Μια ενότητα που φανερώνει σε υπερθετικό βαθμό, την κακοδοξία που διακατέχει τους Έλληνες νεο-Εθνικούς στο θέμα της δημιουργικής σκέψης, λειτουργία κατά αυτούς που πηγάζει από τον ανθρώπινο εγκέφαλο, όταν και μόνον όταν, αυτός ενδύεται την αρχαιοελληνική κοσμοθέαση ή θρησκεία, ενώ ποτέ κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί, όσο ο πολίτης Έλλην εξακολουθεί ή προσπαθεί να ενδυθεί τον Μονάκριβο Υιό και Λόγο του Θεού, Ιησού Χριστό τον Ναζωραίο, της Χριστιανικής Ορθόδοξης Θρησκείας. Ας δούμε όμως αν αυτό αληθεύει…
Για τους βλάσφημους που δεν θέλουν δόγματα και ιερείς απαντούμε: α) Εμείς τι είμαστε; Φιλοσοφικό κίνημα τύπου Νέα Εποχή; β) Το σωστό επιχείρημα είναι απεχθάνομαι το χριστιανικό δόγμα, όχι γενικώς την έννοια δόγμα. Δόγμα για τον Ελληνισμό είναι η λογικώς και εμπεριστατωμένως τεκμηριωμένη Αλήθεια. Ο όρος δόγμα στον Ελληνισμό δεν έχει καμία σχέση με το περιεχόμενο που δίνει η αίρεση των Ναζωραίων (πίστευε και μη ερεύνα). (Πηγή: http://www.hellenicreligion.gr/doc/uperellinoniereon.htm 27/11/2003)
Απολογητής: Πραγματικά διαδικτυακός τόπος που προκαλεί τα γέλωτα, εφόσον διαρκώς αυτοαναιρούμενος. (Κλικ εδώ). Δεν χρειάζονται παρά ελάχιστα λεπτά της ώρας για να εννοήσει, ο μπορών να εννοήσει, το αφελές τους γλωσσολογικό και νοηματικό παραλήρημα
«χρεώ δέ τοῦτο νοῆσαι οὐκ ἀτενῶς, ἀλλ’ ἁγνόν άπόστροφον ὅμμα φέροντα σῆς ψυχῆς τεῖναι κενεόν νόον είς τό νοητόν ὄφρα μάθῃς τό νοητόν, ἐπεί νόου ἔξω ὑπάρχει» Kroll σελ. 11 - Places αριθ. 1 -Δαμάσκιος, Ι, 154 (Πηγή: Χαλδαϊκά Λόγια ή Χρησμοί, Κείμενον - Αρχαία Σχόλια, Πρόλογος και Σχόλια του Παναγιώτη Μαρίνη, Εκδόσεις Ιδεοθέατρον, Αθήνα 1998, σελ. 41)
(«είναι πράγματι ανάγκη να το εννοήσεις (και εάν στρέψης μέσα τον νουν σου προς εκείνο θα το νοήσης) όχι με εντεταμένη προσπάθεια αλλά κατευθύνων το αγνό όμμα της ψυχής σου, αφ΄ου αυτή, αποστραφή από κάθε αισθητόν, ώστε ο κενός νους (από σκέψεις) να τείνη προς το νοητόν, δια να ενοήσης το νοητόν, επειδή τούτο υπάρχει έξω των ορίων της ανθρώπινης λογικής.») (Festugiere, Revelation IV, σ. 132 -134 - H. Lewy, Chald. Or. S. 169 - Places, 123) (Πηγή: Χαλδαϊκά Λόγια ή Χρησμοί, Κείμενον - Αρχαία Σχόλια, Πρόλογος και Σχόλια του Παναγιώτη Μαρίνη, Εκδόσεις Ιδεοθέατρον, Αθήνα 1998, σελ. 41 - 42)
Εάν λάβομε υπ’ όψιν μας ότι ένα από τα θεμελιώδη δόγματα -και το πλέον αναμφίλεκτο της αρχαίας Ελληνικικής κοσμοαντιλήψεως- ήτο αυτό της Χρυσής εποχής. Οπότε σήμερον, οιοσδήποτε ονομάζει εαυτόν αρχαιόφιλον ή «ελληνοκεντρικόν» οφείλει προς παντώς άλλου να πιστεύει εις την άποψιν αυτήν, της κυκλικής καταστροφικής εξελίξεως της γης, του ανθρώπου και του πολιτισμού! (Πηγή: Περιοδικό «Τρίτο Μάτι», τεύχος 111, άρθρο «Ο απίστευτος προκατακλυσμιαίος πολιτισμός και η τεράστια σημασία του», Παναγιώτης Μαρίνης, σελίδα 50)
Ο κ. Π. Μαρίνης, «αρχηγός» Ελλήνων Εθνικών, που ανέλαβε να κάνει «γνωστή θρησκεία» την νεοεθνική, και αυτά που γράφει, έχουν κατατεθεί στην κυβέρνηση ως «πιστεύω» τού δωδεκαθέου, λέγει:
Σκοπός του Κόσμου είναι η εξέλιξη και η παραγωγή της Ανωτέρας Συνειδήσεως. Δια του θείου νόμου της εξελίξεως και με επανειλημμένες μετεμψυχώσεις οι ατομικότητες που γεννιούνται μέσα στον Κόσμο κατακτούν την Ανωτέρα Συνείδηση και γίνονται Θεοί αθάνατοι που φροντίζουν για την εύρυθμη λειτουργία της Φύσεως… Η ψυχή εξελίσσεται, δέχεται εγγραφές και αποκτά την συνείδηση δια επανειλημμένων μετεμψυχώσεων που αρχίζουν από το ορυκτό βασίλειο για να περάσουν στα φυτά, στα ζώα και τέλος στον άνθρωπο. Όταν ο κύκλος αυτός κλείσει επιτυχώς, τότε η ψυχή έχει αποκτήσει την Ανωτέρα Συνείδηση οπότε και εισέρχεται στους Ανωτέρους Κόσμους όπου και συνεχίζει διηνεκώς την εξέλιξή της καθισταμένη, ήρως, δαίμων, Θεός, Θεός Ολύμπιος, κ.ο.κ. (Πηγή: Περιοδικό Το Τρίτο Μάτι, Ιουνίου 2001 σελ. 26 - 31)
Εδώ αλλά και αλλού στο άρθρο του, ξεκάθαρα γράφει ότι οι Θεοί ήταν κάποτε άνθρωποι, που εξελίχθηκαν σε Θεούς, και φροντίζουν για την εύρυθμη λειτουργία τής φύσεως.
Απορία περί φυσιολατρίας: Πώς ταυτίζονται οι Εθνικοί θεοί με «τις φυσικές δυνάμεις»; Και πριν αυτοί αναχθούν σε θεούς, δεν υπήρχαν αυτές οι φυσικές δυνάμεις; Η φιλοσοφική δογματική στάση τους «μπάζει» από παντού…τώρα βέβαια αν κάποιος θέλει να είναι Εθνικός από αγάπη και ρομαντισμό για την αρχαιότητα ας είναι , αλλά τουλάχιστον θα είναι κρίμα να μην ξέρει το δόγμα τους.
Απορία περί φιλοσοφίας: Αμφίβολο πολύ, στο κατά πόσο οι αρχαίοι φιλόσοφοι που γίνονται αποκλειστικό αντικείμενο σφετερισμού από τους νεοεθνικούς ως άξιοι συνεχιστές τους , θα συμβιβάζονταν ποτέ με τέτοιου είδους δόγματα.
Πράγματι, τα Λόγια (Χαλδαϊκά) θεωρούν την μετεμψύχωση ως δεδομένη και απλώς κρίνουν λεπτομερείας της (απ. 160), συμφωνούνταν προς την Ελληνική Γραμμήν και προς την διδασκαλία του Πυθαγόρου, ο οποίος θεωρεί ότι η εδραία πίστης εις την μετεμψύχωση είναι απαραίτητη για την είσοδο στο πνευματικό «μονοπάτι» (Ιαμβλίχου, «Βίος Πυθαγόρου» ΙΔ,’ 63 (Πηγή: Χαλδαϊκά Λόγια ή Χρησμοί, Κείμενον - Αρχαία Σχόλια, Πρόλογος και Σχόλια του Παναγιώτη Μαρίνη, Εκδόσεις Ιδεοθέατρον, Αθήνα 1998, σελ. 15)
Τι πιστεύει η Ελληνική μας Θρησκεία. Τα βασικά πιστεύω της θρησκείας του Δωδεκαθέου..(Πηγή: Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 95, Παναγιώτης Μαρίνης, σελ. 26)
|
Ναὶ μὰ τὸν ἡμετέρα ψυχὰ παραδόντα τετρακτύν, παγὰν ἀενάου φύσεως ῥιζώματα ἔχουσαν («ορκιζόμαστε στην Τετρακτύ που εκείνος (ο Πυθαγόρας) μας παρέδωσε και που είναι η αέναη πηγή και το κάθε ρίζωμα της φύσεως») |
Πράγματι, τα Λόγια (Χαλδαϊκά) θεωρούν την μετεμψύχωση ως δεδομένη και απλώς κρίνουν λεπτομερείας της (απ. 160), συμφωνούνταν προς την Ελληνική Γραμμήν και προς την διδασκαλία του Πυθαγόρου, ο οποίος θεωρεί ότι η εδραία πίστης εις την μετεμψύχωση είναι απαραίτητη για την είσοδο στο πνευματικό «μονοπάτι» (Ιαμβλίχου, «Βίος Πυθαγόρου» ΙΔ,’ 63 (Πηγή: Χαλδαϊκά Λόγια ή Χρησμοί, Κείμενον - Αρχαία Σχόλια, Πρόλογος και Σχόλια του Παναγιώτη Μαρίνη, Εκδόσεις Ιδεοθέατρον, Αθήνα 1998, σελ. 15)
Ο ¶γιος Τάφος, η Παναγία της Τήνου και τα λοιπά Χριστιανικά προσκυνήματα, ούτε κατά διάνοια μπορούν να συγκριθούν με την επιβλητικότητα αυτού της Ολυμπίας. Αλλά ούτε και οι σημερινοί Ολυμπιακοί αγώνες παρέχουν κάτι το αντάξιο. Έπειτα οι Χριστιανοί έχουν διδαχθεί ότι εκείνοι οι θεοί και τα είδωλά τους ήσαν ψεύτικοι και εκ των προτέρων τα καταδικάζουν και τα περιδρονούν. Αλλά άσχετα προς το θεολογικό ζήτημα, περί του οποίου δηλώνω άγνοια…» (Πηγή: Περιοδικό «Ιχώρ», τεύχος 28, άρθρο «Οι Λαμπροί Ολυμπιακοί Αγώνες του Ελληνικού Οικουμενισμού στην Ρωμαιοκρατία», ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΙΣΥΡΗΣ, σελίδα 22)
Στα παρακάτω παρουσιάζονται οι σεβαστές θέσεις του κ. Γεώργιου Τσαγκρινού, όπως παρουσιάστηκαν στο περιοδικό Τ.Μ., τεύχος 109, Ιανουαρίου 2003 καθώς και οι αντιθέσεις του Ανώνυμου Απολογητή. Ο σκοπός του πίνακα και των «αντιθέσεων» αυτών δεν έχουν σκοπό να βάλουν φυσικά πρόσωπα αλλά να ξεδιαλύνουν μόνο τις σοφιστείες, που πολλές φορές παρουσιάζονται αυτούσιες από ακόλουθους της αρχαίας θρησκείας, στηρίζοντας πάντοτε την πίστη στον Αληθινό θεό Χριστό ο οποίος είναι ο αρχαιότατος όλων.
