Ο Μιχάλης Καλόπουλος σε εργασία του ανακαλύπτει - εφευρίσκει ένα «ακόμη βιβλικό ψέμα» υποστηριζόμενος από την νεοπαγανιστική ομάδα του περιοδικού Ιχώρ. Δυστυχώς γι’ αυτούς η αρχαιολογία τους ανατρέπει βίαια μέσα από τα δικά της ευρήματα. Οι νεοπαγανιστές πίπτουν στο ίδιο λάθος της ανόητης μεθολογίας που ακολουθούν και για την περίπτωση του Ιησού: «δεν υπάρχει ιστορική μαρτυρία άρα (;) το εξεταζόμενο πρόσωπο δεν υπήρξε». Όμως τελικά αυτό που δεν υπάρχει είναι η θεότητα του Χριστού μέσα στο δικό τους περιορισμένο και λίγων δυνατοτήτων αργό νου, εξ ου και κάθε ιστορικό πρόσωπο της βίβλου «αναγκαστικά» (βλ. ειμαρμένη) δεν μπορεί και δεν πρέπει να υπάρχει το ίδιο, διότι σε αντίθετη περίπτωση μπορεί να δημιουργηθούν «υποψίες» στον αγνό ερευνητή περί υπάρξεως του ίδιου του Βιβλικού Θεού. Βέβαια το τελευταίο είναι ξεκαθαρισμένο για τους Ορθοδόξους εδώ και χιλιάδες χρόνια. Στο πέρας όμως των αιώνων υπάρχει και η πεισματική αντίδραση κάποιων...
Ό Σαούλ υπήρξε ο πρώτος βασιλεύς του έως τότε απολύτως θεοκρατικά διοικούμενου έθνους των Εβραίων. Επελέχθη μεταξύ των ανδρών του Ισραήλ επειδή ήταν ψηλός και ρωμαλέος, για να οργάνωση στρατιωτικά το έθνος και να αναλάβει με Ισχυρές εξουσίες την διοίκηση του.
Το εβραϊκό ιερατείο, με καθυστέρηση αιώνων, φαίνεται πώς τελικό κατάλαβε την αξία ενός συγκεντρωτικού εκτελεστικού της θέλησης του μηχανισμού. Έτσι ο Σαούλ εχρίσθη από τον προφήτη Σαμουήλ πρώτος βασιλιάς των Εβραίων, άλλα μόνο για να είναι ο μάχιμος βραχίονας της κρυφής ιερατικής εξουσίας τους. Όφειλε λοιπόν να υπακούει τυφλά στις εντολές των ιερέων.
Ο Σαούλ όμως δεν απεδείχθη καλό θεοκρατικό υποχείριο. Αγνοούσε πολλά για τον τρόπο που ο θεός Σαβαώθ [1] κέρδιζε τις μάχες, και πολλές απ’ τις λεπτομέρειες της κρυφής «θεϊκής» (Ιερατικής) δύναμης του ήταν ακατανόητες. Συχνά ανέπτυσσε πρωτοβουλίες, που μπορεί να ταίριαζαν σ’ έναν πραγματικό βασιλιά άλλα όχι και στα σχέδια των σκοτεινών ιερατικών δυνάμεων, που τον έχρισαν και τον ήθελαν απόλυτο υποχείριο τους. Έτσι η καθαίρεση και απομάκρυνση του από το βασιλικό αξίωμα ήταν θέμα χρόνου.
Αφορμή της οριστικής καθαίρεσης του υπήρξε μία εξαιρετικό σκληρή εντολή του Γιαχβέ, που απαιτούσε: «εξολόθρευσε κάθε τι απ’ τους Αμαληκίτες, μη λυπηθείς, άλλα εξόντωσε άνδρες, γυναίκες και παιδιά, από νήπια έως και θηλάζοντα [2], βόδια, πρόβατα, καμήλες και όνους». [(Μασ.) Α΄ Σαμουήλ 15.3 ή (Ο΄) Α΄ Βασιλειών 15.3].
Ο Σαούλ, αν και δεν είχε κανένα πρόβλημα στην εκτέλεση αυτής της ξεκάθαρης γενοκτονίας άλλα και με την υποτιθέμενη αυτήν εντολή του θεού του και σκότωσε εν ψυχρώ «νήπια και θηλάζοντα», θεώρησε άσκοπη απώλεια την σφαγή των καλοθρεμμένων κοπαδιών των κατασφαγμένων εχθρών του και κράτησε για λάφυρα πολλά απ’ τα κοπάδια των Αμαληκιτών. Για αδιευκρίνιστους επίσης λόγους (ίσως συναδελφική αλληλεγγύη) δεν σκότωσε, άλλα απλώς αιχμαλώτισε τον αντίπαλο βασιλιά των Αμαληκιτών, που ονομαζόταν Άγαγ.
Όμως όταν ο προφήτης Σαμουήλ -ο άνθρωπος που με τους μυστικούς μαγικούς «αναθεματισμούς» του (υδατομαγγανείες [3]) χάρισε την συγκεκριμένη κραταιό νίκη στον Σαούλ- άκουσε τα βελάσματα των ξένων κοπαδιών, αντέδρασε με ανεξήγητη οργή και είπε, ανακοινώνοντας ορθά-κοφτά την καθαίρεση του Σαούλ: «ο Κύριος σε απέρριψε απ’ το να είσαι βασιλιάς...», «τον δε Άγαγ (τον βασιλιά των Αμαληκιτών) κατέσφαξε ο Σαμουήλ ενώπιον [4] του Κυρίου». [Α΄ Σαμουήλ 15.24,33.]
Ύστερα από αυτό ο εξοργισμένος Σαμουήλ ξεκαθαρίζει στον Σαούλ πώς,
αν και βασιλιάς, διέπραξε το ασυγχώρητο αμάρτημα της ανυπακοής και πως το μέγα
ζητούμενο δεν είναι η νίκη ούτε οι θυσίες, αλλά η λεπτομερής, απόλυτη και τυφλή
υποταγή του στις θεϊκές εντολές των ιερέων. Ο Σαμουήλ το ξεκαθαρίζει αυτό
λέγοντας στον Σαούλ το παροιμιώδες βιβλικό απόφθεγμα: «η υποταγή είναι καλύτερη
παρά ή θυσία και η υπακοή, παρά το πάχος των κριών». [Α΄ Σαμουήλ 15.22.]
Στην συνέχεια ο Σαμουήλ αποχωρεί έξαλλος, αγνοώντας επιδεικτικά τις κραυγές συγνώμης του βασιλιά Σαούλ και ακολούθως ψάχνει, βρίσκει και χρίζει (αλείφει δηλαδή με λάδι) τον Δαυίδ, τον γιο κάποιου Ιεσσαί, ως κρυφό διεκδικητή και διάδοχο του Σαούλ στον θρόνο του Ισραήλ.
