Στο σημείο αυτό έχει εισαχθεί ένα τμήμα από την ιστοσελίδα «Χριστός & Ορθολογισμός συμπληρωμένο από μια μικρή πραγματεία για την ανθρώπινη λογική, την ύπαρξη του Θεού Χριστού, την βούληση του ανθρώπου, τα σημεία και την σοφία.
Το Πάσχα του 2004 μεταδόθηκε από τον ελληνικό Τηλεοπτικό Σταθμό «Βουλή» ένα ντοκιμαντέρ για την δίκη του Ιησού Χριστού «Die Jesus Verschvöerung», παραγωγής ZDF 2002. Από αυτό το ντοκιμαντέρ παρουσιάζονται τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία γύρω από την ιστορικότητα των Ευαγγελίων.
Die Jesus Verschvöerung |
|
Ο Χριστός και οι Εσσαίοι |
|
Βίντεο: Μέγεθος: 190Kb. Διάρκεια: 55΄΄ . Ο Χριστός σίγουρα δεν ήταν Εσσαίος, ούτε είχε έρθει ποτέ. (Πηγή: Die Jesus Verschvöerung, Τηλεοπτικός Σταθμός Βουλή) |
|
ΠΡΟΣΟΧΗ: Η πινακίδα, αν και αυθεντική όσο αφορά την γραφή, αποδείχθηκε δια μέσω της χρονολογήσεως του άνθρακα 12 (C12), πως είναι του 980 - 1146 μ.Χ. και υποστηρίζεται η πιθανότητα πως είναι αντίγραφο της αυθεντικής. Περισσότερα στο πανεπιστημιακό άρθρο TITULUS_CRUCIS.pdf και κάτωθι. (Πηγή: www.bibleinterp.com/articles/titlus.pdf)
Thursday, September 18, 2003
14C Titulus Crucis Dating: Medieval
Stephen Goranson reports on the Xtalk list on the following article: Francesco Bella and Carlo Azzi, "14C Dating of the 'Titulus Crucis,'" Radiocarbon [journal] v.44 n.3 (2002 [received 2003]) 685-9. Apparently they report on radiocarbon dating of the walnut wood relic in Rome, thought by some to be the tablet from the cross of Jesus Christ: it has a 2-sigma date range of 980 to 1146 AD.
Also according to Goranson, they refer to another publication which discusses the possibility that this tablet is a copy of the original: Rigato, ML. 2002. Il Titolo della Croce di Gesu. Confronto tra i Vangeli e la Tavoletta--Reliquia della Basilica Eleniana a Rome. Dottorato nella Facolta di Teologia. Pontificia Universita Gregoriana. Roma. (Πηγή: http://ntgateway.com/weblog/2003/09/14c-titulus-crucis-dating-medieval.html)
Βίντεο: Μέγεθος: 463 Kb . Διάρκεια: 2΄ 49΄΄ . Το ξύλο (Ι.Ν.Β.Ι.) αυτό δεν ήταν κίβδηλο (Πηγή: Die Jesus Verschvöerung, Τηλεοπτικός Σταθμός Βουλή)
|
|
Η πέτρινη πλάκα πίσω από την οποία βρέθηκε το μολύβδινο κιβώτιο, μέσα στο οποίο υπήρχε ένα τμήμα από την επιγραφή του Σταυρού του Ιησού. (Πηγή: Κωνσταντίνος Σ. Χατζηελευθερίου, Πού βρίσκεται ο Σταυρός του Ιησού, Περιοδικό Απαγορευμένη Ιστορία, τεύχος 3, σελ. 32)
Η «Επιγραφή»
Την 1η Φεβρουαρίου του 1492 έγινε μια συγκλονιστική ανακάλυψη στην αρχαία πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Κατά τη διάρκεια αποκατάστασης μίας τοιχογραφίας, στην οποία εικονίζεται η εύρεση του Τιμίου Σταυρού από την Αγία Ελένη, βρέθηκε πίσω από αυτήν μία πέτρινη πλάκα, στην οποία ήταν χαραγμένη η επιγραφή «TITULUS CRUCIS».
Οι εργάτες αφαίρεσαν την πλάκα και ανακάλυψαν μία κόγχη, εντός της οποίας υπήρχε ένα μολύβδινο κιβώτιο, σφραγισμένο από τον Αρχιεπίσκοπο της Μπολόνια καρδινάλιο Γεράρδο, τον μετέπειτα Πάπα Φωτεινό Β΄ (1144-1145), πάνω στο οποίο υπήρχε μία επιγραφή, η οποία πιστοποιούσε το περιεχόμενο του. Μέσα σε αυτό υπήρχε ένα τεμάχιο της εγχάρακτης πινακίδας από το Σταυρό του Ιησού.
Το τεμάχιο ήταν από ξύλο καρυδιάς, είχε πλάτος 25,3 εκατοστά, ύψος 14, πάχος 2,6 και ζύγιζε 687 γραμμάρια, που σημαίνει ότι οι διαστάσεις ολόκληρης της πινακίδας πρέπει να ήταν περίπου 60 εκατοστά πλάτος και 21 ύψος. Αρχικά ήταν βαμμένη άσπρη και το χρώμα των γραμμάτων ήταν μάλλον βαθύ κόκκινο, με τα γράμματα χαραγμένα από τα δεξιά προς τα αριστερά, σύμφωνα με τον εβραϊκό τρόπο γραφής. Παρ’ όλη τη μεγάλη φθορά, την οποίαν είχε υποστεί προϊόντος του χρόνου, ήταν δυνατόν να διαβαστούν η δεύτερη και η τρίτη λέξη, ενώ η πρώτη σχεδόν αδύνατον.
Το τεμάχιο από την επιγραφή της θανατικής ποινής του Ιησού μέσα στην ασημένια θήκη, το οποίο εκτίθεται στο ναό του Αγίου Σταυρού στην Ρώμη. (Πηγή: Κωνσταντίνος Σ. Χατζηελευθερίου, Πού βρίσκεται ο Σταυρός του Ιησού, Περιοδικό Απαγορευμένη Ιστορία, τεύχος 3, σελ. 32)
Είναι η Επιγραφή Γνήσια;
Ωστόσο, αυτή η, εκ πρώτης όψεως, εκπληκτική ανακάλυψη, εγείρει κάποια σοβαρά ερωτήματα, όσον αφορά στη γνησιότητα της εν λόγω επιγραφής. Υπάρχουν μαρτυρίες για την ύπαρξη τέτοιας επιγραφής; Εκτός από τις αναφορές των προαναφερθέντων εκκλησιαστικών συγγραφέων για την ανακάλυψη, μαζί με το Σταυρό του Ιησού, της επιγραφής με την αιτία της θανατικής Του καταδίκης, υπάρχουν και δύο μαρτυρίες για την ύπαρξη της τον 4ο αιώνα μ.Χ. Η πρώτη προέρχεται από τον ανώνυμο «προσκυνητή του Μπορντώ», ένα Χριστιανό από τη Γαλλία, ο οποίος επισκέφτηκε την Ιερουσαλήμ το 333 μ.Χ. και η δεύτερη από την Αιθέρια, μία Χριστιανή από την Ισπανία, η οποία επισκέφθηκε τους Αγίους Τόπους το 382 μ.Χ.
Πώς όμως βρέθηκε το υπό εξέταση τεμάχιο στη Ρώμη; Σύμφωνα με τον Ρουφίνο και τον Θεοδώρητο Κύρου, η αυτοκράτειρα Ελένη, αφού βρήκε το Σταυρό του Χριστού, αφαίρεσε δύο κομμάτια. Το πρώτο το έστειλε στο γιο της στην Κωνσταντινούπολη και το δεύτερο το πήρε μαζί της στη βασιλική της κατοικία στη Ρώμη. Το ότι δεν γίνεται ξεχωριστή αναφορά για την αφαίρεση του επίμαχου τεμαχίου από την επιγραφή του Σταυρού, αυτό συνέβη κατά πάσα πιθανότητα, επειδή Σταυρός και επιγραφή θεωρούνταν ως ένα πράγμα. Μετά το θάνατο της Ελένης, κατά τη διάρκεια του δεύτερου μισού του 4ου αιώνα μ.Χ., η μεγαλύτερη αίθουσα του παλατιού της μετετράπη οε χριστιανικό ναό, ο οποίος έλαβε την ονομασία «Ιερουσαλήμ». Μάλιστα, ο επίσκοπος Μεδιολάνων (374-397 μ.Χ.) Αμβρόσιος αναφέρει την ύπαρξη του επίμαχου τεμαχίου στη Ρώμη, πράγμα που, αν συνδυαστεί με τις μαρτυρίες των δύο προαναφερθέντων προσκυνητών και τις αναφορές των δύο εκκλησιαστικών συγγραφέων, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι όντως αφαιρέθηκε ένα κομμάτι από την αρχική επιγραφή, η οποία χάθηκε μαζί με το Σταυρό στη μάχη του Χατίν.
Στην εκκλησία αυτή και πιο συγκεκριμένα στο παρεκκλήσιο της Αγίας Ελένης, τοποθετήθηκε το τεμάχιο από την επιγραφή της θανατικής καταδίκης του Ιησού. Οι ιερείς του ναού έκρυψαν το κομμάτι αυτό το 455 μ.Χ., φοβούμενοι πιθανή καταστροφή του από επιδρομές των Βησιγότθων. Το ίδιο τεμάχιο ξανακρύφτηκε, αυτή τη φορά για άγνωστο λόγο, το πρώτο μισό του 11ου αιώνα, από τον προαναφερθέντα καρδινάλιο Γεράρδο και ανακαλύφθηκε κατά τύχη το 1492. Από το 1520 έως το 1930, η επιγραφή παρέμεινε στο ναό του Αγίου Σταυρού (πρώην Ιερουσαλήμ). Το 1930 κτίστηκε δίπλα σ’ αυτόν ένα παρεκκλήσιο προς τιμήν της Αγίας Ελένης, και από τότε έως σήμερα η επιγραφή φυλάσσεται εκεί.
Ερωτήματα για το Περιεχόμενο της Επιγραφής
Εκτός όμως από τα παραπάνω ερωτήματα για την παρουσία και διαδρομή της επιγραφής στο διάβα της ιστορίας, υπάρχουν και κάποια ερωτήματα, τα οποία σχετίζονται με το περιεχόμενο της. θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι οι απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα βαρύνουν περισσότερο, όσον αφορά τη γνησιότητα της. Όπως ήδη είπαμε, στην επιγραφή υπάρχουν τρεις σειρές από γράμματα, η μία κάτω από την άλλη. Η πρώτη είναι τόσο πολύ κατεστραμμένη, που μόνο έξι, ίσως επτά, απολήξεις γραμμάτων έχουν διασωθεί. Αν και έχουν προταθεί κατά καιρούς διάφορες θεωρίες, όπως των καθηγητών Γκέρχαρντ Κρολλ (Αραμαϊκή), Σαλόμ Μπεν Χορίν (Εβραϊκή) και Κάρστεν Πίτερ Τίεντε (Εβραϊκή), η γλώσσα και το περιεχόμενο της πρώτης γραμμής καλύπτονται μέχρι σήμερα από ένα πέπλο αβεβαιότητας. Συνεχίζοντας στη δεύτερη (Ελληνική) και την τρίτη (Λατινική) γραμμή παρατηρούμε ότι και αυτές είναι γραμμένες από δεξιά προς τ’ αριστερά, κάτι εντελώς φυσιολογικό για την πρώτη γραμμή, όχι όμως γι’ αυτές τις δύο. Όπως και για την προηγούμενη, έτσι και γι’ αυτήν δεν υπάρχει μία πειστική απάντηση. Ο καθηγητής Κ. Π. Τίεντε ερμήνευσε το γεγονός αυτό ως ένα λάθος του Εβραίου γραφέα, ο οποίος δεν ήξερε Ελληνικά και Λατινικά, αλλά γνωρίζοντας το ελληνικό και λατινικό αλφάβητο, έγραψε με τον εβραϊκό τρόπο (από δεξιά προς τ’ αριστερά) αυτά που του υπαγόρευσαν στις δύο προαναφερθείσες γλώσσες. Στη δεύτερη σειρά διαβάζουμε «ΝΑΖΑΡΕΝΟΥΣ Β[ΑΣΙΛΕΥΣ]», το οποίο έρχεται σε συμφωνία με τη μαρτυρία του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου (κεφ. 19, στιχ. 19) «ΙΗΣΟΥΣ Ο ΝΑΖΩΡΑΙΟΣ Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΩΝ ΙΟΥΔΑΙΩΝ». Σ’ αυτό όμως διασώζεται ο λεκτικός τύπος «ΝΑΖΩΡΑΙΟΣ» και όχι ο προαναφερθείς. Η λύση γι’ αυτό το πρόβλημα, βρίσκεται στην επόμενη σειρά, η οποία είναι γραμμένη στα Λατινικά και έχει ως εξής: «ΝΑΖΑRINUS RΕ[Χ]». Σύμφωνα με τον καθηγητή Κ. Π. Τίεντε πρόκειται για κλασική περίπτωση μεταγραφής, δηλαδή ο γραφέας δεν μετέφρασε αλλά μετέγραφε στα Ελληνικά από τα Λατινικά το επίθετο, το οποίο δήλωνε τον τόπο καταγωγής του Ιησού.
Και οι Αμφισβητήσεις Συνεχίζονται...
Αν και οι απαντήσεις οι οποίες δόθηκαν, μπορεί να μην πείθουν τον καλόπιστο αναγνώστη, ίσως θα έπρεπε να αναρωτηθούμε τα παρακάτω. Εάν η αυτοκράτειρα Ελένη ή κάποιος εκκλησιαστικός αξιωματούχος στο Μεσαίωνα, διέταξε να κατασκευάσουν ένα (αντίγραφο της επιγραφής με την αιτία της θανατικής καταδίκης του Ιησού, τότε θα προσπαθούσε να το κατασκευάσει με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην αμφισβητηθεί η αυθεντικότητα του. Όπως όμως διαπιστώσαμε, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει με την επίμαχη επιγραφή, στην οποία μάλιστα παρατηρείται το ακριβώς αντίθετο: είναι γεμάτη από δυσεπίλυτους γρίφους. Ένα άλλο το οποίο πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη μας είναι το ότι ενώ σε εκατοντάδες μέρη εκκλησιαστικές κοινότητες ή ιδιώτες υποστηρίζουν ότι έχουν ένα τεμάχιο από το Σταυρό του Ιησού, μόνο σε ένα μέρος στον κόσμο, στην εκκλησία του Αγίου Σταυρού στη Ρώμη, ισχυρίζονται ότι έχουν ένα μέρος από την ιερή επιγραφή. Τρίτο και τελευταίο είναι το γεγονός ότι ο τρόπος γραφής της επιγραφής, είναι ίδιος με επιγραφές, οι οποίες έχουν γραφεί τον 1ο αιώνα μ.Χ.
Μέχρι το Βατικανό να δώσει την άδεια να εξεταστεί η επίμαχη επιγραφή από ανεξάρτητες επιστημονικές ομάδες, όπως συνέβη στην περίπτωση της «Σινδόνης του Τορίνο», το αμφιλεγόμενης αξίας ξύλινο τεμάχιο, το οποίο φυλάσσεται από το τάγμα των Κινστερσιανών μοναχών σε μία ασημένια θήκη, δωρεά του δικτάτορα της Ιταλίας Μπενίτο Μουσολίνι, θ’ αμφισβητείται, αποτελώντας άλλο ένα σημείο αντιλεγόμενο, όπως άλλωστε συμβαίνει και με Αυτόν, στο Σταυρό του οποίου τοποθετήθηκε η επιγραφή πριν από δύο χιλιάδες χρόνια.
Βιβλιογραφία
01. Stephan Borgehammar, How the Holly Cross was Found: From Event to Medieval Legend, Stockholm, 1991
02. Jan Willem Driijvers, Helena Augusta: The Mother of Constantine the Great and the Legend of Her Finding of the True Cross, Leiden, Brill, 1992
Ο Κωνσταντίνος Χατζηελευθερίου είναι πτυχιούχος της Ανωτέρας Εκκλησιαστικής Σχολής Αθηνών και της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ. Διδάσκει στην ιδιωτική Μέση Εκπαίδευση και άρθρα του έχουν δημοσιευτεί στον περιοδικό τύπο.
Πηγή: Κωνσταντίνος Σ. Χατζηελευθερίου, Πού βρίσκεται ο Σταυρός του Ιησού, Περιοδικό Απαγορευμένη Ιστορία, τεύχος 3, σσ.30-32
Τα χειρόγραφα του Κουμράν επιβεβαιώνουν την ιστορικότητα της Κ.Δ. |
|
Βίντεο: Μέγεθος: 218 Kb - Διάρκεια: 1΄ 15΄΄. Ο Prof. C.P. Thiede, Papyrologe-Bibelhistoriker, για την ανεύρεση του Τίμιου Σταυρού. (Πηγή: Die Jesus Verschvöerung, Τηλεοπτικός Σταθμός Βουλή) |
|
Επιβεβαιώθηκε αρχαιολογικά η κατηγορία της Υποκρισίας προς τον Καϊάφα
|
|
Βίντεο: Μέγεθος: 288 Kb - Διάρκεια: 1΄ 32΄΄. Ο Τάφος της οικογένειας του Καϊάφα και η κατηγορία του Ιησού προς αυτόν για υποκρισία (ειδωλολατρία). (Πηγή: Die Jesus Verschvöerung, Τηλεοπτικός Σταθμός Βουλή) |
|
Το μοναδικό γραπτό εύρημα περί του Ποντίου Πιλάτου |
|
Η αρχαιολογική ένδειξη μιας σταύρωσης |
|
Γιατί αγανάκτησαν οι Ιουδαίοι με τον Χριστό γύρω από την ανοικοδόμηση του ναού |
|
Κατά Μάρκον, Κεφ Ιδ΄ «56 πολλοὶ γὰρ ἐψευδομαρτύρουν κατ' αὐτοῦ, καὶ ἴσαι αἱ μαρτυρίαι οὐκ ἦσαν. 57 καί τινες ἀναστάντες ἐψευδομαρτύρουν κατ' αὐτοῦ λέγοντες 58 ὅτι Ἡμεῖς ἠκούσαμεν αὐτοῦ λέγοντος, ὅτι ἐγὼ καταλύσω τὸν ναὸν τοῦτον τὸν χειροποίητον καὶ διὰ τριῶν ἡμερῶν ἄλλον ἀχειροποίητον οἰκοδομήσω.» |
|
Περί δίκης του Χριστού |
|
Συνωμοσία Καϊάφα, Ηρώδη, Πιλάτου & το τέλος τους |
|
Produktion, Atlantis Plus, Berlin, © ZDF 2002 |
|
Το αυλάκι που φέρνει το νερό από την πηγή στην Κολυμβήθρα του Σιλοάμ (Πηγή: http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=589843)
Ιερουσαλήμ
Τα ερείπια της Κολυμβήθρας του Σιλοάμ ισχυρίζονται πως ανακάλυψαν αρχαιολόγοι στην Ιερουσαλήμ, όπου σύμφωνα με τη Βίβλο ο Ιησούς έδωσε σε έναν τυφλό το φως του.
Κρυμμένη στη σημερινή αραβική συνοικία Σιλβάν, οι αρχαιολόγοι φέρνουν προσεκτικά στο φως της Κολυμβήθρα, μια δεξαμενή όπου ακόμη τρέχει νερό από τη διπλανή πηγή. Η Κολυμβήθρα του Σιλοάμ χρησιμοποιείτο από τους εβραίους για να κάνουν βαπτίσεις μέχρι περίπου το 70 μ.Χ., όταν οι Ρωμαίοι κατέστρεψαν τον εβραϊκό ναό.
Στη διάρκεια των τελευταίων τεσσάρων μηνών οι αρχαιολόγοι έχουν φέρει στο φως τη μήκους 50 μέτρων δεξαμενή και τον αύλακα που έφερνε νερό από την πηγή στην Κολυμβήθρα. Την περασμένη εβδομάδα ήρθε στο φως τμήμα του πέτρινου δρόμου που οδηγούσε από την Κολυμβήθρα στον εβραϊκό ναό.
«Τη στιγμή που κάναμε την ανακάλυψη, είμασταν σίγουροι πως επρόκειτο για την Κολυμβήθρα του Σιλοάμ» δήλωσε ο αρχαιολόγος Ελί Σουκρόν.
Η αρχαιολογική ομάδα που ερευνά την περιοχή εργάζεται για το ισραηλινό συμβούλιο αρχαιοτήτων. Από την ανασκαφή ήρθαν επίσης στο φως εβραϊκά νομίσματα της βιβλικής περιόδου, καθώς και κεραμικά θραύσματα, αντικείμενα που ενίσχυσαν την άποψη των αρχαιολόγων ότι ανακάλυψαν την Κολυμβήθρα του Σιλοάμ.
Το ισραηλινό συμβούλιο αρχαιοτήτων βρίσκεται σε διαπραγμάτευση με την Ελληνορθόδοξη Εκκλησία, στην οποία ανήκει ο χώρος, για να συνεχισθεί η ανασκαφή.
news.in.gr, με πληροφορίες από Associated Press
Πηγή: http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=589843 02/01/2005
«22 ἐπειδὴ καὶ Ἰουδαῖοι σημεῖον αἰτοῦσι καὶ Ἕλληνες σοφίαν ζητοῦσιν, 23 ἡμεῖς δὲ κηρύσσομεν Χριστὸν ἐσταυρωμένον, Ἰουδαίοις μὲν σκάνδαλον, Ἕλλησι δὲ μωρίαν, 24 αὐτοῖς δὲ τοῖς κλητοῖς, Ἰουδαίοις τε καὶ Ἕλλησι, Χριστὸν Θεοῦ δύναμιν καὶ Θεοῦ σοφίαν· 25 ὅτι τὸ μωρὸν τοῦ Θεοῦ σοφώτερον τῶν ἀνθρώπων ἐστί, καὶ τὸ ἀσθενὲς τοῦ Θεοῦ ἰσχυρότερον τῶν ἀνθρώπων ἐστί.» Α΄ Προς Κορινθίους, Κεφ. Α΄
Γι’ αυτό και συνεχίζει η Αγία Γραφή: « 24 αὐτοῖς δὲ τοῖς κλητοῖς, Ἰουδαίοις τε καὶ Ἕλλησι, Χριστὸν Θεοῦ δύναμιν καὶ Θεοῦ σοφίαν· 25 ὅτι τὸ μωρὸν τοῦ Θεοῦ σοφώτερον τῶν ἀνθρώπων ἐστί, καὶ τὸ ἀσθενὲς τοῦ Θεοῦ ἰσχυρότερον τῶν ἀνθρώπων ἐστί.» Α΄ Προς Κορινθίους, Κεφ. Α΄
|
Ως γνωστό οι νεοΕθνικοί αρνούμενοι τον Χριστό, διότι αν Τον δεχτούν, θα πρέπει να απορρίψουν τους μυθικούς τους θεούς τους, παρουσιάζουν εκ του άνωθι χωρίου του Ευαγγελίου την φράση «Ιουδαίοις μεν σκάνδαλον έλλησιν δε μωρίαν» προσπαθώντας να υποδηλώσουν ότι ο Χριστός είναι μωρία για τους σοφότερους όλων, τους Έλληνες. Ας αφεθεί ο σχολιασμός του εν λόγω κειμένου για αργότερα και ας περάσει κανείς στο προηγούμενο σχόλιο των Ευαγγελίων στο οποίο δεν δίδεται η πρέπουσα σημασία. Λέει λοιπόν το Ευαγγέλιο «Ἰουδαῖοι σημεῖον αἰτοῦσι καὶ Ἕλληνες σοφίαν». Συνεπώς σύμφωνα με την διδασκόμενη ελληνική σοφία, την οποία υποτίθεται οι ίδιοι οι νεοΕθνικοί διδάσκουν προσπαθώντας να «μορφώσουν» τους έλληνες, όταν ένας νεοΕθνικός (έλληνας) ζητεί ιστορικές ατράνταχτες ιστορικές αποδείξεις περί του Ιησού Χριστού, μήπως κατά πλάγιο τρόπο δεν ζητά σημείο μετατρέποντας εαυτόν σε Ιουδαίο, από την στιγμή που η σοφία του Ευαγγελίου δεν του είναι αρκετή για να πιστέψει στον Κύριο; Ή υπάρχει κανείς σοβαρός μελετητής που απαρνείται την σοφία του Ευαγγελίου και των λόγων του Κυρίου; Εκτός και αν ο νεοΕθνικός που αναζητά δεν έχει σοφία, οπότε ζητεί «σημεία» για να πιστέψει. Αλλά οι νεοΕθνικοί όχι μόνο σοφία δεν μπορούν να υποστηρίζουν ότι έχουν, αφού όχι μόνο ηθελημένα απορρίπτουν τα Ευαγγέλια για τους δικούς τους λόγους αλλά επιπλέον την αναζητούν στην ζωολατρία, στην αριθμοσοφία, στην αστρολογία, στην κτηνοβασία των θεών τους, στην επιλογή ολιγάριθμων φιλοσόφων εκ της πλειάδας των αρχαίων ελλήνων καθώς και σε απάτες και ψευδείς ειδήσεις. Αλλά ακόμη και όταν υποστηρίζοντας, εσφαλμένα αφού ζητούν ιστορικό «σημείο», ότι δεν είναι ή δεν έχουν σχέση αυτοί με τους Ιουδαίους, εντούτοις σταματούν εκεί και δεν ζητούν σημείο άλλου είδους προσποιούμενοι ότι κατέχουν την σοφία χαρακτηρίζοντας εαυτούς Έλληνες. Πώς την κατέχουν όμως αφού απορρίπτουν τα ευαγγέλια;
Όσο αφορά το δεύτερο χωρίο το οποίο αναφέρει «Ιουδαίοις μεν σκάνδαλον έλλησιν δε μωρίαν» θα πρέπει να εννοηθεί ότι ο μώρος δεν γνωρίζει ότι είναι μώρος. Συνεπώς όταν ο Ευαγγελιστής γνωρίζει ότι ομιλεί για κάτι για το οποίο κινδυνεύει να χαρακτηριστεί ως τέτοιος αποδεικνύει ότι μώρος δεν είναι. Συνεπώς
1. Ένας μώρος δεν γνωρίζει ότι είναι μώρος
2. Ένας μώρος μπορεί να γράφει μωρίες διότι δεν γνωρίζει τι γράφει εφόσον μώρος
3. Συνεπώς ένας μώρος που θα έγραφε μωρίες δεν θα έλεγε ποτέ ότι αυτά που γράφει είναι μωρίες
4. Συνεπώς αν ο Απόστολος ήταν μώρος θα έγραφε ό,τι μωρίες είχε να γράψει αλλά ποτέ δεν θα μαρτυρούσε ότι αυτά που γράφει είναι μωρίες.
