ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΓΕΝΙΚΑ

 Οι ηγέτες του Χριστιανισμού θα πρέπει να ζητήσουν συγνώμη από τα θύματα που δημιούργησαν εξ ονόματός της πίστης μερικοί από τους προκάτοχους τους. Κάποιοι εξ αυτών κατεύθυναν μερικές φορές τις μάζες σε ενέργειες αντίθετες προς αυτήν. Το βάρος βέβαια δεν πέφτει μόνο στην ηγεσία αλλά και σε φανατισμένους απλούς πιστούς. Χαρακτηριστικά παραδείγματα λαθεμένων ενεργειών με βάση την πίστη είναι η Ιερά εξέταση από τους δυτικούς, οι σταυροφορίες (με συνεισφορά και των Βυζαντινών) κ.α. Προσωπικά σαν Χριστιανός ο Ανώνυμος Απολογητής ζητά βαθιά συγνώμη από όλα τα θύματα, καθότι η πίστη δεν είναι επιτρεπτό να επιβάλλεται. Ο Χριστός είναι ο Πρώτος διδάξας. Η κατήχηση είναι θεμιτή, αλλά η επιβολή της πίστης δια της βίας όχι μόνο «δεν σώζει» τους άλλους, αλλά καταστρέφει τους πράξαντες και επιφέροντες την βία.

 ΕΙΣΑΓΩΓΗ: Αυτή η σελίδα αναφέρει μόνο ιστορικά αποδεδειγμένα στοιχεία και δεν θέλει σε καμιά περίπτωση να μειώσει την όποια λάμψη των αρχαίων  Ελλήνων και ακόμη περισσότερο την όποια λάμψη της αρχαίας ιστορίας και της αρχαίας παιδείας. Εξάλλου δεν θα μπορούσε να μειώσει ούτε κατ’ την όποια φωτεινότητα ενός Πλάτωνα, ενός Θουκυδίδη ή ενός Αριστοτέλη. Δεν έχει σαν σκοπό της, το μοίρασμα των Ελλήνων σε κατηγορίες περισσότερο ή λιγότερο εθνικά «άξιων». Επίσης, και αυτό είναι το σημαντικότερο, δεν θέλει να αποδώσει κατηγορίες σε κανέναν αλλά να παρουσιάσει σκέψεις και ιστορικά γεγονότα έναντι των κατηγοριών των Εθνικών. Εκτελείται υπεράσπιση και όχι κατηγορητήριο. Οι περιπτώσεις βίας και ιεροσυλίας της αρχαιότητας που θα αναφερθούν παρακάτω έχουν σαν σκοπό τους να ξεπλύνουν μόνο τα μάτια μας από την στάχτη που έριξαν οι Εθνικοί, οι οποίοι παρουσιάζουν γεγονότα του Βυζαντίου λες και η βία γεννήθηκε επί Χριστιανών και επί αρχαιότητας ήταν άγνωστη. Δυστυχώς η βία υπήρξε πάντα και αποδέκτες της ήταν συνεχώς οι αδύνατοι άσχετα από θρησκευτικά πιστεύω.

1^ον Κατηγορούντες οι Εθνικοί τους Χριστιανούς για διάφορες καταστροφές προσπαθούν να αποδείξουν - μετατρέψουν την νέα Διαθήκη του Χριστού «αγαπάτε αλλήλους» εις την «μισείτε αλλήλους». Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί όμως καθόσον την νέα Διαθήκη παρέλαβαν οι μαθητές υπό το Χριστό και δεν δύναται να αλλάξει μεταγενέστερα. Η μη εφαρμογή της νέας Διαθήκης από τους ανθρώπους πηγάζει από την ατέλεια αυτών και όχι από την ατέλεια του Χριστού ούτε της Διαθήκης. Υπεύθυνοι για διάφορα ευτράπελα ήταν, είναι και θα είναι αρκετοί ηγήτορες, θρησκευτικοί και μη, κάποιοι από τους φανατισμένους πιστούς και όχι η Θρησκεία του Χριστιανισμού. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι στους πρώτους Χριστιανικούς αιώνες οι Χριστιανοί διετέλεσαν μέγιστο φιλανθρωπικό έργο προς πάντες ακόμη και προς αυτούς που τους εδίωκαν, τους Εθνικούς και τους Ιουδαίους δηλαδή. Πλείστα φιλανθρωπικά ιδρύματα ιδρύονται δίπλα από τις εκκλησίες. Κατά τον λοιμό της Αλεξάνδρειας και ενώ οι Εθνικοί εγκατέλειπαν και τους δικούς τους, οι Χριστιανοί περιέθαλψαν πάντες. Η εκκλησία της Ρώμης τον Γ΄ αιώνα περιέθαλπε 1500 χήρες και ενδεείς. Τα ήθη των Χριστιανών εκείνης της εποχής ήταν τέτοια ώστε εξέπλησσαν τους Εθνικούς τόσο με την αυτοθυσία τους κατά τους διωγμούς (δυνατή πίστη σε αληθινό Θεό) όσο και με την εν αλλήλους αγάπη «ἴδετέ πως ἀγαπῶσιν ἀλλήλους καί πως εἶναι ἕτοιμοι να ἀποθάνωσιν ὑπὲρ ἀλλήλων». Κρίμα που αρκετά από αυτά τα ήθη θα εγκαταλειφθούν μετά από αρκετούς «χριστιανούς».

2^ον Το χειρότερο και πιο άσχημο που πράττουν οι Έλληνες Εθνικοί είναι αυτή η «ιδιωτικοποίηση» της Ελληνικής αρχαιότητας στους δικούς τους θρησκευτικούς «Εθνικούς κύκλους» και μερικές φορές δυστυχέστερα, σε αυτούς τους πολιτικούς προσπαθώντας να αποστασιοποιήσουν την αρχαιότητα από τους ομοεθνούς τους Έλληνες Χριστιανούς με απώτερο σκοπό το διαχωρισμό και την διαφοροποίηση του όρου Χριστιανός από τον όρο Έλληνας. Αυτός ο διαχωρισμός μετατρέπεται σε πολιορκητικό κριό που επιπρόσθετα, υπόγεια και έμμεσα προσπαθεί να εξοβελίσει τον Ιησού Χριστό από την ψυχή και την θρησκευτική εσωτερικότητα του ανθρώπου με Ελληνική καταγωγή. Αυτή είναι μια προσπάθεια η οποία δεν γίνεται να έχει επιτυχή έκβαση καθόσον είναι εκτός ιστορικής πραγματικότητας. Οι ίδιοι αρχαίοι Έλληνες των προχριστιανικών αιώνων (1^ος - 3^ος αιώνας μ.Χ.) όχι μόνο δέχθηκαν την χριστιανική πίστη και τον Χριστό χωρίς να τους το επιβάλει κάποιος αλλά επιπροσθέτως μαρτύρησαν για να διατηρήσουν την πίστη τους κάτω από την Ρωμαϊκή Εθνική πίεση των διωγμών. Επίσης οι «αρχαιολάτρες - Εθνικοί» πέφτουν σε πλήθος ιστορικά ατοπήματα και κακοτοπιές ώστε να διαγράψουν αυτήν την ιστορική περίοδο (1^ος - 3^ος αιώνας μ.Χ.) από την Ελληνική ιστορία. Πλείστες φορές έρχονται και σε σύγκρουση μεταξύ τους, προσπαθώντας να χωρίσουν και να περιφράξουν σαν ιδιωτικό χώρο - ιδιοκτησία, ωσάν νέοι Κολόμβοι, περιόδους της αρχαιότητας κατά τις οποίες άλλοτε η αρχαία ελληνική θρησκεία δεν έχει εισάγει τις ανατολικές επιρροές - μυστήρια, π.χ. στην Δήλο λατρεύονταν προς το τέλος της αρχαιότητας οι θεοί Σάραπης, Ανούβιος, Ίσιδος, Αρποκράτης και Αστάρτη, άλλοτε φρενάροντας την αρχαία θρησκεία προ της εποχή του Αλεξάνδρου, είτε άλλοτε διαγράφοντας επιρροές των γειτονικών λαών. Έτσι κατηγορούν τον Μ. Αλέξανδρο που θέλησε να γίνει Ολύμπιος Θεός, κατηγορούν τους ανατολικούς λαούς, έστω και αν οι αρχαίοι Έλληνες θρησκευτικά βρίσκονταν σε πλήρη ανάμειξη με αυτούς και άλλοτε γυρίζουν βαθιά πίσω στην προϊστορία ψάχνοντας για Ελληνικές θρησκευτικές καθαρότητες, οι οποίες φυσικά είναι από πάρα πολύ δύσκολο έως απίθανο να ευσταθήσουν. Μέσα από αυτήν την προσπάθεια ιδιωτικοποιήσεως του αρχαίου πολιτισμού από τους σημερινούς Εθνικούς, γεννιούνται και τα ευτράπελα της διαμάχης των κύκλων τους, για το ποιος είναι «αυθεντικός Έλληνας» και ποιος όχι. Με αυτόν τον τρόπο το «αρχαίο μεγαλείο» που θέλουν να περάσουν μέσα από τα έντυπά τους καταντάει έρμαιο των συγκρούσεών τους, λες και ο Ελληνικός πολιτισμός χρωστάει το μεγαλείο του στην «ιδιωτική πέννα» ορισμένων αρθρογράφων, και όχι στην οικουμενική «ουσία» του.

Κύπελλο από επιχρυσωμένο άργυρο. Ανάμεσα στις παραστάσεις που διακοσμούν το κύπελλο αυτό, περιλμβάνεται δύο φορές η ανάληψη του Μ. Αλεξάνδρου, η μορφή του οποίου χρησιμοποιήθηκε κατά καιρούς για να συμβολίσει την οικουμενική εξουσία του Βυζαντινού αυτοκράτορα.12^ος αιώνας. Ύψος : 9 εκ., διάμ: 13,8 εκ. Αγία Πετρούπολη (Ερμιτάζ. αρ. ευρ. ω72). (Πηγή: Περιοδικό Αρχαιολογίας - Ιστορίας των πολιτισμών,τεύχος 34, άρθρο «Ωρες Βυζαντίου, Αθήνα - Θεσσαλονίκη - Μυστράς, Αύγουστος 2001 - Ιανουάριος 2002», Σταυρούλα Μασουρίδη, Αρχαιολόγος, σελίδα 21)

Αντίθετα είναι γνωστό ότι η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία είχε οικειοποιηθεί τους ευγενείς της Τροίας ως βασιλικούς πρόγονους.

3^ον Εθνικά ο γράφων δηλώνει Έλληνας αλλά και Ρωμιός και δεν δέχεται για κανέναν λόγο, ότι είναι λιγότερο Έλληνας ή λιγότερο θαυμαστής των αρχαίων  προγόνων από «αυτούς» που πιστεύουν στο «12θεο». Αυτή η κατηγορία, του λιγότερο εθνικά Έλληνα, είναι ενάντια σε εκατομμύρια ορθοδόξων, ακόμη και μη πιστών Χριστιανών της Ελλάδας. Μήπως αυτοί δεν είναι Έλληνες επειδή δηλώνουν πίστη στον Ιησού Χριστό ή όχι; Από πότε η Θρησκευτική ταυτότητα αποτελεί υποχρεωτικά και εθνική ταυτότητα; Μπορεί να είναι συνδεδεμένη η θρησκεία με ένα κράτος αλλά όχι με εθνότητα. Οι Εθνικοί κάνουν συνεχώς το λαθεμένο διαχωρισμό : Έλληνες Εθνικοί και Χριστιανοί μισέλληνες όπως επίσης το διαχωρισμό Ελλάδα - Βυζάντιο. Ξεχνούν έντεχνα την οικιοθελή βάπτιση των Ελλήνων στο Χριστιανικό δόγμα, πριν από την ίδρυση του Βυζαντίου (50 μ.Χ. - 330 μ.Χ.) καθώς επίσης ότι το Βυζάντιο ήταν και Ελλάδα πολύ νωρίτερα από την εποχή που ο Ξενοφώντας έφερε τους Μύριους του εκεί και τους παρέδωσε στον Σπαρτιάτη στρατηγό Θύμβρωνα . Αν υποθέει κανείς ότι οι Έλληνες Χριστιανοί δεν ήταν και δεν είναι ομοεθνείς, τότε πρέπει και να δεχθεί ότι το θρήσκευμα αλλάζει την εθνικότητα. Αν είναι έτσι, εφ’ όσον η πλειοψηφία των Ελλήνων σήμερα είναι Χριστιανοί, μήπως άραγε οι Δωδεκαθεϊστές πρέπει να θεωρηθούν αλλοεθνείς, δηλαδή μη Έλληνες; Κι αν το θρήσκευμα ορίζεται ως το πρώτο κριτήριο εθνικότητας, αυτό δεν είναι αντίθετο με την πίστη των Εθνικών περί «Ελληνικής βιολογικής και γεωγραφικής καταγωγής»; Επίσης μήπως ο Χριστιανισμός απαγόρευσε στους Έλληνες να είναι εθνικά υπερήφανοι ή δεν υπάρχουν και δεν υπήρξαν Έλληνες Χριστιανοί πατριώτες; Εξάλλου Εθνικός δεν σημαίνει Έλληνας όπως επίσης Χριστιανός δεν σημαίνει Έλληνας . Άλλο οι θρησκείες κι άλλο οι εθνότητες. Κι αν ακόμη υποθέσουμε, λαθεμένα, ότι οι θρησκείες υποδηλώνουν αποκλειστικά εθνότητες, τότε πρέπει και να γνωρίζουμε ότι η αρχαία «Ελληνική» θρησκεία δεν είναι απόλυτα Ελληνικής προελεύσεως αλλά αποτελεί μίγμα θρησκειών και άλλων εθνοτήτων και δηλαδή ανατολικών, όπως π.χ. Αιγυπτίων όπως αναφέρεται και από τους ίδιους τους αρχαίους ιστορικούς και φιλόσοφους. Επίσης τι να πει κανείς για τους αλλόθρησκους ή άθεους Έλληνες; Μήπως και αυτοί δεν είναι ομοεθνείς των Ελλήνων; Η Ορθόδοξος Χριστιανική πίστη μοιάζει στην προέλευση με την αρχαία και δηλαδή είναι μείγμα Ιουδαϊσμού (Ανατολής) και Ελληνικής φιλοσοφικής σκέψης, αλλά διαχωρίζεται σαφώς από την τελευταία καθώς αποκαλύφτηκε στον κόσμο από τον Σωτήρα Θεό Ιησού Χριστό και δεν αποτελεί επινόηση της ανθρώπινη φύσης όπως η ειδωλολατρία και ο ελληνικός φιλοσοφικός Εθνισμός.

4^ον Η πίστη στους Ολύμπιους θεούς και στις φυσικές θεότητες (άλση, ποταμούς, λίθους) δεν οδηγεί «ως δια μαγείας» τον λάτρη στα «φώτα» της αρχαίας Ελλάδας ούτε εξελληνίζει. (Λογική Εθνικών: εφόσον οι «πεφωτισμένοι» αρχαίοι ήταν Εθνικοί, έτσι πρέπει και εμείς οι σημερινοί να είμαστε Εθνικοί ώστε να είμαστε και εμείς «πεφωτισμένοι» και να είμαστε και πιο πολύ Έλληνες). Με την ίδια λογική υποστηρίζεται δηλαδή ότι: αν κάποιοι σημερινοί Έλληνες αρχίσουν να λατρεύουν τους αρχαίους Αιγυπτίους, θεούς τότε «αυτομάτως» θα αποκτήσουν και τα επιστημονικά «φώτα» των αρχαίων Αιγυπτίων και θα μετατραπούν και οι ίδιοι σε Αιγυπτίους και ίσως καταφέρουν να φτιάξουν και καμιά πυραμίδα ανάλογη με αυτή του Χέοπα. Οι επίσης «πεφωτισμένοι» Ίωνες και μη φιλόσοφοι της αρχαίας Ελλάδας αμφισβήτησαν, νωρίτερα από τους Χριστιανούς, την Εθνική πίστη και τον πολυθεϊσμό ως ανούσιο. Το σημαντικότερο όμως παράδειγμα και απόδειξη ότι δεν υπάρχει ολοκληρωτική σχέση μεταξύ Εθνισμού και Ελληνικού πολιτισμικού πνεύματος, αποτελεί ακριβώς ένα επίμονο επιχείρημα των Εθνικών που χρησιμοποιείται ενάντια στον Χριστιανισμό. Υποστηρίζουν οι Εθνικοί, ότι ενώ με τον Χριστιανισμό ο «κόσμος» περιέπεσε σε επιστημονικό σκοταδισμό για πάρα πολλά χρόνια, αντιθέτως με την επιστροφή στην Ελληνική αρχαία πραγματεία, σημειώθηκε ο περίλαμπρος Διαφωτισμός που έφερε άπλετο φως να λάμψει και πάλι στην Ευρώπη.  Μπορούν να εξηγήσουν λοιπόν τότε οι Εθνικοί, πως κατάφεραν οι Χριστιανοί του μεσαίωνα να διαφωτιστούν από τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό, εφόσον δεν είναι οι ίδιοι Εθνικοί; Πώς άραγε κατάφεραν οι Χριστιανοί διαφωτιστές, αυτό που οι Εθνικοί προσάπτουν μόνο στο δικό τους θρησκευτικό κύκλο; Το άμεσο συμπέρασμα είναι ότι ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός διαφωτίζει πάντοτε σε ορισμένους τομείς την ανθρωπότητα, πέρα από θρησκευτικά ζωνάρια που προσπαθούν να περισφίξουν μέσα στον χώρο τους τον πολιτισμό και το δημιουργικό πνεύμα. Ο Χριστιανισμός δεν έφερε συσκότιση, αλλά την συσκότιση την έφερε και πάλι η απόλυτη εξουσία που ήθελε να εξουσιάζει και να ελέγχει τα πάντα χρησιμοποιώντας αυτή την φορά σαν σύμμαχό της τα θεία, πράγμα που συνέβαινε και στην αρχαιότητα όταν π.χ. ένας Βασιλιάς υποδύονταν τον Διόνυσο για να παντρευτεί προσάπτοντας στον εαυτό του Θεϊκή υπόσταση ή όταν οι εθνικοί Ρωμαίοι αυτοκράτορες αποτελούσαν προσωποποιήσεις του Θεού. Συσκοτισμό έφερε και η απόλυτη έως δουλική πίστη στις αξίες του δυτικού διαφωτισμού, που αν και είχε εν αρχής σκοπό την επιστημονική γνώση, σε μερικές εκφάνσεις του, κατευθύνθηκε στην φυσική θρησκεία και στην σημερινή ειδωλολατρία και αρχαία δεισιδαιμονία.

5^ον Όπως Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα, αναλόγως ιστορία της αρχαίας Ελλάδας δεν είναι μόνο Κλασικοί χρόνοι στην Αθήνα του Περικλή (5^ος - 4^ος αιώνας π.Χ.), όπως πολλοί Εθνικοί θέλουν με αυταρέσκεια να πιστεύουν. Ήδη από πολύ νωρίτερα (3000 π.Χ.) υπάρχουν πολύ αξιόλογοι πολιτισμοί όπως της Θεσσαλίας (2800-2400 π.Χ.), ο Κυκλαδικός πολιτισμός (πρωτοκυκλαδική περίοδος 2800-2000 π.Χ., μεσοκυκλαδική 2000-1600 π.Χ., υστεροκυκλαδική 1600-1100 π.Χ.), ο Μινωικός πολιτισμός (2600π.Χ- 1200 π.Χ.), ο Μυκηναϊκός πολιτισμός (1500 π.Χ.-1000 π.Χ.), ο Κορινθιακός πολιτισμός, ο Ελληνικός Μεσαίωνας (10^ος - 7^ος αιώνας π.Χ.), η αρχαϊκή περίοδο (7^ος - 5^ος αιώνας π.Χ.), & η Ελληνιστική περίοδο με κέντρο την Αλεξάνδρεια (3^ος π.Χ. - 5^ος μ.Χ. αιώνας). Άρα δεν είναι αυθαίρετο να μιλάμε για Ελληνική θρησκεία αναφερόμενη στην Ολύμπια Θρησκεία που μεσουράνησε σε μια σειρά ετών, αλλά όχι αποκλειστικά και σε όλες και ούτε αποκλειστικά με την ίδια μορφή, ούτε υπερκαλύπτοντας όλο τον ελλαδικό χώρο;

6^ον Υποστηρίζεται ότι οι Εθνικοί (και Έλληνες) «εδιώχθησαν» από τους Χριστιανούς (και Έλληνες), καθόσον απαγορεύθηκε η Εθνική πίστη στο Βυζάντιο και επί Κωνσταντίνου, Θεοδόσιου Α΄ & Β΄, Ιουστινιανού, καταστράφηκαν αρχαίοι Εθνικοί ναοί και επισημοποιήθηκε η Χριστιανική πίστη αλλά ξεχνιέται ότι προηγήθηκαν για 3 αιώνες οι άγριες διώξεις των Χριστιανών (και Ελλήνων) τόσο στην Ιταλία, Αίγυπτο όσο και στην Ελλάδα με την βοήθεια και το μίσος των Εθνικών (και Ελλήνων). Δικαιώματα στους Χριστιανούς δίνονται μέχρι και τον 4^ο -5^ο αιώνα μ.Χ. εν καιρώ Βυζαντινής / Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας γεγονός που αποδεικνύει ότι οι Εθνικοί κατείχαν δικαιώματα τα οποία δεν κατείχαν οι Χριστιανοί. Επί Εθνικών αυτοκρατόρων του Ρωμαϊκού κράτους, οι Χριστιανοί διώχθησαν άγρια με κρατικά διατάγματα, και όχι μόνο καταδικάζονταν σε θάνατο αν δήλωναν Χριστιανοί, αλλά με φοβερά βασανιστήρια (ρίξιμο σε καυτό λάδι, πυρά, κάψιμο μέσα σε είδωλα κ.α.) προσπαθούσαν οι Εθνικοί να τους εξαναγκάσουν να αρνηθούν το Χριστό. Αυτό συνέβαινε και στον Ελλαδικό χώρο με την βοήθεια των Εθνικών (Ελλήνων και μη). Από όσο είναι γνωστό ιστορικά, επειδή συχνά γίνεται σύγκριση Ιεράς Εξέτασης της Δύσης και Ορθοδοξίας πρέπει να αναφερθεί ότι πυρπόληση ανθρώπων στο Βυζάντιο, παρόλο ότι χριστιανικά άκρως κατακριτέα, υπάρχει μόνο ενάντια στους μάγους (μαγγανάρηδες, μαγγανάριοι, μαγγαροδαίμονες) όπου και γινόταν θέαμα στον Ιππόδρομο και μόνο μια καταδίκη στην πυρά αιρετικού επί αυτοκράτορα Αλέξιου Α΄ Κομνηνού και συγκεκριμένα ενάντια στον αρχηγό της αίρεσης των Βογομίλων Βασίλειο. Πρέπει να αναφερθεί επίσης ότι οι καταδίκες πλείστων μαγγανάρηδων δεν γίνονταν για θρησκευτικά κριτήρια αλλά για υποθέσεις απάτης, κλοπής κ.λ.π., όπως κάνουν σήμερα διάφορα μέντιουμ, καφετζούδες κ.α. Απλώς τότε τα χρόνια ήσαν διαφορετικά και ο ποινικό κώδικας αντικατόπτριζε τα ήθη των ανθρώπων κληρονομημένα από περασμένες εποχές. 

7^ον Οι Εθνικοί υποστηρίζουν ότι δεν ήταν υπεύθυνοι για τους διωγμούς των Χριστιανών οι Έλληνες Εθνικοί αλλά οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες. Η αλήθεια είναι ότι σε πάρα πολλές περιπτώσεις οι Εθνικοί Έλληνες βοηθούσαν τους ρωμαίους και άναβαν τα αίματα, όπως επίσης και οι Ιουδαίοι που κατοικούσαν στην Ελλάδα. Δεν γίνεται να πραγματοποιηθεί διωγμός χωρίς την βοήθεια του γηγενούς πληθυσμού μιας περιοχής, δηλαδή τους καταδότες (βλέπε αυτοκράτορας Δομιτιανός) . Σαν παράδειγμα αναφέρεται εδώ οι διωγμοί των Εβραίων της Ευρώπης από τους Ναζί κατά τον Β΄Π.Π., και οι οποίοι στο μέγιστο των περιπτώσεων στηρίχθηκαν στις κατά τόπους αρχές, σε καταδότες που χρηματίστηκαν, που μισούσαν, που είχαν ανταγωνιστικές σχέσεις κ.λ.π. με τους διωγμένους. Ιδίως μέσα στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως και στο γκέτο της Βαρσοβίας οι Γερμανοί χρησιμοποιούσαν Εβραίους έναντι Εβραίων. Το αυτό έγινε στην Ελλάδα της χούντας όπου οι καταδότες «έδιναν» τους κομμουνιστές. Είναι λογικό να δεχθούμε ότι :

ή

1. Τους ρωμαίους αυτοκράτορες βοηθούσαν και οι Έλληνες Εθνικοί

2. ΚΑΙ τους Βυζαντινούς αυτοκράτορες βοηθούσαν και οι Έλληνες Χριστιανοί

ή

1. Μόνο οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες κυνήγησαν τον Χριστιανισμό

2. Και μόνο οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες κυνήγησαν τον Εθνισμό

Ενώ καταντά κακόβουλη προπαγάνδα το:

1. Στους διωγμούς των Χριστιανών υπεύθυνοι ήταν μόνο οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες χωρίς την βοήθεια του κατά τόπους Εθνικού λαού

2.Αλλά στην απαγόρευση του Εθνισμού υπεύθυνοι ήταν οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες και ο κατά τόπους Χριστιανικός λαός.

8^ον Δεν στέκει το επιχείρημα ότι οι αρχαίοι Έλληνες Εθνικοί ήταν ανεξίθρησκοι, διότι πολίτες των πόλεων της αρχαίας Ελλάδας υποχρεώνονταν δια νόμου να λατρεύουν τους Εθνικούς θεούς και ημίθεους ήρωες και προστάτες των ιδίων πόλεων, που σε αυτές διέμεναν. Βλέπε και κατηγορητήριο και θανάτωση των μεγαλυτέρων ονομάτων του Ελληνισμού Σωκράτη, Φειδία, κατηγορίες έναντι Αριστοτέλη και δεκάδων άλλων σοφών. Επίσης οι δούλοι (Έλληνες και μη) ήταν αναγκασμένοι να συμμετέχουν στην λατρεία των θεών της οικογένειας που τους είχε αγοράσει. Ακόμη μπορεί οι δούλοι να «ελευθερώνονταν» στους αρχαίους ναούς, αλλά αυτή η ελευθερία τους ήταν η αφιέρωσή τους στους ναούς, δηλαδή υπηρέτες των ναών ή ιερόδουλοι.). Επίσης έπρεπε να είναι κανείς πιστός προς ορισμένους θεούς για να συμμετάσχει σε κρατικές υπηρεσίες π.χ. για να γίνει κάποιος αστυνόμος στην Αθήνα έπρεπε να τιμά τον Δία Ερκείο, τον Πατρώο Απόλλωνα κ.λ.π.

