ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΙ & ΣΕΛΕΥΚΙΔΕΣ

 Οι διάδοχοι βασιλείς του Μέγα Αλέξανδρου, Πτολεμαίοι, παρουσιάζουν εξαιρετικό ενδιαφέρον από πολλές απόψεις. Για την σχέση ελληνισμού - Ιουδαϊσμού στην αρχαιότητα, για τον τρόπο διακυβέρνησης, την σχέση εξουσία - ιερατείου εις τα προχριστιανικά και αρχαία χρόνια κ.λ.π. Παρουσιάζονται λοιπόν διάφορα γεγονότα της ζωής των, ώστε ο αναγνώστης να μπορεί να τα αντιπαραθέσει με εκείνα των Βυζαντινών αυτοκρατόρων, που παρουσιάζονται από τον τύπο των νεοΕθνικών ως πρότυπα διαφθοράς και ανηθικότητας. Μάλλον αυτά τα δύο συνάπτουν με την εξουσία καθ’ αυτήν και όχι με την «θρησκευτική» τοποθέτησή της. Όλοι οι άνθρωποι παρεκτρέπονται στο ρουν τις ιστορίας, είτε είναι Έλληνες Εθνικοί είτε Έλληνες Χριστιανοί. Αυτό δεν αποτελεί σε καμιά περίπτωση κριτήριο εύρεσης της αλήθειας ή θεολογικό πρόβλημα του Χριστιανισμού ή του Εθνισμού.

ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΙ, ΣΕΛΕΥΚΕΣ & ΗΘΙΚΗ

ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΣ Β’ ο Φιλάδελφος: παντρεύτηκε την αδελφή του Αρσινόην την Β΄. Σκότωσε τον ποιητή Σωτάδην ο οποίος εμεύθηκε την αιμομιξία αυτή. Επειδή ήταν τρελά ερωτευμένος με την Αρσινόην, ονόμασε πολλές πόλεις με το όνομά της, κατασκεύασε το Αρσινόειον όπου και τοποθέτησε μεγάλο Οβελίσκο. Ενώ όμως την αγάπα είχε και πλείστες ερωμένες από τις οποίες με αγάλματα γέμισε την πόλη της Αλεξάνδρειας. Μετέφρασε στα ελληνικά τα ιερά βιβλία των Χαλδαίων, των εβραίων και των Αιγυπτίων

ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΣ ο Γ’ ο Ευεργέτης : Κατέκτησε την Συρία, διέδραμε την Κιλικία, Ιωνία, Παμφυλία, υπόταξε την Βαβυλωνία, Περσία και την Βακτριανή και έφθασε στην Αίγυπτο με 2500 αγάλματα, τέλεσε θυσίες για τις νίκες του εις τους κατακτητικούς πολέμους εις την Συρία μέσα στο ναό της Ιερουσαλήμ. Όταν η Βερενίκη έθεσε την κόμη της στο ναό της Αφροδίτης και την άλλη μέρα η κόμη εχάθηκε ο Σάμιος αστρονόμος ο Κόνων κάλεσε τον Πτολεμαίο, που είχε δυσφορήσει, στο αστεροσκοπείο όπου του έδειξε μικρό 43 άστρων ανώνυμο ως τότε και του είπε ότι οι θεοί μετέτρεψαν την κόμη της βερενίκης σε αστερισμό.

ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΣ ο Δ’ ο Φιλοπάτωρ : Κατηγορήθηκε για τον θάνατο του πατέρα του γι αυτό και αυτοαποκαλέστηκε Φιλοπάτωρ ώστε να αποπέμψει τις κατηγορίες. Ήταν άνθρωπος των καταχρήσεως και των οργίων και πέθανε λόγω αυτών των καταχρήσεων σε ηλικία 35 μόλις χρόνων. Σκότωσε την μητέρα του και τον αδελφό του όταν αυτοί οι δύο τον κατηγόρησαν ότι τα όργια του δεν είναι ο καλύτερος τρόπος διακυβέρνησης. Ο λαμπρός Κλεομένης οργάνωσε επανάσταση εναντίον του αλλά αυτοκτόνησε μετά την αποτυχία της. Ο Φιλοπάτωρ τον κρέμασε ανάποδα ενώ ήταν νεκρός και μπροστά στο πτώμα του σκότωσε την γριά μητέρα του, τα παιδιά του και τις Σπαρτιάτισσες ακόλουθες. Εκτέλεσε θυσίες στο ναό των εβραίων στην Ιερουσαλήμ. Θέλοντας να μπει στο ιερό εμποδίστηκε από τον αρχιεπίσκοπο Σίμωνα, ως αλλόθρησκος, οργίστηκε και εξέδωσε διάταγμα εξοντώσεως του γένους των Εβραίων των εν Αίγυπτο. Χάρη αρπαγής και κλεψιάς έγιναν όλοι οι διωγμοί των Εβραίων. Αργότερα όμως μετανόησε και επέστρεψε πίσω τους θησαυρούς που άρπαξε. Είχε μια γυναίκα, την αδελφή του Αρσινόη αλλά ήταν αφάνταστα ακόλαστος και την παραμελούσε με εταίρες, ορχηστρίδες, αυλητρίδες και κιναίθες. Το 209 την σκότωσε.

ΑΝΤΙΟΧΟΣ ο Επιφανής : Διάδοχος του Σέλευκου 4ου υπήρξε o αδελφός του Αντίοχος ο Επιφανής 176- 163 π. Χ. Αυτός ουδέν δικαίωμα είχε επί του θρόνου, διότι ο νόμιμος διάδοχος του θρόνου, οίος του Σέλευκου 4ου Δημήτριος ήταν όμηρος εν Ρώμη. Επί του Επιφανούς τούτου τα πράγματα και οι σχέσεις Ιουδαίων και Συρίων επεδεινώθησαν. Ό Σίμων προβαίνει εις νέες συκοφαντίας κατά του Όνίου του αρχιερέα, ο οποίος θεώρησε απαραίτητο να παρουσιασθεί αυτοπροσώπως εις τον βασιλέα και έκθεση τα πράγματα. Πέθανε όμως εν τω μεταξύ ο Σέλευκος και ο Αντίοχος αναθέτει την Αρχιεροσύνη εις τον Ιάσωνα τον αδελφό του Ονίου, διότι ο Ιάσων ούτος προσέφερε εις τον βασιλέα 60 τάλαντα αργυρά, περισσότερα των ορισθέντων και 80 τάλαντα εξ άλλων εσόδων προς τούτοις δί 150 ακόμη τάλαντα δια την εισαγωγή μεταξύ των Ιουδαίων εθνικών εθίμων και παιδιών. Ο Ονίας Έπειτα από αυτά ουχί άνευ κινδύνου της ζωής του θα επέστρεφε εις Ιερουσαλήμ. Δια τούτο παραμένει στη Δάφνη ή οποία ήταν καταφύγιο πλησίον της Αντιοχείας..

Τον Ιάσονα όμως εξέβαλε του θρόνου της Αρχιεροσύνης κάποιος Μενέλαος ο οποίος υποσχέθηκε εις τον βασιλέα 300 τάλαντα περισσότερα από τον Ιάσωνα, για να λαβή την Αρχιεροσύνη. Βλέπων όμως ο Μενέλαος, ότι ο νόμιμος Αρχιερέας Ονίας ζει και θα είναι επικίνδυνος εις αυτόν αποφασίζει να φονεύσει αυτόν, και όταν ο Αντίοχος βρίσκονταν στην Κιλικία δωροδόκησε τον αντικαταστάτη του Ανδρόνικο. Πάντα τα μέχρι τούδε υπήρξαν προοίμιο των κατόπιν συμφορών των Ιουδαίων των μαρτυρίων αυτών. Θέλησε να τους αναγκάσει να ασπασθούν τους Ελληνικούς Εθνικούς θεούς. Κατασκεύασε ναό του Δία μέσα στον ιερό ναό των Ιουδαίων στην Παλαιστίνη, τους ανάγκασε να φάνε χοιρινό, τους ανάγκασε να προσκυνήσουν ένα τολμηρό σύμπλεγμα του θεού Διονύσου, έστειλε ιερείς και στρατιώτες σε κάθε Ιουδαϊκή πόλη για να κατασκευασθεί βωμός και όρισε την ποινή θανάτου για την μη παρουσία των Ιουδαίων σε θυσία. Αυτό ήταν και το έναυσμα των απελευθερωτικών αγώνων των Μακκαβαίων έναντι των Ελλήνων που θα κρατήσουν 25 χρόνια και θα τελειώσουν το 140 π.Χ Στο τέλος όμως ο Φιλοπάτωρ μετανόησε και σταμάτησε τους διωγμούς Και έχουμε κατ’ αρχάς τις ομαδικές εκτελέσεις:

α) Ομαδικές Εκτελέσεις. Ό Αντίοχος ανέλαβε την δεύτερη εκστρατεία κατά της ΑΙγύπτου κατά το 169 π. Χ.(¹). Κατά το χρονικό τούτο διάστημα της εκστρατείας επί 40 ημέρες φαίνονταν στην Ιερουσαλήμ συνταρακτικά φαινόμενα οπτασίες εν τω αέρι, ομάδες δηλαδή Ιππέων επιτίθονταν εναντίον αλλήλων δια λογχών, πλήθη ανδρών φερόντων θώρακας με γυμνά τα ξίφη και διάφοροι πολεμιστές παντός είδους φαίνονταν στον αέρα. Όλοι οι Ιουδαίοι προσεύχονταν, ίνα ταύτα‘είναι για καλό». Και όμως μόλις διαδόθηκε η ψευδή φήμη, ότι ο Αντίοχος φονεύτηκε στην Αίγυπτο ο εν Αμμωνίτας καταφυγών Ιάσων εισέρχεται μετά 1000 ανδρών εις Ιερουσαλήμ, ίνα εκδίωξη εκείθεν των αντίδικο του Μενέλαο και φονεύει άνευ οίκτου πολλούς εκ των συμπολιτών του. Αναγκάζεται όμως τελικώς να επιστρέψει πάλιν στους Άμμωνίτες. Ο Αρέτας ο ηγεμών των Αράβων, θέτει αυτόν εις φυλακή, για να τον φονεύσει. Δραπετεύει όμως και φεύγει Από πόλεως εις πάλιν μισούμενος υπό πάντων ως Αφορισμένος από τον νόμο και μισούμενος ως προδότης της πατρίδος και των συμπολιτών του καταφεύγει εις Αίγυπτο και εκείθεν εις την Λακεδαίμονα. Έτσι εκείνος ο όποιος εξόρισε πολλούς εκ της πατρίδος του πέθανε έκτος ταύτης εις Λακεδαίμονα, όπου κατέφυγε για να βρει προστασία. Εν τω μεταξύ ο βασιλεύς Αντίοχος επιστρέφει από την Αίγυπτο και θεώρησε την επανάσταση αυτήν του Ιάσωνα ως στρεφόμενη εναντίον του καταλαμβάνει την π6λιν Ιερουσαλήμ και εκδικείται ταύτην σκληρά. Οι στρατιώτες του ακολουθούντα εντολή του βασιλέως φονεύουν κάθε Ιουδαίο τον όποιον ευρίσκουν καθ’ οδών νέους, γέροντας, γυναίκας και παιδία. 40.000 άνθρωποι φονεύθηκαν και πολλοί άλλοι πουλήθηκαν ως δούλοι. Αυτός ο ίδιος ο Αντίοχος, οδηγούμενος υπό τον Μενέλαο, ληστεύει τα πολύτιμα Ιερά σκεύη, το πολυτιμότατο παραπέτασμα, το οποίον χώριζε τα αγία Από τα αγία των αγίων και άλλα πολύτιμα Ιερά σκεύη.

