Ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Μια τάχιστη ενότητα ενάντια στις κατηγορίες των νέο-Εθνικών που παρουσιάζονται με διάφορα αποφθέγματα Χριστιανών Πατέρων πλήρως διαστρεβλωμένα και αποκομμένα «κατά των Ελλήνων» και που απαιτούν τον Χριστιανισμό, να τελεί εν πλήρη σύγκρουση με τον Ελληνισμό και όχι παραδεχόμενοι αυτόν ως συνδεμένο με τον δεύτερο, όπως ιστορικά άλλωστε πράχθηκε προς δυσαρέσκεια και δυσφορία των πρώτων.

Μ. ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΠΑΤΕΡΩΝ

Απόσπασμα από τα βιβλία «Ο Ένοπλος δόλος», «Το μεγάλο ψέμα», «Αβραάμ ο Μάγος» του Μιχ. Θ. Καλόπουλου

4. Ο ΦΙΛΟΒΑΡΒΑΡΙΚΟΣ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ Ι. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ:

«Όσο πιο βάρβαρο ένα έθνος φαίνεται και της ελληνικής απέχει παιδείας, τόσο λαμπρότερα φαίνονται τα ημέτερα... Ούτος ο (πιστός) βάρβαρος, την οικουμένη ολάκερη κατέλαβε... και ενώ πάντα τα των Ελλήνων σβήνουν και αφανίζονται, τούτου (του πιστού βάρβαρου) καθ΄ εκάστην λαμπρότερα γίνονται» Ι. Χρ εις Ιωάννη 59.31.33

....Μα η απάτη των κειμένων του Καλόπουλου δεν σταματά εκεί. Και αυτό γίνεται αμέσως κατανοητό μέσα από ΟΛΟΚΛΗΡΟ το κείμενο του Ιωάννη του Χρυσοστόμου (PG 59, 31B, Ομιλία Β΄ εις τον Ευαγγελιστή Ιωάννη):

«Ενώ αυτός ο αγράμματος, ο απλοϊκός, από τη Βησθαϊδά, ο υιός του Ζεβεδαίου, έστω κι αν μύριες φορές ειρωνεύονται οι Έλληνες για την ευτέλεια των τίτλων του, θα το πω με πολύ πιο μεγάλη παρρησία, όσο κι αν ΤΟ έθνος -από το οποίο κατάγεται ο Ιωάννης- τους φαίνεται ότι είναι βάρβαρο («όσω γαρ ΤΟ εθνος αυτοίς βάρβαρον φαίνηται») και ότι απέχει από την ελληνική παιδεία, τόσο πιο σαφή θα αποδειχθούν τα δικά μας. Διότι, όταν ο βάρβαρος και αμαθής λέγει τέτοια πράγματα τα οποία κανείς από τους ανθρώπους της γης δεν κατανόησε ποτέ, και όχι μόνο λέγει αλλά και πείθει, αυτό αν συνέβαινε θα ήταν μεγάλο θαύμα. (....) Αυτός λοιπόν ο βάρβαρος (=Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης), με την συγγραφή του Ευαγγελίου («τη μεν του Ευαγγελίου συγγραφή») κυρίευσε ολόκληρη την οικουμένη. (....) Και τα μεν έργα των Ελλήνων όλα έσβησαν και εξαφανίστηκαν, ενώ τα δικά του γίνονται κάθε μέρα περισσότερο περιφανή. Διότι, αφ’ ότου εμφανίστηκαν αυτός και οι υπόλοιποι αλιείς, από τότε οι διδασκαλίες του Πυθαγόρα και του Πλάτωνα έχουν σιγήσει, ενώ προηγουμένως νομιζόταν ότι επικρατούν.»

Ο Καλόπουλος και οι αμαθείς μαθητές του και υποστηρικτές του, χασάπηδες των κειμένων και της παιδείας «ξεχνούν», επίτηδες και αδίσταχτα φυσικά, να μεταφράσουν το άρθρο «το» μπροστά από το «έθνος», αλλά το μεταφράζουν ως «ένα έθνος». Όμως ο Χρυσόστομος αναφέρεται στο έθνος του Ιωάννη, το εβραϊκό, γι’ αυτό δεν γράφει «όσο γαρ ΕΝ έθνος αυτοίς βάρβαρον φαίνεται», αλλά «όσο γαρ ΤΟ έθνος αυτοίς βάρβαρον φαίνεται». Οι νεοπαγανιστές χασάπηδες των Πατερικών κειμένων δεν μεταφράζουν επίσης ούτε το «αυτοίς φαίνηται», αλλά μόνο το «φαίνηται», ώστε να φανεί, σε συνδυασμό με το παραπάνω, ότι ο Χρυσόστομος λέει «όσο βαρβαρότερο ένα έθνος, τόσο το καλύτερο»! Ο Χρυσόστομος όμως λέει ότι «όσο κι αν το έθνος εκείνο φαίνεται στους Έλληνες βαρβαρικό». Μόνον αμόρφωτοι δεν κατανοούν την διαφορά η δόλιοι απατεώνες του πνεύματος και συκοφάντες σύμμαχοι του Διαβόλου.

Η αποθηκευμένη σελίδα του Μ. Καλόπουλου στις 02/05/2004 όπως παρουσιάστηκε στην σελίδα του:

(http://www.greatlie.com/gr/articles.cfm?action=detail&id=20) καθώς και στην ιστοσελίδα http://www.hellenicreligion.gr/doc/pateresfilellines.htm (27/11/2003) από τον Λυκόφρων (Στυλιανός Τάκας), Φυσικό και πτυχιούχο της Νομικής.

Τα λεγόμενά είναι αποσπάσματα από τα βιβλία «Ο Ένοπλος δόλος», «Το μεγάλο ψέμα», «Αβραάμ ο Μάγος» του Μιχ. Θ. Καλόπουλου

ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΕΙΝΑΙ «ΑΝΘΕΛΛΗΝΕΣ»

ΠΟΣΟ ΦΙΛΕΛΛΗΝΕΣ ΗΤΑΝ ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ;

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ στην ΣΕΛΙΔΑ ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ:

1. Μέγας Βασίλειος: Αρχιεπίσκοπος Καισαρείας... ο Αϊ Βασίλης!!!

«Είναι εχθροί οι Έλληνες, διότι διασκεδάζουν καταβροχθίζoντας με ορθάνοιχτο στόμα τον «Ισραήλ». Στόμα δε λέγει εδώ ο προφήτης (βλ. Ησαΐας Θ΄11) την σοφιστική του λόγου δύναμη, η οποία τα πάντα χρησιμοποίησε για να παραπλανήσει τους εν απλότητι πιστευσάντων» Βασίλειος Καισαρείας εις προφήτη Ησαΐα 9.230.8.

2. Μέγας Βασίλειος: Αρχιεπίσκοπος Καισαρείας:

«Προσταγή, (!!!) μη δειλιάζετε από των Ελληνικών πιθανολογημάτων... τα οποία είναι σκέτα ξύλα, μάλλον δε δάδες που απώλεσαν και του δαυλού την ζωντάνια και του ξύλου την ισχύ, μη έχοντας δε ούτε και του πυρός την φωτεινότητα, αλλά σαν δάδες καπνίζουσες καταμελανώνουν και σπιλώνουν όσους τα πιάνουν και φέρνουν δάκρυα στα μάτια όσων τα πλησιάζουν. Έτσι και (των Ελλήνων) η ψευδώνυμος γνώση σε όσους την χρησιμοποιούν» Βασίλειος ο Μέγας, 330-379 μ.Χ. (ο γνωστός μας και ως Αϊ-Βασίλης) εις τον προφήτη ησαΐα προοίμιο 7.196.3

3. Ιωάννης Χρυσόστομος Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως:

«Αν στα ενδότερα (των Ελληνικών σκέψεων) κοιτάξεις, θα δεις, τέφρα και σκόνη και υγιές ουδέν, αλλά τάφος ανεωγμένος ο λάρυγξ αυτών, (των Ελλήνων φιλοσόφων) τα πάντα δε γεμάτα ακαθαρσίες και ιχώρ, (έμπυο) και πάντα τα δόγματα τους βρίθουν σκωλήκων. Αυτά γέννησαν και αύξησαν οι Έλληνες, από των φιλοσόφων λαβόντες... Ημείς δε, ου παραιτούμεθα της κατ' αυτών μάχης» Ι. Χρυσόστομος (344-407 μ.Χ.) εις άγιο Ιωάννη τον ευαγγελιστή (ομιλία ξσ΄ 59.369.12 -370.11)

4. Ο ΦΙΛΟΒΑΡΒΑΡΙΚΟΣ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ Ι. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ:

5. Ο Ι. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΜΕ ΕΜΠΡΗΣΤΙΚΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΕ ΑΦΑΝΙΣΤΙΚΑ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ:

«Τι λοιπόν, άγιος έσται ο ναός του Σεράπιδος (Αλεξανδρινή βιβλιοθήκη) δια τα βιβλία; Μη γένοιτο!... αλλά δαίμονες οικούσι τον τόπον... μάλλον δε και αυτών (των Ελλήνων) όντων δαιμόνων... και παρ’ αυτών βωμός στέκει απάτης αόρατος εις τον οποίον ψυχάς ανθρώπων θυσιάζουσι... κατάλαβε λοιπόν και φανέρωσε (διέδωσε!) ότι δαίμονες κατοικούν εκεί» Ι. Χρυσ/μος λόγοι κατά Ιουδαίων 48.851.38 έως 852.35 Δαίμονες ήταν λοιπόν κατά τον «σοφό» ιεράρχη τα βιβλία της Αλεξανδρινής βιβλιοθήκης και ψυχοθυσιαστήρια οι βιβλιοθήκες των Ελλήνων!!!

6. Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΕ ΤΕΛΙΚΑ ΤΟ 391 Μ.Χ. ΤΗΝ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ:

«Στην Αλεξάνδρεια πάντα τα οικοδομήματα του Σεράπειου όπως στους ποιητικούς μύθους των Γιγάντων έγιναν... Θεοδοσίου δε βασιλεύοντος και (πατριάρχου) Θεοφίλου (της επιθέσεως) πρωτοστατούντος... του Σεράπειου τα αναθήματα κατελυμαίνοντο. Τους δε ανδριάντες και τα αναθήματα τόσο «γενναία» εμάχοντο, ώστε όχι μόνο «νικούσαν», αλλά και έκλεπτον... του δε Σεράπειου μόνο το έδαφος δεν απέσπασαν κι’ αυτό δια το βάρος των λίθων, αυτοί δε (οι θεμέλιοι λίθοι) ήσαν αμετακίνητοι. Οι πολεμικότατοι δε αυτοί φιλοχρήματοι «γενναίοι»... την ασέβεια αυτή εις έπαινον αυτών των ιδίων καταλόγιζαν. Έπειτα εισέβαλαν οι καλούμενοι μοναχοί, άνθρωποι (μόνο) κατά το είδος, ο δε βίος αυτών συώδης (γουρουνώδης!) και εμφανώς πάσχοντες, μύρια έκαμον κακά και ανείπωτα, αλλά αυτά ευσέβειαν ενόμιζαν... τότε πας άνθρωπος μέλαιναν (μελανή) φορών εσθήτα (ράσα) τυραννικήν είχεν εξουσίαν και δημοσίως να ασχημονεί ημπορούσε. Σε τόση «αρετή» άλλαξε (η νέα θρησκεία) τον άνθρωπο» Ευνάπιος (346-414 μ.Χ.) βιοι φιλοσοφων και σοφιστων 6.11

7. ΕΥΣΕΒΙΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ (265-340 μ. Χ.)

«Τον πτωχόν και πένητα λαόν σήκωσες από... της κοπριάς των Ελληνικών μυσαγμάτων (βδελυγμάτων) και κάθισες αυτόν μετά των αρχόντων του Ισραήλ, τον όντως λαόν αυτού» Ευσέβιος Ευαγγ. προπαρ. / εις τους ψαλμούς / αλληλούια. ριβ΄ (23.1352.34)

8.ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΟΙ ΥΠΟΤΙΤΛΟΙ ΑΠΟ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΕΥΣΕΒΙΟΥ:

*Πράξη σωφροσύνης είναι η εγκατάλειψη της ελληνικής πλάνης. *Εγκαταλείψτε όσα οι Έλληνες φυσικοί φιλόσοφοι περί αρχών εισηγήθηκαν»

*Μαγγανείες μετέρχονται (οι Έλληνες!!!) και μ’ αυτήν εξαναγκάζουν την ανθρώπινη γνώμη.

*Τα αγάλματα τους μαγικά κατασκευάζουν (οι Έλληνες!!!) και στην μαγεία προτρέπουν. *Περί των αρχαιότερων Εβραίων και γιατί τας γραφάς αυτών, από των Ελληνικών λόγων προτιμήσαμε. *Τα πάντα παρά βαρβάρων οι Έλληνες ωφελήθηκαν. *Περί του κλέφτες (ιδεών!) είναι οι Έλληνες. *Γιατί μετά από λογική κρίση και σώφρονα λογισμό την ιστορία των Εβραίων παραδεχθήκαμε» Βλ. Ευσέβιος «Κλείς Πατρολογίας».Δωρόθεου Σχολάριου.

«Εγώ δε την παρ’ Ελλήνων παιδείαν φληναφίαν (μωρολογία) κακού δαίμονος και χαλεπωτάτη (θλιβερότατη) υπόθεσιν είναι λέγω» Γ. Μοναχός ο Χρονογρ. Κ΄ Περί Θάρρα.

Ο. Ι ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ

«Κανείς δεν πρέπει στα παιδιά του, των (Ελλήνων) προγονών να καλεί τα ονόματα, του πατέρα, της μητέρας, του παππού και του προπάππου, αλλά (μόνο) αυτά των δικαίων, (της Π. Διαθήκης)» Ι. Χρυσ/μος περί κενοδοξίας και πως δει τους γονείς ανατρέφει τα τεκνά (690) 641.65 -

Ο Ι. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΕ ΜΙΣΘΟΦΟΡΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΗ ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΜΕΓΑΛΟΥΡΓΗΜΑΤΩΝ:

«Ο δε μέγας Ιωάννης (ο Χρυσόστομος) ασκητάς πυρπολούμενους από ζήλον θεού (φανατισμένους καλόγερους) συνέλεξε, με βασιλικούς δε νόμους αυτούς οπλίσας, κατά των ειδωλικών (ελληνικών) έπεμψε τεμενών, τα δε χρήματα για τους κατεδαφιστές και τους βοηθούς, δεν έλαβε απ’ τα βασιλικά ταμεία (!) αλλά από πλούσιες γυναίκες που φιλοτίμως να παρέχουν κατέπειθε, ώστε με την λαμπρή τους πίστη να κερδίσουν την ευλογία. Έτσι με τον τρόπο αυτόν τους υπολειπόμενους Σηκούς (ελληνικούς ναούς) με τούτον τον τρόπον εκ βάθρων ανέσπασεν». Θεοδώρητου εκκλησιαστική ιστορία επιστολή Δαμάσου (Τομ. 5ος 329/ 8-330/8).

Παρά τους ατελείωτους ισχυρισμούς περί θεοπνευστίας και αγάπης, ο Ιουδαιο-Χριστιανισμός δυστυχώς χρεώνεται ιστορικά τον αφανισμό και όχι την διάσωση του ελληνικού πολιτισμού. Ο «Ελληνισμός», ο σημαντικότερος πολιτισμός της ανθρώπινης ιστορίας, υπήρξε επί αιώνες θύμα της φοβερότερης θρησκευτικής μισαλλοδοξίας και δυστυχώς εξακολουθεί εισέτι πάσχων! (1/6/2000)

Τα παραπάνω αποσπάσματα είναι παρμένα από τα βιβλία του Μ. Θ. Καλόπουλου, απ’ την σειρά ΒΙΒΛΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ: «Το μεγάλο ψέμα», «Ο ένοπλος δόλος» και «Αβραάμ ο Μάγος», Τηλ. Παραγγ. 031 / 770 100.

ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΣΤΗΝ ΣΕΛΙΔΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ

Στο κατά Ελλήνων «Ο μεν γαρ Ελληνισμός πανταχού της γης εκταθείς και τας ανθρώπων ψυχάς κατασχών ούτως ύστερον μετά την τοσαύτην ισχύν και την επίδοσιν υπό της του Χριστού κατελύθη δυνάμεως»

Ο Ευσέβιος, Επίσκοπος Καισαρείας & Παλαιστίνης

Στο έργο του «Ευαγγ. Προπαρ./ Εις τους ψαλμους /Αλληλούια. ΡΙΒ΄ (23.1352.34)» έλεγε τα εξής: «Τον πτωχόν και πένητα λαόν, σήκωσες από... της κοπριάς των Ελληνικών μυσαγμάτων (βδελυγμάτων) και κάθισες αυτόν μετά των αρχόντων του Ισραήλ, τον όντος λαόν αυτού». Ενδεικτικοί υπότιτλοι από το έργο του Ευσεβίου «Κλεις Πατρολογίας»: «Πράξη σωφροσύνης είναι η εγκατάλειψη της ελληνικής πλάνης (Ελληνικής Θρησκείας)…». «Εγκαταλείψτε όσα οι Έλληνες φυσικοί φιλόσοφοι περί αρχών εισηγήθηκαν». «Μαγγανείες μετέρχονται (οι Έλληνες!!!) και μ' αυτήν εξαναγκάζουν την ανθρώπινη γνώμη». «Τα αγάλματά τους μαγικά κατασκευάζουν (οι Έλληνες) και στην μαγεία προτρέπουν». «Περί των αρχαιότερων Εβραίων και γιατί τας γραφάς αυτών, από των Ελληνικών λόγων προτιμήσαμε (δηλαδή να προτιμάτε να διαβάζετε τις γραφές των Εβραίων και όχι τους Έλληνες φιλοσόφους)». «Τα πάντα παρά βαρβάρων οι Έλληνες ωφελήθηκαν». «Περί του πόσο κλέφτες ιδεών είναι οι Έλληνες». «Γιατί μετά από λογική κρίση και σώφρονα λογισμό την ιστορία των Εβραίων παραδεχθήκαμε».

Γιατί είναι πράξη σωφροσύνης η εγκατάλειψη της ελληνικής πλάνης και δεισιδαιμονίας. Εγκαταλείψατε όσα οι Έλληνες φυσικοί φιλόσοφοι περί αρχών εισηγήθηκαν._ Περί της εμφανίσεως δαιμόνων στα μαντεία των Ελλήνων._ Περί της σε λανθάνουσα μορφή δαίμονας περιέχουσα ελληνική μυθολογία. _Πως παρά βαρβάρων οι Έλληνες τα σεβάσματά τους παρέλαβαν. _Ότι τα πάντα παρά βαρβάρων οι Έλληνες ωφελήθηκαν. _Πως με τα περί ουρανίου γης και μεταθανάτιας κρίσεως, ομοίως ο Πλάτωνας τους Εβραίους αντιγράφει.