Θέση 1: «Όσο για τον χριστιανισμό θα ήθελα να αναφερθώ στην ουσιώδη του διαφορά με την ελληνική σκέψη. Η ελληνική σκέψη ως προς τα περί Όντος έννοιες είναι ανοιχτή, πλησιάζει περισσότερο με τον Βουδισμό. Η ελληνική φιλοσοφία, ειδικά το κομμάτι της εκείνο που είναι ένθεο, διαλέγει ένα δρόμο με βήματα προσεκτικά, αποφεύγει τα δόγματα και όταν περνά στην μεταφυσική, επιστρατεύει όλες τις πτυχές του λόγου ακόμη και φιλοσοφικούς μύθους, για να σε βοηθήσει να αγγίξεις τον Ον».
Αντίθεση 1: Δεν θα αντιδικήσω γενικά σαν σύνολο, αλλά η κάθε φιλοσοφική σχολή στην αρχαιότητα είχε τα δικά της δόγματα τα οποία υποστήριζε σχεδόν πάντοτε με πάθος. Πώς μπορεί να ειπωθεί δηλαδή ότι δεν δογμάτιζε η Πυθαγόρειος σχολή με τα «θέσφατα» δόγματα του Πυθαγόρα και των πρεσβύτερων, στα οποία οι μαθητές περνούσαν μια περίοδο σιωπής για 3 συνεχόμενα έτη; Πώς μπορεί να υποστηριχθεί ότι ο Επίκουρος δεν δογμάτιζε αυστηρά επιζητώντας από τους μαθητές του τυφλή υπακοή στα δόγματα και στις διδασκαλίες του; Και όλα αυτά την στιγμή που ουδέν αποκαλύπτονταν και αποτελούν δογματισμό υπέρ εικασιών και υποθέσεων φιλοσοφικών. Η Χριστιανική Εκκλησία έχει και αυτή δόγματα αλλά και σκέψη γύρω από τα θεία αλλά η διαφορά της η ΤΡΑΝΤΑΧΤΗ και ΠΕΡΙΛΑΜΠΡΗ έχει να κάνει με το ότι ο δογματισμός της βασίζεται σε αποκαλύψεις και όχι σε εικασίες ή υποθέσεις. Γι αυτό άλλωστε και το δογματικό στοιχείο είναι ισχυρό. Αλλά όχι ότι και με αυτό παύει η σκέψη. Απόδειξη; Οι διάφορες αιρέσεις καθώς και η απολογητική της Εκκλησίας ενάντια στον Εθνισμό.
Γεώργιος Τσαγκρινός διευθυντής του περιοδικού «Ιχώρ». (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, εκπομπή Οι Πύλες του Ανεξήγητου, Σάββατο 19/11/2005)
Θέση 2: «Φυσικά το βιωματικό μέρος των μυστηρίων (Ελευσίνια, Καβείρεια, Ορφικοδιονυσιακά κ.λ.π.) δημιουργεί ένα δυνατό υπόβαθρο στο ψυχοπνευματικό κόσμο του μύστη, για να πατήσει καλά ο φιλοσοφικός λόγος.»
Αντίθεση 2: Μήπως και η Ορθόδοξη λειτουργία δεν δημιουργεί από μόνη της ψυχοπνευματικό υπόβαθρο στον πρώτο τυχόντα πάνω εις το οποίο μια αρχαία ελληνική φιλοσοφική σκέψη μπορεί να πατήσει; Ή ο Χριστιανός που διαβάζει αρχαία φιλοσοφία ευρίσκεται μπρος από κάτι το τελείως διαφορετικό το οποίο δεν μπορεί να εννοήσει; Αλλά αν ακόμη αυτό δεν συμβαίνει, είναι άγνωστο επίσης το πώς εξάγεται το συμπέρασμα περί Ελευσίνιων, Καβείριων και Ορφικοδιονυσιακών ως υπόβαθρο της φιλοσοφίας εφόσον αυτά τα μυστήρια ήσαν όντως «μυστήρια» και δεν γνωρίζει κανείς σήμερα τι περιελάμβαναν, εκτός ίσως των ελευσίνιων περισσότερο. Αλλά και ο Αριστοτέλης αναφέρει γι’ αυτά ότι «ου μαθείν τι, αλλά παθείν και διατεθήναι» δηλαδή ο μυημένος δεν δέχονταν ουδέν δόγμα αλλά άκουγε και έβλεπε συμμετέχοντας στην δραματική αναπαράσταση του μύθου της Δήμητρας και του έδειχναν ιερά αντικείμενα. Το δράμα ήταν το ταξίδι της Ψυχής στον Υπόγειο Κόσμο και τους δίδασκαν τα μέσα για να πετύχουν αίσιο τέλος του ταξιδιού αυτού. Είναι βέβαια άξιο απορίας πως αυτό που διηγείται ο Αριστοτέλης δημιουργεί ψυχοφιλοσοφικό υπόβαθρο προς τον φιλοσοφικό λόγο ενώ ο Χριστιανισμός όχι. Μήπως τα «καρναβάλια» του Κάρνιου Απόλλωνα επιτυγχάνουν αυτό;
Θέση 3: «Ο Χριστιανισμός από την άλλη είναι γεμάτος δόγματα και στο βαθμό που παρουσιάζει κάποιες φιλοσοφικές σκέψεις είναι σχεδόν στο σύνολό τους, σκέψεις υιοθετημένες, για να μην πω, κατακλεμμένες από τους αρχαίους έλληνες σοφούς. Εδώ είναι η βασική διαφορά. Η ελληνική σκέψη στηρίζεται στην φιλοσοφία και μέσα από κει θεάται το ον, ενώ ο Χριστιανισμός στηρίζεται στην δογματική πίστη και στην εξ αποκαλύψεως αλήθεια όπου η φιλοσοφία δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα δεκανίκι για να στηρίξει με ένα δυσάρμονο τρόπο τα δόγματά του.»
Αντίθεση 3: Ο κάθε σοφός της αρχαιότητας πριν δημιουργήσει την δική του φιλοσοφική σχολή και δογματίσει, διότι ως γνωστό από την αρχαία σκέψη περί του Όντος τίποτα δεν έχει αποδειχθεί και συνεπώς έχουμε να κάνουμε με σκέψη που οδηγεί σε δογματισμό γύρω από υποθέσεις, δανείζονταν στοιχεία από προηγούμενους φιλόσοφους τις περισσότερες φορές, όπως π.χ. ο Πλάτωνας από τον Ηράκλειτο και τους Πυθαγόρειους, οι νεοπλατωνικοί από τον Πλάτωνα, οι Πυθαγόρειοι από τους Ορφικούς κ.ο.κ.. Αν και αυτοί δογματίζουν εντούτοις από τον κ. Γεώργιο Τσαγκρινό δεν αναφέρονται ως «κατακλέφτες» προηγούμενων ιδεών αλλά βέβαια εννοούνται ως συνεχιστές των.
Με το χαρακτηρισμό του «κατακλέφτη» χρεώνεται μόνο ο Χριστιανισμός. Γιατί άραγε; μήπως επειδή περιέχει και ξένες ιδέες ή αποκαλύψεις εκτός της ελληνικής σκέψης; Δηλαδή τι έπρεπε να πράξει ο Χριστιανισμός; Να μην δοκιμάσει να δει εάν οι παλιές σκέψεις έρχονται σε κάποια ταύτιση με την εξ αποκαλύψεως αλήθεια; Ή θα έπρεπε να ψάξει να βρει μόνο τις αντιθέσεις; Όπου υπήρχε διαφορά τις απαρνιόνταν, όπως ανάλογα και οι αρχαίες φιλοσοφικές σχολές δέχονταν μερικά εκ της αρχαίας γνώσης ή σκέψης, και σίγουρα όχι όλα. Όπου έτυχε ταύτιση, ο Χριστιανισμός επιβράβευσε την ελληνική σκέψη και επαύξανε.