5.Συνεπώς εφόσον ο Απόστολος δεν είναι μώρος είναι αξιοπερίεργο το ότι γράφει μωρίες. Δεν θα έπρεπε λογικά να μην γράφει μωρίες ώστε να «πλανέψει» όσο γίνεται περισσότερους «αφελείς» παραπάνω;
6. Συνεπώς δεν θα ήταν λογικό ένας που δεν είναι μώρος και θέλει να «πλανέψει» τους σοφούς Έλληνες να γράφει σοφά πράγματα παρά να γράφει μωρίες κινδυνεύοντας να χαρακτηριστεί μώρος.
Αν οι νέο-Εθνικοί επιθυμούν «σημείο» γινόμενοι Ιουδαίοι και όχι σοφία ως Έλληνες τότε: «21 ὁ ἔχων τὰς ἐντολάς μου καὶ τηρῶν αὐτὰς, ἐκεῖνός ἐστιν ὁ ἀγαπῶν με· ὁ δὲ ἀγαπῶν με ἀγαπηθήσεται ὑπὸ τοῦ πατρός μου, καὶ ἐγὼ ἀγαπήσω αὐτὸν καὶ ἐμφανίσω αὐτῷ ἐμαυτόν.» Κατά Ιωάννη, Κεφ. ΙΔ΄
Διότι: «7 Αἰτεῖτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν· ζητεῖτε, καὶ εὑρήσετε· κρούετε, καὶ ἀνοιγήσεται ὑμῖν. 8 πᾶς γὰρ ὁ αἰτῶν λαμβάνει καὶ ὁ ζητῶν εὑρίσκει καὶ τῷ κρούοντι ἀνοιγήσεται. 9 ἢ τίς ἐστιν ἐξ ὑμῶν ἄνθρωπος, ὃν ἐὰν αἰτήσῃ ὁ υἱὸς αὐτοῦ ἄρτον, μὴ λίθον ἐπιδώσει αὐτῷ; 10 καὶ ἐὰν ἰχθὺν αἰτήσῃ, μὴ ὄφιν ἐπιδώσει αὐτῷ; 11 εἰ οὖν ὑμεῖς, πονηροὶ ὄντες, οἴδατε δόματα ἀγαθὰ διδόναι τοῖς τέκνοις ὑμῶν, πόσῳ μᾶλλον ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς δώσει ἀγαθὰ τοῖς αἰτοῦσιν αὐτόν; »
Κατά Ματθαίον, Κεφ. Ζ΄
|
-Δέχεστε την ιστορική ύπαρξη του Ιησού ;-Χωρίς αμφιβολία. Κανείς δεν μπορεί να διαβάσει τα ευαγγέλια δίχως να νιώσει την πραγματική παρουσία του Ιησού. Η προσωπικότητά του βρίσκεται σε κάθε λέξη. Κανένας άλλος μύθος δεν είναι εμπλουτισμένος με τόση ζωή.
(απάντηση Αλβέρτου Αϊνστάιν)
|
Αυτοί που απορρίπτουν τον Χριστό στηρίζονται τις περισσότερες φορές στην ιστορική του «ανυπαρξία» και στην Λογική. Το πιθανότερο όμως που του οδηγεί στην απόρριψη του Ιησού Χριστού δεν είναι αυτά τα δύο αλλά η ίδια τους η βούληση ή επιθυμία. Ας εξετασθεί το γιατί:
1. Πόσο λογική μπορεί να φαντάζει η άποψη ότι υπάρχει Θεός Χριστός για τον αναζητητή - ερευνητή;
2. Αν δεν φαντάζει λογική η ύπαρξη του Θεού τότε γιατί αναζητείται ο Χριστός Θεός μέσα στην ιστορία, εφόσον εκ των προτέρων, και δηλαδή πριν τα αποτελέσματα της αναζήτησης απορρίπτεται βάση της «λογικής»; Τι θα αποδείξει παραπάνω η ιστορία στην νόηση κάποιου ο οποίος πριν αναζητήσει Τον Θεό, θεωρεί ότι δεν είναι «λογικό» να πιστεύει σε ένα Θεό ο οποίος μάλιστα νίκησε τον θάνατο και αναστήθηκε; Δηλαδή αν Τον βρει ιστορικά τότε τι μέλει γενέσθαι; Θα καταργηθεί η «λογική» του και θα «πιστέψει» στην ανάσταση μέσω της ιστορίας; αν είναι τότε να καταργήσει την «λογική» Του τότε γιατί τα Ευαγγέλια δεν του φτάνουν τόσο ως ιστορική μαρτυρία όσο και ως σοφία λόγων Ενός και του Αυτού Θεανθρώπου, εφόσον αυτά πρώτα διδάσκουν την ύπαρξη του Θεού Χριστού και την Ανάστασή Του; Με αυτά τα Ευαγγέλια ήδη δεν θα πρέπει να καταργήσει την «λογική» του ο ερευνητής εφόσον επιθυμεί να βρει τον Θεό ή περιμένει και άλλες πολυποίκιλες μαρτυρίες; Πόσες μαρτυρίες δηλαδή πρέπει να είναι αρκετές για να αποδεχτεί τον Σωτήρα; Αλλά και πολλές να είναι ποια η διαφορά; Τι 10, τι 40, τι 50, αφού το ζητούμενο είναι πάντα το ίδιο; δηλαδή με άλλα λόγια η αποδοχή του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού και της νίκης Του πάνω στον θάνατο της Σάρκας; Φυσικά οι νεοΕθνικοί έχουν βάλει το χεράκι τους εδώ και αρνησάμενοι τον Κύριο οιοδήποτε μαρτυρία και αν υπάρχει υπέρ Αυτού κατηγορείται είτε ως «Εβραϊκή» είτε ως «Χριστιανική». Οιοσδήποτε ιστορικός αν ανάφερε ως αυτόπτης μάρτυς την Ανάσταση του Χριστού είναι σίγουρο ότι θα χαρακτηρίζονταν από αυτούς που δεν παραδέχονται τα Ευαγγέλια ως «τρελλός» ή «Ιουδαίος» κ.α. Ποία η διαφορά λοιπόν; Ιωάννου Α Δ' 5 «Αυτοί εκ του κόσμου τούτου είναι δια τούτο εκ του κόσμου λαλούσι, και ο κόσμος αυτούς ακούει 6. Ημείς εκ του Θεού είμεθα, όστις γνωρίζει τον Θεό ακούει ημάς, όστις δεν είναι εκ του Θεού δεν ακούει ημάς. Εκ τούτου γνωρίζωμεν το πνεύμα της αληθείας και το πνεύμα της πλάνης»
3. Αν πάλι φαντάζει λογική η ύπαρξη του Θεού μέσα στην Ιστορία τότε γιατί ο ερευνητής - αναζητητής ψάχνει την ιστορία και δεν αναζητεί Τον Ίδιο τον Θεό - Χριστό, εφόσον ο Θεός δεν αλλάζει κατάσταση και παραμένει Θεός στο πέρασμα του Χρόνου; Ή μήπως υποστηρίζει κανείς ότι ο Θεός Χριστός υπήρξε τον «καιρό εκείνο» και σήμερα εξαφανίστηκε; Μήπως κανείς θωρεί ότι ο Θεός είναι σαν τους θνητούς που εφόσον υπήρξαν μια φορά ιστορικά, σταμάτησαν να υπάρχουν έπειτα από τον θάνατό τους; Πόσο λογικό είναι να υποστηριχθεί κάτι ανάλογο για τον Θεό; Αν υποστηριχθεί ότι ο Θεός σήμερα αλλά και στο μέλλον δεν υπάρχει και δεν θα υπάρχει τότε γιατί Τον αναζητούμε; Ένεκα χάρη της έρευνας; Και αν δεν Υπάρχει Εκείνους (ου μη γένοιτο) προς ποία χάρη η ύπαρξη της Εκκλησίας μας;
Πρόβλημα λοιπόν του ερευνητή δεν είναι η ιστορικότητα ή μη ιστορικότητα του Ιησού Χριστού, όπως φάνηκε παραπάνω, διότι αν ήταν θέμα ιστορικότητας τα Ευαγγέλια θα έφθαναν και θα περίσσευαν, αλλά κυρίως η ελεύθερη του βούληση, την οποία ο ίδιος ο Θεός του την χάρισε. Πρόβλημά, λοιπόν των απανταχού ερευνητών δεν είναι η ιστορία αλλά η βούληση. Ας εξετασθεί πως:.
1. Ένας λογικός ιστορικός δεν γράφει περί του Ιησού με χρονολογήσεις μ.α.χ.χ. (μετά από αρχής χριστιανικής χρονολόγησης, όπως κάνουν οι νεοΕθνικοί) διότι δέχεται ως δεδομένο ότι ο Χριστός δεν υπήρξε πριν προσπαθήσει να αποδείξει ή να αναιρέσει κάτι τέτοιο. Φυσικά και για εκείνον που μελετά τις γραφές γνωρίζει ότι το μ.α.χ.χ., όπως και η νεοΕθνική συνήθεια μέτρησης από τις Ολυμπιάδες, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η άρνηση του Ιησού Χριστού ερχόμενου εν σαρκίο Ιωάννη Α' 22 «τις είναι ο ψεύστης, ειμή ο αρνούμενος ότι ο Ιησούς δεν είναι ο Χριστός; ούτος είναι ο αντίχριστος, ο αρνούμενος τον Πατέρα και τον Υιόν».
2. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι υπάρχει ιστορικό στοιχείο της ύπαρξης του Θεού Χριστού. Τον δέχεται ένας ερευνητής ότι Υπήρξε; ή θα ήταν και αυτό Ιουδαϊκή «παραχάραξη» όπως χαρακτηρίζονται τα Ευαγγέλια; αν δέχεται λοιπόν ότι Υπήρξε τότε πάει στο 3 και εάν όχι τότε η ιστορία δεν του χρειάζεται για να δεχτεί τον Θεό διότι Τον απορρίπτει βάση της βούλησής του και όχι βάση της ιστορικής Του αλήθειας
3. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι υπάρχει ιστορικό στοιχείο για τον Χριστό, τότε τι σκέφτεται ο ερευνητής;. Ήταν Θεός ή όχι; αν το δέχεται τότε αν πάει στο 4 αν όχι τότε η ιστορία δεν του χρειάζεται για να δεχτεί τον Θεό διότι Τον απορρίπτει βάση της βούλησής σου και όχι βάση της ιστορικής Του αλήθειας
4. Ας υποθέσουμε ότι υπάρχει ιστορικό στοιχείο για τον Ιησού. Δέχεται ο ερευνητής ότι εφόσον ήταν Θεός δεν μπορεί παρά να είναι και σήμερα Θεός, διότι ο χρόνος δεν αλλάζει την κατάσταση ενός Θείου Όντος;. Δέχεται λοιπόν ότι ο Θεός Χριστός Υπήρξε τότε άρα Υπάρχει και σήμερα; Αν ναι τότε ας πάει στο 5 αν όχι τότε η ιστορία δεν του χρειάζεται για να δεχτεί τον Θεό διότι Τον απορρίπτει βάση της βούλησής του και όχι βάση της ιστορικής Του αλήθειας
5. Αν υποθέσουμε ότι υπάρχει ιστορικό στοιχείο για τον Χριστό και συνεπώς ως Θεός Υπήρξε τότε αλλά Υπάρχει και σήμερα εφόσον Θεός, δέχεται να Τον δοκιμάσει; Αν ναι τότε ας πάει στο 6 αν όχι τότε η ιστορία δεν του χρειάζεται για να δεχτεί Τον Θεό διότι Τον απορρίπτει βάση της βούλησής του και όχι βάση της ιστορικής Του αλήθειας
6. Αν σήμερα ο Χριστός ήταν μπροστά σε ένα ερευνητή και έκανε διάφορα θαύματα που ενδεχομένως ο ερευνητής να Του ζητούσε ως άλλος Θωμάς, θα Τον πίστευε ο ερευνητής ως Θεό ή θα Τον θεωρούσε τσαρλατάνο ή μάγο Κόπερφιλντ;. Αν τον δεχόταν ας πάει στο 7 αν όχι τότε η ιστορία δεν του χρειάζεται για να δεχτεί τον Θεό διότι Τον απορρίπτει βάση της βούλησής του και όχι βάση της ιστορικής Του αλήθειας
7. Αν είναι καλόβουλος ερευνητής λοιπόν και πλανεμένος από άλλους δασκάλους, ας δοκιμάσει κατά ιδίαν αν ο Χριστός Υπάρχει και να μην Τον αρνείται. Αν αρνείται να δοκιμάσει, το πράττει όχι γιατί δεν μπορεί να δοκιμάσει αλλά αρνείται με την βούλησή του ότι ο Χριστός Υπάρχει και γι αυτό δεν δοκιμάζει. Δηλαδή πριν βρει αποδείξεις ή μη, για το αν ο Χριστός Υπάρχει Τον απορρίπτει. Συνεπώς η ιστορία δεν του χρειάζεται για να δεχτεί τον Θεό διότι Τον απορρίπτει για πολλοστή φορά βάση της βούλησής του και όχι βάση της ιστορικής Του αλήθειας
8. Συνοπτικά δηλαδή πως είναι δυνατόν να ομιλεί ένας ερευνητής για λογική απόδειξη του Θεού μέσω της ιστορίας και να μην αρκείται στα Ευαγγέλια; Πώς είναι δυνατόν να ομιλεί ένας ερευνητής για λογική απόδειξη του Θεού μέσω της ιστορίας εφόσον αν αυτός δεχτεί ότι ο Θεός Χριστός Υπάρχει μπορεί να χαρακτηρισθείς «ανόητος» από τους νεοΕθνικούς; Πρέπει να διαλέξει ο ερευνητής. Ή με τους «ανόητους» πιστούς και τον Θεό Χριστό Ζώντα και Παρόντα ή με τους «λογικούς» υλιστές που αρνούνται τον Πατέρα και Τον Υιόν.
9. Η Ύπαρξη οποιουδήποτε Θεού πόσο «λογική» μπορεί να είναι; αν δεν είναι τότε γιατί αναζητά την ιστορία; αν είναι, τότε γιατί δεν αναζητά Τον ίδιο Τον Θεό; Αν δεν το κάνει τότε η ιστορία δεν του χρειάζεται για να δεχτεί τον Θεό διότι Τον απορρίπτει για πολλοστή φορά βάση της βούλησής του και όχι βάση της ιστορικής Του αλήθειας
10. Τέλος είναι αστεία η απόρριψη του Ιησού ως ιστορικού προσώπου και η αποδοχή άλλων ως ο Δίας, η Ήρα κ.λ.π.
Κοιτώντας τα ευαγγέλια θα δούμε ότι εκτός από τα «Κανονικά» υπάρχουν και άλλα που ονομάζονται «Απόκρυφα ή ψευδεπίγραφα ή Πράξεις ή επιστολές ή Αποκαλύψεις» και φέρονται υπό τα ονόματα Αποστόλων (Ιακώβου, Θωμά, Φιλίππου, Πέτρου, Ανδρέου ) ή μαθητών του Ιησού (Νικοδήμου, Ιωσήφ του τέκτονος ) ή αιρετικών ή εθνών (κατ’ Αιγυπτίους κ.λ.π.). Αλλά αυτά τα ευαγγέλια είναι πολύ μεταγενέστερα του Ιησού και ύποπτα λόγω επιπολαιότητας, διαστροφής και αιρετικού χαρακτήρα. Τα «Κανονικά» ευαγγέλια από την άλλη πλευρά είναι γραμμένα από ανθρώπους σύγχρονους του Ιησού και ιδιαίτερα από ανθρώπους που έζησαν μαζί Του. Τα ευαγγέλια είναι πολύ σημαντικά διότι ναι μεν έχουν επουσιώδεις διαφορές αλλά διαγράφουν τον ίδιο ιδεώδη χαρακτήρα και εμφανίζουν καταπληκτική ενότητα και σύμπτωση, που αποτελεί και την πιο περίτρανη επιβεβαίωση της αλήθεια τους και της ιστορικής πραγματικότητας του Ιησού.
Το «νυκτός ελθόντες έκλεψαν αυτών ημών κοιμώμενων» αναιρείται εξ αυτής διότι όπως λέει ο Ιερός Αυγουστίνος «εάν κοιμούνταν τότε τι είδαν; Εάν δεν είδαν τίποτα τότε πώς είναι μάρτυρες» (οι στρατιώτες); Οι Ρωμαίοι στρατιώτες βρήκαν τον τάφο αδειανό και το ανάφεραν εις τους Ιουδαίους αρχιερείς, οι οποίοι και τους δωροδόκησαν για να μην μιλήσουν.
Κατά τα Ευαγγέλια έχουμε 9 παρουσίες του Ιησού μεταθανάτια
1) στον Σίμωνα Πέτρο
2) στην Μαρία Μαγδαληνή
3) στις μυροφόρες γυναίκες
4) στους 2 μαθητές του «εις Εμαούς πορευόμενους»
5) στους 10 Αποστόλους, χωρίς τον Θωμά
6) στους 11 Αποστόλους μαζί με τον Θωμά
7) στους Αποστόλους της λίμνης της Τιβεριάδας
8) στους 11 στην Γαλιλαία «εις το όρος ου τάξατα αυτοί οι Ιησούς»
9) στους Αποστόλους στην Βηθανία (Ανάληψη)
Η δε αμφισβήτηση του Θωμά δυναμώνει την αντικειμενικότητα των Ευαγγελίων εις το έπακρον
Τίθεται λοιπόν το ερώτημα «Ποιος είναι ο Ιησούς;» ερώτημα στο οποίο προσπάθησαν να απαντήσουν χιλιάδες άνθρωποι στους 20 αιώνες που πέρασαν από την γέννησή Του. Το πρόβλημα είναι μάλλον περίεργο καθόσον ο Ιησούς ήταν αυτός που καταδικάσθηκε από τους ομοεθνείς Του ατιμωτικά και προβάλλεται σε όλο τον κόσμο ως Θεός, Θεός σταυρωμένος και παιχνίδι των εχθρών Του.
ΕΝΩ σε κάθε άλλη περίπτωση μια τέτοια υπόθεση θα ήταν αντικείμενο χλευασμού αντιθέτως ως και αυτοί που απορρίπτουν τις υπερφυσικές ιδιότητες του Χριστού αναγκάζονται να συγγράψουν πολύ μεγάλους τόμους για να απαντήσουν στο παραπάνω ερώτημα. Είναι επίσης αληθές ότι αυτοί που δείχνουν εμπιστοσύνη στους συγγραφείς αυτόπτες μάρτυρες του βίου του Ιησού βρίσκουν απάντηση αν και θεωρούν φτωχές τις περιγραφές ενώ εκείνοι που δείχνουν δυσπιστία αντιμετωπίζουν αδυσώπητα διλήμματα καθιστώντας την προσωπικότητα του Ιησού μυστηριώδη σφίγγα, για την οποία κάθε φυσική εξήγηση, όπως απέδειξε το παράδειγμα του Στράους και Ρενάν, δημιουργεί αληθινή σύγχυση και οδηγεί σε παράλογες αντιφάσεις.
Από τα αδυσώπητα αυτά διλήμματα εμφανίσθηκε τα τελευταία χρόνια και η άποψη της ανυπαρξίας του Ιησού ως ιστορικού προσώπου. Πρώτος ο Dupuis (1742-1809) αρνούμενος την ύπαρξη του Χριστού θεωρεί το χριστιανισμό ως νέα μορφή της παλιάς λατρείας του Ήλιου και των αστέρων, και ότι ο Χριστός είναι προσωποποίηση του Ήλιου και οι δώδεκα απόστολοι είναι οι δώδεκα αστερισμοί. Έτσι η μεν γέννηση του Χριστού συμπίπτει με την ακμή του χειμώνα όπου βασιλεύει το σκότος και την ανάσταση σαν την άνοιξη όπου και βασιλεύει το φως. Αυτή η εξήγηση όμως αποβαίνει επισφαλής και αυθαίρετη, καθόσον διατύπωσε ο I.B. Peres χλευάζοντας τον Dupuis, ζητώντας του να αποδείξει ότι ο Ναπολέων υπήρξε μυθική προσωποποίηση του ήλιου, αφού και στο όνομά του (νη- απόλλων), και στον τόπο της γέννησής του (σε νησί της μεσογείου γεννήθηκε και ο Απόλλωνας) και στο όνομα της μητέρας του Latetitia (χαρά δίνει στο κόσμο η Ηώς που γέννησε τον Ήλιο) και στους 4 αδελφούς ( 4 εποχές του έτους) βρίσκει κανείς θαυμάσιες αναλογίες μεταξύ Ναπολέοντα και του ήλιου ή του μυθοποιημένου Απόλλωνα.
Οι σπάνιες μαρτυρίες για την ζωή του Ιησού από την σύγχρονη Ιουδαϊκή και Εθνική φιλολογία αποτέλεσε σοβαρή ένδειξη που συνηγορούσε στην ανυπαρξία Του στην ιστορία. Αλλά και αυτή η έλλειψη μαρτυρίας εκ της ιστορίας δεν αρκεί για να αποδείξει την ανυπαρξία του Ιησού, όπως αποδέχεται και ο αρνούμενος τον Ιησού Chouchoud ο οποίος και ομολογεί ότι «Ο Ιησούς είναι μεν άγνωστος ως ιστορικό πρόσωπο, αλλά είναι δυνατόν να έζησε καθόσον δισεκατομμύρια ανθρώπων έζησαν παλιότερα χωρίς να αφήσουν ίχνος της παρουσίας τους». Οι ανύπαρκτες ιστορικές αναφορές στον Ιησού μπορούν επίσης να εξηγηθούν κοιτάζοντας την προσοχή των ιστορικών εκείνης της εποχής εις τα πολιτικά γεγονότα και όχι στα θρησκευτικά καθόσον επικρατούσε θρησκευτική αμφιβολία και αδιαφορία. Επίσης οι Ιουδαίοι αποτελούσαν λαό μισητό της εποχής και ο Χριστιανισμός που γεννήθηκε τότε στην Ιουδαία θεωρήθηκε σαν Ιουδαϊκή αίρεση ανάξια προσοχής και ο ιδρυτής της έμοιαζε σκοτωμένος σαν τους άλλους ευπατρίδες που σφάχτηκαν τότε κατά χιλιάδες σαν τον Ιούδα, τον Γαυλωνίτη, τον Ματθία τον Μαργαλώθ και τον Θευδά για τις οποίες σιγά σχεδόν πλήρως η εκ των έξω ιστορία.
