ΝΗΠΙΟΒΑΠΤΙΣΜΟΙ, 3 ΑΜΒΡΟΣΙΟΙ, ΣΦΑΓΗ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ & ΑΜΒΡΟΣΙΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ

Μια ενότητα ενάντια στα τρανταχτά ψέματα και αναλήθειες των νεοΕθνικών περί του «Ανατολικού» νηπιοβαπτισμού, της «βίας» του βαπτίσματος και την σφαγή των «Εθνικών» της Θεσσαλονίκης. Επίσης εξετάζεται το ζήτημα της Αμβροσίας, το οποίο είχαν ανάγκη οι αρχαίοι θεοί για να είναι όντως θεοί.

ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΜΕΔΙΟΛΑΝΩΝ & Ο ΜΕΓΑΣ ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ

Η αναφορά στον Αμβρόσιο επίσκοπο Μεδιολάνων γίνεται διότι σε Εθνικούς δικτυακούς τόπους εμφανίζεται η σφαγή του ιπποδρόμου της Θεσσαλονίκης ως ξεκαθάρισμα των Εθνικών από τον Ορθόδοξο Βυζάντιο και η στάση της εκκλησίας ως μια στάση καθαρά υποκριτική έναντι του αυτοκράτορα Θεοδόσιου. Παρακάτω θα φανεί ότι όχι μόνο το πρώτο επιχείρημα είναι ανυπόστατο αλλά και η αντίδραση της εκκλησίας (Αμβρόσιου) πηγάζει από τον δικό του ισχυρότατο Χριστιανικό Ορθόδοξο χαρακτήρα και ενεργό βίο (ταύτιση λόγου και πράξεων). Επειδή μάλιστα η πράξη αυτή ενός χριστιανού ιερέα ενάντια στον αυτοκράτορα Θεοδόσιο από τους νεοΕθνικούς μειώνεται και γελοιοποιείται, είναι χρήσιμο να πληροφορηθεί ο ενδιαφερόμενος πως έπραξε ο Έλληνας Αντίοχος ο Επιφανής σε ανάλογη απαγόρευση του Ιουδαϊκού ιερατείου.

Αριστερά: Ο άγιος Αμβρόσιος, λεπτομέρεια από μωσαϊκό του 5ου αιώνα από τη Βασιλική Sant΄ Ambrogio στο Μιλάνο.

Δεξιά: Το 390, με αφορμή τη φυλάκιση ενός δημοφιλούς ηνίοχου του Ιππόδρομου, ο λαός της Θεσσαλονίκης εκδήλωσε τα αντιγερμανικά του αισθήματα σκοτώνοντας τον Γερμανό στρατηγό του Ιλλυρικού. Ο Θεοδόσιος διέταξε τον στρατό να περικυκλώσει τον Ιππόδρομο και να σφάξει όλους τους θεατές. Το γεγονός προκάλεσε την αντίδραση του επισκόπου Μεδιολάνων (Μιλάνου) Αμβρόσιου. Ο αυτοκράτορας αναγκάσθηκε να υποβληθεί στην ταπείνωση της δημόσιας αποκήρυξης της πράξης του. Κατά τον Μαλάλα «ἔμεινεν ἐπὶ πολλὰς ἡμέρας μὴ εἰσερχόμενος εἰς τὴν ἐκκλησίαν, ἕως οὐ παρακληθεὶς ὁ ἐπίσκοπος εἰς τὰ ἅγια γενέθλια ἐδέξατο αὐτὸν». Στην φωτογραφία, πίνακας του Antony van Dyck (1599 - 1641) στον οποίο παριστάνεται ο Αμβρόσιος να εμποδίζει τον Θεοδόσιο να εισέλθει στον καθεδρικό ναό του Μιλάνου (περί το 1619 - 1620, Λονδίνο, Νατιολαν Γαλλερυ) (Πηγή: Περιοδικό ιστορικά θέματα, τεύχος 13, άρθρο «Ιωάννης Μαλάλας, ο θεμελιωτής της βυζαντινής χρονογραφίας», Νικόλαος Γ. Λάσκαρης, Διδάκτωρ Αρχαιολογίας Πανεπιστημίου Paris I-Pantheon-Sorobonne, σελίδα 112)

Γεννήθηκε το 333 ή το 340 μ.Χ. στην Τρεβήρη και ο πατέρας του ήταν ανώτατος διοικητής της Γαλλίας Με το πρόωρο θάνατο του πατέρα του η μητέρα του ήρθε στην Ρώμη με τα 3 παιδιά της, Μαρκελλίνη, Σάτυρος και Αμβρόσιος, όπου εκεί σπούδασαν . Ο Αμβρόσιος με τον χρόνο πήρε το αξίωμα του ύπατου των επαρχιών Αιμιλίας και Λιγουρίας το 370 με έδρα τα Μεδιολάνα (Μιλάνο).

Το ήθος και η αγάπη του Αμβρόσιου τον έκαναν αγαπητό στο λαό και όταν πέθανε ο Αρειανός επίσκοπος της πόλεως Αυξέντιος το 374, ο λαός αποφάσισε να βάλει στον επισκοπικό θρόνο τον Αμβρόσιο. Λεπτομερώς όταν οι Ορθόδοξοι της πόλεως διαπληκτίζονταν με τους Αρειανούς για τον διάδοχο εμφανίσθηκε ο Αμβρόσιος και προσπάθησε να τους σταματήσει. Ξάφνου όλοι οι παρευρισκόμενοι αποφάσισαν να εκλέξουν σαν επίσκοπο τον Αμβρόσιο. Εκείνος δεν δεχθηκε διότι ήταν κατηχούμενος και δεν είχε βαπτισθεί ακόμη. Αλλά το αυτό επιθυμούσε και ο αυτοκράτορας Ουαλιανός ο Α’ και έτσι ο Αμβρόσιος παρά την θέλησή του χειροτονήθηκε κατώτερος και σε 8 μόλις ημέρες, τις 07/12/374 χειροτονήθηκε επίσκοπος.

Ήταν εξαίρετος διότι εφάρμοσε βίο βαρύτατης ασκήσεως και διέθεσε όλη την περιουσία του για τις ανάγκες τις εκκλησίας και τους πτωχούς. Είχε πάντα το σπίτι του ανοιχτό προς πάσα ξένο που ζητούσε βοήθεια. Όταν για εξαγορά μερικών αιχμαλώτων διέταξε να πωληθούν τα χρυσά σκεύη της εκκλησίας τα οποία δεν είχαν ακόμη καθιερωθεί για την χρήση του θυσιαστηρίου κατηγορήθηκε από Αρειανούς. Αυτός πάρα ταύτα δεν πτοήθηκε και δήλωσε ότι η ζωή και η πίστη των τέκνων είναι απείρως πολυτιμότερες . Ορισμένες φορές μάλιστα ο Αμβρόσιος έφθασε να σώσει ανθρώπους από θανατικές ποινές - καταδίκες επί προσβολή της αυτοκρατορικής μεγαλειότητας δηλαδή ερχόμενος σε σύγκρουση με τον ίδιο τον αυτοκράτορα

Αξιοσημείωτη είναι η αγάπη του Αμβρόσιου υπέρ Ορθοδοξίας. Η χήρα του Ουαλεντιανού του Β’ Ιουστίνη ζητούσε ενα μικρό ναό για τους Αρειανούς αλλά αυτός απάντησε «εις τον αυτοκράτορα ανήκουν τα παλάτια, εις τον ιερέα οι ναοί». Αργότερα πάλι όταν έγιναν νέες πιέσεις από τον αυτοκράτορα δημιουργήθηκαν και συμπλοκές όπου ο στρατός στάλθηκε να συλλάβει τον Αμβρόσιο. Η επιβολή όμως του Αμβρόσιου ηρέμησε τα πνεύματα με τον λόγο «δεν ήλθαμε στο ναό για να πολεμήσουμε αλλά για να προσευχηθούμε, θα προσευχηθούμε δίχως να φοβηθούμε». Τέλος ο νεαρός αυτοκράτορας το 386 ξαναζήτησε ναό υπέρ Αρειανών αλλά ο Αμβρόσιος πάλι αντιστάθηκε απαντώντας « ο αυτοκράτωρ πρέπει να είναι εν τη Εκκλησία και ουχί υπέρ την Εκκλησία» Όταν του είπαν να φύγει για να σωθεί απάντησε ότι δεν συνηθίζει να φεύγει και να εγκαταλείπει το ποίμνιο. Στο τέλος η αυλή υποχώρησε !

ΙΠΠΟΔΡΟΜΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Το 390 μ.Χ. κατά διαταγή του ηγούμενου των Ιλλύριων στρατιωτών του Βουθέρικου συλλήφθηκε ηνίοχος του Ιπποδρόμου λόγω κακοήθειας. Επειδή ο όχλος απαιτούσε την αποφυλάκισή του και ο Βουθέρικος αρνούνταν, ο λαός στασίασε και σκότωσαν αυτόν και τους αξιωματούχους του. Ο Θεοδόσιος μόλις πληροφορήθηκε το περιστατικό οργίστηκε τόσο πολύ ώστε διοργάνωσε αγώνες στον Ιππόδρομο με στόχο την εξολόθρευση του παρευρισκόμενου πλήθους. Κατά την σφαγή σκοτώθηκαν 7000 ή κατά άλλους 15000 πολίτες.

Ο Αμβρόσιος ταράχθηκε τόσο από την συμπεριφορά του Θεοδόσιου ώστε κατέφυγε εις την εξοχή και δεν επιθυμούσε να τον δει. Εκεί του έγραψε μια επιστολή ελέγχοντας αυτόν και του συνιστούσε βαθιά μετάνοια, άνευ της οποίας δεν θα τον άφηνε να μεταλάβει τα άχραντα μυστήρια. Ο Θεοδόσιος δεν έδωσε σημασία εις την επιστολή και μετά από λίγες ημέρες εμφανίσθηκε εις τον ναό. Κατά την διήγηση του Θεοδώρητου ο Αμβρόσιος εμφανίσθηκε εις τα πρόθυρα και εμπόδισε την είσοδο στον αυτοκράτορα. Ο αυτοκράτορας με τις συστάσεις του Αμβρόσιου υπέβαλε εαυτόν εις οκτάμηνο μετάνοια καθ’ όλο το διάστημα της οποίας «βασιλικώ κόσμω ουκ εχρήσαντος» Τότε υπό υπόδειξη του Αμβρόσιου ο αυτοκράτορας εφάρμοσε νόμο ο οποίος απαγόρευε την εκτέλεση της θανατικής καταδίκης άνευ παρέλευσης χρονικού διαστήματος ενός μηνός ώστε να υπάρχει χρόνος για πιο σωστές αποφάσεις. Τέλος όταν ο Θεοδόσιος τα Χριστούγεννα μετανόησε πέφτοντας στα γόνατα, απεττίλοντας τις τρίχες του και κλαίγοντας, του επετράπη από τον Αμβρόσιο να συμμετάσχει των αχράντων μυστηρίων. Το επιτίμιο αυτό προς τον αυτοκράτορα μας το αναφέρει ο Παυλίνος (γραμματέα ςτου αγίου), στο Βίος Αμβροσίου, 7.

Κατά τον Θεοδώρητο σε άλλο περιστατικό ο Αμβρόσιος δεν άφησε τον Θεοδόσιο να εισέλθει εις το ιερό με το ιερατείο αλλά του όρισε θέση ανάλογη με τον λοιπό λαό φρονώντας ότι «αλουργίς βασιλέας ουχ ιερά ποιεί».

Το κήρυγμα του Αμβρόσιου σε γενικές γραμμές ήταν πάρα πολύ δυνατό ώστε και αυτός ο Αυγουστίνος επέστρεψε από τους λόγους του στον Χριστιανισμό το 387 μ.Χ. Ο Αμβρόσιος συνέγραψε ως ηθικολόγος πλήθος έργων και ύμνους σε ιαμβικό δίμετρο. Έλληνες οι οποίοι έγραψαν για τον Αμβρόσιο είναι ο Σωκράτης, ο Σωζόμενος, ο Θεοδώρητος, ο Νικηφόρος Κάλλιστος και ο Συμεών ο μεταφραστής.

ΟΙ ΝΗΠΙΟΒΑΠΤΙΣΜΟΙ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ & ΑΛΛΩΝ ΛΑΩΝ

ΒΑΠΤΙΣΜΑ

Η εις ύδωρ ή εις υγρό γενικά κατάδυση. Ένα από τα επτά μυστήρια της χριστιανικής θρησκείας (βλ. κατωτ. [Δογματ. και Τελετ.]. Μετφ, απονομή ονόματος ή κάποιου τίτλου: «βάπτισμα πλοίου». «Βάπτισμα πυρός», η πρώτη συμμετοχή στην μάχη.

ΘΡΗΣΚΕΙΟΛΟΓΙΑ

Στους περισσότερους λαούς της γης, του παλαιού και του νέου κόσμου, του πολιτισμένου και του απολίτιστου, βρίσκει κανείς θρησκευτικά λουτρά, καθώς βρίσκει σε αυτούς σπίτια και τις συναφείς προς τους εξαγνισμούς τούτους έννοιες του θρησκευτικώς καθαρού ή ακαθάρτου. Κατάγεται δε η χρήση των εν λόγω λουτρών από της απλής χρήσεως τον ύδατος ως φυσικού καθαρτικού μέσου, μεθ΄ ης δεν βράδυνε να συνδυαστεί από την πρωτόγονη σκέψη και η χρήση αυτού είτε ως μέσου καθαρτικού από του πονηρού και από του Θρησκευτικού ρύπου (Θεωρουμένου ως υλικού μολυσμού, άρα δε χρήζοντος απολούσεως) είτε ως μαγικής δυνάμεως αποτρεπτικής κακού, αργότερα δε και ως μέσο αποκαθαίροντος από του ηθικού της αμαρτίας ρύπου. Οι δι΄ ύδατος δε τέτοιοι αγνισμοί συναντιόνται στην Ιστορία της Θρησκείας, χρησιμοποιούμενοι είτε

α) επί νηπίων, θεωρουμένων από λαούς ως ακαθάρτων Θρησκευτικώς, είτε

β) επί ενηλίκων μυούμενων σε μυστήρια ή σε Θρησκευτικές τελετές.