Αλλά μήπως όμως και η ελληνική σκέψη ήταν πάντοτε μέσα σε αυστηρά ελληνικά πλαίσια; Μήπως οι νεοπλατωνικοί δεν ήσαν επηρεασμένοι από τους Χαλδαίους και τους Αιγυπτίους ως προς την σκέψη; Αυτοί γιατί δεν χαρακτηρίζονται «κατακλέφτες» αν όχι των προηγούμενων ελληνικών ιδεών τουλάχιστον εκείνων των Χαλδαϊκών ή των Περσικών;
Όχι, η ανθρώπινη σκέψη είναι αμφίδρομη όπως και ο πολιτισμός. Αν οι Χριστιανοί δεν σκέπτονταν, όπως διατυπώνεται στην θέση 1, παρά την αποκαλυπτικότητα του Θεού τους, δεν θα χρειάζονταν ποτέ να «κατακλέψουν» τις προηγούμενες ελληνικές και μη σκέψεις γύρω από το Ον. Αλλά και αν ακόμη τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει και όντως ο Χριστιανισμός δεν χρησιμοποιεί την ελληνική σκέψη παρά μόνο ως δεκανίκι, όπως αναφέρει ο κ. Τσαγκρινός, τότε είναι άξιο απορίας γιατί υποστηρίζεται η θέση 2. Δηλαδή πώς υποστηρίζεται ότι η αρχαία θρησκεία των ελλήνων είναι το υπόβαθρο της φιλοσοφίας; Μήπως δεν μπορεί να υποστηριχθεί ότι η δεύτερη είναι το δεκανίκι της πρώτης και μάλιστα εκείνο το σπασμένο (εξορίες και καταδίκες φιλοσόφων) όσο αφορά ακόμη και την σημερινή της εκδοχή; Αν δεν τυγχάνει έτσι τότε δεν μπορεί να εννοηθεί πως συνδυάζεται η αρχαία θρησκεία με την αρχαία φιλοσοφία όταν ο Πλάτωνας ή ο Απολλώνιος ο Τυανέας λ.χ. επιθυμεί την δημιουργία «νέας θρησκείας». Δεν μπορεί επίσης να εννοηθούν οι εξορίες ή οι καταδίκες εκείνων των σοφών που δεν συμφώνησαν μαζί της.
Αλλά καλό θα ήταν ο αναγνώστης να διαβάσει και στο τέλος του πίνακα του «ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ».
Θέση 4: «Δεν απορρίπτω κανένα κομμάτι της ελληνικής σκέψης αρκεί να είναι σκέψη. Θα έλεγα ότι όλοι είναι με τον ένα τρόπο ή τον άλλο τρόπο ένθεοι, αλλά λιγότερο ένθεο θα θεωρούσα, ας πούμε, τον Λουκιανό. Θα τον θεωρούσα περισσότερο ένα σκεπτικιστή φιλόσοφο, ο οποίος μπορεί να κάνει πλάκα με τον Δία, όπως στο Ζευς ελεγχόμενος»
Αντίθεση 4: Γιατί ο Χριστιανισμός δεν λογίζεται ως σκέψη; Δεν χρειάστηκε σκέψη για να αποσαφηνισθούν τα δόγματα και οι αλήθειες του Χριστιανισμού; Στην θέση 8 αναφέρει ο κ. Τσαγκρινός ότι ο Χριστιανισμός είναι ακαταλαβίστικος. Ναι, ακαταλαβίστικός όταν τον πλησιάζει κανείς επιφανειακά και βεβιασμένα κυρίως με τάση απόρριψης. Και στο Χριστιανισμό χρειάζεται σκέψη για την εύρεση της αλήθειας χωρίς όμως και αυτή να είναι ενδεικτική ως προς την σωτηρία. Μήπως όμως και ο Ηράκλειτος δεν υπήρξε σκοτεινός φιλόσοφος και μάλιστα «ακαταλαβίστικος» για πολλούς άλλους σοφούς των καιρών του; Τι μπορεί να σημαίνει αυτό; (ακαταλαβίστικο). Μήπως δεν χρειάζεται σκέψη, και μπόλικη μάλιστα, ενάντια στις αιρέσεις και κατά των νεοΕθνικών; Διότι όποιος δεν σκέπτεται ευκόλως πλανάται. Αλλά και αν ακόμη θεωρήσουμε την αρχαία μυθολογία ή θρησκεία, εκεί τι σκέψη μπορεί να υπάρχει πέραν της αλληγορικής ως προς τα θεία; Αυτή γιατί δεν κατακρίνεται παρά μόνο ο Χριστιανισμός είναι ο «μη σκεπτόμενος;». Ο δογματισμός δηλαδή υπέρ της μυθολογίας είναι σκέψη (βλέπε και Πλάτωνα);
Θέση 5: «Ας μην ξεχνάμε ότι και ο Αναξαγόρας, διδάσκαλος του Περικλέους, είχε κατηγορηθεί από τους Αθηναίους για αθεΐα και για να γλιτώσει έφυγε από την Αθήνα. Όμως οι διώκτες του ήταν μια, κάτω του μετρίου μάζα. ¶σε που κι αυτός πίστευε σε κάτι που πλησιάζει την έννοια του Θεού. Πίστευε στον υπέρτατο νου. Στην περίπτωση του Σωκράτους, ο οποίος αντιμετώπιζε μαζί με άλλες και την κατηγορία ότι δεν πιστεύει στους πατρώους θεούς, είχαμε μια καταδίκη, όπου το κρίσιμο ποσοστό που τάχθηκε υπέρ της καταδίκης του ήταν ελάχιστο. Μόλις 30 ψήφοι περισσότεροι σε ένα σύνολο 500 Ηλιαστών. Στην ουσία η Αθήνα είχε διχαστεί στην περίπτωση του Σωκράτη. Είναι άδικο λοιπόν να φορτώνουμε την καταδίκη του Σωκράτους σ' ολόκληρη της Αθήνα.»
Αντίθεση 5: Εδώ, οι διώκτες του Αναξαγόρα παρουσιάζονται ως μια κάτω του μέτριου μάζα; Δηλαδή οι αρχαίοι ημών πρόγονοι θρησκευτείς που καταδίκασαν τον Αναξαγόρα ήταν κάτω του μετρίου; Ότι δηλαδή δεν παραδέχονται οι σημερινοί νεοΕθνικοί εφόσον κατά αυτούς η Εθνική θρησκεία είναι η μόνη για νοήμονες;
Στην δε καταδίκη του Σωκράτη αναφέρεται ως «ελάχιστη» η διαφορά 30 ψήφων σε 500 δικαστές. Πολύ καλό ρητορικό τέχνασμα διότι στην 1η καταδίκη το αποτέλεσμα ήταν Ένοχος 280 - Αθώος 221 ήτις διαφορά 59, δηλαδή σχεδόν διπλάσια του 30 που αναφέρεται (ποσοστό 56%) Βέβαια αυτό αφορά την πρώτη απόφαση διότι στην 2η το αποτέλεσμα μεταβλήθηκε σε Ένοχος 360 - Αθώος 141, ήτις διαφορά 219 (70%). Αλλά αν και πάλι υποστηριχθεί ότι η διαφορά ήταν μικρή, δηλαδή 30 ψήφων, εντούτοις ο αριθμός των πολιτών που αποφάσισε την καταδίκη δεν ήταν μικρός διότι θα ήταν Ένοχος 265 - Αθώος 235, ποσοστό της τάξης του 53% θα τον καταδίκαζε. Δηλαδή αυτό το ποσοστό 53% είναι «ελάχιστο»; Τι να πει κανείς;
Πάντως σαφώς και είναι άδικο να φορτώνουμε την καταδίκη σε όλη την Αθήνα, αλλά γιατί είναι δίκαιο να φορτώνονται όλοι οι Χριστιανοί τις εκτελεστικές αποφάσεις ορισμένων Βυζαντινών αυτοκρατόρων κατά τους νεοΕθνικούς; (ποσοστό κάτω του 0.000000001%)
Θέση 6: «Κατά τη γνώμη μου οι φιλοσοφικοθρησκευτικές σχολές των Πυθαγορείων, των Πλατωνικών και των νεοπλατωνικών, αλλά σε ένα μεγάλο βαθμό και των Στωικών, ήταν οι βάσεις πάνω στις οποίες οικοδομήθηκε η διαποτισμένη από τον Λόγο θρησκεία των Ελλήνων.»
Αντίθεση 7: ¶ξιο απορίας είναι το πώς οι Πυθαγόρειοι διαμόρφωσαν την πανάρχαια κατά τους νεοΕθνικούς θρησκεία των ελλήνων εφόσον μεταγενέστεροι αυτής και ενώ τελούσαν υπό έντονο μυστικισμό σύμφωνα με τον οποίο αν κάποιος φανέρωνε τις Πυθαγόρειες διδασκαλίες ήταν επάξιος του θανάτου. Όσο αφορά τώρα την θρησκεία του Πλάτωνα είναι πασίγνωστο ότι αυτός ο φιλόσοφος ουδέποτε επηρέασε την λαϊκή θρησκεία παρά μόνο την φιλοσοφική σκέψη. Εύκολα μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι περισσότερο επηρέασε την Χριστιανική θρησκεία και ιδίως την κοινωνία παρά εκείνη την αρχαία (δες καρναβάλι) όπως και ο εν λόγω κύριος υποστηρίζει στην θέση του 12. Οι δε νεοπλατωνικοί παρουσίασαν σύμπλεγμα μυστικισμού, θεουργίας, ανατολικών μυστηρίων ως και χριστιανικών στοιχείων και σίγουρα παρουσιάστηκαν αρκετά αργότερα στην θρησκευτική σκηνή.