Παρά όμως τις σπάνιες μη χριστιανικές μαρτυρίες για την ιστορική ύπαρξη του Ιησού αυτές επαρκούν για την ιστορική βεβαίωσή της.
|
|
1. |
Έτσι αν αφαιρέσουμε ακόμη και χωρίο του Ιουδαίου ιστορικού Φλάβιου Ιωσήπου (1 αιώνας μ.Χ) περί του Ιησού (Ιουδ. Αρχ. XVΙΙΙ 3.3) πάλι υπάρχουν δύο χωρία τα οποία επικυρώνουν τα λεγόμενα των Ευαγγελίων, το 1ο αναφέρεται στον θάνατο του Ιωάννη του Ευαγγελιστή (XVIII 3.3) και το 2ον στον θάνατο του Ιακώβου του αδελφού του «Ιησού του λεγόμενου Χριστού» (XX, 9, 1). Από το έργο του «Ιουδαϊκή Αρχαιολογία» γράφει για το Χριστό «Γίνεται δε κατά τούτον τον χρόνον Ιησούς, σοφός ανή, [ει γε άνδρα αυτόν λέγει Χρη] {ην γαρ παραδόξων ποιητής} [διδάσκαλος ανθρώπων των ηδονή ταληθεί δεχόμενων] και πολλούς μεν Ιουδαίους, πολλού δε και τον Ελληνικού επηγάγετο το Χρστός ούτος ήν, και αυτόν, ενδείξει των πρώτων ανδρών παρ‘ ημίν σταυρώ επιτετιμηκότος Πιλάτου ουκ επαύσαντο οι το πρώτον αυτόν αγαπήσαντες. [εφάνη γαρ αυτούς τρίτην έχων ημέρα πάλιν ζώων, των θείων προφητών ταύτα τε και άλλα μύρια θαυμάσια περί αυτών ειρηκότων], εισέτι τε νων των χριστιανών τούδε ωνομασμένων ουκ επέλιη το φύλον». Υπό αμφισβήτηση σαν δικές του όμως βρίσκονται οι φράσεις μέσα σε αγκύλες. |
2 |
Εξ άλλου στο Ταλμούδ, γίνεται λόγος περί θαυμαστών ιάσεων επί ονόματος Ιησού Χριστού και που πραγματοποίησε Χριστιανός που ονομάζονταν Ιάκωβος τον οποίο γνώριζε ο ραβίνος Ελιέζερ (90-110 μ.Χ.) καθώς και για ορισμένους λόγους του Ιησού που μαρτύρησε Χριστιανός δικαστής στον Γαμαλιήλ τον Β’ (130 μ.Χ.). Ακόμη το Ταλμούδ αναφέρεται στην σταύρωση Του μόνο που για χώρο της σταύρωσης αναφέρει την Λύδδη που βρίσκεται στα ΝΔ της Παλαιστίνης. |
3. |
Από τους Εθνικούς ο συγγραφεύς ο Τάκιτος.), κατά πολλούς ο σημαντικότερος και πιο αξιόπιστος ρωμαίος ιστορικός, στα «Χρονικά του» (Αννάλια) 115 - 177 μ.Χ. μιλώντας για την πυρκαγιά της ρώμης από τον Νέρωνα 30 μόλις χρόνια μ.Χ. μας λέει ότι οι Χριστιανοί πήραν το όνομά τους από τον ιδρυτή τους Χριστό ο οποίος θανατώθηκε επί αυτοκράτορα Τιβερίου και του πραίτορα Ποντίου Πιλάτου. «Έτσι λοιπόν για να καταπνίξει τη φήμη (της πυρκαγιάς), ο Νέρωνας κατηγόρησε και τιμώρησε με τον πιο σκληρό τρόπο, μια τάξη ανθρώπων, που ήσαν μισητοί για τα ελαττώματα τους, τους οποίους το πλήθος ονόμαζε Χριστιανούς.. Ο Χριστός από τον οποίο προήλθε το όνομά θανατώθηκε επί Τιβερίου αυτοκράτορα και Ποντίου Πιλάτου επάρχου. Η ολέθρια αυτή δεισιδαιμονία, στην αρχή ελεγχόταν, για να ξεσπάσει ολόφρεσκη, όχι στην Ιουδαία, την πατρίδα της επιδημίας αυτής αλλά στην ίδια την Ρώμη, όπου όλα τα τρομερά κι αισχρά πράγματα του κόσμου μαζεύονται και βρίσκουν πατρίδα» (Tacit. Annal. XV, 38, 44). Μερικοί αμφισβήτησαν αυτή την μαρτυρία του Τάκιτου, με γνωστότερο τον Gordon Stein, ο οποίος υποστήριξε πως η φράση με τον έπαρχο Πόντιο Πίλάτο ήταν μεταγενέστερη προσθήκη κάποιων Χριστιανών, επειδή ο Πόντιος Πιλάτος δεν ήταν έπαρχος αλλά πραίτορας, αλλά αυτό δεν είναι σε τίποτα απόλυτο μα μήτε και αποδείξιμο. Η πιο σοβαρή αμφιβολία γι’ αυτή την μαρτυρία οφείλεται στο ότι ο Τάκιτος επειδή δεν ήταν Ιουδαίος θα έπρεπε να αναφέρει τον Χριστό ως Ιησού, αν είχε ανατρέξει στα Ρωμαϊκά αρχεία. Αλλά αυτή η αμφιβολία δεν έχει να κάνει με την επέμβαση ή όχι χριστιανών εις την μαρτυρία του Τάκιτου αλλά με τις πηγές του ιδίου του Τάκιτου. |
4. |
Ο δε Γάιος Σουετώνιος Τράνκυλλος (75 -169 μ.Χ.) έγραψε έργα όπως το «De Viris Illustribus» και το «Βίοι Καισάρων». Σε δύο μέρη αναφέρει το Χριστό και τους Χριστιανούς. Στο βίοι Κλαυδίου 25/4 ( Vita Claud. XXV/4) μας λέει για τις καθημερινές έριδες και ταραχές εξ αιτίας του Χριστού (Chresto) επί Κλαύδιου και η οποία αναφορά επικυρώνεται στις «Πράξεις των Αποστόλων» όπου περιγράφεται και με τα κατάλληλα χωρία ποιος είναι ο Χριστός. Κάνοντας λοιπόν μνεία του διατάγματος της εκδίωξης των Εβραίων από τη Ρώμη το 53 μ.Χ., γράφει: «Τους Ιουδαίους, με υποκίνηση του Χριστού (impulsore Chresto) που θορυβούσαν τους έξωσε από την Ρώμη». Ενώ μιλώντας και αυτός για την πυρπόληση της Ρώμης λέει : «... υπέστησαν τιμωρίες οι Χριστιανοί, άνθρωποι νέας και κακοποιού δεισιδαιμονίας (supertitionis novae et maleficae)» (Βίος Νέρωνα, 16/2). Θα μπορούσε βέβαια αυτός ο Χριστός να είναι και άλλο πρόσωπο με παρόμοιο όνομα που εκδιώχθηκε μαζί με τους Εβραίους της Ρώμης από αυτή την πόλη και όχι ο Χριστός των Ευαγγελίων της Ναζαρέτ και της Ιουδαίας. |
5. |
Η επιστολή του Πλινίου εις τον Τραϊανό (Epist. X, XCVI) επιβεβαιώνει όχι μόνο την τρομερή διάδοση του Χριστιανισμού αλλά και την φοβερή πίστη των ανθρώπων εις τον Χριστό τα πρώτα εκείνα χρόνια της διαδόσεως της νέας πίστης. |
6. |
Ο Αλεξανδρινός Ιουδαίος Φίλων αναφέρει όχι τον Χριστό αλλά πλήθος περιστατικών της Καινής Διαθήκης. |
Ρωμαϊκή επιγραφή που αναφέρει τον πραίτορα Πόντιο Πιλάτο και βρέθηκε στον αρχαιολογικό χώρο της Καισαρείας της Παλαιστίνης την δεκαετία του‘80. Είναι μια ιστορική μαρτυρία για τα πρόσωπα που διαδραμάτισαν τραγικό ρόλο στην ζωή του Ιησού Χριστού.
Οι αρνούμενοι την ύπαρξη του Χριστού παραμερίζουν αυθαίρετα τα Ευαγγέλια. Αυτά μπορεί να συγγράφτηκαν για θρησκευτικούς σκοπούς αλλά στήριζαν το σκοπό αυτό με γεγονότα πραγματικά και ιστορικά. Μόνο εις το προοίμιο του Λουκά αν κοιτάξει κανείς, πείθεται ότι αυτός συγγράφει με πνεύμα αυστηρά ιστορικό και δεν υπερβάλει καθόλου ο Hettinger όταν αναφέρει ότι το προοίμιο αυτό είναι σχεδόν ίδιο με αυτό του Θουκυδίδη. Αν πάλι σκεφτεί κανείς ότι τα Ευαγγέλια συγγράφηκαν τον 1 αιώνα μ.Χ. και περίπου το 80 όπου και παραλείφθηκαν από πολλά χέρια σύγχρονα του Ιησού μαρτυρώντας τον πρωτότυπο χαραχτήρα του δύναται να συμπεράνει κανείς την ιστορικότητά του.
Η εικόνα που δίνουν τα Ευαγγέλια για τον Ιησού είναι καταπληκτική αλλά υπερβαίνει κατά πολύ την ανθρώπινη σύλληψη και επινόηση. Όλα τα αριστουργήματα της ανθρώπινη συλλήψεως οφείλονται σε προικισμένα πρόσωπα με εξαιρετικό πνεύμα, έτσι αν ο Ιησούς είναι επινόηση θα πρέπει να αποτελεί δημιουργία προσώπων εξαιρετικής μεγαλοφυΐας και ηθικής έξαρσης.
Η δυσκολία όμως της επινόησης είναι ανυπέρβλητη καθόσον όχι ένας αλλά περισσότεροι έγραψαν για τον Ιησού και ο καθένας πλούτιζε την εικόνα αυτού με ιδιαίτερα χαραχτηριστικά. Γι’ αυτό διατηρεί μέχρι σήμερα την αξία της η γνώμη του Ρουσσώ «Φίλε μου δεν επινοούν κατά αυτόν τον τρόπο. Θα ήταν περισσότερο ακατανόητο το να συμφωνήσουν πολλοί άνθρωποι για να κατασκευάσουν το βιβλίο αυτό, παρά να υπάρξει πραγματικά ένας που να παράσχει με τον βίο του το αντικείμενο της συγγραφής του βιβλίου αυτού. Ποτέ συγγραφείς Ιουδαίοι δεν ήταν δυνατό να επινοήσουν την ηθική αυτή. Το Ευαγγέλιο δεν έχει χαραχτήρες αληθείας τόσο μεγάλους και αμίμητους, ώστε ο επινοητής θα εξέπληττε περισσότερο από τον ήρωα, ο οποίος θα επιτελούσε τα γραφώμενα στο Ευαγγέλιο» (Emile IV)
Η μαρτυρία του Παύλου, που και αυτή παρεξηγείται και παρακάμπτεται από τους αρνούμενους την ύπαρξη του Ιησού, είναι ιδιαιτέρου σοβαρότητας και βάρους καθόσον ο Παύλος ήταν από τους φανατικούς Φαρισαίους και διώκτες του Χριστιανισμού που μεταπήδησε στην τάξη των μαρτύρων του Ιησού. Οι 4 μεγάλες επιστολές του αποτελούν γραπτά μνημεία αδιαφιλονίκητης γνησιότητας (αναφορά στην γέννηση, γενεαλογικού δένδρου, θάνατος, τριήμερη ταφή, θεία ευχαριστία, ανάσταση και φανέρωση σε διάφορα πρόσωπα.)
Τέλος πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν την τεράστια διάδοση του Χριστιανισμού και η οποία αποτελεί μοναδική εξαίρεση προς όλες τις άλλες θρησκείες των οποίων οι ιδρυτές μπορούν και να αγνοηθούν από τους πιστούς τους εφόσον στηρίζεται πλήρως στην ζωή και την δράση του Ιησού Χριστού. Άλλωστε αυτό είναι Χριστιανισμός, διδασκαλία και πίστης εις Αυτόν. Χωρίς Ιησού Χριστό ο Χριστιανισμός θα ήταν μηδέν. Αποτελεί ο Χριστός τον αιώνιο θεμέλιο λίθο της πίστης. Ο Couchould (που αρνείται την ύπαρξη του Χριστού) ομολογεί ότι «οι αναλογίες του Χριστού είναι εκτός κάθε συγκρίσεως και το μεγαλείο Του μόλις δύναται να κατανοηθεί. Η ιστορία της Δύσεως μέσα στο ρωμαϊκό κράτος διατάσσεται από ένα κεντρικό γεγονός: την περιληπτική αναπαράσταση του Χριστού και τον απολυτρωτικό θάνατό Του. Όλα όσα έγιναν στην Δύση για τους επόμενους 15 αιώνες γίνονται κάτω από την γιγαντιαία σκιά του σταυρού. Ο Ιησούς διαδέχθηκε τον Καίσαρα στην κυριαρχία του κόσμου. Η βασιλική Του όψης χαράσσεται έναντι εκείνης των αυτοκρατόρων στα νομίσματα του Βυζαντίου. Αυτός δίδει όλα τα στέμματα και όλες τις εξουσίες προέρχονται και επιστρέφουν σε Αυτόν. Κατέστη το Άλφα και το Ωμέγα, ο Πρώτος και ο Έσχατος εκ του στόματος Του οποίου εκπορεύεται ρομφαία δίστομος οξεία και ο Οποίος έχει τα κλειδιά του θανάτου και του Άδη. Γι‘ αυτό οικοδομήθηκε η Αγία Σοφία και ο καθεδρικός του Chartres. Ακόμη και σήμερα ο Ιησούς αποτελεί την ενδότερη σύνθεση των κοινωνιών της Δύσης. Πριν ακόμη γεννηθούν αφιερώνονται σε Αυτόν οι ψυχές. Τι να πει κανείς; Στην καρδιά του ανθρώπου ο Χριστός είναι πολύ μεγάλος. Διαφεύγει από όλα τα συνήθη μέτρα της Ιστορίας. Εκατό τόμοι δεν φτάνουν για να Τον περιγράψουν» (Couchould ενθ. Ανωτ. Σελ. 13-18)
Τα χριστιανικά ελληνικά μοναστήρια & εκκλησίες είναι εφάμιλλες αρχιτεκτονικά με τους αρχαίους ελληνικούς Εθνικούς ναούς
Όταν λάβει κανείς επίσης υπ’ όψιν του την κοινή παραδοχή ότι η ιστορική επίδραση του Ιησού και η ηθική κυριαρχία υπήρξε μοναδική και πρωτοφανής, είναι αδύνατο να παραδεχθεί ότι ο Ιησούς αποτελεί θρύλο και μύθο της φαντασίας δημιούργημα. Αυτή η άποψη όχι μόνο ξεφεύγει από τα όρια της λογικής και του πιθανού αλλά κατευθύνεται στα όρια του παράλογου και του ασύστατου. Ότι μπορεί να στηρίζεται επί του ψέματος και του μηδενός αποτελεί άποψη που καμιά σοβαρή διάνοια δεν δύναται να διανοηθεί. Ό ίδιος ξανά Couchould στο τέλος αναγκάζεται να παραδεχθεί και να ομολογήσει ότι «Ο βίος του Ιησού δεν είναι μύθος, ούτε σύμβολο, αλλά πνευματική πραγματικότητα, περισσότερο πραγματική στα μάτια των πνευματικών από οποιαδήποτε περιορισμένη (στα φυσικά όρια) ύπαρξη» (ενθ. Ανωτ. Σελ. 91)
Πάνω από 10.000 έκαναν διαδήλωση στην Ουάσιγκτον υπέρ του. Δεν νομίζετε ότι είναι δύσκολο τόσος κόσμος να υποστηρίζει τον… χειρότερο τσαρλατάνο του αιώνα; (Πηγή: Περιοδικό «Ιχώρ», τεύχος 29, σελίδα 21)
Απολογητής: Σκεφτείτε ΠΟΣΟ πιο ΔΥΣΚΟΛΟ είναι αυτό στην περίπτωση του Ιησού Χριστού
Ο Ιησούς, δεν ήταν εξ' αρχής κάποιο σημαίνον Ιστορικό πρόσωπο. Ένας ηγέτης μιας ομάδας Ανθρώπων σε μία από τις πιο μικρές και ασήμαντες επαρχίες ήταν (τουλάχιστον έτσι φαινόταν σε όποιον δεν τον είχε γνωρίσει για να καταλάβει πως ήταν ο Θεός) που στο τέλος σταυρώθηκε. Ξέρεις πόσοι τέτοιοι υπήρξαν; Και μάλιστα οι ψευτομεσσίες, ήταν και πιο γνωστοί, μια και ήταν (συνήθως) ηγέτες ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ ΚΙΝΗΜΑΤΩΝ. Ο Χριστός, λοιπόν, λόγω της ταπείνωσης του, δεν συγκέντρωσε πάνω του «Δημοσιότητα» όσο ζούσε. Στην δε ανάληψη του, μάρτυρες ήταν μόνοκαμιά 500αρια άνθρωποι.
Πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να εξαπλωθεί ο Χριστιανισμός. Τότε οι Ιστορικοί, άρχιζαν να προσέχουν το θέμα «Ιησούς». Αυτό εξηγεί μια χαρά, γιατί δεν υπήρξαν ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ του Ιστορικοί που να 'χουν γράψει γι' αυτόν. Όμως την Ιστορικότητα του Ιησού δεν την αμφισβητούν, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΘΕΟΙ!
Ας δούμε κατά πόσο στέκει Ιστορικά, η Αγία Γραφή:
http://users.aias.gr/oode/meletes/kritiki/kritiki1.htm
http://users.aias.gr/oode/meletes/kritiki/kritiki2.htm
Σε τι αριθμό κωδίκων σώζονται τα βιβλία της Αγίας Γραφής; 2.500 κώδικες περιέχουν ολόκληρη την Αγία Γραφή, Παλαιά και Καινή. 25.000 κώδικες περιέχουν μεγάλα κομμάτια από την Αγία Γραφή. (Συνήθως μόνο την Καινή Διαθήκη). Οι παραπάνω κώδικες, προέρχονται από ολόκληρο τον χριστιανικό κόσμο. Σε αντιπαράθεση με άλλους αρχαίου συγγραφείς, έχουμε:
50 μόνο αντίγραφα του Αισχύλου
100 του Σοφοκλή
8 του Θουκιδίδη
200 του Πλινίου
500 του Ορατίου
Άρα, από αριθμό σωσμένων κωδίκων, η Αγία Γραφή είναι το πλέον αξιόπιστο κείμενο που έχουμε. Όσον αφορά την αρχαιότητα των κωδίκων αυτών:
1. Η ιστορία του Θουκιδίδη, εξιστορεί τα γεγονότα της περιόδου 460-400 π.Χ. Δεν σώζεται το πρωτότυπο. Τα 8 διασωθέντα χειρόγραφα, είναι όλα γραμμένα μετά το 900 μ.Χ., δηλαδή 1300 χρόνια μεταγενέστερα!
2. Η Ποιητική του Αριστοτέλη, γράφτηκε το 343 π.Χ. Ο αρχαιότερος κώδικάς της, προέρχεται από το 1100 μ.Χ., δηλαδή είναι 1400 χρόνια μεταγενέστερος!
3. Ο Γαλατικός πόλεμος του Ιουλίου Καίσαρος, γράφτηκε το 50 μ.Χ. Σώζεται σε λίγους κώδικες, που όλοι γράφτηκαν μετά το 1000 μ.Χ.
Ο Τζόζεφ Φρή διαπρεπής Αμερικανός αρχαιολόγος λέει: «Η αρχαιολογία επικύρωσε πολλές μαρτυρίες των Γραφών, ακόμη και εκείνες που οι αρνητές & κριτικοί της απέρριπταν σαν τάχα εντελώς αντι-ιστορικές και σαν τάχα εξόφθαλμα αντίθετες με ιστορικά γεγονότα» (Archaeology and Bible History, Wheaton III. 1969. σελ. 1).
Η αφθονία της αρχαιολογικής μαρτυρίας που υποστηρίζει τη Βίβλο μπορεί να ενισχύσει την πίστη, και σε μερικές περιπτώσεις έχει συμβάλλει σε μεγάλο βαθμό στο να γεννηθεί πίστη εκεί όπου δεν υπήρχε καθόλου πριν. Παράδειγμα αυτού είναι η ζωή του Άγγλου Γουίλλιαμ Μ. Ράμσαιη (1851-1939). Γεννημένος μέσα στην πολυτέλεια, ανατράφηκε ως μη-πιστός από τους αθεϊστές γονείς του. Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης με διδακτορικό στη φιλοσοφία και έγινε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Αμπερντηήν. Μελέτησε αρχαιολογία με σκοπό να αποδείξει λανθασμένη τη διήγηση της Βίβλου. Όταν ετοιμάστηκε με τα απαραίτητα επιστημονικά εφόδια, ταξίδεψε στην Παλαιστίνη και εστίασε τις έρευνές του στο βιβλίο των Πράξεων, για το οποίο πίστευε ότι θα μπορούσε να αποδείξει ότι δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένας μύθος. Μετά από 25 χρόνια έρευνας, ο Ράμσαιη είχε μείνει κατάπληκτος από την ακρίβεια του βιβλίου των Πράξεων. Στην αναζήτησή του να αποκηρύξει τη Βίβλο, είχε ανακαλύψει πολλά γεγονότα τα οποία επιβεβαίωναν την ακρίβειά της. Ήταν αναγκασμένος να παραδεχτεί ότι η διήγηση του Λουκά στις Πράξεις για τα γεγονότα και τα περιβάλλοντα ήταν απόλυτα ακριβής, ακόμα και στην παραμικρή λεπτομέρεια. Έτσι στο βιβλίο που έγραψε, «Ο Παύλος, Ταξιδευτής και ρωμαίος Πολίτης», όχι μόνο δεν επιτέθηκε στη Βίβλο, αλλά και την υποστήριξε. Τελικά, ο Γουίλλιαμ Ράμσαιη συγκλόνισε τον κόσμο των διανοούμενων όταν έγραψε ότι μεταστρεφόταν στο Χριστιανισμό. Είναι ειρωνικό, ο άνθρωπος που ξεκίνησε για να αποδείξει ότι η Βίβλος είναι λανθασμένη, να βρεθεί να δέχεται τη Βίβλο ως το Λόγο του Θεού, εξαιτίας της έρευνάς του και των ανακαλύψεών του.
Η μαρτυρία των Αποστόλων είναι Ιστορικά και επιστημονικά αξιόπιστη; Δηλαδή 11 άτομα πέθαναν, βασανίστηκαν, διώχτηκαν για κάτι που ήταν ΕΝ ΓΝΩΣΗ ΤΟΥΣ ΨΕΜΑΤΑ;; πότε έχει συμβεί αυτό στην Ιστορία; Ποτέ!! Αν ο Χριστός δεν Υπήρξε τότε ΕΛΕΓΑΝ ΕΝ ΓΝΩΣΗ ΤΟΥΣ ΨΕΜΑΤΑ!
Άνθρωποι μπορεί να πίστεψαν σε κάτι, και να θυσιάστηκαν σε αυτό, αλλά δεν ήξεραν ότι ήταν ΨΕΜΑ. Αν οι Απόστολοι ΘΥΣΙΑΣΤΗΚΑΝ για κάτι που γνώριζαν πως ήταν ψέματα (αφού λένε κάποιοι πως ο Χριστός δεν υπήρξε) γιατί το έκαναν; Για να κερδίσουν δύναμη; δόξα; Μα πέθαναν μόνοι, καταφρονεμένοι, κυνηγημένοι! Η πείρα μας λέει πως αν κάποιος έχει «λερωμένη» την φωλιά του στο πρώτο βασανιστήριο θα μιλήσει! Πόσες ευκαιρίες είχαν οι απόστολοι (και τόσοι άλλοι μαθητές) να κερδίσουν κάνοντας συμφωνία με τις αρχές, και δεν το έκαναν; ΑΝ ΗΞΕΡΑΝ ΠΩΣ ΛΕΝΕ ΨΕΜΑΤΑ ΤΟΤΕ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΕΚΑΝΑΝ;;;
Απάντηση: Γιατί είχαν γνωρίσει τον Χριστό προσωπικά και πίστευαν πως ήταν ΘΕΟΣ.
Άρα ο Χριστός πρέπει να υπήρξε Ιστορικά.
Η Μαρτυρία ενός Σκεπτικιστή: Ο ερευνητής-συγγραφέας Ian Wilson στο βιβλίο του «ΙΗΣΟΥΣ: ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ» (Εκδόσεις Κονιδάρη), λέει τα εξής: «Οι ανακαλύψεις χειρογράφων της Καινής Διαθήκης δείχνουν μια καθησυχαστική γενική συνοχή. Η αντιγραφή από ένα χειρόγραφο σε άλλο με το χέρι έχει σαν αναπόφευκτο αποτέλεσμα λάθη και παροράματα...Αλλά στο σύνολό τους τα λάθη και οι διαφορές του κειμένου είναι σχετικά ασήμαντα και τα κανονικά ευαγγέλια μπορούν να θεωρηθούν ότι είναι σε μεγάλο βαθμό όπως τα έγραψαν οι συγγραφείς τους. Και μόνον ο πλούτος των παλιών ντοκουμέντων είναι μια από τις πιο εντυπωσιακές πλευρές τους. Αν και από τα έργα του μεγάλου Ρωμαίου ιστορικού Τάκιτου [1ος μ.Χ. αιώνας] υπάρχει μόνον ένα αντίγραφο ενός χειρογράφου, που χρονολογείται από το 12ο αιώνα, υπάρχουν επίσης κάπου 274 χειρόγραφα σε περγαμηνή, κανονικών έργων που βεβαιώνουν την ύπαρξη του Ιησού...που χρονολογούνται μεταξύ του 4ου και 11ου αιώνα, και 88 αποσπάσματα παπύρων που χρονολογούνται μεταξύ 2ου και 4ου αιώνα... Μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι τα ευαγγελικά κείμενα ήταν γνήσια παλιά και ότι οι αντιγραφείς τους ήταν λογικά αξιόπιστοι». (σελίδες 43-44). Είναι αξιοσημείωτο ωστόσο, ότι ο συγγραφέας αυτός ΔΕΝ πιστεύει στη θεοπνευστία της Βίβλου, και ότι ΟΥΤΕ πιστεύει στον Ιησού. Γι΄ αυτό η ομολογία του, έχει ιδιαίτερη βαρύτητα! Θα δεχτούμε ότι τα Ευαγγέλια είναι αψευδή ιστορικά κείμενα και αξιόπιστες πηγές για τον βίο και τη διδαχή του Ιησού; ή θα δεχτούμε τις διάφορες γνώμες των οποιονδήποτε συγγραφέων, που δεν έχουν να παρουσιάσουν κανένα πραγματικό ιστορικό στοιχείο, αλλά αντίθετα, μόνο τις δικές τους υποθέσεις, οι οποίες διαστρεβλώνουν και παρερμηνεύουν τα κείμενα των πραγματικών μαρτυριών αυτών που έζησαν και μίλησαν με τον ίδιο τον Ιησού; Τι θα προτιμήσουμε; Τα κείμενα των αυτόπτων μαρτύρων ή τις από δεύτερο και τρίτο χέρι.... «ερμηνείες» των κειμένων των αυτόπτων μαρτύρων;
Περισσότερα, για την αξιοπιστία της Μαρτυρίας των Αποστόλων:
http://users.aias.gr/oode/meletes/kritiki/ma8ites1.htm
Ο Φλέγων, ιστορικός, 2ος αι. Χρονικά 2b,257 «Φλέγων ιστορεί επί Τιβερίου Καίσαρος εν πανσελήνωι έκλειψιν ηλίου γεγόνεσαι τελείαν από ώρας έκτης ( 12 το μεσημερι) μέχρις ενάτης, δήλον ως ταύτην. Τούτου δε του σκότους και Φλέγων εν ταις Ολυμπιάσιν εμνήσθη. Λέγει γαρ ότι τωι δευτέρωι έτει της διακοσιοστής δευτέρας ολυμπιάδος εγένετο ηλίου έκλειψις μεγίστη των ούκ εγνωσμένων πρότερον, και νυξ ώραι έκτηι της ημέρας εγένετο, ώστε και αστέρας εν ουρανώι φανήναι. ότι δε της εν τωι σταυρώι του δεσπότου Χριστού γενόμενης του ηλίου εκλείψεως και ουχ ετέρας εμνήσθη και Φλέγων, πρώτον μεν εκ του λέγειν μη εγνωσθαι την τοιαυτην εκλειψιν τοις προτερον χρόνοις έστι δήλον?.. και αυτης δε της περι Τιβερίου ιστορίας δείκνυται. Βασιλεύειν μεν γαρ αυτόν φησιν ο Φλέγων τςι δευτερωι έτει της εκατοστης ενενηκοστης ογδόης δευτέρας ολυμπιάδος.»
Τέλος, έχουμε και την άποψη του Simon Greenleaf, τον Ιδρυτή του Harvard University of Law, ο οποίος ήταν σκεπτικός, σχετικά με την ύπαρξη του Χριστού. Όταν, όμως, μελέτησε τα Ιστορικά στοιχεία, και απέρριψε οτιδήποτε δεν ήταν βάσιμο, κατέληξε σε ένα ενδιαφέρον συμπέρασμα. Βρήκε πως όχι μόνο η Ιστορία δείχνει πως ο Ιησούς ήταν ιστορική πραγματικότητα, αλλά πως ο Θάνατος και η Ανάσταση του, ήταν τόσο βάσιμα, όσο και πολλά άλλα γεγονότα της Ιστορίας.