9^ον Από το παραπάνω (θάνατοι φιλοσόφων και καλλιτεχνών, εκδίωξη από τις πόλεις τους κ.α., και μάλιστα των μεγαλύτερων, στην αρχαιότητα από τους Εθνικούς) συνάγεται ότι δεν ήταν μόνο οι Χριστιανοί υπεύθυνοι, διότι δεν κατάλαβαν το μεγαλείο κάποιων επιστημόνων ή επιστημονικών απόψεων, αλλά περισσότερο από αυτούς υπεύθυνοι είναι οι αρχαίοι Εθνικοί, οι οποίοι θεοποιούσαν την ύλη (ξύλο, πέτρες, φωτιά, αέρα) και διέκοψαν το έργο πολλών μεγάλων προσωπικοτήτων της αρχαιότητας. Αμόρφωτοι και μορφωμένοι άνθρωποι υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρξουν. Δεν υπόκεινται σε θρησκευτικά πλαίσια η έλλειψη μορφώσεως όπως χειρίστως προσπαθούν να υποδείξουν οι Εθνικοί. Αυτοί είναι που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν πρώτοι σε άγνοια και πρώτοι σε έλλειψη παιδείας όταν θεωρούν θεούς, την πέτρα και τα ξύλα. Πώς είναι δυνατόν να γνωρίζουν οι μάντεις τι ζητά ο Δίας με την εξέταση των εντοσθίων του ζώου μιας θυσίας; Θα πρέπει λοιπόν οι σύγχρονοι Εθνικοί, να είναι προσεκτικοί στην λασπολογία που τείνουν πολλές φορές τα επιχειρήματά τους. Επίσης η διαπίστωση, ότι πλείστοι αρχαίοι μεγάλοι φιλόσοφοι, ιστορικοί, καλλιτέχνες κ.α. είναι Εθνικοί δεν μπορεί να αποδείξει τίποτα εφόσον ο Εθνισμός δεν σημαίνει τίποτα επ’ ακριβώς, αλλά τα πάντα και ο Χριστιανισμός ακόμη δεν είχε εμφανισθεί και δεν μπορούμε να γνωρίζει κανείς τι θρήσκευμα θα ακολουθούσαν αυτοί, σε περίπτωση που είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν την νέα θρησκεία του Χριστιανισμού. Το αντίθετο όμως μπορεί να γίνει, διότι οι μετέπειτα χριστιανοί γνώριζαν και τους Εθνικούς θεούς και τις ιδιότητές τους.

10^ον Κατηγορούν τον Χριστιανισμό για αιρέσεις. Μήπως όλες οι φιλοσοφικές σχολές εν αρχαία Ελλάδα δεν είναι αιρέσεις; Ποιος αντιλέγει; Παρ’ όλες τις σημερινές αιρέσεις όμως, δεν υπάρχει αμφιβολία για την πίστη δηλ τον Χριστού και την μεταθανάτιο ζωή. Ξεχνούν την πολυπλοκότητα της αρχαίας θρησκείας και τις «αιρέσεις» επί ουσίας των Ελλήνων φιλοσόφων για το «Δωδεκάθεο» (ιστορική, αλληγορική και εξηγήσεις των αρχαίων θεών). Άλλωστε με τόσους πολλούς θεούς τι σημασία έχει η αίρεση; Προς ποια άλλη κατεύθυνση μπορεί να υπάρξει αίρεση στην αρχαία θρησκεία, παρά μόνο σε εκείνη που αμφισβητεί την ίδια την Εθνική πολυθεϊκή πίστη; Το να πιστεύεις σε χιλιάδες θεούς και πράγματα (ξύλο, πέτρες κ.α.) δείχνει επιστημονική άγνοια προς το ποιόν της ύλης, την οποία πρώτοι προσπάθησαν να διαφωτίσουν οι Έλληνες φιλόσοφοι της μικρά Ασίας «χλευάζοντας» την αρχαία θρησκεία. Την πίστη σε πέτρες δεν μπορούν να την αναιρέσουν οι σημερινοί Έλληνες Εθνικοί, εφόσον τέτοιες ιερές πέτρες (λίθοι) υπήρχαν και στο πολύ γνωστό μαντείο των Δελφών και συγκεκριμένα στον ναό του Απόλλωνα. Κι είναι λογικότατο να χλευάζεται κάποιες φορές η Εθνική πίστη, παρά ο Χριστιανισμός, διότι π.χ. ο κεραυνός και τα μαύρα σύννεφα λόγου χάρη φανέρωναν τον θυμό του Δία. Και φυσιολατρικά να το «δει» κανείς, η βροντή και το νέφος δεν είναι θυμός αλλά αναγκαίο και βαρυσήμαντο φαινόμενο του φυσικού μας κόσμου, το οποίο με χαρά περιμένουν κάποιοι μεροκαματιάρηδες γεωργοί.

11^ον Η νέα Διαθήκη που έδωσε ο Χριστός στους Μαθητές του είναι το «αγαπάτε αλλήλους». Καθετί το οποίο ξέφυγε ιστορικά από αυτόν τον κανόνα από πλευράς Χριστιανών, δυστυχώς αποτελεί ανθρώπινο λάθος και αποστασιοποιείται από την νέα Διαθήκη αλλά και από τον ορισμό της ιδιότητας του Χριστιανού. Δυστυχώς ο άνθρωπος έκανε καταστροφές τόσο ως Χριστιανός, αλλά και με σφετερισμό του ονόματος (βλέπε Χούντα και Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών) όσο και ως Εθνικός και δεν ισχύει με τίποτα η άποψη των Εθνικών ότι Χριστιανός = καταστροφέας και Εθνικός = αθώα περιστερά, αν και ο πραγματικός Χριστιανός (αυτός που έχει βίο Χριστιανού) δεν κάνει ποτέ κακό μάλλον το αντίθετο, ενώ ο Εθνικός δεν έχει ηθικούς φραγμούς εξ ορισμού. Ίσως να είχε μερικώς μόνο μετά την έλευση των ελληνικών και ανατολικών μυστηρίων στην αρχαία Ελλάδα. Επίσης ας μην ξεχνά κανείς ότι το κοινωνικό πρόσωπο της σημερινής κοινωνίας (γηροκομεία, ορφανοτροφεία, πτωχοκομεία, βρεφοκομεία κ.α.) οφείλονται στον Χριστιανισμό ως τα έθεσε πρώτος ο Ιουστινιανός Α΄ (527 - 565 μ.Χ.) δημιουργώντας την πρώτη μορφή κοινωνικής περίθαλψης που χαρακτηρίζει μόνο τις σύγχρονες κοινωνίες.

12^ον Πάρα πολλοί Εθνικοί δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί οι Χριστιανοί προσκυνούν και προσπίπτουν για τον Χριστό. Πιστεύουν ότι αυτό αποτελεί πράξη του σκλάβου προς τον αφέντη. Αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν το μέγεθος της ευλάβειας, του σεβασμού, του θαυμασμού και της πίστεως των προσκυνητών προς τον Θεό επειδή ακριβώς οι δικοί τους θεοί είναι ψεύτικοι. Κάποιοι από αυτούς θεωρούν τους εαυτούς τους υπερήφανους εθνικιστές που δεν θέλουν να σκύβουν το κεφάλι. Αδυνατούν να νιώσουν την ίδια ταπεινοφροσύνη με τους αδελφούς τους Χριστιανούς. Δικαίωμά τους βέβαια αλλά σε τι ωφελεί ο χλευασμός; Αδυνατούν να καταλάβουν ότι αυτό δεν αποτελεί αποτέλεσμα εξ’ αναγκασμού αλλά ευλάβειας και ευχαριστίας της κτήσης προς τον Δημιουργό & Θεό της. Απεναντίας οι των Εθνικών προς τους ψεύτικους θεούς φιλοφρονήσεις είναι είτε κάτω από την έννοια του φόβου ή είτε υπό την έννοια της αλαζονείας, πρώτο είτε διότι ο άνθρωπος φοβάται την φύση ή είτε γίνεται απέναντι ίσος προς κατώτερο, απόδειξη της μη πραγματικής θειότητας. Εξάλλου ο Χριστιανισμός των αδυνάτων προτιμά για μέγιστο μεγαλείο την ταπεινοφροσύνη έναντι της υπερηφάνειας των Εθνικών. Επίσης χαρακτηρίζουν την πατρίδα των Ελλήνων, εμπαίζοντας τους σημερινούς Έλληνες και την Ελλάδα, ως «Ελλάδα του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου». Δεν μπορούν να εννοήσουν, φαίνεται, ότι το θρησκευτικό φρόνημα των σημερινών Ελλήνων αποτελεί χαρακτηριστικό της εθνότητας από τους αρχαιότατους χρόνους. Αλλά από ότι δείχνουν, με την επιχειρηματολογία τους δεν τους ενδιαφέρει αυτό. Σημαντικό είναι γι’ αυτούς, αυτή η θρησκευτική ευλάβεια να είναι εστραμμένη προς τον Εθνισμό, όπου και μέσα στους κόλπους του οποίου μπορούν να την εννοήσουν. Επειδή δε, είναι εστραμμένη προς τον Χριστό και προς τους ιερείς που αντιπροσωπεύουν την διδασκαλία του, αποτελεί αντικείμενο χλευασμού και περιφρόνησης.

13^ον Κατηγορούν τον Χριστό ως Εβραίο Θεό, καθόσον δεν μπορούν να βρουν άλλα μειονεκτήματα ή λες και η εθνότητα αποτελεί μειονέκτημα ή πλεονέκτημα. Δηλαδή ένας που είναι δολοφόνος και Έλληνας εξαγνίζεται λόγω εθνότητας; ένας Έλληνας είναι τόσο δολοφόνος όσο και ένας Εβραίος ή Αιγύπτιος δολοφόνος και το αντίστροφο δηλ. ένας ενάρετος είναι ενάρετος ασχέτου εθνικότητας. Εν έτη 2001 και εφόσον η γενετική έχει αποδείξει την ανυπαρξία ανώτερων και κατώτερων φυλών, κάποιοι συνεχίζουν να παίζουν παλιά βιολιά (βλέπε Χίτλερ). Αλλά αν ακόμα δεχτεί κανείς αυτό σαν επιχείρημα, πως δηλαδή ο Χριστός είναι Εβραίος θεός, θα πρέπει να ξέρει ότι ο Χριστός ήλθε σαν Θεός όλων των εθνών και όχι ενός έθνους και συνεπώς δεν μεροληπτεί εναντίον κανενός. Αυτό τον καθιστά και ορθολογικά ανώτερο και πιο Έλληνα από τους αρχαίους θεούς, καθόσον αυτοί οι τελευταίοι πήραν το μέρος των εχθρών των Ελλήνων όπως φαίνεται και από την Ηλιάδα του Ομήρου (θεμελιωτή της Ολύμπιας πίστης), εφόσον Απόλλωνας, Άρης, Άρτεμης, Αφροδίτη, Ποσειδώνας είναι εχθροί των Ελλήνων στις μάχες με τους Τρώες, έστω και αν είναι μοιάζουν με τους Αχαιούς και ιδιαίτερα αυτόν το εξυψωμένο από ελληνικό πνεύμα και από τους Εθνικούς, θεό Απόλλωνα προστάτη του Τρωικού ήρωα Έκτορα και αρωγό στον θάνατο του Έλληνα Πάτροκλου και του Έλληνα ήρωα Αχιλλέα. Οι Έλληνες ως γνωστό θεοποίησαν τον Αχιλλέα και όχι τον Έκτορα και καλό θα είναι να το έχουν στην μνήμη τους εκείνοι που θέλουν να θεωρούν τους Τρώες τόσο Έλληνες όσο και τους Αχαιούς και τους συμμάχους τους. Και ίσως μεν να υποστηριχθεί η άποψη ότι λογοτεχνικά ο Όμηρος διαχωρίζει τους θεούς, ώστε να υπάρχει ισορροπία μεταξύ τις διαφορές των ανθρώπων, αλλά από την άλλη, την θρησκευτική πλευρά, δεν μπορεί να λεχθεί το ίδιο. Τέτοια παραδείγματα «ανθελληνισμού» των αρχαίων Εθνικών θεών υπάρχουν και άλλα. Έστω κι αν αυτή η σκέψη είναι κάπως «τραβηγμένη», εν τούτοις δεν είναι τίποτα άλλο παρά να παρουσιάζεται ο τρόπος σκέπτεσαι των σημερινών Εθνικών έναντι του Χριστού και ο Θεός γνωρίζει ότι ο γράφων δεν ξεκίνησε πρώτος, αλλά ούτε είναι κι ο θεμελιωτής αυτού του τρόπου σκέπτεσθαι. Πριν από την δημιουργία αυτής της σελίδας έχουν εκδοθεί εκατοντάδες Εθνικών περιοδικών στην Ελλάδα.

14^ον Η αναζήτηση του τέλους του Εθνισμού δεν μπορεί να ευρεθεί εις την καταστροφή αρκετών αρχαίων ναών και κτισμάτων αλλά στην ανωτερότητα της Χριστιανικής Θρησκείας. Η Εθνική θρησκεία στους πρώτους αρχαίους χρόνους π.χ. δεν χρησιμοποιεί αγάλματα αλλά λ.χ. ο θεός Δίας στην αρχή λατρεύονταν με ένα μικρό λόφο φτιαγμένο από χώμα τοποθετημένο στην κορφή ενός βουνού, ώστε να πλησιάζει περισσότερο τον ουρανό. Η θρησκεία, έστω και Εθνική, δεν χρειάζεται ναούς και αγάλματα, αλλά καρδιές για να επιβιώσει. ο Χριστός δεν κατάκτησε γη σαν τον Μ. Αλέξανδρο ή άλλους στρατηλάτες αλλά κέρδισε ανθρώπους. Επίσης στο Όμηρο φαίνεται πλήρως η έλλειψη λατρευτικών χώρων, καθόσον η Εθνική λατρεία μπορεί να γίνει οπουδήποτε και από οποιανδήποτε. Όλες οι Εθνικές αρχαίες οικογένειες είχαν στο σπίτι τους βωμό οικογενειακό στον οποίο θυσίαζαν και πρόσφεραν στις θεότητες. Υπεύθυνος αυτών των προσφορών-θυσιών ήταν ο αρχηγός της οικογένειας. Έτσι αν και αρκετοί αρχαίοι ναοί καταστράφηκαν υπήρχαν λατρευτικοί Εθνικοί χώροι στα σπίτια των Εθνικών ώστε να μπορεί να συνεχιστεί η Εθνική πίστη. Ακόμη και η καταστροφή αγαλμάτων δεν υστερεί την Εθνική πίστη καθότι στους ναούς, αλλά ιδίως στα σπίτια, υπήρχαν μικρά είδωλα μεγέθους παλάμης στα οποία η Εθνική θρησκεία μπορούσε να συνεχισθεί. Αντιθέτως κατέρρευσε και δεν άντεξε στο πέρασμα του χρόνου και στην κατήχηση του Χριστιανισμού. Οι βωμοί και τα μικρά είδωλα (ειδώλια) στα σπίτια, δεν καταστράφηκαν από όχλους αλλά από τους ιδιοκτήτες τους, μετά από την μετάβασή τους στην Χριστιανική πίστη ή στην αθεΐα. Επίσης ας μην ξεχνάμε ότι σημαντικότατο ρόλο στην κατάρρευση του Εθνισμού διαδραμάτισε ο ανθρωπομορφισμός των αρχαίων θεών οι οποίοι και θα εγκαταλειφθούν πλήρως από τους ίδιους τους Εθνικούς (παγανιστές - pagans) στα μετέπειτα χρόνια, λόγο της εξέλιξης της θρησκείας τους. Αντιθέτως από την πλευρά των Χριστιανών έναντι στο Μωαμεθανικό προσηλυτισμό υπάρχουν έξοχα παραδείγματα συνέχισης της πίστης.

15ον Οι Χριστιανοί (και Έλληνες την εθνότητα) που καταστρέψανε αγάλματα, θεωρούνται από τους Εθνικούς ως ανθέλληνες. Αυτός ο χαρακτηρισμός είναι λαθεμένος και μεροληπτικός, διότι διατυπώνεται σχεδόν 2000 χρόνια μετά τις καταστροφές και δηλαδή σήμερα όπου τα αγάλματα της εποχής εκείνης θεωρούνται ελληνικές αρχαιότητες. Εκείνη την εποχή τα αγάλματα δεν χαρακτηρίζονταν σαν αρχαιότητες αλλά σαν την εσφαλμένη προσωποποίηση θεοτήτων, εξάλλου αυτό ήταν, προσωποποιήσεις θεοτήτων. Ήταν θεότητες και όχι αρχαιολογικά έργα τέχνης παρόλο που σήμερα χαρακτηρίζονται έτσι. Η αρχαιολογία, δηλαδή η επιστήμη που εξετάζει μνημεία, θα ξεκινήσει από τον ΙΗ΄ αιώνα μ.Χ.. Πάρα πολλοί αρχαίοι ναοί καταστράφηκαν στα πρώτα βυζαντινά χρόνια από σεισμούς όπως επίσης στον μεσαίωνα. Το πρόβλημα με τα αγάλματα θα διαφανεί αργότερα και στο Βυζάντιο με την εικονομαχία. Σε αυτήν την τελευταία θα φανεί καλύτερα ότι κατά την αρχαιότητα, το άγαλμα ενσωμάτωνε τον Θεό που αναπαριστούσε. Αυτή την ενσωμάτωση προσπάθησαν να καταργήσουν οι εικονομάχοι από την θρησκευτική λατρεία του λαού (κατάλοιπο Εθνισμού). Χαρακτηριστικά ο Λέων Γ΄ ο Ίσαυρος είχε απαγορεύσει δια διατάγματος την λατρεία των εικόνων του Χριστού, της Παναγίας, των αγίων και των αγγέλων. Είχε διατάξει την καταστροφή όλων των εικόνων και δίνοντας το παράδειγμα είχε διατάξει την κατεδάφιση του αγάλματος του Χριστού που βρίσκονταν στην είσοδο του παλατιού με άμεση συνέπεια το χύσιμο αίματος από τον λαό που αντέδρασε.

Ναός της Αγίας Ειρήνης. Περίοδος της εικονομαχίας.

16^ον Πώς μπορούν να κατηγορούν οι Εθνικοί τους Έλληνες Χριστιανούς για ανθελληνισμό. Αν μπορούν αυτοί (οι Εθνικοί) να ζουν σήμερα ελεύθερα και να εκφέρουν την γνώμη τους το χρωστούν στους πατριωτικούς απελευθερωτικούς αγώνες και τις θυσίες των Ελλήνων Χριστιανών (1456-1944) και δηλαδή εκείνων των Ελλήνων μαχητών, που στο μεγάλο ποσοστό τους έχουν για Θεό τους τον Ιησού.

17^ον Γι’ αυτούς που νομίζουν ότι ικανοί για τους διωγμούς ήταν μόνο οι Εθνικοί ρωμαίοι αυτοκράτορες και στρατιώτες ή ότι για την επιβολή της θρησκείας ήταν ικανοί μόνο μερικοί Χριστιανοί Βυζαντινοί αυτοκράτορες, αναφέρεται εδώ το ιστορικό γεγονός των διωγμών και των εξευτελισμών που υπέστησαν οι Ιουδαίοι, Εβραίοι στην πίστη αλλά και οι Ιουδαίοι Ελληνιστές (εξελληνισμένοι) από τους Έλληνες Εθνικούς. Συγκεκριμένα υπό του Μ. Αλέξανδρου όλα βαίνουν καλώς μεταξύ Ελλήνων και Ιουδαίων, οι Πτολεμαίοι θα είναι πολέμιοί των Ιουδαίων και χειρότεροι θα είναι οι Σελευκίδες (τύραννοι) με χειρότερο τον Επιφανή, ο οποίος ήθελε συνέχεια υψηλότερους φόρους από τους Ιουδαίους επειδή δεν μπορούσε να καταλάβει πως, από ότι υποστήριζαν οι Ιουδαίοι, ο δικός τους μοναδικός Θεός ήταν ανώτερος από όλους του δικούς του. Θέλησε να τους αναγκάσει να ασπασθούν τους Ελληνικούς Εθνικούς θεούς . Κατασκεύασε ναό του Δία μέσα στον ιερό ναό των Ιουδαίων στην Παλαιστίνη, τους ανάγκασε να φάνε χοιρινό, τους ανάγκασε να προσκυνήσουν ένα τολμηρό σύμπλεγμα του θεού Διονύσου, έστειλε ιερείς και στρατιώτες σε κάθε Ιουδαϊκή πόλη για να κατασκευασθεί βωμός και όρισε την ποινή θανάτου για την μη παρουσία των Ιουδαίων σε θυσία . Αυτό ήταν και το έναυσμα των απελευθερωτικών αγώνων των Μακκαβαίων έναντι των Ελλήνων που θα κρατήσουν 25 χρόνια και θα τελειώσουν το 140 π.Χ. Θα ακολουθήσουν οι ρωμαίοι. Δεν είναι σωστό λοιπόν κανείς να γενικεύει π.χ. Χριστιανοί βίαιοι - Εθνικοί περιστέρια, Έλληνες ανώτεροι και άλλοι κατώτεροι κ.λ.π.). Η ιστορία θέλει κριτικό πνεύμα και όχι μανιώδη προπαγάνδα, γιατί όταν φανεί ότι η προπαγάνδα περιέχει ψέματα και αναλήθειες ή έστω μονόπλευρες αλήθειες τότε έχουμε αποτελέσματα αντίθετα με τα επιδιωκόμενα.

18ον Μια άλλη τρανή και αδιάσειστη απόδειξη της διαδόσεως και της γενικής εξάπλωσης του Χριστιανισμού, και κατάρρευση συνεπώς της Εθνικής λατρείας χωρίς βία και πριν καταστραφούν αρκετοί από τους αρχαίους ναούς στο ανατολικό Ρωμαϊκό κράτος (Ελλάδα, Ασία), αποτελεί η προσπάθεια του Μ. Κωνσταντίνου να δημιουργήσει κράτος στην Ανατολή βασισμένο στον Χριστιανισμό. Ο Κωνσταντίνος ήταν εν αρχή Εθνικός και στράφηκε στον Χριστιανισμό μετά το όραμα του «Εν τούτω Νίκα», αν και δεν βαπτίστηκε, παρά λίγο πριν από τον θάνατό του. Κοιτώντας καλύτερα αργότερα τα αίτια της δημιουργίας Χριστιανικού κράτους από τον ίδιο μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι:

1) Εν αρχή σταμάτησε τους διωγμούς, διότι αυτοί οι τελευταίοι είχαν φέρει την ρωμαϊκή αυτοκρατορία σε μεγάλη εσωτερική αναταραχή και σε σπατάλη δυνάμεων και πόρων, διότι παρ’ όλες τις διώξεις ο Χριστιανισμός έβαινε συνεχώς αυξανόμενος, με συνέπεια το πέρας της οριστικής εξαφανίσεώς του να απομακρύνεται συνεχώς στον ορίζοντα και να μοιάζει με άπιαστο όνειρο.

2) Η απόφαση να δημιουργηθεί Χριστιανικό κράτος με πρωτεύουσα στο Ανατολικό Κράτος και όχι στην Δύση, δείχνει ότι ο Χριστιανισμός είχε πάρα πολύ καλές βάσεις τον 3^ο αιώνα μ.Χ. στην Ανατολή, και όχι στην Ιταλική χερσόνησο, πράγμα  που είναι απόδειξη της θεοσέβειας και των Ελληνικών φύλων στην νέα θρησκεία, κάτι το οποίο δεν μπορούν να καταλάβουν και να ανεχθούν οι σύγχρονοι Εθνικοί, παρόλο ότι σχέδια για μετάβαση της Ρωμαϊκής πρωτεύουσας υπάρχουν από νωρίτερα.

3) Αν λοιπόν σύμφωνα με τους Εθνικούς, οι ρωμαίοι αυτοκράτορες και όχι μόνο ο Κωνσταντίνος, είχαν καταλάβει το πόσο δύστυχες είναι οι εμφύλιες διαμάχες λόγω θρησκευτικής διαφορετικότητας, όπως φάνηκε κατά το διάστημα των Χριστιανικών διώξεων, τότε πώς είναι δυνατόν να αποφάσισαν να διαπράξουν τόσο μεγάλες «διώξεις», σύμφωνα με τους νεοΕθνικούς, ενάντια στους αρχαίους Εθνικούς του Ανατολικού κράτους, την στιγμή που ο Χριστιανισμός δεν αποτελεί σχεδόν την απόλυτη πλειοψηφία του κράτους; Αυτό θα αντίβαινε της λογικής των ηγετών. Διότι αν υποθέσει κανείς ότι τον 3^ο αιώνα μ.Χ. (ίδρυση Κων/πολης) αλλά και τους επόμενους (4^ο -5^ο κ.λ.π. ) ο Χριστιανισμός αποτελεί μειοψηφία, όπως υποστηρίζουν οι Εθνικοί (95% Εθνικοί - 5% Χριστιανοί) η έστω και ίσο μέρος 50%-50% έναντι Εθνισμού, τότε η προσπάθεια εξόντωσης του τελευταίου και η συνέχιση διατήρησης του Χριστιανισμού σαν κρατικό θρήσκευμα θα αποτελούσε κίνηση ενάντια και έξω από τα όρια κάθε λογικής, καθόσον θα έπρεπε να είναι πάρα πολύ πιο παράλογη από την προσπάθεια εξοντώσεως του Χριστιανισμού τον 1^ο - 2^ο αιώνα, την στιγμή που ο Χριστιανισμός αποτελούσε μηδενικό κλάσμα σε σύγκριση με τον Εθνισμό. Με απλά λόγια: Πώς αποφασίστηκε να διωχτεί σε κάποιες στιγμές ο Εθνισμός, αν όπως υποστηρίζουν οι νεοΕθνικοί, αποτελούσε το πλείστον του Ελληνικού κόσμου; (ανατολική αυτοκρατορία) . Αυτό θα επέφερε πλήθος αντιδράσεων και αναταραχών σε όλη την Μεσόγειο, εφόσον οι χριστιανοί μαρτυρούσαν αμαχητί βάση της ηθικής τους, ενώ οι Εθνικοί μπορούσαν κάλλιστα να πολεμήσουν για τους θεούς τους, πράγμα που δεν έπραξαν. Αντιθέτως, παρά τις καταστροφές αρχαίων ναών υπάρχουν πολύ λίγες αντιδράσεις και έτσι μάλλον το ανάποδο διαφαίνεται, τόσο από τα ιστορικά δεδομένα, όσο και από ορθολογικής άποψης.

