Οι σελίδες του «Απολογητή» βρισκόμενες πάντοτε εις την υποστήριξη της Ορθόδοξης αλήθειας του Ιησού Χριστού ενάντια σε κάθε φανατικό επιτιθέμενο, έχουν εις το παρελθόν αναδείξει τα γενικευμένα ψέματα τύπου «Ἀνωνύμου τοῦ Ἕλληνος» και «τῶν σὺν αὐτῷ» διαφωτιστών ή παγανιστών, κατά ορισμένων μοναρχών. Από την άλλη μεριά αυτό δε σημαίνει πως η, όση, αλήθεια της καταγεγραμμένης ιστορίας γύρω από ορισμένους μονάρχες μπορεί να δώσει «ἄφεση ἀμαρτιῶν» εις τα κακά τους πεπραγμένα· κι αυτός ο κανόνας ισχύει για όλων των τύπων τα πολιτεύματα, ιδιαίτερα όταν δε διαπνέονται σε τίποτα από το λόγο του Θεού ως ιδανικά και συμπεριφορές, παρότι παρουσιάζονται ως τέτοια, δηλαδή «χριστιανικά». Μια τέτοια περίπτωση είναι εκείνη του εθνικισμού και «τοῦ σὺν αὐτῷ» εθνικοσοσιαλισμού (ναζισμού).

Δεν είναι στο ενδιαφέρον αυτής της σελίδας η πολιτική ειδικά, αλλά σίγουρα οι ηθικές - θεολογικές συμπεριφορές που προωθούνται συστηματικά κάθε φορά που κάποιο πολιτικό μόρφωμα προσπαθεί να έρθει στην επιφάνεια των γεγονότων. Άλλοτε λ.χ., ως πολιτικό μόρφωμα, ο διαφωτισμός προσπάθησε να διαγράψει τον Χριστό δια μέσω της «δημοκρατίας». Κατόπιν π.χ. προσπάθησε ο κομμουνισμός να Τον διαγράψει. Σήμερα, τουλάχιστον στην Ελλάδα, ο εθνικοσοσιαλισμός με το ρατσισμό, παριστάνοντας μαζί τους «ευλαβείς Χριστιανούς», προσπαθούν ακριβώς το ίδιο πράγμα με τις «ευλογίες» αρκετών συνειδητοποιημένων (;) Ορθοδόξων. Κι αυτό είναι το χειρότερο. Πως δηλαδή, κάτι εντελώς αντιχριστιανικό, παρουσιάζεται ως «ευλάβεια» ή «ευσέβεια» προς το Χριστιανικό Θεό.

Τέσσερις λέξεις με τον αντίστοιχο αντίποδά τους χαρακτηρίζουν τα κείμενα και την αντίληψη των ελληνικών εθνικιστικών ή νεοναζιστικών κινημάτων:

α) «πατριώτης» (έναντι κάποιου «αριστερού» ή «προδότη»)

δ) «θολοκουλτούρα» (εθνικιστική αντίληψη έναντι διαφορετικής «αριστερής», υποτίθεται).

Αν ο αναγνώστης αντικρίζει πολλές φορές αυτές τις λέξεις σε κάποιο κείμενο στο διαδίκτυο, αν δηλαδή διακρίνει υπέρμετρο «πατριωτισμό» έναντι «αριστερισμού», πολλές κατηγορίες περί «προδοσίας» για πολιτικές ή απλές διαφωνίες μεταξύ προσώπων και κελεύσματα ή τιτιβίσματα γύρω από τον ανθελληνισμό, τη φυλή (Άρια) και τους μετανάστες, τότε κατά 90% βρίσκεται εντός εθνικιστικού κειμένου, παρότι ο συγγραφέας του ίσως να μη γνωρίζει ή κατανοεί 100% την χροιά των λόγων που χρησιμοποιεί. Άλλωστε αν όλος ο κόσμος καταλάβανε από Ιησού Χριστό, τα πράγματα στον πλανήτη γη θα ήταν εντελώς διαφορετικά· αντίθετα ο καθένας, μεταξύ ημών άνθρωπος, εξυψώνει τη δική του αμαρτία ενώπιον του Θεού και αρέσκεται ότι, με αυτή τη συγκεκριμένη αμαρτία η ανθρωπότητα θα «προκόψει». Ο λόγος; απλά ήταν «δική» του κι όχι των «άλλων», των «αντιπάλων».

Ανάμεσα σε εκείνες τις χαρακτηριστικές κατηγορίες που εκπέμπονται από το χώρο του εθνικισμού κατά των αντιπάλων τους, θα πρέπει πρωτίστως να σημειωθεί εκείνη η περί «ανθελληνισμού», η οποία όλα τα προηγούμενα χρόνια (προ 2011) εκτοξεύονταν από τους ίδιους εθνικιστικο-παγανιστικούς χώρους ενάντια σε Ορθόδοξες απολογητικές σελίδες, ενάντια σε Βυζαντινούς αυτοκράτορες κι εν γένει ενάντια σε όλους τους περί τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό διδάσκοντες. Οι παλαιοί αναγνώστες οφείλουν επίσης να θυμηθούν, ότι από τους ίδιους αυτούς χώρους, κάθε διαφωνία με τον παγανισμό θεωρούνταν και βαπτίζονταν από τους περισσότερους νεοπαγανιστές (χωρίς βεβαίως να αποκλείονται κι «αριστεροί» που είχαν υιοθετήσει το ίδιο αυτό λεξιλόγιο), ως «ανθελληνισμός».

Πρέπει δε να σημειωθεί, πως η ευρέως παρουσιαζόμενη στην Ελληνική κοινωνία ιδεολογία του εθνικισμού, είναι δυτική κακόγουστη εφεύρεση, ουδεμία σχέση γενεαλογική έχουσα με την αρχαία Ελλάδα, παρά τα αρχαιοπρεπή «κάλλη» των υποστηρικτών της, υπεύθυνη δε για πλείστα κακά, όπως ο ναζισμός (εθνικοσοσιαλισμός), ενώ προ ετών στο χώρο της Ελλάδος, όπως άλλωστε και στο εξωτερικό, αυτή η συγκεκριμένη ιδεολογία ενεργούσε κάτω από «παγανιστικές μανδύλες», «παγανιστικά τσαντόρ» και κάτω από «άθεα» περιοδικά ακραίου περιεχομένου, όπως λ.χ. ήταν ο Δαυλός, εχθρευόμενη σαφώς τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό.

Η αποτυχία του ιδεολογήματος του εθνικισμού να εξέλθει εις την επιφάνεια, δια μέσω μιας «εθνικής» θρησκείας και δη του ελληνικού παγανισμού τα προηγούμενα 10 έτη στην Ελλάδα, καλύφθηκε από την οικονομική συγκυρία της αναταραχής, η οποία του προσέφερε την ευκαιρία να δοκιμάσει ξανά να έρθει στο προσκήνιο, αυτή τη φορά πολιτικά, καλυπτόμενος αντίθετα αυτή τη φορά υπό μιας «ορθοδόξου μανδύλας», πλανώντας Χριστιανούς στα δίχτυα της, ή διδάσκοντας ένα Χριστιανισμό που επαφή με το ιερό Ευαγγέλιο δεν έχει σε καμία περίπτωση.

Ας τονιστεί ότι πέρα από αριθμούς, πολιτισμική, εθνική ή θρησκευτική ταυτότητα του κάθε μετανάστη, η ανοησία του ρατσισμού παραμένει πάντοτε η ίδια. Γιατί κάθε ανοησία δεν παύει από του να είναι ανόητη και να διαχέεται από ανόητους ανθρώπους προσκείμενους εις τη βία και εις την υπερηφάνεια που έριξε το διάβολο στην κακομοιριά του: «Κάθε έκνομη ενέργεια ξένων, η οποία έπληττε την αμερικανική κοινωνία και ερχόταν σε αντίθεση με τη δικαιοσύνη της χώρας, στιγματιζόταν ανελέητα και χρησιμοποιείτο ως αφορμή αναμόχλευσης του ξενοφοβικού αισθήματος και, πολλές φορές, εξαπόλυσης «διωγμού» της εθνικής κοινότητας μεταναστών που τύγχανε να βρίσκεται στο στόχαστρο» της Κου Κλουξ Κλαν.

Στην Ελλάδα των πολιτικών «Μνημονίων» συνέβηκε ακριβώς αυτό που συνέβηκε στις Η.Π.Α. τον 19ο και 20ο αιώνα· δηλαδή, οιαδήποτε παρανομία ή έγκλημα αλλοδαπού έλαβε σαφή δημοσιότητα από εθνικιστικούς ιστοτόπους ή πρακτορεία ειδήσεων, πλαισιωμένη πάντα με πληροφορίες γύρω από την εθνική του καταγωγή, ως «υπεύθυνης» ερμηνεύτριας του εγκλήματος, την ίδια ώρα που εγκλήματα ή παρανομίες Ελλήνων πολιτών, πλην πολιτικών, παρουσιάζονται ως να μην έχουν σχέση με την εθνική ταυτότητα, ενώ παράλληλα εγκλήματα εθνικιστών κατά παντός επιστητού, ημεδαπού ή αλλοδαπού, «καθαγιάζονται» κι από πάνω, εφόσον πραγματοποιούνται «υπέρ του έθνους», «υπέρ της Ορθοδοξίας» κι αποτελούν κάποια «άμυνα» έναντι συλλήβδην των «κακούργων» μεταναστών.

ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ

«Μετανάστης: αυτός που μεταναστεύει. Εσωτερικός μετανάστης - αυτός που εγκαταλείπει ένα τόπο της χώρας του για να μείνει σε ένα άλλο τόπο στην ίδια χώρα π.χ. μετανάστευσε στο Βόλο. Εξωτερικός μετανάστης - αυτός που εγκαταλείπει τη χώρα του για να εγκατασταθεί σε μια ξένη χώρα π.χ. μετανάστευσε στη Γαλλία» (Πηγή: http://el.wiktionary.org/wiki/wiktionary.org/wiki/μετανάστης)

«Μεταναστεύω: φεύγω, με τη θέλησή μου, από έναν τόπο για να εγκατασταθώ σε έναν άλλο» (Πηγή: http://el.wiktionary.org/wiki/μεταναστεύω)

«Πρόσφυγας: αυτός που αναγκάζεται ή εξαναγκάζεται να εγκαταλείψει την πατρίδα του ή τον τόπο της μόνιμης κατοικίας του και να καταφύγει σε μια ξένη χώρα». (Πηγή: http://el.wiktionary.org/wiki/πρόσφυγας)

Αριστερά: Η μετανάστευση του Homo Sapiens προς το Νότο (Πηγή: http://www.andaman.org/Background/Migration-South.jpg)

Δεξιά: Η πρώτη μετανάστευση του Homo Sapiens προς Βορά (Πηγή: http://www.andaman.org/Background/Migration-North-early.jpg)

Η «ομορφιά» της ανθρώπινης ιστορίας έρχεται πάντοτε να ανατρέψει τις «ξενοφοβικές» αντιπάθειες των αγαπώντων υπέρμετρα το «αἶμα τῆς φυλῆς»· τούτο συμβαίνει καθόσον το ίδιο το ανθρώπινο είδος, όπως άλλωστε κι όλες οι μορφές της ζωής πάνω στον πλανήτη, χρειάστηκε πάντοτε να μεταναστεύσει για να επιζήσει. Το ανθρώπινο είδος, δηλαδή οι «πατέρες» και οι «παππούδες» όλων των σημερινών εθνών περιπλανιόνταν για αιώνες και χιλιάδες χρόνια πάνω χώματα της γη, γεννώμενοι οι ίδιοι «οικονομικοί» μετανάστες, δηλαδή άνθρωποι που μετακινούνταν για λόγους επιβίωσης, δίχως να ρωτούν ή να παίρνουν άδεια από κανέναν περί τούτου. Όχι ότι τούτο πρέπει να ισχύει σήμερα, διότι πάντα υπάρχει ο κίνδυνος κοινωνικής έκρηξης υπ᾿ ευθύνη των πολιτικών ηγεσιών. Αλλά η ανθρώπινη ιστορία θα πρέπει να γίνεται διδάσκαλος, αν δεν μπορεί ο Χριστιανισμός, για να χειραγωγούνται τα ανεξέλκτα πάθη και μίση της ανθρώπινης ψυχής προς τους ομοϊδεάτες της.

Η ύστερημετανάστευση του Homo Sapiens προς Βορά (Πηγή: http://www.andaman.org/Background/Migration-North-late.jpg)

Από τη λίστα των ανθρώπων που υπήρξαν μετανάστες δε θα μπορούσαν να λείψουν κι εκείνοι οι οποίοι κάποια στιγμή της ιστορίας αποφάσισαν να αποκαλούν τους εαυτούς τους «Ἕλληνες» ή «Ρωμιοὺς» ή «Ἀχαιοὺς» ἤ «Ἀρκὰδες» κ.ο.κ.

Αριστερά: Οι αρχαίοι πρόγονοι Έλληνες για των οποίων την «καθαρὸτηταν τοῦ αἶματος» ενδιαφέρονται κύκλοι με φυλετικές τάσεις, υπήρξαν πρόσφυγες και μετανάστες μέσα κι έξω από τους γεωγραφικούς χώρους οι οποίοι αποτέλεσαν ή αποτελούν την άλλοτε ή σημερινή πατρίδα τους. Προς τούτο το μίσος προς τον κάθε μετανάστη είναι σημάδι ανείπωτης ιστορικής άγνοιας, καθόσον όλοι οι σημερινοί «γηγενείς» υπήρξαν απόγονοι «λαθρομεταναστών». Βέβαια αυτή η ιστορία δεν αρέσει στους εθνικιστές. Κι αυτό φανερώθηκε απλέτως σε όλα εκείνα τα παλαιά παγανιστικά περιοδικά που πάσχιζαν διαρκώς να αποδείξουν πως όλοι οι αρχαίοι Έλληνες υπήρξαν πάντοτε «γηγενείς», ωσάν αν έπεσαν στην Ελλάδα από τον ξάστερο ουρανό (βλ. θεωρίες με Σείριο, Ανδρομέδα κ.λ.π.)

Ο ίδιος λαός που θεωρεί τον εαυτό του Έλληνα, συνέχισε να είναι μετανάστης, τόσο κατά τα χρόνια της αρχαίας Ελλάδος (βλ. Αίγυπτος), της Τουρκοκρατίας (Ευρώπη) αλλά και εις τη σύγχρονη εποχή (Ευρώπη, Αμερική, Αυστραλία κ.λ.π.), όπου ιδιαίτερα σε αυτή την τελευταία εποχή συνάντησε τον ρατσισμό κι υπήρξε κι αυτός ένα από τα πολλά θύματά του.

ΚΑΘΟΔΟΣ ΤΩΝ ΔΩΡΙΕΩΝ ή ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ ΤΩΝ ΔΩΡΙΕΩΝ;

Στην Ελλάδα του 2012 ίσως να μην υπάρχει μαθητής του Δημοτικού σχολείου που να έχει ακούσει να γίνεται λόγος για την «Κάθοδον τῶν Δωριέ

ων» ή «τῶν Ἤρακλειδῶν». Η περίφημη «Κάθοδος τῶν Δωριέων» δεν υπήρξε τίποτα άλλο, παρά μια μεταναστευτική κίνηση φύλων που ανάμεσα στα άλλα προκάλεσε την υποδούλωση των ντόπιων της Πελοποννήσου (μετέπειτα «εἰλώτων»), σε εκείνους που αργότερα ονομάστηκαν Σπαρτιάτες ή Λακεδαιμόνιοι. Κι εκεί ακριβώς βρίσκεται το παράδοξο της διατήρησης της «γενεαλογίας τοῦ αἴματος» από «μεταναστευτικές ή ξένες προσμίξεις».

Δεξιά: Μια χαρακτηριστική φωτογραφία από το διαδίκτυο σχετικά με την «Κάθοδον των Δωριέων» που προκαλεί εύλογα ερωτήματα γύρω από τις επεξηγήσεις που παραθέτει στο κάτω μαύρο της περιθώριο: α) «Μετακίνηση: αλλάζω θέση (κατοικία) μέσα στην ίδια χώρα» β) «Μετανάστευση: η μετακίνηση ανθρώπων από την πατρίδα τους σε άλλη χώρα». Τα ερωτήματα που γεννούνται είναι : πώς αντιλαμβάνεται ένας μαθητής τις λέξεις «χώρα» και «πατρίδα» της τότε εποχής σε σχέση με το σήμερα, τη διαφοροποίηση μεταξύ «μετακινήσεως» και «μεταναστεύσεως», όταν η τότε «χώρα» και η τότε «πατρίδα» δεν ήταν μεγαλύτερη από τα περίχωρα μιας πόλης - κράτους ή ενός οικισμού;

Είναι φανερή η σύγχυση που μπορεί να προκληθεί στον μέσο αναγνώστη, ιδιαίτερα στον μαθητή, όταν οι μετανάστες Δωριείς κι οι εξ αυτών των μετακινήσεων λοιποί Έλληνες «πρόσφυγες» παρουσιάζονται ως «μετακινούμενοι» εντός της «ίδιας χώρας» (βλ. άνω λεζάντα φωτογραφίας). Προσοχή δε πρέπει να δοθεί στο ότι, στους ορισμούς καμία σχέση δεν αποδίδεται μεταξύ συμμετοχής σε ίδια φυλετική ή εθνική καταγωγή και στους «μετακινούμενους» εντός της «ίδιας χώρας»· απλά διαχωρίζεται στον ορισμό το συμβάν «εντός» της ιδίας ή άλλης «χώρας».

Αυτή η περιγραφική σύγχυση γίνεται ακόμη πιο φανερή, όταν το Βικιλεξικό, που αποδίδει ανάμεσα στα άλλα και τον ορισμό του «μετανάστη», διαχωρίζει τον τελευταίο σε «εσωτερικό» κι «εξωτερικό», ανατρέποντας τις όποιες ερμηνευτικές προσεγγίσεις περί «μετακινήσεων» όταν πρόκειται περί της ιδίας ή άλλης «χώρας» (βλ. Μετανάστευση ανωτέρω).

Ζήτημα επίσης είναι το αν η κίνηση των Δωριέων ήταν όντως εθελούσια μετανάστευση ή εξαναγκασμένη προσφυγιά. Σαφώς μια επίσημη ιστορική αναφορά στους Δωριείς ως «προσφύγων» ή ως «μεταναστών» δεν θα είχε τόση αίγλη στα ώτα των εθνικιστών, τηρουμένων των αντιμεταναστευτικών συμπεριφορών που παρουσιάζουν στη σύγχρονη εποχή με σημαία της διατήρηση «τοῦ αἶματος τῆς φυλῆς». Προφανώς οι πρόγονοί των εθνικιστών, εφόσον μετανάστευαν κατά φυλές κι όχι κατά εθνότητες, είχαν μια πολύ πιο περιορισμένη προοπτική από τους τελευταίους· προοπτική που το πιθανότερον να καθιστούσε τους σημερινούς εθνικιστές αποβολιμαίους από αρκετές τέτοιες αρχαίες φυλές.

Έτσι, τοποτηρητές όλων των αρχαίων φυλών, που θα εξόριζαν από τα σπλάχνα τους αυτούς τους σημερινούς τοποτηρητές, είναι ακριβώς αυτοί οι εξορισμένοι τοποτηρητές. Διότι μόνο εκείνοι οι αρχαίοι μη ενωμένοι εθνικά τηρούσαν τη φυλή υπεράνω του έθνους, αφού γι’ αυτούς άλλωστε εθνότητα δεν υπήρχε, όπως υπήρχε για τους μετέπειτα Έλληνες, των Αλεξανδρινών, Βυζαντινών και νεότερων χρόνων. Αντιθέτως σήμερα (2012) οι εθνικιστές έχουν αποφασίσει αυθαίρετα πως η τήρηση «καθαροῦ φυλετικοῦ αἶματος» αφορά μια «φυλή» που έχει λάβει μαγικά εθνικές διαστάσεις. Διαστάσεις που δεν έχουν σαφώς σχέση με φυλές και φυλετικά κριτήρια. Αν αναλογισθεί δε κανείς την ενοποιητική δύναμη της Ορθοδόξου Πίστεως στα χρόνια της σκλαβιάς περί του ορισμού του όρου «Ρωμιοῦ καὶ Ἕλληνος» πέρα από κάθε καταγωγή (ο προσκυνημένος στο Ισλάμ τούρκευε), αντιλαμβάνεται κανείς σε ποιο λάκκο με τα φίδια έχει πέσει η σημερινή μανία με τη «συνέχειαν τοῦ αἶματος τῆς ἑλληνικῆς φυλῆς».

Κάτωθι δίδονται ορισμένα παραδείγματα από βιβλία του Ελληνικού Γυμνασίου προκειμένου να δοθεί εις τον αναγνώστη η ευκαιρία να αναλογισθεί τη σύγχυση που επικρατεί σε ορισμένους γύρω από αυτά τα ιστορικά φαινόμενα κατά την περιγραφή τους (οι υπογραμμίσεις του γράφοντος):

«Οι Δωριείς, το τελευταίο ελληνικό φύλο που μετακινείται μαζικά, από την Πίνδο όπου ζούσαν, μετακινήθηκαν προς το Νότο και εγκαταστάθηκαν στην Πελοπόννησο και σε ένα τμήμα της Στερεάς. Στη συνέχεια προωθήθηκαν σε μερικές από τις Κυκλάδες (Μήλο, Θήρα) και αργότερα στην Κρήτη. Οι Θεσσαλοί, που ζούσαν και αυτοί στην περιοχή της Πίνδου, εγκαταστάθηκαν στη σημερινή Θεσσαλία, εξαναγκάζοντας τους παλαιούς κατοίκους της, Βοιωτούς και Αιολείς», τους μεν πρώτους να μετακινηθούν προς τη σημερινή Βοιωτία, τους δε δεύτερους να μεταναστεύσουν στη Λέσβο, στην Τένεδο και στα βόρεια της Μικράς Ασίας», (Πηγή: Αρχαία Ελληνική Ιστορία, Α΄ Γυμνασίου, ΟΕΔΒ 2011, σελ. 37)

«Η ανώμαλη κατάσταση που επικράτησε στην Ελλάδα μετά τις μετακινήσεις των ελληνικών φύλων κατά τον 12ο αιώνα π.Χ., η γενική στενότητα του χώρου κι ο οικονομικός μαρασμός και η ανασφάλεια υποχρέωσαν συμπαγείς ομάδες Ελλήνων να μεταναστεύσουν προς τα νησιά του Αιγαίου και τα δυτικά παράλια της Μικράς Ασίας. Η μετακίνηση πραγματοποιήθηκε κατά φυλετικές ομάδες και τον 10ο αιώνα η μετανάστευση αυτή έλαβε τη μορφή ενός ευρύτατου αποικισμού. Η κίνηση αυτή έμεινε γνωστή ως Πρώτος ελληνικός αποικισμός», (Πηγή: Αρχαία Ελληνική Ιστορία, Α΄ Γυμνασίου, ΟΕΔΒ 2011, σελ. 38)

Κατόπιν των ανωτέρω πρέπει να δηλωθεί ότι είναι άγνωστο αν επιχειρείται ένας γλωσσολογικός πλουτισμός του κειμένου ή μια ηπιότερη περιγραφή των γεγονότων απομακρυσμένη από τις σημερινές οικονομικές καταστάσεις. Για παράδειγμα, ενώ για την περιγραφή των αρχαίων χρόνων μπορεί κατά εξαίρεση να αναφέρονται λέξεις ως η «μετανάστευση», εντούτοις ουδόλως χρησιμοποιείται ο σημερινός όρος «λαθρομετανάστης» για τις μετακινήσεις Δωριέων εις την Πελοπόννησο όπου «τὴν νύφην πλήρωσαν» οι μετέπειτα «γηγενεῖς» είλωτες. Έλληνες μεν κι αυτοί, αλλά όχι «μάτσο» σαν τους Σπαρτιάτες. Άλλωστε η πρώιμη αυτή υποδούλωσή τους, δεν τους έδωσε ποτέ το δικαίωμα να αποδείξουν αν μπορούσαν να αξίζουν περισσότερα στο διάβα της ιστορίας.

Από την άλλη μεριά οι σημερινοί «λαθρομετανάστες» σε καμία περίπτωση δε θα υποστηριχτεί τόσο καλλιγραφικά ότι «μετακινούνται» ή ότι «προωθούνται» ή ότι «αποικίζουν» χώρες μακριά από τον τόπο προέλευσή τους. Πόσο μάλλον από ανθρώπους που πρόσκεινται στον εθνικοσοσιαλισμό και στους εξ αυτού ποικίλους εθνικιστικούς κλάδους.

Η μετανάστευση των αρχαίων Ελλήνων πραγματοποιούνται και με τις ευλογίες της αρχαίας θρησκείας. Επί παραδείγματι:

«Σιγά σιγά ο πληθυσμός αυξήθηκε και η γη δεν έφτανε να τους θρέψει όλους. Μερικοί τότε αποφάσισαν να εγκαταλείψουν την πόλη τους και να πάνε αλλού να ζήσουν. Η μετακίνηση αυτή τη φορά έγινε οργανωμένα. Η πόλη ρωτούσε το μαντείο των Δελφών για το κατάλληλο μέρος όπου θα γινόταν η εγκατάσταση. Η τελετή της αναχώρησης, στην οποία έπαιρναν μέρος όλοι οι πολίτες, ήταν συγκινητική», (Πηγή: Βιβλίο Ιστορίας, Δ΄ Τάξη του Δημοτικού, ΟΕΔΒ 2011, Αθήνα, σσ. 17-18)

Βέβαια παρά την «ανασφάλεια» που ένιωθαν οι πρόγονοί μας, και κατά συνέπεια την ανάγκη προς μετανάστευση (= προσφυγιά), εντούτοις καμία νύξη δε γίνεται στα ελληνικά εγχειρίδια της ιστορίας των ελληνοπαίδων για τον παραλληλισμό εκείνων των φαινομένων με τη σύγχρονη ορολογία γύρω από αυτά. Κατά συνέπεια, ενώ η εθνικιστική μελέτη της ιστορίας ευνοεί όρους ως η «μετακίνηση» και ο «αποικισμός» ομοεθνών, στιγματίζει νεότερες «μετακινήσεις» αλλοδαπών ως «λαθρομεταναστεύσεις».

Εντούτοις, το ζήτημα δεν είναι εξ ολοκλήρου αυτό. Το ζήτημα είναι ότι οι εθνικιστικοί κύκλοι, οι οποίοι υπογείως έχουν τάσεις αρχαιοθρησκευτικές, δεν ντρέπονται να στιγματίζουν όλους τους άπορους μετανάστες της σύγχρονης εποχής επειδή έχουν «διαφορετικό αίμα» και να μη βλέπουν πως οι αρχαίοι θεοί τους έδιναν ευλογίες εις το να γίνονται «λαθρομετανάστες» εις την απέναντι «ασιατική» ακτή. Αυτά βέβαια είναι «θολοκουλτούρα» γι᾿ αυτούς κι έτσι τερματίζουν τους προβληματισμούς τους συνεχίζοντας τις αμαρτίες εναντίων συνανθρώπων τους ανεξαρτήτου φυλετικής καταγωγής.

Αποικισμοί (προσφυγιά) των αρχαίων Ελλήνων. Οι εθνικιστικοί κύκλοι και οι νεοπαγανιστές φαντάζονται πως οι αρχαίοι Έλληνες ήταν στάσιμοι στα μέρη τους ως «γηγενεῖς» κι είχαν «φυτρώσει» δηλαδή από το «πουθενά». Ίσως είχαν έρθει από το «Σείρο» με το «διαστημόπλιο» της «Ομάδας Έψιλον».

ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΩΝ ΣΠΑΡΤΙΑΤΩΝ (300 Λεωνίδα) ΚΙ Ο ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Πολλοί περιηγητές του διαδικτύου, αλλά κι απλοί περιηγητές των πεζοδρομίων θα έχουν παρατηρήσει «ἱδίοις ὅμμασι» πως αρκετοί εθνικιστικοί πολιτικοί χώροι, αντλούν πατριωτική δύναμη μέσα από το ίνδαλμα της αμυντικής στάσης του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες και γενικά του Σπαρτιάτη μαχητή. Κι εδώ παρατηρεί κανείς το παράδοξο του σύγχρονου αντιμεταναστευτικού μίσους καθώς, ως ελέχθη κι ανωτέρω, όντας η περίφημη «Κάθοδος τῶν Δωριέων» μια μεταναστευτική κίνηση φύλων, ανάμεσα στα άλλα αποτελέσματα που είχε, υποδούλωσε τους ντόπιους της Πελοποννήσου (μετέπειτα «εἴλωτες»), σε εκείνους ακριβώς τους μετανάστες που αργότερα ονομάστηκαν Σπαρτιάτες ή Λακεδαιμόνιοι.

Οι εθνικιστικοί χώροι λοιπόν, προτιμούν να αντλούν ινδάλματα από τους κυρίαρχους μετανάστες Δωριείς Σπαρτιάτες, παρά από τους «γηγενείς» της Πελοποννήσου που υποδουλώθηκαν σε αυτούς, παρότι στη σύγχρονη εποχή παρουσιάζονται ως υπέρμαχοι των «γηγενῶν» της Ελλάδος έναντι όλων ανεξαρτήτων των μεταναστών διαφορετικής φυλής από εκείνης της «ελληνικής». Εκεί χωλαίνει δηλαδή ο ρατσιστικός φυλετισμός τους, επειδή ενδύεται τον «πατριωτισμό» του «πρὸ αἰώνων γηγενοῦς» για να στηριχθεί ενώ στην ουσία στηρίζεται εις την αντρειοσύνη του μετανάστη, την οποία έχει θαυμάσει ο ίδιος ο Αδόλφος Χίτλερ:

«Και είναι πλάνη να σκεφτούμε a priori ότι αυτοί που εγκαταλείπουν τα χωράφια τους για να έρθουν στην πόλη είναι χειρότεροι από αυτούς που εξακολουθούν και μένουν να δουλεύουν εκεί. Το αντίθετο: η πείρα έχει αποδείξει ότι τα υγιή στοιχεία και οι ζωντανές φύσεις μεταναστεύουν. Όταν λέμε μετανάστευση δεν εννοούμε μόνο τη φυγή προς την Αμερική, αλλά και το ότι ένας νεαρός αφήνει το χωριό του για να πάνε σε μια μεγάλη άγνωστη πόλη. Το ίδιο κι αυτός είναι έτοιμος να τρέξει πίσω από ένα αβέβαιο μέλλον.», (Πηγή: Αδόλφος Χίτλερ, «Ο Αγών μου», Κεφ. 2, «Χρόνια μελέτης και δυστυχίας εις τη Βιέννη», τόμος 1, Μόναχο 1927)

Η τρέλα του φυλετικού ρατσισμού σε διαπλοκή με τη μετανάστευση κορυφώθηκε στο κράτος του Απαρντχάιντ της Νοτίου Αφρικής. Εκεί, οι «μετακομίσαντες» μετανάστες Ευρωπαίοι, κι Έλληνες βεβαίως, επιβλήθηκαν επί των εντόπιων «γηγενών» εγχρώμων και τους επέβαλαν ένα διαχωρισμό βάση των εξωτερικών βιολογικών χαρακτηριστικών.

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ

Αριστερά: Με έναν αναχρονιστικό παραλληλισμό της εποχής του Χριστού με το της Ελλάδος 2012-2013 θα έπρεπε, όταν ο Ιησούς πήγε ως παιδί στην Αίγυπτο με την οικογένειά του, οι εκεί «εθνικιστές» Αιγύπτιοι να τον κακολογήσουν και να του επιτεθούν βίαια, επειδή ως μετανάστης «τους έκλεβε τις δουλειές»· άλλωστε, δεν ήταν παραπάνω παρά «ακόμη» ένας «Εβραίος» που θα έπρεπε να Τον στείλουν πίσω στην πατρίδα του, την Ιουδαία όπου Τον περίμενε όλος «χαρά» ο Βασιλιάς Ηρώδης.

Ο Βασιλιάς Ηρώδης είναι ένα πάρα πολύ καλό παράδειγμα που δείχνει ότι δεν μπορεί κανείς να περιμένει πάντα καλό από τους ομοεθνείς του. Οι εθνικιστές απασών των κρατών θέλουν να στείλουν όλα τα βρέφη σαν τον Ιησού και αρκετούς ταλαίπωρους γονείς πίσω σε κάτι πατρίδες που κυβερνούν «Ηρώδηδες» γινόμενοι οι ίδιοι «Χαλίφηδες στη θέση του Χαλίφη», γιατί στη δική τους ηθική ισχύει ότι «ο ομοεθνής δολοφόνος είναι καλύτερος από τον ξένο Άγιο». Η στήριξη αυτού του φληναφήματος βρίσκεται στην υποτιθέμενη «συνέχεια του αίματος» της φυλής. Πάρα ταύτα ο εθνικισμός θα αναγνωρίσει εκ των πραγμάτων στην ιστορία προδοτικά «γονίδια» αυτού του «πατριωτικού» αίματος που δε συμπεριφέρεται αναλόγως , όπως υποτίθεται συμπεριφέρεται εκείνο των οπαδών του εθνικισμού, ο οποίος άλλωστε δεν είναι ομάδα αίματος αλλά κοσμοθεωρία. Εκείνοι που παριστάνουν τους Χριστιανούς δια μέσω του εθνικισμού θα πρέπει αν έχουν βάλει καλά στο μυαλό τους πως εις την είσοδο για τον Παράδεισο δε γίνεται «ανάλυση αίματος», μήτε η είσοδος είναι «ελευθέρα» για τον κάθε μουρλαμένο δολοφόνο της ανθρώπινης ιστορίας τύπου Χίτλερ ή Στάλιν.

«Χριστιανοί» υπήρξαν πολλοί· Ορθόδοξοι όμως υπήρξαν και υπάρχουν ελάχιστοι.

Ο Ιησούς δεν ήταν μετανάστης μόνο όταν έφυγε για την Αίγυπτο μαζί με την Παναγία και τον Ιωσήφ: Κατά Ματθαίον, Κεφ. Β΄ «13 Ἀναχωρησάντων δὲ αὐτῶν ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου φαίνεται κατ' ὄναρ τῷ Ἰωσὴφ λέγων· Ἐγερθεὶς παράλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ φεῦγε εἰς Αἴγυπτον, καὶ ἴσθι ἐκεῖ ἕως ἂν εἴπω σοι· μέλλει γὰρ Ἡρῴδης ζητεῖν τὸ παιδίον τοῦ ἀπολέσαι αὐτό. 14 ὁ δὲ ἐγερθεὶς παρέλαβεν τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ νυκτὸς καὶ ἀνεχώρησεν εἰς Αἴγυπτον». Ήταν μετανάστης γιατί κατέβηκε στη Γη από «αλλού», χωρίς και να μπορεί να οριοθετηθεί αυτό το «αλλού»: Κατά Ιωάννη, Κεφ. Η΄ «23 καὶ εἶπεν αὐτοῖς· Ὑμεῖς ἐκ τῶν κάτω ἐστέ, ἐγὼ ἐκ τῶν ἄνω εἰμί· ὑμεῖς ἐκ τοῦ κόσμου τούτου ἐστέ, ἐγὼ οὐκ εἰμὶ ἐκ τοῦ κόσμου τούτου».

ΟΛΟΙ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Τί άλλο η κοίμηση του Χριστιανού παρά η μετανάστευση από τη γη στην «άνω Ιερουσαλήμ» [στη βασιλεία του Θεού], που θα είανι η παντοτινή κι άνευ χρόνο πατρίδα του;

α) Προς Γαλάτας, Κεφ. Δ΄ «25 τὸ γὰρ Ἄγαρ Σινᾶ ὄρος ἐστὶν ἐν τῇ Ἀραβίᾳ, συστοιχεῖ δὲ τῇ νῦν Ἰερουσαλήμ, δουλεύει δὲ μετὰ τῶν τέκνων αὐτῆς· 26 ἡ δὲ ἄνω Ἰερουσαλὴμ ἐλευθέρα ἐστίν, ἥτις ἐστὶ μήτηρ πάντων ἡμῶν.»

β) Προς Εβραίους, Κεφ. Ια΄ «13 Κατὰ πίστιν ἀπέθανον οὗτοι πάντες, μὴ λαβόντες τὰς ἐπαγγελίας, ἀλλὰ πόρρωθεν αὐτὰς ἰδόντες καὶ ἀσπασάμενοι, καὶ ὁμολογήσαντες ὅτι ξένοι καὶ παρεπίδημοί εἰσιν ἐπὶ τῆς γῆς. 14 οἱ γὰρ τοιαῦτα λέγοντες ἐμφανίζουσιν ὅτι πατρίδα ἐπιζητοῦσι.».

Είναι τραγικό πως σύγχρονες πολιτικές οργανώσεις με φυλετικό ρατσιστικό περιεχόμενο τύπου «Χρυσής Αυγής» παριστάνουν τους Χριστιανούς και μάλιστα Ορθοδόξους,

Προς Κολλοσαείς, Κεφ. Γ΄ «Εἰ οὖν συνηγέρθητε τῷ Χριστῷ, τὰ ἄνω ζητεῖτε, οὗ ὁ Χριστός ἐστιν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ καθήμενος, 2 τὰ ἄνω φρονεῖτε, μὴ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς. 3 ἀπεθάνετε γάρ, καὶ ἡ ζωὴ ὑμῶν κέκρυπται σὺν τῷ Χριστῷ ἐν τῷ Θεῷ· 4 ὅταν ὁ Χριστὸς φανερωθῇ, ἡ ζωὴ ὑμῶν, τότε καὶ ὑμεῖς σὺν αὐτῷ φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ. 5 Νεκρώσατε οὖν τὰ μέλη ὑμῶν τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, πορνείαν, ἀκαθαρσίαν, πάθος, ἐπιθυμίαν κακήν, καὶ τὴν πλεονεξίαν ἥτις ἐστὶν εἰδωλολατρία, 6 δι' ἃ ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθείας, 7 ἐν οἷς καὶ ὑμεῖς περιεπατήσατέ ποτε, ὅτε ἐζῆτε ἐν αὐτοῖς· 8 νυνὶ δὲ ἀπόθεσθε καὶ ὑμεῖς τὰ πάντα, ὀργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, αἰσχρολογίαν ἐκ τοῦ στόματος ὑμῶν· 9 μὴ ψεύδεσθε εἰς ἀλλήλους, ἀπεκδυσάμενοι τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον σὺν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ 10 καὶ ἐνδυσάμενοι τὸν νέον τὸν ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ' εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν, 11 ὅπου οὐκ ἔνι Ἕλλην καὶ Ἰουδαῖος, περιτομὴ καὶ ἀκροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δοῦλος, ἐλεύθερος, ἀλλὰ τὰ πάντα καὶ ἐν πᾶσι Χριστός»

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ, ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ, & ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ

«ΔΙΑΛΟΓΟΣ» Ι. ΧΡΙΣΤΟΥ & ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ

Ποια πρέπει να είναι η στάση μας απέναντι στους αλλοδαπούς και γενικά στους ανθρώπους που θεωρούμε εχθρούς μας, το απαντάει μια κι έξω ο Χριστός, λέγοντας την παραβολή του Καλού Σαμαρείτη (κατά Λουκάν ευαγγέλιο, κεφ. 10, στίχοι 25-37):

Οι Σαμαρείτες ήταν μια ανακατεμένη φυλή, που οι πρόγονοί της είχαν νοθεύσει το εβραϊκό τους αίμα κάνοντας πολλούς γάμους με γυναίκες άλλων λαών. Επίσης είχαν νοθεύσει και τη θρησκεία και τη γλώσσα τους - δηλαδή τα τρία στοιχεία που θεμελιώνουν τον πολιτισμό και την εθνική ταυτότητα, όχι μόνο για τους Εβραίους αλλά για κάθε λαό. Οι Εβραίοι, λοιπόν, τους Σαμαρείτες τους θεωρούσαν προδότες και τους μισούσαν.

Ο Χριστός, αν και Εβραίος, θεράπευε Σαμαρείτες χωρίς να δίνει σημασία στο θέμα αυτό. Επίσης, μια από τις πιο σημαντικές μαθήτριές Του ήταν Σαμαρείτισσα (κατά Ιωάννην, κεφ. 4): η αγία Φωτεινή, που κήρυξε το χριστιανισμό μέχρι τη Ρώμη και θανατώθηκε από τους Ρωμαίους, μαζί με όλη της την οικογένεια, με φρικτά βασανιστήρια! Αλλά και οι απόστολοι έκαναν πολλά θαύματα και μετέδωσαν τη χάρη του Αγίου Πνεύματος στους Σαμαρείτες (Πράξεις των Αποστόλων, κεφ. 8).

«25 Καὶ ἰδοὺ νομικός τις ἀνέστη ἐκπειράζων αὐτὸν καὶ λέγων· Διδάσκαλε, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω; 26 ὁ δὲ εἶπε πρὸς αὐτόν· Ἐν τῷ νόμῳ τί γέγραπται; πῶς ἀναγινώσκεις; 27 ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· Ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου, καὶ τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν· 28 εἶπε δὲ αὐτῷ· Ὀρθῶς ἀπεκρίθης· τοῦτο ποίει καὶ ζήσῃ. 29 ὁ δὲ θέλων δικαιοῦν ἑαυτὸν εἶπε πρὸς τὸν Ἰησοῦν· Καὶ τίς ἐστί μου πλησίον;

30 ὑπολαβὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν· Ἄνθρωπός τις κατέβαινεν ἀπὸ Ἱερουσαλὴμ εἰς Ἰεριχὼ, καὶ λῃσταῖς περιέπεσεν· οἳ καὶ ἐκδύσαντες αὐτὸν καὶ πληγὰς ἐπιθέντες ἀπῆλθον ἀφέντες ἡμιθανῆ τυγχάνοντα. 31 κατὰ συγκυρίαν δὲ ἱερεύς τις κατέβαινεν ἐν τῇ ὁδῷ ἐκείνῃ, καὶ ἰδὼν αὐτὸν ἀντιπαρῆλθεν. 32 ὁμοίως δὲ καὶ Λευῒτης γενόμενος κατὰ τὸν τόπον, ἐλθὼν καὶ ἰδὼν ἀντιπαρῆλθε. 33 Σαμαρείτης δέ τις ὁδεύων ἦλθε κατ' αὐτὸν, καὶ ἰδὼν αὐτὸν ἐσπλαγχνίσθη, 34 καὶ προσελθὼν κατέδησε τὰ τραύματα αὐτοῦ ἐπιχέων ἔλαιον καὶ οἶνον, ἐπιβιβάσας δὲ αὐτὸν ἐπὶ τὸ ἴδιον κτῆνος ἤγαγεν αὐτὸν εἰς πανδοχεῖον καὶ ἐπεμελήθη αὐτοῦ· 35 καὶ ἐπὶ τὴν αὔριον ἐξελθὼν, ἐκβαλὼν δύο δηνάρια ἔδωκε τῷ πανδοχεῖ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἐπιμελήθητι αὐτοῦ, καὶ ὅ,τι ἂν προσδαπανήσῃς, ἐγὼ ἐν τῷ ἐπανέρχεσθαί με ἀποδώσω σοι. 36 τίς οὖν τούτων τῶν τριῶν πλησίον δοκεῖ σοι γεγονέναι τοῦ ἐμπεσόντος εἰς τοὺς λῃστάς; 37 ὁ δὲ εἶπεν· Ὁ ποιήσας τὸ ἔλεος μετ' αὐτοῦ. εἶπεν οὖν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Πορεύου καὶ σὺ ποίει ὁμοίως.»

[Μτφρ: ένας δάσκαλος της εβραϊκής θρησκείας, νομίζοντας πως θα πιάσει αδιάβαστο το Χριστό, τον ρώτησε ποια είναι η σπουδαιότερη εντολή. Ο Χριστός του λέει: «Στο Νόμο (της θρησκείας) τι διαβάζεις;». Ο άλλος, που ήταν δάσκαλος αυτού του Νόμου, απαντά: «θα αγαπήσεις τον Κύριο και Θεό σου με όλη την καρδιά σου, την ψυχή σου, τη δύναμη και το νου σου, και θα αγαπήσεις και τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου». «Σωστά απάντησες» είπε ο Χριστός.

Επειδή όμως ο άλλος ντράπηκε, έχοντας ρωτήσει κάτι που το ήξερε, ρωτάει πάλι: «Και ποιος είναι ο πλησίον μου;».

Τότε ο Χριστός είπε· «Ένας άνθρωπος κατέβαινε από την Ιερουσαλήμ στην Ιεριχώ. Στο δρόμο τον χτύπησαν ληστές και τον άφησαν μισοπεθαμένο. Πέρασε ένας ιερέας, τον είδε, αλλά δε σταμάτησε. Το ίδιο κι ένας λευίτης (ιερέας κατώτερου βαθμού, όπως θα λέγαμε εμείς διάκος). Μετά όμως πέρασε κι ένας Σαμαρείτης. Τον είδε και συγκινήθηκε. Έπλυνε τις πληγές του με λάδι και κρασί, τον φόρτωσε στο ζώο του και τον πήγε σ’ ένα πανδοχείο. Έδωσε εντολή στον πανδοχέα να τον φροντίσει, τον πλήρωσε και του είπε: Όταν ξανάρθω, πες μου, αν τα λεφτά που σου άφησα δε σε φτάσουν, να σου δώσω κι άλλα.»

Και μετά ρώτησε (ο Χριστός)· «Κατά τη γνώμη σου, ποιος φέρθηκε σαν πλησίον στον τραυματία;». Ο δάσκαλος είπε· «Αυτός που τον βοήθησε». «Έτσι να φέρεσαι κι εσύ, λοιπόν» κατέληξε ο Χριστός.]

Είναι σημαντικό, ότι ο Ιησούς, στην ιστορία που είπε, δεν έβαλε Εβραίο να βοηθάει Σαμαρείτη, προφανώς για να μη νιώσουν οι Εβραίοι ανώτεροι και καλύτεροι. Έλαβε Σαμαρείτη να βοηθάει Εβραίο, δηλαδή τον άνθρωπο από την «προδοτική» φυλή, που είχε νοθεύσει αίμα, θρησκεία και γλώσσα, να βοηθάει εκείνον από την καθαρή φυλή, με το αγνό αίμα και την αγνή θρησκεία και γλώσσα. Αν έλεγε την ιστορία εδώ και τώρα, ασφαλώς θα έβαζε έναν Πακιστανό ή Αλβανό ή Σύριο κ.τ.λ. να βοηθάει έναν περήφανο (αλλά τραυματισμένο κι ανήμπορο) Έλληνα εθνικιστή!

Ή μήπως νομίζεις, αδελφέ αναγνώστη (εσύ που αγανακτείς κατά των λαθρομεταναστών και λες πως καλά κάνουν και τους δέρνουν οι ακροδεξιοί), πως δεν υπάρχουν λαθρομετανάστες με μεγαλύτερη ανθρωπιά από τη

δική μας, που θα βοηθούσαν ακόμη και με μεγάλες θυσίες έναν Έλληνα, που μπορεί να τον είχαν τραυματίσει και κουρελιάσει άλλοι Έλληνες;

Τα παραπάνω λόγια του Χριστού, ας τα συλλογιστεί όποιος αισθάνεται ορθόδοξος χριστιανός, είτε είναι εθνικιστής (ιδίως Χρυσαυγίτης), είτε απλός πολίτης, που βλέπει με καλό μάτι και ικανοποίηση τις βίαιες πράξεις των εθνικιστών και των νεοναζί.

Αριστερά: Αφίσα του εθνικιστικού, ναζιστικών καταβολών, κόμματος της Χρυσής Αυγής: «Τα χρήματα του λαού επιστρέφουν στον λαό. Μπορείς κι εσύ να βοηθήσεις. Συλλογή Τροφίμων στα γραφεία της Χρυσής Αυγής σε όλη την Ελλάδα. Στηρίζουμε τους Έλληνες πολύτεκνους και ανέργους που το κράτος του μνημονίου καταδίκασε σε εξαθλίωση... Αλληλεγγύη στους Έλληνες», (Πηγή: http://xryshaygh.com/) Οι έλληνες εθνικιστές έχουν ξεχάσει το Ευαγγέλιο, για το οποίο «διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους» κυνηγώντας παραστάσεις με ασεβή θρησκευτικό περιεχόμενο. Βέβαια ίσως κανείς να μην ενοχλείτο τόσο πολύ για το αν μια οιαδήποτε οργάνωση συνέλλεγε τρόφιμα μόνο για τους Έλληνες. Το πρόβλημα της Χρυσής Αυγής, ίσως κι άλλων εθνικιστικών χώρων, που φέρνει αυτή την ενόχληση είναι η επιβεβαίωση περί της ιδεολογικής καταβολής αυτού του διαχωρισμού χείρας βοηθείας, που δεν είναι άλλος από το ναζιστικό ρατσισμό και τις φυλετικές διακρίσεις εις βάρος παντός αλλοδαπού. Τα περί «νόμιμων» και «παράνομων» μεταναστών είναι μια φανερή κοροϊδία προς τους ψηφοφόρους, εφόσον για τους εθνικιστές τη «φυλετική συνέχεια αίματος» την διαρρηγνύει τόσο ο «λάθρο» όσο κι ο «νόμιμο» μετανάστης.

Ας τα συλλογιστούν όμως και οι αδελφοί μας οι αριστεροί και οι αναρχικοί, που νομίζουν πως η θρησκευτική μας κληρονομιά δεν έχει να προσφέρει τίποτα στους ανθρώπους, αλλά είναι ένα κουβάρι δεισιδαιμονιών για γιαγιάδες! Όχι. Όση αγάπη υπάρχει στον αριστερό και τον αναρχικό χώρο (ακόμα και στην καρδιά των άθεων) είναι επίδραση από τις ορθόδοξες ρίζες τους και, μακριά το Χριστό, αυτή η αγάπη εύκολα μπορεί να καταρρεύσει και να αντικατασταθεί από μίσος και πόλεμο (ταξικό ή φυλετικό).

Το μεταναστευτικό είναι τρομερό πρόβλημα, που οι συνέπειές του πάνε πολύ πιο πέρα από το χάσιμο του μεροκάματου των Ελλήνων εργατών, που κι αυτό είναι πολύ σοβαρό. Όμως δεν θα λυθεί με βία εναντίον απλών ανθρώπων - πιστεύω μάλιστα πως δε θα λυθεί καθόλου με βία. Αν όμως κάποιοι νομίζουν πως είναι περήφανοι Έλληνες, αρσενικοί, με καρδιά παρόμοια με του Καραϊσκάκη, του Μακρυγιάννη ή του Δασκαλογιάννη και του Χατζή Μιχάλη Γιάνναρη, ας πάνε να τα βάλουν με τη νιγηριανή μαφία, τη ρωσική ή την αλβανική μαφία ή τις διάφορες άλλες «εθνικές» μαφίες, που έχουν όπλα και διαπράττουν αληθινά οργανωμένα εγκλήματα. Ας καθαρίσουν την Αθήνα (ίσως κι άλλες μεγαλουπόλεις) από τις μαύρες Νιγηριανές σκλάβες, που κάποιοι ομοεθνείς τους τις κρατάνε αιχμάλωτες με βουντού και τις στέλνουν κάθε βράδυ, τρομοκρατημένες, να κάνουν πιάτσα στην Πατησίων και σε άλλους δρόμους. Εννοώ φυσικά να τις ελευθερώσουν από τους εκμεταλλευτές τους, όχι να τις εξολοθρεύσουν! Μπορούν;

Ας κάνουν κάτι για τη Θράκη, όπου η Τουρκική προπαγάνδα οργιάζει ακόμα και στους Πομάκους και κανείς δεν υπερασπίζεται την ελληνικότητά της (συγγνώμη, διεθνιστές αδελφοί, αλλά όντως έχουμε και μια πατρίδα).

Όχι να ψαρεύουν απ’ το σωρό άοπλους εργάτες και να τους σακατεύουν. Πολύ περισσότερο, όχι να δέρνουν μαθητές!

Κάτι ακόμα: το μεταναστευτικό θα ήταν πολύ μικρότερο πρόβλημα, αν ήμασταν αληθινοί χριστιανοί και, αντί να μισούμε «αυτούς που μας παίρνουν τις δουλειές μας» (στην πραγματικότητα, οι Έλληνες εργοδότες το κάνουν αυτό, που προτιμούν ξένους παρά Έλληνες), τους αγαπούσαμε, τους βοηθούσαμε να επιβιώσουν και - το κυριότερο - τους μιλούσαμε για το Χριστό, την Παναγία και τους αγίους. Έτσι κι εκείνοι θα ημέρευαν, θα μας καταλάβαιναν και πολλοί θα γίνονταν και χριστιανοί, δηλ. ένα με εμάς. Και θα σώζαμε μερικές ψυχές, με πρώτη και καλύτερη τη δική μας, που είναι μαύρη.

Ας πω ότι ξεκίνησε μια χριστιανική αντι-ναζιστική και αντι-φασιστική κίνηση στο Facebook, με πρωτοβουλία της γνωστής θεολόγου και συγγραφέως Εύης Βουλγαράκη. Ο λογαριασμός είναι: http://www.facebook.com/groups/christianantirafana/.

Είμαι Έλληνας, απόγονος Ελλήνων. Η οικογένειά μου έχει τουλάχιστον δέκα μέλη που αγωνίστηκαν κατά των Τούρκων και κατά των Ναζί κατακτητών. Κάποιοι έδωσαν και τη ζωή τους ή βασανίστηκαν από τους Ναζί. Όμως, μ’ αυτά που γράφω, πιθανόν κάποια «λεβεντόπαιδα» να μου τη στήσουν και να μου σπάσουν το κεφάλι (χαλάλι, για την πατρίδα). Γιατί, ξέρεις, όποιος νομίζει πως έχει το δικαίωμα να δέρνει, σήμερα δέρνει τον ξένο, αλλά αύριο θα δείρει τον πατριώτη που διαφωνεί μαζί του…

Πηγή: Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης, Θεολόγος - Συγγραφέας, Ρέθυμνο

ΙΗΣΟΥΣ & ΒΑΡΑΒΒΑΣ.

Πολιτική ή Πνευματική απόφαση στο πλαίσιο της Κοινωνίας;

ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ & ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ (ΝΑΖΙΣΜΟΣ)

Η ενασχόληση με την ιδεολογία και τις πρακτικές του ελληνικού «κόμματος Χρυσή Αυγή» δεν έχει να κάνει αποκλειστικά και μόνο με το κόμμα αυτό καθ’ εαυτό, αλλά και με όλους τους υπόλοιπους περίπου ίδιους μ’ αυτήν ιδεολογικούς χώρους. Όπως πολύ ορθά δήλωσε ο ηγέτης της Χρυσής Αυγής, Νικόλαος Μιχαλολιάκος: «Αν βγάλουν εκτός νόμου τη Χρυσή Αυγή, θα ιδρύσω νέο κόμμα».

Η ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟ

Το να θέλει να αποδείξει κάποιος πως το κίνημα της «Χρυσής Αυγής» δεν είναι παγανιστικό, και δη αντιχριστιανικό εις τη βάση του, είναι σαν να επιθυμεί να αποδείξει ότι «ο γάιδαρος πράγματι πετάει». Η επιθυμία να αποδειχθεί κάτι τέτοιο υπάρχει, είτε γιατί κάποιοι θέλουν να ανακουφίσουν τις συνειδήσεις τους, είτε γιατί θεωρούν πως το οικονομικό ζήτημα είναι σπουδαιότερο από το πνευματικό. Αρκετοί δε προσπαθούν να πείσουν ομοίως διότι θεωρούν πως η πατρίδα, ή η «καλυτέρευση» του κόσμου θα εξασφαλιστεί με τη δική τους πολιτική κίνηση, ασχέτως με το πόσο απέχει η ιδεολογία αυτής της κίνησης από τις διδασκαλίες του Ιησού Χριστού. Άλλοι δε, οδηγούνται σε αυτό το δρόμο της «απόδειξης», επειδή επιθυμούν να καθαγιάσουν το ιδεολογικό υπόβαθρο της «Χρυσής Αυγής» και του εθνικιστικού χώρου, αν και δεν πιστεύουν καθόλου στον Κύριο της Ζωής και του Θανάτου. Υπάρχουν βέβαια κι εκείνοι που θα θελήσουν ακόμη και την «προσωρινή» περιθωριοποίηση του Χριστιανισμού έναντι μιας δυναμικής πολιτικής κίνησης, καθόσον «και στο παρελθόν έχει συμβεί το ίδιο».

Η αλήθεια λοιπόν είναι μία: όταν θέλει κανείς να αμαρτήσει (δηλαδή να πράξει λάθος) ενώπιον του νόμου ή της αγάπης του Θεού, θα βρει τις κατάλληλες προφάσεις για να το πράξει αυτό. Προσπάθεια όμως αυτής της σελίδας είναι να καταδείξει πως η προώθηση των απόψεων τύπου «Χρυσής Αυγής» δεν είναι μια απλή αμαρτία για ένα Χριστιανό, αλλά ισότιμη και χειρότερη από την προώθηση της αθεΐας. Διότι ενώ η αθεΐα παραμένει αθεΐα, η αίρεση αποτελεί διαίρεση εκείνου που αποκαλείται «Σώμα Χριστού», και δηλαδή της Εκκλησίας και βλασφημία της αλήθειας του Αγίου Πνεύματος:

Κατά Ματθαίον, Κεφ. Ιβ΄ «30 ὁ μὴ ὢν μετ' ἐμοῦ κατ' ἐμοῦ ἐστι, καὶ ὁ μὴ συνάγων μετ' ἐμοῦ σκορπίζει. 31 Διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν, πᾶσα ἁμαρτία καὶ βλασφημία ἀφεθήσεται τοῖς ἀνθρώποις, ἡ δὲ τοῦ Πνεύματος βλασφημία οὐκ ἀφεθήσεται τοῖς ἀνθρώποις·» [30. αυτός που δεν είναι μαζί μου, εναντίον μου είναι, κι αυτός που δεν μαζεύει προς εμέ σκορπίζει 31. Γι αυτό σας λέγω, κάθε αμαρτία και βλασφημία θα αφεθεί τους ανθρώπους, η βλασφημία όμως του Αγίου Πνεύματος δεν θα αφεθεί στους ανθρώπους]

Όσοι «συνειδητοί» Χριστιανοί λοιπόν προκρίνουν το ρατσιστικό, πολεμικό, φυλετικό, πνεύμα του ναζισμού και του εθνικισμού, πέφτουν σε πολύ σοβαρή αμαρτία, ιδιαιτέρως όταν συμπαρασύρουν κι άλλους σε αυτό το ιδεολόγημα. Οι θεωρητικοί της «Χρυσής Αυγής» δεν πέφτουν σε τέτοια «λάθη»· γνωρίζουν πολύ καλά το ιδεολόγημά τους και τη μη συμβατότητα με τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό των Ελλήνων κι όχι μόνο (ρωμιοσύνη):

Ο ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΕΛΛΗΝ, Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ ΑΝΑΤΟΛΙΤΗΣ, Ο ΘΕΟΣΟΦΙΣΤΗΣ ΑΣΙΑΤΗΣ (και ο «τραγέλαφος» Ρωμηός)

Το ακόλουθο κείμενο δεν είναι από παγανιστικό περιοδικό, αλλά από την «πολιτική» εφημερίδα της «Χρυσής Αυγής» που δημοσιεύεται εβδομαδιαίως στα περίπτερα:

«Ο Έλλην ερευνά τη φύση και τα φαινόμενά της. Τη θεωρεί ένθεη, τη σέβεται, τη διακοσμεί. Αισθάνεται ότι είναι μέρος της και εναρμονίζεται με αυτήν. Την υπέρβασή της την αποκαλεί ύβρη. Οι θεοί εφορεύουν τις επιμέρους δυνάμεις-ιδιότητές της. Τους σέβεται αποδίδων τις δέουσες τιμές. Τους θέλει αρωγούς σε ευγενείς επιδιώξεις, αλλά και τους ανταγωνίζεται μερικές φορές. Πλάθει υψηλές ιδέες και υπερμάχεται αυτών. Ως πρότυπά του θέτει κατά σειρά τους σοφούς, τους ήρωες, τους ημίθεους, τους θεούς. [...] Αυτός είναι ο φιλόσοφος Έλλην.

Ο Ανατολίτης [..] Πρότυπά του και οδηγούς έχει τους προφήτες, αρχηγούς, αγίους, υποσχεσιολόγους κληρικούς. Είναι βαθύτατα υλιστής και πάντα προσβλέπει σε βασιλείες. Αυτός είναι ο θεολόγος Ανατολίτης.

Ο Ασιάτης είναι μυστικιστής, μηδενιστής, μοιρολάτρης, ουτοπιστής. Θεωρεί, όπως ο Ανατολίτης, μάταιο τον κόσμο και θέλει την απολύτρωση του εγώ από αυτόν. Θέλει να ενωθεί με το θείον και το επιδιώκει μέσω της ενόρασης και του αυτοφωτισμού. Είναι και αυτός ατομιστής και αντικοινωνικός όπως ο Ανατολίτης και η κοσμοθέασή του είναι σωτηριολογική, γι αυτό και κατά βάση υπολογιστική και αυτού. Ως πρότυπά του θέτει τους φωτισμένους. Αυτός είναι ο Ασιάτης θεοσοφιστής.

Ζύμωσης προϊόν δύο αντιφατικών μεταξύ τους τύπων, του Έλληνα και του Ανατολίτη, ο Ρωμηός αποτελεί ύβρη στην ιστορία του. Είναι ένα υβρίδιο. Πατάει με κάθε πόδι σε διαφορετική βάρκα. Την Ελληνική και την ανατολίτικη. Η πρώτη είναι η φιλοσοφία, η δεύτερη η θεολογία. Πρόκειται για ένα τραγέλαφο. Μισό τράγος - μισό έλαφος, το γνωστό υβρίδιο. Υπάρχει διέξοδος από το τέλμα; Νομίζουμε ναι. Με τον Ελληνικό διαφωτισμό. Όχι όμως με αυτόν του 17ου αιώνα, που μας ήλθε από την Ευρώπη με Φράγκικα ρούχα. Καιρός να τα πετάξουμε και να δεχθούμε το Διαφωτισμό γυμνό, σαν τον αρχαίο Έλληνα. Που είναι άλλωστε τέτοιος και που τον καταυγάζει το Απολλώνιο φως.», (Πηγή: Χρυσή Αυγή, Εβδομαδιαία Λαϊκή Εθνικιστική Εφημερίδα, Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012, α.φ.800, άρθρο «Ο Φιλόσοφος Έλλην, ο Θεολόγος Ανατολίτης, ο Θεοσοφιστής Ασιάτης», σελ. 10)

ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΚΙ Ο ΧΙΤΛΕΡ

ΑΓΑΠΑ ΤΗΝ ΦΥΛΗ ΣΟΥ (το θρήσκευμα έπεται της αξίας της φυλής)

«Η Φυλή αποτελεί υπέρτατη Αξία του Κινήματός μας. Αυτή καθορίζει την έννοια της εθνικότητος. Πολιτισμός, ομογλωσσία, θρησκεία δεν είναι παρά δευτερεύοντα εποικοδομήματα, που βρίσκουν την πνευματική τους ολοκλήρωση μόνο μέσα στην κοινότητα των ομόαιμων ατόμων.

Κάθε προσπάθεια ισοπέδωσης, ταύτισης ή ανάμειξης των ανθρωπίνων φυλών μας βρίσκει αντίθετους. Αυτή η θέση μας έναντι της Φυλής μάς διαφοροποιεί καίρια από τους παντός είδους «εθνικόφρονες». Έτσι, η αντίθεσή μας στην (λαθρο)μετανάστευση δεν έγκειται μόνον στις παρενέργειες που αυτή προκαλεί (εγκληματικότης και τα συναφή). Προτεραιότητα για μας αποτελεί η αποφυγή της φυλετικής αλλοίωσης του πληθυσμού.

Σκοπός μας δεν είναι η καλλιέργεια τυφλού μίσους έναντι των ξένων, αλλά η προστασία της φυλής μας... Αναμφίβολα στην εποχή μας, ο πλέον επικίνδυνος εχθρός για τη βιωσιμότητα όχι μόνο του Έθνους και της Φυλής μας, αλλά και όλου του ανθρωπίνου είδους, είναι η «παγκοσμιοποίηση». Είμαστε ενάντιοι σε κάθε είδους διεθνισμό που ισοπεδώνει την ποικιλομορφία και την διαφορετικότητα των εθνών, των φυλών και των πολιτισμών. Οι οικουμενιστικές απόπειρες του παρελθόντος απέτυχαν παταγωδώς.

Δεν θέλουμε να αντικαταστήσουμε την «καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση» και την «σοσιαλιστική παγκοσμιοποίηση» με μια άλλη «παγκοσμιοποίηση». Δεν είμαστε ιμπεριαλιστές, ούτε θέλουμε την εκμετάλλευση των άλλων φυλών, όπως έπρατταν οι δημοκράτες αποικιοκράτες. Μόνο σε μία ανθρωπότητα αυτόνομων συνειδητοποιημένων εθνών δύναται να στηριχθεί η παγκόσμια ειρήνη.

Ο ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ είναι η μόνη ουσιαστική και εναλλακτική λύση απέναντι στην παγκοσμιοποίηση, αφού δεν στηρίζεται στην εκμετάλλευση και στην οικονομική αφαίμαξη, αλλά στην έμφυτη πίστη στην Φυσική Κοινότητα - χωρίς η πίστη αυτή να συνεπάγεται μίσος προς τον άλλον...», (Πηγή: Χρυσή Αυγή, Εβδομαδιαία Λαϊκή Εθνικιστική Εφημερίδα, Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012, α.φ.800, άρθρο «Ο Φιλόσοφος Έλλην, ο Θεολόγος Ανατολίτης, ο Θεοσοφιστής Ασιάτης», σελ. 10)

Αριστερά: «Βίντεο - Λέει τους μετανάστες "τρισάθλιους και υπανθρώπους"», Ελένη Ζαρούλια, Βουλευτής Β΄ Αθηνών. [Το εθνικιστικό κόμμα που ανέλαβε βάση της δημοτικότητάς του να εισέλθει στη Βουλή των Ελλήνων και να εκφράσει ανερυθρίαστα τις φυλετικές του απόψεις, περί «ανωτέρων» και «κατωτέρων» φυλών, σαν τους νεοπαγανιστές, είναι η Χρυσή Αυγή.] (Πηγή Φώτο: http://www.enikos.gr/politics/89104,Binteo-Leei_toys_metanastes_trisa8lioys.html)

Δεξιά: Der Untermensch (η γερμανική λέξη για το «υπάνθρωπος» είναι ο όρος που έγινε γνωστός όταν η Ναζιστική (εθνικο-σοσιαλιστική, βλ. εθνικισμός] φυλετική θεωρία χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει «κατώτερους ανθρώπους», ειδικά τις μάζες της Ανατολής, που ήταν οι Εβραίοι, οι Γύφτοι και οι Σλάβοι, συμπεριλαμβάνοντας τους Πολωνούς, τους Ρώσους, τους Βιεολορωσία και τους Ουκρανούς, αν κι αρεκτοί Σλάβοι γίνονταν αποδεκτοί ως «Άριοι». (Πηγή: http://en.wikipedia.org/wiki/Untermensch), (Πηγή Φώτο: http://h2oreuse.blogspot.gr/2010/01/untermensch-in-question-pictured-on.html)

«Η χώρα μας για πλήρη κάλυψη όλων των αναγκών της σε αίμα χρειάζεται 700.000 μονάδες κάθε χρόνο. Από την εγχώρια συλλογή εξασφαλίζει 670.000 περίπου (το 45% αυτών από τους εθελοντές αιμοδότες και το υπόλοιπο από το συγγενικό περιβάλλον που προσφέρει περιστασιακά).

Για κάλυψη όλων των αναγκών αγοράζουμε σαν χώρα 30.000 μονάδες, από την Ελβετία, το χρόνο. Τα διεθνή στατιστικά στοιχεία μαρτυρούν ότι το 85% του συλλεγόμενου αίματος στις προηγμένες χώρες της Κεντρικής Ευρώπης και της Αμερικής προέρχεται από οργανωμένες ομάδες εθελοντών αιμοδοτών. Το αποτέλεσμα είναι να έχουν πλήρη επάρκεια σε αίμα για τις ανάγκες τους και να εξαγάγουν κάθε χρόνο. », (Πηγή: http://www.thebest.gr/magazine/view/article/267)

Αριστερά: Το εθνικιστικό κόμμα Χρυσή Αυγή προτείνει: «Γίνε εθελοντής αιμοδότης. ΤΡΑΠΕΖΑ ΑΙΜΑΤΟΣ και αιμοπεταλίων Μόνο για Έλληνες. 6938747596, Δευτέρα ως Παρασκευή, 09:00-14:00», (Πηγή: http://xryshaygh.com/)

Τόσα χρόνια η Ελλάδα εισάγει αίμα από την Ελβετία. Με ένα τόσο όμως εγωιστικό τρόπο, ένα ελληνικό εθνικιστικό κόμμα προτάσσει το «αίμα για εμάς μόνο από εμάς». Πέρα του κατακριτέου από Ορθόδοξης Πνευματικής άποψης

ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Η ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΝΑΖΙΣΜΟ

ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. ΒΑΣΙΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ Ι

ΤΟ ΜΟΝΟΚΟΥΚΙ ΜΕ ΤΟ ΜΕΤΑΞΑ & ΤΑ ΙΜΙΑ του 1996

ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. ΒΑΣΙΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΙΙ.

ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΕ ΤΟ ΛΕΩΝΙΔΑ ΣΤΙΣ ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ.

ΓΚΡΕΜΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΜΥΘΟ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗΣ, Χάρης Κουσουμβρής (τέως υπαρχηγός της Χ.Α., αποσπάσματα)

Περίληψη: ο συγγραφέας Χάρης Κουσουμβρής υπηρετώντας εις την Χρυσή Αυγή ως υπαρχηγός, πράττοντας ως στρατιώτης του εθνικοσοσιαλισμού (ναζισμού) και του εθνικισμού εν γένει, ακολουθεί κατά γράμμα της εντολές του αρχηγού της Χρυσής Αυγής, Νίκου Μιχαλολιάκου.

Καθοδόν ο συγγραφέας ανακαλύπτει ότι αρκετοί του κινήματος αυτού δρουν ως υποχείρια του κρατικού συστήματος (ΕΥΠ) της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Κατηγορεί δε με έγγραφα και αποδείξεις τους Νίκο Μιχαλολιάκο, Παναγιώταρο, Κώστα Πλεύρη. Από την άλλη θεωρεί πως, μέσα στο κίνημα υπάρχουν άτομα τα οποία δε ματώνουν σε κάθε περίσταση μάχης εις το πεζοδρόμιο ενάντια σε «αριστερούς τραμπούκους».

Ο συγγραφέας βρίσκεται κατηγορούμενος για ένα φόνο, κατά τη διάρκεια συμπλοκών αριστερών - εθνικιστών, για τον οποίο δηλώνει αθώος· πιστεύει και θέλει να αποδείξει πως είναι θύμα σκευωρίας εκ μέρους του Νίκου Μιχαλολιάκου, υποχειρίου των κρατικών και κομματικών οργάνων.

Καθοδόν στο βιβλίο του κατηγορεί τη Χρυσή Αυγή γιατί δεν την θεωρεί ως καθαρή εθνικοσοσιαλιστική οργάνωση, παρότι έχει τέτοια χαρακτηριστικά και πως δεν επιδεικνύει καθαρό ιδεολογικό χαρακτήρα, τόσο στο πολιτικό όσο και στο θρησκευτικό πεδίο. Ανάμεσα στις κατηγορίες για το θρησκευτικό πεδίο, παρουσιάζει τις συνεργασίες του Νίκου Μιχαλολιάκου με τον σατανιστή τάδε καθώς και τις παγανιστικές του απόψεις ενάντια στον Ιησού Χριστό.

Μέσα από την εργασία του αυτή, όπου προσπαθεί να παρουσιάσει τη Χρυσή Αυγή ως γρανάζι του συστήματος, ενώ ως εθνικοσοσιαλιστική - εθνικιστική αυτή θα όφειλε να μην είναι, εκθέτει ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες από το βίο των Χρυσαυγιτών και του αρχηγού τους Νίκου Μιχαλολιάκου, όσο και στοιχεία για τον ελληνικό εθνικισμό γενικότερα και τη δράση του.

