Αυτή η ενότητα δεν έχει να δείξει πολλά. Έχει μόνο να επιδείξει πως ακόμη και στο ζήτημα της ελληνικής γλώσσας οι νεοΕθνικοί εφαρμόζουν την τακτική της χάλκευσης, της εξαπάτησης και του αντιεπιστημονισμού προς όλες τις κατευθύνσεις. Εκτός βέβαια αυτών των μεθόδων εφαρμόζουν και την τακτική του δήθεν γνώστη της αρχαίας ή της αρχαΐζουσας εις τα κείμενα τους προς εντυπωσιασμό των αναγνωστών τους και την σαγήνευσή τους προς καθοδήγηση στην πολυπόθητη γι’ αυτούς ειδωλολατρία. Παράδειγμα ακολουθεί στην σελίδα. Ένα άλλο πολύ σημαντικό ζήτημα που θα απασχολήσει αυτή την ενότητα είναι η γλώσσα των αρχαίων θεών, μιας και οι νεοεθνικοί στηρίζουν την θεολογία τους καθαρά στην φυλετική κατεύθυνση παρά στην ουσιαστική.
|
http://www.geocities.com/vasargyr |
«Ἡ ἀληθὴς ἱστορία τῶν «Ἐθνικῶν» καὶ τῆς συγκρούσεώς των μὲ τὸν Ἑβραιοχριστιανισμὸν… Ποῖοι καὶ διατί δὲν ἐπέτρεψαν νὰ γνωρίσωμεν τὸν Ἐλληνικὸν «Ἐθνικὸν» Πολιτισμόν… Μέσα ἀπὸ τὸ βιβλίον αὐτὸ μανθάνομεν διὰ τοὺς ἐπιφανεῖς ἐκεῖνους Ἕλληνας «Ἐθνικούς», οἱ Ὀποῖοι συνέχισαν νὰ θεραπεύουν τὸν Ἑλληνικὸν Πολιτισμόν, κατὰ τοὺς πρώτους μετὰ Χριστὸν αἰῶνας…» Παυσανίας Κάλδης, Υπέρ των Εθνικών, Νέα Θέσις (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 46, σελίδα 109)
Οι νεοΕθνικοί δεν χάνουν ευκαιρία να εκμεταλλεύονται την εντύπωση που προκαλεί η αρχαΐζουσα, η καθαρεύουσα και η αρχαία Ελληνική γλώσσα για να οδηγούν ατυχείς ανημέρωτους εις την ειδωλολατρία, θέλοντας να επιδεικνύουν την υποτιθέμενη παιδεία τους δια μέσω της πρώτης. Βέβαια, ποτέ το ένα δεν προϋποθέτει το άλλο, δηλαδή η κατοχή του χειρισμού της γλώσσας δεν είναι δείγμα παιδείας, ούτε γενικότερης μόρφωσης. Αυτό το έχουν αποδείξει επανελλημένα οι ίδιοι νεοΕθνικοί μέσα από τα άρθρα και τα βιβλία τους, καθώς και από τις τραγικές τους απάτες. Εξάλλου στο εμπόριο κυκλοφορούν προγράμματα πολυτονισμού και αρχαίων που μπορούν να εκπαιδεύσουν και τον πιο αδαή σε τέτοια ζητήματα. Ακολουθεί ένα απλό παράδειγμα εντυπωσιασμού της γλώσσας:
«Τιτανιούχον εξάρτημα δικύκλου τοποθετηθέν με απώτερον σκοπόν την αύξηση της ιπποδυνάμεως» (Πηγή: Περιοδικό MotoXtreme, τεύχος 39, άρθρο «Hayabusa Special, ΠΡΟΚΛΗΣΗ»)
Εσείς αν σας ομιλούσαν με αρχαΐζουσα γλώσσα για μια εξάτμιση μοτοσικλέτας θα προστρέχατε να λατρέψετε την μοτοσικλέτα ή την εξάτμιση της ως θεό σας; Αν όχι, τότε μην προστρέξετε να λατρέψετε ούτε τους 12 μυθικούς θεούς του «Ολύμπου» επειδή σας έκανε εντύπωσε ένα άρθρο γραμμένο και τυπωμένο όχι στην δημοτική ελληνική γλώσσα.
Οι νεοΕθνικοί πιστοί των 12 θεών του «Ολύμπου» και ηγέτες της νεοπαγανιστικής παράταξης διαρκώς επιχειρηματολογούν γύρω από την ελληνικότητα των θεών τους έναντι του Ιησού Χριστού που είναι Γαλιλαίος. Εκτός του ότι βέβαια η μη Ελληνικότητα του Ιησού Χριστού δεν είναι αδιαμφισβήτητη, εφόσον Γαλιλαίος, άλλο τόσο αδιαμφισβήτητη δεν είναι η τόσο λεγόμενη ελληνικότητα των 12 και λοιπών θεών της πολυθεΐας της αρχαίας Ελλάδας. Εκτός του ότι από μαρτυρία του Ηροδότου γίνεται γνωστό πως οι θεοί ήρθαν στην Ελλάδα από την Αίγυπτο, εκτός του ότι από την ιστορία της θρησκείας μαθαίνει κανείς πως οι θεοί ήσαν Πελασγικοί και τερατόμορφοι πριν τους παραλάβουν οι Έλληνες και τους κάνουν ανθρωπόμορφους, υπάρχει και ζήτημα της γλώσσας. Δηλαδή αν οι αρχαίοι θεοί μιλούσαν ελληνικά ή όχι.
Ο Ησίοδος, αυτός ο ποιητής της θεογονίας της αρχαίας Ελλάδας μαρτυρεί πως οι αρχαίοι θεοί των νεοΕθνικών εθνικιστών δεν μιλούσαν καν Ελληνικά μεταξύ τους και όμως οι παγανιστές τους ονομάζουν «Έλληνες Θεούς»:
«φωναὶ δ’ ἐν πάσῃσιν ἔσαν δεινῇς κεφαλῇσι,
παντοίην ὄπ’ ἰεῖσθαι ἀθέσφατον· ἄλλοτε μὲν γὰρ
φθέγγνθ’ ὥς τε θεοῖσι συνιέμεν,»
(Και είχαν μιλιά όλα τα φοβερά κεφάλια230 του
κι αφήνανε κάθε είδους ανείπωτες φωνές: άλλοτε έτσι
μίλαγαν σαν μιλούσαν στους θεούς231)
Σημειώσεις:
230 Οι εναλλασσόμενες φωνές που εκπέμπουν τα κεφάλια του Τυφωέα (ταύρου, λιονταριού, σκύλου, φιδιού) μας κάνουν να υποπτευόμαστε κάποια παλαιότερη εκδοχή του μύθου, στην οποία ο Τυφωέας θα μεταμορφώνονταν σε διάφορα ζώα. Πβ. Το μύθο του Σεθ στην αιγυπτιακή μυθολογία.
231 Οι θεοί κατά τους αρχαίους είχαν την δική τους ξεχωριστή γλώσσα και συχνά γίνεται στα αρχαία κείμενα διάκριση ανάμεσα στη γλώσσα των θεών και τη γλώσσα των ανθρώπων.
Πηγή: Ησίοδος, Έργα και Ημέρες, Θεογονία, Η Ασπίδα του Ηρακλή, Πρόλογος Δανιήλ Ι. Ιακώβ, Σταύρος Γκιργκένης, εκδόσεις Ζήτρος, Θεσσαλονίκη 2001, σελίδες 368-369, 434)
Γράφει ο Ιάμβλιχος στο «Περὶ Μυστηρίων» (96.13): «Δεν είναι η έννοια (δηλαδή η νόηση) πού ενώνει τους θεουργούς με τους θεούς. Διότι -στην αντίθετη περίπτωση- τι θα εμπόδιζε τους φιλοσόφους (εννοεί τους θεωρητικούς) να επιτύχουν θεουργική ένωση μαζί τους; Αυτό όμως δεν έγινε ποτέ. Η θεουργική ένωση επιτυγχάνεται με την τελεσιουργία των άρρητων έργων, όταν τελούνται με τον κατάλληλο τρόπο, έργων πού είναι πέρα από κάθε νόηση, και με τη δύναμη των άφθεγκτων συμβόλων, πού μόνο οι θεοί τα εννοούν... Ακόμη και χωρίς εμείς να τα κατανοούμε, τα συνθήματα αυτά (δηλαδή τα σύμβολα) εκτελούν από μόνα τους το δικό τους έργο».
Τα διάφορα επίθετα του θεού (κατηγορήματα) έπρεπε να αναφέρονται στις μαγικές επικλήσεις, διαφορετικά δεν ήταν καθόλου βέβαια τα μαγικά τους αποτελέσματα. Ο Ψελλός, για παράδειγμα, συνιστούσε για τη θεά Άρτεμη (=Εκάτη) να αποκαλείται «ξιφηφόρος, σπειροδρακοντόζωνος, λεοντοῦχος, τρίμορφος. Τούτοις γὰρ αὐτήν φησι τοῖς ὀνόμασιν ἕλκεσθαι καὶ οἷον ἐξαπατᾶσθαι καὶ γοητεύεσθαι». Τα ζωτικά ονόματα εξ άλλου περιελάμβαναν ορισμένες μυστικές επωνυμίες, τις όποιες οι ίδιοι οι θεοί είχαν αποκαλύψει στους Ιουλιανούς πατέρα και γιο, για να τους βοηθήσουν να παίρνουν απάντηση στις προσευχές τους. Θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι οι επωνυμίες αυτές περιλαμβάνονται στα βάρβαρα ονόματα βάρβαρα, τα όποια, σύμφωνα με τα Χαλδαϊκά Λόγια, έχασαν την αποτελεσματικότητα τους όταν μεταφράστηκαν στα ελληνικά. Τις ελληνικές μεταφράσεις των μαγικών ονομάτων μας τις μεταφέρει ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς στους «Στρωματεῖς». Στην περίπτωση που ένας χαρακτήρ είναι για μας ακατανόητος, για τους αμύητους, αυτό τούτο έστιν αυτού το σεμνότατο («Περὶ Μυστηρίων» 254.14 κκ).
Η σημασία της σωστής εκφωνήσεως των ονομάτων και των κατηγορημάτων κατά τη διάρκεια μιας μαγικής διαδικασίας ήταν ένα θέμα επί του οποίου δεν συμφωνούσαν όλοι οι συγγραφείς. Ο Κέλσος, για παράδειγμα, πίστευε πώς τα ονόματα είχαν τη σωστή επενέργεια ακόμη και όταν ήταν μεταφρασμένα στα ελληνικά, ενώ ο Ωριγένης πίστευε ακριβώς το αντίθετο.
Ο Ιάμβλιχος λέγει πως κατά τη διάρκεια της θείας κατοχής, τα συμπτώματα που παρουσιάζουν οι μεσάζοντες (διάμεσοι ή μέντιουμ) ποικίλλουν ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία τους. Άλλοι γίνονται πλήρως αναίσθητοι, ακόμα και με τη φωτιά (όπως οι γνωστοί αναστενάρηδες), άλλοι κάνουν πολύ έντονες κινήσεις ή πέφτουν σε πλήρη ακινησία, ενώ σε μερικές περιπτώσεις παρουσιάζονται αλλαγές στη χροιά της φωνής και τον τρόπο που μιλούν.
Πηγή: Ιχώρ, τεύχος 43, άρθρο «Θεουργία και αρχαία τελετουργία», Αντώνης Αντωνόπουλος
Λέει ο φιλόσοφος Ιάμβλιχος: «Τώρα, λοιπόν, για το ότι τα πάντα, και τα ονόματα [των θεών] και οι προσευχές [προς τους θεούς], έχουν σχεδόν σβήσει, φταίει το εξής, ότι, δηλαδή, δεν σταματούν καθόλου να μεταβάλλονται διαρκώς από την καινοτομία και την παρατυπία των Ελλήνων. Γιατί οι Έλληνες είναι εκ φύσεως νεωτεριστές και κινούνται παντού με ορμή, χωρίς να έχουν μέσα τους κανένα στήριγμα˙ και χωρίς να διαφυλάσσουν ό,τι τυχόν παραλάβουν από κάποιους, αλλά εγκαταλείποντας και αυτό γρήγορα, όλα τα μεταπλάθουν σύμφωνα με την άστατη λεκτική εφευρετικότητά τους˙ οι βάρβαροι, όμως, επειδή είναι σταθεροί στα ήθη τους, μένουν επίσης σταθεροί στα ίδια λόγια˙ γι’ αυτό ακριβώς αυτοί είναι αγαπητοί στους θεούς και απευθύνουν τους λόγους τους αρεστούς στους θεούς˙ και δεν επιτρέπεται σε κανέναν άνθρωπο να τους αλλάξει με κανέναν τρόπο. Αυτά απαντάμε σε σένα για τα άρρητα ονόματα, τα οποία αποκαλούνται βαρβαρικά, είναι όμως ιεροπρεπή».
Πηγή: Ιάμβλιχου, Περί Μυστηρίων, Ζ΄, 5
Για τον Ιάμβλιχο υπάρχουν οι εξής γνώμες αρχαίων και νέων παγανιστών:
α) «ο αληθινά θείος Ιάμβλιχος, ο τρίτος σε αξία μετά τον Πυθαγόρα και τον Πλάτωνα» (…) «Σε εμένα τον ίδιο αρέσει υπερβολικά η φιλοσοφία του Ιάμβλιχου και η θεοσοφία του ομωνύμου μου και νομίζω πως οι άλλοι είναι ανάξιοι λόγου κοντά τους». (Πηγή: Ιουλιανού, επιστολή 12, προς Πρίσκο)
β) «Πρώτον. Είμεθα απόγονοι τής πρώτης μεγάλης ζυμώσεως την οποίαν υπέστη η θρησκεία μας κατά την Ύστερα Αρχαιότητα, ότε απερρόφησε και ενεσωμάτωσε κατά τρόπον θετικόν πολλάς άλλας παραδοσιακάς θρησκευτικάς εκφράσεις και Μυστηριακάς παραδόσεις -ως αυτή των Χαλδαϊκών Λογίων και ενοποιήθη εις παμμέγιστον θρησκευτικόν/φιλοσοφικόν σύστημα ονομασθέν Ελληνισμός, δια της εργασίας κορυφαίων θεολόγων, διανοουμένων και Θεανθρώπων! Ας αναφέρωμε ενδεικτικώς μεταξύ αυτών τους -γνωστούς εις ημάς, καθότι σώζεται μέρος του έργου των-Νεοπλατωνικούς, Πλωτίνον, Πορφύριον, Ιάμβλιχον, Πρόκλον και τέλος τον Μεγάλον Δαμάσκιον, τον Απολλώνιον Τυανέα, τον Σαραπίωνα, τους πολυπληθείς εκπροσώπους της Στοάς και ιδίως τον Επίκτητον, τον Γαληνόν, τον Αυτοκράτορα Μάρκον Αυρήλιον, τον Θείον Ιεροκλήν, τον Αυτοκράτορα Μέγαν Ιουλιανόν!» (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 141, ένθετο «Η Ελληνική Θρησκεία του Δωδεκαθέου»)
Το «κλειδί» της επιτυχίας των Επωδών ήταν η λεπτομερής αναφορά των κατηγορήματος της συγκεκριμένης θεότητας και αυτό επεδίωξαν -και πέτυχαν- οι Ορφικοί Ύμνοι (31). Ας δούμε για παράδειγμα τον Ορφικό Ύμνο προς την Εκάτη (= Σελήνη) την κατ’ εξοχήν θεά της Θεουργίας και της Μαγείας.
ΥΜΝΟΣ ΕΙΣ ΕΚΑΤΗΝ
«Εἰνοδίην Ἑκάτην κλήζω, τριοδῖτιν, ἐραννήν, οὐρανίην, χθονίην τε, καὶ εἰναλίην κροκόπεπλον. τυμβιδίην. ψυχαῖς νεκύοον μέτα βακχεύουσαν, Πέρσειαν. φιλέρημον, ἀγαλλομένην έλάφοισιν, νυκτερίην, σκυλακῖτιν, ἀμαιμάκετον βασίλειαν. ταυροπόλον, παντὸς κόσμου κλειδοῦχον ἄνασσαν. ἡγεμόνην. νύμφην, κουροτρόφον, οὐρεσιφοῖτιν, λισσομένοις κούρην τελεταῖς ὁσίῃσι παρεῖναι, βουκάλῳ εὐμενέουσαν ἀεὶ κεχαρηότι θυμῷ».
(Μετάφραση)
Την Έκάτην εξυμνώ, πού την λατρεύουν στις οδούς και στις τριόδους, την αξιαγάπητη την ουράνια και την επίγεια και την θαλασσινή, πού έχει κίτρινο πέπλο. Αυτήν πού φροντίζει για τους νεκρούς και πού είναι ενθουσιασμένη ανάμεσα στις ψυχές των νεκρών, την Πέρσειαν. Αυτήν πού αγαπά την ερημιά και ευφραίνεται με τα ελάφια, την νυκτερινή, την προστάτιν των σκύλων, την ακαταμάχητη βασίλισσα· αυτήν πού θηρεύει ταύρους, την βασίλισσα πού έχει τα κλειδιά όλου του κόσμου, την οδηγό, την νύμφη, αυτή πού ανατρέφει παιδιά και πού περιφέρεται στα βουνά· αυτήν την κόρη ας παρακαλέσουμε να παρευρεθεί στις ιερές τελετές με ευμενή πάντοτε διάθεση προς τον ηγέτη (τον επί κεφαλής) και με χαρούμενη καρδιά.
Όλη αυτή η «αρετολογία» της Εκάτης και η αναφορά των ιδιοτήτων της ως «τριοδίτου», «κροκόπεπλου», «βακχεύουσας» κ.λ.π. εξυπηρετεί τους στόχους της επίκλησης, πού είναι η ΠΑΡΟΥΣΙΑ της θεότητας κατά τη θεουργική τελετή. Βέβαια δεν αρκούσε αυτή η λεπτομερής καταγραφή των επιθέτων των θεοτήτων για να γίνουν οι Επωδές αποτελεσματικές. Σημαντικό ρόλο έπαιζε και ή γνώση και εκφώνηση των «βαρβαρικών», μυστικών ονομάτων των θεών (voces nmysticae). Ο Ιάμβλιχος ιδιαίτερα τόνιζε ότι κατά τις θεουργικές επικλήσεις των θεών πρέπει να χρησιμοποιούνται τα «βαρβαρικά τους ονόματα» γιατί οι θεοί αποκάλυψαν τη γλώσσα πού μιλούν μόνο στα «ιερά έθνη» των Αιγυπτίων και Βαβυλωνίων Ιερέων (32). O Πρόκλος εξ άλλου επεσήμανε ότι βασικό ρόλο στις εκφωνήσεις των μυστικών ονομάτων παίζει ο τόνος εκφοράς τους.
Πηγή: Διαμαντής Κούτουλας, οι απόκρυφες επιστήμες στην Ελληνική αρχαιότητα, Εκδόσεις Έσοπτρον, Αθήνα 2002, σσ. 194 – 195
Η θεουργική τελετουργία συμπεριλάμβανε επωδές ανάλογες των Ορφικών Ύμνων, εκφωνήσεις των μυστικών ονομάτων, θυμιάματα και κυρίως την μυστική τοποθέτηση, εντός των αγαλμάτων, «χαρακτήρων και συμβόλων» συμπαθητικών προς την αντίστοιχη θεότητα. Πριν μιλήσουμε όμως λεπτομερέστερα για την τελευταία αυτή θεουργική διαδικασία, ας διευκρινίσουμε τον τρόπο εκφώνησης των μυστικών ονομάτων των θεών. Είπαμε παραπάνω ότι έπαιζε μεγάλο ρόλο ο τόνος της εκφοράς του «βαρβαρικού ονόματος» και κατ’ εξοχήν η βαρύτητα και η οξύτητα των ήχων. Ας δούμε ένα παράδειγμα θεουργικής εκφώνησης από τους έλληνοαιγυπτιακούς «Μαγικούς Παπύρους», πού αποτελούν τη... σύνοψη της θεουργίας:
«Κύριε ἀπομιμοῦμαι,
ταῖς 7 φωναῖς
εἴσελθε και έπάκουσόν μοι...
...ἐπικαλοῦμαι σε Κύριε
ὀρνεογλυφιστί. ΑΡΑΙ,
ἱερογλυφιστί, ΛΑΙΛΑΜ.
ἑβραϊστί, ΑΝΟΧ...
.. .κυνοκεφαλιστί, ΑΒΡΑΣΑΞ...» (40)
Και αλλού: «ὄψη δὲ ἀτενίζοντας σοι τοὺς θεούς... σύρισον μακρὸν συριγμὸν (= σφύριγμα) ἔπειτα πόππυσον λέγων· προ-προφεγγῆ μόριος πρόφυρ προφεγγῆ νεμέθιρε ἄρψενεν πίτητμι μεώυ ἔναρθ φυρκέχω φυριδαρίω τύρη φιλβά...» (Μαγικοί Πάπυροι, IV 555 κ.εξ.). Άλλα περί των Μαγικών Παπύρων θα κάνουμε εκτενή λόγο παρακάτω, όταν ασχοληθούμε με τις πρακτικές ανύψωσης της ψυχής («αστρική προβολή») των θεουργών. Προς το παρόν ας κρατήσουμε την παράδοξη γλώσσα των θεουργικών εκφωνήσεων και των μυστικών ονομάτων των θεών.
Πηγή: Διαμαντής Κούτουλας, οι απόκρυφες επιστήμες στην Ελληνική αρχαιότητα, Εκδόσεις Έσοπτρον, Αθήνα 2002, σσ. 201 – 202
Η «Ἴυγξ» ή ο στρόμφαλος ήταν ένας χάλκινος δίσκος σε σφαιρικό, τριγωνικό ή άλλο σχήμα πάνω σ έναν κάθετο άξονα που περιστρεφόταν για να εξαναγκάσει με μαγικό τρόπο ανθρώπους, δαίμονες και θεούς να υπακούσουν. Οι θεουργοί πίστευαν ότι θέτοντας κανείς αυτό το όργανο σε κίνηση, επηρέαζε κατ’ αναλογία τις περιστρεφόμενες ουράνιες σφαίρες των πλανητών προσελκύοντας στη γη τις αντίστοιχες ουράνιες Ίυγγες, δηλ. τις «Δυνάμεις» του Ύψιστου Θεού. Συνήθως μέσω των τελετών αυτών οι θεουργοί επηρέαζαν ουσιαστικά τους θεούς του καιρού, των άστρων, των πλανητών ή του ζωδιακού κύκλου. Οι Ίυγγες, κατά τους νεοπλατωνικούς, ήταν οι ενδιάμεσοι δαίμονες (49) πού αποτελούσαν το όχημα της ψυχής για την ανύψωση της στον υπερουράνιο χώρο των απλανών και του «Πρώτου Κινούντος Ακινήτου». Το όχημα αυτό είχε σχήμα «ωοειδές» και είχε δημιουργηθεί από αστρική ουσία (50) (εξ ου και η ονομασία «αστρικό σώμα» πού του έδωσε 1.500 χρόνια μετά ο Παράκελσος). Περιστρέφοντας τις χάλκινες Ίυγγες, τις διακοσμημένες με τους μαγικούς χαρακτήρες, οι θεουργοί επεδίωκαν να έλκουν τα μαγικά οχήματα (ουράνιες ίυγγες) με τα όποια θα ταξίδευε η ψυχή τους στον υπερουράνιο τόπο (51). Πιστεύοντας, εξάλλου, ότι η ψυχή εισερχόταν στο σώμα με την αναπνοή -σύμφωνα με τις διδαχές του Ορφέα (52) - εφάρμοζαν μεθόδους ειδικών αναπνευστικών ασκήσεων για να πετύχουν την έξοδο της ψυχής από το σώμα. Για την πραγματοποίηση αυτού του επικίνδυνου στόχου αντέγραφαν τελετές από τους «Μαγικούς Παπύρους», σύμφωνα με τις οποίες, μπορούσε κανείς ακολουθώντας συγκεκριμένες αναπνευστικές ασκήσεις (όπως η τριπλή εισπνοή ακτινών του Ήλιου), να ΑΝΥΨΩΘΕΙ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ. Ας δούμε πληρέστερα ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιου είδους πρακτικών από τους «Μαγικούς Παπύρους»:
«ἔλκε ἀπὸ τῶν ἀκτίνων πνεῦμα γ’ ἀνασπῶν, ὅ δύνασαι, καὶ ὄψη σεαυτὸν ἀνακουφιζόμενον καὶ ὑπερβαίνοντα εἰς ὕψος, ὥστε σε δοκεῖν μέσον τοῦ ἀέρος εἶναι· οὐδενὸς δὲ ἀκούσει οὔτε ἀνθρώπου οὔτε ζώου ἄλλου, οὐδὲ ὄψῃ οὐδὲν τῶν ἐπὶ γῆς θνητῶν ἐν ἐκείνῃ τῇ ὥρᾳ, πάντα δὲ ὄψῃ ἀθάνατα·-...
...ὄψῃ δὲ ἀτενίζοντας σοι τοὺς θεοὺς καὶ ἐπί σε ὁρμωμένους, οὐ δὲ εὐθέως ἐπίθες δεξιὸν δάκτυλον ἐπὶ τὸ στόμα καὶ λέγε· «σιγή, σιγή, σιγή, σύμβολον θεοῦ ζῶντος ἀφθάρτον φύλαξόν με, σιγή νεχθειρ θανμέλου», ἔπειτα σύρισον μακρὸν συριγμόν, ἔπειτα πόππυσον λέγων· προπροφεγγῆ μοριος προφυρ προφεγγῆ γεμεθιρε αρψεντεν πιτητμι μειων εναρβ φυκεχω ψυριδαριω τυρη φιλβα» καὶ τότε ὄψῃ τοὺς θεούς σοι εὐμενῶς ἐμβλέποντας καὶ μηκέτι ἐπὶ σε ὁρμομένους, ἀλλὰ πορευομένους ἐπὶ τὴν ἰδίαν τάξιν τῶν πραγμάτων, ὅταν οὖν ἴδης τὸν ἄνω κόσμον καθαρὸν καὶ δονούμενον καὶ μηδένα τῶν θεῶν ἢ ἀγγέλων ὁρμώμενον, προσδόκα βροντῆς μεγάλης ἀκούσεσθαι κτύπον, ὤστε σε ἐκπλαγῆναι, σὺ δὲ πάλιν λέγε· «σιγή, σιγή (λόγος), ἐγώ εἰμι σύμπλανος ὑμῖν ἀστήρ, καὶ ἐν τοῦ βάθους ἀναλάμπων οξυ ο ξερθευθ »· ταῦτα σου εἰπόντος εὐθέως ὁ δίσκος ἀπλωθήσεται, μετὰ δὲ τὸ εἶπεῖν σε τὸν β’ λόγον, ὅπου «σιγή, σιγή» καὶ τὰ άκόλουθα, σύρισον β’ καὶ πόππυσον β’ καὶ εὐθέως ὄψῃ ἀπὸ τοῦ δίσκου ἀστέρας προσερχομένους πενταδακτυλιαίους πλείστους καὶ πιπλῶντας ὅλον τὸν ἀέρα. σὺ δὲ πάλιν λέγε· «σιγή, σιγή»· καὶ τοῦ δίσκου ἀναγέντος ὄψῃ ἄπυρον κύκλωμα καὶ θύρας πυρίνας ἀποκεκλεισμένας. σὺ δὲ εὐθέως δίωκε τὸν ὑποκείμενον λόγον καμμύων σου τοὺς ὀφθαλμούς, λόγος γ’ .
«ἐπάκουσόν μου, ἄκουσόν μου, τοῦ δεῖνα τῆς δεῖνα, κύριε ὁ συνδήσας πνεύματι τὰ πύρινα κλῆθρα τοῦ τετραλιζώματος, πυρίπολε. Πεντιτερουνι, φωτὸς κτίστα... Σεμεσιλαμ. πυρίπνοε ψυρινφευ. πυρίθυμε Ἰάω. πνευματόφως ωαϊ, πυριχαρῆ ἔλουρε, καλλίφως αζαϊ. Αἰών αχβα, φωτοκράτωρ πεππερ πρεπεμπιπι, πυρισώματε φνουηχιοχ, φωτοδῶτα, πυρισπόρε σρει εϊκιτα. πυρικλόνε γαλλαβαλβα, φωτοβία ιαιαιω, πυριδῖνο πυριχι βοοσηια, φωτοκινῆτα σανχερωβ. κεραυνοκλόνε ιη ωη ιωηιω,....
...εἶταν ἄνοιξον τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ ὄψῃ ἀνεῳγυΐας τὰς θύρας καὶ τὸν κόσμον τῶν θεῶν, ὅς ἐστιν ἐντός τῶν θυρῶν, ὥστε ἀπὸ τῆς τοῦ θεάματος ἡδονῆς καὶ τῆς χαρᾶς τὸ πνεῦμά σου συντρέχειν καὶ ἀναβαίνειν, στὰς οὖν εὐθέως ἕλκε ἀπό τοῦ θείου άτενίζων εἰς σεαυτὸν τὸ πνεῦμα, ὅταν ουν ἀποκατασταθῆ σου ἡ ψυχή, λέγε, πρόσελθε. κύριε, αρχανδαρα φωταζα πυριφωτα ζαβυθιξ ετιμενμερο φοραθην εριη προθρι φοραθι»· τοῦτο εἰπόντος στραφήσονται ἐπί σε αἱ ἀκτῖνες· ἔσιδε αὐτῶν μέσον· ὅταν οὖν τοῦτο ποιήσης, ὄψῃ, θεὸν νεώτερον, εὐειδῆ πυρινότριχα, ἐν χιτῶνι λευκῷ καὶ χλαμύδι κοκκίνῃ ἔχοντα πύρινον στέφανον, εὐθέως ἄσπασαι αὑτὸν τῷ πυρίνῳ ἀσπαστικῷ·
«κύριε, χαῖρε, μεγαλοδύναμε, μεγαλοκράτωρ, βασιλεῦ, μέγιστε θεῶν, Ἥλιε. ὁ κύριος τοῦ οὐρανῦ καὶ τῆς γῆς. θεὲ θεῶν. ἰσχύει σου ἡ πνοή. ἰσχύει σου ἡ δύναμις, κύριε» (Μαγικοί Πάπυροι. IV. 537 κ.έξ.)
[Μετάφραση:
έλξε από τις (ηλιακές) ακτίνες αέρα, απορροφώντας τον όσο μπορείς και θα δεις τον εαυτό σου να σηκώνεται προς τα πάνω και να ανυψώνεται σε μεγάλο ύφος, ώστε να νομίζεις ότι βρίσκεσαι στο μέσον του αέρος. Και δεν θ΄ ακούς κανένα ούτε άνθρωπο, ούτε ζώο, άλλα ούτε θα βλέπεις τίποτε από τα θνητά εκείνη την ώρα (ενώ) θα βλέπεις όλα τα αθάνατα... θα δεις τότε να σε κοιτάζουν οι θεοί! και να κατευθύνονται (να ορμούν) κατά πάνω σου. Εσύ τότε θέσε αμέσως το δεξιό δάκτυλο στο στόμα σου και πες: ΣΙΓΗ. ΣΙΓΗ, ΣΙΓΗ, σύμβολο θεού ζώντος άφθαρτου· Φύλαξόν με σιγή ΝΕΧΘΕΡ ΘΑΝΜΕΛΟΥ. Έπειτα σφύριξε με μακρό σφύριγμα και κατόπιν σφύριξε με κλειστά χείλη λέγοντας: ΠΡΟΠΡΟΦΕΓΓΗ ΜΟΡΙΟΣ ΠΡΟΦΥΡ ΠΡΟΦΕΓΓΗ ΝΕΜΕΘΙΡΕ ΑΡΨΕΝΤΈΝ ΠΙΤΗΤΜΙ ΜΕΩΥ ΕΝΑΡΘ ΦΥΡΚΕΧΩ ΨΥΡΙΔΑΡΙΩ ΤΥΡΗ ΦΙΛΒΑ. Και τότε θα δεις τους θεούς να έρχονται σε σένα με καλή διάθεση και δεν θα ορμούν (με βία) κατά πάνω σου, αλλά θα πορεύονται με τάξη και αρμονία. Όταν λοιπόν δεις τον Άνω Κόσμο καθαρό και δονούμενο και κανέναν από τους θεούς ή τους αγγέλους να μην σου επιτίθεται βίαια, περίμενε ν’ ακούσεις τον ήχο μιας μεγάλης ΒΡΟΝΤΗΣ, πού θα σε εκπλήξει. Εσύ όμως πάλι λέγε· ΣΙΓΗ, ΣΙΓΗ, ΕΓΩ ΕΙΜΙ ΣΥΜΠΛΑΝΟΣ ΥΜΙΝ ΑΣΤΗΡ (= είμαι κι εγώ άστρο που γυρνά μαζί σας) ΚΑΙ ΕΚ ΤΟΥ ΒΑΘΟΥΣ ΑΝΑΛΑΜΠΩΝ ΟΞΥ Ο ΞΕΡΘΕΥΘ. Μόλις τα πεις αυτά αμέσως θα απλωθεί ο δίσκος (του Ηλίου;). Μετά πες το β’ λόγο: ΣΙΓΗ, ΣΙΓΗ και τα λοιπά και σφύριξε (όπως πριν) και αμέσως θα δεις τα άστρα να έρχονται από το δίσκο (του ηλιακού συστήματος;) μπροστά σου και να γεμίζουν όλον τον αέρα. Εσύ πάλι λέγε· ΣΙΓΗ, ΣΙΓΗ και μόλις ανοίξει ο δίσκος θα δεις πύρινες θύρες κλεισμένες σ’ ένα κύκλο χωρίς φωτιά και αμέσως πες το λόγο γ’ και κλείσε τα μάτια.
«Επάκουσόν μου και άκουσον μου, του δείνα και της δείνα, Κύριε που συνέδεσες με πνεύμα τα πύρινα κλήθρα του τετραλιζώματος (;) πυρίπολε, ΠΕΝΤΙΤΕΡΟΥΝΙ, φωτός κτίστη... ΣΕΜΕΣΙΛΑΜ, ΠΓΡΙΠΝΟΕ, ΨΥΡΙΝΦΕΥ, ΠΥΡΙΘΥΜΕ ΙΑΩ, ΠΝΕΥΜΑΤΟΦΩΣ ΩΑΙ, ΠΥΡΙΧΑΡΗ ΕΛΟΥΡΕ, ΚΑΛΛΙΦΩΣ ΑΖΑΙ, ΑΙΩΝ ΑΧΒΑ, ΦΩΤΟΚΡΑΤΩΡ ΠΕΠΠΕΡ ΠΡΕΠΕΜΠΙΠΙ, ΠΥΡΙΣΩΜΑΤΕ, ΦΝΟΥΗΝΙΟΧ, ΦΩΤΟΔΟΤΑ, ΠΥΡΙΣΠΟΡΕ, ΑΡΕΙΕΙΚΙΤΑ, ΠΥΡΙΚΛΟΝΕ, ΓΑΛΛΑΒΑΛΒΑ, ΦΩΤΟΒΙΑ ΙΑΙΑΙΩ, ΠΥΡΙΔΙΝΟ ΠΥΡΙΧΙ ΒΟΟΣΗΙΑ, ΦΩΤΟΚΙΝΗΤΑ ΣΑΝΧΕΡΩΦ ΚΕΡΑΥΝΟΚΛΟΝΕ ΙΗ ΩΗ ΙΩΗΙΩ...
...Κατόπιν άνοιξε τους οφθαλμούς και θα δεις ανοιγμένες τις θύρες και τον θεϊκό κόσμο, που είναι μέσα από τις θύρες, ώστε το πνεύμα σου θα αγαλλιάσει από την ηδονή και τη χαρά του θεάματος. Στάσου τότε και έλξε αμέσως από το θεό το πνεύμα και όταν ηρεμήσεις πες· ΠΡΟΣΕΛΘΕ ΚΥΡΙΕ ΑΡΧΑΝΔΑΡΑ ΦΩΤΑΖΑ ΠΥΡΙΦΩΤΑ ΖΑΒΥΘΙΞ ΕΤΙΜΕΝΜΕΡΟ ΦΟΡΑΘΗΝ ΕΡΙΗ ΠΡΟΘΡΙ ΦΟΡΑΘΙ. Μόλις πεις αυτά θα στραφούν πάνω σου οι ακτίνες. Μπες ανάμεσα τους κι όταν το κάνεις αυτό, θα δεις νεότερο Θεό όμορφο με πύρινα μαλλιά, χιτώνα λευκό, κόκκινη χλαμύδα, φορώντας πύρινο στεφάνι. Αμέσως να τον ασπαστείς με πύρινο φίλημα·
«Κύριε, χαίρε μεγαλοδύναμε μεγαλοκράτωρ, βασιλεύ μέγιστε θεών. ΗΛΙΕ, ο Κύριος του Ουρανού και της Γης, Θεέ θεών, Ισχύει σου η Πνοή. Ισχύει σου η Δύναμις, Κύριε».]
Σημειώσεις
30. Ορφ, Υμν., Ορφέας προς Μουσαίον, στ. 1 -32.
31. Η πλειονότητα των Όρφικών ανάγεται στην Ελληνιστική Εποχή, όπως φαίνεται από την αναφορά θεοτήτων, όπως Αιών, Άδωνις, Σαβάγιας, Κυβέλη κ.λπ. Υπάρχουν, ωστόσο, και αποσπάσματα που ανάγονται σε παλαιότερες περιόδους. Βλ. Ν. Κ. C. Guthrie, ο Ορφέας και η Αρχαία Ελληνική θρησκεία, μτφρ. Χ. Μήνη, έκδ. Καρδαμίτσα, Αθήνα 2000.
40. Πρόκλος, Τίμαιος Ι, σελ, 58, 25 κ. εξ.
49. Μ. Ψελλός, Χαλδ. Λόγια 1133
50. Δαμάσκιος, Βίος Ισίδωρου, fr. 107.
51. Μαρίνος, Βίος Πρόκλου, 28
52. O. Kern, Orphicor. Fragm. 27, σ. 96-97
Πηγή: Διαμαντής Κούτουλας, οι απόκρυφες επιστήμες στην Ελληνική αρχαιότητα, Εκδόσεις Έσοπτρον, Αθήνα 2002, σσ. 204 – 207
Πολλοί έχουν αναρωτηθεί αν ο Χριστός ομιλούσε Ελληνικά. Το ερώτημα αυτό είναι παράλογο να τίθεται διότι ο Ιησούς Χριστός ήτο ο ενσαρκωμένος Θεός και γι’ αυτό με την άκτιστη ιδιότητα του αυτή, όχι μόνο μπορούσε να μιλήσει οποιαδήποτε γλώσσα αλλά μπορούσε και να καταλάβει τι γίνεται μέσα σε κάθε άνθρωπο διαβάζοντας ακόμη και τους συλλογισμούς του:
1. Κατά Ματθαίον, Κεφ. Ιστ΄ «7 οἱ δὲ διελογίζοντο ἐν ἑαυτοῖς λέγοντες ὅτι Ἄρτους οὐκ ἐλάβομεν. 8 γνοὺς δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· Τί διαλογίζεσθε ἐν ἑαυτοῖς, ὀλιγόπιστοι, ὅτι ἄρτους οὐκ ἐλάβετε; 9 οὔπω νοεῖτε, οὐδὲ μνημονεύετε τοὺς ἄρτους τῶν πεντακισχιλίων καὶ πόσους κοφίνους ἐλάβετε;»
2. Κατά Μάρκον, Κεφ. Β΄ «5 ἰδὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν λέγει τῷ παραλυτικῷ· Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου. 6 ἦσαν δέ τινες τῶν γραμματέων ἐκεῖ καθήμενοι καὶ διαλογιζόμενοι ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν· 7 Τί οὗτος οὕτως λαλεῖ βλασφημίας; τίς δύναται ἀφιέναι ἁμαρτίας εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός; 8 καὶ εὐθέως ἐπιγνοὺς ὁ Ἰησοῦς τῷ πνεύματι αὐτοῦ ὅτι οὕτως αὐτοὶ διαλογίζονται ἐν ἑαυτοῖς εἶπεν αὐτοῖς· Τί ταῦτα διαλογίζεσθε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν; 9 τί ἐστιν εὐκοπώτερον, εἰπεῖν τῷ παραλυτικῷ, ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι, ἢ εἰπεῖν, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει;»
3. Κατά Μάρκον, Κεφ. Η΄ «16 καὶ διελογίζοντο πρὸς ἀλλήλους λέγοντες ὅτι Ἄρτους οὐκ ἔχομεν. 17 καὶ γνοὺς ὁ Ἰησοῦς λέγει αὐτοῖς· Τί διαλογίζεσθε ὅτι ἄρτους οὐκ ἔχετε; οὔπω νοεῖτε οὐδὲ συνίετε;»
4. Κατά Λουκά, Κεφ. Στ΄ «7 Παρετήρουν δὲ οἱ γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι εἰ ἐν τῷ σαββάτῳ θεραπεύσει, ἵνα εὕρωσι κατηγορίαν αὐτοῦ. 8 αὐτὸς δὲ ᾔδει τοὺς διαλογισμοὺς αὐτῶν, καὶ εἶπε τῷ ἀνθρώπῳ τῷ ξηρὰν ἔχοντι τὴν χεῖρα· Ἔγειρε καὶ στῆθι εἰς τὸ μέσον· ὁ δὲ ἀναστὰς ἔστη. 9 εἶπεν οὖν ὁ Ἰησοῦς πρὸς αὐτούς· Ἐπερωτήσω ὑμᾶς τὶ ἔξεστι τοῖς σάββασιν, ἀγαθοποιῆσαι ἢ κακοποιῆσαι, ψυχὴν σῶσαι ἢ ἀποκτεῖναι;»
5. Κατά Λουκά, Κεφ. Θ΄ «Πάντων δὲ θαυμαζόντων ἐπὶ πᾶσιν οἷς ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς, εἶπε πρὸς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ· 44 Θέσθε ὑμεῖς εἰς τὰ ὦτα ὑμῶν τοὺς λόγους τούτους· ὁ γὰρ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου μέλλει παραδίδοσθαι εἰς χεῖρας ἀνθρώπων. 45 οἱ δὲ ἠγνόουν τὸ ῥῆμα τοῦτο, καὶ ἦν παρακεκαλυμμένον ἀπ’ αὐτῶν ἵνα μὴ αἴσθωνται αὐτό, καὶ ἐφοβοῦντο ἐρωτῆσαι αὐτὸν περὶ τοῦ ῥήματος τούτου. 46 Εἰσῆλθε δὲ διαλογισμὸς ἐν αὐτοῖς, τὸ τίς ἂν εἴη μείζων αὐτῶν. 47 ὁ δὲ Ἰησοῦς εἰδὼς τὸν διαλογισμὸν τῆς καρδίας αὐτῶν, ἐπιλαβόμενος παιδίον ἔστησεν αὐτὸ παρ’ ἑαυτῷ. 48 καὶ εἶπεν αὐτοῖς· Ὃς ἐὰν δέξηται τοῦτο τὸ παιδίον ἐπὶ τῷ ὀνόματί μου, ἐμὲ δέχεται, καὶ ὃς ἐὰν ἐμὲ δέξηται, δέχεται τὸν ἀποστείλαντά με. ὁ γὰρ μικρότερος ἐν πᾶσιν ὑμῖν ὑπάρχων, οὗτός ἐστι μέγας.»
Προς Κορινθίους, Κεφ. γ΄ «Κύριος γινώσκει τοὺς διαλογισμοὺς τῶν σοφῶν»
Εντούτοις εδώ θα παρουσιαστούν απόψεις μερικών ειδικών πάνω σε αυτό το ζήτημα, δηλαδή για το αν ο Ιησούς Χριστός κατά τα χρόνια της διδασκαλίας Του ομιλούσε Ελληνικά.
Αρκεί η σελίδα περί του «Τούτω Νίκα» για να αποδείξει πως ο Χριστός ως Θεός βεβαίως και αναντίρρητα είναι ως Θεός ικανός να ομιλάει οιαδήποτε γλώσσα ή κώδικα επικοινωνίας του κόσμου.
