Κριτική στο βιβλίο ΒΙΒΛΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ, ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΨΕΜΑ, Μιχάλης Καλόπουλος

Μια παρουσίαση σε ιστοσελίδα, του βιβλίου του Σπύρου Φίλου Κριτική στο βιβλίο «ΜΙΧΑΛΗΣ Θ. ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ, ΒΙΒΛΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ, Το Μεγάλο Ψέμα, ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΓΙΓΑΝΤΑ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ, Η οριστική απομυθοποίηση των βιβλικών ηρώων υπό το φως του ελληνικού μύθου Σελίδες 392, ΘΕΣ/ΝΙΚΗ 1995». ΑΘΗΝΑ 2000.

Θέλουμε να διατηρούμε την ελπίδα ότι ο κ. Κ. ίσως αντιληφθεί κάποτε το μεγάλο του λάθος και θελήσει να ανασκευάσει τα όσα έγραψε, χάρη της αλήθειας. Αυτό θα είναι προς τιμήν του. Επειδή, είναι πλέον φανερό ότι, με την παραμέριση της πλουσιότατης επιστημονικής βιβλιογραφίας, που περιφρονητικά αγνόησε - και μόνον γι’ αυτόν τον λόγο - ΔΕΝ είχε ΚΑΝ το δικαίωμα να κυκλοφορήσει ένα βιβλίο σαν το δικό του, και μάλιστα με τον χτυπητό τίτλο: «ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΨΕΜΑ», ενώ Το Μεγάλο Ψέμα είναι κατ’ ουσίαν το δικό του γραπτό, το βιβλίο του, με όσα αβάσιμα, αναληθή και αστήρικτα υποστηρίζει.

Σπύρος Φίλος

Μετά από όσα αναγνώσει κανείς παρακάτω, μπορεί και να εννοήσει αν ο Μ. Καλόπουλος είναι άξιος και ικανός υπερασπιστής της αλήθειας...

ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΗ Η ΣΕΛΙΔΑ

Ας αφήσουμε τον ίδιο τον Μιχάλη Καλόπουλο, να εξηγήσει δια μέσω 2 βίντεο, τους λόγους ύπαρξης αυτής της σελίδας, χρησιμοποιώντας τα ίδια του τα λόγια, ανακατευθύνοντας τα!

Βίντεο 1, Μέγεθος: 26Kb, Διάρκεια: 18΄΄ «άκρως απαράδεκτη (η ηγεσία του νεοπαγανισμού), επιεικώς απαράδεκτη, έχουμε ανάγκη από ερωτήσεις (και βιβλία) που δείχνουν ποιος είναι τι» (Πηγή: Εκπομπή Αθέατος Κόσμος, Σάββατο 07/02/2004, Σταθμός Alter, Ελλάς, Μιχάλης Καλόπουλος)

2. Ώστε ο Καλόπουλος Μιχάλης να σκεφτεί Βίντεο 2, Μέγεθος: 18Kb, Διάρκεια: 8΄΄ «για ποια πράγματα πρέπει να ζητήσει επανόρθωση και όχι συγνώμη αυτή η πνευματική εξουσία (του παγανισμού)» (Πηγή: Εκπομπή Αθέατος Κόσμος, Σάββατο 07/02/2004, Σταθμός Alter, Ελλάς, Μιχάλης Καλόπουλος)

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

ΣΠΥΡΟΣ ΦΙΛΟΣ

Κριτική στο βιβλίο

«ΜΙΧΑΛΗΣ Θ. ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ, ΒΙΒΛΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

Το Μεγάλο Ψέμα

ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΓΙΓΑΝΤΑ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Η οριστική απομυθοποίηση των βιβλικών ηρώων υπό το φως του ελληνικού μύθου

Σελίδες 392, ΘΕΣ/ΝΙΚΗ 1995»

ΑΘΗΝΑ 2000

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Συνεργάτης και φίλος μου υπέδειξε το παραπάνω βιβλίο, που τις ημέρες αυτές είχα την ευκαιρία να διαβάσω από την αρχή μέχρι το τέλος.

Ο συγγραφέας δεν μου είναι γνωστός, ούτε και φαίνεται να έχει δώσει δείγματα γραφής άλλων εργασιών του παρόμοιας μορφής μέχρι σήμερα [1]. Αν και καταπιάνεται με μερικά Βιβλικά πρόσωπα της Παλαιάς Διαθήκης, στην ουσία στρέφεται ενάντια σε ολόκληρη τη Βίβλο, και μάλιστα με ιδιαίτερη σφοδρότητα και εμφανές μίσος. Και μια που ο πιο πάνω συγγραφέας ισχυρίζεται ότι όσα γράφει άφοβα και με θάρρος, γι’ αυτό κι εμείς, με τη σειρά μας, θα του πούμε εδώ - με παρρησία και ανοιχτά - όλη την αλήθεια σχετικά με τους ισχυρισμούς του, με την ελπίδα ότι ίσως ο ίδιος ή κάποιοι από τους καλοπροαίρετους, αλλ’ όμως ανίδεους αναγνώστες του βιβλίου του, προσέξει την τεκμηριωμένη διαμαρτυρία μας για τη διαστροφή που υπέστη η αλήθεια των πραγμάτων από τον πιο πάνω συγγραφέα.

Και πρώτα - πρώτα, πριν ακόμα ασχοληθούμε με όσα αναφέρει ο. κ. Καλόπουλος (στο εξής, κ. Κ.) στο υπό κρίση βιβλίο του, προτάσσομε τούτη την Εισαγωγή, για να του πούμε - κατ’ αρχάς - τα ακόλουθα απαραίτητα πράγματα:

1. Όταν κάποιος γράφει βιβλίο για ένα τόσο θεμελιώδες και σημαντικό θέμα, δεν αρκεί η πενιχρότατη βιβλιογραφία, όπως αυτή που παρουσιάζει στο τέλος του βιβλίου του ο εν λόγω συγγραφέας κ. Κ.: - 53 τίτλοι όλοι κι όλοι, πολλοί μάλιστα απ’ αυτούς δεν αποτελούν καν πονήματα, και μάλιστα επιστημονικά -, αλλά θα έπρεπε - είχε την υποχρέωση - να παραθέσει τουλάχιστον εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες τόμους, και μάλιστα ειδικών ερευνητών, όπως θα φανεί στην παρούσα κριτική μας.

2. Θα το πούμε ακόμα ότι έπρεπε να είναι πολύ προσεκτικός σε ό,τι γράφει, να το ελέγχει δε πολλές φορές, και με στοιχεία, και όχι με αστήρικτους ισχυρισμούς. Και, βέβαια, τον όποιον ισχυρισμό του, να τον θεμελιώνει πάνω σε σίγουρες πηγές και αδιάσειστα ντοκουμέντα, αν θέλει να είναι αξιόπιστος.

3. Φαίνεται ότι, ο κ. Κ. δεν κατάλαβε πως το βιβλίο του έχει τη μορφή μυθιστορήματος, και όχι «έρευνας», όπως αρέσκεται να το αποκαλεί. Κάθε σοβαρός αναγνώστης το διαπιστώνει αυτό αμέσως, στην πρώτη ματιά. Η εύφορη φαντασία του τον οδηγεί σε ακρότητες, σε εκτροχιασμό από την ιστορική αλήθεια, ώστε να φτάνει στο σημείο να γίνεται αξιοδάκρυτος.

(α) Η αξιοπιστία ενός κειμένου κρίνεται και από την έλλειψη αδικαιολόγητων λαθών μέσα σ’ αυτό, και μάλιστα σοβαρών, κάτι που, δυστυχώς, συμβαίνει με το βιβλίο του κ. Κ. σε βαθμό ανεπίτρεπτο. Επειδή, μέσα στο βιβλίο του κ. Κ. υπάρχουν σοβαρά λάθη, πολλά δε απ’ αυτά εξώφθαλμα και χτυπητά. Και όχι μονάχα λάθη ορθογραφικά, από τα οποία - «ειρήσθω εν παρόδω» - βρίθει το βιβλίο αυτό (σε κάθε σχεδόν σελίδα του, πολλές φορές μάλιστα φτάνουν τα 10 ή και περισσότερα - σε μια και μόνη σελίδα! Τα οποία, αν τα υπολογίσει κανείς με μόνον 5 λάθη κατά μέσον όρο ανά σελίδα, ανέρχονται σε 2.000 περίπου λάθη, μόνον αυτού του είδους στο βιβλίο του κ. Κ.!). Το γεγονός αυτό δείχνει πόσο πρόχειρα, αλλά και πόσο επιπόλαια και ανεξέλεγκτα έστειλε το υλικό του βιβλίου του ο κ. Κ. στον δρόμο της δημοσιότητας, χωρίς δηλαδή, σοβαρή επεξεργασία! Θέλετε ένα τέτοιο χτυπητό παράδειγμα; Δεν έχετε παρά να κοιτάξετε μόνον τις δύο σελίδες της βιβλιογραφίας του!

(β) Επίσης, η αξιοπιστία ενός βιβλίου κρίνεται και από το βάσιμο ή μη των ισχυρισμών του. Στο βιβλίο του κ. Κ. υπάρχει, δυστυχώς, σωρεία αβάσιμων και αστήρικτων ισχυρισμών.

(γ) Αλλά, δεν είναι μόνον αυτά. Στο βιβλίο του κ. Κ. διαπιστώνει κανείς με θλίψη ότι υπάρχουν και άλλα σοβαρά και ανεπίτρεπτα λάθη, πάνω στα οποία μάλιστα, δυστυχώς, ο συγγραφέας του κ. Κ. χτίζει τα «επιχειρήματά» του και προσπαθεί με τέτοιον τρόπο - αν είναι δυνατόν - «να θεμελιώσει» τις ιδέες του! Στην παρούσα κριτική μας θα εξετάσουμε μερικά απ΄ αυτά, και θα φανεί «του λόγου το αληθές».

(α) Δεν είναι μονάχα η πενιχρότατη βιβλιογραφία που παραθέτει ο κ. Κ., μα είναι ακόμα και ο πρωτοφανής, όσο και ανορθόδοξος τρόπος με τον οποίο την παραθέτει, πράγμα που φανερώνει ότι ο συγγραφέας του βιβλίου αυτού όχι μόνον γράφει σαν να μη ξέρει, έστω κι αν γράφει για πρώτη φορά, αλλ΄ αγνοεί τον σωστό ή συνήθη τρόπο παράθεσης βιβλιογραφίας. Με άλλα λόγια, τα λιγοστά βιβλία που αναφέρει εκεί, δεν τα βάζει π.χ. ούτε σε αλφαβητική σειρά ούτε τα ξεχωρίζει σε Ελληνικά και ξένα, πολλές φορές μάλιστα, δεν δίνει καν το μικρό όνομα του συγγραφέα, πράγμα απολύτως αναγκαίο και βασικό στην αναζήτηση του σχετικού βιβλίου για έλεγχο των παραπομπών και των ισχυρισμών του. Από το άλλο μέρος, δεν δίνει, πάντοτε, τον εκδοτικό οίκο ή το έτος και τη σειρά έκδοσης. Ένας σοβαρός συγγραφέας, αν δεν γνωρίζει κάτι σωστά, κάνει τον κόπο κι ανοίγει ένα οποιοδήποτε άλλο σοβαρό βιβλίου και το συμβουλεύεται. Ο κ. Κ. δεν κρατάει ούτε τα προσχήματα μιας σοβαροφάνειας!

Για να μη αναφερθούμε σε πολλά Ελληνικά ή και ξένα βιβλία, ένα δείγμα σοβαρής εργασίας, για παράδειγμα, θα μπορούσε ο κ. Κ. να βρει στις σελίδες 159-163 του βιβλίου «Ο Πυθαγόρας και οι Πυθαγόρειοι» του Jean-Francoise Mattéi, στην Ελληνική του μετάφραση από την Κική Καψαμπέλη (έκδοση Μ. Καρδαμίτσα, Αθήνα 1995), για να δει πως εργάζονται σοβαροί ερευνητές, και επιπρόσθετα στη σελίδα 11, και αλλού, του ίδιου συγγράμματος, όπου φαίνεται ο σεβασμός προς τα βιβλία που χρησιμοποιούνται, αλλά και τις εκεί επιφυλάξεις του συγγραφέα για τις πληροφορίες που αντλεί απ’ αυτά. Συνιστούμε στον κ. Κ. να το κοιτάξει - ώστε, έστω και εκ των υστέρων - να έχει ένα πολύ καλό μάθημα, σε σχέση με τον σεβασμό προς τους αναγνώστες και προς τα βιβλία των άλλων συγγραφέων, τα οποία με περιφρόνηση, όπως θα δούμε, ποδοπατεί.

(β) Δεν είναι, μάλιστα, λίγες οι φορές που, ακόμα κι αυτή η λιγοστή βιβλιογραφία του, όχι μόνον είναι γεμάτη από ορθογραφικά λάθη κλπ, αλλά παρατίθεται και με ελλειπή ή και λανθασμένα στοιχεία, τόσο σχετικά με τους Έλληνες όσο και με τους ξένους συγγραφείς.

Να δύο πρόχειρα παραδείγματα παράθεσης βιβλιογραφίας από τη σελίδα 7, του βιβλίου του κ. Κ.:

• «Ευσέβιος, ευαγγελικής (sic) περικοπή (σελ. 47)».

Στο σημείο αυτό θα παρατηρήσει κανείς αμέσως ότι, ο Ευσέβιος δεν δίνεται καν στη βιβλιογραφία του, και ο κάθε απλός αναγνώστης, αν δεν είναι ειδικός, δεν είναι και σε θέση να γνωρίζει ποιος είναι αυτός ο Ευσέβιος. Έπειτα, για ποια έκδοση ή για ποιον τόμο κλπ πρόκειται, ώστε να πάει ο ενδιαφερόμενος αναγνώστης στη 47^η σελίδα που αναφέρεται εκεί και αν ελέγξει την ακρίβεια της πληροφορίας;

Εκτός το ότι ο Scott γράφεται με «c» και όχι με «k», κάτι το οποίο ο κ.Κ. επαναλαμβάνει λανθασμένα διαρκώς μέσα στο βιβλίο του, - το ίδιο λανθασμένα τον παραθέτει και στη βιβλιογραφία του -, δεν λέει ακόμα για ποια έκδοση πρόκειται. Πρέπει να συμπεράνει ο αναγνώστης (!) ότι ίσως αφορά την έκδοση που παραθέτει στη βιβλιογραφία του, στο τέλος του βιβλίου. Αλλά, πάντως, για ποιον από τους δύο τόμους πρόκειται; Δεν λέει κουβέντα.

6. Πολλές φορές βάζει σε εισαγωγικά ορισμένες περικοπές κάποιου βιβλίου ή συγγραφέα, αλλά τι ωφελεί τον αναγνώστη αν δεν παραθέσει και τη σχετική σελίδα; Ο αναγνώστης μένει στο σημείο αυτό εντελώς ξεκρέμαστος και δεν μπορεί να ελέγξει κατά πόσον τα όσα ο κ. Κ. Ισχυρίζεται είναι ή δεν είναι σωστά. Στην περίπτωση αυτή, αν ο αναγνώστης είναι σοβαρός, δεν θα συνεχίσει το διάβασμα του βιβλίου του κ. Κ., αλλά θα το βάλει στην άκρη, ως αναξιόπιστο. Και καλά θα κάνει. Και, σίγουρα, έτσι θα έχουν κάνει πολλοί. Δείτε τα δύο ενδεικτικά παραδείγματα που ακολουθούν, και τα οποία, νομίζουμε, μιλούν από μόνα τους;

(α) Στη σελίδα 33 του βιβλίου του, ο κ. Κ. παραθέτει μια παραπομπή από τον ογκώδη, Ζ’ τόμο της Εγκυκλοπαίδειας του ΗΛΙΟΥ, (σημειωτέον ο Ζ’ αυτός τόμος περιέχει 1623 σελίδες). Εντούτοις, ο κ. Κ. δεν δίνει τον αριθμό της σελίδας, ώστε, αν θελήσει κανείς, να μπορέσει να αναζητήσει την πληροφορία! Για ποιον λόγο, άραγε; Προφανώς, είτε γράφει πρόχειρα και επιπόλαια είτε περιφρονεί τον αναγνώστη είτε επειδή πιστεύει πως ό,τι γράφει αυτός, πρέπει να είναι και αποδεκτό! Διαβάζοντας, όμως, κανείς το βιβλίο του κ. Κ. διαπιστώνει εύκολα πως ο συγγραφέας του κυριαρχείται, δυστυχώς, από ένα τέτοιο πνεύμα αυτοπεποίθησης, από την αρχή μέχρι το τέλος, ότι, δηλαδή, αυτός, και μόνον αυτός, γνωρίζει τα πράγματα καλύτερα από κάθε άλλον, ΟΛΟΙ δε οι άλλοι πρέπει να αποδεχθούν τις θέσεις του! Φαίνεται, όμως, - και δυστυχώς γι’ αυτόν - ότι ο κ. Κ. παραγνωρίζει το γεγονός ότι, ΧΩΡΙΣ ΘΕΜΕΛΙΩΣΗ, ΧΩΡΙΣ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΚΑΙ ΣΙΓΟΥΡΕΣ ΠΗΓΕΣ ΓΡΑΦΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΜΟΝΑΧΑ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΑ. ΚΑΙ ΑΣ ΜΑΣ ΕΠΙΤΡΕΨΕΙ Ο κ. Κ. ΝΑ ΤΟΥ ΠΟΥΜΕ ΕΥΘΥΣ ΕΞΑΡΧΗΣ ΟΤΙ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ, ΜΕ ΠΟΛΛΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ, ΑΛΛΑ ΚΑΚΟΓΟΥΣΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ. Το κακό μόνον με το μυθιστόρημά του αυτό είναι ότι, αντί να ευφράνει και να ωφελήσει τον αναγνώστη, τον θλίβει και τον ζημιώνει τα μέγιστα.

(β) Δείτε, ακόμα στη σελίδα 35 του βιβλίου του, όπου ο κ. Κ. αναφέρει μεν τον Αισχύλο και τις Ικέτιδες, αλλά από ποια έκδοση παίρνει την πληροφορία, και προπαντός από ποια σελίδα αυτής της έκδοσης; Πάνω σ’ αυτό δεν λέει τίποτε! Έτσι, όμως, δείχνει ότι είτε τόσο λίγο σέβεται τον αναγνώστη ή νομίζει πως καθένας αποδέχεται αβασάνιστα όσα αστήρικτα γράφει ή, ενδεχομένως, θεωρεί το αναγνωστικό κοινό ότι ανήκει στην κατηγορία «της σιωπής των αμνών»! Τι άλλο να υποθέσει κανείς;!

7. Θα πούμε, ακόμα, στον κ. Κ. ότι τον έχουμε συλλάβει, και μάλιστα επανειλημμένα, να ποδοπατεί και να αλλοιώνει βάναυσα τα ξένα κείμενα που «παραθέτει» - κάτι απολύτως ανεπίτρεπτο - και, μάλιστα, αυτό το κάνει αυθαίρετα και χωρίς να δίνει κάποια ένδειξη, κινούμενος κατά το δοκούν μέσα στα ξένα αυτά κείμενα, τα οποία τάχα παραθέτει! Αυτό, ανάμεσα σε άλλα, δείχνει τέλεια περιφρόνηση προς την αλήθεια και ευθεία εξαπάτηση του ανίδεου και καλοπροαίρετου αναγνώστη. Και δεν αλλάζει μόνον τη σειρά των κειμένων αυτών, αλλά και τα σφαγιάζει, και τα διαστρεβλώνει, εσκεμμένα, αρκεί - με τρόπο μυθιστορηματικό - να φέρει τον αναγνώστη στα νερά του και να τον επηρεάσει. Ύστερα από τέτοια «κατορθώματα» ο κ. Κ. καυχάται, κιόλας (!), ότι έρχεται ως απελευθερωτής των πλανεμένων!! Ω, βάθος έντεχνης εξαπάτησης και υποκρισίας!!! Και με όλα αυτά, όχι μονάχα στραγγαλίζει την αλήθεια και εξαπατά τον ανίδεο και καλοπροαίρετο αναγνώστη, αλλά διαφοροποιούνται έτσι και οι κεντρικές σκέψεις του άλλου συγγραφέα, στον οποίο ο κ. Κ. ισχυρίζεται ότι δήθεν παραπέμπει!!! Αν οι συγγραφείς αυτοί γνώριζαν ποιες αλχημείες συντελούνται με τα κείμενά τους θα είχαν ήδη καταθέσει αγωγή σε δικαστήριο εναντίον του κ. Κ., όσοι δε απ’ αυτούς δεν βρίσκονται στη ζωή θα σηκώνονταν από τον τάφο τους για να διαμαρτυρηθούν έντονα προς τον συγγραφέα κ. Κ. Πάντως, οι σοβαροί Έλληνες και ξένοι συγγραφείς και κάθε ειλικρινής αναγνώστης θα έβαζαν - οπωσδήποτε - τον κ. Κ. σε καραντίνα!!!

Όταν κατά την παρούσα κριτική μας φτάσουμε σε τέτοια σημεία, θα τα υπογραμμίσουμε χάρη των αναγνωστών μας, και τότε θα φανεί το μέγεθος αυτής της εξαπάτησης την οποία διέπραξε ο κ. Κ.

(α) αποκομίζει την εντύπωση ότι ο συγγραφέας του έχει ενθουσιαστεί - και προφανώς παρασυρθεί - από κάποια βιβλία παρόμοιας κατηγορίας, τα οποία έπεσαν στα χέρια του και τα έχει διαβάσει· μερικά απ’ αυτά τα δίνει στη βιβλιογραφία του, αλλά τα αποκρύπτει - αλλά, γιατί; - αναγκάζοντας έτσι τον αναγνώστη να μαντέψει τις κρυφές πηγές του, τις οποίες ο κ. Κ. «ερμητικά» δεν φανερώνει. Πολλές από τις πηγές αυτές, όμως δεν μπορούν να κρυφτούν.

(β) Εκείνο, πάντως, που δεν κατάλαβε ο κ. Κ. είναι ότι οι ιδέες αυτές δεν είναι δικές του, όπως επανειλημμένα ισχυρίζεται, αλλ’ έχουν μακρά προϊστορία. Έχουν ξεκινήσει εδώ και 200 περίπου χρόνια στην Ευρώπη, με κεντρική αιχμή του δόρατος να χτυπήσουν τη Βίβλο, τα πρόσωπα της Βίβλου και, βέβαια, και κυρίως, τον ίδιο τον Ιησού Χριστό. Ο τρόπος που προσπάθησαν να το κάνουν αυτό ήταν να χτυπήσουν την αξιοπιστία των κειμένων της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, ώστε να γκρεμιστούν τα θεμέλια της πίστης στη συνείδηση των αναγνωστών.

(γ) Όμως, ο κ. Κ. όφειλε να γνωρίζει ότι οι θέσεις αυτές είναι ήδη - προ πολλού μάλιστα - ξεπερασμένες και έχουν μπει στο ράφι. Έχουν πάρει, κατ’ επανάληψη, τρανταχτές, θεμελιωμένες και επιστημονικές απαντήσεις. Τώρα δε, ο κ. Κ. αυτά, «τα αποφόρια της Ευρώπης», τα φέρνει - με αρκετά μεγάλη καθυστέρηση - και στην Ελλάδα!!!

