ΤΟ ΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΒΗΘΛΕΕΜ, ΑΕΙ ΠΑΡΘΕΝΙΑ & ΤΑ ΑΔΕΛΦΙΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

Οι πρώτοι Εθνικοί που παραδέχτηκαν και υποδέχθηκαν την Θεϊκή και βασιλική υπόσταση του Υιού του Ανθρώπου Ιησού Χριστού είναι οι 3 Μάγοι (Πέρσες), οι οποίοι καταργούν κάθε επιχείρημα διαχωρισμού Εθνικού και Χριστιανικού κόσμου, καθ’ ότι εις τα πρόσωπά τους πραγματοποιείται αυτή η θεαματική συνένωση, της οποίας τον αποχωρισμό και διαχωρισμό προσπαθούν να επιφέρουν οι σύγχρονοι φανατισμένοι νεοπαγανιστές. Βέβαια η μαρτυρία περί μάγων στηρίζεται εις τα Ευαγγέλια γι’ χρήσιμος είναι ο έλεγχος αυτής της σελίδας με τις προφητείες.

Οι Μάγοι, κατά την παράδοση, ξεκίνησαν από τα βάθη της Ανατολής και δεν ήταν επομένως δυνατόν να φθάσουν σε μια μόνο νύχτα εις την Βηθλεέμ της Ιουδαίας. Ούτε βέβαια και προσκύνησαν τον Χριστό στο σπήλαιο όπως γραφικότατα παρέδωσε το θέμα η ζωγραφική. Οι Μάγοι έφθασαν μετά από 2 χρόνια και προσέφεραν τα δώρα τους εις τον μικρό Χριστό σε κάποιο οίκημα της Βηθλεέμ. Ο ευαγγελιστής Ματθαίος αναφέρει στο Κεφ. Β΄, 9 «ἕως ἐλθὼν ἐστάθη ἐπάνω οὗ ἦν τὸ παιδίον·» και δεν παρουσιάζει κανενός είδος σπηλαίου και ούτε μπορεί να έμεινε εκεί η Παναγία και ο Ιωσήφ με το θείο βρέφος μέχρι να φθάσουν οι Μάγοι.

Όσο για την γνώμη ορισμένων νεοπαγανιστών «ότι ήταν θρύλος οι μάγοι και ιδίως τα άστρο», αυτό αποτελεί ζήτημα πίστης και μέχρι στιγμής δεν μπορεί να αποδειχθεί. Είτε κάποιος το πιστεύει, είτε δεν το πιστεύει. Είναι ένα ακόμη από τα κλασσικά σημεία των Ευαγγελικών διηγήσεων όπου δοκιμάζεται η πίστη παρά η αποδεικτική. Η άρνηση δεν είναι καμιά πιο λογική τοποθέτηση από την δεκτικότητα αυτού του γεγονότος σε καμιά περίπτωση.

Ορισμένοι αστρονόμοι πιθανολογούν ότι επρόκειτο περί φυσικού φαινομένου. Σχετικά έχει γράψει και ο αστρονόμος καθηγητής ομότιμος και ακαδημαϊκός κ. Σταύρος Πλακίδης. Μάλιστα και το έργο του αστρονόμου κ. Χασάπη «Ο αστήρ της Βηθλεέμ» δέχεται ότι ο αστήρ της Βηθλεέμ ήταν σύνοδος των πλανητών και ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός γεννήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου του 749 από κτίσεως της Ρώμης, δηλαδή 5 χρόνια νωρίτερα του παραδεγμένου και ότι οι Μάγοι έφθασαν 13 ημέρες αργότερα, στις 19 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους. (περισσότερα για την χρονολόγηση του Ιησού Χριστού, βλέπε τις νεότερες ενότητες στην παρούσα σελίδα).

Αλλά και σύνοδος να μην ήταν το άστρο της Βηθλεέμ, εν τούτοις θα μπορούσε να ήταν αυτό που η αστρονομία καλεί «Νέους Αστέρες» και δηλαδή άστρα τα οποία εμφανίζονται (αποκτούν ιδιαίτερη λάμψη) ξαφνικά και μετά πάλι πέφτουν σε αφάνεια. Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα υπάρχει μια σειρά τέτοιων περιπτώσεων

Νέοι Αστέρες

2. της Βηθλεέμ την εποχή της γεννήσεως του Χριστού

4. του Τύχωνος 1572 μ.Χ. (όπου έφθασε να είναι ορατό και κατά την διάρκεια της ημέρας )

5. του Ρ. Κύκνου (παρέμεινε ορατό για 2 χρόνια με γυμνό μάτι)

10. ο Τα του βόρειου Στεφάνου το 1865 (ορατό για 2 ημέρες)

κ.α. συνολικά 18 νέοι αστέρες μέχρι το 1925 (τουλάχιστον τόσα έχω προσωπικά υπό την βιβλιογραφία μου)

Πολλές φορές αντιπαραβάλλονται οι γεννήσεις άλλων θεοτήτων προ Χριστού και οι «θείες αναστάσεις» τους, ώστε να φανεί ότι η γέννηση και η ανάσταση του Χριστού ήταν ήδη γνωστά θεϊκά φαινόμενα στην αρχαιότητα σε άλλους θεούς με συνέπεια να αμφισβητείται η πρωτοκαθεδρία Του. Όσο αφορά τις θείες γεννήσεις άλλων θεοτήτων στην αρχαιότητα, πρέπει να ειπωθεί ότι παρουσιάζουν μια σημαντικότατη διαφορά. Πουθενά δεν υπάρχει σε αρχαία θεότητα παρθενογενεσία ανάλογη του Ιησού Χριστού και που στην φύση είναι εφικτή στις μέλισσες, στα μυρμήγκια κ.α. Διότι ποτέ παρθένα δεν γέννησε υιό, παραμένοντας παρθένα και κατόπιν αυτής. Ποτέ επίσης η γέννηση της θεότητας δεν παίρνει την βαρύτητα ως εκείνη της Θείας γεννήσεως του Ιησού, ως Κοσμοσωτήρα και Λυτρωτή ψυχών. Ακόμα και οι ομοιότητες του Χριστιανισμού με παλαιότερες θρησκείες, δεν πρέπει να θεωρηθούν ως αντιγραφή, αλλά ως «αποκάλυψη του Θεού» προς αυτές τις θρησκείες, και δηλαδή η ίασή τους, για τη μέλλουσα και πληρέστερη αποκάλυψή Του, όταν έστελνε τον ίδιο το Θεό Λόγο στη γη. Η χρήση από τον Χριστιανισμό ορισμένων τυπικών προς καλύτερη εμπέδωση του θείου μηνύματος, δεν είναι σε τίποτα επιλήψιμες ή ενάντια στην αλήθεια των γεγονότων.

Η Ανάσταση του Ιησού είναι επίσης η μοναδική που επιτυγχάνεται εξ ολοκλήρου από το πρόσωπό Του, και αφορά το φυσικό Του σώμα χωρίς την βοήθεια ή την μεσολάβηση τρίτων. Στην αρχαιότητα οι «αναστάσεις» άλλων θεοτήτων γίνονται με την βοήθεια άλλων θεών ή με την βοήθεια - πρόσκληση ιερέων & ιερειών, π.χ. το κάλεσμα του θεού Διόνυσου από τον Άδη γίνονταν με την ρίψη ενός αρνιού στην άβυσσο και με την πρόσκληση του θεού με σάλπιγγες. Άλλες φορές χρειάζονται ιερουργικές μάχες για να νικηθεί ο Άδης και να μπορέσει ένας αρχαίος θεός να επιστρέψει στην ζωή. Τέλος για την γέννηση του Ιησού και την ανάστασή του (βίος) πρέπει να τύχει ιδιαίτερης προσοχής το ζήτημα της ιστορικής αλήθειας, κάτι το οποίο στις Εθνικές θρησκείες (ιστορικότητα Εθνικών θεών) θεωρείται ανήκουστο ή τουλάχιστον αρκετά πρωτοφανές.

ΑΣΤΡΟ ΚΑΙ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΓΕΝΝΗΣΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΓΕΝΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ Α΄ (Παλαιά 4 π.Χ.)

Αριστερά: Διονύσης Σιμόπουλος, Διευθυντής Πλανηταρίου. (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Εκπομπή οι Πύλες του Ανεξήγητου, Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2005)

Δεξιά: Μάνος Δανέζης, Καθηγητής Αστροφυσικής Πανεπιστημίου Αθηνών (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Εκπομπή «Χωρίς Μοντάς ΙΙ», 2004)

Η χρονολόγηση από τη γέννηση του Χριστού προτάθηκε από τον Σκύθη μοναχό και εκκλησιαστικό συγγραφέα Διονύσιο τον Μικρό (532 μ.Χ.), ηγούμενο μοναστηριού στη Ρώμη, κατά τον 6ο μ.Χ. αιώνα. Μέχρι τότε, η χρονολόγηση γινόταν, είτε με αφετηρία την Κτίση της Ρώμης είτε «από Διοκλητιανού», δηλαδή με αφετηρία την (υποτιθέμενη) 29η Αυγούστου του 284 μ.Χ., ημερομηνία κατά την οποίαν ο Διοκλητιανός ανακηρύχτηκε αυτοκράτορας (1). Αφού, λοιπόν, δημιουργήθηκε η χρονολόγηση με αφετηρία τη γέννηση του Χριστού, οι μετέπειτα προσπάθειες των σοφών επικεντρώθηκαν στον ακριβή προσδιορισμό της ημερομηνίας της.

Τα Ευαγγέλια, κύρια πηγή πληροφοριών για τους Χριστιανούς, δεν αναφέρουν τίποτε σχετικό, ούτε μνημονεύουν κάποιον εορτασμό γενεθλίων κατά τον «ανθρώπινο» βίο του Σωτήρα Χριστού. Έτσι, κατά τους πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες, ο ακριβής εντοπισμός της σχετικής ημερομηνίας δεν ενδιέφερε τους πρώτους Χριστιανούς που λάτρευαν τον Ιησού καθημερινά! Το πρόβλημα ανέκυψε, όταν το 135 μ.Χ. ο πάπας Τελεσφόρος απεφάσισε να θεσπίσει τη γιορτή των Χριστουγέννων. Αρχικά, η γιορτή ήταν κινητή και εορταζόταν είτε την 6η Ιανουαρίου με τα Θεοφάνια, είτε την 22α Δεκεμβρίου, την ημέρα του χειμερινού ηλιοστασίου. Η καθιέρωση, βέβαια, της γιορτής στο χειμερινό ηλιοστάσιο είχε το μεγάλο πλεονέκτημα, για την Επίσημη Εκκλησία, ότι συνέπιπτε με μεγάλες ειδωλολατρικές γιορτές, όπως τα Σατουρνάλια, προς τιμήν του Κρόνου, και τα Μπρουμάλια, τον παγανιστικό εορτασμό της μικρότερης μέρας του έτους, που ο Χριστιανισμός ήθελε να εξαλείψει. Έτσι, τα Χριστούγεννα, τοποθετήθηκαν την 25η Δεκεμβρίου - υποτιθέμενη (2) ημερομηνία γέννησης του Θεανθρώπου.

Στη συνέχεια, η γιορτή από τη Δύση έφτασε στην Ανατολή και η παράδοση αναφέρει ότι η 25η Δεκεμβρίου καθιερώθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 378 μ.Χ. από τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο, τότε Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως.

Δύο αιώνες αργότερα περίπου, ο Διονύσιος ο Μικρός, μετά από σχετική διαταγή του Ιουστινιανού και του πάπα Ιωάννη Α΄, προσπάθησε να φτιάξει Πασχάλιο, με αφετηρία χρονολόγησης τη γέννηση του Χριστού. Θεώρησε, λοιπόν, ότι ο Ιησούς Χριστός γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου του έτους 1, που κατ’ αυτόν αντιστοιχούσε στο έτος 754 από την Κτίση της Ρώμης. Με άλλα λόγια, ο Διονύσιος θεώρησε, κατά σύμβαση, ότι η γέννηση του Χριστού έλαβε χώρα το «έτος 1» (3).

Απ’ την απόφαση αυτή του Διονυσίου του Μικρού δημιουργήθηκε η ασάφεια για το τέλος των δεκαετιών. Ας δούμε, γιατί. Ο Διονύσιος, αρχίζοντας το μέτρημα, θεώρησε ότι η γέννηση του Χριστού έλαβε χώρα το «έτος 1». Δηλαδή, δεν έλαβε υπόψη του το «έτος μηδέν». Αυτό, πολύ απλά, πάει να πει ότι, εφόσον το μέτρημα άρχισε το έτος 1, η πρώτη δεκαετία διήρκεσε από το 1 έως το 10, η δεύτερη από το 11 έως το 20 κ.ο.κ. Εδώ γεννάται το πρώτο ερώτημα:

Πότε αρχίζει και πότε λήγει μία δεκαετία; Η τελευταία δεκαετία του αιώνα μας (4), αυτή, δηλαδή, που σήμερα διανύουμε, άρχισε το έτος 1990 ή το 1991; Οι περισσότεροι άνθρωποι θα απαντήσουν, πολύ φυσικά, ότι η δεκαετία του ’ 90 άρχισε την 1η Ιανουαρίου 1990 και θα λήξει φυσιολογικά την 31η Δεκεμβρίου 1999.

Λάθος, απαντούμε εμείς οι αστρονόμοι και θεωρητικοί των ημερολογίων. Το 1990 φαίνεται, από απόψεως ακούσματος και γραφής, να ανήκει στη δεκαετία του ’ 90, αλλά, στην πραγματικότητα, ήταν η τελευταία χρονιά της δεκαετίας του ’ 80. Αυτό σημαίνει ότι η δεκαετία που διανύουμε σήμερα άρχισε κανονικά την 1η Ιανουαρίου 1991 και θα λήξει την 31η Δεκεμβρίου του 2000, οπότε θα λήξει και η δεύτερη χιλιετία μετά Χριστόν. Όλα αυτά οφείλονται στο γεγονός ότι ο Διονύσιος ο Μικρός δεν προσδιόρισε το πρώτο έτος του ημερολογίου ως «έτος μηδέν». Αν το είχε κάνει, θα γλιτώναμε μια και έξω από τη σύγχυση για το ορισμό των δεκαετιών.

Για τον απλούστατο λόγο, ότι την εποχή εκείνη στη Δύση χρησιμοποιούσαν το ρωμαϊκό σύστημα αρίθμησης, με τα λατινικά αριθμητικά σύμβολα που δεν περιείχαν το μηδέν (5). Πάντως, πέρα απ’ όλα αυτά, κανείς απ’ όσους θα γιορτάσουν φέτος τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά δεν φαίνεται να δίνει βάση στις επιφυλάξεις, εάν πράγματι το επόμενο έτος είναι η πραγματική αρχή της τρίτης χιλιετίας από τη γέννηση του Χριστού. Μάλλον, είναι ευκαιρία, η νέα χιλιετία να γιορταστεί με λαμπρότητα και του χρόνου!

Και, βέβαια, κανέναν από τους ιθύνοντες δεν απασχολεί το γεγονός πως το Millennium, αναφέρεται μόνον στον χριστιανικό κόσμο. Εβραίοι, Κινέζοι, Ινδοί, Κορεάτες, Ιάπωνες, Μουσουλμάνοι κ.ά. έχουν τα δικά τους ημερολόγια, που δεν έχουν καμία σχέση με τις ημερομηνίες που σημειώνει το Γρηγοριανό ή το Ιουλιανό ημερολόγιο του χριστιανικού κόσμου.

Κατάφερε, όμως, ο Διονύσιος, να προσδιορίσει επακριβώς το έτος γέννησης του Κυρίου;

Η απάντηση και εδώ είναι μάλλον αρνητική. Πολλοί ιστορικοί υποστηρίζουν ότι έπεσε κάποια χρόνια έξω στους υπολογισμούς του και ο Ιησούς γεννήθηκε μάλλον το 4 π.Χ. Οι δικοί τους υπολογισμοί εδράζονται σε εδάφια της Καινής Διαθήκης και σε αποσπάσματα από το έργο του Εβραίου ιστορικού Ιώσηπου (1ος μ.Χ. αιώνας). (6)

Οι αστρονόμοι, με τη σειρά τους, θέλησαν να υπολογίσουν την ημερομηνία της θείας γέννησης, από την εμφάνιση του πρωτόφαντου άστρου της Βηθλεέμ. Θα αναφέρουμε συνοπτικά την επικρατέστερη διεθνώς αστρονομική θέση για το άστρο της Βηθλεέμ, για το οποίο πλήθος άρθρων και βιβλίων έχουν κατά καιρούς γραφεί. Οι παλαιότεροι αστρονόμοι, θεωρώντας το γεγονός a priori ως αστρονομικό, προσπάθησαν να εξακριβώσουν τον χρόνο εμφάνισης του άστρου ως ένδειξη της ακριβούς χρονικής περιόδου γέννησης του Ιησού.

Πέρα από την υπερβατική φύση του άστρου, που υποστηρίζεται από τους περισσότερους μελετητές του, διεθνώς, η κυριότερη θέση για τη φύση του άστρου συνοψίζεται στην άποψη του Johannes Kepler. O σπουδαίος Γερμανός αστρονόμος υποστήριζε την τριπλή σύνοδο των πλανητών Δία και Κρόνου στα όρια των αστερισμών Κριού και Ιχθύων, το 7 π.Χ., μαζί με την ανάλαμψη ενός καινοφανούς αστέρα (nova), στον αστερισμό του Αιγόκερω το 5 π.Χ.

Οι νόμοι της Ουράνιας Μηχανικής και οι ανεξάντλητες δυνατότητες υπολογισμού των ηλεκτρονικών υπολογιστών επιτρέπουν σε εμάς, σήμερα, να «σχεδιάζουμε» τον ουρανό οποιασδήποτε εποχής. Ερευνήθηκαν, λοιπόν, όλα τα αστρικά φαινόμενα, από το 8 έως το 4 π.Χ. Έτσι, είναι πλέον γνωστό πως το 7 π.Χ. οι πλανήτες Δίας, Κρόνος και Άρης πλησίασαν πάρα πολύ τρεις φορές. Σύμφωνα με τις απόψεις του Kepler και άλλων αστρονόμων, οι Μάγοι - ιερείς του Ζωροαστρισμού - το ερμήνευσαν ως θεϊκό σημάδι. Όταν έφτασαν στην Ιερουσαλήμ, έγιναν οι δύο επόμενες συγκλίσεις των τριών πλανητών. Συνεπώς, για την Αστρονομία, η γέννηση του Χριστού συνέβη πιθανώς το 7 π.Χ. ή, κατά τον Kepler, δύο έτη αργότερα, το 5 π.Χ., όταν ανέλαμψε ο καινοφανής στον αστερισμό του Αιγόκερω (7).

Ας δούμε, όμως, και την άποψη του Ευαγγελιστή Λουκά. Στο Ευαγγέλιό του αναφέρει ότι ο Ιωσήφ και η Μαρία ζούσαν στη Ναζαρέτ, όταν ο Αύγουστος Οκταβιανός, πιθανώς το 8 π.Χ., διέταξε μία γενική απογραφή της αυτοκρατορίας. Η ημερομηνία 8 π.Χ. βασίζεται, επίσης, και στα έτη που ο Κυρήνιος ήταν ηγεμόνας της Συρίας (10 - 7 π.Χ.). (8) Ο Ιωσήφ και η Μαρία αναγκάστηκαν να ταξιδέψουν από τη Ναζαρέτ στη Βηθλεέμ, επειδή η απογραφή γινόταν στον τόπο καταγωγής του αρχηγού της οικογένειας. Οι ιστορικοί καταλήγουν, επίσης, στο συμπέρασμα ότι η απόφαση του αυτοκράτορα, με τα τότε μέσα της εποχής, δεν έφτασε αμέσως στην Ιουδαία, αλλά τουλάχιστον ένα έτος μετά. Έτσι, και αυτοί θεωρούν ως χρόνο γέννησης του θείου βρέφους, το 7 π.Χ. (9)

Τελικά, μπορούμε να πούμε ότι, διεθνώς, οι υπολογισμοί ιστορικών και αστρονόμων θεωρούν ότι ο Ιησούς πρέπει να γεννήθηκε κάποιο έτος, μεταξύ της χρονικής περιόδου 7 - 4 π.Χ. Δηλαδή, 4 έως 7 χρόνια πριν από την ημερομηνία που ο Διονύσιος ο Μικρός θεώρησε ως έτος γέννησης του Θεανθρώπου. Άλλωστε, είναι γνωστό, πλέον, από ιστορικές πηγές και αστρονομικές χρονικές τομές, πως ο βασιλιάς Ηρώδης πέθανε το 4 π.Χ. και, έτσι, είναι απίθανο, ο Χριστός να γεννήθηκε μετά από αυτήν την ημερομηνία. (10) Ούτε, όμως, η 25η Δεκεμβρίου είναι η πραγματική ημέρα γέννησης του Ιησού. Σύμφωνα με τα συμπεράσματά μας, από τη μελέτη των ιερών κειμένων, ο Χριστός δεν γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου, αλλά μάλλον στον εβραϊκό μήνα Τισρί, που αντιστοιχεί στα μέσα Σεπτεμβρίου-αρχές Οκτωβρίου, του ημερολογίου που χρησιμοποιούμε σήμερα.

Σύμφωνα με τις Γραφές, ο βασιλιάς Δαβίδ είχε διαιρέσει την ετήσια υπηρεσία των ιερέων του Ισραήλ σε 24 εφημερίες, δηλαδή μία εφημερία ανά 15νθήμερο. Η εφημερία του Αβιά ήταν η 8η κατά σειρά. Επειδή, όμως, το εβραϊκό θρησκευτικό έτος άρχιζε τον μήνα Νισάν (Μάρτιος-Απρίλιος) και κάθε εφημερία διαρκούσε 15 ημέρες, συμπεραίνουμε ότι η εφημερία του Αβιά αντιστοιχούσε στον μήνα Ταμμούζ (Ιούνιο-Ιούλιο). Ο Ζαχαρίας ήταν ιερέας και ανήκε στην εφημερία του Αβιά. Συνεπώς, συνάντησε τον αρχάγγελο Γαβριήλ τις ημέρες της εφημερίας του στον Ναό. Μετά την υπηρεσία του, η στείρα γυναίκα του, η Ελισάβετ, συνέλαβε - όπως προανήγγειλε ο αρχάγγελος - τον Ιωάννη τον Πρόδρομο. Τον έκτο μήνα της εγκυμοσύνης της Ελισάβετ, πιθανώς τον μήνα Τεμπέθ (Δεκέμβριος-Ιανουάριος), ο αρχάγγελος Γαβριήλ ανήγγειλε στην Παρθένο Μαρία ότι πρόκειται να γίνει μητέρα του Υιού του Θεού, γεγονός που συνέβη 9 μήνες αργότερα, πιθανώς τον μηνά Τισρί, δηλαδή τον Σεπτέμβριο, που ίσως είναι ο μήνας γέννησης του Σωτήρα Χριστού.

01. Η χρονολόγηση γίνονταν και βάση των Ολυμπιάδων. Βλέπε και κάτωθι ενότητα του ιδίου.

03. «Primo Anno Domini». Βλέπε και κάτωθι ενότητα του ιδίου.

05. Ούτε οι ελληνικοί αριθμοί είχαν το μηδέν, αν και η σύλληψη του μηδενός να είχε γίνει από Έλληνες μαθηματικούς πρβλ. Αρχιμήδης

06. Αυτή η άποψη σήμερα (2007) έχει καταρριφθεί. Η έκλειψη της σελήνης που αναφέρει ο Ιώσηπος δεν είναι του 4 π.Χ. αλλά περισσότερο πιθανή είναι εκείνη του 1 π.Χ. Βλέπε κάτωθι ενότητα για την έκλειψη της σελήνης.

07. Αυτές οι απόψεις σήμερα έχουν αλλάξει, εφόσον, η έκλειψη σελήνης που παραθέτει ο Ιώσηπος, έχει μετατεθεί στο 1 π.Χ. Επιπλέον η προσπάθεια να ταυτιστεί το άστρο της Βηθλεέμ με ένα μόνο φυσικό ή περισσότερα φυσικά ουράνια σώματα, δεν έχει κάποια περισσότερο αποδείξιμη βάση από εκείνη την θεολογική περί υπερφυσικού φαινόμενου. Απλά ανήκει εις τις απειράριθμες ορθολογικές (λογικοφανείς για την Ορθόδοξο θεολογία) προσπάθειες επιστημόνων να ερμηνεύσουν τα γεγονότα της Κ.Δ. δια μέσω φυσικών φαινόμενων και όχι ένεκα κάποιας επέμβασης του Θεού στην ανθρώπινη ιστορία. Η επέμβαση του Θεού στην ιστορία είναι, κάτι το «μη τακτικά επαναλαμβανόμενο» και χειροπιαστό για την σύγχρονη επιστήμη, που έχοντας επηρεαστεί από τις διαφωτιστικές διδαχές σε ορισμένο βαθμό, περί «ορθολογικής» ερμηνείας όλων των φαινόμενων, ακόμη και εκείνων που υπαινίσσεται η θρησκεία ως αποτέλεσμα επέμβασης του Θεού της, προσπαθεί να αναγάγει κάθε φαινόμενο σε φυσικά πρώτα αίτια και όχι σε υπερφυσικά. Στην προκειμένη περίπτωση δηλαδή, κάθε «επιστημονική» προσπάθεια ερμηνείας του άστρου της Βηθλεέμ, όπως εκείνη του Kepler, και η επί αυτού χρονολόγηση θα προσκρούει πάντα εις την δογματική αθεϊστική και a priori τοποθέτηση - αξίωμα, που θέλει αυτό να είναι φυσικό φαινόμενο οπωσδήποτε προσδιορίσιμο χρονολογικά δια μέσω ενός πλανηταρίου και όχι μια επέμβαση του Θεού σε ακαθόριστο χρόνο με προσδιορισμό χρονολογίας όπως αυτή προκύπτει από την θεολογική αφήγηση των μαρτύρων της εποχής, δηλαδή των χριστιανών ευαγγελιστών.

08. Σήμερα είναι γνωστό πως ο Κυρήνιος υπήρξε και πάλι ηγεμόνας της Συρίας, όπως το 8 π.Χ., το ΄

09. Ως ελέχθη και ανωτέρω αυτή η χρονολόγηση σήμερα αμφισβητείται.

10. Ο Ηρώδης δεν πέθανε το 4 π.Χ. διότι η αναφερόμενη έκλειψη σελήνης από τον Ιώσηπο κατά την οποία πέθανε αυτός, δεν είναι εκείνη του 4 π.Χ. αλλά του 1 π.Χ. Βλέπε κάτωθι.

Πηγή: Στράτος Θεοδοσίου-Μάνος Δανέζης, Επίκουροι καθηγητές Αστροφυσικής Πανεπιστημίου Αθηνών

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ Β΄ (Σύγχρονη 2 π.Χ.)

Στην προηγούμενη προσπάθεια που κάναμε την προηγούμενη εβδομάδα για να εντοπίσουμε τι ακριβώς ήταν το Άστρο των Χριστουγέννων, είδαμε ότι δεν θα μπορούσε να ήταν κάποιο μετέωρο, κάποιος νόβα ή σουπερνόβα, κάποιος κομήτης, κάποιος μεμονωμένος πλανήτης ή ακόμη και κάποια μεγάλη σύνοδος ή συζυγία πλανητών. Και όχι μόνον αυτό (1). Γιατί όπως φαίνεται από τις νεότερες ιστορικοαστρονομικές έρευνες, όχι μόνο δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς ήταν το περίφημο άστρο που έχει φωτίσει την οικουμένη επί 2000 χρόνια τώρα, αλλά δεν γνωρίζουμε επακριβώς ούτε και αυτόν ακόμη τον ακριβή χρόνο της Γέννησης του Χριστού. Δυστυχώς οι Ευαγγελιστές δεν μας αναφέρουν ακριβώς τον χρόνο της γέννησης, γιατί το χρονολόγιο που χρησιμοποιούσαν την εποχή εκείνη ήταν διαφορετικό από το σημερινό. Πρώτα απ’ όλα πρέπει να γνωρίζετε ότι η σημερινή χρονολόγηση υπολογίστηκε να αρχίζει με την γέννηση του Χριστού από τον Σκύθη μοναχό Διονύσιο τον Μικρό μόλις τον 6ο αιώνα μ.Χ. (2)

Η χρονολόγηση που επικρατούσε μέχρι τότε ήταν από κτίσεως Ρώμης (α.κ.Ρ.) ή με βάση τις Ολυμπιάδες. Ο Διονύσιος όμως δεν είχε τα στοιχεία που βρέθηκαν αργότερα και έτσι προσδιόρισε δυστυχώς εσφαλμένα ότι η γέννηση του Ιησού Χριστού έγινε στις 25 Δεκεμβρίου του 745 α.κ.Ρ. και ονόμασε το έτος αυτό «Primo Anno Domini» [πρώτο έτος κυρίου].

Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος μας αναφέρει ότι ο Ιησούς γεννήθηκε «ἐν ἡμέραις Ἡρῴδου τοῦ βασιλέως» (3), γεγονός που σημαίνει ότι ο Ηρώδης ήταν ακόμη ζωντανός. Για τον βασιλιά αυτόν, ο Ιουδαίος ιστορικός του 1ου μ.Χ. αιώνα Φλάβιος Ιώσηπος, γράφει πολλά στα έργα του «Ιουδαϊκός Πόλεμος» και «Ιουδαϊκή Αρχαιολογία». Τον ονόμασε «μέγα», για να διακρίνεται από τους διαδόχους του Ηρώδες, όπως τον εγγονό του Ηρώδη Αγρύππα τον 1ο, στη διάρκεια της βασιλείας του οποίου σταυρώθηκε ο Χριστός.

Ο Ιώσηπος, λοιπόν, μας αναφέρει ότι ο Ηρώδης πέθανε λίγο πριν το Εβραϊκό Πάσχα και λίγο μετά από μια έκλειψη σελήνης. Με τη βοήθεια του Πλανηταρίου, μπορούμε εύκολα να προσδιορίσουμε ότι οι σεληνιακές εκλείψεις που ήταν ορατές στην Παλαιστίνη την περασμένη εκείνη εποχή, έγιναν το 5, το 4 και το 1 π.Χ.. Από τις εκλείψεις αυτές, οι δύο εκλείψεις του 5 π.Χ. θεωρούνται ότι συνέβησαν πάρα πολύ νωρίς, αν υπολογίσουμε τα έτη βασιλείας του Ηρώδη, όπως αναφέρονται από τον Ιώσηπο. Έτσι, οι περισσότεροι ιστορικοί ερευνητές θεωρούσαν μέχρι πρόσφατα ότι η έκλειψη που συνδέεται με το θάνατο του Ηρώδη ήταν αυτή που συνέβη τις μεταμεσονύχτιες ώρες της 13ης Μαρτίου του 4 π.Χ.

Τα τελευταία, όμως χρόνια νεότεροι ερευνητές θεωρούν ότι η έκλειψη αυτή δεν πρέπει να είναι η σωστή έκλειψη, αφενός μεν γιατί η έκλειψη αυτή ήταν μερική (37%) και δύσκολα παρατηρήσιμη στην Παλαιστίνη (4), αφετέρου δε γιατί ο χρόνος που μεσολάβησε μεταξύ της σεληνιακής εκλείψεως, στις 13 Μαρτίου, και της αρχής του Εβραϊκού Πάσχα εκείνης της χρονιάς, στις 11 Απριλίου, ήταν πάρα πολύ μικρός για να «χωρέσουν» όλα όσα αναφέρει ο Ιώσηπος ότι συνέβησαν.

Η νεότερη αυτή άποψη υποστηρίζει ότι η σωστή έκλειψη που αναφέρει ο Ιώσηπος πρέπει να ήταν η ολική έκλειψη που έγινε την νύχτα της 9ης Ιανουαρίου του 1 π.Χ. και διήρκεσε από τις 11.30 το βράδυ έως τις 3.00 το πρωί. Και επειδή το Εβραϊκό Πάσχα ακολούθησε μετά από 90 ημέρες, υπήρχε αρκετός χρόνος για να συμβούν όλα όσα αναφέρει ο Ιώσηπος. Μ’ αυτή την άποψη συμφωνούν άλλωστε και οι πληροφορίες του Ευαγγελιστή Λουκά. Στο Ευαγγέλιο του αναφέρει ότι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής άρχισε «κηρύσσων βάπτισμα μετανοίας» (5) το 15ο έτος της αυτοκρατορικής «ἡγεμονίας Τιβερίου Καίσαρος» (6).

Ο Τιβέριος ανεκυρήχθη αυτοκράτωρ στις 19 Αυγούστου του 767 α.κ.Ρ. Έτσι, το 15ο έτος της ηγεμονίας του άρχισε στις 19 Αυγούστου του 28 μ.Χ. και τελείωσε στις 18 Αυγούστου του 29 μ.Χ. Αυτό σημαίνει ότι ο Ιωάννης άρχισε το κήρυγμά του την άνοιξη του 29 μ.Χ. και τελείωσε στις 18 Αυγούστου του 29 μ.Χ., σε ηλικία 30 ετών σύμφωνα με τις διατάξεις του Μωσαϊκού Νόμου. Επειδή ο Χριστός ήταν έξι μήνες μικρότερος από τον Ιωάννη, το δικό του κήρυγμα πρέπει να άρχισε το Φθινόπωρο του 29 μΧ. και διήρκησε 3.5 χρόνια, όπως μας αναφέρει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. Οπότε η σταύρωση του έγινε την περίοδο του Εβραϊκού Πάσχα του 33 μ.Χ. Μπορούμε όμως να επιβεβαιώσουμε την ημερομηνία αυτής της σταύρωσης;

Οι Ευαγγελιστές μας πληροφορούν ότι την χρονιά της σταύρωσης, το Εβραϊκό Πάσχα γιορτάστηκε ημέρα Σάββατο. Ενώ από διασταύρωση διάφορων ιστορικών δεδομένων γνωρίζουμε ότι ο Πιλάτος ήταν ηγεμών της Ρώμης στην Παλαιστίνη κατά τα έτη από 26 έως 35 μ.Χ. Με βάση τα αστρονομικά και ημερολογιακά δεδομένα, το Πάσχα των Εβραίων γιορτάστηκε ημέρα Σάββατο σε 3 έτη. Το 26, το 30, και το 33 μ.Χ. Αν ο Ιησούς άρχισε την διακονία του το 29 μ.Χ. σε ηλικία 30 ετών, [Λουκάς Γ΄ 4, 23] (7), τότε η γέννηση του πρέπει να τοποθετηθεί στο έτος 2 π.Χ. που συμφωνεί άλλωστε και με την έκλειψη της 9ης προς 10η Ιανουαρίου του 1 π.Χ. Σύμφωνα με τα υποστηριζόμενα από τις νεότερες έρευνες για το θέμα, το έτος 2 π.Χ. είναι επίσης και το έτος της απογραφής η οποία διετάχθη από τον Αύγουστο Καίσαρα.

