Ο ΘΕΟΣ ΚΡΟΝΟΣ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΩΚΕΑΝΟΣ

Μια ακόμη διευκρίνιση περί των αρχαίων θεών. Ενάντια σε εκείνους που ακόμη εμμένουν σε αριθμούς (12;) δηλωτικούς του πλήθους των θεών. Η όμορφη κατά ορισμένα μέρη αρχαία μυθολογία μας, πλάσθηκε από τους πρόγονούς μας Έλληνες ανθρώπους, διότι εκείνοι προσπαθούσαν να πλησιάσουν το θείο με τυφλές προσεγγίσεις. Κάποιοι εμμένουν και επιμένουν στις τυφλές προσπάθειες, ενώ το φως έχει ήδη απλωθεί στον πλανήτη Γη. Και το φως δεν είναι παρά μόνο ένα: Ι.Χ.Θ.Υ.Σ. διότι στην μυθολογία κρύβονται συμβάντα της προϊστορίας κάνοντάς μας να ομιλούμε περί μυθιστορίας. Εντούτοις στην μυθολογία ή μυθιστορία όλα τα αναφερόμενα πρέπει να λαμβάνονται με ιδιαίτερη προσοχή ιδιαιτέρως όταν έχουμε να κάνουμε με Θεολογία Ο θεός Ωκεανός αν και ωραίο γέννημα - θρέμμα της πολύ ζωντανής και δημιουργικής φαντασίας καθώς και της φυσιολατρίας των προγόνων μας, δυστυχώς ιδιαιτέρως για τους νέο-Εθνικούς δεν μπορεί να αποτελέσει κριτήριο Ελληνικότητας. Πόσο μάλλον, όταν πλειάδα Ελλήνων φιλοσόφων της αρχαιότητας θα διαφωνούσαν κάθετα με τέτοιες μυθολογικές αντιλήψεις.

Ο ΘΕΟΣ ΚΡΟΝΟΣ

Καλλιτεχνική προτομή του θεού Κρόνου (Πηγή: Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Τόμος ΙΕ΄, σελίδα 262)

ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ

Ο θεός Κρόνος ήταν από τους αρχαιότερους θεούς της αρχαίας Ελληνικής μυθολογίας. Ήταν ο νεώτερος από τους Τιτάνες, τους υιούς του Ουρανού και της Γαίας (κατά άλλο μύθο του Ωκεανού και της Τηθύος) και ο συνεχιστής της δημιουργίας του κόσμου, την οποία σταμάτησε ο πατέρας του. Οπλισμένος από την μητέρα του, που ήταν αγανακτισμένη διότι ο πατέρας του Ουρανός μη θέλοντας να συνεχίσει την δημιουργία, γκρέμιζε τα παιδιά της στα Τάρταρα (τα βύθιζε στα έγκατα της γης) με αδαμάντινη άρπη (δρεπάνι) και έχοντας συμμάχους τους αδελφούς του, κατέβαλλε τον πατέρα του και έκοψε τα μέλη της ανδρικότητας του, εκ των οποίων, αφού τα έριξε στην θάλασσα γεννήθηκε η Αφροδίτη, ενώ από το αίμα που έτρεξε κατά την αποκοπή τους γεννήθηκαν οι Ερυνίες.

Επί της βασιλείας του Κρόνου, η οποία είναι η 2^η φάση της δημιουργίας, γεννιόνται πλάσματα που ανήκουν στην ηθική τάξη, σε αντίθεση με τα πλάσματα της βασιλείας του Ουρανού (Κύκλωπας, Τιτάνας), οι οποίοι είναι άγριες φυσικές δυνάμεις. Ανάλογα η Νύχτα γέννησε τον Θάνατο, τον Ύπνο, τις Μοίρες, την Νέμεση, την Έρι, και αυτή τον Πόνο, τις Μάχες, τον Όρκο κ.ο.κ.

Παρά όμως την ιδέα της ηθικότητας και την γέννηση της ελπίδας της ομαλής εξελίξεως του κόσμου προς το καλύτερο, άξαφνα το έργο της δημιουργίας σταματά και πάλι, διότι ο Κρόνος επανέλαβε το φθοροποιό έργο του πατέρα του Ουρανού, καταπίνοντας τα παιδιά της αδελφής του και συζύγου του Ρέας. Δηλαδή τα ίδια τα παιδιά του. Έτσι είχε καταπιεί στην αρχή την Εστία, την Δήμητρα, την Ήρα, τον Πλούτωνα και τον Ποσειδώνα, οπότε, αγανακτισμένη η Ρέα με την ωμότητά του έδωσε σ’ αυτόν να καταπιεί αντί του νεογέννητου έκτου τέκνου του, Δία, λίθο σπαργανωμένο και το βρέφος το παρέδωσε στους Κούρητες και στις Νύμφες Αδράστεια και Ίδη για να το διαφυλάξουν και το αναθρέψουν. Όταν μεγάλωσε ο Ζευς και ανδρώθηκε εξανάγκασε τον Κρόνο να καταπιεί φάρμακο, το οποίο έδωσε εις αυτόν η Μήτις, με το οποίο ο Κρόνος ξέρασε πρώτα τον λίθο που είχε καταπιεί και που στήθηκε στους Δελφούς προς λατρεία και μετά τα αδέλφια του Δία με την βοήθεια των οποίων και των Κυκλώπων, ο τελευταίος πολέμησε ενάντια στον Κρόνο και στους αδελφούς του Τιτάνες, επαληθεύοντας τον χρησμό των Ουρανού και Γης, σύμφωνα με τον οποίο ένας από τους υιούς του Κρόνου θα του στερούσε την εξουσία (ο χρησμός αυτός ήταν κατά ένα άλλο μύθο η αιτία της εξαφανίσεως των παιδιών του Κρόνου από αυτόν). Νικημένος και εκθρονισμένος «τέχνῃσι βίῃφι τε παιδός ἑοῖο» ο Κρόνος, γκρεμίστηκε και δέθηκε με αλυσίδα στα έσχατα θεμέλια του σύμπαντος «γαίης νέρθε και ἀτρυγέτοιο θαλάσσης» (Ομ. Ιλ. Ξ 203). Και έτσι την βασιλεία του Κρόνου διαδέχθηκε η βασιλεία του Δία, του θεού της τάξεως και της αρμονίας στον κόσμο, όπως εκείνη είχε διαδεχθεί εκείνη του Ουρανού.