Τους αγνισμούς πάλι των νηπίων δυνάμεθα να υποδιαιρέσουμε

1) σε αγνισμούς άσχετους προς την ονοματοδοσία του αγνιζομένου και

Α) Αγνισμός επί νηπίων

Τέτοιους αγνισμούς και δηλαδή 1) άνευ ονοματοδοσίας είτε προς αποτροπή κακού είτε προς απόκτηση τελετουργικής καθαριότητος βρίσκουμε και σήμερα ακόμη στην Άνω Αίγυπτο και στην Ανατολική Αφρική, όπου νήπια 3 ή 4 ημερών συνηθίζεται να λούονται με ευλογημένο νερό 2) τέτοιους αγνισμούς σε συνδυασμό με την ονοματοδοσία, η οποία πολλαχού εθεωρείτο και θεωρείται ως μεγάλης σημασίας κοινωνική τελετή, βρίσκουμε σε πολλούς λαούς και φυλές του παλαιού και του νέου κόσμου. Ο εν λόγω δε συνδυασμός αγνισμού με νερό ύδατος μετά ονοματοδοσίας οφείλει την αρχήν αυτού πιθανότατα σε απλή σύμπτωση του ήδη μνημονευθέντος αγνιστικού λουτρού του νεογνού μετά της ονοματοδοσίας, του λουτρού τούτου που προσέλαβε έπειτα βαθύτερη συμβολική σημασία. Σημειωτέον δ΄ ότι ποικίλλει πολλές φορές το πρόσωπο που επιτελεί την ονοματοδοσία και τον αγνισμό, άλλοτε μεν πρωτοστατούντος εν τούτω ή εν εκείνη του ιερέως, άλλοτε δ΄ ενός των γονέων. Τοιούτο έθιμο βρίσκουμε σε πολλές φυλές της Αφρικής, μάλιστα μεν της δυτικής άλλα και της νοτίου και της κεντρώας και στη, Σουμάτρα και στην Φιλιππίνες (παραπλήσια προς έθιμο της λατινικής εκκλησίας, γίνεται χρήση και άλατος τιθεμένου στο στόμα του νεογνού) και στην Πολυνησία και στους Αμερικανούς Ινδούς, στο Μεξικό και στο Περού και αλλού. Αλλά και στις ασιατικές φυλές και θρησκεύματα βρίσκουμε και σήμερα αυτό το έθιμο, όπου στους Μογγόλους και τους Θιβετιανούς βουδιστές, μεταξύ της 3ης και της 10ης από της γεννήσεως ημέρας γίνεται βάπτιση του νεογνού εντός του ύδατος, αφού του δίνουν συγχρόνως και το όνομα, η δε τελετή επισφραγίζεται με συμπόσιο και με δώρο προς τον λάμα. Επίσης δε και στην Ιαπωνία και Κίνα και αλλού της Άπω Ανατολής.

Παρεμφερή δ΄ έθιμα μνημονεύονται και παρά τους αρχαίους Ινδούς, (βάπτισμα εντός του Γάγγη ή άλλων ποταμών) και στους Ιρανούς και στους ειδωλολάτρες της παλαιάς Ευρώπης. Έτσι και στους Έλληνες, στους οποίους ο αγνισμός γενικά καταλάμβανε ευρεία θέση, το νήπιο βαπτίζονταν εντός νερού αναμεμειγμένου με οίνου και ελαίου.

Την 5^η και 7^η ημέρα γίνονταν οιονεί επισημότερος αγνισμός (αμφιδρόμια). Την ημέρα εκείνη ή την 10^η στην οικογενειακή εορτή τελετουργικού χαρακτήρα, ο πατέρας αναγνώριζε επίσημα το τέκνο του, του οποίου απαγορεύονταν η έκθεσης και του δίνονταν το όνομα συνήθως των άμεσων προγόνων.

Στους Ρωμαίους κατά την λεγόμενη dies lustricus (9ην ημέρα μετά την γέννηση αρρένων και 8ην θηλέων) δίδονταν το όνομα στο νεογνό, θιγομένων άμα των χειλέων και του μετώπου αυτού με σάλιο προς αποτροπή δαιμονικών και μαγικών επηρειών. Και στους Εθνικούς Τεύτονες συνηθίζονταν ραντισμός των νηπίων δι΄ ύδατος υπό του πατρός σε συνδυασμό με ονοματοδοσία και ο πάπας Γρηγόριος ο Γ΄ αναγκάσθηκε να δώσει οδηγίες στον ιεραπόστολο Βονιφίτιο, πώς να μεταχειρίζεται τους εξ αυτών προσερχόμενους στην χριστιανική πίστη. Και οι Εθνικοί Κέλτες είχαν παρεμφερή έθιμα, με τον ιερέα ως το πρόσωπο που δρούσε στην βαπτιστική τελετή. Αξία δε παρατηρήσεως η και μετά την εισαγωγή του χριστιανικού βαπτίσματος παραμονή σε πολλούς λαούς λειψάνων των παλαιών Εθνικών εθίμων και δεισιδαιμονιών αυτών, όπως στους Κέλτες, Λάππωνες, Λιθουανούς κ. ά.

Β) Αγνισμοί επί ενηλίκων.

Τοιούτους αγνισμούς επί ενηλίκων είτε ως μέσον μυήσεως (initiatio) σε Θρησκευτικά μυστήρια ή τελετές είτε ως μέσον συμμετοχής σε προνόμια φυλετικά, βρίσκουμε επίσης σε πολλούς λαούς παλαιότερα και τώρα. Έτσι δι΄ ύδατος ιερού ραντίζονται οι μέλλοντες να ονομασθούν βραχμάνες, δικαιούμενοι του λοιπού ν΄ αναγιγνώσκουν τα ιερά βιβλία και να μετέχουν στις θρησκευτικές τελετές του Βραχμανισμού. Παρόμοιο δ΄ έθιμο βρίσκουμε σήμερα και στην Αυστραλία και αλλού. Και οι ιερές βίβλοι των παλαιών Περσών σε παρεμφερή τελετή υπέβαλλαν τους μέλλοντας ν΄ αναγεννηθούν πνευματικά και να μετέχουν στην θρησκευτική κοινότητο. Είδος δε βαπτίσματος συνηθίζονταν και στους μυουμένους στις ιδιαίτερες θρησκευτικές κοινότητες ή τα μυστήρια, όπως τα της Ίσιδος στα οποία οι μύστες βαπτίζοντας από τον ιερέα προς αγνισμό και άφεση αμαρτιών (πρβ. και Απουληΐου Μεταμόρφ. XI), τα ορφικά και τα ελευσίνια, όπου όχι μόνο απαραίτητη ήταν η προηγουμένη κάθαρση (με τα οποία ο διερχόμενος θεωρούνταν ως απαλλαγμένος αμαρτημάτων και νέος άνθρωπος), αλλά και η των μυστηρίων αποκάλυψη εθεωρείτο ως έγκλημα. Όχι άστοχα παραλληλίζει αυτά προς το χριστιανικό βάπτισμα ο Κλήμης ο Αλεξανδρινός (Στρωματείς Ε΄ 71. 72). Παρομοίους δε αγνισμούς μυητικούς συναντάμε και στις άλλες ιδιαίτερες θρησκευτικές κοινότητες, οι οποίες υπό την επίδραση των ανατολικών θρησκευμάτων σχηματίσθηκαν ανά τον ελληνορρωμαϊκό κόσμο (πρβ. και λόγον Δημοσθένους «Περὶ στεφάνου» 313).

Άξιο μνείας, ότι και το βάπτισμα δι αίματος, του οποίου γίνονταν χρήση στη λατρεία της μεγάλης μητρός (ταυροβόλιον), δεν είναι άγνωστο ουδέ παρά τις φυλές και των σημερινών ακόμη χρόνων, όπως στην Αυστραλία και αλλού, όπου το παιδί ή ο έφηβος ραντίζεται δι΄ αίματος του πατρός ή συγγενούς αυτού ή με ιερό αίμα, όπως μετοχετευθη σε αυτό γενναιότητα και εισαγωγή στην σχετική φυλή.

Τέλος άξια ιδιαιτέρας μνείας εδώ τα βαπτιστικά φαινόμενα στον Ιουδαϊσμό, από τα οποία τα κυριότερα είναι τα εξής: α) οι νομικές λούσεις της Π. Διαθήκης, επιβαλλόμενες από τον μωσαϊκό νόμο ως προπαρασκευή στις μελλοντικές ιερές πράξεις (θυσίας κλπ.) και προς απόκτηση της λευιτικής καθαρότητας (Έξοδος Κθ΄ 1, Λευιτ. Η 6, ια΄-ιε΄, ιστ΄ 4 πρβ. και Ιουδήθ ιβ΄ 7 κλπ.), β) το λεγόμενο βάπτισμα των προσήλυτων Εσσαίων, τις οποίες όφειλε να δεχθεί ένας Εθνικός για να γίνει δεκτός στον Ιουδαϊσμό (βλ. και λ. προσηλύτων βάπτισμα) και γ) το λεγόμενο βάπτισμα των Εσσαίων, με το οποίο κάποιος γίνονταν δεκτός στις τάξεις της αιρέσεως αυτής μετά προηγούμενη ετήσια δοκιμασία. Γνώρισμα δε κοινό και των τριών τούτων βαπτιστικών φαινομένων του Ιουδαϊσμού είναι η αυτοκάθαρση, ή απουσία δηλαδή του βαπτίζοντος.

Εκ της βραχείας ταύτης ανασκοπήσεως των βαπτιστικών φαινομένων των διαφόρων λαών και θρησκευμάτων, της αρχαιότητος και της συγχρόνου εποχής, συνάγεται, η αρχαιότητα και η καθολικότητα της χρήσεως του ύδατος ως θρησκευτικού ή ηθικού καθαρσίου μέσου. Ακριβώς δε η παλαιότητα και η καθολικότητα του θρησκευτικού τούτου θεσμού καθιστά ουχί πολύ σκόπιμες προσπάθειας ενίων λογίων προς εξήγηση τοιούτων εθίμων που συναντιόνται και σε παλαιότερες και σε νεώτερες Εθνικές φυλές εκ της επιδράσεως του χριστιανικού βαπτίσματος (πρβ. προσπάθεια του Nassau προκειμένου περί των κατοίκων της Δυτικής Αφρικής), όπερ δικαιούται τις να ισχυριστεί ασφαλώς μόνον περί του Μιθραϊσμού και του Μωαμεθανισμού. Άρα ούτε το του Προδρόμου, ούτε το Χριστιανικό βάπτισμα ήταν ολοκληρωτικά και απόλυτο νέο στην ιστορία της θρησκείας, νέο ήταν μόνο το περιεχόμενο

Βλέπε σειρά περισπούδαστων άρθρων στην λέξη Baptem της Encyxlopadia of Religion and Ethics του Hastings, μάλιστα το πρώτο εξ αυτών του Macculoch (τόμ. Β σελ. 367 εξ.). Επίσης βλ. Chant de la Saussaye Lehrbuch der Religiongeschichte (ε΄ έκδοση), Tiele - Soederblom Kompendium der Religionsgeschichte (ε΄ έκδ.), S: Reinach Orpheus κ.λ.π.

Πηγή: Π.Ι. Μπρατσιώτης, Καθηγητής της Εισαγωγής και Ερμηνείας της Π. Διαθήκης των Ο΄ στο Εθνικό Πανεπιστήμιο, Μεγάλη ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Στ΄ σσ. 654 -655

ΔΟΓΜΑΤΙΚΑ

Χριστιανικό βάπτισμα δογματικά είναι το μυστήριο, στο οποίο ο καταδυόμενος 3 φορές στο ύδωρ «εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος» καθαρίζεται από πάσης αμαρτίας και αναγεννάται πνευματικά. Στους ανατολικούς το μυστήριο του βαπτίσματος καλείται ακόμη λουτρό μυστικό, λουτρό σωτηρίας, λουτρό μετανοίας και γνώσεως, λουτρό του ύδατος εν ρήματι, λουτρό παλιγγενεσίας και ανακαινίσεως πνεύματος, λουτρό ζωής, ύδωρ ουρανίου πηγής, θεία πηγή, μνστήριο του ύδατος, φως, φωτισμός, φώτισμα, χάρισμα, αναγέννηση, αγιασμός, σφραγίδα εν Χριστώ, σφραγίδα του Χριστιανισμού και σφραγίδα πίστεως (πρβλ. Ιδία Κλημ. Άλ. παιδ. 1,6 και Γρηγ. Ναζιανζ. λογ. 40, 3).

Το μυστήριο του βαπτίσματος συνέστησε ο Κύριος μετά την εκ νεκρών ανάσταση αυτού πριν της εις ουρανούς αναλήψεως λέγοντας στους μαθητές του «19 πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος» Κατά Ματθαίον, Κεφ. Κη, 19 ε. Έκτοτε οι απόστολοι μετά την έκχυση μάλιστα του αγίου Πνεύματος κατά την ημέρα της Πεντηκοστής άρχισαν και οι ίδιοι να βαπτίζουν (Πράξ. 2, 38. 8, 38. 10, 1, Ι. 16, 15 και 33, 18, 8. 19, 1 ε.) και διαδόχους εκλέγοντες προς πραγμάτωση της Εντολής ταύτης του Κυρίου μέχρι της συντέλειας των αιώνων. Το από του Κυρίου συσταθέν μυστήριο του βαπτίσματος προαναγγέλθηκε με διάφορες προφητείες (Ήσ. 12, 3. 44, 3. 55, 1. Έζεκ. 47, 1. 36, 25. Ζαχ. 13, 1) και προεικονισμάτων, από τα οποία τα κυριότερα είναι: 1) η περιτομή, 2) οι παρά τους Ιουδαίους πλύσεις και καθαρμοί, 3) η κατά τον Κατακλυσμό σωτηρία του Νώε, 4) η δια της Ερυθράς θαλάσσης διάβαση και σωτηρία του Ισραήλ, δ) το βάπτισμα των προσήλυτων, 6) το βάπτισμα του Ιωάννου του προδρόμου και 7) το υπό των μαθητών του Κυρίου προ της Πεντηκοστής το γινόμενο βάπτισμα.

Εκ της γραφικής εντολής της συστάσεως του βαπτίσματος και της σχετικής διδασκαλίας των πατέρων και διδασκάλων της Εκκλησίας γίνεται δήλον ότι:

1) το βάπτισμα ετελείτο και πρέπει να τελείται από τον επίσκοπο ή τον πρεσβύτερο (Άπ. καν. 49, 50. Άπ. Διατ. 3, 11. Ίγν. προς Σμυρν. Τερτυλ. De Bapt. Αμβρ. De Sacram. Αυγουστίνος de civ. Dei και σε άλλους). Σπανίως επιτρέπονταν και σε διακόνους να τελούν το βάπτισμα κατά το υπόδειγμα της βαπτίσεως υπό του διακόνου Φιλίππου (Πράξ. 6,5 ε.), εν ανάγκη όμως μη υπάρχοντος επισκόπου ή πρεσβυτέρου (Τερτυλ. De Bapt. 18, Κυριλ. Ιερ. Κατηχ. 17), σε απόλυτη δε ανάγκη και σε βαπτισμένους λαϊκούς και σε αυτές τις γυναίκες (Τερτυλ. De Bapt. 17, Ιερ. Adv. Lucif. 4. Αυγ. Cont. ep. Parm. 2, 12. Συνοδ. Έλβ. καν. 38). Το βάπτισμα όμως τούτο πρέπει να επικυρωθεί μετά από την εκκλησία, βεβαιουμένου ότι γίνεται με επίκληση των τριών της αγ. Τριάδος προσώπων και τελούμενης της ακολουθίας του βαπτίσματος «ἐκτὸς τῶν τριῶν καταδύσεων καὶ τῆς ἐπικλήσεως τῆς ἁγίας Τριάδος» (Νικηφ. ομ. καν. 51.)