(δ) Είναι κρίμα ότι ο κ. Κ. παρασύρθηκε από τέτοια βιβλία ταπεινής προπαγάνδας, και νόμισε ότι «κομίζει γλαύκα εις Αθήνας»!

(ε) Όμως, η συγγραφή του βιβλίου του, ανάμεσα σε πολλά άλλα, δείχνει και τούτο, ότι ο κ. Κ. αγνοεί παντελώς την απέραντη βιβλιογραφία, μερικά δείγματά της θα δώσουμε πιο κάτω, η οποία αντικρούει τις θέσεις του και καταρρίπτει συθέμελα αυτούς τους χάρτινους «πύργους», οι οποίοι, για τους ειδήμονες, έχουν ήδη καταρρεύσει σαν τσακισμένα τραπουλόχαρτα, και βρίσκονται από καιρό τώρα σωριασμένοι κατάχαμα. Και το περίεργο είναι ότι κανένα από τα μυριάδες αυτά βιβλία, που αποκαλύπτουν την απάτη και το ψέμα στις θέσεις του κ. Κ. δεν παρατίθεται στη βιβλιογραφία του! Εκτός και αν - και τούτο είναι ακόμα χειρότερο - τα γνωρίζει, και σκόπιμα τα αποκρύπτει και τα παρασιωπά!!!

9. Χάρη μάλιστα στην άγνοιά του (;) αυτή, ο κ. Κ. ισχυρίζεται ότι είναι τάχα και πρωτοπόρος στον Ελληνικό χώρο με όσα γράφει στο βιβλίο του, παρόλο ότι είναι φανερό - αλλά και γνωστό - ότι τέτοιες και παρόμοιες θέσεις προέρχονται από ξένα δάνεια, κυρίως δε, από ξένους συγγραφείς.

10. Σε βασικά σημεία του βιβλίου του, για τα οποία και θριαμβολογεί, δεν κάνει καν τον κόπο να τα ελέγξει με άλλες πηγές, - τις οποίες ή τις αγνοεί ή τις αποκρύπτει επιμελώς - και τάχα δεν αμφισβητούνται! Ελάτε, όμως, που υπάρχει για όλα αυτά τεράστια αμφισβήτηση, όχι από απλά και ανεύθυνα βιβλία, από τα οποία κυκλοφορούν σήμερα πάρα πολλά, αλλά από σοβαρούς επιστήμονες, που είναι αυθεντίες στον τομέα τους.

11. Δεν μπορεί ο κ. Κ. να αποφύγει τον πειρασμό - μάλιστα φαίνεται ότι και τον επιζητεί - με το να θέλει να δείξει ότι διακατέχεται από φυλετικό ρατσισμό, από βαθιά προκατάληψη και από έναν αρρωστημένο θρησκευτικό φανατισμό. Προς το τέλος του βιβλίου του, ειδικότερα, το διαλαλεί, όπως θα δούμε, πλέον ανοιχτά. Και όχι μόνον, αλλά καλεί και άλλους να τον ακολουθήσουν.

12. Να κλείσουμε, τέλος, τούτη την Εισαγωγή, λέγοντας ότι ο κ. Κ. ο οποίος αναφέρει κατά κόρον τη Βίβλο μέσα στο βιβλίο του, τη γράφει - συστηματικά και χωρίς καμιά σχεδόν παράλειψη - με μικρό «β», ενώ, αντίθετα, στο οπισθόφυλλο του βιβλίου του, όπου την αναγράφει δύο φορές, εκεί τη δίνει με κεφαλαίο «Β». Και διερωτάται κανείς, γιατί άραγε; Να αληθεύει τάχα η εντύπωση ότι αυτό γίνεται με δόλο, προκειμένου να ελκύσει τον ανίδεο αναγνώστη, ότι δήθεν και ο ίδιος ο κ. Κ. λογαριάζει τη Βίβλο, την Αγία Γραφή, όπως και οι περισσότεροι, ως ένα μοναδικό και αξιόλογο βιβλίο, ώστε τούτο να αποτελέσει εμπορικό τρυκ για το αγοραστικό κοινό;! Αν, όντως, έτσι έχουν τα πράγματα, τότε είναι πολύ κρίμα για τον κ. Κ., και θα λέγαμε ευτελές, δεδομένου ότι ο ίδιος, επανειλημμένα, μιλάει ενάντια στον δόλο και την εμπορική εκμετάλλευση.

2. ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΟΥ ΕΡΜΗ ΤΟΥ ΤΡΙΣΜΕΓΙΣΤΟΥ

Ύστερα από την Εισαγωγή που παραθέσαμε για το βιβλίο του κ. Κ., ας ξεκινήσουμε τώρα τη διερεύνησή μας, για να δούμε, μέσα απ’ τα όσα γράφει, τα σημεία και τα τέρατα της αλχημείας και της καταπάτησης των ξένων κειμένων που παραθέτει - εσκεμμένα, βέβαια, όπως θα δούμε - για να φτάσει στον σκοπό του.

Ευθύς μόλις κανείς ανοίξει το βιβλίο του κ. Κ. συναντάει την παράθεση δύο κειμένων σε παράλληλες στήλες. Η πρώτη στήλη, αριστερά, είναι η μεταγραφή ενός μικρού κειμένου από το βιβλίο «Ερμής ο Τρισμέγιστος» (ΙΙΙ 1-2), η δε άλλη, δεξιά περιέχει ένα μικρό κείμενο από τη Βίβλο,[2] από τη Γένεση (α’ 1-2). Το πρώτο μιλάει για την αρχή των όντων, το άλλο περιγράφει τη Δημιουργία του Θεού.

Με την παράθεση αυτή, ο κ. Κ. προσπαθεί να δείξει ότι υπάρχει ομοιότητα μεταξύ των δύο κειμένων, και καθώς παραθέτει δεύτερη τη Βίβλο, θέλει να υποστηρίξει, και το λέει κιόλας, ότι η Βίβλος, τις έννοιες της Δημιουργίας - παρόλο που απέχουν παρασάγγας από εκείνες του κειμένου του Ερμή - τις δανείστηκε τάχα από τον Ερμή τον Τρισμέγιστο, και επομένως η Βίβλος δεν είναι θεόπνευστο βιβλίο, άρα περιέχει μία σύνθεση υλικού, που πήρε από προϋπάρχοντα παρεμφερή κείμενα.

Και τι κάνει ο κ. Κ. «για να φτάσει» (!) σ’ αυτό το συμπέρασμα; Όπως θα δούμε, κάνει δύο ανεπίτρεπτα πράγματα, που πέρα από τις αλχημείες, γράφει και χοντρές ανακρίβειες. Ποια είναι τα δύο αυτά πράγματα;

ΤΟ ΠΡΩΤΟ: Στο κείμενο που υποστηρίζει ότι προέρχεται από τον Ερμή τον Τρισμέγιστο, ο κ. Κ. αλλάζει αυθαίρετα τη σειρά του, κάνει δηλαδή, κατά το δοκούν, μια ανακατάταξη του υλικού στο οποίο παραπέμπει, χωρίς και να πει τίποτε, δηλαδή στα κρυφά! Επιπλέον, παραλείπει δύο σημεία, χωρίς κι εδώ να πει τίποτε, παραλείπει δε ακόμα και μία λέξη μέσα από το κείμενο που ο ίδιος παραθέτει, ώστε να απαλύνει τις αντιθέσεις και μεταφέρει δύο λέξεις αυτού του κειμένου ανορθόγραφα. Στη συνέχεια, δεν δίνει τις τρεις παραγράφους που έχει το βιβλίο, από το οποίο πήρε το κείμενο αυτό. Τα λέμε όλα αυτά, για να δει κανείς πόσο πρόχειρα και πόσο επιπόλαια, αλλά με εξαπάτηση και δόλιο τρόπο, δουλεύει με τα ξένα κείμενα, και όλα αυτά, επειδή μόνον έτσι θα μπορέσει να υποστηρίξει πως το δεύτερο κείμενο που μεταφέρει από τη Βίβλο μοιάζει «κάπως» με το πρώτο (δηλαδή, το παραμορφωμένο). Και γι΄ αυτό (!), υποστηρίζει, το κείμενο της Βίβλου δεν είναι πρωτογενές, άρα είναι παρμένο από το πρώτο!!! Αν αυτό λέγεται «έρευνα», και μάλιστα «αντικειμενική», ας το κρίνει ο αναγνώστης.

Και τώρα, πιο συγκεκριμένα, το κείμενο του Ερμή, που παραθέτει ο κ. Κ. στην πρώτη στήλη χωρίζεται σε πέντε σημεία:

Το πρώτο και το πέμπτο παραλείπονται από τον κ. Κ., χωρίς να πει κουβέντα (θέμα, δηλαδή, τεράστιας σημασίας, επειδή θα έδειχνε στον αναγνώστη ότι κάτι ακόμα προηγείται και κάτι επιπλέον έπεται, ώστε - αν ο αναγνώστης θέλει - να μπορεί να το συμβουλευτεί.

Στα σημεία 2, 3 και 4 ο κ. Κ. αλλάζει τη σειρά τους - όπως πιο κάτω θα το δούμε αυτό αναλυτικά - για να μπορέσει να υποστηρίξει τη δήθεν ομοιότητα των δύο στηλών, και τα βάζει σε άλλη σειρά, δηλαδή, ως 2, 4 και 3, και επιπλέον, παραλείπει τα ενδιάμεσα κομμάτια του κειμένου αυτού - δυστυχώς - ενώ το κείμενο της Βίβλου - εκτός από κάποια ορθογραφικά λάθη που κι εδώ κάνει ο κ. Κ. - το παραθέτει ατόφιο!

Δηλαδή, αν δεν έκανε μια κατά βούληση αναδιάρθρωση του κειμένου του φερόμενου ως του Ερμή, δεν θα μπορούσε να πει όσα θέλει να υποστηρίξει. Βλέπει κανείς έτσι με πόση αλχημεία και «πονηράδα» δούλεψε ο κ. Κ. για να φτάσει εκεί που ήθελε. Κι αν αυτό το κάνει στο ξεκίνημα κιόλας του βιβλίου του, τι άραγε μας περιμένει πιο κάτω;

ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ: Ενώ έπραξε την προηγούμενη ανεπίτρεπτη αλχημεία σε κείμενο ξένου βιβλίου, έρχεται τώρα να υποστηρίξει ότι «τα κείμενα του Ερμή ανήκουν», αφενός μεν στον Ερμή. Αφετέρου δε, από πλευράς μετάφρασης, ότι τάχα ανήκουν στον «4^ο αιώνα π.Χ.», η δε παλαιότητά τους βρίσκεται τάχα «στα 9000 χρόνια π.Χ.!» (Καλόπουλος, σελ. 6). Με αυτό τον τρόπο, ο κ. Κ. θέλει και επιδιώκει να παρουσιάσει τα κείμενα «του Ερμή» ως προγενέστερα της Βίβλου! Όπως, όμως, θα δείξουμε πιο κάτω, αυτό είναι ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΨΕΜΑ. Ας σημειωθεί ότι, για ό,τι ισχυρίζεται εδώ, ο κ. Κ. ΔΕΝ παραθέτει ΟΥΤΕ ΜΙΑ πηγή! Αλλά, χωρίς πηγές, πως θέλει να γίνει πιστευτός;!

Φαίνεται, όμως, ότι ο κ. Κ. γνωρίζει πως ο ισχυρισμός του αυτός είναι πέρα για πέρα αστήρικτος και ότι βρίσκεται μονάχα στον κόσμο της φαντασίας· εντούτοις, αυτό ούτε καν τον νοιάζει, αρκεί να κάνει τη δουλειά του. Όμως, οι ειδικοί πάνω στα θέματα αυτά, δηλαδή οι πηγές των πληροφοριών που έχουμε με στοιχεία και ντοκουμέντα, διαψεύδουν τον κ. Κ. περίτρανα. Ας δούμε τώρα το πως:

Αυτό το ίδιο το βιβλίο, από το οποίο ο κ. Κ. παίρνει το πιο πάνω αναφερθέν κείμενο του Walter Scott, τον διαψεύδει. Στην Εισαγωγή του, στο βιβλίο δηλαδή του Scott, γράφονται τα ακόλουθα:

«Τα κείμενα της αρχαίας αιγυπτιακής Σοφίας, που μεταφράστηκαν από τον Μανέθωνα (και που η μετάφρασή τους έχει χαθεί)[3] αποτέλεσαν τη βάση των κειμένων που αποδίδονται στον Ερμή τον Τρισμέγιστο».[4] (Walter Scott, Ερμητικά Κείμενα, Εισαγωγή, σελ. 11, Παρασκήνιο, Αθήνα 1990).

Πέρα δε από τα παραπάνω, το ίδιο αυτό το βιβλίο, (για το οποίο μάλιστα ο κ. Κ. καυχάται), συνεχίζει με τα λόγια:

«Τα κείμενα που δημοσιεύουμε είναι καταγραφή του 2^ου-4^ου μ.Χ. (σ. σ. ΜΕΤΑ Χριστόν) αιώνα». Και συμπληρώνει αμέσως: «Οι ιδέες τους έχουν μέσα τους στοιχεία Πλατωνισμού, Αριστοτελισμού και Στωικισμού, αλλά και έντονα στοιχεία από την εβραϊκή και την χριστιανική σκέψη» (ένθ’ ανωτέρω, σελ. 11).

Τα παραπάνω - για τον καλόπιστο αναγνώστη - λένε ξεκάθαρα ότι:

(α) Τα κείμενα που έφερε ο κ. Κ. ΔΕΝ γνωρίζουμε ΑΝ ανήκουν στον Ερμή τον Τρισμέγιστο.

(β) Τα κείμενα αυτά ΔΕΝ είναι του 4^ου αιώνα ΠΡΟ Χριστού, όπως επικαλείται ο κ. Κ., αλλά οκτώ αιώνων αργότερα, δηλαδή, τον 4^ο αιώνα ΜΕΤΑ Χριστόν,

(γ) Τα κείμενα αυτά έχουν στοιχεία άλλων συγγραφέων, ξένα προς τον Ερμή και, το σοβαρότερο:

(δ) Από τον Ερμή ΔΕΝ δανείστηκε η Βίβλος, αλλά είναι τα κείμενα του Ερμή που δανείστηκαν από τη Βίβλο, επειδή αυτά περιέχουν ΕΝΤΟΝΑ στοιχεία από την Εβραϊκή και τη Χριστιανική σκέψη!

Τι έχει να πει για όλα αυτά ο κ. Κ.; Θα νιώσει, άραγε, ντροπή και θα ζητήσει δημόσια συγγνώμη για τα ψεύδη του και τις αλλοιώσεις των κειμένων;!

Διερωτόμαστε, όμως: Καλά, άραγε ο κ. Κ. δεν διάβασε ούτε την Εισαγωγή του βιβλίου από το οποίο παίρνει τα κείμενά του ή, μήπως, τη διάβασε και σκόπιμα διέστρεψε τα γεγονότα και μετέφερε στους αναγνώστες του αυτή την ψεύτικη εικόνα των πραγμάτων; Εμείς πιστεύουμε ότι και τα διάβασε μεν - πως είναι δυνατόν να είναι διαφορετικά - αλλά και έγραψε αυτά που ήθελε, αγνοώντας τις πηγές. Αυτό δείχνει πως, όχι μόνον ότι ο κ. Κ. ψεύδεται εκούσια, αλλ’ ότι είναι και προκατειλημμένος, και ότι διακατέχεται - ποιος ξέρει γιατί - από βαθύ μίσος για τα θεόπνευστα κείμενα της Βίβλου, καθώς με τέτοιον τρόπο «τσαλαπατάει» την αλήθεια, όσο και τη γνήσια και τίμια αναζήτηση των αναγνωστών του, οι οποίοι ψάχνουν τις απαντήσεις για τα υπαρξιακά τους προβλήματα. Αν ο κ. Κ. έχει λίγη ευθιξία και ειλικρίνεια, θα πρέπει να ανακαλέσει δημόσια όσα ψευδή κατέγραψε στο βιβλίο του και παρέσυρε όσους καλοπροαίρετα τον πίστεψαν.

Αλλά, δεν είναι μονάχα στην Εισαγωγή του βιβλίου του Walter Scottπου βρίσκουμε αυτά τα στοιχεία, τα οποία ξεσκεπάζουν τον άνθρωπο και συγγραφέα κ. Κ., αλλά και την εξαπάτηση που διέπραξε προς τους αναγνώστες του. Υπάρχουν και πάρα πολλοί άλλοι. Σταχυολογούμε πρόχειρα μερικούς:

1. Ως επόμενο θα βάλουμε τα όσα γράφει η Εγκυκλοπαίδεια «Ο ΗΛΙΟΣ», τόμος 8, σελ. 249, μια που η Εγκυκλοπαίδεια αυτή εκτιμάται, όπως έχουμε ξαναδεί, από τον κ. Κ. Εκεί, διαβάζουμε τα ακόλουθα:

«Εις τον Ερμήν τον Τρισμέγιστον αποδίδονται και πολλά Ελληνικά συγγράμματα, περί τινων των οποίων εικάζεται (σ. σ. προσέξτε τις λέξεις, δηλαδή δεν είναι έτσι, αλλά, «αποδίδονται» και «εικάζεται») ότι μεταφράσθησαν εκ της αιγυπτιακής γλώσσης επί Πτολεμαίων, τινά δε σωζόμενα και φέρονται (sic) το όνομα Ερμού του Τρισμεγίστου θεωρούνται πολύ μεταγενέστερα (σ. σ. το σημειώσατε; «πολύ μεταγενέστερα»), όχι αρχαιότερα του 3^ου μ.Χ. (σ. σ. ΜΕΤΑ Χριστόν) αιώνος, γραφέντα υπό των Νεοπλατωνικών» (σ. σ. όχι, δηλαδή, αρχαιότερα του 3^ου ΜΕΤΑ Χριστόν αιώνα, και όχι από τον Ερμή, αλλά από τους Νεοπλατωνικούς!!!).

2. Ο μεγάλος ειδικός και αδιαμφισβήτητος ερευνητής Mircea Eliade, ασυναγώνιστος επιστήμονας στο είδος του, θα πει:

«... αυτό που αποκαλούμε Corpus hermeticum [5] είναι μια συλλογή γραπτών διαφόρων ειδών, που συντάχθηκε από το 100 ως το 300 μ.Χ.»[6] (Eliade/Couliano, Λεξικό των Θρησκειών, σελ. 181, Χατζηνικολή, Αθήνα 1992, η υπογρ. δική μας).

3. Το Γερμανικό Duben RoRoRo Lexikon, τόμος 4, σελ.971, (έκδ. Οκτ. 1966), γράφει ότι τα γραπτά που αποδίδονται στον Ερμή τον Τρισμέγιστο προέρχονται από τον 2^ο και 3^ο αιώνα ΜΕΤΑ Χριστόν. Θα προσθέσει δε ακόμα ότι Ο ΕΡΜΗΣ Ο ΤΡΙΣΜΕΓΙΣΤΟΣ ΘΕΩΡΕΙΤΟ ΜΑΓΟΣ.

4. Ο Francoise Bonardel, στο βιβλίο του Ερμητισμός (σελ. 15, στην Ελληνική μετάφραση, έκδ. Καρδαμίτσα, Αθήνα 1994), γράφει τα εξής καταπληκτικά:

«Επιπλέον, αυτές οι σοφές πραγματείες θρησκευτικής έμπνευσης, γραμμένες όλες (σ. σ. προσέξτε τη λέξη ΟΛΕΣ) τον 2^ο και 3^ο αιώνα της χριστιανικής περιόδου, κατάφεραν να απογράψουν έναν ορισμένο αριθμό κειμένων που αποδίδονται (σ. σ. σημειώστε και πάλι, «αποδίδονται», όχι ότι είναι πραγματικά έτσι) στον Ερμή και αποτελούν αυτό που ο A.-J. Festugiere ονομάζει Λαϊκό Ερμητισμό. Η φήμη του Τρισμεγίστου ως μάγου, ιδιαίτερα στη διάρκεια της Αναγέννησης, οφείλει την αρχή της σ’ αυτά».

Θα μπορούσαμε να αραδιάσουμε πάμπολλες τέτοιες επίσημες και τεκμηριωμένες γνώμες, αλλ’ αυτές, νομίζουμε, επαρκούν για να δείξουν ότι ο κ. Κ. δεν έγραψε την αλήθεια και τον διαψεύδουν οι ειδικοί των κειμένων αυτών πέρα για πέρα.

Στο σημείο αυτό, πάντως, και προκειμένου να φανεί με ποιον τρόπο ο κ. Κ. Ποδοπατάει, κατά το δοκούν, τα ξένα κείμενα, πως τα ανακατατάσσει και πως διενεργεί αλχημείες είναι και οι σελίδες του βιβλίου του 8, 9 και 10, όπου μεταφέρει - όπως ισχυρίζεται - κείμενα του Ερμή του Τρισμέγιστου από το βιβλίο του Π. Ιωαννίδη (έκδ. Δίον), τα οποία, όμως, αλλάζει, μετατρέπει, ανακατατάσσει κλπ, κλπ, έτσι που, από τη σελίδα 31 κάνει ένα πήδημα στη σελίδα 143, γυρίζει πίσω στη σελίδα 140, πάει πάλι πολύ πιο πίσω, στη σελίδα 19, έπειτα στην 32, στην 20, στην 142, 141, 41, 142, 143, 150, 149· μερικά μάλιστα τα αφήνει απροσδιόριστα και ξεκρέμαστα, ώστε να ταλαιπωρείται ο ενδιαφερόμενος να τα εντοπίσει, τα διαπλάθει δε με τέτοιον τρόπο (παραλείποντας, φυσικά, ό,τι δεν τον συμφέρει) - εντούτοις, τα παραθέτει συρραμμένα, σαν μια ενότητα και αδιάλειπτη συνέχεια νοημάτων και χωρίς να λέει ότι το κείμενο που παραθέτει είναι κομμάτια από πολλές σελίδες ενός ξένου βιβλίου, (!) - αρκεί να παρουσιάσει μια εικόνα που του ταιριάζει, νομίζοντας πως έτσι θα πολεμήσει την απλότητα και μεγαλοπρέπεια της Βίβλου. Κι ενώ στη σελίδα 6 του βιβλίου του, η οποία είναι ουσιαστικά η σελίδα 2 (επειδή προηγούνται τα περιεχόμενα κλπ) λέει ο κ. Κ.: «... ή το βιβλικό κείμενο έχει κάθε λόγο να τεθεί υπό αμφισβήτηση; Είναι όμως πολύ νωρίς για να περάσουμε στο χώρο των συμπερασμάτων». Κι ενώ τα λέει αυτά, και μεσολαβούν οι τρεις σελίδες της μεταφοράς των ανακατεμένων κειμένων που προαναφέραμε από το βιβλίο του Ιωαννίδη, αμέσως στην επόμενη σελίδα 11 - παρόλα αυτά που μόλις είπε - βγάζει το πρώτο του συμπέρασμα, και λέει: «Ο ισχυρισμός, ότι η βίβλος (sic) είναι η εξ’ (sic) αποκαλύψεως θεϊκή γνώση και αλήθεια, τίθεται εδώ χωρίς περιστροφές υπό αμφισβήτηση»!!!

