ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΕΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ & ΝΕΟΕΘΝΙΚΟΙ

ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ, ΦΛΑΒΙΟΣ ΚΛΑΥΔΙΟΣ

επικληθείς Παραβάτης ή Αποστάτης

 Ο αυτοκράτορας Ιουλιανός παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον μιας και, καθότι υπήρξε ο μοναδικός Βυζαντινός αυτοκράτωρ, ανάμεσα σε 97 άλλους, που δεν ακολούθησε τον Χριστιανισμό, χαρακτηρίζεται από τους νεοΕθνικούς ως Έλλην, φιλόσοφος, ανεξίθρησκος κ.λ.π. Όμως πόσο αληθεύουν όλοι αυτοί οι καλλωπισμοί του από την νεοΕθνική θρησκευτική μερίδα;

Ιουλιανός επί ανάγλυφου πολύτιμου λίθου [Νομισματικό Μουσείο Παρισιού] (Πηγή: Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ιγ΄, σελίδα 107)

Αυτοκράτορας του Βυζαντίου που διακρίθηκε ως συγγραφέας. Γεννήθηκε στα τέλη του 331 μ.Χ.. Πατέρα είχε τον Φλάβιο Ιούλιο Κωνστάντιο, ετεροθαλή αδελφό του Μεγάλου Κωνσταντίνου εκ της 2^η συζύγου του Κωνσταντίνου του Χλωρού, Θεοδώρας. Ο Ιούλιος Κωνστάντιος παντρεύτηκε 2 φορές και είχε από την πρώτη του σύζυγο την Γάλλα 3 παιδιά και εκ της 2ης της Βασιλίνας τον Ιουλιανό μόνο. Το επόμενο έτος την γεννήσεώς του, ο Ιουλιανός απώλεσε τη μητέρα του· το 337 υπό τις τραγικότερες συνθήκες δολοφονήθηκε ο πατέρας του και ένας εκ των αδελφών του, ο πρεσβύτερος, μαζί με άλλους συγγενείς. Κατά την περιβόητη εκείνη σφαγή όλων των πλάγιων αρένων, απόγονων του Κωνσταντίου του Χλωρού, διασώθηκαν λόγω του νεαρού της ηλικίας τους ο Γάλλος (πρωτότοκος υιός του Φλαβίου Κωνσταντίνου) και ο Ιουλιανός. Η περιουσία τους αφαιρέθηκε αλλά αργότερα τους επιστράφηκε κατά το μεγαλύτερο μέρος.

Ο Ιουλιανός στην αρχή μεταφέρθηκε στην Νικομήδεια στον επίσκοπο Ευσέβιο, ο οποίος ήταν συγγενής του και είχε αναλάβει την μέριμνα της ανατροφής του. Η επί πολλά έτη παραμονή του Ιουλιανού παρά τον Ευσέβιο, στην αρχή στην Νικομήδεια αλλά μετά στην Κων/πολη, όπου πιθανώς τον ακολούθησε, εξηγεί επαρκώς την επίδραση του Χριστιανισμού επάνω του, την οποία θα συναντήσουμε προχωρώντας. Η εκπαίδευσή του είχε ανατεθεί στον ευνούχο Μαρδόνιο, παιδαγωγό της μητέρας του· σε αυτόν ιδίως οφείλεται η ισχυρή κλασσική εκπαίδευση που έλαβε ο Ιουλιανός.

Μετά τον θάνατο του Ευσέβιου το 342 ο Αύγουστος Κωνστάντιος έκλεισε τους 2 αδελφούς σε ένα φρούριο της Καππαδοκίας, το Μάκελλο. Τα χρόνια τα οποία πέρασε εκεί, υπήρξαν για τον Ιουλιανό, καθώς γράφει ο Ιουλιανός, από τα σκληρότερα της ζωής του· πράγματι δε η μεγάλη αντίθεση μεταξύ του πνευματικού και κοινωνικού βίου της πρωτεύουσας και της μόνωσης στην οποία βρέθηκε έξαφνα, θα έθιξε βαθιά την νεαρή ευαισθησία του νέου πρίγκιπα. Η κράτησή του διάρκεσε 6 περίπου έτη, κατά τα οποία αποδόθηκε αποκλειστικά στην βαθιά μελέτη των Ελλήνων φιλοσόφων και των Γραφών. Μετά από αυτά του επιτράπηκε να έρθει στην Κωνσταντινούπολη να συνεχίσει τις σπουδές του.

Ιουλιανός. Αρχαίος μαρμάρινος αδριάς [Μουσείο Κλουνύ] (Πηγή: Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ιγ΄, σελίδα 107)

Το 351 ο Κωνστάντιος, γενόμενος μονοκράτωρ, στράφηκε προς τον μόνο εναπομείναντα συγγενή του, τον εξάδελφο Γάλλο, για να ζητήσει την συνδρομή του στην διακυβέρνηση της αχανής αυτοκρατορίας. Η μεταβολή αυτή των πραγμάτων είχε ως συνέπεια και την σχετική ελευθερία του Ιουλιανού, όχι όμως για πολύ χρόνο· ταχέως ο φιλύποπτος αυτοκράτορας τον ανάγκασε να επιστρέψει στην Νικομήδεια, όπου τα Ελληνικά του αισθήματα αποκρυσταλλώθηκαν σε ενιαίο σύστημα υπό την επίδραση του Λιβάνιου και των ακμαζόντων στην Μ. Ασία μυστικών θρησκευμάτων. Γύρω στο τέλος του 352 μ.Χ. μυήθηκε στην λατρεία του Ήλιου από τον νεοπλατωνικό Μάξιμο τον Εφέσιο, αλλά εξακολουθούσε κατ’ επίφαση να εξασκεί τα Χριστιανικά του καθήκοντα.

Μετά τον Γάλλο (που φονεύθηκε με εντολή του Κωνσταντίου) έπεσε το 354 στην δυσμένεια του αυτοκράτορα, φυλακίστηκε και κινδύνευσε, αλλά με επέμβαση, ως φαίνεται, της συζύγου του Κωνσταντίου Ευσεβίας, σώθηκε και πάλι. Μετά από διάφορες περιπλανήσεις το βρίσκουμε να διαμένει στην Αθήνα. Η περίοδος αυτή της ζωής του, αν και βραχύτατη, διάρκεσε λίγους μόνο μήνες, άφησε ζωηρή την ανάμνηση της στην ψυχή του Ιουλιανού, που έβλεπε την Αθήνα ως το κέντρο των πόθων και των θρησκευτικών και των λογοτεχνικών του ιδανικών. Ο Γρηγόριος ο Νανζιανζηνός ,ο οποίος τον είχε γνωρίσει κατά την κρίσιμη αυτή περίοδο της ζωής του, μας παρέδωσε αρκετά ενδιαφέροντες (αν και λίγο εμπαθείς) χαρακτηρισμούς, της εξωτερικής εμφάνισης του Ιουλιανού, η οποία πρόδιδε την ψυχική του αγωνία : «Ἐμοί δέ καί πόρρωθεν, τρόπον τινά, ἑωρᾶτο (ἡ φύσις τοῦ Ἰουλιανοῦ), ἐξ οὖ τῷ ἀνδρί συνεγενόμην Ἀθήνησιν… ΄Αλλ’ ἐποίει μέ μαντικόν ἡ τοῦ ἢθους ἀνωμαλία, καί τό περιττόν τῆς ἐκστάσεως… Οὐδενός γὰρ ἐδόκει μοι σημεῖον εἶναι χρηστοῦ αὐχὴν ἀπαγής, ὦμοι παλλόμενοι καὶ ἀνασηκούμενοι, ὁφθαλμὸς σοβούμενος καὶ περιφερόμενος, καὶ μανικὸν βλέπων, πόδες ἀστατοῦντες καὶ μετοκλάζοντες, μυκτὴρ ὓβριν πνέων καὶ περιφρόνησιν, προσώπου σχηματισμοὶ καταγέλαστοι τὸ αὐτὸ φέροντες, γέλωτες ἀκρατεῖς καὶ βρασματώδεις, νεύσεις καὶ ἀνανεύσεις σὺν οὐδενὶ λόγῳ, λόγος ἱστάμενος καὶ κοπτόμενος πνεύματι, ἐρωτήσεις ἂτακτοι καὶ ἀσύνετοι, ἀποκρίσεις οὐδὲν τούτων ἀμείνους, ἀλλήλαις ἐπεμβαίνουσαι καὶ οὐκ εὐσταθεῖς, οὐδὲ τάξει προϊοῦσαι παιδεύσεως.» (βλ. και λ. Αθήναι τ. Β΄ σ. 86 α)

 Εδώ χωρίζεται σαφώς η ζωή του Ιουλιανού: τον Σεπτέμβριο του 355 με νέα διαταγή του Κωνστάντιου ανακαλείται στα Μεδιόλανα και μετά από λίγο, την 6^η Νοεμβρίου του ίδιου έτους, περιβάλλεται την πορφύρα του Καίσαρα. Η αιφνίδια αυτή ανύψωση οφείλεται σε λόγους παρόμοιους προς εκείνους , οι οποίοι είχαν παρακινήσει, προ ολίγων ετών, των Κωνστάντιο να αναδείξει ως καίσαρα τον Γάλλο (Αμ. Μαρκ. XV 8). Την αναρήχηση του Ιουλιανού ακολούθησε ο γάμος με την αδελφή του Κωνστάντιου Ελένη και μετά από μερικές εβδομάδες η αναχώρησή του για την Γαλατία, την οποία επρόκειτο να προστατεύσει από τις βαρβαρικές επιδρομές. Στις τελευταίες προ της αναχωρήσεώς του ημέρες τοποθετείται το πρώτο από τα σωζώμενα έργα του: «Ἐγκώμιον εἰς τὸν αὐτοκράτορα Κωνστάντιον». Το θέμα ήταν βεβαίως εξόχως λεπτό, εφόσον επρόκειτο να εγκωμιάσει τον φονέα των πλησιέστερων συγγενών του και τον μέχρι χθες απηνή διώκτη του. Ο Ιουλιανός ευφυέστατα αρκείται στους κοινούς τόπους των ρητορικών δοκιμίων της εποχής του, επαινεί ότι έχει πραγματικά να επαινέσει και αποφεύγει σχεδόν εντελώς τα επικίνδυνα σημείο. Το εγκώμιο περιλάμβανε ότι χρειάζονταν για να κολακευτεί ο Αύγουστος.

Καθώς βρίσκονταν στην Γαλατία ο Ιουλιανός ανέπτυξε άξαφνα πολλά λόγου άξια έξοχα στρατιωτικά προσόντα και θάρρος και επιμονή. Κατά το τετραετές διάστημα, κατά το παρέμεινε εκεί, ξεκαθάρισε πλήρως και ειρήνευσε την Ρηνανία. Τις εν τη Γαλατία πολεμικές του επιχειρήσεις περιγράφει ο ίδιος «Ἐπαιρεώθην καῖσαρ ἔτι τὸν Ρῆνον, δισμυρίους ἀπῄτησα παρὰ τῶν βαρβάρων ὑπὲρ τὸν Ρῆνον ὄντας αἰχμαλώτους· ἐκ δυοῖν ἀγώνοιν καὶ μιᾶς πολιορκίας χιλίους ἐκελὼν έζώγρησα, οὐ τὴν ἄχρηστον ἡλικίαν, ἄνδρας δὲ ἡβῶντας· ἔπεμψα τῷ Κωνσταντίῳ τέτταρας ἀριθμοὺς τῶν κρατίστων πεζῶν, τρεῖς ἄλλους τῶν ἐλαττόνων, ἱππέων τάγματα δύο τὰ ἐντιμότατα, πόλεις ἀνέλαβον νῦν μὲν δὴ τῶν θεῶν ἐθελόντων πάσας, τότε δὲ ἀνειλήφειν ἐλλάτους ὀλίγῳ τῶν τεσσαράκοντα». Η ακαταπόνητος αυτή δράση του δεν τον εμπόδιζε να όμως από το να θεραπεύει τις μούσες· της τετραετής του παραμονής στην Γαλατία καρποί είναι: το εγκώμιο εις Ευσέβεια «Εὐσεβείας τῆς βασιλίδος ἐγκώμιον», άλλο εγκώμιο προς τον Κωνστάντιο «Περὶ τῶν τοῦ αὐτοκράτορος πράξεων ἢ περὶ βασιλείας», «Παραμυθητικὸς εἰς ἑαυτόν, ἐπὶ τῇ ἐξόδῳ τοῦ ἀγαθωτάτου Σαλλουστίου», μέτρια αξίας έργα, τα οποία διασώθηκαν, λογικό έργο «Περὶ τῶν τριῶν σχημάτων», στρατηγικό με τον τίτλο «Μηχανικά», υπομνήματα γύρω από τους πολέμους στην Γαλατία και άλλα που δεν διασώθηκαν. Δεν είναι λοιπόν υπερβολή ότι έγραφε ο Λιβάνιος προς αυτόν μετά τις πρώτες του νίκες στην Γαλατία: «Κάλλιστον δὲ ὧν ἤκουον τὸ ἐλαύνειν σε τοὺς βαρβάρους καὶ τὰς νίκας εἰς συγγραφὴν ἄγειν, καὶ τὸν αὐτὸν ὄντως ρήτορά τε εἶναι καὶ στρατηγόν».

Οι συνεχείς όμως επιτυχίες του Ιουλιανού και η εκ τούτου προϊούσα αγαθή φήμη και επιβολή του καθόλου δεν άρεσαν στον Κωνστάντιο· οι ανησυχίες του, συνοδευόμενες από τις στρατιωτικές ανάγκες δια τους κατά των Περσών πολέμους, τον ώθησαν να ζητήσει ενισχύσεις από τους ιθαγενείς στρατούς του Ιουλιανού. Πράγματι διέταξε να κατέλθουν προς αυτόν οι κοόρτεις των Βαταβών, των Ερούλων, των Κελτών και άλλων στρατιωτών, λίαν εμπειροπόλεμων και σπάνιας γενναιότητας. Την άνοιξη του 360 ο Ιουλιανός βρίσκονταν στην Λουτεκία, το σημερινό Παρίσι, όταν κατέφτασαν οι αλλεπάλληλες διαταγές του Κωνστάντιου· ο στρατός προσκειμένου να αναχωρήσει συγκεντρώθηκε στα πέριξ. Μεγάλη όμως εξέγερση επικρατούσε, τόσο από τον λαό, που έχανε τους υπερασπιστές του, όσο και από το στρατό, που δεν ήθελε να αναχωρήσει. Η δυσφορία δεν άργησε να εκδηλωθεί, και μια νύχτα ο στρατός που συγκεντρώθηκε γύρω από το ανάκτορο του Ιουλιανού, τον ανακήρυξε Αύγουστο. Αυτός αφού δέχτηκε την τιμή, φρόντισε αμέσως να συνδιαλλαγεί με τον Κωνστάντιο. Οι προσπάθειες του όμως δεν οδήγησαν σε τίποτα και η ρήξη ήταν αναπόφευκτη. Ο Ιουλιανός με τον στρατό του είχε ήδη φτάσει μέχρι τη Ναϊσσό και ο Κωνστάντιος, ξεκινώντας ετοιμοπόλεμος από την Έδεσσα, προς συνάντηση του, ασθένησε καθ’ οδών και πέθανε στην Κρήνη της Μόψου το Νοέμβριο του 361 μ.Χ. Ο Ιουλιανός έμεινε μόνος κατέβηκε ανενόχλητος, και κατά τον Δεκέμβριο του ιδίου έτους εισήλθε στην Κωνσταντινούπολη, γενόμενος κατά τα συνηθισμένα δεκτός με ενθουσιασμό. Κατά την κάθοδό του από την Γαλατία μέχρι την Θράκη έγραψε σε διάφορες πόλεις επίσημα γράμματα, που δικαιολογούσαν την στάση και την πολιτεία του. Από αυτά σώθηκε επιστολή του προς την βουλή και τον δήμο των Αθηναίων, σπουδαιότατη από κάθε άποψη.

