κατανοήσει τόσο την οδύνη που δημιουργεί η παραβίαση
των φυσικών νόμων, όσο και την χαρά από την εναρμόνιση μας με
αυτούς, γιατί η καλύτερη παιδεία είναι ο «πόνος» που αισθανόμαστε,
όταν οι άλλοι μας στερούν αυτό που μας ανήκει, ή η «χαρά» που
αισθανόμαστε όταν δίνουμε ή αποδίδουμε εις τους άλλους ότι τους
ανήκει. Συνεπώς, η ειμαρμένη δεν αποτελεί πράξη εκδικήσεως, αλλά
έχει ως σκοπό την εκπαίδευση των ψυχικών οντοτήτων να εξελιχθούν
ταχύτερα.» (2) Δηλαδή η δυστυχία προέρχεται από την παραβίαση
των νόμων της Φύσης. Αν σκεφτεί κανείς ότι οι νόμοι της φύσης είναι
οι παγανιστικοί θεοί, σύμφωνα με τον ίδιο αρθρογράφο (3), τότε
μπορεί να εννοήσει κανείς πόση δυστυχία έχει φέρει στους παγανιστές
κα στους θεούς τους η Ανάσταση του Ιησού Χριστού αλλά και οι άλλες
καταρρίψεις των νόμων της Φύσης από τον
Κτίση της.
Τέλος σύμφωνα με την αρχαία θρησκεία «Εις την νέμεση και την αιδώ των ανδρών έκαναν επίκληση οι αρχηγοί των Αχαιών, οσάκις ήθελαν να παρορμήσουν αυτούς σε γενναία τινά πράξη. Ο φόβος της προκλήσεως της θείας ταύτης οργής υπήρξε η αρχή της λατρείας και της προσωποποιήσεως αυτής στην θεότητα Νέμεση, την αποδοκιμάζουσαν πάσα βία και πάσα ύβρη. Ύβρης δε ήταν και πάσα υπέρμετρος ευτυχία, διότι ο κάτοχος ταύτης από ανθρώπου ανυψώνονταν στο επίπεδο των θεών, των οποίων και μόνον ήτο κλήρος ή διαρκής ευτυχία», « πηγή πασών των ανθρωπίνων δυστυχιών είναι η οργή των θεών, ή της Δίκης, προς δήλωσιν ότι η θεία οργή, ως δικαία οργή, ως δικαία θεότης, στρέφεται μόνον κατά των αλαζόνων και άσεβων» (Πηγή: Καψάλης Γερ. Δ., Πρόεδρος του Εκπαιδευτικού Συμβουλίου της Μέσης Εκπαίδευσης, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ιη΄, σσ. 185-186). Με άλλα λόγια ένας παγανιστής άνθρωπος ήταν αδύνατον να ευτυχεί για πάντα. Θα τον δυστυχούσε η Νέμεσις, η θεία οργή.
Η μουσική μπάντα των Αϊ-Βασίληδων. Δεν είναι ούτε κλώνοι του Αϊ-Βασίλη ούτε βοηθοί του που κατασκευάζουν και μεταφέρουν τα δώρα των Χριστουγέννων. Οι εικονιζόμενοι Αϊ-Βασίληδες είναι μέλη μουσικής μπάντας και βρίσκονται καθ’ οδόν για το Συνέδριο του Αϊ-Βασίλη, το οποίο διεξάγεται στο Σίμπαρκ στη Βόρεια Πολωνία. Ο φακός τους έχει απαθανατίσει τη στιγμή που αρχίζουν να συγκεντρώνονται για την παραδοσιακή φωτογραφία πριν από το συνέδριο τους, υπό τους ήχους χριστουγεννιάτικων τραγουδιών. (Πηγή: Εφημερίδα Το Βήμα, Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2007, σελ. Α22)
Βίντεο. Μέγεθος 195 Kb. Διάρκεια: 1΄ 29΄΄: Ο Μάρκ Γκόλντεν, Καθηγητής του Πανεπιστήμιο του Γουίνιπεγκ στον Καναδά, αναφέρει ότι κανείς δρομέας στην αρχαία Ελλάδα δεν έγινε ημίθεος, παρά μόνο αν ήταν παλαιστής και με την περιγραφή των άθλων του Ηρακλή, που αποδίδονται ως πράξεις εξιλέωσης αυτού το προσώπου έναντι κάποιου φοβερού δικού του εγκλήματος του παρελθόντος με αντάλλαγμα την αθανασία στο Όλυμπο, καταλήγει πως ο Ηρακλής αποτελούσε το παράδειγμα και το πρότυπο κάθε αθλητή της Ελληνικής αρχαιότητας, που επιθυμούσε να υποφέρει για να κατακτήσει την αθανασία. (Πηγή: Ο Αθλητισμός στην αρχαία Ελλάδα, όταν οι θεοί στεφάνωναν τους ανθρώπους, Gedeon programmes DVD Video, Science Illustrated, τεύχος 7)
Αυτά λέει ο Μάρκ Γκόλντεν στο άνωθι βίντεο, αλλά οι νεοπαγανιστές δείχνουν από την άλλη μεριά, και στην συγκεκριμένη περίπτωση ο Ευάγγελος Μπεξής, σαν να μην έχουν ποτέ καμιά σχέση με όσα πρεσβεύουν. Περισσότερο φαίνεται να τους απασχολεί το πως θα μεθοκοπούν (4) ή θα διασκεδάζουν αχαλίνωτα, μακριά εντελώς από αρχαίες φιλοσοφικές διαπομπεύσεις (πρβλ Αριστοτέλης Ηθικά), παρά οι βαριές και οι σοβαρές σωματικές και ψυχικές προσπάθειες σοβαρών αθλητών και πρωταθλητών. Οι πρώτοι περισσότερο δείχνουν να απολαμβάνουν από την θέση της κερκίδας το «ματς», μακάρι καπνίζοντας και κάποιο τσιγάρο πλάι με τον καφέ, και τα δύο μη αρχαίες συνήθειες, παρά να λαμβάνουν μέρος στο «παιχνίδι». Αυτός είναι και ο πιθανός λόγος που οι «ασκήσεις» κατά των παθών του Χριστιανισμού, τους «κάθονται» στο λαιμό. Όμως ο αμερόληπτος αναγνώστης κατανοεί πως και τα παρόμοια κατορθώματα του ελληνισμού που επιτυγχάνονται με σκληρές στερήσεις και κόπους, το ίδιο αποτέλεσμα έχουν σε αυτούς, άλλο που αυτά τα χειροκροτούν και τα πρώτα τα μέμφονται. Είναι ζήτημα επιλογής του θεάματος και όχι ουσιαστικής συμμετοχής εις την προσπάθεια που φέρει το «θέαμα» ως αποτέλεσμα. Με λίγα λόγια χειροκροτήματα για τους αθλητές και τον ιδρώτα, μομφή για τις νηστείες αλλά σίγουρα μακριά από την εφαρμογή και των δύο, όσο χαρά και αν αυτές δίδουν εις τους εφαρμοσμένους πρακτικούς τους.
