ΒΙΟΛΟΓΙΑ. ΘΑΥΜΑ & ΤΥΧΑΙΟΤΗΤΑ;

«Ένα παράξενο μυστήριο είναι ότι η Φύση, Παντοδύναμη και Τυφλή [...] έφερε μπρος τελικά ένα παιδί (τον άνθρωπο) [....] με την ικανότητα να κρίνει όλες τις εργασίες της απερίσκεπτης Μητέρας του», [A strange mystery it is that Nature, omnipotent but blind, [...] has brought forth at last a child [...] with the capacity of judging all the works of his unthinking Mother], Πηγή: A Free Man's Worship, Bertrand Russel.

1.	ΠΩΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Η ΖΩΗ; ΤΥΧΗ ή ΟΧΙ; (Τύχη, το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Θεού)
2.	ΕΞΕΛΙΞΗ ή ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ;
3.	ΟΙ ΒΕΝΤΟΥΖΕΣ ΤΩΝ ΧΤΑΠΟΔΙΩΝ
4.	Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΝΥΜΦΗΣ
5.	ΟΙ ΝΥΜΦΕΣ & ΟΙ ΜΕΛΙΣΣΕΣ
6.	Η ΩΤΟΑΣΠΙΔΑ ΤΟΥ ΤΖΙΤΖΙΚΑ
7.	ΤΑ ΜΥΡΜΗΓΚΙΑ & ΤΑ ΒΑΖΑΚΙΑ ΜΕ ΤΟ ΜΕΛΙ
8.	ΤΟ ΒΑΤΡΑΧΙ ΠΟΥ «ΕΓΚΥΜΟΝΟΥΣΕ» ΣΤΟ ΣΤΟΜΑΧΙ
9.	ΤΑ ΒΕΛΗ ΤΩΝ ΚΝΙΔΟΦΟΡΩΝ
10.	ΤΟ ΧΤΑΠΟΔΙ «ΛΟΚΑΤΖΗΣ»
11.	ΤΟ ΨΑΡΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΘΡΕΠΤΕΣ
12.	ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΑΤΕΣ     ΒΡΕΘΗΚΕ ΤΟ ΓΟΝΙΔΙΟ ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ (Bill Maher & Larry Charles, http://www.imdb.com/title/tt0815241/, Ταινία Religulous)   ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΕΞ,  ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΠΑΝΑΓΙΑ & ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ (Bertrand Russel, Has Religion Made Useful Contributions to Civilization)
13.	ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ
14.	ΠΗΓΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ

 

 

 

ΟΙ ΒΕΝΤΟΥΖΕΣ ΤΩΝ ΧΤΑΠΟΔΙΩΝ

 

Πώς λειτουργούν οι βεντούζες των χταποδιών;

Πώς ακριβώς λειτουργούν μηχανικά οι πολλές Βεντούζες που έχουν τα χταπόδια στα πλοκάμια τους;

Στα κεφαλόποδα, οι βεντούζες των πλοκαμιών αποτελούνται κατά κανόνα από έναν ελαστικό δακτύλιο, ο οποίος προσκολλάται πάνω σε μια επιφάνεια. Πάνω από αυτό το δακτύλιο υπάρχουν μύες. Όταν οι μύες διαστέλλονται, ο κενός χώρος του δακτυλίου διευρύνεται. Έτσι δημιουργείται υποπίεση, η οποία κάνει τη βεντούζα να «κολλάει» δυνατά πάνω στην επιφάνεια.

 

Αριστερά: 1 - Ελκτικοί μύες. 2 - Έμβολο. 3 - Κενός χώρος. 4 - Ελαστικός δακτύλιος. 5 - Τα απομυζητικά φυμάτια του χταποδιού λειτουργούν όπως οι βεντούζες που χρησιμοποιούνται στη μαιευτική και αλλού. Ο κενός χώρος μέσα στο απομυζητικά φυμάτιο διευρύνεται ώστε να δημιουργηθεί υποπίεση, η οποία «κολλάει» τη Βεντούζα. Η βεντούζα των κεφαλόποδων είναι εξοπλισμένη με πολλούς μυς και σε μερικά είδη υπάχει επιπλέον ένα μικρό έμβολο. Όταν οι μύες διαστέλλονται, ο κενός χώρος διευρύνεται. Το αποτέλεσμα ενισχύεται όταν σηκώνεται και το μικρό έμβολο. (Πηγή: Henning Dalhoff, Περιοδικό Science Illustrated, τεύχος 18, ρωτήστε μας, σελ. 15)

Δεξιά: Το μικρό έμβολο που διακρίνεται στο μέσο της βεντούζας ενισχύει τη διαδικασία της προσκόλλησης. (Πηγή: Henning Dalhoff, Περιοδικό Science Illustrated, τεύχος 18, ρωτήστε μας, σελ. 15)

 

Αυτή η βασική λειτουργία μπορεί να επεκταθεί με όλες τις πιθανές μορφές επιπλέον «εξοπλισμού». Στα καλαμάρια που έχουν 10 πλοκάμια, οι βεντούζες έχουν, συχνά, δόντια ή άγκιστρα, ώστε όχι μόνο να μπορούν να προσκολλώνται, αλλά και να γαντζώνονται ταυτόχρονα στην επιφάνεια. Σημάδια από αυτού του τύπου τις βεντούζες φαίνονται συχνά στο δέρμα ψαριών ή φαλαινών που ήρθαν σε επαφή με τέτοια καλαμάρια.

Παλαιότερα πίστευαν ότι τα χταπόδια και τα καλαμάρια σκότωναν τα θύματα τους ρουφώντας τα, κυριολεκτικά, με τις βεντούζες. Ωστόσο, τα κεφαλόποδα χρησιμοποιούν τις βεντούζες μόνο για να ακινητοποιήσουν αποτελεσματικά τη λεία τους.

Πηγή:  Περιοδικό Science Illustrated, τεύχος 18, ρωτήστε μας, σελ. 15

 

«Ερεύνα και μη πίστευε»

Τι διδάσκει η θεωρία της εξέλιξης σε αυτή την περίπτωση, όπως και σε τόσες άλλες; Ότι αυτοί οι μύες που εκμεταλλεύονται την διαφορά της προκαλούμενης ατμοσφαιρικής πίεσης, απόρροια της γνώσης του βάρους του αέρα, είναι αποτέλεσμα «εξελικτικής τυχαιότητας» και «ξεσκαρταρίσματος» άλλων παλαιότερων οργάνων, αποτέλεσμα άλλων «τυχαίων μεταλλάξεων».