Γι’ αυτό τον τρόπο εργασίας του κ. Κ. και της συμπεριφοράς του απέναντι στα κείμενα, μέχρις εδώ, ο αναγνώστης μπορεί να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.

Και πριν κλείσουμε αυτό το κεφάλαιο, είναι καλό να ρίξουμε μια ματιά στα δύο αυτά κείμενα, που ο κ. Κ. παρέθεσε, και μάλιστα με στόμφο και θριαμβολογία, ότι μπορεί τάχα να ανατρέψει την αλήθεια της Βίβλου.

Πρώτα θα παραθέσουμε την αριστερή του στήλη,[7] δηλαδή το δήθεν απόσπασμα από τον Ερμή τον Τρισμέγιστο, όπως μας το παραθέτει ο κ. Κ.:

4 αδιορίστων δε Ωντων απάντων και ακατασκευάστων...

εν αβύσσου και ύδωρ και πνεύμα (ΛΕΠΤΟΝ) νοερόν,

(Α) Προσθέσαμε τους αριθμούς αριστερά για να δει ο αναγνώστης πως ανακατέταξε το ξένο κείμενο ο κ. Κ., δηλαδή, με τη σειρά 4, 3 και όχι την κανονική 3, 4.

(Β) Όσα πιο πάνω δίνονται με κεφαλαία και υπογραμμισμένα είναι ορθογραφικά λάθη του κ. Κ. κατά τη μεταφορά του κειμένου.

(Γ) Όσα βάζουμε σε παρενθέσεις είναι αυτά που παρέλειψε να παραθέσει, χωρίς και να πει τίποτε.

Ίσως κάποιος στο σημείο αυτό να σκεφθεί ότι αυτά αποτελούν μικρολεπτομέρειες. Όμως, όχι. Τα σημειώνουμε όλα αυτά για να υπογραμμίσουμε αφενός μεν το γεγονός ότι ο κ. Κ. δούλεψε πολύ επιπόλαια, αλλά και να τονίσουμε για μια φορά ακόμα ότι, ο απόλυτος σεβασμός απέναντι στα ξένα κείμενα - νόμος ιερός και απαράβατος - ποδοπατήθηκε επανειλημμένα και βάναυσα, και για τον λόγο αυτό διαπράχθηκε βαρύτατο ηθικό έγκλημα και ενάντια στην αλήθεια και ενάντια στους καλόπιστους αναγνώστες, τη στιγμή μάλιστα που εξετάζονται θέματα τόσο μεγάλης σημασίας.

Τώρα, παραθέτουμε το Βιβλικό κείμενο,[8] δηλαδή τη δεξιά στήλη:[9]

Στην παράθεση αυτή ο κ. Κ. πρόσθεσε μια τελεία, που περικλείεται στην πρώτη παρένθεση, η οποία δεν υπάρχει στο κείμενο, το δε «γ», στη δεύτερη παρένθεση, έπρεπε να μπει με κεφαλαίο, κάτι που - ακόμα και να μη το πρόσεξε - μιλάει από μόνο του ότι χρειάζεται το κεφαλαίο, επειδή εκεί ξεκινάει ο άμεσος λόγος.

Μένει τώρα να δούμε αν, τελικά, τα δύο αυτά κείμενα μοιάζουν μεταξύ τους και ποιο δανείστηκε - αν αυτό έγινε - από ποιο;

1. Το πρώτο κείμενο του «Ερμή» έχει τη γενική διακήρυξη, ότι

Η διαφορά, υπέρ του μεγαλείου του Βιβλικού κειμένου είναι καταφάνερη. Κι αν πράγματι υπάρχει δανεισμός, τότε αυτός έγινε από πλευράς του κειμένου του «Ερμή», που δανείστηκε από τη Βίβλο, όχι μόνον επειδή οι πληγές λένε πως τα «Ερμητικά κείμενα» «έχουν μέσα τους… ΕΝΤΟΝΑ στοιχεία από την εβραϊκή και χριστιανική σκέψη»,[10] αλλά και επειδή όλοι οι ειδικοί δέχονται ότι τα Ερμητικά κείμενα είναι γραμμένα αιώνες μετά Χριστόν, τα δε κείμενα της Βίβλου, ιδιαίτερα αυτό της Γένεσης με τη Δημιουργία, είναι γραμμένα 1500 χρόνια ΠΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥ. Κι αυτό, αποδεικνύεται (α) όχι μονάχα από το αναντίρρητο ιστορικό γεγονός της Μετάφρασης των Εβδομήκοντα, που έχει γίνει ΠΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥ, (β) όχι ακόμα ότι έχουν βρεθεί οι Πάπυροι της Νεκράς θάλασσας, που έχουν ΠΡΟ-Χριστιανική προέλευση, αλλά και (γ) επειδή οι ειδικοί - που, στην ώρα τους θα τους αναφέρουμε, για να δούμε εκεί και ποια και πόση βιβλιογραφία παρέλειψε ο κ. Κ. - μιλούν για την παλαιότητα της προέλευσής της.

Και θα ρωτήσουμε τον κ. Κ.: Ποιος, λοιπόν, έχει δίκιο; Ας μας πει: Ποιος;!

2. Τα Ερμητικά κείμενα συνεχίζουν τις γενικότητες, οι οποίες φαίνονται, αν παραθέσουμε και τη συνέχεια - μαζί, δηλαδή, με εκείνα που παρέλειψε ο κ. Κ. - και μάλιστα σε μετάφραση, ώστε το πράγμα αυτό να φανεί ξεκάθαρα:

αφού είναι η σοφία για την αποκάλυψη των πάντων.

και ενέργεια και ανάγκη και τέλος και ανανέωσης».

ΒΙΒΛΟΣ: «(ο Θεός εποίησεν) τον ουρανόν και την γην».

χωρίς Δημιουργό, από μόνο του (επειδή το «ανείθη» είναι παθητικός αόριστος του ρήματος «ανίημι»). Δηλαδή, το φως ήρθε μέσα από το άγνωστο και αχανές του χώρου, άγνωστο πως, από μόνο του, τυχαίως!

Η ΒΙΒΛΟΣ, όμως, με τρόπον ηγεμονικό και πάλι προβάλλει την ύπαρξη έλλογου, προσωπικού Θεού Δημιουργού, που ενεργεί κυριαρχικά και λέει

Και δεν είναι μόνον το γεγονός ότι ο κ. Κ. απέκρυψε πολλά, αλλά όσα απέκρυψε είναι σημαντικά. Για παράδειγμα: Ο μεν ΕΡΜΗΣ μιλάει (α) για πολλούς θεούς, (β) ότι όλα τα όντα υπήρχαν ήδη (αυτά θυμίζουν Βραχμανισμό και Νεοπλατωνισμό, αντιλήψεις που κατέκλυσαν τη μεταχριστιανική εποχή), (γ) τα όντα δεν προσδιορίζονται, αλλά παίρνουν αργότερα μορφή, μιλώντας έτσι για την ανακύκληση των αιώνων, της «αέναης» ύλης και της αεί-δημιουργίας, ενώ η ΒΙΒΛΟΣ θα μιλήσει για έναν Θεό Δημιουργό, για μια εξαρχής Δημιουργία των όντων, και ότι τα όντα αυτά έχουν τη δική τους ξεκάθαρη, οριστική και προσδιορισμένη μορφή.

Και το ερώτημα τίθεται ξανά, αλλά και φοβερά αμείλικτο: Ποιος δανείστηκε από ποιον; Οι προχωρημένες και πρωτότυπες ιδέες της Βίβλου δεν μπορούν να είναι δάνεια - κατά κανέναν τρόπο. Η Δημιουργία στη Βίβλο δεν περιέχει μυθολογικά στοιχεία, από τα οποία όμως - αντίθετα - βρίθουν τα Ερμητικά κείμενα που παρουσιάζει ο κ. Κ.

Δείτε για παράδειγμα και την ακόλουθη φράση από τα Ερμητικά κείμενα, που δεν θέλησε να παραθέσει ο κ. Κ., όταν έκανε τη σύγκριση με το Βιβλικό κείμενο:

ΑΡΧΑΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ: «και ώφθη ο ουρανός εν κύκλοις επτά, και θεοί [ταις] εν άστρων ιδέαις οπτανόμενοι…»

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: «Και φάνηκε ο ουρανός σε επτά κύκλους και οι θεοί εμφανίστηκαν με τη μορφή των άστρων…»[11]

Όλα αυτά είναι στοιχεία δανεισμένα από τις θεογονίες [12] των Χετταίων και Βαβυλωνίων, στοιχεία που διαμορφώθηκαν ανάλογα στη ΜΕΤΑ-Χριστιανική εποχή. Επτά κύκλοι, πολλοί θεοί και η εξομοίωσή τους με τα αστέρια, δείχνουν από μόνα τους, ποια προέλευση έχουν και ποια καταγωγή. Η Βίβλος έχει ένα άφθαστο, μοναδικό, θείο, ανεπανάληπτο μεγαλείο περιγραφής της Δημιουργίας, μπροστά στην οποία υποκλίθηκαν και υποκλίνονται τα μεγαλύτερα πνεύματα όλων των εποχών.

Να, πως διατυπώνουν τη γνώμη τους μερικά επιστημονικά αναστήματα, που υπήρξαν μάλιστα και θεμελιωτές των επιστημών: [13]

Ο Κυβιέ, ιδρυτής της Συγκριτικής Ανατομίας και της Παλαιοντολογίας, έλεγε: «Ο Μωυσής άφησε μια κοσμογονία, η ακρίβεια της οποίας αποδεικνύεται κατά θαυμαστό τρόπο, καθημερινά».[14]

Ο γνωστός μας Αμπέρ, φυσικός και μαθηματικός, που έθεσε τις βάσεις του Ηλεκτρισμού και των Μαγνητικών Πεδίων, είπε: «Η τάξη της εμφάνισης των ενόργανων όντων είναι ακριβώς η τάξη του εξαήμερου έργου, όπως την περιγράφει η Γένεση».

Ο Γερμανός φυσικός φον Μπερ γράφει: «Οι επιθέσεις κατά της ιστορίας του Μωυσή περί Δημιουργίας είναι κωμικοί αναχρονισμοί, επειδή, η επιστήμη έχει προ πολλού αποφανθεί γι’ αυτές».

Και να κλείσουμε με μια ακόμα γνώμη, που είναι σαν να ειπώθηκε σήμερα, για να αποστομώσει τον κ. Κ., ο οποίος θέλει να οδηγήσει τον σύγχρονο άνθρωπο πίσω στις μυθολογίες του παρελθόντος. Ας την ακούσουμε:

Ο Γερμανός φυσικός - πολύ γνωστός για τις υλιστικές του αντιλήψεις, και καθόλου συμπαθής απέναντι στη Βίβλο - ο Έρνεστ Χαίκελ, στην ιστορία του περί της Φυσικής Δημιουργίας, αναγνωρίζει ότι «η εξαιρετική επιτυχία του Α’ κεφαλαίου της Γένεσης εξηγείται από την απλή φυσική ανάπτυξη ιδεών, οι οποίες αντιτίθεται καταπληκτικά απέναντι στη σύγχυση των μυθολογικών κοσμογονιών των περισσοτέρων αρχαίων λαών».

Ας το ακούσει αυτό προσεκτικά ο κ. Καλόπουλος.

3. ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΤΑ «ΕΡΜΗΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ» ΚΑΙ Η ΘΕΟΓΟΝΙΑ

Στο προηγούμενο κεφάλαιο δείξαμε πόσο λαθεμένα είναι όσα υποστηρίζει ο κ. Κ. για την αρχαιότητα των γραπτών που τάχα προέρχονται από τον Ερμή τον Τρισμέγιστο και είδαμε ότι τα κείμενα αυτά δεν έχουν αρχαία προέλευση, αλλά πολύ μεταγενέστερη, δηλαδή προέρχονται από τον 3^ο και 4^ο αιώνα μ.Χ., με στοιχεία μάλιστα και Χριστιανικά και Ιουδαϊκά. Κι ενώ αυτά είναι γενικώς γνωστά, ο κ. Κ. - εντελώς ανιστόρητα - γράφει: «Ο ιερέας αυτός της αρχαίας Ηλιούπολης ο Μανέθων, σε συνεργασία με τον Έλληνα Τιμόθεο στα τέλη του 4^ου π.Χ. (sic) δίνουν στην κρατούσα τότε ελληνική γλώσσα τη μετάφραση των Ερμητικών βιβλίων, που ο χρονολογικός κατάλογος αυτού του ίδιου ανεβάζει την παλαιότητά τους στα 9000 χρόνια π.Χ.!» (Καλόπουλος, σελ. 6). Όμως - οι ειδικοί, τις γνώμες μερικών απ’ αυτούς ήδη αναφέραμε - με βάση τις πηγές που παραθέτουν, αντικρούουν μετωπικά τον ανιστόρητο αυτόν ισχυρισμό του κ. Καλόπουλου.

Θα προσθέσουμε τώρα και τα ακόλουθα, έτσι ώστε να φανεί, για άλλη μια φορά ότι, τα φερόμενα ως «Ερμητικά κείμενα» ΔΕΝ είναι καν του Ερμή και ότι, όχι μόνον δεν προέρχονται απ’ αυτόν ή από την εποχή ΠΡΟ-Χριστιανική, αλλά και από πολύ κατοπινές, ΜΕΤΑ-Χριστιανικές εποχές.

Για τον σκοπό αυτό, παραθέτουμε επιπλέον και τα ακόλουθα, τα οποία, με τη σειρά τους είναι πολύ αποκαλυπτικά και ανατρέπουν τους ισχυρισμούς του κ. Κ.:

1. «Ο καθηγητής Hadas του Πανεπιστημίου της Columbia έχει δείξει τη στενή σχέση μεταξύ της Αινειάδος και της Εξόδου - της υπό θεία καθοδήγησηεξόδου των προσφύγων προς τη Γη της Επαγγελίας - και συμπεραίνει ότι ο Βιργίλιος έχει δανειστεί από τους Εβραίους» (Ρόμπερτ Γρέιβς και Ραφαέλ Πατάι, Οι Εβραϊκοί Μύθοι. Το Βιβλίο της Γένεσης, μετάφρ. Στ. Ροζάνης, σελ. 16, ύψιλον/βιβλία, Αθήνα 1991).

Ο δανεισμός, λοιπόν, των αρχαίων συγγραφέων γίνεται από τα κείμενα της Βίβλου, που είναι αρχαιότερη ως προς τη συγγραφή της.

Αυτά όσον αφορά τον Βιργίλιο. Το ίδιο ισχύει και για τον Λίβιο. Ο ίδιος πανεπιστημιακός δάσκαλος, γράφει:

«Είναι επίσης πιθανό ότι τα ηθικά ανέκδοτα του Λιβίου απ΄ την αρχαία Ρώμη ήταν επηρεασμένα απ’ τη συναγωγή» (όπ. παρ., σελ.8).

2. Σε σχέση τώρα με τα ίδια τα κείμενα, που φέρουν ως συγγραφέα τον Ερμή τον Τρισμέγιστο, ο καθηγητής Walter Burkert, ο οποίος είναι καθηγητής της Κλασικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης, αλλά και ειδικός ερευνητής πάνω στις αρχαίες θρησκείες, θα γράψει τα ακόλουθα:

«Η πραγματεία Poimandres (σ. σ. Ποιμάνδρης) συγκεκριμένα, η οποία εγκαινιάζει το Corpus Hermeticum (σ. σ. δηλαδή, τα Ερμητικά κείμενα), έχει ΙΟΥΔΑΪΚΟ-ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ υπόβαθρο, το οποίο παράβλεψε ο Reitzenstein» (Walter Burket,[15] Μυστηριακές Λατρείες της Αρχαιότητας, σελ. 86, μετάφρ. Έφη Ματθαίου, εκδ. Καρδαμίτσα, Αθήνα 1994, τα κεφαλαία δικά μας).

Βλέπουμε, λοιπόν, για άλλη μια φορά ότι, τα Ερμητικά κείμενα έχουν ως υπόβαθρο Ιουδαϊκές και Χριστιανικές πηγές, και όχι όπως ισχυρίζεται ο κ. Κ. ότι τάχα η Βίβλος δανείστηκε από τον Ερμή! Η αλήθεια, επομένως, είναι ότι τα κείμενα του Ερμή δανείστηκαν από τη Βίβλο και όχι αντίστροφα.

«Ατυχώς εκ του έργου του Μανέθωνος, συγγραφέντος ελληνιστί κατά μετάφρασιν εκ των ιερών αιγυπτιακών κειμένων, το σπουδαιότατον μέρος από της βασιλείας των θεών και ημιθέων εν Αιγύπτω μέχρι της βασιλείας του Μεγ. Αλεξάνδρου, ΑΠΩΛΕΣΘΗ, ελαχίστων μόνον και ουχί αξιολόγων λειψάνων διασωθέντων υπό του Ιωσήπου και του Ιουλίου Σέξτου Αφρικανού, από τον οποίον ηρύσθη και ο Ευσέβιος, αν και πολλοί κριτικοί δέχονται ότι ο τελευταίος δεν έλαβε τας πληροφορίας του απ’ ευθείας παρά του Αφρικανού, αλλά από άλλην πραγματείαν, ψευδώς, αποδιδομένην εις τον Μανέθωνα [16] (…). Επίσης, και ο Γεώργιος Σύγκελλος έγραψε χρονολογικόν πίνακα των αιγυπτιακών δυναστειών και βασιλειών κατά την ιστορίαν του Μανέθωνος, αλλ’ οι ΣΗΜΑΝΤΙΚΩΤΕΡΟΙ Αιγυπτιολόγοι φρονούν ότι αι χρονολογίαι του Συγκέλλου ΔΕΝ προέρχονται εκ του Μανέθωνος, αλλ’ εκ του «Ψευδομανέθωνος»… έργου πολύ μεταγενεστέρου του Μανέθωνος, αναγομένου εις τον 3^ον αιώνα μ.Χ.» (σ. σ. ΜΕΤΑ Χριστόν!), (Εγκυκλ. ΗΛΙΟΣ, τόμος 12, σελ. 918, τα κεφαλ. και οι υπογρ. δικές μας).

«Κατά την εποχή των Πτολεμαίων, ένας Αιγύπτιος ιερέας που ονομαζόταν Μανέθων είχε συνθέσει, κατά παραγγελία του Έλληνα ηγεμόνα, μιαν ιστορία της Αιγύπτου. Αν το έργο αυτό μας είχε διασωθεί ανέπαφο,[17] θα ήταν πολύ πολύτιμο, γιατί ο Μανέθων καταλάβαινε ακόμα τα ιερογλυφικά (δυστυχώς ΧΑΘΗΚΕ και μας παραδόθηκε μόνον αποσπασματικά, μέσα στις μνείες διαφόρων συγγραφέων: του Εβραίου ιστορικού Ιώσηπου, του Έλληνα Σίξτου Ιούλιου, του λεγόμενου Αφρικανού, που κι αυτόν τον είχε συνοψίσει ο Ευσέβιος Καισαρείας. Ακόμη, αυτοί οι τελευταίοι συγγραφείς μας είναι γνωστοί μόνον μέσω των ερανισμάτων του Γεωργίου Συγκέλλου (2^ο μισό του 8^ου αιώνα μ.Χ.) (σ. σ. ας προσέξουμε ότι έχουμε να κάνουμε με «ερανίσματα», κι ακόμα, αυτά ανάγονται στον «8^ο αιώνα ΜΕΤΑ Χριστόν»!) Επομένως, έτσι όπως έχει φτάσει σε μας, το έργο του Μανέθωνα δεν είναι παρά Η ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΗ ΤΗΣ ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΗΣ, και το μόνο όφελος που θα βγάζαμε από αυτό είναι η διαίρεση της ιστορίας της Αιγύπτου σε τριάντα δυναστείες. Όλες μαζί αυτές οι πηγές ΔΕΝ αντιπροσωπεύουν παρά λίγα πράγματα, γιατί είναι δύσκολο να χρησιμοποιηθούν. Πράγματι, ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ που τις είχε συνθέσει δεν ήταν πληροφορημένος ΑΠΟ ΠΡΩΤΟ ΧΕΡΙ, το έργο τους δεν ήταν παρά ΕΝΑ ΣΥΝΟΝΘΥΛΕΥΜΑ από λέγεται» (Jean Vercoutter, Η Αρχαία Αίγυπτος, μετάφρ. Αρ. Παρίση, σελ. 17-18, Μ. Καρδαμίτσα, Αθήνα 1994, τα κεφαλ. και οι υπογρ. δικές μας).

Τα παραπάνω - μαζί μάλιστα με όσας προαναφέραμε προηγούμενα - είναι περισσότερο από διαφωτιστικά και αληθινός καταπέλτης ενάντια στις ανακρίβειες του κ. Κ.

5. Τώρα, ως προς το κατά πόσον υπάρχει ομοιότητα μεταξύ Ελλήνων και Αιγυπτίων στα ήθη και έθιμά τους, θάρθει ο δικός μας αρχαίος ιστορικός, ο Ηρόδοτος, να διαψεύσει κι εκείνος με τη σειρά του τον κ. Κ., επειδή ο Ηρόδοτος θα γράψει τα εξής ανεπανάληπτα:

«Αιγύπτιοι άμα τω ουρανώ τω κατά σφέας εόντι ετεροίω και τω ποταμώ φύσιν αλλοίην παρεχομένω ή οι άλλοι ποταμοί, τα πολλά πάντα έμπαλιν τοίσι άλλοισι ανθρώποισι εστήσαντο ήθεά τε και νόμους…» (Μετάφραση: «Οι Αιγύπτιοι, που και ο ουρανός τους είναι διαφορετικός και ο ποταμός τους προσφέρει άλλα χαρακτηριστικά απ’ ότι οι άλλοι ποταμοί, καθιέρωσαν ήθη και έθιμα που είναι, σχεδόν σε κάθε τι, αντίθετα απ’ ότι στους άλλους ανθρώπους) (Ιστοριών Β΄, 35β).

Στο σημείο αυτό, θα προσθέσουμε και κάτι ακόμα, παρόλο που επ’ αυτού έχουμε πει αρκετά. Και το κάνουμε αυτό, επειδή κρίνουμε ότι είναι κάτι που πρέπει να επαναληφθεί κατά κόρον, για τον λόγο ότι αποτελεί και τη ραχοκοκαλιά των σκέψεων του βιβλίου του κ. Κ.:

Ο άνθρωπος αυτός, σε ολόκληρο το βιβλίο του, βασίζεται πάνω στον ισχυρισμό ότι η Βίβλος δανείστηκε τάχα τις πληροφορίες της από αιγυπτιακά κείμενα, τα οποία κατ’ αυτόν είναι κληροδότημα «ελληνικής σοφίας» και ότι, ακόμα, αυτά τα κείμενα είναι «τα κείμενα της πανάρχαιας Ελληνικής Σοφίας»!!! (Καλόπουλος, σελ. 6, κ.α.). Ως τέτοια, επομένως, είναι για τον κ. Κ. δήθεν αρχαιότερα και δάνεισαν το υλικό τους σε όλα τα άλλα αρχαία γραπτά.

