Ποιος είπε ότι τα έργα για τους Ολυμπιακούς αγώνες καθυστερούν; Η Ιερά Σύνοδος έχει ήδη ανασκουμπωθεί και δουλεύει. Στα μισά της Σαρακοστής συγκρότησε επταμελή επιτροπή, με επικεφαλής τον Μητροπολίτη Ναυπάκτου Ιερόθεο, προκειμένου να προλάβει τελετές αναβίωσης αρχαίων ειδωλολατρικών τελετών! Η Ιεραρχία της Εκκλησίας έχει θορυβηθεί από το γεγονός ότι πολλαπλασιάζονται οι κινήσεις, οι ομάδες και οι συντροφιές που επικαλούνται το Δωδεκάθεο, και ζητούν την επαναφορά της αρχαίας θρησκείας ως μόνης ικανής να εκφράσει το «ελληνικό ιδεώδες», την «ελληνική ψυχή». Ετοιμάζεται, λοιπόν, η Εκκλησία να χτυπήσει τον νέο «κίνδυνο», ο οποίος προβλέπεται ότι θα μεγαλώσει όσο πλησιάζουμε στο ορόσημο του 2004.
Είναι αλήθεια ότι έχει ήδη αναπτυχθεί στην Ελλάδα αυτό το ιδεολογικό ρεύμα που αμφισβητεί τη μονοσήμαντη σύνδεση ελληνισμού-ορθοδοξίας και αναζητά στους «πατρώους θεούς» τα σπέρματα μιας νέας θρησκείας. Ινδάλματα και σημεία αναφοράς του ρεύματος αυτού ο αυτοκράτορας Ιουλιανός και ο Πλήθων, τα σύμβολα των δυο ιστορικών εγχειρημάτων αναβίωσης του αρχαίου κόσμου. Δεκάδες έντυπα, βιβλία και περιοδικά αναπτύσσουν έναν πρωτόγνωρο προβληματισμό και συγκροτούν ένα νέο και δυναμικό χώρο διαλόγου. Φυσικά, όπως συμβαίνει σε κάθε αυθόρμητο κίνημα σκέψης, κυριαρχεί κι εδώ η σύγχυση. Από τους παραψυχολόγους και τους μελετητές των UFO μέχρι τους απογοητευμένους οικολόγους και τους διαταραγμένους αριστερούς, όλοι ανακαλύπτουν στην αρχαία θρησκεία κάτι που τους ταιριάζει. Και πίσω από όλους καραδοκούν οι δυο μόνιμοι εκμεταλλευτές της αρχαιολατρίας: οι ακροδεξιοί πολιτευτές και οι απλοί κερδοσκόποι.
Δεν είναι πρώτη φορά που το φαινόμενο της αρχαιολατρίας στην Ελλάδα εγγίζει τα όρια της θρησκευτικής πίστης. Όμως μέχρι σήμερα το φαινόμενο αυτό περιοριζόταν σε λιγοστούς διανοούμενους ή στους κλειστούς κύκλους κάποιων σκοτεινών οργανώσεων. Σ’ αυτές τις ιστορικές αναβιώσεις της αρχαίας θρησκείας η σημασία αποδιδόταν κυρίως στην τελετουργική μίμηση.
Πηγή Φώτο: http://www.ysee.gr/index.php?type=d&f=orchomenos2005
Για πρώτη ίσως φορά βρισκόμαστε μπροστά σε κάτι διαφορετικό. Οι κινήσεις και τα άτομα που συναποτελούν το νέο ρεύμα διεκδικούν μια πραγματική βάση «πιστών» και θεωρούν δικαίωμά τους να τελούν τα δικά τους «μυστήρια», σε ανοιχτούς και δημόσιους χώρους. Οι σχετικές τελετές έχουν ήδη αρχίσει. Ντυμένοι με χλαμύδες και ακολουθώντας ένα τυπικό που βασίζεται σε αρχαία κείμενα, οι οπαδοί του ρεύματος έχουν αρχίσει να λατρεύουν το Δωδεκάθεο, να «θύουν» στον Απόλλωνα και να προσαρμόζουν τη σύγχρονη καθημερινότητα στις επιταγές του χαμένου «κλέους».
Παναγιώτης Μαρίνης, Πρ. Ελληνικής Εταιρίας Αρχαιοφίλων και μέλος της Επιτροπής για την αναγνώριση της Ελληνικής θρησκείας του 12θέου (Πηγή: Τηλεοπτικός σταθμός Alter, εκπομπή «Χωρίς Μοντάζ ΙΙ», Σάββατο 07/02/2004)
Ήδη έχει κατατεθεί επίσημη αίτηση, από την Εταιρία Αρχαιοφίλων, για να αναγνωριστεί επισήμως η αρχαία θρησκεία, μια προοπτική στην οποία αντιδρά με σφοδρότητα η Εκκλησία. Πώς, όμως, μπορεί μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα να στερήσει από τους πολίτες της το δικαίωμα να θρησκεύονται όπως θέλουν;
Η Εκκλησία, για να αντιμετωπίσει το ρεύμα αυτό, ενεργοποίησε -τι άλλο;- το μηχανισμό του «αντιαιρετικού αγώνα». Στην Θ΄ Συνδιάσκεψη Εντεταλμένων Ορθοδόξων Εκκλησιών και Ιερών Μητροπόλεων για Θέματα Αιρέσεων και Παραθρησκείας που συνήλθε στις 8-13 Οκτωβρίου 1997 στον Άγιο Ιωάννη το Ρώσο, οι ειδικοί επί των αιρέσεων 11 ορθοδόξων εκκλησιών (Κωνσταντινουπόλεως, Αλεξανδρείας, Ιεροσολύμων, Ρωσίας, Ρουμανίας, Βουλγαρίας, Κύπρου, Ελλάδος, Πολωνίας, Τσεχίας και Σλοβακίας, Φιλανδίας) ασχολήθηκαν για πρώτη φορά με «τη νεοφανή απειλή της νέο-ειδωλολατρίας». Στα Πορίσματα της Συνδιάσκεψης διαβάζουμε:
«Οι νέο-ειδωλολατρικές ομάδες μονοπωλούν και καπηλεύονται την ελληνική εθνική συνείδηση, αυτοχαρακτηριζόμενες ως «τελευταία σανίδα σωτηρίας για την πλήρη αναβίωση του Αρχαίου Ελληνικού Μεγαλείου», κάτι το οποίο - κατά τις «Νεοεποχίτικες» αντιλήψεις τους αποτελεί «Συμπαντική ανάγκη». Το ίδιο συμβαίνει και στους άλλους Ορθόδοξους λαούς.»
