ΕΛΛΗΝΑΣ - ΕΛΛΑΔΑ, ΓΡΑΙΚΟΙ, ΡΩΜΙΟΙ, ΙΘΑΓΕΝΕΙΣ και ΠΕΛΑΣΓΟΙ

Θα γίνει αναφορά εν ολίγοις στους όρους «Ελλάς» - «Έλληνας» ώστε να γίνει κατανοητή η «αλλαγή» του όρου υπό το βλέμμα της ιστορίας, η μη ελληνικότητα όλων ανεξαρτήτων των φυλών της μεσογειακής λεκάνης καθώς και ο σφετερισμός του Βυζαντινού όρου εις στα σημερινά δεδομένα από την επιχειρηματολογία των Εθνικών. Επίσης θα αναφερθεί η εθνική ταύτιση των όρων « Έλληνας» και «Ρωμιός» στο Βυζαντινό κράτος. Σημαντικό είναι να δοθεί προσοχή στον διαχωρισμό Πελασγών - Ελλήνων που κάνουν κάποιοι αρχαίοι συγγραφείς και που προσπαθούν να αναιρέσουν οι σημερινοί Εθνικοί, διότι η αλήθεια είναι ότι ακόμη δεν έχει γίνει πλήρως κατανοητός ο λόγος για τον οποίο οι τελευταίοι προσπαθούν να ταυτίσουν όλες τις φυλές του Ελλαδικού πρωτογενή χώρου εις μία και μόνη ως προελληνική. Μήπως για να αποδείξουν το μεγαλείο των γονιδίων των Ελλήνων; ή με πλάγιο τρόπο να φέρουν υπό τα όμματά των Ελλήνων πολιτών την άποψη ότι οι αρχαίοι θεοί δεν είναι κληρονομιά από άλλους λαούς και ξένους προς τον Ελληνικό, αλλά αποτελούν αυτούσιο αποτέλεσμα του πολιτισμού των τελευταίων;

ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΜΑ ΟΡΟΛΟΓΙΑΣ

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Α. Πολιτισμός είναι όσα ο άνθρωπος δημιούργησε και τον βοήθησε να ανέβει από την κατηγορία του ζώου, στο επίπεδο του «έλλογου όντος». Όλα όσα είναι πέρα από τη μέριμνα για την επιβίωση και την αναπαραγωγή του είδους. Ο πολιτισμός είναι προϊόν της νόησης και του συναισθήματος. Είναι το οργανικό σύνολο που περιλαμβάνει τις γνώσεις, τις δοξασίες, την τεχνική, την τέχνη, τους θεσμούς, τα ήθη, τα έθιμα. Είναι η συσσωρεμένη δημιουργία του ανθρώπου.

Τα ανθρώπινα δημιουργήματα, οι κοινωνιολόγοι τα κατέταξαν σε ομοιογενείς ομάδες που τις ονόμασαν «αξίες».

Οι αξίες αυτές: Υλικές, βιολογικές, ηθικές, θεωρητικές, καλλιτεχνικές, θρησκευτικές…

Όλες οι ανθρώπινες δραστηριότητες εντάσσονται στις αξίες. Ο πολιτισμός είναι η σύνθεσή τους. Ο κάθε πολιτισμός χαρακτηρίζεται από τον τρόπο της σύνθεσης των αξιών και την περισσότερο ή λιγότερο συμμετοχής μιας ή περισσοτέρων αξιών. Όλες όμως συμμετέχουν. Ανισομερώς, αλλά συμμετέχουν. (1)

Β. πολιτισμός ο [politizmós] O17 : 1. το σύνολο των υλικών, πνευματικών, τεχνικών επιτευγμάτων και επιδόσεων, που είναι αποτέλεσμα των δημιουργικών δυνάμεων και των ικανοτήτων του ανθρώπου και που εκφράζεται ιστορικά στους τύπους και στις μορφές οργάνωσης και δράσης της κοινωνίας καθώς και στη δημιουργία (υλικών και πνευματικών) αξιών: H γέννηση / δημιουργία / πρόοδος / εξέλιξη / άνθηση / ακμή / κρίση / παρακμή / καταστροφή του πολιτισμού. Aνώτερο / κατώτερο επίπεδο πολιτισμού. Iστορία του ανθρώπινου πολιτισμού. Ένας ενδεχόμενος πυρηνικός πόλεμος είναι απειλή για τον πολιτισμό του πλανήτη μας. α. το σύνολο των υλικών συνθηκών της ζωής του ανθρώπου, που διαμορφώθηκαν και εξελίχθηκαν μέσο της τεχνικής και της επιστημονικής προόδου, τεχνικός πολιτισμός: O σύγχρονος ~ εξαρτάται άμεσα από την τεχνολογία. H κατανάλωση ρεύματος είναι δείκτης πολιτισμού. β. το σύνολο των πνευματικών και καλλιτεχνικών επιδόσεων και επιτευγμάτων του ανθρώπου (τέχνες, επιστήμες, θεσμοί, δίκαιο, θρησκεία, έθιμα κτλ.), πνευματικός πολιτισμός, κουλτούρα: H καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων αποτελεί στίγμα για τον πολιτισμό μας. H ανάγνωση και η γρα φή υπήρξαν ένα τεράστιο βήμα του ανθρώπου στον πολιτισμό. 2. ο πολιτισμός₁ ενός συγκεκριμένου τόπου ή χρόνου: Δυτικός / ανατολικός / αιγαιακός / μεσαιωνικός / βυζαντινός ~. Aστικός / λαϊκός / πρωτόγονος / σύγχρονος ~. O ~ των αρχαίων Eλλήνων / των Aιγυπτίων / της Aναγέννησης στην Iταλία. Xαμένοι πολιτισμοί. H Aθήνα και η Pώμη έβαλαν τα θεμέλια του ευρωπαϊκού πολιτισμού. 3. επίπεδο, τρόπος ζωής και συμπεριφοράς, που αποκτιέται μέσο της παιδείας και της εκπαίδευσης. ANT βαρβαρότητα, αγριότητα: H ευγένεια / ο σεβασμός στον άλλο / η καθαριότητα είναι ~. 4α. χώρες, περιοχές της γης με υψηλό επίπεδο πολιτισμικής και τεχνολογικής ανάπτυξης: Ύστερα από το ταξίδι στα βάθη της Aφρικής, γύρισαν στην Eυρώπη και στον πολιτισμό. β. κατοικημένες περιοχές με οργανωμένη ζωή: Aφού περιπλανήθηκε μέρες στην έρημο, επέστρεψε τελικά στον πολιτισμό. γ. οι συνθήκες ζωής και ανέσεων στις πόλεις: Kαλές οι διακοπές στην εξοχή αλλά είναι ευχάριστο να επιστρέφεις στον πολιτισμό και στο ζεστό νερό της μπανιέρας. 5. ο πολιτισμός (κυρ. στη σημ. 1β) ως τομέας κρατικής ή ευρύτερα κοινωνικής δραστηριότητας: Yπουργείο Πολιτισμού. Tα κονδύλια του προϋπολογισμού για τον πολιτισμό είναι φέτος αυξημένα. Σωματεία / σύλλογοι που ασχολούνται με τον πολιτισμό. [λόγ. < ελνστ. πολιτισμός `διοίκηση των δημόσιων υποθέσεων΄ (< αρχ. πολίτης) σημδ. γαλλ. civilisation] (2)

ΦΥΛΗ

Φυλή: Η φυλή αποτελεί κοινωνικό σχηματισμό. Τα κοινά στοιχεία που συνδέουν τα μέλη της είναι η συνείδηση της κοινής τους καταγωγής, οι κοινές παραδόσεις, η κοινότητα τύχης στην διαδρομή των αιώνων και η κοινότητα πολιτισμού τους, η γλώσσα, η λαϊκή τέχνη, η δημώδης ποίηση, οι χοροί κ.α. Ως φυλές μ’ αυτά τα γνωρίσματα σήμερα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν οι Βάσκοι της Ισπανίας, οι Βουσμάνοι κ.α.

Οι αρχαίες ελληνικές φυλές είναι τυπικές μορφές κοινωνικών σχηματισμών. Οι Αχαιοί, οι Ίωνες, οι Αιολείς και οι Δωριείς είχαν κατά την μυθολογία επώνυμους προγόνους με κοινό αρχηγέτη πρόγονο τον Έλληνα. Με κοινές θρησκευτικές πεποιθήσεις και θεούς, παραπλήσια ήθη και έθιμα, κοινή γλώσσα διαφοροποιημένη σε γλωσσικές διαλέκτους και θεσμούς μεταξύ τους. (1)

φυλή η [filí] O29 : 1. (ανθρωπολ.) μεγάλη και (γεωγραφικά) ενιαία ομάδα ανθρώπων με ορισμένα κοινά ή παρόμοια κληρονομικά χαρακτηριστικά (χρώμα δέρματος, μαλλιά, σχήμα κεφαλιού κτλ.): Λευκή / κίτρινη / μαύρη ~. Σπάνια / άγρια / πρωτόγονη ~. Άρια* ~. 2. έθνος, εθνότητα: Tα πεπρωμένα της ελληνικής φυλής. (έκφρ.) το δαιμόνιο* της φυλής. 3. (βιολ.) υποδιαίρεση είδους: Oι ανθρώπινες φυλές. [λόγ. < αρχ. φυλή «γενιά, ομάδα ατόμων με κοινό τόπο διαμονής» σημδ. γαλλ. race & αγγλ. race, tribe

ΕΘΝΟΣ

Το έθνος είναι η ανώτερη μορφή κοινωνικού σχηματισμού. Τα συστατικά του στοιχεία είναι ο κοινός ιστορικός βίος των μελών του, ο κοινός πολιτισμός και η ομόθυμη θέληση να συνεχιστεί η κοινή πολιτιστική πορεία. Ακόμη οι κοινές αναμνήσεις και παραδόσεις, οι κοινές θυσίες, οι ένδοξες πράξεις αλλά και οι συμφορές που έπληξαν το εθνικό σώμα. Ιδιαίτερα οι δοκιμασίες και οι συμφορές είναι που σφυρηλατούν ακατάλυτους θεσμούς ενότητας. Τα ηρωικά κατορθώματα των προγόνων και των ζωντανών μελών, μεγάλες πολιτιστικές δημιουργίες καλλιεργούν αισθήματα περηφάνιας, που ενισχύουν την διάθεση γι’ ασυνέπεια και συνέχεια δημιουργικής πορείας στο μέλλον. Αυτά είναι βάση και θεμέλιο του έθνους· ουσία του είναι οι ψυχικοί δεσμοί των μελών του. Το έθνος είναι ενότητα ψυχής και πνεύματος.

Η γλώσσα, η θρησκεία, η φυλή, η ενιαία διοίκηση, τα κοινά συμφέροντα, είναι γνωρίσματα δευτερεύοντα και όχι συστατικά της ενότητας του έθνους. Συχνά λείπουν ένα ή περισσότερα χωρίς να διαταράσσεται η ενότητα του έθνους. Πάνω και πρώτα απ’ όλα μετράει το φρόνημα· η πίστη του κάθε μέλους ότι ανήκει στο έθνος και η θέληση του ν’ ανήκει σε αυτό.

Η εθνική ενότητα της Ελβετίας είναι άρρηκτη παρότι ο λαός της μιλάει τρεις γλώσσες και υπάρχουν χριστιανικά δόγματα. Αντίστροφα, Γερμανοί και Αυστριακοί είναι ομόγλωσσοι αλλά ανήκουν σε διαφορετικά έθνη. Οι βαλκανικοί λαοί είναι ορθόδοξοι, αλλά δεν έχουν πάντοτε τις καλύτερες σχέσεις μεταξύ τους. η κοινή διοίκηση των γνωστών αυτοκρατοριών (Ρωμαϊκή, Οθωμανική, Αυστροουγγαρίας, Σοβιετική) δεν κατόρθωσε ν’ εξομοιώσει τους λαούς που αυτές περιλάμβαναν· και όταν διαλύθηκαν ξέσπασε ένας ακραίος εθνικισμός. Δεν πρέπει να συγχέονται οι έννοιες έθνος και κράτος. Υπάρχουν κράτη πολυεθνικά (Γιουγκοσλαβία) και εθνικότητες χωρίς κρατική υπόσταση (Κούρδοι). Οι Εβραίοι έζησαν δύο χιλιετίες στην διασπορά χωρίς να εκλείψει η εθνική τους συνείδηση· η πίστη και η θέληση τη διατήρησε ζωντανή.

Το ίδιο συνέβη και με το ελληνικό έθνος. Αιώνες ολόκληροι κάτω από ξένους κυρίαρχους (Ρωμαίους, Τούρκους) διατήρησε τα εθνικά του χαρακτηριστικά. Ακόμη και σήμερα τα εκατομμύρια των απόδημων Ελλήνων ανήκουν συνειδητά στο έθνος μας. Η ανώτατη μορφή κοινωνικής συμβίωσης είναι η οργάνωση του έθνους σε αυτοτελή πολιτεία. Εκεί ασκούνται οι εθνικές αξίες. Η ιδιαιτερότητα του κάθε έθνους εκφράζεται στα ιδανικά του. Για τους αρχαίους Έλληνες «λόγος» με την φιλοσοφική του έννοια και το «μέτρον» ως κοινωνική αξία ήταν η στάση τους απέναντι στις πνευματικές τους αναζητήσεις και στην καθημερινή τους συμπεριφορά. Ιδανικός ανθρώπινος τύπος «ο καλός και αγαθός», το ωραίο σώμα και η γενναία ψυχή, τύπος που επέζησε διαχρονικά και εκφράζεται στα ακριτικά έπη και τη νεότερη δημώδη μας ποίηση….

Η συνείδηση της ελληνικότητας των αρχαίων φυλών (Αχαιοί, Ίωνες, Αιολείς, Δωριείς), παρά τους κάποιους ιδιωματισμούς στις διαλέκτους τους, μαρτυριέται από την αυγή της ιστορίας. Ο Όμηρος μιλάει για «Πανέλληνες», το ίδιο ο Ησίοδος, ο Αρχίλοχος, ο Στράβων. Ο Ευριπίδης για «των πανελλήνων νόμου σώζων» και «νόμους τε κοινής Ελλάδος». Ο όρος «πανελλήνιος» αναφέρεται από πολλούς αρχαίους συγγραφείς. Αλλά και στην επιτύμβια στήλη των μαραθωνομάχων, έγραψαν:

«ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΡΟΜΑΧΟΥΝΤΕΣ ΑΘΗΝΑΙΟΙ ΜΑΡΑΘΩΝΙ ΧΡΥΣΟΦΟΡΩΝ ΜΗΔΩΝ ΕΣΤΟΡΗΣΑΝ ΔΥΝΑΜΙΝ»

Τον 15^ο αιώνα στο Μυστρά, ο Γεώργιος Πλήθων Γεμιστός θα αναφωνήσει: «Έλληνες εσμέν». Και ο Κολοκοτρώνης όταν μιλούσε στους αγωνιστές, τους προσφωνούσε: Έλληνες!

Μέσα στο έθνος το κάθε άτομο διαμορφώνει το δικό του τύπο, με χωριστό ύφος και ήθος. Αυτός ο τύπος τον διακρίνει από μέλη άλλων εθνών. Τα μέλη του κάθε έθνους διακρίνονται κυρίως από τον τρόπο που σκέπτονται, μιλούν, συμπεριφέρνονται. Οι διαφορές είναι πολιτισμικές.

(Πηγή: Πολιτικοί Θεσμοί & Οργάνωση του Κράτους, Ομάδα εκπαιδευτών -Παιδαγωγών, Εκδόσεις Πελεκάνος, Αθήνα, σσ. 20 - 21)

Το έθνος μπορεί να οριστεί ως η ευρύτερη κοινωνία ανθρώπων, τους οποίους ενώνουν κοινές πολιτιστικές αντιλήψεις-κουλτούρα και κοινή συνειδητότητα . Το έθνος καταλαμβάνει μια κοινή εδαφική περιοχή, γι’ αυτό και τα μέλη που το απαρτίζουν έχουν κοινά συμφέροντα χώρου και εδάφους. Ωστόσο, η αποφασιστική συνδετική δύναμη του έθνους προέρχεται κατά ποικίλους τρόπους από μια έντονη αίσθηση της δικής του ιστορίας, της ιδιαίτερης θρησκείας ή της μοναδικής κουλτούρας του, στην οποία περιλαμβάνεται και η γλώσσα…

Η τελική όμως σύνθεση, αυτή που χαρακτηρίζει το έθνος, πραγματοποιείται με την αυτοσυνειδησία, η οποία προκύπτει από κάποια υπερβατική ιδέα, όπως είναι η μοναδικότητα της πολιτιστικής κληρονομιάς, η θρησκεία, η ελευθερία ή η ανεξαρτησία. (Πηγή: Πολιτικοί Θεσμοί & Οργάνωση του Κράτους, Ομάδα εκπαιδευτών -Παιδαγωγών, Εκδόσεις Πελεκάνος, Αθήνα, σσ. 44 - 45)

έθνος το [éθnos] O46 : σύνολο ανθρώπων που διακρίνεται και θέλει να διακρίνεται ως τέτοιο με βάση μια μακρόχρονη συνοίκηση στον ίδιο γεωγραφικό χώρο, μια κοινή ιστορική και πολιτιστική εξέλιξη, μια (υποθετική ή πραγματική) φυλετική ομοιογένεια· (πρβ. εθνότητα, λαός, γένος, φυλή): Γαλλικό / γερμανικό / αμερικανικό ~. Tο ~ των Eλλήνων. H ιστορία / οι παραδόσεις / η γλώσσα / ο πολιτισμός / το παρελθόν / το μέλλον ενός έθνους. Tα ιδεώδη / τα ιδανικά / τα οράματα ενός έθνους. H ελευθερία / η ανεξαρτησία / οι αγώνες ενός έθνους. H πνευματική / η πολιτική ηγεσία του έθνους. Oργανισμός Hνωμένων Eθνών (OHE). [λόγ. < αρχ. ἔθνος `κοπάδι, ομάδα ανθρώπων, έθνος΄ (ελνστ. ἔθνη `οι μη Ιουδαίοι (σημ. από τα αραμ.), οι μη Χριστιανοί΄) & σημδ. γαλλ. nation]

ΓΕΝΟΣ

γένος το [jénos] O46 : I1α. (λογ.) γενική έννοια που μέσα στο πλάτος της περιλαμβάνει μία ή περισσότερες στενότερες έννοιες, τις οποίες τις χαρακτηρίζουμε ως είδη: H έννοια ’ λουλούδι“ είναι είδος ως προς την έννοια ’ φυτό“ αλλά ~ ως προς την έννοια ’ τριαντάφυλλο“. (λόγ. έκφρ.) εν* γένει. β. (ζωολ., βοτ.) μονάδα κατάταξης των ζώων και των φυτών που περιλαμβάνει συγγενή είδη, τα οποία εμφανίζουν ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά, και αποτελεί υποδιαίρεση της οικογένειας. 2α. μορφολογική κατάταξη των ονομάτων μιας γλώσσας: Στην ελληνική γλώσσα υπάρχουν τρία γένη: αρσενικό, θηλυκό και ουδέτερο. β. διάκριση ανδρών και γυναικών: Aρσενικό / θηλυκό ~. Tο φυσικό ~ στηρίζεται στη διάκριση του φύλου και πολύ συχνά δεν αντιστοιχεί με το γραμματικό ~. II1. σύνολο ανθρώπων με κοινή καταγωγή· γενιά: Tο ~ των Aλκμεωνιδών. Kατάγεται από μεγάλο ~. H οργάνωση των πρώτων κοινωνιών βασιζόταν στο ~. || η οικογένεια από την οποία κατάγεται κάποιος, ειδικότερα το επώνυμο της πατρικής οικογένειας μιας παντρεμένης γυναίκας: Eλένη Παπαδοπούλου, το ~ Aντωνιάδη. 2. φυλή, έθνος: Tο ελληνικό ~. Eυεργέτης του γένους. H Mεγάλη του Γένους Σχολή. || Tο ~ των ανθρώπων, η ανθρωπότητα. [λόγ. < αρχ. γένος]

1. Πολιτικοί Θεσμοί & Οργάνωση του Κράτους, Ομάδα εκπαιδευτών -Παιδαγωγών, Εκδόσεις Πελεκάνος, Αθήνα, σελ. 24

3. Πολιτικοί Θεσμοί & Οργάνωση του Κράτους, Ομάδα εκπαιδευτών -Παιδαγωγών, Εκδόσεις Πελεκάνος, Αθήνα, σελ. 19

ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ (ΩΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑ)

ΝΕΟΕΘΝΙΚΕΣ ΔΙΑΣΤΡΟΦΕΣ ΤΟΥ ΟΡΟΥ ΕΛΛΗΝ

Οι νεοΕθνικοί ανάμεσα σε άλλες μεθόδους σύγχυσης του νέο-Ελληνικού λαού, χρησιμοποιούν και την κατά το δοκούν χρήση του όρου «Έλληνας» με συνέπεια πότε ο Έλληνας να είναι εκείνος κατά το θρήσκευμα, πότε κατά τα γονίδια, πότε κατά τον πολιτισμό, πότε κατά την Εθνική ταυτότητα και πότε κατά τον πατριωτισμό. Μια φορά Έλληνας δεν είναι ποτέ ο Ορθόδοξος. Εξαρτάται πάντοτε από τον τελικό σκοπό της προπαγάνδας τους…

Περιοδικό «Δαυλός», τεύχος 102, εξώφυλλο, κάτω επικεφαλίδα «Έλληνες Μουσουλμάνοι και τουρκική πολιτική»

Αν εκείνοι οι Μουσουλμάνοι ήσαν το θρήσκευμα Χριστιανοί Ορθόδοξοι, θα ήσαν «Ιουδαιο-Χριστιανοί», και όχι Έλληνες, κατά τους νεοπαγανιστές, εφόσον πραγματικός «Έλληνας», είναι μόνο εκείνος ο οποίος δεν είναι Ορθόδοξος αλλά όλα τα άλλα.

Ελληνική Θρησκεία, Εκκλησία των Ελλήνων στο Θρήσκευμα (Πηγή Φώτο: http://www.hellenicreligion.gr 27/11/2003)

Ακόμη και ο πιο ο εκ των φανατικών νεοΕθνικών αναφέρει και παρουσιάζει ξεκάθαρα στην διαφήμισή του, αυτό που δεν έχει εννοήσει ο νεοελληνικός λαός: «Ελλήνων στο Θρήσκευμα».

ΠΕΛΑΣΓΟΙ

Οι Πελασγοί θεωρούνται τμήματα της Άριας φυλής και δηλαδή υπάρχουν Ιταλοπελασγοί, Ιλλυριοπελασγοί, θρακοπελασγοί, Φρυγοπελασγοί, Αρμενοπελασγοί. Υπάρχουν απίθανες και παράδοξες απόψεις π.χ. υπό Πολωνούς, Τσέχους και Ρώσους ελέχθει ότι οι Πελασγοί ήταν κλάδος της σλαβικής ομοφυλίας (Denkovsky - Adam - Mickiewicz) και άλλοι υποστηρίζουν ότι ήταν πρόδρομοι των σημερινών αλβανών (Dochan - Georg, von Hahn) και ακόμη ότι ήταν πρωτοσημιτικά και πρωτολιβυκά φύλα όλως ξένα προς τις Άριες φυλές.

Όταν τα ελληνικά φύλλα υπέταξαν τους Πελασγούς (κατά τον Διονύσιο τον Αλικαρνασσέα ο Δευκαλίων νίκησε τους Πελασγούς και άλλους ανάγκασε να φύγουν στην Ιταλία, άλλους δε τους υποδούλωσε ή αφομοίωσε τα Πελασγικά φύλλα) δέχθηκαν υπό αυτούς ως μάλλον προηγμένοι τον πολιτισμό τους και την θρησκεία τους (την λατρεία των δυνάμεων της φύσεως ή του ουρανού και της γης) και τα ονόματα των θεών των τα οποία (κατά τον Ηρόδοτο και τον Πλάτωνα) είχαν λάβει από τους Αιγυπτίους, διότι στην αρχή λάτρευαν τους θεούς όπως ακριβώς και τα φύλλα της Άριας φυλής, δηλαδή άνευ ναού και ειδώλου.

Ο Λυκάων, υιός του Πελασγού και της Ωκεανίδας Μελιβόης, είναι ο πρώτος που θυσίασε βρέφος ανθρώπου επί του βωμού του Διός. Οι υιοί του αργότερα φιλοξενώντας τον Δία που είχε πάρει την μορφή ανθρώπου, παρέθεσαν κρέατα ανθρώπινα μαζί με κρέατα ζώων αλλά τιμωρήθηκαν για ασέβεια. Αυτό αντιπροσωπεύει τον μύθου μέσω του οποίου φαίνεται η διαφορά Ελλήνων - Πελασγών.

Ο Στράβων θεωρεί ότι το Δωδωνικό μαντείο είναι κτίσμα των Πελασγών Σελλών, λαού βάρβαρου και ρυπαρού, ο οποίος όμως είχε το χρίσμα να επικοινωνεί με τον Δία και να χρησμοδοτεί (27 και Θ1). Προς αυτό συμφωνεί και ο Όμηρος ο οποίος χαρακτηρίζει τους Σελλούς «ανυπτόποδες κοιμωμένους κατά γην και υποφήτας» (Π 235). Αλλά και ο Ηρόδοτος διαχωρίζει Έλληνες και Πελασγούς (Α57, 585, 136-140, 294-95, Η44 και σημ. 4). Οι Πελασγοί σίγουρα ήταν διασκορπισμένοι μέσα στον Ελλαδικό χώρο αλλά έτσι ονομάζονται όλοι οι προέλληνες κάτοικοι και δηλαδή οι Κρήτες, Κάρες, Λέλεγες εις Κυκλάδες, Λυδοί, Φρύγιοι, Λύκιοι εις Μικράν Ασία) Απόδειξη ότι οι Πελασγοί είναι εξαπλωμένοι εις όλο τον ελλαδικό χώρο είναι οι πλείστες μνημειακές επιγραφές εις γλώσσα μη ελληνική.

ΠΕΛΑΣΓΟΙ ΚΑΙ ΝΕΟΕΘΝΙΚΟΙ

Κάποιοι «επιστήμονες» - «ιερείς» μιας παλιάς θρησκείας γυρίζουν την ιστορία ανάποδα… άξιο προσοχής είναι ότι οι αρχαίοι θεοί είναι θεοί των πελασγών οι οποίοι στην αρχή ήταν τερατόμορφοι. Όταν δε υιοθετήθηκαν από τους Έλληνες μετατράπηκαν από τους τελευταίους σε ανθρωπόμορφους. Το σίγουρο είναι ότι οι Έλληνες εξευγένισαν επιφανειακά όπου μπόρεσαν αυτές τις θεότητες, με το κάλλος της τέχνης τους όσο και με την πνευματική τους ανωτερότητα.

Πελασγοί - Έλληνες, η Εθνολογική και Γλωσσική ταυτοσημεία (Πηγή: Περιοδικό «Ιχώρ», τεύχος 29, Σ. ΔΩΡΙΚΟΣ - Κ. ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΑΚΗΣ, σελίδα 84)

Ελληνοπελασγική, η πρόγονος και μόνη ομογλωσσία (Πηγή: Περιοδικό «Ιχώρ», τεύχος 29, Σ. ΔΩΡΙΚΟΣ - Κ. ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΑΚΗΣ, σελίδα 85)

Στον Ηρόδοτο βεβαιώνεται ότι οι Ίωνες και οι Αιολείς, με κλάδο τους, τους Αχαιούς και τους Δωριείς, ήσαν Πελασγοί και η αναφορά αυτή και μόνη δείχνει την άμεση καταγωγή και ταυτότητα όλων των ιστορικών Ελληνικών φυλών από τους Πελασγούς, με τους οποίους βεβαίως συνδέονται και οι Αρκάδες, με τον Λυκάονα και τον υιό του Πελασγό. Η ταυτότητα αυτή εξηγεί και την σημασία που αποδίδει ο Ηρόδοτος στο γεγονός της μετάστασης των Πελασγών σε Έλληνες και την εκμάθηση της γλώσσας των τελευταίων με φυσικό και αβίαστο τρόπο: της συγκατοίκησης ομοφύλων που εξοικειώνονται με τα ελληνικά ιδιώματα ταχέως και ευχερώς. (Πηγή: Περιοδικό «Ιχώρ», τεύχος 29, άρθρο «Πελασγοί - Έλληνες, η εθνολογική και γλωσσική ταυτοσημεία», Σ. ΔΩΡΙΚΟΣ - Κ. ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΑΚΗΣ, σελίδα 86)

Είναι γνωστές οι προσπάθειες νέο-Εθνικών, να συνταυτιστούν οι Πελασγοί με τους Έλληνες δια μέσω ή του έθνους ή της γλώσσας αλλά ποτέ όμως του Πολιτισμού, ώστε θρησκευτικά δρώμενα των Πελασγών να γίνουν αποδεκτά ως «Ελληνικά». Εντούτοις αν και σε αυτές τις προσπάθειες εντάσσεται κυρίως η απόδειξη της γλωσσικής συνέχειας ως στοιχεία συνταύτισης Πελασγών - Ελλήνων, εντούτοις ουδεμία τέτοια προσπάθεια γίνεται ή ουδέποτε αυτό το στοιχείο εκλαμβάνεται από τους νέο-Εθνικούς, ως προς την συνταύτιση Ρωμιών - Ελλήνων. Στην τελευταία περίπτωση χρησιμοποιείται κυρίως η θρησκεία ως στοιχεία διαφοροποιήσεως των. Έτσι

1. Οι Έλληνες και οι Ρωμιοί γιατί δεν είναι της ίδιας και της αυτής Εθνολογικής ταυτοσημείας;

2. Οι Έλληνες και οι Ρωμιοί γιατί δεν είναι της ίδιας και της αυτής ομογλωσσίας;

3. Οι Έλληνες και οι Ρωμιοί εν τέλει σε τι διαφέρουν πέραν της θρησκείας και του πολιτισμού περισσότερο από ότι οι Έλληνες με τους Πελασγούς;

Στο ίδιο Περιοδικό, στο ίδιο τεύχος αναφέρει:

«…τους Έλληνες, όχι τους ρωμιούς, όχι του Γραικούς ή τους Greeks, αλλά τους Έλληνες…» (Πηγή: Περιοδικό «Ιχώρ», τεύχος 29, άρθρο «Εκδοτικό Σημείωμα», Ευάγγελος Γ. Μπεξής, αρχαιολόγος - εκδότης, σελίδα 2)

ΕΛΛΗΝΕΣ -ΡΩΜΙΟΙ

ΕΛΛΗΝΑΣ - ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ

Ο μυθικός επώνυμος και γενάρχης του ελληνικού έθνους, περί του οποίου πολλές και ποικίλες παραδόσεις εφέρονταν στους αρχαίους Έλληνες. Έτσι ονομάζονταν υιός του Δευκαλίωνα και της Πύρρας, αδελφός του Αμφικτύωνα και της Πρωτογένειας, εκ της νύμφης Ορσηΐδας και πατέρας του Αιόλου, Δώρου και Ξόθου, του πατέρα του Αχαιού και του Ίωνα. Η παράδοση αυτή ήταν η περισσότερο διαδεδομένη και διότι δια της μυθολογικής γενεαλογίας ερμήνευε την καταφανή μεταξύ των ελληνικών φυλών συγγένεια, των οποίων οι επώνυμοι γίνονταν υιοί (Αίολος, Δώρος) και εγγονοί (Αχαιός, Ίων) του Έλληνα και διότι δια της συγγένειας Έλληνα και Αμφικτύωνα, συμβολικών αντιπροσώπων του έθνους και της αμφικτιονικής συναδέλφωσης των διαφόρων λαών του, υποδηλώνονταν ότι ακριβώς πιστεύεται σήμερα, πως δηλαδή Έλληνες ονομάστηκαν οι αμφικτιονικοί λαοί του Έθνους σε αντίθεση με τους μη αμφικτιονικούς λαούς του. Δεύτερη παράδοση έφερε τον Έλληνα υιό του Δία και της Πύρρας και έτσι οι απόγονοι αυτού, ως «διογενεῖς», έγιναν έθνος ευγενές. Τρίτη παράδοση τον ήθελε υιό του Προμηθέα και αδελφό του Δευκαλίωνα. Άλλη υιό του Διός και της Δορίππης κ.ο.κ. Από τους πρώτους συγγραφείς πρώτος ο βαθύς ιστορικός Θουκυδίδης διείδε πως η εξάπλωση του ονόματος Έλληνες προήλθε από την κατισχύσεως των κατοίκων της Φθοιώτιδας, οι οποίοι από τον καιρό του Ομήρου μνημονεύονταν ως μία από τις τρεις φυλές του βασιλείου του Αχιλλέα, επί των άλλων συγγενικών λαών, οι οποίοι ζητούσαν την βοήθειά τους (Θουκ. Α’ γ΄). Και δηλαδή κατά την αντίληψη του μεγάλου ιστορικού Έλληνες ονομάστηκαν πρώτα οι σύμμαχοι των Ελλήνων της Φθοιώτιδας, η οποία δεν απέχει και πολύ από την αντίληψη των νεώτερων, ότι Έλληνες ονομάστηκαν, πρώτα οι αμφικτιονικοί λαοί της αρχαίας Ελλάδας. Του Έλληνα αυτού, του υιού του μυθικού Δευκαλίωνα και ισχυρότατου (κατά τον Θουκυδίδη) βασιλέα της Φθιώτιδας, ο οποίος είχε δώσει το όνομά του σε μία από τις φυλές της χώρας και θα άκμαζε προ του Τρωϊκού πολέμου, αφού προϋπήρχε αυτού φυλή Ελλήνων στην Φθιώτιδα. Πλην του ειρημένου Έλληνα μνημονεύονταν από τους αρχαίους και άλλος Έλληνας, ο οποίος ελέγονταν τρισέγγονος αυτού και υιός του Φθίου, υιού του Αχαιού και εγγονού του Ξούθου, υιού του πρώτου Έλληνα.

Ενώ δε οι αρχαίοι Έλληνες προς ερμηνεία του εθνικού ονόματος τους έπλασαν τους περί του μυθικού τους γενάρχη μύθους, ο νεώτερος ελληνικός λαός, εκ της δοξασίας, η οποία είναι κοινό κτήμα όλων των λαών, ότι το παρελθόν είναι καλύτερο του παρόντος και οι προγενέστεροι άνθρωποι ανώτεροι των σημερινών, έπλασαν εκ θαυμασμού για τα διασωθέντα έργα των προγόνων του διάφορες παραδόσεις (βλ. Ν. Πολίτου, Μελέται περί του βίου και της γλώσσης του Ελληνικού λαού τ. Α΄ αρ. 89, 90, 100, 101, 105 και 106) κατά τις οποίες οι παλιοί Έλληνες ήσαν «ψηλοί σαν τις ψηλότερες λεύκες» και δυνατό τόσο, ώστε «λύγιζαν και σίδερα» και ο «Έλληνας» και η «Ελλήνισσα», ο ήρωας και η ηρωΐς, στους οποίους προσωποποιείται ο αρχαίος ελληνικός λαός, τόσο πελώριοι και δυαντοί, ώστε το μνήμα του Έλληνα στην ασιατική ακτή του Βοσπόρου είναι «πέντε μέτρα μάκρος και δυόμιση πλάτος» και η Ελλήνισα της αρχαίας Μεσσήνης «εβαστούσε απάνου στο κεφάλι της και ένεθε και τη ρόκα της» τον μονόλιθον (μήκους 6 μέτρων), ο οποίος χρησίμευε ως υπέρθυρον της αρκαδικής πύλης των τειχών της αρχαίας Μεσσήνης.

ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΙΚΑ ΠΕΡΙ ΕΛΛΗΝ

Το όνομα Έλλην ως δηλωτικό των κατοίκων της Ελλάδας χρησιμοποιείται από το 1000 π.Χ. περίπου. Προ της εποχής αυτής, στον Όμηρο, το όνομα χρησιμοποιούνταν προς δήλωση των κατοίκων τμήματος του βασιλείου του Αχιλλέα, ιδίως αυτών στην πόλη Ελλάδα, η οποία κείτονταν πλησίον της σημερινής Φαρσάλου, ενώ οι κάτοικοι της Ηπειρωτικής Ελλάδας και των νησιών καλούνταν Αχαιοί, Αργείοι, Δαναοί. Από την στενή αυτή περιοχή, άγνωστο πως, επεκτάθηκε συν τω χρόνω επί των κατοίκων ολόκληρης της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας, κατ΄ αρχάς και μετά σε όλη την νότια κείμενη χώρα Στερεάς και Πελοποννήσου, και προς Α. και Δ. μέχρι την Κρήτη, τα Ιόνια νησιά και τα νησιά του Αιγαίου Πελάγους και διατηρήθηκε έτσι μέχρι τους πρώτους Χριστιανικούς αιώνες. Με την εμφάνιση του Χριστιανισμού και ιδίως από την στιγμή που ο Άγιος Αθανάσιος έγραψε το σύγγραμμα «κατά Ειδώλων», το όνομα των Ελλήνων καταχλευάζονταν από τον άμβωνα και στα εκκλησιαστικά συγγράμματα, γινόμενο συνώνυμο του ειδωλολάτρη ή αιρετικού, και προστιθέμενο ενίοτε προς δυσφήμιση και προς άλλα εθνικά ονόματα. Κανείς από τους εκχριστιανισθέντες Έλληνες τολμούσε να φέρει το καταδικασμένο όνομα, εκ φόβου μη επισύρει καθ’ εαυτού αναθέματα της Εκκλησίας. Συνέβη τότε να επανέλθουν σε κοινή χρήση παλιά και ξεχασμένα εθνικά ονόματα των Ελλήνων. Έκτοτε πιθανώς ονομάστηκαν Ελλαδικοί, με επίθετο που βρίσκει κανείς και στον Ξενοφώντα (Στ΄ π.Χ. αιώνα), οι κάτοικοι της κυρίως Ελλάδας. Μείζονα τότε διάδοση εξέλαβε το παλαιότατο όνομα των Ελλήνων, Γραικός, πλεονεκτώντας των άλλων, και με αυτό δήλωναν τους Έλληνες και οι δυτικοί. Η οργάνωση του Βυζαντινού κράτους ως Ρωμαΐικου, η διατήρηση εν αυτώ των διοικητικών μορφών του Ρωμαϊκού κράτους και η προσηγορία των Ρωμαίων, την οποία έφεραν οι υπήκοοι, συντέλεσαν στην διάδοση του ονόματος Ρωμαίοι (Ρωμιοί) στους Έλληνες, το οποίο ουδέποτε επικράτησε ολοσχερώς.

Από τις λίγες σωζόμενες μαρτυρίες συνάγεται πως οι Έλληνες το γένος, υπήκοοι του Βυζαντινού κράτους, διατηρούσαν παράλληλα και το παλιό τους εθνικό όνομα. Μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως από τους Λατίνους, το όνομα των Ρωμιών, μισητό γενόμενο, άρχισε να παραγκωνίζεται και να αναφέρεται συχνότερο και με πολύ αγάπη εκείνο των Ελλήνων, το οποίο αρχίζει να ανακτά την παλιά του διασταλτική από κάθε βαρβαρικού δύναμη. Όταν το έθνος υποδουλώθηκε στους Τούρκους, η Εκκλησία έκρινε ως πιο συμφέρον το όνομα των Ρωμαίων. Ο κατακτητής αναγνώρισε τον Πατριάρχη ως πατριάρχη των Ρωμαίων «Ρούμ πατριγκί» και στην δικαιοδοσία του υπήγαγε όλους τους Ρωμαίους (Ρουμ μιλέτι) , όλους δηλαδή τους Ορθοδόξους Χριστιανούς, οι οποίοι νωρίτερα υπάγονταν στον αυτοκράτορα του Βυζαντίου (αυτοκράτορα των Ρωμαίων), στον οποίο συμπεριλαμβάνονταν και μη Έλληνες. Όσες φορές χρειάζονταν να διαχωριστούν οι αλλόγλωσσοι από τους ελληνόγλωσσους, Έλληνες τους καλούσε η Εκκλησία ενώ χρησιμοποιούσε τον όρο Γραικοί για να διακρίνει μεταξύ ελληνόγλωσσων Ορθοδόξων και τον λατινοδόξων οπαδών του πάπα Ρώμης. Στα δημοτικά άσματα από τον ΙΣΤ΄ αιώνα και μετά χρησιμοποιείται κατά προτίμηση ως εθνικό το όνομα Έλλην, το οποίο υιοθετήθηκε και από τους αγωνιστές της εθνικής ανεξαρτησίας από τα πρώτα της βήματα επιβλήθηκε τέλος και επίσημα από την απελευθέρωση.

(Πηγή: Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος ΙΑ΄, σσ. 7-8)

ΕΛΛΑΣ, ΕΛΛΗΝ, ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ

Η ετυμολογία της λέξεως «Ἑλλὰς» δεν έχει διευκρινιστεί. Κατά τον Γ. Κούρτιο έχει σχέση με τα ονόματα «σέλας», «σελήνη», «ἑλάνη(=λαμπάς)», κατά δεν τον Wilamowitz είναι συγγενές προς τα «ψελίζω», «σελλίζω», «ἐλλός», «ἔλλοψ», και τους «Σελλοὺς» ή «Ἑλλοὺς» της Δωδώνης. Ίσως η λέξη συγγενεύει με την «Ἑλλοπία», όπου απαντά ως ονομασία διάφορων ελληνικών χώρων και όπου είναι δυνατόν να παράγεται από τον «ἕλλα» (λακωνιστί = καθέδρα, καθ’ Ησύχιο) ή του «ἕλος». Πάντως καμιά από τις προταθείσες ετυμολογίες είναι αποχρώντως πειστική. Ως προς την χρήση των λέξεων «Ἑλλὰς» και «Ἕλληνες» παρατηρούμε ότι αυτές μάλλον οψέ δήλωσαν ολόκληρο το Ελληνικό έθνος. Στα Ομηρικά έπη ο όρος «Ἑλλὰς» σήμαινε απλώς κάποια χώρα που ανήκε στο κράτος του Πηλέα και οικουμένη υπό των Μυρμηδόνων, πατρίδα του Αμύντορα, πατέρα του Φοίνικα (Ι΄ 447 - 448, 478). Συναντάται στον Όμηρο και ως πόλη (στον κατάλογο των νέων, Β 683 - 684). Κατά τον Στράβωνα (Θ΄ 431 - 432), οι μεν πίστευαν ότι η Ομηρική Ελλάδα είναι η Φθία (πρβλ. και Θουκυδίδη Α΄ 3 «τοὺς μετ’ Ἀχιλλέως ἐκ τῆς Φθιώτιδος, οἵπερ καὶ πρῶτοι Ἔλληνες ἦσαν») και αποτελεί το νότιο μέρος της Θεσσαλίας, οι δε ότι ήταν διάφορος της Φθίας χώρα ή πόλη. Θεωρείται όμως ως λίαν απίθανο να υπήρξε ποτέ πόλη της Ελλάδας που να ονομάζονταν «Ἑλλὰς». Κατά τον Busolt η Ομηρική χώρα Ελλάς ήταν από Ενιπέα, του Απιδανού και άλλων παραποτάμων του Πηνειού διαρρεομένη Θεσσαλιώτιδα. Στα νεώτερα χωρία της Οδύσσειας το όνομα «Ἑλλὰς» αποκτά μέγιστη έκταση γιατί σε αυτήν βρίσκουμε «καθ’ ην (ἢ ἀν΄) Ἑλλάδα καὶ μέσον Ἀργος», όπου «Ἑλλὰς» καλείται η στερεά Ελλάδα και «Ἄργος» η Πελοπόννησος.

Οι Έλληνες στα Ομηρικά έπη καλούνται «Δαναοὶ» («φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες») και «Ἀργεῖοι» και «Ἀχαιοί» και η λέξη «Ἕλληνες» αναφέρεται μόνο στον κατάλογο των νέων (Β΄ 684), και δηλαδή με την στενή έννοια, σήμαινε τους κατοίκους του κράτους του Πηλέα της Θεσσαλικής Ελλάδος. Εμφανίζεται η λέξη «Πανέλληνες» (Β530) που προφανώς σημαίνει το σύνολο των Ελλήνων. Η λέξη Πανέλληνες που δηλώνει όλο το Ελληνικό γένος συναντάται πρώτη φορά στον Ησίοδο τον Ζ’ π.Χ. αιώνα (Έργα 528) και στον Αρχίλοχο (απ. 52). Κατά τις αρχές του ΣΤ΄ αιώνα υπήρχε ο όρος Έλληνες σε κοινή χρήση σημαίνοντας το σύνολο των Ελλήνων εφόσον προτού του 580 είχε επικρατήσει η λέξη «Ἑλλανοδῖκαι» που δήλωνε τους κριτές των Ολυμπιακών αγώνων.

Πρώτος ο Αριστοτέλης μετέθεσε την παλαιότατη Ελλάδα από την Θεσσαλία στην Ήπειρο και κυρίως στην περιοχή της Δωδώνης και του Αχελώου «(ὁ κατακλυσμὸς) περὶ τὸν ἑλληνικὸν ἐγένετο μάλιστα τόπον· καὶ τούτου περὶ τὴν Ἑλλάδα τὴν ἀρχαίαν. Αὔτη δ’ ἐστὶν ἡ περὶ Δωδώνην καὶ τὸν Ἀχελῷον· οὖτος γὰρ πολλαχοῦ τὸ ρεῦμα μεταβέβληκεν· ᾤκουν γὰρ οἱ Σελλοὶ ἐνταῦθα καὶ οἱ καλούμενοι τότε μὲν Γραικοί, νῦν δ’ Ἒλληνες» (Μετεωρ. 352^α). Μάλλον η γνώμη αυτή του Αριστοτέλη κατά την οποία η Ελλάδα βρίσκονταν στην Δωδώνη να πηγάζει από έναν μύθο που διαδόθηκε τον Δ΄ αιώνα π.Χ. από τους Μολοσσούς, στην περιοχή των οποίων βρίσκονταν τότε η Δωδώνη. Ο μύθος αυτός για να εμπεδώσει την ελληνική καταγωγή του βασιλικού οίκου των Μολοσσών, παρίστανε τον Δευκαλίωνα ιδρυτή του ιερού της Δωδώνης. Ο Αριστοτέλης ασπάσθηκε τον μολοσσικό μύθο πρόθυμα, τόσο περισσότερο όσο κατά την Ηλιάδα (Π΄ 233 -235) στην Δωδώνη διαμένουν οι Σελλοί, των οποίων το όνομα μπορεί να θεωρηθεί ότι συγγενεύει με εκείνο των Ελλήνων. Πάντως η Δωδώνη πρέπει να θεωρηθεί ως μια από τις κοιτίδες του ελληνικού έθνους.

Το όνομα «Ἑλλὰς» από την στενή σημασία του Ομήρου επεκτάθηκε και σήμαινε πρώτα την Στερεά Ελλάδα χωρίς όμως την Πελοπόννησο (πρβλ «τὴν Ἑλλάδα καὶ Πελοπόννησον» Δημοσθ. 19, 303) και της Θεσσαλίας και έπειτα όλες τις από Έλληνες κατοικημένες χώρες συμπεριλαμβανομένης και της Πελοποννήσου και ακόμη και της Μ. Ασίας (Ηροδ. 1, 92, Ξενοφ. Αναβ. 6, 5, 23), στην οποία αντιτίθεται «ἡ παρ’ ἡμῖν Ἑλλὰς» (Ξενοφ., Ελλ. 3, 4, 5.)

Κατά τους Αλεξανδρινούς χρόνους μετά την ευρεία εξάπλωση της ελληνικής γλώσσας στην Ανατολή, «Ἕλληνες» και «ἑλληνίζοντες» και «ἑλληνισταὶ» ονομάζονταν όλοι αυτοί που μιλούσαν ελληνικά. Κατά τους Ρωμαϊκούς χρόνους, μετά την εμφάνιση του Χριστιανισμού οι λέξεις αυτές σήμαιναν τους Εθνικούς - ειδωλολάτρες και ο «ἑλληνισμὸς» σήμαινε τον Εθνισμό και την Ειδωλολατρία. Στα μέσα του Ε’ αιώνα ο εκκλησιαστικός συγγραφέας Θεοδώρητος ο Κύρρος ονομάζει τους ιερείς του Βάαλ «ἱερεῖς τῶν Ἑλλήνων».

Το όνομα Ελλάς επέζησε κατά τους μέσους χρόνους, τουλάχιστον στην επίσημη γλώσσα της διοικήσεως του κράτους. Έτσι νωρίτερα από το 535 και επί Ιουστινιανού δημοσιευθέν σύγγραμμα του Ιεροκλέους «Συνέκδημος», η υπό ανθυπάτου διοικούμενη «ἐπαρχία τῆς Ἑλλάδος» περιλαμβάνει την Στερεά, την Πελοπόννησο, την Εύβοια και διάφορα άλλα νησιά του Αιγαίου και του Ιονίου Πελάγους. Αυτή η επαρχία, περιέχει 79 πόλεις και μητρόπολη είναι η Κόρινθος. Οψιαίτερο το «θέμα Ἑλλάδος» κατά το «Περὶ τῶν θεμάτων» σύγγραμμα του Κωνσταντίνου του Πορφυρογέννητου, αποτελείται από την Αττική, Βοιωτία, Φωκίδα, Λοκρίδα, Εύβοια, Κυκλάδες και την μέχρι του Πηνειού Θεσσαλία. Πρωτεύουσα αυτού του θέματος είναι η Θήβα. Κατά τον ΙΑ΄ και ΙΒ΄ αιώνα τα δύο θέματα Ελλάδας και Πελοποννήσου συναντώνται ενωμένα σε ένα θέμα με πρωτεύουσα συνήθως την Κόρινθο. Του θέματος Ελλάδος οι κάτοικοι ονομάζονται ελλαδικοί.

Μετά από την άλωση της Κων/πολης από τους Λατίνους το 1204, το όνομα Ελλάς εξαφανίζεται ως δηλωτικό διοικητικής περιφέρειας αλλά τουναντίον από τους ίδιους χρόνους καθίσταται συχνότερη η χρήση των λέξεων Έλληνες και Ελλάς με την ευρύτερη εθνολογική και πολιτιστική σημασία. Ο Ιωάννης ο Γ΄ Δούκας ο Βατάτζης, ο αυτοκράτορας της Νικαίας (1222- 1255) σε επιστολή του προς τον Πάπα Γρηγόριον τον Θ΄ («Άθήναιον», τ. Α΄ σ. 373 -378) γράφει «ὅτι τε ἐν τῷ γένει τῶν Ἑλλήνων ἡμῶν ἡ σοφία βασιλεύει» και μετά «ὅτι μὲν οὖν ἀπὸ τοῦ ἡμετέρου γένους ἡ σοφία καὶ τὸ ταύτης ἤνθησεν ἀγαθόν». Ο σουλτάνος της Αιγύπτου και Συρίας Νασίρ Νασρεδδίν Μοχάμεδ, γράφει προς τον Ανδρόνικο Γ΄ τον Παλαιολόγο (1328-1341) προσαγορεύοντας τον «κληρονόμο τῆς βασιλείας τῶν Ρωμαίων» και τον αποκαλεί «σπάθην τοῦ βασιλέως τῶν Μακεδόνων» και «ἀνδρειότητα τῆς βασιλείας τῶν Ἑλλήνων». Ο διάδοχος του Σουλτάνου Νασίρ Νασρεδδίν Χασάν, το 1348, σε επιστολή προς τον Ιωάννη ζ΄ τον Κατακουζηνό (εκδ. Βόννης σ. 94 - 99) ονομάζει αυτόν «σπάθη τῶν Μακεδόνων» και «βασιλέα τῶν Ἑλλήνων». Ο Νικηφόρος Γρηγοράς , κατά τους ίδιους περίπου χρόνους, λέει για τον Πατριάρχη Γρηγόριο του Κυπρίου που έζησε τον ΙΓ΄ αιώνα, «διαβόητος ἐν τοῖς τότε γενόμενος Ἕλλησιν». Ο Ιωάννης ο Αργυρόπουλος προσφωνεί τον Ιωάννη Η΄ τον Παλαιολόγο (1425-1448) «ὦ τῆς Ἑλλάδος ἥλιε βασιλεῦ» (Σάθα, Momuments τ. Α΄ σ. ΧΙΙ). Ο δε τελευταίος στην Κων/πολη Χριστιανός βασιλιάς Κωνσταντίνος ΙΑ΄ ο Παλαιολόγος, που και αυτός, όπως και οι προκάτοχοί του, έφερε τον τίτλο του «βασιλέως καὶ αὐτοκρότορος Ρωμαίων», στην προσλαλιά του κατά την προτεραία της αλώσεως, αποκαλεί την Κωνσταντινούπολη «ἐλπίδα καὶ χαρὰν πάντων τῶν Ἑλλήνων».

Μετά την άλωση της Κων/πολης από τους Τούρκους, καθόσον ολοένα το Ελληνικό έθνος θα αποκτά ζωηρότερη συνείδηση του εαυτού του, το όνομα Έλληνας και Ελλάδα περιβάλλονται υπό αυτού με μείζονα αίγλη και καθίσταται εις αυτό αεί προσφιλέστερο. Ο ιστορικός Λαόνικος Χαλκοκονδύλης γράφει «Ἑλλήνων πράγματα», «Ἑλλήνων βασίλειον», «Ἑλλήνων βασιλεύς» και με τους Έλληνες εννοούσε τους Βυζαντινούς. Ο Αντώνιος ο Έπαρχος μόνο με τις λέξεις «Ἕλληνες» και «Ἑλλὰς» σημαίνει τους ομοεθνείς και την πατρίδα του. Κατά την επανάσταση του 1821 το έθνος αγωνίζεται για την ελευθερία των Ελλήνων και της Ελλάδος. Η συνέλευση της Επιδαύρου που συνέταξε το «Προσωρινὸν πολίτευμα τῆς Ἑλλάδος» εξέδωσε την 1^η Ιανουαρίου 1822 κύρηγμα, με το οποίο το «τὸ ἑλληνικόν ἔθνος, τὸ ὑπὸ τὴν φρικώδη ὀθωμανικὴν δυναστείαν… κυρύττει σήμερον διὰ τῶν νομίμων παραστατῶν του, εἰς ἐθνικὴν συντεταγμένων συνέλευσιν… τὴν πολιτικὴν αὐτοῦ ὕπαρξιν καὶ ἀνεξαρτησίαν». Έτσι το έθνος, άμα την έναρξη του μακριού απελευθερωτικού αγώνα, απέβαλε επίσημα εις το νέο κράτος το ελληνικό όνομα «Ἑἑλληνικὴ Ἐπικράτεια, Ἑλληνικὴ Πολιτεία, Βασίλειον τῆς Ἑλλάδος, Ἑλληνικὴ Δημοκρατία»

2. Paully - Wissowa, Realencyclipeadie der klassichen Altertumswissenschaft στα άρθρα Hellas, Hellen, Grai

3. Θερειανού Δ., Ο ελληνισμός κατά λεκτική και πραγματική έννοια στο «Φιλοσοφικές υποτυπώσεσι» (Τεργέστη 1885)

4. Πολίτου Ν. Γ. Έλληνες ή Ρωμιοί;(Αθήνα 1901. Ανετυπώθη στο «Λαογραφικοίς Συμμείκτοις», τ. Α΄, Αθήνα 1920, σελ. 120 - 133)

5. Μυστακίδου Β. Α. Οι λέξεις Έλλην, Γραικός (Γραικύλος), Βυζαντινός (Τυβίγγη 1920)

(Πηγή: Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ι΄, Ελλάς σσ. 1-2)

ΡΩΜΙΟΙ

Αφού ο αυτοκράτορας των Ρωμαίων, Κωνσταντίνος ο Μέγας μετακόμισε την πρωτεύουσα του κράτους του στο Βυζάντιο (330) , ιδίως δε αφού το δυτικό κράτος καταλύθηκε (476), το όνομα «Ρωμαῖοι», έχασε την εθνολογική του σημασία, και σήμαινε τους υπηκόους του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους, και δη, μετά τον εξελληνισμό του, το κατ’ εξοχή σπουδαιότερο στοιχείο του, αυτούς δηλαδή μου ομιλούσαν τα ελληνικά. Το όνομα παρέμεινε μέχρι και τις μέρες μας στην δημοτική γλώσσα με τον τύπο «Ρωμιὸς» («Ρωμιά, Ρωμιοποὺλα, Ρωμιόπουλο, ρωμαίικος, -η, -ο, τὸ ρωμαίικο, ἡ ρωμιοσύνη» κ.λ.π.). Το κράτος αυτό τότε ονομάσθηκε «Ρωμανία».