 

Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΝΥΜΦΗΣ

 

Πώς μεταμορφώνεται μια προνύμφη σε πεταλούδα; (Στέλιος Τσιμπίδης)

Τι είναι αυτό που συμβαίνει μέσα στο σώμα μιας χρυσαλλίδας για να καταλήξει μια κάμπια να γίνει πεταλούδα;

Η εντυπωσιακή μεταμόρφωση μιας προνύμφης σε πεταλούδα αρχίζει προτού η προνύμφη αλλάξει δέρμα για τελευταία φορά. Η προετοιμασία για τη νέα ζωή αρχίζει όταν η κάμπια αγκιστρώνεται σε ένα φυτό για να μετατραπεί σε χρυσαλλίδα. Μετά από μερικές μέρες αδράνειας, η προνύμφη απαλλάσσεται από το παλιό της δέρμα και γίνεται χρυσαλλίδα. Στην αρχή, έχει ακόμη αρκετά από τα χαρακτηριστικά της προνύμφης, αλλά λίγες ώρες αργότερα παίρνει την τελική μορφή της χρυσαλλίδας. Λίγες μέρες αργότερα, αρχίζουν και φαίνονται οι πρώτες δομές που θυμίζουν ολοκληρωμένη πεταλούδα. Η χρυσαλλίδα έχει προπλάσματα κεραιών, ποδιών και φτερών, τα οποία όμως είναι κολλημένα στο σώμα της. Η εξωτερική μεταμόρφωση θα χρειαστεί να περάσει από δραματικές αλλαγές.

 

Αριστερά: «Όλα τα εσωτερικά όργανα της χρυσαλλίδας διασπώνται για να σχηματιστούν από αυτά νέα όργανα». (Πηγή: Ρωτήστε μας, Περιοδικό Science Illustrated, τεύχος 25, σελ. 15)

 

Μέσα στο σώμα της χρυσαλλίδας, η μεταμόρφωση είναι σχεδόν ολική. Κατά τη διάρκεια του σταδίου αυτού, το οποίο -ανάλογα με το είδος της πεταλούδας- μπορεί να κρατήσει από δέκα μέρες ως τρία χρόνια, πραγματοποιείται μια πλήρης αναδόμηση του εσωτερικού της χρυσαλλίδας. Το νευρικό σύστημα και οι αναπνευστικές οδοί αναπτύσσονται πολύ, μεγαλώνει η καρδιά, ενώ το πεπτικό σύστημα προσαρμόζεται στην τροφή της πεταλούδας, που είναι υγρή. Μεγάλα τμήματα των εσωτερικών οργάνων διασπώνται και μετατρέπονται σε μια ρευστή ουσία, από την οποία δομούνται τα όργανα της ενήλικης πεταλούδας. Οι ιστοί αναδομούνται τόσο αποτελεσματικά, που στο τέλος από τη ρευστή ουσία απομένει μόνο μια μικρή σταγόνα. Όταν ολοκληρωθεί η αναδόμηση των εσωτερικών οργάνων, η πεταλούδα εγκαταλείπει το δέρμα της νύμφης και μπορεί να πετάξει.

Πηγή: Ρωτήστε μας, Περιοδικό Science Illustrated, τεύχος 25, σελ. 15

 

Στάδια της ανάπτυξης (τέσσερα) μιας πεταλούδας της ημέρας. Από αριστερά προς τα δεξιά: Αυγό, μπρουκο η μορφή λαρβαλε, η πούπα το στάδιο στο οποίο συμβαίνει η μεταμόρφωση, η ενήλικας πεταλούδα, η μορφή της αναπαραγωγής. (Πηγή: Helena Curtis - N. Sue Barnes, Invito Alla Biologia, Terza Edizione Italiana, Zanichelli editore, Febbraio 1987, σελ. 296

 

«Μη Ερεύνα και πίστευε»

«Σύμφωνα» με την θεωρία της «αυτόνομης εξέλιξης των ειδών»:

α. είτε κάποτε ένα σκουλήκι, που τρεφόντανε μια χαρά με πράσινα φύλλα, «αποφάσισε» δια μέσω «τυχαίων εξελικτικών μεταλλάξεων» να επιτύχει την πλήρη μεταμόρφωσή του σε έντομο για να έχει μεγαλύτερες πιθανότητες αναπαραγωγής πετώντας δεξιά και αριστερά...«Γνώριζε» πως να βγάλει φτερά και να πετάξει. Δεν ήταν έπειτα και τόσο δύσκολο. Το σκουλήκι είχε γνώσεις αεροναυπηγικής μέσα του. Έπειτα όλη αυτή η συνέχεια της εξέλιξης του αρχικού οργανισμού αποτυπώθηκε στην πορεία ενηλικίωσης του νέου οργανισμού με τις διττές ικανότητες εδάφους-αέρος. «Δεν υπάρχει τίποτα» το θαυμαστό σε όλη αυτή την κατάσταση.

β. είτε κάποτε ένα έντομο, «αποφάσισε», δια μέσω των «επιλεκτικών απορρίψεων ή προβιβασμών της φύσης» και με τις κατάλληλες «τυχαίες» μεταλλάξεις, πως «συμφέρει» καλύτερα σαν παιδί να τρέφεται με τα πλούσια πράσινα φύλα των φυτών ως σκουλήκι, αφού με μικρά φτερά δεν είναι δυνατόν να πετάξει. Ναι, το γνώριζε και αυτό. «Δεν πετάς που δεν πετάς, δεν πας καλύτερα για "ψάρεμα-σύρσιμο";» ή «αφού δεν μπορείς να πετάς ψηλά, κάλιο σύρσου χαμηλά». Αργότερα, όταν θα ήταν τόσο χορτάτο ώστε να μπορεί να κτίσει φτερά, θα ήταν πιο συμφέρον με «τυχαιότητα» να μεταμορφώνεται στο έντομο που ήταν τώρα μέσα σε ένα κουκούλι, ώστε να συνεχίζει να φροντίζει καλύτερα για την αναπαραγωγή του είδους. Δεν χρειάζεται δα και τόση σοφία... «μπρος στην εξελικτική τύχη και την φυσική επιλογή τι να τον κάνεις τον Θεό»;

Τώρα αν προσπαθήσει κανείς να απαντήσει στο πότε κατορθώθηκε αυτό για πρώτη φορά με επιτυχία ή να απαντήσει στο πώς τυχαίες μεταλλάξεις κατόρθωσαν και «τηλεμετέφεραν» μέσα από ένα κουκούλι-εργοστάσιο αεροναυπηγικής μεταμόρφωσης ένα χέρσο οργανισμό εις την άλλη μεριά, που «περίμενε» ένας άλλος ιπτάμενος οργανισμός, ας το αφήσει εις τα εκατομμύρια έτη του χρόνου της «αργής εξελικτικής πορείας» που καμουφλάρουν εκείνο που φαντάζει παράλογο ως αποδείξιμο γεγονός  και κούφια λόγια της αθεϊστικής ώρας. Κι όμως για πολλούς επιστήμονες όλα αυτά «πράγματι» έγιναν στην τύχη με την επιλογή του περιβάλλοντος... δεν το πιστεύει κανείς; «Δεν πειράζει». Είναι το επιστημονικό «πίστευε [στην αθεΐα ή στον αναπόδεικτο φυσικό νόμο της ζωής (1) & της εξέλιξης(2)] και μη ερεύνα [τον Δημιουργό]».

 

Σημειώσεις

1. Δεν έχει αποδειχθεί καμία αβιογένεση.

2. Κανείς δεν αμφιβάλλει πως τα είδη παρουσιάζονται «εξελιγμένα» ως προς τα παλαιότερα μέσα στο πέρασμα του χρόνου. Αυτό είναι μια παρατήρηση. Η ερμηνεία του φαινόμενου και δηλαδή τα αίτια του όμως, είναι «αλλουνού παπά ευαγγέλιο» και αποτελεί δόγμα πίστης, εφόσον δεν έχει αποδειχθεί καν το ζητούμενο της σημείωσης 1.

