ΑΞΙΟΠΕΡΙΕΡΓΑ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ & ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ

 Μια σελίδα που πέρα την γνωστής φιλοσοφικής, γραμματειακής και πολιτισμικής εν γένει προόδου της αρχαιότητας θα αναφέρει παράξενα έθιμα, θαύματα, θρησκευτικές συνήθειες, ιατρικές συνταγές κ.λ.π. των αρχαίων μας προγόνων, που αρκετές φορές διατηρήθηκαν και σε μετέπειτα χρόνια, ώστε να εννοηθεί ιστορικά ότι η αρχαιότητα στην Ελλάδα δεν είναι μόνο αρχαιότητα της προόδου, των «ιπτάμενων δίσκων», της «ουφολογικής τεχνολογίας» και του «χαμένου υπερ-πολιτισμού». Ενός πολιτισμού υπέρ του οποίου διαρκώς, μανιωδώς και τυφλά αναλίσκεται η νέο-Εθνική ψευδής φανατική επιχειρηματολογία ενώ τραγελαφικά της αρχαιότητας ουδέποτε παρουσιάζονται από τους αρχαιολάτρες, διότι ως φυσικό φοβούνται μήπως και αμαυρωθεί ή χάσει την λάμψη του, το κάλπικο θρησκευτικό χρυσάφι που προσφέρουν στους εν δυνάμει οπαδούς τους. Συμπερασματικά ας ειπωθεί ότι δεν είναι φύση δυνατόν να πιστεύει κανείς πως ότι ειπώθηκε ή διαδόθηκε στην αρχαιότητα, να είναι απαραιτήτως και σωστό και να μην επιδέχεται ουδεμία κριτική.

Η ΘΕΑ ΙΣΙΔΑ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΣΕ (ΠΡΩΗΝ) ΣΑΤΑΝΙΣΤΗ

Βίντεο: Μέγεθος: 494Kb. Διάρκεια: 3:19. Ένας πρώην Σατανιστής (δημοσιογράφος) ομιλάει στο σταθμό Alter για την μεταφυσική εμπειρία του περί της θεάς Ίσιδος (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Χειμώνας 2002)

Μια ακόμη αρχαία μεταφυσική εμφάνιση στο ναό της Ίσιδας:

Ο Πορφύριος γράφει: «Ἕνας Αἰγύπτιος ἱερεύς, ἐλθὼν εἰς τὴν Ρώμην, ἔκαμε τὴν γνωριμίαν του (μὲ τὸν Πλωτῖνο) τῇ παρεμβάσει ἑνὸς φίλου του. Ὀ ἱερεὺς οὖτος, διὰ νὰ ἐπιδείξῃ τήν σοφίαν του, ἠθέλησεν, ὃπως ὁ Πλωτῖνος παραστῇ εἰς τὴν θέαν τοῦ δαίμονος ποὺ τὸν ἐπροστάτευε, τὸν ὁποῖον καὶ ἐπεκαλέσθη. Ὁ Πλωτῖνος ἐδέχθη καὶ ἡ ἐπίκλησις ἐγένετο εἰς τὸ Ἰσεῖον (Ναὸς τῆς Ἲσιδος), διότι μόνον τὸν τόπον τοῦτον εὖρεν ἐν‘Ρώμῃ καθαρόν. Πράγματι ἐκλήθη ὁ δαίμων, ἂλλ΄ ἐνεφανίσθη ἒνας θεός, μὴ ἀνήκων εἰς τὸ γένος τῶν δαιμόνων. Τότε ὁ Αἰγύπτιος ἰερεὺς ἠνεφώνησεν: ”Εἶσαι μακάριος, διότι ἒχεις προστάτην θεὸν καὶ ὃχι κατώτερα ὄντα” Δὲν ἡδυνήθησαν ν’ ἀπευθύνουν ἐρωτήματα πρὸς τὸν δαίμονα, οὒτε νὰ τὸν κρατήσουν ἐπὶ μακρὸν θεατὸν είς τοὺς ὀφθαλμούς των, διότι ἓνας τῶν φίλων τοῦ Πλωτίνου, ὃστις παρευρέθη εἰς τὴν σκηνῆν καὶ εἰς τὸν ὁποῖον εἶχον ἐμπιστευθῆ τὰ πτηνὰ ποὺ τὰ ἐκράτει εἰς τὰς χείρας του, τὰ ἒπνιξεν ἐκ φόβου. Ὂθεν ὁ Πλωτῖνος ἐπροστατεύετο ἀπὸ ἓναν δαίμονα συγγενεύοντα μὲ τοὺς θεούς, διαρκῶς δὲ κατηύθυνε πρὸς αὐτὸν τὸ θεῖον του ὂμμα. Διὰ τοῦτο ἒγραψε καὶ βιβλίον, ”Περὶ τοῦ δαίμονος, ὁ ὁποῖος μᾶς ἐμοιράσθη διὰ κλήρου”, ὃπου ζητεῖ νά ἐκθέσῃ τοὺς λόγους τῆς διαφορᾶς μεταξῦ τῶν ὄντων, τῶν προστατευόντων τόν ἂνθρωπον» (Πηγή: Περιοδικό «Ιχώρ», τεύχος 9, άρθρο «Η λαϊκή λατρεία των αρχαίων Ελλήνων και οι αγαθοοντότητες», Γεώργιςο Τσαγκρινός, σελίδα 28)

Αριστερά: Ο ναός της Ίσιδας στη Δήλο. Στο μέσον διακρίνεται το ακέφαλο άγαλμα της θεάς. (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, άρθρο «Κυκλάδες ή Κυκνάδες», Χάρης Μιχ. Κουτελάκης, Διδάκτωρ Βυζαντινής Αρχαιολογίας -Ιστορικός, τεύχος 4, σελίδα 115)

Δεξιά: Άγαλμα της θεάς Ίσιδας, 6ος αιώνας π.Χ., Μουσείο Καΐρου.

Το άγαλμα της Ίσιδας από το Αιγυπτιακό ιερό στην Μπρεξίζα [ΒΑ τμήμα της περιοχής, όπου άλλοτε βρίσκονταν η αμερικανική βάση της Νέας Μάκρης και σε απόσταση 1500μ. από τον τύμβο των Μαραθωνομάχων, σώζονται τα ερείπια ενός μεγάλου ιερού Αιγυπτιακής θεότητας, από τα μεγαλύτερα στην Ελλάδα, καθώς καλύπτει έκταση περίπου 4 στρεμμάτων. Το ιερό κατασκευάστηκε τον 2^ο αιώνα μ.Χ. από τον Ηρώδη τον Αττικό, ο οποίος κατάγονταν από τον Μαραθώνα. Ο Ηρώδης ίδρυσε το ιερό της Μπρεξίζας επηρεασμένος, ίσως, από κάποιο ταξίδι του στην Αίγυπτο ή μιμούμενος τον αυτοκράτορα Αδριανό, ο οποίος είχε κατασκευάσει μια μικρογραφία τοπίου του Νείλου με Σεραπείο (ιερό του θεού Σέραπη) στην έπαυλη του στην Τρίπολη. Οι ανασκαφικές έρευνες μτά το 1967 και 1968 είχαν φέρει στο φως τα πρώτα ευθρήματα: … Είχαν επίσης αποκαλυφθεί δύο υπερφυσικού μεγέθους αγάλματα αιγυπτιακής τεχνοτροπίας: ένα άγαλμα του Αντίνοου (ευνοούμενου του Αδριανού) και το κάτω μέρος αγάλματος με τα διακριτικά της Ίσιδος…Το ιερό αποδίδεται στη λατρεία της Ίσιδος, εξαιτίας των αγαλμάτων της θεάς, τα οποία βρέθηκαν στις ανασκαφές. Η λατρεία της Ίσιδος διαδόθηκε από την Αίγυπτο στην Ελλάδα κατά τους Ελληνιστικούς Χρόνους και είναι αξιοσημείωτο ότι κατά τους αυτοκρατορικούς χρόνους, οι περισσότεροι ιερείς της Ίσιδος εκτός Αιγύπτου ήσαν Έλληνες. Σύμφωνα, όμως, με μια άλλη άποψη, πρόκειται για το ιερό του Κανώβου, ο οποίος ήταν κυβερνήτης της ναυαρχίδας του Μενελάου και ο οποίος πέθανε από δάγκωμα φιδιού στην Αίγυπτο κατά την επιστροφή του από την Τροία. Στο ιερό, το οποίο μνημονεύει ο Φιλόστρατος, λατρεύονταν, εκτός από τον Κάνωβο, και άλλοι Αιγυπτιακοί θεοί (Β. Πετράκος, Ο Μαραθών, Αθήνα 1995, σσ. 80 - 81 ]. (Πηγή: Περιοδικό «Corpus, Αρχαιολογία και Ιστορία των Πολιτισμών», τεύχος 40, σελίδα 7)

ΤΑ ΑΝΑΣΤΕΝΑΡΙΑ & Η ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ

Αναστενάζω: στενάζω, εκβάλλω φωνή βαθειά προς δήλωση λύπης πάθους: «ἀναστενάζω βγαίν’ ἀχνὸς καὶ μέσα μένει ὁ πόνος»· κατάρα: «ν’ ἀναστενάζῃς νὰ δειπνᾷς, νά κλαῖς νά γιοματίζῃς».

