ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΤΑ ΚΥΠΡΙΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ
|
Ο Μ. Καλόπουλος δίχως να έχει ουδεμία επιστημονική απόδειξη υβρίζει ότι πιο θαυματουργικό έχει χαρίσει ο Θεός στους Έλληνες δια μέσω της Ορθοδοξίας, δηλαδή την διατήρηση ορισμένων σωμάτων Αγίων Ανδρών εις ένδειξη και απόδειξη της μέλλουσας ζωής σε νέα άφθαρτα σώματα κατόπιν της νέας δημιουργικής 8ης «ημέρας». Και όχι μόνο αυτό. Αν και ο ίδιος υποστηρίζει και διαφημίζει πως ανήκει στο σύνδεσμο Ιστορικών της Ελλάδας, δεν αποτολμά να μελετήσει έστω και στο ελάχιστο την ιστορία του σκηνώματος ώστε να βγάλει κάποια χρήσιμα για τους αναγνώστες του συμπεράσματα. Προτιμά να τους αποκρύπτει γεγονότα, αδιαφορώντας για την παιδεία τους, κατηγορώντας διαρκώς τους Ορθοδόξους ιερείς. Πραγματικά δεν έχει να κάνει κανείς με κάποιον ερευνητή αλλά για φιλοπαγανιστικό «δαίμονα» (δαήμων κατά τα λόγια του), που θέλει να επιπίπτει με φανατισμό και με κλειστά τα μάτια ενάντια σε καθετί που πρεσβεύει την Ορθοδοξία.
ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΤΑ ΚΥΠΡΙΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ
|
Ο τίτλος και η σελίδα του Μ. Καλόπουλου στις 02/05/2004 όπως παρουσιάστηκε στην σελίδα του:
(http://www.greatlie.com/gr/articles.cfm?action=detail&id=31)
Για ευκολία του αναγνώστη παρουσιάζονται εδώ ορισμένα στοιχεία από την σελίδα περί της Εκκλησίας της Κέρκυρας
Ο Ιερομ. Πολύκαρπος Βούλγαρις (1822), εις το ανέκδοτο έργο του, υπό τον τίτλο «Σύνοψις τοῦ τε βίου καὶ τῶν θαυμάτων τοῦ πανενδόξου Ἁγ. Σπυρίδωνος», σημειώνει τα εξής· «Μετὰ τὴν ἐν τῇ συνόδῳ ταύτη (ενν. τὴν ἐν Σαρδικῇ) παρουσία του, ἐπανῆλθεν εἰς Κύπρον ὅπου διάφορα ποιήσας θαύματα, ἀπεδήμησε πρὸς Κύριον τῷ 350 ὑπερεννενηκονταέτης ἐπί τῆς Κωνσταντίου, διαδόχου τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, βασιλείας, καὶ ἔσχεν αὐτόθι ταφήν. Μετά 101 ἔτη ἀπό τῆς ταφῆς ἐξετάφη, ἕνεκα τῶν εὐωδῶν ἀναθυμιάσεων αἵτινες ἐξήρχοντο ἀπὸ τὸν τάφον αὐτοῦ, καὶ διετηρήθη ἐπὶ 200 ἔτη τὸ σεπτὸν αὐτοῦ λείψανον εἰς τὸν ἐν Τριμυθοῦντι ναόν του» (εν Λ. Σ. Βροκίνη. «Περὶ τῶν ἐτησίως τελουμένων ἐν Κερκύρα λιτανειῶν τοῦ θ.΄ Λειψάνου τοῦ ἀγίου Σπυρίδωνος κ.λ.π.» έκδ. γ΄ Κέρκυρα 1909, σε. 32 -33)
Κατά τα πρώτα έτη της λιτανεύσεως αυτού το ιερό Λείψανο, ακάλυπτο φέροταν στην αγκαλιά ενός μόνου ιερέως. Τούτο γίνονταν μέχρι το έτος 1605, οπότε ο Πρωτοπαπάς Αρτέμιος Βούλγαρης (1605-1608) «ἔκρινεν ἀπρεπὲς» τούτο, και με δαπάνη δε του Κυπρίου Θωμά Μοτζάνεγα, κατασκευάσθηκε στη Βενετία η πρώτη λάρνακα («κρυσταλλίνη θήκη») του ιερού Λειψάνου. (Πηγή: «Ἀληθὴς Ἔκθεσις περὶ τοῦ ἐν Κερκύρᾳ λιτανειῶν τοῦ θ. Λειψάνου τοῦ Ἀγίου Σπυρίδωνος» Βούλγαρης Νικόλαος ιατροφιλόσοφος,Βενετία 1880, σελ. 56.)
Ο λόγιος και διαπρεπής πατριάρχης Ιεροσολύμων Νεκτάριος (1661 - 1669) σημειώνει σχετικά: «...πρόκειται καὶ ἐν ἡμῖν Σπυρίδων κατὰ Κέρκυραν ὁ θαυματουργὸς ὡς ἔμπνους, σώζων καὶ τὰς σάρκας μέχρι καὶ νῦν (ἀπὸ χιλίων τριακοσίων που ἑτῶν) ἔχων ἁπαλάς, καὶ ψηλαφόμενος τοῖς προσιοῦσι, προσκυνῆσαι μᾶλλον καὶ θαυμάζειν» (45).
Επίσης ο Ρωμαιοκαθολικός αποστολικός πρωτονοτάριος Αββάς Don Lorenzo Miniati γράφει: «(τοῦ ἀγ. Σπυρίδωνος) τὸ σῶμα διατηρεῖται τὴν σήμερον (1163) τοσούτῳ ζωηρὸν καὶ χλωρόν, ὥστε ἐγγιζομένου τοῦ σαρκώδους μέρους τῆς κνήμης αὐτοῦ, ὑποχωρεῖ τοῦτο τῷ δακτύλῳ καὶ ἐπανέρχεται εἴτα ἐν τῇ θέσει του, μολονότι εἶχε ζήσει ὲπὶ τῆς ἐποχῆς τῆς Α΄ ἐν Νικαίᾳ Συνόδου». (46)
Ο Αλέξανδρος Τριβόλις - Πιέρις έκθαμβος αναφωνεί: «ἰδοὺ ὁ Σπυρίδων ὑπερυψούμενος, καὶ ὑπὲρ πάντας τοὺς ἀπ’ αἰῶνος κακοιμημένους ἁγίους δεδοξασμένος παρὰ τοῦ Θεοῦ εἰς τὸν κόσμον. Ἰδοὺ ὁ Σπυρίδων, ἔπειτα ἀπὸ τόσους καὶ τόσους ἀιῶνας, σῶος ὡς οὐδεὶς ἄλλος ποτὲ εἰς τὰ ὄματα τοῦ κόσμου. Ὦ θαῦμα θαυμάτων· Καὶ ποῦ εἶστε, ὦ φιλόσοφοι, ἔμπειροι εἰς τὰ τῆς φύσεως, καὶ ἐπιστήμονες νὰ τὸν ἰδῆτε, καὶ νᾶ φρίξετε; νὰ τὸν ἰδῆτε, λέγω, σῶον ἔτι, καὶ ἀνελλιπῆ· νὰ ἔχῃ ὅλα του τὰ μέλη, οὐ μόνον τὰ πλέον ἄνικμα, καὶ στερεά, ἀλλά καὶ τὰ πλέον ὑγρά, καὶ λεπτά. Τὰ χείλη, λέγω, τήν γλῶσσαν, καὶ αὐτὰ τὰ ὄμματα, μέλη τά πλέον εὔφθαρτα, ἄφθαρτα, καὶ νὰ σώζεται ἔτι εἰς ὅλα, ὦ θαῦμα. Καὶ αὐτὸ τὸ ἐλαστικόν; ποῦ εἶστε, λέγω, τοιοῦτον, ἢ μᾶλλον εἰπεῖν τηλικοῦτον, νὰ τὸν ἰδῆτε, καὶ νὰ φρίξετε; καὶ ποῦ εἶναι τὸ ἕκαστον ἐξ ὧν συντίθεται, εἰς αὐτὰ καὶ διαλύεται; Πῶς ο Σπυρίδων ἀνώτερος ἀπὸ τοὺς ὅρους τῆς φύσεως; Καὶ πόθεν εἰς τὸν Σπυρίδωνα τὸ ἐξαίρετον τοῦτο; » (47)
Ο σοφός, όσο και ο ευσεβής, Κερκυραίος Εμμανουήλ Θεοτόκης (1777 - 1837) μεταξύ άλλων γράφει τα εξής: «Τὸ σῶμα τοῦ ἁγ. Σπυρίδωνος εἶναι διὰ τοὺς φυσικοὺς (ἐπιστήμονας) ἀντικείμενον δικαίας περιεργείας. Μαλακὸν καὶ ἐλαστικόν, θὰ ἔλεγε τις ὅτι εἶναι εὐδιάπνευστον καὶ συγχρόνως συμπαγές, ἀδιάλυτον καὶ ἄφθαρτον. Τὰ προεξέχοντα μέρη τοῦ προσώπου του πλατύνονται καὶ ἀνορθοῦνται, καθόσον προσκρούουν, κατὰ τὸ μᾶλλον ἣ ἧττον εἰς τὸ κρύσταλλον τῆς θήκης, ὅπου εἶναι τοποθετημένον ὅρθιον, ὅταν τὴν μεταφέρουν ἐν λιτανείᾳ ἐντὸς τῆς πόλεως... Αὐτὰ τὰ γεγονότα τὰ ὁποῖα φαίνονται νὰ παραβαίνουν τοὺς κοινοὺς νόμους τῆς φυσικῆς, εἶναι ἐπίσης ἀναντίρρητα καὶ εὔκολον νὰ πιστοποιηθοῦν» (48)
Πηγή: Ο Ιερός Σπυρίδων, Αθανάσιος Χ. Τσίτσας, πρωτοπρεσβύτερος, Κέρκυρα 1967, σσ. 29 - 31
(46) Εις το έργο του «Le glorie cadute dell’ antichissima et augustissima famiglia Comnena. Venezia 1663. p. 119... la carne (di s. Spyridione) si conserva hoggidi cosi viva e fresca, che toccandosi la polpa della gamba cede al ditto e poi torna al suo luogo, nonostante che avesse vissuto al tempo den primo Concilio Niceno» βλ. Λ. Σ. Βροκίνη, μν. εργ. σελ 48
(47) μν. Έργ. Σελ. 14
(48) (1) «Le corps de S. Spyridon est aussi pour les physicians un objet de juste curiosite. Mol et elastique, on diroit qu’ il est transpitable, en meme tems que compacte, indissoluble, et incorruptible. Les parties sailantes de sa face crystal de la Chasse ou il est place de bout, loesqu’ on la porte processionellela physique, sont aussi irrefragables que facile a etre constantes» F. Theotoky, Details sur Corfu. A Corfou, en 1826, p. 98-99
|
ΕΞΗΓΗΣΗ
Για εκείνους που δεν το κατάλαβαν, ελαστικότητα δέρματος δεν μπορεί να υπάρχει σε μια ξηρά μούμια ή σε κάποιο βαλσαμωμένο άνθρωπο ή ζώο. Ελαστικότητα δέρματος και μυών το λιγότερο που σημαίνει είναι υγρασία. Και η υγρασία με την συντήρηση νεκρής σάρκας είναι ασύμβατα πράγματα. Το μυστήριο της διατήρησης αυξάνει αν συνυπολογίσει κανείς πως το λείψανο του Αγίου Σπυρίδωνος για:
α΄. 101 χρόνια υπήρξε υπό του εδάφους εντελώς απροστάτευτο β΄. 1154 χρόνια έμεινε εκτιθέμενο εις φυσιολογικές συνθήκες της ατμόσφαιρας γ΄. 400 χρόνια βρίσκεται τοποθετημένο απλά μέσα σε μια υάλινη λάρνακα η οποία ασφαλώς δεν είναι αεροστεγής, εφόσον το κάτωθι μέρος είναι ολάνοικτο. Αλλά και αεροστεγής να ήτο πάλι δεν έχει καμιά σημασία.