 

ΟΙ ΝΥΜΦΕΣ & ΟΙ ΜΕΛΙΣΣΕΣ

 

Προνύμφες ξελογιάζουν αρσενικές μέλισσες

 

Δεξιά: Οι προνύμφες προσκολλώνται στη ράχη της μέλισσας, η οποία τις μεταφέρει στη φωλιά της. (Πηγή: Περιοδικό Science Illustrated, τεύχος 24, σελ. 21)

 

Δύο Βιολόγοι του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας ανακάλυψαν ότι, οι προνύμφες του σκαθαριού Meloe franciscanus συνεργάζονται για να «αποπλανήσουν» τις αρσενικές μέλισσες. Η «αποπλάνηση» ξεκινά από τη στιγμή που ένα θηλυκό σκαθάρι αφήνει τα αυγά του στη βάση ορισμένων φυτών. Μόλις εκκολάπτονται οι προνύμφες, συσσωματώνονται σε σβόλο, και στη συνέχεια αναρριχώνται στο φυτό. Μόλις φτάσουν στο σημείο του φυτού όπου ζευγαρώνουν οι μέλισσες, ο σβόλος παίρνει ένα σχήμα που θυμίζει θηλυκή μέλισσα, ενώ ταυτόχρονα αναδίδει μια χαρακτηριστική ορμονική οσμή, που προσελκύει τα αρσενικά. Τη στιγμή, όμως, που το αρσενικό προσπαθεί να ζευγαρώσει με το σβόλο, οι προνύμφες πηδούν στη ράχη του. Όταν αργότερα το αρσενικό ζευγαρώνει με μια αληθινή θηλυκή, οι κάμπιες προσκολλώνται στη θηλυκή μέλισσα, η οποία τις μεταφέρει στη φωλιά της. Εκεί τρέφονται από το νέκταρ της, μέχρι να μεγαλώσουν και να γεννήσουν τα δικά τους αυγά.

Πηγή: Νέες Ανακαλύψεις, Περιοδικό Science Illustrated, τεύχος 24, σελ. 21

 

«Ερεύνα και μη πίστευε»

Σύμφωνα τώρα με την θεωρία της εξέλιξης των ειδών, «κάποτε» (1) ένα χέρσο σκαθάρι άνευ λογικής, αποφάσισε να ανακαλύψει τον σεξουαλικό δούρειο ίππο, με τον οποίο θα κατάφερνε να μπει στο κάστρο των ιπτάμενων μελισσών. Μάλιστα όχι μόνο πήρε το σχήμα μέλισσας αλλά κατάλληλα «παρφουμαρισμένο» εξαπατούσε τους επίδοξους πιλότους γονιμοποιητές, πλασαρισμένο ως γένους θηλυκού της δικής τους αισθητικής όψης  (2). Και ω του «επιστημονικού» βιολογικού θαύματος, μια τέτοια απόπειρα που θυμίζει την Ιλιάδα ευδοκίμησε. «Έτσι» η πρώτη κάμπια που τα κατάφερε και εισήλθε στην «Τροία» των μελισσών, ενεργοποίησε την καταγραφή του γεγονότος στο γεννητικό της υλικό, ώστε οι απόγονοί της «ενστικτωδώς» να επαναλάβουν το εγχείρημα με την σειρά τους για χιλιάδες ή εκατομμύρια έτη. Δεν είναι πιστευτό; «Δεν πειράζει».

Ασφαλώς γεννάται και το ερώτημα - άλλη εκδοχή: «το σκαθάρι - νύμφη πώς γνώριζε ότι θα βρει νέκταρ στην φωλιά της μέλισσας»; Μα για την επιστήμη δεν το γνώριζε. Δεν θα μπορούσε. «Όλα έγιναν στην τύχη». Ιδίως το ρεσάλτο στην πλάτη της μέλισσας. Ίσως στην αρχή η νύμφη ούτε έμοιαζε με μέλισσα, ούτε είχε ειδικό «άρωμα». Αλλά  κατόπιν όταν η νύμφη ανακάλυψε το νέκταρ στην φωλιά της μέλισσας, μη θέλοντας με τίποτα να εγκαταλείψει το «αεροπλάνο» της εποχής κατέγραψε το γεγονός στο γεννητικό της υλικό και στο «ένστικτο» των απογόνων της, ούτως ώστε αυτοί να συστηματοποιήσουν τόσο το ρεσάλτο όσο και το «καμουφλάρισμα» και το «παρφουμάρισμα» για να εξαπατούν την μέλισσα και να την προσκαλούν για αεροπειρατεία. Εκείνες οι νύμφες που δεν είχαν «τυχαία» το «άρωμα» της μέλισσας, ίσως «δεν επιβίωσαν», λόγω φυσικής επιλογής. Δεν είναι ούτε αυτό πιστευτό; «Δεν πειράζει».

Δεν τελείωσε όμως. Γεννάται επίσης μια σκέψη: ακόμη και αν η προνύμφη του σκαθαριού, δεν «γνωρίζει» βάση της λογικής όσα κάνει, αλλά μόνο «ενστικτωδώς», εντούτοις δεν λέει να εγκαταλείψει την πλάτη της μέλισσας κατά την ιπτάμενη διαδρομή. Περιμένει να βάλει χέρι στο νέκταρ. Κι ενώ η προνύμφη έχει τόσο γνώση και λογική για να σκαρώσει όλα τούτα, αντίθετα η ενήλικη μέλισσα δεν λέει να την ξεφορτωθεί κατά την διάρκεια του «αεροπορικού ταξιδιού» αλλά αντίθετα την πετάει μέχρι το δικό της «σπίτι». Δεν είναι ούτε αυτό πιστευτό; «Δεν πειράζει». Ίσως να έχει κάποιο συμφέρον... πράγμα που δεν έρχεται σε συμφωνία με όλους τους μηχανισμούς εξαπάτησης που χρησιμοποιεί η νύμφη.

 

Σημειώσεις

1. Μέσα από υποτιθέμενες «πολύπλοκες διαδικασίες μεταλλάξεων», «φυσικής επιλογής» και «εκατομμυρίων ετών» συσκότισης της όποιας χειροπιαστής απόδειξης.

2. Σύμφωνα και πάλι με την θεωρία της εξέλιξης των ειδών, μπορεί να έγιναν στην αρχή ανεπιτυχείς προσπάθειες, αλλά τα σκαθάρια υποτίθεται επανέλαβαν το εγχείρημα, ρισκάροντας όμως συνέχεια την μη ενηλικίωση των προνυμφών και την συνέχεια του είδους τους. Έτσι την επόμενη φορά («κάποτε») τα κατάφεραν επιτυχώς αφού και στην «πλαστική χειρουργική» είχαν πετύχει αλλάζοντας εμφάνιση προς το «μελισσότερο» αλλά και στον χημικό πόλεμο διέπρεψαν αφού και πάλι μέσα από «πολλές προσπάθειες» πέτυχαν να κατασκευάσουν το κατάλληλο χημικό όπλο (άρωμα) κατάκτησης του αντιπάλου. Τύφλα να έχουν οι Dolce Cabana. Η βιολογία μέσα από «τυχαίους» πειραματισμούς πετυχαίνει όσα φαντάζουν εκπληκτικά και ακατόρθωτα. Μάλλον ασύλληπτα.

