Διδάσκει η αρχαία ελληνική γραμματεία και θεολογία όσα υποστηρίζουν οι νεοπαγανιστές αρχαιόπληκτοι; Καπηλεύονται οι νεοπαγανιστές μόνο εκείνες τις απόψεις της αρχαίας θεολογίας των αρχαίων που αντίκεινται στον Χριστό δημιουργώντας υπεργενικεύσεις, τεχνητές διαφορές - αντιθέσεις, μονομερείς δογματισμούς και γελοίες υπεραπλουστεύσεις; Ας μιλήσουν τα κείμενα.
1. |
ΑΡΧΑΙΑ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
Α. Φόβος και Τρόμος αρχαίων θεών Β. Ήρωες, υπερηφάνεια, πολεμικά ιδεώδη
|
2. |
ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΑ ΚΑΜΕΝΟΣ ΟΡΦΙΚΟΣ ΠΑΠΥΡΟΣ ΔΕΡΒΕΝΙΟΥ ΚΑΤΑ 12ΘΕΟΥ |
3. |
ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΑΤΕΣ |
4. |
ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ |
5. |
ΠΗΓΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ |
Οι παγανιστές διδάσκουν πως οι αρχαίοι θεοί είναι γλυκείς και ωραίοι εν αντιθέσει με τον Θεό της Βίβλου και Χριστό που είναι «μπαμπούλας»
ΔΗΜΗΤΡΑ
Εἰς Δημήτραν
«Αἱ μὲν ᾶννύχιαι κυδρὴν θεὸν ἱλάσκοντο / δείματι παλλόμεναι· ἅμα δ’ ἠοῑ φαινομένηφιν / εὐρυβίῃ Κελεῷ νημερτέα μυθήσαντο, / ὡς ἐπέτελλε θεὰ καλλιστέφανος Δημήτηρ». [Εξευμένιζαν τη θεά ολονυχτίς εκείνες / τρέμοντας απ’ το φόβο τους· η αυγή όταν ήρθε / στο δυνατό τον Κελεό είπαν για την αλήθεια, / όπως πρόσταζε η Δήμητρα με τ’ όμορφο στεφάνι.] (1)
Σημειώσεις
1. Ομηρικός Ύμνος στη Δήμητρα στιχ. 292-295, Ομηρικοί Ύμνοι - Βατραχομυομαχία, τόμος Α΄, Ειδική Έκδοση, προσφορά για την εκπαίδευση, της εφημερίδας ΤΟ ΒΗΜΑ & των εκδόσεων Ζήτρος, σσ.58-59
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ
Εἰς Απόλλωνα
«Μνήσομαι οὐδὲ λάθωμαι Ἀπόλλωνος ἑκάτοιο, / ὅν τε θεοὶ κατὰ δῶμα Διὸς τρομέουσιν ἰόντα·» [Το μακρορίχτη Απόλλωνα δε θα ξεχνώ, θα ψάλλω, / που τρέμουν μπρος του οι θεοί, στο Δία σαν πηγαίνει·] (1)
«Αἱ δὲ μάλ’ ἐτρόμεον καὶ ἐδείδισαν, οὐδέ τις ἔτλη / Φοῖβον δέξασθαι καὶ πιοτέρη περ ἐοῦσα / πρίν γ’ ὅτε δή ῥ’ ἐπὶ Δήλου ἐβήσετο πότνια Λητώ» [Έτρεμαν και φοβούνταν, τόπος κανείς δεν τόλμησε να τον δεχτεί τον Φοίβο, / κι ας ήταν εύφορος, ώσπου πήγε η Λητώ στη Δήλο], * «Ὥς φάτο· χαῖρε δὲ Λῆλος, ἀμειβομένη δὲ προσηύδα: / «Λητοῑ κυδίστη, θύγατερ μεγάλου Κοίοιοι, / ἀσπασίη κεν ἐγώ γε γονὴν ἑκάτοιο ἄνακτος / δεξαίμην· αἰνῶς γὰρ ἐτήτυμόν εἰμι δυσηχὴς / ἀνδράσιν, ὧδε δέ κεν περιτιμήεσσα γενοίμιν. / Ἀλλὰ τόδε τρομέω, Λητοῖ, ἔπος, ούδέ σε κεύσω· / λίην γάρ τινά φασιν ἀτάσθαλον Ἄπόλλωνα / ἔσσεσθαι, μέγα δὲ πρυτανευσέμεν ἀθανάτοισι / καὶ θνητοῑσι βροτοῑσι ἐπὶ ζείδωρον ἄρουραν. / Τῷ ῥ’ αἰνῶς δείδοικα κατὰ ρένα καὶ κατὰ θυμὸν / μή, ὁπότ’ ἄν τὸ πρῶτον ἴδῃ φός ἠελίοιο, νῆσον ἀτιμῆσας, ἐπεῖ ἦ κραναήπεδος εἰμι / ποσσὶ καταστρέψας ὤσῃ ἁλός ἐν πελάγεσσιν. / Ἔνθ’ ἐμέ μὲν μέγα κῦμα κατὰ κρατὸς ἅλις αἰεὶ / κλύσσει, ὁ δ’ ἄλλην γαῖαν ἀφίξεται, ἥν κεν ἅδῃ οἱ / τεύξασθαι νηόν τε καὶ ἄλσεα δενδρήεντα· πουλύποδες δ’ ἐν ἐμοὶ θαλάμας φῶκαί τε μέλαιναι / οἰκία ποιήσονται ἀκηδέα χήτεϊ λαῶν·...»» [Έτσι μίλησε· η Δήλος χαιρόταν κι απαντούσε: / «Λητώ, κόρη δοξασμένη του Κοίου του μεγάλου, / χαρά μου να γίνω τόπος του μακρορίχτη αφέντη· / διότι, αλήθεια, είμαι κακόφημη στους άντρες, /ενώ έτσι θ’ αποκτήσω τιμή ανάμεσά τους. / Όμως τρέμω το λόγο αυτό, Λητώ, δε θα στον κρύψω. / Λεν ότι ο Απόλλωνας πολύ άτσαλος θα ’ ναι / και θα ’ χει δύναμη πολλή στους αθανάτους μέσα /και στους θνητούς που κατοικούν στη γη τη ζωοδότρα. / Γι’ αυτό έχω φόβο πολύ στη σκέψη, στην ψυχή μου, / μήπως, μόλις πρωτοϊδεί αυτός το φως του ήλιου (2), /περιφρονήσει το νησί, γιατί είμαι βραχιασμένη, / χτυπώντας με τα πόδια του με ρίξει στα πελάγη. / Εκεί θα σκεπάζει κύμα πολύ την κεφαλή μου / κι αυτός θα πάει σ’ άλλη γη, όπου σ’ αυτόν αρέσει, / στο κορμί μου τα χταπόδια και οι μαυριδερές φώκιες, / καθώς θα λείπουν άνθρωποι, θα χτίσουν τις φωλιές τους.» ] (3)
[Σχόλια στον Ύμνο]
στ. 1 μακρορίχτη απόδοση του πρωτότυπου ἕκατος (από το επίρρ. ἑκάς = μακριά, πβ. ἑκηβόλος = αυτός που βάλλει από μακριά, αποκλειστική σχεδόν προσωνυμία του θεού Απόλλωνα). Το κύριο όνομα του θεού το ετυμολογούσαν στην αρχαιότητα από την πρόθεση-επίρρημα ἀπό = μακριά και το ρ. ὄλλυμι = καταστρέφω, δηλ. ήταν ο θεός που έφερνε την καταστροφή από μακρινή απόσταση. (4)
[Ανάλυση του Ύμνου]
*Στα προκαταρκτικά του γενέθλιου γεγονότος ο ποιητής λειτουργεί στο πλαίσιο του διαμορφωμένου μύθου, χωρίς να αισθάνεται την ανάγκη να εξηγήσει την αιτία του φόβου των ελληνικών περιοχών να γίνουν μαιευτικός χώρος του θεού (στ. 47-48) -είναι γνωστό ότι ο φόβος αυτός προερχόταν από την αντίδραση της Ήρας που όχι μόνο σ’ αυτήν την περίπτωση εκδηλώνει απροκάλυπτη αντίδραση στη τεξκνοποιητική δραστηριότητα του Δία χωρίς τη δική της συμμετοχή. (5)
Σημειώσεις
1. Ομηρικός Ύμνος εις τον Απόλλωνα, στιχ.1-2, Ομηρικοί Ύμνοι - Βατραχομυομαχία, τόμος Α΄, Ειδική Έκδοση, προσφορά για την εκπαίδευση, της εφημερίδας ΤΟ ΒΗΜΑ & των εκδόσεων Ζήτρος, σσ. 94-95
2. Ομηρικός Ύμνος εις τον Απόλλωνα, στιχ.61-78, Ομηρικοί Ύμνοι - Βατραχομυομαχία, τόμος Α΄, Ειδική Έκδοση, προσφορά για την εκπαίδευση, της εφημερίδας ΤΟ ΒΗΜΑ & των εκδόσεων Ζήτρος, σσ.98-101
3. Στη μυθική αυτή θεολογία, η γέννηση του ηλιακού θεού Απόλλων γίνεται κάτω από το φως του ήδη υπαρκτού ηλίου.