 Από τα άνω και την ιστορία συνάγεται λοιπόν ότι κανένα κράτος δεν κατάφερε να επιβληθεί στους πολίτες του δια της βίας τόσο για πολιτικούς, πόσο μάλλον δια θρησκευτικούς λόγους. Ιδίως την στιγμή που το κράτος αυτό διέρχεται υπό πλήθος ξένων επιδρομών και επιζητά εσωτερική συνοχή, ανοχή και υποστήριξη , όπως το Βυζάντιο. Αν πάλι κατάφερε να επιβληθεί θρησκευτικά το Βυζάντιο στους πολίτες του, τότε μόνο μια εξήγηση υπάρχει. Η αποκαλυπτικότατα του νέου Θεού Ιησού Χριστού και η αδιαφορία των Εθνικών.

 Ο Εθνισμός εξελικτικά σήμερα στην ιστορία του ανθρώπου, αποτελεί ένα βήμα προς τα πίσω και όχι προς τα εμπρός, γι‘ αυτό και εγκαταλείφθηκε πολύ νωρίτερα άλλωστε και επικράτησε ο Χριστιανισμός, ο Μωαμεθανισμός και άλλες μονοθεϊστικές θρησκείες. Από τον Εθνισμό επιβίωσαν μόνο διάφορα στοιχεία του μέσα στην μαγεία, αλλά και άλλα μέσα στην Ορθόδοξη λατρεία, ορολογία, δοξασία, εξυψώνοντας την με το απαράμιλλο ελληνικό πνεύμα που εκφράστηκε με την πολυετή γλώσσας.

19^ον Πόλεμοι με θρησκευτικές αφορμές π.χ. σταυροφορίες, δεν έγιναν μόνο από τους Χριστιανούς, αλλά έγιναν και στην αρχαιότητα από Εθνικούς. Σαν παράδειγμα αναφέρεται ο ιερός πόλεμος Δ΄ όπως ονομάζεται, των Αμφικτυόνων, με ηγέτη τον Μακεδόνα βασιλιά Φίλιππο έναντι των Αμφιέσεων, όταν οι τελευταίοι αρνήθηκαν να καταβάλουν πρόστιμο και ανακάλεσαν τους εξόριστούς τους, που είχαν καταπατήσει γαίες του μαντείου των Δελφών (σημ : ιδιοκτησία γαιών του μαντείου στην αρχαιότητα παράλληλα με τις κτήσεις γαιών της σημερινής εκκλησίας). Μάλιστα οι τελευταίοι υποκινήθηκαν από πράκτορες των Μακεδόνων ώστε να επισύρουν την επέμβαση των τελευταίων, στο νοτιότερο μέρος της Ελλάδας. Συγκεκριμένα ο Φίλιππος εκμεταλλεύτηκε το γεγονός και κύριο στόχο του είχε τους Θηβαίους και τους Αθηναίους, όπως και αποδείχθηκε αργότερα. Ιερούς πολέμους έκαναν αρκετοί μεγάλοι της ιστορίας και τους χρησιμοποιούσαν σαν προσχήματα των πολιτικών και στρατιωτικών τους φιλοδοξιών - σχεδίων. Άλλος ιερός πόλεμος μεταξύ Μήλου και Κω για τον τρίποδα του Τρωικού πολέμου.

20^ον Ένας από τους αγαπητούς στόχους των Εθνικών, σαν Χριστιανός εξολοθρευτής της Εθνικής πίστης, είναι ο Μέγας Κωνσταντίνος. Ξεχνούν όμως ότι ο Κωνσταντίνος βαπτίστηκε Χριστιανός λίγο πριν πεθάνει. Όσα άσχημα επισυνάπτουν στον Κωνσταντίνο ως Χριστιανό, αντιθέτως ανήκουν σε έναν Εθνικό που δεν είχε βαπτισθεί ακόμη. Από αυτό φαίνεται πόσο ο φανατισμός, η μεροληπτικότητα και η διαστρέβλωση της ιστορίας, έχουν επηρεάσει την Εθνική προπαγάνδα.. Λασπολόγων περισσότερο, είναι η Εθνική προπαγάνδα, γιατί δεν προσπαθεί τον προσηλυτισμό με κατήχηση στα ιδεώδη της Εθνικής θρησκείας αλλά πετά λάσπη στην θρησκεία του Χριστιανισμού γενικεύοντας την ιστορία, τα γεγονότα και τα άσχημα των ανθρώπων. Πώς γίνεται με την λάσπη να αποδείξει κανείς ότι η θρησκεία του είναι η αληθινή και ελληνική; Χρειάζονται πάρα πολύ σοβαρά επιχειρήματα για κάτι τέτοιο.

21^ον Είναι απαράδεκτη η ταύτιση, που γίνεται από τους Εθνικούς, των έργων των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων με την πολυθεΐα και δηλαδή με την φιλοσοφική σκέψη που παρουσίασαν οι αρχαίοι φιλόσοφοι, επειδή αυτοί οι τελευταίοι ήσαν μη Χριστιανοί. Δηλαδή με άλλα λόγια υποστηρίζουν ότι η φιλοσοφία είναι Εθνικής προέλευσης. Όμως τόσοι άλλοι χιλιάδες πολυθεϊστικοί λαοί και φυλές, στερούνταν παντελώς της φιλοσοφίας. Ακόμη και αυτοί οι Ρωμαίοι, που είχαν του ίδιους θεούς με τους Έλληνες, δεν παρουσίασαν τίποτα το αξιόλογο από φιλοσοφικής πλευράς. Επίσης οι νειΕθνικοί, εξοβελίζουν παντελώς τους Ίωνες φιλόσοφους που κατακερματίζουν την αρχαία θρησκεία. Με αυτή τη λογική (νεοΕθνικών), μπορεί να υποστηρίξει κανείς ότι τεχνολογικές ανακαλύψεις του νεότερου δυτικού πολιτισμού οφείλονται στο Χριστιανισμό. Άλλο επιστήμονες και άλλο παπάδες, άλλο αρχαίοι φιλόσοφοι και άλλο αρχαίοι ιερείς και θεότητες. Ας μην ξεχνά κανείς την πλάνη των Αζντέκων Εθνικών, που εκτελούσαν πλήθος ανθρωποθυσιών, όπως πολλές άλλες Εθνικές θρησκείες ανά τον κόσμο, για να εξευμενίσουν τους θεούς τους έπειτα από τις κατοπτεύσεις των ιερέων τους. Ο Χριστιανισμός έφερε την αγάπη προς τον άνθρωπο και εξαφάνισε τέτοιες πεποιθήσεις - θυσίες ανθρώπων υπέρ θεών.

22ον Κανένα από τα επιχειρήματά των Εθνικών και λάτρων της αρχαίας «Ελληνικής» θρησκείας δεν μπορεί να αποδείξει ότι ο Χριστός δεν είναι Θεός ούτε να αντικρούσει τα θαύματα και την ανάστασή Του. Δεν μπορεί να αντικρούσει τα σημερινά θαύματα που γίνονται στο όνομά Του, όπως Αυτός είχε αναφέρει στις γραφές. Δεν μπορεί να αναιρέσει τις προφητείες που διατυπώθηκαν στο όνομά Του και ούτε μπορεί να τις αποτρέψει. Γι’ αυτό και η επιχειρηματολογία τους βασίζεται αποκλειστικά και μόνο πάνω στα υπερήφανα Ελληνικά εθνικιστικά συναισθήματα, συνδέοντας την προέλευση των θεών των αρχαίων Ελλήνων αποκλειστικά με την Ελληνική εθνικότητα. Οι Χριστιανοί Έλληνες έχουν πολλούς λόγους να έχουν εθνική συναισθηματική αυτάρκεια για την Ορθοδοξία π.χ. Ευαγγέλια & Αποκάλυψη γραμμένες στα ελληνικά, συμφωνία με τους αρχαίους Έλληνες σοφούς για την μοναδικότητα θεού κ.λ.π.) . Αλλά παρόλα αυτά ο Θεός είναι υπεράνω εθνοτήτων και δεν στέκει αποκλειστικά σε καμιά εθνότητα.

23^ον Αν ακόμη κάνει κανείς την υπόθεση ότι η αρχαία Εθνική πίστη επιζούσε ακόμη μέχρι και τις μέρες του σήμερα στην πλειοψηφία του Ελληνικού πληθυσμού, τότε θα πρέπει να γνωρίζει ότι ο Χριστός θα αποτελούσε μέγιστη θεότητα στο πάνθεόν της, εφόσον ο Χριστός έγινε αποδεκτός από πλήθος Εθνικών κατά τους προβυζαντινούς αιώνες (1^ος - 3^ος αιώνες μ.Χ.), οι οποίοι βαπτίσθηκαν Χριστιανοί, καθόσον ο Χριστός αποτελούσε και αποτελεί Θεό μέγιστης ηθικής. Ο αυτοκράτορας Ιουλιανός, μάρτυρας σχεδόν των Εθνικών, ενώ ήταν και αυτός Εθνικός, ταυτόχρονα τελούσε και τις Χριστιανικές του θρησκευτικές παραδόσεις. Οι σημερινοί Εθνικοί και αρχαιολάτρες όμως αρνούνται μετά μανίας τον Ιησού Χριστό, προσπαθώντας να «δείξουν» τους εαυτούς τους πιο αρχαίους και από τους όντως αρχαίους Έλληνες. Κατόπιν αυτού, βάλλουν τους Χριστιανούς και ιδίως τα ιερατεία με κατηγορίες, αλλά δεν μπορούν να βάλλουν τον Χριστό, διότι απλούστατα δεν υπάρχουν κατηγορίες εναντίον Του, καθόσον ο σκοπός και τα έργα Του είναι Υπεράνω και αυστηρά καλοπροαίρετα για το καλό της ανθρωπότητας. Παρόλα αυτά, ο Χριστός αποτελεί τον «καθαρό» στόχο γι’ αυτούς, και όχι η δήθεν ανάδειξη του Ελληνισμού, πράγμα το οποίο φαίνεται περίτρανα από το ότι τηρούν σιωπή ιχθύος και περιθωριοποιούν τους απελευθερωτικούς αγώνες των Ορθοδόξων Ελλήνων Χριστιανών, που με το αίμα τους χάρισαν την ελευθερία σε αυτό τον τόπο δίνοντας την ευκαιρία στους Εθνικούς να αναπτύσσουν δημοκρατικά σήμερα την γνώμη τους.

24^ον Ας μην ξεχνά κανείς και το πλαίσιο της Εθνικής πίστης, η οποία δεν ορίζεται σε κάτι ειδικευμένα, αλλά περιλαμβάνει πλήθος θεοτήτων και πραγμάτων όπως π.χ. θεοί ποταμοί, με συνέπεια, να μην μπορεί να υποστηριχθεί από τους Εθνικούς η ένταξη της πίστης των αρχαίων Ελλήνων και φιλοσόφων σε συγκεκριμένα και ορισμένες φορές, αυθαίρετα πλαίσια θεοτήτων, που ορίζονταν από τις πόλεις-κράτη που ζούσαν και που προσπαθούν εκ νέου να ορίσουν και να περιφράξουν οι σύγχρονοι Εθνικοί αρχαιολάτρες του 12θεου, προσπαθώντας να ορίσουν αρχαίο δόγμα την στιγμή που στην αρχαιότητα δεν κατορθώθηκε να εφαρμοσθεί κάτι ανάλογο. Εξάλλου και αυτό είναι το σημαντικότερο, και ο ίδιος ο αριθμός 12 (δωδεκάθεο), είναι μια μορφή σημερινού Εθνικού δογματισμού, την στιγμή που σε καμιά αρχαία πόλη της Ελλάδας δεν έχει την σημασία που έχει λάβει σήμερα από τους Εθνικούς. Το 12 πάντως δεν αναφέρεται πουθενά στο Όμηρο (θεμελιωτής της Ολύμπιας πίστης)

25^ον Κατηγορείται ο Χριστιανισμός ότι εμπνέει φόβο στους πιστούς εφόσον ομιλάει περί τιμωρίας των αδίκων και άρα αποτελεί μια θρησκεία βασισμένη στον φόβο. Ξεχνούν όμως οι κατήγοροι ότι και ο επίσης Εθνικός αρχαίος άνθρωπος είναι θεοσεβούμενος λόγο φόβου π.χ. θυσίες για να εξευμενιστεί ο Ποσειδώνας και να ηρεμήσει η θάλασσα (φόβος πνιγμού), θάψιμο νεκρών και Ελευσίνια για την ειρηνική ζωή μετά θάνατο κ.λ.π. Επίσης όσο αναφορά τα μυστήρια μπορούμε κι εδώ να βρούμε ανάλογα. Στις Βακχείες (αίρεση της Διονυσιακής λατρείας) ο μυημένος απειλούνταν με το «σύρσιμο» στα βάθη της γης από έναν καταχθόνιο μηχανισμό από όπου δεν ξαναγύριζε ποτέ, αν τυχόν αποκάλυπτε τα γενόμενα στα μυστήρια και όργια. Αυτό φαίνεται και από το ότι η μύησης ήταν μια συμβολική κατάβαση στον Άδη, όπου κάτι τέτοιο φαίνεται σε μια περιγραφή του Παυσανία, που επιχείρησε συμβολικά την κάθοδο στα βάθη της σπηλιάς του Τροφονίου, στην Βοιωτία. Ο Παυσανίας, όπως όλοι οι «καταβάτες» επίστρεψε σώος στην επιφάνεια της γης.

26^ον Οι αρχαιολάτρες με τον ασύστολο πόλεμο προς τον Χριστιανισμό - Χριστό έχουν καταντήσει πολέμιοι και αυτού του νεοελληνικού πολιτισμού εφόσον τον δημιούργησαν Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Αυτό δείχνει ότι δεν κινούνται από αγάπη προς τον Ελληνισμό, όπως διατυμπανίζουν, αλλά αγάπη προς την πολυθεΐα - Εθνισμό αποκλειστικά.

27^ον Άλλη κατηγορία προς την «θρησκεία» του Χριστιανισμού, αποτελεί η άρνηση στρατεύσεως που εκφράσανε τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες οι Χριστιανοί έναντι στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Ναι γιατί δεν ήθελαν να είναι μισθοφόροι και να κάνουν κατακτητικούς πολέμους. Κατηγορούνται γι’ αυτό σήμερα για δειλία, αφιλοπατρία κ.α. Τι καλύτερο όμως από έναν κόσμο γεμάτο αγάπη προς τον συνάνθρωπο και την εφαρμογή της ισότητας; Παρόλα αυτά όμως αυτή η ιδέα την μη στρατεύσεως και φιλειρηνισμού εγκαταλείφθηκε γρήγορα πρακτικά, λόγω των εξωτερικών εχθρών και κατακτητών. Απόδειξη οι πόλεμοι, μάχες και θυσίες των Ελλήνων Ορθοδόξων που πολέμησαν για μια ελεύθερη Ελλάδα. Είναι πολύ εύκολο να μιλάς για ηρωισμούς όταν βρίσκεσαι στρογγυλοκαθισμένος σε μια καρέκλα, στην ζεστασιά του σπιτιού σου και να κατηγορείς κάποιους για δειλία, ενώ είναι υπερβολικά δύσκολο να πολεμάς μέσα σε ένα Μεσολόγγι ενάντια στον Τούρκο κατακτητή, ενώ δεν υπάρχει ούτε ίχνος τροφής και αναγκάζεσαι να τρως ποντίκια και άλλα χειρότερα, όπως επίσης είναι δύσκολο να πολεμάς στο κρύο καταχείμωνο της Αλβανίας με τα κρυοπαγήματα να σου τρώνε κυριολεκτικά τα πόδια, κάτω από το εθνικό σύμβολο του σταυρού, για ένα όχι προς τους αφέντες φασίστες, που κάποιοι σήμερα υποστηρίζουν κάτω από τον μανδύα της Σπαρτιατικής αρχαιομανίας.

 28^ον Δεν μπορεί να κατηγορείται μόνο η Εκκλησία (κλήρος ) για ορισμένα δεινά των Εθνικών, αλλά και η ίδια η πολιτεία (πολίτες της) για το Ορθόδοξο δόγμα της κρατικής θρησκείας. Αποφεύγουν όμως οι Εθνικοί να κατηγορήσουν το νεοελληνικό κράτος για ανάμειξη στην Χριστιανική θρησκεία παρόλο ότι έπαιξε σημαντικότατο ρόλο στην στέρηση της λατρείας της πίστης τους. Αν το έκαναν αυτό θα έπεφταν σε αντίφαση διότι οι υπερασπιστές του Ελληνισμού Εθνικοί θα αναγκάζονταν να κατηγορήσουν τους Έλληνες πολίτες και δηλαδή αυτούς τους πολίτες που προσδοκούν να προσηλυτίσουν στρέφοντας τους αποκλειστικά ενάντια στο Χριστιανισμό.

29^ον Όταν οι Εθνικοί ομιλούν περί Βυζαντίου, το αναφέρουν ως ρωμαϊκή ανατολική αυτοκρατορία και αυτό ήταν αρχικά. Όμως οι Εθνικοί δεν αναφέρουν τίποτα στην προπαγάνδα τους ενάντια στους ρωμαίους κατακτητές προ του Βυζαντίου. Αυτό γιατί οι ρωμαίοι ασπάσθηκαν ή είχαν και αυτοί τις ίδιες αρχαίες θεότητες των Ελλήνων και επηρεάστηκαν από τον Ελληνικό πολιτισμό. Στο Βυζάντιο έχουμε διατήρηση των ελληνικών γραμμάτων, ενώ θρησκεία είναι η Χριστιανική. Η διαφορά δηλαδή μεταξύ Βυζαντινής - Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, είναι η θρησκεία και όχι ο πολιτισμός. Αυτό είναι αρκετό για να αποδείξει ότι τους Εθνικούς δεν τους ενδιαφέρει υπό ποιον κατακτητή τελεί η Ελλάδα, αλλά η θρησκεία που έχουν οι κατακτητές - συνεργάτες, με συνέπεια ο πατριωτισμός τους να είναι σχετικός ως προς τον κατακτητή, ανάλογα με την θρησκεία του τελευταίου. Επίσης το άνω αποδεικνύει ότι τους Εθνικούς δεν τους ενδιαφέρει ούτε ο ελληνικός πολιτισμός, εφόσον δεν έχει διαφορά ο πολιτισμός επί ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και Βυζαντινής, αλλά μόνο η θρησκεία. Τα ελληνικά Βυζαντινά γράμματα, οι  τέχνες και τα νεοελληνικά λίγο τους ενδιαφέρουν. Θα ήταν ικανοί να ασπασθούν οιονδήποτε κατακτητή που να έχει Εθνική - πολυθεϊστική λατρεία. Αυτά συνάγονται ορθολογικά από το ίδια τα επιχειρήματά τους.

30^ον Οι επαναστάτες του ‘21 Ορθόδοξοι Έλληνες ασπάσθηκαν - συνέχισαν, όπως άλλωστε και το Βυζάντιο, τα αρχαία γράμματα (βλέπε σχολείο - πανεπιστήμιο). Αρκεί μια ματιά στο 2001, όπου ακόμη κρατική θρησκεία είναι ο Ορθόδοξος (ελληνικός) Χριστιανισμός και πανταχόθεν στην δημόσια εκπαίδευση υπάρχει έντονα το αρχαίο - ελληνικό πνεύμα, αποκομμένο όμως από την Εθνική πίστη. Βεβαίως οι αρχαίοι θεοί αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της αρχαίας ιστορίας όπως διδάσκεται, αλλά δεν αντιμετωπίζονται σήμερα ως κατέχοντας θεϊκή ιδιότητα. Συνεπώς εσφαλμένα διαχωρίζουν οι Εθνικοί Ορθοδοξία και Ελληνισμό. Καλύτερα θα ήταν να διαχώριζαν αποκλειστικά Ορθοδοξία - Εθνισμό.

31^ον Οι Ορθόδοξοι πατριάρχες γίνονται συνεχώς στόχος επίθεσης, από τον Εθνισμό, με την κατηγορία του σκοταδισμού. Μάλλον σκοταδιστές είναι οι Εθνικοί ιερείς, ιέρειες και μάντεις οι οποίοι αυθαίρετα αποφαίνονται για το τι επιζητούν οι θεοί, αποφασίζουν τα των θυσιών και τα των εξευμενισμών των θυμών των θεών και μαντεύουν τα μέλλοντα από τα σπλάχνα των σφαγμένων ζώων, από τους καρπούς και από τον καπνό της φωτιάς. Αν είναι δυνατόν. Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τις επιστήμες; Χαρακτηριστικότατο παράδειγμα αρχαίας αθηναϊκής στρατιωτικής καταστροφής λόγω πλάνης του Εθνισμού, ως σκοταδισμού, αποτελεί η απόφαση του δεισιδαιμονικού Νικία την 27^η Αυγούστου του 413 π.Χ., έπειτα από έκλειψη σελήνης, να ζητήσει χρησμό από τους οιωνοσκόπους σχετικά με την αποχώρηση ή όχι των Αθηναίων από την Σικελία. Εκείνοι του απάντησαν ότι οι θεοί δεν ήθελαν να φύγει από την Σικελία, αν δεν περνούσαν 3 φορές 9 (27) ημέρες. Ο Νικίας τους άκουσε και οδήγησε όλους τους Αθηναίους στην καταστροφή, καθότι όσο περνούσε ο χρόνος η πλάστιγγα έγερνε προς το μέρος των Συρακούσιων και των Σπαρτιατών. Μήπως θα έπρεπε, κύριοι Εθνικοί εις την πίστη, να είχαμε ρωτήσει τους οιωνοσκόπους, για το αν θα έπρεπε να πούμε όχι στους Ιταλούς κατακτητές του Μουσσολίνι το 1940;

32^ον Επιχειρηματολογώντας οι Εθνικοί κάνουν λόγο για αναγέννηση του Ελληνισμού. Δηλαδή τι θέλουν να μας πουν; ότι εμείς οι Έλληνες κοιμόμαστε - πεθάναμε για 1700 χρόνια; Και αυτοί, οι Εθνικοί δηλαδή, πώς άραγε ξύπνησαν; Ποιος τους ξύπνησε; Κοιμάται ο Ελληνισμός για 17 αιώνες; από αυτό φαίνεται πόσο καλή ιδέα έχουν για τους Έλληνες. Αλίμονο αν περιμέναμε να μας ξυπνήσουν οι Εθνικοί. Τέτοιο ξύπνημα δεν θα ήταν πρωινό ξύπνημα αλλά εν μέσω νυχτός και μάλιστα με πυκνή ομίχλη.

33^ον Ενώ οι σύγχρονοι Εθνικοί ομιλούν περί αρχαίας πίστης και πολυθεΐας, θα πρέπει και να γνωρίζουν κάλλιστα, εφόσον είναι τόσο καλοί γνώστες της ιστορίας, ότι οι αρχαίοι ημών πρόγονοι λατρεύανε θρησκευτικά τους πεθαμένους πρόγονούς τους και τους αποδίδανεν μέγιστη ευλάβεια, μια παράδοση που είναι ορατή στις μέρες μας. Είναι έτοιμοι οι σύγχρονοι Εθνικοί να λατρέψουν θρησκευτικά τους νεκρούς πρόγονούς τους και τους επιφανείς συμπολίτες, Ορθόδοξους Έλληνες Χριστιανούς; Ή θα κάνουν συνεχώς επιλεκτική χρήση της Ελληνικής ιστορίας και της αρχαίας θρησκευτικότητας των προγόνων μας - τους; Ας μην ξεχνάμε ότι στην Ναυμαχία στις Αργινούσες το 406 π.Χ. μετά την νίκη των Αθηναίων, οι νεκροί δεν περισυλλέχθηκαν, με αποτέλεσμα οι υπεύθυνοι να οδηγηθούν σε δίκη, έστω και άδικα.

34^ον Άλλο σημείο τριβής μεταξύ Εθνικών Χριστιανών είναι η στέψη Χριστιανών βασιλέων «ελέω Θεού» στη δύση νομιμοποιώντας τις κακόβουλες επιδιώξεις και σχέδια τους. Αυτό δεν αποτελεί χαρακτηριστικό της θρησκείας αλλά μάλλον της εξουσίας, εφόσον επί Εθνισμού οι αρχαίοι βασιλείς - ηγεμόνες θεωρούν εαυτούς απόγονους θεών και ανθρώπων που επικαλούνται ημίθεοι. Ο Μ. Αλέξανδρος θα ανακηρύξει τον εαυτό του θεό, θέλοντας να εισαχθεί στην Ολύμπια πίστη, ενώ οι Ρωμαίοι Εθνικοί αυτοκράτορες θα αυτοανακηρυθούν θεοί και θα λατρεύονται σαν τέτοιοι και από τους Έλληνες Εθνικούς (βλέπε χαρακτηριστικά την Σπάρτη). Άλλη στιγμή θα παντρέψουν τον Μάρκο Αντώνιο με την θεά Αθηνά ερήμην, αφού ονομάσουν τον πρώτο Νέο Διόνυσο! Και του έφτιαξαν αγάλματα στην Ακρόπολη. Τον Πομπήιο θα τον ονομάσουν θεό και θα τον προσκυνούν «Προσεδοκώμεν, προσεκυνούμεν, είδομεν, προπέμπομεν». Τον Δημήτριο Πολιορκητή τον στεφάνωσαν με χρυσά στέφανα 200 ταλάντων, του έφτιαξαν χρυσές εικόνες και τον ανακήρυξαν θεό, αυτόν κι τον πατέρα του, παραχωρώντας του τον Παρθενώνα όπου διέμενε αυτός και οι εταίρες του. Από αυτό μπορούμε να συμπεράνουμε επίσης, ότι την Χριστιανική θρησκεία δεν την «έφτιαξαν» οι ρωμαίοι αυτοκράτορες, όπως υποστηρίζουν οι Εθνικοί, διότι σε αυτήν την περίπτωση «χαμένοι» θα ήταν οι ίδιοι, εφόσον από Θεοί που ήταν θα μετατρέπονταν σε «ελέω θεού βασιλιάδες» και θα εξισώνονταν με τους δούλους, δηλαδή κάτι χαμηλότερο και πολύ υποδεέστερο. Συνεχίζοντας περί Μ. Αλεξάνδρου και μαρτυρώντας ότι υπήρξε σαφώς ο μεγαλύτερος και νεότερος, εις την ηλικία, στρατηλάτης όλων των εποχών που εξυμνήθηκε από πολλούς από τους λαούς τους οποίους κατέκτησε, εντούτοις και αυτός εις στην Περσική αυτοκρατορία κατάστρεφε τους ναούς των λατρών της φωτιάς των οπαδών του Ζωροάστρη και συνεπώς αυτή η πλήρη εφαρμογή της ανεξιθρησκίας που αποδίδεται εις το πρόσωπό του, από πλευράς Εθνισμού, δεν στέκει, αν και ομολογουμένως υπήρξε ο ελαστικότερος και ο μεγαλύτερος φορέας πολιτισμού εκ πάντων των Μεγάλων της ιστορίας.

35^ον Οι Κρητικοί που παρουσιάζονται σαν οι κατεξοχήν πρόγονοι του πρώτο-ελληνικού πολιτισμού, ήδη από το 6000 π.Χ. (πηγή αρχαιολατρικό περιοδικό) και πάνω στους οποίους στηρίζεται όλη η διάδοση του πολιτισμού τόσο στον Ελλαδικό, όσο και στον Ανατολικό χώρο, εν αντιθέσει με τους θεούς των αρχαίων Ελλήνων του Ηπειρωτικού χώρου, δεν διαθέτουν ανδρικές θεότητες αλλά μόνο γυναικείες. Απορεί κανείς για το πως εξηγείται ο προέλευση των Ελληνικών ανδρικών θεοτήτων π.χ. Δίας, Απόλλωνας, κ.λ.π.