Γλωσσολ. Καλούμε διάλεκτο την ομιλουμένη σε κάποια περιφέρεια γλώσσα, όταν παρουσιάζει ποικίλλεις διαφορές από την των γειτονικών και των απώτερων κειμένων ομόγλωσσων περιφερειών, διαφορές όμως που δεν κωλύουν εντελώς την μεταξύ των κατοίκων των ρηθεισών περιοχών συνεννόηση και επικοινωνία. Οι διαφορές αυτές είναι φωνητικές, μορφολογικές (δηλαδή διαφορές προφοράς και κλίσεως), συντακτικές, λεξιλογικές, σημασιολογικές κ.λ.π., αλλά κυρίως ως βάση και κριτήριο διακρίσεως των διαλέκτων λαμβάνονται και θεωρούνται οι πρώτες, δηλαδή οι φωνητικές και μορφολογικές διαφορές. Στις νεότερες γλωσσικές έρευνες οφείλεται -εκτός της ανακαλύψεως διάφορων σπουδαιότατων γλωσσικών νόμων, επάνω στους οποίους θεμελιώθηκε ως ασφαλής βάσης και εδραίας, η γλωσσική επιστήμη- και η εξακρίβωση του γεγονότος, ότι η γλώσσα ενός έκαστου διακρίνεται από την των συμπολιτών ή εν γένει συμπατριωτών του δι’ ορισμένων -πολλών ή λίγων- διαφορών, έτσι και η ομιλούμενη εις κάποια γεωγραφική έκταση διακρίνεται από την των περιοίκων δι’ ορισμένων ωσαύτως γλωσσικές διαφορές. Αυτές αποτελούν τα διαλεκτικά χαρακτηριστικά ή γνωρίσματά της, η δε λαλούμενη εν αυτή μία των διαλέκτων της ομόγλωσσης χώρας. Πρέπει όμως να προστεθεί ότι το πραγματικό, όντως υπάρχων, είναι τα ατομικά ιδιώματα ενώ η γλώσσα και η διάλεκτος ουδέν άλλο είναι παρά η απλή αφαίρεση, ο μέσος όρος των ατομικών ιδιωμάτων, ή με άλλες λέξεις, το σύνολο των κοινών στοιχείων και γνωρισμάτων της ομιλουμένης υπό άτομα ορισμένης γλωσσικής κοινότητας ή ομάδας.
Τα αίτια της αναπτύξεως των διαλεκτικών διαφορών.
Οι κυριότεροι παράγοντες της διαλεκτικής διασχίσεως κάποιας γλώσσας είναι οι εξής:
1). Η διαφορετικής εξέλιξη των στοιχείων της στα διάφορα άτομα και στους διάφορους τόπους, στους οποίους αυτή ομιλιέται. Έγκειται εις την αυτή φύση της γλώσσας να εξελίσσεται και να μεταβάλλεται αδιάκοπα, εφόσον ζει, δηλαδή ομιλιέται από κάποιο λαό. Αλλά η εξέλιξη αυτή δεν συμβαίνει κατά τον αυτό ή όμοιο εις όλους τους ομόγλωσσους τόπους και κοινότητες τρόπο. Άλλη τροπή και εξέλιξη λαμβάνει το δείνα γλωσσικό στοιχείο και φαινόμενο σε κάποιο τόπο και άλλη σε άλλο. Έτσι, για να αρκεστούμε σε ένα και μόνο παράδειγμα, εκ των φθογγικών συμπλεγμάτων -ανσ-, -ονσ- προήλθαν -αισ- μεν και -οισ-, στην αρχαία λεσβιακή, -ᾶσ- δε και -ουσ- στην αρχαία αττική, ιωνική και άλλες διαλέκτους (ταὶς χώραις, τοὶς νόμοις στην Λέσβο, τὰς χώρας, τοὺς νόμους κ.λ.π. στην Αττική κ.α.). Την διαφορετική αυτή εξέλιξη της γλώσσας ενισχύει και υποβοηθάει σε μεγάλο βαθμό η έλλειψη πυκνής επικοινωνίας μεταξύ των διάφορων ομόγλωσσων περιφερειών, είτε ένεκα της φυσικής διαπλάσεως του εδάφους, είτε ένεκα της για διάφορους λόγους ατελούς συγκοινωνίας, είτε ένεκα της μεταξύ αυτών και παρεμβολής και σφηνώσεως αλλοφύλων και αλλόγλωσσων, είτε ένεκα διάφορων πολιτικών και άλλων λόγων. Υπό αυτούς τους όρους τα ποικίλα γλωσσικά στοιχεία (φθόγγοι, τύποι, σημασίες, συντάξεις κ.λ.π.) λαμβάνουν ελεύθερη και εντελώς διαφορετική κατά τόπους τροπή και εξέλιξη. Εντεύθεν δε προκύπτουν πολλές και μεγάλες γλωσσικές διαφορές, με άλλες λέξεις η γλώσσα διασχίζεται σε ποικίλες διαλέκτους και ιδιώματα. Αν δε διάφοροι ιστορικοί και πολιτικοί λόγοι υποβοηθήσουν, οι ρηθείσες διαφορές αυξάνουν και ευρύνονται τόσο πολύ, ώστε από την διάλεκτο κάποιας γλώσσας τελικά προκύπτουν εντελώς διαφορετικές γλώσσες.
Αυτό συνέβει λ.χ. σε παλαιότερες προϊστορικούς χρόνους εις την ἰαπετικήν, εκ των διαλέκτων της οποίας προέκυψαν για διάφορους ιστορικούς λόγους οι ιαπετικές οι ινδοευρωπαϊκές λεγόμενες γλώσσες (ινδική, περσική, ελληνική, αρμενική, σλαυική, γερμανική, κελτική, λατινική, αλβανική κ.τ.λ.), σε χρόνους δε ιστορικούς (από τον Δ΄ - Ι΄ μ.Χ. αιώνα) σις την λατινική, από την οποία προήλθαν οι ρωμαϊκές ή νεολατινικές λεγόμενες γλώσσες (ιταλική, γαλλική, ισπανική, πορτογαλλική, ραιτική, ρουμανική, κουτσοβλαχική κ.λ.π.)
2). Δεύτερος παράγων της διαλεκτικής διασχίσεως κάποιας γλώσσας είναι η ανισόχρονος εξέλιξη των ποικίλλων στοιχείων της εις τους διάφορους τόπους, στους οποίους αυτή ομιλιέται. Η διαλεκτολογική έρευνα των γλωσσών απέδειξε, ότι η αλλοίωση των διάφορων φθόγγων και φθογγικών συμπλεγμάτων δεν γίνεται με τον ίδιο ρυθμό και την αυτή ταχύτητα σε όλους τους ομόφωνους τόπους: σε μερικούς μεν από αυτούς συντελείτε ή συντελεύθηκε γοργότερα,σ ε άλλους δε αργότερα. Έτσι η τροπή της διφθόγγου οι σε απλό φθόγγο i , η οποία συντελέσθηκε ήδη, ως γνωστό, εις το πλείστον της ελληνόφωνης γης, βρίσκεται ακόμη εις την διάμεσο βαθμίδα της, δηλαδή εις το ου ή ü , στα σημερινά ιδιώματα της Αίγινας, των Μεγάρων, της Κύμης, της Εύβοιας και περιχώρων, της Μάνης κ.λ.π., γι’ αυτό και οι λέξεις χοίρος, σκοινί, κ.λ.π. προφέρονται σε αυτές χιούρος, σκιουνί κ.λ.π., τα κοιμάμαι, κοιλιά λέγονται τσιουμάμαι, τσιουλιά κ.λ.π.. Τα εις -έα, -ία, κ.λ.π. ονόματα λέγονται ήδη κατά συνίζηση στις περισσότερες χώρες της συγχρόνου Ελλάδας (μηλιά, παιδιά, αρνιά, αμυγδαλιά), αλλά εις τα ρηθέντα ιδιώματα και σε μερικά άλλα τα ονόματα αυτά λέγονται ακόμη ασυνιζήτως (κερασέα, καρυδέα, μυγδαλέα, η φωτία, η πυτία, η εμπασία, η ελαία, η μαχαιρέα, η μπουκέα, = -κιά, η προβέα, η σπαθέα κ.λ.π. = κοινώς προβιά, σπαθιά, οργέα = οργυιά, κατακεφαλέα = -λιά, σηπέα = σηπία, σουπέα κ.λ.π. Πλην τούτων είναι γνωστό ότι το τελικό -ν επιβλήθηκε στα περισσότερα ελληνικά ιδιώματα, γι’ αυτό λέμε συνήθως: το παιδί, το τυρί, το αρνί, το ξύλο, το μήλο, αλλά στα Δωδεκάνησα, στην Κύπρο κ.α. λέγουν ακόμη σήμερα το παιδίν, το τυρίν, το αρνίν, κατ’ αναλογική δ’ επέκταση του τελικού -ν και: το γάλαν, το όνομαν κ.λ.π.. Το ουρανικό κ (δηλαδή το κ προ των λεπτότερων φωνηέντων e και i) τράπηκε σε τσ (τσιτακισμός) στα ιδιώματα πολλών νησιών του Αιγαίου πελάγους, της Κύπρου κ.λ.π., αλλά σις την Κρήτη το ουρανικό κ προχώρησε μεν αρκούτωνς εις την προς τον τσιτακισμό εξέλιξή του, δεν έφτασε όμως ακόμη σε αυτόν· στις λοιπές τέλος διαλέκτους το ουρανικό κ έμεινε μέχρι τούδε απαθές. Είναι ευνόητο ότι εκ της ανισοχρόνου αυτής μεταβολής και εξελίξεως των διάφορων γλωσσικών στοιχείων και φαινόμενων η προφορά ποικίλλει κατά τόπους, αυτό ακριβώς αποτελεί -όπως ειπώθηκε ανωτέρως- το κυριότερο γνώρισμα της διαλεκτικής διασχίσεως κάποιας γλώσσας.
3). Τρίτος παράγοντας της εις διαλέκτους διασπάσεως μιας γλώσσας είναι η διάφορος ανάμειξή της. Έτσι τα μεν ελληνικά ιδιώματα της Ν. Ιταλίας αναμειχθήκαν με πάμπολλα ιταλικά στοιχεία, τα της Καππαδοκίας, του Πόντου, της Θράκης, κ.λ.π. προς πλείστα τουρκικά, και έτσι σχηματίσθηκαν μικρά ιδιώματα, παρουσιάζοντας πολλές και σπουδαίες φωνητικές, λεξιλογικές και λοιπές διαφορές από τα ιδιώματα της κυρίως Ελλάδας, τα οποία παρουσιάζουν έτσι κατά τόπους αρκετές -λεξιλογικές ιδίως- διαφορές από αλλήλες, οφειλόμενα εις την ανάμειξη διάφορων ξένων λεξιλογικών στοιχείων, δηλαδή ιταλικών μεν στα νησιά του Αιγαίου και Ιονίου πελάγους, την Κύπρο, Κρήτη κ.α., Τουρκικών δε, σλαυικών και αλβανικών κατά τόπους στην Στερεά Ελλάδα, Ήπειρο, Μακεδονία.
Πλην αυτών και άλλοι παράγοντες συντελούν εις την ανάπτυξη ιδιωμάτων και διαλέκτων, οι οποίες δεν είναι τίποτα άλλο παρά το σύνολο ορισμένων ιδιωμάτων που έχουν κοινά μερικά χαρακτηριστικά, δια τα οποία διαχωρίζονται το ένα από το άλλο. Η διάκριση λ.χ. κάποιας κοινωνίας σε τάξεις, σαφώς διαχωρισμένες από αλλήλες, έχει ως επακολούθημα, πλην άλλων, και την ανάπτυξη ιδιωματικών διαφορών. Άλλη είναι δια τούτο είναι η ομιλούμενη στις αίθουσες της αριστοκρατικής τάξης του Λονδίνου, του Παρισιού κ.λ.π., ως και αυτή η γλώσσα των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων των ρηθεισών μεγαλουπόλεων. Και η κατ’ επαγγέλματα διάκριση έχει έχει έτσι ως αποτέλεσμα της ανάπτυξη ιδιωμάτων (κυρίως λεξιλογικών) διαφορών εις την υπό αυτών ομιλουμένη. Διάφοροι τεχνικοί όροι και φράσεις διακρίνουν της γλώσσα κάθε επαγγελματικής τάξης από την των άλλων. Είναι δε γνωστό, ότι πολλαχού διάφορες συντεχνίες δημιούργησαν, ειδικά μυστικά ιδιώματα, ακατάληπτα εις τα μη ανήκοντα εις σε αυτές άτομα. Έτσι έχουμε σε εμάς τα συνθηματικά ιδιώματα των κομπογιαννιτών και των ψωμάδων της Ηπείρου, των ντόρτηδων της Ευρυτανίας, των κτιστών της Ηπείρου («κουδαρίτικα»), των γανωτών της αυτής χώρας («αλειφιάτικα»), των ραφτάδων των Τζουμέρκων («μπουκουραΐιτικα»), των βαγενάδων της Ηπείρου Σωπικής («βαγενάδικα»), των χρυσοχόων της Στεμνίτσης Αρκαδίας. Αυτά τα συνθηματικά ιδιώματα μιλιόνται και σε διάφορες χώρες της Ευρώπης, εις τις οποίες πλην των άλλων και διάφορες τάξεις κακοποιών, λ.χ. ή των λωποδυτών, ακόμη δε και των επαιτών κ.λ.π., έπλασαν δι’ ευνόητους σκοπούς δικά τους, συνθηματικά και μυστικούς διαλέκτους.
Η κατάταξη των διαλέκτων κάποιας γλώσσας σε μεγαλύτερες ομάδες, κατά λόγο της ομοιότητας αυτών και συγγενείας μεταξύ τους, είναι συνήθως δυσκολότατη. Και τούτο, διότι τα διάφορα διαλεκτικά γνωρίσματα τα οποία λαμβάνονται ως βάση για την τοιαύτη ή τοιαύτην ταξινόμησή τους, σπανίως συμβαίνει να συμπίπτουν και να ταυτίζονται τοπικά προς άλληλα· γι’ αυτό αν θελήσουμε να χαράξουμε επί του χάρτη τα γεωγραφικά όρια κάθε κάθε γνωρίσματος αυτών, θα δούμε ότι αυτά διασταυρώνονται ποικιλοτρόπως προς άλληλα.. Έτσι, ενώ λ.χ. η διάλεκτος Δ, επί την βάση του δείνα χαρακτηριστικού της, πρέπει να καταταχθεί εις την ομάδα των διαλέκτων Α, Β, Γ, Ε,, κατ’ άλλο ή άλλα χαρακτηριστικά της μπορεί κάλλιστα να ανήκει στην αποτελούμενη εκ των διαλέκτων Ζ, Η, Θ, Ι κ.τ.λ.. Για τον λόγο αυτό η ιωνική διάλεκτος, η οποία ως προς την τροπή του παλαιού μακρού α εις η, καθώς και ως προς άλλα γνωρίσματά της, συμφωνεί προς την αττική, έμοιασε ως προς το ασυναίρετο των διάφορων τύπων (γένεος, -εα, δοκέω, ἐτέων, κ.λ.π.) προς την αιολική και την δωρική· η αττική εξάλλου συμφωνεί ως προς το διπλό ττ (πράττω, κηρύττω, γλῶττα, θάλαττα κ.λ.π.) ουχί ως προς την συγγενή της ιωνική, η οποία αντί του ττ έκανε χρήση του σσ, αλλά προς την βοιωτική, την παλαιότερη θεσσαλική (πίττα = πίσσα, κόττυφος) και άλλες. Το γεγονός αυτό -πιστοποιημένο από πλείστες και αναμφισβήτητων τεκμηρίων υπό των κατά τους τελευταίους χρόνους γινομένων γλωσσογεωγραφικών ερευνών- ήγαγε πολλούς γλωσσοδίφες ν’ αρνηθούν την ύπαρξη διαλέκτων, όπως οι επιφανείς τωμανιστές Gaston Paris, Paul Mayer και άλλοι· άρνηση των διαλέκτων αποτελεί και η των κυμάτων θεωρία (Wellentheorie), δηλαδή η περί της εξάπλωσης των γλωσσικών στοιχείων και φαινομένων δίκη κυμάτων θεωρία του Γερμανού γλωσσολόγου Johannes Schmidt. Όχι μικρή δυσκολία παρέχουν στην κατάταξη και ταξινόμηση των διαλέκτων και ποικίλα ιδιώματα ή διάλεκτοι που κατέχουν διάμεση βαθμίδα μεταξύ των γειτνιαζόντων προς προς αυτές ιδιωμάτων, προσέτι δε διάφορα μεικτά ιδιώματα και διάλεκτοι, που προήλθαν εκ της αναμίξεως και συγχωνεύσεως πληθυσμών λαλούντων διαφόρους διαλέκτους και που εμφανίζουν ποικίλα χαρακτηριστικά, ανήκοντα σε διακεκριμένες από αλλήλες διαλέκτους. Αυτό συνέβαινε και πάντοτε, και συμβαίνει αναμφίβολα και σε μας σήμερα, όταν πρόσφυγες από διάφορες χώρες (του Πόντου, του Καυκάσου, της Καππαδοκίας και της λοιπής Μ. Ασίας) συναμείχθησαν προς τους εντόπιους που λαλούν εντελώς διαφορετικές από τις δικές τους διαλέκτους. Δια τους ρηθέντας λόγους, αν κάποιος ήθελε να επιχειρήσει να κάνει κάποια κατάταξη των διάφορων ιδιωμάτων και ιδωμάτων σε μεγαλύτερες ομάδες, θα ήταν υποχρεωμένος να λάβει ως βάση της κατάταξής του ορισμένα και λίγα μόνο διαλεκτικά χαρακτηριστικά, να παραλείψει δε άλλα, εξ ίσου πολύ σπουδαία, πράγμα το οποίο δεν είναι απαλλαγμένο βέβαια πολλής αυθαιρεσίας. Γι’ αυτό ουδεμία σχεδόν κατάταξη και διαίρεση των διαλέκτων δύνανται να πληροί όλους τους όρους της επιστημονικής ακρίβειας. Επειδή όμως για διάφορους πρακτικούς λόγους μια διαίρεση των διαλέκτων κάποιας γλώσσας είναι αναγκαία και χρήσιμη, δια τούτο κανείς σχεδόν των διαλεκτολόγων απέφυγε την διάκριση και ταξινόμηση των διαλέκτων της υπ’ αυτού μελετώμενης γλώσσας ή περισσότερων της μιας γλώσσας κατά ένα οποιονδήποτε τρόπο. Και υπό αυτούς τους όρους μπορεί κανείς να είναι ικανοποιημένος, αν η υπό αυτού επιχειρημένη και προταθείσα κατάταξη διαλέκτων παρουσιάζει όσο το δυνατόν λιγότερες ατέλειες και ελαττώματα.
Περιορισμός και εξαφάνιση των διαλεκτικών διαφορών
Κάθε ελεύθερη και αβίαστη εξέλιξη κάποιας γλώσσας τείνει αείποτε εις αύξηση απεριορίστων των διαλεκτικών διαφορών, εις διαρκή διαλεκτική διάσπαση και απόσχισή της. Αλλά ελεύθερη και εντελώς ανεμπόδιστη εξέλιξη είναι μάλλον σπάνιο ή αδύνατο. Θα ήταν δυνατή, αν λ.χ. κάποια κοινότητα διατελούσε εντελώς απομενομένη από τον υπόλοιπο κόσμο και αν οι αποτελούντες αυτοί ζούσαν και βρίσκονταν διαρκώς αποκλεισμένοι από τους λοιπούς ανθρώπους, ιδίως των πρώην ομόγλωσσών τους, και έτσι δεν ήρχοντο σε καμία, ούτε σε μια ελάχιστη, προς αυτούς συνάφεια και επικοινωνία. Αλλά αυτό ευτυχώς ούτε συνέβηκε ποτέ, στους ιστορικούς ιδίως χρόνους, ούτε και σήμερα -εις τον αιώνα του ατμού και τους ηλεκτρισμού και της δια αυτών τεράστιας αναπτύξεως των μέσω συγκοινωνίας- είναι δυνατόν να συμβεί. Η επικοινωνία των ανθρώπων προς αλλήλους (όντων άλλωστε κατ’ εξοχήν κοινωνικών) καθώς πυκνώνεται και αυξάνει, οι σχέσεις των καθ’ εκάστη πληθαίνουν και ενισχύονται, και για τον λόγο αυτό και οι γλώσσες που αποτελώντας αυτές διάλεκτοι και ιδιώματα υφίστανται σήμερα μεγαλύτερη και αδρότερη επίδραση των άλλων, αυτό δ’ αποτελεί, όπως είναι ευνόητο, κώλυμα ισχυρό και σημαντικότατο της ελεύθερης και αβίαστης εξέλιξής τους, της απεριόριστης αναπτύξεως και διευρύνσεως των διαλεκτικών διαφορών. Ποικίλα γλωσσικά στοιχεία, συνήθως λεξιλογικά, μεταφέρονται διαρκώς και εξαπλώνονται από τόπο σε τόπο και από διάλεκτο σε διάλεκτο, εκβάλλοντας πολλές φορές τα πρώην ιδιάζοντα και αυτά που επικρατούν σε αυτές. Αλλά η σπουδαιότερη και συνηθέστερη εκβολή των ιδιωμάτων γίνεται πάντοτε υπό τους διαφόρους λόγους αναπτυσσόμενης και διαμορφωμένης κοινής ομιλημένης και γραφόμενης σε κάποιο λαό. Αυτή διαδίδεται διαρκώς από τις πόλεις και των μεγάλων ιδίως κέντρων και κατά κάποιο τρόπο ακτινοβολείται σε όλες τις διευθύνσεις και σε μάλλον απόκεντρες γωνιές κάποιας χώρας και εκτοπίζει λίγο καθ’ ολίγο τα μάλλον διαλεκτικά, ή μάλλον ιδιωματικά και ιδιόρρυθμα. Το σχολείο, η εκκλησία, το δικαστήριο, ο στρατός, η διοίκηση, το βιβλίο, η εφημερίδα κ.λ.π. είναι οι ισχυρότεροι και αποτελεσματικότεροι φορείς της κοινής ομιλημένης και γραφόμενης και οι ακαταγώνιστοι διώκτες των ιδιόρρυθμων και τοπικών. Η κοινή προφορά, η κοινή κλίση, ιδίως όμως το κοινό λεξιλόγιο, εκτοπίζουν κάθε μία τα διαλεκτικά και επαρχιακά γλωσσικά στοιχεία και έτσι ο Ηπειρώτης λ.χ., ο Μακεδόνας και ο Ρουμελιώτης αποκαθιστούν μετά τινός μεγαλύτερου ή μικρότερου κατά τα άτομα κόπου, τα συκγοπτόμενα υπ’ αυτών άτονα φωνήεντα ι και ου (γερμ. u), ο δε Δωδεκανήσιος ή ο Κύπριος αποβάλλει βαθμηδόν το μητροδίδακτο τσιτακισμό του και αποκόπτει το τελικό ν, το οποίο διασώζουν ακόμη τα τοπικά του ιδιώματα. Οι κοινές λέξεις έτσι, και αν είναι ξένα δάνεια, εισελαύνουν ακόμη γοργότερα στην ύπαιθρο και εκβάλλουν τις ιδιωματικές, έστω και αν είναι αυτές γνήσιες και καθαρά ελληνικές, και έτσι το ξένο κουζίνα, γινόμενο κοινό, εκτοπίζει από τις επαρχίες το ελληνικότατο μαγειρειό ή μαειρειό και η ομελέττα εκδιώκει το πατροπαράδοτο σφουγγάτο. Όταν για πολλούς και ποικίλους λόγους κάποια διάλεκτος ανυψωθεί σε κοινή, εις πανεθνή γλώσσα, τα δε άλλα ιδιώματα και διάλεκτοι καταπέσουν και περιέλθουν εις την ταπεινή θέση αγροίκων τοπικών και και επαρχιακών ιδιωμάτων, οργάνων επικοινωνίας προς αλλήλους των αμορφώτων και απαίδευτων, η βαθμιαία υποχώρησή τους προ της εξαπλωμένης κοινής, είναι ασφαλής και αναπόφευκτη. Έτσι η αρχαία αττική-κοινή, ανυψωμένη σε γλώσσα πανελλήνια, και μάλιστα και διεθνή, κατά τους μακεδονικούς και ρωμαϊκούς χρόνους εξέλαβε όλες τις σχεδόν τις αρχαίες διαλέκτους, όπως απέδειξε τρανά ο Γ. Χατζιδάκης, εκτός της τσακωνικής, που αποτελεί συνέχεια και εξέλιξη της αρχαίας λακωνικής, η δε λατινική, η γλώσσα της κοσμοκράτειρας Ρώμης, εκτόπισε και αντικατέστησε ολίγο καθ’ ολίγο όχι μόνο τις αρχαίες ιταλικές διαλέκτους (ομβρική, οσκική κ.λ.π.), αλλά και αυτές τις κελτικές γλώσσες και διαλέκτους της Γαλατίας, εκείνες της Ιβηρικής χερσονήσου κ.α. Έτσι και σήμερα, κατά κάποιο τρόπο προ των οφθαλμών μας, η νεοελληνική κοινή περιορίζει βαθμηδόν και υποκαθιστά τα διάφορα νεοελληνικά ιδιώματα και διαλέκτους και τείνει να εγκαθιδρύσει την δυνατή γλωσσική ενότητα και ομοιομορφία πανταχού του ελληνισμού.
Βιβλιογραφία
1. Γ. Ν. Χατζιδάκης, Γεν. Γλωσσική Α΄ - Β΄ (Αθήνα 1915 -1916)
2. H. Paul, Prinzipien der Sprachgeschichte (Halle a. S. 1920)
3. A. Meillet, Linguistique historique et linguistique ge erale (Paris 1921)
Πηγή: Γ. Π. Αναγνωστόπουλος, Καθηγητής της γλωσσολογίας στο Εθνικό Πανεπιστήμιο, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Θ΄, σσ. 238 -239
Παθολογία: Η γραφή, πολύπλοκος, επίκτητος, ψυχοκινητική λειτουργία, συνισταμένη εις την ικανότητα του εκφράζειν τις σκέψεις δι’ οπτικών συμβολών τη βοήθεια της χειρός κατόπιν εξασκήσεως και έχουσα ως ιστολογικό υπόστρωμα συνδετικές ζώνες στον εγκέφαλο και όχι ειδικό κέντρο, προαπαιτεί, όπως λειτουργεί φυσιολογικώς, ακεραιότητα μνήμης, αντιλήψεως, κρίσεως, συνειρμού ιδεών, και γενικά των ανώτερων ψυχικών λειτουργιών, ύπαρξη ιδιαιτέρως των γραφικών εικόνων των λέξεων και τέλος κανονική λειτουργία του εκτελεστικού οργάνου, του χεριού. Πάσα τούτων αλλοίωση συνεπάγεται αντίστοιχη παραλλαγή της καλλιγραφίας και του ύφους, διαπιστουμένων κατά τέσσερις τρόπους : 1) Στην εφαρμοσμένη γραφή, κατά την οποία ο πάσχων καταβάλλει κάθε προσπάθεια όπως γράψει όσον το δυνατόν καλύτερα φανερώνονται οι κινητικές διαταραχές του χεριού (τρόμος, αταξία) ως παραμόρφωσης του σχήματος των γραμμάτων, των όποιων οι γραμμές είναι διακεκομμένες, οδοντωτές, ακανόνιστοι Κατά τον γραφικό καλούμενο σπασμό οι δάκτυλοι συσπειρώνονται επί του κονδυλοφόρου και ο πάσχων καταντά, λόγω της προϊούσης ακινητοποιήσεως αυτών, εκ του σπασμού να χαράσσει μερικούς άμορφους χαρακτήρες. Το δε περιεχόμενο της γραφής ερευνάται δια των υπολοίπων τριών μεθόδων. 2) Η κατ’ υπαγόρευση γραφή δεικνύει τις ανορθογραφίες σε περίπτωση εξασθενήσεως της μνήμης. 3) Δια τις αντιγραφής, διερευνάται η προσοχή, ήτις, πλημμελής όντας, δίδει γέννηση σε παράλειψη λέξεων ή γραμμάτων. Οι δύο τελευταίες μέθοδοι χρησιμοποιούνται προς σπουδή της αγραφίας (βλ. λ.). 4) Η αυθόρμητος γραφή, απότοκος ψυχικού αυτοματισμού επί φρενοβλαβών, αποτελεί σπουδαίο στοιχείο διάγνωσης: ασυναρτησίες επί άνοιας, παραλυτικής (μετά τρομώδους γραφής) ή πρωτογόνου (μετά νεολογισμών και στερεοτυπιών), ταχυγραφίες, ασυναρτησίες και υποτυπώδους ομοιοκαταληξίες επί μανίας. Οι εκ χρόνιου παραληρήματος πάσχοντες περιγράφουν σε μακροσκελείς επιστολές απευθυνόμενες σε σημαίνοντα πρόσωπα την οδύσσεια των καταδιώξεων τις οποίας υφίστανται, καταλήγοντας ενίοτε μέχρι γραφομανίας· υπό το κράτος γραφικής κινητικής ψευδαισθήσεως τα μέντιουμ αισθάνονται παρόρμηση προς αυτόματη γραφή.
Βιβλιογραφία
01. Seglas, Les Troubles du langage chez les allienes, 1892
02. J. Rogues de Fursac, Les écrits et les dessins dans les maladies nerveuses et mentales 1905
03. Deje ine, Sémiologie nerveuse, 1914
Πηγή: Κουρέτας Δ., ιατρός, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Η΄, σελ. 707
ΠΡΟΣΟΧΗ: Στο τέλος κάθε σελίδας του Ανώνυμου Απολογητή θα παρουσιάζονται νεοπαγανιστικές και αθεϊστών (δήθεν ελληνιστών) απάτες που έχουν σχέση με το θέμα της σελίδας. Αυτές οι απάτες δεν έχουν σκοπό να βάλουν τα περιοδικά στα οποία εμφανίζονται τα νεοπαγανιστικά ψεύδη, εφόσον ούτως ή άλλως παγανιστές συγγράφουν σε διάφορα ανυποψίαστα εξ αυτών και αυτά δεν εκφράζονται από τις απόψεις των αρθρογράφων, αλλά σκοπό έχουν:
1. να καταδείξουν τον κρυφοπαγανιστή αρθρογράφο ώστε να γίνει γνωστός και
2. είτε ο κάθε ενδιαφερόμενος που αναγιγνώσκει εκ νέου άρθρα του να θέτει τον εαυτό του εν εγρήγορση και να ελέγχει θαρρετά τα ψεύδη του κρυφοπαγανιστή (δήθεν ελληνιστή), αν είναι μελετημένος και έχει πρόσβαση σε πρωτογενή βιβλιογραφία
3. είτε εάν δεν έχει πρόσβαση σε βιβλιογραφία, να μην δείχνει πλέον εμπιστοσύνη στον αρθογράφο εφόσον γνωρίζει πως εκφράζει ψεύδη για να σπιλώσει τον Χριστιανισμό υποστηρίζοντας θέσεις παγανισμού, που όμως δεν είναι σχεδόν ποτέ ξεκάθαρες, αλλά που παρουσιάζονται ως «ελληνικές» μιας και η πλειοψηφία των νεοπαγανιστών ντρέπεται να ομολογήσει δημοσίως την θρησκεία που ακολουθεί και προτιμά να καμουφλάρεται με κάτι οικοιότερο, τον πατριωτισμό, που όμως αρρωστημένα έχει μετατραπεί σε ένα παγανιστικό εθνικισμό.
ΕΞΑΙΡΕΣΗ: εξαιρούνται τα προσωπικά βιβλία του κρυφοπαγανιστή αθρογράφου ή τα έντυπα με καθαρά νεοπαγανιστικό προσανατολισμό, ανάμεσα στα τόσα που κυκλοφορούν στην Ελλάδα.
Γεώργιος Πάλμος Ερευνητής, αυτοφερόμενος ως εκπρόσωπος Μ.Μ.Ε. των Έψιλον (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, εκπομπή Αθέατος Κόσμος - Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2004)
«Αυτίκα δε χθονίης φωνή πινυτόν φάτο μύθον
συν δε τε Πύρκων αμφίπολος κλυτού Εννοσίγαιου» Παυσανίου Φωκικά
Και ευθύς η φωνή της Γαίας είπε σπουδαίο λόγο και μαζί μ’ αυτήν ο Πύρκων, ο υπηρέτης αυτού που ένωσε τα κομμάτια της Γης. (ελεύθερη μετάφραση του αρχαίου κειμένου)
Ο Πύρκων ήταν υπηρέτης αυτού που ένωσε τα μέρη της Γης, δηλαδή του Ποσειδώνα, στο μαντείο-ναό που συγκατοικούν η Γαία και ο Ποσειδώνας. Μεγάλη τιμή γι’ αυτόν τον τελευταίο, θα έλεγα, που ήταν κατά πολύ νεώτερος της Γαίας.
Εννοσίγαιος = αυτός που ένωσε τις ηπείρους σε Πανγαία, μεταξύ 700 και 150 εκατομμυρίων ετών πριν!
....Σύμφωνα με τους ειδικούς επιστήμονες, η εποχή που οι κινήσεις των ηπείρων οδήγησαν στην συνένωσή τους και τη δημιουργία μιας τεράστιας μοναδικής ξηράς (Πανγαία) προσδιορίζεται πριν από 700.000.000 έως 150.000.000 έτη!. Ακολούθως απομακρύνθηκαν πάλι διαμορφώνοντας τη μετέπειτα επιφάνεια του πλανήτη μας, η οποία και πάλι δεν είναι στατική. Άρα, το παραπάνω επίθετο του Ποσειδώνα (του θεού που σείει τη γη) αναφέρεται σε μία τόσο παλαιά εποχή. Το αρχαιότατο λοιπόν κοινό μαντείο τη Γαίας και του Ποσειδώνα διατηρούσε τη σαφή ανάμνηση της συνένωσης των ηπείρων και αυτό προσδιορίζει την ηλικία του σε πολλές χιλιετίες πίσω. (Πηγή: Γεώργιος Πάλμος, περιοδικό ΤΜ, τεύχος 131, άρθρο «...η μέθοδος του Τριγωνισμού», σελίδα 65)
Μυθοπλάστης: Γεώργιος Πάλμος
Απάντηση: Ο Γεώργιος Πάλμος, αυτοφερόμενος ως εκπρόσωπος Μ.Μ.Ε. της Ομάδας Έψιλον, παραετυμολογεί δύο λέξεις εις τις ανεπιτυχείς προσπάθειές του να συνάξει οπαδούς γύρω από ψεύτικες θεωρίες. Η μια λέξη είναι η λέξη «Ἐν(ν)οσίγαιος» και η άλλη είναι η λέξη «Γαῖα». Αλλά δεν σταματά εκεί. Χαλκεύει και την ελληνική μυθολογία μπερδεύοντας τον θεό Ποσειδώνα και τον θεό Ωκεανό. Οι νεοπαγανιστές έχουν μετατρέψει την άγνοια την δική τους καθώς και την άγνοια του μέσου Έλληνα αναγνώστη σε εξολκέα της χριστιανικής πίστης. Τα ακόλουθα δεν είναι μόνο απόδειξη της νεοπαγανιστικής αμάθειας αλλά και απόδειξη της ανικανότητας και πονηρότητας των δήθεν Έψιλον. Ακολουθούν τα στοιχεία.
1. «Ἐν(ν)οσίγαιος»
Ο Γεώργιος Πάλμος παραετυμολογεί το επίθετο του Ποσειδώνα «Ἐν(ν)οσίγαιος», ως «αυτός που ένωσε τις ηπείρους», ώστε με παραπληροφόρηση του ελληνικού λαού, εις απόσπαση πιστών προς ενίσχυση του βρυκόλακα του λεγόμενου «12θέου», να υποστηρίξει μια δήθεν αρχαία γνώση περί των συμβαινόντων εις την γη, όπως ανάλογα αυτή υπάρχει εις την βίβλο. Όμως να τι σημαίνει «Ἐν(ν)οσίγαιος»:
Θεός της ξηράς ή μάλλον των σεισμών της γης, έγινε ο θαλάσσιος θεός Ποσειδών εκ της ιδέας φαίνεται, ότι η θάλασσα είναι το έρεισμα της ξηράς και ότι οι νήσοι κι ήπειροι επιπλέουν επί της επιφάνειας της ως πλοία. Εκ των αντιλήψεων τούτων προήλθαν τα επίθετα αυτού Γαιήχοος (ο κρατών την γην), Ἐνοσίχθων, Σεισίχθων και Ἐν(ν)οσίγαιος (ο διασείων την γην). Αυτός ο Αριστοτέλης απέδιδε μέγα μέρος των σεισμικών φαινόμενων εις την επενέργεια των υδάτων. Δια τον αυτόν λόγο ο Ποσειδώνας θεωρούνταν και θεός πολλών ηφαιστειακών φαινόμενων (Πηγή: Γ.Δ. Καψάλης, Πρόεδρος του εκπαιδευτικού Συμβουλίου της Μέσης Εκπαίδευσης, Μεγάλη Ελληνική Εγκυλοπαίδεια, τόμος Κ΄, σσ. 590 - 591. Βιβλιογραφία: 1. A. Maury, «Relig. de l’ antiquite» 2. Welcher, «Griech. Goetterlehre» 3. Daremberg et Saglio, «Diction. des antiquetes Grec. et Rom.» (εν. λ. Poseidon), 4. Λεξικό Roscher 5. Λεξικό Pauly-Wissowa)
Το «Ἐν(ν)οσίγαιος» είναι ποιητικός τύπος αντί «Ἐνοσίγαιος» (το διπλό -ν- για μετρικούς λόγους) και σημαίνει «ο σείων την γην». Είναι επίθετο του Ποσειδώνα. Ετυμολογικά συνδέεται με το ουσ. «Ἔνοσις» (ο αμάρτυρος ρηματικός τύπος είναι «Ἐνόθω»*), που σημαίνει «σεισμός, κλονισμός, τιναγμός», όπως υπάρχει και επίθετο «Ἐννοσίφυλλος» «ο σείων τα φύλλα».
Δηλαδή ο «Ἐν(ν)οσίγαιος» είναι αυτός που διασείει την γην και όχι αυτός που ενώνει τις ηπείρους (στεριά), σύμφωνα με τον Γεώργιο Πάλμο.
2. «Γαῖα»
Ακόμη και αν κανείς διαλέξει την ετυμολογία του Γεώργιου Πάλμου και πάλι δεν οδηγείται πουθενά διότι η Γαία δεν είναι η στερεά γη, με την έννοια που της δίδεται σήμερα, και που με αυτήν την έννοια εξάγει λανθασμένα συμπεράσματα και οδηγεί άλλους εις απώλεια ο αρθρογράφος («αυτός που ένωσε τις ηπείρους»), αλλά ολόκληρη η επίπεδη γη (στεριά και θάλασσα), διότι η στερεά γη ήταν η Τηθύς εις την μυθολογία:
Στον Όμηρο δεν έχει μέν η Γη, ως θεότης, ακόμη την σπουδαιότητα την οποία έχει στην Θεογονία του Ησιόδου, διότι το μεν στερεό στοιχείο της γης και η θρεπτικής της δύναμη έχει προσωποποιηθεί εις την θεά Τυθήν, την γόνιμο μητέρα, την παιδοποιούσα και την τρέφουσα, το δε υγρό εις τον Ωκεανόν, τον Γεννήτορα: «Ὠκεανόν τε θεῶν γένεσιν καὶ μητέρα Τηθύν» λέει ο ποιητής (Ιλ. Δ, 201 και 246)... Στην θεογονία του Ησίοδου, η Γαία είναι εν των τριών αρχεγόνων στοιχείων, εκ των οποίων προήλθαν τα λοιπά κατά τον νόμο της διαδοχής. «Ἤτοι μὲν πρώτιστα Χάος γένετ’ αὐτὰρ ἔπειτα -Γαῖα εὐρύστερνος... ἠδ᾽ Ἔρος, ὅς κάλλιστος ἐν ἀθανάτοισι θεοῖσι». Κατά πρώτον δηλαδή γεννήθηκαν το Χάος, το κενό διάστημα (κατά την ερμηνεία του Αριστοτέλη), η Γαία, η γήινη δηλαδή ύλη εις το στάδιο της διαπλάσεώς της, και ο Έρως, η ελκτική δηλαδή δύναμη, η φέρουσα τα στοιχειώδη μόρια εις συνένωση και συνδυασμό προς άλληλα (A. Maury. Religion de la Grece I. 350) (Πηγή: Γ.Δ. Καψάλης, Πρόεδρος του εκπαιδευτικού Συμβουλίου της Μέσης Εκπαίδευσης, Μεγάλη Ελληνική Εγκυλοπαίδεια, τόμος Θ΄, σ. 19. Βιβλιογραφία: 1. Ησίοδος 2. Απολλόδωρος 3. Παυσανίας 4. P. Decharme, Μυθολογία της αρχαίας Ελλάδας (μεταφρ. Αδ. Αδαμαντίου) και τα μνημονεύματά της εις τον πρόλογο 5. Λεξικό Roscher, Lex.der Myth 6. Λεξικό Daremberg et Saglio, Diction. des antiquites e.c. (αρθρ. Tellus) κτλ.
Συνεπώς ο «Ἐν(ν)οσίγαιος» όχι μόνο δεν θα μπορούσε ποτέ να ήταν («αυτός που ένωσε τις ηπείρους» επειδή δεν ενώνει αλλά σείει, αλλά και διότι η γαία δεν ήσαν οι ήπειροι, αλλά τόσο οι ήπειροι (στερεά γη) όσο και η θάλασσα (υγρό στοιχείο) μαζί. Συνεπώς δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως τα συμπεράσματά του είναι ψεύτικα, επιπόλαια και διακατέχονται από εθνικιστική έπαρση όπως αποδείξεως σύγχρονης γνώσης εις αρχαίους μύθους, πράγμα που προσπαθεί να επιτύχει ως είδε κανείς, τόσο με παραετυμολογία όσο και με χαλκεία της ελληνικής μυθολογίας.
Και δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι η νεώτερη στις ημέρες μας ανάδειξη του βυζαντινού πολιτισμού κι η οργάνωση παγκόσμιας περιοδείας εκθεμάτων του συμπίπτει με την αρχή της επιβολής της παγκοσμιοποίησης. Το πολυεθνικό και απολιτισμικό (παρά την αγωνιώδη προσπάθεια των οπαδών του να το πιστώσουν με πολιτιστική παραγωγή) αποτελεί το πρότυπο των αρχών της παγκοσμιοποίησης. Το μόνο που αλλάζει είναι το ιδεολόγημα. Στην θέση της υποταγής στις θεϊκές εντολές έχουν βάλει την υποταγή στο σύστημα (Πηγή: Θανάσιος Κουκοβίτσας, περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 59, άρθρο «Η Θέση του Βυζαντίου στα νεώτερα χρόνια», σελίδα 80)
Μυθοπλάστης: Θανάσιος Κουκοβίστας
Απάντηση: Οι συλλογισμοί στηρίζονται επάνω σε έννοιες. Μια από αυτές τις έννοιες είναι και η λέξη «πολιτισμός». Όταν λοιπόν κανείς δεν γνωρίζει τι σημαίνει η λέξη πολιτισμός ή όταν παραλείπει να τον αναλύσει, είναι πολύ εύκολο να επιβάλλει στους αναγνώστες του την άποψη ότι το τάδε κοινωνικό μόρφωμα είναι «απολίτιστο» και το δείνα είναι «πολιτισμένο». Με λίγα λόγια είτε ξεκινώντας από προκείμενες αναπόδεικτες, είτε ξεκινώντας από προκείμενες για τις οποίες ο εκθέτων το συμπέρασμα έχει αλλάξει ή αποκρύβει ή χειρότερα δεν γνωρίζει το νόημα τους, όπως στην προκειμένη περίπτωση, καταλήγει σε συμπεράσματα που αν και ενέχουν ορθότητα ως προς τον λογικό συμπερασμό, εντούτοις δεν έχουν επιστημονική εγκυρότητα και δηλαδή αλήθεια:
Α.
Πολιτισμός είναι όσα ο άνθρωπος δημιούργησε και τον βοήθησε να ανέβει από την κατηγορία του ζώου, στο επίπεδο του «έλλογου όντος». Όλα όσα είναι πέρα από τη μέριμνα για την επιβίωση και την αναπαραγωγή του είδους. Ο πολιτισμός είναι προϊόν της νόησης και του συναισθήματος. Είναι το οργανικό σύνολο που περιλαμβάνει τις γνώσεις, τις δοξασίες, την τεχνική, την τέχνη, τους θεσμούς, τα ήθη, τα έθιμα. Είναι η συσσωρεμένη δημιουργία του ανθρώπου.
Τα ανθρώπινα δημιουργήματα, οι κοινωνιολόγοι τα κατέταξαν σε ομοιογενείς ομάδες που τις ονόμασαν «αξίες».
Οι αξίες αυτές: Υλικές, βιολογικές, ηθικές, θεωρητικές, καλλιτεχνικές, θρησκευτικές…
Όλες οι ανθρώπινες δραστηριότητες εντάσσονται στις αξίες. Ο πολιτισμός είναι η σύνθεσή τους. Ο κάθε πολιτισμός χαρακτηρίζεται από τον τρόπο της σύνθεσης των αξιών και την περισσότερο ή λιγότερο συμμετοχής μιας ή περισσοτέρων αξιών. Όλες όμως συμμετέχουν. Ανισομερώς, αλλά συμμετέχουν. (1)
Β.
