Ο ΘΕΟΣ ΔΟΥΛΟΣ ΑΝΤΙΝΟΟΣ &

Ο ΘΕΟΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ ΑΔΡΙΑΝΟΣ

 Μια σελίδα δυσβάσταχτη για εκείνους του νεοΕθνικούς που παρουσιάζουν α) τον Χριστιανισμό ως θρησκεία για τους δούλους β) την ηθική ανωτερότητα του άλλοτε Εθνισμού έναντι του Χριστιανισμού γ) την ουδέποτε φθίνουσα πορεία του Εθνισμού δ) την υπεροχή και ιεροσύνη των Εθνικών βωμών και ναών ε) την αυθεντία των Εθνικών χρησμών  στ) την υπεροχή των αρχαίων θεών έναντι του Ιησού. Αλλά ας μιλήσει για ακόμη μια φορά η μυθολογία και η ιστορία….

ΒΙΟΣ

Κατάγονταν από την Κλαυδιόπολη (αρχαίο Βιθύνιο) της Βιθυνίας και ήταν ευνοούμενος έφηβος του αυτοκράτορα των Ρωμαίων Αδριανού. Οι πληροφορίες γι αυτόν τον νέο ο οποίος θεωρούνταν ο τύπος με το τέλειο κάλλος, είναι αντιφατικές και ανεξακρίβωτες, διότι οι μόνες γραπτές μαρτυρίες του έλληνα ιστορικού Διώνα του Κάσσιου είναι λίγες. Κατά μερικούς ο ανθηρός και ρεμβώδης νεανίας ήταν τα παιδικά του Ρωμαίου αυτοκράτορα «nimia voluptas Hadriani», κατά άλλους ο πιστός και αφοσιωμένος σύντροφος του Αδριανού.

Γεννήθηκε το 110 π.Χ. από γονείς ποιμένες και ήταν περίπου 18 χρονών όταν ο Αδριανός τον είδε για πρώτη φορά στην περιήγησή του στην Βιθυνία. Τον ρομαντικό χαρακτήρα του αυτοκράτορα λέγεται ότι συνεπήρε το θεσπέσιο κάλλος, η ευαισθησία της ψυχής και η σαγηνευτική ρεμβώδης φύση του νεανία γι’ αυτό διέταξε να προσληφθεί γρήγορα στην υπηρεσία του και να τύχει της ανάλογης παιδεύσεως. Ο φιλότιμος νέο ευγνώμων για την πατρική προστασία και την εξαιρετική εύνοια του Αδριανού κατέστη ο έμπιστος φίλος και ο αφοσιωμένος του ακόλουθος. Τον δεσμό της αμοιβαίας αγάπης και αφοσιώσεως Αδριανού και Αντίνοου τόνωσε η ψυχική μεταξύ τους συγγένεια.

ΘΕΟΣ ΑΝΤΙΝΟΟΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ

Ο νεανίας αυτός όμως δεν είχε την τύχη να απολαύσει επί μακρόν την εύνοια , τις τιμές και την λαμπρότητα του βίου την οποία του παρείχε η αυτοκρατορική εύνοια. Κατά το 130 μ.Χ. πνίγηκε στον Νείλο, θυσιάζοντας εκούσια την ζωή του για χάρη του Αδριανού, διότι οι θεοί είχαν δηλώσει στους μάγους που παρακολουθούσαν τον Αδριανό ότι η αυτοθυσία (ανθρωποθυσία) μόνο ενός από τους αφοσιωμένους του φίλους μπορούσε να τον σώσει από τον θάνατο. Ο θάνατος κατέστησε τον ωραίο νεανία αθάνατο. Ο Αδριανός αφού θρήνησε τον Αντίνοο σαν μια γυναίκα που να την λάτρευε, διέταξε να αποδοθούν σε αυτόν θείες τιμές σε κάθε επαρχία της ανατολικής αυτοκρατορίας. Ναοί και βωμοί ανεγέρθησαν σε αυτόν σε κάθε σημείο της αυτοκρατορίας και ιδρύθηκαν εορτές και αγώνες στις μεγαλύτερες πόλεις της Ανατολής. Γλύπτες και ζωγράφοι αποθανάτισαν το κάλλος του περίφημου νεανία σε κάθε πολύτιμη ύλη, μάρμαρο, χαλκό, πολύτιμους λίθους, νομίσματα, μετάλλια. Δόθηκε το όνομά του σε ένα από τα αστέρια, το οποίο πίστευαν ότι πρώτη φορά εμφανίσθηκε στον ουρανό. Ο νέος θεός είχε τους ιερείς του και έδιδε χρησμούς, Οι Αφοσιωμένοι στην λατρεία του άνθρωποι αποκλήθηκαν Φιλαντίνοοι.  Επί των βάθρων των εικόνων του εγγράφονταν «Αντίνοω συνθρόνω των εν Αιγύπτω θεώ». Κολέγιο στο δίπλα στη Ρώμη Lanuvium έφερε το όνομα «Collegium salutare Dianae et Antinoi». Για τους Γαλάτες ήταν ότι ο θεός τους Belenus, ο Γαλατικός Απόλλων, «Antinoo et Beleno par aetas formaque par est» λέει μια μετρική επιγραφή. Η λατρεία του εξακολουθήθηκε μέχρι τον Ε’ αιώνα μ.Χ. οπότε έσβησε από τις ορμητικές πνοές του Χριστιανισμού. Οι Χριστιανοί ίσως παρεξήγησαν την υπερβολική για τον θάνατό του θλίψη του αυτοκράτορα και υπήρξαν δύσπιστοι στην αγνότητα του δεσμού τους, θεωρώντας την λατρεία του ως ανήθικη και γι αυτό της επιτέθηκαν με σφοδρότητα. Γεγονός είναι ότι πολλοί υποστηρίζουν την ομοφυλοφιλική σχέση τους η οποία σαφώς δεν μπορούσε να ήταν κάποιου τύπου θρησκευτικής.

