Η ΘΕΑ ΔΗΜΗΤΡΑ, Η ΚΟΡΗ & Ο ΙΑΚΧΟΣ

Μυθολογία: Ο μυστικός θεός της Ελευσίνας. Ελέγετο υιός του Διός και αδελφός της Κόρης, της οποίας ενίοτε λέγονταν και σύζυγος. Ήταν η αρσενική αρχή της φύσης, ως η αδελφή του ήταν η θηλυκή της αρχή. Συναλτρεύονταν στην Αθήνα (στο Ιακχείο) και στην Ελευσίνα μετά των μεγάλων ελευσίνιων θεοτήτων (Δήμητρας και Κόρης), αλλά ποτέ δεν ανυψώθηκε στο αξίωμα τους· έμεινε πάντοτε δευτερεύουσα θεότητα των μεγάλων μυστηρίων. Κατά τα κείμενα μάλιστα του Ε΄ αιώνα π.Χ. ο Ίακχος ήταν το θείο παιδί, το οποίο χρησίμευσε ως μεσάζοντας μεταξύ των μεγάλων ελευσίνιων θεοτήτων και των λατρευτών τους. Για αυτό και ο φέρων το αρχαίο ξόανο του ιερέας ηγείτο της κατά την 19ης Βοηδρομίωνος της πομπής εκ των Αθηνών εις την Ελευσίνα, η οποία έφτανε εκεί περίπου στα μεσάνυχτα υπό το τρεμόσβηστο φως το λαμπάδων, οπότε το ξόανο του θεού τοποθετούνταν εις τον ιερό, ενώ οι εορταστές, επίσημοι (ανώτατοι άρχοντες των Αθηνών και της Ελευσίνας, οι θεωροί των ξένων πόλεων) και μη, στεφανωμένοι με μύρτα έψαλλαν τον ύμνο Ίακχο.

Η δευτερεύουσα θέση του Ίακχου στην Ελευσίνα οφείλονταν στην βραδεία εισαγωγή της λατρείας του, η οποία πρώτη φορά μνημονεύεται από τον Ηρόδοτο (ΙΙ, 65), ο οποίος λέει, ότι κατά την ημέρα της κατά της Σαλαμίνας ναυμαχίας (20η Σεπτεμβρίου επιούσαν της πομπής) ο εξόριστος βασιλεύς της Σπάρτης Δημάρατος και ο Δίκαιος ο Θεοκύδους, εξόριστος Αθηναίος, ευρισκόμενοι στο Θριάσειο πεδίο είδαν κάποια οπτασία από την Ελευσίνα που προανάγγελλε την νίκη των Αθηναίων (ελέγετο δηλαδή ότι είδαν κονιορτό «ὡς ἀνδρῶν τρισμυρίων», ο οποίος γινόμενος νέφος διευθύνθηκε προς την Σαλαμίνα, συγχρόνως δε άκουσαν τις κραυγές «Ἴακχε, Ἴακχε». Φαίνεται ότι η λατρεία του θεού αυτού εισήχθηκε μετά την επικράτηση των δογμάτων των Ορφικών, των οποίων μέγας θεός ήταν ο Ζαγραίος Διόνυσος, προς τον οποίο ταυτίζονταν ο Βάκχος και ο Ίακχος. Η πομπή της οποίας της εικόνα έχουμε εις τους «Βατράχους» του Αριστοφάνη, τελείωνε δια της πομπώδους και πάλι μεταφοράς, μετά την πανυχίδα στο Τελεστήριο, του ξοάνου εξ Ελευσίνας στην Αθήνα. Η όλη εορτή φαίνεται ότι ήταν η απεικόνιση της εν Ολύμπω χαράς των θεών δια την απελευθέρωση της Κόρης από τα σκοτάδια του Άδη και της ευδαιμονία των ανθρώπων στα Ηλύσι πεδία, την οποία προσδοκούσαν οι μύστες των Ελευσίνιων μυστηρίων, κατ’ αντίθεση με την φρίκη του Ταρτάρου. Όμοιες εορτές με την προαναφερόμενη τελούταν προς τιμή του Ιάκχου και σε άλλες πόλεις της αρχαίας Ελλάδας, και ιδίως στην Λέρνη, την Κόρινθο, στον Σικυώνα και στην Αρκαδία.