πολιτισμός ο [politizmós] O17 : 1. το σύνολο των υλικών, πνευματικών, τεχνικών επιτευγμάτων και επιδόσεων, που είναι αποτέλεσμα των δημιουργικών δυνάμεων και των ικανοτήτων του ανθρώπου και που εκφράζεται ιστορικά στους τύπους και στις μορφές οργάνωσης και δράσης της κοινωνίας καθώς και στη δημιουργία (υλικών και πνευματικών) αξιών: H γέννηση / δημιουργία / πρόοδος / εξέλιξη / άνθηση / ακμή / κρίση / παρακμή / καταστροφή του πολιτισμού. Aνώτερο / κατώτερο επίπεδο πολιτισμού. Iστορία του ανθρώπινου πολιτισμού. Ένας ενδεχόμενος πυρηνικός πόλεμος είναι απειλή για τον πολιτισμό του πλανήτη μας. α. το σύνολο των υλικών συνθηκών της ζωής του ανθρώπου, που διαμορφώθηκαν και εξελίχθηκαν μέσο της τεχνικής και της επιστημονικής προόδου, τεχνικός πολιτισμός: O σύγχρονος ~ εξαρτάται άμεσα από την τεχνολογία. H κατανάλωση ρεύματος είναι δείκτης πολιτισμού. β. το σύνολο των πνευματικών και καλλιτεχνικών επιδόσεων και επιτευγμάτων του ανθρώπου (τέχνες, επιστήμες, θεσμοί, δίκαιο, θρησκεία, έθιμα κτλ.), πνευματικός πολιτισμός, κουλτούρα: H καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων αποτελεί στίγμα για τον πολιτισμό μας. H ανάγνωση και η γρα φή υπήρξαν ένα τεράστιο βήμα του ανθρώπου στον πολιτισμό. 2. ο πολιτισμός1 ενός συγκεκριμένου τόπου ή χρόνου: Δυτικός / ανατολικός / αιγαιακός / μεσαιωνικός / βυζαντινός ~. Aστικός / λαϊκός / πρωτόγονος / σύγχρονος ~. O ~ των αρχαίων Eλλήνων / των Aιγυπτίων / της Aναγέννησης στην Iταλία. Xαμένοι πολιτισμοί. H Aθήνα και η Pώμη έβαλαν τα θεμέλια του ευρωπαϊκού πολιτισμού. 3. επίπεδο, τρόπος ζωής και συμπεριφοράς, που αποκτιέται μέσο της παιδείας και της εκπαίδευσης. ANT βαρβαρότητα, αγριότητα: H ευγένεια / ο σεβασμός στον άλλο / η καθαριότητα είναι ~. 4α. χώρες, περιοχές της γης με υψηλό επίπεδο πολιτισμικής και τεχνολογικής ανάπτυξης: Ύστερα από το ταξίδι στα βάθη της Aφρικής, γύρισαν στην Eυρώπη και στον πολιτισμό. β. κατοικημένες περιοχές με οργανωμένη ζωή: Aφού περιπλανήθηκε μέρες στην έρημο, επέστρεψε τελικά στον πολιτισμό. γ. οι συνθήκες ζωής και ανέσεων στις πόλεις: Kαλές οι διακοπές στην εξοχή αλλά είναι ευχάριστο να επιστρέφεις στον πολιτισμό και στο ζεστό νερό της μπανιέρας. 5. ο πολιτισμός (κυρ. στη σημ. 1β) ως τομέας κρατικής ή ευρύτερα κοινωνικής δραστηριότητας: Yπουργείο Πολιτισμού. Tα κονδύλια του προϋπολογισμού για τον πολιτισμό είναι φέτος αυξημένα. Σωματεία / σύλλογοι που ασχολούνται με τον πολιτισμό. [λόγ. < ελνστ. πολιτισμός `διοίκηση των δημόσιων υποθέσεων΄ (< αρχ. πολίτης) σημδ. γαλλ. civilisation] (2)
Συνεπώς το ότι επιμένουν οι νεοπαγανιστές μέσα στον σκοτεινά περιοδικά τους, πως το Βυζάντιο «δεν είχε πολιτισμό» ή «ήταν απολιτισμικό», δεν έχει καμία σοβαρή σημασία για την επιστημονική αλήθεια και όλα όσα αναφέρουν δεν είναι τίποτα άλλα παρά τα μοιρολατρικά φανατικά τους παραμύθια.
Περισσότερα όμως για την απάτη περί της σύνδεσης της «παγκοσμιοποίησης» με τον Βυζαντινό πολιτισμό, εις την σελίδα περί των «αρχαίων θεών σήμερα»
Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού (Πηγή: http://www.mbp.gr/html/gr/index.htm)
Σημειώσεις
1. Πολιτικοί Θεσμοί & Οργάνωση του Κράτους, Ομάδα εκπαιδευτών -Παιδαγωγών, Εκδόσεις Πελεκάνος, Αθήνα, σελ. 24
2. http://www.komvos.edu.gr/dictionaries/dictonline/DictOnLineTri.htm
Βίντεο. Μέγεθο
ς:
63 Kb - Διάρκεια 28΄΄: Αν μου επιτρέπετε μην
χρησιμοποιείτε τον όρο «δαίμων»...
-Ναι καταλαβαίνω πως το λέτε... (Ορέστης Δημητρίου, Χορογράφος)
-Μου επιτρέπετε; Να χρησιμοποιείτε Σατανάς, διάβολος και όλα τα άλλα που έχετε [οι Χριστιανοί]. Δαίμων, δαήμων είναι γνώστης,. Έχετε πάρει, όπως και τον εωσφόρο που φέρνει το φως,... για να τα κατασυκοφαντήσουν, πήραν τα ονόματα αυτά και τα ταυτίσανε με ότι πιο σκοτεινό και διαστροφικό, παρήγαγε το μυαλό του ανθρώπου (Πηγή: Μαρία Τζάνη, Καθηγήτρια Παιδαγωγικής Πανεπιστημίου Αθηνών, Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, εκπομπή «Οι Πύλες του Ανεξήγητου», θέμα «Ο χορός των δαιμόνων και οι εξορκισμοί», Σάββατο 05/11/2005)
Ας κάνουμε λοιπόν και λίγο μάθημα: «Δαίμων: εκ του δαίω, το μανθάνω εξ ου και δαίμων, ή δαήμων. Από το δαίω, το γινώσκω, γίνεται δαίμων, ο επιστάμενος και γινώσκων. Δαιμόνιος: μακάριος, ή θαυμαστός»! Μέγα ετυμολογικό 251.17. Οι ελληνικοί ’ δαίμονες’ λοιπόν όπως και οι θεοί τους, ήταν οι κατά τομείς γνώσεις! Άρα: «έμψυχος ο κόσμος και πλήρης γνώσεων»!!! Κατάλαβες τι διέστρεψε ο Χριστιανισμός καλέ μου Ανώνυμε;!
Βέβαια η ελληνική γλώσσα, το πληρέστερο εκφραστικό μέσον της ανθρώπινης ιστορίας, είχε και τους απαραίτητους διαχωρισμούς του κακοδαίμονος για την φαυλότητα και του αγαθοδαίμονος για την σοφία! (Πηγή: Μιχάλης Καλόπουλος, δημοσίευση κατά «Ανωνύμου Πιστού»)
Μυθοπλάστες: Μιχάλης Καλόπουλος & Τζάνη Μαρία
Απάντηση: Ας προσέξει ο αναγνώστης κάτι. Οι φιλοπαγανιστές και αρθρογράφοι του Δαυλού (1), Μαρία Τζάνη και Μιχάλης Καλόπουλος, διατείνονται πως οι ελληνικοί δαίμονες είναι οι «γνώστες» και πως ο Χριστιανισμός μετά το 33 μ.Χ. κατασυκοφάντησε αυτούς, όπως και τον «Εωσφόρο». Αυτές οι αντιλήψεις - συνθήματα των μη συμπαθούντων και πολέμιων του Χριστιανισμού, είναι παλιές συνταγές, που τις βλέπει κανείς στο διαδίκτυο, σε περιοδικά κ.λ.π.. Για να ανατραπεί η θέση των φιλοπαγανιστών αρκούν δύο πράγματα. Να αποδειχτεί πως :
α) η λέξη «δαίμων» στον χώρο του προ-χριστιανικού ελληνισμού έχει και άλλες σημασίες εκτός του «γνώστη» που ορίζει μεταφυσικά ο Πλάτωνας στο έργο «Κρατύλος» ή «περί ορθότητας ονομάτων»
β) πως οι ίδιοι οι νεοπαγανιστές χρησιμοποιούν την ίδια λέξη με διαφορετική σημασία ανατρέποντας οι ίδιοι τις θέσεις τους, γινόμενοι με άλλα λόγια οι ίδιοι «συκοφάντες» των «εννοιών τους».
Αλλά αυτή η εργασία δεν θα σταματήσει μόνο σε αυτά. Θα αποδείξει ακόμη πως οι «συκοφαντίες» για τις οποίες κατηγορούν τον Χριστιανισμό οι νεοπαγανιστές, δεν είναι τίποτα άλλα παρά οι μέθοδοι που οι ίδιοι χρησιμοποιούν για να πολεμήσουν την σαφώς ανώτερη και αληθινή Ορθόδοξη θεολογία.
ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ
Σύμφωνα με την Μ.Ε.Ε. (2) ετυμολογείται η λέξη από την ρίζα δα- («δαίω, δαίνυμι», dare) και σημαίνει τον διανέμοντα, αυτόν που ορίζει τις τύχες των ανθρώπων και όχι τον «γνώστη». Η «ετυμολογία» του δαίμονα ως «γνώστη» οφείλεται στο έργο του Πλάτωνα «Κρατύλος» ή «(ή περί ορθότητας ονομάτων)», όπου εκεί αναφέρεται ότι οι δαίμονες είναι οι σοφοί, επειδή υπήρχε ο μύθος του Ησιόδου ότι όποιος σοφός και συνετός άνθρωπος πέθαινε, αποκτούσε μεγάλες τιμές και δύναμη και γινόταν «δαήμονας» = δαίμονας (3) μεταφυσικός, όπως ο ίδιος ο Πλάτωνας αναφέρει στο έργο του «Νόμοι» (4). Η αναφορά όμως στο έργο του Πλάτωνα «Κρατύλος» δεν εντάσσεται στα πλαίσια της ετυμολογίας της λέξης αυτής καθ’ αυτής, η οποία είναι εκείνη που αναφέρθηκε παραπάνω (διανομή) αλλά στην μεταφυσική. Ασφαλώς για τους δαίμονες έχει μιλήσει μαζί ή πριν τον Ησίοδο και ο Όμηρος, ο οποίος με αυτή την λέξη ορίζει μεταφυσικά τους θεούς, οι οποίοι γνωστοί για τα καμώματά τους δεν μπορεί να χαρακτηριστούν με τίποτα «γνώστες», αλλά μάλλον «αντιγνώστες», εφόσον η βιολογική αναπαραγωγική μέθοδος χαλκεύεται από αυτούς και τα πάθη τους (βλέπε κτηνοβασίες). Αργότερα στην Ελλάδα γεννήθηκε η άποψη ότι κάθε άνθρωπος γεννάται με δικό του δαίμονα «δαίμων γεννέθλιος», αγαθός ή φαύλος (συνεπώς μη γνώστης όπως θα αποδειχθεί κατωτέρω) και ότι ο δαίμονας μπορεί και κατοικεί μέσα στον άνθρωπο. Αυτή είναι ακόμη μια μεταφυσική άποψη για την ύπαρξη δαιμόνων και μάλιστα όπως ειπώθηκε δίχως γνώση (φαύλοι). Χαρακτηριστική περίπτωση γενεθλίου δαίμονος εκείνη του Σωκράτη για το οποίο μιλά ο Πλούταρχος στο έργο «Περὶ τοῦ Σωκράτους δαιμονίου. Περὶ τοῦ εἰ τοῦ ἐν δελφοις». Αυτά όσο αφορά την περίοδο προ Χριστιανισμού. Περισσότερα μπορεί να δει κανείς στην σελίδα με τους δαίμονες και για την σημασία του όρου ανά το πέρασμα του χρόνου στον ελληνικό και ρωμαϊκό χώρο.
ΧΡΟΝΙΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ
Στα κατόπιν του Χριστιανισμού χρόνια, ο ελληνισμός ως παγανισμός παρουσίασε δαιμονολογία που κάθε άλλο παρά συνάδει τον όρο «δαίμων» με την σημασία του «γνώστη». Αυτό έχει αναπτυχθεί αναλυτικότερα στο ζήτημα περί των «αγαθών, συνετών & σοφών ελληνικών δαιμονίων». Από αυτή την ενότητα αναφέρεται εδώ μόνο το παράδειγμα των νεοπλατωνικών φιλοσόφων με τους Χαλδαϊκούς λόγους ή χρησμούς και το απόσπασμα 147α: «Πέμψον μοι τὸν ἀληθινὸν Ἀσκληπιόν, δίχα τινὸς ἀντιθέου πλανοδαίμονος» (Στείλε μου τον αληθινόν Ασκληπιόν, απομακρύνοντας κάθε αντίθετον δαίμονα που αποπλανά.) (5).
ΓΙΑΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ «ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ» ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΕΣ;
Αν λοιπόν σύμφωνα με όσα αναφέρθηκαν παραπάνω, κάποιος προχριστιανικός δαίμονας είναι φαύλος (γενέθλιος) ή μεταχριστιανικός που αποπλανά (της ελληνικής νεοπλατωνικής σχολής) τότε συμβαίνουν τα εξής:
α) Ο φαύλος δεν μπορεί να είναι δαίμονας «γνώστης» εξ ανάγκης, εφόσον δεν είναι αγαθός. Μη αγαθός όντας δεν μπορεί να ανήκει εις την ομάδα που περιγράφει ο Πλάτωνας και στην οποία κάνουν αναφορά οι νεοπαγανιστές, δηλαδή στους αγαθούς, σοφούς «δαήμονες» («γνώστες»). Ανήκει εις τους υποχθόνιους, ανόμοιους με το χρυσό γένους, εκείνους του αργυρού, που από πουθενά δεν ορίζεται ότι είναι γνώστες. (6). Δαίμονας με δύο προσωπεία, αγαθό και φαύλο είναι π.χ. η Έριδα.(7)
β) Αν αποπλανά τότε:
1) ή αποπλανά ασυνείδητα συνεπώς δεν είναι γνώστης
2) ή όντας γνώστης το πράττει συνειδητά (φαύλος δηλαδή) πράγμα άτοπο, δηλαδή να είναι γνώστης, εφόσον ανήκει στην περίπτωση α). Συνεπώς ο δαίμονας που αποπλανά είναι μη γνώστης.
Αν λοιπόν υπάρχουν «ελληνικοί» δαίμονες που δεν είναι γνώστες, τότε βρισκόμαστε σε περίπτωση που αντιτίθεται στα όσα λένε οι «ελληνιστές» περί δαιμόνων που γνωρίζουν ή που είναι γνώση («γνώστες»).
ΑΚΟΜΗ ΕΝΑΣ ΔΑΙΜΟΝΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΗΣ
Εφόσον η ελληνική καταγωγή του Τυανέα του Απολλώνιου είναι αναμφισβήτητη, σύμφωνα με τα λόγια των ίδιων των νεοπαγανιστών Γεώργιου Τσαγκρινού (8) και Ευάγγελου Μπεξή (9), και εφόσον ο Τυανέας ως νεοπλατωνικός εκβάλλει δαιμόνιο από Εθνικό που «...δεν τον αφήνει να βρει τα λογικά του [ο δαίμονας]») (10), όπως προβάλλεται σε άλλη ενότητα (11), τότε έχει να κάνει κανείς με δαίμονα μη «γνώστη» εφόσον «φαύλος».
ΟΙ ΠΑΓΑΝΙΣΤΕΣ ΕΚΒΑΛΟΥΝ ΤΗΝ «ΓΝΩΣΗ»
Αλλά αν πράγματι ο νεοπαγανισμός διατείνεται αυστηρά πως όλοι οι δαίμονες τους είναι «γνώστες» ή για τον Μ. Καλόπουλο πως οι δαίμονες είναι οι «γνώσεις» («...οι θεοί τους, ήταν οι κατά τομείς γνώσεις!»), τότε ο αμερόπληπτος ερευνητής βρίσκεται μπρος στο πρωτοφανές θρησκειολογικό φαινόμενο ενός φιλοσόφου, του Έλληνα για τους νεοπαγανιστές Απολλώνιου Τυανέα, που εκβάλλει την «γνώση» από «δαιμονισμένους» και για τον οποίο αναφέρουν οι παγανιστές πως: «Ο Απολλώνιος ο Τυανεύς ήταν το είδος του μύστη αυτού που παρόλες τις εκπληκτικές του ικανότητες και τις εξαιρετικά βαθιές γνώσεις του, υπήρξε ένα υπόδειγμα ηθικής και απλότητας, έχοντας ένα και μόνο σκοπό ζωής, την αποκατάσταση του Ελληνικού τρόπου σκέψης και ζωής στον Ελλαδικό χώρο» (12). Δηλαδή η αποκατάσταση του Ελληνικού τρόπου σκέψης και ζωής είναι ο εξορκισμός της γνώσης...
ΔΑΙΜΟΝΕΣ Μ. ΤΖΑΝΗ & Μ. ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ
Είναι προφανές πως οι κατηγορίες των νεοπαγανιστών περί «συκοφαντιών» είναι ανυπόστατες και προσπαθούν να δημιουργήσουν καπνό εκεί που δεν υπάρχει καμιά φωτιά. Πόσο μάλιστα όταν οι ίδιοι χαλκεύουν αυτά για τα οποία κατηγορούν τους άλλους.
Βίντεο. Μέγεθος 55 kb Διάρκεια 14΄΄ Όμως αυτό που μου προκαλεί θαυμασμό «Ουδέν ανθρώπου δεινότερο πένειται»... και τίποτα δεν είναι πιο μεγαλειώδες, πιο... αυτό που λένε μεταφυσικό, δεν υπάρχει μεταφυσική,... από τον άνθρωπο (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Εκπομπή Αθέατος Κόσμος, 2003, «Εμπόριο Θαυμάτων»)
Η Μαρία Τζάνη «κατασυκοφαντεί» τους αρχαίους Έλληνες και τους δαίμονές τους όταν διατείνεται πως δεν υπάρχει μεταφυσική (βλ. παραπάνω βίντεο) την στιγμή που αυτή η μεταφυσική είναι ξεκάθαρη ακόμη και στον Πλάτωνα από τον οποίο αντλεί την ετυμολογία της (13), ενώ και ο Μιχάλης Καλόπουλος όταν αναφέρει την δίκη περί αθεΐας του Θεόφραστου παρατηρεί πως «δειλία πρός τὸ δαιμόνιο (τὸ θεῑο) εἶναι») ο δεισιδαίμων (14). Μήπως δηλαδή ο φόβος προς τον δαίμονα είναι φόβος προς την «γνώση» και τον «γνώστη»; Γι’ αυτό στην εμφάνιση μεταφυσικού «νεοπλατωνικού» δαίμονα εις τον Πλωτίνο, την οποία παρουσιάζει στο περιοδικό του ο νεοπαγανιστής Γεώργιος Τσαγκρινός, ο παρευρισκόμενος ορνιθομάντης ή οιωνοσκόπος, έπνιξε τα δύο πουλάκια από τον φόβο του; Επειδή φοβήθηκε, όχι την παρουσία του μεταφυσικού δαίμονα, αλλά την γνώση που θα του παρέδιδε ο «γνώστης» - φάντασμα; Μήπως ο Θεόφραστος, όπως και άλλοι φιλόσοφοι, δεν πίστευαν εις την γνώση και δικάστηκαν αν και ο ίδιοι φιλόσοφοι και δηλαδή φίλοι της σοφίας; Μήπως ο Σωκράτης όταν δικάστηκε επειδή έφερνε νέους δαίμονες («ἓτερα καινά δαιμόνια») στην πόλη των Αθηνών, καταδικάστηκε βάση νόμου που απαγόρευε την εισαγωγή της «γνώσης» στην Ελλάδα; Αυτός είναι ο λόγος που ο Απολλώνιος Τυανέας εξορκίζει την «γνώση» στα πέρατα της Οικουμένης, οδηγώντας την στην «αποκατάσταση του Ελληνικού τρόπου σκέψης και ζωής» δια μέσου της αμάθειας - εξορκισμού της γνώσης;
Οι νεοπαγανιστές, άθεοι και αντιχριστιανοί θα πρέπει να εφαρμόσουν τις οικουμενικές συνόδους, αν ποτέ τα καταφέρουν, για να αποκαθάρουν τα φληναφήματά τους. Μέγας και Άγιος Βασίλειος, για τους Ειδωλολάτρες «...εμείς δεν έχουμε ανάγκη να ξετινάξουμε τις θεωρίες τους. Αρκούν οι ίδιοι να ανατρέπουν ο ένας τον άλλο. »
ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΙΚΑ
Εωσφόρος: Ο φέρων την έω, την αυγή, ο προμηνύων, ο προάγγελος της έω, το άστρο κατόπιν του οποίου ακολουθεί η αυγή, αλλιώς αυγερινός, ο πλανήτης Αφροδίτη, κατά την εποχή που ανατέλλει λίαν πρωί.
Μυθολογία: ή Φωσφόρος. Προσωποποίηση του πρωινού αστέρος, υιός του Αστραίου και της Ηώς, πατήρ του Τηλαύγους (Ησίοδος, Θεογονία, στχ.. 381)
Εκκλησιαστικά: Υπό το όνομα εωσφόρος φέρεται πολλές φορές ο αρχηγός και προστάτης των πεπτωκότων αγγέλων, ο οποίος επαναστάτησε κατά της κυριαρχίας του Θεού και προς τιμωρία του κατέπεσε επί της γης μετά των οπαδών του αγγέλων. Οι πατέρες της Εκκλησίας παρατηρούν ότι το όνομα αυτό δεν είναι ίδιο του διαβόλου και δεικνύει μόνο τι ήταν ο άγγελος αυτός προ της πτώσεώς του. (15)
Η δε Britannica Deluxe 2002 επαναλαμβάνει το ίδιο ακριβώς πράγμα: «Στους χριστιανικούς χρόνους ο Εωσφόρος ταυτίστηκε με το όνομα του Σατανά πριν από την πτώση του»
Παρατηρεί κανείς δηλαδή πως οι Χριστιανοί δεν συκοφαντήσανε τον πλανήτη Εωσφόρο (Αφροδίτη κατά τις περισσότερες περιπτώσεις), διότι ο Εωσφόρος αποτελεί την περιγραφή της φωτεινότητας του διαβόλου πριν υποστεί την πτώση και χάσει την χάρη και το άκτιστο φως του Θεού. Από την στιγμή που σκοτείνιασε δεν ονομάζεται πλέον Εωσφόρος αλλά Διάβολος ή Σατανάς. Δεν περιγράφεται πλέον με την λέξη Εωσφόρος. Συνεπώς η λέξη αυτή δεν περιγράφει ότι πιο «σκοτεινό και διαστροφικό, παρήγαγε το μυαλό του ανθρώπου» αλλά αντιθέτως έναν φωτεινό άγγελο. Εξάλλου όπως οι Έλληνες είχαν το δικαίωμα να χρησιμοποιήσουν την λαμπρότητα του άστρου για να υποδηλώσουν την διάφορους θεούς τους, μέσα σε αυτούς ίσως και την θεά της πορνείας Αφροδίτη, κατά των ίδιο τρόπο οι Χριστιανοί χρησιμοποίησαν το άστρο αυτό για να περιγράψουν την ίδια ιδιότητα ενός όντος, εφόσον αυτό το άστρο ήταν και είναι γνωστό για την φωτεινότητά του σε όλο σχεδόν τον πλανήτη. Όταν περιγράφει κανείς κάτι σε κάποιον χρησιμοποιεί ασφαλώς την ορολογία που του είναι οικεία και δεν δημιουργεί καινούργια. Άλλωστε και η ταύτιση του Εωσφόρου με την θεά Αφροδίτη εις την ίδια νομοτέλεια εμπίπτει. Έτσι είναι γνωστό πως και το στοιχείο «φώσφορος» ονομάστηκε όμοια επειδή «εκπέμπει φως, ή φωσφορίζει, όταν εκτίθεται σε ακτινοβολία όπως το υπεριώδες φως ή μια δέσμη ηλεκτρονίων» (16). Χρησιμοποιήθηκε δηλαδή το όνομα το αρχαίο για να περιγράψει το ακτινοβολούμενο φως ενός στοιχείου. Αργότερα κατασκευάστηκαν βόμβες φωσφόρου και αυτό δεν σημαίνει πως αυτές εμφανίστηκαν για να «κατασυκοφαντήσουν.... με ότι πιο σκοτεινό και διαστροφικό, παρήγαγε το μυαλό του ανθρώπου» το άστρο της Ανατολής ή τον πολιτισμό των Ελλήνων.
ΠΙΟ ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ ΓΙΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥΣ & ΤΟΝ ΦΩΣΦΟΡΟ
Ο K. Kerenyi αναφέρει πως «Αργότερα θεωρήθηκε σαν «Φαέθων» ο πλανήτης Ζευς ή ο Κρόνος, που σε μας, όπως στην Ανατολή, είτε το όνομα του Ηλίου. Αρχικά όμως ονομαζόταν έτσι εκείνο το αστέρι που βρίσκονταν πιο κοντά στην Αφροδίτη. Στην ανατολή αυτό ήταν ο πλανήτης θεάς του έρωτος και γι’ αυτό ονομάζεται μέχρι σήμερα Αφροδίτη. Από τους προγόνους μας θαυμάζονταν επίσης σαν άστρο της νύχτας και της αυγής, σαν Έσπερος και Φωσφόρος ή Εωσφόρος, σαν να επρόκειτο για δύο διαφορετικά, ωραία αστέρια. Στο Φωσφόρο δίνανε γονείς την Ηώ και τον Κέφαλο, που τους δίνανε επίσης και στον Φαέθοντα στην επόμενη ιστορία. Η σχέση με την Αφροδίτη είναι τέτοιου είδους, που μας θυμίζει τον Άδωνι. Η ιστορία για τον Φαέθοντα ανήκει σ’ εκείνες των εραστών της μεγάλης θεάς του έρωτος.» (17)
Είναι ορατό εις τον καθένα πως ακόμα και οι ίδιοι οι πρόγονοί των Ελλήνων χρησιμοποιούσαν τα ίδια ονόματα για να περιγράψουν πρόσωπα σε διαφορετικούς μύθους. Σε όσα «σφάλλουν» οι Χριστιανοί, και είναι άξιοι κατηγορίας, άλλο τόσο και οι αρχαίοι, που χρησιμοποιούσαν ίδιους γονείς για τον Εωσφόρο και τον Φαέθοντα που συντρίφτηκε στην γη, ιστορία που ασφαλώς θυμίζει την Βίβλο και την πτώση του διάβολου από τους ουρανούς αλλά με την δεύτερη σαφώς αρχαιότερη της πρώτης.
Ο ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΗΣ ΜΑΡΙΝΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΦΩΣΦΟΡΟ
Δια να καταστεί ενεργής η εικονοπλασία της θεάς ή οποία έχει καθήκον την προώθηση της εξελίξεως των αφωτίστων ακόμη ανθρώπων του ετερόφωτου κόσμου τουτέστιν να επιτύχει τον «φωτισμόν» των η Εκάτη λέγεται «Φωσφόρος» και «Δαδούχος» και εικονίζεται εις τα αγάλματά της, φέρουσα εις εκάστην των χειρών της δάδα. Είναι δε γνωστόν ότι η θεά δια να δείξει την υπέρ του Μεγάλου Ιουλιανού ευαρέσκειάν της, κατά την είσοδο του εις τον ναό της ανέλαμψε πυρ από τας δάδας του μαρμάρινου αγάλματός της! (Πηγή: Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 96, άρθρο «Ας μιλήσουμε για τους Έλληνες θεούς», Παναγιώτης Μαρίνης, μέλος της επιτροπής για την αναγνώρισης της Ελληνικής Θρησκείας και πρόεδρος της Ελληνικής εταιρίας αρχαιοφίλων, σελίδα 69)
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΠΟΤΕ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΝΑ ΣΥΚΟΦΑΝΤΗΣΕ ΤΟΝ ΕΩΣΦΟΡΟ;
Β΄ Πέτρου, Κεφ Α΄ « 16 οὐ γὰρ σεσοφισμένοις μύθοις ἐξακολουθήσαντες ἐγνωρίσαμεν ὑμῖν τὴν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ δύναμιν καὶ παρουσίαν, ἀλλ' ἐπόπται γενηθέντες τῆς ἐκείνου μεγαλειότητος. 17 λαβὼν γὰρ παρὰ Θεοῦ πατρὸς τιμὴν καὶ δόξαν φωνῆς ἐνεχθείσης αὐτῷ τοιᾶσδε ὑπὸ τῆς μεγαλοπρεποῦς δόξης, οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, εἰς ὃν ἐγὼ εὐδόκησα, 18 καὶ ταύτην τὴν φωνὴν ἡμεῖς ἠκούσαμεν ἐξ οὐρανοῦ ἐνεχθεῖσαν, σὺν αὐτῷ ὄντες ἐν τῷ ὄρει τῷ ἁγίῳ. 19 καὶ ἔχομεν βεβαιότερον τὸν προφητικὸν λόγον, ᾧ καλῶς ποιεῖτε προσέχοντες ὡς λύχνῳ φαίνοντι ἐν αὐχμηρῷ τόπῳ, ἕως οὗ ἡμέρα διαυγάσῃ καὶ φωσφόρος ἀνατείλῃ ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν»
Αυτό το εδάφιο του ευαγγελίου είναι η πιο φανερή απόδειξη πως ο Χριστιανισμός δεν χρησιμοποίησε την έννοια του Φώσφορου - Εωσφόρου για να συκοφαντήσει τις ελληνικές λέξεις και έννοιες, αλλά μάλλον για να τονίσει τα διδάγματά του. Όπως ο Διάβολος πριν την πτώση του ταυτίζεται εις την λάμψη με το άστρο του Εωσφόρου, έτσι και η βασιλεία του Χριστιανικού Θεού εις την καρδιά των ανθρώπων ως λάμψη ταυτίζεται με το ίδιο ακριβώς λαμπερό άστρο. Συνεπώς το συμπέρασμα της Μαρίας Τζάνη ότι θέλησαν οι Χριστιανοί τον Εωσφόρο να «κατασυκοφαντήσουν.... με ότι πιο σκοτεινό και διαστροφικό, παρήγαγε το μυαλό του ανθρώπου», είναι επιπόλαιο και αυτό διότι οι εχθροί του χριστιανισμού στηρίζουν πάντοτε τις δημαγωγίες τους σε μισόχριστες μελέτες μη έχοντας καλή γνώση των κειμένων εις τα οποία επιτίθενται ανεπιτυχώς.
ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΚΡΕΜΑΣΜΕΝΟΥ ΔΕΝ ΜΙΛΑΝΕ ΓΙΑ ΣΧΟΙΝΙ
Αριστερά: Οι ιστορικές πληροφορίες του Πλουτάρχου για την μεταφορά στην Ιουδαία από Κρήτες αποίκους του Έλληνα θεού Διονύσου- Ιάκχου και η μετάλλαξη του τελευταίου σε «Ιαχβέ» από τους Ιουδαιοχριστιανούς. (Πηγή: Στέφανος Μυτιληναίος, Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 228, άρθρο «Η εβραϊκή μετάλλαξη του Διονύσου», σελ. 14543 )
Δεξιά: Ζεύς και Je(s)us (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 88, εξώφυλλο)
Τα δάκρυα εκείνων που αντιπαθούν τον Χριστιανισμό υπέρ της γλώσσας του πολιτισμού που «συκοφαντήθηκε» είναι δυστυχώς δάκρυα «κροκοδείλου», δηλαδή δάκρυα υποκρισίας. Η δε Μαρία Τζάνη του Δαυλού (19), αν και οδύρεται τηλεοπτικά για τις δήθεν συκοφαντίες του ονόματος «Δαίμων» και «Εωσφόρος» από τους Χριστιανούς, οι οποίες είναι ανυπόσταστες, ουδεμία οδύνη εκφράζει όταν το περιοδικό εις το οποίο αρθρογραφεί συκοφαντεί το όνομα του άυλου πνεύματος του Θεού Πατρός Γιαχβέ με τον θεό πότη - μέθυσο Ίακχο και τον Πανάγιο και Αναμάρτητο Ιησού με τον Αιμομίκτη, κτηνοβάτη και μοίχο Ζευ ή Δία.
Εξάλλου ακόμη και σήμερα κινηματογραφικά έργα, τραγούδια, παραθρησκευτικές οργανώσεις μιλάνε για υποσχόμενους «παραδείσους». Αυτό δεν σημαίνει ότι προσπαθούν να απαξιώσουν τον Χριστιανισμό αλλά ομιλούν περί ενός μέρους ευτυχίας που το ευρύ κοινό της δύσης κατανοεί καλύτερα, ένεκα του κοινού Χριστιανικού τους παρελθόντος.
Σημειώσεις
1.Δαυλός, τεύχος 281, Στέφανος Μυτιληναίος, άρθρο «Καραμπελιαλήδικα Χριστο -«Δουλικά»»» σελίδα 18817, ο ««Δαυλός» τού Κωνσταντινου Τσάτσου, τού Μίκη Θεοδωράκη, τού Γιάννη Μαρκόπουλου, τού Κώστα Καζάκου, τού Αλέκου Παπαδόπουλου, τού Νικήτα Κακλαμάνη, τού Μιχ. Σταθόπουλου, τού Βύρωνα Πολύδωρα, τού Νίκου Σηφουνάκη, τού Κώστα Αλαβάνου, τού Μάριου Πλωρίτη, τού Λευτέρη Παπαδόπουλου, τού Γιάννη Ζουγανέλη, τού Νίκου Καλογερόπουλου, τού Αγάθωνα, τού Γιώργου Τσαγκάρη, της Μαρίας Τζάνη και το των άλλων επωνύμων δημοκρατικών Ελλήνων, που τον τίμησαν με τα άρθρα τους, με τις συνεντεύξεις τους και ακόμα των χιλιάδων διανοητών, στοχαστών, των δεκάδων πανεπιστημιακών Ελλήνων και αλλοδαπών συνεργατών και αναγνωστών του στα 24 χρόνια της πορείας του, είναι πολύ ψηλά για να τον φτάσει το έντυπο τού Καραμπελιά, τού Μεταλληνού και τού Ιερόθεου»;
2. Ν.Ι. Λούβαρης, Καθηγητής της Εισαγωγής και της Ερμηνείας της Καινής Διαθήκης στο Εθνικό Πανεπιστήμιο, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος 8, σελ 816
3.Ησίοδος, έργα και ημέρες, στιχ. 120 -126
4. «οἱ ἑπόμενοι θεοῖς δαίμονες» Πλατ. Νομ. 8, 848 D
5 .Χαλδαϊκά Λόγια ή Χρησμοί, Κείμενον Αρχαία Σχόλια, Πρόλογος και Σχόλια του Παναγιώτη Μαρίνη, Εκδόσεις Ιδεοθέατρον, Αθήνα 1998, σελ.196
6. Ησίοδος, έργα και ημέρες, στιχ. 127 - 131
7. Ό.π. στιχ 11-30
8. Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 15, άρθρο Απολλώνιος Τυανέας, Γεώργιος Τσαγκρινός, σελ. 32: «Ο Απολλώνιος ο Τυανεύς ήταν το είδος του μύστη αυτού που παρόλες τις εκπληκτικές του ικανότητες και τις εξαιρετικά βαθιές γνώσεις του, υπήρξε ένα υπόδειγμα ηθικής και απλότητας, έχοντας ένα και μόνο σκοπό ζωής, την αποκατάσταση του Ελληνικού τρόπου σκέψης και ζωής στον Ελλαδικό χώρο, αλλά και στους γείτονες γύρω λαούς.... γιος πάμπλουτου Καππαδόκη με βαθιά ελληνική παιδεία, ο Απολλώνιος ολοκλήρωσε την κύρια εκπαίδευσή του στην Ταρσό της Κιλικίας, που φημιζόντανε σαν η μέγιστη εστία της ελληνικής φιλοσοφίας στο χώρο της Ιωνίας. Μετά το τέλος της θεωρητικής εκπαίδευσης του επέβαλλε στον εαυτό του αυστηρότατη άσκηση πενταετούς σιωπής. Αυτή η σιωπή ήταν ένα πολύ σημαντικό στάδιο της παραδοσιακής Πυθαγόρειας μύησης στις πιο κρυφές αλήθειες του κόσμου», σελ. 37: «...του Έλληνα σοφού», σελ. 38: «Παρόλα αυτά ο Απολλώνιος πρόλαβε να αφήσει ιερή παρακαταθήκη στους αιώνες για τους Έλληνας απογόνους του...».
9. Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 25, Τα θαύματα του Απολλώνιου του Τυανέα, σελ. 28: «Ο Απολλώνιος ο Τυανεύς γεννήθηκε στις αρχές του πρώτου αιώνα μ.Χ. στα Τύανα της Καππαδοκίας. Σαφώς ελληνικής καταγωγής έφερε το ίδιο όνομα με τον πατέρα του, που οι ρίζες της γενιάς του έφθαναν έως του πανάρχαιους οικιστές της πόλεως»
10. Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 15, Απολλώνιος Τυανέας, Γεώργιος Τσαγκρινός, σελ. 35
11. Ό.π., σελ. 35
12. Ό.π.,, σελ. 32
13. Περιοδικό «Ιχώρ», τεύχος 9, άρθρο «Η λαϊκή λατρεία των αρχαίων Ελλήνων και οι αγαθοοντότητες», Γεώργιος Τσαγκρινός, σσ. 16 - 35
14. Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 35-36, άρθρο «Δεισιδαιμονία ή αιτιότητα; Ο πόλεμος συνεχίζεται», Μιχάλης Καλόπουλος, σελίδα 82
15. Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ε΄, σελ. 876
16. Britannica Deluxe 2002
18. K. Kerenyi, Η μυθολογία των Ελλήνων εικονογραφημένη, Μετάφραση Δημήτρη Σταθόπουλου, Βιβλιοπωλείον της «Εστίας» Ιαν. Δ. Κολλάρου & Σιας Α.Ε., Αθήνα 1995
19. Βλέπε σημείωση 1
Παναγιώτης Μαρίνης, Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας αρχαιοφίλων και μέλος της Επιτροπής για την αναγνώριση της Ελληνικής θρησκείας του 12θέου (Πηγή: Τηλεοπτικός σταθμός Alter, εκπομπή «Χωρίς Μοντάζ ΙΙ», Σάββατο 07/02/2004)
Υπάρχει φυλετική συνέχεια στον ελληνισμό και ουδείς το αμφισβητεί. Στο επόμενο τεύχος του ’Ελληνικού Πανθέου’ το αποδεικνύω με την μέθοδο της κρανιομετρίας. Κινδυνεύουμε από τις επιμειξίες που επιτρέπουν οι Χριστιανοί. Η Ορθοδοξία φταίει για τη νόθευση της φυλής. Ευλογεί τους γάμους με Βουλγάρες και Αλβανούς. Σε λίγο θα χάσουμε τον νομό Έβρου από τις επιμειξίες. Οι Βούλγαροι θα μας πάρουν την Αλεξανδρούπολη (Πηγή: Ελευθεροτυπία, 7/2/1999)
Κατ’ αρχάς ας παρατηρήσωμε, ότι δια να στηριχθή κάθε θεωρία περί φυλής χρειάζεται ανθρωπολογικές μελέτες, συγκριτικές μεταξύ των διαφόρων πληθυσμών. Όμως από το 1928 έπαυσε παγκοσμίως να παράγεται ανθρωπολογική έρευνα, εις την Ελλάδα κατηργήθη η υπάρχουσα έδρα Ανθρωπολογίας και σήμερον μέσα εις τις εκατοντάδες πανεπιστήμια, ιδρύματα, σχολές, τα οποία περιέχουν τις πλέον περίεργες και «αδύνατον να τις φαντασθής» έδρες δεν υπάρχει έδρα φυσικής Ανθρωπολογίας,δια να πληροφορηθώμεν εγκύρως ποίοι είμεθα, Ινδοευρωπαίοι ή «ανάδελφοι»; Ποίοι λαοί εγγύς ή μακράν είναι «αδέλφια» μας και ποίοι όχι; Παγκοσμίως από το 1928 εσίγησε η Ανθρωπολογία και την θέσιν της έλαβον δογματικές διακηρύξεις, του τύπου «όλοι είμαστε αδέλφια» και σκοτεινές απειλές καταστροφής κάθε επιστημονικής σταδιοδρομίας, του τύπου «αλλά τι είσαι εσύ και πιστεύεις ότι οι Ελληνες είναι πιο έξυπνοι από τους Μαύρους;» και πανηγυρισμοί του τύπου «κατεστράφησαν όλοι αυτοί οι αχρείοι που επίστευαν στην ανωτερότητα των Αρίων». (Πηγή: Παν.Μαρίνης, Η ελληνική θρησκεία, εκδ. Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα 1996, σελ.126)
Μυθοπλάστης: Παναγιώτης Μαρίνης
Απάντηση: Οι νεοπαγανιστές είναι πράγματι τρομεροί. Εκτός του ότι οι ιδέες τους είναι ακριβώς όμοιες με εκείνες των ναζιστών, ίσως κάποια μέρα το βιβλίο απίστευτων κατορθωμάτων του Γκίνες αναφέρει τα κείμενά τους ως τα μεγαλύτερα ψέματα που γέννησε ποτέ η παγκόσμια ιστορία. Αλλά γιατί ένα τέτοιο επιχείρημα είναι πράγματι για ένα βιβλίο κατορθωμάτων ως απίστευτο ψέμα;
Ο ίδιος ο Μαρίνης αντιφάσκει μέσα σε αυτά τα ελάχιστα λόγια λέγοντας πως «Υπάρχει φυλετική συνέχεια στον ελληνισμό και ουδείς το αμφισβητεί» την οποία «αποδεικνύω με την μέθοδο της κρανιομετρίας», ενώ έχουν περάσει 17 αιώνες παρουσίας της Ορθοδοξίας εις τον Ελληνικό μητροπολιτικό χώρο αν και ελάχιστες στιγμές αργότερα ανέφερε πως «Κινδυνεύουμε από τις επιμειξίες που επιτρέπουν οι Χριστιανοί.». Αν η φυλή δεν κινδύνεψε για 17 αιώνες επιτρεπόμενης «επιμειξίας» της Ορθοδοξίας, γεγονός που οι ίδιοι οι νεοπαγανιστές «αποδεικνύουν» με «κρανιομετρίες» ή εκμεταλλευόμενοι μελέτες, γιατί ανησυχούν για τα λίγα αυτά χρόνια, σε σχέση με τους 17 αιώνες, που αυτοί θα είναι παρόντες στην βιολογική ζωή;
Αριστερά: «Υπάρχει φυλετική συνέχεια στον ελληνισμό και ουδείς το αμφισβητεί. Στο επόμενο τεύχος του 'Ελληνικού Πανθέου το αποδεικνύω με την μέθοδο της κρανιομετρίας.», «από το 1928 εσίγησε η Ανθρωπολογία και την θέσιν της έλαβον δογματικές διακηρύξεις, του τύπου «όλοι είμαστε αδέλφια» και σκοτεινές απειλές καταστροφής κάθε επιστημονικής σταδιοδρομίας, του τύπου «αλλά τι είσαι εσύ και πιστεύεις ότι οι Έλληνες είναι πιο έξυπνοι από τους Μαύρους;» και πανηγυρισμοί του τύπου «κατεστράφησαν όλοι αυτοί οι αχρείοι που επίστευαν στην ανωτερότητα των Αρίων». (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Ελευθεροτυπία, 7/2/1999 & Παν.Μαρίνης, Η ελληνική θρησκεία, εκδ. Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα 1996, σελ.126, αντίστοιχα)
Μέσο Αριστερά, Μέσο Δεξιά, Δεξιά: Οι ναζί παγανιστές, του αποκρυφιστικού μύθου πως οι Άριοι είναι ανώτερη φυλή ή πως οι Εβραίοι είναι κατώτερη, προσπάθησαν να πιστοποιήσουν τις αποκρυφιστικές αυτές δοξασίες τους περί «καθαρής γερμανικότητας» δια μέσω των μεθόδων που χρησιμοποιεί σήμερα ο νεοπαγανισμός για να αποδείξει την ανωτερότητα ή την ελληνικότητα πολιτών του Ελληνικού σημερινού κράτους. Περισσότερα βίντεο στην σελίδα περί Ναζισμού-Παγανισμού. (Πηγή Φώτο: History Channel, Hitler and Nazi Occultism)
Είναι εκπληκτικό το πως αντιλαμβάνονται οι νεοπαγανιστές την φυλετική συνέχεια του ελληνισμού την οποία «αποδεικνύουν» με κρανιομετρίες. Όπως έχει αναφερθεί και αλλού, είτε ξεκινώντας από προκείμενες αναπόδεικτες, είτε ξεκινώντας από προκείμενες για τις οποίες ο εκθέτων το συμπέρασμα έχει αλλάξει ή αποκρύβει ή χειρότερα δεν γνωρίζει το νόημα τους, όπως στην προκειμένη περίπτωση, καταλήγει σε συμπεράσματα που αν και ενέχουν ορθότητα ως προς τον λογικό συμπερασμό, εντούτοις δεν έχουν επιστημονική εγκυρότητα και δηλαδή αλήθεια. Και αυτό γιατί οι φυλές των Ελλήνων ήταν κοινωνικοί σχηματισμοί (1) και όχι ανθρωπολογικοί (2). Εκ τούτου συνάγεται, πως δεν είναι δυνατόν σήμερα να δημιουργείται νέα φυλετική συνέχεια στον ελληνισμό βάση της ανθρωπολογίας.