Θέση 7: «Οι σοφοί των σχολών αυτών είχαν μια βαθιά αίσθηση ευθύνης για ότι σκέπτονταν και ό,τι έκαναν. Όταν γινόντουσαν μυσταγωγοί και ψυχαγωγοί με ευθύνη, σε οδηγούσαν στους ανώτερους κόσμους»
Αντίθεση 7: Δηλαδή μπορεί να φανταστεί κανείς την ευθύνη των χριστιανών ενώπιον των συνανθρώπων τους αλλά και ενώπιον του ίδιου του Θεού ως προς την διδασκαλία της θείας αποκαλύψεως και όχι για τους τυχόν υποθετικούς ανώτερους κόσμους. Ο Χριστιανός διδάσκαλος έχει να κάνει με το όντως Όν και όχι με το τυχών Ον ή με το Ον που ναι μεν πλησιάζετε με την σκέψη αλλά που δεν έχει αποκαλυφτεί. Ο Χριστιανός διδάσκαλος πρέπει με την ανθρώπινή του σκέψη να κατηχήσει γύρω από το αποκαλυμμένο Θεό.
Θέση 8 «Αυτή είναι η ομορφιά της ελληνικής σκέψης, φιλοσοφίας και θρησκείας: ότι μπορεί να αγκαλιάσει τον καθένα. Δεν είναι ένα δόγμα ακαταλαβίστικο, όπου σου λέει ο άλλος «δεν μπορείς να το καταλάβεις, γιατί δεν είσαι θεολόγος». Στον ελληνικό λόγο αρκεί να είσαι άνθρωπος που σκέφτεται»
Αντίθεση 8: Κανείς δεν υποστηρίζει ότι η σκέψη και ιδίως εκείνη η Ελληνική είναι άσχημη, του‘ναντίων, αλλά όταν το όντως Ον αποκαλύπτεται τότε ο άνθρωπος δεν πρέπει να κλείνει τους οφθαλμούς του και μην πιστεύει. Διότι όταν δεν πιστεύει χωρίς φανερό ή λογικό λόγο τότε δεν έχει διαφορά από εκείνον που πιστεύει χωρίς λόγο, όσο αφορά τη σκέψη. Όσο αφορά τα θεία όμως ο πιστεύων έχει το πάνω χέρι, διότι το Όντος Ον φανερώθηκε και είναι ο Χριστός Νυμφίος. Αλλά και στο θέμα του εναγκαλισμού, ο Χριστιανισμός είναι ανώτερος διότι μπορεί να αγκαλιάσει τον πιο «χαμηλό» και τον πιο «ανώτερο», τον πρώτο με την πίστη του και τον δεύτερο με την σκέψη του και αντιστρόφως. Είναι απλά θέμα επιλογής.
Θέση 9: «Σε πολλές περιπτώσεις έχουμε πάρει λάθος κατευθύνσεις γιατί έχουμε στο μυαλό μας μια άποψη ότι ντε και καλά, ο θεός είναι μια ιδέα, είναι κάτι που είναι εκτός ύλης, δηλαδή όχι μέσα στο σύμπαν. Όμως η ελληνική προσέγγιση είναι ότι «εν τω παν» Μπορεί γιατί όχι άλλωστε ο Θεός να είναι υλικότατος»
Αντίθεση 9: Με τι απόδειξη μπορεί κάποιος να αποδείξει ότι έχουμε πάρει λάθος κατευθύνσεις και όχι το αντίστροφο; Με εικασίες και υποθέσεις; Η ελληνική προσέγγιση σαφώς και δεν είναι απλά και συνολικά «εν τω Παν». Έπ’ αυτού βλέπε τους μέγιστους Πλάτωνα και Αριστοτέλη αλλά ακόμη και αυτό τον άθεο κατά αρχαίους Επίκουρο διότι θεώρησε τους θεούς εκτός της ύλης. (Εμμένοντας ακόμη και στην φράση «εν τω Παν» πρέπει να ξεκαθαριστεί κάτι περί αυτής, διότι αναμασιέται συνεχώς και αφελέστατα από αρκετούς νεοΕθνικούς. Η εσφαλμένη ερμηνεία του ονόματος του θεού Παν (όλον, σύμπαν) παρέσυρε τους στωικούς και τους ορφικούς να καταστήσουν τον Πάνα θεό της παγκόσμιας ζωής, προσωποποίηση όλων των δυνάμεων της φύσης [Μέγα Πάνα] «Πάνα καλώ κρατερόν, νόμοιον, κόσμοιο το σύμπαν-ουρανόν, ηδέ θάλασσαν, ηδέ χθόνα παμβασίλειαν- και πυρ αθάνατον, τάδε γαρ μέλη έστί τα Πανός»)
Θέση 10 : «ο Ζευς δεν είναι μόνο η ενέργεια του κεραυνού, είναι ένα ον που είναι ανοιχτό στην επικοινωνία προς τα όντα του σύμπαντος. είναι η ζεύξης των πάντων.»
Αντίθεση 11: Ο Χριστιανισμός θεωρείται ως δογματισμός έστω και αν έχει και ιστορικές ή αρχαιολογικές μαρτυρίες που τείνουν στην απόδειξη της αποκαλύψεως του πραγματικού Όντος, του Ιησού Χριστού. Ο Ζευς ή ζεύξης των πάντων ή ενέργεια του κεραυνού ποίες έχει ώστε να δογματίζετε περί αυτού εφόσον είναι ον;
Θέση 11: «Ο Θεός ή οι θεοί που πιστεύω, είναι αυτό που περιγράφουν όλοι οι έλληνες σοφοί πρόγονοι. Η προσέγγιση των θείων οντοτήτων μέσα από μια επιστροφή στις φυσικές θείες δυνάμεις, όπως τις προσέγγισαν οι στωικοί φιλόσοφοι και όπως τις συλλάμβαναν απλά, αλλά ουσιαστικά οι αρχαίοι έλληνες, είναι κάτι που με συναρπάζει.»
Αντίθεση 12: Είναι αναφαίρετο δικαίωμά του κάθε ανθρώπου να πιστεύει όπου και όπως θέλει αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι εκεί που πιστεύει και αυτό που πιστεύει περιγράφεται από όλους τους αρχαίους έλληνες σοφούς, είτε αυτός είναι Χριστιανός είτε είναι αρχαίο- ή νέο-Εθνικός. Η φιλοσοφία έχει πολλούς κλάδους οι οποίοι ανοίγονται προς διαφορετικές κατευθύνσεις και ουδέποτε συνέκλιναν προς τον ίδιο τελικό σκοπό. Αν όλοι συνέκλιναν στον ίδιο θεό ή θεούς τότε δεν θα υπήρχαν καταδίκες εναντίων μερικών και τιμές για μερικούς άλλους όπως επίσης δεν θα υπήρχαν διαφορετικές φιλοσοφικές σχολές - αιρέσεις.
Θέση 12: (περί θείου τριγώνου και Θείας Τριάδας). Αυτό είναι το αστείο, ότι ενώ νομίζουμε ότι είναι χριστιανικά, στην ουσία είναι σχεδόν όλα πλατωνικές σκέψεις. Ο Πλάτων στους Νόμους του το περιγράφει αυτό. Περιγράφει τη μια ψυχή...καταλήγει σε 4 τριάδες Θεοτήτων, εκ των οποίων προκύπτει το 12θεο. Το Εν λοιπόν, οι Τριάδες και το Δωδεκάθεο έχουν κοινό πυρήνα, την κρυμμένη μέσα στο γνόφο Θεία Έννοια. Ο Πλωτίνος που εμβαθύνει στην ουσία του Θείου Γνόφου, βασίζεται και αυτός στον Εν και στην Τριαδικότητα. Τον Πλωτίνο τον έχουν κατακλέψει οι Πατέρες του Χριστιανισμού. Στον Στωικό Κλεάνθη και τον Επίκτητο ακόμη και τον Επίκουρο, για τον Πλάτωνα εξυπακούεται, τους έχουν επίσης ξεδιάντροπα αντιγράψει.