«Διαστρέφουν την Εκκλησιαστική ιστορία και παρερμηνεύουν το ρόλο της Εκκλησίας στην πορεία του Ελληνικού έθνους, χαρακτηρίζοντας την Ορθοδοξία ως «ξενόφερτη εβραϊκή θρησκεία» και τους λειτουργούς της ως «εβραιόδουλους ρασοφόρους», που βασικά ευθύνονται για τα «σκοτάδια» του σημερινού πολιτισμού. Επαγγέλλονται την αναβίωση της αρχαιοελληνικής «Πόλης» ως πανάκεια για όλα τα κοινωνικά προβλήματα, θεωρώντας την ως μόνη σωτηρία «κραυγή αληθείας» και ως τον «ομφαλό της γης», στον οποίο θα ενοποιηθεί όλος ο κόσμος.»
H πανορθόδοξη αυτή συνδιάσκεψη στις προτάσεις της ζητεί «σαφή οριοθέτηση της Ορθοδόξου Πίστεως» και επισημαίνει ότι «παρίστανται ως ανάδοχοι μέλη ασυμβίβαστων προς την Ορθόδοξη Πίστη ή συνάπτονται γάμοι με μέλη παραχριστιανικών ή εξωχριστιανικών ομάδων ή ακόμα τελούνται κηδείες τέτοιων ατόμων, γεγονός που οφείλεται στην άγνοια εφημερίων και χριστεπωνύμου πληρώματος.»
Όμως η Εκκλησία δεν περιορίζει την αντίδρασή της εδώ. Στο στόχαστρό της βρίσκονται και κάθε λογής τελετές ή παραδόσεις που παραπέμπουν στην αρχαία θρησκεία. Εκ μέρους της Εκκλησίας της Ελλάδας στη συνδιάσκεψη παρέστη ο π. Κυριακός Τσουρός, γραμματέας της Συνοδικής Επιτροπής επί των αιρέσεων. Σε πρόσφατη μελέτη του, ο ειδικευμένος θεολόγος παρατηρεί ότι «οι ομάδες αυτές παρουσιάζονται κάτω από αθώους και εντυπωσιακούς τίτλους» και απαριθμεί μια σειρά εκδηλώσεων, οι οποίες κατά τη γνώμη του μπορεί να είναι απλά «προσωπεία» και «τεχνάσματα» για την επανεισαγωγή της αρχαίας θρησκείας. Σ’ αυτές τις εκδηλώσεις περιλαμβάνονται τα «Παναθήναια», τα «Ελευσίνια μυστήρια», τα αναστενάρια, οι φωτιές του Αη-Γιαννιού, τα Καρναβάλια, η απόλαυση της πανσελήνου από την Ακρόπολη, εκδηλώσεις για τα ηλιοστάσια, κλπ.
Φυσικά, περιττό να πούμε, ότι αυτή η αντίδραση της Εκκλησίας κάθε άλλο παρά θορυβεί τους θρησκευόμενους αρχαιολάτρες. Ορισμένοι απ’ αυτούς είναι έτοιμοι να δεχτούν το χαρακτηρισμό του «παραβάτου» ως υπέρτατη αναγνώριση της ελληνολατρίας τους. Και αν η Εκκλησία υιοθετήσει τις πιο ακραίες απόψεις που έχουν κατά καιρούς διατυπωθεί στους κόλπους της από σκοταδιστές ιεράρχες (αγώνας για την κατάργηση του Καρνάβαλου, αφορισμός των αναστενάρηδων, κλπ), τότε θα δικαιωθούν όσοι επιχειρούν την αναθεώρηση της ιστορίας και επικαλούνται τους διωγμούς των Βυζαντινών εις βάρος των «Ελλήνων» της εποχής.