 Στην Κων/πολή έμεινε μόνο 6 μήνες αλλά δραστηριοποιήθηκε εξαιρετικά. Εκ των πρώτων του διαταγμάτων υπήρξε το άνοιγμα των βίαια κλεισμένων Εθνικών ναών και η επαναφορά της απαγορευμένης αρχαίας θρησκείας. Επίσης αποδόθηκαν στους ναούς οι κατασχεμένες περιουσίες τους. Αλλά ο Ιουλιανός δεν αρκέστηκε σε αυτά· η Χριστιανική πείρα είχε στρέψει την προσοχή του προς πολλά τρωτά της αρχαίας θρησκείας, τα οποία αποφάσισε να διορθώσει, αναλαμβάνοντας άφοβα την πρωτοβουλία θρησκευτικού ανακαινιστή. Τον απασχόλησε πολύ η ενοποίηση του Εθνικού κλήρου δια της εγκαθίδρυσης ιεραρχικής τάξεως, την οποία οργάνωσε ανάλογα με την Χριστιανική Εκκλησίας σε επαρχίες και πόλεις. Το λειτουργικό μέρος επίσης της θρησκείας, όπως προσπάθησε να το οργανώσει ο Ιουλιανός, λάμβανε πολλά από το Χριστιανισμό: ύμνοι, τακτές ώρες προσευχών, κήρυγμα και άλλοι νεωτερισμοί, οι οποίοι και αν μερικοί προϋπήρχαν εντούτοις δεν είχαν την γενικότητα την οποία ήδη έλαβαν. Τέλος επί του αυτού πεδίου σπουδαίο φροντίδα επέδειξε ο Ιουλιανός για την ηθική εξύψωση του κλήρου· ίδρυσε ιεροδιδασκαλεία και φροντιστήρια, διέταξε την αυστηρή επίβλεψη των ιερέων από την άποψη της ηθικής. Αντιλαμβανόμενος το σπουδαίο όπλο, που είχε στα χέρια του ο Χριστιανισμός δια των φιλανθρωπικών του καταστημάτων, τα οποία ήσαν ιδρυμένα παντού, ίδρυσε κατά μίμηση αυτών και υπό την επίβλεψη των κατά τόπων αρχιερέων, «ξενοδοχεῖα», όπου θα ξενίζονταν και θα νοσηλεύονταν δωρεάν τόσο οι Εθνικοί όσο και οι Χριστιανοί. Την προσπάθεια του δέχτηκαν οι Εθνικοί με επιφύλαξη· έτσι αναφέρεται, ότι το μαντείο των Δελφών απάντησε στους απεσταλμένους του Ιουλιανού με τα εξής:

«Εἲπατε τῶ βασιλῆι, χαμαί πέσε δαίδαλος αὑλά,

οὑκέτι Φοῖβος ἒχει καλύβαν, οὑ μάντιδα δάφνην,

οὒ παγάν λαλέουσαν, ἀπέσβετο καί λάλον ὑδωρ».

«Πείτε του βασιλιά, πως έπεσε κατάχαμα ο μαγικός αυλός,

κι ούτε ο Φοίβος Απόλλων μένει πια εδώ, ούτε φυτρώνει η δάφνη που προμαντεύει,

ούτε κυλάει το γάργαρο νερό απ’ την πηγή. Και το νερό που στέρεψε, δεν τραγουδάει πια»

Ο Ιουλιανός θύων εις τα είδωλα. [Μικρογραφία Βυζαντινού χειρογράφου στην Εθνική Πινακοθήκη Παρισιού] (Πηγή: Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ιγ΄, σελίδα 108)

Την άφιξη του ακολούθησε επίσης ριζική αναδιοργάνωση της αυλής, μεταβολές στα υψηλά αξιώματα της πολιτείας και σημαντικές στρατιωτικές μεταρρυθμίσεις. Έκτακτα και τακτικά δικαστήρια ασχολήθηκαν με τα σφάλματα και τις παρεκτροπές των ανώτατων υπαλλήλων επί του παλιού καθεστώτος, εν μέρει δε με την ικανοποίηση προσωπικών παθών του αυτοκράτορα. Αυτά, χωρίς να παραμελεί τα τυπικά αυτοκρατορικά του καθήκοντα, τα επιτελούσε με εξαιρετικό ζήλο. Και ενώ φρόντισε γι’ όλα αυτά, απασχολώντας μόνος πλήθος γραμματέων προς συγγραφή νόμων και εγκυκλίων και επιστολών, ουδαμώς εγκατέλειψε την προσφιλή του απασχόληση, την συγγραφή. Στην Κωνσταντινούποληκαθώς βρίσκονταν φαίνεται πως έγραψε τα «Κρόνια» που χάθηκαν, τον «Λόγον εἰς τοὺς ἀπαιδεύτους κύνας, πρὸς Ἠράκλειον κυνικὸν» («Περὶ τοῦ πῶς κυνσιτέον καὶ εἰ πρέπει τῷ κυνὶ μύθους πλάττειν»). Αυτά τα δύο έργα στρεφόμενα κατά των κυνικών, αποβλέπουν κατά πάσα πιθανότητα, στον χωρισμό της ανακαινιστικής προσπάθειας του από τις κυνικές ακρότητες, με τις οποίες είχε αυτή κατ’ επίφαση κοινά σημεία.

Τον Ιούνιο του 362 ο Ιουλιανός αναχώρησε από την Κωνσταντινούπολη με τον στρατό του για την Αντιόχεια· εκεί έμεινε μέχρι τον Μάρτιο του επόμενου έτους, παρασκευάζοντας εκστρατεία κατά των Περσών. Η εκστρατεία άρχισε επιτυχώς, αλλά ο στρατός αντιμετώπιζε διαρκώς μεγάλες δυσκολίες προ του φεύγοντος εχθρού, κατά τρόπο τέτοιον ώστε γύρω στα μέσα του Ιουνίου ο Ιουλιανός έδωκε το σύνθημα της επιστροφής· την 26^η Ιουνίου 363 κατά κάποια αψιμαχία έπεφτε βληθείς από βέλος εχθρικό. Λέγεται δε ότι, πεθαίνωντας αναφώνησε: «Νενίκηκας Ναζωραῖε». Το σώμα του μεταφέρθηκε στην Ταρσό, όπου τάφηκε μετά από δίμηνο.

Την τελευταία περίοδο της ζωής του, κατά την οποία παρέμεινε στην Αντιόχεια, αφιέρωσε ο Ιουλιανός, ιδίως εις την εδραίωση της νέας εκκλησίας. Μάρτυρες της δραστηριότητάς του είναι πλείστες σωσμένες επιστολές του, τις οποίες έγραψε στην Αντιόχεια προς τους αρχιερείς και τους προύχοντες διάφορων πόλεων. Και η καθαρά φιλολογική του όμως παραγωγή κατά την εποχή εκείνη είναι άξια λόγου. Τότε έγραψε τα 2 μυστικότερα και πιο φιλοσοφικά έργα του «Εἰς τὸν βασιλέα Ἥλιον» και «Εἰς τὴν μητέρα τῶν Θεῶν». Τότε έγραψε και 2 παράδοξες σάτιρες το «Συμπόσιον ἢ Καίσαρες», όπου κρίνει τους προ αυτού βασιλεύσαντες και το «Ἀντιοχικὸν ἢ Μισοπώγωνα» κατά των Αντιοχέων και το τελευταίο αυτό έργο περιέχει πλείστα αυτοβιογραφικά στοιχεία μεγίστου ενδιαφέροντος. Τέλος, το σπουδαιότερό του έργο, το κατά των Χριστιανών, του οποίου ελάχιστα σώζονται, δημοσιεύτηκαν κατά το διάστημα της παραμονής του στην Ασία.

Νόμισμα του Ιουλιανού. Ο αυτοκράτορας παριστάνεται κρατώντας τρόπαιο (Πηγή: Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ιγ΄, σελίδα 108)

Η φιλοσοφία του, καθώς διατυπώνεται στα τελευταία του έργα, δεν είναι πρωτότυπη· είναι ο νεοπλατωνισμός του Ιαμβλίχου με σαφέστερα τα σημεία του συγκρητισμού. Το κατά των Χριστιανών έργων, θεωρήθηκε από τους σύγχρονούς του σπουδαίο, σπουδαιότερο και από του Πορφύριου· σήμερα όμως επειδή χάθηκαν αμφότερα, οποιαδήποτε σύγκριση είναι αδύνατη. Πάντως το έργο του Πορφύριου κατακρίθηκε και καταδιώχθηκε περισσότερο από του Ιουλιανού. Αναμφίβολα ο Ιουλιανός είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες μορφές της παγκοσμίου ιστορίας· τύχη αγαθή, παρά την αυστηρότητα και την αδικία, με την οποία τον έκριναν οι σύγχρονοί του Χριστιανοί, παρά τον πανηγυρικό τόνο, τον οποίο έχουν τα σωζόμενα εγκώμια των Εθνικών της εποχής, υπάρχει αυτό τούτο το έργο του, μάρτυς αψευδής και των πνευματικών και των ψυχικών του αρετών. Διότι πράγματι τα σωσμένα έργα του έχουν κατ’ εξοχήν προσωπικό τόνο· από αυτά ήδη διαφαίνεται η ηθική ακεραιότητα του συγγραφέα (σύμφωνη πάντοτε με τα μέτρα της εποχής του), η ισχυρή μόρφωσή του και μια προχειρότητα και επιπολαιότητα που οφείλεται στο νεανικό της ηλικίας του.

 Πολλά από τα έργα του Ιουλιανού περιλαμβάνουν αυτοβιογραφικά στοιχεία πολύτιμα και άξια λόγου σελίδες αυτοπαρατηρήσεως· α και αυτές άγουν τον αναγνώστη σε παρόμοια συμπεράσματα. Αλλά μοναδικές για την γνώση αυτού του ανδρός είναι οι επιστολές του, οι οποίες, αν και λίγες, προσφέρουν σπουδαιότατα ψυχολογικά στοιχεία στον μελετητή. Πραγματικά, ο Ιουλιανός, ως συγγραφέας, δεν είναι πρωτότυπος· τα έργα του γεμούν κοινών τόπων· βεβαίως θα χρειάζονταν συγγραφική μεγαλοφυΐα, ώστε να αναπτύξει δικό του ύφος ανάμεσα σε απειροπληθούς ρητοροδιδάσκαλους και σοφιστές της εποχής του· όταν όμως έγραφε προς φίλους ή γενικά προς άτομα, εις τα οποία δεν χρειάζονταν να επιδείξει τα λογοτεχνικά του προσόντα, όταν δεν έγραφε για την δημοσιότητα, το ύφος του ήταν απλό και ανεπιτήδευτο. Οι επιστολές του είναι πολύτιμες, διότι σε αυτές εμφανίζεται ο άνθρωπος απαλλαγμένος, τόσο από το λογοτεχνικό φόρτο της εποχής του, όσο και των εκ του αξιώματος περιορισμούς του. Ο ασφαλέστερος χαρακτηρισμός του εξάγεται από τις επιστολές του: ο Ιουλιανός είναι άνθρωπος κατ’ εξοχήν συναισθηματικός και μυστικοπαθής· η στροφή του προς τον Εθνισμό έχει 2 κύριες αιτίες και αυτές συναισθηματικές: την προς τα αρχαία γράμματα λατρεία του και την έλξη προς τα ανατολικά μυστήρια· αν σε αυτά προσθέσουμε και Τρίτη, την απέχθεια προς την θρησκεία των διωκτών του, πάλι συναισθηματική αιτία έχουμε ενώπιόν μας. Πουθενά δεν θα βρούμε ένα υπολογισμό ή μια πολιτική προϋπόθεση στις αποφάσεις ή στις ενέργειές του· αυτό ήταν η δύναμη και η αδυναμία του. Οι μεταγενέστερες εποχές απέβλεπαν πάντοτε προς αυτόν με θαυμασμό ή με φρίκη. Πάντοτε δηλαδή ως προς πρόσωπο ισχυρό, ως ηρωϊκό· εδώ όμως πρόκειται περί ιστορικού σφάλματος ουσιώδης σημασίας· ο ονειροπόλος και ανεδαφικός αυτοκράτορας, ο οποίος ευχήθηκε την αναστύλωση των αρχαίων ναών, δεν είχε θέση μεταξύ των μεγάλων μεταρρυθμιστών. Ο Ιουλιανός είναι κατ’ εξοχήν λογοτέχνης. Η θέση του είναι μάλλον παρά των ουτοπιστών, παρά των ανθρώπων εκείνων τους οποίους τα αισθήματα παρέσυραν εκτός των ορίων του δυνατού.

Η ζωή και η προσπάθεια του Ιουλιανού αποτέλεσε προσφιλές θέμα της λογοτεχνίας, που δραματοποιήθηκε και μυθιστορηματοποιήθηκε από τον Κλέωνα Ραγκαβή, του Μερεσκόφσκυ, του Ίψεν και άλλων

Βιβλιογραφία

Πηγές:

1. Κύριες πηγές για τον βίο του Ιουλιανού είναι κατά κύριο λόγο τα σωσμένα έργα του, κατά δεύτερο λόγο ο Λιβάνιος και ο Αμμιανός Μαρκελλίνος. Και άλλοι όμως συγγραφείς, μεταξύ των οποίων και οι σύγχρονοί του Ιουλιανού Χριστιανοί, παρέχουν πολλές σχετικές πληροφορίες.

Εκδόσεις:

1. Hertlein, Iuliani Imperatoris quae supersunt (τ. Ζ), Λειψία 1875/1872

2. Bides & Cumont. Iuliani Imperatoris epistulae. Leges, poematia,fragmenta varia (Παρίσι 1922)

3. Bides, L’ Empereur Julien.Oeuvres completes (Παρίσι 1924)

4. Neumann, Iuliani Imperatoris librorum contra Christianos quae supersunt (Λειψία 1880)

Βοηθήματα

1. P. Alard, Julien l’ Apostat (τόμοι3, εκδ. γ΄ 1906 – 1910)

2. W. Koch, Kaiser Julian des Abtrunnige (Λειψία 1899)

3. A. Rostagni, Giuliano l’ Apostata (Τορίνο 1920)

4. J. Geffken, Kaiser Julianus (Λειψία 1914)

Και διάφορες σπουδαίες μελέτες των Koch, Bides κ.α. σε βέλγικα και άλλα περιοδικά

(Πηγή: Δημαράς Κ.Θ. , Συγγραφέας, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ιγ΄, σσ. 107  109)

Ο ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ, Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΒΥΛΑΣ & Ο ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΔΑΦΝΑΙΟΥ ΑΠΟΛΛΛΩΝΑ

Μεσούντος του Γ΄αιώνα Επίσκοπος Αντιοχείας χρημάτισε ο Άγιος Βαβύλας (238 – 250)περί του οποίου νομίσθηκε όχι ορθά (βλ. άρθρο Χρ. Παπαδόπουλου εν «Θεολογίᾳ» Β, 1924 σ. 118 – 119) ότι εξέβαλε εκ του ναού τον αυτοκράτορα Φίλιππο τον Άραβα, που ήταν Χριστιανός.

Βιβλιογραφία

Εκτός των εν κειμένω σημειωθέντων συγγραμμάτων

1. Ul Chevalier, Repertoirem des sources historiques du Moyen Age. Topo – bibliographie, Montbeliard 1894, t. I. λ. Antioche.