Αποσπάσματα από το βιβλίο που έχουν ενδιαφέρον για την παρούσα σελίδα και την πολιτική προπαγάνδα της Χρυσής Αυγής ιδίως όσον αφορά την εκμετάλλευση του Χριστιανικού στοιχείου εκ μέρους εις παραπλάνηση Ορθοδόξων Ελλήνων Χριστιανών:

1. «...τη στιγμή της ανάδυσης των διαχρονιών "ελαττωμάτων" της φυλής. Μιας φυλής που πάντοτε σε όλες τις δυσκολίες γεννούσε ήρωες, μα δυστυχώς και μεγάλους προδότες», (Πηγή: Χάρης Κουσουμβρής (τέως υπαρχηγός της Χρυσής Αυγής), Γκρεμίζοντας τον μύθο της Χρυσής Αυγής, εκδόσεις Έρεβος, σελ. 11)

2. «...οι δικές μας ιδέες διατυμπανίζουν πως πάνω από όλα είναι το αίμα», (Πηγή: Χάρης Κουσουμβρής (τέως υπαρχηγός της Χρυσής Αυγής), Γκρεμίζοντας τον μύθο της Χρυσής Αυγής, εκδόσεις Έρεβος, σελ. 12)

3. «Κάποιοι ίσως με χαρακτηρίσουν φιλοαριστερό και ισχυριστούν ότι ξεχνάω τι τράβηξε η Ελλάδα από τους αριστερούς, αναρχικούς σε συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Μα μήπως κι "εμείς" δεν βουτήξαμε τα χέρια μας στο αίμα; Θα θυμίσω όμως, όχι σε αυτούς αλλά σε εσένα, ότι ο Κολοκοτρώνης για το καλό της πατρίδας, έδωσε το χέρι στον φονιά του γιού του. Αυτοί που δεν πιστεύουν σε αυτή την "αδελφοποίηση" εκτός από επικίνδυνοι δεν είναι άλλο από φετιχιστές που δεν έχουν καμιά ρεαλιστική επαφή με την γύρω πραγματικότητα.», (Πηγή: Χάρης Κουσουμβρής (τέως υπαρχηγός της Χρυσής Αυγής), Γκρεμίζοντας τον μύθο της Χρυσής Αυγής, εκδόσεις Έρεβος, σελ. 12)

4. «Στην Βοσνία της Σερβίας, οι Μουσουλμάνοι ποδηγετούμενοι από Αμερικανούς και Ευρωπαίους -στρατιωτικά και οικονομικά, συγκρούονται με τους Ορθόδοξους Σέρβους. Καθώς ο πόλεμος μαίνεται, μια ομάδα Ελλήνων τάσσεται εθελοντικά στο πλευρό των Σέρβων. Οι Έλληνες αυτοί ήταν μέλη της Χρυσής Αυγής.

Μαζί τους ο αδελφός μου, Σωκράτης Κουσουλμβρής, που τραυματίζεται σε μάχη από θραύσμα όλμου στο πόδι και παρασημοφορείται γι αυτήν του την πράξη με τους άλλους Χρυσαυγίτες από τον ίδιο τον ηγέτη των Σέρβων της Βοσνίας, Ράντοβαν Κάρατζιτς, με το μετάλλιο του Αρχαγέλλου», (Πηγή: Χάρης Κουσουμβρής (τέως υπαρχηγός της Χρυσής Αυγής), Γκρεμίζοντας τον μύθο της Χρυσής Αυγής, εκδόσεις Έρεβος, σελ. 21)

5. «Το 1996, εκτός από το Ελληνικό αίμα των Ισαάκ και Σολωμού που πότισε την πράσινη γραμμή στην μαρτυρική Κύπρο, ένα άλλο γεγονός εξίσου τραγικό έρχεται να σημαδέψει τη χρονιά. Η προδοσία των Ιμίων με τον θάνατο των τριών Ελλήνων αξιωματικών, τον εξευτελισμό της εθνικής μας ανεξαρτησίας και το "ευχαριστούμε στους Αμερικάνους" [...] Τί να κάνει τώρα ο απλός λαός, όταν η ίδια η παράταξη που αντιπροσωπεύει το μαχητικό πατριωτισμό ησυχάζει; [...] Ποιός όμως θα έπρεπε να ήταν ο χειρισμός μιας τέτοιας καταστάσεως [σσ. αδράνειας], που επικρατούσε από άκρη σε άκρη σε όλη τη χώρα; Φυσικά η Χρυσή Αυγή θα έπρεπε να εξεγείρει τον Λαό, υποδαυλίζοντας την ήδη υπάρχουσα οργή του κόσμου, όχι μόνο λόγω της προδοσίας αυτής που συνέβη (Ίμια) αλλά και από τους παρελθοντικούς ανάλογους χειρισμούς άλλων σοβαρών εθνικών θεμάτων. Αντί αυτού όμως "έδρασε" κλεισμένη στο καβούκι της, παίζοντας έναν ρόλο κατευναστικό », (Πηγή: Χάρης Κουσουμβρής (τέως υπαρχηγός της Χρυσής Αυγής), Γκρεμίζοντας τον μύθο της Χρυσής Αυγής, εκδόσεις Έρεβος, σελ. 28)

6. « Ήμασταν αποφασισμένοι να συντρίψουμε ότι στεκόνταν στον δρόμο μας. Αντί αυτού όμως, γυρίσαμε πίσω στα γραφεία [της Χρυσής Αυγής] αγανακτισμένοι για την απραξία μας, υπακούωντας στις "άνωθεν εντολές". Πολλές ώρες αργότερα θα μας έστελναν μεμονωμένα λες και ήμασταν παρακρατικοί "αγανακτισμένοι πολίτες", "να ενισχύσουμε την προσπάθειας της αστυνομίας"! [...] Έτσι λοιπόν εκτόνωνε ο μηχανισμός αυτός την οργή και την μαχητικότητα των εθνικιστών κι έτσι, για ακόμη μια φορά μείναμε προσκολλημένοι σε "νομοταγείς" διαμαρτυρίες», (Πηγή: Χάρης Κουσουμβρής (τέως υπαρχηγός της Χρυσής Αυγής), Γκρεμίζοντας τον μύθο της Χρυσής Αυγής, εκδόσεις Έρεβος, σελ. 26)

7. «Προπαγανδίζοντας συνεχείς συγκεντρώσεις, σε κάθε γειτονιά και συνοικία προσκαλώντας κάθε αγανακτισμένο να λάβει μέρος (που δεν ήταν τότε λίγοι), κινητοποιώντας τις τοπικές οργανώσεις της επαρχίας και λοιπών εθνικών συνδέσμων και οργανώσεων, θα κατάφερνε η Χρυσή Αυγή να πετύχαινε μια μεγάλη συσπείρωση. Αυτό όμως υπέκρυπτε δύο μεγάλους κινδύνους για την "νομιμόφρονα" διαμαρτυρία της. Ο πρώτος κίνδυνος ήταν ο εξής: Λόγω της μαζικότητας θα έμπαινε στο μάτι του συστήματος, ενός συστήματος που έτρεμε συθέμελα και κανείς δεν θα έπρεπε εκείνη την στιγμή ούτε καν να το φυσήξει. Ο δεύτερος κίνδυνος είχε να κάνει και αυτός με την μαζικότητα του κόσμου: μια πολυπληθής συγκέντρωση, ειδικά διαποτισμένη από βαθύτατο μίσος και αγανάκτηση θα μπορούσε εύκολα να ξεφύγει από τα στενά όρια μιας συγκεντρώσεως και να μετατραπεί σε γενικευμένη εξέγερση, πράγμα βεβαίως, που θα το αποζητούσε ένας επαναστατικός μηχανισμός, διότι μέσω της διαδικασίας αυτής αναδεικνύονται μαζικά κινήματα και φορείς. Κι αυτό ακριβώς θέλουν να αποφύγουν όλες οι ελεγχόμενες αποσυμπιεστικές παρακρατικές οργανώσεις», (Πηγή: Χάρης Κουσουμβρής (τέως υπαρχηγός της Χρυσής Αυγής), Γκρεμίζοντας τον μύθο της Χρυσής Αυγής, εκδόσεις Έρεβος, σελ. 29)

8. «Την 1η Μαΐου της ίδιας χρονιάς, οι νέοι της Χρυσής Αυγής, καθώς ταιριάζει στους εθνικιστές, τιμούν τα δίκαια των εργαζομένων, οργανώνοντας την γιορτή της "Εθνικιστικής Πρωτομαγιάς" στο κέντρο των Αθηνών, με το σύνθημα "Έξω οι ξένοι - Δουλειά στους Έλληνες". Αυτό δεν αρέσει στους επαγγελματίες αντιρατσιστές (που γεμίζουν τις τσέπες τους, πουλώντας αντιρατσισμό από τα ακριβά τους σπίτια στα βόρεια προάστια) και έτσι στον χώρο της δική μας εκδήλωσης οργανώνεται αντιρατσιστική συγκέντρωση», (Πηγή: Χάρης Κουσουμβρής (τέως υπαρχηγός της Χρυσής Αυγής), Γκρεμίζοντας τον μύθο της Χρυσής Αυγής, εκδόσεις Έρεβος, σελ. 29)

9. «Στις 16 Ιουνίου όμως δύο μέρες μετά από την συγκέντρωση της Θεσσαλονίκης, έμελλε να συμβεί ένα περιστατικό όπου έθετε τέρμα στην περίοδο την οποία στην εισαγωγή ονόμασα "τα χρόνια της αθωότητας", φέρνοντας στο προσκήνιο προδοσίες, χαφιεδιλίκια, κλίκες διεκδίκησης αξιωμάτων.... Πράγματα που προϋπήρχαν μέσα στο κίνημα, ένα κίνημα που είχε όλα τα δεδομένα να γράψει ιστορία, μα τελικά έθαβε όλους τους αγνούς αγωνιστές του. Ένα κίνημα που κρατούσε γερά τα χαλινάρια ενός περήφανου πνεύματος εμποδίζοντας το να ξεχυθεί στις λαϊκές μάζες, αφού αυτό σε καμιά περίπτωση δε εγγυούταν την "νομιμοφροσύνη" του», (Πηγή: Χάρης Κουσουμβρής (τέως υπαρχηγός της Χρυσής Αυγής), Γκρεμίζοντας τον μύθο της Χρυσής Αυγής, εκδόσεις Έρεβος, σελ. 34)

10. «Ο Ν. Μιχαλολιάκος σε ηλικία 19 χρονών "σπάει" και λέει και αυτός ονόματα συναγωνιστών του (βλέπε δεύτερη συμπληρωματική κατάθεση Μιχαλολιάκου για την υπόθεση "βομβιστών" που βρίσκεται στην συνέχεια του βιβλίου). Ταυτόχρονα άλλα διαβόητα στελέχη του "καθαρού" κινήματος της Χρυσής Αυγής, Δ. Ζαφειρόπουλος και Η. Παναγιώταρος "σπάνε" σε ένα πλημεληματάκι της πλάκας και δίνουν τους συναγωνιστές τους, για να φανούν και αυτά τα καλά παιδιά του συστήματος.», (Πηγή: Χάρης Κουσουμβρής (τέως υπαρχηγός της Χρυσής Αυγής), Γκρεμίζοντας τον μύθο της Χρυσής Αυγής, εκδόσεις Έρεβος, σελ. 38)

11. «Στο παραπάνω συμπέρασμα, της προσπάθειας δηλαδή για να απομυθοποιηθεί η Χρυσή Αυγή και να παρουσιαστούν τα μέλη της ως θύματα, καταλήγει κάποιος και από πολλά άρθρα που δημοσιεύτηκαν κατά περιόδους εκείνη την εποχή από την εφημερίδα Χρυσή Αυγή. Δημοσιεύματα τα οποία ήθελαν να μας παρουσιάσουν ως θύματα καταστάσεων που δεχόμασταν συνεχείς επιθέσεις και ούτε λίγο ούτε πολύ, τις "τρώγαμε", για να παρουσιαστούμε κατ’ αυτόν τον τρόπο ως ένα απόλυτα νόμιμο πολιτικό κόμμα που δέχεται επιθέσεις και σαν όλα τα άλλα τις "εισπράττει" από τους αναρχικούς και τους αριστερούς "τρομοκράτες"! Αν είναι δυνατόν!!!», (Πηγή: Χάρης Κουσουμβρής (τέως υπαρχηγός της Χρυσής Αυγής), Γκρεμίζοντας τον μύθο της Χρυσής Αυγής, εκδόσεις Έρεβος, σελ. 64)

12. «...νοιώθω την υποχρέωση που επιβάλει το αίσθημα της τιμής κάποιου που έχει ματώσει για τις ιδέες του στο πεζοδρόμιο [...] Αυτοί οι λίγοι που εγκλωβίστηκαν στην παράταξή μας εγκαταλελειμμένοι από τους τρεπόμενους σε φυγή συντρόφους τους, είναι άξιοι σεβασμού γιατί επέλεξαν να ματώσουν κι αυτοί για τις ιδέες τους, μακριά από τη σιγουριά της αστικής ηρεμίας.», (Πηγή: Χάρης Κουσουμβρής (τέως υπαρχηγός της Χρυσής Αυγής), Γκρεμίζοντας τον μύθο της Χρυσής Αυγής, εκδόσεις Έρεβος, σελ. 64)

13. «Την Δευτέρα 29 Απριλίου η Χρυσή Αυγή προγραμματίζει εκδήλωση υποστηρίξεως προς το γαλλικό κόμμα του Λεπέν στο πεδίο του Άρεως, με προσυγκέντρωση στα κεντρικά γραφεία.», (Πηγή: Χάρης Κουσουμβρής (τέως υπαρχηγός της Χρυσής Αυγής), Γκρεμίζοντας τον μύθο της Χρυσής Αυγής, εκδόσεις Έρεβος, σελ. 64)

14. «Στην πραγματικότητα όλα αυτά αποτελούν περιττολογίες όταν ανακύπτει το χρέος απέναντι στην Πίστη σου...», (Πηγή: Χάρης Κουσουμβρής (τέως υπαρχηγός της Χρυσής Αυγής), Γκρεμίζοντας τον μύθο της Χρυσής Αυγής, εκδόσεις Έρεβος, σελ. 67)

15. «Έπρεπε πάση θυσία, η Χρυσή Αυγή να εμφανισθεί ως ένα θυματοποιημένο νόμιμο κόμμα το οποίο υφίσταται τις επιθέσεις των "αναρχικών". Γίνονταν από όλες τις πλευρές μια συντονισμένη προσπάθεια να γκρεμιστεί ο μύθος που εμείς οι απλοί αγωνιστές είχαμε κτίσει με το αίμα μας, τη ζωή και την τιμή μας.», (Πηγή: Χάρης Κουσουμβρής (τέως υπαρχηγός της Χρυσής Αυγής), Γκρεμίζοντας τον μύθο της Χρυσής Αυγής, εκδόσεις Έρεβος, σελ. 69)

16. «Γιατί οι μαχητές που μάτωσαν για την τιμώ των ιδεών απέναντι σε πολυάριθμους αντιπάλους με κίνδυνο της ζωής τους έμεναν στην αφάνεια; Ντρεπόμουν και πικραινόμουν συνάμα διότι παρόλο που τύγχανε να είμαι ένας από τους επικεφαλής της κινήσεως, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για αυτήν την αδικία.», (Πηγή: Χάρης Κουσουμβρής (τέως υπαρχηγός της Χρυσής Αυγής), Γκρεμίζοντας τον μύθο της Χρυσής Αυγής, εκδόσεις Έρεβος, σελ. 69)

17. «Η πολιτική περίοδος δραστηριοτήτων της Χρυσής Αυγής έμελλε να λήξη με την 4η Εθνικιστική Κατασκήνωση όπου, όπως κάθε χρόνο τα τελευταία 4 έτη, σημαδοτούσε την λήξη των δραστηριοτήτων της, μέχρι τον ερχομό του Σεπτεμβρίου. Η Κατασκήνωση ορίστηκε για τον Ιούνιο κοντά στην Μεγαλόπολη Πελοποννήσου. Εγώ απείχα μην μπορώντας να αντικρύσω ορισμένους να πουλάνε την extreme τρέλα τους -εκ του ασφαλούς βεβαίως-και προτίμησα να ηρεμίσω ξεχνώντας για λίγο την αηδία που είχε αρχίσει να με καταλαμβάνει.

Μετά την λήξη της Κατασκηνώσεως, έφτασαν στα αυτιά μου τα κωμικοτραγικά που συνέβησαν εκεί. Κάποιοι ξεφτιλίζοντας σύμβολα και αξίες επιδόθηκαν σε ανατολίτικα λικνίσματα και όχι μόνο, σε σκυλάδικα της επαρχιακής πόλεως πλησίον της Κατασκηνώσεως, ο εκφυλισμός έδωσε και πήρε. Ποιός ήταν αυτός που διεύθυνε την "ορχήστρα"; Σύμφωνα με τις μαρτυρίες πολλών συναγωνιστών, κάπιος που θα έπρεπε να τιμά τη θέση που του προσφέρθηκε: ο Ζαφειρόπουλος, αν και αργότερα ορκιζόταν στον "αρχηγό" (σσ. Ν. Μιχαλολιάκο), εμένα δεν μπορούσε να με πείσει διότι αυτή του η "συνήθεια" είχε επαναληφθεί και πολλές άλλες φορές στο παρελθόν μπροστά στα μάτια πολλών συναγωνιστών», (Πηγή: Χάρης Κουσουμβρής (τέως υπαρχηγός της Χρυσής Αυγής), Γκρεμίζοντας τον μύθο της Χρυσής Αυγής, εκδόσεις Έρεβος, σελ. 71)

18. «Όλα γυρνούσαν μέσα στο μυαλό μου, όλα τα "αν" και όλα τα "μήπως" άρχισαν να σφυροκοπάνε μέσα στο κεφάλι μου, τι ήταν επιτέλους η Χρυσή Αυγή; Μια υπόθεση ελεγχόμενη, ένας μύλος που άλεθε την επαναστατικότητα κάποιων, ένα μαντρί; Και τί ήταν αυτή η ιεραρχική άνοδος των αποδεδειγμένων δοτών, Ζαφειρόπουλου, Ι.Β. και Παναγιώταρου; Πώς αυτός που ηγείτο της προσπάθειας τους ανεχόταν;», (Πηγή: Χάρης Κουσουμβρής (τέως υπαρχηγός της Χρυσής Αυγής), Γκρεμίζοντας τον μύθο της Χρυσής Αυγής, εκδόσεις Έρεβος, σελ. 72)

19. «Εδώ έρχεται και ένα άλλο γεγονός που αποδεικνύει την βρωμιά που υπάρχει γύρω από την υπόθεση. Ο Ηλίας Παναγιώταρος τον οποίο κάλεσαν για κατάθεση [για το μαχαίρωμα του Πάρη Χρυσού, στις 16 Νοεμβρίου 1998] είχα ένα πάρα πολύ ισχυρό άλλοθι: κάποιον της αστυνομίας. Τί ήταν αυτό που έκανε αυτόν να καλύψει τον Παναγιώταρο σε αυτήν την υπόθεση; Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Η. Παναγιώταρος είναι προμηθευτής ενδύσεως των Σωμάτων Ασφαλείας. Όπως και να είχε εγώ ήμουν αυτός που θα συρόταν στις αίθουσες των δικαστηρίων και όπως έδειχναν τα πράγματα θα τα φορτωνόμουν όλα πάνω μου. [...] Επιπλέον τον Ιανουάριο μου έρχονταν άλλη μια δίκη, την οποία φορτώθηκα για χάρη του "Μιχαλολιάκου" παρόλο που ήμουν αθώος.», (Πηγή: Χάρης Κουσουμβρής (τέως υπαρχηγός της Χρυσής Αυγής), Γκρεμίζοντας τον μύθο της Χρυσής Αυγής, εκδόσεις Έρεβος, σελ. 81)

20. «Έπρεπε να μείνω καθαρός βγαίνοντας από την λάσπη που είχα βουτήξει αυτά τα χρόνια και δεν αναφέρομαι στις ιδέες γιατί είχα φανατιστεί τα τελευταία χρόνια όσο ποτέ, διαισθανόμενος την τραγική μου θέση. Ούτε βεβαίως σε όλο το "στρατόπεδο" όπου είχα επιλέξει να υπερασπιστώ από τα 17 μου χρόνια έως σήμερα, μα ένα μόνο μέρος του στρατοπέδου, το πιο σκοτεινό, όπου εκεί ξετυλίγονταν οι πιο ανήθικες συνωμοσίες από κόλακες, δειλούς και αυλικούς που αλληλοσπαράσσονταν για να εισέλθουν στα "αξιώματα". Όλοι τους στιγματισμένοι με την λέξη εκείνη που βαραίνει τους αναθεματισμένους της ιστορίας: "προδότες"», (Πηγή: Χάρης Κουσουμβρής (τέως υπαρχηγός της Χρυσής Αυγής), Γκρεμίζοντας τον μύθο της Χρυσής Αυγής, εκδόσεις Έρεβος, σελ. 87)

Εδώ με την αγαπημένη λέξη των εθνικιστών, ως «προδότης», χαρακτηρίζεται όχι ο προδίδων την πατρίδα του, αλλά ο προδίδων τις ιδέες των επί μέρους μιας εθνικιστικής ομάδας. Είναι η πιο κλασσική κατηγορία που εκτοξεύει αυτή η αίρεση ενάντια στους αντιπάλους της.

21. «Στο σημείο αυτό έσβησε κάθε αμφιβολία μου -κι ας είχαν έτοιμες τις απαντήσεις- καθώς στο άκουσμα των λόγων της αποχωρήσεώς μου, κανείς δεν εξοργίστηκε όπως θα έκανε κάθε άντρας τίμιος που τον βαραίνουν άδικες κατηγορίες. Απεναντίας, έδειχναν ότι ήθελαν να τελειώσει γρήγορα η κουβέντα, χωρίς να τεντώσουν τα νεύρα μου μέσα σε ένα σιωπηλό κλίμα επιτηδευμένων τρόπων. ΑΚολούθησε η παράδοση των κλειδιών και του ταμείου της Χρυσής Αυγής στον "αρχηγό", ύστερα απεχώρησα. Στην έξοδο των γραφείων με περίμεναν αρκετοί συναγωνιστές. Μου ανακοίνωσαν την απόφασή τους να αποχωρήσουν μαζί μου.», (Πηγή: Χάρης Κουσουμβρής (τέως υπαρχηγός της Χρυσής Αυγής), Γκρεμίζοντας τον μύθο της Χρυσής Αυγής, εκδόσεις Έρεβος, σελ. 87)

22. «Ένας [ασφαλίτης από αυτούς που τον συνέλαβαν για το μαχαίρωμα του Πάρη Χρυσού στο Τμήμα Προστασίας Κράτους] μάλιστα μου είπε πώς είναι δυνατόν ο "λοχαγός" να μην ξέρει τι γίνεται στον "λόχο" του. Εγώ επέμενα-σίγουρα κάποιοι άλλοι "λοχαγοί" της Χρυσής Αυγής στη θέση μου θα κατανόμαζαν κάποιον όπως ανάλογα άλλωστε έχουν πράξει στο παρελθόν, για απλά πλημμελήματα (υπόθεση Ιντερκοντινένταλ)», (Πηγή: Χάρης Κουσουμβρής (τέως υπαρχηγός της Χρυσής Αυγής), Γκρεμίζοντας τον μύθο της Χρυσής Αυγής, εκδόσεις Έρεβος, σελ. 93)

23. «Η αλήθεια είναι ότι αργά κατάλαβα το πώς κινείται ο "Σύνδεσμος" [Χρυσή Αυγή]: με μία πονηρή τακτική και όχι με ευθεία αντιπαράθεση λόγω του ότι ο "αρχηγός" έχει ισχυρή θέση στο [πολιτικό - κρατικό] σύστημα», (Πηγή: Χάρης Κουσουμβρής (τέως υπαρχηγός της Χρυσής Αυγής), Γκρεμίζοντας τον μύθο της Χρυσής Αυγής, εκδόσεις Έρεβος, σελ. 94)

24. «Και μόνον αυτή η αγόρευση του Εισαγγελέως θα ήταν επαρκής για να αθωωθώ λόγω αμφιβολιών, αν όχι να κηρυχθώ πανηγυρικώς αθώος! Σε κάθε πολιτισμένη Χώρα αυτό θα ήταν σίγουρο, όμως στην "μπανανία" τα παρασκηνιακά κυκλώματα λειτουργούν χασάπικα, αλέθοντας ασύδοτα τις σάρκες των.... υπηκόων.», (Πηγή: Χάρης Κουσουμβρής (τέως υπαρχηγός της Χρυσής Αυγής), Γκρεμίζοντας τον μύθο της Χρυσής Αυγής, εκδόσεις Έρεβος, σελ. 103)

25. «Ναι! Υπήρξα μέλος μιας Οργανώσεως με ένα συγκεκριμένο χαρακτήρα. Δεν τον ονομάζω "ιδεολογικό" χαρακτήρα διότι δεν μπορείς να προσάψεις στην Χρυσή Αυγή συγκεκριμένο ιδεολογικό χαρακτήρα!», (Πηγή: Χάρης Κουσουμβρής (τέως υπαρχηγός της Χρυσής Αυγής), Γκρεμίζοντας τον μύθο της Χρυσής Αυγής, εκδόσεις Έρεβος, σελ. 110)

27. «Η Χρυσή Αυγή είναι ένας μηχανισμός όχι κατ’ ουσίαν "επαναστατικός", μα φανερά συμβιβαστικός.

Η ηγεσία έχει ζυγιστεί κατά τη διάρκεια της υπάρξεως της Χρυσής Αυγής και ευρέθη ελλιπής υπόθεση χειρισμού εθνικών θεμάτων (βλέπε Ίμια), υπόθεση Περίανδρου Ανδρουτσόπουλου, υπόθεση Ιντερκοντινένταλ, υπόθεση Πάρη Χρυσού κ.λ.π.

Μέσα στη Χρυσή Αυγή υπάρχει ιδεολογική σύγχυση», (Πηγή: Χάρης Κουσουμβρής (τέως υπαρχηγός της Χρυσής Αυγής), Γκρεμίζοντας τον μύθο της Χρυσής Αυγής, εκδόσεις Έρεβος, σελ. 117)

28. «Το 1999 η Χρυσή Αυγή συνεργάζεται πολιτικά με την Πρώτη Γραμμή του Κ. Πλεύρη. Ο "αρχηγός" προ και μετά την συνεργασία αυτή μας μιλούσε διαρκώς για τον "βρώμικο" ρόλο του Κ. Πλεύρη στις διώξεις εθνικιστών από το Καραμανλικό καθεστώς του '78. Σας παραθέτω χαρακτηριστικά αποσπάσματα από το βιβλίο του Αριστοτέλη Καλέντζη "Η ΜΑύρη Βίβλος του Κώστα Πλεύρη":

[...] οι πρώην υπουργοί Πιπινέλης και Τοτόμης, ο καθοδηγητής της φασιστικής ομάδας "4ης Αυγούστου Πλεύρης", ο εκδότης της εφημερίδας "Ελεύθερος Κόσμος" Σ. Κωνσταντόνπουλος και άλλοι που ήταν ταυτόχρονα και πράκτορες της αμερικανικής ΣΙΑ (σσ. από το βιβλίο "Ο νεοφασισμός στην Ελλάδα" του Σταύρου Ζορμπαλά, εκδ. Σύγχρονη Εποχή.

Η ενέργεια αυτή του ΠΛΕΥΡΗ, δεν αποδεικνύει μόνο την απουσία κάθε ηθικής αναστολής από αυτόν τον ευτελή καταδότη (που ήρθε να παγιδεύσει χωρίς να το καταφέρει, έναν κακοποιημένο και καταμελανιασμένο, σιδηροδέσμιο κρατούμενο αλλά, πασιφανέστατα, αποδεικνύει ότι ο ΠΛΕΥΡΗΣ ποτέ δεν κατέδωσε για να "προστατεύσει" το κόμμα της 4ης Αυγούστου, όπως θέλει να μας δικαιολογηθεί δεκαρολογώντας, αλλά κατέδωσε συνειδητά Έλληνες Πατριώτες στις καραμανλικές μυστικές υπηρεσίες για να τους εξοντώσει! Πώς μπορείς να δικαιολογήσεις τώρα ευτελέστατε καταδότη ΚΩΣΤΑ ΠΛΕΥΡΗ το ότι ενώ εγώ βρισκόμουν ήδη κρατούμενος του καραμανλικού καθεστώτος, και μάλιστα στα πιο σκοτεινά του απομονωτήρια, εσύ συνέχιζες να με "πλευρίζεις" επιδιώκοντας να μάθεις όσο περισσότερα μπορούσες ονόματα Ελλήνων Εθνικιστών, γνωρίζοντας ότι σε λίγο θα έπεφτε το προσωπείο σου; Στα απομονωτήρια του Κορυδαλλού ΚΩΣΤΑ ΠΛΕΥΡΗ όχι μόνο το κόμμα της 4ης Αυγούστου -και να ήθελα- δε μπορούσα να βλάψω, αλλά ούτε να αναπνεύσω δε μπορούσα... κι όμως εσύ συνέχιζες τη προδοσία σου ενάντια στους Έλληνες Πατριώτες!

Οι προδοτικές αναφορές που συνέταξε ο ΠΛΕΥΡΗΣ εις βάρος Ελλήνων Εθνικιστών και που παρέσωσε στο διοικητή της καραμανλικής ασφάλειας ΧΡΗΣΤΟ ΚΑΡΑΘΑΝΑΣΗ και στο διαβόητο αρχηγό της ΥΠ.Ε.Α, υπήρξαν οι αφετηρίες και τα βάθρα πάνω στα οποία σκηνοθετήθηκαν από το καραμανλικό καθεστώς οι καταδίκες και οι φυλακίσεις όλων των μετά το 1974 (Ιούλιος) νεαρών Ελλήνων Εθνικιστών κι όχι μόνο της δικής μου. Όσοι όμως ζητήσαμε αντίγραφα των αναφορών αυτών του ΚΩΣΤΑ ΠΛΕΥΡΗ από τον ανακριτή ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΥΦΤΑΚΗ απῖτώντας να ασκήσουμε ο δικαίωμα που μας παρέχει ο ΚΩΔΙΚΑΣ ΠΟΙΝΙΚΗΣ ΔΙΚΟΝΟΜΙΑΣ (άρθρα 100-103) σαν κατηγορούμενοι, ελάβαμε την στερεότυπη απάντηση από τον ΓΥΦΤΑΚΗ ότι "απαγορεύεται, γιατί οι αναφορές χαρακτηρίζοντα σαν κρατικά μυστικά." », (Πηγή: Χάρης Κουσουμβρής (τέως υπαρχηγός της Χρυσής Αυγής), Γκρεμίζοντας τον μύθο της Χρυσής Αυγής, εκδόσεις Έρεβος, σσ. 118,120)

Είναι αυτό που ίδιοι κατηγορούν ως «δωσίλογοι», προδότες, «ανθέλληνες» κ.λ.π. Όλα αυτοί οι χαρακτηρισμοί έχουν πολιτική σημασία παρά ιστορική. Προσοχή στο χαρακτηρισμό του εθνικιστή - ναζιστή Πλεύρη ως «βρώμικου». Συμπεριλαμβάνεται στο σύνθημα «για να ξεβρωμίσει ο τόπος» της Χ.Α. το οποίο προφανώς άρχισε από τον Αδόλφο Χίτλερ· αυτός στο βιβλίο «ο Αγών μου» αναφέρει:

Ξανά βεβαίως θα φανεί η ορολογία περί του «Έλληνα Πατριώτη». Οι υπόλοιποι δεν πρέπει να είναι μήτε Έλληνες, μήτε Πατριώτες. Κομμάτι εγωιστικό να θαρρείς πως «πατριωτισμός» είναι να πιστεύεις σε αρλούμπες θεωρίες του Α.Χίτλερ για αίμα και φυλή, στην παγανιστική θρησκεία κ.ο.κ.

29. «...ο Καλέντζης συνεδέετο με τον Ιταλόν εξτρεμιστήν Μεσσαγκράντε, ο οποίος διετήρει ταβέρνα εις την Πλάκα», (Πηγή: Χάρης Κουσουμβρής (τέως υπαρχηγός της Χρυσής Αυγής), Γκρεμίζοντας τον μύθο της Χρυσής Αυγής, εκδόσεις Έρεβος, σελ. 122)

Κατά τον ίδιον τρόπο που ο «πατριωτισμός» συνδέεται με τη Άρια φυλή και με τον ίδιο τρόπο που στα Γερμανικά ΕΣ-ΕΣ υπηρέτησαν όλα τα έθνη της Ευρώπης, ομοίως οι Εθινικιστές της Ελλάδος , όπως και η Χρυσή Αυγή, συνδέεται με αλλοεθνείς, αρκεί αυτοί να είναι εθνικιστές.

30. «...ο Πλεύρης είχε οδηγήσει στα κάτεργα εκτός από τον Νίκο Μιχαλολιάκο και πολλούς άλλους συναγωνιστές του τότε ως βομβιστές. Πώς είναι δυνατόν να τα βρήκαν ο θύτης με το θύμα ύστερα από μια τέτοια σκευωρία;

Ως εκ τούτου μπορείτε να συμπεράνετε από μόνοι σας τι σημαίνει μια τέτοια συνεργασία. Τελικά ο "αρχηγός" συνεργάστηκε με τον Πλεύρη για να τα τσουγκρίσει στην συνέχεια. Για ποιούς λόγους όμως ήρθε μετά η σύγκρουση; Μια σύγκρουση ιδεών ή συμφερόντων; Τον Μάρτιο του 2000, πριν τις εκλογές, η εφημερίδα Χρυσή Αυγή καλούσε τους εθνικιστές να μην ψηφίσουν την Πρώτη Γεαμμή του Πλεύρη, γιατί την χωρίζουν από τον Πλεύρη σοβαρές πολιτικές κι ιδεολογικές διαφορές, χωρίς όμως να τις κατονομάζει. Λίγους μήνες νωρίτερα ο "αρχηγός" εκθείαζε τον Πλεύρη ως εθνικό ηγέτη, πώς τους χωρίζουν σοβαρός πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές; Και υπάρχει ιδεολογική ταύτσιη με τον Μιχαλόπουλου που πήγε να συνεργαστεί το 2000; Ή με τον Καρατζαφέρη που συνεργάστηκε το 2002; Αν είναι δυνατόν. Τί άραγε άλλαξε στη σχέση του με τον Πλεύρη, χωρίς να τολμά κανείς να το ομολογήσει; Κουκουλώνοντάς το με το μανδύα της ιδεολογικής διαφοράς;

Το 2000 στον τηλεοπτικό σταθμό "ΤΗΛΕΤΩΡΑ", του Γ. Μιχαλόπουλου σε εκπομπή του Σοφιανόπουλου, προέδρου εθνικιστικής οργανώσεως με την επωνυμία "Κόμμα Ελλληνισμού", ο εν λόγω πρόεδρος παρουσίασε ένα έγγραφο που αναφερόταν σε μισθοδοσία εκτάκτων συνεργατών της Κ.Υ.Π. Η εκπομπή διεκόπη στον αέρα ύστερα από επέμβαση του ίδιου του Μιχαλόπουλου, διότι το έγγραφο ανέφερε και το δικό του όνομα πλην βεβαίως των Μιχαλολιάκου, Πλεύρη και λοιπών. Στο δια ταύτα όμως!

Το έγγραφο αυτό κατά τον παρελθόντα χρόνο έχει δημοσιεύσει πρώτη η Αυριανή του Κουρή. Φρονώ δε ότι τέτοιες κινήσεις ο Κουρής δεν τις κάνει αν δεν είναι επιβεβαιωμένες και επίσης ότι κατέχει μεγάλο κρατικό αρχείο. Απορίας άξιο είναι γιατί δεν μηνύθηκε ποτέ για συκοφαντική δυσφήμηση, σχετικά με όλες αυτές τις αποκαλύψεις.

"Ο χώρος των εθνικιστών όπως πολύ χαρακτηριστικά μου είπε σε ένα διάλογο που είχαμε ένα παλιός φίλος είναι ναρκοθετημένος και όντως αυτό αποτελεί μια θλιβερή πραγματικότητα που ισχύσει μέχρι τις μέρες μας". Το παραπάνω απόσπασμα αποτελεί κομμάτι του βιβλίου Εχθροί του Καθεστώτος, εκδόσεις "ΑΣΚΑΛΩΝ" του Νικολάου Γ. Μιχαλολιάκου (σελίδα 17)», (Πηγή: Χάρης Κουσουμβρής (τέως υπαρχηγός της Χρυσής Αυγής), Γκρεμίζοντας τον μύθο της Χρυσής Αυγής, εκδόσεις Έρεβος, σελ. 124)

31. «Ονομάζεται Τσάμης Νικόλαος. Μένουμε στον ίδιο δρόμο στην οδό Φιλολάου και είμαστε φίλοι από το 1974. Πολιτικών και αυτός έχει εθνικοσοσιαλιστάς ιδέας. [Κατάθεση του Ν.Μιλαλολιάκου στις 27/07/79 στον υπαστυνόμο Α΄ ΓΑρδίκα Χρήστο παρουσία 2ου ανακριτικού υπαλλήλου, υπαστυνόμου Α' Κοκοσίση Γεωργίου]», (Πηγή: Χάρης Κουσουμβρής (τέως υπαρχηγός της Χρυσής Αυγής), Γκρεμίζοντας τον μύθο της Χρυσής Αυγής, εκδόσεις Έρεβος, σελ. 133)

32. «Ο Ν. Μιχαλολιάκος, όπως χαρακτηριστικά μας αναφέρει στο βιβλίο του, σε ηλικία 19 ετών αναγνωρίζεται μαζί με άλλους ως ένοχος για την επίθεση και τον ξυλοδαρμό, που εδέχθησαν κάποιοι δημοσιογράφοι στην κηδεία του Μάλλιου. Προφυλακίζετια στις φυλακές Κορυδαλλού το 1976 όπου και αποφυλακίζεται καταβάλλοντας εγγύηση δύο μήνες μετά.

Τον Ιούλιο του 1978 υπηρετώντας ως έφεδρος αξιωματικός πεζικού στην Μυτιλήνη, συλλαμβάνεται για δεύτερη φορά εμ την κατηγορία ότι συμμετείχε σε εθνικιστική τρομοκρατική οργάνωση. Στην ανάκριση του απαγγέλλονται κατηγορίες για 11 κακουργήματα, από τα οποία τα μισά σχεδόν όπως ισχυρίζεται, προέβλεπαν την ποινή των ισοβίων δεσμών. Στην δίκη που ακολουθεί του επιβάλλεται ποινή 13 μηνών. (Στο εφετείο 11)! Πού αποδίδονται αυτές οι ποινές; είναι άξιο απορίας. Βοά ο κόσμος για τον έλεγχο της κρατικής στον εθνικιστικό χώρο. Αδίκως; Λίγους μήνες μετά δημιουργείται η Χρυσή Αυγή, είναι τυχαίο αυτό; Έχουμε την 4η Αυγούστου και τη "διάλυσή" της με την υπόθεση του καρφώματος των αγωνιζομένων εθνικιστών και εν συνεχεία, άμεσα μάλιστα εφόσον το χαρτί του κράτους που λεγόταν 4η Αυγούστου κάηκε, δημιουργία άλλου "εθνικιστικού" φορέα.

Στο "Εχθροί του Καθεστώτος", ο Ν. Μιχαλολιάκος αναφέρει σχετικά: "Τον Δεκέμβριο του 1980 όπως προανάφερα, κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το περιοδικό Χρυσή Αυγή, η έκδοση του οποόυ υπήρξε αποτέλεσμα της συνεργασίας μιας ομάδας νέων ανθρώπων που σχεδόν όλοι προερχόμασταν και είχαμε γνωριστεί στον χώρο της 4ης Αυγούστου, που τότε πλέον δεν υφίσταται και που διάφορα εσωτερικά προβλήματα είχαν οδηγήσει στη διάλυσή του". Ώστε διάφορα εσωτερικά προβλήματα η διάλυση της 4ης Αυγούστου; Γιατί ο Μιχαλολιάκος δεν μας λέει ποια ήταν τα προβλήματα που διέλυσαν την 4η Αυγούστου; Τί φοβάται; Μήπως ότι αν μιλήσει αυτός για εκείνη την "χαφιεδίστικη" περίοδο θα εκτεθεί και αυτός; Πόσο ταιριάζει η λαϊκή ρήση: "κόραξ κοράκου μάτι δε βγάζει"», (Πηγή: Χάρης Κουσουμβρής (τέως υπαρχηγός της Χρυσής Αυγής), Γκρεμίζοντας τον μύθο της Χρυσής Αυγής, εκδόσεις Έρεβος, σσ. 126-127)

34. «Σχόλιο: Αυτός που κατά τα άλλα (όπως αναφέρει στο βιβλίο του "Εχθροί του Καθεστώτος") πέρασε την πύλη των φυλακών Κορυδαλλού υψιπετής, κρατώντας μια ποητική ανθολογία στα χέρια, νιώθοντας περήφανος που διώκεται για τις ιδέες του, στην συμπληρωματική (κατάθεση) δίνει τόσα ονόματατα· φανταστείτε πόσα δίνει στην αρχική του κατάθεση!!!», (Πηγή: Χάρης Κουσουμβρής (τέως υπαρχηγός της Χρυσής Αυγής), Γκρεμίζοντας τον μύθο της Χρυσής Αυγής, εκδόσεις Έρεβος, σελ. 136)

Οι «προδότες» των υπολοίπων κομμάτων που κυνηγάνε τους εθνικιστές, δεν μπορούν να μοιάσουν στους «Πατριώτες» εθνικιστές που καταδίδουν τους ίδιους τους εθνικιστές!

35. «Την 10η Νοεμβρίου του 2003, παρουσιαστήκαμε στα δικαστήρια για την υπόθεση Ιντερκοντινένταλ. Κάτι μου έλεγε ότι αυτή η δίκη θα "είχε να βγάλει κι άλλα στη φόρα". Λίγες ημέρες πριν τη συγκεκριμένη ημερομηνία, όταν μελέτησα εκτενώς την δικογραφία μας και αποφασίσαμε να μην έχουμε νομική εκπροσώπηση στο δικαστήριο και να υπερασπιστούμε μόνοι μας τον εαυτό μας, κατάλαβα ότι αυτή η δίκη δεν θα γίνει ποτέ. Και αυτό για τον απλούστατο λόγο ότι δεν πρέπει να γίνει δημοσιοποίηση των καταθέσεων των Παναγιώταρου και Ζαφειρόπουλου και να αποκαλυφθεί σε όλους πια μόνο το "δόσιμο" ονομάτων συναγωνιστών τους, αλλά και την καταδίκη της ενέργειας του καψίματος της Τούρκικης σημαίας. Ναι! Και ο Ζαφειρόπουλος και ο Παναγιώταρος καταδικάζουν το γεγονός του καψίματος της τούρκικης σημαίας και όπως αναφέρει ο δεύτερος συμπληρώνοντας τον πρώτο: το περιστατικό αυτό έβλαψε την όλη εκδήλωση διαμαρτυρίας [;;;;] Την ίδα στιγμή που ο Παναγιώταρος κατακρίνει το κάψιμο και απαρνείται τα εθνικιστικά του πιστεύω χωρίς αυτό να έχει ιδιαίτερη σημασία γι αυτόν και τους εναπομείναντες Χρυσαυγίτες, ο ίδιος πλουτίζει πουλώντας μπλούζες με τον δικέφαλο αετό να σκίζει την τούρκικη σημαία. Το θράσος τους όμως δεν τελειώνει εκεί. Έξω από τα δικαστήρια την 10η Νοεμβρίου υπάρχουν πεταμένες προκηρύξεις που αναφέρουν μεταξύ άλλων: ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΚΕΙ. ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΤΑΦΟΙ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΗ ΝΩΠΟΙ. Τώρα ποιοί πουλάνε εθνικισμό δεν μπορώ να καταλάβω. Κι όμως αυτοί που τρέμοντας στην Γενική [Ασφάλεια] για το τι θα πουν ώστε να φανούν "καλά παιδιά" καταδίκασαν το γεγονός του καψίματος της τούρκικης σημαίας μιλάνε για εθνικισμό και νωπούς τάφους των νεκρών μας ηρώων. Την ίδια στιγμή που αυτοί που υποτίθεται αντιπροσωπεύουν τον εθνικισμό στην Ελλάδα καταδικάζουν το γεγονός, το αίμα του Τάσου Ισαάκ και το Σ. Σολωμού είναι ακόμη νωπό στην πράσινη γραμμή. Αίμα που πότισε την μαρτυρική γη χάρις στην τρέλα κάποιου Έλληνα που δεν δήλωνε εθνικιστής ΜΑ ΗΤΑΝ και θέλησε να κατεβάσει και να κουρελιάσει την καταραμένη ημισέληνο χωρίς να λογαριάσει τα σκόπευτρα που σημάδευαν.», (Πηγή: Χάρης Κουσουμβρής (τέως υπαρχηγός της Χρυσής Αυγής), Γκρεμίζοντας τον μύθο της Χρυσής Αυγής, εκδόσεις Έρεβος, σελ. 144)

ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ. Η ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ

«Την δράση που οριοθετείται μέσα σε ένα πλέγμα αξιών και προτύπων, με γνώμονα την ενότητα την αγάπη του όμαιμου και την δικαιοσύνη που υπάρχει εν τέλει και αποδίδεται πάντοτε όσος χρόνος και αν περάσει όσες θυσίες και αν κάνει γι αυτήν αυτός που την επιζητεί.», (Πηγή: Χάρης Κουσουμβρής (τέως υπαρχηγός της Χρυσής Αυγής), Γκρεμίζοντας τον μύθο της Χρυσής Αυγής, εκδόσεις Έρεβος, σελ. 146)

«Έχοντας αυτός σαν αρχή του πολιτικού "ανταρτοπόλεμου", πρέπει να εξετάσουμε με ένα πνεύμα καυστικό την ως τώρα κατεύθυνση-τακτική των φερομένων ως αντισυστεμικών δυνάμεων σε οποιονδήποτε χώρο κι αν τοποθετούνται ("εθνικοσοσιαλιστικό", εθνικιστικό, αριστερό, αναρχικό). Να τι αποκαλύπτεται μπροστά μας: Επαναστατικές γκρούπες, παρακρατικές οργανώσεις που ως εντολοδόχοι ενσαρκώνουν το "διαίρει και βασίλευε" σε όλο του το μεγαλείο. Αυτή είναι η εικόνα που αποτυπώνει ρεαλιστικά την μίζερη πραγματικότητα, ένα φλεγόμενο σπίτι όπου μέσα του τσακώνονται τα μέλη της οικογενείας για το τι χρώμα θα βαφτούν οι τοίχοι. Δυστυχώς τόσο γελοίοι και άθλιοι είναι οι δήθεν επαναστατικοί φορείς σήμερα και διερωτάται κανείς, ούτε μια από τις οργανώσεις αυτές δεν έχει αντιληφθεί ότι δρώντας έτσι λειτουργεί σαν κολαούζος του συστήματος;», (Πηγή: Χάρης Κουσουμβρής (τέως υπαρχηγός της Χρυσής Αυγής), Γκρεμίζοντας τον μύθο της Χρυσής Αυγής, εκδόσεις Έρεβος, σελ. 147)

Η θρησκευτική αντίληψη στην κοσμοθεωρία του εθνικοσοσιαλισμού πηγάζει από μια βαθιά μεταφυσική αντίληψη, η οποία εμπεριέχει την λατρεία του φωτός (φυσικού, πνευματικού) , το οποίο κατανικά το σκότος (αντιάριας - σημιτικής προελεύσεως). Δεν υπάρχει εθνικοσοσιαλιστής που να μην πιστεύει στον Θεό [βάλε ζώνη με ο θεός μαζί μας και φώτο από μέτωπο ρωσίας με εκκλησία ρώσικη]. Είναι μια ακατανίκητη ανάγκη όχι μόνο πνευματική μα και ψυχική καθώς ο επαναστάτης έχοντας να αγωνιστεί ενάντια σε πολυάριρθμες δυνάμεις, επικαλείται στςι δύσκολες αυτές στιγμές το Θείο, το οποίο εν τέλει μόνο σε τέτοιες στιγμές θέλει να γίνεται αντιληπτό. Σε όσους τάσσουν την ζωή τους κόντρα στις διαβάλουσες, φθοροποιές δυνάμεις με αυταπάρνηση, με πόνο, με υψηλό αίσθημα τιμής, περιφρονώντας τον χθόνιο ρυθμό του κόσμου, αυτοί γνωρίζουν τον πραγματικό Θεό.

Οι αστοί, οι χορτασμένοι, οι διάφοροι λογής ρουφιάνοι, οι δειλοί, ουδέποτε έγιναν μάρτυρες μιας θεϊκής παρουσίας σε οποιανδήποτε μορφή, διότι αντιπροσωπεύουν το αντίπαλο δέος του υπέροχου Δημιουργού.

Στο βιβλίο του Ν. Μιχαλολιάκου ΕΧΘΡΟΙ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ σελίδα 97 αναφέρει: "Πέρα από μαχαιροβγάλτες μην ξεχνάτε ότι είμαστε κατά τους αισχρούς συκοφάντες μας και σατανιστές!!! Στην Ελβετία ένα έγκλημα σατανιστών αποκαλύπτεται και ο καθηγητής κ. Λίποβατς με άρθρο του στο βήμα αποφαίνεται ότι εθνικισμός και σατανισμός συμβαδίζουν, ενώ στον τηλεοπτικό σταθμό του ΑΝΤ1 σε ρεπορτάζ για τους σατανιστές παρουσιάζονται πλάνα από συνθήματα της Χρυσής Αυγής και ο ΣΚΑΪ λέει ότι στην Αθήνα δραστηριοποιούνται οι "νεοσατανιστές" που δρουν μέσα από τις γραμμές του τάγματος της Χρυσής Αυγής" . Και συμπληρώνει ο Ν.Γ. Μιχαλολιάκος: "Βεβαίως δεν διευκρινίζουν ότι το τάγμα της Χρυσής Αυγής πράγματι υπήρξε μια σατανική οργάνωση του μεσοπολέμου και ο ιδρυτής του Άλιστερ Κρόουλι είχε απελαθεί και καταδιωχθεί από την εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία, στην οποία οι σατανιστές ήταν εκτός νόμου και είχαν διωχθεί αμείλικτα από το καθεστώς".

Πολύ καλά μας τα λες Μιχαλολιάκο για την Γερμανία και τους σατανιστές, όμως εσύ δεν είσαι εθνικοσοσιαλιστής αλλά ούτε σατανιστής. Το μόνο που μπορεί να συμπεράνει κανείς για έναν άνθρωπο ο οποίος είναι ψυχοπαθολογικά ανισόρροπος εφόσον ταυτίζει την "ιδεολογική" του τοποθέτηση με οποιαδήποτε ενσάρκωση του αρνητικού, είναι ότι δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο παρά ψυχοπαθολογικά ανισόρροπος. Βάση αυτού ο Χριστιανισμός ενσάρκωνε το απόλυτο κακό, θα ήταν χριστιανός, κατ’ ακολουθία θα ήταν ανάλογα Παγανιστής, Βουδιστής, Αριανός, Μωαμεθανός.... Φτάνει να ήταν ο κακός της "παρέας", ακλύπτοντας την αδυναμία του!!!

Ο Ν.Γ. Μιχαλολιάκος εξέδωσε την ακόλουθη "ποιητική"συλλογή. (Βιβλίο: Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΕΝΟΣ ΕΘΝΙΚΟΥ, εκδόσεις "Ελεύθερη Σκέψη")

Ηδονικά με βλέμμα κόκκινο, θολό τυραγνισμένο

Μια κίτρινη σελήνη που προβάλει αντικρύζουν

Οι μονομάχοι, οι κρεμασμένοι και οι συνωμότες.

Στο κέντρο της τεράστιας αιμάτινης κηλίδας,

Αυτό το ποίημα διακατέχεται από μια διεστραμμένη προσπάθεια συσχετίσεως της λατρείας του σκότους-Σατανά με την αρχαία Ελληνική Θεότητα προστάτιδα των ποιμένων και εν γένει με την Αρχαία Ελληνική Θρησκεία. Φρονώ ότι η προσπάθεια αυτή πέρα από τα ψυχικά αίτια που την γεννούν καθίσταται επικίνδυνη, δίνοντας το δικαίωμα ανάλογης ταύτισης που προσδίδουν Σιωνιστικοί κύκλοι. Η Αρχαία Ελληνική Θρησκεία άρτια έκφραση της μεταφυσικής αντιλήψεως ενός ηλιακού έθνους, σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να συσχετιστεί με ένα σκοτεινό πνεύμα εκφρασή των φθοροποιών-χθόνιων συμπαντικών δυνάμεων, οι οποίες λατρεύτηκαν από τις Τελουρικές κατά τον Έβολα φυλές (νεγροσημτικά φύλα). Σε αυτήν την προσπάθεια διαστρεβλώσεως εξεδόθη το 1982 πάλι από τις ίδιες εκδόσεις Ελεύθερη Σκέψη μια ποιητική συλλογή με τίτλο: ΤΟ ΑΣΤΡΑΦΤΕΡΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΤΟΥ ΕΩΣΦΟΡΟΥ από τον Οδυσσέα Πατεράκη. Όλως τυχαίως το προλογίζει ο Ν.Γ. Μιχαλολιάκος, ο οποίος αναφέρει: "Εκείνο όμως το οποίο προσωπικώς περισσότερο τιμώ εις το "Αστραφτερό Σκοτάδι του Εωσφόρου" είναι η πνευματική τόλμη και η ιδεολογική συνέπεια. Η πνευματική τόλμη ενός νέου ανθρώπου να μην υπολογίζει το σκοταδισμό 20 αιώνων και να τολμά αναφοράς εις τους παλαιούς απολεσθέντας παραδείσους, οι οποίοι συγχρόνως είναι και οι μελλοντικοί κόσμοι των ονείρων μας οι οποίοι με την βούλησή μας θα γίνουν πραγματικότης".

Ποίοι είναι οι ονειρικοί κόσμοι κατά τον Μιχαλολιάκο, διαβάζουμε στην ποιητική συλλογή:

Στα μαύρα τάγματα της κόλασης και προxωρούμε"

Σε ένα άλλο ποίημα του ιδίου με τίτλο Χρυσή Αυγή διαβάζουμε:

"Σκύψε τα χέρια σου άπλωσε και πάρε την ψυχή μου

Σε σένα ανήκει Ω Σατανά, και εδώ και μπρος και πάντα

Γιατί το τόλμησα και εγώ, το πώς να το ρωτήσω

Γίνεται να ’ ναι δίκαιος ο δημιουργός της πλάσης;"

«Είναι πασιφανές ότι η Χρυσή Αυγή έχει επιφέρει μια σύγχυση στους νέους που εντάσσονται στις τάξεις της ή παρακολουθούν τα έντυπα και γενικά την πορεία της καταφέρνοντας να τους απομονώσει απ’ τις πραγματικές αξίες του εθνικοσοσιαλισμού-φυλετισμού. Επί παραδείγματα θα αναφερθώ στο φυλετικό ζήτημα:συγκεκριμένα σε ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε στο τεύχος που αντιστοιχεί στον αριθμό 96, της Χρυσής Αυγής (θα μπορούσα να αναφέρω πολλά ανάλογα άρθρα αλλά διάλεξα αυτό καθώς τυγχάνει να είναι χαρακτηριστικό της εν γένει ξενομανίας-φετιχισμού που φτάνει μέχρι τα όρια της ψυχοπάθειας σε ορισμένους μέσα στις τάξεις της Χρυσής Αυγής). Το άρθρο αυτό πραγματεύεται τη φυλετική καταγωγή των Μακεδόνων από τον «εθνικοσοσιαλιστή», πανγερμανιστή ανθρωπολόγο ΓΚΥΝΤΕΡ. Σκοπό έχει όπως ισχυρίζεται ο εισηγητής του άρθρου Φ.Τ. να καταστεί η εργασία αυτή απόδειξη ενάντια σε αυτούς που ισχυρίζονται ότι οι Μακεδόνες δεν είναι Έλληνες. Απεναντίας όμως τα στοιχεία που μπορείς να αντλήσεις από το μεγαλύτερο μέρος του άρθρου αποσκοπούν στο να σε πείσουν ότι οι Μακεδόνες είναι ξέχωρο φύλο από τους λοιπούς Έλληνες και μάλιστα Ινδογερμανικό, το οποίο δεν έχει υποστεί καμία πρόσμιξη ενώ άλλα Ελλνικά φύλα έχουν υποστεί φυλετική αλλοίωση -κατά την αρχαιότητα πάντα.

Έτσι διαβάζουμε στο εισαγωγικό σημείωμα: "Από το βιβλίο του ΓΚΥΝΤΕΡ παρουσιάζουμε το απόσπασμα με τίτλο οι Μακεδόνες παρά τις όποιες διαφωνίες μας δεν μπορούμε παρά να τόνίσουμε ότι οι θέσεις του για την αδιαμφισβήτητη ελληνικότητα των Αρχαίων Μακεδόνων αποτελεί ένα ακόμη χρήσιμο όπλο στον αγώνα εναντίον των διεθνιστών εκείνων ιστορικών και πρακτόρων που υποστηρίζουν το αντίθετο" (!!!). Ενώ στο κύριο άρθρο αναφέρεται: "Η γλωσσολογία προσανατολίστηκε περισσότερο στην άποψη του Paul Kretchmer που βλέπει τους Μακεδόνες όχι ως πραγματικούς Έλληνες αλλά ως Ινδογερμανικό φύλο.", "Μακεδόνες ευγενείς νυμφεύτηκαν με Περσίδες και άλλες Ιρανές Ινδογερμανικής φυλής -οι Έλληνες μισθοφόροι σπάνια συμπεριλήφθησαν σ’ αυτήν την συγχώνευση. Μόνο ο κυρίαρχος Μακεδονικός λαός έπρεπε να συγχωνευθεί με τον Ιρανικό. Η σκέψη της συγχώνευσης των δύο φυλετικά συγγενών κυριάρχων λαών παραμένει μια απ’ τις μεγαλύτερες πράξεις του Μακεδόνα Αλέξανδρου"

Εν κατακλείδι ο ΓΚΥΝΤΕΡ μας λέει ότι οι Μακεδόνες δεν είναι Έλληνες αλλά ότι ήταν ξέχωρο φύλο απ’ τα λοιπά Ελληνικά και ο Μακεδόνας Αλέξανδρος διέκρινε τη συγγένεια των Μακεδόνων με τους Ινδογερμανούς Ιρανούς και επέτρεψε τους γάμους μεταξύ αυτών των συγγενικών φύλων, ενώ στους λοιπούς Έλληνες στους οποίους κατά τον ΓΚΥΝΤΕΡ δεν τους θεωρούσε καθαρούς σπάνια επέτρεψε πρόμιξη. Τελικά το άρθρο αυτό δεν υπερασπίζεται σε καμία περίπτωση την ελληνικότητα του Μακεδονικού φύλλου και είναι άξιο απορίας γιατί δημοσιεύτηκε ένα τέτοιο άρθρο. Μήπως τελικά τα περί πρακτόρων στην εισαγωγή ισχύει και για τους ιδίους; μόνο που σ’ αυτήν την περίπτωση αλλάζει το αφεντικό, από Σλάβικο Γερμανικό;

Αυτά λοιπόν για την καταγωγή των Μακεδόνων, εδώ πρέπει όμως ειλικρινώς να παραδεχτώ την συνέπεια που ακολουθείται πάνω σ’ αυτό το ζήτημα από την Χρυσή Αυγή. Στο πρωτο κιόλας τεύχος το οποίο εξεδόθη τον Δεκέμβριο του 1980 διαβάζουμε στο άρθρο με τίτλο "Κάλεσμα - Πρόσκληση", το εξής: "Σκοπός και νόημα της υπάρξεώς μας ήταν, είναι και θα είναι όσο θα ζει έστω κι ένας Homo Nordicus ο ερχομός του ανώτατου φυλετικού τύπου" (κάπου λένε πως δεν έχει σημασία ανωτερότητας). Τούτη η πρόταση της Χρυσής Αυγής συμπλέει άριστα με την γενική ξενομανία και Γερμανοπληξία σε πλήρη αντίθεση με τις εθνικοσοσιαλιστικές αρχές.

Ο Αδόλφος Χίτλερ γράφει στο «Ο Αγών μου» αναφερόμενος στους Γερμανούς: "Ο πολιτισμός μας θα βαστάξει χίλια χρόνια γιατί θα συνταιριάξει τον ελληνισμό με τον γερμανισμό". Επίσης σε συνέντευξη του ο Λεόν Ντρεγκρέλ σκιαγραφώντας την προσωπικότητα του Αδόλφου Χίτλερ αναφέρει ότι σε ερώτηση που του είχε κάνει ο ίδιος για το τι είναι πραγματικά, εκείνος απάντησε πως: "ΕΙΜΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ". Ένα τρίτο ντοκουμέντο αποτελεί το άρθρο της, αν μη τι άλλο, όχι ναζιστικής "Αυριανής", με τίτλο: "Μυστικές συνομιλίες του Χίτλερ με τους στρατηγούς του". Σε σύσκεψη με ανώτατους αξιωματικούς στην Βίλχελμστράσσε και αναφερόμενος στην προέλευση της Αρίας Φυλής, ο Φύρερ τόνισε επιγραμματικά τα εξής: "...Δεν ξέρουμε είπε το τι ήταν οι άνθρωποι πριν από πάρα πολλούς αιώνες. Αν χρειστεί όμως να αναζητήσουμε εδώ στην Ευρώπη τους πρόγονούς μας, θα έλεγα αδίστακτα ότι ήσαν Έλληνες..."

Ποιός λόγος λοιπόν να λατρεύουμε την Γερμανία, εφόσον εμείς ενσαρκωθήκαμε στο ενός των μεγαθηρίων της ιδέας. (και δω γερμανοπληξία)

Τούτο έγκειται στη σφαίρα της ψυχοπαθολογίας.

Ξεφεύγοντας από τις γραφικές ξεπουλημένες παρατάξεις - οργανώσεις και τις άρρωστες θεωρήσεις τους, που πολύ απέχουν από την πραγματική έννοια πραγμάτω και ιδεών ερχόμαστε να συναντήσουμε την αυτή καθαρότητα και υπαρκτότητα του εθνικοσοσιαλισμού ως απτή ανά τους αιώνες βιοθεωρία:

Ο Εθνικοσοσιαλισμός δεν είναι μια τυφλή πίστη, ούτε καν "Ιδεολογία". Όντας βιοθεωρία απευθύνεται σε ενσυνείδητα άτομα με κρίση και όχι σε άβουλες αγελαίες μάζες. Ως εκ τούτου και ο Εθνικοσοσιαλιστής δεν έχει τυφλή πίστη, δεν εμφορείται από στείρο φανατισμό, αλλά διακατέχεται από ένα ανήσυχο ερευνητικό πνεύμα το οποίο διαρκώς κρίνει, αμφισβητεί, υιοθετεί, απορρίπτει πάντοτε κατόπιν βασάνου και επιχειρηματολογίας! (βάλε βίντεο με γερμανούς με ρόπαλα ή φώτο από εκτελέσεις και το ότι όλοι στις δίκες έλεγαν ότι υπάκουαν εντολές! Fuhrerbeffel)

Ο εθνικοσοσιαλισμός είναι ένα φυλετικό συλλεκτικό ποτάμι όπου μέσα του καταλήγουν όλες οι πηγές αρχών, αξιών, θρύλων και παραδόσεων της Χρυσής εποχής του ελληνισμού (λέγοντας ελληνισμό καλύπτω όλον τον ευρωπαϊσμό, διότι στους κόλπους του ελληνισμού επιτεύχθηκε η ανθρώπινη πολιτιστική εξέλιξη). Έτσι, διεισδύοντας στην ιδέα αυτή με μια βαθιά συνειδητότητα, αντιλαμβανόμαστε ότι ο εθνικοσοσιαλισμός καταρρίπτει και την αρχή του ενός, διότι κατά την αρχαιότητα ο άρχων της πόλεως κράτους ήταν δέσμιος νομοθετικών σωμάτων, πολεμικών συμβουλίων, συνελεύσεων των γερόντων, ιερατικών συμβουλίων κ.α. Ο Εθνικοσοσιαλισμός έχει ως αρχή η διοίκηση να αναλαμβάνεται από τους αρίστους του λαού. Με την κατάλυση αυτού του εθνικοσοσιαλιστικού αξιώματος επέρχεται και η εγκαθίδρυση της τυραννίας (με την διοίκηση του ενός). Ως εκ τούτου σήμερα ο "εθνικοσοσιαλισμός" που προβάλει στην αρχή του ενός είναι μια προσπάθεια διαστρεβλώσεως του εθνικοσοσιαλισμού.

Η βιοθεωρία αυτή διακατέχεται από μια προσπάθεια αναγεννήσεως, μεταμορφώσεως της αντιανθρώπινης αγέλης σε μία ανωτέρα ψυχοπνευματική μορφή ανθρωπίνης υπάρξεως που θα είναι συνεχώς εξελισσόμενη. Η ύπαρξη ενός ανδρός που θα ενσαρκώνει όλες τις ανώτερες αρετές των αρίστων, ούτως ώστε να είναι δίκαιο το να διοικεί αυτούς, έχει καταγραφεί στην προϊστορία-ιστορία της ανθρωπότητας μόνο σε μεταφυσικό επίπεδο (σε όλες τις θρησκείες έχουμε αναφορές Θείας ενσαρκώσεως, κατερχόμενης στον κόσμο με σκοπό την ισορρόπηση της κοσμικής πλάστιγγας), ως ανθρώπινη πραγματικότητα δεν επιτυγχάνεται. Όμως ο εθνικοσοσιαλισμός είναι καθ’ όλα πραγματοποιήσιμος διότι είναι η ίδια η φύση σε όλες τις εκφράσεις της.

Ουδέποτε ο εθνικοσοσιαλισμός υπήρξε συντηρητισμός. Είναι μια θεωρία διαρκώς ανανεούμενη, απόλυτα επαναστατική εξεφρασμένη από την Ηράκλεια φιλοσοφία "τὰ πάντα ρεῖ".

Ουδέποτε ο εθνικοσοσιαλισμός εξεφράσθη από το μίσος, διότι αντιλαμβάνεται την ολότητα του κόσμου και την εξελικτική πορεία αυτού ως μια διαρκή πάλη των αναγεννησιακών και φθοροποιών δυνάμεων. Έτσι αγκαλιάζει όλους τους κύκλους καταλαβαίνοντας την αναγκαιότητά τους μέσα στο σύμπαν.

Το σύμβολο που ταυτίσθηκε δεν επιλέχθηκε καθόλου τυχαία. Είναι η κατά την πυθαγόρεια θεωρία η στροβιλιστική επάνοδος της ψυχής στην προσπάθεια της για την "μετά του Θείου ενώσεως". Αυτό που διατύπωσε πιο απλοϊκά ο Χριστιανισμός ότι ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος "κάτ' εἰκόναν καὶ ὁμοίωσιν τοῦ Θεοῦ". Όλως τυχαίως το σταμάτημα του στροβιλισμού αυτού (σβάστικα) επέρχεται με την επίτευξη της ενώσεως με τον "ΕΝ" την ύπατη αρχή και έχουμε ως αποτέλεσμα τον σχηματισμό του Σταυρού, αφού σταματάει ο ζωογόνος ρόλος της αρχής σε σχέση με την κοσμική δράση και εξαλείφονται οι αγκύλες. Ως εκ τούτου ο εθνικοσοσιαλισμός εμπεριέχει την θρησκευτικότητα (κυκλική λογική). Να γιατί ο εθνικοσοσιαλισμός δεν είναι οπισθοδρόμηση , διότι είναι εξελισσόμενος ως βιολογικός οργανισμός (με αγλυλώσεις στον παρελθόν Χίτλερ και Μεταξά). Ίσως έχουμε να κάνουμε με έναν χριστιανισμό απαλλαγμάνεο από τις εβραϊκές παρεισφρήσεις, γιατί το "ἀγάπα τὸν πλησίον σου" σου παίρνει σάρκα και οστά στη φυλετική αγάπη και ενότητα. Εντύπωση πρέπει να προκαλέσει η Αρία θρησκευτική παράδοση που καταγράφεται στους βεδικούς ύμνους 3.000 χρόνια προ Χριστού στην αρχή της εποχής της Κάλι-Γιούγκα και αναφέρει για τον Θεάνθρωπο που γεννήθηκε από την Παρθένα Δεβάκη για να διδάξει την αγάπη στην Αριανική ομοεθνία!!! Ίδια παράδοση παράδοση που αναφέρει ότι σε κάθε κοσμικό κύκλο ραγματοποιείται Θεία ενσάρκωση "Αβατάρα". Να γιατί ο εθνικοσοσιαλισμός εμπεριέχει όλες τις πτυχές της ανθρωπίνου νοήσεως, διότι είναι μια βιοθεωρία που δίνει απαντήσεις σε κοινωνικούς, φυσικούς, θρησκευτικούς προβληματισμούς. Να γιατί ο εθνικοσοσιαλισμός στέκει πάνω από τους όρους δεξιά-άκρα δεξιά, αριστερά-άκρα αριστερά. Διότι, ως επαναστατική κοσμοαντίληψη δέχεται και εντάσσει απλόχερα στους κόλπους της κάθε πραγματικό εθνοκοινωνικό επαναστάτη καθώς ανανεώνεται διαρκώς από ριζοσπαστικές ιδέες εφόσον είναι η ίδια η παλίρροια που αναζωογονεί διαρκώς την αιώνια λιμνοθάλασσα της δημιουργίας. Να γιατί ο εθνικοσοσιαλισμός είναι μια πανανθρώπινη ιδέα, διότι αγαπώντας και ερευνώντας τη φυλή σου "ανακαλύπτεις" τον ρόλο του προορισμού της μέσα στο κοσμικό γίγνεσθαι, με μια βαθιά συνειδητότητα μάχεσθαι όχι σε στενά όρια μα σε παγκόσμιο επίπεδο, λειτουργώντας εν τέλεια δια μέσου της φυλής σου για την ανθρωπότητα όλη.

Να γιατί ο εθνικοσοσιαλισμός δεν νικήθηκε ποτέ, διότι επιβεβαιώνεται συνεχώς ως φυσική αναγκαιότης και προορισμός του ανθρώπου αφού ο καταγεγραμμένος αρχαίος κώδικας στο κύταρρο του ευγενούς, τραγικά αυτοκαταστροφικού, αγαθοποιού ήρως, υπό της Θείας Πρόνοιας διαρκώς ανά τους αιώνες αναγεννόμενος.»

«...ταγμένο στη δράση. Την δράση που οριοθετείται μέσα σε ένα πλέγμα αξιών και προτύπων, με γνώμονα την ενότητα, την αγάπη του όμαιμου...», (Πηγή: Χάρης Κουσουμβρής, Γκρεμίζοντας τον μύθο της Χρυσής Αυγής, εκδόσεις Έρεβος, σελ. 146)

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗ ΚΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ

Από αριστερά προς τα δεξιά:

α. Ο αγκυλωτός σταυρός πίσω από τα διπλά SS [Σούτσ-στάφελ (στα γερμανικά Schutzstaffel, που σημαίνει «μοίρα ασφαλείας») ή συντομογραφικά SS (Ες-Ες) από τα αρχικά της γερμανικής λέξης, αποτέλεσε μεγάλη εθνικοσοσιαλιστική οργάνωση στη Γερμανία, η οποία ήταν η μετεξέλιξη των Ταγμάτων Εφόδου (SA) (Sturmabteilung) και λειτουργούσε ως παραστρατιωτικό σκέλος του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος των Γερμανών Εργατών (Ναζιστικού κόμματος, NSDAP). Ευρύτερα γνωστό είναι το μάχιμο παρακλάδι της Schutzstaffel, Waffen-SS. Πηγή: http://www.el.wikipedia.org/wiki/Σουτσστάφφελ]

β. Το χαρακτηριστικό σημείο της Ναζιστικής οργάνωσης Schutzstaffel που απεικονίζει το διπλό ρουνικό συμβολοχαρακτήρα του σίγκελ-Σολ (Ήλιου).

γ. Στο τεύχος 44, Απρίλιος 1989, του περιοδικού «Χρυσή Αυγή, Ιδεολογικό Όργανο του Λαϊκού Συνδέσμου») εμφανίζεται ο Αδόλφος Χίτλερ να φωτίζεται από το Άγιο Πνεύμα, ως άλλος «Υιὸς τοῦ Πατρὸς». Προσοχή χρειάζεται εις την παρατήρηση γύρω από τη χρήση του γράμματος «Σ» της λέξεως «ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ». Προσομοιάζει με το ρουνικό S των SS που αναφέρθηκε νωρίτερα. Εκείνο που λείπει δε από το εξώφυλλο είναι η αναφορά στη Γερμανία (βλ. κάτωθι)

δ. «Ζήτω η Γερμανία». Αφίσα με μεσσιανικά χαρακτηριστικά για τη μορφή του Χίτλερ. Ο εθνικισμός του NSDAP ήταν νεωτερικός, μαζικός και αντιτίθετο στον αστικό πατριωτισμό. [Αν δεν κατανοεί κανείς την μεσσιανική εξήγηση της παράστασης ας κάνει κλικ εδώ.] (Πηγή: Η Άνοδος του Γ΄ Ράιχ, Ιωάννης Κούτουλας, Ιστορικός, Παγκόσμια Ιστορία, τεύχος 7, σελ. 131)

ε. Τα αρχικά γράμματα της [Χρυσής Αυγής, δηλαδή τα Χ και Α , είναι και τα αρχικά γράμματα του Αδόλφου Χίτλερ. Φυσικά μπορεί να είναι τυχαίο αυτό το γεγονός. Όλα τα υπόλοιπα όμως δεν είναι.