Διαπιστώνουμε για μια ακόμα φορά ότι η αντίθεση δύο απόλυτων ιδεολογικών ρευμάτων ενισχύει την αυτοπεποίθηση και το μηχανισμό αυτοσυντήρησης του καθενός. Υπάρχει, όμως, και μέσα στο ίδιο το ρεύμα των αρχαιολατρών μια ισχυρή τάση που αρνείται τη σκοπιμότητα ανασύστασης του Δωδεκάθεου. Το περιοδικό «Δαυλός», για παράδειγμα, το οποίο διεκδικεί την πρωτιά μεταξύ των εκφραστών του ρεύματος, διαφωνεί ριζικά με τη θεσμική οργάνωση της αρχαίας θρησκείας. Σε πρόσφατο σχόλιό του, το περιοδικό παρατηρεί με ενοχλημένο ύφος: «Εκείνο που δεν έχει επαρκώς συνειδητοποιηθεί από τον σημερινό Ρωμιό είναι, ότι η ελληνική θρησκεία δεν ήταν καν οργάνωση. Πραγματικά δεν υπήρχε ιεραρχημένος ούτε επαγγελματικός (αμειβόμενος) κλήρος. [...] Δόγμα, ιερά βιβλία, ιεραρχία, επαγγελματικός κλήρος, οργάνωση είναι πράγματα που εμφανίσθηκαν στην Ελλάδα μετά την επικράτηση του Χριστιανισμού. Επομένως η σήμερα διαφημιζόμενη ιδέα της οργανώσεως και ιεραρχήσεως ελληνικής θρησκείας είναι μη ελληνική και έχει ασιατική καταγωγή.» (τ. 205, Ιανουάριος 1999) Περιττό να υπενθυμίσουμε το πόσο αρνητική και υποτιμητική είναι αυτή η «ασιατική καταγωγή» στα μυαλά των οπαδών του συγκεκριμένου ρεύματος.
Εξίσου αρνητικοί είναι και όσοι ελπίζουν να εκμεταλλευτούν πολιτικά τη διαμόρφωση αυτού του χώρου. Ο Κώστας Πλεύρης, ο οποίος επιδιώκει να ηγηθεί κάποιας νέας ακροδεξιάς πολιτικής κίνησης στις προσεχείς Ευρωεκλογές, έχει από καιρό εγκαταλείψει την κριτική προς το χριστιανισμό και περιορίζει την αρχαίο(πολύ)λογία του σε πιο ανώδυνα θέματα. Στους ομοϊδεάτες του κλείνει το μάτι: «Δεν είναι ώρα τώρα για διχασμούς μεταξύ αρχαίας θρησκείας και χριστιανισμού.» Βλέπετε είναι και οι επιζώντες χουντικοί της Ελλάδος των Ελλήνων Χριστιανών που ψηφίζουν ακόμα.
Μέλος της ειδικής επιτροπής της Ιεράς Συνόδου για την αντιμετώπιση των οπαδών της αρχαίας ελληνικής θρησκείας και ένας από τους ελάχιστους κληρικούς που έχει την εμπειρία του μαχητικού διαλόγου μαζί τους, ο πατέρας Γεώργιος Μεταλληνός μάς εξηγεί το φαινόμενο. Θεωρώντας ότι η Ορθοδοξία αποτελεί ιστορική συνέχεια της αρχαίας ελληνικής σοφίας σε όλα τα επίπεδα πλην της θρησκευτικής πίστης, φοβάται ένα ενδεχόμενο διάσπασης αυτού που ονομάζει ελληνισμό. «Αυτή η κίνησις, για μένα, είναι επικίνδυνη», μας λέει. Παρακολουθώντας εδώ και χρόνια τις σχετικές δραστηριότητες, από την εποχή της προσπάθειας ανασύστασης της αρχαίας ελληνικής πόλης στον Όλυμπο, πριν δέκα χρόνια περίπου, διαπιστώνει ότι αυτό το ρεύμα δεν είναι απλώς φιλοσοφικό. «Γι’ αυτούς το Δωδεκάθεο είναι η πεμπτουσία του αρχαιοελληνικού πολιτισμού. Έχουν πραγματοποιήσει δε γάμους, βαπτίσεις, μυστήρια, εντός εισαγωγικών, ίσως και Ελευσίνια. Επομένως στο επίκεντρό τους βρίσκεται η θρησκεία».
«Τώρα, αυτή η κίνησις είναι πιο οργανωμένη. Θα μου επιτραπεί να την παραλληλίσω με τον Ιουλιανό τον Παραβάτη, ή κατ’ άλλους Μεγάλο, τον 4ο αιώνα, ή με την προσπάθεια του Πλήθωνος του Γεμιστού. Τεμαχίζουν τον ελληνισμό στον προ Χριστού και μετά Χριστόν, οπότε επιζητούν να επανέλθουν προ του 146, ή προ του 89, προ δηλαδή της αλώσεως της Κορίνθου και των Αθηνών από τους Ρωμαίους. Όλη η μετέπειτα περίοδος απορρίπτεται ως αιρετική, ως ανθελληνική. Υπάρχει κίνδυνος να αρχίσουν πρωϊμοβυζαντινές συγκρούσεις μεταξύ μας. Αυτό είναι ρετρό!». Του επισημαίνουμε ότι όλα αυτά θα μπορούσαν να θεωρηθούν γραφικά, αν δεν συνδέονταν με αγοραίες εθνικιστικές, αλλά και ορισμένες καθαρά ναζιστικές, πολιτικές τάσεις, που καιροφυλακτούν.