(ΝΕΟ) ΕΛΛΗΝΑΣ

Η ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΟΡΟΥ ΕΛΛΗΝΑΣ ΣΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Αποδείξεις για το πώς άλλαξε η έννοια του όρου «Έλληνας» ανά το πέρασμα του χρόνου:

1. Θρησκεία

Στο βιβλίο της Σειράς «Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας», Μ. Αθανασίου, Έργα 1, Πατερικές Εκδόσεις «Γρηγόριος Παλαμάς», Θεσσαλονίκη 1973, το οποίο επιμελώνται οι Βασ. Σ. Ψευτόγκας & Θεοδ. Ν. Ζήσης, Διδάκτορες της Θεολογίας και εποπτεύουν οι Παν. Κ. Χρήστου & Στερ. Ν. Σάκκος, Καθηγητές Πανεπιστημίου, σελ. 152

«Κατά την αρχαιότητα οι μεν Έλληνες έλεγαν «πᾶς μῆ Ἒλλην βάρβαρος», οι δε Ιουδαίοι «πᾶς μὴ Ἰουδαῖος Ἓλλην», οι δε Χριστιανοί «πᾶς μὴ Χριστιανὸς θύραθεν», δηλαδή έξω από την θύρα (της μάνδρας του Χριστού) . Τα Ιουδαίος και Έλλην έπαυσαν να είναι Εθνικά, ήσαν πλέον θρησκευτικά. Ιουδαίος δεν λέγονταν μόνο ο Εβραίος αλλά και κάθε άνθρωπος πάσης φυλής και γλώσσης και υπηκοότητας που δέχονταν να περιτεμνηθή και να θρησκεύει κατά τον Μωσαϊκό νόμο. Και Έλλην δεν λέγονταν ο κάτοικος της Ελλάδας, αλλά κάθε ειδωλολάτρης κάθε φυλής και γλώσσας (!!!), εφόσον δεν ήταν Ιουδαίος. Όταν λοιπόν το «Έλλην» έλαβε την παγκόσμια και θρησκευτική σημασία, οι κάτοικοι της Ελλάδας έλαβαν τα άλλα ονόματα [δηλαδή Πελασγοί, Αχαιοί, Μακεδόνες κ.λ.π.]». Γι αυτό και ο Μ. Αθανάσιος όταν αναφέρεται στους Έλληνες της Δωδώνης τους ονομάζει Πελασγούς («καί τόγε θαυμαστόν, ὅτι, ὡς οἱ ἱστορήσαντες ἐξηγοῦνται, παρ’ Αἰγυπτίων οἱ Πελασγοὶ μαθόντες τὰ ὀνόματα τῶν θεῶν, οὐκ ἴσασιν οὗτοι τοὺς παρ’ Αἰγυπτίοις θεούς, ἀλλὰ ἄλλους παρ’ ἐκείνους θρησκεύουσι. Καὶ ὄλως πάντων τῶν ἐν εἱδώλοις μανέντων ἐθνῶν διάφορός ἐστιν ἡ δόξα καὶ ἡ θρησκεία, καὶ οὐ αὐτὰ παρὰ τοῖς αὐτοῖς εὑρίσκεται», Μέγας Αθανάσιος, Κατά Ειδώλων, 23).

Υπό την λέξιν «οἱ ἱστορήσαντες» ο Μ. Αθανάσιος εννοεί τον Ηρόδοτο του οποίου την πληροφορία αναφέρει εδώ. Ο Ηρόδοτος λέγει· «Δώδεκά τε θεών επωνυμίας έλεγον πρώτους Αιγυπτίους νομίσαι, και Έλληνας παρά σφέων αναλαβείν, βωμούς τε και αγάλματα και νηούς θεοίσι απονείμαι σφέας…», Ιστ. 2,4,2. Αλλ’ ο Αθανάσιος αντί του «Έλληνες» λέγει «Πελασγοί». Πελασγοί αρχικώς ελέγοντο αυτοί που κατώκουν εις την Ελλλάδα , προτού να έλθουν οι Έλληνες. Όταν ήλθον οι Έλληνες ανεμίχθησαν με αυτούς· εις ωρισμένα δε μέρη έμειναν άμικτοι. Οι Όμηρος, Ηρόδοτος, Θουκυδίδης, και‘Εφορος αναφέρουν ότι υπήρχον Πελασγοί εις την Δωδώνην της Ηπείρου, την Θεσσαλίαν, την Λήμνον, την Πελοπόννησον, την Κρήτην. Κατά τα ελληνιστικά όμως και μάλιστα τα μεταχριστιανικά χρόνια, επειδή το «Έλληνες» έλαβεν άλλην σημασίαν , οι Έλληνες ήρχισαν να λέγωνται με τας παλαιάς τοπικάς ονομασίας, ήτοι Πελασγοί, Αχαιοί, Μακεδόνες, κλπ. Αν ο Ηρόδοτος έλεγε «Πελασγοί», θα έλεγε κανείς ότι ο Αθανάσιος λαμβάνει το χωρίον , χωρίς να εξετάση ποίοι ήσαν οι Πελασγοί. Εφ’ όσον όμως μεταβάλλει το «Έλληνες» του Ηροδότου εις «Πελασγοί» , άρα εν γνώσει λέγει Πελασγούς τους προ Χριστού και τους νύν λεγομένους Έλληνας. Αυτά αναφέρονται στο βιβλίο της Σειράς «Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας», Μ. Αθανασίου, Έργα 1, Πατερικές Εκδόσεις «Γρηγόριος Παλαμάς», Θεσσαλονίκη 1973, το οποίο επιμελώνται οι Βας. Σ. Ψευτόγκας & Θεοδ. Ν. Ζήσης, Διδάκτορες της Θεολογίας και εποπτεύουν οι Παν. Κ. Χρήστου & Στερ. Ν. Σάκκος, Καθηγητές Πανεπιστημίου, σελ. 152.

Συνεπώς χρειάζεται μεγάλη προσοχή διότι και το Έλλην μπορεί να δεικνύει ένα Αιγύπτιο αλλά και η θύραθεν (σοφία) να δεικνύει την Ιουδαϊκή! π.χ. Πορφύριος ή Κέλσος.

2. Ευαγγέλια

Κατά Μάρκον, Κεφ. Ε΄ «25 ἀκούσασα γὰρ γυνὴ περὶ αὐτοῦ, ἧς εἶχε τὸ θυγάτριον αὐτῆς πνεῦμα ἀκάθαρτον, ἐλθοῦσα προσέπεσε πρὸς τοὺς πόδας αὐτοῦ· 26 ἡ δὲ γυνὴ ἦν Ἑλληνίς, Συροφοινίκισσα τῷ γένει· καὶ ἠρώτα αὐτὸν ἵνα τὸ δαιμόνιον ἐκβάλῃ ἐκ τῆς θυγατρὸς αὐτῆς». Όπως καταλαβαίνει κανείς, το «Έλλην» από την εποχή του Χριστού, είναι δηλωτικό της θρησκείας διότι φαίνεται να είναι αδύνατο ετούτη η Συροφοινίκισα γυναίκα που προσέτρεξε για βοήθεια στον Θεάνθρωπο να ήταν «ελληνικά πεπαιδευμένη» ή «φιλοσοφημένη». Δηλαδή αναφέρονταν και για τους πληθυσμούς που δεν μιλούσαν ΚΑΝ ΕΛΛΗΝΙΚΑ!

3. Όμηρος

Με τον όρο Έλληνες ο Όμηρος στην Ιλιάδα (β΄ 530 «ἐγχείῃ δ’ ἐκέκαστο Πανέλληνας καὶ ἁχαιούς») αναφέρει μόνο τους Βόρειους ενώ οι νότιοι είναι οι Αχαιοί. Βέβαια άνθρωποι σαν τους νεοΕθνικούς, είναι πρόθυμοι να βαπτίσουν τους Αχαιούς Έλληνες μιας και αυτό συμφέρει τα σκοτεινά θρησκευτικά τους σχέδια, ενώ οι χριστιανοί Βυζαντινοί είναι Ρωμαίοι και Γρακοί!

4. Εκκλησία

Β’ Οικουμενική σύνοδος 381 μ.Χ. Ζ’ κανών για τους «Έλληνες»: «Αρειανούς μεν και Μακεδονιανούς και Σαββατιανούς και Ναυατιανούς τους λέγοντας Καθαρούς και Αριστερούς...Πάντας ως Έλληνας δεχόμεθα»

5. Παναγιώτης Μαρίνης

Ο νεοΕθνικός Παναγιώτης Μαρίνης λέγει «Σήμερα λέγεται Έλλην ο κάτοικος της Ελλάδος, όμως στο Βυζάντιο και κατά την Τουρκοκρατία, Έλλην λέγεται ο πιστός της Ελληνικής Θρησκείας, και γι’ αυτό τα κατά της θρησκείας κείμενα των Πατέρων επιγράφονται «κατά Ελλήνων», και μ’ αυτό τον τρόπο χρησιμοποιούμε την λέξη».(Πηγή: Περιοδικό «Τρίτο Μάτι», τεύχος 95, άρθρο «Τι πιστεύει η Ελληνική μας Θρησκεία», Παναγιώτης Μαρίνης, Μέλος της επιτροπής για την αναγνώριση της Ελληνικής Θρησκείας του Δωδεκαθέου, σελίδα 26)

Έλληνες & Ελληνοφωνία στο Βυζάντιο

Η λέξη «Έλλην» δεν είχε εθνικό περιεχόμενο εκείνη την εποχή, και είναι λάθος να πιστεύεται πως υπήρχαν κάποιοι «Βυζαντινοί» ή Χριστιανοί το γένος που μαχόντουσαν κάποιους «Έλληνες» το γένος. Όλοι ήταν Ρωμαίοι ήδη από το 212 μ.Χ. όταν απέκτησαν την ιδιότητα του Ρωμαίου πολίτη, και σε αυτό φυσικά δεν φταίει η Εκκλησία. Στο άρθρο του κ. Ζεπάτου στο οποίο αναφέρει πως «η πίστη στον Ιησού ΧΡΙΣΤΟ βοήθησε στις δύσκολες στιγμές της ιστορίας μας να κρατήσουμε την ελληνικότητά μας. Μείναμε Έλληνες γιατί κρατήσαμε την πίστη μας στον ΧΡΙΣΤΟ. Μπορεί να χάσαμε την γλώσσα μας στο Ερζερούμ ή την Καισάρεια, μπορεί να χάσαμε την ελληνική παιδεία μας, εφ’ όσον όμως κρατήσαμε τον ΧΡΙΣΤΟ, η ελληνικότητα ήταν αυτονόητη και παρούσα. Αντιθέτως όσοι Έλληνες εγκατέλειψαν τον Ιησού ΧΡΙΣΤΟ, έστω κι αν διατήρησαν την ελληνική γλώσσα έχασαν την ελληνική τους συνείδηση. Το φαινόμενο αυτό το παρατηρούμε στους Τουρκοκρητικούς, στους Τουρκοκύπριους, στους Βαλάαδες της Κοζάνης, στην μερίδα των Ποντίων που εξισλαμίστηκαν. Αυτοί εγκατέλειψαν τον ΧΡΙΣΤΟ και διατήρησαν την ελληνοφωνία τους. Η ελληνοφωνία δεν βοήθησε καθόλου στην διατήρηση της ελληνικότητός τους .Κι εδώ έχουμε ένα φαινόμενο με απόλυτη ισχύ. Εγκατάλειψη του Ιησού ΧΡΙΣΤΟΥ με διατήρηση της ελληνοφωνίας συνοδεύεται πάντα από την απώλεια της ελληνικότητας. Ενώ αντιθέτως, η απώλεια της ελληνοφωνίας σε συνδυασμό με την πίστη στον ΧΡΙΣΤΟ συνοδεύεται πάντα με τη διατήρηση της ελληνικότητας. Αυτό υπαινίσσεται, ότι η πίστη στον ΧΡΙΣΤΟ εγκλείει μυστικά και το ελληνικό πολιτιστικό υπόβαθρο».

ΟΙ ΚΑΛΑΣ, ΟΙ ΚΑΦΙΡ & ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Μια σύντομη ενότητα ενάντια στις καταδίκες των νεοΕθνικών προς την ελληνικότητα των Βυζαντινών Ρωμιών με βάση την θρησκεία, όπως π.χ. των Ρωμιών του Πόντου και την αυτόματη ελληνοποίηση μυριάδων Ιθαγενών ανά την υφήλιο με βάση κάποια γλωσσικά ιδιώματα. Οι παρακάτω σκέψεις γίνονται με απόλυτο σεβασμό προς τον πολιτισμό του κάθε ιθαγενή. Ο μόνος και απόλυτος στόχος τους είναι απόδειξη της λαθραίας λογικής της νεοΕθνικής θρησκευτικής φανατισμένης παράταξης. Μια μικρή αλλά σοβαρή ενότητα υπέρ της σημασίας των Ευαγγελίων για την διατήρηση της αρχαιοελληνικής γλώσσας.

ΟΙ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟΙ ΤΗΣ ΚΑΤΩ ΙΤΑΛΙΑΣ

Η Κιβωτός της Μεγάλης Ελλάδας

Θεμιστοκλής Φ. Περτεσης, Φιλόλογος - Ιστορικός

Αριστερά: Η Εκκλησία του Άϊ -Γιάννη του Βαπτιστή δεσπόζει στην κεντρική πλατεία του Γκαλλιτσανού. Δίπλα στην σκάλα διακρίνεται η μαρμάρινη πλάκα την οποία αφιέρωσε στο χωριό η Πολιτιστική Εταιρία των Πανελλήνων «Μακεδνός» (ιούλιος 1993) ως σύμβολο φιλίας (φωτ. Domenico Nucera) (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 20, άρθρο «Οι ελληνόφωνοι της Κάτω Ιταλίας, η κιβωτός της Μεγάλης Ελλάδας», Θεμιστοκλής Φ. Περτέσης, Φιλόλογος -Ιστορικός, σελίδα 8)

Δεξιά: Το Γκαλλιτσάνο «σκαρφαλωμένο» στις απόκρημνες πλαγιές του Ασπρομόντε της Καλαβρίας, υπήρξε καταφύγιο του Σπάρτακου και των ανδρών του. Αλλά και στα νεώτερα χρόνια (1860) οι κάτοικοι της περιοχής, γνωστοί ως Brigandi (ληστές), ήταν αντίπαλοι της ισχυρής φεουδαρχίας (φυσικά οι νεοΕθνικοί διαβλέπουν πάντοτε «λεβεντόπαιδα» σε περιοχές μόνο και εφόσον δεν είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι). Η πρόσβαση στο χωριό βελτιώθηκε μετά της επισκευή του δρόμου, λόγω της επίσκεψης του Πατριάρχη Βαρθολομαίου το 2001. (φωτ. Θεμ. Περτέσης, Απρίλιος 2000) (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 20, άρθρο «Οι ελληνόφωνοι της Κάτω Ιταλίας, η κιβωτός της Μεγάλης Ελλάδας», Θεμιστοκλής Φ. Περτέσης, Φιλόλογος -Ιστορικός, σελίδα 9)

«Είσαι Γκρίκο; Εμπα στο σπίτι μου να μπει ο ήλιος». Με αυτόν τον τρόπο οι κάτοικοι των ελληνοφώνων χωριών της Κάτω Ιταλίας, υποδέχονται σήμερα τους Έλληνες. Ταυτόχρονα απευθύνουν μια δραματική έκκληση προς κάθε αρμόδια Αρχή της μητέρας Ελλάδας, η οποία φαίνεται συχνά να αγνοεί ακόμη και την ύπαρξή τους. Όμως, οι Γκρεκάνοι φωνάζουν γεμάτοι υπερηφάνεια με όλη τους την ψυχή: «Είμαστε Γκρέτσοι, γιατί έχομε το ίντιο αίμα τσε την ίδια γκλώσσα». Ποιος έχει δικαίωμα να μείνει αδιάφορος αντιμετωπίζοντας αυτό το αγωνιώδες μήνυμα;

Λίγα ταξίδια μπορούν πραγματικά να παρουσιάσουν τόσο μεγάλο ενδιαφέρον για τους Έλληνες ταξιδιώτες, όσο μια περιήγηση στην Κάτω Ιταλία και στη Σικελία, περιοχές οι οποίες αποτέλεσαν, ως γνωστόν, πεδίο εκπληκτικής αποικιακής δραστηριότητας του αρχαίου ελληνισμού, κυρίως τον 6ο και τον 5ο αιώνα π.Χ. Σε αντίθεση με τους Τούρκους (οι οποίοι με επιμέλεια αποκρύπτουν το ελληνικό παρελθόν των τουριστικών περιοχών, όπως των παραλίων της Μ. Ασίας) οι Ιταλοί ευτυχώς αποκαλούν ακόμη και διαφημίζουν την Κάτω Ιταλία και τη Σικελία ως «Μεγάλη Ελλάδα» (Magna Grecia).

Το όνομα αυτό εμφανίσθηκε για πρώτη φορά τον 6ο αιώνα π.Χ. Η μεγάλη άνεση του χώρου της Κάτω Ιταλίας και της Σικελίας σε σχέση με τη στενότητα του κυρίως ελλαδικού, πιθανώς ήταν η αιτία για το όνομα. Τότε χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το όνομα «Graeci» για τους Έλληνες και έχει οπωσδήποτε σχέση με τους Βοιωτούς Γραίους.

Οι απομονωμένοι Έλληνες της Καλαβρίας και της Απουλίας διατήρησαν πολλά στοιχεία της αρχαίας ελληνικής τους παράδοσης και της γλώσσας τους.

Η ονομασία αυτή οφείλεται όχι μόνο στον πλούτο, την πυκνότητα και την ομορφιά των μνημείων που δημιούργησαν εκεί οι αρχαίες ελληνικές αποικίες, αλλά και στην πολιτιστική και οικονομική επικράτηση των Ελλήνων έναντι άλλων πολιτισμών, οι οποίοι άφησαν το στίγμα τους στην περιοχή. Με εξαίρεση τη Συρία, όπου υπάρχουν αρχαιότητες οκτώ διαφορετικών πολιτισμών, δεν υπάρχει άλλος τόπος στον κόσμο, ο οποίος να στολίζεται με μνημεία τόσων πολλών και ποικίλων πολιτισμών, οι οποίοι μάλιστα αλληλοεπηρεάσθηκαν και συγχωνεύθηκαν κατά τον πιο παράδοξο και ταιριαστό τρόπο. Φοίνικες, Έλληνες, Ρωμαίοι, Άραβες, Νορμανδοί, Γάλλοι, Ισπανοί κ.ά. άφησαν στα μέρη αυτά σπουδαία δείγματα των πολιτισμών τους και μνημεία που δείχνουν αυτή την αλληλεπίδραση. Κανείς, όμως, από τους πολιτισμούς αυτούς δεν άφησε ζωντανή μέχρι σήμερα την παράδοση του, εκτός από τον ελληνικό.

Αυτό ισχύει για τις περιοχές της Καλαβρίας και της Απουλίας (Σαλέντο) στην Κάτω Ιταλία, όπου ακόμη και σήμερα διατηρείται άσβεστο το ελληνικό πνεύμα, μαζί με την ελληνική γλώσσα, η οποία εξελισσόμενη διαφορετικά μέσα στις συνθήκες της Ιταλίας έδωσε μια άλλη διάλεκτο, τα λεγόμενα «Γκρεκάνικα» (στην Καλαβρία) ή «Γκρίκο» (στην Απουλία).

Οι απομονωμένοι - για διαφόρους λόγους, οι οποίοι αναλύονται στη συνέχεια - Έλληνες των δύο αυτών περιοχών διατήρησαν πολλά στοιχεία της αρχαίας ελληνικής τους παράδοσης και της γλώσσας τους, η οποία μέχρι σήμερα διέσωσε πολλές αρχαίες λέξεις και εκφράσεις. Πρόκειται για μια μοναδική στον κόσμο όαση αρχαιοελληνικής πολιτισμικής επιβίωσης, μαζί με εκείνη των φυλών Καφίρ στο Αφγανιστάν και Καλάς στο βόρειο Πακιστάν (στις δύο τελευταίες, όμως, δεν διατηρήθηκε η αρχαιοελληνική γλώσσα).

Τα ελληνόφωνα χωριά της Καλαβρίας είναι εννέα (Γκαλλιτσανό, Αμεντολέα ή Αμυγδαλέα, Κοντοφούρι, Ροχούδι, Χωρίο Ροχούδι, Βουνί ή Ροκκαφόρτε ντελ Γκρέκο, Χωρίο Βουνίου, Βούα ή Βονά (Μπόβα) και Γυαλός του Βούα - Bova Marina ή Φούντακας), αλλά στην ευρύτερη ορεινή περιοχή του βουνού Ασπρομόντε υπάρχουν αρκετά ακόμη με ελληνικά ονόματα (Βασιλικό, Στύλος, Πενταδάκτυλο, Καταφόριο, Ιέραξ (Τζεράτσε), Πολύστενα κ.α.)

Αριστερά: Τοιχογραφία του ναού του Αγίου Στεφάνου (12^ος αιώνας) στο Σολέτο της Απουλίας με την επιγραφή «ΣΟΦΙΑ Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ». Η μικρή Εκκλησία, η οποία είναι γεμάτη από τοιχογραφίες είναι ότι πιο ελληνοπρεπές έχει να επιδείξει η περιοχή, σημάδι ότι το Ορθόδοξο δόγμα ήταν εδώ ζωντανό επί αιώνες (φωτ. Κώστας Φ. Παπακωνσταντίνου)

Δεξιά: Η πρόσφατα κατασκευασμένη Ορθόδοξη εκκλησία της Παναγίας «της Ελλάδας», στο Γκαλλιτσανό είναι το τελευταίο πραγματικό προπύργιο της διαφύλαξης της Ελληνικής γλώσσας, καθώς το σύνολο των κατοίκων ομιλεί γκρεκάνικα. Μοναδικός πολιτιστικός φάρος, δικαίως ονομάζεται «Ακρόπολη της Μεγάλης Ελλάδας» (φωτ. Domenico Nucera)

(Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 20, άρθρο «Οι ελληνόφωνοι της Κάτω Ιταλίας, η κιβωτός της Μεγάλης Ελλάδας», Θεμιστοκλής Φ. Περτέσης, Φιλόλογος -Ιστορικός, σσ. 12 -13)

Σε απόσταση 600 χλμ, στην περιοχή της Απουλίας, (Σαλέντο), νοτίως του Λέτσε (Lecce, το οποίο ήταν γνωστό ως «Φλωρεντία του Νότου» ή «Αθήνα της Απουλίας») υπάρχουν άλλα εννέα ελληνόφωνα χωριά (Καλημέρα, Ματάνο, Μαρτινιάνο, Κοριλιάνο ντ’ Ότραντο, Καστρινιάνο ντεϊ Γκρέτσι, Τζολίνο, Σολέτο, Στερνατία και Μελπινιάνο) με εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά από γεωφυσική και οικονομική άποψη και με ελάχιστες επαφές και ανταλλαγές με τα χωριά της Καλαβρίας. Το μόνο κοινό χαρακτηριστικό μεταξύ των δύο περιοχών είναι αυτή η μοναδική και ιδιόρρυθμη γλώσσα, η οποία επέζησε 27 ολόκληρους αιώνες μέσα από τα τοπωνύμια, τα τραγούδια, τις παραδόσεις και τα έθιμα των κατοίκων τους.

Μέσο Αριστερά: Άποψη του ποταμού Χοάσπη, από την πλευρά του Αφγανιστάν. Οι αναβαθμίδες με τις καλλιέργειες και τα δέντρα έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τα γυμνά βουνά, που περιβάλλουν την κοιλάδα. Σ’ αυτή την περιοχή ζουν οι Καλάς, μια φυλή ξένη προς τους γηγενείς πληθυσμούς, η φυλή των «απίστων με τις μαύρες ρόμπες», που ανάγει την καταγωγή της στους στρατιώτες του Σικάντερ (Αλέξανδρου) (Ιστορία Ελληνικού Έθνους, τ. Δ΄) (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 3, άρθρο «Καλάς, οι "Έλληνες" των Ιμαλαΐων», Αντουανέττα Καλλέγια, αρχαιολόγος, σελ. 105)

Μέσο Αριστερά: Κυκλικός χορός των γυναικών. Στη φωτογραφία φαίνεται καθαρά το κεφαλοκάλυμμα των γυναικών με την πλούσια διακόσμηση. Πολλοί παρομοιάζουν την εμφάνισή τους με εκείνη των Σαρακατσαναίων στην ορεινή Ηπειρωτική Ελλάδα. (φωτ. Ν. Σοφιανός, 1995). (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 3, άρθρο «Καλάς, οι "Έλληνες" των Ιμαλαΐων», Αντουανέττα Καλλέγια, αρχαιολόγος, σελ. 115)

Μέσο Δεξιά: Νεαρά γυναικεία μέλη των Καλάς ντυμένα με την χαρακτηριστική ενδυμασία τους, την κεντρική κοτσίδα στο μέτωπο και τα πλούσια περιδέραια με τις κόκκινες, κίτρινες και άσπρες γυάλινες χάντρες. Όσα περισσότερα περιδέραια φορά μια γυναίκα, τόσο μεγαλύτερο είναι το κύρος της οικογένειας εις την οποία ανήκει (φωτ. Ν. Σοφιανός, 1995). (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 3, άρθρο «Καλάς, οι "Έλληνες" των Ιμαλαΐων», Αντουανέττα Καλλέγια, αρχαιολόγος, σελ. 119)

Δεξιά: Ξόανα των Καλάς, σχεδόν φυσικού μεγέθους (φωτ. Ν. Σοφιανός, 1995) (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 3, άρθρο «Καλάς, οι "Έλληνες" των Ιμαλαΐων», Αντουανέττα Καλλέγια, αρχαιολόγος, σελ. 113)

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ

Μια ιστορική αναδρομή στις ρίζες των ελληνοφώνων της Κάτω Ιταλίας βοηθά και στη διερεύνηση του προβλήματος της καταγωγής τους, καθώς και της εξέλιξης της γλώσσας τους. Κατά τον Ηρόδοτο (7, 170) οι πρώτοι Ελληνες έφθασαν στην Ιταλία από την Κρήτη, ενώ κατά τον Στράβωνα οι πρώτες εγκαταστάσεις πραγματοποιήθηκαν κατά τον 12ο αιώνα π.Χ. Ο πραγματικός ελληνικός αποικισμός, ωστόσο, άρχισε τον 8ο και κορυφώθηκε τον 6ο και τον 5ο αιώνα π.Χ.

Οι αποικίες που ιδρύθηκαν στην Κάτω Ιταλία (ο Τάρας, το Ρήγιο, η Κύμη, 1 Ελέα, η Ηράκλεια, η Ποσειδώνια, η Σύβαρις, ο Κρότων, το Μεταπόντιο κ.ά.) από αποίκους διαφόρων περιοχών της μητροπολιτικής Ελλάδας ήκμασαν επί αιώνες σε όλους τους τομείς των γραμμάτων, των τεχνών και των επιστημών.

Αριστερά: Στο κεντρικό πάρκο της Καλημέρας (η οποία έλαβε το όνομά της από το «Καλό μέρος» στο οποίο κτίσθηκε στην περιοχή της Απουλίας (Σαλέντο), βρίσκεται η μαρμάρινη αυτή στήλη, πιστό αντίγραφο αρχαίας νεκρικής του 4ου αιώνα π.Χ., η οποία παριστάνει μια Αθηναία κόρη και δωρήθηκε από τον Δήμο Αθηναίων (επί δημαρχίας Κατσώτα), το 1960. Στο μνημείο χαράχθηκε ο πρώτος στίχος από το «Το τραγούδι της Ελλάδας του Σαλέντο», του Ερνέστο Απρίλε: «Ξένη, εσύ δεν είσαι, εδώ στην Καλημέρα» (φωτ. Θεμ. Περτέσης, Αύγουστος 2002). (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 20, άρθρο «Οι ελληνόφωνοι της Κάτω Ιταλίας, η κιβωτός της Μεγάλης Ελλάδας», Θεμιστοκλής Φ. Περτέσης, Φιλόλογος -Ιστορικός, σελίδα 15)

Δεξιά: Καλαβρία, ερείπια του αρχαίου θεάτρου της Σύβαρης, πόλης της Μεγάλης Ελλάδας, της οποίας οι κάτοικοι, χάρη στον πλούτο τον οποίο απέκτησαν από το εμπόριο, έμειναν γνωστοί στην Ιστορία για την τρυφηλή ζωή τους, ασχολούμενοι υπερβολικά με εορτές, συμπόσια, 9εάματα και απολαύσεις («συβαριτισμός») (από το βιβλίο Calabria, εκδ. Matonti, Terni 1999). (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 20, άρθρο «Οι ελληνόφωνοι της Κάτω Ιταλίας, η κιβωτός της Μεγάλης Ελλάδας», Θεμιστοκλής Φ. Περτέσης, Φιλόλογος -Ιστορικός, σελίδα 15)

Το αρχαίο ελληνικό όνομα της σημερινής Καλαβρίας ήταν Ιταλία ή Οινωτρία, ενώ Καλαβρία οι Έλληνες ονόμαζαν τότε τη σημερινή Απουλία. Στους χρόνους της Ρωμαιοκρατίας, όπως τεκμηριώνεται από αρχαιολογικές ανασκαφές, έγιναν μετακινήσεις των ελληνικών πληθυσμών από τα παράλια προς την ενδοχώρα και την οροσειρά του Ασπρομόντε της Καλαβρίας, ενώ η ελληνική γλώσσα κατά την πρωτοχριστιανική περίοδο έγινε επίσημη γλώσσα της Θείας Λειτουργίας, χωρίς να υποβαθμίζεται από τη λατινική.

Αργότερα οι Βυζαντινοί κατόρθωσαν να διατηρήσουν την κυριαρχία τους σε ορισμένα τμήματα της Κάτω Ιταλίας (Καλαβρία, Οτράντο), ακόμη κι όταν έχασαν τη Σικελία από τους Άραβες (823 μ.Χ.). Πρωταρχικό ρόλο σ’ αυτό έπαιξε το γεγονός ότι σε αυτά τα μέρη οι Βυζαντινοί βρήκαν πολλά και σημαντικά κατάλοιπα ελληνικών πληθυσμών, οι οποίοι αποδέχθηκαν τη βυζαντινή κυριαρχία. Σ’ αυτούς προστέθηκαν επίσης Βυζαντινοί πολιτικοί και στρατιωτικοί υπάλληλοι με τις οικογένειες τους, αλλά και οι Έλληνες πρόσφυγες από το εξαρχάτο της Καρχηδόνας (Β. Αφρική) και από τη Σικελία, μετά την κατάληψη τους από τους Άραβες. Εξάλλου, οι συχνές επιδρομές των Σαρακηνών πειρατών κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους συνέβαλαν στις μετακινήσεις πληθυσμών, όπως αποδεικνύουν και οι λαϊκές παραδόσεις των ελληνοφώνων.

Από τον 5ο έως τον 11ο αιώνα μ.Χ. ο ελληνισμός της Κάτω Ιταλίας κατόρθωσε όχι μόνο να επιβιώσει, αλλά κατά καιρούς να γνωρίσει μεγάλη ακμή λόγω των αλλεπάλληλων νέων εποικισμών από ελληνικούς πληθυσμούς, οι οποίοι μετακινήθηκαν από τον ελλαδικό χώρο, την Κωνσταντινούπολη, τη Μ. Ασία και τις βυζαντινές ανατολικές επαρχίες. Αιτίες υπήρξαν η δράση των μονοφυσιτών, επιδρομές αραβικών και σλαβικών φύλων και θρησκευτικές έριδες με αποκορύφωμα τους διωγμούς της Εικονομαχίας (726 - 843 μ.Χ.), περίοδο κατά την οποία ένα πλήθος εικονόφιλων μοναχών, κληρικών αλλά και λαϊκών κατέφυγε στις ελληνόφωνες περιοχές.

Η απώλεια των βυζαντινών εδαφών της Ιταλίας από τους Νορμανδούς στο τέλος του, 11ου αιώνα και άλλες επιδρομές από τους Γάλλους, τους Ισπανούς κ.ά. προκάλεσαν την παρακμή του ελληνορθόδοξου στοιχείου, με μόνη εξαίρεση τις περιοχές της Καλαβρίας και της Απουλίας, όπου οι κατακτητές παραχώρησαν προνόμια στους Έλληνες, σχετικά με τις παραδόσεις και τη γλώσσα, για να τους κρατούν σε ισορροπία μαζί με τους Λατίνους και τους Άραβες. Η ελληνική παρουσία ενισχύθηκε τον 12ο αιώνα με 15.000 Έλληνες τους οποίους μετέφερε ο Νορμανδός ηγεμόνας Ρογήρος Β’ για την ανάπτυξη της σηροτρο φίας στην Καλαβρία και τη Σικελία. Η ελληνική γλώσσα, βέβαια, υπέστη μεγάλες προσμείξεις, αλλά επιβίωσε βοηθούμενη από τον κλήρο και το ελληνικό θρησκευτικό τελετουργικό.

Η άλωση της Κωνσταντινούπολης (1453) και η σταδιακή τουρκική κατάκτηση του ελλαδικού χώρου προκάλεσαν ένα τελευταίο κύμα εποίκων προς την Κάτω Ιταλία και τη Σικελία, με αποτέλεσμα όχι μόνο να διασωθεί το ελληνικό στοιχείο από την εξαφάνιση, αλλά να ενισχυθεί και να ακμάσει επί δύο ακόμη αιώνες.

Δυστυχώς οι συνεχείς πιέσεις και παρεμβάσεις της Καθολικής Εκκλησίας και η σταδιακή υποχώρηση της ελληνικής γλώσσας έναντι της ιταλικής επέφεραν την απομόνωση των ελληνικών πληθυσμών και την τελική παρακμή τους στο τέλος του 16ου αιώνα. Οι κάτοικοι των ελληνόφωνων χωριών έχασαν τη θρησκευτική τους αυτονομία και την Ορθοδοξία τους βίαια: στη μεν Καλαβρία με προδοσία (1574), στη δε Απουλία μετά από δολοφονία (1621). Ειδικότερα, στην Καλημέρα ο τελευταίος Έλληνας επίσκοπος δολοφονήθηκε από τους Λατίνους και κατά συνέπεια η Εκκλησία περιήλθε από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως στον Λατίνο αρχιεπίσκοπο του Οτράντο. Αντίστοιχα, στην Μπόβα (Καλαβρία) ο πρώτος ιερέας που δέχθηκε να λειτουργήσει στα λατινικά, ο Salvatore Seviglia, αποκλήθηκε Giuda (προδότης). Οι Έλληνες όμως της Καλαβρίας δεν έπαψαν να εκκλησιάζονται στα ελληνικά μέχρι τον 19ο αιώνα.

Αριστερά: Στην Μπόβα Μαρίνα και στο Γκαλλιτσανό τα ονόματα των δρόμων είναι γραμμένα και στα ελληνικά και όχι μόνο με λατινικούς χαρακτήρες, όπως στα υπόλοιπα ελληνόφωνα χωριά (φωτ. Θεμ. Περτέσης, Ιούλιος 2001). (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 20, άρθρο «Οι ελληνόφωνοι της Κάτω Ιταλίας, η κιβωτός της Μεγάλης Ελλάδας», Θεμιστοκλής Φ. Περτέσης, Φιλόλογος -Ιστορικός, σελίδα 18)

Δεξιά: Κάτοικοι του χωριού Γκαλλιτσάνο χορεύουν ταραντέλλα. Η φημισμένη ταραντέλλα είναι παραδοσιακός χορός όλης της Μεγάλης Ελλάδας. Έχει τις ρίζες της στον λεγόμενο ταραντινισμό και την συνήθεια των γεωργών του Τάραντα, οι οποίο μετά το επώδυνο τσίμπημα μιας μεγάλης αράχνης της περιοχής (ταράντα) επιδίδονταν επί μέρες σε ξέφρενα χοροπηδητά μέχρι να γιατρευτούν. Τα σημερινά εθιμικά δρώμενα με όσους γίνονται εθελοντικά «ταρανταίοι» στην εορτή του Αγίου Παύλου θυμίζουν χορό μαινάδων στις Ορφικές και Διονυσιακές λατρείες της αρχαιότητας. (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 20, άρθρο «Οι ελληνόφωνοι της Κάτω Ιταλίας, η κιβωτός της Μεγάλης Ελλάδας», Θεμιστοκλής Φ. Περτέσης, Φιλόλογος -Ιστορικός, σελίδα 19)

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΤΟΥΣ

Το ορθόδοξο τυπικό στη θρησκεία των ελληνοφώνων μπορεί να ξεριζώθηκε μετά από διωγμούς πάσης φύσεως, η γλώσσα τους όμως διατηρήθηκε πεισματικά μέσα από την προφορική παράδοση. Το 1802 ο Άγγλος περιηγητής John Chetwode Eustace «ανακάλυψε» τα ελληνόφωνα χωριά της Καλαβρίας. Αργότερα δημοσίευσε τις εντυπώσεις του, με στοιχεία της «περίεργης» διαλέκτου, ανακινώντας το ζήτημα του ιδιώματος τους. Οι ίδιο οι ελληνόφωνοι, λόγω της απομόνωσης τους, δεν γνώριζαν την ιδιαιτερότητα της γλώσσας και της καταγωγής τους, την οποία αντιλήφθηκαν μόνο μετά τις πρώτες επισκέψεις επιστημόνων ερευνητών. Όταν το θέμα εξαπλώθηκε διεθνώς, άρχισε και η διατύπωση ποικίλων θεωριών σχετικά με την καταγωγή τους, η βάση των οποίων είναι κυρίως γλωσσολογική, εφόσον δεν υπάρχουν άλλα ιστορικά δεδομένα.

Το 1870 και το 1878 ο Ιταλός γλωσσολόγος Giuseppe Morosi δημοσίευσε δύο πολύ επιμελημένες μελέτες σχετικά με την «γκρεκάνικη» διάλεκτο, όπου υποστηρίζει ότι το ιδίωμα είναι νεοελληνικό και ότι οι ελληνόφωνοι της Απουλίας προέρχονται από Βυζαντινούς εποίκους του 9ου - 11ου αιώνα, ενώ της Καλαβρίας από εποίκους του 11ου - 12ου αιώνα, στηριζόμενος στην παρατήρηση ότι από τον 4ο έως τον 9ο αιώνα υπάρχει ένα χάσμα της γραπτής παράδοσης στις περιοχές αυτές. Πρώτος ο Έλληνας γλωσσολόγος Γ Χατζιδάκις, στις 11 Μαρτίου 1899, αντέκρουσε τη θεωρία αυτή υποστηρίζοντας τη συνέχεια της γλώσσας στην Κάτω Ιταλία από την εποχή της Μεγάλης Ελλάδας μέχρι σήμερα.

Τη θεωρία του G. Morosi υποστηρίζουν οι γλωσσολόγοι Battisti, Alessio, Or. Parlangeli, H. Pernot, Ιακ. Διζικιρλικης κ.ά., ενώ αυτή του Γ. Χατζιδάκι οι Gerhard Rohlfs (Γερμανός καθηγητής και ένθερμος φιλέλληνας, ο οποίος έκανε την Κ. Ιταλία δεύτερη πατρίδα του πραγματοποιώντας επί 60 χρόνια γλωσσολογικές έρευνες), Σταμ. Καρατζάς, Σ. Καψωμένος, Αγγ. Τσοπανάκης, Αναστ. Καραναστάσης κ.ά.

Οι ίδιοι οι κάτοικοι των ελληνόφωνων χωριών πιστεύουν ότι παρά τις προσμείξεις και τα νεώτερα γλωσσικά δάνεια, ο βασικός πυρήνας τους αποτελείται από απογόνους των Ελλήνων της Μεγάλης Ελλάδας του β’ αρχαιοελληνικού αποικισμού και ότι δεν έχουν σχέση με τους νεώτερους Έλληνες πρόσφυγες «που τους χάλασαν τη γλώσσα», όπως υποστηρίζουν οι εντόπιοι «λόγιοι». Χρησιμοποιούν τη λέξη Griko (γρήκος, λατιν. Graecus), η οποία δεν χρησιμοποιείται στην Ελλάδα και γράφουν τις ελληνικές λέξεις με λατινικούς χαρακτήρες.

Πρέπει οπωσδήποτε να τονισθεί ότι αυτή η διάλεκτος αναπτύχθηκε και διατηρήθηκε μόνο με τον προφορικό λόγο και επιβίωσε τόσους αιώνες εξαιτίας τις απομόνωσης των πληθυσμών αυτών. Μέχρι τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο υπήρχε ελάχιστη επαφή και επικοινωνία με τα γειτονικά αστικά κέντρα, ενώ επικρατούσε η ενδογαμία. Επί εποχής Μουσολίνι, ο οποίος ήθελε να εξαλείψει τις εθνικές μειονότητες του ιταλικού κράτους, η φασιστική προπαγάνδα έπαιξε αρνητικό ρόλο.

Οι συνθήκες, όμως, άλλαξαν. Η φοίτηση στα ιταλικά σχολεία και η στρατιωτική θητεία είναι πλέον υποχρεωτική, εφόσον παρά το παρελθόν τους οι κάτοικοι των περιοχών αυτών είναι Ιταλοί πολίτες. Οι μετακινήσεις και οι επαφές με τον ιταλικό πληθυσμό - μέσα από την καθημερινή ζωή και την επιρροή των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας - είναι πλέον εύκολες και απαραίτητες, καθώς κοινωνική και η οικονομική οργάνωση είναι τελείως διαφορετικές. Έτσι, σήμερα ο κίνδυνος εξαφάνισης του γκρεκάνικου ιδιώματος είναι πια ολοφάνερος. Στα εννέα χωριά της Καλαβρίας ζουν περίπου 20.000 κάτοικοι, από τους οποίους μόνο οι 4.000 - 4.500 καταλαβαίνουν και πολύ λιγότεροι μιλούν τη γλώσσα, οι γεροντότεροι. Μόνο στο Γκαλλιτσανό των 200 περίπου κατοίκων η γκρεκάνικη διάλεκτος ομιλείται ακόμη και από τα παιδιά. Στην Απουλία, όπου οι ελληνόφωνοι είναι καλύτερα οργανωμένοι, η κατάσταση είναι σαφώς καλύτερη, αλλά παραμένει προβληματική (από τους 45.000 κατοίκους, 20.000 ομιλούν γκρεκάνικα).

Αριστερά: Η Εκκλησία του Αγίου Νικολάου στο Κοριλιάνο ωτ’ Ότραντο της Απουλίας διακρίνεται από μακριά χάρη στο καμπαναριό της. Κοντά στο χωριό υπήρχε από τον 10^ο αιώνα και το ομώνυμο Ορθόδοξο μοναστήρι, με σημαντική πνευματική δραστηριότητα, καθώς εκεί ως τον 15^ο αιώνα διδάσκονταν αρχαία ελληνικά και λατινικά και αντιγράφονταν αρχαία κείμενα. (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 20, άρθρο «Οι ελληνόφωνοι της Κάτω Ιταλίας, η κιβωτός της Μεγάλης Ελλάδας», Θεμιστοκλής Φ. Περτέσης, Φιλόλογος -Ιστορικός, σελίδα 20)

Δεξιά: Το Ροχούδι της Καλαβρίας, μια απρόσιτη αετοφωλιά ανάμεσα στα ποτάμια Αμεντολέα και Φούρια, παραμένει από το 1973 «χωριό-φάντασμα» εξαιτίας των πλημμύρων και των συνεχών κατολισθήσεων (φωτ. Domenico Nucera) (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 20, άρθρο «Οι ελληνόφωνοι της Κάτω Ιταλίας, η κιβωτός της Μεγάλης Ελλάδας», Θεμιστοκλής Φ. Περτέσης, Φιλόλογος -Ιστορικός, σελίδα 21)

Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΑ ΧΩΡΙΑ

Στην Καλαβρία τα χωριά είναι «σκαρφαλωμένα» στις άγριες πλαγιές του Ασπρομόντε, 70 χλμ. νοτιοανατολικά του Ρηγίου, πρωτεύουσας του νομού. Παρουσιάζουν όλα τα χαρακτηριστικά των κλειστών, απομονωμένων κοινωνιών: προβληματικό βιοτικό επίπεδο και, ως αναπόφευκτη συνέπεια, μετανάστευση και εγκατάλειψη του τόπου, η οποία είναι εμφανέστατη σε κάθε βήμα του επισκέπτη. Εκεί οι άνθρωποι ζουν στο πτωχότερο, ίσως, μέρος της Ευρώπης, με το χαμηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα και ασχολούνται με την καλλιέργεια σιτηρών, αμπελιών και ελαιών. Ορισμένοι εξελίχθηκαν σε δημόσιους υπαλλήλους (κυρίως στη δασική υπηρεσία), δασκάλους, ιατρούς και εμπόρους. Η κυριότερη όμως ελπίδα για την παραμονή των νέων στην περιοχή είναι η ανάπτυξη του τουρισμού.

Στην Απουλία οι συνθήκες είναι σαφώς καλύτερες. Τα ελληνόφωνα χωριά βρίσκονται σε μια εύφορη πεδιάδα γεμάτη από αμπέλια, οπωροφόρα, ελιές και φυτείες καπνού, με μικρές βιομηχανίες επεξεργασίας ξύλου, κάρβουνου και οικοδομικών υλικών, μικρά εργοστάσια χειροτεχνίας και κεραμοποιίας, καθώς και ένα καλό συγκοινωνιακό δίκτυο. Έτσι έχουν δημιουργήσει ευνοϊκές συνθήκες διαβίωσης και ένα βιοτικό επίπεδο αρκετά υψηλό.

Κατά τις επαφές με τους ελληνόφωνους και των δύο περιοχών, είτε πρόκειται για απλούς βοσκούς και αγρότες, είτε για δασκάλους και καθηγητές, όπως ο πρώην υπεύθυνος του Κέντρου Ελληνόφωνων Σπουδών στη Bova Marina, Elio Cotronei, και ο σημερινός διάδοχος του Filippo Vidi, μπορεί κανείς να διακρίνει καθαρά την αγωνία και τον προβληματισμό τους για τη συνεχή συρρίκνωση της γλώσσας τους κατά τις τελευταίες δεκαετίες και την πορεία της στις αρχές του 21ου αιώνα.

Οι ενέργειες των Γκρεκάνων περιλαμβάνουν διαβήματα στις Αρχές, αδελφοποιήσεις με διάφορους δήμους της Ελλάδας, εκτύπωση της πρώτης Γκρεκάνικης Γραμματικής, έκδοση μικρών εφημερίδων και περιοδικών, εκκλήσεις σε ξένους οργανισμούς, δημιουργία πολιτιστικών συλλόγων με ελληνικό όνομα, οργάνωση διεθνών συνεδρίων (ώστε να ανταλλαγούν απόψεις από τους ειδικούς επιστήμονες, όπως γλωσσολόγους, λαογράφους, εθνολόγους, ιστορικούς, αρχαιολόγους κ.ά.), ακόμη και την έκδοση μιας πλούσιας ποιητικής συλλογής Με περισσότερα από 100 ποιήματα 30 σύγχρονων ποιητών από τις περιοχές αυτές, γεγονός το οποίο αποδεικνύει ότι η σύγχρονη ελληνόφωνη ποίηση της Κάτω Ιταλίας συνεχίζει τη μεγάλη λυρική παράδοση της αρχαιότητας.

Αριστερά: Ομάδα μουσικών από το Ροχούδι και το Γκαλλιτσάνο με την τοπική Καλαβρέζικη ενδυμασία των ελληνόφωνων. Μερικά από τα κυριότερα όργανά τους είναι το ντέφι, η τσαμπούνα (από δέρμα κατσίκας) και το σουράβλι. . (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 20, άρθρο «Οι ελληνόφωνοι της Κάτω Ιταλίας, η κιβωτός της Μεγάλης Ελλάδας», Θεμιστοκλής Φ. Περτέσης, Φιλόλογος -Ιστορικός, σελίδα 22)

Δεξιά: Αυθεντικό στιγμιότυπο στο οποίο ελληνόφωνοι στα μέσα του 20^ου αιώνα τρώνε οικογενειακώς το κολατσιό τους στο διάλειμμα του τρύγου. Οι ελληνόφωνοι είναι υπερήφανοι, φιλόξενοι, ευγενικοί και η καλλιτεχνία τους είναι έμφυτη. Το κυρίαρχο στοιχείο που τους συνδέει είναι ο δεσμός με την οικογένεια, ο σεβασμός στα μέλη της και ειδικά στους γεροντότερους. Έχουν παραμύθια, μύθους, ιστορίες, μοιρολόγια, αφηγήματα σαν γνήσιοι έλληνες αλλά διακρίνονται ιδιαίτερα στο τραγούδι. Τους συνοδεύει ο έρωτας και η κτητικότητα. Για την γυναίκα σημασία έχει το ενδιαφέρον για την οικογένεια και η καλοσύνη ενώ τον άντρα τον χαρακτηρίζει περισσότερο η τιμή. (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 20, άρθρο «Οι ελληνόφωνοι της Κάτω Ιταλίας, η κιβωτός της Μεγάλης Ελλάδας», Θεμιστοκλής Φ. Περτέσης, Φιλόλογος -Ιστορικός, σελίδα 23)

Ευτυχώς οι νεώτεροι ελληνόφωνοι μετά από μια περίοδο κατά την οποία αισθάνονταν κάπως μειονεκτικά (π.χ. κατά τη δεκαετία του 1970 όλοι ήθελαν να ξεχάσουν όχι μόνο τη συγκεκριμένη αλλά όλες τις διαλέκτους, καθώς η τάση που κυριαρχούσε ήταν ότι η γλώσσα που έπρεπε να μάθουν ήταν η αγγλική), τελικά συνειδητοποιώντας τον γλωσσικό τους πλούτο, άρχισαν να αισθάνονται ξανά υπερήφανοι για την καταγωγή, τη γλώσσα και τις παραδόσεις τους. Πάντως το ιταλικό κράτος, σκόπιμα ή όχι, αδρανεί. Τουλάχιστον η απόφαση του ιταλικού κοινοβουλίου τον Απρίλιο του 1998 να αναγνωρίσει τα γκρεκάνικα ως προστατευόμενη γλώσσα ήταν εξαιρετικά σημαντική για τη διάσωση της.

Το ελληνικό κράτος τα τελευταία χρόνια δείχνει ευτυχώς μια ευαισθησία για τη διατήρηση αυτού του ιδιαίτερου ιδιώματος και έχουν εκπονηθεί εκπαιδευτικά προγράμματα κυρίως για τη διδασκαλία της νεοελληνικής γλώσσας. Το πρόβλημα είναι ότι οι δάσκαλοι, οι οποίοι στάλθηκαν από την Ελλάδα (σήμερα έξι στην Απουλία και τέσσερις στην Καλαβρία), διδάσκουν τα παιδιά κυρίως νέο ελληνικά, ενώ το μάθημα πρέπει να γίνεται και στο ελληνόφωνο ιδίωμα, ώστε να διασωθεί. Στο Πανεπιστήμιο του Λέτσε υπάρχει εκτός από την έδρα Ελληνικής Φιλολογίας και Τμήμα για τα γκρίκο, ώστε οι διδάσκοντες να γνωρίζουν και τις δύο γλώσσες.

Αριστερά: Παραδοσιακή στολή των ελληνοφώνων από την περιοχή του Μαρτάνο της Απουλίας (φωτ. GSAC). (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 20, άρθρο «Οι ελληνόφωνοι της Κάτω Ιταλίας, η κιβωτός της Μεγάλης Ελλάδας», Θεμιστοκλής Φ. Περτέσης, Φιλόλογος -Ιστορικός, σελίδα 23)

Δεξιά: Η ημιερειπωμένη αλλά πρόσφατα στεγασμένη Ιερά Μονή του Αγίου Ιωάννη του Θεριστή (12^ος αιώνας) στην Καλαβρία παραχωρήθηκε το 1994 από την κοινότητα του Bivongi για 99 χρόνια σε Αγιορείτες μοναχούς οι οποίοι με τον πρωτεργάτη τον πατέρα Κοσμά προσπαθούν να αναστήσουν την Ορθοδοξία στην ευρύτερη περιοχή. Η μονή υπάγεται στην ελληνορθόδοξη Αρχιεπισκοπή Ιταλίας. . (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 20, άρθρο «Οι ελληνόφωνοι της Κάτω Ιταλίας, η κιβωτός της Μεγάλης Ελλάδας», Θεμιστοκλής Φ. Περτέσης, Φιλόλογος -Ιστορικός, σελίδα 24)

Εκτός από τη γλώσσα, ένα άλλο στοιχείο, το οποίο αξίζει μελέτης, είναι η νοσταλγική μουσική τους. Ο ρυθμός των τραγουδιών τους είναι είτε γρήγορος και εορταστικός είτε αργός και κατανυκτικός. Οι ελληνόφωνοι έχουν παραμύθια, μύθους, ιστορίες, μοιρολόγια, αφηγήματα σαν γνήσιοι Έλληνες, αλλά διακρίνονται ιδιαίτερα στο τραγούδι. Είναι φιλόξενοι, υπερήφανοι, ευγενικοί και η καλλιτεχνία τους είναι έμφυτη. Το κυρίαρχο στοιχείο, το οποίο τους συνδέει όλους, είναι ο δεσμός με την οικογένεια, ο σεβασμός στα μέλη της και ειδικά στους γεροντότερους. Ο έρωτας και η κτητικότητα, η οποία τον συνοδεύει, συνδέει τους ανθρώπους για όλη τη ζωή τους. Και, βέβαια, ενώ τη γυναίκα την χαρακτηρίζει το ενδιαφέρον για την οικογένεια και η καλοσύνη, τον άντρα τον χαρακτηρίζει περισσότερο από όλα η τιμή.

Αριστερά: Η περίφημη Κατόλικα (Cattolica) πάνω από το χωριό Στύλος της ορεινής Καλαβρίας, είναι η μόνη βυζαντινή εκκλησία χρονολογούμενη από τον 10^ο αιώνα μ.Χ. η οποία παραμένει άθικτη στον χρόνο. Έχει 5 τρούλους και μοιάζει πολύ με την Παναγία Κουμπελίδικη της Καστοριάς. (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 20, άρθρο «Οι ελληνόφωνοι της Κάτω Ιταλίας, η κιβωτός της Μεγάλης Ελλάδας», Θεμιστοκλής Φ. Περτέσης, Φιλόλογος -Ιστορικός, σελίδα 24)

Δεξιά: Το Μαρτάνο είναι η πρωτεύουσα του συμπλέγματος των εννέα ελληνόφωνων χωριών του Σαλέντο με πληθυσμό 15.000 κατοίκων. Είναι σημαντικό ότι το χωριό αυτό διέσωσε μέχρι σήμερα μια σειρά λαϊκών τραγουδιών, με σημαντικότερα τα μοιρολόγια, των οποίων ο στίχος και ο ρυθμός παραπέμπουν σε εκείνα της Μάνης και της Νισύρου (φωτ. Κώστας Φ. Παπακωνσταντίνου) (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 20, άρθρο «Οι ελληνόφωνοι της Κάτω Ιταλίας, η κιβωτός της Μεγάλης Ελλάδας», Θεμιστοκλής Φ. Περτέσης, Φιλόλογος -Ιστορικός, σελίδα 25)

Τα μικρά παιδιά άρχισαν τα τελευταία χρόνια να συναντιούνται και να μιλούν μόνο το ιδίωμα τους ή να τραγουδούν τα παλαιά τραγούδια. Παράλληλα, οι γεροντότεροι συνηθίζουν να συγκεντρώνονται και να τραγουδούν τραγούδια του θερισμού ή του τρύγου για να μην τα ξεχάσουν. Κάπως έτσι σώθηκαν από τους νεώτερους και τα μουσικά παραδοσιακά όργανα της περιοχής, ορισμένα από τα οποία είναι όμοια με εκείνα της κυρίως Ελλάδας (π.χ. η λύρα τους μ’ εκείνη του Ολύμπου στην Κάρπαθο της Δωδεκανήσου).

Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ

Ένα ακόμη σημαντικότατο νέο στοιχείο είναι ότι η Ορθόδοξη εκκλησιαστική παρουσία στην Καλαβρία τα τελευταία χρόνια γίνεται συνεχώς εντονότερη. Μάρτυρες του σπουδαίου παρελθόντος της βυζαντινής Καλαβρίας αποτελούν επί αιώνες τα ποικίλα μνημεία της περιοχής, όπως η περίφημη Κατόλικα του Στύλου (10ος αιώνας), ο ναΐσκος του Ιερού Χρυσοστόμου (11ος αι.) στον Ιέρακα, το μοναστήρι των Αγ. Αποστόλων κοντά στο χωριό Bivongi κ.ά.

Στην ορεινή περιοχή του Στύλου διατηρείται ημιερειπωμένο το Βυζαντινό μοναστήρι του Αγ. Ιωάννη του Θεριστή (οικοδομήθηκε περί το 1100 μ.Χ.), στο οποίο το φθινόπωρο του 1994-μετά από κάποιες σποραδικές επισκέψεις - εγκαταστάθηκαν οριστικά Αγιορείτες μοναχοί με πρωτοστάτη τον πατέρα Κοσμά. Οι μοναχοί μετά την παραχώρηση της μονής από την κοινότητα του Bivongi για 99 χρόνια άρχισαν να τελούν περιοδικά λειτουργίες σε πόλεις της Ν. Ιταλίας και της Σικελίας, όπου διαμένουν περιστασιακά πολλοί Έλληνες (φοιτητές και μη), και άλλοι Ορθόδοξοι αλλοεθνείς. Εδώ, ει δικά, το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου η παρακολούθηση της αναστάσιμης λειτουργίας σ’ έναν χώρο, ο οποίος προκαλεί δέος και συγκίνηση μέσα σε μια ατμόσφαιρα μοναδική, αποτελεί μια ανεπανάληπτη εμπειρία.

Αριστερά: Ο εντυπωσιακός ναός του Ιέρακα (Τζεράτσε) στην ορεινή Καλαβρία κτισμένος πάνω σε παλαιοχριστιανική βασιλική και χρονολογείται από τον 11^ο αιώνα. Το χωριό γνωστό με το όνομα Άγια Κυριακή διατήρησε στα βυζαντινά χρόνια άσβεστη την Ορθόδοξη πίστη ως το 1480. Σήμερα έχει γύρω στους 4000 κάτοικους. (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 20, άρθρο «Οι ελληνόφωνοι της Κάτω Ιταλίας, η κιβωτός της Μεγάλης Ελλάδας», Θεμιστοκλής Φ. Περτέσης, Φιλόλογος -Ιστορικός, σελίδα 26)

Δεξιά: Αρχοντικό σπίτι του 18ου αιώνα στο Μαρτάνο της Απουλίας. Το Μαρτάνο έχει πάρει το όνομα του από την ελληνική λέξη «αμαρτάνω» επειδή, σύμφωνα με την παράδοση, οι κάτοικοι του είναι οξύθυμοι και βλαστημούν πολύ (φωτ. Θεμ. Περτέσης, Αύγουστος 2002). (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 20, άρθρο «Οι ελληνόφωνοι της Κάτω Ιταλίας, η κιβωτός της Μεγάλης Ελλάδας», Θεμιστοκλής Φ. Περτέσης, Φιλόλογος -Ιστορικός, σελίδα 27)

Πρόσφατα η Μονή απέκτησε δύο μετόχια, τα οποία της παραχώρησαν η κοινότητα Γκαλλιτσανού και ένας φιλορθόδοξος Ιταλός. Υπό σύσταση βρίσκονται ενορίες στη Μεσσήνη και στην Κατάνη της Σικελίας, ενώ προσεχώς στο Ρήγιο και στο Καταντζάρο της Καλαβρίας. Επίσης επισκευάζονται Ορθόδοξοι ναοί, όπως του Αγ. Στεφάνου στο χωριό Μπόβα (Bova), έτσι ώστε οι ελληνόφωνοι (αν και Καθολικοί) να ανάβουν κι εκεί ένα κερί.

Οι μοναχοί πιστεύουν ότι με την Ορθόδοξη εκκλησιαστική παρουσία ανοίγονται νέες προοπτικές στις περιοχές αυτές, ώστε η Εκκλησία να καταστεί κέντρο αναφοράς, επαφής και συσπείρωσης. Η όλη προσπάθεια έχει χαρακτήρα αυστηρά πνευματικό, γιατί ο ελληνισμός είναι κυρίως έννοια πνευματική και πολιτιστική.

Αλλά και στα ελληνόφωνα χωριά του Σαλέντο υπάρχουν 130 βυζαντινές κρύπτες με ωραιότατες τοιχογραφίες από την εποχή των εικονοκλαστών, οι οποίες διατηρούνται σε καλή κατάσταση. Επίσης σώζονται ωραιότατες επιγραφές στα ελληνικά και μερικές, μάλιστα, με ορθογραφικά λάθη, καθώς δεν αναγράφεται μόνο η καθομιλουμένη της εποχής αλλά και η λόγια γλώσσα.

Αριστερά: Το κάστρο της Μπόβα. Το χωριό διαθέτει μοναστήρια, αξιόλογες εκκλησίες, αρχαιολογικό και λαογραφικό μουσείο και χαρακτηρίζεται από πυρετό ανοικοδόμησης. Κάθε Σεπτέμβριο πραγματοποιούνται Γιορτές Λόγου και Τέχνης με παραδοσιακά συγκροτήματα της περιοχής (φωτ. Μ. Πασχάλη). (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 20, άρθρο «Οι ελληνόφωνοι της Κάτω Ιταλίας, η κιβωτός της Μεγάλης Ελλάδας», Θεμιστοκλής Φ. Περτέσης, Φιλόλογος -Ιστορικός, σελίδα 27)

Δεξιά: Ερείπια από τον ναό του Απόλλωνα στο Μεταπόντιο της Μεγάλης Ελλάδας, το οποίο κράτησε άθικτο το όνομά του. Μεταπόντε σημαίνει «μετά τον πόντο», επειδή ακριβώς αυτό το μέρος συνάντησαν πρώτα οι Έλληνες «μετά τη θάλασσα» (φωτ. Θεμ. Περέσης, Απρίλιος 2000) (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 20, άρθρο «Οι ελληνόφωνοι της Κάτω Ιταλίας, η κιβωτός της Μεγάλης Ελλάδας», Θεμιστοκλής Φ. Περτέσης, Φιλόλογος -Ιστορικός, σελίδα 28)

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Οι γλωσσικές μειονότητες στην Ευρώπη έχουν καταμετρηθεί και είναι περίπου 60. Συνήθως βρίσκονται κοντά στα σύνορα κρατών. Οι γκρεκάνοι της Κάτω Ιταλίας αποτελούν ένα σπάνιο παράδειγμα επιβίωσης του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Είναι Ιταλοί πολίτες, οι οποίοι αγωνίζονται να διατηρήσουν τις ρίζες τους με την αρχαία Ελλάδα και τον ελληνισμό, συνδέοντας πολιτισμικά τις δύο χώρες.

Από μια ιδιοτροπία της Ιστορίας και της γεωγραφίας στην καρδιά της πάλαι ποτέ Μεγάλης Ελλάδας απέμειναν δύο ελληνόφωνες νησίδες. Μοναδικός θησαυρός τους είναι η γλώσσα τους. Αν χάσουν την ιδιαίτερη αυτή διάλεκτο και αρχίσουν να ομιλούν τη νεοελληνική θα αποτελέσουν ένα τουριστικό αξιοθέατο στην Κάτω Ιταλία, χωρίς ρίζες, ιστορία, παρελθόν και μέλλον. Η ύπαρξη, όμως, των ελληνόφωνων χωριών δεν είναι ένας μύθος για τουριστική εκμετάλλευση.

Αλλά οι τοπικοί παράγοντες και οι ελληνόφωνοι δεν είναι απαισιόδοξοι. Η σκληρή πραγματικότητα των αριθμών δεν σημαίνει για τους ίδιους ότι η γλώσσα και η συνείδηση τους πεθαίνουν, εφόσον όλο και περισσότεροι νέοι δείχνουν ενδιαφέρον για τη γλώσσα των προγόνων τους.

Για μας οι περιοχές αυτές δεν αποτελούν απλώς μια ανάμνηση, ένα απέραντο μουσείο, γιατί μουσείο είναι η ληξιαρχική πράξη θανάτου ενός πολιτισμού. Ας ελπίσουμε ότι η κατάσταση στα ελληνόφωνα χωριά της Κάτω Ιταλίας θα καταστεί αναστρέψιμη, ότι θα καταφέρουν για μια ακόμη φορά να διασώσουν την παραδοσιακή τους διάλεκτο και την Ορθόδοξη παρουσία εκεί και ότι θα παραμείνουν κατά τον 21ο αιώνα ζωντανά μνημεία του σπουδαίου ιστορικού τους παρελθόντος και μοναδικές στον κόσμο οάσεις αρχαιοελληνικών γλωσσικών επιβιώσεων.

Το θρυλικό καμπαναριό της Αγίας Λουκίας στο Σολέτο της Απουλίας θεωρείται το μεγαλύτερο αριστούργημα της αρχιτεκτονικής του Ότραντο. Προκαλεί ακόμη τον φόβο στους περαστικούς γιατί σύμφωνα με την παράδοση οικοδομήθηκε μέσα σε μια νύχτα από τον ιατρό και φιλόσοφο Matteo Taffuri, γνωστό ως μάγο, ή από κατάδικους των φυλακών του Σολέτο, οι οποίοι κέρδισαν την ελευθερία τους. Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, το έκτισαν άγγελοι με την βοήθεια των καταδίκων, οι οποίοι στην συνέχεια αγίασαν. (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 20, άρθρο «Οι ελληνόφωνοι της Κάτω Ιταλίας, η κιβωτός της Μεγάλης Ελλάδας», Θεμιστοκλής Φ. Περτέσης, Φιλόλογος -Ιστορικός, σελίδα 29)

1. Δημ. Αλεξάνδρου: ΓΚΡΕΚΑΝΟΙ - ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΜΑΓΚΝΑ ΓΚΡΕΤΣΙΑ, εκδ. Ερωδιός, Α9ήνα 1997.

2. Επαμ. Βρανόπουλος: ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΑΔΑ, εκδ. Πελασγός, Α9ήνα 1999

3. Ανζέλ Μεργιανού: ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΑ ΧΩΡΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΩ ΙΤΑΛΙΑΣ, εκδ. Ακρίτας, Α&ήνα 1973.

4. Ιωσήφ Πρελωρέντζος: ΔΩΡΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΩ ΙΤΑΛΙΑ, εκδ. Δρυμός, Α9ήνα 1978.

5. Σαράντος Καργάκος: ΑΠΟΥΛΙΑ (ΣΑΛΕΝΤΟ), εκδ. ΟυΙβπύεία, Α9ήνα 1990.

6. Φιλ. Κοντέμι: Η ΓΚΡΕΚΑΝΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ, εκδ. Ελλήνων Καλαβρίας, Κουμέλκα 1997.

7. Τ.Κ. Λουγγής: Η ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΙΑ, εκδ. Εστία, Α9ήνα 1989.

8. Ρόκκο Απρίλε: Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΣΑΛΕΝΤΟ, Εναλλακτικές Εκδόσεις, Α9ήνα 1996.

9. Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΗ ΠΟΙΗΣΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΩ ΙΤΑΛΙΑ, εκδ. Μάτι, Θεσσαλονίκη 1997.

10. GRECIA SALENTINA - ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ, εκδ. Οίτυλο, Α9ήνα 2001.

12. ΤΑ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΑ ΧΩΡΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΩ ΙΤΑΛΙΑΣ, εκδ. Αντίκτυπος, Α9ήνα 1998.

13. SalvatoreTommasi: KATALISTI O KOSMO - LINGUA, TRADIZIONE E FOLKLORE NELLA GRECIA SALENTINA, εκδ. Ghetonia, 1996.

14. F. Violi: STORIA DEGLI STUD IE DELLA LETTERATURA POPOLARE GRECANICA, εκδ. Δήμος της Μπόβα, Ρήγιο Καλαβρίας 1992.

15. Giuseppe Morosi: STUDI SUI DIALETTI GRECE DELLA TERRA D΄ OTRANTO, Λέτσε 1870.

16. Rocco Aprille: GRECIA APRILLE: ORIGINI E STORIA, εκδ. Ghetonia, Καλημέρα 1994.

17. A. Jacob: IL BASSO SALENTO - RICHERCHE DI STORIA SOCIAL E RELIGIOSA, εκδ. Gongendo, Γκαλατίνα 1988.

18. Brizio Montanaro: CANTI DI PIANTO E AMORE DALL’ ANTICO SALENTO, εκδ. Bompiani, Μιλάνο 1994.

ΟΙ ΙΘΑΓΕΝΕΙΣ «ΕΛΛΗΝΕΣ»

Είναι χαρακτηριστική η ευκολία με την οποία οι νέο-Εθνικοί, παρουσιάζουν διάφορες φυλές του πλανήτη ως ελληνικές, αρκεί :

1.να παρουσιάζουν μια κάποια σχετική γλωσσική συνέχεια της προ-ελληνικής (κατά νεοΕθνικούς) γλώσσας

2.να τιμούν κάθε μορφής ξόανα μέσα από τις λατρευτικές συνήθειες των οποίων οι νέο-Εθνικοί προσπαθούν να βρουν την συνέχιση της αρχέγονης θρησκείας που επιθυμούν να επαναφέρουν.

Αλλά εξίσου δυσνόητη είναι η αποδιαπόμπευση των Βυζαντινών - Ρωμιών ως:

Άραγε, είναι σωστό, ηθικό, λογικό, σώφρον και μη φανατικό όλες αυτές οι φυλές:

1.έστω και αν δεν μίλησαν ποτέ πραγματικά ελληνικά

2.έστω και αν δεν έχουν ουδεμία σχέση με την ελληνική φιλοσοφία

3.έστω και αν δεν έχουν ουδεμία σχέση με την ελληνική παιδεία

4.έστω και αν δεν κατάφεραν να νιώσουν ποτέ Έλληνες

5.έστω και αν δε προσπάθησαν ποτέ να νιώσουν Έλληνες

6.έστω και αν δεν θυσίασαν ποτέ τους μια ρανίδα αίματος για το Ελληνικό και ρωμαίικο κράτος

...να θεωρούνται πιο «Έλληνες» από τους Χριστιανούς Έλληνες πολίτες για χάρη μιας θρησκευτικό-λατρευτικής αρχαιομανίας;

ΕΛΛΗΝΕΣ, Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ & ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ

Το θέμα είναι αναπτυγμένο σε ιδιαίτερη σελίδα.

ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ

ΤΟ ΜΠΟΥΜΕΡΑΝΓΚ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ

ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΑΤΕΣ

ΠΡΟΣΟΧΗ: Στο τέλος κάθε σελίδας του Ανώνυμου Απολογητή θα παρουσιάζονται νεοπαγανιστικές και αθεϊστών (δήθεν ελληνιστών) απάτες που έχουν σχέση με το θέμα της σελίδας. Αυτές οι απάτες δεν έχουν σκοπό να βάλουν τα περιοδικά στα οποία εμφανίζονται τα νεοπαγανιστικά ψεύδη, εφόσον ούτως ή άλλως παγανιστές συγγράφουν σε διάφορα ανυποψίαστα εξ αυτών και αυτά δεν εκφράζονται από τις απόψεις των αρθρογράφων, αλλά σκοπό έχουν:

1. να καταδείξουν τον κρυφοπαγανιστή αρθρογράφο ώστε να γίνει γνωστός και

2. είτε ο κάθε ενδιαφερόμενος που αναγιγνώσκει εκ νέου άρθρα του να θέτει τον εαυτό του εν εγρήγορση και να ελέγχει θαρρετά τα ψεύδη του κρυφοπαγανιστή (δήθεν ελληνιστή), αν είναι μελετημένος και έχει πρόσβαση σε πρωτογενή βιβλιογραφία

3. είτε εάν δεν έχει πρόσβαση σε βιβλιογραφία, να μην δείχνει πλέον εμπιστοσύνη στον αρθογράφο εφόσον γνωρίζει πως εκφράζει ψεύδη για να σπιλώσει τον Χριστιανισμό υποστηρίζοντας θέσεις παγανισμού, που όμως δεν είναι σχεδόν ποτέ ξεκάθαρες, αλλά που παρουσιάζονται ως «ελληνικές» μιας και η πλειοψηφία των νεοπαγανιστών ντρέπεται να ομολογήσει δημοσίως την θρησκεία που ακολουθεί και προτιμά να καμουφλάρεται με κάτι οικοιότερο, τον πατριωτισμό, που όμως αρρωστημένα έχει μετατραπεί σε ένα παγανιστικό εθνικισμό.

ΕΞΑΙΡΕΣΗ: εξαιρούνται τα προσωπικά βιβλία του κρυφοπαγανιστή αθρογράφου ή τα έντυπα με καθαρά νεοπαγανιστικό προσανατολισμό, ανάμεσα στα τόσα που κυκλοφορούν στην Ελλάδα.

Κεντρική σελίδα με νέο-παγανιστικές απάτες

ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΠΑΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ

(Κατά: Παντελή Κοντογιάννη, π. Ιχώρ, τεύχος 59, άρθρο «Αριστοφάνης, ο αρχαίος του 21ου αιώνα», σελ. 36)

Άλλωστε είναι γνωστό ότι μια προσεκτική ματιά στα κείμενα των προγόνων μας είναι αρκετή, για να συνειδητοποιήσουμε ότι οι πάντες απλώς τους επαναλαμβάνουν ή αν προτιμάτε, τους αντιγράφουν.

....

Αυτό ως πρώτη «γεύση», προκειμένου να συνειδητοποιήσουμε ότι οι πρόγονοί μας είπαν τα ΠΑΝΤΑ. Οι μεταγενέστεροι τους αντέγραψαν όλοι. (Πηγή: Παντελής Κοντογιάννης, π. Ιχώρ, τεύχος 59, άρθρο «Αριστοφάνης, ο αρχαίος του 21ου αιώνα», σελ. 36)

Μυθοπλάστης: Παντελής Κοντογιάννης

Απάντηση: Η άποψη πως οι αρχαίοι Έλληνες τα είπαν όλα και οι υπόλοιποι λαοί ήσαν αντιγραφείς ή και κλέφτες (Δαυλός) απηχεί διαρκώς από τον νεοπαγανιστικό τύπο, ως ήχος ατέρμονος μιας καμπάνας που σημαίνει την πνευματική κηδεία του αναγνώστη. Άραγε χρειάζονται αποδείξεις για το ότι οι αρχαίοι Έλληνες δεν τα είπαν όλα; Η ευχολογική οδός των νεοπαγανιστών δεν αρμόζει για τους Χριστιανούς και γι’ αυτό και θα τεθούν ορισμένες αποδείξεις για του λόγου το αληθές...

α. κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει γιατί ο Αριστοτέλης αναφέρει πως οι πρώτοι που ασχολήθηκαν με τα μαθηματικά ήσαν οι Αιγύπτιοι (1) και όχι οι Έλληνες.

β. κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει γιατί ο παγανιστής αυτοκράτωρ Ιουλιανός αναφέρει στο σύγγραμμά του «Κατά Γαλιλαίων» θέσεις που ανατρέπουν (2) τις νεοπαγανιστικές δηλώσεις

γ. κανείς δεν μπορεί να καταλάβει γιατί η αρχαία φιλοσοφία στην διάρκεια του διαφωτισμού δέχθηκε τόσο μεγάλη κριτική και απορρίφθηκαν κάθε είδους «αρχαίες και νέες αυθεντίες».

δ. κανείς δεν μπορεί να εννοήσει γιατί οι νεοπαγανιστές οχυρώνονται πίσω από το ζήτημα «είπαν τα ΠΑΝΤΑ» και όχι το «απέδειξαν τα ΠΑΝΤΑ», μιας και το πρώτο αντιπροσωπεύει την γνώμη ενώ το δεύτερο την επιστημονική γνώση, ζήτημα δηλαδή διαφοράς της μέρας από την νύχτα .

Επίσης αναφορικά με την θρησκεία, και εδώ είναι και το πιο «όμορφο» της υπόθεσης, κανείς δεν μπορεί να καταλάβει γιατί οι νεοπαγανιστές προσκολλώνται στους αρχαίους θεούς όταν ο Αριστοτέλης, ανάμεσα σε εκείνους που είπαν τα «ΠΑΝΤΑ», δήλωσε περί αυτών: «καὶ τοὺς θεοὺς δὲ διὰ τοῦτο πάντες φασὶ βασιλεύεσθαι, ὅτι καὶ αὐτοὶ οἱ μὲν ἔτι καὶ νῦν οἱ δὲ τὸ ἀρχαῖον ἐβασιλεύοντο· ὥσπερ δὲ καί τὰ εἴδη ἑαυτοῖς ἀφομοιοῦσιν οἱ ἄνθρωποι, οὕτω καὶ τοὺς βίους τῶν θεῶν» [Μτφρ: Εκ τούτου δε και πιστεύουν όλοι, ότι και οι θεοί βασιλεύονται, διότι και οι ίδιοι, άλλοι μεν και τώρα ακόμη τελούν, άλλοι δε κατά την πρώτην περίοδον του κοινωνικού των βίου ετέλουν υπό βασιλεία. διότι ως και τα μορφή, ούτω και τους τρόπους του βίου των θεών οι άνθρωποι πλάττουν καθ’ ομοίωσιν των ιδικών των] (3)

Η αλήθεια βρίσκεται λοιπόν κάπου στο μέσο. Οι Έλληνες, ιδίως με τον Αριστοτέλη και την «Λογική» του έθεσαν τις βάσεις για την μέθοδο επίτευξης της επιστημονικής γνώσης. Βεβαίως και δεν είπαν τα πάντα. Πώς θα ήταν ποτέ δυνατόν; Ακόμη και αν έλεγαν τα πάντα, αυτό δεν θα σήμαινε τίποτα, διότι το να λες σημαίνει ότι εκφέρεις μια γνώμη και όχι ότι κατέχεις την γνώση, η οποία εν αντιθέσει με την πρώτη χρειάζεται να την αποδείξεις [επιστήμη]. Διάκριση όμως που οι νεοπαγανιστές δεν επιθυμούν να διατυπώσουν στα έντυπά τους, διότι έτσι θέλουν να παίζουν το παιχνίδι τους της συσκότισης της μάθησης. Κάθε φορά που κάτι ανακαλύπτει κάποιος επιστήμονας ανά τον κόσμο και το αποδεικνύει, οι νεοπαγανιστές αυλοκόλακες προστρέχουν να βρουν ποιος από όλους τους αρχαίους Έλληνες το είπε. Και αν δεν το είπε, με την κατάλληλη «γλωσσική επεξεργασία» του αρχαίου κειμένου καταφέρνουν να τον κάνουν να το «έχει πει» (4). Όμως όπως ελέχθει άλλο το να εκφέρει κάποιος 1000 γνώμες και άλλο να τις αποδεικνύει, Διότι όταν δεν τις αποδεικνύει τότε αυτό σημαίνει στα σίγουρα ότι:

α. είτε τις αντέγραψε από άλλους

β. είτε τις «έκλεψε» από άλλους

γ. είτε «το πέτυχε στην τύχη»

πράγμα που δεν τον κάνει καθόλου ανώτερο και υπερήφανο από αυτόν που το αποδεικνύει, ακόμη και αν αυτός έπεται χρονικά από τον δεύτερο.

Σημειώσεις

1. «πλειόνων δ’ εὑρισκομένων τεχνῶν καὶ τῶν μὲν πρὸς τἀναγκαῖα τῶν δὲ πρὸς διαγωγὴν οὐσῶν, ἀεῖ σοφωτέρους τοὺς τοιούτους ἐκείνων ὑπολαμβάνεσθαι διὰ τὸ μὴ πρὸς χρῆσιν εἶναι τὰς ἐπιστήμας αὐτῶν. ὅθεν ἤδη πάντων τῶν τοιούτων κατεσκευασμένων αἱ μὴ πρὸς ἡδονὴν μηδὲ πρὸς τἀναγκαῖα τῶν ἐπιστημῶν εὑρέθησαν, καὶ πρῶτον ἐν τούτοις τοῖς τόποις οὗπερ ἐσχόλασαν. διὸ περὶ Αἴγυπτον αἱ μαθηματικαί πρῶτον τέχναι συνέστησαν, ἐκεῖ γὰρ σχολάζειν τὸ τῶν ἱερέων ἔθνος» [μτφρ: καθώς δε ευφερίσκονταν όλο και περισσότερες τέχνες, μερικές για να θεραπεύσουν τις ανάγκες της ζωής, άλλες για την εσωτερική καλλιέργεια (ήταν φυσικό) να θεωρούνται πάντοτε σοφότεροι οι εφευρέτες αυτού του είδους των τεχνών εξαιτίας του ότι οι επιστήμες τους δεν απέβλεπαν στην χρησιμότητα. Ως εκ τούτου όταν πια όλες οι τέτοιου είδους εφευρέσεις είχαν εδραιωθεί, οι επιστήμες που δεν απέβλεπαν ούτε προς ικανοποίηση ηδονής ούτε προς ικανοποίηση αναγκών της ζωής εφευρέθηκαν, και πρώτα πρώτα σε τέτοιους τόπους όπου οι άνθρωποι είχαν τον ελεύθερο χρόνο· ακριβώς για το λόγο αυτό οι μαθηματικές τέχνες καθιερώθηκαν πρώτα στην Αίγυπτο, επειδή στην τάξη των ιερέων επετράπη να έχει ελεύθερο χρόνο] (Πηγή: Αριστοτέλης, Μετά τα Φυσικά Α΄ 981 17 - 25, Μετάφραση Γεωργία Κατσαλάκη)

2. 26. Γιατί τη μελέτη των ουράνιων φαινομένων οι Έλληνες την τελειοποίησαν, ενώ οι πρώτες παρατηρήσεις είχαν γίνει από τους βάρβαρους στη Βαβυλώνα, κι η μελέτη της γεωμετρίας, αφού ξεκίνησε με την καταμέτρηση της γης που γινόταν στην Αίγυπτο, έφτασε να έχει τέτοια ανάπτυξη. Κι η αριθμητική, ενώ άρχισε παλιά με τους Φοίνικες εμπόρους, για τους Έλληνες έγινε αφορμή για επιστημονική γνώση. (Πηγή: Ιουλιανός Κατά Γαλλιλαίων)

3. Αριστοτέλης, Πολιτικά Ι-ΙΙΙ, Εισαγωγή, Μετάφραση, σχόλια Παναγής Λεκατσάς,, Βιβλιοθήκη Αρχαίων Συγγραφέων, Εκδόσεις Ε. & Μ. Ζαχαροπούλου Ε.Π.Ε., Αθήνα, βιβλίον Ι, 1252b 13-1263a 1, σσ. 80-81)

4. Στο ίδιο άρθρο ο συγγραφέας όταν αναφέρει την Ειρήνη που μαζί με την νύμφη καβαλικεύουν ένα σκαθάρι, λέει πως αυτό το σκαθάρι είναι βάση μιας υλιστικής εξήγησης «ιπτάμενο μεταφορικό μέσο» και πως οι ακαθαρσίες που αυτό έτρωγε είναι ανάλογες με την κηροζίνη των σύγχρονων αεροσκαφών! Περισσότερα γι’ αυτή την απάτη σε άλλη σελίδα.

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΠΡΟΣΗΥΧΟΝΤΟ

(Κατά: Αναστασάκη Ραδάμανθυ, Η αναβίωση της αρχαίας Ελληνικής θρησκείας, σελ. 20)

Αριστερά: Ραδάμανθυς Αναστασάκης, Ηθοποιός Καθηγητής Πανεπιστημίου Αιγαίου (Πηγή: Ραδιοτηλεοπτικός σταθμός «Alter», 1. «Alter», Εκπομπή «Χωρίς Μοντάζ ΙΙ», Σάββατο 07/02/2004)

Δεξιά: Η αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, Ρ. Αναστασάκης, Μ. Βερέττας, Μ. Δημόπουλος, Μ. Καλόπουλος. Μ. Κιουλαφά, Π. Μαρίνης, Χ. Μήνη, Στ. Μυτιληναίος, Γ. Σπυρόπουλος, Ο. Τουτουνζή, Γ. Τσαγκρινός, Εισαγωγή Εύα Αυλίδου, Εκδόσεις Αρχέτυπο, Έκδοση Α΄ Απρίλιος 2002, Θεσσαλονίκη.

Με την προσευχή ζητούμε από τους Θεούς κάποιο πράγμα που νομίζουμε ότι στερούμεθα. Υπό την έννοια ταύτην, η προσευχή είναι βλασφημία, διότι οι Θεοί γνωρίζουν καλύτερα από εμάς τίνος πράγματος έχουμε αληθινά ανάγκην. Από της απόψεως αυτής, το να ζητούμε από τους Θεούς εκείνου που νομίζουμε χρήσιμον, ενώ εις την πραγματικότητα μπορούμε να μας είναι άχρηστον, επιβλαβές ακόμη και επικίνδυνον, είναι πράξης αντιβαίνουσα προς την αξιοπρέπεια του Θεού.

Άλλην έννοιαν όμως έχει ο Ύμνος, η επίκλησης της θείας Αγάπης και εξύμνησης, ο αίνος των θείων ιδιοτήτων. Τέτοιους ύμνους διαθέτουμε πολλούς (τους Ορφικούς Ύμνους, τους Ομηρικούς Ύμνους και πλήθος φιλοσοφικών και λειτουργικών ύμνων της Αρχαιότητος. Οι Έλληνες δεν προσηύχοντο δια να ζητήσουν από τους Θεούς κάτι κατά το πλείστον ατομικόν, αλλά εξυμνούσαν την Θείαν Πρόνοιαν, εξυψούμενοι και αυτοί συγχρόνως και αιτούμενοι την επικουρίαν αυτής δια την πνευματικήν τους εξύψωσιν και την συμπαράστασιν του Θείου στα πνευματικά τους έργα. Απαγγέλοντες ή ψάλλοντες ύμνους προς τους Θεούς, ανυψούντο μέχρι των ανωτέρων πεδίων και «δυνδιελέγοντο» μετά των Θεών (Πηγή: Αναστασάκης Ραδάμανθυς, Η αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, Ρ. Αναστασάκης, Μ. Βερέττας, Μ. Δημόπουλος, Μ. Καλόπουλος. Μ. Κιουλαφά, Π. Μαρίνης, Χ. Μήνη, Στ. Μυτιληναίος, Γ. Σπυρόπουλος, Ο. Τουτουνζή, Γ. Τσαγκρινός, Εισαγωγή Εύα Αυλίδου, Εκδόσεις Αρχέτυπο, Έκδοση Α΄ Απρίλιος 2002, Θεσσαλονίκη, σελίδα. 20, «περί προσευχής και αίνου»)

Μυθοπλάστης: Αναστασάκης Ραδάμανθυς

Απάντηση: Οι Έλληνες νεοπαγανιστές θεολόγοι, έχουν ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που τους δίδει μοναδικότητα παγκοσμίως. Ποιό είναι αυτό; Πως όχι μόνο δεν μελετούν ποτέ τους υπολοίπους, θεωρώντας τα δικά τους λόγια «θέσφατα θεολογίας» αλλά δεν μελετούν μήτε όσα αυτοί εκδίδουν. Τα παρακάτω εις αναντροπή των θέσεων του Α. Ραδάμανθυ, είναι αντλημένα από το βιβλίο Άραι, του διακεκριμένου για αρχαία ελληνικά ζητήματα Ι.Θ. Κακριδή, που εκδόθηκε από τις εκδόσεις Ιδεοθέατρον, του Ραδάμανθυ Αναστασάκη στην Αθήνα το 2000. Ας σημειωθεί πως το βιβλίο εις το οποίο ο Α. Ραδάμανθυς διατυπώνει τις αντίθετες απόψεις του, είναι αργότερο, και δηλαδή του έτους 2002 ενώ σύμφωνα με τον Ι.Θ. Κακριδή, όχι μόνο ο θεός άκουγε τις προσευχές των αρχαίων προγόνων αλλά και πως σύμφωνα με την αρχαία γραμματεία , ο θεός δεν ήταν θεός αν δεν εκτελούσε το ζητούμενο του πιστού:

Προσευχή = Κατάρα

Αραί είναι δύο ειδών: απευθύνονται εις τον θεόν είτε προς ιδίον όφελος του προσευχομένου είτε προς βλάβη του εχθρού του· η πρώτη τάξη περιλαμβάνει τας ευχάς, η δεύτερη τας κατάρας· έχομεν το δικαίωμα να εξετάσωμεν ευχάς και κατάρας μαζί; Η ηθική διάκρισις μεταξύ ευχής και κατάρας δεν είναι ελληνική, είναι χριστιανική (1)· ούτε λεκτική διάκρισις των δύο εννοιών υπάρχει εις τους αρχαίους: άρῶμαι σημαίνει άλλοτε εύχομαι εις τον θεόν ζητών κάτι ωφέλιμο δι’ εμέ και άλλοτε καταρώ μαι· ἀρὰ σημαίνει προσευχήν, η οποία να περιέχει μίαν παράκλησιν (2)· η παράκλησις αυτή αναφέρεται βεβαίως εις κάτι ου επιθυμούμεν, που μας ωφελεί· αλλά και η βλάβη του εχθρού είναι δική μας ωφέλεια (3). Η κατάρα για τους αρχαίους δεν είναι παρά προσευχή επί βλάβη του άλλου· αυτό φαίνεται καθαρά εις τας παλαιοτέρας παραδόσεις: δια να βλάψει κανείς τον εχθρό του δεν εκφέρει απλώς κατάρα εναντίων του, αλλά προσευχόμενος απευθύνεται προς ένα συγκεκριμένο θεόν:

«Κλῦθί μεν, ἀργυρότοξ’ ὃς Χρύσην ἀμφιβέβηκας…

…εἴ ποτέ τοι χαρίεντ’ ἐπί νηὸν ἔρεψα,

ἢ εἰ δὴ ποτέ τοι κατὰ πίονα μηρί ἔκηα

ταύρων ἠδ΄ αἰγῶν, τόδε μοι κρήηνον ἐέλδωρ:

τίσειαν Δαναοὶ ἐμὰ δάκρυα σοῖσι βέλεσσιν. (4)

Πότνι’ Ἀθηναίη, ρυσίπτολι δῖα θεάων,

ἆξον δὴ ἔγχος Διομήδεος, ἡδὲ καὶ αὐτὸν

πρηνέα δὸς πεσέειν Σκαιῶν προπάροιθε πυλάων. (5)»

Είναι δυνατόν μια προσευχή να περιλαμβάνη ευχή και κατάρα συγχρόνως:

«Φίλια δῶρα Κυπρίας ἄγ’ εἴ τι, Ποσείδαον, ἐς χάριν

τέλλεται πέδασον ἔγχος Οἰνομάου χάλκεον,

ἐμέ ταχυτάτων πόρεσον ἁρμάτων… (6)»

Σημειώσεις:

1. Ο Αλκιβιάδης εις τον ομώνυμον διάλογο του Πλάτωνος (ΙΙ, 143 b) κάμνει διάκρισιν ευχής και κατάρας, όχι όμως από ηθικής απόψεως, αλλά εν’ σχέσει με το αποτέλεσμα. Ηθικώς διέκρινεν τας εννοίας η ιέρεια Θεανώ, η οποία ηρνήθη να υπακούση εις το ψήφισμα του αθηναϊκού λαού και να καταρασθή τον Αλκιβιάδην ισχυριζομένη «εὐχῶν οὐ καταρῶν ἱέρειαν γεγονέναι» αυτό όμως είναι μοναδικόν· εκτός τούτου μπορεί το ανέκδοτον να είναι πλάσμα μεταγενεστέρων χρόνων.

2. Πρβλ. L. RADERMACHER εν Arch. f. Religw. 11 (1908) σ. 19, HEILER Gebet σ. 197, Μ. NILSSON εν Chantepie, Religionsgeschichte II σ. 284, SCHWENN Gebet und Opfer σ. 25

3. Έχομεν και περιπτώσεις, εις τα οποίας εύχεται κανείς εις τον θεόν κάτι καλόν υπέρ άλλου· και αυτό είνια έμμεσος ωφέλεια ευχόμενου, ο οποίος δι’ ένα οιονδήποτε λόγον π.χ. από ευγνωμοσύνη (Αισχ. Ικέτ. 625 εξξ.) από αγάπην κ.λ.π. επιθυμεί το καλόν του άλλου και αν εκπληρωθεί η ευχή θα αισθανθή ευχαρίστησιν.

4. Ομ. Α 37 κ. εξξ.

5. Ομ. Ζ 305 εξξ.

6. Πινδ. Ολ. Ι 75 εξξ. Πρβλ. και Αισχ. Επτα 312 εξξ. - Βαθμιαίως η λ άρα απέκτησε και την έννοια της κατάρας, όπως την εννοούμε ημείς σήμερα. Η αρά των Λαβδακιδών και των Πελοπιδών δεν σχετίζεται με ορισμένη θεότητα· έτσι και ο Πέλοψ επί παράδειγμα καταράται τους υιούς του χωρίς να ζητά την εκπλήρωση από κανένα θεό (Ελλάνικος Fr. Gr. Hist. 4 F. 157 [42 Μ])· η ανάπτυξη της σημασίας αυτής είναι υστερογενής και απαντά στην παράδοση σχεδόν μόνο εις τα δύο αυτά γένη, τα κύπτοντα υπό το βάρος της προγονικής κατάρας· και η προγονική κατάρα όμως είναι νεοτέρα θρησκευτική αντίληψη. (Ιδέ. Ανώτ. σ. 3). Στην περίπτωση αυτή η αρά ταυτίζεται με την ερινύν (πρβλ. F. Blass εις την Εισαγωγή της εκδόσεως των Ευμενίδων (1907) σ. 2 εξ.

Πηγή: Άραι, Ι.Θ. Κακριδής, εκδόσεις Ιδεοθέατρον, Ραδάμανθυ Αναστασάκη, Αθήνα 2000, σσ. 5-6

Ο θεός δεν μπορεί να ξεφύγει από την προσευχή [χροιά μαγείας]

«Στις ευχές έχουμε κατά κανόνα προσφώνηση του θεού συνοδευόμενη από μία ή πολλές προσωνυμίες και κοσμητικά επίθετα, κάποτε και από την δήλωση των τόπων, όπου ο θεός λατρεύεται ή κατά προτίμηση διατρίβει (1):

(κισσοάραν θεὸν)

«Βρόμιον ὄν τ’ Ἐριβόαν τε βροτοὶ καλέομεν

γόνον ὑπάτων μὲν πατέρων…(2)

[Ἔλθ΄, ἄνα Δ]ιθύραμβε Βάκχ΄

ε[ὔιε, θυρσῆ]ρες, βραϊ-

τά, Βρόμιε…

εὐοῖ ὦ Ἰό[βακχ’ ὦ ἰὲ Παιά]ν (3)

Κλῦθί μευ (4), ἀργυρότοξ΄, ὃς Χρύσην ἀμφιβέβηκας,

Κίλλαν τε ζαθέην Τενέδοιό τε ἶφι ἀνάσσεις,

Σμινθεῦ…(5)

Λύκιε καὶ Δάλοι’ ἀνάσσων

Φοῖβε, Παρνασσοῦ τε κράναν Κασταλίαν φιλέων (6)»

Αρχικά και αυτή η απλή προσφώνηση του ονόματος του θεού είχε μαγική δύναμη και ο θεός καλούμενος με το όνομά του ήταν αναγκασμένος να υπακούσει. Για τον αφελή άνθρωπο το όνομα ταυτίζεται με τον φορέα του, δεν μπορεί να κάμει διάκριση μεταξύ του ονόματος, της λέξης και του προσώπου αυτού· επομένως ο κατέχων το όνομα του θεού, δεσπόζει και αυτού του ίδιου (4). Μπορεί όμως ο θεός να υπακούει εις ένα μόνο όνομα, το μέγιστον, το αληθινόν, το αυθεντικόν· (5) γι’ αυτό ο ευχόμενος απαριθμεί όλα τα ονόματα και επίθετά του, ώστε να είναι ασφαλής, ότι δεν παρέλειψε εκείνο, που πρέπει να ακουσθεί. Συγχρόνως ο θεός προσδιορίζεται καλύτερα και δεν μπορεί να ξεφύγει. Κατ’ ανάλογο αντίληψη αναφέρονται κατά σειρά και τα ονόματα όλων των τόπων, όπου είναι πιθανόν την στιγμή εκείνη να διατρίβει ο θεός, φυσικά εις πόλεις που κατ’ εξοχήν λατρεύεται ή του αρέσουν. Έτσι η ευχή τον βρίσκει, όπου και αν είναι, και δεν θα μπορεί να ισχυρισθεί ότι δεν την άκουσε, επειδή την στιγμή εκείνη διέτριβε αλλού (6).

Στις άρες εξ άλλου αρκετά συχνά κατά την προσαγόρευση του θεού μνημονεύεται και τα γένος αυτού:

«Κλῦθι, αἰγιόχοιο Διὸς τέκος, ἀτρυτώνη (7).

Χαῖρε Κυλλάνας ὀ μέδεις, σὲ γὰρ μοι

Θῦμος ὔμνην, τὸν κορύφαισ’ ἐν αὔταις

Μαῖα γέννα τῷ Κρονίδᾳ, μίγεισα παμβασίληϊ (8)»

Και η μνεία αυτής της καταγωγής είχε μαγική σημασία αρχικά (9) και αυτό συντελεί στον ακριβέστερο καθορισμό του θεού:όνομα, προσωνυμίες, επίθετα, γένος, τόπος διαμονής, με όλα αυτά ο θεός δένεται και η διαφυγή του είναι αδύνατη.

Είναι βέβαιο ότι στα χωρία, τα οποία αναφέραμε -πλην των μαγικών παπύρων- οι ποιητές δεν αισθάνονταν πλέον ούτε τα πολλά ονόματα και επίθετα, ούτε την απαρίθμηση των τόπων, ούτε την μνεία της καταγωγής ως μέσο εξαναγκασμού των θεών· πολύ προ του Ομήρου με τις νέες θρησκευτικές αντιλήψεις οι χρήσεις αυτές είχαν χάσει την μαγική του σημασία. Για τον Όμηρο και τους μετ’ αυτόν ποιητές όλα αυτά ήσαν εκδηλώσεις τιμής και σεβασμού (10), ακόμη περισσότερο μάλιστα, ακολουθούσαν περισσότερο την παράδοση, η οποία κατ΄ εξοχήν συντηρητική διατηρεί τα στοιχεία αυτά από αιώνες, χωρίς καλά καλά να σκέπτονται τον λόγο, δια τον οποίο τα εισήγαγαν και στην δική τους ποίηση. Ήδη στο έπος έχουν καταντήσει απλά τυπικά διακοσμητικά στοιχεία (11)

Σημειώσεις:

1. Πρβλ. Μένανδρ. Π. Επιδεικτ. (Rhet. Gr. Speng. III σ. 334, 27 εξξ.)

2. Πινδ’ απ. 75 στ. 10 εξ.

3. Φιλοδάμου Παιάν εις Διόνυσον (Diehl σ. 252( στ. 1 εξξ. (δ΄ αιών.). Για παραδείγματα άλλα δες Adami ενθ. σ. 221 εξξ. Ausfeld ενθ. αν. σ. 520 εξξ. G. Mayer, Die stilistiche Verwendung der Nominalkomposition im Griechischen εν Philologus Supplbd. XVI 3 (1923) σ. 50 εξξ. Πληθώρα επιθέτων και προσωνυμιών ευρίσκει κανείς εν γένει στους ύμνους, όπως επί παραδείγματι στους δελφικούς· στοςυ ορφικούς έχουμε κατάχρηση πλέον, αφού και ολόκληροι ύμνοι αποτελούνται από επικλήσεις μόνον. Κάποτε το πλήθος των επωνυμιών μιας θεότητας αντικαθίσταται με το «πολυώνυμος» απλώς: «Πολυώνυμε, Καδμείας ἄγαλμα νύμφας καὶ Διὸς βαρυβρεμέτα γένος» (σοφ. Αντιγ. 1115 εξξ. Ιδέ και Πινδ. Ισθμ. V. 1. Πρβλ. H. Usener, Goetternamen (1896) σ. 334 εξ. Άλλοτε, επειδή ο ευχόμενος δεν είναι βέβαιος ότι γνωρίζει όλα τα ονόματα - επίθετα του θεού ή και διότι δεν γνωρίζει διόλου περί τίνος θεού πρόκειται, προσεύχεται προς αυτόν, όποιος και αν είναι : «Ζεύς, ὅστις ποτ’ ἐστίν, εἰ τόδ’ αύτῷ φίλον κεκλημένω, τοῦτό νιν προσεννέπω» (Αισχ. Αγαμ. 160 εξ.) «Κλῦθι, ἄναξ, ὅτις ἐσσί πολύλλιστον δὲ σ’ ἱκάνω» (Ομ. Ε 445). Ιδέ Adami ενθ. ανωτ. Ausfeld [ De gr. Precationibus], εν. αν. σ. 518 [appel ενθ. αν. σ. 76 εξξ.], Norfen ενθ. αν. σ. 111 εξξ. W. Schmidt die Bedeutung des Namens σ. 33 εξ. F. Heiler Gebet σ. 153 και υποσ. 29, G. Meyer ενθ. αν. σ. 51. Πρβλ. και L. Daubner εν Chantepie Religionsgeschichte II σ. 455 εξ.

4. «Κλῦθι» σι αυτού ζητείται να προσελκυσθεί η προσοχή του θεού και δι αυτό συνηθέστατα απαντά τούτο στην αρχή της ευχής· ιδέ Adami ενθ. ανωτ. σ. 119, Schwenn Gebet und Opfer σ. 28. Πρβλ. και Heiler ενθ. ανωτ. σ. 58

5. Ομ. Α 37 εξξ.

6.Πινδ. Πυθ. Ι 39 εξξ. Ιδέ άλλα παραδείγματα εν Adami ενθ. ανωτ. 227 εξξ. Ausfeld ενθ. ανωτ. σ. 524 εξ. [Appel ενθ. ανωτ. σ. 114 εξ.], Norden ενθ. ανωτ. σ. 168 και υποσ. 2

7. Πρβλ. A. Abt Die Apologie des Apuleius (Rgvv IV 2) σ. 118 εξξ. C. Michel εν Philologie et linguistique, Melanges off. A L. Havet (1909) σ. 281 εξξ. Δι αυτό ο θεός των Ιουδαίων αποκρύπτει το όνομά του από τους ανθρώπους (Εξοδ. 3,1 3 εξ. 6,3) Πρβλ. E. Norden ενθ. ανωτ. σ. 217 εξ. H. Gunkeel, Das Marchen im alten Testament (1917) σ. 71, R. Hirzel, Das Marchen im alten Testament (1917) σ. 71, R. Hirzel ενθ. ανωτ. σ. 24 δι αυτό το μεγάλο όνομα, το πραγματικό του Αλλάχ είναι μόνο εις τους αποστόλους και προφήτες του Μωαμεθανισμού γνωστό (W. Schmidt ενθ. ανωτ. σ. 33). Και ο αιγυπτιακός θεός Re αποκρύπτει ρο κύριο όνομα, που του έδωκαν οι γονείς του, δια να μην μπορέσει κανένα μάγος να ασκήσει μαγική εξουσία εναντίων του (A. Erman, Aegypten und aegypt. Leben im Altertum (1885) σ. 361. Δι αυτόν το λόγο και η Ρώμη απέκρυπτε το πραγματικό της όνομα (Πλίν. 3,65)· εάν κανείς εχθρός το μάθαινε θα αποκτούσε συγχρόνως την δύναμη να καταστρέψει την πόλη. Η απλή προσφώνηση ήταν εν τούτοις πάντοτε αναγκαία για να καθορισθεί, σε ποιον θεό απευθύνονταν η προσευχή· και αν ακόμη δεν είχε προηγηθεί η μαγική περίοδος, ο θνητός έπρεπε πάντως να ονομάζει τον θεό, εις τον οποίο προσεύχονταν κάθε φορά. Εδώ δικαιούμεθα να ομιλούμε περί παράλληλης χρήσης μαγείας και προσευχής, όχι περί χρησιμοποιήσεως ενός παλαιού μαγικού στοιχείου υπό του ανθρωπομορφισμού.

8. Αυτό το βλέπουμε φανερά στους μαγικούς παπύρους, όπου η «γνῶσις τοῦ ὀνόματος» του θεού παίζει σημαντικό ρόλο: «ἑπίβλεψόν με τὸν εἰδότα σου τὸ ἀληθινὸν ὄνομα καὶ αὐθεντικὸν ὄνομα»

9. Δι αυτό τον λόγο προστίθεται ενίοτε εις την προσευχή η παρατήρηση ότι απευθύνονται προς τον θεό, με όποιο όνομα επιθυμεί να προσφωνηθεί: «ὦ Ζεῦ πάτερ ἢ ὅ τί σοι φίλον ὄνομα καὶ ὅπως ὀνομάζεσθαι» Ιουλ. Αυτοκρ. Λόγ. VII 231 Α. Πρβλ. Πλατ. Κρατυλ. 400 Ε. Μένανδρ. Π. Επιδεικτ. Rhet. Gr. Sp. III σ. 445, 25 εξξ. Ιδέ σ. 12 υποσ. 5

10. Πρβλ. H. Usener Goetternamen (1896) σ. 335 εξ, W. Kroll εν Rh. Mus. 52 (1897) σ. 346, A. Dieterich Mithrasliturgie (1903) σ. 110 εξξ. Ausfeld ενθ. ανωτ. σ. 518 εξξ. Wuensch εν Arch. F. Religw. VII (1904) σ. 98 εξ. Και εν R. E. IX 143 ε. λ. Hymnos H. Gunkel Das Moerchen im alten Hirzel Der Name εν Abhandl. Der soechsich. Gesellsch. der Wissensch. XXXVI (1918) σ. 17 εξξ. Th. Hopfner Griech. - Aegypt. Offenbarungszauber (Wessely Stud. z. Palaeogr. XXI (1921) Ι σ. 174 εξ. G. Meyer ενθ. ανωτ. 48 εξ. (Εν υποσ. 3 της σελ. 48 πλουσιότατη βιβλιογραφία δια τας αναλόγους πεποιθήσεις άλλων λαών), F. Dornseiff εν Vortroege der Bibl. Warburg 1924-1925 (1927) σ. 213 εξ.

11. Ομ. Ε. 155

Πηγή: Άραι, Ι.Θ. Κακριδής, εκδόσεις Ιδεοθέατρον, Ραδάμανθυ Αναστασάκη, Αθήνα 2000, σσ. 12- 16

Αν ο θεός δεν εκτελέσει τότε δεν είναι θεός

Άλλοτε ο παρακαλών ζητεί να εξερεθίσει τον θεόν αν δεν εκτελέσει το ζητούμενο, σημαίνει ότι δεν είναι θεός, ότι είναι άδικος κ.τ.λ.

Ζεῦ ξένι᾽, ὅρα τάδ᾽ εἰ γὰρ αὐτὰ μὴ βλέπεις,

ἄλλως νομίζῃ τὸ μηδέν ὤν θεός (1)

Ομοίως απευθύνεται ο Αμφίων προς τον πατέρα του Δία:

[σοὶ δ᾽ ὅς τ]ὸ λαμπρὸν ἀιθέρος ναίεις πέδον

[λέγω τ]οσοῦτον, μὴ γαμεῖν μὲν ἡδέως,

[γήμαν]τα δ᾽ εἶναι σοῖς τέκνοις [άνω]φελῆ·

[οὐ γὰρ κ]αλὸν τόδ᾽· ἀλλᾶ συμ[μαχεῖν φίλοις.

Πείθου... (2)

Σημειώσεις

1. Ευρ. Κυκλ. 354 εξ.

2. Ευρ. Αντιόπ., Supplem. Euripid v. Arnim σ. 18 στ. 11 εξξ. Άλλα παραδείγματα παρέχει ο Ausfeld ενθ. ανωτ. σ. 534. -΄Οταν ο θνητός μετά την αποτυχίαν του εις κάτι που επιχειρεί περί εκρήξεως οργής, όχι περί μέσου δια να επακούσει ο θεός: Ζεῦ πάτερ, οὔ τις σεῖο θεῶν ὀλοώτερος ἄλλος! (Ομ. Ιλ. Γ 365)- Εις τον Ευριπίδην απαντά συχνά μομφή κατά του θεού, αλλά και εκεί συνήθως δεν είναι μέσω εξερεθισμού, απλώς ο δραματικός εκφράζει την ατομική του πικρίαν δια την αδικίαν των πιστευομένων θεών, την παρατηρουμένην τόσο εις τους μύθους, όσον και εις την πραγματικότητα.

Πηγή: Άραι, Ι.Θ. Κακριδής, εκδόσεις Ιδεοθέατρον, Ραδάμανθυ Αναστασάκη, Αθήνα 2000, σελ. 20

[Περισσότερα πολύ ενδιαφέροντα για αυτές τις αρχαίες κατάρες στην σελίδα με τα αναθέματα]

Μα το θέμα δεν τελειώνει εδώ. Στο ίδιο το βιβλίο εις το οποίο ο Αναστασάκης Ραδάμανθυς δηλώνει τις λαθεμένες απόψεις του, ένας άλλος νεοπαγανιστής ανατρέπει το ίδιο αυτές, χρησιμοποιώντας τον Γκαίτε:

Μία θρησκεία που έτυχε της συμπάθειας πολλών δυτικοευρωπαίων φιλοσόφων όπως του Γκαίτε... Χαρακτηριστική είναι η εξομολόγηση του Γκαίτε:

Ηγόρασα μίαν τεράστιαν κεφαλήν του Διός. Την έβαλα στο κρεβάτι μου και άφησα το φως να πίπτει επάνω της κατά τρόπον κατάλληλον, ώστε να την βλέπω κάθε πρωΐαν φωτιζομένην και να της απευθύνω την προσευχήν μου. (Από την επιστημονική επιθεώρηση ΤΟ ΛΑΪΚΟΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΗΣ ΒΡΑΔΥΝΗΣ) (Πηγή: Μάριος Δημόπουλος, Η αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, Ρ. Αναστασάκης, Μ. Βερέττας, Μ. Δημόπουλος, Μ. Καλόπουλος. Μ. Κιουλαφά, Π. Μαρίνης, Χ. Μήνη, Στ. Μυτιληναίος, Γ. Σπυρόπουλος, Ο. Τουτουνζή, Γ. Τσαγκρινός, Εισαγωγή Εύα Αυλίδου, Εκδόσεις Αρχέτυπο, Έκδοση Α΄ Απρίλιος 2002, Θεσσαλονίκη, σελίδα. 81)

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Τα πολλαπλά και βαρυσήμαντα λάθη των νεοπαγανιστών για την αρχαία θρησκεία, την οποία υποτίθεται «αναβιώνουν» αποδεικνύουν πως:

1. Όντως όταν ομιλεί κανείς για νεοπαγανισμό, ομιλεί περί «νεοεποχίτικων σεχτών» και όχι αναβίωση της αρχαίας θρησκείας

2. Όταν οι ίδιοι οι νεοπαγανιστές θρησκευτείς δεν γνωρίζουν όσα διακηρύττουν ότι πρεσβεύουν, πώς είναι δυνατόν να γνωρίζουν και να μάχονται αυτά που δεν πρεσβεύουν; (βλέπε Ορθοδοξία)

Η σημασία της προσευχής & οι αντιστασιακοί νεοπαγανιστές

Πριν καταλάβει κανείς την σημασία της νεοπαγανιστικής αντίστασης κατά της προσευχής, θα πρέπει να εννοήσει την σημασία της χριστιανικής προσευχής. Λέγει ο ίδιος ο Χριστός εις τα Ευαγγέλια να ζητούμε την βασιλεία του Πατρός (1). Αυτή η ζήτηση εκ μέρους του πιστού εις τον Θεό είναι σπουδαία, διότι η βασιλεία του Θεού είναι ένα πολύ συγκεκριμένο πράγμα. Ο ίδιος ο Χριστός όταν ερωτήθηκε για την βασιλεία του Θεού και για το πότε έρχεται, δήλωσε πως η βασιλεία του Θεού δεν βλέπεται και δεν παρατηρείται με τους οφθαλμούς, όπως οι επίγειες, αλλά βρίσκεται μέσα μας (2), δηλαδή εντός της ψυχής και του σώματος. Το επαναλαμβάνει με διαφορετικό τρόπο ο Χριστός, όταν μαρτυρεί πως αν κανείς Τον αγαπά, τότε τηρεί όσα Εκείνος δίδαξε (3) και τότε ο Θεός ως Άγιο Πνεύμα κατοικεί εις το σώμα του πιστού (4). Η προσευχή είναι μια ακόμη παράκληση προς τον Θεό, όπως Εκείνος αποστείλει το Άγιο Πνεύμα Του εις το σώμα και την ψυχή του πιστού. Η κατοίκηση του Αγίου Πνεύματος εις τον πιστό, είναι τεραστίας σπουδαιότητας εφόσον το Άγιο Πνεύμα είναι αυτό που οδηγεί εις την Ανάσταση, ενώ η έλλειψη Του οδηγεί εις τον αιώνιο θάνατο και κολασμό της ψυχής (5). Κατόπιν αυτού, γίνεται φανερή η δαιμονική (αντίθεος) διδασκαλία των νεοπαγανιστών, οι οποίοι μη γνωρίζοντας όσα λέγουν (6), οδηγούν ανθρώπους εις την αποκοπή τους από το Άγιο Πνεύμα και την Αιώνιο Ζωή του μέλλοντος.