Η απογραφή δηλαδή που αναφέρει ο Λουκάς πρέπει μάλλον να ήταν ο «Όρκος Πίστεως» που διέταξε ο Αύγουστος Καίσαρας με την ευκαιρία του Αργυρού Ιωβηλαίου της βασιλείας του, όταν του απενημήθη ο τίτλος «Pater Patriae» στις 5 Φεβρουαρίου του 2 π.Χ.. Η «απογραφή» αυτή αναφέρεται και από τον Ιώσηπο και ήταν υποχρεωτική για όλους, ρωμαίους υπηκόους και μη. Και σ’ αυτή, λοιπόν, την περίπτωση, η γέννηση του Χριστού τοποθετείται ότι ίσως συνέβη το 2 π.Χ.. Ανακεφαλαιώνοντας, λοιπόν, τα στοιχεία αυτά έχουμε το εξής σενάριο γεγονότων. Το 3 π.Χ. εκδόθηκε το «δόγμα παρὰ Καίσαρος Αὐγούστου ἀπογράφεσθαι πᾶσαν τὴν οἰκουμένην» (8), ο θάνατος του Ηρώδη επέρχεται κάποια στιγμή στους πρώτους δύο μήνες του 1 π.Χ. και η γέννηση του Χριστού στα μέσα περίπου του 2 π.Χ.

Φυσικά, το σημερινό Διονυσιακό χρονολόγιο εθωρείτο ότι άρχιζε με την γέννηση του Χριστού σύμφωνα με την πραγματεία που συνέγραψε ο Διονύσιος ο Μικρός το 533μ.Χ. με τίτλο Cyclus Decem Novenaglis. Αυτό το μικρό του σύγγραμμα τον αποθανάτισε γιατί σημείωνε για πρώτη φορά τα έτη του πίνακα με βάση την χρονολόγηση από τη γέννηση του Ιησού Χριστού. Το λάθος προέκυψε από το γεγονός ότι ο Διονύσιος βασίσθηκε σε μια πληροφορία του Κλήμεντα του Αλεξανδρέα από τον 2ο μ.Χ. αιώνα, ότι ο Χριστός γεννήθηκε το 28ο έτος της αυτοκρατορίας του Καίσαρα Αυγούστου. Χωρίς, λοιπόν, καμία άλλη απόδειξη υπολόγισε ως έτος γέννησης του Χριστού το έτος 754 «από κτίσεως Ρώμης». Έτσι έδωσε στο έτος αυτό «από κτίσεως Ρώμης» την ονομασία «Primo Anno Domini», δηλαδή «Πρώτο Έτος του Κυρίου», ή 1 μ.Χ. Κανονικά, όμως, το έτος αυτό θα έπρεπε να ονομαστεί έτος μηδέν, γιατί όπως έχουν τα πράγματα σήμερα έχουμε το έτος 1 π.Χ. και το έτος 1 μ.Χ., αλλά όχι και το έτος μηδέν. Λείπει δηλαδή ένας χρόνος. Δεν είναι όμως δυνατό να κατηγορήσουμε τον Διονύσιο για την παράλειψη αυτή, γιατί την εποχή που έζησε αυτός η έννοια του μηδενός δεν είχε ακόμη εισαχθεί στην Ευρώπη. Η έννοια αυτή χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από Ινδούς μαθηματικούς και εισήχθη στην Ευρώπη από τους Άραβες με τους αραβικούς αριθμούς τον 12ο μ.Χ. αιώνα. (9)

1. Πολλοί επειδή δεν βρίσκουν φυσική εξήγηση για το άστρο των Χριστουγέννων, πιστεύουν και θεωρούν «πιο λογικό» να υποστηρίξουν πως τότε τίποτα δεν έγινε στον ουρανό της Παλαιστίνης τότε, και πως τα Ευαγγέλια ψεύδονται. Από την άλλη μεριά οι Ευαγγελιστές δεν αναφέρονται απαραίτητα σε φυσικό φαινόμενο, αλλά κάλλιστα θα μπορούσαν να αναφέρονται σε άμεση θεϊκή επέμβαση (θαύμα). Οι αρνητές, a priori, συμπεραίνουν πως αν δεν υφίσταντο φυσικό φαινόμενο, τίποτα δεν έγινε (!). Αυτή η τοποθέτηση είναι μια αθεϊστική πίστη. Δεν έχει τίποτα το λογικότερο να προσφέρει από την χριστιανική τοποθέτηση, αφού και αυτή χωρίς καμία επιστημονική απόδειξη (άμεση παρατήρηση) περισσότερο από την θεολογική, έρχεται σε αναίρεση οιαδήποτε θεϊκής επέμβασης, χωρίς να έχει αποδείξει σε καμιά περίσταση ότι ο Θεός δεν υφίσταται και ότι δεν ενεργεί.

2. Βλέπε και παλαιότερο άρθρο των αστρονόμων Διονυσίου Σιμόπουλου & Μάνου Δανέζη ανωτέρω.

3. Για την ικανότητα παρατήρησης της σελήνης εκείνη την εποχή, το 4 π.Χ. και 1 π.Χ. βλέπε την κάτωθι ενότητα «έκλειψη της σελήνης»

7. «7 Ἔλεγεν οὖν τοῖς ἐκπορευομένοις ὄχλοις βαπτισθῆναι ὑπ' αὐτοῦ· ...23 Καὶ αὐτὸς ἦν ὁ Ἰησοῦς ὡσεὶ ἐτῶν τριάκοντα ἀρχόμενος»

9. Τον καιρό που έγραφε αυτές τις πληροφορίες του ο Διονύσιος Σιμόπουλος δεν ήταν γνωστό το παλίμψηστο με τις απόψεις του Αρχιμήδη για το μηδέν.

Πηγή: Διονύσιος Σιμόπουλος, Αστροφυσικός - Διευθυντής του Πλανηταρίου, Αστρικά Ταξίδια, Εφημερίδα Έθνος της Κυριακής 2 Ιανουαρίου 1994

Η ΕΚΛΕΙΨΗ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ το 4 π.Χ. & 1 π.Χ. ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

«Έτσι, οι περισσότεροι ιστορικοί ερευνητές θεωρούσαν μέχρι πρόσφατα ότι η έκλειψη που συνδέεται με το θάνατο του Ηρώδη ήταν αυτή που συνέβη τις μεταμεσονύχτιες ώρες της 13ης Μαρτίου του 4 π.Χ.. Τα τελευταία, όμως χρόνια νεότεροι ερευνητές θεωρούν ότι η έκλειψη αυτή δεν πρέπει να είναι η σωστή έκλειψη, αφενός μεν γιατί η έκλειψη αυτή ήταν μερική (37%) και δύσκολα παρατηρήσιμη στην Παλαιστίνη, αφετέρου δε γιατί ο χρόνος που μεσολάβησε μεταξύ της σεληνιακής εκλείψεως, στις 13 Μαρτίου, και της αρχής του Εβραϊκού Πάσχα εκείνης της χρονιάς, στις 11 Απριλίου, ήταν πάρα πολύ μικρός για να «χωρέσουν» όλα όσα αναφέρει ο Ιώσηπος ότι συνέβησαν.

Η νεότερη αυτή άποψη υποστηρίζει ότι η σωστή έκλειψη που αναφέρει ο Ιώσηπος πρέπει να ήταν η ολική έκλειψη που έγινε την νύχτα της 9ης Ιανουαρίου του 1 π.Χ. και διήρκεσε από τις 11.30 το βράδυ έως τις 3.00 το πρωί. Και επειδή το Εβραϊκό Πάσχα ακολούθησε μετά από 90 ημέρες, υπήρχε αρκετός χρόνος για να συμβούν όλα όσα αναφέρει ο Ιώσηπος. Μ’ αυτή την άποψη συμφωνούν άλλωστε και οι πληροφορίες του Ευαγγελιστή Λουκά.» (Πηγή: Διονύσιος Σιμόπουλος, Αστροφυσικός - Διευθυντής του Πλανηταρίου, Αστρικά Ταξίδια, Εφημερίδα Έθνος της Κυριακής 2 Ιανουαρίου 1994)

Αριστερά: Βίντεο. Μέγεθος: 652Kb - Διάρκεια: 2΄10΄΄. Η Σελήνη μεταξύ 23:00-03:00 στις 13 Μαρτίου 4 π.Χ. πάνω από τον ουρανό της Παλαιστίνης, σε μερική (37% κατά τον Δ. Σιμόπουλο), και κατά το λογισμικό Starry Night Pro 5.0, έκλειψη. Πιέστε και εδώ για μεγέθυνση του στιγμιότυπου στις 00:21:30 . (Πηγή Φώτο & Βίντεο: Starry Night Pro 5.0)

Δεξιά: Βίντεο. Μέγεθος: 728Kb - Διάρκεια: 2΄40΄΄ . Η Σελήνη μεταξύ 21:00-02:00 στις 9 Ιανουαρίου 1 π.Χ. πάνω από τον ουρανό της Παλαιστίνης, σε ολική έκλειψη. Σε αντίθεση με όσα διατείνεται ο Διονύσιος Σιμόπουλος («11.30 το βράδυ έως τις 3.00 το πρωί»), το λογισμικό Starry Night Pro 5.0 παρουσιάζει την έκλειψη της Σελήνης μεταξύ 21:00 & 01:00 ήδη πραγματοποιθείσα. Πιέστε και εδώ για μεγέθυνση του στιγμιότυπου στις 23:00:00. (Πηγή Φώτο & Βίντεο: Starry Night Pro 5.0)

ΜΙΑ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΑΠΟΨΗ ΓΙΑ ΤΟ «ΑΣΤΡΟ»

Δημοσίευση επιστολής προς τον «Απολογητή»

ΑΣΤΡΟ

Το άστρο της Βηθλεέμ δεν ήταν φυσικό (πραγματικό) άστρο. Προηγούνταν των Μάγων και στάθηκε πάνω από τον τόπο όπου ήταν το «Παιδίον». Όταν οι μάγοι μπήκαν στα Ιεροσόλυμα είχε χαθεί και ξαναφάνηκε όταν βγήκαν προς Βηθλεέμ μετά τις οδηγίες του Ηρώδη και των ιερέων, «9 οἱ δὲ ἀκούσαντες τοῦ βασιλέως ἐπορεύθησ

αν· καὶ ἰδοὺ ὁ ἀστὴρ ὃν εἶδον ἐν τῇ ἀνατολῇ προῆγεν αὐτοὺς ἕως ἐλθὼν ἐστάθη ἐπάνω οὗ ἦν τὸ παιδίον· 10 ἰδόντες δὲ τὸν ἀστέρα ἐχάρησαν χαρὰν μεγάλην σφόδρα.» (Ματθ. Κεφ. Β΄) Από αυτά και μόνο τα χαρακτηριστικά προκύπτει πρώτον η αφύσικη (για κάθε άστρο) κίνηση του και δεύτερον και σημαντικότερο ήταν μέσα στην ατμόσφαιρα και κοντά στο έδαφος. Καταλαβαίνουμε ότι θα πρέπει να είναι κοντά. στον καθοδηγούμενο για να φωτίζει μόνο μπροστά του. Η σύνοδος των πλανητών δεν είναι ένα άστρο ούτε έκτατο φαινόμενο.

Αριστερά: Σύνοδος Δία & Αφροδίτης στις 3-6-02. (τα άστρα απείχαν 1.7 μοίρες) Το 1999 η απόστασή τους ήταν πολύ μικρότερη.

ΧΡΟΝΟΛΟΓΗΣΗ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

Ο Διονύσης Σιμόπουλος στην Ελευθεροτυπία από το στοιχείο (μόνο) ότι το Πάσχα (=πανσέληνος, 15η Νισάν) την χρονιά που σταυρώθηκε ο Κύριος ήταν Σάββατο, βρήκε ότι ήταν το Πάσχα εκείνο ήταν η 4η Απριλίου του 33 μ.Χ.! (απλά βρήκε δηλαδή ποια μέρα ήταν οι Πανσέληνοι των ετών 25 ως 35). Συνεπώς ο Κύριος πέθανε την Παρασκευή 3 Απριλίου

Ο Λουκάς επίσης μας λέει: «1 Ἐν ἔτει δὲ πεντεκαιδεκάτῳ τῆς ἡγεμονίας Τιβερίου Καίσαρος, ἡγεμονεύοντος Ποντίου Πιλάτου τῆς Ἰουδαίας, καὶ τετραρχοῦντος τῆς Γαλιλαίας Ἡρῴδου, Φιλίππου δὲ τοῦ ἀδελφοῦ αὐτοῦ τετραρχοῦντος τῆς Ἰτουραίας καὶ Τραχωνίτιδος χώρας, καὶ Λυσανίου τῆς Ἀβιληνῆς τετραρχοῦντος, 2 ἐπὶ ἀρχιερέως Ἅννα καὶ Καϊάφα, ἐγένετο ῥῆμα Θεοῦ ἐπὶ Ἰωάννην τὸν Ζαχαρίου υἱὸν ἐν τῇ ἐρήμῳ.» (Κατά Λουκά, Κεφ. Γ΄). Ο Τιβέριος έγινε αυτοκράτορας τον Αύγουστο του 14 μ.Χ. Η παραπάνω πληροφορία μας δίνει ότι ο Βαπτιστής Ιωάννης θα πρέπει να εμφανίστηκε το 15ο έτος της ηγεμονίας του Τιβερίου δηλαδή από τον Αύγουστο του 28 έως τον Αύγουστο του 29 μ.Χ. λίγο πριν τον Κύριο που κατά την παράδοση εμφανίστηκε το 30 μ.Χ. Από αυτά και μόνο είμαι σίγουρος ότι η χρονολόγησή μας είναι ολόσωστη

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΔΙΑΦΩΝΙΑ

Διαφωνώ (και έντονα) ότι θα μπορούσε ένα έτος να ονομαστεί «μηδέν» ακόμα και αν είναι γνωστή η έννοια του μηδενός. Δεν μπορεί ποτέ ένα χρονικό διάστημα να ονομαστεί μηδέν γιατί τα χρονικά διαστήματα δεν αριθμούνται με αριθμούς (0,1,2,...) αλλά με τακτικά αριθμητικά (1ο,2ο,3ο ....) Σήμερα που είναι γνωστό το μηδέν πως λέγεται ο Ιανουάριος; δεν λέγεται 1ος μήνας; Η πρώτη μέρα κάθε μήνα δεν λέγεται 1η; Και απλά γράφουμε 1 (για απλοποίηση) και π.χ. για την 17 Ιαν 2001 αναφερόμαστε ως Δεκάτη Εβδόμη, Πρώτου, του Δύο Χιλιάδες ένα). Και τα έτη είναι τακτικά αριθμητικά και κάποτε έλεγαν «Χιλιοστό εννεακοσιοστό τριακοστό πρώτο έτο»" (1931ο). Και σκέφτομαι ότι αν μιλάγαμε ακόμα έτσι δεν θα υπήρχε όλη αυτή η σύγχυση με το δήθεν μιλένιουμ την πρωτοχρονιά του 2000 ή, μήπως κάνω λάθος;

ΠΑΡΘΕΝΟΓΕΝΕΣΙΑ ΣΤΗΝ ΦΥΣΗ

ΠΡΟΣΟΧΗ: Η συγκεκριμένη ενότητα δεν έχει να κάνει με την Παρθενογενεσία του Σωτήρα Ιησού Χριστού, η οποία προήλθε εκ θείας δυνάμεως. Αλλά τοποθετείται πληροφοριακά και μόνο διότι πολύς κόσμος αγνοεί την ύπαρξη αυτού του φαινόμενου εις την φύση. Εφόσον δε η παρθενογενεσία είναι εφικτή και πραγματική μέσα εις την πλάση και υπόκεινται στους νόμους της, πόσο μάλλον περισσότερο εφικτή κάτω από τις εντολές του Δημιουργού της. Ο δε Κρίνος* που υποτίθεται ότι δόθηκε εις την Παρθένα Μητέρα του Ιησού Χριστού και Παναγία μας δεν αποτελεί φαλλικό σύμβολο όπως μερικοί πιστεύουν, διότι πρέπει να γνωρίζουμε ότι ο κρίνος προκύπτει από την εικονογραφική παράδοση και ουχί από την Ευαγγελική! Δηλαδή δεν αναφέρεται πουθενά στα Ευαγγέλια τέτοιο γεγονός, αλλά εικονογραφήθηκε αργότερα από καλλιτέχνες και φυσικά όχι στις ορθόδοξες εικόνες. Είναι δυτική επινόηση και ανεπιτυχείς συμβολισμός της αναγέννησης.

Στην φύση εκτός από τον σεξουαλικό τρόπο αναπαραγωγής υπάρχει και ο μη σεξουαλικός π.χ. παραφυάδες φυτών. Μια ιδιαίτερη μορφή μη σεξουαλικής αναπαραγωγής αποτελεί η παρθενογενεσία και δηλαδή η ανάπτυξη ενός ζώντος οργανισμού φυτού ή ζώου, που ενώ έχει σεξουαλικό διαχωρισμό εις άρρεν και θήλυν άτομα εις τον πληθυσμό του, εντούτοις αναπαράγεται μη σεξουαλικά. Δηλαδή για να γίνω πιο σαφής, παρθενογενεσία έχουμε όταν ένα ωάριο (θηλυκό) μη γονιμοποιημένο από τα σπερματοζωάρια (αρσενικό) αυξάνεται και εξελίσσεται σε έναν πλήρες οργανισμό σαν να είχε γονιμοποιηθεί. Υπάρχουν αρκετά παραδείγματα ζώων και φυτών που αναπαράγονται με παρθενογενεσία π.χ. τα ασπόνδυλα όπως τα μυρμήγκια, σε έντομα όπως οι μέλισσες (σε αυτήν την περίπτωση τα μη γονιμοποιημένα ωάρια μετατρέπονται εις κηφήνες ενώ τα γονιμοποιημένα εις εργάτριες), η μελίγκρα ( η οποία κατά την άνοιξη και το θέρος αναπαράγεται με παρθενογενεσία ενώ το τέλος του καλοκαιριού στην αναπαραγωγή παίρνουν μέρος και τα αρσενικά στελέχη του είδους), οι φυτοφθείρες (μπορούν άνευ γονιμοποιήσεως να αναπαράγουν ολόκληρες γενεές), στα οστρακόδερμα (στην περίπτωση της βραγχίπους αρτεμίας απαντάται μόνο το θηλυκό άτομο ενώ αρσενικά δεν υπάρχουν ), μερικά παράσιτα όπως τα πλασμώδια των ελωδών πυρετών, και τέλος όπως ανακαλύφθηκε πρόσφατα διάφορα ψάρια και σαύρες. Στα φυτά η παρθενογενεσία απαντάται εις την κάνναβη, το σπανάκι και σε κάθε είδος διοικών και μονοκάρπιων.

α. Στις 01/02/2002 δημιουργήθηκε έμβρυο πιθήκου χωρίς σπέρμα. Παρθενογενεσία.

β. Αναπάντεχη παρθενογένεση. Η άμωμος σύλληψη του δράκου του Κομόντο

Η παρθένος Φλόρα, στο Ζωολογικό Κήπο του Τσέστερ, περιμένει την εκκόλαψη οκτώ μικρών

Μια αναπάντεχη ιστορία παρθενογέννεσης σημειώθηκε σε δύο ζωολογικούς κήπους της Βρετανίας. Δύο θηλυκοί δράκοι του Κομόντο -οι μεγαλύτερες σαύρες του κόσμου- απέκτησαν απογόνους χωρίς να έχουν ποτέ επαφή με αρσενικά.

Περίπου 70 είδη ερπετών, ανάμεσά τους φίδια και σαύρες, είναι γνωστό ότι μπορούν να αναπαράγονται ασεξουαλικά μέσω παρθενογέννεσης -το θηλυκό «γονιμοποιεί» μόνο του τα αβγά του. Όμως το φαινόμενο ουδέποτε είχε παρατηρηθεί στον δράκο του Κομόντο.

Τα σαυράκια, που παρουσιάζονται την Πέμπτη στο περιοδικό Nature, είναι όλα αρσενικά.

«Μείναμε έκπληκτοι όταν συνειδητοποιήσαμε τι είχε κάνει. Πάντως δεν θα βαφτίσουμε κανένα από τα εκκολαφθέντα μικρά Ιησού» αστειεύεται ο ερπετολόγος Κέβιν Μπούλεϊ του Ζωολογικού Κήπου του Τσέστερ, όπου ζει ο δράκος με το όνομα Φλόρα, που περιμένει τη γέννηση οκτώ μικρών. Ακόμα τέσσερα μικρά είχαν γεννηθεί νωρίτερα στο Ζωολογικό Κήπο του Λονδίνου.

Το θηριώδες ερπετό, που ζει στο ομώνυμο νησί της Ινδονησίας, φτάνει σε μήκος τα δύο των δύο μέτρων και καταπίνει ακόμα και ολόκληρα κατσίκια. Δεν έχει κανέναν φυσικό θηρευτή και βρίσκεται έτσι στην κορυφή της διατροφικής αλυσίδας, όπως τα λιοντάρια και οι καρχαρίες.

Οι ερευνητές εικάζουν ότι η περιστασιακή παρθενογέννεση προσφέρει εξελικτικό πλεονέκτημα στο δράκο στην περίπτωση που ένα θηλυκό αδυνατεί να βρει σύντροφο, για παράδειγμα στην περίπτωση που απομονωθεί γεωγραφικά.

Οι αρσενικοί απόγονοι δεν είναι βέβαια ακριβώς κλώνοι των μητέρων τους, αν και το γενετικό τους υλικό είναι ίδιο σε μεγάλη έκταση.

Κάθε ωάριο στους δράκους του Κομόντο είναι αρχικά προσκολλημένο σε ένα δεύτερο κύτταρο που ονομάζεται πολικό σωμάτιο. Κανονικά, το πολικό σωμάτιο απλά πεθαίνει και το ωάριο γονιμοποιείται από το σπερματοζωάριο του αρσενικού. Όμως στην περίπτωση της Φλόρα, το πολικό σωμάτιο απορροφήθηκε πίσω στο ωάριο και το «γονιμοποίησε», προσφέροντας το ήμισυ του απαραίτητου γενετικού υλικού.

Στους δράκους του Κομόντο, εξηγεί το Nature.com, τα θηλυκά έχουν δύο διαφορετικά χρωμοσώματα, ZW, ενώ τα αρσενικά δύο ίδια, ΖΖ. Δεδομένου ότι ο συνδυασμός WW δεν είναι βιώσιμος, από την παρθενογέννεση μπορούν να προκύψουν μόνο αρσενικά έμβρυα.

Για πρώτη φορά γεννήθηκε θηλαστικό, κόρη δύο ...μητέρων, χωρίς την «παρέμβαση» αρσενικού!

Μέχρι χτες όλοι πιστεύαμε ότι για να γεννηθεί ένα θηλαστικό χρειάζονται αρχικά δύο γονείς διαφορετικού φύλου. Φαίνεται όμως ότι η ...συνταγή άλλαξε, καθώς είδε το φως η πρώτη κόρη δύο μητέρων!

Το ποντίκι με το όνομα Kaguya είναι η ζωντανή απόδειξη για αυτό που η Βιολογία θεωρούσε αδύνατο: η Kaguya γεννήθηκε χωρίς τη «βοήθεια» σπέρματος ή ανδρικών κυττάρων, αλλά μόνο ωαρίων!

Με τον ίδιο τρόπο που το 1997, με τη γέννηση της (κλωνοποιημένης) Dolly, οι επιστήμονες κατάφεραν να αναιρέσουν το δόγμα που ήθελε τα ενήλικα κύτταρα να μην μπορούν να «επαναπρογραμματιστούν» προκειμένου να δημιουργήσουν μια νέα ζωή, η γέννηση της Kaguya και το γεγονός ότι παραμένει εν ζωή, αντιβαίνουν έναν άλλο, «απαράβατο» κανόνα: ότι δύο θηλαστικά του ίδιου φύλου δεν μπορούν να συνδυάσουν τα γονίδιά τους και να γεννήσουν έναν απόγονο που θα έχει τη δυνατότητα να επιβιώσει.

Η γνώση που αποκόμισαν οι ειδικοί από αυτό το θαυμαστό τρωκτικό, το οποίο γεννήθηκε στην Ιαπωνία, είναι πολύ πιθανό να εφαρμοστεί σε μια ποικιλία τομέων της επιστήμης, από την βασική εμβρυολογία, ως την τεχνητή γονιμοποίηση ή ακόμα και την κλωνοποίηση.

Παρόλα αυτά, δεν είναι λίγοι εκείνοι που ήδη προειδοποιούν για τους κινδύνους της εφαρμογής των γνώσεων αυτών στον άνθρωπο (προκειμένου να βοηθήσει δύο γυναίκες να αποκτήσουν ένα βιολογικό απόγονο), αν μη τη άλλο γιατί η πρόοδος στο συγκεκριμένο τομέα δεν είναι ακόμα επαρκής.

Η Kaguya δημιουργήθηκε από τον συνδυασμό του γενετικού υλικού δύο ωαρίων. Υποφυσιολογικές συνθήκες, κάτι τέτοιο δεν θα είχε αποτέλεσμα, όπως αποδεικνύουν δεκαετίες έρευνας στο φαινόμενο της παρθενογένεσης.

Στην παρθενογένεση, το ωάριο αποτελεί τη μοναδική πηγή γενετικού υλικού για την δημιουργία του εμβρύου. Πρόκειται για μια μορφή αναπαραγωγής που απαντάται σε ορισμένα είδη, ποτέ όμως στα θηλαστικά. Στην περίπτωση των θηλαστικών, η παρθενογένεση μπορεί να ξεκινήσει αν ένα ωάριο γονιμοποιηθεί (με τεχνητούς ή άλλους τρόπους) όμως το κύτταρο που προκύπτει δεν μπορεί να επιβιώσει περισσότερες από μερικές μέρες.

Αυτό συμβαίνει γιατί μόνο όταν ενώνονται σπερματοζωάριο και ωάριο υπάρχουν όλα τα απαραίτητα για το σχηματισμό του εμβρύου γονίδια, τα οποία επιτρέπουν και την ομαλή ανάπτυξή του τελευταίου.

Όμως ο Tomohi

ro Kono και οι συνάδερφοί του, του Πανεπιστημίου της Γεωργίας στο Τόκιο, παρέκαμψαν όλα τα εμπόδια, καταφέρνοντας να μεταχειριστούν ένα ωάριο σαν να ήταν ...σπερματοζωάριο.

Όπως μπορεί να καταλάβει κανείς εύκολα, αυτή η διαδικασία μόνο απλή δεν είναι. Ίσως το πιο σημαντικό από τα πολλά βήματα που περιλαμβάνει, είναι η δημιουργία ωαρίων που θα παράγουν μια πρωτεΐνη, την IGF-2. Αυτό είναι ένα σημείο ιδιαίτερα κρίσιμο για την ανάπτυξη του εμβρύου, όμως αυτή η πρωτεΐνη, υπό φυσιολογικές συνθήκες, παράγεται μόνο από το DNA του σπερματοζωαρίου. Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν ωάρια από γενετικά τροποποιημένα ποντίκια.

Ο πυρήνας ενός από τα ωάρια αυτά μεταφέρθηκε τότε σε ένα φυσιολογικό ωάριο το οποίο, έχοντας πια και τo DNA τ

ου «αρσενικού» ωαρίου, μπόρεσε να προχωρήσει στην «φυσιολογική» διαδικασία. Παρόλα αυτά, μονάχα η Kaguya και μια αδερφή της κατάφεραν να επιβιώσουν από τα 457 ωάρια.

Αν και η εφαρμογή μιας τέτοιας μεθόδου στους ανθρώπους προκαλεί τρόμο στους ειδικούς, αυτό δε σημαίνει ότι η γνώση αυτής της τεχνικής δεν θα επηρεάσει βαθύτατα τη μελέτη της ανθρώπινης βιολογίας. Για παράδειγμα, μελλοντικά πειράματα αυτού του είδους θα επιτρέπουν στους επιστήμονες να μάθουν ποια είναι τα άλλα γονίδια που επιδέχονται αλλαγών προκειμένου να ξεπεραστούν πολλά από τα προβλήματα γονιμότητας.

Επιπλέον, η έρευνα στον τομέα αυτό μπορεί να δώσει νέες προοπτικές στις μεθόδους κλωνοποίησης, κάνοντας πιο αποτελεσματική τη διαδικασία.

Πηγή: http://news.pathfinder.gr/periscopio/50453.html, Nature.com, NewScientist.com

* Ο γράφων έτυχε μάρτυρας ανάλογου γεγονότος όταν μαθήτευε στην 1^η Λυκείου και ο καθηγητής και φιλόλογός της τάξης του, παρομοίασε τον Κρίνο με φαλλικό σύμβολο, μην γνωρίζοντας ατυχώς ο ίδιος ότι ο Κρίνος δεν αναφέρεται στα Ευαγγέλια. Ατυχέστατα δε γι αυτόν τον καθηγητή, λόγω άγνοιάς, όσο και για τους μαθητές του, αυτό το λανθασμένο θρησκευτικό μήνυμα παραδόθηκε, μάλιστα με ύφος χλευασμού θα μπορούσε να πει κανείς. Προσοχή λοιπόν!. Σημαντικό επίσης είναι το να προσέξουμε εδώ το νόημα της σημασίας του μαθήματος ή της παιδείας των θρησκευτικών ως μέσο διαλεύκανσης τέτοιων παρεξηγήσεων.

ΝΕΟ-ΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΑΤΕΣ

ΠΡΟΣΟΧΗ: Στο τέλος κάθε σελίδας του Ανώνυμου Απολογητή θα παρουσιάζονται νεοπαγανιστικές και αθεϊστων (δήθεν ελληνιστων) απάτες που έχουν σχέση με το θέμα της σελίδας. Αυτές οι απάτες δεν έχουν σκοπό να βάλουν τα περιοδικά στα οποία εμφανίζονται τα νεοπαγανιστικά ψεύδη, εφόσον ούτως ή άλλως παγανιστές συγγράφουν σε διάφορα ανυποψίαστα εξ αυτων και αυτά δεν εκφράζονται από τις απόψεις των αρθρογράφων, αλλά σκοπό έχουν:

1. να καταδείξουν τον κρυφοπαγανιστή αρθρογράφο ώστε να γίνει γνωστός και

2. είτε ο κάθε ενδιαφερόμενος που αναγιγνώσκει εκ νέου άρθρα του να θέτει τον εαυτό του εν εγρήγορση και να ελέγχει θαρρετά τα ψεύδη του κρυφοπαγανιστή (δήθεν ελληνιστή), αν είναι μελετημένος και έχει πρόσβαση σε πρωτογενή βιβλιογραφία

3. είτε εάν δεν έχει πρόσβαση σε βιβλιογραφία, να μην δείχνει πλέον εμπιστοσύνη στον αρθογράφο εφόσον γνωρίζει πως εκφράζει ψεύδη για να σπιλώσει τον Χριστιανισμό υποστηρίζοντας θέσεις παγανισμού, που όμως δεν είναι σχεδόν ποτέ ξεκάθαρες, αλλά που παρουσιάζονται ως «ελληνικές» μιας και η πλειοψηφία των νεοπαγανιστων ντρέπεται να ομολογήσει δημοσίως την θρησκεία που ακολουθεί και προτιμά να καμουφλάρεται με κάτι οικοιότερο, τον πατριωτισμό, που όμως αρρωστημένα έχει μετατραπεί σε ένα παγανιστικό εθνικισμό.

ΕΞΑΙΡΕΣΗ: εξαιρούνται τα προσωπικά βιβλία του κρυφοπαγανιστή αθρογράφου ή τα έντυπα με καθαρά νεοπαγανιστικό προσανατολισμό, ανάμεσα στα τόσα που κυκλοφορούν στην Ελλάδα.

Κεντρική σελίδα με νέο-παγανιστικές απάτες

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΧΕ ΠΕΝΤΕ ΑΔΕΛΦΙΑ

(Κατά: Γεωργίου Ιεροδιακόνου, Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 268)

Ο Χριστός είχε πέντε αδέλφια. (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, Γεώργιος Ιεροδιάκονος, τεύχος 268, εξώφυλλο)

Μυθοπλάστης: Δαυλός

Απάντηση: Ανατρέχοντας στους Ευαγγελιστές, στα κείμενα τους απαντούν μαρτυρίες περί αδελφών του Κυρίου, πριν και μετά την Ανάσταση. Ο λόγος της διάκρισης αυτής είναι προφανής: με τις μαρτυρίες πριν από την Ανάσταση ζητείται να δοθεί η εικόνα της συμβίωσης του Ιησού με τους αδελφούς Του. Με εκείνες μετά την Ανάσταση ζητείται, μέσω της θέσης την οποία έλαβαν οι αδελφοί Του στο έργο της Εκκλησίας, να φανερωθεί ακόμη περισσότερο η σχέση τους με τον θεάνθρωπο πριν από την Ανάσταση. Μαρτυρίες πριν από την Ανάσταση:

ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ

Κεφ. Ιβ΄ «46 Ἔτι δὲ αὐτοῦ λαλοῦντος τοῖς ὄχλοις ἰδοὺ ἡ μήτηρ καὶ οἱ ἀδελφοὶ αὐτοῦ εἱστήκεισαν ἔξω, ζητοῦντες λαλῆσαι αὐτῷ. 47 εἶπεν δέ τις αὐτῷ· Ἰδοὺ ἡ μήτηρ σου καὶ οἱ ἀδελφοί σου ἑστήκασιν ἔξω ζητοῦντές σε ἰδεῖν. 48 ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπε τῷ λέγοντι αὐτῷ· Τίς ἐστιν ἡ μήτηρ μου, καὶ τίνες εἰσὶν οἱ ἀδελφοί μου; 49 καὶ ἐκτείνας τὴν χεῖρα αὐτοῦ ἐπὶ τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ ἔφη· Ἰδοὺ ἡ μήτηρ μου καὶ οἱ ἀδελφοί μου· 50 ὅστις γὰρ ἂν ποιήσῃ τὸ θέλημα τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς αὐτός μου ἀδελφὸς καὶ ἀδελφὴ καὶ μήτηρ ἐστίν.»

Κεφ. Ιγ΄ «55 οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ τοῦ τέκτονος υἱός; οὐχὶ ἡ μήτηρ αὐτοῦ λέγεται Μαριὰμ καὶ οἱ ἀδελφοὶ αὐτοῦ Ἰάκωβος καὶ Ἰωσὴφ καὶ Σίμων καὶ Ἰούδας;»

ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ

Κεφ. Γ΄ «31 ἔρχονται οὖν ἡ μήτηρ αὐτοῦ καὶ οἱ ἀδελφοὶ αὐτοῦ, καὶ ἔξω ἑστῶτες ἀπέστειλαν πρὸς αὐτὸν φωνοῦντες αὐτόν. 32 καὶ ἐκάθητο περὶ αὐτὸν ὄχλος· εἶπον δὲ αὐτῷ· Ἰδοὺ ἡ μήτηρ σου καὶ οἱ ἀδελφοί σου ἔξω ζητοῦσί σε. 33 καὶ ἀπεκρίθη αὐτοῖς λέγων· Τίς ἐστιν ἡ μήτηρ μου ἢ οἱ ἀδελφοί μου; 34 καὶ περιβλεψάμενος κύκλῳ τοὺς περὶ αὐτὸν καθημένους λέγει· Ἴδε ἡ μήτηρ μου καὶ οἱ ἀδελφοί μου· 35 ὃς γὰρ ἂν ποιήσῃ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, οὗτος ἀδελφός μου καὶ ἀδελφή μου καὶ μήτηρ ἐστί.»