36^ον Ανάμεσα στις κατηγορίες των Εθνικών μπορεί κανείς να δει «βολές» έναντι ρασοφόρων Χριστιανών, των πρώτων Βυζαντινών χρόνων, που καταργούν την αρχαιότητα και επιβάλουν το «Βυζάντιο». Αυτοί οι ρασοφόροι Χριστιανοί όμως, είναι και αυτοί Έλληνες στην εθνικότητα και μάλιστα αρχαίοι. Αν θα πρέπει λοιπόν να κατηγορήσουν κάποιους οι αρχαιολάτρες Εθνικοί, αυτοί θα πρέπει να είναι οι ίδιοι οι αρχαίοι Έλληνες και όχι κάποιοι άλλοι . Ας μην παίζουν με τις λέξεις δίνοντας λαθεμένες διαφορετικές ταυτότητες και ταμπέλες σε πρόσωπα και πράγματα με κοινή καταγωγή. Η μετάβαση από τον Εθνισμό εις τον Χριστιανισμό αποτελεί μια αρχικά εμφύλια διαμάχη μεταξύ Ελλήνων σε πλείστες περιπτώσεις. Από το 50 μ.Χ. μέχρι το 330 μ.Χ. τους Εθνικούς Έλληνες υποστηρίζουν οι ρωμαίοι αυτοκράτορες και από το 330 μ.Χ. και μετέπειτα τους Χριστιανούς Έλληνες υποστηρίζουν οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες.

37^ον Το παράξενο της Εθνικής προπαγάνδας είναι, ότι ορισμένες φορές επικεντρώνεται στην απόδειξη της μη αντικειμενικότητας των ευαγγελίων και δηλαδή την περιγραφή της ζωής ενός μη ιστορικού προσώπου (Χριστού) και άλλες φορές χρησιμοποιεί τα Ευαγγέλια για να αποδείξει και να στηρίξει διάφορες απόψεις της ενάντια στην ζωή του Ιησού αλλά και στην ζωή των σημερινών κληρικών. Άλλες φορές κατηγορούν ασύστολα τα ευαγγέλια και άλλες φορές παρουσιάζουν φράσεις σοφών, σε αντιπαράθεση με φράσεις των Ευαγγελίων. Φάσκουν και αντιφάσκουν δηλαδή.

38^ον Οι Εθνικοί παρουσιάζουν σε διάφορα άρθρα τους, διάφορες «αποκαλύψεις» σχετικά με λατρείες - έθιμα που δεν είναι των χριστιανικών χρόνων αλλά προχριστιανικών όπως π.χ. τα τάματα. Αυτό δεν αποτελεί αποκάλυψη, αλλά μια πολύ γνωστή θρησκευτική συνήθεια. Δεν μπορεί κανείς να καταλάβει τι σημασία έχει αυτό ενάντια προς τον Χριστιανισμό. Μάλλον τέτοιου είδους επιχειρήματα ενισχύουν, παρά αποδυναμώνουν την Ορθοδοξία, καθόσον μόνο «ένας αρχαίος Ελληνικός λαός» θα μπορούσε να ενσωματώσει «αρχαία ελληνικά στοιχεία» μέσα στην λατρεία του νέου Θεού Χριστού και όχι ένας λαός ξένος ως προς την αρχαία Ελλάδα π.χ. Πέρσες, Ρωμαίοι κ.λ.π. Δηλαδή τι θα περίμενε κανείς; Με την έλευση ενός νέου Θεού, να ευρεθούν νέες θρησκευτικές συνήθειες και γιορτές ή να χρησιμοποιηθούν οι ήδη πλείστες παλιότερες, που είχαν βγει μέσα από τις λαϊκές προτιμήσεις και επιλογές; Αν υποθέσουμε ότι με έκτατες εκλογές, άλλαζε σήμερα το πολίτευμα στην Ελλάδα, λέτε να καταργούνταν όλοι οι νόμοι και να δημιουργούνταν εκ του μηδενός καινούργιοι; το ανάλογο ισχύει και με την νέα «Θρησκεία» του Χριστιανισμού. Κανένας Χριστιανός δεν υποστηρίζει ότι οι πλείστες θρησκευτικές γιορτές - συνήθειες δεν είναι αρχαιότερες του Χριστιανισμού. Το γνωρίζει πολύ καλά, αλλά την στιγμή του «περάσματος» από την αρχαιότητα στο Χριστιανισμό, όλες αυτές προσανατολίσθηκαν στον Χριστό. Στην θρησκευτική περίπτωση αποδεικνύεται περίτρανα η σχέση Αρχαίας Ελλάδας και Ορθοδοξίας (αρχαίος τρόπος λατρείας Ιησού Χριστού). Και εφόσον σκέφτεται κανείς περισσότερο την λογική των Εθνικών, θα πρέπει να τους θέσει το ερώτημα : «Δηλαδή τι περιμένατε, επειδή εμφανίσθηκε ο Θεός - Χριστός οι άνθρωποι να πάψουν να είναι άνθρωποι και να ξεχάσουν με μιας όλες τις παλιές συνήθειες- ήθη και έθιμα»; το πιθανότερο είναι όχι, εκτός ίσως από εκείνα που αντιβαίνουν πλήρως με το πνεύμα του. Εξάλλου ο Χριστός στο παγκόσμιο μήνυμα του, δεν κάνει ούτε μία αναφορά για θρησκευτικές συνήθειες - ήθη και έθιμα, αλλά διαδίδει το μήνυμα αγάπης και σωτηρίας της ψυχής με το πέρασμά της εις αθανασία. Οι άνθρωποι κατόπιν πρόσθεσαν στην θρησκεία του νέου Θεού Ιησού, τις παλιές συνήθειές τους. Μήπως θα μπορούσαν να τις καταργήσουν; ούτε και ο πιο άγριος ούτε ο πιο ευγενής κατακτητής δεν προσπάθησε ποτέ κάτι τέτοιο γιατί γνώριζε ότι ήταν ανώφελο. Απόδειξη της επιλογής προσανατολισμού της αρχαίας λατρείας, εις τον νέο Θεό ελεύθερα, αποτελεί το παράδειγμα των πυροβατών, όπου παρόλες τις αντιδράσεις των Ορθοδόξων κληρικών, εκείνοι όχι μόνο δεν σταματούν, αλλά αντίθετα συνεχίζουν τις παγανιστικές τους συνήθειες αναστραμμένες όμως, προς τον Μ. Κωνσταντίνο και την Αγία Ελένη.

39^ον Αναζητώντας συνεχώς αδύνατα σημεία στον Χριστιανισμό οι Εθνικοί εκφέρονται προς τον προκαθήμενο της Κωνσταντινούπολης και χρησιμοποιούν τον όρο «Τούρκος». Ο Θρησκευτικός φανατισμός τους τυφλώνει και δεν θέλουν να δουν ότι τέτοιοι χαρακτηρισμοί μειώνουν την Ελλάδα και την πολιτική της, καθώς και τον ελληνισμό γενικότερα. Τέτοιοι χαρακτηρισμοί συρρικνώνουν την Ελλάδα, και είναι αντίστοιχοι των άσχημων χαρακτηρισμών που εκφέρονται ενάντια σε Ρωσοπόντιους, Βορειοηπειρώτες, Κύπριους κ.λ.π., όπως επίσης τέτοιοι χαρακτηρισμοί εκφέρονταν το 1923 μετά την καταστροφή της Σμύρνης, στους ελληνικούς πληθυσμούς που αναζήτησαν μια καλύτερη τύχη στην Ελλάδα. Έτσι από την μία μεριά υπάρχουν γειτονικά κράτη, όπως η Τουρκία, που προσπαθεί με κάθε μέσο να εκμεταλλευτεί και να προστατέψει κάθε μουσουλμανική (θρησκευτική) μειονότητα στα Βαλκάνια, εντάσσοντας την στην Τουρκία (εθνολογική), και από την άλλη μια Ελλάδα με ένα πληθυσμό ουδέτερο και πολλές φορές εχθρικό προς τα παλιά «παιδιά της», χωρίς καμιά ευαισθησία. Οι Εθνικοί ενισχύουν αυτό το κλίμα του διαχωρισμού, με αντίθετη «διαδρομή» από τους Τούρκους, δηλαδή με πρόσχημα ένα θρησκευτικό χαρακτηρισμό (Χριστιανός), απορρίπτουν τον εθνολογικό χαρακτηρισμό (Έλληνας), αλλά προσπαθούν με ένα σωρό επιχειρήματα να αποδείξουν την «ελληνικότητα», σε πλήθος γεωγραφικές περιοχές του κόσμου. Η αντιφατικότητα του φανατισμού τους σε όλο το μεγαλείο της. Πρέπει να καταλάβουν ότι πλήθος Ελλήνων της διασποράς (Αυστραλίας, Η.Π.Α. κ.λ.π.), στηρίζουν τη εθνολογική τους καταγωγή παράλληλα, και ιδίως κάτω από την θρησκευτική Ορθόδοξη ιδιότητα. Τέλος πρέπει να ειπωθεί, ότι η λαθεμένη πολιτική διάφορων θρησκευτικών ηγετών, δεν μειώνει την Χριστιανοσύνη και τον ελληνισμό, με τον ίδιο τρόπο που πολιτικά λάθη πολιτικών ηγετών, δεν μειώνουν τον Ελληνισμό ούτε το Χριστιανισμό (βλέπε δίκες Κολοκοτρώνη, Καραϊσκάκη, Περικλή, χούντα κ.λ.π.).

Σύμφωνα με τους νεοΕθνικούς, οι Βυζαντινοί / Ρωμηοί ούτε Έλληνες ήταν, ούτε τεχνολογία είχαν, ούτε Έλληνες τεχνικούς και τεχνίτες είχαν… Η Ελλάδα όμως έχει 2 Παρθενώνες, έναν στην Αθήνα και ένα στην Κωνσταντινούπολη αλλά κάποιοι προσπαθούν να ζουν στα παραμύθια, γιατί δεν θέλουν να αντικρίσουν την πραγματικότητα…τους το συγχωρούμε…διότι κατανοούμε την άλλο-θρησκεία τους.

40^ον Σαν άλλο επιχείρημα της Εθνικής προπαγάνδας, έχει εμφανιστεί το παρακάτω «Πώς είναι δυνατόν να πιστέψει κανείς στον Χριστιανισμό όταν οι άδικοι θα καταδικασθούν σε αιώνιο θάνατο εις των τριγμό των οδόντων; Πώς είναι δυνατόν οι άδικοι να τιμωρούνται για πάντα χωρίς την δυνατότητα να γλιτώσουν ποτέ;;» Πράγματι η Εθνική προπαγάνδα έχει χάσει τον μπούσουλά της. Απορεί κανείς, πως ενοχλεί τους Εθνικούς η αιώνια καταδίκη των αδίκων επί θρησκείας του Χριστιανισμού, αλλά δεν τους ενοχλεί η αιώνια καταδίκη των μη καθαρών των Ελευσίνιων μυστηρίων ή η καταδίκη των άθαφτων νεκρών της αρχαιότητας, που δεν βρίσκουν ησυχία. Εξάλλου οι νεκροί του Ομήρου έχουν πάντα το ίδιο απαίσιο τέλος, έστω κι αν είναι ηρωικό. Καταδικάζονται στο Άδη και μόνο οι ημίθεοι βρίσκουν ευτυχία. Ο Χριστιανισμός έφερε κάτι παραπάνω και νέο στον ορθολογισμό (οι ευγενείς αμείβονται - οι ασεβείς τιμωρούνται) της Ολύμπιας πίστης. Έφερε την συγχώρεση, δηλαδή το πέρασμα από τους ασεβείς σε ευγενείς, για όσους πραγματικά μετανοούν για τα κακώς πεπραγμένα.

41^ον Όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, η Εθνική επιχειρηματολογία πέφτει πάρα πολλές φορές σε τραγικές αντιφάσεις. Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτής της αντίφασης αποτελεί το παρακάτω:

1) υποστηρίζεται ότι το Βυζάντιο με «εξοντώσεις και σκοτωμούς» σταμάτησε την Εθνική πίστη και με έδικτά του, σταμάτησε «βάναυσα» τους Ολυμπιακούς αγώνες στην αρχαία Ολυμπία. Συμπέρασμα όλων αυτών είναι ότι το Βυζάντιο κατάστρεψε ακαριαία τα πάντα σχετικά με τον Εθνισμό - Ελληνικό πολιτισμό με την βία και όλα τελείωσαν για τον Εθνισμό τον 5ο αιώνα μ.Χ.

2) Από την άλλη μεριά οι πρόσφατες αποκαλύψεις Εθνικών παρουσιάζουν αρχαιολογικά ευρήματα Γερμανών με το σκεπτικό, ότι «οι Έλληνες» συνέχισαν τους Ολυμπιακούς αγώνες για 3-4 αιώνες μετά τον «βάναυσο» τερματισμό τους από την Βυζαντινή αυτοκρατορία και ότι η Εθνική πίστη συνεχίστηκε ακόμη και μέχρι τον 9ο αιώνα μ.Χ., σε αρκετά σημεία του Ελληνικού χώρου όπως π.χ. η Σπάρτη. Συμπέρασμα είναι ότι το σθεναρό ελληνικό πνεύμα αντιστάθηκε στην Βυζαντινή καταπίεση, διατηρώντας τις θρησκευτικές παραδόσεις του για πολύ καιρό.

Τα παραπάνω όμως μπορεί να μας οδηγήσουν σε άλλα συμπεράσματα. Δηλαδή:

1) Ναι μεν στο Βυζάντιο ορισμένοι μόνο αρχικοί αυτοκράτορες εκφέρθηκαν ενάντια στην Εθνική λατρεία αλλά:

2) Από ότι φαίνεται δεν χρησιμοποιήθηκαν «εξοντώσεις και διωγμοί», ούτε τα «μέτρα καταστολής» ήταν τόσο απότομα, όσο τα παρουσιάζουν οι Εθνικοί

3) Αντιθέτως ο Εθνισμός έκπεσε οριστικά στις πόλεις του Βυζαντίου, λόγο της ειρηνικής κυρίως κατήχησης, η οποία ομιλούσε για την παρουσία και εμφάνιση- αποκάλυψη ενός Θεανθρώπου πάνω στην γη, πριν μερικά μόλις χρόνια - αιώνες σε αντίθεση με την «μυθικότητα» των Εθνικών θεών. Στην επαρχία όντως ο Εθνισμός με πολλά στοιχεία του μέσα στα ήθη και έθιμα επιβίωσε για πολλά χρόνια, και δεν εκδιώχθηκε, αλλά ατόνησε με την πάροδο των ετών, καθώς και με το ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι έρχονταν σε επαφή με τον νέο Θεό Χριστό.

42^ον Επίσης:

1) Αν οι Εθνικοί ήταν μόνο «αρχαιολάτρες» όπως αυτοαποκαλούνται, τότε θα εκφέρονταν ενάντια κατά του Βυζαντίου (εξουσία)

2) Επειδή όμως ο Χριστός τους ενοχλεί, καθώς τον θεωρούν υπεύθυνο για τα «κακά» που τους συνέβησαν, ασχολούνται συνεχώς μαζί Του προσπαθώντας να αποδείξουν ότι δεν είναι αληθινός Θεός. Αλλά:

3) Αν οι θεοί των Εθνικών ήταν «πραγματικά» πρόσωπα (βλέπε Σάραπις ) και δηλαδή αληθινοί θεοί, όπως ο Χριστός ήταν «εξ αποκαλύψεως», τότε δεν θα χρειάζονταν να προσπαθούν να αποδείξουν ότι ο Χριστός δεν υπήρξε, προσπαθώντας να Τον εξομοιώσουν με τους Εθνικούς μυθικούς θεούς.

43^ον Ομιλούντες οι Εθνικοί για τους Χριστιανούς τοποθετούν τους τελευταίους στο ίδιο καλούπι και δεν διαχωρίζουν κανέναν ούτε στο ελάχιστο. Με τέτοιες συσσωματώσεις και συγχωνεύσεις οι Εθνικοί μπορούν να κατηγορηθούν για πολλά περισσότερα δεινά ως Εθνικοί όλου του προχριστιανικού κόσμου, από ότι όλοι οι Χριστιανοί μετέπειτα. Αλλά και πάλι το θέμα δεν είναι αυτό. Το σημαντικότερο που πρέπει να δει κανείς, είναι ότι άνθρωποι με φθόνο και άσχημα έργα υπήρξαν τόσο επί περίοδο του Εθνισμού, όπως και στην περίοδο του Χριστιανισμού. Αυτά τα πρόσωπα δεν γίνεται να αντιπροσωπεύουν τις θρησκείες, την στιγμή μάλιστα που το έργο τους στην παρούσα ζωή, δεν έρχεται σε συμφωνία με την διδασκαλία της. Μήπως αλήθεια ο Εθνισμός δίδασκε την εξολόθρευση των Χριστιανών; Μήπως ο Χριστός δίδαξε το «σφάξτε αλλήλους» και το «μισείτε τους αλλόθρησκους»; Και ο πιο λογικός άνθρωπος μπορεί κάλλιστα να απαντήσει στο παραπάνω ερώτημα. Προσωπικά ο γράφων, εκτός από τις περιπτώσεις σπάνιων θρησκειών που διατάσσουν το πόλεμο ως μορφή βίαιου προσηλυτισμού, έχει την γνώμη ότι η εξουσία - κράτος - ομάδα ανθρώπων, εκμεταλλεύτηκε από αρχαιοτάτων χρόνων την θρησκεία, και δηλαδή την εσωτερικότητα του ατόμου, για να υποστηρίξει και διατηρήσει τα δικά της συμφέροντα. Τους όρκους τους χρειάζονταν και τους χρειάζονται όλες οι οργανωμένες κοινωνίες με κοινά συμφέροντα - σκοπούς. Για να υποστηριχθεί περισσότερο η προσπάθεια υποταγής της θρησκείας από την εξουσία, είναι χρήσιμο το παράδειγμα κατατρεγμού Χριστιανών και Χριστιανικής παράδοσης από τους αυτοκράτορες εξουσιαστές, και συγκεκριμένα από τον Κωνσταντίνο τον Κοπρώνυμο, που όχι μόνο είχε απαγορεύσει την απεικόνιση της Παναγίας, αλλά απαγόρευσε και την αναφορά στο όνομά της, πετούσε τα λείψανα των αγίων στην θάλασσα και υπήρξε ο χειρότερος εχθρός των μοναχών, τους είχε διώξει από τα μοναστήρια, και τους είχε υποχρεώσει να καταπατήσουν τον όρκο τους και να νυμφεύονται. Όσοι εναντιώθηκαν, φυλακίσθηκαν και βασανίσθηκαν, επίσης τοιχογραφίες καλύφθηκαν, πίνακες καίγονται, ιερά σκεύη καταστράφηκαν. Στους μοναχούς ο Λέων ο Αρμένιος τους έβγαζε τα μάτια, τους έκοβε την μύτη και χάραζαν στο μέτωπό τους υβριστικά λόγια με πυρωμένο σίδηρο. Έκαψε τα χέρια του μοναχού ζωγράφου Λαζάρου και άλλους μοναχούς τους έριξαν στον Βόσπορο ραμμένους μέσα σε σακιά.. Στη Δυτική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία οι Χριστιανοί έπαθαν και αυτοί μεγάλες ηθικές «ζημιές» από τους αυτοκράτορες, τα νεκροταφεία των μαρτύρων εγκαταλείφθηκαν, οι κατακόμβες λεηλατήθηκαν. Πάρα ταύτα ο χριστιανισμός επιβίωνε και φούντωνε και ο φυσικός νόμος της δράσης - αντίδρασης έβρισκε πλήρη εφαρμογή επάνω του. Γυρίζοντας πάλι πίσω στο θέμα Χριστιανισμού - Εθνισμού και τελειώνοντας, πρέπει να ξαναειπωθεί ότι όποιες καταστροφές έγιναν είτε από τους Βυζαντινούς αυτοκράτορες, είτε από τυχόν φανατισμένους κληρικούς, είτε από τον φανατισμένο λαό προς οποιαδήποτε θρησκευτική και μη ομάδα, είναι εκτός Καινής Διαθήκης και εκτός «αγαπάτε αλλήλους». Ο Χριστός είναι Θεός αγάπης και ανοχής και δεν επιδέχεται με τίποτα την βία για την επιβολή της πίστεως. Γι’ αυτό πρέπει ορισμένοι Χριστιανοί να κατανοήσουν περισσότερο σήμερα, παρά ποτέ, ότι η διάδοση του Ευαγγελίου είναι θεμιτή, αλλά ο δρόμος «σωτηρίας» που θα επιλέξει ο κάθε άνθρωπος είναι καθαρά «προσωπική» και «εσωτερική» υπόθεση.

44^ον Γίνονται επίσης υποθέσεις, που έχουν και κάποιες λογικές βάσεις, περί εξωγήινης προέλευσης των Ολύμπιων Θεών. Με αυτό προσπαθούν να δώσουν μια μοναδική προέλευση εις τα ελληνικά φύλα ή στα έθνη π.χ. από τον Σείριο κ.λ.π. Αυτό θα ήταν πολύ ενδιαφέρον αν είναι αλήθεια. Αλλά ποιος ξέρει όμως πράγματι αν είναι εφόσον δεν υπάρχει ουδεμία απόδειξη; Το σπουδαιότερο όμως θα ήταν ότι, αν πράγματι οι Ολύμπιοι Θεοί ήταν ανώτεροι τεχνολογικά εξωγήινοι, τότε αυτόματα θα έχαναν κάθε θεϊκή και θρησκευτική τους υπόσταση. Αν ο Χριστός ήταν εξωγήινος και χρησιμοποιούσε τεχνολογία για να επιτελέσει τα θαύματα του και όχι την ανώτερα κατάσταση της ύπαρξής Του, τότε ο γράφων απογοητευόταν παντελώς και θα ένιωθε θρησκευτικά «κενός». Όμως κάτι τέτοιο είναι αδύνατο να συμβεί. Ο Χριστός είναι πραγματικός Θεός. Επίσης αυτή η ΑΤΙΑ (UFO) λατρία, δεν έχει ουδέν να κάνει με την ψυχή του ανθρώπου. Τι να τους κάνει κανείς τους εξωγήινους; Θα φέρουν τεχνολογία και θα σώσουν τον άνθρωπο από τα ψυχικά «βάσανά», λυτρώνοντάς τον; εδώ πάνω στη γη, ο άνθρωπος πέρασε από τον καιρό των σπηλαίων εις τον καιρό των Ουρανοξυστών και παρ’ όλα αυτά ουδέν εγένετο προς την σωστή κατεύθυνση. Οι εξωγήινοι κι αν υπάρχουν δεν αποτελούν τίποτα παραπάνω από απλά δημιουργήματα. Τελεία και Παύλα.

45^ον Για να καταλάβει κανείς το μέγεθος της άμεσης προστασίας που επέφερε το Βυζάντιο,  ως Ανατολικό Ρωμαϊκό κράτος, στον Ελληνισμό και τους Έλληνες, αρκεί να κοιτάξει τις αρχαίες Ελληνικές αποικίες της κάτω Ιταλίας. Αν και οι ντόπιοι γνωρίζουν ακόμη την καταγωγή τους Magna Grecia (Μεγάλη Ελλάδα) εντούτοις το 99 .999999 % έχει εκλατινισθεί - Ιταλοποιηθεί. Ακόμη και σε πόλεις καθαρά αρχαίες Ελληνικές, σήμερα έχουν Ιταλική συνείδηση, γλώσσα κ.λ.π. Πάρα πολύ λίγες πόλεις διατήρησαν κάποια μορφή ελληνικής συνείδησης. Για παράδειγμα το χωριό Calimera (Καλημέρα), πόλη αποικία των Κρητών όπως αναγράφει πλάκα μέσα στην πλατεία του χωριού του νομού Pouglia (περιλαμβάνει τις πόλεις Brindisi, Lecce, Otranto κ.λ.π.) όπου εκεί από τους γεροντότερους ομιλιέται μια ελληνική διάλεκτος, μισά ελληνικά - μισά ιταλικά, κάποια νέα παιδιά μαθαίνουν Ελληνικά, ενώ από αρκετούς, και αυτό είναι το σημαντικότερο, το να είσαι Έλληνας θεωρείται μια ιδιότητα αρκετά «ανεβαστική» κοινωνικά. Εν αντιθέσει στο χώρο του Βυζαντίου τα πάντα, σε λίγα χρόνια μετά από την ίδρυση του ήταν ελληνικά και όσα δεν ήταν έγιναν αργότερα.

46^ον Η ισορροπία της Ορθόδοξης παράδοσης στη σχέση της τόσο με το Εβραϊκό, όσο και με το Ελληνικό εθνικό στοιχείο, είναι ότι κατηγορείται από μεν τους συγχρόνους Εθνικούς ότι «Εβραΐζει», από δε τους Εβραΐζοντες Δυτικούς, ότι… Ελληνίζει».

47^ον Για να καταλάβει ο καθείς τι συμβαίνει στην αρχαία Ελλάδα με την θρησκεία, θα πρέπει να μην αμελήσει να διαβάσει την ενότητα περί αρχαίας ελληνικής θρησκείας. Μέσα σε αυτήν την ενότητα ο αναγνώστης Εθνικών περιοδικών και κατά συνέπεια αναγνώστης της Εθνικής προπαγάνδας, θα καταλάβει το μέγεθος του ψεύδους των εν λόγω εντύπων και την διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας, μέσω ενός τεχνητού Εθνικού «χυτηρίου», που από την μια μεριά του ενώ προστίθενται ετερόκλητα στοιχεία διάφορης υλικής προέλευσης και ποιότητας, αυτό πάντα καταφέρνει από την άλλη μεριά, μέσω πολυποίκιλων φυσικών, χημικών, πατενταρισμένων και αλλοιωμένων αντιδράσεων, να βγάζει πάντα συμπαγή και ομοιόμορφο Εθνικό Χρυσάφι. Μιλάμε για Νόμπελ χημείας και αντιδράσεων που θα ζήλευαν οι αλχημιστές του μεσαίωνα, αλλά και ακόμη αυτός ο θεός Ήφαιστος.