- Στο Αιρετικής Κακομυθίας επιτομή (Περί Προνοίας) «βδελυττόμεθα τον Eπίκουρον και την Αριστοτέλους πρόνοιαν κατηγορούμεν»

Ο οποίος κατεδάφισε τελικά το 391 μ.α.χ.χ. την βιβλιοθήκη της Αλεξανδρείας, σύμφωνα με τον Ευνάπιο (346-414 μ.α.χ.χ.) στο έργο του Βίοι Φιλοσόφων 6.11.4 γράφει: «Στην Αλεξάνδρεια πάντα τα οικοδομήματα του Σεράπειου όπως στους ποιητικούς μύθους των Γιγάντων έγιναν... Θεοδοσίου δε βασιλεύοντος και (πατριάρχου) Θεοφίλου (της επιθέσεως) πρωτοστατούντος... του Σεράπειου τα αναθήματα κατελυμένοντο. Τους δε ανδριάντες και τα αναθήματα, τόσο «γενναία» εμάχοντο, ώστε όχι μόνο «νικούσαν», αλλά και έκλεπταν... του δε Σεράπειου μόνο το έδαφος δεν απέσπασαν κι' αυτό δια το βάρος των λίθων, αυτοί δε (οι θεμέλιοι λίθοι) ήσαν αμετακίνητοι. Οι πολεμικότατοι δε αυτοί φιλοχρήματοι «γενναίοι»... την ασέβεια αυτή εις έπαινο αυτών των ιδίων καταλόγιζαν. Έπειτα εισέβαλαν οι καλούμενοι μοναχοί, άνθρωποι (μόνο) κατά το είδος, ο δε βίος αυτών συώδης (γουρουνώδης!) και εμφανώς πάσχοντες, μύρια έκαμαν κακά και ανείπωτα, αλλά αυτά ευσέβειαν ενόμιζαν... Τότε πας άνθρωπος μέλαιναν (μελανή) φορών εσθήτα (ράσα) τυραννική είχεν εξουσίαν και δημοσίως να ασχημονεί ημπορούσε. Σε τόση «αρετή» άλλαξε (η νέα θρησκεία) τον άνθρωπο».

ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ - ΑΠΟΛΟΓΙΑ

1. «ΠΕΡΙ ΕΛΛΗΝΩΝ» & «ΑΝΘΕΛΛΗΝΩΝ»

Για τον αποκαθαρισμό του μεγέθους της καλοστημένης απάτης περί των Ελλήνων και της θύραθεν σοφίας θα πρέπει να λεχθεί πως ο όρος «Έλληνας» κατά το πέρασμα του Χρόνου άλλαξε νόημα. Την εποχή των πρώτων χριστιανών σήμαινε τους απανταχού Εθνικούς που δεν μιλούσαν καν Ελληνικά. Η πλήρη ανάλυση στο θέμα γύρω από τους Έλληνες υπάρχει σε άλλη ειδική σελίδα, εδώ αρκεί να αναφερθούν 4 σοβαρότατα παραδείγματα εις απόδειξη του ισχυρισμού αυτού:

Στο βιβλίο της Σειράς «Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας», Μ. Αθανασίου, Έργα 1, Πατερικές Εκδόσεις «Γρηγόριος Παλαμάς», Θεσσαλονίκη 1973, το οποίο επιμελούνται οι Βασ. Σ. Ψευτόγκας & Θεοδ. Ν. Ζήσης, Διδάκτορες της Θεολογίας και εποπτεύουν οι Παν. Κ. Χρήστου & Στερ. Ν. Σάκκος, Καθηγητές Πανεπιστημίου, αναφέρει:

Κατά την αρχαιότητα οι μεν Έλληνες έλεγαν «πᾶς μῆ Ἒλλην βάρβαρος», οι δε Ιουδαίοι «πᾶς μὴ Ἰουδαῖος Ἓλλην», οι δε Χριστιανοί «πᾶς μὴ Χριστιανὸς θύραθεν», δηλαδή έξω από την θύρα (της μάνδρας του Χριστού) . Τα Ιουδαίος και Έλλην έπαυσαν να είναι Εθνικά, ήσαν πλέον θρησκευτικά. Ιουδαίος δεν λέγονταν μόνο ο Εβραίος αλλά και κάθε άνθρωπος πάσης φυλής και γλώσσης και υπηκοότητας που δέχονταν να περιτεμνηθή και να θρησκεύει κατά τον Μωσαϊκό νόμο. Και Έλλην δεν λέγονταν ο κάτοικος της Ελλάδας, αλλά κάθε ειδωλολάτρης κάθε φυλής και γλώσσας (!!!), εφόσον δεν ήταν Ιουδαίος. Όταν λοιπόν το «Έλλην» έλαβε την παγκόσμια και θρησκευτική σημασία, οι κάτοικοι της Ελλάδας έλαβαν τα άλλα ονόματα [δηλαδή Πελασγοί, Αχαιοί, Μακεδόνες κ.λ.π.]. (Πηγή: Σειρά «Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας», Μ. Αθανασίου, Έργα 1, Πατερικές Εκδόσεις «Γρηγόριος Παλαμάς», Θεσσαλονίκη 1973, σελ 152).

Γι’ αυτό και ο Μ. Αθανάσιος όταν αναφέρεται στους Έλληνες της Δωδώνης τους ονομάζει Πελασγούς «καί τόγε θαυμαστόν, ὅτι, ὡς οἱ ἱστορήσαντες ἐξηγοῦνται, παρ’ Αἰγυπτίων οἱ Πελασγοὶ μαθόντες τὰ ὀνόματα τῶν θεῶν, οὐκ ἴσασιν οὗτοι τοὺς παρ’ Αἰγυπτίοις θεούς, ἀλλὰ ἄλλους παρ’ ἐκείνους θρησκεύουσι. Καὶ ὄλως πάντων τῶν ἐν εἱδώλοις μανέντων ἐθνῶν διάφορός ἐστιν ἡ δόξα καὶ ἡ θρησκεία, καὶ οὐ αὐτὰ παρὰ τοῖς αὐτοῖς εὑρίσκεται», (Πηγή: Μέγας Αθανάσιος, Κατά Ειδώλων, 23).

Υπό την λέξιν «οἱ ἱστορήσαντες» ο Μ. Αθανάσιος εννοεί τον Ηρόδοτο του οποίου την πληροφορία αναφέρει εδώ. Ο Ηρόδοτος λέγει· «Δώδεκά τε θεών επωνυμίας έλεγον πρώτους Αιγυπτίους νομίσαι, και Έλληνας παρά σφέων αναλαβείν, βωμούς τε και αγάλματα και νηούς θεοίσι απονείμαι σφέας…», Ιστ. 2,4,2. Αλλ’ ο Αθανάσιος αντί του «Ἔλληνες» λέγει «Πελασγοὶ». Πελασγοί αρχικώς ελέγοντο αυτοί που κατώκουν εις την Ελλλάδα , προτού να έλθουν οι Έλληνες. Όταν ήλθον οι Έλληνες ανεμίχθησαν με αυτούς· εις ωρισμένα δε μέρη έμειναν άμικτοι. Οι Όμηρος, Ηρόδοτος, Θουκυδίδης, και Έφορος αναφέρουν ότι υπήρχαν Πελασγοί εις την Δωδώνη της Ηπείρου, την Θεσσαλία, την Λήμνο, την Πελοπόννησο, την Κρήτη. Κατά τα ελληνιστικά όμως και μάλιστα τα μεταχριστιανικά χρόνια, επειδή το «Ἔλληνες» έλαβε άλλη σημασία, οι Έλληνες άρχισαν να λέγονται με τις παλαιές τοπικές ονομασίες, ήτοι Πελασγοί, Αχαιοί, Μακεδόνες, κλπ.

Αν ο Ηρόδοτος έλεγε «Πελασγοὶ», θα έλεγε κανείς ότι ο Αθανάσιος λαμβάνει το χωρίον , χωρίς να εξετάσει ποίοι ήσαν οι Πελασγοί. Εφ’ όσον όμως μεταβάλλει το «Ἔλληνες» του Ηροδότου εις «Πελασγοὶ» , άρα εν γνώσει λέγει Πελασγούς τους προ Χριστού και τους νύν λεγομένους Έλληνας. (Πηγή: Σειρά «Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας», Μ. Αθανασίου, Έργα 1, Πατερικές Εκδόσεις «Γρηγόριος Παλαμάς», Θεσσαλονίκη 1973, το οποίο επιμελούνται οι Βασ. Σ. Ψευτόγκας & Θεοδ. Ν. Ζήσης, Διδάκτορες της Θεολογίας και εποπτεύουν οι Παν. Κ. Χρήστου & Στερ. Ν. Σάκκος, Καθηγητές Πανεπιστημίου, σελ. 152.)

2. Ο ορισμός της Εκκλησίας δια μέσω της Β΄ Οικουμενικής συνόδου το 381 μ.Χ. Ζ΄ κανών για τους «Έλληνες»: «Αρειανούς μεν και Μακεδονιανούς και Σαββατιανούς και Ναυατιανούς τους λέγοντας Καθαρούς και Αριστερούς...Πάντας ως Έλληνας δεχόμεθα». Δηλαδή ακόμη και χριστιανικές αιρέσεις είναι για την Εκκλησία Έλληνες.

3. Ο όρος έλληνας στην Εκκλησία αλλά και στο Βυζάντιο είχε θρησκευτική σημασία «ειδωλολάτρης», πράγμα που το επιβεβαιώνει ο νεοΕθνικός Παναγιώτης Μαρίνης «Σήμερα λέγεται Έλλην ο κάτοικος της Ελλάδος, όμως στο Βυζάντιο και κατά την Τουρκοκρατία, Έλλην λέγεται ο πιστός της Ελληνικής Θρησκείας, και γι’ αυτό τα κατά της θρησκείας κείμενα των Πατέρων επιγράφονται «κατά Ελλήνων», και μ΄ αυτό τον τρόπο χρησιμοποιούμε την λέξη».(Πηγή: Περιοδικό «Τρίτο Μάτι», τεύχος 95, άρθρο «Τι πιστεύει η Ελληνική μας Θρησκεία», Παναγιώτης Μαρίνης, Μέλος της επιτροπής για την αναγνώριση της Ελληνικής Θρησκείας του Δωδεκαθέου, σελίδα 26)

Κατά Μάρκον, Κεφ. Ε΄ «25 ἀκούσασα γὰρ γυνὴ περὶ αὐτοῦ, ἧς εἶχε τὸ θυγάτριον αὐτῆς πνεῦμα ἀκάθαρτον, ἐλθοῦσα προσέπεσε πρὸς τοὺς πόδας αὐτοῦ· 26 ἡ δὲ γυνὴ ἦν Ἑλληνίς, Συροφοινίκισσα τῷ γένει· καὶ ἠρώτα αὐτὸν ἵνα τὸ δαιμόνιον ἐκβάλῃ ἐκ τῆς θυγατρὸς αὐτῆς». Όπως καταλαβαίνει κανείς, το «Έλλην» από την εποχή του Χριστού, είναι δηλωτικό της θρησκείας διότι φαίνεται να είναι αδύνατο ετούτη η Συροφοινίκισα γυναίκα που προσέτρεξε για βοήθεια στον Θεάνθρωπο να ήταν «ελληνικά πεπαιδευμένη» ή «φιλοσοφημένη». Δηλαδή αναφέρονταν και για τους πληθυσμούς που δεν μιλούσαν ΚΑΝ ΕΛΛΗΝΙΚΑ!

Με τον όρο Έλληνες ο Όμηρος στην Ιλιάδα (β΄ 530 «ἐγχείῃ δ’ ἐκέκαστο Πανέλληνας καὶ ἁχαιούς») αναφέρει μόνο τους Βόρειους ενώ οι νότιοι είναι οι Αχαιοί. Βέβαια άνθρωποι σαν τους νεοΕθνικούς, είναι πρόθυμοι να βαπτίσουν τους Αχαιούς Έλληνες μιας και αυτό συμφέρει τα σκοτεινά θρησκευτικά τους σχέδια, ενώ οι χριστιανοί Βυζαντινοί είναι Ρωμαίοι και Γραικοί!

α) Εκεί που ο Καλόπουλος Μιχάλης υποθετικά ανοίγει παρενθέσεις και τοποθετεί την λέξη «Έλληνας», θα μπορούσε να ανοίξει κι άλλες και να βάλει μέσα την λέξη (Μακεδονιανός, Σαββατιανός, Ναυατιανός = Χριστιανικές αιρέσεις) διότι ουσιαστικά δεν αλλάζει κάτι παρά μόνο δημιουργούνται ψευδείς εντυπώσεις.

β) Ενώ ο Καλόπουλος στην αρχή συγχέει την ορολογία Έλλην με εκείνη την εθνολογική, σε άλλο χωρίο ομιλώντας περί του Αγίου Χρυσοστόμου ορίζει τα Ειδωλολατρικά μνημεία ως ΕΛΛΗΝΙΚΑ, ανοίγοντας άλλη παρένθεση. Δηλαδή ομιλούμε για λογική αντίφαση της χρησιμοποίησης του όρου Έλλην. Είναι τα ειδωλολατρικά μνημεία προϊόν της φιλοσοφικής σκέψης; ή η φιλοσοφική σκέψη είναι προσπάθεια αποφυγής της ειδωλολατρίας; Οι διώξεις φιλοσόφων μαρτυρούν την αλήθεια.

γ) Ο ίδιος ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος αναφέρει για τους Έλληνες στο δόγμα: «Τί οὖν φησίν, ἂν ἐχθροὶ ᾧσι καὶ Ἒλληνες οὐ δεῖ μισεῖν; Μισεῖν μέν, οὒκ ἐκείνους δέ, ἀλλὰ τὸ δόγμα, οὐ τὸν ἄνθρωπον, ἀλλὰ τὴν πονηρὰν πρᾶξιν, τὴν διεφθαρμένην γνώμην.» Ιωάννης Χρυσόστομος Scr. Eccl. Work #156 61. 282.3 61 to .282.7 (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 30, άρθρο «Το μίσος της Αγάπης», Επαμεινώνδας Παντελεμείδης, σελίδα 27). Και αυτό αναφέρεται στο περιοδικό Ιχώρ για τι οποίο δουλεύει ο Καλόπουλος. Φαίνεται πως ο Καλόπουλος δεν κάνει ούτε μια απλή ανάγνωση των περιοδικών που εκδίδει ο εργοδότης του Ευάγγελος Μπεξής.

δ) Θα είχε πολύ ενδιαφέρον να δηλώσει δημόσια ο Καλόπουλος αν ήταν ανθέλληνας, ανάλογα με τους Χριστιανικούς Πατέρες, και ο φιλόσοφος Αναξαγόρας σύμφωνα με τον οποίο «τὸ δέ γίγνεσθαι καὶ ἀπὸλλυσθαι οὒκ ὀρθὼς νομίζουσιν οἱ Ἒλληνες» ή ο Νεοπλατωνικός Παγανιστής φιλόσοφος Ιάμβλιχος, μαθητής του Πορφύριου που επηρέασε σημαντικά τη σκέψη του Ιουλιανού, στο έργο του «Αβάμμωνος διδασκάλου προς την Πορφυρίου προς Ανεβώ επιστολήν αποκρίσεις και των εν αυτή απορρημάτων λύσεις» όπου χαρακτηρίζει τους Έλληνες ανώριμους από την ίδια τη φύση τους, χωρίς εσωτερικότητα, ανίκανους να ανακαλύψουν μόνοι τους την αλήθεια. Τους κατηγορεί ότι αλλοιώνουν με τη λεπτολογία τους όσα μαθαίνουν από τους άλλους λαούς. Γιατί τα λέει αυτά αφού ήταν Παγανιστής;

ε) Ο Καλόπουλος παρουσιάζει μικρά αλλοιωμένα εδάφια του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου, για να φανερώσει, όπως είδαμε, την «ανθελληνικότητα» του. Ο αποκοιμισμένος από τον Μορφέα Εθνικός αναγνώστης δεν αντιλαμβάνεται όμως τον τίτλο του συγγράμματος. Μπορείτε να τον δείτε εδώ. Για όσους δεν κατάφερναν να τον διακρίνουν ας ειπωθεί πως είναι το «Κατά Ιουδαίων». Αυτός και οι φίλοι του γνωρίζουν, πώς και με ποιο τρόπο, οι λόγοι «κατά των Ιουδαίων» είναι ανθελληνισμός! Πραγματική περίλαμπρη αντίφαση της λογικής των νεοπαγανιστών!

2. ΠΕΡΙ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Ο Μιχάλης Καλόπουλος, ντροπιάζοντας ολάκερη την Θεσσαλονίκη και το Ελληνικό έθνος, ανοίγοντας παρενθέσεις και προσθέτοντας λόγια δικά που ο Άγιος ποτέ δεν είπε αναφέρει, ψευδώς υποστηρίζει πως ο Χρυσόστομος δήθεν προέτρεπε στον εμπρησμό της «Μεγάλης» βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας,, πως απαγορεύει τα ελληνικά ονόματα και ότι δήθεν προέτρεπε στην βαρβαρική παιδεία. Όμως η γυμνή αλήθεια απέχει απείρως από τα συγγραφικά παραμύθια του Καλοπουλου Μιχάλη τα μεγάλα (Greatlie).

Το Σαραπείο δεν ήταν η μεγάλη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας όπως υποστηρίζει ο Καλόπουλος αλλά η θυγάτηρ βιβλιοθήκη. Αυτό γίνεται ολοφάνερο εξετάζοντας και την σελίδα για την Αλεξάνδρεια. Η Μεγάλη Βιβλιοθήκη καταστράφηκε Προ Χριστού συνεπώς ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν να προτρέπει στον εμπρησμό της, μιας και στην εποχή του αυτή η βιβλιοθήκη δεν υπήρχε. Αυτό διακρίνεται καλύτερα στην ακριβώς παρακάτω ενότητα.