Αριστερά: «Για χρήση από λευκούς ανθρώπους». Κάποιοι συνδύασαν τις εθνικές ή φυλετικές διακρίσεις του κόμματος της Χρυσής Αυγής με το Νοτιοαφρικάνικο Απαρτχάιντ όπου τέτοιες διακρίσεις ελάμβαναν χώρο σωρηδόν και δια νόμου εις βάρος των μαύρων.

Η Χρυσή Αυγή ως εθνικιστικό κόμμα δεν μπορεί από του να έχει επηρεαστεί από τις πολιτικές και βιολογικές αντιλήψεις των ιδεολόγων του Ναζισμού της Γερμανίας του Μεσοπολέμου και συγκεκριμένα από τον ίδιο τον Αδόλφο Χίτλερ. Ο τελευταίος στο πολιτικό του βιβλίο το «Ο αγών μου», προστάζει πως ο δρόμος για την επιτυχίας ενός πολιτικού κόμματος δεν είναι εκείνος της βουλής, αλλά εκείνος του πεζοδρομίου, όπου το αγωνιζόμενο εθνικιστικό κόμμα θα πρέπει να συνδράμει τον φτωχό λαό για να τον προσεταιριστεί κάνοντας χρήση της ρητορικής.

Η Χρυσή Αυγή έπιασε στον ύπνο τους υπόλοιπους πολιτικούς χώρους της Ελλάδος όταν δρώντας σε μια μεγαλούπολη, την Αθήνα, όπου παρουσιάζονταν πολλά κοινωνικά προβλήματα, έδωσε ένα πονηρό χέρι βοηθείας στον απλό καθημερινό πολίτη. Αυτές οι ενέργειες δεν είναι πατριωτικές ή αντιγραφή του Απαρτχάιντ, αλλά πρακτική εφαρμογή των θεωριών και των πράξεων του κόμματος του Αδόφλου Χίτλερ.

Κάποτε στην Ελλάδα του 2012, ένας αριστερός πολιτικός ομιλώντας σε ραδιοφωνική εκπομπή αναρωτήθηκε για το ζήτημα του προσεταιρισμού του απλού πολίτη δια μέσψ «ανθρωπιστικής» βοήθειας από την Χ.Α. στο Αθηναϊκό λεκανοπέδιο: «Πώς άραγε δεν το πράξαμε εμείς και το έπραξαν εκείνοι; [οι Χρυσαυγίτες]». Η απάντηση είναι συγκεκριμένη κι πολύ απλή: οι χρυσαυγίτες είχαν μελετήσει και εφαρμόσει στην πράξη τις οδηγίες του πολιτικού αγώνα από το βιβλίο του Αδόλφου Χίτλερ «Ο αγών μου» εν έτη 2012, την ίδια ώρα που οι περισσότεροι πολιτικοί των υπολοίπων κομμάτων ασχολούνται σε βουλή κι εκπομπές, ενώ κι ο ίδιος ο λαός είναι αστοιχείωτος για τα πολιτικά παίγνια εις βάρος της νοημοσύνης και της χριστιανικής του πίστεως.

Πάρα πολλές φορές πολιτικές ομάδες, έχουν χαρακτηριστεί ως ναζιστικές ή ρατσιστικές. Τις περισσότερες φορές οι δημόσιοι εκπρόσωποι τέτοιων ομάδων παραδέχονται τους ιδεολογικούς τους προσανατολισμούς, που δεν μπορούν άλλωστε να να έχουν ορθή σχέση με την Ορθοδοξία. Το φαινόμενο αλλάζει και παρουσιάζεται ένας «κρυφο-ρατσισμός» ή «κρυφο-ναζισμός», όταν κόμματα που έχουν να αντιμετωπίσουν ευρύ τηλεοπτικό κοινό, αναγκάζονται να παίζουν με τις αναλήθειες, ώστε να μην έχουν ποσοστιαίες απώλειες μεταξύ των εν δυνάμει ψηφοφόρων τους.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιας κρύφιας ιδεολογικής νοοτροπίας είναι η Χρυσή Αυγή, όπου βουλευτές της, είτε παραδέχονται εμμέσως ορισμένες ιδεολογίες δημόσια ή τις περισσότερες φορές αποφεύγουν τέτοιες συζητήσεις, αιτούμενοι λ.χ. να επικεντρωθεί η συζήτηση με τον δημοσιογράφο «στα φλέγοντα ζητήματα της παρούσης πολιτικής κατάστασης της πατρίδος μας», όχι στις ιδεολογίες κ.λ.π.

Δυστυχώς για τον ανημέρωτο λαό, οι κρύφιες αυτές μυστικοπαθητικές λαγνείες με ξένες προς το ελληνικό σώμα ρατσιστικές θεωρίες περί «ἀνωτέρας λευκῆς φυλῆς» δεν μπορούν να αποκρυφτούν ολοκληρωτικά, εφόσον τα επιμέρους κομματικά στελέχη των εθνικιστικών αυτών πολιτικών οργανώσεων, δρουν φέροντα τα σύμβολά των «ἐπὶ τῇ δημοσίᾳ θέᾳ».

Στον ελληνικό χώρο τα συνθήματα «Έλληνας γεννιέσαι δε γίνεσαι» και «Έξω οι ξένοι, η Ελλάδα ανήκει εις τους Έλληνες» εκπορεύονται από οργανώσεις που πιστεύουν σε φυλετικές θεωρίες περί «ράτσας» αντλημένες από την πλανεμένη Ευρώπη της ανοησίας των περασμένων διαφωτιστικών αιώνων. Αυτά τα συνθήματα υιοθετούνται από υγιείς Έλληνες με πατριωτικό ενδιαφέρον, που όμως δεν αντιλαμβάνονται λεπτομερώς το πλαίσιο όλων αυτών των μηνυμάτων και συμβόλων. Εννοείται πως αυτά τα συνθήματα με τα οποία πολλοί πλανώνται έχουν να κάνουν με το «αἶμα», δηλαδή με τα γονίδια των διαφόρων φυλών. Το πόσο ισχυρές εις τους παραλογισμούς είναι αυτές οι πολιτικές - βιολογικές θεωρίες, μπορεί να το διαπιστώσει κανείς στην ενότητα που είναι αφιερωμένη στις εθνικιστικές απατεωνίστικες ιδέες του νεοπαγανιστικού χώρου που τις περιλαμβάνει ανερυθρίαστα.

Το λιγότερο που θα μπορούσε να δείξει κανείς σ’ αυτές τις ιδέες περί «ράτσας» είναι το σύμπλεγμα κατωτερότητας που εκπροσωπούν, εφόσον λ.χ. ένας οιοδήποτε λαός που δεν παρουσιάζει καμία είδους «ανωτερότητα» από κάποιον άλλον, μπορεί να ισχυριστεί αυταπόδεικτα πως το «αίμα της φυλής» του είναι ανώτερο από εκείνο των άλλων φυλών. Βέβαια, οι Έλληνες εθνικιστές θα αντιπροτείνουν πως ο ελληνικός λαός έχει να επιδείξει «ανωτερότητες» σε σχέση με τους άλλους λαούς κατά τη διάρκεια ανάπτυξης του αρχαίου τους κόσμου [Πλεύρης]. Κανείς όμως εξ αυτών δεν θα μπορέσει να αποδείξει τη συνάφεια αυτών των «ανωτεροτήτων» με το «αίμα», ακριβώς όπως δε μπορεί να την αποδείξει κι ένας λαός δίχως καμία είδους «ανωτερότητα». Μηδέν εις το πηλίκο δηλαδή.

Επιπλέον, ακόμη κι αν οι Έλληνες έδειξαν την ικανότητά τους να παράγουν πολιτισμό, εντούτοις σε συγκρίσεις ελλήνων εθνικιστών με τους Τούρκους παρατηρεί κανείς τη χρήση της λέξεως «Μογγόλοι» ως χαρακτηρισμό υποβάθμισης των τελευταίων, κι όπου δηλαδή γίνεται προσπάθεια υποτίμησης του τουρκικού έθνους επί τη βάσει ενός εθνοφυλετικού χαρακτηρισμού περασμένων αιώνων, το οποίο όχι μόνο λίγη σχέση μπορεί να έχει με το εν γένει γονιδιώμα των Τούρκων, αλλά επί της ουσίας ουδεμία σχέση έχει με τον σημερινό πολιτισμό της Τουρκίας ο οποίος διίσταται μεταξύ εθνικισμού (κεμαλισμού) και μωαμεθανισμού, δηλαδή πολιτισμικών στοιχείων κατά πολύ νεότερων των Μογγόλων. Έκπληξη δε αποτελεί το ότι οι έλληνες εθνικιστές δεν αντιλαμβάνονται πως και οι Τούρκοι με την δική τους εθνικιστική ιδεολογία έχουν καταφέρει να ανακαλύψουν «αρχαία κλέη» εις τον «αρχαίο» τους κόσμο. Αυτό και μόνο θα έπρεπε να τους είχε κάνει να υποψιαστούν περί του αφελούς της εθνικιστικής θεώρησης του κόσμου, εφόσον οδηγεί σε τραγικές αναλήθειες, παραποιήσεις και χαλκεύσεις του ιστορικού γίγνεσθαι, όχι μόνο του αρχαίου αλλά και του νέου.

Βαρύνον δε πρόβλημα των εθνικιστικών ιδεολογιών, είναι πως κανείς των εξ ημετέρων εθνικιστών φυλετιστών δεν μπορεί να αναγάγει τις όποιες ιστορικές αποτυχίες της φυλής του, που συνέβησαν άλλωστε ένεκα κοινωνικού, οικονομικού, ιστορικού, ηθικού κ.λ.π. πλαισίου μέσα εις το οποίο ένας λαός ζει, σε «ανωτερότητες» που σχετίζονται με το αίμα. Αν το κατόρθωνε τούτο βέβαια, θα ήτο μια «βιολογικὴ βεβήλωσις» της φυλής του. Προς τούτο αποφεύγεται κάθε υγιείς συνειρμός και το άτομο που εμπλέκεται σε τέτοιες οργανώσεις αναγκαστικά ζει υπό καθεστώς «τυφλῆς ὑπακοῆς εἰς τοὺς ἀνωτέρους ἤ στοὺς ἀρχηγοὺς». Κι εδώ είναι το παράδοξο δηλαδή. Το ότι άτομα που παραδέχονται πως η δική τους φυλή είναι ανώτερη, εντούτοις καθυποτάσσονται τυφλά σε «ἀνωτέρους» που δεν έχουν κανέναν άλλο διαφορετικό τρόπο να αποδείξουν «ἀνωτερότητα» από εκείνον που έχουν κι οι «κατώτεροι», δηλαδή το ίδιο τους το φυλετικό ομοειδές «αἶμα». Πραγματικά όταν οι «ἀνώτερες φυλὲς» ζητούν εις τα μέλη τους να επιδείξουν «τυφλὴν ὑπακοὴν», κι όχιν «εὐστροφον συλλογισμὸν», ως καθείς θα περίμενε, τότε «κάποιον λάκκον διαθέτει ἡ φάβα ἤ τὸ αἶμα» ή ορθότερον η φιλοσοφική τους ιδεολογία.

Αλλά τί να πει κανείς; Μπορεί να μη θαυμάσει το άτοπον της αναγωγής της ανωτερότητας των ελλήνων εθνικιστών εις θεωρίες που δημιούργησαν οι «βάρβαροι» γι αυτούς ευρωπαίοι του διαφωτισμού και του ρομαντισμού;

Αριστερά: «Λευκή (άριας φυλής) δύναμις». Δεξιά: Ο πολιτικός αρχηγός του εθνικιστικού κόμματος της Χρυσής Αυγής Νικόλαος Μιχαλολιάκος, ισχυρίστηκε πως «μπορεί καμία φορά αυτά τα χέρια να χαιρετάνε έτσι, όμως αυτά τα χέρια είναι καθαρά» από κλοπές. [βίντεο]

Πέρα του ότι αυτό το πράγμα είναι αναληθές, εφόσον ο ίδιος ο Ν. Μιχαλολιάκος έχει κατηγορηθεί στο παρελθόν για κλοπή δημοσίου πλούτου (υπεξαίρεση οπλισμού από δημόσια ελληνικά στρατόπεδα προς επίτευξη εθνικιστικών και τρομοκρατικών βομβιστικών επιθέσεων κατά πολιτών), από την άλλη πρέπει να υπογραμμιστεί η προσπάθεια αναγωγής της κανονικότητας εις περίσταση: «μπορεί καμία φορά αυτά τα χέρια να χαιρετάνε έτσι...». Δεν ισχύει το «καμία φορά». Η αλήθεια είναι πως χαιρετά έτσι «κάθε φορά» ο «σωστός» εθνικιστής. Αυτές οι δηλώσεις εμπίπτουν εις την προσπάθεια μασκαρέματος της προφανούς ιδεολογίας των, μέχρι της κατορθώσεως εισαγωγής του κόμματός των εις την ελληνική βουλή. Από κει κι έπειτα προφανώς «θα πέσουν οι μάσκες» και τα πραγματικά πρόσωπα της αυστηρής ιδεολογίας των θα φανερωθούν μετά απείρου κάλλους.Ακριβώς όπως προτείνει ο Αδόλφος Χίτλερ στο βιβλίο του «Ο Αγών μου»: «Η κατάσταση των Γερμανών στην Αυστρία ήταν κιόλας απελπιστική μόλις έκανε την εμφάνισή του το πανγερμανικό κόμμα. Χρόνο με το χρόνο το Κοινοβούλιο έγινε όργανο της αργής εξόντωσης του γερμανικού λαού. Καμία προσπάθεια σωτηρίας την τελευταία ώρα δεν θα μπορούσε να έχει την παραμικρή ελπίδα επιτυχίας αν δεν καταργούσε αυτό το ίδρυμα.

Το γεγονός τούτο έθετε στο κίνημα (το πανγερμανικό) ένα ερώτημα πρωταρχικής σημασίας:

Για να γκρεμίσουμε το Κοινοβούλιο έπρεπε να μπούμε εκεί και να το "κατεδαφίσουμε από τα μέσα" κατά τη συνήθη σήμερα έκφραση , ή θα έπρεπε να στρέψουμε τις δυνάμεις του αγώνα μας πολεμώντας από έξω;

Μπήκαν και βγήκαν από εκεί ηττημένοι» (Πηγή: Αδόλφος Χίτλερ, «Ο Αγών μου», Κεφ. 3, «Γενικές Πολιτικές Πεποιθήσεις αναφερόμενες στα χρόνια που έζησα στη Βιέννη», τόμος 1, Μόναχο 1927)

Γι’ αυτό η λύση που προτείνει ο Αδόλφος είναι η κατάργηση του Κοινοβουλίου, όπως σαφώς θα πράξει και η Χρυσή Αυγή.

Πολλές φορές λοιπόν, οι έλληνες εθνικιστές θα αποκρύψουν δημόσια πως είναι εθνικοσοσιαλιστές, δηλαδή εθνικιστές όμοιας οργάνωσης με το κόμμα των Γερμανών του Αδόλφου Χίτλερ. Κι έτσι θα χρησιμοποιήσουν αναφορές σε «αρχαίους ελληνικούς» χαιρετισμούς «τεντωμένης παλάμης», όπως ανάλογα είχε πράξει ο Μπενίτο Μουσολίνι ανάγοντας τον δικό του χαιρετισμό εις τις ρωμαϊκές λεγεώνες, ή θα ανατρέξουν στον εθνικοσοσιαλιστή Ιωάννη Μεταξά για να κατοχυρώσουν την «ελληνοπρέπεια» του χαιρετισμού των. Πέρα όμως των κρύφιων εθνικοσοσιαλιστικών (ναζιστικών) ιδεωδών τους, οι Έλληνες εθνικιστές δεν μπορούν να αποφύγουν τον αποχαρακτηρισμό τους ως ρατσιστών, εφόσον όλοι οι εθνικιστές της Ευρώπης και της Αμερικής χρησιμοποιούν τις ίδιες στάσεις σώματος για να υπογραμμίσουν κρύφια ή φανερά την πολιτική και βιολογική τους θεώρηση του κόσμου τούτου.

Αριστερά: Πολλοί εθνικιστές έχουν παραγεμίσει το διαδίκτυο με εικόνες του Ορθοδόξου στρατού μας, περνώντας τα δικά τους εθνικιστικά μηνύματα. Έτσι λ.χ. στη λέξη «ΘΕΛΗΣΗ» της εικόνας εμφανίζεται το σύμβολο της «εθνικής φυλετικής καθαρότητας» που χρησιμοποιούν άλλωστε όλοι οι εθνικιστές του κόσμου, όπως και οι απεχθείς ανόητοι της Αμερικανικής οργάνωσης της Κου Κλουξ Κλαν, που εστρέφετο κατά των μεταναστών Ελλήνων εις την Αμερική. Θα πρέπει δε να παρατηρήσει αυστηρά οα αναγνώστης, πως οι ίδιες αναγωγές με την αρχαία Ελλάδα που συμβαίνουν εις τον ελληνικό εθνικιστικό χώρο, σε μια προσπάθεια μονοπώλησης της αρχαίας μας ιστορίας από αυτόν, συνέβαιναν και στο χώρο της Κου Κλουξ Κλαν. Επιπλέον η ίδια αυτή εθνικιστική οργάνωση παρίστανε και τους «Χριστιανούς», όπως ακριβώς εθνικιστικά κόμματα στην Ελλάδα, συμπεριλαμβανομένης της Χρυσής Αυγής, παριστάνουν τους «ευσεβείς Χριστιανούς». Προφανώς η αρχηγοί αυτών των κομμάτων κοροϊδεύουν όχι μόνο τη νοημοσύνη του έλληνα πολίτη, αλλά πολλούς από τους ίδιους τους οπαδούς, οδηγώντας τους σε αισχρές αιρέσεις που ως επίκεντρο της δικής των θεωρίας είναι το μίσος προς τους αλλοφύλους. Σαφώς ο Έλληνας έχει δικαίωμα αμύνης έναντι των εχθρών του. Από την άλλη μεριά όμως η ιδεολογικοποίηση του μίσους, τόσο για εχθρούς, όσο και για μετανάστες ή για αλλοφύλους δεν είναι διόλου υγιής και δεν έχει καμία σχέση με το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού, όσον αφορά τον ανθρωπισμό του Χριστιανού την ώρα του πολέμου, αλλά ιδιαίτερα την ώρα της ειρήνης.

Πρέπει να γίνει απολύτως κατανοητό, πως οι εθνικιστικές αιρέσεις μπορούν κάλλιστα να υπάρξουν δίχως πατερίτσα τους την «Ὁρθόδοξον πίστιν». Ούτως ή άλλως όσα «ευαγγελίζονται» αυτές οι αιρέσεις σχέση με το Ευαγγέλιο δεν έχουν. Εντούτοις εμμένουν να συμπλέκουν τις θεωρίες τους με την Ορθοδοξία. Γιατί το πράττουν όμως αυτό; Η απάντηση είναι απλή. Γιατί αν δεν το πράξουν, τα «ποσοστά» τους μέσα σε μια ελληνική κοινωνία θα βρεθούν «ὑπὸ τοῦ μηδενὸς». Είναι σίγουρο πως αυτές οι θεωρίες δεν έχουν καμία σώα θρησκευτική βάση, εφόσον όταν βρίσκονται μέσα σε παγανιστικά έθνη, υσμπλέκουν άνετα με τον παγανισμό, αν δε ευρίσκονται μέσα σε μουσουλμανικά κράτη, εμπλέκονται άριστα με τον μουσουλμανισμό [Νάσερ]. Αυτό και μόνο πρέπει να κάνει τους Έλληνες ορθοδόξους να δουν την αλήθεια που ανοίγεται μπρος ει το λογικό τους.

Μέσο: Εθνικιστικό σύμβολο της Κου Κλουξ Κλαν, ακριβώς ίδιο όπως χρησιμοποιείται από τους Έλληνες εθνικιστές. Αυτό είναι που άλλωστε πρέπει να τύχει ιδιαίτερης προσοχής. Οι Έλληνες εν 21ο αιώνα ασπάζονται συμπεριφορές ίδιες με την ρατσιστική οργάνωση Κου Κλουξ Κλαν.

Δεξιά: Τελετή της Κου Κλουξ Κλαν με φλεγόμενο σταυρό, (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 49, σελ. 101).

Το θρησκευτικό ή αντιθρησκευτικό συνονθύλευμα εθνικιστικών οργανώσεων τύπου «αἶματος & φυλῆς» γίνεται αμέσως κατανοητό όταν οι χώροι αυτοί διασπώνται σε εκείνους που διαλαλούν τα πραγματικά τους αντιχριστιανικά πιστεύω και σε εκείνους που τα κρύβουν για να περισώσουν την λαϊκή τους αποδοχή. Ο Αδόλφος Χίτλερ, «μέγιστος» ιδεολόγος του εθνικισμού, είχε διατυπώσει την άποψη πως χωρίς την λαϊκή μάζα των «ηλιθίων και αγραμμάτων», τα εθνικιστικά κόμματα δεν μπορούν να έχουν ελπίδα. Στη σύγχρονή Ελλάδα οι μάζες έχουν ως θρήσκευμά τους τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό, οπότε οιαδήποτε προσπάθεια προσεταιρισμού της ελληνικής «μάζας» άνευ προσεταιρισμού του Χριστιανισμού ή εν γένει της θρησκείας σε άλλες κοινωνίες διαφορετικού θρησκεύματος, καταντά δυσεπίλυτο πρόβλημα. Αναγκαστικά οι εθνικισμοί των λευκών Αρίων, ενώ διδάσκουν πως η πραγματική τους θρησκεία είναι ο αρχαίος παγανισμός, εντούτοις υποκύπτουν εις τον συμβιβασμό με την κάθε φορά παρούσα στο ανάλογο κράτος θρησκεία. Άλλες δε φορές οι εθνικισμοί προσεταιρίζονται διαφορετικές θρησκείες, δημιουργώντας συράξεις που μοιάζουν ως «θρησκευτικός» πόλεμος αλλά στην ουσία πρόκειται περί εθνικών καθάρσεων. Τέτοιοι πόλεμοι ήταν ο Μικρασιατικός, ο εμφύλιος πόλεμος της Γιουγκοσλαβίας, ο εμφύλιος πόλεμος στο Λίβανο κ.λ.π. Το κάθε ένα από τα αντιπαρατασσόμενα μέλη αντιλαμβάνετο τη θρησκεία ως «πολιτιστικό» ενοποιητικό στοιχείο της δικής του εθνότητας, προβαίνοντας εις τούτο εις ανεπανάληπτα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας με στόχο να διατηρήσει την εθνική του ομάδα κυρίαρχη επί της άλλης. Αυτή η προσπάθεια κυριαρχήσεως της μιας εθνικής ομάδας επί της άλλης, μοιάζει σαν προσπάθεια διατήρησης του ενός πολιτισμού επί του άλλου ή ακόμη του ενός θρησκεύματος επί του άλλου. Όμως τα αίτια δεν είναι το θρήσκευμα αλλά ο εθνικισμός που φοβάται πως τα «δικά» του άτομα θια απολέσουν την εθνική τους συνείδηση αν απολέσουν κάποιο στοιχείο του πολιτισμού τους· ένα από αυτά είναι και το είδος του θρησκεύματος. Κι αυτός ο φόβος εξαφάνισης του έθνους ένεκα απώλειας ενός πολιτισμικού στοιχείου, είναι που καταδεικνύει με τον πιο προφανή τρόπο την απάτη περί της συνέχειας του «αἶματος», καθόσον ο πολεμικός αγών δε στρέφεται κατά κάποια ράτσας συγκεκριμένης, αλλά κατά ομάδων ανθρώπων με διαφορετικό πολιτισμικό υπόβαθρο.

Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται είναι : «η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;».

Με άλλα λόγια, η «ράτσα» γεννά τον πολιτισμό ή ο πολιτισμός την «ράτσα»;

Αν ο πολιτισμός γεννά το «είδος» της «ράτσας» (π.χ. ελληνική, τουρκική, αιγυπτιακή, γερμανική) τότε η θεωρία για το αίμα πάει περίπατο.

Αν αντιθέτως το «αίμα» γεννά τον πολιτισμό, τότε είναι άτοπο το ότι όλα τα εθνικιστικά κόμματα προσπαθούν κι αγωνίζονται για τη διατήρηση συγκεκριμένων πολιτισμικών στοιχείων, εφόσον διατηρουμένης της «ράτσας» αυτά τα πολιτισμικά στοιχεία θα έπρεπε να γεννούνται «αυθόρμητα» από την ίδια τη «ράτσα», όπως άλλωστε το «γηγενές» αίμα γεννιέται «αυθόρμητα» κατά τόπους ανά τον κόσμο (βλ. θεωρίες παγανιστών και εθνικιστών περί «γηγενοῦς ἑλληνικῆς φυλῆς εἰς τὴν ἑλληνικὴν χερσόνησον»).

Αποδέχονται ένα συγκεκριμένο πολιτισμό του αίματος αυθαίρετα σε μία δεδομένη χρονική στιγμή. Ιδιαιτέρως στην Ελλάδα και συγκεκριμένη τοποθεσία ή πολίτευμα. Για παράδειγμα η ράτσα των ελλήνων έδωσ εδημοκρατία και μοναρχία. Συνεπώς προς το τι το κόλλημα με τον Μεταξά;

«Όλοι οι μεγάλοι πολιτισμοί του παρελθόντος οδηγήθηκαν στην κατάπτωση απλά και μόνο επειδή η πρωταρχική δημιουργική ράτσα πέθανε από μία δηλητηρίαση του αίματός της.

Η βαθύτερη αιτία της τέτοιας κατάπτωσης υπήρξε πάντα η παραγνώριση της βασικής αρχής που απ’ αυτήν εξαρτάται κάθε πολιτισμός κι οι άνθρωποι που τον απαρτίζουν· για να διατηρήσουμε λοιπόν έναν ορισμένο πολιτισμό πρέπει να προφυλάξουμε τον άνθρωπο που τον δημιούργησε. Αλλά αυτή η προφύλαξη είναι συνδεμένη με τον σκληρό νόμο της αναγκαιότητας και την δίκαιη νίκη του καλύτερου και του πιο δυνατού». , (Πηγή: Αδόλφος Χίτλερ, «Ο Αγών μου», Κεφ. 10, «Οι αιτίες της καταστροφής», τόμος 1, Μόναχο 1927)

Κι ο Χριστός που ήταν Εβραίος;

Αριστερά: Ο εθνικιστικός χώρος, και της Χρυσής Αυγής, πρεσβεύει τους «βαριούς» έλληνες «πατριώτες», που έχουν υπηρετήσει τη στρατιωτική τους θητεία στα «ΟΥΚ», στα «αλεξίπτωτα» ή στις «Δυνάμεις Ασφαλείας». Οι υπόλοιποι Έλληνες είναι «χλιαροί» Έλληνες ή «ανθέλληνες» που έχουν υπηρετήσει στην «αεροπορία», στο «ναυτικό» και γενικά στα «μετόπισθεν». Όλη αυτή η φιλοσοφία αντιμετώπισης του εκλογικού σώματος καταδεικνύει και το Αίολο της σοβαρότητας αυτών των ιδεών, καθόσον στρατός άνευ επιμελητείας δεν εννοείται πουθενά στον κόσμο, ουδεμία ιστορική στιγμή. Ο μαχητής είναι τόσο σημαντικός για ένα στρατό όσο ο μάγειρας εκστρατείας. Τί κι αν προσπαθούν ορισμένοι να δείξουν εαυτούς ως «αἰχμὴ τοῦ δόρατος»; τί νόημα έχει μια αιχμή από δόρυ άνευ του υποστηρικτικού ξύλινου κονταριού του;

Μέσο: Ο εθνικιστικός χώρος της Χρυσής Αυγής που παρουσιάζει τον εαυτό του ως «αξιοκρατία», ενάντια στην «αναξιοκρατία» του κοινοβουλευτισμού, λες και το σύστημα είναι που κάνει τη διαφορά κι όχι το ήθος των ανθρώπων, αποδέχεται λάγνα τα φληναφήματα του «αρχηγού» του, του Αδόλφου Χίτλερ, ενώ είναι ευρύτερα γνωστό πως ο ίδιος ο Αδόλφος Χίτλερ με πολιτικά και εγωιστικά κριτήρια ανεβίβασε τον εαυτό του άνωθεν όλων των πολύχρονων και πολύπειρων στρατηγών της εμπόλεμης Γερμανίας κατά το διάστημα 1939-1945, όταν ο ίδιος δεν κατείχε ποτέ υψηλότερο στρατιωτικό βαθμό στον Α΄ Π.Π. από εκείνον του ταπεινού δεκανέα. Κι έτσι από απλός καραβανάς και δεκανέας, ανήλθε εν μία νυχτί σε αρχηγό του Γερμανικού Στρατού. Γιατί το έπραξε αυτό;

Δεξιά: Οι εθνικιστές της Χρυσής Αυγής δεν αποφεύγουν ποτέ να διατυπώνουν τις ρατσιστικές τους θεωρίες, ζωγραφίζοντας τα σύμβολα της «Αρίας» φυλής για την οποία μάχονται, «πελεκώντας» μετανάστες στις ελληνικές μεγαλουπόλεις, ιδιαίτερα στην Αθήνα.

Αριστερά: Υπενθύμιση του ρατσιστικού συμβόλου της Κου Κλουξ Κλαν που χρησιμοποιούν κι οι έλληνες εθνικιστές και δη οι οπαδοί της Χρυσής Αυγής.

Μέσο: «Καλά Χριστούγεννα, με πίστη, δύναμη και ανθρωπιά» (Πηγή: Χρυσή Αυγή. Περιφερειακή Οργάνωση Δυτικής Μακεδονίας, http://xadytmak.blogspot.gr/) ! Η αίρεση του εθνικισμού και η προσπάθεια διαπλοκής της με την Ορθοδοξία είναι πασιφανής κι εις τον πιο αφελή του κόσμου τούτου, παρεκτός του έλληνα χριστιανού ψηφοφόρου. Τα σύμβολα της «Αρίας» φυλής που δεν ανέχονται τα «διαφορετικά γονίδια» μέσα στον κοινωνικό και βιολογικό τους ιστό, αντικαθιστούν το αστέρι της Βηθλεέμ κι οικειοποιούνται το φως που ανέτειλε δια μέσω του Ιησού Χριστού στον κόσμο. Υποτίθεται πως το ίδιο αστέρι «φωτίζει» τον «Ιησού Χριστό» της Χρυσής Αυγής στη φάτνη με άπειρο ρατσιστικό σκοταδισμό. Άραγε, ποιό φως ανέτειλε με την είσοδο του εθνικισμού στον κόσμο; Ποιοί είναι αυτοί που νομίζουν πως ο δικός τους ρατσιστικός αμαρτωλότατος σταυρός ή ρατσιστικός αστέρας δύναται να βρίσκεται υπεράνω του αναμάρτητου Θείου Βρέφους και να το «φωτίζει» με τις αμαρτίες του; Για ποιά «πίστη» μιλάει ο εθνικισμός και σε τί αναφέρεται με την λέξη «ανθρωπιά»;

Δεξιά: Ο εθνικισμός κι ο ρατσισμός της Κου Κλουξ Κλαν οδήγησε στα βασανιστήρια και στο θάνατο αρκετούς εγχρώμους, βάση της ιδίας με της Χρυσής Αυγής θεωρίας περί μη μίξεων των ανθρωπίνων γονιδίων διαφορετικών φυλών. Και οι οπαδοί της Κου Κλουξ Κλαν πίστευαν ή ήθελαν να πιστεύουν ότι ήσαν «Χριστιανοί»· όπως εξακολουθούν να πράττουν σήμερα (2012) πολλοί εθνικιστικές και δη οπαδοί της Χρυσής Αυγής, έτοιμοι μάλιστα να «διαρρήξουν τα ιμάτιά τους» αν τυχόν και κανείς τους κατηγορήσει ως αιρετικούς.

Υπάρχουν δε δύο ομάδες αιρετικών. Πρώτοι είναι εκείνοι που τυγχάνουν αιρετικοί ένεκα άγνοιας κι οι οποίοι ως καλοπροαίρετοι, την αποβάλλουν αν τους εξηγήσει κανείς το λάθος τους. Δεύτερη ομάδα αιρετικών αποτελούν εκείνοι οι οποίοι, ό,τι και να τους εξηγήσει κανείς, επιμένουν στην πλάνη τους, πρώτον γιατί η νόησή τους έχει υποστεί στρέβλωση και δεύτερον γιατί η θέλησή τους επιθυμεί της διατήρηση αυτής της στρέβλωσης. Αυτό το τελευταίο πρόβλημα είναι πολύ πιο σοβαρό από εκείνο της πρώτης ομάδας. Γιατί για τούτη την ομάδα, δε θα υπάρξει ικανοποιητική απολογία ενώπιον του Θεού την ημέρα της Κρίσεως, καθόσον όπως και για όποιον αμαρτάνει εν γνώσει του, ομοίως κι εδώ το να γνωρίζει κανείς το λάθος και να παραμένει στο λευκό παραμύθι του, δεν είναι ό,τι καλύτερο.

Αριστερά & Μέσο: Οι πολιτικές ομάδες στην Ελλάδα έχουν μπλέξει τα μπούτια τους. Από τη μια μεριά υπάρχει απάνθρωπο μίσος ενάντια σε τάξεις, από τους άλλους δε απάνθρωπο μίσος ενάντια σε ράτσες. Αριστερά στη λέξη «φυλετικό», στο τελευταίο όμικρον, εμφανίζεται το γνωστό «ρατσιστικό Αστέρι της Βηθλεέμ». Η διάφορα του ταξικού μίσους με το φυλετικό μίσος είναι πως το φυλετικό μίσος παριστάνει την «Ορθόδοξη ευσεβή» άποψη των πραγμάτων πάνω στον πλανήτη Γη, ενώ το «ταξικό» έχει λάβει αποστάσεις από την θρησκεία εν γένει.

Δεξιά: «Χρυσή Αυγή. Ελλάς Υπεράνω Όλων». Κλασσικό σύνθημα με προέλευση την ναζιστική ή γερμανική εθνικιστική άποψη πραγμάτων, αντίστοιχο του «Deutschland uber alles in der Welt», δηλαδή «η Γερμανία υπεράνω όλων σε όλον τον κόσμο». Αυτή η νοοτροπία είναι που οδηγεί όχι μόνο τα έθνη αλλά και τα κράτη να νομίζουν πως είναι υπεράνω του Θεού κι υπεράνω του Δημιουργού Ιησού Χριστού. Με αυτή την νοοτροπία άλλωστε προέκυψε το εθνοφυλετικό αστέρι της Βηθλεέμ να βρίσκεται πάνω από τη Φάτνη της Αγίας Οικογένειας. Εκείνοι που μιλούν για ευσέβεια έχουν περιπέσει σε μεγάλες ασέβειες που ο νους του Χριστιανού μάλλον αδυνατεί να συλλάβει.

Ο «θαυμαστός» γι’ αυτούς Αδόλφος Χίτλερ, έγινε «μάτσο» πατριώτης κι αρχηγός της Γερμανίας, αν και ήταν αυστριακός (βλ. βορειοηπειρώτης), αν και δεν έλαβε ποτέ μεγαλύτερο στρατιωτικό αξίωμα από ότι δεκανέας στον Α΄ Π.Π. Κι όμως, μέσα στο εθνικιστικό του κόμμα χρίσθηκε «αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων» της Γερμανίας. Απόφαση που κόστισε [βάλε αιρθμό από καθηλωμένους στρατιωτικούς]. Σήμερα οι

Δεξιά: Πολλοί ακόλουθοι του εθνικισμού πλανώνται από το παραμύθι εκείνο που υποστηρίζει πως ο εθνικισμός κινείται μόνο ενάντια του «λαθρο» μετανάστη κι όχι κατά του μετανάστη εν γένει. Κι όμως στα περισσότερα συνθήματα τύπου «άστρου της Βερολινέζικης Ναζιστικής Βηθλεέμ», το σύνθημα είναι «έξω οι ξένοι», κι όχι «έξω οι λαθρομετανάστες». Αυτό το παράδειγμα είναι χαρακτηριστικό της φυλετικής σκέψης μίσους που στέκεται σαν το σκουπίδι κάτω από το όμορφο περσικό χαλί της στρωμένης «πατριωτικής» προπαγάνδας. Περισσότερα.

Αριστερά: Η εικόνα αυτή αντικατοπτρίζει υποτίθεται την «Άρια αντίληψη του κόσμου». Όσο και να ψάξει κανείς δε θα βρει το Ιησού Χριστό. Και πώς θα μπορούσε άλλωστε να Τον βρει εφόσον η Άρια θεωρία είναι παγανιστική, ενώ όταν μεταλαμπαδεύεται στις Αραβικές χώρες καταντά υπηρέτης του ακραίου Ισλαμισμού.

Δεξιά: Η «λευκή δύναμη» του Άριου είναι μια ψευδαίσθηση και μια παγίδα εντελώς διαβολική. Η κρίση στο διαχωρισμό της ανθρωπότητας που θα φέρει η παρουσία του Ιησού Χριστού δε στηρίζεται στο διαχωρισμό της φυλής, αλλά στο διαχωρισμό βάσει της ανέχειας που ο κάθε άνθρωπος έδειξε επί της γης, ανεξαρτήτου φυλής ή εθνικότητας.

Κατά Ματθαίον, Κεφ. Κε΄ «40 καὶ ἀποκριθεὶς ὁ βασιλεὺς ἐρεῖ αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ' ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε. 41 Τότε ἐρεῖ καὶ τοῖς ἐξ εὐωνύμων· πορεύεσθε ἀπ' ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον τὸ ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καὶ τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ· 42 ἐπείνασα γὰρ καὶ οὐκ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα καὶ οὐκ ἐποτίσατέ με, 43 ξένος ἤμην καὶ οὐ συνηγάγετέ με, γυμνὸς καὶ οὐ περιεβάλετέ με, ἀσθενὴς καὶ ἐν φυλακῇ καὶ οὐκ ἐπεσκέψασθέ με. 44 τότε ἀποκριθήσονται αὐτῷ καὶ αὐτοὶ λέγοντες· κύριε, πότε σε εἴδομεν πεινῶντα ἢ διψῶντα ἢ ξένον ἢ γυμνὸν ἢ ἀσθενῆ ἢ ἐν φυλακῇ καὶ οὐ διηκονήσαμέν σοι; 45 τότε ἀποκριθήσεται αὐτοῖς λέγων· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ' ὅσον οὐκ ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἐλαχίστων, οὐδὲ ἐμοὶ ἐποιήσατε. 46 καὶ ἀπελεύσονται οὗτοι εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δὲ δίκαιοι εἰς ζωὴν αἰώνιον.»

ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ & ΚΡΙΣΗ

ΑΡΑΒΙΚΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ

Η ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΤΟΥ 1922

Η παρούσα ενότητα δημοσιεύεται εδώ αποσκοπώντας στο να βοηθήσει τον Έλληνα Ορθόδοξο αναγνώστη να εννοήσει, πως το μίσος προς τον μετανάστη ή τον πρόσφυγα δεν ερμηνεύεται πάντοτε επί τη βάσει εθνικών , φυλετικών ή εν γένει βιολογικών κριτηρίων, αλλά πολλές φορές οι ρατσιστικές συμπεριφορές και οι άνθρωποι που τις υιοθετούν δείχνουν κακότητα ψυχής, μίσος για τον συνάνθρωπο, αισθήματα τυφλής εκδίκησης, πέρα και πάνω από κάθε «δικαιολογία» πάνω εις την οποία στηρίζουν τις βίαιές τους πράξεις.

Η ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΤΟΥ 1922

Από την γκετοποίηση στην αφομοίωση

Συχνά ακούμε ή διαβάζουμε για την καταστροφή της Μικράς Ασίας και για την εγκατάσταση των προσφύγων στην Ελλάδα χωρίς να δίνουμε προσοχή στυν τρόπο με τον οποίο το ελληνικά κράτος προσπάθησε να αντιμετωπίσει το μείζον και σύνθετο πρόβλημα της εγκατάστασή ς τους. Στα επόμενα θα εξετασθούν ορισμένες παράμετροι αυτού του προβλήματος.

Αριστερά: Προσφυγικός συνοικισμός. (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 81, σελ. 94)

Μέσο. Φόντο: Οι φλόγες κατακαίουν τη Σμύρνη - Κάτω: Μικρός πρόσφυγας στο Κερατσίνι, (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 81, σελ. 95)

Δεξιά: Οι γυναίκες πρόσφυγες ήταν αναγκασμένες να εργασθούν. (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 81, σελ. 94)

Η Ελλάδα των αρχών του 20ου αιώνα, πέρασε σε ένα νέο στάδιο ανάπτυξης μετά το 1922. Η μεταβολή αυτή οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στην αλλαγή της σύνθεσης του πληθυσμού της, μετά την ήττα του Ελληνικού στρατού στη Μικρά Ασία. Ήδη από το 1913 έφθαναν στην Ελλάδα αλλεπάλληλα κύματα προσφύγων με αιχμή του δόρατος τους πληθυσμούς από τη Μικρά Ασία. Το 1913, συμφωνήθηκε ελληνοβουλγαρική ανταλλαγή στη Μακεδονία και τη Θράκη. Μετά τη Ρωσική Επανάσταση του 1917, προέκυψε ένα κύμα Ελλήνων προσφύγων κυρίως από τον Καύκασο και το 1919 ακολούθησε ανταλλαγή πληθυσμών με τη Βουλγαρία, μετά τη Συνθήκη του Νεϊγύ. Τελικά, η Ελλάδα δέχθηκε τις μεγαλύτερες προσφυγικές μάζες μετά τη Συνθήκη της Λωζάννης, το 1923. Η Σμύρνη είχε πυρποληθεί στις 11 Σεπτεμβρίου 1922. Η μετακίνηση των πληθυσμών της Μικράς Ασίας ήταν βίαιη, αιματηρή και δραματική (1).

Η Μικρασιατική Καταστροφή αποτέλεσε τον καταλύτη της γέννησης του σύγχρονου ελληνικού κράτους, διότι οι συνέπειες της, καθώς και των γεγονότων που προηγήθηκαν ή ακολούθησαν, ήταν σοβαρότατες για τον νεοελληνικό κοινωνικό σχηματισμό. Κάνοντας απολογισμό της προηγηθείσας δεκαετίας των πολεμικών συγκρούσεων, παρατηρούμε ότι η Ελλάδα παρουσίασε ριζική διαφοροποίηση όσον αφορά τα οικονομικά της μεγέθη διότι ο εδαφικός της χώρος είχε υπερδιπλασιαστεί (η έκταση της χώρας πριν τους Βαλκανικούς Πολέμους ήταν 63.2111 τετ. χλκ. σύμφωνα με την απογραφή του 1907, ενώ μετά το 1923 129.281 τετ. χλμ., με βάση την απογραφή του 1928). Παράλληλα, αυξήθηκε ο πληθυσμός της, με την εισροή περίπου 1.500.000 προσφύγων. Την ίδια περίοδο, σταμάτησε η οικονομική δράση των Ελλήνων στις περιοχές της παλαιάς Οθωμανικής αυτοκρατορίας και του ευρύτερου χώρου της Μέσης Ανατολής, της Μαύρης Θάλασσας και των Βαλκανίων, έπαυσε η δυνατότητα μετανάστευσης και οριστικοποιήθηκαν τα σύνορα του κράτους. Οι οικονομικές συνέπειες του πολέμου υπήρξαν καταστροφικές για τον ελλαδικό χώρο, λόγω των δυσχερειών που προκλήθηκαν στις επικοινωνίες και το διεθνές εμπόριο με τη δημιουργία του Μακεδονικού μετώπου, την ταυτόχρονη παρουσία 150.000 προσφύγων από τη Θράκη και τη Μ. Ασία και τον θαλάσσιο αποκλεισμό που επέβαλλαν οι δυνάμεις της Αντάντ στην Ελλάδα. Παράλληλα με όλες αυτές τις οικονομικές πιέσεις, εμφανίσθηκε η πίεση των προσφύγων μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, αλλά και των χιλιάδων στρατιωτών που επέστρεφαν σε μια χώρα που έπρεπε να αντιμετωπίσει τη μεγαλύτερη καταστροφή της ιστορίας της μέσα σε συνθήκες οικονομικής ύφεσης και υπερχρέωσης (2).

Το κράτος ήδη είχε αποκτήσει κάποια πείρα στα θέματα μετανάστευσης και αρωγής μεταναστών λόγω της κινητοποίησης του κρατικού μηχανισμού για την αντιμετώπιση των μεταναστεύσεων που επακολουθούσαν τις βαλκανικές συγκρούσεις. Το 1922 αναγκάσθηκε να θέσει σε λειτουργία αυτούς τους μηχανισμούς για να αντιμετωπίσει τις άμεσες ανάγκες των προσφυγικών πληθυσμών. Πρίν όμως επιχειρήσουμε να δώσουμε μια συνοπτική εικόνα των άμεσων προβλημάτων που ανέκυψαν με την έλευση των Μικρασιατών προσφύγων το 1922, αξίζει να επισημάνουμε έναν σημαντικό ανασταλτικό παράγοντα, την πολιτική αστάθεια που επικρατούσε καθόλη τη διάρκεια της αντιμετώπισης αυτών των προβλημάτων. Η μία κυβέρνηση διαδεχόταν την άλλη, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει σταθερή πολτική αντιμετώπισης του οξύτατου προβλήματος που προέκυψε με την έλευση των προσφύγων (3).

Αριστερά: Επίσημη στατιστική του πληθυσμού της Μικράς Ασίας το 1914. (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 81, σελ. 96)

Δεξιά: Μόνη διέξοδος για τους κατοίκους της Σμύρνης ήταν η θάλασσα. Η φωτογραφία λήφθηκε από αμερικανικό αντιτορπιλικό που βρισκόταν στην περιοχή, το οποίο δεν έκανε τίποτα για να βοηθήσει τους Έλληνες που ζητούσαν βοήθεια. (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 81, σελ. 97)

Τον Οκτώβριο του 1922 δημιουργήθηκε στην Ελλάδα το Ταμείο Περιθάλψεως Προσφύγων, επικεφαλής του οποίου ήταν μια 15μελής επιτροπή. Σε αυτή συμμετείχαν υψηλόβαθμοι δημόσιοι υπάλληλοι, αντιπρόσωποι από επαγγελματικές ενώσεις και πρόσωπα διορισμένα από τον υπουργό Υγιεινής και Πρόνοιας. Κύριο έργο του Ταμείου ήταν η συγκέντρωση προσφορών (χρήματαεφόδια) και η προώθησή τους στους πρόσφυγες. Η διανομή των βοηθημάτων καταγραφόταν σε ειδικά «οἰκογενειακὰ βιβλιάρια πρόσφυγος», ανάλογα με αυτά που είχαν χρησιμοποιηθεί πριν το 1922. Έτσι, το Ταμείο Περίθαλψης Προσφύγων συνέβαλε στην επιβίωσή τους κατά τον πρώτο χρόνο. Μετά τη διάλυσή του, στις 31 Οκτωβρίου 1923, οι περισσότερες αρμοδιότητες του μεταβιβάστηκαν στη διεθνη Επιτροπή Αποκατάστασης Προσφύγων (ΕΑΠ) με σκοπό τη διεθνοποίηση του ζητήματος αποκατάστασης των προσφύγων και τη μονιμότερη διαχείριση των προσφύγων μετά τη διευθέτηση της ανταλλαγής των πληθυσμών (4).

Μέχρι την ίδρυση της ΕΑΠ, η Ύπατη Αρμοστεία για τους πρόσφυγες μεριμνούσε εκ μέρους της Κοινωνίας των Εθνών για την ομαλή μετάβαση των προσφύγων στην Ελλάδα. Φαίνεται πάντως ότη η ΕΑΠ, που ιδρύθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 1923 στη Γενεύη από τη Δ΄ Γενική Συνέλευση της Κοινωνίας των Εθνών με ειδικό πρωτόκολλο και καταστατικό το οποίο επικυρώθηκε με νομοθετικό διάταγμα (13/10/1923), δημιουργήθηκε ύστερα από πρόσκληση της ελληνικής κυβέρνησης προς την Κοινωνία των Εθνών να θέσει υπό την αιγίδα της την αποκατάσταση των προσφύγων (5).

Το έργο της ΕΑΠ, η οποία διαλύθηκε το 1930 συνέχισαν κατά κύριο λόγο η Αγροτική Τράπεζα και το Υπουργείο Περίθαλψης. Παρά τις δυσλειτουργίες της ΕΑΠ, αυτή χάραξε μια ολοκληρωμένη πολιτική αντιμετώπισης του ζητήματος υποκαθιστώντας τους εθνικούς θεσμούς. Η αντιμετώπιση των βιοτικών αναγκών, καθώς και η ανθρωπιστική υποστήριξη, οργανώθηκαν από διεθνείς οργανισμούς, πολλοί από τους οποίους είχαν δραστηριοποιηθεί στη διάρκεια των πολέμων και των διωγμών της προηγούμενης δεκαετίας. Μεταξύ τους διακρίθηκαν η Near East Relief (ιδρύθηκε το 1915), το American Women’ s Hospitals, ο Ερυθρός Σταυρός, το Save the Children Fund κ.α.

Η Near East Relief μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή οδήγησε στην Ελλάδα εκατοντάδες ορφανά παιδιά και δημιούργησε ορφανοτροφεία σε πολλά μέρη. Από τα Αμερικανικά Νοσοκομεία Γυναικών, η δρ. Λάβτζοϋ οργάνωσε τον Σεπτέμβριο του 1922 μια επιχείρηση σωτηρίας προσφύγων από τη Σμύρνη. Το γνωστότερο Νοσοκομείο Αμερικανίδων κυριών ιδρύθηκε στη Νίκαια και έχει εξελιχθεί στο σημερινό Κρατικό Νοσοκομείο Νικαίας. Το Ταμείο Save the Children Fund, οργάνωσε κατασκηνώσεις προσφύγων στην Αθήνα. Σημαντική βοήθεια από το εξωτερικό προσέφεραν οι ενώσεις μεταναστών, της Μ. Ασίας π.χ. οι Μικρασιάτες μετανάστες των ΗΠΑ. Ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός, το μεταφέρονται Πατριωτικό ΄Ιδρυμα, η Εκκλησία, ο Διεθνής Σύνδεσμος Γυναικών (που ιδρύθηκε το 1923) και πολλοί άλλοι οργανισμοί, κατέβαλαν προσπάθειες να προσφέρουν ό,τι μπορούσαν για την αντιμετώπιση της κατάστασης (6).

Αριστερά: Έλληνες της Μ. Ασίας μεταφέρονται στα διαβόητα Τάγματα Εργασίας (Πηγή:)

Μέσο: Λαϊκή προσφυγική συνοικία. Είναι φανερές οι κακές συνθήκες διαβίωσης (Πηγή: )

Δεξιά: Ο Νικόλαος Πλαστήρας (18831953) φωτογραφικό αρχείο Ε.Λ.Ι.Α. (Πηγή: )

ΝΟΜΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΗ ΕΝΤΑΞΗ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Αν και η Σύμβαση της Ανταλλαγής των πληθυσμών προέβλεπε την απόκτηση της ελληνικής ιθαγένειας από τους «μετανάστες» (7), εντούτοις η πολιτειακή τους ένταξη δεν θα μπορούσε να γίνει αυτόματα. Ενδεικτικά αναφέρουμε μια σειρά από νόμους και διατάγματα που θεσπίσθηκαν προκειμένου να αντιμετωπιστούν ορισμένα από τα σχετικά προβλήματα.

Στις 19 Οκτωβρίου 1922, με το νομοθετικό διάταγμα «Περὶ ἐγγραφῆς προσφύγων στὰ δημοτολόγια», η κυβέρνηση Πλαστήρα επιχείρησε να καθορίσει τους όρους αυτής της εγγραφής. Έτσι, καθορίσθηκε ότι οι πρόσφυγες θα εγγράφονταν οικογενειακά (8).

Το διάταγμα «Περὶ ἀθρόας πολιτογραφήσεως», της 25ης Αυγούστου 1923, που συνόδευε τη Συνθήκη της Λωζάννης, όρισε ότι όλοι οι «μετανάστες» θα έπρεπε να εγγράφονται στους δήμους από τις 18 Οκτωβρίου 1912 και εξής (9).

Ο νόμος 5170 της 21ης Ιουλίου 1931 συγκεφαλαίωσε τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ιθαγένειας για το ζήτημα της υπηκοότητας, ενώ η ανάγκη ένταξης των προσφύγων δημιούργησε με τη σειρά της ανάγκη έκδοσης πιστοποιητικών ταυτότητας για την ταυτοποίηση προσώπων, λόγω έλλειψης σχετικών εγγράφων από τους περισσότερους πρόσφυγες (10).

Με τα νομοθετικά διατάγματα της 11ης και της 22ας Νοεμβρίου 1922 αποφασίσθηκε η επίταξη «ἀκινήτων κατοικουμένων καὶ ὁπωσδήποτε χρησιμοποιουμένων», διότι η λύση της ενοικίασης ιδιωτικών κατοικιών δεν μπορούσε να προσφέρει κλίνες (11).

Η εγκύκλιος της 1ης Ιουνίου 1923 για έξωση των εύπορων προσφύγων και των Υπουργείων Γεωργίας και Παιδείας για την εκκένωση σχολείων ως τον Οκτώβριο του 1923, δίνουν μια εικόνα για το μέγεθος του προβλήματος.

Στις 12 Μαϊου 1923, ψηφίσθηκε το νομοθετικό διάταγμα «Περὶ ἀνεγέρσεως φθηνῶν κατοικιῶν» και στις 10 Νοεμβρίου 1923 άλλο «Περὶ ἀπαλλοτριώσεως ἀκινήτων δι’ ἀνέγερσιν ἐφθηνῶν οἰκιῶν». Ένα άλλο νομοθετικό διάταγμα, προέβλεπε την αναγκαστική απαλλοτρίωση με σκοπό την ίδρυση συνοικισμών (12).

Ο αγροτικός αναδασμός που εξαγγέλθηκε το 1917 και η σχετική νομοθεσία που θεσπίσθηκε από το 1917, έως το 1922, εφαρμόσθηκαν μόνο μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, με το διάταγμα της 14ης Φεβρουαρίου 1923. Σύμφωνα με τους όρους της ίδρυσης της ΕΑΠ, η ελληνική κυβέρνηση αναλάμβανε να εκχωρήσει σ’ αυτήν εκτάσεις το λιγότερο 5.000.000 στρεμμάτων. Οι εκτάσεις αυτές θα έπρεπε να είναι κατάλληλες για τους σκοπούς της ΕΑΠ. Τελικά, παραχωρήθηκαν 8.500.000 στρέμματα κυρίως αγροτικών εκτάσεων, τις οποίες εγκατέλειψαν Τούρκοι και Βούλγαροι μετά την ανταλλαγή (13). Άλλα συναφή διατάγματα ήταν ο νόμος «Περἰ ἐπιτάξεως ἀκινήτων δι’ ἐγκατάστασιν προσφύγων» (1/11/1022), το νομοθετικό διάταγμα «περὶ σύστασης Ταμείου Περιθάλψεως Προσφύγων» (3/11/1922) και το νομοθετικό διάταγμα «Περὶ συνάψεως ἀποθηκεύσεως καὶ διανομῆς τροφίμων διὰ τοὺς πρόσφυγας» (13/12/1922). Όλα αυτά, τα καθώς και πολλά άλλα νομοθετικά διατάγματα αποκαλύπτουν ότι το ελληνικό κράτος κινητοποιήθηκε με τρόπο πρωτοφανή για τα ελληνικά χρονικά, προσπαθώντας να δώσει λύσεις σε ένα πλήθος από προβλήματα που ανέκυψαν με τη μαζική άφιξη χιλιάδων προσφύγων.

Το μοντέλο υποδοχής των Μικρασιατών προσφύγων ήταν, σε γενικές γραμμές, το ίδιο με αυτό που εφαρμόσθηκε σε ανάλογες περιπτώσεις της προηγούμενης δεκαετίας, σε μεγαλύτερη βέβαια κλίμακα. Εκ των πραγμάτων, οι πόλεις που διέθεταν λιμάνια, αποτέλεσαν τους πρώτους σταθμούς υποδοχής και εγκατάστασης. Στη συνέχεια, ο μεγαλύτερος αριθμός των προσφύγων προωθήθηκε στην ύπαιθρο, ενώ ένα μικρότερο μέρος εγκαταστάθηκε στα αστικά κέντρα.

Μόλις κατέφθαναν οι πρόσφυγες, ακολουθούσαν τη διαδικασία της μαζικής απολύμανσης στο λοιμοκαθαρτήριο. Έτσι, στοιβάζονταν σε ξύλινους θαλάμους, βιώνοντας τη διαδικασία της πολύμηνης καραντίνας, με σκοπό την αποφυγή μετάδοσης επιδημιών. Η μαζική εγκατάσταση προσφύγων συνοδεύθηκε από την εξάπλωση ασθενειών καθώς και από μεγάλο ποσοστό θνησιμότητας. Μεγάλη μάστιγα της εποχής και αιτία πολλών θανάτων υπήρξε η ελονοσία, ιδίως στη Μακεδονία, όπου οι μεγάλες πεδινές εκτάσεις με στάσιμα νερά αποτελούσαν πηγές ασθενειών (14).

Άλλα σοβαρά νοσήματα που παρουσιάσθηκαν την ίδια περίοδο, ήταν ο τυφοειδής πυρετός, η δυσεντερία, η φυματίωση, η αιματουρία, η πνευμονία και ο αλκοολισμός. Το 1927 στην Αθήνα, στον Πειραιά και στη Θεσσαλονίκη, εμφανίσθηκε επιδημία δάγκειου πυρετού. Τα δύο πρώτα έτη άφιξης των προσφύγων ήταν κρίσιμα. Η θνησιμότητα μεταξύ των παιδιών και των ηλικιωμένων ήταν ιδιαίτερα αυξημένη, το ίδιο και η υπογεννητικότητα λόγω των εκτρώσεων, των πρόωρων τοκετών και των αποβολών, που οφείλονταν στην κακή υγεία των ταλαιπωρημένων από τις κακουχίες γυναικών. Στις προσφυγικές συνοικίες των αστικών κέντρων και των αγροτικών οικισμών, η πρόσβαση σε πόσιμο νερό ήταν εξαιρετικά προβληματική, ενώ το ουσιαστικά ανύπαρκτο αποχετευτικό σύστημα δημιουργούσε εστίες μόλυνσης. Ο οργανισμός των προσφύγων ήταν ιδιαίτερα εξασθενημένος λόγω του φτωχού διαιτολογίου και των σκληρών συνθηκών διαβίωσης. Η σωματική και η ψυχική καταπόνηση του ανθρώπινου δυναμικού, είχαν αρνητικές συνέπειες για την κοινωνικοοικονομική ανάπτυξη της χώρας και το γεγονός αυτό απαιτούσε τη λήψη άμεσων μέτρων από τον κρατικό μηχανισμό.

Κατά τα πρώτα χρόνια οι κρατικές υπηρεσίες ασχολήθηκαν κυρίως με τη άφιξη των προσφύγων στα λιμάνια. Η κατάσταση άρχισε να βελτιώνεται από το 1925. Στο μεταξύ, η ίδρυση προσφυγικών νοσοκομείων κάλυψε ένα μέρος των αναγκών. Πολλοί πρόσφυγες εξυπηρετούντο δωρεάν από τα λαϊκά ιατρεία. Τον Ιούνιο του 1925, η ΕΑΠ ξεκίνησε τη λειτουργία ειδικής Υγειονομικής Επιτροπής καθώς και τη λειτουργία αστυϊατρείων, με στόχο την εξυπηρέτηση των κοντινότερων χωριών. Εκτός από τα οφέλη της υγειονομικής περίθαλψης, σημαντική ήταν και η παροχή μεγάλης ποσότητας κινίνης και διαφόρων άλλων φαρμάκων μέσω της ΕΑΠ.

Μεγάλη βελτίωση των όρων διαβίωσης, κυρίως στη Βόρεια Ελλάδα, επήλθε με τα εγγειοβελτιωτικά, υδρευτικά και αποχετευτικά έργα, μέχρις ότου στα τέλη της δεκαετίας αρκετές σοβαρές ασθένειες που ταλαιπωρούσαν τον πληθυσμό εμφάνισαν σημαντική μείωση. Ωστόσο και άλλοι φορείς, εκτός του κράτους, συνέβαλαν εξίσου καθοριστικά στην προσπάθεια επιβίωσης, περίθαλψης, αναζήτησης αγνοούμενων συγγενικών προσώπων και ανακούφισης αναγκών. Αυτοί ήταν φιλανθρωπικές οργανώσεις του εξωτερικού ή τοπικές. Αν και το έργο της περίθαλψης των προσφύγων ήταν δύσκολο για όλους τους φορείς που προαναφέραμε, ωστόσο υπήρξε σημαντικό για την ανακούφιση του πάσχοντος πληθυσμού, για την επιβίωσή του και για την ένταξή του στον εθνικό κορμό (15).

Αριστερά: Γελοιογραφία εποχής με λεζάντα «Σύν Βενιζέλῳ καῖ χεῖρα κίνει» (Ίδρυμα Βενιζέλου, Αθήνα).

Δεξιά: Αφίσα για τις αλησμόνητες πατρίδες.

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΣΤΕΓΑΣΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΥΠΟΔΟΜΩΝ

Το κράτος αντιλήφθηκε γρήγορα ότι η επιτακτική ανάγκη στέγασης των προσφύγων ήταν ένα βασικό πρόβλημα που θα έπρεπε να αντιμετωπισθεί αμέσως. Η εικόνα των στοιβαγμένων προσφύγων σε σχολεία, εκκλησίες, στρατόπεδα, υπόγεια, θέατρα, αποθήκες, εργοστάσια κλπ., ήταν επικίνδυνη για το κύρος του κράτους. Οι πρόσφυγες που κατέφθαναν κατά χιλιάδες στο ελληνικό έδαφος διατηρούσαν στο μυαλό τους και την καρδιά τους την εικόνα του «προσωρινοῦ». Όλες οι κακουχίες θα γίνονταν πιο υποφερτές εάν ήταν προσωρινές. Από την άλλη πλευρά, το κράτος, αποβλέποντας στην επίλυση χιλιάδων προβλημάτων που προέκυπταν από την άφιξη των προσφύγων, προσπάθησε να μεταβάλει το προσωρινό σε μόνιμο, όπως ακριβώς απαιτούσαν οι ανάγκες (16).

Το κράτος, ως πρώτη κίνηση για την κάλυψη αυτής της ανάγκης, επίταξε ακίνητα. Οι πρώτες προσφυγικές κατοικίες που παραχωρήθηκαν αποτελούντο από ένα δωμάτιο σε ένα επιταγμένο κτήριο της πόλης, για μικρή χρονική διάρκεια. Η υποχρεωτική συγκατοίκηση άρχισε να τίθεται σε εφαρμογή. Η αποζημίωσης όμως που καθορίστηκε για τους ιδιοκτήτες των ακινήτων ήταν μικρή. Έτσι η δυσαρέσκεια τους προσέλαβε τη μορφή εχθρότητας έναντι των προσφύγων (17). Οι αιτήσεις για κατοικία ήταν χιλιάδες και οι φορείς ανίκανοι να ανταποκριθούν. Η συνεργασία του Ταμείου Πρόνοιας με το Υπουργείο Πρόνοιας είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία 22.337 οικοδομημάτων για τη στέγαση των προσφύγων σε ολόκληρη την επικράτεια (18). Σ’ αυτά περιλαμβάνονταν πολλοί κατασκευαστικοί τύποι: από ξύλινα παραπήγματα έως και όμορφα διώροφα σπίτια. Η προσφορά αυτή, αν και μικρή για να καλύψει τις ανάγκες, ήταν σημαντική για ένα νέο ξεκίνημα. Οι υπόλοιποι πρόσφυγες (οι περισσότεροι αναλογικά), κάλυψαν μόνοι τους την ανάγκη στέγασης, χωρίς κρατική βοήθεια. Αυτοί χωρίζονταν σε δύο κατηγορίες, τους άπορους και τους εύπορους που είχαν καταφέρει να διατηρήσουν ένα μέρος της περιουσίας τους. Οι πρώτοι πλημμύρισαν τις πόλεις με αποτέλεσμα να εμφανιστούν παράγκες σε όλους τους ελεύθερους χώρους των αστικών κέντρων και ιδίως στην Αθήνα. Ο πρόσφυγας που ήταν αναγκασμένος να φροντίσει ο ίδιος της στέγασή του, αξιοποιούσε την εφευρετικότητά του. Σπίτια από σανίδες καφασιών και από υπολείμματα άδειων τενεκέδων εμφανίστηκαν παντού. Για την εύπορη τάξη, στην οποία εντάσσουμε τους εφοπλιστές, τους τραπεζίτες και τους εμπόρους, η οικονομική καταστροφή ήταν σχετική. Οι αστοί πρόσφυγες είχαν διατηρήσει μεγάλα κεφάλαια εκτός του ελληνικού χώρου. Έτσι, η αποκατάσταση τους και η κοινωνική αφομοίωσή τους ήταν εξασφαλισμένες (19).

Πολλές οικογένειες έβρισκαν καταφύγιο σε ετοιμόρροπα κτίρια τα οποία συχνά κατέρρεαν, οπότε οι πρόσφυγες εξακολουθούσαν να κατοικούν στα ερειπωμένα τμήματα. Άλλες οικογένειες κατοικούσαν και σε μισοτελειωμένες κατασκευές (ελλείψει χρημάτων), εκτεθειμένες στις κλιματολογικές συνθήκες. Η κατάσταση των παλαιών κατοικιών του κέντρου ήταν χειρότερη, κι όμως παμπάλαια κτίσματα ενοικιάζονταν εν ριπή οφθαλμού (20). Πρέπει επίσης να επισημάνουμε τη δυσκολία που συνάντησαν οι πρόσφυγες στο ζήτημα δημιουργίας οικισμών εκ του μηδενός. Συνήθως η επιλογή της τοποθεσίας αποτελούσε συνδυασμό των προτάσεων της ΕΑΠ και των επιτροπών που είχαν συγκροτηθεί από διάφορες ομάδες προσφύγων. Οι εκπρόσωποι επισκέπτονταν διάφορες περιοχές (με έξοδα της Επιτροπής) μέχρι να εντοπίσουν τον κατάλληλο τόπο για την ομάδα τους. Η κατασκευή των κατοικιών γινόταν με δύο τρόπους: με ανάθεση σε εργολάβους και με προσωπική εργασία των ιδίων, φυσικά με την καθοδήγηση των υπηρεσιών της ΕΑΠ. Στις γειτονιές και τους νέους συνοικισμούς, επικράτησαν ονομασίες που παρέπεμπαν στους τόπους καταγωγής και στην κοινωνική ιδιότητα των κατοίκων όπως η Νέα Ζωή, τα Χηράδικα της Καβάλας, ο Βύρωνας του Κιλκίς, η Νέα Κρώμη και οι Αμπελόκηποι της Βέροιας κλπ. Στη Μακεδονία, η αποχώρηση των Μουσουλμάνων έθεσε στη διάθεση των προσφύγων έναν μεγάλο αριθμό σπιτιών. Οι πιο εύποροι πρόσφυγες συνήθως επιδίωκαν να ενοικιάσουν ή να αγοράσουν σπίτια σε κεντρικές περιοχές. Τελικά η αστική προσφυγική εγκατάσταση, με τον τρόπο που υλοποιήθηκε, οδήγησε στην επέκταση των πόλεων.

Αριστερά: Γυναίκες πρόσφυγες ασχολούνται με την κατεργασία μαλλιού. (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 81, σελ. 102)

Μέσο: Στιγμιότυπο από την υποδοχή προσφύγων. (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 81, σελ. 102)

Δεξιά: Η αττική γη υποδέχεται τους πρόσφυγες του 1922. (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 81, σελ. 103)

Η Θεσσαλονίκη αποκλήθηκε «πρωτεύουσα τῶν προσφύγων» διότι η περίπτωσή της, όσον αφορά την εγκατάσταση του προσφυγικού στοιχείου, χαρακτηρίζεται από ορισμένες ιδιαιτερότητες. Τρία διαφορετικά στοιχεία διαμόρφωναν την πραγματικότητα της Θεσσαλονίκης, την οποία αντιμετώπισαν οι πρόσφυγες κατά την έλευσή τους. Πρώτον, η πολυεθνικότητα της πόλης με την κυριαρχία του εβραϊκού στοιχείου. Φυσικά τα ποσοστά του ελληνικού στοιχείου αυξήθηκαν κατά πολύ με τα αλλεπάλληλα προσφυγικά ρεύματα. Δεύτερον, με την ένταξη της πόλης στο ελληνικό κράτος, μπορούμε να θεωρήσουμε ότι η Θεσσαλονίκη βίωσε με σαφώς εντονότερο τρόπο τις ανακατατάξεις που προέκυψαν από αυτή την ενσωμάτωση. Η απελευθέρωση της σηματοδότησε ταυτόχρονα την απώλεια της ελεύθερης εμπορικής κίνησης στη βαλκανική ενδοχώρα, με συνέπεια την οικονομική ύφεση. Τρίτον, η πυρκαγιά του 1917, η οποία είχε κάψει 9.500 κτίρια του ιστορικού και οικονομικού πυρήνα της πόλης, είχε αφήσει άστεγους 73.000 κατοίκους, κυρίως εβραϊκό πληθυσμό. Με τη φωτιά αυτή δημιουργήθηκαν προβλήματα στις υποδομές και στα δίκτυα ηλεκτροδότησης, φωταερίου και διανομής νερού τα οποία είχαν καταστραφεί. Μετά από αυτή την πυρκαγιά, οι τιμές των νέων κτιρίων αυξήθηκαν κατακόρυφα. Μέσα σε αυτές τις ιδιαίτερες συγκυρίες, η Θεσσαλονίκη από «ἑβραιούπολη» διαμορφώθηκε σε προσφυγούπολη, με το ελληνικό στοιχείο πλέον να υπερισχύει (21).

Μέσα από τη διαδικασία διερεύνησης της σύνθεσης του πληθυσμού των ελληνικών πόλεων, επισημαίνεται ένα ακόμη σημαντικό στοιχείο. Κατά τη διάρκεια των πληθυσμιακών μετακινήσεων δεν έτειναν να μετακινούνται μόνο οι πρόσφυγες, αλλά και γηγενείς πληθυσμοί, οι οποίοι έδειχναν να εγκαταλείπουν τις προσφυγουπόλεις. Οι πρόσφυγες έτειναν να διώχνουν τους ντόπιους, όπως σε άλλες περιπτώσεις οι γηγενείς αποθάρρυναν την προσφυγική εγκατάσταση. Η επίταξη των ακινήτων, όπως επισημάνθηκε παραπάνω, ενέτεινε την έχθρα προς τους νεοαφιχθέντες ταλαιπωρημένους υποψήφιους κατοίκους. Επί πολλά χρόνια συνέβαιναν βιοπραγίες, ιδιαίτερα στην αγροτική Βόρεια Ελλάδα. Ακραίες εκδηλώσεις, όπως δολοφονίες και εμπρησμοί, αναφέρονται σε πολλές πηγές. Σε πολλά μέρη της Ελλάδας, η αφομοίωση των προσφύγων εμποδίστηκε από μια σειρά αντιλήψεων των γηγενών που προσέγγιζαν τον κοινωνικό ρατσισμό (22). Τον ρατσισμό αυτό δυστυχώς συναντούμε ακόμη και σήμερα σε ορισμένες περιοχές της Μακεδονίας, ως κατάλοιπα των Βαλκανικών Πολέμων και της ένταξης της Μακεδονίας στο ελληνικό κράτος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τα σχόλια για την αντιμετώπιση των προσφύγων που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή της Μακεδονίας από εκπροσώπους της Μακεδονικής Κίνησης Βαλκανικής Ευημερίας (ΜΑ.ΚΙ.Β.Ε), δημιουργό της πολιτικής οργάνωσης «Ουράνιο Τόξο». Στο βιβλίο «Η Ιστορία της Μακεδονικής κίνησης», του φερόμενου ως εκπροσώπου της κίνησης Τραϊανού Πασόη (εκδόσεις Ποζάρ 2007, σσ. 325 και 340), αναφέρεται ότι «οι νέοι έποικοι, όπως και οι παλιοί, βοηθούνται από τις υπηρεσίες για την απόκτηση κατοικίας, εργασίας, επιχειρηματικής ανόδου. Τους εγκαθιστούν σε περιοχές όπου υπήρχε πλειοψηφία γηγενών, με σκοπό να τους κάνουν πλειοψηφία (ενν. έτσι ώστε να ελέγχουν την τοπική αυτοδιοίκηση)... Οι πρόσφυγες που εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα... από άποψη εθνικής καταγωγής ανήκουν στους δεκάδες λαούς που κατοικούσαν στη Μ. Ασία. Εξάλλου, ήταν και τουρκόφωνοι... Λέγοντας τη μισή αλήθεια στον λαό τον εξαπατούνε». Αυτό το μικρό απόσπασμα, καθώς και άλλα πολλά που περιλαμβάνονται ως ιστορικά γεγονότα ή ως αναλύσεις στο συγκεκριμένο βιβλίο ή σε άλλα παραπλήσια έντυπα, μπορούν να δώσουν μια μικρή εικόνα για την προαναφερόμενη στάση ορισμένων γηγενών προς τους πρόσφυγες από τη Μ. Ασία.