Η πυροβασία είναι παγανιστικό έθιμο και όχι Χριστιανικό. Η χρήση εικόνων Ορθοδόξων Αγίων κατά την τέλεση αυτού του εθίμου, δεν σημαίνει πως το έθιμο και οι προκαλούμενες εν αυτώ «εκστάσεις» εντάσσονται στην Ορθόδοξη Παράδοση και Κοινωνία με τον Θεό. Οι πυροβάτες ασφαλώς νιώθουν προσβεβλημένοι στην πίστη, από τις αντιδράσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας για το έθιμο τους, αλλά η ουσία είναι μία και η πλάνη τους εξασφαλισμένη, τόσο επιστημονικά όσο και θεολογικά. Επιπλέον η στάση των Ανεστενάρηδων απέναντι στα Ορθόδοξα Μυστήρια (Θεία Κοινωνία - Εξομολόγηση) είναι χαρακτηριστική. Σήμερα (2007), Ινδουιστές που πιστεύουν σε ανθρωποθυσιαστικούς θεούς, τελούν τα ίδια έθιμα με τους Έλληνες «Ορθόδοξους» αναστενάρηδες. Πρακτικές και «θαύματα» δεν αλλάζουν την βαθύτερη ουσία ορισμένων εθίμων.  [Εικόνα:  Γιορτάζει περπατώντας σε αναμμένα κάρβουνα. Περπατώντας κυριολεκτικά σε αναμμένα κάρβουνα η πιστή του Ινδουισμού πυροβατεί κατά τη διάρκεια θρησκευτικής εορτής για την 26η επέτειο ανεγέρσεως ναού στο Νέο Δελχί. Οι πιστοί συγκεντρώνονται κάθε χρόνο τέτοια εποχή γύρω από τον ναό και μετέχουν σε τριήμερο θρησκευτικό πανηγύρι με τελετές όπως η ανωτέρω αλλά και τρυπώντας τα μάγουλα και τις γλώσσες τους, προσευχόμενοι διαρκώς και επικαλούμενοι τους θεούς του ινδουισμού]. (Πηγή: Εφημερίδα Το Βήμα, Παρασκευή 13 Απριλίου 2007, σελ. Α20)

Αναστενάρια (τα) (και: αναστενάρης, αναστενάρα, αναστενάρι ή νεστενάρι)· Έτσι καλούνται σε κάποια περί την Αγαθούπολη του Εύξεινου Πόντου και μεσογειότερα αυτής κείμενα χωρία οι θιασώτες περίεργης τινός οργιαστικής λατρείας, η οποία θυμίζει ζωηρά τα όργια της διονυσιακής τοιαύτης. Τα χωρία, εις τα όποια μέχρι προ τίνος, μέχρι δηλονότι της τελευταίας ανταλλαγής των πληθυσμών, τελούνταν τα όργια αυτά είναι τα ακόλουθα: Ρέσβι, Γαλαζάκι, Προδίβο, Κωστή, Πυργόπλο, όλα ελληνικά και ελληνόφωνα, Βούργαροι, Μούρτσοβο, Γραμματίκοβο βουλγαρόφωνα, κείνται δε άπαντα εντός μακράς κοιλάδας, περιβαλλόμενης εκατέρωθεν από υψηλά και δύσβατα βουνά, ένεκα των οποίων και η επικοινωνία προς τα πέριξ είναι εξαιρετικά δύσκολη, όπου από τους Τούρκους η περιφέρεια Κιόρ Καζά ονομάσθηκε, τουτέστι τυφλή επαρχία. Εκτός της περιοχής αυτής, η οποία άπασα πλην του Πυργόπλου ανήκε άλλοτε εις την δικαιοδοσία του μητροπολίτη Σωζοαγαθουπόλεως, ή περί της ο λόγος λατρεία συναντιόνταν και σε μερικά χωριά της επαρχίας Βιζύης, οίον Σοργάς, Αγιο Ιωάννη, Ματσουρά, Πλέτσα, Άγιο Στέφανο, Πίνακα και Αγιο Γεώργιο, ετι δε και στο χωρίο Αφκαριού της επαρχίας Αδριανουπόλεος. Και εις άπαντα μεν τα χωρία αυτά, άλλου λιγότερο, άλλου περισσότερο, ασκείτο η λατρεία αυτή, κέντρο όμως αυτής ήταν κυρίως το χωρίο Κωστή.

Η λατρεία συνέπιπτε προς την εορτή κυρίως του αγίου Κωνσταντίνου, σε μερικά όμως χωρία και προς άλλους αγίους, όπως τον άγιο Παντελεήμονα εις τα χωρία Προδίβο, Γαλαζάκι και Μούρτσοβο, τον προφήτη Ηλία εις το χωριό Βούργαροι, τελούνταν δε εις το Κωστή ως εξής: Η λατρεία άρχιζε από της 2ας Μαΐου. Κατά την ημέρα αυτή οι γυναίκες και οι παρθένες με εορτάσιμο στολή λάμβαναν την εικόνα του αγίου Κωνσταντίνου και μετέβαιναν στο εκτός του χωρίου άγιασμα αυτού, το όποιον ήταν περιφραγμένο διά φράκτη και σκιάζονταν από υψηλά δένδρα, είχε δε και παράπηγμα. Τον χώρο του αγιάσματος τούτου οι γυναίκες εκκαθάριζαν από τα χόρτα και την άμμο, επιδιόρθωναν τον φράκτη, άναβαν λαμπάδες και θυμιατά, νίβονταν κατόπιν στο ύδωρ του αγιάσματος ρίπτοντας στην ιερά πηγή νομίσματα και έπειτα έστηναν χορό, μετά το πέρας του οποίου επέστρεφαν εις τα ίδια. Έκτοτε οι χοροί εξακολουθούσαν καθ’ εκάστην περί την εσπέρα μέχρι της ημέρας της εορτής του αγίου.

Κατά την προ του αγίου Κωνσταντίνου Κυριακή τελούνταν κοινή εορτή από όλους τους περιοίκους των χωρίων σε μια τοποθεσία που ονομάζονταν Τρίπορι , και κειμένη στο φαράγγι, τον ονομαζόμενο Βλάχοβο. Στην τοποθεσία αυτή πολλές πηγές αναβρύουν, εκάστη των όποιων ανήκε και εις ένα των συνεορταζόντων χωρίων ως αγίασμα αυτού, πλησίον δε υπάρχει Ιερόν άλσος, εντός του οποίου κάθε χωρίο είχε δι’ εαυτό οικοδομημένο παράπηγμα. Η προσέλευση των χωρικών εις τον Ιερό τόπο γίνονταν εν πομπή. Προηγούνταν η μουσική, αποτελούμενη εκ μεγάλου ιερού τύμπανου, λύρας, αυλού και ασκαύλου, ακολουθούσαν άνδρες κρατούντες θυμιατήρια, με τα οποία θυμιάτιζαν ακατάπαυστα τα ακολουθούντα αναστενάρια, τους οργιαστές δηλονότι θιασώτες. Τα αναστενάρια αυτά κρατούσαν στα χέρια τις χορεύουσες εικόνες των αγίων, των οποίων γίνονταν χρήση μόνον κατά την λατρεία αυτή.

Οι εικόνες αυτές, καλούμενες από τους εγχώριους και τους θιασώτες παππούδες, απεικόνιζαν τον Άγιον Κωνσταντίνο και την αγία Ελένη, αυτήν όμως όχι ως συνήθως, αλλά διεζωσμένη την εσθήτα και τον έτερο πόδα ως εν χορώ προτείνουσα. Με εικόνες έφεραν κάτωθεν εκ της ιδίας σανίδας, αρκετά ικανά μακριά λαβή, με τις οποίες κρατούσαν αυτές, τα αναστενάρια, ήσαν δεν επαργυρωμένες ή και επιχρυσωμένες και κοσμούνταν με διάφορα κοσμήματα, οίον χρυσά και αργυρά ενώτια και δακτυλίους και ψέλλια και αλυσίδες και αρχαία νομίσματα, και από πάνω καλύπτονταν με ερυθρή σκεπή, η οποία σκέπαζε τους εικονιζόμενους άγιους μέχρι του τραχήλου, έφερε δε προσραμμένους πολυπληθείς ευμεγέθεις αργύρους κώδωνες. Αυτές οι εικόνες και εις τους ναούς βρίσκονταν, αλλ’ ιερώτατες θεωρούνταν οι φυλαττόμενες εις τα κονάκια λεγόμενα των παππούδων. Ήσαν δετά κονάκια αυτά ιδιαίτερα δωμάτια εν τη οικία ενός εκάστου αναστενάρη, όπου ήσαν αναρτημένες αυτές οι εικόνες, ενώπιον των οποίων ίσταντο λυχνίες σιδηρές και κρέμονταν λύχνοι άσβεστοι. Ιερότατο όμως πάντων τούτων των κονακίων θεωρείτο το καλούμενο μεγάλο κονάκι, το όποιον ήταν το δωμάτιο των εικόνων της οικίας του αρχιαναστενάρη. Οι εικόνες αυτές θεωρούνταν κατ’ εξοχή θαυματουργές και δια τούτο και κατά τις εορτές, αλλά και οσάκις είχαν ανάγκη της Θείας αντιλήψεως εν καιρώ ασθενειών ή όταν έβλεπαν κακά όνειρα οι χωρικοί και οι χωρικές προσέρχονταν στα κονάκια μετά λαμπάδων, θυμιαμάτων και διαφόρων προσφορών, οίον ελαίου, κηρού, χρημάτων και των τοιούτων, όπως προσκυνήσουν τις εικόνες και ζητήσουν την βοήθειά τους.

Τα προπορευόμενα αναστενάρια ακολουθούνταν από τις οικογένειες των χωρικών, ων εκάστη έφερε μεθ’ εαυτής αρνί προς θυσία, άρτο και οίνο. Την πομπή συνόδευαν και οι ιερείς του χωρίου. Αφού η πομπή έφθανε εις το Τρίπορι, ανοίγονταν τα κεκλεισμένα αγιάσματα και καθαρίζονταν. Οι Ιερείς τότε έψαλλαν τον αγιασμό, έκαστος εις το άγιασμα του υπό την δικαιοδοσία του χωρίου, αναστενάρης δε παριστάμενος αντλούσε νερό και έδιδε προς νίψη και πόση εις τους προσερχόμενους, αυτοί δε προσέφεραν λαμπάδες, θυμίαμα και χρήματα.

