ΟΡΘΟΔΟΞΕΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ

«ΚΑΛΛΩΠΙΣΜΟΙ, ΜΕΤΑΒΟΛΕΣ & ΦΑΡΣΟΚΩΜΩΔΙΕΣ

Παρακάτω παρατίθεται ορισμένες «απόψεις» περί «καλλωπισμού» του ανθρώπινου είδους που είναι Εικόνα του Ιησού Χριστού (Γέννηση, Κεφ. Α΄ «26 καὶ εἶπεν ὁ Θεός· ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ’ εἰκόνα ἡμετέραν καὶ καθ’ ὁμοίωσιν»). Οι αρχαιολάτρες ασφαλώς ίσως να υποστηρίξουν πως ο ελληνικός πολιτισμός έθεσε την αξία του «μέτρου». Όμως το «μέτρο» με το οποίο μετρά ο κάθε πολιτισμός είναι σχετικό. Άλλοι έχουν «μέτρο» και άλλοι έχουν «ίντσες».

Οι αρχαιολάτρες δίδουν αξία σε κάθε Εθνικό πολιτισμό & θρησκεία, τον οποίο αντιπαραβάλλουν με την Χριστιανική Ορθόδοξη Οικουμενικότητα. Σύμφωνα με τις νεοπαγανιστικές θεωρίες, κάθε εθνικός πολιτισμός & θρησκεία έχει την αξία του, που τουλάχιστον είναι «ανώτερη» από τον Χριστιανισμό. Ειδάλλως ποιος ο λόγος μη αντικατάστασης των εθνικών θρησκειών από την Χριστιανική, όπως προτείνουν οι αρχαιολάτρες;

Όπως και να έχει, σε αυτή την ενότητα «μέτρο» απόρριψης τέτοιων μοντέλων δεν είναι η αισθητική, που σε κάθε πολιτισμό είναι σχετική, αλλά η Ορθόδοξη θεολογία, η οποία συμβουλεύει πως, εκτός των περιπτώσεων προβλημάτων υγείας, κάθε παρέμβαση στο ανθρώπινο σώμα προς μεταβολή ή ζημία του (π.χ. ευνουχισμοί, πληγές κ.α.) είναι αμαρτία, και δηλαδή αστοχία ενώπιον του Θεού, εφόσον ο Θεός ως Δημιουργός του σώματος ποίησε όλα καλά πολύ (Γέννηση, Κεφ. Α΄ «31 καὶ εἶδεν ὁ Θεὸς τὰ πάντα, ὅσα ἐποίησε, καὶ ἰδοὺ καλὰ λίαν») και κάθε ανθρώπινη παρέμβαση προς «καλυτέρευση» της Εικόνας, είναι όχι μόνο περιττή και επιφανειακή, εφόσον αδυνατεί να μπει στην ουσία της κατασκευής ενός βιολογικού οργανισμού, πιστεύοντας ότι μπορεί να «καλυτερεύσει» εξωτερικά κάτι που Δημιούργησε η Αγαθή Πρόθεση του Θεού, αλλά και άρνηση της Εικόνας του Ιησού Χριστού. Με απλά λόγια, ο άνθρωπος μη δυνάμενος να κατασκευάσει κάτι καλύτερο, αλλοιώνει το σώμα που του προσφέρθηκε. Μη δυνάμενος να δημιουργήσει, «καλλωπίζει», μεταβάλλει αμαρτάνει, ειδικά στην σύγχρονη εποχή, που ο «καλλωπισμός» έχει απώτερο στόχο την γενικευμένη πορνεία του σώματος, παρά την έλξη για την συζυγική ζωή, που ούτως ή άλλως βασίζεται και σε ενδότερά κριτήρια, πέρα της φυσικής εμφάνισης.

Η γλώσσα κόβεται στα δύο και τα αυτιά ξηλώνονται και κακοποιούνται.

Κάτω από την επιδερμίδα φυτεύονται μεταλλικά αντικείμενα. Το δέρμα αλλοιώνεται της απόχρωσης. Ας τύχει της προσοχής ο αριστερά εικονιζόμενος ο οποίος για να επιδείξει την αφέλειά της όψης του, ξύρισε το κεφάλι του. Ίσως η πιο «πετυχημένη & πρακτική» εμφάνιση για την χρήση κράνους οδήγησης...

Υποδόρια μεταλλικά αντικείμενα, μουτζούρες στην επιδερμίδα και αλλοίωση του φυσικού παρουσιαστικού, ακόμη και με όψεις που πριν μερικούς αιώνες η καλλιτεχνική ανθρώπινη φαντασία απέδιδε σε δαίμονες.

Αριστερά ο εικονιζόμενος αναγράφει στο μπλουζάκι του:

«ΜΕΤΑΒΛΗΘΗΚΑ

α) για την δική της ευχαρίστηση

β) για την δική του ευχαρίστηση

γ) για την δική μου ευχαρίστηση»

με «τσεκαρισμένη» την τρίτη επιλογή

Η «ενσάρκωση» της «Αρχαίας Αιγυπτιακής Θρησκείας». Ακόμη και τα αυτιά είναι κομμένα σε μορφή γατίσια, θυμίζοντας τους «καλλωπισμούς» που οι άνθρωποι επιβάλλουν ακόμη σε ζώα, όπως π.χ. το κόψιμο των αυτιών των σκυλιών ντόπερμαν, ώστε τα τελευταία να δείχνουν «πιο κακά». Έχουν εννοήσει μερικοί, ότι όσο «κακός» και αν είναι κάποιος, στο τέλος δεν μπορεί παρά να ηττηθεί από την Παντοδυναμία του Αγαθού Θεού; Πόσο «κακός» μπορεί να είναι κανείς δηλαδή, όταν στο τέλος ηττάται, ούτως ή άλλως;

Πληγές στο σώμα με αφαίρεση τμημάτων της επιδερμίδας. Όσα ο Θεός έδωσε για την προστασία του εσωτερικού υποστρώματος, οι αφελείς τα αφαιρούν για «καλλωπισμούς». Στο άκρο δεξιά η ατυχώς πλανημένη αναγράφει «unashamed», δηλαδή αδιάντροπη, πάνω από την ερεθισμένη, βασανισμένη και ταλαιπωρημένη επιδερμίδα της. Αναμάρτητη;

Πηγή Φώτο: http://www.stevehaworth.com

Η προσπάθεια ομοίωσης προς τα άλογα όντα, και συγκεκριμένα τα ερπετά, είναι ακόμη μια ευκαιρία για αστοχία ενώπιον του Θεού. Ο Θεός τους αγαπάει, και αυτοί δείχνουν με τον πιο ξεκάθαρα τρόπο, ότι έχουν άγνοια πως Τον αρνούνται.

Αριστερά η Ταινία «Σημαδεμένος» με τον ηθοποιό Al Pacino του 1983. Δεξιά της μια «σημαδεμένη» για «καλλωπιστικούς» λόγους έγχρωμη γυναίκα. Δίπλα της το σημερινό «σημάδεμα» της επιδερμίδας, με αφαίρεση του επιθηλιακού ιστού εις τέλεση «όμορφων» σχημάτων στην πλάτη-πλάνη ανόητων.

ΤΑ ΤΑΤΟΥΑΖ

Τα μόνιμα τατουάζ εμπίπτουν εις τους καλλωπισμούς εκείνους που επιφέρουν μόνιμες αλλαγές και μεταβολές του σώματος, κάτι που για τον Ορθόδοξο κόσμο είναι αμαρτία και δηλαδή αστοχία ενώπιον του Θεού, ως «μουτζούρωμα» της σάρκας.

Η ιστορία τους είναι πολύ μακρά και χρησιμοποιήθηκαν ως θεραπευτική μέθοδος, ως θρησκευτικά φυλαχτά ενάντια στον πόνο και τον κίνδυνο, ένδειξη περίοπτης κοινωνικής θέσης ή περιθωριοποίησης, και τελικά έγιναν δημοφιλή από τον Ρωμαϊκό στρατό. Η λέξη προέρχεται από την Ταϊτή, όπου «ταταού» σημαίνει χτυπάω, αναφερόμενο στα κτυπήματα της βελόνας ή του κοκάλου που σπρώχνει το μελάνι βαθιά μέσα στο δέρμα. Στην Αμερική το 2004, το 32% του πληθυσμού έχει κάνει τατουάζ.

Η Μούμια των Άλπεων, ο Ότζι, γνωστός και για τα νεολιθικά του τατουάζ. Οι Leopold Dorfer, Maximilian Moser του Πανεπιστημίου του Γκράτς της Αυστρίας και διάφοροι συνεργάτες τους, κατέγραψαν 15 ομάδες από μπλε βαμμένα τατουάζ στον Ότζι, στην πλάτη, στο γόνατο, στην πατούσα και στην φτέρνα. Το σχήμα τους είναι απλό (παράλληλες σειρές από γραμμές και σταυρούς) και βρίσκονται σε σημεία που γενικά δεν επιδεικνύονταν δημόσια. Υπάρχουν θεωρίες, επειδή τα σημεία εφαρμογής αυτών των τατουάζ συμπίπτουν περίπου με τις ζώνες του Κινέζικου βελονισμού, που υποστηρίζουν ότι ορισμένα από αυτά ήταν σημάδια για την χρήση αυτής της τεχνικής αυτής κατά της αρθρίτιδας της κάτω σπονδυλικής, από την οποία ο Ότζι υπέφερε. Άλλα, όπως ένας σταυρός στο μέσα δεξί του γόνατο, αντιστοιχούν με τα σημεία βελονισμού κατά των κοιλιακών διαταραχών. Ο Ότζι είχε διάφορα παράσιτα στο πεπτικό του σύστημα, και το παχύ του έντερο ήταν γεμάτο κατά το 1/3 με charcoal, μια ουσία που ακόμη και σήμερα χρησιμοποιείται ενάντια στην διάρροια. Όλα αυτά θα μπορούσαν να σημαίνουν είτε γνώση του βελονισμού στην Ευρώπη, είτε την ανταλλαγή γνώσεων μεταξύ δύσης και ανατολής τότε. Ίσως τα τατουάζ ήταν σημάδια για την πρακτική ιατρική της εποχής, παρά διακόσμηση. Το ερώτημα είναι γιατί εξαφανίστηκε αυτή η πρακτική στην Δύση, αν πράγματι τότε εφαρμόζονταν; Ο Ότζι είχε και τρυπημένα αυτιά. Υπάρχουν και επιστημονικές θεωρίες σύμφωνα με τις οποίες ο Ότζι θυσιάστηκε, παρά βρήκε κάποιο άλλο θάνατο σε υψηλό υψόμετρο. (Πηγή: http://www.tribalnuts.com/index.php?action=article&numero=2)

Ο πιο αρχαίος γνωστός σήμερα (2007) άνθρωπος που είχε τατουάζ, είναι ο Ότζι των Άλπεων, μια παγωμένη μούμια περίπου 5.200 ετών στα Ιταλοαυστριακά σύνορα. Ο Ότζι έχει 57 κηλίδες και μικρούς σταυρούς στο κάτω μέρος της σπονδυλικής του στήλης και στους συνδέσμους του δεξιού του γονάτου και φτέρνας. Επειδή τα κόκαλά του σε αυτές τις περιοχές ήταν strained και deteriorated, οι επιστήμονες πιστεύουν ότι τα τατουάζ είχαν θεραπευτικούς σκοπούς.

Στην Αίγυπτο τα τατουάζ ήταν μια γυναικεία πρακτική. Εικόνες από το 4.000 π.Χ. και γυναικείες μούμιες από το 2000 π.Χ. δείχνουν τατουάζ συγκεντρωμένα στην κοιλιακή χώρα και thighs. Πιθανόν να μην ήταν προστασία των πόρνων από τις σεξουαλικά μεταδιδόμενες αρρώστιες, αλλά μάλλον φυλαχτά για τις γυναίκες που βρίσκονται σε περίοδο εγκυμοσύνης και τοκετού. Άλλες εικόνες προέρχονται από την θεά Bes, την προστάτιδα των laboring γυναικών. Δεν είναι γνωστό αν αυτό αποτελούσε πρακτική των απλών γυναικών ή ήταν μια μεταξύ εκείνων των κοινωνικά ανώτερων. Διότι τα τατουάζ τότε αποτελούσαν σημάδια κοινωνικής διαφοροποίησης και διαχωρισμού.

Δύο μούμιες ενός Σκύθη και της γυναίκας του, που βρέθηκαν στην Σιβηρία, φέρουν περίτεχνα τατουάζ μυθολογικών όντων σε όλο τους το σώμα. Το 450 π.Χ., ο ιστορικός Ηρόδοτος ανάφερε τα σκυθικά και θρακικά τατουάζ ως σημάδια των ευγενών, σημειώνοντας πως η έλλειψη τατουάζ δήλωνε γέννηση από χαμηλές κοινωνικές τάξεις [betrayed low birth]. Οι αρχαίες μούμιες Νούμιων, νότια της Αιγύπτου μεταξύ του 2000 & 1500 π.Χ. είχαν μπλε τατουάζ. Οι αρχαίες Βρετανικές φυλές επίσης έφεραν τατουάζ από ζώα ως σημάδια ευγενούς καταγωγής. Οι Ρωμαίοι αποκαλούσαν μια τέτοια φυλή «βαμμένους». Επίσης τα τατουάζ μπορούσαν να σημαίνουν και χαμηλή κοινωνική καταγωγή προς εξοστρακισμό [ostracize.].

Κατά την διάρκεια της δυναστείας των Χαν στην Κίνα (220 π.Χ. με 220 μ.Χ.), μόνο οι εγκληματίες είχαν τατουάζ. Στην πραγματικότητα, τόσο οι αρχαίοι Έλληνες όσο και οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν τα τατουάζ, τα οποία αποκαλούσαν στίγματα, για να σημαδεύουν τους σκλάβους με το έμβλημα του ιδιοκτήτη τους και για να σημαδεύουν τους εγκληματίες με το έμβλημα του εγκλήματός τους. Στην συνέχεια όμως τα τατουάζ έγιναν περισσότερο δημοφιλή και ξέφυγαν από αυτές τις περιοριστικές χρήσεις των κοινωνικών μηνυμάτων.

Η δημοτικότητα των τατουάζ στην Ευρώπη οφείλεται στους Ρωμαίους στρατιώτες που το διέδωσαν ως είδος τέχνης. Η δύναμη των τατουάζ αποδείχθηκε τον 4ο αιώνα μ.Χ. από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο, όταν απαγόρευσε τα τατουάζ ως αντιχριστιανικά και ως μια δυσφήμιση της εικόνας του Θεού.

Οι προκολομβιανοί Αμερικάνικοι πολιτισμοί, επίσης χρησιμοποίησαν εκτεταμένα τα τατουάζ. Αρχαίες Περουβιανές μούμιες και της Χιλής επίσης μαρτυρούν αυτό το γεγονός. Οι Πολυνήσιοι είναι οι πιο διάσημοι για τα τατουάζ τους. Το 1769 οι άνθρωποι της Ταϊτής έδωσαν στην δύση (στο πρόσωπο του Καπετάνιου Κούκ) την λέξη «ταταού» ή «ταταταού». Οι Ευρωπαίοι που επισκέπτονταν αυτά τα νησιά διέδωσαν την πρακτική αυτή στον κόσμο. [Έτσι εξηγείται και η αρχική διάδοση των τατουάζ στην Δύση ανάμεσα στους ναυτικούς].

Οι κάτοικοι της Χαβάης συχνά παριστάνουν, οικογένεια ή πνεύμα προστάτη, που έχουν ως τατού στο σώμα τους.

Hawaiians often bear their family's Aumakua, a family or guardian spirit, tattooed on their bodies. Ειδικά οι Μαόρι, και οι άνδρες και οι γυναίκες, της Νέας Ζηλάνδιας είναι γνωστοί για τις ornate τατού της κεφαλής τους που ονομάζονται «μόκο». Είναι μοναδικά σημάδια κοινωνικής κατάστασης, θέσης, συγγένειας, ικανοτήτων και μυήσεις rites από τις οποίες πέρασε ο φέρων αυτά. Παρά τις προσπάθειες των Χριστιανών ιεραποστόλων να σταματήσουν αυτές τις πρακτικές, επιβίωσε μέχρι πρόσφατα και συνεχίζεται.

ΠΕΖΟΝΑΥΤΕΣ ΧΩΡΙΣ ΜΕΓΑΛΑ ΤΑΤΟΥΑΖ

Νέα Υόρκη. Από σήμερα τα μεσάνυχτα θα απαγορεύεται στους Αμερικανούς Πεζοναύτες να κάνουν μεγάλα τατουάζ στα χέρια ή τα πόδια τους. Πρόκειται για επέκταση του μέτρου το οποίο ίσχυε ως τώρα και το οποίο απαγόρευε στους πεζοναύτες να κάνουν τατουάζ στο κεφάλι, στον λαιμό και σε μέρος των χεριών και των ποδιών τους. Πολλοί πεζοναύτες έχουν δυσαρεστηθεί από την απόφαση και σχηματίζουν μεγάλες ουρές έξω από τα στρατόπεδα των ΗΠΑ προκειμένου να προλάβουν να κάνουν τατουάζ πριν από την έναρξη ισχύος της απαγόρευσης. (Πηγή: Εφημερίδα Το Βήμα, Σάββατο 31 Μαρτίου 2007, σελ. Α20)

Αριστερά: Χαρακτηριστική περίπτωση σωματικής μεταβολής σώματος και βαφής με τατουάζ (Πηγή Φώτο: http://en.wikipedia.org/wiki/Image:Modern_primitive.jpg)

Οι νεοπαγανιστές ενοχλούνται επειδή οι Χριστιανοί προτείνουν στους ανθρώπους συγκεκριμένη «αισθητική» και ωρύονται ενάντια τους με άρθρα που προκαλούν τα γέλωτα. Από την άλλη μεριά, ο θεός του πολέμου Άρης και η ομοιομορφία που προωθείται πάντοτε από τους στρατιωτικούς δεν αφήνει πολλά περιθώρια στους νεοπαγανιστές να εμφανίζονται δημόσια ως αιώνιοι «καρναβαλιστές» & «καραγκιόζηδες». Τα στρατεύματα επιθυμούν ατσάλινη ομοιομορφία και «σεμνότητα» παρουσιαστικού. Οι νεοπαγανιστές όμως σε αυτές τις περιπτώσεις δεν κάνουν τίποτε άλλο, παρά να υψώνουν ύμνους υπέρ των. Ενοχλούνται μόνο από τις «εντολές» του Χριστιανισμού.

Αριστερά: Ομιλία Εθνικοσοσιαλιστή. Περιτριγυρίζεται από φρουρούς ταγματασφαλίτες S.A. (Πηγή Φώτο: Περιοδικό Απολλώνειο Φως, τεύχος 50, άρθρο Τάγματα Εφόδου S.A., οι τελευταίοι Επαναστάτες, Χαράλαμπος Σπηλιάκος, σελίδα 52)

Μέσο: Σημαιοφόροι των Ταγμάτων Εφόδου, κατακλύζουν το Στάδιο της Νυρεμβέργης. (Πηγή: Περιοδικό Απολλώνειο Φως, τεύχος 50, άρθρο Τάγματα Εφόδου S.A., οι τελευταίοι Επαναστάτες, Χαράλαμπος Σπηλιάκος, σελίδα 53)

Δεξιά: Ο νεοπαγανιστής Ιωάννης Χαραλαμπόπουλος, Ιδιοκτήτης και εκδότης του περιοδικού Απολλώνιου Φωτός (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter εκπομπή Αθέατος Κόσμος ’ Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2004)

Βιβλιογραφία για τον Ότζι

1. Dorfer, L., Moser M., Spindler, K., Bahr, F., Egarter-Vigl, E. & Dohr, G., 1998. 5200-year-old acupuncture in central Europe?

2. Moser, M., Dorfer, L., Spindler, K., Bahr, F., Egarter-Vigl, E., Dohr, G. & Kenner, T., 1999. Are Οtzi's tattoos acupuncture? Skin markings on the Tyrolean Iceman may have been treatment for his ills.

3. Spindler, K., 1994. The man in the ice: the preserved body of a Neolithic man reveals the secrets of the Stone Age. Translated by E. Osers. Weidenfeld & Nicholson Publishers: London.

ΠΑΓΑΝΙΣΤΕΣ, ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΔΙΔΑΞΑΝΤΕΣ ΤΗΣ ΠΛΑΝΗΣ

Από αριστερά προς τα δεξιά:

1η: Με το τρόπαιό του, ένα κρανίο κρεμασμένο στο λαιμό, ένας νεαρός Παπούα ποζάρει στον φωτογραφικό φακό ενός τουρίστα. (Πηγή: Περιοδικό Ιστορία Εικονογραφημένη, τεύχος 56, άρθρο «Οι Κυνηγοί Κεφαλών της Νέας Γουινέας», σελ. 123)

2η: Παπούα βαμμένος κόκκινος. (Πηγή Φώτο: Περιοδικό Ιστορία Εικονογραφημένη, τεύχος 56, άρθρο «Οι Κυνηγοί Κεφαλών της Νέας Γουινέας», σελ. 127)

3η: Γυναίκες Παπούα με τα πρωτόγονα στολίδια τους: φύλλα, όστρακα και κόκαλα στη μύτη. (Πηγή: Περιοδικό Ιστορία Εικονογραφημένη, τεύχος 56, άρθρο «Οι Κυνηγοί Κεφαλών της Νέας Γουινέας», σελ. 129)

4η & 5η: Χαρακτηριστικοί τύποι κυνηγών κεφαλών και δεινών πολεμιστών της Νέας Γουινέας. (Πηγή: Περιοδικό Ιστορία Εικονογραφημένη, τεύχος 56, άρθρο «Οι Κυνηγοί Κεφαλών της Νέας Γουινέας», σελ. 128)

6η: Οι ιθαγενείς της Νέας Γουινέας προσφέρουν δώρα σε μέλη της Αμερικανικής Γεωγραφικής Εταιρίας, που επισκέφτηκαν την περιοχή τους. (Πηγή: Περιοδικό Ιστορία Εικονογραφημένη, τεύχος 56, άρθρο «Οι Κυνηγοί Κεφαλών της Νέας Γουινέας», σελ. 129)

Αριστερά μια φωτογραφία του 1913, όπου ο αρχηγός Ντάνγκα των Μανγκμπέτου, της Προεδρευομένης Δημοκρατίας του Κογκό, επιδεικνύει την πρακτική της επιμήκυνσης του κεφαλιού. Στην αρχή του αιώνα, τα μέλη της φυλής Μανγκμπέτου του ΒΑ Κονγκό, φάσκιωναν τα κεφάλια των μωρών τους με σκοπό να επιμηκύνουν το κρανίο. Το «μοδάτο» κεφάλι για τους ενηλίκους ντύνονταν με πανιά, στολίδια και καπέλα για να δοθεί έμφαση εις το μήκος. (Βλέπε κάτωθι και την περίπτωση της Μαρώνειας στον Ελλαδικό χώρο).

Ακολουθεί μια γυναίκα του Βόρνεο το 1988 με τρυπημένα αυτιά και επιμηκυμένους λοβούς από πολύ βαριά σκουλαρίκια.

Δεξιά της μια γυναίκα των Κοπτών από την Λαλιμπέλα, συνεχίζει την παλαιά ειδωλολατρική παράδοση των τατουάζ με καρφίτσες, στιγματίζοντας το δέρμα της με το σχήμα του σταυρού, εις ένδειξη μεγάλης «χριστιανικής» πίστης.

Δίπλα της μια γυναίκα της κοιλάδα Όμο της Νότιας Αιθιοπίας, στιγματισμένη στο πρόσωπο με σημάδια και ένα δίσκο στα χείλη, που θεωρούνται σημάδια ομορφιάς. Οι νεοπαγανιστές είναι σαφώς υπέρ τέτοιων πρακτικών, εφόσον δεν συμφωνούν με τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων.

Τέρμα δεξιά, παγανιστές προσθέτουν κρίκους εις επιμήκυνση του λαιμού τους, ενώ ακόμη ένας άνθρωπος υπό την επήρεια του καλλωπιστικού παγανισμού ξεχειλώνει τα χείλη του για να είναι «μοδάτος» και «κυριλέ».

ΜΟΔΑΤΗ ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΣΗ ΕΝ ΚΡΑΝΙΩ

Το παραμορφωμένο κρανίο γυναίκας (άκρη αριστερά) που βρέθηκε στη Μαρώνεια. Εκτιμάται ότι πρόκειται για περίπτωση τεχνητής παραμόρφωσης κρανίου (δέσιμο με ταινίες ή σανίδες, όπως φαίνεται στο σκίτσο στο μέσον), πρακτική γνωστή στον δυτικοευρωπαϊκό χώρο, όπως δείχνει πορτρέτο του Πιζανέλο (δεξιά) που εκτίθεται στο Λούβρο. (Πηγή: Εφημερίδα Το Βήμα, Παρασκευή 2 Μαρτίου 2007, σελ. α22)

Σε ένα παραμορφωμένο κρανίο γυναίκας, ηλικίας περίπου 1.500 ετών, «στέκονται» οι αρχαιολόγοι και μελετητές μετά την παρουσίαση σχετικού ευρήματος από ανασκαφές στο βυζαντινό νεκροταφείο της Μαρώνειας (στον Νομό Ροδόπης).

Το νεκροταφείο που εντοπίστηκε κοντά στο αρχαίο θέατρο της περιοχής εμπεριείχε δεκάδες τάφους της εποχής. Συνολικά μελετήθηκαν 33 τάφοι που περιελάμβαναν σκελετούς 36 ατόμων. Όμως μόνο ένας σκελετός (γυναίκας) ξεχώρισε... Το ύψος ήταν 153,2 εκατ. (όσο και ο μέσος όρος ύψους των γυναικών της εποχής). Το ύψος των ενηλίκων, ανδρών και γυναικών, κυμαίνεται από 1,55 ως 1,68 μ. περίπου. Στα περισσότερα κρανία εντοπίστηκαν οδοντικές αλλοιώσεις. Όλες είναι συχνότερες στα ώριμα ηλικιωμένα άτομα. Ειδικά τα ποσοστά τερηδόνας είναι υψηλότερα στους νέους. Όσον αφορά το φύλο, όλες οι αλλοιώσεις εκτός της πέτρας είναι συχνότερες στις γυναίκες καθώς η τερηδόνα σχετίζεται με την κατανάλωση τροφών με μεγάλη περιεκτικότητα σε υδατάνθρακες και σάκχαρο. Ο συνδυασμός χαμηλών ποσοστών τερηδόνας και υψηλών ποσοστών πέτρας παραπέμπει στη σημαντική κατανάλωση κρέατος. Φαίνεται λοιπόν πως οι άνδρες και τα ώριμα άτομα κατανάλωναν περισσότερο κρέας, αντίθετα με τους νέους και τις γυναίκες.

Αξιοσημείωτο όμως είναι το ασυνήθιστο σχήμα του κρανίου της γυναίκας. Είναι απόλυτα συμμετρικό έχοντας μακρύνει προς τα πάνω και προς τα πίσω. «Είναι πολύ πιθανόν να πρόκειται για περίπτωση τεχνητής παραμόρφωσης κρανίου, γνωστή ως head shaping ή artificial cranial deformation*, και μάλιστα εκούσιας» τονίζει η αρχαιολόγοw κυρία Παρασκευή Τριτσαρόλη που παρουσιάζει σχετική εισήγηση στο 20ο Αρχαιολογικό Συνέδριο τη Θεσσαλονίκης.

Με αυτόν τον τρόπο είναι δυνατόν να προσδιοριστούν οι τεχνικές που εφαρμόστηκαν για την παραμόρφωση του κρανίου, π.χ. δένοντάς το με ταινίες ή σανίδες. Η τεχνητή παραμόρφωση του κρανίου ήταν συνήθως αποτέλεσμα κοινωνικής και πολιτισμικής διαφοροποίησης.

Στον συγκεκριμένο όμως χώρο και χρόνο η τεχνητή παραμόρφωση πιθανόν να σχετίζεται με την περίοδο των μεγάλων μεταναστεύσεων (μετά τον 5ο αιώνα). Αυτή η πρακτική προϋπήρχε στον ευρωπαϊκό χώρο, κυρίως στα δυτικά, αλλά δεν σχετίζεται με τη χριστιανική παράδοση και τον ελλαδικό χώρο γεγονός που αφήνει «ανοιχτές υποθέσεις» για το χρονικό διάστημα που η γυναίκα αυτή έζησε στη Μαρώνεια, αν κρατούσε την παράδοση παλιότερων ξένων εθίμων ή αν ο τόπος στον οποίο ενταφιάστηκε ήταν συγκεκριμένος για άτομα διαφορετικής προέλευσης. Η παραμόρφωση του κρανίου της Μαρώνειας παρουσιάζει αρκετά κοινά χαρακτηριστικά με περιπτώσεις στην περιοχή του Καυκάσου και στα Βαλκάνια. Η παρουσία της γυναίκας αυτής και τα γενικά χαρακτηριστικά των ατόμων σε αυτό το νεκροταφείο του Βόρειου Αιγαίου είναι μια ένδειξη πως η πόλη υπήρξε ένα σημαντικό εμπορικό και πολιτισμικό κέντρο με μεικτό πληθυσμό.

Πηγή: Εφημερίδα Το Βήμα, Παρασκευή 2 Μαρτίου 2007, σελ. α22

* Βλέπε και στο ανώτερο πλαίσιο την περίπτωση του Ντάνγκα των Μανγκμπέτου στο Κονγκό. (Φώτο Δεξιά)

ΕΝΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ, ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΙΕΣ ΓΟΒΕΣ

Αυτά είναι τα αποτρόπαια παγανιστικά γοβάκια της Κίνας. Πολύ μικρά παπούτσια που η μέλλουσα νύφη έπρεπε να κατασκευάσει για να αποδείξει την ικανότητά της στο βελόνι αλλά και το μικρό μέγεθος των ποδιών της. Τα κοριτσάκια έσφιγγαν από πολύ μικρές και τρυφερές ηλικίες (4ο έτος) πολύ στενούς μεταξωτούς επιδέσμους γύρω από τα πόδια τους, με σκοπό να στρεβλώσουν τα δάχτυλα κάτω από την πατούσα, στον αποκαλούμενο «Χρυσό Λοτό» και να είναι για τους άνδρες, αυτό που αποκαλείται στην δύση «σέξι». Το μήκος των ποδιών δεν έπρεπε να ξεπερνά τα 7 εκατοστά. Παρακάτω ακολουθούν τα αποτελέσματα αυτής της άθλιας πρακτικής των λεγομένων «καλλωπισμών» και δηλαδή πόδια που δυσκολεύουν το περπάτημα και δεν κάνουν σε καμιά περίπτωση για τρέξιμο. (Πηγή Φώτο: http://anthromuseum.missouri.edu/minigalleries/chineseshoes/intro.shtml)

Γυναίκες από την Κίνα ακολουθούν την «μόδα». Δεξιά διακρίνονται οι τραγικές συνέπειες αυτού του σχιζοφρενικού παγανιστικού «καλλωπισμού» -μεταβολής του σώματος. Η ιστορία αυτή ξεκίνησε τον 10ο αιώνα κατά την Δυναστεία των Σουνγκ από την βασιλική αυλή από μια χορεύτρια που έδεσε τα μόδια της για να μοιάζουν με το «νέο φεγγάρι». Σύντομα η συνήθεια αυτή μεταδόθηκε και έξω από το παλάτι. Οι της Μαντζουρίας το 1644 προσπάθησαν να απαγορεύσουν αυτή την «παράδοση» αλλά δεν τα κατάφεραν. Οι γυναίκες της Μαντζουρίας είναι οι μόνες που δεν φόρεσαν ποτέ αυτά τα παπούτσια. Το 1911 η Νέα Δημοκρατία απαγόρευση την πρακτική και μέχρι το 1930 πολύ λίγες γυναίκες συνέχιζαν αυτή την εφαρμόζουν ακόμη. (Πηγή Φώτο: http://www.ccds.charlotte.nc.us/History/China/04/hutchins/hutchins.htm, http://anthro.palomar.edu/adapt/adapt_1.htm, http://www.museumnetwork.com/features/01_15_01highlight_footbinding.asp)

Στην δύση, σε αντιστοιχία με την ανατολή, εφαρμόζεται η «μόδα» της ψηλής και στενής γόβας. Ενός υποδήματος που επιφέρει οστεοαρθρίτιδα, πτώσεις, πονοκεφάλους, προβλήματα των έσω φλεβών, θρομβώσεις και αστοχίες σε γόνατα και αστραγάλους. Η Αμερικανική Ακαδημία της Ορθοπεδικής Χειρουργικής ανάφερε ότι 9 στις 10 γυναίκες των ΗΠΑ φορούν υποδήματα πολύ μικρά για τα πόδια τους, και 7 στις 10 αποκτούν μόνιμα προβλήματα .

Αριστερά στην μπλε εικόνα διακρίνεται το άνοιγμα του πέλματος σε ένα φυσικό ανθρώπινο πόδι. Δεξιά του στην κόκκινη εικόνα διακρίνεται το πόδι που έχει υποστεί κακώσεις από την πολυετή χρήση στενών δερμάτινων υποδημάτων με τακούνι («κότσια», «καβαλημένα δάχτυλα» κ.λ.π.). Πιο δεξιά, στην μαύρη εικόνα, διακρίνεται το κέντρο βάρους του ανθρώπινου σώματος σε σχέση με το υπόδημα. Πρώτο είναι το κανονικό κέντρο βάρους του σώματος, δίπλα το κέντρο βάρους με την υπερυψωμένες φτέρνες από ψηλοτάκουνες γόβες και δεξιότερα η στάση του σώματος προς επίτευξη ισορροπίας πάνω σε αυτές. Η πρόκληση σκολίωσης είναι προφανής.

Η γυναίκα που φορά στην δύση γόβα θεωρείται «σέξι» από τους άνδρες και δηλαδή ερωτική και προκλητική. Όλα αυτά είναι συμβάσεις της κουλτούρας χωρίς καμία ουσιαστική «ανωτερότητα» από τα υποδήματα της Κίνας. Πρόκειται στην ουσία για ένα ανόητο Φετίχ, που μαζί με πολλά άλλα παρόμοια, αιχμαλωτίζουν το λογικό του ανθρώπου και το συσκοτίζουν, οδηγώντας συχνάκις εις την πορνική στάση ζωής, χάρη αντικειμένων.

Δεξιά διακρίνονται οι άμοιρες προσπάθειες των γυναικών στις αρχές του 19ου αιώνα, όταν επιθυμούσαν στενή μέση χρησιμοποιώντας τους «σατανικούς» & βασανιστικούς κορσέδες, οι οποίοι στρέβλωναν τα κατώτερα οστά του θώρακα προς τα εσωτερικά όργανα. Το επιθυμητό αποτέλεσμα ήταν 48 μόλις εκατοστά περιφέρεια.

Σήμερα πολλά παιδιά βασανίζονται από τα σιδεράκια στα δόντια με μόνο λόγο αρκετές φορές την «αισθητική» των γονέων τους και όχι απλά την λειτουργικότητα. Ο ισχυρισμός των γονέων είναι πως παιδιά ευπαρουσίαστα θα έχουν καλύτερο μέλλον. Τον ίδιο ισχυρισμό είχαν και οι Κινέζοι γονείς για τα κοριτσάκια τους. Πλαστικές εγχειρήσεις στην δύση γίνονται χιλιάδες. Πρόσφατα στην Ελλάδα επιδοτήθηκε από το δημόσια ταμεία η αλλαγή φύλλου.

Πηγή: http://www.fashion-era.com/trends_2007a/2007_fall_fashion_trends_shoes_hosiery_2006_7.ht

Αγώνας δρόμου με γόβα στιλέτο

Κυρίες και... κύριοι συμμετείχαν χθες στον Αγώνα Δρόμου Στιλέτου (Stiletto Run), ο οποίος διεξήχθη στο Άμστερνταμ και διοργανώθηκε από το περιοδικό «Glamour» με φόρμες ή τουαλέτες, σορτσάκια ή μίνι, η περιβολή δεν είχε καμία σημασία. Υποχρεωτικό αξεσουάρ οι γόβες στιλέτο, ύψους από επτά εκατοστά και άνω και πλάτος που δεν ξεπερνά το 1,5 εκατοστό. Το έπαθλο για αυτήν ή αυτόν που θα διένυε πρώτος τα 350 μέτρα της διαδρομής στο... ύψος των περιστάσεων ήταν 10.000 ευρώ.

Πηγή: Εφημερίδα Το Βήμα, Παρασκευή 9 Μαρτίου 2007, σελ. Α18

Οι νεοπαγανιστές συνηγορούν υπέρ των καλλωπισμών αλλά και υπέρ του αθλητισμού, δίδοντας διαστάσεις αντίφασης εις τις θρησκευτικές τους προτιμήσεις, αφού ο αθλητισμός και ο καλλωπισμός είναι εκ διαμέτρου αντίθετοι. Η προσπάθεια των οίκων μόδας να πλαισιώσουνε γόβες στιλέτο και σωματική άσκηση, είναι πραγματικά γελοία, και αυτό διαπιστώνεται από την «φοβερή» απόσταση των 350 μέτρων που διανύθηκε στην εν λόγω εκδήλωση, με έπαθλο τα 10.000 ευρώ, όταν πραγματικοί αθλητές ξημεροβραδιάζονται στην προπόνηση για ψίχουλα και συναισθηματικές επιβραβεύσεις, παρατώντας σχολείο και πνευματική εκπαίδευση κατήχηση.

Η ανικανότητα βάδισης με την χρήση υπερφίαλης και «σέξι» ανθυγιεινής «πρωτοκλασάτης», ακριβής ασφαλώς μόδας, δεν χρειάζεται πολλά λόγια για να γίνει αντιληπτή. Τα «ψηλοτάκουνα» παπούτσια δεν είναι υποδήματα βάδισης αλλά φετιχιστικά αντικείμενα της δυτικής αστικής κουλτούρας, που αρέσκεται να προκαλεί, προσπαθώντας με κόπο να βαδίσει αποκλειστικά στο «επίπεδο» τσιμέντο παρά στην ανώμαλη εξοχή.

ΟΙ ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΕΣ, ΟΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΙ & ΟΙ ΓΟΒΕΣ

Αριστερά, η υπεύθυνος του «The Bata Shoe Museum Toronto, Ontario, Canada, http://www.batashoemuseum.ca/», παρουσιάζει το υπέρμετρο παπούτσι του τραγουδιστή Elton John, με το οποίο αυτός προτιμούσε να πηγαίνει για ψώνια. Αμέσως δεξιά του, το υπόδημα που προτιμούσε ένα άγνωστος δωρητής του μουσείου, για να συμμετέχει σε συμπλοκές, χτυπώντας με αυτό τους αντιπάλους. Αυτό που άλλοτε η μόδα χαρακτηρίζει ως «πρωτοκλασάτο», έρχεται ο χρόνος να το ρεζιλέψει σε μια μελλοντική στιγμή. Αμέσως μετά ακολουθεί η ιστορία του «ψηλού τακουνιού». Ο Λουδοβίκος ο 14ος ζήτησε να φοράνε κόκκινα υποδήματα με τακούνια εκείνοι που θα είχαν πρόσβαση στην βασιλική αυλή του.