Ο Αντίοχος ο Επιφανής μη αρκεσθείς εις την άσεβη του τούτη συμπεριφορά, με πλήρη λύσσα αποστέλλει μετά δύο έτη στην Ιερουσαλήμ τον στρατηγό του Απολλώνιο με 22.000 ανδρών. Αυτός κατ’ αρχάς υποκρίνεται φιλικός διαθέσεις προς τους Εβραίους και κατορθώνει σε 1 ήμερα αργίας Σαββάτου να επιπέσει εναντίον αόπλων και ανύποπτων κατοίκων της πόλεως και να επιφέρει τρομερή σφαγή «λουτρό αίματος» και έπειτα να λεηλατήσει την πόλη. Οχυρώνει κατόπιν την Σιών, την ακρόπολη της Ιερουσαλήμ δια τειχών και πύργων και εφοδιάζει ταύτη δια πολεμικού υλικού και τροφίμων. Εκεί τοποθετεί φρουρά εκ χιλίων στρατιωτών, για να έχει ταύτη ως ορμητήριο εναντίον της Ιερουσαλήμ. Οι κάτοικοι τής Ιερουσαλήμ έφυγαν, ή πόλης γέμισε από εχθρούς, και ο Ιερός τόπος του ναου και ο ναός ερημώθηκαν, όλες οι δημόσιες εορτές και η δημοσία θρησκευτική ζωή έπαυσε. Οι μέχρι τότε διωγμοί γίνονταν με την πρόφαση, ότι οι Ιουδαίοι σκέπτονταν να επαναστατήσουν κατά των Συρίων. Ήδη όμως αρχίζει ο καθ΄ αυτό διωγμός κατά της Ιουδαϊκής θρησκείας με τους πρώτους μάρτυρας Ελεάζαρον και τους 7 οίους και της μητρός των υπό τις ακολούθους περιστάσεις.

β) Το Μαρτύριο του Ελεαζάρου:. Συμβαίνει ή τρίτη νικηφόρος εκστρατεία του Αντιόχου κατά της Αιγύπτου 168 π. Χ. Επεμβαίνουν όμως οι Ρωμαίοι και ο Αντίοχος αναγκάζεται λυσσασμένος από θυμό να επιστρέψει εις Συρία. Διατάσσει, ίνα πάντες οι υπήκοοί του να έχουν την αυτήν προς αυτόν θρησκεία, την λατρεία των ειδώλων. Για αυτό διατάσσει να ξεσχίζονται και να κατακαίονται όλα τα Ιερά βιβλία και επί ποινή θανάτου απαγορεύει εις αυτούς την τήρηση του Μωσαϊκού Νόμου. Κατά το έτος 167 διατάσσει, ώστε ο ναός το0 Σολομώντα να γίνει ναός του Δία και επί του θυσιαστηρίου των Ολοκαυτωμάτων τοποθετήσουν είδωλο και σε όλες τις πόλεις της Ιουδαίας εγείρουν βωμούς ειδωλολατρικούς. 0ι Ιουδαίοι αναγκάζονται 6πό των βασιλικών απεσταλμένων να παραβαίνουν τον Νόμο θυσιάζοντας εις τα είδωλα και τρώγοντες παρά τον νόμο χοιρινό κρέας. Πολλοί Ιουδαίοι εκ φόβου κάμπτονται, άλλοι δε οικειοθελώς λαμβάνουν μέρος εις. τρομερές ακολασίες και παραβάσεις του Νόμου και βεβηλώσεις, οι οποίες γίνονταν στον Ναό. Υπήρξαν όμως και άλλοι, οι όποιοι έμειναν σταθεροί και προτίμησαν να αποθάνουν παρά να παραβούν τον νόμο. Μεταξύ αυτών είναι ο Ελεάζαρος, ο ένενηκοντούτης και επιφανής γραμματεύς. Άνοιξαν τούτου το στόμα βιαίως για να εισαγάγουν εντός αυτού χοιινό κρέας. Προτίμησε όμως ούτος να αποθάνει ενδόξως παρά να ζει ένοχος. Δια τούτο οδηγήθηκε εις το μαρτύριο. 0ι παριστάμενοι βασιλικοί απεσταλμένοι παρεκάλουν αυτόν συμπαθούντες την ηλικία του και σεβόμενοι το πρόσωπον του να φάει κρέας επιτετραμμένο υπό τον νόμου, να πει όμως ότι έφαγε χοιρινό κρέας για να αποφυγή το μαρτύριο. Ό Ελεάζαρ όμως απάντησε: «ούτε η ηλικία μου επιτρέπει να υποκριθώ, αλλά και οι νέοι Ιουδαίοι δεν έχουν να ωφεληθούν όταν πληροφορηθούν, ότι εγώ ο ένενηκοντούτης Ελεάζαρ στον ελάχιστο υπόλοιπο και μάταιο της ζωής μου χρόνο κατέλυσα τον νόμο. Τουναντίον μάλιστα θα βλάψω αυτούς και μεγάλη κηλίδα θα προσάψω εις τον βίο μου. Άλλωστε εάν αποφύγω το μαρτύριο των ανθρώπων θα περιπέσω εις χείρας του παντοδυνάμου θεού είτε ζών είτε μετά θάνατον. Δια όλα ταύτα θέλω να αποθάνω δια τον άγιο νόμο ευθαρσώς ένα θάνατον τίμιο. Ούτω θα παράσχω βίο αξιομίμητο θάρρους εις τους μεταγενεστέρους». Μετά ταύτα σύρθηκε ο Ελεάζαρ εις το μαρτύριο. Αποθνήσκων αναστέναξε και είπε: «Κύριε, Συ γνωρίζεις, ότι υποφέρω το μαρτύριο τούτο, διότι φοβούμαι Σε». Ούτω απήλθε του κόσμου τούτου αφίσας Όπισθεν του ωραιότατο παράδειγμα θάρρους και ηρωισμού. Μετά το μαρτύριο του Έλεαζάρου έρχεται το μαρτύριο των 7 αδελφών και της μητρός των.