4. Ομηρικοί Ύμνοι - Βατραχομυομαχία, τόμος Α΄, Ειδική Έκδοση, προσφορά για την εκπαίδευση, της εφημερίδας ΤΟ ΒΗΜΑ & των εκδόσεων Ζήτρος, Σχόλια στον ύμνο, Θεόδωρος Γ. Μαυρόπουλος, σελ. 138
5. Ομηρικοί Ύμνοι - Βατραχομυομαχία, τόμος Α΄, Ειδική Έκδοση, προσφορά για την εκπαίδευση, της εφημερίδας ΤΟ ΒΗΜΑ & των εκδόσεων Ζήτρος, Ανάλυση του ύμνου, Θεόδωρος Γ. Μαυρόπουλος, σσ. 149-150
Προσοχή: Εδώ δεν βάλλεται ο ηρωισμός, που άλλωστε ήταν αρκετά διαδεδομένος στην αρχαιότητα, όπως άλλωστε και στα νεότερα χρόνια, αλλά εδώ βάλλονται οι γνώμες των νεοπαγανιστών που ισχυρίζονται πως οι Χριστιανοί είναι εκείνοι οι οποίοι έφεραν την «προσκύνηση» και το «σκύψιμο του κεφαλιού» στην Ελλάδα.
Ο «ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΣ» ΑΡΧΑΙΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΟΔΥΣΣΕΑΣ «ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΟΣΚΥΝΑ»
Σύμφωνα με τους παντοτινούς ψεύτες νεοπαγανιστές «ιμάμηδες» του Δαυλού οι αρχαίοι Έλληνες δεν προσκυνούσαν τους θεούς τους (1). Ο Οδυσσέας, ο οποίος χαρακτηρίζεται στην Οδύσσεια «γέννημα του Διός» (2), ομιλώντας λέει «Όμως εγώ (ο Οδυσσέας) στην κλίνη την περίκαλλη της Κίρκης βρέθηκα / κι εκεί γονατιστός παρακαλούσα, με την θεά ν’ ακούει τη φωνή μου·».
ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΣΤΟΝ ΑΔΗ & ΗΡΩΪΣΜΟΣ
Ο δε ήρωας ημίθεος Αχιλλέας, ο μέγιστος πολεμιστής των Ελλήνων στο πόλεμο της Τροίας, όταν επισκέπτεται από τον Οδυσσέα στον παγερό Άδη αναφέρει: «"...Εσένα όμως, / Αχιλλέα, κρίνω πως δεν υπάρχει άλλος σου ευτυχέστερος, ούτε από όσους / έζησαν στο παρελθόν, μήτε από εκείνους που θα ρθούν στο μέλλον. / Αφού, και ενόσω ζούσες, όλοι μας σε τιμούσαμε σα να ’ σουνα θεός, / οι Αργείοι, αλλά κι εδώ που βρίσκεσαι με τους νεκρούς, / μένει μεγάλη η δύναμή σου· γι’ αυτό, Αχιλλέα, μη θλίβεσαι / και μην πικραίνεσαι πολύ στον θάνατό σου". / Σ’ αυτά τα λόγια μου εκείνος αμέσως ανταπάντησε μιλώντας: / "Μη θες να με παρηγορήσεις για τον θάνατό μου, Οδυσσέα γενναίε· / θα προτιμούσα πάνω στη γη να ζούσα, κι ας ξενοδούλευα σε κάποιον, / άκληρο (σσ: χωρίς κλήρο γης) πια που να μην έχει και μεγάλο βιος, / παρά να είμαι ο άρχοντας στον κάτω κόσμο των νεκρών."» (4)
Σημειώσεις
1. «Για μας τους Έλληνες ένα από τα κυριότερα χαρακτηριστικά της φυλής μας είναι η υπερηφάνεια. Ο υπερήφανος επιδεικνύει τον εαυτό του, αλλά, για να το επιτύχει αυτό, δεν πρέπει να συρρικνώνει το σώμα του, αλλά να υιοθετήσει ένα ευθυτενές παράστημα και ανάλογο βάδισμα. Ο υπερήφανος δεν φοβάται. Δεν γονατίζει. Δεν προσκυνά. Κατά τον Ξενοφώντα δεν είναι γνώρισμα των Ελλήνων το προσκύνημα ούτε θεών ούτε ανθρώπων, το προσκύνημα είναι ίδιον των βαρβάρων. Δεν σέρνεται ο Έλληνας για να εγείρει τον οίκτο τού «θεού» του. Δεν επιζητεί καν τον οίκτο τού θεού του για τη «σωτηρία» του. Γνωρίζει ότι μέσα στη φύση είναι και η ευτυχία και η συμφορά και τις καλοδέχεται και τις δύο. Ο υπερήφανος δεν σκύβει το κεφάλι του μπροστά σε κανέναν, ούτε ακόμη και μπροστά στο «θεό» τον ίδιο. Όταν οι Αργοναύτες συνάντησαν τον Απόλλωνα, μας ιστορεί ο Απολλώνιος ο Ρόδιος στα «Αργοναυτικά» (Β΄ 674-684), «θαμπώθηκαν όταν τον είδαν και κανείς τους δεν τόλμησε να σηκώσει τα μάτια να κοιτάξει τα λαμπερά εκείνα μάτια τού θεού. Στάθηκαν ρίχνοντας το βλέμμα τους στη γη». Δεν έπεσαν οι ίδιοι στη γη, στάθηκαν όρθιοι, κατεβάζοντας απλά το βλέμμα τους από σεβασμό προς το θεό. Οι Έλληνες επομένως ποτέ δεν προσκυνούσαν. Έτσι κι αλλιώς οι Έλληνες «θεοί» είχαν τελείως διαφορετική έννοια από την ιουδαϊκή έννοια «θεός», όπως και η σχέση των Ελλήνων με τους «θεούς» ήταν τελείως διαφορετική από εκείνη των Ιουδαίων με το «θεό» τους.» (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 272 - 273, περισσότερα)
2. «Διογενὲς Λαερτιάδη», Οδύσσεια, λ.473, Ανθολογία Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, Τόμος Α΄, ΟΕΔΒ, Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, Αθήνα 2002, Μετάφραση Δ.Ν., Μανωρίτης, σσ. 74-75
3. «αὐτὰρ ἐγὼ Κίρκης ἐπιβὰς περικαλλέος εὐνῆς / γούνων ἐλλιτάνευσα, θεὰ δέ μοι ἔκλυεν αύδῆς» (Πηγή: Οδύσσεια, κ 480-481, ό.π., σσ. 68-69).
4. «"...σεῖο δ’ , Ἀχιλλεῦ, / οὔ τις ἀνὴρ προπάροιθε μακάρτατος οὔτ’ ἄρ’ ὀπίσσω. / πρὶν μὲν γάρ σε ζωὸν ἐ;τιομεν ἶσα θεοῖσιν / Ἀργεῖοι, νῦν αὖτε μέγα κρατέεις νεκύεσσιν / ἀνθάδ’ ἐών· τῷ μή τι θανὼν ἀκαχίζευ, Ἀχιλλεῦ." / ὣς ἐφάμην, ὁ δέ μ’ αὐτίκ’ ἀμειβόμενος προσέειπε· / "μὴ δή μοι θάνατόν γε παραύδα, φαίδιμ’ Ὀδυσσεῦ. / βουλοίμην κ’ ἐπάρουρος ἐών θητευέμεν ἄλλῳ, / ἀνδρὶ παρ’ ἀκλήρῳ, ᾧ μὴ βίοτος πολὺς εἴη, / ἢ πᾶσιν νεκύεσσι καταφθιμένοισιν ἀνάσσειν», Οδύσσεια Νέκυια, λ 482 - 491, ό.π, σσ. 76-77
Ο «ΗΡΩΑΣ» ΑΡΧΙΛΟΧΟΣ ή ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΛΛΟΣ ΡΙΨΑΣΠΙΣ ΕΛΛΗΝΑΣ
«ἀσπίδι μὲν Σαΐων τις ἀγάλλεται, ἣν παρὰ θάμνῳ, / ἔντος ἀμώμητον, κάλλιπον οὐκ ἐθέλων· / αὐτὸν δ’ ἐξεσάωσα. τί μοι μέλοι ἀσπὶς ἐκείνη; / ἐρρέτω· ἐξαῦτις κτήσομαι οὐ κακίω.» [Μτφρ: «Με την ασπίδα μου (1) κάποιος Σάιος (2), το ξέρω, αγάλλεται. / Ήταν όπλο αψεγάδιαστο, κι εγώ την εγκατέλειψα πλάι στο θάμνο, / όμως δεν το ’ θελα· έσωσα την ζωή μου. / Τι με νοιάζει πια η ασπίδα εκείνη; Ώρα καλή· / θα ξανάβρω άλλη, όχι κατώτερη.»] (3)
ΟΙ ΕΦΕΣΙΟΙ, Η ΜΑΓΝΗΣΙΑ, ΟΙ ΚΙΜΜΕΡΙΟΙ & Ο ΚΑΛΛΙΝΟΣ 652 π.Χ. (4)
«μέχρις τέο κατάκεισθε; κότ’ ἄλκιμον ἕξετε θυμόν, / ὦ νέοι; οὐδ αἰδεῖσθ’ άμφιπερικτίονας / ὧδε λίην μεθιέντες; ἐν εἰρήνῃ δὲ δοκεῖτε / ἧσθαι, ἀτὰρ πόλεμος γαῖαν ἅπασαν ἔχει...» [Μτφρ: Ως πότε νέοι, θα κάθεστε άπρακτοι; / Πότε θα δείξετε καρδιά αντρειωμένη; / Ντροπή, που σας βλέπουν και οι γειτονικοί λαοί. / Τόσο λίγο γνοιάζεστε για την πατρίδα (5); Νομίζετε, αλλά δεν είναι ειρήνη πια, άδραξε ο πόλεμος ολόκληρη τη γη μας.] (6)
Σημειώσεις
1. Για τον αρχαίο η ασπίδα δεν ήταν απλώς ένα από τα όπλα του μαχητή, ήταν το όπλο κατ’ εξοχήν και είχε αξία εμβλήματος, ήταν δηλ. κάτι ανάλογο με τη σημερινή σημαία, μόνο που εκεί η ευθύνη εξατομικευόταν. Θυμίζουμε κάποια στοιχεία: η Σπαρτιάτισσα προέπεμπε τον γιό της στη μάχη με το λακωνικότατο «ἢ τὰν ἢ ἐπὶ τᾶς» (ή την ασπίδα ή πάνω στην ασπίδα)· ο ριψάσπις ζούσε μέσα στη καταισχύνη. ασπίδες αφιερώνονταν στους θεούς έπειτα από επιτυχίες· τέλος, ακόμη και πεζοί συγγραφείς, αντί να γράψουν λ.χ. πεντακισχίλιοι ὁπλῖται, γράφουν ἀσπίς πεντακισχιλίη.