Και εδώ ακριβώς κορυφώνεται το δικό μας ενδιαφέρον. Παρατηρούμε λοιπόν ότι ο Σαμουήλ προφητεύει άλλα και δρομολογεί κρυφά απ’ τον Σαούλ εξελίξεις, που θα πραγματοποιήσουν όσα προφήτεψε. Η ίδια η Βίβλος παρουσιάζει με άφθονες λεπτομέρειες το ενδιαφέρον παρασκήνιο των προφητικών τεχνασμάτων, που θα ανατρέψουν τελικό τον ανυπάκουο βασιλιά Σαούλ.
Αμέσως μετά την κρυφή αυτήν διεργασία για την ανατροπή του Σαούλ η αφήγηση μας παρουσιάζει έναν αόρατο κόσμο συνεργαζομένων ενοχλητικών «πνευμάτων» προς επίτευξη του επιδιωκομένου στόχου, δηλαδή της ανατροπής του βασιλιά: «Και όταν το πνεύμα Κυρίου απέστη (έφυγε) από τον Σαούλ, πνεύμα πονηρόν παρά Κυρίου(.) έπνιγεν αυτόν, και είπαν (ερμηνεύοντας την κατάσταση) οι παίδες (οι αυλικοί) του Σαούλ: ιδού πνεύμα Κυρίου πονηρόν σε πνίγει (Μασ.: ταράττει)» [(Ο΄) Α΄ Βασ. 16.14 ή (Μασ.) Α΄ Σαμουήλ 16.14].
Αυτή είναι η πρώτη φορά που στην Βίβλο διαβάζουμε για «πνεύμα Κυρίου πονηρόν», προερχόμενο δηλαδή από τον ίδιο τον Γιαχβέ και το όποιο μπορεί να προκαλεί ασθένεια. Στον κατάλληλο λοιπόν χρόνο τον Σαούλ άρχισαν να ενοχλούν συγκεκριμένα επαναλαμβανόμενα σωματικά συμπτώματα. Μία ανεξήγητη πνιγηρότητα [5] (ταραχή) βασάνιζε πλέον περιστασιακά τον βασιλιά.
Οι υπηρέτες του βασιλιά (κρυφοί συνεργάτες του ιερατείου), πού σύμφωνα με την πάγια συνταγή της ασθενοποιού μαγείας ήταν και οι αφανείς υπεύθυνοι για την «πληγή» του, όχι μόνο ερμήνευσαν με σιγουριά τον τύπο και την προέλευση της δυσφορίας, αλλά συμβούλεψαν τον βασιλιά και τι ακριβώς πρέπει να κάνη: «ας αναζητήσουμε λοιπόν, κύριε μας, κάποιον άνδρα που να ξέρει να παίζει κινύρα, [6] και όταν το κακά (Ο΄ πονηρόν) πνεύμα έρχεται πάνω σου, σταλμένο απ’ τον θεό, τότε ο μουσικός αυτός θα παίζει την άρπα (κινύρα) του και θα γίνεσαι καλά» [(Β.Β.) Α΄ Σαμουήλ 16.15-16 (Ο΄) Α΄ Βάσ. 16.23].
Με λίγα λόγια κάποιοι αυλικοί, υποτακτικοί του ιερατείου, κρυφοί κομπάρσοι στο θέατρο της σωτηρίας, όχι μόνο καταμαγγάνευαν (νόθευαν, δηλητηρίαζαν) τα γεύματα ή τα ποτά του βασιλιά προκαλώντας του παροδική δυσάρεστη δυσφορία (δύσπνοια, πνιγηρότητα), άλλα γνώριζαν και... τις μουσικές προτιμήσεις του δαίμονα. Του έδωσαν λοιπόν την κατάλληλη συνταγή θεραπείας: το κακό πνεύμα θα ησυχάζει μόνο με την σωστή μουσική και φυσικά το κατάλληλο τραγούδι [7].
Τώρα γιατί ό δαίμονας θα ησύχαζε με κινύρα και τραγούδι και όχι με τύμπανα, αυλούς ή λιβάνια, πρέπει πια να το έχετε ήδη καταλάβει... Γιατί ακριβώς σ’ αυτά ήταν καλός ο εκλεκτός του ιερατείου και επόμενος ήρωας τής Βίβλου... ο Δαυίδ. Ο βασιλιάς Σαούλ λοιπόν συμφώνησε και διέταξε: «ίδετε δη μοι άνδρα ορθώς ψάλλοντα και εισαγάγετε αυτόν προς με». [(Ο΄) Α΄ Βάσ. 16.17.]
Η συνέχεια είναι γνωστή αλλά και προβλέψιμη: «τότε απεκρίθη εις εκ των αυλικών αυτού (του Σαούλ) και είπε· εγώ είδον (εντελώς τυχαία εννοείται) τον υιόν του Ιεσσαί, ειδήμονα εις το παίζειν, [8] άνδρα συνετό, άνδρα πολεμιστή και σοφό στον λόγο, άνθρωπο ωραίο, που ο Κύριος είναι μετ’ αυτού» [(Μασ.) Α΄ Σαμουήλ 16.18]. Εντελώς τυχαία και απολύτως συμπτωματικά ο κατάλληλος ψάλτης-θεραπευτής για τον Σαούλ..., ο μοναδικός ικανός διώκτης της βασιλικής ταραχής και πνιγηρότητας δεν ήταν άλλος απ’ τον κρυφά χρισμένο διεκδικητή του θρόνου, τον Δαυίδ. Έτσι ο νέος ευνοούμενος του κρυφού ιερατείου, ο χρισμένος (Μεσσίας) Δαυίδ, έπαιρνε πανηγυρικά το εισιτήριο εισόδου στην αυλή του ανυποψίαστου βασιλιά.
Το καθιερωμένο πλέον σωτηριακό σενάριο με την μορφή της οργανωμένης συνωμοσίας επαναλαμβάνεται και μέσα στους κόλπους του Ισραήλ. Το θέατρο της σωτηρίας έστησε το ψευδο-ιαματικό του δίχτυ γύρω απ τον πάσχοντα Σαούλ, και ήταν έτοιμο να πραγματοποίησει νέες αξιοθαύμαστες πληγές και ιάσεις, που βεβαίως θα πληρωθούν με ευγνωμοσύνη, εύνοια και προνόμια απ’ τον ίδιο τον δικό τους παθόντα βασιλιά, που αγνοεί ότι εφ’ εξής θα είναι αυτός το θύμα της ιερατικής πλεκτάνης.