Άραγε, όταν οι νεοπαγανιστές διατείνονται πως ο όρος «Έλλην» απορρίφθηκε κατά τα χρόνια του Βυζαντίου (3) και αντικαταστάθηκε με το «Ρωμιός» (πράγμα που ουσιαστικά ισχύει από τον καιρό της ρωμαιοκρατίας), πώς εννοούν ότι επιτεύχθηκε κάτι τέτοιο; διότι αν η Ελληνικότητα της φυλετικής συνέχειας είναι θέμα κρανιομετρίας θα πρέπει να υποθέσει κανείς πως κάθε Έλληνας εγίνετο χριστιανός είτε κάνοντας «μεταμόσχευση κεφαλής», είτε νυμφεύονταν ή υπανδρεύονταν αμέσως μετά την βάπτιση με κάποιον πολίτη που έφερε συγκεκριμένα ανθρωπολογικά χαρακτηριστικά «μη ελληνικά», για να επιτύχει την επιθυμητή «επιμιξία» που θα τον οδηγούσε εις την «αφελληνοποίηση» καταργώντας την «συνέχεια».
Η ελληνική φυλή δεν είναι θέμα κρανιομετρίας ή άλλων παραδοξοτήτων, αλλά θέμα συνείδησης, όπως άλλωστε και του έθνους. Ακόμη και αν ένας Βούλγαρος παντρευτεί μια Ελληνίδα ή ένας Έλληνας παντρευτεί μια Βουλγάρα, δεν σημαίνει πως το DNA της φυλής αλλοιώνεται εφόσον όλα τα της ελληνικής φυλής είναι θέμα συνειδητής απόφασης και όχι γεννητικού προγραμματισμού ή κληρονομικότητας. Η Ορθοδοξία βάση του άνωθι ορισμού της φυλής, έχει ιστορικά παραδείγματα περί της ελληνοποίησης κοινωνικά αλλοφύλων και θρησκευτικά αλλόδοξων (4). Έτσι θα μπορούσε κάλλιστα να ισχύει το ότι «η Βουλγαρία και η Αλβανία χάνουν πολίτες τους οποίους προσφέρουν στην Ελλάδα» και όχι το «Οι Βούλγαροι θα μας πάρουν την Αλεξανδρούπολη». Για να πάρει κανείς σήμερα μια γεωγραφική θέση επί το πλείστον κάνει πόλεμο. Για να πάρει πολίτες συνήθως όχι.
Αν θα έπρεπε να
κρίνεται μια θρησκεία από τους νεοπαγανιστές, επειδή τελεί γάμους μεταξύ
ανθρώπων, τότε θα έπρεπε να κρίνεται και ο θεός - δαίμονας των
παγανιστών, ο
Έρωτας, ο οποίος αυτός οδήγησε
και οδηγεί Έλληνες σε αποποίηση ελληνικών στοιχείων τους για χάρη του
ερωτικού τους κοινωνικά αλλόφυλου ή θρησκευτικά αλλόδοξου συντρόφου (βλέπε εφημερίδα Espresso, 23/11/2005
και το ξεγράψιμο του Ελληνικού ονόματος Ωνάση, από την Αθηνά, ασφαλώς με
καμιά απολύτως προτροπή της Ορθόδοξης θρησκείας). Πόσο μάλλον ακόμη και
αποποίηση των άξιων λόγου για τους νεοπαγανιστές περί της φυλής
ανθρωπολογικών χαρακτηριστικών.
Ξέγραψε το όνομα Ωνάση. Το προσκλητήριο της ντροπής. Ως Αθηνά Ρουσέλ παντρεύεται τον Αλβάρο· Ούτε ο πατέρας της δεν πάει στον γάμο. (Πηγή: Εφημερίδα Espresso, Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2005 - Αρ. Φύλλου 1499)
Τα δεδομένα του Μαρίνη ως προς στοιχειοθέτηση της ελληνικής φυλής (κρανιομετρίες) μακράν απέχουν από τις στοιχειοθετήσεις άλλων νεοπαγανιστών, ως του Μάριου Βερέττα περί ελληνικότητας. Ο τελευταίος αναφέρει μετά από μια σειρά αποκλίσεων άλλων παραγόντων, το ζήτημα της παιδείας: «Μα τι προσδιορίζει επιτέλους τον Έλληνα; Ο Ισοκράτης, ο μέγας Αυτός Αθηναίος ρήτορας, το αποσαφίνησε μια για πάντα: Έλληνας είναι όποιος μετέχει της Ελληνικής Παιδείας! Δεν υπάρχει κανείς άλλος ορισμός.» (5). Δεν θα πρέπει λοιπόν εδώ να αναφερθεί και πάλι ο Μέγας και Άγιος Βασίλειος, για τους Ειδωλολάτρες: («...εμείς δεν έχουμε ανάγκη να ξετινάξουμε τις θεωρίες τους. Αρκούν οι ίδιοι να ανατρέπουν ο ένας τον άλλο. »). Αν υποθέσει κανείς ότι ο Μαρίνης ήταν Βούλγαρος παγανιστής και εξέφραζε το ίδιο «εθνικό-ανθρωπολογικό» επιχείρημα θα έλεγε; «Υπάρχει φυλετική συνέχεια στον σλαβισμό και ουδείς το αμφισβητεί. Στο επόμενο τεύχος του ’Βουλγαρικού Πανθέου’ το αποδεικνύω με την μέθοδο της κρανιομετρίας. Κινδυνεύουμε από τις επιμειξίες που επιτρέπουν οι Χριστιανοί. Η Ορθοδοξία φταίει για τη νόθευση της φυλής. Ευλογεί τους γάμους με Έλληνες και Αλβανούς. Σε λίγο θα χάσουμε την νοτιοδυτική Βουλγαρία από τις επιμειξίες. Οι Έλληνες θα μας πάρουν το Blagoevgrad (παλιά αποικία των Θρακών)».
Έπειτα ο παγανισμός δεν είναι εκείνη η θρησκεία η οποία απέκλεισε γάμους μεταξύ Ελλήνων και άλλων κοινωνικών φυλών ή εθνοτήτων και εις την οποία πρέπει να ανατρέξει κανείς για να προλάβει τις «Ορθόδοξες επιμιξίες» (6). Μα ακόμη περισσότερο δεν μπορεί ο νεοπαγανισμός να υπαινίσσεται τέτοια τραγικά επιχειρήματα, διότι ο ανακηρυγμένος από το μαντείο του Άμμωνα -Δία υιός του Διός και θεός ο ίδιος, ο Έλληνας πραγματικός παγανιστής Μέγας Αλέξανδρος, και όχι κάποιος σημερινός αρχαιοκάπηλος, είχε παντρευτεί τις βάρβαρες Στατείρα και Ρωξάνη. (7)
Εξάλλου ακόμη και σήμερα οι νεοπαγανιστές διατείνονται όλοι μαζί, πως μυριάδες ιθαγενείς ανά την υφήλιο ακόμη και ανθρωποφάγοι στον Ειρηνικό, που ουδεμία σχέση έχουν με τον ελληνισμό, είτε ως παιδεία είτε ως ανθρωπολογία, είναι βασικά απόγονοι και δηλαδή τέκνα «επιμιξίας» αρχαίων Ελλήνων παγανιστών με τους κατά τόπους πληθυσμούς (8).
Η αντιφατικότητα των νεοπαγανιστών έγκειται και σε κάτι ακόμη. Πολλές φορές κατηγορούν την αντιεθνική συμπεριφορά των Χριστιανών. Όμως σε αυτή την περίπτωση, ο γάμος μεταξύ Ορθοδόξων παρουσιάζεται ως ο ένας του ζευγαριού, να εργάζεται φανατικά υπέρ του αυτού έθνους και έτσι ο Βούλγαρος ή η Βουλγάρα να προσπαθεί να «πάρει την Αλεξανδρούπολη». Δεν κατηγορείται λ.χ. ο «Βούλγαρος» για αντιβουλγαρική δράση από τον Έλληνα παγανιστή όπως ανάλογα οι Έλληνες χριστιανοί κατηγορούνται για «ανθελληνική».
Αν η ελληνικότητα ήταν θέμα κληρονομικότητας, και δηλαδή ανθρωπολογικών χαρακτηριστιών (βλ. και Αρία φυλή) και όχι συνείδησης, τότε ο Μαρίνης δεν θα μπορούσε να εξηγήσει διάφορους αφελληνισμούς κατά την διάρκεια της ιστορίας όπως π.χ. στην περίπτωση των Γενίτσαρων, οι οποίοι σύμφωνα με τις κρανιομετρίες του Μαρίνη θα προέκυπταν Έλληνες αλλά που σε καμιά περίπτωση δεν συμπεριφερόταν ως τέτοιοι. Άλλωστε, αν πάει κανείς προς τα πίσω με γεννητικές αναλύσεις, τι άλλο πρόκειται να ανακαλύψει περί «ελληνικότητας» παρά κάποιους Homo Sapiens που ασφαλώς δεν ανήκαν σε καμιά φυλή και σε κανένα έθνος (βλ. ελληνική & ελληνικό), αν και κουβαλούν το ίδιο γεννητικό υλικό βασικά με όλες τις σημερινές εθνότητες και φυλές της Οικουμένης;
Ο παγανισμός υπήρξε ο μεγαλύτερος εχθρός και νοθευτής του «ελληνισμού» ως όρου της φυλετικής κοινωνικής συνείδησης και όχι η Ορθοδοξία και αυτό δεν είναι δύσκολο να φανερωθεί, αρκεί να παρατηρήσει κανείς τους νεοπαγανιστές όταν διακηρύσσουν γενικόλογα πως ο χριστιανισμός κινήθηκε ενάντια στον ελληνισμό. Αυτό είναι ένα μεγάλο ψέμα. Ο Χριστιανισμός κινήθηκε ενάντια εις την παγκόσμια ειδωλολατρία, η οποία αφού είχε επιτύχει ως όρος την σύνδεσή της με τον φυλετικό όρο Έλληνας, όπως αυτή φαίνεται μέσα στα Ευαγγέλια (9) αλλά και μέσα από τις γλωσσικές συνήθειες των Εβραίων (10), μόλις δέχθηκε την Αλήθεια του Θεού Χριστού στη νέα θρησκευτική συνείδηση των άλλοτε ανθρώπων της φυλής των Ελλήνων, αυτός ο όρος θεωρήθηκε «μίασμα». Δεν θεωρήθηκε μίασμα η φυλή, αλλά ειδικά η θρησκεία που όμως είχε λάβει το όνομα της φυλής (11), αυτή ήταν και η μεγαλύτερη «επιμιξία», όχι στα γονίδια αλλά στο πνεύμα. Αν η παλαιά θρησκεία δεν χρησιμοποιούσε καταχρηστικά το φυλετικό όρο «ελλην -ελληνική», ο όρος «Έλλην» εις το Βυζάντιο δεν θα είχε πάρει αυτή την αρνητική σημασία. Απόδειξη πως ο συμπερασμός αυτός είναι αληθής, αποτελεί το γεγονός πως, μόλις το νέο κράτος αναζήτησε νέο όνομα κατόπιν της διάλυσης της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, αποδέχτηκε την σύνδεση του ξανά με τον φυλετικό όρο «Έλλην», εφόσον πλέον δεν είχε την αποκλειστικά θρησκευτική σημασία της ύστερης αρχαιότητας, αλλά παντού γύρω υπήρχαν χριστιανοί και μωαμεθανοί και όχι ειδωλολάτρες «Έλληνες», οι οποίοι αναζητούσαν την δημιουργία εθνικών κρατών ανατρέχοντας εις τους παλαιούς φυλετικούς τους όρους, προς ταύτιση της ιστορικής τους πορείας, την συσκότιση της οποίας είχε επιφέρει ο παγανισμός ως πλάνη, όχι ο Χριστιανισμός. Πλάνεψε θρησκευτικά, πλάνεψε και φυλετικά ο παγανισμός. Αν λοιπόν η ειδωλολατρία δεν είχε ταυτιστεί με τον φυλετικό όρο «ελληνισμός», η Ρωμανία (Βυζάντιο) ίσως να ονομάζονταν διαφορετικά άπαξ και δεν μεσολαβούσε ο Οθωμανικός ζυγός. Δεν μπορεί κανείς να κατηγορεί τον Θεό, επειδή μια κραυγαλέα θρησκευτική πλάνη, την οποία οι ίδιοι οι πρόγονοί του απέρριψαν σωρηδόν, άρπαξε τον φυλετικό προσδιορισμό μια κοινωνικής φυλής. Αν δεν είχε ποτέ ταυτιστεί η πλάνη με την φυλή, όλα θα είχαν «δουλέψει περίφημα» και για τους σημερινούς εθνικιστές και σίγουρα οι νεοπαγανιστές της Ελλάδας θα είχαν ξεμείνει παντελώς από επιχειρήματα ανά το πέρας των αιώνων.
Γράφει σχετικά ο Πλούταρχος· «Ο Αλέξανδρος δε συμπεριφέρθηκε όπως τον συμβούλευσε ο Αριστοτέλης· στους Έλληνας να συμπεριφέρεται σαν ηγεμόνας και τους βαρβάρους να τους μεταχειρίζεται σαν δεσπότης και για κείνους να φροντίζει ωσάν για φίλους και συγγενείς, και τους άλλους να τους χρησιμοποιεί σαν ζώα και φυτά. Κι αν έκανε αυτά που τον συμβούλευσε ο Αριστοτέλης, θα γέμιζε το βασίλειό του πολέμους και εξορίες και επαναστάσεις και συνωμοσίες. Όμως ο Αλέξανδρος πίστευε, ότι είχε σταλεί από το θεό κοινός ρυθμιστής και διαιτητής όλων των εθνών, και γι’ αυτό, όσους δεν έπειθε με τα λόγια, τους ανάγκαζε με τα όπλα να προσέλθουν στην ένωση. Όλα από παντού τα έθνη τα συνένωσε σ ένα σώμα, αφού ανάμιξε, ωσάν σε κρατήρα φιλίας, τα ήθη και τα έθιμά τους, τους γάμους και τον τρόπο της δίαιτάς τους, και πρόσταξε όλους να θεωρούν την οικουμένη πατρίδα, κι ακρόπολη και φρούριο το στρατόπεδο, και πρόσταξε συγγενείς να θεωρούν τους καλούς και εχθρούς τους πονηρούς, κι ακόμα να ξεχωρίζουν τους Έλληνας από τους βαρβάρους, όχι από την χλαμύδα και την πέλτη (μικρή ελαφρή ασπίδα) και τον ακινάκη (γιαταγάνι) και την κάνδυ (περσικό πανωφόρι με μανίκια), αλλά να τεκμαίρουν τον Έλληνα από την αρετή και τον βάρβαρο από την κακία. Και καθόρισε να μην υπάρχει διάκριση στα ρούχα, στα τραπέζια στους γάμους και στη δίαιτα, αφού συναναμιγνυόντουσαν με τους δεσμούς τού αίματος και των τέκνων». Πλουτάρχου Ηθικά· Περί Αλεξάνδρου τύχης ή αρετής, Λογ. Α΄, § 6, μτφρ. Π. Στάθη, εκδ. Βιβλιοθήκη των Ελλήνων (102), Τόμ. Α΄ σελ. 38-39.
Υιοθεσία ξένων από τους Έλληνες Ιατρούς «Ἡγήσεσθαι* μὲν τὸν διδάξαντά με τὴν τέχνην ταύτην ἴσα γενέτῃσιν ἐμοῖσι, καὶ βίου κοινώσεσθαι, καὶ χρεῶν χρηίζοντι μετάδοσιν ποιήσεσθαι, καὶ γένος τὸ ἐξ αὐτοῦ ἀδελφοῖς ἴσον ἐπικρινέειν ἄρρεσι, καὶ διδάξειν τὴν τέχνην ταύτην, ἤν χρηίζωσι μανθάνειν, ἄνευ μισθοῦ καὶ συγγραφῆς, παραγγελίης τε καὶ ἀκροήσιος καὶ τῆς λοιπῆς ἁπάσης μαθήσιος μετάδοσιν ποιήσεσθαι υἱοῖσι τε ἐμοῖσι καὶ τοῖσι τοῦ ἐμὲ διδάξαντος καὶ μαθηταῖσι συγγεγραμμένοις τε καὶ ὡρκισμένοις νόμῳ ἰητρικῷ ἄλλῳ δὲ οὐδενί» [μτφρ: Θα τιμώ εκείνον που την τέχνην αυτή [ιατρική] μου δίδαξε όσο και τους γονείς μου· στο βιός μου θα τον κάνω κοινωνό, και όταν βρεθεί σε ανάγκη, απ’ τα δικά μου θα του δίνω· τους γιους του θα τους λογαριάζω αδεφούς μου και την τέχνη αυτή θα τους διδάξω -αν θέλουν να την μάθουν- χωρίς μισθό και δίχως έγγραφο συμβόλαιο. Στις οδηγίες τις γραπτές ή στις προφορικές διδασκαλίες και στις υπόλοιπες κάθε λογής καθοδηγήσεις δικαίωμα να έχουν θ’ αφήνω μόνο τους δικούς μου γιους, τους γιους του διδασκάλου μου, και μαθητές που με συμβόλαιο και όρκο -κατά το έθος των γιατρών- θα έχουν δεθεί μαζί μου· άλλον κανέναν]
Σχόλια: * Τι είναι που καθορίζει τις υποχρεώσεις που αναλαμβάνει στο σημείο αυτό του Όρκου ο νέος γιατρός, και ποιο το πραγματικό περιεχόμενο των υποσχέσεων που δίνει; Η κοινότερα αποδεκτή σήμερα γνώμη είναι ότι ο μαθητής συνδέεται εδώ με την οικογένεια του δασκάλου του με σχέση υιοθεσίας, αυτό θα πει ότι ο δάσκαλος μετατρέπεται για τον μαθητή του σε θετό πατέρα· έτσι -για να χρησιμοποιήσουμε τη διατύπωση του Edelstein- «στο σημείο αυτό δημιουργείται μεταξύ δασκάλου και μαθητή η πιο στενή και η πιο ιερή σχέση που μπορεί κανείς να φαντασθεί ανάμεσα σε ανθρώπους, και αυτό γίνεται όχι για κανέναν άλλο λόγο παρά γιατί ο μαθητής μυήθηκε από αυτόν τον άνθρωπο στην τέχνη». Πώς εξηγείται η δημιουργία αυτής της τόσο στενής σχέσης; Οι περισσότεροι από τους ερμηνευτές του Όρκου έδωσαν την ακόλουθη εξήγηση: Στην Ελλάδα υπήρχε -τις παλιότερες εποχές- η συνήθεια, η κάθε τέχνη να περνάει από πατέρα σε γιο, αυτό θα πει πως αρχικά η κάθε οικογένεια ήταν ένα είδος κλειστής επαγγελματικής συντεχνίας· το ίδιο συνέβαινε και στην ιατρική, που ήταν και αυτή μια από τις τέχνες· κάποτε όμως οι κλειστοί αυτοί κύκλοι άρχισαν να διευρύνονται· οι τεχνίτες -στην περίπτωση μας οι γιατροί- δέχονταν πια να διδάξουν την τέχνη τους και σε άλλους μαθητές, που δεν ανήκαν στη δική τους οικογένεια- οι νέοι αυτοί μαθητές έπρεπε -αντάλλαγμα για ό,τι τους προσφερόταν- να αναλαμβάνουν όλες τις υποχρεώσεις που είχαν τα παιδιά του δασκάλου: στην πραγματικότητα, έπρεπε να γίνονται μέλη της οικογένειας του δασκάλου με υιοθεσία. Πρώτος ο Jones υπέδειξε (Hippocrates,Loeb Classical Library, τόμ. Ι, σ. 293) ότι ο ίδιος ο Όρκος δεν προσφέρει το παραμικρότερο στήριγμα για την άποψη ότι με το συμβόλαιο αυτό δένεται ο μαθητής με κάποια συντεχνία- το μόνο που φαίνεται εδώ καθαρά είναι ότι ο μαθητής δένεται με τον δάσκαλο του και με την οικογένεια του δασκάλου του. Την ίδια γνώμη υποστήριξε αργότερα και ο Edelstein: «το συμβόλαιο που έχουμε στον Όρκο δεν έχει καμιά σχέση με οικογένεια-συντεχνία γιατρών μιλάει μόνο για τον μαθητή και τον δάσκαλο του- πουθενά στον Όρκο δεν γίνεται λόγος για οικογενειακά- συντεχνιακά συμφέροντα. Αν λοιπόν όσα διαβάζουμε στον Όρκο δεν σημαίνουν άλλο παρά ότι ο μαθητής γίνεται θετός γιος του δασκάλου του», «ήταν άραγε ποτέ μια τέτοιου είδους σχέση κάτι το συνηθισμένο στην Ελλάδα;». Το ερώτημα το έθεσε ο Edelstein- ο ίδιος αναζήτησε και την απάντηση: «στους Πυθαγορείους του 4ου αι. π. Χ. φαίνεται πως υπήρχε η συνήθεια να τιμούν τους δασκάλους τους σαν θετούς πατέρες τους»· το συμπέρασμα ήταν πια για τον Edelstein φυσικό: το συμβόλαιο που διαβάζουμε στον Όρκο πρέπει να είναι στο σύνολο του επηρεασμένο από την πυθαγορική φιλοσοφία. (Πηγή: Ιπποκράτης, Ιατρική Δεοντολογία, τόμος Α΄, Όρκος, Το Βήμα, Αρχαίοι Συγγραφείς, Εκδόσεις Ζήτρος, Εισαγωγή Μετάφραση Σχόλια: Δημήτριος Λυπουρλής, σσ. 40, 55-56) |
Η ελληνικότητα ως κοινωνικός σχηματισμός είναι θέμα προσωπικής συνείδησης. Οι αρχαιολάτρες φανατικοί υπερήφανοι δένουν πονηρά το άρμα τους. Όπου απέτυχε ο παγανισμός ως Ελληνική φυλετική συνείδηση να εμφυσήσει την αξία του σε διάφορα άτομα της κρατικής κοινωνίας, είτε αυτό λέγεται Βυζάντιο είτε λέγεται νεοελληνικό κράτος, όπου αντίθετα ο ελληνισμός ταυτίστηκε τουλάχιστον στην αρχή με την Ορθοδοξία, τα βάρη προσκολλώνται εις την τελευταία, η οποία πάντα γίνεται ο αποδιοπομπαίος τράγος εις τον οποίο φορτώνουν οι νεοπαγανιστές την αποτυχία των θεών τους και της παγανιστικής τους παραπαιδείας (12).
Θα πρέπει κατηγορηματικά να λεχθεί πως ο νεοπαγανισμός οδηγεί τον ανθρώπινο νου στο βαθύ σκοτάδι, εφόσον και η παραμικρή ευκαιρία που δίδεται εις τους νεοπαγανιστές για δημόσιο λόγο καταλήγει με κατηγορίες κατά του Χριστιανισμού και της Ορθοδοξίας με επιχειρήματα που αρμόζουν σε μάζες, σαν αυτές τις γοτθικές που πλάνευε η ρητορεία του Χίτλερ, εκ του οποίου οι κρανιομετρίες ως απόδειξη της «καθαρότητας του γερμανικού αίματος» παίρνουν σάρκα και οστά ξανά στην σημερινή εποχή.
Αριστερά: Μάριος Βερέττας (Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Εκπομπή «Οι Πύλες του Ανεξήγητου», Θέμα: Η δύναμη της προσευχής εις την ζωή μας, Νοέμβριος 2004)
Δεξιά: Η αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, Ρ. Αναστασάκης, Μ. Βερέττας, Μ. Δημόπουλος, Μ. Καλόπουλος. Μ. Κιουλαφά, Π. Μαρίνης, Χ. Μήνη, Στ. Μυτιληναίος, Γ. Σπυρόπουλος, Ο. Τουτουνζή, Γ. Τσαγκρινός, Εισαγωγή Εύα Αυλίδου
Εδώ πριν κλείσει αυτή η ενότητα πρέπει να αναφερθεί κατά πρώτον η συνέχεια των όσων παρουσιάστηκαν ανωτέρω, που αναφέρει ο νεοπαγανιστής Μάριος Βερέττας για τον ορισμό της Ελληνικότητας ενός φυσικού προσώπου : «Έλληνας δεν είναι όποιος γεννήθηκε από Έλληνες γονείς, ούτε όποιος μιλάει Ελληνικά, ούτε όποιος γεννήθηκε στην Ελλάδα, ούτε όποιος κατοικεί στην Ελλάδα και ακόμη λιγότερο όποιος ενδεχομένως έχει... κρανίο ελληνικό ή φέρει στο αίμα του «ελληνικό γονίδιο» ή «ελληνικό... DNA» όπως εισηγούνται διάφοροι ετερόκλητοι και ηλίθιοι ρατσιστές και φασίστες» (13). Πού τα αναφέρει αυτά ο Βερέττας; Μα στο βιβλίο «Η αναβίωση της αρχαίας ελληνικής θρησκείας» στο οποίο συγγράφει και ο ίδιος ο Μαρίνης! Κατά δεύτερον πρέπει να δειχθεί η ενότητα περί της αρχαίας ελληνικής ψυχής (γιατί ελληνικότητα ως σωματότυπος από τους παγανιστές.). Και κατά τρίτον η νεοπαγανιστική θεωρία πως «μιλάμε για ένα πολύ ανθεκτικό και ισχυρό ελληνικό γονιδίωμα.» (14) το οποίο ανεξήγητο με ποιο «νεοπαγανιστικό θαύμα» κινδυνεύει «από τις επιμειξίες που επιτρέπουν οι Χριστιανοί». Για ακόμη μια φορά Μέγας και Άγιος Βασίλειος για τους ειδωλολάτρες «...εμείς δεν έχουμε ανάγκη να ξετινάξουμε τις θεωρίες τους. Αρκούν οι ίδιοι να ανατρέπουν ο ένας τον άλλο. »
Η ψυχή εξελίσσεται, δέχεται εγγραφές και αποκτά την συνείδηση δια επανειλημμένων μετεμψυχώσεων που αρχίζουν από το ορυκτό βασίλειο για να περάσουν στα φυτά, στα ζώα και τέλος στον άνθρωπο. Όταν ο κύκλος αυτός κλείσει επιτυχώς, τότε η ψυχή έχει αποκτήσει την Ανωτέρα Συνείδηση οπότε και εισέρχεται στους Ανωτέρους Κόσμους όπου και συνεχίζει διηνεκώς την εξέλιξή της καθισταμένη, ήρως, δαίμων, Θεός, Θεός Ολύμπιος, κ.ο.κ.. (15)
Εφόσον λοιπόν ο Παναγιώτης Μαρίνης θεωρεί πως «Υπάρχει φυλετική συνέχεια στον ελληνισμό και ουδείς το αμφισβητεί» και εφόσον οι 12 θεοί ήσαν προηγουμένως άνθρωποι «Η ψυχή εξελίσσεται... και τέλος στον άνθρωπο... και συνεχίζει διηνεκώς την εξέλιξή της καθισταμένη, .... Θεός Ολύμπιος, κ.ο.κ.» και μάλιστα Έλληνες (16), δεν μένει τίποτα άλλο για να στοιχειοθετήσει την ελληνικότητά τους βάση των όσων πρεσβεύει και δηλαδή :
α. να ανακαλύψει σκελετό ανθρώπου και να αποδείξει ότι έγινε Ολύμπιος θεός και
β. να αποδείξει πως ο σκελετός αυτός έχει σχέση με την «ελληνική ανθρωπολογική φυλή»
Σε αυτόν η Ρόδος σε αυτόν και το πήδημα.
|
ΝΑΖΙΣΤΕΣ & ΦΥΛΕΣ
«Αν όμως, προσέθετε [ο Ρόζενμπεργκ], το ανακάτεμα των φυλών, που επιθυμούσε ο χριστιανισμός, κατάφερνε να συμπαρασύρει και την μεγαλοφυΐα των Αρίων που επέζησε μέχρι σήμερα, παρά τον χριστιανικό κοσμοπολιτισμό, αυτή θα καταστρεφόταν οριστικά» (Πηγή: Περιοδικό Ιστορία εικονογραφημένη, τεύχος 36, άρθρο «Ρόζενμπεργκ, ο φιλόσοφος του Ναζισμού», σελ. 118) |
Σχέση εκκλησίας - ελληνοποιήσεων
Αποτέλεσμα δε της νίκης ταύτης, υπήρξε, ότι πολλές οικογένειες λατινικές το θρήσκευμα στην Κέρκυρα, βενετικής και ιταλιώτικης καταγωγής, αποκτώντας πλέον την ελευθερία της συνειδήσεώς τους, να έλθουν σε γαμικές σχέσεις με Κερκυραϊκές οικογένειες Ορθοδόξων· πολλές μάλιστα εξ αυτών συν τω χρόνω εξελληνίσθηκαν εντελώς, προσερχόμενοι στην Ανατολική Εκκλησία. (Πηγή: Ιστορία της Κέρκυρας , από στης συστάσεως αυτής μέχρι του νυν (Δαπάνη του Πετριδείου Κληροδοτήματος), Σπυρίδωνος Κ. Παπαγεωργίου, Διδάκτορος της Θεολογίας και Φιλολογίας και Καθηγητού, Εν Κέρκυρα, Χρωμοτυπολιθογραφείον Αδελ. Γ. Ασπιώτη, 1920, σελ. 56)
Άλλοι μη παρεμβαλλομένων κωλυμάτων εις τους μικτούς γάμους, ελάμβαναν τις γυναίκες τους από ντόπιες Ορθόδοξες οικογένειες· και οι σύζυγοι αυτοί, δια της μυστηριώδης δυνάμεως, η οποία έχει η γυναίκα για την ανατροφή των τέκνων, ανάτρεφαν τα εκ Λατίνων τέκνα των συζύγων κατά τα δόγματα και τις διδασκαλίες της Ανατολικής Εκκλησίας (1) . Έτσι ιταλιώτικες και βενετικές οικογένειες συν τω χρόνω εξελληνίζονταν. Έτσι εξηγείται το γεγονός, ότι ακόμη και σήμερα έχουμε οικογένειες ελληνικές και ορθόδοξες, που φέρουν επώνυμα που μαρτυρούν την εξ Βενετίας και Ιταλίας καταγωγής τους.
(1). Όρα Lunzi E. Condizioni polit. d. Isole Ionie sotto il Dom. Venet. Cap. XI. ss7
(Πηγή: Ιστορία της Κέρκυρας , από στης συστάσεως αυτής μέχρι του νυν (Δαπάνη του Πετριδείου Κληροδοτήματος), Σπυρίδωνος Κ. Παπαγεωργίου, Διδάκτορος της Θεολογίας και Φιλολογίας και Καθηγητού, Εν Κέρκυρα, Χρωμοτυπολιθογραφείον Αδελ. Γ. Ασπιώτη, 1920, σελ. 97)
Οι Ιθαγενείς Έλληνες
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Σημειώσεις
1. Φυλή: Η φυλή αποτελεί κοινωνικό σχηματισμό. Τα κοινά στοιχεία που συνδέουν τα μέλη της είναι η συνείδηση της κοινής τους καταγωγής, οι κοινές παραδόσεις, η κοινότητα τύχης στην διαδρομή των αιώνων και η κοινότητα πολιτισμού τους, η γλώσσα, η λαϊκή τέχνη, η δημώδης ποίηση, οι χοροί κ.α. Ως φυλές μ’ αυτά τα γνωρίσματα σήμερα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν οι Βάσκοι της Ισπανίας, οι Βουσμάνοι κ.α. Οι αρχαίες ελληνικές φυλές είναι τυπικές μορφές κοινωνικών σχηματισμών. Οι Αχαιοί, οι Ίωνες, οι Αιολείς και οι Δωριείς είχαν κατά την μυθολογία επώνυμους προγόνους με κοινό αρχηγέτη πρόγονο τον Έλληνα. Με κοινές θρησκευτικές πεποιθήσεις και θεούς, παραπλήσια ήθη και έθιμα, κοινή γλώσσα διαφοροποιημένη σε γλωσσικές διαλέκτους και θεσμούς μεταξύ τους. (Πηγή: Πολιτικοί Θεσμοί & Οργάνωση του Κράτους, Ομάδα εκπαιδευτών -Παιδαγωγών, Εκδόσεις Πελεκάνος, Αθήνα, σελ. 19)
2. Φυλή η [filí] O29 : 1. (ανθρωπολ.) μεγάλη και (γεωγραφικά) ενιαία ομάδα ανθρώπων με ορισμένα κοινά ή παρόμοια κληρονομικά χαρακτηριστικά (χρώμα δέρματος, μαλλιά, σχήμα κεφαλιού κτλ.): Λευκή / κίτρινη / μαύρη ~. Σπάνια / άγρια / πρωτόγονη ~. Άρια* ~. (Πηγή: http://www.komvos.edu.gr/dictionaries/dictonline/DictOnLineTri.htm)
3. «Σήμερα λέγεται Έλλην ο κάτοικος της Ελλάδος, όμως στο Βυζάντιο και κατά την Τουρκοκρατία, Έλλην λέγεται ο πιστός της Ελληνικής Θρησκείας, και γι’ αυτό τα κατά της θρησκείας κείμενα των Πατέρων επιγράφονται «κατά Ελλήνων», και μ’ αυτό τον τρόπο χρησιμοποιούμε την λέξη» (Πηγή: 1 Περιοδικό «Τρίτο Μάτι», τεύχος 95, άρθρο «Τι πιστεύει η Ελληνική μας Θρησκεία», Παναγιώτης Μαρίνης, σελίδα 26)
4. Βλέπε παράρτημα: Σχέση εκκλησίας - ελληνοποιήσεων
5. Μάριος Βερέττας, Η αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, Ρ. Αναστασάκης, Μ. Βερέττας, Μ. Δημόπουλος, Μ. Καλόπουλος. Μ. Κιουλαφά, Π. Μαρίνης, Χ. Μήνη, Στ. Μυτιληναίος, Γ. Σπυρόπουλος, Ο. Τουτουνζή, Γ. Τσαγκρινός, Εισαγωγή Εύα Αυλίδου, Εκδόσεις Αρχέτυπο, Έκδοση Α΄ Απρίλιος 2002, Θεσσαλονίκη, σελίδα 50
6. «Οι επί Ψαμμιτίχου Α΄ συνοικισθέντες επί του πηλουσιακού βραχίονος του Νείλου Ίωνες κα Κάρες τοσούτον προσωκειώθηκαν τα ήθη των ιθαγενών και επληθύνθησαν, ώστε μετά καιρόν μετετοπίσθησαν εις την πρωτεύουσαν Μέμφιν και εκεί εξηκολούθησαν το εμπόριόν των ελθόντες εις επιγαμίας με των ιθαγενών. Οι απόγονοι μιγάδες τούτων ονομάσθησαν Ἐλληνομεμφῖται και Καρομεμφῖται, Κατώκουν ιδιαιτέραν συνοικίαν και απέλαυον κοινοτικής τινός αυτονομίας, Αναφέρονται εις πάπυρον φαραωνικόν αποκείμενον εις το Βρεττανικό Μουσείον» (Πηγή: Αρβανιτάκης Γ.Λ., Δρ των Μαθηματικών, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ια΄, σελ. 12)
7. Η Ρωξάνη «ήτο θυγάτηρ του Βακτρίου Οξυάρτου, παραδοθείσα εις τον Αλέξανδρον μετά πολλών γυναικών και παρθένων Σογδίων και Βακτρίων ευπατριδών, όταν κατέλαβε το οχυρό της Σογδιανής φρούριο της Πέτρας. Ήταν τόσο ωραία, ώστε ο Αλέξανδρος αισθάνθηκε σφοδρό δι’ αυτήν έρωτα από της πρώτης στιγμής της μετ’ αυτής συναντήσεώς του και την συζεύχθηκε (327 π.Χ.). Η Ρωξάνη μόνο ήταν ισότιμη και νόμιμη σύζυγος του Αλέξανδρου και με τον της Σούσας (324 π.Χ.) γάμο του μετά της θυγατέρας του Δαρείου Στατείρας , της δολοφονίας της οποίας λέγεται και ότι ήταν ένοχος η Ρωξάνη. την νομιμότητα του γάμου της αναγνωρίζοντας και ο μακεδονικός στρατός, ανακήρυξε πλήρης ενθουσιασμού βασιλέα υπό το όνομα Αλέξανδρος Δ΄ τον ένα μήνα μετά τον θάνατο του πατρός του γεννηθέντα υιό της, από κοινού μετά του Αρριδαίου, ετεροθαλούς αδελφού του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Κατά το 320 η Ρωξάνη μετά του υιού της και του Αρριδαίου ηκολούθησε εις Μακεδονία τον Αντίπατρον, μετά τον θάνατο του οποίου κατέφυγε μετά του υιού της προς την μητέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου Ολυμπιάδα, εις Ήπειρον. Ταύτης θανούσης φυλακίσθηκε υπό του Κασσάνδρου μετά του υιού της στην Αμφίπολη, όπου δολοφονήθηκε αυτή και το τέκνο της με διαταγή του περί το 311 π.Χ.» (Πηγή: Γερ. Καψάλη Δ., Πρόεδρος του Εκπαιδευτικού Συμβουλίου της Μέσης Εκπαίδευσης, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Κα΄, σελ. 350)
8. Βλέπε παράρτημα: Ιθαγενείς Έλληνες
9. Κατά Μάρκον, Κεφ. Ε΄ «25 ἀκούσασα γὰρ γυνὴ περὶ αὐτοῦ, ἧς εἶχε τὸ θυγάτριον αὐτῆς πνεῦμα ἀκάθαρτον, ἐλθοῦσα προσέπεσε πρὸς τοὺς πόδας αὐτοῦ· 26 ἡ δὲ γυνὴ ἦν Ἑλληνίς, Συροφοινίκισσα τῷ γένει· καὶ ἠρώτα αὐτὸν ἵνα τὸ δαιμόνιον ἐκβάλῃ ἐκ τῆς θυγατρὸς αὐτῆς».
10. Κατά την αρχαιότητα οι μεν Έλληνες έλεγαν «πᾶς μῆ Ἒλλην βάρβαρος», οι δε Ιουδαίοι «πᾶς μὴ Ἰουδαῖος Ἓλλην», οι δε Χριστιανοί «πᾶς μὴ Χριστιανὸς θύραθεν», δηλαδή έξω από την θύρα (της μάνδρας του Χριστού) . Τα Ιουδαίος και Έλλην έπαυσαν να είναι Εθνικά, ήσαν πλέον θρησκευτικά. Ιουδαίος δεν λέγονταν μόνο ο Εβραίος αλλά και κάθε άνθρωπος πάσης φυλής και γλώσσης και υπηκοότητας που δέχονταν να περιτεμνηθή και να θρησκεύει κατά τον Μωσαϊκό νόμο. Και Έλλην δεν λέγονταν ο κάτοικος της Ελλάδας, αλλά κάθε ειδωλολάτρης κάθε φυλής και γλώσσας (!!!), εφόσον δεν ήταν Ιουδαίος. Όταν λοιπόν το «Έλλην» έλαβε την παγκόσμια και θρησκευτική σημασία, οι κάτοικοι της Ελλάδας έλαβαν τα άλλα ονόματα [δηλαδή Πελασγοί, Αχαιοί, Μακεδόνες κ.λ.π.]. (Πηγή: Σειρά «Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας», Μ. Αθανασίου, Έργα 1, Πατερικές Εκδόσεις «Γρηγόριος Παλαμάς», Θεσσαλονίκη 1973, σελ 152)
11 . Σήμερα λέγεται Έλλην ο κάτοικος της Ελλάδος, όμως στο Βυζάντιο και κατά την Τουρκοκρατία, Έλλην λέγεται ο πιστός της Ελληνικής Θρησκείας, και γι’ αυτό τα κατά της θρησκείας κείμενα των Πατέρων επιγράφονται «κατά Ελλήνων», και μ’ αυτό τον τρόπο χρησιμοποιούμε την λέξη» (Πηγή: 1 Περιοδικό «Τρίτο Μάτι», τεύχος 95, άρθρο «Τι πιστεύει η Ελληνική μας Θρησκεία», Παναγιώτης Μαρίνης, σελίδα 26)
12. Δύο από τους προσκεκλημένους, ο καθηγητής της Σχολής Δοκίμων Ιωάννης Λουκάς και η καθηγήτρια νεοελληνικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο της Κρήτης Λίτσα Χατζοπούλου, κατάλαβαν -εκ των υστέρων- ότι οι προθέσεις του συμποσίου δεν ήταν καθόλου επιστημονικές. Με επιστολή του ο κ. Λουκάς, το απόγευμα της πρώτης ημέρας δήλωσε την αποχώρησή του: «Αποδέχτηκα την πρόταση ευελπιστώντας ότι, τουλάχιστον, μαζί με τους πανεπιστημιακούς Ν. Μαρκάτο, Β. Μπακούρο, Λ. Χατζοπούλου, των οποίων γνωρίζω και τιμώ το έργο, θα συνέβαλα στην επιτυχία μιας επιστημονικής συνάντησης σχετικής με ένα θέμα το οποίο αποτελεί αντικείμενο πολυετούς έρευνας από μέρους μου. Δυστυχώς, όμως, η παρουσία και η επικράτηση φορέων του βιολογικού φυλετισμού, της ξενοφοβίας και του υπερεθνικισμού -την παρουσία των οποίων αγνοούσα- με αναγκάζουν να αποχωρήσω για να μη νομιμοποιήσω ιδεολογίες και πρακτικές που δεν συνάδουν με το επιστημονικό και το δημοκρατικό ήθος και ύφος». Ρωτήσαμε τον κ. Λουκά αν γνώριζε ότι στις προθέσεις των οργανωτών ήταν η θεματική σύνδεση παγανισμού, ωμοφαγίας, ελληνικού DNA κ.λπ με την τρίτη χιλιετία. «Τα αγνοούσα παντελώς», μας απάντησε. «Όχι μόνο θεωρώ επικίνδυνα αυτού του είδους τα πυροτεχνήματα και τις αναμοχλεύσεις, αλλά πιστεύω ότι γίνονται εκ του πονηρού, επειδή πουλάει το θέμα. Κι απ’ όλα αυτά κερδισμένη βγαίνει η ρατσιστική ακροδεξιά».
