ΦΑΛΛΙΚΕΣ ΛΑΤΡΕΙΕΣ & ΘΕΟΤΗΤΕΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

Νεοπαγανιστές και φιλόλογοι, διδάσκουν ότι οι εορτές του φαλλού ήταν στην αρχαία Ελλάδα εορτές της γονιμότητας. Μπορεί να ήταν. Το πρόβλημα όμως είναι ο ανορθολογισμός του μύθου της ακολασίας του θεού Διονύσου που γέννησε ή ταυτίστηκε από τους Έλληνες με αυτή την λατρεία. Η ανάλυση του μύθου του Διονύσου αποδεικνύει για ακόμη μια φορά τον ανορθολογισμό των αρχαίων θεοτήτων και την ψευδή , συνεπώς, θεολογική τους υπόσταση. Ίσως σε παγκόσμια πρωτοτυπία, ο Διόνυσος παρουσιάζεται μέσα από την ελληνική μυθολογία ως νεκρόφιλος, ομοφυλόφιλος, αυνανιστής και επινοητής του ακόλαστου και ανοήτου σύγχρονου γυναικείου «δονητή».

ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΕΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΕΣ

Αριστερά: Ο θεός - φαλλός «Τύχων» και η θεά Τύχη. Ο Τύχων ήταν θεότητα της ορφικο-διονυσιακής Θρησκείας. Μαρμάρινο ανάγλυφο της Ακυλείας. (Πηγή περιοδικό «Δαυλός» Αύγουστος - Σεπτέμβριος 2001)

Δεξιά: Εδώ σε πρώτο πλάνο το «Ιερό Αιδοίον» από...σαμπρέλα ρόδας τρακτέρ(!) καλυμμένο με προβιές και πιο πίσω ο «Ιερός Φαλλός», ή «θεός του Σύμπαντος», πλαισιωμένος από άλλους ποικιλόχρωμους φαλλούς. (Πηγή: Περιοδικό Τ.Μ., τεύχος 102, άρθρο «Καρναβάλι, η αρχαιότερη Απολλώνια Ελληνική Εορτή», Μάριος Βερέττας, σελ. 17)

...τις τελευταίες ημέρες του ελληνικού Καρναβαλιού μια μεγάλη ομάδα Αθηναίων Διιπετών ανεβήκαμε στον Τύρναβο για να κοινωνήσομε τη Διονυσιακή μέθη των ημερών που επιβάλλει το τοπικό έθιμο Μπουρανί, ήτοι να πιούμε, να μεθύσουμε και να φαλλοπροσκυνήσουμε βεβαίως.... ανάμεσα στους εκατοντάδες πήλινους φαλλούς που στολισμένοι με μια κόκκινη κορδέλα κι ένα κερί να καίει δίπλα τους βρίσκονταν σε κάθε τραπέζι, στον τεράστιο φαλλό που πάνω σε ένα άρμα στεκόταν στη μέση της γιορτής, αδιαφιλονίκητος άρχοντας της ημέρας, στους μεθυσμένους γλεντηστές του χωριού που επέβαλλαν το προσκύνημα και το φίλημα του φαλλού...» (Πηγή: Διιπετές, τ. 15, Ελαφηβολιών - Μάρτιος 1996, σελ. 29)

Είναι φανερή η υποκρισία των νεοπαγανιστών όταν κατηγορούν τους χριστιανούς για το προσκύνημα εικονογραφιών σε Εκκλησίες ή λείψανα Αγίων, ενώ παράλληλα προσκυνούν ομοιώματα αιδοίων και φαλλών και δηλαδή αναπαραγωγικών συστημάτων, τα οποία όμως δεν χρησιμοποιούν κατά το 99% των περιπτώσεων για όσα ορίζει η δομή τους, δηλαδή για αναπαραγωγή αλλά για «ξεφάντωμα», απόδειξη της λογικής τους. Η φαλλολατρία στο παρελθόν, οδήγησε τους παγανιστές σε παράλογες δεισιδαιμονίες. Βλέπε εικόνα αριστερά.