Γιατί νομίζει ότι έχει νόημα ο διάλογος μαζί τους; «Έχω την αφέλεια να πιστεύω ότι μπορεί να υπάρξει ενότητα σ’ αυτόν τον τόπο. Και επειδή έχω βαθιά συνείδηση πατερική δεν απορρίπτω κανένα κομμάτι της ελληνικής σκέψης, όποια κι αν είναι. Αρκεί, βέβαια, να λειτουργεί μέσα σε δημοκρατικά πλαίσια. Από εκεί και πέρα πιστεύω ότι πολλοί απ’ αυτούς τους ανθρώπους έχουν σφαλερές εντυπώσεις, οι οποίες είναι δυνατόν να αναθεωρηθούν. Ίσως είναι ουτοπική αυτή η στάση, πάντως αυτός είναι ο λόγος που συζητώ μαζί τους. Έχουν μεταξύ τους διαφορές. Για άλλους, δηλαδή, ο Πλεύρης είναι ό,τι εκλεκτότερο υπάρχει, για άλλους το αντίθετο. Μη νομίζετε ότι έχω την αφέλεια να πιστεύω ότι όλοι αυτοί αγνοώντας πλήρως τη χριστιανική παράδοσή μας, μπορούν να την εκτιμήσουν. Ίσως αυτοί από την πλευρά τους εργάζονται κάπως παράλληλα μ’ αυτό που σκέπτομαι εγώ: να μη διασπαστεί και διαλυθεί ο ελληνισμός. Δεν κερδίζει όμως η Ορθοδοξία με αυτές τις μεθοδεύσεις τους. Σήμερα απλώς την ανέχονται. Άρα υπάρχει μια διπλή κίνησις. Άλλος είναι έλλην ρωμιός και άλλος ρωμιός έλλην. Εγώ ανήκω στη δεύτερη ομάδα, τον ελληνισμό μου τον σώζω μέσα απ’ την παράδοσή μου, των Αγίων μου δηλαδή, ενώ γι’ αυτούς η ορθόδοξη παράδοση είναι ένα στοιχείο που μπορεί να μείνει, χάριν της ενότητας, διότι δεν μπορούν να την απαλείψουν από το λαό. Είναι η πολιτική τους μέθοδος, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η Ορθοδοξία μένει αλώβητη».
Επιμένουμε, θυμίζοντάς του τις επαφές που είχε με το «Δαυλό», τους αρχαιολάτρες του «Συμποσίου» στο Πολεμικό Μουσείο, τις τηλεοπτικές μονομαχίες με τον Πλεύρη κ.λπ. «Προσπάθησαν κάποιοι να με χρησιμοποιήσουν. Θα είμαι προσεκτικός. Εγώ είμαι αυτός που είμαι. Να το πω καθαρά. Κάποιοι απ’ αυτούς που γράφουν στον «Δαυλό» έχουν εν γνώσει τους ή εν αγνοία τους, καθαρά τεκτονικές κατευθύνσεις. Είναι τεκτονική προσπάθεια: στροφή στα μυστήρια, στην αρχαία θρησκεία κ.λπ. Δεν λέγω ότι είναι όλοι. Υπάρχουν άλλοι εις τον «Δαυλό» που προσπαθούν να σώσουν την ελληνικότητα σε όλη την ιστορική της διαχρονία. Με τον κ. Μπεξή, έναν εξ αυτών, βρεθήκαμε σε εκπομπή του Τριανταφυλλόπουλου και μου έλεγε να εγκαταλείψω τον όρο ειδωλολατρία. Του λέγω «από μία άποψη τον εγκαταλείπω, γιατί ουδέποτε τον χρησιμοποιώ». Δεν μπορούν, ή δεν θέλουν, να καταλάβουν το εξής: Η προβολή των προλήψεών μας στο χώρο του Θεού συνιστά ειδωλολατρία. Διότι κατασκευάζουμε το Θεό μας. Μπορεί και ‘γω ο Ορθόδοξος να αποδίδω στο Θεό μου στοιχεία που δεν τα έχει. Οπότε αυτό λέγεται ειδωλολατρία, κατασκευή του Θεού. Ο ελληνισμός έφτασε σ’ αυτό το σημείο, δεν λάτρεψε όμως πέτρες, δεν ελάτρεψε θηρία. Σ' αυτό υπερέχει όλων των αρχαίων θρησκειών. Και το λέγω -εδώ με χαρακτηρίζουν εθνικιστή- ό,τι εκλεκτότερον εδημιούργησε η ανθρωπότητα είναι το ελληνικό πνεύμα στην αρχαιότητα. Και γι’ αυτό το μόνο στοιχείο της ανθρωπότητας που μπόρεσε να ενωθεί με τον Χριστιανισμό, με τον Απόστολο Παύλο στον Άρειο Πάγο, ήταν ο ελληνισμός».
Επιστρέφουμε στην επικαιρότητα. Ποια θα είναι η στρατηγική της Ιεράς Συνόδου; «Η σύνοδος θεώρησε καλό να προσέχει τι γίνεται. Να παρακολουθεί. Βέβαια ο όρος παρακολουθώ είναι λίγο ύποπτος και δεν μ’ αρέσει, γιατί και ‘γω έχω πέσει παλαιότερα θύμα κάποιων κινήσεων, και ενδοεκκλησιαστικών ακόμη. Η καλύτερη στρατηγική και η αντιμετώπισις όλων αυτών των ρευμάτων που οδηγούν σε φυγόκεντρες τάσεις είναι νομίζω η δημοκρατικότατη πληροφόρηση. Ο ανοιχτός διάλογος, η διαφάνεια. Έχω μάθει πρώτα με το διάβολο να εργάζομαι και μετά με το Θεό. Σας διαβεβαιώ, τίποτα δεν γίνεται εν κρυπτώ και παραβύστω, τίποτα δεν πρέπει να μείνει κρυφό, και μάλιστα μεταξύ Ελλήνων. Ο σκοπός μας δεν είναι επιθετικός. Αφορά θέμα θρησκείας και υπάρχει ειδική επιτροπή στην Ιερά Σύνοδο, την οποία διηύθυνε ο Αλεβιζόπουλος -Θεός συγχωρέστον. Αυτό δεν είναι ΚΥΠ, είναι μια υπηρεσία, μια από της επιτροπές της Συνόδου που ως πνευματικό σώμα έχει καθήκον να παρακολουθεί τι γίνεται. Έχουμε τετρακόσιες τόσες αμερικανόφερτες και ξενοκίνητες, κατ’ ουσίαν, θρησκευτικές ομάδες.»