48^ον Ένα άλλο φαινόμενο που πλήττει βαριά τους φανατικούς Εθνικούς, είναι αυτή η αρχαιολατρεία. Δεν μπορεί κανείς να καταλάβει αν αυτού του είδους οι άνθρωποι καταλαβαίνουν την ελληνική γλώσσα, τόσο όσο υποστηρίζουν. Διότι ναι μεν γνωρίζουν αρχαία και νέα ελληνικά, αλλά από την άλλη συγχέουν τις λέξεις μεταξύ τους. Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα; αυτή η αρχαιολατρεία προκύπτει από την εξής λαθεμένη ετυμολογική ταύτιση αρχαίο = καλό (;) και συνεπώς νέο = κακό. Βρείτε 10, 100, 1000, 10.000 ή όσους περισσότερους φιλόλογους και λόγιους θέλετε να απαντήσουν την εξής ερώτηση : «αρχαίο σημαίνει στα ελληνικά καλό;» «και το αντίθετο του παλιού, δηλαδή το νέο, σημαίνει κακό;». Γιατί αν είναι τέτοια η ετυμολογία και το νόημα αυτών των 2 λέξεων, (αρχαίο, νέο) τότε αμέσως να αποδεχτούν όλοι και να ταυτίσουν και προσωπικά ο καθείς, με κάθε τι αρχαίο, εφόσον είναι και οπωσδήποτε καλό. Αν όμως κάτι τέτοιο δεν ισχύει, τότε ας επιτραπεί σε όλους να έχουν το δικαίωμα της διαλογής και της επιλογής, και συνεπώς της κριτικής, όχι μόνο εις τον αρχαίο αλλά και εις τον νέο κόσμο, ώστε να δει τι τον εκφράζει καλύτερα. Και δια μέσω αυτής της κριτικής να ειπωθεί ότι, ναι μεν απαραίτητη η κλασσική παιδεία, αλλά περιττή η πολυθεΐα. Εν τέλει γιατί η αρχαιολατρεία θα πρέπει να αποτελεί αυτοσκοπό; καθετί αρχαίο θα πρέπει και να εκστασιάζει αναγκαστικά και οπωσδήποτε σαν αρχαίους πιθήκους ή σαν νέους σκύλους του Pavlof; βλέπε αρχαίους δούλους, αρχαίους δολοφόνους, αρχαίους τυράννους, αρχαίους τοκογλύφους, αρχαίους μισθοφόρους, αρχαίους μονομάχους, αρχαίους μητροκτόνους, αρχαίους πατροκτόνους, αρχαίους παιδοκτόνους, αρχαίους πολέμους, αρχαίους βιασμούς, αρχαίους κλέφτες, αρχαίους εκβιαστές, αρχαίους προδότες και ένα σωρό άλλους, που κάθε άλλο παρά δίνουν στην αρχαιότητα αυτήν την ευλάβεια και τον απόλυτο σεβασμό με κλειστά μάτια, που της δίνουν οι σημερινοί φανατικοί Εθνικοί, εις την θρησκευτική πίστη.

49^ον Εφόσον εν αρχαία Ελλάδα δεν υπάρχει δόγμα και δηλαδή δεν υπάρχει θρησκευτικό πλαίσιο γύρω από τις λατρευόμενες θεότητες και εφόσον όλοι της αρχαίας Ελλάδος πολίτες είναι Έλληνες, αναρωτιέται κανείς, γιατί οι Έλληνες χριστιανοί στον θρήσκευμα χαρακτηρίζονται ως ανθέλληνες από τους Εθνικούς, εφόσον πράττουν εκείνο που έπρατταν και οι πρόγονοί τους, δηλαδή λατρεύουν ένα Θεό της επιλογής τους, τον Χριστό στην συγκεκριμένη περίπτωση, ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους. Γιατί ένας αρχαίος Έλληνας που πιστεύει στον Θεό των Αιγυπτίων Ρα, ή στην θεά των Αιγυπτίων, πάλι, Ίσιδα στην αρχαιότητα δεν θεωρείται από τους Εθνικούς σαν ανθέλληνας, ενώ ο χριστιανός στιγματίζεται κατά αυτόν τον τρόπο; Αυτό θα πρέπει  να τονιστεί  ώστε να δειχτεί ότι οι φανατικοί Εθνικοί δεν κινούνται αποκλειστικά από την αγάπη τους για την Ελλάδα. αυτό προκύπτει από την συμπεριφορά τους και όποιος έχει λογική καταλαβαίνει, διότι δεν τους ενδιαφέρει η ελληνικότητα του δείνα ή του τάδε θεού, αλλά η αποσκίρτηση από τον Χριστό ειδικότερα. Το αυτό έπραξαν οι Εθνικοί και το μεσοδιάστημα Ρωμαϊκής - Βυζαντινής αυτοκρατορίας, της επέκτασης του Χριστιανισμού στον Ελλαδικό χώρο και τα επιχειρήματα περί ανεξιθρησκίας τους και περί ανέχειας των Ελλήνων Εθνικών προγόνων μας, είναι όλα ένα νοσηρό κατασκεύασμα. Και δυστυχώς 2000 χρόνια αργότερα που η μνήμη των ανθρώπων έχει σβήσει το Εθνικό μίσος έναντι των χριστιανών από τον εγκέφαλό των Ελλήνων, κάποιοι επανέρχονται με ιδίου τύπου συμπεριφορά και δηλώνουν ανεξιθρησκία, τάχα, για εξυπηρετήσουν τους δικούς τους σκοπούς και όχι χάριν φιλελεύθερου ελληνικού πνεύματος (η αναφορά γίνεται για τους φανατικούς της θρησκευτικής τους μερίδας). Πώς δηλώνουν αυτοί οι κύριοι ανεξιθρησκία και πολυθεϊσμό, όταν έστω και ένας Θεός, ο Χριστός, αποκόπτεται από τον πάνθεον τους; τι είδους πολυθεϊσμός είναι αυτός άραγε;

Ένα Βυζαντινό φυλαχτό με την παράσταση του ελληνικού συμβόλου της Μέδουσας

50^ον Θα αναφερθεί επίσης αυτός ο αισχρός σφετερισμός της αρχαίας ελληνικής τέχνης, που γίνεται από τους σημερινούς Εθνικούς. Η αρχαία ελληνική τέχνη, δεν μπορεί να είναι ιδιοκτησία κανενός ατομικά. Μπορεί να είναι ιδιοκτησία μόνο στην περίπτωση που αναφέρεται κανείς εις το σύνολο του λαού, του οποίου οι πρόγονοί του τα κατασκεύασαν (βλέπε Βρετανικό Μουσείο και το αέτωμα του Παρθενώνα) . Τα αρχαία καλλιτεχνήματα, είναι πολιτιστική κληρονομιά του κόσμου, όπως π.χ. οι πυραμίδες της Αιγύπτου, αλλά κυρίως είναι και πολιτιστική κληρονομιά όλων των Ελλήνων. Θα πρέπει λοιπόν να σταματήσει αυτή η αποκλειστική εναγκάλιαση των μέσα τους Εθνικούς κύκλους, πράγμα που αποδεικνύεται από τα περιοδικά τους και από τις ιστοσελίδες τους, που είναι γεμάτα από αρχαία καλλιτεχνήματα, αγάλματα, φιλοσόφους, ποιητές, ραψωδούς κ.λ.π., και που ναι μεν τους δίνουν μιαν ιδιαίτερη καλλιτεχνική ομορφιά, αλλά δεν αποτελούν αποκλειστική πολιτιστική ιδιοκτησία τους. Επιπροσθέτως, μπορούν οι Εθνικοί του σήμερα από την μια, να ομορφαίνουν τις ιστοσελίδες και τα περιοδικά τους με αυτά τα ελληνικά καλλιτεχνήματα, αλλά από την άλλη οι απόψεις τους δεν εκπροσωπούν και το αυτό ανάλογο κάλλος. Αναρωτιέται κανείς τα εξής και αυτό αφορά την σκέψη και την λογική όλων:

1. τι θρήσκευμα επί το πλείστον είχαν και έχουν πλήθος αρχαιολόγων που τα έφεραν στο φως;

2. τι επίσημη θρησκεία έχει το κράτος που χρηματοδότησε, χρηματοδοτεί και θα χρηματοδοτεί ανασκαφές; (βλέπε και κατηγορίες περί Ρωμαίικου)

3. τι θρήσκευμα επί το πλείστον είχαν και έχουν οι πολίτες που φορολογούνται για να πραγματοποιηθούν οι άνωθι ανασκαφές; (βλέπε και κατηγορίες περί Ρωμιών)

4. τι θρήσκευμα επί το πλείστον είχαν και έχουν αυτοί που κατασκεύασαν τα μουσεία μέσα στα οποία εκτίθενται αυτά;

5. τι θρήσκευμα επί το πλείστον είχαν και έχουν αυτοί που συντηρούν αυτά τα καλλιτεχνήματα;

6. τι θρήσκευμα επί το πλείστον είχαν και έχουν όλα τα δυτικά κράτη της Ευρώπης που αγκάλιασαν και αγκαλιάζουν αυτά τα αρχαία ελληνικά εκθέματα στα μουσεία τους;

7. τι θρήσκευμα επί το πλείστον είχαν και έχουν οι καθηγητές αρχαίας κλασσικής παιδείας στο Ελλαδικό χώρο αλλά και σε εκείνον τον ευρύτερο της υφηλίου;

8. τι θρήσκευμα τέλος έχουν αυτοί οι «καταραμένοι» Ρωμιοί που ανέχονται Εθνικές φυλλάδες με συνεχείς ύβρεις εναντίον τους;

Ας πάψουν λοιπόν οι Εθνικοί να επιχειρηματολογούν με την χρήση επιχειρημάτων μπούμερανγκ ….

Σε αυτή την εικόνα δόθηκε μια γενική μπλέ απόχρωση για να καταλάβουν όλοι, και κυρίως οι Εθνικοί, ότι ο αρχαίος πολιτισμός είναι πολιτισμός πέραν θρησκευτικών Εθνικών πλαισίων και είναι κυρίως πολιτισμός των Ελλήνων, ανεξαρτήτου θρησκευτικής πίστεως.

Βεβαίως οι Εθνικοί μπορεί να δίνουν στα αρχαία καλλιτεχνήματα της Ολύμπιας πίστης, μια θρησκευτική και ευλαβική απόχρωση, την οποία οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί δεν δίνουν, εφόσον γι’ αυτούς η λατρεία κατευθύνεται προς το πρόσωπο του Θεανθρώπου Ιησού, αλλά αυτό δεν απαγορεύει και ούτε αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα για τη διαφύλαξη της πολιτιστική και εθνικής παράδοσης εκ μέρους τους. Δηλαδή με απλά λόγια, η παραδοχή του Ιησού Χριστού ως Μοναδικού Θεού από τους Ορθοδόξους Έλληνες, δεν μεταμορφώνει αυτούς σε μισητές της τέχνης ή ανθέλληνες. Πώς άλλωστε θα μπορούσαν να είναι ανθέλληνες, αφού ο Χριστιανισμός είναι αγάπη για τον πλησίον; συνεπώς αγάπη για όλα τα έθνη και συνεπώς φυσικά και για το έθνος των Ελλήνων;

Αργυρό φλασκίο με Νηρηίδες 7^ος αιώνας μ.Χ. Αγία Πετρούπολη (Μουσείο Ερμιτάζ) (Πηγή: Περιοδικό Αρχαιολογίας - Ιστορίας των πολιτισμών, Τεύχος 34, άρθρο «Ωρες Βυζαντίου, Αθήνα - Θεσσαλονίκη - Μυστράς, Αύγουστος 2001 - Ιανουάριος 2002», Σταυρούλα Μασουρίδη, Αρχαιολόγος, σελίδα 24)

Το φλασκί αυτό δείχνει ότι η Ελληνική μυθολογία διαφυλάχθηκε στο Βυζάντιο, παρ’ όλη την κατάργηση του μυθ-Εθνισμού ως θρησκείας.

51^ον Αν ο Ιησούς Χριστός έχει τόσο Εβραϊκή θρησκευτική συνείδηση και Σημιτική εθνική καταγωγή, όσο ορισμένοι φανατικοί θέλουν να πιστεύουν, τότε γιατί εκφέρεται ενάντια στους Ιουδαίους Ιερείς ελέγχοντάς τους; αν ήταν προσκολλημένος μόνο εις την σημιτική φυλή & το εβραϊκή έθνος, τότε γιατί δεν τους εκθείαζε; Γιατί ζητούν να σταυρώνουν τον Χριστό οι Εβραίοι, και όχι άλλοι, αν το δίδαγμα Του είναι Εβραϊκή διδασκαλία; Αν η διδασκαλία του Ιησού είναι Ιουδαϊσμός, δεν θα τον σταύρωναν... Και οι Εβραίοι τον σταύρωσαν, και όχι οι Ρωμαίοι, και αυτό αποδεικνύεται από πολλά σημεία. Αρκούν τα εξής δύο : 1) Ο Πιλάτος ένηψε τας χείρας του διότι ο εβραϊκός λαός διάλεξε μεταξύ Αυτού και Βαραβά (κατά Λουκά, Κεφ. Κγ΄ «18 ἀνέκραξαν δὲ παμπληθεὶ λέγοντες· Αἶρε τοῦτον, ἀπόλυσον δὲ ἡμῖν Βαραββᾶν·» 2) Αν τον σταύρωσαν οι Ρωμαίοι τότε γιατί συμβαίνει το εξής (κατά Ματθαίον, Κεφ. Κζ΄ «25 καὶ ἀποκριθεὶς πᾶς ὁ λαὸς εἶπε· Τὸ αἷμα αὐτοῦ ἐφ' ἡμᾶς καὶ ἐπὶ τὰ τέκνα ἡμῶν.»); Γιατί ένας λαός (Ιουδαίοι), να θέλει να χρεωθεί τον φόνο κάποιου προσώπου (Χριστού), που πράττει κάποιος άλλος λαός (Ρωμαίοι), αν σε αυτόν τον φόνο δεν συμμετέχει, και δεν ευθύνεται πλήρως εκείνος (Ιουδαίοι); Η καταδίκη του Χριστού από τους Ιουδαίους, γέννησε και ανά το πέρασμα των αιώνων, ένα μίσος προς τους Εβραίους. Αυτό μπορούν να το επιβεβαιώσουν και οι γεροντότεροι πολίτες στην Ελλάδα, που έζησαν την περίοδο πριν τον Β΄ ΠΠ και πριν την «λύση του Εβραϊκού ζητήματος», όπου η αντιπάθεια μεταξύ Εβραίων και Χριστιανών υπήρχε ακόμη δυνατό.

52^ο Επειδή δε σε λίγο κάποιοι θα πιστεύουν, όπως υποστηρίζεται από τους Εθνικούς μας φίλους, ότι ο Χριστιανισμός επιβλήθηκε δια «του πυρός και του σιδήρου», ας τοποθετηθούν μερικές ερωτήσεις εις την νοημοσύνη του αναγνώστη.

- οι μεγάλοι συγγραφείς και φιλόσοφοι που ασχολήθηκαν με το Χριστό και τον χριστιανισμό, αφήνοντας πολύ μεγάλα πνευματικά έργα πίσω τους, συνέγραψαν αυτά αφού εξαναγκάσθηκαν δια αυτό μέσω «του πυρός και του σιδήρου» ή τα συνέγραψαν με την ελεύθερη βούλησή τους ;

- οι Χριστιανοί μάρτυρες, μήπως έπαιζαν θέατρο, διατηρώντας τυφλά την πίστη τους, ενώ ο Εθνισμός προσπάθησε απεγνωσμένα μέχρι τέλους να επιβληθεί επάνω τους;

- άπαντες οι χριστιανοί σήμερα, όπως ο γράφων, δημιουργούν και πιστεύουν υπέρ Ιησού Χριστού, δια της πιέσεως «του πυρός και του σιδήρου» ή επειδή βρίσκουν εις το πρόσωπο του Χριστού ιδανικά που ο Εθνισμός ουδέποτε εξέθεσε, δια μέσω ενός μοναδικού Ιστορικού Θεϊκού προσώπου, τόσο όσο αφορά την ποσότητα όσο και την ποιότητα;

- οι πρώτοι Χριστιανοί επίσκοποι και Πάπες της Ρώμης που ήταν Έλληνες, πιέσθηκαν για να πιστέψουν και να είναι επίσκοποι αναλαμβάνοντας την κατήχηση χιλιάδων άλλων πιστών; Όλοι οι κληρικοί δια μέσω του «πυρός και του σιδήρου» αποφάσισαν να επιτελέσουν έργο διακονίας;

- οι ασκητές και οι μοναχοί;

- Αλλά η μέγιστη κατακρήμνιση του επιχειρήματος της επιβολής της Ορθοδοξίας δια της βίας, είναι οι πυροβάτες της Μακεδονίας παρ’ όλο ότι από την επίσημη εκκλησία της Ελλάδος θεωρείται ότι ακολουθούν «ειδωλολατρικό» έθιμο, εντούτοις το συνεχίζουν παρ’ ταύτα με την βοήθεια του Μ. Κωνσταντίνου και Αγίας Ελένης, από ότι οι ίδιοι ισχυρίζονται και φαίνεται και από τις εικόνες που κουβαλάνε μαζί τους. Και ερωτά κανείς: αυτή η εμμονή τους εις την πυροβασία υπό την προστασία του Μ. Κωνσταντίνου και Αγίας Ελένης, μήπως επιβάλλεται και αυτή δια «πυρός και σιδήρου»; το αντίθετο διαφαίνεται και ότι δηλαδή Έλληνες πολίτες, χρησιμοποιούν Ορθόδοξους Αγίους, αφού παραμέρισαν τους Εθνικούς αρχαίους θεούς από μόνοι τους, και αντιτίθενται στην επίσημη θέση της εκκλησίας εις το πέρασμα των αιώνων (!) συνεχίζοντας να επιτελούν ένα θαύμα έναντι της Ορθολογικής και της σημερινής επιστήμης. Διότι ποιος μπορεί άραγε να υποστηρίξει ότι με την βία οι πυροβάτες έμπαιναν στην ψυχική και σωματική δοκιμασία του πυρωμένου κάρβουνου και όχι με την πίστη που οι ίδιοι από μόνοι τους είχαν και έχουν εις τον στον Άγιο - δύναμη που τους προστατεύει; Επιτελούνται θαύματα δια της βίας; αφιερώνονται τα θαύματα σε συγκεκριμένους Άγιους δια της βίας; ή χαρίζονται - αφιερώνονται τα επιτελούμενα θαύματα από τους ανθρώπους σε εκείνους τους Αγίους - θεούς - δυνάμεις που οι ίδιοι πιστεύουν ελεύθερα ότι οφείλουν την δύναμη των θαυμάτων τους;

53^ο Το παράξενο με την ανεξιθρησκία είναι ότι ο όρος αυτός (ανεξιθρησκία) γεννήθηκε από τις χριστιανικές κοινωνίες το 1768, και όχι μέσα στις Εθνικές - παγανιστικές.

54^ο Για να εξοβελιστεί ο Χριστός από τους Έλληνες Ορθοδόξους πιστούς, οι φανατικοί Εθνικοί είναι διατεθειμένοι να δεχθούν οποιαδήποτε άλλη θρησκευτική παράδοση έστω κι αν δεν είναι «Ελληνική», παρ’ όλο που ο προσηλυτισμός τους στηρίζεται εις το εθνικιστικό πνεύμα ως επί το πλείστον. Γι’ αυτό υπάρχουν άπλετα παραδείγματα. Να μερικά παράδοξα. Υποστηρίζεται λοιπόν, από ομάδες Εθνικών, η «Ελληνικότητα» της Διονυσιακής πίστης και η πανάρχαια παράδοσή της εν Ελλάδα. Το παράδοξο αυτής της υπόθεσης, είναι οι διωγμοί που υπέστησαν οι Διονυσιακοί από τους Ρωμαίους και οι απαγορεύσεις τις Διονυσιακής λατρείας στον Ελλαδικό χώρο. Διότι αν ο Διόνυσος στην Ελλάδα αποτελούσε «πανάρχαια» και «ελληνική» θρησκεία, τότε γιατί ο Διόνυσος τιμώρησε τον βασιλιά Πενθέα στην Θήβα, ο οποίος εμπόδισε τις Βάκχες να τελέσουν εις τα Κιθαιρώνι προς τιμήν του όργια; Αν ο Διονυσιασμός ήταν ελληνικό θρησκευτικό δρώμενο, τότε γιατί ο βασιλιάς Πενθέας να το απαγορεύσει; Στην ίδια πλέουσα πορεία βαίνουν και οι επευφημίες, οι παρουσιάσεις και ο εκστασιασμός στην θρησκεία του Μίθρα. Διότι ο Χριστιανισμός θεωρείται από τους Εθνικούς «Ισραηλινός» και αποβάλλεται, ενώ ο Μιθριδαϊσμός που είναι Περσικός είναι καλοδεχούμενος. Και αν δεχθούμε ότι στην επιλογή της θρησκείας παίζει ρόλο ο εθνικισμός και ότι ο Χριστός είναι Εβραίος, όπως αδιάλλακτα ισχυρίζονται οι Εθνικοί, τότε αναρωτιέται κανείς:

1) Ποιοι ήταν πλείστες φορές οι εχθροί των Ελλήνων; οι Πέρσες ή οι Ισραηλίτες; Απάντηση: βλέπε Ιωνική επανάσταση εν Μικρά Ασία, Μαραθώνα, Θερμοπύλες, Σαλαμίνα, Πλαταιές και γενικότερα τους αγώνες του Μ. Αλεξάνδρου και της Βυζαντινής αυτοκρατορίας έναντι των Περσών. Αντιθέτως οι Ισραηλινοί όσο και αν φαίνεται παράξενο για τους μελετητές των νεοπαγανιστικών εντύπων, ουδέποτε κινήθηκαν έναντι της Ελλάδος αλλά το αντίθετο μάλλον συνέβη (βλέπε Μ. Αλέξανδρο και Πτολεμαίους).

2) Πόσο επηρεάστηκε και διαμορφώθηκε από το ελληνικό πνεύμα ο Μιθριδαϊσμός; Απάντηση : «καθόλου». Η Ορθόδοξη πίστη όμως είναι γέννημα θρέμμα της εμφάνισης του θεανθρώπου Ιησού και της συνάντησής του με τον Ελληνικό πνευματικό κόσμο. Κατά συνέπεια λοιπόν είναι προτιμότερη από τους Εθνικούς (Έλληνες;) αρχαιολάτρες μια θρησκεία, Μιθριδαϊσμός (βλ. και Ιουλιανό Παραβάτη ήρωα των νέο-Εθνικών), που ουδεμία σχέση έχει με την Ελλάδα, αλλά αντιθέτως έχει σχέση με τον παντοτινό εχθρό της στα αρχαία χρόνια Περσικό κόσμο, έναντι της Ορθόδοξης πίστης που απόκτησε καλούπι και σχήμα γύρω από το πρόσωπο του Ιησού, αποκλειστικά μέσα στον ελληνικό πνευματικό χώρο.

Συνεπώς στην Εθνική προπαγάνδα δεν υπάρχει αυτό το «εθνικό» φρόνημα που θέλει σε όλους να παρουσιάσει, αλλά απλά αντίχριστος μανιώδης προσηλυτισμός. Δικαίωμά του κάθε ανθρώπου να πιστεύει όπου και ότι θέλει, αλλά ο καθένας πρέπει να καταλάβει που οδηγεί Ορθολογικά η επιχειρηματολογία ορισμένων φανατισμένων κύκλων της Εθνικής πίστης.

55^ο Κατηγορούν την Βυζαντινή Ελληνική αυτοκρατορία οι Εθνικοί, διότι επισημαίνουν ότι καταργήθηκε το θέατρο και συνεπώς καταργήθηκε ο πολιτισμός. Αλλά γιατί δεν κατηγορούν τους αρχαίους ημών προγόνους, που εις το πέρασμα του χρόνου κατάργησαν και άφησαν εις αχρηστία το έπος, το οποίο εις τα ελληνιστικά χρόνια έχει εξαφανισθεί; η ιστορία και η τραγωδία εξάλειψαν κάθε λόγο ύπαρξής του από τον Β΄ αιώνα π.Χ.)****. Μήπως μπορεί να κατηγορηθεί το δράμα επειδή παράκμασε η κωμωδία; Μήπως μπορεί να κατηγορηθεί ο αρχαίος ελληνικός λαός, επειδή αντέδρασε όταν ο διθύραμβος απόκτησε ηρωικά στοιχεία; Δεν υπάρχει αυτή η αποκοπή των Βυζαντινών από τα αρχαία μεγαλεία, όπως ορισμένοι θέλουν να δείξουν. Υπάρχει συνέχεια και ακολουθία και μάλιστα από αρκετούς Ορθόδοξους ιερωμένους, που παρουσιάζονται ως οι μισούντες τον ελληνισμό, …..αποστροφή προς τον Εθνισμό ίσως αλλά όχι τον Ελληνισμό. Εις την Βυζαντινή αυτοκρατορία η λογοτεχνία αναφέρεται βεβαίως γύρω από την νέα θρησκεία, αλλά υπάρχει μίμηση των αρχαίων, όπως και στα ελληνιστικά χρόνια, και έτσι η γλώσσα παραμένει αρχαΐζουσα και μεταφέρονται έργα και ιδέες, οι οποίες δεν συγκρούονται με τις Χριστιανικές. Η ποίηση είναι εντελώς διαφορετική εις την γλώσσα και πλησιάζει προς την κοινή ελληνιστική. Η μετρική δεν ακολουθεί τους παλιούς νόμους της προσωδίας αλλά στηρίζεται μόνο επί τους τόνου. Και όμως εδώ υπάρχει η μεγαλύτερη πρωτοτυπία ιδίως εις την εκκλησιαστική ποίηση του ελληνικού πνεύματος. Υπάρχει όμως και εις αυτούς τους χρόνους συνοχή με το παρελθόν, όπως αποδεικνύουν φιλοσοφικά και ρητορικά συγγράμματα και υπάρχουν χριστιανοί νεοπλατωνικοί φιλόσοφοι. Και ενώ η Χριστιανική θρησκεία εξαπλώνεται πιο γρήγορα εις Ασία και Αφρική, οι πρώτοι χριστιανοί λογοτέχνες αν και μη Έλληνες ανέπτυξαν και καλλιέργησαν λόγο ως γνήσιοι Έλληνες, ανάλογα με άλλες αρχαίες προσωπικότητες, όπως ο Βασίλειος ο Μέγας, ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο Γρηγόριος ο Νύσσης, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο μέγιστος εκκλησιαστικός ρήτορας ο Αμφιλόχιος και ο Μάξιμος ο Ομολογητής. Οι Βυζαντινοί ιστορικοί ακολουθούν πιστά στο πνεύμα τον Ηρόδοτο, τον Θουκυδίδη, τον Ξενοφώντα ή τον Πολύβιο. Μετά τα σκοτεινά χρόνια σπουδαία επίδραση είχε η ίδρυση του Πανδιδακτηρίου Κωνσταντινουπόλεως το 863, όπου διδάσκονταν η φιλολογία, φιλοσοφία και οι φυσικές επιστήμες και συνεπώς και η μελέτη παντός αρχαίου συγγράμματος. Οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς σχολιάζονται, ερμηνεύονται και δεν περιφρονούνται, όπως έκαναν δικαιολογημένα για την ειδικότητά τους εν αρχή, οι προηγούμενοι αυστηρά θεολόγοι. Αυτό οδήγησε εις τον κλασικισμό, ο οποίος έγινε πλήρης από τον ΙΒ΄ αιώνα. Εις την θρησκευτική ποίηση, έχουμε τον Θεόσοφο Σουδίτη, τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Φώτιο, τον διάκονο Ιγνάτιο, την Κασσία ή Κασσιανή, τον Συμεών τον Μεταφραστή, τον Ιωάννη Κυριάτη, εις την δε κοσμική ποίηση τον Λέων τον Σοφό, τον Λέων τον φιλόσοφο, τον Κωνσταντίνο τον Σικελό, τον Κωνσταντίνο τον Ρόδιο, τον Ιωάννη Κυριώτη και άλλους ποιητές, όπως Χρυστοφόρος Μυτιληναίος, Ιωάννης Μαυρόπους, Φίλλιπος ο Μονότροπος, Μιχαήλ Ψελλός. Υπάρχουν απομιμήσεις - συνέχεια των αρχαίων λυρικών ποιημάτων, που εμπνέονται από τον έρωτα. Στην ιστοριογραφία έχουμε τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον Πορφυρογέννητο, τον Ιωσσή Γεννέσιο, τον Ιωάννη Κομμενιάτη, τον Λέοντα τον διάκονο, τον Μιχαήλ Ατταλειώτη κ.α. Στην Χρονογραφία τον Πατριάρχη Κων/πόλεως Νικηφόρο, τον μοναχό Γεώργιο, τον Συμεών Μέγιστρο, τον Λέων γραμματικό, τον Ιωάννη Σκυλίτση, στην φιλοσοφική Θεολογία τους Συμεών τον «νέο θεολόγο», τον Νικόλαο Καβασίλα, τον Μιχαήλ Ψελλό, τον Μιχαήλ Εφέσιο, τον μητροπολίτη Νίκαιας Εφέσιο, τον Θεόδωρο τον Σμυρναίο. Από τον Θ΄ αιώνα επιστρέφουν εις την αρχαία φιλολογία ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Φώτιος, ο Αρέθας αρχιεπίσκοπος Καισαρίας, ο Μιχαήλ Ψελλος. Η δε ρητορική σχολή του Ε΄ αιώνα (σχολή της Γάζας) προσπάθησε να ακολουθήσει τους αρχαίους ρήτορες, γι’ αυτό και εκλέγονται θέματα της αρχαίας ιστορίας και μυθολογίας, όπως και της χριστιανικής και νεότερης ιστορίας επίσης. Ο πιο ικανός από όλους είναι ο Πατριάρχης Φώτιος.