Φαλλός στο κεφάλι έφερνε τύχη. Οι φαλλοί σε δημόσιους χώρους δεν ήταν πάντοτε ταμπού, όπως είναι σήμερα. Πριν από περίπου 1800 χρόνια για παράδειγμα, στην αρχαία Ρώμη, ένα πέος σε στύση ήταν σύμβολο καλής τύχης. Κατά την ανασκαφή σε μια ρωμαϊκή βίλα στην Ελβετία βρέθηκε ένα μπρούντζινο αγαλματίδιο ενός άντρα με ένα φαλλό στο κεφάλι. Το αγαλματίδιο κοσμούσε αρχικά ένα ζυγό άμαξας για άλογα. (Πηγή: Περιοδικό Science Illustrated, τεύχος 19, σελ. 20)

Αναφορικά με τις μυήσεις στον Διόνυσο, υπάρχει μία χαρακτηριστική και ενδιαφέρουσα εικονογραφία... Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο των παραστάσεων αυτών είναι ένας τεράστιος ορθωμένος φαλλός σε καλάθι κοσκινίσματος σιτηρών, το λίκνον, καλυμμένο με ύφασμα, ο οποίος αποκαλύπτεται είτε από μια γυναικεία μορφή γονατισμένη... (Πηγή: Μυστηριακές Λατρείας της Αρχαιότητας, Walter Burkert, εκδ. Καρδαμίτσα, σελ. 116)

ΦΑΛΛΙΚΕΣ ΛΑΤΡΕΙΕΣ

ΦΑΛΛΟΣ

Μίμημα του ανδρικού αιδοίου ως σύμβολο της γονιμότητας περιαγόμενον κατά τις βακχικές εορτές.

Αρχαιολογία: Ο φαλλός (από του φάλλος=εξοχή) ήταν ομοίωμα ανδρικού αιδοίου, εκ ξύλου συκής («σύκινος»), σκύτους ή και πηλού, σύμβολο της παραγωγικής δυνάμεως της φύσης και του ανθρώπου, έμβλημα δε κυρίως του Διονύσου. Κατά τα βακχικά όργια περιάγονταν σε πομπή (βλ. φαλλικά). Από τον φαλλό, ο οποίος «σκύτινος ἐρυθρὸς ἐξ ἄκρου παχὺς» (Αριστοφάνης) ήταν το κύριο σύμβολο των αρχαίων Φλυάκων, αποκαλούνταν στην Λέσβο ο Διόνυσος Φαλλὴν (παριστάμενος στα νομίσματα της Μυτιλήνης με όλα τα χαρακτηριστικά του ιθυφαλλικού Ερμή) και επινοήθηκε ιδία, αυθύπαρκτος θεότητα, ο Φάλης ή Φαλῆς, του οποίου η λατρεία συνδέονταν με την του Διονύσου και του Πριάπου

Πηγή: Παναγιαννόπουλος Δ.Ν., Καθηγητής των Φυσικών Επιστημών, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Κγ΄, σελ. 810

Φαλλοφόρος: Ο φέρων, ο βαστάζων φαλλό κατά τις εορτές του Βάκχου.

Αριστερά: Δήλος, Μνημείο Καρυστίου (περ. 300 π.Χ.). Στην ανάγλυφη παράσταση της νότιας όψης, βλέπουμε τον «ένδοξο θεό» Διόνυσο, ο οποίος δεν μπορεί να βαδίσει όρθιος απ’ το μεθύσι και υποβαστάζεται από μια μαινάδα. Δίπλα ένας χαρούμενος σάτυρος κηρύττει το μήνυμα της «θεϊκής» μέθης, ανηθικότητας, παραλογισμού και της καταστροφής της υγείας εντελώς αντίθετης με το αθλητικό, υγιεινό και ιατρικό ιδεώδες. Πάνω από τον θεό Διόνυσο βλέπουμε το σήμα κατατεθέν της «ιερής» και «σεβάσμιας» λατρείας των Εθνικών προγόνων μας, ανδρικό γεννητικό μόριο σε στύση. Η μέθη από την βαριά χρήση αλκοόλ μέχρι πλήρης απώλειας του ελέγχου δια μέσω της παρεμπόδισης της λειτουργίας του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος και η χρήση άλλων παραισθησιογόνων ουσιών στις μυήσεις των «μυστηρίων» (λέσχες εξαρτημένων;) των αρχαίων θρησκειών, σήμερα αποτελούν συνήθεια που χαρακτηρίζεται ως ναρκομανία ή εμπόριο ναρκωτικών, προβλέπονται ποινικές κυρώσεις και είναι υπεύθυνη για σωρεία εγκλημάτων των διάφορων «μυστών» (π.χ. οδικά ατυχήματα, φόνοι, θάνατος από υπερδόση) ενώ από την άλλη οδηγούν σε αντικοινωνικότητα και περιθωριοποίηση των εμπλεκομένων και γενική αποτυχία εις την ζωή, γεγονότα άλλωστε που φαίνονται ξεκάθαρα στους μύθους του Διονύσου..