Έπειτα οι νεοπαγανιστές δεν παρουσιάζουν ποτέ εκείνους τους αρχαίους που φαίνεται να δίδουν μια διαφορετική απόχρωση για την χαλιναγώγηση των παθών, ως το άκρατο γέλιο, το οποίο μισούσαν. Στην ιατρική του Ασκληπιού, μάλλον δεν επιθυμούσαν το γέλιο: «Σχήματι δέ, ἀπὸ μὲν προσώπου σύννουν μὴ πικρῶς· αὐθάδης γὰρ δοκέει εἶναι καὶ μισάνθρωπος, ὁ δὲ εἰς γέλωτα ἀνιέμενος καὶ λίην ἱλαρὸς φορτικός ὑπολμβάνεται· φυλακτέον δὲ τὸ τοιοῦτον οὐχ ἥκιστα.» [μτφρ: Το πρόσωπό του [ιατρού] να δείχνει άνθρωπο στοχαστικό, όχι όμως τραχύ, γιατί τότε δίνει την εντύπωση ανθρώπου ξιπασμένου και, γι’ αυτό δύσκολου στις σχέσεις του με τους άλλους· ούτε όμως και να αφήνεται σε ακατάσχετα γέλια και να είναι μόνιμα εύθυμος: ένας τέτοιος άνθρωπος λογαριάζεται ιδιαίτερα φτηνός και ασήμαντος, και επομένως στο σημείο αυτό χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή.] [Σχόλια: Ήταν, πράγματι, χαρακτηριστική για τους αρχαίους Έλληνες η απέχθεια τους για τα θορυβώδη γέλια] (Πηγή: Ιπποκράτης, Ιατρική Δεοντολογία, τόμος Α΄, Περί Ιητρού, Το Βήμα, Αρχαίοι Συγγραφείς, Εκδόσεις Ζήτρος, Εισαγωγή Μετάφραση Σχόλια: Δημήτριος Λυπουρλής, σσ. 78-79, 84)»
Ο Κλήμης ο Αλεξανδρείας παραθέτει μια σειρά αποσπάσματα αρχαίων ελληνικών συγγραμμάτων για να πείσει για την αξία της μετριότητας στο γέλιο, ώστε να μην καταντά κανείς γελοίος. Έτσι χρησιμοποιεί την Ιλιάδα Η, 212 «μειδιόων βλοσυροῖσι προσώπασι» (Μτφρ: να μειδιά με πρόσωπο βλοσυρό), και τον Πλάτωνα «ἧττον ἂν καταγέλαστος ὁ γέλως αὐτῷ εἴη» (Πολιτεία, 7, 518) (Πηγή: Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας, Κλήμεντος Αλεξανδρέως ʼπαντα τα Έργα 2, Ο Παιδαγωγός (Λόγοι Β΄ -Γ΄), ΠΑτερικές Εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς», Επόπτης Εκδόσεως Παναγιώτης κ. Χρήστου, Καθηγητής Πανεπιστημίου, Επιμελητής Εκδόσεως Ελευθέριος Γ. Μερετάκης, Πτυχιούχος Θεολογίας, Εκδοτικός Οίκος Ελευθερίου Μερετάκη «Το Βυζάντιον», Κείμενο - Μετάφραση - Σχόλια Παναγιώτη Κ. Χρήστου, Θεσσαλονίκη 1992, σσ. 90). Καμιά διαφορά με τους αρχαίους ο Χριστιανισμός και την αντίληψή τους για το μέτρο πάνω σε αυτό το θέμα. Με μία σημείωση: άνθρωπος που βιώνει τον Χριστό, παύει και να γίνεται γελοίος, όχι γιατί του το επιβάλλουν εξωτερικοί ηθικοί κανόνες, αλλά διότι αποκτά βίωμα του Αγίου Πνεύματος. (βλ. Κατά Ιωάννη, Κεφ. Ιδ΄)
Αλλά ο υπόδουλος Ελληνικός λαός αιώνες τώρα σας έγραφε κανονικά...
