ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΠΛΗΞΙΑ 

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

 Ε' ΜΕΡΟΣ 

ΔΙΩΞΕΙΣ I

  14. - πρώτο μέρος "Οι Βυζαντινοί Αυτοκράτορες κατεδίωξαν τον ελληνισμό και την ελληνική θρησκεία, και έκαναν τα μύρια όργια κατά των Ελλήνων, με τη συμπαράστατη της εκκλησίας. Έκαψαν και γκρέμισαν ιερά, κατέστρεψαν αγάλματα, σκότωσαν φιλοσόφους και ήταν ενάντια σε κάθε τι ελληνικό. Οι Έλληνες εκχριστιανίστηκάν με το ζόρι από τους βυζαντινούς".

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Οι κατηγορίες των Ν/Π ότι οι Χριστιανοί εδίωξαν τους Εθνικούς και κατέστρεψαν τον ελληνορωμαϊκό πολιτισμό βρίσκονται σε διάφορα κείμενα που κυκλοφορούν στο ελληνικό Διαδίκτυο καθώς και σε διάφορα βιβλία, περίληψη των οποίων αποτελούν τα διαδικτυακά κείμενα. Το κείμενο των «διωγμών κατά των εθνικών» είναι γεμάτο από αντιφάσεις. Παρατίθενται ορισμένες αντιφάσεις αλλά και ανακρίβειες του ίδιου του κειμένου, για να φανεί το πόσο πρόχειρα οι Νεοδωδεκαθεϊστές κόβουν και ράβουν «γενοκτονίες» και «αφανισμούς».

14a ΟΙ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ:

Περιπτώσεις, όπου οι Νεοπαγανιστές φάσκουν κι αντιφάσκουν.

Α') Το κείμενο λέει:

1) «365 Έδικτο της 17ης Νοεμβρίου απαγορεύει στους εθνικούς αξιωματικούς να διατάσσουν χριστιανούς στρατιώτες».

2) «416 Στις 7 Δεκεμβρίου, καθαιρούνται όλοι οι μη χριστιανοί στρατιωτικοί, αυλικοί, δημόσιοι υπάλληλοι και δικαστικοί».

3) «486  Δολοφονούνται διάφοροι εθνικοί στρατιωτικοί, όπως λ.χ. ο νικητής των Βανδάλων στρατηγός Μαρκελλίνος».

Πρωτη αντίφαση: πώς γίνεται (τουλάχιστον) ώς τα 486 να υπάρχουν –  σύμφωνα με το ίδιο κείμενο  – «εθνικοί στρατιωτικοί» και μάλιστα διάσημοι και νικηφόροι στρατηγοί, αφού «όλοι οι εθνικοι αξιωματικοί» καθαιρέθηκαν 70 χρόνια πριν (στα 416); Δεύτερη αντιφάση: Και πώς γίνεται να υπάρχουν στα 486 μ.Χ. και στα 416 μ.Χ. παγανιστές αξιωματικοί, αφού ήδη από τα 365 μ.Χ. (εκατόν είκοσι ένα χρόνια πριν!) απαγορεύεται στους παγανιστές αξιωματικούς να διατάσσουν χριστιανούς στρατιώτες; Αφού από το 365 μ.Χ. απαγορεύτηκε οι παγανιστές αξιωματικοί να δίδουν διαταγές, τί δουλειά έκαναν οι παγανιστές αξιωματικοί στο στράτευμα επί 121 χρόνια μετά την απαγόρευση αυτή; Αξιωματικοί («νικηφόροι» σύμφωνα με το κείμενο) άνευ στρατιωτών ήταν; Η εξήγηση για τις αντιφάσεις αυτές είναι απλή: οι νομοθετικές αυτές διατάξεις περί καθαίρεσης κλπ δεν εφαρμόζονταν. ’λλωστε, πρώτος που συνέταξε τέτοιου είδους νόμους ήταν ο Παγανιστής Ιουλιανός, με νόμο του που επέβαλε σε κάθε στρατιώτη να προσφέρει θυσίες στους θεούς (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε., τ. Ζ', σ. 341). Τι διαμαρτύρονται οι Νεο-Παγανιστές λοιπόν;

Και πώς γίνεται να «καθαιρούνται οι παγανιστές δημόσιοι υπάλληλοι» στα 416 μ.Χ., ενώ ο φανερά παγανιστής (ώς το τέλος (545 μ.Χ.) της ζωής του) Τριβωνιανός, νομοδιδάσκαλος και παντοτινός νομικός σύμβουλος του Ιουστινιανού, κατείχε – μαζί με πολλούς άλλους παγανιστές – δημόσια αξιώματα, 1,5 αιώνα μετά την καθαίρεση των παγανιστών υπαλλήλων; Ο παγανιστής Κύρος έπαρχος της Πόλης και του πραιτωρίου της Ανατολής (439-441), ύπατος το 441; Ο παγανιστής ρήτορας Θεμίστιος, παιδαγωγός των γιών του Θεοδόσιου του Μεγάλου, ο οποίος του έστησε και δύο χάλκινους αδριάντες; Ο παγανιστής έπαρχος Οπτάτος, στα 404 μ.Χ.; Πώς γίνεται ο Θεοδόσιος Α΄ το 391 μ.Χ.να διορίζει έπαρχο Ιλλυρικού, Ιταλίας και Αφρικής τον εθνικό Νικομάχο Φλαμιανό, να διορίζει ύπατους της Δύσης τους εθνικούς Σύμμαχο και Τατιανό, και να διορίζει έπαρχο Ρώμης τον εθνικό Ρούφιο Αλβίνο, αφού υποτίθεται πως εδίωξε τους εθνικούς από τα δημόσια αξιώματα με βάση δικούς του νόμους;

Β') Το κείμενο λέει:

1) «396 Οι τελευταίοι εθνικοί ιερείς και ιεροφάντες καθαιρούνται και φυλακίζονται».

2) «398 Ο εκχριστιανισμένος Βάνδαλος στρατηγός Στηλίχων πρωτοστατεί σε (..) σφαγές ιερέων και θρησκευτών».

3) «399 Στη Βόρειο Αφρική οι διωγμήτες Ιόβιος και Γαυδέντιος θανατώνουν τους ιερείς».

4) «415 έδικτο απαιτεί να συλλαμβάνονται και να σταυρώνονται ή καίγονται ζωντανοί όλοι οι εθνικοί ιερείς της Βορείου Αφρικής».

Καλά, ακόμη υπήρχαν το 415 οι «τελευταίοι εθνικοί ιερείς» στην Βόρεια Αφρική; Δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους οι «διωγμήτες» Ιόβιος και Γαυδέντιος το 399; Τι πήγαν να κάνουν εκεί, διακοπές; Δεκαέξι ολόκληρα χρόνια (399-415) και δεν τους αφάνισαν τους παγανιστές ιερείς. Είναι διασκεδαστική η αυτοαναίρεση των νεοπαγανιστικών ισχυρισμών.

Φαίνεται πως οι αιμοχαρείς διωγμήτες (sic) Γαυδέντιος και Ιόβιος το 399 θανάτωσαν τους βορειοαφρικάνους ιερείς, αλλά μετά τους επανέφεραν στη ζωή, για να τους ξανασκοτώσουν!

Φαίνεται πως το 396 μ.Χ. οι τελευταίοι ιερείς φυλακίζονται και καθαιρούνται˙ αλλά μετά από δύο χρόνια οι Χριστιανοί διορίζουν κι άλλους παγανιστές ιερείς, ώστε να τους βρει και να πρωτοστατήσει στους φόνους τους ο Στηλίχωνας!

Γ') Το κείμενο λέει:

1) «397  Νέος νόμος του Αρκαδίου απαιτεί την ισοπέδωση όλων των εθνικών Ναών της Ανατολικής Αυτοκρατορίας που τυχόν στέκουν ακόμη όρθιοι».

2) «399 Νέος νόμος (13 Ιουλίου) του αυτοκράτορος Αρκαδίου απαιτεί την ισοπέδωση και των ελαχίστων πλέον Ναών των εθνικών».

Ο νέος νόμος του Αρκάδιου, το 399 (13 Ιουλίου), απαιτεί ή επαιτεί την ισοπέδωση των ναών; Διότι, αν την απαιτεί, τότε γιατί νόμος του ίδιου έτους (Ιουστινιανός Κώδικας I.11.3 και Θεοδοσιανός Κώδικας XVI.10.18 της 20^ης Αυγούστου 399) απαγορεύει την καταστροφή των ναών;

Δ')

1) «378 με νόμο (...) τα ανά την Αυτοκρατορία “Μιθραία” κατεστρέφονται από τους χριστιανούς με φωτιά και παραχώνονται».

2) «389 (..) Ο Θεόφιλος (...) πυρπολεί το Μιθραίο(...)».

3) «395 (...) ιερείς των Μυστηρίων τα οποία είχαν αναβιώσει από τους Μιθραϊστές».

Εφαρμόστηκε ή δεν εφαρμόστηκε ο νόμος του 378; Δεν εφαρμόστηκε, αφού ήταν «ανάγκη» να καταστραφεί το Μιθραίο που λειτουργούσε 11 χρόνια μετά την καταστροφή όλων των Μιθραίων της Αυτοκρατορίας.

Εξαφανίστηκε κι απαγορεύτηκε ο Μιθραϊσμός το 378 ή όχι; Φαίνεται πως όχι, γιατί 18 χρόνια μετά την υποτιθέμενη  καταστροφή των Μιθραίων υπάρχουν μιθραϊστές ιερείς, προφανώς όχι ανενεργοί επί 18 χρόνια.

Ε') Το κείμενο λέει:

1) «375 Ο “’γιος” Μαρτίνος εσάρωσε όλα σχεδόν τα ιερά της Γαλατίας και έκτισε πάνω τους μοναστήρια».

2) «392 (...) Στη Γαλατία κατάσχονται οι περιουσίες όλων των εθνικών Ναών που στη συνέχεια πυρπολούνται κι εκθεμελιώνονται».

Πότε καταστράφηκαν ΟΛΟΙ οι γαλατικοί Εθνικοί ναοί; ’ν καταστράφηκαν το 375 μ.Χ., τότε γιατί ξαναγράφεται ότι καταστρέφονται το 392 μ.Χ.; Αν πάλι καταστράφηκαν το 392 μ.Χ., τότε γιατί γράφεται ότι οι ναοί καταστράφηκαν το 375 μ.Χ.; 

Ζ') Το κείμενο λέει: «388 Ο γηραιός ρήτωρ Λιβάνιος δικάζεται μαζί με άλλους εθνικούς για.. “μαγεία” αλλά αθωώνεται από τον εθνικό δικαστή Τατιανό».