2) Το βάπτισμα πρέπει να μεταδίδεται σε όλους ανεξαρτήτως γένους και ηλικίας, αφού η εντολή του Κυρίου φέρει γενικό χαρακτήρα, επιτάσσοντας το βάπτισμα όλων των εθνών. Τούτο δ΄ γίνονταν στην αρχή στην Εκκλησία . Βεβαίως στην αρχή οι απόστολοι εστράφησαν και έπρεπε να στραφούν προς τους ενήλικους και ουχί προς τα παιδιά, εκείνα των Εθνικών ή Ιουδαίων όντων των γονέων αυτών δεν ήταν εύκολο ουδέ δυνατόν να βαπτισθούν, ελλείποντος του εχεγγύου της μετά το βάπτισμα χριστιανικής αυτών υπό των γονέων ανατροφής. Μετά όμως την προσδοχή του Ευαγγελίου καί την βάπτιση των γονέων βαπτίζονταν και τα τέκνα της οικογένειας. Έτσι βαπτίζεται από τους απόστολους η οικογένεια της Λυδίας (Πράξ,. 16,14) του Στεφανά (Α΄ Κορ. 1, 16) και πάντες οι μετά του δεσμοφύλακα (Πράξ. 16,30), στις βαπτισμένες αυτές οικογένειες θα υπήρχαν και ανήλικα τέκνα, τα οποία βαπτισμένων των γονέων τους δεν ήταν δυνατό να μείνουν αβάπτιστα. Η καθολικότητα άλλωστε της προπατορικής αμαρτίας καί η αναγκαιότητα της έξ αυτής σωτηρίας δια του βαπτίσματος, άνευ του οποίου δεν δύναται τις να εισέλθει στην βασιλεία των ουρανών, καθίστα και καθιστά αναγκαίο τον νηπιοβαπτισμό, τοσούτω μάλλον, καθ’ όσον η παιδική ηλικία είναι κατάλληλος προς προσδοχή στην Βαοιλεία των ουρανών (Ματθ. 19,14. 18,3. Λουκ. 18,5. Μαρ. 10,14 έ.) ένεκα μάλιστα της ελλείψεως παρ΄ αύτη ενσυνείδητων αμαρτιών και της αντιδράσεως προς την υπό του μυστηρίου του βαπτίσματος παρεχομένη χάριν και την χριστιανική από τους γονείς ανατροφή. Έτσι χωρίς κανένα εμπόδιο να υπάρχει, από την αρχαιότητα υπήρχε στην εκκλησία ανάλογα με το βάπτισμα των ενηλίκων και το βάπτισμα των νηπίων, το οποίο λίγο καθ’ ολίγο ένεκα της απόλυτης αναγκαιότητας του βαπτίσματος προς σωτηρία επικράτησε. Έτσι έχοντας τα πράγματα κη προσδοχή του νηπιοβαπτίσματος από όλες τις χριστιανικές Εκκλησίες και από τους διαμαρτυρόμενους ακόμη και η επικράτηση αυτού δεν πρέπει να φανεί παράδοξη. Ελάχιστες μόνο διαμαρτυρόμενες Εκκλησίες απορρίπτουν το νηπιοβάπτισμα, δεχόμενες μόνον το βάπτισμα των ενηλίκων και ξαναβαπτίζουν τους σε αυτές προσερχόμενους, που είχαν νηπιοβαφτιστεί.

3) Το βάπτισμα πρέπει να μεταδίδεται μόνο στους ζωντανούς. Η συνήθεια να συναντάμε στους Μαρκιωνίτες, Μοντανιστές και Κηρινθιανούς στην αρχαιότερη εποχή και στους Μορμόνους στην νεώτερη το βάπτισμα των νεκρών είναι ατοπωτάτη, μη δυναμένη να στηριχθεί ούτε επί της αγίας Γραφής ουδέ επί της Ιεράς παραδόσεως.

Σύμφωνα με τη διδασκαλία του Χριστού και της αρχαιότατης εκκλησίας το βάπτισμα τελούνταν ανέκαθεν στην Εκκλησία και πρέπει να τελείται: 1) σε νερό, 2) δια τριπλής καταδύσεως και αναδύσεως και 3) δια της επικλήσεως του ονόματος του Πατρός και του Υιού και του αγίου Πνεύματος.

1) Από τα λόγια του Κυρίου «ἐὰν μή τις γεννηθῇ ἐξ ὔδατος καὶ πνεύματος» (Ίωαν. 3, 5), γίνεται δήλον ότι το βάπτισμα πρέπει να τελείται σε νερό. Ούτως βάπτιζαν οι απόστολοι και η αρχαία εκκλησία (Πράξ. 8,36. 10,47, Διδ. αποστ. 9, Ιουστ. Απολ. 1,61. Τερτυλ. De bapt. 1, 4, και αλλού πολλαχού). Το ύδωρ, είναι το φυσικό μέσο του καθαρισμού, είναι το καταλληλότατο σύμβολο της πνευματικής καθάρσεως εκ του ρύπου της αμαρτίας, τούτου δ΄ γίνεται χρήση και στους καθαρμούς της παλαιάς Διαθήκης και στο βάπτισμα του Ιωάννου. Σύμφωνα με αυτά η γνώμη των δεχόμενων πνευματικό βάπτισμα (Παυλιανοί, Κουάκεροι), ως και των δεχόμενων ότι το βάπτισμα δύναται να γίνει και σε άλλη ουσία, υγρή ή στερεή, είναι σφαλερά (βάπτισμα σε έλαιο, δια πυρός, στην άμμο).

2) Το βάπτισμα τελούνταν, εξ΄ αρχής, δια καταδύσεως. Έτσι βαπτίσθηκε ο Χριστός από τον Πρόδρομο (Ματθ. 3, 16. Μάρκ. 1,5), έτσι βάπτιζαν οι απόστολοι (Πράξ. 8,37) και η αρχαία εκκλησία (Βασιλ. ομιλ. περί αγ. Πνεύμ. Εισ. Εκκλ. Ιστορ. 6,43 Κυπρ. επιστ. 76 καί πολλαχού αλλαχού). Και η κατασκευή δε των αρχαίων βαπτιστηρίων, από τα οποία μερικά σώζονται ακόμη, και η ονομασία του βαπτίσματος από τον απόστολο Παύλο και των Πατέρων της εκκλησίας δια της λέξεως λουτρό, αποδεικνύει αυτό. Η κατάδυση αυτή γίνονταν παλιά τρεις φορές, όχι μόνο διότι το βάπτισμα παριστά την τριήμερο ταφή και ανάσταση του Κυρίου, αλλά και δια το τριαδικό του Θεού (Άπ. καν. 50. Τερτυλλ. Adv. Prax. 26 de cor. Mil.. 3. Χρυσ. εις Ιωάν. ομιλ. 25. Βασιλ. περί αγ. Πνεύμ. 15 και πολλαχού αλλού). Μόνον δε ένεκα ασθενείας επιτρέπονταν το δια ραντισμό ή επιχύσεως βάπτισμα, το βάπτισμα των κλινικών (Τερτ. De poem. 6. Αύγ. εις Johan 80), όπερ σε μεταγενέστερη εποχή καθιέρωσε η δυτική εκκλησία ατόπως ως βάπτισμα και των υγιών.

3) Το βάπτισμα κατά τα υπό του του Κυρίου ορισθέντα (Ματ&. 28,19) εγίνετο ανέκαθεν στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου Πνεύματος (Αποστ. Διατ. 49, Αποστ. άπολ. 7, Ωριγ. επιστ. 73, Αθαν. Επιστ. Σαραπ. και αλλού). Βεβαίως στην αγία Γραφή υπάρχουν πολλά χωρία, στα οποία γίνεται λόγος περί βαπτίσματος εν τω όνομα ή επί του ονόματος ή εν το θάνατο του Χριστού (Πράξ. 2, 38. 8,16 καί αλλού), αλλά τα χωρία αυτά δηλώνουν το βάπτισμα εν πίστη προς το Χριστό ή στο υπ’ αυτού συσταθέν βάπτισμα, όπερ κατά τα διατεταγμένα γίνονταν στο όνομα του τριαδικού Θεού. Η εκκλησία κατάκρινε τους μη βαπτίζοντας στο όνομα του τριαδικού θεού (Καν. Αποστολ. 49. Σωκρ. εκκλ. ιστ. 5,25. Εισ. έκκλ. ιστ. 4,2. Έπιφ. αίρ. 34 καί 76).

Κατά την Καινή Διαθήκη δια του βαπτίσματος επέρχεται ή άφεση των αμαρτιών, του προπατορικού και των προ του βαπτίσματος προαιρετικών, η αναγέννηση, δικαίωση, υιοθεσία και σωτηρία. Τα αυτά ως αποτελέσματα του βαπτίσματος τονίζουν και οι Πατέρες της εκκλησίας. Επέρχεται δε δια του βαπτίσματος η πλήρης και τελεία εκρίζωση και άφεση των αμαρτιών (Χρυσ. ομιλ. 8 εις Α΄ Κορ.). Κατά τον Αυγουστίνο το βάπτισμα εξαλείφει την ενοχή του προπατορικού αμαρτήματος και τον καταλογισμό της κακής επιθυμίας, ήτις έμφυτος ούσα μένει, όχι πραγματικά αλλά εν ενεργεία, ως τις ασθένεια, ήτις καθ΄ εκάστη εξασθενούσα ουδέποτε στην ζωή τούτω εξαφανίζεται. Κατά την διδασκαλία αυτή του Αυγουστίνου διδάσκουν και οι σχολαστικοί θεολόγοι, ότι δια του βαπτίσματος εξαλείφεται η κληρονομική ενοχή, μένει όμως ή επιθυμία και μετά το βάπτισμα, ουχί βεβαίως ως πραγματική αμαρτία έχουσα κυριαρχούσαν δύναμη, άλλ΄ ως σπινθήρας προς αμαρτία δι΄ ου δύναται να εκκολαφθεί η αμαρτία. Το βάπτισμα παρέχει την άφεση των αμαρτιών, οι οποίες εξαρτώνται εκ της πίστεως και της ηθικής ποιότητος του βαπτισμένου. Κατά ταύτα το βάπτισμα δύναται να μεταδίδεται σε όλους τους μη ανθισταμένους προς την προσφερομένη σε αυτούς χάρη και στα νήπια, υπάρχουν δε πολλοί βαπτισμένοι, οι οποίοι δεν έχουν προσωπικώς και τελείως αναγεννηθεί.

Από τα αποτελέσματα του βαπτίσματος γίνεται δήλη: 1^ον η αναγκαιότα αυτού και 2ον η μη επανάληψη αυτού.

1) Ο Σωτήρας και οι απόστολοι τονίζουν την αναγκαιότητα του βαπτίσματος, άνευ του οποίου δεν δύναται τις να εισέλθει στην βασιλεία των ουρανών (Ιωάν. 3, 5) και να σωθεί {Μάρκ. 16, 16. Τίτ. 3,5) την αναγκαιότητα ταύτη διδάσκουν και οι πατέρες της εκκλησίας τονίζοντας, ότι ο μη βαπτισμένος δεν δύναται να σωθεί ουδέ να λάβει τα λοιπά μυστήρια (Κυριλ. Άλ. εις Ιωάν. 20, 17. Αυγ. De pec. Mer. Et rem. 1, 20 26, Τερτ. De bapt. 13 Αμβ. de Abr. 2, 11 και αλλού. Εν τούτοις περί της τύχης μετά θάνατον και μη βαπτισμένων νηπίων δεν έχει επισήμως αποφανθεί η ημετέρα εκκλησία. Κατά την επικρατούσαν γνώμη, αυτά ούτε κολάζονται ούτε αξιώνονται και της βασιλείας των ουρανών (Γρηγ. Ναζ. Λογ. 40, 23, Συν. του 1815 επί Κυρίλλου). Εν αντιθέσει προς αυτή φρονεί η διαμαρτυρόμενη εκκλησία ότι τα μη βαπτισμένα νήπια δύνανται εξ ευσπλαχνίας του Θεού να σωθούν, η δε δυτική ότι μεταβαίνουν στο limbus puerorum, αν και μερικοί των νεωτέρων δυτικών δέχονται το δυνατόν της σωτηρίας και τούτων είτε δια των ευχών των εαυτών γονέων είτε δια της κατά τον θάνατον αποκτήσεως συνειδήσεως και πόθου προς το βάπτισμα. Κατά την ανατολική εκκλησία δύναται το μαρτύριο να αντικαταστήσει το βάπτισμα, θεωρούμενο ως έκτακτο βάπτισμα, ως βάπτισμα αίματος, κατά δε την δυτική και το βάπτισμα της επιθυμίας (baptismus flaminis).

2) Κατά την διδασκαλία της Εκκλησίας το βάπτισμα κανονικώς τελεοθέν δεν πρέπει να επαναλαμβάνεται (Τερτυλ. De poen 1, Χρυσ. ομιλ. 9,3 στην προς Εβρ. Θεοδ. εις Εβρ. 6,6, Δομ. Εκδ. όρ. πιστ. 4,9 και σε άλλους). Τοιαύτη δε ήταν η αποστροφή της Εκκλησίας προς τους εν άγνοια δις βαπτισμένους ώστε αυτή απαγόρευσε σ’ αυτούς την προσδοχή της ιεροσύνης θεωρώντας αυτούς μολυσμένους. Οι κατά τον τρίτο αιώνα έριδες περί του κύρους του βαπτίσματος των αιρετικών προήρχοντο και περιστρέφονταν κυρίως περί το ζήτημα του εγκύρου ή μη του βαπτίσματος, του τελουμένου υπό αιρετικών ή και ανήθικων ιερέων, ουχί δε του επιτετραμμένου ή μη του αναβαπτισμού, περί ου η Εκκλησία είχε ανέκαθεν ορισμένη γνώμη (πρβλ. κατωτ. βάπτισμα αιρετικών).

