Η Θεά Νέμεσις είναι η θεά η οποία φανερώνει το νεοπαγανιστικό θρησκευτικό παραμύθι. Διότι την Νέμεση επικαλούνται οι νεοπαγανιστές μόνο σαν πρόκειται να εκδικηθούν. Ποτέ αυτή δεν ελέγχει την άμετρη συμπεριφορά τους, όπως λ.χ. τις ύβρεις και την αμετροέπεια ή την αλαζονεία, ακόμη και όταν μιλούν π.χ. για ανώτερους ανθρώπους Έλληνες.
1. |
ΘΕΑ ΝΕΜΕΣΙΣ |
2. |
ΑΔΡΑΣΤΕΙΑ |
3. |
ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΑΤΕΣ
Η ΗΘΙΚΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝ.Α.Ι.Σ. ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΠΡΟΣ ΤΟ ΚΑΚΟ(Ντορέτα Πέππα, περ. Τρίτο Μάτι, τεύχος 142, ένθετο, σελ. 7) |
4. |
ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ
α. Νεοπαγανιστές & Επίκληση στην Νέμεση
|
5. |
ΠΗΓΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ |
Νέμεσις, -εως (η)· αρχ., η αγανάκτηση του ανθρώπου κατά του παρ’ αξία ευτυχούντος· κατά τον Αριστοτέλη είναι αρετή, ως μεσότητα κειμένη μεταξύ δύο ακροτήτων, φθόνου και χαιρεκακίας, «λύπη ἐπὶ τῷ ἀναξίως εὐπραγοῦντι» ║ η τιμωρός δύναμη η επερχόμενη κατά του αδικήσαντος, ή αλλιώς θεία δίκη.
Νέμεσις [Μυθολ.] Μία των θεοτήτων της ελληνικής μυθολογίας. Στον Όμηρο είναι ακόμη αυτή απλώς ηθικό αίσθημα, που όφειλε την προέλευσή του στην περί διανομής μεταξύ Διός και Προμηθέως των αγαθών παράδοση, κατά την οποίαν ο κλήρος των ανθρώπων είναι τα δεινά με ελάχιστη ανάμειξη αγαθών. Περί αυτούς είναι όρια και φραγμοί, τους οποίους δεν δύνανται να υπερβούν, Ο αποπειραμένος να υπερβεί τον φραγμό του ηθικού νόμου εμφανίζεται στους οφθαλμούς των ανθρώπων ως υβριστής του θείου, και την ύβρη αυτή αποδοκίμαζε το αίσθημα της νεμέσεως, της αποδοκιμασίας δηλαδή από του βαθμού της αγανακτήσεως δια μία πράξη εγκληματική μέχρι του ενδομύχου ψόγου δι’ εν ελαφρό πταίσμα. Η παράβαση καθήκοντος, οφειλομένου εις γονείς, άρχοντας ή πρεσβυτέρους, και γενικά πάσα υπερβολή προκαλούσε την νέμεση. Εις την νέμεση και την αιδώ των ανδρών έκαναν επίκληση οι αρχηγοί των Αχαιών, οσάκις ήθελαν να παρορμήσουν αυτούς σε γενναία τινά πράξη. Ο φόβος της προκλήσεως της θείας ταύτης οργής υπήρξε η αρχή της λατρείας και της προσωποποιήσεως αυτής στην θεότητα Νέμεση, την αποδοκιμάζουσαν πάσα βία και πάσα ύβρη. Ύβρης δε ήταν και πάσα υπέρμετρος ευτυχία, διότι ο κάτοχος ταύτης από ανθρώπου ανυψώνονταν στο επίπεδο των θεών, των οποίων και μόνον ήταν κλήρος η διαρκής ευτυχία. Έτσι από τον Ησίοδο και εφεξής η προσωποποιηθείσα νέμεση γίνεται θυγάτηρ της Νυκτός ή της Νυκτός και του Ερέβους, όπως όλες οι ολέθριες δια τον άνθρωπο δυνάμεις, ή του Ωκεανού, εις δήλωση ότι ήταν εκ των αρχαιοτάτων, θεοτήτων, και μήτηρ, δια της ενώσεως της μετά του