Κεφ. Στ΄ «3 οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ τέκτων, ὁ υἱὸς τῆς Μαρίας, ἀδελφὸς δὲ Ἰακώβου καὶ Ἰωσῆ καὶ Ἰούδα καὶ Σίμωνος; καὶ οὐκ εἰσὶν αἱ ἀδελφαὶ αὐτοῦ ὧδε πρὸς ἡμᾶς;»

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑ

Κεφ. Η΄ «Παρεγένοντο δὲ πρὸς αὐτὸν ἡ μήτηρ καὶ οἱ ἀδελφοὶ αὐτοῦ, καὶ οὐκ ἠδύναντο συντυχεῖν αὐτῷ διὰ τὸν ὄχλον.

20 καὶ ἀπηγγέλη αὐτῷ λεγόντων· Ἡ μήτηρ σου καὶ οἱ ἀδελφοί σου ἑστήκασιν ἔξω ἰδεῖν σε θέλοντες. 21 ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν πρὸς αὐτούς· Μήτηρ μου καὶ ἀδελφοί μου οὗτοί εἰσιν οἱ τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ ἀκούοντες καὶ ποιοῦντες αὐτόν»

Κεφ. Δ΄ «22 καὶ πάντες ἐμαρτύρουν αὐτῷ καὶ ἐθαύμαζον ἐπὶ τοῖς λόγοις τῆς χάριτος τοῖς ἐκπορευομένοις ἐκ τοῦ στόματος αὐτοῦ καὶ ἔλεγον· Οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς Ἰωσὴφ ;»

ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗ

Κεφ. Β΄ «12 Μετὰ τοῦτο κατέβη εἰς Καπερναοὺμ αὐτὸς καὶ ἡ μήτηρ αὐτοῦ καὶ οἱ ἀδελφοὶ αὐτοῦ καὶ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ, καὶ ἐκεῖ ἔμεινεν οὐ πολλὰς ἡμέρας.»

Κεφ. Στ΄ «42 καὶ ἔλεγον· Οὐχ οὗτός ἐστιν Ἰησοῦς ὁ υἱὸς Ἰωσήφ, οὗ ἡμεῖς οἴδαμεν τὸν πατέρα καὶ τὴν μητέρα; πῶς οὖν λέγει οὗτος ὅτι ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβέβηκα;»

Οι μαρτυρίες για τους αδελφούς του Ιησού πριν από την Ανάσταση δεν παρέχουν καμιά πληροφορία όσο αφορά το είδος, τον βαθμό και τις σχέσεις συγγενείας των αδελφών αυτών με τον Ιησού, αλλά και με τους «γονείς» τους, Ιωσήφ και Μαρία. Στην Καινή Διαθήκη δεν γίνεται λόγος για την ταυτότητα των γονέων των αδελφών του Ιησού. Αντιθέτως, ο Ιησούς ονομάζεται γιος της Μαρίας εκ Πνεύματος Αγίου. Η απόδοση της φυσικής πατρότητας στον Ιωσήφ αποκλείεται από τους Ευαγγελιστές. Ο Ιησούς, μάλιστα, χαρακτηρίζεται ως πρωτότοκος γιος της Μαρίας. Ωστόσο, ο Ιωσήφ αποκαλείται και πατέρας του Ιησού, καθώς έτσι «θεωρείται» από όλους. Δεν είναι όμως, στην ουσία. Η μεταξύ του Ιωσήφ και της Μαρίας σχέση παρουσιάζεται ως σχέση μνηστείας. Πουθενά δεν αναφέρεται γάμος μεταξύ Ιωσήφ και Μαρίας. Κατά τη μνηστεία, η Μαρία συγκατοικούσε με τον Ιωσήφ, οπότε και γέννησε τον Ιησού. Μάλιστα, ο Ιωσήφ, όταν πληροφορήθηκε την εγκυμοσύνη της Θεοτόκου, αποφάσισε «λάθρᾳ ἀπολῦσαι αὐτήν» (Ματθαίος, Κεφ Α΄19), αλλά δεν το έκανε, αφού του παρουσιάσθηκε άγγελος, ο οποίος του γνωστοποίησε το υπερφυσικό γεγονός της θείας Ενσάρκωσης. Οι Ευαγγελιστές, για να μη σκανδαλίσουν τον λαό, αποκαλούν τον Ιωσήφ «τον άνδρα της Μαρίας». Οι φράσεις των Ευαγγελιστών «πρὶν ἢ συνελθεῖν αὐτοὺς» (Ματθαίος Κεφ. Α΄18) και «καὶ οὐκ ἐγίνωσκεν αὐτὴν ἕως οὗ ἔτεκε τὸν υἱόν αὐτῆς τὸν πρωτότοκον» (Ματθαίος, Κεφ. Α΄ 25) λέγονται για να προληφθεί ενδεχόμενη κατηγορία προς το πρόσωπο του Χριστού εκ μέρους των Ιουδαίων και δεν εννοούν ότι επακολούθησε κανονικός συζυγικός βίος.

Οι μαρτυρίες για τους αδελφούς του Ιησού μετά την Ανάσταση αναφέρουν τη συνάντηση Του με τον αδελφό Του, Άγιο Ιάκωβο τον Αδελφόθεο: «19 ἕτερον δὲ τῶν ἀποστόλων οὐκ εἶδον εἰ μὴ Ἰάκωβον τὸν ἀδελφὸν τοῦ Κυρίου» (Προς Γαλάτας, Κεφ. Α΄ 19) και «7 ἔπειτα ὤφθη Ἰακώβῳ, εἶτα τοῖς ἀποστόλοις πᾶσιν·» (Α΄ Προς Κορινθίους Κεφ. Ιε΄). Στα Ευαγγέλια προτάσσεται το όνομα του Ιακώβου έναντι των υπόλοιπων αδελφών του Ιησού. Αυτό συμβαίνει διότι ο Ιάκωβος ήταν ο πρεσβύτερος. Η αναφορά του Παύλου στη συνάντηση του Ιησού με τον Άγιο Ιάκωβο αμέσως μετά την Ανάσταση (σύμφωνα με τον Χρυσόστομο ο Ιάκωβος σε αυτήν την συνάντηση δέχτηκε την χειροτονία του Ιησού (πρβλ. Ιωάνν. Χρυσ., PG 61, 326) γίνεται για να τονισθεί η μετέπειτα εξέχουσα θέση την οποία αναλαμβάνει ο Άγιος Ιάκωβος ως Επίσκοπος της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων (Πράξεις Κεφ. Ιβ΄ «17 κατασείσας δὲ αὐτοῖς τῇ χειρὶ σιγᾶν διηγήσατο αὐτοῖς πῶς ὁ Κύριος ἐξήγαγεν αὐτὸν ἐκ τῆς φυλακῆς, εἶπε δέ· Ἀπαγγείλατε Ἰακώβῳ καὶ τοῖς ἀδελφοῖς ταῦτα. καὶ ἐξελθὼν ἐπορεύθη εἰς ἕτερον τόπον.»).

Κατά την ιστορική πορεία της Εκκλησίας στο πέρασμα των αιώνων πολλοί ήταν εκείνοι οι οποίοι, λαμβάνοντας ως αφετηρία τα χωρία που μνημονεύουν τους αδελφούς του Ιησού, αμφισβήτησαν τη θεότητα του Κυρίου, την υπερφυσική σύλληψη Του, το αειπάρθενο της Θεοτόκου, τη μνηστεία Της με τον Ιωσήφ, καθώς και τη σχέση του Χριστού με τους αδελφούς Του. Η απάντηση σε αυτή την αμφισβήτηση έρχεται από τον Επιφάνιο, ο οποίος με τη θεωρία - διδασκαλία του αποστόμωσε τους αιρετικούς (Πηγή: Μ. Σιώτου: Το πρόβλημα των αδελφών του Ιησού, Αθήνα 1950, σσ. 54- 60). Τη διδασκαλία του ασπάσθηκε και η Εκκλησία. Οι αδελφοί και οι αδελφές του Κυρίου, που αναφέρονται στην Κ.Δ., είναι παιδιά από τον Ιωσήφ του οίκου Δαυίδ, από γυναίκα που είχε προηγουμένως αποβιώσει (Αιρ. 28:8, 29:4, 51:10, 66:19, 78:7, Αγκυρωτός 60). Σε αυτή αποδίδονται και ονόματα όπως τα «Μελχά, Εσσά, Εσθήρ,». Σύμφωνα με τον Ιππόλυτο τον Θαβαίο ονομάζεται Σαλώμη PG 106). Ο αριθμός των αδελφών αυτών είναι έξι (Αιρ. 5:10, 78:7, Αγκυρωτός 60 [PG 43, 121]), τέσσερις αδελφοί (αυτόθι, 28:8, 78:8-9) και δύο αδελφές (Αιρ. 78:7): Ιάκωβος, Ιωσής, Ιούδας, Συμεών, Μαρία και Σαλώμη. Ο Ιωσήφ ήταν 40 ετών όταν γεννήθηκε ο πρωτότοκος γιος του, Ιακώβ (Αιρ. 78:7). Η πρώτη σύζυγος πέθανε και γέροντας πλέον ο Ιωσήφ, σε ηλικία 80 ετών (Αιρ. 28:7, 29:4, 51:19, 78:7) «κατ’ ανάγκην των κλήρων, βαλλομένων επί χήρους και αγάμους καθ’ εκάστην φυλήν εις τας από ναού παρθένους δια το αφιερωθήναι εν τω ναώ τους πρωτοτόκους παίδας και αρρένας και θηλείας, έλαβε κατά κλήρον την Αγίαν Παρθένον» (Αγκυρωτός 60 [PG 43, 124], Αιρ. 51:10 [PG 41,908], 78:7 [PG 42, 708], 78:8 [PG 42, 709]). Την Παρθένο ο Ιωσήφ «ουκ έλαβεν εις χρήσιν, αλλά μάλλον ωκονομήθη αυτώ εις το φυλάττειν». Ο Ιωσήφ υποτάχθηκε στην εντολή του Θεού και ενώπιον Του έλαβε χώρα το Μέγα Μυστήριο. Η Παρθένος Μαρία «ου συνήφθι σαρκί μετά την κύησιν ουδέ προ της κυήσεως του Σωπήρος» παραμένοντας «αγία και άμωμος» {Αιρ. 78:14, 15, 16 και 79:5}, άσπιλη και αειπάρθενος. «Τη τάξει λέγεται ο Ιηοούς υιός του Ιωσήφ, οι δε υιοί αυτοί λέγονται αδελφοί του Ιησού ’ εν τάξει’ , δια το ομότροφον, ουχί κατά φύσιν αλλά κατά χάριν... δια το ομοδίαιτον, δια το σύντροφον, δια το εν τάξει αδελφού» (Αιρ. 29:3, 66:19, 78:7, 13). Αλλά όχι μόνο αυτοί δεν υπήρξαν φυσικοί αδελφοί του Ιησού, αλλά ούτε και άλλοι γεννήθηκαν από τη Θεοτόκο μετά από Αυτόν. Σύμφωνα με τον Επιφάνια, αυτό πιστοποιείται και από τη ρήση του Χρίστου στον σταυρό προς τον αγαπημένο Του μαθητή Ιωάννη για την ανάθεση της φροντίδας της μητέρας Του, Μαρίας (Αιρ. 78:10 και 28:8).

Περιληπτική απάντηση στα Προβλήματα των Προτεσταντών, περί της Αεί Παρθενίας και των Αδελφών του Ιησού, που τα ασπάζεται και ο Δαυλός

Ο κύριος λόγος που οι Προτεστάντες υποστηρίζουν ότι ο Χριστός έχει αδέλφια, είναι επειδή η Αγία Γραφή δεν δίνει πολλές πληροφορίες για το ζήτημα αυτό. Και επειδή ο Προτεσταντισμός απέρριψε το μεγαλύτερο μέρος των Αποστολικών παραδόσεων, κρατώντας μόνο την Αγία Γραφή (και όχι όλη), βρέθηκε στη δυσάρεστη θέση, να πρέπει να βρει άκρη από ελλιπείς πληροφορίες για διάφορα θέματα. Και από τη στιγμή που δεν είχε την πλήρη Εκκλησιαστική Αποκάλυψη, ήταν φυσικό να παροδηγηθεί σε κακοδοξίες και αυθαιρεσίες, παρερμηνεύοντας ακόμα και το τμήμα τής Αγίας Γραφής που κράτησε.

Και μόνο η παράδοση της διαχρονικής Εκκλησίας για κάτι, είναι απόδειξη. Δεν είναι απαραίτητο να το γράφει η Αγία Γραφή. Επειδή όμως ο Κύριος προέβλεψε ότι κάποτε θα βρίσκονταν κάποιοι Προτεστάντες που θα χρειάζονταν αποδείξεις μόνο από την Αγία Γραφή για να δεχθούν την αλήθεια, φρόντισε για χάρη τους να γραφούν κάποια πράγματα και στην Αγία Γραφή.

Έτσι, οι απαντήσεις θα δοθούν από την Αγία Γραφή, όχι επειδή είναι η μόνη έγκυρη παράδοση όπως λένε οι Προτεστάντες, αλλά για χάρη των Προτεσταντών και των Δαυλικών, που θέλουν να τα βλέπουν όλα εκεί, και να μην εμπιστεύονται τις άλλες παραδόσεις της Εκκλησίας. Στην αρχή θα αναλυθούν μερικά εδάφια που χρησιμοποιούν για τους ισχυρισμούς τους, και στο τέλος θα αναφέρουμε μερικά ιστορικά στοιχεία, που θα βάλουν τα πράγματα στη θέση τους οριστικά.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΩΝ -ΔΑΥΛΙΚΩΝ

ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΕΣ & ΔΑΥΛΙΚΟΙ

ΑΠΟΛΟΓΙΑ

Ματθαίος Κεφ. Α΄ «18 Τοῦ δὲ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἡ γένεσις οὕτως ἦν· μνηστευθείσης τῆς μητρὸς αὐτοῦ Μαρίας τῷ Ἰωσήφ, πρὶν ἢ συνελθεῖν αὐτοὺς εὑρέθη ἐν γαστρὶ ἔχουσα ἐκ Πνεύματος ἁγίου.».

Το ότι βρέθηκε έγκυος πριν «συνέλθουν» σε σεξουαλική πράξη, δεν σημαίνει ότι μετά «συνήλθαν». Πουθενά δεν λέει η Αγία Γραφή ότι μετά «συνήλθαν». Εδώ το σημείο που τονίζεται, είναι το ότι ο Χριστός δεν ήταν γιος του Ιωσήφ, και ότι η Μαρία ήταν παρθένος. Δεν υπονοείται τίποτα περισσότερο. Το ίδιο συμβαίνει και με το παρακάτω εδάφιο. Εκεί φαίνεται και η απάντηση και για τα δύο.

Ματθαίος Κεφ. Α΄ «25 καὶ οὐκ ἐγίνωσκεν αὐτὴν ἕως οὗ ἔτεκε τὸν υἱόν αὐτῆς τὸν πρωτότοκον, καὶ ἐκάλεσε τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν.»

Και εδώ επίσης, το σημείο που τονίζει ο Ευαγγελιστής είναι ότι ο Χριστός δεν ήταν γιος του Ιωσήφ. Δεν λέει τίποτα για τη σχέση τους μετά. Παρ’ όλα αυτά οι Προτεστάντες και Δαυλικοί υποθέτουν ότι τα δύο προηγούμενα χωρία, γράφουν κάτι περισσότερο. Υποθέτουν ότι οι φράσεις: «πρὶν ἢ συνελθεῖν αὐτοὺς» και «ἕως οὗ ἔτεκε τὸν υἱόν αὐτῆς τὸν πρωτότοκον», υπονοούν ότι μετά είχε συζυγικές σχέσεις η Παναγία με τον Ιωσήφ.

Το ότι θα μπορούσε κάποιος να υποθέσει κάτι, δεν σημαίνει ότι το η υπόθεση αυτή είναι και γεγονός. Το «είναι δυνατόν» δεν εμπεριέχει την σημασία του «αδυνάτου». Δηλαδή αν το Β είναι δυνατόν να συμβεί, δεν σημαίνει πως το Β είναι αδύνατο να μην συμβεί. Ας μελετήσουν οι νεοπαγανιστές την λογική του Αριστοτέλη να πάρουν το μάθημά τους. Ότι και να τους πει κανείς είναι λίγο εδώ.

Θα παρατεθεί επίσης ένα γνωστό εδάφιο για να διαπιστώσει ο καθένας ότι το «έως», δεν υπονοεί τίποτα. Κατά Ματθαίον Κεφ. Κη΄ «20 διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν· καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν.». Επειδή λέει: «ἕως», πρέπει να συμπεράνει ο καθείς ότι ο Κύριος μετά τη συντέλεια του αιώνος δεν θα είναι μαζί με τους πιστούς; Είναι ακριβώς η ίδια διατύπωση. Όπως αυτό το «ἕως» δεν κρύβει κάποιο συμπέρασμα, ούτε τα προηγούμενα κρύβουν. Άλλωστε, μπορεί να ερωτηθεί και κάτι άλλο: Αν υπήρχε κάποια σαφής δήλωση για κάποια μετέπειτα σεξουαλική σχέση του Ιωσήφ με την Παναγία, γιατί να μην χρησιμοποιείται εκείνη παρά χρησιμοποιούνται υποθέσεις;

Αριστερά: Καρτέσιος (Rene Descartes): Έκλεψε την αριστοτελική Λογική. Δεξιά: Νεύτωνας (Isaak Newton): Έκλεψε την αριστοτελική Μηχανική (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 275, άρθρο: Δύο αντιγραφείς του Αριστοτέλη, Νεύτωνας και Καρτέσιος, Γεράσιμος Καζανάς Οικονομολόγος, σελίδα 18159)

Οι νεοπαγανιστές κλαψουρίζουν διαρκώς πως κάποιοι ξένοι «έκλεψαν» τα «λογικά φώτα της αρχαίας Ελλάδας». Όμως οι ίδιοι είναι ανίκανοι να τα υπερασπιστούν με τον τρόπο που σκέπτονται και εφαρμόζουν τους κανόνες της λογικής των φιλοσόφων. Ξευτελίζουν και την αρχαία Ελλάδα και τους εαυτούς τους.

Ματθαίος Κεφ. Ιγ΄ «55 οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ τοῦ τέκτονος υἱός; οὐχὶ ἡ μήτηρ αὐτοῦ λέγεται Μαριὰμ καὶ οἱ ἀδελφοὶ αὐτοῦ Ἰάκωβος καὶ Ἰωσὴφ καὶ Σίμων καὶ Ἰούδας; 56 καὶ αἱ ἀδελφαὶ αὐτοῦ οὐχὶ πᾶσαι πρὸς ἡμᾶς εἰσι; πόθεν οὖν τούτῳ ταῦτα πάντα;»

Μάρκος Κεφ. Στ΄ «3 οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ τέκτων, ὁ υἱὸς τῆς Μαρίας, ἀδελφὸς δὲ Ἰακώβου καὶ Ἰωσῆ καὶ Ἰούδα καὶ Σίμωνος; καὶ οὐκ εἰσὶν αἱ ἀδελφαὶ αὐτοῦ ὧδε πρὸς ἡμᾶς; καὶ ἐσκανδαλίζοντο ἐν αὐτῷ.»

Λουκάς Κεφ. Η΄ «19 Παρεγένοντο δὲ πρὸς αὐτὸν ἡ μήτηρ καὶ οἱ ἀδελφοὶ αὐτοῦ, καὶ οὐκ ἠδύναντο συντυχεῖν αὐτῷ διὰ τὸν ὄχλον. 20 καὶ ἀπηγγέλη αὐτῷ λεγόντων· Ἡ μήτηρ σου καὶ οἱ ἀδελφοί σου ἑστήκασιν ἔξω ἰδεῖν σε θέλοντες. 21 ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν πρὸς αὐτούς· Μήτηρ μου καὶ ἀδελφοί μου οὗτοί εἰσιν οἱ τὸν λόγον»

Το εδάφιο αυτό χρησιμοποιούν οι Προτεστάντες, για να πουν ότι η Παναγία είχε άλλα παιδιά .Η απάντηση όμως εδώ, είναι απλή. Και σήμερα ακόμα, λέγονται «αδέλφια» τα ετεροθαλή αδέλφια. Το ότι όλοι νόμιζαν τον Ιησού ως γιο του Ιωσήφ, δεν σημαίνει ότι ο Ιωσήφ ήταν πραγματικός του πατέρας. Το ίδιο συμβαίνει και με τα αδέλφια του. Αν με βάση αυτό το εδάφιο οι Προτεστάντες κατανοούν ότι εδώ μιλάει για πραγματικά του αδέλφια, ας κατανοήσουν λοιπόν και ότι είναι γιος τού Ιωσήφ, και όχι τού Θεού.

Επίσης στην Αγία Γραφή, «αδέλφια» λέγονται και οι μακρυνότεροι συγγενείς, και όχι μόνο τα παιδιά των ιδίων γονιών. Ο Αβραάμ ήταν θείος του Λωτ, όμως η Αγία Γραφή τους λέει: «αδέλφια» Γένεσις Κεφ. Ιγ΄ «8 εἶπε δὲ Ἅβραμ τῷ Λώτ· μὴ ἔστω μάχη ἀνὰ μέσον ἐμοῦ καὶ σοῦ καὶ ἀνὰ μέσον τῶν ποιμένων μου καὶ ἀνὰ μέσον τῶν ποιμένων σου, ὅτι ἄνθρωποι ἀδελφοί ἐσμεν ἡμεῖς.».

Επίσης Γένεσις Κεφ. Κθ΄ «15 Εἶπε δὲ Λάβαν τῷ Ἰακώβ· ὅτι γὰρ ἀδελφός μου εἶ, οὐ δουλεύσεις μοι δωρεάν·». Δεν ήταν όμως αδελφός του, με τη σημερινή έννοια.

Η ίδια η Παναγία, λέει στον Ιησού για τον Ιωσήφ: «48 καὶ ἰδόντες αὐτὸν ἐξεπλάγησαν, καὶ πρὸς αὐτὸν ἡ μήτηρ αὐτοῦ εἶπε· Τέκνον, τί ἐποίησας ἡμῖν οὕτως; ἰδοὺ ὁ πατήρ σου κἀγὼ ὀδυνώμενοι ἐζητοῦμέν σε.». Δηλαδή θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι επειδή η Μαρία ονομάζει τον Ιωσήφ «πατήρ» του Ιησού, σημαίνει ότι ήταν πράγματι πατέρας του; ή δεν το γνώριζε εκείνη ότι δεν ήταν πατέρας του; Το ίδιο συμβαίνει και με τα «αδέλφια» του Ιησού. Ήταν παιδιά του Ιωσήφ από άλλο γάμο (γι’ αυτό βλέπε παρακάτω «αδέλφια του Ιησού»)

Επίσης, το ότι σε άλλο εδάφιο η Παναγία αναφέρεται ως: «γυναίκα» του Ιωσήφ, δεν σημαίνει ότι την παντρεύτηκε. Αυτό φαίνεται στο Κατά Ματθαίον Κεφ. Α΄ «18 Τοῦ δὲ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἡ γένεσις οὕτως ἦν· μνηστευθείσης τῆς μητρὸς αὐτοῦ Μαρίας τῷ Ἰωσήφ, πρὶν ἢ συνελθεῖν αὐτοὺς εὑρέθη ἐν γαστρὶ ἔχουσα ἐκ Πνεύματος ἁγίου. 19 Ἰωσὴφ δὲ ὁ ἀνὴρ αὐτῆς, δίκαιος ὢν καὶ μὴ θέλων αὐτὴν παραδειγματίσαι, ἐβουλήθη λάθρᾳ ἀπολῦσαι αὐτήν. 20 ταῦτα δὲ αὐτοῦ ἐνθυμηθέντος ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου κατ’ ὄναρ ἐφάνη αὐτῷ λέγων· Ἰωσὴφ υἱὸς Δαυῒδ, μὴ φοβηθῇς παραλαβεῖν Μαριὰμ τὴν γυναῖκά σου, τὸ γὰρ ἐν αὐτῇ γεννηθὲν ἐκ πνεύματός ἐστιν ἁγίου·», όπου ενώ στο 19 και 20 αναφέρεται δύο φορές ως: «γυναῖκά» του Ιωσήφ, στο 18 ξεκαθαρίζει ότι ήταν «μνηστή» του.

Κατά Ματθαίον Κεφ. Α΄ «25 καὶ οὐκ ἐγίνωσκεν αὐτὴν ἕως οὗ ἔτεκε τὸν υἱόν αὐτῆς τὸν πρωτότοκον, καὶ ἐκάλεσε τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν». Το επιχείρημα εδώ είναι το εξής: «Γιατί λέει πρωτότοκον; Υπήρχαν και άλλα παιδιά μετά;»

Είναι η ίδια λογική που χρησιμοποιείται με το «ἕως οὗ». Προσπαθούν να κάνουν την Αγία Γραφή να πει κάτι που δεν λέει. Υποθέτουν χωρίς αποδείξεις. Στο Προς Κολλοσαείς Κεφ. Α΄ αναφέρει για τον Χριστό: «15 ὅς ἐστιν εἰκὼν τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀοράτου, πρωτότοκος πάσης κτίσεως». Δηλαδή, επειδή ο Κύριος αναφέρεται ως «πρωτότοκος» του Θεού, σημαίνει ότι ο Θεός έχει και άλλους Υιούς εκτός του Χριστού; Δεν είναι αυτός μονογενής; (Κατά Ιωάννη Κεφ. Α΄«18 Θεὸν οὐδεὶς ἑώρακεν πώποτε· ὁ μονογενὴς υἱὸς ὁ ὢν εἰς τὸν κόλπον τοῦ πατρὸς ἐκεῖνος ἐξηγήσατο.»)

Ψαλμοί Κεφ. Ξθ΄ «8 ὅτι ἕνεκά σου ὑπήνεγκα ὀνειδισμόν, ἐκάλυψεν ἐντροπὴ τὸ πρόσωπόν μου. 9 ἀπηλλοτριωμένος ἐγενήθην τοῖς ἀδελφοῖς μου καὶ ξένος τοῖς υἱοῖς τῆς μητρός μου,».

Το εδάφιο αυτό, προφητικά, αναφέρεται σαφώς στον Ιησού Χριστό. Το χρησιμοποιούν οι Προτεστάντες λοιπόν, για να πουν ότι η μητέρα τού Κυρίου είχε και άλλους γιους. Όμως για ποια «μητέρα» τού Κυρίου μιλάει; Κατ’ αρχήν, δεν μπορεί να μιλάει για τους σαρκικούς αδελφούς του, όχι μόνο επειδή δεν είχε, αλλά κυρίως επειδή ακόμα και οι αδελφοί του οι ετεροθαλείς από τον Ιωσήφ, ποτέ δεν τον θεώρησαν ξένο όπως λέει το παραπάνω εδάφιο. Ο δε Ιάκωβος, παρέμεινε πιστός ως το τέλος, και μάλιστα υπήρξε ο πρώτος επίσκοπος Ιεροσολύμων, και συγγραφέας τής ομώνυμης επιστολής στην Αγία Γραφή. Τι εννοεί λοιπόν το εδάφιο; Για την απάντηση στο ερώτημα αυτό ανατρέχουμε στο εδάφιο της Αποκάλυψης Κεφ. Ιβ΄ «1 Καὶ σημεῖον μέγα ὤφθη ἐν τῷ οὐρανῷ, γυνὴ περιβεβλημένη τὸν ἥλιον, καὶ ἡ σελήνη ὑποκάτω τῶν ποδῶν αὐτῆς, καὶ ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὐτῆς στέφανος ἀστέρων δώδεκα, 2 καὶ ἐν γαστρὶ ἔχουσα καὶ ἔκραζεν ὠδίνουσα καὶ βασανιζομένη τεκεῖν. 3 καὶ ὤφθη ἄλλο σημεῖον ἐν τῷ οὐρανῷ, καὶ ἰδοὺ δράκων πυρρὸς μέγας, ἔχων κεφαλὰς ἑπτὰ καὶ κέρατα δέκα, καὶ ἐπὶ τὰς κεφαλὰς αὐτοῦ ἑπτὰ διαδήματα, 4 καὶ ἡ οὐρὰ αὐτοῦ σύρει τὸ τρίτον τῶν ἀστέρων τοῦ οὐρανοῦ, καὶ ἔβαλεν αὐτοὺς εἰς τὴν γῆν. καὶ ὁ δράκων ἕστηκεν ἐνώπιον τῆς γυναικὸς τῆς μελλούσης τεκεῖν, ἵνα, ὅταν τέκῃ, τὸ τέκνον αὐτῆς καταφάγῃ. 5 καὶ ἔτεκεν υἱόν ἄρρενα, ὃς μέλλει ποιμαίνειν πάντα τὰ ἔθνη ἐν ῥάβδῳ σιδηρᾷ· καὶ ἡρπάσθη τὸ τέκνον αὐτῆς πρὸς τὸν Θεὸν καὶ πρὸς τὸν θρόνον αὐτοῦ.». Το εδάφιο αυτό λοιπόν, αναφέρεται στην Εκκλησία τού Ισραήλ, την Σιών, που γέννησε τον Ιησού Χριστό. Αυτό φαίνεται και στο παρακάτω εδάφιο του Ησαΐα Κεφ. Νδ΄ «1 ΕΥΦΡΑΝΘΗΤΙ, στεῖρα ἡ οὐ τίκτουσα, ρῆξον καὶ βόησον, ἡ οὐκ ὠδίνουσα, ὅτι πολλὰ τὰ τέκνα τῆς ἐρήμου μᾶλλον ἢ τῆς ἐχούσης τὸν ἄνδρα· εἶπε γὰρ Κύριος·». Επίσης συνδέεται και με το Προς Γαλάτες Κεφ. Δ΄ «26 ἡ δὲ ἄνω Ἰερουσαλὴμ ἐλευθέρα ἐστίν, ἥτις ἐστὶ μήτηρ πάντων ἡμῶν. 27 γέγραπται γάρ· εὐφράνθητι στεῖρα ἡ οὐ τίκτουσα, ῥῆξον καὶ βόησον ἡ οὐκ ὠδίνουσα· ὅτι πολλὰ τὰ τέκνα τῆς ἐρήμου μᾶλλον ἢ τῆς ἐχούσης τὸν ἄνδρα.»

Είναι πλέον φανερό, ότι το Ψαλμός Ξθ΄ 8, αναφέρεται όχι στους κατά σάρκα αδελφούς του Χριστού, αλλά στους ομοεθνείς του, οι οποίοι τον αρνήθηκαν και τον σταύρωσαν, παρά το ότι ήταν τέκνα της ιδίας Εκκλησίας, του Ισραήλ.

Ο ίδιος ο Χριστός μίλησε για το ποιοι είναι οι αδελφοί του στο κατά Ματθαίον Κεφ.Ιβ΄ «46 Ἔτι δὲ αὐτοῦ λαλοῦντος τοῖς ὄχλοις ἰδοὺ ἡ μήτηρ καὶ οἱ ἀδελφοὶ αὐτοῦ εἱστήκεισαν ἔξω, ζητοῦντες λαλῆσαι αὐτῷ. 47 εἶπεν δέ τις αὐτῷ· Ἰδοὺ ἡ μήτηρ σου καὶ οἱ ἀδελφοί σου ἑστήκασιν ἔξω ζητοῦντές σε ἰδεῖν. 48 ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπε τῷ λέγοντι αὐτῷ· Τίς ἐστιν ἡ μήτηρ μου, καὶ τίνες εἰσὶν οἱ ἀδελφοί μου; 49 καὶ ἐκτείνας τὴν χεῖρα αὐτοῦ ἐπὶ τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ ἔφη· Ἰδοὺ ἡ μήτηρ μου καὶ οἱ ἀδελφοί μου· 50 ὅστις γὰρ ἂν ποιήσῃ τὸ θέλημα τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς αὐτός μου ἀδελφὸς καὶ ἀδελφὴ καὶ μήτηρ ἐστίν»

Κατά Ματθαίον Κεφ. Κε΄ «40 καὶ ἀποκριθεὶς ὁ βασιλεὺς ἐρεῖ αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε.»

Κατά Ιωάννη Κεφ. Α΄ «11 εἰς τὰ ἴδια ἦλθεν, καὶ οἱ ἴδιοι αὐτὸν οὐ παρέλαβον. 12 ὅσοι δὲ ἔλαβον αὐτόν, ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι, τοῖς πιστεύουσιν εἰς τὸ ὄνομα αὐτοῦ, 13 οἳ οὐκ ἐξ αἱμάτων, οὐδὲ ἐκ θελήματος σαρκὸς, οὐδὲ ἐκ θελήματος ἀνδρὸς, ἀλλ’ ἐκ Θεοῦ ἐγεννήθησαν.».

Στα παραπάνω εδάφια, φαίνεται σαφώς ποιοι είναι οι αδελφοί του, οι γιοι τής ίδιας μητέρας με αυτόν, τής Σιών, οι οποίοι δεν τον δέχτηκαν.

ΤΑ ΑΔΕΛΦΙΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Σε αντίθεση όμως με όλες αυτές τις Προτεσταντικές θεωρίες και παρανοήσεις, η Εκκλησία (όπως διέσωσε την Αγία Γραφή), έχει διασώσει και πολλά άλλα στοιχεία για το τι συνέβη τότε. Ας δούμε λίγα στοιχεία για τις συγγένειες τού Ιωσήφ, ίσα - ίσα για να καταλάβουμε τι συνέβη:

Ιάκωβος πατέρας του Ιωσήφ

Κλωπάς, αδελφός του Ιωσήφ

Ιωσήφ, μνηστήρας της Μαρίας.

Ιάκωβος, Ιωσής, Ιούδας, Σίμων, Εσθήρ, Μάρθα, Σαλώμη, μερικοί απ’ αυτούς, ήταν παιδιά του ηλικιωμένου Ιωσήφ, από προηγούμενο γάμο.

Μάλιστα, κάποιοι απ’ αυτούς, ήταν παιδιά της Μαρίας του Κλωπά, ( Κατά Ιωάννη Κεφ. Ιθ΄ «25 Οἱ μὲν οὖν στρατιῶται ταῦτα ἐποίησαν. εἱστήκεισαν δὲ παρὰ τῷ σταυρῷ τοῦ Ἰησοῦ ἡ μήτηρ αὐτοῦ καὶ ἡ ἀδελφὴ τῆς μητρὸς αὐτοῦ, Μαρία ἡ τοῦ Κλωπᾶ καὶ Μαρία ἡ Μαγδαληνή.»), η οποία ήταν γυναίκα του αδελφού του Ιωσήφ, του Κλωπά. Αυτή η Μαρία, αναφέρεται στην Αγία Γραφή ως «Μαρία ἡ τοῦ Ἰακώβου» (Κατά Μάρκον Κεφ. Ιστ΄ 1), και «Μαρία ἡ τοῦ Ἰακώβου τοῦ μικροῦ καὶ Ἰωσῆ μήτηρ» (Κατά Μάρκον Κεφ. Ιε΄ 40 και Κατά Ματθαίον Κεφ. Κζ΄ 56). Επίσης αναφέρεται «ἡ ἀδελφὴ τῆς μητρὸς αὐτοῦ, Μαρία ἡ τοῦ Κλωπᾶ» (Κατά Ιωάννη Κεφ Ιθ΄ 25).Σύμφωνα με το παραπάνω εδάφιο, η Μαρία του Κλωπά είναι «σύννυμφος» της Θεοτόκου, καθώς είναι γυναίκα του αδελφού του Ιωσήφ. Έτσι, και τα παιδιά της σύμφωνα με τον Εβραϊκό ιδιωματισμό που είδαμε και πριν, θεωρούνται ως «αδελφοί» του Ιησού, όπως κι εκείνη ως «ἀδελφὴ τῆς μητρὸς αὐτοῦ».Υπάρχει μαρτυρία του Ηγήσιππου, ότι ο Ιούδας και ο Σίμων (Συμεών δεύτερος επίσκοπος Ιεροσολύμων μετά τον Ιάκωβο τον αδελφόθεο), ήταν παιδιά του Κλωπά, αδελφού του Ιωσήφ και θείου του Ιησού. (Ευσεβίου Εκκλησιαστική Ιστορία βιβλίο Γ΄ κεφ. 32. 1 - 6).