Αντίθεση 12: Ο αρθρογράφος θεωρεί «αστεία» τα περί Τριαδικού Θεού. Και για να γελάσει ακόμη λίγο περισσότερο κάνοντας και τον αναγνώστη να πράξει το ίδιο αναφέρει ότι «είναι σχεδόν όλα πλατωνικές ιδέες». Αναλύοντας κανείς δεν μπορεί να καταλάβει ποια μπορεί να είναι η σχέση μεταξύ Ενός Θεού με 3 πρόσωπα και τριών τετράδων = 12 θεών. Ή ακόμη που μπορεί να έχει σχέση ∞ (άπειρο = πολυθεΐα), έστω και αν αυτό διαιρείται με το 3, με τον Ένα Θεό με 3 πρόσωπα; Παρακάτω υβρίζει τους Χριστιανούς ως κλέπτες και ξεδιάντροπους αντιγραφείς, και δεν τους αναφέρει ως συνεχιστές των ελληνικών ιδεών (βλέπε και Θέση - Αντίθεση Νο 3), του Πλάτωνα, του στωικού Κλεάνθη (κατηγόρησε τον Αρίσταρχο για τις ηλιοκεντρικές του απόψεις ως ασεβή), του Επίκουρου (χαρακτηρίστηκε άθεος στην αρχαιότητα) και του στωικού Επίκτητου (που εξορίστηκε από τους ρωμαίους και που ο Χρυσόστομος και ο Γρηγόριος τον θαύμαζαν και που ο Ωριγένης τον θεωρεί ωφελιμότερο και αυτού του Πλάτωνα. Το «Εγχειρίδιο» του μάλιστα, με μικρές παραλλαγές επανειλημμένα εφαρμόστηκε από τους μοναχούς ως κανόνας μοναχικού βίου και ως κατήχηση ενάρετου ανθρώπου. Δηλαδή το βιβλίο του Επίκτητου από την θεωρία πέρασε στην πράξη μέσα στον Χριστιανισμό, ενώ είναι φανερό τι τύχη έχει αυτό ως ηθική στα σημερινά καρναβάλια από τους «αρχαιολάτρες» νεοΕθνικούς). Δηλαδή πολλές φορές υποστηρίζεται ο Χριστιανισμός ως «μη έχων» σχέση με την αρχαία θέαση, την αρχαία ηθική του ελληνικού κόσμου και άλλες φορές αντί να παρουσιάζεται ως συνεχιστής, αντιθέτως παρουσιάζεται ως κλέπτης!!!. Δηλαδή κύριοι ο υιός είναι κλέπτης του πατέρα εφόσον από αυτόν μαθαίνει και συμπληρώνει τις εμπειρικές (αποκαλυπτικές) ανακαλύψεις του; Στην φύση κύριοι, τα μικρά ζώα είναι κλέπτες της διδασκαλίας των γονιών τους ή συνεχιστές των; Μήπως όμως ο κ. Γεώργιος γνωρίζει ότι ο τριαδικός Ένας Θεός αναφέρεται στα Ερμητικά κείμενα πολύ πριν του Πλάτωνος; Δηλαδή τι πρέπει να υποστηριχθεί; Ότι ο Πλάτωνας έκλεψε την ερμητική θεολογία; Ότι ο Πλάτων είναι ξεδιάντροπος κλέφτης; ή μήπως είναι συνεχιστής; (βέβαια μπορεί και να μην είναι και όλα αυτά να είναι τυχαία. Σημασία όμως έχει η κατανόηση αυτής της τεχνητά παρουσιαζόμενης απόλυτης διάσπασης Ορθοδοξίας - Αρχαίου Κόσμου, όπως παρουσιάζεται από μερικούς «καλοθελητές»)
Θέση 13: Ο όρος «ελληνοορθοδοξία» δεν μπορεί να σταθεί. Αυτό το γεμάτο ουσία «ελληνο» κυριολεκτικά χρησιμοποιείται από μια ύποπτη σκοπιμότητα. Το «Ορθοδοξία» από μόνο του, όπως και κάθε άλλη χριστιανική τάση, έχει σχέση με τον Ιουδαιογιαχβισμό και από μόνο του δεν μπορεί να σταθεί επειδή στερείται Λόγου και χρειάζεται οπωσδήποτε δεκανίκια. Αυτά τα δεκανίκια τα αρπάζει από την δύναμη της ρίζας «ελληνο». Ένας πραγματικά Ορθόδοξος θα έλεγε ότι του αρκεί να είναι Ορθόδοξος και δεν του χρειάζεται να είναι ούτε έλληνας, ούτε βούλγαρος, ούτε πορτογάλος και ένας έλληνας θα έλεγε πάλι ότι του αρκεί να είναι έλληνας και όλα τα άλλα εξυπακούονται!
Αντίθεση 13: Το γεμάτο ουσία «έλληνο», όπως αναφέρει ο εν λόγω κύριος, πολλές φορές διαφυλάχθηκε από την Ορθοδοξία, όπως συνέβη σε πολλά Αφρικανικά κράτη με ελληνικό στοιχείο. Όπως διαφυλάχθηκε και στο Βυζάντιο παρά την αντίθεση Χριστιανισμού - Εθνισμού, γι αυτό και όταν το Χριστιανικό Βυζάντιο καταλύθηκε αυτό το «έλληνο» διαχύθηκε στην δύση, η οποία διαφωτίστηκε μόλις τον 18 αιώνα και όχι νωρίτερα, και μετά μας «άλλαξε τα φώτα» διαφωτίζοντας με αθεΐα τον διαφωτιστή της. Ας μην ήταν η Τούρκικη σκλαβιά και όλα αυτά που λέγονται σήμερα θα ήταν ανούσια.
Αλλά αν ακόμη και αυτό είναι αλήθεια τότε μήπως και η νεοΕθνική θρησκεία δεν χρησιμοποιεί αυτό το «έλληνο» και ιδίως το «αρχαίο», το οποίο είναι ακόμη πιο ύποπτο, ώστε να δώσει βάρος στον όρο «θρησκεία»; ¶λλωστε ποια η διαφορά της αρχαίας θρησκείας μέσα από την στωική πολυθεϊστική υλιστική θέαση, με την κλασσική φυσιολατρία - ανιμισμό που απαντάται και στην πιο απλή και απόμακρη και άνευ Λόγου και φυσικά μη «έλληνο» ιθαγενή φυλή της γης; Αλλά π.χ. και οι πανάξιοι σεβασμού Κάλας, αυτοί οι απόγονοι του Μ. Αλέξανδρου, και «υπερέλληνες» κατά Εθνικούς, πόσο «ελληνο» διαφύλαξαν με τα σεβαστά, εντούτοις, ξόανά τους από την εποχή της παραμονής τους στο Αφγανιστάν;
Όσο αφορά τα «δεκανίκια», αν μπορούμε να τα ορίσουμε έτσι, του «έλληνο», θα πρέπει να τονισθεί ιδιαιτέρως ότι αυτά δεν «αρπάχτηκαν» βίαια από τον ελληνισμό αλλά ο ελληνισμός τα πρόσφερε με ευλάβεια στον Χριστό και κατ’ επέκταση στον Χριστιανισμό, μετατρέποντας τον σε Ορθοδοξία. Όπως έχω πολλαχού αναφέρει οι πρωτο-Χριστιανικοί πατέρες και απολογητές του Χριστιανισμού ήσαν έλληνες νεοπλατωνικοί τους οποίους κανείς δεν «άρπαξε» αλλά εθελοντικά προσφέρθηκαν στο πλήρωμα της Ανατολικής Εκκλησίας.. Γι αυτό ένας πραγματικά Ορθόδοξος μπορεί και να μην είναι «Έλληνας» αλλά σίγουρα μπορεί να νιώσει τέτοιος, αν εμβαθύνει στο δόγμα και στην Ορθόδοξη σκέψη και δεν μείνει στην επιφάνεια. Γι αυτό και μέχρι σήμερα τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Δύση αν κάποιος «αρκεστεί» να είναι Έλληνας «εξυπακούεται» ότι είναι και Ορθόδοξος. Διότι η «Ανατολική Εκκλησία» ποτέ δεν ξεπέρασε στο μυαλό των Χριστιανών του κόσμου ανατολικότερα του γεωγραφικού χώρου της Ελλάδας ή της πάλαι ελληνικής Μ. Ασίας ή της ελληνικής Αλεξάνδρειας. ¶λλωστε και ο κ. Τσαγκρινός αναφέρει σε κάποια άλλη θέση του πολύ παραπάνω «Η πατρίδα μας - είτε αυτό λέγεται Ρώμη που κατακτά την Ελλάδα με τα όπλα αλλά η ίδια κατακτείται από το ελληνικό πνεύμα, είτε λέγεται πολυεθνικό Βυζάντιο, το οποίο με τους Μακεδόνες βασιλείς, τους Λασκαραίους και τους Παλαιολόγους και με πατριάρχες σαν τον Φώτιο εξελληνίζεται πλήρως…»
Γιατί ο εν λόγω κύριος είναι προκατειλημμένος έναντι του Χριστιανισμού; διότι σε άλλη παράγραφο της ίδιας συνέντευξής του λέει (σελίς VI) : «Προσωπικά, Νέα Ελληνικότητα θεωρώ όλο αυτό το ζυμάρι των αρχαίων ελληνικών φιλοσοφικών ρευμάτων μαζί με τις σύγχρονες φυσικές επιστήμες και τέχνες, όπως και με τα φιλοσοφοθρησκευτικά συστήματα και άλλων αρχαίων λαών τής γης, με την προϋπόθεση ότι τα πάντα θα περιδινίζονται γύρω από τον άξονα τής ελληνικής σκέψης».
Και ενώ δέχεται τα πάντα, εξαιρεί το Χριστιανισμό από σφοδρή προκατάληψη, και τον κατηγορεί ως κλέφτη, επειδή «περιδινίζεται γύρω από τον άξονα τής ελληνικής σκέψης» κατά τα ίδια του τα λόγια. Είναι σαφής η αντίφασή του, και η προκατάληψή του. (Ως Ανώνυμος Απολογητής ο γράφων ευχαριστεί την Ο.Ο.Δ.Ε. γι’ αυτή της την λεπτομερή αλλά άκρως σημαντικότατη επισήμανση η οποία του είχε διαφύγει.