Και σε αυτό το σημείο κλείνει η παράλογη ενότητα του Ευάγγελου Μπεξή. Και είναι παράλογη διότι:
α. Αν ο Ελληνικός λαός «έγραφε κανονικά» την Εκκλησία τότε δεν είναι «υπόδουλος»
β. Αν ο Ελληνικός λαός ήταν «υπόδουλος» εις την Εκκλησία τότε δεν την «έγραφε κανονικά»
Περισσότερα για το «γράψιμο»
Πρβλ. και τα Απολογητικά Σχόλια στην σελίδα Παναγιώτης Μαρίνης.
Σημειώσεις
1. Ναι, αρρωστημένοι και συμπλεγματικοί εχθροί της γνώσης και της αλήθειας, της επιστήμης και της προόδου και του περήφανου ανθρώπινου είδους, που ήθελαν να το μεταμορφώσουν σε ανθρωπάκια μαυροντυμένα, κακεχτικά, με μυαλό κατσαρίδας, που το μόνο που θα καταφέρνει, θα είναι απλά να επιβιώνει. (Πηγή: Περιοδικό «Ιχώρ», τεύχος 38, «Σημείωμα Εκδότη» [Ευάγγελου Μπεξή, αρχαιολόγου] σελίδα 2 &3)
2. Στυλιανός Τάκας, Νομικός & Φυσικός, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 40, άρθρο «Μετενσάρκωση και αρχαία Ελλάδα», σελίδα 33)
3. Θεοί είναι συνειδήσεις που επετέλεσαν τον αναμορφωτικό εκείνο κύκλο, από τον οποίο μπόρεσαν να αντλήσουν αιώνιο οργανικό μέσο, και έτσι κυριάρχησαν ως συνειδήσεις του Απείρου, που έχουν θεία θέληση. Όλες οι συνειδήσεις της Φύσεως είναι προικισμένες να προαχθούν στις σφαίρες της καθαρής γνώσεως και να καταστούν θείες Συνειδήσεις, με ατέλευτητη εξέλιξη στον άπειρο χρόνο. Κατά την ελληνική παράδοση , οι Θεοί είναι προϊόν εξέλιξης του ανθρωπίνου πνεύματος και τα λειτουργήσαντα Μυστήρια αποβλέπουν στην αποθέωση των Μυστών τους. Όπως ο άνθρωπος, με την διάνοιά που του εξασφαλίζει η οργανική του φύση, γίνεται κύριος και ρυθμιστής των φυσικών δυνάμεων της Φύσεως του περιβάλλοντός του, έτσι και οι Θεοί είναι κύριοι νόμων και δυνάμεων των φυσικών, και προ παντός, των πνευματικών κόσμων, και όχι μόνο σύμβολα των μεγάλων εικόνων αυτής (Πηγή: Στυλιανός Τάκας, Νομικός & Φυσικός, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 40, άρθρο «Μετενσάρκωση και αρχαία Ελλάδα», σελίδα 37)
4. Έτσι ο Θεός, σαν μαθηματική ιδέα, είναι αθάνατος και, σαν υλική υπόσταση, είναι θνητός. Είναι Υλόπνευμα-Οινόπνευμα και είναι ο Θεός Διόνυσος. (Πηγή: Η αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, Ρ. Αναστασάκης, Μ. Βερέττας, Μ. Δημόπουλος, Μ. Καλόπουλος. Μ. Κιουλαφά, Π. Μαρίνης, Χ. Μήνη, Στ. Μυτιληναίος, Γ. Σπυρόπουλος, Ο. Τουτουνζή, Γ. Τσαγκρινός, Εισαγωγή Εύα Αυλίδου, Εκδόσεις Αρχέτυπο, Έκδοση Α΄ Απρίλιος 2002, Θεσσαλονίκη, σελ. 280)
Αντίθετα ο Θεός των βιβλικών θρησκειών (δηλαδή ο Γιαχβέ) θέλει τον άνθρωπο χωρίς γνώση (δηλαδή σε κατάσταση αποκτηνώσεως). Όταν όμως ο άνθρωπος έφαγε από το «ξύλο» της γνώσεως, ο Γιαχβέ είπε ότι με την απόκτησή της [ο άνθρωπος] έγινε σαν και αυτόν και [φοβάται] ότι αν ακολούθως [ο άνθρωπος] φάγη και από το «ξύλο» της ζωής (δηλαδή της αθανασίας) θα αποκτήσει και την αθανασία! Γι’ τον εξεδίωξε από τον «παράδεισο» και τον «καταδίκασε» να εργάζεται (θεωρών ότι η εργασία είναι καταδίκη και όχι ευλογία).