Υπάρχει βέβαια και η εξής μάλλον συμπληρωματική πληροφορία για το θέμα αυτό: Ο Κλωπάς και ο Ιωσήφ ήταν αδέλφια κατά σάρκα. Επειδή λοιπόν ο Κλωπάς αδελφός του Ιωσήφ πέθανε άτεκνος, ο Ιωσήφ ήταν υποχρεωμένος από το Μωσαϊκό Νόμο (Γένεσις Κεφ. Λη΄ «8 εἶπε δὲ Ἰούδας τῷ Αὐνάν· εἴσελθε πρὸς τὴν γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ σου καὶ ἐπιγάμβρευσαι αὐτὴν καὶ ἀνάστησον σπέρμα τῷ ἀδελφῷ σου.» και Δευτερονόμιο Κεφ. Κε΄ «5 Ἐὰν δὲ κατοικῶσιν ἀδελφοὶ ἐπὶ τὸ αὐτὸ καὶ ἀποθάνῃ εἷς ἐξ αὐτῶν, σπέρμα δὲ μὴ ᾗ αὐτῷ, οὐκ ἔσται ἡ γυνὴ τοῦ τεθνηκότος ἔξω ἀνδρὶ μὴ ἐγγίζοντι· ὁ ἀδελφὸς τοῦ ἀνδρὸς αὐτῆς εἰσελεύσεται πρὸς αὐτὴν καὶ λήψεται αὐτὴν ἑαυτῷ γυναῖκα καὶ συνοικήσει αὐτῇ. 6 καὶ ἔσται τὸ παιδίον, ὃ ἐὰν τέκῃ, κατασταθήσεται ἐκ τοῦ ὀνόματος τοῦ τετελευτηκότος, καὶ οὐκ ἐξαλειφθήσεται τὸ ὄνομα αὐτοῦ ἐξ Ἰσραήλ.») να παντρευτεί τη γυναίκα του αδελφού του, για να του «αναστήσει» σπέρμα. Έτσι, αν και τα παιδιά ήταν κατά σάρκα παιδιά του Ιωσήφ, νομικά θεωρούντο ως «παιδιά του Κλωπά» του αδελφού του.

Η ΑΕΙ ΠΑΡΘΕΝΙΑ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΚΑΙ Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ

Ας εξεταστεί τώρα κάτι πιο σημαντικό. Στην προφητεία που υπάρχει στο Ιεζεκιήλ Κεφ. Μδ΄, γράφει προφητικά για την Παναγία: «1 ΚΑΙ ἐπέστρεψέ με κατὰ τὴν ὁδὸν τῆς πύλης τῶν ἁγίων τῆς ἐξωτέρας τῆς βλεπούσης κατὰ ἀνατολάς, καὶ αὕτη ἦν κεκλεισμένη. 2 καὶ εἶπε Κύριος πρός με· ἡ πύλη αὕτη κεκλεισμένη ἔσται, οὐκ ἀνοιχθήσεται, καὶ οὐδεὶς μὴ διέλθῃ δι’ αὐτῆς, ὅτι Κύριος ὁ Θεὸς Ἰσραὴλ εἰσελεύσεται δι’ αὐτῆς, καὶ ἔσται κεκλεισμένη·». Από ποια λοιπόν πύλη «ήρθε στον κόσμο ο Κύριος ο Θεός του Ισραήλ ο Ιησούς Χριστός, και αυτή η πύλη παρέμεινε κεκλεισμένη, και κανείς άλλος δεν πέρασε απ’ αυτήν»; Δεν ήταν η μήτρα τής Παναγίας;

Επίσης, στις Παροιμίες Σολομώντος Κεφ Δ΄ 3, λέει για τον Ιησού προφητικά: «διότι εστάθην υιός του Πατρός μου, και μονογενής ενώπιον της μητρός μου». Κι εδώ λοιπόν η μητέρα του Κυρίου φαίνεται ότι δεν είχε άλλα παιδιά! Και δεν είναι λόγια του Σολομώντα για τον εαυτό του αυτά, καθώς εδώ μιλάει ο Χριστός, η ενυπόστατη Σοφία του Θεού όπως π.χ. στο Κεφ. Η΄ «12 ἐγὼ ἡ σοφία κατεσκήνωσα βουλήν, καὶ γνῶσιν καὶ ἔννοιαν ἐγὼ ἐπεκαλεσάμην. 13 φόβος Κυρίου μισεῖ ἀδικίαν, ὕβριν τε καὶ ὑπερηφανίαν καὶ ὁδοὺς πονηρῶν· μεμίσηκα δὲ ἐγὼ διεστραμμένας ὁδοὺς κακῶν. 14 ἐμὴ βουλὴ καὶ ἀσφάλεια, ἐμὴ φρόνησις, ἐμὴ δὲ ἰσχύς· 15 δι’ ἐμοῦ βασιλεῖς βασιλεύουσι καὶ οἱ δυνάσται γράφουσι δικαιοσύνην· 16 δι’ ἐμοῦ μεγιστᾶνες μεγαλύνονται, καὶ τύραννοι δι’ ἐμοῦ κρατοῦσι γῆς. 17 ἐγὼ τοὺς ἐμὲ φιλοῦντας ἀγαπῶ, οἱ δὲ ἐμὲ ζητοῦντες εὑρήσουσι χάριν. 18 πλοῦτος καὶ δόξα ἐμοὶ ὑπάρχει καὶ κτῆσις πολλῶν καὶ δικαιοσύνη. 19 βέλτιον ἐμὲ καρπίζεσθαι ὑπὲρ χρυσίον καὶ λίθον τίμιον, τὰ δὲ ἐμὰ γεννήματα κρείσσω ἀργυρίου ἐκλεκτοῦ.20 ἐν ὁδοῖς δικαιοσύνης περιπατῶ καὶ ἀνὰ μέσον τρίβων δικαιοσύνης ἀναστρέφομαι, 21 ἵνα μερίσω τοῖς ἐμὲ ἀγαπῶσιν ὕπαρξιν καὶ τοὺς θησαυροὺς αὐτῶν ἐμπλήσω ἀγαθῶν. ἐὰν ἀναγγείλω ὑμῖν τὰ καθ’ ἡμέραν γινόμενα, μνημονεύσω τὰ ἐξ αἰῶνος ἀριθμῆσαι. 22 Κύριος ἔκτισέ με ἀρχὴν ὁδῶν αὐτοῦ εἰς ἔργα αὐτοῦ,»).

Επίσης ο Σολομών δεν ήταν μονογενής της μητρός του, καθώς η μητέρα του η Βηθσαβεέ, είχε τέσσερα παιδιά. (Α΄ Παραλ. ή Χρονικών Κεφ. Γ΄ «καὶ οὗτοι ἐτέχθησαν αὐτῷ ἐν Ἱερουσαλήμ· Σαμαά, Σωβάβ, Νάθαν καὶ Σαλωμών, τέσσαρες τῇ Βηρσαβεὲ θυγατρὶ Ἀμιήλ,»). Μιλάει σαφώς για τον Χριστό.

Ο «ΔΙΔΥΜΟΣ» ΑΔΕΛΦΟΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ (που αναφέρει και ο Δαυλός)

Ο «16 Ἰούδαν Ἰακώβου» Κατά Λουκά, Κεφ. Στ΄ δεν είναι ο Θωμάς, όπως ψευδώς λέει ο Ιεροδιάκονος του Δαυλού. Ο προηγούμενος στίχος γράφει «15 Ματθαῖον καὶ Θωμᾶν, Ἰάκωβον τὸν τοῦ Ἁλφαίου καὶ Σίμωνα τὸν καλούμενον Ζηλωτὴν». Και στις Πράξεις των Αποστόλων, πάλι βλέπουμε ότι ο Θωμάς και ο Ιούδας του Ιακώβου ήταν δύο διαφορετικά πρόσωπα (Πράξεις Κεφ Α΄ «13 καὶ ὅτε εἰσῆλθον, ἀνέβησαν εἰς τὸ ὑπερῷον οὗ ἦσαν καταμένοντες, ὅ τε Πέτρος καὶ Ἰάκωβος καὶ Ἰωάννης καὶ Ἀνδρέας, Φίλιππος καὶ Θωμᾶς, Βαρθολομαῖος καὶ Ματθαῖος, Ἰάκωβος Ἁλφαίου καὶ Σίμων ὁ Ζηλωτὴς καὶ Ἰούδας Ἰακώβου.»). Ο Ιούδας Ιακώβου είναι, όπως φαίνεται, ο Θαδδαίος ή Λεββαίος (Κατά Ματθαίον Κεφ. Ι΄ «13 καὶ ὅτε εἰσῆλθον, ἀνέβησαν εἰς τὸ ὑπερῷον οὗ ἦσαν καταμένοντες, ὅ τε Πέτρος καὶ Ἰάκωβος καὶ Ἰωάννης καὶ Ἀνδρέας, Φίλιππος καὶ Θωμᾶς, Βαρθολομαῖος καὶ Ματθαῖος, Ἰάκωβος Ἁλφαίου καὶ Σίμων ὁ Ζηλωτὴς καὶ Ἰούδας Ἰακώβου.» και κατά Μάρκον Κεφ. Γ΄ «18 καὶ Ἀνδρέαν καὶ Φίλιππον καὶ Βαρθολομαῖον καὶ Ματθαῖον καὶ Θωμᾶν καὶ Ἰάκωβον τὸν τοῦ Ἁλφαίου καὶ Θαδδαῖον καὶ Σίμωνα τὸν Κανανίτην»). Και στους καταλόγους των δυο αυτών ευαγγελιστών ο Θωμάς εμφανίζεται ως ξεχωριστό πρόσωπο. Ο «Ἰούδας, οὐχ ὁ Ἰσκαριώτης·» (Κατά Ιωάννη Κεφ. Ιδ΄ 22) προφανώς δεν είναι ο Θωμάς. Γιατί ο ίδιος συγγραφέας, ο Ιωάννης, κάνει δυο αναφορές στο Θωμά ως «Θωμάς, ο λεγόμενος δίδυμος» (Κατά Ιωάννη Κεφ. Ια΄ «16 εἶπεν οὖν Θωμᾶς ὁ λεγόμενος Δίδυμος τοῖς συμμαθηταῖς·» και Κεφ. Κ΄ «24 Θωμᾶς δὲ εἷς ἐκ τῶν δώδεκα ὁ λεγόμενος Δίδυμος»). Πουθενά στα Ευαγγέλια δεν ταυτίζεται ο Θωμάς με κάποιον Ιούδα.

Η αντίληψη ότι ο Θωμάς ήταν δίδυμος αδελφός του Ιησού είναι μεταγενέστερη αιρετική δοξασία, βασισμένη στο γεγονός ότι «Θωμάς» σημαίνει «δίδυμος». Εμφανίζεται για πρώτη φορά στις «Πράξεις του Θωμά», ένα συριακό αιρετικό απόκρυφο έργο που γράφτηκε γύρω στο 220 μ.Χ., πιθανώς από τον Σύρο αιρετικό Βαρδεσάνη. Ο άγιος Επιφάνιος (Ανακ. 47.1, 60.1.5) αναφέρει ότι το κείμενο αυτό χρησιμοποιούνταν από τους Εγκρατίτες. Ο άγιος Αυγουστίνος (De serm. dom. in monte 1.20.65; Contra Adiamantium 17; Contra Faustum 14, 22.79) αναφέρει ότι χρησιμοποιούνταν από τους Μανιχαίους. Στα τέλη του 2ου/αρχές 3ου μ.Χ. αιώνα χρονολογείται και το αιρετικό «Ευαγγέλιο του Ιούδα Θωμά».

Ο Ματθαίος (Κεφ. Ιγ΄ «5 οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ τοῦ τέκτονος υἱός; οὐχὶ ἡ μήτηρ αὐτοῦ λέγεται Μαριὰμ καὶ οἱ ἀδελφοὶ αὐτοῦ Ἰάκωβος καὶ Ἰωσὴφ καὶ Σίμων καὶ Ἰούδας;») και ο Μάρκος (Κεφ. Στ΄ «οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ τέκτων, ὁ υἱὸς τῆς Μαρίας, ἀδελφὸς δὲ Ἰακώβου καὶ Ἰωσῆ καὶ Ἰούδα καὶ Σίμωνος;») αναφέρουν έναν Ιούδα, αδελφό του Ιησού, του Ιακώβου, του Ιωσή και του Σίμωνος. Οι ίδιοι αναφέρουν και ένα «Θωμά» (Ματθαίος Κεφ. Ι΄ «3 Φίλιππος καὶ Βαρθολομαῖος, Θωμᾶς καὶ Ματθαῖος ὁ τελώνης, Ἰάκωβος ὁ τοῦ Ἁλφαίου καὶ Λεββαῖος ὁ ἐπικληθεὶς Θαδδαῖος» και Μάρκος, Κεφ. Γ΄ «18 καὶ Ἀνδρέαν καὶ Φίλιππον καὶ Βαρθολομαῖον καὶ Ματθαῖον καὶ Θωμᾶν καὶ Ἰάκωβον τὸν τοῦ Ἁλφαίου καὶ Θαδδαῖον καὶ Σίμωνα τὸν Κανανίτην»). Ίσως λοιπόν ο Ιούδας ο Θαδδαίος είναι ο Ιούδας ο Αδελφόθεος, αλλά ο Θωμάς σίγουρα δεν είναι ο Ιούδας ο Αδελφόθεος.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΓΙΑ ΤΙΣ «ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ» ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΕΣ ΜΕΓΑΛΟΦΥΕΙΣ ΙΔΕΕΣ ΤΟΥ ΔΑΥΛΟΥ

«Πρόσταγμα ἡμῖν, μὴ δειλιᾶν ἀπὸ τῶν Ἐλληνικῶν πιθανοτήτων καὶ ἀπὸ τῶν παρὰ τοῖς ἑτερεδόξοις δυσφημιῶν, ἂτινά ἐστι δύο ξύλα, μᾶλλον δὲ δύο δαλοί, ἀπολέσαντες μὲν τοῦ φυτοῦ τὸ ζωτικὸν καὶ τοῦ ξύλου τὸ ἰσχυρόν, μὴ ἔχοντες δὲ τὸ τοῦ πυρὸς φωτεινόν, ἀλλὰ δαλοὶ καπνιζόμενοι, μελαίνοντες μὲν τοὺς ἁπτομένους αὐτῶν καὶ σπιλοῦντες, δακρύειν δὲ τοὺς ὀφθαλμούς τῶν ἐγγιζόντων παρασκευάζοντες.» Μέγας Βασίλειος της Καισαρείας Theol. Work 009 9.230.10., διότι ο Ιησούς μπορεί να μην είχε πέντε εξ αίματος αδέλφια, αλλά οι νεοπαγανιστές έχουν τουλάχιστον σίγουρα πέντε πλάνες.

ΠΟΤΕ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ & ΠΟΤΕ ΚΟΙΜΗΘΗΚΕ Ο ΔΑΥΛΟΣ

(Κατά: Κων. Β, Κουτρουβέλη, Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 240, σσ. 15469-15472)

Πότε γεννήθηκε ο Χριστός;

Οι πληροφορίες Ιστορικών και τα Ευαγγέλια

Στο υπ’ αριθμ. 228 τεύχος του «Δαυλού» καταχωρίσθηκε επιστολή συν-συνεργάτη του «Δαυλού» κ. Ε. Ατταβυρίου με την οποία εσχολιάζετο ερευνά μου σχετική με τις χρονολογήσεις της γέννησης και της σταύρωσης του Χρίστου. Είμαι υποχρεωμένος να τον ευχαριστήσω τόσο για την επισήμανση του λάθους στον προσδιορισμό της ιδρύσεως της Ρώμης το έτος 746 προ Χρίστου εκ των στοιχείων του Πολυβίου, όσο και για την ευκαιρία βαθύτερης έρευνας του όλου θέματος προς πληρέστερη ενημέρωση των αναγνωστών του περιζήτητου πλέον «Δαυλού».

Οι πληροφορίες των Ευαγγελίων οπωσδήποτε είναι πολύ περιληπτικές και έχουν πολλές ελλείψεις ιστορικής θεμελιώσεως των γεγονότων τής περιόδου εκείνης, άλλα σε συσχετισμό και παραλληλισμό με γεγονότα που αναφέρονται από άλλους αρχαίους συγγραφείς μπορούν να φανούν χρήσιμες για το προς υπολογισμό θέμα, δεδομένου ότι η κριτική της ιστορικότητας της περιόδου εκείνης έχει γίνει από πολλούς επί 2.000 χρόνια τώρα. Η διδασκόμενη αρχαία ιστορία στα σχολεία μας είναι αποσπασματική και δεν παρέχει πλήρη εικόνα των γεγονότων του κόσμου. Εκτός αυτού οι περισσότεροι αρχαίοι συγγραφείς δεν είναι γνωστοί έστω και κατ’ όνομα στους σημερινούς Έλληνες. Επίσης πολλά γεγονότα έχουν διατυπωθεί λανθασμένα και όμως έχουν γίνει αποδεκτά ευρέως.

Ένα εκ τούτων είναι η «Κτίσις της Ρώμης». Ο Α. Lapple στο βιβλίο του «Ο Άλλος Ιησούς» (μετ. Εύαγ. Γεωργούλα, εκδ. Κονιδάρη 1999, σελ. 17) λέγει: «ως ημερομηνία ιδρύσεως τής Ρώμης θεωρήθηκε το έτος 753 προ Χριστού». Και στη σελ. 18 συμπληρώνει: «ο μοναχός Διονύσιος ο Μικρός το έτος 525 μετά Χριστόν επρότεινε μία χριστιανική χρονολόγηση, τοποθετώντας τη γέννηση του Χριστού στο έτος 754 από κτίσεως Ρώμης. Ωστόσο ο δημιουργός του ημερολογίου έκανε ένα μικρό σφάλμα κατά επτά χρόνια, όπως διαπιστώθηκε αργότερα. Η χρονολόγηση αυτή, που προτάθηκε τον 6ο αιώνα μετά Χριστόν, αποδείχθηκε λανθασμένη από μεταγενέστερους υπολογισμούς, με αποτέλεσμα η ιστορική χρονολογία της γεννήσεως του Χριστού να πρέπει να τοποθετηθεί στο 7ο έτος προ Χρίστου. Το υπολογιστικό λάθος του μονάχου Διονυσίου του Μικρού δεν έχει διορθωθεί μέχρι σήμερα ». Κατόπιν αυτών ο Η.G. Wells στη «Σύντομη Παγκόσμια Ιστορία» του (μετ. Μπ. Γραμμένου, έκδ. Άγκυρα 1971, σελ. 139) λέγει: «Σύμφωνα με τις παλιές χρονολογίες η Ρώμη ιδρύθηκε το 753 προ Χριστού και 23 χρόνια μετά την πρώτη Ολυμπιάδα».

Ο Μ. Ντινάν στην «Παγκόσμια Ιστορία» του (τόμος 1ος, εκδ. Πάπυρος 1966, σελ. 74) λέγει: «Πάνω στους λόφους πού δεσπόζουν στην περιοχή ιδρύθηκε η Ρώμη το 753 προ Χριστού, σύμφωνα με τη μυθική παράδοση». Ο Θ. Διαμαντόπουλος στη «Συνοπτική Ιστορία των Λαών» (εκδ. 1966, σελ. 146) σημειώνει: «Το 754 προ Χριστού αναφέρεται Ιστορικά σαν χρονολογία ίδρυσης τής Ρώμης». Και ο Η.W. van Loon στην «Ιστορία τής Ανθρωπότητας» (μετ. Π. Βραχιώτης, εκδ. Σελίδες, σελ. 95) λέγει: «Βρισκόμαστε στο 753 από κτίσεως Ρώμης».

Πότε όμως ιδρύθηκε στην πραγματικότητα η Ρώμη; Ο Πολύβιος λέγει: το 746 π.Χ. Ο Διόδωρος Σικελιώτης στο 7ο βιβλίο της «Ιστορικής Βιβλιοθήκης» του λέγει: «Η Ρώμη εκτίσθη στο δεύτερο έτος της 7ης Ολυμπιάδος» ή το έτος 746 π.Χ. Ο Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς στην Ρωμαϊκή Αρχαιολογία (βιβλ. Α, παρ. 75, εκδ. Τeubner 1967), γράφει: «Ο Ρωμύλος ηγήθη της Ρώμης από τον πρώτου έτους της 7ης Ολυμπιάδος», δηλ. το έτος 747 π.Χ. Ο Ευσέβιος στην «Προπαρασκευή Ευαγγελίου» (βιβλ. 10ον, παρ. 14) αναφέρει: «Ο Αχαζ βασίλεψε 16 έτη. Τότε έγινε η πρώτη Ολυμπιάδα. Τον διεδέχθη ο Εζεκίας επί 29 έτη. Τότε ο Ρωμύλος έκτισε τη Ρώμη και εβασίλευσε ταύτης», δηλ.: 776 π.Χ. - 29 χρ. = 747 π.Χ. Ο Πλούταρχος στο «Βίος Ρωμύλου» (μετ. Μ.Γ. Μερακλή, εκδ. Γαλαξίας 1968, σελ. 64) λέγει: «Ο Ρωμύλος έκτισε την πόλη της Ρώμης το τρίτο της 6ης Ολυμπιάδος», δηλ. το έτος 749 π.Χ. Ήδη παρουσιάζονται πέντε χρονολογίες ιδρύσεως της Ρώμης από αρχαίους συγγραφείς, που η μικρότερη διαφέρει της μεγαλύτερος κατά τρία μόλις χρόνια. Ο «μέσος όρος» των χρονολογιών τούτων είναι το έτος 747 προ Χρίστου. Το 747 π.Χ., αφαιρούμενο από το 754 του Διονυσίου του Μικρού, δίνει υπόλοιπο 7 χρόνια, όσο ήταν το προσδιορισθέν ανωτέρω σφάλμα του περί τής γεννήσεως Χρίστου.

Αφαιρούμενο όμως από το 753 π.Χ. δίνει υπόλοιπο - 6 χρόνια, πού αντιστοιχούν στη γέννηση του Χριστού, όπως υπολογίσθηκε και αποδείχθηκε από αστρονομικά στοιχεία στο σχετικό άρθρο μου, που δημοσιεύθηκε στο τεύχος 216 του «Δαυλού». Κανονικά η χρονολογία ιδρύσεως τής Ρώμης χρειάζεται διόρθωση, άλλα ποιος μπορεί σήμερα να ασχοληθεί με τέτοιες σταγόνες ιστορικής ψευδολογίας;

Τα χρονικά διαστήματα τόσο τής Βίβλου όσο και των Ευαγγελίων ορίζονται από της ενάρξεως ή των μεσοδιαστημάτων ή του συνολικού χρόνου της ηγεμονίας ενός βασιλέως. Εκτός τούτου περί του ενιαυτού ή του έτους των Εβραίων σημαντική είναι και η πληροφορία του Ιουλίου Αφρικανού στις «Χρονογραφίες» του (εκδ. Αποστ. Διακ. της Εκκλ. της Ελλάδος, 1958, σελ. 179-180), κατά την οποία: «Οι Εβραίοι αριθμούν τους ενιαυτούς κατά τον δρόμον της Σελήνης... δια τούτο ανά οκτώ χρόνια παρεμβάλλουν τρεις εμβόλιμους μήνας.» Τούτο δεν οδηγεί σε ένα συγκεκριμένο και παραδεκτό υπολογισμό του ετησίου ενιαυτού. Κατ’ ανάγκην σε πολλές περιπτώσεις πολλοί συγγραφείς όπως ο Ιώσηπος, ο Ευσέβιος, ο Ιούλιος ο Αφρικανός και άλλοι για ένα πιο ακριβή χρονολογικό προσδιορισμό χρησιμοποιούν την αρίθμηση των ελληνικών ολυμπιάδων.

Η χρονολογία 750 π.Χ. «από κτίσεως Ρώμης», που αποδίδεται στον Ιώσηπο, δεν συναντάται πουθενά στα έργα του, άλλα πολλές φορές χρησιμοποιεί τη χρονολογική αρίθμηση των Ελληνικών ολυμπιάδων. Έτσι η χρονολογία «750 από κτίσεως Ρώμης» του θανάτου του Ηρώδη είναι αθεμελίωτη και πιθανώς οφείλεται στον χρονολογικό υπολογισμό του Διονυσίου του Μικρού, ο όποιος απεδείχθη πιο πάνω λανθασμένος. Όμως ο Ιώσηπος στο 14ο βιβλίο του, παρ. 389 (εκδ. Weidmann, Βερολίνο 1955) γράφει, ότι: «Ο Ηρώδης αναλαμβάνει την βασιλεία την 184ην Ολυμπιάδα», δηλ. 184 Χ 4 = 736 χρ. - 776 π.Χ. = 40 π.Χ. Κατά τον Ιούλιο Αφρικανό στη σελ. 181 του αναφερθέντος βιβλίου του: «Ο Ηρώδης άνηγορεύθη βασιλιάς τών Ιουδαίων υπό της Συγκλήτου και του Οκτάβιου Σεβαστού, και εβασίλεψε επί 34 χρόνια». Όποτε ο Ηρώδης πέθανε: 40 π.Χ. - 34 χρ. = 6 προ Χρίστου, όπως προσδιορίσθηκε πιο πάνω και στο άρθρο μου του τεύχους 216 του «Δαυλού». Πέθανε περίπου τρεις με τέσσαρες μήνες μετά τη γέννηση του Χρίστου, διότι τον θάνατο του ο Ιωσήφ τον έμαθε στην Αίγυπτο, όπως γράφει ο Ματθαίος (κεφ. Β., παρ. 19). Έπειτα, αν είχε πεθάνει πριν από τη γέννηση του Χρίστου, δεν θα υπήρχε λόγος αναχωρήσεως του Ιωσήφ με τον Ιησού για την Αίγυπτο.

Κατά τον Ιώσηπο («Αρχαιολογία», βιβλ. 18ον, παρ. 32): «ο Καίσαρ, ο δεύτερος αυτοκράτωρ των Ρωμαίων πεθαίνει επί Αννίου του Ρούφου, αφού βασίλεψε επί 57 χρόνια, και έζησε 77 χρόνια. Τον διαδέχεται ο Τιβέριος» (το έτος 14 μετά Χριστόν, όπως γράφει ό Μ. Ντυνάν, σελ. 153 και ο Η.G . wWells στη σελ. 158 των αναφερθέντων βιβλίων τους). Οπότε ο Καίσαρ ανέλαβε την εξουσία: 14 μ. Χ. - 57 χρ. = 43 προ Χρίστου και γεννήθηκε: 14 μ.Χ. - 77 χρ. = 63 προ Χρίστου.

Ο Ευσέβιος στην «Εκκλησιαστική Ιστορία» (βιβλ. Α, παρ. 5) γράφει: «Ήταν πλέον το 42ο έτος τής βασιλείας του Αυγούστου, όταν διετάχθη η πρώτη απογραφή, ηγεμονεύοντος στη Συρία του Κυρηνίου». Οπότε η εν λόγω απογραφή, η όποια αναφέρεται και από τον Λουκά (Β, 1), έγινε: 43 π.Χ. (αρχή βασιλείας Αυγούστου) - 42 χρ. = 1 προ Χρίστου. Στο διάστημα του έτους 1 προ Χρίστου, ή μεταξύ του έτους 7 και 6 π.Χ. κατά την χρησιμοποιούμενη παραδοσιακή χρονολόγηση, η Παναγία ήταν έγκυος και το έτος 6 π.Χ. γεννήθηκε ο Ιησούς, όπως αποδεικνύεται στο σχετικό άρθρο μου, πού δημοσιεύτηκε στο τεύχος 216 του «Δαυλού».

Ο Ευσέβιος στο αναφερθέν βιβλίο του (κεφ. Α, παρ. 9) αναφέρει, ότι: «Στό δωδέκατο έτος της βασιλείας του Τιβερίου εγκαθίσταται επίτροπος της Ιουδαίας ο Πιλάτος». Στο δέκατο πέμπτο έτος της βασιλείας του Τιβερίου (όπως λέγει και ο Λουκάς στο κεφ. Γ΄, παρ. 1 του Ευαγγελίου του) ο Πιλάτος έκλεινε τέσσερα χρόνια στην Ιουδαία, ενώ ο Ιησούς (κλείνοντας το 29ο έτος της ηλικίας του) εισηρχετο στο 30ό έτος, και, αφού βαπτίστηκε, άρχισε το κήρυγμα του Ευαγγελίου του (όπως γράφει και ο Λουκάς στην παρ. 23 του ιδίου κεφαλαίου). Εκ των στοιχείων τούτων έχομε:

14 μ.Χ. (αρχή Τιβερίου) +12 χρ. = 26 μ.Χ., (αρχή της εξουσίας του Πιλάτου). Όποτε τα τέσσαρα χρόνια αντιστοιχούν στα 26,27,28 και 29, κατά τα όποια ο Πιλάτος εξακολουθούσε να είναι επίτροπος της Ιουδαίας. Αλλά το ίδιο εξαγόμενο προκύπτει από: 14 μ.Χ. (αρχή της βασιλείας του Τιβερίου) + 15 χρ. = 29 μ.Χ. (τότε αρχίζει η δημοσία παρουσία του Ιησού, όταν συμπλήρωσε το 29ο έτος της ηλικίας του και εισήρχετο στο 30ό). Τέλος ο Ευσέβιος στο Β΄ βιβλίο του (παρ. 4) αναφέρει, ότι: «ο Τιβέριος πέθανε, αφού βασίλεψε επί 22 χρόνια», δηλαδή το έτος 36 μ.Χ. Το ίδιο έτος, το 36 μ.Χ., έφυγε και ό Πιλάτος από την Ιουδαία, αφού ηγεμόνευσε επί δέκα χρόνια, όπως λέγει και ο Ευσέβιος στο αναφερθέν βιβλίο του (Α΄, παρ. 9.2.).

Η υπόθεση της σταυρώσεως του Ιησού είναι θέμα ώρας, και ο Ιωάννης λέγει περί αυτού (κεφ. ΙΘ, παρ. 14-34): «Ήταν Παρασκευή του Πάσχα, περί την έκτην ώρα και ο Πιλάτος παρέδωσε σ’ αυτούς τον Ιησούν, για να σταυρωθη. Τον έφεραν στον Κρανίον τόπον, όπου τον σταύρωσαν εν μέσω δύο κακούργων. Τότε οι στρατιώτες διεμερίσαντο τα ιμάτια τον». Στις έξι η ώρα το πρωί τελείωσε η δίκη του Πιλάτου και παρέδωσε τον Ιησού στους Ιουδαίους για να τον σταυρώσουν. Σε αυτά συμφωνούν περίπου και οι υπόλοιποι ευαγγελιστές, με την διαφορά ότι στο διάστημα από 6ης μέχρις 9ης ώρας αναφέρουν ότι παρατηρήθηκε μείωση του ηλιακού φωτός λόγω εκλείψεως. Επίσης αναφέρουν, ότι περί την 9ην πρωινήν ώρα ο Ιησούς παρέδωσε το πνεύμα του. Και προσθέτει ο Ιωάννης στις παρ. 31-33: «Λοιπόν οι Ιουδαίοι, για να μην μείνουν τα σώματα στο σταυρό το Σάββατο, γιατί ήταν Παρασκευή το απόγευμα (ή το βραδάκι), ρώτησαν τον Πιλάτο, για να συντρίψουν τα σκέλη των σταυρωμένων, άλλα ο Ιησούς ήταν πεθαμένος και δεν του συνέτριψαν τα σκέλη, αλλά ένας των στρατιωτών τον κέντησε με την λόγχη και αμέσως έτρεξε αίμα και νερό». Αυτό σημαίνει, ότι το σώμα του Ιησού ήταν ακόμη ζεστό. Άρα εξέπνευσε περί την ένατη πρωινήν ώρα, και η νύξις διά της λόγχης έγινε περίπου τις απογευματινές ώρες της Παρασκευής. Κατά συνέπειαν την 12η ώρα δεν δικαζόταν ο Ιησούς, αλλά ήταν ήδη νεκρός επί του σταυρού. Για το θέμα της εκλείψεως του ήλιου, την οποίαν αναφέρουν οι ευαγγελιστές Ματθαίος, Μάρκος και Λουκάς, πλην του Ιωάννου, όπως απεδείχθη υπολογιστικά από αστρονομικά στοιχεία στο τεύχος 216 του «Δαυλού» (πού διωρθώθηκε στο τεύχος 218 και επεξηγήθηκε στο τεύχος 221), έγινε την 18ην Απριλίου του έτους 31 μετά Χριστόν.

Η ημερομηνία του Πάσχα των Εβραίων καθορίσθηκε από τον Μωυσή (Έξοδος, κεφ. ΙΒ, παρ. 2 και 6): «ο μήνας αυτός είναι ή αρχή των μηνών, πρώτος είναι για σας στους μήνες του ενιαυτού. Την δεκάτην αυτού τον μηνός κάθε οικογένεια να αγοράσει ένα πρόβατο. Να το διατηρήσετε μέχρι την 14η του μηνός τούτον, οπότε να το σφάξετε (εις ανάμνηση της εξόδου εκ της Αιγύπτου)». Πότε άρχιζε το νέο έτος; Πώς λεγόταν ο πρώτος μήνας του νέου έτους; Άγνωστον. Οι Εβραίοι χρησιμοποιούσαν και χρησιμοποιούν το σεληνιακό ημερολόγιο. Αλλά οι ημέρες της εβδομάδος δεν συμπίπτουν με τις φάσεις της σελήνης. Είναι φυσικόν ότι η αρχή των σεληνιακών φάσεων σπάνια συμπίπτει με την ήμερα της εβδομάδος ή του μηνός. Έτσι 14η του πρώτου μηνός του έτους του Μωυσή δεν μπορεί να έχει καμιά σχέση με την 14ην ενός μηνός, που ονομάσθηκε Νισάν σε μεταγενέστερη εποχή χωρίς καμιά αναγωγή αφετηρίας. Μία πρώτη ένδειξη ονοματοθεσίας των εβραϊκών μηνών αναφέρεται στη Βίβλο (Βασιλειών Γ, παρ. 1γ), όπου: « Στο 4ο έτος της βασιλείας του Σολομώντος εθεμελιώθη ο ναός τον Κυρίου, στον δεύτερο μήνα, τον Νισώ. Το 11ο έτος στον όγδοο μήνα, τον Βάαλ, ετελείωσε ο ναός». Δηλαδή περί το 953 προ Χρίστου, όπως αποδεικνύεται στο βιβλίο μου «Η Αναχρονολόγηση της Προϊστορίας» (εκδ. «Δαυλός» 1999). Σε δεύτερη φάση μήνες με ονόματα αναφέρονται από τα βιβλία του Έσδρα κατά την εποχή της βασιλείας του Δαρείου και της Εσθήρ κατά την εποχή του Αρταξέρξου.