Πολυάριθμα είναι τα μνημεία που διασώζουν την μορφή του και σε 150 υπολογίζονται τα γλυπτά (70 αυθεντικά). Σε 140 υπολογίζονται τα δαχτυλίδια με λίθο και οι πολύτιμες πέτρες. Οι εικόνες του είναι τα καλύτερα έργα του Β’ μ.Χ. αιώνα. Ο M. Reinach αναφέρει ότι αυτά είναι η τελευταία ιδεώδης δημιουργία της αρχαίας τέχνης, η οποία βρήκε μέσα της νέες δυνάμεις για να εξυμνήσει τον ευνοούμενο του Αδριανού και να μετάσχει της λύπης του κυρίαρχού του κόσμου. Περισσότερο από όλους τους κλάδους της αρχαίας τέχνης εμπνεύσθηκε από τον Αντίνοο ως ήρωα και θεό η νομισματική. Άπειρα είναι τα νομίσματα με την μορφή του Αντίνοου που καλούνται ως ελληνικά αυτοκρατορικά. Την μορφή του πιστεύεται ότι αποδίδει περισσότερο από κάθε άλλο μνημείο ένα μετάλλιο από την Αίγυπτο της Αντιόχειας. Στην τέχνη ο Αντίνοος απεικονίσθηκε ως Ερμής, Βάκχος, Απόλλωνας, Αγαθοδαίμονας, Ηρακλής, Αρισταίος, Γανυμήδης

Η λατρεία του Αντίνοου ήταν διαδεδομένη σε κάθε περιοχή της Ανατολικής αυτοκρατορίας αλλά ιδίως εμφανίζονταν στην Αίγυπτο, Βιθυνία, Φρυγία, Αρκαδία και Αχαΐα, στην Αλεξάνδρεια, Αδριανούπολη, Νικόπολη της Ηπείρου, Κύμη, Σμύρνη, Άγκυρα, Άργος, Αθήνα και στο θρησκευτικό κέντρο των Ελλήνων στους Δελφούς. Στην Μαντινεία της Αρκαδίας, η οποία πιστεύονταν ότι ήταν η μητρόπολη της ιδιαίτερής του πατρίδας του Αντίνοου, είχε αναγερθεί προς τιμή του ναός και ιδιαίτερος οίκος στο γυμναστήριο της πόλης, ο οποίος είχε κοσμηθεί με πολλά αγάλματα και τοιχογραφίες και τελούνταν ανά 5ετία αγώνες (Αντινόεια) στο στάδιο που βρίσκονταν δίπλα στα τείχη. Αντινόεια τελούνταν και στην Αθήνα (εν άστει και στην Ελευσίνα), στα οποία λάμβαναν μέρος οι έφηβοι, στο Άργος και στην Αντινούπολη, όπως μετονομάσθηκε η αρχαία Αιγυπτιακή πόλη Βήσα, της οποίας ο Αντίνοος είχε καταστεί ο πολιούχος θεός.

Ο Αντίνοος θεωρήθηκε ως η προσωποποίηση του απόλυτου κάλλους και το όνομά του, η λέξη Αντίνοος, έγινε ταυτόσημη με την λέξη ωραίος, γι’ αυτό στην αρχαιότητα λέγονταν οι φράσεις «ωραίος ως ο Αντίνοος» και «ο νέος ούτος Αντίνοος».

Παρατήρηση: Ανεξαιρέτου της ευθύνης των «σοφών» μάγων του Αδριανού που με τους «σοφούς» χρησμούς τους οδήγησαν σε θάνατο τον Αντίνοο,  σημαντική μαρτυρία αποτελεί το γεγονός ότι ο Αντίνοος δεν θεοποιήθηκε για τον ηρωικό ήθος ή για την φιλία του προς τον αυτοκράτορα εφόσον θυσίασε την ζωή του αλλά για το κάλλος του, δηλαδή με άλλα λόγια το Ομηρικό ηρωικό ιδεώδης είχε παρέλθει.

Ο Γανυμήδης, το όμορφο πριγκιπόπουλο της Τροίας απήχθηκε από τον Δία ενώ ο Χρύσιππος, γιός του Πέλοπα θα είναι αργότερα ο δεύτερος Γανυμήδης.

ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