 

Η ΩΤΟΑΣΠΙΔΑ ΤΟΥ ΤΖΙΤΖΙΚΑ

 

Πώς κάνει τόσο θόρυβο ένα τζιτζίκι;

 

Αριστερά: Ένας τζίτζικας τραγουδάει με τη Βοήθεια ειδικών μυών στο πίσω μέρος του σώματος του.  (Πηγή: Περιοδικό Science Illustrated, τεύχος 24, σελ. 12)

 

Στις διακοπές μου εκπλήσσομαι από το απίστευτο Βουητό των τζιτζικιών. Πώς μπορεί ένα τόσο μικρό έντομο να κάνει τόση φασαρία;

Οι ήχοι προέρχονται από τα αρσενικά τζιτζίκια, και ο σκοπός τους είναι να πληροφορηθούν τα θηλυκό ότι υπάρχει ένα ελκυστικό αρσενικό εκεί κοντά. Μετρήσεις δείχνουν πως ο ήχος που παράγουν τα τζιτζίκια μπορεί να ξεπεράσει τα 90 ντεσιμπέλ, γεγονός που τα κατατάσσει στην κορυφή της λίστας με τα πιο θορυβώδη έντομα. Το τραγούδι ενός τζίτζικα της νότιας Ευρώπης μπορεί να ακουστεί από απόσταση 800 μέτρων. Τα αρσενικά ορισμένων ειδών της Αυστραλίας μπορούν να παράγουν ήχο έντασης έως και 120 ντεσιμπέλ. Η αλήθεια είναι πως ακόμη και το ίδιο το τζιτζίκι δυσκολεύεται να ανεχθεί το εκκωφαντικό του βουητό, αλλά ευτυχώς μπορεί να απομονώνει το ακουστικό του νεύρο, ώστενα μην ξεκουφαίνεται από τον ήχο.

Το τζιτζίκι παράγει τον οξύ, δονητικό ήχο του χάρη σε κάποιους ειδικούς μυς στο πίσω μέρους του σώματός του. Εκεί υπάρχουν δύο όργανα που μοιάζουν με τύμπανα, και όταν οι τεντωμένοι μύες χτυπούν πάνω τους παράγουν έναν ισχυρό ηχητικό παλμό. Μια μεμβράνη που βρίσκεται στα πτερύγια ενισχύει τον ήχο και μετατρέπει σχεδόν ολόκληρο το έντομο σε ενισχυτή .Κάθε είδος έχει το δικό του ήχο, αλλά η συχνότητα και η ένταση εξαρτώνται από τη θερμοκρασία και την ώρα της ημέρας.

Πηγή: Ρωτήστε μας, Περιοδικό Science Illustrated, τεύχος 24, σελ. 12

 

«Ερεύνα και μη πίστευε»

Σύμφωνα με την θεωρία της εξέλιξης των ειδών, ο τζίτζικας αφού «εξέλιξε»  με «τυχαίες» μεταλλάξεις το σώμα του ώστε να λειτουργεί ως ηχείο, είτε κάποια στιγμή άρχισε να κάνει τόσο δυνατό θόρυβο ώστε αποφάσισε με νέα «τυχαία» εξέλιξη να απομονώσει τον ήχο από το ακουστικό του όργανο κάνοντας χρήση «ωτοασπίδας» για να μην ξεκουφαίνεται, είτε πριν αρχίσει να παράγει τόσο θόρυβο, είχε «προνοήσει» με «τυχαία» μετάλλαξη την απομόνωση του ακουστικού του οργάνου ώστε να μπορεί να «γκρινιάζει» όσο αυτός θέλει δίχως περιορισμούς, είτε πάλι αυτά τα δύο γεγονότα συνέβησαν σχεδόν ταυτόχρονα εξουδετερώνοντας το ένα το άλλο με «τυχαίους» και πάλι συνδυασμούς «α λα καρτ», επιτυγχάνοντας όμως το επιθυμητό αποτέλεσμα των 90 ντεσιμπέλ εις προσκάλεσμα αναπαραγωγής. Απίστευτο; Κι όμως για τους επιστήμονες υποστηρικτές της Δαρβινικής θεωρίας όχι, αφού ο τζίτζικας υπάρχει με τις προαναφερθείσες υπάρχουσες ιδιότητες, άρα (!) αυτή η ύπαρξη του «εξηγεί» αφ’ εαυτού το «τυχαίο» που φέρει όμως τόσο καλά και εξειδικευμένα αποτελέσματα, μιας και η μάνα «φυσική επιλογή» ερμηνεύει ως δια μαγείας όλα τα φαινόμενα.

 

ΤΑ ΜΥΡΜΗΓΚΙΑ & ΤΑ ΒΑΖΑΚΙΑ ΜΕ ΤΟ ΜΕΛΙ

 

Τα ζωντανά βαζάκια με το μέλι

Για να αντέξει την εποχή της ξηρασίας, το μυρμήγκι του μελιού, που ζει στις δυτικές Η.Π.Α., το Μεξικό και την Αυστραλία, βρήκε την εξής λύση: Ορισμένα από τα μυρμήγκια-εργάτες της αποικίας γεμίζουν το σώμα τους με νέκταρ και περνούν την υπόλοιπη ζωή τους λειτουργώντας σαν αποθήκες τροφής για την αποικία. Όταν η πείνα χτυπήσει την πόρτα, τα άλλα μυρμήγκια χρησιμοποιούν τις κεραίες τους για να ερεθίσουν τους «πρησμένους» φίλους τους, ώστε να κάνουν εμετό τη θρεπτική τροφή.

Πηγή: Εν ριπή οφθαλμού, Περιοδικό Science Illustrated, τεύχος 24, σελ. 16

 

«Ερεύνα και μη πίστευε»

Για ακόμη μια φορά οι επιστημονικοί θιασώτες της πίστης προς την «τύχη», διδάσκουν ότι όχι μόνο τα μυρμήγκια «βρίσκουν λύσεις» με τυχαίες μεταλλάξεις επί του σώματός τους (!) που μετατρέπεται έτσι σε αποθήκη τροφής, αλλά και το ότι «τυχαία» (;) οργανισμοί διαμοιράζονται εργασίες μέσα σε κοινωνικά σύνολα, αφού και πάλι «τυχαία» κάποια μυρμήγκια που δεν είναι αποθήκες, ωθούν εκείνα που είναι, σε εντεταλμένο διαμοιρασμό των αγαθών εις όφελος όλης της κοινότητας. Ασφαλώς η «τυχαία» μετάλλαξη του σώματος έρχεται σε φανερότατη αντίθεση με τον μη τυχαίο καταμερισμό της εργασίας.  «Τυχαία» λοιπόν κάποια μυρμήγκια παίρνουν την θέση των αποθηκών μεταλλαζόμενα, ενώ τα υπόλοιπα στην «τύχη» αναλαμβάνουν τον ρόλο των  αποθηκαρίων. Δεν είναι πιστευτό; «Δεν πειράζει». Ερεύνα και μη πίστευε την τύχη.

