Η ΛΕΡΝΑΙΑ ΥΔΡΑ ΤΟΥ ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΟΥ ΨΕΥΔΟΥΣ
|
Οι νεοπαγανιστές της Ελλάδας, χαρακτηρίζονται ο καθένας από τις δικές του θεωρίες, συμπεριφορές, σέκτες & δόγματα, τα οποία θα παρουσιαστούν γενικά στις παρακάτω ενότητες. Ένα άλλο χαρακτηριστικό ορισμένων, έγκειται εις την παρουσίαση αυτών δημόσια ως άθεων, προς κριτική του Χριστιανισμού εκ του ασφαλούς (μη παράλληλη κριτική της ιδικής των θρησκείας). Τελικά σχέδια τέτοιας συμπεριφοράς είναι, όταν βληθούν τα Χριστιανικά σεβάσματα εκ του αθεϊστικού «ασφαλούς», να οδηγήσουν το αρχαιολατρευτικό αμάλγαμα των οπαδών τους εις αποκάλυψη πραγματικών εαυτών, προσπαθώντας να ανεβάσουν εις την λατρεία τα δικά τους σεβάσματα, τα οποία απέκρυβαν κατά την διάρκεια της πνευματικής αντιπαράθεσης.
Η ΛΕΡΝΑΙΑ ΥΔΡΑ ΤΟΥ ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΟΥ ΨΕΥΔΟΥΣ
|
1. |
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΑΡΙΝΗΣΘΕΟΛΟΓΙΑ1.Οι θεοί 2. Χαλδαϊκά Λόγια, Λογική, Επιστήμη, Μαντεία, Ελληνικά κ.α. 3. Πίστη 4. Αγάλματα & εμψυχώσεις δαιμόνων 5. Ιερουργία και δαίμονες (περίπτωση Αγίου Βαβύλα & ναού Απόλλωνα Αντιοχείας)
ΛΑΤΡΕΙΑ
ΘΑΥΜΑΤΑΦΥΛΕΤΙΣΜΟΣΒΑΣΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΟΦΙΛΩΝ & ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ |
2. |
Η ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ & ΜΑΡΙΝΗΣ - ΥΙΟΣ |
3. |
ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΑΤΕΣ
|
4. |
ΠΗΓΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ |
Ο Παναγιώτης Μαρίνης γράφει και ξαναγράφει ποικίλης ύλης άρθρα σε διαφορετικά περιοδικά και βιβλία. Πραγματικά εις τον ασκών κριτική επί αυτών, προκαλούν ιδιαίτερο «πονοκέφαλο». Από άρθρο σε άρθρο διαρκώς και επίμονα διδάσκει αντιφατικές διδασκαλίες ελισσόμενος με ρητορική δεινότητα που αποπλανά τους μη θέλοντας ελέγχειν αυτόν. Ο θέλων να τον αντιμετωπίσει μπορεί να λάβει 5-8 κείμενά του από διαφορετικές πηγές και να τα θέσει σε λογική ανάλυση εξονυχιστικά. Είναι σίγουρο πως στο τέλος θα ζαλιστεί. Είναι εκπληκτικό το ότι η όλη δεινότητά του στα ελληνικά, περιφράσσει μια καλά υποκρυπτόμενη διδασκαλία του παραλόγου, της οποίας ο περιηγητής θα δεινοπαθήσει αν αποφασίσει να ακολουθήσει μέχρι το τέλος. Διότι το μυστικό της βρίσκεται ακριβώς εις τις «τεράστιες χιλιομετρικές αποστάσεις» που αυτή διανύει, θυμίζοντας αγώνα τύπου Paris-Dakar. Με άλλα λόγια, το παράλογο κρύβεται μέσα στις χιλιάδες γραμμές θρησκευτικού και αντιχριστιανικού κώδικα που παράγει ο Μαρίνης. Αν ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας βρεθεί χριστιανός άνθρωπος που καταφέρει να έχει πραγματικά άπειρες ελεύθερες ώρες και θέληση για να ασκήσει κριτική στα γραπτά του Μαρίνη ας το κάνει. Δεν θα απογοητευτεί. Θα βρει τόσα, όσα η φαντασία του ποτέ δεν γέννησε. Και ας μη γελιέται κανείς. Εδώ δεν υπάρχει καμία απολύτως αντιπάθεια προς το πρόσωπο του κ. Μαρίνη. Κάθε άλλο. Ούτε υπάρχει κάποια εμπάθεια προς την αγωνία του να εμφανίσει την θρησκεία του δημοσίως, νιώθοντας διαρκώς δικαίως αδικημένος. Όμως δυστυχώς η θρησκευτική του πλάνη δεν αφήνει περιθώρια μη κριτικής ενασχόλησης με τα γραπτά του για ένα Χριστιανό. Χρόνος πολύς ασφαλώς και δεν υπάρχει για να διανύσει κανείς τέτοιου μήκους «αποστάσεις». Εκείνος ο λίγος που διαθέτει ο γράφων, μακάρι να βοηθήσει τον αναγνώστη να εννοήσει τα τραγικά σφάλματα, την φανατικότητα και την αντιπάθεια των θεωρητικών «ιμάμηδων» του ελληνικού νεοπαγανισμού προς τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό. Δεν είναι δυνατό να ασχολείται κανείς αιωνίως με τις θρησκευτικές θεωρίες (θρησκεία) του Παναγιώτη Μαρίνη, τις οποίες ο ίδιος δεν ντρέπεται να χαρακτηρίζει ιδεολογία: «Εις την ιστορίαν κινούνται οργανισμοί, οιονεί έμβιοι, καλούμενοι "πολιτισμοί". Αυτοί ουδέν άλλο είναι παρά συστήματα αξιών και συνακολούθως εθνικαί ταυτότητες. Αι αξίαι ενός "πολιτισμού" κρυσταλλούνται και εκφράζονται ως ατομικαί και κοινωνικαί πεποιθήσεις από τα ιδεολογικά σχήματα που ονομάζονται «θρησκείαι» (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 142, ένθετο «Οι διευκρινίσεις και τα σχόλια του Π. Μαρίνη στις παρατηρήσεις του ΤΜ [στο τεύχος 141])
Παναγιώτης Μαρίνης, Πρ. Ελληνικής Εταιρίας Αρχαιοφίλων και μέλος της Επιτροπής για την αναγνώριση της Ελληνικής θρησκείας του 12θέου (Πηγή: Τηλεοπτικός σταθμός Alter, εκπομπή «Χωρίς Μοντάζ ΙΙ», Σάββατο 07/02/2004)
Αριστερά: Ο Παναγιώτης Μαρίνης τελεί σπονδή γάλακτος. (Πηγή Φώτο: Περιοδικό Τρίτο Μάτι, Ελευθέρια 2006, Αναβίωσε για ακόμη μια χρονιά η τελετή προς τιμή του Ελευθερίου Διός στις Πλαταιές», τεύχος 146, σελ.32)
Μέσο: Μέλη της Ελληνικής Εταιρίας Αρχαιοφίλων πραγματοποιούν την τέλεση των «Ελευθερίων». Στο κέντρο, ο κ. Παν. Μαρίνης (Πηγή: Περιοδικό Τρίτο Μάτι, Ελευθέρια 2006, Αναβίωσε για ακόμη μια χρονιά η τελετή προς τιμή του Ελευθερίου Διός στις Πλαταιές», τεύχος 146, σελ.32)
Δεξιά: Ανάμεσα στο κοινό και η καθηγήτρια κα Μ. Τζάνη. (Πηγή: Περιοδικό Τρίτο Μάτι, Ελευθέρια 2006, Αναβίωσε για ακόμη μια χρονιά η τελετή προς τιμή του Ελευθερίου Διός στις Πλαταιές», τεύχος 146, σελ.32)
Ελευθέρια: εορτή αγόμενη σε διάφορες πόλεις της αρχαίας Ελλάδας για πράξη που έφερε ή εξασφάλισε την ελευθερία. Συνήθως τελούνταν αυτές οι εορτές εις τιμή του Ελευθερίου Διός. Περιφημότερες ήταν τα Ελευθέρια τα τελούμενα εις ανάμνηση της μάχης των Πλαταιών, που ιδρύθηκαν από τον Αριστείδη, Κάθε έτος γίνονταν θυσία μεγάλη προς τιμή των πεσόντων αγωνιστών υπέρ της ελευθερίας (Πλουτ. Αριστ. 11 20 κ. εξ. - Θουκ. 3, 58), κατά τετραετίαν δε μεγαλύτερη εορτή με γυμνικούς και ιππικούς αγώνες, στην οποία λάμβανε μέρος σύμπασα η Ελλάς δια πρεσβειών και αγωνιστών. Αλλά και σε άλλες πόλεις εορτάζονταν τα Ελευθέρια. Έτσι στις Συρακούσες εις ανάμνηση της πτώσης του τυράννου Θρασύβουλου (Διόδ. 11.72). Ομοίως στην Σάμο προς τιμή του έρωτα, διότι κατά τον Ζήνωνα τον Κιτιέα (παρ’ Αθην. 13.561: «τὸν Ἔρωτα θεὸν εἶναι φιλίας καὶ ἐλευθερίας, ἔτι δὲ καὶ ὁμονοίας παρασκευαστικόν». Επίσης στην Λάρισα για την απελευθέρωση της Θεσσαλίας από τους Μακεδόνες το 196 π.Χ.. Πλην αυτού εόρταζαν και ιδιώτες, οι οποίοι οπωσδήποτε είχαν αποκτήσει την ελευθερία. Ακόμη και οι απελεύθεροι και στην Αθήνα και στην Ρώμη εόρταζαν τα ελευθέρια. Και στην Σμύρνη δ’ τελούνταν ανάλογος εορτή και πανήγυρης.» (Πηγή: Ιακωβ. Χ. Δραγάτσης, Διευθυντής Λυκείου, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Θ΄, σσ. 928-929)»
Σκοπός του Κόσμου είναι η εξέλιξη και η παραγωγή της Ανωτέρας Συνειδήσεως. Δια του θείου νόμου της εξελίξεως και με επανειλημμένες μετεμψυχώσεις οι ατομικότητες που γεννιούνται μέσα στον Κόσμο κατακτούν την Ανωτέρα Συνείδηση και γίνονται Θεοί αθάνατοι που φροντίζουν για την εύρυθμη λειτουργία της Φύσεως… Η ψυχή εξελίσσεται, δέχεται εγγραφές και αποκτά την συνείδηση δια επανειλημμένων μετεμψυχώσεων που αρχίζουν από το ορυκτό βασίλειο για να περάσουν στα φυτά, στα ζώα και τέλος στον άνθρωπο. Όταν ο κύκλος αυτός κλείσει επιτυχώς, τότε η ψυχή έχει αποκτήσει την Ανωτέρα Συνείδηση οπότε και εισέρχεται στους Ανωτέρους Κόσμους όπου και συνεχίζει διηνεκώς την εξέλιξή της καθισταμένη, ήρως, δαίμων, Θεός, Θεός Ολύμπιος, κ.ο.κ.. (Πηγή: Περιοδικό «Τρίτο Μάτι», τεύχος 95, άρθρο «Τι πιστεύει η Ελληνική μας Θρησκεία», Παναγιώτης Μαρίνης [Μέλος της Επιτροπής για την Αναγνώρισης της Ελληνικής Θρησκείας του Δωδεκαθέου] σελίδα 27 28)
Απάντηση: Εδώ.
Οι Έλληνες θεοί είναι προσωπικότητες και ατομικότητες, όπως είμαστε και εμείς, αλλά τέλειοι γνωστικώς και ηθικώς και έχοντες επίσης την Αθανασία· γι’ αυτό και η θρησκεία μας είναι γνησίως πολυθεϊστική. (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Η αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, Ρ. Αναστασάκης, Μ. Βερέττας, Μ. Δημόπουλος, Μ. Καλόπουλος. Μ. Κιουλαφά, Π. Μαρίνης, Χ. Μήνη, Στ. Μυτιληναίος, Γ. Σπυρόπουλος, Ο. Τουτουνζή, Γ. Τσαγκρινός, Εισαγωγή Εύα Αυλίδου, Εκδόσεις Αρχέτυπο, Έκδοση Α΄ Απρίλιος 2002, Θεσσαλονίκη, σελίδα 100)
Απάντηση: Εδώ.
Ο Μαρίνης δέχεται ότι: «Ο μελετητής των πολυτίμων και μεστών σοφίας σχολίων των Νεοπλατωνικών εις τους πλατωνικούς διαλόγους, συναντά αδιακόπως αναφοράς αυτών προς επίρρωσιν των διδομένων ερμηνειών, εις εν είδος μυσταγωγικού έπους, το οποίο αποκαλούν γενικώς «Χαλδαϊκά Λόγια» ή «Χαλδαϊκούς Χρησμός». Η υπόληψις και ο σεβασμός των προς αυτά είναι απεριόριστος, δια δε τον Ιάμβλιχον, τον Πρόκλον, τον Συριανόν, τον Δαμάσκιον κ.α. αποτελεί το έργον θείαν αποκάλυψηιν αυθεντικήν, τίθεται δε εις την ιδίαν μοίραν με τα έπη του Ομήρου και του Ορφέως. Οι παράλληλοι χαρακτηρισμοί των εν λόγω συγγραφέων εν σχέσει προς τα κείμενα αυτά, επιβεβαιώνουν την απόλυτον πίστιν των προς την θείαν προέλευσίν των και ομιλούν ως περί θείων χρησμών· αποκαλούνται ταύτα:Χαλδαίων φήμαι, ιερός λόγος ο παρά Χαλδαίοις, Ασσυρίων θεολογία, θεοπαράδατος θεολογία ή μυσταγωγία, υπερόριος θεοσοφία, θεών ομφή ή φήμη, ιερά φήμη κ.λ.π. οι δε συντάξαντες τους χρησμούς τούτους "θεολόγοι", "θεόσοφοι", "θεοί", "βάρβαροι θεολόγοι", "θεουργοί" κ.α.» και ότι «επί του θεμελιώδους τούτου έργου της οψίμου περιόδου της ελληνικής διανοήσεως, που δύνανται να θεωρηθή ως το κύκνιον άσμα του ελληνικού εθνισμού και εις την επεξεργασίαν του οποίου επεδόθησαν μετά ζήλου έξοχοι διανοηταί, ως ο Μιχ. Ψελλός, ο Πλήθων Γεμιστός, ο Πρόκλος και τόσοι άλλοι» (Πηγή: Χαλδαϊκά Λόγια ή Χρησμοί, Κείμενον Αρχαία Σχόλια, Πρόλογος και Σχόλια του Παναγιώτη Μαρίνη, Εκδόσεις Ιδεοθέατρον, Αθήνα 1998, σσ. 17-18, 39)
Ενώ ο Ψελλός παρατηρεί για ορισμένες διδασκαλίες των Χαλδαϊκών Λόγιων: «Τάς διδασκαλίας αὐτάς [των Χαλδαίων - Ασσυρίων] ἀπεδέχθησαν κατά τό πλεῖστον ὁ Ἀριστοτέλης καί ὁ Πλάτων, ἐνῷ ὁ Πλωτῖνος, ὁ Ἰάμβλιχος, ὁ Πορφύριος καί ὁ Πρόκλος κατά γράμμα πάσας ἠκολούθησαν καί τάς παρεδέχθησαν ἀσυλλογίστως * ὡς θείας ἀποκαλύψεις («φωνάς»). *Εἰς τήν ἀκολουθοῦσαν μελέτην τοῦ Ψελλοῦ «περί Ἀσσυρίων δογμάτων» ὁ χαρακτηρισμός «ἀσυλλογίστως» ἔχει παραλειφθῇ»
[Μτφρ: Αυτές τις διδασκαλίες κατά μέγα μέρος απεδέχθησαν ο Αριστοτέλης και ο Πλάτων, ενώ ο Πλωτίνος, Ιάμβλιχος, Πορφύριος και Πρόκλος, ακολούθησαν εξ ολοκήρου και τις απεδέχθησαν* ως θείες αποκαλύψεις («φωνές»). * Εις το κείμενο τούτο δεν αναγράφεται η λέξη «ασυλλογίστως» όπως εγένονταν στην «χαλδαϊκή έκθεση»]
Πηγή: Χαλδαϊκά Λόγια ή Χρησμοί, Κείμενον Αρχαία Σχόλια, Πρόλογος και Σχόλια του Παναγιώτη Μαρίνη, Εκδόσεις Ιδεοθέατρον, Αθήνα 1998, Έκθεσης κεφαλαιώδης και σύντομος του Ψελλού των παρ’ Ασσυρίοις δογμάτων, (εν D. Bassi, εν Rivista Di Philol E. Hist. Class, XXVI, 1898, σελ. 122-123-Places 194) (σελ. 122, Bassi), σσ. 247 - 251
Λογική
«χρεώ δέ τοῦτο νοῆσαι οὐκ ἀτενῶς, ἀλλ’ ἁγνόν ἀπόστροφον ὅμμα φέροντα σῆς ψυχῆς τεῖναι κενεόν νόον εἰς τό νοητόν ὄφρα μάθῃς τό νοητόν, ἐπεί νόου ἔξω ὑπάρχει» Kroll σελ. 11 Places αριθ. 1 Δαμάσκιος, Ι, 154
[Μτφρ: «είναι πράγματι ανάγκη να το εννοήσεις (και εάν στρέψης μέσα τον νουν σου προς εκείνο θα το νοήσης) όχι με εντεταμένη προσπάθεια αλλά κατευθύνων το αγνό όμμα της ψυχής σου, αφ΄ου αυτή, αποστραφή από κάθε αισθητόν, ώστε ο κενός νους (από σκέψεις) να τείνη προς το νοητόν, δια να ενοήσης το νοητόν, επειδή τούτο υπάρχει έξω των ορίων της ανθρώπινης λογικής.» (Festugiere, Revelation IV, σ. 132 134 H. Lewy, Chald. Or. S. 169 Places, 123)] (Πηγή: ό.π.,, σελ. 41 42)
Επιστήμες και Μαντεία
4. «Μή τά πελώρια μέτρα γαίης ὑπό σήν φρένα βάλλου· Οὐ γάρ ἀληθείης φυτόν ἐνί χθονί. Μηδέ μέτρει μέτρα ἡλίου κανόνας συναθροίσας. Ἀϊδίῳ βουλῇ φέρεται Πατρός, οὐχ ἕνεκά σου. Μήνης ῥοῖζον ἔασον· άεί τρέχει ἔργῳ ἀνάγκης. Ἀστέριον προπόρευμα σέθεν χάριν οὐκ ἐλοχεύθη. Αἴθριος ὀρνίθων ταρσός πλατύς, οὔ ποτ' ἀληθής, Καί θυσιῶν καί σπλάγχων τε τομαί· τάδ’ ἀθύρματα πάντα, Ἐμπορικῆς ἀπάτης στηρίγματα. Φεῦγε σύ ταῦτα, Μέλλων εὐσεβείης ἱερόν παράδεισον ἀμοίγειν, Ἔνθ’ ἀρετή, σοφία τε καί εὐνομίη συνάγονται».
[Ερμ: «Ἀπάγει τόν μαθητευόμενον ὁ Χαλδαῖος πάσης ἑλληνικῆς σοφίας καί μόνῳ προσκολλᾶν οἰεται τῷ Θεῷ. Μή τά μεγάλα μέτρα τῆς γῆς πολυπραγμόνει τῇ σῇ φρενί, ὥσπερ οἱ γεωγράφοι· σπέρμα γάρ ἀληθείας οὐκ ἔστιν ἐν γῆ... Μή ἀχολοῦ περί ἀστρονομίαν· οὐ γάρ ἕνεκεν τῆς σῆς ζωῆς τόν δρόμον (ἥλιος) ποιεῖται, ἀλλ’ ἀϊδίως;κινεῖται κατά τό τοῦ Θεοῦ βούλημα...Τό τῆς σελήνης εὔτροχον κίνημα μή πολυπραγμόνει· τρέχει γάρ αὕτη οὐ διά σέ, ἀλλ’ ὑπό κρείττονος ἀνάγκης ἀγομένη... Οἱ προηγούμενοι τῶν ἀπλανῶν ἀστέρων ἤ τῶν πετωμένων ὀρνίθων ἐν τῷ ἀέρι τέχνη, ἥν δή καί οἰωνιστικήν ὀνομάζουσιν, οὐκ ἔστιν ἀληθής, περιεργαζομένη πτήσεις αὐτῶν καί κλαγγάς καί καθέδρας... Καί ἡ θυτική καλουμένη ἐπιστήμη, ἤγουν ἡ διά θυσιῶν τῶν μελλόντων ζητοῦσα τήν πρόγνωσιν καί ἡ διά τομῆς τῶν σπλάγχνων τῶν σφαζομένων ἱερείων, παίγνια εἰσίν .αντικρυς καί ἀφορμαί κέρδους ἀπατηλαί...
«Μή τοίνυν (φησί) πολυπραγμόνει σύ μαθητευόμενος ὑπ’ ἐμοῦ «μέλωλων εὐσεβείης παράδεισον ἀνοίγειν». Παράδεισος δέ κατά Χαλδαίους, οὐχ ὅν ἡ τοῦ Μωυσέως Βίβλος φησίν, ἀλλ’ ὁ λειμών τῶν ὑψηλοτάτων θεωριῶν, ἔνθα τά ποικίλα τῶν ἀρετῶν δένδρα καί τό ξύλον τό γνωστικόν καλοῦ καί πονηροῦ, τ.ἔ. ἡ διαιρετική φρόνησις, καί τό γνωστικόν καλοῦ καί πονηροῦ, τ.ἔ. ἡ διαιρετική φρόνησις, καί τό ξύλον τῆς ζωῆς, τ.ἔ. τό φυτόν τῆς θείας ἐλλάμψεως τῆς καρποφορούσης τῇ ψυχῇ ζωήν ἱερωτέαν καί κρείσσονα. Ἐν τούτῳ γοῦν τῶ παραδείσῳ καί ἀρετή καί σοφία εὐνομία φέρονται. Ἔστι δέ ἀρετή, μία μέν ἡ γενική, πολαί δέ αἱ κατ’ εἴδη διαιρόύμεναι. Σοφία δέ ἐστιν ἡ τούτων ἁπάντων πειρεκτική ἥν ώς μόνος ἄρρητος ὅ θεῖος προβάλλεται νοῦς.»]
(Μτφρ: Μή προσπαθείς να κατανοήσεις τα πελώρια μεγέθη της γής· διότι το φυτόν της αληθείας δεν ευρίσκεται εις τον χθόνιον κόσμον. Μήτε να υπολογίσεις το μέγεθος τού ηλίου συγκεντρώνων κανόνας και πίνακας· περιφέρεται υπό της αϊδίου θελήσεως τού Πατρός, όχι χάριν σού. Εγκατάλειψε την συρρίζουσαν κίνησιν της σελήνης· τρέπει πάντοτε διά το έργον της Ανάγκης. Η προϊούσα περιφορά των αστέρων δεν εγγενήθη προς χάριν σου. Αι αναπεπταμέναι πλατείαι πτέρυγες των οιωνών εις τον αέρα ουδέποτε είναι αληθείς, ούτε αι τομαί των σπλάγχνων των θυμάτων κατά τας θυσίας· όλα αυτά είναι παίγνια, στηρίγματα εμπορικής απάτης. Σύ να τ’ αποφεύγεις εφ’ όσον πρόκειται ν’ ανοίξεις τον ιερόν παράδεισον της ευσεβείας, όπου η αρετή, η σοφία και η ευνομία συνέρχονται επί ταυτώ] (απ. 169)
[Μτφρ Ερμ: Ο Χαλδαίος αποτρέπει τον μαθητή του από κάθε ελληνική σοφία και τον προσκαλεί, όπως πιστεύει, εις μόνον τον Θεόν. Διότι λέγει: «Μην προσπαθείς να μετρήσεις τα πελώρια μεγέθη της γης· διότι το φυτόν της αληθείας δεν ευρίσκεται επί του εδάφους». Δηλαδή, μη πολυπραγμονείς δια του εγκεφάλου σου περί τα απέραντα όρια της γης, όπως κάνουν οι γεωγράφοι όταν καταμετρούν την γην· διότι δεν υπάρχει σπέρμα αληθείας μέσα στην γη. «Ούτε να μετρά τας διαστάσεις του ήλιου, συναθροίζων κανόνας και πίνακας· διότι ούτος περιφέρεται υπό της αϊδίου βουλήσεως του Πατρός και όχιν χάρην σου. Όπερ σημαίνει, μη ασχολείσαι με την Αστρονομία, ούτε να μετράς την κίνησην των αστέρων με την βοήθεια των αστρονομικών πινάκων· διότι δεν διατρέχει την τροχιάν του χάριν της ιδικής σου ζωής, αλλά κινείται εκτός χρόνου κατά το θέλημα του Θεού. «Εγκατέλειψε την συρρίζουσαν κίνηση της σελήνης· διότι τρέχει πάντα δια το έργον της ανάγκης». τ.ε. μη σε απασχολεί η ταχεία περιφορά της σελήνης· διότι τρέχει όχι δια σε, αλλά προωθείται από κάποιαν σοβαρότερη ανάγκη. Η πορεία των άστρων δεν εγεννήθη χάριν σου, δηλαδή, τόσον οι απλανείς όσον και οι πλανήτες που περιφέρονται εις το στερέωμα, δεν εδημιουργήθησαν για σένα. Αι αναπεπταμέναι πτέρυγες των οιωνών εις τον αέρα, ουδέποτε είναι αληθείς, δηλαδή η οιωνοσκοπία δεν προλέγει το μέλλον, η οποία στηρίζεται εις την παρατήρηση του τρόπου πτήσεως, των κραυγών και του τρόπου προσγειώσεως αυτών· ούτε οι τομές των σπλάγχνων των θυσιαζομένων ζώων· όλα αυτά είναι παίγνια· διότι η τέχνη των θυσιών (θυτική) που προσπαθεί δια των μέσων αυτών να συναγάγη συμπεράσματα δια το μέλλον, όλα αυτά είναι αθύρματα και τρόποι εμπορικής εκμεταλλεύσεως και αφορμές κέρδους δι’ απάτης.
Μη πολυασχολείσαι, λοιπόν, με αυτά τα πράγματα συ που μαθητεύεις εις την σχολή μου, συ που μέλλεις να ανοίξεις τας πύλας της ευσεβείας του παραδείσου. Ιερός δε παράδεισος, κατά τους Χαλδαίους, δεν είναι εκείνος που παρουσιάζει η Βίβλος του Μωϋσέως, αλλά ο λειμών των θαυμασίων θεάσεων, όπου φύονται τα ποικίλα των αρετών δένδρα και το δένδρο της γνώσεως του καλού και του κακού, δηλαδή η διακριτική ικανότης η χωρίζουσα το καλύτερο από το χειρότερο, όπως και το δένδρο της ζωής, ήτοι το φυτό της θειοτέρας εκλάμψεως που παρέχει εις την ψυχήν ζωής ιεροτέραν και υψηλοτέρα. Εις αυτόν, λοιπόν, τον παράδεισο ρέουν δίκην ποταμών και οι τέσσερεις αρχές των γενικοτάτων αρετών· μέσα σε αυτόν τον παράδεισο ευδοκιμούν η αρετή, η σοφία και η ευνομία. Η αρετή είναι συγχρόνως μία κατά το γένος, αλλά και πολλαπλή δια της διαρέσως της εις είδη. Η σοφία, περιλαμβάνει πάντα (τα είδη) την οποία ο θείος Νους προβάλλει ως αόριστο μονάδα*. Μεταξύ των χαλδαϊκών τούτων παραινέσεων οι πλείστες συμφωνούν με τις ημετέρες εξηγήσεις (τα χριστιανικά) άλλες όμως απορρίπτονται. Ούτως ενώ δια την σαφώς υποστηριζομένη άποψη της πίστεώς μας η ορατή δημιουργία έγινε για τον άνθρωπο, ο Χαλδαίος δεν παραδέχεται την άποψη αυτήν· δι αυτόν τα ουράνια όντα κινούνται αιωνίως, λόγω ανάγκης και όχι για χάρη δική μας»]
Πηγή: Μιχαήλ του Ψελλού, Ερμηνεία σε 42 Χαλδαϊκά Λόγια, (Migne Patr.Graeca, T. 122) Μετάφραση Π. Γράβιγγερ, Χαλδαϊκά Λόγια ή Χρησμοί, Κείμενον Αρχαία Σχόλια, Πρόλογος και Σχόλια του Παναγιώτη Μαρίνη, Εκδόσεις Ιδεοθέατρον, Αθήνα 1998, σσ. 269 - 270, 297 - 300)
Αυτοκτονίες και ευθανασίες
3. «Μή ἐξάξῃς, ἵνα μή ἐξίῃ ἔχουσά τι»
[Ερμ: «Τοῦτο τό Λόγιον καί Πλωτῖνος ἐν τῶ περί ἀλόγου ἐξαγωγῆς τίθησιν. Ἐστί ὁ δέ ὁ λόγος παραίνεσις ὑπερφυής τε καί ὑπερήφανος. Φησί γάρ μηδέ τι τόν ἄνθρωπον πραγματεύεσθαι περί τήν ἐξαγωγήν τῆς ψυχῆς, μηδέ φροντίζει πῶς ἄν ἐξέλθοι τοῦ σώματος, ἀλλά τῷ φυσικῷ λόγῶ τῆς διαλύσεως παραχωρεῖν. Αὐτό γάρ τό ἐμμέριμνον εἶναί τινα περί τῆς τοῦ σώματος λύσεως καί τῆς έντεῦθεν ἐξαγωγῆς τῆς ψυχῆς, μετάγει τόν νοῦν ἀπό τῶν κρειττόνων καί ἀπασχολεῖ περί τήν τοιαύτην φροντίδα, ἔνθεν τοι οὑδέ καθαίρεται τελειώτατα ἡ ψυχή. Ἀσχολουμένους οὗν ἡμῖν περί τήν ἀνάλυσιν, ἐάν τηνικαύτα ὁ θάνατος παραγένηται, οὐκ ἐλευθέρα παντάπασιν ἔξεισιν ἡ ψυχή, ἀλλ’ ἔχουσά τι τῆς ἐμπαθεστάτης ζωῆς. Πάθος γάρ ὁρίζεται ὁ Χαλδαῖος τό φροντίζειν περί τοῦ θανάτου τόν ἄνθρωπον. Δεῖ γάρ, φησί, μηδενός ἑτέρου φροντίζειν ἤ τῶν κρειττόνων ἐλλάμψεων· μᾶλλον δέ μηδέ περί τούτων φροντίζειν· ἀλλ’ ἀφεικότα ἑαυτόν ταῖς ἀναγούσαις ἡμᾶς ἀγελικαῖς ἤ θειοτέραις δυνάμεσι καί τά τοῦ σώματος μύσαντα αἰσθητήρια, εἰπεῖν δέ καί τά τῆς ψυχῆς, ἀπολυπραγμονήτως καί ἀνενοήτως ἕπεσθαι τῷ καλοῦντι Θεῷ.
Τινές δέ ἁπλούστερον ἐξηγήσαντο τό Λόγιον: Μή προανέλῃς ἑαυτόν τοῦ φυσικοῦ θανάτου, κἄν πάνυ περιφιλοσόφηκαν· οὕπω γαρ τῆς τελειοτάτης καθάρσεως ἔτυχες. Ἔνθα καί ἀφιπταμένη ἡ ψυχή τοῦ σώματος διά τῆς τοιαύτης ἐξαγωγῆς, ἔχουσι τι τῆς θνητοειδοῦς ζωῆς ἔξεισιν. Εἰ γάρ καί ὡς ἐν φρουρᾷ τῷ σώματι ἐσμέν οἱ ἄνθρωποι, ὥσπερ δή καί Πλάτων εἰρήκει ἐν ἁπορρήτοις λόγοις ἄνωθεν τήν δόξαν μεμαθηκώς, ἀλλ’ οὐ δεῖ ἑαυτόν ἀποκτεῖναι τινα, πρίν ἀνάγκην Θεός ἐπιπέμψῃ. Καί κρείττων ἡ ἐξήγησις αὕτη τῆς προτέρας καί τῷ χριστιανικῷ λόγῳ συμβαίνουσα.»
(Μτφρ: Μη εξάγεις (την ψυχήν) δια να μη εξέλθει μαζί με κάτι (κακόν) (απ. 168β)
(Μτφρ. Ερμ: Του Λογίου τούτου και ο Πλωτίνος κάμνει λόγον εις την πραγματεία του περί της εξαγωγής το αλόγου (Εν. Ι, 9)*. Είναι δε το Λόγιον τούτο μία παραίνεσις υπερφυσική και υπέροχος. Αποτρέπει τον άνθρωπον να ασχολείται με το ζήτημα της εξόδου της ψυχής του ή να φροντίζει πως αυτή θα εξέλεθι του σώματος και τον προτρέπει να παραχωρεί την θέση εις τον φυσικόν τρόπον της διαλύσεως. Διότι, με την ασχολίαν της ελευθερώσεως της ψυχής και της εξαγωγής αυτής από το σώμα, το πνεύμα απομακρύνεται από τα ανώτερα θέματα («τῶν κρειτόνων») και ασχολείται με την τοιαύτην φροντίδα, η οποία παρακωλύει την ψυχή να καθαρεί τελείως.
Εάν, λοιπόν, ασχολούμενοι με την (τεχνητή) διάλυση επέλθει ο θάνατος, η ψυχή δεν εξέρχεται τελείως ελευθέρα, αλλά διατηρεί κάτι από την ζωή των παθών. Διότι ο Χαλδαίος ορίζει ως πάθος την άγνοια που έχει ο άνθρωπος δια τον θάνατο. Δεν πρέπει, λέγει, να έχουμε άλλην έγνοια και να φροντίζουμε μόνο δια τις ανώτερες ελλάμψεις, ή μάλλον ουδέν περί αυτές να ενδιαφερόμαστε, αλλά να επαφιέμεθα εις τις αγγελικές και θείες δυνάμεις οι οποίες μας ανάγουν, περιορίζοντας τις αισθήσεις του σώματος, ας πούμε δε και τα συναισθήματα της ψυχής, προσπαθώντας χωρίς πολυπραγμοσύνες και συλλογισμούς να ακολουθούν τον Θεό που μας καλεί.
Μερικοί εξήγησαν απλούστερα το παρόν Λόγιον: όταν τούτο λέει: «Μή ἐξαγάγῃς (τήν ψυχήν) διά νά μή ἐξέλθῃ μαζί μέ κάτι» (κακό) σημαίνει: «Μην καταργείς τον εαυτό σου προ της ελεύσεως του φυσικού θανάτου, έστω και να επεδόθεις μετά ζήλου εις την φιλοσοφίαν· διότι δεν έτυχες ακόμη της τελείας καθάρσεως». Επομένως εάν η ψυχή εξέλθει του σώματος βιαίως, εξέρχεται (βεβαρυμμένη) με κάτι από την γήινην ζωήν της. Πράγματι, εάν όλοι οι άλλοι άνθρωποι βρισκόμαστε ως στην ειρκτή, όπως το λέει ο Πλάτωνας βάση απορρήτων λόγων που έμαθε άνωθεν, εν τούτοις «δέν πρέπει νά φονεύσωμεν ἑαυτούς πρίν ὁ Θεός άποστείλῃ τήν Ἀνάγκην». Η ερμηνεία αυτή είναι καλύτερη της προηγούμενης και συμφωνεί με τον χριστιανικό λόγο.
* Είναι το μόνο σημείο που ο Πλωτίνος αναφέρεται στα Λόγια. Η διδασκαλία είναι Πυθαγόρειος. Εις τον «Βίον του Πλωτίνου» (πργρ 11) ο Πορφύριος μας πληροφορεί ότι όταν ο τελευταίος είχε κάποτε αποφασίσει να εγκαταλείψει τον βίο αυτοκτονώντας, ο διδάσκαλός του το απέτρεψε αποδώσας την απόφασίν του εις κάποια «μελαγχολίαν» και του συνέστησε να «ἀλλάξῃ ἀέρα». Ως γνωστόν, η ροπή προς αυτοκτονία ξενικά από την γνώμη του Πλάτωνα, ότι η φιλοσοφία δεν είναι παρά η ενασχόληση με τον θάνατο, άποψη που ευρέως διεδόθη παρεμηνευθείσα, μέχρι του σημείου ώστε πολλοί των τότε φιλοσόφων παρεδέχθησαν την αυτοκτονίαν ως μέσον απολυτρώσεως. Την σφαλεράν και αφύσικο αυτή θεωρία περί απαλλαγής της ψυχής από της ύλης και των εγκοσμίων, πολλαχώς κατέκριναν οι διανοητές της εποχής. Την δραστικωτέρα, όμως, διατύπωσην δίδει το λακωνικό τούτο απ. των Χαλδαίων. Ο Armstrong καθορίζει ότι το κακόν της βιαίας εξαγωγής, συνίσταται εις τας ισχυράς συγκινήσεις που συνεπάγοντας την αυτοκτονίας. Ο Franz Cumont εκφράζει την ιδέαν που αναλύει ο Πλωτίνος και ο Μάκροβος, ότι, εάν η ψυχή εξαχθεί βιαίως από το σώμα, παραλαμβάνει μαζί της μερίδα ύλης και συνεπώς παραμένει ακάθαρτος [σημ: προσοχή εις την ακαθαρσία της ύλης που διδάσκουν οι παγανιστές: «Ῥίζα τῆς κακίας εἶναι τό σῶμα, ὅπως τῆς ἀρετῆς εἶναι ὁ νοῦς. Διότι ἡ τελευταία ἀπορρέει ἄνωθεν διά τάς ψυχάς, ἐνῷ ἐκείνη (ἡ ὕλη) ἔρχεται ἐκ τῶν κατωτέρων περιοχῶν καί κάτωθεν»*]. Και ο Πλήθων ομιλεί «περί τῆς ζωῆς τήν ὁποίαν ὁ ἄνθρωπος δέν ἔχει κανένα δικαίωμα νά ἐγκαταλείπῃ». Κατά τους νεωτέρους χρόνους μερικοί «Αποκρυφισταί έθεσαν εις δράση την περίφημον «ἔξοδον εἰς τό ἀστρικόν» (Sortie En Astral) με τα γνωστά τρομερά επακόλουθα. Δεν είναι επιτρεπτόν άνευ πλήρους καθάρσεως, να θέλωμε να εισέλθωμε εις κόσμους αγνώστους, των οποίων ούτε την φύση, ούτε το ποιόν των κατοίκων τους γνωρίζομεν.
Πηγή: Μιχαήλ του Ψελλού, Ερμηνεία σε 42 Χαλδαϊκά Λόγια, (Migne Patr.Graeca, T. 122) Μετάφραση Π. Γράβιγγερ, Χαλδαϊκά Λόγια ή Χρησμοί, Κείμενον Αρχαία Σχόλια, Πρόλογος και Σχόλια του Παναγιώτη Μαρίνη, Εκδόσεις Ιδεοθέατρον, Αθήνα 1998, σσ. 268 -269, 269 - 270, * Αποσπάσματα εκ των σχολίων του Πρόκλου εις την Χαλδαϊκήν Φιλοσοφίαν [J.B. Pitra, Analecta Sacra, V, 192 - Des Places 206], Γ΄, ό,π. σελ. 335)
Ελληνική Γλώσσα & Μεταφράσεις
7. «Ὀνόματα βάρβαρα μή ποτ’ ἀλλάξῃς»
[Ερμ: «Τουτέστιν εἰσίν όνόματα παρ’ ἑκάστος θεοπαράδοτα, δύναμιν ἐν ταῖς τελεταῖς ἄρρητον ἔχοντα. Μή οὖν μήτ’ ἀλλάξῃς αὐτά εἰς τήν ἑλληνικήν διάλεκτονν»]
(Μτφρ: Μη μεταβάλεις ποτέ τα βαρβαρικά ονόματα») (απ. 148)
[Μτφρ Ερμ: Έχουν παραδοθεί εις τους λαούς από τον ίδιον τον Θεόν [λατρευτικά] ονόματα τα οποία κατά τας τελετουργίας κέκτηνται δύναμιν ανέκφραστον· μη τα μεταλλάξεις, λοιπόν, εις την ελληνικήν διάλεκτον.)