Ο κ. Μεταλληνός αντιμετωπίζει με χιούμορ τις τελετές που αναφέρονται στο Δωδεκάθεο, υποστηρίζει, όμως, ότι η αφή της ολυμπιακής φλόγας με τις προσευχές στους αρχαίους θεούς δημιουργεί προβλήματα. «Υπάρχει θέμα απώλειας των ισορροπιών. Μπορεί να αρχίσει κανείς να κάνει αγώνες βλακώδεις, ηλιθίους. Είναι η εσχάτη πλάνη. Θα ήμουν υπέρ της τελετής της αφής του ολυμπιακού φωτός, αν δεν ήταν εύρημα του ναζισμού. Αλλά ακόμη και αν γινόταν η τελετή αυτή που οργανώθηκε από τους ναζί και χρησιμοποιούσαν απλώς αρχαία κείμενα, θα ήταν όπως είναι η αρχαία τραγωδία. Η κατασκευή όμως ευχών προς οποιαδήποτε θεότητα καταντάει ύποπτη. Θα μπορούσαν αυτά να αλλάξουν».
Αν η πολιτεία αναγνωρίσει το δικαίωμά τους να λατρεύουν τους ολύμπιους θεούς ως μία ακόμα θρησκευτική τάση στη χώρα μας, τι θα συμβεί; «Κατά το Σύνταγμα, πρέπει να είναι γνωστή αλλά και οργανωμένη θρησκεία. Αυτοί, κατά κάποιον τρόπο, ζητούν άδεια να οργανωθούν σε θρησκεία. Διότι επίσημα, νομικά, δεν υπάρχει γνωστή θρησκεία, οπότε υπάρχει πρόβλημα. Αν όμως το κράτος τους πει «σας θέλω όπως είστε, σας αναγνωρίζω», θα ξέρουμε ακριβώς ποιος και πού είναι ο χώρος που καλλιεργεί αυτές τις ιδέες. Ίσως είναι καλύτερο να ξέρουμε πού είναι. Γιατί να μας φοβίσει;».
Εντύπωση μας προκάλεσε η γενικότερη αντίληψη του συνομιλητή μας για τη θρησκευτική αναζήτηση. «Ο καθένας έχει το πνευματικό του νοσοκομείο, ιατρείον πνευματικόν, λέγει ο Χρυσόστομος. Επομένως, καθένας επιλέγει το νοσοκομείο του. Οι συγκρούσεις είναι η κατάθεση της πίστεως, οποιασδήποτε πίστεως. Άρα, πιστεύω στη συνύπαρξη όλων των πίστεων, όλων των ανθρώπων, με την ελευθερία όμως του καθενός να επιλέγει το δικό του νοσοκομείο».
Ο φόβος της Ιεράς Συνόδου είναι ότι οι προσπάθειες αναβίωσης της αρχαίας θρησκείας θα ενισχυθούν όσο πλησιάζουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Άλλωστε ποτέ δεν συμφιλιώθηκε η Ιεραρχία με τις τελετές που συνοδεύουν ήδη τις Ολυμπιάδες και με τη θεσμοθετημένη συμμετοχή της Ελλάδας σ’ αυτές. Δυσανασχετεί κάθε φορά που επαναλαμβάνεται η περιβόητη «τελετή αφής» στην αρχαία Ολυμπία, και μουρμουρίζει προς την πολιτεία που υποθάλπει «ειδωλολατρικές» τελετουργίες.
Αριστερά: Οι αγωνιστές του 1821 με την σημαία του Σταυρού
Μέσο: Ο θαυματουργός Άγιος Γεώργιος Καβαλάρης
Δεξιά: Άρχάγγελος πρωτοστατεί πριν την είσοδο των Βυζαντινών. (Πηγή Φώτο: Ε.Τ.1, Τελετή Έναρξης Ολυμπιακών Αγώνων 2004. Αθήνα)
Αριστερά: Βυζαντινή αυτοκρατόρισσα.
Μέσο: Βυζαντινός αυτοκράτωρ κρατεί Χριστιανικό ναό εις τας χείρας του, δώρο προς τον Θεό.
Δεξιά: Βυζαντινοί με εντυπωσιακή ενδυμασία κρατώντας Ιερά Αντικείμενα. (Πηγή Φώτο: Ε.Τ.1, Τελετή Έναρξης Ολυμπιακών Αγώνων 2004. Αθήνα)
Αριστερά: Βυζαντινός αυτοκράτωρ κρατεί πάπυρο.