Ας μας προβληματίσει αυτή η διαφορά. (Πηγή: Στυλιανός Τάκας, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 56, άρθρο «Η αποθέωση του ανθρώπου», σελ. 87)
Μυθοπλάστης: Στυλιανός Τάκας
Απάντηση: Για το ζήτημα της γνώσης και της εργασίας σε σχέση με τον βιβλικό Θεό έγινε λόγος σε διαφορετικές ενότητες. Η δε γνώμη περί του φόβου του Θεού για την αθανασία του ανθρώπου δεν μπορεί να στέκει διότι ο Θεός δεν θα μπορούσε ποτέ να πλάσει ένα Ον που το ήθελε κατ’ εικόνα και ομοίωση (1) και δηλαδή και αθάνατο και μετά να φοβάται ότι ο σκοπός Tου βρίσκεται σε εκπλήρωση. Αυτό που δεν ήθελε ο Θεός ήταν οι πρωτόπλαστοι να γίνουν αθάνατοι φέροντας μέσα τους το ελάττωμα της αμαρτίας. Όλα θα είχαν αλλάξει αν ο Αδάμ ή η Εύα είχαν ζητήσει μια συγνώμη εις τον Θεό για φταίξιμό τους. Αντιθέτως ο Αδάμ έριξε το φταίξιμο εις την Εύα (2) και η Εύα εις τον όφι (3). Βεβαίως ο Στυλιανός Τάκας ακολουθεί τον ίδιο δρόμο και αντί να μετανοήσει για τα λάθη της ανθρωπότητας και να επιστρέψει εις τον δρόμο της πραγματικής θέωσης, ρίχνει τα βάρη εις τον Γιαχβέ που σταυρώθηκε για να χάρη της δικής του αθανασίας (4) και λατρεύει τα κτίσματα και τις ανυπαρξίες του θεού Απόλλωνα, ενώ θα έπρεπε να ακούει και να συμβουλεύεται τον Απόστολο των εθνών Παύλο (5). Για το τέλος της ενότητας αρκεί να αναφερθεί πως ο Δίας κατακεραύνωσε τον θεό της ιατρικής τέχνης, Ασκληπιό, επειδή ανάσταινε τους ανθρώπους, δηλαδή τους έκανε αθάνατους. Ίσως εδώ να υπάρχει ακόμη μια εμπάθεια του θεού Δία πρςο τον Ασκληπιό αλλά και τους ανθρώπους, όπως ανάλογα παραπάνω ελέχθη για την εμπάθειά του εις την πρόοδο τους με την τιμωρία αυτών και του Προμηθέα, διότι σαφώς ο ίδιος θεός δεν φαίνεται να είχε την δύναμη να ανασταίνει, δηλαδή να δίδει ζωή σε νεκρούς. Αυτό διακρίνεται εις την Ηλίαδα, όπου ο Δίας, εφόσον δεν μπορούσε να σώσει από τον θάνατο τον Σαρπηδώνα, για να μην φωνάξουν οι άλλοι Θεοί, συμφωνεί ώστε να μεταφερθεί τουλάχιστον το σώμα του από τον Απόλλωνα στην πατρίδα του και να ενταφιαστεί με τιμές. Γι’ αυτό προστάζει τον Απόλλωνα:
εἰ δ᾽ ἄγε νῦν φίλε Φοῖβε, κελαινεφὲς αἷμα κάθηρον
ἐλθὼν ἐκ βελέων Σαρπηδόνα, καί μιν ἔπειτα
πολλὸν ἀπὸ πρὸ φέρων λοῦσον ποταμοῖο ῥοῇσι
χρῖσόν τ᾽ ἀμβροσίῃ, περὶ δ᾽ ἄμβροτα εἵματα ἕσσον· 670
πέμπε δέ μιν πομποῖσιν ἅμα κραιπνοῖσι φέρεσθαι
ὕπνῳ καὶ θανάτῳ διδυμάοσιν, οἵ ῥά μιν ὦκα
θήσουσ᾽ ἐν Λυκίης εὐρείης πίονι δήμῳ,
ἔνθά ἑ ταρχύσουσι κασίγνητοί τε ἔται τε
τύμβῳ τε στήλῃ τε· τὸ γὰρ γέρας ἐστὶ θανόντων. 675
Πήγαινε Φοίβε, έφτασε η ώρα, γλίτωσε τώρα τον Σαρπηδόνα από τις πρόσθετες βολές·
το σώμα του καθάρισε από το μαύρο αίμα·
πάρ’ τον μετά στα χέρια σου κι απόμακρα, στου ποταμού το ρέμα, λούσε τον νεκρό·
με μύρα μύρωσέ τον και να τον ντύσεις μ’ άφθαρτα ρούχα. Μετά τον παραδίδεις στους δίδυμους γοργούς ταξιδευτές, τον Ύπνο και τον Θάνατο·
γρήγορα να τον φέρουν και να τον αποθέσουν στον κάμπο και στην πόλη της ευρύχωρης Λυκίας. Εκεί το ξόδι και τον τάφο του αναλαμβάνουν αδέλφια και δικοί·
του φτιάχνουν τύμβο και του υψώνουν στήλη - άλλη τιμή δεν έχουν όσοι τους βρει ο θάνατος» (Πηγή: στίχοι 667-675, 16η ραψωδία, Ομήρου Ηλιάδα)
Αριστερά: Εδώ σε πρώτο πλάνο το «Ιερό Αιδοίον» από...σαμπρέλα ρόδας τρακτέρ(!) καλυμμένο με προβιές και πιο πίσω ο «Ιερός Φαλλός», ή «θεός του Σύμπαντος», πλαισιωμένος από άλλους ποικιλόχρωμους φαλλούς. (Πηγή: Περιοδικό Τ.Μ., τεύχος 102, άρθρο «Καρναβάλι, η αρχαιότερη Απολλώνια Ελληνική Εορτή», Μάριος Βερέττας, σελ. 17)
Δεξιά: Ο Μάριος Βερέττας. (Πηγή:Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Αθέατος Κόσμος)
Σημειώσεις
1. Γέννεσης Κεφ. Α΄ «26 καὶ εἶπεν ὁ Θεός· ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ’ εἰκόνα ἡμετέραν καὶ καθ’ ὁμοίωσιν»
2. Γέννεσης, Κεφ. Γ΄ «12 καὶ εἶπεν ὁ Ἀδάμ· ἡ γυνή, ἣν ἔδωκας μετ’ ἐμοῦ, αὕτη μοι ἔδωκεν ἀπὸ τοῦ ξύλου, καὶ ἔφαγον. »
3. Γέννεσης, Κεφ. Γ΄ «13 καὶ εἶπε Κύριος ὁ Θεὸς τῇ γυναικί· τί τοῦτο ἐποίησας; καὶ εἶπεν ἡ γυνή· ὁ ὄφις ἠπάτησέ με, καὶ ἔφαγον.»