Η ύπαρξη χείλους, βλεφαρίδων και οφθαλμικών βολβών (σάρκας με υψηλά ποσοστά υγρασίας) και η λιτάνευση του σκηνώματος στις 11 Αυγούστου, μέσα στην αφόρητη ζέστη του Ελληνικού καλοκαιριού, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για φευγαλέα συμπεράσματα σαν αυτά του Καλόπουλου Μιχάλη «Θαύμα, η μούμια χαμογελάει», διότι ανάλογα συμπεράσματα αντιστοιχούν σε φανερά απαίδευτους.
|
Η μέθοδος με την οποία κατασκευάζεται μια μούμια μπορεί να βρεθεί εδώ.
Ψέμα, μεγάλο ψέμα ότι ο Χριστιανισμός δεν έχει σχέση με την ειδωλολατρεία. Ιδού το αντικείμενο της λατρείας των πιστών στην Ελλάδα του 21ου αιώνα:
Θαύμα, η μούμια χαμογελάει και "τείνει ευήκοον ους" στις προσευχές των πιστών..Τέσσερις φορές το χρόνο οι αδιάντροποι ρασοφόροι ντυμένοι στα γιορτινά τους άμφια περιφέρουν τη... μούμια στους δρόμους της όμορφης Κέρκυρας.
«Ο Ζευς δεν είναι μόνο η ενέργεια του κεραυνού, είναι ένα ον που είναι ανοιχτό στην επικοινωνία προς τα όντα του σύμπαντος. είναι η ζεύξης των πάντων» (Πηγή: Γεώργιος Τσαγρκινός, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 109, ένθετο: συνάντηση με ένα παλιό φίλο... Ο Γιώργος Τσαγκρινός μιλάει στο ΤΜ για όλα και για όλους, συνέντευξη στον Παύλο Βουδούρη, σελίδα vi»
Ο Μ. Καλόπουλος δεν γνωρίζει σε τι αναφέρεται ο όρος ειδωλολατρία. Μάλιστα τολμά να μιλήσει γι’ αυτήν κατηγορώντας τον Χριστιανισμό, που ουδεμία σχέση έχει με θεοποίηση της ύλης, ενώ ταυτόχρονα o νεοπαγανιστής συνεργάτης και εργοδότης του, ο διευθυντής του Ιχώρ, Γεώργιος Τσαγκρινός [βλέπε άνωθι], απροκάλυπτα περιγράφει τον Δία ως ζεύξη του παντός, την στιγμή που μαζί παρευρίσκονται σε τηλεοπτική εκπομπή*. Δηλαδή ως ζεύξη και του αγάλματος ώστε η λατρεία του αγάλματος να επιφέρει και την λατρεία του Διός και το αντίστροφο.
Ο Μ. Καλόπουλος, υβρίζει τους ρασοφόρους και τους κατηγορεί άμεσα, για την 4τραπλή περιφορά του Αγίου Σπυρίδωνα στους δρόμους της Κέρκυρας. Ας εξαιρέσει κανείς πως 4 ημέρες ανά έτος (365 μέρες) αντιστοιχούν μόνο στο 1.095% του χρόνου των θρησκευομένων πολιτών και ας παρατηρήσει ο αναγνώστης πως ο Καλόπουλος, που δεν νιώθει άβολα να διαλαλεί πότε πως είναι ιστορικός και ότι ανήκει στο σύνδεσμο ιστορικών της Ελλάδας, δεν έχει την ιστορική ευαισθησία και υπευθυνότητα να ανοίξει κάποιο βιβλίο ιστορίας να μάθει γιατί οι Κερκυραίοι (και όχι απλά οι ρασοφόροι) επέλεξαν να λιτανεύουν το σκήνωμα του Αγίου Σπυρίδωνος μόλις 4 φορές το Χρόνο.
Χαρείτε τα μικρά παιδιά στη γωνία δεξιά, τι καλά διαπαιδαγωγούνται στη νεκρολατρεία!
Πως κοιτάνε με ανοιχτό το στόμα τον... Άγιο να περνάει. Τι παιδαγωγικό, οποία Χάρη! Σίγουρα θα τρώνε όλο το φαϊ τους, αλλιώς θα έρθει ... η μούμια να τους πάρει.
Και μη βιαστεί κανείς να μας κατηγορήσει για αδιακρισία, πέρα από το δημόσιο χαρακτήρα της περιφοράς της μούμιας, οι αθεόφοβοι ιερείς πουλάνε τις εικόνες αυτές ως κάρτ ποστάλ!
Αλλά ας μην βιαζόμαστε επιπόλαια να καταδικάσομε την εκδήλωση αυτή θρησκευτικής λατρείας. Ανταποκρίνεται πράγματι σε αρχέγονο κάλεσμα της ανθρώπινης ψυχής που είναι κοινό σε πολλούς λαούς. Ένα πνευματικό κάλεσμα που χάνεται στα βάθη των αιώνων:
Ακριβώς με παρόμοιο τρόπο θρησκεύεται στη δυτική Νέα Γουϊνέα, στα υψίπεδα της Ίριαν Τζάγια και η πολεμόχαρη φυλή των Ντάνι. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια οι Ντάνι ήταν κεφαλοκυνηγοί, σήμερα όμως κυνηγάνε κυρίως τουρίστες, ντυμένοι στις παραδοσιακές φορεσιές τους.
Κρατάνε όμως και αυτοί τις ιδιαίτερες θρησκευτικές τους παραδόσεις, ακριβώς όπως κι εμείς: Σημαντική προσωπικότητα των Ντάνι διατηρημένη ως μούμια, Χρησιμοποιείται ως θρησκευτικό φυλακτό.
Χωρίς καμιά αμφιβολία η δικιά μας είναι πιο όμορφη, έχει και όλα της τα δόντια...
Και ο ιερέας μας είναι οπωσδήποτε καλύτερα ντυμένος, στολισμένος και ιδιαίτερα καλοπληρωμένος. Πόσα χρυσά αναθήματα!
Με συγκίνηση βλέπομε τις πανάρχαιες αυτές τελετές της νεολιθικής δεισιδαιμονίας να διαιωνίζονται με τόσο προσοδοφόρο τρόπο στη χώρα που γέννησε τον πολιτισμό και την ελεύθερη σκέψη .
Και πάλι o Μ. Καλόπουλος ομιλεί περί Ορθόδοξων «μούμιων» δίχως να διαθέτει την οποιαδήποτε, έστω και παραμικρή επιστημονική απόδειξη, πως το Σώμα του Αγίου Σπυρίδωνα είναι όντως αποτέλεσμα ξηράς μουμιοποίησης (αφυδάτωση, χρήση χημικών ουσιών, αφαίρεση σπλάχνων, κ.λ.π.) και όχι θαυματουργικά διατηρημένο. Άραγε θέλει να περνιέται ο Μ. Καλόπουλος ως ερευνητής ή ως πιστός της αθεΐας;
Η ευκολότερη απόδειξη πως το λείψανο του Άγιου Σπυρίδωνα δεν έχει σχέση με μούμιες των Ντάνι ή των Αιγυπτίων είναι πολύ απλή, αρκεί να τοποθετηθούν οι εικόνες των μούμιων, που ο ίδιος ο Καλόπουλος εμφανίζει στις σελίδες του, δίπλα – δίπλα, με το λείψανο του Αγίου Σπυρίδωνα:
Αριστερά και κέντρο: Ένας σημαντικός χωρικός έχει μουμιοποιηθεί (καπνιστός). Η μούμια χρησιμοποιείται ως φυλαχτό. (Πηγή: http://www.frigatezine.com/)
Δεξιά: Το λείψανο του Αγίου Σπυρίδωνα στην Κέρκυρα και λεπτομέρεια αυτού μέσα εις την υάλινη λάρνακα της περιφοράς.
Όπως ξεκάθαρα φαίνεται το λείψανο του Άγιου Σπυρίδων, όχι μόνο διατηρεί θαυματουργικά ολόκληρο το σώμα του αλλά δεν λείπουν οι οφθαλμικοί βολβοί, το πρόσωπο, τα βλέφαρα κ.α. Ακόμη και ο ίδιος ο Καλόπουλος μέσα στην άγνοιά του κειμένου του κάνει αυτό το διαχωρισμό «Χωρίς καμιά αμφιβολία η δικιά μας είναι πιο όμορφη, έχει και όλα της τα δόντια». Από την άλλη, η καπνιστή μούμια των Ντάνι δεν έχει οφθαλμούς, μήτε βλεφαρίδες και ας έχει μόλις 500 ετών ενώ το λείψανο του Αγίου είναι 17 αιώνων. Είναι βεβαίως γνωστό πως οι μούμιες των Ντάνι είναι καπνιστές. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν μπορούν να αντέξουν στον χρόνο, όπως αντέχει θαυματουργικά για 17 αιώνες το λείψανο του Άγιου Σπυρίδων με την χάρη του Θεού, ούτε παρουσιάζουν σωματική ελαστικότητα όπως το λείψανο.
Το να είναι ένας ειδωλολάτρης ή άθεος αδαής, φαίνεται πως αποτελεί ύψιστη αρετή των ημερών μας, αλλιώς δεν εξηγείται η θρησκευτική φανατική μανιώδης εμμονή σε ιδέες αναπόδεικτες «Θαύμα, η μούμια χαμογελάει» και σε καμιά επιστήμη στηριζόμενες περί των λειψάνων ορισμένων Ορθοδόξων Αγίων. Διότι ο Μ. Καλόπουλος δεν γνωρίζει καθόλου την μεθοδολογία με την οποία κατασκευάζεται μια μούμια. Δεν γνωρίζει πως για να κατασκευαστεί μια μούμια θα πρέπει να αφυδατωθεί και κατόπιν το δέρμα γίνεται σκληρό σαν πέτρα.