Πηγή: Μιχαήλ του Ψελλού, Ερμηνεία σε 42 Χαλδαϊκά Λόγια, (Migne Patr.Graeca, T. 122) Μετάφραση Π. Γράβιγγερ, Χαλδαϊκά Λόγια ή Χρησμοί, Κείμενον Αρχαία Σχόλια, Πρόλογος και Σχόλια του Παναγιώτη Μαρίνη, Εκδόσεις Ιδεοθέατρον, Αθήνα 1998, σσ. 272 & 302 )
Σώμα και Ύλη
158. KROLL 61 - PLACES 158 - Ψελλός, Εξήγησ. αρ. 1 και 2 - Συνέσιος, π. Ενυπνίων 140, C-D «Οὐδέ τό τῆς ὕλης σκύβαλον κρημνῷ καταλείψεις ἀλλά καί εἰδώλῳ νερί εἰς τόπον ἀμφιφάοντα» [Μτφρ: Και δεν θα εγκαταλείψεις εις τον κρημνόν την κόπρον της ύλης διότι υπάρχει και δια το είδωλον μέρος εις τον τόπον που είναι ολόφωτος] G. Kroll, σ. 61 και σημ. 1 - Lewy, σ. 213, σημ. 144 - Lacombra - De, Synesios, Paris 1951, σ. 156 και 167-168 (Πηγή: Χαλδαϊκά Λόγια ή Χρησμοί, Κείμενον Αρχαία Σχόλια, Πρόλογος και Σχόλια του Παναγιώτη Μαρίνη, Εκδόσεις Ιδεοθέατρον, Αθήνα 1998, σσ. 204-205)
159. Kroll 61 - Ψελλός 1140 α. Places «Ἐκτείνας πύριον νοῦν ἔργον ἐπ’ ῥευστόν καί σῶμα σαώσεις». Πρβλ. Ιουλιανού, Λόγος v 178 c: «Μαρτευρεῖ δέ τούτοις καί τά τῶν θεῶν λόγια, φημί δέ ὅτι διά τῆς ἀγιστείας οὐχ ἡ ψυχή μόνον, ἀλλά καί τά σώματα βοηθείας πολλῆς καί σωτηρίας ἀξιοῦται· σώζετε γάρ, φησί, καί τό τῆς πηρᾶς ὕλης περίβλημα βρότειον, οἱ θεοί τοῖς ὑπεράγνοις παρακελευόμενοι τῶν θεουργῶν κατεπαγγέλλονται» [Μτφρ: Μαρτυρούν δε και αυτά και τα λόγια των θεών, νομίζω δε ότι δια της ιερουργίας, όχι μόνον η ψυχή αλλά και τα σώματα καθίστανται άξια πολλής βοήθειας και σωτηρίας διότι, λέγουν, σώσατε και το θνητόν περίβλημα της μισητής ύλης, οι θεοί παραινούν τους υπερβαλλόντως αγνούς θεουργούς και μεγάλας υποσχέσεις δίδουν. Ο Kroll υπενθυμίζει ότι την ανάσταση του σώματος και οι ελληνίζοντες Ιουδαίοι και οι Χριστιανοί παρεδέχοντο] (Πηγή: Χαλδαϊκά Λόγια ή Χρησμοί, Κείμενον Αρχαία Σχόλια, Πρόλογος και Σχόλια του Παναγιώτη Μαρίνη, Εκδόσεις Ιδεοθέατρον, Αθήνα 1998, σσ. 206-207)
164β. Kroll 63 - Places 172 - Προκλ. εν Τιμ. ΙΙΙ, 326,1-2 «(Ὑλης) ἧς κατασύρονται πολλοί σκολιοῖσι ῥεέθροις» [Μτφρ: (Ύλη) της οποίας οι σκολιοί παραπόταμοι παρασύρουν πολλούς. Lewy, 303, σημ. 170: η ιδία περιφρόνηση της ύλης και της αγέλης των ανθρώπων που παρασύρονται από αυτή.] (Πηγή: Χαλδαϊκά Λόγια ή Χρησμοί, Κείμενον Αρχαία Σχόλια, Πρόλογος και Σχόλια του Παναγιώτη Μαρίνη, Εκδόσεις Ιδεοθέατρον, Αθήνα 1998, σελ.212)
106δ. «Εἶναι ἡ ῥίζα τῆς κακίας (τό σῶμα) τῆς ὕλης κάθαρμα, ἥτις εἶναι μιαρά» (Πηγή: Χαλδαϊκά Λόγια ή Χρησμοί, Κείμενον Αρχαία Σχόλια, Πρόλογος και Σχόλια του Παναγιώτη Μαρίνη, Εκδόσεις Ιδεοθέατρον, Αθήνα 1998, σελ. 160)
Θεουργία και εμφανίσεις θεών
«Το έπος, μάλιστα καταλήγει μέχρι και θεουργικών πράξεων, βοηθεία μαγικών τύπων και φράσεων είναι δυνατόν η θεία οντότης να εμφανισθεί υπό μορφή πυρώδη και ολόκληρον το σύμπαν να σεισθή» (Πηγή: Χαλδαϊκά Λόγια ή Χρησμοί, Κείμενον Αρχαία Σχόλια, Πρόλογος και Σχόλια του Παναγιώτη Μαρίνη, Εκδόσεις Ιδεοθέατρον, Αθήνα 1998, Σχόλια των Χαλδαϊκών Λογίων, σσ. 34 - 35)
Δαίμονες & Μυστήρια
«Αι ανώτεραι οντότητες (Δαίμονες) αι οποίαι λαμβάνουν ως καθήκον να επιμελούνται των Μυστηρίων και της Μυσταγωγίας, αποστελλόμεναι προς τούτο υπό των Ανωτέρων Θεών, έχουσαι την εποπτείαν της αθανατοποιήσεως, καλούνται «άγγελοι», δηλαδή απεσταλμένοι... Αυτοί λοιπόν, που θα οδηγήσουν την ψυχήν εις την πλήρη αθανασίαν και θα διακόψουν τον σύνδεσμόν της προς το σώμα και θα την εξαγάγουν οριστικών εξ αυτού, καλούνται από τα Λόγια «ἀποκοπτικοί» και «ἐξωστῆρες»... Η πράξις αποκοπής της ψυχής εκ του σώματος είναι οδυνηρά και βιαία και δια τούτο ο Διόνυσος, ο Θεός που εποπτεύει επ’ αυτής της διαδικασίας καλείται ανρθωπορραίστης και ωμιστής» (Πηγή: Χαλδαϊκά Λόγια ή Χρησμοί, Κείμενον Αρχαία Σχόλια, Πρόλογος και Σχόλια του Παναγιώτη Μαρίνη, Εκδόσεις Ιδεοθέατρον, Αθήνα 1998, Σχόλια των Χαλδαϊκών Λογίων, σελ. 173)
Κόσμος και Επαναστάσεις
133. Kroll 55 - Places 66 - Prokl. en Polit. 399, 33 «Μηδ’ ἐπί μισοφαῆ κόσμον σπεύδειν λάβρον ὕλης, ἔνθα φόνος στάσιές τε καί ἀεργαλέων φύσις ἀτμῶν αὐχμηραί τε νόσοι καί σήψιες ἔργα τε ῥευστά· ταῦτα χρεώ φεύγειν τόν ἐρᾶν μέλλονται Πατρός νοῦ» [Μτφρ: Να μη σπεύδεις επίσης προς τον κόσμον τον διακείμενον εχθρικώς προς το φως, προς το ρεύμα αυτό της ύλης, όπου κυριαρχούν ο φόνος, οι επαναστάσεις και μιασματικές εξατμίσεις, αποξηραίνουσες νόσοι, σήψεις και καταρρεύσεις. Αυτά πρέπει να αποφύγει εκείνος που θέλει να αγαπήσει τον πατρικόν νουν] [Το απόσπασμα αυτό δίδει ηθικάς συμβουλάς δια να επιτευχθή η νοητική και ηθική αναγέννησις του μύστου Π.Μ.] (Πηγή: Χαλδαϊκά Λόγια ή Χρησμοί, Κείμενον Αρχαία Σχόλια, Πρόλογος και Σχόλια του Παναγιώτη Μαρίνη, Εκδόσεις Ιδεοθέατρον, Αθήνα 1998, Σχόλια των Χαλδαϊκών Λογίων, σσ. 182-183)
Η Ειμαρμένη
109. Kroll 50 - Ψελλός, Εξήγηση αριθ. 37 - Places 103 - Προκλ. Περί Προν. 164, 8 «Μηδέ συναυξήσῃς θ’ εἱμαρμένον» [Μτφρ: Μη επιτείνεις, μη αυξήσεις την ειμαρμένην περισσότερο]. Lewy, σ. 226 και σημ. 23 (Πηγή: Χαλδαϊκά Λόγια ή Χρησμοί, Κείμενον Αρχαία Σχόλια, Πρόλογος και Σχόλια του Παναγιώτη Μαρίνη, Εκδόσεις Ιδεοθέατρον, Αθήνα 1998, Σχόλια των Χαλδαϊκών Λογίων, σελ. 164)
127. Kroll 54 - Places 130 - Προκλ. εν Τιμ. ΙΙΙ 266, 19 και 21-23 «Δι’ ὅ καί νοήσασαι τά ἔργα τοῦ Πατρός μοίρης εἱμαρτῆς τό πτερόν φεύγουσιν ἀναιδές ὥς φησι τό Λόγιον» [Μτφρ: Δια τούτο και αφού νοήσουν τα έργα του Πατρός διαφεύγουν το αναίσχυντον πτερόν της μοίρας (της ειμαρμένης) όπως λέγει το Λόγιον] (Πηγή: Χαλδαϊκά Λόγια ή Χρησμοί, Κείμενον Αρχαία Σχόλια, Πρόλογος και Σχόλια του Παναγιώτη Μαρίνη, Εκδόσεις Ιδεοθέατρον, Αθήνα 1998, Σχόλια των Χαλδαϊκών Λογίων, σσ. 178-179)
152. 118. Kroll 58 - Places 153 - Λυδός π. Μηνών 23, 6 «Ταύτη (τῇ πεντάδι) τάς ἀποκαθισταμένας ψυχάς (ἐκ τῆς γενέσεως εἰς τόν θεόν ἐπιστρεφούσας) ὑπερβαίνειν τήν εἱμαρμένην, φησί τό λόγιον: "οὐ γάρ ἐφ’ εἱμαρτήν ἀγέλην πίπτουσι θεουργοί"» [Μτφρ: Λέγει το Λόγιον ότι δια της πεντάδος οι αποκαθιστάμενες ψυχές προχωρούν πέρα της ειμαρμένης· πράγματι οι θεουργοί δεν εκπίπτουν εις την αγέλη της ειμαρμένης]. G. Kroll, σ. 59, σημ.2 - H. Lewy 212, σημ. 143, δηλαδή εις την γένεσιν και φθοράν (Πηγή: Χαλδαϊκά Λόγια ή Χρησμοί, Κείμενον Αρχαία Σχόλια, Πρόλογος και Σχόλια του Παναγιώτη Μαρίνη, Εκδόσεις Ιδεοθέατρον, Αθήνα 1998, Σχόλια των Χαλδαϊκών Λογίων, σελ. 200)
Η Ανάγκη είναι ο έφορος του Φυσικού Νόμου, εις δε την ειδικήν περίπτωσιν του βίου της ψυχής η Ανάγκη είναι συνώνυμος προς την Ειμαρμένην εκφράζουσα την πλευράν εκείνην του φυσικού νόμου (νόμος αιτίου και αιτιατού ή αντιπεπονθότος -Κάρμα) που κινεί τον τροχό των επαναγεννήσεων. Παν.Μαρίνης (Πηγή: Ό.π., σελ. 211)
Εάν λάβομε υπ’ όψιν μας ότι ένα από τα θεμελιώδη δόγματα και το πλέον αναμφίλεκτο της αρχαίας Ελληνικικής κοσμοαντιλήψεως ήτο αυτό της Χρυσής εποχής. Οπότε σήμερον, οιοσδήποτε ονομάζει εαυτόν αρχαιόφιλον ή «ελληνοκεντρικόν» οφείλει προς παντώς άλλου να πιστεύει εις την άποψιν αυτήν, της κυκλικής καταστροφικής εξελίξεως της γης, του ανθρώπου και του πολιτισμού! (Πηγή: Περιοδικό «Τρίτο Μάτι», τεύχος 111, άρθρο «Ο απίστευτος προκατακλυσμιαίος πολιτισμός και η τεράστια σημασία του», Παναγιώτης Μαρίνης, σελίδα 50)
Πράγματι, τα Λόγια (Χαλδαϊκά) θεωρούν την μετεμψύχωση ως δεδομένη και απλώς κρίνουν λεπτομερείας της (απ. 160), συμφωνούνταν προς την Ελληνική Γραμμήν και προς την διδασκαλία του Πυθαγόρου, ο οποίος θεωρεί ότι η εδραία πίστης εις την μετεμψύχωση είναι απαραίτητη για την είσοδο στο πνευματικό «μονοπάτι» (Ιαμβλίχου, «Βίος Πυθαγόρου» ΙΔ,’ 63 (Πηγή: Χαλδαϊκά Λόγια ή Χρησμοί, Κείμενον Αρχαία Σχόλια, Πρόλογος και Σχόλια του Παναγιώτη Μαρίνη, Εκδόσεις Ιδεοθέατρον, Αθήνα 1998, σελ. 15)
Τι πιστεύει η Ελληνική μας Θρησκεία. Τα βασικά πιστεύω της θρησκείας του Δωδεκαθέου. (Πηγή: Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 95, Παναγιώτης Μαρίνης, σελ. 26)
Οι Θεοί εξελίσσονται δια της προσκτήσεως και νέων γνώσεων και δια της δημιουργικής εργασίας, οι Θεοί εργάζονται, αναλαμβάνουν καθήκοντα. Συνήθως αναλαμβάνουν να φροντίσουν την εύρυθμη λειτουργία ενός τμήματος του φυσικού νόμου, άλλοτε είναι δυνατόν να φροντίζουν ένα στοιχείο του φυσικού κόσμου, δηλαδή να «εμψυχώνουν» έναν αστέρα, έναν ποταμό ή ένα μεγάλο δένδρο κ.ο.κ. (Πηγή: Περιοδικό «Τρίτο Μάτι», τεύχος 95, άρθρο «Τι πιστεύει η Ελληνική μας Θρησκεία», Παναγιώτης Μαρίνης [Μέλος της Επιτροπής για την Αναγνώρισης της Ελληνικής Θρησκείας του Δωδεκαθέου] σελίδα 28)
Οι Θεοί εξελίσσονται δια της προσκτήσεως και νέων γνώσεων και δια της δημιουργικής εργασίας, οι Θεοί εργάζονται, αναλαμβάνουν καθήκοντα. Συνήθως αναλαμβάνουν να φροντίσουν την εύρυθμη λειτουργία ενός τμήματος του φυσικού νόμου, άλλοτε είναι δυνατόν να φροντίζουν ένα στοιχείο του φυσικού κόσμου, δηλαδή να «εμψυχώνουν» έναν αστέρα, έναν ποταμό ή ένα μεγάλο δένδρο κ.ο.κ. (Πηγή: Περιοδικό «Τρίτο Μάτι», τεύχος 95, άρθρο «Τι πιστεύει η Ελληνική μας Θρησκεία», Παναγιώτης Μαρίνης [Μέλος της Επιτροπής για την Αναγνώρισης της Ελληνικής Θρησκείας του Δωδεκαθέου] σελίδα 28)
Απάντηση: Γιατί όχι και ένα άγαλμα δίδοντας άπειρη τροφή περί ειδωλολατρίας;
Όταν ο άνθρωπος εξελιχθεί νοητικώς και ηθικώς φθάνει εις ανωτέρα πνευματική κατάσταση οπότε κενώνωντας την διάνοιά του από τις διάφορες σκέψεις του θα δυνηθεί να συναφθεί προς την σκέψη των θεών και τους Ανωτέρους κόσμους. Αυτή την σύναψη προσπαθούμε να επιτύχουμε επίσης κατά τις ιερουργίες οι οποίες τελούνται εις ειδικές ημέρες εις τα ελληνικά τεμένη και αυτός είναι ο λόγος δια τον οποίο ο Απόλλων επιτάσσει απόλυτο αιθερική καθαρότητα πέριξ των ιερών πέδων. Διότι, εν εναντία περιπτώσει, αιθερικάηλεκτρομαγνητικά ράκη και κελύφη (τα ονομασθέντα επιτυχώς από τον Α. Τανάγρα «επιψυχίδιον») εισέρχονται εντός της διανοίας του διαλογιζομένου. Λέγει επί των ανωτέρων ο Πρόκλος («Στοιχείωσης Θεολογική» § 122) ότι οι θεοί εκπέμπουν την σοφία των και εμείς αναλόγως της υποστάσεώς μας δυνάμευα να την συλλάβουμε (δια το θέμα της αιθερικής καθαρότητας ιδέ § «Τα εν Δάφνη γεγονότα» εις το βιβλίον μας «Ελληνική Κοσμοθέασης», εκ. «Νέα Θέσις») Παναγιώτης Μαρίνης (Πηγή: Χαλδαϊκά Λόγια ή Χρησμοί Κείμενο Αρχαία Σχόλια, Εκδόσεις Ιδεοθέατρον [Αντώνης Ραδάμανθυς Αναστασάκης], Πρόλογος σχόλια Παναγιώτης Μαρίνης, Αθήνα 1998, σσ. 42 43)
«Πέμψον μοι τόν ἀληθινόν Ἀσκληπιόν, δίχα τινός ἀντιθέου πλανοδαίμονος» Kroll 58 Places; Λονδίνο Πάπυρος 121, 700 (Μτφρ: Στείλε μου τον αληθινό Ασκληπιό, απομακρύνοντας κάθε αντίθεον δαίμονα που αποπλανά)
Όπως είναι φυσικό και πρέπεον κατά την ιερουργία καλούμε τους θεούς που εφορεύουν επί του ιδικού μας ανεξέλικτου κόσμου, δηλαδή, κυρίως, τον Ασκληπιό και την Εκάτη. Κατά την ιερουργία είναι δυνατόν να δημιουργήσει ψευδείς εντυπώσεις η παρουσία αιθερικών ρακών ή επιψυχιδίου, οπότε βλέπομε «πλανοδαίμονας» (ιδού γιατί η Ελληνική θρησκεία επιτάσσει απόλυτη αιθερική καθαρότητα) Παναγιώτης Μαρίνης (Πηγή: Χαλδαϊκά Λόγια ή Χρησμοί Κείμενο Αρχαία Σχόλια, Εκδόσεις Ιδεοθέατρον [Αντώνης Ραδάμανθυς Αναστασάκης], Πρόλογος σχόλια Παναγιώτης Μαρίνης, Αθήνα 1998, σσ. 196 197)
Απάντηση: Εδώ Ο Άγιος Βαβύλας κατά κάποιο παράξενο τρόπο (με την χάρη του Θεού) επηρέαζε τον «θεό» (δαίμονα) Απόλλωνα και τα αιθερικά (δαιμονικά) του πεδία και δεν τον άφηνε να «μαντέψει»….γι’ αυτό λέει ο Καβάφης:
ΕΙΣ ΤΑ ΠΕΡΙΧΩΡΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑΣ (Καβάφης)
Σαστίσαμε στην Αντιόχεια όταν μάθαμε Τα νέα καμώματα του Ιουλιανού.
Ο Απόλλων εξηγήθηκε με ελόγου του στη Δάφνη!
Χρησμό δεν ήθελε να δόσει (σκοτιστήκαμε!)
Σκοπό δεν τόχε να μιλήσει μαντικώς, αν πρώτα δεν καθαρίζονταν το εν Δάφνη τέμενός του.
Τον ενοχλούσαν, δήλωσεν, οι γειτονεύοντες νεκροί.
Στη Δάφνη βρίσκονταν τάφοι πολλοί.
Ένας απ τους εκεί ενταφιασμένους ήταν ο θαυμαστός, της εκκλησίας δόξα,
Ο άγιος, ο καλλίνικος μάρτυς Βαβύλας.
Αυτόν αινίττονταν, αυτόν φοβούνταν ο ψευτοθεός. Όσο τον ένιωθε κοντά του, δεν κόταε να βγάλει τους χρησμούς του, τσιμουδιά. (τους τρέμουνε τους μάρτυρές μας οι ψευτοθεοί).
Ανασκουμπώθηκε ο ανόσιος Ιουλιανός, νεύριασε και ξεφώνιζε:
Σηκώστε, μεταφέρτε τον, βγάλτε τον τούτον τον Βαβύλα αμέσως.
Ακούς εκεί; Ο Απόλλων ενοχλείται. Σηκώστε τον αρπάξτε τον ευθύς.
Ξεθάψτε τον, πάρτε τον όπου θέτε. Βγάλτε τον διώξτε τον. Παίζουμε τώρα;
Ο Απόλλων είπε να καθαριστεί το τέμενος. Το πήραμε το πήγαμε το άγιο λείψανον αλλού.
Το πήραμε το πήγαμε εν αγάπη κ’ εν τιμή.
Κι ωραία τωόντι πρόκοψε το τέμενος.
Δεν άργησε καθόλου και φωτιά μεγάλη κόρωσε, μια φοβερή φωτιά.
Και κάηκε και το τέμενος και ο Απόλλων.
Στάχτη το είδωλο για σάρωμα, με τα σκουπίδια.
Έσκασε ο Ιουλιανός και διέδοσε τι άλλο θα έκαμνε πως η φωτιά ήταν βαλτή από τους χριστιανούς έμας.
Ας πάει να λέει. Δεν αποδείχτηκε, ας πάει να λέει. Το ουσιώδες είναι πουέσκασε!
Ο Χριστιανισμός αποδέχεται κατά τρόπο απόλυτο την ανάσταση των σωμάτων που θα γίνει, εάν γίνει κατά την έσχατη μέρα. Και γιατί λέγομε, εάν γίνει; Διότι το να εκφράζουμε κατά τρόπο νομοτελειακό την εσχάτη κρίση θίγει καιρίως και πάλι το Απόλυτο του Θεού. Όμως τι θα γίνει μετά την εσχάτη κρίση; Η αιώνια ευδαιμονία και ο αιώνιος «τριγμός των οδόντων» στην «γέενα του πυρός!». Είναι δυνατόν ένας δίκαιος άνθρωπος να δεχθεί ότι είναι δυνατόν για οποιοδήποτε αδικήματα να υπάρξει η ποινή των άνευ τέλους φρικτών βασανιστηρίων; Πώς θα χαρακτηρίζαμε ένα δικαστήριο που θα επέβαλε τέτοιες ποινές;
Όσοι τα λέγουν αυτά μόνο Χριστιανοί δεν είναι. Το Α και το Ω του Χριστιανισμού είναι το «πιστεύω Χριστόν ανεστημένον» και «προσδοκώ ανάσταση νεκρών…
Ο Μονοθεϊστής δεν έχει και πολλές δυνατότητες δικής του παρεμβάσεως στην σωτηρία του διότι υπάρχει και το δόγμα του προκαθορισμού….
Σκοπός του Κόσμου είναι η εξέλιξη και η παραγωγή της Ανωτέρας Συνειδήσεως. Δια του θείου νόμου της εξελίξεως και με επανειλημμένες μετεμψυχώσεις οι ατομικότητες που γεννιούνται μέσα στον Κόσμο κατακτούν την Ανωτέρα Συνείδηση και γίνονται Θεοί αθάνατοι που φροντίζουν για την εύρυθμη λειτουργία της Φύσεως… Η ψυχή εξελίσσεται, δέχεται εγγραφές και αποκτά την συνείδηση δια επανειλημμένων μετεμψυχώσεων που αρχίζουν από το ορυκτό βασίλειο για να περάσουν στα φυτά, στα ζώα και τέλος στον άνθρωπο. Όταν ο κύκλος αυτός κλείσει επιτυχώς, τότε η ψυχή έχει αποκτήσει την Ανωτέρα Συνείδηση οπότε και εισέρχεται στους Ανωτέρους Κόσμους όπου και συνεχίζει διηνεκώς την εξέλιξή της καθισταμένη, ήρως, δαίμων, Θεός, Θεός Ολύμπιος, κ.ο.κ.» (Πηγή: Περιοδικό «Τρίτο Μάτι», τεύχος 95, άρθρο «Τι πιστεύει η Ελληνική μας Θρησκεία», Παναγιώτης Μαρίνης [Μέλος της Επιτροπής για την Αναγνώρισης της Ελληνικής Θρησκείας του Δωδεκαθέου] σελίδα 27 28)
Απάντηση: Εδώ
Ακόμη οφείλουμε να γνωρίζουμε για την θεία λατρεία ότι:
α. η λατρεία είναι εικονική και υλική, δηλαδή τελείται πάντοτε προ της απεικονίσεως ενός έστω Θεού (διότι πρωτίστως αποδίδεται τιμή στους θείους νόμους της μορφής και της εξελίξεως), η οποία απεικόνιση οφείλει να είναι τρισδιάστατος πλήρης ύλης, δηλαδή γλυπτό ή ανάγλυφο (διότι πρωτίστως τιμάται η ύλη του Κόσμου ως το μόνο υπάρχον), και όχι εζωγραφισμένη επιφάνεια. (Πηγή: Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 95, άρθρο «Τι πιστεύει η Ελληνική μας θρησκεία», Παναγιώτης Μαρίνης, μέλος της επιτροπής για την αναγνώρισης της Ελληνικής Θρησκείας και πρόεδρος της Ελληνικής εταιρίας αρχαιοφίλων, σελίδα 29)
Εκτός των 12 Ολυμπίων θεών, στο ελληνικό πάνθεον υπάρχουν και άλλοι. Μια τέτοια μεγάλη θεά είναι η Εκάτη, η οποία εκτός των άλλων, ονομάζεται «Νυκτερία», επειδή ασχολείται με τον ιδικό μας κόσμο ο οποίος εις την Συμβολική της μυθολογίας ονομάζεται «νύχτα» και «ετερόφωτος», προς διαχωρισμόν από τουτς αυτόφωτους και φωτεινούς Ανώτερους Κόσμους δια τον «μελαναυγέα κόσμον» των Χαλδαϊκών Λογίων. Η Εκάτη ως κυρία του κόσμου μας ονομάζεται «Χθονία».
Δια να καταστεί ενεργής η εικονοπλασία της θεάς ή οποία έχει καθήκον την προώθηση της εξελίξεως των αφωτίστων ακόμη ανθρώπων του ετερόφωτου κόσμου τουτέστιν να επιτύχει τον «φωτισμόν» των η Εκάτη λέγεται «Φωσφόρος» και «Δαδούχος» και εικονίζεται εις τα αγάλματά της, φέρουσα εις εκάστην των χειρών της δάδα. Είναι δε γνωστόν ότι η θεά δια να δείξει την υπέρ του Μεγάλου Ιουλιανού ευαρέσκειάν της, κατά την είσοδο του εις τον ναό της ανέλαμψε πυρ από τας δάδας του μαρμάρινου αγάλματός της! (Πηγή: Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 96, άρθρο «Ας μιλήσουμε για τους Έλληνες θεούς», Παναγιώτης Μαρίνης, μέλος της επιτροπής για την αναγνώρισης της Ελληνικής Θρησκείας και πρόεδρος της Ελληνικής εταιρίας αρχαιοφίλων, σελίδα 69)
Κατ’ αρχάς ας παρατηρήσωμε, ότι δια να στηριχθή κάθε θεωρία περί φυλής χρειάζεται ανθρωπολογικές μελέτες, συγκριτικές μεταξύ των διαφόρων πληθυσμών. Όμως από το 1928 έπαυσε παγκοσμίως να παράγεται ανθρωπολογική έρευνα, εις την Ελλάδα κατηργήθη η υπάρχουσα έδρα Ανθρωπολογίας και σήμερον μέσα εις τις εκατοντάδες πανεπιστήμια, ιδρύματα, σχολές, τα οποία περιέχουν τις πλέον περίεργες και «αδύνατον να τις φαντασθής» έδρες δεν υπάρχει έδρα φυσικής Ανθρωπολογίας,δια να πληροφορηθώμεν εγκύρως ποίοι είμεθα, Ινδοευρωπαίοι ή «ανάδελφοι»; Ποίοι λαοί εγγύς ή μακράν είναι «αδέλφια» μας και ποίοι όχι; Παγκοσμίως από το 1928 εσίγησε η Ανθρωπολογία και την θέσιν της έλαβον δογματικές διακηρύξεις, του τύπου «όλοι είμαστε αδέλφια» και σκοτεινές απειλές καταστροφής κάθε επιστημονικής σταδιοδρομίας, του τύπου «αλλά τι είσαι εσύ και πιστεύεις ότι οι Ελληνες είναι πιο έξυπνοι από τους Μαύρους;» και πανηγυρισμοί του τύπου «κατεστράφησαν όλοι αυτοί οι αχρείοι που επίστευαν στην ανωτερότητα των Αρίων». (Πηγή: Παν.Μαρίνης, Η ελληνική θρησκεία, εκδ. Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα 1996, σελ.126)
Βασικαί Αρχαί της Ελληνικής Θρησκείας του Δωδεκαθέου
Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ
Η Ελληνική Θρησκεία, αρχαιότατη και γηγενής, ανάγεται εις την κατηγορίαν των πρώτοπαγώς παραδοσιακών θρησκειών, έχουσα τας θεμελιώδεις αυτής αρχάς λίαν συγγενείς προς τας εκείνων. Αναπτυχθείσα δε συστηματικώς εν Ελλάδι, συμφωνεί προς τα ιστορικά στάδια του Ελληνικού έθνους, αρμόζουσα ούτως εις την ιδιοσυγκρασίαν του Έλληνος.
Ο ΚΟΣΜΟΣ
Το φυσικόν σύστημα του Κόσμου συντίθεται μεν από παν το υπάρχον, παράγει δε αντιστοίχως και αενάως το πον. Ο Κόσμος είναι αυτογέννητος, εκ της όλης εντελεχούς και αιτιώδους αυτού ουσίας, και αυτοπάτωρ, αίδιος (=άνευ αρχής ή τέλους) και αιώνιος.
Πρωταρχικαί, πρωταίτιαι και αίδιοι του Κόσμου ουσίαι είναι ο Χρόνος, ο Νόμος και αι δύο δημιουργικαί Κοσμογονικαί Ουσίαι. Αύται πληρούν τον άπειρον Χώρον και, δια της αμοιβαίας αντιδράσεως των, συνθέτουν την ύλην, ήτις έχουσα υπόστασιν πραγματικήν, συγκροτεί τα αριθμητικώς άπειρα σύμπαντα, το σύνολον των οποίων αποτελεί το άπειρον φυσικόν σύστημα του Κόσμου.
Σκοπός σύμφυτος του Κόσμου, του διεπομένου υπ’ αέναου και απείρου, κυκλικού αναπτύγματος κινήσεως, είναι η, δια της δράσεως του θείου νόμου της εξελίξεως, παραγωγή της Ανωτέρας Συνειδήσεως.
Ουδέν άλλον τι και αλλότριον του Κόσμου υπάρχει πάσα οντολογική κατηγορία και τάξις, απ’ αυτής των Θεών έως αυτής των ανόργανων μορφών τής ύλης, υφίσταται εντός αυτού. Θεός εξωσυμπαντικός και δημιουργός ή δυνάμεις, αγαθαί ή κακαί, εκτός της όλης Κοσμικής νομοτέλειας δεν υφίστανται.
Η ΨΥΧΗ
Αι ψυχαί, ως υλικά σωμάτια, γεννώνται ακαταπαύστως και απειράριθμοι, ζωοποιούσαι εν έκαστον των όντων, κεχωρισμένως και διαφόρως. Η ψυχή είναι φύσεως ατμήτου, άφθαρτου , αθανάτου και αιωνίου.
Ο ΠΟΛΥΘΕΙΣΜΟΣ
Υπεράνω της τάξεως τού περιέχοντος τα θνητά είδη συστήματος υφίστανται οι Ανώτεροι Κόσμοι των Θεών. Οι Θεοί, όντες ομοούσιοι και συγγενείς προς τα άλλα όντα και ώσπερ εκείνα αενάως εξελισσόμενοι, αποτελούν Ατομικότητας, αθανάτου φύσεως και τελείας ψυχικής συγκροτήσεως, και Προσωπικότητας διαθέτουσας Ανωτάτης τάξεως Συνείδησιν και μεγίστης δυνάμεως Διάνοιαν.
Προς τους Θεούς αποδίδεται θεία λατρεία, τιμώσα αυτούς.πλέον της καθαράς τιμής, ως αρμοστάς και εφόρους της ευτάκτου, εύρυθμου και ευνόμου λειτουργίας του Κόσμου.
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ
Ο άνθρωπος, ως και άπαντα τα στοιχεία του Κόσμου, κατέχει ψυχήν, έκαστος ιδιαιτέραν, ατομικήν και διακρινόμενην πάσης άλλης κατά την συγκρότησίν της.
Προορισμός του ανθρώπου, όστις επί μακρόν εξελίσσεται δια πολλών και κατά ποικίλα είδη μετεμψυχώσεων, είναι η ανάπτυξις εν αύτω Ανωτέρας Συνειδήσεως.
Η εξέλιξις του ανθρώπου συντελείται κατά τρόπον κοινωνικόν και ουχί ιδιωτικόν. Ζωτική προϋπόθεσις της ιδίας της υποστάσεως του είναι η διατήρησις της εθνικής-ιστορικήςφυλετικής ταυτότητος του και η συνεπής τήρησις των παραδόσεων, των ηθών, των εθίμων, των θρησκευτικών πεποιθήσεων και τρόπων, της Γλώσσης, της Ιεράς Ιστορίας, της Ηρωογονίας, της Ιεράς λογοτεχνίας και, ιδιαιτέρως, της Πατρίδος, η οποία, ως κοιτις και τροφός του έθνους, ορίζεται ως ο κατ’ εξοχήν Άγιος Τόπος.
Η εξέλιξις συναρτάται προς την θετική κοινωνικήν δράσιν και την πολιτικήν συμμετοχήν. Δεσπόζον σημείον αναφοράς της τοιαύτης δράσεως είναι η διατήρησις του εθνικού χαρακτήρος της πολιτείας και η συγκρότησες της δι’ αρίστων θεσμών τηρούντων την πρωτοκαθεδρίαν του Νόμου.
Συνεπώς, ο αναχωρητισμός, το μοναστικόν ιδεώδες, και πάσα άλλη πρακτική ατομικής σωτηρίας, αντιβαίνουν προς τον Νόμον.
Η ΙΕΡΟΤΗΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
και αι εξ αυτής απορρέουσαι ηθικαί συνέπειαι
Η ιερότης του Κόσμου είναι αυτονόητος και απόλυτος και οιαδήποτε κακοποίησις των στοιχείων του συνιστά Ύβριν. Ο άνθρωπος, ων απλώς μέλος της ολότητος του φυσικού περιβάλλοντος, έχει ως πρώτιστον, ιερόν καθήκον τον σεβασμόν προς αυτό. Η Ηθική της Ελληνικής Θρησκείας είναι απόρροια, διατυπουμένη ρητώς, του Φυσικού Νόμου του υποδεικνύοντος τον τρόπον κατανοήσεως και ασκήσεως του Αγαθού, όρου κυρίου της εξελίξεως του ανθρώπου.
Η άσκησις του μέτρου, της δικαιοσύνης, της ευνομίας και της σωφροσύνης, είναι όροι αναγκαίοι δια την ευδαιμονίαν, τγν πρόοδον και την αρμονικήν συγκρότησιν προσώπων και κοινωνιών. Ο σεβασμός της προσωπικότητος, ήτις μόνον εντός της κοινωνίας νοείται, συνιστά καθοριστικόν όρον της ηθικής συμπεριφοράς και εγγυάται την καλλιέργειαν της αλληλεγγύης μεταξύ των πολιτών και τον σεβασμόν των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η ισότης των δύο φύλων, η οποία πηγάζει και κατοχυρούται θεολογικώς, αναγνωρίζεται απολύτως, ισχύουσα και εις την θρησκευτικήν ιεραρχίαν.
Άγιοι και ιεροί τόποι της Ελληνικής θρησκείας είναι, κατά τοπικήν θρησκευτικήν θεώρησιν, τα ελληνικά εδάφη, διότι άλλως αναγνωρίζεται ιερότης εις κάθε μέρος τής γης. Βαρύνοντα ιερόν χαρακτήρα φέρουν οι θεοβάδιστοι τόποι οι από του πάλαι τετιμημένοι υπό των Πανελλήνων, ως, ενδεικτικώς, είναι: Δελφοί, Δήλος, Όλυμπία, Δωδώνη, Σαμοθράκη, Ελευσίς, Λύκαιον, Όλυμπος, Ακρόπολις Αθηνών, κ.ά.
Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 141, ένθετο «Η Ελληνική Θρησκεία του Δωδεκαθέου»
Η παρούσα δημοσιεύεται κατόπιν χρήση της για απολογητικούς σκοπούς.
Γνωμάτευση-Απόφαση της Ολομέλειας της Εθνικής Επιτροπής της 25/9/2003 επί του 4ου θέματος της ημερήσιας διάταξης : Αίτηση από την Επιτροπή του Δωδεκάθεου για παραβίαση των δικαιωμάτων του Ανθρώπου
Θέμα 4ο ημερήσιας διάταξης
Η ολομέλεια αφού άκουσε την προφορική ανάπτυξη της Εισήγησης του Επιστημονικού Συνεργάτη της κ. Γιάννη Κτιστάκι, η οποία είχε αποσταλεί ταχυδρομικώς προ της συζήτησης σε όλα τα μέλη της Επιτροπής, προχώρησε στη συζήτηση επ’ αυτής. (Στην παρούσα επισυνάπτεται αντίγραφο της εισήγησης που αποτελεί μέρος της παρούσας).
Στη συνεδρίαση κλήθηκαν να παραστούν δύο αντιπρόσωποι της Επιτροπής του δωδεκάθεου, προσήλθαν δε οι κκ. Παναγιώτης Μαρίνης και Άγις Μαρίνης (πατέρας και γιος).
Τον λόγο έλαβε ο πατέρας, ο οποίος αναφέρθηκε στη γραπτή διαμαρτυρία της Επιτροπής του και επισήμανε κυρίως τη μη απάντηση εκ μέρους του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων σε αίτημά τους για ίδρυση ευκτήριου Οίκου για τις λατρευτικές εκδηλώσεις της ‘Θρησκείας’ του Δωδεκάθεου. Στο κύριο μέρος της ανάπτυξής του αναφέρθηκε στη νομολογία του ΕΔΔΑ κατά της Ελλάδας για θέματα θρησκευτικής ελευθερίας και απείλησε για νέα καταδίκη της. Στη συνέχεια απήντησε σε ερωτήσεις μελών της Επιτροπής, όπως προκύπτει από τα πρακτικά της Συνεδρίασης.
Μετά την αποχώρηση των κ.κ. Μαρίνη άρχισε η συζήτηση.
Τα ανακύψαντα θέματα ήταν κυρίως δύο :
Το πρώτο, αν η ΕΕΔΑ θα έπρεπε να προβεί στην επισήμανση της υποχρέωσης της Πολιτείας να δώσει απάντηση στους προσφεύγοντες.
Το δεύτερο, αν θα έπρεπε να εισέλθει και στην ουσία του θέματος και να εκφράσει απόψεις.
Επί του πρώτου. Οι λάβοντες τον λόγο υποστήριξαν ότι η Πολιτεία οφείλει να απαντήσει χωρίς άλλη βραδύτητα. Αντίθετες απόψεις δεν προβλήθηκαν επ’ αυτού.
Επί του δεύτερου. Το θέμα έθεσαν τα μέλη της ΕΕΔΑ κκ. Γ. Γουσέτης, Ι. Ιωαννίδης, Κ. Παπαϊωάννου, Α. Τάκης, Α. Θεοδωρίδης, που υποστήριξαν τη μη είσοδο στην ουσία του αιτήματος των παραπονούμενων. Διαφώνησε η Πρόεδρος η οποία υπενθύμισε ότι ως τώρα η ΕΕΔΑ εκφράζει στις γνωματεύσεις και προτάσεις της θέσεις επί της ουσίας του κάθε θέματος. Στην προκειμένη περίπτωση, αν εισέλθουμε στην ουσία, θα πρέπει να αποφανθούμε αν ευσταθούν οι αντιλήψεις των παραπονουμένων περί Δωδεκάθεου σαν σύγχρονης γνωστής θρησκείας καθώς και το συναφές αίτημα των αιτούντων για ίδρυση Ευκτήριου Οίκου.
Κατά τη συζήτηση πολλά μέλη υποστήριξαν την αποφυγή έκφρασης οιασδήποτε άποψης επί της ουσίας και τον περιορισμό μας σε έντονη σύσταση προς την Πολιτεία να απαντήσει το ταχύτερον στους αιτούντες.
Μετά σχετική πρόταση, μάλιστα, του εκπροσώπου του Συνηγόρου του Πολίτη κ. Α. Τάκη, της εκπροσώπου του ΠΑΣΟΚ Επίκ. Καθηγήτριας Λ. Διβάνη και της εκπροσώπου του Ελληνικού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες Κας Α. Αργυροπούλου-Χρυσοχοΐδου, που ζήτησαν να απαλειφθούν κάποιες εκφράσεις της Εισήγησης του κ. Κτιστάκι ως ‘απαξιωτικές’ για τη ‘θρησκεία’ των αιτούντων, αποφασίσθηκε, μετά πρόταση της Καθηγ. Ξ. Πετρινιώτη, να τροποποιηθεί η διατύπωση της παρ.4, σελ.2 της Εισήγησης του κ. Κτιστάκι ως εξής: «Στο συμπέρασμα αυτό καταλήγει η ΕΕΔΑ χωρίς να υπεισέλθει στο ερώτημα αν η εν λόγω συσσωμάτωση ιδεών συνιστά είτε «γνωστή θρησκεία», υπό το φως του άρθρου 13 του ελληνικού Συντάγματος, είτε θρησκευτική ή φιλοσοφική πεποίθηση, υπό το φως του άρθρου 9 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης δικαιωμάτων του Ανθρώπου και 18 του διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά δικαιώματα.»
Διαφωνίες διατύπωσαν για τις παραπάνω θέσεις ο κ. Πράσινος και ο κ. Κονιδάρης ως εκπρόσωποι Υπουργείων, ο πρώτος του Υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, ο δε δεύτερος του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων.
Διαφώνησαν, επίσης, η Πρόεδρος και ο Καθηγητής κ. Κλαμαρής, εκπρόσωπος της Ν.Δ.
Ο κ. Πράσινος διατύπωσε και εγγράφως την άποψή του ως εξής:
Μόνη η επίκληση και κατ’ ακριβολογία η οικειοποίηση από ομάδα προσώπων ορισμένης νεκρής από αιώνων θρησκείας, όπως είναι σύμφωνα με τα ιστορικοεπιστημονικά δεδομένα η αρχαιοελληνική θρησκεία του δωδεκάθεου, δεν είναι ικανή να προσδώσει ζωή και να επιφέρει ανάσταση στη νεκρή θρησκεία. Ούτε επίσης η συσσωμάτωση σε μια τέτοια προσπάθεια μυθολογικών, ιστορικών και άλλων αναζητήσεων συνεπάγεται αναβίωση της πάλαι ποτέ υπαρξάσης θρησκείας.
Ως εκ τούτου, ελλείψει δε άλλων στοιχείων, από τα οποία να δύναται να στοιχειοθετηθεί κρίση περί του αντιθέτου, στην προκειμένη περίπτωση δεν συντρέχει το στοιχείο της ύπαρξης θρησκείας, το οποίο αποτελεί προϋπόθεση για την εφαρμογή του άρθρου 13 του Συντάγματος και του συναφούς άρθρου 9 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
Περαιτέρω, ανεξαρτήτως δε των ανωτέρω, από την μη ρητή απάντηση του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων στην αίτηση της ως άνω Επιτροπής για χορήγηση σ’ αυτήν άδειας ίδρυσης ευκτήριου οίκου, ουδόλως παραβλέπει το εκ του άρθρου 13 του Συντάγματος δικαίωμα της αιτούσας Επιτροπής, να προσφύγει δικαστικώς κατά της σιωπηράς άρνησης της διοίκησης και να επιτύχει την ικανοποίηση του δικαιώματός της, εφόσον φυσικά κριθεί τούτο βάσιμο. Μάλιστα δε μια τέτοια ικανοποίηση έχει το πλεονέκτημα ότι γίνεται κατά τρόπον οριστικό και αμετάκλητο, ενόψει της Συνταγματικής διάταξης η οποία υποχρεώνει τη διοίκηση σε συμμόρφωση προς τις δικαστικές αποφάσεις.
Τέλος, είναι κατ’ αρχήν ορθή η άποψη ότι η ευχέρεια του ενδιαφερομένου να προσφύγει δικαστικά κατά της σιωπηρής άρνησης της διοίκησης δεν επιτρέπει στην τελευταία να οδηγηθεί στην πλάνη ότι απαλλάσσεται από την υποχρέωση απάντησης σε συγκεκριμένο αίτημα. Όμως, η υποχρέωση αυτή δεν επιτρέπει τη συναγωγή της επίσης πεπλανημένης αντιλήψεως ότι η εσπευσμένη ή υπό πίεση απάντηση της διοίκησης επί συνθέτων και λεπτών ζητημάτων με πολλαπλές και πολυεπίπεδες συνέπειες αποτελεί την προσήκουσα διέξοδο.
Ο κ. Κονιδάρης είπε τα εξής:
Η αίτηση για χορήγηση άδειας ίδρυσης ευκτήριου οίκου της «Επιτροπής για την αναγνώριση του Δωδεκάθεου», είναι η μόνη αίτηση που εκκρεμεί αυτή τη στιγμή στο ΥΠΕΠΘ --όλες οι υπόλοιπες έχουν ικανοποιηθεί-- και η καθυστέρηση αυτή έγκειται στη σοβαρότητα του ζητήματος και στις συνέπειες που θα επιφέρει η αναγνώριση του Δωδεκάθεου ως «θρησκείας» σε μια ολόκληρη ομάδα έννομων σχέσεων, όπως η τέλεση γάμου, η στράτευση, η εκπαίδευση κ.λ.π.
Η άποψη της Προέδρου, την οποία κατέθεσε και γραπτώς, και του Καθηγητή κ. Κλαμαρή έχει ως εξής:
Η «θρησκεία του Δωδεκάθεου» έχει παύσει από πολλών αιώνων να θεωρείται θρησκεία. Ήδη από την αρχαία ελληνική εποχή σημαντικές εξέχουσες προσωπικότητες αναζητούσαν άλλες θρησκευτικο-μεταφυσικές αντιλήψεις. Αρκεί ο ουσιαστικά μονοθεϊστικός ορισμός του Δία από τον Αισχύλο: «Ζευς αιθήρ, Ζευς Γη, Ζευς Ουρανός, Ζευς τα πάντα χι’ ότι τωνδε υπέρτερον». Ο δε Σωκράτης καταδικάστηκε γιατί εισήγε νέους θεούς («καινά δαιμόνια»).
Σήμερα το αρχαίο ελληνικό Δωδεκάθεο έχει περάσει στη σφαίρα της μυθολογίας-ιστορίας, αποτελεί δε φαινόμενο αξιοπερίεργο ότι σύγχρονοι άνθρωποι --και μόνο τα μέλη της αιτούσας Επιτροπής στην Ελλάδα-- ισχυρίζονται ότι το Δωδεκάθεο αποτελεί Σήμερα «θρησκεία» και δη «γνωστή».
Υπογραμμίζω μερικά σημεία της προφορικής επαφής και του διαλόγου με τους εκπροσώπους του Δωδεκάθεου κατά τη σημερινή συζήτηση.
Καταρχήν βεβαίωσαν ότι πρόκειται για «θρησκεία πολυθεϊστική». Όταν τους ερώτησα πως κρίνουν τη συμπεριφορά του Δία, που για να επετύχει συνεύρεση με κάποια γυναίκα, συχνά την εξαπατούσε προσλαμβάνοντας διάφορες μορφές (ταύρος για την Ευρώπη, κύκνος για τη Λήδα, χρυσή βροχή για τη Δανάη κ.λ.π., απήντησαν ότι συχνά έγγαμοι άνδρες έχουν ερωμένες και όταν ρώτησα αν αυτά ταιριάζουν σε έναν θεό και μάλιστα διαπραττόμενα κατά τρόπο απατηλό, μου απάντησαν ότι είναι μυθολογία.
Όταν ρώτησα πως χαρακτηρίζουν ηθικά τη συμπεριφορά του Απόλλωνα, που φέρεται ότι ξεπέτσιασε ζωντανό τον Μαρσύα από ζήλια επειδή έπαιξε αυλό καλύτερα από τον ίδιο, απάντησαν ότι αυτοί δεν ενδιαφέρονται για την ηθική, δεν αναμιγνύουν ηθικά θέματα. Ουσιαστικά ίδια ήταν η θέση τους και για την παραπάνω συμπεριφορά του Δία.
Εντελώς αόριστη, κατά τη γνώμη μου, ήταν η απάντησή τους για το ακριβές περιεχόμενο των βασικών αρχών της «θρησκείας» τους, για τις οποίες επίμονα ρώτησα.
Όσο για τις θρησκευτικές τελετές τους, μας πληροφόρησαν ότι αυτοί ιερουργούν δημόσια σε αρχαίους ναούς ανά την Ελλάδα. Στην ερώτησή μου τι τους χρησιμεύει λοιπόν ο ευκτήριος οίκος, δήλωσαν ότι τον ζητούν «για να μπουν στη λίστα των γνωστών θρησκειών». Στην ερώτησή μου, αυτή η τελετουργία --αντίστοιχη με τη χριστιανική «λειτουργία»-- τι περιλαμβάνει, η απάντηση ήταν μάλλον αόριστη.
Από τα ανωτέρω συνάγω ότι οι οπαδοί του Δωδεκάθεου δεν αντιπροσωπεύουν θρησκεία και δη γνωστή. Και μόνη η έλλειψη και άρνηση ηθικής διδασκαλίας αποκλείει την έννοια της θρησκείας. Κεντρικό σημείο κάθε θρησκείας αποτελεί η ηθική διδασκαλία της --καλή ή κακή κατά την κρίση του καθενός-- στην οποία στηρίζει τις ανταμοιβές ή ποινές των ανθρώπων από το θεό στη μέλλουσα ζωή (για μερικές θρησκείες και στην παρούσα ζωή). Εξάλλου το κενό και η αοριστία που προέκυψαν για τις αρχές και τις ηθικές βάσεις της δήθεν «θρησκείας», οι οποίες πρέπει να είναι σαφώς καθορισμένες, αποκλείει τον χαρακτηρισμό της ως γνωστής.
Το μόνο που ήξεραν επακριβώς οι εκπρόσωποι της Επιτροπής του Δωδεκάθεου, ήταν οι περί θρησκευτικής ελευθερίας αποφάσεις του ΕΕΔΑ τις οποίες επαναλάμβαναν κατά κόρον σε συνδυασμό με απειλές για νέα καταδίκη της Ελλάδας.
Συμπέρασμα: Η θεωρία την οποία πρεσβεύει η «Επιτροπή του Δωδεκάθεου» δεν αποτελεί «γνωστή θρησκεία», ο δε ευκτήριος οίκος που ζητούν δεν χρειάζεται ουσιαστικά για την εκπλήρωση των λατρευτικών εκδηλώσεων των οπαδών της.
Γενομένης, τέλος, ψηφοφορίας, αποφασίσθηκε :
1. παμψηφεί, η σύσταση προς το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων να απαντήσει χωρίς άλλη αναβολή στην αίτηση της Επιτροπής του Δωδεκάθεου για την ίδρυση Ευκτήριου Οίκου.
2. με ψήφους 16 υπέρ και 2 κατά, η αποφυγή κρίσεων ή οποιωνδήποτε απόψεων επί της ουσίας του αιτήματός της παραπονούμενης Επιτροπής του Δωδεκάθεου. (οι διαφωνήσαντες εκπρόσωποι των δυο παραπάνω Υπουργείων δεν έχουν, κατά το νόμο, δικαίωμα ψήφου).
Αθήνα, 4 Νοεμβρίου 2003
Η Πρόεδρος Η Γραμματέας
Α. Γιωτοπούλου Μαραγκοπούλου Κ. Πάντου
Συν.: 1. Εισήγηση κ. Ι. Κτιστάκι
2.Απόσπασμα πρακτικών της συνεδρίασης της ΕΕΔΑ της 30.10.2003
_____________________________________________________________________Ηροδότου 1,
106 74 Αθήνα
Τηλ: 210 3385 537, fax: 210 7254 050, e-mail: info@nchr.gr
1. Η αιτούσα «Επιτροπή διά την αναγνώρισιν της ελληνικής θρησκείας του Δωδεκάθεου» απέστειλε τετρασέλιδη καταγγελία στην ΕΕΔΑ (αρ.πρωτ. 270/3.12.02) με την οποία ζητά από την τελευταία «να ενεργήσει πάραυτα ώστε (α) να καταστή η πατρίδα μας χώρα που θα αποδίδεται πλήρες εις τους πολίτας το δικαίωμα της Θρησκευτικής Ελευθερίας και (β) να αποδοθή εις ημάς [σημ. την Επιτροπή διά την αναγνώρισιν της ελληνικής θρησκείας του δωδεκάθεου] μέρος του έστω του Ανθρωπίνου δικαιώματός μας της Θρησκευτικής Ελευθερίας εγκρινόμενης της αιτήσεώς μας χορηγήσεως αδείας ιδρύσεως Ευκτηρίου Οίκου και αναγραφομένης της Ελληνικής Θρησκείας του δωδεκάθεου εις τους εν χρήσει υπό των Ληξιαρχείων καταλόγους του Υπουργείου Εσωτερικών ως Θρησκείας “γνωστής” και “ανεκτής”».
2. Όσον αφορά το πρώτο, γενικής φύσεως, αίτημα [περίπτωση (α)], η ΕΕΔΑ παραπέμπει στην Απόφασή της με τίτλο «Προτάσεις της για θέματα θρησκευτικής ελευθερίας» που εγκρίθηκαν ομόφωνα στην Ολομέλεια της 1ης Μαρτίου 2001 (βλ. Ετήσια Έκθεση ΕΕΔΑ 2001). Σχετικές είναι και οι Αποφάσεις της ΕΕΔΑ για την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες (13.7.2000, βλ. Ετήσια Έκθεση ΕΕΔΑ 2000) και για την αποτέφρωση των νεκρών (7.12.2000, βλ. Ετήσια Έκθεση ΕΕΔΑ 2001).
3. Όσον αφορά τα υπόλοιπα δύο ειδικά αιτήματα [περίπτωση (β)], επισημαίνεται ότι η αιτούσα Επιτροπή έχει ήδη υποβάλει σχετικές αναφορές στον Συνήγορο του Πολίτη (αρ. πρωτ. 13143/99/2.2, 9653/00/2.1, 5099/01/2.1 και 1155/30.5.2002). Ο Συνήγορος του Πολίτη τις εξέτασε και απέστειλε σε όλες τις περιπτώσεις τις απαντήσεις του. Σε μία μόνο περίπτωση ο Συνήγορος έκρινε σκόπιμο, σύμφωνα με το άρθρο 4 παρ. 6 του ιδρυτικού του νόμου 2477/97, να απευθύνει Πόρισμα στον Υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων. Πρόκειται για την εκκρεμή μέχρι Σήμερα (υποβλήθηκε την 28η Ιουνίου 2001) αίτηση για χορήγηση άδειας ίδρυσης ευκτηρίου οίκου του Δωδεκάθεου. Στο σχετικό Πόρισμα (αρ. πρωτ. 11155.02.2.3 της 20ης Νοεμβρίου 2002), ο Συνήγορος του Πολίτη επισημαίνει ότι η καθυστέρηση οριστικής απάντησης του Υπουργείου ή η μη εξειδίκευση των λόγων καθυστέρησης αντιβαίνει στην κείμενη νομοθεσία. Μάλιστα, προκειμένου να αιτιολογήσει επαρκώς το Πόρισμά του, ο Συνήγορος του Πολίτη παραπέμπει, μεταξύ άλλων, στην από 1η Μαρτίου 2001 σχετική Απόφαση της ΕΕΔΑ (βλ. ανωτέρω), της οποίας άλλωστε αποτελεί μέλος.
4. Αναφορικά με το ειδικό ζήτημα του ευκτήριου οίκου, η ΕΕΔΑ επισημαίνει ότι η διετής και πλέον καθυστέρηση οριστικής απάντησης του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων στην αίτηση χορήγησης άδειας ίδρυσης ευκτηρίου οίκου της «Επιτροπής διά την αναγνώρισιν της ελληνικής θρησκείας του Δωδεκάθεου» πλήττει την αρχή του κράτους δικαίου. Στο συμπέρασμα αυτό καταλήγει η ΕΕΔΑ χωρίς να είναι καθόλου βέβαιη -το αντίθετο μάλιστα- ότι η εν λόγω συσσωμάτωση γύρω από μυθολογικές, ιστορικές και άλλες αναζητήσεις (όπως αυτές περιγράφονται κατά τρόπο γλαφυρό στην από 5η Δεκεμβρίου 2002 επιστολή της προς την ΕΕΔΑ) συνιστά είτε «γνωστή» θρησκεία, υπό το φως του άρθρου 13 του ελληνικού Συντάγματος, είτε θρησκευτική ή φιλοσοφική πεποίθηση, υπό το φως του άρθρου 9 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και 18 του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα. Όπως όμως έχει νομολογηθεί από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου1, το δικαίωμα στην εκδήλωση των πεποιθήσεων μέσα σε μία δημοκρατική κοινωνία περιλαμβάνει, εκτός των άλλων, τον σεβασμό της αρχής του κράτους δικαίου: η διοίκηση οφείλει να μην σιωπά επί μακρόν σε αίτηση του διοικούμενου εκ της οποίας δύναται να εξαρτηθεί η απρόσκοπτη άσκηση του δικαιώματος στην εκδήλωση των πεποιθήσεων2. Βεβαίως, θα μπορούσε να αντιτάξει κανείς το επιχείρημα ότι η «Επιτροπή διά την αναγνώρισιν της ελληνικής θρησκείας του Δωδεκάθεου» είχε το δικαίωμα εκ του νόμου και εντός νόμιμης προσθεσμίας να στραφεί δικαστικώς εναντίον της σιωπηρής άρνησης της διοίκησης. Ούτως ή άλλως όμως το επιχείρημα αυτό δεν επιτρέπει στη διοίκηση την πλάνη ότι απαλάσσεται από την υποχρέωση απάντησης. Η ΕΕΔΑ επαναλαμβάνει την από 1η Μαρτίου 2001 επισήμανσή της ότι η ελληνική δικαστική προστασία επί του συγκεκριμένου ζητήματος δεν κρίνεται, μέχρι νεωτέρας, επαρκής από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου3. Σ’ αυτό, μάλιστα, έχει ήδη διαμορφωθεί δυσμενής για την Ελλάδα ατμόσφαιρα μετά την Απόφαση Μανουσάκης και λοιποί δεδομένου ότι, έξι και πλέον χρόνια μετά την έκδοσή της, δεν ακόμη εκτελεστεί από την Ελλάδα4.
