Η ΕΚΘΕΣΗ ΤΩΝ ΒΡΕΦΩΝ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

Ο ΦΟΝΙΚΟΣ ΚΑΙΑΔΑΣ

Το τρομερό χάσμα του Καιάδα προκαλεί στον επισκέπτη συναισθήματα δέους, καθώς από μέσα του αναδύονται τα πιο ακραία συναισθήματα πόνου, φρίκης και αγωνίας των θυμάτων που στη διάρκεια των αιώνων κατακρημνήστηκαν εδώ.... (Πηγή: Τρίτο Μάτι, τεύχος 127, Νοέμβριος 2004, άρθρο «Ο φονικός Καιάδας», Γεωργία Κουμπούνη & Β. Μπακούρος, σελίδα 62)

Είτε τόπος εκτέλεσης καταδίκων είτε μέσον της πιο φρικτής ευγονικής, δημιουργεί ακόμη και σήμερα τρόμο και δέος

Της Γεωργίας Κουμπούνη

Η σκέψη του και μόνο προκαλεί φρίκη και δέος. Το σημείο ακριβώς -ουσιαστικά ο τόπος εκτέλεσης- όπου οι πολίτες μιας πόλης, της Σπάρτης, έριχναν για να σκοτωθούν οι καταδικασμένοι σε θάνατο ή και -ακόμη πιο φρικτό- «απέθεταν» όσα παιδιά είχαν εκ γεννετής κάποιο σωματικό πρόβλημα, για να απαλλαγεί η πολιτεία από αυτά και οι υπερασπιστές της να είναι μόνο τέλειοι άνδρες! Ειδικά μπροστά σε αυτή την τελευταία εκδοχή -αν και αμφισβητείται με σοβαρότατα επιχειρήματα- ανατριχιάζει κανείς αν στην εποχή των Παραολυμπιακών σκεφθεί κάτι τέτοιο...

Είναι αλήθεια ότι ο τρομερός Καιάδας σε προσγειώνει σε μια σχεδόν άγνωστη -ή απωθημένη- πραγματικότητα. Αλλά αν πιστεύετε ότι αυτός ο τόπος εκτέλεσης για τον οποίο μαθαίνατε στο σχολείο, είναι ένας κρημνός -κάτι σαν τον Ζάλογγο- θα δοκιμάσετε την ίδια έκπληξη που δοκιμάσαμε κι εμείς στη διάρκεια πρόσφατης επίσκεψης μας. Πρόκειται για μια μικρής διαμέτρου τρύπα με πολύ μεγάλο βάθος, που βρίσκεται σε μια από τις πλαγιές του Ταϋγέτου, κοντά στο χωριό Τρύπη, της Λακωνίας. Για να φτάσει κανείς εκεί πρέπει να ανεβεί αρκετά σκαλιά και κατόπιν να σκαρφαλώσει κάποια βράχια για να βρεθεί στην είσοδο του στομίου.

Φτάνοντας εκεί, βλέπει κανείς μόνο έως ένα σημείο, ενώ από εκεί και κάτω υπάρχει μόνο μαύρο σκοτάδι. Αν και έχει υποστεί πολλές αλλαγές λόγω του ότι η περιοχή είναι εξαιρετικά σεισμογενής, και στο σημερινό άνοιγμα του «πηγαδιού» μετά βίας χωρά ένα ανθρώπινο σώμα. Από περιέργεια ρίξαμε στο εσωτερικό του μια πέτρα και ανατριχιάσαμε ακούγοντας τη να κατρακυλά για πολλή ώρα. Ωστόσο, ο Καιάδας επιφυλάσσει πολύ περισσότερες εκπλήξεις σε όσους προσπαθήσουν να τον ερευνήσουν καλύτερα. (Το σημείο θυμίζει την φοβερή «πηγάδα του Μελιγαλά», τον άλλο φρικτό τόπο εκτέλεσης στην Πελοπόννησο)

Ρωτώντας για τον Καιάδα τους ντόπιους, ακούσαμε τρομερές ιστορίες, όπως ότι όσοι κατέβηκαν κάτω δεν γύρισαν ποτέ. Υπάρχει ακόμη η φήμη -κάτι που μάλλον ανταποκρίνεται στην αλήθεια- ότι πριν από πολύ καιρό κάποιοι επιστήμονες έριξαν ειδικό υγρό μέσα στον Καιάδα το οποίο βρέθηκε αργότερα στα σπήλαια του Δυρού. Οι περισσότεροι, όμως, Λάκωνες γνωρίζουν ελάχιστα για την ιστορία του Καιάδα και όσοι ξέρουν αποφεύγουν να συζητούν το θέμα.

Μέχρι πρότινος δεν είχε εντοπιστεί η θέση του Καιάδα. Την έρευνα δυσκόλευε ακόμη περισσότερο το γεγονός ότι ο Ταΰγετος βρίθει σπηλαίων και χαραδρών. Άλλωστε, οι αρχαίοι συγγραφείς δεν έδιναν ακριβείς πληροφορίες για τη θέση του και οι αρχαιολόγοι διχάζονται, καθώς άλλοι υποστηρίζουν ότι βρίσκεται στον Μυστρά και άλλοι στον Ταΰγετο κοντά στο χωριό Τρύπη. Τελευταίες έρευνες, όμως, το 1983, έφεραν στο φως σημαντικά στοιχεία για τον εντοπισμό του χώρου.

Στην περιοχή ανάμεσα στον Μυστρά και το Παρόρι, στο δυτικό άκρο του χωριού Τρύπη, δίπλα στο δημόσιο δρόμο Σπάρτης-Καλαμάτας, ερευνήθηκε το σπηλαιοβάραθρο σε μια θέση που ακόμη και σήμερα οι ντόπιοι ονομάζουν Καιάδα. Τα στοιχεία που καθορίζουν την ταύτιση του με τον αρχαίο τόπο εκτελέσεων είναι η μεγάλη κλίση του δαπέδου και των τοιχωμάτων, κυρίως όμως η μεγάλη συσσώρευση ανθρώπινων οστών, τα οποία φαίνεται ότι ανήκουν σε άτομα που έπεσαν από μεγάλο ύψος. Άλλωστε, οστά βρέθηκαν και στις εσοχές των τοιχωμάτων, τα οποία προφανώς ανήκαν σε όσους κατά την πτώση τους συγκρατήθηκαν ή προσπάθησαν να φτάσουν έως την έξοδο, κάτι που, όπως φαίνεται, αποδείχθηκε αδύνατον.

Τα πάντα εδώ σου δημιουργούν μια αίσθηση φρίκης αφού παραπέμπουν αυτόματα στις τρομερές στιγμές που εκτυλίχθηκαν εδώ. Και είναι όλα τα ίδια με την αρχαία εποχή, εκτός από το φυσικό άνοιγμα/σπήλαιο μέσα στο οποίο πιστεύεται ότι υπήρχε το στόμιο του Καιάδα που βλέπουμε και σήμερα. Ο «προθάλαμος» αυτός πάνω από τον Καιάδα δεν σώζεται, πιθανόν λόγω των πολλών κατολισθήσεων που μαρτυρούνται ήδη από τον καταστρεπτικό σεισμό του 464 π.Χ.

Η Τρύπη Λακωνίας

Δεν υπάρχουν συγκεκριμένα ιστορικά στοιχεία για το πότε κατοικήθηκε για πρώτη φορά ο τόπος όπου σήμερα βρίσκεται η Τρύπη. Φαίνεται ότι στο μέρος αυτό υπήρχε οικισμός κατά τη διάρκεια της ακμής της πόλης-κράτους της Σπάρτης (800-300 π.Χ.), αφού εκεί ήταν εγκατεστημένη σπαρτιατική στρατιωτική φρουρά, που φύλαγε το πέρασμα της Λαγκάδας - το μοναδικό πέρασμα του Ταϋγέτου προς τη Μεσσηνία.