Αφού οι Εθνικοί εκείνη την εποχή ήταν υπό σκληρό διωγμό, οι νόμοι εναντίον τους δημοσιεύονταν ο ένας μετά τον άλλο, σφάζονταν ανηλεώς κ.λπ. ....πώς ένας Εθνικός ήταν δικαστής εκείνη την εποχή; Και πώς γίνεται να τον βάλανε (οι Χριστιανοί, που τον κράτησαν στη θέση του δικαστή) να δικάζει όχι έναν τυχαίο, και μη Εθνικό, αλλά έναν άλλο ομόθρησκό του Εθνικό; Ύποπτο λιγάκι, αφού υποτίθεται ότι οι Εθνικοί ήταν υπό διωγμό;

Η') Στα 556 μ.Χ. αναφέρονται «οι τελευταίοι εθνικοί της Αντιόχειας», ενώ λίγο αργότερα, στα 580 μ.Χ. γίνεται λόγος πάλι για «τελευταίους εθνικούς» της Αντιόχειας. Το ερώτημα προς τους Νεοπαγανιστές είναι – όπως και με τους παγανιστές ιερείς – σαφές, αναπάντητο και η ζαλάδα σίγουρη: ποιοι και πότε είναι «τελευταίοι εθνικοί» της Αντιόχειας: «οι τελευταίοι εθνικοί» του 556 μ.Χ. ή «οι τελευταίοι εθνικοί» του 580 μ.Χ. ;

Θ') Το κείμενο λέει: «367 Ο εθνικός Βέττιος Αγόριος Πραιτεξτάτος αναστηλώνει στη Ρώμη, με δικά του έξοδα και παρά τις διαμαρτυρίες του Πάπα, το Ιερό των Δώδεκα Ολυμπίων Θεών».

Μα καλά, υποτίθεται ότι στα 367 μ.Χ. οι Εθνικοί σφάζονταν, ότι δημοσιεύονταν συνέχεια νόμοι που διέταζαν την καταστροφή των ναών και των βωμών τους κ.ο.κ.. Πώς τα κατάφερε ο Εθνικός αυτός να αναστηλώσει ναό των 12 «θεών» μέσα στη Ρώμη; Δεν εφαρμόζονταν μήπως οι αντιπαγανιστικοί νόμοι; Και δεν εφαρμόζονταν ούτε καν μέσα στη δεύτερη μεγαλυτερη πόλη της Αυτοκρατορίας; Κι αν δεν εφαρμόζονταν, τότε γιατί μιλάνε οι Ν/Π για διωγμούς;

-Η ίδια λογική χαρακτηρίζει κάθε περιγραφή όλων των μεμονωμένων γεγονότων από τους Νεοπαγανιστές. «Οι τελευταίοι εθνικοί σφάζονται», μετά όμως από ένα διάστημα ξαναεμφανίζονται «τελευταίοι εθνικοί», δια μαγείας. Η θυσία και η επίσκεψη σε παγανιστικά ιερά απαγορεύεται (381 μ.Χ.), αλλά μετά από ένα διάστημα (395 μ.Χ.) οι θυσίες γίνονται (π.χ. Ελευσίνια) απρόσκοπτα. Τα «τελευταία» βιβλία συνεχώς καίγονται, και φαίνεται μένουν κι άλλα... «τελευταιότερα» των τελευταίων, για να καούν κι αυτά 5 αιώνες μετά. «Ο τάδε Πατριάρχης καίει το Χ αρχαίο χειρόγραφο» του δείνα αρχαίου συγγραφέα, άρα (!) όλα τα αντίτυπά του καίγονται απ' όλους σε όλη την Αυτοκρατορία. Όλο «σφάζονται» τη μια στιγμή Εθνικοί και συνέχεια ολοκληρώνεται η ξεθεμελίωση όλων των αρχαίων ναών, κι όλο ξεπηδούν κι άλλοι Εθνικοί, και νέοι παγανιστικοί ναοί είναι έτοιμοι προς κατεδάφιση. Και η ψύχωση με το «τελευταίοι ιερείς/ τελευταία βιβλία/ τελευταίοι ναοί/ τελευταίοι εθνικοί» δεν έχει όρια, καθότι αυτό δημιουργεί την ψευδαίσθηση της «ύστατης καταστροφής». Το γνωστό παιχνίδι της δημιουργίας εντυπώσεων.

14b ΟΙ ΑΝΑΚΡΙΒΕΙΕΣ..

-Ο χριστιανός μάρτυρας Βαβύλας αναφέρεται από το ίδιο κείμενο ότι εκτελέστηκε από τον – σύμφωνα με το ίδιο κείμενο –  «χριστιανό (προ Κωνσταντίνου)  αυτοκράτορα Φίλιππο», ενώ ο ’γγλος ιστορικός Gibbon (Ιστορία της παρακμής...) αναφέρει ότι μαρτύρησε κατά το διωγμό του αυτοκράτορα Δέκιου. Γράφει ο Ευσέβιος (Εκκλησιαστική Ιστορία, 6, 39): «1. Έπειτα τον Φίλιππο διαδέχεται ο Δέκιος. Αυτός εγείρει διωγμό προς την Εκκλησία (...) 4. Κατά παρόμοιο τρόπο με τον Αλέξανδρο, πέθανε στην Αντιόχεια εντός του δεσμωτηρίου έπειτα από ομολογία ο Βαβύλας». Οι Ν/Π βέβαια αντλώντας επιχειρήματα από έναν λόγο του Χρυσοστόμου για τον Βαβύλα, εικάζουν πως ήταν ο αυτοκράτορας Φίλιππος που σκότωσε τον Βαβύλα. Όμως πουθενά ο Χρυσόστομος στον λόγο αυτόν ή σε άλλο δεν αναφέρει το όνομα του Φιλίππου. Κατά τον Ευσέβιο (Εκκλησιαστική Ιστορία 6, 34) ο Φίλιππος εμποδίστηκε από τον επίσκοπο Βαβύλα να εισέλθει στο ναό κατά την ημέρα του Πάσχα, λόγω ενός παραπτώματός του. Αλλά αυτός τότε το εξομολογήθηκε και έτσι του επετράπη η είσοδος δίχως συνέπειες. Στον Συναξαριστή ο βασιλιάς που σκότωσε τον Βαβύλα ονομάζεται Νουμεριανός. Πρόκειται πιθανόν για μεταποίηση του ονόματος του Δέκιου, το οποιο θυμίζει αριθμό (numerys).

-Για το έτος 313 μ.Χ. γράφεται «313 (...) Ο (“’γιος”) Αντώνιος της Αιγύπτου, ιδρυτής του μοναχισμού, προτρέπει ήδη ανοικτά σε άμεσο αφανισμό του “ειδωλολατρικού” κόσμου με.. φωτιά (..)».

Ο ’γιος Αντώνιος, τουλάχιστον όπως διαβάζουμε στον Βίο και Πολιτεία του αγίου Αντωνίου, που εγράφη από τον μαθητή του ’γιο Αθανάσιο ποτέ δεν προέτρεψε τέτοιο πράγμα. Σε κανένα σημείο του βίου του δεν αναφέρεται επιθυμία αφανισμού του ελληνορωμαϊκού κόσμου και συνακολούθως πουθενά δεν αναφέρεται προτροπή καταστροφής του... με φωτιά! Στον Βίο του, ο άγιος Αντώνιος κατακρίνει την πίστη στα είδωλα, στα μαντεία και στους «θεούς», συζητά με ειδωλολάτρες σοφιστές (κεφ. 74-80) που έρχονται να τον συναντήσουν, αλλά κανέναν δεν απειλεί με αφανισμό, πουθενά δεν προτρέπει κανέναν λαϊκό Χριστιανό ή μοναχό να αφανίσει και μάλιστα δια πυρός τον ειδωλολατρικό κόσμο. Υπάρχει κάποια αναφορά του Θεοδώρητου Κύρου. Αυτή όμως, επειδή είναι η μοναδική και επειδή απέχει περισσότερο έναν αιώνα από τη συγγραφή της ιστορίας του Θεοδώρητου, δεν είναι από μόνη της αξιόπιστη. ’λλωστε, αν οι Νεοπαγανιστές αποδέχονται μια μαρτυρία του Θεοδώρητου, την οποία κανείς άλλος δεν συμμαρτυρά, και η οποία απέχει έναν αιώνα από τα υποτιθέμενα γεγονότα, τότε γιατί δεν αποδέχονται τις μαρτυρίες του Θεοδώρητου για τα εγκλήματα του Ιουλιανού, οι οποίες όχι μόνο είναι εγγύτερα χρονικά στα γεγονότα, αλλά – το σπουδαιότερο – μαρτυρούνται από πολλούς άλλους;

-Για το έτος 313 μ.Χ. γράφεται μεταξύ άλλων «...Ο επίσκοπος Ειρηναίος είχε άλλωστε ήδη διακηρύξει ότι οι χριστιανοί δεν χρειάζονται τους νόμους, διότι βρίσκονται πολύ υπεράνω αυτών..». 

Αντίθετα από ό,τι λένε κατά του Αγίου Ειρηναίου (120-202 μ.Χ.) οι Ν/Π, ο ίδιος ο ’γιος Ειρηναίος στην Επιστολή Προς Διόγνητον που γράφτηκε το 2^ο μ.Χ. αιώνα, λέει: «[Οι Χριστιανοί] υπακούουν στους ισχύοντες νόμους, αλλά με τη ζωή τους νικάνε τους νόμους» (Επιστολή Προς Διόγνητον, Β.Ε.Π.Ε.Σ., 2, σ. 253). Δηλαδή η ζωή τους είναι τόσο ενάρετη, ώστε περιττεύουν οι νόμοι. Κι αυτά τα λόγια του Ειρηναίου οι Νεοπαγανιστές τα μετατρέπουν σε «απόδειξη» και «παραδοχή εκ μέρους των ίδιων των Χριστιανών» ότι οι Χριστιανοί δεν πρέπει να υπακούν στους νόμους.

-Για το έτος 314 μ.Χ. γράφεται: «314 (... ) Η Σύνοδος της Αγκύρας ταυτίζει πτυχές της λατρείας της Θεάς Αρτέμιδος (Diana) με.. μαγεία και.. λατρεία του Σατανά των χριστιανών». «Η μισογυνική τάση της Συνόδου της ’γκυρας είχε πετύχει το να καταγγελθούν από την Εκκλησία οι λάτρεις της Αρτέμιδος ή Diana, ως «μάγισσες» και «κυριευμένες από τον Σατανά» (Βλάση Ρασσιά, Υπέρ της των Ελλήνων νόσου, εκδ. Ανοιχτή πόλη, σ. 115).

Απίστευτες ανακρίβειες. Οι 25 κανόνες της συνόδου αυτής ασχολούνται κυρίως με την εξομολόγηση και τις ποινές όσων είχαν λυγίσει και προσφέρει θυσία στα είδωλα κατά τον πρόσφατο διωγμό του Διοκλητιανού. Ούτε μία φράση τής συνόδου της Αγκύρας δεν αναφέρει την ’ρτεμη ή άλλον παγανιστικό «θεό»˙ ούτε καν... τον Σατανά, όπως ισχυρίζονται οι Νεοπαγανιστές. Μήπως καλό θα ήταν να διαβάσουν πρώτα τους κανόνες της συνόδου της ’γκυρας προτού μιλήσουν γι’ αυτήν;

-Για το έτος 319 μ.Χ. γράφεται: «319 Ο Κωνσταντίνος εκδίδει διάταγμα με το οποίο απαλλάσσει πλήρως την Εκκλησία από φόρους και τους χριστιανούς κληρικούς από στρατιωτικές υποχρεώσεις».