Περί της εορτής του εβραϊκού Πάσχα πέραν των εντολών του Μωυσή, πού αναφέρθηκαν πιο πάνω, υπάρχει και άλλη απόφαση καταχωρισμένη στη Βίβλο (Παραλειπόμενα, κεφ. Λ, παρ. 12), που λέγει: «και αποφάσισε ο βασιλεύς (Εζεκίας, 726-697 προ Χριστού) και οι άρχοντες και όλη η εκκλησία να εορτάζουν το Φασέκ (το Πάσχα) στον δεύτερο μήνα». Και στην παράγραφο 13 προστίθεται: «και συγκεντρώθηκε στην Ιερουσαλήμ λαός πολύς, για να αποφασίσουν να κάνουν την εορτή των άζυμων τον δεύτερο μήνα και έκαμαν το Φασέκ (Φάσκα ή Πάσχα) την 14η του δευτέρου μηνός (οπότε ή απόφαση ήταν έγκυρη, γιατί ελήφθη με την παρουσία μεγάλου πλήθους)».

Προκύπτει όμως το βασανιστικό ερώτημα: Ποιος ήταν ο δεύτερος μήνας των Εβραίων; Σε αυτό έρχεται να απάντηση ο Εβραίος Ιώσηπος στην «Ιουδαϊκή Αρχαιολογία» (βιβλ. 3ο, παρ. 201), όπου λέγει: «Αρχομένου του δευτέρου έτους στον μήνα Ξανθικον των Μακεδόνων, Νισάν δε κατά τους Εβραίους, στην πρώτη του μηνός». Το στοιχείο αυτό συμπληρώνει ο Ευσέβιος στο βιβλίο του «De Martyribus Palaestinae» (βιβλ. 1ο παρ. 1η) λέγοντας: «Ο Ξανθικός των Μακεδόνων είναι ο Απρίλιος των Ρωμαίων». Όποτε ο Νισάν των Εβραίων μεταφέρθηκε από την πρώτη θέση του Μωυσή στη δεύτερη κατόπιν αποφάσεως του λαού και της ηγεσίας του και ταυτίστηκε με τον μήνα Ξανθικον των Μακεδόνων και τον Απρίλιο των Ρωμαίων, ο όποιος είναι ακόμη και σήμερα σε παγκόσμια σχεδόν χρήση. Κατά συνέπειαν με τα δεδομένα αυτά τής Βίβλου, του Ιωσήπου και του Ευσεβίου ο Ιησούς σταυρώθηκε κατά μήνα Απρίλιον και δη την 13η Απριλίου.

Στο άρθρο μου «Ο Χριστός γεννήθηκε το 6 π.Χ.», που δημοσιεύτηκε στο τεύχος 216 του «Δαυλού», προσδιορίστηκε από αστρονομικά στοιχεία, ότι ο Ιησούς σταυρώθηκε την 18η Απριλίου του 6 μ.Χ., διορθώθηκε στο τεύχος 218 του «Δαυλού», επαληθεύοντας περίπου ακριβώς το προηγούμενο εξαγόμενο εκ των βιβλικών δεδομένων.

Από τα στοιχεία αυτά, πού προέκυψαν από μία συμπληρωματική έρευνα του όλου θέματος, προσδιορίζονται με χρονολογική ακρίβεια τα ακόλουθα γεγονότα τής ιστορίας:

α. - 747 π.Χ. Κτίση τής Ρώμης.

β. - 63 π.Χ. Γέννηση του Καίσαρος Αυγούστου

γ. - 43 π.Χ. Ο Καίσαρ Αύγουστος αναλαμβάνει αυτοκράτωρ

δ. - 40 π.Χ. Ο Ηρώδης αναλαμβάνει βασιλεύς των Ιουδαίων

ε. - 7 π.Χ. Η απογράφη των Ιουδαίων

στ. - 6 π.Χ. Η γέννηση του Ιησού Χρίστου

ζ. - 6 π.Χ. Ο θάνατος του Ηρώδη

η. -14 μ.Χ. Ο θάνατος του Καίσαρος Αυγούστου

θ. -14 μ.Χ. Ο Τιβέριος αυτοκράτωρ των Ρωμαίων

ι. - 26 μ.Χ. Ο Πιλάτος επίτροπος των Ιουδαίων

ια. - 29 - 30 μ.Χ. Η δημόσια εμφάνιση του Ιησού

ιβ. - 31 μ.Χ. (18η Απρ.) Η σταύρωση του

ιγ. - 36 μ.Χ. Ο θάνατος του Τιβερίου.

Αυτή είναι ή πραγματική ιστορία και χρειάζεται διόρθωση. Υπάρχει κανείς, για να τη διόρθωση;

Κων. Β. Κουτρουβέλης

Πηγή: Κων. Β, Κουτρουβέλης, Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 240, σσ. 15469-15472

Μυθοπλάστης: Κων. Β. Κουτρουβέλης

Απάντηση:

Ο Χρόνος της Κτίσεως της Ρώμης

Μπορεί να μην τύχει αναφοράς εφόσον ο χρόνος γεννήσεως του Ιησού Χριστού δεν καθορίζεται σύμφωνα με αυτό το γεγονός μέσα στα Ευαγγέλια αλλά σύμφωνα με άλλα.

Ο Ηρώδης

«Η χρονολογία 750 π.Χ. «από κτίσεως Ρώμης», που αποδίδεται στον Ιώσηπο, δεν συναντάται πουθενά στα έργα του, άλλα πολλές φορές χρησιμοποιεί τη χρονολογική αρίθμηση των Ελληνικών ολυμπιάδων. Έτσι η χρονολογία «750 από κτίσεως Ρώμης» του θανάτου του Ηρώδη είναι αθεμελίωτη και πιθανώς οφείλεται στον χρονολογικό υπολογισμό του Διονυσίου του Μικρού, ο όποιος απεδείχθη πιο πάνω λανθασμένος. Όμως ο Ιώσηπος στο 14ο βιβλίο του, παρ. 389 (εκδ. Weidmann, Βερολίνο 1955) γράφει, ότι: «Ο Ηρώδης αναλαμβάνει την βασιλεία την 184ην Ολυμπιάδα», δηλ. 184 Χ 4 = 736 χρ. - 776 π.Χ. = 40 π.Χ. Κατά τον Ιούλιο Αφρικανό στη σελ. 181 του αναφερθέντος βιβλίου του: «Ο Ηρώδης άνηγορεύθη βασιλιάς τών Ιουδαίων υπό της Συγκλήτου και του Οκτάβιου Σεβαστού, και εβασίλεψε επί 34 χρόνια». Όποτε ο Ηρώδης πέθανε: 40 π.Χ. - 34 χρ. = 6 προ Χρίστου, όπως προσδιορίσθηκε πιο πάνω και στο άρθρο μου του τεύχους 216 του «Δαυλού». Πέθανε περίπου τρεις με τέσσαρες μήνες μετά τη γέννηση του Χρίστου, διότι τον θάνατο του ο Ιωσήφ τον έμαθε στην Αίγυπτο, όπως γράφει ο Ματθαίος (κεφ. Β., παρ. 19). Έπειτα, αν είχε πεθάνει πριν από τη γέννηση του Χρίστου, δεν θα υπήρχε λόγος αναχωρήσεως του Ιωσήφ με τον Ιησού για την Αίγυπτο.»

Ο Ηρώδης αναγορεύθη το 40 π.Χ. Βασιλιάς αλλά δεν άρχισε να βασιλεύει αμέσως.

Η Απογραφή

Δεν είναι αυτή του Αυγούστου αλλά

Η «Ιστορία»

α. - 747 π.Χ. Κτίση τής Ρώμης.

β. - 63 π.Χ. Γέννηση του Καίσαρος Αυγούστου

γ. - 43 π.Χ. Ο Καίσαρ Αύγουστος αναλαμβάνει αυτοκράτωρ

δ. - 40 π.Χ. Ο Ηρώδης αναλαμβάνει βασιλεύς των Ιουδαίων

ε. - 7 π.Χ. Η απογράφη των Ιουδαίων

στ. - 6 π.Χ. Η γέννηση του Ιησού Χρίστου

ζ. - 6 π.Χ. Ο θάνατος του Ηρώδη

η. -14 μ.Χ. Ο θάνατος του Καίσαρος Αυγούστου

θ. -14 μ.Χ. Ο Τιβέριος αυτοκράτωρ των Ρωμαίων

ι. - 26 μ.Χ. Ο Πιλάτος επίτροπος των Ιουδαίων

ια. - 29 - 30 μ.Χ. Η δημόσια εμφάνιση του Ιησού

ιβ. - 31 μ.Χ. (18η Απρ.) Η σταύρωση του

ιγ. - 36 μ.Χ. Ο θάνατος του Τιβερίου.

Αυτή είναι ή πραγματική ιστορία και χρειάζεται διόρθωση. Υπάρχει κανείς, για να τη διόρθωση;

Κων. Β. Κουτρουβέλης

Αμ δεν είναι αυτή όπως φαίνεται η ιστορία.

Η ΦΑΤΝΗ ΤΩΝ ΑΛΟΓΩΝ & Ο ΔΑΥΛΟΣ ΤΩΝ ΠΑΡΑΛΟΓΩΝ

(Κατά: Ιωάννη Λάζαρη, Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 286, σσ. 19261 - 19268)

Το παραμύθι «Χριστούγεννα». (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 286, εξώφυλλο)

Οι σιωνιστικές δοξολογίες, τα κηρύγματα μίσους, οι ανθελληνικοί λειτουργικοί ύμνοι που ψάλλονται στους ναούς τα Χριστούγεννα κι οι αντιφάσεις των Ευαγγελίων.

Άγγελοι, φάτνη, πρόβατα, βοσκοί, μάγοι, κ.ά. συνθέτουν το σκηνικό της εορταζόμενης από τους χριστιανούς επετείου της γέννησης τού Ιησού, όπως περιγράφεται στα Ευαγγέλια, τα οποία όμως παρουσιάζουν πλήρως αντικρουόμενες περιγραφές, που δεν αντέχουν στο φως της κριτικής. Χριστιανοί απολογητές με διάφορους συνοδοιπόρους τους, προπαγανδίζουν επί πλέον, ότι το μήνυμα που στέλνει στον κόσμο η γέννηση τού Χριστού είναι η αγάπη. Μελετώντας όμως -όχι μόνον την Αγία Γραφή- αλλά και τους χριστουγεννιάτικους λειτουργικούς ύμνους της Εκκλησίας διαπιστώνομε, ότι διά της υποτιθέμενης γεννήσεως τού Ιησού όχι μόνον δεν κηρύχθηκε η αγάπη στον κόσμο αλλά το μίσος, ο ρατσισμός κι ο σιωνισμός.

Πληροφορίες για τη ζωή τού Ιησού -αν και η εποχή του ήταν μία από τις καλύτερα τεκμηριωμένες ιστορικά- δεν έχουμε άλλες, εκτός από εκείνες που περιέχονται στα Ευαγγέλια. Για τη γέννησή του πληροφορίες περιέχουν μόνο το «Κατά Ματθαίον» και το «Κατά Λουκάν»· κι αυτά όμως δεν συμφωνούν μεταξύ τους, αυτοαναιρούνται, αλληλοαναιρούνται κι έχουν πλείστες αντιφάσεις. Ας εξετάσουμε μερικές χαρακτηριστικές:

Το γενεαλογικό δένδρο τού Ιησού. Στο «Κατά Ματθαίον» παρατίθενται 41 γενιές, ενώ στο «Κατά Λουκάν» 78, οι οποίες δεν συμφωνούν ούτε στο όνομα του πατέρα του Ιωσήφ. (Βλ. Ι. ∆ημόφιλου, «Το γενεαλογικό δένδρο τού Ιησού», «∆», τ. 275.)

Ο τόπος καταγωγής τού Ιησού. Ο Ιησούς σύμφωνα με τον Ματθαίο γεννήθηκε στην Βηθλεέμ και μετώκησε αργότερα στην πόλη Ναζαρέτ (β΄ 23), ενώ σύμφωνα με τον Λουκά οι γονείς του κατοικούσαν στη Ναζαρέτ και μετέβησαν στην Βηθλεέμ, για να γεννηθεί ο Ιησούς εκεί (β΄ 4).

Την πόλη Ναζαρέτ δεν την αναφέρουν ούτε το Ταλμούδ ούτε ο Ιώσηπος ούτε τα ρωμαϊκά αρχεία· κι αυτό, γιατί τέτοια πόλη την εποχή της γέννησης του Ιησού δεν υπήρχε. Η λέξη που βρήκαν οι -Εβραίοι της ∆ιασποράς- συντάκτες των Ευαγγελίων σε τρία βιβλία της «Παλαιάς ∆ιαθήκης» («Αριθμοί», «Κριταί» και «Σαμουήλ Α΄») ήταν «Ναζίρ» (άνθρωπος αφιερωμένος στο Θεό) και για την ακρίβεια «ΝΖΡ», δεδομένου ότι οι Εβραίοι έγραφαν μόνο τα σύμφωνα κι ο αναγνώστης καλούνταν να μαντέψει τα ενδιάμεσα φωνήεντα. [«Ιδού θέλεις συλλάβει και θέλεις γεννήσει υιόν, και ξυράφιον δεν θέλει αναβήσεται επί την κεφαλήν αυτού, διότι το παιδίον θέλει είσθαι Ναζηραίος εις τον Θεόν» («Κριταί», ιγ΄ 5).] Η αδυναμία των συντακτών των Ευαγγελίων να κατανοήσουν την εβραϊκή αυτή λέξη κι η πλήρης τους άγνοια σχετικά με την γεωγραφία της περιοχής τους οδήγησε στο να εκλάβουν τη λέξη «ΝΖΡ» ως πόλη της Γαλιλαίας. Το πρόβλημα έλυσε η χριστιανική ηγεσία, ιδρύοντας τον 8ο αι. μ.Χ. την πόλη Ναζαρέτ, που υπάρχει έως σήμερα.

Οι δήθεν «προφητείες» για τη γέννηση. Προσπαθώντας οι ευαγγελιστές να αποδείξουν, ότι τόσον η γέννηση, όσον κι άλλα γεγονότα της ζωής τού Ιησού είχαν προφητευθεί στην «Παλαιά ∆ιαθήκη», απομόνωσαν και συνέρραψαν λέξεις και φράσεις της, οι οποίες όμως αναφέρονται σε άλλα άσχετα θέματα και καμιά τους δεν προφητεύει τίποτε. (Βλ. Ε. Ατταβυρίου, «Οι προφήτες της «Παλαιάς ∆ιαθήκης» δεν προέβλεψαν την έλευση τού Ιησού», «∆», τ. 180.)

Η χρονολογία της γέννησης. Χαρακτηριστικό των Ευαγγελίων είναι, ότι δεν αναφέρουν καμμία χρονολογία. Τα στοιχεία δε που παραθέτουν είναι τόσο αλληλοαναιρούμενα, ώστε κανείς ερευνητής δεν επαλήθευσε, ότι τα περί της γεννήσεως έλαβαν χώρα το έτος 0, το αντίθετο μάλιστα. (Βλ. Ε. Ατταβυρίου, «Η χρονολόγηση της Γέννησης και της Σταύρωσης», «∆» τ. 228, Κ. Κουτρουβέλη, «Πότε γεννήθηκε ο Χριστός;», «∆», τ. 240 και Ε. Ατταβυρίου, «Οι αντιφάσεις των Ευαγγελίων ως προς την χρονολογία της γεννήσεως τού Χριστού», «∆» τ. 252.)

Ο μήνας της γέννησης. «Εν εκείναις δε ταίς ημέραις εξήλθε διάταγμα παρά τού Καίσαρος Αυγούστου να απογραφή πάσα η οικουμένη», ενώ κατά τή γέννηση «οι ποιμένες ήσαν κατά το αυτό μέρος διανυκτερεύοντες εν τοίς αγροίς» («Κατά Λουκάν», β΄ 1 και 8). Στίς 25 ∆εκεμβρίου, σε πλήρη χειμώνα, ούτε απογραφές γίνονται ούτε οι ποιμένες διανυκτερεύουν στους αγρούς -ειδικά στην Βηθλεέμ-, η οποία κείται σε υψόμετρο 800-900 μέτρων και το ψύχος εκεί είναι δριμύ τον χειμώνα. Επειδή οι ιουδαιοχριστιανοί πίστευαν ότι ο Αδάμ πλάστηκε την 6η ημέρα και δεδομένου ότι δεν γνώριζαν πότε γεννήθηκε ο Ιησούς, παραδέχθηκαν πώς γεννήθηκε την ίδια ημέρα και γιόρταζαν αρχικά την γέννησή του στις 6 Ιανουαρίου (Θεοφάνεια). Πάνδημος όμως εορτή συμποσίων κι ευθύμων συγκεντρώσεων πολύ αγαπητή στο λαό ήταν η ημέρα της γεννήσεως τού Ηλίου, η οποία εορταζόταν από τους εθνικούς μετά το χειμερινό ηλιοστάσιο, όταν η ημέρα άρχιζε να μεγαλώνει. Η Εκκλησία αναγκάσθηκε να υιοθετήσει την μεγάλη αυτή γιορτή και να μεταφέρει τελικά μετά τον δ΄ αιώνα μ.Χ. τα Χριστούγεννα στις 25 Δεκεμβρίου.

Η «σύλληψις εν γαστρί» της Μαριάμ, όπως της ανακοίνωσε ο αρχάγγελος Γαβριήλ, έγινε με το Άγιο Πνεύμα («Κατά Λουκάν», α΄ 26-38). Εφ’ όσον ο Ιωσήφ δεν έπαιξε κανένα ρόλο σ’ αυτή την εγκυμοσύνη, η παραπλεύρως απεικόνιση όλων των Εβραίων αγίων «προπατόρων προγόνων» τού Ιησού δεν έχει κανένα νόημα. Διευκρινίζεται επίσης, ότι σε κανένα Ευαγγέλιο δεν αναφέρεται ότι ο Ιωσήφ ήταν γέρος. (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 286, σελ. 19263)

Παρουσιάστηκε άγγελος και σε ποιόν; Σύμφωνα με τον Λουκά ο άγγελος παρουσιάστηκε στην Μαριάμ και της εκμυστηρεύτηκε την επιλογή τού Γιαχβέ προς το άτομό της (α΄ 26-38). Ο Ματθαίος το αγνοεί αυτό και παρουσιάζει τον άγγελο να πηγαίνει στον Ιωσήφ. Μόλις η Μαριάμ κατέστη έγκυος, πριν «συνέλθη» μετά τού Ιωσήφ, ο μνηστήρας της «μη θέλων να θεατρίση αυτήν, ηθέλησεν να απολύση αυτήν κρυφίως» (α΄ 18-19). Στο όνειρό του όμως εφάνη ο άγγελος, ο οποίος τού εξήγησε το υπερφυσικό τού γεγονότος. Παρ’ όλο που τελικά και οι δύο υποτίθεται ότι γνώριζαν, ότι θα γεννούσαν τον υιό τού Γιαχβέ, όταν έγινε δώδεκα ετών, ενώ τον είχαν χάσει, τον βρήκαν στο ναό, τον ρώτησαν γιατί το έκανε αυτό κι ο Ιησούς τους απάντησε: «∆έν ηξεύρετε ότι πρέπει να είμαι εις τα τού πατρός μου; Και αυτοί δεν εννόησαν τον λόγον, τον οποίον ελάλησε προς αυτούς.» («Κατά Λουκάν», β΄ 42-50.) ∆ηλαδή τόσον ο Ιωσήφ όσο και η Μαριάμ φέρονται να αγνοούν ή να έχουν ξεχάσει τα λόγια του αγγέλου.

Περιοδικά [σημ: Newsweek & time] παγκόσμιας κυκλοφορίας -στην υπηρεσία των ίδιων εξουσιαστικών κέντρων που επέβαλαν το Χριστιανισμό- συνεχίζουν να συντηρούν δύο χιλιετίες μετά τη σχετική με τη θρυλούμενη γέννηση τού Ιησού παραφιλολογία. (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 286, σελ. 19264)

Ήταν αειπάρθενος η Μαριάμ; «Αφού ηρραβωνίσθη η μήτηρ αυτού Μαριάμ μετά τού Ιωσήφ, πριν συνέλθωσιν, ευρέθη εν γαστρί έχουσα εκ πνεύματος αγίου», («Κατά Ματθαίον», α΄ 18)· κρίνος δεν αναφέρεται πουθενά. Το «πριν συνέλθωσιν» σημαίνει ότι κάποια στιγμή αργότερα «συνήλθαν», το οποίο επαναλαμβάνει με άλλα λόγια μερικές παραγράφους πιο κάτω ο Ματθαίος: «Και δεν εγνώριζεν αυτήν (την Μαριάμ ο Ιωσήφ), εωσού εγέννησεν τον υιόν αυτής τον πρωτότοκον» (α΄ 25). Δεν την «γνώριζε» μέχρι που γέννησε, επομένως την «γνώρισε» μετά. Εξ άλλου, για να αναφέρεται ο Ιησούς ως πρωτότοκος υιός της Μαριάμ, σημαίνει ότι αργότερα έκανε κι άλλα παιδιά. Ως «πρωτότοκο» γιο της Μαριάμ αναφέρει τον Ιησού και ο Λουκάς (β΄ 7). Τά παιδιά της Μαριάμ και αδέλφια τού Ιησού αναφέρονται από τρεις ευαγγελιστές, τον Ματθαίο (ιβ΄ 46-50), τον Μάρκο (γ΄ 31-35) και τον Λουκά (η΄ 19-20). Η παρθενία της Μαριάμ και μάλιστα η αειπαρθενία της κατασκευάστηκε από τις Ιερές Συνόδους μετά τον ε΄ αι. μ.Χ.. (Βλ. Ε. Ατταβυρίου, «Τά αδέλφια τού Ιησού», «∆», τ. 264, δρ Γ. Μουστάκη «Είχε και άλλα παιδιά η αειπαρθένος Μαρία;», «∆», τ. 252 και Γ. Ιεροδιακόνου, «Τά πέντε αδέλφια τού Ιησού σύμφωνα με την Καινή ∆ιαθήκη», «∆» τ. 268 ή http://www.davlos.gr/pdf/17613.pdf.)

Παναγία η γαλακτοτροφούσα (Βυζαντινό Μουσείο Πολιτισμού). Πρόκειται για εικόνα του 1784 με εντελώς ασυνήθιστο θέμα. Παρατηρήστε, ότι το στήθος της Παναγίας παρουσιάζεται σαν κολλημένο στον δεξιό της ώμο, ο δε Ιησούς δεν έχει χαρακτηριστικά θηλάζοντος βρέφους αλλά εφήβου. Αυτή είναι η «απαράμιλλη βυζαντινή τέχνη», που διατείνονται οι ελληνορθόδοξοι. (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 286, σελ. 19265)

Ποιο όνομα δόθηκε στον Χριστό; «Καί θέλουσι καλέσει το όνομα αυτού Εμμανουήλ, το οποίον μεθερμηνευόμενον είναι μεθ’ ημών ο Θεός.» («Κατά Ματθαίον», α΄ 23.) «Καί εκάλεσεν το όνομα αυτού Ιησούν.» (Ο ίδιος δύο παραγράφους πιο κάτω, α΄ 25.) «∆ιά να πληρωθή το ρηθέν διά των προφητών, ότι Ναζωραίος θέλει ονομασθή.» (Ο ίδιος, β΄ 23.)

Ήταν ο Ιησούς μονογενής υιός του Γιαχβέ; Όχι, διότι η «Γένεσις» κάνει λόγο για υιούς τού Γιαχβέ: «Ιδόντες οι υιοί τού Θεού τας θυγατέρας των ανθρώπων, ότι ήσαν ωραίαι, έλαβον εις εαυτούς γυναίκας» (στ΄ 2).

Οι χριστιανοί απολογητές αντιπαρέρχονται τις κραυγαλέες αντιφάσεις των Ευαγγελίων και προσπαθούν να επικεντρώσουν την προσοχή τού «ποιμνίου» στη σημασία της γέννησης τού Ιησού για τους ανθρώπους και -ειδικότερα- στο νόημα της γιορτής των Χριστουγέννων, το οποίο είναι η «αγάπη». Ας δούμε τα πράγματα όπως είναι.

O θεός των χριστιανών είναι τριαδικός (Αγία Τριάς)· αποτελείται από τρεις υποστάσεις αδιαίρετες κι ομοούσιες: τον πατέρα (Γιαχβέ), τον υιό (Ιησού) και το Άγιο Πνεύμα (ένα περιστέρι). Στην «Παλαιά ∆ιαθήκη» περιγράφονται πλήθος εγκλημάτων καθώς και ρατσιστικών κι αποτρόπαιων πράξεων του Γιαχβέ, οι οποίες κατά κανόνα υπερβαίνουν τα όρια της κοινής λογικής. Ωρισμένα από τα εγκλήματα τού Γιαχβέ, στά οποία δεν είναι αμέτοχος ο Ιησούς αλλά -τουναντίον- συνένοχος, έχουν παρουσιασθεί σε παλαιότερα τεύχη τού «∆». (Βλ. «∆» 154, 164-165, 169, 171, 193 κ.ά.). Ας μην τα επαναλάβωμε εδώ.

«Ἀντίφωνον γ΄, Ἦχος δ.

Εἶπεν ὁ Κύριος τῷ Κυρίῳ μου·

Κάθου ἐκ δεξιῶν μου, ἔως ἄν θῶ

τοὺς ἔχθροὺς σου ὑποπόδιον τῶν

ποδῶν σου.

Ἡ γέννησίς σου Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν κ.τ.λ.

Ράβδον δυνάμενως ἐξαποστελεῖ

σοι Κύριος ἐκ Σιών.

Καὶ νῦν. Ἦχπς πλ. β΄

Γερμανοῦ

Χορεύουσιν Ἄγγελοι πάντες ἐν οὺρανῶ, καὶ ἄγαλλάονται σήμερον· σκιρτᾷ δὲ πᾶσα ἡ κτίσις, διὰ τὸν γεννηθέντα ἐν Βηθλεέμ, Σωτῆρα Κύριον· ὅτι πᾶσα πλάνη τῶν εἰδώλων πέπαυται, καὶ βασιλεύει Χριστὸς εἰς τοῦς αἰῶνας. Αὐγούστου καὶ σοῦ ἐνανθρωπήσαντος ἡ πολυαρχία τῶν ἀνθρώπων ἐπαύσατο, καὶ σοῦ ἐνανθρωπήσαντος ἐκ τῆς Ἁγνῆς, ἡ πολυθεΐα τῶν εἰδώλων κατήργηται. ὑπὸ μίαν βασιλείαν ἐγκόσμιον, αἱ πόλεις γεγένηται· καὶ εἰς μίαν Δεσποτείαν Θεότητος, τὰ Ἔθνη ἐπίστευσαν.»

Παλαιοδιαθηκικό μίσος και στην Καινή ∆ιαθήκη

«Καινή ∆ιαθήκη» είναι αδιάσπαστη σε έννοιες και σε ιδέες με την «Παλαιά». Ο Ιησούς διευκρινίζει: «Μή νομίσητε ότι ήλθον καταλύσαι τον νόμον ή τους προφήτας. Ουκ ήλθον καταλύσαι αλλά πληρώσαι.» («Κατά Ματθαίον», ε΄ 17.) Τά εγκλήματα και τα ρατσιστικά κηρύγματα μίσους και μισελληνισμού συνεχίζονται αμείωτα και στην «Καινή ∆ιαθήκη». Στό άρθρο «Ιησούς: Κήρυκας μίσους, διχασμού και μισελληνισμού», «∆», τ. 271-273 ή http://www.davlos.gr/pdf/17909.pdf, έχουν αναλυθή αρκετά απ’ αυτά. Σάς παρουσιάζουμε ένα μικρό ακόμη δείγμα:

• Ο Ιησούς αρέσκεται στην εξαπόλυση απειλών, για να εκμεταλλευθή την ανθρώπινη αγωνία για την μετά θάνατον κατάσταση. «Όστις δ’ αν αρνήσηταί με έμπροσθεν των ανθρώπων αρνήσομαι αυτόν καγώ έμπροσθεν τού πατρός μου τού εν ουρανοίς.» («Κατά Ματθαίον», ι΄ 33.)

• «Θέλουσιν εξέλθει οι άγγελοι και θέλουσιν αποχωρίσει τους πονηρούς εκ μέσου των δικαίων. Καί θέλουσιν ρίψει αυτούς εις την κάμινον τού πυρός. Εκεί θέλει είσθαι ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων.» («Κατά Ματθαίον», ιγ΄ 49-50.) Απίστευτες απειλές. Στήν ∆ευτέρα Παρουσία οι αμαρτωλοί θα βράσουν στά καμίνια της Κολάσεως, όπου θα πέση το κλάμα και το τρίξιμο των δοντιών. Αυτό καλείται ψυχολογική τρομοκρατία.

• «Απελθείν εις την γέεναν, εις το πύρ το άσβεστον, όπου ο σκώληξ αυτών δεν τελευτά και το πύρ δεν σβήνεται.» («Κατά Μάρκον», θ΄ 43-44.) Σκουλήκια θα τρώνε τους κολασμένους ασταμάτητα και η φωτιά δε θα σβήνη. Πώς να σχολιασθούν αυτές οι εικόνες φρίκης; Προσέξτε τή λέξη «γέενα». Η ερμηνεία, που συνήθως δίδεται γι’ αυτή τή λέξη είναι «κόλαση»· είναι όμως λάθος. «Γέενα» την εποχή τού Χριστού ωνομαζόταν ένας τόπος, που βρισκόταν μεταξύ της Ιερουσαλήμ και της Ιεριχούς. Ήταν μία ευρύχωρη χαράδρα, όπου έρριχναν τα σκουπίδια και τις ακαθαρσίες της Ιερουσαλήμ και τους έβαζαν φωτιά, για να τα καίνε, η οποία έκαιγε διαρκώς και υψωνόταν καπνός μαύρος, βρωμερός και αποπνικτικός. Εκεί απειλεί ότι θα πετάξη -ποιούς- ο «κήρυκας της αγάπης» Ιησούς, στην καιόμενη χωματερή της Ιερουσαλήμ.

• «Εκεί έσται ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων, όταν ίδητε Αβραάμ και Ισαάκ και Ιακώβ και πάντας τους προφήτας εν τή βασιλεία τού Θεού, εαυτούς δε εκβαλλομένους έξω.» («Κατά Λουκάν», ιγ΄ 28.)

• «Ο πιστεύων εις τον υιόν έχει ζωήν αιώνιον. Ο δε απειθών εις τον υιόν ουκ όψεται ζωήν, αλλ’ η οργή τού Θεού μένει επ’ αυτόν.» («Κατά Ιωάννην», γ΄ 36.)

Παρατηρείται η ίδια ακριβώς νοοτροπία με την «Παλαιά ∆ιαθήκη» αλλά και με τους λειτουργικούς ύμνους, που ψάλλονται στους ναούς τα Χριστούγεννα. Σέ παλαιότερα τεύχη τού «∆» έχουν παρουσιασθή λειτουργικά κείμενα κατά τή Σαρακοστή [από το Τριώδιον με τους αναθεματισμούς εναντίον τού Ελληνικού Πολιτισμού (τ. 192), κατά την Μεγάλη Εβδομάδα και κατά την Πεντηκοστή (τ. 280)].

∆ειγματοληπτικά κείμενα από αυτά που ψάλλουν οι ορθόδοξοι ιερείς στους χριστιανικούς ναούς της Ελλάδας μας ανήμερα τα Χριστούγεννα:

• «Είπεν ο Κύριος τώ Κυρίω μου · Κάθου εκ δεξιών μου, έως αν θώ τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου» («Πρός Εβραίους επιστολή Παύλου», α΄ 13). Πρόκειται για λίαν εύγλωττη κι εξαιρετικά δημοφιλή στην Εκκλησία περικοπή, καθ’ ότι επαναλαμβάνεται πολλές φορές κατά τή διάρκεια της ημέρας των Χριστουγέννων εν μέσω «αλληλούια» (=δόξα στό Γιαχβέ).

• «Ράβδον δυνάμεως εξαποστελεί σοι Κύριος εκ Σιών», αντίφωνον γ΄.

• «Η πολυθεΐα των ειδώλων κατήργηται. Υπό μίαν βασιλείαν εγκόσμιον, αι πόλεις γεγένηνται· και εις μίαν ∆εσποτείαν Θεότητος τα έθνη επίστευσαν», «∆όξα και νύν», ήχος β΄, Κασίας.

• «Καί Ισραήλ εποίησεν ισχύν», «Β΄ Αριθμών το ανάγνωσμα», 17-18.

• «Αγαπά Κύριος τας πύλας Σιών», τροπάριον, ήχος πλ. β΄, στίχος α΄.

• «Μήτηρ Σιών, εκεί άνθρωπος εγεννήθη εν αυτή, και αυτός εθεμελίωσεν αυτήν ο Ύψιστος», τροπάριον, ήχος πλ. β΄, στίχος δ΄.

• «Ισραήλ τώ ηγαπημένω υπ’ αυτού», «Προφητείας Ιερεμίου το ανάγνωσμα» (Βαρούχ 3, 36-38).

• «Μή δώς ετέρω την δόξαν σου, και τα συμφέροντά σοι έθνει αλλοτρίω. Μακάριοι εσμέν Ισραήλ», «Προφητείας Ιερεμίου το ανάγνωσμα» (Βαρούχ 4, 1-4).

• «Ευφράνθητι, Ιερουσαλήμ, και πανηγυρίσατε πάντες, οι αγαπώντες Σιών... ∆ιά της Θεοτόκου · βρέφος γάρ τίκτεται», Ιωάννου Μοναχού, ήχος δ΄.

• «Ισραήλ γάρ ο ποιμαίνων... Χριστός», ωδή γ΄, ειρμός.

• «Οι παίδες Σιών», ωδή η΄, ειρμός.

• «Σκύλα Βαβυλών της Βασιλίδος Σιών, και δορύκτητον όλβον εδέξατο · θησαυρούς Χριστός, εν Σιών δε ταύτης», ομοίως.

Ποιό είναι τελικά το μήνυμα των Χριστουγέννων και σε ποιούς απευθύνεται; Τό μήνυμα των Χριστουγέννων συνοψίζεται στά ίδια τα λόγια τού Ιησού: «∆οξάζω σε, πάτερ, Κύριε τού ουρανού και της γής, ότι απέκρυψας ταύτα από σοφών και συνετών και απεκάλυψας αυτά εις νήπια.» («Κατά Ματθαίον», ια΄ 25.) Ο Ιησούς προορίζει την διδασκαλία του για τους μωρούς και πτωχούς τώ πνεύματι κι όχι για τους συνετούς.

«Χριστός γεννάται σήμερον, εν φάτνη των α-λόγων»...