Ο Χρόνος -Κρόνος, ο καταστροφέας που τρώγει τα παιδιά του, αυτά που έχει δημιουργήσει το θείο ον, η σκέψη του Διός, η ουράνια σκέψη, του Λόγου, της Φιλότητας. (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, Τεύχος 4, άρθρο «Έρως και Παγκόσμια Φιλότητα, οι αντιερωτικές θρησκείες και ο ερωτοκεντρικός Ελληνισμός», Αθ. Κυριάκου, σελίδα 51)

ΕΞΗΓΗΣΗ ΜΥΘΩΝ

Οι μύθοι φαίνεται ότι πλάστηκαν από τους αρχαίους Έλληνες για να εξηγήσουν γιατί η λατρεία του Δία επεκράτησε στην αρχαία Ελλάδα έναντι της λατρείας του Ουρανού και της Γης, το αρχέγονο ζεύγος, που δημιούργησε όλα τα όντα. Επειδή όμως η λατρεία του Δία δεν κατάργησε την λατρεία του Κρόνου στην αρχαία Ελλάδα, έπλασαν τους θεούς συγγενείς προς αλλήλους. Προς την ερμηνεία των μύθων ου Κρόνου ασχολήθηκαν αρχαίοι και νέοι ερμηνευτές των μύθων της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας, εκφέροντας πολλές και διαφορετικές απόψεις. Εξ αυτών επικράτησαν οι εξής: ότι ο Κρόνος, πιθανότατα ξένος θεός (έμοιαζε πολύ με τον Φοινικικό θεό Μωλόχ) ήταν η προσωποποίηση του χρόνου, ο οποίος κατάπινε τα συμβάντα του παρελθόντος, εξαφανίζοντας αυτά από την μνήμη του ανθρώπου, μέχρι τους χρόνους που άρχισε η αναγραφή των και συνεπώς η διατήρησή τους στην μνήμη των ανθρώπων ή ότι ήταν ο κρυπτόμενος στην ξηρά δια της σποράς σίτος και αναφαινόμενος πάλι. Η δεύτερη γνώμη επικράτησε και της πρώτης, διότι από τις τελούμενες εορτές προς τιμή του (Κρόνια) εξάγεται ότι ήταν θεός των θερισμού των δημητριακών καρπών και προστάτης των γεωργών, αποστέλλοντας σε αυτούς ευνοϊκό καιρό για την σπορά. Προς τον γεωργικό αυτό θεό φαίνεται ότι στους παναρχαιότατους χρόνους τελούνταν και ανθρωποθυσία, κατά ανατολικό έθος, όπου θυσιάζονταν το πρώτο τέκνο της οικογένειας προς την εξασφάλιση της εύνοιας του θεού για την ζωή και την περιουσία των λοιπών μελών της. Πάντως ήταν ο αρχαιότερος θεός στην αρχαία ηπειρωτική Ελλάδα, του οποίου η λατρεία, όπως και των συνλατρευομένων Τιτάνων, εκτοπίστηκε με την λατρεία νέου θεού, του Δία, κατά τους προϊστορικούς χρόνους.

Ο ΛΙΘΟΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΠΙΕ Ο ΚΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΓΗΣ

ΛΑΤΡΕΙΑ & (ΑΝΘΡΩΠΟ) - ΘΥΣΙΕΣ

Ο Κρόνος δεν έπαυσε να λατρεύεται παντού στην αρχαία Ελλάδα και έπειτα με την εισαγωγή της λατρείας του Δία κατά τους ιστορικούς χρόνους. Στην αρχαία Αθήνα λατρεύονταν εντός του κατάμεστου εξ ανδριάντων περιβόλου του ναού του Ολυμπίου Διός, όπου υπήρχε ναός του Δία και της Ρέας (Παυσ. Ι. 18.7) και τελούνταν γιορτή προς τιμή του τα Κρόνια, που ιδρύθηκε σε αρχαιότατους χρόνους, κατά την παράδοση από τον Κέκροπο ο οποίος λέγονταν ότι ήταν ο εισηγητής της λατρείας του στην Αττική. Τα Κρόνια τελούνταν την 12 του μηνός Εκατομβαιώνος, ο οποίος κατά τον Αθήναιο (ΙΓ, 581) καλούνταν αρχαιότερα Κρονίων ή Κρόνιος στις όχθες του Ιλισού και κοντά στον ναό του. Κατά τους Ρωμαϊκούς χρόνους τελούνταν στην Αθήνα αναίμακτος θυσία εις τον Κρόνο «τό δωδεκόμφαλον πόπανον» κατά την 15^η Ελαφηβολιώνος.

Στην αρχαία Ολυμπία, όπου κατά τις παλιές παραδόσεις διένειμε ο Κρόνος με τον Ήλιο κατά την εξουσία τους επί της Γης ενώ κατά άλλη δε πάλεψε προς αυτόν ο Ζευς περί της εξουσίας, πίστευαν ότι επί της βασιλείας του θεού Κρόνου έζησαν άνθρωποι που ονομάζονταν χρυσό γένος, είχαν κτίσει εις αυτόν ναό (Παυσ. V. 7, 6 και 10), οι Ηλείοι τελούσαν μεγαλοπρεπή εορτή κατά την οποία οι ιερείς, οι καλούμενοι «βασίλαι» πρόσφεραν θυσία επί της κορυφής του Κρονίου λόφου και επί του απ’ αυτής βωμού του Κρόνου, κατά την εαρινή ισημερία (τον μήνα Ελαφιόν του Ηλιακού ημερολογίου). Οι λεπτομέρειες της εορτής αυτής είναι άγνωστες, πιστεύεται όμως ότι στους πανάρχαιους χρόνους θα τελούνταν και στον βωμό αυτόν ανθρωποθυσίες όπως τελούνταν και αλλού κατά την εορτή των Κρονίων.

Στην αρχαία Λεβαδιά υπήρχε και άγαλμα του Κρόνου και τελούνταν θυσία εντός του μαντείου του Τροφωνίου και εις άλλους θεούς αλλά και εις τον Κρόνο, από τον κατερχόμενο στο μαντείο για να λάβει χρησμό. Στο Πήλιο της Θεσσαλίας λατρεύονταν ο Κρόνος και ο πατέρας του σοφού Κενταύρου Χείρωνα. Στην Αλεξάνδρεια κατά τους χρόνους των Πτολεμαίων προσφέρονταν ως θυσία στον Κρόνο και ανθρώπινα θύματα, γίνεται όμως μνεία και προσφοράς απανθρακίδων (λαγάνες) εις αυτόν από τους Έλληνες της πόλης. Από όλα όμως τα Κρόνια φαίνεται ότι μεγαλοπρεπέστατα ήταν εκείνα στην Ρόδο που τελούνταν στις 16 Μεταγειτνίωνος. Κατά την ετήσια αυτή εορτή προσφέρονταν ως θυσία εις τον Κρόνο, ένας από τους καταδικασμένους σε θάνατο.

Πλείστες ήσαν οι πόλεις στις οποίες δείχνονταν αντικείμενα είτε χώροι οι οποίοι είχαν σχέση με τους μύθους του Κρόνου. Έτσι ιερό του Κρόνου θεωρούνταν το ακρωτήριο της αρχαίας Αχαΐας Δρέπανο, διότι από αυτού πιστεύονταν ότι ο Κρόνος έριξε στην θάλασσα το δρεπάνι με το οποίο είχε αποκόψει τα γεννητικά όργανα του πατέρα του Ουρανού. Εις το όρος Θαυμάσιο του Μεθυδρίου της Αρκαδίας υπήρχε το σπήλαιο της Ρέας, όπου πιστεύονταν ότι αυτή απάτησε τον Κρόνο, δίνοντάς του να καταπιεί πέτρα αντί του νεογέννητου βρέφους (Δία). Κατά τους Χαιρωνείς η απάτη αυτή είχε γίνει στο γκρεμό της πόλης των Πετραχόν, κατά δε τους Δελφούς ,στους Δελφούς όπου δείχνονταν και ο λίθος που ξέρασε ο Κρόνος κοντά στο τάφο του Αχιλλέα Νεοπτόλεμου. Επάνω σε αυτό το λίθο έχυναν κάθε μέρα λάδι και σε κάθε εορτή τοποθετούσαν αργά έρια. Στην Λακωνία και στην Σικελία διάφορα υψώματα καλούνταν Κρόνια, όπως ο λόφος της αρχαίας Ολυμπίας. Στην Σάμο, στην Πέρινθο, στην Μαγνησία κοντά στο Μαίανδρο και αλλού, ένας των μηνών καλούνταν Κρονίων (στην Αθήνα παλαιότερα ο μήνας Εκατομβαιών) . Όλες οι πληροφορίες των αρχαίων συγγραφέων μαρτυρούν ότι η λατρεία του Κρόνου ήταν αρκετά διαδεδομένη και κατά τους ιστορικούς χρόνους στην αρχαία Ελλάδα.