Στη βορινή πλευρά του χωριού κυλά ο ποταμός Κνακίωνας. Κοντά στο ποτάμι γίνονταν τελετές προς τιμήν της θεάς Αρτέμιδος, ενώ λίγο πιο χαμηλά, σύμφωνα με μια παράδοση, λάμβαναν χώρα οι συνεδριάσεις της Απέλλας (Εκκλησία του Δήμου της Αρχαίας Σπάρτης).

Με την παρακμή της Σπάρτης (4ος-3ος αιώνας π.Χ.), το μέρος εγκαταλείφθηκε. Προφανώς, για αυτό το λόγο, ο Παυσανίας, κατά την περιήγηση του στη Λακωνία (β΄ μισό 2ου αιώνα μ.Χ.), δεν κάνει καμία αναφορά στην Τρύπη.

Πυκνό μυστήριο καλύπτει την επανίδρυση της κοινότητας. Κανείς δεν γνωρίζει πότε και γιατί συνέβη αυτή. Η πιο πιθανή εκδοχή είναι ότι αυτό συνέβη κατά την ακμή του Δεσποτάτου του Μυστρά το 14ο αιώνα μ.Χ. Σύμφωνα με μια εκδοχή, μία επιφανής οικογένεια που εκδιώχθηκε από τη βυζαντινή πολιτεία του Μυστρά λόγω κάποιας φιλονικίας, έπειτα από κάποια περιήγηση στη θέση Καραβά, στα ανατολικά, εγκαταστάθηκε στη σημερινή Τρύπη και ίδρυσε οικισμό.

Στα ύστερα βυζαντινά χρόνια, αλλά και κατά την Τουρκοκρατία, μετά τη δημιουργία στις πηγές του ποταμού Κνακίωνα ισχυρότατης και πλούσιας ιερής μονής (Μονή Αγίου Ιωάννου Προδρόμου), το χωριό ήκμασε. Η μονή, που υπαγόταν απευθείας στο Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως, απέκτησε μεγάλη δύναμη και ήρθε πολλές φορές σε σύγκρουση με τον Μυστρά. Διατήρησε τη δύναμη της έως τα τέλη του 19ου αιώνα, οπότε και παρήκμασε. Σήμερα, σώζονται ακόμη ερείπια της μονής και οστά των μοναχών της

Επάνω: Άποψη της όμορφης Τρύπης, του χωριού κοντά στον Καιάδα. Κάτω, πλησιάζοντας στον φρικτό τόπο εκτέλεσης. (Πηγή: Τρίτο Μάτι, τεύχος 127, Νοέμβριος 2004, άρθρο «Ο φονικός Καιάδας», Γεωργία Κουμπούνη & Β. Μπακούρος, σελίδα 63)

Κάτω: Πλησιάζοντας στον φρικτό τόπο εκτέλεσης. (Πηγή: Τρίτο Μάτι, τεύχος 127, Νοέμβριος 2004, άρθρο «Ο φονικός Καιάδας», Γεωργία Κουμπούνη & Β. Μπακούρος, σελίδα 63)

Έως τον 17ο αιώνα, ο οικισμός της Τρύπης πρέπει να βρισκόταν στην αντίθετη πλευρά του ποταμού, αλλά κάποια μεγάλη κατεβασιά του προκάλεσε καταστροφή κι έτσι το χωριό μεταφέρθηκε στην απέναντι όχθη και λίγο ψηλότερα. Απομεινάρι του παλαιότερου οικισμού είναι και τα ερείπια της βυζαντινής εκκλησίας των Αγίων Θεοδώρων (15ος αιώνας). Η Τρύπη ίσως πήρε το όνομα της εξαιτίας της τοποθεσίας της, αφού αποτελεί φυσική είσοδο της μεγάλης χαράδρας της Λαγκάδας. Πιο πιθανό είναι, όμως, να ονομάστηκε έτσι από τα πάμπολλα σπήλαια και βάραθρα που βρίσκονται εκεί.

Το πηγάδι του θανάτου

Όπως αναφέραμε ήδη, ο Καιάδας δεν είναι κρημνός, αλλά σπηλαίωμα. Ο Παυσανίας τον περιγράφει ως βαθύ φαράγγι, με μοναδική διέξοδο μια τρύπα μεγάλη «σαν το κεφάλι της αλεπούς». Τον ονομάζει επίσης «απότομο και βαθύ βάραθρο» στην περιγραφή της απόδρασης του Μεσσήνιου ήρωα και τρομερού πολεμιστή Αριστομένη, που ρίχτηκε εκεί ζωντανός από τους Σπαρτιάτες μαζί με πενήντα άλλους αιχμαλώτους, κατά τον Μεσσηνιακό Πόλεμο. Συγκεκριμένα, ο Παυσανίας αναφέρει: «Οι Λακεδαιμόνιοι πήραν την απόφαση να ρίξουν όλους αυτούς στον Καιάδα, εκεί όπου ρίχνουν όποιους τιμωρούν για πολύ σοβαρά αδικήματα. Οι υπόλοιποι από τους Μεσσηνίους κατά την πτώση, τους πέθαναν αμέσως, εκτός από τον Αριστομένη...».

Η πέτρινη σκάλα που σκαρφαλώνει στις απόκρυμνες πλευρές του λόφου, για να οδηγήσει τον σημερινό επισκέπτη εις τον Καιάδα (Πηγή: Τρίτο Μάτι, τεύχος 127, Νοέμβριος 2004, άρθρο «Ο φονικός Καιάδας», Γεωργία Κουμπούνη & Β. Μπακούρος, σελίδα 64)

Ο Αριστομένης και οι σύντροφοι του δεν προκάλεσαν τυχαία το μένος των Σπαρτιατών. Έπειτα από συνεχείς ήττες, οι Μεσσήνιοι και ελάχιστοι σύμμαχοι τους κλείστηκαν στην οχυρή θέση Είρα, στις υπώρειες μιας από τις προεκτάσεις προς το Νότο του Λυκαίου Όρους, περιοχή από την οποία οι Αρκάδες είχαν αποσυρθεί, διότι την είχαν θεωρήσει καταραμένη. Οι Μεσσήνιοι αναγκάστηκαν σε είδος ανταρτοπόλεμου με ορμητήριο την Είρα, της οποίας η πτώση, έπειτα από πολυετή πολιορκία, θα σηματοδοτήσει το τέλος του πολέμου Μεσσηνίων και Λακεδαιμονίων.

Σε μια από τις πολλές επιδρομές του, ο Αριστομένης επιτέθηκε αιφνιδιαστικά στις Αμυκλές, τις οποίες κυρίευσε και λεηλάτησε, αποχωρώντας πριν από το ξημέρωμα για να μην τον προλάβει ο στρατός των Σπαρτιατών. Η επόμενη σύγκρουση, όμως, σε ανοιχτό πεδίο αυτή τη φορά, αποτέλεσε καίριο χτύπημα για τους Μεσσηνίους, οι περισσότεροι εκ των οποίων φονεύθηκαν. Ο Αριστομένης και άλλοι 50 αιχμαλωτίστηκαν και καταδικάστηκαν σε θάνατο με κατακρημνισμό στον Καιάδα ως στασιαστές, ληστές και δολοφόνοι. Κατά την πτώση του, ο Αριστομένης συγκρατήθηκε από κάποιου είδους βλάστηση και κατόπιν έπεσε πάνω στα σώματα των νεκρών συντρόφων του, έτσι διέφυγε το θάνατο και κατόρθωσε να βγει έξω -ίσως είναι ο μόνος που κατάφερε κάτι τέτοιο- από μια στενή τρύπα που ανακάλυψε ακολουθώντας μια αλεπού!

Εξάλλου, κάποιοι σκελετοί γυναικών που βρέθηκαν μέσα στον Καιάδα πιθανολογείται ότι ανήκουν σε Μεσσήνιες, αφού στη μεσσηνιακή επανάσταση πήραν μέρος και γυναίκες...