Ψέμματα και ανακρίβειες. «Τους πρώτους μήνες μετά τον Κωνσταντίνο, λόγω της ανάμιξης θρύλου και πραγματικότητας, επικράτησε – και μάλιστα στην Ανατολή – αρκετή σύγχυση ως προς τα μέτρα που έλαβε. Χαρακτηριστικό είναι το περιεχόμενο της «Συρορωμαϊκής Νομοβίβλου», μιας διακαιικής συλλογής που συντάχθηκε στην ευρύτερη περιοχή της Συρίας στο δεύτερο μισό του Ε΄ αιώνα. Τα οικεία κεφάλαια της συλλογής μας πληροφορούν ότι ο Κωνσταντίνος απάλλαξε τους κληρικούς από κάθε φορολογική υποχρέωση, με μνεία συγκεκριμένων φόρων, καθώς και από την υπεξουσιότητα. Αυτά όμως δεν επιβεβαιώνονται από καμία άλλη πηγή. Μερικά μάλιστα από τα προνόμια αυτά παρασχέθηκαν αποδεδειμένως πολύ αργότερα από άλλους αυτοκράτορες» (Από άρθρο του Σπύρου Ν. Τρωϊανού, ομότιμου καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών, με εξειδίκευση στη Ρωμαϊκή νομοθεσία, στα Ε-Ιστορικά, τεύχος 135).

Τα προνόμια υπέρ των κληρικών και της Εκκλησίας πολύ καλά εδόθησαν από τους μετέπειτα αυτοκράτορες, διότι σε κάθε διωγμό οι Ειδωλολάτρες διώκτες άρπαζαν την περιουσία της Εκκλησίας, και είχαν καταδιώξει απηνώς τους επισκόπους, επειδή αυτοί ήταν ο συνεκτικός δεσμός της Εκκλησίας. Αποζημίωσαν έτσι οι Χριστιανοί αυτοκράτορες την Εκκλησία για τις υλικές ζημιές που υφίστατο κάθε τόσο.

-Για το έτος 326 μ.Χ. γράφεται «326 η Ελένη, και όπως βεβαίως θα ισχυρισθεί η χριστιανική Γραμματεία 114 χρόνια αργότερα, “ανακάλυψε” (με τη βοήθεια φυσικά.. Εβραίων ραβίνων!!) άθικτο τον λεγόμενο “Τίμιο Σταυρό”».

 326 + 114 = 440 μ.Χ. Οι Νεοπαγανιστές, ισχυρίζονται ότι η χριστιανική Γραμματεία περίμενε 114 χρόνια μετά την ανεύρεση του Τιμίου Σταυρού, δηλαδή το 440 μ.Χ., για να πρωτογράψει για το «ανύπαρκτο» αυτό γεγονός. Ωστόσο, είναι γνωστό πως:

-Ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων μαρτυρεί ότι τμήματα του Τιμίου Σταυρού ετιμούντο στο Ναό του Παναγίου Τάφου (Κατηχήσεις 4.10, 10.19, 13.4 PG 33, 467ff, 685-687, 777). Ο ίδιος αναφέρει ότι ο Σταυρός ανακαλύφθηκε κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Μ. Κωνσταντίνου (Ep. ad Constan., 3 PG 33, 1168B).  Ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων έζησε μεταξύ 313-386. Οι Κατηχήσεις γράφτηκαν το 348 μ.Χ., είκοσι χρόνια μετά το γεγονός που περιγράφουν. Πού τα είδαν τα «114 χρόνια μετά»;

-Ο Ιουλιανός επίσης αναφέρει την προσκύνηση του Σταυρού (Κατά Γαλιλαίων 194C). Ο Ιουλιανός έζησε μεταξύ 332-363. Δηλαδή ούτε 40 χρόνια δεν απείχε η αφήγησή του από το γεγονός. Πού τα είδαν τα «114 χρόνια μετά»;

-Την ιστορία της ανακάλυψης του Σταυρού από την Αγία Ελένη αναφέρει ο Ρουφίνος (Εκκλησιαστική Ιστορία, 10, 7-8). Ο Ρουφίνος έζησε μεταξύ 340-397. Δηλαδή, στη χειρότερη περίπτωση (τη χρονιά που πέθανε!) να «εφηύρε» την ιστορία της ανακάλυψης του Σταυρού 71 χρόνια κι όχι το διπλάσιο, 114 χρόνια μετά. «114 χρόνια μετά»;

-Ο Σωκράτης Σχολαστικός (Εκκλ. Ιστ., 1, 17), που έζησε μεταξύ δ’ τέταρτου 4^ου αι – μέσα 5^ου αι.

-Ο άγιος Αμβρόσιος (De obitu Theod., 40-49), 4^ος αι.

Οι παρακάτω ιστοριογράφοι, που προφανώς αντέγραφαν τους παραπάνω, όντως απέχουν περισσότερο από έναν αιώνα.

-Ο Σωζόμενος (Εκκλ. Ιστ., 2, 1-2), 5^ος α.

-Ο Θεοδώρητος (Εκκλ. Ιστ., 1,18), α’ μισό 5^ου αι.

-Ο Παυλίνος της Νόλα (Epist., 31, 4-5) και

-Ο Σουλπίκιος Σεβήρος (Chronicon 2, 22-34).

Αλλά κάτι τέτοιοι ισχυρισμοί, ότι οι Χριστιανοί περίμεναν 114 χρόνια, στα 440 μ.Χ. για να εφεύρουν ένα ανύπαρκτο γεγονός, τη στιγμή που άνθρωποι των αρχών του 4^ου αιώνα το αναφέρουν, λένε πολλά για το νεοπαγανιστικό κίνημα και τις μεθόδους του.

-Για το ίδιο έτος γράφεται: «Επίσης, [ο Κωνσταντίνος] καταστρέφει τον Ναό της Θεάς Αφροδίτης πάνω στον υποτιθέμενο τάφο του ραβί Τζεσουά, αλλά και άλλους της ιδίας Θεάς όπως λ.χ. στην Αφάκα Λιβάνου, τη Μάμβρη, την Φοινίκη και τη Βααλβέκ (Ηλιόπολη)».

Κρίνοντας από  τα εντυπωσιακά ακόμη και σήμερα, ερείπια των ναών αυτών στη χώρα του Λιβάνου (Φοινίκη), η «καταστροφή» των ναών αυτών δεν πρέπει να ήταν και τόσο καταστρεπτική, όσο λεν οι Νεοπαγανιστές. Ωστόσο, πράγματι ο Κωνσταντίνος έκλεισε τους ναούς της Αφροδίτης, επειδή η θεσμοθετημένη ιερουδουλεία που εξασκούνταν εντός αυτών μάλλον δεν του άρεσε.

Η αλήθεια είναι ότι μόνο το ιερό της Αφροδίτης στην ’φακα του Λιβάνου κατεδάφισε ο Μέγας Κωνσταντίνος (Ευσέβιου, Βίος Κωνσταντίνου, 3, 55), διότι εκεί εκπορνεύονταν όχι μόνο γυναίκες αλλά και άνδρες γύννιδες (τραβεστί) (Pierre Chuvin, Οι τελευταίοι Εθνικοί, εκδ. Θύραθεν, σ. 47). «Στην Ηλιούπολη της Φοινίκης, όπου φαίνεται πως υπήρχαν μόνο γυναίκες ιερόδουλοι της Αφροδίτης, ο Κωνσταντίνος περιορίστηκε στο να συστήσει στον πληθυσμό μεγαλύτερη εγκράτεια και να χτίσει μια εκκλησία» (Pierre Chuvin, Οι τελευταίοι Εθνικοί, εκδ. Θύραθεν, σ. 47). Στην Αίγυπτο ο αυτοκράτορας απλώς απαγόρευσε τον ευνουχισμό των ιερέων του... θεού Νείλου, όμως επέτρεψε τις τελετές και εορτές που εξασφάλιζαν τις πλημμύρες του ιερού ποταμού (Ευσέβιος, 4, 25. Λιβάνιου, Υπέρ των Ιερών, 30, 35. Γρηγόριος Θεολόγος PG 35, 705).

Ο Μέγας Κωνσταντίνος κατηγορείται ότι απαγόρευσε τη λατρεία και έκλεισε ναούς. Οι μόνοι ναοί που έκλεισε ήταν της Αφροδίτης στην Ηλιούπολη, για συγκεκριμένους λόγους, όπως είπαμε. Εξάλλου, ο Μέγας Κωνσταντίνος επέτρεψε την ίδρυση εθνικών ναών (Ζώσιμος, 2,31˙ Aurel. Victor, Caesares, 40˙ Orelli, Iscriptiones latinae, III, αρ. 55880).

-Για το έτος 331 μ.Χ. γράφεται: «331 Ο Κωνσταντίνος συνεχίζει τη καταλήστευση των Ιερών των εθνικών σε ολόκληρη την Αυτοκρατορία. Παραβιάζονται τα θησαυροφυλάκια όλων ανεξαιρέτως των “ειδωλολατρικών” Ναών».

Αυτό αληθεύει εν μέρει μόνο, διότι ο Κωνσταντίνος πήρε αγάλματα απ’ όπου μπορούσε να βρει και να πάρει. Έτσι, αυτό σημαίνει ότι έπαιρνε όχι από «ευαίσθητους» τόπους (π.χ. αρχαίους ναούς), αλλά από δημόσια μνημεία και κτίρια, όπως κυβερνεία και λουτρά. Εφόσον το κράτος κατείχε αυτά τα κτίρια, μπορούσε να τα χρησιμοποιήσει όπως ήθελε. Επιπλέον, όπως αποδείχθηκε, με τις συνεχείς επιδρομές των βαρβάρων, τα αγάλματα αυτά θα εγκαταλείπονταν και θα καταστρέφονταν˙ ενώ στην Κωνσταντινούπολη διασώθηκαν (δυστυχώς όχι για πάντα, αφού το 1204 οι δυτικοί τα έλειωσαν). Ακόμη κι αν ο Μέγας Κωνσταντίνος πήρε αγάλματα ή καλλιτεχνικούς θησαυρούς από αρχαία ιερά, δεν διέπραξε τίποτε περισσότερο και φοβερότερο απ’ ό,τι ο Νέρων.