 

ΤΟ ΒΑΤΡΑΧΙ ΠΟΥ «ΕΓΚΥΜΟΝΟΥΣΕ» ΣΤΟ ΣΤΟΜΑΧΙ

 

Οι εκκεντρικοί της Φύσης

Βάτραχος γεννάει από το στόμα

Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, ερευνητές ανακάλυψαν ένα σπανιότατο είδος βατράχου στις ακτές της αυστραλιανής πολιτείας Κουίνσλαντ. Με την πρώτη ματιά, τα μικρά, πρασινωπά ζώα δε φαινόταν να έχουν κάτι το ιδιαίτερο, αλλά οι ερευνητές έμειναν κατάπληκτοι όταν τα άτομα που είχαν περισυλλέξει άρχισαν να γεννούν.

Πολλοί Βάτραχοι και χελώνες κουβαλάνε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τα αυγά τους για να τα προστατεύουν, αλλά η μέθοδος αυτού του Βατράχου ήταν εντελώς ξεχωριστή. Το θηλυκό κατάπινε τα ωάρια του μόλις αυτά γονιμοποιούνταν, και μέσα στο στομάχι του τα αυγά γίνονταν γυρίνοι και τελικά μικροί Βάτραχοι.

Η παραγωγή υδροχλωρικού οξέος στο στομάχι του θηλυκού σταματούσε, κι έτσι αυτό δεν μπορούσε να φάει τίποτε κατά τη διάρκεια της «εγκυμοσύνης». Μετά από 6-7 βδομάδες, «γεννούσε» τα μικρά Βατράχια από το στόμα.

Δυστυχώς, η ιστορία αυτού του Βατράχου που επωάζει τα αυγά του στο στομάχι του είχε ένα θλιβερό τέλος. Το είδος, που ανακαλύφθηκε το 1972, παρά τις προσπάθειες που έγιναν, δεν παρατηρήθηκε ξανά στη φύση από το 1981, και σήμερα θεωρείται αφανισμένο. Το 1984, οι ερευνητές ανακάλυψαν ένα παρόμοιο είδος λίγο βορειότερα, αλλά από την επόμενη χρονιά δεν παρατηρήθηκε ξανά ούτε αυτό.

Πηγή: Η επιστήμη με άλλα μάτια, Science Illustrated, τεύχος 34, σελίδα 93

 

«Ερεύνα και μη πίστευε»

Η θεωρία του Δαρβίνου πιστεύει ότι με «τυχαίες» μεταλλάξεις αυτό το είδος βατράχου κάποτε κατάπιε το γονιμοποιημένο (!) ωάριο του και το έβαλε στο στομάχι του. Κατά πάσα πιθανότητα επρόκειτο για κάποιο βάτραχο που κατάπινε τα ωάρια του, γονιμοποιημένα και μη (;). Κατόπιν,  εφόσον ένα ωάριο «έτυχε» ως είδε ο αναγνώστης να είναι γονιμοποιημένο, έγινε αντιληπτό και συνειδητά ή τυχαία (;) η παραγωγή υδροχλωρικού οξέως που διασπά τις πρωτεΐνες, και κατά συνέπεια και το ωάριο αλλά και τον μετέπειτα γυρίνο στο στομάχι του βατράχου, σταμάτησε μέχρις ότου το ωάριο να μεγαλώσει αρκετά ώστε να μπορεί να βγει από το στόμα του ενήλικα. Κατόπιν αυτή η τυχαία και παράδοξη μέθοδος επώασης, τυχαία ξανά επιλέχθηκε και από άλλο θηλυκό άτομο ή ίσως αμέσως κληρονομήθηκε γενετικά σε ένα εκ των γεννημένων βατράχων. Ας σημειωθεί δε, ότι επίσης τυχαία (;) η μητέρα αποφάσισε να φιλοξενεί για ένα μικρό χρονικό διάστημα τον μικρό βάτραχο στο στόμα της. Το «γνώριζε» εξ άλλου ότι το είχε πριν στο στομάχι της. Γι’ αυτό και τυχαία (;) όσο διαρκούσε η επώαση έκανε συνειδητά «νηστεία», διότι δεν ήταν ότι «δεν μπορούσε να φάει τίποτε κατά τη διάρκεια της «εγκυμοσύνης»», αλλά η αλήθεια είναι πως ότι προσπαθούσε να φάει θα της προκαλούσε βαρυστομαχιά αφού θα έμενε αχώνευτο και αδιάσπαστο μέσα της, ένεκα απουσίας του HCL.

Ασφαλώς, η λογική θεωρητική ερμηνεία για το πως προέκυψε αυτή η μέθοδος «εγκυμοσύνης», θα μπορούσε να είναι και διαφορετική. Ας την ψάξουν οι Δαρβινιστές που ελπίζουν στα ζάρια και στην τύχη. Μετά ας την αποδείξουν. Ειδάλλως δείχνουν διαρκώς την Ρόδο και προσπερνάνε το πήδημα.

 

 

ΤΑ ΒΕΛΗ ΤΩΝ ΚΝΙΔΟΦΟΡΩΝ

 

Αριστερά: Ένα απλό άγγιγμα αποδεσμεύει το θανατηφόρο καμάκι. Τα κνιδοκύτταρα τρυπούν το δέρμα της λείας και εκτοξεύουν δηλητηριώδη βέλη, των οποίων το δηλητήριο εξαπλώνεται γρήγορα μέσω των αιμοφόρων αγγείων.  (Πηγή: Περιοδικό Science Illustrated, τεύχος 41, Η χρυσή εποχή της Μέδουσας, Anders Priemé, σελ. 63)

Δεξιά: Έξω από τις βόρειες ακτές της Αυστραλίας μπορεί κανείς να συναντήσει αυτή την κυβομέδουσα. Έχει αρκετό δηλητήριο για να σκοτώσει 60 ανθρώπους μέσα σε 4 λεπτά. (Πηγή: Περιοδικό Science Illustrated, τεύχος 41, Η χρυσή εποχή της Μέδουσας, Anders Priemé, σελ. 63)

 

Τα κνιδοκύτταρα είναι το μυστικό της επιτυχίας της μέδουσας ως αρπακτικού

Τα πλοκάμια των μεδουσών είναι εξοπλισμένα με χα λεγόμενα κνιδοκύτταρα, η λειτουργία των οποίων βασίζεται σε ένα θανατηφόρο συνδυασμό καμακιού και δηλητηρίου. Κατά την επαφή, τα κνιδοκύτταρα «εκρήγνυνται» μέσα σε χιλιοστά του δευτερολέπτου και εκτοξεύουν ένα «καμάκι» στο δέρμα της λείας τους, απ’ όπου μετά οι δηλητηριώδες ίνες τους μεταφέρουν το δηλητήριο μέσα στη λεία. Το δηλητήριο αρχίζει να δρα αμέσως. Τα κνιδοκύτταρα χρησιμοποιούνται μόνο μια φορά, αλλά αντικαθίστανται από καινούργια μέσα σε δύο μέρες.