Είναι γνωστό από τα Ευαγγέλια ότι όλοι οι μαθητές του Ιησού Χριστού, εκτός του Ιωάννη, Τον εγκατέλειψαν κατά τη σταύρωσή Του. Μετά όμως, οι απόστολοι αλλά και άλλοι, ξεκίνησαν να κηρύξουν την Ανάσταση Του και γι' αυτό αποδοκιμάστηκαν, εξορίστηκαν, βασανίστηκαν, και πέθαναν με οδυνηρό θάνατο οι περισσότεροι. Είναι απίθανο να ομολογούν κάτι και να είναι τόσο σίγουροι για αυτό ώστε να υποφέρουν και να πεθάνουν εκατοντάδες άνθρωποι κάθε εθνικότητας: Εβραίοι (εξελληνισμένοι και μη), Έλληνες, Ρωμαίοι κ.α. Φυσικά ας διευκρινιστεί ότι εδώ δεν γίνεται λόγος για όλους τους μάρτυρες όλων των εποχών, γιατί θα μπορούσε να πει κανείς ότι και οι μουσουλμάνοι καμικάζι που αυτοπυρπολούνται για τη πίστη που τους δίδαξε ο Μωάμεθ, ο αμόρφωτος και ανήθικος καμηλιέρης, θα μπορούσαν να αποδείξουν ότι η πίστη τους είναι ορθή επειδή θυσιάζονται. Εδώ γίνεται λόγος μόνο για όσους μάρτυρες και ομολογητές του 1ου αιώνα που είδαν με τα μάτια τους τον Ιησού Χριστό.
Μερικοί από τους αυτόπτες μάρτυρες της σταυρώσεως και της αναστάσεως του Χριστού που έπειτα εδιώχθησαν ή και μαρτύρησαν ακόμα είναι οι εξής:
Α.Α. |
ΜΑΡΤΥΡΑΣ |
ΠΗΓΕΣ |
1. |
Απόστολος Πέτρος. Ένας από τους 12. Φυλακίζεται από το Μέγα Συνέδριο μαζί με τον Ιωάννη (Πράξεις δ'/4 1-22). Ξαναφυλακίζεται με τον Ιωάννη και αποφυλακίζονται δια θαύματος.(Πράξεις 17-42). Φυλακίστηκε από τον Ηρώδη Αγρίππα Α' και θα θανατωνόταν, εάν δεν τον έλυνε Άγγελος Κυρίου (Πράξεις 12:1-9). Μαρτύρησε στο διωγμό του Νέρωνα. Σταυρώθηκε με το κεφάλι ανάποδα. |
1. Α' Προς Κορινθίους Επιστολή του Κλήμη, 5. Αναφέρει ότι ο Πέτρος φυλακίστηκε 7 φορές, εκδιώχθηκε, λιθοβολήθηκε και τελικά μαρτύρησε. 2. Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, κα'/21 18-19. Ο Χριστός προφητεύει το μαρτύριο του Πέτρου. 3. Ανάληψη του Ησαΐα, 4:2. Ο άγιος Ιουστίνος(περ. 110-165) καθώς και ο Τερτυλλιανός(περ. 155-220) αναφέρει τη παράδοση ότι ο προφήτης Ησα'ί'ας πριονίσθηκε, η οποία προέρχεται από το απόκρυφο αυτό έργο. Άρα, εκείνο πρέπει να υπήρχε όχι αργότερα από τα τέλη του 1ου αιώνα. Ο Ησαΐας προφητεύει(;) ότι ο βασιλιάς του κόσμου, ο δολοφόνος της μητέρας του(δηλ. ο Νέρων) θα κυνηγήσει το σπόρο που έσπειραν οι 12 μαθητές του Ηγαπημένου, και ένας από τους 12 (δηλ. ο Πέτρος)θα πέσει στα χέρια του. 4. Τερτυλλιανού «Scorpiace», 15:3. Αναφέρει ότι ο Πέτρος σταυρώθηκε από το Νέρωνα. Γράφθηκε γύρω στο 212. 5. Τερτυλλιανού «Κατά Μαρκίωνος», 4:5. Αναφέρει ότι οι απόστολοι Πέτρος και Παύλος σφράγισαν το Ευαγγέλιο με το αίμα τους. 6. Αγίου Ιερομάρτυρος Πέτρου Αλεξανδρείας, «Κανονική Επιστολή», Κανών 9ος. Γράφθηκε γύρω στο 306. Αναφέρει ότι ο Πέτρος σταυρώθηκε στη Ρώμη. 7. Ο άγιος μάρτυρας Ιππόλυτος (μαρτύρησε γύρω στο 236), στο «Περί των 12 αποστόλων», αναφέρει: «Ο Πέτρος κήρυξε το Ευαγγέλιο στον Πόντο, και στη Γαλατία, και στη Καππαδοκία, και στη Βητανία, και στην Ιταλία και στην Ασία, και έπειτα σταυρώθηκε από το Νέρωνα στη Ρώμη με το κεφάλι προς τα κάτω, καθώς ο ίδιος επιθύμησε να υποφέρει με αυτό τον τρόπο». 8. Ευσεβίου «Εκκλησιαστική Ιστορία», 2:25(απόσπασμα έργου του Καΐου (πέθανε γύρω στο 296)) και 3:1(απόσπασμα του Ωριγένη). 9. Αγίου Ιερωνύμου, «De Viris Illustribus, 1». Μεταξύ άλλων, γράφει ότι ο Πέτρος σταυρώθηκε ανάποδα(σύμφωνα με δική του επιθυμία)στη Ρώμη από το Νέρωνα. 10. Οι Πράξεις των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, ένα απόκρυφο έργο. Αναφέρει ότι ο Παύλος αποκεφαλίσθηκε και Πέτρος σταυρώθηκε ανάποδα, εφόσον ενώ τον έφερναν στον σταυρό είπε ότι του άξιζε να σταυρωθεί ανάποδα. Επίσης αναφέρει ότι οι απόστολοι Πέτρος και Παύλος πέθαναν στις 29 Ιουνίου. Το έργο, δεν χωρίζεται σε κεφάλαια και στίχους, γι' αυτό δεν αναφέρονται τα εδάφια. Ολόκληρο το έργο στα αγγλικά υπάρχει στις εξής ιστοσελίδες: http://www.newadvent.org/fathers/0815.htm, http://wesley.nnu.edu/noncanon/acts/actptnpl.htm, http://people.bu.edu/dklepper/RN242/peterandpaul.html 11. Προς Ιάκωβον Επιστολή του Κλήμη , 1. Πιστεύεται ότι γράφθηκε από τον άγιο Κλήμη, 3ο επίσκοπο Ρώμης (περ.68μ.Χ.-71) προς τον άγιο Ιάκωβο Αδελφόθεο, επίσκοπο Ιεροσολύμων. Γράφει πως ο Πέτρος που από τη μεγάλη του αγάπη για τους ανθρώπους ήρθε στη Ρώμη να κηρύξει το Ευαγγέλιο και με τη βία, έδωσε αυτή τη ζωή για την αιώνια (δηλ. μαρτύρησε). |
2. |
Η σύζυγος του Αποστόλου Πέτρου. Από τη Καινή Διαθήκη φαίνεται καθαρά ότι ο απόστολος Πέτρος είχε γυναίκα. Η μητέρα της θεραπεύθηκε από τον Χριστό (Μτ.η'/8, 14-15). Αργότερα ακολούθησε τον άνδρα της, τον Απόστολο Πέτρο, σε περιοδείες του(Α' Κορ. θ'/9, 5). |
Ο μέγας εκκλησιαστικός συγγραφέας κι επικεφαλής της Αλεξανδρινής Σχολής, ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς(πέθανε περίπου το 215), διασώζει παράδοση σύμφωνα με την οποία η γυναίκα του Πέτρου μαρτύρησε(Στρωματείς, 7:11). Ο Ευσέβιος συμφωνεί με τη παράδοση αυτή(Εκκλησιαστική Ιστορία, 3:30. |
3. |
Απόστολος Ανδρέας. Ένας από τους 12. Μαρτύρησε στη Πάτρα, όπου σταυρώθηκε (σε σταυρό σχήματος Χ, κατά μια μεταγενέστερη παράδοση). |
1. Αγίου Ιερομάρτυρος Ιππολύτου «Περί των Δώδεκα Αποστόλων». Ο Ανδρέας κήρυξε στους Σκύθες και στους Θράκες, και σταυρώθηκε, κρεμάστηκε σε μια ελιά στη Πάτρα, μια πόλη της Αχαΐας, κι εκεί θάφτηκε. 2. «Πράξεις» και «μαρτύριον του Αγίου Αποστόλου Ανδρέου», απόκρυφο έργο που διηγείται τη παραμονή του αγίου στη Πάτρα και τη σταύρωσή του. Στην αρχή του έργου, βλέπουμε ότι συγγραφείς του έργου είναι διάκονοι και πρεσβύτεροι που είδαν όλα αυτά με τα μάτια τους και τα γράφουν στις υπόλοιπες εκκλησίες. Το έργο στις εξής διευθύνσεις: http://www.ccel.org/fathers2/ANF-08/anf08-95.htm, http://wesley.nnu.edu/noncanon/acts/actand2.htm. Η ελλιπείς μαρτυρίες οφείλονται στην ανύπαρκτη συγγραφική δραστηριότητα του Αγίου και στο έργο του σε όχι τόσο σημαντικά μέρη για τους ρωμαίους. |
4. |
Απόστολος Ιωάννης ο Θεολόγος και Ευαγγελιστής. Ένας από τους 12. Φυλακίστηκε δυο φορές μαζί με τον Πέτρο. Βασανίσθηκε και εξορίστηκε στη Πάτμο προς το τέλος του 1ου αιώνα. Κοιμήθηκε εν ειρήνη στην Έφεσο.
|
1. Αποκάλυψις Ιωάννου α'/1 9.: «Εγώ Ιωάννης, ο αδελφός υμών καί συγκοινωνός εν τή θλίψει καί βασιλεία καί υπομονή εν Ιησού Χριστώ, εγενόμην εν τή νήσω τή καλουμένη Πάτμω διά τόν λόγον τού Θεού καί διά τήν μαρτυρίαν Ιησού Χριστού». 2. Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο κ'/20 23: «καί λέγει αυτοίς' τό μέν ποτήριόν μου πίεσθε, καί τό βάπτισμα ό εγώ βαπτίζομαι βαπτισθήσεσθε». Είναι προφητεία για τους διωγμούς που θα υποστούν τα αδέλφια Ιωάννης και Ιάκωβος. 3. Αγίου Ιερομάρτυρα Ιππολύτου «Περί των Δώδεκα Αποστόλων». «Ο Ιωάννης, πάλι, στην Ασία, εξορίστηκε από το Δομιτιανό το βασιλιά στο νησί της Πάτμου, όπου και συνέγραψε το Ευαγγέλιό του και είδε το αποκαλυπτικό όραμα. Και στην εποχή του Τραϊανού κοιμήθηκε στην Έφεσο, όπου αναζητήθηκαν τα λείψανά του, μα δεν μπορούσαν να βρεθούν». 4. Ευσεβίου «Εκκλησιαστική Ιστορία» 3.1, 3.17 και 3.23. Βλέπουμε ότι ο Ιωάννης κήρυξε στην Ασία, εξορίστηκε από το Δομιτιανό στη Πάτμο, και μετά το θάνατο εκείνου, επέστρεψε στην Έφεσο, όπου και πέθανε. 5. Αγίου Ιερωνύμου, «De Viris Illustribus», 9. Γράφει μεταξύ άλλων ότι ο Ιωάννης εξορίστηκε στη Πάτμο, όπου και έγραψε την Αποκάλυψη, κατά τη διάρκεια του διωγμού που εξαπέλυσε ο Δομιτιανός το 14ο χρόνο από το Νέρωνα. 6. «Πράξεις του Αγίου Αποστόλου και Ευαγγελιστού Ιωάννου του Θεολόγου», ένα απόκρυφο έργο που αναφέρει μεταξύ άλλων ότι ο Ιωάννης συνελήφθη κατόπιν εντολής του Δομιτιανού και αναγκάσθηκε να πιει δηλητήριο. Διατηρήθηκε με τη χάρι του Αγίου Πνεύματος, και μη πιστεύοντας στα μάτια του ο αυτοκράτορας, έδωσε το δηλητήριο σε άλλο κατάδικο, ο οποίος τότε πέθανε. Ο Ιωάννης τότε τον ανάστησε και εξορίστηκε στη Πάτμο. Για ολόκληρο το κείμενο: http://www.catholic-forum.com/saints/stj13001.htm. 7. Τερτυλλιανού, «De Praescriptione Haereticorum xxxvi». Αναφέρει ότι ο Ιωάννης ρίχθηκε σε καζάνι με καυτό λάδι στη Ρώμη, χωρίς όμως να πάθει τίποτε. |
5. |
Απόστολος Ιάκωβος υιός Ζεβεδαίου. Ένας από τους 12. Θανατώθηκε από τον Ηρώδη Αγρίππα Α', ο εδίωξε πολλά μέλη της Εκκλησίας |
1. «Πράξεις των Αποστόλων» ιβ'/12 1-2: «Κατ' εκείνον δέ τόν καιρόν επέβαλεν Ηρώδης ο βασιλεύς τάς χείρας κακώσαί τινας τών από τής εκκλησίας. Ανείλε δέ Ιάκωβον τόν αδελφόν Ιωάννου μαχαίρα». 2. «Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον» κ'/20 23. Ο Ιησούς προφητεύει τους διωγμούς που θα υποστούν τα αδέλφια Ιωάννης και Ιάκωβος. 3. Αγίου Ιερομάρτυρος Ιππολύτου «Περί των Δώδεκα Αποστόλων»: «Ο Ιάκωβος, ο αδελφός του(δηλ. του Ιωάννη), όταν κήρυττε στην Ιουδαία, θανατώθηκε δια ξίφους από τον Ηρώδη τον Τετράρχη, και θάφτηκε εκεί». 4. Ευσεβίου «Εκκλησιαστική Ιστορία» 2.9 και 3.5. Βλέπουμε στο πρώτο χωρίο ότι ένας από τους φύλακες μαρτύρησε μαζί με τον απόστολο, συγκινημένος από το θάρρος του. ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Τυχόν ισχυρισμός ότι δεν μετράνε οι μαρτυρίες των πατέρων για το μαρτύριο του Ιακώβου γιατί απλώς βασίζονται στις Πράξεις των αποστόλων είναι αβάσιμος. Το ότι ο Ιάκωβος θάφτηκε εκεί δεν το αναφέρει η Αγία Γραφή, άρα θα το ήξερε από μόνος του ο Ιππόλυτος. Επίσης η ιστορία που μας αναφέρει ο Ευσέβιος δεν είναι από την Αγία Γραφή, άρα θα την ξέρει από άλλη πηγή. |
6. |
Απόστολος Φίλιππος. Ένας από τους 12. Σταυρώθηκε ανάποδα στην Ιεράπολη της Φρυγίας |
1. Αγίου Ιερομάρτυρος Ιππολύτου, «Περί των Δώδεκα Αποστόλων»: «Ο Φίλιππος κήρυξε στην Φρυγία, και σταυρώθηκε στην Ιεράπολη με το κεφάλι προς τα κάτω επί Δομιτιανού, και θάφτηκε εκεί». 2. Ευσεβίου, «Εκκλησιαστική Ιστορία» 3.31. Αναφέρει απόσπασμα από επιστολή του Πολυκράτη επισκόπου Εφέσου προς το πάπα Βίκτωρα, που γράφθηκε μεταξύ 189-198μ.Χ., που λέει ότι ο απόστολος Φίλιππος εκ των δώδεκα είναι θαμμένος στην Ιεράπολη μαζί με δυο από τις τρεις κόρες του. Έπειτα αναφέρει απόσπασμα διαλόγων του Καΐου με το μοντανιστή Πρόκλο, όπου ο Πρόκλος αναφέρει 4 προφήτισσες, κόρες του Φιλίππου που ζούσαν στην Ιεράπολη, όπου ήταν θαμμένος ο πατέρας τους. Ξέρουμε όμως πως ο διάκονος Φίλιππος είχε 4 κόρες προφήτισσες (Πράξεις κα'/21 8-9). Μάλλον ο αιρετικός Πρόκλος μπέρδεψε τους δυο Φιλίππους. 3. Οι «Πράξεις των περιοδειών του Φιλίππου του Αποστόλου», ένα απόκρυφο έργο. Μεταξύ άλλων αναφέρει ότι όταν ο απόστολος προσηλύτισε τη σύζυγο του ρωμαίου κυβερνήτη, εκείνος διέταξε να σταυρωθεί ανάποδα σε ένα δέντρο απέναντι από ειδωλολατρικό ναό. Ολόκληρο το κείμενο στη σελίδα http://www.newadvent.org/fathers/0818.htm |
7. |
Απόστολος Βαρθολομαίος (ταυτίζεται με τον Ναθαναήλ). Ένας από τους 12. Κήρυξε στην Ινδία(με το όνομα Ινδία, ήταν γνωστά πολλά μέρη της Ασίας), όπου και μαρτύρησε. |
1. Ιππολύτου «Περί των Δώδεκα Αποστόλων»: «Ο Βαρθολομαίος, πάλι, κήρυξε στους Ινδούς, στους οποίους και έδωσε το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, και σταυρώθηκε με το κεφάλι προς τα κάτω, και θάφτηκε στο Allanum, πόλη της Μεγάλης Αρμενίας». 2. Ευσεβίου «Εκκλησιαστική Ιστορία» 5.10. Αναφέρει ότι ο Πανταίνος, όταν πήγε στην Ινδία, βρήκε το Ευαγγέλιο του Ματθαίου, το οποίο είχε δώσει στους Ινδούς ο Βαρθολομαίος. 3. Το «Μαρτύριο του Αγίου και Ενδόξου Αποστόλου Βαρθολομαίου», ένα απόκρυφο έργο, αναφέρει μεταξύ άλλων ότι ο απόστολος κήρυξε στην Ινδία και αποκεφαλίστηκε από τον Αστυάγη επειδή εκχριστιάνισε τον αδερφό του, τον βασιλιά Πολύμιο. Το κείμενο: http://www.newadvent.org/fathers/0825.htm. |
8. |
Απόστολος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος: Γιος του Ιωσήφ του μνήστορος, μεγάλωσε μαζί με τον Χριστό. Ένας από τους 70, και 1ος επίσκοπος Ιεροσολύμων. Λιθοβολήθηκε έως θανάτου από τους Εβραίους.
|
1. Φλαβίου Ιώσηπου Ιουδαϊκές Αρχαιότητες 20.9.1. (γράφτηκαν γύρω στο 93μ.Χ.). Αναφέρεται στο θάνατο του Ιακώβου αδελφού του «Ιησού του λεγομένου Χριστού», ο οποίος μαζί με άλλους καταδικάστηκε σε θάνατο δια λιθοβολισμού από τον αρχιερέα Άνανο. Επειδή όμως αυτό το απόσπασμα αποτελεί και μαρτυρία περί του Ιησού Χριστού, πολλοί θέλουν τους άλλους να πιστεύουν ότι γράφτηκε όχι από τον ίδιο τον Ιώσηπο, αλλά από χριστιανούς αντιγραφείς. Ας παρατηρήσουμε κάποια στοιχεία όσον αφορά το θέμα της αυθεντικότητας της ανωτέρω αναφοράς: α)Η αναφορά αυτή του Ιώσηπου βρίσκεται σε κάθε χειρόγραφο των Ιουδαϊκών Αρχαιοτήτων που διασώζεται σήμερα. Επίσης, το περιεχόμενο, το λεξιλόγιο, το ύφος του αποσπάσματος είναι ανάλογα του Ιώσηπου. β)Δεν χρησιμοποιείται κανένα χριστιανικό επίθετο του Ιακώβου, όπως το «Δίκαιος», που χρησιμοποιήθηκε πολύ συχνά γι' αυτόν στη χριστιανική γραμματεία (Ευσέβιος κ.ά.). γ)Ο συγγραφέας δεν δίνει στο απόσπασμα αυτό έμφαση ούτε στο Χριστό ούτε στον Ιάκωβο, αλλά στον αρχιερέα Άνανο. Ένας χριστιανός δεν θα έκανε κάτι τέτοιο. δ)Εάν ο Ιάκωβος που αναφέρει ο Ιώσηπος δεν ήταν ο Ιάκωβος ο αδελφός του Χριστού, είναι παράξενο που ο συγγραφέας δεν δίνει άλλες πληροφορίες για το τι είχε ο Άνανος εναντίον του Ιακώβου. Η έχθρα του αρχιερέα για τον αδελφό ενός (όπως πίστευε) ψευδομεσσία, καταλαβαίνεται εύκολα από τον αναγνώστη. ε)Ο Ιώσηπος στο έργο του αναφέρει πάνω από μια ντουζίνα ανθρώπους με το όνομα Ιησούς. Έτσι, ο Ιώσηπος αναγκάζεται να δίνει πληροφορίες για το κάθε Ιησού. Αυτό κάνει και στη περίπτωση αυτή («του λεγομένου Χριστού»). στ) Το πιο σημαντικό: Ο μεγάλος συγγραφέας Ωριγένης (περ.185-253μ.Χ.) κάνει τρεις(!) αναφορές στην αναφορά του Ιώσηπου στον Ιάκωβο (εις τον Ματθαίο 10.17, Κατά Κέλσου 1.47 και 2.13.). Άρα το απόσπασμα σίγουρα υπήρχε πριν από το 3ο αιώνα. Και να μην ξεχνάμε πως όταν ζούσε ο Ωριγένης συνέβαιναν απανωτοί διωγμοί κατά των Χριστιανών, οι οποίοι ήταν μια κυνηγημένη μειονότητα, που δεν είχε δυνατότητα να μεταποιεί ελληνικές, ρωμαϊκές, και ιουδαϊκές πηγές. Επίσης, ο Ευσέβιος (Εκκλησιαστική Ιστορία 2.23.21-2.23.24) αναφέρει το απόσπασμα του Ιώσηπου καθώς και ο άγιος Ιερώνυμος (De Viris Illustribus) 2. Ηγήσιππος (περ.170μ.Χ.). Μόνο αποσπάσματα του έργου του έχουν διασωθεί. Ανάμεσα σε αυτά, υπάρχει η διήγηση του μαρτυρίου του αγίου Ιακώβου, από το 5ο βιβλίο του Ηγήσιππου. Αυτός αναφέρει ότι αφού ρίχθηκε από τη κορυφή του Ναού και δεν πέθανε, λιθοβολήθηκε και κάποιος του κοπάνησε το κεφάλι με ένα ξύλο, στήθηκε μνημείο προς τιμήν του, που υπήρχε και στα χρόνια του ιδίου του Ηγήσιππου! 3. Ωριγένους εις τον Ματθαίο 10.17., Κατά Κέλσου 1.47 και 2.13. 4. Ευσεβίου Εκκλησιαστική Ιστορία 2.23, που αναφέρει και τις διηγήσεις του Ιώσηπου, του Ηγήσιππου και του Κλήμεντος(που σύμφωνα με τον Ευσέβιο, είναι όμοια με αυτή του Ηγήσιππου). 5. Αγίου Ιερωνύμου De Viris Illustribus 2. Αναφέρει και τον Ιώσηπο, τον Ηγήσιππο και το 7ο βιβλίο ενός έργου του Κλήμη(στα αγγλικά Outlines).
|
|
ΓΕΝΝΗΣΗ μέχρι ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΕΜΦΑΝΙΣΕΩΣ α) Ιστορικότητα του προσώπου του Ιησού β) Περί αυτού συνείδηση του Ιησού γ) Ο Ιησούς μαρτυρεί τον εαυτό του με υπερφυσικές αποδείξεις ως Θεού
|
Η κυριότερη πηγή για την ζωή του Ιησού Χριστού είναι τα 4 κανονικά Ευαγγέλια που βρίσκονται στην Καινή Διαθήκη και που γράφτηκαν από τους 4 Αποστόλους (Ματθαίος, Μάρκος, Λουκάς, Ιωάννης). Συμπληρωματικά είναι τα υπόλοιπα βιβλία της Καινής Διαθήκης.
Ιησούς |
κύριο όνομα που Του δόθηκε από τον Θεό Πατέρα Του. Είναι εβραϊκό και σημαίνει «ο Κύριος σώζει». «Αυτός γαρ σώσει τον λαό Αυτού από των αμαρτιών Αυτών» μΑτθ. Α’ 21 |
Χριστός |
εβραϊστί Μασίαχ, αραμαϊστί Μεσιχά, ελληνικά Μεσσίας δηλώνει τον Χρισμένο για την κοσμοσωτήρια αποστολή Του |
Προσωνυμίες στα Ευαγγέλια |
Αμνός του Θεού, Βασιλέας, Διδάσκαλος, Κύριος, Μεσσίας, Ραββί, Υιός Δαβίδ, Υιός Θεού κ.λ.π. |
Από τον Ίδιο |
ο Χριστός ονόμαζε τον εαυτόν Του Υιό του ανθρώπου |
Η χρονολογία γέννησης του Χριστού είναι σχετική καθόσον στα Ευαγγέλια παρέχονται λίγες ημερομηνίες και αόριστες. Η καθιερωμένη χρονολογία γεννήσεως του Χριστού, η λεγόμενη Διονυσιακή, αφού πατέρας της ήταν ο Λατίνος Διόνυσος, είναι λανθασμένη εφόσον την τοποθετεί στις 25 Δεκεμβρίου του 752 μετά το κτίσιμο της Ρώμης. Κατά την μαρτυρία του Ιωσήπου ο Ηρώδης, ο οποίος βασίλευε στην γέννηση του Χριστού, πέθανε το Πάσχα του 750 μετά το κτίσιμο της Ρώμης, δηλαδή το 4 π.Χ. Με αυτό καταλαβαίνουμε ότι ο Ιησούς θα πρέπει να γεννήθηκε 758 χρόνια μετά το κτίσιμο της Ρώμης, δηλαδή περίπου το 6 π.Χ. και ίσως και νωρίτερα.