Η κ. Χατζοπούλου, η οποία ανυποψίαστη είχε ετοιμάσει μια ανακοίνωση με θέμα «Η ρομαντική Ελλάδα μεταξύ Ανατολής και Δύσεως (1830-1880), επίσης έπεσε απ’ τα σύννεφα όταν αντελήφθη τι συνέβαινε: «Το συμπέρασμα μου ήταν ότι η αρχαία ελληνική παιδεία χρησιμοποιείται ευρέως από ορισμένους κύκλους ως άλλοθι για τη στήριξη ακραίων ιδεολογιών. Η επιστημονική προσέγγιση προϋποθέτει γνώση, αντικειμενικότητα και νηφαλιότητα, στοιχεία που εμφανώς δεν διέθεταν αρκετοί από τους ομιλητές αλλά και τους ακροατές. Εκτοξεύτηκαν απρεπείς και αήθεις χαρακτηρισμοί εναντίον όσων βλέπουν την αρχαία παράδοση με αγάπη, αλλά όχι με τη στείρα εκείνη αρχαιολατρία που επιτάσσει λ.χ, την αναβίωση των ελευσινίων μυστηρίων. Η αρχαία ελληνική παιδεία είναι μια πολύ σημαντική υπόθεση ώστε να αφεθεί στα χέρια ανθρώπων που τη διαστρεβλώνουν σκοπίμως. Γι’ αυτό αρνήθηκα να συμμετάσχω στη συζήτηση που είχε προγραμματιστεί για το βράδυ του Σαββάτου, εφόσον είχε ήδη διαφανεί ότι η παρουσία μου θα νομιμοποιούσε απόψεις και στάσεις τις οποίες καταδικάζω». Και πού να άκουγαν οι άνθρωποι και τις κυριακάτικες ομιλίες κάτι «μακεδονομάχων» οπαδών των UFO και του πιο βλακώδους ρατσισμού, σαν τον Ανέστη Κεραμυδά. ’ Η κάτι απίθανους «μελετητές» (και κρανιομέτρες) της ελληνικής φυλής, πολέμιους των μικτών γάμων των Ελλήνων με τους «βαρβάρους», σαν τον Παναγιώτη Μαρίνη. (Πηγή: Ελευθεροτυπία, 7/2/1999, http://www.iospress.gr/ios1999/ios19990207a.htm)
13. Μάριος Βερέττας, Η αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, Ρ. Αναστασάκης, Μ. Βερέττας, Μ. Δημόπουλος, Μ. Καλόπουλος. Μ. Κιουλαφά, Π. Μαρίνης, Χ. Μήνη, Στ. Μυτιληναίος, Γ. Σπυρόπουλος, Ο. Τουτουνζή, Γ. Τσαγκρινός, Εισαγωγή Εύα Αυλίδου, Εκδόσεις Αρχέτυπο, Έκδοση Α΄ Απρίλιος 2002, Θεσσαλονίκη, σελίδα 52
14. Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 63-64, Δια-δικτυακά, σσ. 6 -7
15. Περιοδικό «Τρίτο Μάτι», τεύχος 95, άρθρο «Τι πιστεύει η Ελληνική μας Θρησκεία», Παναγιώτης Μαρίνης [Μέλος της Επιτροπής για την Αναγνώρισης της Ελληνικής Θρησκείας του Δωδεκαθέου] σελίδα 27
16. «Οι Έλληνες θεοί είναι προσωπικότητες και ατομικότητες, όπως είμαστε και εμείς, αλλά τέλειοι γνωστικώς και ηθικώς και έχοντες επίσης την Αθανασία· γι’ αυτό και η θρησκεία μας είναι γνησίως πολυθεϊστική.» (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Η αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, Ρ. Αναστασάκης, Μ. Βερέττας, Μ. Δημόπουλος, Μ. Καλόπουλος. Μ. Κιουλαφά, Π. Μαρίνης, Χ. Μήνη, Στ. Μυτιληναίος, Γ. Σπυρόπουλος, Ο. Τουτουνζή, Γ. Τσαγκρινός, Εισαγωγή Εύα Αυλίδου, Εκδόσεις Αρχέτυπο, Έκδοση Α΄ Απρίλιος 2002, Θεσσαλονίκη, σελίδα 100)
Αριστερά: Οι ιστορικές πληροφορίες του Πλουτάρχου για την μεταφορά στην Ιουδαία από Κρήτες αποίκους του Έλληνα θεού Διονύσου- Ιάκχου και η μετάλλαξη του τελευταίου σε «Ιαχβέ» από τους Ιουδαιοχριστιανούς. (Πηγή: Στέφανος Μυτιληναίος, Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 228, άρθρο «Η εβραϊκή μετάλλαξη του Διονύσου», σελ. 14543)
Δεξιά: Ζεύς και Je(s)us (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 88, εξώφυλλο, Σελ. 5012)
Μυθοπλάστης: Στέφανος Μυτιληναίος & Δημήτριος Λάμπρου, Περιοδικό Δαυλός
Απάντηση: Οι πρακτικές των νεοπαγανιστών είναι εντελώς υποκριτικές εφόσον για τα όσα κατηγορούν, γίνονται οι ίδιοι κατηγορούμενοι. Έτσι η Μαρία Τζάνη και ο Μιχάλης Καλόπουλος του Δαυλού (1) κατηγόρησαν τον Χριστιανισμό και τους Χριστιανούς λανθασμένα για συκοφαντίες και διαστροφές των ελληνικών λέξεων, αν και το νόημα αυτών των ελληνικών λέξεων, όπως ο δαίμονας και ο εωσφόρος, σε καμιά περίπτωση δεν διαστραφήκαν μήτε συκοφαντήθηκαν από τους δεύτερους, μιας και χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν ιδιότητες που εκφράζουν αυτές οι λέξεις, ενώ το ίδιο το περιοδικό εις το οποίο κατά καιρούς δημοσιεύουν τα άρθρα τους κυριολεκτικά αυτό είναι εκείνο που συκοφαντεί ασύστολα, διότι όχι μόνο δεν χρησιμοποιεί τις αυτές ελληνικές λέξεις για να εκφράσει νοήματα που αυτές δηλώνουν, αλλά τις διατρέφει από πάνω, ετυμολογώντας ανεπιτυχώς και κατά το δοκούν των συμφερόντων υποστήριξης του «παγκόσμιου προκατακλυσμιαίου ελληνισμού πολιτισμού».
ΓΙΑΧΒΕ & ΙΑΚΧΟΣ
Ακολουθώντας την ανώτερη «μέθοδο» προπαγάνδας, ο Δαυλός λαμβάνει την εβραϊκή λέξη «Γιαχβέ» (2) και δεν την ετυμολογεί βάση της επιστήμης της γλωσσολογίας, αλλά από κάποιο κείμενο του Πλουτάρχου, το οποίο κάνει για τα «μέτρα» τους, μιας και αυτός ο Έλληνας δεν ήταν ασφαλώς γλωσσολόγος και προσπαθεί ανεπιτυχώς να την ταυτίσει με όνομα άλλου θεού, του παγανιστικού Ίακχου, μεταγενέστερου ιστορικά και θρησκειολογικά.
ΖΕΥΣ &Ο JE(S)US
Μα δεν είναι μόνο η ανώτερη μέθοδος πραγματικής και ξάστερης γλωσσολογικής συκοφαντίας των νεοπαγανιστών. Υπάρχει και ακόμη μια χειρότερη, η οποία είναι άκρως κανιβαλική. Για να κερδίσουν τις εντυπώσεις των κοπανατζήδων μαθητών της παγανιστικής τους «σχολικής αίθουσας», ετυμολογούν - παραλληλίζουν (παραληρούν) μια ελληνική λέξη με μια αγγλική, ως και το εξώφυλλό τους σε καμιά περίπτωση να μην αναφέρεται σε όλες αυτές τις «διαφωτιστικές» διαφημίσεις για τις οποίες ντύνεται υπερήφανα με ρούχα καρναβαλικού πιερότου κάθε φορά το περιεχόμενο του εντύπου, αλλά αντιθέτως να παίρνει μέρος σε τηλεοπτική καμπάνια προώθησης κάποιας «ουσίας» (πρβλ. κατηγ. Αριστ.) προς πώληση, για την οποία ανευρίσκεται προς σύγκριση μια λέξη η οποία μήτε ομόηχη είναι, μήτε τα ίδια γράμματα έχει, μήτε όμοια είναι, εφόσον αλλοδαπής καταγωγής, η οποία αφού «σφάχθηκε» κατά ένα γράμμα (S), πλαισιώνεται εις οπτικό αντικατοπτρισμό δίπλα σ’ αυτήν, λες και η εξωτερική εμφάνιση ανήκει εις τις μεθόδους ετυμολογίας. Δεν πρέπει κανείς να κεραυνοβολείται από τέτοιες μεθόδους, όταν έχει να κάνει με νεοπαγανιστές. Συγκρίσεις επιφανειακής ομοιότητας προς απόδειξη «ελληνικότητας» δεν αφορούν απλώς τις λέξεις ή τα σύμβολα αλλά ακόμη και αυτά τα φυσικά πρόσωπα. Και είναι φανερός ο λόγος σύγκρισης του Διός με τον Ιησού. Όταν δεν υπάρχει καμιά σύγκριση να γίνει στα ενδότερα, για τα οποία μπορεί κανείς να «ανυψώσει» τον θεό του και να μοιάσει με Εκείνον που είναι ανώτερος, τότε αναγκαστικά το ρίχνει στην επιφάνεια, όπου τα ψεγάδια με γυμνό οφθαλμό δεν φαίνονται.
Αριστερά: Η αρχαία ψυχή ζει μέσα μας αθέλητα κρυμμένη. [Παρουσιάζονται δίπλα - δίπλα εξωτερικές ομοιότητες μεταξύ ενός ηθοποιού και του αγάλματος του Ποσειδώνα, ενός βουκόλου και του Απόλλωνα και άνωθι μεταξύ ενός νεανία και ενός άλλου αγάλματος προς απόδειξη της αρχαίας ψυχής που ζει μέσα μας] (Πηγή: Απολλώνειο Φως, τεύχος 40, εξώφυλλο)
Μέσο: Ο νεαρός της φωτογραφίας είναι ο κύριος Ζαφειρόπουλος Νικόλαος, σημερινός επίτιμος πρόεδρος της ελληνικής κωπηλατικής ομονσπονδίας. Την εποχή εκείνη σπούδασε στο 3ο έτος της ιατρικής, ενώ παράλληλα ασχολούνταν με τον αθλητισμό στον Ηρακλή -στο βόλεϊ, το μπάσκετ, και την δισκοβολία. Αργότερα, ασχολήθηκε με το άθλημα της κωπηλασίας. Η φωτογραφία αυτή, πριν 60 έτη περίπου, έκανε το γύρο της Ευρώπης, διαγημίζοντας έτσι την καταπληκτική ομοιότητα δύο Ελλήνων π, που απέχουν ο ένας από τον άλλο περίπου 2.400 χρόνια. Χαρακτηριστικά, όπως μας είπε ο ίδιος ο κύριος Ζαφειρόπουλος (ο οποίος σήμερα κατοικεί στην Θεσσαλονίκη), η φωτογραφία αυτή του στοίχισε το πτυχίο της ιατρικής, διότι έκτοτε σταμάτησε τις σπουδές του! Σε εμάς, όμως και στην ιστορία έδωσε την ευκαιρία για αυτό το φωτογραφικό ντοκουμέντο, παραδίδοντας στις επόμενες γενεές ένα εντυπωσιακό στοιχείο σύγκρισης μεταξύ Ελλήνων (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 27, άρθρο «Πραξιτέλης, ο άνθρωπος που είδε τους θεούς», Μιχάλης Μιχελής, σσ. 47-48)
Δεξιά: Η Κλεοπάτρα «αναστημένη με λέιζερ». Όμοια με τις σημερινές Ελληνίδες (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 174, εξώφυλλο)
Άραγε, αν είναι τόσοι καλοί διδάσκαλοι οι δαυλικοί και ψάχνουν τις ετυμολογίες των ελληνικών και λέξεων σε επιφανειακές (αν)ομοιότητες γραμμάτων, γιατί δεν παραλληλίζουν το Ζευς με το Jews (Εβραίοι); ή μήπως αυτό δεν αποτελεί στόχο των ματαιόδοξων σχεδίων τους;
Ακόμη ένα στοιχείο παραλογισμού στον Διόνυσο, το οποίο δείχνει σαφώς ότι δεν έχει καμιά σχέση με τον Ιησού, είναι αυτό των φαλλικών λατρειών.
Σημειώσεις
1. Ο «Δαυλός» τού Κωνσταντινου Τσάτσου, τού Μίκη Θεοδωράκη, τού Γιάννη Μαρκόπουλου, τού Κώστα Καζάκου, τού Αλέκου Παπαδόπουλου, τού Νικήτα Κακλαμάνη, τού Μιχ. Σταθόπουλου, τού Βύρωνα Πολύδωρα, τού Νίκου Σηφουνάκη, τού Κώστα Αλαβάνου, τού Μάριου Πλωρίτη, τού Λευτέρη Παπαδόπουλου, τού Γιάννη Ζουγανέλη, τού Νίκου Καλογερόπουλου, τού Αγάθωνα, τού Γιώργου Τσαγκάρη, της Μαρίας Τζάνη και το των άλλων επωνύμων δημοκρατικών Ελλήνων, που τον τίμησαν με τα άρθρα τους, με τις συνεντεύξεις τους και ακόμα των χιλιάδων διανοητών, στοχαστών, των δεκάδων πανεπιστημιακών Ελλήνων και αλλοδαπών συνεργατών και αναγνωστών του στα 24 χρόνια της πορείας του, είναι πολύ ψηλά για να τον φτάσει το έντυπο τού Καραμπελιά, τού Μεταλληνού και τού Ιερόθεου. (Πηγή: Στέφανος Μυτιληναίος, Καραμπελιαλήδικα Χριστο -«Δουλικά», Δαυλός, τεύχος 281, σελίδα 18817)
2. Είναι δε το όνομα αυτό μόνο από σύμφωνα αποτελούμενη παλαιά εβραϊκή τετραγράμματη «יתות», το οποίο παραμένει μεταγραφόμενο ελληνιστί ως Ιαβέ. Ήταν δε αυτό τόσο ιερό στους Ισραηλίτες, ώστε οι μεν παλαιότεροι εξ αυτών απέφευγαν να μεταχειρίζονται αυτή εις την με τους ξένους επικοινωνία τους και θέτουν αυτό εις βέβηλα στόματα, οι δε μεταγενέστεροι Ιουδαίοι εξ υπερβολικής ευλάβειας και κατά παρεξήγηση του Λευϊτικού (Κεφ. Κδ΄ 16) απέφευγαν να προφέρουν αυτό και αντ’ αυτού προφέραν Adonaj (Κύριος) ή Elohim (Θεός), Αυτού ένεκεν οι μεν Εβδομήκοντα αποδίδουν αυτό συνήθως δια του Κυρίου, οι δε Μασορίτες έστιξαν αυτό δια των φωνηέντων του Adonaj ή Elohim.
Εδώ δε κατά παρεξήγηση προήλθε η υπό των ουμανιστών του Ιστ΄ αιώνα, οι οποίοι άρχισαν να εκμανθάνουν την εβραϊκή, εισαχθείσα και μέχρι σήμερα μη τελείως καταργημένη, εσφαλμένη δε αναγνώριση Ιεχωβά ή Ιεχωβεί. Η ορθή όμως προφορά η και επικρατούσα σήμερα στην επιστήμη είναι η Jahve (=Γιαχβέ), στηριζόμενη επί της ετυμολογίας του ονόματος, το δε επί μαρτυριών του Θεοδώρητου, που βεβαιώνει ότι οι Σαμαρείτες πρόφεραν Ιαβέ, και του Επιφανίου προφέροντος επίσης Ιαβέ .(Πηγή: Παναγιωτόπουλος Ι.Μ. ,καθηγητής, Μεγάλη ελληνική Εγκυλοπαίδεια, τόμος ΙΒ΄, σελ. 767)
Αριστερά: Σέργιος Δημήτριος, Νομικός Συγγραφέας (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, εκπομπή Οι Πύλες του Ανεξήγητου, Σάββατο 09/04/2005)
Δεξιά: Γεώργιος Τσαγκρινός, Φυσικός, Διευθυντής Περιοδικού Ιχώρ (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, εκπομπή Οι Πύλες του Ανεξήγητου, Σάββατο 19/11/2005)
Βίντεο. Μέγεθος: 278 - Διάρκεια: 2΄3΄΄
-Υπηρετώ και την Ελλάδα, τιμή μου. Εγώ δεν είμαι στρατευμένος για την ... [Τσαγκρινός]
-Μα δεν το κάνετε για την Ελλάδα... αυτή είναι η διαφορά, το κάνετε για τον παγανισμό και όχι για την Ελλάδα. [Σέργιος]
-Εσύ το κάνεις για την Εβραΐλα εγώ το κάνω για την Ελλάδα
-Με συγχωρείτε πολύ δεν είμαι ρατσιστής.
-Πήγαινε με την Εβραΐλα σου...
-Δεν είμαι ρατσιστής...
-Πάρε την Εβραΐλα σου..
-Ακούτε; δεν είμαι Εβραίος...
-Ναι... ναι... εγώ είμαι ρατσιστής (ειρωνεία)
-Δεν είμαι Εβραίος, ούτε κατάγομαι από Εβραίους, αλλά παρακολουθώ ότι ο Εβραϊκός λαός...
-Πρώτα είσαι χαζός.. είσαι χαζός γιατί Εβραίος δεν είναι φυλή βλάκα, Εβραίος είναι θρήσκευμα ηλίθιε, Σημίτης είναι φυλή ηλίθιε, το κατάλαβες ηλίθιε; Εβραίος είναι θρήσκευμα βλάκα.
-Σας παρακαλώ πάρα πολύ... [Χαρδαβέλλας]
-Βλάκα!
-Σας παρακαλώ πάρα πολύ...
-Άμα θα μας τρελάνει ο άνθρωπος;
-Κύριε Πατσέ
-Λοιπόν, με συγχωρείτε να τελειώσω...
-Σας παρακαλώ πάρα πολύ βλέπετε ότι δημιουργείτε...
-Συνεπώς...
-Ευχαριστώ πάρα πολύ τον κύριο Τσαγκρινό γιατί απέδειξε τα όσα είπα γι’ αυτόν προηγουμένως...
-Βρε άι χέσ-- μ-λάκα
-Ιιιιιι... τελείωσε βρε Γιώργο, τελείωσε [Τζάνη]
-Θα μας τρελάνει τώρα να ‘πούμε; [Τσαγκρινός],
-Σας παρακαλώ πάρα πολύ.
-Σε παρακαλώ...
-Θέλετε να σας κλείσω τα αυτά; (μικρόφωνα)
-Θέλετε να παίξουμε και τίποτα μπουνιές στο τέλος; άραξε μην παίξουμε τίποτα κουτουλίδια
-Να μας προειδοποιήσετε να φύγουμε
-Σε παρακαλώ πολύ άραξε.
-Λοιπόν
-Με έχεις φέρω μέχρι εδώ στο λέω
-Νομίζετε πως το ακροατήριο της εκπομπής με αυτά που ακούει θα κάτσει ήρεμα;
-Το κάνει επίτηδες για να δείχνει...(Πηγή: Alter, εκπομπή Οι Πύλες του Ανεξήγητου, Σάββατο 09/04/2005)
Σημείωση: Μέσα στο zip υπάρχει και άλλο τμήμα βίντεο, στο οποίο ο Γεώργιος Τσακγρινός ζητά δημόσια συγνώμη από τον Σέργιο Δημήτριο κατά το τέλος της εκπομπής.
Μυθοπλάστης: Γεώργιος Τσαγκρινός
Απάντηση: Δύο είναι τα σημαντικά σημεία της επιθετικότητας του Τσαγκρινού, η οποία περιλούζει τον Σέργιο Δημήτριο με κοσμητικά επίθετα:
α. Πιστεύει πως το Εβραίος είναι θρήσκευμα «γιατί Εβραίος δεν είναι φυλή βλάκα, Εβραίος είναι θρήσκευμα ηλίθιε»
β. Πιστεύει πως επειδή εκφέρονται ακραίες απόψεις διάκρισης («Πάρε την Εβραΐλα σου» ) μόνο ενάντια σε φυλές όχι σε θρησκεύματα : «γιατί Εβραίος δεν είναι φυλή βλάκα, Εβραίος είναι θρήσκευμα ηλίθιε», δεν έχει να κάνει με ρατσισμό: «Ναι... ναι... εγώ είμαι ρατσιστής (ειρωνεία)»
Τα αντίθετα: Η Ελλάδα και η Εβραΐλα... όπως λέμε σαπίλα..
Σημίτης είναι φυλή. Εβραίος είναι θρήσκευμα
Εργασία περί εβραίων στην σελίδα Αντισημιτισμός
Εβραίος: Ο Ιώβ δεν είναι Εβραίος
Αντισιμητισμός:
ρατσισμός:
Βίντεο. Μέγεθος 148 Kb - Διάρκεια: Ο Έλληνας, ο Έλληνας κατ’ εμένα δεν είναι άνθρωπος, δεν είναι φυλή, δεν είναι γένος, είναι είδος... ο Έλληνας είναι είδος, τώρα αν θέλετε να μπούμε σε αυτή την....[Ιωάννης Φουράκης]
- Έχει διαφορετικό Dna [Βλάσης Μπονάτσος]
-Ούτε και αυτό [Φουράκης]
-Απλά να πούμε εδώ στην Αννίτα και στο κοινό που μας ακούει... για τον κύριο Φουράκη, ότι έχει σημαντικό έργο μεγάλο, σε συμπληρώνων ένα λεπτό, έχει πάρει στο παρελθόν, που λέγαμε πριν 20 χρόνια κ.λ.π., ακραίες θέσεις..., γι’ αυτά που λέμε τώρα και σήμερα το μεγάλο ποσοστό από αυτά που έχει καταγράψει ε-πα--λη-θεύ-ε-ται [Γιώργος Καπορδίνης]
-Και μια από τις πιο μεγάλες μαρτυρίες του είναι η άποψη ότι έχουν γεννηθεί με συγκεκριμένη ημερομηνία αγόρια και κορίτσια, που μανιωδώς ψάχνουν να τα εντοπίσουν, και αυτή η θεωρία είναι πολύ χρήσιμο... [Αποστόλης Αντωνάκης]
(Πηγή: Ιωάννης Φουράκης, Συγγραφέας, Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Εξωγήινες αϋπνίες - Χειμώνας 2003)
Μέσο: Γιώργος Καρποδίνης, Ραδιοφωνικός παραγωγός (Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Οι Πύλες του Ανεξήγητου, 19/11/2005)
Δεξιά: Αποστόλης Αντωνάκης, Δημοσιογράφος (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Οι Πύλες του Ανεξήγητου, 30/10/2005)
Μυθοπλάστες: Ιωάννης Φουράκης, Γεώργιος Καρποδίνης, Αποστόλης Αντωνάκης
Απάντηση: Το έργο του Αριστοτέλη «Σοφιστικοί Έλεγχοι» αποτελεί συμπλήρωμα των «Τοπικών» και σημαίνει τις «Σοφιστικές ανασκευές» και προϋποθέτει το γεγονός, ότι ο σοφιστής αντιπροσωπεύει πρωτίστως το αρνητικό πνεύμα, που επιδιώκει να φέρει τον απλό άνθρωπο σε αμηχανία, με την φαινομενική ανασκευή των προσφιλών του απόψεων.
Στην προκειμένη περίπτωση ο Έλληνας αφού
απαλλάσσεται από την έννοια της φυλής και του γένους, προσκολλάται στην
έννοια του ξεχωριστού «είδους» («είναι είδος»).
Διπλαρώνεται αυτή η τοποθέτηση με το δόγμα πως ο Έλληνας δεν είναι
άνθρωπος («κατ’ εμένα δεν είναι άνθρωπος») αλλά
εντούτοις δεν έχει διαφορετ
ικό
DNA («Ούτε και αυτό»). Δηλαδή με άλλα λόγια, αν
και ο Έλληνας δηλώνεται ως διαφορετικό βιολογικό είδος από τους
ανθρώπους, εφόσον αποκλείεται με σύγκρισή του η ταύτισή με ένα
βιολογικό είδος, που είναι ο άνθρωπος (1), εντούτοις δεν αναφέρεται
βιολογική απόδειξη περί κάτι τέτοιου, εφόσον η ανάλυση DNA δεν μπορεί να
γίνει δεχτή ως μεθοδολογία απόδειξης αυτής της διαφορετικότητας.
Ουσιαστικά εδώ δίνεται τροφή εις τις υπερφίαλες μυθολογίες των νεοπαγανιστών και φανατικών αρχαιοπλήκτων, οι οποίοι αν και πολλές φορές χλευάζουν θαύματα που αποδίδονται σε ένα υπέρτατο Ον, ως ο Χριστιανικός Θεός, και που δεν επιδέχονται αποδείξεις περί πρώτου αιτίου, δεν αποφεύγουν από το να εκφέρουν απόψεις βιολογικές αναμιγμένες με μεταφυσική, για να ανεβάζουν την υπερηφάνεια όλων εκείνων που θέλουν να βαπτίζονται Έλληνες, για να επιτύχουν μια ανώτερη «διαφορετικότητα». Γιατί όμως αυτή η διαφορετικότητα είναι ανώτερη και όχι λ.χ. ίση ή κατώτερη;
Διότι, αν ο Έλληνας δεν είναι άνθρωπος, ασφαλώς για τους νεοπαγανιστές δεν θα μπορούσε σε καμιά περίπτωση να είναι «ανθρωπάκι», δηλαδή είδος υποδεέστερο από τους «κοινούς ανθρώπους». Αν διατύπωναν ποτέ κάτι τέτοιο στον αέρα και δίπλα από Έλληνες συνομιλητές, δεν αποκλείεται οι τελευταίοι να του επέδειχναν κάποιο «νέο είδος» βίαιης συμπεριφοράς («Θέλετε να παίξουμε και τίποτα μπουνιές στο τέλος; άραξε μην παίξουμε τίποτα κουτουλίδια...») (2), πράγμα που μάλλον θα επιθυμούσαν να αποφύγουν. Άλλωστε με τέτοιες απόψεις περί υποδεέστερων Ελλήνων δεν μπορεί κανείς να αυξήσει τις συγγραφικές του πωλήσεις. Μα ακόμη γιατί εκείνοι που δεν πιστεύουν σε τέτοιες απόψεις περί ανωτερότητας βαπτίζονται «Μέτριοι» (3). Θα πρέπει λοιπόν ο Έλληνας, να είναι κάτι παραπάνω, δηλαδή υπεράνθρωπος ή σούπερμαν (superman), διότι τι να το κάνει κανείς να λέει αναπόδεικτα πως ο Έλληνας δεν είναι άνθρωπος και να τον ορίζει και πάλι ως κάποιο νέο είδος που εξισώνεται όμως βιολογικά με τον λογικό άνθρωπο για τον οποίο τελευταίο θα μπορούσε να έχει και τις κατάλληλες αποδείξεις, που όμως τώρα δεν έχει; Αλλά υπάρχει κάτι ακόμη που ενδυναμώνει την άποψη περί ανωτερότητας και αυτό φαίνεται μέσα από το στόμα του Αποστόλη Αντωνάκη όταν λέει πως γεννήθηκαν «αγόρια και κορίτσια, που μανιωδώς ψάχνουν να τα εντοπίσουν». Αν αυτά τα αγοράκια και τα κοριτσάκια που γεννήθηκαν ήταν «όμοια» ή «υποδεέστερα» των ανθρώπων κανείς δεν θα έψαχνε να τα εντοπίσει. Αντίθετα όμως τα αναζητούν, διότι είναι «υπεράνθρωπα». Για τους άνωθι λόγους λοιπόν, ο Έλληνας ως νέο είδος δεν μπορεί παρά να είναι υπεράνθρωπος και δηλαδή ανώτερος από τους άλλους πράγμα που το διαβλέπει κανείς στο παρακάτω βίντεο με τον Πάλμο να διατείνεται πως ο Έλληνας έχει DNA με διαφορά 3 γονιδίων από τους άλλους ανθρώπους και τα οποία ευθύνονται για «υψηλό δείκτη» νοημοσύνης. .
Δεν προκαλεί εντύπωση το γεγονός πως οι κινούμενοι στο χώρο της δημοσιογραφίας Γιώργος Καρποδίνης και Αποστόλης Αντωνάκης ενισχύουν («το μεγάλο ποσοστό από αυτά που έχει καταγράψει ε-πα--λη-θεύ-ε-ται») αυτές τις «θέσφατες» και παραμυθένιες απόψεις του Ιωάννη Φουράκη, μιας και οι δύο πολλές φορές εμφανιζόμενοι σε τηλεοπτικούς σταθμούς, έχουν επιδείξει μια πεισματώδη και αντιεπιστημονική πολλές φορές μεροληψία υπέρ των κατορθωμάτων του ελληνικού πολιτισμού εις την αρχαία του έκφραση, ανασκευάζοντας ή προωθώντας απόψεις του στυλ «λέγεται.... κάποιος είπε.... έχω ακούσει» κ.τ.λ.. Αυτές οι απόψεις είναι τα τετελεσμένα γεγονότα της πλύσης εγκεφάλου που επιφέρει η νεοπαγανιστική προπαγάνδα μετά από δεκαετίες ανεξέλεγκτου επεκτατισμού μέσα εις την ελληνική κοινωνία.
Ασφαλώς
τα
εκπληκτικά φαινόμενα δεν σταματούν εδώ. Μέσα σε αυτό το είδος των «υπερανθρώπων»,
που ονομάζονται Έλληνες, εμφανίζεται μια ομάδα που είναι ακόμη πιο
υπεράνθρωποι και δηλαδή υπερ-Έλληνες, η «Ομάδα
Έψιλον». Αν λοιπόν οι λεγόμενοι υπερ-Έλληνες Έψιλον είναι ικανοί να
εκφέρουν τέτοια μεγαλειώδη εις την ανοησία
δόγματα, ας σκεφτεί καλά ο αναγνώστης για τι διαφορετικό «είδος» Ελλήνων
«ευαγγελίζεται» ο νεοπαγανισμός και η αρχαιοπληξία της Ελλάδας.
Κάποτε ο Ναζισμός όρισε τους ανθρώπους που ανήκαν στις άλλες φυλές εκτός της Αρίας ως υπανθρώπους «Untermenschen». Σήμερα το να ορίσει κανείς εκ των παγανιστών κάποιον άλλο άνθρωπο ως «υπάνθρωπο» ακούγεται για τις συγγραφικές πωλήσεις άσχημο και ενοχοποιητικό συνάμα, διότι ταυτίζει ευθέως το νεοπαγανιστικό κίνημα με τον ναζισμό, κάτι που δεν αποτελεί σωστό «Marketing» για την αρχαία - νέα προβαλλόμενη θρησκεία. Η διαβολή άλλαξε σκούφια και πήρε άλλο δρόμο. Αντί να υποτιμούνται οι άλλοι άνθρωποι αναπόδεικτα, κατά αντιστροφή εξυψώθηκε ο «Έλληνας» άνθρωπος και πάλι αναπόδεικτα, με μύριους ή «Σείριους» άλλους τρόπους. Κατά αυτό τον τρόπο, ο Χριστός κάνει μόνο για τους Homo Sapiens και ασφαλώς ούτε κουβέντα να γίνεται για τους υπερ-Έλληνες, οι οποίοι είτε σώζουν τις ψυχές τους μόνοι τους, είτε περιμένουν την ομάδα του Star Trek, υπό την αιγίδα της Ομάδος Έψιλον.
|
|
Βίντεο 01, Μέγεθος: 205Kb - Διάρκεια: 1΄ 19΄΄ Ο Γ. Γκιόλβας υποστηρίζει πως εξωγήινοι έφτιαξαν τον Αδάμ και την Εύα και πως αυτοί οι δύο έσωσαν την φυλή του Ιούδα. Ο Γιώργος Πάλμος δηλώνει πως οι Έλληνες έχουν διαφορετικό DNA με τρία γονίδια που είναι υψηλός δείκτης νοημοσύνης. Για ακόμη μια φορά: Μέγας και Άγιος Βασίλειος, για τους Ειδωλολάτρες: («...εμείς δεν έχουμε ανάγκη να ξετινάξουμε τις θεωρίες τους. Αρκούν οι ίδιοι να ανατρέπουν ο ένας τον άλλο. »). Σημ: ο Ι. Φουράκης δεν αντίκρουσε σε εκείνη την εκπομπή αυτή την δήλωση. Περισσότερα για αυτή την απάτη εδώ.
|
Περισσότερα για τον ναζισμό των ΕΨΙΛΟΝ.
Σημειώσεις
1. Άνθρωπος ο [ánθropos] O19 λαϊκότρ. πληθ. και ανθρώποι : I.(ανθρωπολ.) ον που ανήκει στην ανώτατη ομάδα των πρωτευόντων θηλαστικών και που έχει ως κύρια χαρακτηριστικά την όρθια στάση, τη λογική και τον έναρθρο λόγο: O ~ ανήκει στο ζωικό βασίλειο. H ανατομία / η φυσιολογία του ανθρώπου. || ο άνθρωπος ως εκπρόσωπος του ανθρώπινου γένους, σε αντιδιαστολή προς τα άλλα είδη του ζωικού βασιλείου: O προϊστορικός ~. O ~ των σπηλαίων. Θεωρίες για την καταγωγή του ανθρώπου. O αγώνας του ανθρώπου για να υποτάξει τη φύση. O ~ είναι θνητός. || (πληθ.) το σύνολο των ανθρώπων, η ανθρωπότητα. II1. ο άνθρωπος ως μονάδα, ως άτομο με ιδιαίτερες σωματικές, πνευματικές και ψυχικές ιδιότητες: Ένας ψηλός / κοντός / ωραίος / άσχημος / έξυπνος / κουτός / ευαίσθητος / σκληρός ~. Aυτός είναι ~ εργατικός. ~ των άκρων. O μέσος* ~. Mισός* ~. (έκφρ.) γίνομαι άλλος ~, αλλάζω εντελώς ως προς τη συμπεριφορά μου, τα συναισθήματά μου ή την εξωτερική μου εμφάνιση, προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο. σαν ένας ~, όλοι μαζί, με ομοθυμία. ενώπιον* Θεού και ανθρώπων. || (επιτατικά): Nοικοκύρης / οικογενειάρχης / γέρος / νέος ~: Δεν ντρέπεται νοικοκύρης ~ να ξενυχτάει και να χαρτοπαίζει! Zητάς από μένα, γέρο άνθρωπο, να σηκωθώ για να καθίσεις! || το άτομο ως απόλυτη ηθική αξία: Πιστεύω στον άνθρωπο. Πάνω από όλα τοποθετώ τον άνθρωπο. Έθεσε τη ζωή του στην υπηρεσία του ανθρώπου. || (εκκλ.): O Yιός του Aνθρώπου, ο Xριστός. α. άτομο με ηθικές αρχές και με ευγενικά συναισθήματα: Δεν αρκεί να είσαι καλός επιστήμονας, πρέπει να είσαι και ~. Aυτός δεν είναι ~, για σκληρό ή χυδαίο άτομο. || (έκφρ.) γίνομαι ~ / κάνω κπ. άνθρωπο, ηθικό και χρήσιμο πολίτη. β. ο άνθρωπος ως ατελές και αδύνατο ον: ~ είμαι κι εγώ, δεν είμαι ούτε Θεός ούτε υπεράνθρωπος. Άνθρωποι είμαστε, λάθη κάνουμε. (έκφρ.) τα λάθη* είναι για τους ανθρώπους. || Άνθρωπέ μου, τι είναι αυτά που λες / τι θέλεις εδώ!, επικριτικά ή για να εκφράσουμε δυσάρεστη έκπληξη. γ. ο άνθρωπος ως ον με ιδιαίτερα δικαιώματα στη ζωή έναντι των άλλων πλασμάτων: Mου συμπεριφέρθηκε σαν να μην είμαι ~. ~ είμαι, δεν είμαι ζώο / σκυλί. Zει σαν ~ / πέθανε σαν ~, αξιοπρεπώς, χωρίς στερήσεις ή βάσανα. δ. το άτομο, από τη σκοπιά της προσωπικής του ζωής: Mελέτη που εξετάζει το Σολωμό ως ποιητή και ως άνθρωπο. O Bενιζέλος ως πολιτικός και ως ~. O ~ Σεφέρης. 2. ο άνθρωπος στη σχέση του με τους άλλους ανθρώπους. α. στενός συγγενής: Έχασε τον άνθρωπό του. Kινδυνεύει ο άνθρωπός μας. Aυτός είναι ο άνθρωπός μου, σύζυγος, σύντροφος. β. οπαδός ή όργανο κάποιου: Eίναι ~ της κυβέρνησης / του κόμματος / του διευθυντή. Oι μυστικές υπηρεσίες έχουν τους ανθρώπους τους, τους πληροφοριοδότες τους. γ. αυτός που, συνήθ. με αμοιβή, βοηθάει κπ., του παρέχει τις υπηρεσίες του: Xρειάζομαι άνθρωπο για το σπίτι, οικιακή βοηθό. Δε βρίσκω άνθρωπο για να μου διορθώσει τα υδραυλικά. Έστειλα άνθρωπο να τους ειδοποιήσει. 3. για κπ. που ασχολείται με έναν ειδικό τομέα, που κινείται σε κπ. (επαγγελματικό, κοινωνικό κ.ά.) χώρο ή που επιδίδεται με αφοσίωση σε κτ. (με γεν. που δηλώνει τη συγκεκριμένη δραστηριότητα): Eίναι ~ του θεάτρου. Oι άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών / του εμπορίου. Eίναι ~ της δουλειάς και ξέρει, ενός συγκεκριμένου επαγγέλματος. Eίναι ~ της μελέτης / της δουλειάς, του αρέσει να μελετά / να δουλεύει. ~ των σαλονιών, κοσμικός. ~ της θάλασσας, ναυτικός. ~ της δράσης. (έκφρ.) ~ της πένας*. ~ της πιάτσας*. ~ του κόσμου*. || για κπ. που τον χαρακτηρίζει κάποια συγκεκριμένη ιδιότητα: Eίναι ~ που αγωνίζεται. Aυτός δεν είναι ~ που θα αθετήσει το λόγο του. (έκφρ.) ~ κλειδί*. 4. (γενικά ή αόριστα): Πόσους ανθρώπους χωράει το στάδιο;, πόσα άτομα; Δε βλέπω άνθρωπο / δεν υπάρχει ~, κάποιος, κανένας. || (πληθ.) κόσμος: Mαζεύτηκαν πολλοί άνθρωποι. Oι άνθρωποι συνηθίζουν να κρίνουν και να κατακρίνουν. ανθρωπάκι το YΠOKOP 1α. (συναισθ.) μικρό παιδί. β. μικρόσωμος άνθρωπος ή μικρογραφία ανθρώπου. 2. χαρακτηρισμός ανθρώπου: α. ασήμαντου και ανίσχυρου, που προκαλεί τον οίκτο ή τη συμπάθεια. β. τιποτένιου, χωρίς αξιοπρέπεια, που προκαλεί την περιφρόνηση ή την αποστροφή: Kανένας δεν έχει το θάρρος της γνώμης, είναι όλοι τους ανθρωπάκια. ανθρωπάκος ο YΠOKOP 1. ανθρωπάκι1. 2. χαρακτηρισμός ανθρώπου που είναι άξιος οίκτου και συμπάθειας, κακομοίρης· ανθρωπάκι2α: Tι σου ΄φταιξε ο ~ και τον κυνηγάς; [I, II1: αρχ. Άνθρωπος· II2-4: λόγ. σημδ. γαλλ. homme· άνθρωπ(ος) -άκος] (Πηγή: http://www.komvos.edu.gr/dictionaries/dictonline/DictOnLineTri.htm)
2. Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, εκπομπή Οι Πύλες του Ανεξήγητου, Σάββατο 09/04/2005
3. παρά την απόπειρα της γνωστής Συνωμοσίας των Μετρίων (και ανθελλήνων θα πρόσθετα πλέον...) να το μπλοκάρουν. (Πηγή: Δημήτριος Ιατρόπουλος, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 52, λόγου χάριν, σελίδα 28)
Δεξιά: Ελληνική διάλεκτος η Ιαπωνική γλώσσα! (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 255, εξώφυλλο)
Μυθοπλάστης: Δαυλός
Απάντηση: Ο Αριστοτέλης αποτελεί εκείνο τον Έλληνα φιλόσοφο που ανάλυσε τις μορφές του συμπερασμού (Περί Ερμηνείας) και ενδιαφέρθηκε ώστε αυτός να έχει επιστημονική αξία (Αναλυτικά πρότερα & ύστερα), δηλαδή να ενέχει αλήθεια. Θέτοντας της αρχές της επιστήμης, κατονόμασε αυτές ως α) αξιώματα και β) θέσεις που υποδιαιρούνται με την σειρά τους σε β1) ορισμούς και β2) υποθέσεις (1).
Όταν λοιπόν συμπεράσματα ή κρίσεις όπως λ.χ. το «Ελληνική διάλεκτος η Ιαπωνική γλώσσα!» δεν λαμβάνουν υπόψιν τους το ορισμό της διαλέκτου (2), ο οποίος θέλει αυτήν να μην κωλύει την επικοινωνία μεταξύ των κάνοντας χρήση αυτής και των κάνοντας χρήση της μητρικής γλώσσης, ουσιαστικά εκφράζουν μη επιστημονικά συμπεράσματα, αλλά αντιθέτως διαλεκτικά ή εκλαϊκευμένα, δηλαδή συμπεράσματα που ναι μεν έχουν ορθότητα συλλογισμού αλλά δεν έχουν καμία αλήθεια, δηλαδή δεν εκφράζεται καμία γνώση αλλά αντιθέτως γνώμη. Πράττοντας τοιουτρόπως οι νεοπαγανιστές ευτελίζουν τις ιδέες του Αριστοτέλη για την επιστήμη, για τον οποίο δήθεν θίγονται υβρίζοντας τον Καρτέσιο και τον Νεύτωνα ως κλέφτες, ενώ από την άλλη μεριά αυτοί δεν είναι άξιοι ούτε για ελάχιστοι συνεχιστές του, αλλά αποτελούν τους παντοτινούς λαϊκούς εθνικιστές αρχαιοκάπηλους.
Αριστερά: Καρτέσιος (Rene Descartes): Έκλεψε την αριστοτελική Λογική. Δεξιά: Νεύτωνας (Isaak Newton): Έκλεψε την αριστοτελική Μηχανική (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 275, άρθρο: Δύο αντιγραφείς του Αριστοτέλη, Νεύτωνας και Καρτέσιος, Γεράσιμος Καζανάς Οικονομολόγος, σελίδα 18159)
Με άλλα λόγια το λαϊκό συμπέρασμα του Δαυλού θέλει τον Ιάπωνα και νεοέλληνα ή τον αρχαίο Ιάπωνα με τον αρχαίο Έλληνα να συνεννοούνται μεταξύ τους άνευ δυσκολίας. Με τέτοια «λαϊκά» συμπεράσματα εξαπατούν τους αναγνώστες τους, πράγμα που οδηγεί τον ερευνητή να εξάγει το συμπέρασμα πως οι αρθρογράφοι του Δαυλού α) είναι ανειδίκευτοι για τα εθνικά ζητήματα με τα οποία καταπιάνονται ευτελίζοντας τον ελληνισμό, είτε β) εκτοξεύουν γκαιμπελικλά τύπου συνθήματα για λαϊκή κατανάλωση, ή γ) στην χειρότερη περίπτωση συμβαίνουν και τα δύο προαναφερόμενα (α + β).
Σημειώσεις
1. Aristotle, W. D. Ross, Methuen & Co Ltd, 1977 (α΄ έκδοση 1923)
2. Καλούμε διάλεκτο την ομιλουμένη σε κάποια περιφέρεια γλώσσα, όταν παρουσιάζει ποικίλλεις διαφορές από την των γειτονικών και των απώτερων κειμένων ομόγλωσσων περιφερειών, διαφορές όμως που δεν κωλύουν εντελώς την μεταξύ των κατοίκων των ρηθεισών περιοχών συνεννόηση και επικοινωνία. (Πηγή: Γ. Π. Αναγνωστόπουλος, Καθηγητής της γλωσσολογίας στο Εθνικό Πανεπιστήμιο, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Θ΄, σελ 238)
Πάμε κατά διαβόλου ή μάλλον κατά Ισραήλ σύμφωνα με τον κ. Χριστόδουλο, ενώ οι συνεργάτες του (Κ. Χολέβας, Σαράντος Καργάκος, Α. Μαρίνος, Κ. Πυλαρινός, Κ. Δρακόπουλος και αρχιμανδρίτης Επιφάνειος Οικονόμου) εξηγούν στο «ΒΗΜΑ», ότι η «διεθνής Σιών» κρύβεται πίσω από τον διάβολο ή τον Ισραήλ, προς τους οποίους κατευθυνόμαστε.
Αλλά που βρίσκεται τώρα ο αρχιεπίσκοπος, για να πάη στό μέλλον εκεί που λέει ότι θα πάη; Πού είναι ο «διάβολος», ο «Ισραήλ» και η «Σιών»; Πόσες φορές την εβδομάδα ο κ. Χριστόδουλος και η λοιπή Ορθοδοξία ψάλλουν τις τρεις αυτές λέξεις, υμνολογώντας, ευλογώντας και δοξολογώντας τον «λαόν Ισραήλ» και την «Σιών» και αποτασσόμενοι τώ διαβόλω (Ελληνικώ Πολιτισμώ*); Από που φοβάται ότι θα απομακρυνθή ο κ. Χριστόδουλος; Από τον Ισραήλ, που χθες δόξαζε και την Σιών, που υμνούσε, στον Ισραήλ και την Σιών, που τώρα εξορκίζει αφ’ ενός και στον διάβολο, που και πριν και τώρα αποτάσσεται αφ’ ετέρου; Τρομερή παράκρουση λόγου μεσα σ’ έναν ανθρώπινο εγκέφαλο -μά την αλήθεια! Επέπρωτο μετά από τόσους αιώνες τερατώδους πνευματικής τυραννίας τού εβραιοχριστιανικού ιδεολογήματος ο «ευλογημένος Ισραήλ» να γίνη τρισκατάρατος και η πολυαγαπημένη «θυγάτηρ Σιών» να μεταβληθή σε καταδιώκουσα λάμια, που ετοιμάζεται να καταπιή τον κ. Χριστόδουλο.