Μια άλλη προκατάληψη του εν λόγω αρθρογράφου μπορεί να δει κανείς στην ενότητα Τυανέας
¶ραγε η κάτωθι αρχαιολογική ανακάλυψη έρχεται σε συμφωνία με τα ιδεολογικά φιλοσοφικοθρησκευτικά πιστεύω των νέο-Εθνικών της Ελλάδας; ή στα αλήθεια τους ενοχλούν τα σημερινά αεροδρόμια στον τύμβο των μαραθωνομάχων ως ασεβή και ιερόσυλα και όχι τα Αιγυπτιακά ιερά των αρχαίων προγόνων;
«Προσωπικά, Νέα Ελληνικότητα θεωρώ όλο αυτό το ζυμάρι των αρχαίων ελληνικών φιλοσοφικών ρευμάτων μαζί με τις σύγχρονες φυσικές επιστήμες και τέχνες, όπως και με τα φιλοσοφοθρησκευτικά συστήματα και άλλων αρχαίων λαών τής γης, με την προϋπόθεση ότι τα πάντα θα περιδινίζονται γύρω από τον άξονα της ελληνικής σκέψης». (Πηγή: Περιοδικό «Τρίτο Μάτι», τεύχος 109, Γεώργιος Τσαγκρινός )
Απολογητής: Γι αυτό και ο κ. Γεώργιος Τσαγκρινός παρουσιάζει και την εμφάνιση θεότητας στον φιλόσοφο Πλωτίνο, μετά από επίκληση στο ιερό της Ίσιδας. Ότι άλλο ευπρόσδεκτο, εκτός από Ιησού Χριστό. Αναρωτιέμαι τι έχουν πάθει οι Έλληνες…
Το άγαλμα της Ίσιδας από το Αιγυπτιακό ιερό στην Μπρεξίζα [ΒΑ τμήμα της περιοχής, όπου άλλοτε βρίσκονταν η αμερικανική βάση της Νέας Μάκρης και σε απόσταση 1500μ. από τον τύμβο των Μαραθωνομάχων, σώζονται τα ερείπια ενός μεγάλου ιερού Αιγυπτιακής θεότητας, από τα μεγαλύτερα στην Ελλάδα, καθώς καλύπτει έκταση περίπου 4 στρεμμάτων. Το ιερό κατασκευάστηκε τον 2ο αιώνα μ.Χ. από τον Ηρώδη τον Αττικό, ο οποίος κατάγονταν από τον Μαραθώνα. Ο Ηρώδης ίδρυσε το ιερό της Μπρεξίζας επηρεασμένος, ίσως, από κάποιο ταξίδι του στην Αίγυπτο ή μιμούμενος τον αυτοκράτορα Αδριανό, ο οποίος είχε κατασκευάσει μια μικρογραφία τοπίου του Νείλου με Σεραπείο (ιερό του θεού Σέραπη) στην έπαυλη του στην Τρίπολη. Οι ανασκαφικές έρευνες μτά το 1967 και 1968 είχαν φέρει στο φως τα πρώτα ευθρήματα: … Είχαν επίσης αποκαλυφθεί δύο υπερφυσικού μεγέθους αγάλματα αιγυπτιακής τεχνοτροπίας: ένα άγαλμα του Αντίνοου (ευνοούμενου του Αδριανού) και το κάτω μέρος αγάλματος με τα διακριτικά της Ίσιδος…Το ιερό αποδίδεται στη λατρεία της Ίσιδος, εξαιτίας των αγαλμάτων της θεάς, τα οποία βρέθηκαν στις ανασκαφές. Η λατρεία της Ίσιδος διαδόθηκε από την Αίγυπτο στην Ελλάδα κατά τους Ελληνιστικούς Χρόνους και είναι αξιοσημείωτο ότι κατά τους αυτοκρατορικούς χρόνους, οι περισσότεροι ιερείς της Ίσιδος εκτός Αιγύπτου ήσαν Έλληνες. Σύμφωνα, όμως, με μια άλλη άποψη, πρόκειται για το ιερό του Κανώβου, ο οποίος ήταν κυβερνήτης της ναυαρχίδας του Μενελάου και ο οποίος πέθανε από δάγκωμα φιδιού στην Αίγυπτο κατά την επιστροφή του από την Τροία. Στο ιερό, το οποίο μνημονεύει ο Φιλόστρατος, λατρεύονταν, εκτός από τον Κάνωβο, και άλλοι Αιγυπτιακοί θεοί (Β. Πετράκος, Ο Μαραθών, Αθήνα 1995, σσ. 80 - 81 ]. (Πηγή: Περιοδικό «Corpus, Αρχαιολογία και Ιστορία των Πολιτισμών», τεύχος 40, σελίδα 7)
Η Σφίγγα από το αιγυπτιακό ιερό της Μπραξίζας [φώτ. ΑΠΕ] (Πηγή: Περιοδικό «Corpus, Αρχαιολογία και Ιστορία των Πολιτισμών», τεύχος 40, σελίδα 7)
Τόσο «έλληνες» ένιωθαν με την αρχαία Ελληνική θρησκεία οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, ώστε αποδέχονταν ναό της Αιγυπτιακής Ίσιδας στο ιερό νησί του Απόλλωνα, όπως άλλωστε και στο μαντείο των Δελφών
Ο ναός της Ίσιδας στη Δήλο. Στο μέσον διακρίνεται το ακέφαλο άγαλμα της θεάς. (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, άρθρο «Κυκλάδες ή Κυκνάδες», Χάρης Μιχ. Κουτελάκης, Διδάκτωρ Βυζαντινής Αρχαιολογίας -Ιστορικός, τεύχος 4, σελίδα 115)
Ας φανεί παρακάτω πόσο η αρχαία θρησκεία έχει επηρεάσει πολλούς «ελληνιστές» αρθρογράφους
Ηρώδης ο Αττικός (Πηγή: Περιοδικό «Ιχώρ», τεύχος 21, άρθρο «Οι Αφανείς Επιφανείς, Τιβέριος Κλαύδιος Ηρώδης Αττικός Μαραθώνιος Λεύκιος Βιδούλλιος Ίππαρχος», Σπύρος Παπαδάκης, σελίδα 70)
«Ένας επιπλέον λόγος δυσκολίας για αντικειμενική έρευνα των προσώπων εκείνης της ιστορικής περιόδου είναι και η επιτυχής, θα έλεγε σκωπτικά κανείς, προσπάθεια ορισμένων φανατικών θεολόγων, απολογητών του χριστιανισμού να μας παρουσιάσουν την εποχή των πρώτων χριστιανικών αιώνων στον ευρύτερο ελληνικό χώρο ως εποχή πολιτικής, οικονομικής και πολιτιστικής παρακμής υποστηρίζοντας ότι οι ελληνικοί ή ελληνίζοντες πληθυσμοί των μεγάλων πόλεων στα παράλια του Αιγαίου, αλλά και της Μεσογείου τελούσαν σε οικονομική, ηθική και πολιτισμική παρακμή. Ότι με λίγα λόγια δηλαδή η φιλοσοφία, οι Τέχνες, η οικονομία και η κοινωνική συνοχή είχαν καταρρεύσει και ότι οι άνθρωποι σε όλο τον τότε γνωστό ελληνικό κόσμο περίμεναν ως «μάνα εξ ουρανού» ένα νέο κοινωνικό - ηθικό - θρησκευτικό λόγο, για αν τους απολυτρώσει και να τους επαναπροσανατολίσει σε νέους, πνευματικούς ιδίως, ορίζοντες, με σκοπό βέβαια να εγκαταλείψουν τις «πεπλανημένες» Εθνικές τους πνευματικές και ηθικές διδασκαλίες, που ήταν γεννήματα «ειδωλολατρικών» θεολογιών και «μωράς» φιλοσοφίας. Όλοι οι παραπάνω όμως ισχυρισμοί - θέσεις για ένα αμερόληπτο μελετητή της συγκεκριμένης χρονικής περιόδου, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ψεύδη επί ψεύδων, συκοφαντίες επί συκοφαντιών, πλαστογράφηση της ιστορίας, αλλά και αποσιώπηση των σπουδαίων μορφών της επίμαχης ιστορικής περιόδου, που έφεραν σαν αποτέλεσμα σήμερα οι περισσότεροι μας να γνωρίζουν από ελάχιστα έως καθόλου για μεγάλες μορφές του Ελληνικού πολιτισμού, όπως ο Ηρώδης ο Αττικός.
Η αλήθεια λοιπόν είναι ότι τα πρώτα τετρακόσια χρόνια της «Ρωμαιοκρατίας» δεν υπήρξαν καθόλου χρόνια παρακμής πολιτιστικής, αλλά μόνο πολιτικής και στρατιωτικής αποδυνάμωσης των ελληνικών πόλεων - κρατών. Ο πολιτισμός γενικά εκκαλιεργείτο ακώλυτα και ειδικότερα η φιλοσοφία, οι τέχνες, οι επιστήμες και η θεολογική σκέψη. Ο Ελληνικός πολιτισμός, χωρίς ποτέ να σβήσει, ακτινοβολούσε στην οικουμένη και άρχισε να φθίνει μόνα όταν ξενόφερτες, ολοκληρωτικές κι μισαλλόδοξες κοσμοθεάσεις υπό τον απατηλό μανδύα μιας νέας θρησκείας, ήλθαν ως παρελκόμενα της «ρωμαιοκρατίας» να καταστρέψουν καθετί υλικό ή πνευματικό, που έστω και κατ΄ ελάχιστο θύμιζε την αρχαία Ελλάδα: οι νέες βέβαια κοσμοθεάσεις από μόνες τους ποτέ δεν μπόρεσαν να απειλήσουν την ελληνική κοσμοθέαση, αλλά θα απερρίπτοντο ως αφελείς και ανόητες στον κάλαθο των αχρήστων, όπως και έγινε τους δύο πρώτες χριστιανικούς αιώνες. Όπως η αρχικώς διατυμπανισθείσα ανεξιθρησκία του διατάγματος των Μεδιολάνων ετέθη σύντομα στο περιθώριο και αντικαταστάθηκε από σειρά ολόκληρη αυτοκρατορικών διαταγμάτων περί υποχρεωτικής νέας θρησκείας και θέσεως εκτός νόμου κάθε τι ελληνικού. Θρησκεία, φιλοσοφία, τέχνες, αθλητισμός, ήθη, έθιμα, ακόμη και απλές καθημερινές συνήθειες, που δεν ήσαν σύμφωνες με το πνεύμα της νέας κόσμοθέασης, έγιναν επικίνδυνες για το καθεστώς. Να λοιπόν γιατί δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα για σπουδαίες πολιτιστικές περιόδους, όπως η περίφημη δεύτερη σοφιστική και επιφανείς προσωπικότητες, όπως ο Ηρώδης ο Αττικός, ο Πλωτίνος, ο Πορφύριος, ο Κέλσος, ο Απολλώνιος και άλλοι. Αλλά επί του παρόντος, ας περιορίσουμε την ιστορική μας αναδρομή στον Ηρώδη και την εποχή του….