Αριστερά τα δύο πρώτα ζεύγη ψηλοτάκουνων υποδημάτων, είναι το αποτέλεσμα της επιλογής αυτής της μόδας από τις γυναίκες της αριστοκρατίας. μέχρι τον 17ο αιώνα Όμως με τον καιρό της Γαλλικής επανάσταση η «μόδα» απορρίπτει το τακούνι, ως σημείο βδελυρό της αριστοκρατίας (δύο τελευταία ζεύγη). Το μπλε υπόδημα, είναι το υπόδημα με το οποίο η Μαρία η Αντουανέττα, βρέθηκε κάτω από την γκιλοτίνα, καταδικασμένη σε θάνατο.

Μέσα στα επόμενα 50 χρόνια κανείς δεν τολμά να φορέσει πλέον ψηλό τακούνι. Η δημοκρατία μισεί την αριστοκρατία και τις υπέρμετρες συνήθειές της. Όμως το ψηλό τακούνι δεν μπορεί να μείνει κάτω. Επιστρέφει δριμύτερο. Αυτή την φορά πάλι μέσα από τους πλούσιους της νέας αστικής τάξης.

Σταδιακά μέσα από τον ζωγραφικό πίνακα του Έντουαρντ Μανέ «Ολύμπια» που παρουσιάστηκε το 1865 στο Παρίσι και που παρίστανε μια γυναίκα γυμνή φορώντας μόνο γόβες, τα υποδήματα αυτά συνδυάζονται με τον ερωτισμό και τον σεξουαλισμό. Το 1920 και 1925 το ψηλό τακούνι αναπαριστά την «σεξουαλικά απελευθερωμένη γυναίκα» (υποταγμένη στα πάθη για τον Χριστιανισμό). Το 1955 οι νέες μέθοδοι κατασκευής και τα νέα ανθεκτικά υλικά, ως το μέταλλο, επιτρέπουν την κατασκευή της «γόβας στιλέτο», ενός υποδήματος με την χρόνια πλύση εγκεφάλου του ανδρικού και του γυναικείου πληθυσμού από τους στυλίστες, τους μόδιστρους και τον «ερωτικό τύπο & μέσα», συνδυάστηκε με πλειάδα ερωτικών παθών και καλεσμάτων. Είναι ένα είδωλο και σιγουρότατα ένα φετίχ, όπως έχουν αποδείξει πειράματα και μελέτες σε άνδρες. Στην ψυχιατρική είναι γνωστοί οι παραλογισμοί των «ερωτευμένων» με τα φετίχ αντικείμενα. Περισσότερο ενδιαφέρονται και συγκεντρώνεται η προσοχή τους σε αυτά, παρά στο πρόσωπο που τα χρησιμοποιεί. (Πηγή Φώτο: CDC, High Heel Confidential)

Οι «καθεστηκυίες» περί ρουχισμού αντιλήψεις είναι αρκετές φορές απλές ιστορικές κοινωνικές συμβάσεις. Η ερωτική σκέψη, λογισμοί και τα πάθη είναι επίσης πολλές φορές αποτέλεσμα εκπαίδευσης, συνήθειας, όχι ενστίκτου ή ορμονών.

«Δαιμόνια Νύμφη» στα ίχνη της προγονικής μας μουσικής. (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 28, Επιστολές Αναγνωστών Ανακοινώσεις, σελ.5 )

Οι νεοπαγανιστές ωρύονται κατά της Ορθοδοξίας επειδή αυτή προτείνει συγκεκριμένη ευπρέπεια ή με άλλα λόγια συγκεκριμένη διαχρονική και κλασσική ενδυμασία, ανάλογα με τους καιρούς, αλλάζοντας τρόπον τινά το πιο εκκεντρικό σκέλος της ανά καιρούς «μόδας»: «Απαγόρευσις της κομμώσεως και της έως τότε ενδυμασίας ..., επιβολή ατημέλητου κόμης, φαιών φελονίων, μακρού δαλματικού χιτώνος και "μαντήλας" δια τας γυναίκας ». Παράλληλα θαυμάζουν τον διαφωτισμό και την Γαλλική Επανάσταση ως κινήματα («Ιδού λοιπόν ένας άλλος ξένος εις τον όποιον οφείλομε ευγνωμοσύνην! Ο Αρχιστράτηγος Βοναπάρτης! Ο Χάρτης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Γαλλικής Εθνοσυνελεύσεως!», «...η Ορθοδοξία συμπορευθείσα πάντοτε με τας πλέον αντιδραστικός δυνάμεις απέβη φανατικός εχθρός της Αναγεννήσεως και του Διαφωτισμού» πρβλ. σελίδα περί Π. Μαρίνη *), παρόλο που αυτά τα κινήματα με την σειρά τους άλλαξαν την «μόδα».

Ακόμη και τα ίδια τα νεοπαγανιστικά κινήματα έχουν προτάσεις για τον ρουχισμό, ο οποίος ασφαλώς είναι εντελώς αναχρονιστικός και εκ τούτου πολύ πιο περιορισμένος σε επιλογές, από ότι οι Ορθόδοξες συμβουλές για μετριασμό ορισμένων μόνο ενδυματολογικών συνηθειών. Εντούτοις κανείς νεοπαγανιστής δεν φαίνεται να ανησυχεί ιδιαιτέρως για αυτές τις «αρχαιοελληνικές οπισθοδρομήσεις».

Αριστερά: «ΠΡΟΜΗΘΕΑ: Αυτή είμαι». [Ακόμη και η Προμηθέα Ολύμπια Κυρήνη Πιθαϊδά, ένα νεαρό κορίτσι με μεγάλες ικανότητες στο γνωστικό τομέα αλλά με μεγάλα κενά σε εκείνον τον πνευματικό, που εμφανέστατα ασπάζεται τις λυσσώδεις αντιχριστιανικές θέσεις του Δαυλού, εμφανίζεται στο τεύχος 302 του τελευταίου, με ρουχισμό άκρα συντηρητικό, πλήρους μαιάνδρων και αναγραφόμενων επί αυτού «αρχαίων συνθημάτων». Θα μπορούσε κανείς να πει, ότι ο ρουχισμός με τον οποίο αυτή εμφανίζεται στο εξώφυλλο του Δαυλού, αποτελεί μια αρχαιο-συντηριτική πρόσκληση προς τους αναγνώστες του περιοδικού, θυμίζει δε έντονα παγανιστή ιθαγενή των Άνδεων, με την μόνη ασφαλώς διαφορά, πως ο «αρχαίος πολιτισμός» που γίνεται προσπάθεια να παρουσιαστεί είναι ο αρχαίος Ελληνικός, και όχι ο Νοτιο-Αμερικάνικος, ενώ το επιλεγόμενο φόντο με τις χιονοσκεπείς κορυφές, πέμπει τον αναγνώστη στον «Όλυμπο» και το «12θεο». Η αναζήτηση προβαλλόμενων προτύπων από τους νεοπαγανιστές ακόμη και από την μικρή παιδική ηλικία όπου η προσωπικότητα είναι ακόμη ασχημάτιστη, είναι εμφανής και αγωνιώδης. Ασφαλώς για την Ορθόδοξη στάση μια τέτοια ενδυμασία δεν αποτελεί «πρόβλημα» εκτός των περιπτώσεων όπου τα «αρχαία Ελληνικά συνθήματα» επί του ρουχισμού πέμπουν εις την ειδωλολατρία ή σε θεολογικές αστοχίες πλάνες] (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 302, εξώφυλλο)

Δεξιά: Η γυναίκα καμηλοπάρδαλη της Ταυλάνδης. Με το μωρό στην αγκαλιά, γυναίκα της φυλής Παντούνγκ πουλάει χειροποίητες πλεκτές εσάρπες σε τουρίστες. Αξιοθέατο και η ίδια, ζει στα βόρεια της Ταϊλάνδης, σε προσφυγικό στρατόπεδο κοντά στην πόλη Τσιανγκ Μάι. Είναι μια «γυναίκα-καμηλοπάρδαλη», όπως τις ξέρουν όλοι, με τις υψηλές προδιαγραφές καλλονής -όσο πιο ψηλός ο λαιμός τόσο πιο όμορφη θεωρείται η γυναίκα. Η επιμήκυνση επιτυγχάνεται σταδιακά, με συνεχή προσθήκη μεγάλων μπρούτζινων χαλκάδων, οι οποίοι πιέζουν προς τα κάτω την κλείδα του ώμου συμπιέζοντας τα οστά της θωρακικής κοιλότητας. Επιβαλόμενη πλέον αποκλειστικά για τουριστικούς λόγους, η «μόδα» αυτή κατακρίνεται ως άσκοπο μαρτύριο. (Πηγή: Εφημερίδα Το Βήμα, Τρίτη 18 Μαρτίου 2008, σελ. Α18)

Περισσότερες φώτο νεοπαγανιστών εδώ.

* Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 109, ένθετο «Θα αναγνωρισθεί επίσημα η Αρχαία Ελληνική Θρησκεία;»

Λέγεται πως οι γυναίκες ξεκίνησαν να καπνίζουν επειδή ήταν ένας τρόπος να ελέγξουν το βάρος τους, ενώ ακόμα και στην Ελλάδα η έκφραση «μπρος στα κάλλη τι είναι ο πόνος» καταδεικνύει ότι δεν υπάρχουν άκρα στα οποία δεν θα φτάσουμε όταν πρόκειται για την εμφάνιση μας. Ακόμα και αυτοί που απορρίπτουν τη συμβατική μόδα θα φτάσουν στα άκρα προκειμένου να δημιουργήσουν την εικόνα που θέλουν, άκρα στα οποία δεν τους ωθεί κάποια διαφήμιση (όπως σήμερα) ή κοινωνική πίεση (όπως παλαιότερα). Οι μόδες του punk και του goth για παράδειγμα απαιτούν επώδυνα τρυπήματα ή βαριά και δύσχρηστα μακιγιάζ, και δημιουργούν προβλήματα κοινωνικής αποδοχής στην καθημερινότητα τους. Ωστόσο οι οπαδοί τους αποδέχονται το τίμημα, ξέροντας πως το αποτέλεσμα θα είναι η αποδοχή τους στο δικό τους κύκλο και έχοντας χρησιμοποιήσει την εμφάνιση τους για να κάνουν μια δήλωση από την άλλη.

Εκτός των άλλων παράλογων επιδείξεων, δεν λείπουν και προσπάθειες εξομοίωσης με τα είδη του ζωικού βασιλείου, ως συμβαίνει εις τα καρναβάλια. Στην Κίνα οι αρκούδες πάντα είχαν την τιμητική τους θέση στις πασαρέλες των εικόνων. Δεξιά στην τελευταία εικόνα τρία μοντέλα. Η αντιφυσική διδασκαλία των μοντέλων δεν έγκειται μόνο εις την εξομοίωση της κρεμάστρας του ρούχου και εις την εξαθλίωση της ανορεξίας αλλά και εις το εντελώς αφύσικο και ασυνήθιστο τρόπο βαδίσματος που απαιτεί μεγάλη προσπάθεια προς επίτευξή του. «Εξωφυσικές» προσπάθειες «απόκλισης» από την «θνητή» μάζα που βρίσκεται κάτω από την πασαρέλα και δεν γνωρίζει να βαδίζει ως τα πρότυπα του ανθρώπινου είδους.

Στην εικόνα, η μόδα «πάντα» κατ’ αντιστροφή κάτω από χιουμοριστική διάθεση.

Από τότε που ο ρουχισμός έπαψε να είναι απλά και μόνο χρηστικό θέμα, έπαψε και να έγκειται στις αποφάσεις του κάθε ατόμου ξεχωριστά. Αποτέλεσε σύμβολο εξουσίας, θρησκευτικό ζήτημα, κοινωνική δήλωση. Ως τέτοιο, δέσμευσε το άτομο αντί να του δώσει μια δημιουργική διέξοδο και ένα μέσο έκφρασης ακόμα. Και σήμερα όμως ακόμα, ενώ πολλοί καλλιτέχνες εκφράζονται πλέον δημιουργώντας ρούχα και ο καταναλωτής έχει μια ασύγκριτη ελευθερία επιλογής στο τι θα φορέσει, η μόδα εξακολουθεί να παραμένει έμμεσα ένα μέσο καταπίεσης, μέσω των κοινωνικών προτύπων και των οικονομικών επιπτώσεων. Ίσως μόνο όταν μπορέσουμε εμείς οι ίδιοι να μην κρίνουμε ούτε στο ελάχιστο τους συνανθρώπους μας από τα ρούχα τα οποία φοράνε, να κατορθώσουμε ταυτόχρονα να απελευθερωθούμε πραγματικά και εμείς οι ίδιοι από τη δικτατορία της μόδας. (σελ. 51)

Πηγή: Δήμητρα Νικολαΐδου, Πτυχίο στην Διοίκηση Επιχειρήσεων & Μεταπτυχιακό στη Διοίκηση Ανθρώπινων Πόρων, Περιοδικό Απαγορευμένη Ιστορία, τεύχος 8, σσ. 51

ΑΡΧΑΙΟΙ ΚΑΤΑ ΚΑΛΛΩΠΙΣΜΩΝ

ΤΟ ΕΒΡΑΪΚΟ & ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΠΑΣΧΑ

Πάσχα: Εορτή των Εβραίων εις ανάμνηση της απελευθέρωσης από της αιγυπτιακής αιχμαλωσίας, άλλως νομικό Πάσχα· ║ εορτή των Χριστιανών εις ανάμνηση της Αναστάσεως του Σωτήρα, ή άλλως Πάσχα το Καινό (κατά αντιδιαστολή προς των Εβραίων)· ║ η μετά νηστείας καθιερωμένη εορτή, εις την οποία επιτρέπεται η κατάλυση κρέατος.

Εγκυκλοπαιδικά: Η αρχή του Πάσχα ανάγεται εις την Αίγυπτο. Οι Αιγύπτιοι εόρταζαν την εαρινή ισημερία, κατά την οποία άρχιζε η μέρα να γίνεται μεγαλύτερα της νυκτός, το φως να υπερνικά το σκότος. Ελέγετο δε Πισάχ, ήτοι διάβαση του ηλίου δια του Ισημερινού. Οι Εβραίοι, φεύγοντας υπό τον Μωϋσή μετά μακραίωνα διαμονή στην Αίγυπτο, συναπέφερον και πολλές Ιδέες και έθιμα αιγυπτιακά, κατά των οποίων αγωνίσθηκε ο Μωϋσής. Αναγκάστηκε να διατηρήσει την εορτή, μετουσιωμένη όμως εις ανάμνηση της δια της Ερυθράς διαβάσεως, ή της μεταπτώσεως των Εβραίων από της δουλείας εις την ελευθερία. Και εβραϊστί διατήρησε η εορτή το όνομα Πεσσάχ. Οι εκχριστιανίσαντες Εβραίοι, προσκείμενοι ακόμη στην Συναγωγή και τον Ναό κατά τις αντιλήψεις του Πέτρου, εξακολουθούσαν την εορτή, επικρατησάσης όμως, της πολιτικής του Παύλου, όστις επεδίωξε να καταστήσει τον Χριστιανισμό παγκόσμιο θρησκεία και ουχί να τον αφήσει ως αίρεση του Ιουδαϊσμού και προς τούτο δια πολλών ρηξικέλευθων μέτρων να τον απόσπαση από της Συναγωγής, μετουσιώθη πάλι η έννοια της εορτής, ώστε το χριστιανικό Πάσχα να σημαίνει την διάβαση του ανθρωπίνου γένους από του θανάτου της αμαρτίας στην ζωή της αληθείας, δια της Αναστάσεως. Και βοήθησε πολύ προς τούτο το γεγονός ότι ο Ιησούς έπαθε κατά την εβραϊκή εορτή, προσενεχθείς Αυτός αμνός εις θυσία λυτρώσεως. Και διατηρήθηκε πάλι η ονομασία Πάσχα. Ώστε η εκ του πάσχω ετυμολογία μόνον λογοπαιγνίου αξία έχει. Μέχρι δε του Δ΄ αιώνα και επέκεινα πολλοί των εξ Ιουδαίων Χριστιανών επέμεναν συνεορτάζοντας το Πάσχα μετά των Εβραίων. Απόδειξη της τοιαύτης ιστορικής εξελίξεως της εορτής είναι ότι και σήμερα οι Αιγύπτιοι εξακολουθούν εορτάζοντας την πανσέληνο της εαρινής ισημερίας την Δευτέρα της Διακαινησίμου, η όποια εν τούτοις είναι κινητή ημερομηνία. Διότι ο Χριστιανισμός, εισελθών δι’ Αλεξανδρείας εκ Παλαιστίνης και επικρατήσας στην Αίγυπτω ιδίως από της βυζαντινοκρατίας, εισήγαγε και το χριστιανικό Πάσχα. Η ιθαγενής εορτή δεν ήταν πλέον δυνατόν να εορτάζεται κατά την ημέρα της εαρινής Ισημερίας, διότι έπιπτε εντός της Μεγάλης Εβδομάδος και φυσικά μετετέθηκε στην επαύριον του Πάσχα. Όταν δ’ επικράτησε ο Μουσουλμανισμός (Ζ΄ αιώνας), παρέμεινε παρά στον λαό εξακολουθούσα να κανονίζεται επί της βάσης του χριστιανικού Πάσχα και λέγεται Σαμ ελ Νεσαίμ, ήτοι εαρινέςί πνοές. Ανάλογη διατήρηση φαραωνικής εορτής λαϊκής είναι η τομή του Χαλίγκ, ήτις είναι τα αρχαία Νειλῷα.

Εβραϊκό Πάσχα. Η 1η Νισάν εθεωρείτο ημέρα της εαρινής ισημερίας. Την Ιη Νισάν (Έξοδ. ΙΒ΄ 3 11) επρομηθεύετο κάθε οικογενειάρχης πρόβατο άμεμπτο, ενός έτους, άρρεν, και το διατηρούσε μέχρι της 14ης Ιδίου μηνός, ημέρας της Πανσέληνου (πρώτης μετά την εαρινή ισημερία). Την εσπέρα της 14ης θυσιάζονταν στον Ναό: «Καὶ λήψονται ἀπὸ τοῦ αἵματος καὶ θύσουσιν ἐπὶ τῶν δύο σταθμῶν καὶ ἐπὶ τὴν φλιὰν ἐν τοῖς οἴκοις, ἐν οἷς, ἐὰν φάγωσιν αὐτὰ ἐν αὐτοῖς, καὶ φάγονται τὰ κρέα τῇ νυκτὶ ταύτῃ ὀπτὰ πυρὶ καὶ ἄζυμα...». Το σφάγιο ψηνόμενο δια ξύλινου οβελού, έχοντος κατά μέσον έτερον ξύλο διασταυρούμενο καθέτως, επί της πυρός ακέραιο, χωρίς να συντριβή οστούν τι, έπρεπε να φαγωθεί την ιδία εσπέρα, χωρίς να μείνει περίσσευμα το πρωί της επαύριον. Άλλως το υπόλοιπον αποτεφρώνονταν. Αν η οικογένεια ήταν πτωχή ή ολιγομελής, ενώνονταν με κάποια γειτονική. Καθήμενα στο συμπόσιο πάντα τα μέλη της οικογένειας έπιναν εν πρώτοις ποτήρι οίνου κεκραμένου μεθ’ ύδατος. Επί τούτω ανεπέμποντο ευχές υπό του αρχηγού της οικογένειας και το ποτήριο τούτο λέγονταν πρώτο. Γίνονταν κατόπιν η νίψη των χειρών και προσέφεραν πάντες σύντομη ευχαριστία στον Θεό. Επί της τραπέζης ήσαν το οπτό αρνί, οι πικρίδες, τα άζυμα και το βάμμα. Μετά την νίψη έτρωγαν ολίγες πικρίδες, ήτοι χόρτα πικρά, και απάγγελλαν νέα προσευχή. Κατόπιν αφερούνταν τα εδέσματα πάντα από της τραπέζης, δια να διεγερθεί η περιέργεια των παίδων και δοθεί ευκαιρία εις τους πρεσβυτέρους την ηλικία να εξιστορήσουν τον σκοπό της εορτής και την σημασία των κατ’ αυτήν. Άμα ως επανεφέρονταν τα εδέσματα, ο αρχηγός έλεγε: «θυσία τὸ Πάσχα τοῦτο τῷ Κυρίῳ, ὅ ἐσκέπασε τοὺς οἴκους τῶν υἱῶν Ἱσραὴλ ἐν Αἰγύπτῳ ἡνίκα ἐπάταξε τοὺς Αἰγυπτίους, τοὺς δέ οἴκους ἡμῶν ἐρύσατο». Τότε ελάμβανε ολίγον από έκαστον έδεσμα και εξηγούσε τον συμβολισμό του: τα μεν πικρά χόρτα υπενθύμιζαν την πικρία της δουλείας υπό τους σκληρούς φαραώ, τα άζυμα ότι εν τόση σπουδή έφυγαν, ώστε δεν πρόφτασαν να ζυμώσουν τον άρτον τους. Ήσαν πάντες ζωσμένοι τις οσφές και έφεραν υποδήματα οδοιπορίας και ράβδο στο χέρι για να εικονίσουν την φυγή. Απάγγειλαν κατόπιν μερικούς ψαλμούς και μετά σύντομη προσευχή έπιναν και δεύτερο ποτήρι. Ένιπταν και πάλι τα χέρια και έτρωγαν ευσχημόνως το αρνί, μεθ’ ο νιπτόμενοι έπιναν το τρίτο ποτήρι, το της ευλογίας. Έπιναν δε και έτερο ποτήρι, το λεγόμενο χαλίλ, όπου απάγγειλαν ψαλμούς. Ζύμη κατά τις επτά ημέρας δεν έπρεπε να υπάρξει στην οικία. Ο γευθείς άρτο ένζυμο υποβάλλονταν στην ποινή τής «απώλειας εκ του λαού». Είναι άγνωστο τι ακριβώς ήταν η ποινή, πιθανότατα όμως ερμηνεύεται ως διαγραφή ή αφορισμός. Ένεκα τούτου η εφθήμερος εορτή λέγεται και εορτή των άζυμων. Έκτος του ιδιωτικού τούτου μέρους του πανηγυρισμού υπήρχε και το δημόσιο.

Ο νόμος όριζε μιαν εξαιρετική θυσία πλην της καθημερινής· καθ’ εκάστην των επτά ημερών προσεφέροντο ολοκαυτώματα δύο νεαρών ταύρων, ενός κριού και επτά αρνιών, καθώς και άλλες προσφορές και σπονδές και τέλος η θυσία τράγου «τοῦ φέροντος τὰς ἀμαρτίας τοῦ κόσμου». Λαμβανομένου υπ’ όψιν ότι οι επί γης Εβραίοι μόνον εις τον ναό των Ιεροσολύμων ηδύναντο να θυσιάσουν και δι’ αυτό συνεκεντρώνονταν εκεί εις μέγιστο πλήθος, έκαστος δύναται να φαντασθεί πόσες μυριάδες ζώων σφάζονταν. Ο Ιώσηπος αναφέρει 256.600 δια μιας. Το αίμα αυτών ωχετεύετο σε τεραστίους βόθρους. Η μετά φλογών έκρηξη του χώρου επί Ιουλιανού του Παραβάτη, ήτις σταμάτησε τις εργασίες της ανοικοδομήσεως του ναού, ερμηνεύεται δια της αναφλέξεως των φωσφορικών αερίων, τα όποια η σήψης ανέδωκε και τα οποία συνεπιέζονταν στο υπέδαφος, αναφλεγέντα άμα ως οι εκσκαφές της ανοικοδομήσεως επέτρεψαν την επαφή των προς τον αέρα. Το εβραϊκό Πάσχα σημείωνε και την ώρα της συγκομιδής· ήταν η εορτή και της συγκομιδής της κριθής, ήτις είναι η πρωϊμοιτέρα των δημητριακών και δι’ αυτό την 16ην ημέρα της σελήνης, ήτοι την επαύριον της πρώτης ημέρας του Πάσχα, προσήγαν εις το ιερόν δέμα νέας κριθής.

Την εσπέρα της 15ης Νισάν εστέλλονταν απεσταλμένοι του Συνεδρίου και εξέλεγαν σε γείτονα της Ιερουσαλήμ αγρό την δέσμη των ωρίμων σταχύων, τους όποιους απέκοπταν την νύκτα της 16ης και απέθεταν στην αυλή του ναού. Εκεί ηλόουν, είτα εκοπάνιζαν τους στάχυς, έτριβαν τους κόκκους δια χειροκινήτου μύλου, εκοσκίνιζαν τρεις το εντεύθεν αλεύρι και λαμβάνοντες το δέκατο μιας εφάς (η εφά ήταβ 36 λίτρα περίπου) εμίγνυον με έλαιον και θυμίαμα. Μέρος του πολτού τούτου ερρίπτετο επί του βωμού, το δε λοιπόν έτρωγαν οι Ιερείς. Η συνήθεια να δίδουν χάριν εις ένα κατάδικο κατά το Πάσχα ουδαμού της Παλαιάς Διαθήκης μνημονεύεται, αλλ’ είναι πιθανόν ότι εισήχθη, υπό των Ρωμαίων, οι οποίοι εις πολλές των εορτές, όπως και οι Έλληνες, απένεμαν χάριτας σε κατάδικους. Άλλως τε και το πράγμα είναι σύνηθες εις τους ανατολικούς λαούς. Τότε εκηρύσσετο η έναρξη της συγκομιδής και επιτρέπονταν να φάγουν ένζυμο άρτο. Το κείμενο (Λευίτ. ΚΓ΄ 11) λέγει: «τῇ ἐπαύριον τῆς πρώτης», η δε ραββινική παράδοση εννοεί «τῆς πρώτης τοῦ Πάσχα»· τούτο ενισχύεται από το εδάφιον Ιησού του Ναυή (Ε΄ 11) και δέχεται και ο Ιώσηπος, αλλ’ οι Σαδουκαίοι, οι Σαμαρείτες και οι Καραΐτες νομίζουν ότι πρόκειται περί της 7ης του Πάσχα. Η έκφραση «μεταξὺ πρώτης καὶ δευτέρας ἐσπέρας» συνεζητήθη πολύ. Καραΐτες και Σαμαρείτες ερμηνεύουν μεταξύ της δύσεως του ηλίου και της λήξεως του εσπερινού λυκόφωτος, ενώ οι Φαρισαίοι και ραββινίτες εννοούν μεταξύ του μέσου του απογεύματος και της δύσεως. Αν κρίνουμε από τους Μουσουλμάνους και ενθυμηθούμε πόσο οι εν Αραβία Εβραίοι επέδρασαν επί των Αράβων του Χετζάτζ, θα δεχθούμε ότι η φαρισαϊκή ερμηνεία ευστοχεί περισσότερο. Οι Άραβες έχουν πρώτη δύση την πραγματική απόκρυψη του ηλίου και δευτέρα την λήξη του εσπερινού λυκόφωτος ελ-άϊσσα. Οι δι’ οιονδήποτε λόγο κωλυθέντες να εορτάσουν το Πάσχα την 15ην Νισάν, ηδύναντο να το εορτάσουν την 15η του επομένου μηνός (μικρό Πάσχα). Ως προς τον τρόπον του εορτασμού των αζύμων εις την Ιουδαϊκή Συναγωγή παρουσιάζεται ήδη διαφορά τις, προελθούσα εκ της αοριστίας της εννοίας του Σαββάτου της εβδομάδος των αζύμων, την επόμενη του όποιου όφειλαν οι Εβραίοι να προσφέρουν εις ευγνωμοσύνη στον Θεό αναίμακτους θυσίας, τις απαρχές των καρπών. Ενώ δηλαδή οι Εβραίοι θεωρούσαν ως Σάββατο των αζύμων την 15 Νισάν, ανεξαρτήτως της ημέρας της εβδομάδος καθ’ ην αυτή έπιπτε, ένεκα του εορταστικού της χαρακτήρα, οι Σαμαρείτες και οι Βαιθοσαίοι δηλαδή ή προς τους Εσσαίους συγγενής σχολή του Βοηθού, θεωρούσαν ως Σάββατο των αζύμων το πραγματικό Σάββατο της εβδομάδος, ήτις περιείχε την 15 Νισάν και δι’ αυτό προσέφεραν τις απαρχές την επαύριον Κυριακή. Τον πασχαλινό αμνό έθυαν μόνον οι στα Ιεροσόλυμα ευρισκόμενοι ή προσελθόντες, οι δεν στην διασπορά Εβραίοι αισθάνονταν ισχυρή την ανάγκη, ήδη από του Ιησού Χριστού και των αποστόλων, ν’ αναπληρώσουν τον εκτός της Παλαιστίνης πασχάλιο δείπνο δι’ άλλων ανάλογων δείπνων. Και μερικοί μεν μεταχειρίζονταν στο τραπέζι δύο είδη εδεσμάτων, το μεν προς ενθύμηση του Πάσχα, το δε προς ενθύμηση της θυσίας της εορτής· άλλοι δε ως ο επιφανής Ιουδαίος εν Ρώμη Θεοδόσιος, επεδίωκαν την εισαγωγή στην αυτόθι ιουδαϊκή κοινότητα του δείπνου του λεγομένου «ὡπλισμένου κριαρίου» το οποίο ωπτάτο καθ’ ον τρόπον, εκτός ολίγων τινών διαφορών, και ο πασχάλιος αμνός. Εις τα Ιεροσόλυμα απαγορεύθηκε ο νεωτερισμός αυτός, αλλά εισήχθη και πάλι μετά την άλωση υπό του Τίτου. Την συνήθεια αυτή επικύρωσε και Γαμαλιήλ ο Β΄, αλλά οι άλλοι ραββίνοι συνεχώς απεδοκίμαζαν.

Χριστιανικό Πάσχα. Κατά την ευαγγελική αφήγηση, ο Ιησούς σταυρώθηκε κατά το ιουδαϊκό Πάσχα, η σύμπτωση δ’ αυτή έγινε στην εκκλησιαστική ιστορία η βάση του χριστιανικού Πάσχα. Εν τούτοις από αιώνων ηγέρθη δεινός σάλος μεταξύ των θεολογούντων, προελθών εκ του ζητήματος ποίο Πάσχα τέλεσε ο Σωτήρας επί της γης, τις ο χρόνος της εορτής εκείνης και πώς εγένετο. Η λύση εξαρτάται εκ της εξακριβώσεως αν ο Σωτήρας σταυρώθηκε την 14 Νισάν, ήτοι την ημέρα του εβραϊκού Πάσχα, ή αν έφαγε το Πάσχα μετά των μαθητών του την ημέρα εκείνη, την εσπέρα της 14 Νισάν, η ακριβέστερα αρχομένης της 15ης, διότι από της δύσεως άρχεται η εβραϊκή ημέρα, εσταυρώθη δε κατά το τέλος της 15ης, την πρώτη ημέρα των αζύμων. Εκ των ευαγγελιστών σαφής είναι ο Ιωάννης, όστις κατηγορηματικώς αναφέρει ότι σταυρώθηκε την ημέρα του Πάσχα, ήτοι την 14 Νισάν, και ότι ο μυστικός δείπνος έλαβε χώρα την 13ην ιδίου μηνός. Αλλά οι τρεις άλλοι συνοπτικοί θεωρούνται ως διαφωνούντες προς τούτο υπό τίνων θεολόγων προτεσταντών. Κατά τούτους οι συνοπτικοί παρέστησαν τον Κύριο τελούντα τον μυστικόν δείπνο την 14ην Νισάν, σταυρούμενο δε την επομένη, ώστε εόρτασε μετά των μαθητών του αυτό το ιουδαϊκό Πάσχα. Αλλά η Παρασκευή του Πάσχα, καθ’ ην έπαθε ο Σωτήρ, δεν ήταν η 15η, αλλά η 14η, διότι τα συμβάντα, τα οποία αναφέρουν αυτοί οι ίδιοι συνοπτικοί ως λαβόντα χώρα την νύκτα της Πέμπτης προς την Παρασκευή και διαρκούσης της Παρασκευής, δεικνύουν ότι η Παρασκευή καθ’ ην έπαθε ο Σωτήρας ήταν εργάσιμος και όχι εορτάσιμος, ενώ ο μωσαϊκός νόμος απαγορεύει πάσα εργασία την 15ην Νισάν. Τοιαύτα συμβάντα ήσαν η αποστολή (οπλισμένων προς σύλληψη του Σωτήρος, πράγμα απαγορευόμενο εν ήμερα εορτής κατά τε τον Ιώσηπο και τους Ταλμουδιστάς, έπειτα η συνάθροιση του όχλου και των αρχιερέων και η προσαγωγή του ενώπιον του Πιλάτου, τα συνέδρια, η κρίσις και η καταδίκη, μάλιστα δε η αγγαρεία Σίμωνος του Κυρηναίου, ερχομένου από του αγρού όπου εργάζονταν. Έπειτα η απόφασης του Συνεδρίου περί της μη συλλήψεως και εκτελέσεως του Σωτήρα κατά την εορτή, «μήποτε θόρυβος ἔσται τῷ λαῷ», και η σπουδή του από Ιωσήφ Αριμαθαίας, όστις δεν ανέμεινε την επομένη πρωΐα αλλά κατεβίβασε την αυτήν εσπέρα το σώμα του Κυρίου και το μετέφερε στο ίδιο αυτού μνημείο. Πάντα ταύτα δεικνύουν ότι η Παρασκευή της Σταυρώσεως δεν ήταν η 15η Νισάν η εορτάσιμος, αλλά η 14η, ήτοι η Παρασκευή Άλλως τε και στον μυστικό δείπνο δεν βλέπουμε τα πασχαλινά εβραϊκά εδέσματα, αλλά άρτο και οίνο. Οι προτεστάντες αυτοί παρατηρούν ότι οι φράσεις των συνοπτικών: «τῇ δὲ πρώτῃ τῶν ἀζύμων προσῆλθον οἱ μαθηταί....», «καὶ τῇ πρώτῃ τῶν ἀζύμων, ὅτε τὸ Πάσχα ἔθυον», «ἦλθε δέ ἡ ἡμέρα τῶν ἀζύμων, ἐν ᾗ ἔδει θύεσθαι τὸ Πάσχα», δηλώνουν ότι ο Σωτήρας σταυρώθηκε, την 16 Νισάν, και επειδή τούτο είναι εμφανώς άτοπο, συνήγαγαν ότι στην έκφραση «ἑορτῇ ἀζύμων» περιλαμβάνεται και η 14η Νισάν. Και πράγματι, ο Λουκάς λέγει: «ἤγγιζε δὲ ἡ ἑορτὴ τῶν ἀζύμων, ἡ λεγομένη Πάσχα». Επειδή δε ο Ιώσηπος λέγει ότι την εσπέρα ως αρχή τγς επομένης ημέρας αριθμούσαν από της 9 μ.μ. ώρας, έπεται ότι την πρώτη των άζύμων, ήτοι την 9 μ.μ. της 13 Νισάν, ερώτησαν οι μαθητές τον Κύριο «ποῦ ἔμελλον φαγεῖν τὸ Πάσχα». Το ίδιον εσπέρας ο Κύριος ετέλεσε τον μυστικόν δείπνο, ουχί το νομικό των Εβραίων Πάσχα, αλλά το χριστιανικό, θεμελιώσας, κατά τους θεολόγους, το μυστήριο της θείας ευχαριστίας. Συνελήφθη την επαύριον, 14 Νισάν, καθ’ ην προσεφέρετο ο αμνός υπό των Εβραίων. Και ελήφθη φροντίδα «ἵνα μὴ μείνῃ τὰ σώματα ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ ἐν τῷ Σαββάτῳ, ἐπεὶ Παρασκευὴ ἦν γὰρ μεγάλη ἡ ἡμέρα ἐκείνη τοῦ Σαββάτου», δηλαδή ήταν Σάββατο της εβδομάδος κανονικό και Σάββατο εξαιρετικό, ήτοι εορτάσιμος ημέρα η 15 Νισάν και η πρώτη των αζύμων, καθ’ ην ο Σωτήρας ευρίσκονταν στον τάφο, την δε 16η Νισάν, κατά την οποία προσφέρονταν οι απαρχές των καρπώ, ανέστη ο Ιησούς. Αγνοούμε τίνι τρόπω επήλθε η του νομικού Πάσχα διαμόρφωση στην Εκκλησία, επειδή λείπουν παντελώς οι σχετικές της Πρώτης Εκκλησίας μαρτυρίες περί του Πάσχα. Γνωρίζουμε μόνο ότι κατά την αποστολική εποχή ουδεμία συζήτηση εγέρθηκε περί του χρόνου και του τρόπου του εορτασμού, αλλά οι Χριστιανοί εόρταζαν ταυτοχρόνως με τους Ιουδαίους, αλλά μετά χαρακτήρα χαρμόσυνου. Κατόπιν οι κατά τόπους Εκκλησίες άρχισαν διαφόρως να εορτάζουν, ώστε τον 3ο αιώνα ανεφύη ζήτημα, κορυφωθέν κατά τον Γ΄αιώνα, έως ότου το 325 μ. Χ. η εν Νικαία Α΄ Οικουμενική σύνοδος κανόνισε αυτό. Πολλοί στην μικρά Ασία, και ιδίως Χριστιανοί εξ Εβραίων, εξακολούθησαν συνεορτάζοντες με τους Εβραίους την 14 Νισάν, διό και λέγονταν τεσσαρεσκαιδεκατῖτες (quartodecimans). Από της αναστάσεως του Χριστού μέχρι της μορφώσεως κοινοτήτων χριστιανικών υπό επισκόπους, το Πάσχα εορτάζονταν μετά των Εβραίων. Από δε του 51 μ.Χ., όταν συνήλθαν οι απόστολοι, έχουμε κανόνας ειδικούς 85, γνωστούς σε μας διά Κλήμεντος, ων ο Ζ΄ ορίζει σαφώς: «Εἴ τις ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος τὴν ἀγίαν τοῦ Πάσχα ἡμέραν ἐπιτελέσοι πρὸ τὴς ἐαρινῆς ἰσημερίας μετὰ τῶν Ἰουδαίων, καθαιρείσθω». Αλλά ο κανόνας αυτός ουδόλως μετέβαλε την συνήθεια των μεν ανατολικών Εκκλησιών να εορτάζουν μετά των Ιουδαίων, των δε δυτικών την αμέσως ακολουθούσα Κυριακή. Έκτοτε έχουμε συνόδους εις τε την Δύσιν και την Ανατολή διαφωνούσας. Ούτως η το 196 μ.Χ. εν Ρώμη επί Βίκτωρος επισκόπου Ρώμης και Σεβήρου αυτοκράτορος απεφάσισε την Κυριακή, η δε σύγχρονος εν Έφεσο την 14 Νισάν. Τελευταία συνεκροτήθη η εν Αρελάτη το 314 πρωτοβουλία του Μ. Κωνσταντίνου, αλλά και ταύτης μη δυνηθείσης να επιδράση, του ζητήματος επελήφθη η Α΄ εν Νικαία σύνοδος. Η σχετική απόφαση της συνόδου φέρεται γενικώς στα περί Πάσχα γραφόμενα και διδασκόμενα πολύ εσφαλμένως. Η σύνοδος δεν έδωκε κανόνα προς καθορισμό της πασχαλινής ημερομηνίας. Και δεν διασώθηκαν μεν τα πρακτικά τής συνόδου εκείνης, έχουμε όμως την εγκύκλιο επιστολή του Μεγάλου Κωνσταντίνου, εις την οποίαν τονίζει ότι η σύνοδος δεν ενδιαφέρεται δια ζητήματα χρονολογικά, αλλά απαιτεί και επιβάλλει δύο όρους: α΄) να συνεορτάζουν οι Χριστιανοί και β΄) να εορτάζουν μετά τους Εβραίους. Επειδή δε όταν η Αλεξάνδρεια ήταν ακόμη το πνευματικό κέντρο της αυτοκρατορίας, ανετέθη εις τον πατριάρχη αυτής να καθορίσει την πασχαλινή ημερομηνία, την οποίαν όμως μετέδιδε εις τον επίσκοπον της Ρώμης ως πρώτον τη τάξει και ούτος την ανεκοίνωνε στις λοιπές Εκκλησίες. Η αλεξανδρεωτική Εκκλησία, άριστα ερμηνεύουσα την διπλή αξίωση της συνόδου, κατήρτισε τον κανόνα ως εξής: Να εορτάζεται το Πάσχα την πρώτη Κυριακή μετά την πανσέληνο της εαρινής Ισημερίας, ήτις ή συμπίπτει έπεται της 21 Μαρτίου ιουλιανού (εάν η πανσέληνος συμπέσει μία των εξ ημερών της εβδομάδος)· αν δε αυτή συμβεί Κυριακή, τότε να εορτάζεται την επόμενη Κυριακή. Παρά ταύτα η Εκκλησία της Ρώμης διαφωνούσε στις λεπτομέρειες και πολλάκις εόρτασε κατά διάφορο των ανατολικών Εκκλησιών ημερομηνία. Έπειτα όμως επήλθε η συμφωνία και ολόκληρος ο χριστιανισμός συνεόρταζε το Πάσχα. Όταν όμως, το 1582, ο πάπας Γρηγόριος ΙΣΤ΄ επέφερε την μεταρρύθμιση του και την επέβαλε πριν εξασφαλίσει την αποδοχή της υπό των ορθοδόξων και προτεσταντών, ενώ γνώριζε ότι δεν θα εγίνετο αποδεκτή λόγω τής σχισματικής των θέσεως, τότε διέρρηξε τον συνεορτασμό και πολλάκις όριζε την εορτή πριν από τους Εβραίους. Ούτω παραβίασε τους δύο μοναδικούς και απαραιτήτους όρους της συνόδου αδικαιολογήτως, διότι ούτε η κοινωνία ούτε η Εκκλησία έχουν ανάγκη της πραγματικής ισημερίας. Απόδειξης ότι η επίσημος άρα έγινε δεκτή χωρίς να γίνει αισθητή ή διαφορά της προς την αληθή ώρα. Οι εν Νικαία πατέρες γνώρισαν την πρόσπτωση των ισημεριών, αλλά την παρείδον, διότι προϊούσα επί μάλλον ώθει το Πάσχα μας πέραν του εβραϊκού. Εν τούτω είχε δίκαιο η ελληνική Εκκλησία αποκρούσασα την μεταρρύθμιση, διότι τότε ο ελληνισμός ήταν δούλος των Τούρκων, η δε λατινική Εκκλησία δεινώς πολεμούσε τους υπόδουλους χριστιανικούς πληθυσμούς. Επί πλέον πλείστοι λαοί της Ευρώπης πολύ βραδύτερον την δέχθηκαν. Αλλά όταν το ελληνικό έθνος χειραφετηθέν ουδένα λόγο είχε να φοβάται τις προσηλυτιστικές προσπάθειες των Λατίνων, δέχθηκε την γρηγοριανή χρονολόγηση, διότι κατέστη παγκόσμιος, όχι όμως και την γρηγοριανή μεταρρύθμιση. Η Εκκλησία τής Ελλάδος, ευρεθείσα ενώπιον γεγονότος γενομένου από της πολιτείας, αναγκάσθηκε να δεχθεί και αυτή, για να αποφύγει την διπλή χρονολόγηση, τούτο όμως μόνον δια τις ακίνητες εορτές, τηρώντας και τις κινητές, εξαρτωμένας πάσας από της ημερομηνίες του Πάσχα, το Ιουλιανό καθεστώς. Την μεταβολή αυτή μερικοί αγιορείτες μοναχοί και μέρος του λαού εξ αγνοίας δεν δέχθηκαν και εντεύθεν δημιουργήθηκε σε μας μερίδα παλαιοημερολγητών. Εν τούτοις η καθόλου ορθόδοξη Εκκλησία ουχί άπαξ άλλαξε ημερολόγιο και ουχί άπαξ μετέθηκε ακίνητες εορτές. Και άλλες δε ορθόδοξες Εκκλησίες έπραξαν έτσι όπως της Ελλάδας, πλην της των Ιεροσολύμων, όπου ο περί των προσκηνυμάτων κτητορικός αγώνας καθιστά επικίνδυνη την τροποποίηση του εορτολογίου, ένεκα της τελέσεως των ακολουθιών στα αυτά προσκυνήματα ύπό τε Λατίνων και Όρθοδόξαιν. Παραμένει λοιπόν ή πασχαλινή ημερομηνία και αί τών κινητών εορτών οΐαι και πριν επί τη αναμονή νέας Οικουμενικής συνόδου, ήτις να καθορίσει και το ζήτημα αυτό.