Ιωάννης Λάζαρης

(Πηγή: Ιωάννης Λάζαρης, Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 286, σσ. 19261 - 19268)

Μυθοπλάστης: Ιωάννης Λάζαρης, Περιοδικό Δαυλός

Απάντηση: Ο Δαυλός, όπως κάθε «καλό» νεοεποχίτικο περιοδικό ανάλογου αντιχριστιανικού «ήθους», υπαινίσσεται το άλογο των Ευαγγελίων και συνεπώς και της Χριστιανικής θρησκείας. Προς τούτο καταλήγει στο συμπέρασμά: «Χριστός γεννάται σήμερον, εν φάτνη των α-λόγων». Επίσης υπαινίσσεται πως «Άγγελοι, φάτνη, πρόβατα, βοσκοί, μάγοι, κ.ά. συνθέτουν το σκηνικό της εορταζόμενης από τους χριστιανούς επετείου της γέννησης τού Ιησού, όπως περιγράφεται στα Ευαγγέλια, τα οποία όμως παρουσιάζουν πλήρως αντικρουόμενες περιγραφές, που δεν αντέχουν στο φως της κριτικής.». Είναι όμως τα ευαγγέλια εκείνα τα κείμενα τα οποία δεν «δεν αντέχουν στο φως της κριτικής» ή μήπως όχι; Ισχύει πράγματι ότι η φάντη του Χριστού είναι φάτνη των α-λόγων ή αντίθετα ο Δαυλός είναι το περιοδικό των παραλόγων;

α. Σιωνιστικές δοξολογίες, κηρύγματα μίσους, ανθελληνικοί ύμνοι, αντιφάσεις ευαγγελίων (& «Δαυλός των παραλόγων»)

«Οι σιωνιστικές δοξολογίες, τα κηρύγματα μίσους, οι ανθελληνικοί λειτουργικοί ύμνοι που ψάλλονται στους ναούς τα Χριστούγεννα κι οι αντιφάσεις των Ευαγγελίων.», «...διαπιστώνομε, ότι διά της υποτιθέμενης γεννήσεως τού Ιησού όχι μόνον δεν κηρύχθηκε η αγάπη στον κόσμο αλλά το μίσος, ο ρατσισμός κι ο σιωνισμός»

Συγκεκριμένες απαντήσεις στις κατηγορίες για τις «σιωνιστικές δοξολογίες» μπορεί να δει κανείς την σελίδα γλώσσα, για τους «ανθελληνικούς ύμνους» την σελίδα Ελληνισμός - Χριστιανισμός, για τα κηρύγματα μίσους στην σελίδα του Δαυλού και για τις «αντιφάσεις των Ευαγγελίων» τις ενότητες στην σελίδα Ευαγγέλια.

β. Το γενεαλογικό δένδρο του Ιησού (& «Δαυλός των παραλόγων»)

«Το γενεαλογικό δένδρο τού Ιησού. Στο «Κατά Ματθαίον» παρατίθενται 41 γενιές, ενώ στο «Κατά Λουκάν» 78, οι οποίες δεν συμφωνούν ούτε στο όνομα του πατέρα του Ιωσήφ. (Βλ. Ι. ∆ημόφιλου, «Το γενεαλογικό δένδρο τού Ιησού», «∆», τ. 275.)»

Για το γενεαλογικό δέντρο του Ιησού ο Ιωάννης Λάζαρης, επικαλείται ανεπιτυχή και παράλογη εργασία του Ίωνα Δημόφιλου στο ίδιο περιοδικό Δαυλός, στην οποία έχει δοθεί απάντηση στην σελίδα ευαγγέλια. Αυτό το ζήτημα αποτελεί ένα από τα «κλασσικά» σφάλματα των αρνητών του Ιησού και φληνάφημα της σκευωρίας περί των 8.000 αντιφάσεων των ευαγγελίων («...δεν συμφωνούν μεταξύ τους, αυτοαναιρούνται, αλληλοαναιρούνται κι έχουν πλείστες αντιφάσεις») που βρίσκονται αποκλειστικά και μόνον μέσα στα μυαλά των νεοπαγανιστών.

γ. Ο τόπος καταγωγής του Ιησού (& «Δαυλός των παραλόγων»)

«Ο τόπος καταγωγής τού Ιησού. Ο Ιησούς σύμφωνα με τον Ματθαίο γεννήθηκε στην Βηθλεέμ και μετώκησε αργότερα στην πόλη Ναζαρέτ (β΄ 23), ενώ σύμφωνα με τον Λουκά οι γονείς του κατοικούσαν στη Ναζαρέτ και μετέβησαν στην Βηθλεέμ, για να γεννηθεί ο Ιησούς εκεί (β΄ 4).

Σύμφωνα με τον Ματθαίο (1) ο Ιησούς γεννήθηκε στην Βηθλεέμ κατά τις ημέρες του βασιλιά Ηρώδη. Ο Λουκάς διευκρινίζει για ποιαν αιτία γεννήθηκε στην Βηθλεέμ ο Ιησούς, και όχι στην Ναζαρέτ που κατοικούσαν ήδη οι γονείς Του (2). Διότι αυτοί, δηλαδή ο Ιωσήφ και η Παναγία, πήγαν στην Βηθλεέμ για να απογραφούν, ενώ η Παναγία ήταν ήδη έγκυος. Καθώς βρίσκονταν στην Βηθλεέμ η Παναγία γέννησε τον Ιησού (3). Ο Λουκάς μάλιστα αναφέρει, ότι πριν απογραφούν στην Βηθλεέμ, ο Ιωσήφ και η Παναγία κατοικούσαν στην Ναζαρέτ (4) εις την οποία ξαναγύρισαν μετά την γέννηση του Χριστού (5). Γεγονός για το οποίο συμφωνεί και ο Ματθαίος, ο οποίος διευκρινίζει ότι μετά την γέννηση του Ιησού στην Ναζαρέτ, μεσολάβησε το ταξίδι της θείας οικογένειας στην Αίγυπτο όπως γλιτώσει αυτή από τον διωγμό του Ηρώδη του Μέγα κατά των νηπίων της Βηθλεέμ. Κατόπιν τον θάνατο αυτού και με την έλλειψη δηλαδή της απειλής, η θεία οικογένεια επέστρεψε στην Ναζαρέτ, από την οποία τελικά ο Ιησούς πήρε το όνομα της καταγωγής Του (6). Συνεπώς τα Ευαγγέλια δεν έχουν καμία αντίφαση. Όπως και αλλού έχει δηλωθεί, τα Κανονικά ευαγγέλια περιγράφουν τα γεγονότα συνοπτικά με το ένα ευαγγέλιο να συμπληρώνει το άλλο (7). Και αυτό το σημείο εντάσσεται στα «κλασσικά» σφάλματα των αρνητών του Ιησού και αποτελεί φληνάφημα της σκευωρίας περί των 8.000 αντιφάσεων τους («...δεν συμφωνούν μεταξύ τους, αυτοαναιρούνται, αλληλοαναιρούνται κι έχουν πλείστες αντιφάσεις») που βρίσκονται αποκλειστικά και μόνον μέσα στα μυαλά των νεοπαγανιστών..

δ. Η πόλη Ναζαρέτ (& «Δαυλός των παραλόγων»)

«Την πόλη Ναζαρέτ δεν την αναφέρουν ούτε το Ταλμούδ ούτε ο Ιώσηπος ούτε τα ρωμαϊκά αρχεία· κι αυτό, γιατί τέτοια πόλη την εποχή της γέννησης του Ιησού δεν υπήρχε. Η λέξη που βρήκαν οι -Εβραίοι της ∆ιασποράς- συντάκτες των Ευαγγελίων σε τρία βιβλία της «Παλαιάς ∆ιαθήκης» («Αριθμοί», «Κριταί» και «Σαμουήλ Α΄») ήταν «Ναζίρ» (άνθρωπος αφιερωμένος στο Θεό) και για την ακρίβεια «ΝΖΡ», δεδομένου ότι οι Εβραίοι έγραφαν μόνο τα σύμφωνα κι ο αναγνώστης καλούνταν να μαντέψει τα ενδιάμεσα φωνήεντα. [«Ιδού θέλεις συλλάβει και θέλεις γεννήσει υιόν, και ξυράφιον δεν θέλει αναβήσεται επί την κεφαλήν αυτού, διότι το παιδίον θέλει είσθαι Ναζηραίος εις τον Θεόν» («Κριταί», ιγ΄ 5).] Η αδυναμία των συντακτών των Ευαγγελίων να κατανοήσουν την εβραϊκή αυτή λέξη κι η πλήρης τους άγνοια σχετικά με την γεωγραφία της περιοχής τους οδήγησε στο να εκλάβουν τη λέξη «ΝΖΡ» ως πόλη της Γαλιλαίας. Το πρόβλημα έλυσε η χριστιανική ηγεσία, ιδρύοντας τον 8ο αι. μ.Χ. την πόλη Ναζαρέτ, που υπάρχει έως σήμερα.»

Αντίθετα με όσα υποστηρίζει και ο Ιωάννης Λάζαρης, παρέα με 2-3 άλλους επαναλαμβανόμενους αρθρογράφους του απίστευτου Δαυλού, η πόλη της Ναζαρέτ για την εποχή του Ιησού Χριστού έχει τεκμηριωθεί αρχαιολογικά. Οι φιλολογικές τους παραμυθολογίες εξ ανάγκης - «ειμαρμένης» έχουν πέσει στο βαθύ κενό εδώ και πολλά χρόνια, αλλά ο Δαυλός αδυνατεί να το συνειδητοποιήσει, επιλέγοντας τον συνεχιζόμενο στρουθοκαμηλισμό για δεκάδες τεύχη. Πότε άραγε θα ξυπνήσει; Βέβαια εκπλήσσει τα μέγιστα η απίστευτη αλαζονεία - «εθνική υπερηφάνεια» των αρθρογράφων του Δαυλού όπως εκφράζεται μέσα από το κατηγόρημά τους «Η αδυναμία των συντακτών των Ευαγγελίων να κατανοήσουν την εβραϊκή αυτή λέξη κι η πλήρης τους άγνοια σχετικά με την γεωγραφία της περιοχής...». «Ευτυχώς» που μετά από τόσους αιώνες «σκοταδιστικής» Χριστιανοσύνης εμφανίστηκαν οι «γραμματιζούμενοι διαφωτιστές» του Δαυλού να «μάθουν γράμματα» στους Ευαγγελιστές και στους κατηχημένους Χριστιανούς.

ε. Οι δήθεν «προφητείες» (& «Δαυλός των παραλόγων»)

Βλέπε απάντηση στο συγκεκριμένο ζήτημα στην σελίδα «Προφητείες».

στ. Η Χρονολογία της γέννησης (& «Δαυλός των παραλόγων»)

«Χαρακτηριστικό των Ευαγγελίων είναι, ότι δεν αναφέρουν καμιά χρονολογία. Τα στοιχεία δε που παραθέτουν είναι τόσο αλληλοαναιρούμενα, ώστε κανείς ερευνητής δεν επαλήθευσε, ότι τα περί της γεννήσεως έλαβαν χώρα το έτος 0, το αντίθετο μάλιστα. (Βλ. Ε. Ατταβυρίου, «Η χρονολόγηση της Γέννησης και της Σταύρωσης», «∆» τ. 228, Κ. Κουτρουβέλη, «Πότε γεννήθηκε ο Χριστός;», «∆», τ. 240 και Ε. Ατταβυρίου, «Οι αντιφάσεις των Ευαγγελίων ως προς την χρονολογία της γεννήσεως τού Χριστού», «∆» τ. 252.)»

Στην παρούσα παράγραφο, όπως άλλωστε και στην παράγραφο για την γενεαλογία του Ιησού, ο Ιωάννης Λάζαρης δεν μπαίνει στον κόπο να αναλύσει τα λεγόμενα του «Ατταβυρίου». Σύμφωνα με τον τελευταίο και όπως προκύπτει από την σελίδα του Δαυλού στο Διαδίκτυο (8), το πρόβλημα που παρουσιάζει ο Ατταβύριος είναι το «... αν ζούσε ο Ηρώδης ο Μέγας κατά τη γέννηση του Χριστού». Η απάντηση σε αυτό το ζήτημα σε διαφορετική ενότητα στην παρούσα σελίδα.

ζ. Ο μήνας της γέννησης (& «Δαυλός των παραλόγων»)

«Εν εκείναις δε ταίς ημέραις εξήλθε διάταγμα παρά τού Καίσαρος Αυγούστου να απογραφή πάσα η οικουμένη», ενώ κατά τή γέννηση «οι ποιμένες ήσαν κατά το αυτό μέρος διανυκτερεύοντες εν τοίς αγροίς» («Κατά Λουκάν», β΄ 1 και 8). Στις 25 ∆εκεμβρίου, σε πλήρη χειμώνα, ούτε απογραφές γίνονται ούτε οι ποιμένες διανυκτερεύουν στους αγρούς -ειδικά στην Βηθλεέμ-, η οποία κείται σε υψόμετρο 800-900 μέτρων και το ψύχος εκεί είναι δριμύ τον χειμώνα. Επειδή οι ιουδαιοχριστιανοί πίστευαν ότι ο Αδάμ πλάστηκε την 6η ημέρα και δεδομένου ότι δεν γνώριζαν πότε γεννήθηκε ο Ιησούς, παραδέχθηκαν πώς γεννήθηκε την ίδια ημέρα και γιόρταζαν αρχικά την γέννησή του στις 6 Ιανουαρίου (Θεοφάνεια). Πάνδημος όμως εορτή συμποσίων κι ευθύμων συγκεντρώσεων πολύ αγαπητή στο λαό ήταν η ημέρα της γεννήσεως τού Ηλίου, η οποία εορταζόταν από τους εθνικούς μετά το χειμερινό ηλιοστάσιο, όταν η ημέρα άρχιζε να μεγαλώνει. Η Εκκλησία αναγκάσθηκε να υιοθετήσει την μεγάλη αυτή γιορτή και να μεταφέρει τελικά μετά τον δ΄ αιώνα μ.Χ. τα Χριστούγεννα στις 25 Δεκεμβρίου.»

Ο Δαυλός έχει πληροφορήσει το κοινό του πως «Χαρακτηριστικό των Ευαγγελίων είναι, ότι δεν αναφέρουν καμιά χρονολογία». Η 25η Δεκεμβρίου είναι μια σύμβαση εις την εορτή και δηλαδή μια επέτειος για την οποία δεν χρεώνονται τα Ευαγγέλια αλλά οι αποφάσεις των Χριστιανών. Σε αυτό είχαν κάθε δικαίωμα, όπως ανάλογα ο κάθε λαός ορίζει συμβατικά επετείους για τον εορτασμό διάφορων γεγονότων. Παράδειγμα συμβατικής εορτής στον ελληνικό χώρο είναι η 25η Μαρτίου ως μέρα εορτής της έναρξης της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Συμβατική θα είναι και η οποιοσδήποτε μελλοντική διαφοροποίηση αυτής της ημερομηνίας, εφόσον καμία επίσημη έναρξη της επανάστασης δεν μπορεί να αποδειχθεί ότι έγινε από τους Έλληνες, εφόσον δεν αντιπροσωπεύονταν ως λαός από επίσημη κυβέρνηση ή άλλη διοικητική αρχή.

Ναζιστικό Στρατόπεδο συγκέντρωσης και απομόνωσης (Πηγή Φώτο: www.cnn.com)

η. Σε ποιους παρουσιάστηκε ο άγγελος (& «Δαυλός των παραλόγων»)

«Σύμφωνα με τον Λουκά ο άγγελος παρουσιάστηκε στην Μαριάμ και της εκμυστηρεύτηκε την επιλογή τού Γιαχβέ προς το άτομό της (α΄ 26-38). Ο Ματθαίος το αγνοεί αυτό και παρουσιάζει τον άγγελο να πηγαίνει στον Ιωσήφ.»

Η «λογική» των αρθρογράφων του Δαυλού είναι κάτι παραπάνω από απαστράπτουσα και ακτινοβολούσα. Σύμφωνα με αυτήν, αν κάποιος συγγραφέας δεν αναφέρει γραπτώς ένα γεγονός, τότε το «αγνοεί». Εφαρμόζοντας την λογική του Ιωάννη Λάζαρη επί της Αγίας Γραφής, ο απόστολος Ιωάννης θα πρέπει να «αγνοεί» ότι ο Ιησούς Χριστός αναλήφθηκε στους Ουρανούς, εφόσον δεν το «παρουσιάζει» στο δικό του Ευαγγέλιο, έστω και αν ο Μάρκος στο δικό του Ευαγγέλιο αναφέρει την παρουσία του πρώτου εις το γεγονός αυτό (9). Ο απόστολος Ιωάννης σε 2 κεφάλαια του δικού του Ευαγγελίου αναφέρει πως πολλά συμβάντα που αφορούν τον Ιησού έγιναν μεν, αλλά δεν τα παρουσιάζει (10). Το συμπέρασμα του Δαυλού για την έλλειψη αναφοράς αυτών των συμβάντων είναι πως ο απόστολος Ιωάννης τα «αγνοεί» (!). Τι να πει κανείς για την νεοπαγανιστική «άγνοια» περί λογικής; Παράλειψη της παρουσίασης ενός γεγονότος δεν σημαίνει ταυτόχρονα και άγνοια του γεγονότος αυτού. Με άλλα λόγια όταν δεν υπάρχει κανένα σαφές κατηγόρημα του απόστολου Ματθαίου που να ισχυρίζεται ότι «αγνοώ την εμφάνιση του Αγγέλου στην Παναγία», κανείς δεν μπορεί να ισχυρίζεται με λογική σιγουριά πως ο Απόστολος Ματθαίος «αγνοεί» αυτό το συμβάν. Το αυτό ισχύει και για τον απόστολο Λουκά. Και εδώ είναι που πρέπει να εκπλήσσεται κανείς. Διότι αν και ο αρθρογράφος του Δαυλού έχει πραγματική άγνοια για το αν ο απόστολος γνωρίζει το γεγονός, εντούτοις αποφαίνεται πως ο απόστολος είναι αυτός που έχει την «άγνοια». Την δική τους άγνοια οι νεοπαγανιστές την επιρρίπτουν εις τους στόχους της συκοφαντίας τους.

Όπως επαναλήφθηκε, τα Ευαγγέλια είναι συνοπτικά (11), δηλαδή περιγράφουν τα γεγονότα αλληλοσυμπληρούμενα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως γεγονότα που δεν αναφέρονται από κάποιον ευαγγελιστή, τυγχάνουν και άγνοιας εκ μέρους του. Κάθε ευαγγέλιο αντανακλά την προσωπικότητα κάθε απόστολου. Η αλληλοσυμπλήρωση των γεγονότων της Αγίας Γραφής για το ζήτημα του Ευαγγελισμού, θέλει τον Άγγελο να παρουσιάζεται τόσο στην Παναγία όσο και στον Ιωσήφ. Στην Παναγία εμφανίστηκε ο Άγγελος για να πιστοποιήσει την εκ Πνεύματος Αγίου εγκυμοσύνη της (12), ενώ στον Ιωσήφ για να μην την διώξει (13), σκανδαλιζόμενος από την «αναίτια» εγκυμοσύνη της.

θ΄. Παναγία και Ιωσήφ γνώριζαν αλλά δεν κατάλαβαν (& «Δαυλός των παραλόγων»)

«Παρ’ όλο που τελικά και οι δύο υποτίθεται ότι γνώριζαν, ότι θα γεννούσαν τον υιό τού Γιαχβέ, όταν έγινε δώδεκα ετών, ενώ τον είχαν χάσει, τον βρήκαν στο ναό, τον ρώτησαν γιατί το έκανε αυτό κι ο Ιησούς τους απάντησε: «∆έν ηξεύρετε ότι πρέπει να είμαι εις τα τού πατρός μου; Και αυτοί δεν εννόησαν τον λόγον, τον οποίον ελάλησε προς αυτούς.» («Κατά Λουκάν», β΄ 42-50.) ∆ηλαδή τόσον ο Ιωσήφ όσο και η Μαριάμ φέρονται να αγνοούν ή να έχουν ξεχάσει τα λόγια του αγγέλου.»

Τίποτα δεν είχαν ξεχάσει ούτε ο Ιωσήφ, ούτε η Παναγία. Μόνο ο Δαυλός δεν έχει καταλάβει περί τίνος ο λόγος σε αυτό το εδάφιο, όπως και κάθε σημερινός επίδοξος «λογικοφανής» αρνητής του Θεού. Τόσο, λοιπόν, ο Δαυλός, όσο και οι σημερινοί αρνητές του Θεού (14) πέφτουν σε ένα λογικό σφάλμα. Αποδίδουν στους πρωταγωνιστές της Κ.Δ. την θεολογική γνώση που κατέχουν αυτοί σήμερα, κάτω από την ήδη διαμορφωθείσα από τις Πατερικές Διδασκαλίες μετά Χριστόν εποχή. Δηλαδή αποδίδουν στον Ιωσήφ και στην Παναγία που είχαν μεγαλώσει διδασκόμενοι την Π.Δ. όσα δίδαξε τους πρώτους η Κ.Δ. Την εποχή της Παναγίας και του Ιωσήφ κανείς δεν γνώριζε ακόμη ότι ο Θεός είναι Τριαδικός. Ούτε οι Άγιοι Άγγελοι. Αυτό αποκαλύφθηκε μετά την Ενανθρώπιση και κυρίως μετά την Πεντηκοστή. Νόμιζαν ότι ο Ιησούς είναι υιός Θεού με την γενική, κατά χάριν, έννοια. Και οι δαίμονες ονόμαζαν τον Ιησού «υιό Θεού» με την γενική έννοια. Μετά αποκαλύφθηκε ότι ο Ιησούς είναι Υιός Θεού μονογενής με την ειδική έννοια. Ο Κύριος πάντα έλεγε «ο Πατέρας μου» και «ο Πατέρας σας». Ποτέ δεν έλεγε «ο Πατέρας μας». Διέκρινε ανάμεσα στην δική Του ειδική σχέση με την γενική σχέση.

Η σημασία της φράσης «Υιός του Θεού» στην Π.Δ. είναι διαφορετική από ότι στην Κ.Δ.. Εκεί απαντά με τρεις έννοιες, και αυτές οι έννοιες ήσαν αποτυπωμένες στο νου της Παναγίας και του Ιωσήφ, όπως σε κάθε Ισραηλίτη της εποχής εκείνης. Έτσι η φράση «Υιός του Θεού»:

α. Δηλώνει τον Ισραηλιτικό λαό (Έξοδος, Κεφ. Δ΄ «22 σὺ δὲ ἐρεῖς τῷ Φαραώ· τάδε λέγει Κύριος· υἱὸς πρωτότοκός μου Ἰσραήλ·». Ο όρος αυτός απαντά κυρίως εις τον Ιερεμία και τον Ησαΐα. Στον Ησαΐα, Κεφ. Α΄ «2 Ἄκουε οὐρανὲ καὶ ἐνωτίζου γῆ, ὅτι Κύριος ἐλάλησεν· υἱοὺς ἐγέννησα καὶ ὕψωσα, αὐτοὶ δέ με ἠθέτησαν.» διαφαίνεται πρώτα ότι η υιοθεσία αυτή βασίζεται πάνω εις την Διαθήκη του Θεού προς τον λαό αυτό. Αλλού φαίνεται πως η υιοθεσία αυτή βασίζεται και στην δημιουργία του λαού αυτού, όπως κάθε ανθρώπου, από τον Θεό: Ησαΐας, Κεφ. Με΄ «11 ὅτι οὕτω λέγει Κύριος ὁ Θεὸς ὁ ἅγιος Ἰσραὴλ ὁ ποιήσας τὰ ἐπερχόμενα· ἐρωτήσατέ με περὶ τῶν υἱῶν μου καὶ περὶ τῶν θυγατέρων μου καὶ περὶ τῶν ἔργων τῶν χειρῶν μου ἐντείλασθέ μοι. 12 ἐγὼ ἐποίησα γῆν καὶ ἄνθρωπον ἐπ’ αὐτῆς, ἐγὼ τῇ χειρί μου ἐστερέωσα τὸν οὐρανόν, ἐγὼ πᾶσι τοῖς ἄστροις ἐνετειλάμην.». Ο Εφραίμ εις τον Ιερεμία, καλείται υιός αγαπητός: Κεφ. Λη΄ «20 υἱὸς ἀγαπητὸς Ἐφραὶμ ἐμοί, παιδίον ἐντρυφῶν». Η ιδέα αυτή θεμελιώνεται στο ότι ο Εφραίμ είναι υπήκοος του Θεού και φυλάει τις εντολές Του. Στον Μαλαχία επίσης ο Θεός ως Δημιουργός είναι Πατέρας όλων, όπως φαίνεται στο Κεφ. Β΄ «10 Οὐχὶ πατὴρ εἷς πάντων ὑμῶν; οὐχὶ Θεὸς εἷς ἔκτισεν ὑμᾶς;». Τέλος η υιοθεσία αυτή στηρίζεται και στο γεγονός ότι ο Θεός γνωρίζει τον λαό αυτό πολύ καλά και ότι το Όνομά Του βρίσκεται μεταξύ αυτού του λαού από την αρχή: Ησαΐας, Κεφ Ξγ΄ «16 σὺ γὰρ εἶ πατὴρ ἡμῶν, ὅτι Ἁβραὰμ οὐκ ἔγνω ἡμᾶς, καὶ Ἰσραὴλ οὐκ ἐπέγνω ἡμᾶς, ἀλλὰ σύ, Κύριε, πατὴρ ἡμῶν·», όπως επίσης και στο ότι υπάρχει ηθική και κοινωνική βάση αυτής της σχέσης. Ο Ισραήλ κάθε μέρα εφάρμοζε μέσα στην κοινωνική ζωή την δικαιοσύνη, την φιλανθρωπία, την αγάπη του Θεού, όπως δηλώνει η Σοφία Σειράχ, Κεφ. Δ΄ «10 γίνου ὀρφανοῖς ὡς πατὴρ καὶ ἀντὶ ἀνδρὸς τῇ μητρὶ αὐτῶν· καὶ ἔσῃ ὡς υἱὸς Ὑψίστου, καὶ ἀγαπήσει σε μᾶλλον ἢ μήτηρ σου.», Ψαλμοί, Κεφ. Πβ΄ «6 ὅτι ἐβουλεύσαντο ἐν ὁμονοίᾳ ἐπὶ τὸ αὐτό, κατὰ σοῦ διαθήκην διέθεντο», Λουκάς, Κεφ. Στ΄«36 Γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες καθὼς καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστί.»

β. Ο βασιλιάς του Ισραήλ αποκαλείται υιός του Θεού: Ψαλμοί, Κεφ. Β΄ «7 διαγγέλλων τὸ πρόσταγμα Κυρίου. Κύριος εἶπε πρός με· υἱός μου εἶ σύ, ἐγὼ σήμερον γεγέννηκά σε.», Ψαλμοί, Κεφ. Πη΄ «26 καὶ θήσομαι ἐν θαλάσσῃ χεῖρα αὐτοῦ καὶ ἐν ποταμοῖς δεξιὰν αὐτοῦ. 27 αὐτὸς ἐπικαλέσεταί με· πατήρ μου εἶ σύ, Θεός μου καὶ ἀντιλήπτωρ τῆς σωτηρίας μου· 28 κἀγὼ πρωτότοκον θήσομαι αὐτόν, ὑψηλὸν παρὰ τοῖς βασιλεῦσι τῆς γῆς.». Ο βασιλιάς είναι υιός Θεού διότι 1ον ο Θεός τον έχει εκλέξει Β΄ Βασιλείων, Κεφ. ζ΄«14 ἐγὼ ἔσομαι αὐτῷ εἰς πατέρα, καὶ αὐτὸς ἔσται μοι εἰς υἱόν· καὶ ἐὰν ἔλθῃ ἡ ἀδικία αὐτοῦ, καὶ ἐλέγξω αὐτὸν ἐν ράβδῳ ἀνδρῶν καὶ ἐν ἁφαῖς υἱῶν ἀνθρώπων· » & Ψαλμοί, Κεφ. Πη΄ «28 κἀγὼ πρωτότοκον θήσομαι αὐτόν, ὑψηλὸν παρὰ τοῖς βασιλεῦσι τῆς γῆς.», 2ον ο βασιλιάς αντιπροσωπεύει τον Θεό εις την γη, Ψαλμοί, Κεφ. Β΄ «8 αἴτησαι παρ’ ἐμοῦ, καὶ δώσω σοι ἔθνη τὴν κληρονομίαν σου καὶ τὴν κατάσχεσίν σου τὰ πέρατα τῆς γῆς. 9 ποιμανεῖς αὐτοὺς ἐν ράβδῳ σιδηρᾷ, ὡς σκεύη κεραμέως συντρίψεις αὐτούς.», 3ον ο βασιλιάς, όπως ο Ισραηλιτικός λαός, φυλούσε τις εντολές του Θεού στην γη, Ψαλμοί, Κεφ. Β΄ «7 διαγγέλλων τὸ πρόσταγμα Κυρίου.», 4ον ο βασιλιάς αποδέχεται απόλυτη υπακοή στον Θεό, εμπιστοσύνη σε Αυτόν και αποδέχεται Αυτόν ως Σωτήρα Του: Ψαλμοί, Κεφ. Πη΄ «27 αὐτὸς ἐπικαλέσεταί με· πατήρ μου εἶ σύ, Θεός μου καὶ ἀντιλήπτωρ τῆς σωτηρίας μου· », Ψαλμοί, Κεφ. Κα΄«2 Ο ΘΕΟΣ, ὁ Θεός μου, πρόσχες μοι· ἵνα τί ἐγκατέλιπές με; μακρὰν ἀπὸ τῆς σωτηρίας μου οἱ λόγοι τῶν παραπτωμάτων μου.», Ψαλμοί, Κεφ. Ιθ΄«10 Κύριε, σῶσον τὸν βασιλέα, καὶ ἐπάκουσον ἡμῶν, ἐν ᾗ ἂν ἡμέρᾳ ἐπικαλεσώμεθά σε», 5ον η δύναμη, η εξουσία και η επιτυχία του βασιλιά οφείλονται στον Θεό, Ψαλμοί, Κεφ. Β΄ 8, 6ον είναι ο πρωτότοκος του Θεού, Ψαλμοί, Κεφ. Πη΄ 88, με την έννοια του εκλεκτού και αγαπημένου και του διακεκριμένου μεταξύ των βασιλέων της γης, Ψαλμοί, Κεφ. Πη΄ 28.

γ. Τέλος ο όρος υιός του Θεού χρησιμοποιείται για να δηλώσει τον έχοντα ειδική αποστολή από τον Θεό, ειδικά περί Αγγέλων και ίσως και του Μεσσία, Γέννησης, Κεφ. Στ΄ «2 ἰδόντες δὲ οἱ υἱοὶ τοῦ Θεοῦ τὰς θυγατέρας τῶν ἀνθρώπων ὅτι καλαί εἰσιν, ἔλαβον ἑαυτοῖς γυναῖκας ἀπὸ πασῶν, ὧν ἐξελέξαντο.», Ιώβ, Κεφ. Α΄ 6, Κεφ. Β΄ 5, Κεφ. Λη΄ 7. Αυτοί καλούνται «υιοί Θεού», διότι είναι εντολείς του Θεού και ομιλούν εξ ονόματός Του, μετέχουν του πνευματικού κόσμου και επίσης ένεκα της φύσεως των αξιωμάτων τους. Ούτοι διακονούν τω Θεώ και προσεύχονται προ Αυτού (Ιώβ, 1:6, 2:1, 38:7). Ουδεμία όμως δυνατότης συγκρίσεως υπάρχει μεταξύ αυτών και τού Χριστού, ως Υιού, ο Οποίος είναι υπεράνω τού κόσμου-υλικού και πνευματικού, υπεράνω πάσης αρχής και εξουσίας». Η φύση των αγγέλων εκφράζεται με τον τίτλο των υιών του Θεού, δηλαδή αυτών που μετέχουν στην κατηγορία του θείου. Δεν υπάρχει σ’ αυτούς κανένα χοϊκό στοιχείο αν και παρουσιάζονται σχεδόν πάντα με ανθρώπινη μορφή, όταν έρχονται σε επαφή με ανθρώπους.

Η εμφάνιση των αγγέλων στον Ιωσήφ και τη Μαρία, δεν εξηγούσε προφανώς ούτε τη Φύση ούτε το ρόλο του Ιησού στη γη. Η Μαρία, δεν είχε αντιληφθεί επακριβώς κατά το μεγάλωμα του παιδιού, το ποιος ήταν στην πραγματικότητα ο ρόλος Του. Το πιο φυσικό γι’ αυτούς, με βάση τα λόγια του αγγέλου που μιλούσε και για «υιό Δαυίδ», ήταν να περιμένουν ότι το παιδί θα μεγάλωνε παρουσιάζοντας δικαιώματα στον οίκο του Δαυίδ και όχι να ονομάζει, για πρώτη φορά, με μια μεσσιανική δήλωση ότι ο Θεός είναι Πατέρας Του κατά Φύση. Το ότι είχαν γνώση πως υπήρξε Θεϊκή ενέργεια και γέννηση εκ Πνεύματος Αγίου, δεν αποτελεί γι’ αυτούς προϋπόθεση ώστε να αντιληφθούν το πραγματικό ρόλο του Ιησού. Άλλωστε όσο ζούσε ο Ιησούς, ελάχιστοι κατάλαβαν Ποιος ήταν, και μάλιστα, ο ίδιος ο Ιησούς ζητούσε να κρατηθεί μυστικό. Έτσι έγινε και μετά τη Μεταμόρφωση, όπου οι Μαθητές έτυχαν εμπειρίας της θείας μεγαλειότητας και υπήρξε ομολογία του Πέτρου ότι ο Ιησούς είναι ο Μεσσίας, ο Υιός του Θεού. Εκεί τους δίνεται αυστηρή εντολή να μην πουν σε κανέναν τίποτα: Κατά Μάρκον, Κεφ. Θ΄ «9 καταβαινόντων δὲ αὐτῶν ἀπὸ τοῦ ὄρους διεστείλατο αὐτοῖς ἵνα μηδενὶ διηγήσωνται ἃ εἶδον, εἰ μὴ ὅταν ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ.10 καὶ τὸν λόγον ἐκράτησαν, πρὸς ἑαυτοὺς συζητοῦντες τί ἐστι τὸ ἐκ νεκρῶν ἀναστῆναι.». Σήμερα γνωρίζουμε πολύ καλά ότι, τα μηνύματα της Καινής Διαθήκης, ήταν εντελώς ξένα για τους Ιουδαίους και αυτό φαίνεται από τον τρόπο με τον οποίο πολεμήθηκε η Καινή Διαθήκη και ο Χριστιανισμός από τους Εβραίους.

Ο Λουκάς στο Κεφ. Β΄ «50 καὶ αὐτοὶ οὐ συνῆκαν τὸ ῥῆμα ὃ ἐλάλησεν αὐτοῖς.», λοιπόν, επιλέγει να παρουσιάσει τη μη κατανόηση των λόγων του Ιησού, ώστε να διδάξει, αυτό που δεν είχαν καταλάβει οι Ιουδαίοι. Αυτός ήταν άλλωστε και ο σκοπός του Ευαγγελισμού της ανθρωπότητας. Θέλει να δείξει το βάθος του μυστηρίου που συνέβει τότε. Οι γονείς του Ιησού αλλά και οι ίδιοι οι μαθητές Του, έμπαιναν στο νόημα της μεσσιανικής ιδιότητας του Ιησού σταδιακά. Επιλογή του Ιησού ήταν, αυτά που έκανε και δίδαξε να βρουν το πλήρες νόημα τους μέσω του Σταυρού και της Ανάστασης Του.

Ο Δαυλός και οι αρνητές του Θεού, νεοπαγανιστές, αντί να σκέπτονται ως «Έλληνες» και να καταλάβουν τι τους λέει ο Λουκάς, φαντάζουν ως οι τότε Ιουδαίοι ως προς την σκέψη, παραμένοντας αμέτοχοι στο μήνυμα της ενανθρωπίσεως, εφευρίσκοντας από το πουθενά «αντιφάσεις», επιλέγοντας την ανόητη απόρριψη του Θεού.