β. οι «δαίμονες» του «Σαραπείου» και τα «Εθνικά» βιβλία

α. Το περιοδικό Ιχώρ, πριν γνωρίσει τον Μιχάλη Καλόπουλο συνήθιζε να παρουσιάζει αποσπάσματα των Αγίων Πατέρων δίχως να τα μεταφράζει, επειδή γνωρίζει πως οι αναγνώστες του στην πλειοψηφία τους δεν γνωρίζουν αρχαία ελληνικά και επιθυμεί να τους αρπάξει στα νύχια της απώλειας, ρίχνοντας στάχτη εδώ και εκεί. Για αυτό πριν λοιπόν γνωριστεί με τον Καλόπουλο αναφέρει δίχως να το εξηγεί «Τί οὖν. ἄγιος ἔσται τοῦ Σερὰπιδος ὁ ναὸς διὰ τᾶ βιβλία; Μὴ γένοιτο! ἀλλ’ ἐκεῖνα μὲν ἔχει τὴν οἰκείαν ἁγιότητα, ἀλλὰ δαίμονες οἱκοῦσι τὸν τόπον. Καὶ τοῦτο οὐ περὶ ὅπου Πνεύματος ἀθετεῖται χάρις, μᾶλλον δὲ καὶ αὐτῶν ὄντων δαιμόνων, οὐ μείζων ἐντεῦθεν ἣ βλάβης. Καὶ γὰρ καὶ παρ’ αὐτοῖς ἔστηκε βωμὸς ἀπὰτης ἀὸρατος, εἰς ὃν οὐχὶ πρόβατα καὶ μόσχους, άλλὰ ψυχὰς ἀνθρώπων καταθύουσιν» (Πηγή: Ιωάννης Χρυσόστομος [Joannes Chrysostomus Scr. Eccl Work 021 48.85153 48 to 852.16] Περιοδικό Ιχώρ, άρθρο «Το μίσος της Αγάπης», Επαμεινώνδας Παντελεμίδης, τεύχος 30, σελ. 28)

Όμως μόλις το περιοδικό συνεργάστηκε με τον Μιχάλη, συσκέφτηκαν και αποφάσισαν πως αυτό δεν είναι αρκετό για τις «αλήθειες» τους περί «ελληνισμού» (παγανισμού) και έτσι αποφάσισαν να κουτσουρέψουν τον Άγιο Χρυσόστομο και να μη δείχνουν αυτά που εκείνος λέει εξ’ ολοκλήρου. Με τις ευλογίες Καλόπουλου (αφού δικές του παραχαράξεις κειμένων είναι), το ίδιο περιοδικό παρουσιάζει τα εξής επανερχόμενο με άρθρο του ιδίου Επαμεινώνδα Παντελεμείδη: «Τι οὖν, ἃγιος ἒσται τοῦ Σεράπιδος ὁ ναός διά τά βιβλία; Μη γένοιτο!... δαίμονες οἰκοῦσι τόν τόπον» (Πηγή: Ιχώρ, τεύχος 34, άρθρο «Η πυρπόληση της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας», Επαμεινώνδας Παντελεμείδης, σελ 36). Τελίτσες (…) πλέον αντικαθιστούν τα λόγια του Χρυσόστομου και ο αρθρογράφος εξάγει το εξής συμπέρασμα: …μιας γνώσης που η συσσώρευση της σε βιβλία είναι έργο δαιμόνων και κάθε καλός χριστιανός πρέπει να φροντίζει την δια πυρός καταστροφή τους.

Ακόμη και σε αυτή την περίπτωση της αφαίρεσης ολόκληρης πρότασης από τα λόγια του Αγίου Χρυσόστομου, ο Καλόπουλος ανοίγει παρενθέσεις και τοποθετεί την λέξη Έλληνας, θεωρώντας το Σαραπείο Ελληνικό τέμενος και τα βιβλία Ελληνικά. Με τι αποδείξεις; Περισσότερα για αυτή την κακοστημένη παγίδα περί του Σαραπείου και της βιβλιοθήκης μπορεί ο ενδιαφερόμενος να δει στην σελίδα της Αλεξάνδρειας.

Αλλά ας δει κανείς τι αναφέρει ο Άγιος Χρυσόστομος (PG 48, 850E): «Επειδή όμως υπάρχουν μερικοί που θεωρούν και τη Συναγωγή σαν τόπο ιερό, είναι ανάγκη να πούμε και σ’ αυτούς λίγα λόγια. Για ποιον λόγο σέβεστε τον τόπο εκείνον, τον οποίον πρέπει να καταφρονείτε, να το σιχαίνεστε και να τον αποφεύγετε; Στον χώρο αυτόν, απαντούν, βρίσκεται ο νόμος και τα βιβλία των Προφητών. Και τι σχέση έχει αυτό; Όπου υπάρχουν δηλαδή τέτοια βιβλία, θα θεωρείται και ο τόπος άγιος; Οπωσδήποτε όχι.»

Αλλά προσοχή ειδικά στο παρακάτω εδάφιο (PG 48, 851F): «Για να μάθετε, ότι τα βιβλία δεν αγιάζουν τον τόπο, αλλά τον καθιστά βέβηλο η προαίρεση εκείνων που συνέρχονται εκεί, θα σας διηγηθώ μια παλιά ιστορία. Ο Πτολεμαίος ο Φιλάδελφος, αφού συγκέντρωσε από παντού τα βιβλία και έμαθε ότι και οι Ιουδαίοι έχουν βιβλία, τα οποία φιλοσοφούν για το Θεό και για άριστη πολιτεία, έστειλε και κάλεσε άνδρες από την Ιουδαία, ερμήνευσε αυτά με εκείνους και τα τοποθέτησε στο ιερό του Σαράπιδος, μια που ο ίδιος ήταν ειδωλολάτρης, και αυτά μέχρι τώρα βρίσκονται εκεί, τα άγια των Προφητών. Τι λοιπόν, ο ναός του Σαράπιδος είναι άγιος, επειδή έχει τα βιβλία των Προφητών; Μακριά μια τέτοια σκέψη. Εκείνα (τα βιβλία) βέβαια έχουν τη δική τους αγιότητα, που όμως δεν την μεταδίδουν στον τόπο (του ναού), λόγω της μιαρίας εκείνων που συγκεντρώνονται εκεί. Το ίδιο λοιπόν πρέπει να σκεφτεί κανείς και για τη συναγωγή. Γιατί, αν και δεν στήθηκε εκεί κάποιο είδωλο, αλλά στον τόπο εκείνο κατοικούν δαίμονες. Και αυτό δεν το λέω μόνο για τη συναγωγή που βρίσκεται εδώ, αλλά και για τη συναγωγή που βρίσκεται στη Δάφνη.»

Στην φωτογραφία άγαλμα του Άππι που βρέθηκε στο [Ο]Σαρ(απείο) της Αλεξάνδρειας. Δεν έχουν ντροπή καθόλου επάνω τους, οι νεοπαγανιστές, να κατηγορούν τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο ως ανθέλληνα επειδή δεν πιστεύει και στρέφεται ενάντια σε θεούς - ταύρους των Αιγυπτίων; Αυτός είναι ο περίφημος «ελληνικός ορθολογισμός» των νεοειδωλολατρών; Η υποστήριξη θεών ταύρων ως αποτέλεσμα της ελληνικής σκέψης γύρω από το θείο; Μα πως; Ακόμη και αν εξαιρέσει κανείς πως ο Άγιος Χρυσόστομος βασικά με το κείμενό του στρέφεται ενάντια στις Ιουδαϊκές συναγωγές παρά στο Σαράπειο, δύσκολα μπορεί να εννοήσει την ειδωλολατρική μανία. Δηλαδή τι θα επιθυμούσαν οι νεοπαγανιστές να λέγει ο Χρυσόστομος; «τρέξτε όλοι στο Σαράπειο να προσκυνήσετε, εκεί βρίσκεται ο ναός του αληθινού θεού ή των θεών των Ελλήνων φιλοσόφων;»

Τι έχουν να πουν άραγε οι οπαδοί του Καλόπουλου, του ΥΣΕΕ, της «Ελληνικής Θρησκείας», του παραρτήματος-ΥΣΕΕ Αυστραλίας, του Δαυλού και άλλων νεοπαγανιστικών αρχηγών, εφόσον το κείμενο που τους παρουσιάζουν οι ηγέτες τους είναι διαστρεβλωμένο ώστε να μπορούν να κατηγορούν τον Άγιο Χρυσόστομο ως ΑΝΘΕΛΛΗΝΑ επειδή δεν πίστευε σε μια αγελάδα κατηγορώντας τον έτσι, πως ισχυρίζεται ότι «στο ναό του Σεράπιδος κατοικούν δαίμονες», ενώ ο Χρυσόστομος γράφει ότι «στην συναγωγή κατοικούν δαίμονες», όχι μόνο στην συναγωγή της Κωνσταντινούπολης, αλλά και σε αυτή της Δάφνης, στην Αντιόχεια. Αυτό αποδεικνύεται, διότι ο Χρυσόστομος λέει ρητά «αυτό το πράγμα (=στον τόπο αυτόν κατοικούν δαίμονες) δεν το λέω μόνο για τη συναγωγή που βρίσκεται εδώ, αλλά και για τη συναγωγή που βρίσκεται στη Δάφνη». Για συναγωγές μιλάει και όχι για το Σαράπειο και δήθεν ελληνικούς ναούς.

Αυτή την διαστρέβλωση οι Ν/Π την επιτυγχάνουν πετσοκόβοντας το κείμενο του Αγίου Ιωάννη Χρυσοστόμου αφαιρώντας τμήματά του, ώστε να μην καταλαβαίνει κανείς, όταν ο Άγιος λέει «δαίμονες οἱκοῦσι τὸν τόπον», ότι ομιλεί περί της συναγωγής κι όχι περί του Σαράπειου, όπως επίσης να μην καταλαβαίνει κανείς ότι ο Άγιος ομιλεί για τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης κι όχι για τα Εθνικά βιβλία. Να λοιπόν πως πετσοκόβει το κείμενο ο Καλόπουλος και οι Ν/Π χασάπηδες οπαδοί του για να μπορούν να κατασκευάζουν τις ξεδιάντροπες κατηγορίες τους: «Τί οὖν. ἄγιος ἔσται τοῦ Σερὰπιδος ὁ ναὸς διὰ τᾶ βιβλία; Μὴ γένοιτο! …ἀλλὰ δαίμονες οἱκοῦσι τὸν τόπον….» (Δαίμονες ήταν λοιπόν κατά τον «σοφό» ιεράρχη τα βιβλία της Αλεξανδρινής βιβλιοθήκης και ψυχοθυσιαστήρια οι βιβλιοθήκες των Ελλήνων!!!)»

Ολόκληρη η φράση, δηλαδή, η οποία επεξηγεί ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΤΟΠΟ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ο Χρυσόστομος, παραλείπεται σκόπιμα και ύπουλα. Η πιο σημαντική φράση που δείχνει ότι ο Χρυσόστομος ομιλάει για την Συναγωγή, ΘΑΒΕΤΑΙ ΜΕ ΑΠΟΣΙΩΠΗΤΙΚΑ.... Δυστυχώς όμως για τους Φασίστες Παγανιστές, ξεσκεπάστηκαν πλέον και αυτές οι απάτες τους. Ας σωπάσουν τώρα λοιπόν, κάτω από τους τόνους λάσπης και αποσιωπητικών, με τους οποίους πετσοκόβουν τα κείμενα των Πατέρων.

Ο Καλόπουλος αναφέρει πως ο Χρυσόστομος κατάστρεφε συστηματικά τους ελληνικούς ναούς. Όμως δεν μπορεί να λεχθεί κάτι τέτοιο εφόσον ο ίδιος αναφέρει πως δεν του έδινε χρήματα το βασιλικό ταμείο αλλά μόνο κάποιες πλούσιες γυναίκες (Ελληνίδες;). Αυτές γιατί δεν τις κατηγορεί; Πόσο συστηματικές είναι οι κατεδαφίσεις αγαλμάτων του Χρυσοστόμου, εφόσον ούτε το κράτος τον βοηθά αλλά και κανείς στρατιώτης δεν τον βοηθάει; και που είναι οι Εθνικοί να αντισταθούν εφόσον το κράτος έμενε αμέτοχο;

Όμως ο Σηκός δεν ήταν ο ναός αλλά το άγαλμα του ψεύτικου θεού ή θεάς, όπως ο Τράγος Πάνας ή το βόδι του Σαραπείου. Ο Καλόπουλος και αυτό το άγαλμα (κατ’ αυτόν ναό) το βαπτίζει Ελληνικό. Κι όμως ο οποιοσδήποτε μπορεί να τους χαρακτηρίσει ανατολικούς βαρβαρικούς ή Ρωμαϊκούς. Με τι στοιχεία ο Καλόπουλος τους αναφέρει ως Ελληνικούς; Μήπως δεν ομιλάει για τα χρόνια της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας; ποιοι πληρώνουν για τις κατασκευές, τις ανεγέρσεις και τις συντηρήσεις κτηρίων; μόνοι οι Έλληνες; και οι Χριστιανοί όχι;

Ο Χρυσόστομος θεωρεί καύχημα των Χριστιανών ότι πολλά εθνικά βιβλία τα έσωσαν από τον αφανισμό οι ίδιοι. Και προσθέτει: «Οι Χριστιανοί δεν είναι σωστό να καταστρέφουν την πλάνη με τον εξαναγκασμό και τη βία, αλλά να απεργάζονται τη σωτηρία των ανθρώπων με την πειθώ, το λόγο και την ηπιότητα». (Ιωάννη Χρυσόστομου, Λόγοι εις τον μακάριον Βαβύλαν, β΄-γ΄, PG 50, 537 [B] και Εγκώμιον εις την αγίαν Δροσίδα, β΄, PG 50, 686 [A-B] )

Επίσης ο ίδιος ο Καλόπουλος όταν μιλά για τις καταφορές του Χρυσοστόμου κατά των «λαρύγγων των Ελλήνων», ορίζει αυτούς ως φορείς της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ & ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ή ΠΑΙΔΕΙΑΣ, αλλά ο ίδιος, αντιφατικός ως πάντοτε, σε άλλο σημείο ορίζει την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΚΕΨΗ ως ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ! Πραγματικός παραλογισμός δηλαδή.

Ο «δίκαιος & αληθινός» Καλόπουλος επειδή δεν μπορεί να εξηγήσει ο ίδιος Λογικά την Αγία Γραφή (εφόσον απορρίπτει τον Θεό), βάλθηκε να κατασκευάσει μύθους (μυθοπλασία), ώστε βάση αυτών των μύθων να «απομυθοποιήσει» τον Χριστιανισμό και την Βίβλο και να πουλήσει ψεύτικα βιβλία για να (παρα)μορφώσει τους Έλληνες. Αποφάσισε λοιπόν με μαγικά τεχνάσματα που οι δαίμονες διδάσκουν, να ανατρέψει την ιστορία και να κατασκευάσει θαύματα δαιμονικά, δηλαδή παγίδες, για άδικους στην κρίση και ατυχείς αδαείς, που δεν είχαν την τύχη να γνωρίζουν τα της Γραφής.

Ο Καλόπουλος για ακόμη μια φορά τοποθετεί παρενθέσεις και κάνει διαστροφές για την απαγόρευση των «ελληνικών» ονομάτων στους κόλπους της Εκκλησίας. Κατ’ αρχάς ας περάσει μόνος του ή μαζί με τους φίλους του, μέχρι τον ναό του Αγίου Δημητρίου στην Θεσσαλονίκη, μεγάλη η χάρη του, να ανάψει ένα κερί και να ρωτήσει τον Άγιο αν έχει Ελληνικό όνομα ή όχι.

Έπειτα ας παρουσιάσει στους άτυχους και εξαπατημένους αναγνώστες της σελίδας του όλο το χωρίο του Αγίου. Λέει ο Άγιος «Μηδείς τοίνυν εἰς τὰ τῶν προγόνων σπευδέτω καλεῖν ὀνόματα τᾶ παιδία, τοῦ πατρὸς καὶ τῆς μητρὸς καὶ τοῦ πάππου καὶ τοῦ ἐπιπάπου, ἀλλὰ εἰς τὰ τῶν δικαίων, τῶν μαρτύρων, τῶν ἐπισκόπων, τῶν ἀποστόλων… ὁ μὲν Πέτρος καλείσθω, ὁ δὲ Ιωάννης, ὁ δὲ ἑτέραν τινὰ προσηγορίαν ἑνὸς τῶν ἁγίων. Καὶ μή μοι τὰ ἔθνη τὰ Ἑλληνικά» (Πηγή: περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 28, άρθρο «Το οδοιπορικό της αθλιότητας», Μάριος Δημόπουλος, σελ 66).

Οι δίκαιοι δεν είναι οι άνθρωποι της Π.Δ. όπως για ακόμη μια φορά με αποκρύψεις και εξαπατήσεις υποστηρίζει ο Καλόπουλος αλλά οι μάρτυρες, οι απόστολοι και οι επίσκοποι. Τώρα ας μας εξηγήσει ο Καλόπουλος, εφόσον είπε πως ο Άγιος Χρυσόστομος είναι ανθέλληνας, τι γίνεται στην περίπτωση που πρώην ειδωλολάτρης με ελληνικό όνομα γίνει μάρτυρας. Δεν έχουμε εισαγωγή ελληνικού ονόματος σε εκείνα των χριστιανικών «δικαίων» ναι ή όχι; Απόδειξη ο Άγιος Δημήτριος της Θεσσαλονίκης. Αυτό αρκεί περί των ονομάτων. Αλλά ας προστεθεί και τούτο. Εδώ επειδή και πάλι βλέποντας τον Άγιο να ομιλεί περί «τὰ ἔθνη τὰ Ἑλληνικά» κατανοούμε ότι δεν εννοεί τους Έλληνες κατά το έθνος, διότι δεν γίνεται ένα έθνος να είναι πολλά αλλά έθνη, μα για εκείνα τα ειδωλολατρικά. Αν δέχεται ο Καλόπουλος πως οι Έλληνες είναι ειδωλολάτρες τότε να μην λέει πως ο Άγιος Χρυσόστομος είναι υβριστής όταν ονομάζει τους Έλληνες ειδωλολάτρες, παρά να θεωρήσει τον εαυτό του υβριστή, αν πάλι δεν το δέχεται να μην θεωρεί στο συγκεκριμένο χωρίο πως ο Άγιος τα βάζει με τους Έλληνες (εφόσον δεν είναι ειδωλολάτρες). Αυτός είπε αυτός διαλέγει. Αν έχει σοφία ας καταλάβει. Αν δεν έχει ας μείνει στις φτηνές απάτες του.

Το επιχείρημα του Καλόπουλου είναι ασύστατο, δόλιο, πονηρό και ανόητο. Ας δει την σελίδα με τα ονόματα των Ελλήνων Αγίων και ας μάθει μια για πάντα πως η Εκκλησία των Ορθοδόξων δεν έχει κανένα σύμπλεγμα εθνικότητας όπως ο Μιχάλης και οι φίλοι του.

Κατ’ αρχάς, είναι φανερό το ύπουλο & πονηρό πνεύμα των συγγραμμάτων του Καλόπουλου. Στο χωρίο περί των βαρβάρων, δίχως να υπάρχει η λέξη πιστός, αυτός την εσωκλείει σε παρένθεση και μετά την επαναλαμβάνει διπλή φορά. Από αυτό και μόνο είναι εύκολο να εννοηθεί το ήθος του ως συγγραφέα και «ερευνητή» όταν παρουσιάζει διάφορα εδάφια από συγγράμματα τρίτων.