Η ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ

Από τους περίπου 1.250.000 πρόσφυγες, στη Βόρεια Ελλάδα εγκαταστάθηκαν συνολικά 746.000: 638.300 στη Μακεδονία και 108.700 στη Δυτική Θράκη, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων αποκαταστάθηκε σε αγροτικές περιοχές. Αυτό δεν ήταν τυχαίο, διότι πρωταρχικός στόχος του ελληνικού κράτους ήταν η παροχή παραγωγικής απασχόλησης στους πρόσφυγες, ώστε να καταστούν όσο το δυνατό πιο σύντομα αυτάρκεις. Γι’ αυτό εξαρχής η Επιτροπή Αποκατάστασης έδωσε προτεραιότητα στην αγροτική αποκατάσταση και μετά στην αστική.

Η Παλαιά Ελλάδα προσέφερε περιορισμένες δυνατότητες γεωργικής απασχόλησης, ενώ η Νέα Ελλάδα, που διέθετε περισσότερα πεδινά και εύφορα εδάφη, θεωρήθηκε η καλύτερη λύση. Λόγω της αποχώρησης των 520.000 Μουσουλμάνων με τη συμφωνία της ανταλλαγής του 1924 και των 95.00θ σλαβοφώνων του 1919, παρέμειναν διαθέσιμα για καλλιέργεια χιλιάδες στέμματα. Το 1926, η Ελληνική Πολιτεία μεταβίβασε στην ΕΑΠ 8.300.000 (Στρέμματα, από τα οποία το 85%, βρίσκονταν στη Μακεδονία και τη Θράκη. Έτσι, η αγροτική μεταρρύθμιση επιτάχυνε την αποκατάσταση των προσφύγων. Όσον αφορά τη σύνθεση των προσφύγων, σύμφωνα με απογραφή του 1928, το 52% προερχόταν από αστικές περιοχές και το 48% από αγροτικές. Στις πόλεις από τις οποίες προέρχονταν οι περισσότεροι (τα 2/3), είχαν δική τους απασχόληση, εργαζόμενοι ως έμποροι, βιοτέχνες και τεχνίτες, ενώ οι υπόλοιποι (το 1/3), ήταν εξαρτημένοι εργάτες. Ορισμένοι από αυτούς είχαν μικτή εργασία και απασχολούντο εν μέρει με τη γεωργία (23).

Ορισμένα μέλη της προσφυγικής κοινότητας διατήρησαν την εργασιακή τους ιδιότητα (π.χ γιατροί, εκπαιδευτικοί, αλιείς, γεωργοί, κτηνοτρόφοι, τεχνίτες). Η ανάγκη επιβίωσης, όμως, οδήγησε τους περισσότερους να αλλάξουν επαγγελματικές κατευθύνσεις, αναζητώντας έστω ένα μικρό εισόδημα. Οι Μικρασιάτες λοιπόν, δημιουργικοί και δραστήριοι, αποδεδειγμένα έδωσαν πραγματική) ώθηση στην οικονομία.

Στη βιομηχανική απογραφή του 1930, διαπιστώθηκε ότι αυξήθηκαν κατά πολύ οι βιοτεχνικές επιχειρήσεις. Ένας μεγάλος αριθμός ιδιοκτητών ήταν πρόσφυγες. Μετά την ψήφιση του νόμου «Περὶ παροχῆς οἰκονομικῆς ἐνίσχυσης, ἐγγυήσει τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας εἰς ὁμογενεῖς πρόσφυγας μικροεπαγγελματίας», η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας χορηγούσε στους πρόσφυγες επαγγελματικά δάνεια. Μεταφέροντας την πλούσια παράδοση και την εμπειρία από την πατρίδα τους, άνοιγαν βιοτεχνίες ταπητουργίας, υφαντουργίας, μεταξουργίας και χαλκουργίας. Έτσι αναπτύχθηκαν ταχύτατα μικρές επιχειρήσεις βιοτεχνών και μικροεπαγγελματιών. Με την οικονομική κρίση του 1929 προέκυψε επαγγελματική αστάθεια, με συνέπεια ορισμένοι να αλλάζουν συχνά επάγγελμα για να επιβιώσουν (24).

Η μαζική εγκατάσταση των προσφύγων στα αστικά κέντρα, αποτέλεσε στην αρχή του 20ού αιώνα, έναν από τους βασικούς παράγοντες ανάπτυξης της βιομηχανίας. Διευρύνθηκε η ανάγκη ζήτησης αγαθών και διατέθηκε μαζικά φθηνό εργατικό δυναμικό. Η ανάγκη για ανεύρεση εργασίας οδήγησε σε μείωση των ημερομισθίων και αυτό είχε ως συνέπεια την αύξηση της παραγωγής με μειωμένο κόστος. Οι άνδρες εργάζονταν στην κατεργασία δέρματος, στη βιομηχανία τροφίμων, στην παραγωγή μηχανημάτων, στις οικοδομές κλπ., ενώ οι γυναίκες στα καπνεργοστάσια, στην ταπητουργία και την υφαντουργία. Αξιοσημείωτο είναι ότι και τα παιδιά προσπαθούσαν να συνεισφέρουν στο οικογενειακό εισόδημα. Διηγήσεις, καθώς και φωτογραφικές πηγές, μαρτυρούν τις σκληρές συνθήκες παιδικής εργασίας, ήδη από την προεφηβική ηλικία (25).

Όπως ήδη αναφέραμε, η πολιτεία ενίσχυσε τους χιλιάδες πρόσφυγες που εγκαταστάθηκαν στην ύπαιθρο. Η διανομή κτημάτων όμως κρίθηκε αναγκαία και για άλλους λόγους. Ένας από αυτούς ήταν η αποφυγή κοινωνικών αναταραχών με τη δημιουργία μιας τάξης μικροϊδιοκτητών, που συνέβαλε στην κοινωνικοοικονομική ενσωμάτωση των προσφύγων. Ένας δεύτερος λόγος ήταν η αξιοποίηση των περιοχών οι οποίες είχαν πληγεί από τους πολέμους και σε πολλές περιπτώσεις είχαν ερημωθεί. Για να ενισχύσει την αγροτική αποκατάσταση των προσφύγων, το κράτος προχώρησε σε εγγειοβελτιωτικά και αρδευτικά έργα, στην ανάπτυξη οδικών δικτύων και στην ανοικοδόμηση χιλιάδων σπιτιών σε αγροτικούς οικισμούς. Όλα αυτά τα έργα προσέφεραν εργασία σε χιλιάδες πρόσφυγες επί αρκετά χρόνια. Συνήθως οι πρόσφυγες προέρχονταν από περιοχές με υψηλό βιοτικό και μορφωτικό επίπεδο, με αποτέλεσμα να χρησιμοποιούν νέες μεθόδους αγροτικής παραγωγής, επηρεάζοντας με αυτόν τον τρόπο και τους γηγενείς αγρότες. Στον αγροτικό τομέα για πρώτη φορά εφαρμόσθηκε η αγρανάπαυση, η αμειψισπορά και η πολυκαλλιέργεια. Παράλληλα, εισήχθη η καλλιέργεια νέων φυτών, ενώ μεταφέρθηκαν από τις πατρίδες των προσφύγων άγνωστες στον ελλαδικό χώρο τεχνογνωσίες (26). Η ΕΑΠ και το κράτος, προκειμένου να βοηθήσουν την κατάσταση, εγκατέστησαν γεωργικούς και κτηνοτροφικούς σταθμούς, διένειμαν ζώα, γεωργικά εργαλεία και ό,τι άλλο διέθεταν που θα μπορούσε να δώσει ώθηση στον αγροτικό τομέα (27).

Αριστερά: Μνημεία προς τιμή των Μικρασιατών και Ποντίων προσφύγων υπάρχουν σήμερα σε πολλές πόλεις της Ελλάδας. Θαυμάσιο δείγμα αποτελεί το μνημείο που κοσμεί την πλατεία Μ. Αλεξάνδρου στην πόλη της Έδεσσας (φωτ. Ελένη Παπαναστασίου), (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 81, σελ. 104)

Δεξιά: Εντυπωσιακό ήταν το κύμα μετανάστευσης στην αρχή του 20ου αιώνα, κυρίως προς τις ΗΠΑ. Εδώ: διαφήμιση ατμοπλοίου (Ε.Λ.Ι.Α.), (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 81, σελ. 105)

Σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λωζάννης, η αποζημίωση των προσφύγων θα έπρεπε να είναι πλήρης και ανάλογη με τις εγκαταλελειμμένες περιουσίες. Τα οικόπεδα όμως τα οποία ρευστοποιήθηκαν και αντιπροσώπευαν την ακίνητη περιουσία που είχαν εγκαταλείψει οι πρόσφυγες στη Μ. Ασία, χρησιμοποιήθηκαν για την απόσβεση των κεφαλαίων των διαφόρων δανείων που είχαν εκδοθεί και τέθηκαν στη διάθεση του κράτους ως αντιστάθμισμα των φροντίδων για αποκατάσταση. Αυτό φυσικά προκάλεσε δυσαρέσκεια στην προσφυγική κοινότητα, διότι ουσιαστικά στερούσε από τους φυσικούς δικαιούχους την προοπτική να ανακτήσουν σε κάποιον βαθμό τον πλούτο που εγκατέλειψαν. Η ανάληψη όμως της πολιτικής εξουσίας εξαρτάτο πλέον από τους εκατοντάδες χιλιάδες προσφυγικών ψήφων και από την πολιτική των κομμάτων απέναντι στο προσφυγικό ζήτημα. Η αίσθηση λοιπόν μιας μερίδας προσφύγων ότι χρησιμοποιείτο στο πολιτικό παιχνίδι, υπήρξε η αφορμή για την ίδρυση προσφυγικών κομμάτων, τα οποία όμως αρχικά δεν αποτέλεσαν υπολογίσιμη δύναμη (28). Ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Νικόλαος Πλαστήρας απόλαυσαν τη συμπάθεια των προσφύγων, παρόλα αυτά μετά τη δημιουργία οργανώσεων και προσφυγικών σωματείων η σχέση αυτή διαταράχθηκε. Ο Βενιζέλος έχασε σταθερά την υποστήριξη χιλιάδων δυσαρεστημένων προσφύγων, οι οποίοι σε μεγάλους αριθμούς υποστήριξαν την Αριστερά, ιδιαίτερα μετά την αλλαγή πολιτικής του Κ.Κ.Ε. για την αυτονόμηση της Μακεδονίας και της Θράκης. Τα πρώτα χρόνια, ακόμη και η εξαθλίωση δεν αποτελούσε επαρκή λόγο για την προσχώρηση προσφύγων στην Αριστερά. Οι πρόσφυγες αντθμετώπιζαν εξαρχής το Κομμουνιστικό Κόμμα με καχυποψία και επιφυλακτικότητα. Αισθάνθηκαν όμως μεγάλη απογοήτευση λόγω της διαιωνιζόμενης οικονομικής δυσπραγίας, της απώλειας μεγάλου μέρους της προσφυγικής περιουσίας (όπως την περιγράψαμε παραπάνω) και, κυρίως, λόγω της οριστικοποίησης του συμψηφισμού των ανταλλάξιμων περιουσιών εις βάρος του ελληνικού στοιχείου (29).

Αριστερά: Ο Ελευθέριος Βενιζέλος αυτοεξορίστηκε στο Παρίσι όπου και πέθανε (18 Μαρτίου 1936), (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 81, σελ. 106)

Μέσο: Αντιβενιζελική αφίσα που κυκλοφόρησε αμέσως μετά τις εκλογές του 1920, (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 81, σελ. 106)

Δεξιά: Αγγελτήριο της κηδείας του βενιζελισμού, σατιρικό δημοσίευμα αντιβενιζελικής εφημερίδας, (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 81, σελ. 107)

Η ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗ ΚΑΙ Η «ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ» ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ

Οι πρόσφυγες μετέβαλαν ριζικά το πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό και πολιτιστικό γίγνεσθαι της χώρας. Παρά τις τρομερές δυσκολίες που αντιμετώπισαν και παρά τα προβλήματα που δημιούργησε η στέγαση και η ένταξή τους στην ελληνική κοινωνία, η τελική εγκατάστασή τους υπήρξε τονωτική για την οικονομία της χώρας, ειδικά για το εμπόριο και τη βιομηχανία (30). Οι πρόχειροι οικισμοί εξελίχθηκαν με την πάροδο του χρόνου σε χωριά ή πόλεις, ο ελληνικός πληθυσμός ενισχύθηκε σε αραιοκατοικημένες και άγονες περιοχές (ιδίως στη Βόρεια Ελλάδα), καλλιεργήθηκαν συστηματικά εκτάσεις, ιδρύθηκαν βιοτεχνίες και σημαντικές εμπορικές επιχειρήσεις. Από την άλλη πλευρά, το κράτος, αντιμετωπίζοντας τη μεγαλύτερη εθνική συμφορά του νεότερου Ελληνισμού, με όλες τις δυσάρεστες οικονομικές συνέπειες που αυτή συνεπαγόταν, χρειάσθηκε να λύσει μια σειρά δυσεπίλυτων, πολλές φορές, προβλημάτων με τη φροντίδα της διαμόρφωσης των κατάλληλων συνθηκών για την εξασφάλιση της σταδιακής ενσωμάτωσης των προσφύγων στους κόλπους της ελληνικής κοινωνίας.

Αν και η δημιουργία ξεχωριστών συνοικισμών και οι εντάσεις ανάμεσα στους και τους γηγενείς ενίσχυαν την τάση απομόνωσης των δεύτερων, με αποτέλεσμα την προσφυγική ενδογαμία και τη δημιουργία ενός ιδιαίτερου τρόπου ζωής σε ορισμένες περιοχές, εντούτοις οι πρόσφυγες εντάχθηκαν κοινωνικά, θεσμικά και πολιτισμικά στην ελληνική κοινωνία. Στην ένταξη αυτή συνέβαλε και το κράτος, προσπαθώντας να δημιουργήσει, πέραν όλων των άλλων, περισσότερα επαρχιακά σχολεία και νυκτερινές σχολές για τα εργαζόμενα προσφυγόπουλα, ιδιαίτερα σε κοινότητες τουρκοφώνων. Η ταυτότητα όμως των προσφύγων, από την εποχή εκείνη μέχρι και σήμερα, διαφυλάσσεται και ενισχύεται με διάφορους θεσμούς μνήμης, όπως το Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών, η Ένωση Σμυρναίων, η Επιτροπή Ποντιακών Μελετών κ.ά. (31).

01. Αίλα Λεοντίδου, Οι πόλεις της σιωπής, Εργατικός εποικισμός της Αθήνας. και τον Πειραιά 19091940, ΠολιτιστικόΤεχνολογικό ίδρυμα ΕΤΒΑ, Αθήνα 1997, σελ. 151.

02. Άλκης Ρήγας, Η Β΄ Ελληνική Δημοκρατία 19241935, Κοινωνικές διαστάσεις της πολιτικής σκηνής, Εκδόσεις θεμέλιο (γ΄ 64) (προλογίζει ο καθηγητής Ν. Σβορώνος), Αθήνα 1999, σσ. 2931.

03. Βίκα Δ. Γκιζέλη, Κοινωνικοί μετασχηματισμοί και προέλευση της κοινωνικής κατοικίας στην Ελλάδα (19201930), Αθήνα 1984, σελ. 127.

04. Μιχάλης Βάρλας, «Οι πρόσφυγες», στο έργο ιστορία των Ελλήνων, Εκδόσεις Δομή, τ.15, σσ. 2534.

07. Ευτυχία Βουτυρά, Η ελληνοτουρκική ανταλλαγή πληθυσμών, Εκδόσεις Κριτική, Αθήνα 2006, σσ. 2389

14. Ελένη Ιωαννίδου, «Η εγκατάσταση των προσφύγων, στο έργο ιστορία των Ελλήνων», ό.π., τ. 15ος, σσ. 28990.

25. Ιωαννίδου 31011, Μιχάλης Ρηγίνος, «Επαγγελματική αποκατάσταση των προσφύγων», Επιστημονικό Συμπόσιο με θέμα «ο ξεριζωμός και η άλλη πατρίδα», 1112/4/1997 (Σχολή Μωραΐτη), σσ.2347

26. lωαννίδου 3145, 318, Λεοντίδου 166, Μαργαρίτα Δρίτσα, «Το πρόγραμμα Εθνικής ανάπτυξης της Ελλάδας και οι πρόσφυγες του 1922», Επιστημονικό Συμπόσιο με θέμα «Ο ξεριζωμός και η άλλη πατρίδα»(σχολή Μωραΐτη), 1112/4/1997, 223.

Πηγή: Η αποκατάσταση των Προσφύγων του 1922, Από την Γκετοποίηση στην αφομοίωση, Μαργαρίτα Π. Βασιλείου, Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 81, σσ. 94107

ΟΙ ΕΛΛΗΝΟΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΚΑΙ Η ΚΟΥ ΚΟΥΞ ΚΛΑΝ

Η παρούσα ενότητα είναι ιδιαιτέρως χρήσιμη σε όσους Ορθοδόξους επιθυμούν να κατανοήσουν τους μηχανισμούς «σικέ» πάνω εις τους οποίους το ρατσιστικό (φυλετικό) μίσος φυτεύεται, ποτίζεται και ανθίζει παράγοντας τους απάνθρωπους καρπούς του. Δεν έχει σημασία αν ο ρατσιστής έχει να κάνει με Έλληνα, Άγγλο ή Αφρικανό. Όπου εδρεύει το μίσος για τον άνθρωπο, πάντα θα ανακαλύπτονται «αξιόπιστες» δικαιολογίες ώστε το μίσος αυτό να μπορεί να φέρει σε πέρας τις αιματηρές του πράξεις.

Η περίπτωση των ελληνοαμερικανών αποτελεί ένα εξαιρετικό παράδειγμα παραλληλισμού του ξένου ρατσισμού με τον εντόπιο της Ελλάδος, όπως αυτό αναπτύχθηκε κι απέδωσε «καρπούς» κατά τη διάρκεια των πολιτικών μνημονίων.

ΟΙ ΕΛΛΗΝΟΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ & Η ΚΟΥ ΚΟΥΞ ΚΛΑΝ

Μετανάστες αντιμέτωποι με τον αμερικανικό ρατσισμό

Το όνομα της Κου Κλουξ Κλαν προέρχεται, κατά τα δύο τρίτα του, από την παραφθορά της ελληνικής λέξης «κύκλος». Πολλά, μάλιστα, απότ α πρώτα μέλη της οράνωσης, μολονότι αγγλοσάξωνες και φανατικοί Προτεστάντες, ήταν θαυμαστές του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού! Όλα αυτά δεν αμπόδισαν την οργάνωση να στραφεί ενίοτε και εναντίον των πρώτων Ελλήνων μεταναστών στην Αμερική, τους οποίους πολύ εύκολα κατέταξε στον κατάλογο των ανεπιθυμήτων.

Η Κου Κλουξ Κλαν (ΚΚΚ) ιδρύθηκε την παραμονή των Χριστουγέννων του 1865, στη μικρή πόλη Πουλάσκι του Τενεσσή, από μια ομάδα τεκτόνων αξιωματικών του στρατού των Νοτίων, που είχαν σκοπό να αποκαταστήσουν την τάξη και την κυριαρχία των λευκών στον ηττημένο Νότο. Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, η οργάνωση στρατολόγησε πάρα πολλά μέλη και ανέπτυξε μεγάλη δράση σε ρόλο εκδικητή στις Νότιες Πολιτείες, τρομοκρατώντας κυρίως τους απελεύθερους μαύρους και τους ρεπουμπλικάνους λευκούς. Απέκτησε, μάλιστα, τόση πολιτική εξουσία, ώστε στο συνέδριό της, το καλοκαίρι του 1867 στο Νάσβιλ τοu Τενεσσή, ανακήρυξε την «Αόρατη Αυτοκρατορία του Νότου», με «ηγεμόνα» έναν «μεγάλο μάγο». Τη θέση αυτή κατέλαβε ο στρατηγός Νέηθαν Μπέντφορντ Φόρρεστ, ένας άτεγκτος Νότιος αξιωματικός, ο οποίος κατά τον Εμφύλιο Πόλεμο οδήγησε έξι άλογα στον θάνατο ιππεύοντάς τα και οργάνωσε την ΚΚΚ με σιδηρά πειθαρχία. η οργάνωση είχε επιτύχει τους σκοπούς της μέχρι το 1873, αν και τις περισσότερες φορές με αιματηρό τρόπο, και υπό την πίεση της Ομοσπονδιακής κυβέρνησης και του προέδρου Οδυσσέα Γκραντ αυτοδιαλύθηκε με απόφαση του ιδίου του «μεγάλου μάγου» Φόρρεστ.

Ωστόσο, αυτό δεν ήταν το οριστικό τέλος της ΚΚΚ, που αναβίωσε στην πόλη της Ατλάντα το 1915 από μια ομάδα λευκών, με αρχηγό έναν Προτεστάντη μεθοδιστή πάστορα, τον Ουίλλιαμ Τζ. Σίμμονς. Στόχος αυτή τη φορά ήταν οι μετανάστες κάθε είδους που κατέφθαναν στις Ηνωμένες Πολιτείες, φέρνοντας μαζί τους τα ήθη και έθιμα των πατρίδων τους και «απειλώντας» την αμερικανική πολιτισμική ιδιοπροσωπία. Μάλιστα, κατά τη δεκαετία του 1920 απέκτησε τον μεγαλύτερο αριθμό μελών, φθάνοντας τα 5.000.000, και στράφηκε κυρίως κατά των Καθολικών και των Εβραίων, αλλά και εναντίον εθνοτήτων οι οποίες δεν αφομοιωνόντανε εύκολα, όπως ήταν οι Έλληνες. Η δεύτερη αυτή, όπως ειπείν, ΚΚΚ αυτοδιαλύθηκε το 1945 υπό το βάρος οικονομικών και ηθικών σκανδάλων και στιγματισμένη με την κατηγορία συνεργασίας με τους Ναζί. Για τρίτη φορά επανασυστάθηκε επίσημα το έτος 1954, ως αντίδραση στους νόμους περί φυλετικής ανοχής και ισότητας που ψήφισε το Κογκρέσο, με τους οποίους επέτρεπε στους μαύρους να φοιτούν στα σχολεία και στα πανεπιστήμια των λευκών. Αυτή τη φορά η οργάνωση εξαπλώθηκε σε όλη την επικράτεια των ΗΠΑ και έτσι επιβιώνει έως σήμερα, πολυδιασπασμένη όμως σε διάφορες τοπικές αυτόνομες και ανεξάρτητες υποομάδες με μια πληθώρα κατ’ όνομα «μεγάλων μάγων».

Ωστόσο, κατά τις περιόδους της επίσημης και ουσιαστικά επιβεβλημένης αυτοδιάλυσης της ΚΚΚ πολλοί τοπικοί πυρήνες της συνέχιζαν να επιβιώνουν λάθρα και να δορουν κρυφίως, προετοιμάζοντας το έδαφος για την εκάστοτε ανασύσταση της οργάνωσης. Κάθε έκνομη ενέργεια ξένων, η οποία έπληττε την αμερικανική κοινωνία και ερχόταν σε αντίθεση με τη δικαιοσύνη της χώρας, στιγματιζόταν ανελέητα και χρησιμοποιείτο ως αφορμή αναμόχλευσης του ξενοφοβικού αισθήματος και, πολλές φορές, εξαπόλυσης «διωγμού» της εθνικής κοινότητας μεταναστών που τύγχανε να βρίσκεται στο στόχαστρο. Μια ανάλογη περίπτωση που έπληξε την ελληνική κοινότητα της Αμερικής θα παρουσιάσουμε στη συνέχεια.

Αριστερά: Εξώφυλλο του περιοδικού LΟΟΚ αφιερωμένο στην Κου Κλουξ Κλαν, (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 49, σελ. 100).

Δεξιά: Τελετή της Κου Κλουξ Κλαν με φλεγόμενο σταυρό, (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 49, σελ. 101).

ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΕΣ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Μία από τις πολλές εθνικές και θρησκευτικές κοινότητες που τέθηκαν στο στόχαστρο της ΚΚΚ ήταν και εκείνη των Ελλήνων, οι οποίοι άρχισαν να μεταναστεύουν στη μεγάλη χώρα των ΗΠΑ κατά μεγάλες ομάδες από τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου και τις πρώτες του 20ού αιώνα, αναζητώντας καλύτερη τύχη. Μολονότι οι Έλληνες μετανάστες ήταν στη συντριπτική τους πλειοψηφία ανειδίκευτοι εργάτες τους οποίους είχε οδηγήσει στη μεγάλη χώρα των ευκαιριών η απόλυτη ένδεια της ιδιαίτερης πατρίδας τους, οι ίδιοι παρέμεναν πολύ δεμένοι με τις παραδόσεις της γεννήτορος χώρας τους, γεγονός που καθιστούσε, τουλάχιστον για την πρώτη γενιά, πολύ δύσκολη έως σχεδόν αδύνατη την αφομοίωσή τους από την αμερικανική κοινωνία. Αυτό το γεγονός από μόνο του συνιστούσε έναν καλό λόγο για να στραφεί εναντίον τους η έντονα προτεσταντική και ξενόφοβη ΚΚΚ.

Επιπλέον, οι νέοι αυτοί «Ιάσωνες του Ελληνισμού», που «μονοσάνδαλοι και με μόνο εφόδιο την ευχή της μάνας τους έφθαναν στη μεγάλη πατρίδα, την Αμερική» (κατά την έκφραση του Σεραφείμ Κανούτα, «Christopher Colombus, Α Greek nobleman?», Νέα Υόρκη 1934, σελ. 135), ανειδίκευτοι καθώς ήσαν και μη γνωρίζοντας καλά τη γλώσσα του τόπου, εργάσθηκαν μεν πολύ σκληρά (σχεδόν απάνθρωπα πολλές φορές) προκειμένου να μπορέσουν να ορθοποδήσουν (το οποίο κατόρθωσαν τελικά οι περισσότεροι από αυτούς). Αλλά κατά την πορεία τους προς την τελική επιτυχία και καταξίωση πέρασαν από ορισμένα στάδια και εξάσκησαν ορισμένα επαγγέλματα, όπως του πλανόδιου μικρέμπορου, χωρίς την απαραίτητη άδεια των Αρχών, γεγονός που πολλές φορές τους έφερε σε αντίθεση με την Αστυνομία. Σύμφωνα, μάλιστα, με μια έκθεση κάποιας αρμόδιας αμερικανικής επιτροπής σχετικά με τις εθνότητες των μεταναστών που συντάχθηκε το 1911, οι Έλληνες χαρακτηρίζονταν ως «άνθρωποι αμόρφωτοι, χωρίς ευγενικούς τρόπους, με ονόματα και συνήθειες παράξενες και με μια γλώσσα ιδιόρρυθμη που ούτε καν ομοίαζε με την κλασική ελληνική γλώσσα, ενώ το χρώμα του δέρματός των ήτο μελαμψό, και, εν πάση περιπτώσει, έδιναν την εντύπωση ότι επρόκειτο περί κατωτέρας ποιότητος ανθρώπων οι οποίοι δεν ηδύναντο να ανέλθουν ποτέ εις το επίπεδο των άλλων _Αμερικανών, δεν ήταν, δηλαδή, δυνατόν να γίνουν καλοί Αμερικανοί και άρα ήσαν ανεπιθύμητοι» (Dillingham Commission Report, 1911). Έτσι, η ελληνική εθνότητα συμπεριλήφθηκε στον κατάλογο των ομάδων κατώτερης ποιότητος και ως εκ τούτου, «η παρουσία τους θα έπρεπε να περιορισθεί στην Αμερική» (βλ. Novak Michael, «The Rise of the Ethnics», Νέα Υόρκη 1973, σελ. 103). Αυτή ακριβώς η «μη εγκάρδια» σχέση τους με την αμερικανική Αστυνομία ήταν και η αφορμή για την πρόκληση του πρώτου και ίσως μοναδικού πογκρόμ της ΚΚΚ εναντίον τους. Συγκεκριμένα, μετά από μια λογομαχία μεταξύ ενός Έλληνα εργάτη και ενός Αμερικανού αστυνομικού στην πόλη South Omaha της πολιτείας Νεμπράσκα, στις 19 Φεβρουαρίου του 1909, ο μετανάστης σκότωσε τον αστυνομικό. Το γεγονός αυτό, λόγω της ανεργίας και της οικονομικής κρίσης της εποχής εκείνης, όξυνε επικίνδυνα τα πνεύματα και ώθησε τον πολύ ανεκτικό αμερικανικό λαό σε ακραίες αντιδράσεις με καταστρεπτικές συνέπειες για τους Έλληνες. Ωστόσο, πρέπει να σημειώσουμε ότι ο φόνος του αστυνομικού υπήρξε μόνον η αφορμή και όχι η αιτία της εξέγερσης εναντίον των Ελλήνων. Η ΚΚΚ προβάλλοντας κατάλληλα τον αριθμό των περίπου 2.500 Ελλήνων εργατών που ζούσαν εκείνη την εποχή στη συγκεκριμένη πόλη, υποδαύλισε τα πάθη παρουσιάζοντάς τους ως απειλή για την εργασία των πολιτών. «Είναι καιρός να απαλλάξουμε την πόλη μας από τους βδελυρούς αυτούς ανθρώπους και να πάρουμε εκδίκηση για το αίμα του αστυνομικού μας», έγραφε η τοπική εφημερίδα, και συνέχιζε: «μια σταγόνα αμερικανικού αίματος αξίζει περισσότερο από το αίμα των Ελλήνων όλου του κόσμου» (Omaha Madison will soon know the power of Evening Bee, 21 Φεβρουαρίου 1909).

Αριστερά: Πρόσκληση σε φεστιβάλ της Κου Κλουξ Κλαν, (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 49, σελ. 102).

Δεξιά: Έλληνες μετανάστες στις ΗΠΑ, το 1908, (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 49, σελ. 103).

Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν το απόγευμα ΚΚτης ίδιας ημέρας ένας εξαγριωμένος όχλος να ορμήσει στην ελληνική συνοικία και να την καταστρέψει ολοσχερώς. Αμέσως μετά το συγκεκριμένο συμβάν ο ελληνισμός της Αμερικής, με επικεφαλής την παλαίμαχο εφημερίδα «Ατλαντίς», κινητοποιήθηκε προς αρωγή της προκήρυξη της ελληνικής κοινότητας της South Omaha. Ενα πλήθος από δημοσιεύματα και επιστολές διαμαρτυρίας από κοινότητες, συλλόγους, εκκλησίες, οργανώσεις και ιδιώτες κατέκλυσε τα γραφεία της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, με αποτέλεσμα αυτή να επέμβει για να προστατεύσει το ελληνικό στοιχείο και να αποζημιώσει τις κατεστραμμένες από τους βανδαλισμούς περιουσίες (βλ. σχετικά το περίφημο έργο του π. Γεωργίου Παπαϊωάννου, «Η Οδύσσεια του Ελληνισμού της Αμερικής», Θεσσαλονίκη 1985). Με την επέμβαση της αμερικανικής κυβέρνησης, η κατάσταση ηρέμησε και οι βανδαλισμοί τερματίσθηκαν. Ωστόσο, το μεμονωμένο αυτό γεγονός αποτέλεσε μια καλή αφορμή για τους Έλληνες να συσπειρωθούν και να οργανωθούν καλύτερα. Η ΚΚΚ τούς είχε ήδη θέσει στο στόχαστρο και σε πολλές από τις Νότιες Πολιτείες είχε ισχυρές προσβάσεις στα όργανα του νόμου. Ο μόνος τρόπος να αμυνθούν, λοιπόν, ήταν αφενός να είναι απολύτως νομοταγείς και να μη δίνουν δικαιώματα για τέτοιου είδους αντιδράσεις, αφετέρου να ενσωματωθούν στην αμερικανική κοινωνία και να μην αποτελούν ξένο σώμα, που εύκολα θα μπορούσε να καταστεί αποδιοπομπαίος τράγος σε κάθε δυσκολία, αφού, ειδικά μετά τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, επικράτησε στις ΗΠΑ ένα πνεύμα εναντίωσης σε οτιδήποτε εθεωρείτο ξενικό.

Αριστερά. Άνωθι: Προκήρυξη της Κου Κλουξ Κλαν του 1923 - Κάτωθι: Η πρώτη παρέλαση της ΚΚΚ υπό το φως της ημέρας στο Μέιν, το 1923 (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 49, σελ. 104).

Δεξιά. Άνωθι: Μέλη της Κου Κλουξ Κλαν χαιρετούν ναζιστικά - Κάτωθι: Παρέλαση της Κου Κλουξ Κλαν, (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 49, σελ. 105).

Με στόχο κυρίως την πλήρη ένταξη των Ελλήνων στον αμερικανικό κοινωνικό ιστό, ιδρύθηκε στις 22 Ιουλίου του 1922 στην Ατλάντα της Γεωργίας, την πρωτεύουσα. του Νότου και της ΚΚΚ, η μεγάλη ομογενειακή οργάνωση ΑΗΕΠΑ (Αmerican Ηellenic Εducational Progressive Association), υπό την ηγεσία των Γεωργίου Νικολόπουλου και Ιωάννου Αγγελόπουλου. Στην αρχή ήταν μια μικρή ομάδα με δράση στις Νότιες Πολιτείες, όπου το πρόβλημα με την ΚΚΚ ήταν έντονο, αλλά κατόπιν εξαπλώθηκε σε ολόκληρη την Αμερική «με σκοπό πάντοτε την προσαρμογή του Έλληνα εις τον αμερικανικόν τρόπον ζωής και την προστασία του ελληνικού στοιχείου από την ΚΚΚ, η οποία είχε ως πρωταρχικό σκοπό την δίωξη των ξένων και την καταστροφή των οσίων και ιερών του» (π. Γ Παπαϊωάννου, ό.π., σελ. 139).

Κάποια στιγμή, από τον υπερβάλλοντα ζήλο, η ΑΗΕΠΑ έφθασε στο άλλο άκρο και κατηγορήθηκε για αφελληνισμό των μεταναστών και απομάκρυνσή τους από την Ορθοδοξία. Ωστόσο, τελικά, μέσα από μια πολύ καλή οργάνωση και συντονισμό κατάφερε να προασπίσει τα δικαιώματα των Ελληνοαμερικανών και να επιτύχει την αναγνώριση του Ελληνισμού ως προοδευτικού στοιχείου στη ζωή της χώρας, «αλλάζοντας τη γνώμη των Αμερικανών για τους εξ Ελλάδος μετανάστες και αποσείοντας από την κεφαλή της ομογένειας τον επικρεμάμενο κίνδυνο της ΚΚΚ και τελικά, παρά τις αρχικές αντιδράσεις, το έργο της παρεβλήθη με εκείνο της Φιλικής Εταιρείας» (π. Ε Παπαϊωάννου, ό.π., σελ. 299).

Η τελευταία αντίδραση της ΚΚΚ εναντίον των Ελλήνων σημειώθηκε κατά τη δεκαετία του 1970, και μάλιστα εν μέσω προεκλογικής περιόδου, όταν ο τότε «μεγάλος γόης» Πόμπερτ Σέλτον σrράφηκε εναντίον του ελληνικής καταγωγής αντιπροέδρου των ΗΠΑ, Σπύρου Αγκνιου (Αναγνωστόπουλου) και, παραβλέποντας ότι η μητέρα του ήταν Αμερικανίδα και ο ίδιος Προτεστάντης στο δόγμα, τον χαρακτήρισε «έναν ύπουλο Έλληνα που έρχεται να δώσει ψεύτικες υποσχέσεις στον Νότο, προκειμένου να αποσπάσει ψήφους, ενώ ο αρχηγός του ο Νίξον χρησιμοποιεί εντελώς διαφορετική γλώσσα στον Βορρά για να αρέσει σε παρέλαση της αυτούς τους καταραμένους Ριζοσπαστικούς». Επρόκειτο για μία ανώδυνη επίθεση από μια πολιτικά ανίσχυρη οργάνωση, που αποτελούσε πλέον φάντασμα του αλλοτινού πανίσχυρου εαυτού της.

Αριστερά: Ομάδα Μπέηζμπωλ της Κου Κλουξ Κλαν τη δεκαετία του 1920, (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 49, σελ. 106).

Δεξιά: Παρέλαση της Κου Κλουξ Κλαν στην Ουάσινγκτον το 1926, (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 49, σελ. 107).

01. ΚΟΥ KΛΟΥΞ ΚΛΑΝ, στη σειρά Τα Φοβερά Ντοκουμέντα, εκδ. ΜοπdαdοrίΦuτράκης, Αθήναι 1972.

02. π. Γεωργίου Παπαiωάννου: Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ, Θεσσαλονίκη 1985.

03. Thomas Dixon: THE CLANSMAN; A HISTORICAL ROMANCE OF THE KU KLUX KLAN, εκδ. Doubleday, Page & Co., Νέα Υόρκη 1905.

04. Stanley F. Horn: THE INVISIBLE EMPIRE: THE STORY OF THE KU KLUX KLAN 18661871, χ.τ., 1935.

05. J.C. Lester and D.L. Wilson: KU KLUX KLAN, ITS ORIGIN, GROWTH AND DISBANDMENT, 1906.

06. John Henry Hopkins: A SCRIPTURAL, ECCLESIASTICAL AND HISTORICAL VIEW OF SLAVERY, 1864.

07. Van J.H. Eyrie: WHITE SUPREMACY AND NEGRO SUBORDINATION, Mέρυλαντ 1868.

08. David A. Chalmers: HOODED AMERICANISM: THE HISTORY OF THE KU KLUX KLAN, Quadrangle Books, Σικάγο 1965.

09. Kenneth T. Jackson: THE KU KLUX KLAN IN THE CITY, Oxford University Press, 1967.

10. Charles C. Alexander: THE KU KLUX KLAN IN THE SOUTHWEST, University of Kentucky Press, Λέξινγκτoν 1965.

11. Charles C. Alexander: CRUSADE FOR CONFORMITY: THE KU KLUX KLAN IN TEXAS, 19201930, Texas Gulf Coast Historical Association, Χιούστον 1962.

12. Marion Monteval: THE KLAN INSIDE OUT, Monarch Publishing Company, Κλέρμορ 1924.

Πηγή: Γεώργιος Μπριασούλης, Ιστορικός, Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 49, σσ. 98107

ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΣΤΟ ΒΕΛΓΙΟ ΚΑΙ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ

ΕΥΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΡΑ

Μεταπτυχιακός φοιτητής Ευρωπαϊκής Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών

Αριστερά: Αναμνηστική φωτογραφία έξω από ελληνικό καφενείο στο Εϊστεν (1960, αρχείο Τ. Πανταζή), (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 111, σελ. 40)

Δεξιά: Εργάτριες σε εργοστάσιο πορσελάνης στην Ολλανδία (1965, αρχείο Α. Νίκου), (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 111, σελ. 41)

Το μεταναστευτικό φαινόμενο ανέκαθεν αποτελούσε αντικείμενο ευρείας έρευνας. Η συγκυρία συνιστά ευκαιρία για παραλληλισμούς και συγκρίσεις, καθώς τα νέα μεταναστευτικά ρεύματα των Ελλήνων, ιδιαίτερα των υψηλά καταρτισμένων, συνεχώς αυξάνονται, λόγω της βαθιάς οικονομικής ύφεσης. Από την άλλη πλευρά, η Ελλάδα εδώ και δύο δεκαετίες αποτελεί επίσης βασική πύλη εισόδου και χώρα υποδοχής μεταναστών από διάφορες χώρες. Το ενδιαφέρον εδώ επικεντρώνεται στους λόγους που προκάλεσαν την έκρηξη της μεταναστευτικής εκροής στο Βέλγιο και στη Γερμανία, στα χαρακτηριστικά που έλαβε σε κάθε χώρα, καθώς επίσης και, στις διαδικασίες που διαμόρφωσαν την εθνική συνείδηση εκτός των συνόρων.

Αριστερά: Έλληνες εργάτες έξω από τις παράγκες (αρχείο Α. Ρουμελιώτη), (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 111, σελ. 42)

Δεξιά: Έλληνες μαγειρεύουν σε κοινόχρηστη κουζίνα (1957, αρχείο Μ. Χουχούμη), (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 111, σελ. 43)

«Κάποτε στο Ρέθυμνο, σε ένα βουνό, ρώτησα έναν γέρο, του λέω: "Μπάρμπα, εσύ τι ξέρεις για το Βέλγιο;", "Παιδι’ μου, στο Βέλγιο είναι όλο τρύπες από κάτω". Αυτό ξέρανε παλιά στην Ελλάδα... Και πού να ’ ξερε ότι οι τρύπες ήτανε χίλια μέτρα κάτω!» (1)

Έως τα μέσα της δεκαετίας του 1950, η πλειονότητα των μεταναστών διάλεγε την υπερπόντια μετανάστευση. Ωστόσο, στις αρχές της δεκαετίας του ’ 60 το σκηνικό άλλαξε, εν μέρει λόγω των περιορισμών που επέβαλαν οι ΗΠΑ και άλλες χώρες, αλλά και λόγω των διμερών συνθηκών που σύναψε η Ελλάδα με διάφορες ευρωπαϊκές χώρες. Το 61% της μεταπολεμικής μεταναστευτικής εκροής κατευθύνθηκε προς τις χώρες της βορειοδυτικής Ευρώπης, ενώ η μαζική μετανάστευση προς τη Δυτική Γερμανία έμελλε να σφραγίσει τη σύγχρονη μεταναστευτική τάση της Ελλάδας. Συνολικά το 53% της μεταπολεμικής μεταναστευτικής ροής κατευθύνθηκε προς τη Γερμανία (650.000 περίπου), ενώ η μετανάστευση προς το Βέλγιο ήταν, σε σχέση με την αντίστοιχη της Γερμανίας, πολύ περιορισμένη σε πραγματικούς αριθμούς (20.000 - 25.000). Ωστόσο, η μετανάστευση στη βελγική επικράτεια αποτελεί σημαντική όψη της μεταπολεμικής μετανάστευσης, καθώς αφορά την εργασία στα ανθρακωρυχεία, γύρω από την οποία καλλιεργήθηκαν πολλοί μύθοι.

Οι Έλληνες που κινήθηκαν προς τη Δυτική Ευρώπη ήταν νέοι και στην πλειονότητά τους άγαμοι, ενώ η μέση ηλικία τους ήταν 25-32 ετών. Μέχρι το 1965 περίπου, 8 στους 10 ήταν άνδρες, ενώ από τα μέσα της δεκαετίας του ’ 60 η αναλογία αυτή μειώθηκε τόσο, ώστε να μοιράζεται σχεδόν εξίσου στα δύο φύλα. Αυτό υπήρξε αποτέλεσμα της πολιτικής της οικογενειακής επανασύνδεσης που ακολούθησαν πολλές χώρες, καθώς οι γυναίκες μετανάστευαν, ως επί το πλείστον, στα πλαίσια της οικογενειακής επανένωσης. Η γεωγραφική προέλευση των Ελλήνων μεταναστών φαίνεται πως μετά το 1960 έκανε μια στροφή από τον νότο προς τον βορρά. Ενώ πριν από το 1960 ο κύριος όγκος των μεταναστών προερχόταν από την Πελοπόννησο και τα νησιά του Αιγαίου, αυτό άλλαξε από τη δεκαετία του ’ 60 (δειλά από τα μέσα του ’ 50), και η εκροή μετατοπίστηκε προς τη Βόρεια Ελλάδα, κυρίως από τις περιοχές της Ηπείρου, της Μακεδονίας και της Θεσσαλίας. Εντούτοις, πολλοί προέρχονταν και από την Κρήτη.

ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ

Μια προσπάθεια προσέγγισης του μεταπολεμικού μεταναστευτικού φαινομένου μπορεί να στηριχθεί στο πλεονάζον εργατικό δυναμικό που θα μπορούσε εν δυνάμει να απασχοληθεί στον πρωτογενή τομέα της Ελλάδας. Σύμφωνα με υπολογισμούς του Υπουργείου Συντονισμού, το 1956, το διαθέσιμο εργατικό δυναμικό στον ελληνικό χώρο ήταν 2.009.000 άτομα (2). Από αυτόν τον αριθμό, περίπου το 1/4 ήταν άνεργοι ή υποαπασχολούμενοι (465.000), σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία. Βέβαια, στην πραγματικότητα ο αριθμός των ανέργων ήταν μεγαλύτερος. Αυτοί ήταν, λοιπόν, που τροφοδότησαν κατά κύριο λόγο την εσωτερική και εξωτερική μετανάστευση. Πρόκειται για γυναίκες και νέους για τους οποίους η μετανάστευση θεωρήθηκε ως μια διέξοδος από τους κοινωνικούς και οικογενειακούς καταναγκασμούς. Ωστόσο, η αναζήτηση της ελευθερίας και της χειραφέτησης μέσω της μετανάστευσης, δεν σημαίνει αναγκαστικά πως εξαλείφθηκαν οι καταναγκασμοί. Οι έμφυλοι ρόλοι σπάνια μεταβάλλονται, ενώ πολλές φορές η πίεση για τις γυναίκες αυξάνεται αλυσιδωτά, καθώς η προσπάθεια χειραφέτησης συχνά αναχαιτίζεται από τις αυξημένες οικογενειακές και επαγγελματικές υποχρεώσεις σε μια ξένη χώρα, όπου δεν υπάρχει και η βοήθεια της ευρύτερης οικογένειας:

«Εγώ στην εποχή μου δεν είχα καθόλου ελευθερία. Δεν με άφηναν να πάω σινεμά, ή σε καμιά φιλενάδα, ούτε να βγω βόλτα εκεί που μαζεύονται οι νέοι. Με τους γονείς μας πηγαίναμε καμιά φορά όταν φέρνανε ελληνικές ταινίες. [...] Τα πιο πολλά κορίτσια τότε περιμένανε να παντρευτούνε, για να έχουνε ελευθερία. [...]Σχολείο πήγα μέχρι 13χρονών, γιατί στα 14 ξεκίνησα δουλειά στη Γερμανία. [...] Αφού είχα τελειώσει το δημοτικό r)ταν μιuσικό να πάω κατευαείαν για δοuλειά».

Το πλεονάζον αυτό εργατικό δυναμικό βρισκόταν, κατά κύριο λόγο, στις αγροτικές περιοχές. Η αγροτική οικογένεια δέχτηκε τόση μεγάλη πίεση που τελικά αποτέλεσε τον πυρήνα της μετανάστευσης. Επιπλέον, τα διαρθρωτικά και διαχρονικά προβλήματα της ελληνικής αγροτικής οικονομίας, όπως οι μικροί κλήροι, οι μεσάζοντες και η έλλειψη τεχνικού εξοπλισμού, αναχαίτισαν την ανάπτυξη της υπαίθρου και τη βελτίωση του εισοδήματος της αγροτικής οικογένειας, και παράλληλα τροφοδότησαν το θυμικό της «εξόδου»:

«28 χρόνων αποφάσισα να ξενιτευτώ, γιατί υπήρχε ανεργία. Μαύρισε το μάτι μου από την κακομοιριά! Έτσι αποφάσισα το 1957 να έρθω στο Βέλγιο».

«Το 1963 ήρθε ο πατέρας μου με τη μάνα μου, μετά ήρθε ο αδερφός μου, και τελευταία έμεινα εγώ στο χωριό. Για να ’ ρθω, αφού ήμασταν φτωχοί, έπρεπε κάτι να πουλήσω για να πάρω τα εισιτήρια για να ’ ρθω εδώ. Ο αδερφός μου πούλησε το μουλάρι για να ’ ρθει εδώ. Ο μπαμπάς μου με τη μάνα μου είχαν λίγα λεφτά για τα εισιτήρια, από τα κεραμίδια που δούλευαν το καλοκαίρι. Και στο τέλος, τι έμεινε στο σπίτι για να πουλήσω εγώ; Πούλησα το ραδιόφωνο Και μια κατσίκα για να ’ ρθω...».

Αριστερά: 1000 μέτρα κάτω από τη γη (αρχείο οικογένειας Μελαδενίου), (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 111, σελ. 44)

Δεξιά: Σύμβαση εργασίας για τη δουλειά στα ανθρακωρυχεία, (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 111, σελ. 45)

Η έλλειψη προγραμματισμού και οι ευκαιριακές λύσεις από την πλευρά του κράτους, χωρίς μακροπρόθεσμες αντιλήψεις για την ελληνική οικονομία, τα πολύ χαμηλά και άνισα εισοδήματα και η υψηλότατη ανεργία, δημιούργησαν ασφυκτικές συνθήκες διαβίωσης για το παραγωγικό δυναμικό της Ελλάδας. Ταυτόχρονα, η συγκυρία της περιόδου ήταν ευνοϊκή, καθώς η οικονομική ανάπτυξη των χωρών της Δυτικής Ευρώπης, ο ανταγωνισμός μεταξύ τους και το πλαίσιο που δημιουργήθηκε από τις χώρες υποδοχής το να ρυθμίζουν δηλαδή και να ελέγχουν την εισροή μεταναστών, εξιδανικεύοντας, ταυτόχρονα, όσο το δυνατόν περισσότερο τις συνθήκες ζωής και εργασίας στο εξωτερικό, με σκοπό βέβαια τη μαζικότερη στρατολόγηση εργατών οδήγησε στη σύναψη διμερών συμφωνιών. Συνεπώς, ο κυριότερος λόγος για την απόφαση της μετακίνησης σε μια ξένη χώρα υπήρξε ο οικονομικός παράγοντας. Οι κοινωνικοί και ψυχολογικοί λόγοι, όπως διάφορες τάσεις φυγής που προκαλούντο από το διάχυτο κλίμα κοινωνικής καταπίεσης που υπήρχε στην ελληνική επαρχία τις περισσότερες φορές διαδραμάτιζαν δευτερεύοντα ρόλο, ανάλογα βέβαια με το φύλο, την ηλικία, την οικογενειακή κατάσταση και την κοινωνική και γεωγραφική καταγωγή.

Στην ελληνική περίπτωση, ο πολιτικός παράγοντας και η χρονική συγκυρία, όπως η περίοδος της δικτατορίας, αλλά και τα ταραχώδη χρόνια πριν από τη χούντα, έπαιξαν επίσης σημαντικό ρόλο. Η επιλογή της χώρας μετακίνησης καθορίστηκε σε συνάρτηση με τον λόγο της μετανάστευσης, αλλά και με την προϋπάρχουσα Οικογενειακή διασπορά. Λόγου χάρη, τα οικογενειακά δίκτυα που δημιουργήθηκαν στο Βέλγιο και στη Γερμανία αποτέλεσαν καθοριστικό παράγοντα στη μετακίνηση προς τις χώρες αυτές, ενώ η μετανάστευση από πολιτικούς λόγους είχε περιορισμένη γεωγραφική εμβέλεια σε σχέση με εκείνη που έγινε για οικονομικούς λόγους. Αυτό συνέβη καθώς υπήρχαν περιπτώσεις στις οποίες δραστήριοι πολιτικά Ελληνες και Ελληνίδες αριστερής ιδεολογίας δεν μπορούσαν να λάβουν τα απαραίτητα ταξιδιωτικά έγγραφα (όπως έγινε σε αρκετές περιπτώσεις στη Γερμανία), με συνέπεια να περιορίζονται οι δυνατότητες επιλογής της χώρας μετακίνησης. Γενικά, ο παράγοντας «καλύτερες συνθήκες ζωής», o οποίος εμφανίζεται σε συντριπτικά ποσοστά στους λόγους μετανάστευσης, μπορεί να έχει διάφορες όψεις και εκφάνσεις από άνθρωπο σε άνθρωπο, καθώς ενδέχεται αφενός να αφορά βιοποριστικούς καθαρά λόγους, αφετέρου να σχετίζεται με την απόκτηση αγαθών.

Όσον αφορά τη στάση των ελληνικών κυβερνήσεων σχετικά με το ζήτημα της μετανάστευσης, θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε πως κάποιες φορές υπήρξε αμφίθυμη και κάποιες άλλες αμήχανη. Η υιοθέτηση της μετανάστευσης ως κατευναστικής λύσης στο δυσβάστακτο πρόβλημα της ανεργίας σίγουρα δεν συνέβαλε στην επίλυση των διαχρονικών προβλημάτων της Ελλάδας. Ο λόγος ήταν ότι, παρότι η ελληνική κοινωνία υπέφερε από ανεργία και υποαπασχόληση, η φυγή ενός σημαντικού ποσοστού του παραγωγικότερου πληθυσμού της χώρας σίγουρα περισσότερο εμπόδιζε την ανάπτυξη της οικονομίας παρά τη βοηθούσε. Επιπλέον, η χρήση συναισθηματικά φορτισμένων λέξεων και εκφράσεων (1957) για τη μετανάστευση προκειμένου να δικαιολογηθούν πράξεις ή η έλλειψη πράξεων, υποδηλώνει τον αντιφατικό τρόπο με τον οποίο χειρίζονταν οι αρμόδιοι και ο Τύπος το ζήτημα: «ευλογία θεού», «κατάρα», «εθνικής σημασίας» και «αιμορραγία», είναι μερικές από τις εκφράσεις που λειτουργούσαν ανασταλτικά για τη νηφάλια αντιμετώπιση του θέματος. Η έλλειψη συστηματικού σχεδιασμού της μεταναστευτικής πολιτικής και οι ασυνέχειες των πολιτικών των αρμόδιων υπουργείων, οι οποίες οδηγούσαν σε προχειρότητα και επιπολαιότητα, αποδυνάμωναν συγχρόνως τη διαπραγματευτική θέση της Ελλάδας. Διαφωτιστικά είναι τα λόγια, στα όρια του κυνισμού, του Σωκράτη Κλαδά, ειδικού συμβούλου του Υπουργείου Εργασίας: «οἱ μετακινηθέντες εἰς Γερμανίαν, ἀπλὼς ἀνεκούφισαν τὴν ἀγοράν ἐργασίας ἐκ τῶν πιεστικῶν ἐκδηλώσεων, ἄς θὰ ὑφιστάμεθα μοιραὶως, μὲ ὅλας τὰς ἐντεῦθεν δυσμενεὶς οἱκονομικὰς καἰ ἱδὶα κοινωνικὰς συνεπείας» (3).

Το θεωρητικό πλαίσιο για να κατανοήσουμε τη διαμόρφωση της ταυτότητας του μετανάστη στις χώρες υποδοχής μπορεί να αποδοθεί ως εξής: η συγκρότηση της εθνικής ταυτότητας εκτός των συνόρων βασίζεται σε προϋπάρχουσες μορφές συλλογικής αλληλεγγύης, στην κοινή ιστορική πορεία και στην κοινή πολιτιστική κληρονομιά (4). Για την ελληνική περίπτωση θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και μια αποσχιστική τάση στη διαμόρφωση της εθνικής ταυτότητας στο Βέλγιο και στη Γερμανία, εκείνη της εχθρικότητας και της ιδεολογικής πόλωσης η οποία ήταν ακόμα νωπή στις μνήμες των Ελλήνων από τον Εμφύλιο Πόλεμο. Παρόλα αυτά, η εθνική ιδέα στη Διασπορά δίνει μεγαλύτερη έμφαση στις ομοιότητες και τα ενοποιητικά στοιχεία, παρά στις διαφορές.

Η απώλεια ή μη της εθνικής ταυτότητας, ή η διαμόρφωση μιας «διασπορικής εθνικότητας», εξαρτάται βέβαια και καθορίζεται από τη χώρα εγκατάστασης και τις διαδικασίες ενσωμάτωσης ή ένταξης που προσφέρει στους αλλογενείς κατοίκους της, όπως επίσης και από τη διάρκεια και τη μονιμότητα της εγκατάστασής τους. Επιπρόσθετα, εξαρτάται και από την πολιτική της χώρας καταγωγής των μεταναστών και από τις πρακτικές που υιοθετεί όσον αφορά τη σύνδεση με τη μητρόπολη και την επιρροή της τελευταίας στους υπηκόους της που ζουν και εργάζονται σε άλλη χώρα. Για τις επίσημες αρχές της Ελλάδας και τους κατοίκους της, η σύνδεση με την ελληνορθόδοξη Εκκλησία και η γνώση της ελληνικής γλώσσας αποτέλεσαν στοιχεία απόδειξης της ελληνικότητας.

Ο ρόλος της Εκκλησίας ήταν αδιαμφισβήτητος, ιδιαίτερα στην περίπτωση του Βελγίου, καθώς στη Γερμανία σημαντική στήριξη προς τους μετανάστες, ψυχολογική και υλική, παρείχε η Ευαγγελική Εκκλησία. Στην περίπτωση της Εκκλησίας, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη γενικότερα τον παραδοσιακό ρόλο της θρησκείας ως ενοποιητικού στοιχείου, αλλά και ειδικότερα την Εκκλησία ως θεσμό που αποτελεί πόλο συσπείρωσης στις κοινότητες των Ελλήνων σε χώρες του εξωτερικού. Στο Βέλγιο, η οποία ήταν μια χώρα με ομοιογενή απασχόληση για τους Έλληνες (στη συντριπτική πλειοψηφία τους εργάζονταν στα ανθρακωρυχεία), οι ορθόδοξοι ιερείς πολλές φορές πληρώνονταν από τους εργοδότες προκειμένου να τελούν τις λειτουργίες για τους ανθρακωρύχους. Η Εκκλησία οργάνωσε και μαθήματα ελληνικών, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις επιτελούσε και φιλανθρωπικό έργο. Η Εκκλησία, συνεπώς, υπήρξε ένας μηχανισμός οικοδόμησης και ισχυροποίησης της εθνικής ταυτότητας, αλλά, ταυτόχρονα, και διαμόρφωσης ιδεολογικών και πολιτισμικών φραγμών σε σχέση με άλλες εθνοτικές ομάδες.

Αριστερά: Ελληνίδες διασκεδάζουν στο Βίντερσλαγκ (1966, αρχείο Ε. Σιδέρα), (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 111, σελ. 46)

Δεξιά: Έντυπο με οδηγίες για υποψηφίου μετανάστες (1957), (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 111, σελ. 47)

Εντούτοις, το «καλοκάγαθο» έργο της Εκκλησίας δεν ήταν μονοδιάστατο. Κύριο μέλημα της Εκκλησίας ήταν επίσης να ελέγχει την πολιτική δραστηριότητα, αλλά και τη σεξουαλική ζωή των Ελλήνων, καλλιεργώντας ένα πρότυπο κοινωνικής πειθαρχίας στις ελληνικές μεταναστευτικές κοινότητες. Από τη στιγμή που η πλειοψηφία των μεταναστών και στις δύο βορειοευρωπαϊκές χώρες ήταν νέοι και άγαμοι, υπήρχε πάντοτε ο κίνδυνος να εκτραπεί η σεμνότυφη ζωή που η θρησκεία υποδείκνυε, και οι Έλληνες να αποπροσανατολιστούν από τον πρωταρχικό τους στόχο, δηλαδή την αποταμίευση. Συγχρόνως, οι βορειοευρωπαίες παρουσιάζονταν ως γυναίκες χωρίς ηθική και χαρακτηρίζονταν, ούτε λίγο ούτε πολύ, ως πόρνες, αφού τους καταλογιζόταν η ευθύνη για τους αποτυχημένους γάμους των Ελλήνων. Η αξιοπιστία της ελληνορθόδοξης Εκκλησίας κλονίστηκε ακόμη περισσότερο την περίοδο της στρατιωτικής δικτατορίας, εξαιτίας των υποψιών που υπήρχαν για συνεργασία της με τη χούντα, αφού διατράνωνε το ιδεολογικό στίγμα του στρατιωτικού καθεστώτος, αλλά και κατά τη μεταπολίτευση, καθώς υπήρξαν υποψίες πως πολλοί ιερείς χρηματοδοτούντο από διάφορα μυστικά κονδύλια του ΝΑΤΟ. Πολλές διαμάχες ξέσπασαν στους κόλπους των ελληνικών κοινοτήτων για την εκλογή του μητροπολίτη Βελγίου το 1982, καθώς υπήρχαν αποδείξεις για τη χουντική ταυτότητα του (5).

Η χρήση της ελληνικής γλώσσας αποτελούσε το δεύτερο στοιχείο έκφρασης και διατήρησης της εθνικής ταυτότητας. Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, το γεγονός ότι οι επίσημες αρχές της Ελλάδας, από την πρώτη στιγμή που συνειδητοποίησαν τη μονιμότητα της εγκατάστασης των Ελλήνων στο Βέλγιο και στη Γερμανία, προσπάθησαν να θεσμοθετήσουν, με πλείστα προβλήματα πάντοτε, την εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας στη δεύτερη γενιά των μεταναστών. Αν και καθυστερημένα και αποσπασματικά, η Ελλάδα επιχείρησε να κατοχυρώσει και να εξασφαλίσει την προώθηση της διδασκαλίας των ελληνικών, είτε με την ίδρυση των «ελληνικών σπιτιών», τα οποία λειτουργούσαν στα πλαίσια των κοινοτήτων και παρέδιδαν μαθήματα ελληνικής γλώσσας, είτε με τον διορισμό εκπαιδευτικών σε μια προσπάθεια για συστηματική οργάνωση μαθημάτων. Αξίζει να σημειωθεί εδώ ότι το βελγικό και το γερμανικό κράτος ήταν εκείνα που, λόγω της πρωτοπορίας και της εμπειρίας τους, διοργάνωναν μαθήματα εκμάθησης ελληνικής γλώσσας μέσα στα σχολεία και εκτός σχολικού ωραρίου.

«Εγώ ξεκίνησα το σχολείο εδώ και κατευθείαν έμαθα τα φλαμανδικά. Δεν ήταν εύκολα. Οι γονείς μου δεν έμαθαν ποτέ καλά τα φλαμανδικά, μιλούσαν μια γλώσσα ανακατεμένη [..] Εγώ ελληνικά μιλούσα με τη μάνα μοu και με τον μπαμπά μου, αλλά τότε όλοι οι γονείς δουλεύανε, δεν τους βλέπαμε πολύ. Αναμεταξύ μας τα αδέρφια μιλούσαμε φλαμανδικά, έτσι τα ελληνικά δεν τα μιλούσα τόσο καλά..»

«Εδώ μεταξύ μας μιλάμε φλαμανδικά, σκέψου τα παιδιά. Εδώ πραγματικά κάποιο λάθος έχει γίνει από την αρχή, έπρεπε να κρατήσουμε τη γλώσσα, είναι σημαντική. Εκεί νομίζω κάναμε όλοι λάθος και δεν φταίνε οι γονείς γιατί εμείς μιλούσαμε ολλανδικά, και αυτό φέρνει παρά πολλά προβλήματα κιόλας στις οικογένειες γιατί οι γονείς δεν ξέρουν τι λένε τα παιδιά τους».

ΟΙ «ΜΑΥΡΟΙ» ΤΩΝ ΣΤΟΩΝ: ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΟ ΒΕΛΓΙΟ

Η ανοικοδόμηση του Βελγίου μετά την καταστροφή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου προϋπέθετε πλήθος εργατικών χεριών, και ειδικά για τα κοιτάσματα άνθρακα που, συν τοις άλλοις, απαιτούσαν πολύ σκληρή και επίπονη εργασία στις στοές. Συνολικά 45.000 Γερμανοί αιχμάλωτοι πολέμου υποχρεώθηκαν να εργαστούν στα ανθρακωρυχεία. Εντούτοις, η ανάγκη για επιπλέον εργάτες έστρεψε τους ιδιοκτήτες των ανθρακωρυχείων και προς άλλες χώρες. Το 1946 υπογράφηκε σύμφωνο μετανάστευσης με την Ιταλία, ενώ το 1947 περισσότεροι από 20.000 πολιτικοί πρόσφυγες από χώρες του κομμουνιστικού μπλοκ, κυρίως Πολωνοί και Ουκρανοί, προσελήφθησαν στα ορυχεία. Εν τω μεταξύ, η ένταξη πολλών Ιταλών στα βελγικά συνδικάτα, τα πολλά ατυχήματα στις στοές (όπως αυτό στο Μαρσινέλ, το 1956), αλλά και η πίεση από μέρους των ιταλικών κυβερνήσεων για τις συνθήκες εργασίας και τους όρους της σύμβασης, ανάγκασε τα ανθρακωρυχεία να στραφούν και προς άλλες χώρες για αναζήτηση εργατών.

Η μετανάστευση των Ελλήνων στο Βέλγιο σχετιζόταν αποκλειστικά, τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια, με την εργασία στα ανθρακωρυχεία. Η συμφωνία μεταξύ Βελγίου και Ελλάδας για τη μετανάστευση πραγματοποιήθηκε το 1957, και είναι η μοναδική διακρατική συμφωνία που υπέγραψε το Βέλγιο για εργασία στα ανθρακωρυχεία. Συνοπτικά, όριζε πως τα ανθρακωρυχεία θα ήταν εκείνα που θα προσδιόριζαν τον αριθμό των απαιτούμενων εργατών, θα αναλάμβαναν τα έξοδα για την άδεια εργασίας, τη μεταφορά από τον Πειραιά στο Βέλγιο, καθώς και τη στέγαση και διατροφή τους στον Πειραιά και κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, ενώ οι εργάτες θα υπέγραφαν ατομική και όχι συλλογική σύμβαση εργασίας. Επιπλέον, οι υποψήφιοι ήταν υποχρεωμένοι να υποβληθούν σε ιατρικές εξετάσεις, ενώ καθορίζονταν και τα ποσοστά γεωγραφικής προέλευσης των εργατών.

Όσον αφορά την εργασία στο Βέλγιο, οι Έλληνες τυπικά απολάμβαναν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις με τους Βέλγους υπηκόους. Τέλος, υπήρχε οργανωμένη στέγαση και διατροφή στις καντίνες των ανθρακοφόρων περιοχών.

«Μετά μείναμε στις παράγκες στο Τριούβε, πήραμε και μερικά έπιπλα της κακιάς ώρας [...] Καλή ήταν η παράυκα, δεν ήταν χειρότερα από όταν ήμασταν στην Ελλάδα..»

«Στο Βέλγιο ήρθα στο ανθρακωρυχείο του Zwartberg. Μας Βάλανε σε κάτι καντίνες, ήταν αλήθεια σαν ξενοδοχείο τριών αστέρων. Είχαμε δωμάτια με τρία κρεβάτια και υπήρχε εστιατόριο όπου τρώγαμε εκεί. [...] Για όσους από μας που δουλεύαμε πρωινό πόστο και δεν είχαμε ρολόγια ή ξυπνητήρια υπήρχε ειδικός άνθρωπος που μας ξύπναγε, γιατί έπρεπε να κατέβουμε στις έξι ώρα κάτω».

Ο Μιχαήλ Κόκκινος, έμπορος σφουγγαριών από την Κάλυμνο και πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Βρυξελλών, και στη συνέχεια ο γιος του Σακελλάριος, λόγω τον διασυνδέσεών τους και στις δύο χώρες, ήταν εκείνοι που ανέλαβαν τη στρατολόγηση εργατών για λογαριασμό των ανθρακωρυχείων, αλλά διευθετούσαν και τα προβλήματα που προέκυπταν. Μάλιστα, ο Σακελλάριος Κόκκινος εργαζόταν χρόνια στο γραφείο της Fedechar (Ένωση Ιδιοκτητών Ανθρακωρυχείων Βελγίου) στον Πειραιά, και αποτέλεσε τον συνδετικό κρίκο μεταξύ της Ένωσης και του ελληνικού κράτους. Οι Ελληνες μετανάστες, όπως όριζε η σύμβαση, εργάζονταν ως βοηθοί ανειδίκευτοι στη Γερμανία, και μόνο μετά από πέντε χρόνια εργασίας στα ανθρακωρυχεία μπορούσαν να αποκτήσουν άδεια εργασίας για άλλο οικονομικό κλάδο (6).

Αριστερά: Εργασία στις στοές, (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 111, σελ. 48)

Δεξιά: Γκασταρμπάιτερ στη Γερμανία, (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 111, σελ. 49)

Η Fedechar κατέγραψε λεπτομερώς τα ποσοτικά και ποιοτικά χαρακτηριστικά των Ελλήνων μεταναστών. Η μετακίνηση των Ελλήνων ξεκίνησε το 1953 και τερματίστηκε τυπικά το 1982. Η οργανωμένη όμως μετανάστευση καλύπτει την περίοδο από το 1955 έως το 1964. Συνολικά, 20.000 και πλέον άτομα μετακινήθηκαν στο Βέλγιο προκειμένου να εργαστούν στα ανθρακωρυχεία. Η πλειονότητά τους μετακινήθηκε σε διάστημα λιγότερο της μίας δεκαετίας, από το 1955 (αν και τα δύο προηγούμενα χρόνια είχαν μετακινηθεί γύρω στα 90 άτομα), μέχρι το 1964, οπότε ουσιαστικά διακόπτεται η οργανωμένη μετανάστευση προς το Βέλγιο. Επίσης, το ευρύ γεωγραφικό φάσμα της μετακίνησης, και συγκεκριμένα το ζήτημα του μόνιμου τόπου διαμονής, είναι ακόμα ένα χαρακτηριστικό, καθώς πολλοί είτε επέστρεψαν στην Ελλάδα είτε στράφηκαν προς κάποια γειτονική ή μη χώρα. Πολλοί, λόγου χάρη, αποφάσισαν να μετακινηθούν προς τη Γερμανία μετά την υπογραφή της διμερούς συνθήκης με την τελευταία, επειδή συγγενείς ή συγχωριανοί τους μετανάστευσαν εκεί. Από τα λίγα στοιχεία που διατίθενται σχετικά με τη γεωγραφική προέλευση των Ελλήνων, το 29,5% προέρχονταν από τη Μακεδονία, το 12,3% από τη Στερεό Ελλάδα, το 11,8% από τα νησιά του Αιγαίου, 10,8% από τη Θράκη και 10,3% από την Ήπειρο. Συνεπώς, η Βόρεια Ελλάδα είναι η περιοχή με τη μεγαλύτερη φυγή προς το Βέλγιο. Από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη το ποσοστό ήταν μικρό (13%).

Επιπλέον, στην περίπτωση του Βελγίου παρατηρείται ταχεία επανασύνδεση των οικογενειών. Αρχικά οι μετανάστες ήταν μόνο άνδρες, αλλά με την υποστήριξη της οικογενειακής επανασύνδεσης από τη Fedechar, το 1961 το ποσοστό των γυναικών έφθασε το 41,85%. Μερικά χρόνια αργότερα ο αριθμός των Ελληνίδων που εισέρχονταν στην αγορά εργασίας είχε εννιαπλασιαστεί. Το 63% εργαζόταν στη μεταποιητική βιομηχανία και το υπόλοιπο στη μεταλλουργία και στις υπηρεσίες (7).

Οι περιοχές εγκατάστασης ήταν, αρχικά, αποκλειστικά οι ανθρακοφόρες περιοχές, όπως το Λιμβούργο, το Σαρλερουά και η Λιέγη. Όσοι ήρθαν στο Βέλγιο με τουριστική βίζα, εγκαταστάθηκαν στην περιοχή των Βρυξελλών, αφού η ζήτηση εργασίας εκεί ήταν πολύ μεγάλη (συν τοις άλλοις απέφευγαν να εργάζονται στα ανθρακωρυχεία). Τη δεκαετία του 1960, όσοι ανθρακωρύχοι είχαν τη δυνατότητα να εγκαταλείψουν την εργασία στα ορυχεία, μετακινούντο επίσης προς τις Βρυξέλλες. Η φθηνή ενοικίαση ή αγορά κατοικίας οδήγησε τους Έλληνες να συγκεντρωθούν σε ορισμένες συνοικίες (στις Βρυξέλλες, για παράδειγμα, οι παλιές συνοικίες του κέντρου αποτέλεσαν πόλο έλξης πολλών μεταναστών, καθώς και περιοχές όπως το Αντερλεχτ, το Σαιν-Ζιλ και το Σκαρμπέκ), χωρίς ωστόσο να δημιουργήσουν «γκέτο».