2. J. Neale, A history of the first Eastern Church, The Patriarchate of Antioch, together with memoirs of the Patriarch of Antioch, London 1873

3. Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, Αρχ, Αθηνών, Χρονολογικός πινακας των Πατριαρχών Αντιοχείας, εν «Πανταίνῳ» Αλεξανδρείας, ΙΘ΄, 1926, αριθμ. 10. πρβλ. και την αυτόθι περί των Πατριαρχών Αντιοχείας βιβλιογραφία

(Πηγή: Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Δ΄, σελ. 896)

Η επίσκεψη του αυτοκράτορα Ιουλιανού στην Αντιόχεια και η παραμονή του για 10 μήνες περίπου, είναι ενδεικτική για το κλίμα της εποχής. Ο Ιουλιανός έφθασε στην πόλη της 18 Ιουλίου του 362 και αμέσως έσπευσε να συναντήσει τον δάσκαλο του Λιβάνιο. Όμως η συνέχεια της παραμονής του ήταν γεμάτη απογοητεύσεις. Οι απόψεις του για την επαναφορά της ειδωλολατρικής θρησκείας (Εθνισμού), η εμφάνισή του ως αρχαίος φιλόσοφος , η καταστροφή των ιερών λειψάνων των εκκλησιών, το κλείσιμο χριστιανικών ναών και η προσπάθειά του να επαναλειτουργήσει τους αρχαίους ναούς, όπως του Δαφναίου Απόλλωνα, αντιμετώπισαν την ειρωνεία και την οργή των Αντιοχέων («…τον βασιλέα ύβριζον και εις τον πώγωνα αυτού, ως βαθύς είη , επέσκωπτον και εις το νόμισμα ότι ταύρου είχε εικόνα» Σωζόμενος Εκκλησιαστική ιστορία 5,19). Την ημέρα της εορτής του Δαφναίου Απόλλωνα ο Ιουλιανός επισκέφτηκε τον ναό του πιστεύοντας ότι θα βρει λαμπρές ετοιμασίες και πλήθος κόσμου. Αντιθέτως συνάντησε μόνο έναν ιερέα που του είπε χαρακτηριστικά «φέρων οίκοθεν τω θεώ χήνα ιέρειον» Στον ίδιο χώρο με τον ναό υπήρχε το μαρτύριο του Βαβύλα , όπου και τα λείψανα του. Ο Ιουλιανός , θεωρώντας ότι είχαν μιάνει το ιερό άλσος του Απόλλωνα , τα μετέφερε σε νεκροταφείο της Αντιοχείας. Η αντίδραση των Χριστιανών άρχισε να εκδηλώνεται με πολλούς τρόπους και λίγες ημέρες αργότερα κάηκε ο ναός του Δαφναίου Απόλλωνα. Αν και είναι πιθανό ο ναός να πυρπολήθηκε από φανατικούς χριστιανούς, ωστόσο τίποτα δεν αποδείχθηκε. Τότε ο Ιουλιανός εφάρμοσε για πρώτη φορά αντίποινα ενάντια στους Χριστιανούς και διέταξε να κλείσει ο μεγάλος ναός της Αντιόχειας, που είχε κτιστεί επί Κωνσταντίνου. Οι χριστιανοί της πόλης αντέδρασαν με περιπαικτικούς ύμνους και συνθήματα κατά του αυτοκράτορα . Ο Ιουλιανός έφυγε απογοητευμένος από την πόλη που σκέπτονταν να κάνει πρωτεύουσά του, στις 5 Μαρτίου του 363, αφού όμως απάντησε στους επικριτές της πολιτικής του γράφοντος το έργο «Μισοπώγων» που δημοσιεύτηκε σε κεντρικό σημείο της πόλης, στο λεγόμενο «Τετράπυλο των ελεφάντων»

 (Πηγή: Περιοδικό Corpus, τεύχος 35, άρθρο «Αντιόχεια, η χαμένη αρχαία πόλη», Πέτρος Στ. Μεχτίδης αρχαιολόγος, σελίδα 33)

Ο Ιουλιανός στην Αντιόχεια

Η επικράτηση της ειρήνης δια του Μ. Κωνσταντίνου επέτρεψε την μείζονα ανάπτυξη της Εκκλησίας Αντιοχείας και την διακόσμηση της Μητροπόλεως αυτής δια μεγαλοπρεπών ναών. Μόνο η πόλη της Αντιοχείας στην αρχή του Δ΄ αιώνα αριθμούσε 100.000 Χριστιανούς, όταν δε κατά τον Ιούνιο του 362 μετάβηκε εκεί ο Ιουλιανός ο Παραβάτης, βρίσκοντας «ἀθέους», κατά την εκφρασή του, δηλαδή Χριστιανούς, τους περισσότερους από τους κατοίκους της πόλης. Πολύκροτος απόβηκε η εν αυτή διατριβή του Ιουλιανού που θέλησε να αποκαταστήσει την ειδωλολατρική θρησκεία (πρβλ P. Allard, Julien l’ Apostat, Paris 1903, t. III). Στην Αντιόχεια βρήκε τον Λιβάνιο να διδάσκει, του οποίου από νεαρής ηλικίας ανάγνωθε τους λόγους, και άλλους ζηλωτές της Εθνικής θρησκείας, αλλά συνάντησε πλήρη αδιαφορία του εμμένοντος εις την θρησκεία ταύτη λαού της Αντιοχείας. Ευθύς δ’ εξαρχής οι τε Εθνικοί και Χριστιανοί διατέθηκαν δυσμενώς προς τον φιλόσοφο αυτοκράτορα, διότι αυτός φάνηκε αποστρεφόμενος τα ήθη και τα έθιμα αυτών και τον κοινό βίο. Οι Αντιοχείς μετά πάθους παρακολουθούσαν καθ’ εκάστη ημέρα τις ιπποδρομίες και τις θεατρικές παραστάσεις, αλλά ο Ιουλιανός αποστρέφονταν αυτές. Οικονομικά δε τινα μέτρα που λήφθηκαν από αυτόν αύξησαν την δυσαρέσκεια του λαού. Η καθ’ όλου εξωτερική εμφάνιση του Ιουλιανού, τρέφοντας μακρύ πώγωνα και φέροντος φιλοσοφικό τρίβωνα, προκαλούσε τα σκωπτικά σχόλια των μαλθακών Αντιοχέων, ιδιαζόντως ασχολουμένους με την περιποίηση και την καθαριότητα του σώματος. Εκτός τούτων οι Χριστιανοί στενοχωριούνταν από την μεροληψία, την οποία επιδείκνυε αυτός στις δίκες, τις οποίες προσωπικά διεξήγαγε, εκ της εχθρικής του στάσης προς τον Χριστιανισμό και εκ των κατ’ αυτού ύβρεων, αλλά και οι Εθνικοί μετά δυσαρέσκειας έβλεπαν τον υπερβολικό του θρησκευτικό ζήλο, τις καθημερινές επισκέψεις εις τους ναούς, τις διαρκείς θυσίες, τις οποίες έσκωπταν.

Πολλαχού του κράτους και ιδίως στην Παλαιστίνη συνεβαίνανε καθ’ εκάστην ημέρα ανωμαλίες εκ της εξεγέρσεως των Εθνικών κατά των Χριστιανών. Ειδικά δε κατά την εποχή εκείνη είχε διατάξει ο Ιουλιανός της καταστροφή και την εκταφή ιερών λειψάνων, ως του Αγίου Ιωάννη του βαπτιστή και του προφήτη Ελισσαίου στην Σαμάρεια, εξ αφορμής δε της απομακρύνσεως του λειψάνου του αγίου μάρτυρος Επισκόπου Αντιοχείας Βαβύλα, έγειρε διωγμό κατά της πόλης αυτής. Το λείψανο του Βαβύλα βρίσκονταν σε ναό εις τιμή του απέναντι από τον εν Δάφνη ναό του Απόλλωνα που ιδρύθηκε από τον αδελφό του Ιουλιανού Γάλλου, που επί μικρό διάστημα ήταν διοικητής Αντιοχείας. Η Δάφνη μετά την ίδρυση εκείνου του ναού άλλαξε όψη, προκαλώντας νέους επισκέπτες, που μετέβαιναν ευλαβικά για την προσκύνηση των λειψάνων του μάρτυρα. Πολλοί δε από τους Εθνικούς ελκύονταν στον Χριστιανισμό από την ευλάβεια και το χρηστό παράδειγμα εκείνων των προσκυνητών. Ο δε ναός του Απόλλωνα παραμελημένος άρχισε να καταρρέει. Ο Ιουλιανός και προ της μεταβάσεως του στην Αντιόχεια είχε διατάξει την επισκευή του ναού αυτού, αλλά μεταβαίνοντας εκεί είδε τελείως αδιαφορία του λαού προς την λατρεία του Δαφνιαίου Απόλλωνα. Θέλοντας δε να απομακρύνει τα λείψανα του Αγίου Βαβύλα, διότι δήθεν η παρουσία αυτού δυσκόλευε τον Δαφνιαίο θεό να χρησμοδοτεί, προκάλεσε ζωηρότατα επεισόδια. Οι Χριστιανοί τα ανεκόμισαν με μεγάλη πομπή, με ψαλμούς και ύμνους, στην πόλη, μετά δε μερικές μέρες (22 Οκτωβρίου 362) κεραυνός που έπεσε κατέκαψε τον ναό. Ο Ιουλιανός απέδωσε την εμπρησμό στους Χριστιανούς και ανέλαβε διωγμό κατ’ αυτών, μη καταδικάζονταν μεν αυτούς σε θάνατο, ώστε να μην αναδείξει νέους μάρτυρες του Χριστιανισμού, αλλά προκαλώντας σκληρότατα βασανιστήρια, προκαλώντας τις διαμαρτυρίες του Λιβανίου. Ταυτόχρονα στην Βηρυτό, Δαμασκό και στην Γάζα, την ανοχή του Ιουλιανού εξακολούθησαν οι κατά των Χριστιανών φονικές πολλές φορές, βιαιοπραγίες των Εθνικών. Όλα αυτά κορύφωσαν την δυσαρέσκεια των Αντιοχέων προς τον Ιουλιανό.

Ο Ιουλιανός προ της απομακρύνσεώς του από την Αντιόχεια εις την κατά των Περσών εκστρατεία, στην οποία βρήκε οικτρό θάνατο, συνέγραψε ειδικά μεν κατά των Χριστιανών, γενικά δε κατά των Αντιοχέων πραγματεία, υπό την επιγραφή «Μισοπώγων», εκδικούμενος τα σκωπτικά σχόλια των υπηκόων του, αλλά ταυτόχρονα ελέγχοντας τον έκλυτο βίο και τα πεαλελυμένα ήθη τους.

Βιβλιογραφία

Εκτός των εν κειμένω σημειωθέντων συγγραμμάτων

1. Ul Chevalier, Repertoirem des sources historiques du Moyen Age. Topo – bibliographie, Montbeliard 1894, t. I. λ. Antioche.

2. J. Neale, A history of the first Eastern Church, The Patriarchate of Antioch, together with memoirs of the Patriarch of Antioch, London 1873

3. Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, Αρχ., Αθηνών, Χρονολογικός πινακας των Πατριαρχών Αντιοχείας, εν «Πανταίνῳ» Αλεξανδρείας, ΙΘ΄, 1926, αριθμ. 10. πρβλ. και την αυτόθι περί των Πατριαρχών Αντιοχείας βιβλιογραφία

(Πηγή: Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Δ΄, σελ. 896)

Ο Άγιος Βαβύλας ήταν επίσκοπος Αντιοχείας από το 237 μέχρι το 250, και διαδέχθηκε τον Ζεβίνον (Ευσέβιος εκ. ιστ. 6, 29). Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, στην πρώτη του ομιλία στον Άγιο Βαβύλα (Migne Ε.Π. 50, 539), αναφέρει ότι ο Βαβύλας ως επίσκοπος, απαγόρευσε την είσοδο εις τον ναό του βασιλιά, διότι αυτός απανθρωπότατα έσφαξε τον υιό του βασιλιά των Περσών, το οποίο είχε ως όμηρο. Ο Χρυσόστομος όμως δεν αναφέρει το όνομα το βασιλιά, τον οποίο το συναξάρι τον ονομάζει Νουμεριανό. Εσφαλμένη δε είναι η γνώμη ότι πρόκειται για τον Φίλιππα τον Άραβα (Θεολογία 1924, σ. 118 119). Επί του αυτοκράτορα Δεκίου υποβλήθηκε ο Βαβύλας σε δεινά μαρτύρια μετά των τριών νεαρών αδελφών του, μετά την αποκεφάλιση των οποίων αποκεφαλίσθηκε και αυτός, επαναλαμβάνοντας το του Ησαΐα «ἰδοὺ ἐγὼ καὶ τὰ παιδεία, ἅ μοι ἔδωκεν ὁ Θεὸς». Κατά το έτος 351 ο αδελφός του Ιουλιανού Γάλλος, ως διοικητής της Αντιοχείας, έδωσε την διαταγή της ταφής του λειψάνου του Αγίου Βαβύλα στην Δάφνη, προς τιμή του, έναντι του ναού του Απόλλωνα. Μετά από λίγο όμως ο Ιουλιανός φρονώντας πως ο ψευδομάντης Δαφνιαίος Απόλλωνας εμποδίζονταν στις μαντικές του ψευδολογίες «ὑπὸ τῆς ἐκείνου χάριτος» διέταξε την εκείθεν απομάκρυνση του λειψάνου, που προκάλεσε ταραχές και τον διωγμό κατά των Αντιοχέων (Θεοδωρήτου εκ. ιστ. 3, 6 κ. εξ., Χρυσοστόμου εις Βαβύλαν λόγοι δύο, εν Migne, 50, 527  572). Κατά την παράδοση την εποχή των σταυροφοριών το λείψανο μεταφέρθηκε στην Κρεμόνα

Επιπλέον Βιβλιογραφία:

1. Ιωάννης Χρυσόστομος εν Migne Ε.Π. 50

2. Θεολογία 1924

3.Θεοδώρητου Εκκλησιαστική Ιστορία

(Πηγή: Μπαλάνος Δ. Σ., καθηγητής της Πατρολογίας μετά της ερμηνείας των Πατέρων στο Εθνικό Πανεπιστήμιο, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Στ΄, σελίδα 428)

Ο Άγγλος ιστορικός Gibbon (Ιστορία της παρακμής της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας») αναφέρει πως ο Βαβύλας μαρτύρησε κατά το διωγμό του αυτοκράτορα Δέκιου (βλ και Ευσέβιου, Εκκλησιαστική Ιστορία, ΣΤ΄, 39: «1. Έπειτα τον Φίλιππο διαδέχεται ο Δέκιος. Αυτός εγείρει διωγμό προς την Εκκλησία (...) 4. Κατά παρόμοιο τρόπο με τον Αλέξανδρο, πέθανε στην Αντιόχεια εντός του δεσμωτηρίου έπειτα από ομολογία ο Βαβύλας». Κατά τον Ευσέβιο (Εκκλησιαστική Ιστορία 6, 34) ο Φίλιππος εμποδίστηκε από τον επίσκοπο Βαβύλα να εισέλθει στο ναό κατά την ημέρα του Πάσχα, λόγω ενός παραπτώματός του. Αλλά αυτός τότε το εξομολογήθηκε και έτσι του επετράπη η είσοδος δίχως συνέπειες. Στον Συναξαριστή ο βασιλιάς που σκότωσε τον Βαβύλα ονομάζεται Νουμεριανός. Πρόκειται πιθανόν για μεταποίηση του ονόματος του Δέκιου, το οποίο θυμίζει αριθμό (numerys).

Βιβλιογραφία:

1. Γίββων, Ιστορία της παρακμής της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας

2. Ευσέβιος, Εκκλησιαστική Ιστορία

3. Συναξαριστής

Ο Εθνικός Αμμιανός Μαρκελλίνος, ο οποίος αναφέρει την αιτία της καταστροφής του ναού (XXII, 13, 3): «Ο φιλόσοφος Ασκληπιάδης, (..) όταν είχε έρθει στο προάστιο της Δάφνης να επισκεφτεί τον Ιουλιανό, τοποθέτησε μπροστά στα πόδια του αγάλματος ένα μικρό ασημένιο άγαλμα της Ουράνιας Θεάς (ή Ουράνιας Αφροδίτης) και, αφού άναψε μερικές κέρινες λαμπάδες, έφυγε από το ναό. Από αυτές τις λαμπάδες, μετά τα μεσάνυχτα, όταν κανείς δεν ήταν παρών για να βοηθήσει, ορισμένες σπίθες που πετάχτηκαν άρχισαν να καίνε την ξύλινη επένδυση, που ήταν πολύ παλιά, και η φωτιά, που τρεφόταν από το ξηρό καύσιμο [το ξύλο], ανήλθε και έκαψε οτιδήποτε μπορούσε να φτάσει, σε οποιοδήποτε ύψος και να βρισκόταν αυτό.» Ως αποτέλεσμα της ψευδούς κατηγορίας κατά των Χριστιανών, ο Ιουλιανός έκλεισε την μεγαλύτερη εκκλησία της Αντιοχείας.

 Ο κυνικός φιλόσοφος Ασκληπιάδης που έμεινε στην Ρώμη το έτος 362 μ.Χ. επισκέφτηκε στην Αντιόχεια τον διατρίβοντα τότε αυτοκράτορα Ιουλιανό ώστε να τον ενισχύσει εις τον τραχύ αγώνα του ενάντια στους εμμένοντες με πείσμα εις τον Χριστιανισμό Αντιοχείς. Εκεί όμως ο Ασκληπιάδης έγινε αίτιος μέγιστου κακού. Θέλοντας δια επιδείξεως ευλαβείας να καταπολεμήσει τους Χριστιανούς άναψε μεγάλη λαμπάδα στον περίφημο ναό του Απόλλωνα ο οποίος βρίσκονταν στο προάστιο της Αντιόχειας, την Δάφνη. Η φωτιά όμως εξ’ αιτίας της απρόσεχτης τοποθέτησης της λαμπάδας κοντά σε εύφλεκτα υλικά μεταδόθηκε την νύχτα σε αυτά και αποτέφρωσε τα πάντα μέσα σε αυτόν, συμπεριλαμβανομένου και του επίχρυσου ξύλινου αγάλματος του Πυθίου Απόλλωνα. Και αποπειράθηκαν οι περί τον ύπαρχο της ανατολής Ιουλιανό, θείου του αυτοκράτορα Ιουλιανού, να αποκρύψουν τα πραγματικά αίτια του εμπρησμού επιρρίπτοντας αυτόν στους χριστιανούς. Αλλά επειδή πάμπολλοι μάρτυρες, ακόμη και οι νεωκόροι του ναού, κατέθεσαν ότι η φωτιά ξεκίνησε από το πάνω μέρος του ναού και όχι από κάτω, η πυρπόληση αποδόθηκε στην πτώση κεραυνού.