Μα η απάτη των κειμένων του Καλόπουλου δεν σταματά εκεί. Και αυτό γίνεται αμέσως κατανοητό μέσα από ΟΛΟΚΛΗΡΟ το κείμενο του Ιωάννη του Χρυσοστόμου (PG 59, 31B, Ομιλία Β΄ εις τον Ευαγγελιστή Ιωάννη):

Επίσης ο Καλόπουλος και οι νεοπαγανιστές πονηρότατοι φίλοι του, δεν μεταφράζουν το «τη μεν συγγραφή του Ευαγγελίου», ώστε να φαίνεται ότι «ένας βάρβαρος («προφανώς» με τη δύναμη των όπλων = άρα είναι εισβολέας) κυρίευσε την οικουμένη» και όχι οι απόστολοι με τον Λόγο του Θεού, ενώ ακόμη δεν μπαίνουν καν στον κόπο να εξηγήσουν ποιος είναι αυτός ο «βάρβαρος» που αναφέρει ο Χρυσόστομος. Επίτηδες φυσικά (εκτός και αν πρόκειται για τόσο αμόρφωτους, ανελλήνιστους και αγράμματους;), ώστε να νομίζει ο άτυχος και εξαπατημένος αναγνώστης τους πως ο Χρυσόστομος επαινεί τους βαρβαρικούς εισβολείς του 4ου αιώνα (Αλάριχο κ.ά.), δηλαδή ότι είναι φιλοβάρβαρος.

3. ΠΕΡΙ ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ & ΠΕΡΙ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ

Οι Εθνικοί δυστυχούν και λυπούνται επειδή οι Χριστιανοί κατέστρεψαν, μετά από 300 χρόνια διωγμούς, τα είδωλα (αναθήματα) των θεών που επέφεραν αυτούς. Ο Πλάτων στην Πολιτεία του διδάσκει πως η τέχνη πρέπει να εξοριστεί από την ιδανική πόλη διότι απέχει πολύ από την αλήθεια «τρίτον ἀπὸ τῆς ἀληθείας». Ο γράφων δεν θα μιλήσει για τέχνη αλλά ο θεός Άππις, που έχει μορφή αγελάδας, πόσο απέχει από την Αλήθεια του θείου; Ο αρχαίος Ξενοφάνης απόταξε τον ανθρωπομορφισμό της αρχαίας θρησκείας ήδη από το 5ο αιώνα π.Χ., πόσο μάλλον τον ΖΩΟΜΟΡΦΙΣΜΟ! Αλλά φαίνεται πως η ομάδα του Καλόπουλου επιθυμεί με ψεύδη να τον επαναφέρει υπό την μπέρτα (βλ. Σούπερμαν Superman) της «ελληνικής φιλοσοφημένης επιστήμης» περί της θεϊκής φύσεως.

Ο Καλόπουλος έχει αποδείξει εαυτόν εξόχως αμαθή, εφόσον το Σαράπειον δεν αποτελεί την Μεγάλη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας αλλά εκείνη ασφαλώς την θυγατρική. Ο Καλόπουλος όμως συνεχίζει τα ψέματα και κάνει πως δεν καταλαβαίνει. Έπειτα χρησιμοποιεί εκφραστικά τεχνάσματα για κατηγορήσει τον Χρυσόστομο (αναφέρει τους λόγους του Αγίου Χρυσόστομου ως «εμπρηστικούς»), όμως ο Άγιος τούτος ουδέποτε διέδωσε κάτι σχετικά με εμπρησμό της βιβλιοθήκης. Είναι φανερές οι απάτες των νεοπαγανιστών. Εξάλλου η Απάτη ήταν θεότητα στην αρχαία Ελλάδα.

Με τα γεγονότα της Αλεξάνδρειας ο γράφων έχει ασχοληθεί σε άλλη σελίδα εκτεταμένα. Ας ειπωθεί εδώ, πως όπως μαρτυρεί και ο Ευσέβιος ουδέν εγένετο περί των παπύρων ή των βιβλίων του Σαραπείου, μηδέν κατά των ανθρώπων, αλλά μόνο ενάντια στα αναθήματα, δηλαδή στα θρησκευτικά αφιερώματα ή τάματα, των πιστών της αρχαίας θρησκείας προς τον θεό με σύμβολο την αγελάδα Άππι - (Οσάραπι -Σάραπι). Οι Χριστιανοί για 3 αιώνες δέχθηκαν την σκληρή αντιμετώπιση των πιστών της αρχαίας θρησκείας με διωγμούς. Η καταστροφή του Σαραπείου δεν είναι έγκλημα ενάντια των ανθρώπων αλλά ενάντια σε αναθήματα υπέρ άλογων ΘΕΩΝ!. Εκτός και αν ο Καλόπουλος θεωρεί πως ο Άπις είναι όντως θεότητα. Ο γράφων δεν αντιλέγει και θα το σεβαστεί απόλυτα, αρκεί ο Καλόπουλος όπως δημοσίως ενεργεί ενάντια στο Άγιο Φως, έτσι δημόσια να παραστεί σε δοξολογία υπέρ της Αγελάδος αυτής συνεπικουρούμενος από τους «Έλληνες» οπαδούς του της Θεσσαλονίκης ή των Αθηνών. Μια τέτοια κίνηση θα μεταδώσει μεγάλη χαρά διότι θα δώσει μαθήματα πίστεως στους Χριστιανούς και στους Μουσουλμάνους.

Κάηκε η Μεγάλη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας από Χριστιανούς; (απόσπασμα από μια εργασία - απάντηση σε κατηγορίες των Νεοπαγανιστών). Και βέβαια, το μέγα παραμύθι που πουλάνε οι Νεοπαγανιστές, και που δεν είναι άλλο από την δήθεν καταστροφή της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας από τους Χριστιανούς κατά τη διάρκεια της καταστροφής του Σεράπειου, είναι μια απάτη:

1) Καταρχήν υπήρχαν περισσότερες της μιας βιβλιοθήκες στην Αλεξάνδρεια ακόμη και χριστιανικές π.χ. ο ναός του Αγίου Μάρκου εν «Βουκόλιοις». . Οι κυριότερες ήταν η λεγόμενη «Βασιλική Βιβλιοθήκη» καθώς και το λεγόμενο «Μουσείο» [400 χιλιάδες τόμοι] που ήταν στην περιοχή του Βρουχείου. Στις βιβλιοθήκες αυτές υπήρχαν συγγράμματα από όλους τους λαούς και θρησκείες, όχι μόνον αρχαιοελληνικά. Υπήρχαν περσικά, αιγυπτιακά, εβραϊκά, ακόμα και βουδιστικά [οπότε, γιατί να κάψουν οι Χριστιανοί βιβλιοθήκες που περιείχαν την Π.Δ. ;]. Η βιβλιοθήκη του Σεράπειου είχε γύρω στους 42 χιλιάδες τόμους. Δεν κάηκε η Μεγάλη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Η του Σαραπείου ήταν η θυγατρική της Μεγάλης. Μεγάλη την ονομάζει ο Γαληνός τον Β΄αιώνα μ.Χ. διότι την συγκρίνει με άλλες που υπήρχαν τότε εις την πόλη, ενώ η πραγματικά μεγάλη εξέλειπε. Ο ιερός Επιφάνειος επίσκοπος στην Σαλαμίνα της Κύπρου γράφει το 392 μ.Χ. «Τα ιερά βιβλία των Εβραίων μεταφράσθηκαν επί Φιλάδελφου και κατατέθηκαν εις την πρώτη βιβλιοθήκη του Βρουχίου. Αργότερα ιδρύθηκε νέα βιβλιοθήκη εις το Σαράπειο της οποίας τα βιβλία ήταν λιγότερα από εκείνη του Βρουχίου και γι αυτό ονομάστηκε «θυγάτηρ» (θυγατρική) της πρώτης. Σε αυτήν συγκεντρώθηκαν οι μεταφράσεις της Αγίας Γραφής που εκπονήθηκαν από τον Ακουΐλα τον Σύμμαχο, του Θεοδοτίου και άλλων και κατατέθηκαν στην βιβλιοθήκη του Σαραπείου 250 έτη και πλέον από την μετάφραση των Ο’ εις την βιβλιοθήκη του Μουσείου διότι από το 7ο έτος της βασιλείας του Φιλάδελφου, όπου έγινε αυτή έως την Κλεοπάτρα είναι 249 χρόνια.» («Μέτρα και Σταθμά» ΙΑ΄).

2) Η Βασιλική Βιβλιοθήκη (που ιδρύθηκε από τον διάδοχο του Μ. Αλεξάνδρου Πτολεμαίο Ι τον Σωτήρα) καταστράφηκε επί Ιουλίου Καίσαρα το 48 π.Χ. (όπως αναφέρουν οι παγανιστές: Σενέκας, Λουκιανός, Πλούταρχος, Αύλος Γέλλιος -αναφέρει κάψιμο 700 χιλιάδων βιβλίων -, Αμμιανός Μαρκελλίνος, δίνοντας επίσης αριθμό 700.000 καμένων βιβλίων). Ο Πλούταρχος γράφει: «Ο Καίσαρας διέταξε να πυρποληθούν τα νεώρια, αλλά η φωτιά κατέκαψε τις Μεγάλες Βιβλιοθήκες».

3) Η άποψη πως τα δημόσια οικοδομήματα ήταν εξολοκλήρου από πέτρα, οπότε δεν πειράχθηκαν ούτε η Βασιλική Βιβλιοθήκη ούτε τα βιβλία της είναι λανθασμένη, γιατί ο υπασπιστής του Καίσαρα στον "Αλεξανδρινόν Πόλεμον" ρητά αναφέρει πως τα δημόσια κτίρια είχαν ξύλινες στέγες. Τα ίδια λέει κι ο Λουκανός.

4) Η άποψη πως το "αποθήκαι" που αναφέρει ο Δίωνας Κάσσιος είναι αποβάθρες κι όχι η Βασιλική Βιβλιοθήκη είναι λάθος γιατί π.χ. ο αλεξανδρινός ιατρός Γαληνός αυτή τη συγκεκριμένη λέξη χρησιμοποιεί για να αναφερθεί στους χώρους αποθήκευσης των βιβλίων της Βασιλικής βιβλιοθήκης.

5) Ο γεωγράφος Στράβωνας έζησε 4 χρόνια στην Αλεξάνδρεια (24-20 π.Χ.) και κάνει την καλύτερη λεπτομερή περιγραφή της αρχαίας πόλης: μιλάει για το λιμάνι, τους ναούς, το Μουσείο, αλλά για τη Βασιλική Βιβλιοθήκη δε λέει τίποτα, δεν την αναφέρει καν. Γιατί; Διότι αφανίστηκε το 48 π.Χ.

6) Ο παγανιστής αυτοκράτορας Καρακάλλας το 215 μ.Χ. περιέκοψε το ποσό της επιχορήγησης της Βιβλιοθήκης του Μουσείου , κατάργησε το κονδύλιο που διετίθετο για την στέγαση και σίτιση των μελών της, και διέταξε την απέλαση όλων των αλλοδαπών μελών του (το αναφέρουν οι ιστορικοί Δίων ο Κάσσιος και ο Ηρωδιανός).

7) Το 265 μ.Χ. ο παγανιστής αυτοκράτορας Γαλλιηνός εκστρατεύει κατά της Αιγύπτου και της Αλεξάνδρειας.

8) Ο παγανιστής αυτοκράτορας Αυρηλιανός το 272μ.Χ.επιτέθηκε στην πόλη που είχε καταληφθεί από την βασίλισσα της Παλμύρας Ζηνοβία. Στον τομέα του Βρουχείου (όπου βρισκόταν το Μουσείο) προκλήθηκαν μεγάλες καταστροφές, εξ αιτίας των οποίων πολλά μέλη του Μουσείου εγκατέλειψαν τη χώρα. Το Μουσείο κατασκάφθηκε.

9) Ακολούθησε ο παγανιστής αυτοκράτορας Διοκλητιανός το 298μ.Χ. που κατέστρεψε την πόλη βάζοντάς της φωτιά έπειτα από πολιορκία 8 μηνών, σφαγιάζοντας πολλά μέλη της πνευματικής κοινότητας, και καίγοντας πολλά βιβλία του Μουσείου. 10) Κατά τον 4ο μ.Χ. αι., μεγάλο μέρος του Βρουχείου είχε καταστραφεί. Όπως λέει ο ιστορικός Αμμιανός Μαρκελλίνος, «η πόλη απώλεσε το μεγαλύτερο μέρος του Βρουχείου».

11) Κατά την καταστροφή του αγάλματος του Σεράπεως (το όλο οικοδόμημα έμεινε ανέπαφο σχεδόν) δεν καταστράφηκε η βιβλιοθήκη. Οι Ρουφίνος , Σωκράτης, Σωζομενος και Θεοδώρητος διατείνονται ότι μόνο οι ναοί και τα είδωλα κατεστράφησαν όχι δε και τα υπόλοιπα οικοδομήματα. Ο Ορόσιος (5ος αι.) αναφέρει πως είδε μέσα στους ναούς βιβλιοθήκες. Ο παγανιστής Ευνάπιος (5ος αι) στον θρήνο του για την καταστροφή του ναού-ακρόπολης του παγανισμού δεν αναφέρει τίποτα για καταστροφή της βιβλιοθήκης του ναού. Τον 6ο αιώνα έχουμε την μαρτυρία του παγανιστή Αμμωνίου ο οποίος όχι μόνο αναφέρει την «μεγάλη βιβλιοθήκη» της Αλεξάνδρειας αλλά κι ότι επί των ημερών του υπήρχαν 40 αντίγραφα των Αναλυτικών του Αριστοτέλη και 2 αντίγραφα των Κατηγοριών του.

12) Επίσης, υπάρχει και η εκδοχή της καταστροφής της μέγιστης βιβλιοθήκης υπό τους Άραβες όπως αναφέρει ο άραβας ιατρός Αμπντέλ Λατίφ. Συνεπώς, ακόμα κι αν οι Χριστιανοί κατέστρεψαν τη βιβλιοθήκη του Σεράπειου -πράγμα αμφισβητούμενο- οι Παγανιστές κατέστρεψαν -αποδεδειγμένα - τη Βασιλική βιβλιοθήκη και αυτήν του Μουσείου καίγοντας τουλάχιστον 26πλάσιου όγκου βιβλία. Ακόμα κι αν κάηκε κατά την κατάληψη του Σεράπειου η βιβλιοθήκη του ναού, είναι άγνωστο αν αυτό έγινε σκόπιμα από του Χριστιανούς. Συνεπώς οι Νεοπαγανιστές πρέπει να αποδείξουν

ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΑΝ κάηκαν οι 42 χιλιάδες τόμοι του Σεράπειου, αυτό δεν είναι, νομίζω, η μεγαλύτερη καταστροφή για το πνεύμα, ούτε προφανώς είναι η αιτία για το χάσιμο της αρχαίας παράδοσης. Γιατί αν είναι να θρηνεί κανείς για τους 42 χιλιάδες "τόμους" ως την μέγιστη καταστροφή, τι πρέπει να κάνει για τους 700 + 400 =1.100.000 τόμους; 3,5 % των βιβλίων της Αλεξάνδρειας κάηκε από Χριστιανούς [ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ: χωρίς να είμαστε σίγουροι γι’ αυτό το γεγονός, ή για τις προθέσεις των Χριστιανών ως προς τα βιβλία αυτά, όταν κατέλαβαν το ναό του Σαράπειου] και οι Νεοπαγανιστές/ Αρχαιολάτρες, με το γνωστό ύφος και ήθος, κατηγορούν το Χριστιανισμό για την απώλεια της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας [του υπόλοιπου 96,5%]. Εν πάση περιπτώσει, οι Νεοπαγανιστές και οι Αρχαιολάτρες σκόπιμα ταυτίζουν την "θυγατρική" βιβλιοθήκη του Σεράπειου με τις μεγάλες βιβλιοθήκες του Μουσείου και της Βασιλικής, ώστε να επιρρίπτουν στο χριστιανισμό την καταστροφή "της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας". Όταν λέμε π.χ. "τόμοι" πρέπει να ξέρουμε ότι ο "τόμος" ήταν πολύ λίγες σελίδες. Βιβλίο 18 "τόμων" του Οβιδίου σήμερα έχει όγκο ενός τόμου.

Επιπλέον θα πρέπει να τονισθεί πως δεν κάηκαν τα βιβλία του Σαραπείου, αλλά ο πέτρινος ναός και τα αναθήματα. Κανείς ιστορικός δεν λέει κάτι για κάψιμο βιβλίων. Ο Ρουφίνος, Σωκράτης, Σωζομενός και Θεοδώρητος διατείνονται ότι μόνο οι ναοί και τα είδωλα κατεστράφησαν όχι δε και τα υπόλοιπα οικοδομήματα. Ως και ο Εθνικός Ευνάπιος κατά τις αρχές του Ε’ αιώνα μ.Χ. θρηνώντας την καταστροφή της ακροπόλεως του Εθνισμού δεν λέει τίποτα, παρ΄ όλη την αγανάκτησή του, περί της καταστροφής της βιβλιοθήκης. Η μαρτυρία του Ορόσιου γενικά παραμορφώνεται. Ο Ορόσιος δεν είπε ότι «είδε τις θήκες των βιβλίων κενές» αλλά το αντίθετο. Ο Παύλος Ορόσιος έζησε κατά τον Ε΄ αιώνα. Το 414, νεότατος ακόμη, επισκέφτηκε την πόλη. Το αυτό μαρτυρούν 2 επιστολές του Αγίου Αυγουστίνου η μία προς τον Ιερώνυμο (LXVI,2) η δε άλλη προς τον τον Ευόδιο (CLXIX 13). Γράφει λοιπόν αυτολεξεί εις την «Παγκόσμιο Ιστορία» του: «Ο Καίσαρας έβαλε φωτιά στον βασιλικό στόλο ο οποίος βρίσκοντας εις την ξηράς την ακτή. Η φωτιά μεταδόθηκε και έκαψε 400.000 τόμων που φυλάσσονταν σε γειτονικό οίκημα. Και όμως υπάρχουν ακόμη και σήμερα εις τους ναούς βιβλιοθήκες τις οποίες είδα ως αυτόπτης. Αλλά επειδή λένε οι συγγραφείς ότι οι δικοί μας κένωσαν τις θήκες των βιβλίων (με την φωτιά), και αυτό είναι αληθέστατο, είναι ανάγκη να πούμε ότι μετά την πυρκαγιά λήφθηκε φροντίδα για την προμήθεια νέας συλλογής βιβλίων, εξ άμιλλας προς τον επιστημονικό ζήλο των αρχαίων, παρά να δεχθούμε ότι υπήρχε άλλη εκτός εκείνης των 400.000 τόμων, δηλαδή άλλη που θα έμενε ανέπαφη κατά την καταστροφή εκείνη» (Hist. Univ. VI 15). Τον Στ’ αιώνα έχουμε την μαρτυρία του Αμμωνίου ο οποίος όχι μόνο αναφέρει την «μεγάλη βιβλιοθήκη» της Αλεξάνδρειας αλλά επί των ημερών του υπήρχαν 40 αντίγραφα των Αναλυτικών του Αριστοτέλη και 2 αντίγραφα των Κατηγοριών του. Μαθητής του Αμμωνίου αυτού υπήρξε ο Ιωάννης Φιλόπονος. Ο Βίκτωρ Nourisson επιμελητής της Δημαρχιακής βιβλιοθήκης Αλεξανδρείας σε διάλεξή του στις 3 Μαρτίου του 1893 είπε ότι «μετά την άλωση του Σαραπείου από τον Θεόφιλο, η βιβλιοθήκη λεηλατήθηκε μεθοδικά και τα βιβλία στάλθηκαν στην Ρώμη και στην Κωνσταντινούπολη, όπου ο Θεοδόσιος ο Β’ καταγίνονταν να καταρτίσει μεγάλη συλλογή βιβλίων» (bull. Ste Khed Geogr. VII serie Νο 10 p. 562) αλλά δεν καθόρισε τις πηγές του. Ο Τερτουλλιανός απολογούμενος τον Β’ αιώνα μ.Χ. προς την γερουσία και τον ρωμαϊκό λαό λέει: «Βρίσκεστε σήμερα στο υπό του Φιλάδελφου ανεγερθέν Σαράπειου βιβλιοθήκη, περιέχουσα τα ιερά βιβλία των Εβραίων» αυτή δε υπαινίσσεται και ο Γαληνός γράφοντας 30 χρόνια νωρίτερα λέγοντας «ότι επισκέφτηκε αυτοπροσώπως την «μεγάλη» (δες παραπάνω) βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας».