Για την γέννηση του Χριστού αφηγούνται μόνο ο Ματθαίος και ο Λουκάς, με τους οποίους συμφωνεί και ο Ιωάννης και ο Παύλος αλλά και δεν αμφισβητεί κανένας άλλος από τους συγγραφείς της Κ. Διαθήκης, και δηλαδή ότι η γέννηση του Χριστού είναι Υπερφυσική «εκ πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου». Ο Ιωάννης βλέπει σε αυτήν την ενανθρώπιση του Θείου Λόγου. Αν και η μαρτυρία στηρίζεται σε μάρτυρες άξιων σεβασμού, εντούτοις αμφισβητείται από τους ορθολογιστές και το γεγονός θεωρείται θρύλος ή παράδοση επί του οποίου έχει επιδράσει η Εθνική μυθολογία ή η Ιουδαϊκή θεολογία. Παρόλα όμως τις προσπάθειες πολλών ερευνητών:
δεν κατορθώθηκε να βρεθούν στις Εθνικές μυθολογίες παράλληλα στοιχεία με την ευαγγελική παράδοση «περί της ασπίλου γεννήσεως του Ιησού εκ Αγίου Πνεύματος και της Μαρίας της Παρθένου»
Αλλά και κάποια στοιχεία που υποστηρίζεται ότι είναι παράλληλα από τους μύθους Βαβυλωνίων, Ελλήνων, Αιγυπτίων, Περσών, Βουδιστών δεν μπορούν να εξηγήσουν ή παραβλέπουν τα εξής:
1) Πώς είναι δυνατόν να γεννηθεί μια ιδέα άσπιλης γεννήσεως δια Αγίου Πνεύματος από μια παρθένα (Μαρία) από τους μύθους Εθνικών και πολυθεϊστικών θρησκειών που αναφέρουν συνεχώς γεννήσεις ηρώων ημιθέων από την διασταύρωση θεών και ανθρώπων;
2) Αν δεχθούμε ότι η γέννηση του Χριστού εξ Αγίου Πνεύματος από γυναίκα παρθένα (Μαρία) είναι απόκτημα Εθνικών μύθων τότε, πώς εξηγείται η ουδεμία αντίρρηση αυτής της ιδέας στις πρώτες Χριστιανικές εκκλησίες στις οποίες επικρατούσαν οι Χριστιανοί εκ της Ιουδαίας, οι συγγενείς του Χριστού και οι αψευδείς απόστολοι;
Ιδίως σε αυτό το τελευταίο πολλοί σύγχρονοι κριτικοί εισηγούνται πλήθος υπεκφυγών για να το αποφύγουν.
Μετά τη γέννηση του Χριστού (8 ημέρες) έλαβε χώρα η περιτομή σύμφωνα με το Μωσαϊκό νόμο και η παράστασή του σε ναό,γεγονότα τα οποία αφηγείται ο Λουκάς. Την προσκύνηση των μάγων, την σφαγή των νηπίων της Βηθλεέμ υπό του Ηρώδη και την φυγή στην Αίγυπτο αφηγείται μόνο ο Ματθαίος. Τα λιγοστά γεγονότα της νηπιακής, παιδικής και εφηβικής ηλικίας του Χριστού οφείλονται στην χαραχτηριστική σιγή των ευαγγελιστών σε σύγκριση με την φλυαρία των απόκρυφων ευαγγελίων (πρωτευαγγέλιο Ιακώβου, ευαγγέλιο Θωμά, αραβικού ευαγγελίου νηπιότητας κ.λ.π.). Για την δε παιδική ηλικία του Χριστού αφηγείται ο Λουκάς το χαραχτηριστικό επεισόδιο της αναβάσεώς Του στον ναό κατά την γιορτή του Πάσχα και σε ηλικία 12 χρονών. Σε αυτό το επεισόδιο εκδηλώνεται η μεσιακή Του συνείδηση, «και προέκοπτεν σοφία και ηλικία και χάριτι παρά τω Θεό και ανθρώπους» Λουκάς 2β’ /52
Πενιχρότατες οι μαρτυρίες για τον ιδιωτικό βίο του Χριστού στην Ναζαρέτ (εξ ου και Ναζωραίος), στην οποία δεν έτυχε συστηματικής μορφώσεως «πως ούτος οίδε γράμματα μη μεμαθηκώς» Ιω. Ζ’ 15 και εξασκούσε την τέχνη του ξυλουργού που Του έμαθε ο Ιωσήφ «ουχ ουτός έστι ο τέκτων» Μάρκος στ’ 3. Πρέπει να έλαβε όμως θρησκευτική μόρφωση όπως κάθε Ισραηλίτης εκείνης της εποχής από τους γονείς Του και συμπλήρωσε τις γνώσεις Του από την μελέτη των γραφών, των προφητών και των ψαλμών όπερ αποδείχθηκε τέλειος γνώστης. Γελοίες και φαντασιόπληκτες θεωρούνται μερικές απόψεις ερασιτεχνών οι οποίοι υποστηρίζουν ότι πήγε στην Αίγυπτο, Ινδία και απόκτησε και ελληνική εκπαίδευση.
Η γλώσσα που χρησιμοποιούσε ο Χριστός σαν μητρική Του της Παλαιστίνης είναι η αραμαϊκή αλλά δεν αποκλείεται διόλου η ικανότητα ανάγνωσης της ελληνικής καθόσον ήταν Γαλιλαίος. Για την όψη και μορφή Του δεν μπορούμε να στηριχθούμε στα Ευαγγέλια καθόσον δεν αναφέρουν τίποτα αλλά μπορούμε να αναφέρουμε 2 παραδόσεις. Κατά την προφητεία του Ησαΐα (νβ’ 13- νγ’ 13) «μη έχοντα είδος μηδέ κάλλος» και την νεώτερη του Δ’ αιώνα «ωραίον καλλειπαρά τους υιούς των ανθρώπων»
1) Διάρκεια Δημόσιου Βίου :Υπάρχει διάφορες απόψεις για τα χρόνια που ο Χριστός βρίσκεται εν δημόσιο βίο. Υπάρχει η άποψη περί μονοετούς, διετούς και τριετούς εμφανίσεώς Του. Η μονοετής άποψη αποκλείεται καθόσον ο Ιωάννης παρουσιάζει 3 Πάσχα από την Μεσιακή εμφάνιση και την Σταύρωσή Του. Αυτό συνάγεται και από άλλα σημεία των Ευαγγελίων όπως π.χ. «ο χλωρός χόρτος» Ματθαίος (στ’ 39) προϋποθέτει την άνοιξη κατόπιν της οποίας ακολούθησε μακρά πορεία από τα μεθόρια της Τύρου, Σιδώνος και Δεκαπόλεως και που έληξε στα όρη της Μεταμορφώσεως. Έτσι λοιπόν κατά την πιθανότερη εκδοχή ο Χριστός
1) εμφανίστηκε πριν το Πάσχα του 28
2) ο δημόσιος βίος Του κράτησε μέχρι το Πάσχα του 31, που πιθανώς ήταν 7 Απριλίου, όπου και σταυρώθηκε.
2) Βάπτισις και πειρασμός: Πριν την δημόσια εμφάνιση του Χριστού προηγήθηκε η δράση του τελευταίου προφήτη και πρόδρομου Του Ιωάννη του Βαπτιστή. Η εμφάνιση του Χριστού για να βαπτισθεί γίνεται όχι επειδή την είχε ανάγκη αλλά για να πιστοποίηση την θεία αποστολή του Ιωάννη και να αναλάβει επισήμως το φορτίο των αμαρτιών της ανθρωπότητας. Έδωσε επίσης και την ευκαιρία στον Πατέρα Του να μαρτυρήσει την θεϊκή καταγωγή του υιού Του «ο αγαπητός υιός μου» και στον Ιωάννη να βεβαιωθεί και να ανακηρύξει αργότερα ότι αυτός είναι ο Μεσσίας. (Ιω. α’ 29,33,34 Ματθ. γ’ 15 & 17). Η βάπτιση του Χριστού αποτελεί την επίσημη τελετή εμφάνισής Του. Ακόμη αν και ο Ιησούς ως αναμάρτητος, δεν είχε ανάγκη από το βάπτισμα «μετανοίας» του Ιωάννη, το έκανε, έτσι ώστε στο πρόσωπό του, να βαπτισθεί Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΦΥΣΗ την οποία εκείνος είχε λάβει. Έτσι στο πρόσωπό του έλαβε βάπτισμα μετανοίας ολόκληρη η ανθρωπότητα, της οποίας Εκείνος είναι η αρχή και η τελείωση
Μετά από τη βάπτιση ακολουθεί η προπαρασκευή του βαρύτατου μεσιακού έργου και γι’ αυτό ο Ιησούς αποσύρθηκε στην έρημο της Ιουδαίας όπου και έμεινε για 40 ημέρες νηστεύοντας και μελετώντας το έργο που σκόπευε να εκτελέσει. Τότε υπέστη ο Χριστός και το τριπλό πειρασμό από τον Σατανά, ο οποίος και προσπάθησε να Τον δελεάσει με τα βασίλεια και τα πλούτη του φθαρτού τούτου κόσμου με σκοπό να δεχθεί τον τελευταίο για αφέντη Του.
3) Σχεδιάγραμμα του δημοσίου βίου: Από την βάπτιση μέχρι της αναλήψεως μπορούμε να διακρίνουμε:
Προκαταρκτική περίοδος(Ιουδαία και Γαλιλαία)- |
συγκρότηση πρώτων μαθητών- θαύμα Κανάς-Καπερναούμ- Πάσχα στα Ιεροσόλυμα όπου και διώκει εκτός ναού τους αγοροπωλητές και παρουσιάζεται ως Μεσσίας-συνομιλεί με τον Νικόδημο μέλος του μεγάλου συνεδρίου & παρουσιάζει την νέα πνευματική ζωή-Ιορδάνης για λίγο χρόνο όπου βαπτίζει με τους μαθητές Του-δέχεται την τελευταία μαρτυρία του Προδρόμου-διέρχεται δια της Σαμαρείας όπου και λαμβάνει χώρα ο διάλογος με την Σαμαρείτιδα- επιστροφή στην Γαλιλαία όπου και τυγχάνει καλής υποδοχής λόγω των κατορθωμάτων Του στα Ιεροσόλυμα Η Γαλιλαία ήταν περιοχή με κατοίκους λιγότερο στην επίδραση του ραββινικού φαρισαϊσμού και θα είναι και η περιοχή με την μεγαλύτερη δράση του Ιησού. |
Πρώτη δράση στη ΓαλιλαίαΠάσχα 28 -Πάσχα 29 |
Είδηση φυλάκισης Ιωάννη Βαπτιστή, κήρυγμα στις λαϊκές μάζες με το σύνθημα «Μετανοείτε, ήγεικε γαρ η βασιλεία των ουρανών»,- οριστική πρόσκληση, δοκιμή και 1η αποστολή των αποστόλων-αντιδιαστολή του προσώπου και του έργου του Μεσσία από τον πρόδρομό Του-θέσπιση του καταστατικού χάρτη της βασιλείας του Θεού εις λεγόμενη «επί του όρους ομιλία»-διασάφησης της φύσεως και του περιεχομένου της βασιλείας του Θεού δια των παραβολών της λίμνης παράλληλα με το κήρυγμα περί βασιλείας του Θεού-επιτέλεση ποικίλων και επί το πλείστον ευεργετικών θαυμάτων για την πιστοποίηση της Μεσσιακής του Ιησού ιδιότητας, με εξαίρεση την Ναζαρέτ-επιτυχία της δράσεως του κηρύγματος του Χριστού-έναρξη παράλληλα και της βαθμιαίας αντίδρασης των Φαρισαίων έναντι του ασυμβίβαστου προ τις ιδέες τους βίου Του και διδασκαλίας Του και η ευθεία αποκάλυψης εαυτού ως πνευματικού Μεσσία και όχι σαν κοσμικού - υλικού. Η περίοδος αυτή από το Πάσχα του 28 έως το Πάσχα του 29 με την έντονη δράση του Ιησού προκαλεί την ζωηρά εξέγερση των Φαρισαϊζόντων Ιουδαίων. |
Περίοδος ακμής της δράσης Του(Γαλιλαία, μεθόρια Τύρου, Σιδώνης και Δεκαπόλεως)Πάσχα 29 μ.Χ. έως εορτή Σκηνοπηγίας 30 μ.Χ. |
Κορύφωση του φιλομεσσιακού ενθουσιασμού αλλά και αρχή πτώσης του καθόσον διαψεύδονται οι κοσμικές προσδοκίες του λαού - αύξησης του μίσους και της αντιδράσεως των Φαρισαίων-αύξηση της πίστεως των αποστόλων κορυφή την ομολογία του Πέτρου στην Καισάρια του Φιλίππου- η μέχρι τελικού θριάμβου επιδοκιμασία του Χριστού από τον Πατέρα-η πρόγνωση της τελικής σκληρής δοκιμασίας και του επερχόμενου μετέπειτα θριάμβου και έναρξη της προδιάθεσης των αποστόλων προς αυτήν. |
Μεσσιακή κρίση(Ιουδαία-Ιεροσόλυμα,Περαία, Γαλιλαία)Εορτή Σκηνοπηγίας 30 - Πάσχα 31 |
Διακρίνονται 2 στάδια 1) Έκρηξη: κατά την εμφάνιση του Ιησού στα Ιεροσόλυμα στην γιορτή της σκηνοπηγίας. Αυτή η ενέργεια Του, προστιθέμενη σε εκείνη την νωρίτερη, προκαλεί σχίσμα μεταξύ του λαού σε θαυμαστές και εχθρούς οι οποίοι επί την επήρεια των Φαρισαίων και των αρχιερέων προσπάθησαν επανειλημμένως να Τον συλλάβουν και να Τον αποκτηνώσουν. 2) Κρίση: ο Ιησούς χωρίς να διακόψει την φιλάνθρωπο δράση Του ασχολείται συντονισμένα επίσης με την αποκάλυψη του χαραχτήρα Του και της βασιλείας Του και επιπλέον με την προπαρασκευή των αποστόλων για την ψυχραιμότερη αντιμετώπιση των όσων ακολουθήσουν. Το μίσος των Φαρισαίων αυξάνει και παρεμβάλουν παγίδες και πειρασμούς στο έργο του Ιησού. Το αποκορύφωμα της κρίσεως είναι η είσοδος του Χριστού στα Ιεροσόλυμα με γαϊδούρι όπου τυγχάνει μεγάλης υποδοχής σαν Μεσσίας - Βασιλέας. Η είσοδος είναι μετά την Ανάσταση του Λαζάρου όπου και γίνεται η αφορμή της απόφασης του μεγάλου συνεδρίου για την εξόντωσή Του. Τα χαραχτηριστικότερα γεγονότα της κρίσεως είναι στις 7 εκείνες ημέρες (εβδομάδα των παθών) όπου συντελούνται τα εξής: διδασκαλία του Ιησού προς το λαό με γυμνό λόγο και με παραβολές για την τρέχουσα κρίση και την επικείμενη λύση αυτής - η αύξησης των παγίδων και απατών από τους εχθρούς του - οι αντεπιθέσεις του Ιησού που δείχνουν και την ηθική γύμνια των αντιπάλων Του - οι προφητείες του Ιησού για την καταστροφή των Ιεροσολύμων και της δευτέρας παρουσίας - η πνευματική ενίσχυση των αποστόλων για την αντιμετώπιση των επερχόμενων δοκιμασιών - η ίδρυση του μυστηρίου της θείας ευχαριστίας το βράδυ του μυστικού δείπνου - η αγωνιώδη προσευχή του Ιησού στον κήπο της Γεσθημανής - η συνεννόηση του Ιούδα με τους εχθρούς του Χριστού και με αμοιβή 30 αργυρίων - καταδίκη του Χριστού από το μεγάλο συνέδριο εις θάνατον με κατηγορία την βλασφημία και επικύρωση της απόφασης από τον Ρωμαίο επίτροπο που εκβιάστηκε από το συμβούλιο και από τους Ιουδαίους - άρνηση του Πέτρου, εμπαιγμοί προς τον Ιησού και σταύρωσις Του - ενταφιασμός Του σε κενό μνημείο από τον βουλευτή Ιωσήφ του Αρημαθαίου. |
Θρίαμβος |
Ανάστασις του Χριστού μετά από 3 ημέρες από τον τάφο - αλλεπάλληλες εμφανίσεις Του στους αποστόλους και σε άλλους μαθητές Του περιορισμός της δράσης Του στους μαθητές Του - παροχή της εξουσίας του δεσμείν και λύειν, της αποστολής του Παρακλήτου και των τελευταίων παραγγελιών προς τους αποστόλους - αποκατάστασης του Πέτρου στο αποστολικό αξίωμα και ανάληψη του Χριστού από το όρος των ελαιών στους ουρανούς 40 ημέρες μετά την ανάσταση. |
Ο Ιησούς από την αρχή της δημόσιας εμφάνισής Του παρουσιάστηκε στο λαό σαν διδάσκαλος. Από τους απόστολους ο Μάρκος αντιλαμβάνεται το έργο του Ιησού κατεξοχήν διδακτικό, αν και διέσωσε το λιγότερο μέρος της διδασκαλίας Αυτού και επί το πλείστον αποσπασματικά Οι ελλείψεις του Μάρκου όμως συμπληρώνονται από τους άλλους ευαγγελιστές. Ενώ οι συνοπτικοί διέσωσαν το πρακτικότερο μέρος της διδασκαλίας ο Ιωάννης μας παρέδωσε το θεωρητικότερο. Οι ευαγγελιστές δεν ξεχνούν να μας θυμίζουν για την εξαιρετική εντύπωση που έκανε η διδασκαλία του Ιησού στα πλήθη «Εξεπλήσοντο οι όχλοι επί τη διδαχή αυτού, ην γαρ διδάσκων αυτούς ως εξουσίαν έχων και ουχ ως οι γραμματείς» Ματθαίος (ζ’ 28-29) «Τις η διδαχή η καινή αύτη» αναφωνούν οι όχλοι στον Μάρκο α’ 27 και στον Ιωάννη λένε οι Ιουδαίοι «ουδέποτε ούτως ελάλησεν άνθρωπος ως ούτος ο άνθρωπος». Η Εξαιρετική εντύπωση της διδασκαλίας του Χριστού οφείλεται σε τρία στοιχεία:
1) στο νέο της περιεχόμενο
2) στην τελειότητα της μεθόδου της
3) στο προσωπικό κύρος του Χριστού
Για το νέο της διδασκαλία Του είχε συνείδηση και ο ίδιος ο Χριστός με το περίφημο λόγο του «Ουδείς βάλειν οίνον νέον εις ασκούς παλιούς» Μάρκ. β’ 22. Την τρομερή εντύπωση της διδασκαλίας Του μπορεί να καταλάβει οποιοσδήποτε αμερόληπτος μελετητής από πλευράς ιστορικά φιλοσοφικής & ψυχολογικής.
Ο μελετών την διδασκαλία του Ιησού βρίσκει ιδέας που τόσο κατά την διατύπωση τόσο κατά την ουσία υπέρκεινται χρόνου και τόπου και αναδεικνύουν το ευαγγέλιο (αγαθή αγγελία όπως χαρακτήρισε το κήρυγμα του ο Ιησούς) κλασσικό, πανανθρώπινο και παγκόσμιο. Η ομοιότητα με αρκετούς σοφούς και με τις Εθνικές θρησκείες εξωτερική ή εσωτερική αυτή εξηγείται με την παγκοσμιότητα του χαραχτήρα θρησκευτικών και ηθικών αρχών, η διάγνωσης των οποίων δεν ήταν αδύνατη για τα διαυγέστερα πνεύματα ακόμη και του Εθνικού κόσμου οι οποίοι και αυτοί φωτίζονταν από ακτίνες φωτός του Θεού μην αφήνοντας ούτε σε αυτούς τον εαυτόν Του αμαρτύρητο, όχι μόνον «υετούς και καιρούς καρποφόρους» αλλά έδωσε και σε αυτούς γνώση αληθείας (πρβλ. Πραξ. Αποστ ιδ’ 17)
Παρά όμως τις ομοιότητες υπάρχουν και μεγάλες διαφορές. Ο Χριστός όχι μόνο παρουσίασε καινούργιους όρους αλλά και τους παλιούς φανέρωνε σαν να ήταν καινούργιοι ώστε να παριστά «τα κοινώς κοινά».Το ευαγγέλιο του Ιησού δεν είναι πλατωνισμός, στωικισμός, κομφουκιανισμός, παρσισμός, βουδισμός, ούτε μυστηριακή θρησκεία αλλά λίγο από όλα τα προηγούμενα. Δεν είναι όμως ούτε ιουδαϊσμός το ευαγγέλιο αν και τα σπέρματά του βρίσκονται στην Π. Διαθήκη και τα οποία τώρα εκβαθύνονται και εξιδανικεύονται. Τα χαρακτηριστικότερα σημεία του περιεχομένου του Ευαγγελίου είναι:
Ιδέα περί πατρότητας του Θεού |
Ιδέα τόσο γνωστή εις την Π. διαθήκη όπως και στον Εθνισμό «Ζεύς πατήρ ανδρών τε θεών τε». Ο Θεός παρουσιάζεται σαν πλήρης στοργής και αγάπης η οποία και διαφαίνεται με την παραβολή του ασώτου αλλά και με την αποστολή του Υιού του για την λύτρωση των ανθρώπων. Από τον Θεό πηγάζει κάθε αγαθό. Το κακό αν και δεν προέρχεται από αυτόν εν τούτοις επιτρέπεται από Αυτόν προς το συμφέρον των ανθρώπων. |
Ιδέας περί βασιλείας του Θεού |
Γνωστή εις τον Ιουδαϊκό κόσμο από την Π. Διαθήκη. Στην διδασκαλία του Χριστού θα λάβει όμως θεμελιώδη θέση. «Ευαγγέλιον της βασιλείας» χαρακτηρίζει ο Χριστός την διδασκαλία του. |
Ιδέα του Μεσσία |
Γνωστή στον Ιουδαϊκό κόσμο από την Π. Διαθήκη. Ο Χριστός συμπλήρωσε την ιδέα αυτή με νέα περιεχόμενα κηρύσσοντας τον εαυτό Του Υιό του Θεού και επίσης Θεό και σωτήρα, λυτρωτή του κόσμου πνευματικό και όχι κοσμικό ηγεμόνα των Ιουδαίων οι οποίοι περίμεναν τότε. |
Ιδέα του τριαδικού Θεού |
Αποτελεί κτήμα του ευαγγελίου καθόσον ο Χριστός μιλάει για τον πατέρα Θεό, παραδέχεται τον εαυτό Του σαν Θεό και μιλάει για το Άγιο Πνεύμα ή Παράκλητου σαν ων με θείες ιδιότητες που μεταδίδεται στους ανθρώπους από τον Πατέρα δια μέσω του Υιού για την δημιουργία πνευματικής ζωής. Κατά την εντολή στους μαθητές να πορευθούν σε όλα τα έθνη και να βαπτίζουν «εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» Ματθ. κη’ 19. Η ιδέα της θείας τριάδας δεν είναι τελείως άγνωστη στην ιστορία της θρησκείας αλλά δεν έχει καμία σχέση με την τριάδα του βαβυλωνιακού ή του αιγυπτιακού ή του ινδικού πανθέου καθόσον μιλάμε για μονοθεϊσμό. |
Ιδέα περί απολυτρωτικού θανάτου του Ιησού |
Την ιδέα την χρωστάμε στον Ιησού και έχει τις ρίζες της στην Π. Διαθήκη. Δεν έχει ουδεμία θετική σχέση με τις λυτρωτικές γνώμες των μυστηριακών θρησκευμάτων. Με τα παθήματα και του απολυτρωτικού Του θανάτου ο Χριστός αποκάλυψε την ύψιστη σημασία των ανθρωπίνων παθημάτων και δηλαδή των πασχόντων για τους άλλους. |
Βαρυσήμαντος ιδέα περί απείρου αξίας της ανθρώπινης ψυχής |
Είναι το πολυτιμότερο αγαθό που όμοιο του δεν υπάρχει στον κόσμο και χάριν της σωτηρίας της ουδεμία θυσία είναι μεγάλη. Δια της διδασκαλίας αυτής ο Χριστός γίνηκε ο πραγματικός ιδρυτής του ανθρωπισμού (humanismus) |
Η νέα ηθική |
Το «Ευαγγέλιο της βασιλείας» δεν φέρνει μόνο νέα θρησκεία αλλά και ηθική μεταξύ των μελών της βασιλείας. Η νέα ηθική δύναται να κατανοηθεί και από την «επί του όρους ομιλία» η οποία αποτελεί τον καταστατικό χάρτη της νέας βασιλείας. Ακριβέστατη περίληψη της ηθικής αποτελεί το προοίμιο της εν λόγω ομιλίας, οι μακαρισμοί (Ματθ. ε’ 3 -12 & Λουκά στ’ 21-26). Η νέα ηθική στηρίζεται στην από τον Ιησού υποδειχθείσας σχέσης μεταξύ Θεού και ανθρώπων (σχέσης πατρός προς τέκνα) και την σχέση μεταξύ ανθρώπων (σχέσης αδελφών προς αλλήλους). Ιδανικό της νέας ηθικής είναι η εξομοίωση της αγάπης προς τον Θεό δια μέσω των έργων της αγάπης. (Ματθ. ε’ 48 πρβ. & Λουκά στ’ 36). Οι χαρακτηριστικότερες αρετές προς αλλήλους τις νέας ηθικής είναι:
1) ταπεινοφροσύνη: ανήκουστη στην Εθνικό κόσμο 2) πραότητα: διάφορη της στωικής απάθειας 3)αγάπη προς πάντες τους ανθρώπους ανεξαρτήτως φυλής ή θρησκείας: διάφορη προς την ελληνική φιλίας και της ιουδαϊκής αγάπης προς τον πλησίον μέχρι δε και σε αυτούς τους εχθρούς που αποτελεί και το κατ’ εξοχήν γνώρισμα των οπαδών του Χριστού 4) Η διδασκαλία ομιλεί δε και προς την συνοχή και την αλληλεγγύη της ανθρωπότητας η οποία αποτελεί και ενιαία οικογένεια |
Παράδοξα λόγια Ιησού |
Μεταξύ των άλλων διασωθέντων λογίων του Ιησού είναι και εκείνα τα οποία αποτελούν τα κληθέντα παράδοξα που περιέχουν υπερβολικές εκφράσεις π.χ. «ακολούθει μοι και άφες τους νεκρούς θάψει τους εαυτούς νεκρούς» (Ματθ. η’ 22) «ει τις έρχεται προς με και ου μισεί τον πατέρα εαυτού και την μητέρα…. Έτι δε και την ευατού ψυχήν, ου δύναταί μου μαθητής είναι» (Λουκά ιδ’ 26), «όστις σε ραπίσει επί την δεξιάν σου σιαγόνα, στρέψον αυτώ και την άλλη» (Ματθ. ‘ε 39). Αυτά τα λεγόμενα νοούνται ορθώς με ολόκληρη την διδασκαλία του Ιησού και όχι όταν παρθούν κατά γράμμα γιατί παρεξηγούνται. Αυτό το λάθος έκανε ο Nietzsche. Στα παράδοξα όμως δεν ανήκουν τα «μη αντιστήναι τω πονηρώ», «αγαπάτε τους εχθρούς υμών». Η απαγόρευση του διαζυγίου εκτός περίπτωσης πορνείας φαίνεται υπερβολική μόνο υπό το πρίσμα της σημερινής κοινωνίας, αλλά αποτελούν ιδανικά στα οποία πρέπει να τείνει η χριστιανική κοινωνία κατ’ άτομο αλλά και στο σύνολο. |
Η βαθύτατη εντύπωση που προκαλεί η διδασκαλία του Ιησού οφείλεται στην τέλεια διδασκαλική μέθοδο η οποία συνοπτικά μπορεί να συνοψισθεί στο παλιό ρητό «τα μεν κοινά καινώς, τα δε καινά κοινώς». Η χρήσης δε παραβολών, μεταφορών και εικόνων παρμένα από την φύση και από τον κοινωνικό βίο και με την χρήση αφελών ερωτήσεων και φυσικών αντιθέσεων καθιστούσε τον λόγο του σαφέστατο και εισχωρούσε βαθύτατα στις ψυχές των ακροατών. Όταν ο λόγος του Ιησού απευθύνεται στους ανεπτυγμένους μάλλον ιουδαίους θεοκράτες είναι μακρύς και θεωρητικός, προς τον λαό είναι δια μέσω παραβολών.