Το κρυφό διευθυντικό ιερατείο, με την ίδια ακριβώς αδιαφορία που μπορούσε να γενοκτονεί τους φυλετικά αδελφούς Μαδιανίτες, με την ίδια ευκολία αποφασίζει να πληγώσει μυστικά και τον ίδιο τον βασιλιά του Ισραήλ Σαούλ. Απ’ την μια, με τους κρυφούς μηχανισμούς της μαγγανείας, ετοιμάζει δυσβάσταχτες ενοχλήσεις (πληγές) στον... απερχόμενο ανεπιθύμητο πια βασιλιά, ενώ απ’ την άλλη ο εκπαιδευμένος στις ιερατικές τέχνες νεαρός Δαυίδ αναλαμβάνει τον ρόλο του λυτρωτή (Μεσσία, Maschiah), για να δρέψει δάφνες και προνόμια.
Αφορμή της οριστικής καθαίρεσης του Σαούλ, υπήρξε μία εξαιρετικά σκληρή εντολή του Γιαχβέ, που απαιτούσε: «εξολόθρευσε κάθε τι απ’ τους Αμαληκίτες, μη λυπηθείς, άλλα εξόντωσε άνδρες, γυναίκες και παιδιά, από νήπια έως και θηλάζοντα, βόδια, πρόβατα, καμήλες και όνους». [(Μασ.) Α΄ Σαμονήλ 15.3 ή (Ο΄) Α΄ Βασίλειων 15.3]. (Πηγή: Μιχάλης Καλόπουλος, Περιοδικό Ιχώρ, άρθρο «Ένα βιβλικό ψέμα. Δαβίδ και Γολιάθ. Ο μύθος καταρρέει», τεύχος 53, σελ 47)
Πληγές λοιπόν και ιάσεις σε αέναη επανάληψη, σταλμένες απ’ το ίδιο εξουσιαστικό κέντρο, στήνουν σταθερά ένα ενδιαφέρον εξουσιαστικά παρασκήνιο, για να δέσουν τις εξελίξεις στο άρμα των συμφερόντων και της θέλησης του κρυφού ιερατείου. «Ο Κύριος των πνευμάτων και εξουσιαστής των σωμάτων», [9] το αδίστακτο κρυφά ιερατείο, σαν πραγματικός θεός, παρακολουθώντας αόρατο τις εξελίξεις, διασκεδάζει σπουδάζοντας την τέχνη της επέμβασης στην ιστορία πάνω στο ίδιο του το έθνος και στην πλάτη του δικού του λαού και των ηγετών του.
Ακόμα και αν δούμε το περιστατικό απ’ την συνηθισμένη σκοπιά ενός πιστού
θεολόγου, το πράγμα παραμένει εξαιρετικά
μπερδεμένο. Δηλαδή, σύμφωνα με την
παραδεκτή από τους πιστούς εκδοχή,
αυτός πού στέλνει το πονηρό πνεύμα για
τιμωρία στον ανυπάκουο Σαούλ είναι ο
«θεός». Ο Δαυίδ όμως, κόντρα σ’ αυτήν την
θεϊκή θέληση, ανακόπτει με το θεραπευτικά
τραγούδι του την ίδια την θεϊκή τιμωρία.
Παρ’ όλα αυτά ο «θεός» όχι μόνο δεν
ενοχλείται, αλλά απεναντίας γίνεται φανερά
ότι ο ίδιος αυτός «θεός» στέλνει το κακό
πνεύμα στον Σαούλ, ακριβώς για να δώσει
υπόσταση στις ικανότητες του εξορκιστή
πνευμάτων Δαυίδ. Πληγές και ιάσεις λοιπόν απ’ το ίδιο εξουσιαστικά κέντρο.
Και διερωτάται κανείς: αν, όπως θέλει εδώ η αφήγηση, ο θεός δημιουργεί τις σωματικές πληγές για να δώσει την ευκαιρία στον ευνοούμενο του να απόκτησει τον πολύτιμο τίτλο του θεραπευτή, τότε... τι στο καλό θα εμπόδιζε οποιονδήποτε έξυπνο προφήτη και λάτρη του Θεού των πληγών και των ιάσεων να επαναλάβει το πανέξυπνο αυτό «θεϊκό» κόλπο; Ασφαλώς τίποτε.
Τελικά το πανέξυπνο κόλπο απέδωσε. Η α(προσ)δόκητη αυτή πληγή της πνιγηρότητας, σταλμένη στον κατάλληλο άνθρωπο και στον κατάλληλο χρόνο, έδωσε στον Δαυίδ, τον ευνοημένο του ιερατείου, την ασφαλέστερη αφορμή εισόδου στην βασιλική αυλή: «και απέστειλε ο Σαούλ μήνυμα προς (τον πατέρα του Δαυίδ) Ιεσσαί, λέγων, πέμψον μοι τον υιόν σου. Και έλαβε ο Ιεσσαί όνον φορτωμένον με άρτους και ασκόν οίνου και έπεμψε αυτά δια του Δαυίδ του υιού αυτού (δώρα) προς τον Σαούλ. Και αγάπησε ό Σαούλ αυτόν (τον Δαυίδ) σφόδρα και έγινε οπλοφόρος αυτού. Και απέστειλε ο Σαούλ προς τον Ιεσσαί λέγων, ας παραστέκεται παρακαλώ ο Δαυίδ έμπροσθεν μου, διότι εύρηκε χάριν εις τους οφθαλμούς μου. Και όποτε το πάρα θεού πονηρόν πνεύμα ήτο επί τον Σαούλ, ελάμβανε την κιθάραν (Ο΄ κινύρα) ο Δαυίδ και έπαιζε και ανεκουφίζετο ο Σαούλ και ανεπαύετο και απεσύρετο απ’ αυτού το πονηρόν πνεύμα» [Α΄ Σαμουήλ 16.19-23].
Αυτή είναι η πρώτη εμφάνιση του στο βιβλικό κείμενο και προφανώς η πραγματική αφορμή της γνωριμίας του (επ)αοιδού-διώκτη κακών πνευμάτων Δαυΐδ με τον πάσχοντα από κακό πνεύμα Σαούλ.
* * *
Περιέργως όμως όσα περιγράψαμε παραπάνω δεν αποτελούν την μοναδική εκδοχή της γνωριμίας του Δαυίδ με τον Σαούλ. Στην άμεση βιβλική συνέχεια υπάρχει μία δεύτερη αφήγηση γνωριμίας των δύο ανδρών, που δεν έχει καμμιά απολύτως σχέση με την προηγούμενη και που μας αναγκάζει να σκεφτούμε σοβαρό με πόση αφέλεια, αιώνες τώρα, εκατομμύρια αναγνώστες της Βίβλου προσπερνούν αβασάνιστα τα πλέον αντιφατικά βιβλικό δεδομένα.
Μετά την πρώτη αυτήν περιγραφή της γνωριμίας του όμορφου κιθαρωδού και τραγουδο-θεραπευτή (απαοιδού[10]) και του βασιλιά Σαούλ, το βιβλίο του Σαμουήλ, στην άμεση συνέχεια του, αναπάντεχα και ανεξήγητα... επανεισάγει το πρόσωπο του Δαυίδ στην αφήγηση του, αυτήν την φορά με έναν εντελώς διαφορετικό, σαφώς ηρωικότερο και άκρως κολακευτικότερο τρόπο.