ΦΑΛΛΙΚΑ

Πομπή, η οποία αποτελούσε σύνηθες μέρος της εορτής των «κατ’ ἀγροὺς Διονυσίων» (μήνα Ποσειδώνιο, τέλη Δεκεμβρίου). Η πομπή αυτή ήταν οργιαστική αυτόχρημα κωμική και λέγονταν και «φαλληφόρια» και «φαλλαγώγια». Τελούνταν επί την ευκαιρία του ανοίγματος και της χρήσης των νέων οίνων. Κατά αυτή προηγούνταν ο «φαλλός», ομοίωμα ανδρικού μέλους ως σύμβολου παραγωγής και γονιμότητας, κατασκευασμένο εκ δέρματος και αναρτημένου επί κοντού ή τεμάχιου ξύλου, ακολουθούσαν δεν οι πολυάριθμοι εορταστές, οι οποίοι κατέρχονταν και περιφέρονταν ανά τις οδούς. Οι κωμαστές ήταν μεταμορφωμένοι πολύ στην όψη, φέροντας προσωπίδες, στέφανους και φαλλούς αναρτημένους εκ των λαιμών και εκ των ισχίων τους κυρίως. Παράφοροι και ενθουσιώδεις, φέρνοντας μαζί τους κρατήρες εκ του νέου οίνου και τα αντικείμενα της λατρείας του Διονύσου, περιέρχονταν μεθυσμένοι και έξαλλοι τις οδούς τραγουδώντας αυτοσχέδια άσματα προς τιμή του φαλλού και προσκυνώντας και κατασπαζόμενοι αυτόν, καλώντας δε όπως κατέλθει να συμπιεί και να συνεορτάσει μετ’ αυτών ο Φαλλής, ο ακόλουθος του Διονύσου. Καθ’ οδόν έσκωπταν και χυδαιολογούσαν βαναυσότατα κατά παντός διερχομένου, εξέφεραν δε ασυνάρτητες φράσεις, κραυγές και φωνές. Η πομπή αυτή ήταν παλαιό έθιμο, πεμπόμενη ανέκαθεν «ἱλαρῶς καὶ δημοτικῶς», αυτήν δε βρίσκουμε να τελείται και στις «Ἀχαρνές» του Αριστοφάνη, όπου υπάρχει και φαλλικό άσμα. Κατά τον Αριστοτέλη εκ των φαλληφορικών αυτών πομπών και των δημοδεστέρων κατ’ αυτών παιχνιδιών και σκωμμάτων προήλθε η κωμωδία.

Πηγή: Βαλλέτας Γ.Μ., Βιβλιοφύλακας του Φοιτητικού Αναγνωστηρίου της Πανεπιστημιακής Λέσχης, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Κγ΄, σελ. 809

Αριστερά: Ιερουργία της αποκάλυψης του φαλλού των μυστηρίων. Αρχαίο Ανάγλυφο. Μουσείο Βόννης. (Πηγή : Περιοδικό Δαυλός Αύγουστος - Σεπτέμβριος 2001)