Ο Βιτρούβιος (De Architectura) γράφει ότι ο Appius Claudius μετακόμισε στη Ρώμη όλα τα έργα τέχνης που είχαν απομείνει στα ιερά και τα δημόσια κτίρια της Ελλάδας και των νησιών. Ο Ρωμαίος ύπατος Marcus Fulvius Nobilior που κατέλαβε το 189 π.Χ. με συνθήκη την Αμβρακία, πόλη της Δ. Ελλάδας, μετέφερε στη Ρώμη, σύμφωνα με τον Πλίνιο (Naturalis Historia, XXXIV, 17) 785 χάλκινα αγάλματα και 230 μαρμάρινα, σύνολο 1015. Ο Σύλλας λεηλάτησε το 88 π.Χ. τα ιερά των Δελφών, της Επιδαύρου και της Ολυμπίας και δεν άφησε κανένα χρυσό ή αργυρό αφιέρωμα. Στο θρίαμβό του μετά τις λεηλασίες επιδεικνύει 15.000 λίτρες χρυσού και 115.000 λίτρες αργυρού (Πλίνιος, XXXVI, 64). Ο Τάκιτος (Χρονικά, XV, 45) γράφει ότι, κατά την αρπαγή αγαλμάτων από την Ελλάδα επί Νέρωνα «σάρωσαν τα πάντα». Φυσικά ο Κωνσταντίνος πήρε ελάχιστα αγάλματα συγκριτικά με τους Ειδωλολάτρες, ουσιαστικώς επαναπάτρισε τα ελληνικά αγάλματα που βρίσκονταν στην Ιταλία, μεταφέροντάς τα στην ελληνική γη του Βυζαντίου, αλλά δεν ακούμε κανέναν Νεοπαγανιστή να κατηγορεί τους ομόθρησκούς του ή να απαιτεί συγγνώμη από τους Ιταλούς Νεοπαγανιστές για τις πράξεις των προγόνων τους.

-Για το έτος 335 μ.Χ. γράφεται: «(...)Με ειδικό αυτοκρατορικό διάταγμα σταυρώνονται ως.. υπαίτιοι της κακής συγκομιδής εκείνου του έτους (..) όλοι οι “μάγοι και μάντεις”και ανάμεσά τους μαρτυρεί ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Σώπατρος που είχε προσωπικά επιχειρήσει να επαναφέρει τον Κωνσταντίνο στον εθνισμό μέσω της φιλοσοφίας (...)».

Στην πραγματικότητα, ο Κωνσταντίνος ήταν ο αυτοκράτορας που κατήργησε την ποινή της σταύρωσης. Μια που η σταύρωση  ήταν ο τρόπος με τον οποίο ο Ιησούς φονεύτηκε, οι Χριστιανοί με κανένα τρόπο δε θα δεχόντουσαν να τιμωρούνται οι εγκληματίες – ειδικά οι μάγοι – με τον ίδιο τρόπο. Τα περισσότερα είδη μαντείας ήταν παράνομα και στην παγανιστική αυτοκρατορία εκτός από τους «κρατικούς» δημόσιους οιωνοσκόπους τους οποίους το κράτος εμπιστευόταν να δώσουν τη σωστή απάντηση. Οι ελεύθεροι αστρολόγοι αποδοκιμάζονταν και υπήρχαν περίοδοι διώξεων κατά αυτών. Η εκχριστιανισμένη αυτοκρατορία συμπεριφέρθηκε όπως και η παγανιστική όσον αφορά  το ζήτημα αυτό. Ένας σχετικός νόμος του 319 μ.Χ. απαγορεύει την κατ’ ιδίαν οιωνοσκοπηση επιτρέποντας όμως την δημόσια. Αυτό φαίνεται παράξενο, αλλά δεν είναι, αν σκεφτούμε ότι η ιδιωτική μαντεία συνδεόταν συχνά με συνωμοσίες.

Ο Σώπατρος κατηγορήθηκε ότι «έδεσε τους ανέμους» και εμπόδισε τους νοτιάδες να φυσήξουν για να αρμενίσουν τα καράβια προς την Κωνσταντινούπολη. Έτσι ισχυρίζεται ο Ευνάπιος (Αιδέσιος). Δηλαδή ο Σώπατρος έκανε μαύρη μαγεία. Εκτός όμως ότι ο Ευνάπιος είναι φανατικός Παγανιστής και γι’ αυτό πρέπει να εξετάζεται προσεκτικά κάθε μαρτυρία του, κανείς άλλος ιστορικός δεν αναφέρει το γεγονός αυτό. Επιπλέον, ακόμη κι άν η μαρτυρία του Ευνάπιου είναι σωστή, ο Σώπατρος δεν κατηγορήθηκε επειδή λάτρευε τους «θεούς», αλλά επειδή έκανε μαύρη μαγεία. Δεν ήταν δηλαδή θύμα θρησκευτικού διωγμού, αλλά θανατώθηκε σύμφωνα με τη νομοθεσία του κράτους. Ο Κωνσταντίνος δεν διέπραξε θρησκευτική δίωξη θανατώνοντάς τον. ’λλωστε οι νόμοι κατά της παράνομης μαύρης μαγείας είχαν θεσπιστεί από Ειδωλολάτρες.

-Για το έτος 346 μ.Χ. γράφεται: «346 Μέγας διωγμός στην Κωνσταντινούπολη κατά των εθνικών. Ο ρήτωρ Λιβάνιος εξορίζεται με την κατηγορία της “γοητείας” (μαγείας)».

Ο Λιβάνιος δεν καταδικάστηκε ως μάγος, αν και οι αντίπαλοί του τον κατηγορούσαν για πολλά πράγματα.

-Για το έτος 353 μ.Χ. γράφεται: «353 Έδικτο του Κωνσταντίου απαγορεύει επί ποινή θανάτου τη λατρεία δια θυσιών και αγαλμάτων».

Δεν υπάρχουν καθόλου στοιχεία ούτε για έναν εκτελεσθέντα εξ αιτίας αυτού του εδίκτου. Παρακάτω, θα δούμε ότι οι νόμοι αυτοί δεν εφαρμόστηκαν, όπως παραδέχονται οι παγανιστές της εποχής και ο Γκίμπον.  

-Για το έτος 357 μ.Χ. γράφεται: «357 Ο Κωνστάντιος θέτει εκτός νόμου επί ποινή θανάτου όλες τις μαντικές μεθόδους, συμπεριλαμβανομένης και της Αστρολογίας». Αυτό πράγματι συνέβη (C. Th. 8,16)˙ ωστόσο το 371 μ.Χ. επετράπη ξανά ελεύθερα.

-Για το έτος 363, μεταξύ άλλων γράφεται: «363 (...) Χριστιανοί εμπρηστές πυρπολούν τον Ναό [του Απόλλωνος στη Δάφνη της Αντιοχείας] μετά την απομάκρυνση των λειψάνων [του μάρτυρα Βαβύλα]».

Αυτό είναι ανακριβές, όπως παραδέχεται κι ο ίδιος ο παγανιστής Αμμιανός Μαρκελλίνος, ο οποίος αναφέρει την αιτία της καταστροφής του ναού (XXII, 13, 3): «Ο φιλόσοφος Ασκληπιάδης, (..) όταν είχε έρθει στο προάστειο της Δάφνης να επισκεφτεί τον Ιουλιανό, τοποθέτησε μπροστά στα πόδια του αγάλματος ένα μικρό ασημένιο άγαλμα της Ουράνιας Θεάς (ή Ουράνιας Αφροδίτης) και, αφού άναψε μερικές κέρινες λαμπάδες, έφυγε από το ναό. Από αυτές τις λαμπάδες, μετά τα μεσάνυχτα, όταν κανείς δεν ήταν παρών για να βοηθήσει, ορισμένες σπίθες που πετάχτηκαν άρχισαν να καίνε την ξύλινη επένδυση, που ήταν πολύ παλιά, και η φωτιά, που τρεφόταν από το ξηρό καύσιμο [το ξύλο], ανήλθε και έκαψε ο,τιδήποτε μπορούσε να φτάσει, σε οποιοδήποτε ύψος και να βρισκόταν αυτό». Ως αποτέλεσμα της ψευδούς κατηγορίας κατά των Χριστιανών, ο Ιουλιανός έκλεισε την μεγαλύτερη εκκλησία της Αντιοχείας (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε., τ. Ζ', σ. 326).

-Για το έτος 364 μ.Χ. γράφεται: «Η Σύνοδος της Λαοδικείας εισηγείται την ποινή του θανάτου για τους αστρολόγους και τους χριστιανούς που εορτάζουν τα Σάββατα».

Αν βέβαια οι Ν/Π διάβαζαν ποτέ τους τους κανόνες της παραπάνω Συνόδου, αντί να αντιγράφουν άκριτα ό,τι διάβασαν, θα διάβαζαν τους κανόνες ΛΣΤ΄ και ΚΘ΄. Εκεί, η Σύνοδος καταδικάζει τις πράξεις αυτές – αστρολογία και εορτασμό Σαββάτου από Χριστιανούς – με ποινή την αποβολή από την Εκκλησία. Όχι με ποινή το θάνατο. Πολύ θα το θέλανε οι  Νεοπαγανιστές, ώστε να βρουν κάτι να δυσφημήσουν τον Χριστιανισμό.

ΚΘ’ Οι Χριστιανοί δε θα ιουδαΐζουν έχοντας αργία τα Σάββατα, αλλά πρέπει να δουλεύουν εκείνη τη μέρα κι όχι να τιμούν την μέρα του Κυρίου. Και μετά, αν μπορούν, να ξεκουράζονται ως Χριστιανοί. Αλλά αν βρεθεί κανείς να ιουδαΐζει, ας είναι αναθεματισμένος από τον Χριστό («Ότι ου δει Χριστιανούς ιουδαΐζειν και εν τω Σαββάτω σχολάζειν, αλλ’ εργάζεσθαι αυτούς και εν τη αυτή ημέρα˙ την δε Κυριακήν προτιμώντας, είγε δύναιντο, σχολάζειν ως Χριστιανοί. ει δε ευρεθείεν Ιουδαϊσταί, έστωσαν ανάθεμα παρά Χριστώ») .

ΛΣΤ’ Όσοι είναι ιερείς ή κληρικοί δεν θα είναι μάγοι ή γητευτές ή αστρολόγοι. Ούτε θα φτιάχνουν αυτά που λέγονται φυλακτά, που είναι αλυσίδες για την ψυχή τους. Όσοι φορούν τέτοια, προστάζουμε να είναι εκτός Εκκλησίας («Ότι ου δει ιερατικούς ή κληρικούς, μάγους ή επαοιδούς είναι, ή μαθηματικούς, ή αστρολόγους, ή ποιείν τα λεγόμενα φυλακτήρια, άτινά εστι δεσμωτήρια των ψυχών αυτών. Τους δε φορούντας, ρίπτεσθαι εκ της εκκλησίας εκελεύσαμεν»).

Δεν περιμέναμε βέβαια από τους Νεοπαγανιστές να ανοίξουν ποτέ τους χριστιανικά επίσημα κείμενα, ώστε να γνωρίζουν για τι μιλάνε.

-Για το έτος 364 μ.Χ. γράφεται: «364 Ο νέος αυτοκράτορας Φλάβιος Ιοβιανός διατάσσει την πυρπόληση της Βιβλιοθήκης της Αντιοχείας».