…Αρχές του 19ου αιώνα εντοπίσθηκαν ίχνη μια επάλευως στην Εύα Κυνουρίας και στις αρχές του 20ου αιώνα από επιγραφές που βρέθηκαν επί τόπου, απεδόθη στον Ηρώδη τον Αττικό….πλήθος αγαλμάτων, φιλοσόφων, αθλητών, ιστορικών προσωπικοτήτων, αλλά και θεών και δαιμόνων της φύσεως κοσμούσαν τους κήπους και το εσωτερικό των κτιρίων της επαύλης…
…[Ο Ηρώδης] πέθανε το 177 ή 178 μ.Χ. στον Μαραθώνα, όπου είχε αποσυρθεί πάσχοντας από μαρασμό και μελαγχολία…Η Ελλάς των νεοελλήνων μικρόψυχα, τίμησε την μνήμη του μεγάλου αυτού Έλληνα της δευτέρας σοφιστικής, δίδοντας το όνομά του σε ένα δευτερεύοντα δρόμο των Αθηνών αντί μιας κεντρικής λεωφόρου. Αντίθετα η ευρεία λεωφόρος που διέρχεται έμπροσθεν του περιφήμου ωδείου του, κάτωθεν της ακροπόλεως ονομάζεται Διονυσίου Αεροπαγίτου…» (Πηγή: Περιοδικό «Ιχώρ», τεύχος 21, άρθρο «Οι Αφανείς Επιφανείς, Τιβέριος Κλαύδιος Ηρώδης Αττικός Μαραθώνιος Λεύκιος Βιδούλλιος Ίππαρχος», Σπύρος Παπαδάκης, σελίδα 70, 77)
Απολογητής: Είναι πασιφανέστατη η ευκολία με την οποία αποδίδει ο αρθρογράφος τον όρο «Έλληνας» στον Ηρώδη τον Αττικό επειδή αγαθοέργησε υπέρ της πόλης των Αθηνών και υπέρ ιερών της Ελλάδος, ενώ μαστίγιο πίπτει ενάντια στην νέα θρησκεία του Χριστιανισμού που κατάργησε την θεολογία των ειδώλων, της ξενόφερτης Ίσιδας και των θνητών - προστατευομένων των θεών Αυγούστων και της θεάς Ρώμης. Το ζήτημα φυσικά δεν είναι τα πρόσωπα αλλά η θεολογία και αυτό καλό θα είναι ο κάθε αναγνώστης να το έχει καλά ξεκαθαρισμένο στο μυαλό του.
(Πηγή: http://www.hellenicreligion.gr/doc/dogmapisteos.htm 27/11/2003)
Τί είναι Πίστη; Είναι η γενναία, ακλόνητη, απέραντη, χωρίς όρια εμπιστοσύνη στην Ύπαρξη, στα Έργα και τα Λόγια των Θεών.
1. Η Πίστη στους Θεούς είναι βασική ανθρώπινη λειτουργία. Η Πίστη είναι απόδειξη της ψυχικής δυνάμεως ενός ατόμου. Ο άνθρωπος πιστεύει εκ φύσεως σε κάτι ανώτερο από αυτόν. Η Πίστη στους Θεούς υπάρχει μέσα σε όλους τους ανθρώπους εκ γενετής, όμως μερικές φορές δεν εκδηλώνεται εξαιτίας εξωτερικών εμποδίων. Η Πίστη στους Θεούς είναι η φυσική κατάσταση του ανθρώπου. Χρειάζεται κάποιος φωτισμένος να υποδείξει στον άνθρωπο πώς να έχει πρόσβαση στην Πίστη και μετά να την καλλιεργήσει.
2. Όσο ο άνθρωπος μεγαλώνει αυξάνει την Πίστη του. Η Πίστη εξανεμίζει τις αδυναμίες της λογικής των ανθρώπων. Η Πίστη τσακίζει την υποκρισία της λογικής των ανθρώπων διότι η ανθρώπινη λογική δεν μπορεί να γνωρίσει τα μυστικά του Κόσμου. Ο άνθρωπος μαθαίνει να εμπιστεύεται τις εσωτερικές του πεποιθήσεις που προέρχονται από την πρόσβαση στην Θεϊκή Σοφία. Ο άνθρωπος δεν αφήνει την λογική να καταπνίγει την Πίστη στους Θεούς.
3. Η Πίστη περιλαμβάνει την αποδοχή ότι οι Θεοί κάνουν πάντα το σωστό και το δίκαιο. Η Πίστη δεν ταλαντεύεται, ακόμα και όταν τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα θέλει ο άνθρωπος. Ο Πιστός δεν έχει αμφιβολίες, ποτέ δεν λυπάται και ποτέ δεν κατηγορεί τους Θεούς για τις δυστυχίες που τον πλήττουν. Πάντα ο άνθρωπος έχει κάνει κάτι κακό, ποτέ οι Θεοί.
4. Αν ο άνθρωπος χάσει την Πίστη του καταστρέφει τον εαυτό του. Όταν υποφέρουμε από άλλον άνθρωπο κατευθύνουμε τον θυμό μας εκεί που πρέπει, προς τον εχθρό, ποτέ προς τους Θεούς. Οι πόλεμοι και οι αρρώστιες που υπάρχουν στον κόσμο μάς διδάσκουν ότι δεν πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στους ανθρώπους, αλλά πάντα στους Θεούς.
5. Ο άνθρωπος αρχίζει την έρευνα για την Πίστη όταν είναι έτοιμος να ακούσει και να δεχθεί την Γνώση των Θεών. Όταν είναι πρόθυμος να δεχθεί την ευθύνη της Πίστεως. Τότε ο άνθρωπος αφήνει την εσωτερική του φωνή να μιλήσει. Η φωνή του λέει ότι υπάρχουν Θεοί όπως υπάρχουν ψυχές. Όχι επειδή μπορεί να τους δει ή να τους αγγίξει, αλλά επειδή νοιώθει την παρουσία Τους. Ο άνθρωπος αισθάνεται την παρουσία των Θεών όταν Αυτοί ικανοποιούν την πείνα της ψυχής για το νόημα της ζωής, όταν ικανοποιούν την δίψα της για Γνώση. Αισθάνεται πλήρη ευχαρίστηση όταν τρέφουν την ψυχή του με τα αγαθά Τους.
6. Ο άνθρωπος επικοινωνεί με τους Θεούς μέσω της Πίστεως. Σταματά οτιδήποτε κάνει εκείνη την στιγμή. Κλείνει τα μάτια και μένει σιωπηλός. Αφήνει τον εαυτό του να ακούσει την φωνή του Θεού. Ο άνθρωπος αφήνει τον εαυτό του ελεύθερο από τα δεσμά της απιστίας και συνειδητοποιεί την ύπαρξη των Θεών.
7. Το Μήνυμα των Θεών διαδίδεται αποκλειστικά μέσω της Πίστεως. Το μήνυμα των Θεών ετοίμασε γενεές καθαρές στην ψυχή και στο νου, καθαρές από επιρροές αλλοτρίων δοξασιών.
Οι Ελληνικές γενεές που θριάμβευσαν υπό την καθοδήγηση των Θεών προσέγγισαν τις εντολές Των άμεσα με Πίστη και αφοσίωση για να βρουν τί είχαν καθορίσει οι Θεοί για το μέλλον τους.
Οι Ελληνικές γενεές υπάκουαν με Πίστη στους Θεούς και δεν περίμεναν να διαβάσουν όλη την Ελληνική Γραμματεία για να δράσουν. Δεν διάβαζαν την Ελληνική Γραμματεία για διασκέδαση διότι οι θύρες της Θείας Σοφίας δεν ανοίγουν στους αδρανείς.
8. Η Πίστη δεν κρύβεται στα βιβλία ούτε στους διανοούμενους, αλλά εφαρμόζεται στην πράξη καθημερινώς σε ένα δυναμικό κίνημα το οποίο επιβάλλει καθημερινώς τους Ηθικούς Κώδικες και το Μονοπάτι της Ζωής.
9. Οι Εντολές των Θεών ανοίγουν τους θησαυρούς Των μόνον σε αυτούς που τις δέχονται με το πνεύμα της Πίστεως. Οι Εντολές των Θεών καθορίζουν τον τρόπο ζωής του Έλληνος. Ουδείς Έλλην μπορεί να τις αγνοεί ή να τις παρακούει.Οι ζωές των ανθρώπων είναι κάτω από την συνεχή καθοδήγηση των Θεών. Οι ζωές τους διαμορφώνονται με την Ιερά μορφή που διάλεξαν γι’ αυτούς οι Θεοί.
10. Ο δρόμος για την οικοδόμηση της Πίστεως είναι μακρύς και βαθμιαίος. Όσοι παρεκκλίνουν από τον δρόμο κατά την διάρκεια της διαδρομής και υποδουλώνονται σε αλλότρια δοξασία βασισμένη στην τάξη, υπηκοότητα, φυλή, ή παρόμοιες εκφυλισμένες θεωρίες είναι εχθροί της ανθρωπότητος.
11. Η Πατρίδα και η Εθνικότητα για τον Έλληνα ταυτίζεται με την Ψυχή του. Το έδαφος που κατοικεί ο Έλλην δεν έχει καμμία αξία από μόνο του. Τα όποια εδάφη έχουν αξία μόνον όταν οι Νόμοι των Θεών εφαρμόζονται έτσι ώστε τα συγκεκριμένα εδάφη γίνονται Φρούρια της Πολυθεϊστικής Πίστεως.Υπεράσπιση της Πατρίδος σημαίνει υπεράσπιση της Ελληνικής Θρησκείας. Υπεράσπιση της Πατρίδος σημαίνει υπεράσπιση της Ελληνικής Ψυχής από ξένους εισβολείς. Υπεράσπιση της Πατρίδος σημαίνει υπεράσπιση του Πολυθεϊστικού Τρόπου Ζωής, των Πολυθεϊστικών Ηθών και Εθίμων. Υπεράσπιση της Πατρίδος σημαίνει υπεράσπιση της Πολυθεϊστικής Κοινότητος από ξένους εισβολείς. Υπεράσπιση της Πατρίδος σημαίνει υπεράσπιση της Κυριαρχίας και των Βωμών των Αθανάτων Θεών.