Οι επιστήμονες διακρίνουν 30 διαφορετικά είδη κνιδοκυττάρων - το καθένα με τη δική του εξειδικευμένη μορφή «καμακιού» και άγκιστρων.

Δυστυχώς, τα κνιδοκύτταρα δε διακρίνουν τη διαφορά ανάμεσα σε θηράματα και κολυμβητές. Οι κυβομέδουσες θεωρούνται το πιο τρομακτικό ζώο στις βόρειες ακτές της Αυστραλίας, όπου έχουν σκοτώσει 67 ανθρώπου από το 1883. Οι δολοφόνοι με το διάφανο σώμα είναι από τα πιο επικίνδυνα δηλητηριώδη ζώα στον κόσμο. Κάθε πλοκάμι είναι καλυμμένο με εκατομμύρια θανατηφόρα κνιδοκύτταρα, και μια τέτοια μέδουσα έχει αρκετό δηλητήριο για να σκοτώσει 60 ενήλικους ανθρώπους μέσα σε 4 λεπτά.

Το δηλητήριο εξαπλώνεται αστραπιαία μέσω των αιμοφόρων αγγείων και του λεμφικού συστήματος, φτάνοντας και στην καρδιά, η οποία αρχίζει να χτυπάει πιο αργά ή σταματάει τελεία». Αν η καρδιά αντέξει τα πρώτα λεπτά, υπάρχουν καλές πιθανότητες κάποιος να επιβιώσει από την επαφή του με αυτή τη μέδουσα, οι ουλές όμως από τις επώδυνες πληγές θα παραμείνουν για να του θυμίζουν το συμβάν για την υπόλοιπη ζωή του.

Πηγή: Περιοδικό Science Illustrated, τεύχος 41, Η χρυσή εποχή της Μέδουσας, Anders Priemé, σελ. 63

 

 

«Ερεύνα και μη πίστευε»

Είναι γνωστό πως, στους αθεϊστικούς κύκλους βιολόγων, ισχύει η αντίληψη ότι τα άκρως ειδικευμένα δηλητήρια των φιδιών προς το νευρικό σύστημα των στόχων τους, είναι «εξέλιξη» του σάλιου. Δηλαδή μια ουσία που αρχικά υπήρχε για να χωνεύει την τροφή τους, «εξελίχθηκε» με «ζαριές» σε εξειδικευμένο υγρό με γνώση της ανατομικής σύνθεσης των «αντιπάλων»· μια γνώση που απόκτησε ο άνθρωπος μόλις τον 20ο αιώνα, κατασκευάζοντας τα λεγόμενα χημικά όπλα και τις νευροτοξίνες, αφού είχε αποκτήσει ουσιαστική ανατομική γνώση του ανθρώπινου οργανισμού. Στην ουσία δηλαδή, για κάποιους βιολόγους, τα δηλητήρια αποτελούν μία «χώνευση» του θύματος, πριν αυτό εισέλθει εις την στοματική κοιλότητα, παρότι ο κύριος σκοπός του είναι η παράλυση του και δηλαδή η αδυναμία του τελευταίου να αποδράσει από το θύτη.

Στις μέδουσες, μπορούν να ισχύουν οι ίδιες απλουστευτικές ερμηνείες με λογικά άλματα, όπου το δηλητήριο είναι «σάλιο» και τα θαυμαστά κνιδοκύτταρα που το περιέχουν, τα «δόντια», ενώ τα πλοκάμια τους «στοματικούς βραχίονες»; ή στα αλήθεια τα κνιδοκύτταρα εκτοξεύουν «βέλη» ή «σύριγγες» που εκχέουν άκρως εξειδικευμένα χημικά όπλα; Βλέπετε, τα δόντια είναι «φύση», ενώ η «ένεση»/«βέλος» είναι κατασκευή/σχεδιασμός! Ήτις, παιχνίδι λέξεων για τους βιολόγους...

 

ΤΟ ΧΤΑΠΟΔΙ «ΛΟΚΑΤΖΗΣ»

 

Οι εκκεντρικοί της φύσης

Ένα είδος χταποδιού είναι μετρ της μεταμφίεσης

Για  να αποφύγουν εχθρούς ή να ξεγελάσουν τη λεία τους, πολλά ζώα έχουν αναπτύξει τεχνικές καμουφλάζ. Ορισμένα είδη εμφανίζουν μια όψη εντελώς διαφορετική από τη φυσιολογική τους, άλλα μεταμφιέζονται χρησιμοποιώντας φύκια και πετρούλες και ορισμένα αλλάζουν χρώμα. Τέλος, υπάρχει ένα είδος χταποδιού που επιδίδεται σε όλα τα παραπάνω.

Το είδος αυτό ανακαλύφθηκε στις εκβολές ενός ποταμού στη νήσο Κελέβη της Ινδονησίας. Το χταπόδι-χαμαιλέοντας μπορεί να αλλάξει χρώμα, αλλά κυρίως έχει τη δυνατότητα να αλλάζει τη μορφή του, ώστε να θυμίζει εντελώς διαφορετικά ζώα. Κρύβεται σε μια τρύπα και βγάζει έξω δύο πλοκάμια, το ένα σε αντίθετη κατεύθυνση από το άλλο, ώστε να μοιάζει με θαλάσσιο φίδι. Αν ενώσει όλα τα πλοκάμια του και απλώσει το σώμα του, μοιάζει με πλατύψαρο. Αν αυτό δεν αρκεί, μπορεί να «μεταμφιεστεί» σε σαλάχι, θαλάσσια ανεμώνη, δρακόψαρο, ή ακόμη και μέδουσα.

Το χταπόδι\- χαμαιλέοντας μπορεί να επιλέξει χρώμα κι εμφάνιση, ανάλογα με το περιβάλλον και τον εχθρό που το απειλεί. Μπορεί να μεταμφιεστεί σχεδόν στα πάντα, από θαλάσσια ανεμώνη μέχρι θαλάσσιο φίδι.

Πηγή: Περιοδικό Science Illustrated, τεύχος 41, Η επιστήμη με άλλα μάτια, σελ. 90

 

«Ερεύνα και μη πίστευε»

Κάποιοι βλέποντας αυτό το χταπόδι, μεθάνε από την αθεΐα και γίνονται όμηροι του θεού Διονύσου, του κεφιού, του γλεντιού και της απερισκεψίας. Για εκείνους τους άθεους βιολόγους, όπου η Τύχη και η Ανάγκη δημιούργησαν τέτοιους οργανισμούς, μια τυχαία βιολογική μορφή καταφέρνει και αλλάζει παίρνοντας άλλες συγκεκριμένες μορφές, τις οποίες για να μιμηθεί κανείς, κάθε άλλο παρά εις την τύχη καταφεύγει.

Δεν είναι δυνατό η τύχη, ή η φυσική επιλογή που δε δημιουργεί, να σου χαρίζει ένα σώμα το οποίο μιμείται άλλα συγκεκριμένα σώματα. Αν πιστεύει ένας άθεος πως ένας γάτος μπορεί να είναι δημιούργημα της τύχης, από την άλλη με μεγάλη δυσκολία μπορεί να υποστηρίξει πως η τύχη προνόησε ώστε ο γάτος αυτός να μπορεί να μοιάζει σε σκύλο, ποντίκι ή φίδι.