Δείξαμε, βέβαια, μέχρι τώρα ότι ο ισχυρισμός του κ. Κ. - πως τάχα η Βίβλος δανείστηκε απ’ αυτά - είναι πέρα για πέρα και αβάσιμος και αστήρικτος. Εντούτοις, είναι καλό να παραθέσουμε και τα ακόλουθα επιστημονικά συμπεράσματα μερικών ακόμα ειδικών, για να δει ο κάθε ενδιαφερόμενος ότι, τόσο τα Ελληνικά όσο και τα Αιγυπτιακά κείμενα δεν περιέχουν πρωτότυπες ιδέες, αλλά έχουν τις ρίζες τους και την έμπνευσή τους σε λαούς άλλων περιοχών, όπως π.χ. των Χετταίων. Ελπίζουμε δε ότι, η παράθεση αυτή, ενδεχομένως, να βοηθήσει τον ίδιον τον κ. Κ. να διακρίνει τη μεγάλη του πλάνη, αλλά και να διαφωτίσει κι εκείνους που έχουν επηρεαστεί από τις πλανεμένες θέσεις του βιβλίου του:

6. Και πρώτα-πρώτα, παραθέτουμε τον Περικλή Ροδάκη, ο οποίος είναι και ο ένας από τους δύο μεταφραστές στα Ελληνικά των δύο τόμων του έργου «ΕΡΜΗΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ». Ο Ροδάκης λέει:

«…μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι πάρα πολλά ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΉΣ καιΔυτικής μυθολογίας και του φολκλόρ έχουν τις ρίζες τους στο παράξενο αυτό Χιττιτικό υλικό». (Περ. Ροδάκης, Τα Μυστήρια της Μέσης Ανατολής. Ο Θνήσκων Θεός, σελ. 71, Παρασκήνιο, Αθήνα 1996, οι υπογρ. και τα κεφαλ. δικά μας).

7. Και, τώρα, παραθέτουμε τις θέσεις των Σταύρου και Αγγέλου Βλάχου, οι οποίοι, σε ειδικό βιβλίο τους αναλύουν τη θεογονία του Ησίοδου, γράφουν και τα εξής καταπληκτικά, που παρέβλεψε ή αγνόησε ο κ. Κ., χωρίς κανένας να γνωρίζει το «γιατί». Οι δύο αυτοί ερευνητές λένε:

«… η πολυθεΐα και η θεογονία του Ομήρου και του Ησιόδου ΔΕΝ είναι πρωτότυπες. Και οι δυο έχουν εμπνευσθεί από πολύ παλαιότερους μύθους, χεττιτικούς (1.400 π.Χ.) που κι αυτοί κατάγονται από αρχαιοτέρους μύθους,ίσως σουμερικούς…». (Ησιόδου Θεογονία, σελ. 12, Εκδ. Παπαδήμα, Αθήνα 1990, οι υπογρ. και τα κεφαλ. δικά μας).

Τα συμπεράσματα, έπειτα από όσα παραθέσαμε πιο πάνω, ας τα βγάλει ο αντικειμενικός αναγνώστης. Από τη δική μας πλευρά, νομίζουμε, ότι τα στοιχεία που δόθηκαν αποτελούν ένα βαρύ οδοστρωτήρα πάνω στις ψευδολογίες και ανακρίβειες του Κ. Καλόπουλου, τις οποίες και κονιορτοποιούν.

4. ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΘΕΟΓΟΝΙΑ

Ερχόμαστε τώρα ξανά στο θέμα της «θεογονίας, για το οποίο την προηγούμενη φορά είχαμε πει ότι θα ξαναγυρίζαμε σ’ αυτό, επειδή θέλουμε κι εδώ να προσθέσουμε μερικά πράγματα, τα οποία θα δείξουν εκείνο που κατ΄ επανάληψη υποστηρίζουμε ότι, δηλαδή, ο κ. Κ. ισχυρίζεται πράγματα αστήρικτα, χωρίς ως όφειλε, να ελέγξει τις πληροφορίες του.

Μιλήσαμε για τη θεογονία του Ερμή του Τρισμέγιστου, την οποία ο κ. Κ. την παρουσίασε στους αναγνώστες του ως αρχαιότατη, ότι δηλαδή φτάνει και στο 9.000 π.Χ.! Δείξαμε, όμως - πέρα από κάθε αμφιβολία - ότι τόσο την προηγούμενη φορά, αλλά και λίγο πιο πριν με τα στοιχεία που παραθέσαμε, όσο και με τους ειδικούς τους οποίους επικαλεστήκαμε, πως τα κείμενα αυτά δεν είναι καθόλου αρχαία, αλλ’ είναι πάρα πολύ νεότερα, επειδή ανήκουν σε ΜΕΤΑ-Χριστιανική εποχή· ανάγονται, δηλαδή, στον 3^ο και 4^ο αιώνα ΜΕΤΑ Χριστόν και είναι επηρεασμένα και από Ιουδαϊκά και Χριστιανικά γραπτά.

Τώρα, θα προσθέσουμε εδώ λίγα λόγια για μια άλλη θεογονία,[18] την οποία ο κ. Κ. την ονομάζει «ο Πελασγικός μύθος της δημιουργίας» (σελ. 14 επ.). Διαβάζοντας κανείς εκεί όσα παραθέτει ο κ. Κ. διαπιστώνει αμέσως ότι δεν δίνονται, ούτε κι εδώ, κάποιες ιστορικές πληροφορίες, αλλά ο λόγος που γίνεται αφορά μύθους! Αυτό και μόνον ανατρέπει από μόνο του κάθε αξιοπιστία για όσα ισχυρίζεται ο κ. Κ., επειδή η μυθοπλασία δεν μπορεί να έχει καμιά σχέση με την ιστορία.

Προκειμένου μάλιστα ο κ. Κ. να εντυπωσιάσει τους αναγνώστες του, παραθέτει δίπλα από όσα λέει τα ονόματα ορισμένων αρχαίων συγγραφέων, όπως τους: Πλίνιο, Όμηρο, Απολλώνιο τον Ρόδιο, Ησίοδο, Παυσανία και Στράβωνα. Οι χρονολογίες που έζησαν οι παραπάνω είναι γνωστές: Το 23-79 μ.Χ. (αν πρόκειται για τον Πλίνιο τον Πρεσβύτερο, ο κ. Κ. ή δεν το γνωρίζει ή σκόπιμα μας αφήνει στο σκοτάδι ή δεν τον ενδιαφέρει τίποτε άλλο, παρά ο εντυπωσιασμό) ή το 62-113 μ.Χ. (αν πρόκειται για τον Νεότερο), μέσα 8^ου αιώνα π.Χ. για τον Όμηρο, 295-215 π.Χ. για τον Απολλώνιο τον Ρόδιο, μέσα 8^ου αιώνα π.Χ. για τον Ησίοδο, 2^ος αιώνας π.Χ. για τον Παυσανία και 63 π.Χ. - 20 μ.Χ. για τον Στράβωνα.

Από τα παραπάνω, συνάγεται ότι, τις πληροφορίες που ο κ. Κ. δίνει για τον μύθο, τον οποίο περιγράφει, οι «πηγές του» - δηλαδή, οι συγγραφείς στους οποίους αναφέρεται - καλύπτουν το χρονικό διάστημα: Από τον 8^ο ΠΡΟ-Χριστού αιώνα μέχρι τον 2^ο ΜΕΤΑ-Χριστόν αιώνα. Από το άλλο μέρος, τώρα, όσον αφορά τη Δημιουργία της Βίβλου, γνωρίζουμε με σίγουρα στοιχεία ότι αυτή έχει γραφτεί τον 15^ο αιώνα προ Χριστού,[19] δηλαδή είναι κατά πολύ αρχαιότερη από τον μύθο που έρχεται να προβάλει ο κ. Κ. Είναι, με άλλα λόγια, αρχαιότερη κατά επτά τουλάχιστον αιώνες από τον πρώτο πιο πάνω συγγραφέα (τον Όμηρο) και 17 αιώνες από τον τελευταίο (τον Πλίνιο). Η αρχαιότητα, όπως βλέπουμε, είναι εντυπωσιακά με το μέρος της Βίβλου, σε σχέση δε με το περιεχόμενο των δύο - του μύθου του κ. Κ. και της Βίβλου - το χάσμα που τις διαχωρίζει είναι αγεφύρωτο. Ο κ. Κ., λοιπόν, επικαλείται μύθους, ενώ η Βίβλος καταγράφει ιστορικά γεγονότα!

Αν τώρα, υπάρχουν κάποιες - έστω και έμμεσες ομοιότητες - ας μη ξεχνάμε ότι ο κανόνας, όπως είδαμε και πιο πάνω, είναι τα μεταγενέστερα κείμενα να αντιγράφουν τα προγενέστερα, που είναι και αρχαιότερα. Δηλαδή, σε περίπτωση αντιγραφής, «ο Πελασγικός μύθος της δημιουργίας» του κ. Κ. αντιγράφει τη Βιβλική εξιστόρηση, και όχι αντίστροφα!

Στο σημείο αυτό είναι σημαντικό να προσθέσουμε και κάτι ακόμα, προκειμένου ο αναγνώστης να διαπιστώσει, με ποιον τρόπο ο κ. Κ. - για μια ακόμα φορά - διαστρέφει τα πράγματα. Τι κάνει, δηλαδή; Με βάση ένα χωρίο της Βίβλου (Γένεση 3/21), το οποίο αναφέρεται στη φροντίδα του Θεού, καθώς κάνει δερμάτινους χιτώνες για τους διωγμένους εξαιτίας της πτώσης πρωτοπλάστους, ο κ. Κ. προσπαθεί να υποστηρίξει ότι ο δικός του πρώτος άνθρωπος, σύμφωνα με τον μύθο του, ήταν ο Πελασγός και ότι «το πρώτο πράγμα που φοράει είναι δερμάτινος χιτώνας ακριβώς όπως και στη βίβλο» (sic) (Καλόπουλος, σελ. 16). Εντούτοις, ο κ. Κ. κάνει αδικαιολόγητα σκεπτικά άλματα στην περιγραφή του, με βάση τον μύθο και μακριά από την αλήθεια. Και τούτο, επειδή: (α) Πουθενά τα κείμενα που ο ίδιος παραθέτει δεν λένε ότι ο πρώτος άνθρωπος του μύθου του, ο Πελασγός, φόρεσε δερμάτινο χιτώνα. (β) Τα κείμενα που παρέθεσε λένε ότι ο Πελασγός δίδασκε τους άλλους Πελασγούς να φτιάχνουν καλύβες, να τρώνε βελανίδια και να ράβουν χιτώνες από δέρμα. Αυτό, βέβαια, δεν επιτρέπει το σκεπτικό άλμα προς εξομοίωση όλων αυτών με την ξεκάθαρη διακήρυξη της Βίβλου. (γ) Επίσης, πουθενά τα κείμενα του κ. Κ. δεν κάνουν λόγο ΚΑΙ για τη γυναίκα του Πελασγού ότι, δηλαδή, κι αυτή, φόρεσε δερμάτινο χιτώνα, ενώ στη Βίβλο γίνεται λόγος και για τους δύο. Τούτο, τεχνηέντως, το αποσιωπά. Που να το σκεφτεί όλα αυτά - θα είπε - ο αφελής αναγνώστης! Σύγκριση, όμως, δεν μπορεί να υπάρξει καμία!

Αν τυχόν υπάρχουν κάποιες έμμεσες ομοιότητες, όπως είπαμε και πιο πάνω, δεν μπορεί ένα κείμενο μυθολογικό, που μάλιστα είναι για πολλούς αιώνες μεταγενέστερο από τη Βίβλο, να θέλει να έχει την πρωτοπορία έναντι του πρωτοτύπου! Αυτός ο τρόπος, βρίσκουμε, ότι είναι τρόπος αλχημείας για την παραποίηση της πραγματικότητας και της αλήθειας. Και είναι αυτός ακριβώς ο τρόπος που ο κ. Κ. επέλεξε για να δυσφημήσει για άλλη μια φορά τη Βίβλο στη συνείδηση των αναγνωστών. Όφειλε, πάντως, να γνωρίζει ακόμα ότι η Βίβλος δέχθηκε διαμέσου των αιώνων ποικίλες άδικες επιθέσεις, όμως στάσθηκε πάντοτε όρθια και αγέρωχη, επειδή αποτελεί μοναδικότητα στο ανθρώπινο στερέωμα, είναι ο Λόγος του ζωντανού Θεού.

5. Ο κ. ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ ΑΓΝΟΕΙ ΜΕ ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ ΤΗ ΔΙΕΘΝΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Στο προηγούμενο κάναμε μια δεύτερη φορά λόγο για τα «Ερμητικά Κείμενα», τα οποία είδαμε ότι δεν έχουν την καταγωγή τους στην Αίγυπτο και ούτε ανήκουν στον Ερμή τον Τρισμέγιστο, παρά την αντίθετη - λαθεμένη, βέβαια, γνώμη - του κ. Καλόπουλου. Τώρα, θέλουμε να δώσουμε έμφαση στο γεγονός αυτό από μια άλλη πολύ ενδιαφέρουσα πλευρά, την πλευρά της οικτρής πληροφόρησης που ο κ. Κ. έχει για το θέμα με το οποίο ασχολείται και που - και για μόνον αυτό τον λόγο - δεν είχε καν το δικαίωμα και ούτε μπορούσε να είναι σε θέση να γράψει το βιβλίο που έγραψε. Πρόκειται για τη διεθνή επιστημονική βιβλιογραφία που ο κ. Κ. όχι μονάχα ΔΕΝ έλαβε υπόψει του, σε σχέση με την Αίγυπτο και τη Βίβλο, αλλά και την περιφρόνησε παντελώς.

Οι αναγνώστες μας θυμούνται ασφαλώς ότι, από την πρώτη κιόλας στιγμή, και μάλιστα το πρώτο που είχαμε υπογραμμίσει (δες σελίδα 5) ήταν ακριβώς αυτό το γεγονός, δηλαδή η φτωχή, πενιχρότατη βιβλιογραφία που παρέθεσε ο κ. Κ. στο βιβλίο του. Γράφαμε τότε εκεί επί λέξει τα εξής:

«Όταν κάποιος γράφει βιβλίο για ένα θέμα τόσο θεμελιώδες και σημαντικό, δεν αρκεί η πενιχρότατη βιβλιογραφία που παρουσιάζει στο τέλος του βιβλίου του ο εν λόγω συγγραφέας κ. Κ. (53 τίτλοι όλοι κι όλοι, πολλοί μάλιστα απ’ αυτούς δεν αποτελούν καν πονήματα, και μάλιστα επιστημονικά), αλλά έπρεπε - είχε υποχρέωση - να παραθέσει τουλάχιστον εκατοντάδες αν όχι και χιλιάδες τόμους, και μάλιστα ειδικών ερευνητών, όπως θα φανεί από την παρούσα κριτική μας».

Κρίνουμε, δε ότι ήρθε τώρα η στιγμή να αναφερθούμε - με την επιβαλλόμενη συντομία - στο θέμα αυτό, και να δείξουμε, όχι με αστήρικτους ισχυρισμούς ή αφορισμούς, αλλά με ακαταμάχητα στοιχεία, πόσο ελλειπής και ατελής είναι η βιβλιογραφία που ο κ. Κ. παρέθεσε στους αναγνώστες του! Σημειώνουμε δε ότι τα βιβλία των ειδικών επιστημόνων - και μονάχα για την Αίγυπτο - που έχουν δει το φως της δημοσιότητας πάνω στο εν λόγω θέμα, είναι πάρα πολλά, εκατοντάδες, την δε τελευταία εικοσαετία, και συγκεκριμένα μεταξύ των ετών 1973 - 1995, κυκλοφόρησαν 135 ειδικά επιστημονικά συγγράμματα, τα οποία και παραθέτουμε στη συνέχεια, ώστε να φανεί περίτρανα ότι, ο κ. Κ. όχι μόνον αγνοεί παντελώς την ύπαρξη αυτής της επιστημονικής δουλειάς, την οποία, φυσικά, δεν την έχει συμβουλευτεί, αλλά, κι ακόμα, ότι έγραψε πολύ, πάρα πολύ πρόχειρα και ανεύθυνα.

Και, βέβαια, δεν είναι μονάχα αυτά τα βιβλία που αγνόησε ο κ. Κ., επειδή υπάρχουν και εκατοντάδες άλλα, πριν το 1973, και μόνον για τον χώρο της Αιγύπτου, λίγα από τα οποία - ενδεικτικά - θα παραθέσουμε πιο κάτω προς ενημέρωση του αναγνώστη. Αν μιλήσουμε δε για το σύνολο των θεμάτων, τα οποία θίγει στο βιβλίο του ο κ. Κ., τότε, θα πρέπει να γνωρίζουν οι αναγνώστες μας ότι, υπάρχουν παρόμοια επιστημονικά συγγράμματα κατά χιλιάδες, τα οποία, όμως, ο κ. Κ. περιφρονητικά αγνόησε και τα διέγραψε εντελώς από τον ορίζοντα της έρευνας, ωσάν να μη υπάρχουν καν!!!

Τα λέμε δε όλα αυτά, επειδή, είναι γεγονός ότι, αν ο κ. Κ. διερευνούσε πραγματικά την αλήθεια και για το βιβλίο του λάβαινε υπόψει του αυτή την πλατιά βιβλιογραφία, τότε - είναι σίγουρο - ότι, όχι μόνον δεν θα έγραφε το βιβλίο του όπως το έγραψε, αλλά θα κατέληγε σε εκ διαμέτρου διαφορετικά συμπεράσματα και θα υποστήριζε τις αιώνιες αλήθειες της Βίβλου, γινόμενος ένας ακόμα υπέρμαχος υποστηρικτής της. Όλα αυτά βέβαια, υπό την αίρεση ότι πραγματικά θα αγαπούσε την αλήθεια, και θα την αγαπούσε περισσότερο από κάθε τι άλλο, ερευνώντας - αντικειμενικά - τα γεγονότα.

Ποια είναι, λοιπόν, η βιβλιογραφία αυτή, και μόνον της τελευταίας εικοσαετίας, που - προκλητικά - περιφρόνησε ο κ. Κ.; Την παραθέτουμε αμέσως:

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ 20ΕΤΙΑΣ

Ahituv, S. Canaatine Toponyms in Ancient Egyptian Documents. Winona Lake, Ind.: Eisenbrauns, 1984.

Ahlström, G. W. The History of Ancient Palestine, Minneapolis: Fortress, 1993.

Aling, C. Egypt and Bible History: From Earliest Times to 1000 B.C. Grand Rapids: Baker, 1981.

Allen, J. P. Genesis in Egypt: The Philosophy of Ancient Egyptian Creation Accounts. New Haven: Yale Egyptological Seminar, 1988.

Allen, T. G. The Book of the Dead; or, Going Forth by Day. Chicago: Oriental Institute, 1974.

Arnold, D. Building in Egypt: Pharaonic Stone Masonry. New York: Oxford University Press, 1991.

Baer, K. Rank and Title in the Old Kingdom: The Structure of the Egyptian Administration in the Fifth and Sixth Dynasties. Chicago: University of Chicago Press, 1974.

Baines, J. FecundityFigures: Egyptian Personification and the Iconology of a Genre. Warminster: Aris and Phillips, 1985.

--------, and J. Malek. Atlas of Ancient Egypt. New York: Facts on File, 1980.

Bartlett, S. C. From Egypt to Palestine: Through Sinai, the Wilderness and the South Country. New York: Arno, 1977.

Batto, B. F. Slaying the Dragon: Mythmaking in the Biblical Tradition. Louisville: Westminster/John Knox, 1992.

Bierbrier, M. L. The Late New Kingdom in Egypt: A Genealogical and Chronological Investigation. Warminster: Aris and Phillips, 1975.

Blacker, C. and M. Loewe, eds. Ancient Cosmologies. London: Allen and Unwin, 1975.

Brothwell, D., and B. Chiarelli. Population Biology of the Ancient Egyptians. London: Academic, 1973.

Brunner, H. Grundzüge der altägyptischen Religion. Darmstadt: Wissenschaftliche Buchgesllschaft, 1983.

Bryce, G. E. A Legacy of Wisdom: The Egyptian Contribution to the Wisdom of Israel Lewisburg, Pa: Bucknell University Press, 1979.

Butzer, K. W., and L. G. Freeman, eds. Early Hydraulic Civilization in Egypt. Chicago: University of Chicago Press, 1976.

Cerny, J., and S. Israelit-Groll. A Late Egyptian Grammar. 2d ed. Rome: Pontifical Biblical Institute, 1978.

Clifford, R. J., and J. J. Collins, eds. Creation in the Biblical Traditions. Washington

Darby, W. J., P. Ghalioungui, and L. Grivetti. Food, the Gift of Osiris. London: Academic, 1977.

D’ Auria, S., P. Lacovara, and C. Roehrig. Mummies and Magic. Boston: North-Eastern University Press, 1988.

David, A. R. The Ancient Egyptians: Religious Beliefs and Practices. Boston: Routledge and Kegan Paul, 1982.

Davies, G. I. The Way of the Wilderness: A Geographical Study of the WildernessItineraries in the Old Testament. Cambridge: Cambridge University Press, 1979.

Dothan, T. The Philistines and Their Material Culture. New Haven: Yale UniversityPress, 1982.

Epsztein, L. Social Justice in the Ancient Near East and the People of the Bible. London: SCM, 1986.

Fairman, H. W. The Triumph of Horus. Berkeley: University of California Press, 1974.

Faulkner, R. O. The Ancient Egyptian Coffin Texts. 3 vols. Warminster: Aris and Phillips, 1973-77.

--------, E. F. Wente, and W. T. Simpson. The Literature of Ancient Egypt: An Anthology of Stories, Instructions, and Poetry. New Haven: Yale University Press, 1973.

Finn, T. M. Early Christian Baptism and the Catechumenate: Italy, North Africa, andEgypt. Collegeville, Minn.: Liturgical, 1992.

Fox, M. V. The Song of Songs and the Ancient Egyptian Love Songs. Madison: University of Wisconsin Press, 1985.

Frankfort, H. Kingship and the Gods: A Study of Ancient Near Eastern Religion as The Intergration of Society and Nature. Chicago: University of Chicago Press, 1978 reprint.

Frith, F. Egypt and the Holy Land in Historic Photographs. New York: Dover, 1981.

Garbini, G. History and Ideology in Ancient Israel. New York: Crossroad, 1988.

Gardiner, A. H. Egypt of the Pharaohs: An Introduction. London: Oxford University Press, 1974 reprint.

Giveon, R. Footsteps of the Pharaohs in Canaan. Tel Aviv: Hamador Liydi΄at Ha΄aretz Batnuah Haqibutzit, 1974. (Hebrew)

------. The Impact of Egypt on Canaan. Göttingen: Vandenhoeck and Ruprecht, 1978.

Goedicke, H. The Report of Wenamun. Baltimore: Johns Hopkins University Press, 1975.

Goedicke, H. and J. J. M. Roberts, eds. Unity and Diversity: Essays in the History,Literature, and Religion of the Ancient Near East. Baltimore: Johns Hopkins University Press, 1975.