Κ. Ι. Δυοβουνιώτης, Καθηγητής της Ιστορίας των Δογμάτων και της Συμβολικής στο Εθνικό Πανεπιστήμιο Ακαδημαϊκός, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια. Τόμος Στ΄, σελ 655

ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΑ

Η ισχύουσα σήμερα ιερουργία του μυστηρίου του βαπτίσματος φέρει την σφραγίδα της αρχαιότητος. Την αρχαιότερη περιγραφή της ιερουργίας του βαπτίσματος παρέχει σε μας η διδαχή των Δώδεκα Αποστόλων (Ζ΄ 1 - 4) και κατ΄ αυτή οι Αποστολικές Διαταγές (Ζ΄ 39 - 45), ο Ιουστίνος (Απολογία Α΄ 61), ο Τερτυλλιανός «De Baptismo» και Κύριλλος ο Ιεροσολύμων εις τις Κατηχήσεις του. Η προπαρασκευή των μελλόντων να δεχθούν το βάπτισμα γίνονταν στην αρχαία Εκκλησία ως εξής: Κατά τις αρχές της Μεγάλης Τεσσαρακοστής αναγράφονταν οι κατηχούμενες στα μητρώα (ή δίπτυχα) της Εκκλησίας, κατά τις οποίες προπαρασκευάζονταν κατά τις τεσσαράκοντα ημέρας των νηστειών δια να δεχθούν επαξίως το βάπτισμα. Η προπαρασκευή αυτήη συνίστατο εις επίθεση των χειρών και εις αφορκισμούς που αναγιγνώσκονταν από αυτούς υπό του επισκόπου ή του Ιερέως καθ΄ εκάστη πρωΐα προτού αρχίσει η κατηχητική διδασκαλία, η οποία ήταν ωσαύτως καθημερινή και συνίστατο στην ερμηνεία του περιεχομένου του Συμβόλου της πίστεως. Εκ των 18 κατηχήσεων Κυρίλλου του Ιεροσολύμων, οι 13 τελευταίοι αφιερώνονται στην παράδοση, ήτοι στο ιερό σύμβολο και την ερμηνεία αυτού. Σε μερικούς τόπους κατά την ανάγνωση των εξορκισμών σκέπαζαν το πρόσωπο των κατηχουμένων, ώστε κατά Κύριλλο, μη περισπάται η διάνοια τους, αλλού δε μετά τους εξορκισμούς ελάμβανε ο επίσκοπος από το αυτί τον φωτιζόμενο και έλεγε σε αυτόν «Ἐφφαθᾶ. διανοίχθητι» (κατά Μάρκ. ζ΄ 34) «ἵνα χαρίσηταί σοι ὁ Θεὸς άνοικτὸν νοῦν εἰς το μανθάνειν καὶ ἀποκρίνεσθαι ἐπιτηδείως». Στην δε Αφρική μετέδιδαν στους απλούς κατηχούμενους και ολίγον αλάτι αγιασμένο επί του θυσιαστηρίου (Αυγουστ. De catechizandis rudibus 26). Μετά την προπαρασκευή αυτή, κατά την Μεγάλη Πέμπτη όφειλαν οι φωτιζόμενοι ν΄ απαγγέλλουν επίσημα το σύμβολο της πίστεως ενώπιον του επισκόπου ή των ιερέων (κανών 46 της συνόδου της Λαοδικείας 363), έτσι δε ήσαν έτοιμοι δια το βάπτισμα το οποίο τελούνταν συνήθως κατά το Πάσχα ή την εορτή των Θεοφανίων. Όταν δε έμελλαν οι φωτιζόμενοι να βαπτισθούν, τότε στρεφόμενοι προς δυσμάς ανύψωναν τα χέρια, ώστε να αποταχθούν τον Σατανά και όλα τα έργα του και την λατρεία του και την πομπή αυτού (Κυρίλλου Μυσταγωγία α΄), είτα δε δίδοντες την δεξιά εις τον επίσκοπο και στρεφόμενοι προς ανατολάς συντάσσονταν με τον Χριστό και ομολογούσαν την Τριάδαή επαναλάμβαναν το Σύμβολο της πίστεως. Η απόταξη του Σατανά και η σύνταξη με τον Χριστό εθεωρείτο ως στρατιωτικός όρκος πίστεως, διότι είναι γνωστό ότι οι πιστοί εθεωρούντο ανέκαθεν ως μέλη της στρατευόμενης Εκκλησίας του Χρίστου επί της γης, ως στρατιώτες κατά του πονηρού μαχόμενοι.

Η Ιερουργία του μυστηρίου, η σήμερον τελούμενη, διατηρεί στις κύριες γραμμές, τους ουσιώδεις χαρακτήρες της αρχαίας. Της ιερής ακολουθίας του βαπτίσματος και του χρίσματος προηγείται προπαρασκευαστική τις τελετή παρουσιάζουσα μεγάλες αναλογίας και ομοιότητας προς την αρχαία. Το βαπτιζόμενο νήπιο φέρεται στον νάρθηκα του ναού, όπου ο ιερεύς θέτει αυτό επί των βραχιόνων του αναδόχου. Το νήπιο φέρει ένα χιτώνα μόνον, σε σημείο ότι έχει απεκδυθεί τον παλαιό άνθρωπο (το αυτό συμβαίνει και εάν ο βαπτιζόμενος είναι ενήλικας). Ο ανάδοχος μετά του νηπίου στρέφονται προς ανατολάς, όπου είναι ο παράδεισος και το της αληθείας και δικαιοσύνης φως ανέτειλε και ο ιερεύς, φυσά τρις εις το πρόσωπον του βαπτιζομένου προς αποδίωξη του πονηρού και προς ανάμνηση της ζωοποιού πνοής, την οποίαν εμφύσησε ο θεός στον Αδάμ («καὶ ἐνεφύσησεν εἰς τὸ πρόσωπον αὐτοῦ πνοὴν ζωῆς, καὶ ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχὴν ζῶσαν.» Γεν. β΄ 7) και σε ένδειξη της εν τω βάπτισμα εμπνεόμενης καινής ζωής κατά Χριστό. Ακολουθεί η τριπλή σφράγιση με το σημείο του σταυρού στο μέτωπο και το στήθος του νηπίου προς αγιασμό της διανοίας και της καρδίας αυτού. Το τριπλό εμφύσημα και η τριπλή ευλογία γίνονται προς συμβολισμό της «Αγίας Τριάδος», το δε σταυροειδώς συμβολίζει την νίκη κατά του διαβόλου δια του σταυρού και του σταυρωμένου Χριστού. Κατόπιν ο ιερέας θέτει την χείρα επί της κεφαλής του νηπίου, ίνα δηλωθεί ότι τούτο τίθεται υπό την σκέπην της Εκκλησίας και λαμβάνει την ευλογία, τον αγιασμό και την χάρη του θεού. Έπειτα εκφωνεί ο ιερέας το όνομα του βαπτιζομένου νηπίου και έπονται οι τέσσερις εξορκισμοί (η αφορκισμοί) κατά των γοητειών του πειρασμού, όπως έξελθε εξ αυτού το πονηρό πνεύμα. Στον τελευταίο εξορκισμό ο ιερέας δεηθείς, ίνα ο των ανθρώπων δημιουργός καθοδηγήσει στο φως της αληθείας το νεογέννητο, εμφυσά στα μέλη αυτού λέγοντας τρεις φοράς τους λόγους τούτους: «Έξέλασον ἀπ’ αὐτοῦ πᾶν πονηρὸν και ἀκάθαρτον πνεῦμα κεκρυμμένον...» κ.λ.π.. Κατόπιν στρέφει τον βαπτιζόμενο προς την Δύση, η οποία, ως η χώρα του ζόφου, είναι το σύμβολο της βασιλείας του πονηρού και ρωτά αυτόν τρεις φοράς (διότι κάθε λόγος τρις λεγόμενος νομίζεται βέβαιος): «Άποτάσςῃ τῷ Σατανᾷ; καὶ πᾶσι τοῖς ἔργοις αὐτοῦ; καὶ πᾶσι τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ; καὶ πάσῃ τῇ λατρείᾳ αὐτοῦ; καὶ πάσῃ τῇ πομπῇ αὐτοῦ;». Μετά την καταφατική απάντηση του βαπτιζομένου (ή του αναδόχου εκ μέρους του νηπίου) «Ἀποτάσσομαι», επαναλαμβάνει ο Ιερεύς τρεις φοράς προς μείζονα διαβεβαίωση και ίνα ο βαπτιζόμενος διαρρήξει τελείως πάντα δεσμό μετά του πνεύματος της πονηρίας: «Ἀπετάξω τῷ Σατανᾷ;», και πάλι τρις αποκρίνεται ο ανάδοχος «Άπεταξάμην». Σε μαρτυρία δε της φανερής έχθρας και καταφρονήσεως, επιτάσσει ο Ιερεύς: «καὶ ἐμφύσησον καὶ ἔμπτυσον αὐτῷ». Μετά την απόταξη του Σατανά στρέφει ο Ιερεύς τον κατηχούμενο προς ανατολάς, προς το βασίλειο του φωτός, και ρωτά αυτόν τρις «Συντάσσῃ τῷ Χριστῷ; ». Ακούγοντας δε τρις την απάντηση «Συντάσσομαι», ρωτά πάλι τρις, ως και κατά την απόταξη : «Συντάσσῃ τῷ Χριστῷ;», προς τον οποίο απαντά ο βαπτιζόμενος ή ο ανάδοχος αυτού «Συνεταξάμην». Είτα ερωτά εάν πιστεύω στον Χριστό, λέγων: «Καὶ πιστεύεις αὐτῷ;». Αφού έτσι ο φωτιζόμενος βεβαίωση δια του «Πιστεύω αὐτῷ ὡς βασιλεῖ καὶ Θεῷ», απαγγέλλει ευθύς αμέσως το σύμβολο της πίστης, επαναλαμβάνοντας αυτό τρις, ως και τιςς λοιπές αποκρίσεις, σε δόξα της αγίας Τριάδος, η οποία αναφέρεται στο σύμβολο της πίστης. Έτσι πληροφορηθείς ο ιερεύς περί του βαπτισμένου ότι απαρνείται την αμαρτία, ώστε να ζει εν Χριστώ, και άκουσας εκ του στόματος του αναδόχου την ομολογία της πίστεως του, η οποία, ως εν τοις έμπροσθεν ελέχθη, είναι απαραίτητη για την μετάδοση του μυστηρίου του βαπτίσματος αυτών κατά τα λόγια του Σωτήρα «ὁ πιστεύσας καὶ βαπτοσθεὶς σωθήσεται» (Μάρκ. Ιστ΄ 16), καλεί κατόπιν τον βαπτισμένο να προσκυνήσει τον Χριστό, το οποίο το πράττει ο ανάδοχος λέγοντας «Προσκυνῶ Πατέρα, Υἱὸν καὶ Ἅγιον Πνεῦμα, Τριάδα ὁμοούσιον καὶ ἀχώριστον». Την προπαρασκευαστική αυτή τελετή, η οποία ως είδαμε, τελούνταν στην αρχαία εκκλησία επί των κατηχούμενων προ του βαπτίσματος αυτών και που καλούνταν «Κατήχησις», επισφραγίζει ο ιερεύς δια καταλλήλου ευχής προς τον Κύριο, ίνα προσκαλέσει τον δούλο του (νυν συνήθως δίδεται σήμερα το όνομα) προς το βάπτισμα. Έτσι δε λήγει η προκαταρκτική τελετή του μυστηρίου.

Μετά ταύτα εισέρχεται ο ιερεύς στον ναό, και ακολουθεί ο ανάδοχος, λαμβάνοντας τον μέλλοντα να βαπτιστεί και φέρων αυτόν έως στο μέσον του ναού, όπου είναι ετοιμασμένη η κολυμβήθρα, ήτις συμβολίζει τον Ιορδάνη και εις την οποίαν ρίπτεται αρκετό ύδωρ. Ο ιερεύς ενδύεται λαμπρή ιερατική στολή, σε ένδειξη της χαράς, για την οποία η Εκκλησία χαίρει, δεχόμενη νέον μέλος στους κόλπους αυτής. Οι φωτιζόμενοι το πάλαι οδηγούνται στο βαπτιστήριο, όπου γδύνονται εντελώς και αλείφονται όλοι δι΄ ελαίου, εις σημείο ότι έγιναν έτοιμοι δια τούς αγώνας της αρετής και την κατά του διαβόλου πάλη (διότι και κατά τους σωματικούς αγώνας αλείφονται με έλαιον οι αθλητές)- Έπειτα βαπτίζονταν δια τριών καταδύσεων και, αναδύσεων. Σήμερα η ακολουθία του βαπτίσματος άρχεται δια του «Εὐλογημένη ἡ βασιλεία, τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἀγίου Πνεύματος», ώστε να δηλώνεται ο σύνδεσμος του βαπτίσματος μετά της λειτουργίας και διότι του Χριστού βαπτιζομένου εν Ιορδάνη έγινε η φανέρωση της Αγίας Τριάδος. Είτα αναγινώσκονται οι δεήσεις δια των οποίων ο λειτουργός παρακαλεί τον Θεό ίνα το ύδωρ γίνει λουτρό παλιγγενεσίας, και οι δύο αγιαστικές του ύδατος ευχές. Τούτων η μεν πρώτη άρχεται δια του «Μέγας εἶ Κύριε, καὶ θαυμαστὰ τὰ ἔργα σου καὶ οὐδεὶς λόγος ἐξαρκέσει πρὸς ὕμνον τῶν θαυμασίων σου», λεγομένου δε του «Αὐτὸς καὶ νῦν Δέσποτα», εκ τρίττου, σφραγίζει τρις ο ιερεύς το ύδωρ με την χείρα του σταυροειδώς και μόλις τελειώσει η ευχή, εμφυσά στο ύδωρ τρις και πάλι σφραγίζει αυτό τρεις φοράς δια της χειρός του σταυροειδώς, λέγων την δεύτερη αγιαστική ευχή, η οποία άρχεται δια του «Συντριβήτωσαν ὑπὸ τὴν σημείωσιν...» κλπ. Η σφράγιση του σταυρού και η εμφύσηση του ύδατος τελούνται προς αγιασμό αυτού και μετάδοση σε αυτό της θείας χάριτος, καθότι και ο Κύριος εμφύσησε στους μαθητές αυτού, ειπών: «Λάβετε πνεῦμα ἅγιον». Το δε τριπλό του εμφυσήματος και της σφραγίσεως του ύδατος συμβολίζει την, Αγία Τριάδα, ως και ανωτέρω ελέχθη, εν ονόματι της οποίας ο ιερεύς δέεται, όπως μη κρυφθεί στο νερό δαιμόνιο σκοτεινό κτλ., αλλ΄ εξελαθώσι πάσαι οι ενάντιες δυνάμεις της ενέργειας του Σταυρού. Εν τέλει δε δεηθείς, όπως το ύδωρ τούτο αναδειχθεί νερό απολυτρώσεως κ.τ.λ., έτι δε, όπως ο βαπτιζόμενος, αποθεμένος τον παλαιό άνθρωπο, ενδυθεί τον ανακαινισμένο, συνταφείς δε με τον Χριστό στο νερό, συναναστηθεί με αυτόν και συγκαταριθμηθεί στα πρωτότοκα που απογράφονται στον ουρανό, προετοιμάζεται δια την κατάδυση του νηπίου στο νερό. Παρασκευάζεται δε εις την κατάδυση αυτή, εύλογα προηγουμένως το προσφερόμενο έλαιο, εμφυσώντας και σφραγίζοντας αυτό τρις και χύνοντας εξ αυτού σταυροειδώς τρεις φοράς στο ύδωρ της κολυμβήθρας. Έπειτα χρίει ο λειτουργός τον βαπτιζόμενο δια του αγιασμένου τούτου ελαίου στο μέτωπο, προς αγιασμό του νοός, σ το στήθος και τα μετάφρενα, προς ίαση ψυχής και σώματος (επειδή η καρδία και τα μετάφρενα, δηλαδή το όπισθεν μέρος του σώματος, αντίκρυ του στήθους, εθεωρούντο παλιά ως΄ έδρα της ψυχής), στα ώτα, όπως ενδυναμωθεί στην ακρόαση των θείων λόγων, στο στόμα, δια να ομολογεί την αλήθεια, στα χέρια, προς επιτέλεση έργων αγαθών, και τέλος στα πόδια, όπως πορεύεται την ευθείαν οδό και κατά τα διαβήματα του Κυρίου. Το έλαιο είναι σύμβολο της Θείας χάριτος και της ειρήνης άλλ΄ με αυτό συμβολίζει και τους αγώνας της αρετής, ως και ανωτέρω ελέχθη, και την καλιελαία, δηλαδή τον Χοιστό, στον οποίο εγκεντρίζεται ο βαπτιζόμενος.