Διός, της Ελένης (κατά τον ποιητή των Κυπρίων επών), προς δήλωση, δια της μυθολογικής αυτής γλώσσας, ότι πηγή πασών των ανθρωπίνων δυστυχιών είναι η οργή των θεών, ή τής Δίκης, προς δήλωση ότι η θεία οργή, ως δικαία οργή, ως δικαία θεότητα, στρέφεται μόνον κατά των αλαζόνων και ασεβών. Διά τον αυτό λόγο η Νέμεσις ως θεά ευρίσκεται εις σχέση με την Θέμιδα, θεά της παγκοσμίου τάξεως, και ταυτίζεται με την Αδράστεια, ανατολική θεότητα, σημαίνουσα, κατά τους αρχαίους Έλληνας, το αναπόφευκτο, την οποία βραδύτερον κατέστησαν εν των επιθέτων της Νεμέσεως, πλάσαντες τον μύθο ότι ονομάσθηκε η θεά Αδράστεια, διότι ο Άδραστος πρώτος ανέγειρε στην Νέμεση ναό στη αρχαία Ελλάδα (Στρ. C. 588)
Αναπαράσταση της Νεμέσεως του Αγορακρίτου (Πηγή: Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ιη΄, σελ. 186)
Αρχαιότατος τόπος λατρείας της Νεμέσεως ήταν ο Ραμνού της Αττικής, ένθα υπήρχαν ναοί και βωμοί αυτής. Πλην του Ραμνούντος ελατρεύονταν η Νέμεση εν Σμύρνη, ένθα υπήρχε ιερό των Νεμέσεων και «ξόανα ἁγιώτατα» (Παυσ. Ι. 33,7), διότι οι Σμυρναίοι πίστευαν ότι ήσαν δυο Νεμέσεις, θυγατέρες του Ωκεανού και της Νυκτός. Επίσης στην Πάτρας, ένθα υπήρχε επίσης ναός αυτής και άγαλμα εκ λίθου λευκού, και αλλαχού. Εντός του νεότερου, των δύο ναών της Νεμέσεως στη Ραμνούντα υπήρχε το δεκάπηχυ (4,50 μ. περίπου) εκ λευκού μαρμάρου της Πάρου άγαλμα της, έργο του μαθητού του Φειδία Αγορακρίτου. Το άγαλμα τούτο, το οποίο, κατά την παράδοση, είχε γλυφή επί του μαρμάρου, το οποίο είχαν κομίσει οι Πέρσες εκ Πάρου εις Μαραθώνα διά ν’ ανεγείρουν τρόπαιο νίκης, βέβαιοι όντες περί αυτής, απεικόνιζε την Νέμεση ορθή και κρατούσαν φιάλη εν τη δεξιά και κλάδο μηλέας στην αριστερά. Ο στέφανος της κεφαλής του αγάλματος κοσμούνταν με περίοπτους Νίκας και ελάφια, το δε βάθρο με ανάγλυπτες παραστάσεις, στις οποίες απεικονίζονταν η Λήδα προσάγουσα την Ελένη προς την Νέμεσιν και εκατέρωθεν της παραστάσεως αυτής οι Διόσκουροι, ο Αγαμέμνων, ο Μενέλαος, ο υιός του Αχιλλέα Πύρρος και άλλοι. Το άγαλμα ήταν τόσον τέλειο, ώστε πολλοί απέδιδαν αυτό εις τον Φειδία, με την εισήγηση του οποίου και έλαβε το μάρμαρο την μορφή της Νεμέσεως, ως θεάς τιμωρού της αλαζονείας και ύβρεως των Περσών. Του αγάλματος τούτου διασώθηκε τμήμα της κεφαλής, αποκείμενο στο Βρεττανικό μουσείο, και τεμάχια τίνα εκ του βάθρου, αποκείμενα στο Εθνικό Αρχαιολογικό μουσείο. Στα εν Σμύρνη αγάλματα των απεικονίζονταν οι Νεμέσις κρατώντας πήχη, εις δήλωση του μέτρου το οποίο τηρούσαν σε επιβολή της τιμωρίας, και χαλινό, προς δήλωση της χαλιναγώγησης των ανθρώπων και συγκρατήσεως αυτών από της υπερβολής. Σε μερικά μετάλλια από την Σμύρνη η Νέμεση απεικονίζεται