Ο Δαυίδ στο αμέσως επόμενο κεφάλαιο (Α΄ Σαμουήλ 17.1-58) παρουσιάζεται όχι πλέον ως: «άνδρας πολεμικώτατος καί σοφός» άλλα ως ένα απλό παιδαρέλι. Ένα ποιμαινόπαιδο, που με εντολή του πατέρα του φέρνει τρόφιμα στα μεγαλύτερα στρατευμένα αδέλφια του. Έτσι, εντελώς συμπτωματικά, φτάνει στο μέτωπο του πολέμου και παραβρίσκεται σε μία ταπεινωτική για την παράταξη των Εβραίων κατάσταση. Ένας γιγαντόσωμος Φιλισταίος, ο Γολιάθ, επί σαράντα και πλέον ημέρες προκαλεί σε μονομαχία τιμής οποιονδήποτε ψυχωμένο Εβραίο, για να κριθεί το μέλλον των δύο εμπολέμων παρατάξεων σε μία μονομαχία ηρώων. Κανείς όμως δεν τολμούσε να βγει να τον αντιμετώπιση.
Στην επανεισαγωγή του αυτήν στο βιβλικό κείμενο ο Δαυίδ πλησιάζει τον βασιλιά Σαούλ ζητώντας του την άδεια να απαντήσει αυτός στην ατιμωτική αυτήν πρόκληση. Ο Σαούλ, γνωρίζοντας ότι το αποτέλεσμα της μονομαχίας αυτής θα κρίνει και την έκβαση της μάχης, έχει φυσιολογικές αντιρρήσεις και αρνείται λέγοντας: «δεν δύνασαι να υπάγης εναντίον του Φιλισταίου τούτου, διότι είσαι παιδίον (Ο΄ παιδάριον [11]), αυτός δε (ο Γολιάθ) ανήρ πολεμιστής εκ νεότητος αυτού» [Α΄ Σαμουήλ 17.33].
Η αφήγηση, για να μετεπεισθεί ο βασιλιάς στις λογικές αντιρρήσεις του, βάζει στο στόμα του μικρού βοσκού Δαυίδ ολοφάνερες υπερβολές: «Και είπεν ο Δαυίδ προς τον Σαούλ- όταν ο δούλος σου έβοσκα τα πρόβατα του πατέρα μου, ήλθε λέων και άρκτος (ταυτόχρονα.) και ήρπασε πρόβατο εκ του ποιμνίου μου και εξήλθον κατόπιν και επάταξα αυτόν και ελευθέρωσα αυτό εκ του στόματος του και καθώς εσηκώθει εναντίον μου (ο λέων) ήρπασα αυτόν από της σιαγόνος (Ο΄ φάρυγγος, δηλαδή απ’ τον λαιμό) και επάταξα και εθανάτωσα αυτόν. Επάταξε δε ο δούλος σου και τον λέοντα
Μετά την πρώτη αυτήν περιγραφή της γνωριμίας του όμορφου κιθαρωδού και τραγουδο-θεραπευτή (απαοιδού) και του βασιλιά Σαούλ, το βιβλίο του Σαμουήλ, στην άμεση συνέχεια του, αναπάντεχα και ανεξήγητα... επανεισάγει το πρόσωπο του Δαυίδ στην αφήγηση του, αυτήν την φορά με έναν εντελώς διαφορετικό, σαφώς ηρωικότερο και άκρως κολακευτικότερο τρόπο. (Πηγή: Μιχάλης Καλόπουλος, Περιοδικό Ιχώρ, άρθρο «Ένα βιβλικό ψέμα. Δαβίδ και Γολιάθ. Ο μύθος καταρρέει», τεύχος 53, σελ. 48)
Ο Σαούλ λοιπόν, για κάποιον ακατανόητο λόγο, αποδέχεται ως αληθινούς τους υπερβολικούς αυτούς ισχυρισμούς και πείθεται ότι μπροστά του δεν έχει ένα παιδάριο, που λέει ότι του κατέβη, άλλα έναν μικρόσωμο Ηρακλή. Ακολουθούν λοιπόν διάφορα «χαριτωμένα», που συμβαίνουν όταν προσπαθούν να του φορέσουν την υπερμεγέθη γι’ αυτόν στρατιωτική στολή του βασιλιά, στην οποία όμως μέσα ο μικρόσωμος Δαυίδ ένοιωσε άβολα·, «και εζώσθη ο Δαυίδ την ρομφαίαν επάνωθεν της πανοπλίας και ηθέλησε να περπατήσει. Και είπεν ο Δαυίδ προς Σαούλ, δεν δύναμαι να περπατήσω με όλα τούτα, διότι δεν έχω δοκιμάσει. Και εξεδύθη αυτά ο Δαυίδ και έλαβε την ράβδον αυτού εν τη χειρί αυτού» [Α΄ Σαμουήλ 17.39-40].
Τελικά, φορώντας ξανά τα ρούχα του βοσκού και κρατώντας μόνο την ποιμενική του ράβδο (η αφήγηση δεν έχει αναφέρει ακόμα τίποτε για την περίφημη σφενδόνα του.), το παιδάριον Δαυίδ κατεβαίνει με την άδεια του βασιλιά να μονομαχήσει με τον γίγαντα Γολιάθ. Αντί όμως ο Δαυίδ να χρησιμοποίηση την υπερβολική δύναμη του, με την οποία υποτίθεται ότι σκότωσε ταυτόχρονα δυο ισχυρότατα θηρία... αυτός βγάζει απ’ τον ποιμενικό σάκο του την σφενδόνη του και καθ’ οδόν: «διάλεξε πέντε λίθους εκ του χειμάρρου και έθεσε αυτούς εις τον ποιμενικό του σάκο». Τελικά, κατά την αφήγηση πάντα, ο Δαυίδ με μία μοναδική βολή σφενδόνης σκοτώνει από απόσταση τον σιδερόφρακτο γίγαντα και τον αποκεφαλίζει με το ίδιο το σπαθί του.
Η συνέχεια όμως είναι πραγματικά... εκρηκτικά αναπάντεχη.