Λογισμός τής ημερομηνίας του Ορθοδόξου Πάσχα:. Δια να ορίσουμε την ημερομηνία της πρώτης μετά την 21 Μαρτίου πανσελήνου, ανάγκη να γνωρίζουμε την ηλικία της σελήνης την 1 Μαρτίου, ή ευχερέστερα την 1 Ιανουαρίου, διότι από 1 Ιανουαρίου μέχρι 1 Μαρτίου παρέρχονται 2×291/2 ημέρες, ώστε την 1 Μαρτίου έχει οίδαν ηλικία και την 1 Ιανουαρίου. Η ηλικία αυτή λέγεται επακτή του έτους. Προς τούτο γίνεται χρήση της δεκαεννεαετηρίδος του Μέτοινος, την οποία ενέκρινε η σύνοδος του 325. Και όντως επειδή η μεταξύ ηλιακού και σεληνιακού έτους διαφορά είναι ημέρες 10,875149 ή 11 ημέρες περίπου, έπεται ότι αν την 1 Ιανουαρίου έτους τινός Α΄ γίνει συζυγία, η επακτή του αμέσως ακολούθου έτους Α+1 θα είναι 11 ημερών, του δε επομένου Α + 2 θα είναι 22 και του μεθεπομένου Α+3 θα είναι 33, αφαιρουμένων δε των 30 του συμπληρωθέντος μηνός, θα είναι 3. Τοιούτο έτος Α ως πρώτον δεκαεννεαετηρίδος δέχονται το 2 μ. Χ. Δυνάμεθα λοιπόν να έχουμε την επακτή οιουδήποτε έτους, αρκεί να γνωρίζουμε την τάξη του εις την ούτω συμπληρωθείσα δεκαεννεαετηρίδα. Τον αριθμό τον δηλούντα την τάξη ταύτη καλούν κύκλο σελήνης ή χρυσό αριθμό, την δ’ επακτή και θεμέλιο σελήνης. Φανερό λοιπόν ότι ο μεν κύκλος σελήνης έτους δεδομένου Τ είναι το υπόλοιπο κ της διαιρέσεως Τ-2/19, επακτή ε δε το πρώτο υπόλοιπο Λ, το πρώτον υπόλοιπο της 11κ/30 (ώστε δια κ = 1, το πρώτο υπόλοιπο 11κ/30 διαιρέσεως είναι 11). Ούτω του 1896 έτους κ = 13 και ε=23, του 686 έτους κ = 19 και ε = 29 και του 687, κ = 1 και ε = 11. Ευρόντες την επακτή ε του έτους, επειδή αυτή είναι η ηλικία της σελήνης και την 1 Μαρτίου, η διαφορά 30 ε θα μας δώσει τις διά την συζυγία του Μαρτίου υπολειπόμενες ημέρες, το δε άθροισμα 30 ε + 14 την πανσέληνο του Μαρτίου, την οποίαν θεωρούμε πασχαλινή εάν 30 ε + 14 ≥ 21, άλλως λαμβάνουμε την ακόλουθη πανσέληνο, αυξάνοντες το άθροισμα κατά 30 και αφαιρώντας τις 31 ημέρας του Μαρτίου. Αλλά διά να είναι 30 ε + 14 ≤ 21, πρέπει να είναι ε ≥ 23, ήτοι κ ≥ 13, όθεν συνάγεται ο κανόνας: Ευρίσκεται η πασχαλινή πανσέληνος δεδομένης της επακτής δια της διαφοράς μεν 44 ε, αν ε ≤ 23, όταν η λαμβανομένη ημερομηνία είναι του Μαρτίου, εάν δε ε > 23 δια της 43 ε, όταν λαμβάνουμε ημερομηνία Απριλίου. Κατά ταύτα, επειδή του 1896, κ = 13, ε 23 η πασχαλινή πανσέληνος συμπίπτει την 30 23 + 14, ήτοι την 21 Μαρτίου, και του 1932, κ = 11 και ε 1, ώστε η πασχαλινή πανσέληνος πίπτει την 13 Απριλίου ιουλιανού (ήτοι 26 ιδίου μηνός γρηγοριανού). Ορισθείσης της ημερομηνίας της πασχαλινής πανσέληνου ευρίσκουμε ποιάς ημέρας της εβδομάδας πίπτει αυτή. Προς τούτο, γνωστού όντος ότι το 1 μ. Χ. έτος άρχισε Σάββατο και ότι το έτος σύγκειται από 3651/4 ημέρες, λαμβάνουμε (3651/4 × (Τ 1)) / 7 το πλήθος των έκτοτε παρελθουσών εβδομάδων μέχρι της 1 Ιανουαρίου του δεδομένου έτους Τ. Επειδή δε 365 + 1/4 ισούται προς 7 × 52 + 1 + 1/4 λαμβάνουμε απλούστερα ((Τ 1) + (Τ 1) /4) / 7, διότι τσ πολλαπλάδια των ακεραίων εβδομάδων περιττεύουν. Εις το ποσόν τούτο πρέπει να προσθέσουμε τις από 1η Ιανουαρίου μέχρι της ημερομηνίας της πασχαλινής πανσέληνου ημέρας. Ούτως η 21 Μαρτίου του 1896 ήταν (1895 + (1895 / 4) +80) / 7, ήτοι Πέμπτη και άρα το Πάσχα την Κυριακή 24 Μαρτίου (6 Απριλίου). Και η 13/26 Απριλίου 1932 θα είναι (1931 + (1931 / 4) + 12) / 7, ήτοι Τρίτη και άρα το Πάσχα την Κυριακή 18ην Απριλίου (1ην Μαΐου). Εις ταύτα πρέπει να παρατηρήσουμε: α΄) Ότι εδεχθήκαμε 19 ηλιακά έτη ίσα προς 235 σεληνιακούς μήνες, ενώ η πραγματική διαφορά είναι: 29 ήμ., 530589 ×,235 365 ημ., 242217 × 19, ήτοι 0 ημ., 086292. Η υπεροχή αυτή λέγεται προέμπτωσης της σελήνης. Για τους Γρηγοριανούς, δεχόμενους το έτος εκ 365 ημ., 2425, αυτή είναι 0 ημ., 80915. Αλλά εμείς λαμβάνοντας το έτος εκ 365 ημ., 25, καθιστούμε την διάρκεια των 19 ηλιακών ετών μεγαλυτέρα της των 235 σεληνιακών μηνών κατά 0 ημ., 061585, ενώ πραγματικά τουναντίων συμβαίνει. Και επειδή δεχόμαστε ως αρχή κύκλου το 2 μ.Χ., επιβραδύνουμε την σελήνη κατά (Τ 2) / 308517 ήτοι 6 ημ., 139. Η επακτή ε + 6,139 καλείται αστρονομική η δε ε εκκλησιαστική και ταύτη χρησιμοποιούμε στον λογισμό του Πάσχα μας. Επιβραδυνομένης της σελήνης, ασφαλέστερο το Πάσχα μας εορτάζεται μετά το Νομικό των Εβραίων. β΄) Ο προς εύρεση της πασχαλινής ημερομηνίας κανών δεικνύει ευχερώς τα όρια, μεταξύ των οποίων κυμαίνεται το Πάσχα. Αν η πανσέληνος τύχη το νωρίτατο όριο, την 21 Μαρτίου και τύχη Σάββατο, τότε η επαύριον 22 Μαρτίου είναι Πάσχα. Αν δε η πανσέληνος γίνει την 20 Μαρτίου, δεν είναι πασχαλινή, διότι προηγείται της ισημερίας, ορισθείσης την 21 Μαρτίου, και τότε η πασχαλινή θα είναι η επόμενη της 18 Απριλίου· αν δε η ημερομηνία αυτή πέσει Κυριακή, το Πάσχα θα εορτασθεί την επομένη Κυριακή, ήτοι 25 Απριλίου. Ώστε 22 Μαρτίου και 25 Απριλίου ιουλιανού, η 4 Απριλίου και 8 Μαΐου γρηγοριανού. γ΄) Η ημερομηνία του Πάσχα δεν εξαρτάται μόνον από την επακτή ή τον χρυσού αριθμό του έτους, άλλα και από την ημέρα της εβδομάδος καθ’ ην πίπτει η πασχαλινή πανσέληνος. Ούτω τα έτη 1876 και 1895 είχαν αμφότερα κ = 12 και ε = 12 και δι’ αυτό η πασχαλινή πανσέληνος συνέπιπτε την 1 Απριλίου· αλλά επειδή το μεν 1876 η 1 Απριλίου ήταν Πέμπτη, το δε 1895 ήταν Σάββατο, το Πάσχα του μεν 1876 εορτάσθηκε την 4 Απριλίου, του δε 1895 την 2 Απριλίου. Πλην της μεθόδου την οποίαν αναφέραμε, υπάρχουν και άλλες, οι αξιολογώτερες είναι η δια των Κυριακών λεγομένων γραμμάτων εκτιθέμενη στο «Κανόνιον» Ιωάννου του Δαμασκηνού, ληφθέν εκ της συγγραφής Ισαάκ του Αργυρού και δημοσιευμένη στο ουρανολόγιον του Πιταβίου. Την απαντούμε στις «Ιερές Συνόψεις» και τα «Ωρολόγια». Έπειτα οι τύποι του Gauss, περί ων πραγματεύθηκε παρ’ ημίν ο Ανδρέας Σπαθάρης στο «Πασχάλιο» του.

Το ακίνητο Πάσχα. Το κινητό του Πάσχα αποτελεί αιτία ζημιών, οι οποίες εκδηλώνονται εντονότερα εφόσον πυκνούται η διεθνής συναλλαγή. Διά τούτο πολλάκις ζητήθηκε να καταστεί ακίνητος εορτή. Τούτο ζήτησαν διεθνή συνέδρια πάσης φύσεως, εμπορικά, βιομηχανικά, συγκοινωνιακά, τραπεζιτικά, όπως το της Οστάνδης (1907), Πράγας (190 ), Λονδίνου (1910, 1912, 1921), Βοστώνης (1912), Πετρουπόλεως (1913), Λιέγης (1914), Παρισίων (1914), Ρώμης (1922) κ ά. Εις την Κοινωνία των Εθνών επανειλημμένως εξετέθησαν οι παντίες ζημιές εκ της τοιαύτης αιωρήσεως του Πάσχα από 22 Μαρτίου μέχρις 25 Απριλίου. Ουσιαστικά ουδεμία αντίρρηση πρέπει να ύπαρξη εκ μέρους των χριστιανικών Εκκλησιών, διότι η Α΄ Οικουμενική σύνοδος όρισε μόνον να συνεορτάζομε οι Χριστιανοί και δη μετά τους Εβραίους. Άμα λοιπόν ορισθεί δια διεθνούς συμφωνίας ημερομηνία σταθερά πέραν του βραδύτατου ορίου του εβραϊκού Πάσχα, οι Εκκλησίες θα είναι εν τάξει. Και πράγματι, η διεθνής επιτροπή η ειδικώς επί τούτου συσταθείσα υπό τής Κοινωνίας των Εθνών πρότεινε την Κυριακή, ήτις ακολουθεί το δεύτερο Σάββατο του Απριλίου. Αν η 1 Απριλίου τύχη Σάββατο, τότε να εορτάζουμε την 9 Απριλίου Κυριακή, αν δε τύχη Κυριακή, τότε την επομένη Κυριακή 15 Απριλίου. Ώστε θα κυμαίνεται το Πάσχα μεταξύ 9 και 15 Απριλίου. Περιορίζεται ούτω πολύ η αιώρηση της κινητής ταύτης εορτής, και τούτο εφόσον διατηρούμε το ιουλιανό ή γρηγοριανό ημερολόγιο, στα όποια οι ημερομηνίες δεν ταυτίζονται μονίμως προς τις αυτές ημέρες της εβδομάδας. Αλλά εάν δεχθούν όλα τα έθνη και το νέο ημερολόγιο των 13 μηνών εξ 28 ημερών εκάστου, τότε και το Πάσχα θα καταστεί εντελώς ακίνητος εορτή. Την πρόταση ταύτη δέχθησαν πάσες οι κυβερνήσεις και πάσες οι Εκκλησίες, εκτός της λατινικής. Το κείμενο της απαντήσεως αυτής προς την Κοινωνία των Εθνών έχει ως έξης : «Αν και ουδεμίαν εμφανίζει δογματικήν δυσχέρειαν ή τροποποίησις αυτή, όμως η Αγία Έδρα ουδένα λόγον ευρίσκει επαρκή προς τροποποίηση της σταθεράς πράξεως της Εκκλησίας εν τω καθορισμώ των εκκλησιαστικών εορτών και μάλιστα της εορτής του Πάσχα, πράξεως διατηρηθείσης υπό παραδόσεως σεβάσμιας και καθαγιασθείσης από των αρχαίων χρόνων υπό Συνόδων. Συνεπώς, αν απεδεικνύετο ότι το κοινόν καλόν απαιτεί μετατροπάς τινας εις τας παραδόσεις ταύτας, η Αγία Έδρα θα εξήταζε το ζήτημα μόνον αν προηγουμένως διετύπωνε την περί τούτου ευχήν μία Οικουμενική Σύνοδος».

01. Θ. Κυριακίδου, στο ημερολόγιο «Χρόνος», Κωνσταντινούπολη 1865.

02. Α. Σπαθάρη «Μελέτη περί του Πασχαλίου», Κωνσταντινούπολη 1880.

03. Γ. Αρβανιτάκη, «Δοκίμιο Χρονολογίας», Αθήνα 1896

05. Α. Munk, «Palestine», Paris 1881, σελ. 121, α 186 στην σειρά Universe

Για την ιστορία του χριστιανικού Πάσχα και τις παλιές ενδοχριστιανικές περί αυτού έριδες:

06. Αρχιμανδρίτου Γερμανού Καραβαγγέλη «Επιστημονική Ιστορική Διατριβή περί της εορτής του Πάσχα», Κωνσταντινούπολη, 1894

07. Αμίλκα Αλιβιζάτου, «Το αίτιον των περί του Πάσχα ερίδων του Β΄αιώνα», Αθήνα 1911

08. Fernand Daunon, «La question pascale au Congres de Nicee» στο Echo d’ Orient Oct.-Dec. 1925, σελ. 424

09. G. Arvanitaki, «Réponse à S. B. le Patriarche des Coptes-Catholiques Mgr. Kyrillos II à propos de la réforme grégorienne», Le Caire 1903, όπου η επιστολή του Μεγάλου Κωνσταντίνου γαλλιστί και ελληνιστί

11. Μητροπολίτου Μαρώνειας Ανθίμου, «Το Πάσχα του έτους 1926», Αθήνα 1926

12. Μητροπολίτου Βιζύης Αμθίμου, «Το ημερολογιακό ζήτημα», Κωνσταντινούπολη 1922

13. Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Βασιλείου, «Επιστολή προς τον Μακαριότατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Χρυσόστομο από 2 Δεκεμβρίου 1925», εν «Εκκλησία», Αθήνα 1925

14. Δ. Σ. Μπαλάνου, «Είναι αναγκαία και σκόπιμος η σύγκλυση Οικουμενικής Συνόδου;», Αθήνα 1925

16. Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρυσοστόμου, «Έλεγχος παραποιήσεως συνοδικών πράξεων και πατριαρχικών εγγράφων», Αθήνα 1931

17. Οι εκδόσεις της ειδικής Επιτροπής στη Κοινωνία των Εθνών

18. Γ. Αρβανιτάκη, «Κριτική Διερεύνηση της απαντήσεως της Αγίας Έδρας στην Κοινωνία των Εθνών για το ακίνητο Πάσχα», στο περιοδικό «Διάλεξη», Αθήνα 1 Μαΐου 1928, σελ. 165

Πηγή: Γ. Λ. Αρβανιτάκης, Αιγυπτιολόγος, Διευθυντής της Βιβλιοθήκης του Υπουργείου των Εξωτερικών, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ιθ΄, σσ. 772 775

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ «ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ»

Κυριακή Προσευχή

Η Κυριακή προσευχή αποτελεί το μοναδικό υπόδειγμα επικοινωνίας Θεού Ανθρώπου, που παραχώρησε ρητά ο Χριστός στους πιστούς. Αυτή η μοναδικότητα οδήγησε ακραιφνείς προτεστάντες να θεωρήσουν την προσευχή αυτή αποκλειστικά έγκυρη λατρευτική, πράξη και πάνω σε αυτή να θεμελιώσουν το τελετουργικό τους. Λησμονήθηκε βέβαια, ότι ο Χριστός δεν δίδαξε μόνο με τα λόγια αλλά και με τα έργα του και ο ίδιος εκτός από την Κυριακή, άσκησε και άλλες μορφές προσευχής (π.χ. στο Όρος των Ελαίων).

Η μοναδικότητα της Κυριακής προσευχής δεν οφείλεται μόνο (ούτε, κυρίως) στο βιβλικό της κύρος. Υπαγορεύεται από τον χαρακτήρα των αιτημάτων που συναρθρώνει. Αιτήματα καινοφανή για τον ιστορικό χρόνο που διατυπώθηκαν, τα οποία προδίδουν ένα ρηξικέλευθο (μεταμοντέρνο με τη σύγχρονη ορολογία) τρόπο θέασης τόσο του Κόσμου, όσο και του Ανθρώπου.

Αυτή την αξιολογική οπτική προτείνει η ορθόδοξη πατερική παράδοση, σε αντίθεση με τη δυτική που αντιμετωπίζει την Κυριακή προσευχή περίπου ως «καθηκοντολόγιο» του καλού χριστιανού!

Ασφαλώς μέσω της προσευχής αυτής απηχείται και διαπλάθεται ένα ηθικό μοντέλο. Ο Άνθρωπος, ωστόσο, δεν καλείται να συσχηματιστεί εκβιαστικά με αυτό, να υπαχθεί και να υποταχθεί στους κανόνες του. Η ηθική πορεία του (ορθόδοξου) χριστιανού είναι μάλλον αντίστροφη: η προσευχή αυτή συνιστά ομολογία ενός προσωπικού βιώματος που προέκυψε οργανικά από το συλλογικό εκκλησιαστικό βίωμα, δηλ. το δόγμα. Για αυτό η Κυριακή προσευχή απετέλεσε ήδη από τα πρωτοχριστιανικά χρόνια μέρος της λατρευτικής πράξης της Εκκλησίας, αφού το δόγμα «υλοποιείται» στα πλαίσια της χριστιανικής τελετουργίας.

Η ευαγγελική καταγραφή της προσευχής αυτής παρέχεται από δύο Ευαγγελιστές, τον Ματθαίο (στ΄ 9-13) και τον Λουκά (ια΄ 2-4). Η γνωστότερη και πιθανότατα ακριβέστερη καταγραφή είναι η εκτενέστερη που συμπεριλαμβάνεται στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου. Πρόκειται για την μορφή που χρησιμοποιείται έως τις μέρες μας, λειτουργικά και ιδιωτικά. Η εκδοχή του Ματθαίου είναι η ακόλουθη:

«Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου· 10 ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τὸ θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς. 11 τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον· 12 καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· 13 καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ. [ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καὶ ἡ δύναμις καὶ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.]»

Αξίζει ωστόσο, πριν εξετάσουμε αυτό καθαυτό το κείμενο της Κυριακής προσευχής, να εποπτεύσουμε τον ακριβή βιβλικό χρόνο κατά τον οποίο εκφωνείται από τον Χριστό. Και στις δύο βιβλικές καταγραφές η προσευχή αυτή συνιστά υπόδειγμα ποιμαντικού χαρακτήρα που απευθύνεται στο Λαό και τους Αποστόλους. Αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα ενός ευρύτερου κηρύγματος, στα πλαίσια του οποίου, θα ακολουθήσει ο δεινός έλεγχος των φαρισαίων.

Συγκεκριμένα ο Λουκάς (2) καταχωρεί την προσευχή αυτή ως ικανοποίηση του αιτήματος των Αποστόλων να τους παραδώσει ο Δάσκαλος ένα «μάθημα» προσευχής, ακολουθώντας μια παραδοσιακή ραββινική πρακτική. Ο Ματθαίος (3) παρουσιάζει τον Ιησού να εκφωνεί την προσευχή αυτή κατά την επί του Όρους Ομιλία μετά τους «μακαρισμούς», ολοκληρώνοντας έτσι την περιγραφή μιας νέας, «καινής» σχέσης του πιστού με τον Κόσμο, αλλά και με τον Θεό. Κρίνοντας από το περιεχόμενο της προσευχής, θα θεωρούσαμε ορθότερη την ευαγγελική εκδοχή του Ματθαίου.

Η καινή οπτική με την οποία ο Ιησούς (και κατ’ επέκταση ο χριστιανός) θεάται τον εαυτό του, τον Άλλο, την Κτίση και εντέλει τον Θεό προβάλλεται με τρόπο ανεπανάληπτο στην Κυριακή προσευχή. Ασφαλώς αυτή η κοινότητα θα δημιούργησε έκπληξη στους Ιουδαίους ακροατές και κυρίως στους φαρισαίους. Ίσως γι’ αυτό το λόγο οι Ευαγγελιστές, με αφορμή την προσευχή αυτή (και όχι μόνο αυτή), επαναλαμβάνουν στερεότυπα ότι οι όχλοι ένιωθαν έκπληξη από τη διδασκαλία του Κυρίου, ενώ οι φαρισαίοι ταράζονταν. Τόσο η έκπληξη, όσο και η ταραχή ήταν απόλυτα δικαιολογημένες, καθώς το κήρυγμα του Ιησού, προσχηματικά σύμφωνο με τον μωσαϊκό νόμο, ουσιαστικά τον υπερέβαινε και με την υπέρβαση αυτή δημιουργούσε έναν νέο νόμο. Το ιουδαϊκό ήθος έτσι καταργείτο και σιωπηρά αλλά νομοτελειακά αντικαθίστατο από το χριστιανικό, έστω κι αν ακόμη αυτό δεν είχε οριστεί δογματικά. Αυτόν τον κίνδυνο πιθανώς συνέλαβαν οι φαρισαίοι και κινητοποιήθηκαν εναντίον του Ιησού ως «εχθρού» εσωτερικού και γι’ αυτό πιο επικίνδυνου.

• Προσδιοριστικός όρος καταρχήν αυτού του νέου ήθους αποτελεί ο προοιμιακός προσδιορισμός του Θεού ως πατέρα του Ανθρώπου (Πάτερ ἡμῶν). Η δυναμική του προσδιοριστικού αυτού όρου για τον Επουράνιο Όντα ίσως δεν γίνεται απολύτως συλληπτή από τους σημερινούς ακροατές, χριστιανούς και μη. Για τους Ιουδαίους, όμως, της εποχής του Χριστού η θεώρηση του φοβερού Γιαχβέ ως πατέρα αποτελούσε μια συγκλονιστική εμπειρία! Ασφαλώς, ως Δημιουργός, ο Ιεχωβά ήταν Πατέρας όλου του σύμπαντος. Η προσευχή, όμως, ενός Ιουδαίου, ως έκφραση προσωπικής εμπειρίας του θείου δεν στηριζόταν στην εξοικείωση με αυτό, αλλά στην αντιδιαστολή! Ο Ιεχωβά ήταν πατέρας του Ανθρώπου, ωστόσο ο Άνθρωπος δεν ήταν γιος αυτού του Πατέρα, αλλά δούλος Του...

Με την επίκληση αυτή ο Ιησούς θραύει την αδαμιαία παράδοση της φοβικής διαπροσωπικής σχέσης Θεού Ανθρώπου και την μεταποιεί σε σχέση αγάπης και μάλιστα ενστικτώδους, όπως είναι η γονεϊκή. Ο δε ενστικτώδης χαρακτήρας αυτής της αγάπης δεν συνιστά παράγοντα περιοριστικό της ελευθερίας, ούτε του Θεού ούτε του Ανθρώπου. Το ένστικτο για τον χριστιανό είναι όρος, δεν είναι όριο. Αποτελεί δηλαδή προϋπόθεση που επιβεβαιώνεται με την προσωπική επιλογή.

Έτσι, η προσευχή δεν είναι αναγκαστικό συμπεριφοριστικό σύνδρομο αλλά κραυγή συναισθηματική που, ως επιλογή του πιστού, βεβαιώνει την κατάφαση του στον Θεό ως πατέρα του.

• Η απόσταση ωστόσο ανάμεσα στον Θεό και τον Άνθρωπο δεν παρακάμπτεται ούτε αποσιωπάται. Ο Θεός εντοπίζεται ξεκάθαρα στο χώρο ως επουράνιος (ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς). Η πρώτη ανάγνωση αυτού του προσδιορισμού, και μάλιστα με τη μοντέρνα οπτική, προδίδει πιθανόν βλασφημία. Ο ακροατής, όμως, του κηρύγματος του Ιησού με τον όρο ουρανοί (όχι ουρανός) δεν εννοούσε την ατμόσφαιρα, τον θόλο που περιβάλλει τη Γη. Ο όρος αυτός ταυτιζόταν με ό,τι καλούμε σήμερα σύμπαν, δηλαδή ένα χωρο/χρόνο αιωνιότητας. Η επουράνια παρουσία του Θεού λειτουργεί ως όριο διαφορισμού ανάμεσα στο Θεό και τον Άνθρωπο. Αν η Γη είναι (κατά παραχώρηση του Θεού) το βασίλειο του Ανθρώπου οι ουρανοί αποτελούν την επικράτεια του Θεού, επικράτεια απροσπέλαστη για τον Άνθρωπο. Η χοϊκή ανθρώπινη φύση και η επουράνια θεία συνυπάρχουν, αλλά δεν συνευρίσκονται.

• Στις επόμενες αποστροφές (ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου· 10 ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τὸ θέλημά σου) συμπυκνώνεται η ανθρώπινη αγωνία και ταυτόχρονα η ανθρώπινη ευχή για την οριστική δοξολόγηση του Θεού εντός του ιστορικού χρόνου, και άρα η σύμπτωση της Ιστορίας με το Σχέδιο του Θεού. Ασφαλώς οι Ιουδαίοι ακροατές του Κυρίου αναγνώριζαν στις αιτήσεις αυτές την εμμονή στην εκπλήρωση του μεσσιανικού τους οράματος. Θέλημα του Ιεχωβά ήταν η έλευση του Μεσσία. Θέλημα, όμως του Μεσσία, που είχαν ανεπίγνωστα μπροστά τους, ήταν η έλευση του Καινού Ανθρώπου. Αυτός δεν είναι πλέον ο εκλεκτός και περιούσιος Ιουδαίος, που γεννήθηκε με το προνόμιο της σωτηρίας αλλά ο «κεχαριτωμένος» Άνθρωπος, ανεξαρτήτως φυλής και εθνικότητας, που επέλεξε τη σωτηρία ως τρόπο ζωής και αγωνίστηκε γι’ αυτή.

• Αυτός ο νέος εκλεκτός, ως φορέας της θείας χάριτος, ελαχιστοποιεί την απόσταση Θεού-Ανθρώπου, πραγματώνοντας το ουράνιο θέλημα ως ανθρώπινο βίωμα (ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς).

Ασφαλώς το θείο θέλημα δεν έχει ανάγκη το ανθρώπινο βίωμα, για να υλοποιηθεί. Κείται πέραν του χρόνου και του χώρου και έχει διαρκή ισχύ. Η υλοποίηση του συνιστά ανάγκη αυτοπραγμάτωσης του Ανθρώπου, γιατί είναι μια επιλογή υπέρβασης της ανθρώπινης φύσης και άρα μια απόδειξη της ανθρώπινης ελευθερίας. Ο Άνθρωπος επιλέγει να γίνει φορέας της θείας χάριτος, όχι γιατί ο Θεός το ξέρει (ήδη εκ των προτέρων), αλλά αντιστρόφως: ο Θεός το γνωρίζει, επειδή ο Άνθρωπος το επιλέγει (αγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός)!

• Εύλογα, λοιπόν, ακολουθεί από τον Χριστό μια αδρομερής περιγραφή αυτού του βιώματος: τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον· 12 καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· 13 καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ.

Ο άνθρωπος που σκιαγραφείται από τον Ιησού καταφάσκει στις ανθρώπινες ανάγκες!

Αλλά δίνει σ’ αυτές τις διαστάσεις που έχουν ως ύλη, επικουρικότητα και φθαρτότητα. Δεν τις εισπράττει ούτε τις βιώνει ως ηδονές. Η ματαιότητα που τις χαρακτηρίζει είναι για τον χριστιανό απόδειξη της πρόσδεσης τους στο Πονηρό.

Παρόλα αυτά ζητά από τον Θεό την συνδρομή του ακόμη και για την ικανοποίηση των αναγκών αυτών, γιατί καθετί που επισυμβαίνει στον ιστορικό χρόνο αν δεν συνδεθεί με τη θεία βούληση είναι καταδικασμένο στην αποτυχία, ακόμη και το Κακό!

Ο καθημερινός άρτος, που τρέφει τον χοϊκό άνθρωπο έχει αξία, αν παραμένει καθημερινός, αν δεν μεταποιείται σε συσσώρευμα, αν δεν παραπέμπει στον πλούτο. Διαφορετικά, είναι διττά κακός. Απομακρύνει τον Άνθρωπο από το θείο θέλημα και τον στρέφει στο δικό του, φενακίζοντάς τον. Αυτός ο φενακισμός, η αυταπάτη της εγωπάθειας, τον απομακρύνει περαιτέρω από τον συνάνθρωπο και τον αποψύχει.

Στην Κυριακή προσευχή, όπως και στα πατερικά κείμενα, η θεολογία συχνά σμίγει με την κοινωνιολογία και την υπαρξιακή φιλοσοφία. Η σχέση του Ανθρώπου με τον συνάνθρωπο δομείται στα πρότυπα της σχέσης του Ανθρώπου με τον Θεό. Αυτή η διττή σχέση «οργανώνει» την ίδια τη ζωή του Ανθρώπου, αφού στα πλαίσια της ο Άνθρωπος περνά από το «είναι» στο «υπάρχειν», αποκτά οντότητα. Με άλλα λόγια ο Άνθρωπος περνά από την κατάσταση του απλού δημιουργήματος, στην υπόσταση, δηλαδή σε εκείνη τη διάσταση ζωής που συγκροτείται από τις ελεύθερες επιλογές του Ανθρώπου.

Η ανθρώπινη οντότητα, όσο πραγματώνεται σε επικοινωνία με τον Θεό και με τον συνάνθρωπο, κατακτά απερίσπαστη την ταυτότητα της. Αν, όμως, εξαιτίας της αμαρτίας διαταραχθεί η μια από τις συνιστώσες αυτής της σχέσης, δηλαδή η κοινωνία Θεού -Ανθρώπου, τότε αποδιοργανώνεται το όλον.

Η κτιστότητα που χαρακτηρίζει την ανθρώπινη οντότητα απειλείται από την θνητότητα -τη μοίρα κάθε ετερόζωης δημιουργίας που απομακρύνεται από τη ζωογόνο πηγή της.

Η αμαρτία, λοιπόν, δεν είναι καθηκοντολογική παραβίαση αλλά αυτοχειρία.

Και η συγχώρηση από τον Θεό δεν είναι ένας τυπικός συμβιβασμός, μια συνειδησιακή υποχώρηση αλλά ανάσταση-ανασύνδεση με την πηγή της ζωής. Το οφείλημα προς τον Θεό δεν χρήζει εξοφλήσεως επειδή Εκείνος το απαιτεί γιατί το έχει ανάγκη, αλλά είναι κάτι που ο Άνθρωπος έχει ανάγκη, για να ζει (όχι απλώς ως υλικός οργανισμός αλλά ως αυτόβουλη οντότητα).

Το πρόβλημα με την αμαρτία δεν είναι ότι σπιλώνει την τιμή μας, αλλά ότι μας νεκρώνει. Και αυτό γιατί «οφείλουμε» (χρωστάμε) στην πηγή της ζωής, τον Θεό.

Η διαδικασία άρσης αυτής της οφειλής θα ήταν μια ανεξιχνίαστη θεία ενέργεια που θα καταδίκαζε τον Άνθρωπο σε άγνοια, αν με βάση την Κυριακή προσευχή δεν απαιτείτο να την μεταμορφώσει σε προσωπικό βίωμα και περαιτέρω σε κοινωνική πρακτική. Ο Θεός συγχωρεί και αναζωογονεί τον Άνθρωπο στο βαθμό που και εκείνος δύναται να κάνει το ίδιο στον κοινωνικό του περίγυρο. Πρόκειται για μια σχέση υποκατάστασης, στην οποία καθένας γίνεται θεός και αναζωογονεί τους δικούς του οφειλέτες - συνανθρώπους!