Μέσο: Βυζαντινή αυτοκρατόρισσα κρατεί περγαμηνή εις τα χείρας της
Δεξιά: Μπρος Βυζαντινός μεγαλοπρεπής αυτοκράτωρ και πίσω του Ορθόδοξοι Πατέρες κρατώντας περγαμηνές. (Πηγή Φώτο: Ε.Τ.1, Τελετή Έναρξης Ολυμπιακών Αγώνων 2004. Αθήνα)
Βυζαντινή αυτοκρατόρισσα και αριστερά Βυζαντινός Αυτοκράτωρ. (Πηγή Φώτο: Ε.Τ.1, Τελετή Έναρξης Ολυμπιακών Αγώνων 2004. Αθήνα)
Ο σημερινός Αρχιεπίσκοπος είχε προβληματιστεί για το γενικότερο ζήτημα της Ολυμπιάδας πριν ακόμα καταλάβει το ύπατο αξίωμα της Εκκλησίας. Στο περιοδικό «Πληροφόρηση» της Μητρόπολης Δημητριάδος ανακαλύπτουμε τον Ιανουάριο του 1998 ένα άρθρο που εκφράζει την άποψη ότι η Ολυμπιάδα του 2004 πρέπει να γίνει αφορμή για την προβολή του πνεύματος της ορθοδοξίας. Ο συντάκτης του άρθρου, με την ευλογία προφανώς του κ. Χριστόδουλου, εκφράζει την πεποίθηση ότι «η πολιτική ηγεσία είναι ανυποψίαστη» και φοβάται «ότι και η εκκλησιαστική ηγεσία είναι ανυποψίαστη. Και ούτε καν σκέπτεται τι θα μπορούσε να προσφέρει στον κόσμο μας η Εκκλησία.» Αυτές τις αντιπολιτευτικές του απόψεις ο κ. Χριστόδουλος είναι σήμερα σε θέση να τις κάνει πράξη. Και ως πρώτη του ενέργεια επιλέγει τη συγκρότηση της ειδικής επιτροπής, για τον έλεγχο των δραστηριοτήτων των αρχαιολατρών.
Δεν είναι δύσκολο να ανακαλύψει αυτή η επιτροπή ότι οι διακηρύξεις περί Ολυμπιάδας είναι πάμπολλες στα έντυπα του χώρου των αρχαιολατρών. Άλλα κείμενα αναφέρονται στην ιστορική διάσταση των Αγώνων και παρουσιάζουν τις προσπάθειες αναβίωσής τους (Σάββας Κουμπούρας, στο «Δαυλό», τ. 159, Μάρτιος 1995). Άλλα προχωρούν σε πολιτικές προτάσεις που θυμίζουν κάπως ολοκληρωτικές αντιλήψεις: «Ο αθλητισμός θα επανακτήσει το αρχικό αυθεντικό περιεχόμενό του και το αληθινό Ολυμπιακό πνεύμα θα αναβιώσει, όταν οι προαιώνιες αξίες καθιερωθούν και πάλι σαν κατευθυντήρια πρότυπα της υγιούς πολιτείας.» (περιοδικό «Απολλώνειο Φως», τ. 3)
Κάπου σε όλη αυτή την επιχείρηση παραμονεύει η αρχαία θρησκεία. «Η εξυγίανση των αθλητικών δραστηριοτήτων θα συντελεστεί μόνο όταν τα αγωνίσματα επανακτήσουν την αρχέγονη λατρευτική τους αντίληψη» (στο ίδιο). «Να τιμηθεί ο Ζευς απ’ τους λαούς της Οικουμένης, γιατί υπήρξε ο πρώτος παγκόσμιος ηγέτης τους, ο πρώτος που τους μετέφερε τη σπίθα του πολιτισμού.» («Δαυλός», τ. 193)
Κατά παράδοξο, όμως, τρόπο, τα διακηρυκτικά κείμενα των αρχαιολατρών σε κάποιο σημείο συγκλίνουν με τις απόψεις του Αρχιεπισκόπου, όπως αυτές διατυπώνονταν στο περιοδικό «Πληροφόρηση». «Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004, μοναδική ευκαιρία εξαγνισμού τους», διαβάζουμε σε ένα κείμενο του Παν. Κουβαλάκη στο «Δαυλό» (τ. 193, Ιανουάριος 1998). «Μια πρόκληση για μας τους Έλληνες και Ορθόδοξους είναι οι αγώνες αυτοί», έγραφε τον ίδιο μήνα το έντυπο της Μητρόπολης Δημητριάδος. Κοινό σημείο, η προσπάθεια να απαλλαγούν οι Ολυμπιακοί αγώνες από τα πλοκάμια της εμπορευματοποίησης, την κατάργηση του ερασιτεχνισμού, τη διαστρέβλωση. Η επαγγελία των «αγνών» αγώνων.
Προβλέπουμε ότι η μάχη είναι άνιση. Και στη μάχη αυτή νικητής δεν θα είναι ούτε η Εκκλησία ούτε οι πιστοί του Διός. Νικητής θα είναι εκείνος που ολοκλήρωσε τη μορφή των Ολυμπιακών Αγώνων της σύγχρονης εποχής, οργανώνοντας το φαντασμαγορικό θέαμα του 1936 στο Βερολίνο. Εκείνος που εμπνεύστηκε και επέβαλε την τελετουργία της ιερής φλόγας, της αφής και της μετάβασής της από την Ολυμπία στην πρωτεύουσα της χιτλερικής Γερμανίας. Ο Δρ Γιόζεφ Γκέμπελς!