5. Αναφορικά τώρα με το θέμα του ληξιαρχείου, η ΕΕΔΑ σημειώνει ότι από το κείμενο της επιστολής δεν συνάγεται ποιο ακριβώς είναι το ζήτημα. Αν λάβει πάντως υπόψη της την υπ’ αρ. πρωτ. 5099/01/2.1 αναφορά του ίδιου επιστολογράφου προς τον Συνήγορο του Πολίτη, προκύπτει ότι το παράπονο συνίσταται στο μη ικανοποιηθέν από το Ληξιαρχείο Αθηνών αίτημα για μεταβολή του κυρίου ονόματος «πιστών της θρησκείας του Δωδεκάθεου». Αν όντως έτσι έχουν τα πράγματα, τότε η ΕΕΔΑ παρατηρεί κατ’ αρχήν ότι, λόγω της κρισιμότητας για την ασφάλεια των συναλλαγών, για την αλλαγή του κυρίου ονόματος φυσικού προσώπου ορθώς ο νόμος δεν αρκείται σε μία απλή σχετική δήλωση του ενδιαφερόμενου απαιτείται σχετική δικαστική απόφαση5. Τούτο ισχύει ακόμη κι αν ο ενδιαφερόμενος επικαλείται οποιουσδήποτε λόγους θρησκευτικής συνείδησης. Η ΕΕΔΑ υπενθυμίζει σχετικά ότι προς τούτο είναι σύμφωνη η νομολογία της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου6 και του Διεθνούς Συμφώνου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου7.
6. Συνεπώς, η ΕΕΔΑ
α) Συμβουλεύει το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων να απαντήσει άμεσα και κατά τρόπο οριστικό στην αίτηση χορήγησης άδειας ίδρυσης ευκτηρίου οίκου της «Επιτροπής διά την αναγνώρισιν της ελληνικής θρησκείας του Δωδεκάθεου»,
β) Συμβουλεύει το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων να επαναξετάσει το αναχρονιστικό αλλά ακόμα ισχύον νομικό πλαίσιο για τη λειτουργία των ναών και ευκτηρίων οίκων, υπό το φως των Προτάσεων που του έχει ήδη από την 1η Μαρτίου 2001 υποβάλει η ΕΕΔΑ,
γ) Απαντά στην αιτούσα «Επιτροπή διά την αναγνώρισιν της ελληνικής θρησκείας του Δωδεκάθεου» ότι, βάσει του ιδρυτικού της νόμου, η ΕΕΔΑ δεν παρέχει έννομη προστασία. Επομένως, η εν λόγω Επιτροπή οφείλει να ακολουθεί, όπου δει, τις κείμενες διατάξεις και να στρέφεται στην ελληνική ή/και στην ευρωπαϊκή δικαιοσύνη όταν θεωρεί ότι προσβάλλονται τα δικαιώματά της.
Αθήνα, 15 Σεπτεμβρίου 2003
Συντάκτης: Γιάννης Κτιστάκις, .Ν, Επιστημονικός Συνεργάτης της ΕΕΔΑ.
1. Βλ. Ευρ..Α, Απόφαση Hassan et Tchaouch, Tchaouch, 26.10.2000, http://www.echr.coe.int.
2. Στην ίδια παρατήρηση προέβη ειδικά προς την Ελληνική Κυβέρνηση η .διεύθυνση δικαιωμάτων του Ανθρώπου του Συμβουλίου της Ευρώπης στο από 14 Μαΐου 1998 Υπόμνημά της για το ζήτημα της εκτέλεσης της Απόφασης Μανουσάκης και λοιποί του Ευρωπαϊκού δικαστηρίου δικαιωμάτων του Ανθρώπου (μνημονεύεται αναλυτικά στην από 1 Μαρτίου 2001 Απόφαση της ΕΕΔΑ).
3 Βλ. Ευρ..Α, Απόφαση Μανουσάκης και λοιποί, 26.9.1996, Recueil 1996-ΙV.
4. Βλ. αναλυτικά την από 1η Μαρτίου 2001 Απόφαση της ΕΕΔΑ.
5. Νόμος 344/1976, άρθρα 13 και 14. Βλ. και αποφάσεις 5008/1996 και 3361/1998 του Συμβουλίου της Επικρατείας.
6. ΕυρΕ.Α, Υπόθεση A. R. Coeriel and M. A. R. Aurik κατά Ολλανδίας, αρ. προσφυγής 18050/91, http://www.echr.coe.int (Απόφαση επί του παραδεκτού, 2.7.1992).
7. Ε.Α, Υπόθεση A. R. Coeriel and M. A. R. Aurik κατά Ολλανδίας, αρ. αναφοράς 453/1991 (CCPR/C/52/D/453/1991), http://www.unhchr.ch (Απόφαση της 9.12.1994). Πάντως, όπως έχει κριθεί στην ανωτέρω αναφορά, υπό το φως του δικαιώματος στην ιδιωτική ζωή (και όχι εκείνου στη θρησκευτική ελευθερία), είναι δυνατόν η άρνηση αλλαγής του επωνύμου, αν δεν είναι εύλογη, να προσβάλλει το εν λόγω δικαίωμα.
Η Εθνική Επιτροπή δικαιωμάτων του Ανθρώπου συνήλθε την 25η Σεπτεμβρίου 2003, ημέρα Πέμπτη και ώρα 18.30 στο Υπουργείο Εξωτερικών, αίθουσα Σοφιανόπουλου [Βασ. Σοφίας 1 (πρώην Αστέρας), Υπόγειο].
Παρούσες και παρόντες ήταν οι κυρίες και κύριοι Α. Γιωτοπούλου-Μαραγκοπούλου (Πρόεδρος), Ν. Φραγκάκης (Α΄Αντιπρόεδρος), Φ. Ιωαννίδης, Κ. Παπαϊωάννου, Α. Αργυροπούλου-Χρυσοχοϊδου, Λιβάνη, Ν. Κλαμαρής, Γ. Γουσέτης, Ι. Αυδή-Καλκάνη, Γ. Μανιάτης, Α. Μανίτη, Σ. Περράκης, Ι. Κονιδάρης, Χ. Δίπλα, Ξ. Πετρινιώτη, Χ. Λάμπρου (τακτικά μέλη), Ε. Βαρχαλαμά, .Χριστόπουλος, Η. Νικολακοπούλου-Στεφάνου, Α. Θεοδωρίδης, Ι. Πράσινος, Τ. Δάρας, Ρ. Καρρά, Σ. Κουκούλη-Σπηλιωτοπούλου, Α. Τάκης (αναπληρωματικά μέλη), Ν. Σιταρόπουλος, Γ. Κτιστάκις (Επιστημονικοί Συνεργάτες) και Κ. Πάντου (Γραμματέας).
Διαπιστώθηκε ότι η Επιτροπή βρίσκεται σε απαρτία (παρίστανται 22 από τους 30 φορείς) και προχώρησε στη συζήτηση της ημερήσιας διάταξης.
(…)
Αναφορικά με το τέταρτο θέμα της ημερήσιας διάταξης, δηλαδή την καταγγελία της «Επιτροπής για την αναγνώριση του Δωδεκάθεου» για παραβίαση των δικαιωμάτων του ανθρώπου, ο εισηγητής κ. Κτιστάκις παρουσίασε τα πιο βασικά σημεία της γραπτής εισήγησής του, που έχει ήδη αποσταλεί στα μέλη.
Ο κ. Ιωαννίδης δήλωσε ότι συμφωνεί με τις προτάσεις της εισήγησης του κ. Κτιστάκι και επισήμανε ότι το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων (ΥΠΕΠΘ) οφείλει να απαντήσει στην αίτηση της «Επιτροπής για την αναγνώριση του Δωδεκάθεου».
O κ. Κονιδάρης, Γενικός Γραμματέας Θρησκευμάτων του ΥΠΕΠΘ, επισήμανε ότι η αίτηση για χορήγηση άδειας ίδρυσης ευκτήριου οίκου της «Επιτροπής για την αναγνώριση του Δωδεκάθεου», είναι η μόνη αίτηση που εκκρεμεί αυτή τη στιγμή στο ΥΠΕΠΘ --όλες οι υπόλοιπες έχουν ικανοποιηθεί-- και η καθυστέρηση αυτή έγκειται στη σοβαρότητα του ζητήματος και στις συνέπειες που θα επιφέρει η αναγνώριση του Δωδεκάθεου ως «θρησκείας» σε μια ολόκληρη ομάδα έννομων σχέσεων, όπως η τέλεση γάμου, η στράτευση, η εκπαίδευση κ.λ.π.
O κ. Περράκης ανέφερε ότι συμφωνεί γενικά με την εισήγηση του κ. Κτιστάκι, πρότεινε όμως να απαλειφθούν κάποιοι αρνητικοί χαρακτηρισμοί της εισήγησης διότι αφορά μια υπόθεση η οποία θα πρέπει να αντιμετωπίζεται με τη δέουσα σοβαρότητα.
Ο κ. Κτιστάκις επισήμανε ότι το μείζον θέμα που προκύπτει από την εν λόγω υπόθεση είναι ότι στην Ελλάδα δεν εκτελούνται οι αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου επί του συγκεκριμένου ζητήματος. Η ελληνική δικαστική προστασία δεν κρίνεται επαρκής από το Δικαστήριο. Πρότεινε την επανεξέταση του ισχύοντος νομικού πλαισίου για τη λειτουργία των ναών και ευκτήριων οίκων και υπενθύμισε την απόφαση της ΕΕΔΑ της 1ης Μαρτίου 2001 η οποία προτείνει να θεσπιστεί ως μόνη προϋπόθεση για τη λειτουργία ναών και ευκτήριων οίκων η πολεοδομική άδεια, εφ’ όσον πρόκειται για γνωστή θρησκεία.
Ο κ. Τάκης δήλωσε ότι η ΕΕΔΑ οφείλει απλώς να αποφανθεί επί της διαδικασίας, δηλαδή επί της καθυστέρησης οριστικής απάντησης από το ΥΠΕΠΘ, και να μην υπεισέλθει στο ζήτημα αν το Δωδεκάθεο συνιστά «θρησκεία».
Ο κ. Γουσέτης συμφώνησε με την άποψη του κ. Τάκη και δήλωσε ότι πρόκειται για ένα απλό ζήτημα και η διοίκηση οφείλει πλέον να απαντήσει. Μόνον επ’ αυτού οφείλει να λάβει θέση η ΕΕΔΑ και όχι ως προς το περιεχόμενο της έννοιας της θρησκείας.
Η Πρόεδρος απάντησε ότι ο ρόλος της ΕΕ.Α, πέραν του να ασκεί κριτική όπου αυτή επιβάλλεται, έχει και ουσιαστικό γνωμοδοτικό χαρακτήρα και προβαίνει και σε προτάσεις. Έτσι όχι μόνο οφείλει να συστήσει στο αρμόδιο Υπουργείο να απαντήσει στον αιτούντα, αλλά και να διευκολύνει τη λήψη σωστής θέσης από τις Αρχές, χαράσσοντας τη σωστή κατεύθυνση. Άλλωστε, συμπλήρωσε, αυτό έχουμε κάνει έως τώρα στις διάφορες γνωματεύσεις-προτάσεις μας.
Στο σημείο αυτό, εισήλθαν στην αίθουσα της συνεδρίασης, κατόπιν πρόσκλησης της Προέδρου, δύο εκπρόσωποι της «Επιτροπής για την αναγνώριση του Δωδεκάθεου», οι κκ. Παναγιώτης Μαρίνης και Άγις Μαρίνης, πατέρας και γιος.
Η Πρόεδρος καλωσόρισε τους εκπροσώπους της «Επιτροπής για την αναγνώριση του Δωδεκάθεου» και στη συνέχεια τους έδωσε το λόγο για να εκφράσουν τις απόψεις τους.
Ο κ. Π. Μαρίνης κατέθεσε αρχικά το μνημόνιο της «Επιτροπής για την αναγνώριση του Δωδεκάθεου» καθώς και διάφορα άλλα σχετικά έγγραφα. Στη συνέχεια αναφέρθηκε στην επιστολή διαμαρτυρίας τους αναφορικά με την καθυστέρηση απάντησης της διοίκησης στην αίτηση ίδρυσης ευκτήριου οίκου καθώς και στην μη αναγνώριση του Δωδεκάθεου ως «θρησκεία». Ως προς το θέμα της αναγνώρισης της «θρησκείας» τους, ο κ. Π. Μαρίνης διευκρίνισε ότι συγκεντρώθηκαν 1500 υπογραφές πιστών προκειμένου να συμπεριληφθεί και η δική τους «θρησκεία» στον κατάλογο των επίσημων θρησκειών του ΥΠΕΠΘ, αλλά έλαβαν την απάντηση από το εν λόγω Υπουργείο, ότι δεν υφίσταται τέτοιος κατάλογος και ότι πρόκειται για non-paper. Αναφορικά με το ζήτημα της άδειας ίδρυσης ευκτήριου οίκου, ανέφερε ότι πληροφορήθηκαν από την αρμόδια διεύθυνση του ΥΠΕΠΘ ότι είναι στην διακριτική ευχέρεια του Υπουργού να αποφασίσει επ’ αυτού. Χαρακτήρισε επίσης απαράδεκτη την καθυστέρηση απάντησης της διοίκησης στο αίτημά τους και τόνισε πως στην χώρα μας δεν τηρούνται οι δημοκρατικές αρχές και τα δικαιώματα του ανθρώπου και πρόσθεσε ότι δεν εκτελούνται οι αποφάσεις του Ευρωπαϊκού δικαστηρίου για τα δικαιώματα του Ανθρώπου στα θέματα της θρησκευτικής ελευθερίας. Τέλος κατέκρινε τις ισχύουσες ρυθμίσεις των Ν.1363/38 και Ν.1369/38 και μίλησε για «δεσποτική δημόσια διοίκηση» στην χώρα μας.
Η Πρόεδρος ευχαρίστησε τον κ. Π. Μαρίνη για τις διευκρινίσεις του και στη συνέχεια προέβη σε μια σειρά ερωτήσεων ως προς τις βασικές αρχές τις οποίες πρεσβεύει η «Επιτροπή για την αναγνώριση του Δωδεκάθεου», τις ηθικές αξίες, τις τελετουργίες τους κ.λ.π.
Ο κ. Π. Μαρίνης απαρίθμησε μια σειρά «αξιών» διαβάζοντας το σχετικό μνημόνιο της «Επιτροπής για την αναγνώριση του Δωδεκάθεου», στη συνέχεια ανέπτυξε τις βασικές θέσεις της Επιτροπής του και ενημέρωσε για τον τρόπο και την πρακτική των δημόσιων τελετουργιών τους που γίνονται δημόσια σε αρχαίους ναούς.
Ο κ. Κ. Παπαϊωάννου εξέφρασε την άποψη ότι η ΕΕΔΑ είναι αναρμόδια να αποφανθεί σχετικά με το αν το Δωδεκάθεο συνιστά «θρησκεία» και ζήτησε να τοποθετηθούν τα μέλη επί της διαδικασίας της συζήτησης.
Η Πρόεδρος απάντησε ότι διαφωνεί με την άποψη του κ. Κ. Παπαϊωάννου και επανέλαβε ότι η ΕΕΔΑ έχει υποχρέωση να εκφράζει τις κρίσεις της όταν αυτό κρίνεται σκόπιμο και ειδικά στις περιπτώσεις που διακυβεύεται το δημόσιο συμφέρον. Τόνισε ακόμη, ότι απώτερος σκοπός της «Επιτροπής για την αναγνώριση του Δωδεκάθεου» είναι η αναγνώριση της «θρησκείας» τους, μέσω της αίτησής τους για άδεια ίδρυσης ευκτήριου οίκου, όπως οι ίδιοι δήλωσαν.
Ο κ. Πράσινος απηύθυνε ερώτημα στους εκπροσώπους της «Επιτροπής για την αναγνώριση του Δωδεκάθεου» σχετικά με αν επιθυμούν να ιερουργούν σε αρχαίους ναούς ανά την Ελλάδα και ο κ. Π. Μαρίνης απάντησε ότι το μόνο που ζητούν είναι να τους δοθεί η δυνατότητα να ιερουργούν σε κάποιο μικρό και μη τουριστικό αρχαίο ναό μία φορά το έτος και μόνο για πέντε λεπτά.
Ο κ. Ιωαννίδης συνεχάρη αρχικά τον κ. Π. Μαρίνη για τα άψογα ελληνικά του, παρατήρησε όμως πως η άποψη του κ. Π. Μαρίνη ότι στην Ελλάδα δεν τηρούνται τα δικαιώματα του ανθρώπου, είναι υπερβολική αλλά και προσβλητική για την χώρα μας. Πρόσθεσε ακόμα ότι συμφωνεί με την εισήγηση του κ. Κτιστάκι, κυρίως ως προς την υποχρέωση της διοίκησης να απαντήσει.
Ο κ. Λάμπρου ανέφερε ότι κάθε θρησκεία έχει μια δική της δυναμική που ξεπερνά τα σύνορα μιας χώρας και εκ τούτου ρώτησε τον κ. Π. Μαρίνη αν η πίστη στις αρχές του Δωδεκάθεου επεκτείνεται και σε άλλες χώρες. Ο κ. Π. Μαρίνης απάντησε ότι η στάση της ελληνικής Πολιτείας τους εμποδίζει να επεκταθούν και σε άλλες χώρες.
Η κα Διβάνη ρώτησε ποιος είναι ο αριθμός των πιστών της «θρησκείας» του Δωδεκάθεου στην Ελλάδα και η απάντηση που έλαβε από τους εκπροσώπους της «Επιτροπής για την αναγνώριση του Δωδεκάθεου» ήταν ότι, εξαιτίας των δισταγμών των πιστών για δημόσια ομολογία, δεν γνωρίζουν τον ακριβή αριθμό αλλά πάντως ο αριθμός των πιστών ξεπερνά τα 40.000 άτομα.
Η Πρόεδρος, αφού τους ευχαρίστησε και συνεχάρη για το θάρρος της γνώμης τους, διάβασε ένα σχετικό χωρίο του Αισχύλου για τον ορισμό του Δία. Ουσιαστικά ήδη ο Αισχύλος είχε υπερβεί τον πολυθεϊσμό.
Στο σημείο αυτό αποχώρησαν από την συνεδρίαση οι εκπρόσωποι της «Επιτροπής για την αναγνώριση του Δωδεκάθεου».
Ο κ. Κονιδάρης έλαβε το λόγο προκειμένου να τοποθετηθεί επί των όσων ειπώθηκαν από τον κ. Π. Μαρίνη και δήλωσε ότι καταρχήν δεν αποδέχεται το χαρακτηρισμό του τελευταίου περί «δεσποτικής δημόσιας διοίκησης». Όσον αφορά τον «κατάλογο των επισήμων θρησκειών» του ΥΠΕΠΘ, ο κ. Κονιδάρης εξήγησε ότι ο εν λόγω κατάλογος δεν αποτελεί επίσημο έγγραφο αλλά μία απλή λίστα την οποία συνέταξαν οι υπάλληλοι του ΥΠΕΠΘ, προκειμένου να διευκολυνθούν στο αυστηρά περιορισμένο έργο τους, εκείνο δηλαδή της χορήγησης άδειας λειτουργίας ναού ή ευκτήριου οίκου. Διαβεβαίωσε επίσης την Επιτροπή ότι ουδέποτε χαρακτήρισε αυτόν τον κατάλογο non paper. Επανέλαβε ότι η καθυστέρηση απάντησης του ΥΠΕΠΘ έγκειται στην σοβαρότητα του ζητήματος που σχετίζεται με τις επιπτώσεις που θα επιφέρει στο πεδίο του δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου τυχόν αναγνώριση του Δωδεκάθεου ως θρησκείας.
Ο κ. Πράσινος δήλωσε ότι δεν έχει καμία αμφιβολία ότι το ΥΠΕΠΘ κάνει σωστά τη δουλειά του και ότι, δια της σιωπής του, έχει ουσιαστικά απαντήσει αρνητικά στο αίτημα της Επιτροπής του Δωδεκάθεου. Όμως, όπως ο νόμος ορίζει, το ΥΠΕΠΘ οφείλει να δώσει μια απάντηση, είτε θετική είτε αρνητική είναι αυτή. Δήλωσε επίσης ότι αντιλαμβάνεται πως δεν πρόκειται για απλή υπόθεση και συμμερίζεται τους φόβους του ΥΠΕΠΘ αναφορικά με τους σκοπούς της αιτούσας Επιτροπής. Τέλος συμπλήρωσε ότι συμφωνεί με την εισήγηση του κ. Κτιστάκι.
Ο κ. Ιωαννίδης επισήμανε ότι είναι πολύ δύσκολο να εκφέρει γνώμη η ΕΕΔΑ ως προς το ζήτημα της αναγνώρισης της θρησκείας, οφείλει όμως η ΕΕΔΑ να επισημάνει στο ΥΠΕΠΘ την υποχρέωση άμεσης απάντησης.
Η κα Στεφάνου συμφώνησε με τον κ. Ιωαννίδη.
Ο κ. Θεοδωρίδης εξέφρασε την άποψη ότι η ΕΕΔΑ οφείλει να αφήσει κατά μέρος το τυπολατρικό της υπόθεσης και να λάβει μια απόφαση η οποία θα καλεί το ΥΠΕΠΘ να απαντήσει κατά τρόπο θετικό. Πρότεινε επιπλέον να είναι γενικά θετικές οι απαντήσεις της διοίκησης σε παρόμοιες αιτήσεις εκτός και αν συντρέχουν σοβαροί λόγοι δημοσίου συμφέροντος.
Ο κ. Περράκης πρότεινε να αντιμετωπίσει η ΕΕΔΑ την «Επιτροπή για την αναγνώριση του Δωδεκάθεου» με λιγότερη καχυποψία καθώς και να αμβλυνθούν οι έντονοι χαρακτηρισμοί της εισήγησης.
Η κα Δίπλα συμφώνησε με την πρόταση του κ. Περράκη για την απάλειψη των έντονων χαρακτηρισμών της εισήγησης και δήλωσε ότι πρέπει το ΥΠΕΠΘ να προβεί σε άμεση και οριστική απάντηση.
Ο κ. Τάκης τόνισε ότι θεωρεί αναγκαίο να μην εισέλθει η ΕΕΔΑ στο ζήτημα της αναγνώρισης της «θρησκείας» του Δωδεκάθεου και πρότεινε να διαγραφεί η δεύτερη πρόταση της παραγράφου αρ. 4 της εισήγησης (σελ. 2) [«Στο συμπέρασμα αυτό καταλήγει η ΕΕΔΑ χωρίς να είναι καθόλου βέβαιη -το αντίθετο μάλιστα- ότι η εν λόγω συσσωμάτωση γύρω από μυθολογικές, ιστορικές και άλλες αναζητήσεις (όπως αυτές περιγράφονται κατά τρόπο γλαφυρό στην από 5η Δεκεμβρίου 2002 επιστολή της προς την ΕΕΔΑ) συνιστά είτε «γνωστή» θρησκεία, υπό το φως του άρθρου 13 του ελληνικού Συντάγματος, είτε θρησκευτική ή φιλοσοφική πεποίθηση, υπό το φως του άρθρου 9 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και 18 του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα»].
Ο κ. Κτιστάκις, αφού ερωτήθηκε από την κα Πετρινιώτη, συμφώνησε να διαγραφεί μόνον η φράση «(όπως αυτές περιγράφονται κατά τρόπο γλαφυρό στην από 5η Δεκεμβρίου 2002 επιστολή της προς την ΕΕΔΑ)» και δήλωσε ότι εμμένει ως προς το υπόλοιπο κείμενο της εισήγησής του.
Ο κ. Περράκης ζήτησε και αυτός να διαγραφεί ολόκληρη η δεύτερη πρόταση της παραγράφου αρ. 4 διότι διαφορετικά είναι σαν να υπαγορεύεται στο ΥΠΕΠΘ να απαντήσει κατά τρόπο αρνητικό.
Η κα Πετρινιώτη πρότεινε την τροποποίηση της δεύτερης πρότασης της παραγράφου αρ. 4 ως ακολούθως: «Στο συμπέρασμα αυτό καταλήγει η ΕΕΔΑ χωρίς να υπεισέλθει στο ερώτημα αν η εν λόγω συσσωμάτωση συνιστά είτε «γνωστή» θρησκεία, υπό το φως του άρθρου 13 του ελληνικού Συντάγματος, είτε θρησκευτική ή φιλοσοφική πεποίθηση, υπό το φως του άρθρου 9 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και 18 του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα». Τα μέλη συμφώνησαν με την πρόταση της κας Πετρινώτη.
Η Πρόεδρος δήλωσε ότι διαφωνεί με την ανωτέρω τροποποίηση της δεύτερης πρότασης της παραγράφου αρ. 4 της εισήγησης και δήλωσε ότι εμμένει στο αρχικό κείμενο της εισήγησης του κ. Κτιστάκι. Την ίδια άποψη εξέφρασε και ο κ. Πράσινος. Ως εκ τούτων τα μέλη ενέκριναν κατά πλειοψηφία την εισήγηση του κ. Κτιστάκι με την ανωτέρω προτεινόμενη τροποποίηση της κας Πετρινιώτη, ενώ η Πρόεδρος μειοψήφησε. Η μειοψηφία της Προέδρου έχει ως εξής:
Η «θρησκεία του Δωδεκάθεου» έχει παύσει από πολλών αιώνων να θεωρείται θρησκεία. Ήδη από την αρχαία ελληνική εποχή σημαντικές εξέχουσες προσωπικότητες αναζητούσαν άλλες θρησκευτικο-μεταφυσικές αντιλήψεις. Αρκεί ο ορισμός του Δία από τον Αισχύλο: «Ζευς αιθήρ, Ζευς Γη, Ζευς Ουρανός, Ζευς τα πάντα χι’ ότι τωνδε υπέρτερον». Ο δε Σωκράτης καταδικάστηκε γιατί εισήγε νέους θεούς («καινά δαιμόνια»).
Σήμερα το αρχαίο ελληνικό Δωδεκάθεο έχει περάσει στη σφαίρα της μυθολογίας-ιστορίας, αποτελεί δε φαινόμενο αξιοπερίεργο ότι σύγχρονοι άνθρωποι --και μόνο τα μέλη της αιτούσας Επιτροπής στην Ελλάδα-- ισχυρίζονται ότι το Δωδεκάθεο αποτελεί Σήμερα «θρησκεία» και δη «γνωστή».
Υπογραμμίζω μερικά σημεία της προφορικής επαφής και του διαλόγου με τους εκπροσώπους του Δωδεκάθεου κατά τη σημερινή συζήτηση.
Καταρχήν βεβαίωσαν ότι πρόκειται για «θρησκεία πολυθεϊστική». Όταν τους ερώτησα πως κρίνουν τη συμπεριφορά του Δία, που για να συνευρεθεί με κάποια γυναίκα, συχνά την εξαπατούσε προσλαμβάνοντας διάφορες μορφές (ταύρος για την Ευρώπη, κύκνος για τη Λήδα, χρυσή βροχή για τη Δανάη κ.λ.), απήντησαν ότι συχνά έγγαμοι άνδρες έχουν ερωμένες και όταν ρώτησα αν αυτά ταιριάζουν σε έναν θεό και μάλιστα διαπραττόμενα κατά τρόπο απατηλό, μου απάντησαν ότι είναι μυθολογία.
Όταν ρώτησα πως χαρακτηρίζουν ηθικά τη συμπεριφορά του Απόλλωνα, που φέρεται ότι ξεπέτσιασε ζωντανό τον Μαρσύα από ζήλια επειδή έπαιξε αυλό καλύτερα από τον ίδιο, απάντησαν ότι αυτοί δεν ενδιαφέρονται για την ηθική, δεν αναμιγνύουν ηθικά θέματα. Ουσιαστικά ίδια ήταν η θέση τους και για την παραπάνω συμπεριφορά του Δία.
Εντελώς αόριστη, κατά τη γνώμη μου, ήταν η απάντησή τους για το ακριβές περιεχόμενο των βασικών αρχών της «θρησκείας» τους, για τις οποίες επίμονα ρώτησα.
Όσο για τις θρησκευτικές τελετές τους, μας πληροφόρησαν ότι αυτοί ιερουργούν δημόσια σε αρχαίους ναούς ανά την Ελλάδα. Στην ερώτησή μου τι τους χρησιμεύει λοιπόν ο ευκτήριος οίκος, δήλωσαν ότι τον ζητούν για να μπουν στη λίστα των γνωστών θρησκειών. Στην ερώτησή μου, η τελετουργία τους --αντίστοιχη με τη χριστιανική «λειτουργία»-- τι περιλαμβάνει, η απάντηση ήταν αόριστη.
Από τα ανωτέρω συνάγω ότι οι οπαδοί του Δωδεκάθεου δεν αντιπροσωπεύουν θρησκεία και δη γνωστή. Και μόνη η έλλειψη και άρνηση ηθικής διδασκαλίας αποκλείει την έννοια της θρησκείας. Κεντρικό σημείο κάθε θρησκείας αποτελεί η ηθική διδασκαλία της --καλή ή κακή κατά την κρίση του καθενός-- στην οποία στηρίζει τις ανταμοιβές ή ποινές των ανθρώπων από το θεό στη μέλλουσα ζωή (για μερικές θρησκείες και στην παρούσα ζωή). Εξάλλου το κενό και η αοριστία που προέκυψαν για τις αρχές και τις ηθικές βάσεις της δήθεν «θρησκείας», οι οποίες πρέπει να είναι σαφώς καθορισμένες, αποκλείει τον χαρακτηρισμό της ως γνωστής.
Το μόνο που ήξεραν επακριβώς οι εκπρόσωποι της Επιτροπής του Δωδεκάθεου, ήταν οι περί θρησκευτικής ελευθερίας αποφάσεις του ΕΔΔΑ τις οποίες επαναλάμβαναν κατά κόρον σε συνδυασμό με απειλές για νέα καταδίκη της Ελλάδας.
Συμπέρασμα: Η θεωρία την οποία πρεσβεύει η «Επιτροπή του Δωδεκάθεου» δεν αποτελεί «γνωστή θρησκεία», ο δε ευκτήριος οίκος που ζητούν δεν χρειάζεται ουσιαστικά για την εκπλήρωση των λατρευτικών εκδηλώσεων των οπαδών της.
Ο Καθηγητής κ. Κλαμαρής συνετάχθη με την παραπάνω άποψη της Προέδρου, επομένως συντάσσεται με την μειοψηφία.
Ο κ. Πράσινος δήλωσε και κατέθεσε για τα πρακτικά, τα παρακάτω: «Μόνη η επίκληση και κατ’ ακριβολογία η οικειοποίηση από ομάδα προσώπων ορισμένης νεκρής από αιώνων θρησκείας, όπως είναι σύμφωνα με τα ιστορικοεπιστημονικά δεδομένα η αρχαιοελληνική θρησκεία του Δωδεκάθεου, δεν είναι ικανή να προσδώσει ζωή και να επιφέρει ανάσταση στη νεκρή θρησκεία. Ούτε επίσης η συσσωμάτωση σε μια τέτοια προσπάθεια μυθολογικών, ιστορικών και άλλων αναζητήσεων συνεπάγεται αναβίωση της πάλαι ποτέ υπαρξάσης θρησκείας. Ως εκ τούτου, ελλείψει δε άλλων στοιχείων, από τα οποία να δύναται να στοιχειοθετηθεί κρίση περί του αντιθέτου, στην προκειμένη περίπτωση δεν συντρέχει το στοιχείο της ύπαρξης θρησκείας, το οποίο αποτελεί προϋπόθεση για την εφαρμογή του άρθρου 13 του Συντάγματος και του συναφούς άρθρου 6 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
Περαιτέρω, ανεξαρτήτως δε των ανωτέρω, από την μη ρητή απάντηση του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων στην αίτηση της ως άνω Επιτροπής για χορήγηση σ’ αυτήν άδειας ίδρυσης ευκτήριου οίκου, ουδόλως παραβλέπεται το εκ του άρθρου 13 του Συντάγματος δικαίωμα της αιτούσας Επιτροπής, να προσφύγει δικαστικώς κατά της σιωπηράς άρνησης της διοίκησης και να επιτύχει την ικανοποίηση του δικαιώματός της, εφόσον φυσικά κριθεί τούτο βάσιμο. Μάλιστα δε μια τέτοια ικανοποίηση έχει το πλεονέκτημα ότι γίνεται κατά τρόπον οριστικό και αμετάκλητο, ενόψει της Συνταγματικής διάταξης η οποία υποχρεώνει τη διοίκηση σε συμμόρφωση προς τις δικαστικές αποφάσεις.
Τέλος, είναι κατ’ αρχήν ορθή η άποψη ότι η ευχέρεια του ενδιαφερομένου να προσφύγει δικαστικά κατά της σιωπηρής άρνησης της διοίκησης δεν επιτρέπει στην τελευταία να οδηγηθεί στην πλάνη ότι απαλλάσσεται από την υποχρέωση απάντησης σε συγκεκριμένο αίτημα. Όμως, η υποχρέωση αυτή δεν επιτρέπει τη συναγωγή της επίσης πεπλανημένης αντιλήψεως ότι η εσπευσμένη ή υπό πίεση απάντηση της διοίκησης επί συνθέτων και λεπτών ζητημάτων με πολλαπλές και πολυεπίπεδες συνέπειες αποτελεί την προσήκουσα διέξοδο».
(…)
Η Πρόεδρος Η Γραμματέας
Καθηγ. Α. Γιωτοπούλου Κ. Πάντου -Μαραγκοπούλου
Πρόεδρος της Επιτροπής Γραμματέας
Πηγή: Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, Γνωμάτευση-Απόφαση της Ολομέλειας της Εθνικής Επιτροπής της 25/9/2003 επί του 4ου θέματος της ημερήσιας διάταξης : Αίτηση από την Επιτροπή του Δωδεκάθεου για παραβίαση των δικαιωμάτων του Ανθρώπου, εδώ
Βίντεο: Μέγεθος: 56 kb Διάρκεια: 19΄΄ Όταν έχουμε μια επιβαλλόμενη θρησκεία (Χριστιανισμό) έχουμε να κάνουμε κατά τους νομικούς με ήπια θεοκρατία στο σημερινό Ελληνικό κράτος (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας αρχαιοφίλων και μέλος της Επιτροπής για την αναγνώριση της Ελληνικής θρησκείας του 12θέου Τηλεοπτικός σταθμός Alter, εκπομπή «Χωρίς Μοντάζ ΙΙ», Σάββατο 07/02/2004)
Μυθοπλάστης: Παναγιώτης Μαρίνης
Απάντηση: Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ των «αρχαιόφιλων» Παναγιώτης Μαρίνης δεν βλέπει πως στην αρχαία Ελλάδα η πόλη κράτος ήταν αυστηρά συνδεμένη με την πλειοψηφική θρησκεία και η θεοκρατία της δεν ήταν καθόλου ήπια μιας και καταδίκαζε τους φιλοσόφους σε εξορία; Τι και πόσο αρχαιόφιλος είναι; Και πού εφαρμόζεται άραγε αυτή η αρχαιοφιλία του; Μόνο στην αρχαία θρησκεία; Μελέτησε ποτέ του την πολιτεία του Πλάτωνα δια να δει τι λέγει ο μέγιστος, κατά τον κ. Αναστασάκυ Ραδάμανθυ, Πλάτων; ή τον ενδιαφέρει απλά ο Χριστιανισμός να μην είναι ενωμένος με το κράτος ώστε η δική του θρησκεία να βρει πάτημα επεκτατισμού; Δηλαδή αρχαιοφιλία και προεδρία της, τι είναι; Η αγάπη για τις αρχαίες αξίες όπως αυτές ήσαν εν πλήρη εφαρμογή ή μονάχα αγάπη για τους «12 θεούς» και τον παγανισμό συντροφευμένο από το μίσος κατά του Ιησού Χριστού; Ας αποκτήσουν ελευθερία στο θρησκεύεσαι οι νεοΕθνικοί, αλλά αυτό δεν έχει σχέση με την συνταγματική θρησκεία, διότι σε κάθε άλλη περίπτωση δεν έχει κανείς να κάνει με αρχαιολατρία αλλά με αρχαιοκαπηλία.
Βλέπε και σελίδα Αμβρόσιοι.
Σκοπός του Κόσμου είναι η εξέλιξη και η παραγωγή της Ανωτέρας Συνειδήσεως. Δια του θείου νόμου της εξελίξεως και με επανειλημμένες μετεμψυχώσεις οι ατομικότητες που γεννιούνται μέσα στον Κόσμο κατακτούν την Ανωτέρα Συνείδηση και γίνονται Θεοί αθάνατοι που φροντίζουν για την εύρυθμη λειτουργία της Φύσεως… Η ψυχή εξελίσσεται, δέχεται εγγραφές και αποκτά την συνείδηση δια επανειλημμένων μετεμψυχώσεων που αρχίζουν από το ορυκτό βασίλειο για να περάσουν στα φυτά, στα ζώα και τέλος στον άνθρωπο. Όταν ο κύκλος αυτός κλείσει επιτυχώς, τότε η ψυχή έχει αποκτήσει την Ανωτέρα Συνείδηση οπότε και εισέρχεται στους Ανωτέρους Κόσμους όπου και συνεχίζει διηνεκώς την εξέλιξή της καθισταμένη, ήρως, δαίμων, Θεός, Θεός Ολύμπιος, κ.ο.κ.. (Πηγή: Περιοδικό «Τρίτο Μάτι», τεύχος 95, άρθρο «Τι πιστεύει η Ελληνική μας Θρησκεία», Παναγιώτης Μαρίνης [Μέλος της Επιτροπής για την Αναγνώρισης της Ελληνικής Θρησκείας του Δωδεκαθέου] σελίδα 27 28)
Μυθοπλάστης: Παναγιώτης Μαρίνης
Απάντηση: Εδώ
Βίντεο: Μέγεθος: 66 kb Διάρκεια: 23΄΄ Οι θεολογόγοι διδάσκουν την ασχημοσύνη του σώματος, την αγαμία και την Αγιοποίηση μέσω αυτής εις τα μοναστήρια. Αυτά αποτελούν μια καταστροφική θρησκεία (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας αρχαιοφίλων και μέλος της Επιτροπής για την αναγνώριση της Ελληνικής θρησκείας του 12θέου Τηλεοπτικός σταθμός Alter, εκπομπή «Χωρίς Μοντάζ ΙΙ», Σάββατο 07/02/2004
Μυθοπλάστης: Παναγιώτης Μαρίνης
Απάντηση: Εδώ
Ακόμη οφείλουμε να γνωρίζουμε για την θεία λατρεία ότι:
α. η λατρεία είναι εικονική και υλική, δηλαδή τελείται πάντοτε προ της απεικονίσεως ενός έστω Θεού (διότι πρωτίστως αποδίδεται τιμή στους θείους νόμους της μορφής και της εξελίξεως), η οποία απεικόνιση οφείλει να είναι τρισδιάστατος πλήρης ύλης, δηλαδή γλυπτό ή ανάγλυφο (διότι πρωτίστως τιμάται η ύλη του Κόσμου ως το μόνο υπάρχον), και όχι εζωγραφισμένη επιφάνεια. (Πηγή: Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 95, άρθρο «Τι πιστεύει η Ελληνική μας θρησκεία», Παναγιώτης Μαρίνης, μέλος της επιτροπής για την αναγνώρισης της Ελληνικής Θρησκείας και πρόεδρος της Ελληνικής εταιρίας αρχαιοφίλων, σελίδα 29)
Μυθοπλάστης: Παναγιώτης Μαρίνης
Απάντηση: Εδώ
Εκτός των 12 Ολυμπίων θεών, στο ελληνικό πάνθεον υπάρχουν και άλλοι. Μια τέτοια μεγάλη θεά είναι η Εκάτη, η οποία εκτός των άλλων, ονομάζεται «Νυκτερία», επειδή ασχολείται με τον ιδικό μας κόσμο ο οποίος εις την Συμβολική της μυθολογίας ονομάζεται «νύχτα» και «ετερόφωτος», προς διαχωρισμόν από τους αυτόφωτους και φωτεινούς Ανώτερους Κόσμους δια τον «μελαναυγέα κόσμον» των Χαλδαϊκών Λογίων. Η Εκάτη ως κυρία του κόσμου μας ονομάζεται «Χθονία».
Δια να καταστεί ενεργής η εικονοπλασία της θεάς η οποία έχει καθήκον την προώθηση της εξελίξεως των αφωτίστων ακόμη ανθρώπων του ετερόφωτου κόσμου τουτέστιν να επιτύχει τον «φωτισμόν» των η Εκάτη λέγεται «Φωσφόρος» και «Δαδούχος» και εικονίζεται εις τα αγάλματά της, φέρουσα εις εκάστην των χειρών της δάδα. Είναι δε γνωστόν ότι η θεά δια να δείξει την υπέρ του Μεγάλου Ιουλιανού ευαρέσκειάν της, κατά την είσοδο του εις τον ναό της ανέλαμψε πυρ από τας δάδας του μαρμάρινου αγάλματός της! (Πηγή: Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 96, άρθρο «Ας μιλήσουμε για τους Έλληνες θεούς», Παναγιώτης Μαρίνης, μέλος της επιτροπής για την αναγνώρισης της Ελληνικής Θρησκείας και πρόεδρος της Ελληνικής εταιρίας αρχαιοφίλων, σελίδα 69)
Μυθοπλάστης: Παναγιώτης Μαρίνης
Απάντηση: Εδώ
Βίντεο: Μέγεθος 34 Kb. Διάρκεια: 15΄΄ Το τι είναι μια θρησκεία φαίνεται από τους καρπούς της όταν επικρατεί σε μια κοινωνία. Το τι είναι η ελληνική θρησκεία του Δωδεκαθέου, φαίνεται από τον κλασσικό πολιτισμό που έφτιαξε (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας αρχαιοφίλων και μέλος της Επιτροπής για την αναγνώριση της Ελληνικής θρησκείας του 12θέου Τηλεοπτικός σταθμός Alter, εκπομπή «Χωρίς Μοντάζ ΙΙ», Σάββατο 07/02/2004)
Μυθοπλάστης: Παναγιώτης Μαρίνης
Απάντηση: Εδώ
Εμφανίστηκε σήμερα ξαφνικά η Ελληνική Θρησκεία του Δωδεκαθέου; Η Θρησκεία μας πάντοτε υπήρχε ζωντανή. Σ’ όλη την διάρκεια του Βυζαντίου και της Τουρκοκρατίας υπήρχε αφ’ ενός ως κύριο ρεύμα στις πόλεις και, αφ’ ετέρου, υπήρχαν, πολλά χωριά και κωμοπόλεις που όλοι οι κάτοικοι ήταν Έλληνες. [Σήμερα λέγεται Έλλην ο κάτοικος της Ελλάδος, όμως στο Βυζάντιο και κατά την Τουρκοκρατία, Έλλην λέγεται ο πιστός της Ελληνικής Θρησκείας, και γι’ αυτό τα κατά της θρησκείας κείμενα των Πατέρων επιγράφονται «κατά Ελλήνων», και μ’ αυτό τον τρόπο χρησιμοποιούμε την λέξη]? Οπότε φθάσαμε στο σήμερα και αποφασίσαμε και εμείς ότι δεν πρέπει πλέον να κρυβώμεθα, αλλά πρέπει να διεκδικήσουμε και εμείς αυτό που προβλέπει πλέον ο νόμος (Πηγή: Περιοδικό «Τρίτο Μάτι», τεύχος 95, άρθρο «Τι πιστεύει η Ελληνική μας Θρησκεία», Παναγιώτης Μαρίνης, σελίδα 26)
Μυθοπλάστης: Παναγιώτης Μαρίνης
Απάντηση: Εδώ
Αν υπάρχει ένας θεσμός που τιμά παγκοσμίως την Ελλάδα, αυτός είναι οι Ολυμπιακοί αγώνες και αυτό οφείλεται σε μας (παγανιστές) και στους αγώνες που κάναμε με την λέσχη Ιακωβίνων, κατά τα 2 χρόνια της θρησκευτικής μας ελευθερίας εις το νησί της Κεφφαληνίας (Πηγή: Εκπομπή Αθέατος Κόσμος, Σάββατο 07/02/2004, Σταθμός Alter, Παναγιώτης Μαρίνης, Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρίας Αρχαιοφίλων)
Μυθοπλάστης: Παναγιώτης Μαρίνης
Απάντηση: Εδώ
Παναγιώτης Μαρίνης, Πρ. Ελληνικής Εταιρίας Αρχαιοφίλων και μέλος της Επιτροπής για την αναγνώριση της Ελληνικής θρησκείας του 12θέου (Πηγή: Τηλεοπτικός σταθμός Alter, εκπομπή «Χωρίς Μοντάζ ΙΙ», Σάββατο 07/02/2004)
«Το μονοθεϊστικό ιδεώδες του ανθρώπου της ατομικής σωτηρίας που δεν δημιουργεί τίποτε για το καλό των γύρων του, δεν προσφέρει στην επιστήμη και στην τέχνη ή στην καλοδιοίκηση της πόλεώς του, φροντίζει μόνο το ιδικόν του συμφέρον. Και δεύτερον, το πολυθεϊστικό ιδεώδες της δημιουργικής εργασίας, της ασχολίας με τις επιστήμες και τις Τέχνες, της φροντίδας για την πόλη, της προσφοράς κοινωνικού έργου» (Πηγή: Περιοδικό «Τρίτο Μάτι», τεύχος 95, άρθρο «Τι πιστεύει η Ελληνική μας Θρησκεία», σελίδα 27)
«Το λεγόμενον υπό των σχολιαστών ότι σκοπός της Νεοπλατωνικής ιερουργίας είναι η αποθέωσης του ανθρώπου (δι’ ο λέγεται θεουργία) είναι όχι μόνο κυριολεκτικόν αλλά και αυτή καθαυτή η ουσία της Ελληνικής Θεογονίας. Ας υπογραμμισθεί δε δεόντως ότι κατά τα Λόγια [Χαλδαϊκά] η αποθέωσης δεν επιτυγχάνεται δια περίεργων και μαγικών τρόπων αλλ’ αντιθέτως δια της οδού της ηθικής αναγεννήσεως όπου βασιλεύουν η αρετή, η σοφία και η ευνομία (απ. 169).