Επιπλέον Βιβλιογραφία

1. Αμμιανός Μαρκελλίνος ΧΧΙΙ

(Πηγή: Καρβελάς Ι. Γ., Καθηγητής, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ε΄, σελίδα 831)

ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ, ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ & ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ

Είναι περίεργο το πώς διαρκώς κάποιοι, όπως ο Αλέξανδρος Χ. Μήτσιος, διαχωρίζουν ξεκάθαρα ελληνισμό και Χριστιανισμό με βάση την δική τους προαίρεση για να δημιουργούν εθνικιστικές εντυπώσεις στους αναγνώστες τους:

α) Κατ’ αρχάς, όσο αφορά την καταγωγή, ο Ιουλιανός δεν ήταν Έλληνας, όπως και πολλοί Χριστιανοί δεν ήσαν στην καταγωγή Έλληνες.

β) Κατά το θρήσκευμα, σαφώς και ήταν «Έλληνας», δηλαδή Ειδωλολάτρης, σύμφωνα με το ευαγγελικό: «25 ἀκούσασα γὰρ γυνὴ περὶ αὐτοῦ, ἧς εἶχε τὸ θυγάτριον αὐτῆς πνεῦμα ἀκάθαρτον, ἐλθοῦσα προσέπεσε πρὸς τοὺς πόδας αὐτοῦ· 26 ἡ δὲ γυνὴ ἦν Ἑλληνίς, Συροφοινίκισσα τῷ γένει· καὶ ἠρώτα αὐτὸν ἵνα τὸ δαιμόνιον ἐκβάλῃ ἐκ τῆς θυγατρὸς αὐτῆς». Όπως καταλαβαίνει κανείς, το «Έλλην» από την εποχή του Χριστού, είναι δηλωτικό της θρησκείας διότι φαίνεται να είναι αδύνατο η Συροφοινίκισα γυναίκα που προσέτρεξε για βοήθεια στον Θεάνθρωπο να ήταν «ελληνικά πεπαιδευμένη» ή «φιλοσοφημένη». Δηλαδή αναφέρονταν και για τους πληθυσμούς που δεν μιλούσαν ΚΑΝ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ο όρος Έλλην. Επιπλέον ο Ιουλιανός δεν περιορίζονταν στην αρχαία Ελληνική θρησκεία αλλά ήταν επηρεασμένος ιδιαίτερα από τα Ανατολικά Μυστήρια και αυτό είναι ευρέως γνωστό. Συνεπώς ούτε κατά το θρήσκευμα μπορεί να χαρακτηρισθεί καθαρά Έλληνας.

γ) Όσο αφορά την παιδεία, μιας και τύγχανε και γνώστης του νεοπλατωνισμού, δεν μπορεί να θεωρηθεί περισσότερο Έλληνας από άλλους Χριστιανούς που ήσαν καίριοι γνώστες και σαφώς καλύτεροι συγγραφείς από τον Φλάβιο Κλαύδιο Ιουλιανό. Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν πολλά όπως π.χ. ο νεοπλατωνικός γίγαντας της θεολογίας Ωριγένης, ο νεοπλατωνικός Κλήμης Αλεξανδρείας, ο νεοπλατωνικός επίσκοπος Κυρήνης Συνέσιος, ο νεοπλατωνικός απολογητής Αθηναγόρας κ.α. Αν συμπεριλάβει κανείς στον «ελληνισμό» του Ιουλιανού την απαγόρευση της μελέτης και της διάδοσης της Ελληνικής παιδείας που επιβλήθηκε στους Χριστιανούς, τότε υπάρχει ένα άλλο στοιχείο που δίδει στον Ιουλιανό μια μη ελληνική συμπεριφορά, μιας και εμπόδιζε την διάδοση της Ελληνικής μορφώσεως σε άλλους λαούς και κατ’ επέκταση στην οικουμένη.

δ) Ο Ιουλιανός αναφέρει στο σύγγραμμά του «Κατά Γαλιλαίων» θέσεις για τις οποίες σημερινοί νεοπαγανιστές και εθνικιστές θα τον είχαν χαρακτηρίσει ευκόλως ως «ανθέλληνα»:

Ιουλιανός, «Κατά Γαλλιλαίων»

5. Οι Έλληνες τώρα, είναι αλήθεια, έπλασαν τους μύθους για τους θεούς απίστευτους και τερατώδεις (απίστευτη και τερατώδης η ελληνική παιδεία). Είπαν δηλαδή ότι ο Κρόνος κατάπιε τα παιδιά του και αμέσως μετά τα ξέρασε. Μίλησαν ακόμα και για άνομους γάμους: δηλαδή ότι ο Δίας έσμιξε με τη μάνα του και, όταν έκανε παιδιά μαζί της, παντρεύτηκε την κόρη του, και μάλλον ούτε την παντρεύτηκε, αλλά, αφού έσμιξε απλώς μαζί της, την έδωσε σε κάποιον άλλο (άνομοι γάμοι μεταξύ των Ελληνικών θεών). Έπειτα έρχονται οι μύθοι για τον κατασπαραγμένο Διόνυσο και τη συγκόλληση των μελών του. Τέτοια πράγματα (τερατώδη και άνομα) λένε οι μύθοι των Ελλήνων

8. Μήπως ο Πλάτων που λάτρεψε τα είδωλα…. (ειδωλολάτρης ο μέγιστος φιλόσοφος Έλληνας Πλάτωνας)

26. Γιατί τη μελέτη των ουράνιων φαινομένων οι Έλληνες την τελειοποίησαν, ενώ οι πρώτες παρατηρήσεις είχαν γίνει από τους βάρβαρους στη Βαβυλώνα, κι η μελέτη της γεωμετρίας, αφού ξεκίνησε με την καταμέτρηση της γης που γινόταν στην Αίγυπτο, έφτασε να έχει τέτοια ανάπτυξη. Κι η αριθμητική, ενώ άρχισε παλιά με τους Φοίνικες εμπόρους, για τους Έλληνες έγινε αφορμή για επιστημονική γνώση. (όλα τα παρέλαβαν οι Έλληνες από τους βάρβαρους. «Κλέφτες», σύμφωνα με τον Δαυλό, ιδεών οι Έλληνες.)

Αριστερά: Καρτέσιος (Rene Descartes): Έκλεψε την αριστοτελική Λογική. Δεξιά: Νεύτωνας (Isaak Newton): Έκλεψε την αριστοτελική Μηχανική (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 275, άρθρο: Δύο αντιγραφείς του Αριστοτέλη, Νεύτωνας και Καρτέσιος, Γεράσιμος Καζανάς Οικονομολόγος, σελίδα 18159)

45. Αν και, μα τους θεούς, είμαι ένας από αυτούς που αποφεύγουν να γιορτάζουν μαζί με τους Ιουδαίους, σέβομαι πάντα το θεό του Αβραάμ και του Ισαάκ και του Ιακώβ (Ιουδαίος ο Ιουλιανός) , οι οποίοι, όντας οι ίδιοι Χαλδαίοι, από γένος ιερό και με κλίση στη θεουργία (ιερό το γένος των μάγων –θεουργών Χαλδαίων), έμαθαν να κάνουν την περιτομή επειδή ξενιτεύτηκαν στην Αίγυπτο, και σεβάστηκαν ένα θεό, που στάθηκε ευμενής τόσο σε μένα (Ο Γιαχβέ της Παλαιάς Διαθήκης αγαπά τον Ιουλιανό) όσο και σ’ αυτούς που τον λάτρευσαν όπως τον λάτρεψε ο Αβραάμ, επειδή είναι μέγας και δυνατός και δεν ταιριάζει καθόλου με εσάς. Γιατί δε μιμείσθε τον Αβράαμ, ανεγείροντας προς τιμή του βωμούς, κτίζοντας θυσιαστήρια και λατρεύοντάς τον, όπως εκείνος, με ιερές τελετές; (Ο Ιουλιανός προτρέπει στον Ιουδαϊσμό).

ε) Ο Ιουλιανός ίδρυσε αντρικά και γυναικεία μοναστήρια (Πηγές: Ιουλιανού, Επ. 81. I. 2.90. κ. ε. – 84. I.2.144.6 κ.ε. –86.I.2.147.15 κ.ε. –88.I.2.149.19 κ.ε. – 89α.I.2.151.19 κ.ε. – 89b.I.2.155.11. κ.ε., Αμμ. Μαρκ. XXII, 7,6).

στ) Οι θυσίες του ανάγονται στους Χαλδαίους, η μαγεία κι ο Μίθρας από την Περσία, η μαντική από την Καρία. Πίστευε πως μέσα του ξαναζούσε η ψυχή του Μ. Αλέξανδρου. (Πηγή: Σωκράτη, Εκκλ. Ιστ. 3,21)

Συνεπώς δεν είναι δυνατόν κανείς με τόση ευκολία να κατατάσσει για λόγους εντυπωσιασμού τον Ιουλιανό ανάμεσα στους Έλληνες ενώ τους Χριστιανούς αυτοκράτορες σε ειδική ομάδα, ασφαλώς μη Ελληνική, διότι ουσιαστικές διαφορές δεν υπάρχουν. Αν μάλιστα προστεθεί πως η Ελληνική αρχαία θρησκεία ήταν και αυτή ξενόφερτη, τότε η πλάστιγγα γέρνει ουσιαστικά το βάρος της προς την άλλη πλευρά από αυτήν που επιθυμεί να την γύρουν κάποιοι.

ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ & ΑΝΕΞΙΘΡΗΣΚΙΑ

Ομολογουμένως ο Ιουλιανός ήταν ο πιο ήπιος από τους Εθνικούς αυτοκράτορες, όμως αυτό δεν τον κάνει εντελώς ανεξίθρησκο. Καθώς ο καιρός περνούσε ο Ιουλιανός γίνονταν λιγότερο ανεκτικός προς τον Χριστιανισμό. Δεν ήταν περισσότερο ανεξίθρησκος π.χ. από τον χριστιανό Ιοβιανό μήτε από τον Μέγα και Άγιο Κωνσταντίνο (διότι το σταμάτημα των διωγμών των Χριστιανών είναι ανεξιθρησκία από πλευράς Κωνσταντίνου). Ακολουθούν ορισμένα παραδείγματα που αποδεικνύουν πως στην εποχή του Ιουλιανού υπήρχαν ασφαλώς μάρτυρες της πίστεως:

Όλοι οι χριστιανοί επίσκοποι που εξορίστηκαν από τον Κωνστάντιο τους επιτράπηκε να επιστρέψουν στις επισκοπές τους (αν και ο λόγος αυτής της απόφασης μπορεί να ήταν η ενίσχυση και η προώθηση των διχονοιών ανάμεσα στους Χριστιανούς) και με έδικτο το 361 ανακήρυξε την ελευθερία της λατρείας για όλες τις θρησκείες.

Η αρχική του ανέχεια προς τον Χριστιανισμό συνοδεύτηκε από μια αποφασιστικότητα να αναγεννήσει τον παγανισμό και να τον ανάγει σε επίσημη θρησκεία με μια κατεστημένη ιεραρχία. Ο Ιουλιανός ασφαλώς είδε τον εαυτό τον ως την κεφαλή της παγανιστικής Εκκλησίας. Εκτελούσε θυσίες ζώων και ήταν ένας αφοσιωμένος υπερασπιστής της παγανιστικής Ορθοδοξίας, εκδίδοντας δογματικές οδηγίες προς τους ιερείς. Χωρίς έκπληξη, αυτός ο αρχικός του φανατισμός γρήγορα τον οδήγησε από την φαινομενική ανεκτικότητα στην ξεκάθαρη καταστολή και δίωξη των Χριστιανών. Οι παγανιστές ήταν ανοιχτά προτιμώμενοι για τις υψηλόβαθμες θέσεις, και οι Χριστιανοί αποβάλλονταν από τον στρατό και τους απαγορεύονταν να διδάσκουν. Η τελευταία ενέργεια οδήγησε τον Αμμιανό, που θαύμαζε τις αρετές του Ιουλιανού και που ο ίδιος ήταν οπαδός της παραδοσιακής θρησκείας, να επικρίνει τον αυτοκράτορα:

Αυτό ήταν απάνθρωπο, και καλύτερα να αφεθεί στην λήθη, το ότι απαγόρεψε τους δάσκαλους της ρητορικής και της φιλολογίας να εξασκούν τα επαγγέλματά τους αν ήταν ακόλουθοι της Χριστιανικής θρησκείας.

Ο Ιουλιανός συνέγραψε μια επίθεση κατά του Χριστιανισμού που σήμερα είναι γνωστή με την αποσπασματική παράθεση «Η απάτη των Γαλιλαίων» ο συνήθης του όρος δεν έχει τίποτα θεϊκό μέσα του, λέει· ταιριάζει στους αγροίκους μόνο, είναι κατασκευασμένος με παραμύθια και παρανοϊκά ψέματα. Εδώ ίσως πιθανόν να εντοπίζεται η δύση της σνομπιστικής Αθήνας των ημερών του. Αν και επαγγέλλονταν πως ήταν νεοπλατωνικός και ένας ηλιολάτρης, ο Ιουλιανός ήταν ενταγμένος σε δεισιδαιμονίες παρά σε μια θρησκεία, σύμφωνα με τον Αμμιανό.

Το σχέδιό του να ξαναχτίσει τον Ιουδαϊκό ναό της Ιερουσαλήμ (Σολομώντα) είχε σκοπό να περιγελάσει τους χριστιανούς παρά να εξευμενίσει τους Ιουδαίους που για μακρύ διάστημα είχαν συνηθίσει να λατρεύουν στην Συναγωγή και που θα έβρισκαν την αναγέννηση των αιματηρών θυσιών εξαιρετικά συνταρακτικές. Το σχέδιο εξέπεσε όταν αναφέρθηκε (όπως και σε παλαιότερη και σε περίπτωση αργότερα) ότι «σφαίρες φωτιάς» αναπήδησαν από τα θεμέλια και τρόμαξαν τους εργάτες. Χριστιανικές πόλεις τιμωρήθηκαν και κάηκαν εκκλησίες στην Δαμασκό και στην Βηρυτό. Επίσκοποι, συμπεριλαμβανομένου και του Μεγάλου Αθανάσιου εξορίστηκαν. Ο Βάκχος τοποθετήθηκε μέσα στις βασιλικές της Έμεσας (σημερινή Homs της Συρίας) και της Επιφάνειας (σημερινή Hamah της Συρίας). Στην Αντιόχεια, όπου ο Ιουλιανός ετοιμάζονταν για μια εκστρατεία ενάντια στους Πέρσες, το κλείσιμο της βασιλικής και η απομάκρυνση των λειψάνων του μάρτυρα Βαβύλα από το ιερό άλσος της Δάφνης εκνεύρισε τους Χριστιανούς. Η ασκητική του αυστηρότητα δεν τον έκανε προσφιλή ούτε στους παγανιστές, και οι δύο δέχθηκαν τις παρατηρήσεις του στο έργο του «Μισοπώγων», στο οποίο επιτίθεται στους Αντιοχείς για την κοροϊδία που σέρβιραν για την προσωπική του συμπεριφορά, την θρησκεία του και για την απαίτησή του να είναι ένας φιλόσοφος βασισμένος στο γένι του. (Πηγή: Btitannica Deluce 2002, «Ιουλιανός», Stewart Henry Perowne (Ανατολιστής ιστορικός και λέκτορας. Συγγραφέας της ζωής και της εποχής του Ηρώδη του μεγάλου, το τέλος του Ρωμαϊκού κόσμου, το πολιτικό υπόστρωμα της Καινής Διαθήκης και άλλα)

Απαγόρευε την ελεύθερη άσκηση επαγγελμάτων στους χριστιανούς, οι οποίοι, ακόμη και όταν ήθελαν να κινήσουν δίκη, έπρεπε να προσφέρουν θυσία, ρίχνοντας θυμίαμα στους Εθνικούς θεούς. (Πηγή: Ιωαν. Χρυστοστ., P.G. 50,573)

Απομάκρυνε τους χριστιανούς αξιωματικούς από το στρατό (Πηγές: Σωκράτης, 3,13 (PG 67, 412C413A), Σωζόμενος, 5,18, Γρηγόριος Θεολ., PG 35 585CD)

Με ειδικό νόμο επέβαλε την ονομασία «Γαλιλαίοι» στους χριστιανούς «Γαλιλαίους αντί χριστιανών ονομάσας τε και καλείσθαι νομοθετήσας».( Πηγή: Γρηγ. Θεολ. Λόγ. Δ΄, 76, PG 35, 601)

Εξ αιτίας του η αυτοκρατορία γέμισε πληροφοριοδότες που είχαν αρχηγό τους τον Magister officiorum, ο οποίος ηγείτο των αυτοκρατορικών ταγμάτων scholae palatinae, των διαδόχων των πραιτωριανών. Οποιαδήποτε αντίδραση καταπνιγόταν εν τη γέννηση της.