Ο Θουκυδίδης αναφέρει πως οι έφοροι σκέφτηκαν να ρίξουν στον Καιάδα το σώμα του αντιβασιλέα Παυσανία, που πέθανε από ασιτία προτού δικαστεί (Θουκ. 1.134.4). Οι Σπαρτιάτες θεωρούσαν προδότη τον Παυσανία (467 π.Χ.), γι’ αυτό και ήθελαν να εξαφανίσουν το πτώμα του, ώστε να μη μιαίνει την πόλη. Ο Παυσανίας θάφτηκε τελικά έξω από το βάραθρο.

Ο Θουκυδίδης αναφέρει, επίσης, ότι κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου, οι Σπαρτιάτες αφάνισαν 2.000 είλωτες χωρίς να αφήσουν ίχνη. Μέχρι πρότινος πιστευόταν ότι τους είχαν πετάξει στον Καιάδα, αλλά από τις έως τώρα έρευνες ο αριθμός των οστών που έχουν βρεθεί δεν δικαιολογεί τέτοια μαζική εκτέλεση στο σπήλαιο αυτό.

Ο Ηρόδοτος διηγείται μια πολύ ωραία ιστορία για τους Μινύες και τις γυναίκες τους (Ηρόδ. 4.146.2-3): «Οι Λακεδαιμόνιοι, λοιπόν, πήραν απόφαση να τους εκτελέσουν και, αφού τους συνέλαβαν, τους έβαλαν στη φυλακή. Οι Λακεδαιμόνιοι εκτελούν νύχτα οποιονδήποτε θέλουν να εκτελέσουν, ενώ κατά τη διάρκεια της ημέρας δεν εκτελούν κανέναν. Όταν, λοιπόν, επρόκειτο να τους εκτελέσουν, οι γυναίκες των Μινύων, που ήταν γεννημένες από πολίτες, κόρες των πρώτων Σπαρτιατών, ζήτησαν άδεια να μπουν στη φυλακή για να μιλήσει η καθεμιά με τον άντρα της». Σύμφωνα, λοιπόν, με τον Ηρόδοτο, οι Μινύες δραπέτευσαν από τη φυλακή μεταμφιεσμένοι με τα ρούχα των γυναικών τους.

Μέσα από αυτή την ιστορία, ο Ηρόδοτος φανερώνει τη σπαρτιατική πρακτική εκτέλεσης. Οι εκτελέσεις γίνονταν πάντα τη νύχτα και πολλές ερμηνείες μπορούν να δοθούν πάνω σε αυτό, που αφορούν είτε σε κάποια τελετουργική πρακτική είτε σε ψυχολογικά αίτια ή στην επιθυμία να κρυφτεί από την κοινή θέα το επαίσχυντο τέλος ενός Σπαρτιάτη. Επιπλέον, οι εκτελέσεις γίνονταν στη φυλακή, προφανώς διά απαγχονισμού, τουλάχιστον έως την εποχή του Ηροδότου. Ο Καιάδας δεν αναφέρεται πουθενά ούτε κάποιο άλλο είδος κατακρημνισμού. Ίσως ο Καιάδας να χρησιμοποιούνταν ως ένα μέρος όπου ρίχνονταν τα σώματα μετά την εκτέλεση. Είναι πολύ πιθανόν η πρόταση να ρίξουν εκεί τον Παυσανία να ήταν μια απόπειρα αναβίωσης μιας ξεπερασμένης μεθόδου για να δείξουν τον αποτροπιασμό τους προς το πρόσωπο του.

Η αλήθεια είναι, πάντως, πως έχουμε ελάχιστες μαρτυρίες για υποθέσεις ανθρωποκτονίας στη Σπάρτη και ακόμη λιγότερες για τις ποινές που επιβάλλονταν εκεί. Τόσο ο Ξενοφώντας όσο και ο Θουκυδίδης αναφέρονται σε περιπτώσεις κάποιων ανθρώπων που έφυγαν από την πόλη για να αποφύγουν τη θανατική ποινή προτού δικαστούν.

Όμως ο Καιάδας ή Κεάδας δεν ήταν ο μοναδικός τόπος εκτέλεσης διά κατακρημνισμού. Τέτοια πρακτική εφάρμοζαν και άλλες πόλεις, όσον αφορά την εκτέλεση των θανατοποινιτών, όπως οι Δελφοί, η Αθήνα, η Λευκάδα κ.ά.

Εδώ θα πρέπει να επισημάνουμε ένα μεγάλο ιστορικό λάθος, όπως τουλάχιστον αποδεικνύουν οι σύγχρονες έρευνες. Στον Καιάδα οι Σπαρτιάτες δεν έριχναν βρέφη, αλλά εγκληματίες, αιχμαλώτους πολέμου, ιερόσυλους και προδότες. Πουθενά στην αρχαία ελληνική γραμματεία δεν αναφέρεται -αντίθετα απ’ ό,τι πιστεύεται- ότι οι Σπαρτιάτες έριχναν εκεί ανάπηρα ή καχεκτικά μωρά.

Το σημείο έχει -μάλλον κακώς- ταυτιστεί με τους, επίσης τρομερούς, «Αποθέτες». Τον τόπο δηλαδή που οι Σπαρτιάτες απέθεταν τα μη αρτιμελή βρέφη, όπως αναφέρει ο Πλούταρχος και μόνον αυτός, στον βίο του Λυκούργου. Συγκεκριμένα ο αρχαίος ιστορικός γράφει ότι οι γονείς του κάθε νεογέννητου το έφερναν εμπρός σε μία επιτροπή γερόντων που το εξέταζαν. Εάν το εύρισκαν υγιές και αρτιμελές το παρέδιδαν στην πόλη να ανατραφεί, ενώ στην αντίθετη περίπτωση το «απέπεμπον εις τας λεγομένας Αποθέτας», έναν βαραθρώδη τόπο στον Ταΰγετο, έτσι ώστε το δύσμορφο βρέφος να πεθάνει μεν από βέβαιο φυσικό θάνατο, αλλά η πολιτεία να μη μιανθεί από την εκτέλεση του.

Πάντως, ακόμη και έτσι, οι σύγχρονοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι αυτή την τύχη είχαν μόνο τα παιδιά με βαριές δυσμορφίες και όχι ελαφρές αναπηρίες. Είναι γνωστή η περίπτωση του εκ γεννετής χωλού βασιλέα της Σπάρτης Αγησίλαου, που συνηγορεί σε αυτή την άποψη. Εξάλλου, τα τραγικά αυτά πλάσματα δεν εύρισκαν πάντα τον θάνατο εκεί. Πολλοί πήγαιναν και τα διέσωζαν και τα παιδιά αυτά γίνονταν οι «θρεπτοί» δούλοι.

Ευρήματα

Κατά τη δεκαετία του 1980, πολλοί αρχαιολόγοι, σπηλαιολόγοι αλλά και ορειβάτες κατέβηκαν στον Καιάδα και έδωσαν διάφορα στοιχεία για τα ευρήματα που υπάρχουν στο εσωτερικό του. Επικρατεί, βέβαια, μια σύγχυση για το κατά πόσο έφτασαν στον «πάτο» του πηγαδιού. Άλλωστε, δεν γνωρίζουμε αν με τα χρόνια λόγω των σεισμών η δομή του Καιάδα έχει αλλάξει. Πάντως, το σίγουρο είναι ότι τα οστά που βρήκαν εκεί ανήκουν σε ενηλίκους, ηλικίας 18-35 ετών. Βρέθηκε μόνο ένας σκελετός παιδιού, όχι πολύ μικρής ηλικίας, το οποίο πιθανολογείται ότι έπεσε κατά λάθος μέσα στον Καιάδα. Μαζί με τα οστά βρέθηκαν αιχμές από βέλη και δόρατα, ενώ ένα θραύσμα κρανίου είχε καρφωμένη πάνω του την αιχμή ενός βέλους. Πολλοί κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι τα περισσότερα από τα σώματα που ρίχτηκαν εκεί ήταν ήδη νεκρά. Βρέθηκαν, επίσης, λύχνοι και σιδερένιοι χαλκάδες-δεσμά.