Μα ακόμη και οι εργοδότες του Καλόπουλου Μιχάλη δεν γνωρίζουν ποιός (το θρήσκευμα) έκαψε το Σαράπειο. «Δεν γνωρίζουμε ακριβώς το πότε. Δεν γνωρίζουμε ούτε τους φυσικούς αυτουργούς» (Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 34, σελ 36, άρθρο «Η πυρπόληση της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας», Επαμεινώνδας Παντελεμείδης). Και αν ακόμη κάηκε από χριστιανούς, αυτό έγινε όχι για την εξόντωση των βιβλίων αλλά διότι ο ναός είχε γίνει κέντρο βασανιστηρίων κατά των χριστιανών, από ταμπουρωμένους Εθνικούς, που είχαν μετατρέψει τον ναό σε ακρόπολη.(δες παρακάτω)

Τέλος θα πρέπει να αναφερθεί γιατί το Σαράπειο καταστράφηκε. (απόσπασμα από την σελίδα της Αλεξάνδρειας).

Όταν ανακοινώθηκε δημόσια το διάταγμα του αυτοκράτορα το 389 ο «λιθομανής και χρυσολάτρης» Πατριάρχης Θεόφιλος, όπως τον αποκαλεί ο Άγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης (!!!), ερέθιζε τους χριστιανούς και τους μοναχούς της ερήμου και επιδόθηκε σε καταστροφές. Το ιερό του Διονύσου (Μιθραίο) μετασκεύαζε εις εκκλησία. Αποκάλυψε τα άδυτα και έβριζε τα μυστήρια των Εθνικών διαπομπεύοντας δημόσια τους φαλλούς και άλλα «επαίσχυντα» αντικείμενα της λατρείας του Διονύσου και των Εθνικών άδυτων. Φυσικά οι Εθνικοί αγανακτισμένοι επαναστάτησαν και συνέλαβαν διάφορους Χριστιανούς και αφού τους κατακρεούργησαν άγρια και με σκληρότατα μέσα τους βασάνισαν και τους σκότωσαν. Αρχικά οχυρώθηκαν στο ναό όπου από εκεί εφορμούσαν συλλαμβάνοντας πολλούς αιχμαλώτους που τους υπέβαλλαν σε σταύρωση και σε άλλα βασανιστήρια. Μεταξύ των επαναστατών βρίσκονταν και άνδρες διαπρεπείς φιλόλογοι και φιλόσοφοι, εκ φανατισμού εκδικούμενοι την δική τους υβρισθέντα θρησκεία. Ο λεξικογράφος Ελλάδιος, ιερέας του Δία από την Ελλάδα καυχήθηκε ότι έσφαξε με τα ίδια του τα χέρια 9 χριστιανούς. Το αυτό έπραξε και ο συνάδελφός του Αμμώνιος. Ο ύπαρχος Ευάγριος και ο στρατιωτικός διοικητής Ρωμανός μάταια επενέβησαν. Οι επαναστάτες ερεθιζόμενοι από ένα Ολύμπιο φιλόσοφο, έχοντας όμως και συνείδηση του μεγέθους της ενοχής των κλείστηκαν στο Σαράπειο για να αμυνθούν. Ο αυτοκράτορας ειδοποιήθηκε και διέταξε να συγχωρεθούν οι Εθνικοί του Σαραπείου με τον όρο να γίνουν χριστιανοί. Τους δε παθόντας χριστιανούς μακάριζε ως μάρτυρες. Ταυτόχρονα διέταξε να κατεδαφιστούν οι Εθνικοί ναοί. Οι Εθνικοί πτοήθηκαν και εκκένωσαν το Σαράπειο το οποίο αφού το κατέλαβαν οι Χριστιανοί μαινόμενοι με τον Θεόφιλο το κατέστρεψαν. Την καταστροφή αυτή περιγράφει μακροσκελώς ο Σοζωμενός (εκκλ. Ιστορ. Ζ’ ιε΄). Ο δε Θεοδώρητος προσθέτει άλλα τινά. Το οικοδόμημα πάντως του Σαραπείου καθ’ ότι στερεότατο έπαθε ελάχιστες ζημιές. Αλλά αφού εγκαταλείφθηκε βραδέως ερειπώθηκε. Επί Αρκαδίου μέρος αυτού μετατράπηκε σε μαρτύριο, δηλαδή ναό, υπέρ των μαρτύρων εκεί χριστιανών κατά δε τον Ρουφίνο σε εκκλησία του Ιωάννη του Βαπτιστή, επιλεγόμενη «Αρκάδιον». Οι σχετικές οικοδομές άρχισαν το 391 μ.Χ. και έληξαν επί Αρκαδίου (395 - 408) εξ ου και «Αρκάδειον». Αποτελούνταν από τον κύριο ναό «Εκκλησία» και εκ του «μαρτυρίου» του Σαραπείου όπου στις 27 Μαΐου 398 μετακομίσθηκαν τα λείψανά του Άγιου Ιωάννη, όπου και ονομάστηκε «ναός Αγίου Ιωάννη». Κατά το ίδιο έτος μεταφέρθηκαν εκεί τα λείψανα του προφήτη Ελισαίου όπου έμειναν μέχρι τις 11 Μαΐου 464 από όπου μεταφέρθηκαν στην Μονή του Λεπρού.Την καταστροφή του Σαραπείου θρηνεί ο Χριστιανός νεοπλατωνικός φιλόσοφος Κλήμης ο Αλεξανδρινός

4. ΠΕΡΙ ΑΓΑΛΜΑΤΩΝ

Το σπάσιμο των ειδώλων καταδικάστηκε από τη σύνοδο της Ελβίρα (306), η οποία, στον 60ο κανόνα της αποφάσισε ότι κάθε Χριστιανός που θα καταδικαζόταν σε θάνατο από τους Ρωμαίους επειδή έσπασε αγάλματα, δεν θα καταγραφόταν ως μάρτυρας. Η σύνοδος της Καρθαγένης (419) επιφόρτισε τους επισκόπους με την καταστροφή χριστιανικών ναϊδρίων που είχαν ανεγερθεί αυθαίρετα από δεισιδαίμονες Χριστιανούς (κανόνας πγ΄). Ότι οι καταστροφές των παγανιστικών αρχαιοτήτων ήταν αυθαίρετες προσωπικές πράξεις Χριστιανών κι όχι συλλογικές ή επίσημες ενέργειες της Εκκλησίας βασισμένες σε εκκλησιαστικά κείμενα αποδεικνύεται από την πλήρη απουσία εκκλησιαστικών κανόνων (νόμων) οι οποίοι να υπαγορεύουν ή να προστάζουν/προτρέπουν τους Χριστιανούς να καταστρέφουν παγανιστικά μνημεία. Εσφαλμένες ενέργειες και παρεκτροπές κάποιων επισκόπων ή μοναχών ασφαλώς και δεν σημαίνουν ότι αποτελούσαν πολιτική της Εκκλησίας. Ουδέποτε η Εκκλησία (δηλαδή τα επίσημα συλλογικά όργανά της) επιφόρτισε επισκόπους με την καταστροφή παγανιστικών ιερών.

Ο άγιος Αυγουστίνος το 399 αποτρέπει τους Χριστιανούς της Καρθαγένης από την εισβολή στις ιδιοκτησίες των εθνικών προκειμένου να καταστρέψουν τα είδωλά τους. Είναι προτιμότερο, έγραφε, να ξερριζώσουμε τα είδωλα από τις καρδιές τους και να προσευχόμαστε γι’ αυτούς, αντί να αποπνέουμε μένος εναντίον τους (Αυγουστίνος, Sermo 62.11.17 και 12.18, PG 38, 422 [C] -423 [D])

Κατά τον Ιωάννη Χρυσόστομο οι Χριστιανοί οφείλουν να υπερασπίζονται μέχρι θανάτου τις θέσεις τους και να μάχονται τις «ελληνικές» απόψεις, δίχως, όμως, να προκαλούν, δίχως να επιτίθενται σε πρόσωπα και δίχως να εξυβρίζουν (Ι. Χρυσόστομου, Ερμηνεία εις την προς Ρωμαίους, ομιλία κβ΄, PG 60, 611)

Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος στον «Κατά Ιουλιανού» λόγο του, ο οποίος γράφτηκε αμέσως μετά τον θάνατο του Ιουλιανού, καί την αποτυχία του διωγμού των Χριστιανών από τους Παγανιστές και την οριστική επικράτηση του Χριστιανισμού γράφει: «Ας μη χρησιμοποιήσουμε την ευκαιρία με απληστία, ας μην απολαύσουμε με ηδονή την εξουσία, ας μη γίνουμε πικροί σε εκεινους που μας αδίκησαν, ας μη κάνουμε αυτά τα οποία καταδικάσαμε. Αλλά αφού απολαύσαμε την μεταβολή, όσο για να αποφύγουμε τα δεινά, ας μισήσουμε ό,τι έχει σχέση με αντεκδίκηση. (....) Ας μη θελήσουμε λοιπόν να αναμετρηθούμε στην οργή, (....) Ας γίνουμε κατά τούτο ανώτεροι και υψηλότεροι από εκείνους που μας αδίκησαν. Ας δείξουμε τι διδάσκουν σε εκείνους μεν οι δαίμονες, με τι εκπαιδεύει εμάς ο Χριστός ο οποίος, αν και υπερείχε εκείνων τα οποία έπαθε ενίκησε τελικώς με εκείνα που μπορούσε να κάνει και δεν έκανε(....) Ας αυξήσουμε το μυστήριο με αγαθότητα. (Γρηγορίου Νανζιανζηνού, Κατά Ιουλιανού λόγος στηλιτευτικός Β΄, 36)

Περί δε της σχέσης αγάλματος και ελληνικής Σκέψης (θρησκείας) ας μελετήσει ο ενδιαφερόμενος την ανάλογη σελίδα και ας συμβουλευτεί απόψεις για το έργο του νεοπλατωνικού φιλόσοφου Ιαμβλίχου «περί Αγαλμάτων»

5. ΠΕΡΙ ΝΑΩΝ

Ο Καλόπουλος μεταφράζει το Σηκούς ως ναούς. Όμως ο Σηκός δεν ήταν όλος ο ναός, όπως ο μέγας αληθής Καλόπουλος παρουσιάζει. Σηκός ήταν μόνο εκείνο το τμήμα του ναού, που ήταν τοποθετημένο το άγαλμα του ψεύτικου θεού (Πηγή: Μεγάλη ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Κα, σελίδα 711).

Ακόμη δεν έχει καμιά απόδειξη ο Καλόπουλος πως το άγαλμα ήταν ελληνικό, όπως ορίζει σε παρένθεση λίγο πιο παραπάνω. Επιπρόσθετα για τα αγάλματα ισχύουν εκείνα της προηγούμενης παραγράφου, ενώ οι αρχαίοι υμών Εθνικοί το θρήσκευμα πρόγονοι και αρκετά από αυτά κατέστρεψαν αλλά και καταδίκασαν σε θάνατο τον Φειδία, τον Καλλιτέχνη του Χρυσού αιώνα για ασέβεια.

Για τους ναούς δε έχει διαφορετική γνώμη ο Γερμανός ιστορικός Gregorovius:

...από τους βανδαλισμούς αυτούς (που έγιναν βάσει των διατάξεων του Θεοδοσίου ) η αρχαία Ελλάδα έπαθε ελάχιστα, συγκριτικά με όλες τις άλλες χώρες της Αυτοκρατορίας. Κυρίως η Αθήνα έμεινε απαλλαγμένη από καταστροφές. Κανένα από τα εν Αθήναις μεγάλα κι ονομαστά ιερά δεν γκρεμίστηκε. (...) Ο Χριστιανισμός ανεδείχθη ίσως ευλαβέστερος προς τα μνημεία της αρχαίας τέχνης στην Αθήνα απ΄ ότι σε οποιαδήποτε άλλη πόλη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Εξαιρουμένων ορισμένων καταστροφών καλλιτεχνημάτων και ιερών προς τα οποία είχε μετά ιδιάζουσας εμμονής συμφυή η παγανιστική πίστη, η νικώσα θρησκεία φαίνεται να έλαβε κατοχήν των Αθηνών ειρηνικά. (...) Η καταστροφή του ναού του Ολυμπίου Διός δεν δύναται να αποδοθεί εις τον βανδαλισμό βυζαντινού ανθύπατου ή εις τον ευσεβή ζήλο κάποιου επισκόπου. (...) Πολλοί ναοί κατέπεσαν υπό σεισμών και μάλιστα σε μεταγενέστερα χρόνια. Ο ναός του Διός εν Ολυμπία κατέπεσε τον 6ο αιώνα, ο ονομαστός εν Κυζίκω μετά τον 11ο αιώνα υπερμεσούντα..

Ακόμη και για τον Αλάριχο, ο Gregorovius αναφέρει τα εξής: «Ουδείς ιστορικός μαρτυρεί ότι ο βασιλεύς των βαρβάρων ( ο Αλάριχος ) εξηκόντισε τον πυρσό του εμπρησμού εις το ιερό της Δήμητρος. (...) Υπερβάλλουσι όμως δεινώς όσοι ανάγουν στον Αλάριχο την εξολόθρευση των εθνικών θεών της Ελλάδας κι όσοι θεωρούν ότι οι Γότθοι (του Αλάριχου ) προέβησαν εξεπίτηδες σε σκόπιμη καταστροφή των ναών και ιερών.»

Οι Νεο-Εθνικοί τονίζουν με έμφαση τις καταστροφές αρχαίων ναών λόγω των διατάξεων του Θεοδοσίου Α΄, όπως πράττει και δω ο Καλόπουλος για τον Ιερό Χρυσόστομο. Όμως αυτές οι κατά του παγανισμού απαγορευτικές διατάξεις του Θεοδόσιου Α΄, που πρωτοεκδόθηκαν το 391, εφαρμόστηκαν κυρίως στην υπαρχία Ανατολής (κυρίως στην Αίγυπτο) και ελάχιστα στην Ελλάδα, η οποία ήταν τμήμα της υπαρχίας Ιλλυρικού. Συνεπώς κατηγορίες για καταστροφές δήθεν ελληνικών καλλιτεχνημάτων πέφτουν στο κενό. Τα μουσεία της Ελλάδας δεν έχουν χώρους να στοιβάζουν αγάλματα. Έχει γεμίσει ακόμη και το εξωτερικό!

Το 1994 δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Ελληνικά» (τ.44, Θεσσαλονίκη 1994, σ. 31-50), μελέτη της κ. Πολύμνιας Αθανασιάδη, καθηγήτριας του Πανεπιστημίου Αθηνών, με τον τίτλο: «Το λυκόφως των Θεών στην Ανατολική Μεσόγειο: Στοιχεία ανάλυσης για τρεις επί μέρους περιοχές». Η κ. Αθανασιάδη, επέλεξε εκεί τρεις περιοχές της αυτοκρατορίας με διαφορετική γεωγραφική φυσιογνωμία, ιστορικό υπόβαθρο και δημογραφική σύνθεση, εξασφαλίζοντας έτσι μεγαλύτερη αξιοπιστία στην έρευνά της. Οι περιοχές αυτές είναι η Ελλάδα, η Κωνσταντινούπολη και η Συρία - Παλαιστίνη. Έτσι αντιμετωπίζει εύκολα τις «γενικεύσεις του Λιβανίου» όσο και τον «υπερβολικά μεγάλο αριθμό φιλολογικών μαρτυριών» σε Χριστιανούς και εθνικούς συγγραφείς για την καταστροφή των ναών, που καταντά όπως λέει: «ύποπτος»!Γράφει: «Στην προσπάθειά τους να ηρωοποιήσουν επισκόπους και αυτοκράτορες, σε μια περίοδο, κατά την οποία ο θρησκευτικός φανατισμός θεωρείτο αρετή, συχνά οι εκκλησιαστικοί συγγραφείς απέδιδαν σ’ αυτούς ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ ΝΑΩΝ ή στην καλύτερη περίπτωση, μεγαλοποιούσαν τα ηροστράτεια ανδραγαθήματά τους».