Το κύρος του Χριστού είναι πολύ μεγάλο και από την ιδιότητά του ως διδασκάλου αλλά και ως Υιός Θεού «Εξεπλήσοντο οι όχλοι επί τη διδαχή αυτού, ην γαρ διδάσκων αυτούς ως εξουσίαν έχων και ουχ ως οι γραμματείς» Ματθαίος (ζ’ 28-29) «Τις η διδαχή η καινή αύτη» αναφωνούν οι όχλοι στον Μάρκο α’ 27 και στον Ιωάννη λένε οι Ιουδαίοι «ουδέποτε ούτως ελάλησεν άνθρωπος ως ούτος ο άνθρωπος». Υπήρχε βέβαια συνάφεια και με την προσωπική του ηθική «μάθετε απ’ εμού ότι πράος ειμί και ταπεινός τω καρδία και ευρήσεσθε ανάπαυσιν ταις ψυχάς υμών» (Ματθ. ια’ 29) «τις εξ υμών ελέγχει με περί αμαρτίας» (Ιω η’ 9)
Ομόφωνα οι ευαγγελιστές παριστούν τα θαύματα ως το σπουδαιότερο μέρος της δημοσίου ενέργειας του Ιησού. Τα θαύματα του Ιησού Χριστού χωρίζονται σε 3 κατηγορίες
1) Θαύματα επί της φύσης (το εν Κανά θαύμα, ο επί της θάλασσα περίπατος κ.λ.π.)
2) Ιάσεις πασχόντων (τα περισσότερα)
3) Αναστάσεις νεκρών (κόρη Ιαείρου, υιού χήρας Ναΐν και Λαζάρου)
Με τα θαύματα του Ιησού έπρεπε να διαπιστωθεί η θεία Του αποστολή και η μεσσιακή Του ιδιότητα. Εν τούτοις ο Χριστός απόφευγε να πραγματοποιεί θαύματα για την ικανοποίηση της περιέργειας των Ιουδαίων αλλά έκανε μόνον όταν Αυτός έκρινε απαραίτητο. Πρωταρχικός και απαραίτητος όρος για την επιτέλεση θαυμάτων θεωρούταν από τον Χριστό, η στην ιδία πίστη εκείνων στους οποίους θα εκτελούσε το θαύμα. Γι’ αυτό αποφεύγει να ποιήσει θαύματα στην πατρίδα του Ναζαρέτ καθότι ήταν άπιστοι προς αυτόν.
Συνήθως το θαύμα επιτελείται με ένα λόγο ή με προσευχή αλλά ουδέποτε με μηχανικό τρόπο ή μυστικών χειρονομιών κ.λ.π. αλλά μόνο με εναπόθεση των χεριών. Και ήταν τα θαύματα μεν τα χαραχτηριστικά Του μεσσία και τα προλεγόμενα των προφητών αλλά εξυπηρετούσαν και την φιλανθρωπική εικόνα του Χριστού. Δεν ήταν δηλαδή μόνο απόδειξη δύναμης αλλά και αγάπης. Σημαντικό επίσης είναι ότι όλα τα θαύματα των κανονικών ευαγγελίων, εν αντιθέσει με αυτά των απόκρυφων, είχαν και ευεργετικό σκοπό εκτός από εκείνο της αποξήρανσης της σύκης η οποία είναι και συμβολική και μαρτυρεί την μελλοντική αποξήρανση της ιουδαϊκής συναγωγής.
Μέσω των θαυμάτων στηρίζεται πολλές φορές και η πίστη των ανθρώπων αλλά ο Ιησούς εντούτοις θεωρεί αυτήν την πίστη κατώτερης ποιότητας από αυτήν η οποία δεν στηρίζεται σε θαύματα. (Ιω ι’ 38, πρβ. δε κα Ιω β’ 24) «πολλοί επίστευσαν …. Θεωρούντες αυτού τα σημεία α εποίει αυτούς δε ο Ιησούς ουκ επίστευεν ευατόν αυτοίς» και προς τον Θωμά μιλώντας μετά την ανάστασή του μακαρίζει τους «μη ιδόντας και πιστεύσαντας» (ιω κ’ 29)
Αν και τα κανονικά ευαγγέλια δεν παρέχουν ουδεμία περιγραφή της φυσικής όψης του Χριστού εντούτοις μας παραδίδουν τόσες πληροφορίες σχετικά με την ζωή Του ώστε μπορούμε να σχηματίσουμε πλήρη εικόνα για την προσωπικότητα ή τον χαραχτήρα Του. Κατά τον Γερμανό φιλόσοφο R. Euken «Κατά την συνολική εντύπωση είναι ο Ιησούς σαφέστερος και οικειότερος οποιουδήποτε άλλου ήρωα της παγκόσμιας ιστορίας….όταν όμως θέλουμε να αναλύσουμε και να τον ερμηνεύσουμε παρουσιάζονται πάρα πολλά προβλήματα».
Στα Ευαγγέλια η μορφή του Χριστού, κατά την γενική ομολογία ορθολογιστών κριτικών, τελείως εξαιρετικού μεγαλείου τέτοιου που δεν γνώρισε άλλον η ιστορία. Θαυμαστή είναι η παρατηρούμενη τέλεια αρμονία των πνευματικών δυνάμεών Του προς τις άλλες. Έχει υπεράνθρωπη διάνοια και σοφία χωρίς να είναι άκρατος νοησιαρχικός (intellectualist), έχει εξαιρετικά τρυφερή καρδιά χωρίς να πάσχει από παθολογική αισθηματικότητα και κατέχει εξαιρετικά ισχυρή θέληση χωρίς όμως να είναι τυφλή.
Υπήρξε ο μοναδικός άνθρωπος του οποίου ήταν σε πλήρη συμφωνία οι πράξεις και οι σκοποί, ήταν απαλλαγμένος από κάθε μονομέρεια και αποκλειστικότητα, κοσμούνταν από ακτινοβολούσα αγνότητα, αλλά δεν απέφευγε την συναναστροφή με αμαρτωλούς, περιφρονούσε τους πειρασμούς του κόσμου και δεν τους φοβόταν, αγαπούσε την μοναχικότητα και ζούσε συνήθως μεταξύ των ανθρώπων, συνδύαζε την αρμονική συνείδηση της υπερκόσμιας υπεροχής του με τρυφερότατη αγάπη και συγκινητικής επιείκειας, άφταστη ταπεινοφροσύνη με μεγαλειώδη αξιοπρέπεια, απλότητα τρόπων με υπερκόσμια ευγένεια, σοβαρότητα με μειλιχιότητα, ηρεμία-πραότητα και αγάπη μέχρι αυτοθυσίας και οργής επί της εμφάνισης του ψεύδους υπό οποιασδήποτε μορφής.
Ακόμη και σήμερα ο Ιησούς των Ευαγγελίων προκαλεί θαυμασμό στον αναγνώστη ανάλογη με εκείνη που προκαλούσε στην εποχή Του τόσο στους οπαδούς όσο και στους εχθρούς Του (Μάρκος ε’ 33, θ’ 31) - (Ιωάν. Ζ’ 44, ή 9). Η σοβαρή μελέτη επίσης των Ευαγγελίων φέρνει σε κοινή παραδοχή στους σοβαρούς μελετητές ότι ο Χριστός δεν είναι ούτε άνθρωπος, ούτε θεός αλλά θεάνθρωπος.
Τίθεται λοιπόν το ερώτημα «Ποιος είναι ο Ιησούς;» ερώτημα στο οποίο προσπάθησαν να απαντήσουν χιλιάδες άνθρωποι στους 20 αιώνες που πέρασαν από την γέννησή Του. Το πρόβλημα είναι μάλλον περίεργο καθόσον ο Ιησούς ήταν αυτός που καταδικάσθηκε από τους ομοεθνείς Του ατιμωτικά και προβάλλεται σε όλο τον κόσμο ως Θεός, Θεός σταυρωμένος και παιχνίδι των εχθρών Του.
ΕΝΩ σε κάθε άλλη περίπτωση μια τέτοια υπόθεση θα ήταν αντικείμενο χλευασμού αντιθέτως ως και αυτοί που απορρίπτουν τις υπερφυσικές ιδιότητες του Χριστού αναγκάζονται να συγγράψουν πολύ μεγάλους τόμους για να απαντήσουν στο παραπάνω ερώτημα. Είναι επίσης αληθές ότι αυτοί που δείχνουν εμπιστοσύνη στους συγγραφείς αυτόπτες μάρτυρες του βίου του Ιησού βρίσκουν απάντηση αν και θεωρούν φτωχές τις περιγραφές ενώ εκείνοι που δείχνουν δυσπιστία αντιμετωπίζουν αδυσώπητα διλήμματα καθιστώντας την προσωπικότητα του Ιησού μυστηριώδη σφίγγα, για την οποία κάθε φυσική εξήγηση, όπως απέδειξε το παράδειγμα του Στράους και Ρενάν, δημιουργεί αληθινή σύγχυση και οδηγεί σε παράλογες αντιφάσεις.
Α. Ιστορικότητα του προσώπου του Ιησού: από τα αδυσώπητα αυτά διλήμματα εμφανίσθηκε τα τελευταία χρόνια και η άποψη της ανυπαρξίας του Ιησού ως ιστορικού προσώπου. Πρώτος ο Dupuis (1742-1809) αρνούμενος την ύπαρξη του Χριστού θεωρεί το χριστιανισμό ως νέα μορφή της παλιάς λατρείας του Ήλιου και των αστέρων, και ότι ο Χριστός είναι προσωποποίηση του Ήλιου και οι δώδεκα απόστολοι είναι οι δώδεκα αστερισμοί. Έτσι η μεν γέννηση του Χριστού συμπίπτει με την ακμή του χειμώνα όπου βασιλεύει το σκότος και την ανάσταση σαν την άνοιξη όπου και βασιλεύει το φως. Αυτή η εξήγηση όμως αποβαίνει επισφαλής και αυθαίρετη, καθόσον διατύπωσε ο I.B. Peres χλευάζοντας τον Dupuis, ζητώντας του να αποδείξει ότι ο Ναπολέων υπήρξε μυθική προσωποποίηση του ήλιου, αφού και στο όνομά του (νη- απόλλων), και στον τόπο της γέννησής του (σε νησί της μεσογείου γεννήθηκε και ο Απόλλωνας) και στο όνομα της μητέρας του Latetitia (χαρά δίνει στο κόσμο η Ηώς που γέννησε τον Ήλιο) και στους 4 αδελφούς ( 4 εποχές του έτους) βρίσκει κανείς θαυμάσιες αναλογίες μεταξύ Ναπολέοντα και του ήλιου ή του μυθοποιημένου Απόλλωνα.
Οι σπάνιες μαρτυρίες για την ζωή του Ιησού από την σύγχρονη Ιουδαϊκή και Εθνική φιλολογία αποτέλεσε σοβαρή ένδειξη που συνηγορούσε στην ανυπαρξία Του στην ιστορία. Αλλά και αυτή η έλλειψη μαρτυρίας εκ της ιστορίας δεν αρκεί για να αποδείξει την ανυπαρξία του Ιησού, όπως αποδέχεται και ο αρνούμενος τον Ιησού Chouchoud ο οποίος και ομολογεί ότι « Ο Ιησούς είναι μεν άγνωστος ως ιστορικό πρόσωπο, αλλά είναι δυνατόν να έζησε καθόσον δισεκατομμύρια ανθρώπων έζησαν παλιότερα χωρίς να αφήσουν ίχνος της παρουσίας τους». Οι ανύπαρκτες ιστορικές αναφορές στον Ιησού μπορούν επίσης να εξηγηθούν κοιτάζοντας την προσοχή των ιστορικών εκείνης της εποχής εις τα πολιτικά γεγονότα και όχι στα θρησκευτικά καθόσον επικρατούσε θρησκευτική αμφιβολία και αδιαφορία. Επίσης οι Ιουδαίοι αποτελούσαν λαό μισητό της εποχής και ο Χριστιανισμός που γεννήθηκε τότε στην Ιουδαία θεωρήθηκε σαν Ιουδαϊκή αίρεση ανάξια προσοχής και ο ιδρυτής της έμοιαζε σκοτωμένος σαν τους άλλους ευπατρίδες που σφάχτηκαν τότε κατά χιλιάδες σαν τον Ιούδα, τον Γαυλωνίτη, τον Ματθία τον Μαργαλώθ και τον Θευδά για τις οποίες σιγά σχεδόν πλήρως η εκ των έξω ιστορία. Παρά όμως τις σπάνιες μαρτυρίες για την ιστορική ύπαρξη του Ιησού αυτές επαρκούν για την ιστορική βεβαίωσή της.
1. Έτσι αν αφαιρέσουμε ακόμη και χωρίο του Ιουδαίου ιστορικού Φλάβιου Ιωσήπου (1 αιώνας μ.Χ) περί του Ιησού (Ιουδ. Αρχ. XVΙΙΙ 3.3) πάλι υπάρχουν δύο χωρία τα οποία επικυρώνουν τα λεγόμενα των Ευαγγελίων, το 1ο αναφέρεται στον θάνατο του Ιωάννη του Ευαγγελιστή (XVIII 3.3) και το 2ον στον θάνατο του Ιακώβου του αδελφού του «Ιησού του λεγόμενου Χριστού» (XX, 9, 1). Από το έργο του «Ιουδαϊκή Αρχαιολογία» γράφει για το Χριστό «Γίνεται δε κατά τούτον τον χρόνον Ιησούς, σοφός ανήρ, [ει γε άνδρα αυτόν λέγει Χρη] {ην γαρ παραδόξων ποιητής} [διδάσκαλος ανθρώπων των ηδονή ταληθεί δεχόμενων] και πολλούς μεν Ιουδαίους, πολλού δε και τον Ελληνικού επηγάγετο το Χρστός ούτος ήν, και αυτόν, ενδείξει των πρώτων ανδρών παρ ‘ ημίν σταυρώ επιτετιμηκότος Πιλάτου ουκ επαύσαντο οι το πρώτον αυτόν αγαπήσαντες. [εφάνη γαρ αυτούς τρίτην έχων ημέρα πάλιν ζώων, των θείων προφητών ταύτα τε και άλλα μύρια θαυμάσια περί αυτών ειρηκότων], εισέτι τε νων των χριστιανών τούδε ωνομασμένων ουκ επέλιη το φύλον». Υπό αμφισβήτηση σαν δικές του όμως βρίσκονται οι φράσεις μέσα σε αγκύλες.
2. Εξ άλλου στο Ταλμούδ, γίνεται λόγος περί θαυμαστών ιάσεων επί ονόματος Ιησού Χριστού και που πραγματοποίησε Χριστιανός που ονομάζονταν Ιάκωβος τον οποίο γνώριζε ο ραβίνος Ελιέζερ (90-110 μ.Χ.) καθώς και για ορισμένους λόγους του Ιησού που μαρτύρησε Χριστιανός δικαστής στον Γαμαλιήλ τον Β’ (130 μ.Χ.). Ακόμη το Ταλμούδ αναφέρεται στην σταύρωση Του, μόνο που για χώρο της σταύρωσις αναφέρει την Λύδδη που βρίσκεται στα ΝΔ της Παλαιστίνης
3. Από τους Εθνικούς ο συγγραφεύς ο Τάκιτος στα «Χρονικά του» 115 - 177 μ.Χ. μιλώντας για την πυρκαγιά της ρώμης από τον Νέρωνα 30 μόλις χρόνια μ.Χ. μας λέει ότι οι Χριστιανοί πήραν το όνομά τους από τον ιδρυτή τους Χριστό ο οποίος θανατώθηκε επί αυτοκράτορα Τιβερίου και του πραίτορα Ποντίου Πιλάτου. «Ο Νέρων υπέβαλλε σε έκτακτες τιμωρίες εκείνους που για τα αισχρά έργα τους εμισούντο και ο λαός αποκαλούσε Χριστιανούς. Ο Χριστός από τον οποίο προήλθε το όνομά θανατώθηκε επί Τιβερίου αυτοκράτορα και Ποντίου Πιλάτου επάρχου» (Tacit. Annal. XV, 38, 44)
4. ο δε Σουετώνιος ( Vita Claud. XXV) μας λέει για τις καθημερινές έριδες και ταραχές εξ αιτίας του Χριστού (Chresto) επί Κλαύδιου και η οποία αναφορά επικυρώνεται στις «Πράξεις» όπου περιγράφεται και με τα κατάλληλα χωρία ποιος είναι ο Χριστός.
5. Η επιστολή του Πλινίου εις τον Τραϊανό (Epist. X, XCVI) επιβεβαιώνει όχι μόνο την τρομερή διάδοση του Χριστιανισμού αλλά και την φοβερή πίστη των ανθρώπων εις τον Χριστό τα πρώτα εκείνα χρόνια της διαδόσεως της νέας πίστης.
6. Ο Αλεξανδρινός Ιουδαίος Φίλων αναφέρει όχι τον Χριστό αλλά πλήθος περιστατικών της Καινής Διαθήκης.
Οι αρνούμενοι την ύπαρξη του Χριστού παραμερίζουν αυθαίρετα τα Ευαγγέλια. Αυτά μπορεί να συγγράφτηκαν για θρησκευτικούς σκοπούς αλλά στήριζαν το σκοπό αυτό με γεγονότα πραγματικά και ιστορικά. Μόνο εις το προοίμιο του Λουκά αν κοιτάξει κανείς, πείθεται ότι αυτός συγγράφει με πνεύμα αυστηρά ιστορικό και δεν υπερβάλει καθόλου ο Hettinger όταν αναφέρει ότι το προοίμιο αυτό είναι σχεδόν ίδιο με αυτό του Θουκυδίδη. Αν πάλι σκεφτεί κανείς ότι τα Ευαγγέλια συγγράφηκαν τον 1 αιώνα μ.Χ. και περίπου το 80 όπου και παραλείφθηκαν από πολλά χέρια σύγχρονα του Ιησού μαρτυρώντας τον πρωτότυπο χαραχτήρα του δύναται να συμπεράνει κανείς την ιστορικότητά του.
Η εικόνα που δίνουν τα Ευαγγέλια για τον Ιησού είναι καταπληκτική αλλά υπερβαίνει κατά πολύ την ανθρώπινη σύλληψη και επινόηση. Όλα τα αριστουργήματα της ανθρώπινη συλλήψεως οφείλονται σε προικισμένα πρόσωπα με εξαιρετικό πνεύμα, έτσι αν ο Ιησούς είναι επινόηση θα πρέπει να αποτελεί δημιουργία προσώπων εξαιρετικής μεγαλοφυΐας και ηθικής έξαρσης.
Η δυσκολία όμως της επινόησης είναι ανυπέρβλητη καθόσον όχι ένας αλλά περισσότεροι έγραψαν για τον Ιησού και ο καθένας πλούτιζε την εικόνα αυτού με ιδιαίτερα χαραχτηριστικά. Γι’ αυτό διατηρεί μέχρι σήμερα την αξία της η γνώμη του Ρουσσώ «Φίλε μου δεν επινοούν κατά αυτόν τον τρόπο. Θα ήταν περισσότερο ακατανόητο το να συμφωνήσουν πολλοί άνθρωποι για να κατασκευάσουν το βιβλίο αυτό, παρά να υπάρξει πραγματικά ένας που να παράσχει με τον βίο του το αντικείμενο της συγγραφής του βιβλίου αυτού. Ποτέ συγγραφείς Ιουδαίοι δεν ήταν δυνατό να επινοήσουν την ηθική αυτή. Το Ευαγγέλιο δεν έχει χαραχτήρες αληθείας τόσο μεγάλους και αμίμητους, ώστε ο επινοητής θα εξέπληττε περισσότερο από τον ήρωα, ο οποίος θα επιτελούσε τα γραφώμενα στο Ευαγγέλιο» (Emile IV)
Η μαρτυρία του Παύλου, που και αυτή παρεξηγείται και παρακάμπτεται από τους αρνούμενους την ύπαρξη του Ιησού, είναι ιδιαιτέρου σοβαρότητας και βάρους καθόσον ο Παύλος ήταν από τους φανατικούς Φαρισαίους και διώκτες του Χριστιανισμού που μεταπήδησε στην τάξη των μαρτύρων του Ιησού. Οι 4 μεγάλες επιστολές του αποτελούν γραπτά μνημεία αδιαφιλονίκητης γνησιότητας (αναφορά στην γέννηση, γενεαλογικού δένδρου, θάνατος, τριήμερη ταφή, θεία ευχαριστία, ανάσταση και φανέρωση σε διάφορα πρόσωπα.)
Τέλος πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν την τεράστια διάδοση του Χριστιανισμού και η οποία αποτελεί μοναδική εξαίρεση προς όλες τις άλλες θρησκείες των οποίων οι ιδρυτές μπορούν και να αγνοηθούν από τους πιστούς τους εφόσον στηρίζεται πλήρως στην ζωή και την δράση του Ιησού Χριστού. Άλλωστε αυτό είναι Χριστιανισμός, διδασκαλία και πίστης εις Αυτόν. Χωρίς Ιησού Χριστό ο Χριστιανισμός θα ήταν μηδέν. Αποτελεί ο Χριστός τον αιώνιο θεμέλιο λίθο της πίστης. Ο Couchould (που αρνείται την ύπαρξη του Χριστού) ομολογεί ότι «οι αναλογίες του Χριστού είναι εκτός κάθε συγκρίσεως και το μεγαλείο Του μόλις δύναται να κατανοηθεί. Η ιστορία της Δύσεως μέσα στο ρωμαϊκό κράτος διατάσσεται από ένα κεντρικό γεγονός: την περιληπτική αναπαράσταση του Χριστού και τον απολυτρωτικό θάνατό Του. Όλα όσα έγιναν στην Δύση για τους επόμενους 15 αιώνες γίνονται κάτω από την γιγαντιαία σκιά του σταυρού. Ο Ιησούς διαδέχθηκε τον Καίσαρα στην κυριαρχία του κόσμου. Η βασιλική Του όψης χαράσσεται έναντι εκείνης των αυτοκρατόρων στα νομίσματα του Βυζαντίου. Αυτός δίδει όλα τα στέμματα και όλες τις εξουσίες προέρχονται και επιστρέφουν σε Αυτόν. Κατέστη το Άλφα και το Ωμέγα, ο Πρώτος και ο Έσχατος εκ του στόματος Του οποίου εκπορεύεται ρομφαία δίστομος οξεία και ο Οποίος έχει τα κλειδιά του θανάτου και του Άδη. Γι ‘ αυτό οικοδομήθηκε η Αγία Σοφία και ο καθεδρικός του Chartres. Ακόμη και σήμερα ο Ιησούς αποτελεί την ενδότερη σύνθεση των κοινωνιών της Δύσης. Πριν ακόμη γεννηθούν αφιερώνονται σε Αυτόν οι ψυχές. Τι να πει κανείς; Στην καρδιά του ανθρώπου ο Χριστός είναι πολύ μεγάλος. Διαφεύγει από όλα τα συνήθη μέτρα της Ιστορίας. Εκατό τόμοι δεν φτάνουν για να Τον περιγράψουν» (Couchould ενθ. Ανωτ. Σελ. 13-18)
Όταν λάβει κανείς επίσης υπ’ όψιν του την κοινή παραδοχή ότι η ιστορική επίδραση του Ιησού και η ηθική κυριαρχία υπήρξε μοναδική και πρωτοφανής, είναι αδύνατο να παραδεχθεί ότι ο Ιησούς αποτελεί θρύλο και μύθο της φαντασίας δημιούργημα. Αυτή η άποψη όχι μόνο ξεφεύγει από τα όρια της λογικής και του πιθανού αλλά κατευθύνεται στα όρια του παράλογου και του ασύστατου. Ότι μπορεί να στηρίζεται επί του ψέματος και του μηδενός αποτελεί άποψη που καμιά σοβαρή διάνοια δεν δύναται να διανοηθεί. Ό ίδιος ξανά Couchould στο τέλος αναγκάζεται να παραδεχθεί και να ομολογήσει ότι «Ο βίος του Ιησού δεν είναι μύθος, ούτε σύμβολο, αλλά πνευματική πραγματικότητα, περισσότερο πραγματική στα μάτια των πνευματικών από οποιαδήποτε περιορισμένη (στα φυσικά όρια) ύπαρξη» (ενθ. Ανωτ. Σελ. 91)
Β. Η περί αυτού συνείδηση του Ιησού: Για να καταλάβουμε καλύτερα τον Ιησού πρέπει να δούμε και τι φρονούσε ο ίδιος για τον εαυτό Του.