Αριστερά: Τα χείλη του φοβερού βαράθρου που αντίκρυζαν ως τελευταία εικόνα της ζωής τους οι θανατοποινίτες της Σπάρτης. Σε λίγο θα έχαναν τη ζωή τους κατακρημνησμένοι στο σκοτεινό χάος ή, ακόμη χειρότερα, θα πέθαιναν τραυματισμένοι και ανήμποροι σε κάποιο σημείο του Καιάδα περιμένοντας τον λυτρωτικό θάνατο (Πηγή: Τρίτο Μάτι, τεύχος 127, Νοέμβριος 2004, άρθρο «Ο φονικός Καιάδας», Γεωργία Κουμπούνη & Β. Μπακούρος, σελίδα 65)

Δεξιά: Αν και η προδιάθεση της ασθένειας του πιθανότατα δεν θα είχε διαγνωστεί από την επιτροπή των γερόντων της Σπάρτης, η περίπτωση του Στήβεν Χώκινγκ είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα για το ότι η προσφορά των ανθρώπων στις κοινωνίες τους εξαρτάται μόνο από πνευματικά χαρακτηριστικά (Πηγή: Τρίτο Μάτι, τεύχος 127, Νοέμβριος 2004, άρθρο «Ο φονικός Καιάδας», Γεωργία Κουμπούνη & Β. Μπακούρος, σελίδα 65)

Οι περισσότεροι ντόπιοι αρνούνται πεισματικά να δώσουν πληροφορίες στους δημοσιογράφους. Το σίγουρο είναι ότι πρόσφατα κατέβηκε στον Καιάδα και ο Ορειβατικός Σύλλογος της Σπάρτης, ο οποίος έχει στη διάθεση του αρκετό φωτογραφικό υλικό, ενώ πολλοί επιστήμονες έχουν δώσει διαλέξεις αναφορικά με ίο θέμα και σχεδόν όλοι συμφωνούν ότι ο Καιάδας δεν υπήρξε τόπος αφανισμού βρεφών.

Σύμφωνα με τον καθηγητή Αρχαιολογίας Π. Θέμελη, το σπήλαιο της Τρύπης πρέπει να χρησιμοποιήθηκε από τους Σπαρτιάτες κυρίως στη διάρκεια των Μεσσηνιακών Πολέμων (8ος-5ος αι. π.Χ.) για τον «καταποντισμό» των εχθρών τους ή και κοινών καταδίκων (Αρχαιολογία, 1985, τ. 15. σ. 60).

 Το άνοιγμα του Καιάδα, συγκριτικά με το ύψος του ανθρώπου. (Πηγή: Τρίτο Μάτι, τεύχος 127, Νοέμβριος 2004, άρθρο «Ο φονικός Καιάδας», Γεωργία Κουμπούνη & Β. Μπακούρος, σελίδα 66)

Μορφολογία - ετυμολογία

Ο Καιάδας απέχει 4 χλμ. από τον Μυστρά και 10 χλμ. από τη Σπάρτη. Το τοπίο γύρω από αυτόν είναι πανέμορφο, ιδίως κοντά στον ποταμό Κνακίωνα. Σύμφωνα με τους Θ. Πίτσιο, Ι. Μιχελόγγονα, Β. Ζαφείρη και την Α. Μιχελόγγονα, οι οποίοι επισκέφτηκαν το σπηλαιοβάραθρο «η διάνοιξη τον στο εσωτερικό του λόφου, σε οριζόντιο μήκος 50 μέτρων περίπου, με πλάτος 1,5-3,5 μέτρα και ύψος των κατακόρυφων τοιχωμάτων της 18 -25 μέτρα οφείλεται κατ’ αρχάς στην παρουσία κατακόρυφης τεκτονικής διάκλασης που διασχίζει το μητρικό πέτρωμα του λόφου, σε κατεύθυνση ΒΑ-ΝΔ. Κατά δεύτερο λόγο οφείλεται στη διοχέτευση καρστικών υδάτων προς τα βαθύτερα στρώματα των ασβεστόλιθων της περιοχής που οδήγησαν στη διεύρυνση της διάκλασης στο βαθύτερο και κυρίως βάραθρο του σπηλαίου. Τα ύδατα αυτά δημιούργησαν και τη μεγαλύτερη εναπόθεση σταλαγμιτικών - ασβεστιτικών υλικών στο ίδιο -και προφανώς το πιο αρχαίο-τμήμα του σπηλαιοβαράθρου, που αντιστοιχεί στην παλαιά τον είσοδο, χαρακτηρίζεται από τη μεγαλύτερη κατακόρυφη -δίκην πηγαδιού- ανάπτυξή του και συγκεντρώνει στον πυθμένα του τη μεγαλύτερη στρωματογραφική επίχωση με ανθρώπινα οστά».

Η λέξη Καιάδας σημαίνει στα δωρικά χάσμα ή σπήλαιο, ενώ στην αττική διάλεκτο σημαίνει βάραθρο. Καιετός είναι ο έχων σχισμές, ενώ η λέξη καιετάεσσα χρησιμοποιείται για να χαρακτηριστεί η Λακωνική, αντί του κητώεσσα (η έχουσα πολλά σπήλαια ή πολλά κήτη). Ο Καιάδας γράφεται και με έψιλον (Κεάδας) από το ρήμα κεάζω, που σημαίνει σχίζω, κόπτω. Από τον Καιάδα πήρε το όνομα της και η ιταλική πόλη Γκαέτα (Kaiadas - Kaiatas - Kaietas - Gaeta), κάτι που ίσως φανερώνει λακωνική καταγωγή ή επιρροή των Λακεδαιμονίων στην περιοχή αυτή κατά την Αρχαιότητα.

Ευγονική και Βιοτεχνολογία

Πάρα πολλοί, ιδίως κατά τα νεότερα χρόνια, βιάστηκαν να συνδέσουν τις μεθόδους των Σπαρτιατών με τις ανθρωποκτόνες μεθόδους ευγονικής του Χίτλερ και αργότερα με τις εξελίξεις της Βιοτεχνολογίας και της Γενετικής και τις επεμβάσεις στο DNA. Ο Χίτλερ ήταν παγανιστής και, σύμφωνα με πολλούς, πιστός του θεού Βόταν και στο πνεύμα αυτό κινούνταν για το λεγόμενο «καθαρισμό» της Άριας φυλής. Κάτι τέτοιο μπορεί να χαρακτηριστεί τουλάχιστον άδικο για τους αρχαίους Σπαρτιάτες, για τους οποίους, εκτός από τον Πλούταρχο (Λυκούργος, 16), κανείς άλλος δεν αναφέρει ότι ακολουθούσαν μια τέτοια πρακτική. Ακόμη και ο Πλούταρχος, όμως, μιλά για παιδιά πρόωρα γεννημένα ή «άμορφα», δηλαδή για κάποιου είδους τερατογενέσεις.

Πώς, αλήθεια, θα χαρακτήριζε ο ιστορικός του μέλλοντος τη σημερινή ιατρική που προβαίνει σε αμβλώσεις εμβρύων, ακόμη και σε προχωρημένο μήνα, όταν διαπιστώνει ότι αυτά έχουν προβλήματα υγείας, πολύ μικρότερα των τερατογενέσεων, όπως είναι η μεσογειακή αναιμία ή το Σύνδρομο Down; Αν στη σημερινή «άνετη» κοινωνία του καταναλωτισμού δεν χωρούν άνθρωποι με αναπηρίες ή με παθολογίες, πόσο μάλλον σε μια πόλη-κράτος χωρίς τείχη, που βασιζόταν στη ρώμη των πολεμιστών της και μόνο. Η αλήθεια είναι πως ο σύγχρονος επιστήμονας θα απέτρεπε τη συφιλιδική μητέρα από το να γεννήσει το, με προδιάθεση προς κώφωση, παιδί της, ακόμη κι αν αυτό ήταν ο Μπετόβεν ...