Σημειώσεις

1. Κατά Ματθαίον, Κεφ. Στ΄ «9 Οὕτως οὖν προσεύχεσθε ὑμεῖς· Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου·10 ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· ...»

2. Κατά Λουκάν, Κεφ. Ιζ΄ «20 Ἐπερωτηθεὶς δὲ ὑπὸ τῶν Φαρισαίων πότε ἔρχεται ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἀπεκρίθη αὐτοῖς καὶ εἶπεν· Οὐκ ἔρχεται ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ μετὰ παρατηρήσεως, 21 οὐδὲ ἐροῦσιν ἰδοὺ ὧδε ἤ ἰδοὺ ἐκεῖ· ἰδοὺ γὰρ ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντὸς ὑμῶν ἐστιν.»

3. Τηρεί και την προσευχή, βλέπε σημ. 1

4. Κατά Ιωάννη, Κεφ. Ιδ΄«23 ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῷ· Ἐάν τις ἀγαπᾷ με, τὸν λόγον μου τηρήσει, καὶ ὁ πατήρ μου ἀγαπήσει αὐτόν, καὶ πρὸς αὐτὸν ἐλευσόμεθα καὶ μονὴν παρ’ αὐτῷ ποιησόμεν. 24 ὁ μὴ ἀγαπῶν με τοὺς λόγους μου οὐ τηρεῖ· καὶ ὁ λόγος ὃν ἀκούετε οὐκ ἔστιν ἐμὸς, ἀλλὰ τοῦ πέμψαντός με πατρός.»

5. Προς Ρωμαίους, Κεφ. Η΄ «9 ὑμεῖς δὲ οὐκ ἐστὲ ἐν σαρκὶ, ἀλλ’ ἐν πνεύματι, εἴπερ Πνεῦμα Θεοῦ οἰκεῖ ἐν ὑμῖν· εἰ δέ τις Πνεῦμα Χριστοῦ οὐκ ἔχει, οὗτος οὐκ ἔστιν αὐτοῦ. 10 εἰ δὲ Χριστὸς ἐν ὑμῖν, τὸ μὲν σῶμα νεκρὸν δι’ ἁμαρτίαν, τὸ δὲ πνεῦμα ζωὴ διὰ δικαιοσύνην. 11 εἰ δὲ τὸ Πνεῦμα τοῦ ἐγείραντος τὸν Ἰησοῦν ἐκ νεκρῶν οἰκεῖ ἐν ὑμῖν, ὁ ἐγείρας τὸν Χριστὸν ἐκ νεκρῶν ζῳοποιήσει καὶ τὰ θνητὰ σώματα ὑμῶν διὰ τὸ ἐνοικοῦν αὐτοῦ Πνεύμα ἐν ὑμῖν. 12 Ἄρα οὖν, ἀδελφοί, ὀφειλέται ἐσμέν, οὐ τῇ σαρκὶ τοῦ κατὰ σάρκα ζῆν· 13 εἰ γὰρ κατὰ σάρκα ζῆτε, μέλλετε ἀποθνῄσκειν· εἰ δὲ Πνεύματι τὰς πράξεις τοῦ σώματος θανατοῦτε ζήσεσθε»

6. Κατά Ματθαίον, Κεφ. Ιε΄ «14 ἄφετε αὐτούς· ὁδηγοί εἰσι τυφλοί τυφλῶν· τυφλὸς δὲ τυφλὸν ἐὰν ὁδηγῇ, ἀμφότεροι εἰς βόθυνον πεσοῦνται. »

«ΕΘΝΙΚΗ ΕΟΡΤΗ» ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ Η ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΗΣ Μ. ΑΣΙΑΣ

(Κατά: Ελευθερίου Κίμωνα, περιοδικό Δαυλός, τεύχος 281, σελίδα 18838)

Το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως εκδίδει κάθε χρόνο το «Ημερολόγιον του Οικουμενικού Πατριαρχείου», στο οποίο αναφέρονται όλα τα θέματα που το αφορούν (τυπολογικά, διοικητικά κ.λπ.). Στο φετεινό (2005) πατριαρχικό «Ημερολόγιον» (όπως και των προηγουμένων ετών), στη σελίδα που καταγράφονται οι «εθνικές εορτές» του, σαν τέτοιες αναφέρονται -όχι οι ελληνικές, αλλά- οι τουρκικές. (Πηγή: Ελευθέριος Κίμωνας, περιοδικό Δαυλός, τεύχος 281, σελίδα 18838)

Μυθοπλάστης: Ελευθερίου Κίμων

Απάντηση: Κατόπιν αυτής του της δήλωσης ο Ελευθέριος Κίμων περνά εις μια μικροσκελή παρουσίαση του «ανθελληνισμού» του Χριστιανισμού αναφερόμενος επιγραμματικά σε κοινά & ελάχιστα γεγονότα που χρησιμοποιούν οι νεοπαγανιστές για να συμπληρώσει το μονοσέλιδο κατά του χριστιανισμού άρθρο του. Εκείνο όμως που δεν αναφέρει ο Ελευθέριος Κίμων είναι πως, ενώ φανερώνει την κάτωθι εικόνα του ημερολογίου για να στηρίξει την εκδοχή πως το Πατριαρχείο εορτάζει τις Τουρκικές Εθνικές Εορτές αντί τις Ελληνικές, «ξεχνά» να παρουσιάσει στους αναγνώστες του πως το ημερολόγιο αναφέρει ψηλά - ψηλά «ΗΜΕΡΑΙ ΑΡΓΙΑΣ των ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΩΝ ΓΡΑΦΕΙΩΝ» και όχι «ΗΜΕΡΑΙ ΕΟΡΤΗΣ». Συνεπώς όταν αναφέρεται το ημερολόγιο εις τις Εθνικές εορτές, εις τις οποίες δεν προσθέτει την κτητική αντωνυμία «μας» αλλά την προσθέτει ο παγανιστής («εθνικές εορτές» του), κατά τις οποίες τα γραφεία του παραμένουν κλειστά, δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να φανερώσει τις Εθνικές Εορτές της Τουρκίας, ημέρες κατά τις οποίες εκείνο αναγκαστικά παραμένει με κλειστά γραφεία, εφόσον βρίσκονται κτισμένα σε ξένη γη και οφείλουν να σέβονται τις εθνικές εορτές του έθνους από το οποίο φιλοξενούνται. Άλλωστε κατά τις ίδιες εορτές παραμένουν κλειστά και τα γραφεία του Ελληνικού Προξενείου, τις οποίες σαφώς δεν τις εορτάζει, όπως παρέμεναν κλειστά και όποια Ελληνικά μαγαζιά και επιχειρήσεις υπήρχαν πριν το 1955 αλλά και μετά.

Πηγή Φώτο: Ελευθέριος Κίμωνας, περιοδικό Δαυλός, τεύχος 281, σελίδα 18839)

Άλλωστε κάθε εθνότητα εις την Ευρώπη έχει τις δικές της (1) Εθνικές Εορτές και συνεπώς αργίες, κατά τις οποίες καμιά επιχείρηση δεν εργάζεται χωρίς απαραίτητα να τις εορτάζει, είτε αυτή στελεχώνεται από ομοεθνείς είτε από αλλοεθνείς (1). Αν λοιπόν το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως εξέδιδε ημερολόγιο σύμφωνα με το οποίο οι ημέρες αργίας ήταν εκείνες των Ελληνικών Εθνικών Εορτών και όχι των Τουρκικών, δεν θα έκανε τίποτα άλλο παρά να ψεύδεται, εφόσον σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορούσε να τηρεί τα γραφεία του ανοικτά κατά τις Τουρκικές Εθνικές Εορτές.

Ο αμερόληπτος αναγνώστης θα πρέπει να παρατηρήσει πάντως ότι οι εκεί (Τουρκία) εθνικιστές Γκρίζοι Λύκοι, έχουν τις ίδιες απόψεις με τους εδώ εθνικιστές του Δαυλού για το Πατριαρχείο. Και οι δύο θεωρούν πως το πατριαρχείο απειλεί το έθνος τους. Ασφαλώς τέτοιοι έρωτες εθνικιστών δεν είναι τυχαίες. Το πώς όμως συνδυάζονται είναι θέμα όχι εθνικών αλλά ιερών παγανιστικών εορτών.

Εορτή του Δία εις την Τουρκία (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 273, εξώφυλλο)

Όλες αυτές οι πονηρές παγανιστικές σκευωρίες βέβαια δεν είναι τίποτα άλλο παρά μικρότητες των δαυλικών που δυστυχώς γι’ αυτούς μισούν αφάνταστα, με συνέπεια να προσπαθούν κάθε φορά και με οποιαδήποτε γελοιωδέστατη «αφορμή», να σπιλώσουν την Εκκλησία και το πλήρωμά της. Προς απόσβεση του αναπτυσσόμενου μίσους τους, παρατίθενται και οι κάτωθι δημοσιογραφικές πληροφορίες.

ΟΙ ΑΠΕΙΛΕΣ στο ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ και ΟΙ ΜΝΗΜΕΣ από τους ΔΙΩΓΜΟΥΣ της ΠΟΛΗΣ εις ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΑΔΙΚΟΧΑΜΕΝΩΝ.

Του εκδότου του www.Apodimos.com Ξενοφώντα Φαφούτη.

Αυτό το άρθρο είναι αφιερωμένο εις μνήμη σ’ όλους του έλληνες πολίτες της Κωνσταντινούπολης , που έχασαν την ζωή τους άδικα την 6 Σεπτεμβρίου 1955, λόγω των προεκτάσεων που έγιναν με τις απειλές που δέχθηκε το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Έχουν περάσει 49 χρόνια από την εφιαλτική εκείνη νύχτα που σημάδεψε την συρρίκνωση του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης και πρέπει να θυμόμαστε ορισμένα γεγονότα μέσα από την φωνή ατόμων που έγραψαν ή δήλωσαν τι συνέβη αυτές τις δυο μέρες. Τα γεγονότα που συνέβησαν μπροστά στο Οικουμενικό Πατριαρχείο ίσως επηρεάσουν τις καταστάσεις εάν δεν αρχίσουν συζητήσεις της Τουρκίας με Ε.Ε. διότι η εξέλιξη των γεγονότων μεθοδεύονται και από το Στρατιωτικό Κατεστημένο της Τουρκίας.

Μπορεί όμως να δηλώσει με έμφαση το www.Apodimos.com ότι στηρίζει τις προσπάθειες των ελληνικών κυβερνήσεων και για την «βήμα βήμα προσέγγιση Ελλάδος - Τουρκίας » και τις φιλικές κινήσεις που κάνει η σημερινή κυβέρνηση, μεταξύ των Κυβερνήσεων των δυο Κυβερνήσεων. Αλλά είμαστε σε προβληματισμό εάν και εφ’ όσον πιστεύει τα ίδια και το Στρατιωτικό Κατεστημένο της Τουρκίας.

Αυτά που έγραψαν ή δήλωσαν για τα γεγονότα της 6 Σεπτεμβρίου 1955 οι Τούρκοι.

Ιατρός N. Dosdogru (κατάθεσή του στο δικαστήριο): «Καθώς νύχτωνε, η ανηφοριά που μέναμε άρχισε να γεμίζει από πλήθη που έτρεχαν άλλοι πάνω προς τα κάτω κι άλλοι στην αντίθετη κατεύθυνση. Στα χέρια τους κρατούσαν σημαίες (τουρκικές), φωτογραφίες του Ατατούρκ, καζμάδες, μπαλτάδες και ρόπαλα και κράζοντας έφτυναν μπρος στην πόρτα του κήπου του κτιρίου που μέναμε. Ήταν το μόνο σπίτι όπου κατοικούσε Ρωμιός. Σε αυτή την γειτονιά έμεναν περισσότεροι Εβραίοι και Αρμένιοι. Κραύγαζαν ότι η Κύπρος είναι τουρκική και θα μείνει, αναθεμάτιζαν τον Μακάριο. Στην αρχή κατέστρεψαν το αυτοκίνητο του ιδιοκτήτη μας, του Σόλωνα. Τα ρόπαλα, οι καζμάδες και οι μπαλτάδες που έπεφταν πάνω στο αυτοκίνητο με μίσος, σε λίγο το μετέτρεψαν σε άμορφη μάζα. Στην συνέχεια όρμησαν προς το σπίτι».

Sevket Temiz (Από την κατάθεσή του στην δίκη του): «Το βράδυ της 6ης Σεπτεμβρίου καθόμουν σε ένα καφενείο της εθνικής οδού Αδριανούπολης-Κωνσταντινούπολης. Κατά τις 4.30 μ.μ. πέρασαν δύο φορτηγά γεμάτα με χωρικούς, προς την κατεύθυνση της Πόλης. Λίγο μετά πέρασε ένα ακόμη, το οποίο στάθηκε να βάλει βενζίνη. Ένας από το πλήθος μου είπε: «Φίλε, στην Πόλη έχει γλέντι, πάμε εκεί». Όταν τον ρώτησα τι γλέντι, απάντησε: «Το έργο θα το δεις αύριο» και όλοι μαζί έσκασαν στα γέλια. Κατά τις 10 μ.μ. έφτασε αργοπορημένο από την Πόλη ένα λεωφορείο, όταν ρώτησα τον οδηγό μου είπε: «Μη ρωτάς, την Κωνσταντινούπολη να μην τη δεις, από άκρη σε άκρη έβαλαν φωτιές, την έκαψαν, την γκρέμισαν, μετατράπηκε σε αλάνα».

Hicri Tan (Μαρτυρία στην δίκη της Πλάτης, ενός ατόμου που ήτα κινηματογραφιστής,): «Άφησα τον φίλο μου μπροστά στο μαγαζί του Γιάννη, έτσι δεν έπαθε ζημιά. Αυτό δείχνει ότι αν ήθελε η αστυνομία θα μπορούσε να εμποδίσει τα γεγονότα. Την ίδια ώρα στο Πέρα, ο όχλος που ερχόταν από κάτω, σταμάτησε μπρος στον αστυνόμο που είχε βάρδια στο Αγάτζαμι και του ζήτησαν μαχαίρι για να ξεσκίσουν τις γούνες που κουβαλούσαν μαζί τους. Ο αστυνόμος προτίμησε να σκίσει τις γούνες μόνος του».

Rasim Atalay (Μαρτυρία του δικηγόρου της Σμύρνης): «Την ημέρα των γεγονότων, ήμουν νομικός σύμβουλος του ΝΑΤΟ στην Σμύρνη. Στη 1 μετά τα μεσάνυχτα χτύπησε το τηλέφωνο, με ζήτησε ο Έλληνας αξιωματικός, Κόκκινος. Μου ανέφερε ότι κακοποίησαν τον συνάδελφό του κ. Καλέτζο και την σύζυγό του και κατέστρεψαν τα πράγματά τους. Η αγωνία ήταν έκδηλη, διότι περίμενε να έρθει η σειρά του».

Yilmaz Karakoyunlu (από την παράσταση του έργου του): «Στο μυθιστόρημά μου Guz Sancisi(Φθινοπωρινός πόνος), περιγράφω μερικά στιγμιότυπα που έζησα και είδα εκείνη τη νύχτα... Στο Πέρα υπήρχε το πολυτελέστατο και περιποιημένο πολυκατάστημα «Lion». Μερικοί από το πλήθος είχαν πάρει μεγάλα ψαλίδια και μετά μανίας κατέστρεψαν τα τόπια των μεταξωτών υφασμάτων και τα μετέτρεπαν σε λωρίδες. Τζάμια, βιτρίνες, καθρέπτες, γίνονταν σε κλάσμα δευτερολέπτου συντρίμμια. Όταν έφτασα στο στενό που βγαίνει στον κινηματογράφο «Yeni Melek», ήταν αδύνατο να προχωρήσεις. Όπως όταν είμαστε μέσα στην θάλασσα και δυσκολευόμαστε να βαδίσουμε. Έτσι τα διάφορα αντικείμενα που είχαν μετατραπεί σε μπάζα, εμπόδιζαν την στράτα».

Θυμηθείτε και τις πιο κάτω φωτογραφίες :

Οι τωρινές απειλές στο ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ.

Σοβαρά επεισόδια προκάλεσαν «Γκρίζοι Λύκοι» έξω από το Πατριαρχείο στο Φανάρι όπου συγκρούστηκαν με μεγάλη αστυνομική δύναμη. Φωνάζοντας συνθήματα κατά του Πατριάρχη, που ήθελαν να καταδικάσουν σε εικονική δίκη. Οι «Γκρίζοι Λύκοι» σύμφωνα με το ελληνικό προξενείο, οι εθνικιστές που συγκεντρώθηκαν ήταν περίπου εκατό, ενώ άλλες πληροφορίες από την Κωνσταντινούπολη ανεβάζουν τον αριθμό στους 600 περίπου Τούρκους, που προέρχονται και ανήκουν στο κόμμα της Εθνικής Δράσης, στους λεγόμενους γκρίζους Λύκους», και συγκεντρώθηκαν από νωρίς στο Φανάρι, κρατώντας ξύλα και πετώντας πέτρες στο Πατριαρχείο..

Τα συνθήματα τους ήταν : «Κρεμάλα στον Πατριάρχη» ή «η Τουρκία δεν διαιρείται, έξω ο Βαρθολομαίος». Τραγουδούσαν τον εθνικό ύμνο της Τουρκίας, και στη συνέχεια, κρέμασαν ομοίωμα του Πατριάρχη Βαρθολομαίου ενώ έκαψαν ιερά άμφια.

Τα επεισόδια, που είχαν προαναγγελθεί με άρθρο στην εφημερίδα «ΓενίΤσαρ» (Νέο Κάλεσμα) από την περασμένη Πέμπτη, άρχισαν στη 1.45 το μεσημέρι και ολοκληρώθηκαν μία ώρα αργότερα. Ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις, που είχαν συγκεντρωθεί την περιοχή λόγω της προαναγγελίας της συγκέντρωσης, είχαν αποκλείσει τον Πατριαρχικό Οίκο από τυχόν επιθετικές κινήσεις των διαδηλωτών. Η τάξη αποκαταστάθηκε πλήρως στην περιοχή του Φαναρίου γύρω από τον Πατριαρχικό Οίκο, μέσα στον οποίο συνεχίζονται κανονικά οι δραστηριότητες της πατριαρχικής αυλής. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος βρισκόταν στη νήσο Αντιγόνη των Πριγκιποννήσων, όπου χοροστατούσε στη Λειτουργία του πολιούχου του τοπικού ναού.

Δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς προκάλεσε την οργή των Τούρκων εθνικιστών. Εικάζεται όμως ότι τηλεγράφημα του πρακτορείου Reuters τον περασμένο μήνα, που έφερε τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο να λέει ότι θα πρέπει να επέμβει η Ε.Ε. για να γίνουν σεβαστές οι θρησκευτικές ελευθερίες στην Τουρκία, είναι η αιτία που προκάλεσε την οργή των Τούρκων επίσης διαδηλωτές διαμαρτύρονταν για ενδεχόμενη επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης. Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος ουδέποτε είχε κάνει τις δηλώσεις αυτές και το πρακτορείο την επομένη ημέρα είχε ακυρώσει το εν λόγω τηλεγράφημα.

Πηγή: http://www.apodimos.com/arthra/Sept_2004/OI_APEILES_STO_PATRIARXIO_KAI_OI_THIMISEIS_APO_TOYS_DIOGMOYS/

Βλέπε και σελίδα Δαυλός Απελέκητος την ενότητα για τις «νέες» καταστροφές Τούρκων εθνικιστών.

Σημειώσεις

1. ΕΠΙΣΗΜΕΣ ΑΡΓΙΕΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ 1 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ

ΘΕΟΦΑΝΙΑ 6 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ

ΚΑΘΑΡΑ ΔΕΥΤΕΡΑ

ΕΘΝΙΚΗ ΕΟΡΤΗ 25 ΜΑΡΤΙΟΥ

ΠΑΣΧΑ

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 1 ΜΑΪΟΥ

ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ 4 ΙΟΥΝΙΟΥ

ΚΟΙΜΗΣΗ ΘΕΟΤΟΚΟΥ 15 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

ΕΘΝΙΚΗ ΕΟΡΤΗ 28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 25 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

Πηγή: http://eurotuteur.ac-strasbourg.fr/GRCUGreece.htm#holidays

ΕΟΡΤΕΣ /ΑΡΓΙΕΣ ΗΝΩΜΕΝΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

Πρωτοχρονιά : 1η Ιανουαρίου

Πρωτομαγιά : 1η Μαΐου

Ημέρες Αργιών Τραπεζών :

1η Δευτέρα του Μαΐου

Τελευταία Δευτέρα του Μαΐου

Τελευταία Δευτέρα του Αυγούστου

Θρησκευτικές: Μεγάλη Παρασκευή, Δευτέρα του Πάσχα, Χριστούγεννα.

Πηγή: http://eurotuteur.ac-strasbourg.fr/GRCUUK.htm#fete

ΕΘΝΙΚΕΣ ΑΡΓΙΕΣ ΚΑΙ ΕΟΡΤΕΣ ΓΑΛΛΙΑΣ

Εθνική Αργία 14 Ιουλίου

Ημέρα της Εργασίας 1η Μαΐου

Ημέρα της Ανακωχής 11 Νοεμβρίου (1911) / 8 Μαΐου (1945)

Πρωτοχρονιά 1η Ιανουαρίου

Πηγή: http://eurotuteur.ac-strasbourg.fr/GRCUFrance.htm#fete

ΕΟΡΤΕΣ ΠΟΡΤΟΓΑΛΛΙΑΣ

Πρωτοχρονιά : 1η Ιανουαρίου

Πάσχα : Μεγάλη Παρασκευή και Κυριακή του Πάσχα

Ημέρα της Δημοκρατίας : 25 Απριλίου(ημ/νία της Δημοκρατικής Επανάστασης το1974)

Ημέρα της Πορτογαλίας : 10 Ιουνίου

Ημέρα της Ανεξαρτησίας : 5 Οκτωβρίου

Ημέρα των Αγίων : 1η Νοεμβρίου

Ημέρα της Παλινόρθωσης : 1η Δεκεμβρίου

Χριστούγεννα : 25 Δεκεμβρίου

Πηγή: http://eurotuteur.ac-strasbourg.fr/GRCUPortugal.htm#fete

ΟΙ ΓΡΑΙΚΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

(Κατά: Ευάγγελου Μπεξή, περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 29, σελίδα 2)

Χτυπούσε άσχημα και καταγγελτικά στα που η ελληνική ψυχή, η ελευθερία που «εκεί μέσα κατοικούσε», ξύπνησε από τα παιδιά της, τους Έλληνες, όχι τους Ρωμιούς, όχι τους Γραικούς ή τους Greeks, αλλά τους Έλληνες…(Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 29, Εκδοτικό σημείωμα, Ευάγγελος Μπεξής, εκδότης και αρχαιολόγος , σελίδα 2)

Μυθοπλάστης: Ευάγγελος Μπεξής, εκδότης Ιχώρ και αρχαιολόγος (Εκδόσεις Εύανδρος και Επιστημονική Εστία)

Απάντηση: Πρώτος ο Αριστοτέλης μετέθεσε την παλαιότατη Ελλάδα από την Θεσσαλία στην Ήπειρο και κυρίως στην περιοχή της Δωδώνης και του Αχελώου « (ὁ κατακλυσμός) περί τον ἑλληνικόν ἐγένετο μάλιστα τόπον· καἰ τούτου περί την Ἑλλάδα την ἀρχαίαν. Αὓτη δ’ ἐστίν ἡ περί Δωδώνην και τον Ἀχελῷον· οὖτος γάρ πολλαχοῦ Το ρεῦμα μεταβέβληκεν· ᾢκουν γάρ Σελλοί ἐνταῦθα και οἱ καλούμενοι τότε μέν Γραικοί, νῦν δ’ Ἒλληνες». Η Πανδώρα είναι κόρη του Δευκαλίωνα και μητέρα του Γραικού από τον Δία. Οι πρόγονοι των Ελλήνων είναι ο Δευκαλίωνας, ο Έλλην και ο Γραικός!

ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΤΣΕΚΟΥΡΙ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΒΥΖΑΝΤΙΝΟΥΣ ΓΡΑΙΚΥΛΟΥΣ. Επίσημη και μοναδική θρησκεία του Ελληνικού Έθνους είναι η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ. (Πηγή: http://www.hellenicreligion.gr/doc/kritikimarinis.htm 27/11/2003, ανυπόγραφο άρθρο)

ΙΗΣΟΥΣ: ΚΗΡΥΚΑΣ ΜΙΣΟΥΣ, ΔΙΧΑΣΜΟΥ & ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

(Κάτ: Ίωνα Δημόφιλου, Ηλεκτρολόγου - Μηχανολόγου Ε.Μ.Π., π. Δαυλός, τεύχος 272 - 273, σελ. 17909)

«Ιησούς: Κήρυκας μίσους, διχασμού και ανθελληνισμού, αποκάλυψη του ρόλου του από τα ίδια τα ευαγγέλια» (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 272 - 273, εξώφυλλο)

Μυθοπλάστης: Ίων Δημόφιλος

Απάντηση: Εδώ

Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΝΟΘΕΥΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΥΛΗ

(Κατά: Παναγιώτη Μαρίνη, «Η Αρχαιοελληνική Παράδοση στην Τρίτη Χιλιετία», Πολεμικό Μουσείο, 23-24/01/1999)

Υπάρχει φυλετική συνέχεια στον ελληνισμό και ουδείς το αμφισβητεί. Στο επόμενο τεύχος του ’ Ελληνικού Πανθέου’ το αποδεικνύω με την μέθοδο της κρανιομετρίας. Κινδυνεύουμε από τις επιμειξίες που επιτρέπουν οι Χριστιανοί. Η Ορθοδοξία φταίει για τη νόθευση της φυλής. Ευλογεί τους γάμους με Βουλγάρες και Αλβανούς. Σε λίγο θα χάσουμε τον νομό Έβρου από τις επιμειξίες. Οι Βούλγαροι θα μας πάρουν την Αλεξανδρούπολη (Πηγή: Ελευθεροτυπία, 7/2/1999)

Μυθοπλάστης: Παναγιώτης Μαρίνης

Απάντηση: Εδώ

ΜΑΡΙΟΣ ΒΕΡΕΤΤΑΣ: ΕΙΜΑΙ «ΕΛΛΗΝΑΣ»

(Κατά: Μάριου Βερέττα, Βιβλίο η Αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, σσ. 64 - 66)

Από την μια μεριά, λοιπόν, ο έρωτας της Φύσης και της ζωής κι από την άλλη, οι στρατιές των θυμάτων τω εχθρών προς τη Φύση και τη ζωή εξουσιαστικών ιδεοληψιών.

Ανάμεσά τους κι εγώ, ο ταλαίπωρος άνθρωπος του θριάμβου της Εποχής του Σκότους. Τι να κάνω; Να σβήσω το λυχνάρι της προοπτικής του εξανθρωπισμού και να συμβάλω με τη σιωπηλή μου συγκατάθεση στη διαιώνιση του σκοτεινού θριάμβου; Ή σαν τους φίλους μου τα δέντρα να στραφώ προς τον ζωοδότη Ήλιο, να βγάλω ρίζες, να απλώσω φύλλα, να δέσω κλαριά, να αποδώσω καρπούς και ηδονικά να σμίξω με τα άλλα δέντρα για να υφάνουμε όλα μαζί το νέο καταπράσινο ευωδιαστό μανδύα της Μάνας Γης;

Είμαι Έλληνας. Η πολιτισμική κληρονομιά των προγόνων μου δεν χάθηκε. Υπάρχει. Η επιλογή είναι δική μου, Ή την αποκυρρήσω και παραμένω σκυφτό, φοβισμένο ανθρωπάκι, έρμαιο των ιδεοληψιών των εγκληματιών που παριστάνουν τους ισχυρούς του κόσμου ή την αποδέχομαι και ξαναγίνομαι Έλληνας με όλη την σημασία της λέξης, λάτρης της πατρίδας του κάλλους, της σοφίας και της άμεσης δημοκρατίας. Με μια λέξη ʼνθρωπος!.(Πηγή: Η αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, Ρ. Αναστασάκης, Μ. Βερέττας, Μ. Δημόπουλος, Μ. Καλόπουλος. Μ. Κιουλαφά, Π. Μαρίνης, Χ. Μήνη, Στ. Μυτιληναίος, Γ. Σπυρόπουλος, Ο. Τουτουνζή, Γ. Τσαγκρινός, Εισαγωγή Εύα Αυλίδου, Εκδόσεις Αρχέτυπο, Έκδοση Α΄ Απρίλιος 2002, Θεσσαλονίκη, σσ. 64 - 65)

Διότι μόνο με την αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής θρησκεία θα μπορεί και πάλι ο Νεοέλληνας να λέγεται Έλληνας και μόνον έτσι θα πάψει να είναι ελληνόφωνος Ρωμιός.

Εάν το θέλει φυσικά...(Πηγή: ό.π., σελίδα 67)

Διότι ή Έλλην θα είναι κανείς και θα αντλεί εμνεύσεις από το πολιτισμικό πρότυπο της Αρχαίας Ελληνικής Παράδοσης, ή Ρωμιός θα παραμένει -έστω και ελληνόφωνος-αλλά εμπλεγμένος στα αβυσσαλέα σκοτάδια του Μεσαίωνα.( Πηγή: ό.π., σελίδα 66)

Μυθοπλάστης: Μάριος Βερέττας

Απάντηση: Αν και ο Μάριος Βερέττας είναι ο πλέον συμπαθής νεοπαγανιστής εις τον γράφοντα, εντούτοις... ας δει ο καθείς πόσο ο πρώτος θέλει και νιώθει Έλληνας, σύμφωνα με τους ορισμούς που ο ίδιος δίδει, και πόσο δεν θέλει να «σβήσει το λυχνάρι της προοπτικής του εξανθρωπισμού και να συμβάλει με τη σιωπηλή μου συγκατάθεση στη διαιώνιση του σκοτεινού θριάμβου» και δεν «την αποκυρρήσει και (δεν) παραμένει σκυφτό, φοβισμένο ανθρωπάκι, έρμαιο των ιδεοληψιών των εγκληματιών που παριστάνουν τους ισχυρούς του κόσμου» μα ούτε παραμένει «Ρωμιός -έστω και ελληνόφωνος-... εμπλεγμένος στα αβυσσαλέα σκοτάδια του Μεσαίωνα» αρνούμενος πολλές φορές τηλεοπτικά & δημόσια όσα πρεσβεύει ο ίδιος εις τις νεοπαγανιστικές του συγγραφικές διακηρύξεις:

Βίντεο 1: Μέγεθος 32 Kb Διάρκεια 34΄΄. Ο Βερέττας διατείνεται ως άθεος

Βίντεο 2: Μέγεθος 25Kb Διάρκεια 11΄΄. Ο Βερέτας διατείνεται ως άπιστος

Βίντεο 3: Μέγεθος 140Kb Διάρκεια 57΄΄. Ο Βερέττας διατείνεται ως πιστός μόνο της Α.Ε.Κ., ενώ δέχεται πλήγματα από τους παρευρισκομένους ότι: α πρέπει κάπου να πιστεύει, από τον καθ. παν. Παύλο Σακκά β. πιστεύει φανατικά πως δεν πιστεύει, από τον καθ. παν.

Βίντεο 4: Μέγεθος 79Kb: Διάρκεια 34΄΄: Ο Βερέττας διατείνεται πως δεν προσεύχεται πουθενά, ενώ ο καθ. ψυχιατρικής τον παρατηρεί πως πίστεψε ότι θα γίνει καλά.

Βίντεο 5: Μέγεθος 36Kb: Διάρκεια 11΄΄: Ο Βερέττας διατείνεται πως δεν είμαστε όλοι τρελοί (πιστοί) σε αυτόν τον τόπο, υπάρχουν και άθεοι και λογικοί και ορθολογιστές... (Πηγή Βίντεο: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Εκπομπή «Οι Πύλες του Ανεξήγητου», Θέμα: Η δύναμη της προσευχής εις την ζωή μας, Νοέμβριος 2004)

Φανταστείτε να βρισκόταν και υπό το κράτος των διωγμών κατά των Χριστιανών τι μάρτυς των αρχαίων θεών θα ήτο ο Μάριος Βερέττας. Αυτή είναι και η απόδειξη της ψευτοθρησκείας τους.

Η ΑΡΧΑΙΑ [ΕΛΛΗΝΙΚΗ] ΨΥΧΗ ΖΕΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ (DNA) ΑΘΕΛΗΤΑ ΚΡΥΜΜΕΝΗ

(Κατά: Περιοδικού Απολλώνειο Φως, τεύχος 40, εξώφυλλο)

(Κατά: Μιχάλη Μιχελή, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 27, άρθρο «Πραξιτέλης, ο άνθρωπος που είδε τους θεούς», σσ. 47-48)

(Κατά: Περιοδικού Δαυλός, τεύχος 174, εξώφυλλο)

Αριστερά: Η αρχαία ψυχή ζει μέσα μας αθέλητα κρυμμένη. [Παρουσιάζονται δίπλα - δίπλα εξωτερικές ομοιότητες μεταξύ ενός ηθοποιού και του αγάλματος του Ποσειδώνα, ενός βουκόλου και του Απόλλωνα και άνωθι μεταξύ ενός νεανία και ενός άλλου αγάλματος προς απόδειξη της αρχαίας ψυχής που ζει μέσα μας] (Πηγή: Απολλώνειο Φως, τεύχος 40, εξώφυλλο)

Μέσο: Ο νεαρός της φωτογραφίας είναι ο κύριος Ζαφειρόπουλος Νικόλαος, σημερινός επίτιμος πρόεδρος της ελληνικής κωπηλατικής ομοσπονδίας. Την εποχή εκείνη σπούδασε στο 3ο έτος της ιατρικής, ενώ παράλληλα ασχολούνταν με τον αθλητισμό στον Ηρακλή -στο βόλεϊ, το μπάσκετ, και την δισκοβολία. Αργότερα, ασχολήθηκε με το άθλημα της κωπηλασίας. Η φωτογραφία αυτή, πριν 60 έτη περίπου, έκανε το γύρο της Ευρώπης, διαφημίζοντας έτσι την καταπληκτική ομοιότητα δύο Ελλήνων π, που απέχουν ο ένας από τον άλλο περίπου 2.400 χρόνια. Χαρακτηριστικά, όπως μας είπε ο ίδιος ο κύριος Ζαφειρόπουλος (ο οποίος σήμερα κατοικεί στην Θεσσαλονίκη), η φωτογραφία αυτή του στοίχισε το πτυχίο της ιατρικής, διότι έκτοτε σταμάτησε τις σπουδές του! Σε εμάς, όμως και στην ιστορία έδωσε την ευκαιρία για αυτό το φωτογραφικό ντοκουμέντο, παραδίδοντας στις επόμενες γενεές ένα εντυπωσιακό στοιχείο σύγκρισης μεταξύ Ελλήνων (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 27, άρθρο «Πραξιτέλης, ο άνθρωπος που είδε τους θεούς», Μιχάλης Μιχελής, σσ. 47-48)

Δεξιά: Η Κλεοπάτρα «αναστημένη με λέιζερ». Όμοια με τις σημερινές Ελληνίδες (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 174, εξώφυλλο)

Μυθοπλάστες: Απολλώνειο Φως, Δαυλός και Μιχάλης Μιχελής, περιοδικό Ιχώρ

Απάντηση: Αυτή η μέθοδος προσηλυτισμού δια μέσω της «εξωτερικής ελληνικότητας», δεν έχει τίποτα το επιστημονικό να αποδείξει, εφόσον ακόμη και ένας άνθρωπος από τα Σκόπια ή ένας Τούρκος που μοιάζει εξωτερικά με ένα από τα αρχαία ελληνικά αγάλματα, μπορεί να υποστηρίξει την συνέχεια της «Πρώην Μακεδονικής Δημοκρατίας των Σκοπίων» και της «Νέας Τουρκίας» με την αρχαία Ελλάδα, τον Μέγα Αλέξανδρο και τους θεούς της, διότι πολύ απλά η εξωτερική ομοιότητα δεν λέει τίποτα μιας και όλοι είμαστε άνθρωποι Homo Sapiens. Αυτό το καταλαβαίνει και ο πιο αφελής, αν συλλογισθεί πως οι νεοπαγανιστές δεν αποτολμούν ποτέ να συγκρίνουν αγάλματα κτηνόμορφων θεών με τους νεοέλληνες, διότι εκεί θα χάσουν στις εντυπώσεις, όχι μόνο σε εκείνες των βαθύτερων χαρακτηριστικών που ούτως ή άλλως δεν συνάδουν για συγκρίσεις, αλλά σαφώς και εκείνων των επιφανειακών που ασφαλώς από «εντυπωσιακό στοιχείο» ομοιότητας καταντά «εντυπωσιακό στοιχείο» ανομοιότητας και που σίγουρα είναι ιδιότητα «αθέλητα κρυμμένη» ως κάποιο παράλογο και κτηνώδες πάθος ή κάποιο βιολογικό ψέμα της μυθολογίας.

Αριστερά: Κατσίκα - άνθρωπος θεός (Έλληνας;) ημι-ερεθισμένος σεξουαλικά δίπλα από νεαρό άτομο του ίδιου φύλου.

Μέσο αριστερά: Κατσίκα - άνθρωπος θεός (Έλληνας;) συνουσιάζεται με κατσίκα κατά το παγανιστικό πρότυπο «θεώσεως».

Μέσο δεξιά: Τέρας σάτυρος της μυθολογίας (Έλληνας;) σε στύση κυνηγά να διακορεύσει άλλο άτομο του ιδίου σεξουαλικού φύλου.

Δεξιά: Ο Ηρακλής φονεύει τον Κένταυρο Νέσσο.. (Έλληνας και ο Κένταυρος;) (Πηγή: Περιοδικό Crypto, τεύχος 1, άρθρο «Κένταυροι, υπήρξαν πραγματικά;», Κωνσταντίνος Τσοπάνης, Δρ. Ιστορίας και Φιλοσοφίας των Θρησκευμάτων, σελίδα 29)

Αριστερά: Ανθρωπολογικές μετρήσεις απέδειξαν ότι είναι Έλληνες οι λαοί του Αίμου. (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 127, εξώφυλλο)

Μέσο: Καταπληκτικά ευρήματα του Άρη Πουλιανού: «Άνθρωποι στην Ελλάδα πριν 12. εκατ. χρόνια!» (Πηγή: Περιοδικό «Δαυλός», Τεύχος 230, Εξώφυλλο)

Δεξιά: Η αρχαία ψυχή ζει μέσα μας αθέλητα κρυμμένη. (Πηγή: Απολλώνειο Φως, τεύχος 40, εξώφυλλο)

Οι νεοπαγανιστές πιασμένοι βαριά από την πλάνη του εθνικισμού δεν γνωρίζουν τι τους γίνεται. Άλλοτε διδάσκουν ελληνισμό που ανάγεται σε «διαγωνισμούς φωτομοντέλων», άλλοτε οι ανθρωπολογικές μελέτες «ανάγουν» τους homo sapiens ως μέτοχους συγκεκριμένων κοινωνικών εθνοτήτων. Άραγε ο «πρωτάνθρωπος» του Πουλιανού ήταν και αυτός Έλληνας; και αν ήταν Έλληνας γιατί δεν του γίνεται «φωτομοντελίστικη» σύγκριση στα εξώφυλλα των αρχαιοκαπήλων περιοδικών με αγάλματα του ελληνισμού; μήπως γιατί εκεί δεν είναι ευσταθή μια τέτοια ανόητη σύγκριση περί ελληνικότητας;

Μέσο αριστερά: Ανθελληνικά στοιχεία στα πατερικά κείμενα (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 197, εξώφυλλο)

Μέσο δεξιά: Η γενοκτονία των Ελλήνων του Άουσβιτς της Σκυθόπολης (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 258, εξώφυλλο)

Δεξιά: Ελληνική διάλεκτος η Ιαπωνική γλώσσα! (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 255, εξώφυλλο)

Οι λεγόμενες «γενοκτονίες» Ελλήνων από τους Βυζαντινούς πως επιτύγχαναν τον διαχωρισμό των πρώτων από τους Χριστιανούς; με καλλιστεία, με αναλύσεις αίματος ή μήπως με εξετάσεις στην «Ιαπωνική διάλεκτο» σε επίπεδο «proficiency»; τα «ανθελληνικά» στοιχεία των πατερικών κειμένων σε τι συνίσταται βάση των νεοπαγανιστικών λεγομένων περί της ελληνικής (κοινωνικής) φυλής; σε προτροπές για κακοποιήσεις του σώματος αντί καλλωπισμών, για μεταγγίσεις αίματος και μεταμοσχεύσεις σωματικών μελών ή στην απόρριψη των «γλωσσικών ιδιωμάτων» των νησιώτικων συμπλεγμάτων Σαμόα;

Η ΔΑΥΛΙΚΗ ΥΠΕΡΒΑΣΗ (Τα δικά μας δικά μας και τα δικά σας δικά μας)

Μέσο: Η ελληνική μαρμάρινη κεφαλή, ύψους 34,5 εκ., του Β΄ π.Χ. αιώνος, εκτεθειμένη στο Μουσείο Albertinum της Δρέσδης. Η φωτογραφία ελήφθη κατ’ όψιν («αν-φας»). Το εμπροσθόφυλλο του βιβλίου του Richard Hoskins με την δήθεν... Nordic κεφαλή του αρχαίου ελληνικού έργου. Η φωτογραφία ελήφθη εκ των άνω και πλαγίως. (Πηγή: Κωνσταντίνος Γ. Γεωργανάς, άρθρο «Ρατσισμός και στρέβλωση της ιστορίας με εξώφυλλο κεφαλή ελληνικού έργου», Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 232, σελίδα 14887)

Αυτά λένε στα εξώφυλλα τους. Στο εσωτερικό το κείμενο τους αναφέρει α). Στην σελίδα 3 (2ο φύλλο) φέρει τον τίτλο και το όνομα του συγγραφέα του· από κάτω έχει τη σφραγίδα του British Israel World Foundation (Βρεταννικό Ισραηλίτικο Παγκόσμιο Ίδρυμα) κ.λ.π., που μαρτυρεί υπό ποιών την επίνευση και αιγίδα διατελεί (1) και β) Αυτά ενδεικτικά τα ανιστόρητα ισχυρίσθηκε υπό την ρηθείσα αιγία ο άγνωστος, που στολίζει το εξώφυλλό του, ελλείψει γλυπτού Εβραίας, με πανώρια κεφαλή Ελληνίδος, ύψους 34,5 εκ., που εικονίζεται στο βιβλίο του μουσείου Albertinum της Δρέσδης, «Die Antiken im Albertinum Staatliche Kunstsammlungen Dresden», σελ. 39. Δεν αναγράφει, πόθεν ελήφθει η εικόνα του εξωφύλλου του, ποίου γένους είναι ο δημιουργός της, ποίας εθνότητας είναι η εικονιζομένη. Τολμά να υβρίζει και να συκοφαντεί τον Αλέξανδρο, την Ελλάδα και τους Έλληνες, που του έδωσαν τη γλώσσα του και τον πολιτισμό του, ως απεκάλυψε ο ομοεθνής του Joseph Jahuda στο «Hebrew is Greek» (βλ. «Δαυλόν», τόμος ΙΣΤ΄ 1999). Οι συνδημοσιευόμενες φωτογραφίες βοούν. (2)

Με άλλα λόγια οι «ελληναράδες» της δαυλικής πνευματικής υποδούλωσης νιώθουν «εθνικά προδομένοι» όταν άλλοι «σιωνιστές - ανθέλληνες» χρησιμοποιούν τις ίδιες ανόητες μεθόδους απόδειξης περί «Νόρντικ», που άλλωστε νωρίτερα κατά μερικά τεύχη χρησιμοποίησαν και οι ίδιοι για να «αποδείξουν» την ελληνικότητα της Κλεοπάτρας: «Η Κλεοπάτρα «αναστημένη με λέιζερ». Όμοια με τις σημερινές Ελληνίδες». Ερώτηση: γιατί όχι «όμοια» με Ιταλίδα; γιατί όχι με μια Βυζαντινή «ανθελληνίδα» μοναχή;

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Οι τραγικές προσπάθειες των νεοπαγανιστικών κύκλων να «αποδείξουν» την συνέχεια της ελληνικότητας δια μέσω της κληρονομικών χαρακτηριστικών έχουν μια βασική πηγή από την οποία αναβλύζουν. Επειδή πλέον σήμερα σχεδόν κανείς από τους Έλληνες πολίτες δεν θρησκεύεται κατά τον αρχαίο τρόπο, δεν υπάρχει δηλαδή η αρχαία θρησκευτική λατρευτική παράδοση, πράγμα που οι νεοπαγανιστές κατανοούν και απερίφραστα δηλώνουν (3), και η οποία θα ήταν ένα πάτημα στην νέα ελληνική «ψυχή», την οποία οι νεοπαγανιστές θέλουν να σαγηνέψουν και προσεταιριστούν για να αυξήσουν το σύνολο των πλανεμένων του χώρου τους, σκέφτηκαν να το ρίξουν στην εξωτερική εμφάνιση, η οποία βαπτίζεται «εντυπωσιακό στοιχείο σύγκρισης μεταξύ Ελλήνων» λες και το DNA ή γονίδιο είναι η ελληνικότητα που «ζει μέσα μας αθέλητα κρυμμένη», αλλά που κατά παράξενο τρόπο διακρίνεται απ’ έξω, κοιτώντας επιφανειακά τα αγάλματα και τις επιδερμίδες των ανθρώπων. Άντε να φτάνει και μέχρι το κόκαλο (βλ. κρανιομετρία Μαρίνη) αλλά που σε καμιά περίπτωση δεν αναφέρεται στον εγκέφαλο ή στην ψυχή ή στην καρδιά.

Όταν οι νεοπαγανιστές δεν έχουν πιστούς στα βαθύτερα θρησκευτικά χαρακτηριστικά των θεών τους, π.χ. κλεψιές, ψευτιές, μοιχίες, δολοφονίες, κτηνοβασίες κ.α. ιδιότητες (θρησκευτικότητα) των αρχαίων που φαίνεται ότι υπερασπίζουν (4), σκαρφίζονται επιφανειακές συγκρίσεις νεοελλήνων (ανθρώπων) με τα αρχαία αγάλματα και δηλαδή απεικονίσεις αρχαίων ανθρώπων άγνωστης εθνικότητας ή παιδείας ή ανάλογου ήθους με αυτό που υπερασπίζουν, για να «αποδείξουν» την σύνδεση των νέων Ελλήνων με τους αρχαίους θεούς και τους «προγόνους». Δηλαδή είναι σαν να λένε: «Μην πιστεύεις στον Χριστό και μην Τον βάζεις στην καρδιά σου. Είσαι Έλληνας και εξωτερικά μοιάζεις με αυτούς τους θεούς, που είναι στην ουσία οι πρόγονοί σου». Ωραίο το τέχνασμά τους αλλά κάνει μόνο για εκείνους που κοιτώντας ένα άγαλμα ή έργο τέχνης παθαίνουν το «σύνδρομο του Δαυΐδ» ή το σύνδρομο Stendhal που η Magherini (5) κατέδειξε.

Αριστερά: Έγχρωμος δούλος της αρχαιότητας με μουσικό όργανο [Γιατί δεν αποτολμούν και εδώ συγκρίσεις «φωτομοντέλων» οι νεοπαγανιστές;]

Μετά από τα προαναφερόμενα δεν γίνεται φανερό πως η νεοπαγανιστική σαλάτα είναι πράγματι πιο πλούσια ακόμη και από την ρωσική; Όλα τα αγάλματα είναι «Έλληνες» λες και δεν υπήρχαν σκλάβοι μοντέλα για τους αγαλματοποιούς που ανήκαν σε άλλες εθνότητες, λες και όλη αυτή η κοσμοσυρροή ξένων στην Ελλάδα και Ελλήνων στην υφήλιο που υποστηρίζουν οι ίδιοι οι παγανιστές, δεν επέφερε μίξεις με άλλες κοινωνικές ομάδες, λες και η αρχαία ελληνική τέχνη έχει φυλετικό νεοπαγανιστικό σύμπλεγμα, λες και οι τεχνίτες δεν έψαχναν το πιο όμορφο αλλά το πιο εθνικιστικό, λες και παντού και πάντοτε παρουσιάζονται Έλληνες στα αγάλματα, αλλά που όπως ελέχθει εις την περίπτωση των μυθολογικών τεράτων υπάρχει αναγκαστικά η εξαίρεση με συνέπεια, το νεοπαγανιστικό «δόγμα» να στέκει μετέωρο. Έχουν και το θράσος μετά να κατηγορούν τους χριστιανούς για «τυφλή πίστη». Όταν λοιπόν «ανάγκα και οι θεοί πείθονται» θα πρέπει πρώτα από όλα να συμβαίνει και το «ανάγκα και αυτοί (νεοπαγανιστές πιστοί) πρώτα από όλους πείθονται», εφόσον οι θεοί σύμφωνα με τον Παναγιώτη Μαρίνη αλλά και τον Ραδάμανθυ Αναστασάκη είναι πρώην άνθρωποι, ιστορικά πρόσωπα.

Για κάποιους παγανιστές πρέπει να φαντάζει ύβρης το ότι σήμερα (2006) έγχρωμοι συναγωνίζονται με λευκούς κάτω από τα χρώματα της εθνικής Ελλάδας κατά το παγκόσμιο πρωτάθλημα καλαθοσφαίρισης.

ΝΑΖΙΣΤΕΣ & (ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΕΣ) ΦΥΛΕΣ

«Αν όμως, προσέθετε [ο Ρόζενμπεργκ], το ανακάτεμα των φυλών, που επιθυμούσε ο χριστιανισμός, κατάφερνε να συμπαρασύρει και την μεγαλοφυΐα των Αρίων που επέζησε μέχρι σήμερα, παρά τον χριστιανικό κοσμοπολιτισμό, αυτή θα καταστρεφόταν οριστικά» (Πηγή: Περιοδικό Ιστορία εικονογραφημένη, τεύχος 36, άρθρο «Ρόζενμπεργκ, ο φιλόσοφος του Ναζισμού», σελ. 118)

Αριστερά: Παιδιά του Δημοτικού διαβάζουν ένα αντιεβραϊκό βιβλίο, το «Δηλητηριώδης Μανιτάρι», που περιγράφει την παρασιτική φύση των Εβραίων. (Πηγή: Η Άνοδος του Γ΄ Ράιχ, Ιωάννης Κούτουλας, Ιστορικός, Παγκόσμια Ιστορία, τεύχος 7, σελ. 63)

Μέσο: Διαπόμπευση ενός μικτού ζεύγους (Εβραίου και Γερμανίδας) στο Αμβούργο από στελέχη των SS. Οι Νόμοι της Νυρεμβέργης απαγόρευσαν την επιμειξία μεταξύ Γερμανών και Εβραίων. (Πηγή: Η Άνοδος του Γ΄ Ράιχ, Ιωάννης Κούτουλας, Ιστορικός, Παγκόσμια Ιστορία, τεύχος 7, σελ. 125)

Δεξιά: Το κάστρο Βέβελσμπουργκ ήταν κέντρο φυλετικών ερευνών και ιδεολογικό σύμβολο της τάξης των SS. (Πηγή: Η Άνοδος του Γ΄ Ράιχ, Ιωάννης Κούτουλας, Ιστορικός, Παγκόσμια Ιστορία, τεύχος 7, σελ. 101)

«Το σπουδαιότερο ιδεολογικό μάθημα [για την Χιτλερική Νεολαία] ήταν το πώς μπορούσε κανείς να εντοπίσει αμέσως έναν Εβραίο από το σχήμα της μύτης, το σχήμα του κεφαλιού, τα μάτια και το χρώμα του δέρματος. Οι εκπαιδευτές σήκωναν, μάλιστα, όρθια μερικά παιδιά για να δείξουν στους υπόλοιπους ποια ήταν τα εξωτερικά γνωρίσματα της Αρίας φυλής. Οργανώνονταν επίσης, επισκέψεις τμημάτων της Χιτλερικής Νεολαίας σε ψυχιατρεία, νοσοκομεία και άλλα ιδρύματα, όπου διέμεναν άτομα με ειδικές ανάγκες, ώστε τα μέλη της να διαπιστώσουν ιδίοις όμμασι την ανάγκη να εκκαθαριστεί η κοινωνία μας από αυτά τα μιάσματα που στοιχίζουν στην οικονομία της χώρας και που δεν πρέπει να επιτραπεί να αναπαραχθούν, όπως ανάφερε χαρακτηριστικά το φυλλάδιο «Εσείς και ο Λαός σας». (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά θέματα, τεύχος 26, άρθρο «Χιτλερική Νεολαία, η αναζωπύρωση της τευτονικής φλόγας» Δημήτριος Β. Σταυρόπουλος, σελίδα 77)

Η κομματική σημαία ήταν κατά βάση κόκκινη (αποκαλύπτοντας τις σοσιαλιστικές καταβολές του κινήματος και τις εξισωτικές πεποιθήσεις του), λευκή στο κέντρο (συμβολίζοντας την φυλετική καθαρότητα), ενώ δέσποζε μια μαύρη σβάστικα, ο γνωστός αγκυλωτός σταυρός (Hakenkruez), σύμβολο εθνικιστικό, που χρησιμοποιούσαν διάφορες αντισημιτικές και εθνικιστικές ομάδες ήδη από την δεκαετία του 1910 (Πηγή: Η Άνοδος του Γ΄ Ράιχ, Ιωάννης Κούτουλας, Ιστορικός, Παγκόσμια Ιστορία, τεύχος 7, σελ. 27)

Περισσότερα.