Πηγή: Γεράσιμος Δ. Καψάλης, Πρόεδρος του εκπαιδευτικού Συμβουλίου, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος ΙΒ΄, σσ. 770 - 771

Ο ΘΕΟΣ ΕΥΒΟΥΛΟΣ

Ήρωας της Ελευσινιακής λατρείας καλούμενος και μερικές φορές ως Ευβουλεύς. Ποικίλη ήταν στην αρχαιότητα η περί αυτού παράδοση. Κατά τον Διόδωρο (Ε’ 76) σωζόμενη κρητική παράδοση ήταν υιός του Δισαύλου και της Δήμητρας, πατέρας της Κάρμης. Κατά τον Παυσανία (Α’ 14,2 Β’ 30,3) ήταν υιός του Τροχίλου, ιεροφάντης της Δήμητρας του Άργους και αδελφός του Τριπτολεμαίου της Πρωτονόης και Μίσης, κατά τον Κικέρωνα δε ήταν μεταξύ των πρώτων Διόσκουρων ή Τριτοπατόρων, υιός του Δία και της Περσεφόνης.

Ο Εύβουλος κρατώντας χοίρο [από αγγειογραφία που παριστάνει την Δήμητρα ανάμεσα σε Ελευσίνιες θεότητες] (Πηγή: Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος ΙΑ΄, σελίδα 703)

Η γενική παράδοση θεωρεί αυτόν νεαρό χοιροβοσκό ο οποίος παρέστη στην αρπαγή της Κόρης από τον Πλούτωνα, ο δε προς την Δήμητρα Ορφικός ύμνος αναφέρει τον Εύβουλο οδηγό της Δήμητρας προς ανεύρεση της αρπαγείσας Κόρης. Στην Ελευσινιακή λατρεία κατά τις σωμένες τουλάχιστον επιγραφές ο Εύβουλος εμφανίζεται περί τα μέσα του Ε’ αιώνα π.Χ.. Εις τον Εύβουλο προσφέρονταν χοίροι, ριπτόμενοι κατά την γιορτή των Θεσμοφορίων ζώντες εντός χασμάτων γης εις ανάμνηση της κατά της αρπαγής της Κόρης στερήσεως μέρους του ποιμνίου αυτού. Παρά όμως τις επαναλαμβανόμενες μνείες του Εύβουλου ως ιδίας θεότητας στους συγγραφείς, πολλοί μυθολόγοι δέχονται ότι η λέξη είναι επίκληση εις τον Δία, ο οποίος μάλιστα στενότατα συνδέεται με τις λοιπές Ελευσίνιες θεότητες και ότι η αυθυπαρξία του ήρωα Εύβουλου είναι κατασκευή των ορφικών κατασκευασμένο για να εξηγήσει την ρήψη των χοίρων κατά τα Θεσμοφόρια. Άλλοι μυθολόγοι, όπως ο Heydmann Furtwangler, Stephani, κ.λ.π. δέχονται αυθύπαρκτη θεότητα τον Εύβουλο, μάρτυρα της αρπαγής της Κόρης.