ΡΩΜΑΪΚΑ ΧΡΟΝΙΑ

Κατά την ανάκραση των αρχαίων ελληνικών μύθων με εκείνων της αρχαίας ρώμης, ταυτίσθηκε ο Σατούρνος των Ρωμαίων με τον Κρόνο των Ελλήνων και τα Σατούρνια με τα Κρόνια ένεκα της μεγάλης ομοιότητά τους. Τότε πλάσθηκαν νέες παραδόσεις για τον Κρόνο από τις οποίες οι κυριότερες ήσαν οι εξής: Και μετά την εκθρόνιση του ο Κρόνος δεν σταμάτησε να επιβουλεύεται την βασιλεία του Διός για αυτό εκδιώχθηκε και κατέφυγε στην Ιταλία στον βασιλέα Ιανό. Εκεί εξ ευγνωμοσύνης ευλόγησε την γη και αυτή παρήγαγε παντοίους και άφθονους καρπούς, για αυτό και εκείνη η εποχή ονομάστηκε χρυσός αιώνας. Κατά άλλη παράδοση, στην Ιταλία κατέφυγε ο Κρόνος από την Κρήτη. Κατά τον Διονύσιο τον Αλικαρνασσέα ο Κρόνος δεν ήταν μόνο βασιλιάς της Ιταλίας αλλά όλης της Δύσεως. Ομοίως και κατά τον Διόδωρο τον Σικελιώτη ο Κρόνος ήταν βασιλιάς όλων «των προς εσπέρας τόπων», των οποίων οι κάτοικοι και ιδίως οι Κελτοί, τιμούσαν εξαιρετικά τον Κρόνο ως δότη όλων των αγαθών που παρήγαγε η γη κατά την καλλιέργεια, την οποία αυτός δίδαξε. Έτσι άλλοι έθεταν τα όρια της βασιλείας του στις «Κρόνου στήλας» ή αλλιώς «Ἡρακλείους» καλούμενες. Άλλοι δε έλεγαν ότι περιελάμβανε μέσα στα όρια της βασιλείας του και την Βρετανία, τα μυθολογούμενα νησιά των Μακάρων και το «Κρόνιον Πέλαγος», το οποίο πιστεύεται ότι ήταν ο Βόρειος Παγωμένος Ωκεανός. Η προς τιμή του Κρόνου - Σατούρνου τελούμενη εν αρχαία ρώμη εορτή, τα Σατουρνάλια, γίνονταν το Δεκέμβριο μήνα, οπότε έληγαν όλες οι γεωργικές εργασίες και οι γεωργοί ευγνώμονες προς τον θεό για την αίσια λήξη των, παραδίδονταν με πλήρη ευθυμία σε διάφορες διασκεδάσεις. Κατά την διάρκεια της εορτής (μία ημέρα προς του αυτοκράτορα Αυγούστου, τρεις επί αυτού και ολόκληρη εβδομάδα κατά τους μετ’ αυτόν χρόνους) ουδεμία υπόθεση διεξάγονταν, τα δικαστήρια και τα σχολεία κλείνονταν και η κήρυξη του πολέμου θεωρούνταν ασέβεια προς τους θεούς. Κατά αυτήν την εορτή ανταλλάσσονταν δώρα μεταξύ των φίλων, τελούνταν διάφορες θυσίες με ασκεπείς τις κεφαλές των προσκυνητών για να μην εισχωρήσει σε αυτές κακός δαίμονας και διαταράξει την ευθυμία της εορτής, και το σπουδαιότερο παρέχονταν πλήρες ελευθερία στους δούλους έχοντας το δικαίωμα να φορούν τα ρούχα των κυρίων τους και να συντρώγουν μαζί τους. Όπως ταυτίστηκε με τον Σατούρνο των Ρωμαίων ο Ελληνικός Κρόνος, έτσι ταυτίστηκε και με το Καρχηδόνιο και Φοινικικό εν γένει θεό Βάαλ - Χαμάν, ο οποίος είχε τέμενος στην Καρχηδόνα και στον οποίο τελούνταν θυσίες παιδιών, και τον θεό του Ιράν Ζιρβάν - Ακαράν, προσωποποίηση του χρόνου.

Η Ρέα εξαπατά τον Κρόνο δίνοντάς του μια πέτρα τυλιγμένη με σπάργανα, ώστε να την καταβροχθίσει όπως τα υπόλοιπα παιδιά του, αντί του Δία, στην προσπάθεια του να διατηρηθεί στην εξουσία. Αυτός ο λίθος αργότερα θα τοποθετηθεί στους Δελφούς. (Περί αυτού είδε ενότητα «Μαντεία»)

ΗΣΙΟΔΟΣ & ΚΡΟΝΟΣ: Η βασιλεία του Κρόνου που περιγράφεται από τον Ησίοδο «ἐπί Κρόνου βίος», όπως και η βασιλεία του Σατούρνου, εξυμνείται μεν ως ο χρυσός αιώνας της ανθρωπότητας (κατά τον Ησίοδο τα έτη της βασιλείας πριν από την διάδοση της φωτιάς), διότι κατά αυτήν οι άνθρωποι ήσαν απαλλαγμένοι όχι μόνο των πόνων και των μόχθων προς την εξεύρεση της προς της διατροφής αναγκαίων αλλά και των κινδύνων και προ πάντων των παθών της ψυχής, ζώντες σε ηρεμία και γαλήνη αλλά διασύρεται και η εποχή τους ως εποχή των λίαν αφελών και απονήρευτων ανθρώπων, των οποίων η αγαθότητα εξισώνονταν μέχρι της μωρίας. Από αυτήν την διακωμώδηση προήλθε και η παροιμιώδης φράση «Κρονίων ὂζοντες» από την οποία χαρακτηρίζονταν οι οπισθοδρομικοί, οι μη αποσπώμενοι και έπ’ ελάχιστων πατρίων ηθών και εθίμων, και ένεκα αυτού μωραίνοντες αλλά και η μεταφορική έννοια της λέξεως Κρόνος, που σήμαινε τον μόρο και τον ανόητο. Για αυτό και οι μωριολογούντες, γέροντες ιδίως, καλούνταν Κρόνοι και Κρονόληροι.

Πηγή: Γ.Δ. Καψάλης, Εκπαιδευτικός Σύμβουλος, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Τόμος ΙΕ΄, σελίδες 262 -263.