Επειδή ωστόσο, στα ανθρώπινα πράγματα οι ισορροπίες είναι εύθραυστες και η ανθρώπινη ζωή έκθετη στην διαρκή απειλή του θανάτου, ο Άρχοντας αυτής της απειλής καιροφυλακτεί. Ο Άνθρωπος, ως μέρος της Κτίσης, φυσικά -και γι’ αυτό αναγκαστικά- υπάγεται, τόσο στην εξουσία του θανάτου, όσο και στην επικυριαρχία του Πονηρού. Η λύτρωση μόνο με τη δική του προσπάθεια είναι αδύνατη.

Η κυριαρχία, βέβαια, αυτής της εξουσίας είναι παραχώρηση του Θεού στη ελεύθερη επιλογή του Κακού να είναι τέτοιο. Οι δαίμονες αποτελούν αγγέλους του σκότους, δηλαδή αγαθοποιά δημιουργήματα που διάλεξαν στα όρια του αυτεξούσιου έναν άλλο ρόλο διαφορετικό από τον αγαθό. Στα πλαίσια αυτού του νέου κακοποιού ρόλου τους, εμβάλλουν πειρασμούς, ανασχέσεις στη σχέση Ανθρώπου- Θεού, αλλά και Ανθρώπου συν/Ανθρώπου. Η έκθεση του Ανθρώπου στους πειρασμούς συνιστά δοκιμασία, όχι μόνο της ανθρώπινης αντοχής, αλλά και της θείας υπομονής. Έτσι, ο Άνθρωπος προκείμενου να μην εξαντλήσει την αντοχή του, επιδιώκει το έλεος του Θεού, ώστε, Εκείνος πλέον, να μην επιτρέψει τον πειρασμό του.

Ένα τέτοιο διάβημα είναι βέβαια αδύνατο να ικανοποιηθεί στο σύνολο του, γιατί ο Άνθρωπος πρέπει να κατακτήσει το δώρο της ζωής ενάντια στην αμαρτία, και όχι να του χαριστεί. Ειδάλλως, δεν είναι προϊόν ελευθερίας. Γι’ αυτό και ό,τι απομένει να κάμει ο Άνθρωπος μετά το πέρας των προσπαθειών του είναι να αφεθεί στη θεία Πρόνοια. Η σωτηρία αιτείται, δεν απαιτείται. Η απαλλαγή από τον Πειρασμό, άρα και από την απειλή του θανάτου που τον συνοδεύει, είναι πάλη ζωής με αμφίβολο αποτέλεσμα.

Ολοκληρώνοντας την ανάλυση της Κυριακής προσευχής με γνώμονα την Πατερική Παράδοση, θα διαπιστώναμε την ευθεία αντίθεση του κοσμοειδώλου και του ανθρωποειδώλου που αυτή προβάλλει, με τη σύγχρονη καπιταλιστική πραγματικότητα. Στην ουσία, ο χριστιανός είναι το αντίπαλο δέος του αστού! Μπορεί βέβαια στον Προτεσταντισμό να επιχειρήθηκε η σύζευξη Χριστιανισμού και καπιταλισμού(4) ωστόσο η ευρωπαϊκή Ιστορία βίωσε το αποκύημα αυτής της σύζευξηςσε όλη του την ωμότητα με το πολιτικό μόρφωμα του φασιμού. Στην πραγματικότητα ό,τι υποτίθεται αλληλοσυμπληρώνεται στον παραπάνω συνδυασμό, δεν είναι ούτε χριστιανικό ούτε καπιταλιστικό.

Ο χριστιανός -κατά την Κυριακή προσευχή- δεν θησαυρίζει σε Τράπεζες, δεν αποκτά ακίνητη περιουσία, δεν επιβεβαιώνεται με την κατανάλωση υλικών αγαθών (π.χ. ζητά απλώς τον «ἐπιούσιον ἄρτον», δηλαδή αυτόν που εξασφαλίζει τη βιολογική συνέχιση της ζωής). Όχι μόνο γιατί αυτά είναι μάταια, αλλά κυρίως γιατί αυτά δημιουργούν την ψευδαίσθηση της αυτάρκειας, ενώ στην πραγματικότητα η ανθρώπινη ζωή υπόκειται στην ελευθερία του Ανθρώπου, μέσα στην Πρόνοια του Θεού.

Ο Άνθρωπος στην προσευχή αυτή δεν προσδένεται στην ύλη, την χρησιμοποιεί. Αυτή δεν συνιστά σκοπό της ζωής, αλλά μέσον. Ο πλούτος όμως του αστού δεν είναι μέσον της ζωής του αλλά σκοπός. Ίσως γι’ αυτό, ο Ιησούς έψεξε ως ύψιστο αμάρτημα τον πλούτο - και όχι τη μοιχεία, κ.λ.π. Βέβαια η Εκκλησία ανέχεται τον πλούτο, αλλά μέσω του ήθους που προβάλλει στο ανθρωποείδωλό της οπλίζει τον χριστιανό με αντιστάσεις τέτοιες, ώστε να χρησιμοποιεί τον πλούτο και όχι να χρησιμοποιείται από αυτόν. Π.χ. η φιλανθρωπία του Μεγάλου Βασιλείου.

Αναμφίβολα λοιπόν η ανθρώπινη ζωή του χριστιανού εντός του Κόσμου κρύβει μια βασανιστική αντίφαση. Ο χριστιανός αναγκάζεται πολλές φορές να συμβιβάζει και να μετασχηματίζει, μέχρι αλλοιώσεως, το ήθος του για να επιβιώσει. Αυτός ο διχασμός είναι εξοντωτικός. Ως λύση προβάλλεται από την Εκκλησία πάντα ο μοναχισμός.

Στην πραγματικότητα ο χριστιανός στον Κόσμο και μάλιστα στον σύγχρονο Κόσμο, ελάχιστες φορές μπορεί να αυτοπραγματωθεί ως «χριστανικό πρόσωπο». Για παράδειγμα, πώς μπορεί να συγχωρεί -δίκην μικρού θεού- όλους τους «οφειλέτες» του, όταν αυτό στα πλαίσια μιας ανταγωνιστικής κοινωνίας τον οδηγεί σε απίστευτες ταπεινώσεις ή ακόμα και στην υποδούλωση στον συνάνθρωπο του;

Αυτά τα ερωτήματα, συνήθως, προβάλλονται για να υπογραμμιστεί ο «ρομαντικός» χαρακτήρας της χριστιανικής διδασκαλίας, η οποία εμφανίζεται έτσι ως «ιδεολογική ουτοπία» (Λένιν).

Η συλλογιστική όμως της Κυριακής προσευχής είναι αντίστροφη: Ο οφειλέτης του χριστιανού που συγχωρείται από αυτόν, ο βασανιστής του, κ.λ.π., δεν είναι ο «ήρωας», ο «επιτυχημένος», στα μάτια του Θεού. Έστω και αν επιδεικνύει πλούτη ή κοινωνική ισχύ. Είναι μέγιστος δούλος του ίδιου του του εαυτού, αφού είναι καταδικασμένος να παρεξηγεί το νόημα της ζωής που είναι κοινωνία, αλληλοκατανόηση, συνύπαρξη. Καταδικασμένος έτσι στη μοναξιά της επικράτησης του, απομένει «βασιλιάς χωρίς βασίλειο», αφού οι συνάνθρωποι του έχουν μετατραπεί σε αντικείμενα! Οι άνθρωποι δηλαδή που περιστοιχίζουν έναν τέτοιο «συνάνθρωπο» δεν είναι πρόσωπα και έτσι και ο ίδιος πλέον -διαλεκτικά- δεν μπορεί να αυτοπροσδιοριστεί ως πρόσωπο. Πρόκειται για την υπαρξιακή τραγωδία που ομολογεί ο Ζαν Πωλ Σαρτρ: «Οι άλλοι άνθρωποι είναι η κόλαση μου»...

1 Βλ. Novum Testamentum, Nestle - Aland, United Bible Societies, London (ed. 22), 1963, σ. 12 και 180

4. Βλ. Max Weber, Η προτεσταντική, ηθική και το πνεύμα του Καπιταλισμού, μετ. Βασ. Φίλιας, εκδ. Δωδώνη, Αθήνα - Γιάννινα, 1989.

Πηγή: Βασίλειος Μπακούρος, περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 136, σσ. 62-64

ΝΕΟ-ΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΑΤΕΣ

ΠΡΟΣΟΧΗ: Στο τέλος κάθε σελίδας του Ανώνυμου Απολογητή θα παρουσιάζονται νεοπαγανιστικές και αθεϊστών (δήθεν ελληνιστών) απάτες που έχουν σχέση με το θέμα της σελίδας. Αυτές οι απάτες δεν έχουν σκοπό να βάλουν τα περιοδικά στα οποία εμφανίζονται τα νεοπαγανιστικά ψεύδη, εφόσον ούτως ή άλλως παγανιστές συγγράφουν σε διάφορα ανυποψίαστα εξ αυτών και αυτά δεν εκφράζονται από τις απόψεις των αρθρογράφων, αλλά σκοπό έχουν:

1. να καταδείξουν τον κρυφοπαγανιστή αρθρογράφο ώστε να γίνει γνωστός και

2. είτε ο κάθε ενδιαφερόμενος που αναγιγνώσκει εκ νέου άρθρα του να θέτει τον εαυτό του εν εγρήγορση και να ελέγχει θαρρετά τα ψεύδη του κρυφοπαγανιστή (δήθεν ελληνιστή), αν είναι μελετημένος και έχει πρόσβαση σε πρωτογενή βιβλιογραφία

3. είτε εάν δεν έχει πρόσβαση σε βιβλιογραφία, να μην δείχνει πλέον εμπιστοσύνη στον αρθογράφο εφόσον γνωρίζει πως εκφράζει ψεύδη για να σπιλώσει τον Χριστιανισμό υποστηρίζοντας θέσεις παγανισμού, που όμως δεν είναι σχεδόν ποτέ ξεκάθαρες, αλλά που παρουσιάζονται ως «ελληνικές» μιας και η πλειοψηφία των νεοπαγανιστών ντρέπεται να ομολογήσει δημοσίως την θρησκεία που ακολουθεί και προτιμά να καμουφλάρεται με κάτι οικοιότερο, τον πατριωτισμό, που όμως αρρωστημένα έχει μετατραπεί σε ένα παγανιστικό εθνικισμό.

ΕΞΑΙΡΕΣΗ: εξαιρούνται τα προσωπικά βιβλία του κρυφοπαγανιστή αθρογράφου ή τα έντυπα με καθαρά νεοπαγανιστικό προσανατολισμό, ανάμεσα στα τόσα που κυκλοφορούν στην Ελλάδα.

Κεντρική σελίδα με νέο-παγανιστικές απάτες

ΣΦΑΓΗ ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟNΙΚΗ ΕΝΕΚΑ ΝΗΠΙΟΒΑΠΤΙΣΜΩΝ

(Κατά: Μενέλαου Παγουλάτου, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 41, άρθρο «Ο νηπιοβαπτισμός και πως επιβλήθηκε»,σσ. 50 -51)

(Κατά: Γρηγόρη Δ. Δέπου, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 28, άρθρο «Πίστη και Γνώση, Ελληνικότητα και Ανατολικισμός», σελίδα 52)

(Κατά: της Εθνικής Ιστορικής Εταιρίας «Ο Δευκαλίων», Πρόεδρος Βασίλειος Γούστος & Γραμματέας Δημήτριος Μύλωνας)

Η δολοφονία δύο τριών Γότθων στην Θεσσαλονίκη, έδωσε την ευκαιρία στον Θεοδόσιο να εκδικηθεί τους Θεσσαλονικείς για την γενικότερη εναντίον του συμπεριφορά τους, που είχε να κάνει με την άρνησή τους να αποδεχτούν τον νηπιοβαπτισμό. Έδωσε λοιπόν εντολή στο Γότθο διοικητή, να συγκεντρώσει τους κατοίκους στον Ιππόδρομο, για δήθεν τέλεση Ιπποδρομιών, και οι Γότθοι κατάσφαξαν 15.000, ενώ κατ’ άλλους, 7.000 Θεσσαλονικείς. (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 41, άρθρο «Ο νηπιοβαπτισμός και πως επιβλήθηκε», Μενέλαος Παγουλάτος, σσ. 50 -51)

Επί «μεγάλου» Θεοδοσίου και του υιού του Αρκαδίου, αφ’ ενός μεν σφαγιάσθηκαν 15.000 Έλληνες στην Θεσσαλονίκη, γιατί αρνήθηκαν να βαπτίσουν τα παιδιά τους, αφ’ ετέρου δε διατάχθηκε η πλήρης καταστροφή των ναών και των μνημείων της Αρχαίας Ελλάδας, με τέτοιο τρόπο, «ώστε να μην μείνει τίποτα που να τα θυμίζει», όπως έλεγε ένα διάταγμα (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 28, άρθρο «Πίστη και Γνώση, Ελληνικότητα και Ανατολικισμός», Γρηγόρης Δ. Δέπος, σελίδα 52)

Τον Δεκέμβριο του +390 ο Γότθος στρατηγός Βοθέριχος, αρχηγός της Βυζαντινής φρουράς της Θεσσαλονίκης, προσπαθεί να επιβάλλει τον εκχριστιανισμό των Ελλήνων κατοίκων της πόλεως. Αποτέλεσμα, η εξέγερση του λαού που προσπαθούσε απεγνωσμένα να διατηρήσει την ταυτότητά του. Η Γοτθική φρουρά της πόλεως στην αρχή αιφνιδιάστηκε και πολλοί αξιωματικοί και στρατιώτες σκοτώθηκαν. Ο Θεοδόσιος πληροφορείται το συμβάν και με δόλιο τρόπο, τάχα για να εξευμενίσει τα οξυμμένα πνεύματα, καλεί τον λαό της πόλεως στον Ιππόδρομο, για να παρακολουθήσουν την ιπποδρομία. Εκεί μέσα, μόνο σε τρεις ώρες, κατασφάζει με την βοήθεια των Γότθων 7.000 πολίτες, σύμφωνα με τον ιστορικό Θεοδώρητο, ενώ κατά τον Κεδρηνό, τον Θεοφάνη και άλλους, ο αριθμός των θυμάτων ξεπερνά τις 15.000. «Τους θέρισαν όλους», γράφει ο Θεοδώρητος, «σαν καλαμιές στον θερισμό». Η σφαγή της Θεσσαλονίκης θεωρείται από τους ιστορικούς το πιο αποτρόπαιο, εν ψυχρώ έγκλημα, ενός μονάρχη της αρχαιότητας. Πραγματική θηριωδία. Το πιο βδελυρό της ιστορίας. Ξεπέρασε σε αγριότητα και διαστροφή και τα πιο ειδεχθή εγκλήματα. Ο Θεοδόσιος ενώ θα έπρεπε να κατατάσσεται στον εφιαλτικό πίνακα των πλέον κατάπτυστων αιμοβόρων μοναρχών, αναβιβάζεται από την Εκκλησία, χωρίς αιδώ, στο βάθρο του «αγίου» και «μέγα». (Αυτή είναι η «έκδοση» του περιοδικού Δαυλού, που πρώτο διάχυσε αυτό το ψέμα ανάμεσα στους νεοεθνικούς, οι οποίοι συνεχίζουν ανεξέλεγκτα να το αναμασούν)

Εθνική Ιστορική Εταιρία «Ο Δευκαλίων»

Έδρα Θεσσαλονίκη

Ανακοίνωσις

Αριθμ. Π. ..../..../2004 Αρτεμίσιος (Απρίλιος) 2004 μ΄. Α.Τ.

ΠΡΟΣ...

Φέρεται εις γνώσιν των μελών και των φίλων της εδρεύουσης εν Θεσσαλονίκη Εθνικής Ιστορικής Εταιρείας «Ο Δευκαλίων» ότ την 9η του μηνός Ηρακλείου (Μαΐου) 2004 μ΄. Α.Τ., ημέραν Ηλιοδίτην (Κυριακήν), και ώρα 10.00 π.μ. πρόκειται να τελεσθεί εις τον χώρο της Πλατείας Ναυαρίνου, παρά την Πομπικήν Οδόν και το ανάκτορον Γαλερίου, εκδήλωσις υπέρ της αθανάτου μνήμης των δεκαοκτώ χιλιάδων (18.000) Εθνομαρτύρων Θεσσαλονικέων, οι οποίοι αγωνιζόμενοι υπέρ ΠΑτρίων Εθών και Εδών, έπεσαν υπέρ Εθνικής Θρησκείας και Ελληνικής ΠΑτρίδος, σφαγιασθέντες τον Απρίλιον του 392 μ. Α.Τ. από τα μίσθαρνα όργανα του εγκληματικού εκείνου διδύμου των στυγερών μισελλήνων ιεχωβιστών Θεοδόσιου Αμβρόσιου, εςι το στάδιον της πόλεως, ως ανυπάκουοι προς τους τυρράνους του Ελληνισμού ιεχωβικούς δεσπότας του πολιτικού και δη του θρησκευτικού βίου των Ελλήνων.

Καλείσθε, δια της παρούσης, όπως παρευρεθήτε και μετάσχητε εις την τοιαύτην ως άνω εκδήλωσίν μας, η οποία θα είναί ελάχιστον το οποίον δυνάμεθα να πράξωμεν προκειμένου δι’ αυτής να εκφράσωμεν τα αισθήματα τιμής και δόξης προς τας ηρωϊκάς εκείνας γεννεάς, οι οποίοι ανιστάθηκαν κατά των φορέων του Μεσαιωνικού ζόφου, ο οποίος επεβλήθηε εις την Ιεράν μας Γην, άνω των τετιμημένων νεκρών ημών, δια του φασγάνου του θρησκευτικοφανούς ολοκληρωτισμού της ερήμου και της ερημώσεως.

Τηλέφωνα επικοινωνίας: 6977.756374 (Β. Γούσιος)

» » ................... (Δ. Μυλωνάς)

Εν θεσσαλονίκη τη 15 Αρτεμισίου (Απριλίου) 2004 μ.΄ Α.Τ.

Ο ΓΕΝ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΥΣ Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΜΥΛΩΝΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΓΟΥΣΙΟΣ

Μυθοπλάστες: Δημήτριος Μυλωνάς & Βασίλειος Γούσιος της Ιστορικής Εθνικής (παγανιστικής) εταιρίας ο Δευκαλίων, Γργόριος Δ. Δέπος, Μενέλαος Παγουλάτος στο περιοδικό Ιχώρ και το Περιοδικό Δαυλός

Απάντηση: Εδώ

Ο ΝΗΠΙΟΒΑΠΤΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΣΥΝΗΘΕΙΑ

(Κατά: Μενέλαου Παγουλάτου, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 41, άρθρο «Ο νηπιοβαπτισμός και πως επιβλήθηκε», σ. 50)

Το βάπτισμα, ως καθαρμός του σώματος των νεογεννηθέντων βρεφών, αποτελούσε κοινό τόπο για τους ανατολικούς λαούς (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 41, άρθρο «Ο νηπιοβαπτισμός και πως επιβλήθηκε», Μενέλαος Παγουλάτος, σσ. 50)

Μυθοπλάστης: Μενέλαος Παγουλάτος

Απάντηση: Εδώ

Η ΝΗΠΙΟΒΑΠΤΙΣΗ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ

(Κατά: Γεώργιος Τσαγκρινού, τεύχος 41 , σελίδα 48)

(Κατά: Μενέλαου Παγουλάτου, περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 55, σελ. 50)

Είναι πράγματι, παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων να βυθίζεις ξαφνικά ένα βρέφος στην κολυμβήθρα, και αυτό να βιώνει συνθήκες πνιγμού. Πώς θα νιώθαμε εάν έκανε το ίδιο σε μας ένας γίγαντας, βυθίζοντάς μας ξαφνικά σε μια λίμνη; (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 41, Διεύθυνση Ιχώρ, Γιώργιος Τσαγκρινός, σελίδα 48)

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η νηπιοβάπτιση αποτελεί κατάφωτη παραβίαση των δικαιωμάτων του ανθρώπου, ιδιαίτερα των Ελλήνων, οι οποίοι, κατά κανόνα, υποχρεώνονται στο νηπιοβπατισμό, κατά τον οποίο τους δίδεται η μύησις στον Χριστιανισμό και τους δίδουν το όνομα. (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 41, άρθρο «Ο νηπιοβαπτισμός και πως επιβλήθηκε», Μενέλαος Παγουλάτος, σσ. 55)

Μυθοπλάστες: Γεώργιος Τσαγκρινός & Μενέλαος Παγουλάτος

Απάντηση: Εδώ

ΕΝ ΙΣΧΥ ΗΘΙΚΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ «ΤΑΛΙΜΠΑΝ» ή ΟΝΕΙΡΑ ΠΑΓΑΝΙΣΤΑΝ;

(Κατά: Στέφανου Μυτιληναίου, π. Δαυλός, τεύχος 240, σσ. 15439-15448)

(Κατά: Παναγιώτη Μαρίνη, περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 109, ένθετο , σσ. 7,12)

Στον Χριστιανισμό «το ανθρώπινον σώμα είναι «άσχημοσύνη» και η περιποίησις και η ψιμυθίωσίς του «αμαρτία»», «Απαγόρευσις της κομμώσεως και της έως τότε ενδυμασίας (ς΄ Οίκ. Σύνοδος -παράδειγμα άκρας αμαρτωλότητος η Ιεζάβελ καθότι «ἠγάθηνε τὴν κεφαλὴν αὐτῆς»), επιβολή ατημέλητου κόμης, φαιών φελονίων, μακρού δαλματικού χιτώνος και "μαντήλας" δια τας γυναίκας» (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 109, ένθετο «Θα αναγνωρισθεί επίσημα η Αρχαία Ελληνική Θρησκεία;», σσ. 7,12)

ΕΝ ΙΣΧΥΪ ΣΗΜΕΡΑ ΗΘΙΚΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ ΤΑΥΤΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΙΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ ΤΩΝ ΤΑΛΙΜΠΑΝ

Τα κείμενα αποφάσεων των Συνόδων

Μετά το τρομοκρατικό χτύπημα στη Νέα Υόρκη, το οποίο φαίνεται να σχεδιάστηκε και να εκτελέστηκε από φανατικούς ισλαμιστές, η Δύση ανακάλυψε ξαφνικά τα αρνητικά στοιχεία των θεοκρατικών καθεστώτων της Ανατολής. Έτσι όλοι μας μάθαμε για τους αναχρονιστικούς και ανελεύθερους μουσουλμανικούς νόμους, οι οποίοι σε συνδυασμό με τη θρησκεία του Ισλάμ έχουν επαναφέρει ολόκληρες χώρες και λαούς στο μεσαίωνα. Αυτό που προκαλεί έκπληξη είναι ότι η χριστιανική Δύση αντιμετωπίζει υπεροπτικά την Ανατολή, με την αλαζονεία που υπερασπίζεται τη δημοκρατικότητα και προοδευτικότητα του Χριστιανισμού. Εμείς ανατρέξαμε στους «ιερούς κανόνες» της Εκκλησίας, αυτούς που ισχύουν εξίσου στην Ορθόδοξη και την Ρωμαιοκαθολική, και αποκαλύπτουμε ότι οι αντιλήψεις των θεοκρατικών καθεστώτων των Ταλιμπάν, των Μουτζαχεντίν και του Ιράν δεν διαφέρουν από τις χριστιανικές ιδέες.

Πηγή μας είναι το «Πηδάλιο», δηλαδή το βιβλίο που περιέχει τους εκκλησιαστικούς κανόνες, όπως οριστήκαν από τις Οικουμενικές Συνόδους του Χριστιανισμού, τους οποίους είναι υποχρεωμένοι να τηρούν όλοι οι Χριστιανοί· αλλιώς αφορίζονται. Σημειώνουμε, ότι οι κανόνες αυτοί είναι άπαντες εν ισχύι και ανά πάσα στιγμή μπορούν να ενεργοποιηθούν από την ιεραρχία της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Απαγορεύονται το θέατρο, οι συναυλίες, ο χορός, τα θεάματα

«Ὥστε τὰ τέκνα τῶν Ἱερέων θεώρια κοσμικὰ μὴ ἐκτελεῖν, μηδὲ θεωρεῖν. Τοῦτο δὲ καὶ πᾶσι τοῖς Χριστιανοῖς ἀεὶ κεκήρυκται, ὥστε, ὅπου βλασφημίαι εἰσί, μὴ προσιέναι» (Kανών ΙΖ΄ της εν Kαρθαγένης Τοπικής Συνόδου).

Ερμηνεία υπό Αγαπίου ιερομόναχου και Νικοδήμου μοναχού: «Προστάζει ο παρών Κανών, ότι οι υιοί των ιερέων να μην κάμνουσι τας θεωρίας και παίγνια, που γίνονται εις τα θέατρα με τα τρεξίματα των αλόγων και με τας μάχας των θηρίων και ζώων, έχοντες δηλαδή αυτοί την των αλόγων και των τοιούτων ζώων επιστασίαν, αλλά ούτε όλως να στέκωνται να τα θεωρούν, όταν οι άλλοι τα κάμνουν όχι μόνον δε οι Ιερωμένων υιοί αλλά και όλοι κοινώς οι Χριστιανοί παντοτεινά διδάσκονται να μη πλησιάζουν στα θέατρα, όπου πολλά άσεμνα πράγματα γίνονται, δια μέσου των οποίων βλασφημείται και υβρίζεται η πίστης των Χριστιανών από τους απίστους και ασεβείς».

Επίσης και ο Κανών ΝΑ΄ της ΣΤ΄ Οίκουμενικης Συνόδου: «Καθόλου ἀπαγορεύει ἡ ἁγία καὶ οἰκουμενικὴ Σύνοδος τοὺς λεγόμενους μίμους καὶ τὰ τούτων θέατρα, εἶτὰ γε μὴν καὶ τὰ τῶν κυνηγίων θεώρια, καὶ τάς ἐπὶ σκηνῆς ὀρχήσεις ἐπιτελεῖσθαι. Εἰ δέ τις τοῦ παρόντος Κανόνος καταφρονήσοι καὶ πρός τι ἑαυτὸν τῶν ἀπηγορευμένων τούτων ἐκδῷ, εἰ μὲν Κληρικὸς εἴη, καθαιρείσθω, εἰ δὲ λαϊκός, ἀφοριζέσθω».

Ερμηνεία υπό Αγαπίου ιερομόναχου και Νικοδήμου μοναχού: «Με όλην την τελειότητα εμποδίζει ο παρών Κανών το να γίνονται οι λεγόμενοι μίμοι, οίτινες πότε μεν των Αράβων μιμούμενοι τα σχήματα, πότε δε των Αρμενίων, άλλο τε των δούλων, μερικάς φοράς δε και κτυπώντες ραπίσματα εις τα πρόσωπα, παρακινούσι με όλα ταύτα τους βλέποντας εις το να γελώσιν ακράτητα. Θεώρια δε των κυνηγίων είναι, όταν βλέπει τινάς τα θηρία, λέοντας θετέον ή αρκούδας ή άλλα, να μάχωνται ή αναμεταξύ των ή με ανθρώπους όπου είναι καταδικασμένοι εις θάνατον. Ασπλαχνία γαρ και ωμότης μεγάλη είναι το να βλέπει τινάς των τοιούτων τα αίματα εκχυνόμενα και να γελά. Εμποδίζει δε προς τούτοις και τους χορούς και άσεμνα λυγίσματα όπου κάμνουν είτε άνδρες είτε γυναίκες εις τας σκηνάς· σκηνή δε είναι η τέντα, μέσα εις την οποίαν έκαμναν κάθε υπόκρισιν και προσποίησιν, είτις ίσταται σκηνικήν επιδεικνύμενος τέχνην, κατά τον ιγ΄ τίτλ. Φωτίου, Κεφ. κα΄. Όθεν και σκηνικοί ονομάζονται αυτοί, όπου πότε μεν υποκρίνονται πως είναι αυθένται, πότε δε πως είναι δούλοι και άλλο τε πως είναι άλλοι. Όποιος δε καταφρονήση τον παρόντα Κανόνα και δώσει τον εαυτόν τον εις την θεωρίαν των τοιούτων, ει μέν Κληρικός είναι ας καθαιρήται, ει δε λαϊκός ας αφορίζεται».

Απαγορεύεται ο καλλωπισμός ανδρών και γυναικών

«Οἱ τὸν Χριστὸν διὰ τοῦ βαπτίσματος ἐνδυσάμενοι, τὴν ἐν σαρκὶ αὐτοῦ πολιτείαν μιμεῖσθαι καθωμολόγησαν. Τοὺς οὖν ἐν τῇ κεφαλῇ τρίχας πρὸς λύμην τῶν ὁρώντων ἐν ἐπινοίαις ἐμπλοκῆς εὐθετίζοντας καὶ διασκευάζοντας καὶ δέλεαρ προστιθέντας ἐντεῦθεν ταῖς ἀστηρίκτοις ψυχαῖς, ἐπιτιμίῳ προσφόρῳ πατρικὼς θεραπεύομεν, παιδαγωγοῦντες αὐτοὺς καὶ σωφρόνως βιοῦν ἐκδιδάσκοντες, πρὸς τὸ ἀφέντας τὴν ἐκ τῆς ὕλης ἀπάτην καὶ ματαιότητα, πρὸς τὴν ἀνώλεθρον καὶ μακαρίαν ζωὴν τὸν νοῦν μετάγειν διηνεκῶς, καὶ ἐν φόβῳ ἁγνὴν ἔχειν ἀναστροφὴν καὶ Θεῶ πλησιάζειν κατὰ τὸ ἐφικτὸν διὰ τῆς ἐν βίῳ καθάρσεως καὶ τὸν ἔνδον ἢ τὸν ἔξω ἄνθρωπον μᾶλλον κοσμεῖν ἀρεταῖς καὶ χρηστοῖς καὶ ἀμώμοις τοῖς ἤθεσιν, ὥστε μηδὲν λείψανον φέρειν ἐν ἑαυτοῖς τῆς ἐναντίου σκαιότητος. Εἰ δὲ τις παρὰ τὸν παρόντα Κανόνα διαγίνοιτο, ἀφοριζέσθω» (Κανών ΙΣΤ΄ της ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου).

Ερημίτης του Αγίου Όρους. Η ιδανική εμφάνιση του Χριστιανού με βάση τους ισχύοντες και σήμερα Κανόνες των Οικουμενικών Συνόδων. (Φωτογραφία του 1960, που δημοσιεύθηκε στην Εγκυκλοπαίδεια «Πάπυρος Λαρούς», τόμ. Α΄, σελ. 786.)

Σύγχρονος ισλαμιστής που εφαρμόζει αυθεντικά τις εντολές της θρησκείας του, όπως ισχύουν και σήμερα, για την αμφίεση, την κάλυψη, την κουρά κ.λπ. του ιδανικού μουσουλμάνου. Παράβαση των εντολών αυτών τιμωρείται με θάνατο.

Ερμηνεία υπό Αγαπίου ιερομόναχου και Νικοδήμου μοναχού: «Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε, λέγει ο μέγας Παύλος. Όθεν ο παρών Κανών προσθέτει, ότι οι τον Χριστόν ενδυσάμενοι πρέπει και κατ’ εκείνον να πολιτεύωνται και να μεταχειρίζωνται πάσαν αγνείαν και καθαρότητα και όχι να κοσμούσι το σώμα περιττώς και περιέργως. Δια τούτο αφορίζει εκείνους τους Χριστιανούς, όπου πλέκουσι τας τρίχας της κεφαλής των, κτενίζοντες αυτάς και ισιάζοντες και προβάλλοντες αυτάς ωσάν ένα δόλωμα εις τας αστηρίκτους και ευκολοκρημνίστους εις την αμαρτίαν ψυχάς, τόσον των ανδρών όσο και των γυναικών, και με το επιτίμιον αυτό τον αφορισμόν παιδαγωγών τους τοιούτους, διδάσκει αυτούς να αφήσουν κάθε απάτην και ματαιότητα και καλλωπισμόν της ύλης και τον φθαρτόν τούτου σώματος, να αναβιβάσουν δε τον νουν των προς την μακαρίαν εκείνην ζωήν και άφθαρτον, πλησιάζοντες εις τον θεόν κατά το δυνατόν με την της ζωής καθαρότητα, και στολίζοντες προτιμώτερον με αρετάς και ήθη χρηστά τον έσω άνθρωπον ήτοι την ψυχήν, πάρεξ τον έξω άνθρωπον ήτοι το σώμα, με τοιαύτα απατηλά και μάταια καλλωπίσματα· εις τρόπον, ότι να μη φέρωσι πλέον εις τον εαυτόν τους κανένα σημάδι της τον διαβόλου κακίας, ον απετάξαντο δια τον αγίου Βαπτίσματος».

Συμφωνία: «Δια τούτο και ο Θεός προστάζει εις το Λευιτικόν (κεφ. ιθ΄ 27) να μην κάμει τινάς σισόην από την κόμην της κεφαλής του ήτοι πλεξούδαν, κατά τον άδηλον ερμηνευτήν. Όθεν τόσον όλοι κοινώς οι απόστολοι εις τα Διαταγ. (βιβλ. α΄ κεφ. γ΄.) προστάζουσι τους άνδρας να μην πολυκτενίζονται ή μύρον να βάλλουν εις τα μαλλία ή εις πλεξούδαν μίαν ή πολλάς να τα μοιράζωσι, δια να μη τραβήξουν με αυτά εις έρωτα τις γυναίκες, αλλά να κόπτουσι τα μαλλία των. Αλλά δη και ο απόστολος Παύλος ιδία, προς τούτον τον περίεργον καλλωπισμόν των μαλλίων αποβλέποντας και θέλοντας τούτον να εμποδίσει, είπεν ότι ο άνδρας εάν έχει μαλλιά, ατιμία είναι εις αυτόν και κατά τούτον τον τον σκοπόν είπε και ο θείος Επιφάνιος, ότι τα μακρά μαλλία είναι πράγμα ξένον της Καθολικής Εκκλησίας. Σημείωσε όμως, ότι καθώς είναι κατηγορημένον το να μην κόπτει τινάς τα μαλλία του δια καλλωπισμόν και ευμορφίαν και σκοπόν κακόν, έτσι εξ εναντίας είναι εμποδισμένον και το να κόπτει αυτά και να τα ξυρίζει με κάποια στρογγυλεύματα τριγύρω και απλώς ειπείν δια καλλωπισμόν και ωραιότητα. Δια τούτο τον οισόην όπου λέγει το Λευϊτικόν, ο μεν Σύμμαχος είπεν, ου περιξυρίσετε κύκλω την πρόσοψιν υμών της κεφαλής. Ο δε Ακύλας ον περικυκλώσει το κλίμα της κεφαλής σου. Συμπεραίνεται λοιπόν εκ πάντων τούτων, ότι λαϊκοί πρέπει να κόπτωσι τα μαλλία ανεπιτηδεύτως, ακαλλωπίστως και απεριέργως».

Εν ολίγοις, λέμε εμείς, απαγορεύεται κάθε καλλωπισμός, ιδίως όταν αυτός έχει ως σκοπό το ερωτικό φλερτ. Αλλά και να μην είναι έρωτας η αιτία, ο καλλωπισμός απαγορεύεται έτσι κι αλλιώς, διότι άπαντες πρέπει να δεχθούμε την αισθητική της Παλαιάς Διαθήκης.

Απαγορεύονται τα κοινά μπάνια στις παραλίες

«Ὅτι οὐ δεῖ Ἱερατικοὺς ἢ Κληρικοὺς ἢ Ἀσκητὰς ἐν βαλανείῳ μετὰ γυναικῶν ἀπολούεσθαι, μηδὲ πάντα χριστιανὸν λαϊκόν· αὐτὴ γὰρ πρώτη κατάγνωσις παρὰ τοῖς ἔθνεσιν. Εἰ δέ τὶς ἐπὶ τοῦτο φωραθείη, εἰ μὲν Κληρικὸς εἴη καθαιρείσθω, εἰ δὲ λαϊκὸς ἀφοριζέσθω» (Kανών ΟΖ της ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου).

Ερμηνεία υπό Αγαπίου ιερομόναχου και Νικοδήμου μοναχού: «Ο παρών Κανών αυτολεξεί λ΄ της εν Λαοδικεία Συνόδου εστί Κανών χωρίς του επιτιμίου μόνου· λέγει ουν, ότι δεν πρέπει οι εντός του βήματος ιερωμένοι ή οι εντός του βήματος κληρικοί ή οι μοναχοί και ασκηταί ή απλώς κάθε λαϊκός Χριστιανός να λούεται εις τα λουτρά μαζί με τας γυναίκας επειδή το άτοπον τούτο κοντά εις τα έθνη φαίνεται να είναι η πρώτη κατηγορία και το μεγαλύτερον σκάνδαλον εναντίον εις τους Χριστιανούς. Ο δε απόστολος προστάζει να γινώμεθα απρόσκοποί εις τους Ιουδαίους και Έλληνας και εις την Εκκλησίαν του θεού. Και αν, καθώς λέγει δ Ζωναράς και αυτό, το να απαντήσει τινάς γυναίκας απλώς εις στράταν ή εις οίκον, ταράττει τον λογισμόν, πως δεν θέλει καταβαπτισθεί και εις επιθυμίαν να κινηθεί ο νους εκείνων των ανδρών, όπου με γυναίκας συλλούωνται, κατά τον Βαλσάμωνα ή εις λουτρόν δηλαδή ή εις θάλασσαν ή εις ποταμόν εξουσιάζουσι γαρ τα σώματά των δια παιδοποιίαν και όχι δια να ξεγυμνώνονται και να βλέπωσι την ασχημοσύνην των. Προσθέτει δε ο Κανών, ότι όποιος ήθελε φανεί να κάμει τούτο, κληρικός μεν ων, ας καθαίρεται, λαϊκός δε ας αφορίζεται».

Συμφωνία: «Αλλά και αι αποστολικαί διαταγαί (βιβλ. α΄ κεφ. θ΄) εμποδίζουσι να λούεται γυνή μετά ανδρός. Την αταξίαν ταύτην αναφέρει και ο Επιφάνιος, αιρεσ. λ΄. και Κλήμης ο Αλεξανδρεύς». (Παιδαγωγού, βιβλ. γ΄. κεφ. ε.)

Απίστευτο και όμως αληθινό, ότι σε περίπτωση που εφαρμοστεί ο εν λόγω κανόνας, θα πρέπει να αφορισθεί όλος ο πληθυσμός της Ελλάδας, για να μην πούμε όλος ο πληθυσμός της χριστιανικής Ευρώπης!