2. Σάιοι: θρακικός λαός.
3. Αρχίλογος, Απόσπασμα 5, Ανθολογία Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, Τόμος Α΄, ΟΕΔΒ, Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, Αθήνα 2002, Μετάφραση Θ.Κ. Στεφανόπουλος, σσ. 128-129
4. Η ποιητική δραστηριότητα του Καλλίνου συμπίπτει με μια περίοδο κατά την οποία η πατρίδα του, η Έφεσος, βρίσκεται σε πόλεμο με την Μαγνησία και απειλούνταν από το βαρβαρικό φύλο των Κιμμερίων (περ. 652 π.Χ.)... ο Καλλίνος προτρέπει τους νέους της πατρίδας του να αφήσουν την ξένοιαστη ζωή και να πολεμήσουν μέχρι την τελευταία τους πνοή για την πατρίδα. Όπως μπορεί κανείς να υποθέσει από τον πρώτο στίχο («Ως πότε νέοι, θα κάθεστε άπρακτοι;»), απαγγέλθηκε η ελεγεία αυτή ίσως σε κάποιο συμπόσιο.
5. Η «πατρίδα» του πολίτη στην αρχαία Ελλάδα περιορίζοντα αυστηρά στα σύνορα της δικής του πόλης. Για τους νεοπαγανιστές λάτρεις της αρχαίας Ελλάδα μια τέτοια κατάσταση ίσως να μην είναι θεμιτή, ευλόγως και ποικιλοτρόπως αποκρύπτεται ή δεν υπάρχει κανένα ενδιαφέρον να τονισθεί, αφού και το νεοελληνικό κράτος δεν επιθυμεί να παρουσιάζει μια διασπασμένη αρχαία Ελλάδα, κατάσταση που παιδαγωγικά δεν συμφέρει για το εθνικό φρόνημα. Αρκούν δύο τρία ιστορικά παραδείγματα συνασπισμού μερικών εκ των πόλεων Ελλήνων ενάντια στους Πέρσες για να υποστηριχθεί άπλετα η ύπαρξη του «αρχαίου κοινού εθνικού φρονήματος περί της πατρίδας» (βλ. Νῦν ὑπὲρ πάντων πατρὶς). Κι όμως αυτό το συναίσθημα είναι η εξαίρεση. Διότι «πάνω από όλα η πατρίδα» στα πλαίσια της αρχαίας Ελλάδας σημαίνει «πάνω από όλα η κάθε μία πόλη». Αποτέλεσμα αυτής της παιδαγωγικής πολιτικής που θέλει στην αρχαία Ελλάδα κοινό πατριωτικό συναίσθημα, ήταν ναι μεν σε εκείνη την σύγχρονη να δημιουργεί μια τεχνητή πρόσφυση του σε κάποιο «ενιαίο αρχαίο», με ότι αυτό συνεπάγεται για τα επιθυμητά εννιαία εθνικά συναισθήματα των ελληνοπαίδων, αλλά από την άλλη μεριά αυτές οι πολιτικές δεν υπολόγιζαν τους νεοπαγανιστές, τους σκοπούς τους και τα ψευδολογήματά τους, όπως δεν υπολογίζουν επίσης τους μετανάστες στην σύγχρονη Ελλάδα.
6. «Στα όπλα, στα όπλα», Καλλίνος, Απόσπασμα 1, Ανθολογία Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, Τόμος Α΄, ΟΕΔΒ, Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, Αθήνα 2002, Μετάφραση Μ.Ζ. Κοπιδάκης, σσ. 132-133
ὣς δ’ αὔτως ἄνδρεσσι κακὸν θνητοῖσι γυναῖκας
Ζεὺς ὑψιβρεμέτης θῆκε, ξυνήονας ἔργων
ἀργαλέων. ἕτερον δὲ πόρεν κακὸν ἀντ’ ἀγαθοῖο,
[Μτφρ: Έτσι ακριβώς ο Δίας που από ψηλά βροντά,, για τους
θνητούς τους άνδρες συμφορά όρισε τις γυναίκες, που
είναι συνεργάτιδες στα έργα τα πικρά.
Κι ακόμη ένα κακό τους έδωσε στη θέση του αγαθού:]
Ησίοδος, έργα και Ημέραι, Θεογονία, η Ασπίδα του Ηρακλή, Πρόλογος Δανιήλ Ι. Ιακώβ, Εισαγωγή Μετάφραση, σχόλια Σταύρος Γκιργκένης, εκδόσεις Ζήτρος, Θεσσαλονίκη 2001, σσ. 344-345
Ο Πάπυρος του Δερβενίου, πέρα από τις όποιες επιστημονικές αλήθειες που υποστηρίζει, παρουσιάζει ενδιαφέρον για πολλά ζητήματα που αφορούν τον νεοπαγανισμό της Ελλάδας, και αυτό είναι που έχει σημασία για την θεολογική ενασχόληση της σελίδας του «Ανώνυμου Απολογητή». 1ον Διότι αποδεικνύει πως οι αρχαίοι Έλληνες μέσα από την θρησκευτική τους έκφραση, έκαιγαν χωρίς κανένα ενδοιασμό κείμενα της «Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας» και τα μετέτρεπαν σε γκρίζα στάχτη. Γεγονός πολύ σημαντικό έναντι όλων εκείνων των προσπαθειών που γίνονται από νεοειδωλολάτρες για την ανεπιτυχή ενοχοποίηση των Χριστιανών Μοναχών ως «καταστροφέων των Ελληνικών συγγραμμάτων» 2ον Διότι παρουσιάζει μια Ελληνική ανατρεπτική «θεολογία» ενάντια προς το λεγόμενο «12θεο» και τους σύγχρονους «συνεχιστές» του, με συνέπεια οι φανατικές ρητορίες νεοπαγανιστών, σύμφωνα με τις οποίες, εκείνος που δεν είναι Εθνικός, δεν είναι Έλληνας ή «αρχαιοπρεπής», να καταντούν γελοίες και ανιστόρητες ως διατυπωμένες από στόματα φανατικών θρησκευτικών «μουλάδων» της «Ελληνότροπης Κοσμοθέασης» .
Αριστερά: The Derveni Papyrus. Edited with Introduction and Commentary by Theokritos Kouremenos, George M. Parássoglou and Kyriakos Tsantsanoglou. Φλωρεντία, 2006. Σελ. 307, 30 πίνακες. (Πηγή Φώτο: http://entertainment.flash.gr//book/books/2006/10/17/20740id/)
Δυόμισι χιλιόμετρα νότια από ένα πέρασμα που ενώνει την κεντρική με την ανατολική Μακεδονία, και εννιάμισι χιλιόμετρα βόρεια από τη σημερινή Θεσσαλονίκη, κοντά στο Δερβένι, ανακαλύφθηκε τον Ιανουάριο του 1962 μια ομάδα εφτά τάφων που χρονολογούνται στα τέλη του 4ου και στις αρχές του 3ου αι. π.Χ. Οι τάφοι, πέντε από τους οποίους ήταν ασύλητοι και περιείχαν κτερίσματα εξαιρετικής τέχνης, βρίσκονται αρκετά μακριά από το νεκροταφείο της αρχαίας Λητής (στα βόρεια του περάσματος), κοντά σε ένα ιερό της Δήμητρας και της Περσεφόνης. Ο Πέτρος Θέμελης, ο αρχαιολόγος που επιστατούσε στις σωστικές ανασκαφές, αντιλήφθηκε έγκαιρα ότι ένα από τα κάρβουνα της νεκρικής πυράς του τάφου Α΄ (εκεί όπου είχε καεί η σoρός ενός πλούσιου πολεμιστή που ίσως καταγόταν από τη Θεσσαλία) ήταν στην πραγματικότητα ο πρώτος παπύρινος κύλινδρος που ανακαλυπτόταν σε ελληνικό έδαφος. Αντίθετα με τη στεγνή άμμο της Αιγύπτου, το υγρό χώμα της Ελλάδας δεν προσφέρεται για τη διάσωση αντικειμένων από φυτικές ύλες, και ο πάπυρος διατηρήθηκε ανέπαφος για είκοσι τρεις αιώνες ακριβώς επειδή είχε μετατραπεί σε μια συμπαγή, απανθρακωμένη μάζα.