Ο ΘΕΟΣ ΩΚΕΑΝΟΣ

Κατά την Ελληνική μυθολογία ο Ωκεανός ήταν ο πανταχόθεν περριρέων την γη μέγας και ευρύς ποταμός, του οποίου τα ρεύματα επανερχόμενα στο σημείο εκ του οποίου ξεκίνησαν (αψόρροος), εξακολουθούσαν την αδιάκοπτη ροή τους χωρίς να έχουν ούτε πηγές ούτε εκβολές. Εξαπλώνονται και στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα . Εξ αυτού ανατέλλουν ο η Ηώ, ο Ήλιος και οι αστέρες και σε αυτόν καταβυθίζονται καθώς δύουν. Στις νότιες όχθεις του κατοικούν οι μυθικοί Πυγμαίοι και τα βορινά ρεύματα πιστεύονταν ότι λούζονταν οι αστέρες που εμφανίζονταν στο βόρειο τμήμα του στερεώματος του ουρανού, πλην του αστερισμού της Μεγάλης Άρκτου. Ήταν συνεπώς το όριο του ορατού κόσμου, της γης και του επί των άκρων της στηριζομένου ουρανού, νεφελώδους και ημισφαιρικού θόλου κατά την αντίληψή των.

Προτομή του θεού Ωκεανού στο μουσείο του Βατικανού (Πηγή: Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος ΚΔ΄, σελίδα 900)

Μετά τον Ωκεανό, στα δυτικά πίστευαν ότι βρίσκονταν ο ζοφερός Άδης. Ο Ωκεανός ήταν η κοινή πηγή «ἑξ ἦσπερ πάντες ποταμοί καί πᾶσα θάλασσα -καί πᾶσαι κρῆναι και φρείατα μακράν νάουσιν» (Ομ. Ιλ. Φ. 196)

Ήταν το αρχικό στοιχείο του κόσμου, ο πατέρας των θεών και το δημιουργικό στοιχείο πάντων των πραγμάτων. Αλλά το αρχικό αυτό στοιχείο της κοσμογονίας ήταν και εν αυτό θεότητα, λιγότερο στον Όμηρο, περισσότερο μετά από αυτόν. Κατά την αναλογία της δυάδας Ουρανού και Γαίας δημιουργήθηκε και η δυάδα του πατέρας Ωκεανού και της μητέρας Τηθύος, η οποία είναι το ίδιο με τον Ωκεανό υγρό στοιχείο, θεωρούμενο όμως με την γονιμοποιώ ενέργειά του. Από την ένωση του Ωκεανού και της Τηθύος γεννήθηκαν κατά την Θεογονία του Ησίοδου, 3000 ποταμοί (ποτάμιοι θεοί) και 3000 Νύμφες, πρόγονοι πολλών ανθρωπίνων γενών. Τον Ωκεανό ταύτισε πρώτος με την θάλασσα ο Ηρόδοτος, διότι νωρίτερα πιστεύονταν ότι η θάλασσα ήταν ένα ποτάμι του Ωκεανού. Από τότε η λέξη σημαίνει τις πολύ μεγάλες εκτάσεις αλμυρής θάλασσας. Από τον Αριστοτέλη και μετά, Ωκεανός λέγονταν η εξωτερική μεγάλη θάλασσα σε αντίθεση με την εσωτερική Μεσόγειο.

Στην τέχνη, στην ασπίδα του Αχιλλέα και του Ηρακλή παρίσταται ο Ωκεανός ως κυκλικός ποταμός, έχοντας στο μέσο την γη, τον ουρανό και την θάλασσα και σε άλλα έργα τέχνης, από την αλεξανδρινή ιδίως και μετά, όπως και οι άλλοι ποτάμιοι θεοί ο Ουρανός απεικονίζεται ως γέροντας γενειοφόρος με κέρατα ταύρου. Για αυτό είναι δύσκολη η διάκριση των εικόνων του από τις εικόνες άλλων ποταμών θεών. Δική του εικόνα είναι πιθανό κολοσσιαία προτομή στο Βατικανό, της οποίας η κεφαλή είναι στεφανωμένη με κλήματα αμπέλου φέροντα βότρυς και φύλλα, το στήθος περιλούεται από κύματα, οι παρειές καλύπτονται από φύκια και η μακριά γενειάδα από δύο παίζοντα δελφίνια.

Πηγή: Γ.Δ. Καψάλης, Εκπαιδευτικός Σύμβουλος, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Τόμος ΚΔ΄, σελίδες 900

ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΡΟΝΟΥ - ΩΚΕΑΝΟΥ

Αγία Γραφή

1. Αμφισβητείται από τους νεοΕθνικούς το γεγονός της σφαγής των παιδιών της Βηθλεέμ υπό του Ηρώδη «16 Τότε ὁ Ἡρώδης, ἰδών ὃτι ἐνεπαίχθη ὑπό τῶν μάγων, ἐθυμώθη σφόδρα καί ἀποστείλας ἐφόνευσε πάντας τούς παῖδας τούς ἐν Βηθλεέμ καί ἐν πάσι τοίς ὁρίοις αύτῆς ἀπό δύο ἐτῶν καί κατωτέρω κατά τόν καιρόν, τόν ὁποῖον έξηκρίβωσε παρά τῶν μάγων» κατά Ματθαίον κεφ. Β΄, 16, ενώ είναι αποδεκτό ως πραγματικό ή ως μυθολογικό, το κανιβαλικό «θυέστειο» δείπνο του Κρόνου με τα ίδια τα μωρά παιδιά του και η κατάποση του λίθου τυλιγμένο με σπάργανα(!) αντί του μικρού βρέφους Δία!

2. Κατηγορείται η Μαρία και ο Ιωσήφ, ότι ξέχασαν τον μικρό Ιησού και δεν φρόντισαν υπέρ Αυτού, κατά την πορεία τους προς τα Ιεροσόλυμα «43 καί ἐτελείωσαν τάς ἡμέρας, ἐνῷ αὐτοί ὑπέστρεφον, τό παιδίον ὁ Ἱησοῦς ἒμεινεν ὀπίσω ἐν Ἱερουσαλήμ, καί δέν ἐνόησεν ὁ Ἰωσήφ καί ἡ μήτηρ αὐτοῦ» κατά Λουκά κεφ. Β΄, 43, έστω και αν δεν «ἐνόησαν», έστω και αν επιπλήξανε τον μικρό Ιησού αργότερα «48 Και ἰδόντες αὐτόν ἐξεπλάγησαν, και εἶπε προς αὐτόν ἡ μήτηρ αὐτοῦ· Τέκνον, διά τί ἒπραξας εἰς ἡμᾶς οὓτως;» κατά Λουκά κεφ. Β΄, 48, ενώ είναι απολύτως δεκτό το γεγονός πως ο πατέρας Κρόνος κατατρώγει τα παιδιά του, τα οποία του τα πλασάρει η ίδια η μητέρα τους, που είναι και αδελφή του. Αργότερα αυτά τα παιδιά του, με αρχηγό τον υιό του Κρόνου Δία και με σύμμαχους τους Κύκλωπες νικούν και αλυσοδένουν τον Κρόνο στα Τάταρα, κλέβοντάς του την εξουσία και την γυναίκα.