Τα χελευταία χρόνια κατακλυζόμαστε από καταιγισμό πληροφοριών γύρω από τις θαυμασχές ανακαλύψεις των βιολογικών επιστημών και την ανάπτυξη μιας νέας μορφής τεχνολογίας, της Βιοτεχνολογίας, η οποία, απ’ ό,τι φαίνεται, θα κυριαρχήσει στον αιώνα που έρχεται. Η Βιολογία και η Βιοτεχνολογία υπόσχονται να λύσουν όλα τα προβλήματα της ανθρωπότητας ή τουλάχιστον αυτά που σχετίζονται με τις ασθένειες, ψυχικές ή σωματικές, και να δημιουργήσουν μια νέα ράτσα υπεράνθρωπων, επεμβαίνοντας στο DNA.

Μια «ύποπτη» έρευνα που είδε πρόσφατα το φως της δημοσιότητας επιβεβαίωσε μεν ότι οι Λάκωνες έχουν σαν λαός το πιο ισχυρό γενετικό υλικό και τις λιγότερες ασθένειες από όλους τους Έλληνες, αλλά αυτή η θετική ιδιαιτερότητα δεν αποδόθηκε στη σκληρή εκπαίδευση της φυλής κατά τους αρχαίους χρόνους ούτε στην πανίδα και τη χλωρίδα της περιοχής, ούτε και στο καλό κλίμα της. Αντίθετα, αποδόθηκε σε μεθόδους «ευγονίας» που ακολουθούσαν οι αρχαίοι Σπαρτιάτες, οι οποίοι, σύμφωνα με την κρατούσα άποψη, έριχναν στον Καιάδα όλα τα ασθενικά παιδιά «βελτιώνοντας έτσι τη ράτσα».

Ωστόσο, οι ευσυνείδητοι ερευνητές κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, προειδοποιώντας για τα αποτελέσματα αυτών των μεθόδων, που σε συνδυασμό με τα πρότυπα ομορφιάς τα οποία προωθούνται συνεχώς θα δημιουργήσουν τον εφιάλτη που τόσο προφητικά περιέγραψε ο Άλντους Χάξλεϊ στο βιβλίο του «Ο θαυμαστός καινούργιος κόσμος». Πόσο θα μας αρέσει μια κοινωνία με ανθρώπους φτιαγμένους κατά παραγγελία ως προϊόντα υψηλής τεχνολογίας;

Τα μεγάλα επιτεύγματα της ανθρωπότητας σε μεγάλο βαθμό οφείλονται σε ανθρώπους κάθε άλλο παρά τέλειους, όπως ο τρελός Βαν Γκογκ ή ο παράλυτος Στήβεν Χώκιν.

* Ευχαριστούμε τον Θεόφιλο Σωτηρόπουλο για τις πληροφορίες του.

Πηγή: Τρίτο Μάτι, τεύχος 127, Νοέμβριος 2004, άρθρο «Ο φονικός Καιάδας», Γεωργία Κουμπούνη, σσ. 62 - 66

Ο Καιάδας, η ευγονική, και η αντίληψη για τον άνθρωπο των αρχαίων Σπαρτιατών

Οι αρχαίες πηγές δεν είναι σαφείς ούτε για τη φύση ούτε για τη θέση ούτε για τη χρήση του «Καιάδα» και τούτο γιατί οι πληροφορίες είναι αναγκαστικά έμμεσες, αφού το έθιμο της ξενηλασίας στη Σπάρτη εμπόδιζε τέτοιου τύπου έρευνες και διαπιστώσεις. Οι αρχαίες αναφορές (θου. 1,134 Παυσαν. 4,18 Πλατ. Αγησιλ. 19, Στραβ. Η 376) καθιστούν σαφές ότι στον Καιάδα απορρίπτονταν «οι επί μεγίστοις τιμωρούμενοι» και οι αιχμάλωτοι πολέμου. Χαρακτηριστικά παραδείγματα η απόρριψη του νεκρού Παυσανία και η καχακρήμνιση πενήντα Μεσσηνίων μαζί με τον Αριστομένη. Αποτελούσε σε γενικές γραμμές χώρο ατιμωτικού θανάτου ανάλογο με το αθηναϊκό βάραθρο.

Η συσχέτιση του «Καιάδα» με τους «Αποθέτες», τον τόπο στον οποίο εξέθεταν οι Λακεδαιμόνιοι τα παιδιά, είναι παλαιά με πρώτη ανεύρεση της στους Ελληνιστικούς χρόνους. Οι ευρωπαίοι μελετητές (bollaye, Vischer, Gurtius) τονίζουν ότι σε αυτήν τη σύμπτωση έπαιξε ρόλο η γεωγραφία της Λακεδαίμονας που χαρακτηρίζεται ήδη από τον Όμηρο «καιετάεσσα» , δηλαδή σπηλαιώδης, απόκρημνη.

Οι πληροφορίες, όμως, ότι στη Σπάρτη τα νεογέννητα υφίσταντο κρίση βιολογικής και φυλετικής επάρκειας είναι ξεκάθαρες (Παυσανίας, II, 3-5). Τρεις μέρες μετά τη γέννηση, οι Σπαρτιάτισσες μητέρες έφερναν τα βρέφη τους στην επιτροπή Γερόντων, η οποία αξιολογούσε τη σωματική τους αρτιότητα. Όσα παιδιά κρίνονταν ανεπαρκή για τη στρατιωτική εκπαίδευση στην οποία θα υποβάλλονταν αφήνονταν σε ειδικό μέρος γι’ αυτό το σκοπό και η πρόνοια τους ανετίθετο στον θεό, ο οποίος και μεριμνούσε για τη μοίρα τους χωρίς η πόλη να επιφορτιστεί το μίασμα της παιδοκτονίας. Η σύμπτωση του μέρους αυτού που καλείτο «Αποθέτες» με τον Καιάδα πιθανότατα οφειλόταν, όπως είπαμε, στην εδαφολογική τους αναλογία ή ακόμη και στη γεωγραφική τους εγγύτητα.

Τέτοια μέρη εναπόθεσης βρεφών για ποικίλους λόγους δεν υπάρχουν βέβαια μόνο στη Σπάρτη, όπως μαρτυρεί ο μύθος του Οιδίποδα, απλώς στη Σπάρτη η έκθεση βρεφών ήταν θεσμοθετημένη διαδικασία με ευγονική πρόθεση.

Είναι περιττό να τονιστεί ότι το έθιμο αυτό τόσο στη σύλληψη όσο και στην εκτέλεση του ήταν βάρβαρο, με τη σύγχρονη έννοια του όρου, και προϋποθέτει μια αντίληψη μηχανιστική για την ανθρώπινη οντότητα. Ο άνθρωπος, με άλλα λόγια, δεν συλλαμβάνεται ως πρόσωπο, αλλά ως μέλος μιας ομάδας εκτός της οποίας δεν έχει λόγο υπάρξεως.

Αποτελεί, δηλαδή, μέσο προς εκπλήρωση ενός στόχου και όχι σκοπό της ίδιας της κοινωνικής οργάνωσης. Τέτοια σύλληψη της ανθρώπινης οντότητας παρατηρείται βέβαια και σε κατοπινούς χρόνους και στον αιώνα μας και προσιδιάζει σε καθεστώτα στρατοκρατικά -κυριολεκτικά ή μεταφορικά- στα οποία ο Άνθρωπος νοείται ως αναλώσιμο κοινωνικό υλικό. Αυτή η θεώρηση του ανθρώπου ως ατόμου αποτελεί τον πυρήνα του ολοκληρωτισμού, τον οποίο δεν απέφυγε ούτε ο Μαρξισμός ούτε ο Φασισμός.