Ο κύλινδρος μεταφέρθηκε στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Θεσσαλονίκης, όπου δέχτηκε την ειδική φροντίδα ενός αυστριακού συντηρητή, που κατάφερε να σταθεροποιήσει το εύθραυστο υλικό και να αποκολλήσει τα στρώματα του παπύρου. Σώθηκαν 266 κομμάτια, το μέγεθος των οποίων κυμαίνεται από αυτό ενός μεγάλου γραμματοσήμου έως αυτό μιας φακής, τα οποία στη συνέχεια τοποθετήθηκαν ανάμεσα σε γυαλιά περιμένοντας την ανασύνθεσή τους. Η ανασύνταξη του βιβλίου υπήρξε επίπονη και χρονοβόρα: τα εύθρυπτα σπαράγματα δεν ήταν δυνατόν να αγγιχτούν και να τοποθετηθούν το ένα δίπλα στο άλλο, ενώ η τελική εικόνα που θα ερχόταν στο φως ήταν εντελώς άγνωστη. Τελικά, τα περισσότερα από αυτά τοποθετήθηκαν στη σωστή τους θέση, δημιουργώντας έναν κύλινδρο μήκους περίπου τριών μέτρων και μέγιστου ύψους 9,5 εκατοστών που περιείχε 26 στήλες κειμένου. Το επόμενο έργο των ερευνητών ήταν να διαβάσουν τα σωζόμενα σπαράγματα, να συμπληρώσουν τα χάσματα και να ερμηνεύσουν το κείμενο. Από τον κύλινδρο όμως έχει σωθεί μόνο το επάνω μισό, και έτσι το κείμενο προχωρεί με συνεχή άλματα, που συχνά προκαλούν αμηχανία στον αναγνώστη: από κάθε στήλη σώζονται περίπου 15 γραμμές (σπάνια πλήρεις), ενώ σχεδόν άλλες τόσες μοιάζει να περιλάμβανε το χαμένο κάτω τμήμα της.
Η γλώσσα του κειμένου (η ιωνική διάλεκτος με ισχυρές δόσεις της αττικής, ή το αντίστροφο), το ύφος και το περιεχόμενο χρονολογούν τον συγγραφέα του έργου στα τέλη του 5ου αι. π.Χ., δηλαδή περίπου την εποχή του Πελοποννησιακού Πολέμου και του ώριμου Σωκράτη. Η γραφή του παπύρου χρονολογεί τον γραφέα που το αντέγραψε στο τελευταίο τέταρτο του 4ου αι. π.Χ., δηλαδή περίπου την εποχή του θανάτου του Αριστοτέλη και του Μ. Αλεξάνδρου και πολύ κοντά στη χρονολογία της καύσης του βιβλίου στην πυρά του τάφου Α΄. Η παλαιογραφική χρονολόγηση του κυλίνδρου τον καθιστά τον αρχαιότερο πάπυρο με ελληνικό φιλολογικό κείμενο, πράγμα που σημαίνει ότι είναι και το αρχαιότερο σωζόμενο ευρωπαϊκό βιβλίο. Ακόμη πιο σημαντικό όμως είναι το περιεχόμενό του. Για τα νέα στοιχεία που μας παρέχει σχετικά με τον Ορφισμό και άγνωστες πτυχές της προσωκρατικής φιλοσοφίας, έχει χαρακτηριστεί «η σημαντικότερη νέα μαρτυρία για την αρχαία ελληνική φιλοσοφία και θρησκεία που εμφανίστηκε από την εποχή της Αναγέννησης», αλλά παράλληλα και «η πιο δύσκολη στην κατανόησή της».
Οι πρώτες εφτά στήλες, που δυστυχώς σώζονται πολύ αποσπασματικά, μας εισάγουν στον κόσμο των οπαδών μυστικιστικών δοξασιών και λατρειών (των μυστών) αλλά και του περσικού ιερατείου (των μάγων). Ο συγγραφέας αναφέρεται σε όσους δεν πιστεύουν στα δεινά που πρόκειται να αντιμετωπίσουν μετά τον θάνατό τους και περιγράφει θυσίες και σπονδές που γίνονται στις Ερινύες και τις Ευμενίδες, που γι’ αυτόν δεν είναι θεότητες αλλά οι αναρίθμητες ψυχές των νεκρών. Οι οντότητες αυτές δεν τιμωρούν μόνο τα ανομήματα των ανθρώπων αλλά και κάθε παράβαση των φυσικών νόμων του σύμπαντος. «Ο ήλιος», υποστηρίζει ο Ηράκλειτος, τον οποίο παραθέτει ο συγγραφέας, «έχει εύρος ενός ανθρώπινου ποδιού και δεν επιτρέπεται να το υπερβεί. Αν το κάνει, θα τον ανακαλύψουν οι Ερινύες, οι βοηθοί της Δίκης, και θα τιμωρήσουν την υπέρβασή του».
Όπως μας πληροφορεί στη συνέχεια το κείμενο, ο Ορφέας είχε συνθέσει ύμνους για να τους ψάλλουν οι ιερείς κατά τη διάρκεια των θυσιών, ύμνους όμως που απευθύνονται στους μυημένους και είναι γραμμένοι με τέτοιον αινιγματικό τρόπο που γίνονται αντιληπτοί μόνο σε όσους διαθέτουν σύνεση και ικανότητα να αντιληφθούν το κρυμμένο νόημά τους. Στο σημείο αυτό ο συγγραφέας αρχίζει την ερμηνεία ενός τέτοιου ορφικού ύμνου, μιας θεογονίας που αρχίζει με τη φράση «Απευθύνομαι σε όσους αντιλαμβάνονται, οι αμύητοι να βάλουν πόρτες στ’ αφτιά τους» και που διαφέρει σε πολλά σημεία από τη θεογονία του Ησιόδου, σαν να επρόκειτο για έναν μυστικό κώδικα που μόνο ο ίδιος μπορεί να αποκρυπτογραφήσει.
Από τους διάσπαρτους στίχους που παραθέτει ο συγγραφέας μπορούμε να αποκαταστήσουμε ένα μεγάλο μέρος αυτού του ορφικού ύμνου, που δεν μας ήταν γνωστός μέχρι τώρα παρά μόνο από μεταγενέστερες παραλλαγές του. Ο Δίας παίρνει τη βασιλεία από τον πατέρα του Κρόνο, που κι αυτός την είχε πάρει εξίσου βίαια από τον δικό του πατέρα, τον Ουρανό. Απόλυτος πλέον άρχοντας, ο Δίας καταπίνει το σύμπαν, συμπεριλαμβανομένων και των άλλων θεών, για να το εξεμέσει στη συνέχεια αναδημιουργώντας το στη μορφή που έχει σήμερα. Γεννά/δημιουργεί τους θεούς, τη γη, τον ήλιο, τη σελήνη και τα άστρα, και τέλος επιθυμεί να σμίξει με την ίδια του τη μητέρα. Εδώ τελειώνει το κείμενο του παπύρου, αλλά ο ύμνος πρέπει να συνέχιζε με άλλα κατορθώματα του Δία (όπως τη γέννηση της Περσεφόνης και του Διόνυσου και τη δημιουργία του γένους των ανθρώπων) που τα γνωρίζουμε από υστερότερες πηγές. Για τον συγγραφέα όλα αυτά δεν είναι παρά αλληγορικές αλήθειες κρυμμένες πίσω από ένα παραπέτασμα λέξεων την πραγματική έννοια των οποίων μόνο ο ίδιος αντιλαμβάνεται και, με πλήρη αυτοπεποίθηση, ερμηνεύει και αποκαλύπτει προκειμένου να προφυλάξει τους μύστες από τσαρλατάνους και αγύρτες που κοροϊδεύουν τον κόσμο με ακατανόητες τελετές και μυστήρια. Επηρεασμένος από τη σκέψη διάφορων προσωκρατικών φιλοσόφων, όπως του Εμπεδοκλή και του Δημόκριτου, αλλά κυρίως του Αναξαγόρα και του Διογένη του Απολλωνιάτη, ερμηνεύει ευφάνταστα τον ορφικό ύμνο στον Δία, τον κυβερνήτη των πάντων, ως αλληγορία της εξέλιξης του σύμπαντος από μιαν αρχική υπέρθερμη και χαοτική κατάσταση σε έναν κόσμο, με την αρχαία σημασία της λέξης, δηλαδή σε ένα εύτακτο σύστημα. Όλα όσα υπάρχουν στο σύμπαν όπως το ξέρουμε σήμερα απαρτίζονται από μικροσκοπικά σωματίδια (τα όντα, δηλαδή «αυτά που υπάρχουν»), τα οποία δεν δημιουργήθηκαν σε κάποια δεδομένη στιγμή από κάποιον δημιουργό αλλά υπήρχαν πάντοτε. Αρχικά όλα αυτά τα όντα ήταν αναμεμειγμένα και αιωρούνταν μέσα στον αέρα που τα περιέκλειε, έναν αέρα όμως που διέθετε νόηση (γι’ αυτό και ο συγγραφέας τον ονομάζει Νουν) και που όρισε πώς πρέπει να δημιουργηθεί το παρόν σύμπαν. Αντιλαμβανόμενος ότι η θερμότητα είναι αυτή που δεν αφήνει τα όντα να συσταθούν και να συμπαγούν, ο νοήμων αήρ απομάκρυνε έναν μεγάλο αριθμό πύρινων σωματιδίων, δημιουργώντας έτσι τον ήλιο. Τότε τα υπόλοιπα σωματίδια άρχισαν να συγκρούονται το ένα με το άλλο, έως ότου οι συνεχείς συγκρούσεις έφεραν σε επαφή όμοια όντα και προκάλεσαν τη συνένωσή τους, δημιουργώντας έτσι τα νυν όντα, δηλαδή όλα όσα βλέπουμε στο τωρινό σύμπαν.