Πρέπει να τονισθεί, επίσης, ότι αυτή η οδός δεν είναι δυνατόν να είναι αντιφυσική, ακολουθούσα το σαθρόν ιδεώδες της ατομικής σωτηρίας, αλλά αντιθέτως είναι οδός ομαδικής εξελίξεως εντός της πόλεως και «νόμῳ πόλεως» ως λέγει η Δελφική επιταγή. Πράγματι η κλασσική αντίληψης η οποία θεωρεί την υπέρ της πατρίδος θυσίαν ως την πνευματικωτέραν πράξιν που οδηγεί τον άνθρωπον εις τους Ανωτέρους Κόσμους (δι’ ο και εθεωρήθει ότι απεθεώθη ο Λεωνίδας, ο Τιμολέων κ.α.) αντανακλά εις τα Λόγια [Χαλδαϊκά], όπου διαρρήδην δηλούται ότι το «ἀρηΐφατον» αποκαθαίρει τας ψυχάς» (Πηγή: «Χαλδαϊκά Λόγια ή Χρησμοί», Μετά νέου Προλόγου και σχολίων υπό Παναγιώτη Μαρίνη, Εκδόσεις Ιδεοθέατρον Διμέλη, Αθήναι 1998, σελίδα 16)
Μυθοπλάστης: Παγανιώτης Μαρίνης
Απάντηση: Εδώ
Παναγιώτης Μαρίνης, Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας αρχαιοφίλων και μέλος της Επιτροπής για την αναγνώριση της Ελληνικής θρησκείας του 12θέου (Πηγή: Τηλεοπτικός σταθμός Alter, εκπομπή «Χωρίς Μοντάζ ΙΙ», Σάββατο 07/02/2004)
Υπάρχει φυλετική συνέχεια στον ελληνισμό και ουδείς το αμφισβητεί. Στο επόμενο τεύχος του ’ Ελληνικού Πανθέου’ το αποδεικνύω με την μέθοδο της κρανιομετρίας. Κινδυνεύουμε από τις επιμειξίες που επιτρέπουν οι Χριστιανοί. Η Ορθοδοξία φταίει για τη νόθευση της φυλής. Ευλογεί τους γάμους με Βουλγάρες και Αλβανούς. Σε λίγο θα χάσουμε τον νομό Έβρου από τις επιμειξίες. Οι Βούλγαροι θα μας πάρουν την Αλεξανδρούπολη (Πηγή: Ελευθεροτυπία, 7/2/1999, http://www.iospress.gr/ios1999/ios19990207a.htm)
Κατ’ αρχάς ας παρατηρήσωμε, ότι δια να στηριχθή κάθε θεωρία περί φυλής χρειάζεται ανθρωπολογικές μελέτες, συγκριτικές μεταξύ των διαφόρων πληθυσμών. Όμως από το 1928 έπαυσε παγκοσμίως να παράγεται ανθρωπολογική έρευνα, εις την Ελλάδα κατηργήθη η υπάρχουσα έδρα Ανθρωπολογίας και σήμερον μέσα εις τις εκατοντάδες πανεπιστήμια, ιδρύματα, σχολές, τα οποία περιέχουν τις πλέον περίεργες και «αδύνατον να τις φαντασθής» έδρες δεν υπάρχει έδρα φυσικής Ανθρωπολογίας,δια να πληροφορηθώμεν εγκύρως ποίοι είμεθα, Ινδοευρωπαίοι ή «ανάδελφοι»; Ποίοι λαοί εγγύς ή μακράν είναι «αδέλφια» μας και ποίοι όχι; Παγκοσμίως από το 1928 εσίγησε η Ανθρωπολογία και την θέσιν της έλαβον δογματικές διακηρύξεις, του τύπου «όλοι είμαστε αδέλφια» και σκοτεινές απειλές καταστροφής κάθε επιστημονικής σταδιοδρομίας, του τύπου «αλλά τι είσαι εσύ και πιστεύεις ότι οι Ελληνες είναι πιο έξυπνοι από τους Μαύρους;» και πανηγυρισμοί του τύπου «κατεστράφησαν όλοι αυτοί οι αχρείοι που επίστευαν στην ανωτερότητα των Αρίων». (Πηγή: Παν.Μαρίνης, Η ελληνική θρησκεία, εκδ. Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα 1996, σελ.126)
Μυθοπλάστης: Παναγιώτης Μαρίνης
Απάντηση: Εδώ
Παναγιώτης Μαρίνης, Πρ. Ελληνικής Εταιρίας Αρχαιοφίλων και μέλος της Επιτροπής για την αναγνώριση της Ελληνικής θρησκείας του 12θέου (Πηγή: Τηλεοπτικός σταθμός Alter, εκπομπή «Χωρίς Μοντάζ ΙΙ», Σάββατο 07/02/2004)
Ο Χριστιανισμός αποδέχεται κατά τρόπο απόλυτο την ανάσταση των σωμάτων που θα γίνει, εάν γίνει κατά την έσχατη μέρα. Και γιατί λέγομε, εάν γίνει; Διότι το να εκφράζουμε κατά τρόπο νομοτελειακό την εσχάτη κρίση θίγει καιρίως και πάλι το Απόλυτο του Θεού. Όμως τι θα γίνει μετά την εσχάτη κρίση; Η αιώνια ευδαιμονία και ο αιώνιος «τριγμός των οδόντων» στην «γέενα του πυρός!». Είναι δυνατόν ένας δίκαιος άνθρωπος να δεχθεί ότι είναι δυνατόν για οποιοδήποτε αδικήματα να υπάρξει η ποινή των άνευ τέλους φρικτών βασανιστηρίων; Πώς θα χαρακτηρίζαμε ένα δικαστήριο που θα επέβαλε τέτοιες ποινές;
Όσοι τα λέγουν αυτά μόνο Χριστιανοί δεν είναι. Το Α και το Ω του Χριστιανισμού είναι το «πιστεύω Χριστόν ανεστημένον» και «προσδοκώ ανάσταση νεκρών…
Ο Μονοθεϊστής δεν έχει και πολλές δυνατότητες δικής του παρεμβάσεως στην σωτηρία του διότι υπάρχει και το δόγμα του προκαθορισμού….
Σκοπός του Κόσμου είναι η εξέλιξη και η παραγωγή της Ανωτέρας Συνειδήσεως. Δια του θείου νόμου της εξελίξεως και με επανειλημμένες μετεμψυχώσεις οι ατομικότητες που γεννιούνται μέσα στον Κόσμο κατακτούν την Ανωτέρα Συνείδηση και γίνονται Θεοί αθάνατοι που φροντίζουν για την εύρυθμη λειτουργία της Φύσεως… Η ψυχή εξελίσσεται, δέχεται εγγραφές και αποκτά την συνείδηση δια επανειλημμένων μετεμψυχώσεων που αρχίζουν από το ορυκτό βασίλειο για να περάσουν στα φυτά, στα ζώα και τέλος στον άνθρωπο. Όταν ο κύκλος αυτός κλείσει επιτυχώς, τότε η ψυχή έχει αποκτήσει την Ανωτέρα Συνείδηση οπότε και εισέρχεται στους Ανωτέρους Κόσμους όπου και συνεχίζει διηνεκώς την εξέλιξή της καθισταμένη, ήρως, δαίμων, Θεός, Θεός Ολύμπιος, κ.ο.κ.» (Πηγή: Περιοδικό «Τρίτο Μάτι», τεύχος 95, άρθρο «Τι πιστεύει η Ελληνική μας Θρησκεία», Παναγιώτης Μαρίνης [Μέλος της Επιτροπής για την Αναγνώρισης της Ελληνικής Θρησκείας του Δωδεκαθέου] σελίδα 27 28)
Μυθοπλάστης: Παναγιώτης Μαρίνης
Απάντηση: Εδώ
Παρακάτω δημοσιεύονται αποσπάσματα κριτικής του Μαρίνη κατά επιστολής της Αρχιεπισκοπής Αθηνών αλλά και άλλες ειδήσεις. Επιλέχθηκαν εκείνες οι θέσεις του Μαρίνη οι οποίες αποτελούν τα «κλασσικά επιχειρήματα» του, και δηλαδή επιχειρήματα που ανακυκλώνονται και σε διάφορα νεότερα τεύχη του ΤΜ κατ’ επανάληψιν, εφόσον το περιοδικό αυτό έχει αφήσει ανοιχτή την συζήτηση μεταξύ Χριστιανισμού - Νεοπαγανισμού. Αυτά τα επιχειρήματα του Μαρίνη θα χρησιμοποιηθούν και για την άσκηση γενικότερης κριτικής σε θέσεις του, που δημοσιεύθηκαν και άλλα μέσα π.χ. βιβλία, εφημερίδες κ.α.
...το υβριστικόν του Ελληνικού Πολιτισμού χαρακτηρισμόν υπό του Μητροπολίτου Ηλείας του χώρου της Αρχαίας Ολυμπίας ως «ειδωλολατρικού» (!)
..Η Ι.Σ.... αποκαλεί την πατρογονικήν μας θρησκεία "μυθική θρησκεία των ειδώλων" (εγκύκλιος της 6/11/2001). Ιδού δε νυν ο Μακαριώτατος μας αποκαλεί "νεοειδωλολάτρας" (0)
...
Όμως περί της ΣΥΝΟΧΗΣ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΙΣΤΟΥ σας επισημαίνομε ότι η ΑΟΕΕ αποτελεί διαλυτικόν παράγοντα του συνεκτικού ιστού της ελληνικής κοινωνίας διότι:
Πρώτον, αμφισβητεί την ιδίαν την κυριαρχίαν της Ελληνικής Πολιτείας δεχόμενη τους νόμους αυτής μόνον υπό όρους και εφ’ όσον συμφωνούν προς τους ιδικούς της κανόνας και ούσα έτοιμη να παρακίνηση εις «απείθειαν», ως εγένετο και κατά την εποχήν της Αντιβασιλείας. Τούτο όχι μόνον εξεφράσθη κατ’ αυτάς πολλαπλώς αλλ’ έχει και «κανονικήν» βάσιν: «νόμοι οἱ ὑπάρχοντες εἰς τὸν αἰώνα καἰ ὑπὲρ πάντας τοὺς βασιλικοὺς νόμους ὑπερέχοντες. Ἐκείνους μὲν γὰρ βασιλεῖς μόνον ἐξέδωσαν, τούτους δὲ σύνοδοι διὰ Πνεύματος ἁγίου ἐθέσπισαν». (1)
Δεύτερον, οξέως αντιμάχεται κάθε προσπάθειαν εθνοποιητικής διαδικασίας και δημιουργίας συνεκτικού κοινωνικού ιστού επειδή κηρύσσει την απαξίαν της εθνικής Ιστορίας, ομιλεί περιφρονητικώς δια τους εθνικούς ήρωας, κατήργησε τον εορτασμόν των «Ελευθερίων», εντατικώς κατηχεί τους νέους εις την «Ιεράν Ιστορίαν» που δεν είναι παρά η Ιστορία ενός άλλου έθνους, ομιλεί δι’ αλλοεθνείς «προπάτορας» ενώ από τους ήρωας της Εθνεγερσίας ουδένα αγιοποίησε. (2)
Επίσης, κηρύσσει την απαξίαν της πολιτιστικής συνεισφοράς του ελληνισμού εις την ανθρωπότητα, καταδικάζουσα τας Τέχνας και τας Επιστήμας και τον Κλασσικόν Πολιτισμόν: «Ἡ τῶν Ἑλλήνων συνήθειαις πρέπει νὰ μισοῦνται ἀπὸ τοὺς Χριστιανούς» λέγει η ζ΄ Σύνοδος. (3)
Επιπροσθέτως, κηρύσσει την απαξίαν του εθνικού εδάφους χαρακτηρίζουσα αυτό κενόν αγιότητος και εξαιρούσα αλλοδαπούς «Αγίους Τόπους», όπου υποχρεούται και ο πρόεδρος τής Δημοκρατίας να μεταβαίνη διά προσκύνημα. (4)
Τρίτον, οξέως διαρρηγνύει τον κοινωνικόν ιστόν καλούσα τους ελληνόπαιδας να προσχωρήσουν εις τον «μοναχικόν βίον» ...Καταδικάζεται η φυσιολογική ζωή και ο Γάμος: «Κατά μέν τήν ἁγνείαν, τοῖς Ἀγγέλοις ὁμοιοῦται ὁ ἄνθρωπος, κατὰ δὲ τόν γάμον τῶν θηρίων οὐδὲν διενήνοχεν». Το προβαλλόμενον εις τους νέους ιδεώδες δεν είναι αυτό της κοινωνικής προσφοράς και δράσεως, άλλα το μοναστικόν ιδεώδες αρνήσεως τής κοινωνίας και του πολιτισμού.(5)
[Τέταρτον].... (στην επιστολή του Μαρίνη παραλείπεται τον Τέταρτον)
Πέμπτον, η Ορθοδοξία συμπορευθείσα πάντοτε με τας πλέον
αντιδραστικός δυνάμεις απέβη φανατικός εχθρός της Αναγεννήσεως και του
Διαφωτισμού. Παρομοίως σήμερον τάσσεται κατά του ανοίγματος της ελληνικής
κοινωνίας εις τον σύγχρονον κόσμον, αναθεματίζουσα τον εκσυγχρονισμόν των
κοινωνικοοικονομικών δομών και την «παγκοσμιοποίηση. Αι ιδέαι αυταί προσπαθούν
να ανακόψουν τον ρυθμόν προσαρμογής της χώρας εις τα διεθνώς κρατούντα και
μας ωθούν προς την κοινωνικο-οικονομική οπισθοδρόμησι.(6)
Έκτον, εις το Εξωτερικόν η Ορθοδοξία δρα αφελληνιστικώς:
Κατηργήθη η εις ελληνική γλώσσα λειτουργία. Κατηργήθη εις την ιερατικήν σχολήν της Βοστώνης το μάθημα των ελληνικών και η εν Ελλάδι ενιαύσιος μετεκπαιδευτική παραμονή. Απηγορεύθη ο διορισμός Ελλήνων ιερέων εις Βόρειο Αμερική. Ο ίδιος ο ποιμενάρχης Βορείου Αμερικής ιερουργεί αγγλιστί. Απηγορεύθη παγκοσμίως υπό του Πατριαρχείου της Πόλης η παροχή υπό των μητροπόλεων οιασδήποτε συνεπικουρίας επί των εθνικών θεμάτων. Εις τα λειτουργούντα υπό των μητροπόλεων ελληνικά σχολεία τα όποια και επιδοτούνται υπό του Ελληνικού Δημοσίου η ελληνική γλώσσα έχει περιορισθή εις δευτερεύον μάθημα ξένης γλώσσης μιας ή δύο ωρών εβδομαδιαίως, ουδέν το ελληνικόν ακούγεται, διδάσκεται μόνον η ορθόδοξος κατήχησις, ή «Ιερά Ιστορία» των Ισραηλιτών και διοργανώνονται εκδρομαί εις τους «Αγίους Τόπους»! (7)
Έχομε την υποχρεωτικήν κατήχησιν εις τα κρατικά σχολεία δια της οποίας δημιουργείται κυριολεκτική «πλύσις εγκεφάλου» δια να «μάθουν τι πρέπει να πιστεύουν (κατά την έκφρασιν του σχολικού βιβλίου)» οι ατυχείς Ελληνόπαιδες. (8)...
Νηπιοβαπτισμοί (Εξοχώτατε, είναι παράνομος ο νηπιοβαπτισμός διότι κατά δήλωσιν της ΑΟΕΕ, διακινούνται μεταφυσικοί δυνάμεις άνευ της ενηλίκου συγκαταθέσεώς μας), εκκλησιασμοί, αγιασμοί, εξομολογήσεις, εξαετείς μαθηταί πού διδάσκονται επισήμως και από ελληνικά χείλη ότι η Ελληνική Παράδοσις είναι μόνον «μύθος», ενώ αντιθέτως ότι είναι αληθή, και οφείλουν να τα πιστεύσουν δια της απειλής της διδασκαλικής ράβδου, τα περιστατικά τής «Ιεράς Ιστορίας»! (9)
Άλλοτε, στην βυζαντινή εποχή απεκεφαλίζετο όποιος είχε βιβλία του Πορφυρίου, νυν εις τα κρατικά σχολεία ακόμη και οι δύο σελίδες από τους Κλασσικούς τελούν υπό χριστιανική λογοκρισία, «πετσοκομμένος» ο Φαίδων διότι δεν αρέσει στην Ορθοδοξία η Ιδέα της μετεμψυχώσεως και δεν πρέπει να μάθουν οι Ελληνόπαιδες περί αυτής «Ἐφιμώθη ὁ Πλάτων καὶ λαλεῖ σκυτεργάτης -Ρωμανός Μελωδός»! (10)
Οι δημόσιοι εκπαιδευτικοί επηρεάζουν την ψυχική υγεία των μαθητών διδάσκοντες τον «φόβον θεού» και τον «φόβον του Σατανά», και ακόμη ότι η χαρά είναι γέννημα του Σατανά, και ότι ο χριστιανός οφείλει να ζει στο πένθος: «Είδες ποτέ τον Χριστό να γελά; -Ίω.Χρυσόστομος» (11), ότι το ανθρώπινον σώμα είναι «άσχημοσύνη» και η περιποίησις και η ψιμυθίωσίς του «αμαρτία», ότι η φυσιολογική σεξουαλικότης είναι «ντροπή» (12) και ότι οι πραγματικοί χριστιανοί πηγαίνουν στα μοναστήρια- που βεβαίως εισαγάγουν και ανηλίκους (κατά την ζ΄ σύνοδο από δέκα ετών) (13)
....
Οι πολιτισμοί είναι συστήματα άξιων, η δε σύγκρουσις μεταξύ των είναι σύγκρουσις αξιών. Η «Χριστιανική Πίστις» ΑΝΤΙΣΤΡΕΦΕΙ ΠΛΗΡΩΣ τας αξίας του Ελληνικού και Ευρωπαϊκού Πολιτισμού και ΑΝΑΤΡΕΠΕΙ ΤΟ ΑΞΙΟΛΟΓΙΚΟΝ ΤΟΥΣ ΒΑΘΡΟΝ: (14)
Ι) Τα ελληνικά πολιτιστικά επιτεύγματα σβήνουν με μια μονοκονδυλιά και προβάλλεται η θέσις ότι μόνον οι Εβραίοι διαθέτουν φιλοσοφικήν σκέψιν: «Μοῦνοι Χαλδαῖοι σοφίην λάχον, ἠδ’ ἄρ’ Ἑβραῖοι (Ιουστίνου, Προς Έλληνας, 11)». Αντιθέτως ολόκληρος η ελληνική σκέψις θεωρείται κλοπήν εκ των Εβραίων, οι χριστιανοί υποστηρίζουν την «(Κλήμης Αλεξ. Στρωματείς, Ε΄ 14) ἐκ τῆς βαρβάρου φιλοσοφίας Ἑλληνικήν κλοπήν ...Μωϋσέως καὶ τῶν προφητῶν τὰ κυριώτατα τῶν δογμάτων εἰληφότας». (15)
Ουδέν στοιχείον του ελληνικού πολιτισμού θεωρείται πρωτότυπον ή άξιον λόγου, δια παράδειγμα, η λυρική ποίησις: «Ἔτι τῆς Μουσικῆς παράδειγμα... ἐκείσθω Δαβίδ, ὑμνῶν τὸν Θεὸν ἐμμελῶς... ἡ τοίνυν ἁρμονία.. ἀρχαιοτάτη τυγχάνουσα, ὑπόδειγμα Τερπάνδρῳ μάλιστα γίνεται... (Στρωματείς, ζ΄11)»!(16)
Τονίζεται ότι ό Ελληνικός Πολιτισμός είναι νεώτερος και ανεπτύχθη καθυστερημένως κατόπιν μιμήσεως των Εβραίων: «(Ιουστίνου, Προς Έλληνας, 12) Ἀναγκαῖον δὲ οἶμαι καὶ τοὺς χρόνους σκοπεῖν, καθ' οὓς οἱ καθ’ ὑμᾶς γεγόνασι φιλόσοφοι, ὅπως γνῶτε ὅτι νέος σφόδρα καὶ βραχύς ἐστιν ὁ τούτους ὑμῖν ἐνεγκῶν χρόνος. Μόνη δὲ ἡ τοῦ προφήτου Μωϋσέως προϋπῆρχεν ἱστορία, ἣν ἐκ τῆς θείας ἐπιπνοίας Μωϋσῆς γέγραφε τοῖς τῶν Ἑβραίων γράμμασι». (17)
ΙI) Απαγόρευσις των επιστημών, "κλείσιμο" των επιστημονικών σχολών, επίσημος αναθεματισμός της αστρονομίας, της γεωμετρίας, των μαθηματικών: «τί φυσῶσιν καὶ βομβέουσιν οἱ Ἕλληνες; τί φαντάζονται πρὸς Ἄρατον, τὸν τρισκατάρατον; τί Πυθαγόραν θρυλλοῦσιν τὸν δικαίως φιμωθέντα;»! (18)
III) Απαγόρευσις της ελευθέρας σκέψεως, της "αγοράς", του φιλοσοφικού στοχασμού, "κλείσιμο" των φιλοσοφικών σχολών. Απόρριψις της Λογικής: «Πίστευε τοῖς θαύμασι καὶ μὴ ἐρεύνα λογισμοῖς τὸ γενόμενον»!(19)
ΙV) Απαγόρευσις της υγιεινής, "κλείσιμο" των Ασκληπιείων και των Λουτρών, αναθεματισμός της ιατρικής: «Νοσεῖ Γαληνὸς, ἐκφοβεῖ δὲ τὰς νόσους ὁ Πέτρος ἡμῶν τὰς σαγήνας ὁ πλέκων»(20)
ΙV) Απαγόρευσις της σωματικής περιποιήσεως και ασκήσεως, "κλείσιμο" των γυμναστηρίων. Απαγόρευσις των αθλητικών αγώνων: «Ἴσθμιά τε καὶ Νέμεα καὶ Πύθια καὶ τὰ Ὀλύμπια. ...αἶσχος δὲ ἤδη κοσμικὸν οἵ τε ἀγῶνες κακῶς ἐπινεμημένοι τὸν βίον...». (21)
VΙ) Απαγόρευσις και αναθεματισμός των Καλών Τεχνών, αναθεματισμός της Ζωγραφικής και της Γλυπτικής: «Ἠλίθιοι τῶν λίθων δημιουργοί τε καὶ προσκυνηταί: Ὁ Φειδίας ὑμῶν καὶ ὁ Πολύκλειτος ἡκόντων Πραξιτέλης τε αὖ καὶ Ἀπελλῆς»! (22)
VΙΙ) Απαγόρευσις των εορτών και των εθνικών επετείων ως τα «Ελευθέρια», ως και κάθε είδος λαϊκών εκδηλώσεων (Ιδέ την έως και σήμερον ισχύουσα απαγόρευσιν των «στεφάνων της α΄ Μαΐου», των λαϊκών πανηγύρεων κ.ο.κ.) αλλά και των προσωπικών εορτών (απαγορεύεται να εορτάζει κάποιος τα γενέθλια του): «Καὶ τὰς πανηγύρεις ὑμῶν μεμίσηκα. Ἄμετροι γὰρ ἐκεῖ πλησμοναί, καὶ αὐλοί γλαφυροί, καὶ μύρων περίεργοι χρίσεις, καὶ στεφάνων περιθέσεις»!(23)
VΙΙΙ) Καταδίκη των αντιπροσωπευτικών πολιτευμάτων και θεσμών και προβολή του αθεμίτου βυζαντινού - Οθωμανικού προτύπου (ιδέ τας δεκάδας συγγραμμάτων δικαιολογήσεώς του που παράγονται έως και τας τελευταίας ώρας τής Τουρκοκρατίας). (24)
IX) Απαγόρευσις του θεάτρου, του Χορού και της Μουσικής: «κέκμηκεν Ὀρφεὺς καὶ παρῆκε τὴν λύραν»! (25)
Χ) Απαγόρευσις της κομμώσεως και της έως τότε ενδυμασίας (ς΄ Οίκ. Σύνοδος -παράδειγμα άκρας αμαρτωλότητος η Ιεζάβελ καθότι «ἠγάθηνε τὴν κεφαλὴν αὐτῆς»), επιβολή ατημέλητου κόμης, φαιών φελονίων, μακρού δαλματικού χιτώνος και "μαντήλας" δια τας γυναίκας . (26)
XI) Η ιδία η αντίληψις ότι το κράτος οφείλει να είναι θρησκευτικώς αμιγές έρχεται εις οξείαν αντίθεσι προς την Ελληνική Ιδεολογία πού διακηρύσσει εις όλους τους τόνους και δια του στόματος του ιδίου του Απόλλωνος εκ της Ιεράς του Νήσου την ελευθερίαν του θρησκεύεσθαι. Το ότι οφείλει να υπάρχη κρατικόν θρησκευτικόν δόγμα είναι ή βυζαντινή θεοκρατική θέσις και σημαίνει απόρριψιν του Συντάγματος!(27)
XII) Επίθεσις εναντίον του «Έλληνος λόγου» - προσπάθεια εξοντώσεως τής Ελληνικής Γλώσσης. Εκφράζεται η απαξία: Της γραμματικής ακριβείας: «Ἀρχὴ τῆς φλυαρίας ὑμῖν γεγόνασιν οἱ γραμματικοί»! Της καλλιέπειας: «ὑμνήσωμεν τῶν μαθητῶν τὰς γλώσσας, ὅτι οὐ λόγῷ κομψῷ, ...ἐζώγρησαν πάντας»! Αι ρητορικαί σχολαί "κλείνουν": «δῆμος ὑμῶν σοβεῖ Δημοσθένην καὶ ἡττῶνται Ἀθηναῖοι Γαλιλαίοις»! Της λογοτεχνικής ενασχολήσεως: «λέξεις καὶ μύθους ἀμαυρεῖ τὸ ῥητὸν τοῦ Μαραναθά [«= η επωδός των πρωτοχριστιανικών λειτουργιών: αραμαϊκόν, έλθε ω θεέ]»! Της ποιήσεως: «οἱ ἔξω ληροῦντες τί μὴ νοοῦσιν Ὅμηρον ὄνειρον ἀργόν; ...κατάπαυσον Ὅμηρε, τὴν ᾠδήν· οὐκ ἔστι καλή»!
Ενώ εις το ελληνικόν σύστημα άξιων εξαίρεται η καλλιέπεια, ο ακριβής και ρητορικός λόγος, εις τον Χριστιανισμόν εξαίρεται η έλλειψις εγκυκλίου παιδείας των αγίων: «οὐ χαίρω τοῖς πλατωνίζουσι· τὰ μωρὰ γὰρ τοῦ κόσμου ἠγάπησα»! (28)
Η απαξία των χριστιανών προς καθεαυτόν τον «Έλληνα λόγο» καθίσταται φανερή εκ πολλών πραγμάτων, μεταξύ αυτών:
1) Η επιλογή δια την συγγραφή των ιερών κειμένων των ουχί της ελληνικής αττικής γλώσσης η οποία ήτο η μόνη, ούτως ή άλλως, γραπτή γλώσσα τής εποχής άλλα της ελληνογενούς κοινής -«Λίγκουα Φράνκα» της εποχής που ωμιλείτο δια τας ανάγκας της συνεννοήσεως από τους μετανάστας αλλοεθνείς! (29)
Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 109, ένθετο «Θα αναγνωρισθεί επίσημα η Αρχαία Ελληνική Θρησκεία;»
Μυθοπλάστης: Παναγιώτης Μαρίνης
Απάντηση: Οι παρακάτω σημειώσεις αποτελούν σχόλια στο άνωθι κείμενο του Παναγιώτη Μαρίνη, από το οποίο λείπουν αρκετές φορές οι παραπομπές από τις φράσεις που παραθέτει, αφήνοντας στον «αντίπαλό» του στο σκοτάδι. Τα παρακάτω επιχειρήματα του Μαρίνη αποτελούν «κλασσικές» πάγιες θέσεις του που τις επαναλαμβάνει σε σειρά άρθρων στο ΤΜ. Ο αναγνώστης μελετώντας το κείμενο του προαναφερόμενου αρθρογράφου, μπορεί να πιέζει τους υπερσυνδέσμους σε αυτό και να οδηγείται εις τα παρακάτω σχόλια:
Ο Μαρίνης ίσταται εις τον χαρακτηρισμό της θρησκείας του ως ειδωλολατρικής: «το υβριστικόν του Ελληνικού Πολιτισμού χαρακτηρισμόν υπό του Μητροπολίτου Ηλείας του χώρου της Αρχαίας Ολυμπίας ως "ειδωλολατρικού"» (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, ένθετο «Θα αναγνωριστεί επίσημα η αρχαία Ελληνική Θρησκεία;», Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 109, σελ. 5) και «Η Ι.Σ.... αποκαλεί την πατρογονικήν μας θρησκεία "μυθική θρησκεία των ειδώλων" (εγκύκλιος της 6/11/2001). Ιδού δε νυν ο Μακαριώτατος μας αποκαλεί "νεοειδωλολάτρας"» (Πηγή: Ο,π.)
Πρώτον: Ο Μαρίνης μαζί με τον υιό του προ της Ελληνικής Εθνικής Επιτροπής των Δικαιωμάτων του ανθρώπου, παραδέχθηκαν και ομολόγησαν πως η θρησκεία τους περιέχει μύθους, είναι μυθική και δηλαδή περιέχει ψεύδη (είδωλα): «Καταρχήν βεβαίωσαν ότι πρόκειται για «θρησκεία πολυθεϊστική». Όταν τους ερώτησα [τον Μαρίνη και υιό] πως κρίνουν τη συμπεριφορά του Δία, που για να επετύχει συνεύρεση με κάποια γυναίκα, συχνά την εξαπατούσε προσλαμβάνοντας διάφορες μορφές (ταύρος για την Ευρώπη, κύκνος για τη Λήδα, χρυσή βροχή για τη Δανάη κ.λ.π., απήντησαν ότι συχνά έγγαμοι άνδρες έχουν ερωμένες και όταν ρώτησα αν αυτά ταιριάζουν σε έναν θεό και μάλιστα διαπραττόμενα κατά τρόπο απατηλό, μου απάντησαν ότι είναι μυθολογία. (Πηγή: Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, Γνωμάτευση-Απόφαση της Ολομέλειας της Εθνικής Επιτροπής της 25/9/2003 επί του 4ου θέματος της ημερήσιας διάταξης : Αίτηση από την Επιτροπή του Δωδεκάθεου για παραβίαση των δικαιωμάτων του Ανθρώπου, εδώ). Ο αυτός Μαρίνης ταυτίζει ειδωλολατρία και Ελληνικό εθνισμό λέγοντας: «Κατά συνέπιαν εάν υποθέσει τις εμφανίζεται μίαν ημέραν εις ειδωλολάτρης πιστεύων ως Θεόν εν αντικείμενον και λατρεύων ούτο κατά τρόπο εμφανή και ουχί κρύφιον και πάλιν έχομεν "γνωστήν" κατά το Σύνταγμα θρησκείαν.
Επομένως
Εξοχώτατε, υπάρχει αμφιβολία ότι η Ελληνική Θρησκεία του Δωδεκαθέου ΕΙΝΑΙ
"γνωστή" θρησκεία;» (Πηγή:
Παναγιώτης Μαρίνης, ένθετο «Θα αναγνωριστεί επίσημα η αρχαία Ελληνική
Θρησκεία;», Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 109, σσ. 9-10), εφόσον στην
αρχαία Ελληνική θρησκεία τα αντικείμενα που λατρεύονται ως θεοί ήσαν πολλά.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι «αργοί λίθοι».
Αριστερά: Ο Παναγιώτης Μαρίνης τελεί σπονδή γάλακτος. (Πηγή Φώτο: Περιοδικό Τρίτο Μάτι, Ελευθέρια 2006, Αναβίωσε για ακόμη μια χρονιά η τελετή προς τιμή του Ελευθερίου Διός στις Πλαταιές», τεύχος 146, σελ.32)
Δεύτερον: Οι ιερείς, οι προκαθήμενοι, οι Άγιοι, οι Όσιοι της Ορθοδόξου Εκκλησίας ουδέποτε διακήρυξαν πως το δικό τους Χριστινιανικό δόγμα είναι μύθος. Ο Μαρίνης ως εν Ελλάδι εκπρόσωπος της «Εταιρείας Αρχαιοφίλων» και ως πολυθεϊστής που ιερουργεί «κατά τα [παγανιστικά] πάτρια» ομολογεί αντίθετα και δημοσίως ενώπιον της Ελληνικής Εθνικής Επιτροπής και του Ελληνικού λαού, πως η δική του θρησκεία διαδίδει ψέματα για τους θεούς του. Τι αγανακτεί λοιπόν για τα περί «ειδωλολατρίας»; Τί παραπονιέται λέγοντας ότι τα ελληνόπουλα διδάσκονται «επισήμως και από ελληνικά χείλη ότι η Ελληνική Παράδοσις είναι μόνον «μύθος»»; (βλ. σημείωση 8)
Τρίτον: Και ο Αριστοτέλης θεωρούσε τις διηγήσεις της αρχαίας θρησκείας μύθους «Μυθηκῶς ἤδη προσῆκται πρός τήν πειθώ τῶν πολλῶν καί πρός τήν εἰς νόμους καί τό συμφέρον χρῆσιν, τά περί θεῶν λεγόμενα δέν εἶναι ἀγαθά, οὔτε ἀληθῆ ἀλλά τυχαῖα.», όμως κανείς νεοπαγανιστής δεν αποτολμά να χαρακτηρίσει τον Αριστοτέλη «υβριστή» της παγανιστικής θρησκείας, ενώ από την άλλη μεριά το σύγγραμμά του «Ηθικά Νικομάχεια» είναι ένα από τα επίσημα ιερά βιβλία των αρχαιοφίλων του Μαρίνη: «Ιερά ηθικά συγγράμματα είναι (α) τα «Ἠθικὰ Νικομάχεια» του Αριστοτέλους, (β) τα «Σχόλια εἰς τὰ Χρυσᾶ Ἔπη» του Ιεροκλέους, (γ) «Τά ἐς ἑαυτὸν» του αυτοκράτορος Μάρκου Αυρηλίου, και (δ) το «Ἐγχειρίδιον» του Επικτήτου.» (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 141, ένθετο «Η Ελληνική Θρησκεία του Δωδεκαθέου»).
Αριστερά: Η γέννηση της πάνοπλης Αθηνάς από την κεφαλή του Διός, ενώπιον του Ηφαίστου. Μικρογραφίες από το έργο «Συναγωγή και εξήγηση ιστοριών» του Αγίου Γρηγορίου. Κωδ. 14 (Συλλογή Παναγίου Τάφου), φ. 312α, 11ος αιώνας . Πατριαρχική Βιβλιοθήκη Ιεροσολύμων (Πηγή: Τα αρχεία της χαμένης Γνώσης, Παναγιώτης Α. Τουλάτος, εικ. 66)
Δεξιά: Η γέννηση του Διονύσου από το μηρό του Διός. Μικρογραφία από το έργο «Συναγωγή και εξήγησης Ιστοριών» του Αγίου Γρηγορίου. Κωδ. 14 (συλλογή Παναγίου Τάφου), φ. 311α, 11ος αιώνας. Πατριαρχική Βιβλιοθήκη Ιεροσολύμων. (Πηγή: Τα αρχεία της χαμένης Γνώσης, Παναγιώτης Α. Τουλάτος, εικ. 77)
Τέταρτο: Ακόμη και σήμερα Χριστιανοί χρησιμοποιούν την Ελληνική μυθολογία για διδακτικούς και ποιμαντικούς σκοπούς παραδεχόμενοι διάφορα γεγονότα εξ αυτής ως αληθή: «Η μυθολογία δεν λέει ψέματα. Αληθεύει περισσότερο από τις αντικειμενικές γνώσεις, γιατί μιλάει για την αλήθεια όλων των ανθρώπων άρα και του καθενός μας...» (Πηγή: Κωνσταντίνος Γανωτής, Λυκειάρχης, Επάλξεις, Δεκαπενθήμερη Ορθόδοξη Μορφωτική Κοινωνική Εφημερίδα, άρθρο «Η παιδική επιθετικότητα», αρ. φυλ. 524, έτος 33ο, 1 Δεκεμβρίου 2006, σελ. 1). Ο Χριστιανός αυτός, υπάλληλος της ελληνικής δημόσιας κρατικής εκπαίδευσης, εν αντιθέσει με όσα πιστεύει ο Μαρίνης, δείχνει όχι μόνο Ορθόδοξο φρόνημα, αφού χρησιμοποιεί την παιδεία για την εν Χριστώ τελείωση, αλλά φιλοπατρία και αγάπη προς την ελληνική παιδεία. Μέσα από το παράδειγμα του Πέλοπα και τα βάσανά του από θεούς και ανθρώπους, ο αρθρογράφος προσπαθεί να εξηγήσει την επιθετικότητα των σημερινών παιδιών ως αποτέλεσμα της βίας των ενηλίκων προς αυτά, ομοιώνοντας τον άλλοτε μύθο με την σημερινή εν Ελλάδι πραγματικότητα. Χρησιμοποιεί δε στην σελίδα 4 της εφημερίδας, τους ήρωες της αρχαίας Ελληνικής τραγωδίας, ως τον Κρέωντα, τον Αγαμέμνωνα, την Κλυταιμνήστρα, τον Οιδίποδα, για να διδάξει τις ηθικές του απόψεις.
Οι νεοπαγανιστές δεν φαίνονται να χρησιμοποιούν ουδόλως την ηθική των Ευαγγελίων προς ιδική τους ή των απογόνων τους τελείωση. Και όμως διαρκώς κατηγορούν. Έχουν άδικο. Διότι οι Χριστιανοί ενεργούν πιο αμερόληπτα εξ αυτών, εφόσον χρησιμοποιούν και την θρησκεία τους αλλά και την εθνική τους παράδοση για την γνωστική και ηθική κατάρτιση των νέων και πρεσβυτέρων τους που δηλώνουν μέτοχοι του, ορθά λεγόμενου, ελληνορθόδοξου πολιτισμού (περί αυτού βλέπε κάτωθι, σημείωση 14). Ο Μαρίνης και άλλοι νεοπαγανιστές, παρουσιάζουν εαυτούς ως δήθεν «φωτισμένους» και «μορφωμένους», υπέρ της «δημοκρατίας», κι όμως η εθνικιστική τους μανία, των μαινάδων του Διονύσου και ο εθνικιστικός φανατισμός, δεν τους αφήνουν να λάβουν παραδείγματα αμερόληπτα και από άλλες κουλτούρες. Και αν τους αφήνουν, εν τούτοις στο 99% των περιπτώσεων αυτοί οι παράγοντες είναι απαγορευτικοί καθ’ ολοκληρίαν τουλάχιστον για τον Χριστιανισμό και σίγουρα 100% για τον Ιουδαϊσμό. Αυτοί αντλούν τα παραδείγματά τους μόνο από την «ελληνική» κουλτούρα ερχόμενοι οξέως αντιτιθέμενοι με τις αντιλήψεις και το βίωμα των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων (βλ. σημείωση 17), στρατιωτικών, καλλιτεχνών, μουσικών και άλλων της Ελληνικής πολιτισμικής παραδόσεως, οι οποίοι δεχθήκαν ξένα προς την κουλτούρα τους παραδείγματα, τα οποία επεξεργάστηκαν και διοχέτευσαν μέσα στον ελληνισμό με νέα ορμή και διαφορετικό χρώμα. Ένα από αυτά τα παραδείγματα, είναι και ο Ιησούς Χριστός ο Ναζωραίος, μεγάλη η Δόξα Του.
1. ΟΙ ΝΟΜΟΙ & Η ΕΝΝΟΜΗ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ & ΜΑΡΙΝΗ
Ο Μαρίνης παρουσιάζοντας μια φράση θέλει να οδηγήσει τον αναγνώστη στο συμπέρασμα πως μόνο η Ορθόδοξη Εκκλησία «αμφισβητεί την ιδίαν την κυριαρχίαν της Ελληνικής Πολιτείας δεχόμενη τους νόμους αυτής μόνον υπό όρους και εφ’ όσον συμφωνούν προς τους ιδικούς της κανόνας». Μάλιστα δηλώνει μέσα σε αποσιωπητικά πως προτρέπει η Εκκλησία στην «απείθειαν» που είναι «κανονικήν».
Πρώτον: Ερωτά κανείς: α) Είναι τα 4 Ευαγγέλια Κανονικά; Η απάντηση είναι ναι. β) Υπάρχει Ορθόδοξη Οικουμενική Απόφαση που να αντιβαίνει στους κανόνες των 4 Ευαγγελίων; Η απάντηση είναι όχι. Τα 4 Κανονικά Ευαγγέλια αναφέρουν σχετικά: α) Προς Τίτον, Γ΄ «1 Ὑπομίμνησκε αὐτοὺς ἀρχαῖς καὶ ἐξουσίαις ὑποτάσσεσθαι, πειθαρχεῖν», β) Κατά Ματθαίον, Κεφ. Κβ΄«21 λέγουσιν αὐτῷ· Καίσαρος· τότε λέγει αὐτοῖς· Ἀπόδοτε οὖν τὰ Καίσαρος Καίσαρι καὶ τὰ τοῦ Θεοῦ τῷ Θεῷ.». Με άλλα λόγια, ο Ιησούς Χριστός Θεός της Ορθοδόξου Εκκλησίας διαχωρίζει κοσμικές εξουσίες και πνευματικές. Θα μπορούσαν λοιπόν ποτέ οι «διὰ Πνεύματος ἁγίου» Οικουμενικές Σύνοδοι να αποποιούνται τις εντολές του Ιησού; Σε καμία περίπτωση. Συνεπώς δεν μπορεί να υπάρχει κανονική απείθεια όπως την κατανοεί και την παρουσιάζει ο Μαρίνης.
Δεύτερον: Θα μπορούσαν οι Χριστιανοί να είναι γενικευμένα διαταραχτείς του κοινωνικού ιστού βάση της απείθειας τους προς τους Νόμους της Ελληνικής αλλά και οιαδήποτε Πολιτείας, αφού η απείθεια αυτή έχει «κανονικήν» βάση, όταν ο Μαρίνης από την άλλη πλευρά κατηγορεί τους Χριστιανούς για πειθήνια όργανα («Συγκρίνατε με την επιστολήν του Πατριάρχου προς τους Επτανησίους με την οποίαν τους παρεκίνει να υποταχθούν στους Τούρκους» (Πηγή: Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 141, ένθετο «Η Ελληνική Θρησκεία του Δωδεκαθέου», Παναγιώτης Μαρίνης) αφού εκείνη η επιστολή τους ωθούσε να επιλέξουν τον Νόμο της Οθωμανικής Αρχής παρά το Νομικό «διάλειμμα της Γαλλικής» που προτιμά ο Μαρίνης χάρην της δική του θρησκείας; Διάλλειμα μέσα στο οποίο οι δικοί του άνθρωποι κατάφεραν να «ομολογήσουν την πίστιν των και να κηρύξουν, εις την Λέσχην των Ιακωβίνων του Αργοστολίου, την επίσημον επαναφοράν της Ελληνικής Θρησκείας του Δωδεκαθέου». (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 146, ένθετο «Ο Π. Μαρίνης απαντά στο "Άγος κατά της Αρχαιοπληξίας"»). Δηλαδή παρόλο το εδάφιο Προς Τίτον, Γ΄1, βλέπει κανείς ότι οι κατηγορίες προς τους Χριστιανούς ως «δούλους», που δεν εναντιώνονται στην οιαδήποτε (και ξένη) εξουσία δεν είναι πλήρως αληθής. Διότι η εναντίωση εις την Γαλλική εξουσία είναι εναντίωση στον Νόμο της (ξένης) Πολιτείας.
Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι πως ο Χριστιανός, όπως κάθε άνθρωπος στον Πλανήτη δέχεται τους Νόμους της Πολιτείας εις την οποία βρίσκεται, εάν και εφόσον ο Νόμος ικανοποιεί το θρησκευτικό του συναίσθημα. Προσπαθεί να αλλάξει τις Νομικές Συνθήκες υπέρ αυτού, όταν και εφόσον αυτές δεν ικανοποιούν. Πρακτική που εφαρμόζεται από όλους τους πολίτες του κόσμου που πολεμούν για τα δικαιώματά τους, όπως αυτά που υπερασπίζεται ο Μαρίνης σε πλειάδα δημοσιεύσεών του: «πρωτίστως είμεθα συνειδητοί πολίται και αγωνιζόμεθα διά να γίνη η Ελλάς χώρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων!» (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 146, ένθετο «Ο Π. Μαρίνης απαντά στο "Άγος κατά της Αρχαιοπληξίας"»). Το εδάφιο προς Τίτον ασφαλώς και προτρέπει τους Χριστιανούς περισσότερο εις την πνευματική διάσταση του ζητήματος, παρά εις την γενικευμένη ατομική παρανομία, η οποία μπορεί να συνδυάσει τον Χριστιανισμό περισσότερο με κοινωνικό κίνημα, παρά με πνευματικό. Πάντως σε καμιά περίπτωση δεν υπάρχει κανονική απείθεια, ως αυτή που ισχυρίζεται ο Μαρίνης. Άλλο η κανονικότητα και άλλο η εξαίρεση του κανόνα.
Τρίτον: Ο Μαρίνης, παρά το παράδειγμα των σημερινών αγώνων που δίνει, δέχεται πως οι δικοί του παππούδες είναι τόσο πιστοί στον Νόμο, ακόμη και του ξένου, που δεν λαμβάνουν διόλου μέρος στην αλλαγή του. Απλά περίμεναν εξωγενείς παράγοντες να τον αλλάξουν, μη συμμετέχοντας ενεργά οι ίδιοι ως πολίτες. Έτσι όταν ρωτά «θα έπρεπε να θεωρηθούν μη Έλληνες οι άμεσοι προγονοί μας, οι ήρωες μας, οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας, το ζωντανόν σήμερα έθνος των Ελλήνων;», επειδή δεν ήσαν δεδηλωμένοι παγανιστές, απαντά ως εξής: «Οι παππούδες των σημερινών Ελλήνων ήσαν κατακεκτημένοι υπό σκληράν ιδεολογικήν κατοχήν κυνηγημένοι άνθρωποι υποχρεωμένοι να υποκλίνωνται στην νομιμότητα! Προσωπικώς, οι ιδικοί μας παππούδες εχρειάσθη να έλθη το διάλειμμα της Γαλλικής κατοχής εις τα Επτάνησα διά να παύσουν να κρύβωνται...». Σίγουρα σε αυτή την περίπτωση οι διάφοροι νεοπαγανιστές, εκτός του ότι παραβλέπουν τους επαναστάτες Ορθοδόξους που δεν ήσαν διόλου «υποχρεωμένοι να υποκλίνωνται στην [Οθωμανική ή ΦραγκικήΓαλλική] νομιμότητα!», δεν βλέπουν κανένα ίχνος «ραγιαδισμού» των νεοπαγανιστών και των Διαφωτιστών προς τους Γάλλους, χάρη θρησκευτικών προτιμήσεων που συνοδεύτηκε και με μεγάλες πιέσεις προς την Ορθοδοξία στα Επτάνησα, ακόμη και απόρριψη λειψάνων. «Αυτές τις ιδιότητες (βλ. ραγιάς) τις έχουν μόνο οι Χριστιανοί. Όχι οι διαφωτιστές και παγανιστές». Ας τύχη της προσοχής η φράση «διάλειμμα της Γαλλικής κατοχής» η οποία αποδεικνύει πως και οι παγανιστές έχουν «προτιμήσεις κατοχής» έναντι άλλων, ασφαλώς ένεκα θρησκευτικών πεποιθήσεων.
Το παράδοξο σε αυτές τις δηλώσεις είναι πως οι νεοπαγανιστές δικαιολογούν το ότι στον μεσαίωνα δεν εμφανίστηκαν παγανιστές διότι «Οι παππούδες των σημερινών Ελλήνων ήσαν κατακεκτημένοι υπό σκληράν ιδεολογικήν κατοχήν κυνηγημένοι άνθρωποι υποχρεωμένοι να υποκλίνωνται στην νομιμότητα!». Όταν όμως ζητήθηκε στον Μαρίνη και στον Υιό του ο αριθμός των παγανιστών της Ελλάδας προ της Εθνικής Επιτροπής το 2003, αυτοί δήλωναν «ότι, εξαιτίας των δισταγμών των πιστών για δημόσια ομολογία, δεν γνωρίζουν τον ακριβή αριθμό αλλά πάντως ο αριθμός των πιστών ξεπερνά τα 40.000 άτομα.» (Πηγή: Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, Γνωμάτευση-Απόφαση της Ολομέλειας της Εθνικής Επιτροπής της 25/9/2003 επί του 4ου θέματος της ημερήσιας διάταξης : Αίτηση από την Επιτροπή του Δωδεκάθεου για παραβίαση των δικαιωμάτων του Ανθρώπου, εδώ). Με άλλα λόγια φαίνεται πως ισχυρίζονται ότι ακόμη και σήμερα (21ος αιών) οι νεοπαγανιστές είναι «κατακεκτημένοι υπό σκληράν ιδεολογικήν κατοχήν κυνηγημένοι άνθρωποι υποχρεωμένοι να υποκλίνωνται στην νομιμότητα!»
Τέταρτο: Σημερινοί (2006) παγανιστές («Όπως κατάλαβες, είμαι λάτρης αυτής της ιδεολογίας [της Ελληνικής Θρησκείας]») προτρέπουν εις την «παρανομία» πολεμώντας για την αποκατάσταση των δικών τους θρησκευτικών μυστηρίων: «Συνάγεται ότι οι ιδρυτές του Σωματείου έχουν αποκλείσει από το λατρευτικό τυπικό της θρησκείας τους κάθε στοιχείο που θα μπορούσε να θίξει τη δημόσια αιδώ....Και ερωτώ: όταν η εν λόγω κυρία [Ντορέττα Πέπα] έκανε την εορτή των Ανθεστηρίων, έθιξε καμιά αιδώ που τώρα με μεγάλη ευκολία τα αποποιείται; Πού έχει θέση εδώ το ρητό «σ’ αυτόν ήσθι» και «αφοβείν».» (Πηγή: Κλέαρχος Σοφιανός, Τρίτο Μάτι, τεύχος 146, αλληλογραφία, σελ. 72). Εκεί ο Μαρίνης δεν βλέπει καμία «Κανονική Απείθεια» βάση των αρχαίων ρητών όπως τα κατανοούν οι αρχαιολάτρες: «σ’ αυτόν ήσθι» και «αφοβείν»
Πέμπτο: Η Σελίδα της Ελληνικής Θρησκείας πολεμά τις θέσεις του Μαρίνη λέγοντας: «Επιτέλους δεν επιτρέπεται να αποκοιμίζουμε τους Έλληνες με αυταπάτες για δήθεν προστασία από νόμους. Δεν υπάρχουν ουδέτεροι νόμοι. Υπάρχουν χριστιανικοί νόμοι, από τους οποίους ο κ. Μαρίνης ζητά ...προστασία και αναγνώριση!!! Εμείς δεν αναγνωρίζουμε αυτούς τους χριστιανικούς «νόμους», ακόμα και αν έχουν συνταγματική ισχύ. Υπάρχουν νόμοι δίκαιοι και νόμοι άδικοι. Ο κ. Μαρίνης απαλείφει αυτήν την διαφορά και υπακούει σε κάθε νόμο, ακόμα και σε ανθελληνικούς νόμους. » (Πηγή: http://www.hellenicreligion.gr/doc/kritikimarinis.htm, 14/11/2006) . Και εδώ δεν θα ήταν σόφρων ο Μαρίνης να αποποιηθεί τις απόψεις της «Εκκλησίας των Ελλήνων», ούτε τις άλλες διαφόρων παγανιστών που θα εμφανιστούν παρακάτω σε αυτή την εργασία, αφούι ο Μαρίνης στην αρχή αυτού εδώ του πονήματός του και στην σελίδα 5, υπερασπιζόμενος την ποικιλία παγανιστικών ομάδων και τις μάχες μεταξύ των λέει: «Εις κάθε ιδεολογία είναι φυσικόν να αναπτύσσεται ποικιλία ζυμώσεων και τούτο είναι δείγμα ζωτικότητας και πνευματικής ανησυχίας. Σκεφτείτε, φερ’ ειπείν, πόσες ομάδες ανεπτύσσοντο εις τον ιδεολογικό χώρο του Σοσιαλισμού την εποχήν της ακμής του. Τούτο άλλωστε δεν είναι κακόν, π.χ. εις τον χώρον του Χριστιανισμού δραστηριοποιούνται περί τας 33.400 διομολογήσεις». Φροντίζει δε να υπερασπιστεί τον ιδεολογικό χώρο των νεοπαγανιστών λέγοντας στην αυτή σελίδα πως «Εις τον χώρον των Ελληνικών Ιδεών επικρατεί αξιοπρόσεκτος μετριοπάθεια. Αντιθέτως φονταμενταλισμός και φανατισμός χαρακτηρίζει την ΑΟΕΕ.». Ας τονιστεί επί της ευκαιρίας εδώ, ότι οι «33.400 διομολογήσεις» του Χριστιανισμού, για τις οποίες κάνει λόγο ο Μαρίνης, είναι κακό, εφόσον αποτελούν αιρέσεις καταδικασθέντες από τον Ιησού Χριστό και Θεό στο κατά Ματθαίον, Κεφ. Ιβ΄: «30 ὁ μὴ ὢν μετ' ἐμοῦ κατ' ἐμοῦ ἐστι, καὶ ὁ μὴ συνάγων μετ' ἐμοῦ σκορπίζει. 31 Διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν, πᾶσα ἁμαρτία καὶ βλασφημία ἀφεθήσεται τοῖς ἀνθρώποις, ἡ δὲ τοῦ Πνεύματος βλασφημία οὐκ ἀφεθήσεται τοῖς ἀνθρώποις· 32 καὶ ὃς ἐὰν εἴπῃ λόγον κατὰ τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου, ἀφεθήσεται αὐτῷ· ὃς δ' ἂν εἴπῃ κατὰ τοῦ Πνεύματος τοῦ ἁγίου, οὐκ ἀφεθήσεται αὐτῷ οὔτε ἐν τῷ νῦν αἰῶνι οὔτε ἐν τῷ μέλλοντι.»