****Σημείωση: και είναι χρήσιμο να δει κανείς γιατί το έπος πέθανε: εις τα ελληνιστικά χρόνια γίνεται μια προσπάθεια αναβίωσής του, όπως μαρτυρούν τα σωζόμενα «Αργοναυτικά» του Απολλώνιου του Ρόδιου (β΄ ήμισυ Γ΄ αιώνα), τα οποία αποκαλύπτουν γιατί το έπος δεν μπορεί να ξαναζήσει και η απόπειρα αυτή είναι αποτυχημένη. Μίμηση και επίδειξη σοφίας, έλλειψη παντός εθνικού ή θρησκευτικού ενδιαφέροντος, απαραίτητο για το επικό είδος χαρακτηρίζει το έπος αυτό. Η δράση των θεών είναι ψυχρή και τεχνητή, φυσικό άλλωστε διότι η μυθολογία είχε πεθάνει προ πολλού

56^ο Ένα άλλο στοιχείο το οποίο εκμεταλλεύεται ο Εθνικός θρησκευτικός προσηλυτισμός και χρήζει ιδιαιτέρας προσοχής, είναι εκείνο το συναίσθημα υπέρ της δικαιοσύνης που διακατέχει κάθε Χριστιανό. Προσωπικά ο γράφων και πριν καταλάβει την έννοια της αγάπης του Χριστιανισμού, κατάλαβε και «τραβήχτηκε» από την έννοια της δικαιοσύνης του Κυρίου Ιησού Χριστού (κατά Ματθαίον, ΚΕφ. Ε΄ «6 μακάριοι οἱ πεινῶντες καὶ διψῶντες τὴν δικαιοσύνην, ὅτι αὐτοὶ χορτασθήσονται.»), (κατά Ματθαίον, Κεφ. Ε΄ «10 μακάριοι οἱ δεδιωγμένοι ἕνεκεν δικαιοσύνης, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.»). Και κάποιοι από τους αρχαίους μας προγόνους υπέστησαν ποινές αδίκως από κάποιους βυζαντινούς αυτοκράτορες, όπως οι Χριστιανοί εκδιώχθηκαν νωρίτερα με πολύ βάναυσα μέσα (βλέπε αρένα και λιοντάρια). Αλλά αυτό δεν πρέπει να αποπροσανατολίζει, διότι αν διωχτήκαν άλλοι λαοί εις το παρελθόν (βλέπε Είλωτες σκλάβους Σπαρτιατών) και αυτό προκαλεί συμπόνια και όνειδος, μήπως θα έπρεπε λόγω αυτών των συναισθημάτων να ανατρέξει κανείς εις τα δικά τους θρησκευτικά πιστεύω και δηλαδή να ασπασθεί την θρησκεία των, επειδή διώχθησαν ένεκεν δικαιοσύνης; μήπως πρέπει να ανατρέξει κανείς εις τον Εθνισμό, επειδή κάποιοι χριστιανοί δεν κατάλαβαν την δικαιοσύνη του Χριστού; εξάλλου βάση της Ορθόδοξης θρησκείας μακαρίζονται οι διωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης και όχι λόγω εκείνης της Εθνικής των. Μήπως πρέπει να ανατρέξει κανείς εις την θρησκεία των Αφρικανών που οι Ευρωπαίοι, «χριστιανοί» κατ’ τα άλλα, έδιωξαν με απαράμιλλη φονικότητα για να καρπωθούν τα προϊόντα της γης τους; Το καλύτερο που έχει να κάνει κανείς είναι να παραμείνει εις την θρησκευτική Ορθόδοξη αλήθεια και όποτε πραγματικά το νιώθει να προσεύχεταιε υπέρ εκείνων των διωγμένων ένεκεν δικαιοσύνης, όποιοι κι αν είναι αυτοί.

57^ο Και ορισμένες φορές παρατηρείται το φαινόμενο κατά το οποίο κάποιοι Εθνικοί, εκφέρουν έναντι της Ορθοδοξίας ανυπόστατες κατηγορίες περί φυσικού ευνουχισμού, παίρνοντας λαθεμένη τοποθέτηση έναντι της φράσεως του ευαγγελίου (κατά Ματθαίον, Κεφ. Ιθ΄ «12 εἰσὶ γὰρ εὐνοῦχοι οἵτινες ἐκ κοιλίας μητρὸς ἐγεννήθησαν οὕτω· καὶ εἰσὶν εὐνοῦχοι οἵτινες εὐνουχίσθησαν ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων, καὶ εἰσὶν εὐνοῦχοι οἵτινες εὐνούχισαν ἑαυτοὺς διὰ τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. ὁ δυνάμενος χωρεῖν χωρείτω.»), το οποίο βέβαια δεν ομιλάει περί του ευνουχισμού του φυσικού ανδρικού ή θηλυκού γεννητικού σεξουαλικού οργάνου, αλλά δια την αποχή από τις σαρκικές απολαύσεις. Σε αυτό μάλιστα το σημείο οι νεοΕθνικοί παραπληροφορημένοι προσάπτουν την περίπτωση του μεγάλου νεοπλατωνικού απολογητή Χριστιανού Ωριγένη, ο οποίος αυτοευνουχίσθηκε. Αλλά ως γνωστόν οι νεοΕθνικοί ηγέτες ουδέποτε εξηγούν στους πιστούς τους πεπλανημένους, τους λόγους για τους οποίους ωθήθηκε ο Ωριγένης των 6000 συγγραμμάτων, σε αυτή του την πράξη. Και εκεί έβαλαν το χέρι τους οι διαστρεβλώσεις και οι διαβολές των Εθνικών της εποχής. (Περισσότερα για τον ακριβή λόγο αυτοευνουχισμό του Ωριγένη αλλά και για άλλα ενδιαφέροντα ψεύδη των νεοΕθνικών στο αρχείο με τους φιλόσοφους.) Διότι η Ορθόδοξη εκκλησία απαγορεύει τον ευνουχισμό, γιατί το σώμα είναι λίαν καλό δημιούργημα του Θεού και ναός του Αγίου Πνεύματος. Όπως αναφέρει και ο Ωσηέ, Κεφ. Γ΄ «10 Διότι θέλουσι τρώγει καὶ δὲν θέλουσι χορτάζεσθαι, θέλουσι πορνεύει καὶ δὲν θέλουσι πληθύνεσθαι· ἐπειδὴ ἐγκατέλειπον τὸ νὰ λατρεύωσι τὸν Κύριον. 11 Πορνεία καὶ οἶνος καὶ μέθη ἀφαιροῦσι τὴν καρδίαν.». Αυτός είναι ο λόγος του μονήρους βίου, τόσο για άνδρες όσο και για γυναίκες. Άλλωστε αυτός ο βίος, ο μονήρης, δεν είναι για όλους., διότι το Ευαγγέλιο λέει «οἵτινες» και όχι όλοι. Το αυτό όμως δεν συνέβαινε και στην αρχαιότητα; Δηλαδή πού είναι αυτή η διάσταση σε όλα της αρχαιότητας από τα λόγια του Ιησού που παρουσιάζουν οι νεοΕθνικοί; Διότι στην αρχαιότητα υπήρξαν άνθρωποι που απείχαν των σαρκικών απολαύσεων, είδε ιερείς ή φιλοσοφικές σχολές (π.χ. Πυθαγόρειοι). Συνεπώς γιατί οι νέο-Εθνικοί ενοχλούνται από τον μονήρη βίο των Χριστιανών, ανδρών τε και γυναικών τε, και όχι και από εκείνο των αρχαίων; Η συνέπεια των άνω παραπλανητικών εξηγήσεων είναι ο χαρακτηρισμός των Χριστιανών με όρους όπως ,ανέραστος, μισογύνης, ενάντιος εις την φύση, μισάνθρωπος κ.λ.π. Και βέβαια είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον να δει κανείς και την θεά Κυβέλη, αυτή την Φρυγική θεότητα που πέρασε και στην Ελλάδα και που πολλές φορές ταυτίστηκε με την ξένη θεά Ρέα. Κατά την 24^η Μαρτίου όπου τελούνταν υπό τους λατίνους η έναιμος θυσία υπέρ αυτής, οι ιερείς τις θεάς μαστίγωναν εαυτούς μέχρι να αιματωθούν και ευνούχιζαν φυσικά τους μύστες που μυούνταν εις την λατρεία της. Το αυτό συνέβαινε και με τους λάτρεις του θεού Άττη.

58^ο Ο Χριστός κάνει για όλα τα έθνη και η μέγιστη απόδειξη αυτού είναι η διάδοσή του εις το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού του πλανήτη, έναντι όλων των άλλων θρησκειών. Ο Εθνισμός αντιθέτως είναι για κάθε έθνος ξεχωριστά. Αν επίσης η εθνική θρησκεία των Ελλήνων έχει τόσο «μεγαλείο», τότε γιατί ουδέποτε πέρασε τα Εθνικά σύνορα των Ελλήνων και δεν επηρέασε γείτονες λαούς, αλλά αντιθέτως οι γείτονες λαοί επηρεάζουν συνεχώς την εθνική πίστη των αρχαίων Ελλήνων;

59^ο Αν το θείο είναι παντού (φυσιολατρία) και όλα είναι Θεός, τότε γιατί θυσιάζονται τα ζώα οι της Εθνικής πίστης; πώς ένας θεός - ζώο θυσιάζεται για έναν άλλο θεό; υπάρχει διαφορά μεταξύ θεών;

60^ο Ο Πλήθων ο Γεμιστός γίνεται απόκτημα των χεριών των Εθνικών όχι γιατί ήταν μέγας φιλόσοφος, αλλά γιατί στο τέλος αποκήρυξε τον Ιησού. Άλλοι χριστιανοί εν τη θρησκεία φιλόσοφοι δεν τους ενδιαφέρουν διόλου, έστω και αν είναι μεγάλοι κάτοχοι της κλασσικής παιδείας, διότι τους Εθνικούς δεν τους απασχολεί η κλασσική παιδεία αλλά ο ενστερνισμός των αρχαίων θεών και η αποπομπή του Ιησού.

61^ον Ένα άλλο σημείο «κόντρας» εις το οποίο έρχονται οι 2 θρησκείες είναι η ταπεινοφροσύνη του Χριστιανισμού και η υπερηφάνεια του Εθνισμού, διότι κάποιοι της Εθνικής πίστεως μαρτυρούν ότι εκείνοι δεν θέλουν να είναι ταπεινοί αλλά περήφανοι Έλληνες και δεν θέλουν να «σκύβουν» το κεφάλι, μιας και αυτό τους προστάζουν τα γονίδια και η ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά του έθνους μας. Σίγουρα αυτό είναι προσωπική επιλογή του καθ’ ενός ξεχωριστά, αλλά καλό θα ήταν να δει κανείς και τι ορίζει αυτή η μεγάλη ιστορία μας, ιδίως εκείνη η λογία. Ποιος λοιπόν δεν γνωρίζει τον Σωκράτη; άπειρα βιβλία γράφτηκαν γι’ αυτόν, άπειρες συζητήσεις επί συζητήσεων, άπειρες διαλέξεις κ.λ.π.. Ας δούμε λοιπόν και τι είπε ο Σωκράτης, το οποίο έμεινε εις την ιστορία της φιλοσοφίας και του λαούς μας : «ἐν οἶδα, ὅτι οὐδὲν οἶδα» δηλαδή ένα ξέρω ότι δεν ξέρω τίποτα!. Πολλοί έχουν μιλήσει για την σοφία που κρύβεται σε αυτήν την φράση που είναι και η κορωνίδα του Σωκρατικού πνεύματος. Αυτή η φράση είναι όντως σοφή διότι δείχνει και κάτι άλλο. Την ταπεινοφροσύνη του Σωκράτους, ο οποίος καταλαβαίνοντας την γνώση που υπάρχει κρυμμένη στους συνανθρώπους του, μαιευτική μέθοδος, αντιλαμβάνεται ότι η σοφία του, όσο και μεγάλη αν είναι, δεν αποτελεί παρά δεκαδικό της σοφίας όλου του κόσμου. Και μήπως δεν αντιλαμβάνεται πόσο μικρότερη είναι η σοφία του μπροστά στην σοφία του Θεού; αυτό είναι σίγουρο. Και εδώ είναι και το κλειδί της υποθέσεως της ταπεινοφροσύνης. Διότι η ταπεινοφροσύνη δεν είναι θέμα μη παιδείας ή μη μορφώσεως και κατοχή πληροφορίας ή υποτελικού σκυψίματος του κεφαλιού, αλλά αντιθέτως είναι αίσθημα βαθιάς και πλατιάς παιδείας και υψηλής όσο και καλλιεργημένης γνώσεως, όπως επίσης προκύπτει από υψηλή επίγνωση του εαυτού μας, «γνῶθι σαυτὸν» διακηρύττει. Αυτό επιβάλει εσωτερικά στο Σωκράτη να είναι ταπεινός και υψηλά φιλοσοφημένος, και όχι υπερήφανος και αλαζόνας. Η αλαζονεία είναι φοβερό μειονέκτημα και πληρώνεται πάντοτε ακριβά. Ο δυστυχής Ίκαρος που ήθελε να ανεβαίνει όλο ψηλότερα και δεν αρκούνταν στα χαμηλά, γκρεμοτσακίστηκε. Ο Οδυσσέας αλαζονικά προκάλεσε τους θεούς και τιμωρήθηκε πολύ σκληρά. Και ο Χριστός κήρυξε ταπεινότητα. Γιατί; διότι ο Χριστός όντας Υιός του Θεού, και δηλαδή ο Λόγος Του Πατέρα, γνώριζε περίτρανα τις δυνάμεις που ήλεγχε. Δεν τις χρησιμοποιούσε για να δοξαστεί σε φέστες με λαμπερά βεγγαλικά, όπως αρκετοί άλλοι έπραξαν και πράττουν σήμερα, βλέπε κάποιους «γνωστούς» μάγους και κολπατζήδες, αλλά τις χρησιμοποιούσε όπου υπήρχε ανάγκη και φυσικά χωρίς μίσθωση. Χρειάζεται ένας Θεός μίσθωση; πια ύλη χρειάζεται ένας Θεός εκτός από εκείνη που χρησιμοποιεί (τροφή) για να διατηρεί το εκ σαρκός σώμα Του, στο οποίο κατοικούσε και με αυτό κουβαλούσε την Θεία φύση Του; όπως ανάλογα όταν εμείς οδηγούμε και «φοράμε» το αυτοκίνητο παρέχοντας του βενζίνη (τροφή) δια να μας μεταφέρει. Ο Χριστός δεν χρειάζεται καμιά δόξα για να είναι ανεβασμένος ψυχολογικά διότι όντας Θεός γνωρίζει ότι είναι τα πάντα. Συνεπώς μπαίνοντας στα Ιεροσόλυμα την Κυριακή των Βαΐων ανέβηκε σε ένα ταπεινό γαϊδουράκι και όχι σε μια πολυτελή άμαξα, πράγμα που θα μπορούσε να κάνει διότι είχε πολλούς ακόλουθους και θα μπορούσε πολύ εύκολα να συγκεντρώσει χρήματα και να εισέλθει πανηγυρικά, όπως πανηγυρικά μπαίνουν στους εκλογικούς νομούς και πόλεις οι κάθε λογιών πολιτικοί και κοσμικά πρόσωπα. Ο Χριστός δεν χρειάζεται λιμουζίνες και αστυνομίες σαν τον Πάπα (δεν κοιτάμε το πρόσωπο αλλά τον θεσμό), δεν χρειάζεται συνοδείες αστυνομικών ούτε και διακοπή κυκλοφορίας σαν τον πλανητάρχη Κλίντον, ούτε διαφήμιση στα δορυφορικά κανάλια, ούτε κάμερες του «μπιγκ μπράδερ» και ούτε μπάντες και άπειρα «παρουσιάστε» δια να «ανέβει» εις τα μάτια των συμπολιτών του. Είναι Θεός και το ξέρει και έχοντας αυτή η γνώση μέσα Του, δεν χρειάζεται σάλπιγγες και παρατεταγμένους για να «ανεβεί» και να νιώσει «χάι». Έχει απόλυτη γνώση της δύναμή Του και συνεπώς είναι ταπεινός. Ο υπερήφανος και ο αλαζόνας προσπαθεί πάντοτε να «ανεβεί» εις τα μάτια των άλλων διότι ακριβώς δεν είναι ούτε κατέχει τα πάντα. Ο Θεός όμως δια τι να προσπαθεί να «ανέβει» στα μάτια των άλλων, αφού γνωρίζει ότι δεν υπάρχει ουδείς άλλος ανώτερός Του; γιατί να «ανεβεί» αφού γι’ αυτόν «δεν πάει πιο ψηλά η δύναμή Του»; γιατί και πόσο να «ανεβεί» αφού είναι η κορυφή της πυραμίδας; αλλά Εκείνος όχι μόνο δεν προσπάθησε «να ανεβεί» σαν τους παλιούς αυτοκράτορες και τους σημερινούς μεγιστάνες, αλλά ταπεινώθηκε, δηλαδή «έπεσε», ενσαρκώθηκε και δηλαδή έγινε έρμαιο στα χέρια των ανθρώπων, δια να εξευτελιστεί, εφόσον σταυρώθηκε από τα δημιουργήματά Του, αφήνοντας να σκοτωθεί από αυτούς το εκ σαρκός σώμα του και ανασταίνοντάς το ως απόδειξη της θείας του καταγωγής. Και οι άνθρωποι από παλιότερα γνώριζαν τι εστί Θεός. Θεός = αθάνατος. Εφόσον λοιπόν ο Υιός του Θεού ταπεινώνεται μπροστά εις τους ανθρώπους, μην κάνοντας χρήση της θείας του δύναμης για να γλιτώσει τον ευτελισμό του σταυρού, διότι το σαρκικό σώμα Του έπρεπε να πεθάνει, ορίζει εις τον άνθρωπο την ταπεινότητα. Γιατί; μα γιατί εφόσον ο Θεός ο ίδιος δέχεται να ταπεινωθεί για τους ανθρώπους πόσο μάλλον οι άνθρωποι δεν πρέπει να είναι ταπεινοί όχι μόνο προς τον Θεό, αλλά και προς τον συνάνθρωπο. Αυτή είναι η τέλεια ορθολογική που εξηγεί τις πράξεις του Ιησού που πηγάζουν λογικά από τις Θείες ιδιότητές Του και από τους φιλάνθρωπους σκοπούς Του. Εξάλλου πως θα μπορούσε κάποιος που είναι η Αγάπη να είναι υπερήφανος;

62^ο Με το Σλαβικό ζήτημα που εγέρθηκε υπό του Φιλίππου Fallmerayer, υποστηρίχθηκε ότι «το γένος των Ελλήνων εκ ρίζης εξέλιπε της Ευρώπης, είναι δε Σκυθικοί, Σλάβοι, Ιλλυρικοί, Αρναούτες, απόγονοι βορείων λαών, ομόφυλοι των Σέρβων, Βούλγαρων Δαλματών, Μοσχοβιτών, όσοι σήμερα καλούνται Έλληνες…. οι εκσλαβισμένοι κατόπιν επαν-εξελληνίσθηκαν δια της αποκατάστασης της κρατικής ισχύος (του Βυζαντίου) και της Ορθοδόξου Εκκλησίας». Παρ’ όλο που αυτές οι Πανσλαβικές απόψες είναι άκρως κατακριτέες και δεν δυνάμεθα ουδέποτε να τις δεχθούμε διότι ιστορικά αβάσιμες, εντούτοις γεννάται το εξής ερώτημα: αν η Ορθοδοξία και το Βυζάντιο δεν είχαν ελληνικό χαρακτήρα, τότε γιατί οι οπαδοί του Σλαβικού ζητήματος αναφέρουν αυτό που οι Εθνικοί δεν θέλουν να παραδεχθούν; (ότι το Βυζάντιο και η Ορθόδοξη εκκλησία εξελληνίζουν;) αυτό δείχνει ότι ορισμένους τους ενδιαφέρει μόνο το «γένος» των θεοτήτων, και όχι το «γένος» των γραμμάτων και της παιδείας. Και συνεχίζοντας εδώ πρέπει να προστεθεί ότι μετά τους αρχαίους χρόνους, πάρα πολλά ξένα έθνη, εγκαταστάθηκαν στον ελλαδικό γεωγραφικό χώρο και με το πέρασμα του χρόνου, εν καιρώ Βυζαντίου απόκτησαν ελληνική συνείδηση. Είναι άξιο απορίας πως μετατράπηκαν σε Έλληνες αυτοί οι ξένοι λαοί, όταν το Βυζάντιο από τους Εθνικούς καταγγέλλεται ως μη ελληνικό για χάρη της αναβίωσης μιας παλιάς θρησκείας. Δικαίωμα στην θρησκεία του έχει ο καθείς, αλλά προς τι το μίσος προς τις ελληνικές «κατακτήσεις» και αγώνες κατά τους Βυζαντινούς χρόνους και κατόπιν; Είναι ελληνική συμπεριφορά αυτή ή μισαλλόδοξη;

Μάχη Ελλήνων και Τρώων από βυζαντινό χειρόγραφο των αρχών του 6ου αιώνα μ.Χ. οι αντίπαλοι στρατοί είναι εξοπλισμένοι όπως οι Βυζαντινοί στρατιώτες της εποχής. Διακρίνονται βαριά οπλισμένοι πεζοί-σκουτάτοι-φέροντες κοντάρια και σπάθες. Οι θώρακες είναι από σκληροποιημένο δέρμα και ομοιάζουν με τους ελληνικούς μυώδεις θώρακες της ελληνιστικής περιόδου. (Πηγή: Πολεμικές Μονογραφίες, τεύχος 8,  -Βυζαντινός Στρατός 490 -630 μ.Χ., Παντελής Καρύκας, σελ. 79)

63^ο Η καταστροφή σε ορισμένες ιστορικές περιόδους, και όχι σε όλες, των αρχαίων Εθνικών ναών από το Βυζαντινό κράτος, δεν πρέπει να χαρακτηρίζεται σαν ανθελληνισμός διότι αυτή η κατηγορία δεν στέκει ορθολογικά. Η υποθετική περίπτωση καταστροφής των σημερινών Χριστιανικών ναών από μια φανταστική παν-βαλκανική αυτοκρατορία - κράτος με ελληνική παιδεία και γλώσσα, αλλά όχι Ορθόδοξη πίστη, αλλά μουσουλμανική λόγου χάρη, πώς θα μπορούσε άραγε να χαρακτηρισθεί; μήπως αντι-εβραϊσμός; για να σκεφτούμε και το επιχείρημα των Εθνικών χριστιανός = Εβραίος, ή ανθελληνισμός; ή απλά αντιχριστιανισμός; σίγουρα το τελευταίο. Ανάλογα λοιπόν η Βυζαντινή αυτοκρατορία ήταν αντι-Ολύμπια εις την πίστη, αλλά και άλλα αντι - προς τις διάφορες αιρέσεις, αλλά με κανέναν τρόπο δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ανθελληνική.