Η πηγή που χρησιμοποιούν οι Νεοπαγανιστές είναι ένα από τα  θεωρούμενα λίγα σωζώμενα αποσπάσματα από τον Χριστιανό χρονογράφο Ιωάννη της Αντιόχειας – του οποίου όλα τα έργα χάθηκαν – , αυτό που υπάρχει στον Σουίδα, στο άρθρο περί του αυτοκράτορα Ιοβιανού:

«Ο αυτοκράτωρ Αδριανός έχτισε ένα πανέμορφο ναό για τη λατρεία του πατέρα του Τραϊανού, τον οποίο, με διαταγή του αυτοκράτορα Ιουλιανού, ο ευνούχος Θεόφιλος μετέτρεψε σε βιβλιοθήκη. Ο Ιοβιανός, μετά από παρότρυνση της γυναίκας του, έκαψε το ναό μαζί με όλα τα βιβλία που είχε, με τις παλλακίδες του να γελούν και να βάζουν φωτιά».

Τα υπέρ της αλήθειας της ιστορίας αυτής είναι ότι ο Ιωάννης της Αντιόχειας ήταν από την Αντιόχεια – αν και δεν ξέρουμε τίποτε άλλο γι’ αυτόν˙ λέγεται ότι έζησε κάπου μεταξύ του 6^ου και του 10^ου αι. – όπου συνέβη το γεγονός, και ο  Ιοβιανός πράγματι κάθισε μερικούς μήνες στην πόλη αυτή. Ωστόσο, τα επιχειρήματα που μάς κάνουν να μη δεχτούμε  το άρθρο του Σουίδα είναι ισχυρότερα και περισσότερα:

1. Ο Εθνικός ιστοριογράφος Αμμιανός Μαρκελλίνος συνόδευσε τον Ιοβιανό στην Αντιόχεια και ήταν συνέχεια μαζί του κατά το διάστημα της παραμονής του εκεί, αλλά δεν αναφέρει εντελώς τίποτε για πυρπόληση κάποιας βιβλιοθήκης της πόλης. Αν και σε άλλες περιπτώσεις αναφέρεται σε κλείσιμο ναών, παραδόξως δεν αναφέρει τίποτα για το υποτιθέμενο κάψιμο του ναού του Τραϊανού και της εντός αυτού βιβλιοθήκης. «Κανονικά», ως Παγανιστής και κυρίως ως αυτόπτης μάρτυρας, θα έπρεπε κάτι να πει, αν ο Χριστιανός αυτοκράτωρ Ιοβιανός πυρπολούσε ένα παγανιστικό κτίσμα.

2. Αν και ο Ιοβιανός ήταν Χριστιανός, γενικά αναφέρεται από όλους ως ήπιος άνθρωπος που έδειξε ανοχή στους Εθνικούς. Ο ρήτορας Θεμίστιος – παγανιστής – έγραφε ότι ο Ιοβιανός επέμενε στην ανοχή προς τους Εθνικούς. Ο Ιοβιανός εξέδωσε και έδικτο περί ανεξιθρησκείας (C. Th. VII, 4,9 =C. J. XII, 37, 2)

3. Ο μεγάλος Εθνικός ρήτορας Λιβάνιος, που επίσης καταγώταν από την Αντιόχεια και ζούσε σε αυτήν τον καιρό εκείνο, και από τον οποίο διαθέτουμε πάμπολες ομιλίες και τουλάχιστον 1500 επιστολές, δεν αναφέρει πουθενά την υποτιθέμενη καταταστροφή της βιβλιοθήκης, αν και κανείς θα περίμενε να την αναφέρει, εάν αυτή πράγματι κάηκε, διότι ο Λιβάνιος ήταν έντονα αντιχριστιανός και συνεχώς διαμαρτυρόταν για τις Χριστιανικές βιαιότητες. Αν ο Ιοβιανός είχε κάψει μια τόσο μεγάλη βιβλιοθήκη στην ίδια του την πόλη, είναι σίγουρο ότι ο Λιβάνιος δεν θα σιωπούσε, αλλά θα το ανέφερε σε κάποιο σύγγραμμά του.

4. Δεν υπάρχει απολύτως καμμία άλλη αναφορά συγγραφέων ότι υπήρχε ναός του Τραϊανού στην Αντιόχεια χτισμένος από τον Αδριανό. Ο Αδριανός έζησε μεταξύ 76 και 138 μ.Χ. Κανείς ιστορικός από τον 2^ο αι. μέχρι (τουλάχιστον) τον 6^ο, δηλαδή κανείς ιστορικός μέσα σε διάστημα τουλάχιστον 400 ετών δεν έγραψε τίποτα για την ύπαρξη του ναού που έχτισε ο Αδριανός. Πολύ λογικό να υποθέσουμε, λοιπόν, ότι τέτοιος ναός δεν χτίστηκε ποτέ.

5. Ο Ιωάννης έγραψε μερικές εκατοντάδες χρόνια έπειτα από το υποτιθέμενο κάψιμο της υποτιθέμενης βιβλιοθήκης, αλλά κανείς άλλος συγγραφέας δεν αναφέρει τέτοια πυρπόληση. Η σιωπή μάλλον υποδηλώνει ότι ποτέ δεν πυρπολήθηκε καμμία ανύπαρκτη βιβλιοθήκη-ναός στην Αντιόχεια, δεδομένου ότι οι Χριστιανοί ιστοριογράφοι που ήταν σύγχρονοι άλλων χριστιανικών βιαιοτήτων (π.χ. καταστροφή Σαράπειου) δεν αποσιωπούσαν τα γεγονότα, αλλά τα ανέφεραν. Στην περίπτωση όμως που εξετάζουμε, ούτε Χριστιανοί ούτε Εθνικοί σύγχρονοι του Ιοβιανού γράφουν τίποτε.

6. Η περιγραφή του γεγονότος, με την γυναίκα του Ιοβιανού να τον παροτρύνει να κάψει τη βιβλιοθήκη ή ότι οι παλλακίδες του γελούσαν κι έκαιγαν το ναό, μάλλον αποτελεί καθαρή λογοτεχνική φαντασία. Ίσως να αποτελεί επανάληψη του μοτίβου της ιστορίας του Αλεξάνδρου που έκαψε τα ανάκτορα της Περσέπολης έπειτα από παρότρυνση και συμμετοχή των παλλακίδων του.

Έτσι, μάλλον η πυρπόληση της βιβλιοθήκης της Αντιόχειας αποτελεί μια συνηθισμένη για εκείνα τα χρόνια προσπάθεια «εγκωμιασμού» ενός αυτοκράτορα  «που αγωνίστηκε κατά του Παγανισμού» κι όχι ιστορική αλήθεια. Όπως και να ‘χει, στην Αντιόχεια τη στιγμή του υποτιθέμενου «εμπρησμού», εκτός από τον Λιβάνιο ήταν κι ο Αμμιανός Μαρκελλίνος. Έχουμε τρία στοιχεία, βάσει των οποίων μπορούμε να είμαστε σίγουροι, πως αν είχε γίνει ο εμπρησμός κάποιας βιβλιοθήκης στην Αντιόχεια από τον Ιοβιανό, ο Αμμιανός και ο Λιβάνιος θα το ανέφεραν στα έργα τους: 1) Και οι δύο ήταν Αντιοχείς, δηλαδή αγαπούσαν την πολή τους και θα κατέγραφαν μια ενέργεια εναντίον της. 2) Και οι δύο ήταν παρόντες στην Αντιόχεια, οπότε δεν μπορεί να «μην είδαν τίποτε», εαν συνέβη κάτι. 3) Και οι δύο ήταν Εθνικοί, δηλαδή ο εμπρησμός θα τους έδινε αφορμή να κατηγορήσουν τους Χριστιανούς εχθρούς τους. Αφού δύο μεγάλοι Εθνικοί που ήταν στην Αντιόχεια την εποχή του υποτιθέμενου εμπρησμού, κατάγονταν και οι δύο από την Αντιόχεια, αλλά δεν αναφέρουν τίποτε, το πιθανότερο είναι ότι η ιστορία αυτή είναι παραμύθι.

-Για  το 364 μ.Χ. γράφεται «στις 11 Σεμπτεμβρίου του 364 θα εκδοθεί, από τον Ιοβιανό, νέο και αυστηρότερο έδικτο, με το οποίο απαγορεύεται η Εθνική Λατρεία επί ποινή θανάτου» (Βλάση Ρασσιά, Υπέρ Της Των Ελλήνων Νόσου, β' έκδοση, εκδ. Ανοιχτή πόλη,  σ. 22). Ο Ιοβιανός βασίλευσε από τις 27 Ιουνίου ώς τις 16 Φεβρουαρίου 364, ημέρα κατά την οποία πέθανε. Αδύνατον να νομοθέτησε ο,τιδήποτε στις 11 Σεπτεμβρίου του 364.

-Για το έτος 380 μ.Χ. γράφεται «380 Στις 27 Φεβρουαρίου, ο αυτοκράτωρ Φλάβιος Θεοδόσιος απαγορεύει όλες τις θρησκείες πλην της χριστιανικής. Όλοι οι μη χριστιανοί χαρακτηρίζονται στο εξής “σιχαμεροί, αιρετικοί, μωροί και τυφλοί”.(...) Ο αυτοκράτωρ Θεοδόσιος αποκαλεί σε διάταγμά του “παράφρονες” όλους όσους διαφωνούν με το χριστιανικό δόγμα της Αγίας Τριάδος».

Στο διάταγμα αυτό (Θεοδοσιανός Κώδικας XVI.1.2) ο Θεοδόσιος δεν «απαγορεύει όλες της θρησκείες πλην της χριστιανικής»˙ απλώς απαγορεύει σε όσους δεν ήταν Ορθόδοξοι να φέρουν τον τίτλο «Χριστιανοί Καθολικοί» και να αποκαλούν τους ναούς τους «εκκλησίες». Γι’ αυτούς διατάζει να αποκαλούνται «αιρετικοί». Ασφαλώς δεν θα αποκαλούσε ο Θεοδόσιος τους Εθνικούς «αιρετικούς». Επιπλέον, δεν γίνεται καμμία ρητή ή έμμεση αναφορά σε Εθνικούς στο διάταγμα αυτό. Ήταν ένα διάταγμα κατά αιρετικών. Όσο για το χαρακτηρισμό «παράφρονες», αυτός αφορά τους αιρετικούς˙ αλλά ακόμη κι αν αφορά τους Εθνικούς, δε διαφέρει από τους χαρακτηρισμούς που οι Εθνικοί των πρώτων αιώνων (π.χ. Τάκιτος) έδιναν στους Χριστιανούς.

-Για τα έτη 385-388 μ.Χ. γράφεται: «Στα στρατόπεδα θανάτου της Σκυθοπόλεως μαρτυρούν μυριάδες αθώοι άνθρωποι», και παρατίθεται αμέσως μετά ένα απόσπασμα από το “Rerum gestarum libri” («τα χρονικά των γεγονότων») του Αμμιανού Μαρκελλίνου (γεν. 330 μ.Χ.- απ.395 μ.Χ.).