Κανονικά τα σώματα των νεκρών καίγονται στην πυρά. Όμως, τα σώματα μερικών σπουδαίων πολεμιστών γίνονται καπνιστά και μετατρέπονται σε μούμιες. Οι Ντάνι πιστεύουν πως ακόμη δίνουν την δύναμή τους στους χωρικούς. Σύμφωνα με τον Pini αυτή η μούμια στην Ακίμα είναι περίπου 3 γενεών παλιά, δηλαδή περίπου 150 ετών. (Πηγή: http://www.ahd.tudelft.nl/~jerry/jw2/IrianJaya/Akima_mummy.html)
"Εως πότε οι άνθρωποι να ατιμάζουσι την ανθρωπότητα!"
Aνωνύμου του Έλληνος "Ελληνική Νομαρχία"
Είναι αξιοπρόσεκτο ότι τα δύο μοναδικά αντικληρικαλιστικά ρεύματα πού εμφανίστηκαν στην Ελλάδα είναι απλές «μεταφράσεις» δυτικών ρευμάτων, χωρίς καμιά επαφή με την ελληνική πραγματικότητα. Το ένα είναι ο φιλελεύθερος διαφωτισμός όπως εκφράστηκε, για παράδειγμα, από τον ανώνυμο συγγραφέα της «Ελληνικής Νομαρχίας» και το άλλο ο μαρξισμός. Ο πρώτος είναι τόσο ξεκομμένος από την ελληνική πραγματικότητα ώστε να μιλάει για «τάγματα» ιερέων και αρχιμανδριτών, θεσμό άγνωστο στον τόπο μας (αλλά πολύ διαδεδομένο στη Δύση...). Ο κορυφαίος ερευνητής (και ενθουσιώδης υπέρμαχος) του νεοελληνικού Διαφωτισμού, ο Κ. Θ. Δημαράς, δέχεται ότι «πρέπει να μην αποκλεισθεί το ενδεχόμενο να πρόκειται για συγγραφέα στερημένο από ελληνική σχολική εκπαίδευση» (βλ. Κ. Θ. Δημαράς, 1977,σ. 48). Από την άλλη, ο μαρξισμός, με τα δύσκαμπτα ιδεολογικά σχήματα πού βασίζονταν αποκλειστικά στη δυτική εμπειρία, προσπάθησε να ξεπεράσει τις συνεχείς «δυσκολίες» πού συναντούσε στην ερμηνεία της ελληνικής κοινωνίας καταφεύγοντας στην «ιδεολογική σύγχυση της ελληνικής άρχουσας τάξης» ή στην «εσφαλμένη συνειδητοποίηση της εργατικής τάξης». Θα χρειαζόταν ασφαλώς μια πληρέστερη μελέτη σχετικά με την παντελή άγνοια της ελληνικής Ιδιαιτερότητας από αυτά τα δυο ρεύματα» (Πηγή: Ρωμηοσύνη η Βαρβαρότητα;, Αναστ. Φιλιππίδη)
Θα την ατιμάζουν λοιπόν την ανθρωπότητα οι άνθρωποι όσο δεν ερευνούν με σωστή προαίρεση αλλά κακο-ερευνούν μεροληπτικά και φανατικά.
Για ευκολία του αναγνώστη παρουσιάζονται εδώ ορισμένα στοιχεία από την σελίδα περί της Εκκλησίας της Κέρκυρας
|
«τοὺς δοξάζοντάς με δοξάσω». Α΄ Βασιλ. Κεφ. Β΄, 30.
|
Επίσης, κατά τα πρώτα έτη της ελεύσεως στην Κέρκυρα του σεπτού Σκηνώματός του, ο Άγιος θεράπευσε ένα τυφλό έμπορο ανατολίτη ονομαζόμενο Θεόδωρο, ο οποίος με πίστη μεγάλη είχε προστρέξει και ζήτησε την βοήθεια αυτού. (43)
Κατά το έτος 1718 ο Γενικός Καπιτάνος Ανδρέας Πιζάνης, υποκινούμενος από τον θεολόγο του, λατίνο ιερέα Φραγκίσκο Φραγγιπάνη, θέλησε να ιδρύσει ειδικό θυσιαστήριο (αλτάριο) στον Ναό του Άγιου, δια να τελείται καθ’ εκάστη και λατινική Λειτουργία, και ν’ αποδώσει κατ’ αυτό τον τρόπο ευχαριστίες στον Θεό και τον Άγιο για την σωτηρία της πόλεως από τους Τούρκους, γενομένη κατά το έτος 1716. Η απόφαση του Βενετού άρχοντος καταλύπησε τους ορθοδόξους, οι οποίοι παρακαλούσαν τον ηγεμόνα να μη πραγματοποίηση αυτήν. Ο Άγιος επί δύο φοράς κατά συνέχεια φανερώθηκε στον ύπνο του Πιζάνη και τον συμβούλευσε να ματαίωση την απόφαση. Ο άρχων ταράχθηκε, αλλά ο θεολόγος του τον καθησύχασε και του είπε, ότι το όνειρο ήταν έργο του διαβόλου, ο οποίος θέλει να τον αποτρέψει από ένα έργο θεάρεστο. Ενθαρρυνθείς ο Πιζάνης διέταξε την μεταφορά του υλικού στον Ναό και μετέβη και εκείνος, για να προσκυνήσει αλλά και, συνοδευόμενος από τους μηχανικούς και την ακολουθία του, να συζητήσει τα της εργασίας. Τότε οι ιερείς του Ναού ταπεινότατα και με δάκρυα προσπάθησαν να τον μεταπείσουν, ματαίως όμως. Εκείνος οργίσθηκε και τους απείλησε ότι θα τους στείλει στις τρομερές φυλακές της Βενετίας. Ήταν η 11η Νοεμβρίου 1718. Κατά το μεσονύκτιο ξέσπασε τρομακτική θύελλα με αλλεπάλληλους κεραυνούς. Τότε ο φρουρός της πυριτιδαποθήκης του παλαιού φρουρίου, είδε ένα γέροντα μοναχό, ο οποίος κρατούσε αναμμένο δαυλό. Με επιμονή τον ρώτησε ποιος είναι, τέλος έλαβε την απάντηση, «ἐγὼ εἶμαι ὁ Σπυρίδων». Ευθύς αμέσως εξερράγη η πυριτιδαποθήκη, ένεκα δε της φοβέρας αυτής εκρήξεως πολλά οικήματα κατεδαφίστηκαν, πολλοί δε των ευρισκομένων στο φρούριο φονεύτηκαν, μεταξύ δε τούτων ήταν ο Πιζάνης και ο θεολόγος του. Το τρομακτικό τούτο γεγονός ήλθαν να συμπληρώσουν και δύο άλλα. Στον Ναό του Αγίου κρέμονταν, και μέχρι σήμερα κρέμεται, μεγάλη κανδήλα την οποία είχε αφιερώσει κατά το προηγούμενο έτος 1717 ο ηγεμόνας μαζί με τους Βενετούς αριστοκράτες. Η κανδήλα έπεσε και παραμορφώθηκε στην βάση της, την στιγμή της εκρήξεως, ενώ καμία άλλη κανδήλα, από τόσες οι οποίες κρέμονται έπαθε το παραμικρό. Την ίδια στιγμή, 6πως εξακριβώθηκε αργότερα, έπεσε κεραυνός στην οικία του Πιζάνη, στην Βενετία και έκαψε την προσωπογραφία του, χωρίς να πειράξει άλλο τι. (44)
Αργυρός κύλικας επιχρυσωμένος, τέχνη εξαιρετικής λεπτότητας. Προέρχεται από την Γερμανία και βρίσκεται στον ναό του Αγίου Σπυρίδωνος. Στην εξωτερική επιφάνεια αναγράφει: «CALIX P(RO)PRIVS LAVRENCII PLEBANI IN WIDENBACH EVNDATORIS HVIVS CAPELLE 1519». (Πηγή: Arte Bizantina e Post-Bizantina a Corfu. Monumenti, Icone, Cimeli, Civilta.Corfu 1994, σελ. 179)
Το έτος 1769 θεράπευσε ο ιερός Σπυρίδων Γερμανό στρατιώτη παραλυτικό, ο οποίος θερμά επικαλέστηκε την βοήθειά του. Το γεγονός προκάλεσε μεγάλο θόρυβο στον λαό απ’ αυτόν δε τον θόρυβο και από τις κωδονοκρουσίες των Ναών πληροφορήθηκε το γεγονός και ο Γεν. Προνοητής της θαλάσσης (Proveditor generale da mar) Ανδρέας Δόνας (1767-1769). Αυτός αφού επιβεβαίωσε τις φήμες δια της μαρτυρίας των ιατρών, πορεύθηκε στο Ναό του Άγιου, όπου τελέστηκε ευχαριστήριος τελετή.
Κατά το έτος 1855 νέος κίνδυνος απείλησε την Κέρκυρα. Περί τον Οκτώβριο μήνα του έτους εκείνου, η μαστίζουσα την Εύρώπη χολέρα προσέβαλε και την Κέρκυρα, το δε πρώτον κρούσμα φανερώθηκε στο προάστιο Μανδούκι. Τρόμος μέγας κατέλαβε τους κατοίκους, οι όποιοι έτρεξαν και με δάκρυα θερμά ζήτησαν βοήθεια του προστάτη Αγίου. Και πάλι ο Σπυρίδων έσωσε τον λαό του. Τα κρούσματα, τα οποία σημειώθηκαν ήσαν πολύ ολίγα και οι θάνατοι ελάχιστοι, εν συγκρίσει με τις άλλες πόλεις. Αξίζει στο σημείο τούτο να προστεθεί, ότι ειδικά συστημένη επιτροπή, σε ανακοίνωσή της, της 16 Ιανουαρίου 1856 προς τον Άγγλο Αρμοστή Ι. Υούγγ, «ἀπορεῖ πῶς ἡ νόσος δὲν ἐξεπεραίωσε τὸ ἔργον της καταστροφῆς της, καὶ ἀποδίδει εἰς τὴν Θείαν ἀντίληψιν τὸ ἥπιον καὶ τὴν ταχεῖαν αὐτῆς παῦσιν». (46) Στην Λιτανεία της πρώτης Κυριακής του Νοεμβρίου του έτους εκείνου, ο λαός γονυπετών και μετά του Ιερού Κλήρου δεόμενος, παρουσίασε θέαμα εξαιρετικώς συγκινητικό. Μετ’ ολίγο τα κρούσματα λιγόστεψαν και την ενδεκάτη Δεκεμβρίου έπαυσαν τελείως. Ο Μητροπολίτης Κερκύρας Αθανάσιος ο Πολίτης (1848-1870) συνέταξε ευχαριστία προς τον Ύψιστο, η οποία αναπέμφθηκε σε όλους τους Ναούς, εν μέσω βαθύτατης συγκινήσεως.