Gorg, M. Aegyptica-Biblica: Notizen und Beiträge zu den Beziehungen zwischenÄgypten und Israel. Wiesbaden: Harrassowitz, 1991.

Griggs, C. W. Early Egyptian Christianity: From Its Origins to 451 C.E. Leiben:Brill, 1991.

Hayes, J. H., and J. M. Miller, eds. Israelite and Judaean History. Philadelphia:Westminster, 1977.

Helck, W., and E. Otto. Lexicon der Agyptologie. Wiesbaden: Harrassowitz, 1975.

Holladay, J. S. Cities of the Delta. Part 3, Tell el-Maskhutah. American Research Center in Egypt Reports 6. Malibu, Calif.: Undena, 1982.

Hornung, E. Conceptions of God in Ancient Egypt. Ithaka, N.Y.: Cornell UniversityPress, 1982.

Houlihan, P. and S. Goodman. Birds of Ancient Egypt. Chicago: Bolchazy-Carducci,1985.

Irwin, J. T. American Hieroglyphics: The Symbol of the Egyptian Hieroglyphics inThe American Renaissance. New Haven: Yale University Press, 1980.

Israelit-Groll, S., ed. Pharaonic Egypt: The Bible and Christianity. Jerusalem: Magnes, 1985.

-----. Studies in Egyptology Presented to Miriam Lichtheim. Jerusalem: Magnes, 1990

Joines, K. R. Serpent Symbolism in the Old Testament. Haddonfield, N.J.: HandonieldHouse, 1974.

Kamil, J. Coptic Egypt: History and Guide. Cairo: American University in Cairo Press, 1987.

Kemp, B. J. Ancient Egypt: Anatomy of a Civilization. New York: Routledge, 1989.

------. Pharaoh Triumphant: The Life and Times of Ramesses II. Warminster: Aris and Phillips, 1982.

------. The Third Intermediate Period in Egypt (1100-650 B.C.). Warminster: Aris and Phillips, 1973.

Knapp, B. The History and Culture of Ancient Western Asia and Egypt. Belmont,Calif.: Wadsworth, 1988.

Kuntzmann, R. Le Symbolisme des jumeaux au Proche-Orient ancient: NaissanceFunction et évolution d΄un symbole. Paris: Beauchesne, 1983.

Leahy, A. Libya and Egypt in the First Millennium B.C. New York: Routledge, 1988.

Levinson, J. D. Creation and the Persistence of Evil. San Francisco: Harper and Row,1988.

Lichtheim, M. Ancient Egyptian Literature. 3 vols. Berkeley: University of California Press, 1975-80.

Lipinski, E. State and Temple Economy in the Ancient Near East. Leiden: Brill, 1979.

Lucas, A. Ancient Egyptian Materials and Industries. London: Histories and Mysteries of Man, 1989.

McCurley, F. R. Ancient Myths and Biblical Faith. Philadelphia: Fortress, 1983.

Manniche, L. City of the Dead: Thebes in Egypt. Chicago: University of Chicago Press, 1987.

Moran, W. L. The Amarna Letters. Baltimore: Johns Hopkins University Press, 1992.

Nibbi, A. Ancient Egypt and Some Eastern Neighbors. Park Ridge, N.J.: Noyes, 1981

Nicholson, E. W. Exodus ans Sinai in History and Tradition. Richmond: John Knox, 1973.

Nidtich, S. Chaos to Cosmos: Studies in the Biblical Patterns of Creation. Decatur, Ga: Scholars, 1985.

Nyrop, R. F. Area Hanabook for Egypt. Washington, D.C.: U.S. Government Printing Office, 1976.

Perdue, L. G. Wisdom and Cult: A Critical Analysis of the Views of Cult in the Wisdom Literature of Israel and the Ancient Near East. Missoula, Mont.: Scholars, 1977.

Posener, G. Cinq figurines d΄envoûtement. Cairo: Institut français d΄archéologie orientale, 1987.

Prados, J. L΄Invasion de la Méditerranée par les peuples de l΄océan. Paris: Editions l΄Harmattan, 1992.

Rainey, A. F., ed. Egypt, Israel, Sinai: Archaeological and Historical Relationships In the Biblical Period. Tel-Aviv: Tel-Aviv University Press, 1987.

-------. Egypt, Canaan, and Israel in Ancient Times. Princeton: Princeton University Press, 1992.

Ritner, R. K. The Mechanics of Ancient Egyptian Magical Practice. Chicago: University of Chicago Press, 1993.

Romer, J. Ancient Lives: The Story of the Pharaoh΄s Tombmakers. London: Weidenfeld and Nicolson, 1984.

Rothenberg, B., et al. Sinai: Pharaohs, Miners, Pilgrims, and Soldiers. Washington,D.C.: J. Binns, 1979.

Ruffle, J. The Egyptians: An Introduction to Egyptian Archaeology. Ithaca, N.Y.:Cornell University Press, 1977.

Russmann, E. The Representation of the King in the XXVth Dynasty. Brooklyn: Brooklyn Museum, 1974.

Sadek, A. Popular Religion in Egypt during the New Kingdom. Hildesheim: Gerstenberg, 1987.

Samuel, A. E. From Athens to Alexandria: Hellenism and Social Goals in PtolemaicEgypt. Louvain, 1983.

Sarna, N. M. Exploring Exodus: The Heritage of Biblical Israel. New York: Schocken, 1986.

Sasson, J. M., ed. Civilizations of the Ancient Near East. 4 vols. New York: Scribner,1995.

Shafer, B. E., et al., eds. Religion in Ancient Egypt. Ithaca, N.Y.: Cornell University Press, 1991.

Simpson, W. K., and W. M. Davis, eds. Studies in Ancient Egypt, the Aegean, and theSudan. Boston: Museum of Fine Arts, 1981.

Spalinger, A. J. Aspects of the Military Documents of the Ancient Egyptians. New Haven: Yale University Press, 1982.

Spenser, A. Brick Architecture in Ancient Egypt. Warminster: Aris and Phillips, 1979.

Stiebing, W. H. Out of the Desert? Archaeology and the Exodus/Conquest Narratives. Buffalo: Prometheus, 1989.

Strobel, A. Der Spabronzezeitliche Seevolkersturm. Berlin: W. de Gruyter, 1976.

Strouhal, E. Life of the Ancient Egyptians. Norman, Okla: University of Oklahoma Press, 1992.

-------, B. J. Kemp, D. O΄Connor, and A. B. Lloyd. Ancient Egypt: A Social History. Cambridge: Cambridge University Press, 1982.

Tufnell, O. Scarab Seals and Their Contribution to History in the Early SecondMillennium B.C. Studies on Scarab Seals 2. Warminster: Aris and Phillips, 1984.

Uphill, E. P. The Temples of Per Ramesses. Warminster: Aris and Phillips, 1984.

Van Seters, J. In Search of History: Historiography in the Ancient World and the Origins of Biblical History. New Haven: Yale University Press, 1983.

Voss, M. H., et al., eds. Studies in Ancient Egyptian Religion. Leiden: Brill, 1982.

Walton, J. H. Israelite Literature in Its Cultural Context: A Survey of Parallels Between Biblical and Ancient Near Eastern Texts. Grand Rapids: Zondervan, 1989.

Westendorf, W. ed. Aspekte der spätägyptischen Religion. Wiesbaden: Harrassowitz, 1979.

White, J. B. A Study of the Language of Love in the Song of Songs and Ancient Egyptian Poetry. Missoula, Mont.: Scholars, 1978.

Wiseman, P. J. Ancient Records and the Structure of Genesis: A Case for Literary Unity. Edited by D. J. Wiseman. Nashville: Nelson, 1985.

Πιο πάνω κάναμε λόγο και για ένα άλλο γεγονός ότι, δηλαδή, πέρα από τα παραπάνω βιβλία, υπάρχει και μια ατέλειωτη πληθώρα άλλων, που έχουν εκδοθεί πιο παλαιότερα απ’ αυτά, πριν από το 1973, και τα οποία - κι αυτά, δυστυχώς - ο κ. Κ. παρέβλεψε ή αγνόησε ή δεν θέλησε και δεν ενδιαφέρθηκε να τα συμβουλευτεί - άγνωστο για ποιους λόγους!!! Όμως, το γεγονός αυτό και μόνον, στοιχειοθετεί για τον κ. Κ. βαρύτατο και ανεπίτρεπτο ηθικό ολίσθημα απέναντι στους ανίδεους, αλλά ειλικρινείς αναγνώστες του.

Και όπως προείπαμε, παραθέτουμε και εδώ - λίγα μόνον, κι αυτά εντελώς ενδεικτικά - κάποια ακόμα βιβλία που γράφτηκαν πριν από την πιο πάνω εικοσαετία (1973-1995), ώστε ο αναγνώστης να πάρει και γι’ αυτά μια μικρή γεύση περί τίνος πρόκειται:

ΛΙΓΑ ΚΑΙ ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΑ ΑΠΟ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ

ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗΝ 20ΕΤΙΑ 1973 - 1995

· W. G. Lambert and S. B., Parker, Enuma Elish: The Babylonian Epic of Creation, Oxford 1966

Και θα το ξαναπούμε: Τα πιο πάνω βιβλία δίνονται δειγματοληπτικά, είναι δε ελάχιστα μπροστά στον όγκο της υπάρχουσας πριν το 1973 βιβλιογραφίας.

Τώρα, έχουμε νομίζουμε το δικαίωμα να θέσουμε ένα ακόμα σοβαρότατο ερώτημα προς τον κ. Κ., σχετικά με την ελλειπέστατη βιβλιογραφική ενημέρωση του βιβλίου του και του θέματος που πραγματεύεται, εν γένει:

Πέραν των παραπάνω βιβλίων, ρωτάμε τον κ. Κ. πού βρίσκεται ακόμα η πλατιά βιβλιογραφία των επιστημονικών εργασιών, οι οποίες αποτελούνται από εκατοντάδες τόμους, στα ειδικά επιστημονικά περιοδικά όργανα, και τα οποία ασχολούνται με την Αίγυπτο, και μόνον με την Αίγυπτο, σε συνδυασμό με την Παλαιά Διαθήκη; Πού είναι κ. Καλόπουλε;! Πώς τα περιφρονήσατε;! Πώς τα αγνοήσατε;! Γιατί δεν τα λάβατε υπόψει σας;!

Και είναι δυνατόν, έπειτα από όλα αυτά, να ισχυρίζεστε ότι το βιβλίο σας αποτελεί «έρευνα»;!!! Μα, τι λέτε τώρα κ. Κ.; Μιλάτε σοβαρά;

Και προκειμένου να γνωρίζουμε περί τίνος συζητάμε, δέστε τον παρακάτω πίνακα και, είμαστε σίγουροι ότι, δεν θα σας μείνει πλέον καμιά αμφιβολία:

ΕΙΔΙΚΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ

ΣΕ ΟΓΚΩΔΕΙΣ ΤΟΜΟΥΣ ΤΟ ΚΑΘΕΝΑ

J. B. Pritchard, ed., Ancient Near Eastern Texts Relating to the Old Testament, 3d ed. (1969)

F. Brown, S. R. Driver, and C. A. Briggs, A Hebrew and English Lexicon of the Old Testament (1907)

G. W. Bromiley, ed., International Standard Bible Encyclopedia (4 vols. 1979-88)

E. Stern, ed., New Encyclopedia of Archaeological Excavations in the Holy Land (4 vols., 1992)

G. J. Botterweck and H. Ringgren, eds. Theological Dictionary of the Old Testament (1974-)

Έπειτα από τα όσα παραθέσαμε μέχρις εδώ, δικαιούμαστε να πούμε ότι, ο κ. Καλόπουλος έγραψε το βιβλίο του πρόχειρα και στο πόδι, δεν συμβουλεύτηκε καθόλου τους ειδικούς, κι επομένως έγραψε πράγματα έξω από την αλήθεια, επηρεάζοντας, δυστυχώς, ανύποπτους ανθρώπους, και σκανδάλισε πολλές ειλικρινείς συνειδήσεις, χωρίς να τους παρουσιάζει τα πραγματικά στοιχεία, παρά μονάχα - με τρόπους ακροβατικούς και αλχημιστικούς - να γράφει ανακρίβειες πρώτου βαθμού!

6. ΚΑΤΑΡΡΙΠΤΕΤΑΙ Η ΨΕΥΔΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΒΡΑΑΜ Α΄

Μέχρι τώρα ασχοληθήκαμε με το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου του Κ. Καλόπουλου (σελ. 5-62), το οποίο - ουσιαστικά - αποτελεί γι’ αυτόν και το κεντρικότερο από όλα τα άλλα κεφάλαια. Αυτός ήταν και ο λόγος που δαπανήσαμε σ’ αυτό τον περισσότερο χώρο. Τα υπόλοιπα, όπως θα δούμε, δεν είναι παρά πομφόλυγες, που με κανέναν τρόπο δεν μπορούν να θεωρηθούν ότι αξίζουν μιας απάντησης. Εντούτοις, επειδή μπορούν να κλονίσουν την Πίστη μη πληροφορημένων ανθρώπων, θα χρειαστεί να καταπιαστούμε και μ’ αυτά, με κάθε δυνατή συντομία.

Έτσι, τώρα προχωρούμε στο δεύτερο κεφάλαιο του υπό κρίση βιβλίου. Στο κεφάλαιο αυτό ο κ. Κ. προσπαθεί να χτίσει μια κατά φαντασίαν, δηλαδή μυθιστορηματική, αφήγηση, με σκοπό να χλευάσει πέντε μορφές της Βίβλου: Τον Αβραάμ, τον Ισαάκ, τον Ιακώβ, τον Ιωσήφ, και τον Μωυσή. Χωρίς, όμως, ο κ. Κ. να το αντιληφθεί διαψεύδει τον εαυτό του και ανατρέπει τα όσα πομπώδη, αλλά και ψευδή, αναφέρει στο εξώφυλλο και στο εσώφυλλο του βιβλίου του, για εντυπωσιασμό. Λέει εκεί: «Η οριστική απομυθοποίηση ΤΩΝ βιβλικών ηρώων...»! Αλλά, κ. Καλόπουλε, «Οι βιβλικοί ήρωες» δεν είναι μονάχα πέντε. Υπάρχει ένας μακροσκελέστατος κατάλογος (δες π.χ. το κεφ. 11, της Επιστολής προς Εβραίους, για μια γρήγορη επισκόπηση).

Στο κεφάλαιο αυτό, λοιπόν, ο κ. Κ. ασχολείται με τον Αβραάμ (σελ. 63-153), φτάνει δε στο σημείο και να θριαμβολογεί. Φροντίζει, μάλιστα, να καλύψει και τα νώτα του από μια ενδεχόμενη κριτική, λέγοντας: «Ειλικρινά λυπάμαι το δύσμοιρο εκείνον που θα αναλάβει την υπεράσπιση του Αβραάμ»!!!

Αυτό, βέβαια, στρέφεται και εναντίον μας, για την κριτική που του κάνουμε εδώ, όχι μόνον σε σχέση με τον Αβραάμ της Βίβλου, αλλά, και γενικά, σε σχέση και με ολόκληρο το βιβλίο του. Όμως, ας δούμε ποιος είναι «ο δύσμοιρος», για τον οποίον πρέπει κανείς «ειλικρινά να λυπάται»!

Θα απαντήσουμε αρχικά στον κ. Καλόπουλο, θέτοντας σ’ αυτόν μερικά ερωτήματα:

(α) Πώς - εφόσον θεωρεί τη Βίβλο ένα παραμύθι - διαρκώς τη συμβουλεύεται και στηρίζεται απόλυτα στις πληροφορίες της, τη δε αφήγηση της Βίβλου τη θεωρεί ως «την αυθεντική εβραϊκή ιστορία»;! (σελ. 62). Δείτε, ενδεικτικά, και τις σελίδες 63, 65, 66, 67, αλλά και τις πιο κάτω μέχρι τη σελίδα 153, μα και όλο το βιβλίο του. Τόσο μάλιστα αποδέχεται τη γνησιότητα των πληροφοριών της Βίβλου ο κ. Κ., ώστε εκπλήσσεται κανείς, πώς κατόπιν την πολεμάει ως ένα, τάχα, κατασκευασμένο βιβλίο!

Αναφερόμενος για παράδειγμα στην κλήση του Αβραάμ από τον Θεό, ο κ. Κ. όχι μονάχα θεωρεί αξιόπιστο το Βιβλικό κείμενο, αλλά γράφει για τον εαυτό του με έμφαση:»Ποιος δε θα πήγαινε ρωτάω εγώ;». Τόσο πολύ, λοιπόν, την αποδέχεται, ώστε θα ήταν πρόθυμος και ο ίδιος ο κ. Κ. να δεχθεί μια τέτοια πρόσκληση από τον Θεό!

Παρόλα αυτά τα αντιφατικά, ο κ. Κ. θεωρεί τη Βίβλο έναν μύθο. Τότε, όμως - ρωτάμε με τη σειρά μας κι εμείς - δεν θάπρεπε αφενός μεν να μη την αποδέχεται ως γνήσια και αυθεντική ιστορία και αφετέρου δεν όφειλε να την αντικρούσει, αλλ’ όμως όχι με ουτοπικά σχήματα, παρά με στοιχεία και πηγές πληροφοριών; Δεν βλέπει ότι τούτο αποτελεί ένα οξύμωρο σχήμα; Όμως, ο κ. Κ. όχι μόνον ΔΕΝ επικαλείται πηγές, αλλά δεν επικαλείται ούτε καν μία πηγή! Αντί, λοιπόν, σίγουρων στοιχείων και πηγών πληροφοριών, παραθέτει εδώ κι εκεί κάποιους γνωστούς μύθους της αρχαιότητας - αυτοί κι αν δεν είναι μύθοι!!!

(β) Πώς, όμως, - παρά τον πιστό βηματισμό του κ. Κ. πίσω από την πιστότητα του βιβλικού κειμένου - πώς, ξαναρωτάμε, διερμηνεύει στη συνέχεια κατά το δοκούν ορισμένες λεπτομέρειες του βιβλικού κειμένου, και τις διαστρεβλώνει μάλιστα, προκειμένου να οδηγήσει το μυθιστόρημά του εκεί που θέλει; Παράδειγμα: Όταν ο Μελχισεδέκ, ο βασιλιάς της Σαλήμ, (Γένεση 14/18 επ), συναντάει τον Αβραάμ, ο Αβραάμ του δίνει το ένα δέκατο απ’ όλα. Αυτό αναφέρει επί λέξει η αυθεντική Βιβλική εξιστόρηση. Πώς, όμως, ο κ. Κ. τούτο το διαστρεβλώνει και το διερμηνεύει κατά το δοκούν, λέγοντας: «... μόλις λίγο πριν είχε αφήσει (ο Αβραάμ) σ’ έναν δικό του «Ιερέα», ό,τι πολυτιμότερο είχαν τα λάφυρα (κι ας λέει ότι έδωσε το 10% (δέκατο)»; Με βάση, όμως, ποια στοιχεία ή ποιες σίγουρες πληροφορίες ισχυρίζεται κάτι τέτοιο; Δεν αντιλαμβάνεται ότι αυτός ο ισχυρισμός του αποτελεί μια πρώτου μεγέθους ασύστολη ανακρίβεια προς εξαπάτηση των αναγνωστών;!

Με πολλές άλλες παρόμοιες διαστροφές της αλήθειας είναι κατάμεστο το βιβλίο του κ. Κ. Δείτε, για παράδειγμα, ακόμα και στη σελίδα 67, όπου προχωρεί σε αλλαγή της σειράς των διηγήσεων! (Δεν είναι, άλλωστε, η πρώτη φορά που αλλάζει τα ξένα γραπτά κείμενα ο κ. Κ. Το έχουμε ήδη υπογραμμίσει και προηγούμενα)!

Δείτε τώρα και το ακόλουθο παράδειγμα. Γράφει ο κ. Κ.: «Πόσοι ήταν οι δίκαιοι που σώθηκαν από τα Σόδομα; Και γιατί θεωρήθηκαν δίκαιοι αφού κάνουν σαφώς επαίσχυντες πράξεις;» (σελ. 67).

Ενώ το Βιβλικό κείμενο αναφέρεται στην προσευχή του Αβραάμ προς τον Θεό, και χρησιμοποιεί τη λέξη «δίκαιοι», (μήπως, δηλαδή, ανάμεσα στους πολυπληθείς ασεβείς της περιοχής, μαζί, φυσικά, με τον Λωτ και την οικογένειά του, μήπως υπάρχουν εκεί και μερικοί ακόμα δίκαιοι) - ΔΕΝ «θεωρήθηκαν δίκαιοι»· αυτά είναι λόγια του κ. Κ. και όχι του Βιβλικού κειμένου! - ώστε να διασωθεί η περιοχή από την καταστροφή. Αυτή είναι η πρώτη ηθελημένη διαστροφή που κάνει ο κ. Κ. σ’ αυτό το σημείο.

Η δεύτερη διαστροφή του κειμένου από τον κ. Κ. γίνεται σε σχέση με τη χρονική σειρά στην οποία αναφέρεται το κείμενο και την οποία ο κ. Κ. την αλλάζει. Πώς αλλάζει τη σειρά ο κ. Κ.; Απλούστατα, η Βίβλος αναφέρει την προσευχή αυτή του Αβραάμ, η οποία γίνεται πολύ πιο ΠΡΙΝ από την καταστροφή των πόλεων Σοδόμων και Γομόρρων, ενώ ο κ. Κ. συνδέει όλο αυτό με ένα πρωθύστερο σχήμα, με τη σεξουαλική συμπεριφορά των θυγατέρων του Λωτ, η οποία λαβαίνει χώρα πολύ ΜΕΤΑ από την καταστροφή των Σοδόμων και των Γομόρρων. Αυτός ο τρόπος εργασίας, όμως, του κ. Κ. δεν είναι ούτε για καύχηση ούτε μπορεί να ονομαστεί έρευνα, παρά αλχημεία των κειμένων, και διαστροφή της αλήθειας.

(γ) Όπως προείπαμε, ο κ. Κ. αποδέχεται τα Βιβλικά κείμενα, στις πληροφορίες των οποίων και στηρίζεται, απορούμε όμως γιατί σε πολλές άλλες περιπτώσεις - και, πάλι, κατά το δοκούν - τα παρατρέχει, ηθελημένα και τα αγνοεί; Και να πώς: Η Βίβλος αναφέρει ότι σε κάποια χρονική στιγμή οι δρόμοι του Αβραάμ και του ανηψιού του, του Λωτ, διαχωρίστηκαν. Ο Αβραάμ αφήνει την επιλογή του τόπου, προς τον οποίο θέλει ο Λωτ να πορευτεί, ελεύθερη. Του λέει: «Αν εσύ πας στα αριστερά, εγώ πηγαίνω προς τα δεξιά· και αν εσύ πας στα δεξιά, εγώ στα αριστερά» (Γένεση 13/9). Ο Αβραάμ στηριζόταν στον Κύριο, τον Θεό του, και όχι στις όποιες ανθρώπινα προσφερόμενες ευκαιρίες. Και ο Λωτ τράβηξε προς την περιοχή που βρισκόταν κοντά στα Σόδομα. Είναι γνωστό για την εποχή εκείνη ότι σύνορα εθνικά, με τη σημερινή έννοια, δεν υπήρχαν. Οι άνθρωποι ήσαν νομάδες και διαρκώς έψαχναν για καλύτερο τόπο βοσκής και διαμονής.