Μετά τον αγιασμό οι εικόνες έκαστου χωρίου τοποθετούνταν στο ίδιον αυτού παράπηγμα, παρ’ αυτές δε τοποθετούνταν τα αναστενάρια, οι δε χωρικοί προσερχόμενοι προσκυνούσαν αυτές ανάβοντας λαμπάδες και προσφέροντας θυμιάματα. Πολλοί τούτων και εξομολογούνταν τότε προς τα παριστάμενα αναστενάρια, ταύτα δε υπεδείκνυαν τον τρόπον του εξιλασμού, όστις συνήθως συνίστατο εις θυσίας και προσφορές χρηματικές. Κατά τον αυτόν χρόνο έξω επί της χλόης τα αρνιά, ευλογηθέντα πρώτον από τους ιερείς, σφάζονταν και ψήνονταν. Οι Ιερείς λάμβαναν ως αμοιβή την πλάτη και το δέρμα. Ακολουθούσε γεύμα, μεθ’ ο οι μεν αυτόχθονες ιερείς παρέμεναν, οι δε ξένοι αποπέμπονταν εκ φόβου μήπως τα τελούμενα καταγγείλουν εις τον αρχιερέα. Το γεύμα ακολουθούσε χορός οργιαστικός, όστις άρχιζε και τελούνταν ως εξής:

 Εις κάθε παράπηγμα, όπου οι εικόνες, τα αναστενάρια, άνδρες και γυναίκες, έχοντας τα χέρια οριζόντια τεταμένα ή και λευκά μαντήλια κρατώντας άρχιζαν, δύο πρώτα ή τρία, να χορεύουν τον αντικριστό χορό, δεξιά και αριστερά κινούμενα και φωνάζοντας «εχ εχ ιχ ιχ ουχ ουχ». Βαθμηδόν προσέρχονταν και άλλα, ο ρυθμός γίνονταν ταχύτερος και ζωηρότερος, μέχρις ότου εκμανέντα άρπαζαν τις εικόνες και κινούσαν αυτές άτακτα άνω κάτω, δεξιά και αριστερά. Συγχρόνως και οι άλλοι πανηγυριστές έστηναν πέριξ χορό υπό τον ήχο της εγχωρίου μουσικής, στο μέσο δ’ αυτού τα αναστενάρια εισορμώντας μανικά και άτακτα πηδούσαν, συγχρόνως δε προσέφεραν τις εικόνες προς προσκύνηση σε διαφόρους των χορευτών. Όταν δ’ ο ενθουσιασμός κορυφώνονταν, ορμούσαν ακάθεκτα δια μέσου των δασών και του όρους και επέστρεφαν έκαστον στα ίδια. Μετά τούτο και οι λοιποί πανηγυριστές παρελάμβαναν τις οικογένειες των και επέστρεφαν στα χωρία των, όπου εξακολουθούσαν τον χορό μέχρι της πρωίας.

Κατά τις τελετές της πανηγύρεως αυτής καθώς και τις ακολουθούσας αναδεικνύονταν και τα νέα αναστενάρια ως εξής. Κατά την διάρκεια του οργιαστικού χορού των αναστεναρίων, άλλοτε εις, άλλοτε δύο ή και περισσότεροι των πανηγυριστών καταλαμβάνονταν από τον οργιαστικό ενθουσιασμό ή κατά την εγχώρια φράση «τοὺς ἒπιανε ὁ ἃγιος» ή «τοὺς ἐγκαλοῦσε ἡ εἰκὸνα». Συνίστατο δε τούτο στο εξής : Αιφνιδίως άρχιζαν να τρέχουν και να αφρίζουν και να αγριεύουν, κατόπιν κατελαμβάνονταν από σπασμούς και λυποθυμούσαν. Οι παρόντες τότε κρατώντας λαμπάδας θυμιάτιζαν αυτούς, έως ότου συνελθόντες εκ της λιποθυμίας αναπηδούσαν ορμητικά, άρπαζαν την εικόνα του αγίου και πηδώντας έξαλλοι και χορεύοντας τρέπονταν στα όρη, όπου και κατέπαυε η διέγερση εκ της εξαντλήσεως. Μετά την πάροδο του οργιασμού ουδέν συνήθως των τελεσθέντων θυμούνταν. Οι νέοι ούτοι φοιβόληπτοι αποτελούσαν τα υποψήφια νέα μέλη του θιάσου των αναστεναρίων.

Μετά τα προκαταρκτικά αυτά στάδια, κατά την εβδομάδα της εορτής του αγίου Κωνσταντίνου και ιδίως κατά την παραμονή, πάντες οι κάτοικοι φρόντιζαν να φέρουν ξύλα, τα όποια συσσώρευαν στην πλατεία του χωριού σε μεγάλο σωρό. Ο αρχιαναστενάρης εν τω μεταξύ αγόραζε με τα κοινά χρήματα ταύρο τριετή τέλειο, την δε παραμονή της εορτής του αγίου πομπή, αναχωρώντας από την οικία του αναστενάρη, παραλάμβανε τον ταύρο αυτόν και τον οδηγούσε μπροστά του Ιερού βήματος της εκκλησίας, και το πρόσδενε σε κρίκους επίτηδες προσηλωμένους. Αποτελούνταν η πομπή εκ των αναστεναρίων που κρατούσαν τις εικόνες και χόρευαν, των οποίων προηγούνταν η συνήθης μουσική και βαστάζοντας τα θυμιατήρια άνδρες,, ακολουθούσε ο λαός πανδημεί. Εις τον αυτό τόπο προσδένονταν και οι ταύροι, όσους είχαν τάξει ιδιώτες. Τα αρνιά και τα πρόβατα, αφού ευλογούνταν από τον ιερέα, οδηγούνταν στις οικίες, όπου και σφάζονταν. Μετά την πρόσδεση του ιερού θύματος διαλύονταν.

Την εσπέρα της αυτής ημέρας το πλήθος συγκεντρώνονταν προ της οικίας του αρχιαναστενάρη. Αφού δε έπιναν αρκετά, ξεκινούσαν εν πομπή, προπορευμένης της μουσικής, και έρχονταν σε κάποιο ναό. Εις τούτο εισέρχονταν μόνα τα αναστενάρια, ο δε αρχιαναστενάρης τρις γονατίζοντας προ των εικόνων του Χριστού και της Παναγίας, και των χορευουσών του αγίου Κωνσταντίνου εικόνων, ελάμβανε ανά μία εκ των τελευταίων αυτών και παρέδιδε εις έκαστο των αναστεναρίων, χορευτών την τελευταία δι’ εαυτού. Μετά τούτο εξέρχονταν του ναού και διευθύνονταν εν πομπή στην πλατεία, όπου ο σωρός των ξύλων, ο οποίος προηγουμένως αναφθείς είχε ήδη αποτελέσει πυρ και ανθρακιά. Το πυρ της πυράς αυτής θεωρούνταν ιερό και διά τούτο απαγορεύονταν να ανάβουν εξ αυτού τις καπνοσύριγγές τους. Παρά την πυρά άρχιζε τον χορό ο αρχιαναστενάρης, ακολουθούσαν δε τα άλλα αναστενάρια, ενώ πέριξ αυτών ο λαός έστηνε άλλο χορό. Κατά τον χορό τούτο επαναλαμβάνονταν όσα και ανώτερα περιγράφησαν, με την προσθήκη ότι, όταν κορυφώνονταν ο ενθουσιασμός, τα αναστενάρια πηδούσαν γυμνόποδα όπως ήσαν επί της ανθρακιάς και χόρευαν επί μερικά λεπτά επ’ αυτής χωρίς να δείξουν ουδέ το ελάχιστο σημείο πόνου από έγκαυμα. Αφού δε ούτως αρκετά χόρευαν, διευθύνονταν σε πομπή στις οικίας των χωρικών, οι οποίες ήσαν όλες ανοικτές. Οι οικοδεσπότες δέχονταν μετά χαράς τα αναστενάρια παρέθεταν σε αυτά τράπεζα. Έως ότου δε παρατεθεί αυτή, τα αναστενάρια χόρευαν τον χορό τους. Κατά τις ευωχίας αυτές άφθονος έρρεε ο οίνος ή το οινόπνευμα, ουχί δε σπανίως και άλλα όργια ακόλαστα εξετρέπονταν, ενώ κατά πάντα τον υπόλοιπο χρόνο και τα αναστενάρια και οι χωρικοί ήσαν εγκρατέστατοι και ηθικώς. Αφού δε κατ’ αυτό τον τρόπο περιέρχονταν οικίες του χωρίου, επέστρεφαν εις την πυρά όπου χόρευαν μέχρι κορυφώσεως του οργιασμού, τρέπονταν προς τα έξω του χωρίου, κατευθυνόμενα προς το γειτονικό, ακολουθούντος πλήθους μετά της μουσικής και τίνων οπλοφόρων. Οι κάτοικοι τούτου εξέρχονταν τότε εις απάντηση των αναστεναρίων μετά φανών και λαμπάδων, έχοντας επί κεφαλής τα δικά τους αναστενάρια με τις εικόνες τους. Αφού δε ασπάζονταν αλλήλους εισέρχονταν στο χωρίο φιλοξενούνταν στις οικίες των χωρικών, όπου αφού χόρευαν και αφού είχαν ευχηθεί επέστρεφαν στα ίδια προπεμπόμενοι υπό των χωρικών. Η νυχτερινή αυτή επίσκεψη χαρακτηρίζονταν επίσκεψη του Αγίου προς τον εν τω γειτονικό χωρίο αδελφό του. Ενίοτε νέοι του χωρίου προσπαθούσαν να κόψουν τον δρόμο των αναστεναρίων προς το γειτονικό χωριό, δια να μη φύγει ο Άγιος από το χωρίο τους, αλλά σπάνια το κατόρθωναν.

Την επαύριον, εορτή του αγίου, μετά την απόλυση της εκκλησίας, ο ιερεύς μετέβαινε στο αγίασμα του χωριού, όπου έψαλλε αγιασμό παρισταμένου του αρχιαναστενάρη, που κρατούσε την εικόνα του αγίου, την οποία μετά το τέλος του αγιασμού επανάφερε στον ναό. Κατόπιν ο ιερεύς ευλογούσε όλα τα θύματα, που ήταν δεμένα πίσω από το ιερό, ο δε αρχιαναστενάρης με τσεκούρι θυσίαζε τον ταύρο, προσέχοντας ώστε το αίμα να τρέξει στα θεμέλια του ναού. Κατόπι με μαχαίρι έγδερνε και τεμάχιζε τον ταύρο, τα δε κρέατα με πλατύ λουρί από το δέρμα, όσο ήταν αρκετό γι’ ένα τσαρούχι, διανέμονταν στις οικίες του χωριού. Αν η ποσότητα δεν επαρκούσε, οι μη λαβόντες λάμβαναν κατά το επόμενο έτος. Το τσεκούρι και το μαχαίρι που χρησιμοποιούσε ο αρχιαναστενάρης θεωρούνταν ιερά. Κατά την ημέρα αυτή τα αναστενάρια ησύχαζαν, ενώ οι χωρικοί έσφαζαν τα πρόβατά τους και ευωχούνταν, άλλοι μεν εντός του χωριού, άλλοι δε εις το αγίασμα.

Την επιούσιο νύχτα επαναλαμβάνονταν ο χορός και τα όργια περί την πυρά, καθώς και νυχτερινές εκδρομές και επισκέψεις, διαρκούσαν δε αυτά άνευ διακοπής επί ολόκληρο οκταήμερο. Καθ’ όλη δε την διάρκεια της εορτής μπρος από την θύρα κάθε αναστενάρη κρέμονταν φανάρι ως ένδειξη της ιερής ιδιότητας του οικοδεσπότη.