μετά της Αδράστειας, φερόμενη επί άρματος γρυπών και φέρουσα τον δείκτη της δεξιάς επί του στόματος, εις δήλωση ότι ο άνθρωπος οφείλει να συγκρατεί την γλώσσα του, διά να μη επισύρει εναντίον του την οργή της Νεμέσεως. Εκτός των ειρημένων μεταλλίων διασωθήκαν παραστάσεις της Νεμέσεως και επί δύο αγαλμάτων αποκειμένων στο μουσείο της Ολυμπίας, ανάγλυφων εκ Θεσσαλονίκης και Θάσου, και επί νομισμάτων και δακτυλιολίθων. Κατά τους μεταγενεστέρους της αρχαιότητος χρόνους η Νέμεσις συνδέθηκε και προς την Τύχη και τον Έρωτα- δια τούτο και απεικονίζονταν και αυτή, ως ο Έρως, πτερωτή.
Η Νέμεσις, ως αγανάκτηση δια πάσα παράβαση καθήκοντος και αποδοκιμασία πάσης πράξεως απρεπούς, δεν έπαυσε να είναι σπουδαίο ελατήριο του ηθικού αγαθού και κατά τους μεταγενεστέρους των ομηρικών χρόνους, ως μαρτυρούν τα έργα των τραγικών (του Αισχύλου ιδίως), των φιλοσόφων (του Πλάτωνος) και των ρητόρων (του Ισοκράτους).
Βιβλιογραφία
1. Chr. Walz, De Nemesi Graecorum
2. Tournier, Nemesis et la jalousie des dieux
3. Η. Posnansky. Nemesis und Adrasteia.
4. L. Schmidt, Η ηθική των αρχαίων Ελλήνων (μετάφ.στο βιβλίο Μαρασλή Δ. Ι. Ολυμπίου)
5. Χρ. Τσούντα, Ιστορία της Αρχαίας Ελληνικής Τέχνης
6. Roscher, Mythol. Lexicon. Nemesis n. a.
Πηγή: Καψάλης Γερ. Δ., Πρόεδρος του Εκπαιδευτικού Συμβουλίου της Μέσης Εκπαίδευσης, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ιη΄, σσ. 185-186
ΠΡΟΣΟΧΗ: Στο τέλος κάθε σελίδας του Ανώνυμου Απολογητή θα παρουσιάζονται νεοπαγανιστικές και αθεϊστών (δήθεν ελληνιστών) απάτες που έχουν σχέση με το θέμα της σελίδας. Αυτές οι απάτες δεν έχουν σκοπό να βάλουν τα περιοδικά στα οποία εμφανίζονται τα νεοπαγανιστικά ψεύδη, εφόσον ούτως ή άλλως παγανιστές συγγράφουν σε διάφορα ανυποψίαστα εξ αυτών και αυτά δεν εκφράζονται από τις απόψεις των αρθρογράφων, αλλά σκοπό έχουν:
1. να καταδείξουν τον κρυφοπαγανιστή αρθρογράφο ώστε να γίνει γνωστός και
2. είτε ο κάθε ενδιαφερόμενος που αναγιγνώσκει εκ νέου άρθρα του να θέτει τον εαυτό του εν εγρήγορση και να ελέγχει θαρρετά τα ψεύδη του κρυφοπαγανιστή (δήθεν ελληνιστή), αν είναι μελετημένος και έχει πρόσβαση σε πρωτογενή βιβλιογραφία
3. είτε εάν δεν έχει πρόσβαση σε βιβλιογραφία, να μην δείχνει πλέον εμπιστοσύνη στον αρθογράφο εφόσον γνωρίζει πως εκφράζει ψεύδη για να σπιλώσει τον Χριστιανισμό υποστηρίζοντας θέσεις παγανισμού, που όμως δεν είναι σχεδόν ποτέ ξεκάθαρες, αλλά που παρουσιάζονται ως «ελληνικές» μιας και η πλειοψηφία των νεοπαγανιστών ντρέπεται να ομολογήσει δημοσίως την θρησκεία που ακολουθεί και προτιμά να καμουφλάρεται με κάτι οικοιότερο, τον πατριωτισμό, που όμως αρρωστημένα έχει μετατραπεί σε ένα παγανιστικό εθνικισμό.