Κεφαλή του θεού Εύβουλου (Πηγή: Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος ΙΑ΄, σελίδα 703)

Παραστάσεις του Ευβούλου αναγνωρίζονται επί ρωμαϊκών σαρκοφάγων οι οποίες απεικονίζουν την αρπαγή, επί αττικών αγγείων, σε τοιχογραφία της αρπαγής στο Παντικάπαιο ενώ το 1885 βρέθηκε κεφαλή εφήβου στις ανασκαφές της Ελευσίνας, που σχετίζεται με θραύσματα επιγραφών αναθηματικών προς τον Εύβουλο και με μία από αυτές με την επιγραφή «Εὐβουλεύς Πραξιτέλους» σε μουσείου του Βατικανού, που θεωρείται πως εικονίζει τον Εύβουλο και νομίζεται έργο του Πραξιτέλη. Πολλοί όμως βρίσκουν διαφορές της κεφαλής αυτής προς την γνωστή τεχνοτροπία του Πραξιτέλη που την βρίσκει κανείς στον Ερμή του, ενώ ο Κερν θεωρεί ότι αυτή εικονίζει τον Τριπτόλεμο. Κατά τις παραστάσεις ο Εύβουλος εμφανίζεται ως ωραίος νέος, ευρυχαίτης, με μελαγχολική μορφή άλλοτε φέρει δάδα και άλλοτε δε χοίρο.

Πηγή: Παπάς Ν. Π., Φιλόλογος, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Τόμος ΙΑ΄, σελίδα 703

ΝΕΟ-ΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΑΤΕΣ

ΠΡΟΣΟΧΗ: Στο τέλος κάθε σελίδας του Ανώνυμου Απολογητή θα παρουσιάζονται νεοπαγανιστικές και αθεϊστών (δήθεν ελληνιστών) απάτες που έχουν σχέση με το θέμα της σελίδας. Αυτές οι απάτες δεν έχουν σκοπό να βάλουν τα περιοδικά στα οποία εμφανίζονται τα νεοπαγανιστικά ψεύδη, εφόσον ούτως ή άλλως παγανιστές συγγράφουν σε διάφορα ανυποψίαστα εξ αυτών και αυτά δεν εκφράζονται από τις απόψεις των αρθρογράφων, αλλά σκοπό έχουν:

1. να καταδείξουν τον κρυφοπαγανιστή αρθρογράφο ώστε να γίνει γνωστός και

2. είτε ο κάθε ενδιαφερόμενος που αναγιγνώσκει εκ νέου άρθρα του να θέτει τον εαυτό του εν εγρήγορση και να ελέγχει θαρρετά τα ψεύδη του κρυφοπαγανιστή (δήθεν ελληνιστή), αν είναι μελετημένος και έχει πρόσβαση σε πρωτογενή βιβλιογραφία

3. είτε εάν δεν έχει πρόσβαση σε βιβλιογραφία, να μην δείχνει πλέον εμπιστοσύνη στον αρθογράφο εφόσον γνωρίζει πως εκφράζει ψεύδη για να σπιλώσει τον Χριστιανισμό υποστηρίζοντας θέσεις παγανισμού, που όμως δεν είναι σχεδόν ποτέ ξεκάθαρες, αλλά που παρουσιάζονται ως «ελληνικές» μιας και η πλειοψηφία των νεοπαγανιστών ντρέπεται να ομολογήσει δημοσίως την θρησκεία που ακολουθεί και προτιμά να καμουφλάρεται με κάτι οικοιότερο, τον πατριωτισμό, που όμως αρρωστημένα έχει μετατραπεί σε ένα παγανιστικό εθνικισμό.

ΕΞΑΙΡΕΣΗ: εξαιρούνται τα προσωπικά βιβλία του κρυφοπαγανιστή αθρογράφου ή τα έντυπα με καθαρά νεοπαγανιστικό προσανατολισμό, ανάμεσα στα τόσα που κυκλοφορούν στην Ελλάδα.

Κεντρική σελίδα με νέο-παγανιστικές απάτες

ΠΗΓΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ

1. Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμοι ΙΑ΄

Η ΔΗΜΗΤΡΑ, Η ΚΟΡΗ, Ο ΕΥΒΟΛΥΟΣ & Ο ΙΑΚΧΟΣ

1.