3. Κατηγορείται το Ευαγγέλιο πως στο χωρίο «12 εἰσὶ γὰρ εὐνοῦχοι οἵτινες ἐκ κοιλίας μητρὸς ἐγεννήθησαν οὕτω· καὶ εἰσὶν εὐνοῦχοι οἵτινες εὐνουχίσθησαν ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων, καὶ εἰσὶν εὐνοῦχοι οἵτινες εὐνούχισαν ἑαυτοὺς διὰ τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. ὁ δυνάμενος χωρεῖν χωρείτω.» κατά Ματθαίον Ιθ΄, 12 συνδυαζόμενο με το χωρίο κατά Ματθαίο Ιη΄, «8 εἰ δὲ ἡ χείρ σου ἢ ὁ πούς σου σκανδαλίζει σε, ἔκκοψον αὐτὰ καὶ βάλε ἀπὸ σοῦ· καλόν σοί ἐστιν εἰσελθεῖν εἰς τὴν ζωὴν χωλόν ἢ κυλλὸν, ἢ δύο χεῖρας ἢ δύο πόδας ἔχοντα βληθῆναι εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον. 9 καὶ εἰ ὁ ὀφθαλμός σου σκανδαλίζει σε, ἔξελε αὐτὸν καὶ βάλε ἀπὸ σοῦ· καλόν σοί ἐστι μονόφθαλμον εἰς τὴν ζωὴν εἰσελθεῖν, ἢ δύο ὀφθαλμοὺς ἔχοντα βληθῆναι εἰς τὴν γέενναν τοῦ πυρός» παροτρύνει προς τον ευνουχισμό, και ουδέν λέγεται περί των θεών των απορημένων και εξεπλαγόντων Εθνικών, που προβαίνουν σε τέτοιες κραυγαλέες πράξεις. Δηλαδή ο Κρόνος ο ίδιος προβαίνει στον ευνουχισμό του πατέρα του Ουρανού, στην λατρεία της θεάς Κυβέλης, όλοι οι ιερείς είναι ευνούχοι, ένεκα του μύθου της, ενώ ο θεός Ώρος απέσπασε τους όρχεις του θεού Σετ. Ο ίδιος ο χριστός ουδέποτε προέβη σε τέτοιες πράξεις ενώ τα χωρία αυτά άλλα πράγματα διδάσκουν από αυτά που υποστηρίζεται. Περισσότερα για αυτά τα χωρία και την εξήγησή τους, στην σελίδα Ευνούχοι.

2. Κατά της δήλωσης «η αρχαία Θρησκεία είναι επιστήμη» και το αυτό και η νέο-Εθνική

1. Ο θεός Ουρανός δεν θέλει να συνεχίσει την Δημιουργία του κόσμου.

2. Κατά τα Κρόνια θυσιάζονταν το πρωτότοκο βρέφος για να εξασφαλιστεί η εύνοια του θεού για την ζωή και την περιουσία των υπόλοιπων μελών της οικογένειας.

3. Στην αρχαία Ολυμπία διέμενε ο θεός Κρόνος και ο θεός Ήλιος

4. Κατά τα χρόνια των Πτολεμαίων, γίνονταν ανθρωποθυσίες προς τον θεό Κρόνο.

5. Στην Ρόδο προσφέρονταν ως ανθρωποθυσία ένας από τους καταδικασμένους σε θάνατο.

6. Στο ακρωτήριο δρέπανο της Αχαΐας, όπου υπήρχε ιερό, δείχνονταν ο χώρος όπου ο θεός Κρόνος είχε ρίξει το δρεπάνι με το οποίο είχε κόψει τα γεννητικά όργανα του πατέρα του Ουρανού.

7. Εις το όρος Θαυμάσιο του Μεθυδρίου της Αρκαδίας υπήρχε το σπήλαιο της Ρέας, όπου πιστεύονταν ότι αυτή απάτησε τον Κρόνο, δίνοντάς του να καταπιεί πέτρα αντί του νεογέννητου βρέφους (Δία). Κατά τους Χαιρωνείς η απάτη αυτή είχε γίνει στο γκρεμό της πόλης των Πετραχόν, κατά δε τους Δελφούς ,στους Δελφούς όπου δείχνονταν και ο λίθος που ξέρασε ο Κρόνος κοντά στο τάφο του Αχιλλέα Νεοπτόλεμου

8. Και μετά την εκθρόνιση του ο Κρόνος δεν σταμάτησε να επιβουλεύεται την βασιλεία του Διός για αυτό εκδιώχθηκε και κατέφυγε στην Ιταλία στον βασιλέα Ιανό. Εκεί εξ ευγνωμοσύνης ευλόγησε την γη και αυτή παρήγαγε παντοίους και άφθονους καρπούς, για αυτό και εκείνη η εποχή ονομάστηκε χρυσός αιώνας.

9. Κατά τον Διονύσιο τον Αλικαρνασσέα ο Κρόνος δεν ήταν μόνο βασιλιάς της Ιταλίας αλλά όλης της Δύσεως. Ομοίως και κατά τον Διόδωρο τον Σικελιώτη ο Κρόνος ήταν βασιλιάς όλων «των προς εσπέρας τόπων», των οποίων οι κάτοικοι και ιδίως οι Κελτοί, τιμούσαν εξαιρετικά τον Κρόνο ως δότη όλων των αγαθών που παρήγαγε η γη κατά την καλλιέργεια, την οποία αυτός δίδαξε.

10. Κατά αυτήν την εορτή [Σατουρνάλια] ανταλλάσσονταν δώρα μεταξύ των φίλων, τελούνταν διάφορες θυσίες με ασκεπείς τις κεφαλές των προσκυνητών για να μην εισχωρήσει σε αυτές κακός δαίμονας και διαταράξει την ευθυμία της εορτής.

11. Όπως ταυτίστηκε με τον Σατούρνο των Ρωμαίων ο Ελληνικός Κρόνος, έτσι ταυτίστηκε και με το Καρχηδόνιο και Φοινικικό εν γένει θεό Βάαλ - Χαμάν, ο οποίος είχε τέμενος στην Καρχηδόνα και στον οποίο τελούνταν θυσίες παιδιών, και τον θεό του Ιράν Ζιρβάν - Ακαράν, προσωποποίηση του χρόνου.

12. Από αυτήν την διακωμώδηση προήλθε και η παροιμιώδης φράση «Κρονίων ὂζοντες» από την οποία χαρακτηρίζονταν οι οπισθοδρομικοί, οι μη αποσπώμενοι και έπ’ ελάχιστων πατρίων ηθών και εθίμων, και ένεκα αυτού μωραίνοντες αλλά και η μεταφορική έννοια της λέξεως Κρόνος, που σήμαινε τον μόρο και τον ανόητο. Για αυτό και οι μωριολογούντες, γέροντες ιδίως, καλούνταν Κρόνοι και Κρονόληροι

13. Ο θεός Ωκεανός περιτριγυρίζει την γη και δεν έχει εκβολές ούτε πηγή

14. Στις νότιες όχθες του κατοικούν οι μυθικοί Πυγμαίοι και τα βορινά ρεύματα πιστεύονταν ότι λούζονταν οι αστέρες που εμφανίζονταν στο βόρειο τμήμα του στερεώματος του ουρανού, πλην του αστερισμού της Μεγάλης Άρκτου. Ήταν συνεπώς το όριο του ορατού κόσμου, της γης και του επί των άκρων της στηριζομένου ουρανού, νεφελώδους και ημισφαιρικού θόλου κατά την αντίληψή των.