ΕΞΑΙΡΕΣΗ: εξαιρούνται τα προσωπικά βιβλία του κρυφοπαγανιστή αθρογράφου ή τα έντυπα με καθαρά νεοπαγανιστικό προσανατολισμό, ανάμεσα στα τόσα που κυκλοφορούν στην Ελλάδα.
Θα πρέπει εδώ να επισημάνουμε ότι τόσο σύμφωνα με το καταστατικό, όσο και σύμφωνα με την δικαστική απόφαση, στην τελεστική πρακτική μας: «απαγορεύεται αυστηρά η χρήση κατάρας, αναθέματος, ύβρεων και γενικότερα η ευχή προς το κακό, καθώς η ουσία της διομολόγησης επιζητά το Αγαθό για όλους -παρόντες και μη- και η ύβρις, η κατάρα και ο αναθεματισμός δεν αποτελούν, σε καμία περίπτωση, πρακτική της θρησκείας των Αρχαιοθρήσκων Ελλήνων, η οποία προκρίνει αποκλειστικά τελετές προς αποτροπή του κακού.» (Πηγή: Ντορέτα Πέππα, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 142, ένθετο «Το Σωματείο ΕΛΛΗΝ.Α.Ι.Σ.» για την αναγνώριση του Δωδεκαθέου και οι απαντήσεις του Π. Μαρίνη [προς το Τ.Μ.], σελ.7)
Μυθοπλάστης: Ντορέτα Πέππα
Απάντηση: Στις 04/02/2007 το ΕΛΛΗΝΑ.Ι.Σ. δια της προέδρου του Ντορέτας Πέππα και με την βοήθεια μελών του, προέβη σε εκδήλωση διαμαρτυρίας στο ναό της Αγροτέρας Αρτέμιδας. Το τηλεοπτικό κανάλι Alter κάλυψε εν ολίγοις το «θρησκευτικό δρώμενο», το οποίο εδώ παρουσιάζεται με την μορφή οπτικοακουστικής ακολουθίας.
Αριστερά: Ντορέτα Πέππα, Πρόεδρος του Σωματείου ΕΛΛΗΝ.Α.Ι.Σ.