γ) 0ι 7 Αδελφοί και ή μητέρα τους: Ο Αντίοχος, ευρισκόμενος πιθανότατα εν Αντιόχεια, διατάσσει να εμφανισθούν ενώπιον του επτά υιοί μετά της μητρός των και υποβάλλει αυτούς εις ραβδισμούς, ίνα αναγκάσει τούτους να φάγουν παρά τον εβραϊκό νόμο χοίρινό κρέας. Ό κατόπιν του αλλού οι επτά ούτοι αδελφοί υποβάλλονται εις το μαρτύριο τούτο επί παρουσία της μητρός των. Η αρχή γίνεται από τον πρεσβύτερο υιό ο όποιος δηλώνει απερίφραστος, ότι είναι έτοιμος να πεθάνει παρά να παραβεί τον νόμο. Ό βασιλεύς θύμωσε και διατάσσει να εξαχθεί ή γλώσσα αυτού και να κοπή, να αφαιρεθεί το δέρμα του σώματος του και να κοπούν τα χέρια και τα πόδια ενώπιον των άλλων αδελφών του και της μητέρας του. Κατόπιν ρίπτεται εις το πυρ και σε αχνίζων τηγάνι. Προσάγεται κατόπιν ο δεύτερος υιός, εξάγεται και τούτου το δέρμα της κεφαλής και ερωτούμενος αν φάει κρέας χοιρινό πριν τον υποβάλλουν σε μαρτύριο στα άλλα μέλη του σώματος του. Εκείνος απαντά όχι, δεν τρώγω. Ρίπτεται και αυτός εις το πυρ. Ψυχοραγών λέγει εις τον βασιλέα: «συς αφαιρέσας, ημών την παρούσα ζωή. Ο θεός θα αναστήσει ημάς εις αιωνία ανάσταση». Προσάγεται ο τρίτος αδελφός: Ζητείται εξ αυτού να εξαγάγει την γλώσσα του. Εκείνος αμέσως εξάγει ταύτη κοι εκτείνει τα χέρια του ηρωικά λέγοντας προς τους δήμιους: «εξ ουρανού έλαβα και δια τον Θεό περιφρονώ ταύτα, διότι ελπίζω, ότι θα επανακτήσω αυτά». Ό τέταρτος υιός ολίγον προ του θανάτου του λέει: « είναι προτιμότερο να φονευθεί κάποιος από των ανθρώπων ελπίζοντας εις τον θεό παρά να ζει με ανθρώπους ασεβείς». Ό πέμπτος υιός μαρτύρων λέγει προς τον βασιλέα: «έχεις δύναμη να κάμεις εις τους ανθρώπους ότι θέλεις, αν και συ είσαι θνητός. Δεν πρέπει όμως να πιστεύεις ότι θα εγκαταλειφθούμε από τον Θεό» Ό Έκτος-αποθνήσκων λέγει προς των βασιλέα: «μην απατάσαι ! εμείς υποφέραμε διότι αμαρτήσαμε ενώπιον του Θεού, μη νομίζεις όμως, ότι θα μείνεις ατιμώρητος, διότι τόλμησες να έλθεις ενάντια στο Θεό». Η μητέρα τους βρίσκονταν ενώπιον των, όπου αυτοί υπόφεραν τα μαρτύρια αυτά. Ήταν όμως άκαμπτος και ενίσχυσε αυτούς εις το μαρτύριο. Τέλος ο Αντίοχος διατάσσει να παρουσιασθεί ενώπιον του ο νεώτερος αδελφός και υπόσχεται εις αυτόν μεθ΄ όρκου να κάμει αυτόν ευτυχή, αν υπακούσει εις αυτόν. Επειδή όμως ο νεώτερος αρνούνταν, κάλεσε ο Αντίοχος την μητέρα αυτού και παρεκάλεσε αυτήν, να συστήσει τον υιό της να υπακούσει. Η μητέρα πλήρης στοργής λέγει προς τον νεώτερο γιο : «τέκνο μου, λυπήσου με την μητέρα σου. Σε παρακαλώ, παιδί μου, ύψωσε το βλέμμα σου εις τον ουρανό και εις την γη και μάθε ότι ο θεός έκαμε ταύτα πάντα εκ του μηδενός. Μη φοβάσαι λοιπόν τον βασιλέα τούτο και γίνε άξιος των αδελφών σου, ίνα έχω και σε μαζί μου μετά των άλλων αδελφών σου εις την αιωνιότητα». Έπειτα από αυτά ο νεώτερος υιός απαντά εις τον βασιλιά: «τί περιμένετε λοιπόν; δεν υπακούω εις την εντολή σου, αλλά εις την εντολή του νόμου, τον οποίον έδωσε σε μας ο Μωυσής. Μη καυχάσαι ματαίως ω βασιλεύ, διότι και συ είσαι υπόδικος ενώπιον του μεγάλου δικαστηρίου του Θεού. Εγώ θα δώσω, όπως και οι αδελφοί μου έδωκαν το σώμα των, όπερ των νόμων των πατέρων ημών. Παρακαλώ δε τον Θεό, όπως φανεί ίλεως εις τον λαό μου». Ό βασιλεύς άναψε από θυμό ακούγοντας αυτά και υποβάλλει αυτόν εις φριχτότερα μαρτύρια των προηγουμένων αδελφών του. Τέλος μετά τον θάνατον τούτου φονεύεται και η μητέρα αυτών. Μετά την παθητική αυτή αντίσταση οι Ιουδαίοι μεταβαίνουν, εις την ενεργητική αντίσταση αυτών, εις τον πόλεμο.

ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΣ ο Ζ’ ο Ευεργέτης : παντρεύτηκε την χήρα του αδελφού του ώστε να μην ανέλθει ο υιός της στην εξουσία. Την ημέρα του γάμου τους σκότωσε μπροστά της τον υιό της, Ευπάτορα. Ερωτευμένος όμως στο τέλος με την κόρη του αδελφού του και κόρη της γυναίκας του, έδιωξε την τελευταία και βίασε την κόρη της και κατόπιν την παντρεύτηκε. Επειδή ο κόσμος δυσανασχετούσε με την διοίκησή του άφησε τον στρατό ελεύθερο να καταδρομεύει και να καταπιέζει τους πολίτες. Δια μέσω συκοφαντιών και αρπαγής έκλεβε πολλούς πλούσιους πολίτες ώστε να εξασφαλίζει χρήματα για το ταμείο του. Μεταξύ αυτών κάλεσε και την ευγενή νεολαία εις το γυμνάσιον όπου και εκεί την περικύκλωσαν οι μισθοφόροι του και τους σκότωσαν όλους. Επί 15 έτη εκτέλεσε σφοδρότατους διωγμούς εναντίων λογίων και καλλιτεχνών. Οι Αλεξανδρινοί μετά από επανάσταση που παρακινήθηκε από την Κλεοπάτρα ανάγκασαν αυτόν να αποσυρθεί εις την Κύπρο. Από την Αίγυπτο ανηγόρευσαν ως διάδοχο, έστω και απόντα, τον υιό του Μεμφίτη και αντιβασιλέα την Κλεοπάτρα. Τότε ο Ευεργέτης τεμάχισε τον υιό του και έστειλε τα τεμάχια εντός κάλπης εις την αντιβασιλέα.

ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΣ ο Θ’ Σωτήρας Α’ : επειδή είχε ανάγκη από χρήματα σύλησε την σφυρήλατη χρυσή λάρνακα του Μεγάλου Αλεξάνδρου και την αντικατέστησε με γυάλινη.

ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΣ ο Ι’ Αλέξανδρος Β’ : Διεφθαρμένος και ωμός ενίοτε. Την 19^η μέρα από την ημέρα του γάμου του σκότωσε με τα ίδια του τα χέρια την γυναίκα του Βερενίκη.

ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΣ ο ΙΑ’ ο Αυλητής : Μετά το 12^ο έτος της βασιλείας του ανέλαβε τον τίτλο νέος Βάκχος ή Διόνυσος και παραδόθηκε σε κραιπάλη και όργια. Ενθουσιασμένος με την λατρεία του θεού Βάκχου έφτιαξε θίασο όπου οργίαζε υπό την προεδρία του. Έγινε μυσαρός τύραννος διότι έστελνε συνεχώς ακριβά δώρα στην ρώμη. Θανάτωσε την θυγατέρα του και άλλους για να σφετερισθεί την εξουσία και τα χρήματά τους.

ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΣ ο ΙΔ’ Καισαρίων : αναγνωρίσθηκε βασιλέας από την ρωμαϊκή τριανδρία και από τον σύλλογο ιερέων της Αιγύπτου

ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΣ αδελφός Αυλητού : Για να αφήσει την εξουσία της Κύπρου οι ρωμαίοι του υποσχέθηκαν να έχει ισόβια μεγάλη σύνταξη και τιμές με το όνομα του ιερέα της Αφροδίτης της Πάφου.

ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΑΤΕΣ

ΠΡΟΣΟΧΗ: Στο τέλος κάθε σελίδας του Ανώνυμου Απολογητή θα παρουσιάζονται νεοπαγανιστικές και αθεϊστών (δήθεν ελληνιστών) απάτες που έχουν σχέση με το θέμα της σελίδας. Αυτές οι απάτες δεν έχουν σκοπό να βάλουν τα περιοδικά στα οποία εμφανίζονται τα νεοπαγανιστικά ψεύδη, εφόσον ούτως ή άλλως παγανιστές συγγράφουν σε διάφορα ανυποψίαστα εξ αυτών και αυτά δεν εκφράζονται από τις απόψεις των αρθρογράφων, αλλά σκοπό έχουν:

1. να καταδείξουν τον κρυφοπαγανιστή αρθρογράφο ώστε να γίνει γνωστός και

2. είτε ο κάθε ενδιαφερόμενος που αναγιγνώσκει εκ νέου άρθρα του να θέτει τον εαυτό του εν εγρήγορση και να ελέγχει θαρρετά τα ψεύδη του κρυφοπαγανιστή (δήθεν ελληνιστή), αν είναι μελετημένος και έχει πρόσβαση σε πρωτογενή βιβλιογραφία

3. είτε εάν δεν έχει πρόσβαση σε βιβλιογραφία, να μην δείχνει πλέον εμπιστοσύνη στον αρθογράφο εφόσον γνωρίζει πως εκφράζει ψεύδη για να σπιλώσει τον Χριστιανισμό υποστηρίζοντας θέσεις παγανισμού, που όμως δεν είναι σχεδόν ποτέ ξεκάθαρες, αλλά που παρουσιάζονται ως «ελληνικές» μιας και η πλειοψηφία των νεοπαγανιστών ντρέπεται να ομολογήσει δημοσίως την θρησκεία που ακολουθεί και προτιμά να καμουφλάρεται με κάτι οικοιότερο, τον πατριωτισμό, που όμως αρρωστημένα έχει μετατραπεί σε ένα παγανιστικό εθνικισμό.