ι΄. Ήταν αειπάρθενος η Μαρία η Παρθένος; (& «Δαυλός των παραλόγων»)

«Ήταν αειπάρθενος η Μαριάμ; «Αφού ηρραβωνίσθη η μήτηρ αυτού Μαριάμ μετά τού Ιωσήφ, πριν συνέλθωσιν, ευρέθη εν γαστρί έχουσα εκ πνεύματος αγίου», («Κατά Ματθαίον», α΄ 18)· κρίνος δεν αναφέρεται πουθενά. Το «πριν συνέλθωσιν» σημαίνει ότι κάποια στιγμή αργότερα «συνήλθαν», το οποίο επαναλαμβάνει με άλλα λόγια μερικές παραγράφους πιο κάτω ο Ματθαίος: «Και δεν εγνώριζεν αυτήν (την Μαριάμ ο Ιωσήφ), εωσού εγέννησεν τον υιόν αυτής τον πρωτότοκον» (α΄ 25). Δεν την «γνώριζε» μέχρι που γέννησε, επομένως την «γνώρισε» μετά. Εξ άλλου, για να αναφέρεται ο Ιησούς ως πρωτότοκος υιός της Μαριάμ, σημαίνει ότι αργότερα έκανε κι άλλα παιδιά. Ως «πρωτότοκο» γιο της Μαριάμ αναφέρει τον Ιησού και ο Λουκάς (β΄ 7). Τά παιδιά της Μαριάμ και αδέλφια τού Ιησού αναφέρονται από τρεις ευαγγελιστές, τον Ματθαίο (ιβ΄ 46-50), τον Μάρκο (γ΄ 31-35) και τον Λουκά (η΄ 19-20). Η παρθενία της Μαριάμ και μάλιστα η αειπαρθενία της κατασκευάστηκε από τις Ιερές Συνόδους μετά τον ε΄ αι. μ.Χ.. (Βλ. Ε. Ατταβυρίου, «Τά αδέλφια τού Ιησού», «∆», τ. 264, δρ Γ. Μουστάκη «Είχε και άλλα παιδιά η αειπαρθένος Μαρία;», «∆», τ. 252 και Γ. Ιεροδιακόνου, «Τά πέντε αδέλφια τού Ιησού σύμφωνα με την Καινή ∆ιαθήκη», «∆» τ. 268 ή http://www.davlos.gr/pdf/17613.pdf.)»

Απάντηση στην νεοπαγανιστική αυτή άγνοια και χείριστη χρήση των «κανόνων της λογικής» περί των θεμάτων:

ι. «Το «πριν συνέλθωσιν» σημαίνει ότι κάποια στιγμή αργότερα «συνήλθαν»

ιι. «Δεν την «γνώριζε» μέχρι που γέννησε, επομένως την «γνώρισε» μετά» &

ιιι. «Εξ άλλου, για να αναφέρεται ο Ιησούς ως πρωτότοκος υιός της Μαριάμ, σημαίνει ότι αργότερα έκανε κι άλλα παιδιά»

υπάρχει σε διαφορετική ενότητα για τα αδέλφια του Ιησού στην παρούσα σελίδα και αποδεικνύει ότι η νεοπαγανιστική χρήση των κανόνων της λογικής είναι όντως «για κλάματα». Πλήρης καταπάτηση των αριστοτελικών κανόνων. Η δήλωση ή «συμπέρασμα» πως «Η παρθενία της Μαριάμ και μάλιστα η αειπαρθενία της κατασκευάστηκε από τις Ιερές Συνόδους μετά τον ε΄ αι. μ.Χ.» είναι πραγματικά ένα νεοπαγανιστικό «ὄνειρον ἀργόν».

Το πιο κωμικοτραγικό αυτής της νεοπαγανιστικής άγνοιας διαφαίνεται στην δήλωση του αρθρογράφου πως «κρίνος δεν αναφέρεται πουθενά». Εδώ πρέπει να στήσει κανείς εκατόμβη για να εξυμνήσει την νεοπαγανιστική αφέλεια. Ο κρίνος βεβαίως και δεν αναφέρεται πουθενά στην Κ.Δ.. Είναι γέννημα της δυτικής τέχνης και δηλαδή της ζωγραφικής. Οι νεοπαγανιστές αν θα έπρεπε να ψέξουν κάποιους για το εξεταζόμενο ζήτημα, αυτοί είναι οι ζωγράφοι και οι πίνακές τους, όχι ο Χριστιανισμός και η Κ.Δ., πράγμα δύσκολο αφού υποτίθεται οι νεοπαγανιστές είναι «υπέρμαχοι της τέχνης», όπως μπορεί να δει κανείς στην σελίδα «Ακατάλληλο» & «Βίβλος» (ενότητα Χριστιανισμός & Τέχνη).

Ια΄ Η απαράμιλλη Βυζαντινή τέχνη (& «Δαυλός των παραλόγων»)

«Παναγία η γαλακτοτροφούσα (Βυζαντινό Μουσείο Πολιτισμού). Πρόκειται για εικόνα του 1784 με εντελώς ασυνήθιστο θέμα. Παρατηρήστε, ότι το στήθος της Παναγίας παρουσιάζεται σαν κολλημένο στον δεξιό της ώμο, ο δε Ιησούς δεν έχει χαρακτηριστικά θηλάζοντος βρέφους αλλά εφήβου. Αυτή είναι η «απαράμιλλη βυζαντινή τέχνη», που διατείνονται οι ελληνορθόδοξοι»

Ένα ακόμη χαρακτηριστικό σημείο εις το οποίο οι μεροληπτικές δηλώσεις και έρευνες των νεοπαγανιστών γίνονται ολοφάνερες είναι εκείνο κατά το οποίο κατηγορούν την Χριστιανική Τέχνη του Βυζαντίου για «ασυμμετρίες ή ανακρίβειες στο ανθρώπινο σώμα». Οι νεοπαγανιστές πρέπει να έχουν μεσάνυχτα από τέχνη, ειδάλλως δεν μπορεί να δοθεί εξήγηση εις το μένος τους.

α. Κατά πρώτο λόγο το ζήτημα του μητρικού θηλασμού είναι «εκτός αμφισβητήσεως» μιας και η σύγχρονη επιστήμη έχει αποδείξει κατ’ επανάληψη τις απίστευτες ευεργετικές ωφέλειές του για τον οργανισμό του παιδιού. Το «εντελώς ασυνήθιστο θέμα» δεν είναι τίποτα για το οποίο κανείς πρέπει να σκανδαλίζεται.

β. Κατά δεύτερο λόγο ο «Ιησούς ...έχει χαρακτηριστικά... εφήβου» στον πίνακα αυτό της Κρητικής τέχνης του 15ου αιώνα, ώστε να τονίζεται η ωριμότητα που Αυτός είχε ένεκα της θεϊκής Του υποστάσεως, ακόμη και όταν ήταν μωρό. Η προχωρημένη Του νοητική ανάπτυξη μπορεί να αποδοθεί καλύτερα και πιο απλουστευμένα στον πίνακα αυτό, με την παρουσίαση των χαρακτηριστικών Του ως εφήβου, παρά με την απεικόνιση του Αγίου Πνεύματος άνωθέν Του. Χαρακτηριστικό εδάφιο μέσα στα ευαγγέλια που υπερτονίζεται η σοφία του Παιδιού είναι η στιγμή κατά την οποία Αυτός ρωτά και διδάσκει τους αρχιερείς στο ναό, στο Κατά Λουκά, Κεφ. Β΄ «46 καὶ ἐγένετο μεθ' ἡμέρας τρεῖς εὗρον αὐτὸν ἐν τῷ ἱερῷ καθεζόμενον ἐν μέσῳ τῶν διδασκάλων καὶ ἀκούοντα αὐτῶν καὶ ἐπερωτῶντα αὐτούς· 47 ἐξίσταντο δὲ πάντες οἱ ἀκούοντες αὐτοῦ ἐπὶ τῇ συνέσει καὶ ταῖς ἀποκρίσεσιν αὐτοῦ».

γ. Κατά τρίτο λόγο, το «ασύμμετρο» στήθος της Παναγίας δεν αποτελεί κανένα πρόβλημα για την τέχνη, εφόσον ειδικά η Ορθόδοξη αγιογραφία δεν είχε ως σκοπό την αισθητική για τα εικονιζόμενα θέματά της, αλλά μεριμνούσε για την πνευματική πλευρά της απεικόνισης και την πνευματική διδαχή εκείνων που θα την έβλεπαν και προσκυνούσαν αυτή την εικόνα. Μια απεικόνιση του σώματος της Παναγίας πλήρως ρεαλιστική θα έπεμπε σε άλλου είδους μηνύματα, παρά σε μηνύματα της χριστιανικής θεολογίας. Η θεά Αφροδίτη λ.χ. των αρχαίων Ελλήνων επειδή πέμπει σε ερωτικά μηνύματα «αναγκαστικά» σκαλίζονταν πλήρως συμμετρική, αλλά ταυτόχρονα και «καλλίγραμμα» σύμφωνα με την «σωματική μόδα» της εποχή της, τουλάχιστον κατά τα χρόνια εκείνα στα οποία η γνώση της γλυπτικής απεικόνισης είχε προχωρήσει, και επί το πλείστον ημίγυμνη. Πιο παλαιότερα η θεά της γονιμότητας, απεικονίζονταν σε ειδώλια που καμιά σχέση δεν έχουν με αισθητική ή σωματική συμμετρία της κλασσικής αρχαιότητας.

Ας τονιστεί πως οι νεοπαγανιστές, αν και προσπαθούν να μειώσουν την «απαράμιλλη βυζαντινή τέχνη», μεροληπτούν εξόφθαλμα υπέρ της αρχαίας Ελλάδας, εφόσον ανάλογες απεικονίσεις της αρχαιότητας με «αφύσικα & ασύμμετρα» ανθρώπινα σώματα ή ακόμη και μυθικά σώματα και όντα παραμένουν στο απυρόβλητο από αυτούς.

Αριστερά και Μέσο Αριστερά: Λεπτομέρεια από αρχαϊκό ελληνικό αμφορέα εις τον οποίο οπλίτης του Αχαϊκού συνασπισμού ετοιμάζεται να θανατώσει παιδί της Τροίας ενώ η μητέρα του αντιστέκεται. Δίπλα του ακόμη μια αναπαράσταση από τον ίδιο αμφορέα, όπου ο οπλίτης θανατώνει το παιδί. Χαρακτηριστικά ασύμμετρα μεγάλα άνω άκρα. (Πηγή: http://www.vroma.org/images/mcmanus_images/childslaying4.jpg & http://www.vroma.org/images/mcmanus_images/childslaying2.jpg)

Μέσο Δεξιά: Ελληνικός αμφορέας του 8ου αιώνα, όπου οι άνθρωποι και τα άλογα παρουσιάζονται να έχουν σώμα λεπτά σαν κλωστές (Πηγή: http://www.artcom.com/Museums/vs/mr/403.jpg)

Δεξιά: Ανάλατος. αμφορέας του 700-675 π.Χ. εις τον οποίο τα σώματα των ανθρώπων παρουσιάζονται πάρα πολύ λεπτά, κοντά εξαϋλωμένα. (Πηγή: http://individual.utoronto.ca/CLA160Y/Images/AnalatosAmph.jpg)

Αριστερά: Νάσσος. Σφίγγες και Κένταυροι σε αμφορέα του 650-625 π.Χ. (Πηγή: http://individual.utoronto.ca/CLA160Y/Images/NassosAmph.jpg)

Μέσο Αριστερά: Σκηνή από ελληνικό αμφορέα με ψαρά να πουλά ψάρια. Τα σώματα των ανθρώπων φαντάζουν ως νάνων με υπέρμετρα κεφάλια. (Πηγή: http://www.neac.eat-online.net/ellas/resources/fish.htm)

Μέσο Δεξιά: Λεπτομέρεια από μελανόμορφο αμφορέα που παρουσιάζει τον Θησέα να θανατώνει τον Μινώταυρο, περίπου 550-540 π.Χ.. Υπερβολικά σχηματισμένα πόδια (τετρακέφαλοι) με ατροφικό άνω κορμό. (Πηγή: http://daphne.palomar.edu/mhudelson/WorksofArt/05Greek/0133.jpg)

Δεξιά: Αμφορέα με αθλητές. Τεράστιοι τετρακέφαλοι με πάρα πολύ λεπτή μέση. (Πηγή: http://www.decathlonusa.org/images/photos/27_small.jpg)

Δεν πρέπει να παραληφθεί εδώ, ότι η τέχνη μπορεί να χρησιμοποιεί τουλάχιστον την επιστήμη για να απεικονίσει, αλλά δεν απεικονίζει «επιστημονικά θέματα» κατ’ ανάγκη. Η τέχνη είναι κάτι πολύ περισσότερο από την απλή γνωστή φωτογραφία πάνω στο φιλμ ή μέσα στην ψηφιακή κάρτα μνήμης, που περιγράφει λεπτομερώς την πραγματικότητα «επιστημονικά», πλην όμως δυσδιάστατα τουλάχιστον μέχρι στιγμής (2007). Το ζήτημα αυτό, δηλαδή της αντίθεσης τέχνης και επιστήμης, ενυπάρχει εις τις παράλογες κατηγορίες των νεοπαγανιστών κατά των Χριστιανών και συγκεκριμένα εις τις κατηγορίες του Π. Μαρίνη προς την Ορθοδοξία, όπου η επιστήμη υπερθεματίζεται μαζί με την τέχνη, αν και οι δύο τελούν υπό αντίκρουση ως προς την ουσία.

Αριστερά: Οι ασύμμετροι πίνακες του Πικάσσο είναι οι πιο ακριβοπληρωμένοι πίνακες της σύγχρονης εποχής. Ο πίνακας με την γυναίκα στον κήπο πουλήθηκε από τον οίκο δημοπρασιών Sotheby για 49.500.000$. Κι όμως οι νεοπαγανιστές για να επιτίθενται στον χριστιανισμό κατηγορούν την ασυμμετρία των χριστιανικών αγιογραφιών. Τα επιχειρήματά τους για πολλοστή φορά αποδεικνύονται ως επιχειρήματα ανημέρωτων, υποκριτών, εμπαθών, συμπλεγματικών και υπερήφανων στην άγνοιά τους ανθρώπων. (Πηγή: http://www.cnn.com/STYLE/arts/9911/11/picasso.sotheby/index.html)

Μέσο: Γεώργιος Τσαγκρινός, Φυσικός Μαθηματικός, Διευθυντής περιοδικού Ιχώρ (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Allter, Εκπομπή Οι Πύλες του Ανεξήγητου, Σάββατο 19/11/2005)

Δεξιά: Έντονες αντιδράσεις για τον Ροκ Σατανιστή (Πηγή: Σταθμός Alter, απογευματινό δελτίο ειδήσεων, Σάββατο 11 Ιουνίου 2004)

Συμπερασματικά για τον ευφάνταστο αρθρογράφο του Δαυλού παρουσιάζονται εδώ τα λόγια του διευθυντή του νεοπαγανιστικού περιοδικού Ιχώρ, Γεώργιου Τσαγκρινού: «Αν τα βάλεις με την τέχνη, θα την βρης σίγουρα μπροστά σου, και όσο περισσότερο κακός έχεις υπάρξει μαζί της, τόσο περισσότερο θα σε γελοιοποιήσει...» (15), συμπληρωμένα από την νεοπαγανιστική «φόρμουλα» του συνεργάτη του Δημήτριου Ιατρόπουλου, με το δικό του ρητό, καθώς αμύνεται υπέρ της σατανιστικής τέχνης κατά του Χριστιανισμού: «Η Τέχνη είναι η σημαντικότερη μορφή συνείδησης του ανθρώπινου πολιτισμού. Είναι και πρέπει να είναι απολύτως ελεύθερη. Η τέχνη από μόνη της απορρίπτει το αντιαισθητικό και το κακόγουστο το χυδαίο ή το προσβλητικό για τις ανθρώπινες αξίες. Δεν χρειάζεται ούτε φρουρούς, ούτε επιτηρητές. Ο καθένας πηγαίνει όπου του ταιριάζει και διαλέγει αυτό που του αναλογεί. Είναι απαράδεκτο για τα κάθε λογής ιερατεία να μπαίνουν στην μέση και να απαγορεύουν ή να επιτρέπουν την ομαλή διεξαγωγή του καλλιτεχνικού φαινόμενου» (16). Ας αποφασίσουν οι νεοπαγανιστές ιμάμηδες τι πρέπει να ακολουθούν οι πιστοί οπαδοί των ειδώλων, την κριτική ή την σιωπή μπροστά από την τέχνη;

Ακόμη μια φορά Μέγας και Άγιος Βασίλειος, για τους Ειδωλολάτρες«...εμείς δεν έχουμε ανάγκη να ξετινάξουμε τις θεωρίες τους. Αρκούν οι ίδιοι να ανατρέπουν ο ένας τον άλλο.»

Ιβ΄ Ποιο όνομα δόθηκε στον Χριστό; (& «Δαυλός των παραλόγων»)

«Ποιο όνομα δόθηκε στον Χριστό; «Καί θέλουσι καλέσει το όνομα αυτού Εμμανουήλ, το οποίον μεθερμηνευόμενον είναι μεθ’ ημών ο Θεός.» («Κατά Ματθαίον», α΄ 23.) «Καί εκάλεσεν το όνομα αυτού Ιησούν.» (Ο ίδιος δύο παραγράφους πιο κάτω, α΄ 25.) «∆ιά να πληρωθή το ρηθέν διά των προφητών, ότι Ναζωραίος θέλει ονομασθή.» (Ο ίδιος, β΄ 23.)»

Σύμφωνα με τους νεοπαγανιστές κωμικογράφους το ότι ο Ιησούς έχει περισσότερα από ένα ονόματα (17), εκ των οποίων το ένα είναι του τόπου καταγωγής, είναι «γεγονός άξιο κριτικής» και ίσως μαρτυράει «τις κραυγαλέες αντιφάσεις των Ευαγγελίων». Έτσι το ότι διάφοροι φιλόσοφοι, ακόμη και Έλληνες, εμφανίζονται στην ιστορία με περισσότερα από ένα ονόματα είναι «αντικρουόμενες περιγραφές» των. Παρουσιάζονται εδώ μερικοί και με το δεύτερο όνομά τους, της καταγωγής, προς ίαση της νεοπαγανιστικής μεροληψίας:

01. Θαλής ο Μιλήσιος (640-546 π.Χ.)

02. Αναξίμανδρος ο Μιλήσιος (611-546 π.Χ.)

03. Βίας ο Πριηνεύς (Στ΄αιώνας π.Χ.)

04. Αλκμέων ο Κροτωνιάτης (Στ΄- Ε΄ αιώνας π.Χ)

05. Ηράκλειτος ο Εφέσιος (Στ΄- Ε΄ αιώνας π.Χ)

06. Ίππασος ο Μεταποντίνος ή Μεταπόντιος (Στ΄- Ε΄ αιώνας π.Χ)

07. Ικέτας ο Συρακόσιος (Ε΄ αιώνας π.Χ)

08. Θεαγένης ο Ρηγίνος (Ε΄αιώνας π.Χ.)

09. Διογένης ο Απολλωνιάτης (Ε΄ αιώνας π.Χ)

10. Έκφαντος ο Συρακόσιος

11. Εμπεδοκλής ο Ακραγαντίνος (495-435 π.Χ.)

12. Ιππίας ο Ήλειος (Ε΄ αιώνας π.Χ.)

13. Ζήνωνας ο Ελεάτης (490-430 π.Χ.)

14. Δημόκριτος ο Αβδηρίτης (470-370 π.Χ.)

15. Ευκλείδης ο Μεγαρικός και Σωκρατικός (440 -380 π.Χ.)

16. Αρχύτας ο Ταραντίνος (428-347 π.Χ.)

17. Αρίστιππος ο Κυρηναίος (435 - Δ΄ αιώνας π.Χ.)

18. Μητρόδωρος ο Χίος (420-337 π.Χ.)

19. Φαίδων ο Ήλειος (Ε΄αιώνας π.Χ.)

20. Ανάξαρχος ο Αβδηρίτης

21. Ξενοκράτης ο Χαλκηδόνιος (394-314 π.Χ.)

22. Εύδημος ο Κύπριος (Δ΄ αιώνας π.Χ.)

23. Ονησίκρητος ή Ονησίκριτος ή Ονησίκρατος (Δ΄ αιώνας π.Χ.)

24. Λέων ο Μακεδών (Δ΄ αιώνας π.Χ.)

25. Εύδημος ο Ρόδιος (Δ΄ αιώνας μ.Χ.)

26. Καλλισθένης ο Ολύνθιος (370 - 328 π.Χ.)

27. Διόδωρος ο Ισαεύς ο επονομαζόμενος Κρόνος (Δ΄ αιώνας - 307 π.Χ.)

28. Ηρακλείδης ο Ποντικός (Δ΄ αιώνας μ.Χ. - 330 π.Χ.)

29. Μενέδημος ο Ερετριεύς (350 - 278 ή 275 π.Χ.)

30. Δημήτριος ο Φαλιρεύς (350 - 283 π.Χ.)

31. Ζήνων ο Κιτιεύς (335 - 237 π.Χ.)

32. Μητρόδωρος ο Λαμψακηνός (330 - 277 π.Χ.)

33. Τίμων ο Φλιάσιος (320 - 230 π.Χ.)

34. Αρίσταρχος ο Σάμιος (320 - 250 π.Χ.)

35. Αρκεσίλαος ο Πιταναίος (316 - 240 π.Χ.)

36. Κολώτης ο Λαμψακηνός (Δ΄ - Γ΄ αιώνας π.Χ.)

37. Στράτων ο Λαμψακηνός (Δ΄ αιώνας π.Χ. - 270 π.Χ.)

38. Διονύσιος ο Μεταθέμενος (Γ΄ αιώνας π.Χ.)

39. Βίων ο Βορυσθενίτης (Γ΄ αιώνας π.Χ.)

40. Ιερώνυμος ο Ρόδιος (290 - 230 π.Χ.)

41. Ηρακλείδης ο Λέμβος (Γ΄ - Β΄ αιώνας π.Χ.)

42. Διογένης ο Βαβυλώνιος (240 - 150 π.Χ)

43. Καρνεάδης ο Κυρηναίος ή Λίβυς (214 - 129 π.Χ.)

44. Διόδωρος ο Τύριος (Β΄ αιώνας π.Χ.)

45. Ζήνων ο Ταρσεύς (Β΄ αιώνας π.Χ.)

46. Κριτόλαος ο Φασηλίτης (Β΄ αιώνας π.Χ.)

47. Απολλόδωρος ο Κηποτύρανος (Β΄ αιώνας π.Χ.)

48. Κλειτομάχος ο Καρχηδόνιος (187 ή 186 - 110 π.Χ.)

49. Ανδρόνικος ο Ρόδιος (Α΄ αιώνας π.Χ.)

50. Παναίτιος ο Ρόδιος (180 - 110 π.Χ.)

51. Ζήνων ο Σιδώνιος (154 - Α΄ αιώνας π.Χ.)

52. Φίλων ο Λαρισαίος (143 - Α΄ αιώνας π.Χ.)

53. Εκάτων ο Ρόδιος (Β΄ Αιώνας π.Χ.)

54. Όκελλος ο Λευκανός (Α΄ αιώνας π.Χ.)

55. Φιγούλος (Figulus) Πόπλιος Νιγίδιος (Α΄ αιώνας π.Χ.)

56. Λουκρήτιος Κάρος (Lucretius Carus) (73 - 55 π.Χ.)

57. Δίδυμος ο Αρείος ή Άρειος (83 π.Χ. - 10 μ.Χ.)

58. Σένεκας Λούκιος Ανναίος ο φιλόσοφος (4 π.Χ. - 65 μ.Χ.)

59. Ευφράτης ο Τύριος (30 - 118 μ.Χ.)

60. Μοδεράτος εκ Γαδείρων (Α΄ αιώνας μ.Χ.)

61. Φίλων ο Αλεξανδρεύς (Α΄ π.Χ. - Α΄ μ.Χ.)

62. Θέων ο Αίλιος (Α΄ αιώνας μ.Χ.)

63. Σατουρνίνος ή Σατορνίλος ή Σατορνείλος ή Σατορνίνος (Α΄ - Β΄ μ.Χ. αιώνας)

64. Δίων ο Χρυσόστομος (Α΄ - Β΄ αιώνας μ.Χ.)

65. Λουκιανός ο Σαμοτατεύς (120 - 180 ή 192 μ.Χ.)

66. Περεγρίνος ο Πρωτεύς (Β΄ αιώνας μ.Χ.)

67. Μάξιμος ο Τύριος (Β΄ μ.Χ. αιώνας)

68. Σέξτος ο Εμπειρικός (Β΄ αιώνας μ.Χ.)

69. Σατουρνίνος ή Σατορνίνος ο Κυθηνάς (Β΄ αιώνας μ.Χ.)

70. Κλήμης ο Αλεξανδρεύς (150 - 216 μ.Χ.)

71. Βαρδησάνης ή Βαρδεσάνος ή Βαρδεσίνης (154 - 222 μ.Χ.)

72. Αμμώνιος Σακκάς ο Αλεξανδρεύς (175 - 242 μ.Χ.)

73. Ηρακλείδης ο Λύκιος (Β΄ μ.Χ. αιώνας)

74. Θέων ο Σμυρναίος (Β΄ αιώνας μ.Χ.)

75. Μαρκίωνας ο Ποντικός (Β΄ - Γ΄ αιώνας μ.Χ.)

76. Λογγίνος ο Κάσσιος (210 ή 213 μ.Χ. - Γ΄ αιώνας μ.Χ.)

77. Πορφύριος ο Τύριος ή Φοίνιξ ή Βατανιώτης (232 - 304 μ.Χ.)

78. Θεόδωρος ο Ασιναίος

79. Ευσέβιος ο Παμφίλου (265 - 339 μ.Χ.)

80. Δίδυμος ο Τυφλός (313 - 398 μ.Χ.)

81. Γρηγόριος Νύσσης (331 - Δ΄ αιών. μ.Χ.)

82. Ευάγριος ο Κυρηναίος (Δ΄ - Ε΄ αιώνας μ.Χ.)

83. Ιερώνυμος Άγιος (Sophronius Eusebius Hieronymus) (340 - 420 μ.Χ.)

84. Συνέσιος ο Κυρηναίος (370 - 413 ή 414 μ.Χ.)

85. Μάξιμος ο Εφέσου (371 - 371 μ.Χ.)

86. Πρίσκος ο Θεσπρωτός ή Μολοττός (Δ΄ μ.Χ. αιώνας)

87. Δημήτριος ο Χύτρας (Δ΄ μ.Χ. αιώνας)

88. Πρόκλος ο Λύκιος ή Διάδοχος (410 - 485 μ.Χ.)

89. Ευσέβιος ο Μύνδιος (Δ΄ αιώνας μ.Χ.)

90. Ερμείας ο Αλεξανδρεύς (Τέλος Ε΄ αιώνα)

91. Αιδεσία η Αλεξανδρινή (Ε΄ αιώνας μ.Χ.)

92. Ασκληπιόδωτος ο Αλεξανδρεύς (Ε΄ αιώνας μ.Χ.)

93. Αμμώνιος Αλεξανδρείας (Ε΄ μ.Χ. αιώνας)

94. Αινείας Γαταίος (Ε΄ μ.Χ. αιώνας)

95. Ευάγριος ο Αλεξανδρεύς (Ε΄ - Στ΄ αιώνας μ.Χ.)

96. Ισίδωρος ο Αλεξανδρινός (Ε΄ αιώνας - 562 μ.Χ.)

97. Διονύσιος ο Αντιοχεύς (Ε΄ - Στ΄ αιώνας μ.Χ.)

98. Ευλάλιος ή Ευλάμιος (Στ΄ αιώνας μ.Χ.)

99. Ισίδωρος ο Γαζαίος (Στ΄ αιώνας μ.Χ.)

100. Ιωάννης ο Δαμασκηνός (680 - 754 μ.Χ)

101. Απολλώνιος ο Τυανέας (τέλος Α΄ αιώνα - αρχές του Β΄ μ.Χ. αιώνα)

Ίσως οι νεοπαγανιστές αντιπροτείνουν πως ο οι άνωθι έχουν «μόνο» δεύτερο όνομα, εκ του τοπωνυμίου καταγωγής, ενώ ο Ιησούς έχει και «τρίτο» το «Εμμανουήλ, το οποίον μεθερμηνευόμενον είναι μεθ’ ημών ο Θεός». Ας δουν τότε ορισμένους, και της ελληνικής φιλοσοφίας, από τους πιο «αγαπημένους» τους με τόσα ή και περισσότερα ονόματα από τον Ιησού, όπως οι:

01. Εκαταίος ο Αβδηρίτης ή ο Τήιος (Δ΄ - Γ΄ αιώνας π.Χ.)

02. Τερτυλλιανός (Tertullianus) Κόιντος Σεπτίμιος Φλώρενς (155 - 240 μ.Χ.)

03. Σατουρνίνος ή Σατορνίνος ο Κυθηνάς (Β΄ αιώνας μ.Χ.)

04. Βαρδησάνης ή Βαρδεσάνος ή Βαρδεσίνης (154 - 222 μ.Χ.)

05. Γρηγόριος Α΄ ο Θεολόγος ο Νανζιανζηνός (329 - 390 μ.Χ.)

06. Βασίλειος Καισαρείας ο Μέγας (330 - 378 μ.Χ.)

Ας δουν οι νεοπαγανιστές και τους «αρχηγούς» της πλατωνικής Ακαδημίας:

07. Πρίσκος ο Θεσπρωτός ή Μολοττός (Δ΄ μ.Χ. αιώνας)

08. Πρόκλος ο Λύκιος ή Διάδοχος (410 - 485 μ.Χ.)

09. Δαμάσκιος ο Διάδοχος ή Σύριος ή Δαμασκηνός (458 - ; μ.Χ.)

Ας δουν οι νεοπαγανιστές και τους αντιχριστιανούς και «διάσημους» στον δικό τους ιδεολογικό χώρο:

10. Πορφύριος ο Τύριος ή Φοίνιξ ή Βατανιώτης (232 - 304 μ.Χ.)

11. Ιουλιανός Φλαύδιος Κλαύδιος ο Παραβάτης ή Αποστάτης ή Μέγας κατά Ζώσιμο (331 - 363 μ.Χ.)

Ιγ΄. Είναι ο Ιησούς μονογενής Υιός του Θεού; (& «Δαυλός των παραλόγων»)

«Ήταν ο Ιησούς μονογενής υιός του Γιαχβέ; Όχι, διότι η «Γένεσις» κάνει λόγο για υιούς τού Γιαχβέ: «Ιδόντες οι υιοί τού Θεού τας θυγατέρας των ανθρώπων, ότι ήσαν ωραίαι, έλαβον εις εαυτούς γυναίκας» (στ΄ 2).»

Αυτή η φράση δεν σημαίνει τίποτα από αυτά που εννοούν οι παγανιστές. Όπως δηλώθηκε σε παραπάνω ενότητα, ο όρος «υιοί του Θεού» στην Π.Δ. χρησιμοποιείται για όλους τους Ισραηλίτες αλλά και για να δηλώσει τον έχοντα ειδική αποστολή από τον Θεό. Δεν αποτελούν αυτοί τον Υιό ή τους «υιούς» του Θεού κατά την Φύση. Οι του Δαυλού, χωρίς να το γνωρίζουν, και δηλαδή υποσυνείδητα, είναι επηρεασμένοι από τον Χριστιανική παιδεία (Κ.Δ.), την οποία εκφράζουν όταν αντιλαμβάνονται το «Υιοί του Θεού» της Π.Δ., όπως αυτό παρουσιάζεται νοηματικά μέσα στην Κ.Δ..

Ιδ΄ Τα «εγκλήματα» του Θεού (& «Δαυλός των παραλόγων»)

«Στην «Παλαιά ∆ιαθήκη» περιγράφονται πλήθος εγκλημάτων καθώς και ρατσιστικών κι αποτρόπαιων πράξεων του Γιαχβέ, οι οποίες κατά κανόνα υπερβαίνουν τα όρια της κοινής λογικής. Ωρισμένα από τα εγκλήματα τού Γιαχβέ, στά οποία δεν είναι αμέτοχος ο Ιησούς αλλά -τουναντίον- συνένοχος, έχουν παρουσιασθεί σε παλαιότερα τεύχη τού «∆». (Βλ. «∆» 154, 164-165, 169, 171, 193 κ.ά.). Ας μην τα επαναλάβωμε εδώ.»

Στα σημεία ειδικά όπου ο Θεός παρουσιάζεται ως «εγκληματίας» από τους άθεους ή τους αρχαιολάτρες, οι τελευταίοι ξεμασκαρεύονται ως προς την χρήση της δικαιοσύνης τους αλλά και της λογικής τους. Και η απόδειξη είναι αρκετά απλή.

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

α. Όσες φορές ο Θεός πράττει ιάσεις δια μέσω θαυμάτων που περιγράφονται στα ιερά κείμενα, λ.χ. στην Π.Δ. ή στην Κ.Δ., αυτές δεν γίνονται αποδεκτές, ούτε πιστευτές και ρίπτονται στην σφαίρα του μύθου ή της «Χριστιανικής ευπειθείας». Τα θαύματα είναι «ψέματα» και «συνεπώς» ο Θεός δεν χαίρει της απόδοσης φιλανθρωπικών πράξεων.

β. Όταν ο Θεός αφαιρεί ζωές, με ενέργειες που περιγράφονται πάλι μέσα στα ιερά κείμενα, τότε αυτό γίνεται πιστευτό, αφού ο Θεός «χαίρει» αυτή την φορά της απόδοσης των πεπραγμένων των όσων χαρακτηρίζονται ως «εγκλήματα».

Έτσι ενώ στην α) περίπτωση δεν αποδίδονται στον Θεό αγαθά έργα ως αποτέλεσμα της επέμβασής Του, εις την β) περίπτωση Του επιρρίπτεται μονομερώς το «εγκληματικό» αποτέλεσμα της. Σε αυτό το σημείο γίνεται φανερή η άδικη στάση αρχαιολατρών και άθεων αρνητών.

ΛΟΓΙΚΗ

Το πρόβλημα του παραλογισμού τους όμως βρίσκεται σε ένα παραπλήσιο επίπεδο. Ενώ άθεοι και αρχαιολάτρες χρησιμοποιούν τα ιερά κείμενα για να αποδώσουν στον Θεό μονομερώς την αφαίρεση της ζωής, όπου αυτή τυγχάνει, όπως π.χ. στην περίπτωση των Σοδόμων & Γομόρρων, δεν χρησιμοποιούν τα ιερά κείμενα για να αποδώσουν στον Θεό την Δημιουργία της βιολογικής Ζωής, αν και μέσα σε αυτά ο Χριστιανικός Θεός παρουσιάζεται ως Δημιουργός της. Αυτή η τακτική, πέρα από το να αποτελεί αντιεπιστημονική χρήση πηγών, είναι και ένας καθαρός παραλογισμός, διότι σε καμία περίπτωση δεν δίδεται εξήγηση για το πως ο Θεός καταφέρνει να αφαιρέσει την βιολογική ζωή, όσες φορές αυτό συνέβη, αφού η Ύπαρξή Του δεν γίνεται αποδεκτή. Η απόδοση στον Θεό «αποτρόπαιων πράξεων ..., οι οποίες κατά κανόνα υπερβαίνουν τα όρια της κοινής λογικής», είναι μια δήλωση σχετικά αληθής, διότι ο παγανιστής που εκφέρει αυτή την άποψη δεν δίδει καμία λογική εξήγηση για τον τρόπο με τον οποίο ο Θεός καταφέρνει να πράξει «τα εγκλήματα» τα οποία Του αποδίδονται, αφού η οντολογική Του παρουσία δεν γίνεται αποδεκτή. Οι παγανιστές που αποδέχονται «μόνο την φύση», δεν αποδίδουν καμία λογική εξήγηση αιτιότητας για τα «εγκλήματα» τα οποία αποδίδονται στον Θεό Γιαχβέ και δηλαδή σε Εκείνον τον Θεό που βρίσκεται εκτός φύσης. Στην ουσία εδώ οι αρνητές και νεοπαγανιστές δέχονται τα θαύματα του Γιαχβέ, ως δηλαδή θαυματουργικές «αγκληματικές» επεμβάσεις.