Όλα αυτά, δηλαδή, την αφήγηση της Βίβλου και τις συνήθειες των καιρών, ο κ. Κ., τα αγνοεί θεληματικά και γράφει: «Αφού λοιπόν ο πλούσιος πλέον Αβραάμ ΧΩΡΙΖΕΙ με αριστοκρατική πραγματικά άνεση τη γη των Χαναναίων. ΣΤΑ ΔΥΟ, δίνει το δικαίωμα εκλογής πρώτα στον ανηψιό του Λωτ και μετά παίρνει κι αυτός όλη την υπόλοιπη» (σελ. 65, τα κεφ. δικά μας). Αυτό λέγεται, τουλάχιστον, κακεντρεχής διαστροφή της πραγματικότητας. Τα κείμενα δεν μιλάνε για χωρισμό στα δύο της γης. Αυτός ο ισχυρισμός αποτελεί καθαρό αποκύημα της φαντασίας του κ. Κ., με προφανή σκοπό να κατηγορήσει τον Αβραάμ και έμμεσα τη Βίβλο. Χωρίς, πάντως, να το καταλαβαίνει ο κ. Κ. ξεσκεπάζει έτσι την προχειρότητα με την οποία εργάζεται στο βιβλίο του, επειδή παραβλέπει ή αγνοεί το υπόλοιπο μέρος των ίδιων αυτών κειμένων, δηλαδή στη Γένεση 13/10 κ. εφ., τα οποία λένε πολύ περισσότερα πράγματα και τα οποία ανατρέπουν άρδην τις θέσεις που υποστήριξε ο ίδιος. Τα υπόλοιπα κείμενα, δηλαδή, δείχνουν ότι (1) όχι μονάχα εξουσιαστής γης δεν υπήρξε ο Λωτ, (2) ότι μετακινήθηκε πολλές φορές μέσα στην περιοχή, (3) με δυσκολία έγινε δεκτός στα Σόδομα. (4) Ακόμα και μέχρι το τέλος αυτής σχέσης με τους κατοίκους των Σοδόμων, δεν θεωρήθηκε ποτέ εξουσιαστής γης. Οι Σοδομίτες, ουσιαστικά, τον έβλεπαν πάντοτε ως παρείσακτον. Δείτε για παράδειγμα τα λόγια τους προς τον Λωτ: «Φύγε από εκεί. Και είπαν ακόμα: Αυτός (ο Λωτ) ήρθε για να παροικήσει θέλει να γίνει και κριτής; Τώρα θα κακοποιήσουμε μάλλον εσένα παρά εκείνους. Και βίαζαν υπερβολικά τον άνθρωπο, τον Λωτ, και πλησίασαν για να σπάσουν την πόρτα» (Γένεση 19/9).

Τώρα, γιατί όλα αυτά ο κ. Κ. τα αγνόησε, ορισμένα τα διαστρέβλωσε, το αφήνουμε στην κρίση κάθε ειλικρινή και ανεπηρέαστου αναγνώστη.

7. ΚΑΤΑΡΡΙΠΤΕΤΑΙ Η ΨΕΥΔΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΒΡΑΑΜ Β΄

Αναφέραμε στο προηγούμενο κεφάλαιο ότι, στα πρώτα κεφάλαιά μας είχαμε ήδη δώσει την πρέπουσα απάντηση στον κύριο κορμό των θέσεων του κ. Καλόπουλου, που, ουσιαστικά, βρίσκονται στο πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου του. ¨Όμως, από το προηγούμενο κεφάλαιό μας - από υποχρέωση προς την αλήθεια, που κατά τον Πυθαγόρα «θάβεις χρυσάφι, όταν γνωρίζεις την αλήθεια και σιωπάς»[20] - αρχίσαμε να καταπιανόμαστε και με ορισμένα ακόμα δευτερεύοντα μεν σημεία του ίδιου του ως άνω βιβλίου, χάρη εκείνων των αναγνωστών, που δεν μπόρεσαν να διακρίνουν τις αστήρικτες θέσεις, ουσιαστικά τις πομφόλυγες του κ. Κ. Και ξεκινήσαμε με τον Αβραάμ, για τον οποίο, βέβαια, και θα συνεχίσουμε, επειδή για τον Αβραάμ ο κ. Κ. - αν και δεν δίνει κανένα στοιχείο - γράφει τερατώδη πράγματα, για τα οποία διερωτόμαστε αν ο ίδιος τα πιστεύει αυτά που γράφει! Σταχυολογούμε μερικά:

1. Θα πει ο κ. Κ. ότι ο Αβραάμ έμπαινε μέσα σε βασιλικά παλάτια της εποχής του (σελ. 71 επ.) και με τη χρήση δυνατών βοτάνων κατάφερνε να χτυπάει τις βασιλικές οικογένειες με «πληγές» και μετά να παρουσιάζεται ως ο εκλεκτός του Θεού για να προσπορίζεται αγαθά και πλούτη. Αυτά ο κ. Κ. τα βγάζει, φυσικά, από τη φαντασία του, επειδή ΔΕΝ τα στηρίζει πουθενά! Από το άλλο μέρος, όμως, όταν γράφει: «Η Χαλδαία, γνωστός τόπος παραγωγής δυνατών φίλτρων-βοτάνων, καθώς και ξακουστών μάγων-μαγγανευτών...»(!), τι θέλει τάχα να πει ο κ. Κ. προς τον ανίδεο αναγνώστη του, μια και προβάλλει και υπερτονίζει το σημείο ότι η Χαλδαία ήταν το κέντρο των βοτάνων για μαγγανείες;!

Οι πληροφορίες, όμως, λένε άλλα πράγματα. Ανοίγουμε για παράδειγμα την Εγκυκλοπαίδεια του «ΗΛΙΟΥ» και διαβάζουμε:

«Η μελέτη των φυτών από πρακτικής απόψεως χρονολογείται από τα πρώτα συγγράμματα των αρχαίων πολιτισμών των Σινών, των Ελλήνων, των Ινδών, των Αιγυπτίων, των Εβραίων».[21]

Και ρωτάμε: Πού είναι οι Χαλδαίοι; Ασφαλώς, κι αυτοί, όπως και άλλοι λαοί ασχολήθηκαν με τα βότανα, αλλά δεν ήσαν οι Χαλδαίοι ΟΥΤΕ οι πρώτοι ΟΥΤΕ το κέντρο των φυτών και των βοτάνων, όπως θέλει να τους παρουσιάζει ο κ. Κ.! Προηγούνται οι Σίνες (οι Κινέζοι) και οι Έλληνες.

Τα ερωτήματα, όμως, που εδώ τίθενται είναι: (α) Γιατί τα αποκρύπτει όλα αυτά ο κ. Κ.; και (β) γιατί παραπλανά τον ανίδεο και καλόπιστο αναγνώστη με το να διαστρέφει τα αληθινά γεγονότα;!

Διαπιστώσαμε πολλές φορές ότι, όταν κατηγορεί τον Αβραάμ, το κάνει αφενός μεν για να κατηγορήσει ξανά τη Βίβλο, και αφετέρου για να βγάλει προς τα έξω όλη τη χολή του αντισημιτισμού που τον διακατέχει, γράφοντας: «... του οποίου (Αβραάμ) οι άθλοι διαμόρφωσαν τη νοοτροπία ενός ολόκληρου λαού, και καθόρισαν οριστικά τη μακρόχρονη ιστορία των απογόνων του»! (σελ. 77). Μπράβο κ. Καλόπουλε! Τόσο αβασάνιστα, λοιπόν, χωρίς παράθεση κάποιας, έστω και μιας πηγής, και εντελώς αστήρικτα, αποφαίνεστε για έναν ολόκληρο λαό και τον καταδικάζετε;! Η διαμόρφωση ενός λαού διαμέσου των αιώνων - είναι σε όλους γνωστό, πως και εσείς το αγνοείτε;! - αποτελεί αντικείμενο έρευνας, πολλών, αλλά και ειδικών, επιστημόνων, όσο και σωρείας τόμων που πρέπει να γραφούν. Εσείς, με μια μονοκοντυλιά, αποφανθήκατε τόσο εύκολα πάνω σε ένα τόσο μεγάλο θέμα;! Αιδώς Αργείοι!

2. Ο κ. Κ. κατηγορεί ακόμα τον Αβραάμ ότι - άκουσον, άκουσον - αυτός «έκαψε» τα Γόμορρα, και ΟΧΙ ότι πίσω απ’ όλα αυτά ήταν η κρίση του Αληθινού και Ζωντανού Θεού, ο Οποίος επεμβαίνει στην Ιστορία!

Ας μη φανεί τούτο που πιο κάτω θα πούμε σκληρό ή παράξενο, μια που ευθύς εξαρχής ξεκαθαρίσαμε τη θέση μας απέναντι στον κ. Κ., όταν, με βάση τα λόγια του, του λέγαμε πως, εφόσον λέει ότι τα «όσα γράφει, τα γράφει άφοβα και με θάρρος, γι’ αυτό κι εμείς, με τη σειρά μας, θα του πούμε εδώ - με παρρησία κι ανοιχτά - όλη την αλήθεια, σχετικά με τους ισχυρισμούς του».[22] Αυτά που, τούτη τη φορά, εδώ θέλουμε να του πούμε είναι ότι (Α) η αγραμματοσύνη εκ μέρους του, αλλά και (Β) η μεγάλη επιπολαιότητα, τον οδήγησαν σε τέτοιου είδους πομφόλυγες! Και για να αντιληφθεί κανείς ότι ακριβολογούμε σε ό,τι λέμε, ας προσέξει τι - ανάμεσα στα άλλα - ο κ. Κ. λέει. Γράφει επί λέξει:

(Α) «Στη μετάφραση των εβδομήκοντα («Ο΄») που έχω στα χέρια μου και δικαία θεωρείται «η βάσις πασών των άλλων παλαιών εκκλησιαστικών μεταφράσεων...» διαβάζουμε Γέν. ΙΕ’ 1. «Μετά δε τα ρήματα ταύτα εγεννήθη (sic) ρήμα Κυρίου προς τον Αβραάμ». Στις νεώτερες δε συνηθισμένες σε όλους μας μεταφράσεις το ίδιο ακριβώς εδάφιο αποδίδεται «έγεινε δε λόγος Κυρίου προς τον Αβραάμ». Γεν. ΙΕ’ 1. Μεταξύ των δύο διατυπώσεων καταλαβαίνουμε ότι η πρώτη «εγεννήθη» (sic) «ρήμα Κυρίου» αποδίδει καλύτερα την προφητική πραγματικότητα. Διότι η πραγματικότητα είναι ότι, όποιος λόγος «γεννιόταν» στο κεφάλι του Αβραάμ και ήταν προς το συμφέρον του, αυτός ο λόγος του φαινόταν τόσο ωραίος, ώστε ταυτόχρονα του φάνταζε πολύ θεϊκός!» (σελ. 93 επ., τα πλάγια και οι υπογρ. ως μαύρα είναι και αυτά του κ. Κ.).

Όμως, κ. Καλόπουλε, η Μετάφραση των Εβδομήκοντα δεν έχει «εγεΝΝήθη ρήμα» (λόγος), δεν έχει δηλαδή τη λέξη με δύο «νν» αλλά με ένα μόνον «ν», ως «εγεΝήθη», δηλαδή ΕΓΙΝΕ, και όχι ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ!!!

Τώρα, ρωτάμε: Πώς ο κ. Κ. από το ΕΓΙΝΕ έφτασε στο ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ, αυτό ας το δει ο αναγνώστης. Αν αυτό το τερατώδες δεν είναι, όπως προείπαμε αγραμματοσύνη και επιπολαιότητα εκ μέρους του κ. Κ., όταν τόσο ανεύθυνα και απρόσεκτα γράφει παραλογισμούς για σοβαρότατα θέματα, τότε, τι άλλο μπορεί να είναι;!

Το «εγενήθη» - ως γνωστόν - δεν έχει ΚΑΜΙΑ σχέση με το «εγεννήθη», δηλαδή, από το «γεννάω/-ώ», αλλά προέρχεται από άλλη ρίζα, δηλαδή από το ρήμα «γίγνομαι» (εδώ, αόρ. α΄) και σημαίνει «έγινε».

Το παραπάνω είναι ένα από τα πολλά χοντρά ολισθήματα μέσα από το βιβλίο του κ. Καλόπουλου, που φανερώνει για άλλη μια φορά ότι έγραψε πρόχειρα και απρόσεκτα, χωρίς στοιχεία, με λαθεμένες βάσεις σκέψεων, για να φτιάξει ένα ρομάντσο στα μέτρα του. Θα μπορέσει, επιτέλους, να αντιληφθεί ο κ. Κ. ότι με όλα αυτά δεν είναι αξιόπιστος;!

Σκεφθείτε τώρα ότι, με βάση ένα τέτοιο τερατώδες λάθος, χτίζει μια ατέλειωτη σειρά «επιχειρημάτων» (!). Και μόνον γι’ αυτόν τον λόγο, το βιβλίο του κ. Κ. είναι απορριπτέο και ανάξιο κάθε προσοχής.

(Β) Ένα δεύτερο σημείο που δείχνει την έλλειψη σοβαρότητας για όσα γράφει ο κ. Κ. είναι, ότι - αν προς στιγμήν δεχθούμε πως ο Αβραάμ ή ο οποιοσδήποτε Αβραάμ - έβαλε, τάχα, φωτιά στα Σόδομα (και, βέβαια, και στα Γόμορρα και την όλη περιοχή τους), πέρα από τις πολλαπλές δυσκολίες και αντιφάσεις που ανακύπτουν από μια τέτοια ερμηνεία, για μια τόσης έκτασης πυρκαγιά, κατά την οποία, π.χ. ούτε ένας (!!!) Σοδομίτης δεν κατάφερε να διασωθεί, μήπως ο κ. Καλόπουλος, μπορεί να δώσει μιαν εξήγηση εδώ, ή - τουλάχιστον - στο παρακάτω ερώτημα; Η εξήγηση, όμως, αυτή θα πρέπει να είναι και σοβαρή και τεκμηριωμένη - για το πως, δηλαδή, στην ίδια εκείνη περιοχή δημιουργήθηκε και υπάρχει μέχρι σήμερα ο μεγάλος, ο ανεξάντλητος θα λέγαμε, ορυκτό; Πλούτος με τη μεγάλη ποικιλία χημικών αλάτων, που βρίσκονται σε παχιά στρώματα ή τα φωσφορικά άλατα με τους τόννους της ποτάσας, βρωμίου και μαγνησίου, που μπορούν να δώσουν ζωή στην παγκόσμια ανάπτυξη και βιομηχανία για εκατοντάδες χρόνια, και που προς τα εκεί - από δεκαετίες τώρα και μέχρι σήμερα - προσβλέπουν οι μεγάλες δυνάμεις της γης για να τα κατακτήσουν και να γίνουν έτσι κύριοι στον οικονομικό - και κατ’ ακολουθίαν - και στον πολιτικό και στρατιωτικό χώρο της οικουμένης; Εξηγείται αυτό με μια απλή υποτιθέμενη πυρκαγιά κάποιου;!!! Μήπως αυτό αποτελεί τεκμήριο μιας επέμβασης και κρίσης Θεού μέσα στην Ιστορία, όπως η Βίβλος - με απλότητα και ακρίβεια - το διακηρύττει; Ας μας εξηγήσει, λοιπόν, όλα αυτά ο κ. Καλόπουλος, αν μπορεί, αλλιώς ματαιοπονεί να πείσει τον οποιονδήποτε.

Είναι, όμως, επιπλέον και πολύ περίεργο για το πως θεωρεί τον προσεκτικό αναγνώστη ο κ. Κ.! Νομίζει ότι δεν προσέχει ο αναγνώστης τους ακροβατισμούς του κ. Κ. που κάνει για να φτάσει σε ένα προσχεδιασμένο «συμπέρασμα», στο οποίο, προκειμένου να καταλήξει εκεί που θέλει, ακολουθεί μεθόδους παρόμοιες με εκείνες των αλχημιστών; Προσέξτε τώρα, στη συνέχεια, ποια πράγματα επικαλείται - αν και άσχετα μεταξύ τους και ασύνδετα, που, όμως, δημιουργούν πλήθος αποριών:

· Ενώ ο κ. Κ. παραμερίζει την περιγραφή των γεγονότων που η Βίβλος δίνει, μας καλεί να δεχθούμε αδιαμαρτύρητα τις δικές του περιγραφές, ότι, δηλαδή, «οι άγγελοι» που επισκέφθηκαν τον Αβραάμ, δεν ήσαν άγγελοι ούτε «τυχαίοι άνθρωποι», αλλά ήσαν «άνδρες πολυτάλαντοι εκπαιδευμένοι στη Χαλδαϊκή τέχνη και εξοπλισμένοι να δουλεύουν ταχύτατα...» (σελ. 104).

Σαν να μας λέει ο κ. Κ. ότι υπήρχε την εποχή του Αβραάμ, πριν, δηλαδή, 4.000 χρόνια, μια τέλεια οργανωμένη C.I.A., με ρυθμούς επικοινωνίας των σημερινών καιρών, μεταξύ της μακρινής Χαλδαίας και της Χαναάν για την εκμετάλλευση των λαών, στα κεντρικά γραφεία της οποίας γενικός διευθυντής ήταν ο Αβραάμ!!! ʼραγε, θέλει ο κ. Κ. να τα πιστέψουμε όλα αυτά;

· Μέσα «απ’ την κρύπτη του ζωστήρα τους» - γράφει - βγάζουν γρήγορα μια «σκόνη», που «με ένα τίναγμα των χεριών τους χτυπούν τους εξοργισμένους μπροστάρηδες με... αορασίας» (sic) (σελ. 104).

Και, βέβαια, θέλει ο κ. Κ. και τούτα να τα πιστέψουμε! Ευχαρίστως να τα πιστέψουμε, αλλά ποιες αποδείξεις και ποιες πηγές έχει να προσκομίσει για να δούμε αν έχουν βάση οι ισχυρισμοί του; Δυστυχώς, όμως! Τέτοιες αποδείξεις, φυσικά, δεν έχει ο κ. Κ., και ΔΕΝ προσκομίζει, ΟΥΤΕ ΜΙΑ! Θέλει απλά να είμαστε ευκολόπιστοι!!!

Αλλά οι απορίες μας και τα ερωτήματα δεν σταματούν εδώ.

· Δε μας εξηγεί για ποια «σκόνη» πρόκειται; Ούτε μας δίνει άλλες πληροφορίες και στοιχεία ο κ. Κ.!

· Και, καλά, η λίγη «σκόνη». «απ’ τη κρύπτη του ζωστήρα τους», που κατά τον κ. Κ. μπορούσε να τυφλώσει τους πρώτους Σοδομίτες, τους «μπροστάρηδες». Τι έγινε όμως με τους υπόλοιπους Σοδομίτες, με το μεγάλο πλήθος πολλών χιλιάδων ανθρώπων, διασκορπισμένοι καθώς ήσαν σε όλη την περιοχή, αυτούς πώς τους τύφλωσαν!

ΟΥΤΕ κι εδώ παρέχει κάποια εξήγηση ο κ. Κ.! Μας δίνει την εντύπωση, ότι μια και το λέει αυτός, όλοι εμείς ΠΡΕΠΕΙ να το πιστέψουμε, επειδή νομίζει ότι τα όσα ο κ. Κ. ισχυρίζεται είναι για τους άλλους θέσφατα!

Πολύ περιπλέκει τα πράγματα ο κ. Κ. Ίσως, θα τον βοηθούσε αν του θυμίζαμε εκείνο που ο ιστορικός μας Θουκυδίδης γράφει σχετικά: «Η αλήθεια προάγει, η πλάνη περιπλέκει».[23]

· Επιπλέον, θα ισχυριστεί ο κ. Κ. και την παραδοξολογία ότι, ο Αβραάμ είχε σχεδιάσει ένα «μεγάλο κόλπο», με το οποίο, δηλαδή, «ο πλούτος αυτής της πόλεως θα έπεφτε στα χέρια τους σαν ώριμο φρούτο!» (σελ. 106).

Εδώ, όμως, προξενούνται ξανά πάρα πολλά και καινούργια ερωτήματα, που δεν μπορούν να έχουν εύκολη απάντηση. Ας δούμε μόνον μερικά: (α) Ο πλούτος μόνον μιας πόλης - και γιατί μόνον μιας πόλης, εφόσον κατά τον ίδιο τον κ. Κ. ήσαν τέσσερις, αλλού πέντε, οι πόλεις; (σελίδες 105, 106). Να έδειξαν, δηλαδή, καλοσύνη για τις υπόλοιπες πόλεις οι άρπαγες;! Δεν είναι περίεργο και απίστευτο;! (β) Ο πλούτος της πόλης ήταν, άραγε, κάπου συγκεντρωμένος, για να μπορεί εύκολα ο Αβραάμ να τον αρπάξει; Αν, ναι, πού και σε ποια κατάσταση βρισκόταν; Αλλά, και γι’ αυτό δεν μας λέει, ξανά, τίποτε ο κ. Κ. (γ) Δεν μας εξηγεί ακόμα ο κ. Κ. ποια μεταφορικά μέσα χρησιμοποίησε ο Αβραάμ για να «κουβαλήσει» τόννους από χρυσάφι, ασήμι και τιμαλφή της πόλης - και, μάλιστα, μέσα σε μια βραδιά;!!! (δ) Και πώς ο Αβραάμ βρέθηκε εκεί, εφόσον ο κ. Καλόπουλος μας τον παρουσιάζει ότι βρισκόταν μακριά από τα Σόδομα (σελ. 67 κ.α.)!!!

Όλα αυτά, αλλά και πολλά άλλα ερωτηματικά, μένουν ανεξήγητα και αναπάντητα, έτσι που να αφήνουν τον κ. Κ. εντελώς έκθετο στα μάτια του κάθε προσεκτικού και σοβαρού αναγνώστη. Το ίδιο έκθετος, αλλά και αναξιόπιστος, θεωρείται από τον αναγνώστη και για τα διάφορα τεχνάσματα και τις μεθόδους που χρησιμοποιεί, μέσα σε ένα καλοστημένο σενάριο!

Αν ρωτήσει κανείς, γιατί φέρεται έτσι ο κ. Κ.; Απλούστατα, επειδή - καθώς το έχουμε ήδη επισημάνει - είναι, απέναντι στη Βίβλο και τις αλήθειες της, σφόδρα προκατειλημμένος. Κρίμα.

8. ΚΑΤΑΡΡΙΠΤΕΤΑΙ Η ΨΕΥΔΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΒΡΑΑΜ Γ΄

Μετά τον Αβραάμ, ο κ. Καλόπουλος, στο υπό κρίση βιβλίο του, καταπιάνεται με τον γιο του Αβραάμ, τον Ισαάκ, (σελ. 154 επ), καθώς και με τις επόμενες γενεές των απογόνων του [με τον Ιακώβ (σελ. 174 επ.), έπειτα με τον Ιωσήφ (σελ. 205 επ.)], ονομάζοντας έτσι το κεντρικό του θέμα «η πατριαρχική οικογένεια» (σελ. 165 επ.), η οποία, κατά τον κ. Κ., με δόλους και μηχανισμούς εξαπάτησης κατάφερε να πάρει στα χέρια της τις τύχες των γύρω λαών και οι βασιλιάδες τους να γίνουν πιόνια αυτής της οικογένειας!!!