Ο συγγραφέας δεν έχει καμία αμφιβολία ότι αυτό ακριβώς διηγείται ο Ορφέας. Σε ένα κείμενο που αποτελεί την αρχαιότερη σωζόμενη αλληγορική ερμηνεία ενός ποιήματος, μας εξηγεί ότι οι διαδοχικές βασιλείες των θεών δεν είναι παρά τα διαδοχικά στάδια της δημιουργίας του παρόντος κόσμου. Έτσι, όταν ο Ορφέας αναφέρει τον Ουρανό, εννοεί τον Νου που ορίζει τη δημιουργία - Κρόνος είναι και πάλι ο Νους που κρούει τα όντα - Αφροδίτη και Αρμονία δεν είναι παρά ονόματα για τη συνεύρεση και τη συναρμογή των όντων - δεν υπάρχουν θεότητες όπως η Γη, η Μήτηρ, η Δήμητρα, η Ρέα, η Ήρα: όλα αυτά είναι ονόματα του αέρα, της μητέρας από την οποία έρευσαν τα πάντα, του Νου που οι άνθρωποι ονόμασαν Δία, και γι' αυτό νόμισαν ότι κάποτε γεννήθηκε. Ο αήρ/Νους όμως ποτέ δεν γεννήθηκε αλλά υπήρχε πάντοτε, όπως πάντοτε υπήρχαν, και θα υπάρχουν εσαεί, τα όντα που βρίσκονται μέσα του και των οποίων είναι ο απόλυτος κυρίαρχος. Αυτή την επιστημονική αλήθεια εκφράζει και ο Ορφέας όταν λέει, λόγου χάρη, ότι «ο Δίας είναι κεφαλή, ο Δίας είναι μέση, όλα δημιουργήθηκαν από τον Δία». Έτσι, ο Δίας που καταπίνει το σύμπαν δεν είναι παρά ο αέρας που περικλείει τα πάντα, ο ίδιος αέρας που με τη φρόνησή του προχώρησε στη δημιουργία του παρόντος κόσμου.
Ποιος είναι ο συγγραφέας αυτού του παράδοξου και εκπληκτικού κειμένου; Κάποιος αιρετικός Ορφικός που ανακάλυψε την «αλήθεια» στα κείμενα προσωκρατικών φιλοσόφων; Κάποιος περιθωριακός φυσικός φιλόσοφος που είδε στον ορφικό ύμνο την επιβεβαίωση της θεωρίας του; Μας είναι γνωστός από αλλού; Τα ερωτήματα είναι δυσαπάντητα και έχουν διχάσει τους ειδικούς, που έχουν ήδη αναπτύξει πολλές θεωρίες και έχουν προτείνει πολλά ονόματα (ανάμεσα στους συγγραφείς που έχουν προταθεί συγκαταλέγονται από τη μια ο «άθεος» Διαγόρας της Μήλου, που τον παρωδεί ο Αριστοφάνης στις Νεφέλες, και από την άλλη ο θεολογίζων Ευθύφρων του ομώνυμου πλατωνικού διαλόγου). Το κείμενο πάντως τελειώνει απότομα, και δεν είναι απίθανο η πραγματεία του ανώνυμου συγγραφέα να εκτεινόταν σε περισσότερους κυλίνδρους, που είτε δεν κάηκαν στην πυρά ή κάηκαν τελείως και έγιναν στάχτη.
Η έκδοση περιλαμβάνει αναλυτική εισαγωγή, έκδοση και μετάφραση του αρχαίου κειμένου, εκτενή θρησκειολογικό και φιλοσοφικό σχολιασμό, και φωτογραφίες όλων των σπαραγμάτων.
Οι συγγραφείς του βιβλίου είναι μέλη του Τμήματος Φιλολογίας του Α.Π.Θ.: ο Θεόκριτος Κουρεμένος είναι αναπληρωτής καθηγητής της κλασικής φιλολογίας, ο Γιώργος Παράσογλου είναι καθηγητής της παπυρολογίας, ο Κυριάκος Τσαντσάνογλου είναι ομότιμος καθηγητής της κλασικής φιλολογίας.
Πηγή: http://entertainment.flash.gr//book/books/2006/10/17/20740id/
Ο πάπυρος, ως προς το περιεχόμενο του, μπορεί να διαιρεθεί σε δύο μέρη. Το πρώτο αποτελούν οι στήλες 1-6, που είναι και οι περισσότερο αποσπασματικές. Περιέχουν αναφορές στις Ερινύες (1,4), σε δαίμονες που είναι «θεών υπηρέται» (2,3), σε μαντεία και χρησμούς (5), σε θυσίες (6), ενώ στη στήλη 4 μας σώζεται ένα άγνωστο απόσπασμα του Ηράκλειτου. Ο χαρακτήρας του κειμένου είναι προφανώς εσχατολογικός.
Πηγή: Εφημερίδα Καθημερινή, 18/10/2006, σ. 3
ΠΡΟΣΟΧΗ: Στο τέλος κάθε σελίδας του Ανώνυμου Απολογητή θα παρουσιάζονται νεοπαγανιστικές και αθεϊστών (δήθεν ελληνιστών) απάτες που έχουν σχέση με το θέμα της σελίδας. Αυτές οι απάτες δεν έχουν σκοπό να βάλουν τα περιοδικά στα οποία εμφανίζονται τα νεοπαγανιστικά ψεύδη, εφόσον ούτως ή άλλως παγανιστές συγγράφουν σε διάφορα ανυποψίαστα εξ αυτών και αυτά δεν εκφράζονται από τις απόψεις των αρθρογράφων, αλλά σκοπό έχουν:
1. να καταδείξουν τον κρυφοπαγανιστή αρθρογράφο ώστε να γίνει γνωστός και
2. είτε ο κάθε ενδιαφερόμενος που αναγιγνώσκει εκ νέου άρθρα του να θέτει τον εαυτό του εν εγρήγορση και να ελέγχει θαρρετά τα ψεύδη του κρυφοπαγανιστή (δήθεν ελληνιστή), αν είναι μελετημένος και έχει πρόσβαση σε πρωτογενή βιβλιογραφία
3. είτε εάν δεν έχει πρόσβαση σε βιβλιογραφία, να μην δείχνει πλέον εμπιστοσύνη στον αρθογράφο εφόσον γνωρίζει πως εκφράζει ψεύδη για να σπιλώσει τον Χριστιανισμό υποστηρίζοντας θέσεις παγανισμού, που όμως δεν είναι σχεδόν ποτέ ξεκάθαρες, αλλά που παρουσιάζονται ως «ελληνικές» μιας και η πλειοψηφία των νεοπαγανιστών ντρέπεται να ομολογήσει δημοσίως την θρησκεία που ακολουθεί και προτιμά να καμουφλάρεται με κάτι οικοιότερο, τον πατριωτισμό, που όμως αρρωστημένα έχει μετατραπεί σε ένα παγανιστικό εθνικισμό.
ΕΞΑΙΡΕΣΗ: εξαιρούνται τα προσωπικά βιβλία του κρυφοπαγανιστή αθρογράφου ή τα έντυπα με καθαρά νεοπαγανιστικό προσανατολισμό, ανάμεσα στα τόσα που κυκλοφορούν στην Ελλάδα.