Η έλευση των Ελλήνων στο Βέλγιο οργανώθηκε, όπως αναφέραμε, από τη Fedechar, μια πανίσχυρη ομοσπονδία ανθρακωρυχείων με μεγάλη επιρροή στους πολιτικούς και επιχειρηματικούς κύκλους του Βελγίου. Το κράτος είχε σχετικά περιορισμένο ρόλο, οριοθετημένο ουσιαστικά στην έκδοση των αδειών εργασίας, ενώ τα συνδικάτα είχαν χαρακτήρα περισσότερο συμβουλευτικό. Η πολιτική της Fedechar ήταν ιδιαίτερα πατερναλιστική, αφού η κάθε λεπτομέρεια καθοριζόταν μέσω της συμφωνίας, αποβλέποντας στον έλεγχο κάθε πτυχής της μετανάστευσης, σε μια προσπάθεια μεγιστοποίησης των κερδών της. Οι παροχές ήταν εξαιρετικά ελκυστικές για τους εργάτες, πολλοί από τους οποίους έβλεπαν για πρώτη φορά στη ζωή τους τέτοιου είδους διευκολύνσεις και μισθούς. Στόχος των ανθρακωρυχείων ήταν να ελέγξουν τους εργάτες, να τους μονιμοποιήσουν, αλλά και να αντισταθμίσουν τη σκληρή εργασία που τους περίμενε στις στοές. Παρόλα αυτά, οι Έλληνες, προσδοκώντας η διαμονή τους στο Βέλγιο να είναι προσωρινή, αλλά και λόγω άγνοιας της γλώσσας, δεν επωφελήθηκαν των πολλών παροχών.

Οι Έλληνες που μετανάστευσαν στο Βέλγιο, όπως προαναφέρθηκε, κατάγονταν, στην πλειονότητά τους, από αγροτικές περιοχές. Το μορφωτικό τους επίπεδο ήταν αρκετά χαμηλό σε σύγκριση με το δυτικοευρωπαϊκό. Εντάχθηκαν στις κατώτερες βαθμίδες της εργατικής τάξης, και μετά το 1981 ένα ποσοστό 63% εξακολουθούσε να ανήκει στην ίδια τάξη. Ένα 15% περίπου, την ίδια περίοδο, κατόρθωσε να ενταχθεί στα ελεύθερα επαγγέλματα και στην υπαλληλική τάξη. Αυτό, ωστόσο, δεν σήμαινε ουσιαστικά θεαματική αλλαγή στην κοινωνική τους θέση, αφού οι ώρες εργασίας σε πολλές περιπτώσεις ήταν πολύ περισσότερες απ’ ότι στις προηγούμενες εργασίες. Μόνο το 1/4 των Ελλήνων του Βελγίου είχε αποκτήσει ιδιόκτητη κατοικία, και σχεδόν όλοι κατοικούσαν σε προπολεμικά κατασκευασμένα κτίρια. Η κοινωνική θέση της δεύτερης γενιάς καθορίστηκε από εκείνη της πρώτης, αν και τα παιδιά που γεννήθηκαν στο Βέλγιο απέκτησαν καλύτερη μόρφωση. Ένα σημαντικό ποσοστό των παιδιών της δεύτερης γενιάς προσανατολίστηκε προς την τεχνική εκπαίδευση και κατάρτιση. Από τα διαθέσιμα στοιχεία, όμως, φαίνεται πως οι Έλληνες, αν και δεν είχαν ιδιαίτερη κοινωνική κινητικότητα, βελτίωσαν κατά πολύ το βιοτικό τους επίπεδο, σε σύγκριση με εκείνο που είχαν στην Ελλάδα.

Όσον αφορά το ζήτημα της ένταξης ή της αφομοίωσης στη Βελγική κοινωνία, οι Έλληνες μετανάστες του Βελγίου είχαν γαλουχηθεί σε ένα συγκεκριμένο κοινωνικό και πολιτισμικό περιβάλλον Επίσης, η συγκρότηση της ταυτότητάς τους στο ξένο περιβάλλον πραγματοποιείτο πάντα σε αλληλεπίδραση με τις υπάρχουσες εμπειρίες τους. Έτσι, η καθημερινή συναναστροφή με τους Βέλγους, αλλά και με άλλες εθνότητες, ενίσχυε δυναμικά την αυτοσυνείδησή τους και την εθνική τους ταυτότητα, μειώνοντας σημαντικά τις πιθανές εναλλακτικές ταυτότητες (χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν υπήρχαν). Η κοινή εμπειρία της μετανάστευσης και της εργασίας στις στοές και η αίσθηση της αδικίας συσπείρωσαν τους Έλληνες και τους οδήγησαν πολλές φορές σε εχθρική αντιμετώπιση των διαφορετικών συνηθειών, ακόμη και στην απομόνωση. Η Βελγική κοινωνία αναπαρήγαγε τους αποκλεισμούς αυτούς, καθώς σύμφωνα με τα δυτικά εκσυγχρονιστικά πρότυπα των ανεπτυγμένων κρατών, ο ελληνικός πολιτισμός θεωρείτο «καθυστερημένος». Εντούτοις, πολλοί διαμόρφωσαν διπλές ταυτότητες, εκμεταλλευόμενοι το γεγονός πως είχαν την ευκαιρία να επωφεληθούν όχι μόνο οικονομικά, αλλά και πνευματικά από την παραμονή τους στο εξωτερικό.

Αριστερά: Ξενώνας μεταναστών στο Ντίσελντοεφ, (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 111, σελ. 50)

Δεξιά: Πινακίδα έξω από μπαρ που απαγορεύει την είσοδο σε ξένους στη Γερμανία, (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 111, σελ. 51)

ΟΙ ΓΚΑΣΤΑΡΜΠΑΪΤΕΡ ΤΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΣ: ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Η κατεστραμμένη γερμανική κοινωνία πέτυχε με πολύ γοργούς ρυθμούς την ανοικοδόμηση μιας χώρας ηττημένης όχι μόνο πολεμικά, αλλά και ιδεολογικά. Ένας από τους βασικότερους παράγοντες ανόρθωσης της βιομηχανικής οικονομίας ήταν και εδώ η αύξηση του συνολικού εργατικού δυναμικού. Μέχρι το 1961, η Δυτική Γερμανία απορρόφησε περίπου δέκα εκατομμύρια Γερμανούς από την ανατολική πλευρά, χρησιμοποιώντας τους επίσης και ως ιδεολογικό όπλο στο ψυχροπολεμικό κλίμα, ενώ έπειτα άρχισε να προσελκύει πλέον εργάτες από τη μεσογειακή λεκάνη, με τη μορφή διακρατικών συμφωνιών. Αυτοί οι εργάτες εξυπηρετούσαν διττό σκοπό: αφενός να εργαστούν στη γερμανική βιομηχανία με όσο το δυνατόν λιγότερο εισόδημα, ώστε να αυξηθούν τα κέρδη και η παραγωγή, αφετέρου να χρησιμεύσουν ορισμένες φορές ως αντιστάθμισμα στις αξιώσεις των Γερμανών εργατών, παρέχοντας, παράλληλα, στους τελευταίους και τη δυνατότητα να αποδεσμευθούν από τις πιο επαχθείς εργασίες σε μια βιομηχανική μονάδα. Αυτή η κίνηση του γερμανικού (και όχι μόνο) κράτους δημιούργησε μια ασαφή και θολή εικόνα ταξικής οριοθέτησης, δίνοντας την εντύπωση στους Γερμανούς εργάτες πως αναβαθμίστηκε η ταξική τους θέση και στη Γερμανία. προκαλώντας έτσι μια γενικευμένη ευφορία στη γερμανική εργατική τάξη (8).

Τον Μάρτιο του 1960 υπογράφηκε και η ελληνογερμανική συμφωνία «Περὶ ἀπασχολήσεως Ἑλλήνων ἐργατῶν στὴ Γερμανία». Και στην περίπτωση της Γερμανίας, όπως και σε αυτή του Βελγίου, η γεωγραφική προέλευση των μεταναστών υπήρξε σχεδόν ίδια: ο μεγαλύτερος όγκος ήταν από την Ήπειρο, όπου η εκροή ήταν εντονότατη, από τη Μακεδονία, τη Θράκη, την Αττική και την Κρήτη. Μέχρι το 1974-75, οπότε ουσιαστικά θα αρχίσει η παλιννόστηση ενός μεγάλου αριθμού Ελλήνων της Γερμανίας, περίπου 624.000 Έλληνες εργάστηκαν στα γερμανικά εργοστάσια. Περί τα 300.000 άτομα επαναπατρίσθηκαν στην Ελλάδα μετά το 1975, αφενός λόγω της οικονομικής άνθησης στην ελληνική επικράτεια, αφετέρου λόγω της ύφεσης που έπληξε τη γερμανική και ευρωπαϊκή εν γένει οικονομία. Οι επαναπατρισθέντες συνήθως επέστρεφαν στους ιδιαίτερους τόπους καταγωγής τους, αντί να εγκαθίστανται στα αστικά κέντρα και να εργάζονται στη βιομηχανία ως ειδικευμένοι εργάτες λόγω της εμπειρίας τους. Τα αίτια φαίνεται να είναι λόγοι υγείας, εξαιτίας των εργατικών ατυχημάτων, καθώς και άλλοι επαγγελματικοί και οικογενειακοί λόγοι. Βέβαια, αρκετοί από αυτούς μετανάστευσαν εκ νέου προς τη Γερμανία, αδυνατώντας να προσαρμοστούν στις ελληνικές συνθήκες, αφού ο σχεδιασμός από ελληνικής πλευράς για την επανένταξή τους ήταν εξαιρετικά ελλιπής.

«Δούλεψε (σ.σ. ο σύζυγος) 3 χρόνια, αλλά το 1964 χτύπησε. Ήρθε παραμονές του Πάσχα, αλλά ήταν κουτσός [..] Έκατσε λίγες μέρες, όμως το πόδι του άρχισε να πρήζεται και έτρεχε νερό, που πήγαινε μες στο παπούτσι! Μου λέει: "Αφού το πόδι μου δεν είναι καλά, θα πάω πάλι πίσω.." Λέω κι εγώ: "Παίρνω τα παιδιά κι έρχομαι. Τρiα χρόνια ήσουν μόνος σου, τώρα που χτύπησες κιόλας δεν σ’ αφήνω μόνο σου».

Οι Έλληνες αποτέλεσαν την τέταρτη σε αριθμό εθνική κοινότητα στη Γερμανία, μετά τους Τούρκους, τους Γιουγκοσλάβους και τους Ιταλούς (9). Η Ομοσπονδιακή Γερμανία δέχτηκε τους περισσότερους Έλληνες μεταπολεμικούς μετανάστες, με ποσοστό 53% του συνόλου των Ελλήνων μεταπολεμικών μεταναστών και το 83%. του συνόλου των μετακινηθέντων ενδοευρωπαϊκά. Περίπου το 85% προερχόταν από αγροτικές περιοχές και στην πλειονότητά τους ήταν μεταξύ 18-35 ετών. Οι Έλληνες προτιμούσαν να εργάζονται στα μεγάλα εργοστάσια -αν και τις περισσότερες φορές δεν είχαν δυνατότητα επιλογής- συσπειρώνοντας έτσι και ενεργοποιώντας τα εθνικά δίκτυα αλληλεγγύης και επικοινωνίας, επιτυγχάνοντας ταυτόχρονα περισσότερες ώρες υπερωρίας, πλησιάζοντας έτσι ταχύτερα τον αρχικό τους στόχο, την αποταμίευση. Σχεδόν οι μισοί απασχολούντο στη μεταλλοβιομηχανία και την αυτοκινητοβιομηχανία. Γύρω στο 34% εργαζόταν στην υφασματοβιομηχανία, 17% στη χημική βιομηχανία, και οι υπόλοιποι στη βιομηχανία χάρτου, ελαστικών, κεραμικής, στα ορυχεία και στην οικοδομή. Η πλειοψηφία των γυναικών απασχολείτο στην κλωστοϋφαντουργία, στην επεξεργασία χάρτου, στην κεραμική καθώς επίσης και στα νοσοκομεία και σε διάφορες ιδιωτικές ή δημόσιες υπηρεσίες.

Αριστερά: Ελληνίδα εργάτρια στο εργοστάσιο της Φορντ στο Γκενκ στην περιοχή του Λιμβούργου, (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 111, σελ. 52)

Δεξιά: Το ανθρακωρυχείο του Μπέριγκεν στο Βέλγιο (αρχείο Fedechar), (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 111, σελ. 53)

Οι γερμανικές αρχές, προκειμένου να αποφύγουν τις υποχρεώσεις τους απέναντι στους μετανάστες εργάτες καθιστώντας τους αδύναμους μπροστά στους γερμανικούς νόμους, τους έδωσαν το προσωνύμιο «γκασταρμπάιτερ», που σημαίνει «φιλοξενούμενος εργάτης και το οποίο είχε αποκτήσει παράλληλα και ρατσιστική χροιά. Η εννοιολογική σημασία του όρου ενέχει έμμεσες αναφορές στον πτωχό, καθυστερημένο και υπανάπτυκτο τόπο καταγωγής των εργατών οι οποίοι, ως επί το πλείστον, προέρχονταν από τον νότο.

Η αποδυνάμωση της συνδικαλιστικής πίεσης επιτεύχθηκε μέσω της εναλλαγής των μεταναστών, καθιστώντας με τον τρόπο αυτό την παραμονή των γκασταρμπάιτερ προσωρινή και αδύναμη διαπραγματευτικά. Έτσι, οι ξένοι εργάτες παρέμεναν, ουσιαστικά, υποχείρια των γερμανικών επιχειρήσεων, ενώ το κράτος είχε τη δυνατότητα ανά πάσα στιγμή να τους εκδιώξει. Κατά τη διάρκεια της οικονομικής ύφεσης που έπληξε τη Γερμανία το 1966-67, ο αριθμός των ξένων εργατών που απελάθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες έφθασε τους 300.000, «ανακουφίζοντας» έτσι τη γερμανική οικονομία, σε μια προσπάθεια πρόληψης και των ενδεχόμενων κοινωνικών εντάσεων. Το τελευταίο δεν αποφεύχθηκε βέβαια, καθώς οι ρατσιστικές επιθέσεις τα δύο αυτά χρόνια εντάθηκαν και το νεοναζιστικό κόμμα (NPD) αύξησε τη δημοτικότητά του.

Τα 3/4 των μεταναστών διέμεναν στα νοτιοδυτικά της χώρας, με τη μεγαλύτερη συγκέντρωση να παρατηρείται στην περιοχή της Ρηνανίας-Βεστφαλίας, στη Βάδη-Βιρτεμβέργη και στη Βαυαρία. Ο τόπος εγκατάστασης των μεταναστών δεν παρέμεινε σταθερός, καθώς διακρίνονταν για τη γεωγραφική τους κινητικότητα, αν και κινούντο συνήθως στα πλαίσια των κρατιδίων αυτών Τα πρώτα έτη της παραμονής τους οι Έλληνες στεγάστηκαν, έναντι μικρού αντιτίμου, σε οικοτροφεία-κοινόβια, τα λεγόμενα χάιμ (αντίστοιχα των βελγικών παραγκών), συνήθως σε άθλιες συνθήκες, χωρίς θέρμανση και νερό, ενώ σε δωμάτια των δύο ατόμων συχνά διέμεναν τέσσερις. Αυτός ο τρόπος στέγασης συνέβαλλε στον έλεγχο και στην πειθαρχία των ξένων εργατών.

«Μόλις Βλέπουμε την παράγκα, αρχινάμε το κλάμα! «Να φύγουμε, να φύγουμε!», φωνάζαμε. Ήτανε χάλια! Το πάτωμα είχε μαύρο χώμα, σαν πίσσα. Εκεί μείναμε για ενάμιση χρόνο, αργότερα νοικιάσαμε ένα καλό σπίτι».

Χαρακτηριστικό της μεταναστευτικής εμπειρίας στη Γερμανία ήταν η απομάκρυνση των γυναικών από τους συντρόφους τους. Παρότι η γυναίκα μετανάστευε μαζί με τον σύζυγό της, πολλές φορές αναγκαζόταν να εργαστεί σε άλλη πόλη και να διαμένει στο τοπικό χάιμ, συναντώντας τον σύντροφό της μόνο τα σαββατοκύριακα. Επίσης, υπήρχαν περιπτώσεις στις οποίες οι ελληνικές ή και οι γερμανικές αρχές αρνούντο την έκδοση διαβατηρίου ή του εγγράφου αποδημίας στον σύζυγο, με αποτέλεσμα η γυναίκα, για σοβαρούς οικονομικούς ή άλλους λόγους, να αναγκάζεται να εκπατριστεί μόνη της, με την προοπτική της άμεσης επανασύνδεσης με τον άνδρα της. Οι εργοδότες, εξάλλου, προτιμούσαν πολλές φορές μετανάστριες, επειδή ελέγχονταν ευκολότερα, συνδικαλίζονταν δυσκολότερα και κατατάσσονταν στις κατώτερες μισθολογικές κλίμακες. Πάντως, με έννομους ή παράνομους τρόπους, σε γενικές γραμμές η ελληνική οικογένεια στη Γερμανία κατάφερνε να επανασυνδεθεί (το 1972 το 84% ήταν οικογενειάρχες). Το 1973 ο ελληνικής καταγωγής πληθυσμός της Γερμανίας αποτελείτο κατά 55% από άνδρες και κατά 45% από γυναίκες (10).

Δωμάτιο ανθρακωρύχου (αρχείο Fedechar), (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 111, σελ. 54)

«Πιο άνετα ένιωσα εδώ και από την πατρίδα μου. Και κατευθείαν παντρεύτηκα, βρήκα δουλειά, γεννήθηκαν τα παιδιά μας, πήγαν στα σχολεία, χωρίς πρόβλημα. Η ξενιτιά έχει τα κατά της, αλλά έχει και τα υπέρ».

Στις σκέψεις του κάθε μετανάστη βρίσκεται η γρήγορη αποταμίευση και η επιστροφή στην πατρίδα. Παρόλα αυτά, όλοι έχουν κατά νου πως η παραμονή στην ξενιτιά μπορεί να διαρκέσει περισσότερο απ’ ό,τι αρχικά υπολόγιζαν, ειδικά όταν η οικογένεια επανασυνδέεται και αποκτά απογόνους. Ωστόσο, η επιστροφή στην πατρίδα είναι πάντοτε το κύριο μέλημα.

Η μεταπολεμική μετανάστευση είχε τις περισσότερες παλιννοστήσεις από κάθε άλλη εποχή. Υπολογίζεται ότι κατά την περίοδο 1968-1977 περίπου 237.500 Έλληνες επέστρεψαν από τη Δυτική Ευρώπη, οι περισσότεροι από τη Γερμανία, ενώ μέχρι το 1980, συμπεριλαμβάνοντας την υπερπόντια μετανάστευση, ο αριθμός έφθασε τις 390.000 (11). Εντούτοις, δεν είναι λίγοι εκείνοι που είτε αποφάσισαν να παραμείνουν στο εξωτερικό είτε η συνεχής αναβολή τούς έφερε προ τετελεσμένων.

Η σύγκριση του βελγικού ή του γερμανικού κράτους πρόνοιας με το ελληνικό απογοήτευσε τους Έλληνες μετανάστες, ενώ η έλλειψη δομών του ελληνικού κράτους για τους παλλινοστούντες, σε συνδυασμό με τη γενικότερη αίσθηση εργασιακής και οικονομικής ανασφάλειας που επικρατούσε στην Ελλάδα τη δεκαετία του ’ 70 και του ’ 80, επιβράδυνε τις ενδεχόμενες διαδικασίες επαναπατρισμού. Επιπλέον, η προσαρμογή στον τρόπο ζωής της χώρας υποδοχής, τα φιλικά και συγγενικά δίκτυα, και η έλευση των παιδιών δεύτερης και τρίτης γενιάς, έχουν κάνει πολλούς μετανάστες να λησμονήσουν τα δύσκολα χρόνια στην ξενιτιά και την επιθυμία επιστροφής. Ωστόσο, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη πως διακαής πόθος της πλειονότητας των μεταναστών, περισσότερο για συναισθηματικούς παρά για πραγματιστικούς λόγους, είναι να επιστρέφουν στην πατρίδα τους.

01. Όλες οι συνεντεύξεις πραγματοποιήθηκαν από τον συγγραφέα του άρθρου και τη Μαρία Δερμιτζάκη.

02. Μ. Κόντου, «Πρόγραμμα ερευνών αποδημίας-παλιννόστησης του ελληνικού πληθυσμού», τ. 1, στο Τα αίτια της μεταπολεμικής μετανάστευσης, Γενική Γραμματεία Απόδημου Ελληνισμού, Αθήνα 1990, σ. 13.

03. Γ. Ξ. Ματζουράνης, Έλληνες εργάτες στη Γερμανία, εκδ. Gutenberg, Αθήνα 1974, σ. 48.

04. Λίνα Βεντούρα, Μετανάστευση και Εθνος: Μετασχηματισμοί στις συλλογικότητες και στις κοινωνικές Θέσεις, Εταιρεία Μελέτης Νέου Ελληνισμού, Αθήνα 1994, σ. 73.

05. Λίνα Βεντούρα, Έλληνες μετανάστες στο Βέλγιο, εκδ. Νεφέλη, Αθήνα 1999, σ. 259-261.

08. Andrei Markovits, Samantha Kazarinov: «CLΑSS CΟΝFLΙCΤ, CAPITALISM AND SOCIAL DEMΟCRΑCΥ: ΤΗΕ CΑSΕ ΟF MIGRANT WΟRΚΕRS ΙΝ ΤΗΕ FΕDΕRΑL RΕPUBLIC OF GΕRΜΑΝΥ», Cοmparative Politics, Vol. 10, No3, 1978, σ. 387.

09. ΑhΙ Gerhard: «GRΕΕΚ WΟRΚΕRS ΙΝ GΕRΜΑΝΥ», Ηellenic Αmerican Society, vol 2, 1975, σ. 23.

10.Γ.Ξ. Ματζουράνης, Τα παιδιά του νότου: Μας λένε γκασταρμπάιτερ και στην πατρίδα Γερμανούς, εκδ. Gutenberg, Αθήνα 1990, σ. 13.

11. Αλέξανδρος Κιτρόεφ, «Η μεταπολεμική μετανάστευση», στο Έλληνες στη Διασπορά 15ος21ος αιώνας, Βουλή των Ελλήνων, Αθήνα 2006, σ. 88-90.

01. Λίνα Βεντούρα: ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΣΤΟ ΒΕΛΓΙΟ, εκδ. Νεφέλη, Α8ήνα 1999.

02. Λίνα Βεντούρα: ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ ΚΑΙ ΕΘΝΟΣ: ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΣΤΙΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ, Εταιρεία Μελέτης Νέου Ελληνισμού, Αθήνα 1994.

03. ΑhΙ Gerhard: «GRΕΕΚ WΟRΚΕRS ΙΝ GΕRΜΑΝΥ», Ηellenic Αmerican Society, vol 2, 1975, σ. 23-30.

04. Αλέξανδρος Κιτρόεφ: ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ», στο Έλληνες στη Διασπορά 15ος-21ος αιώνας, Βουλή των Ελλήνων, Αθήνα 2006.

05. Μ. Κόντου: «ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΡΕΥΝΩΝ ΑΠΟΔΗΜΙΑΣ -ΠΑΛΙΝΝΟΣΤΗΣΗΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝ1ΚΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ», τ. Ι, στο Τα αίτια της μεταπολεμικής μετανάστευσης, Γενική Γραμματεία Απόδημου Ελληνισμού, Αθήνα 1990.

06. Γ Ξ. Ματζουράνης: ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΡΓΑΤΕΣ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ, εκδ. Gutenberg, Αθήνα 1974.

07. Ξ. Ματζουράνης: ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ: ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΓΚΑΣΤΑΡΜΠΑΙΤΕΡ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ, εκδ. Gutenberg, Αθήνα 1990.

Η ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ (ΕΛΛΗΝΑΣ/ΑΝΘΕΛΛΗΝΑΣ vs ΑΝΘΡΩΠΟΣ/ΑΠΑΝΘΡΩΠΟΣ)

ΝΕΟ-ΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΑΤΕΣ

ΠΡΟΣΟΧΗ: Στο τέλος κάθε σελίδας του Ανώνυμου Απολογητή θα παρουσιάζονται νεοπαγανιστικές και αθεϊστών (δήθεν ελληνιστών) απάτες που έχουν σχέση με το θέμα της σελίδας. Αυτές οι απάτες δεν έχουν σκοπό να βάλουν τα περιοδικά στα οποία εμφανίζονται τα νεοπαγανιστικά ψεύδη, εφόσον ούτως ή άλλως παγανιστές συγγράφουν σε διάφορα ανυποψίαστα εξ αυτών και αυτά δεν εκφράζονται από τις απόψεις των αρθρογράφων, αλλά σκοπό έχουν:

1. να καταδείξουν τον κρυφοπαγανιστή αρθρογράφο ώστε να γίνει γνωστός και

2. είτε ο κάθε ενδιαφερόμενος που αναγιγνώσκει εκ νέου άρθρα του να θέτει τον εαυτό του εν εγρήγορση και να ελέγχει θαρρετά τα ψεύδη του κρυφοπαγανιστή (δήθεν ελληνιστή), αν είναι μελετημένος και έχει πρόσβαση σε πρωτογενή βιβλιογραφία

3. είτε εάν δεν έχει πρόσβαση σε βιβλιογραφία, να μην δείχνει πλέον εμπιστοσύνη στον αρθογράφο εφόσον γνωρίζει πως εκφράζει ψεύδη για να σπιλώσει τον Χριστιανισμό υποστηρίζοντας θέσεις παγανισμού, που όμως δεν είναι σχεδόν ποτέ ξεκάθαρες, αλλά που παρουσιάζονται ως «ελληνικές» μιας και η πλειοψηφία των νεοπαγανιστών ντρέπεται να ομολογήσει δημοσίως την θρησκεία που ακολουθεί και προτιμά να καμουφλάρεται με κάτι οικοιότερο, τον πατριωτισμό, που όμως αρρωστημένα έχει μετατραπεί σε ένα παγανιστικό εθνικισμό.

ΕΞΑΙΡΕΣΗ: εξαιρούνται τα προσωπικά βιβλία του κρυφοπαγανιστή αθρογράφου ή τα έντυπα με καθαρά νεοπαγανιστικό προσανατολισμό, ανάμεσα στα τόσα που κυκλοφορούν στην Ελλάδα.

Κεντρική σελίδα με νέο-παγανιστικές απάτες

«ΕΘΝΙΚΗ ΕΟΡΤΗ» ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ Η ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΗΣ Μ. ΑΣΙΑΣ

(Κατά: Ελευθερίου Κίμωνα, περιοδικό Δαυλός, τεύχος 281, σελίδα 18838)

Το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως εκδίδει κάθε χρόνο το «Ημερολόγιον του Οικουμενικού Πατριαρχείου», στο οποίο αναφέρονται όλα τα θέματα που το αφορούν (τυπολογικά, διοικητικά κ.λπ.). Στο φετεινό (2005) πατριαρχικό «Ημερολόγιον» (όπως και των προηγουμένων ετών), στη σελίδα που καταγράφονται οι «εθνικές εορτές» του, σαν τέτοιες αναφέρονται -όχι οι ελληνικές, αλλά- οι τουρκικές. (Πηγή: Ελευθέριος Κίμωνας, περιοδικό Δαυλός, τεύχος 281, σελίδα 18838)

Μυθοπλάστης: Ελευθερίου Κίμων

Απάντηση: Εδώ

ΟΙ ΓΡΑΙΚΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

(Κατά: Ευάγγελου Μπεξή, περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 29, σελίδα 2)

Χτυπούσε άσχημα και καταγγελτικά στα που η ελληνική ψυχή, η ελευθερία που «εκεί μέσα κατοικούσε», ξύπνησε από τα παιδιά της, τους Έλληνες, όχι τους Ρωμιούς, όχι τους Γραικούς ή τους Greeks, αλλά τους Έλληνες…(Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 29, Εκδοτικό σημείωμα, Ευάγγελος Μπεξής, εκδότης και αρχαιολόγος , σελίδα 2)

Μυθοπλάστης: Ευάγγελος Μπεξής, εκδότης Ιχώρ και αρχαιολόγος (Εκδόσεις Εύανδρος και Επιστημονική Εστία)

Απάντηση: Εδώ

ΙΗΣΟΥΣ: ΚΗΡΥΚΑΣ ΜΙΣΟΥΣ, ΔΙΧΑΣΜΟΥ & ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

(Κάτ: Ίωνα Δημόφιλου, Ηλεκτρολόγου - Μηχανολόγου Ε.Μ.Π., π. Δαυλός, τεύχος 272 - 273, σελ. 17909)

«Ιησούς: Κήρυκας μίσους, διχασμού και ανθελληνισμού, αποκάλυψη του ρόλου του από τα ίδια τα ευαγγέλια» (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 272 - 273, εξώφυλλο)

Μυθοπλάστης: Ίων Δημόφιλος

Απάντηση: Εδώ

Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΝΟΘΕΥΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΥΛΗ

(Κατά: Παναγιώτη Μαρίνη, «Η Αρχαιοελληνική Παράδοση στην Τρίτη Χιλιετία», Πολεμικό Μουσείο, 23-24/01/1999)

Υπάρχει φυλετική συνέχεια στον ελληνισμό και ουδείς το αμφισβητεί. Στο επόμενο τεύχος του ’ Ελληνικού Πανθέου’ το αποδεικνύω με την μέθοδο της κρανιομετρίας. Κινδυνεύουμε από τις επιμειξίες που επιτρέπουν οι Χριστιανοί. Η Ορθοδοξία φταίει για τη νόθευση της φυλής. Ευλογεί τους γάμους με Βουλγάρες και Αλβανούς. Σε λίγο θα χάσουμε τον νομό Έβρου από τις επιμειξίες. Οι Βούλγαροι θα μας πάρουν την Αλεξανδρούπολη (Πηγή: Ελευθεροτυπία, 7/2/1999)

Μυθοπλάστης: Παναγιώτης Μαρίνης

Απάντηση: Εδώ

ΜΑΡΙΟΣ ΒΕΡΕΤΤΑΣ: ΕΙΜΑΙ «ΕΛΛΗΝΑΣ»

(Κατά: Μάριου Βερέττα, Βιβλίο η Αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, σσ. 64 - 66)

Από την μια μεριά, λοιπόν, ο έρωτας της Φύσης και της ζωής κι από την άλλη, οι στρατιές των θυμάτων τω εχθρών προς τη Φύση και τη ζωή εξουσιαστικών ιδεοληψιών.

Ανάμεσά τους κι εγώ, ο ταλαίπωρος άνθρωπος του θριάμβου της Εποχής του Σκότους. Τι να κάνω; Να σβήσω το λυχνάρι της προοπτικής του εξανθρωπισμού και να συμβάλω με τη σιωπηλή μου συγκατάθεση στη διαιώνιση του σκοτεινού θριάμβου; Ή σαν τους φίλους μου τα δέντρα να στραφώ προς τον ζωοδότη Ήλιο, να βγάλω ρίζες, να απλώσω φύλλα, να δέσω κλαριά, να αποδώσω καρπούς και ηδονικά να σμίξω με τα άλλα δέντρα για να υφάνουμε όλα μαζί το νέο καταπράσινο ευωδιαστό μανδύα της Μάνας Γης;

Είμαι Έλληνας. Η πολιτισμική κληρονομιά των προγόνων μου δεν χάθηκε. Υπάρχει. Η επιλογή είναι δική μου, Ή την αποκυρρήσω και παραμένω σκυφτό, φοβισμένο ανθρωπάκι, έρμαιο των ιδεοληψιών των εγκληματιών που παριστάνουν τους ισχυρούς του κόσμου ή την αποδέχομαι και ξαναγίνομαι Έλληνας με όλη την σημασία της λέξης, λάτρης της πατρίδας του κάλλους, της σοφίας και της άμεσης δημοκρατίας. Με μια λέξη ʼνθρωπος!.(Πηγή: Η αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, Ρ. Αναστασάκης, Μ. Βερέττας, Μ. Δημόπουλος, Μ. Καλόπουλος. Μ. Κιουλαφά, Π. Μαρίνης, Χ. Μήνη, Στ. Μυτιληναίος, Γ. Σπυρόπουλος, Ο. Τουτουνζή, Γ. Τσαγκρινός, Εισαγωγή Εύα Αυλίδου, Εκδόσεις Αρχέτυπο, Έκδοση Α΄ Απρίλιος 2002, Θεσσαλονίκη, σσ. 64 - 65)

Διότι μόνο με την αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής θρησκεία θα μπορεί και πάλι ο Νεοέλληνας να λέγεται Έλληνας και μόνον έτσι θα πάψει να είναι ελληνόφωνος Ρωμιός.

Εάν το θέλει φυσικά...(Πηγή: ό.π., σελίδα 67)

Διότι ή Έλλην θα είναι κανείς και θα αντλεί εμνεύσεις από το πολιτισμικό πρότυπο της Αρχαίας Ελληνικής Παράδοσης, ή Ρωμιός θα παραμένει -έστω και ελληνόφωνος-αλλά εμπλεγμένος στα αβυσσαλέα σκοτάδια του Μεσαίωνα.( Πηγή: ό.π., σελίδα 66)

Μυθοπλάστης: Μάριος Βερέττας

Απάντηση: Αν και ο Μάριος Βερέττας είναι ο πλέον συμπαθής νεοπαγανιστής εις τον γράφοντα, εντούτοις... ας δει ο καθείς πόσο ο πρώτος θέλει και νιώθει Έλληνας, σύμφωνα με τους ορισμούς που ο ίδιος δίδει, και πόσο δεν θέλει να «σβήσει το λυχνάρι της προοπτικής του εξανθρωπισμού και να συμβάλει με τη σιωπηλή μου συγκατάθεση στη διαιώνιση του σκοτεινού θριάμβου» και δεν «την αποκυρρήσει και (δεν) παραμένει σκυφτό, φοβισμένο ανθρωπάκι, έρμαιο των ιδεοληψιών των εγκληματιών που παριστάνουν τους ισχυρούς του κόσμου» μα ούτε παραμένει «Ρωμιός -έστω και ελληνόφωνος-... εμπλεγμένος στα αβυσσαλέα σκοτάδια του Μεσαίωνα» αρνούμενος πολλές φορές τηλεοπτικά & δημόσια όσα πρεσβεύει ο ίδιος εις τις νεοπαγανιστικές του συγγραφικές διακηρύξεις:

Βίντεο 1: Μέγεθος 32 Kb Διάρκεια 34΄΄. Ο Βερέττας διατείνεται ως άθεος

Βίντεο 2: Μέγεθος 25Kb Διάρκεια 11΄΄. Ο Βερέτας διατείνεται ως άπιστος

Βίντεο 3: Μέγεθος 140Kb Διάρκεια 57΄΄. Ο Βερέττας διατείνεται ως πιστός μόνο της Α.Ε.Κ., ενώ δέχεται πλήγματα από τους παρευρισκομένους ότι: α πρέπει κάπου να πιστεύει, από τον καθ. παν. Παύλο Σακκά β. πιστεύει φανατικά πως δεν πιστεύει, από τον καθ. παν.

Βίντεο 4: Μέγεθος 79Kb: Διάρκεια 34΄΄: Ο Βερέττας διατείνεται πως δεν προσεύχεται πουθενά, ενώ ο καθ. ψυχιατρικής τον παρατηρεί πως πίστεψε ότι θα γίνει καλά.

Βίντεο 5: Μέγεθος 36Kb: Διάρκεια 11΄΄: Ο Βερέττας διατείνεται πως δεν είμαστε όλοι τρελοί (πιστοί) σε αυτόν τον τόπο, υπάρχουν και άθεοι και λογικοί και ορθολογιστές... (Πηγή Βίντεο: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Εκπομπή «Οι Πύλες του Ανεξήγητου», Θέμα: Η δύναμη της προσευχής εις την ζωή μας, Νοέμβριος 2004)

Φανταστείτε να βρισκόταν και υπό το κράτος των διωγμών κατά των Χριστιανών τι μάρτυς των αρχαίων θεών θα ήτο ο Μάριος Βερέττας. Αυτή είναι και η απόδειξη της ψευτοθρησκείας τους.

Η ΑΡΧΑΙΑ [ΕΛΛΗΝΙΚΗ] ΨΥΧΗ ΖΕΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ (DNA) ΑΘΕΛΗΤΑ ΚΡΥΜΜΕΝΗ

(Κατά: Περιοδικού Απολλώνειο Φως, τεύχος 40, εξώφυλλο)

(Κατά: Μιχάλη Μιχελή, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 27, άρθρο «Πραξιτέλης, ο άνθρωπος που είδε τους θεούς», σσ. 47-48)

(Κατά: Περιοδικού Δαυλός, τεύχος 174, εξώφυλλο)

Αριστερά: Η αρχαία ψυχή ζει μέσα μας αθέλητα κρυμμένη. [Παρουσιάζονται δίπλα - δίπλα εξωτερικές ομοιότητες μεταξύ ενός ηθοποιού και του αγάλματος του Ποσειδώνα, ενός βουκόλου και του Απόλλωνα και άνωθι μεταξύ ενός νεανία και ενός άλλου αγάλματος προς απόδειξη της αρχαίας ψυχής που ζει μέσα μας] (Πηγή: Απολλώνειο Φως, τεύχος 40, εξώφυλλο)

Μέσο: Ο νεαρός της φωτογραφίας είναι ο κύριος Ζαφειρόπουλος Νικόλαος, σημερινός επίτιμος πρόεδρος της ελληνικής κωπηλατικής ομοσπονδίας. Την εποχή εκείνη σπούδασε στο 3ο έτος της ιατρικής, ενώ παράλληλα ασχολούνταν με τον αθλητισμό στον Ηρακλή -στο βόλεϊ, το μπάσκετ, και την δισκοβολία. Αργότερα, ασχολήθηκε με το άθλημα της κωπηλασίας. Η φωτογραφία αυτή, πριν 60 έτη περίπου, έκανε το γύρο της Ευρώπης, διαφημίζοντας έτσι την καταπληκτική ομοιότητα δύο Ελλήνων π, που απέχουν ο ένας από τον άλλο περίπου 2.400 χρόνια. Χαρακτηριστικά, όπως μας είπε ο ίδιος ο κύριος Ζαφειρόπουλος (ο οποίος σήμερα κατοικεί στην Θεσσαλονίκη), η φωτογραφία αυτή του στοίχισε το πτυχίο της ιατρικής, διότι έκτοτε σταμάτησε τις σπουδές του! Σε εμάς, όμως και στην ιστορία έδωσε την ευκαιρία για αυτό το φωτογραφικό ντοκουμέντο, παραδίδοντας στις επόμενες γενεές ένα εντυπωσιακό στοιχείο σύγκρισης μεταξύ Ελλήνων (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 27, άρθρο «Πραξιτέλης, ο άνθρωπος που είδε τους θεούς», Μιχάλης Μιχελής, σσ. 47-48)

Δεξιά: Η Κλεοπάτρα «αναστημένη με λέιζερ». Όμοια με τις σημερινές Ελληνίδες (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 174, εξώφυλλο)

Μυθοπλάστες: Απολλώνειο Φως, Δαυλός και Μιχάλης Μιχελής, περιοδικό Ιχώρ

Απάντηση: Εδώ

Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΦΥΛΗ, ΓΕΝΟΣ, ΕΙΝΑΙ ΕΙΔΟΣ

(Κατά: Ιωάννη Φουράκη, Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Εξωγήινες αϋπνίες - Χειμώνας 2003)

(Κατά: Γεωργίου Καπορδίνη, Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Εξωγήινες αϋπνίες - Χειμώνας 2003)

(Κατά: Αποστόλη Αντωνάκη, Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Εξωγήινες αϋπνίες - Χειμώνας 2003)

Βίντεο. Μέγεθος 148 Kb - Διάρκεια: Ο Έλληνας, ο Έλληνας κατ’ εμένα δεν είναι άνθρωπος, δεν είναι φυλή, δεν είναι γένος, είναι είδος... ο Έλληνας είναι είδος, τώρα αν θέλετε να μπούμε σε αυτή την....[Ιωάννης Φουράκης]

- Έχει διαφορετικό Dna [Βλάσης Μπονάτσος]

-Ούτε και αυτό [Φουράκης]

-Απλά να πούμε εδώ στην Αννίτα και στο κοινό που μας ακούει... για τον κύριο Φουράκη, ότι έχει σημαντικό έργο μεγάλο, σε συμπληρώνω ένα λεπτό, έχει πάρει στο παρελθόν, που λέγαμε πριν 20 χρόνια κ.λ.π., ακραίες θέσεις..., γι’ αυτά που λέμε τώρα και σήμερα το μεγάλο ποσοστό από αυτά που έχει καταγράψει ε-πα--λη-θεύ-ε-ται [Γιώργος Καπορδίνης]

-Και μια από τις πιο μεγάλες μαρτυρίες του είναι η άποψη ότι έχουν γεννηθεί με συγκεκριμένη ημερομηνία αγόρια και κορίτσια, που μανιωδώς ψάχνουν να τα εντοπίσουν, και αυτή η θεωρία είναι πολύ χρήσιμο... [Αποστόλης Αντωνάκης] (Πηγή: Ιωάννης Φουράκης, Συγγραφέας, Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Εξωγήινες αϋπνίες - Χειμώνας 2003)

Μέσο: Γιώργος Καρποδίνης, Ραδιοφωνικός παραγωγός (Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Οι Πύλες του Ανεξήγητου, 19/11/2005)

Δεξιά: Αποστόλης Αντωνάκης, Δημοσιογράφος (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Οι Πύλες του Ανεξήγητου, 30/10/2005)

Μυθοπλάστες: Ιωάννης Φουράκης, Γεώργιος Καρποδίνης, Αποστόλης Αντωνάκης

Απάντηση: Εδώ

ΕΛΛΗΝΙΚΟ DNA, ΥΨΗΛΟΣ ΔΕΙΚΤΗΣ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗΣ

(Κατά: Γεώργιου Πάλμου, Ερευνητή, Εξωγήινες αϋπνίες - Χειμώνας 2003)

Βίντεο 01, Μέγεθος: 205Kb - Διάρκεια: 1΄ 19΄΄ Ο Γ. Γκιόλβας υποστηρίζει πως εξωγήινοι έφτιαξαν τον Αδάμ και την Εύα και πως αυτοί οι δύο έσωσαν την φυλή του Ιούδα. Ο Γιώργος Πάλμος δηλώνει πως οι Έλληνες έχουν διαφορετικό DNA με τρία γονίδια που είναι υψηλός δείκτης νοημοσύνης. (Πηγή: Γεώργιος Πάλμος, Ερευνητής, Εξωγήινες αϋπνίες - Χειμώνας 2003)

Μυθοπλάστης: Γεώργιος Πάλμος

Απάντηση: Εδώ

ΙΣΧΥΡΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ DNA ΚΟΥΒΑΛΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ ΜΝΗΜΗ

(Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 63-64, Δια-δικτυακά, σσ. 6 -7)

Οι αποκαλύψεις έρευνας για το DNA.

Μια σειρά ερευνών που σαν σκοπό είχαν αφ’ ενός να προσδιορίσουν την γενετική καθαρότητα των φυλών της Μεσογειακής Ευρώπης συμπεριλαμβανομένης της Μικράς Ασίας και αφ’ ετέρου να χαρτογραφήσουν τυχόν γενετικές ομοιότητες ανάμεσα σε πληθυσμούς διαφορετικών χωρών πραγματοποιήθηκε από σειρά ευρωπαίων και Αμερικανών ερευνητών υπό την εποπτεία του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ των ΗΠΑ, την ερευνητική ομάδα του καθηγητή του ΑΠΘ κυρίου Κωνστανίνου Τριανταφυλλίδη και το πανεπιστήμιο της Παβίας στην Ιταλία. Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι το DNA των Ελλήνων, το οποίο ανήκει στην λευκή φυλή (καυκάσια όπως αναφέρεται στην διεθνής ορολογία), είναι σε ποσοστό 99,5% καθαρό και ανεπηρέαστο από επιμιξίες, πράγμα ιδιαιτέρως εντυπωσιακό αν αναλογισθεί κανείς ότι τα 400 χρόνια της Τουρκοκρατίας και το γεγονός ότι η Ελλάδα αποτελεί σταυροδρόμι που ενώνει τρεις Ηπείρους και ως εκ τούτου λαμβάνουν χώρα σε έντονες διαδικασίες γενετικών ζυμώσεων. Αν μάλιστα σε αυτά προστεθούν και τα αποτελέσματα παλαιότερων μελετών που υποστηρίζουν την γενετική και φυλετική συνέχεια των Ελλήνων από την αρχαιότητα έως σήμερα, τότε μιλάμε για ένα πολύ ανθεκτικό και ισχυρό ελληνικό γονιδίωμα. Το δεύτερο σκέλος της έρευνας επιφύλασσε εξίσου συναρπαστικά αποτελέσματα. Η μελέτη του γενετικού υλικού των πληθυσμών διαφόρων χωρών έδειξε αυτό που στα αποτελέσματα της έρευνας αναφέρεται σαν μετάδοση του ελληνικού γεννητικού κώδικα από τα νεολιθικά κιόλας χρόνια στην Ευρώπη και στην Μικρά Ασία, με μεγαλύτερα ποσοστά στην Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία και την Τουρκία! Ειδικά δε για τη Νότια Ιταλία, την λεγόμενη Μεγάλη Ελλάδα, το 20% των κατοίκων της έχουν ακόμη και σήμερα, 2500 χρόνια από την εποχή που αυτές οι περιοχές ήταν ελληνικές αποικίες, το ίδιο γεννητικό υλικό με τους Έλληνες και ειδικά εκείνου της Πελοποννήσου. Εκτός όμως από την Πελοπόννησο τόσο η περιοχή της Θεσσαλίας όσο και αυτή της Κεντρικής Μακεδονίας υπήρξε εστία αποικισμού πολλών περιοχών προς βορρά (κοιλάδα Αξιού, Δούναβης και βόρειες περιοχές) στις οποίες μετοίκησαν ελληνικά φύλλα. Από τα ανωτέρω στοιχεία γίνεται κατανοητό το πόσο βαθιές χρονικά είναι οι ρίζες των Ελλήνων, πόσο καταλυτικά επηρέασαν οι ελληνικοί αποικισμοί την ευρωπαϊκή ήπειρο αλλά και πόσο ξεχωριστό και ισχυρό είναι το DNA του ελληνικού έθνους, το οποίο κουβαλάει μέσα του την πολιτισμική μνήμη του έθνους, ενώ εξασφαλίζει παράλληλα την άρρηκτη συνέχεια των Ελλήνων στο χρόνο. (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 63-64, Δια-δικτυακά, σσ. 6 -7)

Μυθοπλάστης: Περιοδικό Ιχώρ

Απάντηση: Εδώ

ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΞΩΓΗΙΝΟΙ & ΜΕΤΡΙΟΙ ΑΠΙΣΤΟΙ ΑΝΘΕΛΛΗΝΕΣ

(Κατά: Δημητρίου Ιατρόπουλου, περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 52, σελίδα 28)

Όμως εμείς οφείλουμε να ελπίζουμε. Και να αγωνιζόμαστε, αν μη τι άλλο, τουλάχιστον να μείνει η ελπίδα ζωντανή. Η ελπίδα μας να ξαναβρεί αυτός ο τόπος την χαμένη του ταυτότητα και πολλά άλλα μαζί μ’ αυτήν: Την χαμένη του αξιοπρέπεια, ιστορία, μνήμη, οργάνωση, πνευματική υγεία, κοινωνική δομή, ιδιωτική πρωτοβουλία και δημόσια ηθική, μέσα στα πολλά χαμένα είδη ζωής και στοχασμού και ιδεώδη.

Και επειδή πολλοί πια είναι οι Συνέλληνες, που όλο και περισσότερο πυκνώνουν τις τάξεις εκείνης της αντίληψης που θεωρεί εμάς τους Έλληνες ως αστρικά προερχόμενους με ηγετικό ρόλο στη διανομή της πληροφορίας πάνω στον πλανήτη Γη, θεωρώ ξεχωριστά σημαντικό για την παρέα μας να σας παρουσιάσω σήμερα, ως πρώτο πόνημα του καινούργιου χρόνου, ένα ποιητικό εδάφιο απ’ το βιβλίο μου, την «ΤΡΙΜΥΘΙΑ», που κυκλοφόρησε τον περασμένο μήνα και τόσα οφείλει -όπως και ‘γω φυσικά- σ’ εσάς, για την άμεση επιτυχία που συνάντησε, παρά την απόπειρα της γνωστής Συνωμοσίας των Μετρίων (και ανθελλήνων θα πρόσθετα πλέον...) να το μπλοκάρουν.

Είναι η στιγμή που ο ήρωας του έργου ανεβαίνει πάνω σ’ ένα μονόλιθο και απευθύνεται στην τεράστια ομάδα των παράξενων φίλων του σε μια συνάντηση στο ξέφωτο ενός ιερού δάσους. Και τότε μίλησε Αυτός.. - Ποιος μοίρασε τα βότσαλα με τα ονόματα στην μεγάλη αμμουδιά, την ώρα πού έσμιξε ο αχάτης με τον αλεξανδρίτη; - Ποιος έσπρωξε τα κύματα στην άκρη της θάλασσας και τ’ ακούμπησε πάνω στα βράχια να στεγνώσουν; - Εμείς δεν είμαστε οι αντιπρόσωποι του Ωρίωνα, του Βέγα, του Αρκτούρου; - Εμείς δεν ήρθαμε απ’ τον Σείριο, τον Μονόκερω, τους τόσους Άλφα; (Πηγή: Δημήτριος Ιατρόπουλος, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 52, λόγου χάριν, σελίδα 28)

Μυθοπλάστης: Δημήτριος Ιατρόπουλος

Απάντηση: Εδώ

ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΣΥΓΚΡΙΤΟΙ «ΣΕ ΟΛΑ», ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΙ ΜΠΟΥΜΠΟΥΝΕΣ

(Κατά: Γεωργίου Τσαγκρινού, Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Οι πύλες του Ανεξήγητου, 18/02/2006)

Βίντεο, Μέγεθος: 55Kb - Διάρκεια: 1΄ 19΄΄. Να πω για ακόμη μια φορά, δεν είναι δυνατόν αυτοί οι αρχαίοι πρόγονοι να είναι, ασύγκριτοι στα μαθηματικά, αξεπέραστοι στις επιστήμες, ασύγκριτοι στις τέχνες και να είναι στα θρησκευτικά μπουμπούνες, δεν γίνεται. (Γεώργιος Τσαγκρινός)

-Μάλιστα (Δημοσιογράφος). (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Οι Πύλες του Ανεξήγητου, θέμα «Τα μυστικά των αρχαίων» 18/02/2006)

Μυθοπλάστης: Γεώργιος Τσαγκρινός

Απάντηση: Εδώ

ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ .... ΕΘΝΙΚΟΙ

(Κατά: Βλάση Ρασσιά, «Πόσο Έλληνες είμαστε;» Συνέδριο «Η Αρχαιοελληνική Παράδοση Στην 3η Χιλιετία», Αθήναι, Αίθουσα Εκδηλώσεων Πολεμικού Μουσείου, 24. 1. 1999, http://www.rassias.gr/9005.html)

(Κατά: ΥΣΕΕ)

«...τους πραγματικούς Έλληνες, δηλαδή τους εθνικούς,» (Πηγή: Πόσο Έλληνες είμαστε; Ομιλία του Βλ. Ρασσιά στο Συνέδριο «Η Αρχαιοελληνική Παράδοση Στην 3η Χιλιετία», Αθήναι, Αίθουσα Εκδηλώσεων Πολεμικού Μουσείου, 24. 1. 1999, http://www.rassias.gr/9005.html, αποθηκεμένη εδώ)

Το Υ.Σ.Ε.Ε., ιδρύθηκε τον Ιούνιο του «1997» με σκοπό την ηθική και φυσική υποστήριξη, αλλά και παλινόρθωση της Εθνικής Πολυθεϊστικής, Ελληνικής Παραδόσεως, Θρησκείας και Καθημερινού Τρόπου στην σύγχρονη Ελληνική κοινωνία η οποία καταδυναστεύεται από την Χριστιανική Ορθόδοξη Εκκλησία και από έναν αδιάλλακτο Βυζαντινισμό ο οποίος καταστρέφει πνευματικά τους νεοέλληνες με δεισιδαιμονία, σκοταδισμό, θεομανία και σαφή απέχθεια για την ανθρώπινη ελευθεροπρέπεια, η οποία ωστόσο απετέλεσε το υπ’ αριθμόν ένα βιοτικό πρόταγμα των πολυθεϊστικών πραγματικών Ελλήνων προγόνων μας. (Πηγή: Υ.Σ.Ε.Ε.)

Μυθοπλάστης: Βλάσης Ρασσιάς & ΥΣΕΕ

Απάντηση: Εδώ

ΤΟ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΒΡΑΪΚΟ ΠΑΣΧΑ

(Κατά: Κίμωνα Ελευθερίου, π. Δαυλός, τεύχος 280, σσ.18657-18665)

ΤΟ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΒΡΑΪΚΟ ΠΑΣΧΑ

Σταχυολόγηση στοιχείων μίσους και ακραίου φασισμού-ρατσισμού

Όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα οι Έλληνες ακούν στους ναούς τους ιερείς να ψάλλουν ύμνους, που εκθειάζουν κάθε τι το εβραϊκό, ενώ παράλληλα εξαπολύουν απειλές εναντίον όλων των άλλων λαών, ειδικότερα δε εναντίον ημών, των Ελλήνων. Οι σύγχρονοι Έλληνες, αποπροσανατολισμένοι από την επί 17 αιώνες συνεχή χριστιανική παντοδυναμία, θεωρούν επί πλέον ότι «το Πάσχα είναι ελληνική γιορτή». Το Πάσχα ήταν και είναι σημαντικότατη εβραϊκή γιορτή, που δεν έχει καμιά σχέση με την Ελλάδα και την παράδοση μας. Δεν πρόκειται περί γιορτής αγάπης, όπως προπαγανδίζεται, αλλά περί γιορτής εβραϊκού μίσους, ρατσισμού κι απειλών εναντίον οποιουδήποτε μη εβραϊκού.

Αποσπάσματα από λειτουργικά βιβλία της Εκκλησίας, που διαβάζονται στις εκκλησίες της Ελλάδος και αναθεματίζουν ή καθυβρίζουν τους Έλληνες και το Ελληνικό Πνεύμα, ενώ παράλληλα εξυμνούν τον Εβραϊσμό, έχουν και στο παρελθόν παρουσιασθεί πολλές φορές στις στήλες του «Δαυλού (βλ. τ. 191,192, 224-225, 247). Ειδικότερα στο «Τριώδιο», που διαβάζεται στις εκκλησίες όλη την περίοδο τής Σαρακοστής, περιέχονται πολλές ύβρεις, κατάρες, συκοφαντίες και απαράδεκτοι αναθεματισμοί κατά του Ελληνικού Πολιτισμού (βλ. «Δ», τ. 192).

ΜΙΑ ΑΠΟΤΡΟΠΑΙΗ «ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ» ΚΕΙΜΕΝΩΝ

Το παρόν άρθρο θα εστιασθεί στην τελευταία προ του Πάσχα «Μεγάλη Εβδομάδα», δηλ. από την Κυριακή των Βαΐων μέχρι το Μεγάλο Σάββατο. Επιλέξαμε και σάς παρουσιάζουμε μόνο τα αποσπάσματα, που διαβάζονται στους ελληνικούς ναούς. Εντύπωση προκαλεί ή κατ’ επανάληψη υμνολογία του εβραϊκού στοιχείου. Οι λέξεις που ακούγονται συχνά συνοδευόμενες από κοσμητικά επίθετα και καλολογικά στοιχεία είναι: Σιών, Ισραήλ και Ιερουσαλήμ. Οτιδήποτε άλλο, πού δεν έχει σχέση με το Ισραήλ, καθυβρίζεται κι απειλείται. Ένα μικρό δείγμα για του λόγου το αληθές:

Κυριακή των Βαΐων

• «Ἰδού ὁ Βασιλεύς σου, Σιών.» (Στον Μικρό Εσπερινό, ήχος πλ. δ΄.)

• «Λαμπρύνου, ἡ Σιών, ἡ νέα, καὶ βαΐοις ἀνύμνεί μετὰ παίδων· ιδοὺ ὁ Βασιλεύς σου, σώζων πρὸς πάθος ἔρχεται.» (Στον Μικρό Εσπερινό, ήχος β΄, οίκος του Ευφραθά.)

• «Ὡσαννά ἐν τοῖς ὑψίστοις, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος, Βασιλεὺς τού Ἰσραήλ.» (Στον Μεγάλο Εσπερινό, ήχος πλ. β΄ και εις τον Λιτό, Στιχηρό Ιδιόμελον, ήχος α΄.)

Επισημαίνεται ότι η λέξη ωσαννά είναι εβραϊκή και σημαίνει «δεόμαστε στο Θεό για τη σωτηρία». Ομοίως καθαρά εβραϊκές είναι κι οι συχνά χρησιμοποιούμενες λέξεις μεσσίας, αμήν και αλληλούια. Μεσσίας σημαίνει «κεχρισμένος», «Χριστός». Αμήν σημαίνει «μακάρι», «σίγουρα», «είθε να γίνει». Αλληλούια σημαίνει «δόξα στο Γιαχβέ». [Ελληνορθόδοξος προσπαθώντας να δικαιολογήσει τον φιλοεβραϊσμο της Ορθοδοξίας, υποστήριξε από παράθυρο τηλεοπτικού διαύλου, ότι ή λέξη αλληλούια προέρχεται από την ελληνική λέξη αλληλουχία. Αστειότητες. Τι νόημα έχει να ψέλνει ο Ιερέας αλληλουχία-άλληλουχία. Η εβραϊκότητα της συγκεκριμένης λέξης αναλύεται στο επίσημο βιβλίο τής Αποστολικής Διακονίας τής Εκκλησίας τής Ελλάδος «Ὡρολόγιον τὸ Μέγα» (έκδοση 1983, σελ. 17). Ιησούς επίσης είναι η ελληνική απόδοση του εβραϊκού Γιεσουά, που σημαίνει «ο Γιαχβέ είναι ή σωτηρία».]

• «Ὁ ἠγαπημένος Ἰσραήλ» (στον Μεγάλο Εσπερινό, ήχος πλ. β΄) και «τῷ ἠγαπημένω Ἰσραήλ» (τροπάριο στον Όρθρο).

• «Διό εὐφραίνεται θυγάτηρ Σιών.» (Στον Μεγάλο Εσπερινό, ήχος β΄.)

• «Χαίρε, εὐφραίνου, πόλις Σιών.» (Στον Μεγάλο Εσπερινό και στο Λυχνικό, ήχος πλ. δ΄.)

• «Οἱ μισούντες Σιών, αἰσχύνθητε ἀπὸ τοῦ Κυρίου· ὡς χόρτος γὰρ πυρί ἔσεσθαι ἀπεξηραμμένοι.» (Στον Όρθρο, αντίφωνο των αναβαθμών του δ΄ ήχου.)

• «Εὐφράνθητι Ἱερουσαλήμ· καὶ πανηγυρίσατε οἱ ἀγαπώντες Σιών.» (Στον Όρθρο, καταβασία, ο διασώσας εν πυρί, ωδή η΄, ο ειρμός.)

• «Αἴνεσιν Ἐκκλησία ὁσίων τῷ ἐνοικοῦντι Σιών σοι Χριστέ, προσφέρει· ἐν σοί, Ἰσραήλ, τῷ ποιητῇ αὐτοῦ, χαίρει.» (Από τροπάριο στον Όρθρο.)

• «Ἄσατε λαοί, θεοπρεπῶς ἐν Σιών, καὶ εὐχήν ἀπόδοτε Χριστῷ ἐν Ἱερουσαλήμ.» (Ομοίως.)

• «Ἀσύγκριτος ὑπάρχει εὐπρέπεια ἐν Σιών.» (Ομοίως.)

• «Κύριος παρέστη· Σιὼν γάρ ἐξελέξατο» (Ομοίως.)

• «Σιών Θεοῦ ὄρος τὸ ἅγιον, καὶ Ἱερουσαλήμ.» (Όμοίως.)

• «Ἰσραήλ τοῦ Θεοῦ τὸ βασίλειον.» (Ομοίως.)

• «Θεοπρεπῶς σε, Βασιλεῦ Ἰσραήλ.» (Ομοίως.)

• «Ὁ Βασιλεύς σου, Σιών.» (Ομοίως.)

• «Ὁ Θεός σου, χαῖρε, Σιών, σφόδρα, ἐβασίλευσεν εἰς τοὺς αἰῶνας Χριστός.» (Ομοίως.)

• «Ποιμὴν ἡμῶν Χριστός ὁ Βασιλεὺς Ἰσραήλ. Ὑπόδεξαι, Ἰουδαία, τὸν Βασιλέα.» (Στο Απόδειπνο, ωδή θ΄, αλλότριον των μητέρων.)

• Την Κυριακή των Βαΐων διαβάζονται επίσης το απαράδεκτο για τους Έλληνες απόσπασμα του Ζαχαρία «ἐξεγερῶ τὰ τέκνα σου, Σιών, ἐπὶ τὰ τέκνα τῶν Ἑλλήνων» (Ζαχ. θ΄, 9-15), ένα του Σοφονίου κι ένα του Ιεζεκιήλ, που ομιλούν για λύτρωση του Ισραήλ από τους εχθρούς του Κρητικούς, επαναλαμβάνοντας τα «χαῖρε σφόδρα, θύγατερ Σιῶν» κι άλλα παρόμοια» (Σοφ. γ΄, 14-19).

Η χρήση τον λειτουργικού βιβλίου «Τριώδιον» αρχίζει «αλά εβραϊκά», δηλαδή το Σάββατο βράδυ, παραμονή της Κυριακής του Τελώνου και του Φαρισαίου και τελειώνει το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου. Ονομάσθηκε Τριώδιον διότι αρχικά οι ομάδες των τροπαρίων είχαν τρεις ωδές. Στις 536 σελίδες τον, που καλύπτουν περίοδο εβδομήντα ημερών, υβρίζεται κάθε τι το ελληνικό, υμνολογείται η Σιών, το Ισραήλ, η Ιερουσαλήμ κι ό,τιδήποτε εβραϊκό, ενώ παράλληλα κηρύσσεται άπλετο μίσος κατά όλων των μη Εβραίων, κυρίως δε των Ελλήνων. Για παράδειγμα:

• «Μᾶλλον δὲ Πυθαγόραν καὶ Κρόνον καὶ Ἀπόλλωνα ἤ τίνα τῶν ἄλλων θεών, ὧν τὸν βίον ἐζήλωσας, τερπόμενος ταῖς ἀσελγείαις αὐτῶν.» (Κυριακή της Ορθοδοξίας)

• «Τὰ τῶν Ἑλλήνων δυσσεβῆ δόγματα... ἀνάθεμα.» (Συνοδικόν της Ορθοδοξίας)

• «Τοῖς τὰ ἑλληνικὰ διεξιοῦσι μαθήματα... ἀνάθεμα.» (ομοίως)

• «Σοφοὺς καὶ ρήτορας ὡς μωροὺς ἀπελέγξαντες τῇ γνώσει.» (Πέμπτη της β΄ εβδομάδος.)

[Όλοι οι αναθεματισμοί και οι απειλές εναντίον του Ελληνικού Πολιτισμού, που περιέχονται στο «Τριώδιο», δημοσιεύτηκαν στο «Δαυλό», τ. 192.]

Μεγάλη Δευτέρα

Τη Μεγάλη Δευτέρα αρχίζει να ψάλλεται στις εκκλησίες ένα μεγάλο corpus κειμένων, το όποιο υβρίζει και απειλεί κάθε άλλον λαό έκτος του περιουσίου.

• «Εὑρεθείη ἡ χείρ σου πᾶσι τοῖς ἐχθροῖς σου, ἡ δεξιά σου εὕροι πάντας τοὺς μισοῦντάς σε. 10 θήσεις αὐτοὺς εἰς κλίβανον πυρὸς εἰς καιρὸν τοῦ προσώπου σου· Κύριος ἐν ὀργῇ αὐτοῦ συνταράξει αὐτούς, καὶ καταφάγεται αὐτοὺς πῦρ.» (Ψαλμός Κ΄.)

• «Ὅτι σὺ ἐπάταξας πάντας τοὺς ἐχθραίνοντάς μοι ματαίως, ὀδόντας ἁμαρτωλῶν συνέτριψας» (Ψαλμός Γ΄.)

• «Ἐπ΄ ἐμὲ διῆλθον αἱ ὀργαί σου, οἱ φοβερισμοί σου ἐξετάραξάν με.» (Ψαλμός ΠΖ’ .)

• «Κύριος τοὺς φοβούμενους αὐτόν.» (Ψαλμός ΡΒ΄.)

• Το αποκορύφωμα της σκληρότητας και της εκδίκησης (της άδικης εκδίκησης) περιγράφεται στο επεισόδιο με τη συκιά, που βρήκε στο δρόμο του ο Ιησούς, την καταράστηκε κι εκείνη ξεράθηκε, επειδή δεν βρήκε σύκα να φάει- και να φαντασθή κάνεις ότι «δὲν ἦταν ὁ καιρὸς τῶν σύκων» («κατά Ματθαίον» κα΄ 18-20, «κατά Μάρκον», ια΄13-14, 20-23). Διαβάζεται τη Μεγάλη Δευτέρα το πρωί. Εδώ δεν πρόκειται μόνον για κακία και κακοήθεια (τι του έφταιγε ή συκιά, την οποία επί τέλους δεν είχε καν φυτέψει αυτός;). Υπεισέρχεται επί πλέον κι ο παράγων παραφροσύνη. Γιατί μόνον ένας παράφρων απαιτεί να βρει ώριμα σύκα, όταν δεν είναι ο καιρός της καρποφορίας. Το θαύμα θα ήταν να πέρναγαν την άλλη ημέρα, κι η συκιά να ήταν γεμάτη σύκα. Τέτοια κακία, εναντίον μάλιστα άψυχου πράγματος, μόνον σε ένα Ιστορικό ανάλογο καταγράφηκε: στο μαστίγωμα τής θάλασσας στον Ελλήσποντο για τιμωρία για τη θαλασσοταραχή από τον Πέρση βασιλιά κατά τα Μηδικά. Το σύκο είναι θρεπτικότατος καρπός, γεμάτος σπέρματα και έχει σχήμα όρχεως. Η συκή, μακρόβιος, που πολλαπλασιάζεται εύκολα με όλους τους τρόπους, ήταν στην αρχαία Ελλάδα σύμβολο τής γονιμότητας και του Διονύσου, ένα προσωνύμιο του οποίου ήταν Συκίτης (Αθηναίος, 3.14.15: «Δ», τ. 277). Το μίσος του Ιησού επομένως μάλλον δεν στρεφόταν άμεσα εναντίον του δέντρου, άλλα εναντίον αυτού πού το δέντρο συμβόλιζε: του Έλληνα θεού Διονύσου. (Περισσότερα για το μίσος, το διχασμό και τον μισελληνισμό των κηρυγμάτων του Ιησού υπάρχουν στο σχετικό άρθρο του «Δ», τ. 272-273.)

• Τη Μεγάλη Δευτέρα διαβάζονται επίσης αποσπάσματα από την Βίβλο γεμάτα εβραϊκές εξωπραγματικές ιστορίες (Ιεζεκιήλ α΄, 1-20, Ιώβ α΄, 1-12) κι ένα απόσπασμα από την Έξοδο (α’ , 1-20), στο όποιο παρατίθενται πλείστα εβραϊκά ονόματα «υἱῶν τοῦ Ἱσραὴλ εἰσπορευομένων εἰς Αἴγυπτον» (Ιακώβ, Ρουβήμ, Συμεών, Λευί, Ιούδα, Ισσάχαρ, Ζαβουλών, Βενιαμίν, Δάν, Νεφθαλείμ, Γάδ, Ασήρ). Τι σχέση έχουμε εμείς οι Έλληνες, ώστε να ασχολούμαστε με το ποιοι υιοί του Ισραήλ εισπορεύτηκαν στην Αίγυπτο, να το διαβάζουμε στους ναούς μας κι επί πλέον να το θεωρούμε ιερό μας κείμενο; (Κείμενα από την «Έξοδο», τον «Ιεζεκιήλ» και τον «Ιώβ» διαβάζονται και άλλες ημέρες τής Μεγάλης Εβδομάδας.)

• Ολόκληρη τη Μεγάλη Εβδομάδα επίσης ψάλλεται ο Ψαλμός Ν΄, στον όποιο μεταξύ των άλλων αναφέρεται: «Ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκία σου τὴν Σιών, καὶ οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερουσαλήμ». (Πρόκειται περί εξαιρετικά δημοφιλούς ψαλμού· είναι ό ψαλμός εκείνος, πού πρέπει να απαγγέλλει πολλές φορές ο πιστός σαν τιμωρία για τυχόν «παρεκκλίσεις» του, όπως προβλέπεται στο «Πηδάλιον»: βλ. «Δ», τ. 274.)

Ψαλμός Κ΄ (Κα΄) 20

9 εὑρεθείη ἡ χείρ σου πᾶσι τοῖς ἐχθροῖς σου, ἡ δεξιά σου εὕροι πάντας τοὺς μισοῦντάς σε. 10 θήσεις αὐτοὺς εἰς κλίβανον πυρὸς εἰς καιρὸν τοῦ προσώπου σου· Κύριος ἐν ὀργῇ αὐτοῦ συνταράξει αὐτούς, καὶ καταφάγεται αὐτοὺς πῦρ. 11 τὸν καρπὸν αὐτῶν ἀπὸ τῆς γῆς ἀπολεῖς καὶ τὸ σπέρμα αὐτῶν ἀπὸ υἱῶν ἀνθρώπων, 12 ὅτι ἔκλιναν εἰς σὲ κακά, διελογίσαντο βουλάς, αἷς οὐ μὴ δύνωνται στῆναι. 13 ὅτι θήσεις αὐτοὺς νῶτον· ἐν τοῖς περιλοίποις σου ἑτοιμάσεις τὸ πρόσωπον αὐτῶν. 14 ὑψώθητι, Κύριε, ἐν τῇ δυνάμει σου· ᾄσομεν καὶ ψαλοῦμεν τὰς δυναστείας σου.

Ὁ αὐτός

Δεῦτε καὶ ἡμεῖς σήμερον, πᾶς ὁ νέος Ἰσραήλ, ἡ ἐξ ἐθνῶν Ἐκκλησία, μετὰ τοῦ Προφήτου Ζαχαρίου ἐκβοήσωμεν· Χαῖρε σφόδρα θύγατερ Σιών, κήρρυσε θύγατερ ἱερουσαλήμ· ὅτι ἰδοὺ ὁ Βασιλεύς σου, ἔρχεταί σοι πραΰς καὶ σώζων, καὶ σῴζων, καὶ ἐπιβεβηκὼς ἐπὶ πῶλον ὄνου, υἱὸν ὑποζυγίου· ἑόρταζε τὰ τῶν Παίδων, κλάδους χερσὶ κατέχουσα εύφήμησον· Ὡσσανὰ ἐν τοῖς ὑψίστοις, εὐλογημένος, Βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ.

Προφητείας Σοφονίου τὸ Ἀνάγνωσμα

Κεφ. Γ΄ 14-19

Τὰδε λέγει Κύριος· 14 Χαῖρε σφόδρα, θύγατερ Σιών, κήρυσσε, θύγατερ Ἱερουσαλήμ· εὐφραίνου καὶ κατατέρπου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου, θύγατερ Ἱερουσαλήμ. 15 περιεῖλε Κύριος τὰ ἀδικήματά σου, λελύτρωταί σε ἐκ χειρὸς ἐχθρῶν σου· βασιλεὺς Ἰσραὴλ Κύριος ἐν μέσῳ σου, οὐκ ὄψῃ κακὰ οὐκέτι. 16 ἐν τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ἐρεῖ Κύριος τῇ Ἱερουσαλήμ· θάρσει, Σιών, μὴ παρείσθωσαν αἱ χεῖρές σου· 17 Κύριος ὁ Θεός σου ἐν σοί, δύνατὸς σώσει σε, ἐπάξει ἐπὶ σὲ εὐφροσύνην καὶ καινιεῖ σε ἐν τῇ ἀγαπήσει αὐτοῦ καὶ εὐφρανθήσεται ἐπὶ σὲ ἐν τέρψει ὡς ἐν ἡμέρᾳ ἑορτῆς. 18 καὶ συνάξω τοὺς συντετριμμένους σου. οὐαί, τίς ἔλαβεν ἐπ’ αὐτὴν ὀνειδισμόν; 19 ἰδοὺ ἐγὼ ποιῶ ἐν σοὶ ἕνεκέν σου ἐν τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, λέγει Κύριος, καὶ σώσω τὴν ἐκπεπιεσμένην, καὶ τὴν ἀπωσμένην εἰσδέξομαι, καὶ θήσομαι αὐτοὺς εἰς καύχημα καὶ ὀνομαστοὺς ἐν πάσῃ τῇ γῇ.