Κατά το τέλος του πανηγυριού τα αναστενάρια περιέρχονταν με πομπή και χορό το χωριό, σταύρωναν τους τέσσερις δρόμους με τις εικόνες και έπειτα επέστρεφαν στην οικία του αρχιαναστενάρη. Αφού δε συμποσίαζαν εκεί, με πομπή πάλι έφεραν και απέθεταν τις εικόνες στο ναό και έληγε το πανηγύρι.

Σημειωτέο ότι στις τελετές αυτές αποφεύγονταν η παρουσία ξένων, γι’ αυτό απομακρύνονταν οι μη ντόπιοι ιερείς. Εάν δε κάποιος των παρισταμένων τολμούσε να περιγελάσει κάτι από τα τελούμενα διέτρεχε τον κίνδυνο να φονευθεί. Ως δε κατά την τελετή στην Τρίπορι, έτσι και κατά τους χορούς της πυράς, πολλοί παλαιοί βέβηλοι γίνονταν θεόληπτοι, «τους έπιανε ή τους εγκαλούσε ο Άγιος ως καθαρούς», και αναδυκνείονταν υποψήφια αναστενάρια.

Τα αναστενάρια αποτελούσαν ιδία αδελφότητα, ίδιον θίασο, του οποίου αρχηγός ήταν ο αρχιαναστενάρης, εκλεγόμενος εκ των αναστεναρίων του Κωστή, εκ διαδοχής του εκάστοτε πρεσβυτέρου ικανότερου. Διά να γίνει δε κάποιος δεκτός εις τον θίασο αυτό, όχι μόνο έπρεπε πρότερο να τον «έχει πιάσει» ο Άγιος, αλλά και να εγκριθεί από τον αρχιαναστενάρη και να είναι αρεστός στους υπόλοιπους θιασώτες. Διήγαν βίο αυστηρό και θεωρούνταν πρόσωπα σεβαστά εις τους χωρικούς. Ως επί το πλείστον ήσαν αγράμματα, εις δε την εκκλησία μόνο κατά την εορτή του Αγίου Κώνσταντίνου και των Φώτων, όταν ψάλλονταν ο μέγας αγιασμός, προσέρχονταν καθώς και οι χωρικοί, οι ερχόμενοι και παρακολουθώντας τα όργια των αναστεναρίων, ούτως ώστε συνέβαινε πολλές φορές η εκκλησία να είναι κενή. Και κατά τις εορτές των Χριστουγέννων εγειρόμενοι πρωί έτρωγαν απλώς το χριστόψωμο και κατόπιν ευωχούντο να πλησιάζουν στην εκκλησία. Κανένας από τους αναστενάρηδες δεν εξομολογούνταν και σπάνια μεταλάμβαναν. Όσες φορές είχαν την ανάγκη της εξομολόγησης, αποσύρονταν στο δάσος και χαράσσοντας σταυρό επί μεγάλου δέντρου, ενώπιον αυτού εξομολογούνταν τις αμαρτίες τους. Αντί της εκκλησίας σύχναζαν στα κονάκια των παππούδων, περί των οποίων ειπώθηκε παραπάνω, όπου φυλάσσονταν και οι διάφορες των λάτρεων προσφορές και ιδίως στο κονάκι του αρχιαναστενάρη· περί του πλούτου δε τούτων πολλά μυθεύονταν. Οι προσφορές αποτελούσαν περιουσία του θιάσου, εξ αυτών δε μόνον ο αρχιαναστενάρης και τα αναστενάρια μπορούσαν να χρησιμοποιοήσουν για δική τους χρήση.

Εκτός του χορού και των οργίων και των λοιπών, όσα αναφέραμε, τα αναστενάρια και άλλα έργα επιτελούσαν, έργα ιερέως, ιατρού, μάντεως και χρησμοδότη. Έτσι εξομολογούσαν τους προσερχόμενους και άφηναν τις αμαρτίες αντί θυσιών εις τον άγιο, χρησμοδοτούσαν περί της εκβάσεως υποθέσεων ή ασθενειών, αποκάλυπταν κλέπτες, ερμήνευαν όνειρα, προσκαλούμενοι δε εις ασθενείς σταύρωναν αυτούς δια της εικόνας και και χορεύοντας ρωτούσαν αυτήν αν ο πάσχων θα ιαθεί ή όχι. Επειδή δε οι χρησμοί αυτών ήσαν ασαφείς και λοξοί, δια τούτο και η αλήθεια θεωρούνταν από τους χωρικούς αναμφισβήτητη σε οποιαδήποτε έκβαση.

Σε καιρό επιζωοτίας ή άλλης επιδημίας, η οποία αποδίδονταν σε βρυκόλακα, τον οποίο εδώ ονόμαζαν σμερδάκι ή γούστρελον, τα αναστενάρια εξέρχονταν με πομπή και χορεύοντας και κρατώντας τις εικόνες καταδίωκαν δήθεν τον βρυκόλακα και πυροβολούσαν αυτόν, ισχυριζόμενα ότι τον βλέπουν εν είδη ασκού πλήρους αίματος. Έπειτα σταύρωναν τις τέσσερις γωνίες του χωριού για να εμποδίσουν την είσοδο του κακού. Προς περισσότερη ασφάλεια στις τέσσερις πλευρές του χωριού υπήρχαν παραπήγματα, αφιερωμένα εις τους παππούδες, εις τα οποία τίθονταν οι εικόνες αυτών για προσκύνηση. Τέλος και στις θεμελιώσεις των οικίων καλούνταν , κατά τις οποίες ο μεν αρχιτέκτονας έσφαζε μελανό πρόβατο στο μέσο του οικοπέδου, τα δε αναστενάρια άναβαν από μια λαμπάδα στις τέσσερις γωνίες της οικίας και θυμιάτιζαν τους παριστάμενους. Έπειτα ο αρχιαναστενάρης έθαβε την κεφαλή του θύματος εκεί, όπου είχε ρεύσει το αίμα, κατόπιν δε άρχιζε ο χορός, ο οποίος διαρκούσε μέχρι την παράθεση του γεύματος. Μετά από αυτό ευχόμενοι απέρχονταν. Σε όλες αυτές τις περιστάσεις τα αναστενάρια φιλοδωρούνταν συνήθως μεν δια θυσιών προς τον άγιο, αλλά και με άλλες διάφορες προσφορές.

Η πίστη των γυναικών στα όργια και στις τελετές των αναστενάριων και την αποτελεσματικότητα των για την εξασφάλιση της ευημερίας του χωρίου και απέναντι παντώς καλού ήταν απόλυτη, πίστευαν δε ότι πάσα παραμέληση αυτών ήθελε να επηρεάσει και την υγεία του τόπου και την ευφορία της γης και την ευκρασία του καιρού και των ποιμνίων την ευδοκίμηση. Διά τούτο και παρά πάσες τις νουθεσίες και τους διωγμούς των αρχιερέων έμεναν πάντοτε πιστοί στην τήρηση των αρχαίων αυτών εθίμων. Ούτε ποτέ εξαναγκάστηκαν από τις επιτόπιες αρχές, με την επέμβαση των αρχιερέων, ν’ απέχουν από τα όργια, ισχυρίζονταν ότι επήλθε στην χώρα τους φοβερή δυστυχία. Όταν και μόλις εύρισκαν ευκαιρία άρχιζαν και πάλι τις τελετές. Σε αυτούς ακούγονται και ανέκδοτα μερικά, μαρτυρώντας ότι και μεταξύ των αναστεναρίων δεν έλειπαν οι απατεώνες, αλλά και μεταξύ των χωρικών οι νηφαλιότεροι και οι δύσπιστοι.

Των αναστεναρίων αυτών και των λατρευτικών τους οργίων δεν είναι άγνωστα και παλαιοτέρα ίχνη. Ήδη ο Νικήτας ο Χωνιάτης ομιλώντας περί της επαναστάσεως των Βουλγάρων, κατά τα τέλη του ΙΒ΄ αιώνος, Πέτρου και Ασάν επί της βασιλείας του Ισαακίου, αναφέρει δαιμονοπλήκτους τινές χρησμοδότες, οι οποίοι έφεραν όλα τα χαρακτηριστικά των σημερινών αναστενάριων. Κατά τις ειδήσεις του Χωνιάτη, ο Πέτρος και ο Ασάν θέλοντας να κινήσουν τα διστάζοντα πλήθη των Βουλγάρων σε αποστασία από τους Βυζαντινούς έκτισαν πρώτον ναό επ’ ονόματι του αγίου Δημητρίου, εις δε τον ναό τούτο συγκεντρώνοντας «πολλοὺς τῶν δαιμονοπλήκτων ἐξ ἑκατέρου γένους, αἱμωποὺς καὶ διαστρόφους τὰς κόρας, λυσιχαίτας, καὶ τἆλλα ἀκριβῶς διασῴζοντας, ὁπόσα οἱ τοῖς δαίμοσι κάτοχοι διαπράττονται» υπέβαλαν σε αυτούς να πουν ότι ο άγιος Δημήτριος εγκαταλείποντας την Θεσσαλονίκη εγκαταστάθηκε στον νέο ναό και ηυδόκησε να ελευθερώσουν το έθνος των Βουλγάρων και των Βλάχων. Και εξακολουθεί ο Χωνιάτης περιγράφοντας τον τρόπο, καθ’ ον χρησμοδότησαν οι δαιμονόπληκτοι αυτοί: «ἀναχωχευόμενοι δὲ πρὸς βραχὺ οἱ παράφοροι οὗτοι, καὶ αἴφνης τὸ πνεῦμα πλεῖον συλλέγοντες, ἐπιληπτευόμενοι αὖθις διεσοβοῦντο καὶ ἐβόων ἐνθεαστικὸν καὶ διάτορον μὴ εἶναι τὸ ἀπὸ τοῦδε ἕδρας ἀκμήν, ἀλλ’ ὅπλα μετά χεῖρας λαβεῖν καὶ Ρωμαίοις ὁμόσε χωρεῖν.... ὑπὸ θεοπρόπων οὖν τοιούτων ὅλον τὸ γένος ἐξομιληθέντες τῶν ὅπλων ἅπαντες γίνονται». Χαρακτηριστικά επίσης είναι όσα παρέχει ο δημώδης κώδιξ, ο οποίος μας διασώζει και την δημώδη ονομασία των δαιμονοπλήκτων τούτων, ψυχάρια. «Καὶ ἐν αὐτῷ πολλοὺς δαιμονοπλήκτους ἅτινα καὶ ψυχάρια ὀνομάζουσι, περισυνάξαντες ἀπὸ διαφόρων γενῶν, καὶ ἑτέρους ἀναξομαλίους καὶ κουτρουλοὺς κωραγίους, πράττοντας ὅσα καὶ οἱ δαιμονικοὶ ποιοῦσι, τύπτοντες ἑαυτοὺς μετὰ σιδήρων». Και αυτά μεν οι κώδικες του Χωνιάτη. Εξήντα δε ή εβδομήντα έτη μετά ταύτα η ανωνύμου Σύνοψις χρονική ην εξέδωσε ο Σάθας (Μεσαιωνική βιβλιοθήκη τ. Ζ΄ σ. 371), περί των αυτών γεγονότων ομιλούσα, ασθενάρια αυτούς αποκαλεί, πιθανώς εκ παραφθοράς του ονόματος αναστενάρια. Είναι λοιπόν πρόδηλο ότι πρόκειται περί των σημερινών αναστενάριων, των οποίων κατά μεν τον ΙΒ΄ αιώνα έχουμε το όνομα ψυχάρια, κατά δε τον ΙΓ΄ το όνομα ασθενάρια, ήτοι αναστενάρια.