Την 13 Ιουνίου του έτους 1853, η Βασίλω σύζυγος Ιωάννου Ανδρέου εκ Βούνου της Χειμάρας, μετέβη εις το ορός Λογαρά, δύο ημέρας μακράν από το χωρίο της, δια να συλλέξει ξύλο ειδικό για φωτισμό, χρησιμοποιούμενο υπό των ηπειρωτών ως δάδα. Εκ του όρους επέστρεψε την 16. Ως ήταν κατάκοπη και ιδρωμένη λούστηκε με ψυχρό νερό. Αμέσως όμως κατέστησαν άχρηστα το αριστερό χέρι και το πόδι της. Από της ημέρας εκείνης και επί δυο έτη υπεβλήθη σε κάθε δυνατή θεραπεία, χωρίς όμως κανένα αποτέλεσμα. Η ασθένεια της είχε ως αποτέλεσμα και το διαζύγιο, το όποιον ζήτησε και έλαβε ο σύζυγος της. Αλλά και αυτοί οι στενοί συγγενείς της άρχισαν να δυσανασχετούν δια την ενόχληση την οποίαν τους έδιδε η ανάπηρος. Μόνη ελπίς της απέμεινε ο Θεός και οι Άγιοι Αυτού, και μετά συντριβής και μετανοίας προσεύχονταν και παρακαλούσε για την σωτηρία της. Τον Δεκέμβριο του έτους 1855 είδε στον ύπνο της ένα Κληρικό, ο όποιος της πάτησε το άχρηστο πόδι και της είπε «μὴ γράψῃς πρὸς τὸν ἐν Κερκύρᾳ αὐτάδελφόν σου, ὡς κατὰ νοῦν ἔχεις, ἀλλ' αὐτοπροσώπως ἐλθέ». Κατάπληκτη τον ρώτησε· «ποιὸς εἶσαι σύ»; εκείνος δε της απάντησε «ὁ Ἅγιος ἐγὼ εἶμαι, τὸν ὁποῖον τόσες φορὲς ἐπεκαλέσθης». (47) Ξύπνησε έντρομη η Βασίλω και διηγήθηκε το όνειρό στους συγγενείς της, αμέσως δε έλαβαν απόφαση να την μεταφέρουν στον Ναό του ιερού Σπυρίδωνος, στην Κέρκυρα. Ο τρόπος της μεταφοράς της ήταν εξαιρετικά δύσκολος και η κατάσταση στην οποία βρίσκονταν προκαλούσε την φρίκη. Μετεφέρθηκε μέχρι της ιεράς Λάρνακας του αγίου Λειψάνου, οπού έμεινε επί τρεις νύκτας. Κατά την δεύτερη νύκτα και περί το μεσονύκτιο κάλεσε τον Εφημέριο του Ναού και με αγαλλίαση του ανάγγειλε ότι θεραπεύθηκε από του Αγίου, ότι θερμάνθηκαν τα ξηρά μέλη της και δεν μπορεί να κινηθεί. Ακολούθως εξομολογήθηκε και την επόμενη πρωία βάδισε μόνη της, τελείως υγιής, προς την Ωραία Πύλη και κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων. (48)
Θα ήταν παράλειψη εάν στην μικρή αυτή σύνοψη ολίγων από τα άπειρα θαύματα του ιερότατου Σπυρίδωνος, δεν αναφέρονταν και το έξης καταπληκτικό. Εις την πόλη της νοτίου Ιταλίας Βαρλέττας διέμενε η ορθόδοξος ελληνική οικογένεια του Σπυρίδωνος Πάλλιου. Κατά τις αρχές του Νοεμβρίου του έτους 1861, ο οκταετής μονάκριβος υιός της οικογένειας Ιωάννης Σ. Πάλλιος, προσβλήθηκε από τυφοειδή πυρετό βαρύτατης μορφής. Μετά ένδεκα ημέρες από της αρχής της ασθενείας, και παρά τις προσπάθειας των ιατρών, ο μικρός Ιωάννης έφτασε σε απελπιστική κατάσταση. Η μητέρα του, η οποία καθ’ όλο το διάστημα της ασθενείας δεν έπαψε να ικετεύει τον Άγιο δια την σωτηρία του παιδιού της, παράγγειλε αιφνιδίως να τηλεγραφεί στους συγγενείς της, στην Κέρκυρα, ν’ ανοίξουν την ιερά Λάρνακα του σεπτού Λειψάνου και να κάμουν δέηση διά τον μικρό ασθενή, διότι, καθώς είπε, ήταν βεβαία, ότι ο Άγιος θα θεράπευε το παιδί της. Η επιθυμία της πραγματοποιήθηκε, την ώρα δε όπου γίνονταν η παράκληση στον Άγιο, ο ασθενής κατελήφθη από σπασμούς, τους οποίους οι ιατροί απέδωσαν στην τελευταία απόπειρα της ζωής. Έπειτα από ολίγον όμως ο παροξυσμός πέρασε και ο μικρός άνοιξε τα μάτια και γενικώς ανέκτησε όλα τα σημεία της ζωής προς κατάπληξη των ιατρών. Τέλος, μετά από την σχετική ανάρρωση, έγινε τελείως καλά την 11 Δεκεμβρίου, παραμονή της μνήμης του Αγίου Σπυρίδωνα.
Την 12 Φεβρουαρίου 1935 ο μαθητής της Αστυνομικής Σχολής Κερκύρας Χρίστος Διαμαντούδης του Θεοχάρους, από την Αρναία της Χαλκιδικής, ευρισκόμενος με ομάδα συμμαθητών του στο καφενείο του Σπυρίδωνος Τριβυζά, και ακούγοντας τον καφεπώλη, ο οποίος διηγείτο τα θαύματα του Αγίου, έδειξε απιστία και ανευλάβεια προς τον Άγιο. Αμέσως αισθάνθηκε τις δυνάμεις του να παραλύουν, ταυτοχρόνως δε ακουστήκαν δύο ισχυρά κτυπήματα, ωσάν να ρίπτονταν πέτρες. Διακόπηκε η συζήτηση χωρίς όμως να περάσει η ταραχή του Διαμαντούδη. Κατά την ώρα της μελέτης περιφέρονταν στους διαδρόμους της Σχολής, εις παρατήρηση δε του αρχιφύλακας Χ. Κομνηνού, διηγήθηκε σε αυτόν τα συμβάντα. Ο αρχιφύλακας του συνέστησε να ζήτηση συγνώμη από τον Άγιο. Έπειτα από μία ταραγμένη και κρίσιμη νύκτα, πείσθηκε ο Διαμαντούδης από τον φίλο του Χρίστο Τσάτσαρη, να μεταβούν μαζί στον Άγιο. Μόλις έφθασαν στην είσοδο της κρύπτης του Αγίου, αισθάνθηκε ο Διαμαντούδης δύναμη υπεράνθρωπη να τον σπρώχνει προς τα έξω, άκουγε δε συγχρόνως θορύβους από τό μέρος της ιεράς Λάρνακας -καθώς διηγήθηκε ο ίδιος αργότερα. Τότε ο Εφημέριος του Ναού τον στήριξε και τον οδήγησε στην Λάρνακα του Αγίου, και διάβασε υπέρ αυτού παράκληση. Την νύκτα πέρασε με σχετική ηρεμία, κατά δε τις πρωϊνές ώρας αποκοιμήθηκε και είδε στον ύπνο του τον άγιο Σπυρίδωνα, να τον κοιτάζει με ιλαρότητα. Την επόμενη, πλήρης μετανοίας ο Διαμαντούδης, μετέβη και προσκύνησε τον Άγιο, η δε υγεία του αποκαταστάθηκε οριστικά, χωρίς επέμβαση ιατρών. (49)
Εις το Μάριεμπαντ της Αυστρίας παραθέριζε, το θέρος του 1937, η οικογένεια των εκ Τεργέστης ομογενών Αφεντούλη. Μία ημέρα ο δεκαετής υιός τους, μαζί με ένα φίλο του, βγήκε από την θύρα του κήπου του ξενοδοχείου των διά να περάσει εις την απέναντι πλευρά του δρόμου, ήταν σακχαροπλαστείο. Έτρεχε δε και δεν πρόσεξε ότι έρχονταν το αυτοκίνητο με μεγάλη ταχύτητα. Ο οδηγός δεν μπόρεσε να σταματήσει, χτύπησε τον μικρό, πέρασε επάνω του και έφυγε. Εις το νοσοκομείο όπου μετεφέρθηκε ο μικρός τραυματίας, διαπιστώθηκε κάταγμα του μετωπιαίου οστού με έκχυση εγκεφαλικής ουσίας. Η διάγνωση διάσημων κρανιολόγων, οι όποιοι εκλήθησαν από την οικογένεια, ήταν απελπιστική. Η εκ μητρός μάμμη, Μαρία σύζ. Σπυρ. Μάρμορα, Κερκυραία, η οποία λυπήθηκε μέχρι παραφροσύνης, παρήγγειλε τηλεγραφικώς εις την Κέρκυρα ν’ ανοίξει η Λάρνακα του Αγίου και να γίνει παράκληση για την σωτηρία του εγγονού της. Το εσπέρας, την ώρα της παρακλήσεως, ο μέχρι τότε εν αφασία μικρός, άνοιξε τα μάτια, ψέλλισε λίγες λέξεις και άπλωσε στην μητέρα του τα χέρια. Οι παρακολουθούντες ιατροί έμειναν έκπληκτοι, ο δε μικρός έπειτα από σύντομη ανάρρωση έγινε τελείως καλά. (50)
Την 12 Ιουλίου 1946, παραμονή του εορτασμού αρχαίου θαύματος του Αγίου, (52) θεραπεύθηκε δια θαύματος του ιερού Σπυρίδωνος, στον εορταζόμενο Ναό του, στο Σαρόκο, η ψυχοπαθής Ντίνα Ραράκου. (53) Την δε 11 Αυγούστου του ιδίου έτους, ο θαυματουργός Άγιος θεράπευσε την βωβή και παράλυτο Αικατερίνη σύζ. Βασιλείου Υφαντή εξ Ιωαννίνων. (54) Επίσης, την 12 Δεκεμβρίου 1947, θεραπεύθηκε υπό του Αγίου η δαιμονιζόμενη Αγγελική Χ. Παπαφλωράτου από το Αργοστόλι της Κεφαλληνίας. Το δε επόμενο έτος, 13 Δεκεμβρίου, ο ενδεκαετής, βωβός εκ γενετής Γεώργιος Κων. Δεμίρης, θεραπεύθηκε κατά την ώρα της τριπλής περιφοράς του ιερού Λειψάνου, κατά την τελετή προς εναπόθεση αυτού στην Λάρνακα, και κατά την στιγμή που διέρχονταν επάνω του το σεπτό Σκήνωμα του Αγίου. Τέλος, την 3 Απριλίου του έτους 1951, ο θαυματουργός Άγιος απέδωσε την ομιλία στην βωβή Ευθυμία Χίσα του Δονάτου από το Καστρί της Ηπείρου. (55)
Ο άγιος Αθανάσιος και ο Άγιος Σπυρίδων διώχνουν την πανώλη από την Κέρκυρα (Πηγή Φώτο: Ο Ιερός Σπυρίδων, Αθανάσιος Χ. Τσίτσας, πρωτοπρεσβύτερος, Κέρκυρα 1967, σελ. 49)
Πηγή: Ο Ιερός Σπυρίδων, Αθανάσιος Χ. Τσίτσας, πρωτοπρεσβύτερος, Κέρκυρα 1967, σσ. 32 - 49
(43) Το θαύμα αυτό εορτάζεται και στην πόλη στο Ναό του Αγίου, ιδιαιτέρως όμως για το θαύμα τούτο τιμώμενο Ναό, στο προάστιο Σαρόκο, την 13 του μηνός Ιουλίου.