Όμως το έργο αυτό που ο Αμμιανός Μαρκελλίνος συνέγραψε (και που είναι το μοναδικό του ιστορικό έργο) καλύπτει μόνο την περίοδο μεταξύ 353-378 μ.Χ. (Πηγή: Brittannica Deluxe 2002 ). Πώς γίνεται λοιπόν να παρατίθενται κείμενα που μιλούν για γεγονότα του 353-378 μ.Χ., για να σχολιαστούν γεγονότα του 385-388 μ.Χ.; Απλούστατα, για να δημιουργηθούν ψευδείς εντυπώσεις. Και πού το γνωρίζουμε ότι στα «στρατόπεδα θανάτου» της Σκυθόπολης μαρτυρούσαν Εθνικοί; Είναι γνωστό (βλέπε παρακάτω) ότι η Σκυθούπολη ήταν – επί Κωνσταντίου Β’ – τόπος εξορίας Χριστιανών Ορθόδοξων (π.χ. Αγιου Ευσέβιου).

-Για το έτος 388 μ.Χ. γράφεται: «(...) Μετά την αθώωσή του (ο Λιβάνιος) στέλνει στον Θεοδόσιο την έκκληση “Υπερ των Ιερών”».

«Ο λόγος υπέρ των ιερών γράφτηκε το 386 κι όχι το 388» (P. Petit, “Sur la date du “pro Templs” de Libanius”, στο Byzantion XXI (1951), fasc., 285-310).

-Για το έτος 389 μ.Χ. γράφεται: «Κηρύσσεται εκτός νόμου κάθε μη χριστιανική μέθοδος χρονολογήσεως». 

Η πρώτη χριστιανική μέθοδος χρονολόγησης επινοήθηκε δύο αιώνες μετά το 389 μ.Χ., τον 6^ο αι. μ.Χ. από τον μοναχό Διονύσιο τον Μικρό. Μέχρι τότε η χρονολόγηση ξεκινούσε είτε «από κτίσεως Ρώμης» (754 π.Χ.) είτε από την πρώτη Ολυμπιάδα (776 π.Χ.). Λίγο δύσκολο λοιπόν, ελλείψει «μεθόδου χριστιανικής χρονολόγησης» να κηρυχθεί εκτός νόμου κάθε μη χριστιανική μέθοδος χρονολόγησης. Το 537 μ.Χ. ο Ιουστινιανός διέταξε ότι η χρονολόγηση θα γίνεται με βάση τα χρόνια της βασιλείας ενός αυτοκράτορα (π.χ. στο 40^ό  έτος της βασιλείας του Ιουστινιανού).

Μερικοί νεοπαγανιστές χλευάζουν την χριστιανική αντίληψη πως είναι δυνατόν να υπάρχει αρνητικό έτος (π.χ. 200 ΠΡΟ Χριστού) και πως η ιστορία χωρίζεται σε «προ» και «μετά» ενός γεγονότος. Αναρωτιώμαστε τι κάνουν τότε αυτοί, που χρησιμοποιούν την πρώτη Ολυμπιάδα (776 π.Χ.) ως απαρχή της χρονολόγησής τους, όταν αναφέρονται λ.χ. στο 1276 π.Χ. Μήπως λένε 500 ΠΡΟ πρώτης Ολυμπιάδας; Εν πάσει περιπτώσει, σε όλες τις περιόδους της ιστορίας, ήταν το κράτος που κρατούσε για τον εαυτό του το δικαίωμα να επιβάλλει όποιο ημερολόγιο και χρονολογικό σύστημα ήθελε. Όπως, επί ειδωλολατρίας οι παγανιστές αυτοκράτορες επέβαλαν το ημερολόγιό τους, έτσι κι επί χριστιανισμού οι χριστιανοί Αυτοκράτορες επέβαλαν το χριστιανικό σύστημα χρονολόγησης. Θα ήταν παράλογο οι μουσουλμάνοι μετανάστες στην Ευρώπη ή οι Χριστιανοί στις μουσουλμανικές χώρες να ζητούν να αλλάξει το επίσημο χρονολογικό σύστημα. Το αντίστοιχο ισχύει και για εκείνη την εποχή.

Φυσικά, πρέπει να τονίσουμε ότι η μέθοδος χρονολόγησης που εφηύραν οι Νεοπαγανιστές (π.χ. γράφουν "9^η μεσούντος μηνός Σκιροφοριώνος του έτους 2780 από πρώτης Ολυμπιάδας") μόνο «αρχαιοελληνική» δεν είναι, για δύο λόγους. Πρώτον διότι οι μήνες δεν είχαν όλοι την ίδια ονομασία σε όλα τα αρχαία ημερολόγια (κάθε πόλη είχε τις δικές της ονομασίες). Δεύτερον και σπουδαιότερο διότι ουδέποτε στην Αρχαία Ελλάδα έλεγε κάποιος "φέτος είναι το έτος 500 από πρώτης Ολυμπιάδος" ή "το έτος 937 από πρώτης Ολυμπιάδας" ή άλλες παρόμοιες, απείρου κάλλους χρονολογήσεις που μόνο το ΥΣΕΕ και οι λοιποί Νεοπαγανιστές ξέρουν να κάνουν. Κάθε πόλη είχε τον δικό της τρόπο χρονολόγησης. Χρονολογούσαν τα γεγονότα στα επίσημα έγγραφά τους, και όχι μόνο σε αυτά (π.χ. οι ιστορικοί), με βάση τον επώνυμο άρχοντα της πόλης τους (φυσικά κάθε πόλη είχε τον δικό της επώνυμο άρχοντα). Για παράδειγμα στην Αθήνα έλεγαν «στο τρίτο έτος που ήταν επώνυμος άρχοντας ο τάδε συνέβη το δείνα γεγονός». Ο Θουκιδίδης, έχοντας γνώση ότι δεν υπήρχε κοινό σύστημα χρονολόγησης στην Αρχαία Ελλάδα, γράφει χαρακτηριστικά (2, 2): «Τῷ δὲ πέμπτῶ καὶ δεκάτῶ ἔτει, ἐπὶ Χρυςίδος ἐν Ἄργει τότε πεντήκοντα δυοῖν δέοντα ἔτη ἱερωμένης καὶ Αἰνηςίου ἐφόρου ἐν Σπάρτῆ καὶ Πυθοδώρου ἔτι τέσσερας μῆνας ἄρχοντος Ἀθηναίοις». Δηλαδή στο ’ργος μέτραγαν τα χρόνια από τον πρώτο χρόνο που ανέλαβε τα καθήκοντά του ένας ιερέας, στη Σπάρτη από τον πρώτο χρόνο που εκλέχτηκε έφορος κάποιος, στην Αθήνα από τον πρώτο χρόνο που κάποιος ήταν άρχοντα. Καμμία σχέση με «έτος 2780 από πρώτης Ολυμπιάδας». Το πολύ-πολύ οι Αρχαίοι να έλεγαν π.χ. «το 3^ο έτος της 154^ης Ολυμπιάδας». Σήμερα κανείς θα έλεγε «το 1^ο έτος της 696^ης Ολυμπιάδας» (τι νόημα θα είχε αυτό όμως, τη στιγμή που ούτε καν οι μισές απ’ τις 696 δεν έγιναν;). Αλλά όταν μερικοί παριστάνουν τους απευθείας αρχαίους Έλληνες ενώ ταυτόχρονα αντιγράφουν τη χριστιανική μέθοδο χρονολόγησης (αντί για τη γέννηση του Χριστού έχουν την πρώτη Ολυμπιάδα) μόνο να γελάσει κανείς μαζί τους μπορεί. Αντί να έχουν ο καθένας το δικό του σύστημα χρονολόγησης ανά περιοχή, φτιάχνουν ένα ανύπαρκτο ψευδοαρχαιοελληνικό σύστημα.

-Για το έτος 398 μ.Χ. γράφεται: «398 Η Τετάρτη Σύνοδος της Καρθαγένης απαγορεύει ακόμη και στους επισκόπους την ανάγνωση των βιβλίων των εθνικών(...)».

Η σύνοδος της Καρχηδώνας με τον 24^ο κανόνα της απαγορεύει να διαβάζεται εντός των εκκλησιών ως Γραφή – προφανώς κατά την ώρα της Θ. Λειτουργίας – ο,τιδήποτε εκτός από τον εγκεκριμένο Κανόνα των βιβλίων που αποτελούν την Αγία Γραφή (Παλαιά και Καινή Διαθήκη). Δεν απαγόρευσε σε κανέναν Χριστιανό, επίσκοπο ή μη, την ανάγνωση Εθνικών βιβλίων εκτός της ώρας της θείας λειτουργίας.

Κανόνας ΚΔ’ (ΛΒ’)

«Ότι τίποτε άλλο δε θα διαβάζεται στην εκκλησία εκτός από την Γραφή.

Τίποτε εκτός από τον Κανόνα της Γραφής δε θα διαβάζεται εντός της εκκλησίας υπό το όνομα «αγία Γραφή».

Τα κανονικά βιβλία είναι τα εξης: [ακολουθεί η απαρίθμηση όλων των βιβλίων της Π.Δ. και Κ.Δ.]

Να σταλεί αυτό στον αδελφό μας και επίσκοπο, Βονιφάτιο, και στους άλλους επισκόπους, ώστε να επιβεβαιώσουν το κανόνα, γιατί αυτά είναι που ελάβαμε από τους πατέρες μας, για να διαβάζονται εντός της εκκλησίας» («Ομοίως ήρεσεν, ίνα εκτός των κανονικων Γραφών, μηδέν εν τη εκκλησία αναγινώσκηται επ’ ονόματι θείων Γραφών. Εισί δε αι κανονικαί Γραφαί αύται: (....) Τούτω δε τω αδελφώ και συλλειτουργώ ημών Βονιφατίω και τοις άλλοις των αυτών μερών επισκόποις προς βεβαίωσιν του προκειμένου κανόνος γνωρισθή, επειδή παρά των Πατέρων εν τη εκκλησία ταύτα αναγνωστέα παρελάβαμεν»).

-Για το έτος 401 γράφεται: «Τον ίδιο χρόνο, η ΙΕ Σύνοδος της Καρχηδόνος, εκδίδει κανόνα της με τον οποίον ορίζεται αφορισμός ακόμη και μετά θάνατον, όλων όσων απλώς δημιουργούν συγγένειες με Εθνικούς, αλλά και όσων δεν αποκληρώνουν τους ήδη συγγενείς αυτών που παραμένουν Εθνικοί. Η εξόντωση γίνεται πλέον τόσο απροκάλυπτη όσο και συστηματική» (Βλάσση Ρασσιά, Υπέρ της των Ελλήνων νόσου, εκδ. Ανοιχτή Πόλη, β’ έκδοση, σ. 54).

Κανένας κανόνας της ΙΕ’ ή άλλης Συνόδου της Καρχηδόνας δεν προστάζει αυτά ακριβώς που ο κ. Ρασσιάς ισχυρίζεται.