ΕΥΠ
Έξι χρόνια πριν αποφασίσει η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας να ασχοληθεί με τις απόπειρες αναβίωσης του Δωδεκαθέου, παρόμοια έμπνευση είχε και η Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών. Στη διαβόητη «άκρως απόρρητη» έκθεσή της, η οποία προκάλεσε σκάνδαλο όταν αποκαλύφθηκε στην «Ε», αναφέρονται «ολιγομελείς νεοειδωλολατρικές ομάδες, που λατρεύουν αρχαίους θεούς (Ερμή, Απόλλωνα, κ.λ.π.). Έχουν «ναούς» στα Γεράνεια Όρη, διατηρούν επαφές με παρόμοιες κοινότητες στο Αφγανιστάν και τελούν μυήσεις. Πίσω από τη νεοειδωλολατρία υποκρύπτεται ο σατανισμός. Μάλιστα, εκπαιδευτικοί έχουν ασπαστεί αυτές τις απόψεις και τις προπαγανδίζουν μέσα σε σχολικές αίθουσες.» (ΕΥΠ, Γ΄ Διεύθυνση, «Σύγχρονες αιρέσεις και παραθρησκευτικές οργανώσεις στην Ελλάδα», Αθήνα, Ιανουάριος 1993).
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ
Το κυνήγι των «ειδωλολατρών» από την Εκκλησία δεν αρχίζει με την πρόσφατη συγκρότηση της Επιτροπής υπό τον Μητροπολίτη Ναυπάκτου. Ο σημερινός Αρχιεπίσκοπος είχε αντιταχθεί -ως μητροπολίτης Δημητριάδος- στη σύγκληση ενός συνεδρίου στο Βόλο το 1996, με αιτιολογία ότι πρόκειται για συνάντηση ειδωλολατρών: «Η επιλογή της πόλεώς μας ως τόπου συγκλήσεως της πανελληνίου αυτής εκδηλώσεως των Μασόνων, συνιστά όχι μόνον βάναυση πρόκληση στα φιλόχριστα αισθήματα του ευσεβούς λαού μας, αλλά και προφανή απρέπεια της μυστικής αυτής οργανώσεως, που κατά την επίσημη τοποθέτηση της Εκκλησίας μας είναι θρησκεία παγανιστικής (ειδωλολατρικής) προελεύσεως. Άλλωστε η συνάντησις είχε σκοπόν της τον εορτασμόν του θερινού Ηλιοστασίου, δηλαδή εορτής καθαρά ειδωλολατρικής. Είναι δε γνωστόν ότι οι αρχαίες εορτές των προγόνων μας Ελλήνων ειδωλολατρών προς τιμήν του Ηλίου αντικατεστάθησαν πολύ ενωρίς με πρωτοβουλίαν της χριστιανικής Εκκλησίας με άλλες προς τιμήν του Ιησού Χριστού που είναι ο αληθής Ήλιος της Δικαιοσύνης. Ήδη παρατηρείται αναταραχή στους κόλπους των πιστών μας οι οποίοι ζητούν από την Εκκλησίαν να τεθή επί κεφαλής λαϊκών κινητοποιήσεων διά την αποτροπήν της συναντήσεως.»
ΔΩΔΕΚΑΘΕΟΝ.
Ο αρχαιολάτρης «Δαυλός» αντιδρά στις θρησκευτικές ανησυχίες των ομοϊδεατών του. Ο αρθρογράφος Διαμαντής Κούτουλας παρατηρεί: «Στις μέρες μας παρατηρείται η ύπαρξη μιας «κινήσεως», η οποία φαίνεται να αποσκοπεί στην επιδίωξη «ανασύστασης της θρησκείας του Δωδεκαθέου». Στο εξωτερικό επίσης εδώ και μερικά χρόνια έχει γίνει ορατή μια παρόμοια προσπάθεια από διαφόρους «κύκλους» και «ομίλους ελληνιστών». Τέτοιου είδους κινήσεις, πέρα από τις τυχόν αγνές τους φιλελληνικές προθέσεις, κρύβουν και κάποιους αντικειμενικούς κινδύνους.» («Μονοθεϊσμός και Δωδεκάθεον», τ. 134, Φεβρουάριος 1993).
ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ.
Μια ενδιάμεση θέση μεταξύ των ορθοδόξων χριστιανών και των οπαδών επαναφοράς της αρχαίας θρησκείας κρατούν όσοι περιορίζουν την κριτική τους στην Παλαιά Διαθήκη, επισημαίνοντας τα «ανθελληνικά», τα «ανιστόρητα» και τα «πορνογραφικά» στοιχεία του κειμένου αυτού που θεωρείται ιερό από χριστιανούς και εβραίους. Αναφέρουμε δειγματοληπτικά τα άρθρα «Ηθική αξιολόγηση της Παλαιάς Διαθήκης» του Ε. Αταβυρίου («Δαυλός» τ. 164-165, Αύγουστος Σεπτέμβριος 1995), «Η παιδαγωγική πλευρά της Παλαιάς Διαθήκης» του Παν. Σαράντου (τ. 137, Μάιος 1993) και «Η πορνογραφία στην Παλαιά Διαθήκη» του Ευάγγελου Μπεξή (τ. 193, Ιανουάριος 1998). Η κατάληξη της συλλογιστικής αυτής είναι να διατυπώνεται το αίτημα της «κάθαρσης» της Παλαιάς Διαθήκης ( τ. 137, Μάιος 1993). Στην ίδια λογική προβάλλεται το γεγονός ότι «ο π. Γ. Μεταλληνός απεδέχθη την αποβολή των ανθελληνικών χωρίων της Παλαιάς Διαθήκης». (τ. 186, Ιούνιος 1997)
ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ
Το πρόβλημα είναι ότι «τρώγοντας έρχεται η όρεξη». Δεν είναι λοιπόν δύσκολο στους αρχαιολάτρες να ανακαλύψουν ανάλογα στοιχεία και στην Καινή Διαθήκη, υπαινισσόμενοι ότι και αυτή είναι ασυμβίβαστη με τον ελληνισμό. «Ανθελληνικά αποσπάσματα του Χρυσοστόμου» έχει συλλέξει ο αρθρογράφος με το πολλά υποσχόμενο επώνυμο Μάριος Δημόπουλος-Απολλώνιος («Δαυλός» τ. 204, Δεκέμβριος 1998). Τη «στάση του Βυζαντίου έναντι των Ελλήνων από τον 9ο αιώνα μέχρι την Φραγκοκρατία» διεκτραγωδεί στο ίδιο τεύχος του περιοδικού ο Αθ. Κουκοβίστας και ο Ε. Ατταβύριος έχει σταχυολογήσει «Αναθεματισμούς και απειλές εναντίον του Ελληνικού Πολιτισμού» στις λειτουργίες του Τριωδίου (τ. 192, Δεκέμβριος 1997). Πιο συνεκτική άποψη για το θέμα εκφράζουν τα έντυπα που έχουν υιοθετήσει τη λατρεία του Δωδεκαθέου ( «Διιπετές», κ.ά.).