1. Ανέγκλητη συνείδηση: Ο Ιησούς δεν έχει την συνείδηση ότι αμάρτησε ποτέ. Αν ακόμη υποθέσουμε ότι το «τις υμών ελέγχει με περί αμαρτίας;» δεν είναι αυθεντικό ή δεν είναι αυθεντικά τα τόσα που αναφέρει ο Ιωάννης στο ευαγγέλιο, μένουν επίσης τα υπόλοιπα λεγόμενα των άλλων ευαγγελιστών που παρουσιάζουν έναν Χριστό χωρίς να έχει διαπράξει κάτι που θα τον καθιστούσε ένοχο. Ο Χριστός διαχωρίζει πάντα τον εαυτό Του από εμάς, διαστέλλοντας την αγνότητά Του από την πονηριά των ανθρώπων. Δεν λέει «ει δε ημείς πονηροί όντες οίδαμεν…» αλλά «ει δε υμείς πονηροί όντεςς οίδατε..» Δεν παρουσιάζεται ποτέ να συνπροσεύχεται με τους μαθητές Του σαν άνθρωπος που έχει αμαρτίες ούτε παραπονείται ποτέ για την ηθική Του κατάσταση κτυπώντας το στήθος Του σαν τελώνης ή κλαίγοντας από μετάνοια. Γι’ αυτό και οι μαθητές Του τον περιγράφουν σαν «τον δίκαιο», «αμνό άμωμον και άσπιλον» εκφράζοντας όχι μόνο την εντύπωση που αποκόμισαν παρακολουθώντας τον Ιησού αλλά και διότι ποτέ Αυτός δεν τους εξεδήλωσε την ανησυχία της ενόχου συνειδήσεως. Αυτό επίσης φαίνεται και από την ομολογία όλων των λογόφρονων ότι υπήρξε ο τελειότερος και αγιότερος εκ των ανθρώπων που εμφανίστηκαν ποτέ στην ιστορία. Αφετέρου επιβεβαιώνει και την αρχή «όσων τις καθίσταται αγιώτερος τοσούτο και διακρίνει καλύτερα το κακό, όσο περισσότερο πλησιάζει τις εις το Θεό, τόσο ζωηρότερον αισθάνεται τι απομακρύνει αυτόν του Θεού». Κοιτώντας επίσης τις μορφές της ιστορίας του Εθνικού κόσμου ή της Ιουδαϊκής ιστορίας βλέπει κανείς ότι δεν υπάρχει κανείς άλλος που να διεκδικεί την ονομασία του αναμάρτητου. Μόνο Ένας την διατύπωσε και την διεκδικεί στην Παγκόσμια Ιστορία ο Ιησούς της Ναζαρέτ.
2. Υιός του Θεού: διεκδικεί ο Χριστός και σημαντικότερη και τολμηρότερη θέση. Αυτής του Υιού του Θεού και ισότιμος προς τον Πατέρα. Κοιτώντας καλύτερα βλέπει κανείς επίσης ότι διαχωρίζει και πάλι τον εαυτό Του από τους υπόλοιπους καθόσον αυτοί θα μπορούσαν να ονομαστούν «Υιοί του Θεού» αλλά αυτός είναι Υιός Θεού στον οποίο «πάντα παρεδόθη υπό του Πατρός», «πάσα εξουσία εν ουρανώ και γή» και ο Οποίος έχει εξουσία «αφιέναι επί της γης αμαρτίας» (Ματθ. ια’ 27, Λουκ. Ι’ 32, Ματθ. κη’ 18,Μάρκ. Β’ 5). Επίσης οι επιστολές του Παύλου παρουσιάζουν τον Χριστό προϋπάρχοντα της γεννήσεώς του ως ανθρώπου εν μορφή Θεού, που πτώχευσε για μας και ενώ ήταν πλούσιος εμφανίσθηκε με την μορφή του δούλου. Το ίδιο διαφαίνεται και από τις πρώτες άλλες χριστιανικές επιστολές των πρώτων χρόνων που φανερώνουν ότι οι απόστολοι ομιλούσαν πάντα για τον Χριστό σαν Υιό του Θεού και προϋπάρχοντα της δημιουργίας του εν μορφή ανθρώπου και κατεξουσιάζοντα αυτή. Ο Χριστός της Ναζαρέτ δεν ζητάει να προστεθεί στις τόσες άλλες θεότητες και είδωλα της εποχής Του όπως έκαναν π.χ. οι ρωμαίοι αυτοκράτορες αλλά ζητά να αντικαταστήσει όλους τους άλλους θεούς και να Του «φτιαχτεί βωμός όπου ο καθένας θα Του θυσιάζει» ότι πολυτιμότερο και προσφιλές έχει.
Οι τολμηρές αυτές διεκδικήσεις του Χριστού μας θέτουν ένα σοβαρό δίλημμα:
1. ή να Τον περιφρονήσουμε εξ ολοκλήρου
2. ή να δεχθούμε Αυτόν σαν αληθινό Θεό
Γ. Ο Ιησούς μαρτυρεί τον εαυτό του με υπερφυσικές αποδείξεις ως Θεό: Για την αληθινότητα του Χριστού ως Θεό μας προετοιμάζει η Π. Διαθήκη με τις προφητείες που μιλούνε υπερφυσικά για την εν καιρώ έλευση του θείου της ανθρωπότητας Λυτρωτή αλλά και η Ν. Διαθήκη με τα θαύματα και την ανάστασή Του. Ο αρνούμενος την ιστορική ύπαρξη του Χριστού Couchould υποστηρίζει ότι η περιγραφή του Ιησού προήλθε από την Π. Διαθήκη και συγκεκριμένα υπό την έλευση του Μεσσία στο 53 κεφάλαιο του Ησαΐα και του 22 επί των Ο’ 21 ψαλμού. Επίσης ο Ζαχαρίας και οι ψαλμοί 16, 41, 42, 118 (15,40,41, 117) προσέθεσαν αρκετά σοβαρά χαραχτηριστικά «Χαίρε σφόδρα θύγατερ Σιών, κήρυσσε θύγατερ Ιερουσαλήμ, ιδού ο βασιλεύς σου έρχεται σοι δίκαιος και σώζων, αυτός πραΰς, και επιβεβηκώς επί υποζύγιωνκαι πώλον όνου», «Ωσαννά! Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου», «Διεμερίσαντο τα ιμάτια αυτού εαυτοίς και επί τον ιματισμό αυτού έβαλον κλήρον» στίχος 19, «ώρυξαν τους πόδας και τας χείρας» στίχος 17, «Πάντες δε οι θεωρούντες αυτόν εμυκτήρισαν τούτονκαι εκίνησαν κεφαλήν» στίχος 8 κ.λ.π.
Κοιτώντας το βιβλίο της Γέννησης και συγκεκριμένα στον προφητικό λόγο προς τους πρωτόπλαστους (Γ’ 15) εκ του σπέρματος της γυναικός θα προέρχονταν εκείνος ο Οποίος θα σύντριβε το κεφάλι του όφεως, στην επαγγελία προς τον Αμβραάμ (Γενν. Κβ’ 18) καθόσον από το σπέρμα Του θα ευλογούνταν όλες οι φυλές της γης, στην προφητική πρόρρηση του Ιακώβ, ότι από την Ιουδαία θα προέρχονταν ο Ειρηνοποιός (Γέννηση μθ’ 8-10), τα κύρια χαραχτηριστικά του Μεσσία περιγράφονται εις την πρόρρηση του Μωϋσή (δευτρ ΙΗ ‘ 15 - 19) και τέλος στις προφητείες των Ψαλμών και του Ησαΐα ως επίσης στην πολύ γνωστή 70 εβδομάδων προφητεία του Δανιήλ (θ’ 24) όπου προκαθορίζεται ο χρόνος θανάτου του Μεσσία.
Επίσης ο Ιησούς επιβεβαίωνε την θεία του προέλευση με τα θαύματα τα οποία έπραττε και που αποτελούσαν αναπόσπαστο κομμάτι της διδασκαλίας Του. Διδασκαλία και θαύματα αποτελούν αδιαίρετο σύνολο των Ευαγγελίων, τα οποία αν αφαιρεθούν θέτουν τα πάντα εις καταστροφή και ολόκληρη η Ευαγγελική Διδασκαλία, κατά την παρατήρηση του Ebrand, θα συμπεριληφθεί στην φράση «Τω καιρώ εκείνο εγένετο… μηδέν γενέσθαι»
Για την ιστορική αυθεντία των θαυμάτων γίνεται να προβληθεί ότι αφενός αποτελούσαν δημόσιες ενέργειες και ότι αφετέρου γίνονταν δημόσια επίκληση αυτών. Πάρα πολλά θαύματα αναφέρεται ότι πραγματοποιήθηκαν μπροστά από πλήθος κόσμου και αναφέρονται και τα ονόματα των πόλεων όπου και πραγματοποιήθηκαν καθώς επίσης και τα ονόματα των προσώπων που σχετίζονται με αυτά (Ιάειρος, Βαρτίμαιος, ο εκ Βηθανία Λάζαρος, ο Μάλχος, ο νεκρός της Ναΐν, ο παραλυτικός της Καπερναούμ κ.λ.π.). Ποιος άραγε θα τολμούσε να μιλήσει γι’ αυτά έστω και 30 χρόνια μετά τον θάνατο του Ιησού, εάν δεν είχε συμβεί τίποτα σχετικώς με αυτά. ΑΛΛΑ οι απόστολοι επικαλούνται δημόσια τα γεγονότα αυτά μόλις 50 ημέρες μετά τον θάνατο του Ιησού (Πραξ. Β’ 22) και προκαλούσαν με περίσσιο θάρρος του εχθρούς του Ιησού σε συζήτηση προς τα θαύματα. Ποιο άλλο γεγονός αποδεικνύει ότι τα θαύματα ήταν πραγματικότητα και αποτελούσαν στέρεο έδαφος που τους έκανε να νιώθουν σιγουριά προκαλώντας όλους τους άπιστους; Τέλος πρέπει να προσέξουμε ότι καθ’ όλη την δημόσια επίκληση των θαυμάτων του Ιησού τόσο από τους απόστολους όσο και από τους μετέπειτα κανείς Ιουδαίος ή Εθνικός δεν βρέθηκε να τα διαψεύσει ή να τα αρνηθεί. Όχι μόνο κατά τα Ευαγγέλια ισχύουν αυτά αλλά κατά το Ταλμούδ οι σύγχρονοι του Ιησού σύγχρονοι Ιουδαίοι ανεγνώριζαν την πραγματικότητα των θαυμάσιων θεραπειών του Ιησού αλλά επέδιδαν αυτές εις τον Διάβολο ή σε μαγικές μεθόδους. Από τους Εθνικούς οι παλιότεροι πρόβαλαν, κατά τον Ειρηναίο, έναντι στα θαύματα του Ιησού, τα του Σίμωνος του μάγου, οι δε μεταγενέστεροι τα του Απολλωνίου του Τυανέως και τέλος ο Κέλσος χωρίς να τα απορρίπτει εντελώς, ομιλεί για αυτά σαν έργα μαγείας.
Το μεγαλύτερο θαύμα του Ιησού είναι η Ανάστασή Του. Γι ‘ αυτή μαρτυρούν οι Μαθητές και όπως φαίνεται από τις επιστολές του Παύλου 20 χρόνια μετά το θάνατο του Ιησού είχε σχηματισθεί η αδιάσειστη πεποίθηση γι ‘ αυτό το θαύμα σε όλη την εκκλησία από την Ρώμη μέχρι τα Ιεροσόλυμα και από την Κόρινθο μέχρι την Άγκυρα.
Αν υποθέσουμε ότι οι μαρτυρίες των μαθητών για την ανάσταση του Ιησού είναι ψεύτικες τότε θα έπρεπε να συμβαίνουν οι παρακάτω υποθέσεις οι οποίες κρινόμενες αποδεικνύονται ασύστατες:
|
Υπόθεσης της αγυρτείας των μαθητών του Ιησού, την οποία πρώτοι υιοθέτησαν οι Φαρισαίοι και οι Ιερείς και από τους νεώτερους ο Reimarus |
Η υπόθεση αυτή αποκηρύσσεται : 1. Από την στάση των Ιουδαίων οι οποίοι δεν έλαβαν μέτρα για τους κλέπτες του σώματος του Ιησού, ούτε ενάντια στους φρουρούς του Τάφου που είναι Ρωμαίοι. 2. Από την δυσκολία που εμπεριέχεται στην δυσκολία του νεκρού εν μέσω πολυάριθμης προσέλευσης και προσκυνήματος πιστών στις ημέρες του Πάσχα 3. Από το ότι, μολονότι ο περί κλοπής του Ιησού λόγος «διεφημίσθη παρ’ Ιουδαίος» δεν γίνεται πιστευτός από τους σύγχρονους όπως άλλωστε φαίνεται και από το πλήθος των εις την Εκκλησία της Ιερουσαλήμ προστιθέμενων 4. Τι θα περίμεναν να κερδίσουν οι μαθητές; Μια χούφτα ανθρώπων τόσο ασήμαντων γιατί να επιβιβασθεί σε μια σχεδία τόσο εύθραυστη; 5. Η υπόθεση αυτή δεν εξηγεί ούτε την ψυχική μεταβολή αυτών ούτε συμβιβάζεται με την μετέπειτα αυταπάρνηση τους. Πώς είναι δυνατόν να εκθέσουν εαυτούς σε τόσες δυσκολίες και δοκιμασίες αν δεν είχαν αδιάσειστες αποδείξεις για όσα έλεγαν; |
|
Η υπόθεση της αποπλανήσεως των μαθητών και δηλαδή ότι ο Χριστός στον Σταυρό δεν πέθανε αλλά λιποθύμησε και έπεσε σε βαρύ λήθαργο ώστε να ξυπνήσει μετά στον Τάφο Του από την υγρασία, το κρύο και την ευωδιά των αρωμάτων. Βλέποντάς τον Χριστό οι μαθητές πίστευαν ότι Αναστήθηκε. (υπόθεση εκ των Paulus, Herder, Schleiermacher, Hase κ.α. |
Η υπόθεση αυτή καταρρέει όταν σκεφτεί κανείς ότι: 1. Το χτύπημα του στρατιώτη με την λόγχη αποτελεί αυτό που σήμερα είναι η χαριστική βολή. Από μόνη της αυτή η βολή μπορούσε κάλλιστα να επιφέρει τον θάνατο. 2. Ο καθηλωμένος από του σταυρού δεν είναι εύκολο να ξεφύγει τον θάνατο έστω και αν ζει 3. Δεν είναι δυνατόν άνθρωπος μισοπεθαμένος που βγαίνει από τον τάφο να δίνει στους μαθητές την εντύπωση του νικητή και του θριαμβευτή επί του θανάτου. 4. Δεν εξηγείται ότι ο Χριστός ενεφανίσθη στους μαθητές πολλές φορές. Πού βρίσκονταν και τι έκανε ο Ιησούς στα ενδιάμεσα διαστήματα που δεν εμφανίζονταν; Και τι απέγινε μετά την 40στή μέρα όπου και δεν εμφανίσθηκε πλέον;
|
|
Οι εμφανίσεις του Ιησού αποτελούν φαντασιοπληξίες των μαθητών και αποτελούν εσωτερικές τους οπτασίες δημιουργούμενες από του πόθου και των συνεχών αναμνήσεως των μαθητών (υπόθεση των Strauss, Ewald, Haustrath, Holsten, Phleiderer, Renan κ.α.) |
Η υπόθεση αυτή δεν συμβιβάζεται 1. με τις παροιμιώδεις δυσπιστίες των μαθητών προς τα πρώτα μηνύματα της ανάστασις 2. με το χαραχτήρα των εμφανίσεων. Οι απόστολοι δεν βλέπουν απλώς μετέωρη την εικόνα του Χριστού αλλά τον ψηλάφισαν και έφαγαν και μαζί Του. 3. με τις ευάριθμες εμφανίσεις του Ιησού. Αν όντως οι εμφανίσεις ήταν φαντασία του παροξυσμού των μαθητών, όπως λέει ο Renan, τότε πώς από τον παθολογικό τούτο παροξυσμό προήλθαν τόσο λίγες εμφανίσεις; 4. με την μετέπειτα δράση των Αποστόλων. Οι φαντασιόπληκτοι είναι συνήθως και ανισόρροποι, ενώ η δράση του Παύλου είναι μεγαλεπήβολη, του Πέτρου ώριμη και του Ιωάννη έξοχα ήρεμη. |
|
Η αδυναμία των υποθέσεων της μη ανάστασις του Χριστού, επιβεβαιώνουν περισσότερο το γεγονός και στηρίζουν περισσότερο την πίστη προς αυτήν. |
|
Δεδομένου όμως της Ανάστασις του Χριστού, η πραγματοποίηση πλήθος άλλων υπερφυσικών θαυμάτων, το υπερφυσικό όλων των αξιώσεων και διεκδικήσεων Του και η θαυμάσια φυσιογνωμία Του αποτελούν καλούς οιωνούς εις την σε Αυτόν πίστη και της αποδοχής της εκ Θεού ενανθρώπησης. Αν απωθήσουμε την υπόθεση της εκ Θεού ενανθρώπησης του Χριστού τότε τίθεται μπροστά από εμάς ένα άλυτο πρόβλημα με μυριάδες ασυνέπειες και με κολοσσιαίες αντιφάσεις. Η απόπειρα του Renan αποτελεί λαμπρό παράδειγμα και επιβεβαιώνει τα παραπάνω. Αναζητώντας ο τελευταίος να αποδείξει ότι ο Ιησούς ήταν αδύνατο να αποτελεί ενσάρκωση του Θεού, κατάντησε να παρουσιάζει τερατώδη σημεία και ανόμοιους και αλληλοαναιρούμενους χαραχτήρες οι οποίοι συνυπήρχαν σε έναν, στον Χριστό.
Υπό την προϋπόθεση όμως ότι ο Ιησούς είναι ενσάρκωση του θείου, τότε όλη η βιογραφία του εαυτού Του στα Ευαγγέλια παρουσιάζεται ειλικρινής, σαφής άξια Αυτού χωρίς να παρουσιάζει τίποτα το αινιγματικό. Η Γέννησή Του, η Ανάστασή Του και η Ανάληψής Του αποτελούν την είσοδο και την έξοδο που αρμόζουν πραγματικά σε έναν Θεό ενσαρκωμένο, ομοιούμενο προς εμάς και στο θείο Του θρόνο επιστρέφοντα. Ο θάνατός Του αποτελεί την αναγκαία συνέπεια της μεγάλης αποστολής, την οποία ήλθε να φέρει εις πέρας. Τα θαύματά Του αποτελούν την φυσική εκδήλωση της θεία Του δύναμης. Εξηγούνται τότε όλα πλήρως τα υπερφυσικά τεκμήρια και μαρτύρια, που ο Θεός μαρτύρησε με την εν του Ιησού ενσάρκωση και παρουσία του στην γη.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ (περιληπτικά):Βιογραφίες Ιησού Hase, Neander, Keim, Farrar, Renan, B.Beyschlag, Wernle, Edersheim, Headlam, Schlatter, M. Goguel, Bacon, Nielsen, Coleridge, Schegg, Le Camus, Didon, Leserte, Felter, Reatz, Grandmaison, Lepin, Τρ. Ευαγγελίων Πην. Δέλτα, Περό των Κοινωνικών αρχών του Ιησού Π. Μπρατσιώτου, Jesus of Nazareth Klausnen, B. Weis, Feine & Zahn, Loofs, Tixeront, Schweitze Geschicte der Leben, Weinel Jesus im 19 Jahrhundert Pfanmuller Jesus im Urteil der Jahrhunderte, Naumann Die verschiedenen Auffassungen Jesu in der Evang. Kirche Schmiedel,Die person Jesu im Streite der Meinungen der Gegenwart Leipoldt, Vom Jesusbilde der Gegenwart Leipoldt, Vom Jesusbildeder Gegenwart Jordan, Juses un die modernen Jesusbilder Nippold, Das Deutsche Christusbild der 19 Jarhunderts Weinel, Das Jesusbild in den Geistigen Stromungen der Letzen 150 Jahre Boottge, Die Moderne Jesusdichtung Spiero, Die Heilandsgestalt in der neueren deutschen Dichtung Pinthus, Menschheitsdammerung Merz, Religiose Aufange im modernen Socialismus Viechouski,Proletarische Glaube Windisch, Jesus im Urteil der Socialdemocratie Coguel, Jesus der Nazareth mythe ou historie Bacon, The story of Jesus, Ν. Λούβαρι Ο Ιησούς ιστορία ή μύθος;, Φρεππέλου - Νεοφύτου Παγίδα Ομιλίαι περι της θεότητας του Ιησού Χριστού, Γρηγ. Παπαμηχαήλ Ο Ιησούς Χριστός ως ιστορικό πρόσωπο, Π.Ν. Τρεμπέλα, Ιησούς ο από Ναζαρέτ,F. Godet Conferences Apologetiques, La ressurection de Jesus Christ, Les miracles de Jesus Christ, La saintite perfaite de Jesus Christ, La dininite de Jesus Christ, Bourchany jAcquier Conferences apologetiques, Filion Les miracles de notre Seigneur, Jesus Christ Schmidt Dir Geschicte Jesuerzaehlt, Fr. Loofs Die Auferstehungsberichte und ihr wert,Bart Haubtprobleme des Lebens Jesu, Bouchany Tixeront, Conferences apologogetiques, Fillion Les etapes du rationalisme dans sesattaques contre la Vie de Jesus, Thorburn Jesus the Christ Historical or Mythical, Sanday Christology and personality,Carvie Studies in the inner Life of Jesus, Chase The Gospel in light of historical criticism, John Young The Christ of History, D.W.Forrest The authority of Christ, The Christ of History and Experience, Seeley Ecce Homo
Η σπηλιά του Ιωάννη του Προδρόμου (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 42, σελίδα 6)
Μια μοναδικής σημασίας αρχαιολογική ανακάλυψη έκανε πρόσφατα μια διεθνής ομάδα αρχαιολόγων με επικεφαλής τον Βρεττανό Σάιμον Γκίμπσον. Η ομάδα ισχυρίζεται ότι εντόπισε τη σπηλιά στην οποία ο Ιωάννης ο Βαπτιστής βάπτιζε τους πρώτους Χριστιανούς. Η ανακάλυψη θεωρείται κορυφαία, καθώς επιβεβαιώνεται ότι ο άνθρωπος που βάπτισε ακόμη και τον Θεάνθρωπο υπήρξε ιστορικό πρόσωπο.
Η σπηλιά εντοπίσθηκε στην Δυτική Ιερουσαλήμ, πολύ κοντά στο χωριό Αλιν Καρίμ, όπου σύμφωνα με πληροφορίες των πρώτων Χριστιανών γεννήθηκε ο Ιωάννης ο Πρόδρομος. Η σπηλιά 9διαστάσεων 24 χ 3.5 μ.) έχει στο εσωτερικό της βραχογραφίες στις οποίες απεικονίζονται σκηνές από την ζωή και το έργο του Ιωάννη. Επιπλέον, υπάρχουν 28 σκαλιά που οδηγούν σε μια υπόγεια λιμνούλα, μέσα στην οποία εικάζεται ότι βάπτιζε τους Χριστιανούς. Μάλιστα, στο εσωτερι΄κό της σπηλιάς βρέθηκαν και 250.000 κομμάτια από σπασμένες στάμνες, με τις οποίες πιθανολογείται ότι μετέφεραν το νερό της λίμνης για το τελετουργικό της βάπτισης.
Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά θέματα, τεύχος 42, σελίδα 6
ΠΡΟΣΟΧΗ: Στο τέλος κάθε σελίδας του Ανώνυμου Απολογητή θα παρουσιάζονται νεοπαγανιστικές και αθεϊστών (δήθεν ελληνιστών) απάτες που έχουν σχέση με το θέμα της σελίδας. Αυτές οι απάτες δεν έχουν σκοπό να βάλουν τα περιοδικά στα οποία εμφανίζονται τα νεοπαγανιστικά ψεύδη, εφόσον ούτως ή άλλως παγανιστές συγγράφουν σε διάφορα ανυποψίαστα εξ αυτών και αυτά δεν εκφράζονται από τις απόψεις των αρθρογράφων, αλλά σκοπό έχουν:
1. να καταδείξουν τον κρυφοπαγανιστή αρθρογράφο ώστε να γίνει γνωστός και
2. είτε ο κάθε ενδιαφερόμενος που αναγιγνώσκει εκ νέου άρθρα του να θέτει τον εαυτό του εν εγρήγορση και να ελέγχει θαρρετά τα ψεύδη του κρυφοπαγανιστή (δήθεν ελληνιστή), αν είναι μελετημένος και έχει πρόσβαση σε πρωτογενή βιβλιογραφία
3. είτε εάν δεν έχει πρόσβαση σε βιβλιογραφία, να μην δείχνει πλέον εμπιστοσύνη στον αρθογράφο εφόσον γνωρίζει πως εκφράζει ψεύδη για να σπιλώσει τον Χριστιανισμό υποστηρίζοντας θέσεις παγανισμού, που όμως δεν είναι σχεδόν ποτέ ξεκάθαρες, αλλά που παρουσιάζονται ως «ελληνικές» μιας και η πλειοψηφία των νεοπαγανιστών ντρέπεται να ομολογήσει δημοσίως την θρησκεία που ακολουθεί και προτιμά να καμουφλάρεται με κάτι οικοιότερο, τον πατριωτισμό, που όμως αρρωστημένα έχει μετατραπεί σε ένα παγανιστικό εθνικισμό.
ΕΞΑΙΡΕΣΗ: εξαιρούνται τα προσωπικά βιβλία του κρυφοπαγανιστή αθρογράφου ή τα έντυπα με καθαρά νεοπαγανιστικό προσανατολισμό, ανάμεσα στα τόσα που κυκλοφορούν στην Ελλάδα.
326 Με προτροπή της μητέρας του Ελένης, ο Κωνσταντίνος δολοφονεί τη σύζυγό του Φαύστα. Η Ελένη φεύγει με τους “πνευματικούς” της για την Ιερουσαλήμ, όπου, παρά το ότι οι νόμοι των Ιουδαίων προέβλεπαν την καύση όλων ανεξαιρέτως των σταυρών μετά τις θανατώσεις, η Ελένη, και όπως βεβαίως θα ισχυρισθεί η χριστιανική Γραμματεία 114 χρόνια αργότερα, “ανακάλυψε” (με τη βοήθεια φυσικά.. Εβραίων ραβίνων!!) άθικτο τον λεγόμενο “Τίμιο Σταυρό” που πάνω του είχε σταυρωθεί σύμφωνα με την χριστιανική παράδοση ο ραβί Τζεσουά. (Πηγή: Υ.Σ.Ε.Ε. και Ιστορία Αγάπης του Βλάση Ρασσιά)
Μυθοπλάστης: Βλάσης Ρασσιάς
Απάντηση: Δεν το ισχυρίζεται μόνο η χριστιανική γραμματεία αλλά και η επιστήμη. Αλλά ας αποδείξει ο Βλάσης ποιοι νόμοι των Ιουδαίων προέβλεπαν την καύση των σταυρών; Και πώς το προέτρεπαν αυτό, εφόσον η σταύρωση ήταν Ρωμαϊκή και όχι Εβραϊκή συνήθεια; Δεν γνωρίζουν οι παγανιστές πως οι Ιουδαίοι λιθοβολούσαν και δεν σταύρωναν; (Πράξεις Αποστόλων, Κεφ. ζ΄ «58 καὶ ἐκβαλόντες ἔξω τῆς πόλεως ἐλιθοβόλουν. καὶ οἱ μάρτυρες ἀπέθεντο τὰ ἱμάτια αὐτῶν παρὰ τοὺς πόδας νεανίου καλουμένου Σαύλου, 59 καὶ ἐλιθοβόλουν τὸν Στέφανον, ἐπικαλούμενον καὶ λέγοντα· Κύριε Ἰησοῦ, δέξαι τὸ πνεῦμά μου.60 θεὶς δὲ τὰ γόνατα ἔκραξε φωνῇ μεγάλῃ· Κύριε, μὴ στήσῃς αὐτοῖς τὴν ἁμαρτίαν ταύτην. καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐκοιμήθη.»)