Ο κανόνας ΚΑ’ (ΚΘ’) προστάζει: «μας φάνηκε καλό ότι οι γιοί των κληρικών δεν θα παντρεύονται με εθνικούς κι αιρετικούς» («Ομοίως ήρεσεν, ώστε τέκνα των κληρικών, εθνικοίς, ή αιρετικοίς, γαμικώς μη συνάπτεσθαι»). Αντίθετα απ’ όσα λέει ο κ. Ρασσιάς, ο κανόνας δεν αφορά όλους τους Χριστιανούς, αλλά μόνο τους γιους κληρικών. Ούτε γίνεται λόγος για αφορισμό μετά θάνατον ή για αφορισμό εν ζωή.

Ο κανόνας ΚΒ’ (ΚΕ’) προστάζει: «Και προς αυτούς που δεν είναι Καθολικοί [= Ορθόδοξοι] Χριστιανοί, ακόμη κι αν είναι εξ αίματος συγγενείς τους, ούτε οι επίσκοποι ούτε οι κληρικοί θα δώσουν τίποτε μέσω δωρεάς από τα υπάρχοντά τους» («Μηδέ δια δωρεάς των οικείων πραγμάτων, ως είρηται, τους επισκόπους, ή κληρικούς, τούτοις συνεισάγειν»).

Αντίθετα με τις φαντασιοπληξίες του ενός και του άλλου, ο κανόνας αφορά μόνο τους επισκόπους και εν γένει τον κλήρο και όχι όλους τους Χριστιανούς. Δεν αφορά «όλους όσους», όσο κι αν το περιγράφει έτσι ο κ. Ρασσιάς. «Έχει διαφορά;» Ναι, έχει. Γιατί αφορά την ιεραρχία κι όχι όλους τους Χριστιανούς˙ κι έγινε ώστε να μην παρεισφρύσουν σε οικογένειες κληρικών ειδωλολατρικές συνήθειες μέσω γάμων των μελών τους, αλλά και για να μην μεταφερθεί η εκκλησιαστική περιουσία  σε μη Χριστιανούς. Δεν αναφέρεται όμως στις υπόλοιπες και πολύ περισσότερες περιπτώσεις κληρορονομιάς λαϊκών, δηλαδή μη ιερέων Χριστιανών, διότι θα δημιουργούνταν ολοφάνερα προβλήματα. Περιττό να προσθέσουμε ότι ο «μετά θάνατον αφορισμός» απουσιάζει και σ’αυτόν τον κανόνα. Ο κανόνας δεν κάνει καν λόγο περί αφορισμού. Δεν είναι η «εξόντωση που γίνεται πλέον τόσο απροκάλυπτη», βεβαίως, αλλά η διαστρέβλωση των εκκλησιαστικών κειμένων από «ερευνητές», προκειμένου να τεκμηριωθούν γελοίες κατηγορίες.

-Για το έτος 405 μ.Χ. γράφεται: «405 Ο Ιωάννης ο λεγόμενος “Χρυσόστομος”, στέλνει ορδές ροπαλοφόρων μοναχών να σαρώσουν τα “είδωλα” (Ναούς, αγάλματα και βωμούς) όλης της Παλαιστίνης.» και επίσης για το έτος 406 μ.Χ. : «406 Ο Ιωάννης “Χρυσόστομος” συγκεντρώνει χρήματα από θεομανείς προσήλυτες για τις εργασίες διαλύσεως των εθνικών Ναών. Το ίδιο έτος διατάσσει την εκθεμελίωση και πυρπόληση του θαυμαστού Ναού της Εφεσίας Αρτέμιδος».

Η πηγή γι’ αυτό είναι βέβαια χριστιανική (Θεοδώρητος Κύρου), όμως στην αγωνιώδη τους προσπάθεια οι συγγραφείς εκείνου του καιρού, να αποδείξουν πόση προσπάθεια κατέβαλαν κατά του παγανισμού οι χριστιανοί ήρωες των ιστοριών τους διαπράττουν ιστορικά λάθη: ΜΑΛΛΟΝ δύσκολο να στέλνει ορδές μοναχών ο Χρυσόστομος εκείνη την εποχή, μια που τότε ήταν εξόριστος από τον αυτοκράτορα βαδίζοντας προς τον τόπο εξορίας του, και δεν μπορούσε να σαρώσει τίποτε. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος εξορίστηκε στις 5 Ιουνίου 404 μ.Χ. με έδικτο του Αρκάδιου στην Κουκουσό, στο όρος Ταύρος, στα ΝΑ παράλια της Μ. Ασίας. Μετά το θάνατο της Ευδοξίας, εξορίστηκε ξανά στις νοτιοανατολικές ακτές του Πόντου, αλλά πέθανε στην πορεία, στις 14/9/407. Πώς γίνεται να «διατάζει» και να επιτυγχάνει ένας εξόριστος αρχιερέας την καταστροφή τόσων πολλών και μεγάλων ναών, όταν μάλιστα υπήρχαν διαταγές του Αρκάδιου που απαγόρευαν την καταστροφή των αρχαίων ναών, αυτό είναι μυστήριο. Εξάλλου, είναι μόνο ο Θεοδώρητος Κύρου που ισχυρίζεται αυτό το πράγμα. Κανείς άλλος σύγχρονος του Ιωάννη Χρυσοστόμου. Το παράδοξο είναι ότι ενώ οι Νεοπαγανιστές θεωρούν τον Θεοδώρητο αξιόπιστο όταν περιγράφει χριστιανικούς βανδαλισμούς, αρνούνται την αξιοπιστία του, όταν περιγράφει λ.χ. τις βιαιότητες του Ιουλιανού. Πρέπει λοιπόν να τους τεθεί το ερώτημα, πώς γίνεται να θεωρούν ότι όντως ο Χρυσόστομος διέταξε την καταστροφή του ναού της ’ρτεμης, τη στιγμή που μόνο ο Θεοδώρητος Κύρου το αναφέρει, ενώ δεν παραδέχονται ως πραγματικές τις βιαιότητες που, σύμφωνα με τον Θ.Κ., διέπραξε ο Ιουλιανός, παρόλο που τις μαρτυρούν και όλοι οι άλλοι χριστιανοί ιστοριογράφοι; Δέχονται ως πραγματικότητα κάτι που μόνο ένας ιστοριογράφος παραθέτει, αλλά απορρίπτουν ως «συκοφαντία» όσα όλοι – κι όχι μόνο ο συγκεκριμένος ιστοριογράφος – αναφέρουν; Το πιθανότερο είναι ότι συνέβησαν εκείνα τα γεγονότα, για τα οποία υπάρχουν πολλές μαρτυρίες κι όχι μόνο μία: ότι, δηλαδή, ο Ιουλιανός διέπραξε βιαιότητες, αλλά ο Χρυσόστομος δεν κατέστρεψε κανέναν ναό στην Έφεσο. Αλλά ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, πουθενά στις επιστολές του – εν εξορία – προς διάφορους ιεροκήρυκες που θα πήγαιναν ή βρίσκονταν ήδη στην Φοινίκη, για να διαδώσουν το Χριστιανισμό, δεν προτρέπει κανέναν μοναχό ή ιεροκήρυκα να γκρεμίσει ναούς:

Στην επιστολή  του υπ’ αριθμό 221 (Κωνσταντίω πρεσβυτέρωι), ο ’γιος Ιωάννης Χρυσόστομος γράφει μεταξύ άλλων: «(...)το χρεός σου ν’ αγωνιστής για την κατάλυση της ειδωλολατρίας, την ίδρυση εκκλησιών και την οικοδόμηση ναών (...)».

Στην επιστολή του υπ’ αριθμό 123 (Προς τους εν Φοινίκη πρεσβυτέρους και μονάζοντας, τους κατηχούντας τους Έλληνας), ο ’γιος γράφει μεταξύ άλλων: «(...) παρήγγειλα να σάς στέλνουν, όπως και πρώτα, ώστε να έχετε άφθονα τα μέσα, είτε σε ρούχα είτε σε παπούτσια είτε σε τρόφιμα για τους φτωχούς αδελφούς εκεί (...)».

Στην επιστολή υπ’ αριθμό 126 (Προς Ρουφίνο) γράφει μεταξύ άλλων στον ετοιμαζόμενο να πάει στην Φοινίκη Ρουφίνο: «Έμαθα πως ξανάρχισε στη Φοινίκη ο διωγμός των ειδωλολατρών με μεγαλύτερο πάθος και πως μερικοί από τους μοναχούς βασανίστηκαν και μερικοί πέθαναν από τα βασανιστήρια (...) θα κατατροπώσεις τους αντιπάλους με τη θερμή σου προσευχή, την επιείκια, την σταθερότητα καιέτσι θα σταματήσεις τη μανία τους (...)».

Όπως βλέπουμε, ο ’γιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος πουθενά δεν έχει ιδιαίτερη έγνοια να καταστρέψει τους ναούς˙ τον ενδιαφέρει το κήρυγμα, με ειρηνικά μέσα. Και ό,τι υπόσχεται να δώσει ως βοήθεια στους μοναχούς είναι ρούχα, παπούτσια και τρόφιμα, αλλά όχι «χρήματα για να γκρεμίσουν τους εθνικούς ναούς», όπως λένε οι Νεοπαγανιστές. Όσο για το τι γινόταν στον ναό της ’ρτεμης στην Έφεσσο, αυτό το λέμε στο κεφάλαιο περί πολυθεϊστικού αυτοευνουχισμού.

-Για το έτος 408 μ.Χ. γράφεται μεταξύ άλλων «Στην πόλη Καλάμα της σημερινής Αλγερίας, η σκληρότητα των διωγμών προκαλεί μεγάλη εξέγερση του πληθυσμού με πυρπολήσεις εκκλησιών η οποία όμως πνίγεται στο αίμα υπό την εποπτεία του “Αγίου” Αυγουστίνου».

Ακόμη ένα ψέμμα των Νεοπαγανιστών που προσπαθούν να σπιλώσουν όσους περισσότερους Χριστιανούς μπορούν. Δεν υπάρχει καμμία πηγή γι’ αυτό. Αντιθέτως, υπάρχει η αλληλογραφία μεταξύ του Αυγουστίνου και κάποιου Νεστόριου, πιθανότατα Εθνικού (πολλές φορές ο Αυγουστίνος γράφοντάς του, ονόμαζε τους εθνικούς φιλόσοφους, ιδιαίτερα τους Στωικούς «δικούς του») και σίγουρα καταγώμενου από την Καλάμα. Ο Νεστόριος τον παρακάλεσε να μην τιμωρηθούν αυστηρά οι ένοχοι. Στις απαντήσεις του Αυγουστίνου διαβάζουμε μεταξύ άλλων τα εξής:

(α’ επιστολή, [91], 408 μ.Χ.)