ΕΞΑΙΡΕΣΗ: εξαιρούνται τα προσωπικά βιβλία του κρυφοπαγανιστή αθρογράφου ή τα έντυπα με καθαρά νεοπαγανιστικό προσανατολισμό, ανάμεσα στα τόσα που κυκλοφορούν στην Ελλάδα.

Κεντρική σελίδα με νέο-παγανιστικές απάτες

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΣΕΒΟΝΤΟ ΠΑΝΤΟΤΕ ΤΑ ΕΤΕΡΟΔΟΞΑ

(Κατά Επαμεινώνδα Παντελεμείδη, άρθρο «Το μίσος της Αγάπης», περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 30, σελ. 32)

Ο ουσιαστικός, όμως και σημαντικότερος λόγος ήταν ότι οι Έλληνες σέβονταν με ιερή ευλάβεια τα ετερόδοξα… Οι Έλληνες αναγνώριζαν σε κάθε λαό το δικαίωμα να λατρεύει το Θείο με όποιο όνομα και όποιες διαδικασίες εκείνος ο λαός επιθυμούσε (Πλούταρχος, «Λόγος Θεολογικός» και «Περί Ίσιδος και Οσίριδος», 378α). (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, Τεύχος 30, άρθρο «Το μίσος της Αγάπης», Επαμεινώνδας Παντελεμίδης, σελίδα 32)

Μυθοπλάστης: Επαμεινώνδας Παντελεμίδης

 Απάντηση: Η ιστορική έρευνα αναιρεί τον ισχυρισμό των νεοΕθνικών, ότι οι Έλληνες ουδέποτε δίωκαν για τις θρησκευτικές πεποιθήσεις άλλους λαούς. Τέτοιο παράδειγμα υπάρχει και είναι γνωστό. Αφορά το Σέλευκη Έλληνα Αντίοχο τον Επιφανή. Ο ενδιαφερόμενος μπορεί να τα αναγνώσει στην παρούσα σελίδα.

Συνεπώς όχι μόνο οι Έλληνες δίωκαν αλλόθρησκους αλλά υπήρξαν οι πρώτοι που το έπραξαν ενάντια εκείνου του έθνους που σήμερα ακραίοι νεοΕθνικοί παρουσιάζουν ως την κατ’ εξοχήν εχθρική προς τον ελληνισμό. Αυτό το μαρτυρεί η ιστορία και όποιος δεν θέλει την αλήθεια ας κλείσει τα μάτια του όπως άλλωστε έχει κλείσει και τα αυτιά του και την συνείδησή του.

Μάλιστα στο εν λόγω απόσπασμα του νεοΕθνικού άρθρου υποστηρίζεται ότι ο ελληνικός 12θεϊστικός πολιτισμός, «σέβονταν με ιερή ευλάβεια τα ετερόδοξα». Ο γράφων δεν θα αντικρούσει ότι όντως ο ελληνικός πολιτισμός είχε μεγαλύτερη θρησκευτική ανέχεια από άλλους αργότερα, αλλά δεν ήταν και ο κατ’ εξοχής ανεξίθρησκος, διότι κάθε φορά όπου η θρησκεία έμπλεκε με την εξουσία, η ανεξιθρησκία δεν ήταν στο «φόρτε» της. Περί αυτού βλέπε τις διώξεις των φιλοσόφων και την σελίδα περί ασεβείας.

 Βέβαια, αν σε όλα αυτά προσθέσει κανείς πως τότε Έλληνες αποκαλούνταν όλοι οι λαοί που ασπάζονταν τις πολυθεϊστικές δοξασίες, τότε το ζήτημα αποκτά εντελώς διαφορετική τροπή.

ΠΗΓΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ

Εγκυκλοπαίδειες

1. Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια

Περιοδικά

1. Ιχώρ, τεύχος 30

ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