Κάποτε η θρησκεία γκρέμισε σωρηδόν τα περικαλλή αρχιτεκτονήματα των αρχαίων Ελλήνων, έκαιγε βιβλιοθήκες και εξόριζε φιλοσόφους. Σήμερα εμείς δεν κάνουμε τίποτα από όλες αυτές τις βαρβαρότητες, απλώς του απομυθοποιούμε, κάτι που είναι απαραίτητο, αληθινό και αιώνιο (Πηγή: Περιοδικό «Ιχώρ», τεύχος 38, «Θαύματα, αλήθειες και υπερβολές», Μιχάλης Καλόπουλος, σελίδα 81)
Και μην παρασύρεστε από τις «Σειρήνες» που διαδίδουν ότι εκτιμούν και θαυμάζουν και αυτοί την αρχαία Ελληνική Γραμματεία. Ότι τάχα τα αρχαία Ελληνικά κείμενα είναι θαυμάσια, διδακτικά και αξιολογότατα…
Όλα αυτά είναι μπούρδες, και κουβέντες να κάνουμε… Διότι αλλιώς, γιατί για αιώνες τα έσπρωχναν στο «πυρ το εξώτερον» και κατάφεραν ελάχιστα να διασωθούν έως εμάς; Πώς τολμούν και μιλάνε; Αυτοί οι υποκριτές, οι μαυροφορεμένοι δήμιοι της Ελληνικής σκέψης, που αφού την κουτσούρεψαν, της «άλλαξαν τα καντήλια», τολμάνε τώρα να την επαινούν, και να μυξοκλαίνε κάποιοι από αυτούς για το ότι είναι κρίμα που δεν διασώθηκαν περισσότερα… Μοιρολογίστρες επί πληρωμή, που άλλες φορές και πάλι, τολμούν αναίσχυντα να εμφανίζονται μέχρι και σωτήρες των κειμένων, όταν τα χέρια τους ακόμη, κυτταρικά, έχουν σημάδια της κάπνας από τις πυρές του μίσους, όπου «εξάγνισαν» την αρχαία προγονική σκέψη, ως ολοκαύτωμα - προσφορά στα είδωλα της αμάθειας, της παραφροσύνης και της ανωμαλίας που είχαν βαθιά μέσα στο αρρωστημένο μυαλό τους. Ναι, αρρωστημένοι και συμπλεγματικοί εχθροί της γνώσης και της αλήθειας, της επιστήμης και της προόδου και του περήφανου ανθρώπινου είδους, που ήθελαν να το μεταμορφώσουν σε ανθρωπάκια μαυροντυμένα, κακεχτικά, με μυαλό κατσαρίδας, που το μόνο που θα καταφέρνει, θα είναι απλά να επιβιώνει. Και όταν αυτοί μιλάνε για αρχαία Ελληνική γραμματεία, να φοβάστε… Να φοβάστε την διαστροφή, την παρανόηση, τον τραβεστισμό εν τέλει, και την πλήρη αλλαγή των νοημάτων εκείνων, που αυτοί τα έκαναν όμοια με τους εαυτούς τους…να είναι καλά οι παππούδες μας, που έγραψαν τόσα πολλά, ούτως ώστε όσα και αν κάψαν οι δήμιοι του Ελληνισμού, πάλι κάτι έμεινε. Κοντά 2.000 έργα τους ξέφυγαν…Με το «ΙΧΩΡ» αλλάξαμε τα δεδομένα και προβληματίζουμε καθημερινά τον Έλληνα για τα παραμύθια που έχει μάθει ως τώρα…θέλουν δεν θέλουν, η Ελληνική νεολαία θα ξυπνήσει και αυτή. Είναι απλά υπόθεση χρόνου, και η κλεψύδρα του δικούς τους χρόνου τελειώνει. Αρκετά μίλησαν, αρκετά έκαναν, ώρα ήρθε η ώρα να ακούσουν και να δουν, να νιώσουν την δύναμή μας. (Πηγή: Περιοδικό «Ιχώρ», τεύχος 38, «Σημείωμα Εκδότη» [Ευάγγελου Μπεξή, αρχαιολόγου] σελίδα 2 &3)
Οι μοναχοί της Κωνσταντινούπολης…αυτοί οι καταστροφικοί υπηρέτες του Θεού.. λυσσαλέοι εχθροί των γραμμάτων, ξεφορτώνονται ακόμη και τα ωραία χειρόγραφα των πατέρων της Εκκλησίας, σαν πράγματα άχρηστα σ΄ένα πιστό του Θεού, που με την άγνοιά του κερδίζει τον παράδεισο (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 30, άρθρο «Το φουσάτο των Μελαχλαίνων», Βασίλης Μισύρης, σσ. 62 - 63)
Ως εκ τούτου, ο κυριότερος εχθρός του υπήρξε ο ελληνικός Πολιτισμός και τρόπος του σκέπτεσθαι. Πολλά είναι τα γεγονότα που συνηγορούν υπέρ αυτής της απόψεως: α) ο εμπρησμός βιβλιοθηκών και το κάψιμο βιβλίων. Αν στόχος του ιουδαιοχριστιανισμού ήταν απλώς η κατάργηση των παγανιστικών θρησκειών, τότε για ποιο λόγο το πολιτικοθρησκευτικό κατεστημένο του Βυζαντίου πυρπόλησε βιβλιοθήκες κι έκαψε βιβλία αρχαίων φιλοσόφων και ποιητών (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 28, άρθρο «Ποιησομαι δε τον αγώνα προς έλληνας πρώτον, το οδοιπορικό της αθλιότητας», Μάριος Δημόπουλος, σελίδα 60)
Τίποτα δεν είναι πιο εσφαλμένο από τον ισχυρισμό ότι τάχα οι μοναχοί, ως σώμα, προσέφεραν υπηρεσίες στα γράμματα. Είχαν ξεκάθαρα αποδείξει το μίσος τους για την φιλομάθεια των λεγομένων ειδωλολατρών, ενώ η αποσπασματική διάσωση κάποιων κλασσικών αριστουργημάτων οφείλεται κατά κανόνα σε απλή τύχη. Οι μοναχοί κατέστρεψαν ή παραποίησαν αναρίθμητα αρχαία κείμενα. (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 28, άρθρο «Ποιησομαι δε τον αγώνα προς έλληνας πρώτον, το οδοιπορικό της αθλιότητας», Μάριος Δημόπουλος, σελίδα 61)
Μυθοπλάστης: Μιχάλης Καλόπουλος, Ευάγγελος Μπεξής, Μάριος Δημόπουλος, Βασίλης Μισύρης
Απάντηση: Εδώ
|
Ο Αντρέ Σαστέλ γράφει: «Το δωδεκάεδρον αποτελεί το σύμβολο του Σύμπαντος στο σύνολο του, εφόσον σ’ αυτό και μόνο μέσα σ’ αυτό, μπορούν να εγγραφούν όλα τα άλλα κανονικά πολύεδρα». Δηλαδή, ο Κόσμος μας, οι μορφές, τα "σχήματα" όλα, δημιουργούνται, "γεννώνται" από δώδεκα βάσεις, από δώδεκα υπερνόες, από τους δώδεκα Ολύμπιους Θεούς...»
|
Μυθοπλάστης: Ντορέτα Πέππα
Απάντηση: Εδώ
Ιωάννης Χαραλαμπόπουλος, Ιδιοκτήτης και εκδότης του περιοδικού Απολλώνιου Φωτός (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter εκπομπή Αθέατος Κόσμος, Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2004)
Όταν ο άνθρωπος νιώσει και πάλι αυτοκυρίαρχος, γκρεμίζοντας τα είδωλα του εβραιοθεού και του χρυσού μόσχου, όταν σπάσει τις αλυσίδες που τον σκλάβωσαν στον απατηλό «παράδεισο» της καταναλωτικής παράνοιας και της υλιστικής σχιζοφρένειας, όταν νιώσει και πάλι την αρχέγονη παράδοση να κυλά στο αίμα του και να διαποτίζει τη σκέψη του η λατρεία προς την Φύση και τα Ηρωικά ιδεώδη της φυλής του, τότε η Σπάρτη θα αναγεννηθεί στην ψυχή και στη σκέψη του. Τότε και μόνο τότε θα σταθεί ικανός να ιχνηλατήσει τον ίδιο δρόμο της τιμής και του καθήκοντος που ορίζουν τα φυλετικά πεπρωμένα, όμοια με τους ένδοξους προγόνους του. Τότε μόνο θα συναισθανθεί το μεγαλείο του να είναι Έλληνας, να είναι Άνδρας, ενάντια στο πνεύμα της παρακμής, ενάντια στους δειλούς και στους προσκυνημένους, με άλλα λόγια να είναι Πολεμιστής...
Πηγή: Περιοδικό Απολλώνειο Φως, τεύχος 50, άρθρο Η ατραπός του πολεμιστή σε Ιαπωνία και Αρχαία Σπάρτη, Ιωάννης Χαραλαμπόπουλος, σσ. 34 -37
Μυθοπλάστης: Ιωάννης Χαραλαμπόπουλος
Απάντηση: Για τους νεοπαγανιστές με φασιστικά και ναζιστικά ιδεώδη, υποτίθεται πως «τα είδωλα του εβραιοθεού» (1) είναι εκείνα τα οποία εμποδίζουν την «λατρεία προς την Φύση και τα Ηρωικά ιδεώδη της φυλής του». Όταν ο άνθρωπος πράξει ποσώς θα αντιληφθεί ότι «η Σπάρτη θα αναγεννηθεί στην ψυχή και στη σκέψη του». Μόνο τότε «θα συναισθανθεί το μεγαλείο του να είναι Έλληνας, να είναι Άνδρας, ... ενάντια στους δειλούς και στους προσκυνημένους, με άλλα λόγια να είναι Πολεμιστής».
Αυτές οι απόψεις των αντιχριστιανών ενέχουν λογικά άλματα και αντιφάσεις και όχι μόνον.
α.) Αντιφάσεις διότι αν και υποστηρίζεται πως ο άνθρωπος θα νιώσει βάση των αντιχριστιανικών εντολών και πάλι «Έλληνας», εντούτοις δεν φαίνεται αυτές οι εντολές να του απαγορεύουν να νιώσει ακόμη και Ιάπωνας (2) ή και Τούρκος, με άλλα λόγια διόλου «Έλληνας». Αν κανείς συνυπολογίσει το δόγμα των νεοπαγανιστών περί μετενσαρκώσεων, τότε οι αντιφάσεις πληθαίνουν, μιας και το καθήκον για «τα φυλετικά πεπρωμένα, όμοια με τους ένδοξους προγόνους του» ποικίλουν πλουσιότατα, αφού οι «πρόγονοί» του πιθανότατα να ανήκουν σε όλες τις γνωστές φυλές και εθνότητες ή θρησκείες της γης.