4. Σοφία Σειράχ, Κεφ. Ιθ΄ «19 γνῶσις ἐντολῶν Κυρίου παιδεία ζωῆς, οἱ δὲ ποιοῦντες τὰ ἀρεστὰ αὐτῷ ἀθανασίας δένδρον καρποῦνται»
5. Προς Κορινθίους, Κεφ. Ιδ΄ «52 ἐν ἀτόμῳ, ἐν ῥιπῇ ὀφθαλμοῦ, ἐν τῇ ἐσχάτῃ σάλπιγγι· σαλπίσει γάρ, καὶ οἱ νεκροὶ ἐγερθήσονται ἄφθαρτοι, καὶ ἡμεῖς ἀλλαγησόμεθα. 53 δεῖ γὰρ τὸ φθαρτὸν τοῦτο ἐνδύσασθαι ἀφθαρσίαν καὶ τὸ θνητὸν τοῦτο ἐνδύσασθαι ἀθανασίαν. 54 ὅταν δὲ τὸ φθαρτὸν τοῦτο ἐνδύσηται ἀφθαρσίαν καὶ τὸ θνητὸν τοῦτο ἐνδύσηται ἀθανασίαν, τότε γενήσεται ὁ λόγος ὁ γεγραμμένος· κατεπόθη ὁ θάνατος εἰς νῖκος. 55 ποῦ σου, θάνατε, τὸ κέντρον; ποῦ σου, ᾅδη, τὸ νῖκος; 56 τὸ δὲ κέντρον τοῦ θανάτου ἡ ἁμαρτία, ἡ δὲ δύναμις τῆς ἁμαρτίας ὁ νόμος. 57 τῷ δὲ Θεῷ χάρις τῷ διδόντι ἡμῖν τὸ νῖκος διὰ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. 58 Ὥστε, ἀδελφοί μου ἀγαπητοί, ἑδραῖοι γίνεσθε, ἀμετακίνητοι, περισσεύοντες ἐν τῷ ἔργῳ τοῦ Κυρίου πάντοτε, εἰδότες ὅτι ὁ κόπος ὑμῶν οὐκ ἔστι κενὸς ἐν Κυρίῳ.»
.... ο ολοφάνερος αυτός μύθος του Γολιάθ δημιουργήθηκε εκείνη περίπου την εποχή, για να απαλλάξει τον Δαυίδ, τον βασιλικό πρόγονο του Ιησού, από την καυτή κατηγορία του μάγου-επαοιδού, ηρωοποιώντας και αναδεικνύοντας τον ως τον ενδοξότερο βασιλιά της Εβραϊκής ιστορίας.
Όμως, έστω και με καθυστέρηση αιώνων, ας διαγράψουμε επί τέλους την ολοφάνερα πλαστή αυτήν βιβλική εικόνα του γιγαντοκτόνου Δαυίδ, διότι, όπως όλα δείχνουν, η δήθεν πολυύμνητη αυτή νίκη του επί του Γολιάθ... απλώς ουδέποτε υπήρξε.
Ο Γολιάθ είναι ένα πρόχειρο αρχαίο θεολογικό καρτούν, που γεννήθηκε στην άκρη της πέννας των εξωραϊστών της Βίβλου. Ένα εβραϊκό κόμιξ (εκ του κωμικού), για να καλύψει ένα βαρύ ελάττωμα (ή κρυφό προτέρημα) στο προφίλ του αγαπημένου βασιλιά Δαυίδ. Μόνον η χρόνια θρησκευτική αποχαύνωση μας και η καθημερινά καλλιεργούμενη θεολογική παραμυθολαγνεία των πιστών μπορούσε να καταπιεί για τόσους αιώνες τόσα πολλά κακότεχνα και αυτοαναιρούμενα ψέματα.(Πηγή: Μιχάλης Καλόπουλος, περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 53, άρθρο «Ένα βιβλικό ψέμα. Δαβίδ και Γολιάθ. Ο μύθος καταρρέει», σελ. 56)
Μυθοπλάστης: Μιχάλης Καλόπουλος
Απάντηση: Εδώ
Μυθοπλάστης: Ατταβύριος Ε.
Απάντηση: Εδώ
Ο Bill Maher καταπιάνεται με ένα αγαπημένο θέμα των αθεϊστών, το οποίο όμως είναι παγίδα για τους ίδιους. Την περίπτωση του Λωτ, των Σοδόμων και των Γομόρρων και τις κόρες του Λωτ. Τα ζητήματα είναι σεξουαλικά και ηθικά. (Πηγή Φώτο: Bill Maher & Larry Charles, Ταινία Religulοus, http://www.imdb.com/title/tt0815241/)
Βίντεο. Μέγεθος: 305Κb - Διάρκεια: 1΄06΄΄
Σωστά. Πίσω μου και άνωθι βρίσκονται οι δίδυμες πόλεις. Τα Σόδομα και τα Γόμορρα. Πρέπει να ήταν κάποιο εντελώς παράδοξο μέρος. Πόσο παράδοξο; Ας πούμε πως ότι έγινε στα Γόμορρα έμεινε πάντα εκεί.