Εκτός των ανωτέρω ο συνάδελφος Ι. Παπαδόπουλος επέστησε την προσοχή μου επί ανεκδότου κειμένου Θεοδώρου του Δούκα του Λάσκαρι (κωμωδία εις τον βαγιούλον αυτού, κάκιστο και χείριστο όντα. Paris. Supl. Grec. 472 f. 102 v - 103r), όπου γίνεται υπαινιγμός περί του Αίμου ως πηγής μαγγανειών. «Ἐμαίνετο, μὲν οὖν», λέγει ό Θεόδωρος, «διὰ τὸν παιδαγωγόν του, ἐκεῖνος ὁρῶν με φιλοσοφοῦντα καὶ ἐξῆπτε τὴν φαρμακείαν· οἶμαι γὰρ πάλαι, καὶ μαγγανείας ἐγίνωσκεν τῷ τῶν βουλγαρικῶν ὁρίων πρὸ καιροῦ παρατρίψας βουνῷ. Αἵμῳ τοὔνομα, ᾦ διαπράττονται ἐκείνων τὰ θρᾳκικὰ, καὶ ἐπῳδαῖς. ἐκεῖθεν καταμιανθείς, ἦν ὄλως δαιμονικός, ὥστε καὶ τὴν πολιὰν βαθέως κατέβαπτεν· κόπρον γὰρ διαφόρων ζῷων κατακιρνῶν καὶ ἀλείφων αὐτῆν ἐτεχνάζετο τῇ βαφῇ τὴν νεότητα». Εν τούτοις δεν είναι αδύνατον ο υπαινιγμός να αφορά εις τους κατά τόν ΙΒ΄ αιώνα σναφανέντας παρά τους Βουλγάρους και εν βόρεια Θράκη εν γένει Ευχίτες, τους προδρόμους των Βογομίλων, περί των οποίων ομιλεί και ο Ψελλός εις το «Περὶ ἐνεργείας δαιμόνων» έργο του και εις τους οποίους αποδίδονταν επίσης μαγικές ιδιότητες.

Εκ των ανωτέρω χωρίων και ιδίως του Χωνιάτη και της Συνόψεως προκύπτει ότι τα αναστενάρια πράγματι ήσαν γνωστά κατά τα τέλη του ΙΒ΄ αιώνα και ότι ταύτα εξετείνονταν ευρύτερα της σημερινής περιοχής και στις πέρα του Αίμου ή περί τον Αίμο χώρες, αφού εκεί κήρυξε ο Πέτρος την επανάσταση και κατόπιν διάβηκε τον Αίμο προς λεηλασία των νοτίως αυτού βυζαντινών επαρχιών (Σύνοψις ενθ. αν.). «Καὶ ὡς εὐημερήθησαν τούτοις τὰ τῆς ἀποστασίας, μικρὸν ἡγησάμενοι τὴν ἑαυτῶν ἐλευθερίαν, καὶ κατὰ τῶν ἔξω τοῦ Αἴμου χωρῶν ἐπέρχονται, δῃοῦντες ταύτας καὶ ἀφανίζοντες… ἐάσαντες ταύτην (τὴν Πρεσθλάβαν) κατὰ τῶν ἔξω τοῦ Αἵμου ρωμαϊκῶν κτημάτων ἐπιστρατεύουσι, καὶ πολλὰ σώματα Ρωμαίων καὶ βόας καὶ ὑποζύγια, καὶ τῶν ἄλλων βοσκημάτων πλῆθος οὐκ ἐλάχιστον διαρπάζουσιν».

Εκτός όμως των ανωτέρω χωρίων ο Πολίτης είχε υπ’ όψιν του και άλλα κείμενα, και παλαιότερα και νεότερα του ΙΒ΄ αιώνα. Ποια ήσαν τα κείμενα αυτά δεν γνωρίζω. Ο πρώτος πραγματευθείς περί των αναστενάριων Χουρμουζιάδης, του οποίου και η περιγραφή παραμένει μέχρι σήμερα ως η μόνη αξιόλογος πηγή περί αυτών, σημειώνει τα του Κυρίλλου του Αλεξανδρείας λεγόμενα περί των Εθνικών Ιερέων, οίτινες κατά μερικές καταγέλαστες πανηγύρεις λαμβάνοντας τα αγάλματα των θεών περιέρχονταν στις πλατείες «κατασειόμενοι τε καὶ οἶον μεθύσκοντες, ὡς ἀχθοφοροῦντες ἄγαν», προσθέτει σε αυτές και τις παρατηρήσεις του συγγραφέα του Ταμείου της Ορθοδοξίας (Θεοφίλου του Καμπανίας του ΙΙΙ αιώνα;) οι οποίοι προδήλως αναφέρονται σε συνήθειες παρόμοιες με των αναστεναρίων.

Έτσι στο ΝΣΤ΄ κεφαλαίο το επιγραφόμενο «ὅτι οὐ διὰ τῶν εἰκόνων ἐνεργεῖ ὁ Σατανᾶς ...» ο συγγραφεύς του Ταμείου θεωρεί ως ουχί θεμιτό να φέρουν οι λαϊκοί επί των ώμων εικόνες και να τρέχουν και να περιέρχονται με αυτές και προσθέτει: «ὅθεν μὲ τὸ νὰ καταφρονῶνται αἱ εἰκόνες ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς κα! ἄλλους, παραδιδόμεναι εἰς χεῖρας ἁμαρτωλῶν καὶ μεθύσων ἀνθρώπων, ὁ Θεὸς παραχωρεῖ καὶ ὁ Σατανᾶς ἐνεργεῖ τὰ ὅσα πολλοὶ εἶδον καὶ μεθ’ ὅρκου βεβαιοῦσι νἀ γίνωνται, ἐν δυσβάτοις ὄρεσι καὶ φάραγξι τοὺς βαστάζοντας τὰς εἰκόνας μετατοπίζων, ἔκφρονας καὶ ἐπτοημένους ἀποτελῶν, καὶ πολλάκις ὡς πετομένους περιφέρων ἐν ἱδρῶτι πολλῷ διὰ τὰ ἄχθος τῆς θαυματουργούσης δῆθεν εἰκόνος». Ασαφείς δε τίνας και αορίστους πληροφορίες παρέχει και ο Cousinieri περί των εν Ροδόπι οικούντων, στους οποίους αποδίδει οργιαστική τίνα διονυσιακή λατρεία, άλλ’ αυτές υπαινίσσονται μεν οργιασμό τίνα ανάλογο προς τον των αναστενάριων, βεβαίως όμως δεν αναφέρονται εις τα αναστενάρια.

Όσα μέχρι εδώ Ιστορικά περί των αναστενάριων γνωρίζουμε, δεν είναι δυστυχώς αρκετά, ώστε να μας αποκαλύψουν την Ιστορική αρχή τους αν δηλονότι κατά τον Μεσαίωνα αναπτύχθηκαν στην Βόρεια Θράκη, όπου ποικίλα έθνη και ποικίλες θρησκευτικές αιρέσεις διασταυρώθηκαν, ή αν είναι παλαιά προχριστιανική κληρονομιά. Ασχέτως όμως προς την απόδειξη της Ιστορικής συνεχείας, πράγματι, καθώς ήδη παρατηρήθηκε από τον Χουρμουζιάδη, είναι άξια σημειώσεως η ομοιότητα των οργιαστικών τελετών των αναστενάριων προς τα όργια της εκ Θράκης εις την Ελλάδα διαδοθείσης οργιαστικής του Διονύσου λατρείας. Τα θρακικά αυτά όργια, κατά την επιτυχή περιγραφή του Rohde, τελούνταν στα όρη εν καιρώ σκοτεινής νυκτός και υπό το ασταθές φως των δάδων, θορυβώδης μουσική αντηχούσε, ο ταραχώδης ήχος χάλκινων κυμβάλων, η υπόκωφος βροντή μεγάλων τύμπανων και η «μανίας ἐπαγωγός ὁμοκλὰ», κατά τον Αισχύλο, βαθυήχων αυλών. Υπό την άγρια αυτή μουσική, του οίνου και μεθυστικών ενίοτε καπνών καννάβεως διεγειρόμενοι οι θιασώτες χόρευαν εκβάλλοντας άγριες ιαχές. Περί ασμάτων ουδείς λόγος. Του χορού η ένταση δεν άφηνε την απαιτούμενη προς τούτο πνοή. Διότι ο χορός αυτός δεν είχε τίποτε το ομοιάζον προς το έρρυθμο βήμα των ομηρικών Ελλήνων, που χόρευαν τον παιάνα. Ο θίασος των οργιαστών έτρεχε στα όρη χορεύοντας χορό μανιακό και δινούμενος και κλονιζόμενος και ενθουσιών. Ούτω ο έξαλλος επέπιπτεν επί του ιερού ταύρου, τον όποιον ζώντα κατακερμάτιζε και ωμά τα κρέατα κατάπινε. Σκοπός δε του οργιασμού τούτου ήταν ο ενθουσιασμός, η ένωση τουτέστι του ανθρώπου προς το θεό η ενσάρκωση του θεού στον άνθρωπο δια της εκστάσεως, την οποίαν επετύγχαναν δια του χορού, της μουσικής, του οίνου και των μεθυστικών καπνών. Η ομοιότητα των τελετών των αναστενάριων προς τα διονυσιακά ταύτα όργια είναι καταφανής. Πρέπει δε να προστεθεί ότι και εις τους αρχαίους Θράκας αποδίδονταν μαντικές και άλλες ιδιότητες στον Διόνυσο, καθώς σήμερον στα αναστενάρια.