Αριστερά: Η δύναμη της αυτοκρατορικής Ιαπωνίας κατά τον Β΄Π.Π. (Πηγή: http://www.germaniainternational.com/axis4.html)
Δεξιά: Τούρκος «ειρηνευτής» στην Κύπρο (Πηγή: Η Μάχη της Κύπρου, οι προδομένοι ήρωες αντιμετωπίζουν τον Αττίλα, Σταύρος Γ. Καρκαλέτσης, Ιστορικός, οι μονογραφίες του περιοδικού «Στρατιωτική Ιστορία», σελίδα 65)
β.) Λογικά άλματα, διότι δεν αποδεικνύεται ότι υπάρχουν κάποια λεγόμενα «φυλετικά πεπρωμένα, όμοια με τους ένδοξους προγόνους» που ταιριάζουν αποκλειστικά με τις κελεύσεις του παγανιστή αρθρογράφου. Η αρχαία ελληνική γραμματεία (3) απλέτως αποδεικνύει ότι τα «φυλετικά πεπρωμένα» των «ενδόξων προγόνων» του νεοπαγανιστή πιστού, μπορούν κάλλιστα να είναι εκείνα τα πεπρωμένα του αντι-ήρωα, που περισσότερο επιζητά την ζωή παρά τον, έστω και ηρωικό, θάνατο. Θάνατος, ο οποίος αποκτά τα χαρακτηριστικά του «σφάλματος», ως δηλαδή μη αντιστρέψιμος οριστικός τερματισμός της όμορφης ζωής βάση της αθεΐας, η οποία δεν δέχεται καμιά μεταθανάτια αξίωση και συνέχιση. Επιπλέον, η επιλογή μιας δεδομένης χρονικής στιγμής από την χιλιετή ιστορία των όποιων προγόνων, ως επιθυμητής δεξαμενής άντλησης συμπεριφοράς και μίμησης, είναι αυθαίρετη. Οι επιλεγόμενοι πρόγονοι των σύγχρονων Ελλήνων, ακόμη και πριν την μεταστροφή τους εις τον Χριστιανισμό, διαβιώνουν υπό ποίκιλλα ιδεώδη. Η επιλογή των νεοπαγανιστών όχι μόνο από την πολιτεία της Σπάρτης μέσα από τόσες άλλες ελληνικές πόλεις, αλλά και σε δεδομένη χρονική στιγμή, π.χ. στην «ακμή» της και όχι κατά την «παρακμή» της, είναι μια ιστορική αυθαιρεσία εις απόδειξη του αναπόδεικτου, όπως ακριβώς είναι και η επιλογή κάποιων προγόνων με εθνικό ίσως ελληνικό συναίσθημα (4) έναντι κάποιων άλλων, οι οποίοι διαβιούσαν επί της σημερινής ελληνικής γης πολύ πριν εμφανιστεί αυτό. Συνεπώς, δεν αποδεικνύεται ότι υπάρχει πράγματι και ουσιαστικά κάποιος μοναδικός δρόμος «του καθήκοντος που ορίζουν τα φυλετικά πεπρωμένα». Αντιθέτως αποδεικνύεται πως αυτός ο δρόμος δεν είναι άλλος από τον δρόμο που «που ορίζουν τα» πλανεμένα φασιστικά και πολεμοχαρή νεοπαγανιστικά αρτηριοσκληρωτικά «νιάτα» της Ελλάδας.
Σημείωση πως πιθανή περίπτωση απόδειξης, βάση του DNA, βιολογικών προγόνων του νεοπαγανιστή ως π.χ. κάποιων Τούρκων κατά την Τουρκοκρατία, κάποιων Βενετών κατά την Λατινοκρατία, κάποιων Ρωμαίων κατά την Ρωμαιοκρατία, θα επέβαλλαν εις τον νεοπαγανιστή αρθρογράφο, βάση των δικών του κελευσμάτων, να απαρνηθεί τα «ελληνικά» ιδεώδη που πλασάρει και να διαλέξει κάποια άλλα, κάποιων άλλων «αρχαίων προγόνων», αφού θα ήταν αναγκασμένος «να ιχνηλατήσει τον ίδιο δρόμο... του καθήκοντος που ορίζουν τα φυλετικά πεπρωμένα».
Ο Χριστιανισμός δεν στηρίζεται σε φυλετικούς προγόνους, έθνη και άλλα αρτηριοσκληρωτικά κοινωνικά κατασκευάσματα, στην ακολουθία κάποιου «καθήκοντος» και δηλαδή τυφλής υποταγής. Ο Χριστιανισμός είναι ελεύθερη ενατένιση, βίωμα της ζωής του Ιησού Χριστού όσο το δυνατόν πληρέστερο, άρση του ιδίου προσωπικού σταυρού πέρα από «βιολογικές καλλιέργειες», «ράτσες» και άλλες συναφή ναζιστικές αερολογίες και σοφιστείες. Ο Χριστιανισμός απαιτεί σκέψη και αποκόλληση από το κοσμικό χτιστό τετριμμένο, ριζική αλλαγή προσωπικότητας προς το αγαθότερο (5), και δηλαδή εσωτερική σκληρότατη μάχη, εκεί που οι εθνικιστές ζητούν υποταγή εις την γεροντίστικη φυλετική «γραμμή παραγωγής» που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε ένα πενιχρό κενοτάφιο και στην χειρότερη περίπτωση εις την κόλαση της ψυχής, όταν ασφαλώς αυτή προτρέπει στην απάρνηση προς «τα είδωλα του εβραιοθεού» (sic τρεις). Αντιθέτως ο Χριστός με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί στην ανάσταση σάρκας «γκρεμίζοντας» τα μνήματα, τους τάφους, τις ταφόπλακες και τα πέτρινα ηρώα, όπου μέσα τους δεν υπάρχει τίποτα άλλο παρά μνημόνευση του θανάτου και δηλαδή μνεία της παύσης της ζωής. Για τον Χριστιανό δεν υπάρχει φόβος θανάτου (6), μα ούτε καν θάνατος, ενώ αντίθετα ακόμη και στο παράδειγμα του μέγιστου πολεμιστή ήρωα της αρχαιότητας Αχιλλέα, η ζωή και η «δουλεία» προτιμούνται από την οποιαδήποτε πολεμική θυσία (7), ακόμη και αν κάτι τέτοιο μερικοί δεν το αποδέχονται (8).
Όσο αφορά το ζήτημα της προσκύνησης στην αρχαία Ελλάδα, τόσο ως παράδειγμα θρησκευτικής στάσης όσο και στρατιωτικής, δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Αρκούν τα θρησκευτικά παραδείγματα αρχαίας προσκύνησης που παρουσιάζονται στην σελίδα με τους ικέτες, ενώ για τα στρατιωτικά «προσκυνήματα» αρκούν οι διάφοροι «εθνοπροδοτικοί» συνασπισμοί και συμμαχίες των ελληνικών πόλεων είτε με τους ρωμαίους, είτε με τους πέρσες, ενάντια στα όποια «φυλετικά πεπρωμένα», συμπεριλαμβανομένης και της περίφημης Σπάρτης κάθε φορά που κινούνταν ενάντια στην Αθήνα με κάθε μέσο. Με άλλα λόγια, εκείνο που δεν φαίνεται να αντιλαμβάνονται οι νεοπαγανιστές «οπλίτες» (9) είναι το ότι αποτελεί εντελώς διαφορετικό ζήτημα το πως μάχεται κανείς, αν αποφασίσει να πολεμήσει, και εντελώς διαφορετικό ζήτημα ενάντια σε ποιον θα αποφασίσει να πολεμήσει, δηλαδή το αν θα πολεμήσει.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Για επίλογο κρατήθηκαν δύο σημαντικότατες «λεπτομέρειες» από το εγκεφαλογράφημα που συνθέτει το νεοπαγανιστικό μυαλό.
α. Αναφέρουν οι αρχαιόφιλοι πως θέλουν να μεταδώσουν με τις «ιερές» εντολές τους «το μεγαλείο του να είναι [κανείς] Έλληνας, να είναι Άνδρας». Είναι λοιπόν «μεγαλείο» το «να είναι [κάποιος] Άνδρας». Το να είναι ένας άνθρωπος γυναίκα δεν είναι «μεγαλείο»; Μάλλον όχι για τους νεοπαγανιστές «πολεμιστές», και αν η απάντηση δεν είναι όχι, τότε η απάντηση δεν μοιάζει καταφατική αλλά τουλάχιστον αδιάφορη, εφόσον καμία μνεία δεν γίνεται για το «ασθενές» φύλο στο νεοπαγανιστικό άρθρο. Έπειτα οι νεοπαγανιστές έχουν το θράσος να κατηγορούν τον Χριστιανισμό πως έχει την γυναίκα «υποχείριο». Με αυτό το πλευρό (10) να κοιμούνται (11).
β. Αναφέρουν οι αρχαιόφιλοι πως «Τα όπλα για τον πολεμιστή και στα δύο συστήματα [Σπάρτη - Σαμουράι], κατείχαν ιερό χαρακτήρα» διότι μόνο μέσα από τον πόλεμο και τα όπλα το νεοπαγανιστικό μυαλό δύνανται να καταλάβει την προσφορά προς το κοινωνικό σύνολο. Μόνο με «Τα όπλα» μπορεί να εννοήσει ο παγανισμός του Απολλώνειου Φωτός & Σκότους πως υπάρχει κάποια προσφορά στην κοινωνία. Κατ’ αυτό τον τρόπο, ο ηρωισμός Πυροσβεστών, Ιατρών, Νοσοκόμων, Ναυαγοσωστών και όλων εκείνων που συνθέτουν εκείνες τις επαγγελματικές ή ερασιτεχνικές ομάδες που προσφέρουν πολλά από την ζωή τους (χρόνο) για την επιβίωση όχι μόνο του Πολιτικού Συστήματος (13) αλλά και του ίδιου του ανθρώπου ως ιδιαίτερης προσωπικότητας, παραγκωνίζονται και περνούν στην αφάνεια. Για τους νεοπαγανιστές ιμάμηδες, οι αντιλήψεις μια παρωχημένης πλέον ιστορικής περιόδου για την Ελλάδα, αναπαράγονται με φωτοτυπικές διαδικασίες και προβάλλονται στο σήμερα, «ήρωες είναι μόνο οι τα όπλα, τους φόνους και τις καταστροφές φέροντες». Αντίθετα οι υπέρμαχοι της διατήρησης της ζωής δεν αξίζουν ουδεμίας μνείας. «Τα όπλα» είναι εκείνα που κατέχουν ακόμη «ιερό χαρακτήρα», ενώ η πυροσβεστική μάνικα, το ιατρικό νυστέρι των ιατρών του κόσμου, τα συσσίτια των φιλανθρωπικών οργανώσεων, το σωσίβιο του ναυαγοσώστη, είναι ανάξια κοινωνικής ιεροσύνης και προσφοράς προς την Πολιτεία και την Πατρίδα, σύμφωνα με την νεοπαγανιστική ηρωική νοοτροπία.