Σημειώσεις

1. Κωνσταντίνος Γ. Γεωργανάς, άρθρο «Ρατσισμός και στρέβλωση της ιστορίας με εξώφυλλο κεφαλή ελληνικού έργου», Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 232, σελ. 14887

2. Ό.π., σελ. 14888

3. Ο Έλλην πολίτης αποτελεί το πρότυπο του φιλοσόφου-πολεμιστή. Μέσα σε μια κοινωνία-βούρκο που απαρτίζεται από κίναιδους και τοκογλύφους, από τυχοδιώκτες και ωφελιμιστές, από αναίσθητους και αποχαυνωμένους χωρίς καμιά συνείδηση της παρουσίας τους στα ιερά χώματα της πατρώας γης αλλά και χωρίς συναίσθηση της αποστολής τους, μέσα σε μια κοινωνία ηδονισμού, διαφθοράς και χλιδής, που προβάλλει δικαιώματα χωρίς να συνοδεύεται από υποχρεώσεις, στην κοινωνία του εφήμερου, του ευτελούς και του χυδαίου, τα Ελληνικά διδάγματα περί Ήθους, Πνεύματος, Αρετής, δεν έχουν καμία θέση. (Πηγή: Ιωάννης Χαραλαμπόπουλος, Απολλώνειο Φως, τεύχος 40, σελ. 1)

4. «...οι πρόγονοί μας ήταν θεοσεβείς και ένθεοι, ποτέ όμως δεισιδαίμονες και θρησκόληπτοι μεσσιανιστές» (Πηγή: Ιωάννης Χαραλαμπόπουλος, Απολλώνειο Φως, τεύχος 40, σελ. 1)

5. Το σύνδρομο του Δαβίδ, PATHFINDER, 22/11 | 13:16. Ο Δαβίδ του Μιχαήλ Άγγελου, ίσως το πιο όμορφο άγαλμα του κόσμου, εκτός από το θαυμασμό μπορεί να προκαλέσει και διανοητικές ανισορροπίες σε ιδιαίτερα ευαίσθητους και καλλιεργημένους θεατές. Η Dr Graziella Magherini παρουσίασε τα πρώτα ευρήματα μιας μελέτης που διήρκεσε ένα χρόνο σε ένα συμπόσιο που έγινε στη Galleria dell’ Accademia της Φλορεντίας, όπου το γυμνό μαρμάρινο άγαλμα προσελκύει περίπου 1,2 εκατομμύρια επισκέπτες κάθε χρόνο. Η ίδια υποστηρίζει ότι ο Δαβίδ μπορεί να έχει μια συγκεκριμένη συναισθηματική επίδραση σε ορισμένο είδος θεατών. «Το ονομάζω «σύνδρομο του Δαβίδ». Προκαλεί πνευματικές διαταραχές και επηρεάζει κυρίως τους μοναχικούς επισκέπτες ή τα ζευγάρια,» σχολιάζει η Magherini, πρόεδρος του ιταλικού συλλόγου Τέχνης και Ψυχολογίας. Η «πάθηση» είναι όμοια με το σύνδρομο Stendhal που η Magherini αναγνώρισε στα τέλη της δεκαετίας του 70. Έχοντας πάρει την ονομασία του από το Γάλλο συγγραφέα Stendhal, ο οποίος έπεσε «θύμα» του συνδρόμου όταν το 1817 συγκλονίστηκε στη θέα των ψηφιδωτών της εκκλησίας Santa Croce στη Φλορεντία, το σύνδρομο προκαλεί συμπτώματα που κλιμακώνονται από ελαφριά ναυτία, υπερκινητικότητα, έλλειψη προσανατολισμού μέχρι και παροδικές κρίσεις πανικού που φτάνουν τα όρια της τρέλας. Ο Stendhal στην αναλυτική περιγραφή του φαινομένου που έκανε αναφέρει ταχυπαλμίες, έκσταση και μια περίεργη ουράνια αίσθηση. «Ήταν σαν να στραγγιζόταν η ζωή από μέσα μου. Περπατούσα με το φόβο ότι θα πέσω,» είχε γράψει τότε ο Stendhal.

Δυναμικό ερέθισμα η τέχνη. Τα τελευταία δέκα χρόνια, η Magherini έχει μελετήσει περισσότερα από 100 άτομα που διεκομίσθησαν στο νοσοκομείο Santa Maria Nuova της Φλορεντίας υποφέροντας από το σύνδρομο καθώς τους είχε απορροφήσει η παρατήρηση των υπέροχων έργων τέχνης. Η καλλιτεχνική τοξίνωση προκαλείται από ένα συνδυασμό πραγμάτων, συμπεριλαμβανομένου του στρες που προκαλεί το ταξίδι, της υπερβολικής «δόσης» όμορφης τέχνης αλλά και του βαθμού ευαισθησίας του θεατή, όπως υποστηρίζει η Magherini. «Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ένα έργο τέχνης είναι ένα πολύ δυνατό ερέθισμα και μπορεί να διεγείρει μνήμες στο υποσυνείδητό μας, μερικές φορές υποκινώντας μέχρι και μια κρίση,» υπογραμμίζει. Το άγαλμα του Δαβίδ μπορεί να προκαλέσει συμπτώματα παρόμοια με αυτά του συνδρόμου Stendhal, ίσως πιο σπάνια αλλά εξίσου σοβαρά. Συνεντεύξεις που έγιναν έξω από το μουσείο αλλά και σχόλια στο βιβλίο επισκεπτών δείχνουν ότι η επίμονη παρατήρηση του αγάλματος, ηλικίας 500 ετών, μπορεί να προκαλέσει έντονη εφίδρωση, ταχυπαλμία, πόνους στο στομάχι, ζαλάδα ακόμα και επιθετικότητα ή παραισθήσεις. «Μερικοί νομίζουν ότι το άγαλμα ζωντανεύει και τους μιλάει. Έχουμε ακόμα παρατηρήσει μέχρι και καταστροφικές τάσεις.»

Μια ιστορία πάθους.Το άγαλμα του Δαβίδ έχει προκαλέσει πάθη και αντιμαχίες από τότε που τοποθετήθηκε πλάι στην κεντρική πύλη της Piazza della Signoria στη Φλορεντία το 1504, όταν διαδηλωτές του πετούσαν πέτρες. Έχοντας μείνει αχρησιμοποίητο για δέκα χρόνια, το μάρμαρο πήρε ο γλύπτης Antonio Rossellino, ο οποίος όμως το παράτησε μετά από λίγους μήνες. Το 1501, ο Μιχαήλ Άγγελος υποσχέθηκε ότι θα φτιάξει ένα άγαλμα από το μάρμαρο χωρίς να χρειαστεί να το κόψει ή να προσθέσει άλλα κομμάτια μάρμαρου. Τρία χρόνια αργότερα, στις 8 Σεπτεμβρίου του 1504, ο Δαβίδ τοποθετήθηκε δίπλα στην κεντρική πύλη της Piazza della Signoria. Παρέμεινε εκεί, στο έλεος των στοιχείων της φύσης, μέχρι το 1873 όταν μετακινήθηκε στη σημερινή του τοποθεσία στη Galleria dell’ Accademia. Το 1527, το αριστερό χέρι του αγάλματος έσπασε σε τρία κομμάτια κατά τη διάρκεια μια εξέγερσης εναντίον της οικογένειας των Μεδίκων που βρισκόταν στην εξουσία. Στα μέσα του 19ου αιώνα, το άγαλμα υπέστη φθορά από οξύ που χρησιμοποιήθηκε για τον καθαρισμό του ενώ το 1991, ένας ψυχικά διαταραγμένος καλλιτέχνης με το όνομα Piero Cannata, επιτέθηκε με σφυρί στο άγαλμα συντρίβοντας ένα από τα δάχτυλα του ποδιού του. Η μελέτη της Magherini υποστηρίζεται και από τον ιστορικό τέχνης και καλλιτεχνικό επόπτη της Φλορεντίας, Dr Antonio Paolucci. Ο Paolucci δεν εκπλήσσεται από τα συναισθήματα που μπορεί να προκαλέσει το άγαλμα: «Είναι ένα από τα πέντε-έξι πιο διάσημα αριστουργήματα του κόσμου, ένα παγκόσμιο έργο τέχνης.» Οι Αμερικανοί είναι οι πιο ευαίσθητοι τόσο στο σύνδρομο του Δαβίδ όσο και σε αυτό του Stendhal syndrome, αναφέρει η Magherini. Οι Ιταλοί, αντίθετα, φαίνεται να έχουν ανοσία στα συμπτώματα όπως και οι Ιάπωνες. «Είναι τόσο οργανωμένοι όταν επισκέπτονται μουσεία και παρατηρούν έργα τέχνης που σπάνια έχουν χρόνο για συναισθηματισμούς» (Πηγή: http://news.pathfinder.gr/periscopio/258556.html)

Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΦΥΛΗ, ΓΕΝΟΣ, ΕΙΝΑΙ ΕΙΔΟΣ

(Κατά: Ιωάννη Φουράκη, Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Εξωγήινες αϋπνίες - Χειμώνας 2003)

(Κατά: Γεωργίου Καπορδίνη, Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Εξωγήινες αϋπνίες - Χειμώνας 2003)

(Κατά: Αποστόλη Αντωνάκη, Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Εξωγήινες αϋπνίες - Χειμώνας 2003)

Βίντεο. Μέγεθος 148 Kb - Διάρκεια: Ο Έλληνας, ο Έλληνας κατ’ εμένα δεν είναι άνθρωπος, δεν είναι φυλή, δεν είναι γένος, είναι είδος... ο Έλληνας είναι είδος, τώρα αν θέλετε να μπούμε σε αυτή την....[Ιωάννης Φουράκης]

- Έχει διαφορετικό Dna [Βλάσης Μπονάτσος]

-Ούτε και αυτό [Φουράκης]

-Απλά να πούμε εδώ στην Αννίτα και στο κοινό που μας ακούει... για τον κύριο Φουράκη, ότι έχει σημαντικό έργο μεγάλο, σε συμπληρώνω ένα λεπτό, έχει πάρει στο παρελθόν, που λέγαμε πριν 20 χρόνια κ.λ.π., ακραίες θέσεις..., γι’ αυτά που λέμε τώρα και σήμερα το μεγάλο ποσοστό από αυτά που έχει καταγράψει ε-πα--λη-θεύ-ε-ται [Γιώργος Καπορδίνης]

-Και μια από τις πιο μεγάλες μαρτυρίες του είναι η άποψη ότι έχουν γεννηθεί με συγκεκριμένη ημερομηνία αγόρια και κορίτσια, που μανιωδώς ψάχνουν να τα εντοπίσουν, και αυτή η θεωρία είναι πολύ χρήσιμο... [Αποστόλης Αντωνάκης] (Πηγή: Ιωάννης Φουράκης, Συγγραφέας, Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Εξωγήινες αϋπνίες - Χειμώνας 2003)

Μέσο: Γιώργος Καρποδίνης, Ραδιοφωνικός παραγωγός (Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Οι Πύλες του Ανεξήγητου, 19/11/2005)

Δεξιά: Αποστόλης Αντωνάκης, Δημοσιογράφος (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Οι Πύλες του Ανεξήγητου, 30/10/2005)

Μυθοπλάστες: Ιωάννης Φουράκης, Γεώργιος Καρποδίνης, Αποστόλης Αντωνάκης

Απάντηση: Εδώ

ΕΛΛΗΝΙΚΟ DNA, ΥΨΗΛΟΣ ΔΕΙΚΤΗΣ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗΣ

(Κατά: Γεώργιου Πάλμου, Ερευνητή, Εξωγήινες αϋπνίες - Χειμώνας 2003)

Βίντεο 01, Μέγεθος: 205Kb - Διάρκεια: 1΄ 19΄΄ Ο Γ. Γκιόλβας υποστηρίζει πως εξωγήινοι έφτιαξαν τον Αδάμ και την Εύα και πως αυτοί οι δύο έσωσαν την φυλή του Ιούδα. Ο Γιώργος Πάλμος δηλώνει πως οι Έλληνες έχουν διαφορετικό DNA με τρία γονίδια που είναι υψηλός δείκτης νοημοσύνης. (Πηγή: Γεώργιος Πάλμος, Ερευνητής, Εξωγήινες αϋπνίες - Χειμώνας 2003)

Μυθοπλάστης: Γεώργιος Πάλμος

Απάντηση: Εδώ

ΙΣΧΥΡΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ DNA ΚΟΥΒΑΛΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ ΜΝΗΜΗ

(Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 63-64, Δια-δικτυακά, σσ. 6 -7)

Οι αποκαλύψεις έρευνας για το DNA.

Μια σειρά ερευνών που σαν σκοπό είχαν αφ’ ενός να προσδιορίσουν την γενετική καθαρότητα των φυλών της Μεσογειακής Ευρώπης συμπεριλαμβανομένης της Μικράς Ασίας και αφ’ ετέρου να χαρτογραφήσουν τυχόν γενετικές ομοιότητες ανάμεσα σε πληθυσμούς διαφορετικών χωρών πραγματοποιήθηκε από σειρά ευρωπαίων και Αμερικανών ερευνητών υπό την εποπτεία του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ των ΗΠΑ, την ερευνητική ομάδα του καθηγητή του ΑΠΘ κυρίου Κωνστανίνου Τριανταφυλλίδη και το πανεπιστήμιο της Παβίας στην Ιταλία. Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι το DNA των Ελλήνων, το οποίο ανήκει στην λευκή φυλή (καυκάσια όπως αναφέρεται στην διεθνής ορολογία), είναι σε ποσοστό 99,5% καθαρό και ανεπηρέαστο από επιμιξίες, πράγμα ιδιαιτέρως εντυπωσιακό αν αναλογισθεί κανείς ότι τα 400 χρόνια της Τουρκοκρατίας και το γεγονός ότι η Ελλάδα αποτελεί σταυροδρόμι που ενώνει τρεις Ηπείρους και ως εκ τούτου λαμβάνουν χώρα σε έντονες διαδικασίες γενετικών ζυμώσεων. Αν μάλιστα σε αυτά προστεθούν και τα αποτελέσματα παλαιότερων μελετών που υποστηρίζουν την γενετική και φυλετική συνέχεια των Ελλήνων από την αρχαιότητα έως σήμερα, τότε μιλάμε για ένα πολύ ανθεκτικό και ισχυρό ελληνικό γονιδίωμα. Το δεύτερο σκέλος της έρευνας επιφύλασσε εξίσου συναρπαστικά αποτελέσματα. Η μελέτη του γενετικού υλικού των πληθυσμών διαφόρων χωρών έδειξε αυτό που στα αποτελέσματα της έρευνας αναφέρεται σαν μετάδοση του ελληνικού γεννητικού κώδικα από τα νεολιθικά κιόλας χρόνια στην Ευρώπη και στην Μικρά Ασία, με μεγαλύτερα ποσοστά στην Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία και την Τουρκία! Ειδικά δε για τη Νότια Ιταλία, την λεγόμενη Μεγάλη Ελλάδα, το 20% των κατοίκων της έχουν ακόμη και σήμερα, 2500 χρόνια από την εποχή που αυτές οι περιοχές ήταν ελληνικές αποικίες, το ίδιο γεννητικό υλικό με τους Έλληνες και ειδικά εκείνου της Πελοποννήσου. Εκτός όμως από την Πελοπόννησο τόσο η περιοχή της Θεσσαλίας όσο και αυτή της Κεντρικής Μακεδονίας υπήρξε εστία αποικισμού πολλών περιοχών προς βορρά (κοιλάδα Αξιού, Δούναβης και βόρειες περιοχές) στις οποίες μετοίκησαν ελληνικά φύλλα. Από τα ανωτέρω στοιχεία γίνεται κατανοητό το πόσο βαθιές χρονικά είναι οι ρίζες των Ελλήνων, πόσο καταλυτικά επηρέασαν οι ελληνικοί αποικισμοί την ευρωπαϊκή ήπειρο αλλά και πόσο ξεχωριστό και ισχυρό είναι το DNA του ελληνικού έθνους, το οποίο κουβαλάει μέσα του την πολιτισμική μνήμη του έθνους, ενώ εξασφαλίζει παράλληλα την άρρηκτη συνέχεια των Ελλήνων στο χρόνο. (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 63-64, Δια-δικτυακά, σσ. 6 -7)

Μυθοπλάστης: Περιοδικό Ιχώρ

Απάντηση: Εδώ

ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΞΩΓΗΙΝΟΙ & ΜΕΤΡΙΟΙ ΑΠΙΣΤΟΙ ΑΝΘΕΛΛΗΝΕΣ

(Κατά: Δημητρίου Ιατρόπουλου, περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 52, σελίδα 28)

Όμως εμείς οφείλουμε να ελπίζουμε. Και να αγωνιζόμαστε, αν μη τι άλλο, τουλάχιστον να μείνει η ελπίδα ζωντανή. Η ελπίδα μας να ξαναβρεί αυτός ο τόπος την χαμένη του ταυτότητα και πολλά άλλα μαζί μ’ αυτήν: Την χαμένη του αξιοπρέπεια, ιστορία, μνήμη, οργάνωση, πνευματική υγεία, κοινωνική δομή, ιδιωτική πρωτοβουλία και δημόσια ηθική, μέσα στα πολλά χαμένα είδη ζωής και στοχασμού και ιδεώδη.

Και επειδή πολλοί πια είναι οι Συνέλληνες, που όλο και περισσότερο πυκνώνουν τις τάξεις εκείνης της αντίληψης που θεωρεί εμάς τους Έλληνες ως αστρικά προερχόμενους με ηγετικό ρόλο στη διανομή της πληροφορίας πάνω στον πλανήτη Γη, θεωρώ ξεχωριστά σημαντικό για την παρέα μας να σας παρουσιάσω σήμερα, ως πρώτο πόνημα του καινούργιου χρόνου, ένα ποιητικό εδάφιο απ’ το βιβλίο μου, την «ΤΡΙΜΥΘΙΑ», που κυκλοφόρησε τον περασμένο μήνα και τόσα οφείλει -όπως και ‘γω φυσικά- σ’ εσάς, για την άμεση επιτυχία που συνάντησε, παρά την απόπειρα της γνωστής Συνωμοσίας των Μετρίων (και ανθελλήνων θα πρόσθετα πλέον...) να το μπλοκάρουν.

Είναι η στιγμή που ο ήρωας του έργου ανεβαίνει πάνω σ’ ένα μονόλιθο και απευθύνεται στην τεράστια ομάδα των παράξενων φίλων του σε μια συνάντηση στο ξέφωτο ενός ιερού δάσους. Και τότε μίλησε Αυτός.. - Ποιος μοίρασε τα βότσαλα με τα ονόματα στην μεγάλη αμμουδιά, την ώρα πού έσμιξε ο αχάτης με τον αλεξανδρίτη; - Ποιος έσπρωξε τα κύματα στην άκρη της θάλασσας και τ’ ακούμπησε πάνω στα βράχια να στεγνώσουν; - Εμείς δεν είμαστε οι αντιπρόσωποι του Ωρίωνα, του Βέγα, του Αρκτούρου; - Εμείς δεν ήρθαμε απ’ τον Σείριο, τον Μονόκερω, τους τόσους Άλφα; (Πηγή: Δημήτριος Ιατρόπουλος, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 52, λόγου χάριν, σελίδα 28)

Μυθοπλάστης: Δημήτριος Ιατρόπουλος

Απάντηση: Εδώ

ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΣΥΓΚΡΙΤΟΙ «ΣΕ ΟΛΑ», ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΙ ΜΠΟΥΜΠΟΥΝΕΣ

(Κατά: Γεωργίου Τσαγκρινού, Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Οι πύλες του Ανεξήγητου, 18/02/2006)

Βίντεο, Μέγεθος: 55Kb - Διάρκεια: 1΄ 19΄΄. Να πω για ακόμη μια φορά, δεν είναι δυνατόν αυτοί οι αρχαίοι πρόγονοι να είναι, ασύγκριτοι στα μαθηματικά, αξεπέραστοι στις επιστήμες, ασύγκριτοι στις τέχνες και να είναι στα θρησκευτικά μπουμπούνες, δεν γίνεται. (Γεώργιος Τσαγκρινός)

-Μάλιστα (Δημοσιογράφος). (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Οι Πύλες του Ανεξήγητου, θέμα «Τα μυστικά των αρχαίων» 18/02/2006)

Μυθοπλάστης: Γεώργιος Τσαγκρινός

Απάντηση: Η ραγισμένη πατερίτσα της άποψης πως «οι πρόγονοί μας είπαν τα ΠΑΝΤΑ» είναι αυτή που ορθώνει την γνώμη ότι οι Έλληνες «αλάθητοι» και «πρώτοι» σε όλα, «δεν είναι δυνατόν» να κάνουν λάθος στα θρησκευτικά.

Η ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΗ

Πρώτα και κύρια εκείνο που αναιρεί την γενικόλογη αυτή άποψη από σκοπιάς λογικού συμπερασμού, είναι η λάθος προκείμενη της. Διότι η προκείμενη ότι οι Έλληνες ήσαν «ασύγκριτοι στα μαθηματικά, αξεπέραστοι στις επιστήμες, ασύγκριτοι στις τέχνες» είναι αναπόδεικτη και αναληθής αν και εντούτοις διατυπώνεται ως «επιστημονικό ακλόνητο θεώρημα». Συμπερασμός που βασίζεται σε ψευδής και αναπόδεικτη προκείμενη δεν είναι δυνατόν ποτέ να είναι αληθινός. Βέβαια οι νεοπαγανιστές γνωρίζουν πολύ καλά πότε να ορθώσουν τέτοιες αναπόδεικτες θεωρητικές προκείμενες για την στήριξη των επιχειρημάτων τους. Περιμένουν η συζήτηση στην εν λόγω εκπομπή να φτάσει πρώτα σε μια απίστευτη ελληνοκολακία και σε μια έπαρση περήφανης απερισκεψίας που οδηγεί τον ακροατή να δεχθεί οιαδήποτε άποψη αρκεί αυτή να επαινεί το έθνος, ενώ κάθε αντίθετη άποψη της κριτικής σκέψης «παύεται» «εύκολα» με φληναφήματα, εφόσον στιγματίζεται ως «προδοτική» του έθνους και άρα «απορριπτέα».

Και η προκείμενη των νεοπαγανιστών είναι λανθασμένη, εφόσον:

α) Οι «τέχνες» είναι αποτέλεσμα του ιδιαίτερου πολιτισμού κάθε λαού και δεν είναι δυνατόν να διαχωρίζονται σε «ασύγκριτες» και «συγκρινόμενες» μιας και κάθε λαός σε διαφορετικό τόπο και χρόνο έχει την δική του καλαισθησία (1). Η τέχνη είναι κάτι το εντελώς σχετικό και υποκειμενικό γεγονός που κατανοείται εύκολα π.χ. όταν έχει κανείς να κάνει με τις απεικονίσεις μυθικών τεράτων που δεν υφίσταται στην πραγματικότητα.

β) Τα «μαθηματικά» και οι «επιστήμες» από την εποχή των αρχαίων Ελλήνων μέχρι σήμερα έχουν εξελιχθεί τραγικά και σε τίποτα και σε κανένα τομέα δεν έχουν παραμείνει στο επίπεδο των πρώτων (2). Αλλά υπάρχει και ένας ακόμη λόγος για τον οποίο η προκείμενη «αξεπέραστοι στις επιστήμες» δεν ευσταθεί. Διότι οι ίδιοι οι αρχαίοι Έλληνες είχαν σαν τους άλλους λαούς επιστημονικά σφάλματα, όπως π.χ. την άποψη του Αριστοτέλη και διάφορων μαθηματικών για την κίνηση των ουρανίων σωμάτων, γεγονός που οδηγεί τον «αντιρρησία» να καταλήξει και στον περί «θρησκευτικών» συμπερασμό (βλ. κάτωθι).

ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ, Η ΓΕΝΙΚΟΤΗΤΑ & Η ΥΒΡΗΣ

Η όλη αυτή ανωτέρω προκείμενη του Γ. Τσαγκρινού καταλήγει στον αναληθή συμπερασμό πως «δεν γίνεται», «να είναι» οι πρόγονοί μας «στα θρησκευτικά μπουμπούνες». Εκτός του ότι ως ελέχθη ο συμπερασμός αυτός στηρίζεται σε υπερήφανη, και δηλαδή αναληθής, για τους Έλληνες προκείμενη, είναι και εξαιρετικά γενικόλογος. Διότι ο Γ. Τσαγκρινός δεν ξεκαθαρίζει σε τι είδους «θρησκευτικά» αναφέρεται. Για εκείνα των «12 θεών» ή εκείνα τα διαφορετικά των πολλών φιλοσόφων; Διότι μεταξύ των Ελλήνων τα «θρησκευτικά» διαφέρουν και ως εκ τούτου «δεν γίνεται» όλα να περιγράφουν την αλήθεια αλλά κάπου κάποιοι αστόχησαν όπως παραπάνω ελέχθη στην επιστημονική γνώση λ.χ. για τον Αριστοτέλη. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι απόψεις του Γ. Τσαγκρινού αποτελούν συκοφαντία και ύβρη για τους αρχαίους προγόνους, διότι η αδυναμία του να αποδείξει τον συμπερασμό του ενισχύει τους υβριστικούς χαρακτηρισμούς του κατά των Ελλήνων: «στα θρησκευτικά μπουμπούνες».

Σημειώσεις

1. Τέχνη καλείται η ανθρώπινη δημιουργία η εκφράζουσα το ιδεώδες του καλού. Κατά τον ορισμό τούτο καθίσταται προφανές ότι η τέχνη συμμεταβάλλεται μετά του ιδεώδους του καλού, όπερ εμφανίζεται διάφορο κατά τόπους και εποχές, καθορίζεται δε και περιορίζεται υπό διαφόρων παραγόντων, των οποίων πάλι η αξιολογική κατάταξη ποικίλλει ανάλογους του κρατούντος εκάστοτε πνεύματος στην αισθητική, δηλαδή στην επιστήμη που ερμηνεύει το καλό και φιλοσοφεί επί της τέχνης. (Πηγή: Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος, καθηγητής, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Κβ΄, σελ. 914)

2. Δύο παραδείγματα στην επιστήμη είναι λ.χ. η ανακάλυψη της καθοδικής λυχνίας πρώτα και μετέπειτα του ολοκληρωμένου (τσιπ)[που κατέστησαν την λειτουργία και την δημιουργία των ηλεκτρονικών υπολογιστών εφικτή και πρακτική.

ΔΡΥΪΔΕΣ & ΚΕΛΤΕΣ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΟΥ (ΕΛΛΗΝΑ) ΗΡΑΚΛΗ

(Κατά: Μάριου Δημόπουλου, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 7, σελ. 26)

(Κατά: Αθανάσιου Αγγελόπουλου, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 22, σελ. 28)

Και εφ’ όσον, όπως γράφει ο Όγκυ Ο Κάρυ στο βιβλίο του «Ήθη και έθιμα των αρχαίων Ιρλανδών», «ξεκίνησε από τη Μακεδονία ή Μέση Ελλάδα ο Παρθολών με μια μικρή ομάδα ανθρώπων, ανάμεσα στους οποίους ήταν τρεις Δρυΐδες ονομαζόμενοι Φίος, Αίολος και Φόμορος», συμπαιρένουμε ότι οι Δρυΐδες ήσαν αιγιακής προελεύσεως και οι γνώσεις τους ήταν αντλημένες από τα αρχαία ελληνικά ιερατεία. Ίσως γι’ αυτό και σύμφωνα με τον τον Ιούλιο Καίσαρα «θεωρούν απρέπεια να μεταφέρουν τις σπουδές τους σε γραπτό λόγο, αν και χρησιμοποιούν το ελληνικό αλφάβητο για σχεδόν οτιδήποτε άλλο.» Η απέχθειά τους αυτή πρέπει να συνδεθεί με την απέχθεια του Πλάτωνος, ανδρός μυημένου στα αρχαιοελληνικά μυστήρια, προς τον γραπτό λόγο, όπως ρητώς δηλώνει στον διάλογο «Φαίδρος». (Πηγή: Μάριος Δημόπουλος, Προϊστορικοί Έλληνες στην Βόρειο Ευρώπη, Κέλτες -Υπερβόρειοι και οι Πελασγοί της Φιλανδίας, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 7, σελ.38)

Όσο για το όνομα της Βρεττανίας, αυτό κατά τις αρχαίες ελληνικές παραδόσεις οφείλεται στον Βρεττανό, πατέρα της Κελτούς ή Κελτίνης, ερωμένης του Ηρακλή, και μητέρας εξ αυτού του Κελτού επωνύμου των Κελτών. Είναι προφανές, ότι ο μύθος αυτός θέλει να δείξει την εγκατάσταση Κελτών, απογόνων του Ηρακλή, στην Βρεττανία. (Πηγή: Αθανάσιος Αγγελόπουλος, Οι προϊστορικοί Έλληνες των Βρετανικών Νήσων, περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 22, σελ. 28)

Μυθοπλάστες: Αθανάσιος Αγγελόπουλος & Μάριος Δημόπουλος

Απάντηση: Εδώ

ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ .... ΕΘΝΙΚΟΙ

(Κατά: Βλάση Ρασσιά, «Πόσο Έλληνες είμαστε;» Συνέδριο «Η Αρχαιοελληνική Παράδοση Στην 3η Χιλιετία», Αθήναι, Αίθουσα Εκδηλώσεων Πολεμικού Μουσείου, 24. 1. 1999, http://www.rassias.gr/9005.html)

(Κατά: ΥΣΕΕ)

«...τους πραγματικούς Έλληνες, δηλαδή τους εθνικούς,» (Πηγή: Πόσο Έλληνες είμαστε; Ομιλία του Βλ. Ρασσιά στο Συνέδριο «Η Αρχαιοελληνική Παράδοση Στην 3η Χιλιετία», Αθήναι, Αίθουσα Εκδηλώσεων Πολεμικού Μουσείου, 24. 1. 1999, http://www.rassias.gr/9005.html, αποθηκεμένη εδώ)

Το Υ.Σ.Ε.Ε., ιδρύθηκε τον Ιούνιο του «1997» με σκοπό την ηθική και φυσική υποστήριξη, αλλά και παλινόρθωση της Εθνικής Πολυθεϊστικής, Ελληνικής Παραδόσεως, Θρησκείας και Καθημερινού Τρόπου στην σύγχρονη Ελληνική κοινωνία η οποία καταδυναστεύεται από την Χριστιανική Ορθόδοξη Εκκλησία και από έναν αδιάλλακτο Βυζαντινισμό ο οποίος καταστρέφει πνευματικά τους νεοέλληνες με δεισιδαιμονία, σκοταδισμό, θεομανία και σαφή απέχθεια για την ανθρώπινη ελευθεροπρέπεια, η οποία ωστόσο απετέλεσε το υπ’ αριθμόν ένα βιοτικό πρόταγμα των πολυθεϊστικών πραγματικών Ελλήνων προγόνων μας. (Πηγή: Υ.Σ.Ε.Ε.)

Μυθοπλάστης: Βλάσης Ρασσιάς & ΥΣΕΕ

Απάντηση: Εδώ

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΘΕΟΙ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΑΓΙΟΥΣ ΤΟΠΟΥΣ ΕΚΤΟΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

(Κατά: Τρύφων Ολύμπιου, Ελληνισμός - Χριστιανισμός στο Βυζάντιο, εκδόσεις Ελεύθερη Σκέψις, σσ. 37-38)

(Π. Μαρίνης, π. Τρίτο Μάτι, τ. 109, ένθ. «Θα αναγνωρισθεί επίσημα η Αρχαία Ελληνική Θρησκεία;»)

Οι Έλληνες της δόξας είχαν την Ελληνική θεογονία και οι θεοί, Έλληνες στην καταγωγή, κατοικούσαν εντός αυτού του ιερού χώρου, ώστε οι άγιοι τόποι τους να βρίσκονται μέσα στην Ελλάδα. Αυτό είχε τεράστια συνειδησιακή σημασία και προσέδιδε υπερηφάνεια στον Έλληνα. Οι Χριστιανοί εισαγαγόντες την Ιουδαϊκή θεογονία, ιεροποίησαν τη γη του Ισραήλ. Οι άγιοι τόποι τους δεν είναι πλέον ο Όλυμπος, οι Δελφοί, ο Παρθενών κ.α. αλλά ο Γολγοθάς, ο τάφος του Ιησού και η Αγία Ιερουσαλήμ, μ’ αποτέλεσμα να μην σέβονται την ίδια τους την χώρα το ίδιο. Όμως είναι παγκοσμίως γνωστό, ότι η ελληνική γη είναι η ιερωτέρα όλων και ότι αποτελεί τους άγιους τόπους του παγκοσμίου πολιτισμού. (Πηγή: Τρύφων Ολύμπιος, Ελληνισμός - Χριστιανισμός στο Βυζάντιο, εκδόσεις Ελεύθερη Σκέψις, σσ. 37-38)

Επιπροσθέτως, κηρύσσει την απαξίαν του εθνικού εδάφους χαρακτηρίζουσα αυτό κενόν αγιότητος και εξαιρούσα αλλοδαπούς «Αγίους Τόπους», όπου υποχρεούται και ο πρόεδρος τής Δημοκρατίας να μεταβαίνη διά προσκύνημα (Πηγή: Π. Μαρίνης, π. Τρίτο Μάτι, τ. 109, ένθ. «Θα αναγνωρισθεί επίσημα η Αρχαία Ελληνική Θρησκεία;»)

Μυθοπλάστες: Τρύφωνας Ολύμπιος (Κωστόπουλος) & Παναγιώτης Μαρίνης

Απάντηση: Εδώ

«ΚΑΘΕ ΕΛΛΗΝΙΚΟ» ΝΑ ΑΦΟΡΙΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΙΣΗΤΑΙ

(Κατά: Νικόλαου Τσίτσου, Περιοδικό Δαυλός, άρθρο «Κάθε Ελληνικό να μισείται», τεύχος 274, σελ. 18081-18082)

(Κατά: Παναγιώτη Μαρίνη, περ. Τρίτο Μάτι, τ.109, ένθετο «Θα αναγνωρισθεί επίσημα η Αρχαία Ελληνική Θρησκεία;», σελ.7)

Πηδάλιο, ως γνωστόν, είναι το εργαλείο-μηχανισμός, μέσω του οποίου οδηγούμε ένα πλοίο σε συγκεκριμένη πορεία. Η Ορθόδοξος Εκκλησία, ως «νοητή ναύς», έχει το «πηδάλιό» της, την επίσημη «Κανονική Συλλογή», η οποία περιέχει τους θείους και ιερούς κανόνες των Αγίων Αποστόλων, των Οικουμενικών Συνόδων και τοπικών συνόδων και των θείων Πατέρων, στους οποίους προσφεύγουν οι κληρικοί της για να ασκήσουν «κανονικά» τα ιερατικά τους καθήκοντα. Οι έρευνές μου σχετικά με τις σχέσεις Χριστιανισμού και Ελληνισμού με οδήγησαν στην «ανακάλυψη» των πιο κάτω θείων κανόνων, τους οποίους διατάσσονται να εφαρμόζουν οι Έλληνες κληρικοί σήμερα και τους οποίους αντιγράφω από το «Πηδάλιον» και σάς τους παραθέτω ασχολία στους:

ΚΑΝΩΝ ΞΒ

“Καλάνδαι ὀνομάζονται αἱ πρῶται ἡμέραι τοῦ κάθε μηνός, εἰς τὰς ὁποίας οἱ Ἕλληνες ἐσυνήθιζον νὰ ἑορτάζουν, διὰ νὰ ἀπερνοῦν τάχα ὅλον τὸν μῆνα μὲ εὐθυμίαν (2) καὶ τὰ Βοτὰ δέ, καὶ Βρουμάλια, ἑλληνικαὶ ἦτον ἑορταί, τὰ μὲν Βοτά, ἤτοι βοσκήματα καὶ πρόβατα, εἰς τιμὴν τοῦ θεοῦ Πανός, ὅς τις ἐνομίζετο ἀπὸ τοὺς Ἕλληνας ὅ τι εἶναι ἔφορος τῶν προβάτων καὶ τῶν λοιπῶν ζῴων· τὰ δὲ Βρουμάλια, εἰς τιμὴν τοῦ Διονύσου· Βρόμιος γὰρ ἦ το τοῦ Διονύ σου ἐπίθετον κοντὰ εἰς τοὺς Ἕλληνας ἀπὸ τὸν βρόμον, ὁποῦ σημαίνει τὸν ἦχον καὶ τὴν βροντήν, ὀνομαζόμενος. Τοῦτο δὲ οἱ Ῥωμᾶνοι Βρουμάλιον ὠνόμαζον, ἤγουν τὸν βρόμον· καὶ τὴν ἑορτήν Βρουμάλια, πληθυντικῶς, ὁποῦ εἶναι τὸ ἴδιον, ὡσὰν τὰ Διονύσια, καθὼς τὰ ἔλεγαν οἱ Ἕλληνες. Προστάζει λοιπὸν ὁ παρὼν Κανών, ὅ τι τὰ τοιαῦτα Ἑλληνικά, ἀλλὰ δὴ καὶ ἡ κατὰ τὴν πρώτην Μαρτίου τελουμένη πανήγυρις, διὰ τὴν εὐκρασίαν τάχα τοῦ ἔαρος, νὰ ἀσηκωθοῦν ὁλοτελῶς ἀπὸ τὴν πολιτείαν τῶν Χριστιανῶν. Μήτε χοροὶ ἁπλῶς δημόσιοι γυναικῶν νὰ γίνωνται, οὔτε ἑορταὶ, καὶ χοροὶ ἀπὸ ἄνδρας ἤ γυναῖκας εἰς ὄνομα τῶν Ἑλλήνων ψευδοθεῶν. Ὁρίζει δὲ πρὸς τούτοις, ὅτι μήτε ἄνδρας νὰ φορῇ ῥοῦχα γυναικεῖα, οὔτε γυναῖκα ῥοῦχα ἀνδρίκια· ἀλλὰ μήτε νὰ μουρόνωνται μὲ μουτσούνας καὶ προσωπίδας Κωμικάς, ἤτοι παρακινούσας εἰς γέλωτας, ἢ Τραγικάς, ἤτοι παρακινούσας εἰς θρήνους καὶ δάκρυα, ἢ Σατυρικάς, ἤτοι ἰδίας τῶν Σατύρων καὶ Βάκχων, οἵτινες εἰς τιμὴν τοῦ Διονύσου, ὡς ἐκστατικοὶ καὶ δαιμονισμένοι, ἐχόρευον (1) καὶ ὅτι τινὰς νὰ μὴν ἐπικαλῆται τὸ ὄνομα τοῦ συγχαμεροῦ Διονύσου (ὅς τις ἐνομίζετο πῶς ἦτο δοτὴρ τοῦ οἴνου καὶ ἔφορος), ὅταν πατῶνται τὰ σταφύλια εἰς τοὺς ληνούς, μήτε νὰ γελᾷ καὶ νὰ καγχάζῃ, ὅταν βάλλεται ὁ νέος οἶνος εἰς τὰ πιθάρια. Λοιπὸν ὅποιος ἀπὸ τοῦ νῦν καὶ εἰς τὸ ἑξῆς, ἀφ’ οὗ ἔμαθε περὶ τούτων, ἐν γνώσει ἐπιχειρήσοι νὰ κάμῃ κἀνένα ἀπὸ τὰ προῤῥηθέντα ταῦτα δαιμονιώδη καὶ Ἐλληνικά, εἰμὲν εἶναι Κληρικός, ἂς καθαίρεται, εἰδὲ λαϊκός, ἂς ἀφορίζεται»

ΚΑΝΩΝ ΟΑ

«Καθὼς οἱ ἀφρονέστεροι ἀπὸ τοὺς σοφοὺς τῶν Ἀθηναίων ἐσυνήθιζον, ὡς γράφει ὁ Θεολόγος Γρηγόριος εἰς τὸν ἐπιτάφιον τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, νὰ μάχωνται μὲ τοὺς ἐναντίους αὐτοῖς, καὶ νὰ καταπιάνουσι τὰς πόλεις καὶ τὰς ὁδούς, καὶ ἄλλα τοιαῦτα νὰ κάμουν συνήθη εἰς τοὺς νέους σοφιστάς· τοιουτοτρόπως καὶ οἱ τοὺς πολιτικοὺς νόμους διδασκόμενοι Χριστιανοὶ ἐμεταχειρίζοντο τὰ ἑλληνικὰ ταῦτα ἔθιμα, καὶ εἰς τὰ θέατρα ἐκρίνοντο, περὶ τοῦ τίς νὰ γένῃ τυχὸν πρῶτος ἐξ αὐτῶν, καὶ τὰς ὀνομαζομένας κυλίστρας ἔκαμνον (2) ἢ φορέματα ἔξω ἀπὸ τὴν κοινὴν τῶν πολλῶν συνήθειαν ἐφόρουν· ταῦτα δὲ πάντα προστάζει ὁ παρὼν Κανὼν νὰ μὴν κάμνουσιν, οὔτε ὅταν ἀρχινοῦν νὰ μανθάνουν τοὺς νόμους, οὔτε ὅταν εὑρίσκωνται εἰς τὸ μέσον τῆς μαθήσεως, οὔτε ὅταν φθάσουν εἰς τὸ τέλος αὐ τῆς. Ὅποιος δὲ εἰς τὸ ἑξῆς τοῦτο ἤθελε κάμνει, νὰ ἀφορίζεται»

ΚΑΝΩΝ ΗΔ

Ἡ τῶν Ἑλλήνων συνήθειαις πρέπει νὰ μισοῦνται ἀπὸ τοὺς Χριστιανούς, διὰ τοῦτο ὁ παρὼν Κανὼν ἀφορίζει ἐκείνους τοὺς χριστιανοὺς ὁποῦ κατὰ τὴν συνήθειαν τῶν Ἑλλήνων ὀμνύουν, ἢ εἰς τοὺς ψευδωνύμους θεοὺς ἐκείνων, λέγοντες μὰ Δία, ἢ εἰς τὰ στοιχεῖα, οἷον μὰ τὸν Ἥλιον, μὰ τὸν Οὐρανόν, καὶ ἄλλα παρόμοια, καθὼς καὶ ὁ ΠΑ΄ τοῦ Βασιλείου Κανὼν εἰς ἐπιτίμια ὑποβάλλει αὐτούς. Πλὴν ὁ μὲν Βασίλειος ἕνδεκα χρόνους κανονίζει ἐκείνους ὁποῦ χωρὶς μεγάλην ἀνάγκην βασάνων ἀρνηθοῦν τὴν πίστιν, καὶ φάγουν εἰδωλόθυτα, καὶ ὀμόσουν ὅρκους τῶν Ἑλλήνων, καθὼς αὐτοὶ δηλ. τοὺς πιστεύουσιν. Ὁ δὲ παρὼν Κανὼν τῆς Συνόδου ἀφορίζει, ὡς λέγει ὁ Βαλσαμών, ὄχι μόνον τούτους ἀλλὰ καὶ τοὺς μὴ ἀρνηθέντας τὴν πίστιν χριστιανούς, ὀμνύοντας δὲ ὅρκους κατὰ τὴν συνήθειαν τῶν Ἑλλήνων. Δι’ ὃ καὶ ὁ τοιοῦτος ὅρκος, ἀλλὰ δὴ καὶ πᾶς ὁ κατὰ ἀδοκίμου θρησκείας ὀμοθείς, οὐ φυλάττεται, κατὰ τὸ ιθ΄ κεφ. τοῦ ιγ΄ τίτλ. Φωτίου»

Λοιπόν; Έλλην ή χριστιανός;

Ξεκάθαρα φαίνεται ότι σήμερα άνθρωπος με κοσμοαντίληψη «Ελληνοχριστιανισμού», δηλαδή «Ελληνοχριστιανός», δεν δικαιολογείται από τους πιο πάνω θείους Κανόνες. Και όσοι μιλούν περί τού ιδεολογήματος αυτού πρέπει... απλώς να αφορίζονται.

Νικόλαος Τσίτσος

Ναυπηγός Μηχανολόγος ΕΜΠ

ntsit@tee.gr (Πηγή: Νικόλαος Τσίτσος, Περιοδικό Δαυλός, άρθρο «Κάθε Ελληνικό να μισείται», τεύχος 274, σελ. 18081-18082)

Επίσης, κηρύσσει την απαξίαν της πολιτιστικής συνεισφοράς του ελληνισμού εις την ανθρωπότητα, καταδικάζουσα τας Τέχνας και τας Επιστήμας και τον Κλασσικόν Πολιτισμόν: «Ἡ τῶν Ἑλλήνων συνήθειαις πρέπει νὰ μισοῦνται ἀπὸ τοὺς Χριστιανούς» λέγει η ζ΄ Σύνοδος. (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 109, ένθετο «Θα αναγνωρισθεί επίσημα η Αρχαία Ελληνική Θρησκεία;», σελ.7)

Μυθοπλάστης: Νικόλαος Τσίτσος & Παναγιώτης Μαρίνης

Απάντηση: Εδώ

ΤΟ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΒΡΑΪΚΟ ΠΑΣΧΑ

(Κατά: Κίμωνα Ελευθερίου, π. Δαυλός, τεύχος 280, σσ.18657-18665)

ΤΟ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΒΡΑΪΚΟ ΠΑΣΧΑ

Σταχυολόγηση στοιχείων μίσους και ακραίου φασισμού-ρατσισμού

Όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα οι Έλληνες ακούν στους ναούς τους ιερείς να ψάλλουν ύμνους, που εκθειάζουν κάθε τι το εβραϊκό, ενώ παράλληλα εξαπολύουν απειλές εναντίον όλων των άλλων λαών, ειδικότερα δε εναντίον ημών, των Ελλήνων. Οι σύγχρονοι Έλληνες, αποπροσανατολισμένοι από την επί 17 αιώνες συνεχή χριστιανική παντοδυναμία, θεωρούν επί πλέον ότι «το Πάσχα είναι ελληνική γιορτή». Το Πάσχα ήταν και είναι σημαντικότατη εβραϊκή γιορτή, που δεν έχει καμιά σχέση με την Ελλάδα και την παράδοση μας. Δεν πρόκειται περί γιορτής αγάπης, όπως προπαγανδίζεται, αλλά περί γιορτής εβραϊκού μίσους, ρατσισμού κι απειλών εναντίον οποιουδήποτε μη εβραϊκού.

Αποσπάσματα από λειτουργικά βιβλία της Εκκλησίας, που διαβάζονται στις εκκλησίες της Ελλάδος και αναθεματίζουν ή καθυβρίζουν τους Έλληνες και το Ελληνικό Πνεύμα, ενώ παράλληλα εξυμνούν τον Εβραϊσμό, έχουν και στο παρελθόν παρουσιασθεί πολλές φορές στις στήλες του «Δαυλού (βλ. τ. 191,192, 224-225, 247). Ειδικότερα στο «Τριώδιο», που διαβάζεται στις εκκλησίες όλη την περίοδο τής Σαρακοστής, περιέχονται πολλές ύβρεις, κατάρες, συκοφαντίες και απαράδεκτοι αναθεματισμοί κατά του Ελληνικού Πολιτισμού (βλ. «Δ», τ. 192).

ΜΙΑ ΑΠΟΤΡΟΠΑΙΗ «ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ» ΚΕΙΜΕΝΩΝ

Το παρόν άρθρο θα εστιασθεί στην τελευταία προ του Πάσχα «Μεγάλη Εβδομάδα», δηλ. από την Κυριακή των Βαΐων μέχρι το Μεγάλο Σάββατο. Επιλέξαμε και σάς παρουσιάζουμε μόνο τα αποσπάσματα, που διαβάζονται στους ελληνικούς ναούς. Εντύπωση προκαλεί ή κατ’ επανάληψη υμνολογία του εβραϊκού στοιχείου. Οι λέξεις που ακούγονται συχνά συνοδευόμενες από κοσμητικά επίθετα και καλολογικά στοιχεία είναι: Σιών, Ισραήλ και Ιερουσαλήμ. Οτιδήποτε άλλο, πού δεν έχει σχέση με το Ισραήλ, καθυβρίζεται κι απειλείται. Ένα μικρό δείγμα για του λόγου το αληθές:

Κυριακή των Βαΐων

• «Ἰδού ὁ Βασιλεύς σου, Σιών.» (Στον Μικρό Εσπερινό, ήχος πλ. δ΄.)

• «Λαμπρύνου, ἡ Σιών, ἡ νέα, καὶ βαΐοις ἀνύμνεί μετὰ παίδων· ιδοὺ ὁ Βασιλεύς σου, σώζων πρὸς πάθος ἔρχεται.» (Στον Μικρό Εσπερινό, ήχος β΄, οίκος του Ευφραθά.)

• «Ὡσαννά ἐν τοῖς ὑψίστοις, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος, Βασιλεὺς τού Ἰσραήλ.» (Στον Μεγάλο Εσπερινό, ήχος πλ. β΄ και εις τον Λιτό, Στιχηρό Ιδιόμελον, ήχος α΄.)

Επισημαίνεται ότι η λέξη ωσαννά είναι εβραϊκή και σημαίνει «δεόμαστε στο Θεό για τη σωτηρία». Ομοίως καθαρά εβραϊκές είναι κι οι συχνά χρησιμοποιούμενες λέξεις μεσσίας, αμήν και αλληλούια. Μεσσίας σημαίνει «κεχρισμένος», «Χριστός». Αμήν σημαίνει «μακάρι», «σίγουρα», «είθε να γίνει». Αλληλούια σημαίνει «δόξα στο Γιαχβέ». [Ελληνορθόδοξος προσπαθώντας να δικαιολογήσει τον φιλοεβραϊσμο της Ορθοδοξίας, υποστήριξε από παράθυρο τηλεοπτικού διαύλου, ότι ή λέξη αλληλούια προέρχεται από την ελληνική λέξη αλληλουχία. Αστειότητες. Τι νόημα έχει να ψέλνει ο Ιερέας αλληλουχία-άλληλουχία. Η εβραϊκότητα της συγκεκριμένης λέξης αναλύεται στο επίσημο βιβλίο τής Αποστολικής Διακονίας τής Εκκλησίας τής Ελλάδος «Ὡρολόγιον τὸ Μέγα» (έκδοση 1983, σελ. 17). Ιησούς επίσης είναι η ελληνική απόδοση του εβραϊκού Γιεσουά, που σημαίνει «ο Γιαχβέ είναι ή σωτηρία».]

• «Ὁ ἠγαπημένος Ἰσραήλ» (στον Μεγάλο Εσπερινό, ήχος πλ. β΄) και «τῷ ἠγαπημένω Ἰσραήλ» (τροπάριο στον Όρθρο).

• «Διό εὐφραίνεται θυγάτηρ Σιών.» (Στον Μεγάλο Εσπερινό, ήχος β΄.)

• «Χαίρε, εὐφραίνου, πόλις Σιών.» (Στον Μεγάλο Εσπερινό και στο Λυχνικό, ήχος πλ. δ΄.)

• «Οἱ μισούντες Σιών, αἰσχύνθητε ἀπὸ τοῦ Κυρίου· ὡς χόρτος γὰρ πυρί ἔσεσθαι ἀπεξηραμμένοι.» (Στον Όρθρο, αντίφωνο των αναβαθμών του δ΄ ήχου.)

• «Εὐφράνθητι Ἱερουσαλήμ· καὶ πανηγυρίσατε οἱ ἀγαπώντες Σιών.» (Στον Όρθρο, καταβασία, ο διασώσας εν πυρί, ωδή η΄, ο ειρμός.)

• «Αἴνεσιν Ἐκκλησία ὁσίων τῷ ἐνοικοῦντι Σιών σοι Χριστέ, προσφέρει· ἐν σοί, Ἰσραήλ, τῷ ποιητῇ αὐτοῦ, χαίρει.» (Από τροπάριο στον Όρθρο.)

• «Ἄσατε λαοί, θεοπρεπῶς ἐν Σιών, καὶ εὐχήν ἀπόδοτε Χριστῷ ἐν Ἱερουσαλήμ.» (Ομοίως.)

• «Ἀσύγκριτος ὑπάρχει εὐπρέπεια ἐν Σιών.» (Ομοίως.)

• «Κύριος παρέστη· Σιὼν γάρ ἐξελέξατο» (Ομοίως.)

• «Σιών Θεοῦ ὄρος τὸ ἅγιον, καὶ Ἱερουσαλήμ.» (Όμοίως.)

• «Ἰσραήλ τοῦ Θεοῦ τὸ βασίλειον.» (Ομοίως.)

• «Θεοπρεπῶς σε, Βασιλεῦ Ἰσραήλ.» (Ομοίως.)

• «Ὁ Βασιλεύς σου, Σιών.» (Ομοίως.)

• «Ὁ Θεός σου, χαῖρε, Σιών, σφόδρα, ἐβασίλευσεν εἰς τοὺς αἰῶνας Χριστός.» (Ομοίως.)

• «Ποιμὴν ἡμῶν Χριστός ὁ Βασιλεὺς Ἰσραήλ. Ὑπόδεξαι, Ἰουδαία, τὸν Βασιλέα.» (Στο Απόδειπνο, ωδή θ΄, αλλότριον των μητέρων.)

• Την Κυριακή των Βαΐων διαβάζονται επίσης το απαράδεκτο για τους Έλληνες απόσπασμα του Ζαχαρία «ἐξεγερῶ τὰ τέκνα σου, Σιών, ἐπὶ τὰ τέκνα τῶν Ἑλλήνων» (Ζαχ. θ΄, 9-15), ένα του Σοφονίου κι ένα του Ιεζεκιήλ, που ομιλούν για λύτρωση του Ισραήλ από τους εχθρούς του Κρητικούς, επαναλαμβάνοντας τα «χαῖρε σφόδρα, θύγατερ Σιῶν» κι άλλα παρόμοια» (Σοφ. γ΄, 14-19).

Η χρήση τον λειτουργικού βιβλίου «Τριώδιον» αρχίζει «αλά εβραϊκά», δηλαδή το Σάββατο βράδυ, παραμονή της Κυριακής του Τελώνου και του Φαρισαίου και τελειώνει το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου. Ονομάσθηκε Τριώδιον διότι αρχικά οι ομάδες των τροπαρίων είχαν τρεις ωδές. Στις 536 σελίδες τον, που καλύπτουν περίοδο εβδομήντα ημερών, υβρίζεται κάθε τι το ελληνικό, υμνολογείται η Σιών, το Ισραήλ, η Ιερουσαλήμ κι ό,τιδήποτε εβραϊκό, ενώ παράλληλα κηρύσσεται άπλετο μίσος κατά όλων των μη Εβραίων, κυρίως δε των Ελλήνων. Για παράδειγμα:

• «Μᾶλλον δὲ Πυθαγόραν καὶ Κρόνον καὶ Ἀπόλλωνα ἤ τίνα τῶν ἄλλων θεών, ὧν τὸν βίον ἐζήλωσας, τερπόμενος ταῖς ἀσελγείαις αὐτῶν.» (Κυριακή της Ορθοδοξίας)

• «Τὰ τῶν Ἑλλήνων δυσσεβῆ δόγματα... ἀνάθεμα.» (Συνοδικόν της Ορθοδοξίας)

• «Τοῖς τὰ ἑλληνικὰ διεξιοῦσι μαθήματα... ἀνάθεμα.» (ομοίως)

• «Σοφοὺς καὶ ρήτορας ὡς μωροὺς ἀπελέγξαντες τῇ γνώσει.» (Πέμπτη της β΄ εβδομάδος.)

[Όλοι οι αναθεματισμοί και οι απειλές εναντίον του Ελληνικού Πολιτισμού, που περιέχονται στο «Τριώδιο», δημοσιεύτηκαν στο «Δαυλό», τ. 192.]

Μεγάλη Δευτέρα

Τη Μεγάλη Δευτέρα αρχίζει να ψάλλεται στις εκκλησίες ένα μεγάλο corpus κειμένων, το όποιο υβρίζει και απειλεί κάθε άλλον λαό έκτος του περιουσίου.

• «Εὑρεθείη ἡ χείρ σου πᾶσι τοῖς ἐχθροῖς σου, ἡ δεξιά σου εὕροι πάντας τοὺς μισοῦντάς σε. 10 θήσεις αὐτοὺς εἰς κλίβανον πυρὸς εἰς καιρὸν τοῦ προσώπου σου· Κύριος ἐν ὀργῇ αὐτοῦ συνταράξει αὐτούς, καὶ καταφάγεται αὐτοὺς πῦρ.» (Ψαλμός Κ΄.)

• «Ὅτι σὺ ἐπάταξας πάντας τοὺς ἐχθραίνοντάς μοι ματαίως, ὀδόντας ἁμαρτωλῶν συνέτριψας» (Ψαλμός Γ΄.)

• «Ἐπ΄ ἐμὲ διῆλθον αἱ ὀργαί σου, οἱ φοβερισμοί σου ἐξετάραξάν με.» (Ψαλμός ΠΖ’ .)

• «Κύριος τοὺς φοβούμενους αὐτόν.» (Ψαλμός ΡΒ΄.)

• Το αποκορύφωμα της σκληρότητας και της εκδίκησης (της άδικης εκδίκησης) περιγράφεται στο επεισόδιο με τη συκιά, που βρήκε στο δρόμο του ο Ιησούς, την καταράστηκε κι εκείνη ξεράθηκε, επειδή δεν βρήκε σύκα να φάει- και να φαντασθή κάνεις ότι «δὲν ἦταν ὁ καιρὸς τῶν σύκων» («κατά Ματθαίον» κα΄ 18-20, «κατά Μάρκον», ια΄13-14, 20-23). Διαβάζεται τη Μεγάλη Δευτέρα το πρωί. Εδώ δεν πρόκειται μόνον για κακία και κακοήθεια (τι του έφταιγε ή συκιά, την οποία επί τέλους δεν είχε καν φυτέψει αυτός;). Υπεισέρχεται επί πλέον κι ο παράγων παραφροσύνη. Γιατί μόνον ένας παράφρων απαιτεί να βρει ώριμα σύκα, όταν δεν είναι ο καιρός της καρποφορίας. Το θαύμα θα ήταν να πέρναγαν την άλλη ημέρα, κι η συκιά να ήταν γεμάτη σύκα. Τέτοια κακία, εναντίον μάλιστα άψυχου πράγματος, μόνον σε ένα Ιστορικό ανάλογο καταγράφηκε: στο μαστίγωμα τής θάλασσας στον Ελλήσποντο για τιμωρία για τη θαλασσοταραχή από τον Πέρση βασιλιά κατά τα Μηδικά. Το σύκο είναι θρεπτικότατος καρπός, γεμάτος σπέρματα και έχει σχήμα όρχεως. Η συκή, μακρόβιος, που πολλαπλασιάζεται εύκολα με όλους τους τρόπους, ήταν στην αρχαία Ελλάδα σύμβολο τής γονιμότητας και του Διονύσου, ένα προσωνύμιο του οποίου ήταν Συκίτης (Αθηναίος, 3.14.15: «Δ», τ. 277). Το μίσος του Ιησού επομένως μάλλον δεν στρεφόταν άμεσα εναντίον του δέντρου, άλλα εναντίον αυτού πού το δέντρο συμβόλιζε: του Έλληνα θεού Διονύσου. (Περισσότερα για το μίσος, το διχασμό και τον μισελληνισμό των κηρυγμάτων του Ιησού υπάρχουν στο σχετικό άρθρο του «Δ», τ. 272-273.)