64^ο Τα δύο έργα του Ησίοδου «Κατάλογος των γυναικών» (γενεαλογία ηρωΐδων) και «Ἠοίων» (εξύμνηση ηρωΐδων) ενώ αντιτείθονται μεταξύ τους, κατόπιν στην Αλεξάνδρεια μετατρέπονται σε ένα και το αυτό έργο με διασκευή. Ορισμένοι μάλιστα δεν αποδίδουν αυτά τα ποιήματα εις τον Ησίοδο, αλλά εις την Ησιόδεια σχολή στους Λοκρούς, διότι όλοι εκεί έπαιρναν τα ονόματά τους όχι από τους πατέρες τους αλλά από τις μητέρες -(γυναίκες)- τους. Οι δε 100 ευγενείς οίκοι που υπήρχαν εκεί, προέρχονταν όλοι από Ηρωίδες (Πολύβ ΧΙΙ, 5) . Επειδή δε και η Ναύπακτος ήταν χώρα των Λοκρών, ποιήθηκαν εκεί και τα «Ναυπάκτεια ἔπη» που εξυμνούν ηρωίδες (παυς Χ, 38,6). Συνεπώς διαβλέπει κανείς μια άκρα σύνδεση ηρωίδων (ημίθεων ή θεών, και δηλαδή ψηλότερα από τους σημερινούς άγιους) και «ευγενών» ανθρώπων - Ελλήνων εις την καταγωγή. Αυτό αποτελεί άκρατη αναξιοκρατία όσο αφορά τα θεία και ουδεμία σχέση έχει με την αξιοκρατία που οι σημερινοί αρχαιολάτρες τονίζουν ως πεφωτισμένοι . Ο εναγκαλισμός επίσης των ηρωίδων εις στενούς κληρονομικούς κύκλους, αποτελεί και μια εξουσιαστική συνέχεια Ευγενών - Θεών. Εν πλήρη αντίθεση οι Άγιοι των εκκλησιών είναι παντός ταξικής προέλευσης και οριζόμενοι ως τέτοιοι, ένεκα διατελέσαντος του βίου τους και ουχί των γονιδίων τους

Βυζαντινός σκουτάτος του 7^ου αιώνα μ.Χ. . Φέρει στρογγυλή ασπίδα και δόρυ σε ψηλή λαβή όπως και οι αρχαίοι Έλληνες οπλίτες. (Πηγή: Πολεμικές Μονογραφίες, τεύχος 8,  -Βυζαντινός Στρατός 490 -630 μ.Χ., Παντελής Καρύκας, σελ. 8)

65^ο Εμφανίζεται η μη Ελληνική καταγωγή ορισμένων Ορθοδόξων κληρικών, αλλά το αυτό συμβαίνει και εν αρχαία Ελλάδα όταν εις τους ναούς αφιερώνονται άπασοι οι γειτονικοί λαοί π.χ. Αιγύπτιοι, Πέρσες, Ρωμαίοι κ.λ.π. Μήπως τότε αποτελούσε κριτήριο αφιερώσεως σε ναό η εθνολογική ελληνική ταυτότητα; Μάλιστα η πολυεθνικότητα αυτών των αρχαίων ιερέων, επισημαίνεται από τους Εθνικούς ως ένδειξη αποδοχής της ελληνικής θρησκείας από τους ξένους λαούς. Γιατί τότε δεν γίνεται και δεν θεωρείται το ίδιο δια την Ορθοδοξία; Μην ξεχνά κανείς ότι στο Άγιο Όρος διατελούν μοναχοί και εξ Αμερικής ακόμη που άφησαν τον Προτεσταντισμό και έγιναν Ορθόδοξοι, όπως και Ολλανδοί και μάλιστα οι περισσότεροι είναι μορφωμένοι του Πανεπιστήμιου και δηλαδή με πνευματική καλλιέργεια τέτοια, που ξεπερνά εκείνη που ορισμένοι παρουσιάζουν ως αποκλειστική τους ιδιότητα.

66^ο Το Βυζάντιο / Ρωμανία είναι εμποτισμένο με ελληνισμό, διότι αν υποθέσει κανείς ότι είναι μόνο Ρωμαϊκό, τότε εξαιρεί τις στρατιωτικές μόνο κατακτήσεις ενώ από την άλλη πλευρά μηδενίζει και εξαφανίζει εκείνες τις κατακτήσεις που ονομάζονται πνευματικές, και ιδίως τις ελληνικές, οι οποίες είναι πολύ σπουδαιότερες από τις πρώτες. Η πνευματική κατάκτηση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας συντελεύθηκε πολύ νωρίτερα από την δημιουργία του Βυζαντίου (Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας). Αυτή η κατάκτηση δεν έπαψε ποτέ να υφίσταται, αλλά επεκτάθηκε σε δύση και ανατολή. Και όχι μόνο αυτό, αλλά αργότερα όταν το ελληνικό έθνος υποδουλώθηκε στους Τούρκους κατακτητές, αυτή η πνευματική κατάκτηση συντελεύθηκε και πάλι εις τους Αραβικούς λαούς, αργότερα εις τους Ευρωπαϊκούς λαούς και στο τέλος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας λίγο έλειψε να καταλάβει και αυτήν. Αυτή την στιγμή η πνευματική κατάκτηση της Ελλάδος διαφαίνεται σε όλο τον «δυτικό κόσμο». Στην ιστορία δεν υπάρχουν «στεγανά» πνευματικά όρια. Και να μην ξεχνάμε «ἐλεύθερον τὸ ἔμψυχον». Αλλά αν κάνει κάποιος την υπόθεση ότι το Βυζάντιο δεν είναι ελληνικό, τότε γιατί ουδείς άλλος λαός ιδιοποιήθηκε την ιστορία του πλην των Ελλήνων; Γιατί στα πανεπιστήμια της Ιταλίας, απόγονων των ρωμαίων, η Ρωμαϊκή - λατινική αυτοκρατορική ιστορία σταματά με την ίδρυση του Βυζαντίου και περιορίζεται μόνο εις το δυτικό; Και δεν πρέπει να ξεχνά ότι ενώ στην δύση οι εισβολές των βαρβάρων υπήρξαν τόσο ισχυρές και καταλυτικές, ώστε η αρχαία λατινική διαπαιδαγώγηση χάθηκε και μαζί χάθηκε και η γλώσσα (λατινικά), αντιθέτως εις την Ανατολή η κλασσική σκέψη επέζησε περίφημα αλλά χωρίς Εθνισμό φυσικά.

67^ο Επειδή και η λατρεία της Χριστιανικής πίστης βάλλεται σήμερα από τον Εθνικό τύπο, όπως λόγου χάρη βάλλεται η θρησκευτική εκείνη λατρευτική συμπεριφορά κατά την εορτή της Παναγίας της Τήνου, όπου πλήθος λαού προσπίπτει προ του ναού κατά την διάρκεια της λιτανείας, πρέπει να ειπωθεί ότι αυτό δεν έχει καμία αντίφαση με την αρχαιότητα, διότι επί Ελευσινίων Μυστηρίων και Θεσμοφορίων, οι γυναίκες, αφού νήστευαν, ήταν υποχρεωμένες να κάθονται επί της γης τηρώντας πένθιμη έκφραση για την διάρκεια μιας ολόκληρης ημέρας.

68^ο Για την φράση «Ηλίου της Δικαιοσύνης» (χαρακτηρισμός Ιησού Χριστού) οι σημερινοί αρχαιολάτρες έρχονται να «αποκαλύψουν» ότι ο Χριστιανισμός «έκλεψε» στοιχεία από τις Εθνικές θρησκείες, με σκοπό να τις κουκουλώσει. Συγκεκριμένα ο θεός «Ήλιος» αντικαθίσταται από τον «Ήλιο» Ιησού Χριστό, κλέβοντας δόλια το μεγαλείο του πρώτου. Αυτό το γεγονός παρουσιάζεται ως μεγάλη αποκάλυψη και κυρίως σαν εξαπάτηση των λαών περί της προελεύσεως της Χριστιανικής θρησκείας. Αυτό όσο αφορά την άποψη τους. Σεβαστή. Αλλά ας δούμε και την πραγματικότητα. Κατ’ αρχάς, η άποψη ότι οι αρχαίοι λάτρευαν τα ουράνια σώματα επειδή σέβονταν την φύση δεν στέκει, αλλά αντιθέτως στέκει η στυγνή και στεγνή άποψη, ότι οι αρχαίοι ημών πρόγονοι για κάποιο διάστημα θεωρούσαν και τον Ήλιο και την Σελήνη θεούς με όλη την σημασία της λέξεως, και ουχί ουράνια φυσικά σώματα (βλέπε κατηγορίες ή καταδίκες σοφών που προσπάθησαν να εκφέρουν την γνώμη ότι ο Ήλιος είναι λίθος και η Σελήνη Γη π.χ. Αναξαγόρας κ.α. όπως βλέπε και ηλιολατρία εν Αίγυπτο, Ηλιούπολη κ.λ.π.). Φυσικό επόμενο λοιπόν ήταν όταν εμφανίσθηκε ο θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός, να προσπαθήσουν οι ιερείς της Ορθοδοξίας να συνετίσουν τον κόσμο και να αποδώσουν άλλοτε ιερές ιδιότητες και δοξασίες εις το πρόσωπό Του, ώστε να απομακρύνουν τον κόσμο από ανούσιες δοξασίες π.χ. Ηλιολατρία. Αυτή η απόδοση τέτοιων εκφράσεων από τους Ιερείς π.χ. «Ήλιος της δικαιοσύνης» δεν έγιναν με «κλοπή» των Εθνικών ιδεών, όπως οι ίδιοι οι Εθνικοί ισχυρίζονται, αλλά έγινε τόσο με την παράδοση τέτοιων και ανάλογων θρησκευτικών «όρων» από πατέρες εις τα τέκνα και δηλαδή από την παράδοση Ελλήνων πατέρων εις παίδες Ελλήνων, με διαφορετική πλέον πίστη (Ορθόδοξη) όσο και με παράδοση θρησκευτικών «όρων» από την μεταστροφή Εθνικών Ελλήνων εις τον Χριστιανισμό. Και βεβαίως αυτό δεν είναι εξαπάτηση αλλά εξαπάτηση  θα ήταν αν ο Χριστός δεν εμφανίζονταν στην Γη, και η ηλιολατρία συνεχίζονταν εις το πέρασμα των αιώνων από το Εθνικό ιερατείο, ώσπου κάποια μέρα ένας αστροναύτης ή ένα τηλεσκόπιο επιβεβαίωνε τους αρχαίους φιλόσοφους στην άποψη ότι «ναι ο ήλιος είναι πέτρα και όχι θεός». Αυτή θα ήταν η μεγαλύτερη εξαπάτηση του κοσμάκη και όχι η εκχώρηση του όρου «Ήλιος της δικαιοσύνης» από τους Ορθόδοξους (Έλληνες επί το πλείστον) ιερείς εις το πρόσωπο του Ιησού. Και πραγματικά αξίζουν συγχαρητήρια στους Ορθόδοξους ιερείς, που 2000 χρόνια πριν και ενώ ακόμη δεν υπήρχε επιστημονική απόδειξη περί της φύσεως του Ήλιου και της Σελήνης, εκείνοι κατάφεραν μέσω του Ιησού να ξεπλανέψουν τον κόσμο της Ελλάδος από το ανούσιο της Ηλιολατρίας, που προκύπτει καθαρά και μόνο από ελλιπή επιστημονική γνώση περί φύσης, συμφωνώντας απόλυτα με τους φωτισμένους αρχαίους επιστήμονες της εποχής, φιλοσόφους, που πολύ λίγα κοινά έχουν με την Εθνική πίστη, τόσο των αρχαίων φυσιολατρών και ακόμη πολύ λιγότερο με τους νέους Εθνικούς, ρομαντικούς, «αρχαιολάτρες».

Αν ο Χριστός αντιπροσώπευε ότι και ο Απόλλωνας στην αρχαιότητα, που με το άρμα του διέγραφε την πορεία του πλανήτη Ήλιου από την ανατολή στην δύση, ανάλογα και με τις Αιγυπτιακές δοξασίες, θα έπρεπε λογικά να ήταν και Αυτός (δηλαδή ο Ναζωραίος) να βρίσκονταν ως «συνέχεια» των αρχαίων θεοτήτων, πάνω σε άρμα και κατά συνέπεια σήμερα πάνω σε αυτοκίνητο. Το Ορθόδοξο δόγμα όμως δεν έχει ουδεμία σχέση με τέτοιες φυσιολατρικές δοξασίες. Χρειάζεται να αποδοθεί μέγιστη προσοχή στο συγκρητισμό ο οποίος είναι πολύ επικίνδυνος.

69^ο Γιατί ο πολυθεϊσμός των σημερινών Εθνικών φαίνεται να αντιφάσκει τόσο ιστορικά, ελληνικά, όσο και οικουμενικά; Διότι ενώ οι φανατικοί Εθνικοί της Ελλάδος το 20^ου - 21^ου αιώνα μιλούν διαρκώς για παλιά ελληνικά μεγαλεία, για αρχαίους πολιτισμούς, με την περίπτωση του μέγιστου των Ελλήνων Μέγα Αλεξάνδρου δείχνουν μια συμπεριφορά που αντιβαίνει με την πορεία του ελληνικού πολιτισμού εις το πέρασμα του χρόνου, πριν από την έλευση των Ρωμαίων και πριν την έλευση του εξ αποκαλύψεως και προφητικά προλεγόμενου θεανθρώπου Ιησού Χριστού. Δηλαδή, επί Μ. Αλεξάνδρου συντελείται η μέγιστη Ελληνική προσπάθεια οικουμενικότητας και δηλαδή της συνύπαρξης πολλών διαφορετικών λαών υπό της αυτής πολιτιστικής ταυτότητας. Προς αυτήν την οικουμενικότητα της ελληνιστικής ιστορικής στιγμής, συντελείται και η προσπάθεια θρησκευτικής οικουμενικότητας, όπου τα μέγιστα αποτελέσματα προσπαθούν να έλθουν με την δημιουργία του Θεού Σάραπη. Ο Ενοθεϊσμός αυτού του θεού, απαλλάσσει την θρησκεία από τα όρια του έθνους και της φυλής. Σήμερα ως αντίθετη πορεία του ελληνισμού από τους νεοπαγανιστές, κι δηλαδή εκείνης της ιδιότητας την οποία συνεχώς διαλαλούν ορισμένοι ότι σέβονται και εφαρμόζουν ή αποτελούν τους άξιους συνεχιστές της και που προτείνουν ως οικουμενική  αξία κ.λ.π., επιλέγεται η επιστροφή προς τα πίσω και δηλαδή η κατάργηση του ενοθεΐσμού του Σάραπη (διότι αυτός αποτελεί Εθνική θρησκευτική οικουμενική εξέλιξη) και η διάσπασή του εις τα εξ ων συνετέθη, δηλαδή γίνεται προσπάθεια κατάργησης του οικουμενισμού του ελληνικού θρησκευτικού πολιτισμού και επιτελείται η επιστροφή και η τοποθέτησή του και εις πλαίσια μια φυλετικά σφραγισμένης σκοτεινής φιάλης.

70^ο Θα πρέπει να γίνει αναφορά σε ένα ιδιαίτερο περιστατικό της ιστορίας της Κέρκυρας, που αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει αυτός ο διαχωρισμός ελληνικής αρχαίας ιστορίας - διαπαιδαγώγησης και ρασοφόρων - Χριστιανών γενικότερα. Ο Πρωτόπαπας της Κέρκυρας Χαλκιόπουλος Μάνζταρος όταν οι Δημοκρατικοί Γάλλοι αποβιβάσθηκαν εις το νησί το 1797, προσέφερε εις τον αρχηγό του Γαλλικού στρατιωτικού σώματος αντίτυπο της Οδύσσειας του Ομήρου λέγοντας «Γάλλοι· θέλετε εὕρῃ ἐν τῇ νήσῳ ταύτη λαὸν ἀδαῆ μέν τῶν ἐπιστημῶν, καὶ τεχνῶν ἐκείνων, αἵτινες λαμπρύνουσι τὰ ἔθνη, οὺχί ὅμως εὐτελῆ καὶ μηδαμηνόν. Οὗτος δύναται νὰ ἐπανέλθῃ εἰς τὴν ἀρχαίαν αὐτοῦ λαμπρότητα. Μάθετε δὲ νὰ ἐκτιμᾶτε αὐτὸν, ἀναγιγνώσκοντες τό βιβλίον τοῦτο»

71^ο Έπειτα πάλι, ως επιχείρημα του Εθνισμού προβάλλεται το θέμα της ιεροσύνης και δηλαδή ότι ιερέας εις την αρχαιότητα μπορούσε να είναι όποιος ήθελε. Δεν είναι αυτό ευσταθές και ούτε συμφωνεί με τους φιλοσόφους για το ποιος πρέπει να είναι ιερός, αλλά ούτε συμφωνεί και με την ιστορία. Κοιτώντας πίσω στην αρχαιότητα το ιερατικό γένος της Πάφου, θα δει κανείς ότι η λατρεία εκτελούνταν από το ιερατικό γένος των Κιρυνάδων με γενάρχη τον Κινύρα που εισήγαγε και την λατρεία της Αφροδίτης εις το νησί. Δηλαδή η ιεροσύνη ήταν θέμα κληρονομικότητας και όχι ικανοτήτων. Σήμερα λοιπόν εμφανίζονται οι φανατικοί Εθνικοί και ομιλούν για την αξιοκρατία που οι αρχαίοι εφάρμοσαν, ενώ εμείς οι σύγχρονοι Χριστιανοί καταργήσαμε. Αυτό δείχνει και την πλήρη σύγχυση εις την οποία οι φανατικοί Εθνικοί τελούν. Και τελούν υπό τέτοια σύγχυση ορισμένες φορές, που με τυφλές βολές πυροβολικού προσπαθούν να διαρρήξουν τις αμυντικές γραμμές των Ορθοδόξων, αλλά επειδή οι βολές τους είναι τυφλές, τυχαίνει και πέφτουν πολλές από αυτές επάνω τους, δυστυχέστερα γι’ αυτούς. Συνεχίζοντας λοιπόν περί αρχαίου ιερατείου της Πάφου, ο Πρεσβύτερος αρχιερέας του ναού της, «ιερεύς της Ανάσσης», ήταν ανώτατη πολιτική και θρησκευτική εξουσία. Υπό Ρωμαίων ήταν απλά μόνο εξουσία (προδοσία θα έλεγε ένας παγανιστής αν ο ιερεύς ήτο Χριστιανός). Το αξίωμα του αρχιερέως δίνονταν τιμής ένεκεν και εις αυτοκράτορες της Ρώμης (αλήθεια τι αξιοκρατικά κριτήρια, «ανθελληνικά» και «προδοτικά» για το μάτι ενός υπερέλληνα νεοπαγανιστή) και σε άνδρες της βασιλικής οικογένειας (άλλο παράδειγμα αξιοκρατίας αυτό), «Μέγιστος ἀρχιερέας» καλείται ο Γερμανικός ενώ σε επιγραφή της Αμμοχώστου ο Δρούσος, υιός του Τιβέριου, καλείται «ἰσόβιος ἀρχιερεὺς». Αυτό κι αν είναι αναξιοκρατία εφόσον ο αρχιερέας ουδέποτε δύναται να πέσει εκ του ιερατεύματός του. Σε άλλες επιγραφές το αυτό συμβαίνει και με άλλους Ρωμαίους επιφανείς άνδρες. Στον χριστιανισμό αντιθέτως και συνεπώς και στο Βυζάντιο, οι αρχιερείς δεν ανήκουν ούτε επιλέγονται ανάμεσα από τις κοσμικές τάξεις, αλίμονο αν η ιεροσύνη ήταν θέμα κοσμικότητας και όχι ήθους και βίου (βλέπε και φιλόσοφους) και ουδέποτε οι αυτοκράτορες έγιναν ιερείς ή ταυτιστήκαν με τον ηθικό βίο. Νομίζει κανείς πως ο Θεός διαλέγει τους άξιους ανάλογα και όπως τους διαλέγουν οι άνθρωποι; τότε για σήμερα και ανάλογα με τον Εθνισμό της εποχής θα είχαμε αρχιερείς στην Ελλάδα τον Κλίντον, τον Μπους και τον Μπιλ Γκεϊτς…πόσο «αρχιερείς μέγιστοι» και «ισόβιοι αρχιερείς» θα μπορούσαν άραγε να ήταν; και πόσο άξιοι να κουβαλάνε τις ιερές τύχες του ελληνικού λαού;

Επιγραφή της ελληνικής πόλης των Ιστριανών εις τον Μάρκο Αυρήλιο Αντωνίνο

Ἀγαθῆι Τύχηι

[Τ]όν γῆς καὶ θαλάσσης δεσπότην Ἀυτοκράτορα

[Κ]αίσαρα Μ[ᾶρκον] Αὐρ[ήλιον] Ἀντωνῖνον Εὐσεβῆ Σεβ[αστόν]

Ἀραβικ[όν] Ἀδιαβηνικόν Παρθικόν Βρεταννικόν Μέγιστον

Γερμανικόν Μέγιστον ἀρχιερέα μέγιστον

δημαρχικῆς ἐξουσίας το θιΐ, ὕπατον τό δ'

π[ατέρα] π[ατρίδος], ἀνθ[ύπα]τον,

βουλή δῆμος τῆς λαμπροτάτης

Ἰστριανῶν πόλεως» (Πηγή: Περιοδικό Ελληνική Αγωγή, Αρ. Φύλλου 5/58, Γαμηλιώνος - Ανθεστηριώνος (Ιανουαρίου) 2002, άρθρο Ιστρία, το ζεύγμα του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, Ειρήνη Λ. Μπουρδάκου, Αρχαιολόγος ΥΠ. ΔΡ.) σσ. 32, 35)

Μετά κάποιοι αμφιβάλλουν για την σημασία της Ορθοδοξίας εις την δημιουργία ισχυρής ελληνικής εθνικής συνειδήσεως. Αναλογικά θα έπρεπε η Ορθοδοξία στα χρόνια της Τουρκικής κατοχής να ονομάζει Πατριάρχες μέγιστους και πατέρες της πατρίδος τους Τούρκους Σουλτάνους και Χαλίφηδες.

72^ο Σε μια προσπάθεια μείωσης των Χριστιανών και του ήθους τους εις τα Εθνικά χρόνια της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, επιστρατεύτηκε, όπως και σήμερα άλλωστε από τους νεοπαγανιστές, το επιχείρημα κατά το οποίο εμφανίζεται και προβάλλεται η απόφαση μη στράτευσης των χριστιανών εις το στρατιωτικό σώμα των Ρωμαίων, πράγμα που για τα τους Εθνικούς ήταν ακατανόητο. Αυτό εξελίχθηκε εις κατηγορίες περί αφιλοπατρίας, αντιεθνικισμού κ.λ.π. Εξαιρώντας τους αγώνες των χριστιανών εις το Βυζάντιο, ούτε μετέπειτα για ελεύθερο νεοελληνικό κράτος, αλλά αποκλειστικά αναφέρεται εδώ το παράδειγμα του Οδυσσέως, που οι αρχαίοι είχαν ως θεό. Ο πολυμήχανος και μέγιστος λοιπόν Οδυσσέας, λόγω της αγάπης που είχε προς την γυναίκα του και για να αποφύγει την υποχρεωτική στράτευση λόγω όρκου που είχε δώσει σαν μνηστήρας της Ελένης εις τον πατέρα της Τύνδαρο, επινόησε διάφορα μέσα για να αποφύγει την στράτευση για τον πόλεμο της Τροίας . Παρέστησε ακόμη και τον παράφρονα, ζεύοντας λοιπόν σε ένα άροτρο ένα βόδι και ένα άλογο όργωνε μια παραλία σπέρνοντας αλάτι (από αυτό φαίνεται πραγματικά το πολυμήχανο μυαλό του). Τον αποκάλυψε όμως ο ήρωας Παλαμίδης, που έθεσε μπροστά από το ηνίο του άροτρου, τον υιό του Οδυσσέα Τηλέμαχο, ο οποίος τότε ήταν βρέφος, αναγκάζοντάς τον να λοξοδρομήσει. Κάποιοι Εθνικοί μάλιστα αλλοιώνουν και τα μυθολογικά δεδομένα, λέγοντας ότι ο Οδυσσέας προσπάθησε να αποφύγει τον πόλεμο διότι υπήρχε χρησμός που έλεγε ότι θα γυρίσει μετά από 20 χρόνια, προσπαθούν δηλαδή να δώσουν θρησκευτική χαλκευμένη εξήγηση εις την ενέργεια του. Αλλά αυτό δεν στέκει, διότι ο Οδυσσέας θα μπορούσε να το αναφέρει αυτό στους συμμάχους του βασιλείς, πράγμα που δεν έπραξε. Και πρέπει να επιφέρει ο καθείς την προσοχή του εδώ, διότι για χάρη μιας θρησκείας η μυθολογία αλλάζει ή παρουσιάζονται τα στοιχεία που συμφέρουν καλύτερα κάποιους. Και είναι λογικό ο μύθος να έχει πολλές παραλλαγές, διότι αν δεν είχε πολλές παραλλαγές τότε θα ήταν ιστορία. Αν έπραττε κανείς με την αυτή επιχειρηματολογία των Εθνικών κατά των Χριστιανών, θα μπορούσε να πει ότι ο Οδυσσέας ήταν δειλός Αλλά αυτό είναι λάθος και όλοι το γνωρίζουν και βλέπουν ότι ο Οδυσσέας δεν ήταν διόλου δειλός, ούτε αφιλόπατρις, όπως χαρακτηρίσθηκαν διάφοροι Χριστιανοί, αλλά ήταν άνθρωπος που του άρεσε η γυναίκα του και η ήσυχη και φιλειρηνική ζωή και όχι ο πόλεμος και ο αλληλοσπαραγμός. Αυτά είναι και οι ιδέες του Χριστιανισμού. Μη πόλεμος έστω και αν πλείστες φορές αναγκαστήκαμε γι’ αυτό από εξωτερικούς παράγοντες. Ποιος σοφός άνδρας ή γυναίκα δεν καταλαβαίνει ότι η ειρήνη είναι ποιο μέγιστο αγαθό από τον Πόλεμο; Και για να γυρίσουμε λίγο εις τα του Εθνισμού λεγόμενα και πράττοντα, ας σημειωθεί ότι ο Δίας κατακεραύνωσε και σκότωσε τους 6 τελευταίους συντρόφους του Οδυσσέα, διότι εκείνοι στην Τρινακρία είχαν σφάξει τα ιερά βόδια του Ήλιου. Έτσι ανάξια πεθαίνουν αυτοί που αγωνίζονται στην αρχαία Ελλάδα επί 10 χρόνια σε ξένα μέρη για την πατρίδα, ενάντια στους Τρώες. Ναι, πεθαίνουν από θεούς σαν το Δία, που έβαλε πλείστες φορές το χέρι του ενάντια στους αγώνες του Ελληνικού έθνους  (βλέπε Τρωικός πόλεμος). Βέβαια το συμπέρασμα αυτό είναι στυγνό, διότι το μήνυμα του άνω περιστατικού είναι η θεοσέβεια, δηλαδή αν δεν σέβεσαι τα ιερά, άρα δεν σου αξίζει η «ζωή», αλλά δόθηκε και η προηγούμενη εκδοχή, δια να φανεί ακριβώς ο στυγνός τρόπος με τον οποίο διάφοροι εμφανίζουν περιστατικά της θρησκείας του Ι.Χ.Θ.Υ.Σ.  Και τι άραγε ποιο ελληνικό από αυτό; (Ιησούς Χριστός Θεός Υιού Σωτήρ )

73^ο Το μεγαλύτερο ατόπημα εις την Εθνική θρησκευτική προπαγάνδα, είναι το θέμα της φυλετικής υπόθεσης. Δηλαδή υποστηρίζονται οι Εθνικοί θεοί με κύριο επιχείρημα τα φυλετικά κριτήρια και δηλαδή ότι εμείς σαν Έλληνες πρέπει να έχουμε ελληνικούς θεούς (ας αφήσουμε κατά μέρος ότι ούτε ολοκληρωτικά Ελληνικοί είναι οι θεοί της αρχαιότητας, ούτε πάντα οι ίδιοι θεοί είναι, ούτε και ο θεός μπορεί να είναι Έλληνας), διότι επειδή έχουμε σαν Θεό μας τον Χριστό, τότε δεν είμαστε Έλληνες (ο Χριστός ήταν επιλογή και άλλων αρχαίων Ελλήνων των 1^ου -2^ου -3^ου αιώνα μ.Χ. όπως επιλογή ήταν η αποτίναξη των αρχαίων θεών από φιλοσόφους και λόγιους) . Και εδώ ακριβώς βρίσκεται το κλειδί της υποθέσεως, διότι εφόσον εκείνοι στηρίζουν σε φυλετικά κριτήρια τις θρησκευτικές τους υποθέσεις τότε και εμείς (Χριστιανοί της Ελλάδος) φυλετικά αντικρούουμε και λέμε: εφόσον εμείς προερχόμαστε φυλετικά από τους αρχαίους Έλληνες, βάση βιολογικού κληρονομικού γονιδιώματος, τότε γιατί αυτήν την στιγμή θεωρούμαστε μη Έλληνες; μήπως ο Χριστός επιφέρει αλλαγές εις το γονιδίωμα; και σε ποιο βιολογικό εργαστήριο υποστηρίζονται και αποδεικνύονται τέτοιες απόψεις;