«Αν δεν πλένεστε καθόλου, τόσο το καλύτερο»

Το ιδανικό του ιουδαιοοχριστιανισμού είναι να πλένονται οι, άνθρωποι όσο το δυνατόν λιγότερο έως και καθόλου. Ο επίσκοπος Φίλων, προσπαθώντας να περάσει τα ιουδαϊκά ήθη στους Χριστιανούς, συμβουλεύει: «ότι και οι Ιουδαίοι με τους πατέρας των δεν συλλούονται, ίνα μη ιδωσι την γύμνωσιν του πατρός των ως ο Χαμ την του Νώε. Όθεν ακολούθως ουδέ τα παιδία των Χριστιανών πρέπει με τους πατέρας των να συλλούωνται. Ο δε άγιος Διάδοχος της Φωτικής Επίσκοπος (κεφ. νδ΄, σελ. 216, της Φιλοκαλ.) λέγει, ότι είναι ανδρείον και σωφρονέστατον πράγμα το να απέχει τινάς από τα λουτρά και μάλιστα εκείνοι, όπου αγαπούν να ενωθούν με το κάλλος της σωφροσύνης ταυτόν ειπείν, οι παρθενίαν υποσχεθέντες ιερωμένοι και μοναχοί, διότι η ηδονική εκείνη υγρασία του λουτρού χαυνώνει και εκθηλύνει το σώμα, και η εν τω λουτρω γύμνωσις φέρει εις ενθύμησιν την άδοξον εκείνην γύμνωσιν, όπου έπαθεν ο Αδάμ μετά την παρακοήν. Και απλώς ειπείν, τα λουτρά άλλο καλόν δεν προξενούσι πάρεξ ηδονάς σαρκικάς και φαντασίας ατόπους, εκτός μόνον αν λούεται τινάς δι’ ανάγκην ασθενείας» (Φίλων, σελίδα 163 του α΄ τόμου της «Οκτατεύχου»).

Το κάλλος της σωφροσύνης λοιπόν περνάει από τον κάλλο της απλυσιάς και μονάχα σε περίπτωση ασθενείας (η οποία πολύ πιθανό να έχει προκληθεί από την απλυσία) είναι πράξη αναμάρτητη το να λουστεί κανείς.

Απαγορεύεται η ζωγραφική με θέματα το γυμνό και τον έρωτα

«Οἱ ὀφθαλμοί σου ὀρθὰ βλεπέτωσαν καὶ πάσῃ φυλακῇ τήρει σὴν καρδίαν, ἡ σοφία διακελεύεται. Ῥᾳδίως γὰρ τὰ ἑαυτῶν ἐπὶ τὴν ψυχὴν αἱ τοῦ σώματος αἰσθήσεις εἰσκρίνουσι. Τὰς οὖν τὴν ὅρασιν καταγοητευούσας γραφὰς εἴτε ἐν πίναξιν εἴτε ἄλλως πως ἀνατιθεμένας καὶ τὸν νοῦν διαφθειρούσας καὶ κινούσας πρὸς τὰς τῶν αἰσχρῶν ἡδονῶν ὑπεκκαύσεις οὐδαμῶς ἀπὸ τοῦ νυν οἰῳδήποτε τρόπῳ προστάσσομεν ἐγχαράττεσθαι, εἰ δὲ τις τοῦτο πράττειν ἐπιχειρήσοι, ἀφοριζέσθω» (Κανών Ρ΄ της ΣΤ΄ Οίκουμενικης Συνόδου).

Ερμηνεία υπό Αγαπίου ιερομόναχου και Νικοδήμου μοναχού: «Επειδή μερικοί εζωγράφιζον εις τοίχους και σανίδας ζωγραφίας τινάς ασέμνους, οίον γυναίκας γυμνάς ή λουομένας ή υπό ανδρών φιλουμένας και άλλα τοιαύτα αισχρά, τα οποία απατώσι τους οφθαλμούς των ορώντων και κινούσι τον νουν και την καρδίαν προς επιθυμίας σαρκικάς, δια τούτο προστάζει ο παρών Κανών, αι τοιαύται εικόνες με κανέναν τρόπον να μη ζωγραφίζωνται, ει δε τις ήθελε τας ζωγραφίση να αφορίζεται, επειδή όλαι αι πέντε αισθήσεις του σώματος και μάλιστα η πρώτη και βασιλικωτάτη όρασις με εύκολίαν εμβάζει τας εικόνας εκείνων οπού βλέπει μέσα εις την ψυχήν. Δι’ ο και ο Σολομών συμβουλεύει να βλέπωσιν οι οφθαλμοί του καθενός ορθά και καλά πράγματα και καθένας να φυλάττη με κάθε φύλαξιν τον νουν και την καρδίαν τον από τα αισχρά αντικείμενα των αισθήσεων».

Αν και ενδεικτικοί του χριστιανικού φομενταλισμού οι, εν λόγω «ιεροί» κανόνες δίνουν μία ξεκάθαρη εικόνα του πως οραματίζονται οι, Χριστιανοί τις ανθρώπινες κοινωνίες. Η θρησκοληψία των ανθρώπων που έγραψαν και συνέταξαν αυτά τα κείμενα είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Αν αναλογιστούμε, ότι πριν την επιβολή του Χριστιανισμού οι, άνθρωποι είχαν ελευθερία στον έρωτα, στη σκέψη, στην τέχνη και τη φιλοσοφία, θα καταλάβουμε ότι μέσα σε μετρικούς αιώνες ό ιουδαιοχριστιανισμός κατάφερε και έφερε τα πάντα πάνω κάτω.

Ο φομενταλισμός και η θρησκοληψία είναι η σκοτεινή κληροδοσία της εβραϊκής θρησκείας στα ιδεολογικά της τέκνα (προεκτάσεις), Χριστιανισμό και Ισλάμ. Αμφότεροι οραματίζονται θεοκρατικές κοινωνίες (κατά τα ιουδαϊκά πρότυπα), υποδουλωμένες και πρωτόγονες, ανέραστες και απολίτιστες. Σε τι διαφέρει το καθεστώς των Ταλιμπάν ή των Ιρανών ισλαμιστών (των «Χομεϊνιδών») από τους κανόνες της Εκκλησίας; Όχι και σε πολλά, από ό,τι φαίνεται. Και ας μην ξεχνάμε, ότι μέσα σε ένα βράδυ η πολιτισμένη και δυτικότροπη Περσία του Σάχη μεταβλήθηκε σε ένα θεοκρατικό Ιράν. Ένα βράδυ χρειάστηκε και το Αφγανιστάν, για να μετατραπεί από μία λαϊκή δημοκρατία (με ίσους ρόλους ανδρών και γυναικών) σε θεοκρατική επικράτεια των Ταλιμπάν, κέντρο του παγκόσμιου ισλαμικού φομενταλιστικού κινήματος, χώρα του απόλυτου ιουδαιομουσουλμανικού παραλόγου*. Οι, γυναίκες της Περσίας και του Αφγανιστάν φορούσαν κοντές φούστες, σπούδαζαν, εργάζονταν, υπηρετούσαν στο στρατό, πολλές ήταν επιστήμονες, γιατροί, δικηγόροι, καθηγήτριες πανεπιστημίων. Σήμερα οι ίδιες γυναίκες είναι δούλες του ιουδαιομουσουλμανισμού. Ποιος θα περίμενε ότι στον 21ο αιώνα, την ίδια ώρα που το ανθρώπινο γένος επιχειρεί την εξερεύνηση του διαστήματος, θα υπήρχαν θρησκευτικοί ηγέτες που θα κήρυτταν πόλεμο «στο όνομα του Θεού»;

Η θέση της γυναίκας στον Χριστιανισμό

Και αν όλα αυτά κάποιος μπορεί να πει ότι είναι αποκλειστικά γνωρίσματα του Ισλάμ, ας δει και την έρευνα του κ. Ν. Τσίτσου με τίτλο «H γυναίκα υποχείριο στον άνδρα ως επίσημη θέση στον Χριστιανισμό», στον «Δαυλό», τεύχος 236-237, Σεπτ. 2001.

Η γυναίκα στον Χριστιανισμό είναι υποχείριο του άντρα. Αυτή είναι επίσημη θέση, σύμφωνα με τις αποστολικές διδαχές και τους κανόνες της Εκκλησίας. Η ιεραρχία δε, όποτε μπορεί, μας υπενθυμίζει, ότι, στο μέτρο που της επιτρέπουν οι δυνάμεις της, προσπαθεί να κρατά τη γυναίκα υποταγμένη και να της συμπεριφέρεται ως να είναι κατώτερο ανθρώπινο πλάσμα.

Θα αναφερθούμε εδώ μόνο στην εντολή του κορυφαίου θεωρητικού του Χριστιανισμού Παύλου, που απαγορεύει στις γυναίκες να καλλωπίζονται: «9 Ὡσαύτως καὶ γυναῖκας ἐν καταστολῇ κοσμίῳ, μετὰ αἰδοῦς καὶ σωφροσύνης κοσμεῖν ἑαυτάς, μὴ ἐν πλέγμασιν ἢ χρυσῷ ἢ μαργαρίταις ἢ ἱματισμῷ πολυτελεῖ,10 ἀλλ' ὃ πρέπει γυναιξὶν ἐπαγγελλομέναις θεοσέβειαν, δι' ἔργων ἀγαθῶν.» (Παύλος, «Προς Τιμόθεον Α΄», β΄, 9-10). Ας μην λησμονούμε, ότι ανάλογος κανόνας απαγόρευσης για τις γυναίκες υπάρχει και στους ισλαμιστές Ταλιμπάν, οι οποίοι, αν συλλάβουν γυναίκα να φορά κοσμήματα ή ψηλοτάκουνα παπούτσια, να έχει βαμμένα νύχια κ.ο.κ., την τιμωρούν είτε με ξυλοδαρμό είτε με ακρωτηριασμό ακόμα και με θάνατο. Η εδώ αποστολική διδαχή του Παύλου έγινε και κανόνας (ΡΣΤ΄ της ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου) της Εκκλησίας με τιμωρία αφορισμού για τους παραβάτες. Περιττό να πούμε, ότι κατά τα χρόνια του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους (Βυζάντιο) και την εποχή που θεσπίστηκε ο εν λόγω κανόνας συνήθως η τιμωρία για τους αφορισμένους ήταν ο θάνατος.

* Ο ηγέτης των Ταλιμπάν μουλλάς Ομάρ, μόλις κατέλαβε προ έξι ετών την εξουσία, απαγόρευσε τη φοίτηση στα σχολεία πλην των ιεροδιδασκαλείων, επέβαλε τη ποινή θανάτου στις γυναίκες που καλλωπίζονται ή απλώς αποκαλύπτουν το πρόσωπό τους και στους άνδρες που δεν τρέφουν γενειάδα, κατήργησε τον αθλητισμό, τη μουσική και το θέατρο, «έφερεν εις έδαφος» τα προϊσλαμικά έργα τέχνης του Αφγανιστάν κ.λπ.

Πηγή: Στέφανος Μυτιληναίος, Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 240, σσ. 15439 15448, http://www.davlos.gr/dissue.php?issue=240

Μυθοπλάστης: Στέφανος Μυτιληναίος & Παναγιώτης Μαρίνης

Απάντηση: Εκείνα τα σημεία που παρατηρεί κανείς εις το ανωτέρω κείμενο που εκδόθηκε από άθεους ή παγανιστές του Δαυλού, είναι ότι:

α) Έχει να αντιμετωπίσει μία από εκείνες τις ελάχιστες φορές που ο «Δαυλός» εμπιστεύεται τυφλά ως «πνευματικοπαίδι» τα λόγια των Χριστιανών μοναχών για να ερμηνεύσει τα εδάφια των Οικουμενικών Συνόδων. Μέθοδο που δεν ακολουθεί, όταν λ.χ. πρέπει να εκτελέσει «θεολογική» ερμηνεία της Αγίας Γραφής. Τότε η ερμηνεία γίνεται αντιθέτως κατά το δοκούν. Κάθε άνθρωπος μπορεί να διάγει ερμηνείες εδαφίων, ανάλογα με το μορφωτικό και εγκυκλοπαιδικό του «επίπεδο», που είναι απόρροια είτε των γενικότερων πληροφοριών-γνώσης της εποχής του, είτε της θέλησής του να επεκτείνει την έρευνά του περισσότερο εκτός αυτής της συγκεκριμένης χρονικής στιγμής. Ως θα δει ο αναγνώστης, αυτή την φορά, οι αρθρογράφοι του Δαυλού, δεν ανήκουν μάλλον σε καμία από αυτές τις δύο κατηγορίες. Διότι, όταν υπάρχει και ο παράγοντας του φανατισμού, ένας συγγραφέας ερευνητής παραμερίζει χαρακτηριστικά τις γνώσεις της εποχής του και περιορίζει τους αναγνώστες του σε εκείνες μιας παλαιότερης.

β) Προωθεί τον ατυχή γενικόλογο συγκρητισμό του Χριστιανισμού με τους Μουσουλμάνους Ταλιμπάν μέσω ενός τραγικού πολιτικού και θεολογικού μπερδέματος, χωρίς να παραθέτει θεολογικές και ερμηνευτικές τοποθετήσεις των πρώτων και των δεύτερων αναλυτικά. Τις θεωρεί «αυτονόητες». Διότι οι δεύτερες είναι «αυτονόητες», όπως «εκφράζονται» μέσα από πολιτικά καθεστώτα (βλ. κρατικούς «νόμους») και οι πρώτες είναι «αυτονόητες» βάση «έγκυρων» άρθρων του Δαυλού που έχουν προηγηθεί. Έτσι ο αρθρογράφος του Δαυλού θεωρεί «αυτονόητο» ότι όπως «Ο ηγέτης των Ταλιμπάν μουλλάς Ομάρ, μόλις κατέλαβε προ έξι ετών την εξουσία, απαγόρευσε τη φοίτηση στα σχολεία πλην των ιεροδιδασκαλείων, επέβαλε τη ποινή θανάτου στις γυναίκες που καλλωπίζονται ή απλώς αποκαλύπτουν το πρόσωπό τους και στους άνδρες που δεν τρέφουν γενειάδα, κατήργησε τον αθλητισμό, τη μουσική και το θέατρο, «έφερεν εις έδαφος» τα προϊσλαμικά έργα τέχνης του Αφγανιστάν κ.λπ.», κάτι ανάλογο εκφράζει και πράττει και ο Χριστιανισμός.

Αν αποδειχθεί ότι ο Δαυλός, ούτε σε αυτό το άρθρο έχει κάνει κάποια έγκυρη ανάλυση, τότε μπορεί να εξαχθεί το συμπέρασμα πως κάθε προηγούμενη «έγκυρη ανάλυση» του Δαυλού, που οδηγεί σε «αυτονόητες» προκαταλήψεις, χρήζει περαιτέρω ανάλυσης και σχολιασμού από τον οιονδήποτε που αντιδρά σε κάθε είδους αντιθρησκευτική προπαγάνδα.

Η προπαγάνδα... περί χριστιανισμού διατείνεται ότι ο τελευταίος

1. Απαγόρευσε τη φοίτηση στα σχολεία πλην των ιεροδιδασκαλείων

2. Επέβαλε τη ποινή θανάτου στις γυναίκες που καλλωπίζονται ή απλώς αποκαλύπτουν το πρόσωπό τους και στους άνδρες που δεν τρέφουν γενειάδα

3. Κατήργησε τον αθλητισμό

4. Κατήργησε τη μουσική και το θέατρο

5. «Έφερεν εις έδαφος» τα προχριστιανικά έργα τέχνης κ.λπ.

Πρώτα από όλα πρέπει να ξεκαθαριστούν 2-3 θέματα που δεν αναλύονται αναλυτικά από τους Μοναχούς, αλλά και που δεν εμπίπτουν στις αποφάσεις των Ορθόδοξων Οικουμενικών Συνόδων. Αν ενέπιπταν θα είχαν τύχει παράθεσης από τον αρθρογράφο του Δαυλού.

1. Πουθενά στο Χριστιανισμό δεν απαγορεύεται η φοίτηση σε σχολεία πλην Ιεροδιδασκαλείων

2. Πουθενά δεν επιβάλλει ο Χριστιανισμός θανατική καταδίκη σε όσους καλλωπίζονται ή αποκαλύπτουν το πρόσωπό τους ή σε όσους δεν τρέφουν γενειάδα.

3. Πουθενά ο Χριστιανισμός δεν απαγορεύει γενικά τον αθλητισμό*

4. Πουθενά ο Χριστιανισμός δεν απαγορεύει γενικά την μουσική ή το θέατρο **

5. Πουθενά ο Χριστιανισμός δεν διατάζει το «Ες έδαφος φέρειν» των προχριστιανικών έργων τέχνης. Ισχύει ακριβώς το αντίθετο, βάση των αποφάσεων της Συνόδου της Ελβίρας το 306 μ.Χ., 60ος Κανόνας.

* Εξαιρούνται πυγμαχίες και θρησκευτικές μορφές αθλητισμού

** Εξαιρούνται περιπτώσεις ύβρεων κατά της Χριστιανικής Θρησκείας

ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ

Για την «απαγόρευση» του θεάτρου βλέπε στην σελίδα περί Μονομάχων

ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΚΑΛΛΩΠΙΣΜΟΥ ΑΝΔΡΩΝ & ΓΥΝΑΙΚΩΝ

Ο Δαυλός παρουσιάζει τον Κανόνα ΙΣΤ΄ της ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου και υποστηρίζει ότι στον Χριστιανισμό «Απαγορεύεται ο καλλωπισμός ανδρών και γυναικών». Δεν αρκείται μόνο στην ερμηνεία των μοναχών αλλά επιπλέον την διαστρεβλώνει, δίχως να ενδιαφέρεται να δώσει περισσότερες εξηγήσεις. Διότι ούτε οι μοναχοί, αλλά ούτε και ο κανόνας απαγορεύουν τον καλλωπισμό. Οι μοναχοί ερμηνεύοντας τον Κανόνα λέγουν πως οι Χριστιανοί δεν πρέπει «να κοσμούσι το σώμα περιττώς και περιέργως» και όχι να μην το κοσμούν καθόλου. Διότι και ο ρουχισμός, εκτός από πρακτικός είναι και κόσμημα του σώματος όταν είναι λ.χ. ευπρεπής και καθαρός.

Η «περιέργεια» και η «περίσσεια» των λεγομένων «καλλωπισμών», διαφαίνεται άπλετα παραπάνω σε αυτήν την σελίδα, όπου ως (παγανιστικοί) καλλωπισμοί εννοούνται πολλές φορές και οι πληγές προς το σώμα, οι οποίες είναι εντελώς αντίθετες με την φύση ή την υγεία, τις οποίες υπερασπίζονται οι νεοπαγανιστές. Οι μοναχοί εξηγούν πως υπάρχει προτεραιότητα, «στολίζοντες προτιμώτερον με αρετάς και ήθη χρηστά τον έσω άνθρωπον ήτοι την ψυχήν, πάρεξ τον έξω άνθρωπον ήτοι το σώμα, με τοιαύτα απατηλά και μάταια καλλωπίσματα·». Δεν υπάρχει λοιπόν γενική απαγόρευση της κόσμησης, αλλά αποδίδεται κέντρο βάρους και ορίζεται αρχαιοελληνικό «μέτρο» εις αποφυγή παρεκτροπών και ανόητης εκκεντρικότητας.

Επίσης περιποίηση λ.χ του σώματος είναι και η ιατρική του φροντίδα, η οποία στον Χριστιανισμό είναι δεδομένη. Ο στολισμός, αν αυτό μπορεί να θεωρηθεί περιποίηση του σώματος, στον Χριστιανισμό ως ελέχθει δεν απαγορεύεται. Ψευδώς ο Δαυλός υπαινίσσεται πως «ο καλλωπισμός απαγορεύεται έτσι κι αλλιώς, διότι άπαντες πρέπει να δεχθούμε την αισθητική της Παλαιάς Διαθήκης.» διότι ο στολισμός διαφαίνεται τόσο περίφημα στην τάξη των ιερέων της Παλαιάς Διαθήκης που δίδουν το ιερό παράδειγμα: Σοφία Σειράχ, Κεφ΄ Με΄ «10 στολῇ ἁγίᾳ, χρυσῷ καὶ ὑακίνθῳ καὶ πορφύρᾳ, ἔργῳ ποικιλτοῦ, λογείῳ κρίσεως, δήλοις ἀληθείας, κεκλωσμένῃ κόκκῳ, ἔργῳ τεχνίτου, 11 λίθοις πολυτελέσι γλύμματος σφραγῖδος, ἐν δέσει χρυσίου, ἔργῳ λιθουργοῦ, εἰς μνημόσυνον ἐν γραφῇ κεκολαμμένῃ κατ’ ἀριθμὸν φυλῶν Ἰσραήλ· 12 στέφανον χρυσοῦν ἐπάνω κιδάρεως, ἐκτύπωμα σφραγῖδος ἁγιάσματος, καύχημα τιμῆς, ἔργον ἰσχύος, ἐπιθυμήματα ὀφθαλμῶν κοσμούμενα ὡραῖα· 13 πρὸ αὐτοῦ οὐ γέγονε τοιαῦτα ἕως αἰῶνος, οὐκ ἐνεδύσατο ἀλλογενὴς πλὴν τῶν υἱῶν αὐτοῦ μόνον καὶ τὰ ἔκγονα αὐτοῦ διαπαντός». Στον Χριστιανισμό προτείνεται η περιποίηση της ψυχής περισσότερο και η χρήση του μέτρου για το φαίνεσθαι (Προς Εβραίους, Κεφ. Ι΄ «39 ἡμεῖς δὲ οὐκ ἐσμὲν ὑποστολῆς εἰς ἀπώλειαν, ἀλλὰ πίστεως εἰς περιποίησιν ψυχῆς.»), χωρίς αυτό να σημαίνει ότι καταργείται η περιποίηση του σώματος: Κατά Ματθαίον, Κεφ. Στ΄ «16 Ὅταν δὲ νηστεύητε, μὴ γίνεσθε ὥσπερ οἱ ὑποκριταὶ σκυθρωποί, ἀφανίζουσι γὰρ τὰ πρόσωπα αὐτῶν ὅπως φανῶσι τοῖς ἀνθρώποις νηστεύοντες· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὅτι ἀπέχουσιν τὸν μισθὸν αὐτῶν. 17 σὺ δὲ νηστεύων ἄλειψαί σου τὴν κεφαλὴν καὶ τὸ πρόσωπόν σου νίψαι, 18 ὅπως μὴ φανῇς τοῖς ἀνθρώποις νηστεύων ἀλλὰ τῷ πατρί σου τῷ ἐν τῷ κρυπτῷ· καὶ ὁ πατήρ σου ὁ βλέπων ἐν τῷ κρυπτῷ ἀποδώσει σοι ἐν τῷ φανερῷ.»

Άλλωστε ο εν σύγχυση τελώντας Στέφανος Μυτιληναίος του Δαυλού, παραθέτει τον Απόστολο Παύλο (Α΄ προς Τιμόθεον, Κεφ. β΄, 9-10) προσπαθώντας να αποδείξει ότι «εντολή του κορυφαίου θεωρητικού του Χριστιανισμού Παύλου ... απαγορεύει στις γυναίκες να καλλωπίζονται» όταν αυτό το εδάφιο αποδεικνύει ακριβώς το αντίθετο, μιας και ο Απόστολος Παύλος προτείνει την κόσμηση «μετὰ αἰδοῦς καὶ σωφροσύνης κοσμεῖν ἑαυτάς»! Οι παγανιστές του Δαυλού δεν φαίνεται να γνωρίζουν, ούτε να καταλαβαίνουν Ελληνικά! Τόσο πολύ τους έχει συσκοτίσει το αντιχριστιανικό τους μίσος. Βαθειά θολούρα έχει καταλάβει τους νεοπαγανιστικούς λογισμούς τους.

Αναφέρουν οι παγανιστές κόλακες της αρχαιότητας: «Εν ολίγοις, λέμε εμείς, απαγορεύεται κάθε καλλωπισμός, ιδίως όταν αυτός έχει ως σκοπό το ερωτικό φλερτ. Αλλά και να μην είναι έρωτας η αιτία, ο καλλωπισμός απαγορεύεται έτσι κι αλλιώς, διότι άπαντες πρέπει να δεχθούμε την αισθητική της Παλαιάς Διαθήκης.» Ξεχνά ο Δαυλός την αρχαία Αθήνα «Ένα είδος δημοτικής αστυνομίας ήταν οι Αγορονόμοι. Μεριμνούσαν για την αποτροπή των οικονομικών εγκλημάτων, τον καθορισμό φόρων σε εμπορεύματα και εταίρες, καθώς και για τη διενέργεια ελέγχων ποιότητας στα αγαθά. Ήταν αρμόδιοι για τους δρόμους, για τη συντήρηση των σπιτιών και έλεγχαν τη σεμνότητα των ενδυμάτων.» (Πηγή: Ελίνα Παπαγεωργίου, Περιοδικό Απαγορευμένη Ιστορία, τεύχος 10, σελ. 23)

ΟΙ ΚΟΜΜΩΣΕΙΣ

Όσο αφορά το ζήτημα της κόμμωσης, ασφαλώς πουθενά ο Χριστιανισμός δεν ορίζει ο άνθρωπος να μην περιποιείται την κώμη του. Ψευδώς ο Δαυλός υπαινίσσεται και πάλι πως «ο καλλωπισμός απαγορεύεται έτσι κι αλλιώς, διότι άπαντες πρέπει να δεχθούμε την αισθητική της Παλαιάς Διαθήκης» εφόσον «Οι Εβραίοι [της Παλαιάς Διαθήκης] άλειφαν δι’ ελαίου και αρωμάτων την κόμη τους» και διότι «Όλοι οι κανόνες, οι διδόμενοι υπό του μωσαϊκού νόμου, σχετικώς προς τις περιπτώσεις, κατά τις οποίας η κόμη δέον να κείρηται [όπως των αρχαίων Ελλήνων], και τον τρόπον, κατά τον οποίον πρέπει να γίνεται αυτό, προϋποθέτουν ότι κατά κανόνα οι Εβραίοι έφεραν μακράν κόμη» (Πηγή: Πηγή: Δέβαρης Δ.Σ. δημοσιογράφος, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ιδ΄, σελ. 773). Αρκεί να θυμηθεί κανείς εδώ το παράδειγμα του Σαμψών.

Οι μοναχοί ερμηνεύοντας τον Κανόνα της Ιστ΄ Συνόδου σωστά λένε πως οι «λαϊκοί πρέπει να κόπτωσι τα μαλλία». Αν αυτό γίνεται «ανεπιτηδεύτως, ακαλλωπίστως και απεριέργως», δεν ενέχει καμία παραδοξότητα, αλλά καταπολεμά την εκκεντρικότητα. Ο άνθρωπος με την μόδα έφτασε πολλές φορές στην γελοιότητα, στην μη πρακτικότητα και στην άμετρη εκκεντρικότητα. Οι νεοπαγανιστές παρουσιάζονται στην παρούσα περίπτωση ως πολέμιοι του αρχαιοελληνικού «μέτρου», πράγμα παράδοξο για «αρχαιολάτρες». Το να διατηρείται κανείς «απερίεργος» σημαίνει πως ούτε πολύ εκκεντρικός μπορεί να είναι, αλλά ούτε και ατημέλητος, αφήνοντας λ.χ. αχτένιστη την κώμη του όταν εγείρεται από τον βραδινό ύπνο. Διότι ο ατημέλητος είναι περίεργος άλλο τόσο όσο και ο εκκεντρικός.

Αριστερά: Οι «Παγανιστικές Άμετρες Κομμώσεις» και υπέρμαχοί (;) τους, οι αρθρογράφοι του Δαυλού και ο Παναγιώτης Μαρίνης. Οι νεοπαγανιστές θα πρέπει να υποστηρίζουν κάθε καλλωπισμό και κάθε είδος μόδας για να έχουν το δικαίωμα να πολεμούν την προτίμηση μιας συγκεκριμένης με μέτρο «μόδας» από τον Χριστιανισμό. Ειδάλλως αν περιθωριοποιούν και καταπολεμούν έστω και μία, δεν έχουν κανένα λογικό δικαίωμα να καταπιέζουν τις χριστιανικές διδασκαλίες, εφόσον πράττουν και αυτοί ομοίως, περιθωριοποιώντας έστω και ένα είδος καλλωπισμού, εκείνο το Χριστιανικό. Περί αυτού βλέπε κάτωθι στην ενότητα «ΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ» (Πηγή Φώτο : http://www.fashion-era.com/beauty_is_shape.htm#The%20Fashion%20Silhouette)

Το ζήτημα της προσταγής του Λευιτικού (κεφ. ιθ΄ 27) περί σισόης (πλεξούδας κοτσίδας) το οποίο αναφέρουν οι Μοναχοί που ερμηνεύουν τον Κανόνα και τους οποίους χρησιμοποιεί ο Δαυλός δεόντως, δεν είναι τόσο απλό. Ο Δαυλός έχει κάθε λόγο να εκμεταλλεύεται την όποια εγκυκλοπαιδική άγνοια των Μοναχών που ερμηνεύουν τις Συνόδους και την Π.Δ.. Προς τούτο στην αρχή ελέχθει πως αυτή είναι «μία από εκείνες τις ελάχιστες φορές που ο «Δαυλός» εμπιστεύεται τυφλά ως «πνευματικοπαίδι» τα λόγια των Χριστιανών μοναχών». Υπάρχει δόλος ή το λιγότερο άγνοια. Η εντολή του Θεού για διαφοροποίηση και στην κόμμωση, δόθηκε προς διαχωρισμό των Ιουδαίων από τους παγανιστές ιερείς: «Ο Θεός επέβαλε στους ιερείς αυστηρούς κανόνας επί του τρόπου διαθέσεως της κόμης αυτών. Ο νόμος απαγόρευε να κείρουν στρογγυλές τις γωνίες της κόμης των. Ούτε να ξυρίζουν την κόμη, ούτε να τρέφουν ταύτην απεριόριστα μακρά όφειλαν, αλλ’ απλώς να την κόπτουν. Διά των διατάξεων τούτων ο Θεός ήθελε να διακρίνονται οι ιερείς αυτού των ιερέων των εθνικών. Δεν έπρεπε δηλαδή ούτε να ξυρίζονται, ως οι ιερείς της Ίσιδος και του Σεράπιδος, ούτε να τρέφουν υπερβαλλόντως μακράν κόμη, ως οι βάρβαροι και οι στρατιώτες. Η απαγόρευση της κοπής των γωνιών της κόμης απέβλεπε στο να παρακωλύσει την εισαγωγή προλήψεων συνήθων στους γείτονας λαούς, ως επί παραδείγματι η συνήθεια αραβικών τίνων φυλών, οι οποίες προσέφεραν στον θεόν Οροτάλ τις τρίχες τις φυομένας μεταξύ των κροτάφων και των ώτων (Ηροδ. Β΄, 8).» (Πηγή: Πηγή: Δέβαρης Δ.Σ. δημοσιογράφος, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ιδ΄, σελ. 773).

Μέσο Αριστερά: Άποψη του ποταμού Χοάσπη, από την πλευρά του Αφγανιστάν. Οι αναβαθμίδες με τις καλλιέργειες και τα δέντρα έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τα γυμνά βουνά, που περιβάλλουν την κοιλάδα. Σ’ αυτή την περιοχή ζουν οι Καλάς, μια φυλή ξένη προς τους γηγενείς πληθυσμούς, η φυλή των «απίστων με τις μαύρες ρόμπες», που ανάγει την καταγωγή της στους στρατιώτες του Σικάντερ (Αλέξανδρου) (Ιστορία Ελληνικού Έθνους, τ. Δ΄) (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 3, άρθρο «Καλάς, οι "Έλληνες" των Ιμαλαΐων», Αντουανέττα Καλλέγια, αρχαιολόγος, σελ. 105)

Μέσο Αριστερά: Κυκλικός χορός των γυναικών. Στη φωτογραφία φαίνεται καθαρά το κεφαλοκάλυμμα των γυναικών με την πλούσια διακόσμηση. Πολλοί παρομοιάζουν την εμφάνισή τους με εκείνη των Σαρακατσαναίων στην ορεινή Ηπειρωτική Ελλάδα. (φωτ. Ν. Σοφιανός, 1995). (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 3, άρθρο «Καλάς, οι "Έλληνες" των Ιμαλαΐων», Αντουανέττα Καλλέγια, αρχαιολόγος, σελ. 115)

Μέσο Δεξιά: Νεαρά γυναικεία μέλη των Καλάς ντυμένα με την χαρακτηριστική ενδυμασία τους, την κεντρική κοτσίδα στο μέτωπο και τα πλούσια περιδέραια με τις κόκκινες, κίτρινες και άσπρες γυάλινες χάντρες. Όσα περισσότερα περιδέραια φορά μια γυναίκα, τόσο μεγαλύτερο είναι το κύρος της οικογένειας εις την οποία ανήκει (φωτ. Ν. Σοφιανός, 1995). (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 3, άρθρο «Καλάς, οι "Έλληνες" των Ιμαλαΐων», Αντουανέττα Καλλέγια, αρχαιολόγος, σελ. 119)

Δεξιά: Ξόανα των Καλάς, σχεδόν φυσικού μεγέθους (φωτ. Ν. Σοφιανός, 1995) (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 3, άρθρο «Καλάς, οι "Έλληνες" των Ιμαλαΐων», Αντουανέττα Καλλέγια, αρχαιολόγος, σελ. 113)

Στους σημερινούς παγανιστές Καλάς διακρίνεται περίφημα μια Σισόη ως η «κεντρική κοτσίδα στο μέτωπο». Οι Ιουδαίοι τότε διέφεραν στην θρησκεία ως Μονοθεϊστές. Την διαφορετικότητα της θρησκείας τους την επέδειχναν και με τον τρόπο που καλλωπίζονταν. Σύμφωνα με την αρχαιολόγο Αντουανέττα Καλλέγια οι γυναίκες των Καλάς πρέπει να έχουν 5 κοτσίδες: «η βασική κοτσίδα, που βρίσκεται στο κέντρο του μετώπου, έχει πλεχθεί από νεαρή ηλικία και δεν έχει κοπεί ποτέ.» Άλλωστε το επίμαχο εδάφιο της Αγίας Γραφής είναι μια σειρά εντολών διαφοροποίησης από τους παγανιστές της εποχής που εκτελούσαν οιωνοσκοπία και ορνιθομαντεία, εκπόρνευαν τις θυγατέρες τους και έκαναν τατουάζ στο σώμα τους, λερώνοντάς το: Λευιτικό, Κεφ. Ιθ΄ «26 Μὴ ἔσθετε ἐπὶ τῶν ὀρέων καὶ οὐκ οἰωνιεῖσθε, οὐδὲ ὀρνιθοσκοπήσεσθε. 27 οὐ ποιήσετε σισόην ἐκ τῆς κόμης τῆς κεφαλῆς ὑμῶν, οὐδὲ φθερεῖτε τὴν ὄψιν τοῦ πώγωνος ὑμῶν. 28 καὶ ἐντομίδας οὐ ποιήσετε ἐπὶ ψυχῇ ἐν τῷ σώματι ὑμῶν καὶ γράμματα στικτὰ οὐ ποιήσετε ἐν ὑμῖν· ἐγώ εἰμι Κύριος ὁ Θεὸς ὑμῶν. 29 οὐ βεβηλώσεις τὴν θυγατέρα σου ἐκπορνεῦσαι αὐτὴν καὶ οὐκ ἐκπορνεύσει ἡ γῆ, καὶ ἡ γῆ πλησθήσεται ἀνομίας.». Οι παγανιστές του Δαυλού άραγε τι κατάλαβαν ότι συμβαίνει σε αυτό το εδάφιο; Ότι ο Θεός «λανσάριζε» μόδα στους Ιουδαίους; Βέβαια όταν ο Δαυλός υπαινίσσεται πως η «μαντική τέχνη είναι επιστήμη», δεν θα ήταν ποτέ δυνατό να μην υπαινιχθεί πως η σισόη αφορά την απλή «κομμωτική» και όχι κάτι σπουδαιότερο και βαθύτερο, την θρησκευτική διαφοροποίηση.

Το «παράδειγμα» της «κόμμωσης» της Ιεζάβελ

Αναφέρει ο Μαρίνης πως «παράδειγμα άκρας αμαρτωλότητος η Ιεζάβελ καθότι "ἠγάθηνε τὴν κεφαλὴν αὐτῆς"». Το ζήτημα περί της Ιεζάβελ δεν είναι απλά η κόμμωσή της, και ότι διέταξε το μαλλί της με κτένι («ἠγάθηνε τὴν κεφαλὴν αὐτῆς» ), αλλά το ότι η Ιεζάβελ χρησιμοποίησε το κτένισμα ως μέσο για να αρέσει και να μπορεί να πορνεύει προκαλώντας του άνδρες. Χαρακτηριστικά αναφέρει το Πηδάλιο, του οποίο κάνουν χρήση οι νεοπαγανιστές: «Και δεν ηξεύρουν οι άθλιες πως με αυτό που κάνουν, παρομοιάζουν με την μάγισσαν εκείνη και πόρνην Ιεζάβελ, και γίνονται και αυτές νέες και δεύτερες Ιεζάβελ, διότι και αυτή τα ίδια φτιασίδια μεταχειρίζονταν για να αρέσει στους άνδρες καθότι είναι γεγραμμένο» (Πηγή: Πηδάλιον της Νοητής Νηός της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής των Ορθοδόξων Εκκλησίας, Εκδοτικός Οίκος Αστήρ, Αλ. & Ε. Παπαδημητρίου, Αθήναι, 1976, σελ. 306) (πρβλ. Δ΄ Βασιλείων, Κεφ. Θ΄ «ἔτι αἱ πορνεῖαι Ἰεζάβελ τῆς μητρός σου καὶ τὰ φάρμακα αὐτῆς τὰ πολλά»).

Η Ιεζάβελ ήταν «ένοχη» για πορνεία και μαγεία. Προς τούτο, αυτό που παρατηρεί ο Δαυλός αληθεύει: «Εν ολίγοις, λέμε εμείς, απαγορεύεται κάθε καλλωπισμός, ... όταν αυτός έχει ως σκοπό το ερωτικό φλερτ», με την μόνη διαφορά πως δεν ως «ερωτικό φλερτ» εδώ νοείται η περαιτέρω πορνεία του σώματος (πανσεξουαλισμός εκτός γάμου). Με προφητεία του Θεού, (Γ΄ Βασιλείων, Κεφ. Κ΄ «23 καὶ τῇ Ἰεζάβελ ἐλάλησε Κύριος λέγων· οἱ κύνες καταφάγονται αὐτὴν ἐν τῷ προτειχίσματι Ἰεζράελ»), το σώμα της Ιεζάβελ μετά τον θάνατό της έμεινε άθαφτο, εφόσον το έφαγαν σκυλιά έξω από τα τείχη της πόλης λίγο πριν την θάψουν (Δ΄ Βασιλείων, Κεφ. Θ΄ «36 καὶ ἐπέστρεψαν καὶ ἀνήγγειλαν αὐτῷ, καὶ εἶπε· λόγος Κυρίου, ὃν ἐλάλησεν ἐν χειρὶ Ἠλιοὺ τοῦ Θεσβίτου λέγων· ἐν τῇ μερίδι Ἰεζράελ καταφάγονται οἱ κύνες τὰς σάρκας Ἰεζάβελ, 37 καὶ ἔσται τὸ θνησιμαῖον Ἰεζάβελ ὡς κοπρία ἐπὶ προσώπου τοῦ ἀγροῦ ἐν τῇ μερίδι Ἰεζράελ, ὥστε μὴ εἰπεῖν αὐτοὺς Ἰεζάβελ.»).