Τοιούτου είδους οργιαστικές τελετές δεν περιορίζονται μόνον στην Θράκη. Ανάλογα προς αυτές κατά την αρχαιότητα ήταν η φρυγική λατρεία του Άττιδος και της Κυβέλης, κατά δε τους νεότερους χρόνους πλείστες τέτοιες παρατηρήθηκαν σε διαφόρους κατά φύση ή και προηγμένους οπωσούν λαούς. Οι τελετές αυτές ως επί το πλείστον τελούνται υπό των μάγων ή των ιατρών της φυλής, των οποίων παράδειγμα πολύ γνωστό είναι οι Shaman των λαών της Σιβηρίας. Όμοιοι προς αυτούς στη Βαλκανική είναι οι Ρουσαλτζήδες των Βουλγάρων, οι όποιοι περιερχόμενοι τα χωρία δια χορών μανιακών και έξαλλων θεραπεύουν κάθε ασθένεια. Κάτι δε παρόμοιο προς τα αναστενάρια αποτελούν προ ολίγων ετών ίσως δε και αποτελούν ακόμη, εν Ρωσία οι αιρετικοί Christi, οι όποιοι ενόμιζαν ότι δια του χορού και της εκστάσεως κατώρθωναν να ενσωματώσουν οι μεν άνδρες τον Χριστό, οι δε γυναίκες την παρθένο Μαρία.

Συμφώνως προς τ’ ανωτέρω τα σημερινά αναστενάρια, είτε είναι λείψανο μεσαιωνικής αιρέσεως, είτε, πιθανότερο, είναι εκχριστιανισμένο λείψανο της οργιαστικής θρακικής λατρείας του Διονύσου, ήτις ακριβώς ως κοιτίδα αυτής είχε τον Αίμο, ανήκουν στην μεγάλη τάξη των οργιαστικών λατρειών, οι οποίες όλες, αρχαίες και νεότερες, σκοπό έχουν δια της εκστάσεως να αφομοιώσουν τον άνθρωπο προς το θείον.

Βιβλιογραφία

1. Κύρια Πηγή: Α. Χουρμουζιάδη, Περί των αναστεναρίων και των άλλων τινών παραδόξων, Εν Κωνσταντινούπολη 1873

2. Arnaudoff, Die Bulgarischen Fertbrauche 1917, ούτος αντλεί ως λέγει, από κάποιον Slaweikoff, οποίος προ αιώνος επισκέφτηκε τους τόπους, ουσιαστικά όμως τίποτα δεν προσθέτει στις ειδήσεις του Χουρμουτζίδη, πλην μόνο ότι τα Ελληνικά χωριά κατά τους μέσους αιώνες χαρακτηρίζει ως Βουλγαρικά

3. Ν. Βέη, Τα αναστενάρια κατά τους μέσους αιώνες εν Βυζαντίδι Α΄, σσ. 48 - 50

4. και τις παρατηρήσεις του Πολίτη στην Λαογραφία Α΄ σ. 343 κ. εξ.

Για την οργιαστική λατρεία του Διονύσου κυρίως

5. Rohde, Psyche II, σ. 5κ. εξ.

6. Otto Kern, Die Religion der Griechen I σ. 226

7. Nilsson, Gr. Feste σ. 258

Πηγή: Στίλπων Κυριακίδης Π, Καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Δ., σσ. 580 - 582

Αναστενάρης προετοιμάζει τα πυρωμένα κάρβουνα πάνω στα οποία οι αναστενάρηδες θα εκτελέσουν την πυροβασία και την πυροστασία. (Πηγή Φώτο: Τηλεοπτικός Σταθμός Alpha)

 Οι αναστενάρηδες της Ελλάδας, δηλαδή οι πυροβάτες και πυροστάτες, διατηρούν αυτό το αρχαίο έθιμο, το οποίο όμως μετά την ίδρυση του Βυζαντίου εκτελούν εις χάρη του Αγίου Κωνσταντίνου και της Αγίας Ελένης ακόμη και κατ’ αντίθεση με την Ιεραρχία και τους Μητροπολίτες της Εκκλησίας της Ελλάδας. Αυτό αποδεικνύει  πως:

1. Οι Έλληνες δεν είναι δυνατόν να ασπάσθηκαν τον Χριστιανισμό με την βία διότι κανείς δεν μπορεί να πείσει κάποιον να γίνει πυροβάτης και πυροστάτης επικαλούμενος Αγίους μια θρησκείας η οποία του επιβλήθηκε και συνεπώς στην οποία δεν «πιστεύει» ελεύθερα.

2. Οι Έλληνες εξακολουθούν, παρά τις αντιδράσεις των Ορθοδόξων Μητροπολιτών, να τηρούν το έθιμο για χάρη της Αγίας Ελένης και του Αγίου Κωνσταντίνου και να περπατούν και να στέκονται πάνω στα πυρωμένα κάρβουνα. Αυτό ξεκαθαρίζει το τοπίο και κάνει και τον πιο άπιστο να αντιληφθεί πως η θρησκεία την οποία ακολουθούν οι πυροβάτες - πυροστάτες δεν τους επιβλήθηκε και δεν τους επιβάλλεται.

Παρατηρήστε στα βίντεο πως οι Έλληνες προτίμησαν να χάσουν την ελληνική γλώσσα παρά την θρησκεία διότι ούτως ή άλλως η τελευταία εξασφάλιζε την διατήρηση της γλώσσας τους μέσα από την Π.Δ. και την Κ.Δ.

ΤΑ ΚΕΡΑΤΑ ΤΟΥ ΕΛΑΦΙΟΥ & ΑΡΧΑΙΕΣ ΔΟΞΑΣΙΕΣ

 Τα κέρατα του ελαφιού κονιορτοποιημένα χρησιμοποιούνταν ως σκόνη για το πλύσιμο των δοντιών (Celsus Iv,9 - Cassius Felix C.32 - Οβίδιος Medic. Faciei 59, 60). Άλλοι το συνιστούσαν κατά του κρυολογήματος (Cassius Felix C.72), του κολικού (Plin. N. H. XXVIII 221), του ίκτερου (ο.π. 227), του εχινόκοκκου ή γενικά εναντίων σκωληκόμορφων παρασιτικών οργανισμών του εντέρου (έλμινθες) (ό.π., 221). Ο Διοσκουρίδης το συνιστούσε στο έργο του «Ευπόριστα» για την δυσεντερία ενώ θεωρούνταν και πολύ καλό καθαρτικό (Celsus V5), επίσης το θεωρούσαν ένα πολύ καλό μέσο αποτροπής βλαβερών επιρροών, της βασκανίας, του γητέματος, των επιβουλών, των ασθενειών και των συμφορών κάθε είδους. Τσαντάκι από δέρμα ελαφιού που απέτρεπε τις αρρώστιες αναφέρει ο Cassius Felix, φυλαχτό (περίαπτο) από κομμάτι από ελαφοκέρατο γύρω από το λαιμό βοδιού ή αλόγου υπόθεταν ότι προφύλασσε από τις αρρώστιες. Στον Ρωμαϊκό στρατό η χρήση λάβαρου από ελαφοκέρατο είχε αποτροπαϊκό χαρακτήρα καθώς επίσης και η χρήση του ως λοφίο σε περικεφαλαία, πράγμα που απαντάται σπάνια στην ελληνική αγγειογραφία (Keller 1887:88). Ο Marcus Annaeus Lucanus στο De bello civili , IX 29 και ο Πλίνιος N. H. X 195, XXVIII 149 παραδίδουν ότι ο καπνός από το ελαφοκέρατο απομακρύνει τα φίδια και τα επίφοβα ερπετά μακριά από τις καλύβες, ο Πλίνιος επίσης (XXVII, 150) αναφέρει ότι το να φέρει κανείς δόντι από ελάφι κρεμασμένο στο λαιμό του προστατεύει από τα φίδια όπως το ίδιο αποτέλεσμα επιτυγχάνεται αν κανείς είναι ξαπλωμένος σε δορά ελαφιού (ο.π. Cassius Felix c. 70) Ο Πλίνιος (ο.π.) και ο Διοσκουρίδης (Περί ύλης ιατρικής ΙΙ 43) αναφέρουν ότι για να γιατρευτεί κανείς από το δάγκωμα του φιδιού πρέπει να πιει κρασί ανακατεμένο με κοπανισμένο γεννητικό όργανο άρρενος ελαφιού. Όλα αυτά προέρχονταν από την παρατήρηση ότι το ελάφι είναι εχθρός των φιδιών γι αυτό και φτιάχτηκαν και δοξασίες σύμφωνα με τις οποίες η θηλυκή ελαφίνα δεν μπορεί να καταστεί έγκυος αν δεν φάει πρώτα φίδι. Εκτός από το κέρατο θεραπευτικές ιδιότητες είχε και το αίμα του ελαφιού, όπως αναφέρει ο Θεοφύλακτος Σιμοκάττης (7^ος αιώνας μ.Χ. «Διάλογος περί διάφορων φυσικών απορημάτων και επιλύσεων αυτών» c. 10) όπως το αυτό συνέβαινε με το μυελό των οστών τους και χρησιμοποιούνταν στην μαγεία (Νίκανδρ. Θηρ. 101, Lucan. VI 673) αλλά και για την Παρασκευή γυναικείων ψιμηθίων (Ovidius, Ars amatoria III , 215). Ο Έλληνας ιατρός Αλέξανδρος (6^ος αιώνας μ.Χ. ) από τις Τράλλεις συνιστά ένα περίεργο τρόπο κατά της επιληψίας: ένα καρφί από βυθισμένο πλοίο που μετατρέπεται σε πόρπη ή βραχιόλι και στο οποίο αφού προσαρμοστεί κόκαλο από την καρδιά ελαφιού φοριέται στον αριστερό βραχίονα. Η καρδιά έπρεπε να ανοιχτεί εφόσον το ελάφι ήταν ακόμη ζωντανό για να εξαχθεί το σκληρό τεμάχιο σάρκας το οποίο εξαίνονταν.