Βέβαια ο Καλόπουλος που είναι Απομυθοποιητής δεν κατάφερε ή δεν τον συνέφερε να απομυθοποιήσει αυτόν τον μύθο. Αλλά μάλλον προσπαθεί να τον μεγαλώσει διαδίδοντας συκοφαντίες εδώ και εκεί. Αυτός γνωρίζει το γιατί. Η ίδια η συγγραφέας αναφέρει ότι «Σε τόπους όπως η Αθήνα ή οι Δελφοί, ο κανόνας είναι ότι τα μεταγενέστερα στρώματα έχουν καταστραφεί από τους ίδιους τους αρχαιολόγους στην προσπάθειά τους να φτάσουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα στο κλασικό υπόστρωμα των ανασκαφών. Τις παρατηρούμενες καταστροφές αποδίδουν οι αρχαιολόγοι στους σεισμούς, τις βαρβαρικές επιδρομές (4ο - 6ο αιώνα) και την εγκατάλειψη. Τα αρχαία μνημεία των Αθηνών και των Δελφών έμειναν απείραχτα από τους Χριστιανούς.» «Ο βανδαλισμός ιερών αντικειμένων (από Χριστιανούς το θρήσκευμα, Έλληνες το γένος) ήταν πράξη σπάνια στην Ελλάδα» δέχεται η κ. Αθανασιάδη. Τέτοιες περιπτώσεις είναι «μεμονωμένες». «Η γενική εντύπωση από την Ελλάδα είναι ότι η φθίνουσα αρχαία πίστη ενέπνεε στους νεοφώτιστους Χριστιανούς, παρά τη δομική μισσαλοδοξία της θρησκείας τους, σεβασμό και συχνά κάποια συγκίνηση» Μόνο εκεί που δεν υπήρχε «επαφή με την αστική παιδεία του Ελληνορωμαϊκού κόσμου», εκτός δηλαδή του ιστορικού Ελληνικού χώρου, και όπου «η παραδοσιακή θρησκεία είχε ισχυρές ρίζες», παρατηρείται φανατισμός και γίνονται καταστροφές. Αυτό συνέβαινε περισσότερο στην Ανατολή (Συρία - Φοινίκη - Παλαιστίνη). Η κ. Αθανασιάδη όμως ερμηνεύει με τα επιστημονικά κριτήριά της τις συμπεριφορές και σε περιοχές όπως η Συρία: «Εδώ δεν έχουμε μιαν αμιγή περίπτωση θρησκευτικού φανατισμού, αλλά είναι ξέσπασμα κοινωνικού και φυλετικού μίσους, ένα υποσυνείδητο, εθνικό κίνημα με αμφίεση, βέβαια, θρησκευτική». Η καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Αθανασιάδη μόνο μεροληπτική υπέρ των Χριστιανών δεν μπορεί να κριθεί, καθώς έχει επιμεληθεί την έκδοση βιβλίου, στο οποίο εμπεριέχεται ολόκληρη η αντιπαγανιστική νομοθεσία του Θεοδόσιου και όχι μόνον αυτού. Συνεπώς, κάθε υπόνοια για προσπάθεια να δικαιολογηθούν οι Χριστιανοί εκ μέρους της είναι έωλη. «Καταστροφές αγαλμάτων και ναών ακούμε από άλλες περιοχές: από την Αίγυπτο, τη Συρία και τη Μικρά Ασία. Απόδειξη ότι ο Ελληνιστικός πολιτισμός σε αυτές τις περιοχές ποτέ δεν είχε γίνει «λαϊκή κουλτούρα» κι επομένως ήταν εύκολο να υποκινείται ο λαός σε καταστρεπτικές ενέργειες. Γι’ αυτούς τους λαούς το «ελληνικό» απλώς δεν ήταν «ωραίο».» (Lorenz Gyoemoerey, Η δύση της Δύσης, εκδ. Παπαζήση)

Στα ίδια πορίσματα καταλήγει και ο γνωστός αρχαιολόγος Άγγελος Χωρέμης, ερμηνεύοντας την περίπτωση του Μεγάλου Θεοδοσίου. Κατά γραπτή δήλωσή του, «το διάταγμα του Θεοδοσίου του Μεγάλου (391 - 3 μ.Χ.), αναφέρει απαγόρευση λατρείας σε αρχαία ιερά και την είσοδο στους ναούς, δεν εντέλλεται όμως την καταστροφή τους. Άλλωστε δεν φαίνεται τέτοια καταστροφή στις αρχαιολογικές ανασκαφές. Τα μεγάλα κέντρα της αρχαίας λατρείας, εκείνα ακριβώς που λογικά θα έπρεπε να υποστούν τη μεγαλύτερη καταστροφή, όπως οι Δελφοί, η Ολυμπία, η Δωδώνη, τα ιερά των Αθηνών κ.ά. δεν φαίνεται, ανασκαφικά τουλάχιστον, να έπαθαν ζημιές από ανθρώπινο χέρι στα τέλη του 4ου Αι. μ.Χ. Εξ΄ άλλου πολλοί ναοί της αρχαίας λατρείας σώθηκαν ως τις ημέρες μας σχεδόν ανέπαφοι, κυρίως στην Κάτω Ιταλία και τη Σικελία (όπου επίσης βασίλευε ο Μ. Θεοδόσιος), αλλά και την κυρίως Ελλάδα, όπως το συγκρότημα της Ακροπόλεως των Αθηνών, ο ναός του Ηφαίστου (Θησείον) και ο Ναός του Ιλισσού». Περί του έργου του Λιβανίου «Υπέρ των Ιερών», το οποίο επικαλούνται οι νεοπαγανιστές ως απόδειξη για τους δήθεν Χριστιανικούς βανδαλισμούς εξ’ αιτίας του διατάγματος του Μεγάλους Θεοδοσίου, ο αρχαιολόγος Άγγελος Χωρέμης παρατηρεί το εξής: «Ο λόγος του Λιβανίου «Υπέρ των Ιερών» δεν γράφτηκε λόγω ακροτήτων, που έγιναν εις εφαρμογήν του διατάγματος κατά της αρχαίας θρησκείας. Το διάταγμα του Θεοδόσιου Α' εξεδόθη το 391 και το κείμενο του Λιβανίου γράφτηκε το 386, δηλαδή πέντε ολόκληρα χρόνια ενωρίτερα με άλλη ευκαιρία. (P. Petit, “Sur la date du “pro Templs” de Libanius”, στο Byzantion XXI (1951), fasc., 285-310). Ο Θεοδόσιος διόρισε ύπαρχο της Ανατολής κάποιον συμπατριώτη και φίλο του, τον Ίβηρα Μάτερνο Κυνήγιο. Ο άνθρωπος αυτός ήταν φανατικός θρησκόληπτος και έξαλλος. Υπεκίνησε πράγματι τον όχλο, επί κεφαλής του οποίου ήταν φανατικοί καλόγεροι, και άρχισαν να καταστρέφουν τα αρχαία ιερά, στην αρχή κυρίως τα μικρά και απροστάτευτα) ιερά της υπαίθρου και εν συνεχεία άρχισαν να μπαίνουν και να καταστρέφουν ιερά και μέσα στις πόλεις. Τότε ο Λιβάνιος γράφει τον περίφημο και ωραιότατο λόγο του «Υπέρ των Ιερών». Η αντίδραση του «θρησκόληπτου» Θεοδοσίου ήταν να… απαγορεύσει στους μοναχούς την είσοδο στις πόλεις, προστατεύοντας έτσι τα εθνικά ιερά των άστεων και όταν σε λίγο πέθανε ο Μάτερνος Κυνήγιος τοποθέτησε Ύπαρχο της Ανατολής τον σώφρονα εθνικό Ευτόλμιο Τατιανό, ο οποίος κατάφερε να ηρεμήσει τα πράγματα και να φέρει την καταλλαγή». Με άλλα λόγια μιλάμε για ιστορικές λεπτομέρειες. Και μάλιστα για λετπομέρεις που ο μεγενθυτικός φακός του φανατικού Καλόπουλου υπερμεγενθύνει στο έπακρο.

Μα ακόμη και αν ήταν αλήθεια οι υπερβολές του Μιχάλη Καλόπουλου, ουδέν λέγεται υπό αυτόν για τους διωγμούς και τις σφαγές των Χριστιανών. Τι περίμενε δηλαδή ο Μιχάλης; να σφάζονται για 3 αιώνες οι Χριστιανοί ( οι άνθρωποι του Αληθινού Θεού!) μέσα στα είδωλα και στις αρένες και μόλις έπαιρναν το πάνω χέρι να έλεγαν και ευχαριστώ από πάνω στην παγανιστική εξουσία; ΣΚΛΗΡΗ ΚΑΤΑΔΙΚΗ χρειάζονταν οι ψευτοθεοί των δολοφόνων διωκτών. Τι περίμενε δηλαδή ο Καλόπουλος; να θυσιάσουν οι χριστιανοί στον θεό αρσενοκοίτη Αντίνοο και στον θεό ρωμαίο Αύγουστο ή στην θεά την ρώμη, ναό της οποίας κτίσθηκε στην Ακρόπολη των Αθηνών; Μήπως θα επιθυμούσε να λατρέψουνε οι Χριστιανοί κάποιο θεό Σουλτάνο επί Τουρκοκρατίας ή την θεά Άγκυρα επί Κατοχης στην Κύπρο; Αυτό , δηλαδή η λατρεία του κατακτητή ρωμαίου αυτοκράτορα ή η λατρεία της θεάς Ρώμης δεν είναι ανθελληνική προδοσία; δεν είναι και προδοσία στον Αληθινό Θεό; Αλλά ο Μιχάλης απομυθοποιεί αυτά που τον συμφέρουν οικονομικά! Ντροπή του! Σήμερα ΜΟΝΟ τα αγάλμα είναι ΑΠΛΑ καλλιτεχνία. Τότε ήσαν ο λόγος της ζωής ή του θανάτου. Πόσο όμορφο φαντάζει ένα άγαλμα, όταν η άρνηση της πίστης σ' αυτό σε στέλνει κατ' ευθείαν στο στόμα από το λιοντάρι; το σκέφτηκε ποτέ του ο Καλόπουλος αυτό ή θα αναφέρει διαρκώς ψευτοεπιστημονικές συνομωτικές αερολογίες περί και κατά Ελλήνων;

6. ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ & ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Καλόπουλος Μιχάλης τελειώνει με αυτή την φράση του, τα περί «Πόσο Φιλέλληνες ήσαν οι Πατέρες της Εκκλησίας»

Πραγματικά ο Καλόπουλος Μιχάλης έχει αφήσει κάθε αναγνώστη άφωνο με τα συμπεράσματά του. Αφού συγγραφικά βίασε αισχρά τα ιστορικά γεγονότα, την Ελληνική γλώσσα και την νοημοσύνη των αναγνωστών, έφθασε στο τρομερό συμπέρασμα πως ο Χριστιανισμός κατάστρεψε τον Ελληνικό Πολιτισμό! Μάλιστα βάζει και αποσιωπητικά ("") γύρω από την λέξη Ελληνισμός! εννοεί τον παγανιστικό διότι σήμερα μόνο αυτός πάσχει. Ο Ορθόδοξος υγιαίνει. Δεν κατάλαβε φαίνεται ως Χριστιανισμός διάλυσε την αρχαία θρησκεία, διότι εκείνη είναι ένα καθαρότατο ψέμα και τίποτα παραπάνω. Πριν δούμε μερικά στοιχεία του ελληνικού «πολιτισμού» με τα οποία ήρθε σε αντίθεση ο Χριστιανισμός, για να μαθαίνει και ο Μιχάλης ο Δεισιδαίμων, ας δούμε αυτά:

1. «Πρώτον, αν και η ελληνική παιδεία δεν κρίθηκε ποτέ, ούτε από τον Χριστό ούτε από τους Αποστόλους του θεόπνευστη, οπωσδήποτε δεν απορρίφθηκε από αυτούς ως βλαβερή. Δεύτερον, πολλοί από τους έλληνες φιλοσόφους δεν απέχουν πολύ από τη γνώση του αληθούς Θεού» Σωκράτης ο Βυζάντιος 5ος αι.

2. «Αν υπάρχει κάποια ομοιότητα μεταξύ των ειδωλολατρικών κειμένων και των χριστιανικών, θα μας ήταν χρήσιμη η γνώση και των δύο. Και στην αντίθετη περίπτωση όμως, η παράλληλη και συγκριτική μελέτη και γνώση της διαφοράς τους δεν είναι ασφαλώς μικρή ωφέλεια για την αναγνώριση με βεβαιότητα της καλύτερης και ανώτερης απ' τις δυό» Μέγας Βασίλειος, «Προς τους νέους, για την επωφελή μελέτη των ελληνικών κειμένων.»

3. «Ελλάς εμή, Ελλάς νεότης τε φίλη και όσα πεπάσμην» - Γρηγόριος ο Νανζιανζηνός

4. «Ήν μεν ούν προ της του Κυρίου παρουσίας εις δικαιοσύνην Έλλησιν αναγκαία φιλοσοφία, νυνί δε χρησίμη προς θεοσέβειαν γίνεται προπαιδεία τις ούσα τοις την πίστην δι’ αποδείξεων καρπουμένοις» Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, Στρωματείς Α΄, 5. αναφέρει επίσης πως Η Ελληνική φιλοσοφία «προπαιδεύει εις την δια Χριστό τελείωσιν, όσοι αξιούσι μήτε φιλοσοφίας άπτεσθαι μήτε διαλεκτικής, μόνην δε και ψιλήν την πίστην απαιτούσιν ουδεμίαν επιμέλειαν ποιησάμενοι της αμπέλου, αξιούσιν ευθύς εξ’ αρχής τους βότρυας λαμβάνειν»

5. Ο Μέγας Βασίλειος για τον Όμηρο « Πᾶσα τοῦ Ὁμήρου ἡ ποίησης ἀρετῆς ἐστιν ἔπαινος, καὶ πάντα εἰς τοῦτο φέρει»

6. «Και οι διαβιώσαντες συμφώνως προς τον Λόγον είναι Χριστιανοί, ακόμη και αν θεωρήθηκαν άθεοι, όπως εις τους Έλληνες μεν ο Σωκράτης και ο Ηράκλειτος και οι όμοιοι με αυτούς» Απολογία Α΄, 46,3 και «Ουκ αλλότρια εισί τα Πλατώνος διδάγματα του Χριστού»

7. «Οι θείοι λόγοι του Σωτήρος, όταν του ανάγγειλαν ότι εζήτησαν να Τον δουν Έλληνες, νυν εδοξάσθη ο υιός του ανθρώπου, είχαν βαθιά έννοια, ήταν λόγοι προφητικοί, πρόβλεψη των μελλόντων. Οι εκεί εμφανισθέντες Έλληνες ήταν οι αντιπρόσωποι όλου του Ελληνικού έθνους. Εις την παρουσία τους ο Θεάνθρωπος Ιησούς διέκρινε το έθνος εκείνο, εις το οποίο έμελλε να παραδώσει την ιερά παρακαταθήκη δια να την διαφυλάξει χάριν της ανθρωπότητας. Από τον πόθο των Ελλήνων να Τον αναζητήσουν, διέκρινε την προθυμία της αποδοχής της διδασκαλίας Του, προέβλεψε ότι θα δοξαστεί από την πίστη των εθνών, και αναγνώρισε το έθνος, που από καταβολής κόσμου ήταν προετοιμασμένο να φέρει εις πέρας τον ύψιστο σκοπόν. Διότι πραγματικά από καταβολής κόσμου το Ελληνικό Έθνος ήταν πλασμένο δια τον σκοπόν αυτόν. Ο Θεός μέσα εις τα πλαίσια της θείας Του Προνοίας, διέπλασε το Ελληνικόν Έθνος ως οφθαλμόν εις το σώμα της ανθρωπότητος και απ αυτήν την θέσιν το εκάλεσε να εργασθεί δια την αναγέννησίν της» Περί της Ελληνικής Φιλοσοφίας ως προπαιδείας εις τον Χριστιανισμό, σελ. 15 και «ο Έλλην είναι πλασμένος φιλόσοφος, είναι και πλασμένος Χριστιανός, είναι πλασμένος να γνωρίσει την αλήθεια και να την διαδίδει εις τα άλλα έθνη. Ναι, ο Έλλην εγεννήθη κατά την Θεία Πρόνοια διδάσκαλος της ανθρωπότητος. Αυτό το έργο είναι η πνευματική κληρονομιά του, αυτή είναι η αποστολή του, αυτό είναι το ξεχωριστό κάλεσμά του μεταξύ των εθνών». Περί της Ελληνικής Φιλοσοφίας ως προπαιδείας εις τον Χριστιανισμό, σελ. 12 - 13

7. Ο ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ Ο ΠΑΡΑΒΑΤΗΣ ΗΤΑΝ ΑΝΘΕΛΛΗΝΑΣ;

Μια μικρή ενότητα για να δούμε πως με την αποκοπή φράσεων από ένα κείμενο, μπορούμε να παρουσιάσουμε λανθασμένες εντυπώσεις στους αναγνώστες. Δηλαδή όπως ο Μ. Καλόπουλος παρουσιάζει τον Ιωάννη Χρυσόστομο στο έργο «Κατά Ιουδαίων», ως «ανθέλληνα», ενώ λογικά το έργο αυτό είναι κατά των Ιουδαίων (αντι-Ιουδαϊκό), το αυτό κόβοντας και ράβοντας φράσεις από το αρχικό έργο «Κατά Γαλιλαίων» (αντιχριστιανικό), του «φιλέλληνα» (παγανιστή) Ιουλιανού του παραβάτη, μπορεί κανείς να τον παρουσιάσει ως «ανθέλληνα»

5. Οι Έλληνες τώρα, είναι αλήθεια, έπλασαν τους μύθους για τους θεούς απίστευτους και τερατώδεις (απίστευτη και τερατώδης η ελληνική παιδεία!). Είπαν δηλαδή ότι ο Κρόνος κατάπιε τα παιδιά του και αμέσως μετά τα ξέρασε. Μίλησαν ακόμα και για άνομους γάμους: δηλαδή ότι ο Δίας έσμιξε με τη μάνα του και, όταν έκανε παιδιά μαζί της, παντρεύτηκε την κόρη του, και μάλλον ούτε την παντρεύτηκε, αλλά, αφού έσμιξε απλώς μαζί της, την έδωσε σε κάποιον άλλο (άνομοι γάμοι μεταξύ των Ελληνικών θεών). Έπειτα έρχονται οι μύθοι για τον κατασπαραγμένο Διόνυσο και τη συγκόλληση των μελών του. Τέτοια πράγματα (τερατώδη και άνομα!) λένε οι μύθοι των Ελλήνων

8. Μήπως ο Πλάτων που λάτρεψε τα είδωλα…. (ειδωλολάτρης ο μέγιστος φιλόσοφος Έλληνας Πλάτωνας)

26. Γιατί τη μελέτη των ουράνιων φαινομένων οι Έλληνες την τελειοποίησαν, ενώ οι πρώτες παρατηρήσεις είχαν γίνει από τους βάρβαρους στη Βαβυλώνα, κι η μελέτη της γεωμετρίας, αφού ξεκίνησε με την καταμέτρηση της γης που γινόταν στην Αίγυπτο, έφτασε να έχει τέτοια ανάπτυξη. Κι η αριθμητική, ενώ άρχισε παλιά με τους Φοίνικες εμπόρους, για τους Έλληνες έγινε αφορμή για επιστημονική γνώση. (όλα τα παρέλαβαν οι Έλληνες από τους βάρβαρους!!! Κλέφτες ιδεών οι Έλληνες!!!)

45. Αν και, μα τους θεούς, είμαι ένας από αυτούς που αποφεύγουν να γιορτάζουν μαζί με τους Ιουδαίους, σέβομαι πάντα το θεό του Αβραάμ και του Ισαάκ και του Ιακώβ (Ιουδαίος ο Ιουλιανός!) , οι οποίοι, όντας οι ίδιοι Χαλδαίοι, από γένος ιερό και με κλίση στη θεουργία (ιερό το γένος των μάγων Χαλδαίων!), έμαθαν να κάνουν την περιτομή επειδή ξενιτεύτηκαν στην Αίγυπτο, και σεβάστηκαν ένα θεό, που στάθηκε ευμενής τόσο σε μένα (Ο Γιαχβέ αγαπά τον Ιουλιανό!) όσο και σ’ αυτούς που τον λάτρευσαν όπως τον λάτρεψε ο Αβραάμ, επειδή είναι μέγας και δυνατός και δεν ταιριάζει καθόλου με εσάς. Γιατί δε μιμείσθε τον Αβράαμ, ανεγείροντας προς τιμή του βωμούς, κτίζοντας θυσιαστήρια και λατρεύοντάς τον, όπως εκείνος, με ιερές τελετές; (Ο Ιουλιανός προτρέπει στον Ιουδαϊσμό).

8. ΤΕΛΙΚΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Είναι προφανές, πως όταν ασχολείται κανείς με τον Καλόπουλο, το περιοδικό Ιχώρ, που αναμασά ως μηρυκαστικό τα επιχειρήματά του καθώς και με τους νεοπαγανιστές φίλους της αμαθεστάτης σελίδας του, αντιλαμβάνεται πως οι μέθοδοι τους είναι φασιστικές χρησιμοποιημένες από ανθρώπους, κυνικούς και αδίσταχτους, με επαγγελματίες εγκληματίες και άριστους στην τέχνη του ψέματος, της εξαπάτησης, της νοθείας, της χάλκευσης και του πετσοκόμματος Χριστιανικών Πατερικών Εκκλησιστικών κειμένων, που έχουν βάλει μοναδικό στόχο τους να ποτίσουν τα Ελληνικά πνεύματα και «μυαλά» με ένα ναρκωτικό αμάθειας πρωτοφανή στα ελληνικά ιστορικά χρονικά.

Ίσως το μίσος των Νεοπαγανιστών ειδικώς με τον Άγιο Ιωάννη Χρυσόστομο οφείλεται στο ότι τους είχε τσακίσει με το συγγραφικό του έργο, γι’ αυτό έχουν τόση λύσσα εναντίον του, ειδικά επειδή ο Εθνικός ρήτωρ Λιβάνιος είχε πει, πως θα έχριζε διάδοχό του τον Ιωάννη Χρυσόστομο «αν δεν τον είχαν πάρει οι Χριστιανοί». Δεν είναι δα και ελάχιστα οδυνηρό να συντρίβονται από κάποιον που θα μπορούσε να ήταν δικός τους!

Τελειώνοντας με τα παραμύθια του Καλόπουλου, πρέπει να ειπωθεί πως οι Πατέρες της Ορθοδόξου Εκκλησίας ήταν και είναι ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΙ ΓΙΓΑΝΤΕΣ και συνέγραψαν δεκάδες τόμους Θεολογίας. Επειδή ακριβώς οι Τεράστιοι αυτοί Θεολόγοι κατασυντρίβουν συθέμελα κάθε παγανιστική και νεοπαγανιστική άποψη, κάθε φανατικού ειδωλολάτρη που έχει τυφλωθεί από την στάχτη των ειδώλων, «μπήκαν» στο μάτι των Νεοπαγανιστών Διαστρεβλωτών. Από όλους αυτούς τους τόμους των Πατέρων, που ξεπερνάνε σε συγγραφή τους παπύρους του Σαράπειου, οι νεοπαγανιστές ή οι υποστηρικτές τους, διαλέγουν 10 ευτελή και μικρά εδάφια χωρία όλα και όλα, που δεν μπορούν να συμπληρώσουν 3 σελίδες και αυτό με δυσκολία, και επιπροσθέτως διαστρέφουν και τα νοήματα τους, ακόμη και πετσοκόβοντας τα αισχρώς, ανήθικα και ξενδιάντροπα ως «κοινές γυναίκες» της παιδείας, για να παρουσιάσουν αυτά που εκείνοι επιθυμούν. Από ολόκληρη (;) την ανάγνωση αυτών των εκατοντάδων έργων των ανθρώπων της χάριτος του Αγίου Πνεύματος, οι παγανιστές κατάλαβαν μόνο πως οι Πατέρες είναι «μισέλληνες». Μα δεν είναι πραγματικά γελοίοι, με όλη την σημασία της λέξης, ως προς την παιδεία; εξ άλλου τι θα περίμενε κανείς άλλο να πουν; αφού η Θεολογία τους είναι είτε απάτη, είτε δαιμονολογία, το ρίξανε στον ανθελληνισμό, για να πουλήσουνε, αυτοί οι αδαείς και ψεύτες των αρχαίων γραμμάτων, αρχαία θρησκεία.

Ο Καλόπουλος έκρινε τον Απολογητή για την κακή του Ορθογραφία ή για την σκληρή του γλώσσα. Τι περιμένει λοιπόν; Να του χαριστεί ο Απολογητής; Δεν έχει μελετήσει Ευαγγέλια ο Μ. Καλόπουλος; Προς Τίτον, Κεφ. α΄ «10 Εἰσὶ γὰρ πολλοὶ καὶ ἀνυπότακτοι, ματαιολόγοι καὶ φρεναπάται, μάλιστα οἱ ἐκ περιτομῆς, 11 οὓς δεῖ ἐπιστομίζειν, οἵτινες ὅλους οἴκους ἀνατρέπουσι διδάσκοντες ἃ μὴ δεῖ αἰσχροῦ κέρδους χάριν. 12 εἶπέ τις ἐξ αὐτῶν ἴδιος αὐτῶν προφήτης· Κρῆτες ἀεὶ ψεῦσται, κακὰ θηρία, γαστέρες ἀργαί. 13 ἡ μαρτυρία αὕτη ἐστὶν ἀληθής. δι' ἣν αἰτίαν ἔλεγχε αὐτοὺς ἀποτόμως, ἵνα ὑγιαίνωσιν ἐν τῇ πίστει, 14 μὴ προσέχοντες ἰουδαϊκοῖς μύθοις καὶ ἐντολαῖς ἀνθρώπων ἀποστρεφομένων τὴν ἀλήθειαν. 15 πάντα μὲν καθαρὰ τοῖς καθαροῖς· τοῖς δὲ μεμιαμμένοις καὶ ἀπίστοις οὐδὲν καθαρόν, ἀλλὰ μεμίανται αὐτῶν καὶ ὁ νοῦς καὶ ἡ συνείδησις. 16 Θεὸν ὁμολογοῦσιν εἰδέναι, τοῖς δὲ ἔργοις ἀρνοῦνται, βδελυκτοὶ ὄντες καὶ ἀπειθεῖς καὶ πρὸς πᾶν ἔργον ἀγαθὸν ἀδόκιμοι.» Περιφρόνηση αξίζει σε κάθε ψεύτη - διαστρεβλωτή - χασάπη!

HELLENIC RELIGION

Ας δει κανείς τώρα γρήγορα τα όσα συμπληρώθηκαν ως κατηγορίες προς τους Χριστιανούς Πατέρες στον δικτυακό παγανιστικό χώρο της Ελληνικής θρησκείας του Απόστολου Αμυρά από τον Στυλιανό Τάκα

1. ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ & ΧΡΙΣΤΟΣ

Βεβαίως εδώ ο Ελληνισμός εννοείται όπως εννοούνταν ο ελληνισμός ως ορολογία τα Χρόνια του Χριστού και τους μετέπειτα αιώνες: την «ειδωλολατρία» όπως είδε ο αναγνώστης σε αυτή την ενότητα. Συνεπώς βεβαίως ο Χριστός κατάλυσε την ειδωλολατρία στην Ελλάδα και οι Έλληνες πλέον είναι σωστά Ορθόδοξοι Χριστιανοί

2. ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ (ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΚΕΣ ΠΛΑΝΕΣ)

Ο Ευσέβιος, Επίσκοπος Καισαρείας & Παλαιστίνης

1. να πετάς τα παιδιά στα σκουπίδια; (ιδίως τα κορίτσια;)

2. να βασανίζεις δούλους και φιλοσόφους για την απιστία στο 12θεο;

3. να εκπορνεύεις 14χρονες παρθένες ελληνίδες κοριτσάκια για χάρη της πόρνης Αφροδίτης στα «ιερά» πορνεία της με κάθε βάρβαρο που πλήρωνε; Το χρηματικό ποσό της συνουσίας;

4. Να πιστεύεις σε θεούς που κτηνοβατούν και που οδηγούσαν τις γυναίκες στην αφέλεια της συνουσίας με τράγους για να γονιμοποιηθούν;

6. Να πιστεύεις ως θεούς τους ξένους αυτοκράτορες κατακτητές;

7. Να δέχεσαι ως μαντικά μηνύματα του θεού σου, ανόητες σπλαχνοσκοπίες ακόμη και σε έλληνες ανθρώπους, ανακατέματα υδάτων και αιμάτων ανθρωποθυσιών, τον τρόπο της επιλογής του σπόρου προς κατάπωση από όρνιθες, το πέταγμα πουλιών, την πτώση του κερανού (δεξιά ή αριστερά), το κούνημα των φύλλων από τον αέρα;

8. να εκτελείς ανθρωποθυσίες ελλήνων πολιτών σε δαιμονικούς θεούς;

9. να θεωρείς τους παιδαγωγούς σου δούλους και ανάξιους και να επιτρέπεις την ομοφυλοφιλική παιδεραστία επειδή οι θεοί πράττουν ανάλογα;

10. Να γκρεμίζεις παιδιά ελλήνων και έλληνες παιδαγωγούς (Αίσωπο!) στα βάραθρα επειδή ασέβησαν προς το δαιμονικό μαντείο των Δελφών και την γριά Πυθία;

12. Να πιστεύεις σε θεούς με ανώμαλη και ψεύτικη κατασκευή προϊόντα χιμαιρισμού;

14. Να δίδεις πίστη σε δαιμόνια που εμφανίζονται σε φιλοσόφους;

15. Να πιστεύεις στα άλογα και τα παράλογα ως θεούς;

16. Να εκτελείς μυστήρια τα οποία να αποκάλυπτες σε καταδίκαζαν σε θάνατο;

18. ΝΑ δέχεσαι την διδασκαλία μύθων με παράλογους βασανισμούς ελλήνων παιδιών;

19. Να δέχεσαι στην πίστη σου παράλογες και ψεύτικες θεολογίες γεννήματα των Ανατολικών βαρβάρων

20. να εκτελείς ανθρωποφαγίες ελληνικών βρεφών για χάρη του Διονύσου, αυτού του θεού μπεκρή;

21. τέλος να δέχεσαι όλες τις άνωθι θρησκευτικές ανοησίες ακολουθώντας διδάγματα σύγχρονων παραλογιστών, μόνο και μόνο επειδή είανι έλληνες πολίτες; Γιατί; Αθωώνουν τα δικαστήρια του κράτους τους εγκληματίες επειδή είναι έλληνες;

Ποιος αμφιβάλλει πως η Ελληνική θρησκεία ήταν γεμάτη από μαγικές τελετουργίες; Μόνο εκείνος που δεν ξέρει να ξεχωρίζει τον όρο μαγεία και θρησκεία.

Είναι αποδεδειγμένο πως τα αγάλματα είχαν μέσα τους τελεστές και εμψυχώνονταν με τελετές κατά την νεοπλατωνική θεουργία. Ποιος αμόρφωτος αμφισβητεί αυτά που έκαναν οι πρόγονοί του;

Οι αρχαιότερες Γραφές των Ιουδαίων & τα δάνεια των Ελλήνων

Περί των χρόνων τους οποίους είπομεν συμφωνεί επίσης και ο Βηρωσός ο φιλόσοφος των Χαλδαίων, ο οποίος γνωστοποίησε στους Έλληνες την χαλδαϊκή γραμματεία και ο οποίος, εξιστορώντας τα περί κατακλυσμού και άλλών πολλών, είπε μερικά σύμφωνα με τον Μωύσή. Προσέτι μάλιστα είπεν εν μέρει σύμφωνα και με τους προφήτες Ιερεμία και Δανιήλ· διότι μνημονεύει τα συμβάντα εις τους Ιουδαίους υπό του βασιλέως των Βαβυλωνίων, τον οποίον νομάζει Ναβοπαλάσσαρον, οι δε Εβραίοι Ναβουχοδονόσορ και πως ερημώθηκε ο εν Ιεροσόλυμα ναός υπό του βασιλιά των Χαλδαίων, και ότι, αφού ετέθησαν τα θεμέλια του ναού κατά το δεύτερον έτος της βασιλείας του Κύρου, ο ναός απετελειώθηκε κατά το δεύτερον πάλι έτος της βασιλείας του δαρείου (Πηγή: Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας, Απολογηταί ΙΙ, Τατιανός Αθηναγόρας, Πατερικές Εκδόσεις Γρηγόριος ο Παλαμάς, Θεσσαλονίκη 1986, σσ. 515)

Αυτά ήταν γνωστά στην αρχαιότητα. Άλλωστε και ο Ιουλιανός ο Παραβάτης το λέει στο έργο του «κατά Γαλιλαίων» : 26. Γιατί τη μελέτη των ουράνιων φαινομένων οι Έλληνες την τελειοποίησαν, ενώ οι πρώτες παρατηρήσεις είχαν γίνει από τους βάρβαρους στη Βαβυλώνα, κι η μελέτη της γεωμετρίας, αφού ξεκίνησε με την καταμέτρηση της γης που γινόταν στην Αίγυπτο, έφτασε να έχει τέτοια ανάπτυξη. Κι η αριθμητική, ενώ άρχισε παλιά με τους Φοίνικες εμπόρους, για τους Έλληνες έγινε αφορμή για επιστημονική γνώση.

Ποιος θεωρεί πως οι Έλληνες τα βρήκαν όλα μόνοι τους πέρα από τους εθνικιστές; Και ο αθλητισμός από την Μεσοποταμία ήρθε στην Αίγυπτο, μετά στην Κρήτη και τέλος στην Πελοπόννησο.

Είναι χρήσιμο εδώ, για εγκυκλοπαιδικούς και μόνο λόγους, να μελετηθούν δύο ενότητες στην σελίδα «Ελληνισμός-Χριστιανισμός». Η μία είναι η χρήση των ελληνικών φιλοσοφικών επιτευγμάτων και κατορθωμάτων από τους Χριστιανούς μέσα στην παιδεία τους και η άλλη η παραλαβή βαρβαρικών γνώσεων από τους Έλληνες ενάντια την κατηγορία περί «κλέφτες ιδεών». Εξάλλου σήμερα οι Έλληνες νεοπαγανιστές θεωρούν «κλέφτες ιδεών» όσους δυτικούς προχώρησαν τις ελληνικές ιδέες ή απλά τις μεταχειρίστηκαν. Γιατί λοιπόν δεν θεωρούν και τους πρόγονούς τους το ίδιο «κλέφτες» όταν εκείνοι χρησιμοποιούσαν ή προχωρούσαν βαρβαρικές ιδέες, αλλά επαίρονται μέσα στην αλαζονεία και τον εγωισμό τους;

Οι Έλληνες φιλόσοφοι & ποιητές δεν συμφώνησαν ποτέ μεταξύ τους ενώ οι ίδιοι δεν αποδέχθηκαν σχεδόν ποτέ το 12θεο γι’ αυτό υπέστησαν διώξεις και καταδίκες από την αρχαία θρησκεία.

Όταν ο Πλάτωνας ομιλεί για δημιουργό ασφαλώς έρχεται δεύτερος. Πρώτη η Βίβλος μίλησε για δημιουργό με τον Μωϋσή και αυτό είναι πέρα για πέρα ιστορικά αποδεδειγμένο. Μόνο αμόρφωτοι εθνικιστές φανατικοί βλέπουν κάτι το κακό σε μια τέτοια παραδοχή. Ακόμη και αν δεν αντέγραψε ο Πλάτων την ιδέα περί δημιουργού από τους Ιουδαίους , εφόσον πρώτος αυτός εισήγαγε αυτό τον όρο στην ελληνική φιλοσοφία, δεν έχει παρά να παραδεχτεί κάποιος την συμφωνία Ελληνικού φιλοσοφικού πνεύματος και Χριστιανισμού. Τα πολλά λόγια είναι φτώχια.

Ασφαλώς και οι Χριστιανοί δεν δέχονται τον Επίκουρο εφόσον ο τελευταίος είχε μυσαρότατα δόγματα στο σύστημά του, όπως άλλωστε και άλλοι σοφοί:

«Καὶ γὰρ περὶ ἀθέσμου πράξεως πᾶσιν συμπεφώνηκε τοῖς περὶ τὸν χορὸν τῆς φιλοσοφίας πεπλανημένοις. Καὶ πρῶτος γε Πλάτων, ὁ δοκῶν ἐν αὐτοῖς σεμνότερον πεφιλοσοφηκέναι, διαρρήδην ἐν τῇ πέμπτῃ βίβλῳ τῶν Πολιτειῶν ἐπιγραφομένη τρόπῳ τινὶ νομοθετεῖ χρῆν εἶναι κοινὰς ἁπάντων τὰς γυναῖκας, χρώμενος παραδείγματι τῷ Διὸς παιδὶ καὶ Κρητῶν νομοθέτῃ, ὅπως διὰ προφάσεως παιδοποιΐα πολλὴ γίνηται ἐκ τῶν τοιούτων, καὶ ὡς δῆθεν τοὺς λυπουμένους διὰ τοιούτων ὁμιλιῶν χρῆν παραμυθεῖσθαι. Ἐπίκουρος δὲ καὶ αὐτὸς σὺν τῷ ἀθεότητα διδάσκειν συμβουλεύει καὶ μητράσι καὶ ἀδελφαῖς συμμίγνυσθαι, καὶ πέρα τῶν νόμων τῶν τόδε κωλυόντων. Ὁ γὰρ Σόλων καὶ περῖ τούτου σαφῶς ἐνομοθέτησεν, ὅπως ἐκ τοῦ γήμαντος οἱ παῖδες νομίμως γίνωνται, πρὸς τὸ μὴ ἐκ μοιχείας τοὺς γεννωμένους εἶναι, ἵνα μὴν τὸν οὐκ ὄντα πατέρα τιμήσῃ τις ὡς πατέρα, ἣ τὸν ὄντως πατέρα άτιμάσῃ τις, ἀγνοῶν ὡς μὴ πατέρα. Ὁπόσα τε οἱ λοιποὶ νόμοι κωλύουσιν Ρωμαίων τε καὶ Ἑλλήνων τὰ τοιαῦτα πράσσεσθαι.

Πρὸς τί οὖν Ἐπίκουρος καὶ οἱ Στωϊκοὶ δογματίζουσιν ἀδελφοκοιτίας καὶ ἀρρενοβασίας ἐπιτελεῖσθαι, ἐξ ὧν διδασκαλιῶν μεστὰς βιβλιοθήκας πεποιήκασιν, εἰς τὸ ἐκ παίδων μανθάνειν τὴν ἄθεσμον κοινωνίαν; »

(Μτφρ: Πράγματι ως προς τις αθέμιτες πράξεις είναι σύμφωνοι όλοι σχεδόν οι κινούμενοι γύρω από τον χορό της φιλοσοφίας. Και πρώτος ο Πλάτων, ο οποίος μεταξύ αυτών θεωρείται ο σεμνότερα φιλοσοφήσας, εις το πέμπτο βιβλίο της πολιτείας νομοθετεί κατά τινα τρόπον να είναι κοινές οι γυναίκες όλων (1), χρησιμοποιώντας ως παράδειγμα τον υιό του Διός και νομοθέτη των Κρητών (2), με την πρόφαση να γίνεται πολυάριθμος παιδοποιία με αυτές τις μίξεις και δια να παρηγορούνται οι λυπημένοι με αυτές τις μίξεις (3). Ο δε Επίκουρος μαζί με την διδασκαλία της αθεΐας συμβουλεύει και αυτός να ενώνονται με μητέρες και αδελφές παρά τους νόμους οι οποίοι εμποδίζουν αυτό. Διότι ο Σόλωνας νομοθέτησε σαφώς περί αυτού, τα παιδιά να γίνονται νόμιμα από εκείνον που επισυνάπτει γάμο, δια να μην προέρχονται εκ μοιχείας οι γεννημένοι, ούτως ώστε να μην τιμήσει κανείς ως πατέρα εκείνον ο οποίος δεν είναι πατέρας ή να ατιμάσει κανείς τον πραγματικό πατέρα ως μη πατέρα από άγνοια. Και οι λοιποί νόμοι των Ρωμαίων και των Ελλήνων εμποδίζουν να διαπράττονται αυτά (4).