Αν δηλαδή η τύχη κατασκεύαζε ένα ντάτσουν, η αυτή τύχη δεν μπορεί να κατασκευάσει ένα ντάτσουν που να μπορεί να μοιάζει με μερσεντές, φολκσβάγκεν ή τογιότα. Γιατί η τύχη είναι τόσο τυφλή, που δεν αναγνωρίζει όχι μόνο μερσεντές, φολκσβάγκεν ή τογιότα, αλλά μήτε το ίδιο το ντάτσουν. Αντιληπτόν;

Η πλάκα της ιστορίας στη βιολογία είναι το παιχνίδι των λέξεων: «πολλά ζώα έχουν αναπτύξει τεχνικές καμουφλάζ...», λένε οι συγγραφείς του άρθρου αυτού, αλλά τη συγκεκριμένη φράση μπορεί να τη βρει κανείς δεκάδες εκατοντάδες φορές σε βιβλία βιολογίας για κάθε είδους ικανότητας των οργανισμών.

Οι φράσεις αυτές ομιλούν περί των οργανισμών, λες κι αυτοί οι ίδιοι ευθύνονται για την κατασκευή του σώματός τους ή για τις πολυποίκιλες ικανότητές τους. Ή λοιπόν η τύχη τους έδωσε τις τεχνικές αυτές, κι αυτός είναι ο σωστός και συνεπής με την νεοδαρβινική θεωρία αθεϊστικός ορισμός, είτε οι οργανισμοί είναι αυτοδημιούργητοι.

 

 

ΤΟ ΨΑΡΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΘΡΕΠΤΕΣ

 

Αριστερά: Το ψάρι έχει μάτια αποτελούμενα από δύο μέρη: καθρέφτες στο κατώτερο μέρος των οφθαλμικών κογχών και απλά μάτια με φακούς στο ανώτερο (οι πορτοκαλί βούλες). (Πηγή: Περιοδικό Science Illustrated, τεύχος 57, Νέες Ανακαλύψεις, σελ. 22, T. Frank Habor Branch-Oceanographic Institution)

Δεξιά:  1. Οι φωτεινές αναλαμπές συλλαμβάνονται από μικρά καθρεφτάκια που εστιάζουν το φως. 2. Το φως αντανακλάται πάνω στον αμφιβληστροειδή, όπου δημιουργούνται οι εικόνες. (Πηγή: Περιοδικό Science Illustrated, τεύχος 57, Νέες Ανακαλύψεις, σελ. 22, J. Partridge/ University of Bristol)

 

Ψάρι-φάντασμα έχει καθρέφτες στα μάτια

ΒΙΟΛΟΓΙΑ Το ψάρι-φάντασμα με την επιστημονική ονομασία Dolicopteryx longipes δεν είχε προκαλέσει ποτέ το ιδιαίτερο ενδιαφέρον των επιστημόνων, έως ότου ενδελεχείς μελέτες μιας ερευνητικής ομάδας από το Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ στην Αγγλία απέδειξαν ότι είναι ένα μοναδικό ζώο. Είναι το μόνο γνωστό σπονδυλωτό -στα 500 εκατομμύρια χρόνια που υπάρχουν τα σπονδυλωτά- που χρησιμοποιεί καθρέφτες αντί για φακούς προκειμένου να εστιάσει το φως στα μάτια του και να δημιουργήσει εικόνες.

Μοιάζει να έχει τέσσερα μάτια, αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για δύο μάτια, το καθένα απ' τα οποία αποτελείται από δύο μέρη, πολύ διαφορετικά μεταξύ τους. Το πάνω μέρος λειτουργεί όπως ένα φυσιολογικό μάτι και με αυτό το ψάρι Βλέπει ό,τι συμβαίνει από πάνω του και αναζητεί θηράματα. Το κάτω μέρος του ματιού, όμως, είναι εντελώς μοναδικό. Πρόκειται για ένα σύστημα μικρών καθρεφτών, που αποτελούνται πιθανόν από κρυστάλλους γουανίνης σε στρώσεις. Οι κρύσταλλοι γουανίνης, παρεμπιπτόντως, είναι αυτοί που προσδίδουν στο ψάρι τη χαρακτηριστική ασημί μεταλλική λάμψη του.

Οι καθρέφτες στο μάτι του ψαριού είναι τοποθετημένοι με μεγάλη ακρίβεια- μπορούν να εστιάσουν το φως ώστε να προσπίπτει στον αμφιβληστροειδή και να δημιουργεί εικόνα με έντονο κοντράστ. Κατά τους επιστήμονες, οι καθρέφτες είναι σαφώς καλύτεροι από ένα συνηθισμένο μάτι σε ό,τι αφορά την καθαρότητα της εικόνας που δίνουν. Είναι ένα μεγάλο πλεονέκτημα για το ψάρι, που ζει σε βάθος 1.000 μέτρων και χρησιμοποιεί τα μάτια για να συλλαμβάνει τις ανεπαίσθητες λάμψεις τις οποίες εκπέμπουν ψάρια και άλλοι ζωντανοί οργανισμοί εκεί στα βαθιά.  Όσο καλύτερες εικόνες δημιουργεί από το ασθενικό φως ενός επιθετικού εχθρού, για παράδειγμα, τόσο μεγαλύτερες είναι οι πιθανότητες επιβίωσης του.

Παρ' όλο που το ψάρι-φάντασμα είναι γνωστό εδώ και 120 χρόνια, είναι η πρώτη φορά που πιάστηκε ένα άτομο του είδους και έγινε αντικείμενο μελέτης.

Πηγή: Περιοδικό Science Illustrated, τεύχος 57, Νέες Ανακαλύψεις, σελ. 22

 

«Ερεύνα και μη πίστευε»

Γιατί αμφισβητείται η «θεά» τύχη κι από ποιούς; Δεν είναι δυνατόν η τύχη να κατασκευάσει καθρέπτες; Μα τι λέτε; Εδώ μπορεί και φτιάχνει ζώα και φυτά, στους καθρέπτες θα «κωλώσει»; Ήμαρτον δηλαδή, πολύ κακή ιδέα έχουν μερικοί για την τύχη και την ανάγκη...

Ερεύνα και μη πίστευε πως μερικές ζαριές, και ένα περιβάλλον που «επιλέγει» κατασκευές, αλλά που δεν κατασκευάζει, μπορούν και οργανώνουν κύτταρα καθρέφτες, με εστιασμένο στόχο τον απέναντί τους αμφιβληστροειδή, κι όχι το γάμο του καραγκιόζη. Κι όλα αυτά σε βάθος μόλις 1000 μέτρα, εκεί που ακόμη και σήμερα χρειάζεται βαθυσκάφος ο άνθρωπος για να αντέξει στις τεράστιες πιέσεις και που στρατιωτικό υποβρύχιο ακόμη δεν κατεβαίνει.