Όλα τα παραπάνω, ο κ. Κ. τα διαπλέκει μέσα σε μια κεντρική ιδέα, ότι, δηλαδή, ένας άνθρωπος, ο Αβραάμ, με «καπατσοσύνη» και με τη χρήση - εδώ - βοτάνων και αλχημειών κατάφερε να εκμεταλλευτεί τους γύρω σ’ αυτόν λαούς - αυτή την τέχνη του μάλιστα τη μετέδωσε τόσο στον γιο του όσο και σε όλους τους απογόνους του. Από εκεί και στο εξής, αυτή η μία οικογένεια μπόρεσε να θέσει κάτω από τα πόδια της τις τύχες των λαών της περιοχής τους, μέχρι ακόμα και τη μεγάλη και ισχυρή τότε Αίγυπτο!

Ο τρόπος με τον οποίο τα γράφει όλα αυτά ο κ. Κ. μοιάζει - όπως έχουμε ξαναπεί - με ένα κακότεχνο και αστείο μυθιστόρημα. Και το μυθιστόρημα αυτό δεν είναι μονάχα κακότεχνο και αστείο, αλλ’ είναι, επίσης, και γεμάτο από απίστευτες υπερβολές και αντιφάσεις, αλλά και πρώτου μεγέθους ανακρίβειες, με τις οποίες συνθέτει τις καταγραφές του. Με τέτοιο υλικό ο κ. Κ. συγκροτεί ολόκληρο το βιβλίο του.

Στο παρόν κεφάλαιο, θα στρέψουμε την προσοχή μας στο πλέον κεντρικό σημείο, στη σπονδυλική στήλη, θα λέγαμε, των επιχειρημάτων του κ. Κ. Και ποιο είναι αυτό; Είναι, σύμφωνα πάντοτε με τον κ. Κ., η χρήση μιας ουσίας, την οποία ο κατηγορούμενός του, ο Αβραάμ - και οι απόγονοί του, βέβαια - τη χρησιμοποιούσαν σε μορφή σκόνης, για να τυφλώσουν αρχικά τους Σοδομίτες και στη συνέχεια να τους ληστέψουν (σελ. 104 επ.), κι αργότερα - είτε σε μορφή σκόνης είτε σε υγρή μορφή - τη χρησιμοποιούσαν ως όπλο τους για να υποτάσσουν βασιλιάδες και λαούς κάτω από την εξουσία τους. Μάλιστα, κατά τον κ. Κ., με την ίδια αυτή ουσία, κατάφερε ο Αβραάμ διαμέσου της γυναίκας του, της Σάρρας, να κλείσει και τις μήτρες ΟΛΩΝ (!!!) των Αιγυπτίων γυναικών στο βασιλικό παλάτι, για να μη μπορούν να τεκνοποιήσουν. Και αν ρωτήσουμε που έβρισκαν αυτή τη θαυματουργή ουσία; Θα πάρουμε την αφελή απάντηση ότι η ουσία προέρχεται από το φυτό, με την ονομασία «μανδραγόρας», για το οποίο ο κ. Κ. θα αφιερώσει αρκετές σελίδες στο εν λόγω βιβλίο του!

Να, λοιπόν, το μυστικό της δύναμης και εξαπάτησης των λαών από τον Αβραάμ και τους απογόνους του! Σημειωτέον, μάλιστα, ότι η περίπτωση αυτή αποτελεί ΜΟΝΑΔΙΚΟ φαινόμενο μέσα σ’ ολόκληρη την παγκόσμια ιστορία! Πώς, δηλαδή, κανένας άλλος στην παγκόσμια ιστορία δεν φάνηκε να γνωρίζει αυτό το μυστικό, με το οποίο να «εξαπατάει» διαμέσου αυτού τους λαούς!!! Για τον λόγο αυτό, παραμένει η απορία και την επαναλαμβάνουμε, πώς, κανένας άλλος (!) δεν μπόρεσε να κάνει παρόμοιους άθλους, σε καμιά άλλη περιοχή ούτε και σε κάποια άλλη εποχή της ιστορίας, ΕΚΤΟΣ απ’ αυτόν τον έναν - τον «πολυμήχανο», κατά τον κ. Κ. - τον Αβραάμ!!! Και, μάλιστα, τόσο πολυμήχανος φαίνεται ότι στάθηκε ο Αβραάμ, που μονάχα αυτός και οι απόγονοί του, κατείχαν αυτό το μυστικό «υπερόπλο»! Αυτές οι τόσο λογικές και φυσιολογικές σκέψεις φαίνεται δεν απασχόλησαν τον κ. Κ. Και είναι κρίμα!

Αν όλα τα παραπάνω δεν είναι τερατώδη και απίστευτα, τα οποία ταυτόχρονα είναι και ανακριβέστατα, τότε, τι είναι;!

Έχουμε ξαναπεί, και δεν είναι μονάχα εδώ, ότι ο κ. Κ. γράφει ανακρίβειες. Αλλ’ εδώ, το καίριο και θανάσιμο ολίσθημά του είναι ότι προσπαθεί να παρουσιάσει τις πληροφορίες του ως «σπουδαίες», κάνοντας κάποιες αναφορές σε εγκυκλοπαίδειες, ώστε να τις εμφανίσει ως τάχα σίγουρες, δηλαδή, «επιστημονικές», και επομένως ισχυρές. Όλο αυτό, όμως, αποδεικνύεται μια ακόμα μεγάλη πομφόλυγα, μια φάρσα, και - ταυτόχρονα - μια σανίδα σάπια, πάνω στην οποία δεν μπορεί να σταθεί το οικοδόμημα που προσπαθεί να χτίσει. Και να γιατί:

Ο κ. Κ., όπως είναι γνωστό, δεν είναι γιατρός ή ειδικός επιστήμονας. Αλλά, και σε περίπτωση που θα ήταν, έπρεπε να είναι συγχρόνως και ειδικός γιατρός στις ουσίες επί των ναρκώσεων και της φαρμακολογίας. Και επειδή τίποτε απ’ όλα αυτά δεν είναι, τα όσα γράφει για το φυτό «μανδραγόρας», και τα οποία διαπλάθει κατά το δοκούν με εικόνες αληθοφανείς, δεν είναι η πραγματικότητα. Και για τον λόγο αυτό, δυστυχώς γι’ αυτόν, καταγράφει και ανακριβή, επιπόλαια και αστήρικτα συμπεράσματα.

Καταπιάνεται με την αναφορά που κάνει η Αγία Γραφή στο βιβλίο της Γένεσης 30/14-18, για να δείξει με ποιον τρόπο οι γυναίκες στην αρχαιότατη αυτή εποχή αντιμετώπιζαν το θέμα της τεκνογονίας. Επικαλούμαστε στο σημείο αυτό την άποψη του ειδικού επιστήμονα και πρύτανη Αμερικανικού πανεπιστημίου για το θέμα που μελετούμε, του Dr. D. H. Wheaton, ο οποίος γράφει σχετικά:

«Για πολλούς αιώνες, οι γυναίκες στην Ανατολή έκαναν χρήση μανδραγόρων, για να εξασφαλίσουν τη σύλληψη παιδιών (συγκρ. Γένεση 30/14-18). Επειδή, σύγχρονες έρευνες έχουν δείξει ότι τα πρωτόγονα αυτά φάρμακα, συχνά, περιέχουν κάποιο στοιχείο που πραγματικά είναι αποτελεσματικό, θα ήταν, όμως, ανόητο να θεωρήσουμε με το παράδειγμα αυτό ως εξάσκηση μαγείας».*

Ο ειδικός, λοιπόν, αυτός επιστήμονας το θεωρεί «ανόητο» να θεωρηθούν οι μανδραγόρες «ως εξάσκηση μαγείας». Εμείς τι να προσθέσουμε;! Να πούμε μόνον ότι η συνήθεια αυτή των γυναικών στην Ανατολή ήταν γενικό φαινόμενο και ΟΧΙ μονάχα ένα «επτασφράγιστο μυστικό» - όπως το παρουσιάζει ο κ. Κ. στη ΜΙΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΗ οικογένεια του Αβραάμ - αλλά ήταν γνωστό και κοινό μυστικό ΟΛΩΝ των γυναικών της Ανατολής.

Το παραπάνω αναντίρρητο αυτό ιστορικό γεγονός ανατρέπει κάθε ισχυρισμό του κ. Κ, και ΔΕΝ του αφήνει πλέον περιθώρια στο να είναι αυτό μια «μυστική» μέθοδος ΜΟΝΑΧΑ μέσα στην «πατριαρχική οικογένεια» του Αβραάμ.

Από το άλλο μέρος, ενώ οι μανδραγόρες, όπως πίστευαν, ήσαν για την υποβοήθηση στην απόκτηση παιδιών, γεννιέται τώρα η μεγάλη απορία, πώς ο κ. Κ. υποστηρίζει ότι με την ίδια σκόνη από μανδραγόρες κατάφερε η γυναίκα του Αβραάμ, η Ρεββέκα, και το αντίθετο αποτέλεσμα (σελ. 160), δηλαδή, κατάφερε να ΚΛΕΙΣΕΙ τη μήτρα των γυναικών του παλατιού, ώστε ΝΑ ΜΗ γεννήσουν;;;!!! ΟΥΤΕ κι αυτό μας το εξηγεί ο κ. Κ.!

Αλλά, και κάτι άλλο ακόμα: Αυτό το παράδειγμα του κ. Κ., με το οποίο προσπαθεί να χτίσει μια απέραντη «επιχειρηματολογία» (;), δεν αναφέρεται ΚΑΝ στον Αβραάμ ΟΥΤΕ στην επόμενη γενιά μετά απ’ αυτόν, στον γιο του, τον Ισαάκ, αλλά στη μεθεπόμενη, στην τρίτη γενιά, δηλαδή, στον Ιακώβ! Δεν νομίζει ο κ. Κ. ότι δουλεύει με σχήματα πρωθύστερα και ξεσκεπάζεται έτσι ότι σκοπός του είναι να κατηγορήσει τον Αβραάμ και, εμμέσως, τη Βίβλο; Δεν το καταλαβαίνει αυτό ο ίδιος ή το γνωρίζει και προσπαθεί να περάσει μια τέτοια ανακριβή και ψευδώς αστήρικτη πληροφόρηση προς τον αναγνώστη του; Θα πρέπει, όμως, να γνωρίζει ο κ. Κ. ότι σήμερα ο αναγνώστης και ξύπνιος είναι και δεν καταπίνει οποιοδήποτε μύθευμα και όποια μέθοδο εξαπάτησης!

Ακόμα, να προσθέσουμε εδώ ότι, ενώ ο κ. Κ. χρησιμοποιεί τα κείμενα της Βίβλου - και μάλιστα σε δύο διαφορετικές μεταφράσεις - και ομολογεί ότι οι πληροφορίες της είναι γνήσιες, από εκεί παίρνει και τα στοιχεία του για να την πολεμήσει, είναι πολύ περίεργο πώς και γιατί ΠΑΡΑΣΙΩΠΑ το γεγονός ότι η Βίβλος είναι κατάσπαρτη από διακηρύξεις, με τις οποίες συνεχώς καταδικάζει τη μαγεία και τη μαγγανεία;!!! ΓΙΑΤΙ, λοιπόν, ο κ. Καλόπουλος ΑΠΟΚΡΥΠΤΕΙ αυτό το σημαντικό γεγονός;! Να απαντήσουμε εμείς; Απλούστατα, για δύο λόγους: Πρώτον, επειδή δεν γράφει την αλήθεια και δεύτερον, επειδή, αν το έλεγε αυτό, θα ανέτρεπε από μόνος του τους αληθοφανείς ισχυρισμούς του.

Έπειτα από τα παραπάνω, καθένας μπορεί να δει με τα ίδια του τα μάτια ότι, τα όσα έγραψε ο κ. Κ. ενάντια στον Αβραάμ και τους απογόνους του γκρεμίζονται τώρα με εκκωφαντικό πάταγο. Κι αυτό, όπως είπαμε, δεν είναι ένα απλό σημείο του βιβλίου του κ. Κ., αλλ’ είναι το κεντρικό του θέμα, στο οποίο επανέρχεται συνεχώς για να στήσει ένα μυθόπλασμα ως αληθινό και πραγματικό! Επομένως, με όσα προαναφέραμε, δεν γκρεμίζεται μονάχα το σημείο αυτό, αλλά και το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου του κ. Κ. σωριάζεται συθέμελα, επειδή δεν έχει βάσεις και δεν μπορεί να σταθεί όρθιο.

Τώρα, θα ρωτήσουμε κάθε ειλικρινή και καλοπροαίρετο αναγνώστη του βιβλίου του κ. Κ., αν αυτός, ως τρίτος παρατηρητής, μπορεί να δεχθεί τα όσα ανακριβέστατα και αντιεπιστημονικά γράφει ο κ. Καλόπουλος, πέρα από τους πολλούς άλλους ακροβατισμούς που κάνει μέσα στο βιβλίο του για να φτάσει «ετσιθελικά» πλέον σε δικά του - αλλά, μόνον σε δικά του - συμπεράσματα!

Και όπως έχουμε ξαναπεί, ο κ. Κ. πάνω σε τέτοιες ανακρίβειες έχτισε όχι μόνον αυτό το μεγάλο μέρος του βιβλίου του, αλλά και το υπόλοιπο οικοδόμημα των ανακριβειών του, με σκοπό, όχι να καταπολεμήσει τα πρόσωπα αυτά - αυτό πολύ λίγο τον ενδιαφέρει - αλλά για να στραφεί με μένος (άγνωστο για ποιον λόγο) ενάντια στη Βίβλο, το Βιβλίο του Θεού, ώστε να γκρεμίσει στη συνείδηση των αναγνωστών την αξιοπιστία της! Δεν το κατάφερε, όμως, επειδή οι αναγνώστες σήμερα, όπως προαναφέραμε, διαθέτουν και κρίση, αλλά και δεν αποδέχονται αβασάνιστα και ασυζητητί τους οποιουσδήποτε αστήρικτους ισχυρισμούς - όταν, μάλιστα, τέτοιοι ισχυρισμοί ΔΕΝ συνοδεύονται από τεκμηριωμένα στοιχεία!

9. ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΟΣ ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Με το κεφάλαιο τούτο, που θα είναι και το τελευταίο,[24] θα κλείσουμε την κριτική μας στο βιβλίο του κ. Καλόπουλου, παραθέτοντας ένα πρώτο μέρος - με κάποιες γενικές γραμμές της κριτικής μας, εκείνα, δηλαδή, που μέχρις εδώ φανέρωσαν την ποιότητα του περιεχομένου του βιβλίου του - και, ένα δεύτερο μέρος, στο οποίο θα προσθέσουμε τώρα, μερικά ακόμα σημεία, τα οποία, για άλλη μια φορά, θα δείξουν ότι ο κ. Κ. - και λυπούμεθα που πρέπει έτσι ωμά να το πούμε - ΔΕΝ ξέρει ΟΥΤΕ τι γράφει ΟΥΤΕ και «περί τίνων διισχυρίζεται».

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

· Στα όσα μέχρι τώρα έχουμε παραθέσει, δείξαμε ότι ο κ. Κ. ΔΕΝ έδωσε - είτε γνώριζε, αλλά σκόπιμα απέκρυψε, είτε δεν γνώριζε, αλλ΄ όμως παρέλειψε - την πληθώρα των βιβλίων εκείνων, που είναι σχετικά με το θέμα του, και τα οποία ανατρέπουν τις θέσεις του. Πέρα, βέβαια, απ’ αυτό:

· Σημειώσαμε ότι, ακόμα και την πενιχρή βιβλιογραφία που αναφέρει στο βιβλίο του, την παραθέτει με τρόπο αντιδεοντολογικό, με πληθώρα λαθών. (Ας αφήσουμε ότι τα ορθογραφικά λάθη είναι τόσα πολλά, «περί ων ουκ έστιν αριθμός» και αποτελούν «σημείον κατατεθέν» για ολόκληρο το βιβλίο του).

· Για το ποια είναι η πληθώρα αυτή της βιβλιογραφίας, την οποία σκανδαλωδώς αποσιώπησε και παρέλειψε, δώσαμε για τον κ. Κ. και για κάθε ενδιαφερόμενο ένα καλό δείγμα (δες σελίδες 44 έως 52, - και το οποίο, φυσικά, αποτελεί ένα μόνον μικρό μέρος - και την οποία, θα το ξανατονίσουμε, και την αγνόησε και ΔΕΝ τη συμβουλεύτηκε! Αν ισχυριστεί ότι δεν τη γνωρίζει, τότε, διερωτάται κανείς, πώς κάθεται και γράφει για ένα τόσο σοβαρό θέμα, ΧΩΡΙΣ να είναι επαρκώς ενημερωμένος;! Και το ερώτημα αυτό ήταν και εξακολουθεί να παραμένει αμείλικτο!

· Πως μπορεί ο κ. Κ. να δικαιολογήσει το γεγονός ότι μέσα στο βιβλίο του δίνει - και μάλιστα επανειλημμένα - στοιχεία ανακριβή, λανθασμένα ή και ελλειπή, όταν, ταυτόχρονα, έρχεται ως «σωσίας» του Νεοέλληνα, για να του πει τάχα την «αλήθεια»! Αλλά, ποια αλήθεια;!

· Τα όσα γράφει, είδαμε, ότι δεν τα στηρίζει σε αξιόπιστες πηγές-ντοκουμέντα, αλλά τα στοιχειοθετεί από μόνος του, καθώς αφήνει την αχαλίνωτη φαντασία του - ίσως και λόγω της ιδιοσυγκρασίας του, ως ζωγράφος - να διαπλέκει ένα ευφάνταστο μυθιστόρημα.

· Του εξηγήσαμε ότι, βιβλία που καταπιάνονται με ένα τόσο όμορφο θέμα, το οποίο - ουσιαστικά - είναι τα κείμενα της Βίβλου και η αξιοπιστία τους, απαιτούν την πλατιά γνώση του θέματος, με βάση τη διεθνή επιστημονική βιβλιογραφία γύρω απ’ αυτό. Τι έκανε σ’ αυτό το σημείο ο κ. Κ.; Την περιφρόνησε επιδεικτικά.

· Του υποδείξαμε τα τεράστια και σοβαρότατα λάθη του, - τα πέρα για πέρα αδικαιολόγητα - τα οποία καταγράφει στο εν λόγω βιβλίο του, και τα οποία οφείλει - η τιμιότητα το απαιτεί αυτό - να τα επανορθώσει απέναντι στους αναγνώστες του. Οι αναγνώστες διαβάζουν καλοπροαίρετα, αλλά όλοι τους δεν γνωρίζουν ποιες τεράστιες διαστρεβλώσεις περιέχονται μέσα σ’ αυτό το βιβλίο. Τα λάθη αυτά είναι ανεπίτρεπτα για κάποιον, που θεωρεί τον εαυτό του «ερευνητή» και «διαφωτιστή» των μαζών. Δείτε, για παράδειγμα, στη σελίδα 93 και επόμενες του βιβλίου του, όπου ξεσκεπάζεται - και ας μη του κακοφανεί αυτό - ένα μέγεθος αγραμματοσύνης και επιπολαιότητας. Κι αυτά είναι πολύ σημαντικά, επειδή δεν τα έγραψε από παραδρομή. Τα επαναλαμβάνει με πολύ κομπασμό, και στη σελίδα 347 επ. του βιβλίου του.

· Όλα αυτά τα ανεπίτρεπτα και σοβαρότατα λάθη, που καταχωρεί μέσα στο υπό κρίση βιβλίο του, του τα δείξαμε επανειλημμένα και κατά κόρον. Για παράδειγμα, μπορεί ο αναγνώστης να διαβάσει όσα παρατίθενται στις προηγούμενες σελίδες, όπου, και μόνον - δειγματοληπτικά - σημειώνονται τέτοιας μορφής τεράστια λάθη, τα οποία ούτε ένας μαθητής του Γυμνασίου δεν θα διέπραττε.

· Επανειλημμένα, ακόμα, του καταδείξαμε ότι, ξένα κείμενα που παραθέτει - ακόμα και στο ξεκίνημα του βιβλίου του - τα αλλοιώνει και τα ποδοπατεί βάναυσα, αρκεί να φτάσει εκεί, που έχει προσχεδιάσει, χωρίς καν να σέβεται τα γραπτά κείμενα των άλλων συγγραφέων!

· Δεν σταματάει να αναφέρει στο βιβλίο του κάθε τόσο ότι η σοφία της Αιγύπτου, ο Ερμής ο Τρισμέγιστος, έδωσαν τα δάνειά τους στη Βίβλο. Του δείξαμε - σε δύο μάλιστα συνεχή κεφάλαιά μας - ότι όχι μόνον γράφει αδικαιολόγητα ανακρίβειες, και μάλιστα σοβαρές και μεγάλες ανακρίβειες, αλλά και έρχεται σε σύγκρουση με ολόκληρο τον κόσμο της διανόησης. Κι αυτά του τα είπαμε, παραθέτοντας αρκετή από τη σχετική βιβλιογραφία. Φαίνεται, όμως, ότι δεν είναι πρόθυμος να ακούσει κανέναν. Όχι μονάχα δεν διόρθωσε τα τρομερά αυτά τα λάθη του, δημόσια, αλλά και όταν του τηλεφωνήσαμε, έδειξε ότι είναι αμετάτρεπτα αμετανόητος μέσα στην πλάνη του. Και να σκεφθεί κανείς ότι, ολόκληρο το βιβλίο του στηρίζεται σ’ αυτή την τερατώδη και ολέθρια πλάνη. Και ρωτάμε: Μπορεί, άραγε, ένα βιβλίο βασισμένο στην πλάνη να οδηγήσει κάποιον στην αλήθεια;! Από θολό πηγάδι, μπορεί κάποιος να αντλήσει καθαρό νερό;! Ο Ιησούς Χριστός είπε σχετικά: «Αν το φως που είναι μέσα σου είναι σκοτάδι, το σκοτάδι πόσο είναι;» (Ματθαίος 6/23, ΝΜΒάμβα).

· Δείξαμε, ακόμα, στον κ. Κ. ότι και τα όσα υποστηρίζει περί Θεογονίας είναι πέρα για πέρα λανθασμένα - αλλά, που να μας ακούσει! Υπήρξαμε γι’ αυτόν και σε τούτο το σημείο «φωνή βοώντος εν τη ερήμω»!!