ΟΙ ΔΥΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ & ΟΙ ΑΝΟΗΤΕΣ ΣΥΓΚΡΙΣΕΙΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΩΝ ΕΠΟΧΩΝ & ΟΙΚΟΝΟΜΙΩΝ

Αριστερά: «Ερημίτης του Αγίου Όρους. Η ιδανική εμφάνιση του Χριστιανού με βάση τους ισχύοντες και σήμερα Κανόνες των Οικουμενικών Συνόδων. (Φωτογραφία του 1960, που δημοσιεύθηκε στην Εγκυκλοπαίδεια «Πάπυρος Λαρούς», τόμ. Α΄, σελ. 786.)» (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 240)

Μέσο Αριστερά: «Σύγχρονος ισλαμιστής που εφαρμόζει αυθεντικά τις εντολές της θρησκείας του, όπως ισχύουν και σήμερα, για την αμφίεση, την κάλυψη, την κουρά κ.λπ. του ιδανικού μουσουλμάνου. Παράβαση των εντολών αυτών τιμωρείται με θάνατο.» (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 240)

Μέσο Δεξιά: Σκηνή από την αραβοϊσραηλινή διαμάχη του 1948 η οποία οδήγησε στη ριζοσπαστικοποίηση της αιγυπτιακής κοινωνίας. Εδώ: Παλαιστίνιοι ένοπλοι πυρπολούν ένα τεθωρακισμένο ισραηλινό φορτηγό [Ο εικονιζόμενος μαχητής του 1950 είναι ανυπόδητος. Διαφορετικές εποχές, διαφορετικές οικονομικές δυνατότητες, ως προς την αμφίεση. Ο Δαυλός της φαντασίας συγκρίνει εποχές στην Ελλάδα ως το 1960 με το 2001] (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 13, άρθρο «Η Αιγυπτιακή Επανάσταση», σελ. 59)

Δεξιά: Γυναίκα της Ελληνικής υπαίθρου κατά της πυρκαγιές του θέρους του 2007 που συγκλόνισαν όλη την Ελλάδα. Η αμφίεσή της, αντανακλά τόσο την οικονομική της κατάσταση όσο και τις διαφορετικές βιοτικές ανάγκες προσαρμογής των αγροτών της Πελοποννήσου εις την άγρια φύση, που λίγο έχουν να κάνουν με τις απόψεις του υπερφίαλου Δαυλού, που αντιλαμβάνεται τη ένδυση των πολιτών ενός ολόκληρου κράτους, ως η «αστική μόδα» των ευρωπαϊκών τσιμεντένιων μεγαλουπόλεων, όπως αυτή προβάλλεται μέσα από διαφημίσεις περιοδικών για «σέξι στυλάτες» γυναίκες και «μάτσο» άνδρες χωρίς «μυαλό», που περπατούν «άνετα» στην «πασαρέλα» των ισόπεδων πεζοδρομίων εις αναζήτηση εφήμερων συντρόφων και κατοχής κοινωνικού «status quo». Εντύπωση προκαλεί και στις δύο περιπτώσεις η χρήση υποδημάτων ανοικτού τύπου, ως οι πλαστικές παντόφλες «Buffalo», πιθανώς για την αντιμετώπιση του αυτού θερμού κλίματος αλλά και της εξοικονόμησης χρηματικών πόρων που επενδύονται σε άλλους πιο καίριους τομείς του βίου. (Πηγή: Εφημερίδα Το Βήμα, Παρασκευή 31 Αυγούστου 2007, σελ. Α10)

Ο Στέφανος Μυτιληναίος παρουσιάζει δύο φωτογραφίες προς σύγκριση, ενός Μοναχού προ του 1960 και ενός «σύγχρονου» Ταλιμπάν (2001), για τον οποίον ισχυρίζεται πως «εφαρμόζει αυθεντικά τις εντολές της θρησκείας του, όπως ισχύουν και σήμερα, για την αμφίεση, την κάλυψη, την κουρά κ.λπ. του ιδανικού μουσουλμάνου. Παράβαση των εντολών αυτών τιμωρείται με θάνατο.». Βέβαια πουθενά δεν παραθέτει τις πηγές από τις οποίες εξάγει τα συμπεράσματά του περί θανατικής καταδίκης ή της επιβαλλόμενης περιβολής του μουσουλμάνου, αφού σήμερα εκατομμύρια ισλαμιστές ανά τον κόσμο ενδύονται πολύ διαφορετικά από τον εικονιζόμενο. Και μάλιστα τυγχάνουν και μουλάδες. Όπως και να έχει, επειδή η σελίδα του «Απολογητή» θεωρεί τον Ισλαμισμό αίρεση, δεν υπάρχει κανείς λόγος να τύχει αυτός ιδιαίτερης υπεράσπισης ως ιδεολογήματος. Όμως το ζήτημα της έλλειψης αποδείξεων από πλευράς νεοπαγανιστών παραμένει, τόσο ως προς «τις εντολές της θρησκείας του» ισλαμιστή, όσο και προς τον χρόνο λήψης της φωτογραφίας αυτής του Αφγανού που εικονίζεται στον Δαυλό. Προς τούτο η «απολογία» έχει ενδιαφέρον μόνο ως προς φανέρωση του κάτωθι Δαυλικού φληναφήματος.

Η δολιότητα του Δαυλού να συγκρίνει, ανθρώπους των οικονομιών του Τρίτου Κόσμου (Αφγανιστάν) της νεότερης εποχής (1980-2000;) και την εικόνα ενός Έλληνα μοναχού της δεκαετίας του 1950 με εκείνη του «καθωσπρέπει» ενδεδυμένου ανθρώπου της Καπιταλιστικής Δύσεως που έχει στο νου ο μέσος αναγνώστης για το σήμερα (τεύχος του 2001) είναι πράγματι «άνω ποταμών». Διότι ο Δαυλός, «πηδάει» εποχές & οικονομίες, και ο καθείς μπορεί εύκολα να εννοήσει το γιατί. Είναι τραγικός ο πεισματώδης φανατισμός των νεοπαγανιστών μερικές φορές. Στην παρούσα θα μπορούσαν να παρατεθούν χιλιάδες φωτογραφίες των πολιτών της Ελλάδας της υπαίθρου του 1960 αλλά και των παγανιστών σημερινών μαύρων της Αφρικής και του Ειρηνικού, σε πολύ χειρότερες ενδυματολογικές συνθήκες από ότι ο «Ταλιμπάν» της φωτογραφίας ή ο Μοναχός του 1960.

Όσο αφορά ειδικά τον Μοναχό του Αγίου Όρους, ο φανατικός Δαυλός, παρουσιάζει μια φωτογραφία του 1960, εποχή που στην Ελλάδα η φτώχεια απασχολούσε ευρύτατες μάζες του πληθυσμού της υπαίθρου και όχι μόνο μοναχούς. Ο Δαυλός δεν φαίνεται να καταλαβαίνει πως η ύπαιθρος δεν ακολουθεί τους αστούς κατά πόδας στην οικονομία και κατά συνέπεια στην ενδυμασία. Ο Δαυλός, γέννημα θρέμμα της αστικής ευημερίας και καλοπέρασης, χλευάζει, όχι θρησκευτικές ενδυματολογικές αντιλήψεις ως φαντάζεται, αλλά αντίθετα, οικονομικές δυνατότητες των Ελλήνων μιας περασμένης» δεκαετίας. Για την ακρίβεια εκείνης προ 40 ετών. Τέτοιους ρητορικούς ξεπεσμούς μπορεί κανείς να δει πολλούς μέσα στον Δαυλό. Δεν είναι να απορεί κανείς. Οι νεοπαγανιστές, αντί να παρακολουθήσουν κανένα κινηματογραφικό ή φωτογραφικό ντοκουμέντο για την οικονομία της Ελλάδας ή του κόσμου της δεκαετίας του 1950, όπου οι πλείστοι πολίτες της υπαίθρου ήσαν ανυπόδητοι, φαντάζονται πως όλοι οι άνθρωποι ζουν στην ίδια εποχή με αυτούς ή πως όλοι έχουν τις ίδιες οικονομικές δυνατότητες με τους αστούς παγανιστές δημοσιογράφους. Πάντα έτσι είναι οι παγανιστές. Με το σήμερα προσπαθούν να εξηγήσουν το χθες. Προς τούτο η σισόη μετατράπηκε σε μόδα, τα άρματα της Ιλιάδας γίνονται πύραυλοι κ.ο.κ.

Μια σημαντική ερώτηση: Γιατί οι νεοπαγανιστές κατακρίνουν περί της περιβολής μοναχούς, μέσα από τα έντυπά τους βάση φωτογραφιών του 1960, και όχι λ.χ. Έλληνες οικοδόμους σε πραγματικό χρόνο, σε κάποια οικοδομική εγκατάσταση ή εργοτάξιο στην Ελλάδα του 2007; Φοβούνται μην «μαζέψουν στην πλάτη τους το ξύλο της χρονιάς τους»; Χτίστες, οικοδόμοι, πλακατζίδες, μαρμαράδες, βαφείς κ.α. σε ποια «θρησκευτική» παράταξη ανήκουν βάση των ανοήτων συμπερασμάτων του Δαυλού περί περιβολής ενδυμασίας;

ΟΙ ΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΕΣ «ΑΜΕΡΟΛΗΨΙΕΣ»

Οι φανατικοί δημοσιογράφοι του Δαυλού, όπως και ο Π. Μαρίνης, αν και επιπίπτουν στα ενδύματα ενός μοναχού μιας άλλης εποχής, του 1960, ουδέποτε τολμούν να επιπέσουν στην «μόδα» των πολυθεϊστών Καλάς των Ιμαλάϊων του 2000, παρότι αυτοί φέρουν κατά παράδοση μαύρες ρόμπες, κεφαλο-καλύμματα, ρουχισμό ανδρικό παραπλήσιο με τον «Ταλιμπάν» της φώτο που παραθέσανε. Ο δε Μαρίνης δεν τολμά καν να τους κατηγορήσει για την έλλειψη ψιμυθίωσης, πράγμα που σαφώς κάνει όταν πρόκειται να βάλει την Ορθοδοξία «η περιποίησις και η ψιμυθίωσίς ... «αμαρτία»».

Σύμφωνα με την αρχαιολόγο Αντουανέττα Καλλέγια πέρα από τις 5 κοτσίδες των γυναικών Καλάς, «Σημαντικό στοιχείο της γυναικείας αμφίεσης είναι το κάλλυμα της κεφαλής, που αποτελείται από δύο τμήματα και είναι υποχρεωτικό να το φορά η γυναίκα οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας. Το ένα τμήμα του είναι ένας είδος καλύπτρας διακοσμημένο με κουμπιά, χάντρες και όστρακα, ραμμένα σε μια μάλλινη ζώνη, που φτάνει ως την πλάτη... Η ενδυμασία των αντρών περιλαμβάνει ένα μακρύ μάλλινο χιτώνα και μακριά παντελόνια. Μέχρι πρόσφατα φορούσαν και αυτοί μαύρους μάλλινους χιτώνες, γι’ αυτό τους αποκαλούσαν "απίστους με τις μαύρες ρόμπες", ενώ πλέον φορούσαν πανωφόρια από δέρμα προβάτων ή γούνα. Στα πόδια φορούν μάλλινες κάλτσες, δεμένες με λουριά και παπούτσια από δέρμα αγελάδων. Αξιοπρόσεκτος είναι ο σκούφος τους, που αντιγράφει ατόφιο τον τύπο της μακεδονικής καυσίας.» (Πηγή: ο.π., σελ.118). Ο Παναγιώτης Μαρίνης δεν ενοχλείται από αυτή την μόδα των παγανιστών Καλάς του 2007. Ενοχλείται επειδή ο Χριστιανισμός άλλαξε την «μόδα» στιγμιαία προ 1700 ετών με «επιβολή ατημέλητου κόμης, φαιών φελονίων, μακρού δαλματικού χιτώνος και "μαντήλας" δια τας γυναίκας». Αν είναι να κατηγορηθεί ο Χριστιανισμός για ένα «είδος μόδας» προ 17 αιώνων, ας κατηγορήσει ο Παναγιώτης Μαρίνης, και κάθε άλλος νεοπαγανιστής, τους οίκους μόδας, που αλλάζουν το συρμό της εμφάνισης τουλάχιστον δύο φορές τον χρόνο (έαρ φθινόπωρο) στην σημερινή εποχή.

Αριστερά: Μια στιγμή με τους Καλάς, Λεωνή Καράκη (Πηγή: http://ekatevolos.ysee.gr/html/05_04_02.html)

Προσοχή πρέπει να δοθεί στα λόγια των νεοπαγανιστών του ΥΣΕΕ για τους Καλάς: «Οι Καλάς αποτελούν γι’ εμάς τους Έλληνες Εθνικούς το συνδετικό κρίκο με τους προγόνους μας. Κρατούν στα χέρια τους στοιχεία που μας λείπουν, ενώ κι εμείς με τη σειρά μας έχουμε πολλά στοιχεία να τους δώσουμε που τους λείπουν. Η όμορφη κοινωνία τους πρέπει να γίνει το δικό μας όραμα, η δική μας ουτοπία αν θέλετε, αφού η ουτοπία είναι η έμπνευση των Αρίστων. Στις ημέρες που έρχονται πρέπει να συνάψουμε σχέσεις με τους εν Ασία αδελφούς μας, που πάσχουν κι αυτοί, όπως κι εμείς, από την νόσο των Ελλήνων. Να ισχυροποιήσουμε τους δεσμούς μας και εν ανάγκη να βρούμε τρόπους για να τους προστατέψουμε απ' την ιεχωβιστική λαίλαπα αμφοτέρων των πλευρών που τους περιβάλλει.

Το κόσμημα αυτό της παγκόσμιας Εθνικής κοινότητος, δίνει με το δικό του τρόπο ένα ηχηρότατο χαστούκι σ' όλους όσους ισχυρίζονται ότι οι αυτοθεσμιζόμενες κοινωνίες της βουληφόρου Αγοράς είναι ανεπίστρεπτο παρελθόν!» (Πηγή: http://www.ysee.gr/index.php?type=article&f=kalas, εδώ)

Αριστερά: Σκηνή από την αραβοϊσραηλινή διαμάχη του 1948 η οποία οδήγησε στη ριζοσπαστικοποίηση της αιγυπτιακής κοινωνίας. Εδώ: Παλαιστίνιοι ένοπλοι πυρπολούν ένα τεθωρακισμένο ισραηλινό φορτηγό [Ο εικονιζόμενος μαχητής του 1950 είναι ανυπόδητος. Άλλα χρόνια, άλλη οικονομία, άλλες δυνατότητες ως προς την αμφίεση. Ο Δαυλός της φαντασίας συγκρίνει εποχές στην Ελλάδα ως το 1960 με το 2001] (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 13, άρθρο «Η Αιγυπτιακή Επανάσταση», σελ. 59)

Μέσο Αριστερά: Περικλής, ο μεγάλος ηγέτης της δημοκρατικής Αθήνας, του οποίου η παρουσία σφράγισε την εποχή του, η οποία ονομάστηκε «Χρυσούς αιών» (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 17, άρθρο «Η φορολογία στην Αρχαία Ελλάδα», σελ. 97)

Μέσο Δεξιά: Περίφημο άγαλμα της θεάς Δήμητρας

Δεξιά: Η Ασπασία σε αρχαίο γλυπτό που βρίσκεται στο Μουσείο του Λούβρου (Πηγή: Περιοδικό Ιστορία εικονογραφημένη, τεύχος 14, άρθρο «Ασπασία», Γ. Α. Μενεγάκης, σελ. 89)

Ο νεοπαγανιστής Μαρίνης ενοχλείται από τας «μαντήλας» των «Χριστιανών», όταν «μαντήλας» φορούν η θεά Δήμητρα και η Ασπασία του Περικλή. Οι νεοπαγανιστές της αυστηρής αρχαιολατρικής περιβολής, «ενοχλούνται» από αυτήν, όταν την προσλαμβάνει ο Χριστιανισμός στις χείρες του! Ο Μαρίνης υπερτονίζει τα δημοτικά τραγούδια επειδή «ομνύουν στον Ήλιον, τον ουρανόν ή άλλα παρόμοια» (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 142, ένθετο «Οι διευκρινίσεις και τα σχόλια του Π. Μαρίνη στις παρατηρήσεις του ΤΜ [στο τεύχος 141]), όταν οι παραδοσιακές στολές της Ελληνικής Υπαίθρου για τις γυναίκες είναι όλες με «μαντήλας» ή άλλα κεφαλο-καλύματα!. Τι να πει κανείς για τους αρχαιολάτρες κα τις θεωρίες τους;

Οι νεοπαγανιστές δεν κατακρίνουν ποτέ τον Περικλή που φέρεται να φορά συνέχεια περικεφαλαία. Αυτοί κυκλοφορούν μεσημεριάτικα φορώντας στρατιωτικά κράνη στην Αθήνα; ή γνωρίζουν πως η περικεφαλαία είχε σκοπό να κρύψει καλλιτεχνικά το μεγάλο του κεφάλι; Δεν μπορούν να καταλάβουν πως και η «απλή» αμφίεση πολλές φορές στον Χριστιανισμό, εξυπηρετεί κάποιους σκοπούς και πως ένα απλό ένδυμα κρύβει από κάτω του συνήθως έναν απλοϊκό άνθρωπο; ή σε αυτούς αρέσει η φαντασμαγορία, η επιφάνεια και η κενότητα των πολλών και ποικίλλων ενδυμάτων των κολεών, ως οι παγανιστές της Πολυνησίας; Είχε άδικο ο Απολογητής Τατιανός σαν έλεγε «Παύσασθει ... ὤσπερ ὁ κολοιὸς ... ἐπικοσμούμενοι πτεροῖς… »; (Μτφρ: Παύσατε να στολίζεσθε ωσάν ο κολοιός με πτερά…) (Πηγή: Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας, Απολογητές 2, Τατιανός Αθηναγόρας, Τατιανού Προς Έλληνας, Πατερικές Εκδόσεις Γρηγόριος ο Παλαμάς, Θεσσαλονίκη 1986, σσ. 77 79).

Και εδώ ασφαλώς δεν μπορεί κανείς να ξεχάσει τις πάμπολλές φορές που όλοι οι νεοπαγανιστές, παρέα με άθεους, κατέκριναν Ορθόδοξους ιεράρχες επειδή φέρουν «χρυσάφια» και «στολίζονται» υπερβολικά. Ο Π. Μαρίνης χρησιμοποιεί άρθρο της εφημερίδας Ορθόδοξος Τύπος για να τονίσει αυτή την αντίφαση ηθικής και στολισμού: «Εστία πάσης διαφθοράς, ηθικής και περιουσιακής» έγραψε δια τα μοναστήρια ο Ανδρέας Μιχαλακόπουλος! Εξ Οικείων τα βέλη. Γράφει εν κυρίω άρθρω υπό τον τίτλον, «Λησταίς περιεπέσαμεν»!, η εφ. Ορθόδοξος Τύπος (18/02/2005): «Εκπωμάτισις βόθρου! Μας πνίγουν αι αναθυμιάσεις των λυμάτων! Δυσωδία αποπνικτική, την οποία δεν είναι δυνατόν να εξουδετερώσουν τα ειδικής συνθέσεως και κατασκευής αρώματα, με τα οποία "παρφουμάρονται" μερικοί αρχιερείς, παραγγέλοντες εις επιλεγμένους αρωματοποιούς το συμπλήρωμα τούτο των απαστραπτόντων και διαρκώς ανανεωουμένων αμφίων των...» (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, περ. Τρίτο Μάτι, τεύχος 142, ένθετο, σελ. 24). Όπως παρατηρεί κανείς, ο Μαρίνης αφήνει να εννοηθεί πως ο καλλωπισμός συνάδει με την ανήθικη ζωή, παρά με την ηθική με την οποία προκαλεί φανερότατη αντίφαση. Αντίφαση την οποία ο Μαρίνης χαίρεται να χρησιμοποιεί λέγοντας «Εξ Οικείων τα βέλη». Και φανερότατα ο Π. Μαρίνης εδώ δεν χρησιμοποιεί αυτό το απόσπασμα για να τονίσει τα περί «κατά καλλωπισμού» της Ορθοδοξίας, αλλά τα περί Εστίας «πάσης διαφθοράς, ηθικής και περιουσιακής». Άμετρα επιχειρήματα μιας αντιφατικής λογικής. Εκείνης της παγανιστικής.

Ασφαλώς ο Π. Μαρίνης δεν είναι ο μόνος που αντιλαμβάνεται την αντίθεση στολισμού και ηθικής ζωής. Η Διοδώρα Ντορέτα Πέππα, πρόεδρος του ΕΛΛΗΝ.Α.Ι.Σ. σε ερώτηση του περιοδικού Τ.Μ. «"Στους εισερχόμενους του σωματείου -μερικοί εκ των οποίων ήταν αρχαιοπρεπώς ενδεδυμένοι κατά το δοκούν-δεν επιτράπηκε να μεταφέρουν εντός του αρχαιολογικού χώρου λάβαρο, μουσικά όργανα και αρχαιοπρεπή όπλα". Δεν θεωρείται λογική την απαγόρευση αυτή εκ μέρους του κράτους;» απάντησε «-Πρώτον, πώς ορίζεται για το ΥΠ.ΠΟ το "ευπρεπώς"; Ο τουρίστας που μπαίνει με το "τάνγκα" στον αρχαιολογικό χώρο, στον Ιερό του Διός είναι "ευπρεπώς ενδεδυμένος";» (Πηγή: Έκκαρης, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 149, άρθρο «Τι συνέβει στο Ολυμπιείον στην τελετή», σελ. 25). Όπως αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης ο νεοπαγανισμός της Ελλάδας έχει εκείνες τις αντιλήψεις περί ευπρεπούς ενδυμασίας, για τις οποίες υποκρινόμενος κατηγορεί τον Χριστιανισμό δια στόματος Π. Μαρίνη: «Επιδιώκομε τον εκσυγχρονισμό, οικονομικό, βιομηχανικό, κοινωνικό και πνευματικό, της χώρας ή την αυτοπεριθωριοποίησί της ώστε να μη μας εκμαυλίζουν οι "μίνι" φούστες;» (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, περ. Τρίτο Μάτι, τεύχος 142, ένθετο, σελ. 24). Σίγουρα κανείς τουρίστας δεν εισέρχεται στο Ολυμπίειον με «"τάνγκα"» ή γυμνός. Τα αποσιωπητικά της ιέρειας Διοδώρας Ντορέτας Πέππας γύρω από την λέξη «τάνγκα» είναι πάνω-κάτω ότι αφήνει να εννοηθεί ο Μαρίνης, όταν καταφέρεται ενάντια στους Ορθόδοξους με το «"μίνι" φούστες». Άλλωστε η ενδυμασία περιβολή των νεοπαγανιστών στο Ολυμπείον στις 21 Ιανουαρίου 2007 δεν αφήνει πολλά περιθώρια για παρεξηγήσεις. Επικράτησε κατά κόρον η μακρά και σεμνή ενδυμασία των γυναικών, όπως μπορεί κανείς να δει στην σελίδα αφιερωμένη στην Διοδώρα Ντορέτα Πέππα.

Ακόμη και οι νεοπαγανιστές του Υ.Σ.Ε.Ε. φαίνονται πολύ προσεχτικοί στην λιτότητα της ένδυσης. Απλούστατα λευκά και μακριά ιμάτια είναι παρόντα σε κάθε ιεροπραξία τους.

Πηγή Φώτο: http://www.ysee.gr/index.php?type=d&f=orchomenos2005

Μέσο Δεξιά: Ο ηθοποιός του κινηματογράφου Κέρκ Ντάγκλας στο ρόλο του Οδυσσέως (δεμένος στο καράβι, για να σωθεί από τις σειρήνες). (Πηγή: Περιοδικό Ιστορία Εικονογραφημένη, τεύχος 49, άρθρο «Οδυσσεύς, η ζωή ενός πολυμήχανου», σελ. 90)

Δεξιά: Ο κυνικός φιλόσοφος Διογένης

Έπειτα οι νεοπαγανιστές, κόλακες του αρχαίου κλέους, γιατί δεν κατακρίνουν τα αρχαία ανδρικά μίνια, γυναικεία σήμερα, ενδύματα σαν του ηθοποιού Κέρκ Ντάγκλας ή των Σκοτσέζων; Γιατί δεν κατακρίνουν τον γυμνισμό, και δηλαδή την παντελή έλλειψη ένδυσης, του αρχαίου αθλητισμού και των γυμναστηρίων, αλλά αντίθετα την θαυμάζουν; Τι το παραπάνω έχει μια παντελή έλλειψη ένδυσης από εκείνη την απλή; Γιατί δεν κατακρίνουν την ευτέλεια των Κυνικών φιλοσόφων που ζούσαν με τα ίδια ρακένδιτα ενδύματα πάντοτε; Γιατί δεν κατακρίνουν τον Διογένη που ζούσε σε πιθάρι και όταν είδε ένα παιδί να πίνει με τα χέρια του, έθραυσε το κύπελλο του λέγοντας «παιδίον μὲ νενίκηκεν εὐτελία»; Γιατί δεν κατακρίνουν τους Σπαρτιάτες πολεμιστές που «Σε ηλικία επτά χρονών... απομακρύνονταν από τους γονείς τους για να ανατραφούν από την πολιτεία. Συμμετείχαν σε ένα πρόγραμμα στρατιωτικής εκπαίδευσης που περιλάμβανε τις αυστηρότερες μορφές πειθαρχίας. Έπρεπε να υπομένουν τον πόνο και τις κακουχίες σιωπηλά. Οποιοδήποτε σημάδι δειλίας οδηγούσε σε μέρες ατίμωσης. Μέχρι τα δώδεκα ήταν υποχρεωμένα να κοιμούνται στην ύπαιθρο πάνω σε ένα κρεβάτι από βούρλα κομμένα στις όχθες του ποταμού Ευρώτα. Μόνο ένα ρούχο φορούσαν ολόκληρο το χρόνο, ενώ απαγορευόταν να φορούν περισσότερα. Δεν γνώριζαν τις ανέσεις του σπιτιού, αλλά ζούσαν σε στρατώνες μέχρι τα τριάντα τους. Συχνά, οι νέοι αυτοί αποτελούσαν το σεξουαλικό αντικείμενο μεγαλύτερων ανδρών». (Πηγή: Αρχαία Ελλάδα και Βίβλος, Σύγκρουση Κοσμοαντιλήψεων, πρωτ. Assumptions that Affect Out Lives, Christian Overman, εκδόσεις Άροτρον, 2004, σελ. 61). Αντιλαμβάνονται ίσως πως ορισμένες απλοϊκές ενδυματολογικές συνήθειες οδηγούν σε ορισμένα χαρίσματα; Αν ναι, γιατί δεν θέλουν το ίδιο να αντιληφθούν και για τους Χριστιανούς; Τους ενοχλεί τόσο πολύ ο Χριστιανισμός, ώστε η σκέψη τους θολώνει;

Παρακάτω λ.χ., μπορεί να δει κανείς, ακόμη και πολυθεϊστή, «Έλληνα» για τον Δαυλό, του Ειρηνικού την δεκαετία του 1970 με αμφίεση σχεδόν το τίποτα, τα έντονα χρώματα στα πρόσωπα και τις ανθρώπινες κεφαλές να κρέμονται από το λαιμό ως «μενταγιόν». Παγανιστικοί καλλωπισμοί που ουδόλως κατακρίνονται από τους Έλληνες νεοπαγανιστές. Τους ενοχλούν οι Μοναχοί του 1060 και οι Ταλιμπάν «φτωχαδάκια του Τρίτου Κόσμου». Μεγάλοι πλακατζήδες οι νεοπαγανιστές του Δαυλού. Ας βάψουν τα πρόσωπά τους κόκκινα σαν τους Πολυνήσιους και ας πάνε στην πλατεία Συντάγματος καμία πορεία, αν ο παγανιστικός θυμός για τον Χριστιανισμό, δεν τους έχει ήδη δώσει το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Αριστερά: Με το τρόπαιό του, ένα κρανίο κρεμασμένο στο λαιμό, ένας νεαρός Παπούα ποζάρει στον φωτογραφικό φακό ενός τουρίστα. (Πηγή: Περιοδικό Ιστορία Εικονογραφημένη, τεύχος 56, άρθρο «Οι Κυνηγοί Κεφαλών της Νέας Γουινέας», σελ. 123)

Μέσο: Παπούα βαμμένος κόκκινος. (Πηγή Φώτο: Περιοδικό Ιστορία Εικονογραφημένη, τεύχος 56, άρθρο «Οι Κυνηγοί Κεφαλών της Νέας Γουινέας», σελ. 127)

Δεξιά: Γυναίκες Παπούα με τα πρωτόγονα στολίδια τους: φύλλα, όστρακα και κόκαλα στη μύτη. (Πηγή: Περιοδικό Ιστορία Εικονογραφημένη, τεύχος 56, άρθρο «Οι Κυνηγοί Κεφαλών της Νέας Γουινέας», σελ. 129)

Αριστερά: Ο καθηγητής Γιόζεφσον μιλά για την αρχαιοελληνική γλώσσα των ιθαγενών του Ειρηνικού (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 214)

Μέσο Αριστερά & Μέσο Δεξιά: Χαρακτηριστικοί τύποι κυνηγών κεφαλών και δεινών πολεμιστών της Νέας Γουινέας. (Πηγή: Περιοδικό Ιστορία Εικονογραφημένη, τεύχος 56, άρθρο «Οι Κυνηγοί Κεφαλών της Νέας Γουινέας», σελ. 128)

Δεξιά: Οι ιθαγενείς της Νέας Γουινέας προσφέρουν δώρα σε μέλη της Αμερικανικής Γεωγραφικής Εταιρίας, που επισκέφτηκαν την περιοχή τους. (Πηγή: Περιοδικό Ιστορία Εικονογραφημένη, τεύχος 56, άρθρο «Οι Κυνηγοί Κεφαλών της Νέας Γουινέας», σελ. 129)

Οι παγανιστές είναι πολύ «επικίνδυνοι» αφού εκφράζουν ένα, όχι μόνο ξενοφοβικό ρατσισμό, αλλά και μια άνευ προηγουμένου διάκριση βάση της μόδας και της ενδυματολογίας. Δηλαδή ουσιαστικά εκφράζουν μια κοινωνική οικονομική διάκριση, αφού ο Μοναχός οφείλει να είναι πτωχός και άρα «ρακένδυτος». Παράδοξο αν συνυπολογίσει κανείς πως το νεοπαγανιστικό ΥΣΕΕ αγωνιά και συμμετέχει σε εκδηλώσεις «για την πολυμορφία» και «κατά των διακρίσεων», η οποία ως φαίνεται περιορίζεται μόνο στις θρησκευτικές επιδιώξεις του νεοπαγανιστικού κινήματος, παρά στην ουσία.

Αριστερά και Δεξιά: Το Ύπατο Συμβούλιο των Ελλήνων Εθνικών ως μέλος της Εθνικής Συντοντιστικής Επιτροπής συμβάλλει στο έργο της ενημέρωσης των Ελλήνων σχετικά με την νέα νομοθεσία της ΕΕ κατά των διακρίσεων. (Πηγή: http://www.ysee.gr/index.php?type=d&f=stop-discrimination)

Μέσο: Για την πολυμορφία. Κατά των διακρίσων (Πηγή: http://www.ysee.gr/index.php?type=d&f=stopdiscrimination, εδώ)

ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΙΝΔΙΚΕΣ «ΑΜΕΡΟΛΗΨΙΕΣ» ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΩΝ

Οι Έλληνες νεοπαγανιστές είναι πάντοτε πρωτοπόροι σαν είναι να διδάξουν τα περί δικαιοσύνης και αμεροληψίας. Όχι μόνο ουδέν λέγουν για τις λιτότατες αρχαιοπρεπείς ενδυμασίες των υποστηρικτών τους (βλ. μουσικό συγκρότημα «Δαιμόνια Νύμφη») αλλά διαφημίζουν και τις ακόμη λιτότατες κελεμπίες των Ινδών, επειδή μοιάζουν με εκείνες των «Ελλήνων φιλοσόφων».

Αριστερά: Ο Ινδός φιλόσοφος Βέντα Μπαράτι, σου οποίου το ψυχονοητικό έργο βρίσκουμε συχνά αναφορές στους Στωικούς, Πλατωνιστές και τους Νεοπλατωνικούς φιλοσόφους. (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 57, Σημείωμα Διευθυντή [Γεώργιου Τσαγκρινού], σελ.8 )

Μέσο Αριστερά: Ένας από τους μεγαλύτερους εν ζωή Ινδούς φιλοσόφους, ο Γιογκιράτζα Γκουρουανάθ, μ εενδυμασία της σιβαϊκής παράδοσης, που θυμίζει έντονα αρχαίο Έλληνα σοφό. (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 56, Σημείωμα Διευθυντή [Γεώργιου Τσαγκρινού], σελ.7 )

Δεξιά: «Δαιμόνια Νύμφη» στα ίχνη της προγονικής μας μουσικής. (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 28, Επιστολές Αναγνωστών Ανακοινώσεις, σελ.5 )

Αριστερά: Ο Γιόγκι Χάρι, ένας από τους τελευταίους συνεχιστές της παμπάλαιας Ινδικής Μουσικής Παράδοσης που έχει μεγάλη συγγενική σχέση με ορισμένες βασικές τάσεις της επίσης αρχαιότατης Ελληνικής τέχνης. Βαθύς γνώστης της Χάθα Γιόγκα και του Κοσμικού Ήχου. (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 66, Σημείωμα Διευθυντή [Γεώργιου Τσαγκρινού], σελ. 5)

Μέσο: Ο Νάμντακ Ρίνποτσε με τον Τενζίν Μαγιάλ Ρίνποτε (σε νεαρή ηλικία). Παρατηρήστε το κάλυμμα κεφαλής του Νάμντακ Ρίνποτε και την σαφή ομοιότητα του με αρχαιοελληνική περικεφαλαία. (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 60, Σημείωμα Διευθυντή [Γεώργιου Τσαγκρινού], σελ.5 )

Δεξιά: Ινδός Ασκητής. (Γλυπτό έργο του 2ου ή 3ου μ.Χ αιώνος στην Γανδάρα των Ινδιών) (Πηγή: Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ε΄, σελ. 824)

Αριστερά: Ο Σουάμα Βέδα και οι συνεργάτες του στα ερείπια της Ακαδημίας Πλάτωνος [Στα αριστερά του Σουάμα Βέδα διακρίνεται ο Γ. Τσαγκρινός σε στάση «διαλογισμού»]. (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 68, Σημείωμα Διευθυντή [Γεώργιου Τσαγκρινού], σελ. 5)

Μέσο και Δεξιά: Λιτανεία -Γκανέσσα υιός του Σίβα Διονύσου με άνθη. [Οι εικόνες είναι από ναό στην Ευρώπη και όχι από την Ινδία και στην λιτανεία μετέχουν και δεκάδες χιλιάδες Ευρωπαίοι, όχι μόνον Ινδοί] (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 47-48, Σημείωμα Διευθυντή [Γεώργιου Τσαγκρινού], σελ.8 )

Ο νεοπαγανιστής Γ. Τσαγκρινός κολακεύοντας τον Ινδουισμό λέγει: «Κρύβει πολλά στα βάθη της η σχέση Ελλάδος Ινδίας. Το σωστό θα ήταν γι’ αυτούς που τους αρέσουν οι ορολογίες, να μιλάμε για Ελληνοϊνδικό ή Ινδοελληνικό Πολιτισμό και ομοεθνία και όχι Ινδοευρωπαϊκό, στο βάθος η Ευρώπη είναι Ελλάδα και στο πολύ βάθος Ελλάδα και Ινδία είναι ένα. Ο νοών νοείτω.» (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 66, Σημείωμα Διευθυντή [Γεώργιου Τσαγκρινού], σελ. 6)

Γιατί εμείς να μην ονειρευτούμε στο βάθος του απώτερου χρόνου μία Ευρώπη με την Ασία μαζί, μια Ευρασία; Πολιτισμικά τουλάχιστον οι πρώτες σημαντικές επαφές έχουν ξεκινήσει και μας έχουν φέρει πιο κοντά, κυρίως στις Ινδικές πολιτισμικές παρακαταθήκες που έχουν μπολιάσει πολλά ασιατικά ρεύματα φιλοσοφικής σκέψης, όπως είναι αυτή του Βουδισμού και του Ζεν. (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 57, Σημείωμα Διευθυντή [Γεώργιου Τσαγκρινού], σελ.8 )

Γιατί τα λέω αυτά; Διότι εδώ και δεκαετίες εξηγώ στους στενούς κύκλους των φίλων μου για την υπόγεια και τρίσβαθη σχέση που έχουν οι Σίντιες [πρώτοι κάτοικοι της Λήμνου κατά τον Γ. Τσαγκρινό] με τους μεγάλους Σοφούς των Ιμαλαΐων, αλλά και των σημερινών Κρατών-Εθνών Ινδίας, Κασμίρ, Νεπάλ και Θιβέτ. Ιδιαίτερα το τελευταίο, το Θιβέτ, σαν στέγη του κόσμου συντήρησε πολλή από την αρχαία γνώση... Στην ούσία θα πρέπει να μιλάμε για ένα πολιτισμό που φθάνει περίπου στα 20.000 χρόνια από σήμερα, με ένα κέντρο-πόλο στο Αιγαίο και το άλλο στην Ασία Ινδία. Συνεπώς ο όρος Ινδοευρωπαίοι «θα ήθελε» να είναι σωστός, αλλά δεν είναι. Θεωρώ ότι οι Ευρωπαίοι είναι στην συντριπτική τους πλειοψηφία πυρήνες της Ελληνικής φυλής, με Ελληνική γλώσσα, που έχει υποστεί αλλοιώσεις. Ο σωστός θα ήταν Ελληνοϊνδοί ή Ινδοέλληνες.... οι εκστρατείες του Διονύσου είχαν ξεκινήσει τουλάχιστον 20.000 χρόνια από σήμερα και μέσα στις χιλιετίες επαναλαμβανόντουσαν κύκλοι εκστρατειών. Δεν είναι λοιπόν καθόλου συμπωματικό, ότι ο Θρακομακεδόνας Διόνυσος μετέφερε την ανώτερη Θεουργία στα πέρατα της Ασίας και οι Θρακομακεδόνες Σίντιες ζήμωσαν τις γνώσεις τους μαζί με τους Σοφούς της Ασίας. (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 60, Σημείωμα Διευθυντή [Γεώργιου Τσαγκρινού], σσ. 4-5 )

Ας τύχει της προσοχής πως τα ανωτέρω «φιλοσοφικά ενδύματα» δεν έχουν ουδεμία συνάφεια με τις «"μίνι" φούστες» με τις οποίες ο Π. Μαρίνης ειρωνεύεται τον Ορθόδοξο χώρο.

ΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ

Όπως αναφέρθηκε ανωτέρω, στον Χριστιανισμό δεν απαγορεύεται ο καλλωπισμός, αλλά προτείνεται είδος καλλωπισμού, ο οποίος να μην είναι «δέλεαρ προστιθέντας ἐντεῦθεν ταῖς ἀστηρίκτοις ψυχαῖς». Σε αυτές τις αστήρικτες ψυχές ανήκουν και οι αρθρογράφοι του Δαυλού, προς τούτο αδυνατούν να εννοήσουν τα λεγόμενα. Αδυνατούν να εννοήσουν τα λεγόμενα, διότι δελεάζονται ακριβώς από εκείνα τα οποία υπερασπίζουν, όντας αστήρικτοι. Οι νεοπαγανιστές, οι οποίοι διατείνονται πως στον Χριστιανισμό «Απαγορεύεται ο καλλωπισμός ανδρών και γυναικών» ή πως «Εν ολίγοις, λέμε εμείς, απαγορεύεται κάθε καλλωπισμός» παραδοξολογούν. Διότι ενώ κατηγορούν για απαγορεύσεις, οι ίδιοι φαίνεται να «απαγορεύουν» με την στάση τους, μια σειρά από «καλλωπισμούς», οι οποίοι δεν εμπίπτουν στην δική τους αισθητική ευαρέσκεια. Τέτοιοι είναι οι ενδυματολογικές συνήθειες των φωτογραφιών που απεικόνισαν και σχολίασαν, του Μοναχού του 1960 και του Αφγανού.

«επιβολή ατημέλητου κόμης, φαιών φελονίων, μακρού δαλματικού χιτώνος και "μαντήλας" δια τας γυναίκας» (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 109, ένθετο «Θα αναγνωρισθεί επίσημα η Αρχαία Ελληνική Θρησκεία;», σσ. 7,12)

Στον Χριστιανισμό η απόρριψη ορισμένων ειδών «μόδας» δεν γίνεται ένεκα αισθητικής ευαρέσκειας, αλλά ένεκα γνώσης του αποτελέσματος που θα επιφέρει η εν λόγω «μόδα». Η σε μεγάλο βαθμό εκκεντρική και προκλητική αμφίεση θα «προκαλέσει» λ.χ. αστήρικτους ή αγωνιζόμενους τον «καλόν αγώνα» και θα τους οδηγήσει σε ερωτικούς παραλογισμούς, πονηρίες (ψευτιές, μοιχίες, αδικίες) κ.α. άλλα συναφή αμαρτήματα ή ανήθικες πράξεις.

Στα αλήθεια τι περιμένουν οι του Δαυλού να φέρουν ενδυματολογικά ακόμη και σήμερα οι μοναχοί ή οι πνευματικοί παράγοντες της Ορθοδοξίας; «Asics tiger» αθλητικά παπούτσια ή «Sea and City» «κυριλέ» υποδήματα; Γραβάτα ή φιόγκο; Πουκάμισο άσπρο «Benetton», φανελάκι «Ralph Lauren», σμόκιν, ακριβοπληρωμένα σακάκια και δαχτυλίδια, ζώνη «Armani», γυαλιά ηλίου «Rayban», δερμάτινο «Gucci», τζιν παντελόνια «Lewis 501», μαλλί περασμένο και στρωμένο με ζελέ ή «Afro» χτένισμα στο κομμωτήριο κόστους 70; Αντιλαμβάνονται πως όλα αυτά είναι παντελώς σχετικά μέσα από το βλέμμα της μόδας την οποία έχουν για οδηγό;

Πραγματικά αξεπέραστοι οι νεοειδωλολάτρες. Θέλουν τους πνευματικούς τους ταγούς ή τους φιλοσόφους, στην τελευταία λέξη της μόδας, διότι μόνο έτσι θα μπορούσαν ποτέ να αντιληφθούν πως «πράγματι» οι «πνευματικοί» τους είναι πνευματικοί άνθρωποι & ακολουθούν τον Θεό, και «όχι» τις μόδες Armani, Lacoste κ.λ.π., και τις πρόσκαιρες αξίες κάθε εποχής. Οι του Δαυλού δεν έχουν ιδέα για το τι είναι η μόδα, πως αυτή προκύπτει κάθε φορά και ποιες οικονομικές τάξεις εξυπηρετεί.

Οι πολιτικοί με την σειρά τους είναι υποχρεωμένοι σε συγκριμένη τάση ένδυσης ανάλογα με την εποχή, σε μια προσπάθεια ένδειξης σοβαρότητας, σταθερότητας και καθαρότητας-εντιμότητας βίου. Στην εποχή του αστού όλοι οι άνδρες πολιτικοί της δύσης ενδύονται ομοίως και ουδείς τολμά να αποκλίνει.

ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΚΟΙΝΟΥ ΛΟΥΤΡΟΥ ΑΝΔΡΩΝ & ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΣΕ ΠΑΡΑΛΙΕΣ;

Η απάντηση σε αυτό το ψευδές επιχείρημα στην σελίδα περί Βυζαντινής Ιατρικής.

Η ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ

Ο Δαυλός υπαινίσσεται πως «Απαγορεύεται η ζωγραφική με θέματα το γυμνό και τον έρωτα» στον Χριστιανισμό. Η σωστή παρατήρηση είναι πως απαγορεύεται το γυμνό της πορνείας στον Χριστιανισμό. Η παρατήρηση των Μοναχών είναι ορθότατη: «Επειδή μερικοί εζωγράφιζον εις τοίχους και σανίδας ζωγραφίας τινάς ασέμνους, οίον γυναίκας γυμνάς ή λουομένας ή υπό ανδρών φιλουμένας και άλλα τοιαύτα αισχρά, τα οποία απατώσι τους οφθαλμούς των ορώντων και κινούσι τον νουν και την καρδίαν προς επιθυμίας σαρκικάς»

Αριστερά: Ερωτική παράσταση σε τοιχογραφία από τις λεγόμενες «Θέρμες της Απόλαυσης», στην Πομπηία (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 26, άρθρο «Πόρνες και Εταίρες στην αυτοκρατορική Ρώμη, πτυχές του έρωτα στην αρχαιότητα», Δημήτριος Γ. Θαλασσινός, φιλόλογος, σελίδα 29)

Οι Ορθόδοξοι είχαν περίφημα προβλέψει πως πορνικά απεικάσματα οδηγούν σε γενική πορνεία του μυαλού και το σώματος. Σήμερα πειράματα προβολής ταινιών γενετησίας ομιλίας ζώων σε ζώα θεατές του ιδίου είδους, έχουν αποδείξει αύξηση της γενετήσιας ομιλίας μεταξύ των ζώων θεατών. Στον δε άνθρωπο, στο πλείστον των περιπτώσεων, οι αυξημένες γενετήσιες αυτές ομιλίες δεν οδηγούν σε απογόνους αλλά σε αύξηση της διαστροφής και σε πτώση των ηθών, αφού διαρκής στόχος είναι η αύξηση της ηδονής, ως ο ναρκομανής ζητά την περαιτέρω και διαφορετικού τύπου απόλαυση. Σήμερα στο διαδίκτυο προβάλλεται παντοειδή παράλογη διαστροφή της γενετησίας ομιλίας που χρήζει ιδιαίτερης ιατρικής ψυχιατρικής φροντίδας και υποστήριξης, και ασφαλώς σε αυτό δεν ευθύνονται οι Ορθόδοξες Σύνοδοι, μήτε οι αποφάσεις των, αλλά τα «πολυθεϊστικά», ως αποκαλεί ο Μαρίνης, «ήθη» της κτηνοβασίας, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα το κόμμα των Ολλανδών παιδεραστών και κτηνοβατών. Ας προσέξει επίσης ο αναγνώστης ότι η απαγόρευση «εκτελείται» με αφορισμό, δηλαδή με αποβολή από το Εκκλησιαστικό σώμα. Ουσιαστικά δεν πρόκειται περί νομικής ποινής, αλλά περί πνευματικής.

Ο νεοπαγανιστής Μαρίνης έχει προτιμήσεις στην απεικόνιση των δικών του ιερών προσώπων και απαγορεύει την ζωγραφική: «Ακόμη οφείλουμε να γνωρίζουμε για την θεία λατρεία ότι: α. η λατρεία είναι εικονική και υλική, δηλαδή τελείται πάντοτε προ της απεικονίσεως ενός έστω Θεού (διότι πρωτίστως αποδίδεται τιμή στους θείους νόμους της μορφής και της εξελίξεως), η οποία απεικόνιση οφείλει να είναι τρισδιάστατος πλήρης ύλης, δηλαδή γλυπτό ή ανάγλυφο (διότι πρωτίστως τιμάται η ύλη του Κόσμου ως το μόνο υπάρχον), και όχι εζωγραφισμένη επιφάνεια.» (Πηγή: Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 95, άρθρο «Τι πιστεύει η Ελληνική μας θρησκεία», Παναγιώτης Μαρίνης, μέλος της επιτροπής για την αναγνώρισης της Ελληνικής Θρησκείας και πρόεδρος της Ελληνικής εταιρίας αρχαιοφίλων, σελίδα 29). Ας ψέξουν οι του Δαυλού τον ομόθρησκό τους Μαρίνη για απαγόρευση της «ιερής ζωγραφικής», όπως ψέγουν τον Χριστιανισμό για την απαγόρευση της ζωγραφικής «πορνό».

Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ & Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΤΟΝ ΠΑΓΑΝΙΣΜΟ

Τελειώνοντας την «έρευνά» του ο Στέφανος Μυτιληναίος, επικαλείται τον Ν. Τσίτσο, έναν άλλο «επιτυχημένο» αρθρογράφο του Δαυλού, που σε παλαιότερη πάντοτε μελέτη του «απέδειξε» ότι η γυναίκα είναι «υποχείριο στον άνδρα ως επίσημη θέση στον Χριστιανισμό», θέλοντας να συμπληρώσει κατά αυτόν τον τρόπο τα «αυτονόητα» στην δική του εργασία. Στον Ν. Τσίτσο έχει δοθεί πλήρη απάντηση στην σελίδα η Γυναίκα στην Αρχαιότητα. Εδώ θα παρατηρήσει ο αναγνώστης για πολλοστή φορά την θέση της αλήθειας στον νεοπαγανισμό, παρά τη θέση της γυναίκας στον Χριστιανισμό.

Καταλήγει λοιπόν ο Στέφανος, λέγοντας πως υπάρχει γενικόλογη «εντολή του κορυφαίου θεωρητικού του Χριστιανισμού Παύλου που απαγορεύει στις γυναίκες να καλλωπίζονται: «9 Ὡσαύτως καὶ γυναῖκας ἐν καταστολῇ κοσμίῳ, μετὰ αἰδοῦς καὶ σωφροσύνης κοσμεῖν ἑαυτάς, μὴ ἐν πλέγμασιν ἢ χρυσῷ ἢ μαργαρίταις ἢ ἱματισμῷ πολυτελεῖ,10 ἀλλ' ὃ πρέπει γυναιξὶν ἐπαγγελλομέναις θεοσέβειαν, δι' ἔργων ἀγαθῶν.» (Παύλος, «Προς Τιμόθεον Α΄», β΄, 9-10). Ξέχασαν οι νεοπαγανιστές μέσα στην μοιρολατρία τους να παρουσιάσουν στο κοινό τους, πως το εν λόγω εδάφιο δεν αναφέρεται στην απαγόρευση του καλλωπισμού των γυναικών γενικά, αλλά ειδικά και μεμονωμένα κατά την ώρα της προσευχής, αφού λίγο νωρίτερα στο εδάφιο που κουτοπόνηρα αποκρύβουν οι νεοπαγανιστές ξεκαθαρίζεται: Α΄ Προς Τιμόθεον, Κεφ. β΄ «8 Βούλομαι οὖν προσεύχεσθαι τοὺς ἄνδρας ἐν παντὶ τόπῳ, ἐπαίροντας ὁσίους χεῖρας χωρὶς ὀργῆς καὶ διαλογισμοῦ.9 Ὡσαύτως καὶ γυναῖκας ἐν καταστολῇ κοσμίῳ...»). Δηλαδή τι νομίζουν οι παγανιστές του Δαυλού; Πώς αν λεχθεί σε μια γυναίκα αθλήτρια να μην φορά γόβες ψηλοτάκουνες στο 400άρι, απαγορεύεται γενικά η χρήση των μέσα στην ζωή της; Αλλά τι να περιμένει άλλο κανείς από τον Δαυλό παρά παχιά και ξεδιάντροπα ψέματα; Ας θυμηθεί εδώ ο αναγνώστης τα λεγόμενα της ιέρειας Διοδώρας: «Ο τουρίστας που μπαίνει με το "τάνγκα" στον αρχαιολογικό χώρο, στον Ιερό του Διός είναι "ευπρεπώς ενδεδυμένος";» (Πηγή: Τ.Μ., ό,π.) για να αντιληφθεί πως και οι νεοπαγανιστές όταν ιερουργούν έχουν διαφορετικές ενδυματολογικές αντιλήψεις από εκείνες της «κανονικότητας». Και σε αυτό υπάρχει και νεοπαγανιστική μεταφυσική εξήγηση. Σε ερώτηση του περιοδικού «Τρίτο Μάτι» προς την Διοδώρα Ντορέτα Πέππα για την ενδυμασία στο Ολυμπίειον: «Η αρχαιοπρεπής ενδυμασία κι όλα αυτά τα φολκλορικά στοιχεία... είναι απαραίτητα στοιχεία του τυπικού της θρησκείας ή θα μπορούσαν να παραληφθούν για να μην προκαλούν;» απαντά: «Το ευτύχημα για μένα είναι ότι είστε ένα "εσωτερικό" περιοδικό και, άρα, μπορώ να γίνω λιγότερο «τεχνοκράτισα» από ότι όταν βγαίνω στα άλλα. Μέσα κι αυτό είναι πολύ σημαντικό για εμάς. Πρώτον γνωρίζουμε ότι μία θρησκεία έχει μεταφυσική διάσταση, δεν είναι μονάχα μία κοινωνική λειτουργία κλασικού τύπου, όπως είναι η πολιτική κ.α. Βεβαίως, όταν ιερουργείς πρέπει να φοράς ειδικό ένδυμα το οποίο να έχει περάσει από ειδικό καθαρμό, να έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, γι’ αυτό και δεν το φοράμε στον δρόμο, κι έτσι έχει οριστεί στη δική μας τη θρησκεία. Είναι ιερατικό ένδυμα, δεν είναι φολκλόρ, δεν είναι τουρισμός, δεν είναι παράσταση. Αυτά τα ιερατικά ενδύματα περνάνε από συγκεκριμένη ιερατική διαδικασία και φοριούνται μόνο σε συγκεκριμένη στιγμή. Και μόνον γι’ αυτό.... Για παράδειγμα, ο βουδιστής φοράει συγκεκριμένο ένδυμα διότι θεωρεί ότι μ’ αυτό τον τρόπο έλκει θετική ενέργεια κι αυτό το δικαίωμα δεν μπορεί να του το αφαιρέσει κανείς!». (Πηγή: Τ.Μ., ό,π.). Αν επιθυμούν λοιπόν οι συγγραφείς του Δαυλού να παριστάνουν τους «κριτικούς ορθολογιστές», ας μην ψέγουν τον Απόστολο Παύλο, που συμβουλεύει απλώς για αιδώ και σωφροσύνη («μετὰ αἰδοῦς καὶ σωφροσύνης κοσμεῖν ἑαυτάς»), αλλά τους νεοπαγανιστές Έλληνες του ΕΛΛΗΝ.Α.Ι.Σ. που ισχυρίζονται μεταφυσικό «ειδικό καθαρμό» ενδυμάτων με «συγκεκριμένα χαρακτηριστικά». Ας μην ψέγουν τον Απόστολο Παύλο, αλλά την Μαρία Τζάνη, την αρθρογράφο τους & καθηγήτρια Πανεπιστημίου, που παρέστη στην εν λόγω εκδήλωση υποστηρίζοντας αυτήν και τις μεταφυσικές της διαστάσεις.

Παρατηρεί ο Στέφανος Μυτιληναίος: «Αυτή είναι επίσημη θέση (sic), σύμφωνα με τις αποστολικές διδαχές και τους κανόνες της Εκκλησίας. Η γυναίκα στον Χριστιανισμό είναι υποχείριο του άντρα. Η ιεραρχία δε, όποτε μπορεί, μας υπενθυμίζει, ότι, στο μέτρο που της επιτρέπουν οι δυνάμεις της, προσπαθεί να κρατά τη γυναίκα υποταγμένη και να της συμπεριφέρεται ως να είναι κατώτερο ανθρώπινο πλάσμα (sic)». Και δεν αρκείται στο παραμυθίασμα αυτό. Επιθυμεί να περάσει και άλλα συγκριτιστικά «συμπεράσματα»: «Ας μην λησμονούμε, ότι ανάλογος κανόνας απαγόρευσης για τις γυναίκες υπάρχει και στους ισλαμιστές Ταλιμπάν, οι οποίοι, αν συλλάβουν γυναίκα να φορά κοσμήματα ή ψηλοτάκουνα παπούτσια, να έχει βαμμένα νύχια κ.ο.κ., την τιμωρούν είτε με ξυλοδαρμό είτε με ακρωτηριασμό ακόμα και με θάνατο. Η εδώ αποστολική διδαχή του Παύλου έγινε και κανόνας (ΡΣΤ΄ της ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου) της Εκκλησίας με τιμωρία αφορισμού για τους παραβάτες. Περιττό να πούμε, ότι κατά τα χρόνια του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους (Βυζάντιο) και την εποχή που θεσπίστηκε ο εν λόγω κανόνας συνήθως η τιμωρία για τους αφορισμένους ήταν ο θάνατος.», αλλά που ασφαλώς δεν τα αποδεικνύει.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Τα πιο «όμορφα» συμπεράσματα στα οποία καταλήγει ο Στέφανος Μυτιληναίος είναι τα εξής:

α. «Αν και ενδεικτικοί του χριστιανικού φομενταλισμού οι, εν λόγω «ιεροί» κανόνες δίνουν μία ξεκάθαρη εικόνα του πως οραματίζονται οι, Χριστιανοί τις ανθρώπινες κοινωνίες. Η θρησκοληψία των ανθρώπων που έγραψαν και συνέταξαν αυτά τα κείμενα είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Αν αναλογιστούμε, ότι πριν την επιβολή του Χριστιανισμού οι, άνθρωποι είχαν ελευθερία στον έρωτα, στη σκέψη, στην τέχνη και τη φιλοσοφία, θα καταλάβουμε ότι μέσα σε μετρικούς αιώνες ό ιουδαιοχριστιανισμός κατάφερε και έφερε τα πάντα πάνω κάτω.». Όλο αυτό το συμπέρασμα είναι το κλασικό μπουρδούκλωμα αντιφατικών αξιών (ελευθερία, έρωτας, σκέψη, τέχνη, φιλοσοφία κ.α.) των νεοπαγανιστών, το οποίο έχει απαντηθεί απλέτως στην σελίδα του Μαρίνη.

β. «Ο φομενταλισμός και η θρησκοληψία είναι η σκοτεινή κληροδοσία της εβραϊκής θρησκείας στα ιδεολογικά της τέκνα (προεκτάσεις), Χριστιανισμό και Ισλάμ. Αμφότεροι οραματίζονται θεοκρατικές κοινωνίες (κατά τα ιουδαϊκά πρότυπα), υποδουλωμένες και πρωτόγονες, ανέραστες και απολίτιστες.»

Και αυτό το παραμύθι είναι «κλασσικό» του νεοπαγανιστικού χώρου. Έχει απαντηθεί απλέτως στην σελίδα Βίβλος και στην σελίδα Βυζάντιο. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει «απολίτιστες». Οι παγανιστές νομίζουν πως ένας διαφορετικός πολιτισμός από εκείνον που αυτοί έχουν στα μυαλά τους είναι οπωσδήποτε «απολίτιστος». Ούτε γνωρίζουν τι σημαίνει αυτή η λέξη, αλλά ούτε προσπαθούν να μάθουν και ελληνικά. Παραμένουν πάντα στον σκοταδισμό τους που εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους. Αν πάλι συνυπολογίσει κανείς πως η χρήση του σώματος για τους έρωτες άνευ τεκνογονίας είναι πράγματι ανορθολογική, το τέχνασμα για τις κοινωνίες τις «ανέραστες», μετατρέπεται σε κοινωνίες «αντι-ανορθολογικές», δηλαδή λογικές, τις οποίες ονειρεύεται ο Δαυλός, όταν αναφέρει λίγο παρακάτω ότι το Αφγανιστάν μετατράπηκε «σε θεοκρατική επικράτεια των Ταλιμπάν, κέντρο του παγκόσμιου ισλαμικού φομενταλιστικού κινήματος, χώρα του απόλυτου ιουδαιομουσουλμανικού παραλόγου». Οι παγανιστές κατακρίνουν άμεσα το παράλογο, εξυμνούν εμμέσως τον ορθολογισμό. Όταν όμως προκύπτει ανορθολογική χρήση του ανθρώπινου σώματος στον έρωτα (σεξ), τότε στρίβουν δια του αρραβώνος «κοινωνίες (κατά τα ιουδαϊκά πρότυπα) ...ανέραστες», δηλαδή υποστηρίζουν το πάθος τους. Προς τούτο ο κανόνας της Εκκλησίας τους ταιριάζει γάντι: «δέλεαρ προστιθέντας ἐντεῦθεν ταῖς ἀστηρίκτοις ψυχαῖς».

Πρβλ. και ενότητα αρχαίοι κατά καλλωπισμών.

Εγκυκλοπαιδικά

1. Σύμμαχος. Αυτός που μετάφρασε από την Εβραϊκή εις την Ελληνική την Παλαιά Διαθήκη. Κατά μερικούς άκμασε επί Μάρκου Αυρηλίου (161-180), κατά άλλους επί Σεβήρου (193-211), ήταν Σαμαρείτης, αγανάκτησε δε από τους ομόφυλούς του και προσήλθε στον Ιουδαϊσμό. Κατά τον Ευσέβιο (Εκκλησ. Ιστορία. στ΄, 17) και τον Ιερώνυμο (De Viris illustribus 54) ήταν Εβιωναίος. Της μετάφρασης του Συμμάχου, την οποία είχε υπ’ όψιν του ο Ωριγένης όταν συνέγραφε τα «Ἑξαπλᾶ», ελάχιστα αποσπάσματα περισωθήκαν. Αυτήν επαινεί ο Ιερώνυμος ως κατ’ έννοια (ad sensum) γινόμενη και αποδοκιμάζει τις άλλες δύο, του Ακύλα και του Θεοδοτίωνος, οι οποίοι κατά λέξη μετάφρασαν το εβραϊκό κείμενο. (Πηγή: Παντελάκης Ε.Γ., Γυμνασιάρχης, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Κβ΄, σελ. 526)

2. Ακύλας. Ερμηνευτής της Παλαιάς Διαθήκης. Αυτός ήταν Ιουδαίος προσύλητος Εθνικής και δη Ελληνικής, ως φαίνεται, καταγωγής, εκ Συνώπης του Πόντου ορμώμενος. Εκ της Εκκλησιαστικής παράδοσης του Επιφάνιου, κατά την οποία ο Ακύλας ήταν συγγενής του αυτοκράτορα Αδριανού και είχε προηγουμένως αφορισθεί από την Χριστιανική Εκκλησία ένεκα των αστρολογικών του τάσεων, το μόνο ασφαλές είναι, ότι ήταν σύγχρονος του Αδριανού (117-138 μ.Χ.). Σύμφωνα με μία ραββινική παράδοση διετέλεσε μαθητής των ραββίνων Ελιέζερ και Γιοσούα, κατά άλλους δε μαθητής του επιφανή «ραββὶ» Ακίμπα, υπό την οδηγία του οποίου δήθεν εφιλοπόνησε και την μετάφραση της Π. Διαθήκης στην ελληνική. Κατ’ άλλους ο ημέτερος Ακύλας είναι αυτός ο Όνκελος, ο παραφραστής της Πεντατεύχου. Αναλαμβάνοντας ο Ακύλας το μνημονεθέν μεταφραστικό έργο είχε πρόθεση να αντικαταστήσει την μετάφραση των Ο΄, επί της οποίας στηρίζονταν οι χριστιανοί, δια μεταφράσεως ως οιόν τε πιστής. Προς τον σκοπό τούτο δούλεψε μέχρι απίστευτο βαθμό εις το εβραϊκό πρωτότυπο, μη διστάζοντας μήτε προ της κατασκευής τολμηρών σχηματισμών λέξεων δήθεν αντίστοιχων προς εβραϊκές, μήτε προ της ασυγχώρητου αποδόσεως ανερμήνευτων ελληνιστί εβραϊκών μορίων και εκεί όπου ουδεμία υπήρχε ανάγκη (Πρβλ στο κεφάλαιο της Γεννέσεως Α΄ «ἔκτισεν ὁ Θεὸς σὺν τὸν οὐρανὸν σὺν τὴν γὴν», όπου ο Ακύλας όλως άτοπα αποδίδει το εβρ. μόριο ἔθ δια του σύν). Ο Ιερώνυμος αναφέρει δύο εκδόσεις της μεταφράσεως του Ακύλα, αλλά παραμένει ανεξακρίβωτος η σημασία της λέξεως έκδοσης (editio) εδώ. Λόγω της προελεύσεως και της δουλικής εις το εβραϊκό κείμενο προσήλωσης τιμήθηκε πολύ από τους Ιουδαίους η μετάφραση αυτή, επιδοκιμασθείσα από πολλούς ραββίνους, χρησιμοποιήθηκε και σε αυτό το Ταλμούδ και επικράτησε παρά τους Ιουδαίους της διασποράς. (Ωριγένη, Επιστολ. προς Αφρικανόν 2) και μέχρι των χρόνων αυτού του Ιουστιανού (Novella 146). Δυστυχώς εκ της μεταφράσεως αυτής, η οποία, ακέραια σωζόμενη, πολύτιμες υπηρεσίες θα πρόσφερε εις την κριτική του κειμένου της Π.Δ., μόνο αποσπάσματα υπελήφθησαν, των οποίων την διάδοση οφείλουμε κατά μέγιστο μέρος εις την συμπεριλαβή αυτής εις τα «Ἑξαπλᾶ» του Ωριγένη. Εις δε τα αυτά δια της Χριστιανικής Παραδόσεως διασωθέντα αποσπάσματα προστέθηκαν και το έτος 1897 μεταξύ των λειψάνων της Ιουδαϊκής Συναγωγής του Κάιρου επί παλιμψήστων φύλλων ευρεθέντα και υπό των Burkitt και Taylor δημοσιευθέντα τεμάχια. Βιβλιογραφία:1. Field Origenis Hexaplorum quae supersunt (Oxford 1875). Προλεγόμενα Ι σελ. XVI και εξ. 2. E. Schoerer Geschichte des Jud. Volkes im Zeitalt. J. Chr. (III 1909 σελ. 435 εξ.) (Πηγή: Π. Ι. Μπρατσιώτης, Καθηγητής της Εβραϊκής Ιστορίας στο Εθνικό Πανεπιστήμιο, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Γ΄, σελ. 353)

ΤΟ ΥΣΕΕ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΕΓΚΥΚΛΙΩΝ

(Κατά: http://www.ysee.gr/index.php?type=deltia_typou&f=187, εδώ)

Επιστολή υπ' αριθμ. 187 / 7.9.2006

Προς

Μαριέττα Γιαννάκου

Υπουργό Εθνικής Παιδείας και θρησκευμάτων

Κυρία Υπουργέ,

Νιώθουμε ως πολίτες πραγματική ευχαρίστηση όταν ενέργειες της πολιτείας, μάς φέρνουν στην ανάγκη να εκφράσουμε συγχαρητήρια από καρδιάς και όχι παράπονα ή αρνητικές επισημάνσεις.

Αφορμή για αυτή την επιστολή είναι η σχετική εγκύκλιος του υπουργείου σας, σύμφωνα με την οποία επιτέλους μπαίνει τέρμα στην παρουσία εξομολόγων ιερέων και στην εξομολογητική διαδικασία μέσα στα σχολεία.

Γιατί, όπως πολύ σωστά είναι τονισμένο και στην εγκύκλιο, η «εξομολόγηση» δεν διασταυρώνεται πουθενά με τη γνωστική διαδικασία, η οποία είναι και η αποστολή της συστηματικής Παιδείας.

Η γνωστική αποστολή του σχολείου, εάν γίνεται σωστά, τότε σίγουρα εξοπλίζει και τα παιδιά μας με το κατάλληλο ήθος αλλά και την παρρησία εκείνη που σημαίνει ευθύνη των πράξεών τους, χωρίς την ανάγκη εξομολόγων και ενοχικών διεργασιών, που τραυματίζουν το ελεύθερο πνεύμα κάθε ανθρώπου, πόσο μάλλον των μικρών παιδιών.

Η αγωνία που μας διακατέχει ως πολίτες και ως γονείς είναι αυτή που υποθέτουμε διακατέχει και εσάς για τους ίδιους ακριβώς λόγους: να δούμε από τα σχολεία να βγαίνουν παιδιά συνειδητοί πολίτες, με ανεπτυγμένη κρίση, λογικό νου και απελευθερωμένη φαντασία, άνθρωποι δηλαδή που μεθαύριο, εντασσόμενοι στην παραγωγή, θα ανεβάσουν τον ποιοτικό πήχυ της Κοινωνίας των Πολιτών.

Χωρίς να εγκαταλείπουμε τα πάγια αιτήματά μας, ένα εκ των οποίων είναι και η αντικατάσταση του μαθήματος των Θρησκευτικών με εκείνο της Θρησκειολογίας και της Ιστορίας όλων των Θρησκειών (συμπεριλαμβανομένης και της Ελληνικής Εθνικής), οφείλουμε να σας συγχαρούμε για την απόφασή σας αυτή και να σας δηλώσουμε πως θα είμαστε ως φορέας και ως πολίτες στο πλευρό σας, για οποιαδήποτε απόφασή σας βρίσκεται στο δρόμο του Ορθού Λόγου και της Προόδου.

Με τιμή,

Ύπατο Συμβούλιο των Ελλήνων Εθνικών (Πηγή: http://www.ysee.gr/index.php?type=deltia_typou&f=187)

Μυθοπλάστης: Υ.Σ.Ε.Ε.

Απάντηση: Εδώ

ΤΟ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΒΡΑΪΚΟ ΠΑΣΧΑ

(Κατά: Κίμωνα Ελευθερίου, π. Δαυλός, τεύχος 280, σσ.18657-18665)

ΤΟ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΒΡΑΪΚΟ ΠΑΣΧΑ

Σταχυολόγηση στοιχείων μίσους και ακραίου φασισμού-ρατσισμού

Όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα οι Έλληνες ακούν στους ναούς τους ιερείς να ψάλλουν ύμνους, που εκθειάζουν κάθε τι το εβραϊκό, ενώ παράλληλα εξαπολύουν απειλές εναντίον όλων των άλλων λαών, ειδικότερα δε εναντίον ημών, των Ελλήνων. Οι σύγχρονοι Έλληνες, αποπροσανατολισμένοι από την επί 17 αιώνες συνεχή χριστιανική παντοδυναμία, θεωρούν επί πλέον ότι «το Πάσχα είναι ελληνική γιορτή». Το Πάσχα ήταν και είναι σημαντικότατη εβραϊκή γιορτή, που δεν έχει καμιά σχέση με την Ελλάδα και την παράδοση μας. Δεν πρόκειται περί γιορτής αγάπης, όπως προπαγανδίζεται, αλλά περί γιορτής εβραϊκού μίσους, ρατσισμού κι απειλών εναντίον οποιουδήποτε μη εβραϊκού.

Αποσπάσματα από λειτουργικά βιβλία της Εκκλησίας, που διαβάζονται στις εκκλησίες της Ελλάδος και αναθεματίζουν ή καθυβρίζουν τους Έλληνες και το Ελληνικό Πνεύμα, ενώ παράλληλα εξυμνούν τον Εβραϊσμό, έχουν και στο παρελθόν παρουσιασθεί πολλές φορές στις στήλες του «Δαυλού (βλ. τ. 191,192, 224-225, 247). Ειδικότερα στο «Τριώδιο», που διαβάζεται στις εκκλησίες όλη την περίοδο τής Σαρακοστής, περιέχονται πολλές ύβρεις, κατάρες, συκοφαντίες και απαράδεκτοι αναθεματισμοί κατά του Ελληνικού Πολιτισμού (βλ. «Δ», τ. 192).

ΜΙΑ ΑΠΟΤΡΟΠΑΙΗ «ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ» ΚΕΙΜΕΝΩΝ

Το παρόν άρθρο θα εστιασθεί στην τελευταία προ του Πάσχα «Μεγάλη Εβδομάδα», δηλ. από την Κυριακή των Βαΐων μέχρι το Μεγάλο Σάββατο. Επιλέξαμε και σάς παρουσιάζουμε μόνο τα αποσπάσματα, που διαβάζονται στους ελληνικούς ναούς. Εντύπωση προκαλεί ή κατ’ επανάληψη υμνολογία του εβραϊκού στοιχείου. Οι λέξεις που ακούγονται συχνά συνοδευόμενες από κοσμητικά επίθετα και καλολογικά στοιχεία είναι: Σιών, Ισραήλ και Ιερουσαλήμ. Οτιδήποτε άλλο, πού δεν έχει σχέση με το Ισραήλ, καθυβρίζεται κι απειλείται. Ένα μικρό δείγμα για του λόγου το αληθές:

Κυριακή των Βαΐων

• «Ἰδού ὁ Βασιλεύς σου, Σιών.» (Στον Μικρό Εσπερινό, ήχος πλ. δ΄.)

• «Λαμπρύνου, ἡ Σιών, ἡ νέα, καὶ βαΐοις ἀνύμνεί μετὰ παίδων· ιδοὺ ὁ Βασιλεύς σου, σώζων πρὸς πάθος ἔρχεται.» (Στον Μικρό Εσπερινό, ήχος β΄, οίκος του Ευφραθά.)

• «Ὡσαννά ἐν τοῖς ὑψίστοις, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος, Βασιλεὺς τού Ἰσραήλ.» (Στον Μεγάλο Εσπερινό, ήχος πλ. β΄ και εις τον Λιτό, Στιχηρό Ιδιόμελον, ήχος α΄.)

Επισημαίνεται ότι η λέξη ωσαννά είναι εβραϊκή και σημαίνει «δεόμαστε στο Θεό για τη σωτηρία». Ομοίως καθαρά εβραϊκές είναι κι οι συχνά χρησιμοποιούμενες λέξεις μεσσίας, αμήν και αλληλούια. Μεσσίας σημαίνει «κεχρισμένος», «Χριστός». Αμήν σημαίνει «μακάρι», «σίγουρα», «είθε να γίνει». Αλληλούια σημαίνει «δόξα στο Γιαχβέ». [Ελληνορθόδοξος προσπαθώντας να δικαιολογήσει τον φιλοεβραϊσμο της Ορθοδοξίας, υποστήριξε από παράθυρο τηλεοπτικού διαύλου, ότι ή λέξη αλληλούια προέρχεται από την ελληνική λέξη αλληλουχία. Αστειότητες. Τι νόημα έχει να ψέλνει ο Ιερέας αλληλουχία-άλληλουχία. Η εβραϊκότητα της συγκεκριμένης λέξης αναλύεται στο επίσημο βιβλίο τής Αποστολικής Διακονίας τής Εκκλησίας τής Ελλάδος «Ὡρολόγιον τὸ Μέγα» (έκδοση 1983, σελ. 17). Ιησούς επίσης είναι η ελληνική απόδοση του εβραϊκού Γιεσουά, που σημαίνει «ο Γιαχβέ είναι ή σωτηρία».]

• «Ὁ ἠγαπημένος Ἰσραήλ» (στον Μεγάλο Εσπερινό, ήχος πλ. β΄) και «τῷ ἠγαπημένω Ἰσραήλ» (τροπάριο στον Όρθρο).

• «Διό εὐφραίνεται θυγάτηρ Σιών.» (Στον Μεγάλο Εσπερινό, ήχος β΄.)

• «Χαίρε, εὐφραίνου, πόλις Σιών.» (Στον Μεγάλο Εσπερινό και στο Λυχνικό, ήχος πλ. δ΄.)

• «Οἱ μισούντες Σιών, αἰσχύνθητε ἀπὸ τοῦ Κυρίου· ὡς χόρτος γὰρ πυρί ἔσεσθαι ἀπεξηραμμένοι.» (Στον Όρθρο, αντίφωνο των αναβαθμών του δ΄ ήχου.)

• «Εὐφράνθητι Ἱερουσαλήμ· καὶ πανηγυρίσατε οἱ ἀγαπώντες Σιών.» (Στον Όρθρο, καταβασία, ο διασώσας εν πυρί, ωδή η΄, ο ειρμός.)

• «Αἴνεσιν Ἐκκλησία ὁσίων τῷ ἐνοικοῦντι Σιών σοι Χριστέ, προσφέρει· ἐν σοί, Ἰσραήλ, τῷ ποιητῇ αὐτοῦ, χαίρει.» (Από τροπάριο στον Όρθρο.)

• «Ἄσατε λαοί, θεοπρεπῶς ἐν Σιών, καὶ εὐχήν ἀπόδοτε Χριστῷ ἐν Ἱερουσαλήμ.» (Ομοίως.)

• «Ἀσύγκριτος ὑπάρχει εὐπρέπεια ἐν Σιών.» (Ομοίως.)

• «Κύριος παρέστη· Σιὼν γάρ ἐξελέξατο» (Ομοίως.)

• «Σιών Θεοῦ ὄρος τὸ ἅγιον, καὶ Ἱερουσαλήμ.» (Όμοίως.)

• «Ἰσραήλ τοῦ Θεοῦ τὸ βασίλειον.» (Ομοίως.)