Γιατί λοιπόν ο Επίκουρος και οι Στωικοί (5) δογματίζουν να τελούνται αδελφοκοιτίες και αρρενοβασίες (διδασκαλίες περί των οποίων έχουν γεμίσει ολόκληρες βιβλιοθήκες), ώστε να μαθαίνουν την αθέμιτο επιμιξία από παιδική ηλικία;)

(4) βλ. Σέξτου Εμπειρικού, Πυρρώνειοι Υποτυπώσεις 3,24

(5) Διογένους Λαέρτιου, Περί βίων φιλοσόφων 7, 188

(Πηγή: Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας, Απολογηταί ΙΙ, Τατιανός Αθηναγόρας, Πατερικές Εκδόσεις Γρηγόριος ο Παλαμάς, Θεσσαλονίκη 1986, σσ. 460 -463)

Σημειωτέον πως ο Επίκουρος χαρακτηρίσθηκε από τους 12θεϊστές Έλληνες της αρχαιότητας ως άθεος, επειδή δεν πίστευε πως οι θεοί είναι μέρος του σύμπαντος και του κόσμου

Εδώ βεβαίως δεν κατηγορείται ολάκερος ο Αριστοτέλης, μιας και η Ορθόδοξη εκκλησία είναι Αριστοτελίζουσα εν αντιθέσει με την Πλατωνίζουσα Παπική Λατινική αιρετική Εκκλησία. Εδώ μόνο δεν γίνεται δεκτή η θεωρία του για την πρόνοια.

Καλό θα είναι οι 12θεϊστές και λοιποί άθεοι να δουν περισσότερο μέσα στον Αριστοτέλη και να βρουν την μονοθεΐα του, παρά να μένουν σε επιφανειακές εθνικιστικές τοποθετήσεις.

«Θεός ἔστι τι ἀεὶ κινούμενον κίνησιν ἄπαυστον, αὕτη δ΄ ἡ κύκλῳ (καὶ τοῦτο οὐ λόγῳ μόνον ἀλλ΄ ἔργῳ δῆλον), ὥστ΄ ἀΐδιος ἂν εἴη ὁ πρῶτος οὐρανός. ἔστι τοίνυν τι καὶ ὃ κινεῖ. ἐπεὶ δὲ τὸ κινούμενον καὶ κινοῦν [καὶ] μέσον, τοίνυν ἔστι τι ὃ οὐ κινούμενον κινεῖ, ἀΐδιον καὶ οὐσία καὶ ἐνέργεια οὖσα. κινεῖ δὲ ὧδε τὸ ὀρεκτὸν καὶ τὸ νοητόν· κινεῖ οὐ κινούμενα. τούτων τὰ πρῶτα τὰ αὐτά. ἐπιθυμητὸν μὲν γὰρ τὸ φαινόμενον καλόν, βουλητὸν δὲ πρῶτον τὸ ὂν καλόν· ὀρεγόμεθα δὲ διότι δοκεῖ μᾶλλον ἢ δοκεῖ διότι ὀρεγόμεθα· ἀρχὴ γὰρ ἡ νόησις. νοῦς δὲ ὑπὸ τοῦ νοητοῦ κινεῖται, νοητὴ δὲ ἡ ἑτέρα συστοιχία καθ΄ αὑτήν· καὶ ταύτης ἡ οὐσία πρώτη, καὶ ταύτης ἡ ἁπλῆ καὶ κατ΄ ἐνέργειαν (ἔστι δὲ τὸ ἓν καὶ τὸ ἁπλοῦν οὐ τὸ αὐτό· τὸ μὲν γὰρ ἓν μέτρον σημαίνει, τὸ δὲ ἁπλοῦν πὼς ἔχον αὐτό). ἀλλὰ μὴν καὶ τὸ καλὸν καὶ τὸ δι΄ αὑτὸ αἱρετὸν ἐν τῇ αὐτῇ συστοιχίᾳ· καὶ ἔστιν ἄριστον ἀεὶ ἢ ἀνάλογον τὸ πρῶτον. ὅτι δ΄ ἔστι τὸ οὗ ἕνεκα ἐν τοῖς ἀκινήτοις, ἡ διαίρεσις δηλοῖ· ἔστι γὰρ τινὶ τὸ οὗ ἕνεκα καὶ τινός, ὧν τὸ μὲν ἔστι τὸ δ΄ οὐκ ἔστι. κινεῖ δὴ ὡς ἐρώμενον, κινούμενα δὲ τἆλλα κινεῖ. εἰ μὲν οὖν τι κινεῖται, ἐνδέχεται καὶ ἄλλως ἔχειν, ὥστ΄ εἰ [ἡ] φορὰ πρώτη ἡ ἐνέργειά ἐστιν, ᾗ κινεῖται ταύτῃ γε ἐνδέχεται ἄλλως ἔχειν, κατὰ τόπον, καὶ εἰ μὴ κατ΄ οὐσίαν· ἐπεὶ δὲ ἔστι τι κινοῦν αὐτὸ ἀκίνητον ὄν, ἐνεργείᾳ ὄν, τοῦτο οὐκ ἐνδέχεται ἄλλως ἔχειν οὐδαμῶς. φορὰ γὰρ ἡ πρώτη τῶν μεταβολῶν, ταύτης δὲ ἡ κύκλῳ· ταύτην δὲ τοῦτο κινεῖ. ἐξ ἀνάγκης ἄρα ἐστὶν ὄν· καὶ ᾗ ἀνάγκῃ, καλῶς, καὶ οὕτως ἀρχή. τὸ γὰρ ἀναγκαῖον τοσαυταχῶς, τὸ μὲν βίᾳ ὅτι παρὰ τὴν ὁρμήν, τὸ δὲ οὗ οὐκ ἄνευ τὸ εὖ, τὸ δὲ μὴ ἐνδεχόμενον ἄλλως ἀλλ΄ ἁπλῶς. ἐκ τοιαύτης ἄρα ἀρχῆς ἤρτηται ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ φύσις. διαγωγὴ δ΄ ἐστὶν οἵα ἡ ἀρίστη μικρὸν χρόνον ἡμῖν (οὕτω γὰρ ἀεὶ ἐκεῖνο· ἡμῖν μὲν γὰρ ἀδύνατον), ἐπεὶ καὶ ἡδονὴ ἡ ἐνέργεια τούτου (καὶ διὰ τοῦτο ἐγρήγορσις αἴσθησις νόησις ἥδιστον, ἐλπίδες δὲ καὶ μνῆμαι διὰ ταῦτα). ἡ δὲ νόησις ἡ καθ΄ αὑτὴν τοῦ καθ΄ αὑτὸ ἀρίστου, καὶ ἡ μάλιστα τοῦ μάλιστα. αὑτὸν δὲ νοεῖ ὁ νοῦς κατὰ μετάληψιν τοῦ νοητοῦ· νοητὸς γὰρ γίγνεται θιγγάνων καὶ νοῶν, ὥστε ταὐτὸν νοῦς καὶ νοητόν. τὸ γὰρ δεκτικὸν τοῦ νοητοῦ καὶ τῆς οὐσίας νοῦς, ἐνεργεῖ δὲ ἔχων, ὥστ΄ ἐκείνου μᾶλλον τοῦτο ὃ δοκεῖ ὁ νοῦς θεῖον ἔχειν, καὶ ἡ θεωρία τὸ ἥδιστον καὶ ἄριστον. εἰ οὖν οὕτως εὖ ἔχει, ὡς ἡμεῖς ποτέ, ὁ θεὸς ἀεί, θαυμαστόν· εἰ δὲ μᾶλλον, ἔτι θαυμασιώτερον. ἔχει δὲ ὧδε. καὶ ζωὴ δέ γε ὑπάρχει· ἡ γὰρ νοῦ ἐνέργεια ζωή, ἐκεῖνος δὲ ἡ ἐνέργεια· ἐνέργεια δὲ ἡ καθ΄ αὑτὴν ἐκείνου ζωὴ ἀρίστη καὶ ἀΐδιος. φαμὲν δὴ τὸν θεὸν εἶναι ζῷον ἀΐδιον ἄριστον, ὥστε ζωὴ καὶ αἰὼν συνεχὴς καὶ ἀΐδιος ὑπάρχει τῷ θεῷ· τοῦτο γὰρ ὁ θεός. ὅσοι δὲ ὑπολαμβάνουσιν, ὥσπερ οἱ Πυθαγόρειοι καὶ Σπεύσιππος τὸ κάλλιστον καὶ ἄριστον μὴ ἐν ἀρχῇ εἶναι, διὰ τὸ καὶ τῶν φυτῶν καὶ τῶν ζῴων τὰς ἀρχὰς αἴτια μὲν εἶναι τὸ δὲ καλὸν καὶ τέλειον ἐν τοῖς ἐκ τούτων, οὐκ ὀρθῶς οἴονται. τὸ γὰρ σπέρμα ἐξ ἑτέρων ἐστὶ προτέρων τελείων, καὶ τὸ πρῶτον οὐ σπέρμα ἐστὶν ἀλλὰ τὸ τέλειον· οἷον πρότερον ἄνθρωπον ἂν φαίη τις εἶναι τοῦ σπέρματος, οὐ τὸν ἐκ τούτου γενόμενον ἀλλ΄ ἕτερον ἐξ οὗ τὸ σπέρμα. ὅτι μὲν οὖν ἔστιν οὐσία τις ἀΐδιος καὶ ἀκίνητος καὶ κεχωρισμένη τῶν αἰσθητῶν, φανερὸν ἐκ τῶν εἰρημένων· δέδεικται δὲ καὶ ὅτι μέγεθος οὐδὲν ἔχειν ἐνδέχεται ταύτην τὴν οὐσίαν ἀλλ΄ ἀμερὴς καὶ ἀδιαίρετός ἐστιν (κινεῖ γὰρ τὸν ἄπειρον χρόνον, οὐδὲν δ΄ ἔχει δύναμιν ἄπειρον πεπερασμένον· ἐπεὶ δὲ πᾶν μέγεθος ἢ ἄπειρον ἢ πεπερασμένον, πεπερασμένον μὲν διὰ τοῦτο οὐκ ἂν ἔχοι μέγεθος, ἄπειρον δ΄ ὅτι ὅλως οὐκ ἔστιν οὐδὲν ἄπειρον μέγεθος)· ἀλλὰ μὴν καὶ ὅτι ἀπαθὲς καὶ ἀναλλοίωτον· πᾶσαι γὰρ αἱ ἄλλαι κινήσεις ὕστεραι τῆς κατὰ τόπον.»

Όπως αποδείχθηκε ανωτέρω, εκείνοι που επιτέθηκαν στο Αιγυπτιακό ναό του θεού – βοδιού Σάραπι δεν πείραξαν τα βιβλία, ούτε τους ανθρώπους αλλά μόνο τα αναθήματα, διότι εκεί μέσα είχαν ταμπουρωθεί παγανιστές της εποχής και σταύρωναν χριστιανούς. Περισσότερα στην σελίδα περί Αλεξάνδρειας.

Βεβαίως κανείς δεν επιβραβεύει την κακή συμπεριφορά, όμως όλοι εκείνοι οι της Αλεξάνδρειας είχαν υποστεί άοπλοι για 3 αιώνες κάκιστους διωγμούς και σφαγές από τους παγανιστές που πλέον έχαναν την εξουσία και την δύναμή τους. Λογικό και επόμενο ήταν να ξεσπάσουν στα αγάλματα και στους ναούς. Δεν πείραζαν (βασάνιζαν ή θανάτωναν) όμως στην πλειοψηφία τους ανθρώπους. Άλλωστε βασικά, οι τότε Χριστιανοί, ήσαν οι πρώην ειδωλολάτρες που ακόμη δεν είχαν εντρυφήσει βαθιά στην νέα θρησκεία.

ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ

Τι άλλο μένει να πει κανείς για τους νεοπαγανιστές διαστρεβλωτές των Πατερικών κειμένων, παρά πως πρόκειται περί ανθρώπων που ζουν μέσα σε ένα σχιζοφρενικό εφιάλτη ψεμάτων και είναι ενσυνείδητοι αποστάτες της Αλήθειας του Ιησού Χριστού.

ΜΑΓΓΑΝΕΙΕΣ Μ. ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ

Στην παρούσα ενότητα σημειώθηκαν οι παρακάτω συγγραφικές μαγγανείες του Μ. Καλόπουλου προς υποστήριξη των ισχυρισμών του:

Μαγγανεία 01. Ο Σηκός μετατρέπεται σε ναό

Μαγγανεία 02. Ο Έλληνας της ελληνιστικής εποχής (ειδωλολάτρης ΚΑΘΕ έθνους) μετατρέπεται σε Έλληνα την καταγωγή

Μαγγανεία 03. Η θυγάτηρ βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας μετατρέπεται σε εκείνη την Μεγάλη

Μαγγανεία 04. Οι Χριστιανοί Έλληνες μετατρέπονται σε ανθέλληνες

Μαγγανεία 05. Οι βάρβαροι μετατρέπονται σε πιστούς βάρβαρους

Μαγγανεία 06. Οι δίκαιοι μετατρέπονται σε δίκαιους της Π.Δ. και όχι δίκαιους Απόστολους ή Αγίους (δίκαιοι πρόγονοι)

Μαγγανεία 07. Οι δαίμονες του Αγίου Χρυσόστομου μετατρέπονται σε βιβλία του Σαραπείου

Μαγγανεία 08. Ο ναός του Σαραπείου από λατρευτικός χώρος μιας Αγελάδας μετατρέπεται αποκλειστικά σε Βιβλιοθήκη

Μαγγανεία 09. Τα λόγια των Πατέρων πετσοκόβονται

Μαγγανεία 10. Οι Χριστιανοί κατάγονται ΟΛΟΙ από την Γαλιλαία

Μαγγανεία 11. Οι Βάρβαροι γίνονται από Παγανιστές το θρήσκευμα Χριστιανοί

Μαγγανεία 12. Το έργο του Αγίου Χρυσοστόμου «Κατά Ιουδαίων» είναι ανθελληνικό, δηλαδή μετατρέπεται σε έργο «Κατά Ελλήνων»

Μαγγανεία 13. Οι καλοί Χριστιανοί είναι οι εμπρηστές βιβλίων

Μαγγανεία 14. Τα βιβλία του Σαραπείου μετατρέπονται όλα σε Ελληνικά, ακόμη και η Παλαιά Διαθήκη

Μαγγανεία 15. Τα λόγια του Χρυσόστομου για την Ιουδαϊκή Συναγωγή, ανακατευθύνονται προς τον ναό του Σαραπείου.

Μαγγανεία 16. Οι «λάρυγγες των Ελλήνων», άλλοτε γίνονται Ελληνική φιλοσοφία, άλλοτε ελληνική παιδεία και άλλοτε ελληνική θρησκεία.

Μαγγανεία 17. Τα ελληνικά ονόματα απαγορεύονται από τους Χριστιανούς

Μαγγανεία 18. Η φράση «το έθνος» των λόγων του ιερού Ιωάννη Χρυσόστομου μετατρέπεται σε «ένα έθνος»

Μαγγανεία 19. Ο Άγιος Χρυσόστομος είναι ο εμπρηστής μιας βιβλιοθήκης που δεν υπήρχε (ΜΕΓΑΛΗΣ) στην εποχή του. Δηλαδή ένας μ.Χ. Άγιος με τις «εμπρρρρρρρρρηστικές» του δηλώσεις, έκαψε τα βιβλία μιας βιβλιοθήκης που υπήρχε π.Χ.

ΠΗΓΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ

4. Πολεμικές Μονογραφίες, τεύχος 8, - «Βυζαντινός Στρατός 490 -630 μ.Χ.»

1. «Περί των Ο’ Αποστόλων», Migne, Ελληνική Πατρολογία

1. Τα αρχεία της χαμένης γνώσης, Παναγιώτης Α. Τουλάτος, εκδόσεις Άμμων

2. Σειρά «Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας», Μ. Αθανασίου, Έργα 1, Πατερικές Εκδόσεις «Γρηγόριος Παλαμάς», Θεσσαλονίκη 1973

Ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ

(ΜΙΑ ΑΝΕΥ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΧΑΛΚΕΙΑ ΤΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

Μ. ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΠΑΤΕΡΩΝ

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

1.

ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΕΙΝΑΙ «ΑΝΘΕΛΛΗΝΕΣ»

Πόσο φιλέλληνες είναι οι Πατέρες της Εκκλησίας;

Ψεύτικες Κατηγορίες στην σελίδα Καλόπουλου

Ίδιες & άλλες στην σελίδα της Ελληνικής Θρησκείας (Hellenic Religion)

Υπεράσπιση Απολογία:

2.

HELLENIC RELIGION

1. Ελληνισμός & Χριστός

2. Ελληνικές (ειδωλολατρικές) πλάνες

2.

ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ

Συγγραφικές Μαγγανείες Μ. Καλόπουλου

3.

ΠΗΓΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ

ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΕΙΝΑΙ «ΑΝΘΕΛΛΗΝΕΣ»

ΠΟΣΟ ΦΙΛΕΛΛΗΝΕΣ ΗΤΑΝ ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ;

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ στην ΣΕΛΙΔΑ ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ:

ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΣΤΗΝ ΣΕΛΙΔΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ

ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ - ΑΠΟΛΟΓΙΑ

1. «ΠΕΡΙ ΕΛΛΗΝΩΝ» & «ΑΝΘΕΛΛΗΝΩΝ»

2. ΠΕΡΙ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

3. ΠΕΡΙ ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ & ΠΕΡΙ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ

4. ΠΕΡΙ ΑΓΑΛΜΑΤΩΝ

5. ΠΕΡΙ ΝΑΩΝ

6. ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ & ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ

7. Ο ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ Ο ΠΑΡΑΒΑΤΗΣ ΗΤΑΝ ΑΝΘΕΛΛΗΝΑΣ;

8. ΤΕΛΙΚΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

HELLENIC RELIGION

1. ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ & ΧΡΙΣΤΟΣ

2. ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ (ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΚΕΣ ΠΛΑΝΕΣ)

ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ

ΜΑΓΓΑΝΕΙΕΣ Μ. ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ

ΠΗΓΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ

Σελίδα - Μενού περί Μ. Καλόπουλου

ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