Απειλούσε τους Αντιοχείς ότι θα αφεθούν στο μένος των Περσών, επειδή ήσαν κατά το πλείστον Χριστιανοί. (Πηγή: Σωζομενός, Εκκλ. Ιστ., 5,8)

Διωγμούς και φόνους εναντίον των Χριστιανών έγιναν κατά την διάρκεια της βασιλείας του –τις οποίες ο αυτοκράτωρ ανέχθηκε και κάποτε ενθάρρυνε στην Αλεξάνδρεια. Στην Ηλιούπολη μαρτύρησε ο διάκονος Κύριλλος μαζί με νέες χριστιανές γυναίκες. Στην Μαϊούμα, στη Γάζα, στην Αντιόχεια, στην Αρέθουσα, και στην Καισάρεια της Καππαδοκίας (Πηγή: Γρηγόριος Νανζιανηνός Λόγος Δ΄, 86 95, 86 95; P. G., XXXV, 61328).

Μαρτύρησαν επί Ιουλιανού, εκτός άλλων, οι στρατιώτες Juventinus και Μαξιμιανός (Πηγή: Ομιλία του Αγ. Ιωάννη Χρυσοστόμου γι’ αυτούς στο P. G., L, 57177), Μακεδόνιος, Τατιανός και Θεόδουλος στη Φρυγία, Βασίλειος, ιερέας στην Άγκυρα, ο δούκας Αρτέμιος στην Αλεξάνδρεια.

Απαγόρευε σε Χριστιανούς να διδάσκουν αρχαία συγγράμματα, να διδάσκουν και να διδάσκονται ποίηση, ρητορική και φιλοσοφία.(Πηγή: Θεοδώρητου Εκκλησιαστική Ιστορία Γ΄ 4). Αντίθετα, υπό χριστιανών αυτοκρατόρων πολλοί εθνικοί διδάσκαλοι (π.χ. Λιβάνιος). Βέβαια οι νεοΕθνικοί υποστηρίζουν πως οι Χριστιανοί «αλλοίωναν» τα νοήματα. Όμως κάτι τέτοιο ως επιχείρημα είναι λειψό. Είναι ολοφάνερο πως π.χ. κανείς εκτός του ίδιου του Πλάτωνα δεν γίνεται να συμφωνήσει με όλα τα πλατωνικά συγγράμματα και η ιστορία το απέδειξε μιας και οι νεοπλατωνικοί άλλαξαν τις φιλοσοφικές του σκέψεις κατά το πέρασμα του χρόνου. Ούτε είναι απαραίτητο πως αν δεν πιστεύεις σε κάτι, δεν το έχεις κατανοήσει σωστά, ώστε να μην μπορείς να το διδάξεις. 

Ο ίδιος ο Ιουλιανός διέταξε να βασανιστούν και να θανατωθούν οι αξιωματικοί Ιουβεντίνος και Μαξίμινος επειδή σε ένα συμπόσιο εξέφρασαν τη διαφωνία τους με τις τακτικές του.(Πηγές: Θεοδώρητου Εκκλησιαστική Ιστορία Γ΄ 11 και Ιωάννης Χρυσόστομος P.G. 50, 571 77)

Απαγόρευσε στους χριστιανούς να υπηρετούν στο στρατό.(Πηγή: Θεοδώρητου Εκκλησιαστική Ιστορία Γ΄ 4)

Διέταξε να θανατωθεί ο Αρτέμιος, δούξ της Αιγύπτου που είχε καταστρέψει αρκετά είδωλα.(Πηγές: Θεοδώρητου Εκκλησιαστική Ιστορία Γ΄ 14, Αμμιανός Μαρκελλίνος ΧΧΙΙ 11 και Ιουλιανού Epist. x.)

Ο παγανιστικός όχλος της Ηλιόπολης του Λιβάνου σκότωσε τον διάκονο Κύριλλο κι άνοιξαν την κοιλιά του ώστε να φάνε το συκώτι του (Πηγή: Θεοδώρητου Εκκλησιαστική Ιστορία Γ΄ 3).

Ο Ιουλιανός απέδωσε την εμπρησμό [του Απόλωνα επί Δάφνης] στους Χριστιανούς και ανέλαβε διωγμό κατ’ αυτών, μη καταδικάζονταν μεν αυτούς σε θάνατο, ώστε να μην αναδείξει νέους μάρτυρες του Χριστιανισμού, αλλά προκαλώντας σκληρότατα βασανιστήρια, προκαλώντας τις διαμαρτυρίες του Λιβανίου. (Πηγή: Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Δ΄, σελ. 896)

Στο Δορύστολο της Θράκης ο χριστιανός ΑΘΛΗΤΗΣ Αιμιλιανός κάηκε ζωντανός από τον κυβερνήτη Καπιτωλίνο (Πηγή: Θεοδώρητου Εκκλησιαστική Ιστορία Γ΄ 3).

Στην Αρέθουσα της Συρίας ο όχλος πασάλειψε με μέλι τον γέροντα επίσκοπο Μάρκο, ο οποίος είχε σπάσει μερικά είδωλα, και τον παρέδωσε στις σφήκες. Επίσης γύμνωσαν δημόσια πολλές χριστιανές κοπέλες, τις ξύρισαν, άνοιξαν τις κοιλιές τους κι έριξαν μέσα τροφή για τα γουρούνια (Πηγές: Θεοδώρητου Εκκλησιαστική Ιστορία Γ΄ 3, Σωζόμενου Εκκλησιαστική Ιστορία Ε΄ 10).

Οι Χριστιανοί στενοχωριούνταν από την μεροληψία, την οποία επιδείκνυε αυτός στις δίκες, τις οποίες προσωπικά διεξήγαγε, εκ της εχθρικής του στάσης προς τον Χριστιανισμό. (Πηγή: Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Δ΄, σελ. 896)

Οι Χριστιανικές πόλεις τιμωρήθηκαν και κάηκαν οι εκκλησίες της Δαμασκού και της Βηρυτού. Αρκετοί κληρικοί εξορίστηκαν όπως ο Μ. Αθανάσιος από την Αλεξάνδρεια. Ο Βάκχος τοποθετήθηκε μέσα στην βασιλική της Έμεσας (σημερινή Homs της Συρίας) και στην Επιφάνεια (σημερινή Hamah της Συρίας). Στην Αντιόχεια τα λείψανα του μάρτυρα Βαβύλα αποσύρθηκαν από το άλσος της επί Δάφνης Απόλλωνα. (Πηγή: Btitannica Deluce 2002, «Ιουλιανός», Stewart Henry Perowne (Ανατολιστής ιστορικός και λέκτορας. Συγγραφέας της ζωής και της εποχής του Ηρώδη του μεγάλου, το τέλος του Ρωμαϊκού κόσμου, το πολιτικό υπόστρωμα της Καινής Διαθήκης και άλλα)

Πολλαχού του κράτους και ιδίως στην Παλαιστίνη συνεβαίνανε καθ’ εκάστην ημέρα ανωμαλίες εκ της εξεγέρσεως των Εθνικών κατά των Χριστιανών. Ειδικά δε κατά την εποχή εκείνη είχε διατάξει ο Ιουλιανός την καταστροφή και την εκταφή ιερών λειψάνων, ως του Αγίου Ιωάννη του βαπτιστή και του προφήτη Ελισσαίου στην Σαμάρεια, εξ αφορμής δε της απομακρύνσεως του λειψάνου του αγίου μάρτυρος Επισκόπου Αντιοχείας Βαβύλα, έγειρε διωγμό κατά της πόλης αυτής.  (Πηγή: Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Δ΄, σελ. 896)

Μολονότι ταύτα ο άγιος Γρηγόριος επέμενε ότι οι χριστιανοί δεν έπρεπε να θέλουν εκδίκηση...

 Η θρησκευτική πολιτική του Ιουλιανού δεν έχει αποτελέσματα διαρκείας. Είχε αποδείξει, όμως, ότι ο παγανισμός, ήταν καταδικασμένος. Είναι μάλλον λυπηρό, εκ των υστέρων, ότι η αντιπάθεια της δοκιμής θα έμενε στον Ιουλιανό, που με λίγο λιγότερο φαρμεκερή συμπεριφορά και με περισσότερη διακριτικότητα θα μπορούσε να είχε μείνει στις μνήμες για τις πολλές αρετές του και όχι για τις δύο μοιραίες απερισκεψίες του(Πηγή: Btitannica Deluce 2002, «Ιουλιανός», Stewart Henry Perowne (Ανατολιστής ιστορικός και λέκτορας. Συγγραφέας της ζωής και της εποχής του Ηρώδη του μεγάλου, το τέλος του Ρωμαϊκού κόσμου, το πολιτικό υπόστρωμα της Καινής Διαθήκης και άλλα)

Ο ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ & Ο ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΣΟΛΟΜΩΝΤΑ

 ΙΟΒΙΑΝΟΣ ΦΑΒΙΟΣ ΚΛΑΥΔΙΟΣ

 Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (363  364). Ήταν υιός του στρατηγού Ουαρρωνιανού, αρχηγού της φρουράς των παλατιών του αυτοκράτορα Ιουλιανού και συμμετείχε ως στρατηγός στην κατά των Περσών εκστρατεία του 362. Μετά τον θάνατο στην Μεσοποταμία του Ιουλιανού (25 Ιουνίου 363) αναγορεύθηκε από τον στρατό αυτοκράτορας και αμέσως συνομολόγησε τριακονταετή ειρήνη με τους Πέρσες, εκχωρώντας του κάθε χώρα γύρω από τον Τίγρη μέχρι την οχυρή Νισίβιδο. Πρώτο του έργο ως αυτοκράτορας ήταν η κατάργηση των υπέρ της Εθνικής λατρείας διαταγμάτων του Ιουλιανού και η απόδοση εις τους Χριστιανούς των υπ’ εκείνο καταργημένων προνομίων τους. Συγχρόνως όμως επέτρεψε στους Εθνικούς την ελεύθερη χρήση των ναών τους και συνάμα απέσχε από κάθε πίεση κατά των Αρειανών. Επιστρέφοντας στην Κωνσταντινούπολη πέθανε το 364 καθ’ οδόν στα Δαδάστανα της Βιθυνίας. (Καλομενόπουλος Νικ. Θ. Υποστράτηγος, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ιγ΄, σελ. 75)

Το πρότυπο του ως κυβερνήτη ήταν οι φιλελεύθεροι αυτοκράτορες της δυναστείας των Αντωνίνων και σ’ αυτό το πρότυπο ήθελε να επιστρέψει. Γι’ αυτό, μόλις ανέλαβε τα καθήκοντα του, απέλυσε από την βασιλική αυλή ένα μεγάλο αριθμό ευνούχων και γραφειοκρατών, που κυριαρχούσαν στην αυλή του Κωνστάντιου και ελάττωσε αισθητά τα έξοδα και τις σπατάλες. Εφάρμοσε μια φωτισμένη οικονομική και φορολογική πολιτική που ελάττωσε τα βάρη των παραγωγικών τάξεων, αποδίδοντας ξανά ορισμένες εξουσίες στην αυτοδιοίκηση. Το μόνο του μειονέκτημα, που στο τέλος το πλήρωσε ακριβά, ήταν ότι δεν κατάλαβε πως δεν μπορούσε να εναντιωθεί στην ιστορία, ούτε πως οι απόψεις του δεν συμβάδιζαν με το πνεύμα των καιρών. Η σύντομη βασιλεία του απέδειξε ότι ο Εθνισμός βάδιζε προς την δύση της ιστορικής του παρουσίας. Ο ίδιος έμεινε με το στίγμα του παραβάτη, την στιγμή που θα μπορούσε, με λίγη περισσότερη διπλωματία να τον θυμόμαστε για τα άλλα χαρίσματα του.

 Μαζί με την επαναφορά της αρχαίας θρησκείας καταδίωκε και τους Χριστιανούς. Δεν έκανε συστηματικούς διωγμούς, ούτε δολοφόνησε μεγάλες μάζες Χριστιανών όπως έκαναν παλιότεροι αυτοκράτορες, αλλά ακολούθησε άλλους δρόμους που ταίριαζαν στη μόρφωση, στην κοσμοθεωρία και την εκπαίδευσή του. Πρώτα απ’ όλα έγραψε αρκετά βιβλία, όπου προσπαθούσε να αντικρούσει τις απόψεις των Χριστιανών φιλοσόφων και θεολόγων, καυτηριάζοντας συγχρόνως αρκετές πράξεις τους, τις οποίες θεωρούσε παράλογες και οπισθοχώρηση του ανθρωπίνου πνεύματος. Μια απ’ αυτές ήταν η συνήθειά των Χριστιανών να θάβουν τους νεκρούς μέσα στην πόλη, κάτι που δεν γινόταν στις παλιές Εθνικές κοινωνίες, όπως και τα μνημόσυνα και γενικά η λατρεία τους. Θεωρούσε τον Χριστιανισμό μια θρησκεία που ταίριαζε σε χωριάτες και όχι σε καλλιεργημένα πνεύματα, φτιαγμένη από παραμύθια και απάτες.

Το πρώτο μέτρο που πήρε ο Ιουλιανός αφορούσε την ανάκληση από την εξορία όλων των Ορθόδοξων επισκόπων, την κήρυξη της ανεξιθρησκίας και την ελευθερία λατρείας όλων των δογμάτων. Η κίνηση του να ανακαλέσει τους εξορισμένους επισκόπους, ανάμεσα στους οποίους συμπεριλαμβάνονταν και πολλοί Δονατιστές, αποσκοπούσε στην καλλιέργεια διχόνοιας ανάμεσα σε Ορθόδοξους και Αρειανιστές αιρετικούς και στην αποδυνάμωση της Εκκλησίας. Αντικατέστησε επίσης πολλούς Χριστιανούς από τα ανώτερα πολιτικά αξιώματα και στρατιωτικές θέσεις, απαγορεύοντας κάθε μελλοντική πρόσληψη και απέσυρε τα προνόμια που είχαν οι Χριστιανικές κοινότητες.

Το μείγμα που προσπάθησε να επιβάλλει ο Ιουλιανός ως θρησκεία του κράτους δεν ήταν ο παραδοσιακός Εθνισμός, αλλά μια σύνθεση περισσοτέρων ρευμάτων, στο οποίο κυρίαρχη θέση είχε ο Νεοπλατωνισμός. Μαζί μ’ αυτόν προπαγάνδισε και τις έννοιες του ελέους και της αλληλεγγύης, οι οποίες συναντώνται σε φιλοσοφικά ρεύματα της Ελληνιστικής εποχής, ιδιαίτερα εκείνα που ήταν επηρεασμένα από κάποιες ανατολικές θρησκείες, όπως ο Μιθραϊσμός. Τέλος, υιοθέτησε την οργανωτική δομή του Χριστιανισμού, όπως είπαμε, σε ένα σχήμα που ξεκινώντας από κοινότητες πιστών και ιερουργών στις επαρχίες, διακλαδώνονταν σε κοινότητες των μεγάλων πόλεων και των αστικών κέντρων, με υπέρτατο ιερέα και λειτουργό τον ίδιο. Αυτό το σχήμα, επηρεασμένο καταφανώς από τον Χριστιανισμό, ήταν εντελώς ξένο προς την παράδοση του Εθνισμού, όπως άγνωστες ήταν και οι συνεχείς δωρεές που έκανε ο Ιουλιανός και στις οποίες παρακινούσε τους πιστούς του, κατά το πρότυπο των Χριστιανικών κοινοτήτων. Άρα, στην ουσία, η θρησκευτική θεώρηση του Ιουλιανού δεν μπορεί να εξηγηθεί χωρίς την προηγούμενη εμπειρία του Χριστιανισμού. Από την άλλη όμως δεν του έδωσε καμία υποστήριξη από τους λάτρεις της αρχαίας λατρείας. Οι μένοντας ξένοι προς τις κοσμοθεωρίες του Ιουλιανού, οι δε γιατί δεν συμφωνούσαν με τους διωγμούς του και ήθελαν να έχουν όλες οι θρησκείες τα ίδια δικαιώματα, αδιαφόρησαν για τις ενέργειες του και τον άφησαν να πορευθεί μόνος του, με τον μικρό κύκλο των Νεοπλατωνιστών που τον περίβαλλε.