ΔΙΑΒΑΣΤΕ
Παναγιώτη Μαρίνη «Η ελληνική θρησκεία, το Δωδεκάθεον» (εκδόσεις Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα 1996). Δίτομη μελέτη περί αρχαιοελληνικής θρησκείας, γραμμένη από ένα στέλεχος του κινήματος για την αναβίωσή της.
Κυριακού Τσουρού «Η αρχαιολατρία ως ατραπός της νέας εποχής» (περιοδικό «Διάλογος», του Συνδέσμου Πρωτοβουλιών Γονέων, τ. 13, Ιούλιος-Σεπτέμβριος 1998). Αναλυτική έρευνα των κινήσεων αναβίωσης του Δωδεκαθέου από τη σκοπιά της ορθοδοξίας. Ο συντάκτης είναι γραμματέας της Συνοδικής Επιτροπής επί των αιρέσεων, του «Α-2», δηλαδή της Εκκλησίας. Περιλαμβάνονται χαρακτηριστικά αποσπάσματα των εντύπων του χώρου των αρχαιολατρών.
Μάριου Δημόπουλου-Απολλώνιου (διοργανωτή) «Ελληνισμός-Χριστιανισμός στο Βυζάντιο» (εκδόσεις Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα 1998). Απομαγνητοφωνημένα πρακτικά ενός συνεδρίου που οργανώθηκε στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών το Μάρτιο του 1997, με κεντρικό ερώτημα «αν το Βυζάντιο έβλαψε ή ωφέλησε τον Ελληνισμό». Συμμετείχαν εκπρόσωποι του κινήματος αναβίωσης της αρχαίας θρησκείας αλλά και της ορθοδοξίας.
E.R.Dodds «Εθνικοί και Χριστιανοί σε μια εποχή αγωνίας» (μετάφραση Κώστα Αντύπα, εκδόσεις Αλεξάνδρεια, Αθήνα 1995). Οι αντιθέσεις και ο διάλογος μεταξύ εθνικών και χριστιανών κατά την ύστερη αρχαιότητα και ειδικότερα από την ανάρρηση του Μάρκου Αυρήλιου ως τη θρησκευτική μεταστροφή του Κωνσταντίνου.
Roger-Pol Droit (επιμέλεια) «Οι Ελληνες, οι Ρωμαίοι και εμείς» (μετάφραση Κώστας Κουρεμένος, εκδόσεις Αλεξάνδρεια, Αθήνα 1992). Συλλογικό έργο, στο οποίο εξετάζεται, μεταξύ άλλων, η πολιτική χρήση και η εκμετάλλευση της αρχαιολατρίας, καθώς και μορφές επιστροφής των αρχαίων θεών.
ΔΕΙΤΕ
«Δυο ήλιοι στον ουρανό», του Γιώργου Σταμπουλόπουλου (1991). Η ταινία στην οποία αναγνωρίζονται οι σύγχρονοι αρχαιολάτρες. Πρόκειται για μια ιστορική αναφορά στην περίοδο επικράτησης του χριστιανισμού και τη βίαιη εξάλειψη της αρχαίας θρησκείας.
«Ο Γαλαξίας» (La voie lactee) του Λουίς Μπουνιουέλ (1969). Οι διαφορές των δογμάτων και των θρησκειών μέσα από την αφελή ματιά δυο απλών χριστιανών. Μεταξύ των αιρέσεων που διακωμωδεί ο γνωστός σκηνοθέτης, και οι οπαδοί της αναβίωσης αρχαίων παγανιστικών τελετών. Δεν λείπει βέβαια και η σπόντα για τα «θαύματα» του Χριστού.
Πηγή: http://www.iospress.gr/ios1999/ios19990411a.htm, 11/04/1999
Διαδίκτυο
1. http://www.ysee.gr/index.php?type=d&f=orchomenos2005
2. http://www.iospress.gr/ios1999/ios19990411a.htm
Τηλεοπτικοί Σταθμοί
1. Τηλεοπτικός σταθμός Alter, εκπομπή «Χωρίς Μοντάζ ΙΙ», Σάββατο 07/02/2004
2. Ε.Τ.1, Τελετή Έναρξης Ολυμπιακών Αγώνων 2004. Αθήνα