Έπειτα στην Χριστιανική θεολογία ο Θεός είναι Δημιουργός της ζωής, κατά συνέπεια έχει κάθε δικαίωμα να αφαιρεί κάθετι που Αυτός έδωσε. Ο άνθρωπος αντίθετα αφαιρεί ζωές, δίχως να είναι δημιουργός και δίχως να έχει δικαίωμα προς τούτο, εφόσον ποτέ δεν έδωσε ο ίδιος ζωή. Ο άνθρωπος μόνο μεταδίδει την ζωή (γέννα) και δεν την δημιουργεί εκ του μηδενός. Κι όμως μέσα στην εθνικιστική ιστορία που πάντα υποστηρίζουν οι νεοπαγανιστές, πολύ άνθρωποι που φόνευσαν άλλους παρουσιάζονται ως ήρωες, ευεργέτες, ανδρείοι και ενάρετοι. Ποτέ ως εγκληματίες. «Εγκληματίας» για τους νεοπαγανιστές είναι μόνο ο «ανύπαρκτος» (sic) γι’ αυτούς Χριστιανικός Θεός που στα ιερά κείμενα παρουσιάζεται και ως ευεργέτης πάρα πολλές φορές αλλά και προπάντων ως Δημιουργός και δότης της βιολογικής ζωής. Ο δε νεοπαγανιστής ιερέας του Δία Παναγιώτης Μαρίνης φθάνει μέχρι το σημείο να δηλώσει πως «ο φόνος εις την μυθολογίαν σημαίνει ενεργειακήν μετεξέλιξιν» (18) δικαιολογώντας με αυτό τον τρόπο τους φόνους των ηρώων αλλά και των δικών του θεών, οι οποίοι σε καμιά περίπτωση δεν είναι δημιουργοί, αλλά εξελιγμένα όντα. (19)

Επιπλέον η ψυχή του ανθρώπου στην θεολογία είναι αθάνατη. Η αφαίρεση μιας ζωής από τον Θεό δεν σημαίνει θάνατο αιώνιο, αλλά θάνατο μόνο βιολογικό. Ο Χριστιανισμός αντίθετα όταν αποδίδει στους αρχαίους θεούς εγκληματικές πράξεις ή παράλογες συμπεριφορές, δεν βρίσκεται στην ίδια θέση με τους αρχαιολάτρες ή τους άθεους. Διότι ο Χριστιανισμός αποδέχεται την ύπαρξη των θεών αυτών. (20) Οι παγανιστές και άθεοι δεν αποδέχονται την Ύπαρξη του Χριστιανικού Θεού.

Περισσότερα για τις τιμωρίες των αρχαίων λαών από τον Γιαχβέ στην σελίδα Βίβλος και στην σελίδα Καλόπουλος.

Ιέ. Ιησούς: Κήρυκας μίσους, διχασμού και μισελληνισμού; (& «Δαυλός των παραλόγων»)

Όσο αφορά το άρθρο του Δαυλού «Ιησούς: Κήρυκας μίσους, διχασμού και μισελληνισμού» βλέπε την σελίδα του Δαυλού.

Ιστ΄ Περεταίρω κατηγορίες περί «τρομοκρατίας» προς τον Ιησού Χριστό. (& «Δαυλός των παραλόγων»)

«Ο Ιησούς αρέσκεται στην εξαπόλυση απειλών, για να εκμεταλλευθή την ανθρώπινη αγωνία για την μετά θάνατον κατάσταση» κ.λ.π.

Οι νεοπαγανιστές κατηγορούν τον Θεό ως τρομοκράτη που απειλεί τα πλάσματά Του μέσα από τις προειδοποιήσεις Του για τον κολασμό τους. Όλες οι προειδοποιήσεις του Θεού αποκαλούνται από τους νεοπαγανιστές ως «ψυχολογική τρομοκρατία» . Η κατηγορία αυτή είναι μια ολοφάνερη ανοησία που ουδεμία σχέση μπορεί να έχει με τον Ελληνισμό. Ας ανοίξουν οι νεοπαγανιστές, υπέρμαχοι τάχα της ιατρικής, ένα οιοδήποτε βιβλίο παθολογίας και ας μελετήσουν, όπως περιγράφονται μέσα σε αυτό, τις συνέπειες μιας οποιασδήποτε μολυσματικής ανίατης ασθένειας. Αν η περιγραφή αυτών των συμπτωμάτων που θα έχει ο τυχών ασθενής, ως αποτέλεσμα μόλυνσης, θεωρείται από τους νεοπαγανιστές ως «ψυχολογική τρομοκρατία», τότε ας μην λάβουν υπ’ όψιν τους τις συμβουλές των ιατρών προφασιζόμενοι «ψυχολογικούς λόγους» και τις άλλες «αντι-ηρωϊκές» ευαισθησίες τους. Ας παραμείνουν μολυσμένοι μη θέλοντας να χαλούν την «ζαχαρένια» τους.

Περισσότερα για την θεολογική Ορθόδοξη θέαση της Κόλασης και του Παράδεισου στην ομώνυμη σελίδα.

Ιζ΄ Οι αναθεματισμοί του «ελληνικού πολιτισμού» (& «Δαυλός των παραλόγων»)

«Παρατηρείται η ίδια ακριβώς νοοτροπία με την «Παλαιά ∆ιαθήκη» αλλά και με τους λειτουργικούς ύμνους, που ψάλλονται στους ναούς τα Χριστούγεννα. Σε παλαιότερα τεύχη τού «∆» έχουν παρουσιασθή λειτουργικά κείμενα κατά τη Σαρακοστή [από το Τριώδιον με τους αναθεματισμούς εναντίον τού Ελληνικού Πολιτισμού (τ. 192), κατά την Μεγάλη Εβδομάδα και κατά την Πεντηκοστή (τ. 280)].»

Για τους ψευδεπίγραφους αναθεματισμούς κατά του «Ελληνικού Πολιτισμού» κατά την Σαρακοστή, βλέπε την σελίδα «Αναθέματα», ενώ για την Πεντηκοστή, βλέπε την σελίδα «Ελληνισμός Χριστιανισμός».

Ιη΄ Η Σιών, ο Ισραήλ και το τέλος των εχθρών του Θεού (& «Δαυλός των παραλόγων»)

• «Ράβδον δυνάμεως εξαποστελεί σοι Κύριος εκ Σιών», αντίφωνον γ΄.

• «Καί Ισραήλ εποίησεν ισχύν», «Β΄ Αριθμών το ανάγνωσμα», 17-18.

• «Αγαπά Κύριος τας πύλας Σιών», τροπάριον, ήχος πλ. β΄, στίχος α΄.

• «Ισραήλ τώ ηγαπημένω υπ’ αυτού», «Προφητείας Ιερεμίου το ανάγνωσμα» (Βαρούχ 3, 36-38).

• «Ισραήλ γάρ ο ποιμαίνων... Χριστός», ωδή γ΄, ειρμός.

• «Οι παίδες Σιών», ωδή η΄, ειρμός.

Όπως ελέχθη και ανωτέρω οι όροι «Σιών» και «Ισραήλ» είναι η Ορθόδοξος Εκκλησία και ο Ορθόδοξος λαός αντίστοιχα. Οι απανταχού όμως εθνικιστές, τόσο οι Εβραίοι, όσο και οι Έλληνες, αντιλαμβάνονται ότι αυτοί οι όροι αφορούν το εθνικό κράτος και τον εθνικό λαό του σημερινού Ισραήλ, πράγμα παντελώς λανθασμένο από Ορθόδοξη θεολογική άποψη, επιβεβαιώνοντας το Κατά Ματθαίον, Κεφ. Ιε΄ «14 ἄφετε αὐτούς· ὁδηγοί εἰσι τυφλοί τυφλῶν· τυφλὸς δὲ τυφλὸν ἐὰν ὁδηγῇ, ἀμφότεροι εἰς βόθυνον πεσοῦνται.».

Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι επιθυμούν οι παγανιστές, όταν κατηγορούν τον Θεό, επειδή θα νικήσει τους εχθρούς Του. Τι περιμένουν δηλαδή οι νεοπαγανιστές; Να νικήσουν αυτοί παρά ο Θεός; Εξάλλου ο Θεός αγάπη είναι. Αν οι νεοπαγανιστές είναι πρόθυμοι να παρουσιάζουν την προς Εβραίους επιστολή του Παύλου, ας παρουσιάσουν και την επιστολή Α΄ του Ιωάννου, Κεφ. Δ΄«8 ὁ μὴ ἀγαπῶν οὐκ ἔγνω τὸν Θεόν, ὅτι ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστίν». Και ας γνωρίζουν πως όταν βασιλέψει η Αγάπη (Θεός), και θα βασιλέψει, το μίσος των εχθρών του Θεού θα σβήσει κάτω από τα πόδια Του μια για πάντα. Μην ελπίζουν σε «παγανιστικά θαύματα» επικρατήσεως των 12 ή του αθεϊσμού κατά του Ιησού.

Ιθ΄ . Το τελικό μήνυμα των Χριστουγέννων (& «Δαυλός των παραλόγων»)

Ποιο είναι τελικά το μήνυμα των Χριστουγέννων και σε ποιους απευθύνεται; Το μήνυμα των Χριστουγέννων συνοψίζεται στα ίδια τα λόγια τού Ιησού: «∆οξάζω σε, πάτερ, Κύριε τού ουρανού και της γης, ότι απέκρυψας ταύτα από σοφών και συνετών και απεκάλυψας αυτά εις νήπια.» («Κατά Ματθαίον», ια΄ 25.) Ο Ιησούς προορίζει την διδασκαλία του για τους μωρούς και πτωχούς τω πνεύματι κι όχι για τους συνετούς.

Το μήνυμα των Χριστουγέννων εξαρτάται από το τι αντιλαμβάνεται ο καθείς. Ο Ιωάννης Λάζαρης στην συγκεκριμένη περίπτωση του εδαφίου του Κατά Ματθαίον ευαγγελίου δεν αντιλαμβάνεται πως ο Θεός πράγματι επέλεξε «νήπια» ψαράδες («ἀπεκάλυψας αὐτὰ νηπίοις·») για να αποκαλύψει τον Ιησού Χριστό, παρά «επιστήμονες» ή φιλόσοφους. Και ο λόγος ήταν ξεκάθαρος. Ώστε ποτέ να μην μπορεί να πει αποδεδειγμένα κανείς ότι οι διδασκαλίες των Ευαγγελίων ήσαν κατασκευή σοφών ανθρώπων, αλλά αντιθέτως να δεχθεί πως είναι παράδοση από τον Ουρανό σε αμόρφωτους. Αμόρφωτοι οι οποίοι νίκησαν κάθε σοφό φιλόσοφο ως προς την θεολογία. Και ο χρόνος αυτό έχει αποδείξει. Οι του Δαυλού, όσο και να χωλαίνουν, δεν είναι ικανοί να κατασκευάσουν καμία θρησκεία καλύτερη, σπουδαιότερη ή πιο διαδεδομένη από τον Χριστιανισμό. Μα ούτε και μπορούν να διαδώσουν θρησκείες φιλοσόφων, όσο και αν προσπαθούν. Και πως άραγε θα μπορούσαν ποτέ να τις διαδώσουν, αφού ούτε οι ίδιοι δεν πιστεύουν στις μεταφυσικές διδασκαλίες των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, τις οποίες άπειρες φορές παρουσιάζουν για χάρη «μορφώσεως» στο περιοδικό τους; Κανείς τους δεν ακολουθεί ούτε τις μεταφυσικές ανησυχίες των διαφωτιστών. Μόνο λόγια είναι οι νεοπαγανιστές και υπερήφανες διακηρύξεις χωρίς πρακτικό αντίκρισμα.

Τέλος ο Ιωάννης Λάζαρης διαστρεβλώνει το Κατά Ματθαίον, Κεφ. Ε΄ «3 Μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» προσθέτοντας την φράση «μωρούς». Διότι τα Ευαγγέλια μπορεί να τα έγραψαν και αμόρφωτοι, αλλά αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι απευθύνονται σε όμοιους. Η φράση «οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι» αναφέρεται στον τρόπο δια του οποίου αποφασίζει κανείς να είναι πτωχός, δηλαδή όπως κάνουν οι συνειδητά ασκητές κλπ. ακτήμονες. Βλέπε π.χ.

α. «Ἔοικε πτωχοὺς ὀνομάζειν ἐν τούτοις τοὺς φιλοκερδείας κρείττονας καὶ τὸν τρόπον ἀφιλάργυρον ἔχοντας», Κύριλλος Αλεξανδρείας

β. «Ἔδει γὰρ ἔδει τὸ σωτήριον καὶ εὐαγγελικὸν μέλλοντας αὐτοὺς διαγγέλλειν κήρυγμα τοῖς ἀπανταχόσε, ἀφιλόπλουτον ἔχειν τὸ φρόνημα καὶ εὔσχολον ἐπὶ τὰ κρείττω τὴν ἐπιθυμίαν», Κύριλλος Αλεξανδρείας

γ. «Τοὺς ἀφιλοπλούτους, τοὺς ἑκουσίως πτωχούς», Ζηγαβηνός,

δ. «Οὐκ εἶπεν οἱ πτωχοὶ τοῖς χρήμασιν, ἀλλ' οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι. Οὐ γὰρ ὁ ἐκ περιστάσεώς τινος ταπεινός, οὗτος μακαριστός. Διότι οὐδὲν τῶν ἀπροαιρέτων μακαριστόν. Πᾶσα γὰρ ἀρετὴ τῷ ἑκουσίῳ χαρακτηρίζεται», Ζηγαβηνός.

Αν το κείμενο εννοούσε και υπονοούσε αποκλειστικά την πνευματική πτωχεία, μάλλον θα έλεγε «Μακάριοι οἱ πτωχοὶ ἐν πνεύματι» παρά «τῷ πνεύματι» και θα απευθύνονταν σε αρθρογράφους τύπου «Δαυλού», παρά σε όλο τον κόσμο.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Ο Ιωάννης Λάζαρης αναφερόμενος στην ιστορική στιγμή προ 2.000 ετών, υπογράφει την φράση «Χριστός γεννάται σήμερον, εν φάτνη των α-λόγων», ενώ τα μήνυματά Του δεν φαίνονται να έχουν γίνει αντιληπτά, από τον Δαυλό, το περιοδικό των παραλόγων.

Σημειώσεις

1. Κατά Ματθαίον, Κεφ. «1 Τοῦ δὲ Ἰησοῦ γεννηθέντος ἐν Βηθλέεμ τῆς Ἰουδαίας ἐν ἡμέραις Ἡρῴδου τοῦ βασιλέως»

2. Κατά Λουκάν, Κεφ. Β΄ «1 Ἐγένετο δὲ ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἐξῆλθε δόγμα παρὰ Καίσαρος Αὐγούστου ἀπογράφεσθαι πᾶσαν τὴν οἰκουμένην. 2 αὕτη ἡ ἀπογραφὴ πρώτη ἐγένετο ἡγεμονεύοντος τῆς Συρίας Κυρηνίου. 3 καὶ ἐπορεύοντο πάντες ἀπογράφεσθαι, ἕκαστος εἰς τὴν ἰδίαν πόλιν. 4 Ἀνέβη δὲ καὶ Ἰωσὴφ ἀπὸ τῆς Γαλιλαίας ἐκ πόλεως Ναζαρὲτ εἰς τὴν Ἰουδαίαν εἰς πόλιν Δαυῒδ ἥτις καλεῖται Βηθλέεμ, διὰ τὸ εἶναι αὐτὸν ἐξ οἴκου καὶ πατριᾶς Δαυῒδ, 5 ἀπογράψασθαι σὺν Μαριὰμ τῇ ἐμνηστευμένῃ αὐτῷ γυναικὶ, οὔσῃ ἐγκύῳ. 6 ἐγένετο δὲ ἐν τῷ εἶναι αὐτοὺς ἐκεῖ ἐπλήσθησαν αἱ ἡμέραι τοῦ τεκεῖν αὐτήν, 7 καὶ ἔτεκεν τὸν υἱὸν αὐτῆς τὸν πρωτότοκον· καὶ ἐσπαργάνωσεν αὐτὸν καὶ ἀνέκλινεν αὐτὸν ἐν τῇ φάτνῃ, διότι οὐκ ἦν αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ καταλύματι.»

3. Ό.π.

4. Κατά Λουκάν, Κεφ. Α΄ «26 Ἐν δὲ τῷ μηνὶ τῷ ἕκτῳ ἀπεστάλη ὁ ἄγγελος Γαβριὴλ ἀπὸ τοῦ Θεοῦ εἰς πόλιν τῆς Γαλιλαίας, ᾗ ὄνομα Ναζαρὲτ, 27 πρὸς παρθένον μεμνηστευμένην ἀνδρὶ, ᾧ ὄνομα Ἰωσὴφ, ἐξ οἴκου Δαυῒδ, καὶ τὸ ὄνομα τῆς παρθένου Μαριάμ. 28 καὶ εἰσελθὼν ὁ ἄγγελος πρὸς αὐτὴν εἶπε· Χαῖρε, κεχαριτωμένη· ὁ Κύριος μετὰ σοῦ·»

5. Κατά Λουκάν, Κεφ.Β΄ «39 Καὶ ὡς ἐτέλεσαν πάντα τὰ κατὰ τὸν νόμον Κυρίου, ὑπέστρεψαν εἰς τὴν Γαλιλαίαν εἰς πόλιν ἑαυτῶν Ναζαρέτ.»

6. Κατά Ματθαίον, Κεφ. Β΄ «13 Ἀναχωρησάντων δὲ αὐτῶν ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου φαίνεται κατ’ ὄναρ τῷ Ἰωσὴφ λέγων· Ἐγερθεὶς παράλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ φεῦγε εἰς Αἴγυπτον, καὶ ἴσθι ἐκεῖ ἕως ἂν εἴπω σοι· μέλλει γὰρ Ἡρῴδης ζητεῖν τὸ παιδίον τοῦ ἀπολέσαι αὐτό. 14 ὁ δὲ ἐγερθεὶς παρέλαβεν τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ νυκτὸς καὶ ἀνεχώρησεν εἰς Αἴγυπτον,... 19 Τελευτήσαντος δὲ τοῦ Ἡρῴδου ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου φαίνεται κατ’ ὄναρ τῷ Ἰωσὴφ ἐν Αἰγύπτῳ 20 λέγων· Ἐγερθεὶς παράλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ πορεύου εἰς γῆν Ἰσραήλ, τεθνήκασιν γὰρ οἱ ζητοῦντες τὴν ψυχὴν τοῦ παιδίου. 21 ὁ δὲ ἐγερθεὶς παρέλαβεν τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ εἰσῆλθεν εἰς γῆν Ἰσραήλ. 22 ἀκούσας δὲ ὅτι Ἀρχέλαος βασιλεύει τῆς Ἰουδαίας ἀντὶ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ Ἡρῴδου ἐφοβήθη ἐκεῖ ἀπελθεῖν· χρηματισθεὶς δὲ κατ’ ὄναρ ἀνεχώρησεν εἰς τὰ μέρη τῆς Γαλιλαίας, 23 καὶ ἐλθὼν κατῴκησεν εἰς πόλιν λεγομένην Ναζαρέτ, ὅπως πληρωθῇ τὸ ῥηθὲν διὰ τῶν προφητῶν ὅτι Ναζωραῖος κληθήσεται.»

7. Εκ των ευαγγελίων τα τρία πρώτα, παρά τις ομολογημένες ιδιορρυθμίες έκαστου ευαγγελιστή εμφανίζουν καταπληκτική ομοιότητα και συμφωνούν κατά την εκλογή και την διάταξη της ύλης και κατά το ύφος και την φρασεολογία που εν πολλοίς καλούνται, συνοπτικά, διότι οι διηγήσεις αυτών, τιθέμενες παράλληλα συγκροτούν σύνοψη που διευκολύνει την κατανόηση αυτών.( Πηγή: Π. Ι. Μπρατσιώτης, Καθηγητής της Βιβλικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ια΄, 690 - 691)

8. Και πάλι θέμα χρόνου γέννησης του Χριστού. Ο φίλτατος κ. Κ. Κουτρουβέλης δια του «Δαυλού» το ανακινεί στο 240ο τεύχος, απαντώντας σε κριτική μου για το σχετικό άρθρο του. Ο κ. Κουτρουβέλης εστιάζει την άποψη του στο πότε προ Χριστού κτίστηκε η Ρώμη, ενώ εστιάζω το ερώτημά μου στο αν ζούσε ο Ηρώδης ο Μέγας κατά τη γέννηση του Χριστού... (Σελ. 16398 ) (Πηγή: Δαυλός, τεύχος 252, http://www.davlos.gr/dissue.php?issue=252)

9. Κατά Μάρκον Κεφ. Ιστ΄ «14 Ὕστερον ἀνακειμένοις αὐτοῖς τοῖς ἕνδεκα ἐφανερώθη καὶ ὠνείδισε τὴν ἀπιστίαν αὐτῶν καὶ τὴν σκληροκαρδίαν, ὅτι τοῖς θεασαμένοις αὐτὸν ἐγηγερμένον οὐκ ἐπίστευσαν. 15 καὶ εἶπεν αὐτοῖς· Πορευθέντες εἰς τὸν κόσμον ἅπαντα κηρύξατε τὸ εὐαγγέλιον πάσῃ τῇ κτίσει. 16 ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθεὶς σωθήσεται, ὁ δὲ ἀπιστήσας κατακριθήσεται· 17 σημεῖα δὲ τοῖς πιστεύσασι ταῦτα παρακολουθήσει· ἐν τῷ ὀνόματί μου δαιμόνια ἐκβαλοῦσι· γλώσσαις λαλήσουσι καιναῖς· 18 ὄφεις ἀροῦσι· κἂν θανάσιμόν τι πίωσιν, οὐ μὴ αὐτοὺς βλάψει· ἐπὶ ἀρρώστους χεῖρας ἐπιθήσουσι, καὶ καλῶς ἕξουσιν. 19 Ὁ μὲν οὖν Κύριος μετὰ τὸ λαλῆσαι αὐτοῖς ἀνελήφθη εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐκάθισεν ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ.20 ἐκεῖνοι δὲ ἐξελθόντες ἐκήρυξαν πανταχοῦ, τοῦ Κυρίου συνεργοῦντος καὶ τὸν λόγον βεβαιοῦντος διὰ τῶν ἐπακολουθούντων σημείων. ἀμήν»

10. Κατά Ιωάννη, Κεφ. Κ΄ «30 Πολλὰ μὲν οὖν καὶ ἄλλα σημεῖα ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς ἐνώπιον τῶν μαθητῶν αὐτοῦ, ἃ οὐκ ἔστι γεγραμμένα ἐν τῷ βιβλίῳ τούτῳ· 31 ταῦτα δὲ γέγραπται ἵνα πιστεύσητε ὅτι Ἰησοῦς ἐστιν ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ, καὶ ἵνα πιστεύοντες ζωὴν ἔχητε ἐν τῷ ὀνόματι αὐτοῦ», Κεφ. Κα΄ «25 ἔστι δὲ καὶ ἄλλα πολλὰ ὅσα ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς, ἅτινα ἐὰν γράφηται καθ' ἕν, οὐδὲ αὐτὸν οἶμαι τὸν κόσμον χωρῆσαι τὰ γραφόμενα βιβλία. Ἀμήν.»

11. Εκ των ευαγγελίων τα τρία πρώτα, παρά τις ομολογημένες ιδιορρυθμίες έκαστου ευαγγελιστή εμφανίζουν καταπληκτική ομοιότητα και συμφωνούν κατά την εκλογή και την διάταξη της ύλης και κατά το ύφος και την φρασεολογία που εν πολλοίς καλούνται, συνοπτικά, διότι οι διηγήσεις αυτών, τιθέμενες παράλληλα συγκροτούν σύνοψη που διευκολύνει την κατανόηση αυτών. (Πηγή: Π. Ι. Μπρατσιώτης, Καθηγητής της Βιβλικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ια΄, σελ. 691)

12. Κατά Λουκά, Κεφ. Α΄ «30 καὶ εἶπεν ὁ ἄγγελος αὐτῇ· Μὴ φοβοῦ, Μαριάμ· εὗρες γὰρ χάριν παρὰ τῷ Θεῷ. 31 καὶ ἰδοὺ συλλήψῃ ἐν γαστρὶ καὶ τέξῃ υἱόν, καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν. 32 οὗτος ἔσται μέγας καὶ υἱὸς ὑψίστου κληθήσεται, καὶ δώσει αὐτῷ Κύριος ὁ Θεὸς τὸν θρόνον Δαυῒδ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ, 33 καὶ βασιλεύσει ἐπὶ τὸν οἶκον Ἰακὼβ εἰς τοὺς αἰῶνας, καὶ τῆς βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος. 34 εἶπε δὲ Μαριὰμ πρὸς τὸν ἄγγελον· Πῶς ἔσται μοι τοῦτο, ἐπεὶ ἄνδρα οὐ γινώσκω; 35 καὶ ἀποκριθεὶς ὁ ἄγγελος εἶπεν αὐτῇ· Πνεῦμα ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπὶ σέ καὶ δύναμις ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι· διὸ καὶ τὸ γεννώμενον ἅγιον κληθήσεται υἱὸς Θεοῦ.»

13. Κατά Ματθαίον, Κεφ. Α΄ «19 Ἰωσὴφ δὲ ὁ ἀνὴρ αὐτῆς, δίκαιος ὢν καὶ μὴ θέλων αὐτὴν παραδειγματίσαι, ἐβουλήθη λάθρᾳ ἀπολῦσαι αὐτήν.»

14. Ο Ιωσήφ και η Μαρία όταν τους είπε ο Ιησούς ότι βρισκόταν στα του Πατρός του, δεν τον κατάλαβαν. Δηλ. ή αγνοούσαν ότι ο Ιησούς ήταν Υιός Θεού ή ξέχασαν τον άγγελο που στον έναν εμφανίσθηκε στον ύπνο του και στην άλλη στον ξύπνιο της. (Πηγή: Θωμάς Μάρας, Οι αντιφάσεις της Καινής Διαθήκης, Εκδόσεις Νέος Σταθμός 1979.)

15. Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 47-48, Σημείωμα Διευθυντή, σσ. 5-6

16. Σταθμός Alter, απογευματινό δελτίο ειδήσεων, Σάββατο 11 Ιουνίου 2004

17. Κατά Λουκά, Κεφ. Α΄ «30 καὶ εἶπεν ὁ ἄγγελος αὐτῇ· Μὴ φοβοῦ, Μαριάμ· εὗρες γὰρ χάριν παρὰ τῷ Θεῷ. 31 καὶ ἰδοὺ συλλήψῃ ἐν γαστρὶ καὶ τέξῃ υἱόν, καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν. 32 οὗτος ἔσται μέγας καὶ υἱὸς ὑψίστου κληθήσεται», Κατά Λουκά, Κεφ. Β΄ «21 Καὶ ὅτε ἐπλήσθησαν ἡμέραι ὀκτὼ τοῦ περιτεμεῖν τό παιδίον, καὶ ἐκλήθη τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦς, τὸ κληθὲν ὑπὸ τοῦ ἀγγέλου πρὸ τοῦ συλληφθῆναι αὐτὸν ἐν τῇ κοιλίᾳ.», Πράξεις, Κεφ΄ Κστ΄ «9 ἐγὼ μὲν οὖν ἔδοξα ἐμαυτῷ πρὸς τὸ ὄνομα Ἰησοῦ τοῦ Ναζωραίου δεῖν πολλὰ ἐναντία πρᾶξαι·», Α΄ Κορινθίους, Κεφ. Α΄ «1 Παῦλος, κλητὸς ἀπόστολος Ἰησοῦ Χριστοῦ διὰ θελήματος Θεοῦ, καὶ Σωσθένης ὁ ἀδελφός, 2 τῇ ἐκκλησίᾳ τοῦ Θεοῦ τῇ οὔσῃ ἐν Κορίνθῳ, ἡγιασμένοις ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, κλητοῖς ἁγίοις, σὺν πᾶσι τοῖς ἐπικαλουμένοις τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐν παντὶ τόπῳ αὐτῶν τε καὶ ἡμῶν· ».

18. Χαλδαϊκά Λόγια ή Χρησμοί, Κείμενον Αρχαία Σχόλια, Πρόλογος και Σχόλια του Παναγιώτη Μαρίνη, Εκδόσεις Ιδεοθέατρον, Αθήνα 1998, σελ. 213

19. Σκοπός του Κόσμου είναι η εξέλιξη και η παραγωγή της Ανωτέρας Συνειδήσεως. Δια του θείου νόμου της εξελίξεως και με επανειλημμένες μετεμψυχώσεις οι ατομικότητες που γεννιούνται μέσα στον Κόσμο κατακτούν την Ανωτέρα Συνείδηση και γίνονται Θεοί αθάνατοι που φροντίζουν για την εύρυθμη λειτουργία της Φύσεως… Η ψυχή εξελίσσεται, δέχεται εγγραφές και αποκτά την συνείδηση δια επανειλημμένων μετεμψυχώσεων που αρχίζουν από το ορυκτό βασίλειο για να περάσουν στα φυτά, στα ζώα και τέλος στον άνθρωπο. Όταν ο κύκλος αυτός κλείσει επιτυχώς, τότε η ψυχή έχει αποκτήσει την Ανωτέρα Συνείδηση οπότε και εισέρχεται στους Ανωτέρους Κόσμους όπου και συνεχίζει διηνεκώς την εξέλιξή της καθισταμένη, ήρως, δαίμων, Θεός, Θεός Ολύμπιος, κ.ο.κ.. (Πηγή: Περιοδικό «Τρίτο Μάτι», τεύχος 95, άρθρο «Τι πιστεύει η Ελληνική μας Θρησκεία», Παναγιώτης Μαρίνης [Μέλος της Επιτροπής για την Αναγνώρισης της Ελληνικής Θρησκείας του Δωδεκαθέου] σελίδα 27 28), βλέπε εδώ.

20. ΨΑΛΜΟΙ, Κεφ. «ϞΕ (ϞΣΤ) 95, «5 ὅτι πάντες οἱ θεοὶ τῶν ἐθνῶν δαιμόνια».

ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΟΥΝ ΟΛΑ ΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΘΕΝΟΓΕΝΕΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

(Κατά: Bill Maher & Larry Charles, http://www.imdb.com/title/tt0815241/, Ταινία Religulous)

Αριστερά: Ο Bill Maher συναντά τον Dr. Francis Collins, επικεφαλή της ομάδας έρευνας του ανθρώπινου γονιδιώματος, επειδή ο τελευταίος είναι παράλληλα και Χριστιανός· αυτό αποτελεί παράδοξο για τον Bill καθόσον, σύμφωνα με το έργο του, το 93% των επιστημόνων της Εθνικής Αμερικανικής Ακαδημίας Επιστημών είναι αγνωστικιστές ή άθεοι. (Πηγή Φώτο: Ταινία Religulous των Bill Maher & Larry Charles, http://www.imdb.com/title/tt0815241/)

Μέσο & Δεξιά: Ο Bill αντιπαραβάλει απόψεις του με το εκκλησίασμά της εκκλησίας για φορτηγατζήδες... και σχολιάζει και στο αυτοκίνητο. (Πηγή Φώτο: Ταινία Religulous των Bill Maher & Larry Charles, http://www.imdb.com/title/tt0815241/)

Βίντεο. Μέγεθος: 192Κb - Διάρκεια: 46΄΄

[Με τον επιστήμονα]

-Όλοι μας γνωρίζουμε ότι τα κείμενα αυτά δεν ταιριάζουν...

-Μα βέβαια το γνωρίζουμε... εσείς θα περιμένατε...

-Εκπλήσσομαι, όταν πράγματα τόσο σημαντικά εις την ιστορία αυτή, όπως η γέννηση εκ παρθένας, δεν βρίσκονται και στα 4 ευαγγέλια.

-Δεν θα περιμένατε αυτού του είδους τις παραλείψεις δεδομένου του τρόπου που αυτά τα κείμενα δημιουργήθηκαν;

-Αν ήσασταν βιογράφος του Ιησού, αυτό ήταν ένα πολύ σημαντικό πράγμα για να παραληφθεί: «Ω Θεέ μου, κι Αυτός γεννήθηκε από παρθένα».

[Στο αυτοκίνητο]

Δεν φαίνεται να παρατηρούν την γέννηση εκ παρθένας. Αυτό είναι κάτι, που ότι είδους και δημοσιογράφος να είσαι το βάζεις εις την ιστορία. Ποιός υπεύθυνος σύνταξης θα κοίταζε τα γεγονότα λέγοντας: «α, η γέννηση εκ παρθένας δεν ενδιαφέρει, μην το αναφέρεις...» (γέλωτα). (Πηγή: Ταινία Religulous των Bill Maher & Larry Charles, http://www.imdb.com/title/tt0815241/)

Μυθοπλάστες: Bill Maher & Larry Charles

Απάντηση: Εδώ.

ΠΗΓΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ

1. Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμοι, Ε΄, Ια΄

1. Μ. Σιώτου: Το πρόβλημα των αδελφών του Ιησού, Αθήνα 1950

1. Allter, Εκπομπή Οι Πύλες του Ανεξήγητου, Σάββατο 19/11/2005, απογευματινό δελτίο ειδήσεων, Σάββατο 11 Ιουνίου 2004, Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2005, Εκπομπή «Χωρίς Μοντάς ΙΙ», 2004

04. II. Πανταζόπουλου «Κυρήνιος», άρθρο στη ΘΗΕ, τόμος 7, Αθήναι 1965

06. W. Keller, «Η Βίβλος ως ιστορία λαών και πολιτισμών»

09. Βασ. Χ. Ιωαννίδη «Απογραφή», άρθρο στή ΘΗΕ (Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια), τόμος 2, Αθήναι. 1963

10.D. Rops «Η καθημερινή ζωή στην Παλαιστίνη στους χρόνους του Ιησού», μεταγραφή Ελ. Αγγέλου, Αθήνα 1988

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

1.

2.

3.

4.

5.

(Γεώργιος ιεροδιάκονος, Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 268)

(Κων. Β, Κουτρουβέλης, Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 240, σσ. 15469-15472)

(Ιωάννης Λάζαρης, Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 286, σσ. 19261 - 19268)

(Bill Maher & Larry Charles, http://www.imdb.com/title/tt0815241/, Ταινία Religulous)

6.

7.

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΜΑΓΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΒΗΘΛΕΕΜ