Οι νεοΕθνικοί κάνοντας συγκρίσεις μεταξύ Ορθοδοξίας και Εθνισμού υποστηρίζουν, ότι ο δεύτερος, που τον ταυτίζουν αποκλειστικά με τον ελληνισμό, είναι «πολυχρωμία» σε σχέση με την Ορθοδοξία (υποτιμητικά καλείται από τους Εθνικούς Ιουδαιο-χριστιανισμός) που είναι ασπρόμαυρη. Ακόμη, επειδή αυτό βολεύει αφάνταστα τα σχέδιά τους, επιθυμούν ένα διαχωρισμό Ορθοδοξίας και κράτους της νέας Ελλάδας. Συνεπώς αυτή η ενότητα θα ασχοληθεί με α) την «ποικιλοχρωμία» του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας β) το διαχωρισμό θρησκείας - κράτους σε σχέση με την αρχαιότητα και την σημερινή εποχή γ) την τοποθέτηση της Ελληνικής εκκλησίας έναντι εθνικών θεμάτων
1. |
ΠΟΙΚΙΛΟΧΡΩΜΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ |
2. |
ΣΧΕΣΗ ΚΡΑΤΟΥΣ - ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ |
3. |
ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ - ΘΡΗΣΚΕΙΑ |
4. |
ΑΡΧΑΙΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΣ ΟΡΚΟΣ ΑΘΗΝΩΝ |
5. |
ΨΕΥΤΟ-ΑΡΧΑΙΟΦΙΛΙΑ ΝΕΟΕΘΝΙΚΩΝ |
6. |
ΠΗΓΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ |
Ο όρος «ποικιλοχρωμία» χρησιμοποιείται υπεροπτικά υπέρ του Εθνισμού, έναντι του όρου «ασπρόμαυρο» που χρησιμοποιείται για την Ορθοδοξία - Χριστιανισμό. Υποστηρίζεται δηλαδή ότι οι Έλληνες πρέπει να έχουν ποικιλοχρωμία, όσο αφορά την θρησκευτικότητα, και όχι μονοχρωματισμό. Κάτι τέτοιο όμως, δηλαδή περί ποικιλοχρωμίας, δεν μπορεί να σταθεί ιστορικά, διότι ναι μεν στην αρχαιότητα υπήρχε όντως θεολογική ποικιλοχρωμία ανάλογα με την ευρύτητα του γεωγραφικού χώρου του ελληνισμού, αλλά από την άλλη μεριά, στις κατά τόπους περιοχές και πόλεις - κράτη υπήρχε ένα μονόχρωμο μοτίβο. Διότι κάθε πόλη δεν όριζε όλες τις θεότητες του πολυθεϊσμού ως προς την λατρεία, αλλά αντιθέτως υποστήριζε ορισμένες. Το αυτό συνέβαινε και στα όρια μια αρχαίας οικογένειας η οποία σαφώς και δεν είχε πολλούς θεούς εις την οικογενειακή λατρεία, αλλά μόνο ορισμένους. Δηλαδή στην κορυφή (Όλυμπος) επί αρχαίων χρόνων υπήρχε ποικιλοχρωμία, αλλά στην βάση (λαός) μάλλον υπήρχε το ασπρόμαυρο ή ένα μόνο χρώμα.
Το αντίστροφο συμβαίνει στον χριστιανισμό με τους χριστιανικούς Άγιους και Αγίες οι οποίοι βέβαια δεν είναι λατρευόμενες θεότητες, αλλά τιμώμενα πρόσωπα της Ορθόδοξης εκκλησίας. Έτσι έστω και αν το μοτίβο του Χριστιανισμού είναι «μονόχρωμο», κατά το σύνολο διότι ως γνωστό ένας είναι ο Θεός, από την άλλη στις κατά τόπους περιοχές, χωριά και πόλεις, υπάρχει ακόμη και εν χριστιανισμό η «ποικιλοχρωμία» των κατά τόπους Αγίων. Δηλαδή σήμερα η κορυφή (ένας Θεός) είναι ασπρόμαυρη αλλά η βάση (λαός) είναι πολύχρωμη. Βέβαια όλα αυτά θέλουν προσοχή, διότι τα θεία δεν είναι ούτε πίνακες ζωγραφικής, αλλά ούτε και παλέτες χρωμάτων.