(44) βλ. «Οὐρανοῦ Κρίσις, ἤτοι θαῦμα φρικτὸν κλπ...». παρά κάποιου ζηλωτή αδελφού,.. Δαπάνη Σπυρίδωνος Χαλιώτη. Εν Αθήνα 1850. Τούτου του θαύματος υπάρχει και ασματική Ακολουθία, (σελ. 30 κ.έ.) «ἥτις ὀφείλει ψάλλεσθαι ὑπὸ τῶν ὀρθοδόξων, κατὰ τὴν δωδεκάτην τοῦ Νοεμβρίου μηνός», και όχι, ως σημειώθηκε εσφαλμένα στην προμετωπίδα της ανωτέρω εκδόσεως, «τὴν πρώτην Κυριακὴν τοῦ Νοεμβρίου». Το Ιστορικό μέρος του έργου εκτείνεται σε τέσσερα κεφάλαια, η δε διήγηση του θαύματος καταλαμβάνει το δεύτερο εκ τούτων. Στην έκδοση του 1850 προστίθεται και πέμπτη (σελ. 27 - 29) υπό τον τίτλο «Σχέδιον. Εἴδησις περὶ τοῦ ἱεροῦ Λειψάνου, τίνι τρόπῳ κατήντησεν εἰς Κέρκυραν... Ἐκ βίβλου τινὸς τετυπωμένης εἰς Βενετίαν» (προφανώς πρόκειται περί της «Ἀληθοῦς Ἐκθέσεως» βλ. σελ. 13 κε). Το Ιστορικό και ασματικό μέρος είναι έργο του Αθανασίου του Παρίου (1725 - 1813), μαθητή του Ν. Θεοτόκη και διδασκάλου του Γένους. Η πρώτη έκδοση έγινε στην Λειψία παρά τω Neuber το 1805. Δευτέρα έκδοση είναι η ανωτέρω (1850)). Ακολούθως συμπεριλήφθηκε στην εκδ. της Ακολουθίας του αγίου Σπυρίδωνος υπό Σεργίου Χ. Ραφτάνη Επιμέλεια Σ. Παπαγεωργίου στην Αθήνα, 1883) Τέλος συμπεριλήφθηκε στην τελευταία έκδοση της Ασματικής Ακολουθίας κλπ. υπό του Μητροπολίτη Μεθοδίου, στην Κέρκυρα 1951. (σελ. βλ. Ασματική Ακολουθία και Βίος.... υπό Μητρ. Μεθοδίου, σελ. η΄, 3 - 4). Το γεγονός του θαύματος επιζήτησε να παρουσίαση ως τυχαίο συμβάν ο S.G.U. De Biasi, περί το 1878, δια του πονηματίου του «Alcuni Documenti intorno l’ accidentale catastrophe , avvenuta dell’ anno 1718, publicati per le faustissime nozze Cafalino - Stauro…». Τον De Biasi αντέκρουσε ο ιερεύς Αρσένιος Πανδής δια του ολιγοσέλιδου έργου του «Ἐπιστολιμαία ἀπάντησις. Πρὸς τὸν Κύριον S.G.U. Δὲ -Βιάζην... Ἐν Κερκύρα, τυπογραφεῖον ὁ Κάδμος Νεοφύτου Καραγιάννη 1878». (βλ. και Ασματική Ακολουθία κλπ. εκδ. Μητρ. Μεθοδίου σελ. 261 κε). Το θαύμα περιγράφει και ο Κερκυραίος ιστοριοδίφης Σ. Θεοτόκης, Αναμνηστικό Τεύχος κλπ. Μέρος Α΄ Ενετοκρατία. Κέρκυρα 1911, σελ. 58 - 60
(46) Ασματ. Ακολουθία και Βίος, εκδ. Μητρ. Μεθοδίου, σελ. 111.
(47) ενθ. ανωτ. σελ. 112.
(48) βλ. «Νέα ἀπόδειξις τῆς προστασίας τοῦ Ἁγίου καὶ θαυματονργοῦ Σπυρίδωνος ... ὑπὸ Γρηγορίου Ἱερομ. Βάλμη. Κερκύρᾳ τυπογ. Σχερία. 1856». Ο Ιερομ. Γ. Βάλμης λαβών αφορμήν εκ των θαυμάτων του Αγίου, μεταξύ των οποίων και το ανωτέρω, έγραψε λόγο στον οποίο εξαίρεται η προστασία του ιερού Σπυρίδωνος. Εις την σελ. 7 του εξ 24 σελ. φυλλαδίου του λέγει μεταξύ των άλλων τα εξής: «Καἰ δὲν εἶναι ὁ αὐτὸς θαυματουργός Σ π υ ρ ί δ ω ν, ὅστις κατὰ ταύτας τὰς ἡμέρας ἐνώπιον τῶν ἰδίων ἡμῶν ὀφθαλμῶν ἰάτρευσεν τὴν πρὸ δύο καὶ ἐπέκεινα ἐτῶν κεκρατημένην τὴν χεῖρα καὶ τὸν πόδα, ἥτις ἐξ Ἠπείρου εἰς τὴν ἀξιοθρήνητον ταύτην κατάστασιν μετακομισθεῖσα, καὶ εἰς τὴν Χαριτόβρυτον καὶ Θαυματοφόρον Λάρνακα τοῦ Ἁγίου ἱκέτης προσπεσοῦσα, σήμερον μὲ ἀνέκφραστον τῆς φύσεως καὶ αὐτῶν τῶν δυσπίστων ἔκπληξιν σώα καὶ ὑγιὴς ἐντὸς τὴς κοινωνίας ἡμῶν ὑπάρχεί;». Εις υποσημείωση δε η οποία εκτείνεται στις σελ. 7 -10 παραθέτει λεπτομερή διήγηση του Θαύματος.
(49) «Τό θαύμα διηγήθηκε ο Χρίστος Διαμαντούδης.... στην Ιερή Μητρόπολη Κερκύρας, ενώπιον των συμμαθητών του, Χαραλάμπους Κομνηνού τον Βασιλείου από Καββαδάτες της Κέρκυρας, Αρχιφύλακας της Αστυνομίας Πόλεων, και Χρίστου Ι. Τσάτσαρη, μαθητή της αυτής Αστυνομικής Σχολής.... Ευρίσκεται δε πρακτικό περί της αφηγήσεως, με τις υπογραφές των αυτόπτων μαρτύρων και του Χρ. Διαμαντούδη, χρονολογούμενο από 14 Φεβρουαρίου 1935, και με επιβεβαίωση των υπογραφών δια της σφραγίδας της Σχολής και υπογραφής του Διοικητού αυτής Γ. Παπαδημητρίου από 23 Φεβρουαρίου 1935» (ενθ. ανώτ. σελ. 115).
(50) Περί του θαύματος τούτου έγραψε και η εφημερίδα «Κέρκυρα» της 14 Σεπτ. 1937.
(52) Της θεραπείας του τυφλού Θεοδώρου.
(53) Του θαύματος δημοσίευσε εκτεταμένη διήγηση η εφημερίδα «Πρόμαχος» της 21 Ιουλ. 1946.
(54) Το θαύμα περιγράφεται δια πολλών στο Περιοδικό «Ἅγιοι Ἰάσων καὶ Σωσίπατρος»
(55 Περί του θαύματος έγραψε η «Ἐφημερὶς τῶν Εἰδήσεων» της 5 Απριλίου 1951.