Έκτο: Αλλού και πάλι στην σελίδα της «Ελληνικής Θρησκείας» γίνεται λόγος περί παγανιστικών «Θείων Νόμων» (βλ. παγανιστικό «Άγιο Πνεύμα») με παραβάσεις και ποινές θανάτου, όταν αναγράφεται ως απάντηση στην ερώτηση Νο 8 ενός επιστολογράφου: «Αυτά που λέει η Θρησκεία σας δεν είναι κατά του συντάγματος;»
«-Απάντηση: Όποιος παραβαίνει τους Νόμους των Θεών είναι εγκληματίας και η ποινή είναι θάνατος [«...αξιοπρόσεκτος μετριοπάθεια» λέγει ο Μαρίνης.]. Ουδείς επιτρέπεται να αμφισβητεί το αλάνθαστο των Ιερών Κανόνων [«φονταμενταλισμός και φανατισμός χαρακτηρίζει την ΑΟΕΕ», λέγει πάλι ο Μαρίνης], τις εντολές των Ιερέων [εδώ βλέπει κανείς το Παπικό αλάθητο εις όλους τους νεοπαγανιστές ιερείς. Ποιοι είναι αυτοί; Σύμφωνα με τους νεοπαγανιστές, όλοι (!) οι νεοπαγανιστές] και τα διατάγματα της Εκκλησίας που τελεί υπό την καθοδήγηση των Θεών και είναι ο Λόγος των Θεών επί της Γης. Τα όργανα του εσταυρωμένου ****** μάχονται τους Θείους Νόμους και προσπαθούν δια της βίας να μας υποτάξουν στις αποφάσεις του ******. Αλλά ξέρουν ότι όποιος υπακούει στο χριστιανικό «σύνταγμα» είναι καταραμένος να βασανίζεται αιωνίως στον Άδη. Αν η πίστη του ανθρώπου αποδειχτεί δυνατή τότε οι Θεοί θα εισακούσουν τις παρακλήσεις του και θα τιμωρήσουν τους απίστους. Αλλιώς θα τιμωρήσουν τους Έλληνες για την απιστία τους. Όσοι άνθρωποι υπακούν στις διαταγές, τα διατάγματα και τα «συντάγματα» των ναζωραίων είναι δολοφόνοι της Πατρίδος και του εαυτού των. Ουδείς θα τους συγχωρήσει γι’ αυτό το έγκλημα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο έγκλημα για έναν Έλληνα από το να προσκυνά τον Τζεσουά και να υπακούει στο «σύνταγμα» των ναζωραίων.» (Πηγή: http://www.hellenicreligion.gr/doc/faq1.htm, 14/11/2006)
Έβδομο: Ο ίδιος ο Μαρίνης εκφράζει απέχθεια για ορισμένους Νόμους: «Η τακτική αυτή είχε επιτυχίαν! Η Διαφώτισις κατησχύθη, ο -και εις το άκουσμα αποτρόπαιος «ελληνοχριστιανισμός» εγένετο η ιδεολογία του Κράτους την εποχήν του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου, ότε κατωχυρώθη δια των γνωστών καταπτύστων νόμων!» και «Η Λερναία Ύδρα του σκοταδισμού, άλλοτε νομότυπα μέσα από τους βρυκολακιασμένους νόμους του 1938-39» (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Η αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, Εκδόσεις Αρχέτυπο, Έκδοση Α΄ Απρίλιος 2002, Θεσσαλονίκη, σελ. 94) . Και πάλι εδώ ο Μαρίνης κάνει τα στραβά μάτια και δεν βλέπει καμιά «Κανονική Απείθεια» δική του κατά της κυριαρχίας «της Ελληνικής Πολιτείας δεχόμενη τους νόμους αυτής μόνον υπό όρους και εφ’ όσον συμφωνούν προς τους» δικούς του κανόνες. Φοβερή δικαιοσύνη ο Μαρίνης.
Όγδοο: Ενώ ο Μαρίνης μερικές φορές «πτύει» τους Νόμους του Ελληνικού κράτους, προτρέπει αντίθετα την υποταγή της Ορθόδοξης Εκκλησίας σε αυτούς: «... Σεις εξοχώτατε, ως προϊστάμενος της ΑΟΕΕ οφείλετε αυτήν την «αυτονομημένη» Δημόσιαν Υπηρεσία να την οδηγήσετε εις τον οδόν της νομιμότητας και την υποταγή εις τους νόμους και την Δημοσίαν Διοίκηση» (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, ένθετο «Θα αναγνωριστεί επίσημα η αρχαία Ελληνική Θρησκεία;», Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 109). Αν αλήθεια ο Μαρίνης εξέφραζε μια τέτοια άποψη - «εντολή» τον καιρό της Γαλλικής εξουσίας των Επτανήσων προς τον Γάλλο διοικητή της Κεφαλληνίας, κατά της Ορθοδόξου Εκκλησίας και λαού, πώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί; Ραγιάς ή Επαναστάτης, καταπώς θέλει να διαχωρίζει τους Χριστιανούς («Συγκρίνατε με την επιστολήν του Πατριάρχου προς τους Επτανησίους με την οποίαν τους παρεκίνει να υποταχθούν στους Τούρκους»), αφού αυτός θα παρακινούσε όχι την υποταγή στους Γάλλους ομιλώντας σε ένα λαό που τον ακούει αλλά σε μια εξουσιαστική κρατική δύναμη προς την οποία είναι ξένος; Ποια η βασική διαφορά με την συμπεριφορά ορισμένων Ορθοδόξων των περασμένων αιώνων κατοχής δηλαδή πέρα των θρησκευτικών πεποιθήσεων;
Ένατο: Το να «αμφισβητεί [κανείς] την ιδίαν την κυριαρχίαν της Ελληνικής Πολιτείας δεχόμενη τους νόμους αυτής μόνον υπό όρους και εφ’ όσον συμφωνούν προς τους ιδικούς της κανόνας», δεν είναι επιχείρημα άξιου πνεύματος, εφόσον η ίδια η Δημοκρατία επιτρέπει τους λαϊκούς αγώνες για την αλλαγή των όποιων κρατικών νόμων. Λαϊκές μάζες ανά τους αιώνες με διαδηλώσεις, απεργίες, συνδικαλισμούς, καταλήψεις και άλλα δημοκρατικά μέσα έκφρασης της δυσαρέσκειας προσπάθησαν και προσπαθούν να αλλάξουν τους νόμους προς το δικό τους συμφέρον. Σε αυτό το στυλ δημοκρατικού βίου έχουν ασφαλώς δικαίωμα και οι Χριστιανοί ως ενεργά στελέχη της δημοκρατίας. Η προτροπή του Μαρίνη για υποταγή στους νόμους, οδηγεί στην δημιουργία άβουλων θρησκευόμενων όντων με τυφλή εμπιστοσύνη στην όποια εξουσία «και την υποταγή εις τους νόμους» (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, ένθετο «Θα αναγνωριστεί επίσημα η αρχαία Ελληνική Θρησκεία;», Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 109. Ο Μαρίνης αν και αρέσκεται να κατηγορεί τον Χριστιανισμό για «Καταδίκη των αντιπροσωπευτικών πολιτευμάτων και θεσμών και προβολή του αθεμίτου βυζαντινού - Οθωμανικού προτύπου» (βλ. σημείωση 24), εντούτοις ο ίδιος προβάλει το πρότυπο της μη αμφισβήτησης των νόμων. Με την υπακοή τους στους νόμους της Αθήνας, φιλόσοφοι έχασαν το κεφάλι τους με χαρακτηριστικό παράδειγμα εκείνο του Σωκράτη.
Δέκατο: Ο Αντίφων ο σοφιστής, Ε΄ αιώνας π.Χ. διαστέλλει την φύση και τον νόμο, την φύση και τα έθνη, λέγοντας ότι η ανισότητα είναι γέννημα του νόμου της πολιτείας «τὰ μὲν γὰρ τῶν νόμων ἐπίθετα, τὰ δὲ τῆς φύσεως ἀναγκαῖα... τὰ πολλὰ τῶν κατὰ νόμων δικαίων πολεμίως τῇ φύσει κεῖται» και «φύσει πάντα πάντες ὁμοίως πεφύκαμεν καὶ βάρβαροι καὶ Ἕλληνες…οὔτε βάρβαρος ἀφώρισται ἡμῶν οὐδεὶς οὔτε Ἕλλην, ἀναπνέομεν τε γὰρ εἰς τὸν ἀέρα ἅπαντες κατὰ τὸ στόμα καὶ κατὰ τάς ρῖνας». (Πηγή: Κ.Δ. -Ν.Σ., Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Δ΄, σελ. 939)
Ενδέκατο: Οι νεοπαγανιστές του ΕΛΛΗΝ.ΑΙ.Σ., παρά την απαγόρευση εκ μέρους της πολιτείας, με την άσκηση πίεσης διετέλεσαν θρησκευτική εκδήλωση στις στήλες του Ολυμπίου Διός.
ΣΠΟΝΔΕΣ στο δωδεκάθεο πραγματοποίησαν τελικά χθες οι οπαδοί του, χωρίς όμως τις τυμπανοκρουσίες που... προβλέπονταν. (Πηγή: Εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος, 22 Ιανουαρίου 2007, σσ. 1 & 59)
2. ΕΘΝΟΠΟΙΗΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ, ΑΠΑΞΙΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ & ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ
Πρώτον: Αν και ο Μαρίνης σε τούτο το σημείο αμφισβητεί την εθνοποιητική διαδικασία της Ορθοδοξίας προς το ελληνικό έθνος, σε άλλο σημείο της πραγματείας του προς τον Υπουργό Θρησκευμάτων Πέτρο Ευθυμίου, ο Μαρίνης προσπαθεί να απαγορεύσει την εθνοποιητική διαδικασία της Ορθοδόξου Εκκλησίας την οποία ως είδε ο αναγνώστης δεν αποδέχεται: «Απαγορεύσατε εις την ΑΟΕΕ να καλλιεργεί την διολίσθησιν προς την περιστολήν των Ατομικών Δικαιωμάτων με σαφώς ορατόν στόχον την εγκαθίδρυσιν μιας «ελληνοχριστιανικής εθνικοφροσύνης»»! (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, ένθετο «Θα αναγνωριστεί επίσημα η αρχαία Ελληνική Θρησκεία;», Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 109, σελ. 7). Δεν του αρέσει του Μαρίνη η ελληνοχριστιανική εθνικοφροσύνη, αυτός θέλει μόνο την ελληνοπελασγική: «Όμως υπό το «επελέξαμεν» υποκρύπτεται η έννοια της εθνικοφροσύνης και της θρησκευτικής ομοιομορφίας «οποίος βάλλει κατά της Ορθοδοξίας υπονομεύει την εθνική ενότητα» διακηρύσσει επιμόνως ο Μακαριώτατος!» (Πηγή: ό,π., σελ.15). Και πάλι παραθέτει γνώμες περί ενοποιητικής περί του έθνους ενεργείας της ΑΟΕΕ: «Γράφει ο καθηγητής Αντώνης Μανιτάκης (αν,.σ.89) ότι η Εκκλησία εκφράζει "ένα μισαλλόδοξο, εθνικοορθόδοξο και αντιδυτικό λόγο την στιγμή μάλιστα της δημιουργίας υπερεθνικών ενοτήτων ως η Ευρωπαϊκή Ένωση"» (Πηγή: ό.π., σελ. 9), «...(αν, σ. 93) Πηγή και αιτία της οξύτατης αντιπαράθεσης Κράτους και Εκλησίας είναι η υπεροπτική πολιτική επιδίωξη της Εκκλησίας να επιβάλει την μυθολογική σύζευξη "Ορθοδοξία και Ελλάδα ταυτίζονται" ως επίσημη κρατική ιδεολογία... και εννοεί [ο Αρχιεπίσκοπος] την άποψη του αυτή να την επιβάλει στην ελληνική Πολιτεία ακόμη και με νόμο (!)» (Πηγή: ο.π, σελ. 11)
Δεύτερον: Το παράλογο των απόψεων του Μαρίνη είναι πως δέχεται ως εθνοποιητικό τον παγανισμό, τις αξίες του Ελληνικού Πολιτισμού και την πόλη-πολιτεία (στο επιχείρημα κατά του Μοναχισμού, σημ. 5), όταν η Ελληνική η ιστορία απέδειξε πως μόνο οι Χριστιανοί κατάφεραν την ίδρυση ενιαίου Ελληνικού κράτους και όχι οι αρχαίοι παγανιστές με τις αντιμαχόμενες εθνοδιαμελιστικές Πόλεις τους, παρότι είχαν ομοιότητα στην θρησκεία που προσπαθούν να ακολουθούν οι νεοπαγανιστές. Είναι φανερό δηλαδή, πως τότε οι παγανιστές δεν σέβονταν τους παγανιστές ως ομόθρησκους, πέρα του ότι δεν τους σέβονταν και ως ομοεθνής. Κι όμως το σημερινό Ελληνικό κράτος βασίσθηκε στην ένωση των Ελλήνων βάση της θρησκείας τους «γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν πίστη τὴν ἁγία καὶ τῆς πατρίδος τὴν ἐλευθερία».
Τρίτον: Ενώ σε νεότερο άρθρο του ο Μαρίνης ενοχλείται από την επέμβαση άλλων εις την δική του θρησκεία, δηλώνοντας: «Διατί ο κ. Μπακούρος και οι άλλοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί ενδιαφέρονται δια τας άλλας θρησκείας; ΔΙΑΤΙ θέλουν να ορίσουν πώς θα λέγονται [ιδέ και τον ίδιον τυράννων αγώνα της ΑΟΕΕ να στερήσει από τους «Χριστιανούς Μάρτυρες του Ιεχωβά» την ονομασίαν της αρεσκίας των] και τι θα πιστεύουν;» (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 146, ένθετο «Απάντηση εις το "Άγος της Προγονοπληξίας"»), στην συγκεκριμένη περίπτωση δείχνει επεμβατικότητα εις το ζήτημα της αγιοποιήσεως προσώπων «ομιλεί δι’ αλλοεθνείς «προπάτορας» ενώ από τους ήρωας της Εθνεγερσίας ουδένα αγιοποίησε.» μιας ξένης προς αυτόν θρησκείας. Ο Μαρίνης ατέχνως αποκρύπτει την πλειάδα Αγίων του Ελληνικού Έθνους που έχει η Ορθοδοξία ως ενεργά μέλη της Εκκλησίας. Μεγάλη προσβολή δια το έθνος των Ελλήνων τα όσα λέγει. Αν και θέλει να διαμαρτύρεται για την μη αγιοποίηση εθνεγερτών από την Εκκλησία, δεν φαίνεται ο ίδιος, ως εκπρόσωπος των αρχαιοφίλων, διατεθειμένος να ηρωοποιήσει Χριστιανούς μαχητές του ‘21. Σε αυτόν η «Ρόδος και το Πήδημα».
Πάνω Αριστερά: Η γέννηση της πάνοπλης Αθηνάς από την κεφαλή του Διός, ενώπιον του Ηφαίστου. Μικρογραφίες από το έργο «Συναγωγή και εξήγηση ιστοριών» του Αγίου Γρηγορίου. Κωδ. 14 (Συλλογή Παναγίου Τάφου), φ. 312α, 11ος αιώνας . Πατριαρχική Βιβλιοθήκη Ιεροσολύμων (Πηγή: Τα αρχεία της χαμένης Γνώσης, Παναγιώτης Α. Τουλάτος, εικ. 66)
Πάνω Δεξιά: Ο Μέγας Αλέξανδρος (ως Βυζαντινός Αυτοκράτορας) κατατροπώνει τον Δαρείο με την ακολουθία του.Παράσταση από την Μυθιστορία του Αλέξανδρου (Κώδικας Ελληνικού Ινστιτούτου της Βενετίας φ. 61 versus)
Κάτω: Μάχη Ελλήνων και Τρώων από βυζαντινό χειρόγραφο των αρχών του 6ου αιώνα μ.Χ. οι αντίπαλοι στρατοί είναι εξοπλισμένοι όπως οι Βυζαντινοί στρατιώτες της εποχής. Διακρίνονται βαριά οπλισμένοι πεζοί-σκουτάτοι-φέροντες κοντάρια και σπάθες. Οι θώρακες είναι από σκληροποιημένο δέρμα και ομοιάζουν με τους ελληνικούς μυώδεις θώρακες της ελληνιστικής περιόδου. (Πηγή: Πολεμικές Μονογραφίες, τεύχος 8, -Βυζαντινός Στρατός 490 -630 μ.Χ., Παντελής Καρύκας, σελ. 79)
Τέταρτο: Το ζήτημα της απαξίωσης της εθνικής ιστορίας είναι μια μισή αλήθεια. Διότι αν πράγματι υπήρχε τον καιρό του Βυζαντίου παράλειψη της αρχαίας Ελληνικής ιστορίας, ακόμη και λόγω ελλείψεως επιστημονικών στοιχείων από την αρχαιολογία, από την άλλη μερικά και η ιστορία του Μ. Αλέξανδρου, του πρώτου που ένωσε τους Έλληνες αυτοκράτορα, και η ίδια η ιστορία των Ρωμιών (Ορθοδόξων Ελλήνων) μελετάται. Μα και ακόμη, εκτός του ότι μπορεί να παρατηρήσει κανείς την αναφορά ακόμη και μυθολογικών παγανιστικών στοιχείων στις αναφορές και στους Κώδικες των Χριστιανών του Βυζαντίου, εν αντιθέσει με την ολοκληρωτική Χριστιανική ιστορία στα γραπτά των παγανιστών, μπορεί σίγουρα να παρατηρήσει την παντελή έλλειψη ελληνικής εθνικής ιστορίας στους αρχαίους! Η εθνική ελληνική ιστορία απόκτησε ενδιαφέρον, όχι λόγω παγανισμού, δηλαδή της θρησκείας εκείνης που ο Μαρίνης συγκρίνει με την Ορθόδοξη, αλλά λόγω των εθνικών διανοητικών ρευμάτων που έρχονται στην Ελλάδα με τον διαφωτισμό. Δηλαδή από το ενδιαφέρον των λόγιων, που τις περισσότερες των περιπτώσεων είναι όχι μόνο Χριστιανοί αλλά και Ορθόδοξοι ιερείς. Και μπορεί μεν η ιστορία του Χριστιανισμού ως θρησκείας να είναι η Π.Δ., η Κ.Δ. και όλα τα επόμενα ιστορικά γεγονότα ως Εκκλησιαστική Ιστορία μέχρι τις σύγχρονες μέρες, από την άλλη η ιστορία της παγανιστικής θρησκείας του 12θέου είναι οι φαντασίες της Ησιόδειας Θεογονίας, που δεν είναι ιστορία των Ελλήνων και τα ποιήματα του Ομήρου που αναφέρονται σε ανθρώπους που ακόμη δεν έχουν αποκτήσει Ελληνική συνείδηση (πρβλ. Δαναοί, Αχαιοί, κ.ο.κ.). Από κει και έπειτα, δηλαδή μετά τον Όμηρο, υπάρχει ένα τεράστιο κενό στην «ελληνική» ιστορία που διδάσκει ο παγανισμός ως θρησκεία. Κι όμως οι διάφοροι νεοπαγανιστές κατηγορούν τους Χριστιανούς!
Πέμπτο: Ο Μαρίνης κατηγορεί για την απαξίωση της Ελληνικής εθνικής ιστορίας τους Χριστιανούς. Ο ίδιος όμως ανήκει εις την μερίδα εκείνου του θρησκευτικού ρεύματος που απαξιώνει την εθνική ιστορία των ελληνορθοδόξων Ρωμιών του Βυζαντίου, λέγοντας : «Ευρεία συζήτησις έχει ανοίξει εις την ελληνικήν κοινωνίαν σχετικώς με το ζήτημα της σχέσεως του Βυζαντίου με τον Ελληνισμόν. Εις το πλαίσιον αυτού του δημοσίου διαλόγου ευρίσκουν αφορμή διάφοροι να μας κατηγορούν ότι αρνούμεθα την ελληνικότητα του Βυζαντίου, μας κατηγορούν συγκεκριμένως ότι «πετούμε στον κάλαθο των άχρηστων 1000 έτη ελληνικής ιστορίας». Μάς κατηγορούν επίσης ότι είμεθα ουτοπισταί και θέλομε να συνδεθούμε με την αρχαιότητα «δι’ αερογέφυρας». Τους απαντούμε ευθαρσώς ότι ουδόλως αρνούμεθα την ιστορίαν μας επί Βυζαντίου, μόνον που εις το Βυζάντιον ο Χριστιανισμός ήτο ο διώκτης και ο Ελληνισμός ο διωκόμενος.» (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 141, ένθετο «Η Ελληνική Θρησκεία του Δωδεκαθέου»). Η «ιστορίαν μας» σαφώς αναφέρεται μέσα από τις γενικές απόψεις του Μαρίνη, εις την Ιστορία των παγανιστών μέσα στο «μη-Ελληνικό Βυζάντιο». Αυτός είναι και ο λόγος που στις ιεροτελεστίες τους ενδύονται πάντοτε ως αρχαίοι, αλλά ουδέποτε ως Βυζαντινοί. Κι όμως ο Πλήθων που τόσο αγαπούν, αγαπούσε το Βυζαντινό Κράτος και δεν μοχθούσε σε καμία περίπτωση για την προδοσία του: «Ο Πλήθων ... εκπονεί ένα πλήρες σχέδιον δια την ανασυγκρότησιν του [Βυζαντινού] κράτους.»
Έκτο: Γιατί ο Μαρίνης παρατηρεί την απαξίωση της εθνικής ιστορίας εις τον Χριστιανισμό μιας περασμένης εποχής, όταν ο ελληνισμός συνδυάστηκε με τον παγκόσμιο εθνισμό (βλ. σημ. 3, Β΄ Οικουμενική, Κανών Ζ΄), αλλά δεν παρατηρεί την απαξίωση της ελληνικής ιστορίας στα σημερινά περιοδικά του «δικού του» θρησκευτικού χώρου, με σαφή ναζιστικό προσανατολισμό, όταν πλέον ο ελληνισμός έχει βρει τον εθνικό και πάλι χαρακτήρα του; Γνωρίζει ο Μαρίνης ότι το περιοδικό «Απολλώνιο Φως» σε κάθε σχεδόν τεύχος του έχει μια φωτογραφία από Γερμανούς ναζί, ενώ σε ένα από αυτά κυκλοφόρησε δωρεάν την ναζιστική σημαία των Γερμανών του Χίτλερ; Τι είναι οι αρχαίοι Έλληνες και η αρχαία Ελλάδα για ορισμένους νεοπαγανιστές; Γότθοι εθνικοσοσιαλιστές; Ας προσέχουν καλά λοιπόν ποιοι απαξιώνουν την Ελλάδα και τους ανθρώπους της. Ότι και να είπαν οι Χριστιανοί εις τους αιώνες για μια θρησκεία, δεν συγκρίνεται σε καμιά περίπτωση με αυτές τις γελοιότητες των παγανιστών για μια φυλή.
Αριστερά: Τυμπανιστές της χιτλερικής νεολαίας. Η νεολαία αυτή ακολουθούσε την εκπαίδευση των ιλών και αγελών της αρχαίας σπαρτιατικής νεολαίας. (Πηγή: Περιοδικό Απολλώνειο Φως, τεύχος 50, άρθρο Η ατραπός του πολεμιστή σε Ιαπωνία και Αρχαία Σπάρτη, Ιωάννης Χαραλαμπόπουλος, σελίδα 34)
Δεξιά: Ο αρχηγός της χιτλερικής νεολαίας Αρθούρος Άξμαν συγχαίρει μέλη της μεραρχίας SS- Hitlerjugend με το αριστερό του χέρι. Το δεξί το έχασε στο ρωσικό μέτωπο! (Πηγή: Περιοδικό Απολλώνειο Φως, τεύχος 50, άρθρο Η ατραπός του πολεμιστή σε Ιαπωνία και Αρχαία Σπάρτη, Ιωάννης Χαραλαμπόπουλος, σελίδα 34)
Όγδοο: Υποστηρίζει ο Μαρίνης πως ο Χριστιανισμός «εντατικώς κατηχεί τους νέους εις την «Ιεράν Ιστορίαν» που δεν είναι παρά η Ιστορία ενός άλλου έθνους, ομιλεί δι’ αλλοεθνείς «προπάτορας»». Εκείνο που ενδιαφέρει τον Χριστιανό δεν είναι η Ιστορία του Εβραϊκού έθνους, αλλά ο Θεός, «Ἐπειδὴ παλνώμενοί τινες ἐκ τῆς τῶν Ἑβραῖων θρησκείας μυκτηρίζειν ἔδοξαν Χριστὸν τὸν Θεὸν ἡμῶν, προσποιούμενοι μὲν χριστιανίζειν, αὐτὸν δὲ ἀρνούμενοι κρύβδην καὶ λαθραίως σαββατίζοντες, καὶ ἔτερα ὀυδαϊκὰ ποιοῦντες, ὁρίζομεν, τούτους μήτε, εἰς κοινωνίαν, μήτε εἰς εὐχήν, μήτε εἰς Ἐκκλησίαν δέχεσθαι, ἀλλὰ φανερῶς εἶναι κατὰ τὴν ἑαυτῶν θρησκείαν Ἑβραίους, καὶ μήτε τοὺς παῖδας αὐτῶν βαπτίζειν, μήτε δοῦλον ὠνεῖσθαι, ἢ κτᾶσθαι. Εἰ δὲ ἐξ εἰλικρινοῦς πίστεως ἐπιστρέψοι τις αὐτῶν, καὶ ὁμολογήσοι ἐξ ὅλης καρδίας, θριαμβεύων τὰ κατ’ αὐτοὺς ἔθη καὶ πράγματα, πρὸς τὸ καὶ ἄλλους ἐλεχθῆναι καὶ διορθῶσασθαι, τπῦτον προσδέχεσθαι, καὶ βαπτίζειν τοὺς παῖδας αὐτοῦ, καὶ ἀσφαλίζεσθαι αὐτοὺς ἀποστῆναι τῶν Ἑβραϊκῶν ἐπιτηδευμάτων, εἰ δὲ μὴ οὕτως ἔχοιεν, μηδαμῶς αὐτοὺς προσδέχεσθαι.» και στην ερμηνεία περί αυτών ότι [... κρυφίως δὲ ἀρνοῦνται, καὶ περιπαίζουσι Χριστὸν τὸν Θεὸν ἡμῶν, φυλλάτοντες τὰ Σᾶββατα, καὶ ἄλλας συνηθείας ἰουδαϊκάς, ἢτοι τὸ νὰ περιτέμνουσι τοὺς υἱούς των, νὰ νομίζουσιν ἀκάθαρτον ἐκεῖνον ὁποῦ πιάσῃ νεκρὸν ἢ λεπρόν, καἰ ἄλλα ὅμοια.... παραγγέλοντες ἀσφαλῶς εἰς αὐτοὺς νά ἀπέχουν ἀπὸ τὰς ἑβραϊκὰς δεισιδαιμονίας] (Πηγή: Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος, Κανών Η΄, Πηδάλιον της Νοητής Νηός της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής των Ορθοδόξων Εκκλησίας, Εκδοτικός Οίκος Αστήρ, Αλ. & Ε. Παπαδημητρίου, Αθήναι, 1976, σελ. 330).
3.Η ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΩΝ ΤΕΧΝΩΝ & ΤΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ & ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
Για τις τέχνες, επιστήμες και του ελληνικού πολιτισμού, βλέπε σελίδα Βίβλος.
4. Η ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΔΑΦΟΥΣ & ΟΙ ΞΕΝΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΟΠΟΙ
Για το ζήτημα αυτό βλέπε την σελίδα περί Τρύφωνα Ολύμπιου
5. ΔΙΑΡΡΗΞΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΒΙΟΥ, ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΓΑΜΟΥ, ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗΣ ΖΩΗΣ & ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
Βλέπε σελίδα περί Μοναχισμού
6. ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΩΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ, ΕΧΘΡΟΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ, ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΥ & ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ
Πρώτον: Δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτό εις την αντίδραση της Ορθοδοξίας στο ιδεολόγημα του Διαφωτισμού. Αν κατά τους άθεους αλλά και τους νεοπαγανιστές, όλα είναι ιδεολογήματα («Ο Ελληνισμός είναι κυριαρχική και εξουσιαστική ιδεολογία. Ο Ελληνισμός δεν είναι ιδεολογία δούλων και δειλών.» (Πηγή: http://www.hellenicreligion.gr/doc/faq8.htm, 14/11/2006), συμπεριλαμβανομένης της Ορθοδοξίας, κανένα από αυτά δεν μπορεί να αποδείξει την αξία του ενός έναντι του άλλου και συνεπώς δεν μπορεί να υπάρξει βάσιμη καταδίκη από τον αμερόληπτο. Για τους Ορθοδόξους όμως ο Χριστός δεν είναι ιδεολόγημα. Συνεπώς η λόγια μάχη Ορθοδόξων έναντι κάθε ιδεολογήματος είναι κάτι παρά πάνω από θεμιτή.
Δεύτερον: Κατ’ αντιστροφήν ο νεοπαγανισμός, φρούτο εξ ανάγκης του νεοελληνικού διαφωτισμού, μαζί με τον τελευταίο, μπορούν να χαρακτηριστούν ως «αντιδραστικές δυνάμεις» κατά της Ορθοδοξίας, όπως άλλοτε ο παγανισμός ενέπεσε επί αυτής με τους διωγμούς. Τι μπορεί να σημαίνει αυτό ως επιχείρημα λοιπόν; Το ότι κάποιες «δυνάμεις» αντιδρούν σε κάποιες άλλες, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι οι όποιες αυτές δυνάμεις, και δηλαδή οι αντιδραστικές, είναι καταδικαστέες ή υπεράνω κριτικής. Αν οι παγανιστές είναι εγκλωβισμένοι χωροχρονικά στην σκέψη, αυτό είναι δικό τους πρόβλημα. Οι δικές τους θεωρίες εκλαμβάνουν τον διαφωτισμό και την αναγέννηση ως «χιλιόχρονες αυτοκρατορίες» που θα διαρκέσουν για πάντα. Για τους χριστιανούς κάτι τέτοιο δεν ισχύει (Κάτα Ματθαίον, Κεφ. Ιστ΄ «18 κἀγὼ δέ σοι λέγω ὅτι σὺ εἶ Πέτρος, καὶ ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τὴν ἐκκλησίαν, καὶ πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς.»)
Τρίτον: Έπειτα το ζήτημα πως η Ορθοδοξία γενικά βαίνει ενάντια στον «εκσυγχρονισμόν των κοινωνικοοικονομικών δομών και την «παγκοσμιοποίηση» είναι μια γενικότητα και μεροληψία αφού από την μια δεν υπάρχει κανένα δόγμα θρησκευτικό ενάντια στην οικονομία και από την άλλη συγγραφείς του νεοπαγανισμού αντιμάχονται τον σύγχρονο πολιτισμό: «Αρχαιοελληνική Θρησκεία: η απάντηση στις καταστροφικές συνέπειες του σύγχρονου πολιτισμού», για την επίλυση «κοινωνικών ... προβλημάτων» (Πηγή: Γιάννης Σπυρόπουλος, Η αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, Εκδόσεις Αρχέτυπο, Έκδοση Α΄ Απρίλιος 2002, Θεσσαλονίκη, σελ. 208) και την οικονομία «...στην ελεύθερη αγορά [της παγκοσμιοποίησης] αναγκάζονται οι εργαζόμενοι του δυτικού κόσμου αλλά και των χωρών της Ασίας και άλλων ηπείρων- να εξευτελίζονται μπροστά στα αφεντικά...» (Πηγή: Γεώργιος Τσαγκρινός, Η αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, Εκδόσεις Αρχέτυπο, Έκδοση Α΄ Απρίλιος 2002, Θεσσαλονίκη, σελ. 252). Εκεί ασφαλώς ο Μαρίνης δεν επεμβαίνει διδάσκωντας το «Αι ιδέαι αυταί προσπαθούν να ανακόψουν τον ρυθμόν προσαρμογής της χώρας εις τα διεθνώς κρατούντα και μας ωθούν προς την κοινωνικο-οικονομική οπισθοδρόμησι» και ο καθένας ευκόλως κατανοεί το γιατί.
Τέταρτο: Άλλοι νεοπαγανιστές κατηγορούν την Ορθοδοξία και το Βυζάντιο που το φέρνει η παγκοσμιοποίηση, καταδικάζοντας εμμέσως και την τελευταία: «Και δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι η νεότερη στις ημέρες μας ανάδειξη του βυζαντινού πολιτισμού κι η οργάνωση παγκόσμιας περιοδείας εκθεμάτων του συμπίπτει με την αρχή της επιβολής της παγκοσμιοποίησης. Το πολυεθνικό και απολιτισμικό (παρά την αγωνιώδη προσπάθεια των οπαδών του να το πιστώσουν με πολιτιστική παραγωγή) αποτελεί το πρότυπο των αρχών της παγκοσμιοποίησης. Το μόνο που αλλάζει, είναι το ιδεολόγημα. Στην θέση της υποταγής στις θεϊκές εντολές έχουν βάλει την υποταγή το σύστημα» (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 59, σελίδα 80). Ουδέν σχόλιο. Ας απαντήσει ο Μαρίνης στους ομοϊδεάτες του.
7. Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΔΡΑ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΑΦΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΩΣ
Για πολλαπλή φορά ο Π. Μαρίνης προσπαθεί να δημιουργήσει εθνικιστικές εντυπώσεις:
Πρώτον: Διαδίδει ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία δρα «αφελληνιστικώς» όταν ο ίδιος θεωρεί την ελληνικότητα αποτέλεσμα γονιδίων «Υπάρχει φυλετική συνέχεια στον ελληνισμό και ουδείς το αμφισβητεί. Στο επόμενο τεύχος του Ελληνικού Πανθέου το αποδεικνύω με την μέθοδο της κρανιομετρίας. Κινδυνεύουμε από τις επιμειξίες που επιτρέπουν οι Χριστιανοί. Η Ορθοδοξία φταίει για τη νόθευση της φυλής. Ευλογεί τους γάμους με Βουλγάρες και Αλβανούς» (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Ελευθεροτυπία, 7/2/1999). Σε άλλο άρθρο του επαναλαμβάνει παρόμοιες απόψεις: «Είναι δε γνωστό ότι στο Βυζάντιο [ο μοναχισμός] οδήγησε πρώτον στην ολιγανθρωπία και την ανθρωπολογική αλλοίωσι της Μικράς Ασίας δια της συνεχούς εισόδου "λαθρομεταναστών"», ενώ ο γάμος μεταξύ ομοδόξων διασπά το «όμαιμον, καταστρέφουσα και την ίδια την ουσία του έθνους, δηλαδή την δεξαμενή των χρωμοσωμάτων τους» (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 95, «Τι πιστεύει η Ελληνικής μας Θρησκεία», σελ. 30). Αν, σύμφωνα με τον Μαρίνη, ο Έλληνας είναι αποτέλεσμα φυλετισμού βάση του DNA τότε όσα επικαλείται ο πρώτος για την ελληνοποιητική παιδεία δεν έχουν καμία σημασία «Κατηργήθη η εις ελληνική γλώσσα λειτουργία. Κατηργήθη εις την ιερατικήν σχολήν της Βοστώνης το μάθημα των ελληνικών». Ανόητες διακηρύξεις που δεν έπρεπε να λέγονται από το στόμα ενός θεωρητικού της «ανθρωπολογικής» μεταφυσικής θεωρίας.
Αριστερά: «Υπάρχει φυλετική συνέχεια στον ελληνισμό και ουδείς το αμφισβητεί. Στο επόμενο τεύχος του 'Ελληνικού Πανθέου το αποδεικνύω με την μέθοδο της κρανιομετρίας.», «από το 1928 εσίγησε η Ανθρωπολογία και την θέσιν της έλαβον δογματικές διακηρύξεις, του τύπου «όλοι είμαστε αδέλφια» και σκοτεινές απειλές καταστροφής κάθε επιστημονικής σταδιοδρομίας, του τύπου «αλλά τι είσαι εσύ και πιστεύεις ότι οι Έλληνες είναι πιο έξυπνοι από τους Μαύρους;» και πανηγυρισμοί του τύπου «κατεστράφησαν όλοι αυτοί οι αχρείοι που επίστευαν στην ανωτερότητα των Αρίων». (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Ελευθεροτυπία, 7/2/1999 & Παν.Μαρίνης, Η ελληνική θρησκεία, εκδ. Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα 1996, σελ.126, αντίστοιχα)
Μέσο Αριστερά, Μέσο Δεξιά, Δεξιά: Οι ναζί παγανιστές, του αποκρυφιστικού μύθου πως οι Άριοι είναι ανώτερη φυλή ή πως οι Εβραίοι είναι κατώτερη, προσπάθησαν να πιστοποιήσουν τις αποκρυφιστικές αυτές δοξασίες τους περί «καθαρής γερμανικότητας» δια μέσω των μεθόδων που χρησιμοποιεί σήμερα ο νεοπαγανισμός για να αποδείξει την ανωτερότητα ή την ελληνικότητα πολιτών του Ελληνικού σημερινού κράτους. Περισσότερα βίντεο στην σελίδα περί Ναζισμού-Παγανισμού. (Πηγή Φώτο: History Channel, Hitler and Nazi Occultism)
Δεύτερον: Δεν είναι δυνατόν να λέγεται πως η Ορθόδοξος Εκκλησία δρα «αφελληνιστικώς» όταν «Κατηργήθη η εις ελληνική γλώσσα λειτουργία» μιας και οι πιστοί των ξένων χωρών που ακούν την λειτουργία δεν είναι επί το πλείστον Έλληνες. Εκτός και αν αποδέχεται ο Μαρίνης όσα αλλού αρνείται και απαγορεύει δηλαδή πως η ΑΟΕΕ πρέπει να έχει «σαφώς ορατόν στόχον την εγκαθίδρυσιν μιας «ελληνοχριστιανικής εθνικοφροσύνης»»! (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, ένθετο «Θα αναγνωριστεί επίσημα η αρχαία Ελληνική Θρησκεία;», Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 109, σελ. 7). Αντίθετα και επί το πλείστον οι πιστοί γνωρίζουν την επίσημη (ξένη) γλώσσα του κράτους εις το οποίο διαμένουν και εις την οποία διδάσκεται το Ευαγγέλιο. Η Θεία Λειτουργία δεν είναι μάθημα ελληνικών, αλλά θεία λατρεία και ο Χριστιανικός Θεός αποδέχεται όλες τις γλώσσες του κόσμου. Ο Μαρίνης προσπαθώντας να επιβάλλει στην Εκκλησία την Ελληνική δια την λειτουργία του εξωτερικού, επιθυμεί οι κατηχούμενοι στο εξωτερικό να μην υπόκεινται όχι μόνο στην κατήχηση των ύμνων, αλλά και αυτού του Ευαγγελίου. Ο λόγος είναι προφανής.
Τρίτον: Κατηγορείται η Ορθόδοξος Εκκλησία για τις προσπάθειές της να περάσει το μήνυμα του Ιησού και σε ξένες γλώσσες, όταν ο Μαρίνης και η Επιτροπή Αρχαιοφίλων αποστέλλει επιστολές σε ξένους για να ενημερώσει για την Θρησκευτική κατάσταση στην Ελλάδα: «Τούτο αποτελεί αποκλειστικόν επίτευγμα και επιστέγασμα των προσπαθειών της Επιτροπής μας η οποία, με τα κυκλοφορούντα εις το εξωτερικόν μνημόνια της σχετικώς με την εν Ελλάδι απαράδεκτον κατάστασιν του Δικαιώματος της Θρησκευτικής Ελευθερίας, έχει καταστήσει ταύτην γνωστήν εις απαντάς τους Ευρωβουλευτάς, άπαντα τα εθνικά ευρωπαϊκά κοινοβούλια και κυρίως εις τους βουλευτάς και γερουσιαστάς εν ΗΠΑ!» (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 141, ένθετο «Η Ελληνική Θρησκεία του Δωδεκαθέου»). Αυτός και η Επιτροπή σε ποια γλώσσα γράφουν στους αποδέκτες των επιστολών τους; Στα ελληνικά;
Τέταρτο: Οι θεοί της αρχαίας Ελλάδας που δεν μιλούν ελληνικά δρουν «αφελληνιστικώς» τόσο στο «εξωτερικό» όσο και στο εσωτερικό ναι ή όχι και γιατί; ( «φωναὶ δ’ ἐν πάσῃσιν ἔσαν δεινῇς κεφαλῇσι, / παντοίην ὄπ’ ἰεῖσθαι ἀθέσφατον· ἄλλοτε μὲν γὰρ / φθέγγνθ’ ὥς τε θεοῖσι συνιέμεν» (Μτφρ: Και είχαν μιλιά όλα τα φοβερά κεφάλια230 του κι αφήνανε κάθε είδους ανείπωτες φωνές: άλλοτε έτσι μίλαγαν σαν μιλούσαν στους θεούς231. Σημ: 230 Οι εναλλασσόμενες φωνές που εκπέμπουν τα κεφάλια του Τυφωέα (ταύρου, λιονταριού, σκύλου, φιδιού) μας κάνουν να υποπτευόμαστε κάποια παλαιότερη εκδοχή του μύθου, στην οποία ο Τυφωέας θα μεταμορφώνονταν σε διάφορα ζώα. Πβ. Το μύθο του Σεθ στην αιγυπτιακή μυθολογία, 231 Οι θεοί κατά τους αρχαίους είχαν την δική τους ξεχωριστή γλώσσα και συχνά γίνεται στα αρχαία κείμενα διάκριση ανάμεσα στη γλώσσα των θεών και τη γλώσσα των ανθρώπων.).(Πηγή: Πηγή: Ησίοδος, Έργα και Ημέρες, Θεογονία, Η Ασπίδα του Ηρακλή, Πρόλογος Δανιήλ Ι. Ιακώβ, Σταύρος Γκιργκένης, εκδόσεις Ζήτρος, Θεσσαλονίκη 2001, σελίδες 368-369, 434)
Πέμπτο: Οι παγανιστές όταν συνευρίσκονται σε Παγκόσμια Συνέδρια Εθνικών (πρβλ. Υ.Σ.Ε.Ε), ομιλούν την Ελληνική γλώσσα ή κάποια άλλη; Και αν μιλούν άλλη δρουν «αφελληνιστικώς» προς τους εκεί αρχαίους πιστούς ναι ή όχι και γιατί;
Αριστερά: Θρησκευτική Ελευθερία στην Ελλάδα. Η ιστοσελίδας για το ανθρώπινο δικαίωμα της θρησκευτικής ελευθερίας στην Ελλάδα. (Πηγή: http://homepage.mac.com/dodecatheon/)
Μέσο: Δωδεκάεθον (Πηγή: Ο.π.)
Δεξιά: Ακόμη λατρεύω τον Δία (Πηγή:https://www.nationalfilmnetwork.com/store/ProductDetails.aspx?ProductID=182)
Έκτο: Η σελίδα των 12θεϊστών του Μαρίνη στο διαδίκτυο (07/11/2006) έχει ξενόγλωσσες διαφημίσεις και μηνύματα χωρίς καμία Ελληνική μετάφραση. Ακόμη και το DVD που παρήγαγε η ομάδα του Μαρίνη «I still Worship Zeus» (Ακόμη λατρεύω τον Δία) είναι στα αγγλικά και οι Έλληνες παγανιστές ομιλούν αγγλιστί, ενώ λείπουν οι ελληνικοί υπότιτλοι ακόμη και όταν μιλάει ο Μαρίνης. Δρουν οι σελίδες του Μαρίνη «αφελληνιστικώς» προς τους Έλληνες του εξωτερικού ναι ή όχι;
Έβδομο: Γιατί οι παγανιστές και οι άλλοι εθνικιστές εκφέρουν τέτοια κατηγορήματα; («Κατηργήθη εις την ιερατικήν σχολήν της Βοστώνης το μάθημα των ελληνικών και η εν Ελλάδι ενιαύσιος μετεκπαιδευτική παραμονή»). Δεν κατανοούν πως η αξία του εθνικισμού που σπέρνουν, επιθυμεί τουλάχιστον να διδάσκεται το Ευαγγέλιο σε ένα ξένο εθνικό κράτος, στη δική του εθνική γλώσσα; Δεν κατανοούν πως, ανάλογα με τους αρχαιολάτρες, θα έπρεπε ο ξένος εθνικισμός να ζητά με αμετροέπεια να διδάσκεται το Ευαγγέλιο σε εκείνη την ξένη γλώσσα ενός κράτους, επίσημα μέσα στο κρατικό χώρο ενός άλλου, όπως λ.χ. της Ελλάδας;
Όγδοο: Τα φιλοσοφικά και επιστημονικά επιτεύγματα του Ελληνικού Πολιτισμού, που παρουσιάζουν συχνάκις οι νεοπαγανιστές, σε ποια γλώσσα διδάσκονται στα ξένα κράτη, μήπως στα ελληνικά; Και αν όχι, τότε δρουν «αφελληνιστικώς» εκείνα τα πανεπιστήμια και οι φιλοσοφικές σχολές; Ή εκεί μεταδίδεται ο «Ελληνικός Πολιτισμός» ούτως ή άλλως αδιάφορα από την γλώσσα χρήσης; Αν η διδασκαλία και η μετάδοση αληθειών είναι ανεξάρτητη της γλώσσας, τότε δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτό εις την μετάδοση του θείου λόγου εις την εθνική γλώσσα του καθενός λαού ξεχωριστά. Με άλλα λόγια αν θέλουν να διαμαρτυρηθούν οι νεοπαγανιστές για δράση «αφελληνιστική» ας πάρουν μερικά πλακάτα στα χέρια και ας διαδηλώσουν έξω από τις πανεπιστημιακές ελληνικές φιλοσοφικές σχολές της Ευρώπης. Όχι υποκριτικά «έξω» από τις Εκκλησίες της Αμερικής.