Σημειώσεις
01. Παγανιστική αθεϊστική πλάνη η οποία προσπαθεί να προσδώσει εθνική ή φυλετική καταγωγή στον Δημιουργό όλων των εθνών της Χριστιανικής πίστης, σε μια προσπάθεια απόρριψης Του βάση των εθνικιστικών συναισθημάτων.
02. Βλέπε τον τίτλο του νεοεποχίτικου παγανιστικού άρθρου «Η ατραπός του πολεμιστή σε Ιαπωνία και Αρχαία Σπάρτη»
03. Βλέπε την ενότητα «Ήρωες, υπερηφάνεια & πολεμικά ιδεώδη» στην παρούσα σελίδα ανωτέρω.
04. Βλέπε τους εμφυλίους μεταξύ των ελληνικών πόλεων στην αρχαιότητα.
05. Αγαθότερο είναι μόνο ο Ίδιος ο Χριστιανικός Θεός
06. Κατά Ματθαίον, Κεφ. Ι΄ «28 καὶ μὴ φοβεῖσθε ἀπὸ τῶν ἀποκτεννόντων τὸ σῶμα, τὴν δὲ ψυχὴν μὴ δυναμένων ἀποκτεῖναι· φοβήθητε δὲ μᾶλλον τὸν δυνάμενον καὶ ψυχὴν καὶ σῶμα ἀπολέσαι ἐν γεέννῃ.»
07. «..."μὴ δή μοι θάνατόν γε παραύδα, φαίδιμ’ Ὀδυσσεῦ. / βουλοίμην κ’ ἐπάρουρος ἐών θητευέμεν ἄλλῳ, / ἀνδρὶ παρ’ ἀκλήρῳ, ᾧ μὴ βίοτος πολὺς εἴη, / ἢ πᾶσιν νεκύεσσι καταφθιμένοισιν ἀνάσσειν» [Μτφρ: "Μη θες να με παρηγορήσεις για τον θάνατό μου, Οδυσσέα γενναίε· / θα προτιμούσα πάνω στη γη να ζούσα, κι ας ξενοδούλευα σε κάποιον, / άκληρο (σσ: χωρίς κλήρο γης) πια που να μην έχει και μεγάλο βιος, / παρά να είμαι ο άρχοντας στον κάτω κόσμο των νεκρών."»], Οδύσσεια Νέκυια, λ 482 - 491, Ανθολογία Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, Τόμος Α΄, ΟΕΔΒ, Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, Αθήνα 2002, Μετάφραση Δ.Ν., Μανωρίτης, σσ. 76-77
08. Ίσως ορισμένοι νεοπαγανιστές δηλώσουν πως ο Αχιλλέας είναι ήρωας και όχι αντιήρωας αφού τελικά πέθανε ηρωικά στον πόλεμο της Τροίας. Κι όμως εκείνοι που θα δηλώσουν την άποψη αυτή, δεν θα στηρίξουν πουθενά αλλού την γνώμη τους παρά στην αρχαία ελληνική γραμματεία και δηλαδή στην Ιλιάδα του Ομήρου. Όμως και η αντιηρωική στάση του Αχιλλέα μετά θάνατον εις την ίδια πηγή στηρίζεται, δηλαδή στην αρχαία Ελληνική γραμματεία και συγκεκριμένα στην Οδύσσεια του Ομήρου.
09. Στην παρούσα ενότητα η στρατιωτική αντίληψη των παγανιστών γύρω από στρατηγικά ζητήματα ή ακόμη και τακτικά, αποδεικνύεται κατωτέρα του μετρίου (επίπεδο νεοσυλλέκτου). Έτσι για παράδειγμα ο μέσος Χριστιανός στρατιώτης έχει αποδείξει περίφημα ότι μπορεί να μάχεται όχι μόνο εφάμιλλα με τους μέσους αρχαίους πολεμιστές αλλά και καλύτερα ακόμη και η σύγχρονη ιστορία έχει πολυποίκιλα παραδείγματα τέτοιας συμπεριφοράς. Μόνο που οι νεοπαγανιστές δεν δείχνουν να αντιλαμβάνονται πως η απόφαση για το ποιος είναι ο «εχθρός» προηγείται της μάχης και όχι το αντίστροφο.
10. Το πλευρό με το ναζιστικό περιβραχιόνιο.
11. Μακάρι όχι τον ύπνο τον αιώνιο.
12. «Τα όπλα για τον πολεμιστή και στα δύο συστήματα, κατείχαν ιερό χαρακτήρα. Η κατασκευή του σπαθιού αποτελεί όχι απλώς το αντικείμενο αλλά το επίκεντρο μίας μυητικής διαδικασίας. Η σφυρηλάτηση του σπαθιού, συνδεόμενη με την επικέντρωση του νου προς ανώτερες σφαίρες ανατάσεως, η τεχνική της δημιουργίας υπό την επήρεια μίας μυστικιστικής έκστασης, οδηγεί σε μία θετική φόρτιση, αποτελώντας το σπαθί μία προέκταση του πολεμιστή.
Η λάμα του σπαθιού συμβολίζει την ουράνια κατάσταση και υπεροχή, η κόψη του συμβολίζει την θεότητα η οποία εκδηλώνεται δυναμικά, η λαβή ανταποκρίνεται στα γήινα, ενώ η θήκη αντιπροσωπεύει την αρμονία των αντιθέσεων. Υπό την κυριαρχία του πνεύματος των νόμων του Λυκούργου, οι Λακεδαιμόνιοι ένιωθαν την Πατρίδα τους ως έναν Ιερό Ναό στον οποίο απέδιδαν τιμές, με υπέρτατη αφιέρωση την ίδια τη ζωή τους. Στις θρησκευτικές εορτές που τελούνταν μάλιστα προς τιμήν της Ορθίας Αρτέμιδος, διεξάγονταν αγωνίσματα και ασκήσεις σκληραγωγίας για ψυχική και σωματική χαλύβδωση.» (Πηγή: Περιοδικό Απολλώνειο Φως, τεύχος 50, άρθρο Η ατραπός του πολεμιστή σε Ιαπωνία και Αρχαία Σπάρτη, Ιωάννης Χαραλαμπόπουλος, σσ. 34 -37)
13. Οι στρατοί συνήθως αναπαράγουν το πολιτικό υπόβαθρο της κοινωνίας την οποία υπηρετούν.
Βιβλία
1. Ομηρικοί Ύμνοι - Βατραχομυομαχία, τόμος Α΄, Ειδική Έκδοση, προσφορά για την εκπαίδευση, της εφημερίδας ΤΟ ΒΗΜΑ & των εκδόσεων Ζήτρος
2. Ανθολογία Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, Τόμος Α΄, ΟΕΔΒ, Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, Αθήνα 2002, Μετάφραση Δ.Ν., Μανωρίτης
3. 3. Ησίοδος, έργα και Ημέραι, Θεογονία, η Ασπίδα του Ηρακλή, Πρόλογος Δανιήλ Ι. Ιακώβ, Εισαγωγή Μετάφραση, σχόλια Σταύρος Γκιργκένης, εκδόσεις Ζήτρος, Θεσσαλονίκη 2001
Διαδίκτυο
1. http://entertainment.flash.gr//book/books/2006/10/17/20740id/
2. http://www.germaniainternational.com/axis4.html
Τηλεοπτικοί Σταθμοί
1. Alter εκπομπή Αθέατος Κόσμος, Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2004)
Περιοδικά
1. Ιχώρ, τεύχη 28, 30, 38
2. Τρίτο Μάτι, τεύχος 142
3. Απολλώνειο Φως, τεύχος 50
4. Η Μάχη της Κύπρου, οι προδομένοι ήρωες αντιμετωπίζουν τον Αττίλα, Σταύρος Γ. Καρκαλέτσης, Ιστορικός, οι μονογραφίες του περιοδικού «Στρατιωτική Ιστορία»
Εφημερίδες
1. Καθημερινή, 18/10/2006
Αρχαίοι Συγγραφείς
1. Όμηρος, Οδύσσεια, Ιλιάδα
2. Αρχίλογος, Απόσπασμα 5
3. Καλλίνος, Απόσπασμα 1
Σύμφωνα με το ίδιο το Σωματείο ΕΛΛΗΝ.Α.Ι.Σ., το σήμα του «περιλαμβάνει το
διπλό "Ε", το πανάρχαιο ελληνικό απολλώνειο
σύμβολο της πεμπτουσίας και της τετρακτύος,
αλλά αντί για μια απλή γραμμή στη μέση, έχει
έναν κίονα, την κλασική ελληνική "στήλη φωτός"
που ενώνει το γήινο με το Θείον.
Το Θείον απεικονίζεται με το περίφημο
"δωδεκάεδρον" του Πυθαγόρα, το οποίο σχεδίασε ο Λεονάρντο ντα Βίντσι και το οποίο
αποτελεί τη μαθηματική... απόδειξη της ύπαρξης του Δωδεκαθέου των Ολυμπίων Θεών!
Πώς αυτό; Το δωδεκάεδρο, μπορεί να έχει
δώδεκα έδρες, δώδεκα "βάσεις", αλλά το πλήρες τρισδιάστατο ανάπτυγμα που προκύπτει
από αυτό και το οποίο βλέπουμε στο τελικά
εμφανιζόμενο σχήμα, αποτελείται από 180
πλευρές που σχηματίζουν 32 πυραμίδες, 12
πενταγωνικές και 20 τριγωνικές.