 Συν αυτά παρασκεύαζε εκστρατεία ενάντια στους Πέρσες. Το 363 ο Ιουλιανός, επικεφαλής ενός τεράστιου στρατού 65.000 ανδρών και ενός στόλου που χρησιμοποίησε τον Τίγρη για την μετακίνηση του επετέθη στους Πέρσες. Ίσως ο απώτερος σκοπός του ήταν να αποπροσανατολίσει λίγο την προσοχή των υπηκόων του και να ελαττώσει τις εντάσεις, που απειλούσαν να ξεφύγουν από κάθε έλεγχο. Μια πιθανή νίκη του θα εξύψωνε το κύρος του και θα τον καθιστούσε πιο συμπαθή στους υπηκόους του. Όμως ο ρωμαϊκός στρατός δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει τους καλύτερα εκπαιδευμένους Πέρσες, οι οποίοι βοηθούμενοι από την έρημο και την έλλειψη γραμμών ανεφοδιασμού των επιτιθέμενων, υπερίσχυσαν. Ο Ιουλιανός έκανε το λάθος να παρασυρθεί από τον ενθουσιασμό του για τις αρχικές νίκες του και να προχωρήσει πολύ μέσα στην περσική επικράτεια. Μπροστά στα τείχη της Κτησιφόνας, της σημερινής Βαγδάτης, ο Ιουλιανός αναγκάστηκε να δώσει το σύνθημα της υποχώρησης, την ώρα που έκαιγε τον στόλο του, για να μην πέσει στα χέρια των εχθρών. Εκεί πληγώθηκε από κάποιο βέλος, που όπως αναφέρουν οι ιστορικοί, κανείς δεν ήξερε από πού ήλθε και την επόμενη νύχτα πέθανε σε ηλικία 32 ετών. Λέγεται δε ότι πεθαίνοντας αναφώνησε «Νενίκηκας, Ναζωραίε». Ο Μαλάλας λέει «Και ευθέως έκραξεν τη στιγμή του θανάτου του, ω Ήλιε, απώλεσας Ιουλιανόν» (ΧΙΙ,333,34). Για τον Ιουλιανό ο Μαλάλας επικαλείται τις χρονογραφίες των Μάγνου και Κάρηγνου, οι οποίοι συμμετείχαν στην εκστρατεία του αυτοκράτορα κατά των Περσών. Το σώμα του μεταφέρθηκε στην Ταρσό όπου ενταφιάστηκε μετά από 2 μήνες.

και έμεινε γνωστός με το όνομα Αποστάτης ή Παραβάτης, που του δόθηκε από τους Χριστιανούς, γιατί απαρνήθηκε τον Χριστιανισμό και την βάπτιση του και προσπάθησε να επαναφέρει την αρχαία παγανιστική θρησκεία, ως επίσημη θρησκεία του κράτους. Γι’ αυτή του την προσπάθεια είναι ευρύτερα φημισμένος, ενώ σε δεύτερη μοίρα πέρασαν τα άλλα πλούσια στρατιωτικά και πολιτικά του προσόντα

Σκοπός ήταν να ακολουθήσει την εκκλησιαστική καριέρα αλλά οι δολοφονίες των συγγενών του από τον Χριστιανό αυτοκράτορα τον έκανε να αντιπαθήσει από μικρή ηλικία την θρησκεία αυτή.

Το 351 ο Ιουλιανός αποστάτησε από τον Χριστιανισμό και απαρνήθηκε την βάπτιση του, αν και δεν εξομολογήθηκε δημόσια την πράξη. Στο

Ζούσε μια ασκητική ζωή, προσπαθώντας να συμβιβάσει τις φιλοσοφικές δοξασίες του με την καθημερινή πράξη.

 Πολύ γρήγορα αντιμετώπισε με επιτυχία τους βάρβαρους Φράγκους και Αλαμανούς, που πίεζαν τα σύνορα της αυτοκρατορίας. Στην μάχη του Στρασβούργου, το 357, σύντριψε τους τελευταίους, επιλύνοντας μια εκκρεμότητα που κρατούσε από χρόνια. Από την άλλη πλευρά, κατάφερε να ελαττώσει την φορολογία χωρίς να δημιουργήσει προβλήματα στην οικονομία. Έτσι, η κοινή γνώμη της Γαλατίας, στο πρόσωπο του έβλεπε ένα κυβερνήτη ικανό να εφαρμόζει μια νέα πολιτική, χωρίς σπατάλες και γραφειοκρατία. Η απόφαση του επίσης να εγκαταλείψει την περιοχή του σημερινού Βελγίου, για να αναδιπλώσει τις δυνάμεις του πιο δυτικά, αποδείχτηκε σοφή, γιατί η πίεση των βαρβάρων ελαττώθηκε, καθώς δεν τολμούσαν να ριψοκινδυνεύσουν στο εσωτερικό της Γαλατίας.

 ιεροδιδασκαλία και φ ροντιστήρια Επανάφερε τις θυσίες ζώων, ανακαίνισε πολλούς κατεστραμμένους αρχαίους ναούς και περνώντας σε σκληρότερα μέτρα απαγόρευσε την διδασκαλία σε ρήτορες και φιλοσόφους, που είχαν ασπασθεί τον Χριστιανισμό. Όλα αυτά είχαν σαν αποτέλεσμα να ονομαστεί από τους Χριστιανούς «παραβάτης» ή «αποστάτης», προσωνύμιο με το οποίο έμεινε στην ιστορία. Οι προσπάθειες του στέφθηκαν από αποτυχία, γιατί η ιστορία είχε αρχίσει την δική της πορεία και το ποτάμι δεν ήταν δυνατόν να γυρίσει πίσω. Τέλος σπουδαία προσοχή επίδειξε προς την ηθική εξύψωση του Εθνικού κλήρου ιδρύοντας

 λίβελος με πιθανό τίτλο «Περί της των Γαλιλαίων πλάνης»,

 Το 351 ο Κωνστάντιος βρέθηκε στην ανάγκη να ζητήσει την βοήθεια του αδελφού του Γάλλου για την διοίκηση της αχανής αυτοκρατορίας. Η μεταβολή αυτή των πραγμάτων έφερε και την προσωρινή ελευθερία του Ιουλιανού διότι ο καχύποπτος αυτοκράτορας τον ανάγκασε λίαν συντόμως να επιστρέψει στην Νικομήδεια όπου εκεί ο Ιουλιανός αποκρυστάλλωσε τα Ελληνικά του αισθήματα σε ενιαίο σύστημα υπό την επίδραση του Λιβάνιου και των ακμαζόντων στην Μ. Ασία μυστικών θρησκευμάτων. Το 351 ο Ιουλιανός αποστάτησε από τον Χριστιανισμό και απαρνήθηκε την βάπτιση του, αν και δεν εξομολογήθηκε δημόσια την πράξη. Στο τέλος του 352 μ.Χ. μυήθηκε στην λατρεία του αήττητου θεού Ήλιου ανάλογα με τις παραδόσεις των αρχαιότερων ρωμαίων στρατιωτώναυτοκρατόρων, από τον νεοπλατωνικό Μάξιμο τον Εφέσιο αλλά εξακολουθούσε να εξασκεί τα Χριστιανικά του καθήκοντα ως Χριστιανός. Ζούσε μια ασκητική ζωή, προσπαθώντας να συμβιβάσει τις φιλοσοφικές δοξασίες του με την καθημερινή πράξη.

 Οι συνεχείς επιτυχίες του αυτές όμως, θορύβησαν τον Κωνστάντιο, ο οποίος τον παρακολουθούσε στενά με κατασκόπους του. Αυτό το γεγονός καθώς και οι νέοι πόλεμοι ενάντια στους Πέρσες τον ώθησαν να ζητήσει ενισχύσεις από τους ιθαγενείς στρατιώτες του Ιουλιανού. Έτσι διέταξε να κατέβουν προς αυτόν οι κοόρτεις των Βαταβών, των Ερούλων, των Κελτών και άλλων στρατιωτών που ήσαν λίαν γενναίοι και εμπειροπόλεμοι. Την άνοιξη του 360 ο Ιουλιανός βρίσκονταν στην Λουτεκία, το σημερινό Παρίσι όταν κατέφτασαν οι αλλεπάλληλες διαταγές του Κωνστάντιου. Ο στρατός συγκεντρώθηκε στα γύρω εδάφη αλλά επικρατούσε μεγάλη αναταραχή τόσο από τον λαό που έχανε τους υπερασπιστές του όσο και από τους στρατιώτες οι οποίοι δεν ήθελαν να αναχωρήσουν. Η δυσφορία δεν άργησε να εκδηλωθεί και ο στρατός που συγκεντρώθηκε στα ανάκτορα ανακήρυξε Αύγουστο τον Ιουλιανό. Αυτός δέχτηκε την τιμή και άρχισε να συνδιαλέγεται με τον Κωνστάντιο. Οι προσπάθειες του όμως ήταν μάταιες και επέρχονταν ρήξη. Ο Ιουλιανός με τον στρατό του είχε φτάσει μέχρι του Ναϊσού και ο Κωνστάντιος με τον δικό του ξεκινώντας ετοιμοπόλεμος από την Έδεσσα προς συνάντηση το πρώτου ασθένησε και πέθανε καθ’ οδών στην Κρήνη της Μόψου το Νοέμβριο του 361 μ.Χ.

ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΑΤΕΣ

ΠΡΟΣΟΧΗ: Στο τέλος κάθε σελίδας του Ανώνυμου Απολογητή θα παρουσιάζονται νεοπαγανιστικές και αθεϊστών (δήθεν ελληνιστών) απάτες που έχουν σχέση με το θέμα της σελίδας. Αυτές οι απάτες δεν έχουν σκοπό να βάλουν τα περιοδικά στα οποία εμφανίζονται τα νεοπαγανιστικά ψεύδη, εφόσον ούτως ή άλλως παγανιστές συγγράφουν σε διάφορα ανυποψίαστα εξ αυτών και αυτά δεν εκφράζονται από τις απόψεις των αρθρογράφων, αλλά σκοπό έχουν:

1. να καταδείξουν τον κρυφοπαγανιστή αρθρογράφο ώστε να γίνει γνωστός και

2. είτε ο κάθε ενδιαφερόμενος που αναγιγνώσκει εκ νέου άρθρα του να θέτει τον εαυτό του εν εγρήγορση και να ελέγχει θαρρετά τα ψεύδη του κρυφοπαγανιστή (δήθεν ελληνιστή), αν είναι μελετημένος και έχει πρόσβαση σε πρωτογενή βιβλιογραφία

3. είτε εάν δεν έχει πρόσβαση σε βιβλιογραφία, να μην δείχνει πλέον εμπιστοσύνη στον αρθογράφο εφόσον γνωρίζει πως εκφράζει ψεύδη για να σπιλώσει τον Χριστιανισμό υποστηρίζοντας θέσεις παγανισμού, που όμως δεν είναι σχεδόν ποτέ ξεκάθαρες, αλλά που παρουσιάζονται ως «ελληνικές» μιας και η πλειοψηφία των νεοπαγανιστών ντρέπεται να ομολογήσει δημοσίως την θρησκεία που ακολουθεί και προτιμά να καμουφλάρεται με κάτι οικοιότερο, τον πατριωτισμό, που όμως αρρωστημένα έχει μετατραπεί σε ένα παγανιστικό εθνικισμό.

ΕΞΑΙΡΕΣΗ: εξαιρούνται τα προσωπικά βιβλία του κρυφοπαγανιστή αθρογράφου ή τα έντυπα με καθαρά νεοπαγανιστικό προσανατολισμό, ανάμεσα στα τόσα που κυκλοφορούν στην Ελλάδα.

Κεντρική σελίδα με νέοπαγανιστικές απάτες

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΕΡΚΟΥΡΙΟΣ ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΟΝ ΙΟΥΛΙΑΝΟ

(Κατά: Αλέξανδρου Χ. Μήτσιου, συγγραφέα & διπλωματούχου ΑΠΘ, άρθρο στο περιοδικό Άβατον, τ. 44, σσ. 69 75, 103,

Κατά: Μιχάλη Καλόπουλου, ιστορικού (;), συγγραφέα – ερευνητή, περιοδικό Άβατον, τ. 44, σελ. 103 &

Κατά: Γιάννη Μαρκόπουλου, Μουσικοσυνθέτη, Περιοδικό Άβατον, τ. 44, σελ. 69)

Αποστασία, Παράβαση, Ελληνισμός

Ανεξιθρησκία Ιουλιανού

Ο Κωνστάντιος και οι Νικημένοι Πέρσες

 Η δολοφονία του Ιουλιανού & ο Άγιος Μερκούριος

Η νεότερη έρευνα και η βιβλιογραφία της

Γιατί υπέρ του Ιουλιανού & ποιοι οι συνεργάτες του Αλέξανδρου Χ. Μήτσιου;

Το κερασάκι στην νεοπαγανιστική Τούρτα (Μιχάλης Καλόπουλος)

Συνωμοσία σε άξονα Καππαδοκίας  Αντιοχείας 

Η ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ, Η ΠΑΡΑΒΑΣΗ και Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ

Το πέρασμά του από την ηγεσία της Ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας υπήρξε σύντομο. Κατάφερε ωστόσο να προκαλέσει τόση αναταραχή με την προσπάθειά του να ανατρέψει την καλπάζουσα άνοδο της νεότευκτης Χριστιανικής Εκκλησίας, που στιγματίσθηκε με τα διόλου κολακευτικά επίθετα του παραβάτη και του αποστάτη. Είναι γεγονός πως στις μέρες μας αυτή η κατασκευασμένη εντύπωση έχει αρχίσει να υποχωρεί κάτω από το εξυγιαντικό φως της νεότερης έρευνας. (Πηγή: Περιοδικό Άβατον, άρθρο «Ιουλιανός, η αποκατάσταση ενός ιστορικού θρύλου», Αλέξανδρος Χ. Μήτσιος, συγγραφέας και διπλωματούχος του ΑΠΘ με ειδικότητα σε θέματα ελληνικού πολιτισμού, πολιτικής ανθρωπολογίας και φιλοσοφικής και ιστορικής αποκατάστασης, τεύχος 44, σελίδα 71)

Για κάποιον περίεργο λόγο στιγματίσθηκε ως «Αποστάτης», ενώ δεν αποστάτησε από το χριστιανικό ιερατείο, απέναντι από το οποίο έστεκε πάντοτε επιφυλακτικός. Αλλά και ως «Παραβάτης» χαρακτηρίσθηκε, παρόλο που δεν παρέβη συμφωνίες ή συμμαχίες με το προαναφερθέν κατεστημένο, αφού ποτέ δεν συνήψε τέτοιες σχέσεις με την Χριστιανική Εκκλησία. Η προσύλωσή του προς τον ελληνισμό και η αποστασιοποίησή του αναφορικά με τον Χριστιανισμό γίνεται αντιληπτή ακόμη και στα κείμενά του, που δημοσιεύθηκαν πριν ακόμη γίνει Αύγουστος.