Το παιδάριον Δαυΐδ κατεβαίνει με την άδεια
του βασιλιά να μονομαχήσει με τον γίγαντα
Γολιάθ. Αντί όμως ο Δαυΐδ να χρησιμοποιήσει
την υπερβολική δύναμη τον, με την οποία
υποτίθεται ότι σκότωσε ταυτόχρονα δυο ισχυρότατα θηρία... αυτός βγάζει απ’ τον
ποιμενικό σάκκο του την σφενδόνη του. (Πηγή: Μιχάλης Καλόπουλος, Περιοδικό
Ιχώρ, άρθρο «Ένα βιβλικό ψέμα. Δαβίδ και Γολιάθ. Ο μύθος καταρρέει», τεύχος 53,
σελ. 51)
Ο Σαούλ, καταγοητευμένος απ’ την νίκη του Δαυίδ, ρωτά: «τίνος υιός είναι ο νέος τούτος; και απεκρίθη ο αρχηγός του στρατεύματος. Ζει η ψυχή σου, βασιλιά μου, δεν εξεύρω. Και είπεν ο βασιλεύς ερώτησον συ τίνος υιός είναι ο νεανίσκος ούτος... και έφεραν αυτόν ενώπιον του Σαούλ και ερώτησε αυτόν ο Σαούλ, τίνος υιός είσαι; και απεκρίθη ο Δαυίδ, υιός είμαι του δούλου σου του Ιεσσαί του Βηθλεεμίτου» [(Μασ.) Α΄ Σαμουήλ 17.55-57 (Ο΄) Α΄ Βασ. 17.55-57].
Μα, για σταθήτε, μόλις στο προηγούμενο κεφάλαιο, ελάχιστα εδάφια πριν, δεν διαβάσαμε ότι ό Σαούλ γνώρισε τον Δαυίδ εξ αφορμής του πονηρού πνεύματος που τον βασάνιζε; Πώς γίνεται στην περίπτωση του Γολιάθ, που βρίσκεται στην άμεση συνέχεια της βιβλικής αφήγησης (κυριολεκτικό στο επόμενο κεφάλαιο) να μη γνωρίζει πλέον κανείς τον Δαυίδ; Είναι δυνατόν να γνωρίσεις έναν άνθρωπο με δύο τόσο χαρακτηριστικό διαφορετικούς τρόπους, χωρίς στον έναν να ψεύδεσαι; Ασφαλώς όχι.
Όπως καταλαβαίνετε, δεν κατασκευάζουμε αντιρρήσεις για την υποτιθέμενη άγια εγκυρότητα τής Βίβλου - αυτές προκύπτουν κραυγάζοντας από μόνες τους την ολοφάνερη πλαστότητα των αφηγήσεων της. Τα δεδομένα των ερωτήσεων μας είναι όλα εκεί, γραμμένα με την πλέον ξεκάθαρη αντιφατικότητα, που θα περίμενε κανείς να τα βρει μόνο σε ένα αρχαίο, φαύλο και φυσικά ανθρώπινο προχειρογράφημα.
Σαφέστερο λοιπόν δεν θα μπορούσε να γίνει. Μπροστά μας έχουμε δύο αντικρουόμενες αφηγήσεις γνωριμίας των δύο ανδρών, που με καμιά θεολογική αλχημεία δεν μπορεί να αληθεύουν αμφότερες ταυτόχρονα.
Επειδή λοιπόν δεν προκύπτει από πουθενά ότι ολόκληρη η αυλή του Σαούλ ξαφνικά τρελάθηκε ή έπαθε μαζική αμνησία, αλλά ούτε κι εμείς σκοπεύουμε να τρελαθούμε για το χατίρι οποιασδήποτε «άγιας» ιουδαϊκής Βίβλου, επιμένουμε πώς αναγκαστικά και οπωσδήποτε πρέπει να διαλέξουμε ως αληθινή μία απ’ τις δύο περιγραφές.
Λοιπόν, μια και δεν έγινε τόσους αιώνες, διαλέξτε σήμερα εσείς ποια απ’ τις δυο θέλετε να είναι η πραγματική αφορμή της γνωριμίας του Δαυίδ με τον Σαούλ: το «πονηρά πνεύμα» ή ο Φιλισταίος «Γολιάθ»; Κάθε απόπειρα διατήρησης και των δύο αφηγήσεων ταυτόχρονα είναι έργο αφελών απατεώνων [12] ή μωρόπιστων οπαδών θρησκείας.
Με μια μόνο ματιά λοιπόν καταλαβαίνουμε ότι η ηρωική εκδοχή του γιγαντοκτόνου Δαυίδ είναι πλαστή. Στον δόλιο κόσμο της Βίβλου, όπου τα όπλα της μαγείας αφθονούν και ο πραγματικός ηρωισμός σπανίζει, είναι φανερό πώς η κατασκευασμένη εκδοχή είναι αυτή του χειροδύναμου βοσκού, που σκοτώνει ταυτόχρονα λέοντα και αρκούδα και συμπληρώνει την μυθολογική προσωπογραφία του με τον πανούργο φόνο ενός πάνοπλου γίγαντα.
Αλήθεια όμως, γιατί βρίσκουμε δύο
διαφορετικές ιστορίες γνωριμίας του
Δαυίδ με τον Σαούλ; Η απάντηση είναι
απλή και εκπληκτική. Με βάση τους σαφείς,
προγενέστερου
ς της εποχής του νόμους
του Μωυσή ο Δαυίδ ήταν μάγος, πού έπρεπε
να θανατωθεί. Η ιδιότητα του επαοιδού
ήταν θανάσιμη παράβαση: «και αν ανήρ
γίνη επαοιδός, εξάπαντος θέλει με λίθους
θανατωθεί» [Λευιτικόν 20.27].
Είναι λοιπόν ολοφάνερο πως ολόκληρη ή δεύτερη περιγραφή του σφενδονιστή Δαυίδ κατασκευάστηκε πολύ αργότερα, όχι μόνο για να ταιριάζει στον κατοπινό θρυλικά βασιλιά του Ισραήλ, άλλα κυρίως για να αντικαταστήσει την πρώτη αφήγηση, που από κάποια ανεξήγητη αβλεψία των βιβλικών αντιγραφέων απεκάλυπτε μία μυστική απαγορευμένη ιδιότητα του, αυτήν του μάγου-επαοιδού.
Η διαδικασία αντικατάστασης της πρώτης από την δεύτερη εκ των δύο αφηγήσεων για κάποιον λόγο δεν πρόλαβε να ολοκληρωθεί. Κάποια α(προσ)δόκητη συγκυρία (προφανώς ή ξαφνική μετάφραση των Ο΄ στα ελληνικά) παγίδεψε δίπλα-δίπλα τις δύο αντικρουόμενες αφηγήσεις, πριν ο παραμυθένιος φονέας του Γολιάθ αντικαταστήσει οριστικά τον επαοιδό Δαυίδ και εξαφανίσει αμετάκλητα την κατακριτέα αλλά και άκρως ενδιαφέρουσα συμπεριφορά του μάγου-επαοιδού βασιλιά. Και είναι ίσως αυτή η εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και πανέξυπνη συνταγή κλοπής προνομίων δια της μαγγανείας, που έκανε τους αντιγραφείς να διστάσουν, πριν πετάξουν οριστικά στην αφάνεια την πρώτη απ’ τις δύο αυτές εκδοχές.