• Τη Μεγάλη Δευτέρα διαβάζονται επίσης αποσπάσματα από την Βίβλο γεμάτα εβραϊκές εξωπραγματικές ιστορίες (Ιεζεκιήλ α΄, 1-20, Ιώβ α΄, 1-12) κι ένα απόσπασμα από την Έξοδο (α’ , 1-20), στο όποιο παρατίθενται πλείστα εβραϊκά ονόματα «υἱῶν τοῦ Ἱσραὴλ εἰσπορευομένων εἰς Αἴγυπτον» (Ιακώβ, Ρουβήμ, Συμεών, Λευί, Ιούδα, Ισσάχαρ, Ζαβουλών, Βενιαμίν, Δάν, Νεφθαλείμ, Γάδ, Ασήρ). Τι σχέση έχουμε εμείς οι Έλληνες, ώστε να ασχολούμαστε με το ποιοι υιοί του Ισραήλ εισπορεύτηκαν στην Αίγυπτο, να το διαβάζουμε στους ναούς μας κι επί πλέον να το θεωρούμε ιερό μας κείμενο; (Κείμενα από την «Έξοδο», τον «Ιεζεκιήλ» και τον «Ιώβ» διαβάζονται και άλλες ημέρες τής Μεγάλης Εβδομάδας.)

• Ολόκληρη τη Μεγάλη Εβδομάδα επίσης ψάλλεται ο Ψαλμός Ν΄, στον όποιο μεταξύ των άλλων αναφέρεται: «Ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκία σου τὴν Σιών, καὶ οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερουσαλήμ». (Πρόκειται περί εξαιρετικά δημοφιλούς ψαλμού· είναι ό ψαλμός εκείνος, πού πρέπει να απαγγέλλει πολλές φορές ο πιστός σαν τιμωρία για τυχόν «παρεκκλίσεις» του, όπως προβλέπεται στο «Πηδάλιον»: βλ. «Δ», τ. 274.)

Ψαλμός Κ΄ (Κα΄) 20

9 εὑρεθείη ἡ χείρ σου πᾶσι τοῖς ἐχθροῖς σου, ἡ δεξιά σου εὕροι πάντας τοὺς μισοῦντάς σε. 10 θήσεις αὐτοὺς εἰς κλίβανον πυρὸς εἰς καιρὸν τοῦ προσώπου σου· Κύριος ἐν ὀργῇ αὐτοῦ συνταράξει αὐτούς, καὶ καταφάγεται αὐτοὺς πῦρ. 11 τὸν καρπὸν αὐτῶν ἀπὸ τῆς γῆς ἀπολεῖς καὶ τὸ σπέρμα αὐτῶν ἀπὸ υἱῶν ἀνθρώπων, 12 ὅτι ἔκλιναν εἰς σὲ κακά, διελογίσαντο βουλάς, αἷς οὐ μὴ δύνωνται στῆναι. 13 ὅτι θήσεις αὐτοὺς νῶτον· ἐν τοῖς περιλοίποις σου ἑτοιμάσεις τὸ πρόσωπον αὐτῶν. 14 ὑψώθητι, Κύριε, ἐν τῇ δυνάμει σου· ᾄσομεν καὶ ψαλοῦμεν τὰς δυναστείας σου.

Ὁ αὐτός

Δεῦτε καὶ ἡμεῖς σήμερον, πᾶς ὁ νέος Ἰσραήλ, ἡ ἐξ ἐθνῶν Ἐκκλησία, μετὰ τοῦ Προφήτου Ζαχαρίου ἐκβοήσωμεν· Χαῖρε σφόδρα θύγατερ Σιών, κήρρυσε θύγατερ ἱερουσαλήμ· ὅτι ἰδοὺ ὁ Βασιλεύς σου, ἔρχεταί σοι πραΰς καὶ σώζων, καὶ σῴζων, καὶ ἐπιβεβηκὼς ἐπὶ πῶλον ὄνου, υἱὸν ὑποζυγίου· ἑόρταζε τὰ τῶν Παίδων, κλάδους χερσὶ κατέχουσα εύφήμησον· Ὡσσανὰ ἐν τοῖς ὑψίστοις, εὐλογημένος, Βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ.

Προφητείας Σοφονίου τὸ Ἀνάγνωσμα

Κεφ. Γ΄ 14-19

Τὰδε λέγει Κύριος· 14 Χαῖρε σφόδρα, θύγατερ Σιών, κήρυσσε, θύγατερ Ἱερουσαλήμ· εὐφραίνου καὶ κατατέρπου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου, θύγατερ Ἱερουσαλήμ. 15 περιεῖλε Κύριος τὰ ἀδικήματά σου, λελύτρωταί σε ἐκ χειρὸς ἐχθρῶν σου· βασιλεὺς Ἰσραὴλ Κύριος ἐν μέσῳ σου, οὐκ ὄψῃ κακὰ οὐκέτι. 16 ἐν τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ἐρεῖ Κύριος τῇ Ἱερουσαλήμ· θάρσει, Σιών, μὴ παρείσθωσαν αἱ χεῖρές σου· 17 Κύριος ὁ Θεός σου ἐν σοί, δύνατὸς σώσει σε, ἐπάξει ἐπὶ σὲ εὐφροσύνην καὶ καινιεῖ σε ἐν τῇ ἀγαπήσει αὐτοῦ καὶ εὐφρανθήσεται ἐπὶ σὲ ἐν τέρψει ὡς ἐν ἡμέρᾳ ἑορτῆς. 18 καὶ συνάξω τοὺς συντετριμμένους σου. οὐαί, τίς ἔλαβεν ἐπ’ αὐτὴν ὀνειδισμόν; 19 ἰδοὺ ἐγὼ ποιῶ ἐν σοὶ ἕνεκέν σου ἐν τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, λέγει Κύριος, καὶ σώσω τὴν ἐκπεπιεσμένην, καὶ τὴν ἀπωσμένην εἰσδέξομαι, καὶ θήσομαι αὐτοὺς εἰς καύχημα καὶ ὀνομαστοὺς ἐν πάσῃ τῇ γῇ.

Προφητείας Ζαχαρίου τὸ Ἀνάγνωσμα

Κεφ. Θ΄ 9-15

Τὰδε λέγει Κύριος· 9 Χαῖρε σφόδρα, θύγατερ Σιών· κήρυσσε, θύγατερ Ἱερουσαλήμ· ἰδοὺ ὁ βασιλεὺς σου ἔρχεταί σοι, δίκαιος καὶ σῴζων αὐτός, πραΰς καὶ ἐπιβεβηκὼς ἐπὶ ὑποζύγιον καὶ πῶλον νέον. 10 καὶ ἐξολοθρεύσει ἅρματα ἐξ Ἐφραὶμ καὶ ἵππον ἐξ Ἱερουσαλήμ, καὶ ἐξολοθρεύσεται τόξον πολεμικόν, καὶ πλῆθος καὶ εἰρήνη ἐξ ἐθνῶν· καὶ κατάρξει ὑδάτων ἕως θαλάσσης καὶ ἀπὸ ποταμῶν ἕως διεκβολῶν γῆς. 11 καὶ σὺ ἐν αἵματι διαθήκης σου ἐξαπέστειλας δεσμίους σου ἐκ λάκκου οὐκ ἔχοντος ὕδωρ. 12 καθήσεσθε ἐν ὀχυρώματι δέσμιοι τῆς συναγωγῆς, καὶ ἀντὶ μιᾶς ἡμέρας παροικεσίας σου διπλᾶ ἀνταποδώσω σοι· 13 διότι ἐνέτεινά σε, Ἰούδα, ἐμαυτῷ εἰς τόξον, ἔπλησα τὸν Ἐφραὶμ καὶ ἐξεγερῶ τὰ τέκνα σου, Σιών, ἐπὶ τὰ τέκνα τῶν Ἑλλήνων καὶ ψηλαφήσω σε ὡς ρομφαίαν μαχητοῦ· 14 καὶ Κύριος ἔσται ἐπ’ αὐτοὺς καὶ ἐξελεύσεται ὡς ἀστραπὴ βολίς, καὶ Κύριος παντοκράτωρ ἐν σάλπιγγι σαλπιεῖ καὶ πορεύσεται ἐν σάλῳ ἀπειλῆς αὐτοῦ. 15 Κύριος παντοκράτωρ ὑπερασπιεῖ αὐτούς

Αποσπάσματα ύμνων ενδεικτικών τον χριστιανικού μίσους, που ψάλλονται κατά τον Εσπερινό της Κυριακής των Βαΐων.

Μεγάλη Τρίτη

• «Κάθου ἐκ δεξιῶν μου ἕως ἂν θῶ τοὺς ἐχθρούς σου ὑποπόδιον τῶν ποδῶν σου; » (Στον Όρθρο, από το «κατά Ματθαίον», κβ΄, 44.)

• «Ἐλπισάτω Ἰσραὴλ ἐπὶ τὸν Κύριον.» (Στον Όρθρο, προκείμενον, ήχος δ΄, ψαλμός ΡΛ΄).

Μεγάλη Τετάρτη

• «Εὐλογῆσαι σε Κύριος ἐκ Σιών» (Στον Όρθρο, «προκείμενον», ήχος πλ. β΄, ψαλμός ΡΛΓ΄.)

• «Οἱ φοβούμενοι τόν Κύριον, εὐλογήσατε τὸν Κύριον. Αἰνεῖτε τὸ ὄνομα Κυρίου, αἰνεῖτε, δοῦλοι, Κύριον.» (Στον Όρθρο, «προκείμενον», ήχος β΄, ψαλμός ΡΛΔ΄.)

• «Εἰς ὁδὸν ἐθνῶν μὴ ἀπέλθητε, καὶ εἰς πόλιν Σαμαριτῶν μὴ εἰσέλθητε· 6 πορεύεσθε δὲ μᾶλλον πρὸς τὰ πρόβατα τὰ ἀπολωλότα οἴκου Ἰσραήλ.», ι, 1-2, 5-8.)

• «Οὐκ ἔστι καλὸν λαβεῖν τὸν ἄρτον τῶν τέκνων καὶ βαλεῖν τοῖς κυναρίοις» (Απόσπασμα από το «κατά Ματθαίον», ιε’ , 21-28.) Το κυναρίοις (σκυλιά) αναφέρεται στους Έλληνες. Πρόκειται για μία καταπληκτική ιστορία, που περιγράφεται κι από τον Μάρκο (ζ΄, 25-30) κι αφορά στη θεραπεία της κόρης μιας «Ἑλληνίς, Συροφοινίκισσα τῷ γένει·» (Μάρκ. ζ΄, 26). [Εδώ θέλει αρκετή προσοχή, γιατί μόνο το πρωτότυπο κείμενο μιλάει για Ελληνίδα. ’ Αν διαβάζετε το κείμενο στη νεοελληνική απόδοση των χριστιανών μεταφραστών, κατά κανόνα μεταφράζεται το «Ελληνίδα» σε «ειδωλολάτρης», οπότε ο ανυποψίαστος αναγνώστης προσπερνάει το κείμενο, χωρίς να αντιληφθεί την πραγματική σημασία του. Η γυναίκα αυτή λοιπόν έπεσε στα πόδια του Ιησού παρακαλώντας τον να θεραπεύσει την άρρωστη κόρη της, καθότι ο Ιησούς εμφανίζεται κατ’ εξοχήν ως θεραπευτής.]

Ποια ήταν όμως η αντίδραση του Ιησού; «Κι εκείνος δεν της αποκρίθηκε ούτε μία λέξη. Και τότε οι μαθητές τον πλησίασαν και του είπαν διώξε την, γιατί φωνάζει από πίσω μας. Κι εκείνος τους αποκρίθηκε: «Δεν είμαι σταλμένος παρά μόνο για τα χαμένα πρόβατα του οίκου του Ισραήλ. Δεν είναι σωστό να παίρνεις το ψωμί από τα παιδιά και να το δίνης στα σκυλιά.» (Ματθ. ιε΄,26 και Μάρκ. ζ΄, 27-28.) «Ναι, Κύριε», του απάντησε τότε ή γυναίκα, «αλλά και τα σκυλιά τρώνε από τα ψίχουλα πού πέφτουν κάτω από το τραπέζι των κυρίων τους». Τότε μόνον ικανοποιήθηκε αυτός, και «θεραπεύτηκε η κόρη της από την ώρα εκείνη». Η συμπεριφορά του «Υιού του θεού» στο περιστατικό αυτό δεν εγείρει καμμία αμφιβολία, είναι σαφέστατη: Θεωρεί τους Έλληνες σκυλιά, που δεν αξίζει να τρώνε ούτε τά ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι των κυρίων τους, των Εβραίων.

Πέραν αυτού όμως μια τέτοια συμπεριφορά γεννά κι ορισμένα επί πλέον ερωτήματα. Η πρώτη αντίδραση του, όπως είδαμε, ήταν να αρνηθεί την θεραπεία. Οι αρχαίοι Έλληνες ιατροί, άλλα και οι σύγχρονοι, ορκίζονται τον περίφημο «Όρκο του Ιπποκράτη», στον όποιο συνομολογούν, πως θα ασκήσουν την τέχνη τους σε κάθε έναν που θα τους το ζητήσει, είτε αυτός είναι άνδρας είτε γυναίκα είτε ελεύθερος είτε δούλος. Σε κανένα σημείο του Όρκου δεν υπάρχει περιορισμός της άσκησης του επαγγέλματος τους, επειδή ο ασθενής είναι αλλόφυλος ή αλλόθρησκος. Ο Ιπποκράτης ούτε καν το σκέφτεται να κάνη τέτοιου είδους διακρίσεις. Ο Ιησούς όχι μόνο το σκέφτεται, αλλά και το εφαρμόζει.

Η θεραπευτική δεινότητα του Ιησού ήταν τελικά περιορισμένη σε ποσότητα, και όταν παρείχε μερικά «ψίχουλα» σε κάποιον αλλόφυλο, αυτό σήμαινε, ότι τα στερούσε από τα «χαμένα πρόβατα του Ισραήλ» («Δ», τ. 272-273).

Μεγάλη Πέμπτη

• «Οἱ μακαριστοί, ἐν τῇ Σιών.» (Από τροπάριο στον Όρθρο.)

• «Ὅτι τάδε λέγει Κύριος τῷ λαῷ μου Ίσραήλ.» (Απόσπασμα από τον Ιερεμία, ια΄ 18-23 και ιβ΄ 1-5, 9-11, 14-15.)

• «Ὁ πρωτότοκος υἱός μου Ἰσραήλ.» (Ιδιόμελον, ήχος γ΄, ψαλλόμενον την εσπέρα.)

• «Πᾶσα κτίσις ἠλλοιοῦτο φόβῷ.» (Απόστιχο ιδιόμελο, ήχος α΄.)

• «Φόβος καὶ τρόμος ἐπέπεσε τῇ κτίσει.» (Δοξαστικόν, ήχος πλ. δ’ .)

• Αποσπάσματα από την «Έξοδο» και τον «Ιώβ» εξακολουθούν να διαβάζονται και τη Μ. Πέμπτη, όπως κάθε ήμερα, αλλά ό Ιεζεκιήλ έχει αντικατασταθεί από τον «Ιερεμία».

Εβραϊκή οικογένεια γύρω από το πασχαλινό τραπέζι. Πρώτα πλένουν καλά τα χέρια τους, απαγγέλλουν προσευχές, πίνουν από ένα ποτήρι κρασί που κάνει το γύρο του τραπεζίου κι υστέρα ο πατέρας ευλογεί, τεμαχίζει και μοιράζει τον άρτο. Πάντα στο εβραϊκό πασχαλινό τραπέζι υπάρχουν τα σύμβολα τής ιστορίας του εβραϊκού Πάσχα: ένα από αυτά είναι το αυγό. Ένα καλά βρασμένο ολόκληρο αυγό συμβολίζει το ναό της Ιερουσαλήμ, οπού γίνονταν οι θυσίες. Το βασικότερο όμως στοιχείο του εβραϊκού Πάσχα είναι το αρνί.

Μεγάλη Παρασκευή

• «τότε λαλήσει πρὸς αὐτοὺς ἐν ὀργῇ αὐτοῦ καὶ ἐν τῷ θυμῷ αὐτοῦ ταράξει αὐτούς» «αἴτησαι παρ’ ἐμοῦ, καὶ δώσω σοι ἔθνη τὴν κληρονομίαν σου» «ποιμανεῖς αὐτοὺς ἐν ράβδῳ σιδηρᾷ, ὡς σκεύη κεραμέως συντρίψεις αὐτούς» «δουλεύσατε τῷ Κυρίῳ ἐν φόβῳ καὶ ἀγαλλιᾶσθε αὐτῷ ἐν τρόμῳ» ("Ωρα πρώτη, αποσπάσματα άπο τον ψαλμό ΚΑ’ .)

• «Ἐπὶ τόν Ἰσραὴλ τοῦ Θεοῦ.» (Απόσπασμα από την «προς Γαλατάς επιστολή», στ΄ 14-18.)

• «Πᾶσα ἡ κτίσις ἡλλοιοῦτο φόβω.» (Την εσπέρα, ήχος α΄.)

Μεγάλο Σάββατο

• «14 Χαῖρε σφόδρα, θύγατερ Σιών, κήρυσσε, θύγατερ Ἱερουσαλήμ· εὐφραίνου καὶ κατατέρπου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου, θύγατερ Ἱερουσαλήμ. 15 περιεῖλε Κύριος τὰ ἀδικήματά σου, λελύτρωταί σε ἐκ χειρὸς ἐχθρῶν σου· βασιλεὺς Ἰσραὴλ» (Απόσπασμα Σοφονίου, γ΄ 8-15, την εσπέρα- το ίδιο που είχε διαβαστεί και την Κυριακή των Βαΐων.)

• «Εὐλογεῖτε, Ἀνανία, Ἀζαρία καὶ Μισαήλ, τὸν Κύριον.» (Από τον "Ύμνο των Τριών Παίδων.) Είναι τόσο σημαντικοί για την Ελλάδα ο Ανανίας, ο Αζαρίας κι ο Μισαήλ, τους οποίους επικαλούνται το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου οι ιερείς;

Στις δώδεκα τα μεσάνυκτα ψάλλεται το «Χριστὸς Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν», ο παιάνας της Χριστιανοσύνης, ο όποιος προοιμιάζεται με απειλές κι εκδικήσεις: «Ἀναστήτω ὁ Θεὸς καὶ διασκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροὶ αὐτοῦ καὶ φυγέτωσαν ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ οἱ μισοῦντες αὐτόν... Ὡς ἐκλείπει καπνὸς ἐκλειπέτωσαν, ὡς τήκεται κηρὸς ἀπὸ προσώπυν πυρός, οὕτως ἀπολοῦνται οἱ ἁμαρτωλοὶ ἀπὸ προσώπου τοῦ Θεοῦ καὶ οἱ δίκαιοι εὐφρανθήτωσαν.»

ΤΟ ΕΒΡΑΪΚΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

Η αρχή του Πάσχα ανάγεται μεν στους Αιγυπτίους, που γιόρταζαν την εαρινή Ισημερία, τότε που η ήμερα αρχίζει να γίνεται μεγαλύτερη από τη νύκτα: πισάχ, δηλαδή «διάβαση», έλεγαν τη γιορτή τους οι Αιγύπτιοι, δηλ. διάβαση του Ήλιου από τον Ισημερινό. Όμως οι Εβραίοι εν τέλει ιδιοποιήθηκαν και διέσωσαν αυτό το έθιμο- στη γλώσσα τους λέγεται Πεσάχ («πέρασμα») ή Γιορτή των Αζύμων (Λουκ. κβ΄,1) και εξακολουθεί να είναι η σπουδαιότερη γιορτή τους. Σύμφωνα με την Βίβλο το Πάσχα ορίσθηκε από τον Γιαχβέ, θεσπίστηκε από τον Μωυσή και καθιερώθηκε σε ανάμνηση τής εξόδου των Εβραίων από την Αίγυπτο και το πέρασμα τους από την Ερυθρά Θάλασσα («Έξοδος», κεφ. ιβ΄). Λέγεται και Πάσχα των Ιουδαίων (Ιωάν. β΄,13, ια΄,55) ή Πάσχα του Κυρίου (Γιαχβέ) («Έξοδος» ιβ΄, 11). Γιορτάζεται την πρώτη πανσέληνο μετά την εαρινή ισημερία. Η «εξήγηση» ελληνορθόδοξων κύκλων, πως η λέξη Πάσχα προέρχεται από το ελληνικό ρήμα πάσχω, στερείται σοβαρότητας. Η λέξη Πάσχα είναι εξελληνισμός της εβραϊκής λέξης πεσάχ.

«[Θέλω] πατάξω πᾶν πρωτότοκον ἐν γῇ Αἰγύπτῳ ἀπὸ ἀνθρώπου ἕως κτήνους», διεμήνυσε στους Εβραίους ο Γιαχβέ («Έξοδος, ιβ΄ 12). Προκειμένου να το πετύχει αυτό, τους παράγγειλε πρώτα να σφάξουν ένα αρνί και να το φάνε το βράδυ με άζυμα και πικρά χόρτα και μετά με το αίμα του να βάψουν το ανώφλιο και τους δύο παραστάτες των θυρών των σπιτιών τους, ώστε «ό Κύριος θέλει παρατρέξει τήν θύραν και δεν θέλει αφήσει τον εξολοθρευτήν να εισέλθη εις τάς οικίας σας, δια να πατάξη». Τελικά «ο Κύριος επάταξε πάν πρωτότοκον εν τή γή τής Αιγύπτου άπό τον πρωτοτόκου τοϋ Φαραώ, όστις κάθψαι έπϊ τοϋ θρόνου αντοϋ, έως τοϋ πρωτότοκον τοϋ αιχμαλώτον, τοϋ έν τω δεσμωτηρίω- καϊ πάντα τά πρωτότοκα τών κτηνών... Δεν ήτο οικία εις τήν οποίαν δεν υπήρχε νεκρός». Όλες αυτές οί θεόπνευστες ενέργειες, πού περιγράφονται με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες στο ιβ΄ κεφάλαιο τής «Εξόδου» του ιερού μας βιβλίου, της Βίβλου, εορτάζονται την ημέρα του Πάσχα.

Αυτό το εβραϊκό Πάσχα ό Ιησούς ούτε κατήργησε ούτε υποτίμησε, τουναντίον πήρε τους μαθητές του και ανέβηκε στα Ιεροσόλυμα -το τρίτο και τελευταίο έτος του δημόσιου βίου του-, για να το εορτάσουν σαν νομοταγείς Εβραίοι (Μάρκ. 14,1, Λουκ. 22,1, Ιωάν. 2,23). Όλες οι περιγραφές τής Καινής Διαθήκης μιλούν ξεκάθαρα, ότι τα γεγονότα τής Μεγάλης Εβδομάδος εξελιχθήκαν την εβδομάδα που προηγήθηκε από το Πάσχα των Εβραίων. Ό λεγόμενος Μυστικός Δείπνος ήταν το πασχαλινό τραπέζι για τον εορτασμό του εβραϊκού Πάσχα από τον Ιησού και τους μαθητές του. «Ο Ιησούς απέστειλε τον Πέτρο και τον Ιωάννη λέγοντας: "Πηγαίνετε να ετοιμάσετε να φάμε για το Πάσχα".» (Λουκ. 22,8.) «Οι μαθητές έκαναν όπως τους πρόσταξε ο Ιησούς κι ετοίμασαν το Πάσχα.» (Ματθ. 26, 19.) Το Πάσχα των Εβραίων κατά το έτος εκείνο γιορτάστηκε ημέρα Σάββατο, ενώ η υποτιθέμενη ανάσταση σύμφωνα με τους ευαγγελιστές (Ματθ. 28,1, Μάρκ. 16,1, Λουκ. 24,1, Ιωάν. 20,1) έγινε την επομένη ήμερα («μιᾷ τῶν Σαββάτων»), πού αργότερα ονομάστηκε Κυριακή. Από εκεί πήραν την ονομασία τους και οι άλλες ήμερες της εβδομάδας (Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη κ.τ.λ.). Στην Α΄ Οικουμενική Συνοδό της Νίκαιας (325 μ.Χ.) καθοριστήκαν τα του εορτασμού του χριστιανικού Πάσχα. Αποφασίστηκε να γιορτάζεται με την ευκαιρία της ανάστασης του Ιησού την πρώτη Κυριακή μετά την πρώτη πανσέληνο μετά την εαρινή ισημερία.

Συμφωνά με τους χριστιανούς ο Ιησούς γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου, οπότε κάθε 25 Δεκεμβρίου γιορτάζεται ή γέννηση του. Την όγδοη ήμερα έγινε η περιτομή του, οπότε λογικά γιορτάζεται την 1η Ιανουαρίου. Το ίδιο γίνεται και για όλες τις άλλες γιορτές. Αυτό που δεν έχει σταθερή ημερομηνία είναι το Πάσχα. Κάποια μέρα τής Άνοιξης όμως, πιστεύουν, ό Ιησούς αναστήθηκε. Πότε ήταν αυτή ή ήμερα; Γιατί δεν μελέτησαν οι Πατέρες τις Γραφές τους, δεν ζήτησαν και την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, ώστε να αποφασίσουν ποια ημερομηνία έγινε ή ανάσταση; Γιορτάζοντας κάθε χρόνο σε άλλη ημερομηνία, μόνο από σύμπτωση μπορεί να ταυτίσουν την ημέρα τής υποτιθέμενης ανάστασης με την ήμερα του εορτασμού της. Η εβραϊκή καταγωγή του Πάσχα είναι καθαρά ο λόγος, που δεν εορτάζεται σε συγκεκριμένη ημερομηνία, άλλα είναι κινητή εορτή.

Οι σύγχρονοι Έλληνες χριστιανοί τηρούν με θρησκευτική ευλάβεια τους εβραϊκούς συμβολισμούς του Πάσχα, δηλαδή:

• Το βασικό στοιχείο του, το ψητό αρνί, που έσφαξαν οι Εβραίοι κατ’ εντολή του Γιαχβέ: Αρνί τρώνε από τότε κατ’ έθιμο κάθε Πάσχα οι Εβραίοι.

• Τα αυγά, πού συμβολίζουν το ναό τής Ιερουσαλήμ, όπου γίνονταν οι θυσίες.

• Το κόκκινο χρώμα, πού συμβολίζει το αίμα του αρνιού, που έβαψαν τις θύρες τους οι Εβραίοι.

Εμπλεγμένοι -δυστυχώς- οι Έλληνες στη σχιζοφρένεια του ελληνοχριστιανικού ιδεολογήματος γιορτάζουν εν αγνοία τους το εβραϊκό αιμοσταγές Πάσχα υμνολογώντας στους ναούς οτιδήποτε εβραϊκό, καθυβρίζοντας, παράλληλα τους εαυτούς τους και τον πολιτισμό των προγόνων τους. Νομίζουν ότι αποτελεί γιορτή αγάπης και πιστεύουν ότι τα εβραϊκά έθιμα του αποτελούν γνήσια κι αναπόσπαστα στοιχεία τής Ελληνικής Παράδοσης. Τραγική ειρωνεία και εθνικό κώμα.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

• «Τριώδιον», εκδόσεις «Φως».

• «Ωρολόγιον το Μέγα», έκδοσις της «Αποστολικής Διακονίας τής Εκκλησίας τής Ελλάδος».

• «Πεντηχοστάριον», εκδόσεις «Φως».

• Γ. Γρηγορομιχελάκης, «Το βιβλίο που ή Εκκλησία σου δεν θέλει να διάβασες», εκδόσεις «Δαδούχος», Θεσσαλονίκη, 2002.

• Γ. Γρηγορομιχελάκης, «Δεκαπέντε εσταυρωμένοι κι αναστημένοι σωτήρες», εκδόσεις «Δαδούχος», Θεσσαλονίκη, 2003.

• Ε. Ατταβύριος, «Υμνολόγιο της εβραϊκής μυθολογίας... και ύβρεις κατά του Ελληνικού Πνεύματος», «Δαυλός», τεύχος 191.

• Ε. Ατταβύριος, «Το Τριώδιον: Αναθεματισμοί και απειλές εναντίον του Ελληνικού Πολιτισμού», «Δαυλός», τεύχος 192.

• Ν. Τσίτσος, «Επτά αναθεματισμοί κατά του Ελληνισμού ψάλλονται σήμερα στις εκκλησίες της Ελλάδος», «Δαυλός», τεύχος 224-225.

• Δ. Λάμπρου, «Κ. Στεφανόπουλος: Να παύσουν οι αναθεματισμοί κατά των Ελλήνων», «Δαυλός», τεύχος 247.

Κίμων Ελευθερίου

Μυθοπλάστης: Κίμων Ελευθερίου

Απάντηση: Εδώ

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΠΑΓΑΝΙΣΤΕΣ & ΦΥΛΑΜΕ ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ

(Κατά: Απανταχού Ελλήνων παγανιστών)

Βίντεο. Μέγεθος: 299Kb - Διάρκεια: 19΄΄. Τρύφωνας Ολύμπιος: «Όπως αποδεικνύεται, το αμάρτημά μας είναι ότι είμαστε Έλληνες στην συνείδηση και στεκόμαστε στις ρίζες μας». Μαρία Τζάνη: «Δώσαμε, δίνουμε και θα δίνουμε την ζωή μας, για να φυλάμε Θερμοπύλες αξιών». (Πηγή: Ακόμη λατρεύω τον Δία https://www.nationalfilmnetwork.com/store/ProductDetails.aspx?ProductID=182)

Μυθοπλάστες: Απανταχού νεοπαγανιστές «γκουρού» & «ιμάμηδες»

Απάντηση: Δύο είναι τα βασικά σημεία που αξίζουν ανατροπής στην παρούσα σελίδα. Πριν όμως την ανατροπή, ας τύχει υποσημείωσης ένα βασικότατο θρησκευτικό δόγμα (πιστεύω) των νεοπαγανιστών, το οποίο δεν είναι άλλο από το δόγμα της μετενσαρκώσεως.

ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΗΣ ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗΣ

Πάρα πολλοί είναι εκείνοι οι νεοπαγανιστές οι οποίοι υποστηρίζουν άμεσα το δόγμα της μετενσαρκώσεως. Ο «γνωστός» ιερεύς του Διός και σεξολόγος, Παναγιώτης Μαρίνης, Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρίας Αρχαιοφίλων, αναφέρει ανάμεσα σε άλλα δόγματά του, ότι «Το τεράστιον τούτο θρησκευτικόν-φιλοσοφικόν οικοδόμημα τού Ελληνισμού έκαμε προσιτάς τοις πάσι και παρουσίασε συστηματοποιημένας τας μεγάλας θεολογικάς αληθείας που έως τότε ενεφανίζοντο διάσπαρτοι εις τα φιλοσοφικά γραπτά ούσαι Μυστηριακαί Αλήθειαι. Από της εποχής εκείνης αποτελούν αναπόσπαστον μέρος της θρησκείας μας τα δόγματα περί της αϊδιότητος και του απολύτου του Κόσμου, των Δύο κοσμογονικών ουσιών, της Μετενσαρκώσεως και της πνευματικής Εξελίξεως, της Θεογονίας και της υφής των Ανωτέρων Κόσμων, κ.ο.κ.».

Λιγότεροι, όμως όχι ελάχιστοι, είναι εκείνοι οι πλανεμένοι οι οποίοι υποστηρίζουν το ίδιο αυτό δόγμα εμμέσως. Έτσι για παράδειγμα ο «ορθολογιστής» Δαυλός, δεν υποστηρίζει την μετενσάρκωση ευθέως δια μέσω κάποιου επίσημου θρησκευτικού δόγματός προς τους πιστούς του μέσα από τις σελίδες του, αλλά αντίθετα έμμεσα υποστηρίζει με ψεύδη όσα η Ορθόδοξος Εκκλησία αναθεματίζει. Μέσα στα όσα αναθεματίζει η Ορθόδοξος Εκκλησία είναι δηλαδή σαφώς και το δόγμα της μετενσάρκωσης, όπως επιβεβαιώνει και ο νεοπαγανιστής Παναγιώτης Μ αρίνης (2), ο οποίος διευθύνει το ειδωλολατρικό περιοδικό «Πάνθεον». Επίσης, ο ίδιος «Δαυλός» υποστηρίζει έμμεσα ακόμη και την ίδια την ειδωλολατρία, συνεπώς και τα δόγματά της όπου αυτά υπάρχουν, δια μέσω της παράλλαξης της με γλωσσικούς όρους που αφορούν την ελληνικότητα, παρά την όποια θρησκευτικότητα.

Αριστερά: «Αναθεματίζονται οι Έλληνες στις Εκκλησίες της Ελλάδος» (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 192, εξώφυλλο)

Μέσο: «Να παύσουν οι αναθεματισμοί κατά του ελληνικού έθνους στης εκκλησίες της Ελλάδος» (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 247, εξώφυλλο)

Τι πιστεύει όμως το παγανιστικό δόγμα της μετενσαρκώσεως; το αποσαφηνίζει ο νεοπαγανιστής Στυλιανός Τάκας στο περιοδικό Ιχώρ, στο άρθρο του «Μετενσάρκωση και Αρχαία Ελλάδα»: «Μια διαφορετική θεώρηση της έννοιας της μετενσαρκώσεως, είναι η έννοια της μετεμψυχώσεως. Μεταξύ των όρων "μετενσάρκωση" και "μετεμψύχωση" υπάρχει διαφορά. Με τον όρο "μετενσάρκωση" νοείται η εκ νέου ενσάρκωση της ψυχής από ανθρώπινο οργανισμό μόνο σε άλλον ανθρώπινο οργανισμό, ενώ με τον όρο "μετεμψύχωση" νοείται η ενσάρκωση από ανθρώπινο οργανισμό σε άλλον οργανισμό ανθρώπου ή ζώου ή ακόμη και φυτού» (3). Μετενσάρκωση λοιπόν είναι να μπορεί ενός ανθρώπου η ψυχή, να έχει γεννηθεί περισσότερες από μία φορές και να έχει φιλοξενηθεί σε διαφορετικό ανθρώπινο σώμα κάθε φορά. Μάλιστα, βάση των νόμων της μετενσαρκώσεως (4), όπως οι ίδιοι οι νεοπαγανιστές τους διδάσκουν (5), η ψυχή αυτή εμφανίζεται με διαφορετικές πάντοτε αντιλήψεις και ικανότητες, σύμφωνη δηλαδή με την διαφορετική πάντα προσωπικότητα που κάθε ένας άνθρωπος παρουσιάζει στον υλικό βίο. Οι συνέπειες αυτής της μεταφυσικής πίστης της «αρχαίας Ελλάδας» και των νεοπαγανιστών, είναι βαρυσήμαντες, γεγονός που οι «μέντορες» του νεοπαγανισμού, δεν φαίνονται να έχουν αντιληφθεί.

ΕΛΛΗΝΕΣ(;) ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΕΣ (;) ΠΟΥ ΦΥΛΑΝΕ (;) ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ ΑΞΙΩΝ & Η ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ

Από αριστερά προς τα δεξιά και από πάνω προς τα κάτω οι νεοπαγανιστές: Μάριος Βερέττας, Τρύφωνας Ολύμπιος, Μιχάλης Καλόπουλος, Ντορέτα Πέππα, Δημήτριος Ιατρόπουλος, Παναγιώτης Μαρίνης, Αναστασάκης Ραδάμανθυς, Βλάσης Ρασσιάς, Ιωάννης Χαραλαμπόπουλος, Ευάγγελος Μπεξής, Γεώργιος Πάλμος, Γεώργιος Τσαγκρινός, Ιωάννης Φουράκης, Ανέστης Κεραμυδάς, Δημήτριος Βαρδίκος, Βασίλης Μισύρης, Μαρία Τζάνη. Οι Έλληνες νεοπαγανιστές δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να εξυμνούν την ελληνικότητα απέναντι σε κάθε άλλη εθνικότητα. Καθαγιάζουν την ελληνικότητα, υποτίθεται, δια μέσω της ειδωλολατρίας ή παγανισμού η οποία υποστηρίζει την μετενσάρκωση, θεωρία θρησκευτικού δόγματος που όμως αδειάζει τις φτωχότατες ρητορικές τους θέσεις.

Με απλά λόγια δηλαδή, ο παγανισμός κάνει λόγο για μετενσάρκωση, την οποία αναθεματίζει ασφαλώς η ορθόδοξος εκκλησία στα αναθέματά της. Συνέπεια τούτου οι αντιδράσεις των νεοπαγανιστών, ιδίως του «ορθολογικού» Δαυλού. Η θεωρία όμως της μετενσαρκώσεως των νεοπαγανιστών, δέχεται ότι πριν μετενσαρκωθούν αυτοί ως Έλληνες και δεχθούν τον παγανισμό ως θρησκευτικό τους σύστημα, ήταν μετενσαρκωμένοι ως άλλοι άνθρωποι, πιθανόν ακόλουθοι άλλων δογμάτων και ασφαλώς πιθανόν άλλης εθνότητας και υπηκοότητας, πέραν της ελληνικής.

Ως εκ τούτου πηγάζει το ασφαλές και σίγουρο συμπέρασμα ότι οι νεοπαγανιστές είναι διαχρονικοί προδότες των όσων με φανατισμό «ελληνοκεντρικών» διατείνονται. Τυγχάνουν μάλιστα ένεκα θρησκευτικής πίστης, ύψιστοι ιερατικοί υποκριτές. Διότι σαφώς η θρησκεία τους δια μέσω της μετενσάρκωσης υποστηρίζει, πως όλοι οι ανωτέρω πιστοί μέντορες του νεοπαγανισμού την επόμενη φορά που θα μετενσαρκωθούν μέσα στην ανθρωπότητα, έχουν πολύ μεγάλη πιθανότητα να μην ανήκουν στο ελληνικό έθνος, αλλά να μετενσαρκωθούν στο γερμανικό, αγγλικό, κινεζικό, τουρκικό, παλαιστινιακό ή ακόμη και ισραηλινό έθνος που τόσο αντιπαθούν, αφού αυτά τα έθνη όλα μαζί είναι πολυπληθέστερα του ελληνικού. Επιπροσθέτως, την επόμενη φορά που θα μετενσαρκωθούν μπορούν κάλλιστα να είναι διαφορετικού θρησκευτικού προσανατολισμού από ότι σήμερα, δηλαδή μπορεί να γίνουν ισλαμιστές ιμάμηδες και ταλιμπάν, ραελιανοί, άθεοι, Ιουδαίοι το θρήσκευμα ακόμη και χριστιανοί αιρετικοί ή ορθόδοξοι μοναχοί, Πατριάρχες, Άγιοι, Οσίες, Αγίες και ερημίτες. Πράγμα το οποίο μπορεί κάλλιστα να το έπραξαν και στο παρελθόν στις παλαιότερές τους μετενσαρκώσεις, αν υποθέσει κανείς ότι υπήρξαν. Μπορεί όμως οι Έλληνες νεοπαγανιστές πριν την παρούσα ζωή ως Έλληνες, να ήσαν διαφορετικής εθνότητας και πολιτισμού αντιπρόσωποι;

Δεξιά: Οι θρησκευτικές και εθνικιστικές υποκρισίες (μεταβολές) των πιστών της μετενσαρκώσεως στο πέρασμα του χρόνου. «Τι είχε ο Γιάννης, ότι είχε πάντα».

Ο νεοπαγανιστής Στυλιανός Τάκας, αναλύοντας τους νόμους της μετενσαρκώσεως (6) στους πιστούς του περιοδικού Ιχώρ, όχι μόνο δεν αποκλείει κάτι τέτοιο, αφού οι πρώτες ενσαρκώσεις ενός ανθρώπου αφορούν «αγρίους» και «καθυστερημένους», αλλά επίσης δεν αποκλείει το θρησκευτικό, ούτε τον εθνοφυλετικό αποπροσαναλοτισμό του μετενσαρκωμένου κάθε νέα φορά ανθρώπου, αφού στο «τελικό στάδιο» της μετενσαρκώσεως η θρησκεία του μετενσαρκωμένου παρουσιάζεται σαφώς αδιάφορη. Από την δε άλλη μεριά η υποχρεωτική «φυσιολατρία» δεν είναι χαρακτηριστικό μόνο του ελληνικού παγανισμού. Έτσι για παράδειγμα ο Πάολο Νέτο, η πλάνη του οποίου ισχυρίζεται «πνευματικές θεραπείες σωμάτων» ακόμη και με την παρουσία «πνευματικών λευκών οντοτήτων» (7), σαφώς αγνοώντας την Ευαγγελική διδασκαλία περί Σατανά εμφανιζομένου ως αγγέλου φωτός (8) [εννοείται φωτός κτιστού, άκτιστου μόνο αναγόμενου εις τον Θεό], δηλώνει «Καθολικός χριστιανός» που πιστεύει όμως στην μετενσάρκωση (9). Θεωρεί επίσης «πνευματική εξέλιξη» την ελευθέρωσή του από τις παρελθούσες φυσικές αλυσίδες, αγνοώντας ίσως πως η «πνευματική αλυσίδα» των παθών είναι η μόνη σπουδαιότερη από την οποία αξίζει κανείς να ελευθερωθεί «ανελισσόμενος» με την προς τον Θεό ταπείνωση (10).

Δηλαδή η ιδέα της μετενσαρκώσεως ισχυρίζεται πως όσα πιστεύει και διδάσκει κανείς στην παρελθούσα, παρούσα ή μελλοντική ζωή, δεν συμπίπτουν πάντοτε κατά ανάγκη. Κάθε άλλο. Μπορούν κάλλιστα να αντιφάσκουν (βλ. κάτωθι φώτο αλλά και την συνέχεια της παρούσας για τις δηλώσεις των νεοπαγανιστών).

Αριστερά: Ο Πάολο Νέτο στους Δελφούς. (Πηγή: Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 154, σελ. 64)

Μέσο Αριστερά: Ο εθνικιστικός ινδικός στρατός στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο στο πλευρό των Ιαπώνων. (Πηγή: Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 154, σελ. 61)

Μέσο Δεξιά: «Ο Σουάμα Βέδα και οι συνεργάτες του στα ερείπια της Ακαδημίας Πλάτωνος» [Στα αριστερά του Σουάμα Βέδα διακρίνεται ο Έλληνας νεοπαγανιστής Γ. Τσαγκρινός σε στάση «διαλογισμού». Στην «προηγουμένη του ζωή» θα μπορούσε κάλλιστα να είναι εθνικιστής Ινδός, αδιαφορώντας για όσα ισχυρίζεται σήμερα στο χώρο της νεότερης Ελλάδας. Το αυτό στο μέλλον στην «επόμενη ενσάρκωση» του θα μπορεί να είναι Ορθόδοξη Μοναχή, πάντοτε σύμφωνα με τα παγανιστικά δόγματά του]. (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 68, Σημείωμα Διευθυντή [Γεωργίου Τσαγκρινού], σελ. 5)

Δεξιά: Μοναχή Ιακώβη, ηγουμένη Ιερού Ησυχαστηρίου Τιμίου Προδρόμου Ακριτοχωρίου νομού Σερρών. (Πηγή: Ένθετο Περιοδικό Εικόνες, τεύχος 152, Έθνος της Κυριακής, 23 Ιανουαρίου 2005, άρθρο Η Ελλάδα είναι γυναίκα, της Νατάσας Γιαννούση, σελίδα 50)

ΨΕΥΔΕΙΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

α. Παραμυθία Περί «Ημετέρων Αρχαίων Ελλήνων προγόνων»

Οι «διαφωτιστές» νεοπαγανιστές της Ελλάδας, ισχυρίζονται πως οι πρόγονοι τους είναι οι Έλληνες. Ο Μάριος Βερέττας υποστηρίζει χαρακτηριστικά τη «θρησκεία της Αρχαίας Ελλάδας, τη θρησκεία των προγόνων μας» (11). Αυτό το «μας» είναι μια ατυχή κτητική αντωνυμία, διότι ο Μάριος Βερέττας, όπως και κάθε πιστός νεοπαγανιστής, που αποδέχεται την θεωρία της μετενσαρκώσεως, δεν έχει καμιά απόδειξη ότι πράγματι οι πρόγονοί του ήταν οι αρχαίοι Έλληνες. Θα μπορούσαν κάλλιστα να ήταν οι Πέρσες ή οι Αιγύπτιοι ή οι Ούνοι, δεδομένου ότι ουδείς γνωρίζει πότε και σε ποιο λαό «ενσαρκώθηκε» για πρώτη φορά η ψυχή του Μάριου Βερέττα. Επιπλέον την επόμενη φορά που, σύμφωνα με την πίστη του θα μετενσαρκωθεί, ουδείς γνωρίζει να πει και να μαντέψει, ποιους θα ισχυρίζεται και θα πιστεύει ότι θα αποτελούν τους «πρόγονούς του».

β. Παραμυθία Περί «Αυθεντικής Προγονικής Ελληνικότητας»

Το ΥΣΕΕ υποστηρίζει ότι η ανθρώπινη ελευθεροπρέπεια, «απετέλεσε το υπ’ αριθμόν ένα βιοτικό πρόταγμα των πολυθεϊστικών πραγματικών Ελλήνων προγόνων μας» (12), ενώ ο νεοπαγανιστής ιερέας των θεών, εμπνευστής παγανιστικής σέκτας, Βλάσης Ρασσιάς, δέχεται ως «πραγματικούς Έλληνες» μόνο τους «τους εθνικούς» (13), καθώς διερωτάται φιλοσοφικά «Πόσο Έλληνες είμαστε;». Η αλήθεια λοιπόν είναι πως ο Βλάσης Ρασσιάς και η σέκτα των παγανιστών, δεν μπορεί να στηρίζει την άποψη ότι αποτελούν τους «πραγματικούς Έλληνες», εφόσον τόσο το παρελθόν τους, όσο και το μέλλον τους μέσα από τις μετενσαρκώσεις που δέχονται, είναι εξαιρετικής αμφίβολης πολιτιστικής ποιότητας. Οι «μάτσο» Έλληνες, είναι στην πραγματικότητα «μάτσο» ηθοποιοί κάτω από όποια πλευρά και αν το δει κανείς αυτό το θρησκευτικό ζήτημα.

γ. Παραμυθία Περί «Παντοτινής Διαφύλαξης Θερμοπυλών & Αξιών»

Η Μαρία Τζάνη, «εκκλησιαζόμενη» σε κάθε νεοπαγανιστική εκδήλωση από το λιβάνι και την φλόγα των «βωμών», διατείνεται στους φιλοσοφικούς της λόγους, ότι ««Δώσαμε, δίνουμε και θα δίνουμε την ζωή μας, για να φυλάμε Θερμοπύλες αξιών» (14), ισχυριζόμενη δηλαδή βάση της πολιτισμικής παραδόσεως, πως αυτή και τα νεοπαγανιστικά κινήματα αποτελούνται από ανθρώπους που διαχρονικά μεταδίδουν τις αξίες τις «ελληνικές» (βλ. τον όρο «Θερμοπύλες»). Βάση όμως του θρησκευτικού θεωρήματος των συνεχομένων μετενσαρκώσεων, κάτι τέτοιο προκύπτει εξαιρετικά αδύνατο ως προς την διαχρονικότητα. Την προηγούμενη φορά που σύσσωμοι οι Έλληνες νεοπαγανιστές μετενσαρκώθηκαν, θα μπορούσαν κάλλιστα, να ανήκουν στους 10.000 «Αθανάτους» του Πέρση Βασιλιά Ξέρξη. Υπό αυτή την έννοια θα μπορούσαν να «φυλάνε» Θερμοπύλες μετά το πέρας της ομώνυμης μάχης, όχι όμως και τις αξίες τις οποίες υπερήφανα και υπερφίαλα, υπαινίσσονται πριν από αυτήν. Και αυτό προκύπτει βάση των ίδιων των θρησκευτικών τους δογμάτων που διαλαλούν σήμερα. Οι νεοπαγανιστές χθες ή αύριο μπορεί να έδωσαν ή να δώσουν την ζωή τους για να φυλάνε αξίες του Κορανιού, των Βεδών ή και του Ευαγγελίου, ακόμη και της Π.Δ., την οποία τόσο μισούν. Κανείς, μα κανείς του χώρου τους δεν μπορεί να αποφανθεί περί αυτού τόσο σίγουρα, όσο δηλαδή η εθνικιστική μανία του επιβάλει.

Αριστερά: Βάση της ανήκουστης θεωρίας της μετενσαρκώσεως ο νεοπαγανιστής θα μπορούσε να ήταν στο παρελθόν τόσο ο αριστερός όσο και ο δεξιός μαχητής της εικόνας. Επίσης, βάση μιας άλλης πιθανής εκδοχής, κανένας από τους δύο δεν θα μπορούσε να είναι ο πραγματικός πρόγονος του νεοέλληνα παγανιστή, από τον οποίο αντλεί υποκριτικά αυτός σήμερα τις ιδεολογικές του «ρίζες», δημιουργώντας ψευδείς εντυπώσεις σε ένα κοινό που έχει αποκοιμηθεί παρατηρώντας δεισιδαιμονικά τα φυσικά φαινόμενα.

δ. Παραμυθία Περί «Ελληνικών Ριζών»

Ο δε νεοπαγανιστής και ιδρυτής των Προμηθειών εις το βουνό του Ολύμπου, Τρύφωνας Ολύμπιος, γεμάτος εθνικά συναισθήματα και φλερταρίσματα με το έθνος των Ελλήνων, αποκοιμίζει τους παρόντες εις τις εν λόγω σκοταδιστικές θρησκευτικές, δήθεν πολιτιστικές, εκδηλώσεις, ρητορεύοντας ως εξής: «Όπως αποδεικνύεται, το αμάρτημά μας είναι ότι είμαστε Έλληνες στην συνείδηση και στεκόμαστε στις ρίζες μας» (15). Εκτός του ότι οι νεοπαγανιστές φάσκουν και αντιφάσκουν, πότε ομιλώντας περί ελληνικότητας βάση εξωτερικών γνωρισμάτων και πότε, όπως εδώ, βάση συνειδήσεως, πλανιούνται δεχόμενοι πως έχουν «ρίζες» στον ιδεολογικό και γεωγραφικό χώρο της αρχαίας Ελλάδας. Διότι δεν θέλει μεγάλη σοφία για να αποδείξει κανείς βάση της ανήκουστης θεωρίας της μετενσαρκώσεως ότι κάτι τέτοιο πρακτικά είναι ένα μεγάλο και πομπώδες ψέμα, κατάλληλο για αθέμιτα σκοταδιστικά πανηγύρια στις πλαγιές των βουνών παρέα με τον Πάνα. Έπειτα μερικοί αναρωτιούνται γιατί σε αυτές τις συγκεντρώσεις φυσά δυνατός αέρας. Μάλλον ούτε η ίδια η «φύση» δεν ανέχεται τόσα ψεύδη, οπότε φυσά δυνατά ώστε κανείς να μην τα ακούει ή αν τα ακούει η προσοχή του να αποσπάται από τους «θεούς», ώστε ποτέ του να μην τα ενστερνίζεται.

ε. Παραμυθία Περί «Ελληνικής Πατρίδας» και περί «ιερών ελληνικών εδαφών»

Ο Παναγιώτης Μαρίνης, παραμυθιάζει τους πιστούς του, όταν επιτιθέμενος στην Ορθόδοξη Εκκλησία διαλαλεί πως η τελευταία «κηρύσσει την απαξίαν του εθνικού εδάφους χαρακτηρίζουσα αυτό κενόν αγιότητος και εξαιρούσα αλλοδαπούς «Αγίους Τόπους», όπου υποχρεούται και ο πρόεδρος τής Δημοκρατίας να μεταβαίνη διά προσκύνημα» (16). Τι γκρινιάζουν άραγε οι νεοπαγανιστές για τους «αλλοδαπούς "Αγίους Τόπους"». Κάθε φορά που αυτοί οι σκοταδιστές κονδυλοφόροι μετενσαρκώνονται έχουν, βάση της δικής τους θρησκείας, όχι μόνο υποκριτικά «αλλοδαπούς "Αγίους Τόπους"», αλλά κάθε φορά οι «Άγιοι Τόποι» τους είναι διαφορετικοί.

στ. Παραμυθία περί της «ισότητας των όντων» μέσα από την παγανιστική θεώρηση του κόσμου

Ως επίλογος εδώ θα αναφερθεί μια παρατήρηση στο νεοπαγανιστικό παραμύθι περί της ισότητας όλων των έμβιων όντων του πλανήτη γη. Για παράδειγμα η Σάβιτρι Ντέβι, πρόσωπο εις τον οποίο κατά τον Δημήτρη Κιτσίκη, τακτικό μέλος της Καναδικής Ακαδημίας, καθηγητής του Πανεπιστημίου της Οττάβας, «συναντήθηκαν το ελληνικό μηρικό ιδεώδες, η αγάπη για τα ζώα, οι οικολογικές ευαισθησίες, η ινδική εθνική αυτοσυνειδησία και η αντιδυτική ιδεολογία...» (17), θεωρούσε πως «στον Ινδουϊσμό δεν είχε θέση ο ανθρωποκεντρισμός. Εδώ, το κέντρο του ενδιαφέροντος ήταν το αιώνιο σύμπαν μέσα στο οποίο ο άνθρωπος ήταν ένα τσόφλι, μια λεπτομέρεια» (18). Επίσης ο Παναγιώτης Μαρίνης θεωρεί ότι «Ο άνθρωπος, ων απλώς μέλος της ολότητος του φυσικού περιβάλλοντος» (19) δεν «διαφέρει» ίσως σε ποιότητα από το υπόλοιπο σύμπαν. Τέτοιες θεωρήσεις όμως έρχονται σε αντίφαση με την «εξελικτική» πορεία των μετενσαρκώσεων και αποδεικνύουν ότι οι Έλληνες νεοπαγανιστές έχουν άκρα ανθρωποκεντρική θεώρηση του κόσμου, αν κρίνει κανείς και από τους ανθρωπομορφικούς θεούς τους. Ως συνέπεια αυτής της θεωρήσεως ο Στυλιανός Τάκας αναφέρει για τις μετενσαρκώσεις πως «Οι δεχόμενοι την έννοια της μετενσαρκώσεως, θεωρούν ότι μια ψυχική ατομικότητα εξελίσσεται μέσω όλων των ζωϊκών μορφών και ότι αρχικά εξελίσσεται μέσω οργανισμών φυτών, κατόπιν ζώων, και όταν η εξέλιξη της ψυχικής αυτής ατομικότητας ξεπεράσει κάποιο όριο, τότε ενσαρκώνεται μόνο σε οργανισμούς ανθρώπων, διότι στην εξελικτική της αυτήν πορεία δεν υπάρχει οπισθοδρόμηση, αφού η ενσάρκωση σε οργανισμούς ζώων ή φυτών θεωρείται οπισθοδρόμηση» (20)

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Δεν μένουν παρά δύο λύσεις εις τους νεοπαγανιστές:

α. Είτε να αρνηθούν την θεωρία της μετενσάρκωσης, αρνούμενοι τα ανήκουστα δόγματα της αρχαίας Ελλάδα και αποδεχόμενοι εμμέσως τα Ορθόδοξα αναθέματα, διακηρύσσοντας παράλληλα πως όσα διδάγματα σήμερα αυτοί εκφέρουν, απλά δεν τα πιστεύουν, αφού ο εθνικισμός τους έρχεται σε αντίκρουση με την θρησκεία τους.

β. Είτε να παραδεχθούν πως σήμερα αυτοί ως Έλληνες νεοπαγανιστές υποκρίνονται, αφού «χθες» και «αύριο» μέσα στην ιστορία πιθανότερο είναι να μην ήσαν ούτε να είναι αντίστοιχα ξανά ποτέ, ούτε Έλληνες, ούτε παγανιστές.