Όπως προκύπτει ο Ιουλιανός ούτε αποστάτης ούτε παραβάτης υπήρξε, αφού ποτέ δεν υπήρξε θιασώτης ή πιστός της νέας θρησκείας. (Πηγή: Περιοδικό Άβατον, άρθρο «Ιουλιανός, η αποκατάσταση ενός ιστορικού θρύλου», Αλέξανδρος Χ. Μήτσιος, συγγραφέας και διπλωματούχος του ΑΠΘ με ειδικότητα σε θέματα ελληνικού πολιτισμού, πολιτικής ανθρωπολογίας και φιλοσοφικής και ιστορικής αποκατάστασης, τεύχος 44, σελίδα 74)

Περί Αποστάτη & Παραβάτη

Μπορεί να μην είναι κολακευτικά λόγια το αποστάτης ή παραβάτης, αλλά δίκαια και δημοκρατικά (από την πλειοψηφία) του αποδόθηκαν αυτά τα επίθετα, εφόσον ο Ιουλιανός Φάβιος Κλαύδιος υπήρξε ο μοναδικός, ανάμεσα σε 96 (!) αυτοκράτορες του Βυζαντίου, που ακολούθησαν μετά την αναγνώριση της Χριστιανικής θρησκείας, τον Μέγα Κωνσταντίνο στην αυτοκρατορική βασιλεία. Χαρακτηρίστηκε αποστάτης όχι μόνο για τον άνωθι λόγο αλλά διότι ήταν βαπτισμένος Χριστιανός και όμως ασπάσθηκε τα είδωλα. Αν και ο Αλέξανδρος Μήτσιος φαίνεται να θεωρεί ως διόλου κολακευτικά τα επίθετα του αποστάτη και του παραβάτη για τον Ιουλιανό, εντούτοις ουδέν αναφέρει πως πρώτος αυτός, δηλαδή ο Ιουλιανός, χρησιμοποίησε κολακευτικά λόγια για τους Χριστιανούς, που μάλιστα θέσπισε με ειδικό νόμο επιβάλλοντας την κολακευτική ονομασία «Γαλιλαίοι» στους χριστιανούς «Γαλιλαίους αντί χριστιανών ονομάσας τε και καλείσθαι νομοθετήσας».(Πηγή: Γρηγ. Θεολ. Λόγ. Δ’,76, PG 35, 601) . Άραγε οι Χριστιανοί ήσαν αλήθεια Γαλιλαίοι εις την καταγωγή; εις την μόρφωση; εις το θρήσκευμα;

Περί Ελληνισμού και Χριστιανισμού

 Εδώ

Η ΑΝΕΞΙΘΡΗΣΚΙΑ ΤΟΥ ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ

Μετά την άνοδό του στο θρόνο, το 361, πρώτο του μέλημα ήταν να δώσει τέλος στις εσωτερικές έριδες των Χριστιανών και στους διωγμούς των Ελλήνων, των ετερόθρησκων και των ετεροδόξων. Γι’ αυτό θέσπισε ανεξιθρησκία, ώστε να αποκαταστήσει την εσωτερική ηρεμία και την κοινωνική ειρήνη εντός του κράτους. Παράλληλα ανασυγκρότησε το στρατό και τη διοίκηση, με ακρογωνιαίο λίθο τον ελληνικό πολιτισμό και τις ευρωπαϊκές αντιλήψεις, καθώς αποστρέφονταν τον ασιατικό δεσποτισμό και την ανατολίτικη ραθυμία (Πηγή: Περιοδικό Άβατον, άρθρο «Ιουλιανός, η αποκατάσταση ενός ιστορικού θρύλου», Αλέξανδρος Χ. Μήτσιος, συγγραφέας και διπλωματούχος του ΑΠΘ με ειδικότητα σε θέματα ελληνικού πολιτισμού, πολιτικής ανθρωπολογίας και φιλοσοφικής και ιστορικής αποκατάστασης, τεύχος 44, σελίδα 72)

Αν και θέσπισε την ανεξιθρησκία στην αυτοκρατορία, ήταν επιφυλακτικός ως προς την ανάληψη ανώτατων πολιτικών και στρατιωτικών αξιωμάτων από τους Χριστιανούς, ενώ επεδίωξε ταυτοχρόνως να τους αποκόψει από την ελληνική παιδεία. Ο Ιουλιανός προέβη στις σχετικές αποφάσεις, διότι θεώρησε πως οι Χριστιανοί αποτελούν κίνδυνο για την ανεξιθρησκία, ακόμη και για την κρατική αρχή, λόγω της επιθετικής και ανατρεπτικής του τοποθέτησης απέναντι στα κοινά. Τις εκτιμήσεις του τελικά τις επιβεβαίωσαν οι ιστορικές εξελίξεις. Ωστόσο δεν διέταξε ποτέ διωγμούς κατά των Χριστιανών, παρά μόνο στην περίπτωση που παραβίαζαν τον κοινό ποινικό κώδικα ή πράξεις βίας λόγω φανατισμού και ζηλωτισμού. Η ανοχή του απέναντι στους πολιτικοθρησκευτικούς του αντιπάλους οδήγησε ανώτατο εκκλησιαστικό αξιωματούχο να σχολιάσει ότι ο Ιουλιανός στέρησε τους Χριστιανούς τη χαρά του μαρτυρίου! (Πηγή: Περιοδικό Άβατον, άρθρο «Ιουλιανός, η αποκατάσταση ενός ιστορικού θρύλου», Αλέξανδρος Χ. Μήτσιος, συγγραφέας και διπλωματούχος του ΑΠΘ με ειδικότητα σε θέματα ελληνικού πολιτισμού, πολιτικής ανθρωπολογίας και φιλοσοφικής και ιστορικής αποκατάστασης, τεύχος 44, σελίδα 73)

Περί εσωτερικών ερίδων των Χριστιανών και Χριστιανικών διωγμών των Ελλήνων

Όλοι οι χριστιανοί επίσκοποι που εξορίστηκαν από τον Κωνστάντιο τους επιτράπηκε να επιστρέψουν στις επισκοπές τους (αν και ο λόγος αυτής της απόφασης μπορεί να ήταν η ενίσχυση και η προώθηση των διχονοιών ανάμεσα στους Χριστιανούς) (Πηγή: Btitannica Deluce 2002, «Ιουλιανός», Stewart Henry Perowne (Ανατολιστής ιστορικός και λέκτορας. Συγγραφέας της ζωής και της εποχής του Ηρώδη του μεγάλου, το τέλος του Ρωμαϊκού κόσμου, το πολιτικό υπόστρωμα της Καινής Διαθήκης και άλλα)

Το ότι ο Ιουλιανός προσπάθησε να δώσει τέλος στις έριδες των Χριστιανών είναι ένα μεγάλο ψέμα, καθότι ο Ιουλιανός ελευθέρωσε και ανακάλεσε από την εξορία Ορθόδοξους επισκόπους αλλά και πολλούς Δονατιστές, με σκοπό την καλλιέργεια διχόνοιας ανάμεσα σε Ορθόδοξους και Αρειανιστές αιρετικούς και την επακόλουθη αποδυνάμωση της Εκκλησίας. Επίσης μεγάλο ψέμα είναι η χρήση του όρου «διωγμός» από πλευράς Χριστιανών προς τους Έλληνες. Όπως αποδείχθηκε ανωτέρω, ο όρος «Έλληνας» είναι αδόκιμος ως προς την χρήση του στην σημερινή ορολογία και ως προς την ταύτισή του με την τότε εποχή αλλά είναι και περεταίρω αδόκιμος, καθόσον ειπώθηκε πως πολλοί Χριστιανοί ήσαν και Έλληνες στην καταγωγή και κατείχαν γόνιμη και πλούσια Ελληνική παιδεία. Ας προστεθεί πως διωγμός, ανάλογος με τους Εθνικούς διωγμούς κατά των Χριστιανών, ουδέποτε πραγματοποιήθηκε από τους Ορθοδόξους Χριστιανούς, ιδίως προς τους την Ελληνική καταγωγή κατέχοντες και μάλιστα προ της βασιλείας του Ιουλιανού. Αργότερα βέβαια θα θεσπιστούν νόμοι απαγόρευσης της Εθνικής θρησκείας αλλά όχι διωγμοί. Μάλιστα αυτοί οι νόμοι ήσαν τόσο ανεφάρμοστοι, ώστε διαρκώς Χριστιανοί αυτοκράτορες τους επαναλάμβαναν στις νομοθετικές τους εξαγγελίες με σκοπό απλώς τον εκφοβισμό.

Περί δεσποτισμού

Η αρχική του ανέχεια προς τον Χριστιανισμό συνοδεύτηκε από μια αποφασιστικότητα να αναγεννήσει τον παγανισμό και να τον ανάγει σε επίσημη θρησκεία με μια κατεστημένη ιεραρχία. Ο Ιουλιανός ασφαλώς είδε τον εαυτό τον ως την κεφαλή της παγανιστικής Εκκλησίας. Εκτελούσε θυσίες ζώων και ήταν ένας αφοσιωμένος υπερασπιστής της παγανιστικής Ορθοδοξίας, εκδίδοντας δογματικές οδηγίες προς τους ιερείς. (Πηγή: Btitannica Deluce 2002, «Ιουλιανός», Stewart Henry Perowne (Ανατολιστής ιστορικός και λέκτορας. Συγγραφέας της ζωής και της εποχής του Ηρώδη του μεγάλου, το τέλος του Ρωμαϊκού κόσμου, το πολιτικό υπόστρωμα της Καινής Διαθήκης και άλλα)

Ο Αλέξανδρος Χ. Μήτσιος υποστηρίζει πως ο Ιουλιανός αποστρέφονταν τον δεσποτισμό και ενστερνίζονταν τον ελληνικό πολιτισμό. Όμως ο ελληνικός πολιτισμός και δεσποτισμό περιέχει και φιλότητα προς τον ανατολικό δεσποτισμό (βλέπε Μ. Αλέξανδρο). Επιπλέον ο Ιουλιανός Φάβιος Κλαύδιος αν δεν το πρόσεξε ο μελετητής ήτο δεσπότης εφόσον αυτοκράτορας. Σε τίποτα δεν ήτο καλύτερος ή χειρότερος από τους προηγούμενους και τους επόμενους αυτοκράτορες ως προς τον δεσποτισμό. Ήταν δεσπότης.

Περί Ανεξιθρησκίας & Μαρτύρων

Εδώ

Περί χαράς του Μαρτυρίου

Ο Ιουλιανός απέδωσε την εμπρησμό [του Απόλωνα επί Δάφνης] στους Χριστιανούς και ανέλαβε διωγμό κατ’ αυτών, μη καταδικάζονταν μεν αυτούς σε θάνατο, ώστε να μην αναδείξει νέους μάρτυρες του Χριστιανισμού, αλλά προκαλώντας σκληρότατα βασανιστήρια, προκαλώντας τις διαμαρτυρίες του Λιβανίου. (Πηγή: Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Δ΄, σελ. 896)

Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΟΣ & ΟΙ «Νικημένοι» ΠΕΡΣΕΣ

Στην συνέχεια κατάφερε να υλοποιήσει την προσχεδιαζόμενη (ήδη από τον Κωνστάντιο) εκστρατεία κατά των Περσών, οπότε και επέτυχε να περιορίσει το μεγάλο ιστορικό και επίμονο εχθρό της Ρώμης στην πρωτεύουσά του (363). (Πηγή: Περιοδικό Άβατον, άρθρο «Ιουλιανός, η αποκατάσταση ενός ιστορικού θρύλου», Αλέξανδρος Χ. Μήτσιος, συγγραφέας και διπλωματούχος του ΑΠΘ με ειδικότητα σε θέματα ελληνικού πολιτισμού, πολιτικής ανθρωπολογίας και φιλοσοφικής και ιστορικής αποκατάστασης, τεύχος 44, σελίδα 74)

Μετά τη δολοφονία το χριστιανικό ιερατείο ανακήρυξε διάδοχο τον Ιοβιανό, για λίγους μήνες, τόσο όσο να εξου­δετερώσει τη θεσμική επανάσταση του δολοφονημένου προκατόχου του, να ακυρώσει τα σχετικά διατάγματα και να παραδώσει «γη και ύδωρ» στους νικημένους Πέρσες (Πηγή: Περιοδικό Άβατον, άρθρο «Ιουλιανός, η αποκατάσταση ενός ιστορικού θρύλου», Αλέξανδρος Χ. Μήτσιος, συγγραφέας και διπλωματούχος του ΑΠΘ με ειδικότητα σε θέματα ελληνικού πολιτισμού, πολιτικής ανθρωπολογίας και φιλοσοφικής και ιστορικής αποκατάστασης, τεύχος 44, σελίδα 74)

Κωνστάντιος

Ο Αλέξανδρος Χ. Μήτσιος αφήνει να εννοηθεί πως ο Ιουλιανός έφερε σε πέρας τα σχέδια του Κωνστάντιου («κατάφερε») και εκπλήρωσε ως γνήσιος κληρονόμος αυτοκράτωρ τα όνειρα του προηγούμενου. Όμως ο Ιουλιανός Φάβιος Κλαύδιος είχε νωρίτερα, το 360, τέτοια ευκαιρία, δηλαδή να υλοποιήσει τα σχέδια του Κωνστάντιου, όταν ο τελευταίος του ζήτησε βοήθεια κατά των Περσών. Ιστορική αλήθεια είναι όμως πως και ο Κωνστάντιος με τις απαιτήσεις του θέλησε να στερήσει τον Ιουλιανό από τα καλύτερα στρατεύματα του, με γενικότερο σκοπό να τον αποδυναμώσει. Εντούτοις ο Ιουλιανός αφέθηκε να σαγηνευτεί από τους στρατιώτες του, που τον ανακήρυξαν στην Γαλατία αυτοκράτορα, και όχι μόνο δεν απέστειλε βοήθεια στον Κωνστάνιο κατά των Περσών, αλλά και κίνησε πρώτος εναντίων του. Ευτυχώς για το σύνολο της αυτοκρατορίας πέθανε ο Κωνστάντιος τον Νοέμβριο του 361 και έτσι δεν πραγματοποιήθηκε μια ακόμη εμφύλια αιματοχυσία. Ασφαλώς λοιπόν αν ο Ιουλιανός ήθελε να «καταφέρει» την υλοποίηση των σχεδίων του Κωνστάντιου θα μπορούσε να το πράξει νωρίτερα.

«Νικημένοι» Πέρσες

Η εισβολή του Περσικού εδάφους ήταν πάντα ένα θέλγητρο την αρχαιότητα και ένα εις τα οποία ο Ιουλιανός δεν ήταν απρόσβλητος. Με κίνητρο την επιθυμία μιας στρατιωτικής δόξας και με μια αποφασιστικότητα να καθησυχάσει την υπεροχή της Ρώμης στην Ανατολή, συγκέντρωσε, παρά τις συμβουλές για σύνεση της Ρώμης, τον μεγαλύτερο Ρωμαϊκό στρατό (65.000 και ενισχυμένος με ένα ποτάμιο στόλο) που υπήρξε ποτέ για μια εκστρατεία ενάντια στην Περσία. Οι Πέρσες, υποβοηθούμενοι από την έρημο, την πείνα, τις προδοσίες, και την ανικανότητα των Ρωμαίων, για ακόμη μια φορά απέδειξαν τους εαυτούς τους ανώτερους. Κατά την διάρκεια μιας καταστροφικής υποχώρησης από τα τείχη της Κτισιφώντας, κάτω από την σημερινή Βαγδάτη, ο Ιουλιανός τραυματίστηκε από ένα δόρυ που ήρθε «κανείς δεν ξέρει από που», που τρύπησε το συκώτι του. Πέθανε σε ηλικία 31 ετών, ενώ ήταν αυτοκράτορας για 20 μήνες (Πηγή: Btitannica Deluce 2002, «Ιουλιανός», Stewart Henry Perowne (Ανατολιστής ιστορικός και λέκτορας. Συγγραφέας της ζωής και της εποχής του Ηρώδη του μεγάλου, το τέλος του Ρωμαϊκού κόσμου, το πολιτικό υπόστρωμα της Καινής Διαθήκης και άλλα)

 Στις παρούσες παραγράφους ο συγγραφέας, ούτε λίγο ούτε πολύ, παρουσιάζει τον Ιουλιανό ως φέρων εις πέρας επιτυχώς εκστρατεία κατά των Περσών. Κάτι τέτοιο όμως είναι αναληθές και η μέγιστη απόδειξη περί τούτου είναι πως ο Ιουλιανός Φάβιος Κλαύδιος και ο στρατός του δεχόμενος επιθέσεις από τον εχθρό υποχωρούσε μέχρι και που αυτός ο ίδιος ο Αύγουστος έπεσε ηρωικά μαχόμενος το 363 μ.Χ. (Σαφώς όμως και επ’ ουδενί, μειώνεται η αξία του Ιουλιανού Φάβιου Κλαύδιου ως ικανού στρατηγού εις το Περσικό πεδίο της μάχης, επί του οποίου επέτυχε νίκες, που όμως αποδείχθηκαν Πύρρειες)

ΤΑ ΘΕΑΤΡΑ

 Φρόντισε για την διάσωση των κλασσικών θεάτρων (π.χ. της Επιδαύρου) (Πηγή: Περιοδικό Άβατον, άρθρο «Ιουλιανός, η αποκατάσταση ενός ιστορικού θρύλου», Αλέξανδρος Χ. Μήτσιος, συγγραφέας και διπλωματούχος του ΑΠΘ με ειδικότητα σε θέματα ελληνικού πολιτισμού, πολιτικής ανθρωπολογίας και φιλοσοφικής και ιστορικής αποκατάστασης, τεύχος 44, σελίδα 73)

Οι Αντιοχείς μετά πάθους παρακολουθούσαν καθ’ εκάστη ημέρα τις ιπποδρομίες και τις θεατρικές παραστάσεις, αλλά ο Ιουλιανός αποστρέφονταν αυτές. (Πηγή: Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Δ΄, σελ. 896)

Η «ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ» ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ & ΑΓΙΟΣ ΜΕΡΚΟΥΡΙΟΣ

Το Μάρτιο του 363 μ.Χ. ο Ιουλιανός αποφάσισε να υ­λοποιήσει τα σχέδια του προκατόχου του κατά των Περσών. Εκστράτευσε με 65.000 άνδρες και πολυάριθμο στόλο, διέλυσε το περσικό κράτος και περιόρι­σε την περσική ηγεσία στην πρωτεύουσα Κτησιφώντα. Τον Ιούνιο του 363, καθώς επέστρεφε με το στρατό του στην Αντιόχεια, σε μια συ­μπλοκή με Πέρσες τραυματίστηκε και πέθανε στις 25 Ιουνίου 363 μ.Χ. Δύο μήνες μετά, η σορός του μεταφέρθηκε και ετάφη στην Ταρσό. Πριν συμπληρώσει τα 32 του χρόνια, ο Ιουλιανός πέ­θανε χτυπημένος από δόρυ αγνώστου προελεύσεως, ε­νώ κανείς Πέρσης δεν διεκδίκησε την αμοιβή της επι­κήρυξης που ο βασιλιάς τους Σαπώρ Β΄ απλόχερα προσέφερε με αντάλλαγμα τον Ιουλιανό. (Πηγή: Περιοδικό Άβατον, άρθρο «Ιουλιανός, η αποκατάσταση ενός ιστορικού θρύλου», Αλέξανδρος Χ. Μήτσιος, συγγραφέας και διπλωματούχος του ΑΠΘ με ειδικότητα σε θέματα ελληνικού πολιτισμού, πολιτικής ανθρωπολογίας και φιλοσοφικής και ιστορικής αποκατάστασης, τεύχος 44, σελίδα 74)

Ο Πέρσης διεκδικητής της αμοιβής του Σαπώρ Β΄

Οι νεοεθνικοί όπως σαφώς διατίθεται και ο Αλέξανδρος Χ.Μήτσιος, επιμένουν να υποστηρίζουν αναπόδεικτα πως, αφού ο Πέρσης βασιλιάς είχε τάξει αμοιβή σε όποιον Πέρση στρατιώτη σκότωνε τον Ιουλιανό, και αφού κανείς Πέρσης δεν παρουσιάστηκε μετά τη μάχη να την ζητήσει, άρα (!) κάποιοι Χριστιανοί ή κάποιος Χριστιανός (!) του ρωμαϊκού στρατού τον σκότωσε. [Αλήθεια γιατί όχι παγανιστής; Δεν σκότωναν παλαιότερα οι παγανιστές τους αυτοκράτορές τους; Ας λάβει κανείς τους Πραιτωριανούς για παράδειγμα]. Από τους νεοΕθνικούς όμως που αναφέρουν αυτές τις κακοδοξίες, κανείς δεν σκέφτεται πως ο Πέρσης που τον σκότωσε, μπορεί να σκοτώθηκε και αυτός με την σειρά του λίγο αργότερα κατά την μάχη· ή μπορεί να μην είδε καν ποιον πέτυχε, αφού τα εκηβόλα όπλα, όπως είναι και το δόρυ, συνήθως εκτοξεύονταν κατά μεγάλους αριθμούς λίγο πριν το πλησίασμα των αντίπαλων στρατών εκ του σύνεγγυς και βεβαίως κανείς δεν στόχευε κάποιον συγκεκριμένα· και αν ακόμα υποθέσει κανείς πως γνώριζε που θα έπιπτε το δόρυ του ο κάθε Πέρσης στρατιώτης,, μέσα σε αυτό το χάος των εκτοξευμένων βολών, αφού πολλοί θα στόχευαν τον αυτοκράτορα ενόψει αμοιβής, θα ήταν δύσκολο να διακρίνει αν τελικά τον πέτυχε το δικό του δόρυ ή κάποιου άλλου· ή ακόμη και αν τον πέτυχε, μιας και γύρω από τον αυτοκράτορα υπήρχε πλειάδα στρατιωτών συνήθως για προστασία. Το ότι αργότερα μαθεύτηκε πως ο αυτοκράτορας είχε τραυματιστεί θανάσιμα δεν μπορούσε να ήταν απόδειξη εκείνου του Πέρση (ανάμεσα σε άλλους) ότι το δικό του δόρυ τον είχε πετύχει και όχι κάποιου άλλου. Κανείς δεν θα πλησίαζε τον Πέρση βασιλιά για να ζητήσει μια αμοιβή, αν δεν έχει τις ανάλογες αποδείξεις ότι την αξίζει. Αλλοίμονο! Δεν αρκούσε να το πει ο ίδιος. Έπρεπε να έχει και μάρτυρες. Αν υποθέσει κανείς πως δεν χρειάζονταν μάρτυρες, τότε θα έπρεπε να είχαν πλησιάσει αρκετοί τον βασιλιά τους για να ζητήσουν την αμοιβή. Κι όμως κανείς δεν πήγε. Άξιο απορίας είναι, αν πράγματι ήταν Χριστιανός ή παγανιστής Ρωμαίος στρατιώτης αυτός που σκότωσε τον Ιουλιανό, γιατί αυτός ο στρατιώτης με τον ένα ή τον άλλο τρόπο δεν ζήτησε τον χρυσό από τον Πέρση βασιλιά. Στην αρχαία Ελληνική ιστορία αρκετοί προδότες σαγηνεύτηκαν από τον χρυσάφι των Περσών. Γιατί όχι και στην περίπτωση του Ιουλιανού, αν δεχτούμε την αναπόδεικτη εκδοχή των νεοΕθνικών;

Σύμφωνα με τις ενδείξεις δολοφονήθηκε από Χριστιανό για ιδεολογικοπολιτικούς και θρησκευτικούς λόγους, όπως υποστηρίζουν ο Έλληνας ιστορικός Λιβάνιος, ο χριστιανός ιεράρχης Βασί­λειος, ο χριστιανός χρονικο­γράφος Σωζομενός, καθώς και άλλοι συγγραφείς. Τα σχετικά στοιχεία εθνι­κών και χριστιανικών πη­γών δείχνουν ότι η συνωμο­σία στήθηκε από τον άξονα ΑντιόχειαςΚαππαδοκίας του πλουτοκρατικού και θεοκρατικού κατεστημένου. Η σχετι­κή διαταγή φαίνεται να δόθηκε από το χριστιανό υπασπι­στή του αυτοκράτορα, τον Ιοβιανό, και εξετελέσθη όπως υποστηρίζει ο Βασίλειος από το στρατιώτη Μερκούριο. Μετά τη δολοφονία το χριστιανικό ιερατείο ανακήρυξε διάδοχο τον Ιοβιανό, για λίγους μήνες, τόσο όσο να εξου­δετερώσει τη θεσμική επανάσταση του δολοφονημένου προκατόχου του, να ακυρώσει τα σχετικά διατάγματα και να παραδώσει «γη και ύδωρ» στους νικημένους Πέρσες, προκειμένου να ανασυγκροτηθούν και να αποτελούν και πάλι κίνδυνο για την Κωνσταντινούπολη. Παραδόξως, οι εχθροί του Ιουλιανού ε­πιθυμούσαν να παραμένει η Περσία ισχυρή περιφερειακή δύναμη. Αφού ο Ιοβιανός εξετέλεσε την απο­στολή του, δηλητηριάστηκε και πέθα­νε ενώ ακόμη βρισκόταν στη Μικρά Ασία, πριν ακόμη προλάβει να φτάσει στη Βασιλεύουσα για να λάβει επισή­μως το στέμμα. Όσο για τον εκτελεστή Μερκούριο, τον «αγιοποίησαν» για τη «θεάρεστον πράξιν του» (!). Ωστόσο, ο καταξιωμένος τότε στη συ­νείδηση των λαών και των εθνών Ιουλιανός αποθεώθηκε στην Δύση (αλλά και στην βόρεια Αφρική) και μάλιστα λατρεύονταν από τους κελτικούς πληθυσμούς. (Πηγή: Περιοδικό Άβατον, άρθρο «Ιουλιανός, η αποκατάσταση ενός ιστορικού θρύλου», Αλέξανδρος Χ. Μήτσιος, συγγραφέας και διπλωματούχος του ΑΠΘ με ειδικότητα σε θέματα ελληνικού πολιτισμού, πολιτικής ανθρωπολογίας και φιλοσοφικής και ιστορικής αποκατάστασης, τεύχος 44, σελίδα 74)

Ορθόδοξη απεικόνιση του Αγίου Μερκουρίου (Πηγή: http://www.myriobiblos.gr/museum/Gallery/panselinos/51.jpg)

Ο άγιος Μερκούριος (α)

Ατρόμητος στρατιώτης του σώματος των Μαρτησίων, που προάχθηκε νεότατος σε στρατηγό. Καταγγέλθηκε ότι εκχριστιάνιζε, συνελήφθη κατά τον μέγα επί Δεκίου, το 250, διωγμό των Χριστιανών και στάλθηκε στην Καισαρεία όπου αποκεφαλίστηκε [μετά από αρκετά βασανιστήρια]. Η Ορθόδοξη Εκκλησία τον τιμά την μνήμη του στις 25 Νοεμβρίου. (Πηγή:Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ιστ΄, σελίδα 923)

Βιβλιογραφία

1. Anonymous premetaphrastic Greek passion in H. Delehaye, Les légendes grecques des saints militaires (Paris, 1909), 23442 [BHG 1274]

2. Anonymous premetaphrastic passion in St. Binon, Documents grecs inédits relatifs St. Mercure de Césarée (Louvain, 1937), 2739 [BHG 1275]

3. Passion by Symeon Metaphrastes in H. Delehaye, Les légendes grecques des saints militaires (Paris, 1909), 23442 [BHG 1276]

4. Passion by Nicephorus Gregoras in St. Binon, Documents grecs inédits relatifs St. Mercure de Césarée (Louvain, 1937), 6791 [BHG 1277]

5. Anonymous account of the translation of relics of St. Mercurius from Quintodecimo to Beneventum in North Italy in AD768 in Monumenta Germaniae Historica: Scriptores Rerum Langobardicarum et Italicarum, Saeculi VIIX (Hannover, 1878), 57678 [BHL 5936]

Οι ενδείξεις της δήθεν συνομωσίας με Χριστιανό δολοφόνο

Ο Αλέξανδρος Χ. Μήτσιος, αν και διπλωματούχος ερευνητής του ΑΠΘ, ακολουθεί την πεπατημένη οδό των νεοπαγανιστών: εκτόξευση κατηγοριών προς τους Χριστιανούς με κάθε μέσο και χωρίς αποδείξεις μήτε παραπομπές από την δήθεν βιβλιογραφία που επικαλείται, και συν αυτά συνοδεύει τους λόγους του με κατασκευασμένα ψέματα π.χ. άξονας Αντιόχιεας –Καππαδοκίας (!;) . Ορίστε τα τρόπαια της αναλήθειας:

1. Σύμφωνα με τις ενδείξεις είναι άγνωστο ποιος σκότωσε τον Ιουλιανό και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πρέπει να προβληματίζονται οι νεοΕθνικοί θρησκευτές όπως θα δει κανείς παρακάτω.

2. Ο Λιβάνιος δεν είναι ιστορικός αλλά ρήτορας. Ο Εθνικός πραγματικός ιστορικός Αμμιανός Μαρκελίνος, που συνόδευε τον Ιουλιανό στην τελευταία του εκστρατεία, καταδικάζει ως αβάσιμη την φήμη ότι ο Ιουλιανός κτυπήθηκε από κάποιον από τους άνδρες του. (τ. ζ', σ.344)

3. Ποια είναι αυτά τα «σχετικά στοιχεία» ότι στήθηκε συνωμοσία από τον Άξονα Αντιόχειας – Καππαδοκείας;

4. Που αναφέρουν αυτά που υποστηρίζει ο Αλέξανδρος Χ. Μήτσιος, ο «ιστορικός» Λιβάνιος, ο «ιεράρχης [Μέγας] Βασίλειος», Σωζομενός; Ότι δηλαδή στρατιώτης με το όνομα Μερκούριος διετάχθη από τον Ιοβιανό να δολοφονήσει τον Ιουλιανό Φάβιο Κλαύδιο;

5. Πώς η «συνωμοσία» ήταν δημιουργία του πλουτοκρατικού και θεοκρατικού κατεστημένου, όταν ο Ιουλιανός ήδη κυβερνά 20 μήνες; ο ίδιος ο Αλέξανδρος Χ. Μήτσιος αναφέρει για τον Ιουλιανό πως «Αν και θέσπισε την ανεξιθρησκία στην αυτοκρατορία, ήταν επιφυλακτικός ως προς την ανάληψη ανώτατων πολιτικών και στρατιωτικών αξιωμάτων από τους Χριστιανούς» (Πηγή: Περιοδικό Άβατον, άρθρο «Ιουλιανός, η αποκατάσταση ενός ιστορικού θρύλου», Αλέξανδρος Χ. Μήτσιος, συγγραφέας και διπλωματούχος του ΑΠΘ με ειδικότητα σε θέματα ελληνικού πολιτισμού, πολιτικής ανθρωπολογίας και φιλοσοφικής και ιστορικής αποκατάστασης, τεύχος 44, σελίδα 73). Πώς λοιπόν υπήρχε θεοκρατία εφόσον κυβερνούσε ο Ιουλιανός Φλάβιος Κλαύδιος, πιστός των αρχαίων θεών;

6. Πώς έλαβε τέτοια εντολή το 363 μ.Χ. ο Άγιος Μερκούριος, εφόσον ως Μερκούριος ο Άγιος αυτός είχε θανατωθεί και μαρτυρήσει το 250 μ.Χ. στο διωγμό του Δεκίου;

7. Που αναφέρεται πως το Χριστιανικό ιερατείο ανακήρυξε διάδοχο τον Ιοβιανό, εφόσον ο τελευταίος αναγορεύθηκε τέτοιος από τον στρατό, όπως άλλωστε νωρίτερα από αυτόν είχε ανακηρυχθεί κατά τον ίδιο τρόπο και ο Ιουλιανός Φάβιος Κλαύδιος;

8. Που αναφέρεται πως ο Ιοβιανός θέλησε να παραδώσει «γη και ύδωρ» στους νικημένους Πέρσες, εφόσον αυτοί δεν ήσαν νικημένοι αλλά νικητές;

9. Πώς είναι δυνατόν οι εχθροί του Ιουλιανού να επιθυμούν την Περσία ισχυρή περιφερειακή δύναμη, όταν ο παλιός χριστιανός και εχθρικός προς τον Ιουλιανό προκάτοχός του, αυτοκράτορας Κωνστάντιος προετοίμαζε εκστρατεία ενάντια στους Πέρσες; Άλλωστε και ο Αλέξανδρος Χ. Μήτσιος το αναφέρει αλλού ως φάνηκε ανωτέρω «Στην συνέχεια κατάφερε να υλοποιήσει την προσχεδιαζόμενη (από τον Κωνστάντιο) εκστρατεία κατά των Περσών» (Πηγή: Περιοδικό Άβατον, άρθρο «Ιουλιανός, η αποκατάσταση ενός ιστορικού θρύλου», Αλέξανδρος Χ. Μήτσιος, συγγραφέας και διπλωματούχος του ΑΠΘ με ειδικότητα σε θέματα ελληνικού πολιτισμού, πολιτικής ανθρωπολογίας και φιλοσοφικής και ιστορικής αποκατάστασης, τεύχος 44, σελίδα 74)

10. Πώς είναι δυνατόν να Αγιοποιείται ο Άγιος Μερκούριος για την «θεάρεστον πράξη του» [θανάτωση Ιουλιανού] το 363, όταν αυτός αγιοποιήθηκε κατά το μαρτύριό του το 250 μ.Χ.;

ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΕΝΕΠΡΗΣΑΝ ΤΟΝ ΝΑΟ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ ΕΠΙ ΔΑΦΝΗΣ

 (Κατά: Βλάση Ρασσιά (Υ.Σ.Ε.Ε.), Βιβλίο του: Μια ιστορία Αγάπης, Εκδόσεις Ανοικτή Πόλη)

 363 Ο Ιουλιανός διατάσσει την απομάκρυνση από τον Ναό του Απόλλωνος στη Δάφνη της Αντιοχείας του μιάσματος των λειψάνων του Αγίου Βαβύλα (επισκόπου Αντιοχείας που υποτίθεται ότι είχε μαρτυρήσει επί Δεκίου, αλλά στην πραγματικότητα είχε εκτελεσθεί από τον χριστιανό αυτοκράτορα Φίλιππο τον Άραβα επειδή, ως επιτίμιο για τη δολοφονία του Γορδιανού, του είχε αρνηθεί την «θεία κοινωνία», Lieu, 1989, σελ. 48). Χριστιανοί εμπρηστές πυρπολούν τον Ναό μετά την απομάκρυνση των λειψάνων. (Πηγή: Βλάσσης Γ. Ρασσιάς (Υ.Σ.Ε.Ε.), Μια ιστορία Αγάπης, Εκδόσεις Ανοιχτή Πόλη)

Μυθοπλάστης: Βλάσης Ρασσιάς

Απάντηση: Εδώ

Η Β΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ & ΠΑΓΑΝΙΣΜΟ

(Κατά: Κρεββατά Δημητρίου, Βυζάντιο & ο διωγμός του ελληνισμού, σελ. 148)

Η οικουμενική σύνοδος του 381 αποφάσισε τον τερματισμό της λειτουργίας των φιλοσοφικών σχολών και της εθνικής λατρείας, αποφάσεις τις οποίες τήρησε απαρέγκλητα ο Θεοδόσιος. (Πηγή: Κρεββατάς Δημήτριος, Βυζάντιο & ο διωγμός του ελληνισμού, σε. 148)

Μυθοπλάστης: Κρεββατάς Δημήτριος

Απάντηση: Εδώ