 

 

ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΑΤΕΣ

 

 

Κεντρική σελίδα με νεοπαγανιστικές απάτες

 

ΒΡΕΘΗΚΕ ΤΟ ΓΟΝΙΔΙΟ ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ

(Κατά: Bill Maher & Larry Charles, http://www.imdb.com/title/tt0815241/, Ταινία Religulous)

 

Ο Bill Maher σε συνέντευξη με τον Πάστορα John Westcott, πρώην ομοφυλόφιλο. Στη μέση με τον επιστήμονα «Dean Hamer» που «ανακάλυψε» το «γονίδιο του Θεού» και το «γονίδιο της ομοφυλοφιλίας». Δεξιά ο ομοφυλόφιλος πάστορας Ted Haggard στην Αμερική, γνωστός για τα σεξουαλικά του ομοφυλοφιλικά όργια τα οποία κοινοποιεί δημοσίως.

 

Βίντεο 1. Μέγεθος: 188Κb - Διάρκεια: 45΄΄

[Με τον πρώην ομοφυλόφιλο]

-Η ομοφυλοφιλία είναι κάτι που συμβαίνει εις την φύση.

 

[Ακολουθεί σκηνή από πορνογραφικό φιλμ με ομοφυλόφιλους]

Άνδρες έγραψαν τη Βίβλο... η φύση έκανε τους ομοφυλόφιλους.

-Κανείς δεν γεννιέται ομοφυλόφιλος. Δεν υπάρχει επιστημονική απόδειξη... μπορούμε να δούμε τη δημιουργία για το ποια είναι η κανονική τάξη πραγμάτων. Ο άνδρας έχει πέος, η γυναίκα έχει μήτρα. Ας είμαστε... δεν υπάρχει επιστημονικό συμπέρασμα... δεν υπάρχει ομοφυλοφιλικό γονίδιο...

[Με τον επιστήμονα]

-Εσείς ανακαλύψατε επίσης το ομοφυλοφιλικό γονίδιο;

-Ναι. (Πηγή: Ταινία Religulous των Bill Maher & Larry Charles, http://www.imdb.com/title/tt0815241/)

 

 

Βίντεο 2. Μέγεθος: 355Κb - Διάρκεια: 1΄22΄΄

-Ο Ted Haggard... [παράδειγμα]

[Παρουσίαση του Ted Haggard]

-Η ηθική καθαρότητα είναι καλύτερη από την ανηθικότητα

-...που είχε συναθροίσεις με ομοφυλόφιλους ιερόδουλους σε ξενοδοχείο ενώ παράλληλα έδινε ομιλίες...

-Οι Ευαγγελιστές έχουν την καλύτερη σεξουαλική ζωή από οποιαδήποτε άλλη ομάδα.

-..αλλά δεν ήταν «gay»

[Συνέχεια της συνέντευξης]

-Έχω απαντήσει σ’ αυτό. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν στην πραγματικότητα «gay» [σσ: με την έννοια ότι γίνονται και δεν γεννιούνται, είναι προϊόντα κοινωνικής επιρροής όχι γονιδιακής]

-Δεν ξέρω... ειλικρινά αν σε έβλεπα σε ένα μπαρ ή κάπου αλλού, θα έλεγα, και μην το πάρεις στραβά, θα έλεγα ότι αυτός ο τύπος είναι ομοφυλόφιλος... είσαι όμορφος, καλοφτιαγμένος, ξέρεις εννοώ δεν μοιάζεις με μένα...

-Που σημαίνει...;

-Που σημαίνει... σημαίνει...

[Ακολουθούν δυνατά γέλωτα κι από τους δύο. Παρουσιάζεται μια σκηνή με «αρχαίους» στην ίδια κατάσταση. Άγνωστη η ταινία και ο σκοπός της αντιπαραβολής αυτής...]

-Ευχαριστώ.

-Να σ’ αγκαλιάσω; Όλους τους αγκαλιάζω.

-Ευχαριστώ πολύ.

-Ευχαριστώ

-Δεν πιστεύω να ερεθίστηκες;

-Όχι λυπάμαι. Δεν γίνεται... πλάκα είχε όμως... (Πηγή: Ταινία Religulous των Bill Maher & Larry Charles, http://www.imdb.com/title/tt0815241/)

 

Μυθοπλάστες: Bill Maher & Larry Charles

Απάντηση: Εδώ

 

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΕΞ

 ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΠΑΝΑΓΙΑ & ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

(Κατά: Bertrand Russel, Has Religion Made Useful Contributions to Civilization)

 

«Η εκκλησία έκανε όσα μπορούσε για να διαβάλει και να υποβαθμίσει το σεξ· η οικογενειακή στοργή διαβλήθηκε από τον ίδιο το Χριστό και το μεγαλύτερο μέρος των ακολούθων Του· [...] Η πολεμική ενάντια στην οικογένεια στα Ευαγγέλια είναι ένα ζήτημα το οποίο δεν έχει λάβει την προσοχή που αξίζει. Η Εκκλησία μεταχειρίζεται την Μητέρα του Χριστού με ευλάβεια, αλλά Αυτός ο Ίδιος έδειξε ελάχιστη τέτοια συμπεριφορά. Κατά Ιωάννη, Κεφ. Β΄ «4 λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· Τί ἐμοὶ καὶ σοί, γύναι;» είναι ο τρόπος Του που της μιλούσε. Λέει επίσης ότι ήρθε για να βάλει σε διαφωνία έναν άνθρωπο με τον πατέρα του, την κόρη ενάντια στη μητέρα της και την νύφη ενάντια την πεθερά, και ότι όποιος αγαπούσε τη μητέρα και τον πατέρα του περισσότερο από Αυτόν, δεν Του αξίζει· (Κατά Ματθαίον, Κεφ. Ι΄ «35 ἦλθον γὰρ διχάσαι ἄνθρωπον κατὰ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ καὶ θυγατέρα κατὰ τῆς μητρὸς αὐτῆς καὶ νύμφην κατὰ τῆς πενθερᾶς αὐτῆς· 36 καὶ ἐχθροὶ τοῦ ἀνθρώπου οἱ οἰκιακοὶ αὐτοῦ. 37 Ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἢ θυγατέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος·»). Όλα αυτά σημαίνουν την διάσπαση του βιολογικού οικογενειακού δεσμού για τη σωτηρία του ποιμνίου· μια συμπεριφορά που είχε μεγάλη σχέση με την μισαλλοδοξία που ήρθε εις τον κόσμο με τη διάδοση του Χριστιανισμού», [Sex the church did everything it could to decry and degrade; family affection was decried by Christ himself and the bulk of his followers; [...]. The polemic against the family in the Gospels is a matter that has not received the attention it deserves. The church treats the Mother of Christ with reverence, but He Himself showed little of this attitude. "Woman, what have I to do with thee?" (John ii, 4) is His way of speaking to her. He says also that He has come to set a man at variance against his father, the daughter against her mother, and the daughter- in- law against her mother- in-law, and that he that loveth father and mother more than Him is not worthy of Him (Matt. x, 35- 37). All this means the breakup of the biological family tie for the sake of creed -- an attitude which had a great deal to do with the intolerance that came into the world with  the spread of Christianity], Πηγή: Has Religion Made Useful Contributions to Civilization, Bertrand Russel

 

Μυθοπλάστης: Bertrand Russel

Απάντηση: Εδώ

 

ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