ΙΘΥΦΑΛΛΟΣ

Στους αρχαίους καλούνταν έτσι ομοίωμα του ανδρικού μορίου σε στύση, το οποίο κατασκευάζονταν από δέρμα συνήθως ερυθρό, χρησιμοποιούνταν δε από τους λαμβάνοντας μέρος εις την φαλλική πομπή, η οποία γίνονταν κατά τις εορτές των μεγάλων Διονυσίων, των τελουμένων στην Αθήνα. Κατά την πομπή αυτή οι εορταστές έφεραν τους ιθυφάλλους επί του στήθους, εξαρτημένους εκ του τράχηλου ή προσδεμένους μεταξύ των δύο σκελών τους, φορώντας μακρά ενδύματα φθάνοντας μέχρι των σφυρών και έχοντας κεκαλυμμένο το πρόσωπο, την δε κεφαλή εστεμμένη δια στέφανου κισσών και ίων. Ενίοτε οι ιθύφαλλοι αναρτώνται σε κοντάρια δίκη λαβάρων, και φέρονταν από παρθένες ώριμες προς γάμο, οι οποίες προεξείχαν της πομπής. Η τελετή αυτή είχε χαρακτήρα δεήσεως υπέρ της ευγονίας των Αθηναίων και αυξήσεως του πληθυσμού της πόλης. Επίσης κατά τις εορτές των Θεσμοφορίων οι γυναίκες προσερχόμενες εις την τέλεση της δημόσιας θυσίας έφεραν μεθ’ αυτώνιθυφάλλους εκ ζύμης οπτής, τους οποίους έριχαν σε κάποιο άδυτο ή βάραθρο προς τιμή του Εύβουλου. Ἰθύφαλλοι ονομάζονταν κατ’ επέκταση και οι φέροντες ιθυφάλλους εορταστές, οι οποίοι και φαλλοφόροι ή αυτοκάβδαλοι καλούνταν. Επίσης ιθύφαλλοι κλήθηκαν και τα άσματα, τα οποία ψάλλονταν κατά την πομπήν του φαλλού, το δε μέτρο των ασμάτων τούτων ιθυφαλλικό.

Πηγή: Ανδριώτης Ν.Π., Συντάκτης του Ιστορικού Λεξικού της Ελληνικής Γλώσσης, Ν.Α., Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ιβ΄, σελ. 935

ΜΕ ΤΙ ΤΑΥΤΙΣΤΗΚΕ Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΟΥ ΦΑΛΛΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Αριστερά: Ο Χαμένος Διόνυσος. Η «τυποποίηση» της ζωής σκότωσε την χαρά και τον έρωτα (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 200-201, εξώφυλλο, εδώ)

Δεξιά: Τρύγος πριν από 28,000 χρόνια! Χρονολόγηση της Διονυσιακής λατρείας με βάση τις αστρονομικές πληροφορίες. Ο «θεός» Διόνυσος ήτο υπαρκτό πρόσωπο προικισμένο με εξέχουσες ικανότητες...(Πηγή: Καλαμπαλίκης Δίον, Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 272-273, σελ. 17927, εδώ)

Οι νεοπαγανιστές του Δαυλού διατείνονται πως ο Διόνυσος είναι «χαρά και έρωτας» ή πως ο Διόνυσος ήταν «υπαρκτό πρόσωπο με εξέχουσες ικανότητες». Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι είχαν και μερικές διαφορετικές απόψεις για τους θεούς τους, τις οποίες οι νεοπαγανιστές δεν αποτολμούν να δημοσιεύσουν στα εγχειρίδια της εθνικιστικής μανίας τους.

Ο απολογητής και φιλόσοφος Κλήμης ο Αλεξανδρινός, που ενοχλεί με τα γραπτά πολύ τους νεοπαγανιστές, περιγράφει ανάμεσα στις άλλες ακολασίες των αρχαίων θεών των Ελλήνων, στο έργο του «Προτρεπτικός προς Έλληνας», την ανορθολογική γέννηση της λατρείας του φαλλού από τους τελευταίους. Η αναφορά και του ζητήματος της δουλείας των αρχαίων θεών που παρουσιάζεται επίσης παρακάτω, γίνεται εις αντίκρουση του γελοίου επιχειρήματος των νεοπαγανιστών πως «ο Χριστιανισμός είναι θρησκεία για δούλους».