Για ευκολία του αναγνώστη παρουσιάζονται εδώ ένα απόσπασμα από την σελίδα περί της Εκκλησίας της Κέρκυρας
|
|
Το έτος 1717 η Βενετική Δημοκρατία βρίσκονταν σε πόλεμο με την Οθωμανική Αυτοκρατορία. (33) Εις το πλαίσιο των εχθροπραξιών των δύο αντιμαχόμενων δυνάμεων υπήρξε και η πολιορκία της Κερκύρας από τους Τούρκους. Ο κίνδυνος του ανδραποδισμού και του αφανισμού δια της σφαγής ήταν μεγάλος διότι οι δυνάμεις των απίστων ήσαν ασυγκρίτως μεγαλύτερες των χριστιανικών. Παρά δε την στρατηγική δεξιότητα του διευθύνοντος τα χριστιανικά όπλα σάξονα στρατάρχη Ιωάννου Ματθία κόμητα Schulemburg, και παρά την γενναιότητα και την αυτοθυσία με την οποίαν αντιμετώπισαν τον επιδρομέα οι Κερκυραίοι και οι άλλοι χριστιανοί μαχητές, στο τέλος θα υπέκυπταν, εάν δεν επενέβαινε η θεία δύναμις, και πάλι δια της μεσολαβήσεως του ιερού Σπυρίδωνος, αποτελεσματικά υπέρ των υπερασπιστών της πόλεως. Η πολιορκία άρχισε την 24 Ιουνίου (ε.π.) 1716, τερματίστηκε δε την 11 Αυγούστου του έτους εκείνου δια της άτακτου αναχωρήσεως των επιδρομέων. Ιδού δε πώς αναγράφει το γεγονός η διήγηση των θαυμάτων του Άγιου :
«Πολέμου καὶ μάχης ὑπαρχούσης μεταξὺ Ἑνετῶν καὶ Ὀθωμανῶν, μετὰ τὴν ἅλωσιν τῆς Πελοποννήσου, ἐφάνη εὔλογον εἰς τὴν εὐτολμίαν τοῦ στρατηγοῦ τῶν δυσσεβῶν Ἀγαρηνῶν νὰ καταδουλώσωσι καὶ τὴν Κέρκυραν. Ὅθεν κατὰ τὸ χιλιοστὸν ἐπτακοσιοστὸν δέκατον ἕκτον σωτήριον ἔτος, τῇ εἰκοστῇ τετάρτῃ Ἰουλίου, ἐπιδραμόντες οἱ σκληροὶ οὗτοι ἐπολιόρκησαν ἐξαίφνης τὴν πόλιν διὰ ξηρᾶς καὶ διὰ θαλάσσης. Ἀφοῦ δὲ ἤρχισεν ὁ βαρβαρικὸς πόλεμος, μὲ πῦρ καὶ μὲ σίδηρον κατέθλιβον τὴν πόλιν καὶ τοὺς πολίτες· καὶ μετὰ παρέλευσιν πεντήκοντα ἡμερῶν, ἐν αἷς σφοδραὶ μάχαι εἶχον γίνει, οἱ βάρβαροι ἐβουλεύθησαν νὰ συγκεντρώσωσι τὰς δυνάμεις των, καὶ νὰ ἐπανέλθωσιν κατὰ τῆς πόλεως Κερκύρας. Πάντες δὲ οἱ πιστοὶ μὲ στεναγμοὺς καὶ δάκρυα ἐν νυκτὶ καὶ ἡμέρᾳ, τὸν Ἱεράρχην ἱκέτευον. Ὅτε δὲ τὰ τῶν Ἀγαρηνῶν στρατεύματα, ἐπανῆλθον πρὸς ἐπίθεσιν εἰς τὸ ἀκρότειχον τῆς πόλεως, μετ’ ὁλίγον πολλοὶ ἐξ αὐτῶν κακοὶ κακῶς ἠφανίσθησαν, καὶ διὰ τῶν πρεσβειῶν τοῦ Ἱεράρχου διεσκορπίσθησαν. Μετὰ τοῦτο δὲ μεγαλυτέραν σκληρότητα καὶ ἀπάνθρωπον φόνον ἔπνεον οἱ βάρβαροι ἐπαπειλοῦντες ἐναντίον τῆς πόλεως ἄλλην ἐπιδρομὴν καὶ πανάλεθρον αἰχμαλωσίαν καὶ θάνατον. Αἱ δεήσεις δὲ καὶ αἱ προσευχαὶ ἀπὸ τοὺς πιστοὺς δὲν ἔλειψαν, διὰ τῶν ὁποίων μετὰ πολλῆς εὐλαβείας, ἐπεκαλοῦντο τὴν τοῦ κοινοῦ Πατρὸς προστασίαν καὶ σκέπην· διὸ καὶ τοῦ σκοποῦ δὲν ἀπέτυχον. Ἐνῷ λοιπὸν οἱ Κερκυραῖοι περιέμενον τὴν ἐκ τῶν βαρβάρων παντελῆ ἀπώλειαν, φαίνεται, ὄρθρου βαθέος, πρὸς τοὺς ἐχθροὺς ὁ μέγας πατὴρ ἡμῶν Σπυρίδων μετὰ πλήθους στρατιᾶς οὐρανίου καὶ, ἐπέχων εἰς τὴν δεξιὰν ἀστραπόμορφον ξίφος, ἐδίωκε μὲ θυμὸν αὐτούς. Τοιοῦτον λοιπὸν παράδοξον ἰδόντες οἱ Ὀθωμανοὶ στρατιῶται, εὐθὺς ἐτράπησαν εἰς φυγήν, καὶ συγκρουόμενοι μεταξύ τῶν ἐφοβοῦντο μήπως ἀοράτως πληγωθῶσιν. Ἔφυγον λοιπὸν καὶ συνετρίβησαν ἀπὸ φόβον, ἄνευ πολέμου, ἤ πυρός, ἤ μαχαίρας, ἤ ἄλλου τινὸς διώκοντος, εἰμὴ μόνης τῆς ἀοράτου δυνάμεως τοῦ σωτῆρος ἡμῶν Θεοῦ, διὰ τῶν θερμοτάτων εὐχῶν τοῦ θαυματουργοῦ Σπυρίδωνος. Ἀφοῦ λοιπὸν ἀνεχώρησαν τὰ πεζικὰ καὶ ἱππικὰ τάγματα, ἀπέπλευσε καὶ ὁ στόλος αὐτῶν· ἔτσι δὲ διέμενεν ἐλευθέρα ἡ Κέρκυρα. Τὸ δὲ πρωΐ ἐνῶ περιέμενον οἱ πολῖται τὴν συνήθη μάχην, δὲν εἶδον οὐδένα, εἰμὴ σιωπὴν καὶ ἡσυχίαν. Περίεργοι λοιπὸν ἐπελθόντες εἰς τὰς σκηνὰς τῶν ἐχθρῶν, ἐννόησαν τὸ θαῦμα· καὶ σκιρτῶντες μετ’ εὐφροσύνης, ἠγάλλοντο διὰ τὸ καινὸν καὶ παράδοξον· ἐπειδὴ ὄχι μόνον τοὺς ἔβλεπον τοὺς Ἰσμαηλίτας φεύγοντας, ἀλλὰ καὶ τὰ ὑπάρχοντα αῦτῶν ἐλαφυραγώγησαν· ἐκεῖνοι δὲ καὶ ἐνῷ ἔφευγον, ἀναφανδὸν ὡμολόγουν, ὅτι ἀπὸ τινα σεβάσμιον μοναχόν, δηλαδὴ τὸν Σπυρίδωνα, ὅς τις άνεφάνη εἰς τὸν αἰθέρα μὲ ἔνδοξον στόλον στρατιᾶς οὐρανίου, ἐτράπησαν εἰς ταχυτάτην φυγήν. Ἔδραμον δὲ πάντες μετ’ εὐλαβείας, εἰς τὸν τοῦ ἁγίου ναόν, δοξάσαντες τὸν Θεὸν καὶ εὐχαριστοῦντες τὸν Ἱεράρχην». (34)
Εις ανάμνηση του θαύματος τούτου, και εις δόξαν του Παντοδυνάμου Θεού και τιμήν του προστάτου αγίου Σπυρίδωνος, καθιερώθη η κατ’ έτος και κατά την 11 Αυγούστου Λιτανεία του σεπτού Σκηνώματος του Αγίου, δι’ αποφάσεως του Βενετού Γενικού Καπιτάνου Κερκύρας Ανδρέου Πιζάνη, από 1930 Μαρτίου 1717, και η όποια παρατίθεται εν συνεχεία. (35)
«Ἐπὶ τῆς πολιορκίας τοῦ φρουρίου τούτου τῶν Κορυφῶν, ὁρατὴ ὑπῆρξεν ἡ προστασία τοῦ ἐνδόξου ἁγίου Σπυρίδωνος ὑπὸ τῶν ἰσχυρῶν μεσιτεύσεων τοῦ ὁποίου, κινηθεῖσα ἡ θεία εὐσπλαχνία, ἡθέλησε νὰ ποιήσῃ τόσον λαμπρότερον τὸ θαῦμα, ὅσον καθ’ ἣν ὥραν ἦτο μάλιστα ἐπικείμενος ὁ κίνδυνος, διὰ ἀπροσδοκήτου εὐτυχοῦς μεταβολῆς ἠκολούθησεν ἡ ποθητὴ ἐλευθέρωσις τοῦ αὐτοῦ φρουρίου, κατεσπευμένως τῶν πολεμίων ἀράντων τὸ στρατόπεδον καὶ ἐγκαταλιπόντων τὸ πυροβολικόν, τὰ πολεμοφόδια καὶ τὴν ἀποσκευήν. Πρὸς τὴν ἐνάργειαν τοσούτου θαύματος, πᾶσα καρδία καὶ πᾶσα διάνοια ὀφείλει νὰ προσπέσῃ προσευχομένη καὶ ἐν ταπεινότητι τὰς εὐχαριστίας αὐτῆς ἀποδίδουσα, νὰ καταδείξη τὸ μέγεθος ἅμα τῆς ἐνεργείας καὶ τοῦ κοινοῦ ὀφειλήματος. Καὶ ἐπειδὴ εἰς ταῦτα πρέπει νὰ προστεθῶσι τὰ ἀποτελέσματα δημοσίας, εὐλαβοῦς εὐγνωμοσύνης, κρίνει εὔλογον ἡ ἐξουσία αὕτη, νὰ καθιερώσῃ διηνεκῶς ἐπέτειόν τινα μνημόνευσιν τῆς εὐτυχοῦς ἐκείνης ἡμέρας, καθ’ ἣν εἴδομεν καταβεβλημένας τὰς προσπαθείας, ἐξηυτελισμένην τὴν ὐπερηφάνειαν, καὶ τοὺς βαρβάρους ὑπ’ αὐτοῦ τοῦ φόβου αὐτῶν τραπέντας εἰς φυγὴν ὅτε μᾶλλον ἤλπιζαν νὰ ἐπιθέσωσι σκληρὸν ζυγὸν εἰς τοὺς λαοὺς τούτους καὶ νὰ ὑπερνικήσωσι φρούριον, ὅπερ ἐξασφαλίζει τὴν Χριστιανοσύνην κατὰ τῶν εἰσβολῶν αὐτῶν. Εἰς δόξαν λοιπὸν Θεοῦ τοῦ Κυρίου, καὶ εἰς τιμὴν τοὺ Ἀγίου ἀντιλήπτορος, δυνάμει τῶν παρόντων καὶ τῂ ἐξουσίᾳ τοῦ ἡμετέρου Γενικοῦ Καπιτανάτου ἀποφασίζεται, ὅτι κατὰ πᾶν ἔτος, τὴν ἀξιομνημόνευτον ἡμέραν τῆς 22 Αὐγούστου ἔ.ν., δηλαδὴ 11 ἔ.π., μέλλει νὰ ἐκτίθηται τὸ θαυματουργὸν λείψανον τοῦ αὐτοῦ Ἁγίου, καὶ μετὰ τὴν τέλεσιν τῆς λειτουργίας νὰ φέρηται ἐν λιτανείᾳ κατὰ τὴν πόλιν, συνοδευόμενον ὑπὸ τοῦ κλήρου, τῶν δημοσίων παραστατῶν, καὶ τῶν ἀρχῶν τῆς αὐτῆς πόλεως μετὰ τῆς μεγίστης τοῦ λαοῦ ἀκολουθίας, ἵνα πάντες ἐπικαλῶνται διηνεκεῖς τὰς αὐτοῦ εὐλογίας, ὅπως καὶ κατὰ τὸ μέλλον προστατεύσωσι καὶ ὑπερασπίζωσι κατὰ τῶν ἐπιβουλῶν τῶν ἀπίστων, τὴν πόλιν καὶ τὴν νῆσον. Πρὸς πλειοτέραν δὲ λαμπρότητα καὶ χαρμοσύνην, πρέπει κατὰ τὴν τελετὴν ταύτην, τὸ Ἅγιον λείψανον νὰ χαιρετᾶται παρὰ τῶν φρουρίων καὶ παρὰ τῶν τυγχανόντων πλοίων, διὰ τῶν εἰς τὰς ἄλλάς λιτανείας τοῦ αὐτοῦ Ἁγίου συνήθων πυροβολισμῶν, εἰς ἀθάνατον μαρτυρίαν τῆς ἕνεκα τοσοῦτον εὐτυχοῦς συμβάντος δημοσίας εὐγνωμοσύνης.