Αριστερά: Η στιγμή της «ευχής» προς την Νέμεση
Δεξιά: Δημοσιογράφος του Alter
Βίντεο. Μέγεθος:1.7 Mb - Διάρκεια: 4΄09΄΄. Ανάμεσα στα άλλα αποσπάσματα αυτού του βίντεο, μπορεί κανείς να παρακολουθήσει την Πρόεδρο του ΕΛΛΗΝ.ΑΙ.Σ. μαζί με άλλους τρεις πιστούς να προσεύχονται με τα εξής λόγια:
-Ν.Π.: «Και είθε ω θεά, όποιος ασεβής τολμήσει, τον τόπο τούτο να πατήσει, ανίερα, και να τον εκμεταλλευτεί, στης Νέμεσις τον νόμο, και τον θείο και τον θνητό να παραδοθεί! Γένοιτο!», -Χορός, Πιστοί: «Γένοιτο!» (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Εσπερινό Δελτίο Ειδήσεων, 04/02/2007)
Εδώ προτείνονται δύο εγκυκλοπαιδικά αποσπάσματα για την Νέμεση:
α. «Έτσι από τον Ησίοδο και εφεξής η προσωποποιηθείσα νέμεση γίνεται θυγάτηρ της Νυκτός ή της Νυκτός και του Ερέβους, όπως όλες οι ολέθριες δια τον άνθρωπο δυνάμεις» (1)
β.«πηγή πασών των ανθρωπίνων δυστυχιών είναι η οργή των θεών, ή της Δίκης, προς δήλωση ότι η θεία οργή, ως δικαία οργή, ως δικαία θεότητα, στρέφεται μόνον κατά των αλαζόνων και ασεβών» (2)
Αυτή η νεοπαγανιστική καμουφλαρισμένη προσέγγιση προς την αρχαιοελληνική κατάρα, ήρθε να ενισχύσει τα όσα δήλωνε η σελίδα του Απολογητή προ μηνός. Στην πράξη, οι νεοπαγανιστές βρίσκονται στο «ρίξιμο του τσιμέντου» στην οργάνωση της θρησκείας τους. Όλα ακόμη είναι φρέσκα και δεν έχουν πήξει. Παρουσιάζουν ένα θρησκευτικό προσωπείο αγαθό, όπου «απαγορεύεται αυστηρά η χρήση κατάρας, αναθέματος, ύβρεων και γενικότερα η ευχή προς το κακό» με στόχο ασφαλώς τον προσηλυτισμό, ο οποίος στηρίζεται εις τα «ανθρώπινα δικαιώματα» και στις «αδικίες» τις οποίες έχει υποστεί η παγανιστική θρησκεία στο πέρας των χριστιανικών αιώνων. Στα υπόγεια όμως αυτής της νέας θρησκευτικής οικοδομής, βρίσκονται οι αρχαίοι θεοί, οι οποίοι παρουσιάζουν ιδιότητες οι οποίες μακράν απέχουν από τα διαφημιζόμενα νεοπαγανιστικά κελεύσματα. Με άλλα λόγια, αν και στο ισόγειο κατασκευάζονται από τους νεοπαγανιστές «φιλανθρωπικά ιδρύματα», στο υπόγειο κρύβονται όπλα, τα οποία φέρουν τις αυτές ιδιότητες χιλιάδες χρόνια τώρα, και που αργά ή γρήγορα θα χρησιμοποιηθούν εναντίων των όποιων αντιπάλων.
Σημειώσεις
1. Καψάλης Γερ. Δ., Πρόεδρος του Εκπαιδευτικού Συμβουλίου της Μέσης Εκπαίδευσης, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ιη΄, σσ. 185-186
2. Ό,π.
Αριστερά: Ντορέτα Πέππα, Πρόεδρος του Σωματείου ΕΛΛΗΝ.Α.Ι.Σ.
Δεξιά: Δημοσιογράφος του Alter
Αριστερά: Η στιγμή της «ευχής» προς την Νέμεση
Μέσο: Εδώ θα γίνει ο τάφος της Σιών
Δεξιά: [Οι πινακίδες στα Αγγλικά] Για να το μάθει ο ξένος κόσμος, γιατί αυτοί εδώ δεν τους ενδιαφέρει...
Αριστερά: Μην ξυπνήσετε τον Περικλή και τον Σωκράτη. Δεν θα το αντέξουν. [Don't Wake up Pericles Sokrates. They won't survive it!]
Μέσο: Unesco
Δεξιά: Το σωματείο ΕΛΛΗΝ.Α.Ι.Σ. ενάντια στις «αγγλικές» πινακίδες (Πηγή Φώτο: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Εσπερινό Δελτίο Ειδήσεων, 04/02/2007)
Βίντεο. Μέγεθος:1.7 Mb - Διάρκεια: 4΄09΄΄. Εδώ θα απασχολήσουν την απολογητική σελίδα δύο τρία αποσπάσματα αυτής της είδησης.