15. Μετά τον Ωκεανό, στα δυτικά πίστευαν ότι βρίσκονταν ο ζοφερός Άδης. Ο Ωκεανός ήταν η κοινή πηγή «ἑξ ἦσπερ πάντες ποταμοί καί πᾶσα θάλασσα -καί πᾶσαι κρῆναι και φρείατα μακράν νάουσιν» (Ομ. Ιλ. Φ. 196)

16. Τον Ωκεανό ταύτισε πρώτος με την θάλασσα ο Ηρόδοτος, διότι νωρίτερα πιστεύονταν ότι η θάλασσα ήταν ένα ποτάμι του Ωκεανού. Από τότε η λέξη σημαίνει τις πολύ μεγάλες εκτάσεις αλμυρής θάλασσας. Από τον Αριστοτέλη και μετά, Ωκεανός λέγονταν η εξωτερική μεγάλη θάλασσα σε αντίθεση με την εσωτερική Μεσόγειο.

17. Στην τέχνη, στην ασπίδα του Αχιλλέα και του Ηρακλή παρίσταται ο Ωκεανός ως κυκλικός ποταμός, έχοντας στο μέσο την γη, τον ουρανό και την θάλασσα και σε άλλα έργα τέχνης, από την αλεξανδρινή ιδίως και μετά, όπως και οι άλλοι ποτάμιοι θεοί ο Ουρανός απεικονίζεται ως γέροντας γενειοφόρος με κέρατα ταύρου.

18. Από την ένωση του Ωκεανού και της Τηθύος γεννήθηκαν κατά την Θεογονία του Ησίοδου, 3000 ποταμοί (ποτάμιοι θεοί) και 3000 Νύμφες, πρόγονοι πολλών ανθρωπίνων γενών

5. Κατά κατηγοριών «σύνδεσης Ορθόδοξων ιερέων με το κράτος»

1. Κατά την διάρκεια της εορτής (μία ημέρα προς του αυτοκράτορα Αυγούστου, τρεις επί αυτού και ολόκληρη εβδομάδα κατά τους μετ’ αυτόν χρόνους) ουδεμία υπόθεση διεξάγονταν, τα δικαστήρια και τα σχολεία κλείνονταν και η κήρυξη του πολέμου θεωρούνταν ασέβεια

6. Κατά της δήλωσης « η Αρχαία Θρησκεία στηρίζεται πάντα από τους φιλοσόφους και τους Λογίους»

1. Όπως ταυτίστηκε με τον Σατούρνο των Ρωμαίων ο Ελληνικός Κρόνος, έτσι ταυτίστηκε και με το Καρχηδόνιο και Φοινικικό εν γένει θεό Βάαλ - Χαμάν, ο οποίος είχε τέμενος στην Καρχηδόνα και στον οποίο τελούνταν θυσίες παιδιών, και τον θεό του Ιράν Ζιρβάν - Ακαράν, προσωποποίηση του χρόνου.

8. Κατά της υπερασπίσεως περί «ανεξιθρησκίας και πατρώας θρησκείας»

9. Κατά κατηγοριών περί της «Χριστιανικής Κόλασης»

1. Ο Κρόνος νικημένος από τον Δία, τους άλλους θεούς και τους Κύκλωπες, αλυσοδένεται στα έσχατα θεμέλια της γης

10. Κατά της δήλωσης ότι οι «αρχαίοι θεοί ήσαν ο κόσμος - ύλη κατά τους προγόνους μας»

1. Κατά αυτήν την εορτή [Σατουρνάλια] ανταλλάσσονταν δώρα μεταξύ των φίλων, τελούνταν διάφορες θυσίες με ασκεπείς τις κεφαλές των προσκυνητών για να μην εισχωρήσει σε αυτές κακός δαίμονας και διαταράξει την ευθυμία της εορτής

2. Στις νότιες όχθες του Ωκεανού κατοικούν οι μυθικοί Πυγμαίοι και τα βορινά ρεύματα πιστεύονταν ότι λούζονταν οι αστέρες που εμφανίζονταν στο βόρειο τμήμα του στερεώματος του ουρανού, πλην του αστερισμού της Μεγάλης Άρκτου. Ήταν συνεπώς το όριο του ορατού κόσμου, της γης και του επί των άκρων της στηριζομένου ουρανού, νεφελώδους και ημισφαιρικού θόλου κατά την αντίληψή των.

3. Στο ακρωτήριο δρέπανο της Αχαΐας, όπου υπήρχε ιερό, δείχνονταν ο χώρος όπου ο θεός Κρόνος είχε ρίξει το δρεπάνι με το οποίο είχε κόψει τα γεννητικά όργανα του πατέρα του Ουρανού.

11. Κατά της δήλωσης ότι «οι αρχαίοι θεοί είναι πανάρχαιοι»

1. Ο θεός Δίας προσπαθεί να εκτοπίσει, ως νέος θεός, τον αρχαιότερο θεό Κρόνο και την λατρεία των Τιτάνων.

2. Η λατρεία του θεού Κρόνου εισάγεται στην Αττική από τον Κέκροπα

12. Κατά της δήλωσης «πως οι αρχαίοι θεοί ήσαν αυτοί που ήσαν»

1. Ο Κρόνος στην αρχή ήταν θεός των δημητριακών και προστάτης των γεωργών. Εκτοπίστηκε από την Δήμητρα που και αυτή μετά άλλαξε (βλέπε Ελευσίνια)

2. Όπως ταυτίστηκε με τον Σατούρνο των Ρωμαίων ο Ελληνικός Κρόνος, έτσι ταυτίστηκε και με το Καρχηδόνιο και Φοινικικό εν γένει θεό Βάαλ - Χαμάν, ο οποίος είχε τέμενος στην Καρχηδόνα και στον οποίο τελούνταν θυσίες παιδιών, και τον θεό του Ιράν Ζιρβάν - Ακαράν, προσωποποίηση του χρόνου.

13. Κατά της κατηγορίας πως «οι Χριστιανοί είναι προδότες εφόσον δεν πολεμούν για την πατρίδα - αυτοκράτορα»

18. Κατά της δήλωσης «η αρχαία θρησκεία και οι θεοί έχουν Ελληνική καταγωγή ή βοηθούν τους Έλληνες»

2. Από αυτήν την διακωμώδηση προήλθε και η παροιμιώδης φράση «Κρονίων ὂζοντες» από την οποία χαρακτηρίζονταν οι οπισθοδρομικοί, οι μη αποσπώμενοι και έπ’ ελάχιστων πατρίων [Ελληνικών;] ηθών και εθίμων, και ένεκα αυτού μωραίνοντες αλλά και η μεταφορική έννοια της λέξεως Κρόνος, που σήμαινε τον μόρο και τον ανόητο. Για αυτό και οι μωριολογούντες, γέροντες ιδίως, καλούνταν Κρόνοι και Κρονόληροι

19. Κατά της κατηγορίας ότι ο «Χριστιανισμός αφομοίωσε αρχαιότερους θεούς»

1. Η προς τιμή του Κρόνου - Σατούρνου τελούμενη εν αρχαία ρώμη εορτή, τα Σατουρνάλια, γίνονταν το Δεκέμβριο μήνα, οπότε έληγαν όλες οι γεωργικές εργασίες και οι γεωργοί ευγνώμονες προς τον θεό για την αίσια λήξη των, παραδίδονταν με πλήρη ευθυμία σε διάφορες διασκεδάσεις

2. Κατά αυτήν την εορτή [Σατουρνάλια] ανταλλάσσονταν δώρα μεταξύ των φίλων, τελούνταν διάφορες θυσίες με ασκεπείς τις κεφαλές των προσκυνητών για να μην εισχωρήσει σε αυτές κακός δαίμονας και διαταράξει την ευθυμία της εορτής

21. Κατά της κατηγορίας ότι «ο Χριστιανισμός είναι γενικά & αόριστα «ανέραστος»»

1. Ο Ουρανός ως θεός, δίνει το παράδειγμα ευνουχισμού από τους υιούς του, που του αφαιρούν τα γεννητικά όργανα.