Ἀφιέρωσεν ἡ ἐξοχωτάτη Σύγκλητος μεγάλην λαμπάδα ἀργυρᾶν, ἵνα ὑπάρχῃ πάντοτε ἀναμμένη ἐνώπιον τοῦ Ἁγίου, καὶ πρὸς συντήρησιν θέλει προμηθευθῆ παρὰ τοῦ Δημοσίου, ἀπὸ ἔτος εἰς ἔτος τὸ ἀπαιτούμενον ἔλαιον. Πρὸς δὲ τούτοις, ἀναγνωρίζοντες ἡμεῖς εὔλογον ἐπίσης τὴν ἐξάσκησιν ἔργου τινὸς ἐλεημοσύνης πρὸς τοὺς πτωχούς, ὅπερ εἶναι ἡ πρᾶξις ἡ μᾶλλον εὐπράσδεκτος πρὸς τὸν Θεόν, θεσπίζομεν νὰ ληφθῶσι κατ’ ἔτος ἐκ τοῦ δημοσίου ταμείου, ρεάλια ἑκατὸν πεντήκοντα οἱουδήποτε νομίσματος, ἵνα διανεμηθῶσιν εἰς τοὺς πτωχοὺς τόσον Λατίνους ὅσον καὶ Γραικούς, εἰς τοὺς κατὰ τὴν πόλιν ἐπαιτοῦντας, καὶ εἰς τοὺς μένοντας εἰς τὰς ἑαυτῶν κατοικίας, παραδιδομένου τοῦ ἑνὸς ἡμίσεος τῶν χρημάτων τούτων εἰς τὸν περιφανέστατον κύριον Ἀρχιεπίσκοπον, (*) τοῦ δὲ ἑτέρου εἰς τὸν κύριον Πρωτοπαπᾶν, ἵνα ὁ μὲν πρῶτος ποιήσῃ τὴν διανομὴν εἰς τοὺς πτωχοὺς τῶν Λατίνων, ὁ δὲ δεύτερος εἰς τοὺς πτωχοὺς τῶν Γραικῶν τὴν αὐτὴν ἡμέραν τῆς λιτανείας ἐνώπιον τῶν παρασταῶν, (**) ἵνα ἐφελκύσωμεν πάντοτε μᾶλλον τὰς εὐλογίας τοῦ Ὑψίστου, καὶ τὴν μεσίτευσιν τοῦ Θαυματουργοῦ αῦτοῦ Ἁγίου, ὑπὲρ τῶν δημοσίων ὅπλων καὶ ὑπὲρ τῆς διηνεκοῦς διασώσεοος τοῦ φρουρίου τούτου καὶ τῆς νήσου, ὑπὸ τὸ κράτος τῆς Γαληνοτάτης Πολιτείας.
Τῶν παρόντων διατάζομεν τὴν ἐγγραφὴν ὅπου δεῖ, καὶ ἰδίως ἐν τῷ δημοσίῳ τούτῳ Ταμείῳ διὰ τὴν ἐπὶ παντός ἐκτέλεσιν αὐτῶν. Πρὸς πιστοποίησιν τούτων, κτλ.
Κέρκυρα τῇ 30 Μαρτίου 1717.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΙΖΑΝΗΣ
Γενικὸς Καπιτάνος». (36)
Δια την περίπτωση του θαύματος συντέθηκε πλήρης ασματική Ακολουθία ευχαριστήριος, η οποία εκδόθηκε μετά από δύο έτη. (37) Σχετικό δε προς το θαύμα είναι και το έξης επίγραμμα, «Πρὸς τὸν Μέγαν Προστάτην καὶ Εὐργέτην ἐν Κερκύρα Σπυρίδωνα», «εὐχαρίστου εὐλαβείας προσφώνημα τοῦ ταπεινοῦ, καὶ διὰ πολλοῦ ἐν κλίνῃ ἀσθενοῦντος Νικολάου Βουβουλίου»: (38)
Καὶ πόσῳ, Οὐρανόφρων, πλουτίζων θαύμασι Κόσμον,
Θάμβεϊ ἐκπλήσσεις Χριστοσεβῶν πραπίδας!
Σῇσι γὰρ ἱκεσίῃς Πολιορκία ὤλετ’ ἀπηνής,
Θρῄξ ὅτ’ ἐπιδρομάδην ᾤχετο δειμαλέος.
Παμβασιλεῖ ᾄδειν Ἐπινίκια, καὶ Σὲ γεραίρειν
Εἰκός, ἰδ’ ἐγγράψαι Σώματι Θειοδότῳ.
Ἑλλαδικῶν Πρόβολος, πιστῶν καὶ ὑπέρμαχος ἄκρος,
Φαιάκων ῥύστης, Ἀδριακῶν φύλακος.
Δείγματα ευγνωμοσύνης διά το θαύμα τούτο αποτελούν και τρεις κανδήλες ευρισκόμενες μέχρι σήμερα στο Ναό του αγίου Σπυρίδωνος. Εκ τούτων η πρώτη, περί της οποίας γίνεται λόγος και εις την απόφαση του Α. Πιζάνη, αργυρά επτάφωτη, είναι αφιέρωμα της Βενετικής Συγκλήτου. Κρέμεται στο δυτικό μέρος του Ναού, προ του γυναικωνίτη και φέρει την επιγραφή:
Αργυρή κανδήλα ελαίου με εφτά λυχνάρια, βενετική τέχνη. Αφιερωμένο στον Άγιο από το Σενάτο της Βενετίας για τον τερματισμό της πολιορκίας της Κέρκυρας το 1716. Έχει τρεις φορές την επιγραφή: «OB / SERVATAM CORCVRAM / DIVO SPIRIDIONI TVTELARI / SENATVS VENETVS / ANNO MDCCXVI». Ναός του Αγίου Σπυρίδωνος. (Πηγή: Arte Bizantina e Post-Bizantina a Corfu. Monumenti, Icone, Cimeli, Civilta.Corfu 1994, σελ. 181)
Η δεύτερη κρέμεται προς της βόρειας πύλης του Ναού, είναι αργυρή, υπερβαίνει δε κατά το μέγεθος όλες τις κανδήλες του Ναού. Αφιερώθηκε από τους Βενετούς ευγενείς, καθώς μαρτυρεί η εγχαραγμένη εις αυτήν επιγραφή:
Αργυρή κανδήλα ελαίου. Κατασκευασμένο στην Βενετία και αφιερωμένο από τους αξιωματικούς του Βενετικού στόλου και από τον Καπιτάνο Στρατηγό Αντρέα Πισάνι το 1717, για την προστασία του Αγίου στις πολεμικές επιχειρήσεις του προηγούμενου έτους (1716). Επιγραφή: «DIVO / SPIRIDIONI TVTELARI / VTRAQVE CLASSE / PROTECTA / ANDREA PISANI SVPREMO / DVCE / VTRIVSQVE CLASSIS / NOBILES / EX VOTO / ANNO MDCCXVII». Ναός του αγίου Σπυρίδωνος. (Πηγή: Arte Bizantina e Post-Bizantina a Corfu. Monumenti, Icone, Cimeli, Civilta.Corfu 1994, σελ. 184)
H τρίτη κανδήλα κρέμεται προ της νότιας πύλης του Ναού, ανεπίγραφος, είναι δε αφιέρωμα των πολιτών εκ συνεισφοράς και ονομάζεται κατά παράδοση «χώρα», προφανώς διότι έγινε δια δαπάνης των κατοίκων της πόλεως, την οποίαν οι Κερκυραίοι ονομάζουν χώρα.
Κατά την Λιτανεία της 11 Αυγούστου παρατηρείται και η μεγαλύτερα συρροή των προσκυνητών. Μετά την επιστροφή της ιεράς πομπής εις τον Ναό, το σεπτό Λείψανο εκτίθεται εις προσκύνηση μέχρι του απογεύματος της 13 Αυγούστου. (41)
(Πηγή: Ο Ιερός Σπυρίδων, Αθανάσιος Χ. Τσίτσας, πρωτοπρεσβύτερος, Κέρκυρα 1967, σσ. 59 - 63)
(33) Ο πόλεμος κηρύχθηκε την 7 Δεκεμβρίου 1715, όταν οι Τούρκοι κατέλυσαν την συνθήκη του Κάρλοβιτς (26 Ιανουαρίου 1699), ανακατέλαβαν την Πελοπόννησο και στράφηκαν εναντίον των άλλων ενετικών κτήσεων.
(34) Ασματική Ακολουθία κλπ. εκδ. Μητρ. Μεθοδίου σελ. 107 -108.
(35) Το ιταλ. κείμενο βλ. εν G. Pojago, μν. έργ. τ. Ι σελ. 426 - 427, όπου λείπει μία πρόταση.
(*) Εννοεί τον Λατινεπίσκοπο.
(**) Δημόσιοι παραστάτες, και απλώς παραστάτες ονομάζονταν οι Βενετοί Κυβερνήτες, ως αντιπροσωπεύοντες το κυρίαρχο Κράτος.
(36) Λ.Σ. Βροκίνη, μν. έργ. σελ. 16 κ.ε.
(37) «Ἀκολουθία τοῦ ἐν Κερκύρα κατὰ Ἀγαρηνῶν ὑπερφυοῦς θαύματος τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Σπυρίδωνος τοῦ θαματουργοῦ, συντεθεῖσα εἰς ἔπαινον τοῦ ἁγίου, καὶ ἀφιερωθεῖσα τῷ εὐγενεστάτῳ καὶ ἐκλαμπροτάτῳ κυρίῳ Ἰωάννῃ Ῥοδοστάμῳ, ἄρχοντι ἀξιωτάτῳ τῷ Κερκυραίῳ, εἰς δὲ τῶν πιστῶν ὠφέλειαν τύπῷ δοθεῖσα. Ἐνετίῃσιν, ἔτει σωτηίῶ ᾳψιη΄., παρὰ Νικολάῳ τῷ Σάρῳ. Con licenza de’ Superiori.»
(38) «Θεία καὶ ι. Ἀκολουθία τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Σπυρίδωνος. Ἑτίῃσι ᾳψιζ΄ (1717)» σελ. 6.
(39) «Διὰ τὴν σωτηρίαν τῆς Κερκύρας ἡ Ἐνετικὴ Σύγκλητος (ἀφιερώνει) εἰς τὸν Πολιοῦχον Ἄγιον Σπυρίδωνα, κατὰ τὸ ἔτος 1716». Σχετικά με την κανδήλαν βλ. Α. Τσίτσα, Οι Επιγραφές του Ναού του Αγίου Σπυρίδωνος, Κέρκυρα 1966, σελ. 24 κε.
(40) «Εἰς τὸν Πολιούχον Ἅγιον Σπυρίδωνα, διὰ τὴν προστασίαν, τὴν ὁποίαν ἔλαβον οἱ δύο στόλοι ὑπὸ τὴν ἡγεσίαν τοῦ Ἀνδρέου Πιζάνη, ὑπὰτου ἀρχηγοῦ καὶ τῶν δύο στόλων, οἱ εὐγενεῖς ἀφιέρωσαν κατὰ τὸ ἔτος 1717». Σχετικά εν εκτάσει. βλ. ανωτ. σελ. 26 κε.
(41) «Ἕνεκα τῶν εἰσέτι διαμενόντων ἐνταῦθα εὐαρίθμων Τούρκων καὶ ἑτέρων ἄλλων λόγων, δὲν ἐτελέσθη κατὰ τὴν 11 Αὐγούστου (τοῦ ἔτους 1799) ἡ συνήθης Λιτανεία». (Α. 2. Βροκίνη, μν. έργ. σελ. 12).
(42) βλ. Λ. Βροκίνη, μν. έργ. σελ. 50 κε.
(43) ένθ. ανωτ. σελ. 21 κε.