α. «Και είθε ω θεά, όποιος ασεβής τολμήσει, τον τόπο τούτο να πατήσει, ανίερα, και να τον εκμεταλλευτεί, στης Νέμεσις τον νόμο, και τον θείο και τον θνητό να παραδοθεί! Γένοιτο!» Χορός - Ψάλτες: «Γένοιτο!»
β. «Εδώ θα γίνει ο τάφος της Σιών»
γ. «Εδώ είναι ο ναός της Αγροτέρας Αρτέμιδος, είναι το σημείο από το οποίο ξεκινούσαν τα μικρά Ελευσίνια Μυστήρια..., άρα έχει μεγάλη θρησκευτική σημασία για εμάς, ως αρχαιόθρησκοι. Δεύτερον, έχει μεγάλη σημασία για όλους τους Έλληνες.»
δ. «Την ίδια ώρα εκπρόσωποι της Εταιρίας Ευμολπιδών, διαμαρτυρήθηκαν όχι με προσευχές, αλλά με πανώ και συνθήματα γραμμένα, όχι στα αρχαία Ελληνικά, αλλά στα αγγλικά. -Γιατί είναι στα αγγλικά; -Για να το μάθει ο ξένος κόσμος, γιατί αυτοί εδώ δεν τους ενδιαφέρει» [Μαζί τους διαφώνησαν οι αρχαιόθρησκοι του ΕΛΛΗΝ.Α.Ι.Σ.]
ε. «Αυτά εδώ είναι τα θεμέλια, όχι μόνο του Ελληνικού πολιτισμού, αλλά παγκοσμίως, του ανθρωπίνου πολιτισμού.»
στ. «[θα τα πούμε από δω και πέρα...] Με την Ευρώπη και τους Νόμους της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Το πρώτο και θεμελιωδέστερο του Νόμου δικαίωμα. Ελευθέρως θρησκεύεσθε.» (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Εσπερινό Δελτίο Ειδήσεων, 04/02/2007)
Σχόλια
α. Βλέπε την απάτη περί Ηθικής του ΕΛΛΗΝ.Α.Ι.Σ.
β. Οι νεοπαγανιστές αντιλαμβάνονται πως για όλες τις δυσκολίες της ζωής τους, φταίει η «Σιών» της οποίας αυτοί θα ετοιμάσουν τον «τάφο». Στην θρησκευτική εκδήλωση του ΕΛΛΗΝ.Α.Ι.Σ. η Μαρία Τζάνη έκανε λόγο για «φόβο των Ιουδαίων». Αδυνατούν να καταλάβουν οι νεοπαγανιστές πως το κεφάλαιο, η ιδιοκτησία, ήταν «δύναμη» και στην αρχαία Ελλάδα; Δύναμη που όχι μόνο μπορούσε να καταπατήσει ιερά (βλ. ιερούς πολέμους) αλλά και να προδώσει την πατρίδα (βλ. τους επιχρυσωμένους από τους Πέρσες προδότες).