Το τελευταίον μέρος-των λειτουργικών τούτων πράξεων αποτελεί η εις το αγιασμένο νερό τριττή κατάδυση. Ο ιερεύς λαμβάνει το νήπιο εκ των μασχαλών (ή, εάν είναι ενήλικας ο βαπτιζόμενος, εκ της κεφαλής), στρέφων δε προς ανατολάς, καταδύει αυτόν τρις εις το ύδωρ λέγων: «Βαπτίζεται ο δούλος του Θεού (δείνα) εις το άνομα του Πατρός. Αμήν (πρώτη κατάδυσης) και του Υιού. Αμήν (δεύτερη κατάδυσης) και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν (τρίτη κατάδυση). Η τρίτη αυτή κατάδυση είναι η σπουδαιότατη πράξη του βαπτίσματος και σημαίνει την ταφή του Κυρίου. Κατά την επίσημη γίνεται λόγος κατέρχεται η αόρατη Θεία Χάρη επί του βαπτιζόμενου η οποία τον απολούει από κάθε αμαρτία και εμπνέει νέα ζωή σε αυτόν. Η επίκληση της Αγίας Τριάδος και η τριπλή στο ύδωρ κατάδυση αποτελούν τα αναγκαία συστατικά της εξωτερικής πράξης και τους απαραίτητους όρους προς τελείωση του Μυστηρίου. Εκ τούτων η επίκληση της Αγίας Τριάδας επιτάσσεται υπό του Κυρίου, εάν δε εν τη Καινή Διαθήκη γίνεται λόγος περί βαπτίσματος εις το όνομα ή επί τω ονόματι του Ιησού (Πράξ. Κεφ Β΄ 38, Η΄ 12, 16 Ι΄ 48, Κεφ. Ιθ΄ 6), δια τούτου δεν εννοείται βάπτισμα εις το όνομα μόνον του Ιησού, άλλα σημαίνεται το υπό του Κυρίου συσταθέν (Δογματική Ανδρούτσου σελ. 329). Το δε έτερο της εξωτερικής πράξεως συστατικό ομολογείται παρά πάσιν ως η έτερα του βαπτίσματος συνθήκη. Δια καταδύσεως βάπτιζαν οι Ιουδαίοι τους προσήλυτους και ο Ιωάννης ο Πρόδρομος. Η αρχαία εκκλησία ουδέν έτερον γινώσκει κανονικά τύπο. Μετά την βάπτιση ενδύεται ο φωτισθείς λευκό ένδυμα. Εις δε τον ανάδοχο δίδονται λαμπάδες, δηλώνοντας το φως του Χρίστου, όπερ φώτισε τον βαπτισθέντα και κατέστησε αυτό ικανό του μυστηρίου. Εάν ο βαπτιζόμενος είναι ενήλικας, βαστάζο ο ίδιος την λαμπάδα.

Την τελετή του βαπτίσματος επισφραγίζει η μύρωση. Το δια του αγίου μύρου χρίσμα γίνεται ως ορίζει η εν Λαοδικεία Σύνοδος στον Μη΄ κανόνα της, ευθύς μετά το βάπτισμα, διότι προς μίμηση του Χρίστου στην ζωή μας και διατήρηση της εν της βαπτίσεώς τελετουργημένης πνευματικής μας καθαρότητας, απαιτείται τρόπον τινά ιδιαιτέρα σφραγίδα ή βεβαίωση (confirmatio), η οποία και μεταδίδεται δια του μυστηρίου χρίσματος. Εξωτερική πράξη είναι η δι’ εκκλησιαστικά αγιασμένου ελαίου χρήση του νεοφύτου επί του μετώπου (προς αγιασμόν της διανοίας) των οφθαλμών, των μυκτήρων, των ώτων και του στόματος (προς αγιασμό των αισθήσεων, των λόγων και των εντυπώσεων), του στήθους (προς αγιασμό της καρδίας), των χειρών και ποδών (προς αγιασμό των έργων και των διαβημάτων), εκφωνώντας τις λέξεις «Σφραγὶς δωρεᾶς Πνεύματος ἁγίου. Ἀμήν». Μετά ταύτα ο βαπτισμένος και μυρωθείς κείρεται τις τρίχες της κεφαλής, τις οποίες ο Ιερέας ρίχνει ή εις το ύδωρ της κολυμβήθρας ή αλλού (πάντως εις ιερό τόπο, διότι οι τρίχες αυτές προσφέρονται στον Χριστό). Τέλος γίνεται η περιφορά πέριξ της κολυμβήθρας τρις και ψάλλετε το «Ὅσοι εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε Χριστὸν ἐνεδύσασθε. Ἀλληλούϊα», όπερ είναι ειλημμένο εκ του αναγινωσκομένου ευθύς Αποστόλου (Ρωμ. Στ΄ 3 - 11) και το οποίο ψάλλεται μέχρι σήμερα αντί του Τρισαγίου κατά τις εορτές του Πάσχα, της Πεντηκοστής και των Θεοφανίων, προφανώς διότι κατά τις ημέρες αυτές τελούσαν συνήθως το βάπτισμα στην αρχαία Εκκλησία. Η περί την αγία Κολυμβήθρα περιφορά αυτή αναμιμνήσκει την εν τη αρχαία εκκλησία πομπή και υποδοχή των εκ του βαπτιστηρίου εις το ναό παραπεμπομένων νεοφύτων, όπου αφού ασπάζονταν αυτούς οι πιστοί, τελείτο η ιερά λειτουργία, κατά την οποία μεταλάμβαναν τα άχραντα μυστήρια. Εντεύθεν εξηγείται γιατί και σήμερα αναγινώσκεται ο Απόστολος και το Ευαγγέλιο (Ματθαίον Κεφ. Κη΄ 16 - 20) μετά το βάπτισμα. Η αποστολική περικοπή (Ρωμ. Κεφ. Στ΄ 3 - 11) εξηγεί σε μας την πνευματική του βαπτίσματος ισχύ, το δε αναγινωσκόμενο Ευαγγέλιο μαρτυρεί την από του Κυρίου σύσταση του μυστηρίου. Μετά ταύτα, λεγομένου του «Μακάριοι ὧν ἀφεθησαν αἱ ἀνομίαι», μεταδίδει ο ιερεύς εις τον βαπτιζόμενον την θεία κοινωνία προ των αγίων θυρών, ίνα ούτος ενωθεί μετά του Χρίστου. Νυν όμως, δια τον κίνδυνο του εμετού, επικράτησε η συνήθεια να μεταδίδεται η θεία κοινωνία εις τα νεοφώτιστα νήπια αργότερα. Τέλος γίνεται η απόλυση.

Και στην Δυτική εκκλησία προ του βαπτίσματος αποτείνονται ερωτήσεις προς τον μέλλοντα να βαπτισθεί («Quid petis ab ecclesia Dei») και τελούνται οι εμφυσήσεις (exufflationes), οι δια του σταυρού σφραγίσεις κλπ. Το μέρος τούτο της ιερουργίας τελείται ωσαύτως στο πρόναο. Έπονται δύο εξορκισμοί, σφράγιση δια του σταυρού και επίθεση των χειρών επί τον μέλλοντα να βαπτισθεί, μεθ’ ο γίνεται είσοδος στην εκκλησία και αφού απαγγελθεί το σύμβολο της πίστεως και το Πάτηρ ημών, χρισθεί δε ο μέλλοντας να βαπτισθεί με αγιασμένο έλαιο στα ώτα, την ρίνα και λοιπά μέλη του σώματος, ραντίζεται αυτός από τον ιερέα, επιλέγοντας το «Βαπτίζω σε εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς» κλπ., αντί του «Βαπτίζεται ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ» κλπ., όπερ η ημετέρα Εκκλησία παραδέχεται. Ώστε οι ουσιώδεις διαφορές ανάμεσα της ημετέρας Εκκλησίας και της Δυτικής έγκεινται, αφ’ ενός μεν εις τον τρόπο της βαπτίσεως (ραντισμός αντί των καταδύσεων, οι οποίες παλαιά επικρατούσαν στην εκκλησία), αφ’ ετέρου δε εις την εκφώνηση («Βαπτίζω σε» αντί του «Βαπτίζεται ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ» κ.λ.π.) Οι διαμαρτυρόμενοι παρέλαβαν από τους Παπικούς τον τρόπο του βαπτίσματος δια τριών ραντισμών.

Πηγή: Δ. Ν. Μωραΐτης, Δρ. της Θεολογίας, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Στ΄, σσ. 655 -656

ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ

Επειδή όταν κανείς «ψάχνει τότε βρίσκει και όταν χτυπά του ανοίγουν», θα παρουσιαστεί ο Αμβρόσιος ο βουλευτής. Και παρουσιάζεται ώστε για ακόμη μια φορά να φωτισθεί ο νους από το φως εκείνο που καταδεικνύει ότι ο Χριστιανισμός δεν στηρίχθηκε, ούτε στην καταστροφή των ναών, ούτε στην βία για να εξαπλωθεί. Αλλά διαδόθηκε όπως το νερό όταν πέσει επάνω σε μια στεγνή χαρτοπετσέτα και στηρίχθηκε εις την πίστη των κατά περιστάσεων ανθρώπων, που πολλές φορές, και αυτό αποτελεί τιμή μας, ήταν Έλληνες εις την καταγωγή. Παραδείγματα σαν το κάτωθι μπορεί κανείς να βρει πάρα πολλά, σε όποιο σοβαρό ιστορικό βιβλίο και αν κοιτάξει.

Ήταν βουλευτής του οποίου σώζεται μικρή απολογία υπέρ του Χριστιανισμού, γραμμένη από βουλευτή ελληνικής πόλεως καλούμενου Αμβρόσιου, με τον τίτλο «Υπομνήματος». Αυτός ο Αμβρόσιος από Εθνικός έγινε Χριστιανός και καταδιωκόμενος και ελεγχόμενος από πρώην ομόθρησκούς του και μάλιστα συναδέλφους του βουλευτές, έγραψε την απολογία ταύτη κατά εποχή διωγμών του 2^ου και 3^ου αιώνα μ.Χ. Από τους 132 στίχους οι 57 είναι εξ αρχαιότερης, μάλλον του Ιουστίνου, και φέρει τον τίτλο «προς Έλληνας» και η οποία ζητά να καταδείξει ορισμένες ανήθικες περιστάσεις της ελληνικής μυθολογίας και κυρίως λατρείας.

ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

(φίλος Ωριγένη)

Το τρίτο παράδειγμα Αμβρόσιου εν ονόματι, εις αντίλογο προς εκείνους που θεωρούν ότι : οι κληρικοί και οι Χριστιανοί ουδεμία σχέση έχουν με τα γράμματα και την Παιδεία, ότι ο Χριστιανισμός είναι θρησκεία για δούλους, ότι ο Χριστιανισμός επιβλήθηκε από το Βυζάντιο, η Ορθοδοξία το αυτό, ο αρχαίος σοφός κόσμος αντέδρασε σφόδρα εις τον Χριστό, οι αρχαίοι φιλόσοφοι επιλέγουν τον Εθνισμό (αποκλειστικά), η γυναίκα επί Χριστιανών είναι υπόδουλη,… και άλλα πολλά που δεν μπορεί να τα «χωρέσει ο νους του ανθρώπου», αλλά που πάρα ταύτα, οι κατά τα άλλα εκπρόσωποι του αρχαίου φιλοσοφικού ορθολογισμού σημερινοί φανατισμένοι Εθνικοί προσάπτουν ως χαρακτηριστικά στους ομοεθνείς τους. Ο κάτωθι Αμβρόσιος, ένα μόνο απλό παράδειγμα από την ιστορία, αναιρεί πάσα από τα άνωθι λασπολογικά επιχειρήματα. Επίσης και αυτός ο Αμβρόσιος έπεσε εις την αντίληψή του γράφοντος καθώς αναζητούσε τον Αμβρόσιο επίσκοπο (άνωθι) και δεν αποτελεί παρά ελάχιστο παράδειγμα μπρος το πλήθος των αρχαίων ανδρών που ασπάστηκαν τον Χριστό ως Λόγο του Θεού.