Αυτό μέχρι να ασχοληθεί ο Θεός που έστειλε δύο Αγγέλους να ερευνήσουν. Οι άγγελοι πήγαν στο σπίτι του ενός θεοσεβούμενου ανθρώπου, του Λώτ, και οι άνθρωποι της πόλης προσπάθησαν να τους βιάσουν.
Επειδή ο Λωτ δεν ήθελε η πόλη να δυσφημιστεί ως ένα μέρος που βιάστηκαν οι άγγελοι, πρόσφερε τις κόρες του στον όχλο για να τις βιάσει. Κι αυτός ήταν ο «καλός» άνθρωπος στη πόλη. Πράγμα που με οδηγεί σ’ αυτό το συμπέρασμα. Αν θα έπρεπε ποτέ να δώσω ένα όρκο, γιατί να θέλω να βάλω το χέρι μου πάνω στη Βίβλο του βασιλιά Τζέιμς; Θα μπορούσα να βρω καλύτερη ηθική. (Πηγή: Bill Maher & Larry Charles, Ταινία Religulοus, http://www.imdb.com/title/tt0815241/)
Μυθοπλάστες: Bill Maher & Larry Charles
Απάντηση: Εδώ
Αριστερά: Ο Bill Maher σε συνέντευξη με τον γερουσιαστή του Αρκάνσας των Η.Π.Α. Mark Pryor (D) (Πηγή Φώτο: Ταινία Religulous των Bill Maher & Larry Charles, http://www.imdb.com/title/tt0815241/)
Βίντεο. Μέγεθος: 203Κb - Διάρκεια: 44΄΄
-Σχετικά με τις 10 εντολές; Τόσοι πολλοί πολιτικοί μιλάνε για τις 10 εντολές. Είναι πραγματικά οι 10 πιο...
-Είναι οι 10 προτάσεις;
-...σημαντικές ηθικές...
-Οι 10 προτροπές;
-Αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι μια καθαρή λίστα 10 εντολών. Οι πρώτες 4 είναι για να δοξάζουμε τον Θεό και βασικά πως είναι ένας ζηλιάρης θεός και δεν θέλει να έχετε άλλους θεούς. Οι μόνες δύο που είναι όντως νόμοι είναι "ου κλέψεις" και "ου φονεύσεις". Γιατί είναι αυτή η σοφότερη λίστα εντολών; Δεν περιλαμβάνει την παιδική κακοποίηση, δε λέει "μη βασανίζετε". Δεν περιλαμβάνει πολλά πράγματα, τον βιασμό, που νομίζω πως αν φτιάχναμε αυτή την λίστα σήμερα πιθανότατα θα τα περιλαμβάναμε. (Πηγή: Ταινία Religulous των Bill Maher & Larry Charles, http://www.imdb.com/title/tt0815241/)
Μυθοπλάστες: Bill Maher & Larry Charles
Απάντηση: Εδώ
Αριστερά: Ο Bill Maher σε συνέντευξη με τον Steve Burk πρώην Ιουδαίο, νυν Χριστιανό. (Πηγή Φώτο: Ταινία Religulous των Bill Maher & Larry Charles, http://www.imdb.com/title/tt0815241/)
Δεξιά: Αργότερα στο αυτοκίνητο ο Bill Maher σχολιάζει. (Πηγή Φώτο: Ταινία Religulous των Bill Maher & Larry Charles, http://www.imdb.com/title/tt0815241/)
Βίντεο 1. Μέγεθος: 220Κb - Διάρκεια: 48΄΄
-Παράδειγμα ο Ιωνάς. Ο Θεός έστειλε τον Ιωνά σε αποστολή.
-Πότε έγινε το σημείο της ιστορίας που ο Ιωνάς έζησε στην φάλαινα;
-Ήταν ένα κήτος.
-Είναι από τις αγαπημένες μου σαχλαμαρίστικες ιστορίες. Ο Ιωνάς να ζει μέσα στην φάλαινα. Και αυτό που απαντάνε πάντα είναι... «Η Βίβλος δεν λέει φάλαινα. Λέει κήτος.» Α, ναι, εντάξει... κήτος έτσι βγάζει νόημα. Συγγνώμη που επέμενα πως ήταν φάλαινα. Ήταν ένα κήτος. Φυσικά και μπορείς να ζήσεις για 3 ημέρες μέσα σ ένα κήτος. Σ έναν τόνο. Το κάνουν συνέχεια στην Ιαπωνία. Έχουν σπα μέσα σε τόνους. Πας για 3 μέρες σε πασαλείφουν λάδια. Και βγαίνεις από τον τόνο και νιώθεις φανταστικά. Μυρίζεις ψαρίλα, αλλά νιώθεις υπέροχα. (γέλωτα) (Πηγή: Ταινία Religulous των Bill Maher & Larry Charles, http://www.imdb.com/title/tt0815241/)
Βίντεο 2. Μέγεθος: 81Κb - Διάρκεια: 22΄΄
-Αυτός ο άνθρωπος έζησε μέσα στο ψάρι για 3 μέρες;
-Ως εκ θαύματος, ναι.
-Ρε Steve...
-Δεν πιστεύεις στα θαύματα. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν.