Επίσης είναι εξαιρετικά απίθανη και επισφαλές η εύρεση και συνεπώς η λατρεία του πραγματικού Θεού, όταν ακολουθούνται «επιλογές» με βάση την ποικιλία ή όχι. Απλά τα άνωθι αναφέρονται διότι εκτελείται έλεγχος της νέο-Εθνικής προσηλυτιστικής θρησκευτικής επιχειρηματολογίας. Και σαφώς είναι χονδρό λάθος εκείνη η τοποθέτηση των νεοΕθνικών που θέλει τους Έλληνες να μένουν βασικά πολυθεϊστές, διότι οι Έλληνες εξακολουθούν να έχουν πολλούς «θεούς», δηλαδή τους Άγιους. Μόνο όμως που πρέπει να διευκρινίσουμε εδώ, ότι αυτοί δεν είναι θεοί αλλά και ούτε ημίθεοι και δεν λατρεύονται ως τέτοιοι. Είναι μόνο τιμώμενα πρόσωπα τα οποία μεσολαβούν ανάμεσα στους πιστούς και τον έναν Θεό. Δεν υπάρχει Άγιος σαν τον Πλούτωνα που να εξουσιάζει τον κάτω κόσμο λόγου χάρη.
Επιστρέφοντας τώρα στο επιχείρημα των νεοεθνικών που υποστηρίζει ότι ένας «Έλληνας», μπορεί να είναι «Έλληνας» μόνο αν διατηρεί την ποικιλοχρωμία, πρέπει να ειπωθεί το εξής: αν κάποιος κοιτάξει τον πλανήτη γη από ψηλά, θα δει πολλές θρησκείες. Ο Έλληνας μέσα σε αυτήν την παγκόσμια ποικιλότητα έχει το δικαίωμα να διαλέγει ένα Θεό, και είναι «Ελληνικό» δικαίωμά του να διαλέγει τον Χριστιανικό Θεό. Συνεπώς με άλλα λόγια, όπως ο «Έλληνας» μέσα στον αρχαίο Εθνισμό διάλεγε μόνο Ποσειδώνα ανάμεσα από τις άλλες θεότητες, έτσι και ο Χριστιανός Έλληνας ανάμεσα από όλους τους θεούς διαλέγει τον Χριστό και παραμένει «Έλληνας», διότι η «μονόχρωμη» επιλογή του έχει γίνει μέσα από την «ποικιλόχρωμη παλέτα». Ανάλογα και ένας αρχαίος μονοθεϊστής Έλληνας φιλόσοφος, όχι μόνο είχε διαλέξει μια «μονόχρωμη» όψη του Θεού του ανάμεσα από τις διάφορες της «πολύχρωμης» παλέτας π.χ. οι Πυθαγόρειοι ήταν συγκεντρωμένοι κυρίως εις την λατρεία του Απόλλωνα σύμφωνα με το Δωρικό πρότυπο, αλλά εκεί είναι και το πιο ενδιαφέρον, ότι δηλαδή αρκετές φορές κάποιοι φιλόσοφοι μονοθεϊστές, δημιούργησαν έναν «μονόχρωμο» δικό τους θεό «εκ του μηδενός», διότι η «πολυποίκιλη παλέτα» των αρχαίων θεοτήτων δεν συμβάδιζε ιδιαιτέρως με τις δικές τους ιδιαίτερες αντιλήψεις περί θείου. Μήπως και αυτοί δεν είναι Έλληνες επειδή δεν ήσαν «ποικιλόχρωμοι»; Ποιος Έλληνας πιστεύει ότι μπορεί να εκφέρει μια τέτοια άποψη, μπερδεύοντας τον Θεό με τα χρώματα ή τις εθνότητες;
Όσο αφορά το θέμα σχέσης κράτους - θρησκείας, το οποίο είναι ένα θέμα τεράστιο σε έκταση, θα γίνει μια απλή προσέγγιση με γνώμονα πάντοτε την αρχαιότητα, διότι οι νεοΕθνικοί αυτήν κυρίως καπηλεύονται ως μέτρο σύγκρισης. Το παράξενο όμως είναι, ότι ενώ σε όλες τις άλλες περιπτώσεις προσπαθούν να αντλούν τα επιχειρήματά τους από εκείνη την αρχαία ιστορική περίοδο, εντούτοις σε αυτό το θέμα φαίνεται να ακολουθούν νεοεποχίτικες «δημοκρατικές» θέσεις, που φυσικά αν μη τι άλλο, θα διευκόλυναν αυτό που εκείνοι επιδιώκουν, δηλαδή τον διαχωρισμό του Έλληνα από την Ορθοδοξία και από την κατήχηση των Ευαγγελίων, ώστε ο κάθε μη κατηχούμενος να είναι βορά στα χέρια του Εθνισμού, που ως γνωστόν δεν ήταν τίποτα άλλο παρά προσπάθεια του αρχαίου ανθρώπου να «βρει» το Θεό, μέσα από «τυφλές» ρίψεις ακοντίου προς τον στόχο. Σίγουρα οι Έλληνες, ιδίως με τους φιλοσόφους, έφτασαν πολύ κοντά σε αρκετές αλήθειες πλην σαφώς όχι και όλες.
Και για να ξεκαθαριστεί λιγάκι το ζήτημα:
α) Κατ’ αρχής οι νεοΕθνικοί υποστηρίζουν ότι δεν είναι δυνατόν σε μια δημοκρατική χώρα η θρησκεία να είναι συνυφασμένη με το κράτος και την πολιτεία.
β) Κοιτώντας όμως την αρχαιότητα, μιας και οι νεοΕθνικοί την έχουν συνεχώς σαν πρότυπο, η θρησκεία είναι απόλυτα συνυφασμένη με την έννοια της πόλης κράτους, αλλά και αργότερα στα αλεξανδρινά χρόνια η πολιτεία έχει έστω και μια υποτυπώδη σχέση με κάποιους από τους πολλούς θεούς της πολυθεΐας, έστω και αν οι διάφοροι πολίτες μπορούν να λατρεύουν και άλλες θεότητες. Βέβαια ύβρεις και συκοφαντίες ενάντια στους θεούς της πόλεως δεν νοούνται. Το αυτό συμβαίνει βέβαια πιο αυστηρά σε πόλεις κράτη με λιγότερες ελευθερίες από ότι η δημοκρατική Αθήνα. Η θρησκεία αργότερα θα είναι επίσης περισσότερο συνυφασμένη με το κράτος επί ρωμαϊκών χρόνων, τόσο στον ελλαδικό χώρο, όσο και παντού στην αυτοκρατορία των ρωμαίων. Το αυτό και στο Βυζάντιο, αλλά καλύτερα να μείνει κανείς στα αρχαία Ελληνικά χρόνια, μιας και αυτά είναι τα «αγαπημένα» των νέο-Εθνικών, για χάρη της, κατά τα άλλα, σεβαστής θρησκείας τους.
γ) Αν το ελληνικό κράτος ακολουθούσε λοιπόν τυφλά την αρχαία παράδοση, που υποστηρίζουν οι νεοΕθνικοί, θα έπρεπε φυσικά, όπως και συμβαίνει, το κράτος πολιτεία να είναι άρρηκτα συνδεδεμένο τουλάχιστον με μια υποτυπώδη μορφή θρησκείας, η οποία να εκφράζει δημοκρατικά την πλειοψηφία των πολιτών. Σίγουρα κατά την διάρκεια της ανακηρύξεως του νεοσύστατου νεοελληνικού κράτους, η τραγική πλειοψηφία του πληθυσμού είναι Ορθόδοξη. Ένα μεγάλο μέρος επίσης σήμερα (2002) των πολιτών θρησκεύεται Ορθόδοξα. Αν δεν το βλέπει κανείς αυτό τότε εθελοτυφλεί.
δ) Συνεπώς, δημοκρατικά, όσο η πλειοψηφία των πολιτών της Ελλάδος είναι Ορθόδοξη, δεν υπάρχει εκτροπή ανάλογα με τις αρχαίες συμπεριφορές περί συνδέσεως κράτους και θρησκείας, όσο κι αν διαλαλούν οι Εθνικοί πως μια τέτοια συμπεριφορά δεν είναι «ελληνική»
Όσο αφορά τώρα το θέμα της αθεΐας της εκπαίδευσης, δηλαδή της κατάργησης του μαθήματος των θρησκευτικών από τους εκπαιδευτικούς χώρους ή την προσπάθεια διδασκαλίας των θρησκευτικών με διαφορετικά κριτήρια, δηλαδή την διδασκαλία επί των πλείστων άλλων θρησκειών ή όλων των θρησκειών συγκριτικά μεταξύ τους, αντί της παραδιδόμενης μέχρι τώρα Ορθοδοξίας, πρέπει να σημειωθούν τα εξής:
α) κατά την αρχαιότητα δεν διδάσκονται οι «παίδες Ελλήνων» άπαντες τις θρησκείες του κόσμου, παρά μόνο μία, εκείνη της πόλης κράτους και την Θεογονία του Ησίοδου, εφόσον η πλειοψηφία εκείνης της πόλης κράτους ακολουθούσε μια θρησκεία «Ολύμπιας» κατευθύνσεως. Και την ακολουθούσε όχι μόνο διότι ήταν η θρησκεία της πλειοψηφίας αλλά διότι το κράτος τότε είχε άμεσες σχέσεις πολιτισμικής και επουσιώδης αλληλεπίδρασης με αυτή την θρησκεία, βλέπε ήρωες ημίθεους κ.λ.π.
β) αντίστοιχα σήμερα το κράτος διδάσκει και φιλοσοφεί κυρίως ως προς την θρησκεία της πλειοψηφίας των Ελλήνων πολιτών του κράτους. Το πράττει αυτό ακόμη, διότι το νεοελληνικό κράτος έχει και αυτό σχέσεις αλληλεπίδρασης ως προς την δημιουργία του με αυτή την θρησκεία π.χ. βλέπε Καποδίστρια, Παπαφλέσσα, Αθανάσιο Διάκο κ.λ.π., αλλά επίσης και την Βυζαντινή του παράδοση. Θα ήταν παράλογο να διδάσκεται σήμερα στο εκπαιδευτικό σύστημα το «12θεο» ως θρησκεία διότι ακόμη οι πιστοί αυτής της θρησκείας είναι απείρως λιγότεροι από τους Ορθοδόξους. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο τότε θα έπρεπε να υποστηρίζεται κρατικά η θέση μιας μειονότητας (Ολυμπισμός), και να αποβάλλεται εκείνη της πλειοψηφίας (Ορθοδοξίας), τοποθέτηση μη Δημοκρατική και παράλογη. Παράλογη, διότι μια ανάλογη συμπεριφορά στην αρχαιότητα, θα είχε σαν αποτέλεσμα να διδάσκεται τότε π.χ. η Βίβλος αντί ο Ησίοδος στην Ελλάδα. Και ακόμη πιο παράλογη αν σκεφτεί κανείς ότι ακόμη σήμερα (2004) υπάρχουν περισσότεροι μουσουλμάνοι στην Ελλάδα, παρά «Ολύμπιοι». Το θέμα βέβαια της εκπαιδευτικής παράδοσης μια θρησκείας, όπως ο μουσουλμανισμός, θα ήταν 2 φορές πιο παράλογη διότι α) αυτή η θρησκεία δεν αντιπροσωπεύει πλειοψηφία αυτή την στιγμή στην Ελλάδα αλλά και σημαντικότερο β) οι νεοΈλληνες δεν έχουν ουδεμία πολιτισμική ή εθνική παράδοση με αυτήν την θρησκεία. Ούτε βέβαια μπορεί να υποστηριχτεί ότι οι νεοΈλληνες δεν έχουν πολιτισμική σχέση με την Ορθοδοξία. Αλλά εδώ είναι και ένα σημαντικό σημείο που χρήζει ιδιαίτερης προσοχής. Δηλαδή η προσπάθεια που γίνεται από τους νεοΕθνικούς ώστε να διασπαστεί η νεοελληνική ιστορία από την Εκκλησία και το Βυζαντινό κράτος, έχει αυτό τον βαθύ σκοπό, δηλαδή την αποβολή της Χριστιανικής πολιτισμικής παράδοσης μέσα από τον ελληνισμό, ώστε ο τελευταίος να αναζητά τις ρίζες του μόνο και αποκλειστικά στην αρχαιότητα, λες και ο ελληνισμός δεν έχει το δικαίωμα να μεταβάλλεται ή να μεταλλάσσεται ανάλογα με την ιστορία και τις πεποιθήσεις του.