Εν τέλει οι «νεοπαγανιστές γκουρού» δεν υποστηρίζουν μέσα από την σημερινή παγανιστική θρησκεία τους τίποτα άλλο, παρά την άποψη του ότι οι ίδιοι δεν μπορεί και ούτε θέλουν να ανήκουν σε κανένα συγκεκριμένο θρησκευτικό ή εθνικό χώρο στο πέρασμα της ιστορίας. Μόνο πιστεύουν και δηλώνουν ότι δύνανται και εμφανίζονται κατά διαστήματα σε όποιο έθνος αποφασίσει η «θεά τύχη», παριστάνοντας ενίοτε ως παγανιστές, τους «μάτσο πατριώτες» και τους «αφοσιωμένους πιστούς» της άλλης και διαφορετικής κάθε φορά θρησκείας που θα ακολουθήσουν και της εθνότητας που θα πάρουν μέρος ως «εθνικιστές - κομπάρσοι», κοροϊδεύοντας στην ουσία υποκρινόμενοι τους κάθε φορά «ομόθρησκους» και «ομοεθνούς» τους συνανθρώπους, που σε καμιά περίπτωση δεν δέχονται τις αρλούμπες που αυτοί πουλάνε στην παρούσα φάση της σειράς μετενσαρκώσεών τους. Και αν δεν είναι αυτοί οι ίδιοι θρησκευτικοί υποκριτές και προδότες του διαφορετικού έθνους για το οποίο κάθε φορά μάχονται, τότε η παγανιστική θρησκεία είναι αλλοπρόσαλλη και αδιάφορη για τον πνευματικό τέλος των υποστηρικτών της, αφού η διαφορετική κάθε φορά θρησκεία κάθε μετενσαρκώσεως αποδεικνύει περίφημα πως ο παγανισμός δεν αποτελεί σταθερή πλεύση βίου, αλλά αντιφατική, εφήμερη και υποκριτική.

Οι «τραγικές πλάκες»

Η μεγαλύτερη αστειότητα που θα μπορούσε ποτέ να είχε η παρελθούσα ενσάρκωση ενός σημερινού Έλληνα νεοπαγανιστή, είναι εκείνη κατά την οποία σε τυχαία στιγμή, περίπου τον 6ο μ.Χ., και ενώ οι Χριστιανοί είχαν καταδικάσει επίσημα τις καταστροφές αρχαίων ιερών και αγαλμάτων (21), αυτός συνέχιζε να καταστρέφει ως νεοφώτιστος «Χριστιανός», ερχόμενος να ενταχθεί στην Εκκλησία ως «φρέσκος Αιγυπτιακής καταγωγής προσήλυτος», από τον διαλυόμενο αρχαίο παγανιστικό κόσμο. Λίγους αιώνες αργότερα, μετενσαρκωμένος ως «εθνικιστής μάτσο Έλληνας νεοπαγανιστής» υπαινίσσονταν ότι «άλλοι» ήσαν αυτοί που καταστρέψανε τα ιερά των «προγόνων» του.

Αριστερά: Βλάσης Ρασσιάς

Δεξιά: Βλάσης Γ. Ρασσιάς, «Ες Έδαφος Φέρειν… Υπέρ της των Ελλήνων νόσου/3», Β΄ έκδοση επαυξημένη, Εκδ. Ανοικτή Πόλη (Πηγή: http://www.rassias.gr/1045.html)

Την επόμενη φορά που θα συναντήσει κανείς έναν νεοπαγανιστή, ας τον ρωτήσει αν γνωρίζει σε ποια εθνότητα ανήκε και τι θρήσκευμα ακολουθούσε την τελευταία φορά που μετενσαρκώθηκε. Το πιθανότερο είναι να διαπιστώσει ότι ο παγανιστής δεν γνωρίζει να απαντήσει. Εκτός και αν έχει επισκεφτεί τελευταία κάποιον «υπνωτιστή» (22), οπότε οι πλανεμένες απαντήσεις του θα είναι εξαιρετικά «ενδιαφέρουσες» και καλό θα είναι ο κάθε ορθόδοξος να απέχει από τις όποιες δικές του ανόητες μεθόδους μεταφυσικής πιστοποιήσεως θρησκεύματος και εθνότητας.

Η αναίδεια & ο φαύλος κύκλος

Η αναίδεια του νεοπαγανιστικού κινήματος έγκειται στην σκοταδιστική εθνοδιασπαστική του διδασκαλία περί «αυθεντικών» και μη Ελλήνων. Με άλλα λόγια, βασισμένα πάνω στις διδασκαλίες του ελληνικού νεοπαγανισμού, παγανιστές γκουρού αφού «ενσαρκωθούν» εις την ελληνική κοινωνία αναλαμβάνουν την διάσπαση της ελληνικής υπερκρατικής εθνότητας βάση της θρησκευτικής ρατσιστικής διδασκαλίας. Υποτίθεται πως οι παγανιστές «αφυπνίζουν» τους Έλληνες για την σωτηρία του «ελληνικού πολιτισμού» και του «ελληνικού έθνους» διχάζοντάς τους σε «Έλληνες» και «Ιουδαίους» ή «Ναζωραίους». Αργότερα, αφού μεταναστεύσουν χάρη του Άδη στα «ανώτερα πεδία» της πλάνης τους, υποτίθεται ότι θα ενσαρκωθούν σε κάποιο άλλο έθνος, πιθανόν διδάσκοντας και εκεί τις ίδιες ανάλογες εθνοδιασπαστικές τους διδαχές, εργαζόμενοι και εκεί υποτίθεται για το καλό της εκεί «αυθεντικής» εθνότητας έναντι του Χριστιανισμού και της υπεροχής της έναντι «οιοδήποτε άλλου ξένου πολιτισμού». Ούτε λίγο, ούτε πολύ, ο άνθρωπος που ενσαρκώνεται διαρκώς ως παγανιστής σε διαφορετικά κάθε φορά έθνη, διχάζει τους πληθυσμούς τους, βάση εφήμερων διδασκαλιών περί «εθνικής αυθεντικότητας» που ο ίδιος δεν φαίνεται να ακολουθεί στην διαχρονική του πορεία. Έπειτα μακάρι ενσαρκωμένος ως Χριστιανός, ίσως και απολογητής, καταπολεμά όσα δίδασκε προηγουμένως περί αυθεντικότητας. Με άλλες λέξεις, για την νεοπαγανιστική θρησκεία η ίδια ψυχή είναι απόλυτα ικανή να αναλαμβάνει τον ρόλο τόσο της διαχρονικής «κατασκοπείας» όσο και της διαχρονικής «αντικατασκοπείας», αναλισκόμενη σε ένα φαύλο κύκλο μετενσαρκωτικής ματαιοδοξίας και αυτοεξουδετέρωσης.

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ: «ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ ΣΑΛΑΤΑ» ΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΗΣ ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗΣ

Αριστερά: Η γυναίκα κατά του χρόνου. Ο Σίβα στον χορό της καταστροφής. (Πηγή: Η προσωποποίηση της εθνικής ιδεολογίας, Σάβιτρι Ντέβι, Δημήτριος Κιτσίκης, τακτικό μέλος της Καναδικής Ακαδημίας, καθηγητής του Πανεπιστημίου της Οττάβας, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 154, σελ. 60)

Μέσο Αριστερά: Απεικόνιση της φιλοσοφίας της Μαξιμιανής. Δεσπόζουν η Αίγυπτος του Ακενατόν, η Ινδία των Αρίων, και το ελληνικό ηλιοβασίλεμα... Η αγάπη προς τα ζώα και ταυτόχρονα ο ρατσισμός προς τα ανθρώπινα όντα, αντιπροσωπεύονται από τον Χίτλερ. (Πηγή: Η προσωποποίηση της εθνικής ιδεολογίας, Σάβιτρι Ντέβι, Δημήτριος Κιτσίκης, τακτικό μέλος της Καναδικής Ακαδημίας, καθηγητής του Πανεπιστημίου της Οττάβας, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 154, σελ. 56)

Μέσο Δεξιά: Η Μαξιμιανή με Βρετανούς ομοϊδεάτες της. (Πηγή: Η προσωποποίηση της εθνικής ιδεολογίας, Σάβιτρι Ντέβι, Δημήτριος Κιτσίκης, τακτικό μέλος της Καναδικής Ακαδημίας, καθηγητής του Πανεπιστημίου της Οττάβας, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 154, σελ. 59)

Δεξιά: Ο Αδόλφος Χίτλερ ως δυτικός αβατάρα του Βίσνου. Ο Χίτλερ ήταν χορτοφάγος και είχε πάθος για τα ζώα. Η Μαξιμιανή/Σάβιτρι επίστευε ότι ο επίδοξος καταστροφέας της Δύσης, Φύρερ, ήταν ενσάρκωση του Συντηρητή της παγκόσμιας Τάξης, Βίσνου. (Πηγή: Η προσωποποίηση της εθνικής ιδεολογίας, Σάβιτρι Ντέβι, Δημήτριος Κιτσίκης, τακτικό μέλος της Καναδικής Ακαδημίας, καθηγητής του Πανεπιστημίου της Οττάβας, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 154, σελ. 58)

Αριστερά: Μοναδική ελληνική, έκδοση αποσπασμάτων βιβλίων της Σάβιτρι Ντέβι. (Πηγή: Η προσωποποίηση της εθνικής ιδεολογίας, Σάβιτρι Ντέβι, Δημήτριος Κιτσίκης, τακτικό μέλος της Καναδικής Ακαδημίας, καθηγητής του Πανεπιστημίου της Οττάβας, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 154, σελ. 57)

Μέσο Αριστερά: Σημαία των Ινδών Εθνικιστών (Πηγή: Η προσωποποίηση της εθνικής ιδεολογίας, Σάβιτρι Ντέβι, Δημήτριος Κιτσίκης, τακτικό μέλος της Καναδικής Ακαδημίας, καθηγητής του Πανεπιστημίου της Οττάβας, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 154, σελ. 59)

Μέσο Δεξιά: Ο τάφος της Μαξιμιανής στο Άρλινγκτον των ΗΠΑ (Πηγή: Η προσωποποίηση της εθνικής ιδεολογίας, Σάβιτρι Ντέβι, Δημήτριος Κιτσίκης, τακτικό μέλος της Καναδικής Ακαδημίας, καθηγητής του Πανεπιστημίου της Οττάβας, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 154, σελ. 60)

Δεξιά: Η Μαξιμιανη στο Νέο Δελχί το 1978, τέσσερα χρόνια πριν τον θάνατό της. (Πηγή: Η προσωποποίηση της εθνικής ιδεολογίας, Σάβιτρι Ντέβι, Δημήτριος Κιτσίκης, τακτικό μέλος της Καναδικής Ακαδημίας, καθηγητής του Πανεπιστημίου της Οττάβας, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 154, σελ. 60)

Βλέπε και τους κόλακες του ινδουιστικού παγανισμού σήμερα.

Σημειώσεις

01. Παναγιώτης Μαρίνης, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 141, ένθετο «Η Ελληνική Θρησκεία του Δωδεκαθέου»

02. «Αι απόψεις του Ιταλού, αι οποίαι πανηγυρικώς αναθεματίζονται κατά την Κυριακήν της Ορθοδοξίας, δια του καλουμένου «Συνοδικού της Ορθοδοξίας», αποτελούν βασικάς αρχάς της Θρησκείας μας, αρχάς μεταλαμπαδευθείσας από την αρχαιότητα δια της Νεοπλατωνικής φιλοσοφίας εις το σήμερα: αυθυπόστατον της ύλης, προΰπαρξις των ιδεών, μετενσάρκωσις, ύπαρξις ψυχής εις τα ζώα κ.ά.» (Πηγή: Ό.π.)

03. Στυλιανός Τάκας, Φυσικός και πτυχιούχος της Νομικής, άρθρο «Μετενσάρκωση και Αρχαία Ελλάδα», περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 40, σελ. 26

04. Υποτίθεται ότι ο παγανισμός, αντίθετα με τον Χριστιανισμό, «δεν έχει δόγματα». Κι όμως η ενασχόληση με την ζωτικότητα αυτού του θρησκευτικού φαινόμενου, δείχνει σαφώς το αντίθετο. Η αλήθεια είναι μάλλον πως ο παγανισμός δεν μπορεί να έχει κοινά οικουμενικά αποδεκτά δόγματα, εφόσον ο κάθε παγανιστής «φιλόσοφος», «διαφωτιστής» και «ιμάμης», έχει τα δικά του, τα οποία λίγοι ή κανένας δεν πέραν του εαυτού του δεν ασπάζεται. Σύνοδοι παγανιστικοί δεν φαίνεται να υπάρχουν, αν υπήρχαν θα αντίφασκαν με την βασική αρχή του «μη δόγματος» και της «ελευθερίας», αλλά και αν υπήρχαν δεν θα είχαν καμιά σημασία, εφόσον ο παγανισμός είναι «πολυθεΐα» δηλαδή πολλές αλήθειες και απόψεις θεών, ακόμη και αντιφάσκουσες. Για παράδειγμα ο δρόμος της αρετής για την θεά Αφροδίτη (πορνεία) δεν συμφωνεί με τον δρόμο της αρετής της θεάς Ήρας (οικογένεια), η θεά Ειρήνη και η αρετή της δεν συμβαδίζει με τον θεό του πολέμου Άρη κ.ο.κ. Ο Χριστιανισμός, ως Ορθοδοξία, είναι Ένας Θεός και Μία Φωνή, Μία Αλήθεια και Μία Βούληση. Εκ τούτου έχει και δόγματα και αλήθειες οι οποίες εκ των πραγμάτων δεν δύνανται να αντιφάσκουν, αφού πηγάζουν πάντοτε από τον Ίδιο και Μοναδικό Θεό και εκχύνονται χαριστικά στο εκκλησίασμα δια μέσω του Αγίου Πνεύματος το οποίο συνεργεί στο πέρας του χρόνου, εις την αποκάλυψη των αληθειών αυτών.

05. «ΝΟΜΟΙ ΤΗΣ ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΕΩΣ: Η μετενσάρκωση ακολουθεί το νόμο της περιοδικότητας. Έτσι, σύμφωνα με τον νόμο αυτόν, την ημέρα διαδέχεται η νύχτα και η νύχτα την ημέρα, το καλοκαίρι το διαδέχεται το φθινόπωρο, ο χειμώνας και η άνοιξη, και κατόπιν έρχεται πάλι το καλοκαίρι. Τα δένδρα ανθοφορούν, καρποφορούν και κατόπιν πέφτουν τα φύλλα τους, για να επαναλάβουν την ίδια διαδικασία τον άλλο χρόνο. Το ίδιο τα πουλιά, τα έντομα, τα ζώα, ακολουθούν νόμους περιοδικότητας. Τον ίδιο νόμο ακολουθεί και η ζωή, την όποια διαδέχεται ο θάνατος, ενώ τον θάνατο και πάλι η ζωή. Το ίδιο, σε μικρογραφία, επαναλαμβάνεται καθημερινά στην ζωή μας κατά την διάρκεια μιας ημέρας, όπου την εγρήγορση την διαδέχεται ο ύπνος και τον ύπνο το ξύπνημα, με την εγρήγορση και τις δραστηριότητες της καινούργιας ημέρας.

Κατά την διάρκεια που η ψυχή έχει οργανισμό (δηλαδή βρίσκεται εν ζωή) συγκεντρώνει την πείρα που αποκτά η προσωπικότητα, και αυτή η πείρα σχηματίζει τις τάσεις, δηλαδή τον χαρακτήρα του ανθρώπου, στις προσεχείς του νέες ενσαρκώσεις (δηλαδή-προσδιορίζει τον σχηματισμό της νέας προσωπικότητας, με την όποια θα προβάλει και πάλι η ψυχή κατά την νέα της ενσάρκωση).

Έτσι, την ήμερα της ζωής διαδέχεται η νύκτα του θανάτου, κατά την οποία η ψυχή αναπαύεται και προετοιμάζεται για την καινούργια ήμερα, την νέα της ενσάρκωση, πλουτισμένη όμως με την πείρα όλων των προηγουμένων ενσαρκώσεων, και συνεπώς είναι συνέχεια των προηγουμένων ενσαρκώσεων, ενώ η συνέχεια αυτή, προσδιορίζει τις ικανότητες της νέας προσωπικότητας που γεννιέται, οι όποιες (ικανότητες) είναι η ποιότητα και δύναμη της νοήσεως, η λεπτότητα και ένταση του συναισθηματικού κόσμου, η κατάσταση του φυσικού σώματος κ.λπ.

Έτσι, έχουμε μεν μια νέα προσωπικότητα πού έρχεται στον κόσμο, άλλα πίσω από την νέα αυτήν προσωπικότητα υπάρχει πάντοτε η ίδια ψυχική ατομικότητα, η οποία ζει μια καινούργια ήμερα τής ζωής της, για να εμπλουτισθεί με καινούργια πείρα, για να πρόσθεση νέες ιδέες και συναισθήματα στην ύπαρξη της.

Όλες οι ανθρώπινες ψυχές βαδίζουν προς την τελειότητα, ακολουθώντας μια ανοδική εξέλιξη. Άλλα δεν βρίσκονται όλες μαζί στο ίδιο επίπεδο της ατελείωτης κλίμακας της εξελίξεως.

Οι ψυχές που βρίσκονται στην αρχή της εξελίξεως τους ενσαρκώνονται σε σώματα άγριων ή σε καθυστερημένα άτομα των πολιτισμένων κοινωνιών. Οι νοητικές τους λειτουργίες είναι υποτυπώδεις, οι επιθυμίες τους βίαιες και πρωτόγονες. Χρειάζονται πολλές ενσαρκώσεις, για να πραγματοποίηση η ψυχή μια μικρή πρόοδο στην εξέλιξη της.

Οι κάπως περισσότερο εξελιγμένες ψυχές, είναι και αυτές με μικρή ηθική ανάπτυξη, με κατώτερη νοητική ικανότητα, δεν έχουν φαντασία και πρωτοβουλία. Χρειάζονται πολλές ακόμη ενσαρκώσεις για να σημειωθεί μία αισθητή εξέλιξη τους. Σε αυτήν την βαθμίδα εξελίξεως βρίσκονται τα 9/10 των ανθρώπων. Συνεπώς, δεν είναι καθόλου περίεργο αν εξακολουθούν να γίνονται πόλεμοι και αν επικρατή η κατάσταση της αγριότητας και βαρβαρότητας που υπάρχει τριγύρω μας. Αυτός είναι ο λόγος που οι περισσότεροι άνθρωποι χωρίζονται σε αντιμαχόμενες παρατάξεις και στηρίζουν την ελπίδα της ευδαιμονίας τους στην εξόντωση των αντιπάλων τους. Έτσι, οι άνθρωποι αυτής της κατηγορίας είναι σκληροί και ανάλγητοι για τον πόνο των συνανθρώπων τους, συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον τους στην συσσώρευση αγαθών (τα όποια, όμως, δεν μπορούν να διαρκέσουν περισσότερο από μια ενσάρκωση) και αδιαφορούν για τα πνευματικά αγαθά, που διαρκούν για πολλές ενσαρκώσεις και που είναι εκείνα τα όποια χρησιμεύουν στην ψυχή, και όχι στην πρόσκαιρη προσωπικότητα.

Οι περισσότερο εξελιγμένες ψυχές αποτελούν την μικρή μειονότητα των ανθρώπων, οι οποίοι έχουν εκδηλώσει πολλές ιδέες και πλούτο συναισθημάτων. Σε αυτούς, η ηθική τους συνείδηση είναι αναπτυγμένη και ο διανοητικός τους ορίζοντας απλώνεται μακριά. Δεν ασχολούνται αποκλειστικά με τον εαυτό τους, και το ενδιαφέρον τους στρέφεται σε ζητήματα που απασχολούν μεγάλες ομάδες ανθρώπων, καθώς και στο φυσικό περιβάλλον. Είναι φυσιολάτρες και σε καμιά περίπτωση δεν είναι σκληροί με τους άλλους. Συμμετέχουν αυθόρμητα στον πόνο των συνανθρώπων τους και αποβλέπουν σε μια ιδανική τελειότητα, πού προσπαθούν να την πραγματοποιήσουν. Τους ανθρώπους αυτούς, τους βλέπουμε είτε ως μεγάλους επιστήμονες, είτε ως ανθρωπιστές, είτε ως φιλοσόφους, είτε ως μεγάλους καλλιτέχνες, είτε τέλος, ως απλούς ανθρώπους με αλτρουιστικές τάσεις, που διάγουν μια ήρεμη και καθαρή ζωή. Χρησιμοποιούν επωφελώς κάθε ενσάρκωση, αποκομίζοντας από αυτήν πολύτιμη πείρα, που τους επιτρέπει να πραγματοποιήσουν αισθητή πρόοδο στην εξέλιξη τους.

Τέλος, οι ψυχές πού πλησιάζουν στο τέρμα της εξελίξεως στο ανθρώπινο επίπεδο, είναι εκείνες οι όποιες αντελήφθησαν βαθιά ότι σκοπός της επίγειας ζωής δεν είναι η μάταιη συσσώρευση πρόσκαιρων αγαθών, αλλά ο αγώνας και η αυτοθυσία για τους άλλους, η απρόσωπη και ανιδιοτελής αγάπη προς όλους και η αφιέρωση στην αναζήτηση της αληθείας και στην υπηρεσία τής ανθρωπότητας. Ενσαρκώνονται σε εξαιρετικά άτομα, που ξεχωρίζουν όχι από την φανταχτερή προσωπικότητα τους, άλλα από την εσωτερική ευγένεια τους, από τα μεγάλα τους έργα, από την απέραντη αγάπη τους, από τις αυθόρμητες πράξεις αυτοθυσίας που πρόθυμα εκτελούν. Αυτοί έχουν φθάσει πλέον στο τέρμα της εξελίξεως τους στο ανθρώπινο επίπεδο, όπου εκλείπει η αναγκαιότητα των περαιτέρω ενσαρκώσεων.» (Πηγή: Ό.π, σσ. 33-36)

06. Βλέπε σημείωση 5.

07. «Ο ίδιος [ο Πάολο Νέτο] κατατάσσει την εργασία του στις λεγόμενες πνευματικές θεραπείες, και λέγεται ότι ορισμένοι έχουν δει να του συμπαραστέκουν δύο λευκές πνευματικές οντότητες όταν θεραπεύει». (Πηγή: Γιάννης Σακατζής, άρθρο - συνέντευξη «ο θεραπευτής Πάολο Νέτο μιλά αποκλειστικά στο ΤΜ, ο σημαντικός ρόλος της κατάθλιψης στη δημιουργία των ασθενειών», περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 154, σελ. 64)

08. Β΄ Προς Κορινθίους, Κεφ. Ια΄ «14...αὐτὸς γὰρ ὁ σατανᾶς μετασχηματίζεται εἰς ἄγγελον φωτός.»

09. «Τ.Μ. Είστε χριστιανός Καθολικός. Ωστόσο στον κύκλο σας έρχεστε σε επαφή με πολλές θεωρήσεις και θεωρίες. Για τη μετενσάρκωση λ.χ. τι πιστεύετε; Π.Ν.:(Γελώντας) Σε μία πόλη της Βραζιλίας μου είχαν πει ότι σε προηγούμενη ζωή μου, ήμουν μαύρος σκλάβος που δεν άντεχε την (υπόδουλη) κατάσταση. Στην πρώτη ευκαιρία που δινότανε το έσκαγα, αλλά με ξαναπιάνανε. Στο τέλος μου βάλανε αλυσίδες και με άφησαν για αρκετές ημέρες χωρίς φαγητό. Από τις κακουχίες στο τέλος έπαθα φυματίωση και πέθανα. Τώρα όμως γεννήθηκα λευκός και ελεύθερος» (Πηγή: περιοδικό Τρίτο Μάτι, ό.π., σελ. 64)

10. Κατά Ματθαίον, Κεφ. Κγ΄ «12 ὅστις δὲ ὑψώσει ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται, καὶ ὅστις ταπεινώσει ἑαυτὸν ὑψωθήσεται.»

11. Η αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, Ρ. Αναστασάκης, Μ. Βερέττας, Μ. Δημόπουλος, Μ. Καλόπουλος. Μ. Κιουλαφά, Π. Μαρίνης, Χ. Μήνη, Στ. Μυτιληναίος, Γ. Σπυρόπουλος, Ο. Τουτουνζή, Γ. Τσαγκρινός, Εισαγωγή Εύα Αυλίδου, Εκδόσεις Αρχέτυπο, Έκδοση Α΄ Απρίλιος 2002, Θεσσαλονίκη, σελ. 45

12.http://www.ysee.gr

13. Πόσο Έλληνες είμαστε; Ομιλία του Βλ. Ρασσιά στο Συνέδριο «Η Αρχαιοελληνική Παράδοση Στην 3η Χιλιετία», Αθήναι, Αίθουσα Εκδηλώσεων Πολεμικού Μουσείου, 24. 1. 1999, http://www.rassias.gr/9005.html, αποθηκεμένη εδώ.

14. Βίντεο: Ακόμη λατρεύω τον Δία https://www.nationalfilmnetwork.com/store/ProductDetails.aspx?ProductID=182

15. Ο.π.

16. Π. Μαρίνης, π. Τρίτο Μάτι, τ. 109, ένθ. «Θα αναγνωρισθεί επίσημα η Αρχαία Ελληνική Θρησκεία;», εδώ

17. Η προσωποποίηση της εθνικής ιδεολογίας, Σάβιτρι Ντέβι, Δημήτριος Κιτσίκης, τακτικό μέλος της Καναδικής Ακαδημίας, καθηγητής του Πανεπιστημίου της Οττάβας, περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 154, σελ. 56

18. Ό.π, σελ. 58

19. Παναγιώτης Μαρίνης, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 141, ένθετο «Η Ελληνική Θρησκεία του Δωδεκαθέου»

20. Στυλιανός Τάκας, Φυσικός και πτυχιούχος της Νομικής, άρθρο «Μετενσάρκωση και Αρχαία Ελλάδα», περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 40, σελ. 26

21. Το σπάσιμο των ειδώλων καταδικάστηκε από τη σύνοδο της Ελβίρα (306), η οποία, στον 60ο κανόνα της αποφάσισε ότι κάθε Χριστιανός που θα καταδικαζόταν σε θάνατο από τους Ρωμαίους επειδή έσπασε αγάλματα, δεν θα καταγραφόταν ως μάρτυρας. Η σύνοδος της Καρθαγένης (419) επιφόρτισε τους επισκόπους με την καταστροφή χριστιανικών ναϊδρίων που είχαν ανεγερθεί αυθαίρετα από δεισιδαίμονες Χριστιανούς (κανόνας πγ΄). Ότι οι καταστροφές των παγανιστικών αρχαιοτήτων ήταν αυθαίρετες προσωπικές πράξεις Χριστιανών κι όχι συλλογικές ή επίσημες ενέργειες της Εκκλησίας βασισμένες σε εκκλησιαστικά κείμενα αποδεικνύεται από την πλήρη απουσία εκκλησιαστικών κανόνων (νόμων) οι οποίοι να υπαγορεύουν ή να προστάζουν/προτρέπουν τους Χριστιανούς να καταστρέφουν παγανιστικά μνημεία. Εσφαλμένες ενέργειες και παρεκτροπές κάποιων επισκόπων ή μοναχών ασφαλώς και δεν σημαίνουν ότι αποτελούσαν πολιτική της Εκκλησίας. Ουδέποτε η Εκκλησία (δηλαδή τα επίσημα συλλογικά όργανά της) επιφόρτισε επισκόπους με την καταστροφή παγανιστικών ιερών.

22. «ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΤΗΣ ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΕΩΣ: ... Άμεσες αποδείξεις είναι α) οι αναδρομές σε προηγούμενες ενσαρκώσεις που μπορεί να οδηγηθεί ο ενδιαφερόμενος από ορισμένους ψυχοερευνητές με υπνωτισμό» (Πηγή: Στυλιανός Τάκας, Φυσικός και πτυχιούχος της Νομικής, άρθρο «Μετενσάρκωση και Αρχαία Ελλάδα», περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 40, σελ. 27)

Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΔΡΑΣ & ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ, ΔΕΝ ΠΡΟΣΚΥΝΑ

(Κατά: Γιάννη Χαραλαμπόπουλου, περ. Απολλώνειο Φως, τεύχος 50, σσ. 34 -37)

Ιωάννης Χαραλαμπόπουλος, Ιδιοκτήτης και εκδότης του περιοδικού Απολλώνιου Φωτός (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter εκπομπή Αθέατος Κόσμος, Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2004)

Όταν ο άνθρωπος νιώσει και πάλι αυτοκυρίαρχος, γκρεμίζοντας τα είδωλα του εβραιοθεού και του χρυσού μόσχου, όταν σπάσει τις αλυσίδες που τον σκλάβωσαν στον απατηλό «παράδεισο» της καταναλωτικής παράνοιας και της υλιστικής σχιζοφρένειας, όταν νιώσει και πάλι την αρχέγονη παράδοση να κυλά στο αίμα του και να διαποτίζει τη σκέψη του η λατρεία προς την Φύση και τα Ηρωικά ιδεώδη της φυλής του, τότε η Σπάρτη θα αναγεννηθεί στην ψυχή και στη σκέψη του. Τότε και μόνο τότε θα σταθεί ικανός να ιχνηλατήσει τον ίδιο δρόμο της τιμής και του καθήκοντος που ορίζουν τα φυλετικά πεπρωμένα, όμοια με τους ένδοξους προγόνους του. Τότε μόνο θα συναισθανθεί το μεγαλείο του να είναι Έλληνας, να είναι Άνδρας, ενάντια στο πνεύμα της παρακμής, ενάντια στους δειλούς και στους προσκυνημένους, με άλλα λόγια να είναι Πολεμιστής...

Πηγή: Περιοδικό Απολλώνειο Φως, τεύχος 50, άρθρο Η ατραπός του πολεμιστή σε Ιαπωνία και Αρχαία Σπάρτη, Ιωάννης Χαραλαμπόπουλος, σσ. 34 -37

Μυθοπλάστης: Ιωάννης Χαραλαμπόπουλος

Απάντηση: Εδώ

Η ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ ΗΤΑΝ ΟΜΟΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΣΗΜΕΡΙΝΕΣ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ

(Κατά: Περιοδικού Δαυλός, τεύχος 174, εξώφυλλο)

Μυθοπλάστης: Περιοδικό Δαυλός

Απάντηση: Είναι άγνωστο αν το περιοδικό Δαυλός ανακαλύψει στην κάτωθι έρευνα κάποιο «ανθελληνικό δάχτυλο» ή αν θα παραδεχτεί ποτέ ότι κατά πλείονες καιρούς απασχολεί τους αναγνώστες του με ένα σωρό εθνικιστικές θρησκευτικές ανοησίες.

ΕΝΑ ΝΟΜΙΣΜΑ ΚΑΤΑΡΡΙΠΤΕΙ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΗΣ ΚΛΕΟΠΑΤΡΑΣ

Το αρχαίο ρωμαϊκό νόμισμα με τον Μάρκο Αντώνιο στην μια όψη [αριστερά] και με την Κλεοπάτρα στην άλλη [δεξιά]. (Πηγή: http://www.msnbc.msn.com/id/17157862/)

Ένα αργυρό νόμισμα 2.000 ετών που απεικονίζει τη βασίλισσα της Αιγύπτου ανατρέπει την αντίληψη που την τοποθετούσε ανάμεσα στις πιο ωραίες γυναίκες της εποχής της, εντύπωση που ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο από την κινηματογραφική απόδοση της ιστορίας της βασίλισσας, όταν τον ρόλο της Κλεοπάτρας ενσάρκωσε η πανέμορφη πρωταγωνίστρια της ταινίας του 1963 Ελίζαμπεθ Τέιλορ. Την ιδέα αυτή, όμως, ήλθε να ανατρέψει μια ομάδα ειδικών επιστημόνων, οι οποίοι μελέτησαν το σπάνιο νόμισμα του 32 π.Χ., το οποίο βρισκόταν επί πολλά χρόνια στο θησαυροφυλάκιο μιας τράπεζας. Σ' αυτό, η βασίλισσα της Αιγύπτου εικονίζεται μάλλον άσχημη, με προτεταμένο πηγούνι, λεπτά χείλη και γαμψή μύτη, ο δε Αντώνιος με γουρλωτά μάτια, γαμψή μύτη και χοντρό λαιμό. Το νόμισμα, αν και μικρό σε μέγεθος, δεν απέτρεψε τη μελέτη των χαρακτηριστικών της προσωπογραφίας που φέρει χαραγμένα πάνω του. Μάλιστα, οι ειδικοί ισχυρίζονται ότι η πιο αξιόπιστη πηγή για την επιβεβαίωση των χαρακτηριστικών μιας ηγετικής φυσιογνωμίας είναι η μελέτη νομισμάτων που φέρουν την προσωπογραφία της. Για τους αρχαιολόγους, η συγκεκριμένη ανακάλυψη είναι πολύ σημαντική. Η Λίντσεϊ Αλασον Τζόουνς, διευθύντρια του αρχαιολογικού μουσείου του Πανεπιστημίου του Νιούκασλ, επισημαίνει τα εξής: «οι Ρωμαίοι συγγραφείς μας λένε ότι η Κλεοπάτρα ήταν έξυπνη και χαρισματική κι ότι είχε σαγηνευτική φωνή, αλλά δεν αναφέρονται στην ομορφιά της. Η εικόνα της Κλεοπάτρας ως θελκτικής είναι πιο πρόσφατη». Ακόμη και στο έργο του Σαίξπηρ «Αντώνιος και Κλεοπάτρα», που βασίζεται ως επί το πλείστον στο έργο του Πλουτάρχου, δεν γίνεται αναφορά στη συνολική ομορφιά της Κλεοπάτρας, αλλά σε επιμέρους χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς της, όπως στην ευστροφία, στην ευφυΐας της, στο λεπτό της πνεύμα, στην συμπεριφορά της αλλά και στη «γλυκύτητα της φωνής της». Το σπάνιο αυτό νόμισμα, που στις δύο όψεις του απεικονίζει το ιστορικά πασίγνωστο ερωτικό ζευγάρι, βρίσκεται στην κατοχή της Κοινότητας Αρχαιοφίλων του Νιούκασλ από τη δεκαετία του 1920 και πλέον εκτίθεται στο Μουσείο του Πανεπιστημίου του Νιούκασλ στη Βρετανία.

Αριστερά: Πρόσφατη αναπαράσταση της μορφής της Κλεοπάτρας. (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 65, σελ. 8)

Μέσο Αριστερά: Το υψηλής τεχνολογίας εθνικιστικό «λέιζερ» του Δαυλού που κατασκεύασε την «ελληνίδα» Κλεοπάτρα, αναλισκόμενο μόνο εις τα εξωτερικά χαρακτηριστικά εις αναζήτηση της «ελληνικότητας». (Πηγή Φώτο: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 174, εξώφυλλο)

Μέσο: Η όμορφη ηθοποιός Ελίζαμπεθ Τέιλορ με την οποία ο κινηματογράφος (θέατρο) κατασκεύασε ένα «ερωτικό υλιστικό μοντέλο» της νέα εποχής, ανάλογο εκείνου του Δαυλού. Όπου δεν μπορεί το ενδιαφερόμενο κοινό να εισδύσει εις τα ενδότερα ένεκα φωτογραφικής ταχύτητας (φιλμ), το «προϊόν» πλασάρεται με αναφορά στα εξώτερα (φώτο Δαυλού βλ. και βραβείο). (Πηγή Φώτο: http://www.mrdowling.com/images/702cleopatra.jpg)

Μέσο Δεξιά & Δεξιά: Η ελληνίδα Μαρία Κάλλας (1), υψίφωνος του λυρικού θεάτρου. (Πηγή: http://web.ard.de/galerie/bilderpool/kultur/2006/diven/Callas_1.jpg, http://www.topontiki.gr/Pontiki/images/stories/22.03.2k7/Art%20Selida%206-7%20.jpg)

Βλ. και ανωτέρω την απάτη περί του αρχαίου ελληνικού DNA για περισσότερα.

Σημειώσεις

1. Η Μαρία Κάλλας (Νέα Υόρκη, 2 Δεκεμβρίου 1923 - Παρίσι 16 Σεπτεμβρίου 1977) υπήρξε κορυφαία υψίφωνος και η πλέον γνωστή παγκοσμίως ερμηνεύτρια όπερας και λυρικού θεάτρου. (Πηγή: http://el.wikipedia.org/wiki/Μαρία_Κάλλας)

ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ

Α) Οι Εθνικοί εκμεταλλευόμενοι του χαρακτηρισμού που θα πάρει ο όρος «Έλληνας» κατά την Αλεξανδρινή, και ιδίως κατά την Βυζαντινή εποχή και την οποία παραδέχονται όλοι οι ιστορικοί, παίζουν σε όλα τα έντυπά τους ένα ανέντιμο παιχνίδι. Παρουσιάζουν δηλαδή ελάχιστα αναθέματα της εκκλησίας και αυτοκρατορικά έδικτα ενάντια των «Ελλήνων» μη κάνοντας ετυμολογική ανάλυση της λέξης, με αποτέλεσμα να συνδέεται λανθασμένα αυτή με την επικρατούσα σήμερα εθνολογική ταύτιση. Αντιθέτως αυτή η σύνδεση αφορούσε μόνο το θρήσκευμα. Αυτή η καθαρή εθνολογική έννοια θα εμφανισθεί μετά την Ελληνική επανάσταση του 1821. Ομοίως η εθνολογική ταύτιση των λαών της Βαλκανικής (Σέρβων, Βουλγάρων, Ρουμάνων κ.λ.π.) θα είναι αποτέλεσμα της διάσπασης της αυτοκρατορίας των Ελλήνων - «Ρωμιών» του Βυζαντίου. Μάλιστα κάποιοι εντελώς ανιστόρητοι σε φόρουμ, τσατ κ.λ.π. τολμούν να που ότι Έλλην ήταν εκείνοι που είχαν κοινή θρησκευτική παράδοση. Τι πιο ανούσιο από αυτό. Αρκεί να αναφερθεί ότι στην αρχαία Ελλάδα δεν υπάρχει δόγμα συνεπώς ο καθένας λατρεύει ότι θέλει.

Β) Κάνοντας τώρα ορισμένους λογικούς συλλογισμούς απέναντι στην βασική εθνολογική επιχειρηματολογία των Εθνικών θα βρεθούμε μπρος σε συμπεράσματα που οδηγούν σε διαφορετικά σημεία από αυτά που προσπαθούν να μας οδηγήσουν εκείνοι.

Γενικά Εθνολογικά Επιχειρήματα Εθνικών & Απαντήσεις

1. Όλοι οι λαοί της μεσογείου αλλά και πλείστων άλλων ευρωπαίων π.χ. Κέλτες έχουν Πελασγικές - Ελληνικές ρίζες και το αυτό και η Ιταλική χερσόνησος

Τότε πως υποστηρίζεται ότι το Βυζάντιο είναι Ρωμαϊκή ανατολική αυτοκρατορία και είναι ξένη προς τους Έλληνες; Αν οι Έλληνες χαρακτηρίζονται από κοινούς προγόνους - γονιδίωμα τότε και το Βυζάντιο είναι ελληνικό.

2. Οι Έλληνες είναι όλες οι φυλές που παρουσιάσθηκαν στον γνωστό Ελλαδικό γεωγραφικό χώρο (Αχαιοί, Δωριείς, Ίωνες, Πελασγοί κ.λ.π.)

Αν οι Έλληνες χαρακτηρίζονται από τον γεωγραφικό χώρο τότε και το Βυζάντιο είναι ελληνικότατο εφόσον αντιπροσωπεύει λαούς που έζησαν στον ίδιο γεωγραφικό χώρο

3. Όλοι οι Έλληνες χαρακτηρίζονται από την κοινή γλώσσα, που έχει πανάρχαιες ρίζες και ξεκίνησε από τον χώροι της Μεσογείου.

Τότε και το Βυζάντιο είναι ελληνικό εφόσον επισημοποίησε τα ελληνικά ως γλώσσα του κράτους

4. Οι Έλληνες είναι μόνο οι Εθνικοί με τους αρχαίους θεούς.

Οι σημερινοί δηλαδή Χριστιανοί Έλληνες δεν είναι Έλληνες; Οι επίσης άθεοι Έλληνες μήπως είναι «Τούρκοι»;

Τέλος, όλες αυτές οι φυλετικές έρευνες προς την διαλεύκανση της αρχής της φυλής των Ελλήνων και την κατάρριψη της Αφρικανικής προέλευσης του ανθρώπου δεν μπορούν να μειώσουν τον Ιησού διότι αν ο πρωτάνθρωπος προήλθε και γεννήθηκε στην Ελλάδα από όπου όλος ο πλανήτης αποικήθηκε τότε και ο Ιησούς έχει προγόνους Έλληνες και συνεπώς είναι και αυτός Έλληνας κατά το σώμα. Δεν συμφωνείτε;

Γ)

ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ, Κατά Ιωάννη κεφ. ΙΒ’

«20 Ἦσαν δὲ τινες Ἕλληνες ἐκ τῶν ἀναβαινόντων ἵνα προσκυνήσωσιν ἐν τῇ ἑορτῇ. 21 οὗτοι οὖν προσῆλθον Φιλίππῳ τῷ ἀπὸ Βηθσαϊδὰ τῆς Γαλιλαίας, καὶ ἠρώτων αὐτὸν λέγοντες· Κύριε, θέλομεν τὸν Ἰησοῦν ἰδεῖν. 22 ἔρχεται Φίλιππος καὶ λέγει τῷ Ἀνδρέᾳ, καὶ πάλιν Ἀνδρέας καὶ Φίλιππος καὶ λέγουσι τῷ Ἰησοῦ· 23 ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀπεκρίνατο αὐτοῖς λέγων· Ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου..»

Αλλά ας μην ξεχνάμε και τους κάτωθι αρχαίους Έλληνες για μια ισορροπημένη προσέγγιση του θέματος

ΑΝΤΙΦΩΝ, Σοφιστής, Ε’ αιώνας π.Χ.

«φύσει πάντα πάντες ομοίως πεφύκαμεν και βάρβαροι και Έλληνες…ούτε βάρβαρος αφώρισται ημών ουδείς ούτε Έλλην, αναπνέομεν τε γάρ εις τον αέρα άπαντες κατά το στόμα και κατά τας ρίνας».

Διότι:

ΧΕΙΛΩΝ, εκ των 7 σοφών, Σπάρτη, Ζ’ αιώνας π.Χ.

«Τα μεν υψηλά ταπεινούν τα δε ταπεινά υψούν»

Δ) Ουδέποτε το Βυζάντιο κατάργησε ή εξοβέλισε τα ελληνικά γράμματα και την κλασσική παιδεία, αλλά σίγουρα το αντίθετο, ενώ με τον όρο «Έλληνες», υπό Βυζαντινή εποχή, ονομάζονται οι Εθνικοί - «ειδωλολάτρες». Έτσι αυτό που μπορούμε να πούμε σίγουρα, χρησιμοποιώντας τους σύγχρονους όρους, είναι ότι το Βυζάντιο ήταν ενάντια του Εθνισμού αλλά όχι εχθρός του Ελληνισμού (στόχος Εθνικής επιχειρηματολογίας). Χαρακτηριστικά ο μεγάλος της αναγέννησης του γένους ιεροκήρυκας Κοσμάς ο Αιτωλός έλεγε: «διαβάζετε ελληνικά δια να μην γίνεται Έλληνες» και δηλαδή διαβάζετε ελληνική κλασσική παιδεία ώστε να μην γίνεται Εθνικοί - «ειδωλολάτρες».

Ε) Η πιο εκπληκτική και ζωντανή απόδειξη των νέο-Εθνικών ατοπολογημάτων είναι η περιπτώσεις των φυλών Καλάς του Πακιστάν και Καφίρ του Αφγανιστάν, και οι δύο απόγονοι του Μ. Αλέξανδρου, οι οποίες παρουσιάζονται ως κατ’ εξοχήν ελληνικές από τους πρώτους καθόσον, ιδίως οι Καλάς, διατηρούν ακόμη μια θρησκευτική λατρεία που θυμίζει έντονα το «δωδεκάθεο», ενώ οι ρωμιοί του Βυζαντίου ως Χριστιανοί θεωρούνται πάντοτε «ανθέλληνες» εφόσον δεν διατήρησαν τίποτα, κατά νεοΕθνικούς, από το αρχαίο κλέος. Κι όμως…

«στις περιοχές της Καλαβρίας και της Απουλίας (Σαλέντο) στην Κάτω Ιταλία μαζί με την ελληνική γλώσσα, η οποία εξελισσόμενη έδωσε μια διαφορετική διάλεκτο, τα λεγόμενα «Γρεκάνικα» (σημ: Greco [γκρέκο] στα Ιταλικά σημαίνει έλληνας) στην Καλαβρία και τα Γκρίκο στην Απουλία διεσώθησαν πολλά στοιχεία της αρχαίας Ελληνικής παράδοσης και της γλώσσας τους, η οποία διέσωσε πολλές αρχαίες λέξεις και εκφράσεις. Πρόκειται πραγματικά για μια μοναδική στον κόσμο όαση αρχαιοελληνικής επιβίωσης, όπως και οι Καφίρ και Καλάς μόνο που σε αυτές τις τελευταίες δεν διασώθηκε η αρχαιοελληνική γλώσσα.» (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 20, άρθρο «Οι ελληνόφωνοι της Κάτω Ιταλίας, η κιβωτός της Μεγάλης Ελλάδας», Θεμιστοκλής Φ. Περτέσης, Φιλόλογος -Ιστορικός, σελίδα 10)

Ο λόγος της διάσωσης της αρχαιοελληνικής γλώσσας έστω και με προσμείξεις στην Μεγάλη Ελλάδα;

…σύμφωνα με τον αρθρογράφο τα Ευαγγέλια και το ελληνικό τελετουργικό!

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ

Αριστερά: Λεπτομέρεια από τον έργο του Ν. Ασπιώτη «Ο ουρανός» του ναού του Κύπριου Αγίου Σπυρίδωνος στην νήσο Κέρκυρα. (Πηγή: Arte Bizantina e Post-Bizantina a Corfu. Monumenti, Icone, Cimeli, Civilta.Corfu 1994, σελ. 159)

Δεξιά: Έλληνας στρατιώτης (Πηγή Φώτο: Ιστορικές Μονογραφίες, τεύχος 34, «Έλληνες σε ξένους στρατούς», Παντελής Καρύκας, σελ. 43)

Οι «στρατιώτες», αν και ως στρατιωτικός όρος εμφανίζονται κατά τον 6^ο αιώνα μ.Χ., ήσαν ελαφρύ ιππικό του 14 -15ου αιώνα που εμφανίστηκε στην Ελλάδα όπου πολέμησε παρέα με τους Ενετούς κατά των Τούρκων και μετά μεταλαμπάδεψε στην Ευρώπη (μισθοφόροι έλληνες) πολεμώντας σε διάφορες ευρωπαϊκές συρράξεις. Η φώτο με την σημαία ανήκει στους στρατιώτες του Πελλοπονήσιου Κροκόδειλου Κλαδά και ήσαν Μανιάτες. Ο Ιππέας φέρει την γαλανόλευκη και κάτω από την σέλα του αναβάτη τον δικέφαλο των παλαιολόγων ο οποίος ήτο παρών και σε διάφορες σημαίες τους. Αυτοί οι στρατιώτες, σαν αυτόν την φωτογραφίας, εξεδίωξαν τους Τούρκους από την Πελοπόννησο (Πηγή: Ιστορικές Μονογραφίες, τεύχος 34, «Έλληνες σε ξένους στρατούς», Παντελής Καρύκας, σσ. 26 - 31)

Ο ΠΑΓΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣ ΠΑΛΙΟΣ & ΝΕΟΣ ΝΟΘΕΥΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Ο παγανισμός υπήρξε ο μεγαλύτερος εχθρός και νοθευτής του «ελληνισμού» ως όρου φυλετικής κοινωνικής συνείδησης. Όχι η Ορθοδοξία, ως διατείνονται οι νεοπαγανιστές (1), οι οποίοι αντιφατικά διδάσκουν πολλές φορές ότι ο ελληνισμός είναι άλλοτε γονίδια και άλλοτε παγανιστική θρησκεία (2). Και αυτό δεν είναι δύσκολο να φανερωθεί, αρκεί να παρατηρήσει κανείς τους νεοπαγανιστές όταν διακηρύσσουν γενικόλογα πως ο χριστιανισμός κινήθηκε ενάντια στον ελληνισμό. Αυτό είναι ένα μεγάλο ψέμα. Ο Χριστιανισμός κινήθηκε ενάντια εις την παγκόσμια ειδωλολατρία, η οποία αφού είχε επιτύχει ως όρος την σύνδεσή της με τον φυλετικό όρο Έλληνας, όπως αυτή φαίνεται μέσα στα Ευαγγέλια (3) αλλά και μέσα από τις γλωσσικές συνήθειες των Εβραίων (4), μόλις δέχθηκε την Αλήθεια του Θεού Χριστού στη νέα θρησκευτική συνείδηση των άλλοτε ανθρώπων της φυλής των Ελλήνων, αυτός ο όρος θεωρήθηκε «μίασμα». Δεν θεωρήθηκε μίασμα η φυλή, αλλά ειδικά η θρησκεία που όμως είχε λάβει το όνομα της φυλής (5), αυτή ήταν και η μεγαλύτερη «επιμιξία», όχι στα γονίδια αλλά στο πνεύμα. Αν η παλαιά θρησκεία δεν χρησιμοποιούσε καταχρηστικά το φυλετικό όρο «ελλην -ελληνική», ο όρος «Έλλην» εις το Βυζάντιο δεν θα είχε πάρει αυτή την αρνητική σημασία.

Απόδειξη πως ο συμπερασμός αυτός είναι αληθής, αποτελεί το γεγονός πως, μόλις το νέο κράτος αναζήτησε νέο όνομα κατόπιν της διάλυσης της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, αποδέχτηκε την σύνδεση του ξανά με τον φυλετικό όρο «Έλλην», εφόσον πλέον δεν είχε την αποκλειστικά θρησκευτική σημασία της ύστερης αρχαιότητας, αλλά παντού γύρω υπήρχαν χριστιανοί και μωαμεθανοί και όχι ειδωλολάτρες «Έλληνες», οι οποίοι αναζητούσαν την δημιουργία εθνικών κρατών ανατρέχοντας εις τους παλαιούς φυλετικούς τους όρους, προς ταύτιση της ιστορικής τους πορείας, την συσκότιση της οποίας είχε επιφέρει ο παγανισμός ως πλάνη, όχι ο Χριστιανισμός. Πλάνεψε θρησκευτικά, πλάνεψε και φυλετικά ο παγανισμός. Αν λοιπόν η ειδωλολατρία δεν είχε ταυτιστεί με τον φυλετικό όρο «ελληνισμός», η Ρωμανία (Βυζάντιο) ίσως να ονομάζονταν διαφορετικά άπαξ και δεν μεσολαβούσε ο Οθωμανικός ζυγός. Δεν μπορεί κανείς Έλληνας να κατηγορεί τον Θεό, επειδή μια κραυγαλέα θρησκευτική πλάνη, την οποία οι ίδιοι οι πρόγονοί του απέρριψαν σωρηδόν, άρπαξε τον φυλετικό προσδιορισμό της κοινωνικής φυλής του.

Οι νεοπαγανιστές σήμερα, δεν αρκούνται εις την ταύτιση των πολιτών της Ελλάδας με τον φυλετικό κοινωνικό όρο. Προσπαθούν με μανία και πάλι να ταυτίσουν τον όρο Έλληνα με την αρχαία θρησκεία. Αυτό το παρατηρεί κανείς ξεκάθαρα σε δύο - άρθρα του περιοδικού Δαυλός, όπου ο Ελληνισμός ταυτίζεται με την δεισιδαιμονία και την ειδωλολατρία.

Σημειώσεις

1. Υπάρχει φυλετική συνέχεια στον ελληνισμό και ουδείς το αμφισβητεί. Στο επόμενο τεύχος του ’ Ελληνικού Πανθέου το αποδεικνύω με την μέθοδο της κρανιομετρίας. Κινδυνεύουμε από τις επιμειξίες που επιτρέπουν οι Χριστιανοί. Η Ορθοδοξία φταίει για τη νόθευση της φυλής. Ευλογεί τους γάμους με Βουλγάρες και Αλβανούς. Σε λίγο θα χάσουμε τον νομό Έβρου από τις επιμειξίες. Οι Βούλγαροι θα μας πάρουν την Αλεξανδρούπολη (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Ελευθεροτυπία, 7/2/1999)

2. βλ. σημείωση 1 & «...τους πραγματικούς Έλληνες, δηλαδή τους εθνικούς,» (Πηγή: Πόσο Έλληνες είμαστε; Ομιλία του Βλ. Ρασσιά στο Συνέδριο «Η Αρχαιοελληνική Παράδοση Στην 3η Χιλιετία», Αθήναι, Αίθουσα Εκδηλώσεων Πολεμικού Μουσείου, 24. 1. 1999, http://www.rassias.gr/9005.html, αποθηκεμένη εδώ)

3. Κατά Μάρκον, Κεφ. Ε΄ «25 ἀκούσασα γὰρ γυνὴ περὶ αὐτοῦ, ἧς εἶχε τὸ θυγάτριον αὐτῆς πνεῦμα ἀκάθαρτον, ἐλθοῦσα προσέπεσε πρὸς τοὺς πόδας αὐτοῦ· 26 ἡ δὲ γυνὴ ἦν Ἑλληνίς, Συροφοινίκισσα τῷ γένει· καὶ ἠρώτα αὐτὸν ἵνα τὸ δαιμόνιον ἐκβάλῃ ἐκ τῆς θυγατρὸς αὐτῆς».

4. Κατά την αρχαιότητα οι μεν Έλληνες έλεγαν «πᾶς μῆ Ἒλλην βάρβαρος», οι δε Ιουδαίοι «πᾶς μὴ Ἰουδαῖος Ἓλλην», οι δε Χριστιανοί «πᾶς μὴ Χριστιανὸς θύραθεν», δηλαδή έξω από την θύρα (της μάνδρας του Χριστού) . Τα Ιουδαίος και Έλλην έπαυσαν να είναι Εθνικά, ήσαν πλέον θρησκευτικά. Ιουδαίος δεν λέγονταν μόνο ο Εβραίος αλλά και κάθε άνθρωπος πάσης φυλής και γλώσσης και υπηκοότητας που δέχονταν να περιτεμνηθή και να θρησκεύει κατά τον Μωσαϊκό νόμο. Και Έλλην δεν λέγονταν ο κάτοικος της Ελλάδας, αλλά κάθε ειδωλολάτρης κάθε φυλής και γλώσσας (!!!), εφόσον δεν ήταν Ιουδαίος. Όταν λοιπόν το «Έλλην» έλαβε την παγκόσμια και θρησκευτική σημασία, οι κάτοικοι της Ελλάδας έλαβαν τα άλλα ονόματα [δηλαδή Πελασγοί, Αχαιοί, Μακεδόνες κ.λ.π.]. (Πηγή: Σειρά «Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας», Μ. Αθανασίου, Έργα 1, Πατερικές Εκδόσεις «Γρηγόριος Παλαμάς», Θεσσαλονίκη 1973, σελ 152)

5 . Σήμερα λέγεται Έλλην ο κάτοικος της Ελλάδος, όμως στο Βυζάντιο και κατά την Τουρκοκρατία, Έλλην λέγεται ο πιστός της Ελληνικής Θρησκείας, και γι’ αυτό τα κατά της θρησκείας κείμενα των Πατέρων επιγράφονται «κατά Ελλήνων», και μ’ αυτό τον τρόπο χρησιμοποιούμε την λέξη» (Πηγή: 1 Περιοδικό «Τρίτο Μάτι», τεύχος 95, άρθρο «Τι πιστεύει η Ελληνική μας Θρησκεία», Παναγιώτης Μαρίνης, σελίδα 26)

ΟΙ «ΑΝΤΙΠΑΤΡΙΩΤΙΚΕΣ» ΑΠΟΨΕΙΣ & Ο ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ

Το παρακάτω βίντεο είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση αυταπόδειξης των θέσεων του εθνικισμού και δηλαδή μια περίπτωση «απόδειξης» των εθνικιστικών θέσεων επί την βάση του πατριωτισμού π.χ. οι Έλληνες είναι ή ήταν «ανώτεροι» επειδή είναι ή ήταν Έλληνες ή οι Έλληνες είναι ή ήταν «ανώτεροι» διότι το αντίθετο αποτελεί αντιπατριωτική θέση. [Σημείωση: Σε καμιά περίπτωση όλα αυτά δεν αποτελούν προσπάθεια μείωσης του Ελληνικού πολιτισμού αλλά αντιθέτως αποτελούν καταγγελία της πλάνης του εθνικισμού. Ο πατριωτισμός ασφαλώς δεν είναι κακός. Αλλά ο «ανώτερος εθνικισμός» είναι ψευδές σχήμα και στην περίπτωση όπου αναμιγνύεται το σωτηριακό ζήτημα, είναι άκρως απορριπτέος εφόσον καλλιεργεί αισθήματα περιφρόνησης προς τους ανθρώπους άλλων εθνών, αναπόδεικτες ρατσιστικές θεωρίες ανωτερότητας όπως εδώ, εδώ, εδώ, και εδώ και τέλος επειδή πλανά οικτρά, όσο αφορά την θεολογία, αφού υποστηρίζει την «ανωτερότητα» του 12θέου με πλάγιο τρόπο. Πράγμα που δεν έχασε την ευκαιρία να διατυπώσει ο νεοπαγανισμός της Ελλάδας ακριβώς στην ίδια εκπομπή εκμεταλλευόμενος την υπερήφανη έπαρση που επιβλήθηκε ενάντια στις αντιρρήσεις μιας μαθήτριας της Γ΄ Γυμνασίου δίδοντας στερεή τροφή στην ανησυχία που εμφανίζεται στην παρούσα ενότητα.]