Φυσικά κι εμείς με την σειρά μας δεν θα χάσουμε την ευκαιρία να σχολιάσουμε την χιλιοπαινεμένη αυτήν εικόνα του σφενδονιστή Δαυίδ. Στο συμπέρασμα της εξ ολοκλήρου παραμυθολογικής σύλληψης βοηθάει επίσης και η ίδια η αφήγηση της γιγαντομαχίας του Δαυίδ, αφού ακόμα και στην πλέον επιπόλαιη κριτική φαίνεται εξαιρετικά αυτοαναιρούμενη. Η πρόκληση σε μονομαχία για την επίλυση των διεκδικήσεων και η συνολική περιγραφή παραπέμπει έντονα σε ομηρικό ύφος. Στις δεκάδες μάχες πού περιγράφονται στην Βίβλο με τους Φιλισταίους, η πρόκληση αυτή, σε μονομαχία μεταξύ ηρώων, ουδέποτε επανεμφανίζεται.
Λίγο πριν την υπόθεση του Γολιάθ η Βίβλος περιγράφει μία συντριπτική νίκη του Σαούλ, με εξακόσιους μονάχα άοπλους Εβραίους στρατιώτες [Α΄ Σαμουήλ 14.2], απέναντι σε μία φιλισταιική πανστρατιά «τριάντα χιλιάδων αρμάτων, έξη χιλιάδων ιππέων και λαός (πεζοπόρων στρατιωτών) ως η άμμος της θαλάσσης» [Α΄ Σαμουήλ 13.1-5]. Τουλάχιστον οι 600 αυτοί στρατιώτες του Σαούλ μόλις είχαν δει «τέρατα και σημεία» υπέρ του λαού τους... γιατί λοιπόν επί σαράντα ολόκληρες μέρες κανείς δεν τολμούσε να αποδεχθεί την πρόκληση;
Σ’ αυτήν την αμέσως προηγούμενη του επεισοδίου με τον Γολιάθ μάχη [13] με την «θεϊκή» βοήθεια (χειμαρρο-μαγγανεία) του Σαμουήλ... οι Φιλισταίοι «τρελάθηκαν» και «αλληλοσκοτώθηκαν». Στην ίδια αυτήν μάχη ο Ιωνάθαν, ο γιος του βασιλιά Σαούλ, ολομόναχος σκότωσε είκοσι πάνοπλους άνδρες. [Α΄ Σαμουήλ 14.14], Παρ’ όλα αυτά, ούτε κι αυτός ο υποτιθέμενος ήρωας των μαχών επί σαράντα μέρες τόλμησε να αποδεχθεί την μονομαχία με τον Γολιάθ.
Όλοι αυτοί οι σκληροτράχηλοι στρατιώτες... επί σαράντα μέρες ακούνε τον Γολιάθ να τους ταπεινώνει και να χλευάζει τον παντοδύναμο θεό τους. Κρίνουν όμως ότι δεν θα ήταν φρόνιμο να διακινδυνεύσουν το μέλλον της χώρας τους σε μία άνιση μονομαχία με τον γίγαντα Γολιάθ.
Ξαφνικά όμως όλα αυτά τα πολύ συνετά ανατρέπονται και την κρίσιμη αυτήν μονομαχία, που πρόκειται να σημάνει ζωή ή θάνατο για την παράταξη τους και πιθανή υποτέλεια για ολόκληρο τον λαό τους..., την αναθέτουν σε ένα ανεκπαίδευτο παιδαρέλι, που κανένας δεν γνωρίζει, που δεν μπορεί να κράτηση όπλα, και ο κάθε έμπειρος στρατιωτικός θα μπορούσε δικαιολογημένα να υποθέσει ότι είναι ένας τυχαίος νεαρός, που καταφεύγει σε ολοφάνερες υπερβολές για αρκούδες και λιοντάρια που δήθεν σκότωσε ταυτόχρονα, προκειμένου να ικανοποίηση την αρρωστημένη φιλοδοξία του, με κίνδυνο να παρασύρει σε υποδούλωση ολόκληρη την χώρα.
Θα πρέπει να υποθέσουμε λοιπόν ότι το
πραγματικό θαύμα της περίπτωσης είναι η ανεξήγητη αφέλεια των στρατιωτικών
συμβούλων του Σαούλ, που ξαφνικά
επέτρεψαν σε έναν άγνωστο μυθομανή νεαρό
βοσκό να πάρει το μέλλον τής χώρας στα
χέρια του, κατεβαίνοντας να μονομαχήσει
με τον φοβερό Γολιάθ, παίρνοντας μαζί του...
μόνο το ποιμενικό ραβδί του. Πραγματικά,
κατά την αφήγηση, κανείς δεν φαίνεται να
γνωρίζει την ύπαρξη της σφενδόνης ως το
τελικό όπλο του Δαυίδ, πριν αυτός ξεκινήσει
για την φανταστική αυτήν μονομαχία.
Απ’ την άλλη ο, κατά τον ισχυρισμό του, χειροδύναμος Δαυίδ συμπεριφέρεται δόλια χωρίς λόγο. Αντί να μονομαχήσει τίμια, στηριζόμενος στην απαράμιλλη θεόδοτη δύναμη του την οποία μόλις περιέγραψε, λιθοβολεί τον αντίπαλο του από απόσταση, ακυρώνοντας όσα ό ίδιος είπε. Αν πάλι η επιλογή του σφενδονισμού στηρίχθηκε σε θεϊκή (προφητική) διαβεβαίωση, τότε... γιατί πήρε μαζί του πέντε και όχι έναν και μοναδικό λίθο;
Ο ίδιος ό γίγαντας Γολιάθ είναι εντελώς παραμυθένιος.
Με ύψος «έξη πηχών και σπιθαμής»[14] είναι ένα τρίμετρο, δυσκίνητο μυθικό τέρας. Ένας σχεδόν ανάπηρος γίγαντας, με πρωτοφανή μάλιστα ακρομεγαλία. Μία διαπιστωμένη πάθηση γιγαντισμού με τόσα πολλά και οδυνηρά συμπτώματα,[15] που όχι μόνο δεν θα του επέτρεπε ποτέ να αναλάβει την τιμή μιας τόσο σημαντικής μονομαχίας, άλλα θα καθιστούσε απολύτως αδύνατη την απόκτηση και αυτής ακόμα της ιδιότητας του στρατιώτη, αφού θα του ήταν αδύνατον να ανταποκριθεί στις κοπιαστικές πορείες και την σκληρή στρατιωτική εκπαίδευση.