γ) Επίσης, δεν δύναται ένα κράτος να μην παρέχει παιδεία, έστω και ως προς μιας μορφής θρησκείας εις τους πολίτες του, διότι το κράτος στις άλλες περιπτώσεις με το εκπαιδευτικό του σύστημα διδάσκει έστω και μια μορφή μαθηματικών, μια μορφή βιολογίας, μια μορφή φυσικής κ.ο.κ. στους νεαρούς πολίτες. Το αυτό πρέπει να συμβαίνει και με την θρησκευτική παιδεία. Και όπως αναφέρθηκε παραπάνω, η θρησκευτική παιδεία πρέπει να είναι ανάλογη με τις ρίζες του κράτους, με την πλειοψηφία του θρησκεύματος των πολιτών κ.λ.π. διότι αν υποθέσουμε ότι
1. Δεν πρέπει να διδάσκεται ούτε μια μορφή θρησκείας από το κράτος, τότε το κράτος γίνεται άθεο, πράγμα που δεν συνέβαινε ουδέποτε σε καμιά αρχαία πόλη - κράτος της Ελλάδας. Και θα αποδειχτεί γιατί έστω και μια μορφή θρησκείας στην εκπαίδευση, είναι σημαντικότερη από την παντελή έλλειψη (άποψη ορισμένων άθεων βασικά). Διότι π.χ. ένας γονέας έχει υποχρέωση απέναντι στα παιδιά του ως προς την ένδυση. Αν δεν τα ενδύσει τότε τα παιδιά του είναι πιθανόν να αρωστήσουν το χειμώνα. Αυτό πρέπει να γίνεται από τον γονέα σε όλα τα νεανικά στάδια της ηλικίας των παιδιών, τα οποία ακόμη δεν είναι ικανά να αποφασίσουν μόνα τους ως προς την ένδυση. Όταν τα παιδιά ενηλικιωθούν, θα είναι πλέον ικανά να διαλέξουν πλέον μόνα τους την ένδυσή τους. Ανάλογα δηλαδή και στη εκπαίδευση, θα πρέπει οι μαθητές να διδάσκονται έστω μια μορφή θρησκείας, και όχι βέβαια συγκρητισμό. Η άποψη που θεωρεί την μη ένδυση ως την απόλυτη εκπαιδευτική οδό είναι παντελώς λαθεμένη. Αν τα νέα παιδιά δεν ενδυθούν από τους γονείς είναι σίγουρο ότι θα αρωστήσουν, και οι γονείς είναι υπεύθυνοι γι’ αυτό. Αν ακολουθούσαμε την οδό της μη ένδυσης (μη θρησκευτικής εκπαίδευσης), θα έπρεπε ανάλογα στο θέμα της γυμναστικής, εφόσον υπάρχουν πολλά είδη γυμναστικής π.χ. βάρη, αερόμπικ, άλμα επί κοντώ κ.λ.π., το εκπαιδευτικό σύστημα να μην προτείνει ούτε μία προς άσκηση. Αν έκανε κάτι τέτοιο, τότε οι μαθητές θα έμεναν αγύμναστοι. Το αυτό συμβαίνει και με την θρησκεία. Οι μαθητές θα γίνουν βασικά άθεοι, αν δεν διδαχθούν έστω και μια μορφή θρησκείας. Θα μπορούσε ποτέ η αθεΐα να κληθεί ελληνισμός; Η αθεΐα δεν μπορεί ποτέ να είναι συνυφασμένη με τον ελληνισμό.