Σ’ ένα λοιπόν είναι συνεπής ο αρχιεπίσκοπος: στον αποτροπιασμό του κατά του διαβόλου, προς τον οποίο ενέπτυε πάντοτε και εμπτύει και τώρα, από κηρύσσον τας τον ως απευκταίον προορισμόν, προς τον οποίον δεν θέλει να πορεύεται. Έτσι στην τραγικά παραληρηματική έκρηξή του ακούσια (;) αποκάλυψε, ότι ο σκληρότερος πυρήνας της Ορθοδοξίας είναι η αμετάκλητη, η ακλόνητη, η αδιάσειστη εχθρότητα κατά «παντός ειδωλολατρικού διαβολικού δαιμονίου», ή αλλιώς κατά παντός Σατανά στην εβραιοχριστιανική γλώσσα (κατά παντός Ελληνικού στην δική μας γλώσσα). Όλα τ’ άλλα αλλάζουν σαν εφήμεροι κυνέρωτες, ακόμη και ο «αιώνιος» έρωτάς του προς τον Ισραήλ και τη Σιών, που τώρα μεταβάλλεται σε μίσος.
Τί ήταν ο Χριστιανισμός στα 2.000 χρόνια της ιστορικής διαδρομής του; Τί άλλο από διώκτης -και μόνο- τού διαβολικού Ελληνικού Ορθού Λόγου; Τί άλλο από εξολοθρευτής της Ελληνικής Μανίας; Τί άλλο υπήρξε στην Ιστορία από το κατά 180 μοίρες αναποδογύρισμα της ελληνικής αντίληψης για τη Ζωή και τον Κόσμο; Και τι άλλο εξαφάνισε ολοκληρωτικά εκτός από τον Ελληνικό Πολιτισμό; Ποιός ήταν ο λόγος γεννήσεώς του και ο λόγος υπάρξεώς του έως σήμερα εκτός από την ζωτική του ανάγκη για δίωξη, και καταστολή και εξαφάνιση της ελληνικότητας με όλα τα μέσα και την αντικαταστασή της με τα τελείως αντίθετα προς αυτήν βιοθεωρητικά στοιχεία; Δεν είναι βασικό πόρισμα της Παγκόσμιας Ιστορίας ό τι, όταν επεβλήθη ο Χριστιανισμός, ο Ελληνισμός έπαψε να υπάρχει ως ιστορικό μέγεθος -και κατ’ αναλογίαν δεν είναι ηλίου φαεινότερο, ότι, όταν αναβιώση ο Ελληνισμός, ο Χριστιανισμός θα εξαφανισθή ως ιστορικό μέγεθος; Τι άλλο έκανε και κάνει στους 16 ½ αιώνες της παγκυριαρχίας του από το ν’ αντικαθιστά την ελληνική Επιστήμη με τη χριστιανική Πίστη, την ελληνική Έρευνα με το χριστιανικό Δόγμα, την ελληνική Φιλοσοφία με τη χριστιανική Θεολογία... -με μία φράση την ελληνική Αλήθεια με την εβραιοχριστιανική εξουσιαστική Δύναμη τού ασιατικού μορμολυκείου τού Παντοκράτορος και Παντοδυνάμου Κυρίου των Δυνάμεων;
Τραγικό το παραλήρημα τού Χριστιανισμού της εποχής μας. Σχιζοφρενική η θέαση των επί αιώνες ιερών και οσίων του αλλά και μανιακή εμμονή στον φόβο τού ελληνικού διαβόλου. Μέ τον διχασμό του αυτόν, αλλά και το σύμπτωμα τού διχασμού του, το σαικσπήριο αυτό παραλήρημα, κλείνει με τα από ατέλειωτους αιώνες η αυλαία της Ελληνικής Τραγωδίας. Μία άλλη αυλαία ανοίγει, η αυλαία της Σιωνιστικής Τραγωδίας.
Πηγή: Δ.Ι.Λ. Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 288
Μυθοπλάστης: Δ.Ι.Λ.
Απάντηση: Τι άλλο μπορεί να συμπεράνει κανείς για τους Δαυλικούς «διαφωτιστές», πέραν του ότι πλέουν σε βαθιά πελάγη , αν όχι γλωσσικής, τουλάχιστον πνευματικής αγνοίας; Διότι ο «Δ.Ι.Λ.» επιχειρεί μέσα από αυτήν του την τραγική παραγραφική δήλωση, να παρουσιάσει ως «παραληρηματική έκρηξή» την διακήρυξη εκκλησιαστικών παραγόντων πως «η «διεθνής Σιών» κρύβεται πίσω από τον διάβολο ή τον Ισραήλ», όταν πολλές φορές «την εβδομάδα ο κ. Χριστόδουλος και η λοιπή Ορθοδοξία ψάλλουν τις τρεις αυτές λέξεις, υμνολογώντας, ευλογώντας και δοξολογώντας τον λαόν Ισραήλ» και την «Σιών» και αποτασσόμενοι τώ διαβόλω». Αυτά είναι τα σημεία της άγνοιάς τους:
α. Μια λέξη στο πέρας του ιστορικού χρόνου μπορεί να αλλάξει νόημα. Άλλο ο «συκοφάντης» στην αρχαία Αθήνα, άλλος ο «συκοφάντης» σήμερα.
β. Κάθε λαός - κοινωνία, δίνει σε κάθε λέξη την δική του σημασία. Έτσι άλλο η «Σιών-Ισραήλ» για τους Ισραηλίτες και άλλο η «Σιών-Ισραήλ» για τους Χριστιανούς. Βλέπε π.χ. ανωτέρω τους παγανιστές του Δαυλού να διδάσκουν ότι το «κατά παντός Σατανά στην εβραιοχριστιανική γλώσσα» αντιστοιχεί σε «(κατά παντός Ελληνικού στην δική μας [τους] γλώσσα).»
γ. Ειδικά η Ορθόδοξη θεολογία έχει δική της ερμηνευτική και ορολογία. Έτσι λ.χ. το «κοιμήθηκε» εκτός Ορθοδοξίας σημαίνει ότι κάποιος πηγαίνει για ύπνο, ενώ εντός Ορθοδοξίας σημαίνει αυτήν την κατάσταση που για τους άλλους αντιπροσωπεύει ο «θάνατος».
Ο ΙΣΡΑΗΛ
Ήδη από τον Β΄ αιώνα μ.Χ. ο φιλόσοφος και Απολογητής Κλήμης ο Αλεξανδρινός διατυπώνει την εξής θέση: «Οὐκ ἔγνω τὸν Κύριον ὁ λαὸς ὁ πεπλανημένος, οὐ περιέτμηται τὸν λογισμόν, οὐ πεφώτισται τὸν σκοτιμόν, οὐκ εἶδε τὸν Θεόν, τὸν Κύριον ἡρνήσατο, ἀπώλεκε τὸ εἶναι Ἰσραήλ. ἐδίωξε τὸν Θεόν, καθυβρίζειν ἤλπισε τὸν Λόγον, καὶ ὂν ἐσταύρωσεν ὡς κακοῦργον, ἀνέστρεψεν ὡς βασιλέα.» [Μτφρ: Δεν εγνώρισε τον Κύριο ο πλανώμενος λαός (1), δεν έκαμε περιτομή του λογισμού (2), δεν εφωτίσθηκε στο σκοτισμό του (3), δεν είδε τον Θεό, αρνήθηκε τον Κύριο, έχασε την ιδιότητα του να είναι Ισραήλ, εδίωξε τον Θεόν, ήλπισε ότι θα εταπείνωνε τον Λόγο, κι’ αυτόν που εσταύρωσε ως κακούργον, τον εστεφάνωσε ως βασιλέα] (4). Με άλλα λόγια υποστηρίζει την θεολογική άποψη, ότι εφόσον Ισραήλ καλείται εκείνος ο λαός ο οποίος ενισχύεται από τον Θεό (5), δεν μπορεί να καλείται πλέον Ισραήλ, ο άλλοτε ονομασθείς κατά αυτό τον τρόπο λαός, εφόσον αυτός απόρριψε τον Υιό του Θεού, και δηλαδή τον Χριστό. (6)
Ισραήλ πλέον ως λαός είναι μόνο ο Χριστιανικός λαός. Ο Κλήμης δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να μεταλαμπαδεύει την αλήθεια που εκφράζει ο απόστολος Παύλος «οὐ γὰρ πάντες οἱ ἐξ Ἰσραήλ, οὗτοι Ἰσραήλ» (7) , διότι ο Χριστός περίφημα δίδαξε πως οι του (πνευματικού) Ισραήλ, δεν είναι απαραίτητα ΟΙ του (κατά σάρκα) Ισραήλ (8)
Αυτά επαναλάμβάνουν και οι άλλου Μεγάλοι Πατέρες της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Ο Ιουστίνος ο Μάρτυρας γράφει γύρω στο 150 π.Χ. ότι οι Χριστιανοί είναι το πραγματικό Ισραηλιτικό γένος : «Πράγματι το αληθινόν ισραηλιτικόν γένος, πνευματικόν, του Ιούδα και του Ισαάκ και του Αβραάμ, του μαρτυρηθέντος υπό του Θεού δια την πίστιν του καθ’ ον χρόνον είχεν ακροβυστίαν και ευλογηθέντος και αποκληθέντος πατρός πολλών εθνών είμεθα ημείς, οι οποίοι προσήχθημεν εις τον Θεόν δια τούτου του σταυρωθέντος Χριστού, όπως θα αποδειχθή από ημάς καθώς προχωρεί η συζήτησις» (9). Επίσης παρατηρεί ότι «Όπως λοιπόν από τον ένα εκείνον Ιακώβ, τον επικληθέντα και Ισραήλ, όλον το γένος σας προσηγορεύθη Ιακώβ και Ισραήλ, ούτω και ημείς οι φυλάσσοντες τας εντολάς του Χριστού από τον γεννήσαντα ημάς εις Θεόν Χριστόν, ως και Ιακώβ, και Ισραήλ και Ιούδαν και Ιωσήφ και Δαβίδ, καλούμεθα και είμεθα τέκνα Θεού αληθινά» (10).
Η Εκκλησία είναι ο αληθινός Ισραήλ. Ο Ειρηναίος, επίσκοπος Λουγδούνου (Λυών) τον 2ο αιώνα μ.Χ. γράφει σχετικά: «Εάν, λοιπόν, ο Θεός υποσχέθηκε σε αυτόν [τον Αβραάμ] την κληρονομιά της γης και όμως δεν την έλαβε σε όλη την επί γης παροικία του, πρέπει να την πάρει στην ανάσταση των δικαίων μαζί με το σπέρμα του, δηλαδή, με όσους φοβούνται τον Θεό και πιστεύουν σε αυτόν. Το σπέρμα του είναι η Εκκλησία, η οποία πήρε δια του Κυρίου την υιοθεσία του Θεού, όπως έλεγε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής: "ὅτι δύναται ὁ Θεὸς ἐκ τῶν λίθων τούτων ἐγεῖραι τέκνα τῷ Ἀβραάμ". Αλλά και ο απόστολος στην προς Γαλάτας επιστολή λέγει: "ἡμεῖς δέ, ἀδελφοί, κατὰ Ἰσαὰκ ἐπαγγελίας τέκνα ἐσμέν". Και πάλι στην ίδια επιστολή ολοφάνερα λέγει ότι αυτοί που πίστευσαν στον Χριστό παίρνουν δια του Χριστού την επαγγελία του Αβραάμ.. .Ο Θεός υποσχέθηκε την κληρονομιά της γης στον Αβραάμ και στο σπέρμα του. Και ούτε ο Αβραάμ, ούτε το σπέρμα του, δηλαδή, αυτοί που δικαιώνονται από την πίστη, παίρνουν τώρα κληρονομιά σε αυτή τη γη. Θα την πάρουν στην ανάσταση των δικαίων. Διότι ο Θεός είναι αληθινός και αξιόπιστος. Και γι' αυτό έλεγε: "μακάριοι οἱ πραεῖς, ὅτι αὐτοὶ κληρονομήσουσιν τὴν γῆν."» (11). Είναι σαφέστατη η διδασκαλία του Ειρηναίου, ως προς το ότι οι υποσχέσεις που έγιναν στον Αβραάμ, ακόμα και για την Γη, ανήκουν στην Εκκλησία, κι όχι στον φυσικό λαό Ισραήλ, που απέρριψε τον Μεσσία. Επίσης ότι η Εκκλησία είναι τα αληθινά τέκνα του Αβραάμ. Ο Ωριγένης (185-250 μ.Χ.) γράφει ότι «με το βάπτισμα περάσαμε στον κόσμο του Θεού και αναδειχτήκαμε ο νέος και αληθινός Ισραήλ» (12). Η Εκκλησία (13) δεν είναι μόνο ο νέος, αλλά και ο πραγματικός Ισραήλ, σύμφωνα με την διδασκαλία αυτού του μεγάλου Χριστιανού συγγραφέα της αρχαίας εκκλησίας της οποίας θεμέλιος λίθος είναι ο Ιησούς Χριστός (14)
Η ΣΙΩΝ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ & ΤΩΝ ΣΙΩΝΙΣΤΩΝ (ΕΘΝΙΚΙΣΤΩΝ)
Στην Αγία Γραφή, η πόλη η Αγία του Θεού, το κέντρο της Χριστιανικής εθνότητας, συμβολίζεται ως ένα ψηλό βουνό, που ονομάζεται «ουράνια Σιών» ή «ουράνια Ιερουσαλήμ». Πρόκειται για τη λέξη που παρανόησε ο Εβραϊκός Σιωνισμός, και την εφάρμοσε σε επίγειες καταστάσεις και επιδιώξεις. Όμως ο Θεός απεκάλυψε στα τέκνα του τους Χριστιανούς, ότι η λέξη αυτή σχετίζεται με τη Χριστιανική Εκκλησία, και όχι με τον Εβραϊκό Ιουδαϊσμό και τον αλυτρωτισμό του. Τα βουνά στην Αγία Γραφή συμβολίζουν κυβερνητικά κέντρα (Αποκάλυψις Κεφ. Ιζ΄ «9 Ὧδε ὁ νοῦς ὁ ἔχων σοφίαν. αἱ ἑπτὰ κεφαλαὶ ὄρη ἑπτὰ εἰσίν, ὅπου ἡ γυνὴ κάθηται ἐπ' αὐτῶν, 10 καὶ βασιλεῖς ἑπτά εἰσιν· οἱ πέντε ἔπεσαν, ὁ εἷς ἐστιν, ὁ ἄλλος οὔπω ἦλθε, καὶ ὅταν ἔλθῃ, ὀλίγον αὐτὸν δεῖ μεῖναι»). Προφητεύει ο Ησαΐας στο Κεφ. Β΄ «2 Ὃτι ἔσται ἐν ταῖς ἐσχάταις ἡμέραις ἐμφανὲς τὸ ὄρος Κυρίου καὶ ὁ οἶκος τοῦ Θεοῦ ἐπ’ ἄκρων τῶν ὀρέων καὶ ὑψωθήσεται ὑπεράνω τῶν βουνῶν· καὶ ἥξουσιν ἐπ’ αὐτὸ πάντα τὰ ἔθνη, 3 καὶ πορεύσονται ἔθνη πολλὰ καὶ ἐροῦσι· δεῦτε καὶ ἀναβῶμεν εἰς τὸ ὄρος Κυρίου καὶ εἰς τὸν οἶκον τοῦ Θεοῦ Ἰακώβ, καὶ ἀναγγελεῖ ἡμῖν τὴν ὁδὸν αὐτοῦ, καὶ πορευσόμεθα ἐν αὐτῇ· ἐκ γὰρ Σιὼν ἐξελεύσεται νόμος καὶ λόγος Κυρίου ἐξ Ἱερουσαλήμ. 4 καὶ κρινεῖ ἀναμέσον τῶν ἐθνῶν καὶ ἐλέγξει λαὸν πολύν, καὶ συγκόψουσι τὰς μαχαίρας αὐτῶν εἰς ἄροτρα καὶ τὰς ζιβύνας αὐτῶν εἰς δρέπανα, καὶ οὐ λήψεται ἔθνος ἐπ΄ ἔθνος μάχαιραν, καὶ οὐ μὴ μάθωσιν ἔτι πολεμεῖν.» [Μτφρ: «Στις έσχατες ημέρες, το βουνό τού οίκου τού Κυρίου θα στηριχθεί επάνω στην κορυφή των βουνών, και θα υψωθεί υπεράνω των βουνών· και όλα τα έθνη θα συρρέουν σ' αυτό, και πολλοί λαοί, θα πάνε, και θα πουν: Ελάτε, και ας ανέβουμε στο βουνό τού Κυρίου, στον οίκο τού Θεού τού Ιακώβ· και θα μας διδάξει τους δρόμους του, και θα περπατήσουμε στα μονοπάτια του. Επειδή, από τη Σιών θα βγει νόμος, και λόγος Κυρίου από την Ιερουσαλήμ. και θα κρίνει ανάμεσα στα έθνη, και θα ελέγξει πολλούς λαούς· και θα σφυρηλατήσουν τα μαχαίρια τους σε υνιά, και τις λόγχες τους σε δρεπάνια· δεν θα σηκώσουν μαχαίρι, έθνος ενάντια σε έθνος, ούτε θα μάθουν πλέον τον πόλεμο»]
Οι χριστιανοί προσβλέπουν όχι σε επίγειες βασιλείες σαν τους σημερινούς εθνικιστές Ισραηλίτες και τους σύμμαχούς τους, Σιωνιστές, αλλά σε ουράνιες (Προς Εβραίους, Κεφ. Ιβ΄ «22 ἀλλὰ προσεληλύθατε Σιὼν ὄρει καὶ πόλει Θεοῦ ζῶντος, Ἱερουσαλὴμ ἐπουρανίῳ, καὶ μυριάσιν ἀγγέλων, 23 πανηγύρει καὶ ἐκκλησίᾳ πρωτοτόκων ἐν οὐρανοῖς ἀπογεγραμμένων, καὶ κριτῇ Θεῷ πάντων, καὶ πνεύμασι δικαίων τετελειωμένων» [Μτφρ: «αλλά, προσήλθατε στο βουνό Σιών, και σε πόλη τού ζωντανού Θεού, την επουράνια Ιερουσαλήμ, και σε μυριάδες αγγέλων, σε πανηγύρι και εκκλησία πρωτοτόκων, που έχουν καταγραφεί στους ουρανούς, και στον Θεό, που είναι ο κριτής όλων, και σε πνεύματα δικαίων, οι οποίοι έλαβαν την τελειότητα»]. όπως και πάλι ξεκαθαρίζεται στο Προς Εβραίους, Κεφ. Ιγ΄ «14 οὐ γὰρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν.» [Μτφρ: «Επειδή, δεν έχουμε εδώ μόνιμη πόλη, αλλά τη μέλλουσα επιζητούμε»].
Η Αγία Γραφή αποκαλύπτει ξεκάθαρα ότι την κληρονομιά την παίρνουν τα παιδιά της υπόσχεσης και όχι τα παιδιά της σάρκας: Προς Γαλάτας, Κεφ. Δ΄ «21 Λέγετέ μοι οἱ ὑπὸ νόμον θέλοντες εἶναι· τὸν νόμον οὐκ ἀκούετε; 22 γέγραπται γὰρ ὅτι Ἀβραὰμ δύο υἱοὺς ἔσχεν, ἕνα ἐκ τῆς παιδίσκης καὶ ἕνα ἐκ τῆς ἐλευθέρας. 23 ἀλλ' ὁ μὲν ἐκ τῆς παιδίσκης κατὰ σάρκα γεγέννηται, ὁ δὲ ἐκ τῆς ἐλευθέρας δι' ἐπαγγελίας. 24 ἅτινά ἐστιν ἀλληγορούμενα. αὗται γάρ εἰσι δύο διαθῆκαι, μία μὲν ἀπὸ ὄρους Σινᾶ, εἰς δουλείαν γεννῶσα, ἥτις ἐστὶν Ἄγαρ· 25 τὸ γὰρ Ἄγαρ Σινᾶ ὄρος ἐστὶν ἐν τῇ Ἀραβίᾳ, συστοιχεῖ δὲ τῇ νῦν Ἰερουσαλήμ, δουλεύει δὲ μετὰ τῶν τέκνων αὐτῆς· 26 ἡ δὲ ἄνω Ἰερουσαλὴμ ἐλευθέρα ἐστίν, ἥτις ἐστὶ μήτηρ πάντων ἡμῶν. 27 γέγραπται γάρ· εὐφράνθητι στεῖρα ἡ οὐ τίκτουσα, ῥῆξον καὶ βόησον ἡ οὐκ ὠδίνουσα· ὅτι πολλὰ τὰ τέκνα τῆς ἐρήμου μᾶλλον ἢ τῆς ἐχούσης τὸν ἄνδρα. 28 ἡμεῖς δέ, ἀδελφοί, κατὰ Ἰσαὰκ ἐπαγγελίας τέκνα ἐσμέν. 29 ἀλλ' ὥσπερ τότε ὁ κατὰ σάρκα γεννηθεὶς ἐδίωκε τὸν κατὰ πνεῦμα, οὕτω καὶ νῦν. 30 ἀλλὰ τί λέγει ἡ γραφή; ἔκβαλε τὴν παιδίσκην καὶ τὸν υἱὸν αὐτῆς· οὐ μὴ γὰρ κληρονομήσει ὁ υἱὸς τῆς παιδίσκης μετὰ τοῦ υἱοῦ τῆς ἐλευθέρας. 31 Ἄρα, ἀδελφοί, οὐκ ἐσμὲν παιδίσκης τέκνα, ἀλλὰ τῆς ἐλευθέρας.»[Μτφρ: «Πείτε μου, εσείς που θέλετε να είστε κάτω από τον νόμο, τον νόμο δεν τον ακούτε; Επειδή, είναι γραμμένο ότι, ο Αβραάμ γέννησε δύο γιους· έναν από τη δούλη, και έναν από την ελεύθερη· αλλά, ο μεν γιος τής δούλης γεννήθηκε κατά σάρκα· ενώ ο γιος τής ελεύθερης, διαμέσου τής υπόσχεσης. Τα οποία είναι με αλληγορική σημασία· επειδή, αυτές είναι οι δύο διαθήκες· η μία μεν από το βουνό Σινά, αυτή που γεννάει για δουλεία, η οποία είναι η Άγαρ. (Επειδή, το Άγαρ είναι το βουνό Σινά στην Αραβία, και ταυτίζεται με τη σημερινή Ιερουσαλήμ· είναι, μάλιστα, για δουλεία μαζί με τα παιδιά της). Ενώ η άνω Ιερουσαλήμ είναι ελεύθερη, η οποία είναι μητέρα όλων μας. Επειδή, είναι γραμμένο: "Να ευφρανθείς εσύ στείρα, που δεν γεννάς, βγάλε μια φωνή και φώναξε δυνατά εσύ που δεν έχεις ωδίνες· επειδή, τα παιδιά τής ερήμου είναι περισσότερα, παρά τα παιδιά εκείνης που έχει τον άνδρα". Κι εμείς, αδελφοί, όπως και ο Ισαάκ, είμαστε παιδιά τής υπόσχεσης. Αλλά, όπως τότε αυτός που γεννήθηκε κατά σάρκα καταδίωκε αυτόν που γεννήθηκε κατά πνεύμα, έτσι και τώρα. Αλλά, τι λέει η γραφή; "Βγάλε έξω τη δούλη και τον γιο της· επειδή, ο γιος τής δούλης δεν θα κληρονομήσει μαζί με τον γιο τής ελεύθερης". Λοιπόν, αδελφοί, δεν είμαστε παιδιά τής δούλης, αλλά τής ελεύθερης»]
Δεν κληρονομεί ο γιος της δούλης, που συμβολίζει τον Νόμο και την κατά γράμμα Ιερουσαλήμ, αλλά ο γιος της υπόσχεσης, δηλαδή, οι πιστοί στον Χριστό, κατά την Νέα Διαθήκη. Οι Χριστιανοί έχουμε μητέρα μας την Άνω Ιερουσαλήμ, δηλαδή την Νέα Διαθήκη κι όχι την κάτω Ιερουσαλήμ που γεννά για δουλεία. Ενώ η σημερινή Ιερουσαλήμ στα μάτια του Θεού όχι μόνο δεν θεωρείται ευλογημένη, αλλά είναι πνευματικά Σόδομα και Αίγυπτος. Στην Αποκάλυψη αυτό ξεκαθαρίζεται τελείως στο Κεφ. Ια΄ «8 καὶ τὸ πτῶμα αὐτῶν ἐπὶ τῆς πλατείας τῆς πόλεως τῆς μεγάλης, ἥτις καλεῖται πνευματικῶς Σόδομα καὶ Αἴγυπτος, ὅπου καὶ ὁ Κύριος αὐτῶν ἐσταυρώθη» [Μτφρ: «Και τα πτώματά τους [των δύο προφητών του Θεού πρβλ. Ια΄3] θα βρίσκονται επάνω στην πλατεία της μεγάλης πόλης, που πνευματικά αποκαλείται Σόδομα και Αίγυπτος, όπου και ο Κύριός μας σταυρώθηκε»]. Αυτή βέβαια η βιβλική αποκάλυψη αποκρύπτεται από τους ευαγγελικούς και πεντηκοστιανούς προπαγανδιστές του σιωνισμού!
Οι εθνικιστές νεοπαγανιστές δεν διαφέρουν από τους Ισραηλίτες εθνικιστές. Και οι δύο βρίσκονται κάτω από την επήρεια της εθνικιστικής πλάνης την οποία στηλιτεύει η Ορθοδοξία.
Οι Ισραηλίτες εθνικιστές θεωρούν πως ο Ισραήλ και η Σιών είναι το γένος τους & το βασίλειό τους, δηλαδή ένα «εκλεκτό» έθνος βάση της DNAϊκής ακολουθίας και όχι εκείνης της πνευματικής. Ακόμη και όταν αναγορεύουν το Ισραήλ εις την πνευματική του διάσταση, παραμένουν στην γνώση περί του Θεού που προτείνει η Π.Δ. μη αναγνωρίζοντας τον Ιησού Χριστό ως Υιό του Θεού. Ο Ιησούς Χριστός, μπρος εις την απιστία του λαού της Καπερναούμ για τα τόσα θαύματα που της δόθηκαν εν αφθονία, στηλίτευσε την πόλη και τους κατοίκους της, ορίζοντας τιμωρία χειρότερη εκείνη των Σοδόμων και των Γομόρρων την ημέρα της κρίσης (15), ανατρέποντας σαφώς κάθε τέτοια άποψη.
Οι δε Έλληνες εθνικιστές, όχι μόνο ανακατεύουν τον ελληνιστικό θρησκευτικό όρο Έλληνας (ειδωλολάτρης-Εθνικός) με τον σημερινό εθνικό-κρατικό, αναλόγως πράττοντας προς τους Ισραηλίτες εθνικιστές ως ελέχθη, αλλά περιπαίζουν και τους αναγνώστες τους, αφού η «Τρομερή παράκρουση λόγου μέσα σ’ έναν ανθρώπινο εγκέφαλο», δεν είναι τα λεγόμενα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, αλλά τα δικά τους, σύμφωνα με τα οποία ταυτίζεται με τον διάβολο σύσσωμος ο Ελληνικός Πολιτισμός, και ο Ορθός Λόγος, ενώ με τον Σατανά ταυτίζεται κάθετί το Ελληνικό («του διαβολικού Ελληνικού Ορθού Λόγου», «και αποτασσόμενοι τώ διαβόλω (Ελληνικώ Πολιτισμώ*)», «αλλιώς κατά παντός Σατανά στην εβραιοχριστιανική γλώσσα (κατά παντός Ελληνικού στην δική μας γλώσσα).», «στον φόβο τού ελληνικού διαβόλου»).
Οι νεοπαγανιστές «φιλόσοφοι» του Δαυλού, μέσα στο τριπλό αίσθημά τους περί:
α) αυστηρής μετά θρησκευτικής ευλάβειας «ελληνικότητας», μέχρι υποστηρίξεως της δεισιδαιμονίας και της ειδωλολατρίας (βλ. σελίδα Ελληνισμός - Χριστιανισμός,) περί
β) αυστηρής αντιχριστιανικότητας, και περί
γ) κατά το δοκούν χρήση του όρου Έλληνας
δεν έχουν πολλές επιλογές. Δεν θέλουν οι όροι «Σιών» και «Ισραήλ» να ορίζουν όσα εκείνοι δεν επιθυμούν, όπως ανάλογα ο όρος «Έλληνας» πρέπει να σημαίνει την ειδωλολατρία κατ’ αυτούς. Ταυτίζουν έτσι τις αξίες που υπερασπίζουν με τον Σατανά, και χαρακτηρίζουν τον Ορθό Λόγο, που πολλές φορές καταπατούν, όπως άλλωστε και σε αυτή την περίπτωση, διαβολικό («στην δική μας [παγανιστική] γλώσσα»).
Σημειώσεις
01. Ησαΐας, Κεφ. Α΄ «3 ἔγνω βοῦς τὸν κτησάμενον καὶ ὄνος τὴν φάτνην τοῦ κυρίου αὐτοῦ· Ἰσραὴλ δέ με οὐκ ἔγνω καὶ ὁ λαός με οὐ συνῆκεν.»
02. Βλ. Δευτερονόμιο Κεφ. Ι, 16 και παράλληλα. (απόσπ. «12 Καὶ νῦν, Ἰσραήλ, τί Κύριος ὁ Θεός σου αἰτεῖται παρὰ σοῦ, ἀλλ’ ἢ φοβεῖσθαι Κύριον τὸν Θεόν σου καὶ πορεύεσθαι ἐν πάσαις ταῖς ὁδοῖς αὐτοῦ καὶ ἀγαπᾶν αὐτὸν καὶ λατρεύειν Κυρίῳ τῷ Θεῷ σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου, 13 φυλάσσεσθαι τάς ἐντολὰς Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου καὶ τὰ δικαιώματα αὐτοῦ, ὅσα ἐγὼ ἐντέλλομαί σοι σήμερον, ἵνα εὖ σοι ᾖ;»)
03. Ψαλμοί, Κεφ. Ιζ΄ (Ιη΄) «29 ὅτι σὺ φωτιεῖς λύχνον μου, Κύριε ὁ Θεός μου, φωτιεῖς τὸ σκότος μου.»
04. Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας, Κλήμεντος Αλεξανδρέως Άπαντα τα Έργα 2, Παιδαγωγός, Λόγος Β΄ Κεφ. Η΄ 75,1, Πατερικές Εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς», Επόπτης - Επιμελητής Εκδόσεως Ελευθέριος Γ. Μερετάκης, Πτυχιούχος Θεολογίας, Εκδοτικός Οίκος Ελευθερίου Μερετάκη «Το Βυζάντιον», σσ. 134-137.
05. Γέννεσης, Κεφ. Λβ΄ «28 καὶ εἶπεν αὐτῷ· οὐ κληθήσεται ἔτι τὸ ὄνομά σου Ἰακώβ, ἀλλ΄ Ἰσραὴλ ἔσται τὸ ὄνομά σου, ὅτι ἐνίσχυσας μετὰ Θεοῦ, καὶ μετ΄ ἀνθρώπων δυνατὸς ἔσῃ.»
06. Κατά Ιωάννη, Κεφ. Ιδ΄ «6... οὐδεὶς ἔρχεται πρὸς τὸν πατέρα εἰ μὴ δι' ἐμοῦ.»
07. Προς Ρωμαίους, Κεφ. Θ΄ «1 Ἀλήθειαν λέγω ἐν Χριστῷ, οὐ ψεύδομαι, συμμαρτυρούσης μοι τῆς συνειδήσεώς μου ἐν Πνεύματι ἁγίῳ, 2 ὅτι λύπη μοί ἐστι μεγάλη καὶ ἀδιάλειπτος ὀδύνη τῇ καρδίᾳ μου. 3 ηὐχόμην γὰρ αὐτὸς ἐγὼ ἀνάθεμα εἶναι ἀπὸ τοῦ Χριστοῦ ὑπὲρ τῶν ἀδελφῶν κατὰ σάρκα, 4 οἵτινές εἰσιν Ἰσραηλῖται, ὧν ἡ υἱοθεσία καὶ ἡ δόξα καὶ αἱ διαθῆκαι καὶ ἡ νομοθεσία καὶ ἡ λατρεία καὶ αἱ ἐπαγγελίαι, 5 ὧν οἱ πατέρες, καὶ ἐξ ὧν ὁ Χριστὸς τὸ κατὰ σάρκα, ὁ ὢν ἐπὶ πάντων Θεὸς εὐλογητὸς εἰς τοὺς αἰῶνας· ἀμήν. 6 Οὐχ οἷον δὲ ὅτι ἐκπέπτωκεν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. οὐ γὰρ πάντες οἱ ἐξ Ἰσραήλ, οὗτοι Ἰσραήλ, 7 οὐδ' ὅτι εἰσὶ σπέρμα Ἀβραάμ, πάντες τέκνα, ἀλλ’ , ἐν Ἰσαὰκ κληθήσεταί σοι σπέρμα· 8 τοῦτ' ἔστιν οὐ τὰ τέκνα τῆς σαρκὸς ταῦτα τέκνα τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ τὰ τέκνα τῆς ἐπαγγελίας λογίζεται εἰς σπέρμα.»
08. Κατά Λουκά, Κεφ. Γ΄ «8 ποιήσατε οὖν καρποὺς ἀξίους τῆς μετανοίας· καὶ μὴ ἄρξησθε λέγειν ἐν ἑαυτοῖς, πατέρα ἔχομεν τὸν Ἀβραάμ· λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι δύναται ὁ Θεὸς ἐκ τῶν λίθων τούτων ἐγεῖραι τέκνα τῷ Ἀβραάμ.»
09. Ιουστίνος ο Μάρτυς, Διάλογος προς Τρύφωνα 11:5
10. Ιουστίνος ο Μάρτυς, Διάλογος προς Τρύφωνα 123:8
11. Ειρηναίος επίσκοπος Λυών, Έλεγχος και ανατροπή της ψευδωνύμου γνώσεως, 5ο βιβλίο, 32:2
12. Ωριγένης, Εις Μαρτύριον Προτρεπτικός, 33ο κεφάλαιο, Μετάφραση Α.Κοτταδάκης
13. Ματθαίος, κεφ. Ιστ΄ «18 κἀγὼ δέ σοι λέγω ὅτι σὺ εἶ Πέτρος, καὶ ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τὴν ἐκκλησίαν, καὶ πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς.»
14. Α΄ Προς Κορινθίους, Κεφ. Ι΄ «4 καὶ πάντες τὸ αὐτὸ πόμα πνευματικὸν ἔπιον· ἔπινον γὰρ ἐκ πνευματικῆς ἀκολουθούσης πέτρας, ἡ δὲ πέτρα ἦν ὁ Χριστός.», Προς Ρωμαίους, Θ΄ «ἰδοὺ τίθημι ἐν Σιὼν λίθον προσκόμματος καὶ πέτραν σκανδάλου, καὶ ὁ πιστεύων ἐπ' αὐτῷ οὐ καταισχυνθήσεται.», Ματθαίος, Κεφ. Ζ «24 Πᾶς οὖν ὅστις ἀκούει μου τοὺς λόγους τούτους καὶ ποιεῖ αὐτοὺς, ὁμοιώσω αὐτὸν ἀνδρὶ φρονίμῳ, ὅστις ᾠκοδόμησεν τὴν οἰκίαν αὐτοῦ ἐπὶ τὴν πέτραν· » κ.α.
15. Κατά Ματθαίον, Κεφ. Ια΄ «20 Τότε ἤρξατο ὀνειδίζειν τὰς πόλεις ἐν αἷς ἐγένοντο αἱ πλεῖσται δυνάμεις αὐτοῦ, ὅτι οὐ μετενόησαν· 21 Οὐαί σοι, Χοραζίν, οὐαί σοι, Βηθσαϊδά· ὅτι εἰ ἐν Τύρῳ καὶ Σιδῶνι ἐγενήθησαν αἱ δυνάμεις αἱ γενόμεναι ἐν ὑμῖν, πάλαι ἂν ἐν σάκκῳ καὶ σποδῷ καθήμεναι μετενόησαν. 22 πλὴν λέγω ὑμῖν, Τύρῳ καὶ Σιδῶνι ἀνεκτότερον ἔσται ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως ἢ ὑμῖν. 23 καὶ σύ Καπερναούμ, ἡ ἕως τοῦ οὐρανοῦ ὑψωθεῖσα ἕως ᾅδου καταβιβασθήσῃ· ὅτι εἰ ἐν Σοδόμοις ἐγενήθησαν αἱ δυνάμεις αἱ γενόμεναι ἐν σοί, ἔμειναν ἂν μέχρι τῆς σήμερον. 24 πλὴν λέγω ὑμῖν ὅτι γῇ Σοδόμων ἀνεκτότερον ἔσται ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως ἢ σοί.»
Η απαξία των χριστιανών προς καθεαυτόν τον «Έλληνα λόγο» καθίσταται φανερή εκ πολλών πραγμάτων, μεταξύ αυτών:
1. Η επιλογή δια την συγγραφή των ιερών κειμένων των ουχί της ελληνικής αττικής γλώσσης η οποία ήτο η μόνη, ούτως ή άλλως, γραπτή γλώσσα τής εποχής άλλα της ελληνογενούς κοινής -«Λίγκουα Φράνκα» της εποχής που ωμιλείτο δια τας ανάγκας της συνεννοήσεως από τους μετανάστας αλλοεθνείς! (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 109, ένθετο «Θα αναγνωρισθεί επίσημα η Αρχαία Ελληνική Θρησκεία;», σελ. 13)
Μυθοπλάστης: Παναγιώτης Μαρίνης
Απάντηση: Ο Μαρίνης κατηγορεί τον Χριστιανισμό πως για την συγγραφή των ιερών του κειμένων επέλεξε την ελληνική κοινή και όχι την αττική, με σκοπό την απαξίωση της ελληνικής γλώσσας. Παρακάτω ακολουθεί η απάντηση, η οποία είναι απόσπασμα μεγαλύτερης απάντησης στα «κλασσικά δόγματα Μαρίνη».
Πρώτον: Σε άλλη στιγμή ο Μαρίνης διατύπωνε την άποψη πως «εις τον Χριστιανισμόν εξαίρεται η έλλειψις εγκυκλίου παιδείας: «οὐ χαίρω τοῖς πλατωνίζουσι· τὰ μωρὰ γὰρ τοῦ κόσμου ἠγάπησα»!». Λίγο αργότερα δικαιολογεί την απουσία της αττικής γλώσσας με την θέση της εσκεμμένης απαξίας «των χριστιανών προς καθεαυτόν τον «Έλληνα λόγο»». Τελικά τα «μωρὰ γὰρ τοῦ κόσμου» υποκρίνονται ότι είναι «μωρὰ» και «εσκεμμένα» δεν συγγράφουν στην αττική ή είναι πράγματι «μωρὰ» και έχουν άγνοια της αττικής;
Δεύτερον: Οι νεοπαγανιστές είναι πράγματι ακατανόητοι και πάρα πολύ θρασείς στα ζητήματα που άπτονται. Οι Έλληνες, πολύ πριν γεννηθούν οι νεοπαγανιστές και ο Χριστός, προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν κοινές γλώσσες, ως η Ιωνική κοινή στην Μικρά Ασία της Δωδεκαπόλεως, του Πανιωνίου, η δωρική κοινή της Πελλοπονήσου, η βορειοδυτική ή αιτωλική κοινή και ασφαλώς η αττική κοινή. Μάλιστα την γλωσσική ενοποίηση των Ελλήνων υποβοήθησαν «διάφοροι άλλοι παράγοντες: οι μεγάλες εθνικές εορτές, οι πανελλήνιοι αγώνες -ιδίως τα Ολύμπια και τα Πύθια-» (Πηγή: Γ. Π. Αναγνωστόπουλος, Καθηγητής της Γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Μ.Ε.Ε., τόμος Ι ΕΛΛΑΣ, Γλώσσα, σελ. 92). Δηλαδή ακόμη και οι αγώνες για τους οποίους οδύρεται ο Μαρίνης ότι τους «κατάργησαν» οι Χριστιανοί: «Ἴσθμιά τε καὶ Νέμεα καὶ Πύθια καὶ τὰ Ὀλύμπια. ...αἶσχος δὲ ἤδη κοσμικὸν οἵ τε ἀγῶνες κακῶς ἐπινεμημένοι τὸν βίον...» και εις τους οποίους απαγορεύονταν η συμμετοχή Βαρβάρων, συντελέσαν εις την χρήση της κοινής. Κι όμως ο Μαρίνης επιμένει πως η αττική κοινή προέκυψε «δια τας ανάγκας της συνεννοήσεως από τους μετανάστας αλλοεθνείς!». Σύμφωνα με τον ίδιο καθηγητή Πανεπιστημίου ενοποιητική επίδραση στην γλώσσα των Ελλήνων προκάλεσαν «οι διάφοροι πολιτικοί σύνδεσμοι και ενώσεις (αμφικτιονίες, συμμαχίες, συμπολιτείες)» (Πηγή: ο.π.). Δηλαδή εκείνη η θρησκεία, και ιδιαίτερα ο Απόλλων (βλ. αμφικτιονίες), εις την οποία ομνύει ο Μαρίνης οδήγησε εις την ενοποίηση της ελληνικής γλώσσας. Και όμως ο Μαρίνης ενοχλείται από τους Χριστιανούς Απόστολους!
Επιπλέον πρέπει να λεχθεί πως, η Αττική κοινή νίκησε ανάμεσα στις άλλες ελληνικές κοινές, επειδή η Αθήνα έγινε πολιτισμικό κέντρο μετά τον Ε΄ π.Χ. αιώνα και τους Μηδικούς πολέμους. Εξ αυτού σε αυτήν συνέρρεαν χιλιάδες Ελλήνων. Αποτέλεσμα ήταν ότι ο βασιλιάς της Μακεδονίας Φίλιππος και ο Αλέξανδρος ο Μέγας να μεταχειριστούν αυτή την γλώσσα για πολιτικούς λόγους. Έτσι ενώ ο Μαρίνης κατσαδιάζει τους απόστολους, θα έπρεπε να κατσαδιάζει την Αθήνα του Χρυσού αιώνος που έγινε το μεγαλύτερο πολιτισμικό κέντρο της Μεσογείου. Κι όμως, ο Μαρίνης ενοχλείται από τη Ιουδαία. Ο Γ. Π. Αναγνωστόπουλος αναφέρει πως «Δια της υπό των Μακεδόνων τεραστίας επεκτάσεως και εξαπλώσεως του Ελληνισμού, δια της δημιουργίας νέων ελληνικών βασιλείων εις χώρας τότε βαρβαρικάς, δια της εις εαυτάς ιδρύσεως νέων και μεγάλων διοικητικών, εμπορικών, επιστημονικών και εκπολιτιστικών κέντρων, οποία η Αλεξάνδρεια, η Πέργαμος, η Αντιόχεια, η αττική κοινή έλαβε ωσαύτως μεγάλη εξάπλωση. Δεν ήταν απλά επίσημη γλώσσα του κράτους των Πτολεμαίων, των Σελευκιδών και των Αττάλων, η γλώσσα της διοικήσεως, των δικαστηρίων, της φιλολογίας και της επιστήμης, αλλά και όργανον διεθνούς συνεννοήσεως Ελλήνων προς τους διάφορους βαρβάρους και υπηκόους λαούς και τούτων προς αλλήλους. Αιγύπτιοι και Ιουδαίοι, Άραβες και Σύροι, Πέρσες και Βαβυλώνιοι και άλλοι λαοί αυτήν πλέον μεταχειρίζονται.» (Πηγή: Ο.π.) Και ενώ λοιπόν οι Έλληνες έδωσαν τα φώτα της αττικής κοινής εις τους βαρβάρους, ο Μαρίνης καταδικάζει τους Χριστιανούς. Δεν ντρέπεται; Τι επιθυμεί ο Μαρίνης να είχε συμβεί; Να μην ανάπτυσσαν οι Έλληνες κοινή γλώσσα αλλά να είχαν τον πύργο της Βαβέλ χάρη του ανελλήνιστου στην γλώσσα 12θέου;
Και δεν φτάνουν όλα αυτά, αλλά συνεχίζοντας τις ψευδείς δηλώσεις του ο Μαρίνης αναφέρει πως η ελληνική αττική γλώσσα «ήτο η μόνη, ούτως ή άλλως, γραπτή γλώσσα τής εποχής», όταν αυτή η γλώσσα των Ελλήνων ήταν «η γλώσσα της διοικήσεως, των δικαστηρίων, της φιλολογίας και της επιστήμης» (Πηγή: Ό.π.).