Προφητείας Ζαχαρίου τὸ Ἀνάγνωσμα

Κεφ. Θ΄ 9-15

Τὰδε λέγει Κύριος· 9 Χαῖρε σφόδρα, θύγατερ Σιών· κήρυσσε, θύγατερ Ἱερουσαλήμ· ἰδοὺ ὁ βασιλεὺς σου ἔρχεταί σοι, δίκαιος καὶ σῴζων αὐτός, πραΰς καὶ ἐπιβεβηκὼς ἐπὶ ὑποζύγιον καὶ πῶλον νέον. 10 καὶ ἐξολοθρεύσει ἅρματα ἐξ Ἐφραὶμ καὶ ἵππον ἐξ Ἱερουσαλήμ, καὶ ἐξολοθρεύσεται τόξον πολεμικόν, καὶ πλῆθος καὶ εἰρήνη ἐξ ἐθνῶν· καὶ κατάρξει ὑδάτων ἕως θαλάσσης καὶ ἀπὸ ποταμῶν ἕως διεκβολῶν γῆς. 11 καὶ σὺ ἐν αἵματι διαθήκης σου ἐξαπέστειλας δεσμίους σου ἐκ λάκκου οὐκ ἔχοντος ὕδωρ. 12 καθήσεσθε ἐν ὀχυρώματι δέσμιοι τῆς συναγωγῆς, καὶ ἀντὶ μιᾶς ἡμέρας παροικεσίας σου διπλᾶ ἀνταποδώσω σοι· 13 διότι ἐνέτεινά σε, Ἰούδα, ἐμαυτῷ εἰς τόξον, ἔπλησα τὸν Ἐφραὶμ καὶ ἐξεγερῶ τὰ τέκνα σου, Σιών, ἐπὶ τὰ τέκνα τῶν Ἑλλήνων καὶ ψηλαφήσω σε ὡς ρομφαίαν μαχητοῦ· 14 καὶ Κύριος ἔσται ἐπ’ αὐτοὺς καὶ ἐξελεύσεται ὡς ἀστραπὴ βολίς, καὶ Κύριος παντοκράτωρ ἐν σάλπιγγι σαλπιεῖ καὶ πορεύσεται ἐν σάλῳ ἀπειλῆς αὐτοῦ. 15 Κύριος παντοκράτωρ ὑπερασπιεῖ αὐτούς

Αποσπάσματα ύμνων ενδεικτικών τον χριστιανικού μίσους, που ψάλλονται κατά τον Εσπερινό της Κυριακής των Βαΐων.

Μεγάλη Τρίτη

• «Κάθου ἐκ δεξιῶν μου ἕως ἂν θῶ τοὺς ἐχθρούς σου ὑποπόδιον τῶν ποδῶν σου; » (Στον Όρθρο, από το «κατά Ματθαίον», κβ΄, 44.)

• «Ἐλπισάτω Ἰσραὴλ ἐπὶ τὸν Κύριον.» (Στον Όρθρο, προκείμενον, ήχος δ΄, ψαλμός ΡΛ΄).

Μεγάλη Τετάρτη

• «Εὐλογῆσαι σε Κύριος ἐκ Σιών» (Στον Όρθρο, «προκείμενον», ήχος πλ. β΄, ψαλμός ΡΛΓ΄.)

• «Οἱ φοβούμενοι τόν Κύριον, εὐλογήσατε τὸν Κύριον. Αἰνεῖτε τὸ ὄνομα Κυρίου, αἰνεῖτε, δοῦλοι, Κύριον.» (Στον Όρθρο, «προκείμενον», ήχος β΄, ψαλμός ΡΛΔ΄.)

• «Εἰς ὁδὸν ἐθνῶν μὴ ἀπέλθητε, καὶ εἰς πόλιν Σαμαριτῶν μὴ εἰσέλθητε· 6 πορεύεσθε δὲ μᾶλλον πρὸς τὰ πρόβατα τὰ ἀπολωλότα οἴκου Ἰσραήλ.», ι, 1-2, 5-8.)

• «Οὐκ ἔστι καλὸν λαβεῖν τὸν ἄρτον τῶν τέκνων καὶ βαλεῖν τοῖς κυναρίοις» (Απόσπασμα από το «κατά Ματθαίον», ιε’ , 21-28.) Το κυναρίοις (σκυλιά) αναφέρεται στους Έλληνες. Πρόκειται για μία καταπληκτική ιστορία, που περιγράφεται κι από τον Μάρκο (ζ΄, 25-30) κι αφορά στη θεραπεία της κόρης μιας «Ἑλληνίς, Συροφοινίκισσα τῷ γένει·» (Μάρκ. ζ΄, 26). [Εδώ θέλει αρκετή προσοχή, γιατί μόνο το πρωτότυπο κείμενο μιλάει για Ελληνίδα. ’ Αν διαβάζετε το κείμενο στη νεοελληνική απόδοση των χριστιανών μεταφραστών, κατά κανόνα μεταφράζεται το «Ελληνίδα» σε «ειδωλολάτρης», οπότε ο ανυποψίαστος αναγνώστης προσπερνάει το κείμενο, χωρίς να αντιληφθεί την πραγματική σημασία του. Η γυναίκα αυτή λοιπόν έπεσε στα πόδια του Ιησού παρακαλώντας τον να θεραπεύσει την άρρωστη κόρη της, καθότι ο Ιησούς εμφανίζεται κατ’ εξοχήν ως θεραπευτής.]

Ποια ήταν όμως η αντίδραση του Ιησού; «Κι εκείνος δεν της αποκρίθηκε ούτε μία λέξη. Και τότε οι μαθητές τον πλησίασαν και του είπαν διώξε την, γιατί φωνάζει από πίσω μας. Κι εκείνος τους αποκρίθηκε: «Δεν είμαι σταλμένος παρά μόνο για τα χαμένα πρόβατα του οίκου του Ισραήλ. Δεν είναι σωστό να παίρνεις το ψωμί από τα παιδιά και να το δίνης στα σκυλιά.» (Ματθ. ιε΄,26 και Μάρκ. ζ΄, 27-28.) «Ναι, Κύριε», του απάντησε τότε ή γυναίκα, «αλλά και τα σκυλιά τρώνε από τα ψίχουλα πού πέφτουν κάτω από το τραπέζι των κυρίων τους». Τότε μόνον ικανοποιήθηκε αυτός, και «θεραπεύτηκε η κόρη της από την ώρα εκείνη». Η συμπεριφορά του «Υιού του θεού» στο περιστατικό αυτό δεν εγείρει καμμία αμφιβολία, είναι σαφέστατη: Θεωρεί τους Έλληνες σκυλιά, που δεν αξίζει να τρώνε ούτε τά ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι των κυρίων τους, των Εβραίων.

Πέραν αυτού όμως μια τέτοια συμπεριφορά γεννά κι ορισμένα επί πλέον ερωτήματα. Η πρώτη αντίδραση του, όπως είδαμε, ήταν να αρνηθεί την θεραπεία. Οι αρχαίοι Έλληνες ιατροί, άλλα και οι σύγχρονοι, ορκίζονται τον περίφημο «Όρκο του Ιπποκράτη», στον όποιο συνομολογούν, πως θα ασκήσουν την τέχνη τους σε κάθε έναν που θα τους το ζητήσει, είτε αυτός είναι άνδρας είτε γυναίκα είτε ελεύθερος είτε δούλος. Σε κανένα σημείο του Όρκου δεν υπάρχει περιορισμός της άσκησης του επαγγέλματος τους, επειδή ο ασθενής είναι αλλόφυλος ή αλλόθρησκος. Ο Ιπποκράτης ούτε καν το σκέφτεται να κάνη τέτοιου είδους διακρίσεις. Ο Ιησούς όχι μόνο το σκέφτεται, αλλά και το εφαρμόζει.

Η θεραπευτική δεινότητα του Ιησού ήταν τελικά περιορισμένη σε ποσότητα, και όταν παρείχε μερικά «ψίχουλα» σε κάποιον αλλόφυλο, αυτό σήμαινε, ότι τα στερούσε από τα «χαμένα πρόβατα του Ισραήλ» («Δ», τ. 272-273).

Μεγάλη Πέμπτη

• «Οἱ μακαριστοί, ἐν τῇ Σιών.» (Από τροπάριο στον Όρθρο.)

• «Ὅτι τάδε λέγει Κύριος τῷ λαῷ μου Ίσραήλ.» (Απόσπασμα από τον Ιερεμία, ια΄ 18-23 και ιβ΄ 1-5, 9-11, 14-15.)

• «Ὁ πρωτότοκος υἱός μου Ἰσραήλ.» (Ιδιόμελον, ήχος γ΄, ψαλλόμενον την εσπέρα.)

• «Πᾶσα κτίσις ἠλλοιοῦτο φόβῷ.» (Απόστιχο ιδιόμελο, ήχος α΄.)

• «Φόβος καὶ τρόμος ἐπέπεσε τῇ κτίσει.» (Δοξαστικόν, ήχος πλ. δ’ .)

• Αποσπάσματα από την «Έξοδο» και τον «Ιώβ» εξακολουθούν να διαβάζονται και τη Μ. Πέμπτη, όπως κάθε ήμερα, αλλά ό Ιεζεκιήλ έχει αντικατασταθεί από τον «Ιερεμία».

Εβραϊκή οικογένεια γύρω από το πασχαλινό τραπέζι. Πρώτα πλένουν καλά τα χέρια τους, απαγγέλλουν προσευχές, πίνουν από ένα ποτήρι κρασί που κάνει το γύρο του τραπεζίου κι υστέρα ο πατέρας ευλογεί, τεμαχίζει και μοιράζει τον άρτο. Πάντα στο εβραϊκό πασχαλινό τραπέζι υπάρχουν τα σύμβολα τής ιστορίας του εβραϊκού Πάσχα: ένα από αυτά είναι το αυγό. Ένα καλά βρασμένο ολόκληρο αυγό συμβολίζει το ναό της Ιερουσαλήμ, οπού γίνονταν οι θυσίες. Το βασικότερο όμως στοιχείο του εβραϊκού Πάσχα είναι το αρνί.

Μεγάλη Παρασκευή

• «τότε λαλήσει πρὸς αὐτοὺς ἐν ὀργῇ αὐτοῦ καὶ ἐν τῷ θυμῷ αὐτοῦ ταράξει αὐτούς» «αἴτησαι παρ’ ἐμοῦ, καὶ δώσω σοι ἔθνη τὴν κληρονομίαν σου» «ποιμανεῖς αὐτοὺς ἐν ράβδῳ σιδηρᾷ, ὡς σκεύη κεραμέως συντρίψεις αὐτούς» «δουλεύσατε τῷ Κυρίῳ ἐν φόβῳ καὶ ἀγαλλιᾶσθε αὐτῷ ἐν τρόμῳ» ("Ωρα πρώτη, αποσπάσματα άπο τον ψαλμό ΚΑ’ .)

• «Ἐπὶ τόν Ἰσραὴλ τοῦ Θεοῦ.» (Απόσπασμα από την «προς Γαλατάς επιστολή», στ΄ 14-18.)

• «Πᾶσα ἡ κτίσις ἡλλοιοῦτο φόβω.» (Την εσπέρα, ήχος α΄.)

Μεγάλο Σάββατο

• «14 Χαῖρε σφόδρα, θύγατερ Σιών, κήρυσσε, θύγατερ Ἱερουσαλήμ· εὐφραίνου καὶ κατατέρπου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου, θύγατερ Ἱερουσαλήμ. 15 περιεῖλε Κύριος τὰ ἀδικήματά σου, λελύτρωταί σε ἐκ χειρὸς ἐχθρῶν σου· βασιλεὺς Ἰσραὴλ» (Απόσπασμα Σοφονίου, γ΄ 8-15, την εσπέρα- το ίδιο που είχε διαβαστεί και την Κυριακή των Βαΐων.)

• «Εὐλογεῖτε, Ἀνανία, Ἀζαρία καὶ Μισαήλ, τὸν Κύριον.» (Από τον "Ύμνο των Τριών Παίδων.) Είναι τόσο σημαντικοί για την Ελλάδα ο Ανανίας, ο Αζαρίας κι ο Μισαήλ, τους οποίους επικαλούνται το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου οι ιερείς;

Στις δώδεκα τα μεσάνυκτα ψάλλεται το «Χριστὸς Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν», ο παιάνας της Χριστιανοσύνης, ο όποιος προοιμιάζεται με απειλές κι εκδικήσεις: «Ἀναστήτω ὁ Θεὸς καὶ διασκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροὶ αὐτοῦ καὶ φυγέτωσαν ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ οἱ μισοῦντες αὐτόν... Ὡς ἐκλείπει καπνὸς ἐκλειπέτωσαν, ὡς τήκεται κηρὸς ἀπὸ προσώπυν πυρός, οὕτως ἀπολοῦνται οἱ ἁμαρτωλοὶ ἀπὸ προσώπου τοῦ Θεοῦ καὶ οἱ δίκαιοι εὐφρανθήτωσαν.»

ΤΟ ΕΒΡΑΪΚΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

Η αρχή του Πάσχα ανάγεται μεν στους Αιγυπτίους, που γιόρταζαν την εαρινή Ισημερία, τότε που η ήμερα αρχίζει να γίνεται μεγαλύτερη από τη νύκτα: πισάχ, δηλαδή «διάβαση», έλεγαν τη γιορτή τους οι Αιγύπτιοι, δηλ. διάβαση του Ήλιου από τον Ισημερινό. Όμως οι Εβραίοι εν τέλει ιδιοποιήθηκαν και διέσωσαν αυτό το έθιμο- στη γλώσσα τους λέγεται Πεσάχ («πέρασμα») ή Γιορτή των Αζύμων (Λουκ. κβ΄,1) και εξακολουθεί να είναι η σπουδαιότερη γιορτή τους. Σύμφωνα με την Βίβλο το Πάσχα ορίσθηκε από τον Γιαχβέ, θεσπίστηκε από τον Μωυσή και καθιερώθηκε σε ανάμνηση τής εξόδου των Εβραίων από την Αίγυπτο και το πέρασμα τους από την Ερυθρά Θάλασσα («Έξοδος», κεφ. ιβ΄). Λέγεται και Πάσχα των Ιουδαίων (Ιωάν. β΄,13, ια΄,55) ή Πάσχα του Κυρίου (Γιαχβέ) («Έξοδος» ιβ΄, 11). Γιορτάζεται την πρώτη πανσέληνο μετά την εαρινή ισημερία. Η «εξήγηση» ελληνορθόδοξων κύκλων, πως η λέξη Πάσχα προέρχεται από το ελληνικό ρήμα πάσχω, στερείται σοβαρότητας. Η λέξη Πάσχα είναι εξελληνισμός της εβραϊκής λέξης πεσάχ.

«[Θέλω] πατάξω πᾶν πρωτότοκον ἐν γῇ Αἰγύπτῳ ἀπὸ ἀνθρώπου ἕως κτήνους», διεμήνυσε στους Εβραίους ο Γιαχβέ («Έξοδος, ιβ΄ 12). Προκειμένου να το πετύχει αυτό, τους παράγγειλε πρώτα να σφάξουν ένα αρνί και να το φάνε το βράδυ με άζυμα και πικρά χόρτα και μετά με το αίμα του να βάψουν το ανώφλιο και τους δύο παραστάτες των θυρών των σπιτιών τους, ώστε «ό Κύριος θέλει παρατρέξει τήν θύραν και δεν θέλει αφήσει τον εξολοθρευτήν να εισέλθη εις τάς οικίας σας, δια να πατάξη». Τελικά «ο Κύριος επάταξε πάν πρωτότοκον εν τή γή τής Αιγύπτου άπό τον πρωτοτόκου τοϋ Φαραώ, όστις κάθψαι έπϊ τοϋ θρόνου αντοϋ, έως τοϋ πρωτότοκον τοϋ αιχμαλώτον, τοϋ έν τω δεσμωτηρίω- καϊ πάντα τά πρωτότοκα τών κτηνών... Δεν ήτο οικία εις τήν οποίαν δεν υπήρχε νεκρός». Όλες αυτές οί θεόπνευστες ενέργειες, πού περιγράφονται με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες στο ιβ΄ κεφάλαιο τής «Εξόδου» του ιερού μας βιβλίου, της Βίβλου, εορτάζονται την ημέρα του Πάσχα.

Αυτό το εβραϊκό Πάσχα ό Ιησούς ούτε κατήργησε ούτε υποτίμησε, τουναντίον πήρε τους μαθητές του και ανέβηκε στα Ιεροσόλυμα -το τρίτο και τελευταίο έτος του δημόσιου βίου του-, για να το εορτάσουν σαν νομοταγείς Εβραίοι (Μάρκ. 14,1, Λουκ. 22,1, Ιωάν. 2,23). Όλες οι περιγραφές τής Καινής Διαθήκης μιλούν ξεκάθαρα, ότι τα γεγονότα τής Μεγάλης Εβδομάδος εξελιχθήκαν την εβδομάδα που προηγήθηκε από το Πάσχα των Εβραίων. Ό λεγόμενος Μυστικός Δείπνος ήταν το πασχαλινό τραπέζι για τον εορτασμό του εβραϊκού Πάσχα από τον Ιησού και τους μαθητές του. «Ο Ιησούς απέστειλε τον Πέτρο και τον Ιωάννη λέγοντας: "Πηγαίνετε να ετοιμάσετε να φάμε για το Πάσχα".» (Λουκ. 22,8.) «Οι μαθητές έκαναν όπως τους πρόσταξε ο Ιησούς κι ετοίμασαν το Πάσχα.» (Ματθ. 26, 19.) Το Πάσχα των Εβραίων κατά το έτος εκείνο γιορτάστηκε ημέρα Σάββατο, ενώ η υποτιθέμενη ανάσταση σύμφωνα με τους ευαγγελιστές (Ματθ. 28,1, Μάρκ. 16,1, Λουκ. 24,1, Ιωάν. 20,1) έγινε την επομένη ήμερα («μιᾷ τῶν Σαββάτων»), πού αργότερα ονομάστηκε Κυριακή. Από εκεί πήραν την ονομασία τους και οι άλλες ήμερες της εβδομάδας (Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη κ.τ.λ.). Στην Α΄ Οικουμενική Συνοδό της Νίκαιας (325 μ.Χ.) καθοριστήκαν τα του εορτασμού του χριστιανικού Πάσχα. Αποφασίστηκε να γιορτάζεται με την ευκαιρία της ανάστασης του Ιησού την πρώτη Κυριακή μετά την πρώτη πανσέληνο μετά την εαρινή ισημερία.

Συμφωνά με τους χριστιανούς ο Ιησούς γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου, οπότε κάθε 25 Δεκεμβρίου γιορτάζεται ή γέννηση του. Την όγδοη ήμερα έγινε η περιτομή του, οπότε λογικά γιορτάζεται την 1η Ιανουαρίου. Το ίδιο γίνεται και για όλες τις άλλες γιορτές. Αυτό που δεν έχει σταθερή ημερομηνία είναι το Πάσχα. Κάποια μέρα τής Άνοιξης όμως, πιστεύουν, ό Ιησούς αναστήθηκε. Πότε ήταν αυτή ή ήμερα; Γιατί δεν μελέτησαν οι Πατέρες τις Γραφές τους, δεν ζήτησαν και την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, ώστε να αποφασίσουν ποια ημερομηνία έγινε ή ανάσταση; Γιορτάζοντας κάθε χρόνο σε άλλη ημερομηνία, μόνο από σύμπτωση μπορεί να ταυτίσουν την ημέρα τής υποτιθέμενης ανάστασης με την ήμερα του εορτασμού της. Η εβραϊκή καταγωγή του Πάσχα είναι καθαρά ο λόγος, που δεν εορτάζεται σε συγκεκριμένη ημερομηνία, άλλα είναι κινητή εορτή.

Οι σύγχρονοι Έλληνες χριστιανοί τηρούν με θρησκευτική ευλάβεια τους εβραϊκούς συμβολισμούς του Πάσχα, δηλαδή:

• Το βασικό στοιχείο του, το ψητό αρνί, που έσφαξαν οι Εβραίοι κατ’ εντολή του Γιαχβέ: Αρνί τρώνε από τότε κατ’ έθιμο κάθε Πάσχα οι Εβραίοι.

• Τα αυγά, πού συμβολίζουν το ναό τής Ιερουσαλήμ, όπου γίνονταν οι θυσίες.

• Το κόκκινο χρώμα, πού συμβολίζει το αίμα του αρνιού, που έβαψαν τις θύρες τους οι Εβραίοι.

Εμπλεγμένοι -δυστυχώς- οι Έλληνες στη σχιζοφρένεια του ελληνοχριστιανικού ιδεολογήματος γιορτάζουν εν αγνοία τους το εβραϊκό αιμοσταγές Πάσχα υμνολογώντας στους ναούς οτιδήποτε εβραϊκό, καθυβρίζοντας, παράλληλα τους εαυτούς τους και τον πολιτισμό των προγόνων τους. Νομίζουν ότι αποτελεί γιορτή αγάπης και πιστεύουν ότι τα εβραϊκά έθιμα του αποτελούν γνήσια κι αναπόσπαστα στοιχεία τής Ελληνικής Παράδοσης. Τραγική ειρωνεία και εθνικό κώμα.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

• «Τριώδιον», εκδόσεις «Φως».

• «Ωρολόγιον το Μέγα», έκδοσις της «Αποστολικής Διακονίας τής Εκκλησίας τής Ελλάδος».

• «Πεντηχοστάριον», εκδόσεις «Φως».

• Γ. Γρηγορομιχελάκης, «Το βιβλίο που ή Εκκλησία σου δεν θέλει να διάβασες», εκδόσεις «Δαδούχος», Θεσσαλονίκη, 2002.

• Γ. Γρηγορομιχελάκης, «Δεκαπέντε εσταυρωμένοι κι αναστημένοι σωτήρες», εκδόσεις «Δαδούχος», Θεσσαλονίκη, 2003.

• Ε. Ατταβύριος, «Υμνολόγιο της εβραϊκής μυθολογίας... και ύβρεις κατά του Ελληνικού Πνεύματος», «Δαυλός», τεύχος 191.

• Ε. Ατταβύριος, «Το Τριώδιον: Αναθεματισμοί και απειλές εναντίον του Ελληνικού Πολιτισμού», «Δαυλός», τεύχος 192.

• Ν. Τσίτσος, «Επτά αναθεματισμοί κατά του Ελληνισμού ψάλλονται σήμερα στις εκκλησίες της Ελλάδος», «Δαυλός», τεύχος 224-225.

• Δ. Λάμπρου, «Κ. Στεφανόπουλος: Να παύσουν οι αναθεματισμοί κατά των Ελλήνων», «Δαυλός», τεύχος 247.

Κίμων Ελευθερίου

Μυθοπλάστης: Κίμων Ελευθερίου

Απάντηση: Εδώ

Η ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ ΗΤΑΝ ΟΜΟΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΣΗΜΕΡΙΝΕΣ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ

(Κατά: Περιοδικού Δαυλός, τεύχος 174, εξώφυλλο)

Μυθοπλάστης: Περιοδικό Δαυλός

Απάντηση: Εδώ

ΑΡΙΣΤΕΡΙΣΤΗΣ, ΕΒΡΑΙΟΣ, ΣΥΝΕΡΓΑΤΗΣ ΒΑΒΥΛΗ Ο ΑΠΟΛΟΓΗΤΗΣ

(Κατά: Γεώργιου Δαμήγου, περιοδικό Δαυλός, τεύχος 282, σελίδα 18920)

Επιλογές από το άρθρο του Δαυλού, ολόκληρο υπάρχει αποθηκεμένο εδώ.

Στην πρώτη γραμμή των μέχρι τώρα επιθέσεων κατά τού «Δαυλού» ήταν πάντοτε κάποιοι ακραίοι κληρικοί ή πρόσωπα, που η άμεση σχέση τους με την Εκκλησία ήταν εμφανής. Τον τελευταίο καιρό όμως, ιδιαίτερα με τα τα σκάνδαλα που συγκλονίζουν την Εκκλησία, το τοπίο φαίνεται να αλλάζει. Οι κληρικοί τύπου παπά-Μεταλληνού ή παπά-Ζήση δεν μπορούν να έχουν πέραση πλέον ούτε απήχηση στην κοινή γνώμη. Το αληθινό τους πρόσωπο έχει αποκαλυφθεί στον ελληνικό λαό. Η ρωμιοσύνη όμως ασφαλώς «δεν το βάζει κάτω», αλλά επιχειρεί απεγνωσμένα να παρουσιάσει διαφορετική εικόνα, να μεταλλαχθεί, να «σκαρώση» καινούργιους τρόπους αντίδρασης επενδύοντας σε νέα πρόσωπα. Έτσι παρουσιάστηκε στο προσκήνιο ένα πρωτόγνωρο και μοναδικό στα δημοσιογραφικά χρονικά φαινόμενο.

Παρατηρήθηκε ενός νέου είδους αντίδραση: η ίδρυση μιας ιστοσελίδας στην υπηρεσία της συκοφάντησης τού σύγχρονου διαφωτισμού και παράλληλα η στράτευση αριστερίστικων εντύπων, που δημιούργησαν ένα καινούργιο τύπο, ένα υβρίδιο, τον «χριστιανό αριστεριστή απολογητή»...

Το «συνεργείο» της απολογητικής υβρεολογίας

Προ διετίας δημιουργήθηκε ιστοσελίδα στο Διαδίκτυο, στην οποία επιχειρείται να δίνονται απαντήσεις σε δημοσιεύματα κριτικής κα τα τού κρατούντος δόγματος. Η δραστηριότητα των σχεδιαστών της είναι μεγάλη· απαντούν σε όσο το δυνατόν περισσότερα δημοσιεύματα μας, κι έτσι μέσα σε λίγους μήνες η ιστοσελίδα γέμισε με εκατοντάδες σελίδες γραπτών και φωτογραφιών με πολλές παραπομπές τόσο σε χριστιανικές πηγές όσο και σε αρχαία ελληνικά κείμενα, τα οποία βέβαια είτε στρεβλώνουν είτε διαβάλλουν. Βασικός άξονας της πολεμικής τους είναι ο «Δαυλός», στον οποίο απευθύνουν ύβρεις, βαριές απειλές κι ασκούν... διαχρονική κριτική, αναφερόμενοι τόσο σε νέα όσο και σε πολύ παλιά του τεύχη, πετώντας όμως λάσπη, χαρακτηρισμούς και «πυροτεχνήματα» κι όχι προβάλλοντας στοιχεία, αποδείξεις κι επιχειρήματα. Τα σημαντικά γλωσσικά λάθη, που παρατηρούνται και η ευτέλεια τού δήθεν «αντιλόγου» δεικνύουν χαμηλό μορφωτικό και νοητικό επίπεδο. Το μεγάλο πλήθος των σελίδων και το μη ενιαίο ύφος δεικνύουν επίσης, ό τι πρόκειται για εργασία μεγάλης ομάδας, ενός είδους πολυμελούς «συνεργείου» στρατευμένου στον Σκοταδισμό.

Οι ύβρεις και οι χαρακτηρισμοί, που υπάρχουν στην ιστοσελίδα τους, είναι ελάχιστοι, εμπρός στις ύβρεις και τις απειλές, που αποστέλλουν σε ηλεκτρονικές διευθύνσεις μας, που έχουν βάλει στο στόχαστρο.

Δεδομένου ότι η ιστοσελίδα αυτή δεν λέει τίποτε καινούργιο, αλλά αναμασώνται οι γνωστές ασυνάρτητες θέσεις της «εξ αποκαλύψεως» θρησκείας χωρίς λογική κι επιχειρηματολογία, δεν θα άξιζε ουδεμιάς μνείας. Συνέβη όμως ένα γεγονός, το οποίο δημιουργεί σοβαρές υπόνοιες σχετικά με τις δυνάμεις που κρύβονται όπισθεν όλων αυτών των δραστηριοτήτων:

Με τα από λίγες μέρες, αφ’ ότου ξέσπασαν τα εκκλησιαστικά σκάνδαλα, η αστυνομία πραγματοποίησε έφοδο σε σπίτι των ανατολικών προαστίων της Αθήνας. Ο Βαβύλης δεν συνελήφθη μεν, αλλά στα δημοσιεύματα των εφημερίδων εκείνων των ημερών αναφέρθηκε ότι από τις παρακολουθήσεις της Αστυνομίας προέκυψε ότι στο εν λόγω σπίτι μπαινόβγαιναν πολλοί μοναχοί και κληρικοί ή εβραϊκής καταγωγής όπως η σύζυγος τού Βαβύλη κυρία Κοέν, μέσα δε βρέθηκαν εγκατεστημένοι 10 περίπου ηλεκτρονικοί υπολογιστές. Αμέσως μετά η ιστοσελίδα σίγησε, αλλά επανεμφανίστηκε αργότερα. Τα γεγονότα αυτά -ανεξάρτητα εάν έχουν σχέση με την «διεθνή» υπόθεση Βαβύλη- αποκαλύπτουν το ποιον αλλά και την πολιτική απόχρωση αυτών, που έχουν αναλάβει την ηλεκτρονική πολεμική της Θεοκρατίας εναντίων τού «Δ».

... Αν και τεχνικά θα μπορούσαν εύκολα να γράψουν όλο το κείμενό τους σε πολυτονικό, όπως έχουν τυπώσει τις (αντιγραμμένες από ηλεκτρονική έκδοση τού ευαγγελίου) παραπομπές, οι χριστιανοί απολογητές δεν έχουν τις απαιτούμενες γραμματικές γνώσεις. Από τις δεκάδες περιπτώσεις που αποκαλύπτουν κραυγαλέα αγραμματοσύνη, παρατηρούμε μόνο στην ως άνω φωτοτυπία μιας σελίδας τους, ότι έχουν γράψει το «δυστυχώς» με ήτα...(Πηγή: Γεώργιος Δαμήγος, περιοδικό Δαυλός, τεύχος 282, σελίδα 18920)

Μυθοπλάστης: Γεώργιος Δαμήγος, περιοδικό Δαυλός

Απάντηση: Εδώ

Ο ΑΠΟΛΟΓΗΤΗΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΔΩΝΙΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ

(Δημήτριος Ιατρόπουλος, Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Σάββατο 06/05/2006)

Βίντεο. Μέγεθος: 90Kb - Διάρκεια: 32΄΄ :

-...οι Ινδοί μας έχουνε γραμμένους. (Δημήτριος Ιατρόπουλος, ποιητής)

-Όποιοι θέλουν να βρουν στα απόκρυφα ευαγγέλια στοιχεία για να αμφισβητήσουν τον Χριστιανισμό, βεβαίως και θα τα βρουν, όπως και σε πολλά άλλα κείμενα. Όσοι από την άλλη πλευρά είναι Χριστιανοί πιστοί και θεωρούν ότι αυτή τους η πίστη δεν βάλλεται από τίποτα, είναι απολύτως βέβαιο ότι θα βρουν απαντήσεις στα κανονικά ευαγγέλια και σε αυτά που λέγονται στα απόκρυφα...(Άδωνις Γεωργιάδης, Ιστορικός - Φιλόλογος)

-Σαν τον απολογητή στο Ιντερνέτ.

-Λοιπόν, εντάξει, ο καθένας...εγώ δεν θα μπω σε προσωπικούς χαρακτηρισμούς ...

-Εσύ άλλο (εννοείς;).

- Εσείς γιατί... [ακατανόητο]. Σας είπα εγώ τίποτα;

-Όχι για σένα.

-Αλλά τι μου λες;

-Εσύ είσαι ο Απολογητής;

-Λέω ποια είναι η θέση.

-Ψάχνω να βρω ποιοι είναι!

-Μα μου λες ψάχνεις αν είναι απολογητής. Λέω ποια είναι η θέση.(Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, εκπομπή οι Πύλες του Ανεξήγητου, 06/05/2006)

Μυθοπλάστης: Δ. Ιατρόπουλος

Απάντηση: Εδώ

ΤΑ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΔΑΦΙΑ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ

(Κατά περιοδικού Δαυλού, τεύχη 136, 137, 242 κ.λ.π.)

Ελληνισμός & Π. Διαθήκη «καὶ ἐξεγερῶ τὰ τέκνα σου, Σιών, ἐπὶ τὰ τέκνα τῶν Ἑλλήνων καὶ ψηλαφήσω σε ὡς ρομφαίαν μαχητοῦ· 14 καὶ Κύριος ἔσται ἐπ’ αὐτοὺς καὶ ἐξελεύσεται ὡς ἀστραπὴ βολίς, καὶ Κύριος παντοκράτωρ ἐν σάλπιγγι σαλπιεῖ καὶ πορεύσεται ἐν σάλῳ ἀπειλῆς αὐτοῦ.» Ζαχαρίας Κεφ. Θ΄ 13 (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 136, εξώφυλλο, άνω επικεφαλίδα)

Να αποβληθεί η παλαιά διαθήκη από την θρησκεία των Ελλήνων (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, Τεύχος 137, εξώφυλλο, άνω επικεφαλίδα)

Διεθνή Σάλο προκάλεσε η συνέντευξη Μαρκόπουλου. Και θα εξεγείρω τα γέκνα σου Σιών εναντίων των τέκνων των Ελλήνων («καὶ ἐξεγερῶ τὰ τέκνα σου, Σιών, ἐπὶ τὰ τέκνα τῶν Ἑλλήνων καὶ ψηλαφήσω σε ὡς ρομφαίαν μαχητοῦ· 14 καὶ Κύριος ἔσται ἐπ’ αὐτοὺς καὶ ἐξελεύσεται ὡς ἀστραπὴ βολίς, καὶ Κύριος παντοκράτωρ ἐν σάλπιγγι σαλπιεῖ καὶ πορεύσεται ἐν σάλῳ ἀπειλῆς αὐτοῦ.» Ζαχαρίας Κεφ. Θ΄ 13) -Και θα εξολοθρεύσω τους Κρητικούς… («καὶ ἐξολοθρεύσω Κρῆτας» Ιεζεκιήλ, Κεφ. Κε΄ 16) -Και θα γίνει η Κρήτη βοσκή προβάτων («6 καὶ ἔσται Κρήτη νομὴ ποιμνίων καὶ μάνδρα προβάτων» Σοφονίας Κεφ. Β΄6) Παλαιά Διαθήκη (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, Τεύχος 242, εξώφυλλο, άνω επικεφαλίδα «Διεθνής σάλο προκάλεσε η συνέντευξη [για την Π. Διαθήκη] του Μαρκόπουλου»,)

20 ΧΡΟΝΙΑ ΔΑΥΛΟΣ (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, Τεύχος 242, εξώφυλλο)

Μυθοπλάστης: Περιοδικό Δαυλός

Απάντηση: Εδώ

ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΕΙΡΙΟ & ΕΒΡΑΙΟΙ ΥΠΟΧΘΟΝΙΟΙ

(Κατά: Ι. Φουράκη, Alter, Εξωγήινες αϋπνίες - Χειμώνας 2003)

(Κατά: Γεωργίου Πάλμου, Alter, Εξωγήινες αϋπνίες - Χειμώνας 2003)

(Κατά: Νίκου Καρακάκου, Θεολόγου, Alter, Εξωγήινες αϋπνίες - Χειμώνας 2003)

(Κατά: Γεωργίου Καρποδίνη, Alter, Οι Πύλες του Ανεξήγητου, 19/11/2005)

(Κατά: Λεγομένης Ομάδας Εθνικής Αποκαταστάσεως [Ο.Ε.Α.] = 1 πρόσωπο)

Αριστερά: Βλάσης Μπονάτσος (Πηγή: Εξωγήινες αϋπνίες - Χειμώνας 2003)

Μέσο αριστερά: Γεώργιος Πάλμος, Ερευνητής, αυτοφερόμενος ως εκπρόσωπος Μ.Μ.Ε. των Έψιλον (Πηγή: Εξωγήινες αϋπνίες - Χειμώνας 2003)

Μέσο Δεξιά: Νίκος Καρακάκος, Θεολόγος (Πηγή: Εξωγήινες αϋπνίες - Χειμώνας 2003)

Δεξιά: Γιώργος Καρποδίνης, Ραδιοφωνικός παραγωγός (Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Οι Πύλες του Ανεξήγητου, 19/11/2005)

Βίντεο 02, Μέγεθος: 59Kb - Διάρκεια: 22΄΄ Ο θεολόγος Νίκος Καρακάκος αναφέρει πως τα λεγόμενα του Γ. Γκιόλβα για την Ανδρομέδια Πελασγική Προέλευση των Ελλήνων βασίζονται σε απόρρητα έγραφα της Εθνικής Ομάδας Αποκαταστάσεως (Ο.Ε.Α.) και αναφέρουν πως οι προαιώνιοι εχθροί των Ελλήνων θα συντριβούν.

Βίντεο 04, Μέγεθος: 229Kb - Διάρκεια: 1΄ 29΄΄

Ο Μπονάτσος, ο θεολόγος και ο Γ. Πάλμος εξιστορούν την σχέση αρχαίων Ελλήνων και διαστημικών οχημάτων και γίνεται σχόλιο σε βιβλία του Κώστα Πλεύρη.

Βίντεο 06, Μέγεθος: 471Kb - Διάρκεια: 3΄ 05΄΄ Ο Γ. Γκιόλβας υποστηρίζει παλαιές επισκέψεις εξωγήινων εις τον πλανήτη. Λέγει πως αυτοί ήσαν οι 12 θεοί του Ολύμπου που ήρθαν να μας διαμορφώσουν. Εξωγήινοι επισκέπτονται την γη και βρίσκονται μεταξύ μας. Είναι οι φυλές από δύο πλανήτες που επισκέπτονται την Γη. Οι πρώτοι είναι 60 εκατοστών ύψους και ο άλλοι που μοιάζουν με τους αρχαίους Έλληνες, με φυσιολογικό ανθρώπινο ύψους. Κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Οι Μάγιας ήρθαν από ένα πλανήτη του Ηλιακού συστήματος που ένεκα της τεχνολογικής του εξέλιξης εξερράγη πριν 3.000.000 χρόνια. Οι λευκοί εξωγήινοι Έλληνες είναι από τον Σείριο και κυκλοφορούν ανάμεσά μας ενώ οι άλλοι, οι κοντοί των 60 εκατοστών είναι από άλλο πλανήτη και έχουν συνεχώς πολέμους με τους άλλους.

Βίντεο 07, Μέγεθος: 64Kb - Διάρκεια: 24΄΄ Ο Γ. Γκιόλβας υποστηρίζει πως η φυλή των εξωγήινων από τον Σείριο, οι αρχαίοι Έλληνες, θα προστατέψουν τον πλανήτη από την άλλη φυλή που θέλει την καταστροφή του (περιβαλλοντολογική κ.λ.π.). Αυτή η άλλη φυλή είναι ο διεθνής Σιωνινισμός.

Βίντεο 09, Μέγεθος: 40Kb - Διάρκεια: 120΄΄Ο Γ. Πάλμος υποστηρίζει πως μετά το 1947 η τεχνολογία Βριλ και Θουλ την παίρνει μια ομάδα 5 ατόμων (2 ελληνοαμερικανοί & Έλληνες). Οι πιλότοι των οχημάτων αυτών που έχουν εξελιχθεί και φτάσει στο αέλιο 3 είναι 20% Έλληνες και 80% από άλλες χώρες.

Βίντεο 10, Μέγεθος: 423Kb - Διάρκεια: 2΄ 29΄΄Ο Γ. Πάλμος υποστηρίζει πόλεμο πανάρχαιο μεταξύ Ελλήνων και χθόνιων σύμφωνα με την θεωρία του Ι. Φουράκη. Σε αυτόν τον πόλεμο υπάρχουν εξελίξεις. Έχουν κυριαρχήσει ουσιαστικά, οικονομικά και τεχνολογικά πάνω στον πλανήτη οι απόγονοι των χθονίων και επειδή δεν τα βγάζουν πέρα (αναφέρουν τεχνολογικά κατορθώματα) επιθυμούν να καταστρέψουν τον πλανήτη Γη και να μετακομίσουν στον Χ πλανήτη. Οι αντίθετοι είναι από τις ομάδες Θουλ και Βριλ (Γερμανοί) που κατά την διάρκεια του Β΄ ΠΠ και νωρίτερα κατασκεύασαν τον πρώτο ιπτάμενο δίσκο. Μετά τον πόλεμο έγινε αερομαχία με τους Αμερικάνους στην βάση των Βρυλ στον Νότιο Πόλο όπως κέρδισαν του Αμερικάνους.

Μυθοπλάστες: Βλάσης Μπονάτσος, Γεώργιος Πάλμος, Νίκος Καρακάκος, Γεώργιος Καπορδίνης, Ο.Ε.Α.

Απάντηση: Εδώ

«ΚΑΘΕ ΕΛΛΗΝΙΚΟ» ΝΑ ΑΦΟΡΙΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΙΣΗΤΑΙ

(Κατά: Νικόλαου Τσίτσου, Περιοδικό Δαυλός, άρθρο «Κάθε Ελληνικό να μισείται», τεύχος 274, σελ. 18081-18082)

(Κατά: Παναγιώτη Μαρίνη, περ. Τρίτο Μάτι, τ.109, ένθετο «Θα αναγνωρισθεί επίσημα η Αρχαία Ελληνική Θρησκεία;», σελ.7)

Πηδάλιο, ως γνωστόν, είναι το εργαλείο-μηχανισμός, μέσω του οποίου οδηγούμε ένα πλοίο σε συγκεκριμένη πορεία. Η Ορθόδοξος Εκκλησία, ως «νοητή ναύς», έχει το «πηδάλιό» της, την επίσημη «Κανονική Συλλογή», η οποία περιέχει τους θείους και ιερούς κανόνες των Αγίων Αποστόλων, των Οικουμενικών Συνόδων και τοπικών συνόδων και των θείων Πατέρων, στους οποίους προσφεύγουν οι κληρικοί της για να ασκήσουν «κανονικά» τα ιερατικά τους καθήκοντα. Οι έρευνές μου σχετικά με τις σχέσεις Χριστιανισμού και Ελληνισμού με οδήγησαν στην «ανακάλυψη» των πιο κάτω θείων κανόνων, τους οποίους διατάσσονται να εφαρμόζουν οι Έλληνες κληρικοί σήμερα και τους οποίους αντιγράφω από το «Πηδάλιον» και σάς τους παραθέτω ασχολία στους:

ΚΑΝΩΝ ΞΒ

“Καλάνδαι ὀνομάζονται αἱ πρῶται ἡμέραι τοῦ κάθε μηνός, εἰς τὰς ὁποίας οἱ Ἕλληνες ἐσυνήθιζον νὰ ἑορτάζουν, διὰ νὰ ἀπερνοῦν τάχα ὅλον τὸν μῆνα μὲ εὐθυμίαν (2) καὶ τὰ Βοτὰ δέ, καὶ Βρουμάλια, ἑλληνικαὶ ἦτον ἑορταί, τὰ μὲν Βοτά, ἤτοι βοσκήματα καὶ πρόβατα, εἰς τιμὴν τοῦ θεοῦ Πανός, ὅς τις ἐνομίζετο ἀπὸ τοὺς Ἕλληνας ὅ τι εἶναι ἔφορος τῶν προβάτων καὶ τῶν λοιπῶν ζῴων· τὰ δὲ Βρουμάλια, εἰς τιμὴν τοῦ Διονύσου· Βρόμιος γὰρ ἦ το τοῦ Διονύ σου ἐπίθετον κοντὰ εἰς τοὺς Ἕλληνας ἀπὸ τὸν βρόμον, ὁποῦ σημαίνει τὸν ἦχον καὶ τὴν βροντήν, ὀνομαζόμενος. Τοῦτο δὲ οἱ Ῥωμᾶνοι Βρουμάλιον ὠνόμαζον, ἤγουν τὸν βρόμον· καὶ τὴν ἑορτήν Βρουμάλια, πληθυντικῶς, ὁποῦ εἶναι τὸ ἴδιον, ὡσὰν τὰ Διονύσια, καθὼς τὰ ἔλεγαν οἱ Ἕλληνες. Προστάζει λοιπὸν ὁ παρὼν Κανών, ὅ τι τὰ τοιαῦτα Ἑλληνικά, ἀλλὰ δὴ καὶ ἡ κατὰ τὴν πρώτην Μαρτίου τελουμένη πανήγυρις, διὰ τὴν εὐκρασίαν τάχα τοῦ ἔαρος, νὰ ἀσηκωθοῦν ὁλοτελῶς ἀπὸ τὴν πολιτείαν τῶν Χριστιανῶν. Μήτε χοροὶ ἁπλῶς δημόσιοι γυναικῶν νὰ γίνωνται, οὔτε ἑορταὶ, καὶ χοροὶ ἀπὸ ἄνδρας ἤ γυναῖκας εἰς ὄνομα τῶν Ἑλλήνων ψευδοθεῶν. Ὁρίζει δὲ πρὸς τούτοις, ὅτι μήτε ἄνδρας νὰ φορῇ ῥοῦχα γυναικεῖα, οὔτε γυναῖκα ῥοῦχα ἀνδρίκια· ἀλλὰ μήτε νὰ μουρόνωνται μὲ μουτσούνας καὶ προσωπίδας Κωμικάς, ἤτοι παρακινούσας εἰς γέλωτας, ἢ Τραγικάς, ἤτοι παρακινούσας εἰς θρήνους καὶ δάκρυα, ἢ Σατυρικάς, ἤτοι ἰδίας τῶν Σατύρων καὶ Βάκχων, οἵτινες εἰς τιμὴν τοῦ Διονύσου, ὡς ἐκστατικοὶ καὶ δαιμονισμένοι, ἐχόρευον (1) καὶ ὅτι τινὰς νὰ μὴν ἐπικαλῆται τὸ ὄνομα τοῦ συγχαμεροῦ Διονύσου (ὅς τις ἐνομίζετο πῶς ἦτο δοτὴρ τοῦ οἴνου καὶ ἔφορος), ὅταν πατῶνται τὰ σταφύλια εἰς τοὺς ληνούς, μήτε νὰ γελᾷ καὶ νὰ καγχάζῃ, ὅταν βάλλεται ὁ νέος οἶνος εἰς τὰ πιθάρια. Λοιπὸν ὅποιος ἀπὸ τοῦ νῦν καὶ εἰς τὸ ἑξῆς, ἀφ’ οὗ ἔμαθε περὶ τούτων, ἐν γνώσει ἐπιχειρήσοι νὰ κάμῃ κἀνένα ἀπὸ τὰ προῤῥηθέντα ταῦτα δαιμονιώδη καὶ Ἐλληνικά, εἰμὲν εἶναι Κληρικός, ἂς καθαίρεται, εἰδὲ λαϊκός, ἂς ἀφορίζεται»

ΚΑΝΩΝ ΟΑ

«Καθὼς οἱ ἀφρονέστεροι ἀπὸ τοὺς σοφοὺς τῶν Ἀθηναίων ἐσυνήθιζον, ὡς γράφει ὁ Θεολόγος Γρηγόριος εἰς τὸν ἐπιτάφιον τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, νὰ μάχωνται μὲ τοὺς ἐναντίους αὐτοῖς, καὶ νὰ καταπιάνουσι τὰς πόλεις καὶ τὰς ὁδούς, καὶ ἄλλα τοιαῦτα νὰ κάμουν συνήθη εἰς τοὺς νέους σοφιστάς· τοιουτοτρόπως καὶ οἱ τοὺς πολιτικοὺς νόμους διδασκόμενοι Χριστιανοὶ ἐμεταχειρίζοντο τὰ ἑλληνικὰ ταῦτα ἔθιμα, καὶ εἰς τὰ θέατρα ἐκρίνοντο, περὶ τοῦ τίς νὰ γένῃ τυχὸν πρῶτος ἐξ αὐτῶν, καὶ τὰς ὀνομαζομένας κυλίστρας ἔκαμνον (2) ἢ φορέματα ἔξω ἀπὸ τὴν κοινὴν τῶν πολλῶν συνήθειαν ἐφόρουν· ταῦτα δὲ πάντα προστάζει ὁ παρὼν Κανὼν νὰ μὴν κάμνουσιν, οὔτε ὅταν ἀρχινοῦν νὰ μανθάνουν τοὺς νόμους, οὔτε ὅταν εὑρίσκωνται εἰς τὸ μέσον τῆς μαθήσεως, οὔτε ὅταν φθάσουν εἰς τὸ τέλος αὐ τῆς. Ὅποιος δὲ εἰς τὸ ἑξῆς τοῦτο ἤθελε κάμνει, νὰ ἀφορίζεται»

ΚΑΝΩΝ ΗΔ

Ἡ τῶν Ἑλλήνων συνήθειαις πρέπει νὰ μισοῦνται ἀπὸ τοὺς Χριστιανούς, διὰ τοῦτο ὁ παρὼν Κανὼν ἀφορίζει ἐκείνους τοὺς χριστιανοὺς ὁποῦ κατὰ τὴν συνήθειαν τῶν Ἑλλήνων ὀμνύουν, ἢ εἰς τοὺς ψευδωνύμους θεοὺς ἐκείνων, λέγοντες μὰ Δία, ἢ εἰς τὰ στοιχεῖα, οἷον μὰ τὸν Ἥλιον, μὰ τὸν Οὐρανόν, καὶ ἄλλα παρόμοια, καθὼς καὶ ὁ ΠΑ΄ τοῦ Βασιλείου Κανὼν εἰς ἐπιτίμια ὑποβάλλει αὐτούς. Πλὴν ὁ μὲν Βασίλειος ἕνδεκα χρόνους κανονίζει ἐκείνους ὁποῦ χωρὶς μεγάλην ἀνάγκην βασάνων ἀρνηθοῦν τὴν πίστιν, καὶ φάγουν εἰδωλόθυτα, καὶ ὀμόσουν ὅρκους τῶν Ἑλλήνων, καθὼς αὐτοὶ δηλ. τοὺς πιστεύουσιν. Ὁ δὲ παρὼν Κανὼν τῆς Συνόδου ἀφορίζει, ὡς λέγει ὁ Βαλσαμών, ὄχι μόνον τούτους ἀλλὰ καὶ τοὺς μὴ ἀρνηθέντας τὴν πίστιν χριστιανούς, ὀμνύοντας δὲ ὅρκους κατὰ τὴν συνήθειαν τῶν Ἑλλήνων. Δι’ ὃ καὶ ὁ τοιοῦτος ὅρκος, ἀλλὰ δὴ καὶ πᾶς ὁ κατὰ ἀδοκίμου θρησκείας ὀμοθείς, οὐ φυλάττεται, κατὰ τὸ ιθ΄ κεφ. τοῦ ιγ΄ τίτλ. Φωτίου»

Λοιπόν; Έλλην ή χριστιανός;

Ξεκάθαρα φαίνεται ότι σήμερα άνθρωπος με κοσμοαντίληψη «Ελληνοχριστιανισμού», δηλαδή «Ελληνοχριστιανός», δεν δικαιολογείται από τους πιο πάνω θείους Κανόνες. Και όσοι μιλούν περί τού ιδεολογήματος αυτού πρέπει... απλώς να αφορίζονται.

Νικόλαος Τσίτσος

Ναυπηγός Μηχανολόγος ΕΜΠ

ntsit@tee.gr (Πηγή: Νικόλαος Τσίτσος, Περιοδικό Δαυλός, άρθρο «Κάθε Ελληνικό να μισείται», τεύχος 274, σελ. 18081-18082)

Επίσης, κηρύσσει την απαξίαν της πολιτιστικής συνεισφοράς του ελληνισμού εις την ανθρωπότητα, καταδικάζουσα τας Τέχνας και τας Επιστήμας και τον Κλασσικόν Πολιτισμόν: «Ἡ τῶν Ἑλλήνων συνήθειαις πρέπει νὰ μισοῦνται ἀπὸ τοὺς Χριστιανούς» λέγει η ζ΄ Σύνοδος. (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 109, ένθετο «Θα αναγνωρισθεί επίσημα η Αρχαία Ελληνική Θρησκεία;», σελ.7)

Μυθοπλάστης: Νικόλαος Τσίτσος & Παναγιώτης Μαρίνης

Απάντηση: Εδώ

Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΔΡΑΣ & ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ, ΔΕΝ ΠΡΟΣΚΥΝΑ

(Κατά: Γιάννη Χαραλαμπόπουλου, περ. Απολλώνειο Φως, τεύχος 50, σσ. 34 -37)

Ιωάννης Χαραλαμπόπουλος, Ιδιοκτήτης και εκδότης του περιοδικού Απολλώνιου Φωτός (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter εκπομπή Αθέατος Κόσμος, Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2004)

Όταν ο άνθρωπος νιώσει και πάλι αυτοκυρίαρχος, γκρεμίζοντας τα είδωλα του εβραιοθεού και του χρυσού μόσχου, όταν σπάσει τις αλυσίδες που τον σκλάβωσαν στον απατηλό «παράδεισο» της καταναλωτικής παράνοιας και της υλιστικής σχιζοφρένειας, όταν νιώσει και πάλι την αρχέγονη παράδοση να κυλά στο αίμα του και να διαποτίζει τη σκέψη του η λατρεία προς την Φύση και τα Ηρωικά ιδεώδη της φυλής του, τότε η Σπάρτη θα αναγεννηθεί στην ψυχή και στη σκέψη του. Τότε και μόνο τότε θα σταθεί ικανός να ιχνηλατήσει τον ίδιο δρόμο της τιμής και του καθήκοντος που ορίζουν τα φυλετικά πεπρωμένα, όμοια με τους ένδοξους προγόνους του. Τότε μόνο θα συναισθανθεί το μεγαλείο του να είναι Έλληνας, να είναι Άνδρας, ενάντια στο πνεύμα της παρακμής, ενάντια στους δειλούς και στους προσκυνημένους, με άλλα λόγια να είναι Πολεμιστής...

Πηγή: Περιοδικό Απολλώνειο Φως, τεύχος 50, άρθρο Η ατραπός του πολεμιστή σε Ιαπωνία και Αρχαία Σπάρτη, Ιωάννης Χαραλαμπόπουλος, σσ. 34 -37

Μυθοπλάστης: Ιωάννης Χαραλαμπόπουλος

Απάντηση: Εδώ

ΔΡΥΪΔΕΣ & ΚΕΛΤΕΣ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΟΥ (ΕΛΛΗΝΑ) ΗΡΑΚΛΗ

(Κατά: Μάριου Δημόπουλου, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 7, σελ. 26)

(Κατά: Αθανάσιου Αγγελόπουλου, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 22, σελ. 28)

Και εφ’ όσον, όπως γράφει ο Όγκυ Ο Κάρυ στο βιβλίο του «Ήθη και έθιμα των αρχαίων Ιρλανδών», «ξεκίνησε από τη Μακεδονία ή Μέση Ελλάδα ο Παρθολών με μια μικρή ομάδα ανθρώπων, ανάμεσα στους οποίους ήταν τρεις Δρυΐδες ονομαζόμενοι Φίος, Αίολος και Φόμορος», συμπαιρένουμε ότι οι Δρυΐδες ήσαν αιγιακής προελεύσεως και οι γνώσεις τους ήταν αντλημένες από τα αρχαία ελληνικά ιερατεία. Ίσως γι’ αυτό και σύμφωνα με τον τον Ιούλιο Καίσαρα «θεωρούν απρέπεια να μεταφέρουν τις σπουδές τους σε γραπτό λόγο, αν και χρησιμοποιούν το ελληνικό αλφάβητο για σχεδόν οτιδήποτε άλλο.» Η απέχθειά τους αυτή πρέπει να συνδεθεί με την απέχθεια του Πλάτωνος, ανδρός μυημένου στα αρχαιοελληνικά μυστήρια, προς τον γραπτό λόγο, όπως ρητώς δηλώνει στον διάλογο «Φαίδρος». (Πηγή: Μάριος Δημόπουλος, Προϊστορικοί Έλληνες στην Βόρειο Ευρώπη, Κέλτες -Υπερβόρειοι και οι Πελασγοί της Φιλανδίας, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 7, σελ.38)

Όσο για το όνομα της Βρεττανίας, αυτό κατά τις αρχαίες ελληνικές παραδόσεις οφείλεται στον Βρεττανό, πατέρα της Κελτούς ή Κελτίνης, ερωμένης του Ηρακλή, και μητέρας εξ αυτού του Κελτού επωνύμου των Κελτών. Είναι προφανές, ότι ο μύθος αυτός θέλει να δείξει την εγκατάσταση Κελτών, απογόνων του Ηρακλή, στην Βρεττανία. (Πηγή: Αθανάσιος Αγγελόπουλος, Οι προϊστορικοί Έλληνες των Βρετανικών Νήσων, περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 22, σελ. 28)

Μυθοπλάστες: Αθανάσιος Αγγελόπουλος & Μάριος Δημόπουλος

Απάντηση: Εδώ

ΝΑΖΙΣΤΙΚΕΣ/ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΑΤΕΣ

Ο ναζισμός κι οι εθνικισμός είναι ιδιάζουσες περιπτώσεις κρυμμένου ή μη, νεοπαγανισμού που δεν αναπτύσσονται θρησκευτικά, αλλά πολιτικά μέσα στις δυτικές κι ανατολικές κοινωνίες (Αραβικός, Ιαπωνικός εθνικισμός κ.α.). Η μέγιστη απάτη του εθνικισμού αφορά ακριβώς αυτή τη δυνατότητά του να ελίσσεται παρουσιάζοντας πολλές φορές τον «χριστιανίζοντα», αλιεύοντας κοιμισμένους ή αλαφροΐσκιωτους χριστιανούς μέσα στα κολλώδη πλοκάμια του.

Ως εκ των άνωθι υπάρχει ανάγκη όχι μόνο φανερώσεως των θρησκευτικών εξαπατήσεων του εθνικισμού και του ναζισμού, αλλά κι ανάγκη καταρρίψεως ορισμένων πολιτικών του τεχνασμάτων που αφορούν ιστορικά γεγονότα και δηλαδή τον τρόπο με τον οποίο αυτά παρουσιάζονται εις ενίσχυση αυτής της αιρέσεως.

ΤΑ ΟΧΙ ΘΕΛΟΥΝ ΜΕΤΑΞΑΔΕΣ

(Κατά: Χρυσής Αυγής & Εθνικιστών)

Αριστερά: «Μεταξάς -Χίτλερ, Ελληνογερμανικές Σχέσεις στην Μεταξική Δικτατορία 1936-1941», Αννίβας Βελλιάδης, Εκδόσεις Ενάλιος»

Μέσο: Αυτή η αφίσα ανευρέθη υπό το γράφοντος σε δύο ιστοσελίδες: α. «Χρυσή Αυγή ή μήπως χρυσή ευκαιρία για την δημοκρατία μας; ΤΑ ΟΧΙ ΘΕΛΟΥΝ ΜΕΤΑΞΑΔΕΣ... κι όχι προδότες βουλευτάδες». (Πηγή: http://www.pame.gr/politiki/apopseis/xrysi-augi-xrysi-eukairia.html#.UNI3Um9yHTo), β. «Την ημέρα που το έθνος μας γιορτάζει το ιστορικό ΟΧΙ που είπε ο εθνικός κυβερνήτης Ιωάννης Μεταξάς, οι «επίσημοι» που παρακολουθούσαν την παρέλαση στα Χανιά έδωσαν εντολή να συλληφθούν και να οδηγηθούν στο αστυνομικό τμήμα έλληνες εθνικιστές του πυρήνα Χανίων της Χρυσής Αυγής διότι μοίραζαν… αντιδημοκρατικά φυλλάδια που έγραφαν: ΤΑ ΟΧΙ ΘΕΛΟΥΝ ΜΕΤΑΞΑΔΕΣ - ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ.[...] Και, θέλουν δεν θέλουν ΤΑ ΟΧΙ ΘΕΛΟΥΝ ΜΕΤΑΞΑΔΕΣ και αυτός ο τόπος συνεχίζει να γεννά ΜΕΤΑΞΑΔΕΣ. Αυτός είναι και ο φόβος του άθλιων εξουσιαστών μας.», (Πηγή: http://www.thermopilai.org/content/sullepseis-ethnikiston-sta-khania-gia-antidemokratika-phulladia). Είναι χαρακτηριστικός ο πνευματικός ύπνος του ελληνικού λαού. Στην ίδια σελίδα π.χ. σχόλιο αναγνώστη ανέφερε: «Άσχετα αν συμφωνούμε με την Χρυσή Αυγή δεν βλέπω κάτι αντιδημοκρατικό στο συγκεκριμένο φυλλάδιο. Μάλλον κάποιοι θέλουν ο λαός να ξεχάσει τον Μεταξά...»

Δεξιά: «Ο Μεταξάς και οι μαριονέτες των τοκογλύφων», (Πηγή: www.national.pride.org)

«Η Επιτροπή Εθνικής Μνήμης της Χρυσής Αυγής διοργανώνει, κάθε χρόνο από το 1997, την συγκέντρωση μνήμης των γεγονότων του '96 στα ΙΜΙΑ. Όταν αιματοβαμμένο Ελληνικό έδαφος έγινε αμαχητί "γκρίζα ζώνη", όπου οι Έλληνες απαγορεύεται να πλησιάσουν απ' τις ίδιες τις αρχές του κράτους τους. Μια προδοσία που ζητά τιμωρία. Πεσόντες που ζητούν δικαίωση. Την τραγική βραδιά της εθνικής ταπείνωσης και της προδοσίας, τη νύχτα της 30ης προς 31η Ιανουαρίου του 1996, οι μόνοι που διαμαρτυρήθηκαν ήταν 100 αυθόρμητα συγκεντρωμένοι έξω απ' την Βουλή Χρυσαυγίτες, που φώναζαν το σύνθημα που έγινε πλέον συνειδητή εθνική κραυγή: "ΑΛΗΤΕΣ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ".» (Πηγή: Χρυσή Αυγή, Περιφερειακή Οργάνωση Στερεάς Ελλάδος, http://xa-stereas.blogspot.gr/2012/01/2012.html)

«...από το βήμα της βουλής την επομένη των Ιμίων, εκστομίστηκε η πλέον προδοτική φράση που ακούστηκε ποτέ από χείλη Έλληνα πρωθυπουργού: "Ευχαριστούμε τους Αμερικανούς"! Την φράση αυτή δεν θα τη ξεχάσουν ποτέ οι Έλληνες ούτε και η ιστορία. Το όνομά Σημίτης θα "κοσμεί" μια από τις μελανότερες σελίδες της», (Πηγή: «Χρυσή Αυγή», Εβδομαδιαία Λαϊκή Εθνικισιτκή Εφημερίδα, Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012, «Άκου-Βλέπε-Μίλα», Νικόλαςο Η. Σκαντζός, σελ.7)

Μυθοπλάστες: Εθνικιστές - νεοναζιστές (και Χρυσής Αυγής)

Απάντηση: Αυτή η απάτη του εθνικισμού αφορά, αν δεν το έχει αντιληφθεί ο αναγνώστης, όχι με τη στενή έννοια συγκεκριμένα πολιτικά γεγονότα του κράτους της Ελλάδος, αλλά γενικότερα κι ευρύτερα την «παγκόσμια» πολιτική πεποίθηση / πίστη του εθνικισμού (ναζισμού του Αδόλφου Χίτλερ) πως η Δημοκρατία κι ο κοινοβουλευτισμός είναι εκ φύσεως υποδεέστερος της μοναρχίας, ιδιαίτερα στο ζήτημα του «πατριωτισμού».

Είναι όμως η Μοναρχία πιο πατριωτική από τη Δημοκρατία; είναι οι εθνικιστές μοναρχικοί «υπερπατριώτες» κι οι Δημοκρατικοί «προδότες»; Είναι οι εθνικιστές σε ελληνικό επίπεδο, κι ο προβαλλόμενος από αυτούς Ι. Μεταξάς, εκείνοι που λένε πάντα «ΟΧΙ» και δεν «μασάνε» σε στρατηγικο-πολιτικές καταστάσεις τύπου «Ιμίων» (1996) μη αναδιπλούμενοι σε πολιτικές «κατευνασμού» των αντιπάλων τους ή μήπως όχι;

Ο τορπιλισμός της Έλλης το 1940 αλλά κι άλλες επιθέσεις των Ιταλών για τις οποίες ο Ι. Μεταξάς αντέδρασε όπως η κυβέρνηση Σημίτη το 1996, δηλαδή «κατευναστικά», όπως άλλωστε έπραξε κι η «Χρυσή Αυγή» το 1996 (βλ. κάτωθι: διαμαρτυρήθηκε το 1997), καταδεικνύουν το βαθμό της προπαγάνδας την οποία έχουν αναπτύξει οι κεντρικοί εθνοφυλετιστές του «κόμματος» αυτού, κι όχι μόνον, για να κερδίσουν τις «μάζες» του ελληνικού λαού. Αν ο ελληνικός λαός τιμωρείται για τις επιλογές των πολιτικών του ανθρώπων, αυτό δε σημαίνει ότι δεν θα τιμωρηθεί ξανά ένεκα του ίδιου πάντοτε δικού του λάθους.

Ο ελληνικός λαός δεν έχει μάθει ίσως, ότι πολλά κόμματα ή οργανώσεις ή κινήματα δύνανται να χειρισθούν την προπαγάνδα όπως ακριβώς έχει υποστηρίξει ο Αδόλφος Χίτλερ, ο «αγαπημένος» του Εθνικιστικού χώρου, ότι αυτή πρέπει να χρησιμοποιείται:

«Για τους διανοούμενους, ή τουλάχιστον γι’ αυτούς που τόσο συχνά τους αποκαλούμε έτσι, χρειάζεται όχι η προπαγάνδα, αλλά η επιστημονική εξήγηση. Όσο για την προπαγάνδα, έχει τόση σχέση με την επιστήμη όσο και μια διαφημιστική αφίσα με τη ζωγραφική», (Πηγή: Αδόλφος Χίτλερ, «Ο Αγών μου», Κεφ. 6, «Η προπαγάνδα του πολέμου», τόμος 1, Μόναχο 1927)

«[Η προπαγάνδα] πρέπει να μιλήσει στο συναίσθημα και πολύ λιγότερο στη λογική. Κάθε προπαγάνδα πρέπει να είναι λαϊκή και να τοποθετεί το πνευματικό της επίπεδο στα όρια της δεικτικότητας έστω και της πιο χαμηλής, μεταξύ εκείνων προς τους οποίους απευθύνεται . Κάτω από αυτές τις συνθήκες η προπαγάνδα και το πνευματικό της επίπεδο πρέπει να βρίσκεται όσο πιο χαμηλά βρίσκονται οι περισσότερες μάζες του πληθυσμού. [...] Όσο το επιστημονικό της ύψος είναι πιο χαμηλό, όσο κι αν αναφέρεται αποκλειστικά στις δυνατότητες κατανόησης του πλήθους, τόσο περισσότερο η επιτυχία της θα είναι αποφασιστική. [...] Είναι ανόητο να δώσουμε στην προπαγάνδα την μορφή της επιστημονικής διδαχής.

Η δυνατότητα που έχει η μεγάλη μάζα στο ν’ αφομοιώνει είναι πολύ περιορισμένη, η νοημοσύνη της μικρή και αντίθετα η έλλειψη μνήμης, μεγάλη. Έτσι κάθε προπαγάνδα που φιλοδοξεί να είναι αποφασιστική πρέπει να καθοριστεί σε πολύ ελάχιστα σημεία και να τα προβάλλει κατά τρόπο στερεότυπο κι όσο χρονικό διάστημα χρειάζεται, ώστε κι ο τελευταίος ακροατής να καταλάβει και να χωνέψει βαθειά αυτό που του λένε.», (Πηγή: Αδόλφος Χίτλερ, «Ο Αγών μου», Κεφ. 6, «Η προπαγάνδα του πολέμου», τόμος 1, Μόναχο 1927)

Ο εθνικιστικός και νεοπαγανιστικός χώρος στην Ελλάδα, με σημαία του για την ώρα τη «Χρυσή Αυγή», αναμασά διαρκώς το επιχείρημα πως ο Μεταξάς είπε το «ΟΧΙ», εν αντιθέσει με τις κυβερνήσεις του «Εβραϊκού» (βλ. Αδόλφο Χίτλερ) κοινοβουλευτισμού, οι οποίες ντρόπιασαν και πρόδωσαν το έθνος στο επεισόδιο των Ιμίων (βλ. σύνθημα «ΤΑ ΟΧΙ ΘΕΛΟΥΝ ΜΕΤΑΞΑΔΕΣ... κι όχι προδότες βουλευτάδες»).

Κανείς δεν μπορεί να παραδεί πως κάθε φορά που ο εθνικιστικός χώρος με τη «Χρυσή Αυγή» στις επάλξεις, παρατάσσονταν εις τους δρόμους των Αθηνών, κουβαλούσε μαζί του τα πλακάτ για την «προδοσία» (πολιτική «κατευνασμού») των Ιμίων το 1996. Εντούτοις για το θέμα της Χρυσής Αυγής και την αντίδρασή της με το επεισόδιο αυτό έχει συγγράψει ο άλλοτε υπαρχηγός της Χαράλαμπος Κουσουμβρής τα εξής:

«Το 1996, εκτός από το Ελληνικό αίμα των Ισαάκ και Σολωμού που πότισε την πράσινη γραμμή στην μαρτυρική Κύπρο, ένα άλλο γεγονός εξίσου τραγικό έρχεται να σημαδέψει τη χρονιά. Η προδοσία των Ιμίων με τον θάνατο των τριών Ελλήνων αξιωματικών, τον εξευτελισμό της εθνικής μας ανεξαρτησίας και το "ευχαριστούμε στους Αμερικάνους" [...] Τί να κάνει τώρα ο απλός λαός, όταν η ίδια η παράταξη που αντιπροσωπεύει το μαχητικό πατριωτισμό ησυχάζει; [...] Ποιός όμως θα έπρεπε να ήταν ο χειρισμός μιας τέτοιας καταστάσεως [σσ. αδράνειας], που επικρατούσε από άκρη σε άκρη σε όλη τη χώρα; Φυσικά η Χρυσή Αυγή θα έπρεπε να εξεγείρει τον Λαό, υποδαυλίζοντας την ήδη υπάρχουσα οργή του κόσμου, όχι μόνο λόγω της προδοσίας αυτής που συνέβη (Ίμια) αλλά και από τους παρελθοντικούς ανάλογους χειρισμούς άλλων σοβαρών εθνικών θεμάτων. Αντί αυτού όμως "έδρασε" κλεισμένη στο καβούκι της, παίζοντας έναν ρόλο κατευναστικό », (Πηγή: Χάρης Κουσουμβρής (τέως υπαρχηγός της Χρυσής Αυγής), Γκρεμίζοντας τον μύθο της Χρυσής Αυγής, εκδόσεις Έρεβος, σελ. 28).

Παρεκτός όμως τούτου, εκείνο που πρέπει να σημειωθεί περισσότερο είναι η προπαγάνδα για το καθεστώς του εθνικοσοσιαλιστή Ι. Μεταξά, μιμητής του οποίου θέλει να είναι η «Χρυσή Αυγή», σύμφωνα με τα δικά της λεγόμενα στη δική της πολιτική εφημερίδα:

Αριστερά: «Το βίντεο δείχνει χαρακτηριστικές στιγμές της ιστορίας του ΠΑΣΟΚ. Από το "Ευχαριστώ" του Κώστα Σημίτη μετά τα Ίμια...», (Πηγή: http://www.e-radio.gr/blog/post.asp?uid=12013)

Δεξιά: «Ίμια 2012. Όχι στο ξεπούλημα της Ελλάδας. Σάββατο 28 Ιανουαρίου στις 7:00. Πλατεία Ρηγίλλης. Επιτροπή Εθνικής Μνήμης», (Πηγή: http://ygro-pyr.blogspot.com/2012/01/2012_27.html)

Τα γεγονότα της εποχής του Ιωάννη Μεταξά ανατρέπουν κάθε προπαγάνδα κατά της «κατευναστικής πολιτικής» προς τους Αμερικάνους το 1996 (βλ. «ευχαριστώ»), καθόσον το έτος 1940 ο έλληνας Ιωάννης Μεταξάς, όχι μόνο δεν αντιδρούσε στις Ιταλικές προκλήσεις, με κορύφωση τον τορπιλισμό της «Έλλης» ανάμεσα σε άλλες επιθετικές προσβολές (βομβαρδισμοί) κατά του ημετέρου στόλου, αλλά προσέτρεχε και εις τον Αδόλφο Χίτλερ για να βρει βοήθεια απέναντι στους συμμάχους του, τους Ιταλούς φασίστες του Μουσολίνι:

«Μετ' ὀλίγας ημέρας η Ιταλία, αντικαθιστώσα τους λόγυς δι' έργων, ήρχισε σειράν πολεμικών ενεργειών κατά της Ελλάδος. Την 12ην Ιουλίου 1940 τρία Ιταλικά αεροπλάνα εβομβάρδισαν το ελληνικόν βοηθητικόν του στόλου "Ωρίων" και το αντιτορπιλικό "Ύδρα" εις τον όρμο της Γραμβούσης εν Κρήτη. Την 30ην Ιουλίου, ιταλικόν βομβαρδιστικόν, ιπτάμενον άνωθεν της Κορίνθου, έρριψεν τέσσαρας βόμβας κατά των ελληνικών αντιτορπιλλικών "Βασιλεύς Γεώργιος" και "Βασίλισσα Όλγα" και εβομβάρδισε δύο ελληνικά υποβρύχια ορμούντα εις τον λιμένα της Ναυπάκτου (26). Η ελληνική όμως κυβέρνησις, ακολουθούσα πολιτικήν "κατευνασμού", απέφυγε να δώσει δημοσιότητα εις τα ιταλικάς αυτάς προκλήσεις.