Βίντεο. Μέγεθος: 457 Kb Διάρκεια: 03΄:24΄΄ (Πηγή: Εκπομπή Αθέατος Κόσμος, Τηλεοπτικός σταθμός Alter, Μάιος 2004, Εκπομπή περί θαυμάτων)
Στο βίντεο ένας πρώην βλάσφημος, κατά του Αγίου Σπυρίδων, μετά τις κακοτυχίες στην ζωή του ζητά στον Άγιο είτε να στραβωθεί εντελώς (μιας και από χρόνια είχε χάσει μεγάλος μέρος της όρασής του) είτε να κόψει την βλαστήμια. Μετά την δέηση προς τον Άγιο όχι μόνο έκοψε την κακοτάτη βλασφημία προς τα θεία αλλά ξαναβρήκε την χαμένη όρασή του. Άραγε πως θα πείσουν μερικοί άθεοι, παγανιστές και ο Μ. Καλόπουλος τον εν λόγω Έλληνα πολίτη ότι ο Άγιος και πολιούχος της Κέρκυρας δεν θαυματούργησε και ότι είναι απλά μια «μούμια»; Με ικασίες ξεδιάντροπες προσβολές, ύβρεις και ανυπαρξία επιστημονικής μελέτης;
|
Κάποιοι δεν ήθελαν να καταλάβουν ότι για τον φωτισμένο Έλληνα, οι θεοί ποτέ δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ανθρώπινα κατασκευάσματα και διαφορετικές όψεις της θεϊκής φύσης. (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 35-36, άρθρο «Δεισιδαιμονία ή αιτιότητα; Ο πόλεμος συνεχίζεται», Μιχάλης Καλόπουλος, σελίδα 82)
|
Εκείνοι λοιπόν που υποστηρίζουν χωρίς αποδείξεις, πως οι Χριστιανοί Άγιοι είναι «μούμιες» βρίζοντας αυτούς και τους ιερείς τους, γίνονται κακοήθεις. Μάλιστα η επιστημονική λογική τους πλησιάζει τα όρια της μαινόμενης σχιζοφρένειας. Διότι αν θεωρούν τις μούμιες θαυματουργικές τότε ας αγοράσουν από το πιο κοντινό κυνηγετικό μαγαζί σε αυτούς ένα βαλσαμωμένο ζώο και ας αρχίσουν τις δεήσεις στην θεϊκή (κατά Καλόπουλο) φύση:
Κάποιοι δεν ήθελαν να καταλάβουν ότι για τον φωτισμένο Έλληνα, οι θεοί ποτέ δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ανθρώπινα κατασκευάσματα και διαφορετικές όψεις της θεϊκής φύσης. (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 35-36, άρθρο «Δεισιδαιμονία ή αιτιότητα; Ο πόλεμος συνεχίζεται», Μιχάλης Καλόπουλος, σελίδα 82)
Για τον φίλο των τιμών (φιλότιμο) Έλληνα, τίποτα δεν εστερείτο θεϊκής μερίδας, όλα ήταν, όπως εξηγήσαμε, θεϊκές πλευρές του ενός πολυποίκιλου και ατελείωτων εκφράσεων θεϊκού μεγαλείου. Αυτός δεν ήταν λοιπόν πολυθεϊσμός, που τόσο χλευαστικά παρουσίασε η χριστιανική μεθοδική συκοφαντία, αλλά πολυμορφισμός του θείου. (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 35-36, άρθρο «Δεισιδαιμονία ή αιτιότητα; Ο πόλεμος συνεχίζεται», Μιχάλης Καλόπουλος, σελίδα 83)
Καλή δύναμη και πίστη στην προσευχή στον Μ. Καλόπουλο και όταν ο «Άγιος» Δεινόσαυρος κάνει το θαύμα του, ας ειδοποιήσει σχετικά της Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδας.
Ένας Χριστιανός χωρικός Ντάνι χαμογελά εις τον φακό. Κάπως έτσι θα γελούσε και ακόμη περισσότερο αν άκουγε τις απίθανες διηγήσεις του Καλόπουλου Μ.. (Πηγή Φώτο: http://www.frigatezine.com/)
Φαίνεται πως και οι ίδιοι οι Ντάνι, τους οποίους προσπαθεί να εκμεταλλευτεί ο Μ. Καλόπουλος για να στηρίξει ανυπόστατα και αντιεπιστημονικά τις θεωρίες του, κατάλαβαν την ανωτερότητα της Χριστιανοσύνης αλλά και των Ορθόδοξων λειψάνων, όπως του Αγίου Σπυρίδωνα, έναντι των καπνιστών τους μούμιων - φυλαχτών.
Εκείνοι, όπως και ο Καλόπουλος Μ., που υποστηρίζουν πως τα διατηρημένα λείψανα των Αγίων της Ορθοδοξίας είναι μούμιες δεν προσκομίζουν τις κατάλληλες επιστημονικές αποδείξεις περί του λόγου το αληθές. Χωρίς καμιά επιστημονική απόδειξη περί απόρριψης των σπλάχνων, του εγκεφάλου, της αφυδάτωσης του σώματος και της χρήσης κάποιων φαρμάκων από τους Χριστιανούς επάνω σε αυτά τα σώματα, ουδέν μπορεί να υποστηριχθεί προς αυτή την κατεύθυνση.
Το ερώτημα λοιπόν που τίτεται είναι: πώς λοιπόν διατηρούνται τα σώματα των Αγίων;
Μια Επιστημονική Απόδειξη λοιπόν της επέμβασης του Θεού προς θαυματουργική διατήρηση των Αγίων Σωμάτων και υποστήριξη της Μέλλουσας Ανάστασης και κρίσης υπάρχει στην σελίδα με τα Χριστιανικά Περίεργα, (ενότητα 7) όπου μια Θεία Μεταλαβή Ορθόδοξης Θείας Λειτουργείας του 8ου μ.Χ. αιώνα όχι μόνο διατηρήθηκε για 12 αιώνες χωρίς καμιά εξωτερική επέμβαση μουμιοποίησης, όπως απέδειξαν οι επιστήμονες της Π.Ο.Υ. (Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας του Ο.Η.Ε. το 1973) αλλά και μετουσιώθηκε εκπληκτικότατα από οίνο και άρτο σε καρδιακό ιστό και αίμα. Ο ίδιος λοιπόν θείος «μηχανισμός» που διατήρησε την Μεταλαβή είναι ακριβώς ο ίδιος που διατηρεί και τα σώματα των Αγίων. Το λείψανο το Ιερομονάχου Βησσαρίωνα βρέθηκε εντελώς «ζωντανό» 15 χρόνια μετά τον θάνατό του. Οι αρνητές ας αποδείξουν το αντίθετο. Μόνο ας πάψουν ασχημόνως να φλυαρούν…
Λεπτομέρεια από τον έργο του Ν. Ασπιώτη «Ο ουρανός» του ναού του Κύπριου Αγίου Σπυρίδωνος νήσο Κέρκυρα. (Πηγή: Arte Bizantina e Post-Bizantina a Corfu. Monumenti, Icone, Cimeli, Civilta. Corfu 1994, σελ. 159)
Ενώ ο Θεός δια της Ορθοδοξίας, δηλαδή της Ορθής δόξης, των Ελλήνων, έχει χαρίσει την θαυματουργική σωματική αφθαρσία σε ένα Έλληνα Κύπριο, Άγιο και Θαυματουργό κοιμωμένου από το 348 μ.Χ., δοξάζοντας πνευματικά το ελληνικό Έθνος, θρασείς ανημέρωτοι νεοπαγανιστές, επιθυμούν να σπιλώσουν αυτή την εξαιρετική τιμή, προσπαθώντας να λασπώσουν, ότι ποιο πολύτιμο (αφθαρσία) επιφυλάσσει ο Θεός εις το ανθρώπινο είδος για να δηλώσει την πνευματική Του παρουσία.
Το να είναι ένας ειδωλολάτρης ή άθεος αδαής, φαίνεται πως αποτελεί ύψιστη αρετή των ημερών μας, αλλιώς δεν εξηγείται η θρησκευτική φανατική μανιώδης εμμονή σε ιδέες αναπόδεικτες και σε καμιά επιστήμη στηριζόμενες «Θαύμα, η μούμια χαμογελάει» [σημ: εννοεί τον Άγιο Σπυρίδωνα.], περί των λειψάνων ορισμένων Ορθοδόξων Αγίων.
Οι αδαείς δεν γνωρίζουν φαίνεται την διαδικασία μουμιοποίησης μήτε τις ιδιότητες που επιφέρει αυτή επί της σάρκας. Έπειτα με αυτή την πασιφανή τους τραγική άγνοια ως οδηγό, έχουν το θράσος να ορμούν να «απομυθοποιήσουν» τις ενέργειες του Θεού επί της κτίσης, του Κτίστη επί του κτίσματος. ..ποιοι; οι αδαείς της ανθρώπινης επιστήμης και της ανθρώπινης βιολογικής φυσιολογίας.
Ένας Χριστιανός χωρικός Ντάνι χαμογελά εις τον φακό. Κάπως έτσι θα γελούσε και ακόμη περισσότερο αν άκουγε τις απίθανες διηγήσεις του Καλόπουλου Μ. (Πηγή Φώτο: http://www.frigatezine.com/)
Ούτε οι Ντάνι τους οποίους ο Καλόπουλος επικαλείται, δεν τον πιστεύουν (βλέπε ανώτερη φώτο).
Περιοδικά
1. Ιχώρ, τεύχος 35-36
Βιβλία
1. Ρωμιοσύνη η Βαρβαρότητα;, Αναστ. Φιλιππίδη
2. Arte Bizantina e Post-Bizantina a Corfu. Monumenti, Icone, Cimeli, Civilta. Corfu 1994
3. «Σύνοψις τοῦ τε βίου καὶ τῶν θαυμάτων τοῦ πανενδόξου Ἁγ. Σπυρίδωνος», Ιερομόναχος Πολύκαρπος Βούλγαρης
4. «Ἀληθὴς Ἔκθεσις περὶ τοῦ ἐν Κερκύρᾳ λιτανειῶν τοῦ θ. Λειψάνου τοῦ Ἀγίου Σπυρίδωνος», Βούλγαρης Νικόλαος ιατροφιλόσοφος, Βενετία 1880
5. Λ.Σ. Βροκίνη. «Περὶ τῶν ἐτησίως τελουμένων ἐν Κερκύρα λιτανειῶν τοῦ θ.΄ Λειψάνου τοῦ ἀγίου Σπυρίδωνος κ.λ.π.» έκδ. γ΄ Κέρκυρα 1909
6. F. Theotoky, Details sur Corfu. A Corfou, en 1826
Ραδιοτηλεοπτικοί Σταθμοί
1. Alter
Διαδίκτυο
1. http://www.greatlie.com/gr/articles.cfm?action=detail&id=31
2. http://www.frigatezine.com/
3. http://www.ahd.tudelft.nl/~jerry/jw2/jw2_homepage_en.html
4. http://www.ahd.tudelft.nl/~jerry/jw2/IrianJaya/Akima_mummy.html