«34, 2 Ἀλλὰ τὰ μὲν ἐπὶ Ἄγρᾳ μυστήρια καὶ τὰ ἐν Ἀλιμοῦντι τῆς Ἀττικῆς Ἀθήνησι περιώσται· αἶσχος δὲ ἤδη κοσμικὸν οἵ τε ἀγῶνες καὶ οἱ φαλλοὶ οἱ Διονύσῳ ἐπιτελούμενοι, κακῶς ἐπινενεμημέμοι 3 τὸν βίον. Διόνυσος γὰρ κατελθεῖν εἰς Ἅδου γλιχόμενος ἠγνόει τὴν ὁδόν, ὑπισχνεῖται δ’ αὐτῷ φράσειν, Πρόσυμνος τοὔνομα, οὐκ ἀμισθί· ὁ δὲ μισθὸς οὐ καλός, ἀλλὰ Διονύσῳ καλός· καὶ ἀφροδίσιος ἦν ἡ χάρις, ὁ μισθὸς, ὃν ᾐτεῖτο Διόνυσος· βουλομένῳ δὲ τῷ Θεῷ γέγονεν ἡ αἴτησις, καὶ δὴ ὑπισχνεῖται παρέξειν αὐτῷ, εἰ ἀναζεύξοι, 4 ὅρκῳ πιστωσάμενος τὴν ὑπόσχεσιν. Μαθών ἀπῆρεν· ἐπανῆλθεν γάρ· ἀφοσιούμενος τῷ ἐραστῇ ὁ Διόνυσος ἐπὶ τὸ μνημεῖον ὁρμᾶ καὶ πασχητιᾷ. Κλάδον οὖν συκῆς, ὡς ἔτυχεν, ἐκτεμὼν ἀνδρείου μορίου σκευάζεται τρόπον ἐφέζεταί τε τῷ κλάδῳ, τὴν ὑπόσχεσιν ἐκτελῶν τῷ νεκρῷ

5 Ὑπόμνημα τοῦ πάθους τούτου μυστικὸν φαλλοὶ κατὰ πόλεις ἀνίστανται Διονύσῳ· "εἰ μὴ γὰρ Διονύσῳ πομπὴν ἐποιοῦντο καὶ ὕμνεον ᾆσμα αἰδοίοισιν, ἀναιδέστατα εἴργασατ’ ἄν", φησίν, ἡράκλειτος, "ωὑτὸς δὲ Ἄιδης καὶ Διόνυσος, ὅτεῳ μαίνονται καὶ ληναΐζουσιν", οὐ διὰ τὴν μέθην τοῦ σώματος, ὡς ἐγὼ οἶμαι, τοσοῦτον ὅσον διὰ τὴν ἐπονείδιστον τῆς ἀσελγείας ἱεροφαντίαν.

35,1 Εἰκότως ἄρα οἱ τοιοίδε ὑμῶν θεοὶ δοῦλοι παθῶν γεγονότες, ἀλλὰ καὶ πρὸς τῶν Εἰλώτων καλουμένων τῶν παρὰ Λακεδαιμονίοις δούλειον ὑπεισῆλθεν ζυγὸν Ἀπόλλων Ἀδμήτῷ ἐν Φεραῖς Ἡρακλῆς ἐν Σάρδεσιν Ὀμφάλῃ, Λαομέδοντι δ’ ἐθητευε Ποσειδῶν καὶ Ἀπόλλων, καθάπερ ἀχρεῖος οἰκέτης, μηδὲ ἐλευθερίας δήπουθεν δυνηθεὶς τυχεῖν παρὰ τοῦ προτέρου δεσπότου· τότε καὶ τὰ Ἰλίου τείχη ἀνῳκοδομησάτην τῷ Φρυγί.»

[Μτφρ: 34, 2 Τα μυστήρια στην Άγρα όμως και στον Αλιμούντα της Αττικής έχουν περιορισθεί στην Αθήνα· άλλα τώρα είναι παγκόσμιο αίσχος οι αγώνες και οι φαλλοί πού αφιερώνονται στον 3 Διόνυσο και πως επιβεβλημένοι στη ζωή. Ο Διόνυσος, όταν επιθύμησε να κατεβεί στον Άδη, αγνοούσε το δρόμο, άλλα κάποιος με το όνομα Πρόσυμνος υπόσχεται να του τον πει όχι χωρίς αμοιβή. Ο δε μισθός δεν ήταν καλός, αν και στον Διόνυσο φαινόταν καλός· ο μισθός πού ζητήθηκε από τον Διόνυσο, ή χάρις, ήταν ερωτικής μορφής. Ο θεός έκαμε εκουσίως δεκτή την αίτησι και υπόσχεται στον συνομιλητή να του προσφέρει ό,τι ζητεί, αν επιστρέψει, επιβεβαιώνοντας την υπόσχεση με 4 όρκο. Όταν επήρε την πληροφορία για τον δρόμο, αναχώρησε, επέστρεψε πάλι, άλλα δεν ευρίσκει τον Πρόσυμνο, διότι είχε αποθάνει. Πιστός στην υπόσχεση προς τον εραστή ο Διόνυσος ορμά προς το μνήμα, γεμάτος ερωτικό πάθος. Έκοψε λοιπόν στην τύχη ένα κλάδο συκής, τον διαμορφώνει σαν ανδρικό μόριο, κι κάθισε επάνω στον κλάδο, εκπληρώνοντας την υπόσχεση προς τον νεκρό.