γ. Οι αρχαιόθρησκοι υποστηρίζουν πως ένας αρχαίος ναός έχει μεγάλη σημασία «για όλους τους Έλληνες», προσπαθώντας να αποφύγουν την μοιραία παντοτινή καταστροφή του, ζητώντας βοήθεια από το «λαϊκό & πατριωτικό συναίσθημα». Το ΕΛΛΗΝ.Α.Ι.Σ. έχει υποστηρίξει πως «δε δεχόμαστε επ’ ουδενί ότι ένας Έλλην χριστιανός παύει να είναι Έλλην επειδή ακριβώς είναι χριστιανός -μια τέτοια άποψη είναι γελοία και... αντιεπιστημονική, βεβαίως, καθώς, ως γνωστόν, οι ιδεολογίες και τα πιστεύω δεν τροποποιούν το γενετικό κώδικα...» (βλ. σχόλια 10 & 11 στην σελίδα της Ν. Πέππας). Όμως άλλοι νεοπαγανιστές έχουν εντελώς αντίθετες απόψεις, όπως λ.χ. η Μαρία Τζάνη που παραβρέθηκε στην εκδήλωση του ΕΛΛΗΝ.Α.Ι.Σ., χαρακτήροντας τους χριστιανούς ως «Ιουδαίους», και σε εκδηλώσεις του Υ.Σ.Ε.Ε, όπου «πραγματικοί Έλληνες» θεωρούνταν μόνο οι πολυθεϊστές, ενώ οι υπόλοιποι είναι «ανθρωπόσχημα κτήνη». Αν οι νεοπαγανιστές δεν θεωρούν «πραγματικούς Έλληνες» τους Ορθοδόξους πολίτες της Ελλάδας, αλλά αντιθέτως τους χαρακτηρίζουν «Ιουδαίους», τότε πώς ένας αρχαίος ναός έχει μεγάλη σημασία «για όλους τους Έλληνες»; Ποιοι είναι αυτοί οι «όλοι οι Έλληνες» οι οποίοι πρέπει να ενδιαφερθούν για τον ναό και πώς τολμούν να τους επικαλούνται οι νεοπαγανιστές, εφόσον τους έχουν περιθωριοποιήσει στο φτωχότατο ιδεολόγημά τους, ως ελέχθη, ως «Ιουδαίους» ή «ανθρωπόσχημα κτήνη»; Ας πάψουν οι νεοπαγανιστές από την μια να βρίζουν και να προσβάλουν και μετά να ζητούν και την αρωγή των υβριζομένων με την χρήση κολακείας.
δ. Υπ’ όψιν του Π. Μαρίνη, ο οποίος εξίσταται επειδή οι Χριστιανοί Ορθόδοξοι δίδαξαν το Ευαγγέλιο και σε ξένες γλώσσες «Έκτον, εις το Εξωτερικόν η Ορθοδοξία δρα αφελληνιστικώς: Κατηργήθη η εις ελληνική γλώσσα λειτουργία.» (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 109, ένθετο «Θα αναγνωρισθεί επίσημα η Αρχαία Ελληνική Θρησκεία;»). Τι έχει να δηλώσει άραγε για τους νεοπαγανιστές των «Ευμολπιδών», οι οποίοι δρουν στο Εσωτερικό «αφελληνιστικώς» κάνοντας χρήση μια ξένης γλώσσας, ως βεβαίως και ο ίδιος έχει πράξει, για να περάσουν το μήνυμα που επιθυμούν σε τρίτους;
ε. Οι νεοπαγανιστές των «Ευμολπιδών», ιερατικής οικογένειας στην αρχαιότητα φορτισμένη κληρονομικά με την λατρεία της Δήμητρας, νομίζουν πως μια ιεροπραξία, των Ελευσινίων Μυστηρίων, που η Αθήνα καθιέρωσε για να αποκτήσει πολιτική ισχύ μεταξύ των Ελλήνων, είναι «τα θεμέλια... παγκοσμίως του ανθρώπινου πολιτισμού». Τι να πει κανείς;
στ. Η αντιπρόταση στο νεοπαγανιστικό «ελευθέρως θρησκεύεσθε», από τους λεγόμενους «πολιτισμούς», οι οποίοι σύμφωνα με τους νεοπαγανιστές οφείλουν την καθίδρυσή τους στην Ελλάδα («τα θεμέλια... παγκοσμίως του ανθρώπινου πολιτισμού»), σε αντιδιαστολή με το κατά φαντασίαν τους «απολιτισμικό Βυζάντιο», είναι το «ελευθέρως εμπορεύεσθε» του ιδιοκτήτη του κτήματος που πρόκειται να το μετατρέψει σε ξενοδοχείο, αν αυτό φυσικά αληθεύει και δεν είναι όλο το θέμα μια προσπάθεια των αρχαιολατρών για το «θεαθήναι».