2. Αν το κράτος πάλι δίδασκε πολυποικιλία θρησκειών, πάλι δεν θα είμαστε σε συμφωνία με την αρχαιότητα, εφόσον και πάλι τότε διδάσκονταν μία θρησκεία από το κράτος, και βέβαια μετά το πέρας της κρατικής εκπαίδευσης ο νεαρός, πλέον ενήλικας μπορούσε να διαλέξει ως θρησκεία διαφορετική από εκείνη του κράτους, εφόσον όμως είχε δημιουργήσει κριτικό πνεύμα. Ανάλογα με το παράδειγμα της γυμναστικής, αν δεν διδάσκονταν στα εκπαιδευτικά ιδρύματα τουλάχιστον ένα είδος αλλά ποικιλία αυτών σε νεαρά άτομα, τότε τα άτομα αυτά δεν θα είχαν ώρα για εφαρμογή της διδασκαλίας αθλούμενα, αλλά θα συγχέονταν από το πλήθος των παραδιδομένων ειδών αθλητικής άσκησης μένοντας αγύμναστα. Το αυτό θα πρέπει να συμβαίνει και σήμερα. Ένας μαθητής δηλαδή θα πρέπει να διδάσκεται τουλάχιστον μία μορφής θρησκείας.
Κάποιος θα ρωτήσει:
- γιατί το κράτος να διδάσκει την χριστιανική;
- διότι εκτός από τα άνωθι, δηλαδή περί πολιτισμικής συνέχειας του νέου μας κράτους, πλειοψηφικής δημοκρατίας κ.λ.π., πρέπει να ξέρουμε ότι ο Χριστιανισμός είναι μια από τις σπουδαιότερες θρησκείες και τα Ευαγγέλια είναι από τα σπουδαιότερα ηθικά βιβλία. Να γιατί. Προτιμότερο θα ήταν σίγουρα η χριστιανική θρησκεία να πλαισιώνεται παράλληλα και από την διδασκαλία των αρχαίων φιλοσόφων. Τέλος ας μην ξεχνάμε ότι ο Χριστός, είναι ο μόνος και πραγματικός Θεός, όσο και αν κάποιοι αυτό δεν το καταλαβαίνουν και ακόμη χειρότερα δεν το γνωρίζουν.
Όσο αφορά το θέμα της γενικότερης παιδείας στην Ελλάδα πρέπει να δηλωθεί, ότι ο γράφων είναι σχεδόν υπέρμαχος :
1ον της διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών στα σχολεία, διότι τα αρχαία ελληνικά είναι το κλειδί προς την αρχαία γραμματεία βοηθώντας την ανάπτυξη της σκέψεως δια μέσω της γνώσης.
2ον της διδαχής της ελληνικής φιλοσοφίας στα σχολεία μας κατά εκτενέστερο τρόπο. Είναι απαράδεκτο, να διδάσκονται στις σχολικές μας αίθουσες πλειάδα θεωρητικών μαθημάτων και να μην γίνεται εκτενής αναφορά, κυρίως, στους Έλληνες φιλοσόφους της αρχαιότητας και των θεωριών τους. Η φιλοσοφική σκέψη αποτελεί ένα από τα μέγιστα εργαλεία ανάπτυξης της δημιουργικής νοήσεως και ένα διαβατήριο τέλειας εισχωρήσεως σε κοινωνικά, πολιτικά, θεολογικά, ηθικά κ.λ.π. ζητήματα της ανθρώπινης υπάρξεως σε όλες τις εποχές.