5 Ως υπόμνησης μυστηριακή αυτού του πάθους ανεγείρονται στις πόλεις προς τιμήν του Διονύσου φαλλοί. «Αν δεν ετελούσαν πομπή για χάρη του Διονύσου», λέγει ό Ηράκλειτος (απόσπασμα 15 Diels) «και δεν έψαλλαν ύμνο στα απόκρυφα του, θα γίνονταν πράγματα αναιδέστατα- είναι δε ο ίδιος Άδης και Διόνυσος, στον όποιο αφιερώνουν τις μανιακές βακχικές εορτές», όχι τόσο από τη σωματική μέθη, όπως νομίζω εγώ, όσο από την επονείδιστη μύησι στην ασέλγεια.

35,1 Ευλόγως λοιπόν οι τέτοιοι θεοί σας, πού ήσαν δούλοι των παθών, υπηρέτησαν και ως δούλοι σε ανθρώπους· ο Απόλλων υποβλήθηκε στο ζυγό του δούλου πριν από τους λεγόμενους Είλωτες των Λακεδαιμονίων, κοντά στον Άδμητο στις Φερές, ο Ηρακλής κοντά στην Ομφάλη στις Σάρδεις, ο Ποσειδών και ο Απόλλων ήσαν υπηρέτες τοϋ Λαομέδοντος· ό δεύτερος μάλιστα, σάν αχρείος υπηρέτης, χωρίς ποτέ νά μπόρεση νά απόκτηση τήν ελευθερία άπό τον προηγούμενο κάτοχο. Αυτοί οι δύο τότε οικοδόμησαν και τα τείχη του Ιλίου για τον Φρύγα.]

Πηγή: 1. Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας, Κλήμεντος Αλεξανδρέως Άπαντα τα Έργα 1, Προτρεπτικός Προς Έλληνας, Β΄ 34,2 - 35,1 Πατερικές Εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς», Επόπτης - Επιμελητής Εκδόσεως Ελευθέριος Γ. Μερετάκης, Πτυχιούχος Θεολογίας, Εκδοτικός Οίκος Ελευθερίου Μερετάκη «Το Βυζάντιον», σσ. 94-97))

Ο γνωστότατος για την ελληνική μυθολογία συγγράψας K. Kerenyi αποκρύβει σχεδόν το γεγονός, εκφράζοντας το με ηπιότερο τόνο:

«Στις μεταγενέστερες παραστάσεις [αγγείων] εμφανίζονται τέσσερις γυναίκες ν’ ασχολούνται με το νήπιο:ο αριθμός αυτός ανταποκρίνεται στις κόρες του Κάδμου, στην τετράδα που αποτελούσαν η Σεμέλη και οι τρεις αδελφές της. Η μια ησυχάζει το παιδί. Προετοιμάζεται ή έχει γίνει το λουτρό. Ένα ανδρικό πρόσωπο έχει μπει επίσης και περιμένει να εκτέλεση τα καθήκοντα του. Πρόκειται για τον Σιληνό, τον παιδαγωγό του Διονύσου, όπως μαθαίνουμε από κατοπινότερες (855) - όχι βέβαια και πάρα πολύ κατοπινές (856) - διηγήσεις. Με το χαρακτηρισμό «ανδρικό πρόσωπο» λέμε βέβαια κάτι υπερβολικό. Στη σχέση του με το Διόνυσο ο Σιληνός έγινε πολύ διαφορετικός από τους Σιληνούς, τους εραστές των Νυμφών. Πρόκειται για μια αρχαία εκθηλυμένη μορφή, για έναν κοιλαρά με σχεδόν θηλυκά στήθη, ντυμένον με μακριά φορέματα, πράγμα που χαρακτηρίζει επίσης τον γενειοφόρο Διόνυσο. Δείχνει πως στη σκηνή αυτή το μοναδικό ανδρικό όν ήταν το ίδιο το παιδί, που το περιποιούνταν οι παραμάνες. Αν και γεννήθηκε από τον Δία -τονίζεται με ιδιαίτερη έμφαση (857) - και κατά έναν τρόπο ήταν η συνέχεια του, εμφανίζεται-συνδεδεμένος μόνο με γυναίκες: σ’ αυτή την περίοδο της ζωής του τον περιστοιχίζουν γυναίκες μητέρες και τροφοί. Αφού τον μεγάλωσαν, πήγε στα δάση (858) στεφανωμένος με πράσινα κλαδιά και δάφνες, όχι όμως ακόμα με φύλλα αμπέλου. Τον συνοδεύανε γυναίκες, οι Νύμφες των δασών. Για τις ασχολίες του θεού και τις συνοδούς του θ’ ακούσουμε πιο πολλά στη δεύτερη περίοδο της ζωής του.