74^ο Συνεχίζοντας λοιπόν στο ίδιο πνεύμα και δηλαδή έναντι του εθνικισμού και υπέρ του χριστιανικού πνεύματος της αδελφότητας και της Οικουμενικότητας όπως ετέθη υπό των ελληνιστικών χρόνων του Μ. Αλέξανδρου, πρέπει να παρατηρηθεί το εξής: Στην μάχη του Βερντέν, στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο σημειώθηκε το αστρονομικό ποσό των 700.000 νεκρών για το τίποτα, μόνο και μόνο για την υπερηφάνεια των εθνών και για τις σελίδες τις ιστοριογραφίας! Για σκεφτείτε: αν σκότωνε κάποιος 1 άτομο κάθε 10 δευτερόλεπτα, μέχρι να οπλίσει, να στηθεί το θύμα και να σκοπεύσει, κάθε λεπτό θα σκότωνε 6 άτομα, και κάθε 1 ώρα 360, και κάθε 8 ώρες την ημέρα ως 8ώρη «απασχόληση», θα σκότωνε 2880 άτομα. Θα έπρεπε λοιπόν να σκοτώνει 243,05 ημέρες συνεχόμενες τον χρόνο για να φτάσει τον αριθμό των 700.000 ανθρώπων και δηλαδή για 8 συνεχείς μήνες, ούτε Κυριακές, ούτε αργίες, ούτε τυχόν προβλήματα υγείας υπολογίζονται, άσε που μπορεί να του είχε έλθει να αυτοκτονήσει από την αηδία και τον αποτροπιασμό. Και όλα συνέβησαν για μία μόνο μάχη, ενός μόνο πολέμου, μεταξύ 2 λαών, των Γάλλων και των Γερμανών, σε 1 μόνο έτος των τρισεκατομμυρίων ετών του πλανήτη. Για ποιόν λόγο άραγε; και που βοήθησε εκεί ο εθνικισμός; αν μπορούσατε να ξαναφέρνατε πίσω σήμερα όλους εκείνους τους νεκρούς, ο Θεός να τους αναπαύσει †, νομίζεται μήπως ότι θα ήταν εθνικιστές και φανατισμένοι με εθνικιστικά πρότυπα και ιδέες; Αλλά τώρα δυστυχώς η γνώμη τους χάθηκε για πάντα, ούτε μπορούν να πάρουν μέρος σε δημοσκοπήσεις, ούτε σε πορείες διαμαρτυρίας έναντι εκείνων που τους έστειλαν να σκοτωθούν για τα ηρωικά πολεμικά ιδανικά …και ποιος τους θυμάται άραγε, παρά και τα του πολέμου όλα ωραία, όλα καλά παρουσιάζονται εις τον σινεμά και την τηλεόραση, και οι εκρήξεις πολύχρωμες και φανταχτερές, λες και προσπαθούν όλοι να κρύψουν την φοβερή αλήθεια που ανοίγεται μπρος στα μάτια του τηλεθεταή και που είναι κρυμμένη πίσω από τις πολύχρωμες αυλαίες της έκρηξης που σιγά - σιγά διαλύεται.. Και ευθύς μόλις διαλυθεί αντικρίζει κανείς πίσω από τους καπνούς ότι υπάρχουν πόδια και χέρια, αλεσμένα από τα συμπιεσμένα αέρια, έντερα και σπλήνες, μαυρισμένες από τα φλογοβόλα, σώματα λιωμένα από τις ερπύστριες των σκουρόχρωμων ηρωικών αρμάτων και όσο πλησιάζει κανείς προς τους καπνούς, ακούει τις κραυγές του πόνου των πληγωμένων που οδύρονται εις την μάνα τους και εκλιπαρούν τον Θεό να τους λυπηθεί, γιατί το τέλος έφθασε και τα φώτα πέφτουν. Και όλη η δόξα τους, μετά τα χειροκροτήματα της παράστασης, διαλύεται και αυτή όπως ο καπνός διαλύεται από τον άνεμο που επακολουθεί της μάχης, εξαφανίζεται εις το πέρασμα του χρόνου και θάβεται κάτω από τόνους χώματος και πέτρας, ώσπου μια νέα εποχή ξημερώνει κατόπιν και ένας μεταλλικός θόρυβος διαπερνά τα έγκατα της γης 20.000 ή 30.000 χρόνια αργότερα και φέρνει υπό το φως του ήλιου τα απολιθωμένα κορμιά, δίπλα από τις σκουριασμένες σφαίρες που τα είχαν διαπεράσει, εκείνων των άλλοτε ηρώων. Είναι μια σημαντική ανακάλυψη για την νέα εποχή, διότι φέρνει τους χαμένους του νέου κόσμου εις σύνδεση με το ηρωικό τους παρελθόν και με τους ηρωικούς τους θεούς. Επιτέλους ήλθε η ευκαιρία να αποκτήσουμε υπόσταση.

75^ο Η μεγαλύτερα και μιζερότατη αυτοκολακία των Εθνικών, που αποδεικνύει περίτρανα το ποιόν τους, θυμίζει τον Νέρωνα με τους 5000 πληρωμένους αυλοκόλακες τους οποίους πλήρωναν Έλληνες πλούσιοι εφόσον πρώτα ο Νέρων τους σκότωνε δια να αρπάξει την περιουσία τους, είναι αυτή η συνεχής πράξη θαυμασμού προς την αρχαιότητα και ο συνεχής εξοβελισμός όλων των ελληνικών επιτευγμάτων των επόμενων αιώνων του Ελληνικού έθνους. Αίσχος, ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα: προκαλούνται όλοι…τρέξτε σε ένα περίπτερο και αγοράστε ένα Εθνικό περιοδικό. Ψάξτε όλες τις σελίδες τους μία - μία. Αν βρείτε έστω και μία σελίδα αυτοκριτικής και καταδικαστικής απόφασης έναντι της αρχαιότητας, ο γράφων θα πάει 10 ημέρες εξορία (σαν τους φιλοσόφους). Διότι λυρίες και κύριοι, πώς είναι δυνατόν άνθρωποι που εκθειάζουν της αγάπη τους για τους φιλοσόφους και τον Σωκράτη, να δείχνουν τόση ανόητη πραγματικά υπερηφάνεια ώστε όλα της αρχαιότητας καλά και όλα τα αργότερα χείριστα. Πώς είναι δυνατόν; Αυτό δεν είναι σοφία και γνώση, αλλά θυμίζει ολοκληρωτικά καθεστώτα, φέστες, κλαπατσίμπανα και «όλα τα δικά μας είναι καλά για τα δεινά φταίνε οι άλλοι». Ντροπή και ξανά ντροπή για άνθρωπο που θέλει να λέγεται Έλληνας να μην έχει έστω και μια μικρή υποψία αυτοκριτικής.

76^ο Μια ακραία κάπως θέση: αλήθεια πόσους ναούς χρειάζεται ένας Εθνικός (έναντι καταστροφών Εθνικών ναών) δια να συνεχίσει να πιστεύει εις την πολυθεΐα; Πόσα αγάλματα χρειάζονται για να συνεχίζει να είναι κανείς Εθνικός και πολυθεϊστής; (έναντι καταστροφών αγαλμάτων). Και όταν ομιλούμε για πολυθεΐα κάποιοι φαντάζονται ότι η Εθνική πολυθεΐα εν αρχαία Ελλάδα αφορούσε το 12θεο….τι εσφαλμένη αντίληψη…υπήρχαν χιλιάδες θεοτήτων με την μορφή μικρών αγαλματιδίων (ειδωλίων) και πολλές από αυτές εγκαταλείφθηκαν και αποθεοποιήθηκαν εις το πέρασμα του χρόνου από τους αρχαίους, διότι πλέον ήσαν αδιάφορες. Χαρακτηριστικά στην Λυκόσουρα (αρχαία πόλη της Αρκαδίας) βρέθηκαν 140 αγάλματα ζωόμορφων θεών. Τόσο μεγάλη κατάσταση πολυθεΐας υπήρχε εν αρχαιότητα ώστε παρά τις χιλιάδες καταστροφές που κάποιοι «ρίχνουν» εις τον όρο «Βυζάντιο» ή στον όρο «χριστιανοί», ξεχνώντας ότι σε αυτούς τους 2 όρους συμπεριλαμβάνονται πλείστες ελληνικές προσωπικότητες & ξεχνώντας ότι καταστροφές έκαναν και οι αρχαίοι, και οι Ρωμαίοι και οι σεισμοί και οι καταποντισμοί και οι πλήθους εισβολείς κ.λ.π., εντούτοις όπου κι αν χτυπήσει η αρχαιολογική σκαπάνη στον Ελλαδικό χώρο, φέρνει συνεχώς εις το φως αγάλματα και αγαλματίδια. Και κάποιοι αφελείς πιστεύουν ότι με την έκφραση «καταστράφηκαν αγάλματα» εννοούνται αγάλματα της κλασσικής περιόδου και δεν μπορούν να φανταστούν, διότι δεν γνωρίζουν, σε τι βαθμό είχε φθάσει η αγαλματοποιία ειδωλίων (θεοτήτων μη ξεχνιόμαστε) στην αρχαιότητα. Συνάδουν όλα αυτά τα ειδώλια (θεότητες) με τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους της μονοθεΐας που απογοητευτήκαν με τον αρχαίο πολυθεϊσμό; Και η κλασσική καραμέλα που πιπιλίζουν διαρκώς οι φανατισμένοι (μην ξεχνιόμαστε για ποιους μιλάμε) είναι αυτή η ανθελληνικότητα των Χριστιανών (!)…τι ανυπόστατη κατηγορία και τι απαράμιλλο ψεύδος… προκαλεί ντροπή…θυμηθείτε όλους τους Έλληνες ήρωες Χριστιανούς που πέθαναν εν Χριστό για τη δημιουργία του νεοελληνικού κράτους το οποίο οι φανατικοί υβρίζουν…θυμηθείτε μόνο το έπος του ‘40 όπου μια φούχτα Έλληνες 2000 χρόνια αργότερα και κάτω από την ενότητα της Ορθοδοξίας και του κράτους, κατανίκησαν την επιστροφή εκείνης της αυτοκρατορίας, που οι διαιρεμένοι αρχαίοι Εθνικοί προγονοί μας δεν κατάφεραν να νικήσουν. Προσωπικά σαν Χριστιανός ο γράφων αγαπούσε την ελληνική μυθολογία και ιστορία μετά μανίας και δεν θα δεχθεί από κανέναν αρχαιολάτρη την άποψη ότι δεν είναι Έλληνας, αλλά δήθεν ανθέλληνας…όχι κύριοι, ...  «ανθέλληνες» είναι εκείνοι που για να υποστηρίξουν τις θεότητες, την πολυθεΐα και την φυσιολατρία, είναι έτοιμοι να διασπείρουν μόνο το μίσος προς τους ομοεθνείς τους Έλληνες επειδή δεν λατρεύουν τους θεούς των. Και αναρωτιέται κανείς, μιας και ο κάθε Χριστιανός είναι «ανθέλληνας»: μήπως οι Χριστιανοί της Αιθιοπίας είναι ανθέλληνες; και από πού συμπεραίνεται αυτό; μήπως οι Χριστιανοί καθηγητές αρχαιολογίας τόσο των εδώ πανεπιστημίων όσο και των ξένων είναι ανθέλληνες; οι Χριστιανοί κλασικιστές είναι ανθέλληνες; γιατί; επειδή δεν έχουν για θεό τους τον Δία; Αλλά ήλθε η ώρα να καταλάβει κανείς γιατί εκείνοι οι φανατικοί έχουν μισήσει τον Χριστό και τους ιερείς των συνανθρώπων τους. Όχι επειδή δεν είναι «Έλληνες» θεοί, όπως συχνά - πυκνά οι φανατικοί αναφέρουν, καθώς στην αρχαιότητα λατρεύονται πλείστοι ξένοι, ως και ο Βούδας στους Αλεξανδρινούς χρόνους, αλλά διότι το Άγιο Πνεύμα, ο Χριστός και ο Πατέρας αυτές οι τρεις υποστάσεις του ίδιου Θεού αποτελούν μονοθεΐα και η μονοθεΐα δεν σηκώνει και άλλους παράλληλους θεούς δίπλα τους. Τελεία . και παύλα _.

 77^ον Αν όπως υποστηρίζουν οι Εθνικοί, η αρχαία θρησκεία διατήρησε το ελληνικό εθνικό αίσθημα κατά την δημιουργία των αποικιών στην Ν. και Β. Ιταλία των προχριστιανικών χρόνων, και δηλαδή υποστηρίζοντας ότι μια θρησκευτική παράδοση διατήρησε μια εθνική παράδοση, τότε πως αμφισβητείται από τους ίδιους η διατήρηση του εθνικού αισθήματος των Ελλήνων από άλλη θρησκευτική παράδοση, δηλαδή την Ορθοδοξία; Αν αμφισβητήσει κανείς αυτό το γεγονός, τότε πώς μπορεί να εξηγηθεί η δημιουργία του νεοελληνικού κράτους μέσα από τις στάχτες του Βυζαντίου και ιδίως της Τουρκικής δυναστείας, την στιγμή μάλιστα που η αρχαία θρησκεία δεν υπάρχει πουθενά, παρά αντιθέτως υπάρχει μόνο κείνη η Ορθόδοξος;

Οι Απόστολοι θεσσαλονικείς Κύριλλος και Μεθόδιος, Άγιοι των Σλάβων και δημιουργοί του Κυριλλικού αλφαβήτου.

78^ον Σε μια προσπάθεια αποπροσανατολισμού των Ορθοδόξων, οι Εθνικοί υποστηρίζουν επίσης ότι οι Ορθόδοξοι δεν ήσαν Έλληνες, διότι κατά τους Βυζαντινούς χρόνους οι Άγιοι Μεθόδιος και Κύριλλος (9^ος - 10^ος αιώνας) αντί να διαδώσουν στους Σλάβους το ελληνικό αλφάβητο, δημιούργησαν ένα νέο, δηλαδή το Κυριλλικό που δεν είναι ελληνικό. Αυτό είναι ένα αισχρό ψέμα έναντι της ιστορίας, διότι το σλαβικό αλφάβητο ήταν μια ημιελληνικής μορφής γραφή του μεσαίωνα προσαρμοσμένη στους λαούς που απευθύνονταν, διότι ως γνωστό οι Σλαβικές γλώσσες ήταν πιο πλούσιες σε ήχους από την ελληνική με αποτέλεσμα το αλφάβητο αυτό να φτάσει τα 43 γράμματα τα οποία ήταν συνδυασμοί ελληνικών γραμμάτων αλλά και εβραϊκών, για τους ήχους ts, sh, ch. Το αλφάβητο αυτό τελικώς διαδόθηκε σε Ρώσους, Ουκρανούς, Βούλγαρους και Σέρβους. Αυτό το γεγονός από τους Εθνικούς δεν θεωρείται εκπολιτισμός… τότε τι είναι εκπολιτισμός κατ’ αυτούς; Και πρέπει να προστεθεί ότι αυτό το ιστορικό συμβάν έρχεται και σε απόλυτη συμφωνία με την ελληνική ιστορία και τον ελληνισμό, διότι στους Έλληνες Ευβοείς άποικους της Κύμης της Ιταλίας οφείλεται η εύρεση και η διάδοση του λατινικού αλφαβήτου και της γραφής (Καθ. Ελληνικής Ιστορίας Παν. Αθηνών Δημήτριος Κακαμπούρας), με όσα αυτά συνεπάγονταν για τον Λατινικό πολιτισμό. Από τους Κυμαίους το παρέλαβαν και οι Ετρούσκοι, και αφού το προσάρμοσαν εις τις δικές τους ανάγκες το έδωσαν σε Όσκους και Όμβρους. Τα δε λατινικά ήταν σίγουρα μια μορφή γραφής προσαρμοσμένη στα τοπικά δεδομένα και ιδιαιτερότητες των λαών της Ιταλικής χέρσου. Οι δε Άγιοι Κύριλλος και Μεθόδιος, για να εξετασθεί επίσης πόσο ευστάθεια έχει το συμπέρασμα Ορθόδοξος + Βυζαντινός <> μορφώσεως, ήσαν κληρικοί, συγγραφείς, ιεραπόστολοι και φωτιστές των Σλάβων που κατάγονταν από τη Θεσσαλονίκη. Ο Μεθόδιος εκπαιδεύτηκε για να πάρει κρατικό αξίωμα και έγινε διοικητής Σλαβονίας. Ο Κύριλλος, που το όνομά του ήταν Κωνσταντίνος, πραγματοποίησε τις θεολογικές και φιλοσοφικές σπουδές του στη Θεσσαλονίκη και στην Κωνσταντινούπολη. Ακόμα, είχε πολλές γνώσεις στην γεωμετρία, στην αστρονομία, στη μουσική και στη ρητορική. Ήξερε σλαβικά, λατινικά, τουρκικά, συριακά και εβραϊκά. Διορίστηκε υπεύθυνος της βιβλιοθήκης του Πατριαρχείου και καθηγητής στην έδρα της Φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης. Το 820 μαζί με τον αδελφό του άρχισαν το ιεραποστολικό τους έργο στην Κριμαία και στη Μοραβία και στη συνέχεια στις υπόλοιπες σλαβικές περιοχές. Το έργο τους για τον εκχριστιανισμό των Σλάβων ήταν τεράστιο και τιμώνται από τα σλαβικά χριστιανικά έθνη ως Απόστολοι Ο Κύριλλος ήταν ο καθ’ εαυτό εφευρέτης του ομώνυμου σλαβικού αλφάβητου. Η μνήμη τους τιμάται στις 11 Μαϊου. Κατά τα άλλα,  ενώ οι Έλληνες Θεσσαλονικείς Κύριλλος και Μεθόδιος από τους «ξένους» απολαμβάνουν την τιμή Αγίων και δηλαδή θρησκευτικών τιμώμενων προσώπων, κατά τους νεοπαγανιστές ήσαν μηδαμινοί και ανθέλληνες.

 Αλλά αν θέλει να το δει κανείς και πιο βαθιά το θέμα, θα πρέπει να καταλάβει γιατί οι Σέρβοι «κερδήθηκαν» από τους Ορθόδοξους και όχι από τους Λατίνους. Οι τελευταίοι εκχριστιάνισαν τους Σλάβους, αλλά προσπάθησαν να τους κάνουν Λατίνους τόσο στο δόγμα όσο και στην παιδεία, μαθαίνοντας τους λατινικά. Οι Κύριλλος και Μεθόδιος αντιθέτως ερχόμενοι αργότερα σε επαφή με αυτές τις φυλές σεβάστηκαν τις ιδιαιτερότητές τους και τους προσέφεραν ένα δικό τους αλφάβητο. Αυτός ο σεβασμός προς την ιδιαιτερότητα των Σλάβων ήταν αυτό που οι τελευταίοι εκτίμησαν πολύ. Πάρα ταύτα:

Βίντεο Διάρκεια 1:28΄’ Μέγεθος: 240 Kb. Σε αυτό το βίντεο Ορθόδοξοι Σέρβοι Μοναχοί ψάλλουν τον Ακάθιστο Ύμνο εις την Παναγία στα Ελληνικά! Βέβαια ας μην μείνουμε εις τον εθνικισμό. Δεν είναι ότι καλύτερο.Πολύ σημαντικότερη είναι η Οικουμενικότητα της Ορθοδοξίας προς πάντα τα έθνη και τις εθνικότητες.

79^ον Είναι γνωστή γενικά η «αιγιακή» καταγωγή των Φιλισταίων (Πελεσέτ). Οι Φιλισταίοι αποτελούν λαό ο οποίος είχε έλθει από την «Καφτόρ» και συχνά συνδέεται με τους Κερεθίτες. Η Καφτόρ ταυτίζεται κυρίως με την Κρήτη, όπως μαρτυρούν Αιγυπτιακά κείμενα και απεικονίσεις από την εποχή του Τούθμωση και Χατσεπούτ (μέσα της 2 χιλιετίας π.Χ.). που αφορούν τους «ανθρώπους από την χώρα του Κεφτιού», αλλά ο όρος διευρύνθηκε αργότερα και περιλάμβανε γενικότερα τον αιγιακό χώρο. Οι νέο-Εθνικοί εκμεταλλεύονται αυτό το γεγονός και δηλαδή επειδή στην Παλαιά Διαθήκη οι Φιλισταίοι αποτελούν για τους Ισραηλίτες τον κατεξοχήν αλλόφυλο, επικίνδυνο και μισητό λαό, προσπαθούν να αποδείξουν ότι οι Ισραηλίτες - Ιουδαίοι μισούσαν μέχρι θανάτου τους Έλληνες. Το παράξενο αυτού του νέο-Εθνικού επιχειρήματος όμως βρίσκεται αλλού. Δηλαδή οι Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί κατά τους νέο-Εθνικούς δεν είναι «Έλληνες». Κατά αυτούς για να είναι κάποιος «Έλληνας» θα πρέπει να τιμά τους αρχαίους «Ολύμπιους» θεούς. Το παράδοξο όμως είναι ότι οι Φιλισταίοι, απόλυτα Έλληνες - αίγιοι κατά Εθνικούς, τιμούν τους καθαρά Χαναανικούς θεούς Νταγκόν, Μπάαλ, Ζεμπούμπ και Αστορέθ. Αν αυτό δεν είναι τρέλα, τότε δεν ξέρει κανείς τι μπορεί να είναι ο νεοπαγανισμός.

80^ον Είναι γνωστή η προσπάθεια των νεοπαγανιστών να υιοθετήσουν και χειραγωγήσουν τον διαφωτισμό, ως το κίνημα που απάλλαξε τους Έλληνες από την δεισιδαιμονία του Χριστιανισμού, φέρνοντας τον ορθολογισμό του Ελληνικού πολιτισμού ως αντικαταστάτη του πρώτου. Όμως όλο αυτό το ζήτημα είναι μια τεράστια φούσκα. Αυτό διότι οι ίδιοι αρχαίοι Έλληνες δεν ήσαν, παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις άθεοι, ενώ η δεισιδαιμονίες που έζησαν κατά τα χρόνια του Χριστιανισμού τόσο σε Δύση όσο και σε Ανατολή, ήσαν κατάλοιπο της αρχαίας ειδωλολατρίας, που ακόμη υπάρχει π.χ. βλέπε καφεμαντεία, ταρώ κα. Από την άλλη μεριά, οι διαφωτιστές της Ευρώπης, σε σπάνιες περιπτώσεις κινήθηκαν κατά της Χριστιανικής θρησκείας. Αντιθέτως κινήθηκαν ιδίως κατά του κλήρου της Δύσης, που αιρετικός όντας παρουσίαζε εξουσιαστική συμπεριφορά σε συνεργασία με την πολιτική εξουσία. Ελάχιστοι από αυτούς τους διαφωτιστές που πολέμησαν την θρησκεία, δεν φαίνονται σε τίποτα 100% μη μεταφυσικοί ή «καθαρά ορθολογιστές», αλλά ασπάζονται την φυσική θρησκεία. Ακολουθώντας τα ίχνη τους οι νεοπαγανιστές της Ελλάδας, κάθε άλλο παρά για άθεους «ορθολογισμούς» μιλούν. Αντίθετα, ο δήθεν ορθολογισμός χρησιμοποιείται όταν και μόνον όταν, πρέπει κάποιος εξ αυτών να δημιουργήσει αρνητικές εντυπώσεις κατά των Χριστιανών προς τρίτους. Στην πρώτη ευκαιρία ο ορθολογισμός παρατίθεται κατά μέρος και ακολουθεί άκρατος ανορθολογισμός δια μέσω του νεοπαγανισμού. Βασικά στην νεοΕλληνική κοινωνία συνέβη αυτό το χειρότερο που η Ορθόδοξη Εκκλησία φοβόταν από τον 18ο και 19ο αιώνα. Δηλαδή το ότι ο διαφωτισμός της Δύσης, με την τόση προσκόλλησή του σε μερικές περιπτώσεις εις τον αρχαίο πολιτισμό της Ελλάδας, επέφερε την αναμενόμενη πλάνη της νεοειδωλολατρίας και όχι τον υποσχόμενο επιστημονισμό. Οπουδήποτε και αν κοιτάξει κανείς σήμερα στην Ελλάδα, δεν βλέπει παρά περιοδικά μυστηρίου που διαφημίζουν μέχρι και αρχαίους ελληνικούς μαντικούς αστράγαλους , δηλαδή κόκαλα από ζώα. Αυτός και αν είναι διαφωτιστικός επιστημονισμός. Βέβαια τα χειρότερα δεν σταματούν εδώ. Επειδή οι νεοπαγανιστές αγχώνονται να αποδείξουν τον σκοταδισμό του Χριστιανισμού σε σχέση με τον διαφωτισμό, δεν μπαίνουν ποτέ στον κόπο να δείξουν στους αναγνώστες των περιοδικών τους, πως οι αναγραφόμενοι διαφωτιστές της Ελλάδας του 17ου, 18ου % 19ου αιώνα, είναι στις περισσότερες των περιπτώσεων χριστιανοί και μάλιστα ιερείς υψηλόβαθμοι ή μοναχοί. Αν το παραδέχονταν κάτι τέτοιο, αναγκαστικά τα επιχειρήματά τους θα καταντούσαν ανούσια. Ειδικά στον τομέα του Διαφωτισμού, χρησιμοποιούνται πολλές δόλιες μέθοδοι, που για εκείνους που δεν έχουν σοβαρή ενασχόληση με τα ιστορικά θέματα, αποτελούν δυσεπίλυτους γρίφους.

Όμως θα τελειώσω εδώ αδελφοί μου, διότι το θαυμάσιο αλλά και απαίσιο καμιά φορά εργαλείο που έχουμε μέσα στην κρανιακή μας κοιλότητα μπορεί να βρει πλήθος άλλων επιχειρημάτων και συλλογισμών έναντι ορισμένων, με αποτέλεσμα σελίδες ως η παρούσα να επεκτείνονται εις το άπειρο χώρο του διαδικτύου, λέγοντας ότι : Παρ’ όλα αυτά και χωρίς ουδεμία εμπάθεια να βασανίζει την ψυχή μου εύχομαι σε όλους να είστε καλά, να προσπαθείτε όλοι για το καλό των συνανθρώπων μας, το καλό της πατρίδας και του κόσμου και να σας ευλογεί πάντοτε ο Θεός τόσο εις την πράξη όσο και εις την σκέψη και να σας δίδει φώτιση για να σώσετε τις ψυχές σας.

Ανώνυμος πιστός †

ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