-Φυσικά δε πιστεύω. Δεν είμαι 10 χρονών. Έζησε μέσα στο ψάρι; (Πηγή: Ταινία Religulous των Bill Maher & Larry Charles, http://www.imdb.com/title/tt0815241/)
Μυθοπλάστες: Bill Maher & Larry Charles
Απάντηση: Εδώ
Εγκυκλοπαίδειες
1. Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμοι Ε΄, Θ΄, Κ΄, Ια΄, Ιβ΄, Ιη΄
Περιοδικά
1. Δαυλός, τεύχη 136, 137, 180, 192, 206, 242, 272-273
2. Ιχώρ, τεύχη 7, 25, 30, 38, 40, 42, 53, 56, 72
3. Τρίτο Μάτι, τεύχη 95, 102, 111, 141, 145,147
4. Ιστορικά Θέματα, τεύχος 7, 26, 60
5. Απολλώνειο Φως, τεύχος 50
6. Ιστορία εικονογραφημένη, τεύχος 36
Βιβλία
01. Κέλσος, Αληθής Λόγος, εκδόσεις Θύραθεν επιλογή, Θεσσαλονίκη
02. Γη και άνθρωποι, Εκδόσεις Μίνωας, 1973
03. Οι 6 αυγές
04. Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι, τόμος Α΄
05. A. Herdner, Nouveaux Textes Alphabetiques de Ras Shamra, Ugaritica, VII, Paris, 1978
06. Το Μεγάλο Ψέμα, Μιχάλης Καλόπουλος, Θεσσαλονίκη 1995
07. ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑ, Εισαγωγή στην Αστροφυσική» (Β΄ τόμος) των επίκουρων καθηγητών του πανεπιστημίου Αθηνών Μάνου Δανέζη και Στράτου Θεοδοσίου
08. Η Γεωπολιτική της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας 1939 - 1945, Ησαΐας Ι. Κωνσταντινίδης, Εκδόσεις Απολλώνειο Φως
09. Φαινόμενα Νεοειδωλολατρίας, Δωδεκαθεϊσμός - Υποτίμηση Παλαιάς Διαθήκης - Ολυμπιακοί Αγώνες, Εταιρία Ορθοδόξων Σπουδών, Πρακτικά Επιστημονικού Συνεδρίου Θεσσαλονίκη 25-27 Μαΐου 2003, Εκδόσεις Θεοδρόμια, Θεσσαλονίκη 2004
10. «Ες Έδαφος Φέρειν…Υπέρ της των Ελλήνων νόσου/3», Βλάσσης Γ. Ρασσιάς, β΄ έκδοση επαυξημένη, Εκδ. Ανοικτή Πόλη
11. Ησίοδος, έργα και Ημέραι, Θεογονία, η Ασπίδα του Ηρακλή, Πρόλογος Δανιήλ Ι. Ιακώβ, Εισαγωγή Μετάφραση, σχόλια Σταύρος Γκιργκένης, εκδόσεις Ζήτρος, Θεσσαλονίκη 2001
12. Τα μυστήρια της Ελευσίνος, Δημήτριος Ν. Γουδής, Αθήναι 1935 επανεκδ. Αθήνα 1990 εκδ. Δημιουργία
13. Β.Ν. Τατάκη, Η Βυζαντινή Φιλοσοφία, εκδ. Εταιρίας Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας, 1977.
14. Β. Σπανδάγου-Ρ. Σπανδάγου-Δ. Τραυλού, Οι θετικοί επιστήμονες της βυζαντινής εποχής, εκδ. Αίθρα
15. Στήβεν Ράνσιμαν, Η τελευταία βυζαντινή αναγέννηση, εκδ. Δόμος
16. Cyril Mango, Βυζάντιο. Η αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης, εκδ. Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης
17. Ο Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός, εκδ. Θεμέλιο
18. B. Russell, Religion and Scienc
19. Herbert Butterfield, The Origin of Modern Science
20. E.R. Dodds, Οι Έλληνες και το παράλογο, εκδ. Καρδαμίτσα
21. Henri Stern, L’ art Byzantine, Παρίσι 1966,
22. Βυζάντιο και Εκκλησία, του Ι.Μ. Χατζηφώτη
23. G. Matthew, «Το μαθηματικό υπόβαθρο», Artes 6, 1977
24. Sture Linnér, Ιστορία του Βυζαντινού Πολιτισμού, εκδ. Γκοβοστή
25. Κ. Γιαννιτσιώτη, ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΟΡΦΥΡΙΟ
26. Η αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, Ρ. Αναστασάκης, Μ. Βερέττας, Μ. Δημόπουλος, Μ. Καλόπουλος. Μ. Κιουλαφά, Π. Μαρίνης, Χ. Μήνη, Στ. Μυτιληναίος, Γ. Σπυρόπουλος, Ο. Τουτουνζή, Γ. Τσαγκρινός, Εισαγωγή Εύα Αυλίδου, Εκδόσεις Αρχέτυπο, Έκδοση Α΄ Απρίλιος 2002, Θεσσαλονίκη
27. Χαλδαϊκά Λόγια ή Χρησμοί, Κείμενον Αρχαία Σχόλια, Πρόλογος και Σχόλια του Παναγιώτη Μαρίνη, Εκδόσεις Ιδεοθέατρον, Αθήνα 1998
28. Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας, Κλήμεντος Αλεξανδρέως Άπαντα τα Έργα 2, Ο Παιδαγωγός (Λόγοι Β΄ -Γ΄), Πατερικές Εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς», Επόπτης Εκδόσεως Παναγιώτης κ. Χρήστου, Καθηγητής Πανεπιστημίου, Επιμελητής Εκδόσεως Ελευθέριος Γ. Μερετάκης, Πτυχιούχος Θεολογίας, Εκδοτικός Οίκος Ελευθερίου Μερετάκη «Το Βυζάντιον», Κείμενο - Μετάφραση - Σχόλια Παναγιώτη Κ. Χρήστου, Θεσσαλονίκη 1992
29. Κουκουλέ Φαίδωνος, Βυζαντινών βίος και πολιτισμός, εκδ. Παπαζήση, τ. Α΄
30. Πάολο Τσεζαρέτι, Θεοδώρα˙ η άνοδος μιας αυτοκράτειρας, εκδ. Ωκεανίδα
321 Sture Linnér, Ιστορία του Βυζαντινού Πολιτισμού, εκδ. Γκοβοστή
32. A. Cameron “The Last Days of the Academy of Athens”, Proceedings of the Cambridge Philological Society 195 [1969]
33. Περί του ιδιωτικού βίου των αρχαίων Ελλήνων, Θ.Β. Βενιζέλου, α΄ έκδοση Αθήναι 1873, επανέκδ. Δημιουργία
34. Ομηρικοί Ύμνοι, Βατραχομυομαχία, Τόμος Α΄, Εις Αφροδίτην, Εισαγωγή, μετάφραση, σχόλια: Θεόδωρος Γ. Μαυρόπουλος, Εκδόσεις Ζήτρος, Το Βήμα
35. Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας, Κλήμεντος Αλεξανδρέως Άπαντα τα Έργα 1, Προτρεπτικός Προς Έλληνας & Παιδαγωγός Α΄, Πατερικές Εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς», Επόπτης - Επιμελητής Εκδόσεως Ελευθέριος Γ. Μερετάκης, Πτυχιούχος Θεολογίας, Εκδοτικός Οίκος Ελευθερίου Μερετάκη «Το Βυζάντιον»
36. Ιπποκράτης, Ιατρική Δεοντολογία, τόμος Α΄, Περί Παθών, Το Βήμα, Αρχαίοι Συγγραφείς, Εκδόσεις Ζήτρος, Εισαγωγή Μετάφραση Σχόλια: Δημήτριος Λυπουρλής
37. Πηδάλιον της Νοητής Νηός της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής των Ορθοδόξων Εκκλησίας, Εκδοτικός Οίκος Αστήρ, Αλ. & Ε. Παπαδημητρίου, Αθήναι, 1976
38. On the Value of Scepticism, Bertrand Russel.
Αρχαίοι Συγγραφείς
01. Μέγας Βασίλειος, Λόγος εις την εξαήμερον
02. Ιωάννης ο Χρυσόστομος
03. Όμηρος, Ηλιάδα
04. Θουκιδίδης
05. Ηρόδοτος
06. Πλούταρχος, Περί του εμφαινομένου προσώπου τω κύκλω της σελήνης, Περικ.
07. Διογένης Λαέρτιος
08. Ευριπίδης
09. Πλάτωνας Πολιτεία, Πολιτικός, Νόμοι
10. Αριστοφάνης
11. Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος, Λόγος Κατηχητικός, Ομιλία εις τό Πάσχα, P.G. 59
12. Κλήμης Αλεξανδρείας, Παιδαγωγός
13. Γοργίας, Ελ.
14. Ιππ. Αρχ. Ιατρική
15. Εύπολις
16. Αριστοφ. Νεφ
17. Ιουστινιάνειος Κώδικας
18. Πατριάρχης Φώτιος
19. Αριστοτέλης, Αθηναίων Πολιτεία
20. Δημ. Κατά Νεαίρ.
21. Ομηρικοί Ύμνοι
22. Ιπποκράτης, Ιατρική Δεοντολογία
23. Λίβιος
24. Νουμάς
25. Πορφύιος, Εις Ανεβώ Επιστολή
Εφημερίδες
1. Ελευθεροτυπία, 7/2/1999
2. Το Βήμα, Τρίτη 28 Αυγούστου 2007, Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2007
Διαδίκτυο:
1. http://www.oodegr.com/
2. http://people.howstuffworks.com/laughter2.htm
3. http://www.hellenicreligion.gr/doc/anaparagogi.htm
4. http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=816950&lngDtrID=244
5. http://www.imdb.com/title/tt0815241/
Τηλεοπτικοί Σταθμοί
1. Σταθμός Alter Εκπομπή Χωρίς Μοντάζ ΙΙ, Σάββατο 07/02/2004, Αθέατος Κόσμος ΙΙ 05/06/2004, Αθέατος Κόσμος, Εσπερινό δελτίο ειδήσεων, Τετάρτη 4 Μαΐου 2005, Οι Πύλες του Ανεξήγητου, θέμα «Τα μυστικά των αρχαίων» 18/02/2006
2. Βουλή, Σάββατο 28 Μαΐου
Δημόσιο
1. Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, Γνωμάτευση-Απόφαση της Ολομέλειας της Εθνικής Επιτροπής της 25/9/2003 επί του 4ου θέματος της ημερήσιας διάταξης : Αίτηση από την Επιτροπή του Δωδεκάθεου για παραβίαση των δικαιωμάτων του Ανθρώπου
Εποπτικό Υλικό
1. Bill Maher & Larry Charles,
Ταινία Religulοus, http://www.imdb.com/title/tt0815241/