12. Η Πίστη στους Θεούς εξυψώνει τον άνθρωπο και τον απελευθερώνει από τα επίγεια δεσμά της υπηκοότητος, της τάξεως, του εδάφους, της βιολογικής οικογενείας και της φυλής. Ο Έλλην δεν έχει πατρίδα εκτός από εκείνο το σημείο της γης όπου οι σχέσεις των ανθρώπων διαμορφώνονται με βάση τους Νόμους των Θεών. Ο Έλλην δεν έχει εθνικότητα εκτός από την εθνικότητα της Πίστεως. Η εθνικότητα του Έλληνος καθορίζεται αποκλειστικά και μόνον από την Πίστη στους Θεούς. Η εθνικότητα του Έλληνος δεν καθορίζεται από κυβερνήσεις.Ο Έλλην δεν έχει συγγενείς ούτε φίλους οι οποίοι δεν πιστεύουν στους Θεούς. Ο Έλλην δεν έχει μητέρα, πατέρα, γυναίκα, παιδιά οι οποίοι δεν πιστεύουν στους Θεούς. Δεσμοί αίματος υπάρχουν μόνον με όσους πιστεύουν στους Θεούς.
13. Εάν σπάσει ο δεσμός της Πίστεως μεταξύ Ελλήνων σπάνε και οι δεσμοί αίματος. Εάν υπάρχει δεσμός Πίστεως μεταξύ ενός Έλληνος και ενός αλλοφύλου υπάρχει και δεσμός αίματος. Όταν καθίσταται αδύνατον λόγω Πίστεως ο Έλλην να ζει με τους βιολογικούς αλλά απίστους συγγενείς και συμπολίτες του, τότε μεταναστεύει από την συγκεκριμένη ιερόσυλη χώρα και πηγαίνει σε άλλο μέρος, όπου οι άνθρωποι σέβονται τους Θεούς. Η ιερόσυλη χώρα θα καταστραφεί γρήγορα από τους Θεούς και ο Έλλην πρέπει να σωθεί μεταναστεύων.
14. Ο Έλλην πάντα πολεμά αποκλειστικά και μόνον κάτω από το λάβαρο της Πίστεως και ποτέ για εδάφη απίστων. Ο Έλλην δεν θα βρει ποτέ συμπατριώτη του που να αγαπά τους Θεούς και συγχρόνως να αγαπά αυτούς που πολεμούν τους Θεούς. Ο Έλλην πολεμά μέχρι τελευταίας ρανίδος του αίματός του όσους πολεμούν τους Θεούς, ακόμα και αν είναι πρώτου βαθμού συγγενείς: μητέρα, πατέρας, αδέλφια. Οικογένεια του Έλληνος είναι οι ομόθρησκοί του και κανείς άλλος.
15. Δεν υπάρχει σύνδεση συγκεκριμένων γεωγραφικών συνόρων και Ελληνικής Θρησκείας. Τα θεοβάδιστα εδάφη που ελέγχουν οι άπιστοι θα απελευθερωθούν με Ιερό Πόλεμο, αλλά σε καμμία περίπτωση οι Έλληνες δεν θα πολεμήσουν στο πλευρό των απίστων. Η σημαία του Έλληνος δεν είναι η σημαία της χώρας που κατοικεί αλλά η σημαία της Πίστεως. Κάτω από την σημαία της Πίστεως θα γίνει Εθνομάρτυρας και ποτέ κάτω από την σημαία των απίστων. Ο Πόλεμος για τον Έλληνα είναι Ιερός και γίνεται αποκλειστικά και μόνο για Χάρη και για την Δόξα των Θεών. Οι Έλληνες δεν πολεμούν για κανέναν άλλο λόγο. Ούτε για τα λάφυρα, ούτε για την γεωγραφική «πατρίδα», ούτε για το χριστιανικό «έθνος», ούτε για την προσωπική δόξα, ούτε για τις «αλύτρωτες πατρίδες» των απίστων. Ο Πόλεμος γίνεται για την υπεράσπιση της Ελληνικής Πολυθεϊστικής Κοινότητος, για την επικράτηση της Πίστεως, για την εφαρμογή των Θεϊκών Νόμων. Ο Ιερός Πόλεμος γίνεται υπέρ της Ελληνικής Ψυχής που διψά για Πίστη.
16. Όποια χώρα πολεμά την Πίστη είναι εχθρός προς εξόντωση. Αν ολόκληρη η ανθρωπότητα πολεμά την Πίστη, τότε ο Έλλην υποχρεωτικά θα πολεμήσει εναντίον ολόκληρης της ανθρωπότητος μέχρι να την υποτάξει στο θέλημα των Θεών. Δεν υπάρχει μέση οδός. Όποιος δεν πιστεύει στους Θεούς είναι εναντίον των Θεών και αυτό έχει τρομερές συνέπειες για αυτόν.
17. Η Πίστη, η Θρησκεία, η Ηθική, οι Νόμοι, οι Αξίες, τα Ήθη και τα Έθιμα δεν επιτρέπεται να διδάσκωνται στους ανθρώπους και ιδίως στους Έλληνες από απίστους. Μόνον τεχνικές και επιστημονικές γνώσεις που δεν επηρεάζουν την Πίστη των ανθρώπων μπορούν να διδάσκουν οι άπιστοι. Το πολίτευμα, η φιλοσοφία της Ιστορίας και οι κανόνες συμπεριφοράς δεν γίνονται αποδεκτά από πηγές απίστων. Ο Έλλην απορρίπτει την γνώση που διαστρεβλώνει την ανθρώπινη φύση και οδηγεί στην άρνηση των Θεών.
18. Η Πίστη εγκαθιστά μία και μόνον δεσμευτική σχέση του ανθρώπου με το περιβάλλον του, την δεσμευτική σχέση με τους Θεούς. Όλοι οι άλλοι δεσμοί απορρίπτονται αυτομάτως. Ο Έλλην πολεμά τους απίστους διότι πολεμούν στο πλευρό του Κτήνους. Μόνον ένας δρόμος υπάρχει για να φτάσει ο άνθρωπος κοντά στους Θεούς. Ο δρόμος της Πίστεως.
19. Ο Ιερός Αγώνας για την Πίστη είναι ο αγώνας για την επιβίωση της Ελληνικής Ψυχής. Η Πατρίδα δεν βρίσκεται στη γη αλλά στον Ουρανό. Πατρίδα είναι οι Ψυχές, οι Παραδόσεις και ποτέ το έδαφος στην γη. Πατρίδα με βάση το έδαφος είναι ο πιό αχρείος και χαμερπής εξευτελισμός του Ελληνισμού.Ο Πόλεμος των Πιστών κατά των εχθρών είναι Πόλεμος Πίστεως. Οι άπιστοι εχθρεύονται τους Πιστούς μόνο και μόνο επειδή οι Πιστοί κρατούν την υπακοή τους και εξαγνίζουν την υποταγή τους αποκλειστικά στους Θεούς.
20. Στην ζυγαριά των Θεών, η αξία του καθενός μετράται με την Πίστη. Στην Ελληνική Θρησκεία η μόνη αξία σε ζήτηση είναι η Πίστη. Η νίκη της Πίστεως πάνω στην καταδίωξη, η νίκη της Πίστεως πάνω στις πυρές των απίστων. Οι Πιστοί προτιμούν την Πίστη από την ζωή. Επιβιώνουν από τις διώξεις μέσω της Πίστεως και ορκίζονται Πίστη στους Θεούς με τις πράξεις των.
21. Οι Πιστοί είναι εργάτες των Θεών οποτεδήποτε, οπουδήποτε και για οτιδήποτε οι Αθάνατοι θελήσουν. Οι Πιστοί αμέσως εκτελούν τας εντολάς Των. Όλες οι ανθρώπινες πράξεις κρίνονται με βάση την Πίστη στους Νόμους των Θεών. Η απόρριψη των εντολών των απίστων γίνεται διότι οι άπιστοι δίνουν στα γραπτά τους το κύρος των Θεών. Προσπαθούν να σφετεριστούν την κυριαρχία Τους πάνω στον Κόσμο.
22. Οι Πιστοί ποτέ δεν αλλάζουν την φύση του Ιερού Πολέμου, ούτε εξαπατώνται από τα τεχνάσματα των απίστων. Οι άπιστοι προσπαθούν να μετατρέψουν την φύση του Πολέμου σε φυλετική, ταξική, πολιτική, οικονομική, γεωγραφική. Ο Ιερός Πόλεμος είναι θρησκευτικός και γίνεται για την Πίστη. Καμμία αλλαγή δεν επιτρέπεται στην φύση του Ιερού Πολέμου, διότι έτσι θα σβήσει η Ιερή Φλόγα που καίει στην καρδιά των Πιστών, οι Πιστοί θα χάσουν τα όπλα τους και θα ηττηθούν από τους απίστους. Η Πίστη είναι το απόλυτο όπλο και ουδείς Έλλην το παραδίδει ή το διαπραγματεύεται. Με αυτό σκοτώνει τους εχθρούς του, με αυτό υπερασπίζεται το Έθνος και τον Πολιτισμό του.
Περιοδικά
1. Ιχώρ, τεύχη 28 & 21
2. Τρίτο Μάτι, τεύχη: 95, 108 & 111
3. Corpus, Αρχαιολογία και Ιστορία των Πολιτισμών», τεύχος 40
4. Ιστορικά Θέματα, τεύχος 4
Τηλεοπτικοί Σταθμοί
1. Alter, εκπομπή Οι Πύλες του Ανεξήγητου, Σάββατο 19/11/2005