Τα ίδια τα βιβλικά στοιχεία που έχουμε γι’ αυτόν είναι σαφώς υπερβολικά ακόμα και για το μέγεθος ενός γίγαντα. Μόνον ο θώρακας του, κατά τον βιβλικό μυθιστοριογράφο, ζύγιζε: «πέντε χιλιάδες σίκλους» (ένας σίκλος = 14,25 γρ.), δηλαδή 71 κιλά. Αν πρόσθεσει κάνεις το 600 σίκλων δόρυ του (8,5 κιλά) και ολόκληρο τον υπόλοιπο οπλισμό του, όπως περικεφαλαία, ξίφος, δεύτερο δόρυ, περικνημίδες κλπ., η συνολική στρατιωτική εξάρτυση του γίγαντα πρέπει να ξεπερνούσε τα εκατόν πενήντα κιλά. Ένα τέτοιο φορτίο μόνον ένας γίγαντας με τετραπλάσιο βάρος θα μπορούσε να το κουβαλήσει. Ε, λοιπόν, μόνον η Χαλδαιο-παραμυθική Βίβλος θα απαιτούσε να δεχθούμε ως αληθινές τέτοιες ξέφρενες τερατολογίες. Βέβαια στην κατεύθυνση της απατηλής αφήγησης συνηγορούν και άλλοι ακόμα λόγοι.
Η ίδια η βιβλική αφήγηση παραμένει μέχρι σήμερα εμφανώς αμφισβητούμενη.[16] Η τόσο ποιητική έως επική αυτή νίκη του Δαυίδ επί του Γολιάθ, εικόνα που έγινε παγκοσμίως γνωστή και παροιμιώδης, αγνοείται επιδεικτικά απ’ το υπόλοιπο της Παλαιάς Διαθήκης. Το πλέον ενδεικτικό είναι ότι ακόμα και ο ίδιος ο πολυγραφώτατος Δαυίδ, στον όποιον αποδίδονται 150 θρησκευτικά ποιήματα, «ύμνοι, θρήνοι και ευχαριστιακά άσματα» (ψαλμοί), που είναι φορτωμένα με υπαινιγμούς επέμβασης του θεού στην ζωή και στην ιστορία του ίδιου, ποτέ και πουθενά [17]δεν αναφέρουν ούτε μία φορά το όνομα Γολιάθ. Απουσιάζει δε εντελώς από τους ύμνους του και η υποτιθέμενη παράτολμη μάχη του ταυτόχρονα με δύο άγρια θηρία, λέοντα [18] και αρκούδα, για να σώσει την ζωή ενός και μοναδικού προβάτου.
Εξαίρεση στην πολυσήμαντη παρασιώπηση του ονόματος του Γολιάθ από την Βίβλο αποτελεί μόνο το βιβλίο «Σοφία Σειράχ», πού όμως κατά γενική ομολογία: «γράφτηκε επί αρχιερέως Σίμωνος υιού Ονίου, δηλαδή περί το 190 π.Χ.» και το μόνο που αυτό υπογραμμίζει, είναι ότι ο ολοφάνερος αυτός μύθος του Γολιάθ δημιουργήθηκε εκείνη περίπου την εποχή, για να απαλλάξει τον Δαυίδ, τον βασιλικό πρόγονο του Ιησού, από την καυτή κατηγορία του μάγου-επαοιδού, ηρωοποιώντας και αναδεικνύοντας τον ως τον ενδοξότερο βασιλιά της Εβραϊκής ιστορίας.
Όμως, έστω και με καθυστέρηση αιώνων, ας διαγράψουμε επί τέλους την ολοφάνερα πλαστή αυτήν βιβλική εικόνα του γιγαντοκτόνου Δαυίδ, διότι, όπως όλα δείχνουν, η δήθεν πολυύμνητη αυτή νίκη του επί του Γολιάθ... απλώς ουδέποτε υπήρξε.
Ο Γολιάθ είναι ένα πρόχειρο αρχαίο θεολογικό καρτούν, που γεννήθηκε στην άκρη της πέννας των εξωραϊστών της Βίβλου. Ένα εβραϊκό κόμιξ (εκ του κωμικού), για να καλύψει ένα βαρύ ελάττωμα (ή κρυφό προτέρημα) στο προφίλ του αγαπημένου βασιλιά Δαυίδ. Μόνον η χρόνια θρησκευτική αποχαύνωση μας και η καθημερινά καλλιεργούμενη θεολογική παραμυθολαγνεία των πιστών μπορούσε να καταπιεί για τόσους αιώνες τόσα πολλά κακότεχνα και αυτοαναιρούμενα ψέματα.
Βέβαια, ύστερα από τόσους αιώνες αδιατάρακτης παραμυθοφαγίας, πρέπει να παραδεχθούμε ότι πολύ μεγαλύτεροι «γίγαντες» απ’ τον επινοηθέντα Γολιάθ έπεσαν κυριολεκτικά «ξεροί» απ’ τα ψεύτικα λιθαράκια, πού κατά καιρούς μας εκσφενδόνισε κατακούτελα η φαντασία της εβραϊκής θεολογίας. Δυστυχώς ολόκληρη η γιγαντιαίων διαστάσεων πανανθρώπινη νοημοσύνη απεδείχθη ένας τέτοιος διανοητικά ανήμπορος μωρογίγαντας, που με τον παραμικρό εντυπωσιασμό γονατίζει μπροστά στις ασήμαντες θεολογικές πετριές της δόλιας βιβλικής ευρηματικότητας.
Αν και η θλιβερή αυτή διαπίστωση δεν φαίνεται πια να διορθώνει σχεδόν τίποτε, εν τούτοις, έστω και με καθυστέρηση αιώνων, όσοι από μας αισθανόμαστε τον καπνό της θρησκευτικής άπατης να μας πνίγει, ας φωνάξουμε αγανακτισμένοι: «πάψτε πια να επαναλαμβάνετε πειθήνια τα βιβλικά ψεύδη», με την ελπίδα, μέσα στον χυδαίο αυτόν παγκόσμιο πνευματικό θόρυβο, να ακουστεί η ασήμαντη αυτή απομυθοποιητική κραυγή μας... έστω από κάποιους πραγματικούς σοφούς του μέλλοντος.
Σημειώσεις
1. «Σαβαώθ» είναι ό θυμώδης και οργίλος Γιαχβέ: «εθυμώθη οργή Κύριος Σαβαώθ» (Ο΄, Ησαΐας, Ε΄25. «Σαβαώθ: εξελληνισμός του εβραϊκού Τσεβαώθ. Σημαίνει κυρίως τις στρατιωτικές δυνάμεις (ουράνιες κα\ επίγειες) του Ισραήλ» (Εγκυκλ. Ελευθερουδάκη). Άρα Σαβαώθ είναι η στρατιωτικο-επιθετική μορφή του Ιουδαιο-βιβλικοΰ θεού.
2. Ένα απ’ τα αισχρότερα εγκλήματα της ανθρώπινης ιστορίας είναι η μαζική βρεφοκτονία. Η Βίβλος, ενώ κατηγορεί τα έθνη για βαρβαρότητες, δεν διστάζει να καταγράψει την σαφέστατη άλλα και «θεϊκή» αυτήν εντολή βρεφοκτονίας, που παρόμοια της δεν θα βρήτε σε κανένα άλλο βιβλίο θρησκείας στον κόσμο.