Ένατο: Εκτός από τους θεούς της Ελλάδας που δεν μιλάνε μεταξύ τους Ελληνικά, υπάρχουν και τα Χαλδαϊκά Λόγια τα οποία απαγορεύουν εις τους παγανιστές Έλληνες πιστούς την μετάφραση βαρβαρικών ονομάτων στην γλώσσα τους: «7. «Ὀνόματα βάρβαρα μή ποτ’ ἀλλάξῃς» [Ερμ: «Τουτέστιν εἰσίν όνόματα παρ’ ἑκάστος θεοπαράδοτα, δύναμιν ἐν ταῖς τελεταῖς ἄρρητον ἔχοντα. Μή οὖν μήτ’ ἀλλάξῃς αὐτά εἰς τήν ἑλληνικήν διάλεκτονν»] (Μτφρ: Μη μεταβάλεις ποτέ τα βαρβαρικά ονόματα») (απ. 148) [Μτφρ Ερμ: Έχουν παραδοθεί εις τους λαούς από τον ίδιον τον Θεόν [λατρευτικά] ονόματα τα οποία κατά τας τελετουργίας κέκτηνται δύναμιν ανέκφραστον· μη τα μεταλλάξεις, λοιπόν, εις την ελληνικήν διάλεκτον.) (Πηγή: Μιχαήλ του Ψελλού, Ερμηνεία σε 42 Χαλδαϊκά Λόγια, (Migne Patr.Graeca, T. 122) Μετάφραση Π. Γράβιγγερ, Χαλδαϊκά Λόγια ή Χρησμοί, Κείμενον Αρχαία Σχόλια, Πρόλογος και Σχόλια του Παναγιώτη Μαρίνη, Εκδόσεις Ιδεοθέατρον, Αθήνα 1998, σσ. 272 & 302 ). Εκεί οι νεοπαγανιστές και ο Μαρίνης που σχολιάζει και θαυμάζει αυτά τα Λόγια, βλέπουν καμία «αφελληνιστική» δράση ή όχι;
Δέκατο: Ο Μαρίνης αγανακτεί διότι ως λέγει «Απηγορεύθη παγκοσμίως υπό του Πατριαρχείου της Πόλης η παροχή υπό των μητροπόλεων οιασδήποτε συνεπικουρίας επί των εθνικών θεμάτων.». Κι όμως τόσο άλλοι παγανιστές, ως οι Δαυλού, ανάλογα με τους Τούρκους Γκρίζους Λύκους πολεμούν διαρκώς το Πατριαρχείο όσο και ο ίδιος ο Μαρίνης, που δεν επιθυμεί τους Χριστιανούς ιερείς να λαμβάνουν μέρος σε πολιτικά ή εθνικά ζητήματα: «Διότι η Ορθόδοξος Εκκλησία ΟΥΔΕΠΟΤΕ ήτο θρησκεία! Ήτο ΠΑΝΤΟΤΕ εξουσιαστικός μηχανισμός! Ήτο «ο Δεσπότις που διοικεί την πόλι»! [«δεν θα μας περιορίσουν στο άναμμα και σβήσιμο των καντηλιών» εδήλωνε την 6/6/2006 ο Αρχιεπίσκοπος! Δεν τον συγκινεί ο θρησκευτικός του ρόλος!] (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 146, ένθετο «Απάντηση εις το Άγος της Προγονοπληξίας» σελ. 3). Τελικά τι επιθυμεί ο Μαρίνης και οι άλλοι παγανιστές για την Εκκλησία του Χριστού; Έχουν αποφασίσει ή θα πρέπει οι Χριστιανοί Ορθόδοξοι να περιμένουν τις τελικές τους αποφάσεις πριν ενεργήσουν;
Ενδέκατο: Πώς στα αλήθεια δρα «αφελληνιστικώς» η Εκκλησία στο εξωτερικό, όταν για πλειάδα νεοπαγανιστών, Έλληνες είναι μόνο οι Εθνικοί -Παγανιστές; («...τους πραγματικούς Έλληνες, δηλαδή τους εθνικούς» (Πηγή: Πόσο Έλληνες είμαστε; Ομιλία του Βλ. Ρασσιά στο Συνέδριο «Η Αρχαιοελληνική Παράδοση Στην 3η Χιλιετία», Αθήναι, Αίθουσα Εκδηλώσεων Πολεμικού Μουσείου, 24. 1. 1999, http://www.rassias.gr/9005.html, βλέπε εδώ). Υπάρχουν στο εξωτερικό παγανιστές Έλληνες και δηλαδή η όλη αφελληνιστική δράση τη Εκκλησίας εφ’ αυτών είναι η απομάκρυνσή τους από την ελληνική θρησκεία; Τότε να επιβραβευτεί αυτή η δράση.
Βίντεο. Μέγεθος:1.7 Mb - Διάρκεια: 4΄09΄΄. Ανάμεσα στα άλλα αποσπάσματα αυτού του βίντεο, μπορεί κανείς να παρακολουθήσει την Πρόεδρο του ΕΛΛΗΝ.ΑΙ.Σ. μαζί με άλλους τρεις πιστούς να προσεύχονται με τα εξής λόγια:
Αριστερά: [Οι πινακίδες στα Αγγλικά] «Για να το μάθει ο ξένος κόσμος, γιατί αυτοί εδώ δεν τους ενδιαφέρει...»
Μέσο Αριστερά: «Μην ξυπνήσετε τον Περικλή και τον Σωκράτη. Δεν θα το αντέξουν.» [Don't Wake up Pericles Sokrates. They won't survive it!]
Μέσο Δεξιά: «Unesco». (Πηγή Φώτο: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Εσπερινό Δελτίο Ειδήσεων, 04/02/2007)
Δωδέκατο: Τι έχει να δηλώσει ο Π. Μαρίνης για τους νεοπαγανιστές της εταιρίας των «Ευμολπιδών», οι οποίοι δρουν στο Εσωτερικό «αφελληνιστικώς» κάνοντας χρήση μια ξένης γλώσσας, ως βεβαίως και ο ίδιος έχει πράξει, για να περάσουν τα μηνύματα που επιθυμούν σε τρίτους;
Τα 3 τραγούδια για την Γιουροβίζιον (2007). Από αριστερά προς τα δεξιά: «With Love» ερμηνεύτρια Τάμτα, «No Madonna» ερμηνευτής Χρήστος Δάντης, «Γειά σου Μαρία» ερμηνευτής Σαρμπέλ. (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός ΝΕΤ, 07/Φεβρουαρίου 2007)
Δέκατο Τρίτο: Ο Μαρίνης κατηγορεί την Ορθοδοξία για αφελληνισμό στο εξωτερικό. Παράλληλα υποστηρίζει μαζί με άλλους τα τραγούδια, τους χορούς, τα μεθυστικά γλέντια του Διονύσου, τα πανηγύρια και άλλες συναφή «διασκεδαστικές» συνήθειες του «πολιτισμού», οι οποίες υποτίθεται πως είναι αντίθετες με τον Χριστιανισμό. Στη παρουσίαση των Ελληνικών τραγουδιών για την «Γιουροβίζιον» το 2007, και τα τρία τραγούδια είχαν ξένο στίχο, εκτός από το «Γειά σου Μαρία» που είχε στα ελληνικά μόνο το «ρεφρέν». Άλλωστε και το «ελληνικό» τραγούδι που κέρδισε τον αυτό διαγωνισμό το 2006 είχε ξένο στίχο. Στην προκειμένη περίπτωση δεν έχει να αντιμετωπίσει κανείς αφελληνισμό στο εξωτερικό αλλά αφελληνισμό στο εσωτερικό. Κι όμως οι νεοπαγανιστές ενοχλούνται από την Ορθοδοξία. Μεγαλιώδεις υποκρισίες του νεοπαγανιστικού ρεύματος.
Ο Μαρίνης αγανακτεί επειδή «Έχομε την υποχρεωτικήν κατήχησιν εις τα κρατικά σχολεία».
Πρώτον: Κατά τον ίδιον τρόπον για τον οποίον οι Ελληνόπαιδες μαθαίνουν υποχρεωτικά παγανιστική θεολογία μέσα από την Οδύσσεια και Ιλιάδα του Ομήρου και γενικότερα από την αρχαία Ελληνική γραμματεία, κατά τον ίδιο τρόπο που το βιβλίο «Ανθολόγια Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας», τόμος Γ΄, περιέχει απόσπασμα από το του Ιουλιανού «Κατά Γαλιλαίων» και όχι και το «Κατά Ιουλιανού» του Κυρίλλου Επισκόπου Αλεξανδρείας, μέσα από το οποίο το πρώτο διασώθηκε, κατά τον ίδιον τρόπο που ελληνόπαιδες διδάσκονται και παγανιστική μυθολογία, ενώ επί το πλείστον δεν είναι παγανιστές, κατά τον ίδιο τρόπο το Ορθόδοξο κράτος διδάσκει την επίσημη θρησκεία του κράτους.
Δεύτερον: Η Ελληνική Θρησκεία στο διαδίκτυο προτρέπει σε αναγκαστικές μονοπωλιακές κατηχήσεις: «Η θρησκευτική εκπαίδευση του Ελληνικού λαού είναι ένα από τα πιο άμεσα καθήκοντα των Ελλήνων στο θρήσκευμα. Πρέπει πάση θυσία να οργανώσουμε τοπικώς όλες τις τελετές γάμου, ονοματοθεσίας, κηδείας κλπ. Δεν έχει σημασία η έλλειψη πόρων. Με ότι μέσα διαθέτουμε θα διδάξουμε την Ελληνική Θρησκεία. Έχουμε την απόλυτη ευθύνη για την θρησκευτική κατήχηση των Ελλήνων. Οποιαδήποτε παραχώρηση δικαιωμάτων προσηλυτισμού στην εγκληματική αίρεση των ναζωραίων συνιστά ειδεχθές έγκλημα εκ μέρους μας.» (Πηγή: http://www.hellenicreligion.gr/doc/amesakathikonta.htm, 14/11/2006)
9. ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ ΝΗΠΙΟΒΑΠΤΙΣΜΟΙ & ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ
Πρώτον: Για τους νηπιοβαπτισμούς και τις μεταφυσικές δυνάμεις, βλέπε την σελίδα περί του Αμβροσίου.
Δεύτερον: Όσο αφορά το ζήτημα του μαθήματος των θρησκευτικών ο Μαρίνης αγανακτεί διότι τα ελληνόπουλα διδάσκονται «επισήμως και από ελληνικά χείλη ότι η Ελληνική Παράδοσις είναι μόνον «μύθος»» ενώ αληθή «δια της απειλής της διδασκαλικής ράβδου, τα περιστατικά τής «Ιεράς Ιστορίας»».
Ο ίδιος ο Μαρίνης, «επισήμως και από ελληνικά χείλη» δήλωνε ενώπιον της Εθνικής Επιτροπής των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, «ότι η Ελληνική Παράδοσις» ενέχει μύθους: «Καταρχήν βεβαίωσαν ότι πρόκειται για «θρησκεία πολυθεϊστική». Όταν τους ερώτησα πως κρίνουν τη συμπεριφορά του Δία, που για να επετύχει συνεύρεση με κάποια γυναίκα, συχνά την εξαπατούσε προσλαμβάνοντας διάφορες μορφές (ταύρος για την Ευρώπη, κύκνος για τη Λήδα, χρυσή βροχή για τη Δανάη κ.λ.π., απήντησαν ότι συχνά έγγαμοι άνδρες έχουν ερωμένες και όταν ρώτησα αν αυτά ταιριάζουν σε έναν θεό και μάλιστα διαπραττόμενα κατά τρόπο απατηλό, μου απάντησαν ότι είναι μυθολογία.» (Πηγή: Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, Γνωμάτευση-Απόφαση της Ολομέλειας της Εθνικής Επιτροπής της 25/9/2003 επί του 4ου θέματος της ημερήσιας διάταξης : Αίτηση από την Επιτροπή του Δωδεκάθεου για παραβίαση των δικαιωμάτων του Ανθρώπου).
Πρώτοι οι αρχαίοι «πραγματικοί» Έλληνες, «επισήμως και από ελληνικά χείλη», δήλωναν, «ότι η Ελληνική Παράδοσις» υποστήριξαν πως η παγανιστική θεολογία είναι μύθος και μέσα σε αυτούς ήταν και ο Αριστοτέλης: «Μυθηκῶς ἤδη προσῆκται πρός τήν πειθώ τῶν πολλῶν καί πρός τήν εἰς νόμους καί τό συμφέρον χρῆσιν, τά περί θεῶν λεγόμενα δέν εἶναι ἀγαθά, οὔτε ἀληθῆ ἀλλά τυχαῖα.». Το να διατυπώνει κανείς την άποψη πως η αρχαία θρησκεία είναι μύθος δεν είναι ούτε «αφελληνιστικό», ούτε ανθελληνικό, ούτε και παράξενο. Πέρα τούτου, από την στιγμή που το μάθημα των Θρησκευτικών είναι προαιρετικό, ενώ τα «αρχαία Ελληνικά» (βλ. Όμηρος & θεολογία του) είναι αντιθέτως υποχρεωτικά, περισσότερο ισχύει το δια «της απειλής της διδασκαλικής ράβδου» για την αρχαία θεολογία, παρά για την Ορθόδοξη. Αν, λοιπόν, η παρατήρησή του Μαρίνη είναι δικαία ως προς τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις και την θρησκευτική μόρφωση που θα ήθελε ο ίδιος να λάβουν οι απόγονοί του, από την άλλη δεν είναι δυνατό κάθε θρησκευτική μειονότητα στην Ελλάδα να επιβάλλει τις απόψεις της σε όλους τους υπολοίπους. Στην Ελλάδα υπάρχουν και μάγοι, και μωαμεθανοί, και βουντού και Αφρικανοί πολυθεϊστές κ.α.. Είτε θα πρέπει να υπάρχει ένα σχολείο που θα ικανοποιεί όλες τις θρησκευτικές απόψεις και διδασκαλίες των μειονοτήτων ή καμία. Και δω δεν γίνεται λόγος περί θρησκειολογίας. Διότι η θρησκειολογία είναι η διδαχή καμίας θρησκείας και καμίας ηθικής αγωγής. Ο Μαρίνης θέλει να επιβάλλει στην δημόσια εκπαίδευση, όχι την θρησκευτική άποψη μιας πλειοψηφίας εις τους δικούς του απογόνους, αλλά την άποψη μιας μειοψηφίας, στην πλειοψηφία και σε όλες τις άλλες θρησκευτικές μειονότητες της Ελλάδας. Και αυτό, χάρη του εθνικού του φρονήματος, παρά το ότι κατηγορεί την Ορθοδοξία για αντίπαλο της παγκοσμιοποίησης (βλ. σημ. 6): «η Ορθοδοξία ...σήμερον τάσσεται κατά του ανοίγματος της ελληνικής κοινωνίας εις τον σύγχρονον κόσμον, αναθεματίζουσα τον εκσυγχρονισμόν των κοινωνικοοικονομικών δομών και την «παγκοσμιοποίηση. Αι ιδέαι αυταί προσπαθούν να ανακόψουν τον ρυθμόν προσαρμογής της χώρας εις τα διεθνώς κρατούντα και μας ωθούν προς την κοινωνικο-οικονομική οπισθοδρόμησι.». Η οδήγηση προς την παγκοσμιοποίηση σύμφωνα με τον Π. Μαρίνη δεν μπορεί να είναι άλλη παρά η διδασκαλεία της Εθνικής Ελληνικής Παγανιστικής Παράδοσης! Δεν αρκείται ο Μαρίνης στο ότι η Ολύμπια θεολογία διδάσκεται δια «της απειλής της διδασκαλικής ράβδου» σε όλες τις θρησκευτικές μειονότητες της Ελλάδας μέσα από τα ποιήματα του Ομήρου και την μυθολογία στην δημόσια εκπαίδευση. Θέλει και να διδάσκεται ακόμη πως η μυθολογία στην συντριπτική πλειοψηφία της δεν είναι μύθος!
10. Ο ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ, ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ & Η ΜΕΤΕΜΨΥΧΩΣΗ
Βλέπε την σελίδα περί φιλοσόφων.
11. Ο ΦΟΒΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, Η ΧΑΡΑ & Η ΘΛΙΨΗ
Ο Μαρίνης πραγματικά φτάνει σε απίστευτες κατηγορίες για να κατορθώσει να συνθέσει το ρητορικό του ποίημα. Κατηγορεί τον Χριστιανισμό για όσα θα μπορούσε να κατηγορηθεί και η αρχαία θρησκεία την οποία μανιωδώς υποστηρίζει.
Πρώτον: Διδάσκει πως με την Χριστιανική θρησκεία «Οι δημόσιοι εκπαιδευτικοί επηρεάζουν την ψυχική υγεία των μαθητών». Στην αρχαία Ελλάδα οι επαγγελματίες συνάδελφοι του Μαρίνη (ιατροί) δίδασκαν πως η «φυσιολογική σεξουαλικότης» και τα θεάματα (π.χ. θέατρα) που υπερασπίζεται ο Μαρίνης σε διαφορετικό σημείο σε αυτήν του την παραμυθητική εργασία, είναι αίτια ασθενειών: «Πάσχει δὲ ταῦτα τὸ φλέγμα καὶ ἡ χολὴ καὶ ἀπὸ σιτίων καὶ ποτῶν, καὶ ἀπὸ πόνων καὶ τρωμάρτων, καὶ ἀπὸ ὀσμῆς καὶ ἀκοῆς καὶ ὄψιος καὶ λαγνείης, καὶ ἀπὸ ὀσμῆς καὶ ἀκοῆς καὶ ὄψιος καὶ λαγνείης» [μτφρ: Όλα αυτά τα παθαίνουν η χολή και το φλέγμα από τις τροφές και από τα ποτά, από τους πόνους και από τα τραύματα, από τις μυρωδιές, από τα ακούσματα, από τα θεάματα, από τη σεξουαλική δραστηριότητα...](Πηγή: Ιπποκράτης, Ιατρική Δεοντολογία, τόμος Α΄, Περί Παθών, Το Βήμα, Αρχαίοι Συγγραφείς, Εκδόσεις Ζήτρος, Εισαγωγή Μετάφραση Σχόλια: Δημήτριος Λυπουρλής, σσ. 178-181)
Δεύτερον: Ο φόβος των θεών - φυσικών δυνάμεων από τους πρωτογενείς -πολυθεϊστές ανθρώπους είναι δεδομένος, π.χ. «Αἱ μὲν ᾶννύχιαι κυδρὴν θεὸν ἱλάσκοντο / δείματι παλλόμεναι· ἅμα δ’ ἠοῑ φαινομένηφιν / εὐρυβίῃ Κελεῷ νημερτέα μυθήσαντο, / ὡς ἐπέτελλε θεὰ καλλιστέφανος Δημήτηρ». [Εξευμένιζαν τη θεά ολονυχτίς εκείνες / τρέμοντας απ’ το φόβο τους· η αυγή όταν ήρθε / στο δυνατό τον Κελεό είπαν για την αλήθεια, / όπως πρόσταζε η Δήμητρα με τ’ όμορφο στεφάνι.] (Πηγή: Ομηρικός Ύμνος στη Δήμητρα στιχ. 292-295, Ομηρικοί Ύμνοι - Βατραχομυομαχία, τόμος Α΄, Ειδική Έκδοση, προσφορά για την εκπαίδευση, της εφημερίδας ΤΟ ΒΗΜΑ & των εκδόσεων Ζήτρος, σσ.58-59). Για τα δε Ελευσίνια μυστήρια των αρχαίων Ελλήνων αναφέρεται «Εν τούτοις μάλλον ο φόβος του θεού και η φωνή της συνείδησης παρά ο φόβος τιμωρίας κράτησαν πολλές φορές μακριά από τα μυστήρια ανθρώπους που ήταν ανάξια αυτών. Έτσι π.χ. ο Νέρων δεν τόλμησε να έλθει προς μύηση, επειδή συνειδητοποίησε πόσα ανοσιουργήματα είχε πράξει, ενώ ως πανίσχυρος αυτοκράτορας κανένα κίνδυνο δεν διέτρεχε να τιμωρηθεί για ασέβεια, αν προσέρχονταν για να μυηθεί.» (Πηγή: Καρβέλλας. Γ. Ι., Καθηγητής, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Θ΄, σσ. 937 -940). Μα είναι ποτέ δυνατόν, να λέγεται ότι υπάρχει ακόλουθος θρησκείας που δεν φοβάται τον όποιον θεό του; Θρησκεία εις την οποία ο άνθρωπος δεν φοβάται τον θεό του, είναι εκείνη η θρησκεία εις την οποία ο πιστός έχει πιστέψει πως έγινε θεός και πως ο θεός έγινε άνθρωπος. Ε, τότε ο άνθρωπος ας πιστέψει στον εαυτό του και ας αφήσει τα κηρύγματα για τους όποιους άλλους θεούς; Μια τέτοιου είδους θρησκεία είναι ο ελληνικός νεοπαγανισμός, που ελάχιστη σχέση έχει με την θρησκεία των αρχαίων Ελλήνων, πέρα από την χρήση ιδίων ονομάτων για τους θεούς.
Ο άνθρωπος φοβάται ακόμη και τα ζώα που μπορούν λ.χ. να προκαλέσουν θόρυβο ή ταραχή π.χ. ένα ελέφαντα, είναι εύλογο να φοβάται και τον Θεό που έχει πολύ μεγαλύτερη δύναμη να αναταράξει ολάκερο το σύμπαν με τις ενέργειές Του. Ο Μαρίνης αναφέρει για τα Χαλδαϊκά Λόγια πως «Το έπος, μάλιστα καταλήγει μέχρι και θεουργικών πράξεων, βοηθεία μαγικών τύπων και φράσεων είναι δυνατόν η θεία οντότης να εμφανισθεί υπό μορφή πυρώδη και ολόκληρον το σύμπαν να σεισθή» (Πηγή: Χαλδαϊκά Λόγια ή Χρησμοί, Κείμενον Αρχαία Σχόλια, Πρόλογος και Σχόλια του Παναγιώτη Μαρίνη, Εκδόσεις Ιδεοθέατρον, Αθήνα 1998, σσ. 34 - 35). Έχει την εντύπωση ο Μαρίνης ή κανείς άλλος αρχαιολάτρης ότι είναι δυνατό να σείεται το σύμπαν και ο άνθρωπος να μην φοβάται; Έλεος δηλαδή! Ο άνθρωπος φοβάται ακόμη και τα 4-5 ρίχτερ σε τοπικούς σεισμούς, κι όμως υπάρχουν νεοπαγανιστές που υποστηρίζουν ότι το σύμπαν μπορεί να σείεται και αυτοί να χορεύουν δημοτικά τραγούδια και να περιγελούν τους άλλους! Τα όσα φοβάται ο άνθρωπος είναι αναρίθμητα μέσα στην φύση. Ακόμη και ο θάνατος προκαλεί πολλές φορές φόβο. Και αυτό οφείλεται στην δική του ανθρώπινη αδυναμία όχι στις ιδιότητες του θεού, πόσο μάλλον του Χριστιανικού Θεού που σταυρώθηκε από τους διώκτες Του. Γι’ αυτό και στην προς Α΄ επιστολή προς Ιωάννη Κεφ. Δ΄ αναφέρεται ότι ο Θεός είναι αγάπη και πως η αγάπη δεν έχει φόβο. Φόβο έχει μόνο εκείνος που θα κολαστεί: «16 καὶ ἡμεῖς ἐγνώκαμεν καὶ πεπιστεύκαμεν τὴν ἀγάπην ἣν ἔχει ὁ Θεὸς ἐν ἡμῖν. Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί, καὶ ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καὶ ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ. 17 Ἐν τούτῳ τετελείωται ἡ ἀγάπη μεθ' ἡμῶν, ἵνα παρρησίαν ἔχωμεν ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς κρίσεως, ὅτι καθὼς ἐκεῖνός ἐστι, καὶ ἡμεῖς ἐσμεν ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ. 18 φόβος οὐκ ἔστιν ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἀλλ' ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τὸν φόβον, ὅτι ὁ φόβος κόλασιν ἔχει, ὁ δὲ φοβούμενος οὐ τετελείωται ἐν τῇ ἀγάπῃ. 19 Ἡμεῖς ἀγαπῶμεν αὐτόν, ὅτι αὐτὸς πρῶτος ἠγάπησεν ἡμᾶς.»
Στην σελίδα της Ελληνικής Θρησκείας λέγεται: «Πολύ διδακτική είναι και η περιγραφή του Παυσανία (ΙΙ. 12. 1) για τις τελετές στην Τιτάνη προς εξευμενισμό των ανέμων. Τελούνται μία νύχτα κάθε έτος. Ο Παυσανίας προσθέτει ότι ο Ιερέας «τελεί μυστικές τελετές μέσα σε τέσσερις τάφρους» καταπραΰνοντας την οργή των ανέμων και ψάλλει πάνω από αυτές μαγικά της Μήδειας. Είναι σαφές ότι καθένας από τους τέσσερις ανέμους κατοικεί ως Χθόνια δύναμη σε μία τάφρο. Η συμβολική θυσία της Ιφιγένειας είναι παυσάνεμος, δηλαδή για να παύσουν οι άνεμοι. Η τελετουργία των σφαγίων και των εναγισμών, της σφαγής και του καθαρμού, βασίζεται στον φόβο των φαντασμάτων και της δράσης τους επί των ζωντανών, είτε ως κακοί άνεμοι, ως φοβεροί οιωνοί, ως εκδίκηση επιορκίας, είτε ως ένοχη συνείδηση εξαιτίας κάποιας αιματοχυσίας. Η ουσία τους είναι η αποτροπή. Για περαιτέρω πληροφορίες, ίδε στο βιβλίο της Jane Harrison, Αρχαίες Ελληνικές Εορτές, Εκδόσεις Ιάμβλιχος.» (Πηγή: http://www.hellenicreligion.gr/doc/enagismoi.htm, 14/11/2006)
Τρίτον: Όσο αφορά το ζήτημα περί γελώτων, βλέπε εδώ.
12. Η ΠΕΡΙΠΟΙΗΣΗ, Η ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΤΗΤΑ, Η ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΗΣ & Η ΠΑΡΘΕΝΙΑ
Για την περιποίηση βλέπε την σελίδα Διδασκαλίες ενώ για τα υπόλοιπα την σελίδα Βίβλος.
Πρώτον: Ο Μαρίνης ενοχλείται γιατί κάποτε ο μοναχισμός επιτρέπονταν εις τους «ανήλικους». Στις εποχές εις τις οποίες αναφέρεται, στην δική του θρησκεία επιτρέπονταν η αφιέρωση νεαρότατων παρθένων στα πορνεία της Αφροδίτης «ήταν η συνήθεια επιφανών ανδρών αλλά και ανατολικών λαών να στέλνουν τις κόρες τους και να προσφέρονται ως θυσία στους θεούς την αγνότητα και την παρθενία τους. Συνήθεια που οφείλεται μάλλον, και ίσως εις την αρχή, ότι οι θεοί πρώτοι έπρεπε να λαμβάνουν απαρχής κάθε πράγματος. (Ηροδ. Α’ 199) Από αυτήν την συνήθεια προήλθε έπειτα η συνήθεια οι νέες να μένουν στους ναούς μέχρι την ημέρα του γάμου τους και να προσφέρουν εμπορευόμενες το σώμα τους προς όφελος των ναών των οποίο υπηρετούσαν. Πολλές φορές μάλιστα αυτές οι ιερόδουλες παράμεναν στο ναό για όλη την ζωή τους προσφέροντας αυτή την υπηρεσία μεταβαλλόμενοι σε εταίρες» (Πηγή: Καψάλης Γερ. Δ. Πρόεδρος Εκπαιδευτικού Συμβουλίου, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος ΙΒ΄ σελίδα 874). Αυτό δεν τον ενοχλεί; ή δέχεται την αφιέρωση στα πορνεία ως «φυσιολογική σεξουαλικότης» και ανωτέρα από την στάση του μοναχισμού;
Από την άλλη φαίνεται να μην θέλει να καταλάβει τον ιστορικό αναχρονισμό τον οποίο παραδίδει. Διότι τότε και στις εποχές δηλαδή που αναφέρεται, ενήλικος θεωρούνταν κανείς σε πολύ διαφορετικές ηλικίες από ότι σήμερα (2006). Έτσι λ.χ. και στον μεσαίωνα ακόμη τα παιδιά θεωρούνται ενήλικες στα 12-13 και εργάζονται στις συντεχνίες αμισθί, κυρίως προσπαθώντας να μάθουν το επάγγελμα (βλ. τσιράκι - κάλφας).
Δεύτερον: «Οι Εστιάδες [παρθένες] εκλέγονταν μεταξύ των Ρωμαίων, ηλικίας 6 - 10 ετών, οι οποίες έπρεπε να κατάγονται από ευγενείς οικογένειες, » (Πηγή: Μαρία Μπίστη, Φιλόλογος, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ια΄, σσ. 654 - 655)Τρίτον: «Στην Αθήνα την 5η ημέρα από της γεννήσεως του βρέφους τελούνταν τα Αμφιδρόμια. Κατά την εορτή αυτή ο πατέρας αποφάσιζε αν θα κρατήσει το παιδί στο σπίτι ή θα το εκθέσει. Αν αποφάσιζε να το εκθέσει τότε το τύλιγε με σπάργανα πολυτελή και διάφορα κοσμήματα και το παρέδιδε εις ένα δούλο ο οποίος με την σειρά του το έκθετε στα σκαλιά ενός ναού ή σε ένα ιερό σπήλαιο.» (Πηγή: Κ.Α. Χαριτάκης,Παθολόγος Παιδίατρος Τμηματάρχης της Κοινωνικής Υγιεινής του Υπουργείου Υγιεινής, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Θ΄, σελίδα 783 - 784)
14. Η ΠΛΗΡΗΣ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΑΞΙΩΝ
Κατά αντιστροφή μερικές «ελληνικές» - παγανιστικές αξίες αντιστρέφουν πλήρως τον Λόγο του Θεού. Τώρα αν ο Μαρίνης επιλέγει να μείνει στις «παγανιστικές» αξίες, τις οποίες για να εδραιώσει καλύτερα στην νόηση εκείνων στους οποίους απευθύνεται [Έλληνες], συνεχώς βαπτίζει «ελληνικές» ωσάν αυτές να είναι νοήμονα όντα που έχουν ενστερνιστεί μία εθνότητα, και δηλαδή την ελληνική, σημαίνει πως λίγο τον ενδιαφέρει η αλήθεια και περισσότερο ο εθνικισμός. Διότι λ.χ. το επιχείρημα του να δέχεται κανείς κάποιες αξίες, ακόμη και ανήθικες πολλές φορές, επειδή αυτές είναι «ελληνικές», δεν έχει καμία λογικοφάνεια εις τον νου ενός αλλοεθνή, ο οποίος σε μια τέτοια διαμάχη πρωτίστως θα ενδιαφέρονταν για την αλήθεια, παρά για το σε ποιο «έθνος» ανήκει μια άποψη. Σημασία δεν έχει αν όντως κάποιος αντιστρέφει κάτι, αλλά αν ένα από τα δύο συστήματα αξιών που «συγκρούονται» ή «αλλήλων οι αξίες αντιστρέφονται» εκφράζουν αλήθειες ή όχι. Και εδώ μπορεί κανείς να επικαλεστεί την επιστημονική κοινότητα θέτοντας ένα ερώτημα για την νοημοσύνη του αναγνώστη: οι αρχαίοι Έλληνες διατύπωσαν πολλές επιστημονικές απόψεις. Μερικές από αυτές ήταν αληθείς και άλλες όχι. Η σημερινή επιστημονική κοινότητα, βασιζόμενη στις γνώσεις της, επιλέγει εκείνες τις αληθείς από αυτές, ή αντίθετα όλες, δηλαδή ακόμη και τις λανθασμένες, επειδή σύμφωνα με τον Π. Μαρίνη αυτές είναι «ελληνικές» και «άρα» αποδεκτές; Ας σημειωθεί επίσης ότι διάφορες Χριστιανικές αξίες σήμερα γίνεται προσπάθεια να εξοβελισθούν, με μοναδικό κριτήριο «εγκυρότητας» τον εθνικισμό (βλ. Ιουδαιοχριστιανισμός), παρά την όποια συμφωνία τους με τον εσωτερικό ηθικό κόσμο του οιοδήποτε ανθρώπου.
15.ΣΒΗΣΙΜΟ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΙΤΗΔΕΥΜΑΤΩΝ (ΕΛΛΗΝΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ), ΠΡΟΒΟΛΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΣΤΟΥΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ. ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΚΕΨΗ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΚΛΟΠΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ
Βλέπε 17
16. ΚΑΝΕΝΑ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΑΞΙΟ ΛΟΓΟΥ
Βλέπε την σελίδα Χριστιανισμός - Ελληνισμός.
17. Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΝΕΟΤΕΡΟΣ ΚΑΙ ΜΙΜΗΣΗ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ (ΕΛΛΗΝΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ)
Βλέπε την σελίδα Χριστιανισμός - Ελληνισμός.
18. ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΤΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ, ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑΣ, ΓΕΩΜΕΤΡΙΑΣ, ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΩΝ
Βλέπε στην σελίδα Βίβλος.
19.ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΑΣ ΣΚΕΨΕΩΣ, ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ, ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ, ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΛΟΓΙΚΗΣ
Βλέπε την σελίδα περί φιλοσόφων.
20. ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΥΓΙΕΙΝΗΣ, ΑΣΚΛΗΠΙΕΙΩΝ, ΛΟΥΤΡΩΝ, ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΜΟΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ
Βλέπε την σελίδα περί Βυζαντινής Ιατρικής.
21. ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΣΩΜΑΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΠΟΙΗΣΗΣ, ΑΓΩΝΩΝ & ΑΣΚΗΣΗΣ, ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΓΥΜΝΑΣΤΗΡΙΩΝ
Βλέπε την σελίδα περί Ολυμπιακών Αγώνων.
22. ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ & ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΚΑΛΩΝ ΤΕΧΝΩΝ, ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ & ΓΛΥΠΤΙΚΗΣ
Βλέπε σελίδα Βίβλος
23. ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΕΟΡΤΩΝ, ΕΘΝΙΚΩΝ ΕΠΕΤΕΙΩΝ, ΛΑΪΚΩΝ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ & ΓΕΝΕΘΛΙΩΝ
Πρώτη: Άλλη σοφιστεία του Μαρίνη θέλει τον Χριστιανισμό να απαγορεύει, τις εορτές γενικά. Ερωτά κανείς: Είναι εορτές όλες οι μέρες του χρόνου που έχουν αφιερωθεί σε Άγιους ναι ή όχι; Συνεπώς στον Χριστιανισμό κάθε μέρα σχεδόν είναι εορτή, εκτός ελάχιστων πένθους (π.χ. Μεγάλη Εβδομάς η οποία όμως επισκιάζεται από την εορτή της Αναστάσεως). Δεν υπάρχει λοιπόν ζήτημα απαγόρευσης των «εορτών». Ά
Δεύτερον: Ο Μαρίνης διδάσκει πως με τον Χριστιανισμό απαγορεύτηκαν οι εθνικές επέτειοι και οι λαϊκές εκδηλώσεις και φέρει ως παράδειγμα τα Ελευθέρια! «Ελευθέρια: εορτή αγόμενη σε διάφορες πόλεις της αρχαίας Ελλάδας για πράξη που έφερε ή εξασφάλισε την ελευθερία. Συνήθως τελούνταν αυτές οι εορτές εις τιμή του Ελευθερίου Διός. Περιφημότερες ήταν τα Ελευθέρια τα τελούμενα εις ανάμνηση της μάχης των Πλαταιών, που ιδρύθηκαν από τον Αριστείδη, Κάθε έτος γίνονταν θυσία μεγάλη προς τιμή των πεσόντων αγωνιστών υπέρ της ελευθερίας (Πλουτ. Αριστ. 11 20 κ. εξ. - Θουκ. 3, 58), κατά τετραετίαν δε μεγαλύτερη εορτή με γυμνικούς και ιππικούς αγώνες, στην οποία λάμβανε μέρος σύμπασα η Ελλάς δια πρεσβειών και αγωνιστών. Αλλά και σε άλλες πόλεις εορτάζονταν τα Ελευθέρια. Έτσι στις Συρακούσες εις ανάμνηση της πτώσης του τυράννου Θρασύβουλου (Διόδ. 11.72). Ομοίως στην Σάμο προς τιμή του έρωτα, διότι κατά τον Ζήνωνα τον Κιτιέα (παρ’ Αθην. 13.561: «τὸν Ἔρωτα θεὸν εἶναι φιλίας καὶ ἐλευθερίας, ἔτι δὲ καὶ ὁμονοίας παρασκευαστικόν». Επίσης στην Λάρισα για την απελευθέρωση της Θεσσαλίας από τους Μακεδόνες το 196 π.Χ.. Πλην αυτού εόρταζαν και ιδιώτες, οι οποίοι οπωσδήποτε είχαν αποκτήσει την ελευθερία. Ακόμη και οι απελεύθεροι και στην Αθήνα και στην Ρώμη εόρταζαν τα ελευθέρια. Και στην Σμύρνη δ’ τελούνταν ανάλογος εορτή και πανήγυρης.» (Πηγή: Ιακωβ. Χ. Δραγάτσης, Διευθυντής Λυκείου, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Θ΄, σσ. 928-929)». Με άλλα λόγια ο Μαρίνης θέλει η Ορθόδοξος Εκκλησία να εορτάζει υπέρ του Ελευθερίου Διός και να προτρέπει τον Ελληνικό λαό να εκδηλώνει εορτές και απελευθερώσεις από τους Μακεδόνες (Σκοπιανούς;) για χάρη του Δία! Ο Μαρίνης νομίζει πως η Εκκλησία του Ιησού Χριστού θα πρέπει να επαναλάβει τις εθνοδιαμελιστικές απόψεις των παγανιστών αρχαίων με τις πόλεις κράτη, όπου η μια επιτίθοταν στην άλλη.
Έτσι, όσο αφορά τις εθνικές επετείους είναι άγνωστο προς τι αναφέρεται η λέξη «εθνική». Αν οι παγανιστές αναφέρουν τις εθνικές - παγανιστές επετείους, τότε έχουν δίκιο. Ούτε οι παγανιστές εορτάζουν την γέννηση του Χριστού, ούτε οι Χριστιανοί μπορούν να εορτάζουν την γέννηση του Κρόνου στον οποίο δεν πιστεύουν. Θα ήτο υποκριτές. Αν όμως αναφέρονται στις επετείους του ελληνικού λαού σφάλουν. Οι ίδιοι οι νεοπαγανιστές λένε πως ο Π. Πατρών Γερμανός δεν σήκωσε το λάβαρο στην επανάσταση του ‘21. Ακόμη και αν υποθέσει κανείς ότι δεν το σήκωσε και όλα είναι ψέμα, πράγμα αναληθές, από την άλλη αυτό το περιστατικό δεν δείχνει μια όμοια πορεία εθνικής επετείου με τον Χριστιανικό τρόπο ζωής ή όχι; Δεν είναι οι αναρίθμητες δεήσεις σε κάθε εθνική εορτή αλλά και κάθε Κυριακή στις εκκλησίες υπέρ του Έθνους των Ελλήνων ναι ή όχι;
24. ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΩΝ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΩΝ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑΤΩΝ & ΘΕΣΜΩΝ
Ο Μαρίνης σε αυτή την περίπτωση υπερβάλλει σε συκοφαντεία.
Πρώτον: Αν ο Χριστιανισμός, ως Ορθοδοξία, καταδίκαζε τα αντιπροσωπευτικά πολιτεύματα δεν θα αποφάσιζε μέσω Οικουμενικών Συνόδων αλλά θα είχε «αλάθητο» ως ο αιρεσιάρχης «αλάθητος» Πάπας της Δύσης. Με άλλα λόγια το πολίτευμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ήταν, είναι και θα είναι Δημοκρατικό εδώ και 1700 χρόνια, πολύ περισσότερο από όσο κράτησε οιοδήποτε άλλο κρατικό δημοκρατικό πολίτευμα στον κόσμο. Πολύ περισσότερο και από το δημοκρατικό πολίτευμα της Αθήνας. Αν ο κόσμος και τα κράτη έχουν πρόβλημα να αποδεχτούν την δημοκρατία, αυτό δεν είναι πρόβλημα της Ορθοδόξου Εκκλησίας αλλά εκείνων που ο Μαρίνης αποκαλεί «πολιτισμούς», «νόμους» και «κράτη».
Δεύτερον: Ο Χριστιανισμός δεν ασχολείται επίσημα με την πολιτική μέσα στις κρατικές οντότητες: Κατά Ματθαίο, Κεφ Κβ΄ «21... Ἀπόδοτε οὖν τὰ Καίσαρος Καίσαρι καὶ τὰ τοῦ Θεοῦ τῷ Θεῷ».
Τρίτον: Κάθε Χριστιανός, όπως και κάθε παγανιστής, έχει τις δικές του πολιτικές πεποιθήσεις. Ο Μαρίνης αγνοεί σε τέτοιο βαθμό τις απόψεις των επιμέρους Εθνικών, ώστε δεν ξέρει κανείς τι να του παραθέσει πρώτο και τι τελευταίο. Ο παγανιστής Πλήθων, τον οποίον ο Μαρίνης θαυμάζει, γράφει ότι μόνο η μοναρχία μπορεί να είναι δίκαιη. (Πηγή: Β.Ν. Τατάκη, Η Βυζαντινή Φιλοσοφία, εκδ. Εταιρίας Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας, 1977, σ. 268). Ο Πλούταρχος είναι εντελώς αντίθετος με την Δημοκρατία: «Αν όμως του [πολιτικού άντρα] δοθεί δυνατότητα να επιλέξει πολιτεύματα (...), δε θα διάλεγε άλλο από τη μοναρχία, το μόνο πολίτευμα που μπορεί να στηρίξει τον τέλειο και στ’ αλήθεια ορθό τόνο της αρετής και να μην τον αφήσει να υποταχθεί ούτε στη βία ούτε στη χρησιμοθηρία» (Πηγή: Πλούταρχος, Περί μοναρχίας και δημοκρατίας και ολιγαρχίας, 4 (827bc)). Φυσικά ούτε λόγος για τον αντιδημοκράτη Πλάτωνα (βλ. το απίστευτα ογκώδες παραλήρημά του κατά της αθηναϊκής δημοκρατίας στην Πολιτεία 555b-565a), τον αντιδημοκράτη Αριστοτέλη (θεωρούσε παρέκβαση την δημοκρατία), τους Λακεδαιμόνιους. Ο Λυκούργος όταν ρωτήθηκε γιατί δεν εφαρμόζει δημοκρατία στη Σπάρτη, απάντησε «κάνε πρώτα εσύ δημοκρατία σπίτι σου» (Πηγή: Πλούταρχος, Λυκούργος, 19). Τρομερό δημοκρατικό επιχείρημα, για τον Μαρίνη, ποιος αμφιβάλει; Οι Ιάμβλιχος, Πλωτίνος και τόσοι άλλοι που αδιαφόρησαν για τη δημοκρατία ούτε καν που αναφέρονται από τον Μαρίνη. Όταν λοιπόν, σύμφωνα με τον Μαρίνη, ένας Χριστιανός είναι υπέρ της μοναρχίας, είναι ενάντια στον ελληνικό πολιτισμό· όταν όμως ένας Παγανιστής είναι υπέρ της μοναρχίας, δεν είναι ενάντια στον ελληνικό πολιτισμό.
Οι Στωικοί δέχονται την βασιλεία αποτυπωμένη από την θεολογία τους, διότι ο Δίας είναι αρχηγός και διοικητής των θεών. Πότε ο Δίας λ.χ. συμμετείχε σε Εκκλησία του Δήμου των θεών; Απάντησης: Ποτέ! Διότι δεν υπήρχε τέτοια διοικητική διάρθρωση στην πολυθεΐα του Ολύμπου. Οι Αθηναίοι ανακάλυψαν την Δημοκρατία, όχι ο Δίας ως θεός. Και όμως ο Μαρίνης επιμένει πως οι θεοί έφτιαξαν τον πολιτισμό των Αθηναίων. Τόσο πολύ υποτιμά ο Μαρίνης του Αθηναίους και τους Έλληνες, ώστε αναγάγει κάθε ανακάλυψη δική τους στους 12 «δαήμονες» που πιστεύει. Μήπως σημαίνουν όλα αυτά, ότι ο παγανισμός γενικά επικρίνει συγκεκριμένα πολιτεύματα; Για τους παγανιστές μάλλον όχι εφόσον αρέσκονται να επικρίνουν κάποιους ανθρώπους Χριστιανούς για τις πολιτικές γνώμες τους, αποφεύγοντας να κοιτάξουν στα μάτια τους θεούς τους. Ακόμη και αν παρατηρήσει κανείς τους αυτοκράτορες - θεούς του παγανισμού π.χ. βασιλεύς Μ. Αλέξανδρος Υιός του Διός και Θεός Ολύμπιος ο ίδιος ή τους Ρωμαίους παγανιστές αυτοκράτορες που ως θεούς τους έκτιζαν ναούς και τους τιμούσαν στην Σπάρτη, στην Αθήνα και όπου αλλού, πολλές φορές οικιοθελώς, μπορεί να λάβει μια ιδιαίτερη πολιτική γεύση γύρω από τον τρόπο διακυβέρνησης των παγανιστικών θεοτήτων. Και όμως οι παγανιστές παρατηρούν τον Χριστιανισμό αντί να χώσουν το κεφάλι στην άμμο ως κάνει «ταπεινά» η στρουθοκάμηλος.
Τέταρτο: Τελειώνοντας εδώ, ερωτά κανείς τον Μαρίνη: Γιατί ο αυτοκράτορας Ιουλιανός, τον οποίο ο Μαρίνης αναφέρει ως «Μέγαν» δεν καταργεί τον αυτοκρατορικό αυταρχισμό στο Βυζάντιο και δεν προτάσσει την δημοκρατία ως αντικαταστάτρια, ως «πραγματικός παγανιστής»; Δεν ήτο αυτός ένας από τους υποτιθέμενους «Έλληνες» που θα αναμόρφωναν την αυτοκρατορία προς το «Ελληνικότερο», σύμφωνα με όλους τους νεοπαγανιστές; Αν κατά τον Μαρίνη ήταν ο «Χριστιανισμός μία θρησκεία των εκ Μέσης Ανατολής μεταναστών εις τας μεγαλοπόλεις της Αυτοκρατορίας και μη υπερβαίνουσα εις ποσοστόν το 3% επί του πληθυσμού [που] επεβλήθη υπό του Κωνσταντίνου δια του «πίστευσον ή σε φονεύω», δια ποταμών αίματος εν μέσω του «ες έδαφος φέρειν». Ουδείς Έλλην επείσθη αυτοβούλως!», δεν θα ήταν λογικοφανής και επικερδής η εγκαθίδρυση μιας δημοκρατίας από ένα παγανιστή, αφού θα τελείωνε το ψυχορράγημα του «πλειοψηφικού» παγανισμού έναντι της «μειοψηφικής» Χριστιανικής θρησκείας ή όχι; Ο Μαρίνης λέγει για «τον αυτοκράτορα Θεόδωρον Β΄ τον Λάσκαριν, τον αναστυλωτήν της αυτοκρατορίας... Φαντασθήτε ιδεολογικήν και πνευματικήν τυραννίαν: ολόκληρος αυτοκράτωρ -με τόσους στρατιωτικούς θριάμβους-και να μην τολμά να ομολογήση τας θρησκευτικάς του πεποιθήσεις!». (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 141, ένθετο «Η Ελληνική Θρησκεία του Δωδεκαθέου»). Γιατί αλήθεια ο Ιουλιανός δεν τολμούσε να ομολογήσει τις «δημοκρατικές» του πεποιθήσεις αφού τόλμησε να ομολογήσει απλέτως εκείνες τις θρησκευτικές;
Πέμπτο: Ο υποστηρικτής του νεοπαγανισμού Καλόπουλος Μιχάλης, συγγραφέας εις το αυτό βιβλίο εις το οποίο συνέγραψε και ο Μαρίνης, περί της «Αναβίωσης της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας», σε εκπομπή του σταθμού Αντένα 1 παραπονιέται κατά της ενασχόλησης του ελληνικού λαού με την σημερινή δημοκρατική πολιτική λέγοντας πως «Θέλω να κάνω ένα μικρό παράπονο... πολιτικοί, θρησκεία και ποδόσφαιρο διεκδικούν το 98% της προσοχής και της αρωγής του ελληνικού λαού» (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Antenna1, εκπομπή στούντιο με θέμα: ποια είναι τα τρυκ του Γκέλλερ, 28/11/2004) . Σύμφωνα με την δική του άποψη οι Έλληνες πολίτες θα έπρεπε αντίθετα να ασχολούνται με τα δικά του φληναφήματα κατά του Χριστιανισμού, αφήνοντας την Ελλάδα ξέφραγο αμπέλι στους όποιους πολιτικούς αρπακτικούς γύπες.
Έκτο: «Ο τρόπος με τον όποιο ο Ζευς ελάμβανε τις αποφάσεις, προδίδει το χρόνο κατά τον όποιο πλάστηκαν τα ομηρικά έπη και η Ολυμπιακή θρησκεία. Πρόκειται για την εποχή πού οι βασιλείς των ελληνικών πόλεων συνήθιζαν να καλούν στο ανάκτορο τους και να συμβουλεύονται τους ευγενείς, χωρίς να είναι υποχρεωμένοι να συμμορφώνονται με τη θέληση της πλειονοψηφίας (10ος-8ος αι. π.Χ.).» (Πηγή: «Οι Απόκρυφες επιστήμες στην ελληνική αρχαιότητα», Διαμαντής Κούτουλας, κεφάλαιο Η΄, σελ. 122, Εκδόσεις Έσοπτρον, Αθήνα Ιούλιος 2002)
25. ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΘΕΑΤΡΟΥ, ΧΟΡΟΥ & ΜΟΥΣΙΚΗΣ
Βλέπε σελίδα περί Μονομάχων.
26. ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΚΟΜΜΩΣΕΩΣ ΚΑΙ ΕΩΣ ΤΟΤΕ ΕΝΔΥΜΑΣΙΑΣ
Βλέπε την σελίδα Ορθόδοξες Διδασκαλίες
27. ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΣ ΑΜΙΓΕΣ ΚΡΑΤΟΣ, ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ & ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΙΕΡΑΣ ΝΗΣΟΥ (ΔΗΛΟΥ)
Πρώτον: Ο Μαρίνης είτε αποκρύβει είτε αγνοεί ότι το αρχαίο κράτος επέβαλε δια νόμου και δια ποινών την θρησκευτική ομοιομορφία. Συγκεκριμένα:
α. Οι Αρχαίοι πολίτες έπρεπε να συμμορφωθούν με όλους τους κρατικά καθορισμένους κανόνες της πολυθεϊστικής λατρείας
β. να παίρνουν υποχρεωτικά μέρος σε όλες τις πομπές της κρατικής θρησκείας
γ. να συμμετέχουν υποχρεωτικά στα ιερά δείπνα προς τιμή της επίσημης θρησκείας της πόλης κράτους.
Στην κλασσική Αθήνα ο νόμος τιμωρούσε αυστηρά όσους αρνούνταν να εκπληρώσουν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα « Ὃς ἂν μὴ θέλῃ παρασιτεῖν, εἰσαγέτω εἰς τὸ δικαστήριον˙» (Πηγή: Αθηναίος, 6, 26· Πολυδεύκης, 8, 46 · Ουλπιανός, σχόλ. στο Δημοσθένη Κατά Μειδίου).
Στην Αρχαία Σπάρτη όποιος δεν έπαιρνε μέρος σ’ αυτά τα ιερά δείπνα, που διεξάγονταν καθημερινά, έστω και παρά τη θέλησή του, έπαυε αμέσως να συγκαταλέγεται ανάμεσα στους πολίτες (Πηγή: Αριστοτέλης, Πολιτικά, 2, 6, 2). Κατά την τελετή της ενηλικίωσής του, όταν γινόταν δεκτός ως πολίτης του κράτους, ο νέος έπρεπε να ορκιστεί ότι θα σέβεται πάντα τη θρησκεία της πόλης «καὶ ἱερὰ τὰ πάτρια τιμήσω» (Πηγή: Πολυδεύκης, 8, 106:). Ακόμη και οι νεοαγορασμένοι δούλοι ενός σπιτιού έπρεπε να ασπαστούν την οικογενειακή λατρεία (Πηγή: Δημοσθένη, Κατά Στεφάνου, 1, 74· Αριστοτέλης, Οικονομικά, 1, 5· Κικέρων, De legibus, 2, 8 και 2, 11).
Στην Ειδωλολατρική Αρχαιότητα συνιστούσαν ποινικά κολάσιμες πράξεις η αμφισβήτηση και η απιστία προς τον πολιούχο «θεό», την επίσημη θρησκεία της αρχαίας Πόλης-Κράτους. Ο κάθε πολίτης «έπρεπε να πιστεύει και να υποτάσσεται στη θρησκεία της πόλης. Μπορούσαν, ωστόσο, να περιφρονούν ή να μισούν τους θεούς της γειτονικής πόλης (...) δεν έχουν δικαίωμα όμως ούτε να σκεφτούν ακόμη την αμφισβήτηση της Πολιούχου Αθηνάς ή του Ερεχθέα ή του Κέκροπα. Η ελευθερία της σκέψης σχετικά με τη θρησκεία ήταν κάτι εντελώς άγνωστο στους Αρχαίους» (Πηγή: Fustel De Coulanges, Η αρχαία Πόλη, εκδ. Ειρμός, σ. 349). Γι’ αυτό άλλωστε, ο Σωκράτης κατηγορήθηκε πως δεν πίστευε ως «θεούς» τους «θεούς» που δεχόταν η Αθήνα με το κατηγόρημα «Ἀδικεῖ Σωκράτης οὕς ἡ πόλις νομίζει θεοὺς οὐ νομίζων» (Πηγή: Ξενοφώντα, Απομνημονεύματα, 1, 1). Ο Μαρίνης, όπως άλλοι αρχαιολάτρες, ξεχνούν όταν εξιδανικεύουν την αρχαία θρησκεία ότι αυτή ήταν κρατική και υποχρεωτική για τους πολίτες.
Στην αρχαιότητα συνιστούσε αδίκημα η προσωπική εισαγωγή στην πόλη μιας μη αναγνωρισμένης από το Κράτος ξένης τελετουργίας ή ακόμη και λατρείας προς ξένη «θεότητα»: «Καταδικάστηκε σε θάνατο κάποια ιέρεια που ονομαζόταν Νίνος. Το κύριο αδίκημά της φαίνεται ότι υπήρξε μια απόπειρα να συγκροτήσει μια νέα θρησκευτική αίρεση ή μια τελετουργία προς τιμήν κάποιας νέας θεότητας (Δημ. 19, 281)» (Πηγή: Douglas M. MacDowell, Το δίκαιο στην Αθήνα των κλασικών χρόνων, εκδ. Παπαδήμα, σ. 304). Αυτά λεν για τη Νίνο ο Δημοσθένης στο Περί της παραπρεσβείας, 281, Προς Βοιωτόν περί προικός μητρώας, 9, Προς Βοιωτόν περί του ονόματος, και ο Διον. Αλικαρνασσεύςστο Περί Δεινάρχου, 11. «Η αθηναϊκή νομοθεσία προέβλεπε ποινές για όσους αρνιόυνταν να τιμήσουν θρησκευτικά μια εθνική εορτή (Πολυδεύκης, 8, 46 - Ουλπιανός, Σχολ. στο Δημοσθένη, Κατά Μειδίου)» (Πηγή: Fustel De Coulanges, Η αρχαία Πόλη, εκδ. Ειρμός, σ. 349).
Ψευδής είναι επίσης ο ισχυρισμός ότι επειδή υπήρχαν πολλοί «θεοί» (Πολυθεϊσμός), τάχα επιτρεπόταν σε κάποιον να παρατήσει τον «θεό» της πόλης του, ώστε να διαλέξει ελεύθερα να λατρεύει έναν από τους υπόλοιπους «θεούς» του Πανθέου. Διαφορετικό ζήτημα η πολλαπλότητα των «θεοτήτων» και διαφορετικό ζήτημα η ανεξιθρησκία, και δηλαδή, η δυνατότητα απόρριψης της κρατικής θρησκείας και των κρατικών «θεών» για χάρη κάποιων άλλων. Καμιά «θρησκευτική ατομική ελευθερία», συνεπώς, δεν συνεπάγεται η φύση του Πολυθεϊσμού. Τόσο αντιεξουσιαστικό ήταν το αρχαίο κράτος αναφορικά με το ατομικό δικαίωμα στην επιλογή του προς λατρεία «θεού», που πολλοί καταδικάζονταν για ασέβεια ακόμη και προς τις επίσημα αναγνωρισμένες «θεότητες», λόγω μιας ιδιωτικής λατρευτικής τους πράξης, δίχως να προϋπάρχει νόμος που να την καταδικάζει ως ασέβεια. Η έννοια της ασέβειας ήταν τόσο ασαφής, που ο καθένας κινδύνευε για το παραμικρό να καταδικαστεί σε θάνατο ή πρόστιμο. «Ο Ανδοκίδης είχε επισύρει κάποια ποινή θέτοντας "ικετηρία" στο βωμό του Ελευσίνιου κατά τη διάρκεια των Μυστηρίων, χωρίς να γνωρίζει ότι υπήρχε νόμος που το απαγόρευε αυτό (Ανδ. 1, 113). (...) Ο Ανδοκίδης αποτελεί πιο αξιόπιστη πηγή απ’ ό,τι το σχετικό με τον Αισχύλο ανέκδοτο, και είναι προτιμότερο να δεχθούμε ότι στο αθηναϊκό δίκαιο μια πράξη μπορούσε να θεωρηθεί ως ασεβής, ακόμη κι αν ο δράστης δεν γνώριζε, όταν τη διέπραττε, ότι ήταν ασεβής. (...) Φαίνεται απίθανο να είχαν ασπαστεί οι Αθηναίοι την άποψη ότι μια πράξη δεν μπορούσε να είναι ασεβής, αν κανείς νομοθέτης δεν είχε σκεφθεί να την απαγορεύσει» (Πηγή: Douglas M. MacDowell, Το δίκαιο στην Αθήνα των κλασικών χρόνων, εκδ. Παπαδήμα, σ. 306-307).
Σε απλά ελληνικά, η ειδωλολατρική θρησκεία των Αρχαίων ήταν τόσο ανεκτική, ώστε μπορούσες ξαφνικά, δίχως καλά-καλά να το καταλάβει κανείς, να βρεθεί κατηγορούμενος για «ασέβεια» και να θανατωθεί για μια λατρευτική του πράξη, δίχως να προϋπάρχει νόμος που να καταδικάζει τη συγκεκριμένη πράξη. Αυτά ασφαλώς δεν ήταν μεμονωμένα φαινόμενα. Ο Τιβέριος «απαγόρευσε τις ξένες λατρείες ιδιαίτερα τις αιγυπτιακές και εβραϊκές τελετουργίες, και εξανάγκασε εκείνους που είχαν σχέση με αυτές να κάψουν τα θρησκευτικά ενδύματα και εξαρτήματά τους» (Πηγή: Σουετώνιου, Τιβέριος, 36). Ο Κλαύδιος «εξαφάνισε εντελώς από τη Γαλατία τη σκληρή και απάνθρωπη θρησκεία των Δρυιδών, που στα χρόνια του Αυγούστου είχε απαγορευτεί για τους Ρωμαίους πολίτες» (Πηγή: Σουετώνιου, Κλαύδιος, 24). Γενικότερα, ήταν παράβαση νόμου η εισαγωγή ξένης θρησκείας που δεν εγκρίθηκε από τη ρωμαϊκή Γερουσία, όπως αναφέρει ο Κικέρωνας «nemo habesset deos sive novow dive advenas nissi publice adsvitos» (Πηγή: Κικέρων, De legibus, 2, 8), και ο παραβάτης τιμωρούνταν με θάνατο.
Ορισμένοι πιστεύουν ότι η ταύτιση πιστού και πολίτη είναι βυζαντινό φαινόμενο που συνεχίζεται στα νεοελληνικά Συντάγματα, αλλά κάνουν λάθος. Πριν αναλάβουν οι Εννιά άρχοντες της Αρχαίας Αθήνας τα καθήκοντά τους, εξετάζονταν από επιτροπές, οι οποίες τους ρώταγαν, μεταξύ άλλων, αν πιστεύουν στους λεγόμενους θεούς: «Όταν οι άρχοντες υποβάλλονται σε εξέταση, τους ρωτούν πρώτα (...). Κατόπιν τους ρωτούν αν πιστεύουν στον Απόλλωνα τον πατρώο και στο Δία τον έρκειο και πού βρίσκονται τα ιερά τους» (Πηγή: Αριστοτέλη, Αθηναίων πολιτεία, 55, 3). Παρατηρεί ο αναγνώστης ότι οι αρχαιολάτρες ψεύδονται, όταν μιλάν για θρησκευτική ανοχή, διότι τόσο οι Έλληνες όσο και οι Λατίνοι δεν ήταν ανεκτικοί και πως το αρχαίο κράτος και η πολυθεϊστική θρησκεία ήταν άρρηκτα συνδεμένη και με ατσάλινη πειθαρχία εφαρμοσμένη στους πολίτες. Άλλωστε για ποιο λόγο ο Πλάτωνας θα έγραφε «χρειάζεται ένας γενικός νόμος, που δε θα επιτρέπει παράνομες πράξεις λατρείας» (Πηγή: Πλάτων, Νόμοι, 909d) και ποιές είναι οι παράνομες πράξεις λατρείας;
Δεύτερον: Ακόμη και σε νέα άρθρα του ο Μαρίνης διδάσκει ψεύδη λέγοντας «Καθίσταται επίσης σαφές ότι ναι μεν η παραδοσιακή θρησκεία ως θρησκεία του τόπου και των προγόνων τιμάται αναπόφευκτα υπό της πολιτείας, ουδεμίαν όμως ανάμειξιν έχει εις την διαχείριση των δημοσίων πραγμάτων» (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, π. Τρίτο Μάτι, τεύχος 147, ένθετο «Απάντησις εις το κείμενον του κ. Μπακούρου "Ο χαρακτήρας της αρχαίας θρησκείας [Τμ 145, Οκτώβριος 2006] και εις το κείμενον "Αίτημα προς επανόρθωση" του σωματείου ΕΛΛΗΝ. Α.Ι.Σ."», σελ. 22). Παραγνωρίζει, εκτός των ανωτέρω και κατωτέρω, τις αποφάσεις του μαντείου των Δελφών, που είχαν πανελλήνια πολιτική και θρησκευτική απήχηση, βλέπε επί παραδείγματι την προτροπή προς μηδισμό. Επιπλέον ο Μαρίνης φαίνεται να αγνονεί παντελώς τις Αμφικτιονίες: «Από τους αρχαίους όμως Έλληνες οργανώθηκε ως πανίσχυρος και θρησκευτικός και πολιτικός θεσμός, των οποίων η πολιτική ιστορία μπορεί κανείς να πει ότι ξεκινά από αυτό το σημείο, διότι η αναγνώριση από τους αμφικτίονες κοινής λατρείας και ενιαίας προς κοινό θεό [Απόλλων], επέβαλε στους μετέχοντες αυτής τακτές υποχρεώσεις, οι οποίες υπήρξαν τα πρώτα σπέρματα κοινού πολιτικού βίου των αμφικτιόνων αυτών» (Πηγή: Γ.Δ. Καψάλης, Εκπαιδευτικός Σύμβουλος, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Δ΄, σσ. 405 - 407). Η καταπάτηση των υποχρεώσεων οδήγησε στους λεγόμενους ιερούς πολέμους, κάτι σαν τις μετέπειτα μεσαιωνικές σταυροφορίες, για την απελευθέρωση των «Αγίων [παγανιστικών] τόπων»
Τρίτον: Ο πολυθεϊστής πολύλογος «θεολόγος» και θρασύς κατήγορος της Ορθοδοξίας Μαρίνης παρουσιάζει λίγο-πολύ τους αρχαίους Αθηναίους ως ηλίθιους «η κατηγορία [κατά του Αναξαγόρα] ήτο απιθάνως αφελής» (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, π. Τρίτο Μάτι, τεύχος 147, ένθετο «Απάντησις εις το κείμενον του κ. Μπακούρου "Ο χαρακτήρας της αρχαίας θρησκείας [Τμ 145, Οκτώβριος 2006] και εις το κείμενον "Αίτημα προς επανόρθωση" του σωματείου ΕΛΛΗΝ. Α.Ι.Σ."», σελ. 22), που δεν κατάλαβαν ότι στην πραγματικότητα ο φιλόσοφος Αναξίμανδρος δεν έλεγε κάτι κατά της αρχαίας θρησκείας αποκαλώντας τον Ήλιο «διάπυρο λίθο». Ωστόσο οι Αθηναίοι και είχαν τη δυνατότητα να ρωτήσουν τον Αναξίμανδρο, και τον ρώτησαν κι έτσι πείστηκαν για την ασέβεια προς τον «Θεό Ήλιο».
Τέταρτο: Επίσης ο Μαρίνης παρουσιάζει την καταδίκη του Σωκράτη, όπως άλλωστε και του Αναξαγόρα, ως οφειλόμενη σε πολιτικούς λόγους. Ακόμη και αν αλήθευε αυτή η άποψη, ο Μαρίνης δεν μπορεί με κανένα τρόπο να παρουσιάσει το κατηγορητήριο ως πολιτικό, εφόσον αυτό είναι καθαρά θρησκευτικό: «Ἀδικεῖ Σωκράτης οὕς ἡ πόλις νομίζει θεοὺς οὐ νομίζων» (Πηγή: Ξενοφώντα, Απομνημονεύματα, 1, 1). Το κατηγόρημα αυτό αποδεικνύει πως εις την αρχαία κλασσική Αθήνα, με την οποία είναι «ερωτευμένος» ο Μαρίνης, υφίστατο η θανατική καταδίκη για θρησκευτικά αδικήματα κατά των λεγομένων θεών. Αν ένας διάσημος και πολύ σοφός, για τους παγανιστές Σωκράτης, μπορούσε να θανατωθεί για ασέβεια προς τους δαίμονες, το αυτό μπορούσε να συμβεί με μεγαλύτερη ευκολία κατά του ανώνυμου ελεύθερου πολίτη και για τους ακόμη περισσότερο ανώνυμους δούλους. Η διαφορά βρίσκεται στο ότι ένεκα της διασημότητας ορισμένων προσώπων, τα κατηγορήματα αυτά διασώθηκαν από την ελληνική γραμματεία εις το πέρας των αιώνων ως γνώση και για τους επόμενους. Όλες οι περιπτώσεις των ανωνύμων καταδικασθέντων πέρασαν σίγουρα απαρατήρητες από την επιστήμη της ιστορίας, υποθέτοντας ότι πράγματι υπήρξαν, αν και δεν υπάρχει κανείς λόγος να αμφιβάλλει κανείς προς τούτο.
Πέμπτο: Ο Μαρίνης ίσως αμφισβητήσει και τις υπόλοιπες διώξεις κατά φιλοσόφων από το ζόφο του Πολυθεϊσμού· είναι αναμενόμενο, ωστόσο για μας τους υπόλοιπους η ύπαρξη τόσων μαρτυριών συνιστά επαρκή απόδειξη ότι οι Πολυθεϊστές εξαπέλυσαν παγανιστική Ιερά Εξέταση ήδη από τον 5ο π.Χ. αιώνα.:
α. Πρωταγόρας: «διὰ ταύτην δὲ τὴν ἀρχὴν τοῦ συγγράμματος ἐξεβλήθη πρὸς Ἀθηναίων· καὶ τὰ βιβλία αὐτοῦ κατέκαυσαν ἐν τῇ ἀγορᾷ, ὑπὸ κήρυκι ἀναλεξάμενοι παρ' ἑκάστου τῶν κεκτημένων» [Μτφρ: Εξαιτίας της δήλωσης του Πρωταγόρα στο βιβλίο του Περί θεών ότι δεν ξέρει αν υπάρχουν θεοί, οι Αθηναίοι τον έδιωξαν από την πόλη και ΕΚΑΨΑΝ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ στην Αγορά, αφού πρώτα έβγαλαν κήρυκα και ΤΑ ΜΑΖΕΨΑΝ ΕΝΑ-ΕΝΑ από όσους είχαν αντίτυπα] (Πηγή: Διογένης Λαέρτιος, Φιλοσόφων βίοι, IX 52, Το αυτό λένε και οι: Φιλόστρατος, Βίοι Σοφιστών, I 10, 3˙ Ησύχιος, Ονοματολόγος˙ Σέξτος Εμπειρικός, Προς μαθηματικούς, IX 55). «Κι ο Πρωταγόρας ως γνωστόν εξορίστηκε» (Πηγές: Πλούταρχου, Νικίας, 23· Φιλόστρατος, Βίοι Σοφιστών, I 10, 3· Ησύχιος, Ονοματολόγος· Σέξτος Εμπειρικός, Προς μαθηματικούς, IX 55.)
β. Αναξαγόρας: «12 Σωτίων μὲν γάρ φησιν ἐν τῇ Διαδοχῇ τῶν φιλοσόφων ὑπὸ Κλέωνος αὐτὸν ἀσεβείας κριθῆναι, διότι τὸν ἥλιον μύδρον ἔλεγε διάπυρον· ἀπολογησαμένου δὲ ὑπὲρ αὐτοῦ Περικλέους τοῦ μαθητοῦ, πέντε ταλάντοις ζημιωθῆναι καὶ φυγαδευθῆναι. Σάτυρος δ' ἐν τοῖς Βίοις (FHG iii. 163) ὑπὸ Θουκυδίδου φησὶν εἰσαχθῆναι τὴν δίκην, ἀντιπολιτευομένου τῷ Περικλεῖ· καὶ οὐ μόνον ἀσεβείας ἀλλὰ καὶ μηδισμοῦ· καὶ 13 ἀπόντα καταδικασθῆναι θανάτῳ» [Μτφρ: Ο Αναξαγόρας μηνύθηκε για ασέβεια επειδή διακήρυσσε ότι ο ήλιος είναι μια διάπυρη μεταλλική μάζα, και καταδικάστηκε σε πρόστιμο 35 ταλάντων και εξορία. Κατά άλλους καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο] (Πηγή: Διογένης Λαέρτιος, Φιλοσόφων Βίοι, II, 12-13 )
γ. «Ο Πρόδικος ο Κείος, φιλόσοφος και σοφιστής, σύγχρονος του Δημοκρίτου, μαθητής του Πρωταγόρα, πέθανε στην Αθήνα, αφού του έδωσαν να πιει κώνειο, με το αιτιολογικό ότι διέφθειρε τους νέους.» (Πηγή: Σούδας). Σχετικά πρβ. Αριστοφάνης, απ. 490:«τοῦτον τὸν ἄνδρ’ ἢ βυβλίον διέφθορεν ἢ Πρόδικος ἢ τῶν ἀδολεσχῶν εἷς γέ τις». Ο Πλάτων στο διάλογο Ερυξίας 399a λέει πως κάποτε οι Αθηναίοι έδιωξαν τον Πρόδικο από το Λύκειο, γιατί δίδασκε στους νέους πράγματα που δεν έκανε.
δ. Θεόδωρος ο Κυρηναίος, έζησε το α΄ μισό του 3ου π.Χ. αιώνα: «Ὁ δ' οὖν Θεόδωρος προσκαθίσας ποτὲ Εὐρυκλείδῃ τῷ ἱεροφάντῃ, "λέγε μοι," ἔφη, "Εὐρυκλείδη, τίνες εἰσὶν οἱ ἀσεβοῦντες περὶ τὰ μυστήρια;" εἰπόντος δ' ἐκείνου, "οἱ τοῖς ἀμυήτοις αὐτὰ ἐκφέροντες," "ἀσεβεῖς ἄρα," ἔφη, "καὶ σύ, τοῖς ἀμυήτοις διηγούμενος." καὶ μέντοι παρ' ὀλίγον ἐκινδύνευσεν εἰς Ἄρειον ἀχθῆναι πάγον, εἰ μὴ Δημήτριος ὁ Φαληρεὺς αὐτὸν ἐρρύσατο. Ἀμφικράτης δ' ἐν τῷ Περὶ ἐνδόξων ἀνδρῶν φησι κώνειον αὐτὸν πιεῖν καταδικασθέντα (FHG iv. 300). Διατρίβων δὲ παρὰ Πτολεμαίῳ τῷ Λάγου ἀπεστάλη ποθ' ὑπ' αὐτοῦ πρὸς Λυσίμαχον πρεσβευτής. ὅτε καὶ παρρησιαζομένου φησὶν ὁ Λυσίμαχος, "λέγε μοι, Θεόδωρε, οὐ σὺ εἶ ὁ ἐκπεσὼν Ἀθήνηθεν;" καὶ ὅς, "ὀρθῶς ἀκήκοας· ἡ γὰρ τῶν Ἀθηναίων πόλις οὐ δυναμένη με φέρειν, ὥσπερ ἡ Σεμέλη τὸν Διόνυσον, ἐξέβαλε...ἔνθεν τὸ πρῶτον ἐκβαλλόμενος λέγεται χάριέν τι εἰπεῖν· φησὶ γάρ, "καλῶς ποιεῖτε, ἄνδρες Κυρηναῖοι, ἐκ τῆς Λιβύης εἰς τὴν Ἑλλάδα με ἐξορίζοντες» [Μτφρ: Κάποτε που ο Θεόδωρος είχε καθίσει πλάι στον ιεροφάντη Ευρυκλείδη, τον ρώτησε: "δε μου λες, Ευρυκλείδη, ποιοι είναι οι ασεβείς προς τα μυστήρια;". Και αφού αυτός του απάντησε "εκείνοι που τα αποκαλύπτουν στους αμύητους", "κι εσύ", του είπε, "είσαι ασεβής, αφού τα εξηγείς στους αμύητους". Παρά λίγο να προσαχθεί στον Άρειο Πάγο, αν δεν τον γλίτωνε ο Δημήτριος ο Φαληρεάς. Ο Αμφικράτης όμως, στο Περί ενδόξων ανδρών βιβλίο του, λέει ότι καταδικάστηκε να πιει το κώνειο. (...) "Δεν μου λες, Θεόδωρε", του είπε, "εσύ δεν είσαι που σ’ έδιωξαν από την Αθήνα;". "Σωστά είσαι πληροφορημένος", του είπε˙ "πράγματι η πόλη των Αθηναίων, επειδή δεν μπορούσε να με υποφέρει, με πέταξε, όπως η Σέμελη τον Διόνυσο". (...) Την πρώτη φορά που τον εξόρισαν είπε τούτο: "καλά κάνετε, άνδρες Κυρηναίοι, που με εξορίζετε από τη Λιβύη στην Ελλάδα"» (Πηγή: Διογένης Λαέρτιος, 2, 101-102). Ο φιλόσοφος Θεόδωρος ο Κυρηναίος έκανε ένα αστειάκι με τον ειδωλολάτρη ιεροφάντη κι αμέσως η Ιερά Εξέταση της Ειδωλολατρίας τον εξόρισε.
ε. Ο Διαγόρας ο άθεος ο Μήλιος υποστήριζε ότι οι θεοί του Ολύμπου είναι ανύπαρκτοι. Εξορίστηκε από τους Αθηναίους. «Τὰ δὲ μυστήρια [ὁ Διαγόρας] οὕτως ηὐτέλιζεν ὡς πολλοὺς ἐκτρέπειν τῆς τελετῆς. τοῦτο οὖν ἐκήρυξαν κατ’ αὐτοῦ Ἀθηναῖοι, καὶ ἐν χαλκῇ στήλῃ ἔγραψαν τῷ μὲν ἀποκτείναντι τάλαντον λαμβάνειν, τῷ δὲ ἄγοντι δύο» [Μτφρ: Επειδή διακωμωδούσε τα απόκρυφα των μυστηρίων, τον καταδίκασαν σε θάνατο, επικηρύσσοντας το κεφάλι του με ανταμοιβή ένα τάλαντο] (Πηγή: Σούδα, Λυσίας 6.17). «Ο Διαγόρας, που επονομάστηκε άθεος, επειδή συκοφαντήθηκε για ασέβεια και φοβήθηκε την απόφαση του δήμου, έφυγε από την Αττική. Οι Αθηναίοι τον επικηρύξανε και όρισαν ένα τάλαντο αμοιβή για το κεφάλι του Διαγόρα» (Διόδωρος Σικελιώτης, 13, 6, 7). «Σήμερα κι όλας φέρνουμε πρώτη-πρώτη εμπρός σας την προκήρυξη που λέει: "Αν κάποιος από σας σκοτώσει τον Διαγόρα τον Μήλιο, να παίρνει αμοιβή ένα τάλαντο"..» (Πηγή: Αριστοφάνη, Όρνιθες, στ. 1071-1073, Σούδα)
στ. Ο Στίλπων ο Μεγαρεύς δικάστηκε και καταδικάστηκε για ασέβεια προς τα μνημεία των θεών, και η ποινή ήταν εξορία. «τοῦτόν φασιν περὶ τῆς Ἀθηνᾶς τῆς τοῦ Φειδίου τοιοῦτόν τινα λόγον ἐρωτῆσαι· "ἆρά γε ἡ τοῦ Διὸς Ἀθηνᾶ θεός ἐστι;" φήσαντος δέ, "ναί," "αὕτη δέ γε," εἶπεν, "οὐκ ἔστι Διός, ἀλλὰ Φειδίου·" συγχωρουμένου δέ, "οὐκ ἄρα," εἶπε, "θεός ἐστιν." ἐν ᾧ καὶ εἰς Ἄρειον πάγον προσκληθέντα μὴ ἀρνήσασθαι, φάσκειν δ' ὀρθῶς διειλέχθαι· μὴ γὰρ εἶναι αὐτὴν θεόν, ἀλλὰ θεάν· θεοὺς δὲ εἶναι τοὺς ἄρρενας. καὶ μέντοι τοὺς Ἀρεοπαγίτας εὐθέως αὐτὸν κελεῦσαι τῆς πόλεως ἐξελθεῖν. ὅτε καὶ Θεόδωρον τὸν ἐπίκλην θεὸν ἐπισκώπτοντα εἰπεῖν, "πόθεν δὲ τοῦτ' ᾔδει Στίλπων; ἢ ἀνασύρας αὐτῆς τὸν κῆπον ἐθεάσατο;" ἦν δ' ἀληθῶς οὗτος μὲν θρασύτατος· Στίλπων δὲ κομψότατος.» [Μτφρ: Αυτός, λένε, ρώτησε κάποτε έτσι για το άγαλμα της Αθηνάς που είχε φτιάξει ο Φειδίας: "Είναι θεός η Αθηνά, η κόρη του Δία;", και σαν του είπαν "ναι", "μα αυτή δεν είναι του Δία, είναι του Φειδία", αποκρίθηκε. Και καθώς συμφωνούσαν, συμπέρανε: "άρα δεν είναι θεός". Αλλά για την κουβέντα του αυτή προσήχθη ενώπιον του Αρείου Πάγου, όπου δεν αρνήθηκε ότι τα είπε, αλλά υποστήριξε ότι σωστά μίλησε: "γιατί πράγματι δεν είναι θεός, αλλά θεά, αφού μόνον οι άρρενες είναι θεοί". Πλην όμως οι Αρεοπαγίτες τον διέταξαν να φύγει αμέσως από την πόλη. Τότε και ο Θεόδωρος τον ρώτησε κοροϊδευτικά: "Κι από πού το ξέρεις αυτό, Στίλπωνα; Μήπως της σήκωσες το φουστάνι και είδες; ήταν αυτός στα αλήθεια θρασύτατος· ο Στίλπων δε υπέροχος"] (Πηγή: Διογένης Λαέρτιος, II, 116).
ζ΄. Η Ασπασία κατηγορήθηκε επί ασέβεια προς τον Παγανισμό από τον Κλέωνα (Πηγή: Πλούταρχου Περικλής, 32).
η΄. Ο Ευριπίδης κατηγορήθηκε για ασέβεια προς την Ειδωλολατρία από τον Κλέωνα (Πηγή: Σάτυρου, Βίος Ευριπίδου, απ. 39· Αριστοτέλη, Ρητορική, 1416a· Πλούταρχου, Περί ποιημ. ακούειν, 19· Σένεκας, επιστολή 116).
θ΄. Ο Αριστοτέλης. «Ὁ δ' οὖν Ἀριστοτέλης ἐλθὼν εἰς τὰς Ἀθήνας καὶ τρία πρὸς τοῖς δέκα τῆς σχολῆς ἀφηγησάμενος ἔτη ὑπεξῆλθεν εἰς Χαλκίδα, Εὐρυμέδοντος αὐτὸν τοῦ ἱεροφάντου δίκην ἀσεβείας γραψαμένου ἢ Δημοφίλου ὥς φησι Φαβωρῖνος ἐν Παντοδαπῇ ἱστορίᾳ (FHG iii. 581), ἐπειδήπερ τὸν ὕμνον ἐποίησεν εἰς τὸν προειρημένον Ἑρμίαν, ἀλλὰ καὶ ἐπίγραμμα ἐπὶ τοῦ ἐν Δελφοῖς ἀνδριάντος τοιοῦτον (Ar. fg. 3 Diehl)·» [Μτφρ: «Ο Αριστοτέλης όταν ήλθε στην Αθήνα και δίδαξε στην σχολή.... κατάφυγε στην Χαλκίδα επειδή κατηγορήθηκε από τον Ευρυμέδοντα τον ιεροφάντη για ασέβεια, ή, σύμφωνα με τον Φαβωρίνο στην Παντοδαπή ιστορία του, από τον Δημόφιλο, επειδή συνέγραψε ύμνο εις τον [φίλο του] Ερμία, αλλά και επίγραμμα στον ανδριάντα αυτού στους Δελφούς» (Πηγή: Διογένης Λαέρτιος, V, 5).
ι΄. Ο Αισχύλος κατηγορήθηκε για ασέβεια, επειδή αποκάλυψε μερικά από τα μυστικά των Μυστηρίων σε κάποιο από τα έργα του. (Πηγή: Αριστ. Ηθικά Νικομάχεια 1111a 9-10· βλ. και Αιλιανού Ποικίλη Ιστορία, 5, 19).
ια΄. Οι Επικούρειοι διώχτηκαν κακήν κακώς από τη πολυθεϊστική Ρώμη και από τους πολυθεϊστές Μεσσήνιους. (Πηγή: Αιλιανού Αποσπάσματα 39- Αθηναίος XII, 547ab)
ιβ΄. «Στην Κρήτη, οι Λύκτιοι έδιωξαν μερικούς από τους Επικούρειους που ήταν εκεί, και ψηφίστηκε νόμος στην τοπική διάλεκτο για αυτούς που επινόησαν την θηλυκή και αγενή και αισχρή σοφία και έχουν κηρυχθεί δημόσια εχθροί των θεών της Λύκτου. Και αν κάποιος έφτανε έχοντας θράσος και δεν έδινε καμιά σημασία σε όσα έλεγε ο νόμος, έπρεπε αυτός να δεθεί στο ζυγό κοντά στο βουλευτήριο (διοικητήριο) για είκοσι ημέρες αφού είχε αλειφθεί γυμνός με γάλα και μέλι, ώστε να γίνει δείπνο για τις μέλισσες και τις μύγες και να τον σκοτώσουν στο χρόνο που αναφέρθηκε. Κι αν αφού είχε περάσει αυτός ο χρόνος ζούσε ακόμα έπρεπε να τον ρίξουν στον γκρεμό αφού τον έντυναν με γυναικείο ένδυμα» (Πηγή: Αιλιανού Αποσπάσματα 39).
ιγ΄ Το 83 μ.Χ. ο Πολυθεϊστής αυτοκράτορας Δομιτιανός εξόρισε από τη Ρώμη όλους τους φιλοσόφους, μέσα στους οποίους ήταν και ο Επίκτητος (Πηγή: Γιάννη Κορδάτου, Ιστορία της Αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας, εκδ. Μπουκουμάνη, σ. 469), καθώς και τους μαθηματικούς και τους αστρολόγους.
ιδ΄. «Η μεγάλη εποχή της ελληνικής Διανόησης ήταν επίσης μια εποχή Διωγμών - δίωξη των διανοουμένων, παρωπίδες στη σκέψη, και ακόμη κάψιμο βιβλίων» (Πηγή: E.R. Doods, Οι Έλληνες και το παράλογο, εκδ. Καρδαμίτσα, σ. 124).
Πέμπτο: Η Εκκλησία των Ελλήνων στο θρήσκευμα αντιμαχόμενη τις θέσεις του Π. Μαρίνη, επιλέγει την εξουσιαστική δύναμη και την επιβολή μιας κρατικής θρησκείας πανελλαδικά, που δεν είναι άλλη από εκείνη την αρχαία Ελληνική, με την δικαιολογία ότι οι θρησκείες είναι φορείς πολιτισμού, πράγμα που σαν ιδέα, παραδόξως με τις διατυπωθείσες θέσεις του Μαρίνη, δεν διαφέρει από τις βασικότερες θέσεις του τελευταίου: «Είναι πασίγνωστο ότι οι θρησκείες όχι μόνο αποτελούν φορείς πολιτισμού αλλά κάτι παραπάνω: Δημιουργούν πολιτισμούς. Αν διαβάσει κάποιος όλο το άρθρο του κ. Μαρίνη θα διαπιστώσει ότι, χωρίς να το δηλώνει ανοικτά, υποστηρίζει την πολυθρησκευτική Ελλάδα. Ερώτημα προς τον κ. Μαρίνη: αυτό δεν συνεπάγεται δημιουργία πολυπολιτισμικής Ελλάδος; Επιπλέον εφόσον οι χριστιανοί ορθόδοξοι έχουν το δικαίωμα, κατά τον κ. Μαρίνη, να θέλουν μία Ελλάδα «ορθόδοξη» όπως και οι λουθηρανοί μία Ελλάδα λουθηρανική γιατί να μην θέλουν και οι μουσουλμάνοι μία Ελλάδα μουσουλμανική; Δικαίωμά τους είναι...Απλώς τον κ. Μαρίνη τον απασχολεί η μέθοδος που θα χρησιμοποιήσουν αυτές οι οργανώσεις: Όχι με βία, μας λέει ο κ. Μαρίνης, αν έχετε ιδεολογική ισχύ κάντε το!!! Η αντίφαση στα λεγόμενα του κ. Μαρίνη βρίσκεται στο ότι: α) αυτοί που προωθούν την πολυπολιτισμική-πολυφυλετική Ελλάδα δεν το κάνουν με βία, άρα να το αποδεχτούμε;! και β) δεν μπορείς να μιλάς εναντίον της πολυπολιτισμικής Ελλάδος και συγχρόνως να αποδέχεσαι ΠΟΛΥΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ Ελλάδα. Η θρησκεία συνεπάγεται πολιτισμό, άρα αν έχουμε πολλές θρησκείες έχουμε και πολλούς πολιτισμούς στην Ελλάδα. ....
«Με το επιχείρημά του ο κ. Μαρίνης προσπαθεί να πείσει ότι με την ελευθερία στην θρησκεία δεν κινδυνεύει η Ελλάς. Τραγικό λάθος, διότι κατά την ίδια λογική δεν κινδυνεύει από τον πολυπολιτισμό. Ο κ. Μαρίνης προκειμένου να διαφοροποιηθεί από την φασιστική πολιτική που ακολουθεί η αίρεση των ναζωραίων ανοίγει διάπλατα τις πόρτες σε όλες τις θρησκείες ασχέτως περιεχομένου. Προκειμένου να δηλώσει ότι δεν θέλουμε την αίρεση των ναζωραίων ως επίσημη θρησκεία του Έθνους, δηλώνει συγχρόνως ότι δεν πρέπει ούτε η Ελληνική Θρησκεία να είναι επίσημη θρησκεία του Έθνους. Σαν να έλεγε ο Κολοκοτρώνης ότι «δεν θέλουμε τούρκους διοικητές πάνω από τα κεφάλια μας αλλά συγχρόνως ούτε Έλληνες διοικητές. Ας είναι για λόγους ανοχής τούρκοι, έλληνες, άγγλοι, γάλλοι, γερμανοί, αρκεί να υπάρχει πολυφωνία...».
Καταδικάζουμε αυτήν την θέση του κ. Μαρίνη ως απαράδεκτη. Πλήρη θρησκευτική ελευθερία είχαμε και στο παρελθόν επί Ιουλιανού και ορίστε τί πάθαμε: Καταστραφήκαμε από την βλακώδη ανοχή μας σε μισελληνικές δοξασίες. Αυτό θέλει ο κ. Μαρίνης να ξαναπάθουμε; Επίσημη και μοναδική θρησκεία του Ελληνικού Έθνους είναι η Ελληνική Θρησκεία. Όποιος δεν λατρεύει τους Πατρώους Θεούς δεν είναι Έλλην αλλά ελληνίζων ή εχθρός. Δεν θα επιτρέψουμε παραβίαση των θρησκευτικών μας συνόρων στο όνομα μίας δήθεν ελευθέρας διακινήσεως ιδεών. Γιατί τότε κατηγορεί την παγκοσμιοποίηση ο κ. Μαρίνης που προπαγανδίζει την χωρίς περιορισμούς ελευθέρα διακίνηση ανθρώπων, κεφαλαίων και προϊόντων;» (Πηγή: http://www.hellenicreligion.gr/doc/kritikimarinis.htm)
Ας παρατηρήσει ο αναγνώστης πως αυτή η θέση των πολυθεϊστών έρχεται να ανατρέψει και τις κατηγορίες του Μαρίνη περί πολυθεϊστών υπέρ της παγκοσμιοποίησης (βλ. σημείωση 6)
Έκτο: Όλα τα άνωθι με τις ευλογίες των σημερινών παγανιστών που συνεχίζουν τα Νομικά Διδάγματα του Πλάτωνα : «Ο Ελληνισμός δεν σκύβει το κεφάλι. Ο Ελληνισμός είναι κυριαρχική και εξουσιαστική ιδεολογία. Ο Ελληνισμός δεν είναι ιδεολογία δούλων και δειλών.» (Πηγή: http://www.hellenicreligion.gr/doc/faq8.htm, 14/11/2006)»
28. ΚΑΤΑ ΕΓΚΥΚΛΙΟΥ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗΣ, ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗΣ, ΚΑΛΛΙΕΠΕΙΑΣ, ΡΗΤΟΡΙΚΗΣ, ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ, ΠΟΙΗΣΗΣ
XII) Επίθεσις εναντίον του «Έλληνος λόγου» - προσπάθεια εξοντώσεως τής Ελληνικής Γλώσσης. Εκφράζεται η απαξία: Τής γραμματικής ακριβείας: «Ἀρχὴ τῆς φλυαρίας ὑμῖν γεγόνασιν οἱ γραμματικοί»! Της καλλιέπειας: «ὑμνήσωμεν τῶν μαθητῶν τὰς γλώσσας, ὅτι οὐ λόγῷ κομψῷ, ...ἐζώγρησαν πάντας»! Αι ρητορικαί σχολαί "κλείνουν": «δῆμος ὑμῶν σοβεῖ Δημοσθένην καὶ ἡττῶνται Ἀθηναῖοι Γαλιλαίοις»! Της λογοτεχνικής ενασχολήσεως: «λέξεις καὶ μύθους ἀμαυρεῖ τὸ ῥητὸν τοῦ Μαραναθά [«= η επωδός των πρωτοχριστιανικών λειτουργιών: αραμαϊκόν, έλθε ω θεέ]»! Της ποιήσεως: «οἱ ἔξω ληροῦντες τί μὴ νοοῦσιν Ὅμηρον ὄνειρον ἀργόν; ...κατάπαυσον Ὅμηρε, τὴν ᾠδήν· οὐκ ἔστι καλή»!
Πρώτον: Σύμφωνα με τον Μαρίνη η χρήση της φράσης «Ἀρχὴ τῆς φλυαρίας ὑμῖν γεγόνασιν οἱ γραμματικοί» είναι βολή κατά «Της γραμματικής ακριβείας» και όχι κατά της θεολογικής αστοχίας (βλ. έργα Ησίοδου, Όμηρου και σχόλια φιλολόγων). Κι όμως ο Μαρίνης σε νέο ένθετο στο περιοδικό ΤΜ επιτίθεται στην άποψη του Β. Μπακούρου ότι «η θεογονία του Ησιόδου έχει εξώφθαλμες ομοιότητες με αντίστοιχα χεττιτικά και βαβυλωνιακά έργα για τη διαδοχή Ουρανού - Κρόνου - Δία» αναφέροντας ότι «Η άποψις αυτή είναι μία άποψις ολίγων φιλολόγων, διατί την υιοθετείτε;» (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, π. Τρίτο Μάτι, τεύχος 147, ένθετο «Απάντησις εις το κείμενον του κ. Μπακούρου "Ο χαρακτήρας της αρχαίας θρησκείας [Τμ 145, Οκτώβριος 2006] και εις το κείμενον "Αίτημα προς επανόρθωση" του σωματείου ΕΛΛΗΝ. Α.Ι.Σ."», σελ. 5). Με άλλα λόγια ο Μαρίνης θεωρεί τους φιλολόγους «φλύαρους» μη αποδεχόμενος τις απόψεις τους, εναρμονιζόμενος με τις κατηγορίες που εκτοξεύει, τοποθετώντας δηλαδή εαυτό κατά «Της γραμματικής ακριβείας», πάντοτε σύμφωνα με την δική του «λογική».
Δεύτερον: Στη Ρωμανία στην «εγκύκλιο παίδευση», δηλαδή την αμέσως μετά την κατώτερη εκπαίδευση βαθμίδα της εκπαίδευσης διδάσκονταν τα έπη του Ομήρου, ο Επίχαρμος, ο Αρχίλοχος, ο Νίκανδρος, ο Πίνδαρος, ο Ησίοδος, ο Ξενοφώντας, ο Ηρόδοτος, ο Θουκιδίδης, ο Πλούταρχος, ο Δημοσθένης, ο Λιβάνιος, ο Διόφαντος (άλγεβρα), ο Κλαύδιος Πτολεμαίος (αστρονομία), ο Αιλιανός (ζωολογία), ο Θεόφραστος και ο Διοσκουρίδης (βοτανική), ο Ήρωνας και ο Αρχιμήδης (οπτική) κ.ά. όπως φυσική, μουσική-αρμονική, ακόμη και στοιχεία ιατρικής. «Εν τοις σχολείοις της εγκυκλίου παιδεύσεως εδιδάσκετο και η ιστορία, ήτις, κατά τον Θεολόγον Γρηγόριον, ήτο "πολλῶν νόος" (PG 37, 1510, 1580), κατά δε τον Μ. Βασίλειον γυμνάζει τον νουν εξ ολίγων αφορμών επιτρέπουσα να υπολογίζη τις τα λειπόμενα και καθ’ ήν "ἐκ παλαιᾶς συνηθείας" εδιδάσκοντο, πλην άλλων, αι νίκαι των προγόνων εν Μαραθώνι και Σαλαμίνι (Γρηγόριος Θεολόγος, PG, 37, 377)» (Πηγή: Κουκουλέ Φαίδωνος, Βυζαντινών βίος και πολιτισμός, εκδ. Παπαζήση, τ. Α’ , σ. 117). Στην εγκύκλιο εκπαίδευση διδασκόταν «η λογική, (...) και εκ των φιλοσόφων πάλιν τα Αριστοτελικά συγγράμματα και τα του Πλάτωνος μετά των εξηγητών αυτών Πρόκλου, Ιαμβλίχου, Αλέξανδρου Αφροδισιέως, Αμμωνίου και Πορφυρίου, ίσως δε και η Στωϊκή και Νεοπλατωνική φιλοσοφία» (Πηγή: ό,π, σ. 124). Επίσης διδασκόταν η γεωμετρία κατά τον Ευκλείδη καθώς και η «σφαιρική γεωμετρία», για τις οποίες ο Μαρίνης διδάσκει ότι απαγορεύονται στον Χριστιανισμό.
Τρίτον: Ο Μαρίνης αγνοεί και αντιστρέφει την αλήθεια γράφοντας σε νεότερο άρθρο του «απαγόρευσις της εγκυκλίου παιδείας και της γραμματικής!» (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 142, ένθετο «Οι διευκρινίσεις και τα σχόλια του Π. Μαρίνη στις παρατηρήσεις του ΤΜ [στο τεύχος 141], σελ. 13). Το κλείσιμο των σχολών που ψάχνει ο Μαρίνης μπορεί να το βρει στην Αρχαία Αθήνα όπου «νόμον εἰσενεγκόντος μηδένα τῶν φιλοσόφων σχολῆς ἀφηγεῖσθαι ἂν μὴ τῇ βουλῇ καὶ τῷ δήμῳ δόξῃ· εἰ δὲ μή, θάνατον εἶναι τὴν ζημίαν» (Πηγή: Διογένης Λαέρτιος, V, 38, Αθηναίος, 13, 610f , Πολυδεύκης, 9, 42) και που τόσο αγαπάει για τον κλασσικό της πολιτισμό που της τον έδωσαν οι θεοί και η αρχαία θρησκεία: «Το τι είναι μια θρησκεία φαίνεται από τους καρπούς της όταν επικρατεί σε μια κοινωνία. Το τι είναι η ελληνική θρησκεία του Δωδεκαθέου, φαίνεται από τον κλασσικό πολιτισμό που έφτιαξε» (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας αρχαιοφίλων και μέλος της Επιτροπής για την αναγνώριση της Ελληνικής θρησκείας του 12θέου Τηλεοπτικός σταθμός Alter, εκπομπή «Χωρίς Μοντάζ ΙΙ», Σάββατο 07/02/2004, εδώ)»:
29. Η ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΗΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ
Βλέπε την σελίδα Γλώσσα.
Βλέπε τα Απολογητικά Σχόλια
Διατί ο κ. Μπακούρος και οι άλλοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί ενδιαφέρονται δια τας άλλας θρησκείας; ΔΙΑΤΙ θέλουν να τας ρυθμίσουν; ΔΙΑΤΙ θέλουν αυτοί να ορίσουν πως θα λέγονται [ιδέ και τον ίδιον τυράννων αγώνα της ΑΟΕΕ να στερήση από τους «Χριστιανούς Μάρτυρας του Ιεχωβά» την ονομασίαν της αρεσκείας των] και τι θα πιστεύουν;
Διότι η Ορθόδοξος Εκκλησία ΟΥΔΕΠΟΤΕ ήτο θρησκεία! Ήτο ΠΑΝΤΟΤΕ εξουσιαστικός μηχανισμός! Ήτο «ο Δεσπότις που διοικεί την πόλι»! [«δεν θα μας περιορίσουν στο άναμμα και σβήσιμο των καντηλιών» εδήλωνε την 6/6/2006 ο Αρχιεπίσκοπος! Δεν τον συγκινεί ο θρησκευτικός του ρόλος!] (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 146, ένθετο «Απάντηση εις το Άγος της Προγονοπληξίας» σελ. 3)
Μυθοπλάστης: Παναγιώτης Μάρίνης
Απάντηση: Ο Παναγιώτης Μαρίνης κατηγορεί τους Ορθοδόξους επειδή επεμβαίνουν εις τας «άλλας θρησκείας» και «θέλουν να τας ρυθμίσουν». Ο ίδιος προσπαθεί να ρυθμίσει τους Αγίους της Ορθοδοξίας λέγοντας πως «από τους ήρωας της Εθνεγερσίας ουδένα αγιοποίησε.» (1) και «Δεν είναι δυνατόν να μεγαλουργήση ένας λαός με μία θρησκείαν που δεν αγιοποιεί τους εθνικούς του ήρωες ως τον Λεωνίδα, τον Ρήγα και τόσους άλλους, αλλά διατηρεί ένα εκτεταμένο αγιολόγιο από αγνώστους και περιέργους αλλοεθνείς» (2). Μάλιστα η δεύτερη διαπίστωσή του λαμβάνει χώραι όταν το άρθρο του τιτλοφορείται «Τι πιστεύει η Ελληνική μας Θρησκεία». Αντί όμως να διδάσκει όντως τι πιστεύει η δική του θρησκεία, δεν παύει αλλά ούτε παραιτείται από του να υποδεικνύει ποιους οφείλει να «Αγιοποιήσει» η Ορθόδοξη Εκκλησία. Αν ασχολούνταν μόνο με την δική του θρησκεία θα ομιλούσε περί «ηρωοποιήσεων» και όχι «αγιοποιήσεων».