Νέα φάσις του πολέμου των νεύρων ήρχισε την 11ην Αυγούστου, οπότε το επίσημον ιταλικόν πρακτορείον Στέφανι ανεκοίνωσεν ότι εςι την ελληνοαλβανικήν μεθόριον "διεπράχθη τρομερόν πολιτικόν έγκλημα: Ο Μέγας Αλβανός πατριώτης Νταούτ Χότζα, γεννηθείς εις την αλύτρωτον περιοχήν της Τσαμουριάς, εδολοφονήθηε αγρίως επί αλβανικού εδάφους πλησίον των συνόρων. Το σώμα του ευρέθη ακέφαλον. Εγνώσθη αργότερον ότι οι δολοφόνοι ήσαν Έλληνες πράκτορες, οι οποίοι παρέλαβαν μεθ'εαυτών εις τον ελληνικόν έδαφος την αποκοπείσαν κεφαλήν και την παρέδωσαν εις τα ελληνικάς αρχάς, αίτινες από πολλών ετών είψον επικηρύξει τον Αλβανόν αυτόν πατριώτην... Ο Νταούτ Ζότζα ηναγκάσθη προ τινός να φύγη εκ Τσαμουριάς, ίνα σωθή από τους διωγμούς των ελληνικών αρχών, αι οποίαι δεν του συνεχώρουν την ακαταπόνητον προπαγάνδαν του μεταξύ των συμπατριωτών του φια την προσάρτησιν της Τσαμουριάς εις την μητέρα πατρίδα... Η αρχαία αυτή γη.... κατοικείται από πεντήκονταν χιλιάδας περίπου αυθεντικών Αλβανών... οι οποίοι σήμερον θα εύρουν εις τα ανανεωθέντα πεπρωμένα της μητρός πατρίδος των ακόμη ισχυρότερον λόγον δια να ελπίζουν". (27) Μία ημέραν προηγουμένως ο Τσιάνο εσημείωσεν εις το "Ημερολόγιόν" του: "Ο Ντούτσε σχεδιάζει ένοπλον δράσιν κατά της Ελλάδος, διότι έχει να κανονίση και μερικούς λογαριασμούς από το 1923 και διότι οι Έλληνες απατώνται αν πιστεύουν ότι επέρασε σφουγγάρι εις το παρελθόν" (28)

Η ιταλική προπαγάνδα έκαμεν εξαντλητικήν εκμετάλλευσιν του θέματος αυτού. Εις την "Τζιορνάλε ντ' Ιτάλια" ο διαβόητος Βιρτζίνιο Γκάϋντα έγραφεν: "Οι Έλληνες οφείλουν ν' αντιληφθούν την σημασίαν του εγκλήματος, το οποίο διέπραξαν." Και το ραδιόφωνον επανελάμβανε καθημεριώς: "Όπισθεν της Αλβανίας ίσταται η Ιταλία! Όποιος θίγει την Αλβανίαν, θίγει την Ιταλίαν!" Εννοείται ότι το "τρομερόν έγκλημα" ήτο εντελώς φανταστικόν, όπως ενεφανίζετο. Προ δύο μηνών περίπου δύο Αλβανοί, οι οποίοι είχον κατορθώσει να εισδύσουν εις το ελληνικόν έδαφος, συλληφθέντες και ανακριθέντες ωμολόγησαν ότι είχον φονεύσει κατόπιν συμπλοκής τον ονομαζόμενον Νταούτ Χότζα, ο οποίος ήτο γνωστότατος ληστής, επικηρυχθείς προ εικοσαετίας υπό της ελληνικής κυβερνήσεως λόγω φόνων και άλλων εγκλημάτων κοινού δικαίου, διαπραχθέντων επί ελληνικού εδάφους. Η ελληνική κυβέρνησις είχε θέσει υπό κράτησιν τους δύο φονείς, εν τω μεταξύ δε (την 25ην Ιουλίου) η εν Αθήναις ιταλική πρεσβεία είχεν αναγγείλει εις το ελληνικόν υπουργείον Εξωτερικών ότι εντός ολίγου θα του υπεβάλλτερο κανονική αίτησις εκδόσεως των φονέων και φυγάδων (29).

Κατά τας δύο επόμενας ημέρας ο Τσιάνο σημειώνει εις το "Ημερολόγιόν" του: "Ο Μουσσολίνι λογαριάζει να επιτεθή εναντίον της Ελλάδος αιφνιδιαστικώς κατά τα τέλη Σεπτεβρίου. Αν έχη λάβει την απόφασιν αυτή φρονώ ότι πρέπει να βιαστθούμε. Είναι επικίνδυνον να δώσωμεν εις τους Έλληνας την δυνατότητα να προετοιμασθούν... Ο Ντούτσε καθορίζει την πολιτικήν και στρατιωτικήν γραμμ΄λην εν όψει ενεργείας εναντίον της Ελλάδος. Αν μας παραχωρηθούν αμαχητί η Τσαμουριά και η Κέρκυρα, δεν θα ζητήσωμεν περισσότερα. Εν περιπτώσει όμως οιασδήποτε αποπείρας αντιστάσεως θα εξωθήσωμεν τα πράγματα εις πόλεμον. Ο Γιακομόντι (σσ. γενικός τοποτηρητής της Ιταλίας εις Αλβανίαν) και ο Βισκόντι Πράσκα θεωρούν την επιχείρησιν πραγματιποιήσιμον, ακόμη και εύκολον, υπό την προϋπόθεσιν βεβαίως ότι θα βιασθούμε. Ο Ντούτσε όμως, δια λόγους στρατιωτικούς, υποστηρίζει ότι πρέπει να αναβάλωμεν την δράσιν δια τα τέλη Σεπτεμβρίου." (30)

Εν μέσω της ατμόσφαιρας αυτής, της τόσον ηλεκτρισμένης, συνέβη έν πολύ σοβαρώτερον "επεισόδιον": ο τορπιλλισμός την 15ην Αυγούστου του ελληνικού ευδρόμου "Έλλη" υπό "αγνώστου εθνικότητος υποβρυχίου" εις τον λιμένα της Τήνου, όπου είχε καταπλεύσει επ' ευκαιρία της μεγάλης θρησκευτικής εορτής της Παναγίας. Το εύδρομον ευρίσκετο ηγκυροβολημένον εν μεγάλω σημαιοστολισμώ και εις απόστασιν 800 περίπου μέτρων του λιμενοβραχίονος όταν, περί ώραν 8:30'π.μ. εξεσφεντονίσθησαν εναντίν του τρεις τορπίλλαι, εκ των οποίων η μία έπληξε το σκάφος εις το μέσον, αι δε δύο άλλαι ηστόχησαν και εξερράγησαν επί του λιμενοβραχίονος. Τα θύματα εκ του πληρώματος ανήλθον εις έναν νεκρόν, τον κελευστήν μηχανικόν Παπανικολάου, και 29 τραυματίας. Εκ του αστικού πληθυσμού, που ευρίσκετο επί της προκυμαίας, μία δε δε γυνή αρμενικής καταγωγής απέθανεν εκ συγκοπής. Η ελληνική κυβέρνησις, ανακοινούσα τα της ανάνδρου επιθέσεως, εδήλου ότι "ουδέν στοιχίον περί της εθνικότητος του επιτεθέντος υποβρυχίου κατωρθώθη να εξακριβωθή" (31) ("Πιστεύω ότι η ενέργεια αυτή πρέπει να αποδοθή εις το επιθετικόν πνεύμα του Ντε Βέκκι" (32) -διοικητού τότε της Δωδεκανήσου -έγραφε την ιδίαν ημέραν ο Τσιάνο εις το "Ημερολόγιόν" του. Είχεν, εν τούτοις, εις χείρας της ακλονήτους αποδείξεις του ότι η επίθεσις ήτο έργον ιταλικού υποβρυχίου, αλλά δεν ήθελε να εκτραχύνη τα πράγματα (Αι αποδείξεις αυταί εδόθησαν εις την δημοσιότητα την επομένην της ιταλικής εισβολής) (33).

Επειδή η επίθεσης εναντίον της "Έλλης", την οποίαν ηκολούθησεν αυθημερόν επίθεσις από αέρος δύο ιταλικών αεροσκαφών εναντίον του ατμοπλοίου "Φρίντων" (34), που έπλεε παρά την Πάνορμον της Κρήτης, απεδείκνυεν ότι η Ιταλία ήτο αποφασιμένη να χρησιμοποιήση τραχέα μέτρα κατά της Ελλάδος, ο Έλλην πρωθυπουργός εστράφη προς τον Χίτλερ. Υπήρχον ήδη αρκεταί ενδείξεις ότι ο Χίτλερ δεν επεθύμει το άνοιγμα νέου μετώπου εις τα Βαλκάνια και δια τούτο ο Μεταξά ήλπιζεν ότι έγκαιρος επέμβασις του Φύρερ θα ήτο δυνατόν να προλάβη την ιταλικήν επίθεσιν. Ο Χίτλερ όμως απήντησεν ότι η Ελλάς ουδέν είχε να φοβήται εκ μέρους της Ιταλίας, αρκεί να μη της προσφέρει προσχήματα, δηλαδή να μη προβή εις κινητοποίησιν. [σσ. εννοεί επιστράτευση] Πάντως κατόπιν εντολής, προφανώς του Χίτλερ ο φον Ρίμπεντροπ, υπουργός Εξωτερικών του Ράϊχ, είχε την 17ην Αυγούστου μίαν συνομιλίαν με τον εν Βερολίνω πρεσβευτήν της Ιταλίας Αλφιέρι, κατά την οποίαν (συμφώνως προς το "Ημερολόγιόν" του Τσιάνο) του υπέδειξε την ανάγκην εγκαταλείψεως οιουδήποτε επιθετικού σχεδίου κατά της Γιουγκοσλαβίας και της Ελλάδος (35).

Εις τας 22 Αυγούστου, κατόπιν ασφαλώς του γερμανικού αυτού διαβήματος, ο Ντούτσε ενεχείρισεν εις τον Τισάνο "κείμενον στρατιωτικών οδηγιών, συνταχθεισών υπ' αυτού, δια των οποίων η δράσις εναντίον της Ελλάδος και της Γιουγκοσλαβίας εναβάλλετο επ' αόριστον" (36). Εντός μίας εβδομάδος εσταμάτησεν αποτόμως η εναντίον της Ελλάδος εκστρατεία του ιταλικού τύπου, η οποία διεξήγετο επί μήνας λυσσωδώς. Και εις εν μακρόν εκ Ρώμης τηλεγράφημα ο εκεί Έλλην πρεσβευτής, ανασκοπών την 27ην Αυγούστου τας φάσεις της εκστρατείας αυτής, κατέληγεν: "Εις το σημείον αυτό εσταμάτησεν επί του παρόντος η πολεμική. Έπαυσεν αποτόμως, όπως αποτόμως είχεν αρχίσει" (37).

Η Γερμανία ήθελε ν' αποφευχθεί οιαδήποτε κρίσις εις τα Βαλκάνια, αλλά και να ικανοποιηθή ο Ντούτσε. Εφ' ω και την 26ην Αυγούστου ο Γερμανός υπουργός των Εξωτερικών εκάλεσεν εν Φουσλ του Ζάλτσμπουργκ τον Έλληνα εν Βερολίνω πρεσβευτήν Αλ. Ραγκαβήν και του διεσαφήνησε τρομοκρατικώς ότι ""διαίρει τας χώρας εις εκείνας, που έλαβον στάσιν υπέρ του Άξονος και εκείνας, που έλαβον στάσιν υπέρ της Αγγλίας", ότι θεωρεί την Ελλάδα "ως χώραν, που εξέλεξε την Αγγλίαν", ότι "κατά τας προσεχείς εκατονταετίας η Ευρώπη θα κυριαρχήται από τας δυνάμεις του Άξονος" και συνεβούλευσεν όπως οι Έλληνες "προσαρμόσουν την γενικήν πολιτικήν των εις την κατάστασιν αυτήν", "προέλθουν εις φιλικωτάτας σχέσεις μετά των Ιταλών και συνεννοηθούν μετ' αυτών" και "ικανοποιήσουν ενδεχομένας επιθυμίας των" (38)

Εν τω μεταξύ, η Ιταλία προπαρασεύαζεν εις το σκότος και "nel piu grande silenzio" ολόκληρον πλέγμα προκλήσεων εναντίον της Ελλάδος. Ούτω, την 17ην Αυγούστου ο Γιακομόνι ανέφερεν εις τον κόμητα Τσιάνο ότι "προετοιμάζει στοιχεία τολμηρά, τα οποία θα εισδύουν εις το ελληνικόν έδαφος δια να δεξαγάγουν δολιοφθοράς και κλεφτοπόλεμον εις τα νώτα του εχθρικού στρατού" και ότι εζήτησεν από τον Βισκόντι Πράσκα "τυφέκια χρησιμοποιούμενα υπό του ελληνικού στρατού και μερικάς ξένας βόμβας δια τας σχεδιαζόμενας εντός του ελληνικού εδάφους ενεργείας" (39).

Παραλλήλως ο Μουσσολίνι καθησύχαζε τον Χίτλερ. "Τα στρατιωτικά μέτρα τα ληφθέντα εις τα ελληνικά σύνορα -του έγραφε την 24ην Αυγούστου- ήσαν απλώς προφυλακτικού χαρακτήρος.... Η Ελλάς έχει αποδείξει ότι συνεχίζει την συνεργασίαν της με την Αγγλίαν. Όλοι οι ελληνικοί λιμένες χρησιμοποιούνται ως βάσεις εναντίον μας. Πάρα ταύτα, εκτός απροόπτου, δεν προτίθεμαι να στρέψω την στρατιωτικήν μου προσπάθειαν προς τον τομέαν αυτόν, αλλά προς την Αίγυπτον." (40)

Ο Σεπτέμβριος διέρρευσε με επιθέσεις του αλβανικού τύπου κατά της Ελλάδος, με συστηματικές παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου υπό ιταλικών αεροπλάνων και με νέας συγκεντρώσεις ιταλικών στρατευμάτων εις την Αλβανίαν, αι οποία προσελάμβανον την μορφήν σαφούς επιθετικής διατάξεως εναντίον μας. (Προς αντιμετώπισιν του διαγραφομένου κινδύνου ο αρχηγός του Γ.Ε.Σ. Α. Παπάγος εζήτησε τότε επιμόνως από τον πρόεδρον της κυβερνήσεως την άμεσον επιστράτευσιν του Β΄ και του Γ΄ Σώματος Στρατού, μίαν δε εσπέραν -όπως αφηγείται ο ίδιος εις το βιβλίον του- μεταβάς εις το υπουργείον των Εξωτερικών και παρουσιασθείς εις τον πρωθυπουργόν επέμεινε σθεναρώς επί της ανάγκης της υιοθετήσεως των προτάσεών του υπό της κυβερνήσεως. Ο Μεταξάς τότε συνεδέθη τηλεφωνικώς με το εν Βερολίνω πρεσβευτήν μας, του εξέθεσε την στρατιωτικήν κατάστασιν εις τα ελληνοαλβανικά σύνορα και τον παρεκάλεσεν όπως εντός της νυκτός, ει δυνατόν, φροντίση να πληροφορηθή αν η Γερμανία ήτο εν γνώσει των λαμβανομένων υπό της Ιταλίας στρατιωτικών μέτρων εναντίον μας και αν τα ενέκρινε. Ο πρεσβευτής ολίγας ώρας βραδύτερον απήντησεν ότι "συναντηθείς με πρόσωπον εκ των πλέον εμπίστων και του αμέσου περιβάλλοντος του Χίτλερ επληροφορήθη ότι ούτος ουδέποτε θα επιτρέψη ιταλικήν κατά της Ελλάδος επίθεσιν και ότι ιδιαζόντως συνιστά όπως ουδέν μέτρον ληφθή υπό της Ιταλίας ως πρόκλησις εκ μέρους της Ελλάδος". Κατόπιν τούτου απερρίφθη η εισήγησις του Α. Παπάγου) (41).» )

Σημειώσεις

27. G. Ciano Journal politique, τ. Α΄, σ. 87-88

28. G. Ciano, ενθ. ανωτ., σ.280

29. Λευκή Βίβλος: Η Ιταλική επίθεσις εναντίον της Ελλάδος σ. 88-90

30. G. Ciano, ενθ. ανωτ., σ.281

31. Λευκή Βίβλος, σ.95-96

32. G. Ciano, ενθ. ανωτ., σ.282

33. Λευκή Βίβλος, σ.99-104.

35.G. Ciano, ενθ. ανωτ., σ.282. Πρβλ. και: Λευκή Βίβλος, σ. 98, M. Cervi, Storia della guerra di Grecia, σ. 391. Υπό το αυτό πνεύμα διάβημα προς τον Αλφιέρι έγινε και την 27ην Αυγούστου. M. Cervi, ενθ. ανωτ., σ. 401-402

36. G. Ciano, ενθ. ανωτ., σ.283

37. Λευκή Βίβλος, σ. 111-112

38. Β. Παπαδάκη: Διπλωματική ιστορία του ελληνικού πολέμου 1940-1945, σ. 75-76. Προβλ και: Γερμανική Λευκή Βίβλος:Επίσημα έγγραφα επί της ρήξεως με την Γιουγκοσλαβίαν και την Ελλάδα, σ. 217-218

39. M. Cervi, ενθ. ανωτ., σ. 393

40. M. Cervi, ενθ. ανωτ., σ. 401

41. Α. Παπάγου:Ο πόλεμος της Ελλάδος, σ. 72

Πηγή: Η μάχη της Ελλάδος, Θεοφ. Φ. Παπακωνσταντίνου, Κεφάλαιον 1ον «Τελεσίγραφον και Εισβολή», Οργανισμός Εκδόσεων «Kabanas-Hellas», Αθήνα 1971, σσ. 48-55

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ:

[Μπορεί ο Ιωάννης Μεταξάς να μην είχε πει δημόσια «ευχαριστώ» εις τον Αδόλφο Χίτλερ, για την «προστασία» που του ζητούσε κάθε φορά ο πρώτος έναντι της Ιταλικής κάθε φορά βουλιμίας, όμως είναι σίγουρο πως όταν ο Ιωάννης Μεταξάς αιτούνταν κάθε φορά προς τον πρέσβη της Γερμανίας βοήθεια παράλληλα δήλωνε και τις ευχαριστίες του για την «πολιτική υποστήριξη» έναντι του Μουσολίνι. ]

Εντούτοις, εκ των άνωθι παρατηρήσεων γεννούνται οι κάτωθι συλλογισμοί:

α. Αν ο Ι. Μεταξάς έχει το δικαίωμα ως εθνικοσοσιαλιστής να δέχεται βόμβες ιταλικές επί του ελληνικού στόλου, πράττοντας πολιτική «κατευνασμού» έναντι των Ιταλών, την ίδια ώρα που κρατούσε κρυφά τα χαρτιά αυτά από τον ελληνικό λαό, τότε γιατί δεν έχουν δικαίωμα σε πολιτικές «κατευνασμού» όλες οι κυβερνήσεις παντός είδους, όπως κι εκείνη του κοινοβουλευτισμού;

β. Αν πάλι είναι οπωσδήποτε καταδικαστέα η οποιαδήποτε στρατηγική πολιτική «κατευνασμού», γιατί δεν καταδικάσουν οι της «Χρυσής Αυγής», και οι των λοιπών εθνικιστικών χώρων, πρώτα εκείνη του Ιωάννη Μεταξά το 1940 ως «προδοτική», παρά εκείνη του κοινοβουλευτισμού το 1996; δε θα έπρεπε άλλωστε ο Ιωάννης Μεταξάς να ήταν, υποτίθεται, ο «υπερ-πατριώτης», εφόσον ήταν ιστορικός αντιπρόσωπος και ηγέτης του «ηρωικού πατριωτικού εθνικοσοσιαλισμού»;

Βέβαια αυτό δε θα γίνει ποτέ. Ποτέ ο εθνικιστικός χώρος δε θα καταδικάσει τον Ιωάννη Μεταξά για πολιτική «κατευνασμού» έναντι των Ιταλών Φασιστών. Γιατί η μάχη για την πολιτική στην Ελλάδα συμβαίνει τον 21ο αιώνα, κι όχι τον 20ο. Που σημαίνει με άλλες λέξεις, ότι η κριτική απέναντι στον Ιωάννη Μεταξά δεν είναι δυνατόν να αποφέρει «ηλίθιους κι αγράμματους», σύμφωνα με τον Αδόλφο Χίτλερ, στα χέρια των εθνικιστών εν έτη 2012-2013 κ.ο.κ..

Όλες αυτές οι ανακολουθίες στην πολιτική προπαγάνδα βέβαια προκύπτουν γιατί στη μέση υπάρχει πάντα το παιχνίδι της πολιτικής ιδεολογίας. Η προπαγάνδα της Χρυσής Αυγής υπέρ της μοναρχίας (Ι. Μεταξάς) και κατά του κοινοβουλευτισμού, ορμάται ιδεολογικά από το γραπτό του Αδόλφου Χίτλερ «Ο Αγών μου»· προσπαθεί δε να παρουσιάσει τον κοινοβουλευτισμό, ανεξαρτήτως προσώπων, ως λιγότερο «πατριώτη» (υπέρ του έθνους) ενώ θυμίζει έντονα τις κατηγορίες του άλλου προπαγανδιστή, υπέρ του κοινοβουλευτισμού αυτή τη φορά και κατά της μοναρχίας, «Ἀνωνύμου τοῦ Ἕλληνος», ο οποίος προσπαθώντας να σπιλώσει όλους τους Ηγεμόνες, έθετε υπό μάλης μια σειρά από ιστορικές στρεβλώσεις κι αναλήθειες, ελπίζοντας ότι πάντα θα βρισκόταν κάποιος αφελείς να τις υιοθετήσει. Έτσι υποστήριζε εξόφθαλμα πως όλοι οι Ηγεμόνες είναι οκνηροί! (βλ. εδώ).

Επιστρέφοντας λοιπόν στην πολιτική προπαγάνδα της Χρυσής Αυγής πρέπει να σημειωθεί ότι, κι ο κοινοβουλευτισμός εις την Ελλάδα έχει επιδείξει ιστορικά «σκληρότερη» εξωτερική πολιτική στάση ενάντια σε επιβουλές κατά του ελληνικού κράτους από εκείνη της εθνικοσοσιαλιστικής Μοναρχίας του 1936 του Ι. Μεταξά. Περί τούτου βλέπε κάτωθι το παράρτημα τα συμβάντα με το τουρκικό σκάφος Χόρα - Σισμίκ στο Αιγαίο Πέλαγος. Είναι βεβαίως ιστορικά παρατηρημένο πως επίσης και στην αρχαία Ελλάδα η διαφορά πολιτεύματος Αθήνας και Σπάρτης δεν αναβίβαζε την μία πολιτεία έναντι της άλλης στο επίπεδο του «πατριώτη», ρίπτοντας την άλλη εις το επίπεδο του «προδότη».

Εντούτοις, ας σημειωθεί κάτι τελευταίο για τις προτιμήσεις της εξωτερικής πολιτικής του Ι. Μεταξά: ο Ι. Μεταξάς παρά τις τόσες μειωτικές εκφράσεις του Αδόλφου Χίτλερ, για τον κοινοβουλευτισμό εν αντιθέσει με τις τόσες κολακείες του για το Ηνωμένο Βασίλειο της Βρετανίας που κυβερνούνταν με αυτό τον τρόπο διακυβέρνησης, αποφάσισε να συμμαχήσει με την κοινοβουλευτική Αγγλία κι όχι με τον μονάρχη Αδόλφο Χίτλερ. Ακολουθούσε δηλαδή γεωστρατηγικές συμμαχίες υπεράνω πολιτικών προτιμήσεων, προσπαθώντας να «προφητεύσει» τους μέλλοντες νικητές του Β΄ Π.Π. Αντίθετα οι σημερινοί έλληνες εθνικιστές της Χρυσής Αυγής προσκολλώνται έως τώρα αποκλειστικά στις εθνικοσοσιαλιστικές ομαδούλες Γερμανών ή Ιταλών, όχι επειδή βέβαια εκείνες είναι περισσότερο «πατριωτικές» στις σχέσεις τους με την Ελλάδα, αλλά γιατί πρεσβεύουν τον ίδιο πάντα εθνικοσοσιαλιστικό / ναζιστικό / εθνικιστικό χώρο της «Αρίας Φυλής». Προκαλεί δε εντύπωση, το ότι αυτή η εθνικοσοσιαλιστική / εθνικιστική / φασιστική μανία δεν έχει συνοδευτεί μέχρι τώρα από συνεργασία και με τους εθνικοσοσιαλιστές / εθνικιστές «Γκρίζους Λύκους» της Τουρκίας. Μιας Τουρκίας που ο παγανιστής / εθνικιστικός Δαυλός ήταν πάντοτε κρυφός θαυμαστής, αφού θαύμαζε το κοσμικό της κράτος που στρέφονταν κατά του Μουσουλμανισμού, τρέφοντας διαρκώς την ελπίδα ότι μια μέρα κι εις την Ελλάδα ένα κοσμικότατο κράτος θα εμφανίζονταν κατά της Ορθοδόξου Εκκλησίας, προβάλλοντας παράλληλα το «ἀρχαῖον κλέος».

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΙΚΩΝ ΠΡΟΚΛΗΣΕΩΝ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΑ «ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ»

34 χρόνια από το «βυθίσατε το Χόρα»

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΙΟΥΣΗ

«Μίλησα με τον Ανδρέα Παπανδρέου και του είπα: «Κύριε πρόεδρε, το 'Χόρα' μπήκε στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, κάνει έρευνες και επομένως μπαίνουμε σε κρίση με την Τουρκία». Ο μακαρίτης Παπανδρέου μού απάντησε: «Ο πρόεδρος νομίζει ότι πρέπει να εγκαταλείψω την περιοδεία μου και να επιστρέψω;» Του είπα: «Κύριε πρόεδρε, αυτό είναι θέμα δικό σας. Οταν αποφασίσετε να επιστρέψετε θα σας ενημερώσει πλήρως ο ίδιος ο πρωθυπουργός».

«Αυτή την ειρηνική και αδιάβλητη διαδικασία. Είναι δε εκπληκτικό ότι ενώ συνεχίζονται οι επαφές τις οποίες η ίδια επεδίωξε, η τουρκική κυβέρνηση απειλεί να διεξαγάγει σεισμικές έρευνες σε περιοχές όπου δεν έχει δικαίωμα να το πράξει (...) επομένως η τουρκική κυβέρνηση οφείλει να αναλογισθεί και να σταθμίσει τις συνέπειες της αυθαιρεσίας την οποία σχεδιάζει», σημειώνει ο Τύπος στις 17 Ιουλίου 1976.

Το «Χόρα» ανήκε μέχρι το 1976 στην τουρκική «Ναυτιλιακή Τράπεζα», υποδηλώνοντας για πρώτη φορά έμμεσα απαιτήσεις της γειτονικής χώρας για συνεκμετάλλευση της υφαλοκρηπίδας με την Ελλάδα. Τον Μάιο του 1976, η τράπεζα το παραχώρησε επίσημα στο «Ινστιτούτο Μεταλλειολογικών Ερευνών» της Τουρκίας για τη διενέργεια υποθαλάσσιων επιστημονικών ερευνών, σεισμολογικού και γεωλογικού χαρακτήρα. Είχαν προηγηθεί οι απαραίτητες μετατροπές και προσθήκες σε επιστημονικά όργανα.

Αριστερά: 28 Μαρτίου 1987: Το «Σισμίκ» συνοδευόμενο από τουρκικό πολεμικό πλοίο βγαίνει από τα Δαρδανέλια (Πηγή: http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=65491)

Λίγο καιρό αργότερα, μετονομάστηκε σε «ΜΤΑ Sismik Ι», υποδηλώνοντας τη νέα του αποστολή.

Με αυτό το όνομα εμφανίστηκε εν δράσει μεταξύ Λήμνου και Μυτιλήνης και προκάλεσε τη μεγάλη κρίση του Μαρτίου του 1987. Αφορμή για την Άγκυρα αποτέλεσε η αίτηση της εταιρείας DENISON να επεκτείνει τις έρευνές της για πετρέλαιο στα 10 ν.μ. ανατολικά της Θάσου. Η κυβέρνηση Παπανδρέου πίστευε ότι δεν υπήρχε λόγος να μη γίνουν γεωτρήσεις στα 10 ν.μ. της Θάσου, ερμηνεύοντας το Πρωτόκολλο της Βέρνης και τα συμφωνηθέντα μεταξύ Καραμανλή - Ετζεβίτ ως ανενεργά πλέον. Το Πρωτόκολλο δέσμευε και τις δύο πλευρές να απέχουν από οποιαδήποτε ενέργεια στην περιοχή όσο διάστημα διαρκούσαν οι διαπραγματεύσεις για την υφαλοκρηπίδα. Από τη στιγμή όμως που οι διαπραγματεύσεις είχαν διακοπεί, το Πρωτόκολλο ήταν τουλάχιστον ανενεργό. Ο πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου διατάσσει πολεμική κινητοποίηση και θέτει «ΗΠΑ και ΝΑΤΟ ενώπιον των ευθυνών τους» για το ενδεχόμενο πολεμικής εμπλοκής στο Αιγαίο. Είχε απειλήσει να κλείσει τις αμερικανικές βάσεις, ιδιαίτερα εκείνης της Ν. Μάκρης. Είναι η πρώτη φορά που ο Ανδρέας κάνει τότε την πρόταση να παραπεμφθεί στο δικαστήριο της Χάγης το θέμα της υφαλοκρηπίδας, με την υπογραφή συνυποσχετικού με την Τουρκία.

Η κρίση εκτονώθηκε σε μερικές μέρες. Το τουρκικό πλοίο δεν βγήκε από τον Ελλήσποντο. Αυτή η «συμφωνία κυρίων» επισφραγίστηκε τον Ιανουάριο του '88 στη συνάντηση του Νταβός, κατά την οποία οι δύο πρωθυπουργοί συμφώνησαν ότι «από τώρα και στο εξής μια τέτοια κρίση δεν πρέπει να επαναληφθεί και οι δύο πλευρές θα επικεντρώσουν τις προσπάθειές τους στη δημιουργία μόνιμων ειρηνικών σχέσεων...». Ο Ανδρέας διακηρύσσει την αρχή «μη πόλεμος» και αναγγέλλει ότι το Κυπριακό «μπήκε στο ράφι». Λίγους μήνες αργότερα θα κάνει την αυτοκριτική του με τη λατινική φράση «mea culpa».

Τον Γενάρη του 1997 ο κατάπλους στο Αιγαίο του τουρκικού ωκεανογραφικού σκάφους «Πίρι Ρέις», ιδιοκτησίας του Ινστιτούτου Θαλάσσιων Επιστημών και Τεχνολογίας του Πανεπιστημίου της 9ης Σεπτεμβρίου στη Σμύρνη, έθεσε σε αυξημένη επαγρύπνηση το κέντρο επιχειρήσεων του Πολεμικού Ναυτικού. Η έξοδός του από τα στενά ήταν προγραμματισμένη και δεν έχει προβληματίσει ακόμη το υπουργείο Άμυνας. Παρ' όλα αυτά, έχει δοθεί εντολή σε όλα τα πολεμικά πλοία που πλέουν στο Αιγαίο να παρακολουθούν στενά τις κινήσεις του τουρκικού.

Τον Μάιο του 2001, μέσω του προσωπικού διαύλου των υπουργών Εξωτερικών Ελλάδας και Τουρκίας, ανακόπηκε μια νέα ελληνοτουρκική κρίση. Αφορμή ήταν η αναγγελία της νέας εξόδου στο νότιο Αιγαίο και την Κύπρο για θαλάσσιες επιστημονικές έρευνες του γνωστού από τα παλιά (σ.σ. κρίση του 1987) του τουρκικού ωκεανογραφικού σκάφους «Πίρι Ρέις». Σε συνάντησή τους στη Βουδαπέστη, ο υπουργός Εξωτερικών Γ. Παπανδρέου αποκόμισε την εντύπωση ότι ο Τούρκος ομόλογός του Ι. Τζεμ δεσμεύθηκε ότι το «Πίρι Ρέις» δεν θα κάνει έρευνα σε περιοχές νοτίως της Ρόδου, της Καρπάθου και του Καστελόριζου, που συμπίπτει με την περιοχή μη προσδιορισμένης ελληνικής υφαλοκρηπίδας. Ο Τύπος μιλούσε για «Ωρολογιακή βόμβα, που απειλεί να τινάξει στον αέρα τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και να προκαλέσει οξύτατη κρίση, (που) ενεργοποίησε πριν από έξι ημέρες η Αγκυρα».

«Η πείρα του παρελθόντος αποδεικνύει ότι οι Τούρκοι χρησιμοποιούν το "Πίρι Ρέις" σαν μηχανισμό δημιουργίας κρίσης. Η κυβέρνηση Σημίτη θα κάνει ό,τι μπορεί για να αποτρέψει την κρίση, αλλά δεν μπορεί να παραμείνει αδρανής όταν παραβιάζεται ελληνικό κυριαρχικό δικαίωμα. Η τουρκική πρόκληση, έτσι όπως τουλάχιστον έχει σχεδιασθεί, είναι μείζονος σημασίας και βεβαίως εξυπηρετεί συγκεκριμένη πολιτική σκοπιμότητα».

Τον Ιούλιο του 2006 το «Χόρα» ή «Σισμίκ Ι», που λίγο έλειψε να στείλει δύο φορές την Ελλάδα και την Τουρκία στα όρια της σύρραξης αποσύρεται. *»

Πηγή: http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=65491

Ο ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΕΛΛΗΝ, Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ ΑΝΑΤΟΛΙΤΗΣ, Ο ΘΕΟΣΟΦΙΣΤΗΣ ΑΣΙΑΤΗΣ (και ο «τραγέλαφος» Ρωμηός)

(Κατά: Εφημερίδας «Χρυσή Αυγή», α.φ. 800, σελ.10)

ΟΙ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ

Για πολλοστή φορά θα σημειωθεί, πως στον ελληνικό χώρο του εθνικισμού κινήθηκαν σχεδόν άπαντες οι πιο εχθρευόμενοι την Ορθοδοξία νεοπαγανιστές. Μερικοί από αυτούς δεν έκρυψαν τις νεοναζιστικές τους απόψεις ενώ ποτέ δεν παρέλειψαν από του να εκφέρουν ευθαρσώς τις ρατσιστικές και φυλετικές τους ιδέες.

Στην Ελλάδα του 2012 κανείς δε θα περίμενε πως αυτές οι ίδιες ρατσιστικές και φυλετικές ιδέες θα έβρισκαν αντίκρισμα κινούμενες, όχι στο χώρο της θρησκείας (νεοπαγανισμός), αλλά στο χώρο της πολιτικής (εθνικιστικά κόμματα).

ΑΙΜΑ ΚΑΙ ΤΙΜΗ (Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΙΜΑΤΟΣ ΟΧΙ ΠΕΠΟΙΘΗΣΕΩΝ)

Η ελληνικότητα που «αποδεικνύεται» με τη συνέχεια του αίματος δεν μπορεί από του να χωλαίνει σε πολλά σημεία. Για παράδειγμα το κυριότερο είναι το εξής:

α1) ενώ μεν στον 1ο άνθρωπο που αποφάσισε να ανακηρύξει τον εαυτό του Έλληνα βάσει πεποιθήσεων, προ 700 - 1000 - 10.000 - 100.000 ετών αδιάφορο, αποδίδεται αυτό το δικαίωμα, χωρίς όμως κι ο ίδιος να μπορεί να πιστοποιήσει «ελληνική καταγωγή», δηλαδή πατέρα και μητέρα Έλληνα κι Ελληνίδα αντίστοιχα, εντούτοις σε όσους τη σήμερον ημέρα αλλοδαπούς αποφασίσουν ένεκα πεποιθήσεων να ανακηρύξουν τους εαυτούς τους Έλληνες, αυτό απαγορεύεται βάσει «φυλετικής συνέχειας». Δηλαδή ο 1ος Έλληνας μπορεί να «πιστοποιήσει» αυθαίρετα ελληνική καταγωγή (αίμα) εκ του μηδενός, ενώ δεν μπορεί κανείς άλλος.

α2) προέκταση του ανωτέρω συλλογισμού είναι ο εξής: ότι δεν ήταν μόνο ένας Έλληνας που «κατάφερε» να «πιστοποιήσει» (χαριστικά) ελληνική καταγωγή, σύμφωνα με τους εθνικιστές (;) αλλά ομοίως μπόρεσαν οι διάφοροι συγγενείς του και μη, της ίδιας ευρείας ή μη κοινωνικής ομάδας να πιστοποιήσουν το αυτό, όταν πείστηκαν προς τούτου, ανεξαρτήτου δικής τους καταγωγής (αίματος). Ουδείς όμως άλλος σήμερα δύναται να πιστοποιήσει το ίδιο αυθαίρετα την αυτή καταγωγή, είτε πρόκειται για 1 άτομο ή για κοινωνική ομάδα.

β) Η «συνέχεια του αίματος» δε, φέρνει μαζί της και το εξής παράλογο. Ότι εφόσον η ελληνικότητα πιστοποιείται βάσει αίματος, σε περίπτωση έστω κι ενός αλλοδαπού «παρείσακτου» στο γενεαλογικό δέντρο του οιοδήποτε σημερινού «Έλληνα» δύναται να πιστοποιηθεί «μπαστάρδεμα» 10% - 20% - 50% - 70% κ.ο.κ. Αυτή η θεωρία δημιουργεί τη γελοιότητα της ελληνικότατης σε κλασματική μορφή π.χ 1/3 Έλληνας, 4/5 Έλληνας κι άλλα κωμικά επακόλουθα.

γ) Αν ένας Έλληνας απαρνηθεί την ελληνικότητά του βάση πεποίθησης και γίνει εχθρός των Ελλήνων, όπως π.χ. έπραξαν οι Εκτουρκισθέντες (εξισλαμισθέντες ορθότερον), αυτός για τους εθνικιστές συνεχίζει να είναι Έλληνας, αλλά «δε συμπεριφέρεται ως Έλληνας». Δηλαδή έχουμε την ολική ήττα του «ελληνικού αίματος - DNA» από μία πεποίθηση. Από την άλλη μεριά, όσο ελληνικό αίμα κι αν μεταμοσχευθεί σε ένα εκ πεποιθήσεως Τούρκο, αυτός δεν πρόκειται να γίνει ποτέ Έλληνας. Αυτή είναι ακόμη μια αποτυχία του «ελληνικού αίματος» έναντι της πεποίθησης κι όχι του Τουρκικού αίματος. Κι αυτό ισχύει όχι μόνο αν μεταμοσχευθεί αίμα, αλλά ακόμη κι αν μεταμοσχευθούν «τα πάντα», πλην του εγκεφάλου, του οργάνου που διαφυλάττει τις πεποιθήσεις του ατόμου βάσει της σημερινής επιστήμης.

δ) έκαναν κάποιους αγώνες (δεν έχει σχέση με αίμα). Κι άλλοι λαοί έχυσαν το αίμα τους για την ελευθερία της ελλάδος. Αυτό δεν τους καταστεί έλληνες γιατί οι ίδιοι δεν ένιωσαν ποτέ έλληνες.

ε) διεκδίκηση μακρινών λαών ως ελλήνων δίχως απόδειξη ουδεμία της ελληνικής του καταγωγής αλλά τη βάσει μόνο των προφορικών παραδόσεων ή των ενδυματολογικών συνηθειών ή της θρησκείας αυτών των κοινοτήτων

ΤΑ ΔΥΟ ΛΑΘΗ ΤΟΥ «ΑΙΜΑ & ΦΥΛΗ»

Ο εθνικιστικός χώρος κι η εθνικιστική μεταφυσική πάντα πίστευε εις το αίμα και κατά συνέπεια εις το DNA. Οι έλληνες νεοπαγανιστές είναι χαρακτηριστικοί ως προς τούτο, εφόσον ο χώρος τους στρατολογήθηκε αρχικά στη νέα εποχή, ανάμεσα από εκείνους που είχαν ή πίστευαν εύκολα σε ιδέες περί «ἀνωτέρας Ἑλληνικῆς φυλῆς». Από την άλλη μεριά τα διαρκή κελεύσματα «ὑπὲρ πατρίδος» επέφεραν ακόμη ένα ιδεολόγημα συν τω χρόνω· εκείνο της αρχαίας ελληνικής παγανιστικής θρησκείας, ως εκείνης της «πατρώας», κι άρα εκείνης της θρησκείας «τῆς [πραγματικῆς] πατρίδος» σε αντιδιαστολή με την Χριστιανική Ορθόδοξη που ήταν γέννημα του «Ἐβραϊσμοῦ».

Ως γνωστόν ο εθνικιστικός χώρος εις τα ανώτερα ιδεολογήματά του πιστεύει και πίστευε πάντοτε πως η μάχη εις τους αιώνας δίδεται μεταξύ δύο φυλών· της Αρείου (που περιλαμβάνει και την ελληνική) και της Εβραϊκής! Μέσα από μια τέτοια διαστρεβλωτική αντίληψη ο Χριστιανισμός, έτσι απλοϊκά, θεωρήθηκε ως ο «δούρειος ίππος» των Εβραίων σε αυτή τη μάχη, που διέλυσε την αρχαία Ελλάδα κι «έφερε» το Βυζάντιο. Κατά «συνέπεια» η επιστροφή στην «πατρώα» θρησκεία θα ξαναγεννούσε τον αρχαίο «λαμπρό» πολιτισμό εις το γεωγραφικό χώρο της σύγχρονης Ελλάδος. Βέβαια το ζήτημα είναι πολύ πιο πολύπλοκο, διότι το ψέμα, η κλοπή κι η απατεωνιά υπήρχαν σε όλες τις κοινωνίες. Ο άνθρωπος δύσκολα μπορεί να ξεφύγει από τον κακό του εγωισμό, είτε είναι κι ήταν έλληνας παγανιστής ή χριστιανός. Τα βιβλία της ελληνικής ιστορίας είναι γεμάτα κακά παραδείγματα ανεξαρτήτου «θρησκευτικού» προσανατολσιμού, που εις τις περισσότερες φορές είναι δε κι επίπλαστος.

1ο Λάθος [η αυταπόδειξη]

Το πιο γνωστό λάθος της φυλετικής / ρατσιστικής θεωρίας είναι η προσπάθεια παρουσίασης μιας κάποιας «Ἀρίας φυλὴς» ως ανώτερης από τις άλλες. Το λάθος έγκειται στο ότι η απόδειξη αυτής της ανωτερότητας δε γίνεται βάσει μιας κάποιας γονιδιακής συγκρίσεως (βλ. μυθολογίας περί «αἶματος»), αλλά βάσει των τεχνολογικών / πολιτισμικών «αποτελεσμάτων» που αυτή η φυλή κατόρθωσε να φέρει σε φανέρωση μέσα στην καταγεγραμμένη ιστορία, εν συγκρίσει με άλλα μιας κάποιας διαφορετικής. Προς τούτο λ.χ. οι Ευρωπαίοι «Ἄριοι» θεωρούν τους εαυτούς τους ανώτερους από τους έγχρωμους της Αφρικής επειδή οι τελευταίοι δεν παρουσίασαν παρόμοια τεχνολογικά ή πολιτισμικά εν γένει «επιτεύγματα» με τους πρώτους. Το λάθος λοιπόν βρίσκεται ακριβώς εκεί που ελέχθη ήδη· δηλαδή στο ότι η «ανωτερότητα» κρίνεται όχι βάσει του γενοτύπου αυτού καθ’ εαυτού ενός «ανθρωπίνου είδους», αλλά βάσει του «φαινοτύπου» των «κατορθωμάτων» αυτού του είδους. Ως φαινότυπος βέβαια νοούνται τα εν γένει σωματικά χαρακτηριστικά ενός βιολογικού είδους, όπως λ.χ. το χρώμα της επιδερμίδος, αλλά αυτός ο βιολογικός φαινότυπος δεν είναι η κύρια αιτία του φυλετικού ρατσισμού. Ο φυλετισμός ρατσισμός στηρίζεται βασικά στην κοινωνική διαφοροποίηση «πολιτισμένος / απολίτιστος» και βάσει αυτής της διαφοροποίησης τείνει να αναζητηθεί και να ταυτοποιηθεί σε βιολογικά χαρακτηριστικά, ώστε να γίνει «χειροπιαστός» για τον κάθε αγράμματο κι άρα να υποστεί ευρεία επέκταση ανάμεσα στα μέλη «αντίπαλων» φυλών.

Αυτή λοιπόν η «ανωτερότητα» του «φαινοτύπου» των «κατορθωμάτων» ενός είδους, επειδή ακριβώς είναι πράξεις (πολιτισμός) , δεν δύναται να «αποδειχθεί» αυστηρά με γονιδιακά κριτήρια «επιτυχίας», (συγκρίνοντας λ.χ. ένα ιό κι ένα λιοντάρι δύσκολα μπορεί να διευκρινίσει η βιολογία πιο είναι πιο επιτυχημένο από τα δύο παρά τη δομική πολυπλοκότητα του λιονταριού έναντι του ιού που ομοίως κατορθώνει να επιβιώνει ακόμη κι εις βάρος του λέοντος), αλλά βάσει κοινωνικών, ηθικών, θρησκευτικών ή φιλοσοφικών κριτηρίων, τα οποία μπορεί να υποστηριχθεί ότι είναι εντελώς «σχετικά».

Για να γίνει κατανοητή η άνωθι παράγραφος ας σημειωθεί π.χ. ότι οι «απολίτιστοι» Αφρικανοί δεν κατάφεραν να φτάσουν ποτέ τους Δυτικούς «Ἀρίους» σε αριθμό εγκληματικών πράξεων (βλ. λ.χ. Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο), ούτε μπορούν ποτέ να κατηγορηθούν για τις δοκιμές 500 πυρηνικών βομβών στην ατμόσφαιρα της γης. Φαίνεται δηλαδή πως το «ύψος» του «Ἄριου / λευκοῦ» πολιτισμού έχει ένα «μέλανα» (μαύρο) αντίποδα στην πλευρά των «λευκών» αυτή τη φορά, παρά στην μεριά των εγχρώμων όπως θα περίμενε «φαινοτυπικά» κανείς.

2ο Λάθος [η επιμέρους επανάληψη]

Το 2ο λάθος του ρατσισμού, έγκειται στο ότι κάθε μία από τις «Ἄριες φυλὲς» προσπάθησε με τη σειρά της, σε εθνικό επίπεδο, να καπηλευθεί ακόμη μία «ανωτερότητα» «αἶματος» εις βάρος όμως των «αδελφών» της «Ἀρίων» αυτή τη φορά, παρά έναντι κάποιων «ἐγχρώμων». Έτσι λ.χ. ο εθνικιστής Κ. Πλεύρης αναφέρει:

«Από τα πανάρχαια χρόνια οι Έλληνες εκαυχώντο δια την υπεροχήν της φυλής των (όμαιμον). Το «πας μη ‘Ελλην βάρβαρος» είναι μια αλήθεια που επιβεβαίωσε ιστορία χιλιετιών. Κάθε φυλή έχει την αξίαν του πολιτισμού της. Επομένως, η Ελληνική Φυλή ως δημιουργήσασα άφθαστον πολιτισμόν προέχει όλων των άλλων. Όποιος αμφισβητεί την Ανωτερότητα της Ελληνικής Φυλής είναι Προδότης.» (Πηγή: Πηγή: Άρδην, τ. 53, Απρίλιος - Μάιος 2005, άρθρο στις σσ. 28-33)

Στο άνωθι παράδειγμα επαναλαμβάνεται το 1ο λάθος, δηλαδή γίνεται προσπάθεια να αποδειχθεί η «ανωτερότητα» ενός «αἶματος» (γονιδίων) βάσει μιας σχετικότητας εκτός βιολογικής / ιατρικής επιστήμης, δηλαδή βάσει του «πολιτισμού». Επιπλέον σημειώνεται το τραγικό υπο-λάθος όπου, μέσα σε μια γενικότερη φυλή, όπως είναι η «Ἄρια», ευρίσκονται κι ελλοχεύουν άλλες «ἐθνικαὶ φυλαὶ» (;), όπως λ.χ. η Ελληνική, γεγονός εντελώς άτοπο. Δηλαδή την ίδια ώρα που υποστηρίζεται πως η «Ἀρία» φυλή είναι η «ανώτερη» όλων, εντούτοις αυτή διασπάται σε επιμέρους «ἐθνικές φυλές», οι οποίες γινόμενες υποχείρια του κάθε έθνους, ζητείται να αποδειχθεί ότι η μία υπερέχει έναντι άλλης. Κατά αυτόν τον τρόπο ο κάθε εθνικιστής, πότε Τούρκος, πότε Έλλην, πότε Γερμανός, πότε Αλβανός, ζητεί να αποδείξει πως «μόνο» η δική του «ἐθνικὴ φυλὴ» είναι ανώτερη από «τὰς ἄλλας ἐθνικὰς φυλὰς»

3ος Λάθος [η ποιοτική επανάληψη]

«η Ελληνική Φυλή ως δημιουργήσασα άφθαστον πολιτισμόν»

Η ανωτερότητα μένει στο παρελθόν και δεν αποδίδει προσπέραση μήτε στο παρόν, μετά από 2500 χρόνια.

ΝΑΖΙΣΤΕΣ & (ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΕΣ) ΦΥΛΕΣ

«Αν όμως, προσέθετε [ο Ρόζενμπεργκ], το ανακάτεμα των φυλών, που επιθυμούσε ο χριστιανισμός, κατάφερνε να συμπαρασύρει και την μεγαλοφυΐα των Αρίων που επέζησε μέχρι σήμερα, παρά τον χριστιανικό κοσμοπολιτισμό, αυτή θα καταστρεφόταν οριστικά» (Πηγή: Περιοδικό Ιστορία εικονογραφημένη, τεύχος 36, άρθρο «Ρόζενμπεργκ, ο φιλόσοφος του Ναζισμού», σελ. 118)

Αριστερά: Παιδιά του Δημοτικού διαβάζουν ένα αντιεβραϊκό βιβλίο, το «Δηλητηριώδης Μανιτάρι», που περιγράφει την παρασιτική φύση των Εβραίων. (Πηγή: Η Άνοδος του Γ΄ Ράιχ, Ιωάννης Κούτουλας, Ιστορικός, Παγκόσμια Ιστορία, τεύχος 7, σελ. 63)

Μέσο: Διαπόμπευση ενός μικτού ζεύγους (Εβραίου και Γερμανίδας) στο Αμβούργο από στελέχη των SS. Οι Νόμοι της Νυρεμβέργης απαγόρευσαν την επιμειξία μεταξύ Γερμανών και Εβραίων. (Πηγή: Η Άνοδος του Γ΄ Ράιχ, Ιωάννης Κούτουλας, Ιστορικός, Παγκόσμια Ιστορία, τεύχος 7, σελ. 125)

Δεξιά: Το κάστρο Βέβελσμπουργκ ήταν κέντρο φυλετικών ερευνών και ιδεολογικό σύμβολο της τάξης των SS. (Πηγή: Η Άνοδος του Γ΄ Ράιχ, Ιωάννης Κούτουλας, Ιστορικός, Παγκόσμια Ιστορία, τεύχος 7, σελ. 101)

«Το σπουδαιότερο ιδεολογικό μάθημα [για την Χιτλερική Νεολαία] ήταν το πώς μπορούσε κανείς να εντοπίσει αμέσως έναν Εβραίο από το σχήμα της μύτης, το σχήμα του κεφαλιού, τα μάτια και το χρώμα του δέρματος. Οι εκπαιδευτές σήκωναν, μάλιστα, όρθια μερικά παιδιά για να δείξουν στους υπόλοιπους ποια ήταν τα εξωτερικά γνωρίσματα της Αρίας φυλής. Οργανώνονταν επίσης, επισκέψεις τμημάτων της Χιτλερικής Νεολαίας σε ψυχιατρεία, νοσοκομεία και άλλα ιδρύματα, όπου διέμεναν άτομα με ειδικές ανάγκες, ώστε τα μέλη της να διαπιστώσουν ιδίοις όμμασι την ανάγκη να εκκαθαριστεί η κοινωνία μας από αυτά τα μιάσματα που στοιχίζουν στην οικονομία της χώρας και που δεν πρέπει να επιτραπεί να αναπαραχθούν, όπως ανάφερε χαρακτηριστικά το φυλλάδιο «Εσείς και ο Λαός σας». (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά θέματα, τεύχος 26, άρθρο «Χιτλερική Νεολαία, η αναζωπύρωση της τευτονικής φλόγας» Δημήτριος Β. Σταυρόπουλος, σελίδα 77)

Η κομματική σημαία ήταν κατά βάση κόκκινη (αποκαλύπτοντας τις σοσιαλιστικές καταβολές του κινήματος και τις εξισωτικές πεποιθήσεις του), λευκή στο κέντρο (συμβολίζοντας την φυλετική καθαρότητα), ενώ δέσποζε μια μαύρη σβάστικα, ο γνωστός αγκυλωτός σταυρός (Hakenkruez), σύμβολο εθνικιστικό, που χρησιμοποιούσαν διάφορες αντισημιτικές και εθνικιστικές ομάδες ήδη από την δεκαετία του 1910 (Πηγή: Η Άνοδος του Γ΄ Ράιχ, Ιωάννης Κούτουλας, Ιστορικός, Παγκόσμια Ιστορία, τεύχος 7, σελ. 27)

Περισσότερα.

Οι απαιτήσεις των σύγχρονων Ελλήνων Εθνικιστών και νεοπαγανιστών δεν διαφέρουν από τις απόψεις των Προτεσταντών «Γερμανοί Χριστιανοί» της Ναζιστικής Γερμανίας που ζητούσαν την αποκάθαρση του χριστιανικού δόγματος από τα εβραϊκά στοιχεία, με κύριο σημείο την κατάργηση της Παλαιάς Διαθήκης και οι οποίοι πίστευαν σε ένα Χριστό Λευκό Άριο που κατάγονταν από τον Καύκασο.

Δεξιά: Η πρώτη συνέλευση των «Γερμανών Χριστιανών» στο Βερολίνο το 1933. Ήταν μια προσπάθεια του εθνικοσοσιαλισμού να συμφιλιώσει σε μια καινούργια θρησκεία τους γερμανικούς παγανιστικούς μύθους και τα στοιχεία του παραδοσιακού Χριστιανισμού. Ο Ρόζενμπεργκ [Φιλόσοφος του Ναζιστικού Παγανισμού] πρωτοστάτησε και εδώ. (Πηγή: Περιοδικό Ιστορία εικονογραφημένη, τεύχος 36, άρθρο «Ρόζενμπεργκ, ο φιλόσοφος του Ναζισμού», σελ. 119)

Αριστερά: «Υπάρχει φυλετική συνέχεια στον ελληνισμό και ουδείς το αμφισβητεί. Στο επόμενο τεύχος του 'Ελληνικού Πανθέου το αποδεικνύω με την μέθοδο της κρανιομετρίας.», «από το 1928 εσίγησε η Ανθρωπολογία και την θέσιν της έλαβον δογματικές διακηρύξεις, του τύπου «όλοι είμαστε αδέλφια» και σκοτεινές απειλές καταστροφής κάθε επιστημονικής σταδιοδρομίας, του τύπου «αλλά τι είσαι εσύ και πιστεύεις ότι οι Έλληνες είναι πιο έξυπνοι από τους Μαύρους;» και πανηγυρισμοί του τύπου «κατεστράφησαν όλοι αυτοί οι αχρείοι που επίστευαν στην ανωτερότητα των Αρίων». (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης, Ελευθεροτυπία, 7/2/1999 & Παν.Μαρίνης, Η ελληνική θρησκεία, εκδ. Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα 1996, σελ.126, αντίστοιχα)

Μέσο Αριστερά, Μέσο Δεξιά, Δεξιά: Οι ναζί παγανιστές, του αποκρυφιστικού μύθου πως οι Άριοι είναι ανώτερη φυλή ή πως οι Εβραίοι είναι κατώτερη, προσπάθησαν να πιστοποιήσουν τις αποκρυφιστικές αυτές δοξασίες τους περί «καθαρής γερμανικότητας» δια μέσω των μεθόδων που χρησιμοποιεί σήμερα ο νεοπαγανισμός για να αποδείξει την ανωτερότητα ή την ελληνικότητα πολιτών του Ελληνικού σημερινού κράτους. (Πηγή Φώτο: History Channel, Hitler and Nazi Occultism)

Εδώ αξίζει να θυμηθεί κανείς το περιοδικό Άρδην: «Κάποιος Κ. Ιωάννου γράφει άρθρο με τίτλο «Ο Σατανισμός, ιδεολογικό προϊόν του Εβραϊσμού». Ο εκδότης, σε άρθρο του με τίτλο «Ελληνικότης και Ελληνισμός», παραθέτει εντός πλαισίου τα εξής από τον Κ. Πλεύρη: «Από τα πανάρχαια χρόνια οι Έλληνες εκαυχώντο δια την υπεροχήν της φυλής των (όμαιμον). Το «πας μη ‘Ελλην βάρβαρος» είναι μια αλήθεια που επιβεβαίωσε ιστορία χιλιετιών. Κάθε φυλή έχει την αξίαν του πολιτισμού της. Επομένως, η Ελληνική Φυλή ως δημιουργήσασα άφθαστον πολιτισμόν προέχει όλων των άλλων. Όποιος αμφισβητεί την Ανωτερότητα της Ελληνικής Φυλής είναι Προδότης.» (Πηγή: Πηγή: Άρδην, τ. 53, Απρίλιος - Μάιος 2005, άρθρο στις σσ. 28-33)

Αριστερά: Ομιλία Εθνικοσοσιαλιστή. Περιτριγυρίζεται από φρουρούς ταγματασφαλίτες S.A. (Πηγή Φώτο: Περιοδικό Απολλώνειο Φως, τεύχος 50, άρθρο Τάγματα Εφόδου - S.A., οι τελευταίοι Επαναστάτες, Χαράλαμπος Σπηλιάκος, σελίδα 52)

Δεξιά: Σημαιοφόροι των Ταγμάτων Εφόδου, κατακλύζουν το Στάδιο της Νυρεμβέργης (Πηγή: Περιοδικό Απολλώνειο Φως, τεύχος 50, άρθρο Τάγματα Εφόδου - S.A., οι τελευταίοι Επαναστάτες, Χαράλαμπος Σπηλιάκος, σελίδα 53)

Αν αποδεχτούμέ ότι είμαστε όλοι γεννήματα ενός και μόνος Θεού και ότι ο Θεός που μας δημιούργησε έκανε και τους Εβραίους, πραγματικά η νοημοσύνη του με θλίβει, ΦΡΙΝΤΙΧ ΧΑΪΣΛΕΡ, Πολιτικός καθοδηγητής των S.A. στην Θουριγγία

Αρκεί να συγκρίνουμε το άνωθεν με το GOT MIT UNS (Ο Θεός μαζί μας) που χρησιμοποιούσαν οι άντρες της Βέρμαχτ στις πόρπες των ζωών τους για να καταλήξουμε σε ένα ξεκάθαρο συμπέρασμα (Πηγή: Περιοδικό Απολλώνειο Φως, τεύχος 50, άρθρο Τάγματα Εφόδου - S.A., οι τελευταίοι Επαναστάτες, Χαράλαμπος Σπηλιάκος, σελίδα 56)

Αριστερά: «Υπάρχει φυλετική συνέχεια στον ελληνισμό και ουδείς το αμφισβητεί. Στο επόμενο τεύχος του 'Ελληνικού Πανθέου το αποδεικνύω με την μέθοδο της κρανιομετρίας.», «από το 1928 εσίγησε η Ανθρωπολογία και την θέσιν της έλαβον δογματικές διακηρύξεις, του τύπου «όλοι είμαστε αδέλφια» και σκοτεινές απειλές καταστροφής κάθε επιστημονικής σταδιοδρομίας, του τύπου «αλλά τι είσαι εσύ και πιστεύεις ότι οι Έλληνες είναι πιο έξυπνοι από τους Μαύρους;» και πανηγυρισμοί του τύπου «κατεστράφησαν όλοι αυτοί οι αχρείοι που επίστευαν στην ανωτερότητα των Αρίων». (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης Πρ. Ελληνικής Εταιρίας Αρχαιοφίλων και μέλος της Επιτροπής για την αναγνώριση της Ελληνικής θρησκείας του 12θέου, Ελευθεροτυπία, 7/2/1999 & Παν.Μαρίνης, Η ελληνική θρησκεία, εκδ. Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα 1996, σελ.126, αντίστοιχα. Φώτο Μαρίνης: Τηλεοπτικός σταθμός Alter, εκπομπή «Χωρίς Μοντάζ ΙΙ», Σάββατο 07/02/2004)

Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΣΤΑΣΗΣ ΤΩΝ 300 ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ» ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ ΒΙΟΠΡΑΓΟΥΝΤΕΣ ΚΑΤΑ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ

Η αντίσταση των Σπαρτιατών στις Θερμοπύλες, την οποία εκμεταλλεύτηκε επιτυχώς ο Θεμιστοκλής στη Σαλαμίνα και κατάφερε έτσι να αλλάξει πορεία του ελληνοπερσικού πολέμου, έχει εμπνεύσει την τέχνη, τα γράμματα, το θέατρο, τον κινηματογράφο και βεβαίως το ελληνικό έθνος. Αυτή η ειδωλοποίηση της αρχαιότητας, ως της μόνης ικανής να διδάξει πραγματικούς τρόπους περί του μάχεσθαι και περί πατριωτισμού, δε θα μπορούσε να λείψει από τον εθνικιστικό χώρο. Εντούτοις, παρά τους συμβολισμούς που χρησιμοποιούνται και παρά τις προτροπές για αντρειοσύνη, δε λείπουν οι περιπτώσεις ανανδρίας, όσες φορές ο εθνικισμός θα δείξει το φυλετικό και ρατσιστικό του πρόσωπο ενάντια σε οικονομικούς μετανάστες. Τότε οι λίγοι μετατρέπονται σε πολλούς που κυνηγάνε τους λίγους.

Ο αναγνώστης διαδικτυακών σελίδων θα έχει παρατηρήσει πάμπολλες φορές ότι οι εθνικιστικοί χώροι θαυμάζουν τον Βασιλέα Λεωνίδα και την ηρωϊκή του στάση στις Θερμοπύλες. Γι αυτό δε χάνουν καιρό από του να διάγουν ιεροτελεστίες απόδοσης τιμών στις Θερμοπύλες, ενώ δε λείπουν οι πολλές καλλιτεχνικές απεικονίσεις του αρχαίου γεγονότος ιδίως μετά την πρόσφατη ταινία του Χόλυγουντ για την γνωστή μάχη κατά των Περσών.

Η δυστυχία όμως είναι, πως μερικοί θαυμαστές των Λακεδαιμονίων που «τιμούν» τους 300 έναντι των μυριάδων Περσών, δεν συμπεριφέρονται ως 300, αλλά ως Μυριάδες Πέρσες κι ακόμη χειρότερα. Συγκεκριμένα στις γειτονιές των Αθηνών της σύγχρονης Ελλάδος ή η στο μετρό, ομάδες από εθνικιστές οπλισμένοι με μολότωφ και μαχαίρια επιτίθενται μετανάστες ακόμη κι ενάντια σε γυναίκες και παιδιά. Αυτή η συμπεριφορά ουδεμία σχέση έχει με την στάση των 300 (λιγοτέρων) έναντι των Περσών (περισσοτέρων). Πόσο μάλλον όταν οι μαζικές επιθέσεις λαμβάνουν χώρα, όπως ελέχθη, κατά αόπλων και γυναικοπαίδων. Ακόμη περισσότερο αυτές οι συμπεριφορές δεν έχουν ουδεμία απολύτως σχέση με το Χριστιανισμό και τα διδάγματά του.

ΜΕΙΞΗ ΠΕΡΙ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ

Παρότι την αλήθεια πως η ένταξη σε μια εθνότητα είναι για τον ενήλικα ζήτημα απόφασης, ακριβώς όπως η φωτογραφία δηλώνει («Είμαι Έλληνας, έτσι γουστάρω»), εντούτοις για τον εθνικισμό «Έλληνας γεννιέσαι δε γίνεσαι», που σημαίνει ότι πρέπει να έχεις συνέχεια αίματος ή με άλλα λόγια «φυλετική καθαρότητα». Όσοι θυμήθηκαν εδώ τον Αδόλφο Χίτλερ δεν έκαναν λάθος. Ο τύπος αυτός ήταν εθνικιστής και πίστευε ακριβώς σε όσα πιστεύει ο ελληνικός εθνικισμός, παρεκτός μερικών διαφορών.

Παρά τις εξαγγελίες περί «Πίστεως καὶ Πατρίδος», η αλήθεια είναι πως ο εθνικισμός εννοεί την πατρίδα κι άνευ Πίστεως (Χριστιανικής) και θέτει υπεράνω της Πίστεως τα κρατικά, κι ακόμη χειρότερα τα φυλετικά μορφώματα, τα οποία δεν είναι σε καμία περίπτωση ικανά να συγκριθούν με την ατέλευτον παρουσία της Πίστεως εις τους αιώνας των αιώνων. Διότι η Πίστη στηρίζεται εις την παρουσία του Θεού, ενώ τα κρατικά μορφώματα, οι φυλές θα πάψουν σαν έρθει η ώρα. Η χρήση του συνθήματος του αγώνος περί «Πίστεως καὶ Πατρίδος», μπορεί να έχει μερικές φορές κι αγαθές προθέσεις, για όσους δε γνωρίζουν τις ιδεολογίες τις οποίες πιστεύουν, εντούτοις η αλήθεια αυτών των ιδεολογιών δεν αφήνει παρερμηνείες. Οι ήρωες του 1821 ήταν ενεργοί Χριστιανοί σε μεγάλο βαθμό και συνειδητά πολέμησαν υπέρ «Πίστεως καὶ Πατρίδος»· ο εθνικισμός, γέννημα του ρομαντισμού εις αντιδιαστολή του Διαφωτισμού, έχει άλλες ιδέες οι οποίες αντικατέστησαν την Πίστην με τη Φυλή και το αίμα. Ο Ναζισμός είναι κλασσική περίπτωση αυτής της αποκαλυπτικής έκφανσης του εθνικισμού, δίχως να κρύβει σε καμία περίπτωση τις αλήθειες αυτών των ευρωπαϊκών ιδεολογημάτων.

Ο ελληνικός εθνικισμός, όπως άλλωστε όλοι οι πολιτικοί κομματισμοί της σύγχρονης και παλαιότερης Ελλάδος, βρίθει από ρητορικές εξωπραγματικότητες. ..... Οι Χριστιανοί θα πρέπει να είναι πάρα πολλοί προσεκτικοί όχι μόνο εις το ποία κόμματα ψηφίζουν, τί παραδείγματα χρησιμοποιούν, αλλά και εις το τίνος είδους ανθρώπων προωθούν προς την εξουσία κατά την «παρούσα» φάση, ανεξαρτήτως των ιστορικών παραδειγμάτων των οποίων κάνουν χρήση. Ο εθνικισμός, ο κομμουνισμός, ο φιλελευθερισμός γεννήθηκαν μετά την Γαλλική επανάσταση. Είναι νέα φο

Ο θαυμασμός των ελλήνων εθνικιστών προς το Χιτλερισμό έχει να κάνει με την ιδεολογική ρατσιστική (φυλετική) διαφοροποίηση των δύο «αιώνια αντιπάλων φυλών», δηλαδή των Αρίων και των Εβραίων. Επειδή οι έλληνες εθνικιστές είναι Άριοι ως οι Γερμανοί, δεν έχουν παρά να ασπαστούν τις των εκείνων προπαγάνδες κατά των Εβραίων που «εχθρεύονται» την ελληνική «φυλή» από τα «πολύ παλιά χρόνια». Ως εκ τούτου, οι έλληνες εθνικιστές πιστεύουν πως ο Χίτλερ είχε δίκιο και πως «θα τον κρίνει η ιστορία», ίσως πολύ αργότερα, όταν «οι Άριοι θα έχουν νικήσει»...

Αριστερά: Αφίσες της γενικής διεύθυνσης Τύπου και αντικομμουνιστικά φυλλάδια. (Πηγή: Η Μαύρη Σκιά στην Ελλάδα, Εθνικοσοσιαλιστικές και φασιστικές οργανώσεις στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου και της Γερμανικής Κατοχής 1941 - 1944, Ιάκωβος Περ. Χονδροματίδης, Ιστορικός, Οι μονογραφίες του περιοδικού Στρατιωτική Ιστορία, σελ. 59)

Δεξιά: Προπολεμικές εθνικοσοσιαλιστικές εκδόσεις [Ψυχικό και πνευματικό δηλητήριο - Εβραίοι & Κομμουνισμός]. (Πηγή: Η Μαύρη Σκιά στην Ελλάδα, Εθνικοσοσιαλιστικές και φασιστικές οργανώσεις στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου και της Γερμανικής Κατοχής 1941 - 1944, Ιάκωβος Περ. Χονδροματίδης, Ιστορικός, Οι μονογραφίες του περιοδικού Στρατιωτική Ιστορία, σελ. 45)

Προκήρυξη των αγκυλοσταυριτών που κυκλοφόρησε στις εκλογές της 12/01/1936 (Πηγή: Η Μαύρη Σκιά στην Ελλάδα, Εθνικοσοσιαλιστικές και φασιστικές οργανώσεις στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου και της Γερμανικής Κατοχής 1941 - 1944, Ιάκωβος Περ. Χονδροματίδης, Ιστορικός, Οι μονογραφίες του περιοδικού Στρατιωτική Ιστορία, σελ. 26)

Δεξιά: Παρέλαση Τριεψελιτών με τα λάβαρα και τις σημαίες τους (Πηγή: Η Μαύρη Σκιά στην Ελλάδα, Εθνικοσοσιαλιστικές και φασιστικές οργανώσεις στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου και της Γερμανικής Κατοχής 1941 - 1944, Ιάκωβος Περ. Χονδροματίδης, Ιστορικός, Οι μονογραφίες του περιοδικού Στρατιωτική Ιστορία, σελ. 19)

Βίντεο 00, Μέγεθος: 33Kb - Διάρκεια: 18΄΄Κανείς Έψιλον δεν λέει πως είναι Έψιλον. Όποιος πει πως είναι Έψιλον είναι ψεύτης και φαντασιόπληκτος. Μόνο με μένα υπάρχει διαφορά διότι εγώ είμαι αγγελιοφόρος [των Έψιλον] (Πηγή: Ανέστης Κεραμυδάς, Συγγραφέας, Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, εκπομπή Αθέατος Κόσμος - Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2004)

Αριστερά: Ομάδα Έψιλον, Αποκαλύψεις και Προτάσεις, Ανέστης Κεραμυδάς (Πηγή: http://www.greekbooks.gr/books/showbook.asp?bookID=169319)

Δεξιά: Ομάδα Έψιλον, Η τελική Αναμέτρηση Δελφών & Σιών, Ανέστης Κεραμυδάς, Συγγραφέας (Πηγή: http://www.greekbooks.gr/books/showbook.asp?bookID=169320)

ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΑΠΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΑΡΔΗΝ

Η πορεία στον ναζισμό μέσα από τον παγανισμό, φασισμό, αρχαιολατρία, ουφολογία

«Πολλοί από όσους σήμερα διαπορούν για το πως και γιατί ήρθε στο προσκήνιο η ναζιστική ακροδεξιά, μας λοιδορούσαν στο παρελθόν όταν ασχολιόμασταν με ιδεολογικά φαινόμενα που οι ίδιοι αγνοούσαν και προσπερνούσαν. Για χρόνια τονίζαμε πως φαινόμενα όπως η αρχαιολατρία, η ουφολογία και η συνωμοσιολογία αποτελούν τα οχήματα μέσων των οποίων η ακροδεξιά δοκίμαζε να επανέλθει στο προσκήνιο, μετά την ιστορική της ήττα εξαιτίας της ταύτισής της με την Χούντα. Ο Πλεύρης, στα τέλη της δεκαετίας του ’ 70, θα ξεκινήσει την ιδεολογική αναβάπτιση της της φασιστικής Δεξιάς στην αρχαιοελληνική παράδοση. Δεκάδες περιοδικά, από το Δαυλό έως το Απολλώνειο Φως περνώντας από την Ελληνική Αγωγή του Άδωνι Γεωργιάδη, θα προβάλλουν μια φασίζουσα ή ανοικτά φυλετιστική εκδοχή της αρχαίας Ελλάδας, κατεξοχήν της Σπάρτης, ενάντια στον «εβραϊκό χριστιανισμό», και θα δημιουργήσουν έναν πλατύ ιδεολογικό ρεύμα που εξαπλώθηκε με εκατοντάδες εκδόσεις, κανάλια, εκπομπές, και.... ταξιτζήδες, σε ευρύτατα λαϊκά στρώματα. Εκείνα τα λαϊκά στρώματα, που οι κυριλέ διανοούμενοι του «σοβαρού τύπου» και των πανεπιστημίων είχαν οριστικά εγκαταλείψει, συναγελαζόμενοι με τα ποικίλα ιδρύματα τραπεζών και άλλων εφοπλιστών. Και όσο αυτοί νόμιζαν πως διατηρούν ακλόνητη την ιδεολογική τους ηγεμονία, ο Πλεύρης πουλούσε ίσως εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα, για δεκαετίες ολόκληρες, στα ευρύτερα ημιμαθή λαϊκά στρώματα, ενώ ο Λιακόπουλος είχε πουλήσει εκατοντάδες χιλιάδες βιβλία που συνδέουν ουφολογία, ομάδες Έψιλον και φυλετική καθαρότητα. Καθόλου τυχαία, στο ίδιο ιδεολογικό ρεύμα συνέπλεαν οι Βελόπουλοι και οι Γεωργιάδηδες του κάποτε ΛΑΟΣ και η Χρυσή Αυγή του Μιχαλολιάκου.