· Του θέσαμε επανειλημμένα το ερώτημα: Πώς, εφόσον θεωρεί τη Βίβλο ένα παιδαριώδες παραμύθι, πώς και γιατί τη συμβουλεύεται και, μάλιστα, πολλές φορές τη θεωρεί «αξιόπιστη» και απ’ αυτή αντλεί πληροφορίες όταν τον συμφέρει; Αυτό γίνεται φανερό με την πρώτη ματιά. Από το άλλο μέρος, όμως, κατηγορεί τη Βίβλο ασύστολα ως ένα «μεγάλο ψέμα... - και έναν - θανατηφόρο δόλο»; (σελ. 382). Παίζει, δηλαδή, με τη Βίβλο σε δύο διαφορετικά ταμπλό: Από τη μια, τη θεωρεί αξιόπιστη, και τη χρησιμοποιεί ως πηγή πληροφοριών του, και από την άλλη, τη θεωρεί ένα παιδαριώδες παραμύθι! Ας μας πει, τέλος πάντων, πότε ο κ. Κ. λέει την αλήθεια προς τον αναγνώστη, και ποιο, επιτέλους, απ’ τα δύο αυτά είναι αλήθεια. Δυοίν θάττερον κ. Καλόπουλε!

· Οι ανακρίβειες, επομένως, και οι ασυνέπειες μέσα στο βιβλίο του κ. Κ. δεν έχουν αριθμό και τέλος, και καλό είναι σε κάθε ενδιαφερόμενο, αν θέλει να έχει σφαιρική και ολοκληρωμένη ενημέρωση, ας διαβάσει και όσα μέχρι τώρα παραθέσαμε σ’ αυτή εδώ την κριτική.

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

Τώρα, σταχυολογούμε μερικά επιπρόσθετα σημεία από το βιβλίο του κ. Καλόπουλου:

1. Στη σελίδα 238 του βιβλίου του, ο κ. Κ. υποστηρίζει ότι ο Μωυσής γίνεται κάτοχος της Ερμητικής σοφίας, τον ισχυρισμό του δε αυτόν ΔΕΝ τον στηρίζει πουθενά και ΟΥΤΕ παραθέτει κάποιο στοιχείο-ντοκουμέντο. Και όχι μόνον αυτό. Δείξαμε στα προηγούμενα ότι η «Ερμητική σοφία» ΔΕΝ υπήρχε στην Αίγυπτο κατά την εποχή του Μωυσή, δηλαδή στο 1500 π.Χ., που έζησε ο Μωυσής. Ο ισχυρισμός αυτός του κ. Κ. - είδαμε - έρχεται σε κατευθείαν σύγκρουση με ολόκληρη τη διεθνή βιβλιογραφία. Η ατυχία, μάλιστα, εδώ για τον κ. Κ. είναι ότι, στο ίδιο σημείο, προσθέτει και τα εξής:

«Όπως ακριβώς τα είδαμε στην αρχή αυτού του βιβλίου» (σελ. 238).

Μα, στην αρχή του βιβλίου, για την οποία κάνει λόγο ο κ. Κ., εμείς είδαμε ακριβώς τα αντίθετα! Και όχι μόνον. Αλλά, είδαμε ακόμα και τις αλχημείες, τις αλλαγές, τις συρραφές και τις προσθήκες που ο κ. Κ. - εντελώς αυθαίρετα - έκανε επάνω σε ξένα κείμενα που παρέθετε, για να δείξει (;!) την ομοιότητά τους! Ω, τι «έρευνα» κι αυτή του κ. Κ. για να μας πείσει για τις θέσεις του!!! Είναι, το λιγότερο, ντροπή να γράφει τέτοια πράγματα στο βιβλίο του, που το θέλει να είναι και... «η πρέπουσα απάντηση» (!) (σελ. 385) απέναντι στη Βίβλο και να θεωρεί τον εαυτό του ήρωα, όταν γράφει για το βιβλίο του:

«Έχω, όχι απλά την αίσθηση, αλλά την πεποίθηση, - λέει - ότι το βιβλίο αυτό γράφεται με καθυστέρηση πολλών αιώνων»!!! (σελ. 381).

Αυτά τα ίδια λόγια τα θέτει και ως μότο, και σε θέση περιωπής, στην τελευταία σελίδα του οπισθοφύλλου του βιβλίου του. Με άλλα λόγια, ο κ. Κ. εδώ ισχυρίζεται ότι, όλοι οι σκεπτόμενοι Έλληνες των «πολλών» προηγούμενων αιώνων υπήρξαν - κατά τον κ. Κ. - ανόητοι και δεν αντέδρασαν όπως εκείνος!! Εμείς, για άλλη μια φορά, θα πούμε στον κ. Καλόπουλο, απλά: «Αιδώς, Αργείοι». Και θα συστήσουμε στον κ. Κ. να μη υποτιμά ούτε τη νοημοσύνη ούτε το έργο τόσων περίλαμπρων Ελλήνων που παρέλασαν τους προηγούμενους αιώνες, αλλά και τους σημερινούς Έλληνες, οι οποίοι κατέλιπαν μια πλουσιότατη συγκομιδή στον τομέα της διανόησης.

2. Μια άλλη ανακρίβεια, πρώτου μεγέθους, που αναφέρει στο βιβλίο του ο κ. Κ. - αλλά, διερωτάται κανείς ξανά εδώ, για ποια από τις τόσες και πολλές του ανακρίβειες να κάνει κανείς λόγο! - είναι και η ακόλουθη. Γράφει:

«Πολλοί μελετητές της βίβλου (sic), αδυνατούν να δεχθούν την τρομερή αυτή πληθυσμιακή αύξηση, μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα (250 - 400 χρόνια) είναι αδύνατο λέγουν από τα ολίγα άτομα μιας και μόνης οικογένειας, να φτάσουμε στο τεράστιο πλήθος της εξόδου μέσα στα μικρά αυτά χρονικά περιθώρια. Και ίσως έχουν δίκαιο με τα απλά στατιστικά τους στοιχεία» (σελ. 240 - 241).

Πέρα από τις ανακρίβειες που δίνει στο παραπάνω μέρος που παραθέσαμε από το βιβλίο του, όπως:

(α) «πολλοί μελετητές της βίβλου, αδυνατούν κλπ», χωρίς να μας δίνει στοιχεία. Ποιοι είναι, τέλος πάντων, αυτοί που το αμφισβητούν; Γιατί δεν παραθέτει τα στοιχεία; Έτσι, επειδή το λέει ο κ. Κ., όπως το «τάδε έφη Ζαρατούστρα»;! Στοιχεία κ. Καλόπουλε, όχι αφορισμούς! Κι ακόμα,

(β) μιλάει για 250 - 400 χρόνια, ενώ τα χρόνια της παραμονής των Ισραηλιτών στην Αίγυπτο είναι καθαρώς καθορισμένα ιστορικά, και είναι 400 ολόκληρα χρόνια, και τούτο δίνεται από τον ακριβέστερο ιστορικό της ανθρώπινης Ιστορίας, τον Λουκά (Πράξεις των Αποστόλων 7/6).[25]

Αλλά εκείνο για το οποίο εδώ θέλουμε με έμφαση να δώσουμε τώρα μιαν απάντηση είναι ο κεντρικός ισχυρισμός του κ. Κ., ότι τάχα, αριθμός των Ισραηλιτών στην Αίγυπτο - μας λέει ο κ. Κ. - αφορά μια «τρομερή... πληθυσμιακή αύξηση». Είναι πολύ σημαντικό να σημειώσουμε ότι, αναγκάζεται να δεχθεί εδώ ξανά την ακρίβεια της Βίβλου και αναγνωρίζει και ο ίδιος ότι στην Αίγυπτο κατέβηκαν 70 συνολικά άτομα Ισραηλιτών (σελ. 241), όπως και η Βίβλος γράφει. Εντούτοις, σε μας είναι εντελώς ανεξήγητο το γεγονός, πώς και κάνει την πιο πάνω ανακριβέστατη δήλωση σε σχέση με την πληθυσμιακή αύξηση του λαού Ισραήλ;! Φαίνεται ότι, είτε παρασύρθηκε, όπως έχουμε ξαναπεί στις αρχές της κριτικής μας, από πρόχειρα βιβλία επάνω στο θέμα του είτε δεν του αρέσουν τα Μαθηματικά. Δεν συμβουλευόταν τουλάχιστον έναν ειδικό, ή έναν μαθηματικό για να διαφωτιστεί και ο ίδιος; Εμείς κρίναμε ότι ένας μαθηματικός [26] θα μπορούσε να δώσει εδώ μια επαρκή απάντηση. Να τι έπρεπε να γνωρίζει ο κ. Καλόπουλος:

Είναι γνωστό από το μοντέλο του Μάλθους ότι ο ρυθμός μεταβολής του πληθυσμού είναι ανάλογος του πληθυσμού με βάση τη διαφορική εξίσωση

Μπορούμε να λάβουμε υπόψει μας και τα ακόλουθα: Για έναν λαό που πραγματικά ευημερούσε εκείνη την εποχή, (ήταν, καθώς γνωρίζουμε, εγκατεστημένος στην πιο εύφορη περιοχή της Αιγύπτου, λόγω του Ιωσήφ), δεν είχε πολέμους, είχε υψηλή προστασία, και λόγω της θέσης του Ιωσήφ, δεν είχε καθόλου κακουχήσει, και, έχουμε τις πληροφορίες ότι, είχε την πιο καλή για την εποχή εκείνη ιατρική περίθαλψη (Γένεση 50/1 επ.), άρα και ελάχιστη θνησιμότητα. Έχουμε μάλιστα και τη συμπληρωματική σίγουρη πληροφορία ότι, οι Εβραίες ήσαν εύρωστες, και στο θέμα της τεκνοποίησης υπερτερούσαν ακόμα και τις γυναίκες της Αιγύπτου (Έξοδος 1/18 - 19). Πέρα δε από όλα αυτά, για όσους δέχονται την ύπαρξη του αληθινού Θεού της Βίβλου, ο λαός αυτός, βρισκόταν και κάτω από την ειδική προστασία και εύνοια του ζωντανού Θεού.

Για όλους αυτούς τους λόγους, για έναν τέτοιον ευημερούντα λαό, δεν είναι απίθανο να θεωρήσουμε ότι διπλασιάστηκε στα πρώτα 25 χρόνια. Επομένως:

Έτσι, αφού προσδιορίσαμε τη σταθερά k καταλήγουμε στον τύπο

Αν τώρα, θέσουμε t = 400 χρόνια που οι Ισραηλίτες έμειναν στην Αίγυπτο

Αν, μάλιστα, σκεφθούμε ότι, σύμφωνα με τη Βίβλο, από την Αίγυπτο βγήκαν 600.000 άνδρες με μια επταμελή οικογένεια ο καθένας, έχουμε 600.000 x 7 = 4.200.000, δηλαδή είμαστε κοντά στον αριθμό που βρήκαμε προηγουμένως.

Γνωρίζουμε, μάλιστα, ότι, αυτή τη σημαντική αύξηση του πληθυσμού φοβήθηκαν και οι Αιγύπτιοι, γι’ αυτό και διέταξαν τον θάνατο όλων των αρσενικών Εβραιόπουλων (Έξοδος 1/8 έως 2/10).

Επομένως, η αύξηση των Ισραηλιτών στην Αίγυπτο, που η Βίβλος αναφέρει, είναι όχι μόνον αληθινή, αλλά και πέρα για πέρα φυσιολογική.

Η Βίβλος, μάλιστα, η οποία δεν γράφει υπερβολές, όπως συνηθίζει ο κ. Κ., αλλά είναι προσγειωμένη στην αλήθεια, λέει, για το θέμα αυτό με απλότητα, εκείνο που αναφέραμε και πιο πάνω, ότι: «Οι γιοι Ισραήλ αναχώρησαν... πεζοί, 600.000 άνδρες περίπου» (Έξοδος 12/37). Αυτός ο αριθμός ΔΕΝ αποτελεί καμιά υπερβολή ΟΥΤΕ κάποια «τρομερή πληθυσμιακή αύξηση»!!!

Στη συνέχεια, ο κ. Κ. για να «δικαιολογήσει» τον αριθμό των Ισραηλιτών που βγήκαν από την Αίγυπτο, αναφέρει - αλλά και πάλι, εντελώς αβάσιμα και χωρίς να έχει τις απαιτούμενες σίγουρες πληροφορίες, ότι, μαζί με τους Ισραηλίτες υπήρχαν ΚΑΙ «τεράστιες αδελφές παροικίες της Χαρράν κλπ». Αυτό, βέβαια, δεν το στηρίζει πουθενά, αλλά το βγάζει από τη φαντασία του. Τούτο, όμως, ΟΥΤΕ μπορεί με τίποτε να σταθεί και ΟΥΤΕ αληθεύει, αλλά και ΔΕΝ χρειάζεται. Η περιγραφή της Βίβλου αρκεί πλήρως, και είναι γερά θεμελιωμένη.

3. Και ας κλείσουμε την κριτική μας με τούτο, ως τελευταίο, που είναι ταυτόχρονα πρωτοφανές και ανήκουστο. Γράφει ο κ. Καλόπουλος:

«... δεν είναι τυχαίο ότι ξεχάστηκε εκείνος ο αρχαίος γίγας των στοχασμών ο Έλληνας... που πρώτος απ’ όλους ανάγκασε τη γνώση να περάσει μέσα απ’ το πυκνό φίλτρο των ερωτήσεων πριν την αποδεχθεί. ΣΗΜΕΡΑ ΣΠΑΝΙΖΕΙ δυστυχώς το πολύτιμο είδος εκείνου του ανθρώπου, που όχι μόνο δεν καταποντίζεται στους ατέλειωτους βιοπορισμούς του, αλλά αρνείται πεισματικά να θυσιάσει τη μικρή ή μεγάλη προσωπική του παραγωγή ερωτήσεων στους αρχαίους επιβλητικούς βωμούς των «θεϊκών» απαντήσεων,...» (σελ. 387, τελευταία σελίδα του βιβλίου του κ. Καλόπουλου. Η πρώτη υπογράμ. δική του, τα κεφαλαία και η δεύτερη υπογρ. δική μας).

Το περίεργο και ανεξήγητο του βιβλίου του κ. Κ., που έρχεται ως κατακλείδα και κορωνίδα της όλης του προσπάθειας είναι ότι, στρέφεται και εναντίον αυτού του ίδιου του βιβλίου του! Γιατί; Επειδή, σε ολόκληρο το βιβλίο του εξυψώνει παντού το Ελληνικό στοιχείο - και μάλιστα το ειδωλολατρικό στοιχείο της αρχαιότητας - εξυψώνει, δηλαδή, παντού τον Έλληνα, τώρα, με όσα πιο πάνω καταγράφει, πομποδώς διαγράφει με μια μονοκοντυλιά τα όσα έγραψε, επειδή δηλώνει μπροστά στα μάτια μας ότι σήμερα ΔΕΝ υπάρχουν Έλληνες (;!), ή μάλλον σπανίζουν!!! Στρέφεται, δηλαδή, έτσι ενάντια στον Νεοέλληνα και κατ’ επέκταση ενάντια στον Ελληνισμό, για τα οποία τόσο πολύ κόπτεται μέσα στο βιβλίο του και τα οποία προσπάθησε να εξυψώσει! Τώρα, τα γκρέμισε όλα.

Και όχι μονάχα αυτό, αλλά, θα προβάλει με κομπασμό και τον εαυτό του, με τα λόγια:

«Να είμαστε άραγε εμείς, τα θλιβερά τελευταία απομεινάρια των ενδόξων εκείνων αναντίρρητων διαφωτιστών της γης;....» (σελ. 384, και τα αποσιωπητικά δικά του).

«Διαφωτιστής της γης...» ο κ. Καλόπουλος;! Αλλά, με τι;! Με ακριβή και παραποιημένα στοιχεία;! Αυτό θέλει, εν κατακλείδι, να μας πει ο κ. Καλόπουλος;

Αφήνεται πλέον στον κάθε ειλικρινή και απροκατάληπτο αναγνώστη να κρίνει τι είδους βιβλίο είναι αυτό το βιβλίο του κ. Καλόπουλου και ανάλογα ας το βαθμολογήσει.

[1] Πληροφορίες τον φέρνουν να είναι ζωγράφος στο επάγγελμα, κάτοικος Θεσσαλονίκης, 45 περίπου ετών, δεδηλωμένος άθεος. Το βιβλίο του αυτό είναι, πράγματι, το πρώτο που έχει συγγράψει, το οποίο κυκλοφορεί και σε επανέκδοση. Σε ερώτηση ενδιαφερόμενου γιατί δεν παρέθεσε βιογραφικό του σημείωμα, προκειμένου να γνωρίζουν κάτι αναγνώστες γι’ αυτόν, απάντησε ότι «κάτι τέτοιο είναι απόρρητο». Σε άλλη ερώτηση, κατά πόσον έχει κάποιους τίτλους, απάντησε «όχι, δεν κατέχω κανέναν τίτλο, είμαι απλώς ερευνητής». Πρόσθεσε δε ότι σύντομα πρόκειται να δημοσιεύσει και δεύτερο βιβλίο. Αυτό το τελευταίο, βέβαια, το δηλώνει επανειλημμένα και στο υπό κρίση βιβλίο του.

[2] Η μόνη φορά μέσα στο βιβλίο του, που έχει τη Βίβλο με κεφαλαίο «Β».

[3] Σημειώστε το αυτό: «η μετάφραση τους έχει χαθεί»! Σε ποιο κείμενο, λοιπόν, στηρίζει τον ισχυρισμό του και τη σύγκριση ο κ. Κ;

[4] Κρατήστε κι αυτό υπόψει σας, ότι, δηλαδή, τα κείμενα αυτά «αποδίδονται (όχι ότι και ανήκουν) στον Ερμή τον Τρισμέγιστο!

[6] Σημειώστε κι εδώ ότι τα κείμενα αυτά κατά τον Ελιάντε γράφτηκαν ΜΕΤΑ Χριστόν!

[7] Η παράθεση στο βιβλίο του κ. Κ. είναι σε πολυτονικό.

[8] Το οποίο ο κ. Κ. παίρνει από τη Μετάφραση των Εβδομήκοντα.

[10] Walter Scott, Ερμητικά κείμενα, Εισαγωγή, σελ. 10, Παρασκήνιο, Αθήνα 1990

[11] Walter Scott, Ερμητικά κείμενα, ένθ. ανωτ., τόμ. Α΄, σελ. 58-59

[13] Τέτοιες μορφές και γνώμες θα μπορούσαμε να παραθέσουμε αμέτρητες

[14] Οι γνώμες των επιστημόνων που παρατίθενται εδώ είναι παρμένες από το βιβλίο του Δημ. Ι. Μαγκριώτη: Η Δημιουργία. Η Κοσμογονία του Μωυσέως και η Νεωτέρα Επιστήμη, Αθήνα, χ.έ.έ.,

[15] Σημειωτέον ότι ο Burket παραθέτει εδώ σε υποσημείωσή του (δες και τη σελ. 175 του βιβλίου του) πλήθος βιβλιογραφίας από ειδικούς επιστήμονες, οι οποίοι ανατρέπουν όλη την αβάσιμη επιχειρηματολογία του κ. Καλόπουλου

[16] Ώστε ο Μανέθων δεν έχει καμμιά σχέση μ’ αυτή την πραγματεία

[17] Πολύ σημαντική πληροφορία. Το έργο του Μανέθωνα δεν διασώθηκε «ανέπαφο». Πιο κάτω ο συγγραφέας το ονομάζει «συνονθύλευμα» και «αντανάκλαση της αντανάκλασης» και «ένα συνονθύλευμα από ‘΄λέγεται΄΄».!!!

[18] Για τη «φιλοσοφική θεογονία», την οποία, επίσης, αναφέρει ο κ. Κ. - και μόνον ο τίτλος της το λέει - δεν μπορεί να γίνει κανένας λόγος, μια που δεν δίνονται στοιχεία, παρά μονάχα ιδέες φιλοσοφικές.

[19] Το ότι η εξιστόρηση της Δημιουργίας της Βίβλου ανάγεται στο 1500 π.Χ., ο αναγνώστης δεν έχει παρά να ακούσει τη γνώμη των ειδικών, επιστημόνων δηλαδή περιωπής και αναστήματος, λίγους από τους οποίους παραθέσαμε στο προηγούμενο σημείωμά μας. Και, βέβαια, δεν είναι μόνον αυτοί.

[20] Σμυρνιωτάκης, Παγκόσμια Σοφία, σελ. 20, Αθήνα χ. έ. έ.

[24] Στα προηγούμενα κεφάλαια, επανειλημμένα, έχουμε πει ότι, ο κ. Κ. αναμασάει διαρκώς τα ίδια πράγματα και κινείται πάντοτε στα ίδια μοτίβα. Γι’ αυτό, κρίνουμε ότι, με τούτο το κεφάλαιο, η απάντησή μας έχει ολοκληρωθεί.

[25] Ας συμβουλευτεί έναν μόνον έστω ειδικό, τον W. M. Ramsay, τον σπουδαίο ερευνητή, ο οποίος, αρχικά, υπήρξε πολέμιος της Βίβλου, όπως και ο κ. Καλόπουλος, αλλά ήταν αντικειμενικός και ειλικρινής. Επειδή, εξετάζοντας τα στοιχεία, και μάλιστα με προσωπική του επίσκεψη και έρευνα των τοποθεσιών, ιδιαίτερα εκείνων που αναφέρονται στο βιβλίο των Πράξεων, δήλωσε δημόσια ότι άδικα είχε κατηγορήσει τη Βίβλο, η δε ακρίβεια των περιγραφών των Πράξεων των Αποστόλων, τον έπεισαν να διακηρύξει ότι, ο Λουκάς είναι ο μεγαλύτερος και ακριβέστερος ιστορικός όλων των εποχών. Ας ψάξει, λοιπόν, λίγο περισσότερο ο κ. Καλόπουλος, θα του κάνει καλό, για να γνωρίσει σφαιρικά τα πράγματα και να φτάσει στην πραγματική αλήθεια, όχι την υποκειμενική! Θα πρέπει να επαναλάβουμε, για άλλη μια φορά: Γιατί ο κ. Καλόπουλος αγνοεί την πλούσια βιβλιογραφία γύρω από το θέμα του; ʼραγε γιατί;;;!!!

[26] Ο μαθηματικός που, ύστερα από παράκλησή μας, ασχολήθηκε για λογαριασμό μας με τους παραπάνω υπολογισμούς είναι ο Λίνος Περιάλης, από τη Νέα Ιωνία Αττικής, τον οποίο και από τη θέση αυτή για άλλη μια φορά θερμά ευχαριστούμε.

ΠΗΓΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ

1. Σπύρου Φίλου Κριτική στο βιβλίο «ΜΙΧΑΛΗΣ Θ. ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ, ΒΙΒΛΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ, Το Μεγάλο Ψέμα, ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΓΙΓΑΝΤΑ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ, Η οριστική απομυθοποίηση των βιβλικών ηρώων υπό το φως του ελληνικού μύθου Σελίδες 392, ΘΕΣ/ΝΙΚΗ 1995». ΑΘΗΝΑ 2000.

1. Σταθμός Alter, Εκπομπή Αθέατος Κόσμος, Σάββατο 07/02/2004, Μιχάλης Καλόπουλος

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ Μ. ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ «ΒΙΒΛΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ, ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΨΕΜΑ» ΚΑΙ ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΠΥΡΟ ΦΙΛΟ

Σπύρος Φίλος

ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΗ Η ΣΕΛΙΔΑ

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

ΣΠΥΡΟΣ ΦΙΛΟΣ