3. Τελειώνοντας τώρα με το ζήτημα του εάν πρέπει η Εκκλησία να λαμβάνει μέρος σε αποφάσεις περί Εθνικών θεμάτων ή όχι, ας διευκρινιστούν τα κάτωθι:
α) στην αρχαιότητα εφόσον ο κάθε θρησκευόμενος ήταν και πολίτης, σαφώς και ελάμβανε μέρος στις εθνικές αποφάσεις. Ο Κλήρος και ευρύτερα ο κάθε Χριστιανός πιστός που είναι και μέρος τόσο του κράτους όσο και της εκκλησίας, λαμβάνει και σήμερα μέρος των αποφάσεων των εθνικών ζητημάτων. Στην αρχαιότητα το μαντείο των Δελφών «ελάμβανε αποφάσεις» (βλέπε χρησμούς) περί εθνικών θεμάτων. Η εκκλησία σήμερα, αλλά και άλλοτε, μετείχε των εθνικών ζητημάτων. Αλλά ας δούμε πως κινείται η νέο-Εθνική προπαγάνδα για κάθε απόφαση της εκκλησίας (πληρώματος πολιτών ανθρώπων):
α) στην περίπτωση που δεν λάβει η Εκκλησία τις πρέπουσες αποφάσεις περί εθνικών ζητημάτων, στιγματίζεται συνεχώς από τους Εθνικούς αλλά και από άλλους (βλέπε 1821) ως προδοτική.
β) στην περίπτωση που δείξει «παθητική ή ουδέτερη» στάση στα εθνικά ζητήματα και πάλι χαρακτηρίζεται προδοτική (βλέπε 1821) μην μετέχοντας σε πολεμικές αποφάσεις κ.λ.π.
γ) στην περίπτωση δε που η Εκκλησία μετέχει στην λήψη σημαντικών Εθνικών αποφάσεων της Ελλάδας, τότε η νέο-Εθνική παράταξη εμφανίζεται ως «υψηλά ιστάμενη θρησκευτικώς» και απαιτεί από την Εκκλησία να ασχολείται μόνο με τα «πνευματικά» θέματα, και όχι με τα προβλήματα του «κόσμου τούτου».
Θα αναρωτηθεί κάποιος:
- «μα γιατί πράττουν έτσι με δύο σταθμά και δύο ζύγια;»
- «διότι το ζητούμενο γι’ αυτούς είναι η Εκκλησία να βάλλεται συνεχώς, και δια μέσω αυτής να βάλλεται και ο Χριστός μας».
Η κριτική προς την Εκκλησία είναι θεμιτή αρκεί να είναι καλοπροαίρετη και να επιδιώκει βελτιώσεις στις συμπεριφορές των ηγετών της και του πληρώματος. Κριτική όμως που σκοπό δεν έχει την βελτίωση, αλλά απλά την κατάργηση της Εκκλησίας, δεν μπορεί να παρουσιάζεται αξιόπιστη και ιδίως λειτουργική ως προς το αποτέλεσμα. Οι αρχαίοι πρόγονοί μας πάντως είχαν πολύ σκληρότερη στάση ως προς τους υβριστές της θρησκείας της ιδικής τους πόλεως. Μακριά από τέτοιες συμπεριφορές βέβαια, αν και πολλές φορές η Εθνική προπαγάνδα ξεπερνά τα όρια της ύβρεως και της κατασυκοφαντήσεως της Χριστιανικής θρησκείας και ιδίως του προσώπου του Ιησού Χριστού, Θεού πλείστων Ελλήνων πολιτών. Αναρωτιέται τελικά κανείς, κατά πόσο οι νέο-Εθνικοί, λάτρεις υποτίθεται της αρχαιότητας, ακολουθούν και γνωρίζουν τις αρχαίες συμπεριφορές επί αυτών των θεμάτων. Ή τάχα νομίζουν ότι με αυτές τις συμπεριφορές τους αποτελούν άξιους συνεχιστές του αρχαίου πνεύματος;
Εις γνώση εκείνων που θέλουν να πιστεύουν ότι στην αρχαιότητα η θρησκεία είναι ξεχωριστή του κράτους και συνεπώς το αυτό πρέπει να συμβεί και σήμερα (ώστε να είναι ευκολότερο γι’ αυτούς να μεταδώσουν τις δοξασίες τους).
ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΣ ΟΡΚΟΣ: «Οὐ καταισχύνω ὅπλα τὰ ἱερὰ , οὐδ’ ἐγκαταλείψω τὸν παραστάτην ὅτῳ ἂν στοιχίσω , ἀμυνῶ δὲ καὶ ὑπὲρ ἱερῶν καὶ ὑπὲρ ὁσίων , καὶ μόνος καὶ μετὰ πολλῶν. Τὴν πατρίδα δὲ οὐκ ἐλάττω παραδώσω , πλείω δὲ καὶ ἀρετίω ὅσης ἂν παραδέξωμαι. Καὶ εὐηκοήσω τῶν ἀεὶ κραινόντων , καὶ τοῖς θεσμοῖς τοῖς ἱδρυμένοις πείσομαι καὶ ὅσους ἂν ἄλλους τὸ πλῆθος ἱδρύσεται ὁμοφρόνως. Καὶ ἄν τις ἀναιρεῖ τοὺς θεσμοὺς ἢ μὴ πείθεται , οὐκ ἐπιτρέψω , ἀμυνῶ δὲ καὶ μόνος καὶ μετὰ πάντων. Καὶ ἱερὰ Πάτρια τιμήσω , Ἵστορες Θεοὶ (Τούτων) Άγραυλος , Ἐννάλιος Άῥης , Ζεὺς , Θαλλῷ , Αὔξω , Ἠγεμόνη.» Κατά Λεωκράτους 77, του Αθηναίου Λυκούργου.
Αν η θρησκεία δεν ήταν συνδεμένη με την πόλη - κράτος στην αρχαιότητα, τότε ποιος ο λόγος να ορκίζονται οι στρατιώτες Αθηναίοι εκτός των άλλων και για την προστασία των Πάτριων Ιερών (θεών); αν η αρχαία θρησκεία των πόλεων ήταν χιλιάδες θεότητες, τότε γιατί ο αρχαίος όρκος περιορίζεται σε μερικούς;
Πάντως ο γράφων είναι της γνώμης ότι η σύνδεση της θρησκείας - εκκλησίας με την εξουσία - κράτος -πολιτεία διαφθείρει την πρώτη.
Βίντεο: Μέγεθος: 56 kb Διάρκεια: 19 δευτ.Όταν έχουμε μια επιβαλλόμενη θρησκεία (Χριστιανισμό) έχουμε να κάνουμε κατά τους νομικούς με ήπια θεοκρατία στο σημερινό Ελληνικό κράτος. (Πηγή: Τηλεοπτικός σταθμός Alter, εκπομπή «Χωρίς Μοντάζ ΙΙ», Φεβρουάριος 2004, Παναγιώτης Μαρίνης, Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας αρχαιοφίλων και μέλος της Επιτροπής για την αναγνώριση της Ελληνικής θρησκείας του 12θέου)
Παρατηρήσεις: Ο κ. ΠΡΟΕΔΡΟΣ των «αρχαιόφιλων» Μαρίνης δεν βλέπει πως στην αρχαία Ελλάδα η πόλη - κράτος ήταν αυστηρώς συνδεμένη με την πλειοψηφική θρησκεία και η θεοκρατία της δεν ήταν καθόλου ήπια μιας και καταδίκαζε τους φιλοσόφους σε εξορία; Το σόι «αρχαιόφιλος» είναι; Και πού εφαρμόζεται η αρχαιο-φιλία του; Μόνο στην αρχαία θρησκεία; Μελέτησε ποτέ του την πολιτεία του Πλάτωνα δια να δει τι λέγει ο μέγιστος, κατά τον κ. Αναστασάκυ Ραδάμανθυ, Πλάτων; ή τον ενδιαφέρει απλά ο Χριστιανισμός να μην είναι ενωμένος με το κράτος, ώστε η δική του θρησκεία να βρει πάτημα επεκτατισμού; Δηλαδή αρχαιοφιλία τι εστί; Η αγάπη για τις αρχαίες αξίες όπως αυτές ήσαν, ή μονάχα αγάπη για τους «12 θεούς» και τον παγανισμό συντροφευμένο από το μίσος κατά του Ιησού Χριστού; Ας αποκτήσουν ελευθερία στο θρησκεύεσαι οι νεοΕθνικοί, αλλά αυτό δεν πρέπει να έχει σχέση με την συνταγματική θρησκεία, αν αυτοί θέλουν να ονομάζονται αρχαιολάτρες και όχι αρχαιοκάπηλοι.
Τηλεοπτικοί Σταθμοί
1. Alter, Χωρίς Μοντάζ ΙΙ