Η Νέμεσις σε νεοπαγανιστικό εικονογραφημένο, απεικονίζεται ως μια νέα που κρατά μαχαίρι και δίπλα της στέκει ένας κύκνος. (Πηγή Φώτο: Ησίοδος Θεογονία, Έλληνες Κλασσικοί εικονογραφημένοι, εκδόσεις Εύανδρος, σελίδα 14)
Αρχαία θρησκεία κατά της Ευτυχίας και της Χαράς
«Εις την νέμεση και την αιδώ των ανδρών έκαναν επίκληση οι αρχηγοί των Αχαιών, οσάκις ήθελαν να παρορμήσουν αυτούς σε γενναία τινά πράξη. Ο φόβος της προκλήσεως της θείας ταύτης οργής υπήρξε η αρχή της λατρείας και της προσωποποιήσεως αυτής στην θεότητα Νέμεση, την αποδοκιμάζουσαν πάσα βία και πάσα ύβρη. Ύβρης δε ήταν και πάσα υπέρμετρος ευτυχία, διότι ο κάτοχος ταύτης από ανθρώπου ανυψώνονταν στο επίπεδο των θεών, των οποίων και μόνον ήτο κλήρος ή διαρκής ευτυχία»
«Έτσι από τον Ησίοδο και εφεξής η προσωποποιηθείσα νέμεση γίνεται θυγάτηρ της Νυκτός ή της Νυκτός και του Ερέβους, όπως όλες οι ολέθριες δια τον άνθρωπο δυνάμεις»
«ότι πηγή πασών των ανθρωπίνων δυστυχιών είναι η οργή των θεών, ή της Δίκης, προς δήλωσιν ότι η θεία οργή, ως δικαία οργή, ως δικαία θεότης, στρέφεται μόνον κατά των αλαζόνων και άσεβων»
Αρχαία θρησκεία κατά νεοπαγανιστικής συμπεριφοράς, παράδειγμα 1 & 2
«Σε μερικά μετάλλια από την Σμύρνη η Νέμεση απεικονίζεται μετά της Αδράστειας, φερόμενη επί άρματος γρυπών και φέρουσα τον δείκτη της δεξιάς επί του στόματος, εις δήλωση ότι ο άνθρωπος οφείλει να συγκρατεί την γλώσσα του, διά να μη επισύρει εναντίον του την οργή της Νεμέσεως»
Αρχαία θρησκεία κατά νεοπαγανιστικής αλαζονείας, παράδειγμα 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7 κ.ο.κ.
«Στα εν Σμύρνη αγάλματα των απεικονίζονταν οι Νεμέσις κρατώντας πήχη, εις δήλωση του μέτρου το οποίο τηρούσαν σε επιβολή της τιμωρίας, και χαλινό, προς δήλωση της χαλιναγώγησης των ανθρώπων και συγκρατήσεως αυτών από της υπερβολής.»
Εγκυκλοπαίδειες
1. Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ιη΄
Ραδιοτηλεοπτικοί Σταθμοί
1. Alter, Εσπερινό Δελτίο Ειδήσεων, 04/02/2007
Περιοδικά
1. Ησίοδος Θεογονία, Έλληνες Κλασσικοί εικονογραφημένοι, εκδόσεις Εύανδρος
Επιπλέον Βιβλιογραφία
1. Chr. Walz, De Nemesi Graecorum
2. Tournier, Nemesis et la jalousie des dieux
3. Η. Posnansky. Nemesis und Adrasteia.
4. L. Schmidt, Η ηθική των αρχαίων Ελλήνων (μετάφ.στο βιβλίο Μαρασλή Δ. Ι. Ολυμπίου)
5. Χρ. Τσούντα, Ιστορία της Αρχαίας Ελληνικής Τέχνης
6. Roscher, Mythol. Lexicon. Nemesis n. a.
7. Ηρόδοτος
8. Παυσανίας