Όπως μαρτυρεί ο ίδιος ο Α. Χίτλερ στο έργο του «Ο Αγων Μου» (II, σελ. 28), το πρότυπο της φυλετικής καθαρότητας της Άριας φυλής το εμπνεύστηκε από την κοινωνική οργάνωση των Δωρικών φυλών της Σπάρτης. Ασφαλώς, οι αρχαίοι Σπαρτιάτες δεν ευθύνονται για τις εγκληματικές ιδεοληψίες του Χίτλερ και των ομοφρόνων του. Ωστόσο, δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει κανείς ότι η πρόσκτηση του Σπαρτιατικού τρόπου ζωής από τους θεωρητικούς και τους πολιτικούς μιας ιδεολογίας οφείλεται σε μια ομοιότητα ή αναλογία βιώματος που κατέστησε την αρχαία ελληνική κληρονομιά αντικείμενο μίμησης, έστω και νοθευμένης.

Ο Κ. Μαρξ πάρα πολύ συχνά στο έργο του επαινεί τους Σπαρτιάτες, ενώ αντίθετα τους Αθηναίους τους θεωρεί προπάτορες του απεχθούς γι’ αυτόν αστικού φιλελευθερισμού. Πυρήνας του επαίνου του είναι το γεγονός ότι οι Σπαρτιάτες έθεταν το ιστορικό είναι -δηλαδή την επιβίωση της Σπάρτης- υψηλότερα στο αξιακό τους σύστημα από την ανθρώπινη συνείδηση, δηλαδή τον Σπαρτιάτη πολίτη. Άρα το νόημα της ιστορίας δεν ήταν γι’ αυτούς ηθικό, αλλά υλικό, μετρήσιμο με κριτήριο τη δύναμη. Ακριβώς το ίδιο νόημα αναγνωρίζει στην ιστορία και ο Μαρξ και γι’ αυτό το λόγο απορρίπτει ως θρησκευτική, την ανθρωπιστική σύλληψη του ιστορικού χρόνου, γιατί αυτό που ονομάζουμε συνείδηση κατά τον Μαρξ δεν έχει υλική υπόσταση, αλλά ηθική άρα υποκειμενική, προσδιορισμένη με βάση κριτήρια μεταφυσικά.

Πηγή: Τρίτο Μάτι, τεύχος 127, Νοέμβριος 2004, άρθρο «Ο φονικός Καιάδας», Βασίλης Μπακούρος, σελίδα 65

Βιβλιογραφία

1. Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα

2. Βλάσης Γ. Ρασσιάς, «Επίτομος ιστορία των Σπαρτιατών», σελ. 45-47

3. Ντ.Μ. Μακντάουελ, «Το σπαρτιατικό δίκαιο - Η απονομή της δικαιοσύνης», Εκδόσεις Παπαδήμα Χρυσούλα Καρδάρα, «Οι Λακεδαιμόνιοι»

4. Βασιλική Καράμπελα-Μπουροπούλου, «Βιοτεχνολογία - Η πρόκληση τον χθες, η υπόσχεση του σήμερα η η απογοήτευση του αύριο;»

5. «Ο Καιάδας και οι "Αποθέτες" - Ναζιστική ευγονική στην Αρχαία Σπάρτη»,

6. http://www.oodegr.com/neopaganismos

Πηγή: Ι.Δ. Ζεππος, Δικηγόρος,  Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, σελίδα 784

 ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΑΤΕΣ

ΠΡΟΣΟΧΗ: Στο τέλος κάθε σελίδας του Ανώνυμου Απολογητή θα παρουσιάζονται νεοπαγανιστικές και αθεϊστών (δήθεν ελληνιστών) απάτες που έχουν σχέση με το θέμα της σελίδας. Αυτές οι απάτες δεν έχουν σκοπό να βάλουν τα περιοδικά στα οποία εμφανίζονται τα νεοπαγανιστικά ψεύδη, εφόσον ούτως ή άλλως παγανιστές συγγράφουν σε διάφορα ανυποψίαστα εξ αυτών και αυτά δεν εκφράζονται από τις απόψεις των αρθρογράφων, αλλά σκοπό έχουν:

1. να καταδείξουν τον κρυφοπαγανιστή αρθρογράφο ώστε να γίνει γνωστός και

2. είτε ο κάθε ενδιαφερόμενος που αναγιγνώσκει εκ νέου άρθρα του να θέτει τον εαυτό του εν εγρήγορση και να ελέγχει θαρρετά τα ψεύδη του κρυφοπαγανιστή (δήθεν ελληνιστή), αν είναι μελετημένος και έχει πρόσβαση σε πρωτογενή βιβλιογραφία

3. είτε εάν δεν έχει πρόσβαση σε βιβλιογραφία, να μην δείχνει πλέον εμπιστοσύνη στον αρθογράφο εφόσον γνωρίζει πως  εκφράζει ψεύδη για να σπιλώσει τον Χριστιανισμό υποστηρίζοντας θέσεις παγανισμού, που όμως δεν είναι σχεδόν ποτέ ξεκάθαρες, αλλά που παρουσιάζονται ως «ελληνικές» μιας και η πλειοψηφία των νεοπαγανιστών ντρέπεται να ομολογήσει δημοσίως την θρησκεία που ακολουθεί και προτιμά να καμουφλάρεται με κάτι οικοιότερο, τον πατριωτισμό, που όμως αρρωστημένα έχει μετατραπεί σε ένα παγανιστικό εθνικισμό.

ΕΞΑΙΡΕΣΗ: εξαιρούνται τα προσωπικά βιβλία του κρυφοπαγανιστή αθρογράφου ή τα έντυπα με καθαρά νεοπαγανιστικό προσανατολισμό, ανάμεσα στα τόσα που κυκλοφορούν στην Ελλάδα.

Κεντρική σελίδα με νέο-παγανιστικές απάτες

ΕΡΓΑΣΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΚΙΑ, ΥΠΕΡ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, ΚΑΤΑ ΑΝΕΡΓΩΝ

(Κατά: Στυλιανού Τάκα, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 56, σελ. 86)

Η εργασία είναι υλική και διανοητική. Η υλική εργασία εκτελείται δια των άκρων του ανθρώπου (χέρια/πόδια). Τέτοια είναι η καλλιέργεια της γης, η οικοδόμηση των κτιρίων, η κατασκευή των εργαλείων και η παραγωγή των εφοδίων του φυσικού βίου. Η διανοητική εργασία αρχίζει από την υποχρεωτική εκπαίδευση, υψώνεται μέχρι των μέγιστων συλλήψεων του ανθρωπίνου πνεύματος στις τέχνες και στις επιστήμες, αναπτύσσει τις διανοητικές δυνάμεις και μας αποκαλύπτει τα μυστήρια της Φύσεως, ανεγείρει (με την βοήθεια και συνδρομή της υλικής εργασίας) περίλαμπρα μνημεία και καταλείπει έτσι στους μέλλοντους αιώνες τον αποκτηθέντα πλούτο από τον συνεταιρισμό των δύο αυτών δυνάμεων. Η ανθρωπότητα υφίσταται μόνον και τελειοποιείται δια της εργασίας. Αυτή μόνο επιβοηθεί την Φύση. Αυτή μας θωρακίζει από την κακία. Αυτή εξασφαλίζει την ελευθερία μας. Ας δοξάσουμε την εργασία και τους εργάτες και ας καταδικάσουμε τους άχρηστους στην κοινωνία, οι οποίοι ως κηφήνες προσπαθούν να πορίζωνται τα προς το ζην εκ της εργασίας των άλλων .(Πηγή: Στυλιανός Τάκας, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 56, άρθρο «Η αποθέωση του ανθρώπου», σελ. 86)

Μυθοπλάστης: Στυλιανός Τάκας

Απάντηση: Αυτό που ενδιαφέρει εδώ ως κεντρική ιδέα της παραγράφου του Στυλιανού Τάκα είναι οι ακόλουθες  3 προτάσεις:

1. Η ανθρωπότητα υφίσταται μόνον και τελειοποιείται δια της εργασίας. Αυτή μόνο επιβοηθεί την Φύση. Αυτή μας θωρακίζει από την κακία.