Ήταν φίλος του Ωριγένη. Κατάγονταν από πλούσια και ευγενή αριστοκρατική οικογένεια. Είχε σύζυγο την Μαρκέλλα και πολλά παιδιά. Περιήλθε εις την αίρεση του Ουαλέντιου κατά Ευσέβιο, του Μαρκίωνα κατά Ιερώνυμου και Επιφάνιου ή του Ουαλεντίνου και Μαρκίωνα κατά Κεδρηνό Από τους λόγους του Ωριγένη όμως επέστρεψε εις Ορθοδοξία Το 212 μ.Χ. ο Ωριγένης τον παρακινούσε συνεχώς εις την εργασία και σε επιστολή του Κεδρινού φαίνεται ότι «οὔτε δειπνήσαι, οὔτε περιπατήσαι καὶ διαναπαύσει τὸ σῶμα, οὔτε μὴν τὴν νύχτα κοιμάσαι». Ο Αμβρόσιος παρείχε εις τον Ωριγένη άφθονα μέσα για την εργασία του όπως 7 ταχυγράφους, 7 βιβλιογράφους και 7 κόρες καλλιγράφους. Ο Ωριγένης τον καλεί εργοδιώκτη διότι επανειλημμένως με τις προτροπές του ο Αμβρόσιος τον βοήθησε. Ο Αμβρόσιος συνέγραψε το «κατά Κέλσον». Μόλις έγινε διάκονος ήλθε εις την Ελλάδα και την Βιθυνία. Κατά τον διωγμό του Μαξιμίνου, 235 - 237, συνελήφθηκε ενώ βρίσκονταν εις την Καισάρεια της Καππαδοκίας και φυλακίσθηκε με τον Πρεσβύτερο Πρωτόκτητο. Παρ’ όλα αυτά δεν θανατώθηκε.

ΑΜΒΡΟΣΙΑ

Γιατί οι αρχαίοι θεοί χρειάζονται την Αμβροσία για να είναι αθάνατοι; Τι ήταν η Αμβροσία;

Καλούνταν η τροφή των θεών όπως ανάλογα το ποτό τους ήταν το νέκταρ. Επί της γεύσεως της αμβροσίας στηρίζονταν η αθανασία των Ολύμπιων θεών. Οι παλιές παραδόσεις αναφέρουν ότι οι θνητοί γίνονταν αθάνατοι με την απαλοιφή της αμβροσίας επάνω τους όπως π.χ. έγινε εις τον Αχιλλέα και τον Δημοφώντα. Αργότερα αυτή η λέξη θα σημαίνει την αθανασία (Λουκ . Θε διαλ. 4 ).

Η αμβροσία είναι και καθαριστικό, διότι η Ήρα καθαρίζει το δέρμα αυτής δια της αμβροσίας (Ιλ. Ξ. 170), η Αθηνά καθαρίζει την Πηνελόπη (Οδδ. Σ. 192), το πτώμα του Σαρπηδόνα καλύπτεται με αμβροσία για να προφυλαχθεί εκ της σήψης (Ιλ. ΙΙ 670). Η αμβροσία χρησιμοποιείται από τους θεούς και για την απαλοιφή πληγών και εμφανίζεται ως τρόπος ταριχεύσεως (Ιλ. Τ. 38). Η Θέτιδα στάλαξε από την ρινική της κοιλότητα νέκταρ και αμβροσία στο πτώμα του Πάτροκλου ως αντισηπτικό .

ΝΕΟ-ΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΑΤΕΣ

ΠΡΟΣΟΧΗ: Στο τέλος κάθε σελίδας του Ανώνυμου Απολογητή θα παρουσιάζονται νεοπαγανιστικές και αθεϊστών (δήθεν ελληνιστών) απάτες που έχουν σχέση με το θέμα της σελίδας. Αυτές οι απάτες δεν έχουν σκοπό να βάλουν τα περιοδικά στα οποία εμφανίζονται τα νεοπαγανιστικά ψεύδη, εφόσον ούτως ή άλλως παγανιστές συγγράφουν σε διάφορα ανυποψίαστα εξ αυτών και αυτά δεν εκφράζονται από τις απόψεις των αρθρογράφων, αλλά σκοπό έχουν:

1. να καταδείξουν τον κρυφοπαγανιστή αρθρογράφο ώστε να γίνει γνωστός και

2. είτε ο κάθε ενδιαφερόμενος που αναγιγνώσκει εκ νέου άρθρα του να θέτει τον εαυτό του εν εγρήγορση και να ελέγχει θαρρετά τα ψεύδη του κρυφοπαγανιστή (δήθεν ελληνιστή), αν είναι μελετημένος και έχει πρόσβαση σε πρωτογενή βιβλιογραφία

3. είτε εάν δεν έχει πρόσβαση σε βιβλιογραφία, να μην δείχνει πλέον εμπιστοσύνη στον αρθογράφο εφόσον γνωρίζει πως εκφράζει ψεύδη για να σπιλώσει τον Χριστιανισμό υποστηρίζοντας θέσεις παγανισμού, που όμως δεν είναι σχεδόν ποτέ ξεκάθαρες, αλλά που παρουσιάζονται ως «ελληνικές» μιας και η πλειοψηφία των νεοπαγανιστών ντρέπεται να ομολογήσει δημοσίως την θρησκεία που ακολουθεί και προτιμά να καμουφλάρεται με κάτι οικοιότερο, τον πατριωτισμό, που όμως αρρωστημένα έχει μετατραπεί σε ένα παγανιστικό εθνικισμό.

ΕΞΑΙΡΕΣΗ: εξαιρούνται τα προσωπικά βιβλία του κρυφοπαγανιστή αθρογράφου ή τα έντυπα με καθαρά νεοπαγανιστικό προσανατολισμό, ανάμεσα στα τόσα που κυκλοφορούν στην Ελλάδα.

Κεντρική σελίδα με νέο-παγανιστικές απάτες

ΣΦΑΓΗ ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟNΙΚΗ ΕΝΕΚΑ ΝΗΠΙΟΒΑΠΤΙΣΜΩΝ

(Κατά: Μενέλαου Παγουλάτου, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 41, άρθρο «Ο νηπιοβαπτισμός και πως επιβλήθηκε»,σσ. 50 -51)

(Κατά: Γρηγόρη Δ. Δέπου, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 28, άρθρο «Πίστη και Γνώση, Ελληνικότητα και Ανατολικισμός», σελίδα 52)

(Κατά: της Εθνικής Ιστορικής Εταιρίας «Ο Δευκαλίων», Πρόεδρος Βασίλειος Γούστος & Γραμματέας Δημήτριος Μύλωνας)

Αριστερά: Η δολοφονία δύο - τριών Γότθων στην Θεσσαλονίκη, έδωσε την ευκαιρία στον Θεοδόσιο να εκδικηθεί τους Θεσσαλονικείς για την γενικότερη εναντίον του συμπεριφορά τους, που είχε να κάνει με την άρνησή τους να αποδεχτούν τον νηπιοβαπτισμό. Έδωσε λοιπόν εντολή στο Γότθο διοικητή, να συγκεντρώσει τους κατοίκους στον Ιππόδρομο, για δήθεν τέλεση Ιπποδρομιών, και οι Γότθοι κατάσφαξαν 15.000, ενώ κατ’ άλλους, 7.000 Θεσσαλονικείς. (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 41, άρθρο «Ο νηπιοβαπτισμός και πως επιβλήθηκε», Μενέλαος Παγουλάτος, σσ. 50 -51)

Δεξιά: Επί «μεγάλου» Θεοδοσίου και του υιού του Αρκαδίου, αφ’ ενός μεν σφαγιάσθηκαν 15.000 Έλληνες στην Θεσσαλονίκη, γιατί αρνήθηκαν να βαπτίσουν τα παιδιά τους, αφ’ ετέρου δε διατάχθηκε η πλήρης καταστροφή των ναών και των μνημείων της Αρχαίας Ελλάδας, με τέτοιο τρόπο, «ώστε να μην μείνει τίποτα που να τα θυμίζει», όπως έλεγε ένα διάταγμα (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 28, άρθρο «Πίστη και Γνώση, Ελληνικότητα και Ανατολικισμός», Γρηγόρης Δ. Δέπος, σελίδα 52)

Τον Δεκέμβριο του +390 ο Γότθος στρατηγός Βοθέριχος, αρχηγός της Βυζαντινής φρουράς της Θεσσαλονίκης, προσπαθεί να επιβάλλει τον εκχριστιανισμό των Ελλήνων κατοίκων της πόλεως. Αποτέλεσμα, η εξέγερση του λαού που προσπαθούσε απεγνωσμένα να διατηρήσει την ταυτότητά του. Η Γοτθική φρουρά της πόλεως στην αρχή αιφνιδιάστηκε και πολλοί αξιωματικοί και στρατιώτες σκοτώθηκαν. Ο Θεοδόσιος πληροφορείται το συμβάν και με δόλιο τρόπο, τάχα για να εξευμενίσει τα οξυμμένα πνεύματα, καλεί τον λαό της πόλεως στον Ιππόδρομο, για να παρακολουθήσουν την ιπποδρομία. Εκεί μέσα, μόνο σε τρεις ώρες, κατασφάζει με την βοήθεια των Γότθων 7.000 πολίτες, σύμφωνα με τον ιστορικό Θεοδώρητο, ενώ κατά τον Κεδρηνό, τον Θεοφάνη και άλλους, ο αριθμός των θυμάτων ξεπερνά τις 15.000. «Τους θέρισαν όλους», γράφει ο Θεοδώρητος, «σαν καλαμιές στον θερισμό». Η σφαγή της Θεσσαλονίκης θεωρείται από τους ιστορικούς το πιο αποτρόπαιο, εν ψυχρώ έγκλημα, ενός μονάρχη της αρχαιότητας. Πραγματική θηριωδία. Το πιο βδελυρό της ιστορίας. Ξεπέρασε σε αγριότητα και διαστροφή και τα πιο ειδεχθή εγκλήματα. Ο Θεοδόσιος ενώ θα έπρεπε να κατατάσσεται στον εφιαλτικό πίνακα των πλέον κατάπτυστων αιμοβόρων μοναρχών, αναβιβάζεται από την Εκκλησία, χωρίς αιδώ, στο βάθρο του «αγίου» και «μέγα». (Αυτή είναι η «έκδοση» του περιοδικού Δαυλού, που πρώτο διάχυσε αυτό το ψέμα ανάμεσα στους νεοεθνικούς, οι οποίοι συνεχίζουν ανεξέλεγκτα να το αναμασούν)

Εθνική Ιστορική Εταιρία «Ο Δευκαλίων»

Έδρα Θεσσαλονίκη

Ανακοίνωσις

Αριθμ. Π. ..../..../2004 Αρτεμίσιος (Απρίλιος) 2004 μ΄. Α.Τ.

ΠΡΟΣ...

Φέρεται εις γνώσιν των μελών και των φίλων της εδρεύουσης εν Θεσσαλονίκη Εθνικής Ιστορικής Εταιρείας «Ο Δευκαλίων» ότ την 9η του μηνός Ηρακλείου (Μαΐου) 2004 μ΄. Α.Τ., ημέραν Ηλιοδίτην (Κυριακήν), και ώρα 10.00 π.μ. πρόκειται να τελεσθεί εις τον χώρο της Πλατείας Ναυαρίνου, παρά την Πομπικήν Οδόν και το ανάκτορον Γαλερίου, εκδήλωσις υπέρ της αθανάτου μνήμης των δεκαοκτώ χιλιάδων (18.000) Εθνομαρτύρων Θεσσαλονικέων, οι οποίοι αγωνιζόμενοι υπέρ ΠΑτρίων Εθών και Εδών, έπεσαν υπέρ Εθνικής Θρησκείας και Ελληνικής ΠΑτρίδος, σφαγιασθέντες τον Απρίλιον του 392 μ. Α.Τ. από τα μίσθαρνα όργανα του εγκληματικού εκείνου διδύμου των στυγερών μισελλήνων ιεχωβιστών Θεοδόσιου - Αμβρόσιου, εςι το στάδιον της πόλεως, ως ανυπάκουοι προς τους τυρράνους του Ελληνισμού ιεχωβικούς δεσπότας του πολιτικού και δη του θρησκευτικού βίου των Ελλήνων.

Καλείσθε, δια της παρούσης, όπως παρευρεθήτε και μετάσχητε εις την τοιαύτην ως άνω εκδήλωσίν μας, η οποία θα είναί ελάχιστον το οποίον δυνάμεθα να πράξωμεν προκειμένου δι’ αυτής να εκφράσωμεν τα αισθήματα τιμής και δόξης προς τας ηρωϊκάς εκείνας γεννεάς, οι οποίοι ανιστάθηκαν κατά των φορέων του Μεσαιωνικού ζόφου, ο οποίος επεβλήθηε εις την Ιεράν μας Γην, άνω των τετιμημένων νεκρών ημών, δια του φασγάνου του θρησκευτικοφανούς ολοκληρωτισμού της ερήμου και της ερημώσεως.

Τηλέφωνα επικοινωνίας: 6977.756374 (Β. Γούσιος)

» » ................... (Δ. Μυλωνάς)

Εν θεσσαλονίκη τη 15 Αρτεμισίου (Απριλίου) 2004 μ.΄ Α.Τ.

Ο ΓΕΝ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΥΣ Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΜΥΛΩΝΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΓΟΥΣΙΟΣ

Μυθοπλάστες: Δημήτριος Μυλωνάς & Βασίλειος Γούσιος της Ιστορικής Εθνικής (παγανιστικής) εταιρίας ο Δευκαλίων, Γργόριος Δ. Δέπος, Μενέλαος Παγουλάτος στο περιοδικό Ιχώρ και το Περιοδικό Δαυλός

Απάντηση: Στην Ιστορία του Ελληνικού έθνους της Εκδοτικής Αθηνών ρητά αναφέρεται πως:

«Την άνοιξη του 390 ο Θεοδόσιος δημοσίευσε ένα νόμο που τιμωρούσε με θάνατο την ομοφυλοφιλία. Βασιζόμενος στο κείμενο αυτό ο Βουθέριχος ....φυλάκισε έναν δημοφιλή ηνίοχο. Οργισμένος ο όχλος....κατακρεούργησε τον στρατηγό. Ο θυμός που κατέλαβε τον Θεοδόσιο ...ήταν τρομερός....και διέταξε να περικυκλώσει ο στρατός τον ιππόδρομο. .και να σφάξει όλους τους θεατές. Για την διαταγή μετανόησε, αλλά η ανάκλησή της έφτασε στη Θεσσαλονίκη αφού είχαν σφαγεί 7.000 πολίτες».