• «Θεοπρεπῶς σε, Βασιλεῦ Ἰσραήλ.» (Ομοίως.)

• «Ὁ Βασιλεύς σου, Σιών.» (Ομοίως.)

• «Ὁ Θεός σου, χαῖρε, Σιών, σφόδρα, ἐβασίλευσεν εἰς τοὺς αἰῶνας Χριστός.» (Ομοίως.)

• «Ποιμὴν ἡμῶν Χριστός ὁ Βασιλεὺς Ἰσραήλ. Ὑπόδεξαι, Ἰουδαία, τὸν Βασιλέα.» (Στο Απόδειπνο, ωδή θ΄, αλλότριον των μητέρων.)

• Την Κυριακή των Βαΐων διαβάζονται επίσης το απαράδεκτο για τους Έλληνες απόσπασμα του Ζαχαρία «ἐξεγερῶ τὰ τέκνα σου, Σιών, ἐπὶ τὰ τέκνα τῶν Ἑλλήνων» (Ζαχ. θ΄, 9-15), ένα του Σοφονίου κι ένα του Ιεζεκιήλ, που ομιλούν για λύτρωση του Ισραήλ από τους εχθρούς του Κρητικούς, επαναλαμβάνοντας τα «χαῖρε σφόδρα, θύγατερ Σιῶν» κι άλλα παρόμοια» (Σοφ. γ΄, 14-19).

Η χρήση τον λειτουργικού βιβλίου «Τριώδιον» αρχίζει «αλά εβραϊκά», δηλαδή το Σάββατο βράδυ, παραμονή της Κυριακής του Τελώνου και του Φαρισαίου και τελειώνει το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου. Ονομάσθηκε Τριώδιον διότι αρχικά οι ομάδες των τροπαρίων είχαν τρεις ωδές. Στις 536 σελίδες τον, που καλύπτουν περίοδο εβδομήντα ημερών, υβρίζεται κάθε τι το ελληνικό, υμνολογείται η Σιών, το Ισραήλ, η Ιερουσαλήμ κι ό,τιδήποτε εβραϊκό, ενώ παράλληλα κηρύσσεται άπλετο μίσος κατά όλων των μη Εβραίων, κυρίως δε των Ελλήνων. Για παράδειγμα:

• «Μᾶλλον δὲ Πυθαγόραν καὶ Κρόνον καὶ Ἀπόλλωνα ἤ τίνα τῶν ἄλλων θεών, ὧν τὸν βίον ἐζήλωσας, τερπόμενος ταῖς ἀσελγείαις αὐτῶν.» (Κυριακή της Ορθοδοξίας)

• «Τὰ τῶν Ἑλλήνων δυσσεβῆ δόγματα... ἀνάθεμα.» (Συνοδικόν της Ορθοδοξίας)

• «Τοῖς τὰ ἑλληνικὰ διεξιοῦσι μαθήματα... ἀνάθεμα.» (ομοίως)

• «Σοφοὺς καὶ ρήτορας ὡς μωροὺς ἀπελέγξαντες τῇ γνώσει.» (Πέμπτη της β΄ εβδομάδος.)

[Όλοι οι αναθεματισμοί και οι απειλές εναντίον του Ελληνικού Πολιτισμού, που περιέχονται στο «Τριώδιο», δημοσιεύτηκαν στο «Δαυλό», τ. 192.]

Μεγάλη Δευτέρα

Τη Μεγάλη Δευτέρα αρχίζει να ψάλλεται στις εκκλησίες ένα μεγάλο corpus κειμένων, το όποιο υβρίζει και απειλεί κάθε άλλον λαό έκτος του περιουσίου.

• «Εὑρεθείη ἡ χείρ σου πᾶσι τοῖς ἐχθροῖς σου, ἡ δεξιά σου εὕροι πάντας τοὺς μισοῦντάς σε. 10 θήσεις αὐτοὺς εἰς κλίβανον πυρὸς εἰς καιρὸν τοῦ προσώπου σου· Κύριος ἐν ὀργῇ αὐτοῦ συνταράξει αὐτούς, καὶ καταφάγεται αὐτοὺς πῦρ.» (Ψαλμός Κ΄.)

• «Ὅτι σὺ ἐπάταξας πάντας τοὺς ἐχθραίνοντάς μοι ματαίως, ὀδόντας ἁμαρτωλῶν συνέτριψας» (Ψαλμός Γ΄.)

• «Ἐπ΄ ἐμὲ διῆλθον αἱ ὀργαί σου, οἱ φοβερισμοί σου ἐξετάραξάν με.» (Ψαλμός ΠΖ'.)

• «Κύριος τοὺς φοβούμενους αὐτόν.» (Ψαλμός ΡΒ΄.)

• Το αποκορύφωμα της σκληρότητας και της εκδίκησης (της άδικης εκδίκησης) περιγράφεται στο επεισόδιο με τη συκιά, που βρήκε στο δρόμο του ο Ιησούς, την καταράστηκε κι εκείνη ξεράθηκε, επειδή δεν βρήκε σύκα να φάεικαι να φαντασθή κάνεις ότι «δὲν ἦταν ὁ καιρὸς τῶν σύκων» («κατά Ματθαίον» κα΄ 18-20, «κατά Μάρκον», ια΄13-14, 20-23). Διαβάζεται τη Μεγάλη Δευτέρα το πρωί. Εδώ δεν πρόκειται μόνον για κακία και κακοήθεια (τι του έφταιγε ή συκιά, την οποία επί τέλους δεν είχε καν φυτέψει αυτός;). Υπεισέρχεται επί πλέον κι ο παράγων παραφροσύνη. Γιατί μόνον ένας παράφρων απαιτεί να βρει ώριμα σύκα, όταν δεν είναι ο καιρός της καρποφορίας. Το θαύμα θα ήταν να πέρναγαν την άλλη ημέρα, κι η συκιά να ήταν γεμάτη σύκα. Τέτοια κακία, εναντίον μάλιστα άψυχου πράγματος, μόνον σε ένα Ιστορικό ανάλογο καταγράφηκε: στο μαστίγωμα τής θάλασσας στον Ελλήσποντο για τιμωρία για τη θαλασσοταραχή από τον Πέρση βασιλιά κατά τα Μηδικά. Το σύκο είναι θρεπτικότατος καρπός, γεμάτος σπέρματα και έχει σχήμα όρχεως. Η συκή, μακρόβιος, που πολλαπλασιάζεται εύκολα με όλους τους τρόπους, ήταν στην αρχαία Ελλάδα σύμβολο τής γονιμότητας και του Διονύσου, ένα προσωνύμιο του οποίου ήταν Συκίτης (Αθηναίος, 3.14.15: «Δ», τ. 277). Το μίσος του Ιησού επομένως μάλλον δεν στρεφόταν άμεσα εναντίον του δέντρου, άλλα εναντίον αυτού πού το δέντρο συμβόλιζε: του Έλληνα θεού Διονύσου. (Περισσότερα για το μίσος, το διχασμό και τον μισελληνισμό των κηρυγμάτων του Ιησού υπάρχουν στο σχετικό άρθρο του «Δ», τ. 272-273.)

• Τη Μεγάλη Δευτέρα διαβάζονται επίσης αποσπάσματα από την Βίβλο γεμάτα εβραϊκές εξωπραγματικές ιστορίες (Ιεζεκιήλ α΄, 1-20, Ιώβ α΄, 1-12) κι ένα απόσπασμα από την Έξοδο (α', 1-20), στο όποιο παρατίθενται πλείστα εβραϊκά ονόματα «υἱῶν τοῦ Ἱσραὴλ εἰσπορευομένων εἰς Αἴγυπτον» (Ιακώβ, Ρουβήμ, Συμεών, Λευί, Ιούδα, Ισσάχαρ, Ζαβουλών, Βενιαμίν, Δάν, Νεφθαλείμ, Γάδ, Ασήρ). Τι σχέση έχουμε εμείς οι Έλληνες, ώστε να ασχολούμαστε με το ποιοι υιοί του Ισραήλ εισπορεύτηκαν στην Αίγυπτο, να το διαβάζουμε στους ναούς μας κι επί πλέον να το θεωρούμε ιερό μας κείμενο; (Κείμενα από την «Έξοδο», τον «Ιεζεκιήλ» και τον «Ιώβ» διαβάζονται και άλλες ημέρες τής Μεγάλης Εβδομάδας.)

• Ολόκληρη τη Μεγάλη Εβδομάδα επίσης ψάλλεται ο Ψαλμός Ν΄, στον όποιο μεταξύ των άλλων αναφέρεται: «Ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκία σου τὴν Σιών, καὶ οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερουσαλήμ». (Πρόκειται περί εξαιρετικά δημοφιλούς ψαλμού· είναι ό ψαλμός εκείνος, πού πρέπει να απαγγέλλει πολλές φορές ο πιστός σαν τιμωρία για τυχόν «παρεκκλίσεις» του, όπως προβλέπεται στο «Πηδάλιον»: βλ. «Δ», τ. 274.)

Αποσπάσματα ύμνων ενδεικτικών τον χριστιανικού μίσους, που ψάλλονται κατά τον Εσπερινό της Κυριακής των Βαΐων.

Μεγάλη Τρίτη

• «Κάθου ἐκ δεξιῶν μου ἕως ἂν θῶ τοὺς ἐχθρούς σου ὑποπόδιον τῶν ποδῶν σου; » (Στον Όρθρο, από το «κατά Ματθαίον», κβ΄, 44.)

• «Ἐλπισάτω Ἰσραὴλ ἐπὶ τὸν Κύριον.» (Στον Όρθρο, προκείμενον, ήχος δ΄, ψαλμός ΡΛ΄).

Μεγάλη Τετάρτη

• «Εὐλογῆσαι σε Κύριος ἐκ Σιών» (Στον Όρθρο, «προκείμενον», ήχος πλ. β΄, ψαλμός ΡΛΓ΄.)

• «Οἱ φοβούμενοι τόν Κύριον, εὐλογήσατε τὸν Κύριον. Αἰνεῖτε τὸ ὄνομα Κυρίου, αἰνεῖτε, δοῦλοι, Κύριον.» (Στον Όρθρο, «προκείμενον», ήχος β΄, ψαλμός ΡΛΔ΄.)

• «Εἰς ὁδὸν ἐθνῶν μὴ ἀπέλθητε, καὶ εἰς πόλιν Σαμαριτῶν μὴ εἰσέλθητε· 6 πορεύεσθε δὲ μᾶλλον πρὸς τὰ πρόβατα τὰ ἀπολωλότα οἴκου Ἰσραήλ.», ι, 1-2, 5-8.)

• «Οὐκ ἔστι καλὸν λαβεῖν τὸν ἄρτον τῶν τέκνων καὶ βαλεῖν τοῖς κυναρίοις» (Απόσπασμα από το «κατά Ματθαίον», ιε', 21-28.) Το κυναρίοις (σκυλιά) αναφέρεται στους Έλληνες. Πρόκειται για μία καταπληκτική ιστορία, που περιγράφεται κι από τον Μάρκο (ζ΄, 25-30) κι αφορά στη θεραπεία της κόρης μιας «Ἑλληνίς, Συροφοινίκισσα τῷ γένει·» (Μάρκ. ζ΄, 26). [Εδώ θέλει αρκετή προσοχή, γιατί μόνο το πρωτότυπο κείμενο μιλάει για Ελληνίδα. 'Αν διαβάζετε το κείμενο στη νεοελληνική απόδοση των χριστιανών μεταφραστών, κατά κανόνα μεταφράζεται το «Ελληνίδα» σε «ειδωλολάτρης», οπότε ο ανυποψίαστος αναγνώστης προσπερνάει το κείμενο, χωρίς να αντιληφθεί την πραγματική σημασία του. Η γυναίκα αυτή λοιπόν έπεσε στα πόδια του Ιησού παρακαλώντας τον να θεραπεύσει την άρρωστη κόρη της, καθότι ο Ιησούς εμφανίζεται κατ’ εξοχήν ως θεραπευτής.]

Ποια ήταν όμως η αντίδραση του Ιησού; «Κι εκείνος δεν της αποκρίθηκε ούτε μία λέξη. Και τότε οι μαθητές τον πλησίασαν και του είπαν διώξε την, γιατί φωνάζει από πίσω μας. Κι εκείνος τους αποκρίθηκε: «Δεν είμαι σταλμένος παρά μόνο για τα χαμένα πρόβατα του οίκου του Ισραήλ. Δεν είναι σωστό να παίρνεις το ψωμί από τα παιδιά και να το δίνης στα σκυλιά.» (Ματθ. ιε΄,26 και Μάρκ. ζ΄, 27-28.) «Ναι, Κύριε», του απάντησε τότε ή γυναίκα, «αλλά και τα σκυλιά τρώνε από τα ψίχουλα πού πέφτουν κάτω από το τραπέζι των κυρίων τους». Τότε μόνον ικανοποιήθηκε αυτός, και «θεραπεύτηκε η κόρη της από την ώρα εκείνη». Η συμπεριφορά του «Υιού του θεού» στο περιστατικό αυτό δεν εγείρει καμμία αμφιβολία, είναι σαφέστατη: Θεωρεί τους Έλληνες σκυλιά, που δεν αξίζει να τρώνε ούτε τά ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι των κυρίων τους, των Εβραίων.

Πέραν αυτού όμως μια τέτοια συμπεριφορά γεννά κι ορισμένα επί πλέον ερωτήματα. Η πρώτη αντίδραση του, όπως είδαμε, ήταν να αρνηθεί την θεραπεία. Οι αρχαίοι Έλληνες ιατροί, άλλα και οι σύγχρονοι, ορκίζονται τον περίφημο «Όρκο του Ιπποκράτη», στον όποιο συνομολογούν, πως θα ασκήσουν την τέχνη τους σε κάθε έναν που θα τους το ζητήσει, είτε αυτός είναι άνδρας είτε γυναίκα είτε ελεύθερος είτε δούλος. Σε κανένα σημείο του Όρκου δεν υπάρχει περιορισμός της άσκησης του επαγγέλματος τους, επειδή ο ασθενής είναι αλλόφυλος ή αλλόθρησκος. Ο Ιπποκράτης ούτε καν το σκέφτεται να κάνη τέτοιου είδους διακρίσεις. Ο Ιησούς όχι μόνο το σκέφτεται, αλλά και το εφαρμόζει.

Η θεραπευτική δεινότητα του Ιησού ήταν τελικά περιορισμένη σε ποσότητα, και όταν παρείχε μερικά «ψίχουλα» σε κάποιον αλλόφυλο, αυτό σήμαινε, ότι τα στερούσε από τα «χαμένα πρόβατα του Ισραήλ» («Δ», τ. 272-273).

Μεγάλη Πέμπτη

• «Οἱ μακαριστοί, ἐν τῇ Σιών.» (Από τροπάριο στον Όρθρο.)

• «Ὅτι τάδε λέγει Κύριος τῷ λαῷ μου Ίσραήλ.» (Απόσπασμα από τον Ιερεμία, ια΄ 18-23 και ιβ΄ 1-5, 9-11, 14-15.)

• «Ὁ πρωτότοκος υἱός μου Ἰσραήλ.» (Ιδιόμελον, ήχος γ΄, ψαλλόμενον την εσπέρα.)

• «Πᾶσα κτίσις ἠλλοιοῦτο φόβῷ.» (Απόστιχο ιδιόμελο, ήχος α΄.)

• «Φόβος καὶ τρόμος ἐπέπεσε τῇ κτίσει.» (Δοξαστικόν, ήχος πλ. δ'.)

• Αποσπάσματα από την «Έξοδο» και τον «Ιώβ» εξακολουθούν να διαβάζονται και τη Μ. Πέμπτη, όπως κάθε ήμερα, αλλά ό Ιεζεκιήλ έχει αντικατασταθεί από τον «Ιερεμία».

Εβραϊκή οικογένεια γύρω από το πασχαλινό τραπέζι. Πρώτα πλένουν καλά τα χέρια τους, απαγγέλλουν προσευχές, πίνουν από ένα ποτήρι κρασί που κάνει το γύρο του τραπεζίου κι υστέρα ο πατέρας ευλογεί, τεμαχίζει και μοιράζει τον άρτο. Πάντα στο εβραϊκό πασχαλινό τραπέζι υπάρχουν τα σύμβολα τής ιστορίας του εβραϊκού Πάσχα: ένα από αυτά είναι το αυγό. Ένα καλά βρασμένο ολόκληρο αυγό συμβολίζει το ναό της Ιερουσαλήμ, οπού γίνονταν οι θυσίες. Το βασικότερο όμως στοιχείο του εβραϊκού Πάσχα είναι το αρνί.

Μεγάλη Παρασκευή

• «τότε λαλήσει πρὸς αὐτοὺς ἐν ὀργῇ αὐτοῦ καὶ ἐν τῷ θυμῷ αὐτοῦ ταράξει αὐτούς» «αἴτησαι παρ’ ἐμοῦ, καὶ δώσω σοι ἔθνη τὴν κληρονομίαν σου» «ποιμανεῖς αὐτοὺς ἐν ράβδῳ σιδηρᾷ, ὡς σκεύη κεραμέως συντρίψεις αὐτούς» «δουλεύσατε τῷ Κυρίῳ ἐν φόβῳ καὶ ἀγαλλιᾶσθε αὐτῷ ἐν τρόμῳ» ("Ωρα πρώτη, αποσπάσματα άπο τον ψαλμό ΚΑ'.)

• «Ἐπὶ τόν Ἰσραὴλ τοῦ Θεοῦ.» (Απόσπασμα από την «προς Γαλατάς επιστολή», στ΄ 14-18.)

• «Πᾶσα ἡ κτίσις ἡλλοιοῦτο φόβω.» (Την εσπέρα, ήχος α΄.)

Μεγάλο Σάββατο

• «14 Χαῖρε σφόδρα, θύγατερ Σιών, κήρυσσε, θύγατερ Ἱερουσαλήμ· εὐφραίνου καὶ κατατέρπου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου, θύγατερ Ἱερουσαλήμ. 15 περιεῖλε Κύριος τὰ ἀδικήματά σου, λελύτρωταί σε ἐκ χειρὸς ἐχθρῶν σου· βασιλεὺς Ἰσραὴλ» (Απόσπασμα Σοφονίου, γ΄ 8-15, την εσπέρατο ίδιο που είχε διαβαστεί και την Κυριακή των Βαΐων.)

• «Εὐλογεῖτε, Ἀνανία, Ἀζαρία καὶ Μισαήλ, τὸν Κύριον.» (Από τον "Ύμνο των Τριών Παίδων.) Είναι τόσο σημαντικοί για την Ελλάδα ο Ανανίας, ο Αζαρίας κι ο Μισαήλ, τους οποίους επικαλούνται το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου οι ιερείς;

Στις δώδεκα τα μεσάνυκτα ψάλλεται το «Χριστὸς Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν», ο παιάνας της Χριστιανοσύνης, ο όποιος προοιμιάζεται με απειλές κι εκδικήσεις: «Ἀναστήτω ὁ Θεὸς καὶ διασκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροὶ αὐτοῦ καὶ φυγέτωσαν ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ οἱ μισοῦντες αὐτόν... Ὡς ἐκλείπει καπνὸς ἐκλειπέτωσαν, ὡς τήκεται κηρὸς ἀπὸ προσώπυν πυρός, οὕτως ἀπολοῦνται οἱ ἁμαρτωλοὶ ἀπὸ προσώπου τοῦ Θεοῦ καὶ οἱ δίκαιοι εὐφρανθήτωσαν.»

ΤΟ ΕΒΡΑΪΚΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

Η αρχή του Πάσχα ανάγεται μεν στους Αιγυπτίους, που γιόρταζαν την εαρινή Ισημερία, τότε που η ήμερα αρχίζει να γίνεται μεγαλύτερη από τη νύκτα: πισάχ, δηλαδή «διάβαση», έλεγαν τη γιορτή τους οι Αιγύπτιοι, δηλ. διάβαση του Ήλιου από τον Ισημερινό. Όμως οι Εβραίοι εν τέλει ιδιοποιήθηκαν και διέσωσαν αυτό το έθιμοστη γλώσσα τους λέγεται Πεσάχ («πέρασμα») ή Γιορτή των Αζύμων (Λουκ. κβ΄,1) και εξακολουθεί να είναι η σπουδαιότερη γιορτή τους. Σύμφωνα με την Βίβλο το Πάσχα ορίσθηκε από τον Γιαχβέ, θεσπίστηκε από τον Μωυσή και καθιερώθηκε σε ανάμνηση τής εξόδου των Εβραίων από την Αίγυπτο και το πέρασμα τους από την Ερυθρά Θάλασσα («Έξοδος», κεφ. ιβ΄). Λέγεται και Πάσχα των Ιουδαίων (Ιωάν. β΄,13, ια΄,55) ή Πάσχα του Κυρίου (Γιαχβέ) («Έξοδος» ιβ΄, 11). Γιορτάζεται την πρώτη πανσέληνο μετά την εαρινή ισημερία. Η «εξήγηση» ελληνορθόδοξων κύκλων, πως η λέξη Πάσχα προέρχεται από το ελληνικό ρήμα πάσχω, στερείται σοβαρότητας. Η λέξη Πάσχα είναι εξελληνισμός της εβραϊκής λέξης πεσάχ.

«[Θέλω] πατάξω πᾶν πρωτότοκον ἐν γῇ Αἰγύπτῳ ἀπὸ ἀνθρώπου ἕως κτήνους», διεμήνυσε στους Εβραίους ο Γιαχβέ («Έξοδος, ιβ΄ 12). Προκειμένου να το πετύχει αυτό, τους παράγγειλε πρώτα να σφάξουν ένα αρνί και να το φάνε το βράδυ με άζυμα και πικρά χόρτα και μετά με το αίμα του να βάψουν το ανώφλιο και τους δύο παραστάτες των θυρών των σπιτιών τους, ώστε «ό Κύριος θέλει παρατρέξει τήν θύραν και δεν θέλει αφήσει τον εξολοθρευτήν να εισέλθη εις τάς οικίας σας, δια να πατάξη». Τελικά «ο Κύριος επάταξε πάν πρωτότοκον εν τή γή τής Αιγύπτου άπό τον πρωτοτόκου τοϋ Φαραώ, όστις κάθψαι έπϊ τοϋ θρόνου αντοϋ, έως τοϋ πρωτότοκον τοϋ αιχμαλώτον, τοϋ έν τω δεσμωτηρίωκαϊ πάντα τά πρωτότοκα τών κτηνών... Δεν ήτο οικία εις τήν οποίαν δεν υπήρχε νεκρός». Όλες αυτές οί θεόπνευστες ενέργειες, πού περιγράφονται με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες στο ιβ΄ κεφάλαιο τής «Εξόδου» του ιερού μας βιβλίου, της Βίβλου, εορτάζονται την ημέρα του Πάσχα.

Αυτό το εβραϊκό Πάσχα ό Ιησούς ούτε κατήργησε ούτε υποτίμησε, τουναντίον πήρε τους μαθητές του και ανέβηκε στα Ιεροσόλυμα -το τρίτο και τελευταίο έτος του δημόσιου βίου του-, για να το εορτάσουν σαν νομοταγείς Εβραίοι (Μάρκ. 14,1, Λουκ. 22,1, Ιωάν. 2,23). Όλες οι περιγραφές τής Καινής Διαθήκης μιλούν ξεκάθαρα, ότι τα γεγονότα τής Μεγάλης Εβδομάδος εξελιχθήκαν την εβδομάδα που προηγήθηκε από το Πάσχα των Εβραίων. Ό λεγόμενος Μυστικός Δείπνος ήταν το πασχαλινό τραπέζι για τον εορτασμό του εβραϊκού Πάσχα από τον Ιησού και τους μαθητές του. «Ο Ιησούς απέστειλε τον Πέτρο και τον Ιωάννη λέγοντας: "Πηγαίνετε να ετοιμάσετε να φάμε για το Πάσχα".» (Λουκ. 22,8.) «Οι μαθητές έκαναν όπως τους πρόσταξε ο Ιησούς κι ετοίμασαν το Πάσχα.» (Ματθ. 26, 19.) Το Πάσχα των Εβραίων κατά το έτος εκείνο γιορτάστηκε ημέρα Σάββατο, ενώ η υποτιθέμενη ανάσταση σύμφωνα με τους ευαγγελιστές (Ματθ. 28,1, Μάρκ. 16,1, Λουκ. 24,1, Ιωάν. 20,1) έγινε την επομένη ήμερα («μιᾷ τῶν Σαββάτων»), πού αργότερα ονομάστηκε Κυριακή. Από εκεί πήραν την ονομασία τους και οι άλλες ήμερες της εβδομάδας (Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη κ.τ.λ.). Στην Α΄ Οικουμενική Συνοδό της Νίκαιας (325 μ.Χ.) καθοριστήκαν τα του εορτασμού του χριστιανικού Πάσχα. Αποφασίστηκε να γιορτάζεται με την ευκαιρία της ανάστασης του Ιησού την πρώτη Κυριακή μετά την πρώτη πανσέληνο μετά την εαρινή ισημερία.

Συμφωνά με τους χριστιανούς ο Ιησούς γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου, οπότε κάθε 25 Δεκεμβρίου γιορτάζεται ή γέννηση του. Την όγδοη ήμερα έγινε η περιτομή του, οπότε λογικά γιορτάζεται την 1η Ιανουαρίου. Το ίδιο γίνεται και για όλες τις άλλες γιορτές. Αυτό που δεν έχει σταθερή ημερομηνία είναι το Πάσχα. Κάποια μέρα τής Άνοιξης όμως, πιστεύουν, ό Ιησούς αναστήθηκε. Πότε ήταν αυτή ή ήμερα; Γιατί δεν μελέτησαν οι Πατέρες τις Γραφές τους, δεν ζήτησαν και την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, ώστε να αποφασίσουν ποια ημερομηνία έγινε ή ανάσταση; Γιορτάζοντας κάθε χρόνο σε άλλη ημερομηνία, μόνο από σύμπτωση μπορεί να ταυτίσουν την ημέρα τής υποτιθέμενης ανάστασης με την ήμερα του εορτασμού της. Η εβραϊκή καταγωγή του Πάσχα είναι καθαρά ο λόγος, που δεν εορτάζεται σε συγκεκριμένη ημερομηνία, άλλα είναι κινητή εορτή.

Οι σύγχρονοι Έλληνες χριστιανοί τηρούν με θρησκευτική ευλάβεια τους εβραϊκούς συμβολισμούς του Πάσχα, δηλαδή:

• Το βασικό στοιχείο του, το ψητό αρνί, που έσφαξαν οι Εβραίοι κατ’ εντολή του Γιαχβέ: Αρνί τρώνε από τότε κατ’ έθιμο κάθε Πάσχα οι Εβραίοι.

• Τα αυγά, πού συμβολίζουν το ναό τής Ιερουσαλήμ, όπου γίνονταν οι θυσίες.

• Το κόκκινο χρώμα, πού συμβολίζει το αίμα του αρνιού, που έβαψαν τις θύρες τους οι Εβραίοι.

Εμπλεγμένοι -δυστυχώςοι Έλληνες στη σχιζοφρένεια του ελληνοχριστιανικού ιδεολογήματος γιορτάζουν εν αγνοία τους το εβραϊκό αιμοσταγές Πάσχα υμνολογώντας στους ναούς οτιδήποτε εβραϊκό, καθυβρίζοντας, παράλληλα τους εαυτούς τους και τον πολιτισμό των προγόνων τους. Νομίζουν ότι αποτελεί γιορτή αγάπης και πιστεύουν ότι τα εβραϊκά έθιμα του αποτελούν γνήσια κι αναπόσπαστα στοιχεία τής Ελληνικής Παράδοσης. Τραγική ειρωνεία και εθνικό κώμα.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

• «Τριώδιον», εκδόσεις «Φως».

• «Ωρολόγιον το Μέγα», έκδοσις της «Αποστολικής Διακονίας τής Εκκλησίας τής Ελλάδος».

• «Πεντηχοστάριον», εκδόσεις «Φως».

• Γ. Γρηγορομιχελάκης, «Το βιβλίο που ή Εκκλησία σου δεν θέλει να διάβασες», εκδόσεις «Δαδούχος», Θεσσαλονίκη, 2002.

• Γ. Γρηγορομιχελάκης, «Δεκαπέντε εσταυρωμένοι κι αναστημένοι σωτήρες», εκδόσεις «Δαδούχος», Θεσσαλονίκη, 2003.

• Ε. Ατταβύριος, «Υμνολόγιο της εβραϊκής μυθολογίας... και ύβρεις κατά του Ελληνικού Πνεύματος», «Δαυλός», τεύχος 191.

• Ε. Ατταβύριος, «Το Τριώδιον: Αναθεματισμοί και απειλές εναντίον του Ελληνικού Πολιτισμού», «Δαυλός», τεύχος 192.

• Ν. Τσίτσος, «Επτά αναθεματισμοί κατά του Ελληνισμού ψάλλονται σήμερα στις εκκλησίες της Ελλάδος», «Δαυλός», τεύχος 224-225.

• Δ. Λάμπρου, «Κ. Στεφανόπουλος: Να παύσουν οι αναθεματισμοί κατά των Ελλήνων», «Δαυλός», τεύχος 247.

Κίμων Ελευθερίου

Πηγή: Κίμων Ελευθερίου, Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 280, σσ. 18657-18665

Μυθοπλάστης: Κίμων Ελευθερίου

Απάντηση: Εδώ

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΙ ΜΕ ΤΗ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

(Κατά: Bertrand Russel, Why I am not a Christian)

[The Moral Problem

There is, of course, the familiar text about the sin against the Holy Ghost: "Whosoever speaketh against the Holy Ghost it shall not be forgiven him neither in this world nor in the world to come." That text has caused an unspeakable amount of misery in the world, for all sorts of people have imagined that they have committed the sin against the Holy Ghost, and thought that it would not be forgiven them either in this world or in the world to come. I really do not think that a person with a proper degree of kindliness in his nature would have put fears and terrors of this sort into the world.]

Το Ηθικό πρόβλημα

Υπάρχει, φυσικά, το γνωστό κείμενο για το Άγιο Πνεύμα: «29 ὃς δ' ἂν βλασφημήσῃ εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, οὐκ ἔχει ἄφεσιν εἰς τὸν αἰῶνα, ἀλλ' ἔνοχός ἐστιν αἰωνίου κρίσεως» (Κατά Μάρκον, Κεφ. Γ΄). Αυτό το κείμενο προκάλεσε μια απερίγραπτη δυστυχία στον κόσμο, για όλους εκείνους τους ανθρώπους που έπραξαν την αμαρτία κατά του Αγίου Πνεύματος και που νόμιζαν ότι δεν θα τους συγχωρηθεί ούτε στον παρόντα ούτε στον επόμενο αιώνα. Πραγματικά δεν νομίζω ότι ένας άνθρωπος με ένα ορθό βαθμό καλοσύνης στη φύση του, θα μπορούσε να βάλει τέτοιου είδους φοβίες και τρόμους στον κόσμο. (Πηγή: Why I am Not a Christian, Bertrand Russel)

Μυθοπλάστης: Bertrand Russel

Απάντηση: Εδώ

ΠΗΓΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ

1. Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμοι Γ΄, Ιγ΄, Ιδ΄, Ιζ΄, Ιθ΄, Κβ΄

1. Αρχαία Ελλάδα και Βίβλος, Σύγκρουση Κοσμοαντιλήψεων, πρωτ. Assumptions that Affect Out Lives, Christian Overman, εκδόσεις Άροτρον, 2004

2. Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας, Απολογητές 2, Τατιανός Αθηναγόρας, Τατιανού Προς Έλληνας, Πατερικές Εκδόσεις Γρηγόριος ο Παλαμάς, Θεσσαλονίκη 1986

3. Πηδάλιον της Νοητής Νηός της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής των Ορθοδόξων Εκκλησίας, Εκδοτικός Οίκος Αστήρ, Αλ. & Ε. Παπαδημητρίου, Αθήναι, 1976

1. Εφημερίδα Το Βήμα, Παρασκευή 2 Μαρτίου 2007, Παρασκευή 9 Μαρτίου 2007, Τρίτη 18 Μαρτίου 2008, Πέμπτη 3 Απριλίου 2008

1. Alter, Εσπερινό Δελτίο Ειδήσεων, Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2005, Αθέατος Κόσμος Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2004)

12. http://www.fashion-era.com/trends_2007a/2007_fall_fashion_trends_shoes_hosiery_2006_7.htm

3. Ωριγένης, «Ἑξαπλᾶ», Επιστολ. προς Αφρικανόν

6. Dorfer, L., Moser M., Spindler, K., Bahr, F., Egarter-Vigl, E. & Dohr, G., 1998.

7. Moser, M., Dorfer, L., Spindler, K., Bahr, F., Egarter-Vigl, E., Dohr, G. & Kenner, T., 1999.

8. Spindler, K., 1994. The man in the ice: the preserved body of a Neolithic man reveals the secrets of the Stone Age. Translated by E. Osers. Weidenfeld & Nicholson Publishers: London.

09. Θ. Κυριακίδου, στο ημερολόγιο «Χρόνος», Κωνσταντινούπολη 1865.

10. Α. Σπαθάρη «Μελέτη περί του Πασχαλίου», Κωνσταντινούπολη 1880.

11. Γ. Αρβανιτάκη, «Δοκίμιο Χρονολογίας», Αθήνα 1896

13. Α. Munk, «Palestine», Paris 1881, σελ. 121, α 186 στην σειρά Universe

14. Αρχιμανδρίτου Γερμανού Καραβαγγέλη «Επιστημονική Ιστορική Διατριβή περί της εορτής του Πάσχα», Κωνσταντινούπολη, 1894

15. Αμίλκα Αλιβιζάτου, «Το αίτιον των περί του Πάσχα ερίδων του Β΄αιώνα», Αθήνα 1911

16. Fernand Daunon, «La question pascale au Congres de Nicee» στο Echo d’ Orient Oct.-Dec. 1925

17. G. Arvanitaki, «Réponse à S. B. le Patriarche des Coptes-Catholiques Mgr. Kyrillos II à propos de la réforme grégorienne», Le Caire 1903, όπου η επιστολή του Μεγάλου Κωνσταντίνου γαλλιστί και ελληνιστί

19. Μητροπολίτου Μαρώνειας Ανθίμου, «Το Πάσχα του έτους 1926», Αθήνα 1926

20. Μητροπολίτου Βιζύης Αμθίμου, «Το ημερολογιακό ζήτημα», Κωνσταντινούπολη 1922

21. Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Βασιλείου, «Επιστολή προς τον Μακαριότατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Χρυσόστομο από 2 Δεκεμβρίου 1925», εν «Εκκλησία», Αθήνα 1925

22. Δ. Σ. Μπαλάνου, «Είναι αναγκαία και σκόπιμος η σύγκλυση Οικουμενικής Συνόδου;», Αθήνα 1925

24. Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρυσοστόμου, «Έλεγχος παραποιήσεως συνοδικών πράξεων και πατριαρχικών εγγράφων», Αθήνα 1931

25. Οι εκδόσεις της ειδικής Επιτροπής στη Κοινωνία των Εθνών

26. Γ. Αρβανιτάκη, «Κριτική Διερεύνηση της απαντήσεως της Αγίας Έδρας στην Κοινωνία των Εθνών για το ακίνητο Πάσχα», στο περιοδικό «Διάλεξη», Αθήνα 1 Μαΐου 1928

27. Novum Testamentum, Nestle - Aland, United Bible Societies, London (ed. 22), 1963

28. Max Weber, Η προτεσταντική, ηθική και το πνεύμα του Καπιταλισμού, μετ. Βασ. Φίλιας, εκδ. Δωδώνη, Αθήνα - Γιάννινα, 1989

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

(Μενέλαος Παγουλάτος, Περ. Ιχώρ, τεύχος 41, σσ. 50 -51)

(Γρηγόρης Δ. Δέπος, Περ. Ιχώρ, τεύχος 28, σελίδα 52)

(Εθν.Ιστ. Εταιρία «Ο Δευκαλίων», Βασίλειος Γούστος & Δημήτριος Μύλωνας)

(Περιοδικό Δαυλός)

(Μενέλαος Παγουλάτος, περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 41, σελ. 50)

(Γεώργιος Τσαγκρινός, περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 41, σελ. 48)

(Μενέλαος Παγουλάτος, περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 55, σελ. 50)

(Στέφανος Μυτιληναίος, περιοδικό Δαυλός, τεύχος 240, σσ.15439-15448)

(http://www.ysee.gr/index.php?type=deltia_typou&f=187, εδώ)

(Κίμων Ελευθερίου, Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 280, σσ. 18657-18665)

(Bertrand Russel, Why I am not a Christian)

9.

10.

ΑΜΑΡΤΙΑ

ΑΜΑΡΤΙΑ <> ΚΑΤΑΔΙΚΗΣ

ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

ΘΕΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ

Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ

Η ΕΥΧΗ

ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ

ΟΙ ΠΟΝΗΡΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ

ΚΟΜΜΩΣΕΙΣ & ΚΑΛΛΩΠΙΣΜΟΙ ΣΩΜΑΤΟΣ

ΚΟΜΜΩΣΗ

ΚΑΛΛΩΠΙΣΜΟΙ

ΣΗΜΕΙΩΤΙΚΟ

ΤΕΤΡΑΓΩΝΟ

ΑΛΛΗΘΟΛΟΓΙΑΣ

ΚΑΛΛΙΣΤΕΙΑ

ΚΟΣΜΗΤΙΚΑ

ΠΥΡΗΝΙΚΑ ΚΟΣΜΗΤΙΚΑ & ΑΛΛΟΙ ΑΝΘΥΓΙΕΙΝΟΙ ΚΑΛΛΩΠΙΣΜΟΙ

ΜΠΟΤΟΞ ΣΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ

ΚΟΛΛΑΓΟΝΟ ΑΠΟ ΘΑΝΑΤΟΠΟΙΝΙΤΕΣ

«ΚΑΛΛΩΠΙΣΜΟΙ, ΜΕΤΑΒΟΛΕΣ & ΦΑΡΣΟΚΩΜΩΔΙΕΣ

ΤΑ ΤΑΤΟΥΑΖ

ΠΕΖΟΝΑΥΤΕΣ ΧΩΡΙΣ ΜΕΓΑΛΑ ΤΑΤΟΥΑΖ

ΠΑΓΑΝΙΣΤΕΣ, ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΔΙΔΑΞΑΝΤΕΣ ΤΗΣ ΠΛΑΝΗΣ

ΜΟΔΑΤΗ ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΣΗ ΕΝ ΚΡΑΝΙΩ

ΕΝΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ, ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΙΕΣ ΓΟΒΕΣ

ΟΙ ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΕΣ, ΟΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΙ & ΟΙ ΓΟΒΕΣ