Θεολογικά και Λογικά της Μυθολογίας

(Με λύπη ο γράφων αναγκάζεται προς τούτου, αν και έχει απόλυτο σεβασμό ως προς την ελληνική μυθολογία υπό την συνθήκη εκείνης της των αλληγορικών μύθων και όχι της Θεολογίας. Δυστυχώς όμως, δεν έχει άλλη διέξοδο εφόσον οι νέο-Εθνικοί έχουν επιστρατεύσει κάθε ορθόδοξο και ανορθόδοξο τρόπο επίθεσης προς την «μη λογικότητα» του δόγματος του Χριστιανισμού. Ας δουν λοιπόν πόσο λογική και ήθος έχουν οι αρχαίοι μύθοι της θρησκείας τους σε σχέση με την Ελληνική Ορθοδοξία. Προκαταβολικά ο γράφων ζητά συγνώμη, αλλά δυστυχώς έτσι το θέλησαν κάποιοι, να πέσουμε και σε τέτοιου επιπέδου συλλογισμούς και να φτάνουμε καμιά φορά στα άκρα…).

1. Ο θεός Ουρανός έχει γεννητικά όργανα και αίμα, από την πτώση των οποίων μέσα στην θάλασσα γεννήθηκε η Αφροδίτη και οι Ερυνίες. Αντί λοιπόν ο Ουρανός να συνουσιαστεί με την θεά θάλασσα (Ποσειδώνα;) ή τον θεό Ωκεανό, όπως άλλοι θεοί στους μύθους τους, εδώ το ευνουχισμένο όργανο του, άνευ ζωής, και το νεκρό πια αίμα του, δίνουν ζωή στην Αφροδίτη και στις Ερυνίες. Επίσης γίνεται φανερό σε αυτόν τον μύθο πως οι αρχαίοι θρησκευτές δεν γνώριζαν πως δεν χρειάζονται τα όργανα για την αναπαραγωγή αλλά μόνο το σπέρμα και πως στην φύση δεν είναι απαραίτητη η γονιμοποίηση για τον διπλασιασμό και την δημιουργία των ειδών (βλέπε θεές και θεούς της γονιμοποίησης). Άγνωστο είναι το πώς η Αφροδίτη (θεά του έρωτα) γεννάται μέσα από ένα όστρακο που βγήκε στην επιφάνεια.

2. Όταν ανδρώθηκε - μεγάλωσε (;) ο θεός Δίας εξανάγκασε (;) τον άλλο θεό, τον Κρόνο να πιει δηλητήριο που του έδωσε η Μήτις και να ξεράσει τον λίθο που λατρεύονταν αργότερα στους Δελφούς. Δηλαδή πώς εξαναγκάστηκε ολάκερος θεός Κρόνος να πιει δηλητήριο; Δηλαδή δεν ήθελε να ξεράσει μόνος του τον λίθο; Τι τον ήθελε μέσα στο στομάχι του; Και γιατί ο Δίας θέλησε να τον ξεράσει ο Κρόνος; Τι τον ήθελε τον λίθο; Για να το δώσει μετά στους Έλληνες και να τους υποδείξει τι πρέπει να λατρεύουν (πέτρες); Ή για υποδείξει εσφαλμένα όπως έκανε το κέντρο της γης; Μα και αυτός ο Κρόνος, πως ως θεός που ήταν μπόρεσε και εξαπατήθηκε από ένα λίθο σπαργανωμένο και τον κατάπιε; Σε αυτό δεν ξεγελιέται μήτε άνθρωπος. Οι θεοί εδώ φαντάζουν πιο αδύναμοι και από τους ίδιους τους ήρωες μα και τους ίδιους τους ανθρώπους! Έπειτα σοφά ο μύθος λέει πως ήπιε δηλητήριο για να ξεράσει ολάκερο λίθο. Μα δεν είναι ήδη άφρον που τον κατάπιε; Σε τι έγκειται τέλος πάντων οι θεϊκές δυνάμεις των αρχαίων θεών; στο να καταπίνουν σπαργανωμένους λίθους; Έπειτα αφού αυτός ο λίθος βγήκε με τον εμετό(;) του θεού Κρόνου, γιατί θεωρήθηκε ιερό αντικείμενο και τοποθετήθηκε στους Δελφούς; Πώς είναι ιερό κάτι που ο θεός το ξερνάει; (εμετός) και καλά ο λίθος, επέζησε της θείας χώνευσης επειδή λίθος, τα σπάργανα και οι άλλοι θεοί; ή είναι και αυτοί οι θεοί πέτρες και ξύλα (είδωλα και κτίση);

3. Όταν ανδρώθηκε ο Δίας…. Δηλαδή αν οι αρχαίοι θεοί γεννώνται και ανδρώνονται, δηλαδή υπόκεινται στις μεταβολές του χρόνου, τότε θα πρέπει και να πεθαίνουν, διότι για να είναι αθάνατοι δεν μπορεί να είναι γεννημένοι αλλά αγέννητοι. Και για να συμβαίνει αυτό, δηλαδή να υπόκεινται στις αλλαγές του χρόνου, θα πρέπει να είναι ενσωματωμένοι στον χωρόχρονο και δηλαδή να είναι υλικής υποστάσεως, μέσα στο σύμπαν - κόσμο, και έρμαια των φυσικών νόμων. Άξιο απορίας μετά από αυτό, το πως ο καθείς τους ασχολείται με διάφορες μη φυσικές πράξεις π.χ. Ασκληπιός και Αναστάσεις.

4. Ο Κρόνος γνώριζε τον χρησμό γι αυτό έφαγε τα παιδιά του. Δηλαδή ένας θεός, ο Κρόνος φοβήθηκε τον χρησμό των ανθρώπων (συμβουλή) ή την προφητεία κάποιου άλλου θεού (μαντεία) και προσπάθησε να την σταματήσει. Μα πως είναι δυνατόν να σταματήσει κανείς τις προφητείες των θεών; δεν ήξερε ο ίδιος ο Κρόνος, εφόσον θεός, πως είναι ανώφελο να προσπαθεί να εμποδίσει τα μελλούμενα; Δεν ήταν σοφότερο να φρόντιζε τα παιδιά του και την γυναίκα του και να ζούσαν όλη τους την ζωή ενωμένοι; Είναι σοφό για θεούς να αντιπαλεύονται; Όλα αυτά δεν αντανακλάν τίποτα άλλο παρά τις κάκιστες συνήθεις των ανθρώπων που επιβουλεύονται ο ένας την εξουσία του άλλου και που οι μυθοπλάστες τα πέρασαν ως ιδιότητες των θεών τους.