Για την Φαύστα και τον Μ. Κωνσταντίνο ακολουθεί απόσπασμα από ένα βιβλίο ιστορίας..
Η τραγωδία τον Κρίσπου
Έναν χρόνο μετά τη Σύνοδο τη Νικαίας, το 326 μ. Χ., ο Κωνσταντίνος έρχεται στη Ρώμη για να γιορτάσει τα εικοσάχρονα της βασιλείας του (τα δεύτερα Δεκενάλια). Κλήθηκε στο Καπιτώλιο να συμμετάσχει σε μια στρατιωτική ειδωλολατρική γιορτή και να προσφέρει τις νενομισμένες θυσίες. Αρνήθηκε. Ύστερα απ’ όσα είχε βιώσει στη Σύνοδο της Νικαίας, του φαίνονταν γελοία πια όλ’ αυτά.
Η στάση του - κατά τον Ζώσιμο - προκάλεσε το μίσος σε όλες τις τάξεις. Ο όχλος λιθοβόλησε το άγαλμά του και στραπατσάρισε το πρόσωπο σ’ αυτό. Την είδηση ανήγγειλαν οι παλατιανοί στον Κωνσταντίνο και εκείνος αποκρίθηκε με πικρόχολο χιούμορ: «Περίεργο, δεν είμαι σε θέση να ιδώ κανένα τραύμα αποτυπωμένο στο πρόσωπό μου. Και το κεφάλι και το πρόσωπό μου εμφανίζονται αρκετά υγιή»! (1)
Την ημέρα που στα ανάκτορα γιορτάζονταν τα Δεκενάλια με τη συμμετοχή όλων των επισήμων της Ρώμης, ο Κωνσταντίνος διατάζει τη σύλληψη του Κρίσπου και τη φυλάκισή του στη φυλακή της Πώλας, στην Ίστρια.
Η ενέργεια του αυτοκράτορα έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία!
Ο Κρίσπος ήταν ένας σοβαρός και αξιοπρεπής νέος με πολλά ηγετικά χαρίσματα. Δεκαεφτάχρονος είχε περιβληθεί την πορφύρα του καίσαρα και είχε πολεμήσει νικηφόρα τους Φράγκους και τους Αλαμαννούς. Τρεις φορές ως τότε είχε διατελέσει πρόξενος. Και, τελευταία, ως ναύαρχος τού στόλου του πατέρα του, είχε κατατροπώσει τον στόλο τού Λικίνιου στον Βόσπορο. Τι λοιπόν είχε προηγηθεί εκείνης της συλλήψεως;
Αυτός ο φέρελπις γιος τού Κωνσταντίνου, που παρά τη νεότητά του, είχε δοξαστεί στα πεδία των μαχών, εκείνη την εποχή στο παλάτι είχε συγκεντρώσει πάνω του όλο το μίσος μιας κακιάς μητριάς. Η Φαύστα μισούσε θανάσιμα τον νεαρό Κρίσπο, που υπερτερούσε των τριών αγοριών της σε όλα! Και στην εξυπνάδα και στο σωματικό σφρίγος και στο κάλλος και στην ευγένεια. Τον ζήλευε και τον μισούσε. Και φοβόταν μήπως ο Κωνσταντίνος κληροδοτούσε σ’ εκείνον την Αυτοκρατορία και όχι στα αγόρια της.
Τον μισούσε ακόμα γιατί η γριά πεθερά της, η Ελένη, αγαπούσε εκείνον περισσότερο από τα δικά της παιδιά. Και το ποτήρι τού μίσους της είχε ξεχειλίσει τις προηγούμενες ημέρες, που σε μια άλλη γιορτή στο παλάτι ο ποιητής Πορφύριος Οπτατιανός απάγγειλε ένα ωραίο ποίημα για τον ένδοξο Κρίσπο. Πλάνταξε η Φαύστα, που δεν άκουγε μια καλή κουβέντα και για τα δικά της παιδιά. Και άρχισε να κάνει σχέδια εξόντωσης τού Κρίσπου.
Μια διαβολική σκέψη πέρασε από τον νου της και εκμεταλλεύτηκε ένα επίκαιρο γεγονός: Ο Κωνσταντίνος, για να περιφρουρήσει τον θεσμό της οικογένειας, που βρισκόταν εκείνη την εποχή σε αποσύνθεση, εξαιτίας νόμων τού αυτοκράτορα Αυγούστου (ελευθερία στη μοιχεία για την αύξηση τού πληθυσμού και άλλα παρόμοια τρελά), είχε επιβάλει πριν από ένα μήνα νόμο, που όριζε θανατική εκτέλεση για τον άνδρα που θα διέπραττε το αδίκημα της μοιχείας με παντρεμένη γυναίκα. Αυτό ήταν! Η δολοπλόκα γυναίκα θα στήριζε εκεί πάνω τη συκοφαντία της για τον Κρίσπο, μαζί με την κατηγορία της συνωμοσίας! Αφού εξασφάλισε τους αναγκαίους ψευδομάρτυρες στην παλατιανή καμαρίλα, κατηγόρησε το παλικάρι στον πατέρα του ότι συνωμοτούσε εναντίον του με σκοπό να τον ανατρέψει από τον θρόνο, καθώς και ότι επιτέθηκε εναντίον της με ανήθικους σκοπούς! Οι μάρτυρες κατάλληλα δασκαλεμένοι, επιβεβαίωσαν ενώπιον του αυτοκράτορα τις άθλιες καταγγελίες της.
Ο ίδιος ο Ζώσιμος (5ος αιώνας μ.Χ.), παγανιστής και πολέμιος τού Κωνσταντίνου, αλλά και ο Ιωάννης Ζωναράς (12ος αιώνας) παραδέχονται ότι οι κατηγορίες εναντίον του Κρίσπου ήταν άδικες και ότι όλες ήταν εφευρήματα της Αυγούστας Φαύστας, η όποια με τον τρόπο αυτό φρόντισε να βγάλει τον Κρίσπο από τη διαδοχή τού θρόνου για χάρη των τριών αγοριών της, που είχε με τον Κωνσταντίνο, και που αυτή την περίοδο βρίσκονταν ακόμα στην παιδική τους ηλικία.
Έτσι ο Κωνσταντίνος βρέθηκε στο τρομερότερο δίλημμα της ζωής του. Πώς έπρεπε να ενεργήσει; Ως στοργικός πατέρας ή ως αυτοκράτωρ και ψυχρός τηρητής του νόμου; Και πώς θα αξίωνε την εφαρμογή του νόμου από το λαό, αν ο ίδιος δεν τον εφάρμοζε; Αυτή η θέση ήταν η δυσκολότερη και τραγικότερη, που θα μπορούσε να βρεθεί ποτέ ένας νομοθέτης και συνάμα δικαστής και πατέρας: να εφαρμόσει δηλαδή για πρώτη φορά τον σκληρό νόμο πάνω στον γιό του. Δε διέταξε αμέσως την εκτέλεση του, όπως πολύ θα το ’ θελαν η Φαύστα και οι εχθροί του, αλλά τη φυλάκισή του στις φυλακές της Πώλας, στην περιοχή Ίστρια. Αργότερα ο άτυχος νέος εκτελέστηκε, άγνωστο με ποιόν τρόπο. Όλοι πίστεψαν πως εκτελέστηκε με υπογραφή τού Κωνσταντίνου, αλλά δεν υπάρχουν μαρτυρίες γι’ αυτό. Δεν υπάρχει κανένα ιστορικό στοιχείο, και όσα έχουν γραφεί είναι αυθαίρετα συμπεράσματα και εικασίες. Ποτέ δε βρέθηκε διάταγμα με την υπογραφή και τη σφραγίδα τού αυτοκράτορα για τη θανάτωση τού Κρίσπου. Οι σύγχρονοί του χρονικογράφοι Ευσέβιος και Σέξτος Αυρήλιος Βίκτωρ περιορίζονται στη δήλωση πως δε γνωρίζουν τους λόγους του θανάτου του Κρίσπου.
Γράφει ο Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο τού Χάρβαρντ Δ. Κούσουλας: «Οι δεσμοφύλακες τού Κρίσπου δε θα είχαν ενεργήσει ποτέ από μόνοι τους, χωρίς ένα ένταλμα θανατικής εκτελέσεως, που να φέρει την υπογραφή και τη σφραγίδα του Αυτοκράτορα. Εάν δεν το υπέγραψε ο Αυτοκράτορας, ποιος έβαλε την υπογραφή του; Ποιος θα μπορούσε να έχει χρησιμοποιήσει την αυτοκρατορική σφραγίδα έκτος από τη Φαύστα ή κάποιον άλλον μετά από διαταγή της; Δεν υπάρχει αρχαία μαρτυρία, για να υποστηρίξει αυτό το σενάριο. Ωστόσο, τούτο συνταιριάζει τους διάσπαρτους υπαινιγμούς και τις αποσπασματικές αναφορές και διατρυπά κάπως τον ιστό της αράχνης, που έχει κρατήσει το μυστήριο καλυμμένο για τόσους πολλούς αιώνες» (2).
Η λογική τού καθηγητή Κούσουλα, με βάση τα ως τώρα πεπραγμένα της Φαύστας, οδηγείται στην υπόνοια, ότι ίσως σ’ αυτόν το θάνατο να έχει βάλει το χέρι της η πανούργα Αυγούστα.
Αληθινά, ποιος θα μπορούσε να μας βεβαιώσει ότι αυτός ο θάνατος δεν είναι έργο εκείνης της δόλιας γυναίκας; Ποιος θα μπορούσε να μας διαβεβαιώσει ότι αυτόν το θάνατο δεν τον παρουσίασαν στον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο οι παρατρεχάμενοι της Φαύστας σαν αυτοκτονία, για να τον ηρεμήσουν μετά τον τραγικό χαμό τού γιου του;
Για τους παγανιστές όλα αυτά, βέβαια, δεν έχουν σημασία. Αυτοί απλά υιοθετούν πρώτα με μεγάλη ευχαρίστηση τις συκοφαντίες της Φαύστας, κυρίως σε ό,τι αφορά τη δήθεν ερωτική επίθεση του Κρίσπου προς το άτομό της. Μάλιστα για να ταπεινώσουν περισσότερο το πρόσωπο τού μεγάλου αυτοκράτορα, προχωρούν κι άλλο και μιλούν για ισχυρό ερωτικό δεσμό Κρίσπου και Φαύστας! Ναι, και υπενθυμίζουν στους αναγνώστες τους τη δραματική ερωτική ιστορία τού Ιππόλυτου και της Φαίδρας, και την εκδικητική μανία τού απατημένου πατέρα στο πρόσωπο τού Κωνσταντίνου, που εκδικείται τον γιό...
Αλλά ως εδώ τελειώνει η πρώτη πράξη της τραγωδίας... Γιατί ακολουθεί και η δεύτερη...
Η Αυγούστα Ελένη εκείνες τις μέρες έλειπε από τη Ρώμη, μα όταν επέστρεψε, πληροφορήθηκε από τους αφοσιωμένους παλατιανούς της όλη την αλήθεια και έκλαψε πικρά τον αδικοχαμένο εγγονό της. Και αυτή την τραγική αλήθεια αποκάλυψε στον αυτοκράτορα γιο της μέσα από τους λυγμούς και τ’ αναφιλητά της.
Οργισμένος ο Κωνσταντίνος διέταξε τη σύλληψη της Φαύστας.
Η τύχη της Φαύστας
Τι απέγινε η Φαύστα μετά το τρομερό έγκλημά της; Ποια σκληρή τιμωρία την περίμενε;
Εκατόν πενήντα χρόνια αργότερα «σπεύδει» ο παγανιστής και φανατικός αντιχριστιανός Ζώσιμος (3) να μας ενημερώσει, ότι ο Κωνσταντίνος, μόλις πληροφορήθηκε για την εγκληματική υπαιτιότητα της Φαύστας στον θάνατο τού Κρίσπου, διέταξε τους δούλους του να την πνίξουν στο λουτρό με καυτό νερό!
Αυτό το σενάριο το επαναλαμβάνουν εναντίον τού Κωνσταντίνου ως γεγονός αδιαμφισβήτητο όλοι οι παγανιστές χρονικογράφοι των επόμενων αιώνων (Ευτρόπιος, Σωκράτης ο Σχολαστικός κ.α.), παίρνοντας αναδρομικά την εκδίκηση τους εναντίον τού ανθρώπου, που κατέρριψε τη θρησκευτική τους πίστη και τη λατρεία των ειδώλων. Το επαναλαμβάνουν ατυχώς και κάποιοι χριστιανοί από αγνοία η ευπιστία. Γι’ αυτό η αμερόληπτη ιστορική ερευνά οφείλει να δέχεται με πολλή δυσπιστία τις πληροφορίες τους. Και να λαβαίνει υπόψη της ότι μια τόσο σκληρή τιμωρία δε συνάδει προς την ευαισθησία και τον χαρακτήρα τού Κωνσταντίνου, (που θα σκιαγραφηθούν στις επόμενες σελίδες από τα έργα του). Τέτοιο φριχτό έγκλημα δε θα μπορούσε να διαπράξει ο άνθρωπος, που δέχτηκε την κλήση από τον Θεό, όπως ο Παύλος, και εγκολπώθηκε το χριστιανικό πνεύμα στις 28 Οκτωβρίου 312 μ.Χ. στη Μιλβία Γέφυρα.
Αλλά το μύθο του Ζώσιμου καταρρίπτει ο Ιερώνυμος, ο Λατίνος εκκλησιαστικός συγγραφέας (366 - 419 μ.Χ.), που έζησε εγγύτατα στα γεγονότα. Αυτός παρέχει την πληροφορία, ότι ο θάνατος της Φαύστας επήλθε τρία ή τέσσερα έτη μετά το θάνατο του Κρίσπου! Το σχετικό χωρίο τού Ιερώνυμου δημοσιεύει ο ιστορικός Edward Gibbon μαζί με την αμφισβήτησή του για ένα τέτοιο θάνατο της Φαύστας ([4]). Ο Gibbon (5) ρίχνει περισσότερο φως στην υπόθεση. Γράφει: «Τόσο οι πολέμιοι όσο και οι υπέρμαχοι τού χαρακτήρα τού Κωνσταντίνου έχουν παραγνωρίσει δύο πολύ σημαντικά αποσπάσματα δύο ομιλιών που εκφωνήθηκαν στη διάρκεια της επόμενης βασιλείας. Στο πρώτο εξυμνούνται οι αρετές, η ομορφιά και η τύχη της αυτοκράτειρας Φαύστας, της κόρης, συζύγου, αδελφής και μητέρας τόσο πολλών πριγκίπων. Στο δεύτερο, αναφέρεται ρητώς ότι η μητέρα τού Κωνσταντίνου τού νεότερου, ο οποίος σφαγιάσθηκε τρία χρόνια μετά το θάνατο τού πατέρα του, (σ.σ. δηλαδή το 340 μ.Χ.), ήταν ζωντανή εφόσον έκλαψε για το πεπρωμένο τού γιου της. Παρά την κατηγορηματική μαρτυρία αρκετών παγανιστών και χριστιανών συγγραφέων, ενδέχεται να υπάρχουν κάποιοι λόγοι να πιστέψουμε, ή έστω να υποπτευθούμε, ότι η Φαύστα γλίτωσε από την τυφλή και ύποπτη ασπλαχνία τού συζύγου της». ([6])
Την κατηγορία αυτή εναντίον τού Μ. Κωνσταντίνου αρνείται να υιοθετήσει και ο μεγάλος μας ιστορικός Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος.
Οι παγανιστές χρονικογράφοι κάνουν ένα βήμα περισσότερο ακόμα, για να ενισχύσουν τις εικασίες τους, γράφοντας ότι ο Κωνσταντίνος επέβαλε λησμοσύνη (domnatio memoriae) για τον νεκρό Κρίσπο. Αλλά ο Κωδινός, χρονικογράφος των μεταγενέστερων αιώνων, αναφέρει ότι ο Κωνσταντίνος έστησε χρυσό άγαλμα τού Κρίσπου, το όποιο εξαφάνισαν οι Αρειανοί. Σ’ αυτό το άγαλμα υπήρχε η επιγραφή: «Στον αδικοχαμένο γιο μου».
Ο θάνατος τόσο τού Κρίσπου όσο και της Φαύστας δεν μπορούν να καταλογισθούν στον Κωνσταντίνο δίχως πειστήρια. Τίποτε το βέβαιο. Αν, παρ’ ελπίδα, οφείλονται σε αποφάσεις τού Αυτοκράτορα, και πάλι πολύ δύσκολα θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν ως εγκλήματα, γιατί ο Αυτοκράτωρ, ως ανώτατος κριτής και τηρητής των νόμων επιβάλλει και ποινές σ’ ενόχους, ή τουλάχιστον σε κατηγορουμένους, που αποδεικνύονται ένοχοι, βάσει μαρτυριών. Και αφού κάθε δικαστής μπορεί βάσει ψευδών κατηγοριών να οδηγηθεί σε δικαστική πλάνη, πώς ένας αυτοκράτωρ εκείνων των εποχών ως ανώτατος δικαστής θα μπορούσε ν’ αποφύγει κάτι παρόμοιο;
Εκείνες τις πικρές ημέρες για τον Κωνσταντίνο, άγνωστοι έγραψαν πάνω σε μια σανίδα και την κρέμασαν σε κτίριο τού παλατιού τούτη τη φαρμακερή για τον αυτοκράτορα φράση: «Ποιος τώρα αποζητάει το χρυσό δρεπάνι τού Κρόνου».
Ο Κωνσταντίνος εγκατέλειψε τη Ρώμη θλιμμένος και καταφαρμακωμένος, για να μη ξαναγυρίσει ποτέ πάλι εκεί. Και για όσο χρόνο χτιζότανε η νέα πρωτεύουσα, παρέμενε στη Νικομήδεια.
Σημειώσεις
1. Η χιουμοριστική φράση τού Μ. Κωνσταντίνου διασώζεται από τον Άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο.
2. D. G. Kousoulas, "The life and time of Constantine the Great"
3. Ζώσιμος, Νέα Ιστορία Β΄ 29, 1-2.
4. "The History of the Decline and Fall of the Roman Empire" XVIII, Foodnote 23.
5. Άγγλος Ιστορικός, από τους κορυφαίους ιστορικούς τού κόσμου, που έχει συγγράψει το σημαντικότερο βιβλίο για τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορική περίοδο "The History of the Decline and Fall of the Roman Empire".
6. Edward Gibbon: "The History of the Decline and Fall of the Roman Empire", Chapter XVIII.
Πηγή: Κώστας Β. Καραστάθης: «Ο Άγιος Κωνσταντίνος ο Μέγας και η εναντίον του πολεμική. Ιστορική μελέτη». Εκδόσεις Μπαρτζουλιάνος. Αθήνα Μάιος 2006. Σελ. 35-41
Αριστερά: Μιχάλης Καλόπουλος (Ιστορικός ερευνητής - Συγγραφέας) - Δεξιά: Γιώργος Λεονάρδος (Δημοσιογράφος -Συγγραφέας) (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, εκπομπή οι Πύλες του Ανεξήγητου, Σάββατο 9 Απριλίου 2005)
Βίντεο: Μέγεθος 150 Kb - Διάρκεια: 1΄ 16΄΄ Ο Μιχάλης Καλόπουλος, διατυμπανίζει πως η Ναζαρέτ κατασκευάσθηκε τον 7ο αιώνα μ.Χ. και πως ο Ιησούς Χριστός δεν ονομάζεται Ναζωραίος επειδή κατάγεται από αυτήν την πόλη, αλλά επειδή είναι χρισμένος (Ναζηρινός). Για να στηρίξει τις εκδοχές του, αναφέρει την έλλειψη αναφοράς της πόλης της Ναζαρέτ, τόσο εις την Π.Δ. όσο και στον Ιώσηπο. Δηλαδή ο Μιχάλης Καλόπουλος προσπαθεί να αμφισβητήσει την ιστορικότητα της καταγωγής του Ιησού Χριστού. Στην γνώμη του αυτή συμφωνεί και ένας άλλος «ερευνητής» - αμφισβητητής και δημοσιογράφος. Ο Γιώργος Λεονάρδος. (Πηγή: Μιχάλης Καλόπουλος, Ιστορικός ερευνητής - Συγγραφέας, Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, εκπομπή οι Πύλες του Ανεξήγητου, Σάββατο 9 Απριλίου 2005)
Μυθοπλάστες: Μιχάλης Καλόπουλος και Γιώργος Λεονάρδος
Απάντηση: Εδώ
Αριστερά: Μιχάλης Καλόπουλος (Ιστορικός ερευνητής - Συγγραφέας) - Δεξιά: Γιώργος Λεονάρδος (Δημοσιογράφος -Συγγραφέας) (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, εκπομπή οι Πύλες του Ανεξήγητου, Σάββατο 9 Απριλίου 2005)
Βίντεο: Μέγεθος 150 Kb - Διάρκεια: 1΄ 16΄΄ Ο Μιχάλης Καλόπουλος, διατυμπανίζει πως η Ναζαρέτ κατασκευάσθηκε τον 7ο αιώνα μ.Χ. και πως ο Ιησούς Χριστός δεν ονομάζεται Ναζωραίος επειδή κατάγεται από αυτήν την πόλη, αλλά επειδή είναι χρισμένος (Ναζηρινός). Για να στηρίξει τις εκδοχές του, αναφέρει την έλλειψη αναφοράς της πόλης της Ναζαρέτ, τόσο εις την Π.Δ. όσο και στον Ιώσηπο. Δηλαδή ο Μιχάλης Καλόπουλος προσπαθεί να αμφισβητήσει την ιστορικότητα της καταγωγής του Ιησού Χριστού. Στην γνώμη του αυτή συμφωνεί και ένας άλλος «ερευνητής» - αμφισβητητής και δημοσιογράφος. Ο Γιώργος Λεονάρδος. (Πηγή: Μιχάλης Καλόπουλος, Ιστορικός ερευνητής - Συγγραφέας, Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, εκπομπή οι Πύλες του Ανεξήγητου, Σάββατο 9 Απριλίου 2005)
Μυθοπλάστες: Μιχάλης Καλόπουλος και Γιώργος Δελεονάρδος
Απάντηση: Εδώ
Αριστερά: Η ανύπαρκτη «γενέτειρα» πόλη Ναζαρέτ (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 245, άρθρο «η Ανάσταση του Χριστού με το μέτρο της λογικής», σελ. 158690)
Δεξιά: Η αδυναμία των συντακτών των Ευαγγελίων να κατανοήσουν την εβραϊκή αυτή λέξη κι η πλήρης τους άγνοια σχετικά με την γεωγραφία της περιοχής τους οδήγησε στο να εκλάβουν τη λέξη «ΝΖΡ» ως πόλη της Γαλιλαίας. Το πρόβλημα έλυσε η χριστιανική ηγεσία, ιδρύοντας τον 8ο αι. μ.Χ. την πόλη Ναζαρέτ, που υπάρχει έως σήμερα. (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 286, άρθρο «Η Φάτνη των Αλόγων», Ιωάννης Λάζαρης, σελ. 19262)
Μυθοπλάστης: Περιοδικό Δαυλός («Ατταβύριος» & Ιωάννης Λάζαρης)
Απάντηση: Εδώ
Διαδίκτυο
1. http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=589843 02/01/2005
2. http://www.newadvent.org/fathers/0815.htm
3. http://wesley.nnu.edu/noncanon/acts/actptnpl.htm
4. http://people.bu.edu/dklepper/RN242/peterandpaul.html
5. http://www.newadvent.org/fathers/0825.htm.
6. http://www.catholic-forum.com/saints/stj13001.htm.
7. http://www.ccel.org/fathers2/ANF-08/anf08-95.htm
8. http://wesley.nnu.edu/noncanon/acts/actand2.htm.
9. http://ntgateway.com/weblog/2003/09/14c-titulus-crucis-dating-medieval.html
Τηλεοπτικοί Σταθμοί
1. Βουλή, Πάσχα 2004, «Die Jesus Verschvöerung», παραγωγής ZDF 2002
2. Alter, εκπομπή οι Πύλες του Ανεξήγητου, Σάββατο 9 Απριλίου 2005
Περιοδικά
1. Ιστορικά Θέματα, τεύχος 42
2. Δαυλός, τεύχος 245, 286
3. Περιοδικό Απαγορευμένη Ιστορία, τεύχος 3
Βιβλία
1. Βλάσης Ρασσιάς, «Μια ιστορία Αγάπης», Εκδόσεις Ανοιχτή Πόλη, Α΄ εκδ.
2. D. G. Kousoulas, "The life and time of Constantine the Great"
3. Edward Gibbon: "The History of the Decline and Fall of the Roman Empire"
4. Κώστας Β. Καραστάθης: «Ο Άγιος Κωνσταντίνος ο Μέγας και η εναντίον του πολεμική. Ιστορική μελέτη». Εκδόσεις Μπαρτζουλιάνος. Αθήνα Μάιος 2006
Αρχαίοι Συγγραφείς
1. Ιωάννης Χρυσόστομος
2. Ζώσιμος, Νέα Ιστορία
Επιπλέον Βιβλιογραφία
01. Stephan Borgehammar, How the Holly Cross was Found: From Event to Medieval Legend, Stockholm, 1991
02. Jan Willem Driijvers, Helena Augusta: The Mother of Constantine the Great and the Legend of Her Finding of the True Cross, Leiden, Brill, 1992