3. Εκτεταμένη ανάλυση για τους πραγματικούς μηχανισμούς της συγκεκριμένης νίκης βλέπε: «Ο ένοπλος δόλος», στον υπότιτλο: «Χερέμ: εξοντώστε ό,τι αναπνέει».
4. Προφανώς η έκφραση «ενώπιον του Κυρίου» υπονοεί ότι τον θυσίασε τελετουργικά.
5. «Από μελαγχολίας αναμείκτου μετά μανίας» γράφει ό Π. Μπρατσιώτης, Δρ.
6. Κινύρα: κιθάρα, εκ του κινύρω, που σημαίνει θρηνώ και άδω (Etymolog. Gudianum).
7. Η ιδέα του κακού δράκου που ησυχάζει με το κατάλληλο τραγούδι είναι παγκόσμια. Υπενθυμίζω την Περσίδα Μήδεια, που κοίμισε με το τραγούδι της τον δράκο που φύλαγε το χρυσόμαλλο δέρας. Ο Έρμης κοίμισε τον δράκοντα Άργο πριν τον φονεύσει κλπ.
8. Στους εβδομήκοντα (Ο΄): «ειδότα ψαλμόν»- που γνωρίζει τον κατάλληλο ψαλμό.
9. «Γιαχβέ, ο Κύριος των πνευμάτων και πάσης σαρκός»- Ο΄, Αριθ. 16.22, 27.16/Εβραίους 12.9.
10. Ο τραγουδο-θεραπευτής δεν απέχει διόλου από τους γνωστούς επαοιδους των Χαλδαϊκών προγόνων τους και των λοιπών ανατολικών θρησκειών. «Επαοιδή: η δια της επαοιδής θεραπεία» (Μέγα Ετυμολογικό). Επαοιδούς ονόμαζαν τους (επ)άδοντας δια θεραπευτικούς, μαντικούς ή γενικώτερα μαγικούς σκοπούς: «Δεν θα βρεθεί ανάμεσα σας μάγος, μάντης ή εξορκιστής πνευμάτων (Ο΄, επαοιδός) είναι βδέλυγμα». (Β.Β.) Δεύτερον. 18.19. Συχνά δε οι επαοιδοί ήταν και φαρμακευτές (μαγγανιστές), δηλαδή οι κρυφοί δημιουργοί των πονηρών δεινών που εντέχνως έδιωχναν άδοντας. «Επαοιδοί: φαρμακοί και γόητες». Ησύχιος, λεξ. epsilon 4203. «Αι μαίαι φαρμάκια διδούσαι και επαδουσαι, δύνανται εγείρειν τάς ώδίνας καί μαλθακωτέρας αν βούλωνται ποιεΐν». Πλάτων, Theaetetus 149.d.
11. Μόλις στο προηγούμενο κεφάλαιο ο Δαυίδ δεν ήταν παιδάριο άλλα: «ανήρ συνετός, ανήρ πολεμιστής (εμπειροπόλεμος) και ανήρ αγαθός στην όψη». Ο΄, Α Βασιλειών 16.18.
12. Ο Εβραίος ιστορικός Ιώσηπος (Ιουδ. Αρχ., 6.166-189) προσπαθεί να δικαιολόγησει την αντίφαση, λέγοντας ότι ανάμεσα στις δύο ιστορίες μεσολαβούν κάποια χρόνια. Ξεχνάει όμως να μας πει, γιατί ο Δαυίδ χρόνια μετά γίνεται από άνδρας... παιδάριο, και γιατί κανένας στο βασιλικό περιβάλλον δεν τον αναγνωρίζει. Με πλήρη επίγνωση της παραποίησης αντιπαρέρχονται τα αντιφατικά δεδομένα της διπλής πλαστής αφήγησης όλοι οι πανούργοι «άγιοι» πατέρες και οι εκκλησιαστικοί χρονογράφοι, παρασιωπώντας και ψευδόμενοι με απίστευτη ευκολία.
13. Στην μάχη αυτήν με τις μαγγανείες του Σαμουήλ αποδεκάτισαν τους Φιλισταίους.
14. Κατά την αρχαιότητα απολιθώματα γιγάντιων ζώων εξελήφθησαν ως υπολείμματα αρχαίας φυλής Γιγάντων. Οι χρονογράφοι της εκκλησιαστικής ιστορίας μειώνουν αυθαίρετα το ύψος του Γολιάθ σε: «τεσσάρων πηχών και σπιθαμής».
15. Αν και σπάνια, εν τούτοις έχουν καταγραφή περιπτώσεις παραπλήσιου γιγαντισμού (μέχρι και 2.60μ). Ο γιγαντισμός όμως είναι οδυνηρή πάθηση και ο γίγαντας αυτών των διαστάσεων είναι ανίκανος για μάχες, αφού υποφέρει σταθερά από πόνους αρθρώσεων: «η μυϊκή δύναμη αυτών των γιγάντιων είναι ελαττωμένη καθώς και η διανοητική τους ικανότητα... εμφανίζουν δε βαρύτατες ατέλειες στην καρδιά, δύσπνοια και κυάνωση» (Ι.Κ. Κούμαρης, Ανθρωπολόγος).
16. Στην ίδια την μετάφραση των Εβδομήκοντα (Septaginta) τα εδάφια Α΄ Βασ. 17.12-31 και 41-50 και 55-58 πού περιγράφουν το περιστατικό της μονομαχίας του Δαυΐδ με τον Γολιάθ είναι με πλάγια γραφή. Σε άλλες εκδόσεις τα εδάφια αυτά απουσιάζουν εντελώς, πράγμα πού σημαίνει ότι τα συγκεκριμένα αποσπάσματα είναι μέχρι σήμερα αμφισβητούμενα.
17. Την χαρακτηριστική αυτήν παράλειψη επιχείρησαν να διορθώσουν με τον 151° ψαλμό, ο όποιος περιγράφει τον θάνατο του «Γολιάθ», άλλα ουδέποτε ο ψαλμός αυτός αναγνωρίσθηκε ως αυθεντικός. Ο ψαλμός 144 των Ο΄ (143 Μασ.) μάταια αποδίδεται στην μάχη του με τον Γολιάθ, αφού ο ψαλμός ούτε καν υπαινικτικά αναφέρεται σε αυτήν.
18. Σημειώστε πώς ουδέποτε λέων και αρκούδα κυνηγούν μαζί. Οκτώ τουλάχιστον φορές αναφέρεται ποιητικά σε λέοντες, χωρίς να κάνει οποιονδήποτε υπαινιγμό για την δική του νίκη. Βλ. Ψαλμοί: 7.3/9.30/16.12/ 21.14/21.22/34.17/577/90.13.
Πηγή: Μιχάλης Καλόπουλος, περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 53, άρθρο «Ένα βιβλικό ψέμα. Δαβίδ και Γολιάθ. Ο μύθος καταρρέει», σσ.42 - 56
Περιοδικά
1. Ιχώρ, τεύχος 53