»Και όμως οι τόσο «οξυδερκείς» διανοούμενοί μας δεν αντελήφθησαν (*) τίποτα, όχι μόνο γιατί περιφρονούσαν τον αγράμματα «πόπολο», αλλά και για έναν ακόμα σοβαρό λόγο. Το γεγονός ότι το ρεύμα της αρχαιολατρίας και ουφολογίας βρισκόταν σε αντιπαράθεση και σύγκρουση με την ορθοδοξία. Και επειδή ο μεγαλύτερος εχθρός των "ακσυγχρονιστών', ως εκφραστής της παραδοσιακής ταυτότητας των Ελλήνων, υπήρξε η Ορθοδοξία και ο "Χριστόδουλος", τι... Καστοριάδης τι... Πλεύρης! Τόσο η αυτόνομη αντιαυταρχική αριστερά όσο και η αρχαιολατρική αυταρχική δεξιά είχαν ως κύριο αντίπαλο την Ορθοδοξία. Οι μεν πρώτοι, διότι η Εκκλησία, κατά την άποψή τους, γκρέμισε το οικοδόμημα της άμεσης δημοκρατίας της αρχαίας Ελλάδας, οι δε δεύτεροι διότι ο "εβραιοχριστιανικός" οικουμενισμός έθεσε τέλος στον αρχαιοελληνικό φυλετισμό. Καθόλου τυχαία δε, η προσπάθεια του Καρατζαφέρη να ενοποιήσει συντηρητικούς ορθόδοξους και αρχαιολάτρες οδηγήθηκε εν τέλει σε αποτυχία και οι πρώην αρχαιολάτρες εγκατέλειψαν το κόμμα του.

»Στη συνέχεια, το εναπομείναν αρχαιολατρικό ρεύμα συνδέθηκε όλο και πιο επίμονα με τον αποκρυφισμό, την συνομωσιολογία, τις ιστορίες περί "κούφιας γης" και των "Έψιλον" που θα μας σώσουν, συναντώντας τις αντίστοιχες χιτλεροφασιστικές θεωρίες περί Κελτών, υπερβορείων και Ινδοευρωπαίων. Στα περιοδικά της Χρυσής Αυγής και στις ιστοσελίδες της, περιόπτη θέση κατέχουν παγανιστής φασίστας θεωρητικός Τζούλιους Έβολα, και η ελληνικής καταγωγής οπαδός του Χίτλερ, υμνήτρια των Ινδοευρωπαίων της Ινδίας, Σαβίτρι Ντέβι», (Πηγή: Γεώργιος Καραμπελιάς, «Οι σπόνσορες της Χρυσής Αυγής», περιοδικό Άρδην, τ. 90, σσ. 41-42)

Μόρφωση και φασισμός

«Αν η μόρφωση αποτελούσε ανέκαθεν για τον ελληνικό λαό έναν υψηλό στόχο («να μάθεις γράμματα να γίνεις άνθρωπος», λέγανε οι παλιοί), ο φασισμός έχει αντίθετη άποψη. Αντί να αντιμετωπίζει την αμορφωσιά ως πρόβλημα, ο φασισμός εξορίζει τη μόρφωση στη γενική κατηγορία της «θολοκουλτούρας» , χαϊδεύοντας τον ναρκισσισμό των ημιμαθών και αντικαθιστώντας τη στέρηση με αυτοπεποίθηση. Η μόρφωση είναι περιττή -αρκούν οι εκλαϊκευμένες αρλουμπολογίες και ουφολογίες... του χώρου. Είναι παροιμιώδης άλλωστε, η διαδικτυακή ανορθογραφία των χρυσαυγιτών, που αρκεί συνήθως από μόνη της για να αναιρέσει την όποια επιχειρηματολογία τους

[βίντεο με ναζιστή -μπρος εις την κουλτούρα παίρνω περίστροφο - Χίτλερ κάπου λέει για κουλτούρα]

Ναζιστής - Ρατσιστής - Τσάμπα Μάγκας.

«Το άρθρο αυτό, λοιπόν, δεν θα μπορούσε να κλείσει παρά με τη θλιβερή διαπίστωση πως η άνοδος της Χρυσής Αυγής δεν είναι ένα πρόσκαιρο, ξεχωριστό φαινόμενο, αλλά το επιστέγασμα και η λογική κατάληξη τεσσάρων δεκαετιών αλλοτρίωσης της ελληνικής κοινωνίας. Όσα στοιχεία περιγράψαμε δεν περιορίζονται στο χώρο της Χρυσής Αυγής, αλλά είναι διάχυτα στην ελληνική κοινωνία της Μεταπολίτευσης. Η ψήφος στη Χρυσή Αυγή είναι η ψήφος του ανθρώπου που, νιώθοντας την αδυναμία του, προτιμά να κάνει τον τσάμπα μάγκα, παρά να κάνει την υπέρβαση. Είναι το αποτέλεσμα της διάλυσης της ελληνικής κοινωνίας: ο κακός εννοούμενος λαϊκισμός, η εύκολη λύση, το νταϊλίκι εκεί που μας παίρνει. Η οικονομική κρίση αποκάλυψε τη γύμνια της μεταπολίτευσης και της κοινωνικής και πολιτισμικής αλλοτροίωσης που έφερε. Την ώρα της κατάρρευσης, δεν θα μπορούσε παρά να αναδειχθεί και ο κατεξοχήν πολιτικός εκφραστής της αλλοτρίωσης αυτής.

»Η Χρυσή Αυγή είναι η κορυφή του παγόβουνου του κακού «πατριωτισμού», όπως θα θέλανε οι αριστεροδεξιοί διλελεύθεροι εθνομηδενιστές, αλλά του παγόβουνου της αλλοτρίωσης και του εκπασοκισμού, στον οποίοι οι τελευταίοι φέρουν σημαντικό μερίδιο ευθύνης. Η κοινωνία, η κοινότητα με την αυστηρή έννοια της όρου, δεν δημιουργείται στο κενό. Έχει προϋποθέσεις υλικές (από τον κοινό τόπο κατοικίας και εργασίας ως τις διάφορες μορφές ανταλλαγής και δώρου), πολιτισμικές (ένα κοινό πολιτισμικό, αξιακό και συμβολικό σύστημα) και ηθικές (την ηθική των απλών ανθρώπων, την οποία αντιτάσσουν στον κυνισμό και τον φαρισαϊσμό της εξουσίας των ελίτ). Την ώρα που η πολιτική και οικονομική ελίτ διέλυε τις υλικές προϋποθέσεις της ελληνικής κοινωνίας, οι «προοδευτικοί» διανοούμενοι ανέλαβαν να διαλύσουν τις πολιτισμικές και ηθικές. Σε μια διαλυμένη κοινωνία, όμως, δεν μπορεί παρά να βασιλεύει η γενικευμένη ανασφάλεια, καθώς οι άνθρωποι χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους- χάνουν όλες τις προϋποθέσεις τις συλλογικής τους ζωής (αυτή είναι η κύρια αιτία της ανασφάλειας-η αύξηση της εγκληματικότητας και η μιντιακή υστερία έπονται). Στο μέλλον που μας επιφυλάσσεται δεν μπορεί παρά να βασιλεύει ο φόβος. Άρα και το πολιτικό του παρακολούθημα: ο φασισμός», (Πηγή: Νικόλας Δημητριάδης, «Ιδεολογία υπερανθρώπων - κουλτούρα υπανθρώπων», περιοδικό Άρδην, τ. 90, σελ. 54)

«ΙΝΔΟΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ» ή «ΑΛΛΑΞΕ Ο ΜΑΝΩΛΙΟΣ ΚΑΙ ΕΒΑΛΕ ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΑΛΛΙΩΣ»

«ΙνδοΕλληνοπαγανιστές» vs «ΙουδαιοΧριστιανών»

Όχι μόνο ο νεοπαγανισμός πλανά θρησκευτικά αλλά και, κοροϊδεύει με τις εθνικιστικές του ματαιοδοξίες τους Έλληνες πολίτες. Ας είναι επίσης αυτή η ενότητα εις παράδειγμα για εκείνους που πιστεύουν ότι το «γιόγκα» είναι «γυμναστική» και πως οι Βουδιστές είναι «ακίνδυνοι»: «Στους Δελφούς όταν βρεθήκαμε, άρχισε να μιλά [ο «μεγάλος Ινδός φιλέλληνας φιλόσοφος Σουάμι Βέδα»] για το Δίκαιον που έφερε ο Ζευς στη Γη».

Αριστερά: Ο Ινδός φιλόσοφος Βέντα Μπαράτι, σου οποίου το ψυχονοητικό έργο βρίσκουμε συχνά αναφορές στους Στωικούς, Πλατωνιστές και τους Νεοπλατωνικούς φιλοσόφους. (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 57, Σημείωμα Διευθυντή [Γεωργίου Τσαγκρινού], σελ.8 )

Μέσο Αριστερά: Ένας από τους μεγαλύτερους εν ζωή Ινδούς φιλοσόφους, ο Γιογκιράτζα Γκουρουανάθ, με ενδυμασία της σιβαϊκής παράδοσης, που θυμίζει έντονα αρχαίο Έλληνα σοφό. (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 56, Σημείωμα Διευθυντή [Γεωργίου Τσαγκρινού], σελ.7 )

Μέσο Δεξιά: Ο Νάμντακ Ρίνποτσε με τον Τενζίν Μαγιάλ Ρίνποτε (σε νεαρή ηλικία). Παρατηρήστε το κάλυμμα κεφαλής του Νάμντακ Ρίνποτε και την σαφή ομοιότητα του με αρχαιοελληνική περικεφαλαία. (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 60, Σημείωμα Διευθυντή [Γεωργίου Τσαγκρινού], σελ.5 )

Δεξιά: Ινδός Ασκητής. (Γλυπτό έργο του 2ου ή 3ου μ.Χ αιώνος στην Γανδάρα των Ινδιών) (Πηγή: Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ε΄, σελ. 824)

Αριστερά: Ο Γιόγκι Χάρι, ένας από τους τελευταίους συνεχιστές της παμπάλαιας Ινδικής Μουσικής Παράδοσης που έχει μεγάλη συγγενική σχέση με ορισμένες βασικές τάσεις της επίσης αρχαιότατης Ελληνικής τέχνης. Βαθύς γνώστης της Χάθα Γιόγκα και του Κοσμικού Ήχου. (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 66, Σημείωμα Διευθυντή [Γεωργίου Τσαγκρινού], σελ. 5)

Μέσο Αριστερά: Ο Σουάμα Βέδα και οι συνεργάτες του στα ερείπια της Ακαδημίας Πλάτωνος [Στα αριστερά του Σουάμα Βέδα διακρίνεται ο Γ. Τσαγκρινός σε στάση «διαλογισμού»]. (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 68, Σημείωμα Διευθυντή [Γεωργίου Τσαγκρινού], σελ. 5)

Μέσο Δεξιά και Δεξιά: Λιτανεία -Γκανέσσα υιός του Σίβα - Διονύσου με άνθη. [Οι εικόνες είναι από ναό στην Ευρώπη και όχι από την Ινδία και στην λιτανεία μετέχουν και δεκάδες χιλιάδες Ευρωπαίοι, όχι μόνον Ινδοί] (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 47-48, Σημείωμα Διευθυντή [Γεωργίου Τσαγκρινού], σελ.8 )

Κρύβει πολλά στα βάθη της η σχέση Ελλάδος - Ινδίας. Το σωστό θα ήταν γι’ αυτούς που τους αρέσουν οι ορολογίες, να μιλάμε για Ελληνοϊνδικό ή Ινδοελληνικό Πολιτισμό και ομοεθνία και όχι Ινδοευρωπαϊκό, στο βάθος η Ευρώπη είναι Ελλάδα και στο πολύ βάθος Ελλάδα και Ινδία είναι ένα. Ο νοών νοείτω. (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 66, Σημείωμα Διευθυντή [Γεωργίου Τσαγκρινού], σελ. 6)

Στους Δελφούς όταν βρεθήκαμε, άρχισε να μιλά [ο «μεγάλος Ινδός φιλέλληνας φιλόσοφος Σουάμι Βέδα»] για το Δίκαιον που έφερε ο Ζευς στη Γη. Μίλησε για το κρυφό νόημα των αετών που άφησε ο πατέρας Θεών και ανθρώπων να πετάξουν προς Ανατολή και Δύση...[το κρυφό νόημα μπορεί να το δει κανείς στην σελίδα περί μαντείων]. Και λίγο πριν φύγει είπε σε μία μικρή ομάδα που βρέθηκε κοντά του και μέσα σ’ αυτήν ήμουν και εγώ τα παρά κάτω: «...Στον πολυθεϊσμό υπάρχει το «επίσης» [εκτός του «μόνο» των μονοθεϊσμών]. Δέχεσαι τον θεό σου ή τους θεούς σου αλλά πάντα δίνεις χώρο να υπάρχει ομορφιά και κάλλος και σε κάποιους άλλους θεούς εκτός του δικού σου θεϊκού κύκλου. Στον πολυθεϊσμό υπάρχει χώρος και για άλλες θείες οντότητες πέρα από τον αυστηρά δικό σου κύκλο». (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 68, Σημείωμα Διευθυντή [Γεωργίου Τσαγκρινού], σσ. 4-5)

Γιατί εμείς να μην ονειρευτούμε στο βάθος του απώτερου χρόνου μία Ευρώπη με την Ασία μαζί, μια Ευρασία; Πολιτισμικά τουλάχιστον οι πρώτες σημαντικές επαφές έχουν ξεκινήσει και μας έχουν φέρει πιο κοντά, κυρίως στις Ινδικές πολιτισμικές παρακαταθήκες που έχουν μπολιάσει πολλά ασιατικά ρεύματα φιλοσοφικής σκέψης, όπως είναι αυτή του Βουδισμού και του Ζεν. (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 57, Σημείωμα Διευθυντή [Γεωργίου Τσαγκρινού], σελ.8 )

Γιατί τα λέω αυτά; Διότι εδώ και δεκαετίες εξηγώ στους στενούς κύκλους των φίλων μου για την υπόγεια και τρίσβαθη σχέση που έχουν οι Σίντιες [πρώτοι κάτοικοι της Λήμνου κατά τον Γ. Τσαγκρινό] με τους μεγάλους Σοφούς των Ιμαλάϊων, αλλά και των σημερινών Κρατών-Εθνών Ινδίας, Κασμίρ, Νεπάλ και Θιβέτ. Ιδιαίτερα το τελευταίο, το Θιβέτ, σαν στέγη του κόσμου συντήρησε πολλή από την αρχαία γνώση... Στην ουσία θα πρέπει να μιλάμε για ένα πολιτισμό που φθάνει περίπου στα 20.000 χρόνια από σήμερα, με ένα κέντρο-πόλο στο Αιγαίο και το άλλο στην Ασία - Ινδία. Συνεπώς ο όρος Ινδοευρωπαίοι «θα ήθελε» να είναι σωστός, αλλά δεν είναι. Θεωρώ ότι οι Ευρωπαίοι είναι στην συντριπτική τους πλειοψηφία πυρήνες της Ελληνικής φυλής, με Ελληνική γλώσσα, που έχει υποστεί αλλοιώσεις. Ο σωστός θα ήταν Ελληνοϊνδοί ή Ινδοέλληνες.... οι εκστρατείες του Διονύσου είχαν ξεκινήσει τουλάχιστον 20.000 χρόνια από σήμερα και μέσα στις χιλιετίες επαναλαμβανόντουσαν κύκλοι εκστρατειών. Δεν είναι λοιπόν καθόλου συμπωματικό, ότι ο Θρακομακεδόνας Διόνυσος μετέφερε την ανώτερη Θεουργία στα πέρατα της Ασίας και οι Θρακομακεδόνες Σίντιες ζύμωσαν τις γνώσεις τους μαζί με τους Σοφούς της Ασίας. (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 60, Σημείωμα Διευθυντή [Γεωργίου Τσαγκρινού], σσ. 4-5 )

Βλέπε Ναζί - Παγανισμός και Ινδουισμός.

ΟΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑΣ

Αριστερά: Άγαλμα της θεάς Αθηνάς (Minerva) από τη λατινική πόλη Λαβίνιο. Φέρει ετρουσκικού τύπου κράνος και φολιδωτό θώρακα. (Πηγή: Περικλής Δ. Δεληγιάννης, Ετρούσκοι, ο εφιάλτης της Ρώμης, Περιοδικό Panzer, τεύχος 33, σελ.62)

Μέσο Αριστερά: Ετρούσκοι Πολεμιστές (360-330 π.Χ.). Η αναπαράσταση αυτών των μαχητών στηρίζεται σε ευρήματα από ετρουσκικούς τάφους της κεντρικής και της βόρειας Ιταλίας. Ο πολεμιστής που προπορεύεται φέρει πλήρη ορειχάλκινη πανοπλία όπως εκείνη που ανακαλύφθηκε στον «Τάφο των επτά αιθουσών» στο Ορβιέτο, κοντά στη λίμνη Μπολσένα. Η εξάρτυσή του περιλαμβάνει κράνος τύπου Μοντεφορτίνο ετρουσκο-κελτικής παραλλαγής με τριβολικές παραγναθίδες, ορειχάλκινο μυώδη θώρακα, οπλιτική ασπίδα ελληνικού τύπου, περικνημίδες και την κυρτή «κοπίδα» ως επιθετικό όπλο. Ο δεύτερος πολεμιστής φέρει τα όπλα που απεικονίζονται σε τοιχογραφία ετρουσκικού τάφου στο Τζιγλιόλι της Καρκουινία: κράνος φρυγικού τύπου με «οδοντωτό» λοφίο, σύνθετο θώρακα, στροφφυλή ασπίδα οπλιτικού τύπου (το έμβλημα της ασπίδας απεικονίζεται πιστά, όπως στην τοιχογραφία) και ελληνικό ξίφος ως επιθετικό όπλο. (Ενδυματολογική έρευνα - σχολιασμός- εικονογράφηση για τις εκδόσεις ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ: Χρήστος Γιαννόπουλος) (Πηγή: Περικλής Δ. Δεληγιάννης, Ετρούσκοι, ο εφιάλτης της Ρώμης, Περιοδικό Panzer, τεύχος 33, σελ.53)

Μέσο Δεξιά: Άγαλμα του θεού Άρεως (Mars), ετρουσκικής τεχνοτροπίας. Ο θώρακας του είναι κατασκευασμένος από πλάκες (μεταλλικές ή δερμάτινες), προσαρμοσμένες σε βάση από λινό. (Πηγή: Περικλής Δ. Δεληγιάννης, Ετρούσκοι, ο εφιάλτης της Ρώμης, Περιοδικό Panzer, τεύχος 33, σελ.56)

Δεξιά: «Η ελληνικότητα των Ετρούσκων» (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, Τεύχος 139, εξώφυλλο)

Οι νεοπαγανιστές είναι τρομεροί εφευρέτες όταν έχουν να κάνουν με την «ελληνικότητα». Έτσι για αυτούς αρκεί κάποιος λαός να έχει αισθητική εμφάνιση ή όπλα ελληνικού τύπου για να χαρακτηρίζεται Έλληνας. Αρκεί επίσης να λατρεύει τους παγανιστές θεούς του λεγόμενου «12θέου». Το νεοπαγανιστικό Ιχώρ, υποστηρίζει λ.χ. ότι η «εγκατάσταση των Πελασγών στην περιοχή [Ιταλική Χερσόνησο], με κύριους εκπροσώπους τους Τυρρηνούς ή Ετρούσκους» (1) αποδεικνύει τις ελληνικές ρίζες των λαών της Ιταλίας, χωρίς άλλες «εθνότητες», πέραν της ελληνικής, να λαμβάνονται ασφαλώς υπ’ όψιν στο μοντέλο τους ως «διαφορετικές» ρίζες των ίδιων λαών, μιας και σε διαφορετικό τεύχος το παγανιστικό Ιχώρ έχει «αποδείξει» πως οι Πελασγοί είναι Έλληνες (2). Όμως οι σφαγές των Πελασγών από τους Έλληνες κατά την εγκατάστασή τους στην Ελλάδα εξανεμίζονται ως ο καπνός παγανιστικής θυσίας, μπρος σε βοριά δύναμης 7 της κλίμακας Μποφόρ.

Με άλλα λόγια αν σήμερα ένας Έλληνας πολίτης ντύνεται ως ντύνεται και ο Αμερικάνος ή ο Ιταλός που «εξάγει» κύρια την αστική μόδα στην «Δύση», τότε ο Έλληνας χαρακτηρίζεται Αμερικάνος ή Ιταλός, σύμφωνα με την νεοπαγανιστική λογική, ιδίως όταν θρησκεύεται όμοια με αυτούς (ιστορικός Χριστιανισμός) (3). Ομοίως ο σύγχρονος Έλληνας στρατιώτης, σύμφωνα με τα περιοδικά και τις απεικονίσεις των νεοπαγανιστικών περιοδικών, άλλοτε είναι Άγγλος ή Αμερικάνος, ανάλογα με το ποια στρατιωτική στολή και τι είδους εξοπλισμό χρησιμοποιεί στις διάφορες ιστορικές περιστάσεις μάχης, ιδίως μάλιστα όταν θρησκεύεται όμοια με τους Άγγλους και τους Αμερικάνους (ιστορικός Χριστιανισμός).

Αριστερά: Κύπριοι Εθνοφρουροί προωθούνται μαζί με άρμα Τ-34. (Πηγή: Σταύρος Γ. Καρκαλέτσης, Ιστορικός, Η Μάχη της Κύπρου, Οι προδομένοι ήρωες αντιμετωπίζουν τον «Αττίλα», Οι μονογραφίες του περιοδικού «Στρατιωτική Ιστορία», σελ. 30)

Μέσο: Διμοιρία του ΕΛΑΣ στην οποία επιτράπηκε να μπει στην Αθήνα και να παραστεί στην γιορτή της απελευθέρωσης. (Πηγή: Κωνσταντίνος Αβτζιγιάννης, Ελληνικά Αντάρτικα στον 20ο αιώνα, Πολεμικές Μονογραφίες, τεύχος 14, Επικοινωνίες Α.Ε. σελ. 59)

Δεξιά: Οπλίτης της ΕΛΔΥΚ ασκείται με τυφέκιο Μ1 στο στρατόπεδο της μονάδας του. (Πηγή: Σταύρος Γ. Καρκαλέτσης, Ιστορικός, Η Μάχη της Κύπρου, Οι προδομένοι ήρωες αντιμετωπίζουν τον «Αττίλα», Οι μονογραφίες του περιοδικού «Στρατιωτική Ιστορία», σελ. 14)

Επίσης για παράδειγμα οι Κύπριοι εθνοφρουροί της 1ης φωτογραφίας άνωθι, «είναι» είτε Άγγλοι, είτε Ρώσοι, εφόσον κάνουν χρήση αγγλικών στρατιωτικών στολών, όπλων (Lee Enfield) και Ρωσικών αρμάτων (T-34). Η διμοιρία του ΕΛΑΣ στην 2η φωτογραφία «νιώθει» Γερμανική, αφού ο ατομικός εξοπλισμός της αποτελείται από τα γερμανικά τυφέκια Kar-98. Ο δε άνδρας της ΕΛΔΥΚ «πρέπει να είναι» Αμερικάνος, εφόσον φέρει Αμερικάνικο κράνος και τυφέκιο (Μ1).

Στην ουσία λοιπόν μια εσωτερικότητα (εθνικό συναίσθημα) ενός λαού στην αρχαιότητα ανάγεται και πηγάζει για τους παγανιστές σε εξωτερικά στοιχεία (όπλα, αμφίεση, αγάλματα θεοτήτων). Έτσι

α. η κοινή, πιο αισθητική εκ των άλλων πολιτισμών, χρήση ελληνικής κατασκευής αμφίεσης ή χρήση αμφίεσης που έχει επιλεγεί ταυτόχρονα και από τους αρχαίους Έλληνες, από κάποιον λαό, «ανάγει» αυτόν στην Ελληνική εθνότητα.

β. η κοινή, πιο αποτελεσματικής εκ των άλλων πολιτισμών, χρήση ελληνικής τεχνολογίας κατασκευής όπλων ή η χρήση όπλων που χρησιμοποιούνται και από τους αρχαίους Έλληνες ταυτόχρονα, από κάποιον λαό, «ανάγει» αυτόν στην Ελληνική εθνότητα.

γ. η κοινή, πιο διαδεδομένη εκ των άλλων πολιτισμών, χρήση θεών και θρησκευτική λατρεία ή η χρήση θεών και λατρείας που χρησιμοποιούνται παράλληλα και από τους αρχαίους Έλληνες, από κάποιον λαό, «ανάγει» αυτόν στην Ελληνική εθνότητα.

Άλλοτε η εσωτερική εθνολογική «ελληνικότητα» ενός λαού, εξακοντίζεται στα γονίδια και στην γεννητική ακολουθία του από τους πατέρες του, ως ένα εξ ανάγκης φυσιολογικό επακόλουθο (4). «Λογική» όμως που αναιρείται από τους αρχαιολάτρες κάθε φορά που έχουν να κάνουν με τους νεότερους Ρωμιούς ή και τους παλαιότερους Βυζαντινούς, αφού ακόμα και όταν τουλάχιστον οι πρώτοι ανάγονται γεννητικά στους αρχαίους Έλληνες βάση επιστημονικών μετρήσεων που οι ίδιοι οι νεοπαγανιστές αποδέχονται σήμερα (5), δεν θεωρούνται Έλληνες από τους τελευταίους, εφόσον «αυθεντικοί» Έλληνες (6) «είναι μόνο» οι Εθνικοί.

Αριστερά: Γεώργιος Τσαγκρινός, Φυσικός - Διευθυντής περιοδικού Ιχώρ. (Πηγή Φώτο: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Οι Πύλες του Ανεξήγητου, θέμα «Τα μυστικά των αρχαίων» 18/02/2006)

Αν αυτού του τύπου οι αποφάσεις-αντιφάσεις για το εθνικό συναίσθημα ολάκερων λαών ανά την υφήλιο από τους αρχαιολάτρες, δεν είναι παρά μια ρωσική σαλάτα, τότε δεν μπορεί παρά να είναι στα σίγουρα μια ελληνική χωριάτικη. Πόσο μάλλον όταν οι ίδιοι οι νεοπαγανιστές δια μέσω του στόματος του «γκουρού» του νεοπαγανισμού και διευθυντή του νεοπαγανιστικού Ιχώρ, Γεωργίου Τσαγκρινού, κατά διαστήματα υποστηρίζουν πως το να ανήκει κανείς σε ένα έθνος είναι ζήτημα εσωτερικού συναισθήματος, όπως λ.χ. στην περίπτωση των Ιαπώνων τουριστών που κλαίνε στην Ακρόπολη και που άρα(!) «είναι Έλληνες». (7) Ομοίως και ο νεοπαγανιστής Τρύφωνας Ολύμπιος ανάγει τον ελληνισμό από την εξωτερικότητα άλλων «παγανιστών γκουρού», στην εσωτερικότητα: «Όπως αποδεικνύεται, το αμάρτημά μας είναι ότι είμαστε Έλληνες στην συνείδηση και στεκόμαστε στις ρίζες μας» (8)

Το θρησκευτικό πρόβλημα του παγανισμού γύρω από την εθνότητα;

Το σοβαρό θρησκευτικό πρόβλημα του παλαιοπαγανισμού και του νεοπαγανισμού, γύρω από την εθνότητα είναι μια πολύ απλή παρατήρηση. Ο παγανισμός υποστηρίζει μέσα στα διδάγματά του, τόσο την θεωρία της μετενσάρκωσης όσο και της μετεμψύχωσης. Άραγε ένας άνθρωπος, που νωρίτερα ήταν φυτό ή ζώο, και που ένεκα των διαρκών μετενσαρκώσεων ή μετεμψυχώσεων δύναται να παραμένει στο ανθρώπινο στάδιο, πριν «περάσει σε εκείνο των θεών και του φυσικού νόμου» (9), ανήκοντας σε διαφορετικές κάθε φορά εθνότητες, μπορεί να υποστηρίζει με έμφαση και φανατισμό ότι αυτός είναι ο «αυθεντικός Έλληνας»; ή αντίθετα δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο «αυθεντικός ηθοποιός» της ιστορίας των θρησκειών;

Σημειώσεις

1. Σ. Δώρικος - Κ. Χατζηγιαννάκης, Οι Πανάρχαιες ελληνικές ρίζες των Λαών της Ιταλίας, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 45, σελ. 32

2. Σ. Δώρικος - Κ. Χατζηγιαννάκης, Πελασγοί - Έλληνες, η Εθνολογική και γλωσσική ταυτοσημεία, περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 29, σελ. 84

3. Ως «ιστορικός Χριστιανισμός» εννοείται εδώ ο Χριστιανισμός γενικά όπως αυτός γίνεται αντιληπτός από τους επιστήμονες ιστορικούς. Για τον Ορθόδοξο χώρο δεν υπάρχει ουδείς Χριστιανός εκτός Ορθοδοξίας. Η χρήση του όρου «χριστιανός» από αιρετικούς, είναι απλά μια καπηλεία.

4. Στον Ηρόδοτο βεβαιώνεται ότι οι Ίωνες και οι Αιολείς, με κλάδο τους τους Αχαιούς και τους Δωριείς, ήσαν Πελασγοί και η αναφορά αυτή και μόνη δείχνει την άμεση καταγωγή και αυτότητα όλων των ιστορικών Ελληνικών φυλών από τους Πελασγούς. (Πηγή: Ό.π, σελ. 87)

5. «Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι το DNA των Ελλήνων, το οποίο ανήκει στην λευκή φυλή (καυκάσια όπως αναφέρεται στην διεθνής ορολογία), είναι σε ποσοστό 99,5% καθαρό και ανεπηρέαστο από επιμιξίες, πράγμα ιδιαιτέρως εντυπωσιακό αν αναλογισθεί κανείς ότι τα 400 χρόνια της Τουρκοκρατίας και το γεγονός ότι η Ελλάδα αποτελεί σταυροδρόμι που ενώνει τρεις Ηπείρους και ως εκ τούτου λαμβάνουν χώρα σε έντονες διαδικασίες γενετικών ζυμώσεων. Αν μάλιστα σε αυτά προστεθούν και τα αποτελέσματα παλαιότερων μελετών που υποστηρίζουν την γενετική και φυλετική συνέχεια των Ελλήνων από την αρχαιότητα έως σήμερα, τότε μιλάμε για ένα πολύ ανθεκτικό και ισχυρό ελληνικό γονιδίωμα.» (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 63-64, Δια-δικτυακά, σσ. 6 -7)

6. «...τους πραγματικούς Έλληνες, δηλαδή τους εθνικούς,» (Πηγή: Πόσο Έλληνες είμαστε; Ομιλία του Βλ. Ρασσιά στο Συνέδριο «Η Αρχαιοελληνική Παράδοση Στην 3η Χιλιετία», Αθήναι, Αίθουσα Εκδηλώσεων Πολεμικού Μουσείου, 24. 1. 1999, http://www.rassias.gr/9005.html, βλέπε εδώ)

7. Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Οι Πύλες του Ανεξήγητου, θέμα «Τα μυστικά των αρχαίων» 18/02/2006, βλέπε ανωτέρω.

8. DVD «Ακόμη λατρεύω τον Δία», https://www.nationalfilmnetwork.com/store/ProductDetails.aspx?ProductID=182

9. «Σκοπός του Κόσμου είναι η εξέλιξη και η παραγωγή της Ανωτέρας Συνειδήσεως. Δια του θείου νόμου της εξελίξεως και με επανειλημμένες μετεμψυχώσεις οι ατομικότητες που γεννιούνται μέσα στον Κόσμο κατακτούν την Ανωτέρα Συνείδηση και γίνονται Θεοί αθάνατοι που φροντίζουν για την εύρυθμη λειτουργία της Φύσεως… Η ψυχή εξελίσσεται, δέχεται εγγραφές και αποκτά την συνείδηση δια επανειλημμένων μετεμψυχώσεων που αρχίζουν από το ορυκτό βασίλειο για να περάσουν στα φυτά, στα ζώα και τέλος στον άνθρωπο. Όταν ο κύκλος αυτός κλείσει επιτυχώς, τότε η ψυχή έχει αποκτήσει την Ανωτέρα Συνείδηση οπότε και εισέρχεται στους Ανωτέρους Κόσμους όπου και συνεχίζει διηνεκώς την εξέλιξή της καθισταμένη, ήρως, δαίμων, Θεός, Θεός Ολύμπιος, κ.ο.κ.» (Πηγή: Περιοδικό «Τρίτο Μάτι», τεύχος 95, άρθρο «Τι πιστεύει η Ελληνική μας Θρησκεία», Παναγιώτης Μαρίνης [Μέλος της Επιτροπής για την Αναγνώρισης της Ελληνικής Θρησκείας του Δωδεκαθέου] σσ. 27 - 28)

ΧΙΤΛΕΡ, ΙΝΔΟΥΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΕΣ

Αριστερά: Ο εθνικιστικός ινδικός στρατός στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο στο πλευρό των Ιαπώνων. (Πηγή: Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 154, σελ. 61)

Μέσο: Γεώργιος Τσαγκρινός, Φυσικός Μαθηματικός, Διευθυντής περιοδικού Ιχώρ (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, εκπομπή Οι Πύλες του Ανεξήγητου, Σάββατο 19/11/2005)

Δεξιά: Η αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, Ρ. Αναστασάκης, Μ. Βερέττας, Μ. Δημόπουλος, Μ. Καλόπουλος. Μ. Κιουλαφά, Π. Μαρίνης, Χ. Μήνη, Στ. Μυτιληναίος, Γ. Σπυρόπουλος, Ο. Τουτουνζή, Γ. Τσαγκρινός, Εισαγωγή Εύα Αυλίδου, Εκδόσεις Αρχέτυπο, Έκδοση Α΄ Απρίλιος 2002, Θεσσαλονίκη

Κάποιοι σίγουρα θα υποστηρίξουν πως η εδώ έμμεση σύνδεση Ελλήνων νεοπαγανιστών, Ινδουισμού και Ναζισμού είναι «επιλεκτική» και «ακραία» ή «περιθωριακή», αφόσον οι απόψεις μιας και μόνης γυναίκας, της Σάβιτρι Ντέβι, δεν είναι δυνατόν να υπεργενικεύονται στις απόψεις του ελληνικού παγανισμού και του ινδουισμού. Κι όμως, ο παγανισμός με την διαφορετική ηθική, διαφορετική διδασκαλία, διαφορετική θεώρηση της ζωής από τον Χριστιανισμό, αλλά ιδίως με την διαφορετική θεολογία για θεούς διαφορετικούς από Εκείνον τον Χριστιανικό, επιτρέπει τέτοιες συνδέσεις, ως λ.χ. η θεώρηση του εντολοδόχου σκοταδιστή εθνικιστή σφαγέα των λαών Αδόλφου Χίτλερ ως ενσάρκωση του θεού Βισνού.

Αριστερά: Η γυναίκα κατά του χρόνου. Ο Σίβα στον χορό της καταστροφής. (Πηγή: Η προσωποποίηση της εθνικής ιδεολογίας, Σάβιτρι Ντέβι, Δημήτριος Κιτσίκης, τακτικό μέλος της Καναδικής Ακαδημίας, καθηγητής του Πανεπιστημίου της Οττάβας, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 154, σελ. 60)

Μέσο Αριστερά: Απεικόνιση της φιλοσοφίας της Μαξιμιανής. Δεσπόζουν η Αίγυπτος του Ακενατόν, η Ινδία των Αρίων, και το ελληνικό ηλιοβασίλεμα... Η αγάπη προς τα ζώα και ταυτόχρονα ο ρατσισμός προς τα ανθρώπινα όντα, αντιπροσωπεύονται από τον Χίτλερ. (Πηγή: Η προσωποποίηση της εθνικής ιδεολογίας, Σάβιτρι Ντέβι, Δημήτριος Κιτσίκης, τακτικό μέλος της Καναδικής Ακαδημίας, καθηγητής του Πανεπιστημίου της Οττάβας, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 154, σελ. 56)

Μέσο Δεξιά: Η Μαξιμιανή με Βρετανούς ομοϊδεάτες της. (Πηγή: Η προσωποποίηση της εθνικής ιδεολογίας, Σάβιτρι Ντέβι, Δημήτριος Κιτσίκης, τακτικό μέλος της Καναδικής Ακαδημίας, καθηγητής του Πανεπιστημίου της Οττάβας, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 154, σελ. 59)

Δεξιά: Ο Αδόλφος Χίτλερ ως δυτικός αβατάρα του Βίσνου. Ο Χίτλερ ήταν χορτοφάγος και είχε πάθος για τα ζώα. Η Μαξιμιανή/Σάβιτρι επίστευε ότι ο επίδοξος καταστροφέας της Δύσης, Φύρερ, ήταν ενσάρκωση του Συντηρητή της παγκόσμιας Τάξης, Βίσνου. (Πηγή: Η προσωποποίηση της εθνικής ιδεολογίας, Σάβιτρι Ντέβι, Δημήτριος Κιτσίκης, τακτικό μέλος της Καναδικής Ακαδημίας, καθηγητής του Πανεπιστημίου της Οττάβας, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 154, σελ. 58)

Αριστερά: Μοναδική ελληνική, έκδοση αποσπασμάτων βιβλίων της Σάβιτρι Ντέβι. (Πηγή: Η προσωποποίηση της εθνικής ιδεολογίας, Σάβιτρι Ντέβι, Δημήτριος Κιτσίκης, τακτικό μέλος της Καναδικής Ακαδημίας, καθηγητής του Πανεπιστημίου της Οττάβας, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 154, σελ. 57)

Μέσο Αριστερά: Σημαία των Ινδών Εθνικιστών. (Πηγή: Η προσωποποίηση της εθνικής ιδεολογίας, Σάβιτρι Ντέβι, Δημήτριος Κιτσίκης, τακτικό μέλος της Καναδικής Ακαδημίας, καθηγητής του Πανεπιστημίου της Οττάβας, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 154, σελ. 59)

Μέσο Δεξιά: Ο τάφος της Μαξιμιανής στο ʼρλινγκτον των ΗΠΑ. (Πηγή: Η προσωποποίηση της εθνικής ιδεολογίας, Σάβιτρι Ντέβι, Δημήτριος Κιτσίκης, τακτικό μέλος της Καναδικής Ακαδημίας, καθηγητής του Πανεπιστημίου της Οττάβας, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 154, σελ. 60)

Δεξιά: Η Μαξιμιανη στο Νέο Δελχί το 1978, τέσσερα χρόνια πριν τον θάνατό της. (Πηγή: Η προσωποποίηση της εθνικής ιδεολογίας, Σάβιτρι Ντέβι, Δημήτριος Κιτσίκης, τακτικό μέλος της Καναδικής Ακαδημίας, καθηγητής του Πανεπιστημίου της Οττάβας, Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 154, σελ. 60)

ΔΙΕΓΡΑΦΗ ΑΠΟ ΤΗ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΓΙΑ ΤΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ, ΓΙΑ ΤΟ ΑΙΜΑ ΚΑΙ ΤΗ ΦΥΛΗ ή για ...;

Κάτωθι στο «παράρτημα» παρατίθενται οι αναφορές από 3 πρακτορεία ειδήσεων περί του πως ένα παλαιό μέλος της Χρυσής Αυγής διεγράφη από αυτήν επειδή έκανε μια δήλωση περί υποθετικής πρόθεσης αλλαγής θρησκεύματος.

Για άλλους αυτή η διαγραφή εξηγείται με τη προσήλωση στη θρησκεία της Χ.Α., για άλλους ως φυλετική καθαρότητα ενώ αρχικά για τον ίδιο τον διαγραμμένο, όλα τούτα προκαλούσαν απορία κι άγνοια : «Αναρωτιέμαι για ποιον λόγο το έκαναν αυτό».

α. Σίγουρα η δήλωση περί της υποθετικής πρόθεσης αλλαγής θρησκεύματος («Καλύτερα να άλλαζα θρησκεία παρά να χάσω τη γυναίκα μου») δεν ισοδυναμεί με την ίδια την αλλαγή θρησκεύματος, προς τούτο είναι άτοπο να αναζητείται η διαγραφή του από την Χρυσή Αυγή ένεκα λόγους «θρησκευτικής πίστεως». Άλλωστε η Χρυσή Αυγή είναι ένα αμάλγαμα πίστεων που μόνο εξωτερικά έχουν ορισμένη σχέση με τα σύμβολα της Ορθοδοξίας. Από κι έπειτα υπάρχει χάος, εφόσον ο εθνικισμός είναι αίρεση για την Ορθοδοξία. Ειδικότερα όμως πρέπει να θυμηθεί κανείς 2-3 πράγματα:

Ι. Η ίδια η Χρυσή Αυγή προσπάθησε να προσεταιριστεί τους Μουσουλμάνους της Θράκης. Συνεπώς δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα για τη Χρυσή Αυγή το μέλος της να αλλάξει «πίστη» [σσ: αλλαγές της πίστεως, μόνο πίστη δεν αποτελούν].

ΙΙ. Πάνω από όλα για τη Χρυσή Αυγή βρίσκεται η Ελλάδα. Συνεπώς ποιό το νόημα της θρησκείας; κανένα. Ο ίδιος ο Παναγιώταρος είχε δηλώσει πως αποδέχονται όλα θρησκεύματα αρκεί πάνω από όλα να υπάρχει η Ελλάδα.

ΙΙΙ. Η ίδια η Χρυσή Αυγή αποδέχεται το «αίμα». Συνεπώς και πάλι η άρνηση ενός θρησκεύματος δεν επιφέρει καμία αλλαγή στο «αίμα». Το ίδιο στέλεχος της Χρυσής Αυγής θα ήταν δυνατόν να μη διαγραφεί αφού «πληροί» τις προϋποθέσεις του «ελληνισμού» της Χρυσής Αυγής.

β. Ο άλλος βασικότατος λόγος που θα έμενε για να δικαιολογήσει τη διαγραφή του μέλους της Χρυσής Αυγής είναι εκείνος της φυλετικής καθαρότητος. Όμως από τις ίδιες τις ειδήσεις συνάγεται πως δεν ήταν αυτή η αφορμή της διαγραφής του εν λόγω μέλους της Χρυσής Αυγής. Ήταν η αιτία αλλά όχι η αφορμή.

Η αφορμή της διαγραφής του μέλους αυτού ήταν το ότι η δήλωση αυτή έλαβε μεγάλη δημοσιότητα: «μετά την δήλωση που έκανα στον Αρναούτογλου με διέγραψαν». Το ίδιο το παλαιό μέλος αναρωτιέται «Αναρωτιέμαι για ποιον λόγο το έκαναν αυτό. Δεν πιστεύω πως θα μου δώσουν ποτέ εξηγήσεις για αυτό». Σαφώς η δημοσιότητα που έλαβε το θέμα για μια περιοχή σαν τον Καστελόριζο όπου οι ψήφοι που «χώρισαν [τη Χρυσή Αυγή] από την πρώτη Νέα Δημοκρατία να είναι μόλις εφτά». Ήταν λοιπόν ζήτημα δημόσιας προβολής κι εξαπάτησης του Χριστεπώνυμου πλήθους.

Συμπεράσματα

α. Όσοι ψηφίζουν στην Ελλάδα δε γνωρίζουν συνήθως όχι μόνο τι ψηφίζουν, αλλά και σε ποια ιδεολογία ανήκει το κόμμα τους : «Αναρωτιέμαι για ποιον λόγο το έκαναν αυτό», δηλαδή την διαγραφή του.

β. Οι ψηφοφόροι στην Ελλάδα παρά την άγνοιά τους γύρω από τα κόμματα, παραμένουν σε αυτά, πείσμονες κι οπαδοί τους, όπως στις ποδοσφαιρικές ομάδες: «...παρόλα αυτά δεν είχα πρόβλημα και ψήφισα ξανά Χρυσή Αυγή στις δεύτερες εκλογές»

Από τα δύο ανωτέρω συμπεράσματα συνάγεται και το τελευταίο. Πως στην Ελλάδα ορισμένοι περισσότερο παραμένουν πιστοί στο κόμμα τους, παρά στη θρησκεία τους. Διότι παρότι ο Χριστός θα μπορούσε να «παραμεριστεί» (1) για χάρη ενός γάμου («Καλύτερα να άλλαζα θρησκεία παρά να χάσω τη γυναίκα μου»), το κόμμα, τουλάχιστον αρχικά δε θα μπορούσε να παραμεριστεί για χάρη του γάμου αλλά και της διαγραφής (!): «...παρόλα αυτά δεν είχα πρόβλημα και ψήφισα ξανά Χρυσή Αυγή στις δεύτερες εκλογές»..

Κατόπιν τούτων εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς τους λόγους για τους οποίους πολλοί δεν αναρωτιούνται ακόμη, όχι μόνο τι είδους «κόμμα» είναι η Χρυσή Αυγή αλλά και το γιατί η Χρυσή Αυγή παριστάνει την «Ορθόδοξη» ενώ εν τέλει, σε καμία περίπτωση δεν είναι. Ορισμένοι ψηφοφόροι της μπορεί να είναι, αλλά για πόσο ακόμη;

Σημειώσεις

1. Πώς όμως δύναται κανείς να παραμερίσει τον Χριστό όταν στην 2α Παρουσία θα τον αντικρίσει αυτοπροσώπως, όπως άλλωστε και η «Χρυσή Αυγή»;

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

«Μία δήλωσή του πως θα άλλαζε θρησκεία από το να χάσει τη σύζυγό του στάθηκε αιτία, όπως εξηγεί στο NEWS 247, για τη διαγραφή του από τη Χρυσή Αυγή.

"Άνηκα στη Χρυσή Αυγή. Ξαφνικά μετά τη δήλωση αυτή με διέγραψαν και δεν μου ξαναμίλησαν. Αναρωτιέμαι για ποιον λόγο το έκαναν αυτό. Δεν πιστεύω πως θα μου δώσουν ποτέ εξηγήσεις για αυτό", επισημαίνει.»

Πηγή: http://news247.gr/eidiseis/koinonia/o_gamos_me_toyrkala_kai_h_diagrafh_apo_th_xrysh_aygh.2017933.html

«Κανόνες φυλετικής καθαρότητας δύο ταχυτήτων φαίνεται ότι ακολουθεί η Χρυσή Αυγή. Ενώ πολλά από τα μέλη της, απ΄ αυτά που μετέχουν στα λεγόμενα Τάγματα Εφόδου που κυνηγούν ανυπεράσπιστους μικροπωλητές μετανάστες, ακόμα και βουλευτές της έχουν νυμφευθεί με ξένες, Σέρβες, Ρωσίδες, Σκοπιανές ακόμα και Μεξικάνες, διέγραψαν ένα μέλος από το Καστελόριζο επειδή αγάπησε και εν συνεχεία νυμφεύθηκε Τουρκάλα.O Κ. Μαγιάφης λέει στο newsbeast.gr: Δε θα είχα πρόβλημα να αλλάξω θρησκεία παρά να χάσω τη γυναίκα μου.»

Πηγή: http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=484863

«O Κ. Μαγιάφης λέει στο newsbeast.gr: Δε θα είχα πρόβλημα να αλλάξω θρησκεία παρά να χάσω τη γυναίκα μου.

Γνωρίστηκαν στο Κας της Τουρκίας και ερωτεύτηκαν από την πρώτη στιγμή. Εκείνος Έλληνας από το Καστελόριζο εκείνη με καταγωγή από τη γειτονική χώρα.

«Αυτό δεν είναι πρόβλημα» θα μπορούσε να πει ο οποιοσδήποτε. Όμως, ο Κύκκος Μαγιάφης ήταν μέλος της Χρυσής Αυγής και ο έρωτάς του με αλλόθρησκη ήταν… βέβαιο πως θα ενοχλούσε. Αυτό άλλωστε δεν άργησε να συμβεί αφού η Χ.Α. τον διέγραψε, όπως υποστηρίζει στο newsbeast.gr, όταν εκείνος σε μια τυχαία συνέντευξή του στον Γρηγόρη Αρναούτογλου υποστήριξε ότι: «Καλύτερα να άλλαζα θρησκεία παρά να χάσω τη γυναίκα μου».

Η διαγραφή του ήρθε αμέσως μετά την επίμαχη δήλωση. Όμως εκείνος δεν θα αποχωριζόταν ούτε στιγμή από το πλευρό του την αγαπημένη του, Hurigul, με την οποία παντρεύτηκε έπειτα από πέντε μόλις μήνες σχέσεις.

-Μιλήστε μας για τη γνωριμία σας με τη σύζυγό σας

«Το Καστελόριζο είναι πολύ κοντά στην Τουρκία. Κάποιες φορές όταν θέλαμε να διασκεδάσουμε παίρναμε το σκαφάκι και πηγαίναμε στο Κας. Η Hurigul δούλευε σε μία καφετέρια. Σύχναζα εγώ εκεί και έτσι γνωριστήκαμε. Είχαμε και έναν κοινό φίλο που μας έφερε ακόμα πιο κοντά».

-Ήσασταν τότε εγγεγραμμένος στη Χρυσή Αυγή; Την περίοδο δηλαδή που έγινε η γνωριμία σας;

«Ήμουν ήδη γραμμένος και μετά την δήλωση που έκανα στον Αρναούτογλου με διέγραψαν».

-Ότι δηλαδή θα αλλάζατε θρησκεία;

«Ναι, ακριβώς. Είχα πει τότε ότι εγώ δεν θα είχα πρόβλημα να αλλάξω θρησκεία παρά να χάσω τη γυναίκα μου. Ο Αρναούτογλου είχε έρθει εδώ τυχαία και από τύχη έγινε αυτή η συνέντευξη».

-Δεν σας περιόρισε το γεγονός ότι ανήκατε στη Χρυσή Αυγή να δεθείτε συναισθηματικά μαζί της;

«Δεν είχα κανένα πρόβλημα. Την ερωτεύτηκα και γι’ αυτό παντρευτήκαμε αλλά με διέγραψαν από τη Χρυσή Αυγή».

-Έχετε μετανιώσει για την επιλογή σας;

«Σε καμία περίπτωση. Είμαι πολύ ευτυχισμένος με τη γυναίκα μου. Την αγαπώ και με αγαπά και είμαστε υπερευτυχισμένοι. Άλλωστε, όταν αγαπάς δεν διστάζεις να κάνεις το βήμα».

-Γιατί πιστεύετε ότι η Χρυσή Αυγή σας διέγραψε;

«Πιθανότατα επειδή είναι ένα πάρα πολύ εθνικιστικό κόμμα. Αλλά εγώ παρόλα αυτά δεν είχα πρόβλημα και ψήφισα ξανά Χρυσή Αυγή στις δεύτερες εκλογές».

-Σήμερα έχετε επαφές με μέλη της;

«Όχι, καμία απολύτως αφού δεν ασχολήθηκαν μαζί μου δεν θέλησα κι εγώ να μιλήσω με κανέναν. Στις πρώτες εκλογές ήμουν στην κάλπη. Στις δεύτερες όμως και μετά τη δήλωσή μου ούτε μου έστειλαν χαρτιά για να μπω μέσα στην κάλπη ούτε τίποτα».

-Με τι ασχολείστε;

«Έχω μια καφετέρια με τον αδερφό μου και με βοηθάει η σύζυγός μου. Ο πατέρας μου είναι συνταξιούχος».

Η Χρυσή Αυγή πάντως συγκέντρωσε υψηλό ποσοστό στο Καστελόριζο στην πρώτη εκλογική αναμέτρηση του Μαΐου, με τις ψήφους που το χώρισαν από την πρώτη Νέα Δημοκρατία να είναι μόλις εφτά.

Και συγκεκριμένα η Νέα Δημοκρατία συγκέντρωσε ποσοστό 19,23% με 60 ψήφους και η Χρυσή Αυγή ποσοστό 16,99%, με 53 ψήφους. Το ποσοστό της Χρυσής Αυγής μειώθηκε στον δεύτερο γύρο, οπότε και συγκέντρωσε 11,66%, χάνοντας 13 ψήφους από τον πρώτο γύρο.»

Πηγή: http://www.newsbeast.gr/greece/arthro/446689/ton-diegrapsan-apo-ti-hrusi-augi-epeidi-eroteutike-tourkala/

ΓΙΑΤΙ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ Ο ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ (εθνοφυλετισμός) ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΕΟΣ

ΑΚΟΜΗ ΚΙ ΑΝ ΟΝΤΩΣ ΥΠΗΡΧΑΝ ΑΝΩΤΕΡΕΣ ΦΥΛΕΣ;

Γιατί άραγε ο εθνικισμός (εθνοφυλετισμός) είναι καταδικαστέος για τον Χριστιανισμό, ακόμη κι αν όντως ο Θεός είχε πλάσει «ανώτερες» και «κατώτερες» φυλές;

Το ερώτημα αυτό πρέπει να απαντηθεί γιατί στη διάρκεια των αιώνων ιερείς, Προτεστάντες κυρίως, εμφανίστηκαν (ιδιαίτερα στην Νότια Αφρική), διδάσκοντας ότι, επειδή ο Θεός έπλασε τις διαφορετικές φυλές, δεν υπάρχει τίποτα το στρεβλό στο ρατσισμό· δηλαδή δεν υπάρχει τίποτα το στρεβλό εις την διαφορετική συμπεριφορά των ανθρώπων προς τους άλλους ανθρώπους βάσει του διαχωρισμού της φυλής.

Εκείνο λοιπόν που πρέπει να λεχθεί για να κλείσει αυτό το θέμα για όσους ενδιαφέρονται να γίνουν ή να παραμείνουν όντως Χριστιανοί, είναι το εξής:

Όπως ακριβώς ο οποιοσδήποτε εύσωμος, αρτιμελής και υγιής άνθρωπος έχει υποχρέωση θεϊκή να φροντίζει κάθε ανάπηρο, χωλό, κουτσό, τρελό, καθυστερημένο, ασθενή ή εν γένει άνθρωπο με ειδικές πνευματικές ανάγκες μέσα στη δική του κοινωνία, κατά τον ίδιον τρόπο ακόμη κι αν υπήρχε μια «ανώτερη» φυλή πάνω εις τον κόσμο, όφειλε όχι μόνο να μη μισεί ποτέ τις «κατώτερες» αλλά αντιθέτως να γίνεται αυτή η ίδια προστάτιδα τους και να συνεργεί στην επιβίωσή τους με όσα υλικά ή πνευματικά αγαθά διαθέτει.

Αυτό γιατί, όπως ο Θεός άφησε τους ανάπηρους ανάμεσα στους υγιείς ανθρώπους της κοινωνίας μας ώστε να γίνονται υποκείμενα εφαρμογής της ασκητικής αγάπης των υπολοίπων, το αυτό σε μακροεπίπεδο, οιαδήποτε «χολή» φυλή, θα αντιπροσώπευε το δοκιμαστικό πεδίο εφαρμογής της ασκητικής αγάπη των μελών των υπολοίπων φυλών.

Άλλωστε υπάρχει ένα σημαντικότατο πρόβλημα για όποιον πράγματι θέλει να είναι Χριστιανός: ο εκχριστιανισμός των εγχρώμων κι όλων εκείνων των φυλών που δεν είναι λευκές, από τους ίδιους τους λευκούς είναι υποτίθεται έργο φιλανθρωπίας. Συνεπώς, δεν είναι δυνατό σε πνευματικό επίπεδο ο «λευκός» να τους διδάσκει Ιησού Χριστό παριστάνοντας τον φιλάνθρωπο, ενώ την ίδια ώρα να τους κατακρεουργεί βιολογικά θεωρώντας τον εαυτό του «ανώτερο» και «καλό Χριστιανό».

Κατά Ματθαίον, Κεφ. Ιά «4 καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· Πορευθέντες ἀπαγγείλατε Ἰωάννῃ ἃ ἀκούετε καὶ βλέπετε· 5 τυφλοὶ ἀναβλέπουσι καὶ χωλοὶ περιπατοῦσι, λεπροὶ καθαρίζονται καὶ κωφοὶ ἀκούουσι, νεκροὶ ἐγείρονται καὶ πτωχοὶ εὐαγγελίζονται·»

Κατά Ματθαίον, Κεφ. Κβ΄ «36 Διδάσκαλε, ποία ἐντολὴ μεγάλη ἐν τῷ νόμῳ; 37 ὁ δὲ Ἰησοῦς ἔφη αὐτῷ· Ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ σου· 38 αὕτη ἐστὶ πρώτη καὶ μεγάλη ἐντολή. 39 δευτέρα δὲ ὁμοία αὐτῇ· ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν.»

ΠΗΓΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ

09. Η Δράση των Waffen SS στα Δυτικά Μέτωπα, Κωνσταντίνος Ε. Αβτζιγάννης, Πολεμικές Μονογραφίες, τεύχος 42.

10. Τα Waffen SS στο Ανατολικό Μέτωπο, Κωνσταντίνος Ε. Αβτζιγάννης, Πολεμικές Μονογραφίες, τεύχος 35.

01. Η αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, Ρ. Αναστασάκης, Μ. Βερέττας, Μ. Δημόπουλος, Μ. Καλόπουλος. Μ. Κιουλαφά, Π. Μαρίνης, Χ. Μήνη, Στ. Μυτιληναίος, Γ. Σπυρόπουλος, Ο. Τουτουνζή, Γ. Τσαγκρινός, Εισαγωγή Εύα Αυλίδου, Εκδόσεις Αρχέτυπο, Έκδοση Α΄ Απρίλιος 2002, Θεσσαλονίκη.

02. Αδόλφος Χίτλερ, «Ο Αγών μου», Τόμος 1, Μόναχο 1927

03. Μεταξάς -Χίτλερ, Ελληνογερμανικές Σχέσεις στην Μεταξική Δικτατορία 1936-1941, Εκδόσεις Ενάλιος

04. Οι πρωτοπόροι της Εθνικοσοσιαλιστικής Αγωγής, Βασίλειος Τσιρίμπας, Αθήνα 1937

05. Εθνικοσοσιαλισμός και Αρχαία Ελλάδα, Ιωάννης Χαραλαμπόπουλος, Εκδόσεις «Απολλώνειο Φως».

06. Η μάχη της Ελλάδος, Θεοφ. Φ. Παπακωνσταντίνου, Κεφάλαιον 1ον «Τελεσίγραφον και Εισβολή», Οργανισμός Εκδόσεων «Kabanas-Hellas», Αθήνα 1971

01. Ελευθεροτυπία, 7/2/1999 & Παν.Μαρίνης, Η ελληνική θρησκεία, εκδ. Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα 1996

03. Χάρης Κουσουμβρής, Γκρεμίζοντας τον μύθο της Χρυσής Αυγής, εκδόσεις Έρεβος

1. Βλάσης Ρασσιάς, «Πόσο Έλληνες είμαστε;» Συνέδριο «Η Αρχαιοελληνική Παράδοση Στην 3η Χιλιετία», Αθήναι, Αίθουσα Εκδηλώσεων Πολεμικού Μουσείου, 24. 1. 1999

01. http://www.enikos.gr/politics/89104,Binteo-Leei_toys_metanastes_trisa8lioys.html

02. http://h2oreuse.blogspot.gr/2010/01/untermensch-in-question-pictured-on.html

04. http://h2oreuse.blogspot.gr/2010/01/untermensch-in-question-pictured-on.html

05. http://maccunion.wordpress.com/2012/09/21/ο-οπλισμός-των-ελλήνων-του-μεγάλου-αλε/

11. http://www.pame.gr/politiki/apopseis/xrysi-augi-xrysi-eukairia.html#.UNI3Um9yHTo

14. http://www.thermopilai.org/content/sullepseis-ethnikiston-sta-khania-gia-antidemokratika-phulladia

19. http://news247.gr/eidiseis/koinonia/o_gamos_me_toyrkala_kai_h_diagrafh_apo_th_xrysh_aygh.2017933.html

20. http://www.newsbeast.gr/greece/arthro/446689/ton-diegrapsan-apo-ti-hrusi-augi-epeidi-eroteutike-tourkala/

1. Alter, Εκπομπές: «Οι Πύλες του Ανεξήγητου», Θέμα: Η δύναμη της προσευχής εις την ζωή μας, Νοέμβριος 2004 - 06/05/2006 - 19/11/2005 - 30/10/2005, 18/02/2006, Εξωγήινες αϋπνίες - Χειμώνας 2003, εκπομπή «Χωρίς Μοντάζ ΙΙ», Σάββατο 07/02/2004, εκπομπή Αθέατος Κόσμος, Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2004

01. Αίλα Λεοντίδου, Οι πόλεις της σιωπής, Εργατικός εποικισμός της Αθήνας. και τον Πειραιά 19091940, ΠολιτιστικόΤεχνολογικό ίδρυμα ΕΤΒΑ, Αθήνα 1997

02. Άλκης Ρήγας, Η Β΄ Ελληνική Δημοκρατία 19241935, Κοινωνικές διαστάσεις της πολιτικής σκηνής, Εκδόσεις θεμέλιο (γ΄ 64) (προλογίζει ο καθηγητής Ν. Σβορώνος), Αθήνα 1999

03. Βίκα Δ. Γκιζέλη, Κοινωνικοί μετασχηματισμοί και προέλευση της κοινωνικής κατοικίας στην Ελλάδα (19201930), Αθήνα 1984

04. Μιχάλης Βάρλας, «Οι πρόσφυγες», στο έργο ιστορία των Ελλήνων, Εκδόσεις Δομή, τ.15

05. Ευτυχία Βουτυρά, Η ελληνοτουρκική ανταλλαγή πληθυσμών, Εκδόσεις Κριτική, Αθήνα 2006

06. Ελένη Ιωαννίδου, «Η εγκατάσταση των προσφύγων, στο έργο ιστορία των Ελλήνων», ό.π., τ. 15ος

07. Μιχάλης Ρηγίνος, «Επαγγελματική αποκατάσταση των προσφύγων», Επιστημονικό Συμπόσιο με θέμα «ο ξεριζωμός και η άλλη πατρίδα», 1112/4/1997 (Σχολή Μωραΐτη)

08. Μαργαρίτα Δρίτσα, «Το πρόγραμμα Εθνικής ανάπτυξης της Ελλάδας και οι πρόσφυγες του 1922», Επιστημονικό Συμπόσιο με θέμα «Ο ξεριζωμός και η άλλη πατρίδα», (σχολή Μωραΐτη), 1112/4/1997, 223.

09. ΚΟΥ KΛΟΥΞ ΚΛΑΝ, στη σειρά Τα Φοβερά Ντοκουμέντα, εκδ. MondatoriΦυτράκης, Αθήναι 1972.

10. π. Γεωργίου Παπαiωάννου: Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ, Θεσσαλονίκη 1985.

11. Thomas Dixon: THE CLANSMAN; A HISTORICAL ROMANCE OF THE KU KLUX KLAN, εκδ. Doubleday, Page & Co., Νέα Υόρκη 1905.

12. Stanley F. Horn: THE INVISIBLE EMPIRE: THE STORY OF THE KU KLUX KLAN 18661871, χ.τ., 1935.

13. J.C. Lester and D.L. Wilson: KU KLUX KLAN, ITS ORIGIN, GROWTH AND DISBANDMENT, 1906.

14. John Henry Hopkins: A SCRIPTURAL, ECCLESIASTICAL AND HISTORICAL VIEW OF SLAVERY, 1864.

15. Van J.H. Eyrie: WHITE SUPREMACY AND NEGRO SUBORDINATION, Mέρυλαντ 1868.

16. David A. Chalmers: HOODED AMERICANISM: THE HISTORY OF THE KU KLUX KLAN, Quadrangle Books, Σικάγο 1965.

17. Kenneth T. Jackson: THE KU KLUX KLAN IN THE CITY, Oxford University Press, 1967.

18. Charles C. Alexander: THE KU KLUX KLAN IN THE SOUTHWEST, University of Kentucky Press, Λέξινγκτoν 1965.

19. Charles C. Alexander: CRUSADE FOR CONFORMITY: THE KU KLUX KLAN IN TEXAS, 19201930, Texas Gulf Coast Historical Association, Χιούστον 1962.

12. Marion Monteval: THE KLAN INSIDE OUT, Monarch Publishing Company, Κλέρμορ 1924.

13. Λίνα Βεντούρα: ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΣΤΟ ΒΕΛΓΙΟ, εκδ. Νεφέλη, Αθήνα 1999.

14. Λίνα Βεντούρα: ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ ΚΑΙ ΕΘΝΟΣ: ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΣΤΙΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ, Εταιρεία Μελέτης Νέου Ελληνισμού, Αθήνα 1994.

15. ΑhΙ Gerhard: «GRΕΕΚ WΟRΚΕRS ΙΝ GΕRΜΑΝΥ», Ηellenic Αmerican Society, vol 2, 1975

16. Αλέξανδρος Κιτρόεφ: ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ», στο Έλληνες στη Διασπορά 15ος-21ος αιώνας, Βουλή των Ελλήνων, Αθήνα 2006.

17. Μ. Κόντου: «ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΡΕΥΝΩΝ ΑΠΟΔΗΜΙΑΣ -ΠΑΛΙΝΝΟΣΤΗΣΗΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝ1ΚΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ», τ. Ι, στο Τα αίτια της μεταπολεμικής μετανάστευσης, Γενική Γραμματεία Απόδημου Ελληνισμού, Αθήνα 1990.

18. Γ Ξ. Ματζουράνης: ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΡΓΑΤΕΣ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ, εκδ. Gutenberg, Αθήνα 1974.

19. Ξ. Ματζουράνης: ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ: ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΓΚΑΣΤΑΡΜΠΑΙΤΕΡ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ, εκδ. Gutenberg, Αθήνα 1990.

20. Andrei Markovits, Samantha Kazarinov: «CLΑSS CΟΝFLΙCΤ, CAPITALISM AND SOCIAL DEMΟCRΑCΥ: ΤΗΕ CΑSΕ ΟF MIGRANT WΟRΚΕRS ΙΝ ΤΗΕ FΕDΕRΑL RΕPUBLIC OF GΕRΜΑΝΥ», Cοmparative Politics, Vol. 10, No3, 1978

22. Λευκή Βίβλος: Η Ιταλική επίθεσις εναντίον της Ελλάδος

24. Β. Παπαδάκη: Διπλωματική ιστορία του ελληνικού πολέμου 1940-1945

25. Γερμανική Λευκή Βίβλος: Επίσημα έγγραφα επί της ρήξεως με την Γιουγκοσλαβίαν και την Ελλάδα

27. Μεταξάς -Χίτλερ, Ελληνογερμανικές Σχέσεις στην Μεταξική Δικτατορία 1936-1941», Αννίβας Βελλιάδης,, Εκδόσεις Ενάλιος

ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ - ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ - ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ - ΦΥΛΕΤΙΣΜΟΣ

ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ - ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ - ΚΟΥ ΚΛΟΥΞ ΚΛΑΝ

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

για «Χρυσή Αυγή», Εθνικισμούς, Ναζισμούς, Κομμουνισμούς

κ.α. «όμορφα» πολιτικά ρεύματα που διαιρούν τους Χριστιανούς

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΙ & ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΕΣ

1.

2.

3.

ΑΠΑΤΕΣ

4.

5.

6.

7.

(Ελευθέριος Κίμων, περιοδικό Δαυλός, τεύχος 281, σελίδα 18838)

(Ευάγγελος Μπεξής, περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 29, σελίδα 2)

(Ίων Δημόφιλος, περιοδικό Δαυλός, τεύχος 272 - 273, σελ.. 17909)

(Παναγιώτης Μαρίνης, Πολεμικό Μουσείο, 23-24/01/1999)

(Μάριος Βερέττας, Βιβλίο η Αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, σσ. 64 - 66)

(Περιοδικό Απολλώνειο Φως, τεύχος 40, εξώφυλλο)

(Περιοδικό Ιχώρ, Μιχάλης Μιχελής, τεύχος 27, σσ. 47-48)

(Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 174, εξώφυλλο)

(Ιωάννης Φουράκης, Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Εξωγήινες αϋπνίες - Χειμώνας 2003)

(Γεώργιος Καπορδίνης, Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Χειμώνας 2003)

(Αποστόλης Αντωνάκης, Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Χειμώνας 2003)

(Γεώργιος Πάλμος, Ερευνητής, Εξωγήινες αϋπνίες - Χειμώνας 2003)

(Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 63-64, Δια-δικτυακά, σσ. 6 -7)

(Δημήτριος Ιατρόπουλος, περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 52, λόγου χάριν, σελίδα 28)

(Γεώργιος Τσαγκρινός, Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Οι πύλες του Ανεξήγητου, 18/02/2006)

(ΥΣΕΕ)

(Κίμων Ελευθερίου, π. Δαυλός, τεύχος 280, σσ.18657-18665)

(Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 174, εξώφυλλο)

(Γεώργιος Δαμήγος, περιοδικό Δαυλός, τεύχος 282, σελίδα 18920)

(Δημήτριος Ιατρόπουλος, Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Σάββατο 06/05/2006)

(Ι. Φουράκης, Alter, Εξωγήινες αϋπνίες - Χειμώνας 2003)

(Γεώργιος Πάλμος, Alter, Εξωγήινες αϋπνίες - Χειμώνας 2003)

(Νίκος Καρακάκος, Θεολόγος, Alter, Εξωγήινες αϋπνίες - Χειμώνας 2003)

(Γεώργιος Καρποδίνης, Alter, Οι Πύλες του Ανεξήγητου, 19/11/2005)

(Ομάδα Εθνικής Αποκαταστάσεως)

(Νικόλαος Τσίτσος, Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 274, σελ. 18081-18082)

(Παναγιώτης Μαρίνης, περ. Τρίτο Μάτι, τ.109, ένθετο, σελ.7)

(Γιάννης Χαραλαμπόπουλος, περ. Απολλώνειο Φως, τεύχος 50, σσ. 34 -37)

(Μάριος Δημόπουλος, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 7, σελ.26)

(Αθανάσιος Αγγελόπουλος, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 22, σελ. 28)

8.

(Χρυσή Αυγή & Εθνικιστές)

(Εφημερίδα «Χρυσή Αυγή», α.φ. 800, σελ.10)

9.

10.

Η ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟΥ ΜΙΣΟΥΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ 21ου αιώνα

ΙΗΣΟΥΣ: ΚΗΡΥΚΑΣ ΜΙΣΟΥΣ, ΔΙΧΑΣΜΟΥ & ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

(Κάτ: Ίωνα Δημόφιλου, Ηλεκτρολόγου - Μηχανολόγου Ε.Μ.Π., π. Δαυλός, τεύχος 272 - 273, σελ. 17909)

ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ

«…συλλογίζομαι τὴν κατάχρησιν τοῦ ὀνόματος γένος, ἤτις χαρακτήριζε ὅλους τοὺς δημοκόπους»

Αδαμάντιος Κοραής