Η ιστορία του Διονύσου και της Σεμέλης δεν τελείωνε βέβαια με το χτύπημα της μάνας από το αστροπελέκι του Διός. Λέγαν επίσης πως η Σεμέλη δεν πέθανε. (859) Πρέπει να τη φανταστούμε πως ήταν σαν την Περσεφόνη στην περίοδο πού περνούσε στον κάτω κόσμο. Ό Διόνυσος έπρεπε να έλθει για να τη βγάλει στον επάνω κόσμο. Στην περιοχή της βαθιάς πηγής Λέρνας, όπου τελούσαν και μυστήρια της Δήμητρος, κυκλοφορούσε για το Διόνυσο (860) μια παρόμοια ιστορία, που θυμίζει την ιστορία του ταξιδιού της Δήμητρος, όταν ζητούσε την Περσεφόνη. Ο Διόνυσος αναζητώντας τη Σεμέλη έφτασε στον κάτω κόσμο. Εδώ χρειαζόταν έναν οδηγό κι έπρεπε σ’ αυτόν να προσφέρει γυναικεία χαρίσματα. Έτσι μοναχά θα μπορούσε να φτάσει στη μάνα του και να την πάρει μαζί του. Εκπλήρωσε την υπόσχεση του με τη βοήθεια ενός φαλλού από ξύλο συκιάς. Ο οδηγός λεγόταν Πρόσυμνος ή Πολύυμνος αρχικά το ίδιο το λατρευτικό είδωλο - ο «πολυύμνητος».

856. E. C. 4 (πιθανώς εννοεί Ευριπίδη Κύκλωψ ή Ερατοσθένους Καταστερισμοί)

Πηγή: K. Kerenyi, Μυθολογία των Ελλήνων, βιβλιοπωλείο «της Εστίας», 1995, σσ. 242-243, 596, 607

ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΑΤΕΣ

ΠΡΟΣΟΧΗ: Στο τέλος κάθε σελίδας του Ανώνυμου Απολογητή θα παρουσιάζονται νεοπαγανιστικές και αθεϊστών (δήθεν ελληνιστών) απάτες που έχουν σχέση με το θέμα της σελίδας. Αυτές οι απάτες δεν έχουν σκοπό να βάλουν τα περιοδικά στα οποία εμφανίζονται τα νεοπαγανιστικά ψεύδη, εφόσον ούτως ή άλλως παγανιστές συγγράφουν σε διάφορα ανυποψίαστα εξ αυτών και αυτά δεν εκφράζονται από τις απόψεις των αρθρογράφων, αλλά σκοπό έχουν:

1. να καταδείξουν τον κρυφοπαγανιστή αρθρογράφο ώστε να γίνει γνωστός και

2. είτε ο κάθε ενδιαφερόμενος που αναγιγνώσκει εκ νέου άρθρα του να θέτει τον εαυτό του εν εγρήγορση και να ελέγχει θαρρετά τα ψεύδη του κρυφοπαγανιστή (δήθεν ελληνιστή), αν είναι μελετημένος και έχει πρόσβαση σε πρωτογενή βιβλιογραφία

3. είτε εάν δεν έχει πρόσβαση σε βιβλιογραφία, να μην δείχνει πλέον εμπιστοσύνη στον αρθογράφο εφόσον γνωρίζει πως εκφράζει ψεύδη για να σπιλώσει τον Χριστιανισμό υποστηρίζοντας θέσεις παγανισμού, που όμως δεν είναι σχεδόν ποτέ ξεκάθαρες, αλλά που παρουσιάζονται ως «ελληνικές» μιας και η πλειοψηφία των νεοπαγανιστών ντρέπεται να ομολογήσει δημοσίως την θρησκεία που ακολουθεί και προτιμά να καμουφλάρεται με κάτι οικοιότερο, τον πατριωτισμό, που όμως αρρωστημένα έχει μετατραπεί σε ένα παγανιστικό εθνικισμό.