Επιπλέον φαίνεται να σοκάρεται επειδή ο Αρχιεπίσκοπος της Ορθοδόξου Ελλαδικής Εκκλησίας δεν θέλει να περιοριστεί ως πολίτης της Ελλάδας εις το «άναμμα και σβήσιμο των καντηλιών». Έχει ξεχάσει να παρατηρήσει ο Μαρίνης πως ο ίδιος αν και ιατρός δεν περιορίζεται εις τα ιατρικά του καθήκοντα αλλά και σε άλλα ιερατικού βαθμού καθήκοντα, όπως έχει ξεχάσει πως ο ιερεύς της Δήλου, του νησιού του Απόλλωνα ήταν και κυβερνήτης.
Ο Ελληνισμός δεν σκύβει το κεφάλι. Ο Ελληνισμός είναι κυριαρχική και εξουσιαστική ιδεολογία. Ο Ελληνισμός δεν είναι ιδεολογία δούλων και δειλών. (Πηγή: http://www.hellenicreligion.gr/doc/faq8.htm)
Η Εκκλησία των Ελλήνων στο θρήσκευμα είναι όργανο πνευματικού πολέμου. Στέκεται στην πρώτη γραμμή μάχης κατά των μισελληνικών αιρέσεων. Δεν δικάζει τον εχθρό. Τον εξοντώνει. Δεν διεξάγει πόλεμο κατά ατόμων. Εξολοθρεύει ομαδικώς τις αντεθνικές δοξασίες. Δεν ψάχνει για στοιχεία που να αποδεικνύουν αξιόποινες πράξεις ατόμων. Η πρώτη ερώτηση που κάνουμε είναι: Λατρεύεις τους Πατρώους Θεούς; Η απάντηση θα καθορίσει την μοίρα του κατηγορουμένου. Αυτή είναι η ουσία του εμπόλεμου Ελληνισμού.
Ο Έλλην σκληρός απέναντι στον εαυτό του, πρέπει να είναι σκληρός απέναντι στον εχθρό. Όλα τα μαλθακά συναισθήματα φιλίας, ανοχής, αγάπης πρέπει να καταπνιγούν. Μόνο μία σκέψη, έναν σκοπό έχει στο μυαλό του ο Έλλην Πολεμιστής: Αμείλικτη εξόντωση των εχθρών του Έθνους και του Ελληνισμού. Για τον Έλληνα υπάρχει μία μόνο ευχαρίστηση: Η ολοκληρωτική νίκη στον Ιερό ΕθνικοΑπελευθερωτικό Αγώνα. Με ψυχρή λογική, μακιαβελλική ηθική και ακούραστη καταδίωξη του στόχου, ο Έλλην Πολεμιστής πρέπει να είναι έτοιμος να πεθάνει και να εξολοθρεύσει οτιδήποτε στέκει εμπόδιο στο δρόμο για την παγκόσμια κυριαρχία του Ελληνισμού. (Πηγή: http://www.hellenicreligion.gr/index.htm)
Αριστερά: Ο Παναγιώτης Μαρίνης τελεί σπονδή γάλακτος. (Πηγή Φώτο: Περιοδικό Τρίτο Μάτι, Ελευθέρια 2006, Αναβίωσε για ακόμη μια χρονιά η τελετή προς τιμή του Ελευθερίου Διός στις Πλαταιές», τεύχος 146, σελ.32)
Δεξιά: Μέλη της Ελληνικής Εταιρίας Αρχαιοφίλων πραγματοποιούν την τέλεση των «Ελευθερίων». Στο κέντρο, ο κ. Παν. Μαρίνης (Πηγή: Περιοδικό Τρίτο Μάτι, Ελευθέρια 2006, Αναβίωσε για ακόμη μια χρονιά η τελετή προς τιμή του Ελευθερίου Διός στις Πλαταιές», τεύχος 146, σελ.32)
Επίσης ο ίδιος περιγράφοντας τους αρχαίος ιερείς διαπιστώνει ότι
Παναγιώτης Μαρίνης και πλαστοπροσωπεία
Σημειώσεις
1. Παναγιώτης Μαρίνης, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 109, ένθετο «Θα αναγνωρισθεί επίσημα η Αρχαία Ελληνική Θρησκεία;»
2. Παναγιώτης Μαρίνης, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 95, «Τι πιστεύει η Ελληνική μας Θρησκεία», σελ. 30
Μέσα από τα «Κλασσικά Δόγματα» του ο Μαρίνης, όπως κάθε νεοπαγανιστής, κατηγορεί ασύστολα τον Χριστιανισμό με μια σειρά από κατηγορίες όπως π.χ. για την νομιμότητα, την απαξία της Εθνικής Ιστορίας (κατά λογικής), καταδίκη των τεχνών & των επιστημών, για την απαξίωση του Ελληνικού Εδάφους, την καταδίκη της «φυσιολογικής ερωτικής ζωής», εχθρότητα προς την αναγέννηση & τον διαφωτισμό, για διακίνηση παράνομων μεταφυσικών δυνάμεων, για την σωματική περιποίηση και καλλωπισμό, για απαγόρευση επιστημών, αστρονομίας, γεωμετρίας, μαθηματικών, απαγόρευση της ελεύθερης σκέψης, της αγοράς, της φιλοσοφίας, απόρριψη της λογικής, απαγόρευση της υγιεινής, Ασκληπιείων και Λουτρών, αναθεματισμό της ιατρικής, απαγόρευση αγώνων & άσκησης, κλείσιμο γυμναστηρίων, απαγόρευση και αναθεματισμό των καλών τεχνών, ζωγραφικής και γλυπτικής, απαγόρευση εορτών, εθνικών επετείων, λαϊκών εκδηλώσεων & γενεθλίων, για καταδίκη των αντιπροσωπευτικών πολιτευμάτων & θεσμών, απαγόρευση θεάτρου, χορού & Μουσικής, απαγόρευση της κομμώσεως και της αλλαγής της μόδας, για πολεμική κατά εγκυκλίου παιδείας, γραμματικής, καλλιέπειας, ρητορικής, λογοτεχνίας, ποίησης, κ.α. Όλα αυτά υποτίθεται πως τα «προστατεύει» ο παγανισμός. Και όλα προβάλλονται αντίθετα της Ορθοδοξίας. Αυτά όμως τα επιχειρήματα ενέχουν μέσα τους αντιφάσεις. Το να κατηγορείται ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός μεροληπτικά πως απαγορεύει την αγορά (δημοκρατία λόγου), την ελεύθερη σκέψη, την λογική και την φιλοσοφία, τον πατριωτισμό, την απαξίωση του εθνικού εδάφους κ.λ.π. για να τύχει της ανάλωσης αμαύρωσης είναι μια σκέτη ανοησία. Πριν περάσει κανείς να εξετάσει τις αντιφατικότητες που διέπουν αυτές τις «ομοούσιες» κατηγορίες, ας δει του λόγου το αληθές:
α. Η δημοκρατία λόγου υπάρχει μέσα το Δήμο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, στις Οικουμενικές Συνόδους. Δεν υπάρχει επιβολή των αποφάσεων των στο πλήρωμα βάση μοναρχικών μοντέλων.
β. Η Ελεύθερη σκέψη υπάρχει μέσα εις τον Ορθόδοξο χώρο, εφόσον το να σκέφτεται κανείς δεν απαγορεύεται. Ο καθείς είναι ελεύθερος να αποφασίσει να αποχωρήσει ή να παραμείνει στην Εκκλησία βάση της ελεύθερης σκέψης του. Ο Μοναχισμός, αλλά ιδιαίτερα η δυνατότητα κάθε βαπτισμένου προσώπου εις την Αγιότητα, με το επακόλουθο ατομικό και προσωπικό βίωμα του Θεού, υπερτονίζει αυτή την «ελεύθερη σκέψη» της διαφορετικότητας, παρά την απαλλοτριώνει κάτω από τις αποφάσεις του «Ανώτερου» Κλήρου.
γ. Η λογική γίνεται αποδεκτή για την αποκωδικοποίηση ακόμη και των «υπερφυσικών» συμβάντων μέσα στον φυσικό κόσμο, αφού λογικό πρώτο αίτιο τους είναι ο Θεός. Στην Ορθοδοξία υπάρχει λογικό αίτιο, ο Θεός, και λογική συνέπεια, ο κόσμος, το θαύμα κ.ο.κ.. Οι κατ’ Χριστιανισμόν άθεοι, δεν αποδέχονται τον Χριστιανικό Θεό, με αποτέλεσμα για αυτούς, το «παράλογο» της Χριστιανικής Διδασκαλίας. Επιπλέον διδάσκεται πως η λογική ως μέρος του φυσικού κόσμου, δεν μπορεί να φτάσει στα έξω του φυσικού κόσμου από μόνη της, εφόσον χρειάζεται η συνοδεία της εμπειρίας αυτού (Ορθόδοξο βίωμα), προς παροχή εμπειρικών δεδομένων εις πλαισίωσή της. Πλαισίωση όμως δεν σημαίνει κατάργηση ή «απαγόρευση». Δηλαδή σε καμία περίπτωση η λογική δεν υποτιμάται, αλλά αντίθετα υπερτιμάται σε σχέση με την υπόλοιπη δημιουργία, ζωική, φυτική & ανόργανη. Μεταξύ όμως των ανθρώπων, που όλοι διαθέτουν λογική, υπερτιμάται η αγάπη, άνευ της οποίας η πρώτη δεν μπορεί να αποδώσει ενάρετα αποτελέσματα. Έτσι π.χ. η λογική μπορεί να κατασκευάσει όπλα, όπως μπορεί να κατασκευάσει φάρμακα.
δ. Η φιλοσοφία δεν απαγορεύεται, αρκεί να μην γίνεται αντικείμενο πίστης, δηλαδή θρησκείας ή όταν της αποδίδεται κατ’ επίφαση η ιδιότητα της «ουσιαστικής γνώσης» του κτιστού χώρου (φύση). Ο Χριστιανός έχει δική του θρησκεία. Εις δε τον χώρο της «ουσιαστικής γνώσης» για τον κτιστό χώρο, επαφίεται εις την πρόοδο της επιστήμης, και όχι της φιλοσοφίας, η οποία είναι η πρωτόγονη και παρωχημένη πλέον μορφή της πρώτης. Η εμμονή πως η φιλοσοφία αντικαθιστά την επιστήμη, αποτελεί ριψοκινδυνευμένο ατόπημα. Ο ελληνικός νεοπαγανισμός ειδικά, διαρκώς εναγκαλιάζεται με τον φιλοσοφικό χώρο, όχι για την ανάγκη ανακάλυψης επιστημονικών αληθειών, αλλά για την υποστήριξη μερικών αναπόδεικτων θρησκευτικών απόψεων και πίστεων, από ένα χώρο υποτίθεται «εκλεκτισμένης [αναπόδεικτης όμως] σκέψης». Με άλλα λόγια, η φιλοσοφία χρησιμοποιείται για την παρουσίαση μιας μορφής «ελιτίστικου θρησκευτικού βιώματος» ή μιας «ελιτίστικης μεταφυσικής επιστήμης».
Οι αντιφάσκουσες κατηγορίες
Επιπλέον το εξεταζόμενο κατηγόρημα κατά του Ορθόδοξου Χριστιανισμού, που εκτοξεύεται από τον χώρο του νεοελληνικού παγανισμού, συνοδεύεται από την μυθοπλασία του ότι ο παγανισμός, η φιλοσοφία, η λογική, ο πατριωτισμός, η τέχνη, το θέατρο, οι θρησκευτικοί αθλητικοί αγώνες, η μόδα, η δημοκρατία κ.α. είναι συστήματα ίδιας ουσίας ή ιδιοτήτων, τα οποία τοποθετούνται στον ίδιο «σύμμαχο» αντίπαλο χώρο που συνασπίζει ο αυτός παγανισμός, γεγονός εντελώς αναληθές.
α΄. Ο παγανισμός δεν είναι λογική αλλά ενέχει και συστήματα άλογης, ως φάνηκε ανωτέρω, πίστης, τα οποία εν αντιθέσει με τον Χριστιανισμό, βρίσκονται μέσα στον κτιστό και «μοναδικό» κόσμο, ο οποίος υποτίθεται για τους νεοπαγανιστές, εξηγείται μόνο βάση της λογικής.
β΄. Ο παγανισμός δεν είναι ούτε δημοκρατία, και δηλαδή πολιτικό σύστημα, αλλά θρησκεία, όπως και ο Χριστιανισμός. Αν παγανιστές διοίκησαν δημοκρατικά κάποιες πόλεις, όπως το έπραξαν κάποιοι Ορθόδοξοι, αυτό δεν ανάγει την θρησκεία τους σε πολιτική δημοκρατική παράταξη.
γ΄. Η φιλοσοφία ενέχει συστήματα πίστης που δεν έχουν καμία λογική συνέπεια και ακολουθία. Η φιλοσοφική σκέψη, καταδικάζει πολλές φορές την δημοκρατία και επαινεί την μοναρχία, εφόσον δεν είναι πολιτικό δημοκρατικό σύστημα, αλλά μηχανισμός πίστης και ιδίου οφέλους, για την κάθε ξεχωριστή σχολή, στοχασμός. Υπάρχει ελεύθερη σκέψη για το άτομο, αλλά ομοίως προς την κάθε θρησκεία, κάθε φιλοσοφική σχολή έχει τα δικά της αυστηρά ανελεύθερα δόγματα τα οποία υπερασπίζεται έναντι των άλλων. Συνήθως τα δόγματα της κάθε σχολής δεν αποτελούν αποτέλεσμα δημοκρατικής συζήτησης ή απόφασης μεταξύ των διάφορων μαθητών ή στοχαστών, αλλά εκφέρονται από τον «αρχηγό» ή τους «αρχηγούς στοχαστές» της κάθε σχολής και το πολύ πολύ να αναπτυχθούν από τους επόμενους. Τα περιθώρια ελιγμού όμως δεν είναι σπουδαία.
δ΄. Η «σκληρή» λογική δεν μπορεί να ανεχθεί την φιλοσοφία, τον παγανισμό αλλά ούτε και την δημοκρατία πολλές φορές, εφόσον η λογική δεν επιτάσσει την δημοκρατία εξ ανάγκης, αλλά προτρέπει την επιλογή εκείνου του πολιτικού συστήματος που θα φέρει το επιθυμητό για τον πολίτη λογικό αποτέλεσμα (λογική συνέπεια της επιλογής πολιτικού συστήματος). Έτσι ένας αριστοκράτης θα επιλέγει πάντοτε μοναρχίες για να διατηρεί (λογικά) τα πλούτη του, οι «πατριώτες» μπρος εις τους διάφορους «πολιτικούς» κινδύνους επιλέγουν «λογικά» τον φασισμό (επιβολή προγράμματος δράσης των ολίγων) και την εκδίωξη των «προδοτών». Χαρακτηριστικές οι διαμάχες μεταξύ αριστοκρατών και δημοκρατικών εις την αρχαία Ελλάδα. Κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει την άποψη ότι οι δημοκράτες ήσαν οι «λογικοί» και οι αριστοκράτες οι «παράλογοι». Κάθε παράταξη πολεμούσε για τα δικά της συμφέροντα κάνοντας χρήση της λογικής. Η λογική δεν είναι ούτε καν δικαιοσύνη, διότι δεν ενέχει κανένα συναισθηματισμό, προς τούτο δεν μπορεί ποτέ η λογική να ταυτίζεται αποκλειστικά με την δημοκρατία (κυβέρνηση του Δήμου - πολλών = δίκαιο). Ούτε π.χ. οι δικανικοί λόγοι σε μια δημοκρατική πόλη στηρίζονται μόνο στην λογική. Αλλά και στην δικαιοσύνη, την φιλία, την τιμή, την υπερηφάνεια και άλλα γνωρίσματα του ανθρώπινου είδους, τα οποία κάθε ρήτορας χρησιμοποιεί άλλοτε αγαθά και άλλοτε με πανουργία, επιδιώκοντας τους δικούς του σκοπούς. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος, και κατ’ επέκταση η ανθρώπινη ψυχή, για όσους πιστεύουν σε αυτήν, έχει πολλές περισσότερες ιδιότητες από πια απλή και σκέτη λογική ενός μηχανικού υπολογιστή. Το ότι διάφοροι αρνητές του Χριστιανισμού αποδέχονται μόνο την «κομπιουτερίστικη» άποψη της ανθρώπινης υπόστασης, είναι μια βιολογική υποκρισία, χαρακτηριστική της μεταφυσικής τους πίστης (ανυπαρξία Θεού). Πρώτα και κύρια διότι ο ανώτερος «λογικός» φλοιός του εγκεφάλου εδράζει επίσης την αγάπη (και όχι τον «πρωτόγονο-μη εξελιγμένο» έρωτα). Δεύτερο διότι οι αποφάσεις του ανθρώπου, όπως ελέχθη, δεν γίνονται μόνο βάση της λογικής. Υπάρχει και ο συναισθηματικός τομέας. Κανείς δεν κάνει λογικές πραγματικές φιλίες. Ούτε παντρεύεται λογικά. Το πράττει συναισθηματικά.
ε΄. Το δε κατηγόρημα περί «ελεύθερης σκέψης» είναι μια καθαρή σαπουνόφοσκα. Διότι ο κάθε άνθρωπος χρησιμοποιεί την ελεύθερη σκέψη του και αποφασίζει, είτε να πιστέψει σε κάποιο φιλοσοφικό αξίωμα ή σε κάποια θρησκεία, είτε να γίνει δημοκράτης ή αριστοκρατικός, είτε να δέχεται το λογικό ή το παράλογο. Η ελεύθερη σκέψη, με άλλα λόγια, δεν είναι αποκλειστικό αίτιο της φιλοσοφικής σκέψης, του παγανισμού, της δημοκρατίας ή της λογικής.
στ΄. Η επιστήμη με την σειρά της είναι αντίπαλη με την τέχνη, την ζωγραφική και την ποίηση πολλές φορές, διότι η τέχνη λ.χ. μπορεί να ζωγραφίζει ουτοπικά τοπία ή μυθικά όντα. Η ποίηση όταν υμνεί τους θεούς δεν έχει καμία σχέση με την επιστήμη. Το θέατρο και ο κινηματογράφος παρουσιάζουν πολλές επιστημονικές αναλήθειες χάριν θεάματος.
ζ΄. Η λογική και η επιστήμη, όπως και η υγεία και η ιατρική επίσης, πολλές φορές έρχονται σε φανερή και ξάστερη αντίθεση με τους καλλωπισμούς και τις παγανιστικές περιποιήσεις του ανθρωπίνου σώματος.
η΄. Η μόδα δεν έχει καμία ασφαλή συνάφεια με την λογική αλλά ούτε με την υγεία και την ιατρική. Διότι η μόδα πολλές φορές οδηγεί σε παραλογισμούς, Βλέπε λόγου χάρη τις παράλογες μόδες των παγανιστών και των σημερινών κοινωνιών στην σελίδα περί Ορθοδόξων Διδασκαλιών.
θ΄. Ιδίως ο πατριωτισμός και ο επακόλουθος εθνικισμός, δεν είναι καμία επιστήμη και καμία λογική. Είναι απλός συναισθηματισμός. Λογικά και επιστημονικά π.χ. σε ένα αναμενόμενο πόλεμο, ένας άνθρωπος θα έπρεπε να παίρνει το μέρος εκείνης της παράταξης η οποία λογικά αναμένεται να κερδίσει σε αυτόν. Αντίθετα όμως ο πατριωτισμός ενεργεί συναισθηματικά και συνασπίζει τα άτομα σε ομοεθνίες, οικογένειες, λόχους, τάγματα κ.ο.κ., που προτιμούν να πεθάνουν με τους συντρόφους τους παρά λογικά και επιστημονικά - υπολογιστικά να λάβουν μέρος υπέρ της παράταξης των αναμενόμενων νικητών πρβλ. γυναίκες Σουλίου. Οι προδότες των Περσών που υποτάχθηκαν στον Μ. Αλέξανδρο ήταν βάση του πατριωτισμού «μιάσματα» αλλά βάση της λογικής «τετραπέρατοι».
ι΄. Η εγκύκλιος παιδεία δεν έχει τις περισσότερες φορές καμιά σχέση με την επιστήμη. Διότι η εγκύκλιος παιδεία περιέχει πάρα, μα πάρα πολλές φορές, αντιεπιστημονικές αναλήθειες και άγνοιες των αρχαίων προγόνων. Οι παγανιστές όμως τις προτιμούν έναντι της επιστήμης. Και κει βάρος έχει ο συναισθηματικός κόσμος του παγανιστή ή του πατριώτη, παρά η υποτιθέμενη λογική και ο λεγόμενος ορθολογισμός.
Ια΄. Η άπλετη σεξουαλικότητα αλλά και ο γάμος, δεν συνάπτονται βάση λογικής ή επιστήμης. Ο γάμος, όπως οι φιλίες γίνονται βάση συναισθημάτων, ενώ ο πανσεξουαλισμός είναι ένας καθαρότητος ανορθολογισμός. Ανορθολογική χρήση του σώματος εις το έπακρο, εις τέρψη παθολογικής ακολασίας.
Ιβ΄. Η λεγόμενη «χαρά της ζωής» και τα «παγανιστικά γλέντια» του Διονύσου, δεν έχουν καμία σχέση πολλές φορές, με την υγεία και την ιατρική, αφού τα πάθη εκτινάσσονται στα ύψη πρβλ. κάπνισμα, αλκοολισμός και ναρκομανία. Μέσα στις λεγόμενες παγανιστικές «χαρές της ζωής» αλλά και στην θρησκεία του παγανισμού, ελλοχεύει και η θεά τύχη με τα τυχερά της παιχνίδια, εκτός της μαντικής, τα οποία δεν έχουν καμία σχέση με την επιστήμη και την λογική, αφού όλα δίδονται βορά εις τον «νόμο των πιθανοτήτων» και της «τυχαιότητας»
Ιγ΄. Ο παγανιστικός πόλεμος διαλύει τις περισσότερες φορές κάθε πολιτισμό, οικονομική πρόοδο, δημοκρατία, φιλοσοφική σκέψη εκ βαράθρων κ.α. πρβλ.π.χ. την ήττα της Αθήνας από την μη φιλοσοφική, μη επιστημονική, μη δημοκρατική Σπάρτη.
Ιδ΄. Ο πρωταθλητισμός μέσα στον αθλητισμό και η μανία για την παγανιστική θεά Νίκη ενεργεί εντελώς αντιστρόφως ανάλογα με την υγεία. Η χρήση αναβολικών και άλλων ουσιών αλλά και οι εντατικές προπονήσεις σε «παράξενα» πολλές φορές αθλήματα, αφήνουν αθλητές «σακάτες» στην ηλικία των 40 περίπου ετών. Μια συζήτηση του άμεσα ενδιαφερομένου με μερικούς αθλητές της αναφερόμενης τέτοιας ηλικίας, θα λύσει τις απορίες και στον πλέον φανατικό αντιρρησία.
Ιε΄ Ο «φιλαθλητισμός» ιδίως των ποδοσφαιρόφιλων, δημιουργεί εθνοδιαμελιστικές συγκρούσεις, π.χ. όπως συμβαίνει όταν οπαδοί μιας ποδοσφαιρικής ομάδας που καπηλεύεται το όνομα της γεωγραφικής έδρας της, συγκρούονται και μισούν τους ομοεθνείς οπαδούς μιας αντίπαλης ποδοσφαιρικής ομάδας που καπηλεύεται το όνομα μιας διαφορετικής γεωγραφικής περιοχής που είναι η έδρα της, μέσα στο αυτό εθνικό γεωγραφικό χώρο.
Ιστ΄. Εθνοδιασπαστικά κινείται και η πολιτική, παράρτημα της οποίας είναι η λεγόμενη δημοκρατία, εφόσον ο ίδιος εθνικός λαός διαιρείται σε ομάδες διαφορετικών πολιτικών, και κατά συνέπεια οικονομικών επιδιώξεων, οι οποίες συγκρούονται μεταξύ τους με τραγικά πολλές φορές αποτελέσμα. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις είναι ο πρόσφατος Ελληνικός εμφύλιος πόλεμος 1946-1949 καθώς και όλες οι συγκρούσεις αριστοκρατών & δημοκρατικών στην αρχαία Ελλάδα.
Ιζ΄. Εθνοδιασπαστικά κινείται και το θέατρο ως «κινηματογράφος», εφόσον πολλές φορές υπερτονίζει τα εγκλήματα μιας πολιτικής εθνικής ομάδας ανθρώπων και εξυψώνει τους «ήρωες», έναντι των εγκλημάτων μιας άλλης αντίπαλης, η οποία δεν έχει πρόσβαση στους μηχανισμούς «προπαγάνδας», και η οποία στιγματίζεται ως «εθνοπροδοτική» και οι «ήρωές» της ως «προδότες». Συνέπεια τούτου το μίσος μερίδας του εθνικού λαού προς τους πατριώτες της «αντίπαλης» πολιτικής θέσης.
Ιη΄. Το θέατρο επίσης, ως κινηματογράφος, κινείται πολλές φορές ενάντια στην δημιουργία και την φύση, εφόσον χάριν θεάματος ζώα φυτοφάγα παρουσιάζονται ως απάνθρωπα, κτηνώδη, υπερμεγέθη και ανθρωποφάγα, όπως λ.χ. συμβαίνει εις την περίπτωση του King Kong. Έντομα και άλλα άνευ κακίας ζώα με την σειρά τους γίνονται έρμαια της ανθρώπινης παγανιστικής φαντασίας, η οποία κοιτά με φόβο την φύση, δημιουργώντας στους ανήλικους ανθρώπους ψευδαισθήσεις, πλάνες, και ενδόμυχους φόβους, οδηγώντας τους στην χειρότερη προσέγγιση του ζωικού βασιλείου (βλέπε για παράδειγμα κινηματογραφικά έργα ως το «Αραχνοφοβία» ή το «Μέλισσες δολοφόνοι»). Οι μικροί άνθρωποι μέσα από το λεγόμενο «σινεμά» προσεγγίζουν την φύση με φόβο και απέχθεια.
Ιθ΄. Η χαρακτηριστικότερη περίπτωση όπου το θέατρο ή λεγόμενος κινηματογράφος, απέχει κατά κόρον από την επιστήμη (αλήθεια), είναι όταν έρχεται να αναμιχθεί αισχρότατα με την πολιτική ή εθνική προπαγάνδα. Εκεί κάθε αλήθεια παρουσιάζεται ως ψέμα και κάθε ψέμα παρουσιάζεται για αλήθεια. Ο λαός που βρίσκεται υποχείριο σε τέτοιου είδους προπαγάνδα, παρουσιάζει πολιτική αφασία και κριτική ανικανότητα, εφόσον η «αλήθεια» είναι ότι προβάλλεται στο «πανί» ή στο «χαζοκούτι». Εκεί ο πολίτης οδηγείται και χειραγωγείται ώστε να ακολουθεί την «νομιμότητα».
Κ΄. Ακόμη μια περίπτωση όπου ο κινηματογράφος - θέατρο αντίκεται στην αλήθεια και συνεπώς και στην επιστήμη, είναι η περίπτωση της εμπορικής διαφήμισης. Εκεί πραγματικά τα πάντα παραποιούνται εφόσον στόχος είναι το οικονομικό όφελος και οι πωλήσεις παρά το ενδιαφέρον για την πληροφόρηση του ατόμου (όχι προσώπου) στόχου.
Κα΄. Το θέατρο ή κινηματογράφος, εναντιώνεται πολλές φορές και στο Νόμο κάθε φορά που οι «ήρωες» της μεγάλης οθόνης δεν είναι οι «έννομοι» πολίτες αλλά οι παράνομοι, οι έμποροι ναρκωτικών, οι μαστροποί και δολοφόνοι, οι «αναρχικοί μοτοσυκλετιστές» ή οι ανυπότακτοι που «αρνούνται να πολεμήσουν για τα συμφέροντα της πατρίδας», βλ. για παράδειγμα τα κινηματογραφικά έργα «Outsiders», «Colors» κ.α. Μέσα από την «αυτοθυσία» πολλές φορές, των μελών ένοπλων συμμοριών και τους «κώδικες τιμής» που αυτοί ακολουθούν, το κοινό χειραγωγείται και τους υιοθετεί ως μοντέλο μίμησης.
Κβ΄. Ο διαφωτισμός και η αναγέννηση είναι κινήματα αντιφατικά.
Κγ΄. Τα τραγούδια δεν είναι επιστήμη και λογική αλλά περιγραφές παθών τις περισσότερες φορές.
Κδ΄. Οι κατηγορίες περί μεταφυσικών δυνάμεων δεν στηρίζονται σε λογικές και επιστημονικές αποδείξεις. Είναι ζητήματα πίστης, μέχρι τουλάχιστον αυτή την στιγμή (2007). Ο παγανισμός ενώ παρουσιάζεται ως υπέρμετρος και απόλυτος υποστηρικτής της επιστήμης, ταυτόχρονα βγάζει ρητορικούς λόγους και κατηγορεί για αντικείμενα που δεν συνάδουν με αυτή.
Κε΄ Οι λεγόμενοι «καλλωπισμοί» τους οποίους μετά μανίας υποστηρίζει το νεοπαγανιστικό ρεύμα για να αντιτίθεται στον Χριστιανισμό με την δέουσα πολλαπλότητα, δεν συνάδουν σε καμία περίπτωση με τον πόλεμο ή τον αθλητισμό. Στο πόλεμο για την εθνική άμυνα, τα στρατεύματα ακολουθούν συνηθέστερα ομοιομορφία «πρακτικής» ένδυσης και κουράς, ενώ ουδέποτε λ.χ. στον αθλητισμό δεν γίνεται χρήση γόβας με ψηλό τακούνι.
Κστ΄. Οι νόμοι ήρθαν και έρχονται μερικές φορές σε φανερή αντίθεση με τις προαναφερθείσες «αξίες» ή εκφάνσεις των πολιτισμών, εφόσον Νόμοι απαγόρευσαν τις θρησκείες (χριστιανική & παγανιστική), νόμοι απαγόρευσαν τον θρησκευτικό αθλητισμό, νόμοι απαγόρευσαν τον αθλητισμό σήμερα (βλ. απαγόρευση πρωταθλήματος ποδοσφαίρου στην Ιταλία το 2007 ένεκα δολοφονιών μεταξύ φανατικών - χούλιγκαν), νόμοι καταδίκασαν τους φιλοσόφους κ.α.
Κζ΄. Η ιατρική είναι αντίπαλη με τους χορούς, τους έρωτες και τις διασκεδάσεις κάθε φορά που υπάρχει πάθηση, παράδειγμα: «Πάσχει δὲ ταῦτα τὸ φλέγμα καὶ ἡ χολὴ καὶ ἀπὸ σιτίων καὶ ποτῶν, καὶ ἀπὸ πόνων καὶ τρωμάρτων, καὶ ἀπὸ ὀσμῆς καὶ ἀκοῆς καὶ ὄψιος καὶ λαγνείης, καὶ ἀπὸ ὀσμῆς καὶ ἀκοῆς καὶ ὄψιος καὶ λαγνείης» [μτφρ: Όλα αυτά τα παθαίνουν η χολή και το φλέγμα από τις τροφές και από τα ποτά, από τους πόνους και από τα τραύματα, από τις μυρωδιές, από τα ακούσματα, από τα θεάματα, από τη σεξουαλική δραστηριότητα...](Πηγή: Ιπποκράτης, Ιατρική Δεοντολογία, τόμος Α΄, Περί Παθών, Το Βήμα, Αρχαίοι Συγγραφείς, Εκδόσεις Ζήτρος, Εισαγωγή Μετάφραση Σχόλια: Δημήτριος Λυπουρλής, σσ. 178-181)
Κη΄. Η υγεία και η ιατρική είναι παντελώς αντίθετες με την θυσία εις τον πόλεμο για χάρη της «πόλις», εις την οποία προτρέπουν οι νεοπαγανιστές ως ύψιστο καθήκον του πολίτη (βλ. π.χ. καταστατικό ΕΑΡ)
Κθ΄ . Ο νεοπαγανισμός κατηγορεί τον Χριστιανισμό για «αντιεθνικισμούς». Η παγανιστικές θρησκείες όμως με τις ανθρωποθυσίες υπήρξαν οι πιο αντιεθνικές, αφού ξεκλήριζαν ως θυσία στα είδωλα τα παιδιά τους και τον εθνικό τους λαό.
Θα μπορούσε να συνεχίζει κανείς επ’ αόριστον με την ίδια ανάλογη κριτική σκέψη, αλλά κάτι τέτοιο δεν είναι απαραίτητο.
Σύμφωνα με τα ανωτέρω, η αντιδιαστολή αγοράς + ελεύθερης σκέψης + λογικής + φιλοσοφίας κ.λ.π. vs Χριστιανισμός, που επιχειρείται από τον Παναγιώτη Μαρίνη, αλλά και από άλλους πιστούς της «Πατρώας Θρησκείας», είναι μια εικονική και ψευδής τοποθέτηση των νεοπαγανιστών, η οποία δεν έχει καμία ουσιώδη αξία. Είναι ένα θρησκευτικό παραλήρημα με στόχο τους διατιθέμενους φιλικά προς τα είδωλα. Μόνοι τους επιλέγουν την αυτοκαταστροφή τους. Το επιχείρημά τους αυτό αποκαλείται στην στρατιωτική τέχνη «επίθεση αντιπερισπασμού» ή «προπέτασμα καπνού». Και πίσω από τον καπνό παραμονεύουν οι δαίμονες τους.
Κατάληξη εδώ τα λόγια του Μαρίνη: «Σταμάτησε την άσκοπη περιπλάνηση σου στον ωκεανό της πλάνης και της αυταπάτης και έλα στην πραγματικότητα της Ελληνικής μας Θρησκείας» (Πηγή: Η αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, Ρ. Αναστασάκης, Μ. Βερέττας, Μ. Δημόπουλος, Μ. Καλόπουλος. Μ. Κιουλαφά, Π. Μαρίνης, Χ. Μήνη, Στ. Μυτιληναίος, Γ. Σπυρόπουλος, Ο. Τουτουνζή, Γ. Τσαγκρινός, Εισαγωγή Εύα Αυλίδου, Εκδόσεις Αρχέτυπο, Έκδοση Α΄ Απρίλιος 2002, Θεσσαλονίκη, σελ. 107)
Εγκυκλοπαίδειες
1. Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμοι Ε΄, Η΄, Θ΄, Ια΄, Ιστ΄, Κ΄
Βιβλία
01. Η αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, Ρ. Αναστασάκης, Μ. Βερέττας, Μ. Δημόπουλος, Μ. Καλόπουλος. Μ. Κιουλαφά, Π. Μαρίνης, Χ. Μήνη, Στ. Μυτιληναίος, Γ. Σπυρόπουλος, Ο. Τουτουνζή, Γ. Τσαγκρινός, Εισαγωγή Εύα Αυλίδου, Εκδόσεις Αρχέτυπο, Έκδοση Α΄ Απρίλιος 2002, Θεσσαλονίκη.
02. Χαλδαϊκά Λόγια ή Χρησμοί, Κείμενον Αρχαία Σχόλια, Πρόλογος και Σχόλια του Παναγιώτη Μαρίνη, Εκδόσεις Ιδεοθέατρον, Αθήνα 1998
03. Παν.Μαρίνης, Η ελληνική θρησκεία, εκδ. Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα 1996
04. Ε. Παπανούτσος, Νεοελληνική Φιλοσοφία, «Βασική Βιβλιοθήκη», τ. 35
05. Τα αρχεία της χαμένης Γνώσης, Παναγιώτης Α. Τουλάτος
06. Φιλοκαλία Δ΄, Αγ. Γρηγορίου Παλαμά
07. Ιερομονάχου Αμφιλοχίου Ράντοβιτς: «Το Μυστήριον της Αγίας Τριάδος κατά τον άγ. Γρηγόριον Παλαμά», Πατριαρχικόν Ίδρυμα Πατερικών μελετών, Θεσσαλονίκη 1973
08. Αγ. Γρηγορίου Παλαμά, ομιλίαι Οικονόμου
09. Ιπποκράτης, Ιατρική Δεοντολογία, τόμος Α΄, Περί Ιητρού, Το Βήμα, Αρχαίοι Συγγραφείς, Εκδόσεις Ζήτρος, Εισαγωγή Μετάφραση Σχόλια: Δημήτριος Λυπουρλής
10. Ομηρικοί Ύμνοι - Βατραχομυομαχία, τόμος Α΄, Ειδική Έκδοση, προσφορά για την εκπαίδευση, της εφημερίδας ΤΟ ΒΗΜΑ & των εκδόσεων Ζήτρος
11. Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος, Λόγος Κατηχητικός, Ομιλία εις τό Πάσχα
12. Προσευχητάριον Ορθόδοξου Χριστιανού, Αθήνα 1999, εκδόσεις «Ο Απόστολος Βαρνάβας»
13. Ελληνισμός - Χριστιανισμός στο Βυζάντιο, Το Βυζάντιο ωφέλησε ή έβλαψε τον ελληνισμό;, Το συνέδριο στην Φιλοσοφική Αθηνών, εκδόσεις Ελεύθερη Σκέψις, Νοέμβριος 1998
14. Βίος Πλάτωνος, εκδ. Westermann
15. Γιάννης Κορδάτος, Ιστορία της Αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας, εκδ. Μπουκουμάνη
16. Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε., τ. ΣΤ΄, Ζ΄
17. S. Runciman, The Great Church in captivity
18. Κουκουλέ Φαίδωνος, Βυζαντινών βίος και πολιτισμός, εκδ. Παπαζήση
19. Β. Σπανδάγος - Ρ. Σπανδάγος - Δ. Τραυλός, Οι θετικοί επιστήμονες της βυζαντινής εποχής, εκδ. Αίθρα
20. Πάολο Τσεζαρέτι, Θεοδώρα˙ η άνοδος μιας αυτοκράτειρας, εκδ. Ωκεανίδα
21. Sture Linnér, Ιστορία του Βυζαντινού Πολιτισμού, εκδ. Γκοβοστή
22. A. Cameron “The Last Days of the Academy of Athens”, Proceedings of the Cambridge Philological Society 195 [1969]
23. Βυζαντινός Δόμος
24. Theophanis Chronographia, de Boor, II, Teubner, Lipsae 1885
25. Βίος και Εγκώμιο συμπλεκόμενον του οσίου πατρός ημών Θεοφάνους τού και Ισαακίου
26. G. Pentogalos-J. Lascaratos, Bulletin of the History of Medicine, 58 (1984)
27. L.J. Bliquez, Two lists of Greek Surgical Instruments and the State of Surgery in Byzantine Times, Symposium on Byzantine Medicine, DOP 38 (1984), 187-204)
28. Β.Ν. Τατάκη, Η Βυζαντινή Φιλοσοφία, εκδ. Εταιρίας Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας, 1977
29. Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας, Κλήμεντος Αλεξανδρέως Άπαντα τα Έργα 4, Στρωματείς, Λόγοι Ε΄ - Η΄, Πατερικές Εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς», Επόπτης - Επιμελητής Εκδόσεως Ελευθέριος Γ. Μερετάκης, Πτυχιούχος Θεολογίας, Εκδοτικός Οίκος Ελευθερίου Μερετάκη «Το Βυζάντιον»
30. Ιπποκράτης, Ιατρική Δεοντολογία, τόμος Α΄, Περί Ευσχημοσύνης, Το Βήμα, Αρχαίοι Συγγραφείς, Εκδόσεις Ζήτρος, Εισαγωγή Μετάφραση Σχόλια: Δημήτριος Λυπουρλής
31. «Οι Απόκρυφες επιστήμες στην ελληνική αρχαιότητα», Διαμαντής Κούτουλας, Εκδόσεις Έσοπτρον, Αθήνα Ιούλιος 2002
32. Fustel De Coulanges, Η αρχαία Πόλη, εκδ. Ειρμός
33. Douglas M. MacDowell, Το δίκαιο στην Αθήνα των κλασικών χρόνων, εκδ. Παπαδήμα
34. Christian Overman, Αρχαία Ελλάδα και Βίβλος, Σύγκρουση Κοσμοαντιλήψεων, τίτλος πρωτότυπου Assumptions That Affect our Lives, Εκδόσεις Άροτρον, 2004
35. Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας, Κλήμεντος Αλεξανδρέως Άπαντα τα Έργα 2, Παιδαγωγός, Λόγοι Β΄- Γ΄, Πατερικές Εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς», Επόπτης Παναγιώτης Κ. Χρήστου Καθηγητής Πανεπιστημίου - Επιμελητής Εκδόσεως Ελευθέριος Γ. Μερετάκης, Πτυχιούχος Θεολογίας, Εκδοτικός Οίκος Ελευθερίου Μερετάκη «Το Βυζάντιον»
36. Ησίοδος, Έργα και Ημέραι, Θεογονία, η Ασπίδα του Ηρακλή, Πρόλογος Δανιήλ Ι. Ιακώβ, Εισαγωγή Μετάφραση, σχόλια Σταύρος Γκιργκένης, εκδόσεις Ζήτρος, Θεσσαλονίκη 2001
37. Πηδάλιον της Νοητής Νηός της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής των Ορθοδόξων Εκκλησίας, Εκδοτικός Οίκος Αστήρ, Αλ. & Ε. Παπαδημητρίου, Αθήναι, 1976
Ραδιοτηλεοπτικοί Σταθμοί
1. Alter, εκπομπή «Χωρίς Μοντάζ ΙΙ», Σάββατο 07/02/2004, εσπερινό δελτίο ειδήσεων, Τετάρτη 4 Μαΐου 2005, Οι Πύλες του Ανεξήγητου, θέμα «Τα μυστικά των αρχαίων» Σάββατο 18/02/2006, «Αθέατος Κόσμος», Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2004
2. Ε.Τ.1, Τελετή Έναρξης Ολυμπιακών Αγώνων 2004. Αθήνα
3. Antenna1, εκπομπή στούντιο με θέμα: ποια είναι τα τρυκ του Γκέλλερ, 28/11/2004
4. History Channel, Hitler and Nazi Occultism
45. ΝΕΤ, 07 Φεβρουαρίου 2007
Περιοδικά
01. Τρίτο Μάτι, τεύχη 95, 96, 109, 111, 134, 141, 142, 144, 145, 146, 147
02. Ιδεοθέατρον, τεύχος 14
03. Ιχώρ, τεύχη 6, 9, 25, 39, 43, 66, 57, 59, 72
04. Πολεμικές Μονογραφίες, τεύχος 8
05. Δαυλός τεύχη 272-273, 275, 278
06. Απολλώνειο Φως, τεύχος 50
07. Τρίτο Μάτι, τεύχος 109
08. Περιοδικό «Αερόπος», τεύχος 51
09. Ιστορικά Θέματα, τεύχη 1, 20, 26
10. Πολεμικές Μονογραφίες, Αρχαίων Τέχνη Πολεμική (6000 -146 π.Χ.), τεύχος 32
11. Άρδην, τεύχος 53
Εφημερίδες
1. ΤΑ ΝΕΑ , 28122004 , Σελ.: N12 , Κωδικός άρθρου: A18126N122 , ID:447494
2. Ελευθεροτυπία, 7/2/1999
3. Επάλξεις, Δεκαπενθήμερη Ορθόδοξη Μορφωτική Κοινωνική Εφημερίδα, άρθρο «Η παιδική επιθετικότητα», αρ. φυλ. 524, έτος 33ο, 1 Δεκεμβρίου 2006.
Δημόσιες Υπηρεσίες
1. Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, Γνωμάτευση-Απόφαση της Ολομέλειας της Εθνικής Επιτροπής της 25/9/2003 επί του 4ου θέματος της ημερήσιας διάταξης : Αίτηση από την Επιτροπή του Δωδεκάθεου για παραβίαση των δικαιωμάτων του Ανθρώπου
Διαδίκτυο
1. http://www.iospress.gr/ios1999/ios19990207a.htm
2. http://www.ysee.gr/index.php?type=d&f=prometheia2006
3. http://homepage.mac.com/dodecatheon/
4. https://www.nationalfilmnetwork.com/store/ProductDetails.aspx?ProductID=182)
5. http://www.espressonews.gr/
6. http://www.ysee.gr/index.php?type=d&f=onomatodosia
7. http://www.istillworshipzeus.com/
8. http://www.arhaioplixia.org
Αρχαίοι Συγγραφείς
01. Θουκυδίδης
02. Ηρόδοτος
03. Πλάτων, Τίμαιος, Πολιτεία, Ερυξίας, Πολιτικός, Απολογία
04. Διογένης Λαέρτιος, Φιλοσόφων βίοι
05. Φιλόστρατος, Βίοι Σοφιστών
06. Ησύχιος, Ονοματολόγος
07. Σέξτος Εμπειρικός, Προς μαθηματικούς
08. Πλούταρχος, Περ., Αριστ., Νουμάς
09. Διόδωρος Σικελιώτης
10. Πλουτάρχου, Περί Ίσιδος και Οσίριδος, Λυκούργος, Σόλων, Περικλής, Περί μοναρχίας και δημοκρατίας και ολιγαρχίας, Περί ποιημ. ακούειν, Νικίας
12. Πορφυρίου, Πυθαγόρου Βίος
13. Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, Στρωματείς
14. Άγιος Βασίλειος, «Πρὸς τοὺς νέους, ὅπως ἂν ἐξ ἑλληνικῶν ὠφελοῖντο λόγων», Όροι κατά πλάτος
15. Ευσέβιος, Ευαγγελική Προπαρασκευή
16. Άγιος Ιππόλυτος, Refutatio omnium haeresium
17. Γρηγόριος Θεολόγος, Αποχαιρετηστήριος Λόγος προς Ωριγένη
18. Άγιος Ιουστίνος, Απολογία Α΄, 46,3
19. Γρηγόριος Νανζιανζηνός, Επιτάφιος εις Μ. Βασίλειον κ., 11, Migne Ε. Π.
20. Άγιος Νεκτάριος, Περί της Ελληνικής Φιλοσοφίας ως προπαιδείας εις τον Χριστιανισμό
21. Αθηναίος
22. Ιάμβλιχος, Περί μυστηρίων
23. Ιωάννης Λυδός, Περί Αρχών, 186, 89
24. Ισοκράτη, Βούσιρις
25. Ιουλιανός, Μισοπώγων
26. Πολυδεύκης
27. Ουλπιανός, σχ. Δημοσθένη Κατά Μειδίου
28. Αριστοτέλης, Πολιτικά, Οικονομικά, Μετά τα Φυσικά, Ρητορική, 1416a, Ηθικά Νικομάχεια
29. Δημοσθένης, Κατά Στεφάνου, Περί της παραπρεσβείας, Προς Βοιωτόν περί προικός μητρώας, Προς Βοιωτόν περί του ονόματος
30. Κικέρων, De legibus
31. Διον. Αλικαρνασσεύς, Περί Δεινάρχου
32. Σουετώνιου, Τιβέριος
33. Σένεκας, Epist. 29.10, 116
34. Αριστοφάνη, Όρνιθες
35. Σάτυρου, Βίος Ευριπίδου
36. Αιλιανού Ποικίλη Ιστορία, Αποσπάσματα 39
37. Λίβιος
38. Γοργίας
39. Ευριπίδης, απ. 913
40. Εύπολις, απ. 146
41. Αριστοφάνης, Νεφ. 30
42. Ιπποκράτης, Ιατρική Δεοντολογία
Επιπλέον Βιβλιογραφία
01. H. Bengston, Ιστορία της αρχαίας Ελλάδος από τις απαρχές μέχρι την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, Αθήνα 1991
02. H.C. Baldry, Zeno’ s Ideal State, Journal of Hellenic Studies 89 (1959)
03. H.C. Baldry, The unity of mankind in Greek thought, Καίμπριτζ 1970
04. A.H. Chroust, The ideal politics, 27 (1965)
05. E.N. Tirgestedt, The legend of Sparta in Classical Antiquity, τ. Β΄, Ουψάλα 1974
06. J. Ferguson, Utopias of the Classical World, Λονδίνο 1975.
07. F. Sandbach, The Stoics, Λονδίνο 1975
08. A.Erskine, The Hellenistic Stoa. Political thought and action, Λονδίνο 1990
09. C.Bagoglou, The economic thought of the early stoics, στο Essays in Economic Analysis. In honour of Professor R.D. Theocharis, επιμ. G. Demopoulos-P.G. Korliras-K.P. Prodromidis, Αθήνα 1998
10. C.Bagoglou, Hellenistic economic thought, στο Ancient and Medieval Economic Ideas and Concepts of Social Justice, επιμ. S. Todd Lowry-B. Gordon, Λέυντεν-Νέα Υόρκη-Κολωνία 1998