Σχόλια στο βίντεο

Βίντεο. Μέγεθος : 2.5Μb. Διάρκεια: 13΄58΄΄. Χριστίνα Μερτζανίδου, Μαθήτρια Γ΄ Γυμνασίου σχόλια κατά των εθνικιστικών ψευδαισθήσεων. (Πηγή Φώτο: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Οι Πύλες του Ανεξήγητου, θέμα «Τα μυστικά των αρχαίων» 18/02/2006)

Το όλο θέμα ξεκινά με την ένσταση της μαθήτριας Γ. Γυμνασίου προς τους έχοντες την εθνικιστική θέση (Γεώργιος Τσαγκρινός, Ραδάμανθυς Αναστασάκης & Παύλος Πισανός) πως οι Έλληνες «τα είπαν όλα» και πως μόνο οι Έλληνες «έχουν πρόσβαση στην γνώση». Επιπλέον αργότερα ως ένσταση προστίθεται η άποψη ενάντια στην σημερινή Ελλάδα η οποία αν και θεωρείται πολιτισμική παραγωγός, εντούτοις δεν κατορθώνει να διακριθεί σε ζητήματα «εξέλιξης» έμπροσθεν των άλλων εθνικών κρατών. Σπουδαίως η μαθήτρια της Γ. Γυμνασίου θέτει ακόμη και το ζήτημα της προβληματικής «ελληνικής» παιδείας. Σε αυτή την δεύτερη διαπίστωση της με άλλα λόγια, καταρρίπτει την εθνικιστική μανία περί ανωτερότητας ή πρωτοκαθεδρίας των Ελλήνων, αφού αν κάτι τέτοιο ίσχυε στην πραγματικότητα θα έπρεπε να ισχύει πάντοτε ανεξαρτήτου εποχής. Με άλλες λέξεις θέτει ζήτημα κοινωνικοπολιτικοοικονομικών συνθηκών. Η μαθήτρια λίγο αργότερα θέτει θέμα για τις «ψευδαισθήσεις» που δημιουργούνται από τους εθνικιστές στους Έλληνες πολίτες για την λεγόμενη «ανωτερότητα» των Ελλήνων. Τελείωσε τις παρατηρήσεις της με την διαπίστωση πως «αν ο καθένας μιλούσε για όσα μόνο ήξερε θα επικρατούσε τεράστια σιγή στον κόσμο». Της «απάντησε» ο Γεώργιος Τσαγκρινός λέγοντας της να το εφαρμόσει στον εαυτό της, αν και η μαθήτρια δεν είναι εκείνη που δογμάτισε σαν τους εθνικιστές αλλά εκείνη που αμφισβήτησε τις θέσεις των εθνικιστών. Με άλλα λόγια της ζητήθηκε να σιωπήσει. Αυτή είναι και η τελική θέση των όποιων φανατικών εθνικιστικών όπως και των νεοπαγανιστών, που τυγχάνουν εξακριβωμένα απόλυτοι εθνικιστές.

Αριστερά: Παύλος Πισανός, Παραγωγός Ταινιών - Συγγραφέας. (Πηγή Φώτο: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Οι Πύλες του Ανεξήγητου, θέμα «Τα μυστικά των αρχαίων» 18/02/2006)

1. Για τον Παύλο Πισανό, όλα όσα ανακάλυψαν ή όχι οι υπόλοιποι λαοί είναι μια «μίμηση κακή ή καλή» των όσων είπαν οι αρχαίοι Έλληνες που τα «είπαν όλα» (βλέπε και Δαυλό). Σε ύστερη στιγμή η Χριστίνα Μερτζανίδου αντιπροτείνει πως οι πυραμίδες και τα ζιγκουράτ (της Μεσοποταμίας) υπήρξαν πολύ πριν τον Παρθενώνα (την «απάντηση» σε αυτή την θέση δίδει ο Αναστασάκης Ραδάμανθυς, βλέπε κάτωθι). Στην θέση της Χριστίνας Μερτζανίδου περί ψευδαισθήσεων, κατηγορεί την πρώτη με δυνατούς τόνους για «ύβρεις» και «άγνοια» και της δίδει «μία απάντηση, μια και καλή να τελειώνει [το ζήτημα]», πως δηλαδή:

α. καμία έδρα πανεπιστημίου στον κόσμο δεν διδάσκει ζιγκουράτ (!), (δηλαδή ο Βαβυλώνιος πολιτισμός είναι μηδαμινός)

β. καμία έδρα πανεπιστημίου δεν διδάσκει όσα διατείνεται η Χριστίνα Μερτζανίδου επειδή όσα αυτή διατείνεται «δεν κολλάνε πουθενά» (!)

γ. προσβάλλει τα ιερά και τα όσια των πανεπιστημίων του κόσμου σήμερα (;)

δ. δεν υπάρχει έδρα φιλοσοφίας που να μην διδάσκει Ελληνική φιλοσοφία (δεν συμπληρώνει ότι διδάσκονται και άλλων φιλοσοφίες. Αλλά και άλλες να μην διδάσκονταν αυτό δεν αποδεικνύει την «ανωτερότητα» των Ελλήνων, ούτε καθιστά τους υπόλοιπους πολιτισμούς «μιμητές κακούς ή καλούς» εκείνου του Ελληνικού)

ε. δεν υπάρχει γεωμετρία στον κόσμο που να μην είναι Ευκλείδεια (!) (δεν συμπληρώνει πως υπάρχει μη Ευκλείδειος γεωμετρία του Αϊνστάιν και των επόμενων κοσμολόγων [ελλειπτική, υπερβολική & απόλυτος])

στ. δεν υπάρχουν μαθηματικά που να μην είναι πυθαγόρεια και ευκλείδεια (!)

ζ΄. δεν αγαπά την πατρίδα της καθόλου. «Η πατρίδα θέλει σεβασμό». (!) (αυτή πρέπει να είναι και η οριστική θέση κάθε εθνικιστή αλλά και κάθε νεοπαγανιστή ιδίως στο ζήτημα της θρησκείας)

Αριστερά: Δημήτριος Λέκκας, Μαθηματικός - Συνθέτης. (Πηγή Φώτο: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Οι Πύλες του Ανεξήγητου, θέμα «Τα μυστικά των αρχαίων» 18/02/2006)

2. Ο Δημήτριος Λέκκας διατείνεται πως οι Έλληνες έθεσαν τον ορισμό της επιστημονικής γνώσης όσο αφορά τα μαθηματικά. Αυτή είναι και η μόνη ορθή άποψη που ακούστηκε «ενάντια» στην θέση της Χριστίνας Μερτζανίδου και πρέπει να λεχθεί ότι κάτι τέτοιο δεν περιορίζεται μόνο στα μαθηματικά αλλά σε όλες τις επιστήμες (Αριστοτέλης, Αναλυτικά Ύστερα). Από κει και έπειτα όμως ο κάθε λαός δεν δύνανται να αποκλεισθεί από την ανακάλυψη της γνώσης επειδή ο Ελληνικός λαός έθεσε την περιγραφή της επιστήμης. Και σαφώς ο Δημήτριος Λέκκας το ξεκαθαρίζει αναφέροντας πως οι «ικανοί άνθρωποι μπορεί να προέρχονται από οπουδήποτε» κάτι που ασφαλώς επικαλείται η Ορθοδοξία όσο αφορά και το σωτηριακό ζήτημα. Οι απόψεις του αντικρούονται από τον Ραδάμανθυ Αναστασάκη όσο αφορά το ζήτημα των «αποδεδειγμένων μαθηματικών».

Αριστερά: Ραδάμανθυς Αναστασάκης, καθηγητής Πανεπιστημίου Αιγαίου - Διευθυντής «Ιδεοθέατρου». (Πηγή Φώτο: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Οι Πύλες του Ανεξήγητου, θέμα «Τα μυστικά των αρχαίων» 18/02/2006)

3. Ο Αναστασάκης Ραδάμανθυς σε αντιπρόταση της Χριστίνας Μερτζανίδου για τις πυραμίδες και τα ζιγκουράτ, «διδάσκει» πως ο αριθμός Φ είναι μέρος της Φύσεως αλλά μόνο «ο ελληνικός(;) νους ήταν εκείνος που μελέτησε τα φαινόμενα της φύσεως». Κατά «περίεργο» τρόπο επιτίθεται στις επιστημονικές θέσεις του Δημητρίου Λέκκα αντιπροτείνοντας πως «σταμάτησε με την αποδεικτική την στείρα(;) να εκφράζεται η εσωτερική δομή των μαθηματικών». Στην ουσία έχει κανείς να κάνει με διδασκαλίες με τις οποίες ήρθε σε αντίθεση η Ορθοδοξία και δηλαδή την αριθμοσοφία, αντίθεση που ακόμη και σήμερα ερμηνεύεται από «καλοθελητές» ως θέση «ενάντια στην επιστημονική γνώση». Επιπλέον ο Αναστασάκης Ραδάμανθυς, αποδίδει τις επιτυχίες αυτές των Ελλήνων ακόμη και στις καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν στην Ελλάδα, όπως στην «θερμοκρασία», αν και δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται πως σχεδόν όλοι οι λαοί στο ίδιο Γεωγραφικό πλάτος βιώνουν τις ίδιες θερμοκρασίες. Αλλά με ιδιαίτερη έμφαση ο Ρ. Αναστασάκης αιτιολογεί όλα όσα υποστηρίζει, με την υποστήριξη του Παύλου Πισανού, στην «ευλογία του τόπου» και στις «δονήσεις» που οφείλονται στην θέση της Ελλάδας ως «ομφαλού της γης». Με άλλα λόγια παραβλέποντας εντελώς τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες, όλα ανάγονται σε μεταφυσική του χώρου αντιφατικά προς την «ανωτερότητα» των Ελλήνων (ανθρώπων). Κανείς όμως από όλους αυτούς τους υποστηρικτές της «ιερής γεωγραφίας» δεν εξηγεί γιατί ο «ευλογημένος αυτός τόπος ή χώρα» δεν έδωσε γέννηση στην πρόοδο - «ανωτερότητα» και των λοιπών βιολογικών συστημάτων (ζώα - φυτά) αλλά μόνο στους Homo Sapiens «Έλληνες». Ο Αναστασάκης Ραδάμανθυς τελικά παραδέχεται πως και άλλοι λαοί έχουν «κάνει λειτουργίες πολιτιστικές» αλλά η διαφορά γι’ αυτόν έγκειται στο ζήτημα της «ποιότητας», αν και δεν ενδιαφέρεται να αποδείξει με ποια κριτήρια θέτει ζήτημα ανωτερότητας της μιας ποιότητας επί της άλλης. (Ας μην ξεχνά ο αναγνώστης πως ο νεοπαγανισμός για να αποδείξει την ανωτερότητα του ελληνικού πολιτισμού ανατρέχει πολλές φορές σε άλλους, εις τους οποίους βρίσκει «αξίες» και «ανακαλύψεις» των Ελλήνων οι οποίες μεταδόθηκαν στους πρώτους από τους τελευταίους την εποχή του «πανάρχαιου υπερπολιτισμού των θεών»)

Αριστερά: Γεώργιος Τσαγκρινός, Φυσικός - Διευθυντής περιοδικού Ιχώρ. (Πηγή Φώτο: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Οι Πύλες του Ανεξήγητου, θέμα «Τα μυστικά των αρχαίων» 18/02/2006)

4. Ο Γεώργιος Τσαγκρινός αντιφάσκοντας με τις θέσεις που εκφράζονται στο περιοδικό που διευθύνει, και δηλαδή περί «ισχυρού Ελλληνικού DNA», υποστηρίζει πως οι Ιάπωνες τουρίστες που κλαίνε στην Ακρόπολη «είναι Έλληνες». Αν και σωστά αναφέρει πως οι Έλληνες έθεσαν τα θεμέλια της επιστημονικής γνώσης δεν παραλείπει να προτείνει εκ νέου την θέση πως ότι «λέγεται σήμερα είναι επανάληψη (!) των όσων είπαν οι πρόγονοι» μας. Με άλλες λέξεις από την αρχαία Ελλάδα μέχρι σήμερα δεν υπάρχει ουδεμία πρόοδος σε κανένα τομέα λ.χ. στην Χημεία ή στην Βιολογία. Στην επόμενη θέση της Χριστίνας για την σημερινή Ελλάδα, βγάζει έναν εκτός θέματος πατριωτικό λόγο για τον πόλεμο της Αλβανίας και τα εισιτήρια των μουσείων για τα οποία πιστεύει ότι λανθασμένα χρεώνονται και οι Έλληνες πολίτες. Ενάντια στην θέση περί «ψευδαισθήσεων για την ελληνική ανωτερότητα» της Χριστίνας Μερτζανίδου εκρήγνυται λέγοντας πως το ζήτημα είναι πολιτικό και βάλει τον καπιταλισμό, τους τραπεζίτες, τις πιστωτικές κάρτες, τον ιμπεριαλισμό και τον Μπους, ορίζοντας την ανελευθερία της Ελλάδας σε εξωγενείς ιμπεριαλιστές εντολοδόχους. Αναφέρει εκτός θέματος, αφού το ζήτημα είναι η ψευδαίσθηση της ανωτερότητας των Ελλήνων, πως ο «καπιταλισμός δεν είναι ψευδαίσθηση». Εντούτοις καμιά αντίρρηση, αλλά οι θέσεις των «αριστερών» νεοπαγανιστών ενέχουν παραδοξότητες. Πρώτα και κύρια διότι υποστηρίζουν μετά μανίας την αρχαία Ελλάδα στην οποία η δουλεία ήταν πολύ χειρότερη από τις πιστωτικές κάρτες και τους τραπεζίτες, διότι υποστηρίζουν την θρησκευτική λατρεία ανάκτων - βασιλιάδων, διότι όλοι σχεδόν ανεξαρτήτως εμπνέονται από την Αρχαία Αθήνα η οποία δεν διέφερε στην πολιτική της προς τους άλλους Έλληνες, από ότι οι σημερινοί ιμπεριαλιστές προς τις μικρότερες δυνάμεις (βλέπε παράρτημα) και τέλος διότι ο εθνικισμός των αρχαιολατρών δεν απέχει και πολύ από τον ιμπεριαλισμό: «Τα όρια μεταξύ εθνικισμού και ιμπεριαλισμού είναι τόσον συγκεχυμένα, ώστε καθίσταται επί τη βάσει απλών εμπειρικών δεδομένων δυσχερέστατη ή διάκριση αυτών απ’ αλλήλων. » (Πηγή: Π. Κ Κανελλόπουλος, Δόκτωρας της Νομικής του Πανεπιστημίου της Αϊδελμβέργης, τέως Γενικός Γραμματεύς του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Θ΄, σελ. 723)

Αριστερά: «Θύμιος Καρακατσάνης: δεν γίνεται σήμερα πολιτικός χωρίς σφραγίδα και έγκριση». [Από την μια δεν εκπλήσσει η χρήση διασημοτήτων εκ μέρους του Δαυλού, σε μια προσπάθεια αυτοπροβολής και «επικύρωσης» του ανάμεσα στα νήπια και τους αφελείς, από την άλλη όμως είναι εκπληκτικότατο να παρατηρεί κανείς «προσωπικότητες» να δίδουν συνεντεύξεις σε ένα περιοδικό με τόσα ιστορικά ψεύδη και με τόσες ρατσιστικές και κομπλεξικές ιστορικές «ερμηνίες».] (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 194, εξώφυλλο)

Δεξιά: Θύμιος Καρακατσάνης, Ηθοποιός. (Πηγή Φώτο: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Οι Πύλες του Ανεξήγητου, θέμα «Τα μυστικά των αρχαίων» 18/02/2006)

5. Ο Θύμιος Καρακατσάνης επικαλείται τον «Κούλ» για να ρίξει την πρόταση πως αν και ο Ελληνικός πολιτισμός είναι παγκόσμια κληρονομιά εντούτοις οι Έλληνες «παίζουν καλύτερα» τον Αριστοφάνη, ενώ οι Άγγλοι «αηδιάζουν» τον θεατή του θεάτρου ενώ δεν παραλείπουν να διαστρεβλώνουν και τα έργα (σημ: το αυτό κάνουν και οι Έλληνες νεοπαγανιστές εδώ). Από την άλλη οι Ιάπωνες σαν «παίζουν» Μήδεια μοιάζουν ως «ηλίθια στρατιωτική άσκηση». Αυτά τα αποτελέσματα για τον Θύμιο Καρακατσάνη «εξηγούνται» από τους γενετιστές αφού όλες αυτές οι πληροφορίες (δηλαδή η ικανότητα περί Αριστοφάνη) βρίσκονται μέσα στο DNA των Ελλήνων. Καταλήγει λέγοντας πως το να είναι κάποιος «σωβινιστής είναι κακό πράγμα» αλλά το να είναι και «άπατρης είναι χειρότερο». Χρειάζεται μια «ισορροπία», διότι «άμα κάθεσαι στο ποδήλατο», «στο σίδερο θα πονέσει, γι’ αυτό έχουμε την σέλα.». Αυτή είναι ακόμη μια «απόδειξη» της «ανωτερότητας» των Ελλήνων δηλαδή...

Επίλογος

Εδώ αξίζει να θυμηθεί κανείς το περιοδικό Άρδην: «Κάποιος Κ. Ιωάννου γράφει άρθρο με τίτλο «Ο Σατανισμός, ιδεολογικό προϊόν του Εβραϊσμού». Ο εκδότης, σε άρθρο του με τίτλο «Ελληνικότης και Ελληνισμός», παραθέτει εντός πλαισίου τα εξής από τον Κ. Πλεύρη: «Από τα πανάρχαια χρόνια οι Έλληνες εκαυχώντο δια την υπεροχήν της φυλής των (όμαιμον). Το «πας μη ‘Ελλην βάρβαρος» είναι μια αλήθεια που επιβεβαίωσε ιστορία χιλιετιών. Κάθε φυλή έχει την αξίαν του πολιτισμού της. Επομένως, η Ελληνική Φυλή ως δημιουργήσασα άφθαστον πολιτισμόν προέχει όλων των άλλων. Όποιος αμφισβητεί την Ανωτερότητα της Ελληνικής Φυλής είναι Προδότης.» (Πηγή: Πηγή: Άρδην, τ. 53, Απρίλιος - Μάιος 2005, άρθρο στις σσ. 28-33)

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

Αριστερά: Βίντεο. Μέγεθος 80Kb - Διάρκεια 26΄΄: Ο Βούλφοβιτς είναι ο ιδεολόγος. Πιστεύει στο δόγμα των «προληπτικών πολέμων» που αμφισβητούν την ηγεμονία των ΗΠΑ. Τα ίδια πιστεύει και ο Τζέιμς Γούλσεϊ πρώην διευθυντής της ΣΙΑ και συνεργάτης του Βούλφοβιτς (βλέπε κάτωθι) (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός ΝΕΤ, εκπομπή Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα, Ιούλιος 2003)

Μέσο & δεξιά: Αποτελούμε τον πιο πρόσφατο πολιτισμό. Εμείς απλώς εξελίσσουμε ότι ξεκίνησε ο Περικλής. (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός ΝΕΤ, εκπομπή Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα, Ιούλιος 2003)

ΕΙΠΑΝ ... ΟΙ ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΕΣ «ΗΓΕΤΕΣ» ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

Εδώ

ΚΕΜΑΛΙΚΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ

ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΑΡΜΕΝΙΩΝ

Η Τουρκία απήλλαξε τη συγγραφέα Σαφάκ για να περάσει τις εξετάσεις της Ευρώπης

Κατηγορήθηκε ότι «προσέβαλε τον Τουρκισμό» με το βιβλίο της «Ο Μπάσταρδος της Κωνσταντινούπολης»

Αριστερά: Αν την είχε μπροστά της, θα τη χαστούκιζε. Τώρα που τη βλέπει σε... πανό χαστουκίζει και καταριέται το πανό! Η χειρονομία της ηλικιωμένης είναι χαρακτηριστική για το επίπεδο της δημόσιας διαμαρτυρίας των Τούρκων εθνικιστών χθες, στην Κωνσταντινούπολη, έξω από το δικαστήριο που απήλλαξε τη συγγραφέα Ελίφ Σαφάκ. (Πηγή: Εφημερίδα «Το Βήμα», Παρασκευή 22 Σεπτεμβρίου 2006)

Δεξιά: Εορτή του Δία εις την Τουρκία (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 273, εξώφυλλο)

Πολλές φορές οι νεοπαγανιστές και άλλοι αρνητές του αστικού τύπου χαρακτηρίζουν ηλικιωμένους που διαδηλώνουν ένθερμα υπέρ της Χριστιανικής πίστεως, όπως λ.χ. μερικές φορές κατά την άφιξη του Λατίνου Πάπα εις την Ελλάδα, «αγράμματους», «φανατικούς», «αμόρφωτους», «γραφικούς», «μεσαιωνικούς» κ.ο.κ. Όμως από την άλλη μεριά ο εθνικισμός που στελεχώνει βασικά τις γραμμές του νεοπαγανισμού, αλλά και κάθε άκρο και μέσο οιοδήποτε σύγχρονου αστικού εθνικού κράτους (βλέπε τύπο), δεν λείπει από του να παρουσιάζει ανάλογα φαινόμενα σε οποιαδήποτε «απειλή» θέλει να επιτεθεί στις κρατούσες «ιστορικές» αντιλήψεις του. Ένα τέτοιο παράδειγμα στα του οίκου των Ελλήνων υπήρξε π.χ. η ταινία για τον Μ. Αλέξανδρο. Ο Εθνικισμός, και όχι τα έθνη, είναι αίρεση και ίσως μερικές φορές μέσα εις τις παρούσες ιστορικές ανακατατάξεις και διαμορφώσεις, φαντάζει πολύ δύσκολο για τον αναγνώστη να καταλάβει την τυχόν πλάνη του, αφού δεκάδες χρόνια αστικής μονοπωλιακής εθνικής παιδείας ορίζουν την σκέψη του αλλά και τον τρόπο συλλογισμού του, οδηγώντας τον σε συμπεράσματα περί «προδοσίας» ή «αντιεθνισμού» για την αντίπαλη πρόταση. Το άνθος του ελληνικού εθνικισμού που πλαισιώθηκε και ποντίστηκε από το διαφωτισμό είναι η πλάνη του νεοπαγανισμού. Απλά τα πράγματα.

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ & ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ

Προσοχή: Ο γράφων δεν ασπάζεται τις κάτωθι εκφράσεις της αφίσας που κυκλοφορεί σε «Ελληνικά Πανεπιστήμια» αλλά αναγκάζεται να τις δημοσιεύσει για λόγους ενδεικτικούς της νοοτροπίας που διακατέχει τους Έλληνες φοιτητές κατά των φασιστών και λοιπών ομάδων και που φαντάζει απελευθερωμένη από το «εθνικιστικό (όχι εθνικό) παραμύθι»:

Αριστερά: Ο superman της ΕΘΝΟμαλακίας τώρα σε νέες περιπέτειες. καταχαρούμενος και εντελώς ηλίθιος! Ουρλιάζει και δεν ξέρει γιατί! Πηδάει γύρω γύρω ντυμένος καρνάβαλος! Στο τέλος βαριέται και ξενερώνει! Κυκλοφορεί στα περίπτερα της Ομόνοιας τις νύχτες του Εθνικού θριάμβου! Μην τον χάσετε! (Πηγή: Αφίσα σε Ελληνικό Πανεπιστήμιο)

Το εθνικιστικό κράτος έχει ιστορία μερικούς αιώνες. Παλαιότερα υπήρξαν τα ξένα προς αυτό αρχαίες πόλεις-κράτη, αυτοκρατορίες, βασίλεια, φέουδα... «αύριο» τι μορφή οργάνωσης των κρατών θα επακολουθήσει; Οι σπασμωδικές κινήσεις των Ευρωπαϊκών εθνικιστικών κρατών πριν την παγκόσμια αλλαγή και ίσως πριν το τέλος τους, που δεν μοιάζει να αργεί πολύ, διαφαίνονται στις «με όλα τα μέσα» προσπάθειες εθνικοποίησης των αλλοδαπών εργατών και μεταναστών που εδράζουν στο χώρο τους. Τα πρόσφατα γεγονότα στη Γαλλία (2006) κατά των έγχρωμων και οι αντιδράσεις αυτών, δείχνουν τις αργές αλλά σταθερές κοινωνικές εθνικές και θρησκευτικές ανακατάξεις. Στην Ελλάδα χαρακτηριστικό παράδειγμα ανικανότητας εξοικείωσης με το νέο περιβάλλον αποτέλεσαν οι αντιδράσεις γονέων εις την παρέλαση ως σημαιοφόρων αλλοδαπών μαθητών που αρίστευσαν εις το εθνικό (!) σχολείο. Η εθνικιστική θέαση των πραγμάτων όριζε στην σκέψη των γονέων πως μόνο «Έλληνες» μπορούν και πρέπει να σηκώνουν την ελληνική σημαία. Όχι «ξένοι».

«ΙΝΔΟΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ» ή «ΑΛΛΑΞΕ Ο ΜΑΝΩΛΙΟΣ ΚΑΙ ΕΒΑΛΕ ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΑΛΛΙΩΣ»

«ΙνδοΕλληνοπαγανιστές» vs «ΙουδαιοΧριστιανών»

Όχι μόνο ο νεοπαγανισμός πλανά θρησκευτικά αλλά και, κοροϊδεύει με τις εθνικιστικές του ματαιοδοξίες τους Έλληνες πολίτες. Ας είναι επίσης αυτή η ενότητα εις παράδειγμα για εκείνους που πιστεύουν ότι το «γιόγκα» είναι «γυμναστική» και πως οι Βουδιστές είναι «ακίνδυνοι»: «Στους Δελφούς όταν βρεθήκαμε, άρχισε να μιλά [ο «μεγάλος Ινδός φιλέλληνας φιλόσοφος Σουάμι Βέδα»] για το Δίκαιον που έφερε ο Ζευς στη Γη».

Αριστερά: Ο Ινδός φιλόσοφος Βέντα Μπαράτι, σου οποίου το ψυχονοητικό έργο βρίσκουμε συχνά αναφορές στους Στωικούς, Πλατωνιστές και τους Νεοπλατωνικούς φιλοσόφους. (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 57, Σημείωμα Διευθυντή [Γεωργίου Τσαγκρινού], σελ.8 )

Μέσο Αριστερά: Ένας από τους μεγαλύτερους εν ζωή Ινδούς φιλοσόφους, ο Γιογκιράτζα Γκουρουανάθ, με ενδυμασία της σιβαϊκής παράδοσης, που θυμίζει έντονα αρχαίο Έλληνα σοφό. (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 56, Σημείωμα Διευθυντή [Γεωργίου Τσαγκρινού], σελ.7 )

Μέσο Δεξιά: Ο Νάμντακ Ρίνποτσε με τον Τενζίν Μαγιάλ Ρίνποτε (σε νεαρή ηλικία). Παρατηρήστε το κάλυμμα κεφαλής του Νάμντακ Ρίνποτε και την σαφή ομοιότητα του με αρχαιοελληνική περικεφαλαία. (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 60, Σημείωμα Διευθυντή [Γεωργίου Τσαγκρινού], σελ.5 )

Δεξιά: Ινδός Ασκητής. (Γλυπτό έργο του 2ου ή 3ου μ.Χ αιώνος στην Γανδάρα των Ινδιών) (Πηγή: Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ε΄, σελ. 824)

Αριστερά: Ο Γιόγκι Χάρι, ένας από τους τελευταίους συνεχιστές της παμπάλαιας Ινδικής Μουσικής Παράδοσης που έχει μεγάλη συγγενική σχέση με ορισμένες βασικές τάσεις της επίσης αρχαιότατης Ελληνικής τέχνης. Βαθύς γνώστης της Χάθα Γιόγκα και του Κοσμικού Ήχου. (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 66, Σημείωμα Διευθυντή [Γεωργίου Τσαγκρινού], σελ. 5)

Μέσο Αριστερά: Ο Σουάμα Βέδα και οι συνεργάτες του στα ερείπια της Ακαδημίας Πλάτωνος [Στα αριστερά του Σουάμα Βέδα διακρίνεται ο Γ. Τσαγκρινός σε στάση «διαλογισμού»]. (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 68, Σημείωμα Διευθυντή [Γεωργίου Τσαγκρινού], σελ. 5)

Μέσο Δεξιά και Δεξιά: Λιτανεία -Γκανέσσα υιός του Σίβα - Διονύσου με άνθη. [Οι εικόνες είναι από ναό στην Ευρώπη και όχι από την Ινδία και στην λιτανεία μετέχουν και δεκάδες χιλιάδες Ευρωπαίοι, όχι μόνον Ινδοί] (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 47-48, Σημείωμα Διευθυντή [Γεωργίου Τσαγκρινού], σελ.8 )

Κρύβει πολλά στα βάθη της η σχέση Ελλάδος - Ινδίας. Το σωστό θα ήταν γι’ αυτούς που τους αρέσουν οι ορολογίες, να μιλάμε για Ελληνοϊνδικό ή Ινδοελληνικό Πολιτισμό και ομοεθνία και όχι Ινδοευρωπαϊκό, στο βάθος η Ευρώπη είναι Ελλάδα και στο πολύ βάθος Ελλάδα και Ινδία είναι ένα. Ο νοών νοείτω. (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 66, Σημείωμα Διευθυντή [Γεωργίου Τσαγκρινού], σελ. 6)

Στους Δελφούς όταν βρεθήκαμε, άρχισε να μιλά [ο «μεγάλος Ινδός φιλέλληνας φιλόσοφος Σουάμι Βέδα»] για το Δίκαιον που έφερε ο Ζευς στη Γη. Μίλησε για το κρυφό νόημα των αετών που άφησε ο πατέρας Θεών και ανθρώπων να πετάξουν προς Ανατολή και Δύση...[το κρυφό νόημα μπορεί να το δει κανείς στην σελίδα περί μαντείων]. Και λίγο πριν φύγει είπε σε μία μικρή ομάδα που βρέθηκε κοντά του και μέσα σ’ αυτήν ήμουν και εγώ τα παρά κάτω: «...Στον πολυθεϊσμό υπάρχει το «επίσης» [εκτός του «μόνο» των μονοθεϊσμών]. Δέχεσαι τον θεό σου ή τους θεούς σου αλλά πάντα δίνεις χώρο να υπάρχει ομορφιά και κάλλος και σε κάποιους άλλους θεούς εκτός του δικού σου θεϊκού κύκλου. Στον πολυθεϊσμό υπάρχει χώρος και για άλλες θείες οντότητες πέρα από τον αυστηρά δικό σου κύκλο». (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 68, Σημείωμα Διευθυντή [Γεωργίου Τσαγκρινού], σσ. 4-5)

Γιατί εμείς να μην ονειρευτούμε στο βάθος του απώτερου χρόνου μία Ευρώπη με την Ασία μαζί, μια Ευρασία; Πολιτισμικά τουλάχιστον οι πρώτες σημαντικές επαφές έχουν ξεκινήσει και μας έχουν φέρει πιο κοντά, κυρίως στις Ινδικές πολιτισμικές παρακαταθήκες που έχουν μπολιάσει πολλά ασιατικά ρεύματα φιλοσοφικής σκέψης, όπως είναι αυτή του Βουδισμού και του Ζεν. (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 57, Σημείωμα Διευθυντή [Γεωργίου Τσαγκρινού], σελ.8 )

Γιατί τα λέω αυτά; Διότι εδώ και δεκαετίες εξηγώ στους στενούς κύκλους των φίλων μου για την υπόγεια και τρίσβαθη σχέση που έχουν οι Σίντιες [πρώτοι κάτοικοι της Λήμνου κατά τον Γ. Τσαγκρινό] με τους μεγάλους Σοφούς των Ιμαλάϊων, αλλά και των σημερινών Κρατών-Εθνών Ινδίας, Κασμίρ, Νεπάλ και Θιβέτ. Ιδιαίτερα το τελευταίο, το Θιβέτ, σαν στέγη του κόσμου συντήρησε πολλή από την αρχαία γνώση... Στην ουσία θα πρέπει να μιλάμε για ένα πολιτισμό που φθάνει περίπου στα 20.000 χρόνια από σήμερα, με ένα κέντρο-πόλο στο Αιγαίο και το άλλο στην Ασία - Ινδία. Συνεπώς ο όρος Ινδοευρωπαίοι «θα ήθελε» να είναι σωστός, αλλά δεν είναι. Θεωρώ ότι οι Ευρωπαίοι είναι στην συντριπτική τους πλειοψηφία πυρήνες της Ελληνικής φυλής, με Ελληνική γλώσσα, που έχει υποστεί αλλοιώσεις. Ο σωστός θα ήταν Ελληνοϊνδοί ή Ινδοέλληνες.... οι εκστρατείες του Διονύσου είχαν ξεκινήσει τουλάχιστον 20.000 χρόνια από σήμερα και μέσα στις χιλιετίες επαναλαμβανόντουσαν κύκλοι εκστρατειών. Δεν είναι λοιπόν καθόλου συμπωματικό, ότι ο Θρακομακεδόνας Διόνυσος μετέφερε την ανώτερη Θεουργία στα πέρατα της Ασίας και οι Θρακομακεδόνες Σίντιες ζύμωσαν τις γνώσεις τους μαζί με τους Σοφούς της Ασίας. (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 60, Σημείωμα Διευθυντή [Γεωργίου Τσαγκρινού], σσ. 4-5 )

Βλέπε και την σελίδα Ναζί - Παγανισμός και Ινδουισμός.

ΟΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑΣ

Αριστερά: Άγαλμα της θεάς Αθηνάς (Minerva) από τη λατινική πόλη Λαβίνιο. Φέρει ετρουσκικού τύπου κράνος και φολιδωτό θώρακα. (Πηγή: Περικλής Δ. Δεληγιάννης, Ετρούσκοι, ο εφιάλτης της Ρώμης, Περιοδικό Panzer, τεύχος 33, σελ.62)

Μέσο Αριστερά: Ετρούσκοι Πολεμιστές (360-330 π.Χ.). Η αναπαράσταση αυτών των μαχητών στηρίζεται σε ευρήματα από ετρουσκικούς τάφους της κεντρικής και της βόρειας Ιταλίας. Ο πολεμιστής που προπορεύεται φέρει πλήρη ορειχάλκινη πανοπλία όπως εκείνη που ανακαλύφθηκε στον «Τάφο των επτά αιθουσών» στο Ορβιέτο, κοντά στη λίμνη Μπολσένα. Η εξάρτυσή του περιλαμβάνει κράνος τύπου Μοντεφορτίνο ετρουσκο-κελτικής παραλλαγής με τριβολικές παραγναθίδες, ορειχάλκινο μυώδη θώρακα, οπλιτική ασπίδα ελληνικού τύπου, περικνημίδες και την κυρτή «κοπίδα» ως επιθετικό όπλο. Ο δεύτερος πολεμιστής φέρει τα όπλα που απεικονίζονται σε τοιχογραφία ετρουσκικού τάφου στο Τζιγλιόλι της Καρκουινία: κράνος φρυγικού τύπου με «οδοντωτό» λοφίο, σύνθετο θώρακα, στροφφυλή ασπίδα οπλιτικού τύπου (το έμβλημα της ασπίδας απεικονίζεται πιστά, όπως στην τοιχογραφία) και ελληνικό ξίφος ως επιθετικό όπλο. (Ενδυματολογική έρευνα - σχολιασμός- εικονογράφηση για τις εκδόσεις ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ: Χρήστος Γιαννόπουλος) (Πηγή: Περικλής Δ. Δεληγιάννης, Ετρούσκοι, ο εφιάλτης της Ρώμης, Περιοδικό Panzer, τεύχος 33, σελ.53)

Μέσο Δεξιά: Άγαλμα του θεού Άρεως (Mars), ετρουσκικής τεχνοτροπίας. Ο θώρακας του είναι κατασκευασμένος από πλάκες (μεταλλικές ή δερμάτινες), προσαρμοσμένες σε βάση από λινό. (Πηγή: Περικλής Δ. Δεληγιάννης, Ετρούσκοι, ο εφιάλτης της Ρώμης, Περιοδικό Panzer, τεύχος 33, σελ.56)

Δεξιά: «Η ελληνικότητα των Ετρούσκων» (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, Τεύχος 139, εξώφυλλο)

Οι νεοπαγανιστές είναι τρομεροί εφευρέτες όταν έχουν να κάνουν με την «ελληνικότητα». Έτσι για αυτούς αρκεί κάποιος λαός να έχει αισθητική εμφάνιση ή όπλα ελληνικού τύπου για να χαρακτηρίζεται Έλληνας. Αρκεί επίσης να λατρεύει τους παγανιστές θεούς του λεγόμενου «12θέου». Το νεοπαγανιστικό Ιχώρ, υποστηρίζει λ.χ. ότι η «εγκατάσταση των Πελασγών στην περιοχή [Ιταλική Χερσόνησο], με κύριους εκπροσώπους τους Τυρρηνούς ή Ετρούσκους» (1) αποδεικνύει τις ελληνικές ρίζες των λαών της Ιταλίας, χωρίς άλλες «εθνότητες», πέραν της ελληνικής, να λαμβάνονται ασφαλώς υπ’ όψιν στο μοντέλο τους ως «διαφορετικές» ρίζες των ίδιων λαών, μιας και σε διαφορετικό τεύχος το παγανιστικό Ιχώρ έχει «αποδείξει» πως οι Πελασγοί είναι Έλληνες (2). Όμως οι σφαγές των Πελασγών από τους Έλληνες κατά την εγκατάστασή τους στην Ελλάδα εξανεμίζονται ως ο καπνός παγανιστικής θυσίας, μπρος σε βοριά δύναμης 7 της κλίμακας Μποφόρ.

Με άλλα λόγια αν σήμερα ένας Έλληνας πολίτης ντύνεται ως ντύνεται και ο Αμερικάνος ή ο Ιταλός που «εξάγει» κύρια την αστική μόδα στην «Δύση», τότε ο Έλληνας χαρακτηρίζεται Αμερικάνος ή Ιταλός, σύμφωνα με την νεοπαγανιστική λογική, ιδίως όταν θρησκεύεται όμοια με αυτούς (ιστορικός Χριστιανισμός) (3). Ομοίως ο σύγχρονος Έλληνας στρατιώτης, σύμφωνα με τα περιοδικά και τις απεικονίσεις των νεοπαγανιστικών περιοδικών, άλλοτε είναι Άγγλος ή Αμερικάνος, ανάλογα με το ποια στρατιωτική στολή και τι είδους εξοπλισμό χρησιμοποιεί στις διάφορες ιστορικές περιστάσεις μάχης, ιδίως μάλιστα όταν θρησκεύεται όμοια με τους Άγγλους και τους Αμερικάνους (ιστορικός Χριστιανισμός).

Αριστερά: Κύπριοι Εθνοφρουροί προωθούνται μαζί με άρμα Τ-34. (Πηγή: Σταύρος Γ. Καρκαλέτσης, Ιστορικός, Η Μάχη της Κύπρου, Οι προδομένοι ήρωες αντιμετωπίζουν τον «Αττίλα», Οι μονογραφίες του περιοδικού «Στρατιωτική Ιστορία», σελ. 30)

Μέσο: Διμοιρία του ΕΛΑΣ στην οποία επιτράπηκε να μπει στην Αθήνα και να παραστεί στην γιορτή της απελευθέρωσης. (Πηγή: Κωνσταντίνος Αβτζιγιάννης, Ελληνικά Αντάρτικα στον 20ο αιώνα, Πολεμικές Μονογραφίες, τεύχος 14, Επικοινωνίες Α.Ε. σελ. 59)

Δεξιά: Οπλίτης της ΕΛΔΥΚ ασκείται με τυφέκιο Μ1 στο στρατόπεδο της μονάδας του. (Πηγή: Σταύρος Γ. Καρκαλέτσης, Ιστορικός, Η Μάχη της Κύπρου, Οι προδομένοι ήρωες αντιμετωπίζουν τον «Αττίλα», Οι μονογραφίες του περιοδικού «Στρατιωτική Ιστορία», σελ. 14)

Επίσης για παράδειγμα οι Κύπριοι εθνοφρουροί της 1ης φωτογραφίας άνωθι, «είναι» είτε Άγγλοι, είτε Ρώσοι, εφόσον κάνουν χρήση αγγλικών στρατιωτικών στολών, όπλων (Lee Enfield) και Ρωσικών αρμάτων (T-34). Η διμοιρία του ΕΛΑΣ στην 2η φωτογραφία «νιώθει» Γερμανική, αφού ο ατομικός εξοπλισμός της αποτελείται από τα γερμανικά τυφέκια Kar-98. Ο δε άνδρας της ΕΛΔΥΚ «πρέπει να είναι» Αμερικάνος, εφόσον φέρει Αμερικάνικο κράνος και τυφέκιο (Μ1).

Στην ουσία λοιπόν μια εσωτερικότητα (εθνικό συναίσθημα) ενός λαού στην αρχαιότητα ανάγεται και πηγάζει για τους παγανιστές σε εξωτερικά στοιχεία (όπλα, αμφίεση, αγάλματα θεοτήτων). Έτσι

α. η κοινή, πιο αισθητική εκ των άλλων πολιτισμών, χρήση ελληνικής κατασκευής αμφίεσης ή χρήση αμφίεσης που έχει επιλεγεί ταυτόχρονα και από τους αρχαίους Έλληνες, από κάποιον λαό, «ανάγει» αυτόν στην Ελληνική εθνότητα.

β. η κοινή, πιο αποτελεσματικής εκ των άλλων πολιτισμών, χρήση ελληνικής τεχνολογίας κατασκευής όπλων ή η χρήση όπλων που χρησιμοποιούνται και από τους αρχαίους Έλληνες ταυτόχρονα, από κάποιον λαό, «ανάγει» αυτόν στην Ελληνική εθνότητα.

γ. η κοινή, πιο διαδεδομένη εκ των άλλων πολιτισμών, χρήση θεών και θρησκευτική λατρεία ή η χρήση θεών και λατρείας που χρησιμοποιούνται παράλληλα και από τους αρχαίους Έλληνες, από κάποιον λαό, «ανάγει» αυτόν στην Ελληνική εθνότητα.

Άλλοτε η εσωτερική εθνολογική «ελληνικότητα» ενός λαού, εξακοντίζεται στα γονίδια και στην γεννητική ακολουθία του από τους πατέρες του, ως ένα εξ ανάγκης φυσιολογικό επακόλουθο (4). «Λογική» όμως που αναιρείται από τους αρχαιολάτρες κάθε φορά που έχουν να κάνουν με τους νεότερους Ρωμιούς ή και τους παλαιότερους Βυζαντινούς, αφού ακόμα και όταν τουλάχιστον οι πρώτοι ανάγονται γεννητικά στους αρχαίους Έλληνες βάση επιστημονικών μετρήσεων που οι ίδιοι οι νεοπαγανιστές αποδέχονται σήμερα (5), δεν θεωρούνται Έλληνες από τους τελευταίους, εφόσον «αυθεντικοί» Έλληνες (6) «είναι μόνο» οι Εθνικοί.

Αν αυτού του τύπου οι αποφάσεις-αντιφάσεις για το εθνικό συναίσθημα ολάκερων λαών ανά την υφήλιο από τους αρχαιολάτρες, δεν είναι παρά μια ρωσική σαλάτα, τότε δεν μπορεί παρά να είναι στα σίγουρα μια ελληνική χωριάτικη. Πόσο μάλλον όταν οι ίδιοι οι νεοπαγανιστές δια μέσω του στόματος του «γκουρού» του νεοπαγανισμού και διευθυντή του νεοπαγανιστικού Ιχώρ, Γεωργίου Τσαγκρινού, κατά διαστήματα υποστηρίζουν πως το να ανήκει κανείς σε ένα έθνος είναι ζήτημα εσωτερικού συναισθήματος, όπως λ.χ. στην περίπτωση των Ιαπώνων τουριστών που κλαίνε στην Ακρόπολη και που άρα(!) «είναι Έλληνες». (7) Ομοίως και ο νεοπαγανιστής Τρύφωνας Ολύμπιος ανάγει τον ελληνισμό από την εξωτερικότητα άλλων «παγανιστών γκουρού», στην εσωτερικότητα: «Όπως αποδεικνύεται, το αμάρτημά μας είναι ότι είμαστε Έλληνες στην συνείδηση και στεκόμαστε στις ρίζες μας» (8)

Το θρησκευτικό πρόβλημα του παγανισμού γύρω από την εθνότητα;

Το σοβαρό θρησκευτικό πρόβλημα του παλαιοπαγανισμού και του νεοπαγανισμού, γύρω από την εθνότητα είναι μια πολύ απλή παρατήρηση. Ο παγανισμός υποστηρίζει μέσα στα διδάγματά του, τόσο την θεωρία της μετενσάρκωσης όσο και της μετεμψύχωσης. Άραγε ένας άνθρωπος, που νωρίτερα ήταν φυτό ή ζώο, και που ένεκα των διαρκών μετενσαρκώσεων ή μετεμψυχώσεων δύναται να παραμένει στο ανθρώπινο στάδιο, πριν «περάσει σε εκείνο των θεών και του φυσικού νόμου» (9), ανήκοντας σε διαφορετικές κάθε φορά εθνότητες, μπορεί να υποστηρίζει με έμφαση και φανατισμό ότι αυτός είναι ο «αυθεντικός Έλληνας»; ή αντίθετα δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο «αυθεντικός ηθοποιός» της ιστορίας των θρησκειών;

Σημειώσεις

1. Σ. Δώρικος - Κ. Χατζηγιαννάκης, Οι Πανάρχαιες ελληνικές ρίζες των Λαών της Ιταλίας, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 45, σελ. 32

2. Σ. Δώρικος - Κ. Χατζηγιαννάκης, Πελασγοί - Έλληνες, η Εθνολογική και γλωσσική ταυτοσημεία, περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 29, σελ. 84

3. Ως «ιστορικός Χριστιανισμός» εννοείται εδώ ο Χριστιανισμός γενικά όπως αυτός γίνεται αντιληπτός από τους επιστήμονες ιστορικούς. Για τον Ορθόδοξο χώρο δεν υπάρχει ουδείς Χριστιανός εκτός Ορθοδοξίας. Η χρήση του όρου «χριστιανός» από αιρετικούς, είναι απλά μια καπηλεία.

4. Στον Ηρόδοτο βεβαιώνεται ότι οι Ίωνες και οι Αιολείς, με κλάδο τους τους Αχαιούς και τους Δωριείς, ήσαν Πελασγοί και η αναφορά αυτή και μόνη δείχνει την άμεση καταγωγή και αυτότητα όλων των ιστορικών Ελληνικών φυλών από τους Πελασγούς. (Πηγή: Ό.π, σελ. 87)

5. «Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι το DNA των Ελλήνων, το οποίο ανήκει στην λευκή φυλή (καυκάσια όπως αναφέρεται στην διεθνής ορολογία), είναι σε ποσοστό 99,5% καθαρό και ανεπηρέαστο από επιμιξίες, πράγμα ιδιαιτέρως εντυπωσιακό αν αναλογισθεί κανείς ότι τα 400 χρόνια της Τουρκοκρατίας και το γεγονός ότι η Ελλάδα αποτελεί σταυροδρόμι που ενώνει τρεις Ηπείρους και ως εκ τούτου λαμβάνουν χώρα σε έντονες διαδικασίες γενετικών ζυμώσεων. Αν μάλιστα σε αυτά προστεθούν και τα αποτελέσματα παλαιότερων μελετών που υποστηρίζουν την γενετική και φυλετική συνέχεια των Ελλήνων από την αρχαιότητα έως σήμερα, τότε μιλάμε για ένα πολύ ανθεκτικό και ισχυρό ελληνικό γονιδίωμα.» (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 63-64, Δια-δικτυακά, σσ. 6 -7)

6. «...τους πραγματικούς Έλληνες, δηλαδή τους εθνικούς,» (Πηγή: Πόσο Έλληνες είμαστε; Ομιλία του Βλ. Ρασσιά στο Συνέδριο «Η Αρχαιοελληνική Παράδοση Στην 3η Χιλιετία», Αθήναι, Αίθουσα Εκδηλώσεων Πολεμικού Μουσείου, 24. 1. 1999, http://www.rassias.gr/9005.html, βλέπε εδώ)

7. Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Οι Πύλες του Ανεξήγητου, θέμα «Τα μυστικά των αρχαίων» 18/02/2006, βλέπε ανωτέρω.

8. DVD «Ακόμη λατρεύω τον Δία», https://www.nationalfilmnetwork.com/store/ProductDetails.aspx?ProductID=182

9. «Σκοπός του Κόσμου είναι η εξέλιξη και η παραγωγή της Ανωτέρας Συνειδήσεως. Δια του θείου νόμου της εξελίξεως και με επανειλημμένες μετεμψυχώσεις οι ατομικότητες που γεννιούνται μέσα στον Κόσμο κατακτούν την Ανωτέρα Συνείδηση και γίνονται Θεοί αθάνατοι που φροντίζουν για την εύρυθμη λειτουργία της Φύσεως… Η ψυχή εξελίσσεται, δέχεται εγγραφές και αποκτά την συνείδηση δια επανειλημμένων μετεμψυχώσεων που αρχίζουν από το ορυκτό βασίλειο για να περάσουν στα φυτά, στα ζώα και τέλος στον άνθρωπο. Όταν ο κύκλος αυτός κλείσει επιτυχώς, τότε η ψυχή έχει αποκτήσει την Ανωτέρα Συνείδηση οπότε και εισέρχεται στους Ανωτέρους Κόσμους όπου και συνεχίζει διηνεκώς την εξέλιξή της καθισταμένη, ήρως, δαίμων, Θεός, Θεός Ολύμπιος, κ.ο.κ.» (Πηγή: Περιοδικό «Τρίτο Μάτι», τεύχος 95, άρθρο «Τι πιστεύει η Ελληνική μας Θρησκεία», Παναγιώτης Μαρίνης [Μέλος της Επιτροπής για την Αναγνώρισης της Ελληνικής Θρησκείας του Δωδεκαθέου] σσ. 27 - 28)

ΠΗΓΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ

1. Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμοι Ε΄, Θ΄, Ι΄, Ια΄, Κβ΄

1. Ιχώρ, τεύχη 7, 23 -24, 25, 27, 29, 40, 47-48, 52, 56, 57, 59, 60, 63-64, 66, 68

3. Δαυλός, τεύχη 84, 102, 139, 169, 174, 194, 196, 214, 230, 232, 255, 272, 273, 274, 280

7. Η Άνοδος του Γ΄ Ράιχ, Ιωάννης Κούτουλας, Ιστορικός, Παγκόσμια Ιστορία, τεύχος 7

1. «Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας», Μ. Αθανασίου, Έργα 1, Πατερικές Εκδόσεις «Γρηγόριος Παλαμάς», Θεσσαλονίκη 1973

2. Αριστοτέλης, Πολιτικά Ι-ΙΙΙ, Εισαγωγή, Μετάφραση, σχόλια Παναγής Λεκατσάς,, Βιβλιοθήκη Αρχαίων Συγγραφέων, Εκδόσεις Ε. & Μ. Ζαχαροπούλου Ε.Π.Ε., Αθήνα, βιβλίον Ι, 1252b 13-1263a 1, σσ. 80-81)

3. Η αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, Ρ. Αναστασάκης, Μ. Βερέττας, Μ. Δημόπουλος, Μ. Καλόπουλος. Μ. Κιουλαφά, Π. Μαρίνης, Χ. Μήνη, Στ. Μυτιληναίος, Γ. Σπυρόπουλος, Ο. Τουτουνζή, Γ. Τσαγκρινός, Εισαγωγή Εύα Αυλίδου, Εκδόσεις Αρχέτυπο, Έκδοση Α΄ Απρίλιος 2002, Θεσσαλονίκη.

4. Άραι, Ι.Θ. Κακριδής, εκδόσεις Ιδεοθέατρον, Ραδάμανθυ Αναστασάκη, Αθήνα 2000

5. Ελληνισμός - Χριστιανισμός στο Βυζάντιο, Το Βυζάντιο ωφέλησε ή έβλαψε τον ελληνισμό;, Το συνέδριο στην Φιλοσοφική Αθηνών, εκδόσεις Ελεύθερη Σκέψις, Νοέμβριος 1998

02. http://www.apodimos.com/arthra/Sept_2004/OI_APEILES_STO_PATRIARXIO_KAI_OI_THIMISEIS_APO_TOYS_DIOGMOYS/

13. http://www.topontiki.gr/Pontiki/images/stories/22.03.2k7/Art%20Selida%206-7%20.jpg

1. Βλάσης Ρασσιάς, «Πόσο Έλληνες είμαστε;» Συνέδριο «Η Αρχαιοελληνική Παράδοση Στην 3η Χιλιετία», Αθήναι, Αίθουσα Εκδηλώσεων Πολεμικού Μουσείου, 24. 1. 1999

1. Alter, Εκπομπή «Χωρίς Μοντάζ ΙΙ», Σάββατο 07/02/2004, Αθέατος Κόσμος, Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2004, Εκπομπή «Οι Πύλες του Ανεξήγητου», Θέμα: Η δύναμη της προσευχής εις την ζωή μας, Νοέμβριος 2004 - 19/11/2005 - 30/10/2005, 18/02/2006, Εξωγήινες αϋπνίες - Χειμώνας 2003

2. ΝΕΤ, εκπομπή Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα, Ιούλιος 2003

01. Δημ. Αλεξάνδρου: ΓΚΡΕΚΑΝΟΙ - ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΜΑΓΚΝΑ ΓΚΡΕΤΣΙΑ, εκδ. Ερωδιός, Α9ήνα 1997.

02. Επαμ. Βρανόπουλος: ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΑΔΑ, εκδ. Πελασγός, Α9ήνα 1999

03. Ανζέλ Μεργιανού: ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΑ ΧΩΡΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΩ ΙΤΑΛΙΑΣ, εκδ. Ακρίτας, Α&ήνα 1973.

04. Ιωσήφ Πρελωρέντζος: ΔΩΡΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΩ ΙΤΑΛΙΑ, εκδ. Δρυμός, Α9ήνα 1978.

05. Σαράντος Καργάκος: ΑΠΟΥΛΙΑ (ΣΑΛΕΝΤΟ), εκδ. ΟυΙβπύεία, Α9ήνα 1990.

06. Φιλ. Κοντέμι: Η ΓΚΡΕΚΑΝΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ, εκδ. Ελλήνων Καλαβρίας, Κουμέλκα 1997.

07. Τ.Κ. Λουγγής: Η ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΙΑ, εκδ. Εστία, Α9ήνα 1989.

08. Ρόκκο Απρίλε: Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΣΑΛΕΝΤΟ, Εναλλακτικές Εκδόσεις, Α9ήνα 1996.

09. Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΗ ΠΟΙΗΣΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΩ ΙΤΑΛΙΑ, εκδ. Μάτι, Θεσσαλονίκη 1997.