ΕΞΑΙΡΕΣΗ: εξαιρούνται τα προσωπικά βιβλία του κρυφοπαγανιστή αθρογράφου ή τα έντυπα με καθαρά νεοπαγανιστικό προσανατολισμό, ανάμεσα στα τόσα που κυκλοφορούν στην Ελλάδα.

Κεντρική σελίδα με νέο-παγανιστικές απάτες

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΡΟΣΚΥΝΟΥΣΑΝ & ΟΙ ΘΕΟΙ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

(Κατά: Επαμεινώνδα Παντελεμείδη, άρθρο «Το μίσος της Αγάπης», περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 30, σελ. 29)

(Κατά: Ίωνα Δημόφιλου, περιοδικό Δαυλός, τεύχος 272-273, σελ. 17909 κ. εξ)

Οι Έλληνες ποτέ δεν προσκυνούσαν, σκύβοντας μάλιστα στην γη. Σήκωναν μάτια και χέρια στον Ουρανό, όπου κατοικούσαν οι Θεοί τους κι εκεί που αυτός ο Ουρανός άγγιζε τις κορυφές των ψηλότερων βουνών τους, με πρώτο τον Όλυμπο (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 30, άρθρο «Το μίσος της Αγάπης», Επαμεινώνδας Παντελεμείδης, σελίδα 29)

Για μας τους Έλληνες ένα από τα κυριότερα χαρακτηριστικά της φυλής μας είναι η υπερηφάνεια. Ο υπερήφανος επιδεικνύει τον εαυτό του, αλλά, για να το επιτύχει αυτό, δεν πρέπει να συρρικνώνει το σώμα του, αλλά να υιοθετήσει ένα ευθυτενές παράστημα και ανάλογο βάδισμα. Ο υπερήφανος δεν φοβάται. Δεν γονατίζει. Δεν προσκυνά. Κατά τον Ξενοφώντα δεν είναι γνώρισμα των Ελλήνων το προσκύνημα ούτε θεών ούτε ανθρώπων, το προσκύνημα είναι ίδιον των βαρβάρων. Δεν σέρνεται ο Έλληνας για να εγείρει τον οίκτο τού «θεού» του. Δεν επιζητεί καν τον οίκτο τού θεού του για τη «σωτηρία» του. (Πηγή: Ίων Δημόφιλος, Ηλεκτρολόγος Μηχανολόγος Ε.Μ.Π., περιοδικό Δαυλός, τεύχος 272 273, άρθρο «Ιησούς: Κήρυκας μίσους, διχασμού και ανθελληνισμού, αποκάλυψη του ρόλου του από τα ίδια τα ευαγγέλια», σελίς 17909 κ.εξ. )

Μυθοπλάστες: Επαμεινώνδας Παντελεμείδης & Ίων Δημόφιλος

Απάντηση: Εδώ

ΠΗΓΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ

1. Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμοι Ιβ΄, Κγ΄

1. Δαυλός, Αύγουστος - Σεπτέμβριος 2001, 200-201, 272-273

1. Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας, Κλήμεντος Αλεξανδρέως Άπαντα τα Έργα 1, Προτρεπτικός Προς Έλληνας, Πατερικές Εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς», Επόπτης - Επιμελητής Εκδόσεως Ελευθέριος Γ. Μερετάκης, Πτυχιούχος Θεολογίας, Εκδοτικός Οίκος Ελευθερίου Μερετάκη «Το Βυζάντιον»

2. K. Kerenyi, Μυθολογία των Ελλήνων, βιβλιοπωλείο «της Εστίας», 1995

3. Μυστηριακές Λατρείας της Αρχαιότητας, Walter Burkert, εκδ. Καρδαμίτσα

ΦΑΛΛΙΚΕΣ ΛΑΤΡΕΙΕΣ & ΘΕΟΙ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΕΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΕΣ

1.