Κατά τον Στυλιανό Τάκα η εργασία τελειοποιεί τον άνθρωπο και τον θωρακίζει από την κακία. Αυτό είναι τραγικό λάθος. Διότι μόνο ενός είδους εργασίας τελειοποιεί τον άνθρωπο. Αυτή δεν είναι άλλη από αυτή που είναι ταγμένη σύμφωνα με τα έργα του Θεού. Σε κάθε άλλη περίπτωση δεν μιλάμε για τελειοποίηση αλλά για αποκτήνωση: Κατά Ιωάννη, Κεφ. Γ΄ «19 αὕτη δέ ἐστιν ἡ κρίσις, ὅτι τὸ φῶς ἐλήλυθεν εἰς τὸν κόσμον καὶ ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τὸ σκότος ἢ τὸ φῶς, ἦν γὰρ πονηρὰ αὐτῶν τὰ ἔργα. 20 πᾶς γὰρ ὁ φαῦλα πράσσων μισεῖ τὸ φῶς καὶ οὐκ ἔρχεται πρὸς τὸ φῶς, ἵνα μὴ ἐλεγχθῇ τὰ ἔργα αὐτοῦ· 21 ὁ δὲ ποιῶν τὴν ἀλήθειαν ἔρχεται πρὸς τὸ φῶς, ἵνα φανερωθῇ αὐτοῦ τὰ ἔργα, ὅτι ἐν Θεῷ ἐστιν εἰργασμένα.», Κατά Ιωάννη, Κεφ. Ζ΄ «7 οὐ δύναται ὁ κόσμος μισεῖν ὑμᾶς· ἐμὲ δὲ μισεῖ, ὅτι ἐγὼ μαρτυρῶ περὶ αὐτοῦ ὅτι τὰ ἔργα αὐτοῦ πονηρά ἐστιν.», Κατά Ιωάννη, Κεφ. Ι΄ «25 ἀπεκρίθη αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· Εἶπον ὑμῖν, καὶ οὐ πιστεύετε· τὰ ἔργα ἃ ἐγὼ ποιῶ ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ πατρός μου, ταῦτα μαρτυρεῖ περὶ ἐμοῦ· 26 ἀλλ' ὑμεῖς οὐ πιστεύετε· οὐ γάρ ἐστε ἐκ τῶν προβάτων τῶν ἐμῶν, καθὼς εἶπον ὑμῖν. 27 τὰ πρόβατα τὰ ἐμὰ τῆς φωνῆς μου ἀκούει, κἀγὼ γινώσκω αὐτά, καὶ ἀκολουθοῦσί μοι, 28 κἀγὼ ζωὴν αἰώνιον δίδωμι αὐτοῖς, καὶ οὐ μὴ ἀπόλωνται εἰς τὸν αἰῶνα, καὶ οὐχ ἁρπάσει τις αὐτὰ ἐκ τῆς χειρός μου. 29 ὁ πατήρ μου, ὃς δέδωκέ μοι, μεῖζων πάντων ἐστί, καὶ οὐδεὶς δύναται ἁρπάζειν ἐκ τῆς χειρὸς τοῦ πατρός μου. 30 ἐγὼ καὶ ὁ πατὴρ ἕν ἐσμεν. », Προς Ρωμαίους, Κεφ. Β΄ «5 κατὰ δὲ τὴν σκληρότητά σου καὶ ἀμετανόητον καρδίαν θησαυρίζεις σεαυτῷ ὀργὴν ἐν ἡμέρᾳ ὀργῆς καὶ ἀποκαλύψεως καὶ δικαιοκρισίας τοῦ Θεοῦ, 6 ὃς ἀποδώσει ἑκάστῳ κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ». Διότι αν τα έργα δεν είναι καλά τότε τα «περίλαμπρα μνημεία» και ο «αποκτηθέντας πλούτος» δεν παραδίδεται εις τους επομένους αιώνες αλλά στο πυρ βάλλεται.

 Αριστερά: Αέτωμα του θησαυρού των Σιφνίων [στους Δελφούς]. Ο Ηρακλής απαγάγει τον ιερό τρίποδα [των Δελφών] (Πηγή: Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Θ΄, σελίδα 28)

Δεξιά: Κάτοικος της Φαλούτζα φωτογράφισε τους «απελευθερωτές» της Πόλης του. Ο θάνατος των μικρών παιδιών σοκάρει, περισσότερο όμως η στάση των στρατιωτών μπροστά σε τέτοιο θέαμα. (Πηγή: Εφημερίδα Έθνος της Κυριακής, 23 Ιανουαρίου 2005, σελίδα 1)

2. . Αυτή εξασφαλίζει την ελευθερία μας.

Η εργασία κατά τον Στυλιανό Τάκα εξασφαλίζει την ελευθερία. Τέτοια συνθήματα εξακόντιζαν και οι ναζιστές όταν ενέκλειναν τους πολιτικούς κρατούμενους εις τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως - εξοντώσεως του Άουσβιτς - Μπιρκενάου της Πολωνίας, μάλλον για να τους χλευάσουν, ενώ λίγα μπορεί να πει κανείς για την ελευθερία των δούλων της αρχαιότητας. Λογικά θα περίμενε κανείς να ήσαν ελεύθεροι πολίτες της πόλης -κράτους, αν εφαρμόσει τις επιταγές και διδασκαλίες του Στυλιανού Τάκα. Όμως τα πράγματα δεν ήσαν έτσι και η ιστορία, και μάλιστα εκείνη η ελληνική, ανατρέπει τον «ελληνολάτρη - αρχαιολάτρη» Στυλιανό Τάκα.

Arbeit macht frei (Η εργασία Ελευθερώνει). Αυτό έγραφε η είσοδος εις τον κολαστήριο του Άουσβιτς - Μπιρκενάου. Σύμφωνα με την Britannica Deluxe 2002 1 - 1.5 εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν σε αυτή την κόλαση, εκ των οποίων το 90% ήσαν Εβραίοι. Είναι άραγε τυχαίο το ότι ο Στυλιανός Τάκας είναι πιστός του Απόλλωνος - Ηλίου,  σύμβολο του οποίου είναι ο αγκυλωτός σταυρός, σύμφωνα με το περιοδικό Απολλώνειο Φως,; (1) Μακάρι να είναι.  (Πηγή Φώτο: http://www.scrapbookpages.com/Poland/Auschwitz/Auschwitz12.html)

3. Ας δοξάσουμε την εργασία και τους εργάτες και ας καταδικάσουμε τους άχρηστους στην κοινωνία, οι οποίοι ως κηφήνες προσπαθούν να πορίζονται τα προς το ζην εκ της εργασίας των άλλων

Η καταδίκη των «άχρηστων» της κοινωνίας μπορεί να οδηγήσει εις την ευγονική της Σπάρτης και της Ναζιστικής Γερμανίας, διότι το μέτρο κρίσης της «αχρηστίας» είναι σχετικό ως προς το κριτήριο αλλά και ως προς τον κριτή. Δεν είναι άξιος ο άνθρωπος να κρίνει ποιος είναι ο πρώτος και ποιος ο τελευταίος (2) και τα πράγματα σε δεδομένη στιγμή θα ανατραπούν μια για πάντα, στέλνοντας στο κάλαθο των αχρήστων μισάνθρωπες πολυλογίες που φέρονται  να αγαπούν περισσότερο την απρόσωπη εργασία  παρά τους ανθρώπους ως πρόσωπα (κατά Ιωάννη, Κεφ. Η΄ «Ὁ ἀναμάρτητος ὑμῶν πρῶτος βαλέτω λίθον ἐπ' αὐτὴν.»).