Και βέβαια στον Ιππόδρομο πήγαιναν πολλοί Χριστιανοί. Μα και ο Αμβρόσιος ο ίδιος επίπληξε πάρα πολύ σοβαρά τον αυτοκράτορα, αυτόν που οι αρχαίοι Εθνικοί λάτρευαν ως Θεό. Η δε αυτή σφαγή δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ως το πιο αποτρόπαιο έγκλημα μονάρχη διότι στην μάχη του Ισσού το 333 π.Χ. 30.000 Έλληνες μισθοφόροι θα πολεμήσουν στο πλευρό των Περσών και έναντι του Αλεξάνδρου και θα αποτελέσουν τον πυρήνα του Περσικού στρατεύματος. Υπέκυψαν τελευταίοι και μόνο όταν ο Δαρείος ο Γ’ και οι Πέρσες τράπηκαν σε φυγή. Αφού οι Μακεδόνες τους χρησιμοποιήσουν στις εκστρατείες τους θα τους σφάξουν σε μια νύχτα (23.000 νεκροί) επειδή άρχισαν να ζητούν την επιστροφή στην πατρίδα τους έπειτα από προσπάθεια του Αλέξανδρου ένα χρόνο πριν πεθάνει να τους μετατρέψει σε αγρότες.

Τέλος ο Μέγας Θεοδόσιος είναι Μέγας ως ο Αλέξανδρος και δεν είναι Άγιος. Ας σημειωθεί ακόμη πως ο Μέγας Θεοδόσιος δεν κατάστρεψε τους ναούς της Ελλάδας αλλά της Ανατολής και της Αιγύπτου. Αν ο Θεοδόσιος είχε καταστρέψει όλους τους ναούς και τα μνημεία, όπως ο Δέπος ψευδώς ισχυρίζεται, τότε ο Αλάριχος δεν θα έβρισκε τίποτα να καταστρέψει το 395 μ.Χ.

Η ανακοίνωση της εταιρίας ο «Δευλακίων», προωθήθηκε προς τον Ανώνυμο Απολογητή από τον φιλοπαγανισή astron@astron.gr (Στέφανο Βαβούρα, Άστρον Υπολογιστές) δια μέσω ηλεκτρονικής επιστολής και διατείνεται περί της σφαγής των «παγανιστών» της Θεσσαλονίκης. Η «ιστορική» (παγανιστική) εταιρία Δευκαλίων υποστηρίζει πως τα θύματα ήσαν «18.000» και πως οι σφαγιασθέντες ήσαν παγανιστές και όχι και χριστιανοί… Άραγε βάση ποιού ιστορικού και βάση ποίας μαρτυρίας συνάδουν τέτοια συμπεράσματα; Του Δαυλού; Πραγματικά οι νεοπαγανιστές είναι άξιοι των ψεύτικων θεών τους… ψεύτες εκείνοι, ψεύτες και τούτοι… καμία διαφορά.

Η «ιστορική» Εθνική (παγανιστική) εταιρία Δευκαλίων υποστηρίζει πως τα θύματα ήσαν «18.000» (άραγε βάση ποιού ιστορικού;) και πώς οι σφαγιασθέντες ήσαν παγανιστές και όχι και χριστιανοί…; (βάση ποιας μαρτυρίας; Του Δαυλού;) Πραγματικά οι νεοπαγανιστές είναι άξιοι των ψεύτικων θεών τους… ψεύτικοι εκείνοι, ψεύτικοι και τούτοι… καμία διαφορά.

Αριστερά: Μιχάλης Καλόπουλος

Δεξιά: Προμήθεια 2005, Τριήμερες Πολιτιστικές εκδηλώσεις στον Όλυμπο, Άλσος Προμηθέως Λιτόχωρο, 24-25-26-Ιουνίου (2005), Διοργάνωση: Ελληνική Εταιρία «Απόλλων», Εθνική ιστορική εταιρία «Δευκαλίων», «Φίλιππος Βεροίας», Υ.Σ.Ε.Ε. Β. Ελλάδας (Πηγή: Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 134, άρθρο Προμήθεια 2005, Νικόλαου Μίχου, σελίδα 32)

Είναι επίσης γνωστή η σχέση του Μιχάλη Καλόπουλου με την εταιρία Δευκαλίων και τις νεοπαγανιστικές θρησκευτικές λειτουργίες (http://www.geocities.com/etaireiadeukalion/4.html) τους. Αν δεν υπάρχει πλέον η σελίδα μπορείτε να την δείτε αποθηκευμένη εδώ. Ας σημειωθεί πάντως πως η «ιστορική» εταιρία «Δευκαλίων» υπήρξε ένας από τους τέσσερις διοργανωτές των Προμηθειών 2005 στον Όλυμπο.

Ο ΝΗΠΙΟΒΑΠΤΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΣΥΝΗΘΕΙΑ

(Κατά: Μενέλαου Παγουλάτου, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 41, άρθρο «Ο νηπιοβαπτισμός και πως επιβλήθηκε», σ. 50)

Το βάπτισμα, ως καθαρμός του σώματος των νεογεννηθέντων βρεφών, αποτελούσε κοινό τόπο για τους ανατολικούς λαούς (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 41, άρθρο «Ο νηπιοβαπτισμός και πως επιβλήθηκε», Μενέλαος Παγουλάτος, σσ. 50)

Μυθοπλάστης: Μενέλαος Παγουλάτος

Απάντηση: Νηπιοβαπτισμοί πραγματοποιούνταν και στην αρχαία Ελλάδα: «Στους αρχαίους Έλληνες το νήπιο βαπτίζονταν μέσα σε νερό αναμιγμένο με έλαιο. Την 5^η ή 7^η ημέρα (από της γεννήσεως) γίνονταν οιωνεί επισημότερος αγνισμός (Αμφιδρόμια)» (Πηγή: Μεγάλη Ελληνική εγκυκλοπαίδεια, τόμος 6, σελίδα 654, Π. Ι. Μπρατσιώτης).

Πραγματικά οι νεοΕθνικοί έχουν χάσει κάθε στοιχείο επαφής με την αρχαία Ελληνική και νέα πραγματικότητα, διότι πολύ απλά μισούν τον Χριστιανικό Θεό που μεταδίδεται κατά το Μυστήριο της Βαπτίσεως «εις το Όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος».

Η ΝΗΠΙΟΒΑΠΤΙΣΗ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ

(Κατά: Γεώργιος Τσαγκρινού, τεύχος 41 , σελίδα 48)

(Κατά: Μενέλαου Παγουλάτου, περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 55, σελ. 50)

Είναι πράγματι, παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων να βυθίζεις ξαφνικά ένα βρέφος στην κολυμβήθρα, και αυτό να βιώνει συνθήκες πνιγμού. Πώς θα νιώθαμε εάν έκανε το ίδιο σε μας ένας γίγαντας, βυθίζοντάς μας ξαφνικά σε μια λίμνη; (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 41, Διεύθυνση Ιχώρ, Γιώργιος Τσαγκρινός, σελίδα 48)

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η νηπιοβάπτιση αποτελεί κατάφωτη παραβίαση των δικαιωμάτων του ανθρώπου, ιδιαίτερα των Ελλήνων, οι οποίοι, κατά κανόνα, υποχρεώνονται στο νηπιοβπατισμό, κατά τον οποίο τους δίδεται η μύησις στον Χριστιανισμό και τους δίδουν το όνομα. (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 41, άρθρο «Ο νηπιοβαπτισμός και πως επιβλήθηκε», Μενέλαος Παγουλάτος, σσ. 55)

Μυθοπλάστες: Γεώργιος Τσαγκρινός & Μενέλαος Παγουλάτος

Απάντηση: Δεν χρειάζεται πολύ προσπάθεια για να ξεσκεπάσει κανείς την ύστατη εμπάθεια των νεοΕθνικών προς τον Θεό Χριστό, η οποία τους οδηγεί σε τόσο τραγικά λάθη μισαλλοδοξίας περί του νηπιοβαπτισμού. Διότι εκτός των νηπιοβαπτισμών των αρχαίων ημών προγόνων, που φαίνεται εσκεμμένα οι φανατικοί νεοΕθνικοί αγνοούν και δεν δείχνουν καμιά ευαισθησία για «παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», υπάρχουν και οι σύγχρονες ονοματοδοσίες νεαρών από τους νεοπαγανιστές, όπως στα Προμήθεια 2005.

Αριστερά: Από όλες τις ενδιαφέρουσες και χαρακτηριστικές φωτογραφίες του άρθρου, επιλέξαμε να σχολιάσουμε την συγκεκριμένη). Μέχρι σήμερα οι Έλληνες που επέλεγαν να αλλάξουν την θρησκεία τους, ήταν ενήλικα άτομα και η απόφασή τους συνειδητή. Ήδη όμως νέα Ελληνόπουλα μεγαλώνουν με την κοσμοθεώρηση της αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας (κατ’ αντιστοιχίαν βέβαια του νηπιοβαπτισμού...) Η εξέλιξη του θέματος έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον (Πηγή: Τρίτο Μάτι, τεύχος 134, άρθρο Προμήθεια 2005, Νικόλαου Μίχου, σελίδα 35).

Μέσο Αριστερά: Προμήθεια 2005, Τριήμερες Πολιτιστικές εκδηλώσεις στον Όλυμπο, Άλσος Προμηθέως Λιτόχωρο, 24-25-26-Ιουνίου (2005), Διοργάνωση: Ελληνική Εταιρία «Απόλλων», Εθνική ιστορική εταιρία «Δευκαλίων», «Φίλιππος Βεροίας», Υ.Σ.Ε.Ε. Β. Ελλάδας (Πηγή: Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 134, άρθρο Προμήθεια 2005, Νικόλαου Μίχου, σελίδα 32)

Μέσο Δεξιά: Ανήλικοι κρατούν τα φλάμπουρα του Υ.Σ.Ε.Ε. ενώ δεξιά άλλοι ανήλικοι παρίστανται σε τελετές στους αρχαίους θεούς. (Πηγή: www.ysee.gr)

Δεξιά: Ανήλικοι παρίστανται σε θρησκευτικές τελετές προς τους αρχαίους θεούς (Πηγή: www.ysee.gr)

Βασικό τυπικό κατά τα Πάτρια Ονοματοδοσίας. Άνοιγμα: O πατέρας ανάβει την πυρά του βωμού και επικαλείται τους Θεούς. «Κλύτε Θεοί Πατρώοι, Εθνικοί των Ελλήνων Θεοί, Υμέας κικλήσκομεν αγαθαίς γνώμαις ημίν προσελθείν κλύτε Μάκαρες και μόλοιτε ημίν από Πυρός, από Χθονός αφ' Ύδατος, από Αέρος / και από Ολύμπου.». Ύμνος Νυμφών: Aπό τον πατέρα. «Νύμφες, ακοίμητοι θυγατέρες της Πρώτης Αρχής ... Σας καλούμε να προσέλθετε.... Μόλις συμπληρώσει την περιφορά, ο πατέρας στέκεται δίπλα στην μητέρα, υψώνει το παιδί πάνω από την πυρά, κοιτάζει ψηλά και κάνει την παρουσίαση στους Θεούς και τους Προγόνους: «Αθάνατοι Θεοί και ευκλεείς Πρόγονοι σας παρουσιάζω την / τον .............. γνησία / γνήσιο απόγονο εμού και της συζύγου μου Ελληνίδα / Έλληνα εξ Ελλήνων .... Να την / τον φυλάτε και να την / τον οδηγείτε στις οδούς που ταιριάζουν στους Έλληνες. Ευχή: H μητέρα παίρνει στα χέρια το παιδί και απαγγέλλει την ευχή. «Τι να ευχηθεί ένας θνητός για έναν θνητό που αγαπάει; Μόνο οι Θεοί αλήθεια ξέρουν. Ας χαρίσουν λοιπόν στην / στον ................ εκείνα που η μεγαλοσύνη τους θέλει εκείνα που ταιριάζουν σε Ελληνίδα / Έλληνα, παιδί δικό τους δηλαδή, ας χαρίσουν αυτά που πρέπει σε ανθρώπινο πλάσμα που θα τιμήσει τους Θεούς και τους Προγόνους που θα σεβαστεί τη Φύση και τον Αιώνιο Λόγο. Μάκαρες Θεοί, Εθνικοί Θεοί των Ελλήνων και εσείς ένδοξοι Πρόγονοι χαρίστε τα πρέποντα για πρόσωπο αγαπημένο στην / στον ................. που μόλις παρουσιάσαμε εμπρός σας.» (Πηγή: http://www.ysee.gr/index.php?type=d&f=onomatodosia, εδώ)

Βέβαια οι νεοπαγανιστές ξεχνούν αφελέστατα και τις δικές τους τοποθετήσεις για τον πολιτισμό της αρχαιότητας, που βρίσκει κανείς πλούσια σε παλαιότερα άρθρα τους.

Οι Κρήτες στην αρχαιότητα χαρακτηρίζονταν από μια επιμονή στην προσωπική καθαριότητα και τις εγκαταστάσεις υγιεινής. Παρόμοιες «μπανιέρες» είναι κοινότατες στα Μινωϊκά ανάκτορα… (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 9, άρθρο «Τα άγνωστα ιερά Κολυμβητήρια», Κωνσταντίνος Τουρβανίτης, σελίδα 14)

… εν συνεχεία «εμβάπτιζαν» το άγαλμα της Αφροδίτης μέσα στην δεξαμενή και γίνονταν η αναπαράσταση της αναδυόμενης Αφροδίτης από την κλίμακα του τοιχώματος προς βορρά. Αυτή η εορτή ονομάζονταν Αφροδίσια…Μετά βουτούσαν στην πισίνα και κολυμπούσαν για εξαγνισμό και για να συμμετάσχουν στα μυστήρια (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 9, άρθρο «Τα άγνωστα ιερά Κολυμβητήρια», Κωνσταντίνος Τουρβανίτης, σελίδα 15)

Πριν χιλιάδες χρόνια όμως οι πρόγονοί μας, πέρα από το ότι γνώριζαν θέματα σχετικά με το νερό, που η σύγχρονη επιστήμη σιγά -σιγά ανακαλύπτει, εσέβοντο τους φυσικούς νόμους. Δηλαδή την εφαρμογή στην πράξη της νομοτελειακής επίδρασης του ύδατος στο βιολογικό μας σώμα, την ψυχή μας και το παραγωγικό μας πνεύμα. (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 9, άρθρο «Τα άγνωστα ιερά Κολυμβητήρια», Κωνσταντίνος Τουρβανίτης, σελίδα 14)

Οι νεοπαγανιστές γράφουν τόσο φανατικές υπέρ των ειδώλων θεωρίες, που όχι μόνο παραβλέπουν ουσιαστικά τα διδάγματα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, αλλά που παραμελούν και τα όσα οι ίδιοι διδάσκουν, ως «ικανοί» διδάσκαλοι της πλάνης, μέσα στην οποία «κολυμπούν». Γι’ αυτό άλλωστε αναρωτιέται ο Γεώργιος Τσαγκρινός : «Πώς θα νιώθαμε εάν έκανε το ίδιο σε μας ένας γίγαντας, βυθίζοντάς μας ξαφνικά σε μια λίμνη;» … μα ακριβώς όπως ένιωθαν τα αρχαία Ελληνικά μωρά όταν η μητέρα τους, τα έβαζε σε ένα αρχαίο λουτρό ή πισίνα ή στην ελληνική θάλασσα ή μπανιέρα, για να τα βαπτίσει ή καθαρίσει. Τίποτα το «βιαιότερο» δεν αποτελεί ο νηπιοβαπτισμός των Χριστιανών εφόσον το νήπιο είναι πιο προσαρμοσμένο προς το υδάτινο στοιχείο περισσότερο από ότι ο ενήλικας, διότι η ζωή του ήταν επί 9 μήνες υδρόβια στο αμνιακό υγρό της μήτρας της μητέρας του.

ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ ΟΙ ΝΗΠΙΟΒΑΠΤΙΣΜΟΙ ΕΝΕΚΑ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ

(Κατά: Π. Μαρίνη, περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 141, ένθετο, σελ. 11)

Νηπιοβαπτισμοί (Εξοχώτατε [Κύριον Υπουργόν Εθν. Παιδείας και Θρησκευμάτων κ. Πέτρον Ευθυμίου], είναι παράνομος ο νηπιοβαπτισμός διότι κατά δήλωσιν της ΑΟΕΕ, διακινούνται μεταφυσικαί δυνάμεις άνευ της ενηλίκου συγκαταθέσεώς μας), εκκλησιασμοί, αγιασμοί, εξομολογήσεις... (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 109, ένθετο «Θα αναγνωρισθεί επίσημα η Αρχαία Ελληνική Θρησκεία;», σελ. 11)

Μυθοπλάστης: Παναγιώτης Μαρίνης

Απάντηση: Οι νεοπαγανιστές δέχονται, ως παράνομους τους χριστιανικούς νηπιοβαπτισμούς επειδή μετακινούνται μεταφυσικές δυνάμεις, χωρίς την ενήλικη συγκατάθεση των βαπτισμένων. Αλήθεια γιατί δεν κάνουν καμία μήνυση; ή δεν έχουν αποδείξεις ή ανάλογη χριστιανική πίστη για το ότι «διακινούνται μεταφυσικοί δυνάμεις»;

Αυτοί, και δηλαδή οι νεοπαγανιστές, δέχονται ότι μετακινούν μεταφυσικές ή «φυσικές» δυνάμεις, επί παρουσία ανηλίκων στις προσευχές τους και κατά τις τελετές ονοματοδοσιών ή υποκρίνονται οι ιερείς τους δεχόμενοι ότι δεν υπάρχουν οι θεοί τους; Ο Μαρίνης είναι ξεκάθαρος για το ζήτημα της μεταφυσικής ύπαρξης των θεών εις τους οποίους ομνύει: «Το [Χαλδαϊκό] έπος, μάλιστα καταλήγει μέχρι και θεουργικών πράξεων, βοηθεία μαγικών τύπων και φράσεων είναι δυνατόν η θεία οντότης να εμφανισθεί υπό μορφή πυρώδη και ολόκληρον το σύμπαν να σεισθή» (1) και παρατηρεί την οντολογική ύπαρξη «ανώτερων οντοτήτων» λέγοντας ότι «λαμβάνουν ως καθήκον να επιμελούνται των Μυστηρίων και της Μυσταγωγίας..» (2). Επίσης ο Μαρίνης απαντώντας στο ερώτημα «Πώς γίνεται η θεία λατρεία» στην θρησκεία του «δικού του» 12θέου αναφέρει με «β) Ιερουργίας κατά τας καταστάσεις ή πράξεις θεσμικού και κοινωνικού χαρακτήρος - γέννησις, ονοματοθεσία».

Η σελίδα της Ελληνικής Θρησκείας προτρέπει ομοίως σε ονοματοδοσίες νεογνών ομοίως: «Το επόμενο βήμα είναι οι συνεχείς ανακοινώσεις της Ελληνικής Κοινότητος έστω και για φαινομενικώς ασήμαντα πράγματα. Η αναγραφή συνθημάτων στους τοίχους υπέρ της Ελληνικής Θρησκείας, τα εγκαίνια ενός νέου Ελληνικού καταστήματος, η παρουσίαση ενός βιβλίου ή ενός αγάλματος ή ενός ζωγραφικού πίνακος, η αποφοίτηση ενός μέλους από μία σχολή, η συμμετοχή μελών της Κοινότητος στις δημοτικές εκλογές ή στα διάφορα επαγγελματικά σωματεία, η ονοματοδοσία ενός νεογνού της Κοινότητος, ένας Ελληνικός γάμος, μία τελετή για ένα μέλος που απεβίωσε, η ονομασία ενός δρόμου προς τιμήν ενός Έλληνος Ήρωος, κάθε μικρό γεγονός αποτελεί ανακοινώσιμο υλικό ώστε οι πάντες να συμμετέχουν και να γνωρίζουν τις δραστηριότητες της Ελληνικής Κοινότητος.» (3).

Δεξιά: Ανήλικοι παρίστανται σε θρησκευτικές τελετές προς τους αρχαίους θεούς (Πηγή: www.ysee.gr)

Αριστερά και Δεξιά: «Σύμφωνα με το Βασικό τυπικό κατά τα Πάτρια Ονοματοδοσίας. Άνοιγμα: O πατέρας ανάβει την πυρά του βωμού και επικαλείται τους Θεούς. «Κλύτε Θεοί Πατρώοι, Εθνικοί των Ελλήνων Θεοί, Υμέας κικλήσκομεν αγαθαίς γνώμαις ημίν προσελθείν κλύτε Μάκαρες και μόλοιτε ημίν από Πυρός, από Χθονός αφ' Ύδατος, από Αέρος / και από Ολύμπου.». Ύμνος Νυμφών: Aπό τον πατέρα. «Νύμφες, ακοίμητοι θυγατέρες της Πρώτης Αρχής ... Σας καλούμε να προσέλθετε.... Μόλις συμπληρώσει την περιφορά, ο πατέρας στέκεται δίπλα στην μητέρα, υψώνει το παιδί πάνω από την πυρά, κοιτάζει ψηλά και κάνει την παρουσίαση στους Θεούς και τους Προγόνους: «Αθάνατοι Θεοί και ευκλεείς Πρόγονοι σας παρουσιάζω την / τον .............. γνησία / γνήσιο απόγονο εμού και της συζύγου μου Ελληνίδα / Έλληνα εξ Ελλήνων .... Να την / τον φυλάτε και να την / τον οδηγείτε στις οδούς που ταιριάζουν στους Έλληνες. Ευχή: H μητέρα παίρνει στα χέρια το παιδί και απαγγέλλει την ευχή. «Τι να ευχηθεί ένας θνητός για έναν θνητό που αγαπάει; Μόνο οι Θεοί αλήθεια ξέρουν. Ας χαρίσουν λοιπόν στην / στον ................ εκείνα που η μεγαλοσύνη τους θέλει εκείνα που ταιριάζουν σε Ελληνίδα / Έλληνα, παιδί δικό τους δηλαδή, ας χαρίσουν αυτά που πρέπει σε ανθρώπινο πλάσμα που θα τιμήσει τους Θεούς και τους Προγόνους που θα σεβαστεί τη Φύση και τον Αιώνιο Λόγο. Μάκαρες Θεοί, Εθνικοί Θεοί των Ελλήνων και εσείς ένδοξοι Πρόγονοι χαρίστε τα πρέποντα για πρόσωπο αγαπημένο στην / στον ................. που μόλις παρουσιάσαμε εμπρός σας.» (Πηγή: http://www.ysee.gr/index.php?type=d&f=onomatodosia, εδώ)

Το Υ.Σ.Ε.Ε. κατά την «πατρώα» ονοματοδοσία διδάσκει στους πιστούς του, την επίκληση των θεών ως υπαρκτών προσωπικοτήτων: «Σας καλούμε να προσέλθετε... σας παρουσιάζω την / τον ...Να την / τον φυλάτε και να την / τον οδηγείτε... Μόνο οι Θεοί αλήθεια ξέρουν. Ας χαρίσουν... Μάκαρες Θεοί, Εθνικοί Θεοί των Ελλήνων και εσείς ένδοξοι Πρόγονοι χαρίστε...». Δέχεται ο Μαρίνης ότι η «πατρώα» ονοματοδοσία «είναι παράνομος... διότι κατά δήλωσιν [των νεοπαγανιστών], διακινούνται μεταφυσικαί δυνάμεις άνευ της ενηλίκου συγκαταθέσεώς μας»; (4)

Σημειώνοντας εδώ τις καταπληκτικές θεωρίες των νεοπαγανιστών, θα πρέπει να αναφερθεί το εξής παράδοξο του νεοπαγανιστικού παραληρήματος. Ο Μαρίνης κατηγορεί το σημερινό ελληνικό κράτος για θεοκρατία και δηλαδή για νομική κρατική αναγνώριση και αποδοχή των αληθειών της Χριστιανικής θρησκείας: Βίντεο. Μέγεθος: 56 kb - Διάρκεια: 19΄΄: «Όταν έχουμε μια επιβαλλόμενη θρησκεία (Χριστιανισμό) έχουμε να κάνουμε κατά τους νομικούς με ήπια θεοκρατία στο σημερινό Ελληνικό κράτος» (5), «Σας κρούομε τον κώδωνα του κινδύνου: αναπτύσσεται μία θεοκρατία!» (6), την οποία επιθυμεί να εμποδίσει ζητώντας, όπως κάθε σωστός αλλόθρησκός, την υποταγή της ΑΟΕΕ εις το κράτος «... Σεις εξοχώτατε, ως προϊστάμενος της ΑΟΕΕ οφείλετε αυτήν την «αυτονομημένη» Δημόσιαν Υπηρεσία να την οδηγήσετε εις τον οδόν της νομιμότητας και την υποταγή εις τους νόμους και την Δημοσίαν Διοίκηση» (7) και δηλαδή ζητώντας την πλήρη εκκοσμίκευση του ελληνικού κράτους «Συνταγματικώς η Ελλάς είναι Ελληνική και μόνον Πολιτεία!» (8), ενάντια στην άποψη «ἐν μέσῃ Χριστιανικῇ καὶ Ὀρθοδόξῳ Ἑλλάδι» (9) της αρχιεπισκοπής Αθηνών. Ενώ λοιπόν ο Μαρίνης ζητά την νομική και πνευματική απόσχιση της Εκκλησίας από το Κράτος, όπως και άλλοι νεοπαγανιστές, ταυτόχρονα ελπίζει και προκαλεί το αυτό κράτος να δεχθεί μία μεταφυσική πίστη, και δηλαδή προωθεί την θεοκρατική επανασύνδεση, εφόσον χαρακτηρίζει παράνομη, και δηλαδή νομικά και κοσμικά αποδεικνυόμενη (!), την μεταφυσική παρουσία του Χριστιανικού Θεού: «είναι παράνομος ο νηπιοβαπτισμός διότι κατά δήλωσιν της ΑΟΕΕ, διακινούνται μεταφυσικαί δυνάμεις άνευ της ενηλίκου συγκαταθέσεώς μας». Δήλωση της ΑΟΕΕ που το κράτος καλείται να ασπαστεί για να είναι ευσταθή το περί μεταφυσικής κατηγόρημα.

Ας αποφασίσουν κάποτε οι παγανιστές τι «θα πρέπει να συμβαίνει» στην σημερινή Κρατική Ελλάδα. Είτε «να μην υπάρχει» κρατικά η Αγία Τριάδα, ώστε να εφαρμόζεται πλήρης κοσμικό κράτος ως του Κεμάλ και κανένα κατηγόρημα περί μεταφυσικής παρανομίας να μην υφίσταται, είτε «να υπάρχει» και κρατικά, πέρα του μεταφυσικά, ο Χριστός, ζητώντας το ίδιο το Ελληνικό Κράτος την πνευματική προστασία του Θεού για τους πολίτες του, ώστε να μπορούν να είναι «ευσταθείς» οι καταγγελίες τους περί «μεταφυσικής παρανομίας». Και τα δύο μαζί απλά δεν γίνεται.

Σημειώσεις

1. Χαλδαϊκά Λόγια ή Χρησμοί, Κείμενον Αρχαία Σχόλια, Πρόλογος και Σχόλια του Παναγιώτη Μαρίνη, Εκδόσεις Ιδεοθέατρον, Αθήνα 1998, σσ. 34 - 35

2. Ό.π., σσ. 172-173

3. http://www.hellenicreligion.gr/doc/dimiourgiakoinotiton.htm, 14/11/2006

4. http://www.ysee.gr/index.php?type=d&f=onomatodosia, εδώ

5. Παναγιώτης Μαρίνης, Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας αρχαιοφίλων και μέλος της Επιτροπής για την αναγνώριση της Ελληνικής θρησκείας του 12θέου Τηλεοπτικός σταθμός Alter, εκπομπή «Χωρίς Μοντάζ ΙΙ», Σάββατο 07/02/2004

6. Παναγιώτης Μαρίνης, ένθετο «Θα αναγνωριστεί επίσημα η αρχαία Ελληνική Θρησκεία;», Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 109, σελ. 6

7. Ό,π.

8. Ό,π., σελ. 10

9. Ο,π.

ΠΗΓΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ

1. Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμοι Στ΄

1. Alter, εκπομπή «Χωρίς Μοντάζ ΙΙ», Σάββατο 07/02/2004

1. Χαλδαϊκά Λόγια ή Χρησμοί, Κείμενον Αρχαία Σχόλια, Πρόλογος και Σχόλια του Παναγιώτη Μαρίνη, Εκδόσεις Ιδεοθέατρον, Αθήνα 1998

Ο ΝΗΠΙΟΒΑΠΤΙΣΜΟΣ, ΟΙ 3 ΑΜΒΡΟΣΙΟΙ,

Η ΣΦΑΓΗ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ & Η ΑΜΒΡΟΣΙΑ

1.

2.

3.

4.

5.

6.

(Μενέλαος Παγουλάτος, Περ. Ιχώρ, τεύχος 41, σσ. 50 -51)

(Γρηγόρης Δ. Δέπος, Περ. Ιχώρ, τεύχος 28, σελίδα 52)

(Εθνική Ιστορική Εταιρία «Ο Δευκαλίων», Βασίλειος Γούστος & Δημήτριος Μύλωνας)

(Περιοδικό Δαυλός)

(Μενέλαος Παγουλάτος, περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 41, σελ. 50)

(Γεώργιος Τσαγκρινός, περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 41, σελ. 48)

(Μενέλαος Παγουλάτος, περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 55, σελ. 50)

(Κατά: Π. Μαρίνη, περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 141. σελ. 11)

7.