5. Ο Κρόνος νικημένος από τον Δία, τους άλλους θεούς και τους Κύκλωπες, αλυσοδένεται στα έσχατα θεμέλια της γης. Δηλαδή ένας θεός, ο Κρόνος, συγκρατείται από αλυσίδες; Μήπως είναι θεϊκές κι αυτές, διότι αλλιώς δεν μπορεί κανείς να καταλάβει πως αλυσίδες κρατούν ένα θεό δεμένο (ανελεύθερο). Σε αντιπαραβολή ο Ιησούς ως Υιός και Λόγος του Θεού επί της Γης δεν συγκρατήθηκε από καμιά φθαρτή ταφόπλακα που του έφραζε το διάβα Του. Μπρος στον Θεό αυτά είναι αστειότητες ή το πολύ - πολύ σοβαρές αφέλειες. Ή είσαι θεός και ελεύθερος ή δαίμονας και αλυσοδεμένος. Θεός και ανελευθερία δεν ταυτίζονται.

6. Όσο αφορά το θέμα του Δία που δεν ήξερε που είναι το κέντρο της Γης, στους Δελφούς, ας δει ο ενδιαφερόμενος την σελίδα περί Μαντείων.

ΠΡΟΚΛΗΣΗ

Οι νέο-Εθνικοί υποστηρίζουν ότι ο Χριστιανισμός «εργάστηκε» υπονομευτικά και δόλια ως προς την αρχαία θρησκεία διότι την χρονική στιγμή του έτους (Δεκέμβριο) που τελούσαν οι Εθνικοί τα Κρόνια οι Χριστιανοί «εισήγαγαν» την του Χριστού γέννηση γιορτάζοντας δηλαδή τα Χριστούγεννα. Κι όμως αυτή η τοποθέτηση έχει κάτι το αντιφατικό μέσα της. Να γιατί: ενώ οι πρώτοι Χριστιανοί παρουσιάζονται ως μώροι, χαζοί και τρελοί στα νέο-Εθνικά έντυπα, οι Εθνικοί παρουσιάζονται ως οι κατ’ εξοχήν μορφωμένοι θρησκευτές που έχουν εμβαθύνει στην γνώση των πραγμάτων. Τότε είναι πολύ παράξενο το ότι οι Εθνικοί «ξεγελάστηκαν» από τα Χριστούγεννα και δεν τελούσαν πλέον τα Κρόνια. Δηλαδή σύμφωνα με αυτήν την νέο-Εθνική τοποθέτηση οι Εθνικοί της αρχαιότητας παρουσιάζονται με την σειρά τους εμμέσως ως χαζοί και μώροι εφόσον δεν τους ενδιαφέρει τι και ποιον θεό γιορτάζουν αλλά μόνο τους απασχολεί απλά να γιορτάζουν κάτι τις!. Κι όμως η αντιπαράθεση Κρονίων - Χριστουγέννων, δηλαδή η γιορτή του Κρόνου και η γέννηση του Χριστού, αποτελεί ένα απόλυτα δίκαιο θρησκευτικό συναγωνισμό. Ο καθείς μπορούσε να διαλέξει, διαλέγει και θα διαλέγει τι επιθυμεί να εορτάσει. Χαζοί για ακόμη μια φορά παρουσιάζονται με αυτό το νέο-Εθνικό επιχείρημα, οι Εθνικοί της αρχαιότητας διότι έκαναν λάθος (!) που διάλεξαν να γιορτάζουν την γέννηση και ενανθρώπιση του Θεού Χριστού και δεν έμειναν στον μυθολογικό Κρόνο (!). Πράγματι επιχειρήματα για γέλια.

ΠΡΟΚΛΗΣΗ: Αν λοιπόν είναι τόσο εύκολο να ξεγελαστεί κανείς στο προς τι εορτάζει, ας αρχίσουν οι νέο-Εθνικοί να γιορτάζουν ξανά στις 25^η Δεκεμβρίου κάθε έτους, τον μυθολογικό Κρόνο ώστε να αντιπαρατίθονται στην εορτή της γεννήσεως του Χριστού. Θα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον να δούμε πόσοι Χριστιανοί θα αφήσουν τον Χριστό και θα αρχίσουν να γιορτάζουν τον Κρόνο. Αν οι Χριστιανοί ξεγελαστούν τότε θα είναι «μώροι» διότι ξεγελάστηκαν, σύμφωνα με τους νέο-Εθνικούς, όπως μώροι ήσαν κατά αυτούς και οι αρχαίοι εθνικοί που «ξεγελάστηκαν». Αν όχι θα είναι έξυπνοι, διότι όχι μόνο δεν ξεγελάστηκαν αλλά διότι επιπλέον δεν άφησαν τον πραγματικό Θεό Ιησού Χριστό.

Το εκπληκτικό αυτής της επιχειρηματολογικής περίπτωσης δεν είναι μόνο στα άνωθι. Έχει και άλλα «αχλάδια» ο «σάκος». Σε διάφορα νέο-Εθνικά έντυπα διακρίνει κανείς μια «ανωτερότητα» και κομπασμό των φίλων συμπατριωτών μας νέο-Εθνικών συγγραφέων, οι οποίοι θεωρούν ότι ο Χριστιανισμός χρωστάει στον Εθνισμό αφού του «έκλεψε» τις εορτές. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ τόσο επιφανειακές τοποθετήσεις σε σχέση με τα θεία δεν έχουν ξαναφανεί στην ιστορία. Δηλαδή τι πιστεύουν οι νέο-Εθνικοί;

1. Ότι άμα δεν ήταν ο θεός Κρόνος δεν θα γιόρταζαν οι Χριστιανοί την του Χριστού θεία γέννηση;

2. ή μήπως ότι η εορτή καθεαυτό καθορίζει την ουσία ενός Θεού;

3. Πιστεύουν ότι «Ανάγκα και οι θεοί πείθονται» και ανάλογα «ανάγκα και οι θεοί δημιουργούνται»;

Κύριοι ο Χριστός είναι ο Θεός, είτε ο άνθρωπος αποφασίσει να γιορτάζει τον Κρόνο ή την δική Του γέννηση. Αυτά που πράττει ο άνθρωπος δεν πρόκειται ούτε στο ελάχιστο να επηρεάσουν την Πραγματικότητα της Υπάρξεως της Θεϊκής Υπόστασης του Χριστού.

ΠΗΓΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ ΚΡΟΝΟΥ ΚΑΙ ΩΚΕΑΝΟΥ

1. Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Τόμοι Θ΄, ΙΕ΄, ΚΔ΄

1. Η αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, Ρ. Αναστασάκης, Μ. Βερέττας, Μ. Δημόπουλος, Μ. Καλόπουλος. Μ. Κιουλαφά, Π. Μαρίνης, Χ. Μήνη, Στ. Μυτιληναίος, Γ. Σπυρόπουλος, Ο. Τουτουνζή, Γ. Τσαγκρινός, Εισαγωγή Εύα Αυλίδου, Εκδόσεις Αρχέτυπο, Έκδοση Α΄ Απρίλιος 2002, Θεσσαλονίκη

1. Alter, εκπομπή «Χωρίς Μοντάζ ΙΙ», Σάββατο 07/02/2004

Ο ΘΕΟΣ ΚΡΟΝΟΣ & Ο ΘΕΟΣ ΩΚΕΑΝΟΣ

1.

2.

3.

(Αναστασάκης Ραδάμανθυς, Alter, 07/02/2004)

4.

5.