Ας μην ξεχνά κανείς πως η αεργία είναι κάτι υπαρκτό που την μια στιγμή αφορά τους άλλους αλλά την επόμενη στιγμή μπορεί να αφορά εμάς, όπως π.χ. εις την περίπτωση μιας κατοχής οιασδήποτε χώρας από ξένα στρατεύματα, όπου η κοινωνική ισορροπία και διαστρωμάτωση ανατρέπεται και όπου οι «εργαζόμενοι» είναι οι προδότες του έθνους και της πατρίδας. Είναι λυπηρές τέτοιες θεωρίες σαν ακούγονται από χείλη ανθρώπων που έχουν εννοήσει το πρόβλημα της σωματικής ανισότητας  και μάλιστα το αποδίδουν εις την νομοτέλεια της ιδικής τους θρησκείας. (3) Κατόπιν άλλοι νεοπαγανιστές έχουν το θράσος να παραλληλίζουν την Σκυθόπολη με το Άουσβιτς και να κατηγορούν ψευδώς χριστιανούς για τα διδάγματα που οι ίδιοι διδάσκουν. Περισσότερο όμως για αυτή την απάτη σε άλλη σελίδα.

 Η γενοκτονία των Ελλήνων στο Άουσβιτς της Σκυθόπολης (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 258, άνω επικεφαλίδα, εξώφυλλο)

Σημειώσεις

1. Ο ηλιακός -ουράνιος χαρακτήρας της θρησκευτικής αυτής αντιλήψεως των Ελλήνων αλλά και των υπερβορείων φυλετικών αδελφών τους, έρχεται σε καίρια αντίθεση προς τον χθόνιο-υποχθόνιο δεισιδαιμονικό χαρακτήρα θρησκειών των λαών της σημιτικής ανατολής. Και το σύμβολο του αγκυλωτού σταυρού, είναι ακριβώς φορτισμένο από αυτή την αντίθεση, εκφράζοντας την δυναμική υπεροχή του ανώτερου ηλιακού στοιχείου (Πηγή: Περιοδικό Απολλώνειο Φως, τεύχος 50, άρθρο «Ο εσωτερικός συμβολισμός του αγκυλωτού σταυρού», του Π Π. Παπακωνσταντίνου, σελ. 17)

2. Κατά Ματθαίον, Κεφ. Ιθ΄ «30 Πολλοὶ δὲ ἔσονται πρῶτοι ἔσχατοι καὶ ἔσχατοι πρῶτοι.»

3. Σχετικά, είναι γνωστό ότι μεταξύ των ανθρώπων υπάρχουν τεράστιες διαφορές, όπως, π.χ. άλλοι είναι αρτιμελείς και υγιείς, ενώ άλλοι με σωματικές δυσμορφίες ή με σοβαρή διαταραχή της υγείας τους, και μάλιστα, μερικές φορές από την παιδική τους ηλικία... η μόνη εξήγηση που μπορεί να δοθεί, είναι ότι οι ανισότητες αυτές είναι αποτέλεσμα της εφαρμογής του Νόμου της Ειμαρμένης (για τον οποίο θα αναφερθούμε κατωτέρω) και της μετενσαρκώσεως. (Πηγή: Στυλιανός Τάκας, Νομικός & Φυσικός, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 40, άρθρο «Μετενσάρκωση και αρχαία Ελλάδα», σελίδα 27)

ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ ΕΚΘΕΣΗΣ ΒΡΕΦΩΝ

1. Στην αρχαία Ελλάδα που όλα λάμπουν και είναι χρυσός, κατά τους νεοΕθνικούς, ίσχυε σε μεγάλη έκταση η πιο απαίσια συνήθεια, εκείνη της έκθεσης των βρεφών, μια αντανάκλαση των τεκταινομένων των αρχαίων θεών.

2. Μέσα από την έκθεση φανερώνεται η οικτρή κατάσταση ιδίως της γυναίκας αλλά και του παιδιού στα αρχαία χρόνια.

3. Αν και οι νεοΕθνικοί υποστηρίζουν διαρκώς την έλλειψη παιδείας ή πολιτισμού στους Ιουδαίους και σε άλλους λαούς, εντούτοις διαφαίνεται πως οι Ιουδαίοι σε αυτόν τον τομέα, όπως και οι Ινδοί, είχαν καλύτερες ηθικές αξίες από τους Έλληνες, οι οποίοι σε ορισμένες περιπτώσεις μέσα από την πολιτεία τους προέτρεπαν στην έκθεση. Μόνο η Θήβα είχε απαγόρευση. Η μεγάλη ανοχή προς την έκθεση ίσως να οφείλεται και στην ανάγκη εύρεσης δούλων από κάθε αρχαία πόλη, ανάγκη η οποία πολλές φορές οδηγούσε σε εμφύλιους πολέμους.

4. Η έκθεση ως μια κοινωνική ενέργεια και ως  ηθική στάση υποστηρίχθηκε από φιλοσόφους, όπως ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης. Γι’ αυτό δεν είναι να απορεί κανείς, γιατί διάφοροι φιλόσοφοι δεν μπορούσαν να «αγιάσουν» στην Χριστιανική θρησκεία, όχι μόνο για τις διαφορές των δοξασιών τους αλλά και ένεκα των ηθικών αρχών που δίδασκαν. Από αυτούς μόνο ο Σόλων έλαβε «τιμές» (σελίδα αγιογραφίες) για την δίκαιη στάση του.

5. Είναι τραγικότατη η εικόνα της έκθεσης και εγκατάλειψης τόσων Ελλήνων παίδων και η ανοχή της αρχαίας θρησκείας, ίσως επειδή μέρος των εκθετειμένων παιδιών γίνονταν δούλοι και ιερόδουλοι.

6. Ο Χριστιανισμός, αν και δεν μπόρεσε να αλλάξει άρδην την κατάσταση, μαζί με τους Βυζαντινούς αυτοκράτορες, αποτέλεσε το κύριο μοχλό πίεσης προς μη εγκατάλειψη των βρεφών, αφού επέβαλλε θανατικές καταδίκες στους εκθέτες,. Η στάση της Εκκλησίας γύρω από τέτοια θέματα είναι διαχρονική και διαφαίνεται ακόμη και στις μέρες μας, στην περίπτωση των αμβλώσεων.

7. Η Εθνική θρησκευτική βαρύτητα της πράξης της έκθεσης των βρεφών προβάλλεται μέσα από την θρησκευτική εξουσία του πατέρα στα πλαίσια της αρχαίας ιεροσύνης της οικογένειας.

8. Ο Μ. Κωνσταντίνος είναι ο πρώτος αυτοκράτορας που δια της ποινής του θανάτου, απαγορεύει την έκθεση των βρεφών. Είμαι αναμφισβήτητη η επίδραση της Χριστιανικής θρησκείας πάνω σε αυτές τις πολιτικές αποφάσεις, γεγονός που επαληθεύεται από τις αποφάσεις Ουαλεντιανού και Γρατιανού καθώς και από τις συμπληρώσεις του Ιουστινιανού. Αυτοί οι αυτοκράτορες, έστω και αν χρεώνονται τις κατηγορίες των νεοΕθνικών, ως ανήθικων ανθρώπων επειδή απαγόρευσαν την Εθνική θρησκεία, παραδίδουν άλλα μαθήματα ήθους στις πολιτικές διατάξεις τους, τόσο προς τους αρχαίους πολιτικούς αλλά και στους αρχαίους φιλόσοφους και ιερείς. Αυτό ασφαλώς οφείλεται στην επίδραση του Χριστιανισμού.

 9. Σημαντική ως προς την απολογία, είναι η συμμετοχή της Εκκλησίας ως θρησκευτικού οργανωμένο οργάνου, στην αποδέσμευση των βρεφών από το στάδιο της εγκατάλειψης.