Δεν θα έπρεπε λοιπόν να κατηγορηθούν οι Έλληνες που κατασκεύασαν την κοινή, παρά οι Απόστολοι που απλά την επέλεξαν;
Τρίτον: Ο Μαρίνης κατηγορεί τους Απόστολους για την χρήση της ελληνικής κοινής αττικής γλώσσας. Δεν την δημιούργησαν οι Απόστολοι την γλώσσα. Την βρήκαν έτοιμη, αφού υπήρχε από τον 4ο αιώνα π.Χ.. Και όχι μόνο έτοιμη, αλλά και σε προφορική χρήση. Αυτήν διδαχθήκαν από Έλληνες της διασποράς, σε αυτήν έγραψαν. Θα μπορούσαν να είχαν χρησιμοποιήσει τα Αραμαϊκά. Οι Έλληνες Χριστιανοί λένε «Ευχαριστώ» στους Απόστολους για αυτή τους την επιλογή. Δεν τους κατηγορούν ως ο Μαρίνης.
Τέταρτο: Ο Μαρίνης με όσα λέγει αρνείται την εξέλιξη της γλώσσας μέσα στον χρόνο. Το όλο ατόπημά του είναι το ζήτημα του «αττικισμού». Δηλαδή η προσπάθεια ορισμένων να γυρίσουν στην γλώσσα της κλασσικής Αθήνας, διχάζοντας για πολλοστή φορά τον γραπτό από τον προφορικό λόγο με μεγάλες συνέπειες για το έθνος. Ο Μαρίνης, επιθυμεί οι Απόστολοι να μην έκαναν χρήση της εξελιγμένης ελληνιστικής γλώσσας, που τόσα κοινά έχει με την σημερινή δημοτική, αλλά επιθυμεί να μιλούσανε την «ακαταλαβίστικη» για τον κόσμο αττική. Είναι προφανής ο λόγος για τον οποίο ο Μαρίνης θέλει τους απόστολους να γίνονται κατανοητοί μόνο από φιλόλογους της εποχής: «Ἀρχὴ τῆς φλυαρίας ὑμῖν γεγόνασιν οἱ γραμματικοί». Ξεχνά πως στόχος των Απόστολων ήταν όλος ο κόσμος. Όχι μόνο οι εκπαιδευμένοι στην Αττική (αττικιστές) φιλόλογοι της Αλεξάνδρειας. Ανάλογα ο Μαρίνης σήμερα δεν θα έπρεπε να αποδέχεται την δημοτική καθόλου αλλά να γράφει εις την ελληνιστική κοινή ή στην αττική στα άρθρα του, τόσο στο Ελληνικό Πάνθεον όσο και στο Τρίτο Μάτι. Γιατί δεν το πράττει ώστε να δώσει άριστα το παράδειγμα; Ή προσπαθεί και αυτός εις την δημοτική κοινή «δια τας ανάγκας της συνεννοήσεως από τους μετανάστας αλλοεθνείς»;
Πέμπτο: Ξεχνά εσκεμμένα ο Μαρίνης πως εκείνη την εποχή δεν γνώριζαν όλοι ανάγνωση. Η διάδοση του Χριστιανισμού έγινε κυρίως προφορικά, όπως δείχνει και το παράδειγμα του Απόστολου Παύλου στην Πνύκα. Τα Ευαγγέλια όφειλαν να αναπαραγάγουν τον προφορικό λόγο ζωντανά. Όπως έχεις πολλές φορές λεχθεί. Πρώτα υπήρξε η προφορική παράδοση, μετά η γραπτή, όχι το παραλογικά αντίστροφο.
Έκτο: Οι γλωσσολόγοι είναι υπόχρεοι στους Απόστολους, εν αντιθέσει με τις εθνικιστικές ιδέες του Μαρίνη. Η Π.Δ. και η Κ.Δ. στην κοινή αττική είναι τα σπουδαιότερα συγγράμματα από τα οποία κατέστη δυνατή η μελέτη αυτής της γλώσσας εις την απλούστερή της μορφή.
Έβδομο: Παρόλη την διάδοση της κοινής ο αττικισμός δεν πέρασε απαρατήρητος από την Ορθόδοξη Εκκλησία: «Είναι αληθές ότι το Ευαγγέλιο εγράφη εις γλώσσα απλουστάτη, εις γλώσσα πολύ πλησίον ισταμένην προς την τότε ομιλουμένην. Παρά ταύτα η γλώσσα της Εκκλησίας, εφόσον ο Χριστιανισμός, η κατ’ αρχάς θρησκεία των ταπεινών και των πτωχών και απαιδεύτων, εγίνετο βαθμηδόν θρησκεία και των πεπαιδευμένων, και ευγενών και εν γένει και των ανωτέρων τάξεων, εγκατέλειπεν ολίγον κατ’ ολίγον την "γλῶσσαν τῶν ναυτῶν» (των βαρκάρηδων όπως θα λέγαμε σήμερα)-κατά των υπό των αττικιστών χαρακτηρισμό της γλώσσης του Ευαγγελίου-και εστράφηκε και αυτή προς τον αττικισμό» (Πηγή: ο.π., σσ. 92-93)
Όγδοο: Οι «Έλληνες», για πολλούς παγανιστές, γνωστικοί γιατί δεν συνέγραψαν σε αττική αλλά σε ελληνιστική κοινή; Απαξίωναν και αυτοί τον «Έλληνα Λόγο», παρέα με τους Φίλιππο και Μέγα Αλέξανδρο;
Ένατο: Η διάσωση της αρχαιοελληνικής γλώσσας στην Ιταλική Καλαβρία σε αντίθεση με την εξαφάνισή της στους παγανιστές απόγονους του Αλεξάνδρου Καλάς και Καφίρ της Ασίας, τους οποίους λατρεύουν οι νεοπαγανιστές, οφείλεται στα Ευαγγέλια: «Η ελληνική γλώσσα, βέβαια, υπέστη μεγάλες προσμείξεις, αλλά επιβίωσε βοηθούμενη από τον κλήρο και το ελληνικό θρησκευτικό τελετουργικό ... στις περιοχές της Καλαβρίας και της Απουλίας (Σαλέντο) στην Κάτω Ιταλία μαζί με την ελληνική γλώσσα, η οποία εξελισσόμενη έδωσε μια διαφορετική διάλεκτο, τα λεγόμενα «Γρεκάνικα» (σημ: Greco [γκρέκο] στα Ιταλικά σημαίνει Έλληνας) στην Καλαβρία και τα Γκρίκο στην Απουλία διεσώθησαν πολλά στοιχεία της αρχαίας Ελληνικής παράδοσης και της γλώσσας τους, η οποία διέσωσε πολλές αρχαίες λέξεις και εκφράσεις. Πρόκειται πραγματικά για μια μοναδική στον κόσμο όαση αρχαιοελληνικής επιβίωσης, όπως και οι Καφίρ και Καλάς μόνο που σε αυτές τις τελευταίες δεν διασώθηκε η αρχαιοελληνική γλώσσα.» (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 20, άρθρο «Οι ελληνόφωνοι της Κάτω Ιταλίας, η κιβωτός της Μεγάλης Ελλάδας», Θεμιστοκλής Φ. Περτέσης, Φιλόλογος -Ιστορικός, σελίδα 10)
Δέκατο: Ο Μαρίνης επαγγελματίας ιατρός και ορκισμένος εις τον «Ιπποκράτειο Όρκο» παρατηρεί απαξία των ιατρών «προς καθεαυτόν τον «Έλληνα λόγο»» αφού ακόμη και ανελλήνιστα στοιχεία προβάλλονται μέσα σε ιατρικά Ιπποκράτεια έργα ή τον ενοχλούν μόνο τα 4 Ευαγγέλια; «για άλλους [το έργο του Ιπποκράτη «Περί Ευσχημοσύνης»] θα μπορούσε να τοποθετηθεί ακόμη και στον 1ο ή και τον 2ο αιώνα μ.Χ.: στη στάση τους αυτή αισθάνονται ότι τους βοηθούν λόγοι περιεχομένου (πιστεύουν δηλαδή ότι διακρίνουν σ’ αυτό μεταγενέστερες φιλοσοφικές διδασκαλίες, κατά κύριο λόγο των στωικών) αλλά και λόγοι γλωσσικοί (ανελλήνιστα στοιχεία ή, εν πάση περιπτώσει, ατελής γνώση της ελληνικής γλώσσας)» (Πηγή: Ιπποκράτης, Ιατρική Δεοντολογία, τόμος Α΄, Περί Ευσχημοσύνης, Το Βήμα, Αρχαίοι Συγγραφείς, Εκδόσεις Ζήτρος, Εισαγωγή Μετάφραση Σχόλια: Δημήτριος Λυπουρλής, σσ. 108-109)Ενδέκατο: Σύμφωνα με τον Καθηγητή της Ελληνικής Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, Δημήτριου Κακαμπούρα, οι Έλληνες Ευβοείς άποικοι της Κύμης της Ιταλίας εφεύραν και διέδωσαν το λατινικό αλφάβητο και γραφή. Από τους Κυμαίους το παρέλαβαν και οι Ετρούσκοι, και αφού το προσάρμοσαν εις τις δικές τους ανάγκες το έδωσαν σε Όσκους και Όμβρους. Τα δε λατινικά ήταν σίγουρα μια μορφή γραφής προσαρμοσμένη στα τοπικά δεδομένα και ιδιαιτερότητες των λαών της Ιταλικής χέρσου. Ας κατηγορήσει ο Μαρίνης του παγανιστές αρχαίους Ευβοείς, επειδή εφεύραν το λατινικό αλφάβητο και δεν χρησιμοποίησαν το Ελληνικό, με ότι συνέπειες μπορεί να είχε αυτή τους η επιλογή για τον ρωμαϊκό, βυζαντινό και μετέπειτα δυτικό πολιτισμό, παρά τους 12 Αποστόλους.
Πρβλ. και τα Απολογητικά Σχόλια στην σελίδα Παναγιώτης Μαρίνης.
Τα Εβραϊκά είναι Ελληνικά, το βιβλίο του Εβραίου Ι. Γιαχούντα (Πηγή: Γεωργανάς Κωνσταντίνος, Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 206, σελ. 12931, http://www.davlos.gr/dissue.php?issue=206)
Τα Εβραϊκά είναι Ελληνικά: Επαλήθευση του Ιωσήφ Γιαχούντα. (Πηγή: Γεωργανάς Κωνσταντίνος, Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 214, σελ. 13493, http://www.davlos.gr/dissue.php?issue=214)
Μυθοπλάστης: Γεωργανάς Κωνσταντίνος
Απάντηση: Παρατίθεται αυτούσια σελίδα του διαδικτύου που είναι χαρακτηριστική για την εύθυμη πλευρά με την οποία σχολιάζει τα γεγονότα και η οποία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ενότητα «Η αρχαιοελληνική γλώσσα των Πολυνησίων» (βλ. κάτωθι).
«Ο Γιοζέφ, ο Νορς και ο Σι Μαλάκας
Ο Γιοζέφ Γιαχουντά και ο Νορς Τζόζεφσον είναι οι δυο
αγαπημένοι μελετητές των ελληναράδων. Γλωσσολόγοι βέβαια δεν είναι, και
η ενασχόλησή τους με τα γλωσσικά είναι σαφώς ερασιτεχνική, ωστόσο
διαθέτουν ένα άλλο ακαταμάχητο προσόν: έχουν γράψει βιβλία στα οποία
«τεκμηριώνουν» την επίδραση της ελληνικής γλώσσας στα εβραϊκά
ο πρώτος και στις γλώσσες του Ειρηνικού ο δεύτερος.
Για τον Γιοζέφ Γιαχουντά δεν θα γράψω πολλά αφενός διότι δεν έχω το βιβλίο του στα χέρια μου και αφετέρου επειδή είναι αρκετά πειστικά τα όσα γράφει η ελληνική Βικιπαίδεια (βλ. Παράρτημα): Στο βιβλίο του Hebrew is Greek ο συγγραφέας συνέκρινε λέξεις βάσει επιφανειακής ομοιότητας και απέτυχε να εφαρμόσει το κριτήριο της ομοχρονίας. Επί παραδείγματι, συνέκρινε μια εβραϊκή λέξη του 15ου αι. π.Χ. με μια μέση αγγλική τού 10ου αι. μ.Χ., επειδή ταιριάζει η μορφή τους, αγνοώντας ωστόσο τους αιώνες που χωρίζουν τις εν λόγω λέξεις και τις εν τω μεταξύ μεταβολές τους. Σε άλλες περιπτώσεις παραβλέπει τη διαφορά μεταξύ τής γλώσσας των Εβδομήκοντα και της γλώσσας των ομηρικών κειμένων, παραβάλλοντας τύπους που δεν σχετίζονται μεταξύ τους.
Αριστερά: Το βιβλίο που «εξαφάνισε ο ανθελληνισμός & ο σιωνισμός» κατά τους νεοπαγανιστές, «Hebrew is Greek» (Πηγή: http://www.grecoreport.com/hebrew_is_greek.htm, εδώ )
Το βιβλίο του Γιαχουντά, είναι (ευλόγως) αρκετά δυσεύρετο, με αποτέλεσμα να έχει πάρει σχεδόν θρυλικές διαστάσεις και μερικοί ελληνοκεντρικοί κύκλοι να διατείνονται πως κάποια μυστική συνωμοσία (ασφαλώς σιωνιστική) το έχει εξαφανίσει -πάντως υπάρχει, το έχω δει, το έχω φυλλομετρήσει σε φιλικό σπίτι, αλλά δεν ήταν εύκολο να κρατήσω σημειώσεις. Να σημειώσω ότι σε επαινετική κατά τα άλλα παρουσίαση του βιβλίου σε ελληνοκεντρικό περιοδικό, ένας κατά δήλωσή του μελετητής έψεξε τον συγγραφέα ότι δεν διάβασε όλες τις πηγές, αλλιώς θα πρόσθετε και άλλες ακόμα πιο εξωφρενικές ελληνικές «ετυμολογήσεις», σαν το ραββί από το ράβδος!
Ο Γιοζέφ Γιαχουντά δεν θα μπορούσε να ακούσει τις ελληναράδικες προτροπές, αφού έχει αφήσει τον μάταιο τούτο κόσμο το 1995, πλήρης ημερών ωστόσο -95 χρονών!» [συνέχεια στην την ενότητα «Η αρχαιοελληνική γλώσσα των Πολυνησίων» (βλ. άνωθι).] (Πηγή: http://www.sarantakos.com/language/matakite.html)
Αριστερά: «Η Πεντάλφα και το Άστρο του Δαβίδ, είναι πανάρχαια σύμβολα του Ελληνισμού» (Πηγή: Περιοδικό «Δαυλός», Τεύχος 192, εξώφυλλο, κάτω επικεφαλίδα)
Μέσο Αριστερά: «Η σκιαγραφία του μισελληνισμού» & «Η Αθηνά και το βιβλίο «Μαύρη Αθηνά». (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 110, εξώφυλλο & σελ. 6337 αντίστοιχα)
Μέσο Δεξιά: Καρτέσιος (Rene Descartes): Έκλεψε την αριστοτελική Λογική. Δεξιά: Νεύτωνας (Isaak Newton): Έκλεψε την αριστοτελική Μηχανική (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 275, άρθρο: Δύο αντιγραφείς του Αριστοτέλη, Νεύτωνας και Καρτέσιος, Γεράσιμος Καζανάς Οικονομολόγος, σελίδα 18159)
Τα μυαλά των νεοπαγανιστών βιώνουν μια τραγική κομπλεξαρισμένη υπερήφανη κατάσταση. Διαρκώς οι παγανιστές προσπαθούν με πλειάδα άρθρων να αποδείξουν την «βαρβαρότητα» των άλλων λαών, δίδοντας ιδιαίτερη έμφαση στην βαρβαρότητα εκείνου του Ιουδαϊκού, ο οποίος συν τοις άλλοις δηλώνεται ως φορέας «ανθελληνικής» θρησκείας. Δεν παραλείπονται «βαριοί» & «υποτιμητικοί» από τους νεοπαγανιστές χαρακτηρισμοί προς τους Ιουδαίους, όπως «βοσκοί», «νομάδες», «απολίτιστοι», «Ερεβαίοι» κ.α. σε μια προσπάθεια μειώσεως του πολιτισμού τους. Το νεοπαγανιστικό και εθνικιστικό Ελληνικό παραληρηματικό κίνημα προσπαθώντας κατορθώνει να φτάσει πολλές φορές στο επίπεδο της μανίας. Η διαρκής αυτή επίθεση κατά του Ιουδαϊκού έθνους, αρχαίου ή νέου αδιάφορο για την παρούσα ενότητα, παρουσιάζει μια καμπή αδυναμίας, η οποία δεν είναι άλλη από την διάδοση βαρύγδουπων μύθων. Ο βαρύγδουπος μύθος αυτής εδώ της περίπτωσης δεν είναι άλλος από την διάδοση της ειδήσεως «πως κάποια μυστική συνωμοσία (ασφαλώς σιωνιστική) ... έχει εξαφανίσει» (1) το βιβλίο του Γιοζέφ Γιαχουντά που «αποδεικνύει» ότι «τα Εβραϊκά είναι Ελληνικά».
Όταν μια μερίδα φανατικών εθνικιστών και νεοπαγανιστών πασχίζει
με κάθε [παγανιστική] δύναμη [ψεύδη], να
διαδώσει το παραμύθι της Καλυμάς, δηλαδή της δήθεν καταγωγής της
Εβραϊκής γλώσσας από την Ελληνική, ξεσκεπάζει την ανασφάλεια που νιώθει
έναντι εκείνου που προσπαθεί να υποβαθμίσει και δηλαδή του
Εβραϊκού πολιτισμού. Διότι όταν
παγανιστές προσπαθούν να συνάξουν στοιχεία ενός ξένου πολιτισμού «κάτω»
από την επιρροή του ελληνικού, ιδίως στο γλωσσικό επίπεδο, επιθυμούν την
«υποβάθμιση» του δευτέρου με παράλληλη «αναβάθμιση» του πρώτου,
γεγονός που γίνεται αντιληπτό από την ζηλωτική τους στάση που επιθυμεί
να εντάσσει όλους τους ά
λλους
πολιτισμούς κάτω από τον Ελληνικό, μη αφήνοντας έτσι κανέναν
«ανεπηρέαστο» από τον τελευταίο, απορρίπτοντας παράλληλα θεωρίες τύπου
«Μαύρης Αθηνάς», και δηλαδή επιρροής νοτιοανατολικών πολιτισμών επί του
Ελληνικού. Μέσα στα νεοπαγανιστικά μυαλά, τέτοιες θεωρίες
συνεπάγουν «υποβάθμιση» του ελληνικού πολιτισμού και δεν γίνονται
ανεκτές. Άλλοτε πάλι και εντελώς αντιφατικά, όταν ο ελληνικός πολιτισμός
επηρεάζει την Δύση, άνθρωποι του πνεύματος ως ο Καρτέσιος και ο Νεύτωνας
λογίζονται ως «κλέφτες» του πρώτου.
Αριστερά: Η δολοφονία του Αρχιμήδη από παγανιστή στρατιώτη (Πηγή Φώτο: http://www.grecoreport.com/)
Χαρακτηριστικά άρθρα του Γεωργανά Κωνσταντίνου που περιγράφουν με τα εντονότερα και μελανότερα χρώματα το μήκος κύματος της νεοπαγανιστικής αντίληψης για τους πολιτισμούς της υφηλίου και την θέση του ελληνικού μέσα σε αυτούς:
01. Άτλας και Ατλάντιοι, (Σελ. 4168 , Τεύχος 74 , Έτος 1988)
02. Η αλληγορία της ή των Αργοναυτικών εκστρατειών (Σελ. 4323 , Τεύχος 76 , Έτος 1988)
03. Παγκόσμια τα ίχνη της πανάρχαιας παρουσίας των Ελλήνων (Σελ. 4374 , Τεύχος 77 , Έτος 1988)
04. Διάχυτα σε ολόκληρη την Υδρόγειο τα ίχνη της πανάρχαιας παρουσίας Ελλήνων (Σελ. 4374 , Τεύχος 77 , Έτος 1988)
05. Οι Έλληνες γενάρχες διαφόρων λαών (Σελ. 4443 , Τεύχος 78 , Έτος 1988)
06. Οι Έλληνες γενάρχες διαφόρων λαών (Σελ. 4493 , Τεύχος 79 , Έτος 1988)
07. Η Κρήτη πανάρχαιο ορμητήριο εξερευνήσεως όλης της Γής (Σελ. 4713 , Τεύχος 83 , Έτος 1988)
08. Η πανάρχαια ελληνική παρουσία στις ακτές και τα νησιά του Ειρηνικού (Σελ. 4821 , Τεύχος 85 , Έτος 1989)
09. Νεώτερα στοιχεία για την πανάρχαια παρουσία των Ελλήνων στον Ειρηνικό (Σελ. 4971 , Τεύχος 87 , Έτος 1989)
10. Ο προϊστορικός Ελληνικός Ειρηνικός (Σελ. 5107 , Τεύχος 89 , Έτος 1989)
11. Νεώτερα για την προϊστορική παρουσία των Ελλήνων στον Ειρηνικό (Σελ. 5107 , Τεύχος 89 , Έτος 1989)
12. Οι Μυκηναϊκοί είχαν φτάσει στην Αγγλία (Σελ. 5205 , Τεύχος 91 , Έτος 1989)
13. Οι μύθοι της "Στρογγυλής Τραπέζης" και της Αίθρας (Σελ. 5323 , Τεύχος 94 , Έτος 1989)
14. Το Παρίσι ιδρύθη από τον Ηρακλή (Σελ. 5487 , Τεύχος 96 , Έτος 1989)
15. Ελληνική προϊστορική παρουσία σ’ όλη τη Γη (Σελ. 5687 , Τεύχος 99 , Έτος 1990)
16. Άγνωστοι μαθητές του Σωκράτους (Σελ. 5891 , Τεύχος 102 , Έτος 1990)
17. Η προϊστορική εξάπλωση της Ελληνικής (Σελ. 6192 , Τεύχος 108 , Έτος 1990)
18. Η Αθηνά και το βιβλίο «Μαύρη Αθηνά». (Σελ. 6337 , Τεύχος 110 , Έτος 1991)
19. Οι ελληνικές ρίζες της ιπποσύνης (Σελ. 6479 , Τεύχος 112 , Έτος 1991)
20. Δελφοί: Παγκόσμια επίδραση (Σελ. 7449 , Τεύχος 128-129 , Έτος 1992)
21. Τα "παιχνίδια" των Φοινικιστών (Σελ. 7561 , Τεύχος 131 , Έτος 1992)
22. Η προέλευσις Κάδμου και Αλφαβήτου (Σελ. 7981 , Τεύχος 137 , Έτος 1993)
23. Η προέλευσις Κάδμου και Αλφαβήτου (Σελ. 7981 , Τεύχος 137 , Έτος 1993)
24. Η Σπάρτη της ιδανικής παιδείας και της πραγματικής δημοκρατίας (Σελ. 8673 , Τεύχος 148 , Έτος 1994)
25 . Το αίσχος και όνειδος του Παλίμψηστου (Σελ. 12757 , Τεύχος 204 , Έτος 1998)
26 . Ο Ρωμαίος θεός Ιανός ήταν Έλληνας (Σελ. 12876 , Τεύχος 205 , Έτος 1999)
27 . Τα Εβραϊκά είναι Ελληνικά, το βιβλίο του Εβραίου Ι. Γιαχούντα (Σελ. 12931 , Τεύχος 206 , Έτος 1999)
28 . Υποβρύχια ελληνική πόλη 10.000 ετών στον Ειρηνικό (Σελ. 13325 , Τεύχος 211 , Έτος 1999)
29 . Τα Εβραϊκά είναι Ελληνικά: Επαλήθευση του Ιωσήφ Γιαχούντα (Σελ. 13493 , Τεύχος 214 , Έτος 1999)
30 . Αποκρυπτογράφηση, της ελληνικής μυστηριακής φράσεως "Κόνξ όμ πάνξ" (Σελ. 13603 , Τεύχος 215 , Έτος 1999) (2)
Όταν «ισχύει» για τους νεοπαγανιστές το (κατασκευασμένο) κατηγόρημα πως «όλη η πολιτισμική υφήλιος είναι Ελληνική», εύλογα προκύπτει και το (κατασκευασμένο) συμπέρασμα πως ο Εβραϊκός πολιτισμός δεν θα μπορούσε ποτέ να ήταν η εξαίρεση. Ο Ιουδαϊκός πολιτισμός δεν μπορεί συνεπώς να ξεγλιστρήσει αλώβητος από την νεοπαγανιστική ιστορική αναμόχλευση.
Γιοσέφ Γιαχουντά
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ο Γιοσέφ Εζικιήλ Γιαχουντά ήταν δικηγόρος και καθηγητής τής Εβραϊκής. Γεννήθηκε στις 29 Ιουλίου 1900 στο Ιερουσαλήμ. Ήταν ο γιος του Ισάακ Μπέντζαμιν Εζεκιέλ Γιαχουντά, ερευνητής και ερασιτέχνης γλωσσολόγος. Το 1982 ο Γιαχουντά έγραψε ένα αμφιλεγόμενο βιβλίο με τίτλο Hebrew is Greek (Τα Εβραϊκά είναι Ελληνικά), στο οποίο ισχυρίζεται ότι οι εβραϊκές και αραβικές γλώσσες προέρχονται από την Ελληνική και ότι τα σύμβολα που αναγνωρίστηκαν διεθνώς ως Εβραϊκά -όπως το αστέρι του Δαβίδ- ήταν στην πραγματικότητα Ελληνικά. Πέθανε το 1995 στο Westcott, Surrey, Αγγλία.
Τα παραδείγματα των ετυμολογιών που πρότεινε είναι τα ακόλουθα: [1].
Israel < Is-ra-el < εις ('ισχυρός') + ρα ('βασιλιάς') + ηλ ('ήλιος')
Cain < Ka-en < Κα ην < Γα ην < Γήινος ('από τη γη').
Δεξιά: Σελίδα από το βιβλίο που «εξαφάνισε ο ανθελληνισμός & ο σιωνισμός» κατά τους νεοπαγανιστές, Hebrew is Greek (Πηγή: http://www.grecoreport.com/hebrew_is_greek.htm, εδώ)
Κριτικές
Ο Γιαχουντά κατακρίνεται ότι συγκρίνει ανόμοια πράγματα. Επί παραδείγματι, αναφέρεται στο ζήτημα του αλφαβήτου, το οποίο (σύμφωνα με την πλέον διαδεδομένη επιστημονική άποψη παγκοσμίως) είναι σημιτικής αρχής, αλλά μεταποιήθηκε ευφυώς από τους Έλληνες, προκειμένου να έχει φωνολογική λειτουργία και να δηλώνει τα φωνήεντα. Η προέλευση των γραμμάτων τού αλφαβήτου δεν αποδεικνύει κατ' ανάγκην γλωσσική συγγένεια. Επί παραδείγματι, τα Φινλανδικά και τα Ουγγρικά γράφονται με το λατινικό αλφάβητο, αλλά δεν ανήκουν στην Ινδοευρωπαϊκή γλωσσική οικογένεια. Άλλο παράδειγμα είναι τα τουρκικά που δεν είναι ούτε σημιτική γλώσσα ούτε ινδοευρωπαϊκή γλώσσα άλλα έχουν γραφεί ιστορικά με αραβικά, ελληνικά και λατινικά γράμματα. Ανάλογα ισχύουν και για πολλές άλλες γλώσσες.
Στο βιβλίο του Hebrew is Greek ο συγγραφέας συνέκρινε λέξεις βάσει επιφανειακής ομοιότητας και απέτυχε να εφαρμόσει το κριτήριο της ομοχρονίας. Επί παραδείγματι, συνέκρινε μια εβραϊκή λέξη του 15ου αι. π.Χ. με μια μέση αγγλική τού 10ου αι. μ.Χ., επειδή ταιριάζει η μορφή τους, αγνοώντας ωστόσο τους αιώνες που χωρίζουν τις εν λόγω λέξεις και τις εν τω μεταξύ μεταβολές τους. Σε άλλες περιπτώσεις παραβλέπει τη διαφορά μεταξύ τής γλώσσας των Εβδομήκοντα και της γλώσσας των ομηρικών κειμένων, παραβάλλοντας τύπους που δεν σχετίζονται μεταξύ τους. Επιπλέον, οι ετυμολογικές αναφορές που παρατίθενται ανωτέρω (Ισραήλ, Κάιν) είναι αντίθετες με τα κριτήρια της επιστημονικής σπουδής τής ετυμολογίας, καθώς έχουν αγνοηθεί οι κανόνες παραγωγής και συνθέσεως της Ελληνικής και, επιπλέον, πλάθονται κατά βούληση υβριδικά σύνθετα.
Για τους λόγους αυτούς, το βιβλίο τού Γιαχουντά δεν θεωρείται ότι καλύπτει τα κριτήρια της επιστημονικής έρευνας. Η ίδια η βιβλιογραφία του θεωρείται ότι παραβλέπει τα βασικά εγχειρίδια και λεξικά των γλωσσών στις οποίες αναφέρεται.
Joseph E. Yahuda, Hebrew is Greek, Greek is Hebrew. Oxford: Becket Publications, 1982.
Joseph E. Yahuda, Law and Life According to Hebrew Thought. New Series, Vol. 26, No. 3 (January 1936), pp. 283-292.
Πηγή: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%BF%CF%83%CE%AD%CF%86_%CE%93%CE%B9%CE%B1%CF%87%CE%BF%CF%85%CE%BD%CF%84%CE%AC
Σημειώσεις
1. «Ελήφθη ένα ηλεκτρονικό μήνυμα από τον κ. P. P. που μας είπε ότι κατάφερε να εντοπίσει αντίγραφα του βιβλίου αυτού «Hebrew is Greek» στα εξής μέρη: Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Κολούμπια στην Νέα Υόρκη, στην δημόσια Βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης και στην βιβλιοθήκη της Ένωσης Θεολογικών Σεμιναρίων στην Νέα Υόρκη. Τον ευχαριστούμε για τις πληροφορίες του. Το προσωπικό μας επισκέπτηκε την βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου του Πρίνσετον στο Νιου Τζέρσεϊ και βρήκε και εκεί ένα αντίγραφο». (Πηγή: http://www.grecoreport.com/hebrew_is_greek.htm, εδώ)
2. http://www.davlos.gr
Ο καθηγητής Γιόζεφσον μιλά για την ελληνικότητα των γλωσσών του Ειρηνικού - Ο Καθηγητής Γιόσεφσον μιλά για την αρχαιοελληνική γλώσσα των ιθαγενών του Ελληνικού. (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 214, σελ. 13482)
Μυθοπλάστης: Περιοδικό Δαυλός
Απάντηση: Παρατίθεται αυτούσια σελίδα του διαδικτύου που είναι χαρακτηριστική για την εύθυμη πλευρά με την οποία σχολιάζει τα γεγονότα:
[συνέχεια από την ενότητα «Τα Εβραϊκά είναι Ελληνικά» (βλ. άνωθι).] «Αντιθέτως, ο Νορς Τζόζεφσον ζει και βασιλεύει και δίνει και συνεντεύξεις, όχι μόνο σε ελληνοκεντρικά έντυπα, αλλά και σε μεγάλες εφημερίδες. Είναι μάλιστα καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Χαιδελβέργης, αλλά όχι στη γλωσσολογία ή έστω σε συναφή κλάδο παρά στη μουσικολογία. Στο βιβλίο του Greek linguistic elements in the Polynesian languages: (Hellenicum Pacificum) παραθέτει εκατοντάδες λέξεις από γλώσσες λαών του Ειρηνικού Ωκεανού που υποτίθεται ότι είναι ελληνικής αρχής. Σύμφωνα με τον κ. Τζόζεφσον, οι Έλληνες έφτασαν εκεί από το Περού, όπου είχαν πάει σε κύματα, πριν από τους Ίνκας και μετά.
Το γλωσσικό υλικό που έχει μαζέψει ο κ. Τζόζεφσον περιέχει πράγματι αρκετές γνήσιες ελληνικές λέξεις… με τη διαφορά ότι αυτές έφτασαν στις γλώσσες της Πολυνησίας όχι από τους προκατακλυσμιαίους ή τέλος πάντων τους αρχαίους Έλληνες αλλά από τους πολύ μεταγενέστερους Ευρωπαίους ιεραπόστολους, δηλαδή είναι δάνεια από τα αγγλικά ή τα ισπανικά. Περιέχει επίσης πολλές λέξεις τοπικών γλωσσών που κάπως μοιάζουν ηχητικά με ελληνικές λέξεις κάπως παρόμοιας σημασίας, όπως π.χ. το toko-toko, που σημαίνει ξύλο, κλαδί στη γλώσσα των νησιών του Πάσχα και κατά τον κ. Τζόζεφσον «προέρχεται» από το ελλ. δοκός -αγνοεί βέβαια ο καλός μουσικολόγος ότι στα ελληνικά το δοκός ετυμολογείται από το δέχομαι (το βάρος) και δεν σήμαινε οποιοδήποτε ξύλο. Για τις ομοηχίες αυτές ισχύει πέρα για πέρα αυτό που έχει γράψει κρίνοντας μιαν άλλη παρεμφερή περίπτωση ο Στάντης Αποστολίδης: «πέραν του ότι αυτές δεν είναι καν πραγματικές ομοηχίες, παρά μόνο για τ’ αφτιά εκείνων που ακούν ό,τι θέλουν ν’ ακούσουν, ομοηχίες τέτοιες ή και πειστικότερες, συναντιούνται σε κάμποσες περιπτώσεις μεταξύ δύο γλωσσών κι είναι απλά συμπτωματικές, δεν υποδεικνύουν γλωσσολογικές συγγένειες, αν δεν υπάρχουν παραλληλίες στις γλωσσικές δομές (στη Γραμματική, στη Σύνταξη, στη Φωνολογία)».
Πραγματικά, οι εντυπωσιακές συμπτώσεις λέξεων περίπου ομόηχων που έχουν παρόμοια σημασία σε διαφορετικές και μεταξύ τους άσχετες γλώσσες είναι πάρα πολλές. Το περσικό bad σημαίνει «κακός», χωρίς φυσικά να είναι δάνειο από τα αγγλικά ή να το έχουν δανειστεί στα αγγλικά. Το κορεάτικο ne σημαίνει «ναι» και μέχρι τώρα κανείς δεν είπε ότι τους το δάνεισαν οι προκατακλυσμιαίοι Έλληνες (ωχ… τους δίνω ιδέες). Το τουρκικό qayik (από όπου και το δικό μας καΐκι) δεν βρίσκεται πολύ μακριά, είτε φωνητικά είτε σημασιολογικά, από το καγιάκ των Εσκιμώων. Το δύο στα κορεάτικα είναι tu, πολύ όμοιο με το αγγλικό two, αλλά όχι δάνειο. Διαβάζω κάπου ότι στη γλώσσα των Ινδιάνων Ναχουάτλ ο Θεός είναι teo -κι εκεί πήγαν προκατακλυσμιαίοι μας πρόγονοι;
Μάτα Κίτε Ράνι
Όμως το βαρύ πυροβολικό της μελέτης του Τζόζεφσον και των ελληναράδων οπαδών του είναι το Μάτα Κίτε Ράνι. Τα αγάλματα της Νήσου του Πάσχα λέγονται στη ντόπια γλώσσα (τη Ραπανούι) «Μάτα Κίτε Ράνι» ή κάπως έτσι, και αυτό είναι αρκετά γνωστό. Δηλαδή, μάτια που κοιτούν τον ουρανό, αναφωνεί αμέσως κανείς, και τι χρείαν έχομεν άλλων μαρτύρων. Με μια δεύτερη ματιά, η εκπληκτική ομοιότητα γίνεται λιγότερο εκπληκτική και αρκετά λιγότερο ομοιότητα. Το μάτι είναι μεσαιωνικό, από το ομμάτιον, υποκοριστικό του όμμα. Αν οι προκατακλυσμιαίοι Έλληνες μετέδωσαν τη λέξη στους πολυνήσιους, δεν θα μετέδωσαν ωστόσο μαζί και τους κανόνες δημιουργίας υποκοριστικών. Επίσης το κοιτάζω δεν είχε στην αρχαιότητα τη σημερινή σημασία: σήμαινε «φροντίζω κάποιον, τον βάζω να κοιμηθεί». Αν μεταδόθηκε τότε, έτσι, ασφαλώς δεν θα είχε την ίδια σημασιολογική εξέλιξη. Αφήνω ότι το «οι» δεν προφερόταν στην αρχαιότητα σαν «ι». Τέλος, το ράνι, που παρουσιάζει λιγότερα σημασιολογικά, μορφολογικά ή φωνολογικά προβλήματα από την ελληνική πλευρά της υποτιθέμενης σχέσης, δεν είναι «και τόσο» rani, αφού το βρίσκω να γράφεται έρρινο, rangi.
Αυτά τα αναφέρω πιο πολύ για να δούμε ότι μια εντυπωσιακή ομοιότητα, που αν δεν την ξέρει κανείς τον κάνει να εκπλήσσεται την πρώτη φορά που την ακούει, δεν είναι και τόσο εντυπωσιακή ούτε και τόσο ομοιότητα αν την εξετάσει κανείς από πιο κοντά. Ωστόσο, ακόμα κι αν δεν συνέτρεχαν αυτές οι σημασιολογικές και άλλες διαφορές, ακόμα κι αν τα μάτι και κοιτάζω ήταν απαράλλαχτα στην αρχαιότητα, πάλι θα έπρεπε να αποκλείσουμε κάθε ιδέα επαφής, εκτός πια κι αν υπήρχαν κι άλλες ενδείξεις. Να πω εδώ πέρα ότι η «εκπληκτική ομοιότητα» δεν είναι πατέντα των ελληναράδων· ήταν γνωστό ακόμη και στον 19ο αιώνα ότι το μάτα σημαίνει μάτια σε κάποιες γλώσσες ινδιάνων της Νότιας Αμερικής, αφού το αναφέρει και ο Εμμ. Ροΐδης στα Είδωλα, σαν παράδειγμα ομοιότητας που δεν σημαίνει τίποτε άλλο.
Ωστόσο, για να ευθυμήσουμε λίγο, έρχομαι να προτείνω μια, πιστεύω αναντίρρητη, ένδειξη ελληνικής, και δη προκατακλυσμιαίας, παρουσίας στον Ειρηνικό Ωκεανό. Όπως μπορείτε να δείτε με μια απλή αναζήτηση στο Διαδίκτυο, ο γενάρχης των Φιλιππινέζων στη μυθολογία τους, το ανάλογο του Αδάμ δηλαδή ή του Δευκαλίωνα αν προτιμάτε, λέγεται Si Malakas και η καλή του, το αντίστοιχο της Εύας δηλαδή ή της Πύρρας αν προτιμάτε, λέγεται Si Maganda. Οι ντόπιοι πιστεύουν ότι Malakas σημαίνει δυνατός, και μάλιστα σύμφωνα με έναν μύθο ξεπήδησε, μαζί με την καλή του, από ένα καλάμι. Όμως τι ξέρουν οι φτωχοί; Αυτά είναι μυθολογίες.
Εμείς ξέρουμε την Αλήθεια. Είναι ηλίου φαεινότερο ότι ο γενάρχης των Φιλιππινέζων ήταν προκατακλυσμιαίος Έλληνας που έφτασε με τα ελληνικά κοίλα πλοία και αποβιβάστηκε στα νησιά του Ειρηνικού για να τους μεταλαμπαδεύσει τον ελληνικό πολιτισμό. Κι ενώ οι άγλωσσοι ιθαγενείς είχαν μαζευτεί στην ακτή και κοίταζαν γεμάτοι θαυμασμό τους λεβεντόκορμους επισκέπτες, ο πλοίαρχος έλεγε με μεγάλη φωνή (μεταφράζω από τα προκατακλυσμιαία ελληνικά): Εμπρός παλικάρια μου να μεταλαμπαδεύσουμε την τρισχιλιετή μας γλώσσα σε τούτη τη μακρινή γωνιά, να μεταδώσουμε τα ιδεώδη της φυλής μας στους απολίτιστους αγρίους… Όπως ξέρετε όμως, η πειθαρχία δεν είναι το φόρτε της φυλής μας και ούτε τότε ήταν.
Κάποιος ναύτης, ασφαλώς πρόγονος του Θερσίτη, είπε στον διπλανό του:
-Μας έπρηξε τούτος ο μαλάκας!
-Ποιος είναι μαλάκας ρε; ρώτησε εξαγριωμένος ο πλοίαρχος που το άκουσε.
-Συ, του απάντησε μεγαλόφωνα και θαρρετά ο Θερσίτης.
-Εσένα θα σε κανονίσω μετά, είπε ο πλοίαρχος κι έδωσε τόπο στην οργή συναισθανόμενος τη σημασία της στιγμής.
Και πήδηξε στη χρυσή άμμο. Και οι άγλωσσοι ιθαγενείς, που είχαν ακούσει όλη τη στιχομυθία και ρούφηξαν τον Έλληνα Λόγο όπως το διψασμένο χώμα τις πρώτες σταγόνες της βροχής, έσπευσαν να στεφανώσουν με άνθη τον μακρινό πρόγονό μας, κραυγάζοντας ρυθμικά το όνομά του «Σι Μαλάκας!», «Σι Μαλάκας!», «Σι Μαλάκας!» και να τον λατρέψουν σαν θεόσταλτο γενάρχη τους. Όσο κι αν προσπάθησε αργότερα να τους μεταπείσει ο ηρωικός εκείνος πλοίαρχος ότι δεν λέγεται έτσι, η αλήθεια είναι ότι καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα.
Γι’ αυτό και πιστεύω ότι όταν αναφερόμαστε στον μυθικό γενάρχη των Φιλιππινέζων πρέπει να τον γράφουμε «Συ Μαλάκας» για να διατηρούμε το ετυμολογικό ίνδαλμα της λέξης.
Υ.Γ. Σπεύδω να διευκρινίσω ότι οι τελευταίες παράγραφοι (από το Εμείς ξέρουμε την αλήθεια… και μετά) είναι χιουμοριστικές. Η ατάκα για τους άγλωσσους ιθαγενείς είναι εμπνευσμένη από προηγούμενο σημείωμα. Ωστόσο, τα υπόλοιπα είναι πέρα για πέρα αλήθεια: ο μυθικός γενάρχης των Φιλιππινέζων πράγματι λέγεται Si Malakas, που σημαίνει δυνατός. Αυτό το έχω ανακαλύψει εδώ και μερικά χρόνια και το έχω διασταυρώσει. Το εύρημα το δανείστηκε και ο πατέρας μου Δημήτρης Σαραντάκος και το χρησιμοποιεί στο μυθιστόρημά του Τα έπη των Αριμασπών.» (Πηγή: http://www.sarantakos.com/language/matakite.html)
Η παρούσα ενότητα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ενότητα «Τα Εβραϊκά είναι Ελληνικά» (βλ. άνωθι).
Η γλώσσα των Σκοπιανών, πιο ελληνική από την ελληνική. (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 126, εξώφυλλο)
Μυθοπλάστης: Περιοδικό Δαυλός
Απάντηση: Η γνώμη του Γεώργιου Μπαμπινιώτη για το θέμα: Ομιλία, Μέγεθος: 93Kb - Διάρκεια: 1΄ 30΄΄.
Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται είναι: Πώς να μην είναι αλήθεια για τον Δαυλό η γλώσσα των Σκοπιανών «πιο ελληνική από την ελληνική», όταν για το ίδιο περιοδικό η Ιαπωνική γλώσσα είναι «διάλεκτος» της ελληνικής;
Αριστερά: Ο Γ. Μπαμπινιώτης, καθηγητής της Γλωσσολογίας στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. (Πηγή Φώτο: http://tovima.dolnet.gr/data/D2005/D0410/1bis3b.jpg)
Αριστερά: «Η δίκη για τη λέξη Λεσβία». (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 315, εξώφυλλο)
Δεξιά: «Μια πρωτοδίκης αποφάσισε οι Λέσβιοι δεν δικαιούνται να έχουν τόπο καταγωγής!» (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 316, εξώφυλλο)
Συμπαρίστανται οι βουλευτές Λέσβου
Οι βουλευτές των δύο μεγαλυτέρων κομμάτων στη Λέσβο κ.κ.
Γιάννης Γιαννέλης και Νίκος Σηφουνάκης, που εκπροσωπούν το 77,1 % των
κατοίκων της, έκαναν μετά τη δίκη δηλώσεις. Ο τρίτος βουλευτής της
Λέσβου, ο κ. Σκοπελίτης του Κ.Κ.Ε. (13,99 %), σε μια αποκαλυπτικώτατη ως
προς τον «γυάλινο κόσμο», μέσα στον οποίον είναι κλεισμένος -όπως θα
έγραφε ο Τενεσή Γουίλλιαμς- έκρηξή του μας δήλωσε: «Δεν είμαι
ενημερωμένος για το θέμα και ούτε θέλω να ενημερωθώ»!!!
(Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 315, σελ. 22255 )
Τα πλήρη πρακτικά της δίκης για τη γεωγραφική ταυτότητα των Λεσβίων
Σύσσωμα τα αθηναϊκά Μέσα Ενημέρωσης αλλά και απεσταλμένοι
ξένων πρακτορείων, εφημερίδων και τηλεοπτικών καναλιών, όπως το Ρόιτερ,
το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων, το Ασσόσιειντ Πρες και άλλα περίμεναν
εναγωνίως τον εκδότη του περιοδικού «Δαυλός» Δημήτρη Λάμπρου αλλά και
τους υπόλοιπους αιτούντες (Κοκκώνη Κουβαλάκη και Μαρία Ρόδου) έξω από τη
δικαστική αίθουσα στην Ευελπίδων, προκειμένου να προβούν σε δηλώσεις.
(Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 315, σελ. 22257 )
Μια πρωτοδίκης αποφάσισε: Το όνομα «Λέσβιος» δεν είναι όνομα!
ΛΑΜΠΡΟΥ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ
Η πρωτοδίκης κ. Μαρία Πετσάλη απέρριψε στις 18 Ιουλίου την αίτηση ασφαλιστικών μέτρων τριών πολιτών κατοικούντων στη Λέσβο η καταγομένων από τη Λέσβο, με την οποία ζητούσαν να παύση το σωματείο με την επωνυμία «Ομοφυλοφιλική και Λεσβιακή Κοινότητα Ελλάδος» (Ο.Λ.Κ.Ε.) να χρησιμοποιεί τις λέξεις «Λέσβιος», «Λεσβία», «Λέσβιο» και «λεσβιακός», «λεσβιακή», «λεσβιακό» δεδομένου, ότι το ίδιο σωματείο και τα μέλη του δεν έχουν καμμία απολύτως σχέση με την Λέσβο και συνεπώς σφετερίζονται το «εθνικό» όνομα των Λεσβίων και δημιουργούν μεγάλα και σοβαρά προβλήματα στους νησιώτες αυτούς με την σύγχυση που προκαλούν εις βάρος της γεωγραφικής, ιστορικής και πολιτισμικής ταυτότητάς τους. Μετά την απόρριψη οι τρεις Λέσβιοι αποφάσισαν να προσφύγουν στην τακτική Δικαιοσύνη, ο δε ένας εξ αυτών, ο εκδότης του «Δ» Δημήτρης Λάμπρου, σχολίασε ως εξής την εν λόγω απόφαση της κ. Πετσάλη: (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 316, εξώφυλλο, σελ. 22372 )
Μυθοπλάστης: Δ. Λάμπρου και περιοδικό Δαυλός
Απάντηση: Τα άνωθι δημοσιεύματα είναι οι διακαείς προσπάθειες του Δαυλού να «αποκαθάρει» την αρχαία Λέσβια ποιήτρια Σαπφώ από το χαρακτηρισμό της ομοφυλόφιλης ή λεσβίας. Το περιοδικό που υποτίθεται πως εξυμνεί τον σωματικό έρωτα σε όλες του τις εκφάνσεις και την «ελευθερία» (β. πάθη - σκλαβιά) του σώματος, παρέα με τους διαφωτιστές, πασχίζει με δίκες στα ελληνικά δικαστήρια να «απολυμάνει» τους κατοίκους της Λέσβου από μια ερωτική κατεύθυνση και τον όρο «λεσβία». Υποτίθεται δηλαδή πως το περιοδικό αυτό, πολεμά υπέρ του σωματικού ελεύθερου έρωτα τον οποίο «φυλάκισε» ο Χριστιανισμός, αλλά δείχνει να ντρέπεται και αγανακτεί για τον λεσβιακό ερωτικό προσανατολισμό που αποδίδεται ακούσια στην Σαπφώ από φιλολόγους και εκούσια σήμερα στους Λέσβιους (1).
Αριστερά: «Ο Χαμένος Διόνυσος. Η «τυποποίηση» της ζωής σκότωσε την χαρά και τον έρωτα». (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 200-201, εξώφυλλο)
Δεξιά: «Ο διωγμός του Έρωτα. Από την Αφροδίτη εις τον Βαλεντίνο.» (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 277, εξώφυλλο)
Διότι πράγματι, αν ο όρος «λεσβία» ήταν ομώνυμος με το «αρχαία Ελληνίδα μαθηματικός» (βλ. Υπατία), θα υπήρχε άραγε κανείς που θα πίστευε ότι ο Δ. Λάμπρου θα ξανατρέχονταν καταϊδρωμένος εις τα δικαστήρια, απασχολούμενος με παντοειδής δημοσιεύσεις του είδους στο περιοδικό του υπέρ των Λεσβίων και κατά των λεσβίων; Κατά πάσα πιθανότητα, που αγγίζει τα 100%, η απάντηση είναι πως όχι. Εν έτη όμως 2008 όπου συμβαίνει το αντίθετο, ας αναλογιστεί ο κάθε ενδιαφερόμενος το βαθύτερο αίτιο αυτού του δικαστικού αγώνα. Που το πιθανότερο είναι, ότι η εθνικιστική και παγανιστική υπερηφάνεια (2) του ιδρυτή του Δαυλού, να μην συνάδει με τις ερωτικές περιπτύξεις ομοφυλόφιλων ζευγαριών. Με άλλα λόγια ο Δ. Λάμπρου, εκπροσωπώντας και το περιοδικό Δαυλός αφού μανιωδώς δημοσιεύει το εν λόγω θέμα σ’ αυτό, παρουσιάζει εαυτόν προσβαλλόμενο εκ του χαρακτηρισμού καταγωγής «Λέσβιος», ως συνωνύμου του «ομοφυλοφίλου» (3). Βέβαια οι θεοί της αρχαίας Ελλάδας και της Ρώμης, αν και ήτο ομοφυλόφιλοι και κτηνοβάτες, δεν κινούν την αιδώ των νεοπαγανιστών του Δαυλού, αντιθέτως τους βαπτίζουν συλλήβδην «Έλληνες», «γενάρχες», «πατρώους θεούς» κ.α. των νεοελλήνων. Αυτούς τους ενοχλεί μόνον η δικαιοσύνη της Ρωμανίας...
ΟΙ ΥΠΗΚΟΟΙ ΤΗΣ ΔΥΣΕΩΣ
Πάντοτε οι νεοπαγανιστές, μιας και το Ελληνικό μέσον, μεταξύ Δύσης
και Ανατολής, δεν τους αποδίδει την υποστήριξη που θεωρούν ότι τους
αρμόζει, κάθε άλλο (4) (βλ. και παράρτημα), ξατρέχονται να βρουν
υποστήριξη εις την Δύση, όπου πάντοτε έχουν προσηλωμένο το μυαλουδάκι
τους, ως τα υπάκουσα σκυλάκια εις τους κυρίους των. Ο Δ. Λάμπρου
πιστεύει πως επειδή παραχώρησε συνέντευξη στο δημοσιογράφο του
περιοδικού Σπίγκελ, ενώ «το Ρό
ιτερ, το Γαλλικό
Πρακτορείο Ειδήσεων, το Ασσόσιειντ Πρες και άλλα περίμεναν εναγωνίως»
την αυτού «Μεγαλειότητα», «κάτι τρέχει στα γύφτικα». Ειδάλλως δεν μπορεί
να εξηγηθεί το γεγονός ότι αμφισβητεί διαρκώς την απόφαση της ελληνικής
δικαιοσύνης, ενάντια στις διδαχές του άλλου νεοπαγανιστή
Π. Μαρίνη (5), εκδίδοντας στο περιοδικό
του λιβέλους υπέρ της αρχικής του θέσεως, υπονοώντας έκνομες ταραχές (6)
ενώ δηλώνει με περίσσεια υποκρισία πως ο ίδιος δρα ως «ειρηνοποιός» της
όλης καταστάσεως (7).
Δεξιά: Ο ενάγων Δ. Λάμπρου, διευθυντής του περιοδικού Δαυλός, φιγουράρει στο Γερμανικό περιοδικό «Spiegel», αγωνιώντας για ένα καλύτερο δικαστικό και πνευματικό μέλλον, υποκλινόμενος εις τα φώτα της Δύσεως. Παραδόξως όμως για τις πεποιθήσεις του, το Γερμανικό περιοδικό φαίνεται να αγνόησε τις θέσεις τους και να τον χρησιμοποίησε για να συμπληρώσει την ύλη του. (Πηγή: http://www.davlos.gr/, 05/10/08)
Επειδή είναι ανούσιο να ασχολείται υπερβολικά κανείς σε κάθε άρθρο του με τις μυριάδες υποκρισίες στις δαυλικές διδαχές, ήρθε η ώρα να παραχωρηθεί αυτή η αποστολή εις τον «Ιό» της εφημερίδος «Ελευθεροτυπίας», μιας εφημερίδας η οποία δεν φημίζεται για τις φιλοχριστιανικές της θέσεις, όντας μπλεγμένη εις τις «μοντέρνες» διαφωτιστικές πλάνες· κι αυτό θα γίνει για έναν και μόνο λόγο. Δια να διασπασθεί η πλάνη εκείνων των παγανιστών που νομίζουν πως ο «προοδευτικός ανορθόδοξος τύπος» είναι κατ’ ανάγκην «αρχαιόφιλος» ή «αρχαιόπληκτος».
Ο γλωσσοδέτης της αρχαιοπληξίας
Από τον εκδότη του περιοδικού «Δαυλός» Δημήτρη Λάμπρου λάβαμε επιστολή με την απάντησή του για τις παρατηρήσεις της στήλης (14/6/08) (8) σχετικά με την αίτηση ασφαλιστικών μέτρων που έχει υποβάλει ο ίδιος και δύο κυρίες κατά της Ομοφυλοφιλικής και Λεσβιακής Κοινότητας Ελλάδας (ΟΛΚΕ), ζητώντας να απαγορευτεί η χρήση του όρου «Λεσβία», «Λεσβιακός» με οποιαδήποτε έννοια που δεν θα υποδηλώνει την καταγωγή από το νησί Λέσβος.
Η υπόθεση αυτή έχει δύο πλευρές. Η πρώτη και σημαντικότερη είναι ασφαλώς εκείνη που εντοπίζει η ίδια η ΟΛΚΕ απαντώντας στην αίτηση ασφαλιστικών μέτρων, ότι δηλαδή πρόκειται για εκδήλωση έλλειψης ανοχής και λεσβιοφοβίας: «Αν οι ενάγουσες και ο ενάγων θεωρούν ότι η χρήση του συγκεκριμένου όρου "προκαλεί και προσβάλλει το δικαίωμα της προσωπικότητας [...] καθώς ενέχει προσβολή της αξιοπρέπειάς [τους]", αυτό οφείλεται στην ομοερωτοφοβία που συναντάται δυστυχώς σε μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας». Αυτή την όψιμη έκφραση ακραίου πουριτανισμού και ομοερωτοφοβίας διακωμώδησαν άλλωστε όλα τα σοβαρά μέσα ενημέρωσης της Ευρώπης.
Όμως υπάρχει και μια δεύτερη πλευρά, την οποία αναδεικνύαμε με το σημείωμά μας. Αντίθετα από όσα ισχυρίζεται η αίτηση των τριών Λεσβίων, ο όρος «Λεσβία», «Λεσβιακός» χρησιμοποιείται ήδη από την αρχαιότητα για να υποδηλώσει τον έρωτα μεταξύ γυναικών. Η ιστορικότητα της έννοιας είναι δεδομένη, ανεξάρτητα από τα κοινωνικά νοήματα που τη συνόδευαν σε διαφορετικές εποχές.
Στη συνέχεια παραθέτουμε αυτούσια την επιστολή του κ. Λάμπρου και ακολουθεί η απάντηση του «Ιού»:
«Αγαπητέ Ιέ,
Ευφυέστατο το σχόλιό σου για τα ασφαλιστικά μας μέτρα ως Λεσβίων εμού
και των κυριών Μαρίας Ρόδου και Κοκκώνης Κουβαλάκη κατά
του σωματείου
"Ομοφυλοφιλική και Λεσβιακή Κοινότητα Ελλάδας - ΟΛΚΕ", που εκδικάσθηκαν
στις 10 Ιουνίου στο Πρωτοδικείο Αθηνών, με τα οποία ζητήσαμε να παύσει η
χρήση των λέξεων "Λεσβιακή" και "Λεσβία" με την έννοια της γυναικείας
ομοφυλοφιλίας -εκκρεμεί η έκδοση της απόφασης. Και είναι ευφυέστατο,
γιατί μου "βγήκες από τα δεξιά", ερωτοτροπώντας με την ιστορική συνέχεια
του Ελληνικού Έθνους και την αρχαία Ελληνική Γλώσσα -κάτι που δεν έχει
συμβεί, απ’ ό,τι ξέρω, στην ιστορία σου ως συνεργάτη της Κυριακάτικης
Ελευθεροτυπίας. Όμως φαίνεται ότι η επιθυμία σου να βοηθήσεις τους
ευνοούμενούς σου αντίδικούς μας είναι υπεράνω των ιδεών σου.
Πάντως η δίκη αυτή δεν είχε ως υπόθεσή της το ποιητική αδεία "λεσβίζω" (και όχι "λεσβιάζω") -όπως ρητώς αναφέρεται στο κείμενο της αίτησής μας- του Αριστοφάνη ούτε τον... Χαρίτωνα Χαριτωνίδη! Στα ασφαλιστικά μας μέτρα το αίτημά μας είναι μόνον η μη δημόσια χρήση των λέξεων "Λεσβιακή" και ("Λεσβία", που σημαίνουν ό,τι είναι λέσβιο ή λεσβιακό) από μη Λέσβιους -κάτι που υπέκλεψαν και σφετερίζονται οι ευνοούμενοί σου αντίδικοί μας, χωρίς να είναι "λέσβιοι" ή "λεσβιακοί".
Οπωσδήποτε το αίτημά μας απέχει έτη φωτός από "καλογερίστικους πουριτανισμούς", τους οποίους μας αποδίδεις μεν, αλλά ταυτόχρονα γνωρίζεις ότι ο "Δαυλός" δίνει επί 27 χρόνια σχεδόν μόνος τον αγώνα κατά του βυζαντινού μεσαιωνισμού της νεοελληνικής κοινωνίας.
Σου έγραψα αυτή την επιστολή, διότι προβλέπω όχι ότι μπορεί να έχεις τα κότσια να τη δημοσιεύσεις, αλλά για να μη συνεχίζεις να ’ σπας το κεφάλι σου, για να αιτιολογήσεις την παρουσία του εκδότη του περιοδικού "Δαυλός" -όπως ειλικρινά έγραψες- στην επίδικη αίτησή μας ασφαλιστικών μέτρων.
Πολύ φιλικά
Δημήτρης Λάμπρου»
Ο επιστολογράφος μας έκανε το πρώτο βήμα. Χαρακτηρίζοντας «ευφυέστατο» το σχόλιο του «Ιού» παραδέχεται τη βασιμότητα του επιχειρήματός μας. Αλλά κατά τα άλλα επιμένει. Φυσικά δεν βρίσκει τίποτα να απαντήσει στην ουσία του σχολίου μας, ότι δηλαδή η αρχαία ελληνική γραμματεία βρίθει παραθεμάτων με τους όρους αυτούς να μην παραπέμπουν σε καταγωγή από το νησί της Λέσβου, αλλά στη σεξουαλική συμπεριφορά.
Ως μόνο «επιστημονικό» επιχείρημά του ο κ. Λάμπρου χρησιμοποιεί στο περιοδικό του το λήμμα μιας εγκυκλοπαίδειας (της Υδρίας), η οποία φροντίζει να αποκαταστήσει την «ερωτική παρέκκλιση» της Σαπφούς. Όσο για την ντρίμπλα του κ. Λάμπρου ότι θέλει την κατάργηση του όρου «Λεσβία»-«Λεσβιακός» από την ΟΛΚΕ, αλλά δέχεται το «λεσβίσαι» του Αριστοφάνη, αυτό ούτε οι καλόγεροι του μεσαίωνα δεν το είχαν κατορθώσει. Γιατί σύμφωνα με όλα τα σοβαρά λεξικά, «λεσβίζω» ή «λεσβιάζω» σημαίνει «δρω όπερ αι Λεσβίαι» ή «do like the Lesbian women» κατά τους έγκριτους Liddell and Scott. Και αν δεν του αρκούν οι πάμπολλες αναφορές του Αριστοφάνη, αφιερώνουμε στον κ. Λάμπρου το ακόλουθο απόσπασμα από τους Εταιρικούς Διαλόγους του Λουκιανού (Ε'±. 2): «Τοιαύτας γαρ εν Λέσβω λέγουσι γυναίκας αρρενωπούς, υπ' ανδρών μεν ουκ εθελούσας αυτό πάσχειν, γυναιξί δε αυτάς πλησιαζούσας ώσπερ άνδρας».
Αν σοκάρονται απ’ την αρχαία γραμματεία οι τρεις Λέσβιοι, γιατί δεν αρκούνται στην ονομασία Μυτιληνιός, Μυτιληνιά που χρησιμοποιούν οι σύγχρονοι κάτοικοι του νησιού; «Μυτιληνιό μηχανικό» τραγουδάει κι ο Ζαμπέτας και όχι Λέσβιο.
Με την αίτηση αυτή επιχειρείται ένα πρωτοφανές «πείραμα»: να ακρωτηριαστεί για λόγους «πολιτικής ορθότητας» η ελληνική γλώσσα μέσω μιας δικαστικής απόφασης που καλείται να λογοκρίνει τους αρχαίους συγγραφείς. Αλλά μία από τις αναμφισβήτητες χάρες της αρχαίας ελληνικής είναι ακριβώς ο πλούτος της. Κι αυτός είναι ο βασικός λόγος που η στήλη έχει αναφερθεί πάμπολλες φορές στην αρχαία γραμματεία -όσο κι αν αυτό ξενίζει τον κ. Λάμπρου που νομίζει ότι αρχαιομαθείς είναι μόνο οι αρχαιόπληκτοι. Και στον πλούτο της ελληνικής γλώσσας περιλαμβάνονται ασφαλώς όσα ο «βυζαντινός» ή σύγχρονος πουριτανισμός θα ήθελε να απαλείψει.
Σε μια επιστολή που έγραψε το 1811 ο Αδαμάντιος Κοραής αποκαλύπτει ότι βρήκε το χειρόγραφο ενός μελετητή του Αριστοφάνη, στο οποίο «ευρίσκεται γραμμένος μακρότατος κατάλογος ελληνικών ονομάτων, τίνων, vous ne le devinerez pas [σ.σ. δεν θα το φανταζόσαστε], των γεννητικών μορίων του ανδρός και της γυναικός, γραμμένος φίλε, με μεγάλην επιμέλειαν και κατηριθμημένος ως να ήταν ο λόγος περί της σωτηρίας της Ελλάδος. Μάθε λοιπόν από τον κατάλογον τούτον, ότι το ανδρείον μόριον έχει ελληνικάς ονομασίας 79 και το γυναικείον 66». Κατά τον Κοραή, το σημαντικότερο είναι ότι εξαφανίστηκε όλος αυτός ο πλούτος:
«Σπουδαιότερον δε ήθελεν απορήσει τις δια τι από τόσον θησαυρόν ονομασιών η κοινή γλώσσα δεν εφύλαξε παρά την Ψ.[ωλή] επί ανδρός και την φύσιν κοινώς επί των δύο, μερικώς δε διά το θήλυ μεταχειρίζεται δύο ιταλικά το Μ.[ουνί] και το των Χίων Π.[ουτί]». Το χειρότερο για τον κ. Λάμπρου είναι ότι στην αρχαία ελληνική γλώσσα η λέξη «λεσβιάζω» είναι συνώνυμη με το «φοινικίζω» («Κακείνα λέγουσιν οι πολλοί λεσβιάζειν σε και φοινικίζειν», Λουκιανού «Ψευδολογιστής», 28). Αλλά στην επιστημονική αργκό του «Δαυλού» η λέξη «φοινικίζω-φοινικιστής» σημαίνει κάτι εντελώς διαφορετικό. Υποδηλώνει (με υποτιμητικό τρόπο) όσους υποστηρίζουν την κρατούσα θεωρία ότι το αλφάβητο προήλθε από τους Φοίνικες, πράγμα που θεωρείται ύψιστη επιστημονική προδοσία. Πολύ περισσότερο που σιγά-σιγά οι απόψεις της ομάδας των αρχαιοπλήκτων περί το περιοδικό έχουν μπολιαστεί με τις θεωρίες του Πλεύρη και του Γεωργαλά, σύμφωνα με τις οποίες η αρχαία Ελλάδα εκτείνεται μέχρι τα όρια του Σύμπαντος και η ελληνική γλώσσα προϋπάρχει των κατακλυσμών. Οποία ντροπή λοιπόν για έναν Λέσβιο του «Δαυλού» να είναι συνώνυμος των «φοινικιστών»!
Το δίλημμα, πάντως, για τον κ. Λάμπρου είναι σαφές. Αν επιμείνει στην αίτηση να απαγορευτεί η δεύτερη αρχαία έννοια του όρου, στην πραγματικότητα θα συνταχθεί με τον «βυζαντινό μεσαιωνισμό της νεοελληνικής κοινωνίας» (9) και θα δικαιώσει έναν από τους επτά αναθεματισμούς κατά της ελληνικής γλώσσας που συνέταξε η Οικουμενική Σύνοδος της Νικαίας το 787 μ.Χ.: «Σ’ αυτούς που δέχονται και παραδίδουν τις μάταιες (=πρωτογενείς) ελληνικές έννοιες των λέξεων ανάθεμα τρεις φορές». Αλλά ο ίδιος ο κ. Λάμπρου χαρακτηρίζει «άθλιους» αυτούς τους αναθεματισμούς («Δαυλός», τ. 304). Μήπως το έχει ξεχάσει; (Πηγή: http://www.iospress.gr/mikro2008/mikro20080705.htm, Ελευθεροτυπία, 5/7/2008)
Σημειώσεις
1. Σπίγκελ: «- Στο γραπτό λόγο θα μπορούσε να ξεχωρίση;».
Δ. Λ.: «- Ακούστε, οι αντίδικές μας έδωσαν αυτή τη σημασία στη λέξη εκμεταλλευόμενες το γεγονός, ότι ο λαός είναι ανυποψίαστος, απλός -εννοώ το λαό της Λέσβου- και το έπραξαν αυτό, ενώ θα μπορούσαν να πάρουν ένα οποιοδήποτε όνομα όπως το «τριβάδες», «τριβαδισμός» (διεθνής όρος), που χρησιμοποιούνταν πριν από το «λεσβιασμός». Η λέξη «τριβαδισμός» προέρχεται από το «τρίβω», εκ της τριβής των σεξουαλικών οργάνων των ομοφυλοφίλων γυναικών· τριβάδες λέγονταν οι ομοφυλόφιλες κατά την αρχαιότητα». (Πηγή: http://www.davlos.gr/spiegel.php, αποθηκευμένη εδώ)
2. Σπίγκελ: «- Το «τριβάς» είναι μετοχή;»
Δ.Λ.: «- Όχι, είναι τριτόκλιτο ουσιαστικό. Η τριβάς, της τριβάδος. Θα μπορούσαν βέβαια να πάρουν οποιοδήποτε άλλο όνομα, που να λέει επιτέλους και το πράγμα. Εν τούτοις εκμεταλλεύτηκαν, όπως είπα, την άγνοια και την απλότητα του λαού της Λέσβου και με δεδομένο, ότι είναι... πολύ περήφανα άτομα, βρήκαν το όνομα μιας παγκόσμιας ποιήτριας, της Σαπφούς, σφετερίστηκαν την ονομασία της πατρίδας της κι έτσι... εξευγενίστηκαν και περηφανεύονται!» (Πηγή: ό,π.)
3. Σπίγκελ: «- Στα Γερμανικά θα μπορούσαν να πουν «κατάγομαι από την Λέσβο.»
Δ. Λ.: «- Εδώ ξέρετε που καταντήσαμε; Να λέμε, η αδελφή μου π.χ. «είμαι Μυτιληνιά», αν και δεν έχουμε γεννηθή στην Μυτιλήνη, η οποία είναι μία πόλη της Λέσβου. Αναγκαζόμαστε όμως να λέμε ότι είμαστε Μυτιληνιοί, χωρίς να είμαστε από την Μυτιλήνη.» (Πηγή: ό,π.) και πάλι «Τέλος, θέλω να απευθυνθώ στους Λέσβιους και να πω, ότι η απόφαση μιας πρωτοδίκου δεν καταργεί την λαμπρή ιστορία και τον πολιτισμό μας, για τα οποία πρέπει να είμαστε υπερήφανοι. Αλλά δεν σημαίνει και τίποτε απολύτως στην πορεία μας και την αμετακίνητη απόφασή μας να ξαναβρούμε επί τέλους το όνομά μας, το δικό μας όνομα. Πρέπει να σταματήσουν να το εκμεταλλεύονται, να σταματήσουν να το φαλκιδεύουν σε σημείο, που εμείς να μην ξέρουμε πια αν μπορούμε να το χρησιμοποιούμε. Πρέπει να είμαστε περήφανοι για την ταυτότητά μας και να μην φοβόμαστε να λέμε, ότι είμαστε Λέσβιοι». (Πηγή: http://www.davlos.gr/spiegel.php, αποθηκευμένη εδώ)
4. «Μέσα σε όλα αυτά κι ένας κάποιος Δημήτρης Λάμπρου, εκ Μυτιλήνης, ο οποίος έχει βάλει στόχο της ζωής του να αποκαταστήσει την φήμη της Σαπφούς και του νησιού του απαγορεύοντας τη χρήση του όρου λεσβία για τον χαρακτηρισμό των ομοφυλοφίλων γυναικών. Βγήκε, λοιπόν, στην εκπομπή του Γεώργιου Αυτιά για να καταγγείλει ότι οι ομοφυλόφιλοι «υπέκλεψαν και σφετερίζονται την ταυτότητα χιλιάδων Μυτιληνιών» και για να δηλώσει «ειπώθηκε από κάποιους (;) ότι η Σαπφώ ήταν ομοφυλόφιλη. Η ιστορία όμως λέει ότι αυτοκτόνησε για έναν άνδρα. Πώς είναι δυνατόν, λοιπόν, να θεωρείται ότι η γυναίκα αυτή ήταν ομοφυλόφιλη; Οπότε, λέω εγώ, η.... κατασυκοφαντημένη από τους γκέι Σαπφώ μπορεί και να ήταν μπαϊσέξουαλ!» (Πηγή: Κοσμάς Βίδος, On Air, Εφημερίδα Το Βήμα, Πέμπτη 12 Ιουνίου 2008, σελ. Α30)
5. Ο νεοπαγανιστής Π. Μαρίνης αναφερόμενος κατά της Ορθοδοξίας υποστηρίζει πως η Εκκλησία δεν σέβεται τους εθνικούς νόμους του κράτους («Πρώτον, αμφισβητεί την ιδίαν την κυριαρχίαν της Ελληνικής Πολιτείας δεχόμενη τους νόμους αυτής μόνον υπό όρους και εφ’ όσον συμφωνούν προς τους ιδικούς της κανόνας και ούσα έτοιμη να παρακίνηση εις «απείθειαν», ως εγένετο και κατά την εποχήν της Αντιβασιλείας.» [Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 109, ένθετο «Θα αναγνωρισθεί επίσημα η Αρχαία Ελληνική Θρησκεία;», Περισσότερα.]), αν και στην παρούσα ο νεοπαγανιστικών καταβολών Δ. Λάμπρου αρνείται διαρκώς και ξεσηκώνεται ενάντια στην νόμιμη απόφαση ενός ελληνικού Δικαστηρίου αλλά και της ίδιας της πολιτείας (βλ. σημείωση 6).
6. «Με την ευκαιρία θα ήθελα να πω στους αντιδίκους μας, την κ. Βλάμη, τον κ. Βαλλιανάτο και κάποιο συνήγορό τους, που δεν θυμάμαι το όνομά του, να πάψουν να κορυβαντιούν για την έκβαση της δίκης, διότι δεν βρισκόμαστε ούτε καν ακόμα στην αρχή και προ πάντων με δεύτερη σκέψη, σοφώτερη της πρώτης, να καταλάβουν, ότι δεν είναι προς το συμφέρον τους να εξακολουθήσουν να μη σέβονται τα δικαιώματα ενός ολόκληρου λαού, γιατί το καζάνι της οργής βράζει και μπορεί να προκύψουν καταστάσεις, που δεν τις επιθυμούμε καθόλου, αλλά δεν μπορούν να ελεγχθούν από κανένα.» (Πηγή: http://www.davlos.gr/, περιοδικό Δαυλός, τεύχος 316, 05/10/08)
7. «Από την πλευρά μου θα προσπαθήσω να καταπραΰνω την υποβόσκουσα οργή των Λεσβίων και θα συμβούλευα τις ομοφυλόφιλες να συνειδητοποιήσουν, ότι η επιδειχθείσα έως τώρα θρασύτητά τους σ’ ότι αφορά στην προσβολή του δικαιώματος εντοπιότητας και γεωγραφικής ταυτότητας των Λεσβίων δεν είναι πράγμα, που μπορεί να ξεπεραστεί εύκολα.» (Πηγή: ό,π.)
8. «Σπάγαμε το κεφάλι μας να εξηγήσουμε την παρουσία του εκδότη του περιοδικού «Δαυλός» κ. Δημητρίου Λάμπρου μεταξύ των τριών πολιτών που κατέφυγαν στα δικαστήρια με αγωγή κατά του σωματείου Ομοφυλοφιλική Λεσβιακή Κοινότητα Ελλάδας (ΟΛΚΕ), ζητώντας να απαγορευτεί η χρήση του όρου «λεσβιακός» και «λεσβία», ο οποίος κατά τη γνώμη τους πρέπει να διατηρηθεί μόνο για τον προσδιορισμό όσων κατάγονται από τη Λέσβο (όπως οι τρεις ενάγοντες). Η έκπληξή μας οφείλεται στο γεγονός ότι ο «Δαυλός» παρουσιάζεται ως φανατικός υπέρμαχος της αδιάλειπτης συνέχειας του ελληνισμού και φυσικά της ελληνικής γλώσσας, ενώ έχει κηρύξει και τον πόλεμο στη «χριστιανική ηθική». Θα περίμενε λοιπόν κανείς να σέβεται την αρχαία ελληνική γλώσσα που διατηρεί τους όρους λεσβία, λεσβιάζω και να μην υποκύπτει σε καλογερίστικους πουριτανισμούς.
Όλα τα σοβαρά λεξικά περιλαμβάνουν τον όρο με την έννοια που έχει στην ονομασία της ΟΛΚΕ, παράλληλα με τη γεωγραφική του σημασία. Ο Δημητράκος ερμηνεύει το «λεσβιάζω» ως «πράττω ομοίως προς τας Λεσβίας γυναίκας, αισχροποιώ διά του στόματος, γλωττοδετώ, κάνω μινέτα». Οι Liddell-Scott αναφέρουν «do like the Lesbian woman», ενώ το μεσαιωνικό λεξικό του Σουίδα ερμηνεύει τη λέξη «λεσβίσαι» ως «μολύναι το στόμα» και εξηγεί «Λέσβιοι γαρ διεβάλλοντο επί αισχρότητι».
Αλλά και αν δεν του κάνουν τα λεξικά του κ. Λάμπρου, ασφαλώς δεν είναι απ' αυτούς που θα επιθυμούσε να «διορθώσει» μέσω της δικαστικής απόφασης και τους αρχαίους συγγραφείς. Γιατί ο όρος απαντάται σε πολλά αρχαία κείμενα. Κι ανάμεσά τους στους Βατράχους (1308), τις Εκκλησιάζουσες (920) και τους Σφήκες (1346) του Αριστοφάνη. Για περισσότερα παραπέμπουμε στα απολαυστικά αλλά δυστυχώς δυσεύρετα «Απόρρητα» του Εύιου Ληναίου (Χαρίτωνα Χαριτωνίδη).» (Πηγή: http://www.iospress.gr/iospress/iospress200806.htm#Davlos)
9. Spigel: «- Επιθυμείτε να δώσετε την αξία που αρμόζει στην προχριστιανική περίοδο σε σχέση με την μεταχριστιανική;»
Δ.Λ.:«- Επιθυμώ να σταματήση αυτό, που τουλάχιστον στην Ελλάδα το ζω εγώ ως βυζαντινοκρατία, η οποία έχει ως θεματοφύλακά της το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και εγγυητές της την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος και δυστυχώς ολόκληρο το σύστημα το πολιτικο-κοινωνικό, το οποίο σήμερα βυζαντινίζει και δεν μπορεί να απελευθερωθεί από την θρησκοληψία, τον φόβο, την δεισιδαιμονία και την αλογία.» (Πηγή: http://www.davlos.gr/spiegel.php, αποθηκευμένη εδώ)
Η παρακάτω είδηση δημοσιεύτηκε σε μεγάλη αστική εφημερίδα και αφορά τους Τούρκους εθνικιστές και τα οράματά τους για τον κόσμο. Διαβάζοντας κανείς τις αφελείς πίστεις, τις προπαγάνδες, την παραπληροφόρηση και την αμάθεια που ανέδιδε και αναδίδει ο, οποιουδήποτε έθνους, «Κεμαλισμός», δεν μπορεί παρά να θυμηθεί τις συμπάθειες των Ελλήνων νεοπαγανιστών του Δαυλού προς την κοσμική εθνικιστική Τουρκία των γκρίζων λύκων που μάχεται τους Ισλαμιστές (κατ’ αντιστοιχία οι εν Ελλάδι κοσμικοί παγανιστές μάχονται την Ορθοδοξία) αλλά και τις ιδίου τύπου γλωσσικές φανατικές αντιεπιστημονικές μεθοδεύσεις τους, γεννήματα των ιδεολογιών του γερμανικού ρομαντισμού και των διαφωτιστών για τα έθνη και τις «κληρονομικές» τους, υποτίθεται, ξεχωριστές ιδιότητες.
Ανακάλυψαν, λέει, 12.000 τουρκικές λέξεις σε άλλες γλώσσες.
Αριστερά: «Εορτή του Δία εις την Τουρκία» [περισσότερα] (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 273, εξώφυλλο)
Το Ινστιτούτο Τουρκικής Γλώσσας ετοιμάζει λεξικό που θα δείχνει ότι η τουρκική είναι δήθεν η «μητέρα όλων των γλωσσών»
ΆΓΚΥΡΑ. Η νέα πρόκληση για το Ινστιτούτο Τουρκικής Γλώσσας που ιδρύθηκε από τον Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ για να «καθαρίσει» τις (σ.σ.: πάμπολλες και σήμερα...) αραβικές και περσικές λέξεις από την καθομιλουμένη είναι η δημιουργία νεολογισμών που θα απαλλάξουν την τουρκική από τις επιρροές των άλλων ξένων γλωσσών, ιδίως της αγγλικής. Δεκάδες τούρκοι φιλόλογοι, γλωσσολόγοι, μεταφραστές κ.α. προσπαθούν να αποδώσουν όρους όπως «metrosexual ή «mortage». Σχεδιάζουν μάλιστα ως τα τέλη του 2007 να εκδώσουν ένα νέο λεξικό που θα περιέχει περίπου 12.000 τουρκικές λέξεις οι οποίες - πάντα κατά τους καθεστωτικούς και επίσημους τούρκους λεξικογράφους - «έχουν εμφιλοχωρήσει σε άλλες γλώσσες».
Επί Ατατούρκ το ινστιτούτο διέδιδε τη «λαμπερή» θεωρία ότι η τουρκική είναι δήθεν «η μητέρα όλων των γλωσσών». Τουρκικές ρίζες, έλεγε τότε η σχετική προπαγάνδα, έχουν όλα τα ονόματα από τον Αμαζόνιο ωδ τον Νιαγάρα: είναι η γνωστή «Θεωρία των Γλωσσών του Ηλίου», την οποία ασφαλώς είχε ενστερνιστεί ο ίδιος ο ιδρυτής της σύγχρονης Τουρκίας.
Σήμερα, που μια τέτοια εθνικιστική αντιμετώπιση δεν «στέκει» ούτε επιστημονικά ούτε πολιτικά, απλώς θέλει «να τονίσει την εξέχουσα θέση της τουρκικής μεταξύ των γλωσσών». Έτσι εκτιμάται ότι πολλοί θα μάθουν πως λέξεις όπως «γιαούρτι» ή «κιόσκι» προέρχονται από την Τουρκία, καθώς και ότι πολλές τουρκικές λέξεις χρησιμοποιούνται σε όλες τις βαλκανικές γλώσσες, κατάλοιπα της οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Οι περισσότερες από τις νέες λέξεις που εισάγει το ινστιτούτο αφορούν τεχνικούς και επιστημονικούς όρους. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι επιστήμονές του αδιαφορούν για την καθομιλουμένη, κάθε άλλο μάλιστα. Για παράδειγμα η νέα απόδοση του «mortgage» (=υποθήκη) είναι «tutsat», ένας νεολογισμός που σχηματίζεται από το «πουλώ» και μια μισοξεχασμένη λέξη από την Ανατολία του 14ου αιώνα που σημαίνει «υποθήκη».
Διότι, όπως δήλωσε ο πρόεδρος του ινστιτούτου, καθηγητής Σουκρού Ακαλίν, «η χρήση λέξεων ξενικής προέλευσης έχει δυσμενή επίδραση στη γλώσσα, αλλοιώνοντας μεταξύ άλλων και την προφορά».
Πηγή: Κόσμος, Εφημερίδα Το Βήμα, Πέμπτη 23 Αυγούστου 2007, σελ. Α15
Εγκυκλοπαίδειες
1. Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμοι Ε΄, Η΄, Θ΄, Κ΄, Κα΄, Ια΄
Περιοδικά
01. Ιχώρ, τεύχη 15, 25, 43, 46, 59
02. MotoXtreme, τεύχος 39
03. Απολλώνειο Φως, τεύχος 40
04. Δαυλός, τεύχος 74, 76, 77, 78, 79,83, 85, 87, 89, 91, 94, 96, 99, 102, 108, 110, 112, 126, 128-129, 131, 137, 148, 192, 204, 205, 206, 211, 214, 215, 273, 275, 288
05. Τρίτο Μάτι, τεύχη 109, 141
Βιβλία
01. Υπέρ των Εθνικών, Παυσανίας Κάλδης, εκδόσεις Νέα Θέσις
02. Ησίοδος, Έργα και Ημέρες, Θεογονία, Η Ασπίδα του Ηρακλή, Πρόλογος Δανιήλ Ι. Ιακώβ, Σταύρος Γκιργκένης, εκδόσεις Ζήτρος, Θεσσαλονίκη 2001
03. Διαμαντής Κούτουλας, οι απόκρυφες επιστήμες στην Ελληνική αρχαιότητα, εκδόσεις Έσοπτρον, Αθήνα 2002
04. Πολιτικοί Θεσμοί & Οργάνωση του Κράτους, Ομάδα εκπαιδευτών -Παιδαγωγών, Εκδόσεις Πελεκάνος, Αθήνα
05. Ιστορία της Κέρκυρας, από στης συστάσεως αυτής μέχρι του νυν (Δαπάνη του Πετριδείου Κληροδοτήματος), Σπυρίδωνος Κ. Παπαγεωργίου, Διδάκτορος της Θεολογίας και Φιλολογίας και Καθηγητού, Εν Κέρκυρα, Χρωμοτυπολιθογραφείον Αδελ. Γ. Ασπιώτη, 1920
06. Η αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, Ρ. Αναστασάκης, Μ. Βερέττας, Μ. Δημόπουλος, Μ. Καλόπουλος. Μ. Κιουλαφά, Π. Μαρίνης, Χ. Μήνη, Στ. Μυτιληναίος, Γ. Σπυρόπουλος, Ο. Τουτουνζή, Γ. Τσαγκρινός, Εισαγωγή Εύα Αυλίδου, Εκδόσεις Αρχέτυπο, Έκδοση Α΄ Απρίλιος 2002, Θεσσαλονίκη
07. Σειρά «Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας», Μ. Αθανασίου, Έργα 1, Πατερικές Εκδόσεις «Γρηγόριος Παλαμάς», Θεσσαλονίκη 1973
08. Παν.Μαρίνης, Η ελληνική θρησκεία, εκδ. Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα 1996
09. Ιπποκράτης, Ιατρική Δεοντολογία, τόμος Α΄, Όρκος, Το Βήμα, Αρχαίοι Συγγραφείς, Εκδόσεις Ζήτρος, Εισαγωγή Μετάφραση Σχόλια: Δημήτριος Λυπουρλής
10. Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας, Κλήμεντος Αλεξανδρέως Άπαντα τα Έργα 2, Πατερικές Εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς», Επόπτης - Επιμελητής Εκδόσεως Ελευθέριος Γ. Μερετάκης, Πτυχιούχος Θεολογίας, Εκδοτικός Οίκος Ελευθερίου Μερετάκη «Το Βυζάντιον»
Διαδίκτυο
01. http://www.geocities.com/vasargyr
02. http://www.komvos.edu.gr/dictionaries/dictonline/DictOnLineTri.htm
03. http://www.mbp.gr/html/gr/index.htm
04. http://www.iospress.gr/ios1999/ios19990207a.htm
05. http://www.komvos.edu.gr/dictionaries/dictonline/DictOnLineTri.htm
06. http://www.istillworshipzeus.com/
07. http://www.davlos.gr/dissue.php?issue=206
08. http://www.davlos.gr/dissue.php?issue=214
09. http://tovima.dolnet.gr/data/D2005/D0410/1bis3b.jpg
10. http://www.iospress.gr/mikro2008/mikro20080705.htm
Εφημερίδες
1. Ελευθεροτυπία, 7/2/1999
2. Το Βήμα, Πέμπτη 23 Αυγούστου 2007
Τηλεοπτικοί Σταθμοί
1. Alter, εκπομπή Αθέατος Κόσμος, θέμα «Εμπόριο Θαυμάτων» 2003, Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2004, εκπομπή «Οι Πύλες του Ανεξήγητου», Σάββατο 05/11/2005 - Σάββατο 19/11/2005, Εξωγήινες αϋπνίες - Χειμώνας 2003
2. History Channel, Hitler and Nazi Occultism
Περιοδικά
1. Τρίτο Μάτι, τεύχη 95, 96, 131, 141
2. Απολλώνειο Φως, τεύχη 40, 50
3. Ιστορικά Θέματα, τεύχος 26
4. Δαυλός, 28, 126, 174, 275, 288
5. Η Άνοδος του Γ΄ Ράιχ, Ιωάννης Κούτουλας, Ιστορικός, Παγκόσμια Ιστορία, τεύχος 7
6. Ιστορία εικονογραφημένη, τεύχος 36
7. Ιχωρ, τεύχη 27, 52, 63-64
Αρχαίοι Συγγραφείς
01. Ησίοδος
02. Απολλόδωρος
03. Παυσανίας
04. Πλούταρχος Ηθικά
05. Ιουστίνος ο Μάρτυς, Διάλογος προς Τρύφωνα
06. Ειρηναίος επίσκοπος Λυών, Έλεγχος και ανατροπή της ψευδωνύμου γνώσεως
07. Ωριγένης, Εις Μαρτύριον Προτρεπτικός
08. Ιπποκράτης
09. Ιάμβλιχος, Περί Μυστηρίων
10. Ιουλιανός, επιστολή 12, προς Πρίσκο
Επιπλέον Βιβλιογραφία
01. P. Decharme, Μυθολογία της αρχαίας Ελλάδας (μεταφρ. Αδ. Αδαμαντίου) και τα μνημονεύματά της εις τον πρόλογο
02. A. Maury, «Relig. de l’ antiquite»
03. Welcher, «Griech. Goetterlehre»
04. Daremberg et Saglio, «Diction. des antiquetes Grec. et Rom.»
05. Λεξικό Roscher, Lex.der Myth
06. Λεξικό Pauly-Wissowa
07. Γ. Ν. Χατζιδάκης, Γεν. Γλωσσική Α΄ - Β΄ (Αθήνα 1915 -1916)
08. H. Paul, Prinzipien der Sprachgeschichte (Halle a. S. 1920)
09. A. Meillet, Linguistique historique et linguistique ge erale (Paris 1921)
10. Hippocrates,Loeb Classical Library
11. Seglas, Les Troubles du langage chez les allienes, 1892
12. J. Rogues de Fursac, Les écrits et les dessins dans les maladies nerveuses et mentales 1905
13. Deje ine, Sémiologie nerveuse, 1914