Στις θυσίες οι αγελάδες πρέπει να είναι «ἀδήμηται» παρθένες και «ἢκεσται» αδάμαστες

 Δ.Ν. Παπαγιαννόπουλος, Καθηγητής των Φυσικών Επιστημών στην Ιερατική Σχολή Πεντέλης, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Α΄, σελίδα 261

 ΤΟ ΣΠΑΘΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΚΑΛΓΚΑΝΟΥ

Παράξενη ιστορία εκείνη του Αγίου Γκαλγκάνου (San Galgano), μα πολύ ίδια με εκείνη του Αγίου Φραγκίσκου. Γεννήθηκε στο Κιουσντάνο (Chiusdano) το 1148 και η παράδοση των Λατίνων λέει ότι του εμφανίστηκε 2 φορές ο Αρχάγγελος Γαβριήλ στην ηλικία των 20 ετών και του ζήτησε να αφήσει την κοσμική ζωή και να αποσυρθεί γίνοντας ερημίτης.

 Ο Γκαλγκάνο ήταν υιός ενός φεουδάρχη άρχοντα και πολλοί τον χαρακτήριζαν ατομιστή και αλαζόνα. Μετά την εμφάνιση του Αρχάγγελου Μιχαήλ στον ύπνο του για πρώτη φορά, ο Άγιος Γκαλγκάνο περνούσε από ένα λόφο κοντά στο Κιουστάνο όταν έπεσε από το άλογό του και τότε είδε ένα άλλο όραμα στο οποίο ο Μιχαήλ του υποδείκνυε να αφήσει την υλική ζωή.

Έτσι ο Γκαλγκάνο μετατράπηκε σε προσευχόμενο γυρνώντας τα περίχωρα της Σιέννας και αποτραβήχτηκε σε μια καπάνα που θα γίνει το έρεμο του πάνω στο όρος Σιέπι (Siepi). Συναντήθηκε με τον Πάπα Αλέξανδρο τον ΙΙΙ που τον ευλόγησε και του έδωσε κουράγιο να φτιάξει μια αββαζια κοντά στο ερεμο.

Εκεί γυρνώντας μετά ο Άγιος Γκαλγκάμο και ανάμεσα στην λύπη της αρραβωνιαστικιάς του, της μητέρας του και των άλλων ιπποτών θα κάνει το μοναδικό του «θαύμα» που ακόμα φαίνεται σήμερα 800 χρόνια αργότερα, σφηνώνοντας το σπαθί του βαθιά στο βράχο (1180;) έτσι ώστε να σχηματίζει σταυρό με την elsa. Πέθανε τις 3 Δεκεμβρίου του 1181 στην ηλικία των 33 χρονών, την ημέρα γεννήσεως του Αγίου Φραγκίσκου

Μέχρι πρόσφατα το «θαύμα» αυτό θεωρούνταν απάτη (1) αλλά η εξέταση που έγινε από τους επιστήμονες του Πανεπιστημίου της Pavia ανακάλυψαν ότι το μέταλλο του σπαθιού χρονολογείται στον 12 αιώνα. Κοντά στο ιερό ανακαλύφθηκαν 2 μουμιοποιημένα χέρια τα οποία ανάγονται επίσης στον 12ο αιώνα. Ένα σπήλαιο που ανακαλύφτηκε κοντά στο ιερό (βράχο) και περιείχε μια εσοχή, που υποστηρίζονταν ότι ήταν ταφικός χώρος, όπου πιθανότατα είχε τοποθετηθεί το σώμα του ιππότη , έρχεται να προστεθεί στο σύνολο των αποδεικτικών στοιχείων για την αυθεντικότητα του ξίφους του Αγίου Γκαλγκάνου.

ΟΙ ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ

Τρυπάνι ανοίγει τρύπα στο τσιμέντο το οποίο είχε συγκολλήσει το σπαθί στον βράχο το 1960. (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Rai 3,  Ulisse, Il Medioevo, Miti Verita e Segreti, διαδίκτυο)

Στην τρύπα εισάγεται ένα ενδοσκοπικός σωλήνας. Η αποκάλυψη της συνέχειας του σπαθιού μέσα στον βράχο, έδωσε την αφορμή για το σπάσιμο του τσιμέντου και την εξέταση του κατώτερου υλικού  (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Rai 3,  Ulisse, Il Medioevo, Miti Verita e Segreti, διαδίκτυο)

Βίντεο: Μέγεθος: 644Kb - Διάρκεια: 3΄7΄΄. Απαιτείται η γνώση της ιταλικής γλώσσας προς κατανόηση της αφήγησης) (2). [Περίληψη: Το έτος 1960 ένας βάνδαλος έσπασε το σπαθί στην προσπάθειά του να το εξάγει από τον βράχο. Κατόπιν κολλήθηκε ξανά στην θέση του με τσιμέντο. Επιστήμονες τρύπησαν το τσιμέντο με τρυπάνι, αφού το σπαθί ήταν κάθετα μπηγμένο στον βράχο και κάθε προσπάθεια ανάλυσης του υπεδάφους με ραντάρ καθίστατο αδύνατη, ώστε να μπορέσουν να εισάγουν στην τρύπα μια οπτική ίνα ενδοσκόπησης. Προσπαθούσαν να δουν αν πράγματι το σπαθί συνέχιζε μέσα στον βράχο, αν είναι αυθεντικό ή απομίμηση ή αντίθετα, αν δεν υπήρχε κανένα πραγματικό σπαθί εκεί, παρά μόνο μια λαβή. Επειδή το σπαθί φάνηκε τελικά ολόκληρο στην οθόνη τους, αποφασίσθηκε το σπάσιμο και η αφαίρεση του τσιμέντου με εργαλεία. Το αποτέλεσμα ήταν να αποκαλυφθεί ότι ολόκληρο το αρχαίο σπαθί βρίσκονταν μέσα σε μια σχισμή ενός βράχου, μέσα στην οποία το 1920, είχε χυθεί ρευστός - λιωμένος μόλυβδος. (3)]

Σημειώσεις

1. Εννοεί νεότερης κατασκευής από τον 12ο αιώνα

2. Τηλεοπτικός Σταθμός Rai 3,  Ulisse, Il Medioevo, Miti Verita e Segreti, διαδίκτυο.

3. Δυστυχώς το βίντεο δεν διευκρινίζει αν το σπαθί δίχως τον μόλυβδο ήταν επαρκώς στερεωμένο μέσα στον βράχο, ως κάποια μορφή δύσκολης εισαγωγής του εκεί από μέρος του μοναχού. Το εν λόγω ερώτημα δημιουργείται βάση της πληροφορίας ότι για 10 αιώνες το σπαθί παρέμενε στο παρών σημερινό σημείο, δίχως να χαθεί ή να κλαπεί, άνευ χρήσης κάποιου διαφορετικού συγκολλητικού υλικού, από τον μόλυβδο. Από την άλλη μεριά, η χρήση μόλυβδου υποχρεώνει τον κάθε σκεπτόμενο να συμπεράνει, πως η χρήση συγκόλλησης ίσως πέμπει σε «ελευθέρα» πρωτογενή εναπόθεση του σπαθιού μέσα στον βράχο ή ίσως σε περεταίρω προσπάθεια ενίσχυσης της.

ΑΠΟΛΛΩΝ, ΤΗΛΕΚΙΝΗΣΗ & ΘΥΣΙΑ ΑΛΕΚΤΩΡΟΣ ΣΤΗΝ ΡΟΔΟ

Αριστερά: Ο Θεολόγος Καρακάκος.

Δεξιά : Ο Γιώργος Πάλμος, εκπρόσωπος Μ.Μ.Ε. (κατά τον ίδιον) της Ομάδας Έψιλον (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Alter, Μάρτιος 2003, Θέμα: εξωγήινες αυπνίες)

Στα κάτωθι βίντεο μια τηλεθεάτρια τηλεφωνεί εις την εκπομπή «Εξωγήινες αϋπνίες» και μαρτυρεί την σχέση της με απολλωνιστή που υποκινούσε φαινόμενα τηλεκίνησης, συμμετείχε σε λατρευτικά ερωτικά όργια, ως της Αφροδίτης, και θυσίασε αλέκτορα εις τον ναό του Απόλλωνα στην Ρόδο (ανάλογες θυσίες αλέκτορων βλέπε στους ναούς του Ασκληπιού). Ο Γεώργιος Πάλμος προσπαθεί να αποποιηθεί τέτοιες θρησκευτικές συμπεριφορές προς τον Απόλλωνα, γνωστό γιατί,  ενώ στο τέλος ο Θεολόγος ερωτά έμμεσα αν γίνεται λόγος περί του Απολλωνιστή Κράτωρ. Η τηλεθεάτρια απόφυγε να απαντήσει.

Βίντεο 01: Μέγεθος: 120 kb  Διάρκεια: 47΄΄

Βίντεο 02: Μέγεθος: 447kb Διάρκεια: 3΄

Βίντεο 03: Μέγεθος: 34kb  Διάρκεια: 12΄΄

ΑΓΡΟΓΛΥΦΙΚΑ (CROP CIRCLES)

Γεωμετρικά σχήματα, τα λεγόμενα αγρογλυφικά, αγνώστης προελεύσεως, εις τους κάμπους της Νότιας Αγγλίας. Εμφανίστηκαν και αλλού, όπως και στην Ολλανδία. (Πηγή Φώτο: Τηλεοπτικός Σταθμός Mega Channel, εκπομπή Γκρίζες Ζώνες, χειμώνας 2002)

ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ

Αριστερά  και άνω διακρίνεται το δυαδικό (μαθηματικό) μύνημα που είχε σταλεί από την ΝΑΣΑ εις το διάστημα προς επικοινωνία με άλλες νοήμονες μορφές ζωής, το 1974. Εμφανίστηκε δίπλα από ένα τηλεσκόπιο εις την Αγγλία. Λίγες μέρες αργότερα, δίπλα του εμφανίστηκε ένα τρισδιάστατο πρόσωπο, το οποίο διακρίνεται και σε κάδρο πίσω από τον ώμο του καθηγητή. (Πηγή Φώτο: Τηλεοπτικός Σταθμός Mega Channel, εκπομπή Γκρίζες Ζώνες, χειμώνας 2002)

Σύμφωνα με τον Μάικλ Γκίλμαν, καθηγητή αρχιτεκτονικής και ερευνητή (εικόνα κάτω αριστερά), ακόμη και με ολάκερη την σημερινή τεχνολογία, θα χρειάζονταν 4 εβδομάδες και εκατομμύρια λίρες για να κατασκευαστεί, όπως κατασκευάστηκε αντίστοιχα μόνο μέσα σε μια νύχτα, το τρισδιάστατο πρόσωπο εις το χωράφι, το οποίο εικονίζεται ανωτέρω. Βέβαια το παράλογο και ασύμβατο της ιστορίας αυτής, δεν είναι μόνο ο τρόπος και ο χρόνος κατασκευής του προσώπου αλλά το εξής:

1. Ο άνθρωπος απέστειλε το δυαδικό σήμα εις το διάστημα προς επικοινωνία το 1974, επειδή ακριβώς δεν είχε, ούτε έχει προς το παρόν τα μέσα για να ταξιδέψει σε μεγάλες διαστημικές αποστάσεις προς ανεύρεση άλλων μορφών νοήμων ζωής και επειδή δεν είχε την πολυτέλεια να μακρολογήσει το συνέπτυξε εις την εικονιζόμενη μορφή.

2. Ένας όμως εξωγήινος πολιτισμός, ο οποίος υποτίθεται ζωγράφισε το τρισδιάστατο πρόσωπο εις το χωράφι, τι νόημα έχει να «στέλνει» μηνύματα εις τον άνθρωπο, εφόσον έχει πρόσβαση εις τον πλανήτη; Αν δεν είχε πρόσβαση, πώς δεν θα μπορούσε να ζωγραφίζει εις το χωράφι αυτό; Αλλά και αν υποθέσει κανείς πως αυτός ο εξωγήινος πολιτισμός, είχε την τεχνολογική δυνατότητα να ζωγραφίζει εξ αποστάσεως εις τον πλανήτη μας, γιατί δεν ζωγράφισε - έγραψε ένα ολάκερο κείμενο, παρά αρκέστηκε στην ζωγραφιά ενός προσώπου, που λίγα μόνο μπορεί να πει;

Ποιος ο σκοπός και ο εμπαιγμός της νοημοσύνης των ανθρώπων και από ποιόν;

ΤΑ ΒΙΝΤΕΟ

Αριστερά: Στιγμιότυπο από το βίντεο των σφαιρών J. Wabey. (Πηγή Φώτο: Τηλεοπτικός Σταθμός Mega Channel, εκπομπή Γκρίζες Ζώνες, χειμώνας 2002)

Μέσο: Στιγμιότυπο από ερασιτεχνική λήψη των φωτινών ιπτάμενων σφαιρών (Πηγή Φώτο: Τηλεοπτικός Σταθμός Mega Channel, εκπομπή Γκρίζες Ζώνες, χειμώνας 2002)

Δεξιά: Ο καθηγητής αρχιτεκτονικής Μάικλ Γκίλμαν. Υποστηρίζει την εξωγήινη θεωρία, η οποία όμως έχει κενά, εφόσον γήινη εξήγηση δεν μπορεί να δοθεί με ασφαλή μεθοδολογία, τουλάχιστον για την ώρα. (Πηγή Φώτο: Τηλεοπτικός Σταθμός Mega Channel, εκπομπή Γκρίζες Ζώνες, χειμώνας 2002)

Βίντεο 00: Μέγεθος: 116 Kb- Διάρκεια: 50΄΄. Παρουσίαση των ιπτάμενων σφαιρών που κατασκευάζουν τα αγρογλυφικά. Σχολιάζει ο καθηγητής αρχιτεκτονικής Μάικλ Γκίλμαν το βίντεο J. Wabey.

Βίντεο 01: Μέγεθος: 103 Kb- Διάρκεια: 6΄΄. Οι ιπτάμενες σφαίρες σε μεγάλος κάδρο βίντεο ενώ σχεδιάζουν αγρογλυφικά. Από το βίντεο J. Wabey

Βίντεο 02: Μέγεθος: 305 Kb- Διάρκεια: 16΄΄. Οι ιπτάμενες σφαίρες στο βίντεο J. Wabey

Βίντεο 03: Μέγεθος: 310 Kb- Διάρκεια: 16΄΄. Ένα άλλο βίντεο όπου μια φωτεινή σφαίρα δημιουργεί μια καθίζηση των σπαρτών και μετά περιφέρεται εις το χωράφι.

ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ

Αριστερά: Γεωμετρικό σχήμα σε αγρογλυφικά. Κάτω αριστερά διακρίνεται Αιγυπτιακό θρησκευτικό σύμβολο (Πηγή Φώτο: Τηλεοπτικός Σταθμός Mega Channel, εκπομπή Γκρίζες Ζώνες, χειμώνας 2002)

Δεξιά: Σταυρός σε αγρογλυφικό. Ακόμη και η παρουσία του σταυρού, σε υποτιθέμενη περίπτωση πνευματικής αιτίας των αγρογλυφικών, δεν αποκαθαίρει αυτήν, εφόσον ο σταυρός και άλλα χριστιανικά σύμβολα χρησιμοποιούνται τόσο από μάγισσες και μέντιουμ όσο και από άλλους αγύρτες. Ο Χριστιανισμός δεν είναι μαγεία με «μαγικά ραβδιά και σύμβολα». Ακόμη και οι αιρετικοί διδάσκαλοι έχουν σταυρούς αλλά δεν σημαίνει ότι ο πνευματικός τους χώρος είναι καθαρός και αληθής. (Πηγή: http://www.menphis75.com/images/foto_crope_circles/00116.jpg)

Η σχεδίαση εις τα αγρογλυφικά της Νότιας Αγγλίας, θρησκευτικών συμβόλων παγανιστικών θρησκειών ή όποτε τύχει του συμβόλου του σταυρού, είναι περίεργη, όχι μόνο ως προς τα μέσα δημιουργίας των κύκλων, αλλά και ως προς τον σκοπό δημιουργίας τους. Αν η δημιουργία των αγρογλυφικών είναι απόρροια πνευματικής δυνάμεως, τότε δεν έχει σχέση με τον Ιησού Χριστό διότι ο Ιησούς Χριστός δεν θα ανακάτευε την αλήθεια με το ψέμα. Ο ίδιος δεν ανέχεται την διδασκαλία των αιρέσεων (Κατά Ματθαίον, Κεφ.΄ ζ «15 Προσέχετε δὲ ἀπὸ τῶν ψευδοπροφητῶν, οἵτινες ἔρχονται πρὸς ὑμᾶς ἐν ἐνδύμασι προβάτων, ἔσωθεν δέ εἰσιν λύκοι ἅρπαγες.»). Πόσο μάλλον του παγανισμού, της κατ’ εξοχήν «αίρεσης»

Ά Ιωάννου, Κεφ. Δ΄  «2 ἐν τούτῳ γινώσκετε τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ· πᾶν πνεῦμα ὃ ὁμολογεῖ Ἰησοῦν Χριστὸν ἐν σαρκὶ ἐληλυθότα, ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστι· 3 καὶ πᾶν πνεῦμα ὃ μὴ ὁμολογεῖ τὸν Ἰησοῦν Χριστὸν ἐν σαρκὶ ἐληλυθότα, ἐκ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἔστι· καὶ τοῦτό ἐστι τὸ τοῦ ἀντιχρίστου, ὃ ἀκηκόατε ὅτι ἔρχεται, καὶ νῦν ἐν τῷ κόσμῳ ἐστὶν ἤδη.»

Στις μεσαιωνικές παραστάσεις, τα αγρογλυφικά παριστάνονται ως έργα δαιμόνων και αυτού του διαβόλου, εφόσον δεν υπάρχει καμιά άλλη επιστημονική εξήγηση και επειδή η παρουσία του Θεού απουσίαζε από το υπερφυσικό φαινόμενο. Σήμερα υπάρχει μια άλλη μορφή εξήγησης. Εφόσον εκλείπει μέχρι στιγμής η σημερινή επιστημονική εκδοχή, το έργο αποδίδεται «στους εξωγήινους». Αυτό όμως είναι λογικό άλμα και αποτελεί την έκφραση της σύγχρονης τεχνολογικής δεισιδαιμονίας (ότι δεν εξηγείται ανάγεται, όχι στον Θεό, όχι στον διάβολο, αλλά σε τεχνολόγους εξωγήινους).

ΕΞΟΡΚΙΣΜΟΙ ΑΠΟ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ

Στην σελίδα «Ορθόδοξα Αξιοπερίεργα».

ΠΗΓΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ

Εγκυκλοπαίδειες

1. Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια

Ραδιοτηλεοπτικοί Σταθμοί

1. Τηλεοπτικός Σταθμός Alpha

2. Τηλεοπτικός Σταθμός Alter

3. Mega, Γκρίζες ζώνες, Χειμώνας 2002

4. Rai 3,  Ulisse, Il Medioevo, Miti Verita e Segreti

Περιοδικά

1. Ιχώρ, τεύχος 9, 25, 45

2. Ιστορικά Θέματα, τεύχος 4

3. Corpus, Τεύχος 40

4. Ελλάνιον Ήμαρ, τεύχος 19

5. Τρίτο Μάτι, τεύχος 145

Εφημερίδες

1. Το Βήμα, Παρασκευή 13 Απριλίου 2007

Διαδίκτυο

1. http://www.menphis75.com/images/foto_crope_circles/00116.jpg

Επιπλέον Βιβλιογραφία

1. Α. Χουρμουζιάδη, Περί των αναστεναρίων και των άλλων τινών παραδόξων, Εν Κωνσταντινούπολη 1873

2. Arnaudoff, Die Bulgarischen Fertbrauche 1917, ούτος αντλεί ως λέγει, από κάποιον Slaweikoff, οποίος προ αιώνος επισκέφτηκε τους τόπους, ουσιαστικά όμως τίποτα δεν προσθέτει στις ειδήσεις του Χουρμουτζίδη, πλην μόνο ότι τα Ελληνικά χωριά κατά τους μέσους αιώνες χαρακτηρίζει ως Βουλγαρικά

3. Ν. Βέη, Τα αναστενάρια κατά τους μέσους αιώνες εν Βυζαντίδι Α΄, σσ. 48 - 50

4. Παρατηρήσεις του Πολίτη στην Λαογραφία Α΄ σ. 343 κ. εξ.

5. Rohde, Psyche II, σ. 5κ. εξ.

6. Otto Kern, Die Religion der Griechen I σ. 226

7. Nilsson, Gr. Feste σ. 258

ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