«(...) ’κου μια σύντομη περιγραφή των γεγονότων (..). Καταφρονώντας τους πρόσφατους νόμους μερικές ασεβείς τελετές έγιναν σε μια παγανιστική ιερή ημέρα, τις καλένδες του Ιουνίου, χωρίς κανείς να επιχειρή να τους εμποδίσει, και με αυθάδεια το πλήθος πέρασε μπροστά από την εκκλησία που βρίσκεται εκεί και άρχισε να χορεύει μπροστά της. Όταν ο κλήρος προσπάθησε να σταματήσει αυτή την προσβολή, οι εθνικοί επιτέθηκαν στην εκκλησία με πέτρες. Οκτώ μέρες μετά, όταν ο επίσκοπος επέστησε την προσοχή των αρχών στους υφιστάμενους γι’ αυτό το θέμανόμους, και αυτές ετοιμάζονταν να τους εφαρμόσουν, η εκκλησία δέχθηκε ξανά επίθεση με πέτρες. Όταν την επόμενη οι δικοί μας θέλησαν να κάνουν παράπονα σε ανοιχτό δικαστήριο, τα δικαιώματά τους ως πολιτών δεν εδόθηκαν. (...) Ωστόσο, για τρίτη φορά οι εθνικοί έκαναν επίθεση με πέτρες, και στο τέλος προσπάθησαν να καταστρέψουν το κτήριο και να σκοτώσουν τους ανθρώπους εντός αυτού με φωτιά. Ένας υπηρέτης του Θεού σκοτώθηκε και οι υπόλοιποι κρύφτηκαν όπως μπορούσαν.(...) Καμμία προσπάθεια αντίστασης ή διάσωσης δεν έγινε από αυτούς των οποίων η εξουσία μπορούσε να επηρεάσει τον όχλο. (....) Δεν επιδιώκουμε να ικανοποιήσουμε το θυμό μας με εκδικητική ανταπόδωση για το παρελθόν.(...) Όταν πήγα πρόσφατα στην Καλάμα, με τέτοια λύπη, για να παρηγορήσω τους κατηφείς ή να καταπραΰνω τους αγανακτισμένους μεταξύ των ανθρώπων μας, χρησιμοποίησα όλη την επιρροή μου στους Χριστιανούς, για να τους πείσω να κάνουν ό,τι έκρινα πως ήταν το καθήκον τους εκείνη την ώρα. Τότε, με δική τους αίτηση, επέτρεψα να έρθουν σε ακρόαση και οι Παγανιστές, η αιτία όλης αυτής της συμφοράς, ώστε να τους νουθετήσω τι να κάνουν αν είναι έξυπνοι, όχι μόνο για τον τερματισμό της τωρινής φασαρίας, αλλά και για την αιώνια σωτηρία τους».

(β’ επιστολή, [104], 409 μ.Χ.)

«(...) αποφασίζοντας, ωστόσο, να μην γίνει εξέταση για να βρεθούν οι υποκινητές, επειδή αυτοί δε θα μπορούσαν να βρεθούν, χωρίς καταφυγή σε χρήση βασανιστηρίων, την οποία με φρίκη αποφεύγουμε, καθ’ ότι αυτά είναι εντελώς αντίθετα με τους σκοπούς μας».

Ούτε ο Αυγουστίνος ήταν παρών στα γεγονότα, αφού ήρθε μετά από αυτά στην Καλάμα, ούτε διέταξε να φονευτεί κανείς Ειδωλολάτρης ούτε εκτελέστηκε κανείς.

-Για το έτος 416 μ.Χ. μεταξύ άλλων γράφεται «416 Ο μοναχός Υπάτιος, επονομαζόμενος “Η Σπάθα του Θεού”, περιοδεύει την Βιθυνία και εντοπίζει “κρυφούς” λάτρεις των αρχαίων Θεών, τους οποίους εξοντώνει μαζί με τις οικογένειές τους δίχως μεσολάβηση δίκης».

Η μόνη γνωστή πηγή για τον Υπάτιο είναι η βιογραφία του, γραμμένη από τον Καλλίνικο, τον υποτακτικό του. Σε αυτήν, βέβαια, δεν αναφέρεται πουθενά ο Υπάτιος ως «σπάθα του Θεού». Ο Υπάτιος ήταν πρεσβύτερος και ηγούμενος σε μοναστήρι της Βιθυνίας. Όλες οι κατηγορίες εναντίον του είναι ψευδείς. Το μόνο αληθές γεγονός – τουλάχιστον σύμφωνα με τη βιογραφία του – είναι ότι, όταν ο Λεόντιος, ο έπαρχος της Κωνσταντινούπολης (αυτός που αργότερα έκτισε το ναό του ’ϊ Δημήτρη στη Θεσσαλονίκη και εικονίζεται στις τοιχογραφίες του), θέλησε να αναβιώσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Χαλκηδώνα (απέναντι από την Κωνσταντινούπολη), ο Υπάτιος, βλέποντας ότι κανείς δεν αντιδρούσε, διακήρυξε ότι επικεφαλής των μοναχών του θα εμπόδιζε με τη βία την επανεμφάνιση της ειδωλολατρίας, ακόμη κι αν αυτό τού στοίχιζε τη ζωή του. Ο Λεόντιος μαθαίνοντας αυτά παραιτήθηκε από το εγχείρημά του και επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη.

-Για τα έτη 440-450 μ.Χ., γράφεται: «Καταστροφή όλων των μνημείων, βωμών και Ναών που έστεκαν ακόμη στην Αθήνα, την Ολυμπία και τις άλλες ελληνικές πόλεις». Ώστε όλων˙ έτσι; Και του Παρθενώνα; Και του Θησείου;

- για το έτος 450 μ.Χ. γράφεται «450 (...)Το ίδιο έτος προστίθενται στην λεγομένη «Αγία Γραφή» τα περί αναστάσεως του ραβί Τζεσουά (Μάρκος 16, 9-20)». 

 Οι μόνοι αρχαίοι κώδικες που παραλείπουν το απόσπασμα είναι ο Σιναϊτικός (4^ος αιώνας) και ο Βατικανός (4^ος αιώνας). Όμως αυτό εμφανίζεται στον Κώδικα Freer (W) του 4^ου ή 5^ου αιώνα, τον Αλεξανδρινό Κώδικα (Α) του 5^ου αιώνα, τον Κώδικα Ephraemi (C) του 5^ου αιώνα, τον Κώδικα Bezae Cantabrigiensis (D) του 5^ου αιώνα και σε όλους σχεδόν τους άλλους.

Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι έχουμε πλήθος από μαρτυρίες του 2^ου και του 3^ου αιώνα για την ύπαρξη αυτού του αποσπάσματος. O άγιος Ειρηναίος (2^ος αιώνας μ.Χ.) παραθέτει με ακρίβεια το εδάφιο Κατά Μάρκον 16, 19 (Κατά Αιρέσεων Γ’ 10, 5). Ο Τατιανός (2^ος αιώνας μ.Χ.) παραθέτει τμήματα από το Κατά Μάρκον 16, 9-20 στο Διατεσσάρων (απόσπασμα 55). Ο Τερτυλλιανός (αρχές 3^ου αιώνα μ.Χ.) αναφέρεται στο εδάφιο Κατά Μάρκον 16, 19 (Κατά Πραξέα, 2, 1). Στις Αποστολικές Διαταγές (6, 15) βλέπουμε το εδάφιο Κατά Μάρκον 16, 16. 

Φυσικά το ζήτημα αυτό δεν συνιστά καθόλου «διωγμό κατά Εθνικών», όμως οι Νεοπαγανιστές, όντας αποκλειστικά αντιχριστιανοί, το βάζουν στις διώξεις κατά  Εθνικών.

-Για το έτος 500 μ.Χ. γράφεται «..Το “ειδωλολατρικό” θυμίαμα γίνεται (σημ.: το 500 μ.Χ.) για πρώτη φορά δεκτό στις εκκλησίες των χριστιανών», πράγμα που είναι σαφέστατα ψευδές. Το θυμίαμα χρησιμοποιούνταν από τους Χριστιανούς ήδη από τον καιρό της συγγραφής της Αποκάλυψης, όπως αποδεικνύει το χωρίο Αποκάλυψις 8, 4. 

-Για τα έτη 530 και 532 μ.Χ. γράφεται: «Η χριστιανική εσχατολογία προβλέπει, ανεπιτυχώς φυσικά, ότι το συγκεκριμένο έτος θα γίνει η.. συντέλεια του Κόσμου» και «Μία ακόμη χριστιανική εσχατολογία προβλέπει, ανεπιτυχώς φυσικά, ότι το συγκεκριμένο έτος θα γίνει η.. συντέλεια του Κόσμου», αντίστοιχα. 

Βέβαια, αγνοείται μια βασική χριστιανική αλήθεια σχετικά με το τέλος του κόσμου: κανείς δεν ξέρει πότε θα έρθει αυτό: Λουκάς 21, 8: «Πολλοί θα πουν ότι ο καιρός πλησίασε. Μην τους ακολουθήσετε». Αν λοιπόν οι γνώμες ορισμένων πλανεμένων (αιρετικών) μετατρέπονται δια θεουργικής Νεοπαγανιστικής μεθόδου σε «Χριστιανική Εσχατολογία», αυτό δεν αφορά το Χριστιανισμό.

-Στα 540 μ.Χ. σύμφωνα με το κείμενο «τα συγγράμματα της ελληνικής Ιατρικής έχουν χαθεί ήδη για πάντα στη φωτιά των χριστιανών». 

Αν πράγματι συνέβη αυτό, τότε πώς έχουμε ιατρικά συγγράματα όπως:

τα Ιατρικά Εκκαίδεκα, του Αέτιου εκ της Αμίδας (μέσα 6^ου αι.), 16 τόμων, εκ των οποίων ο 7^ος αφορά την οφθαλμολογία (φάρμακα και επεμβάσεις),

η Θεραπευτική του Αλέξανδρου από τις Τράλλεις, 11 βιβλίων γύρω στα 600 μ.Χ., 

το Υπόμνημα του Αιγινίτη του Παύλου στα 640 μ.Χ. με αναφορές στη χειρουργική και τα εργαλεία της, με λεπτομέρειες για 120 εγχειρήσιες από τη μαστεκτομή ώς την αφαίρεση ουρολίθων,

η Σύνοψις της Ιατρικής, των Νικήτα και Λέοντα στις αρχές του 9^ου αι., που αναφέρεται σε χειρουργικά θέματα,

το Περί παντών των νοσημάτων από κεφαλής έως πόδων του Θεοφάνη Νοννου ή Χρυσοβαλάντη τον 10^ο αι.,

το Περί ούρων και το Θεραπευτική μέθοδος, του Ιωάννη Ζαχαρία, που ήταν μεγάλη ιατρική εγκυκλοπαίδεια του 14^ου αι.,

το Περί σφυγμών και ούρων ενός αγνώστων στοιχείων Αλεξάνδρου που εξεδόθη πολλές φορές στα λατινικά; (Βυζαντινός Δόμος, τ. 4).

Μάλλον αυτά θα ήταν «τα τελευταία ιατρικά συγγράμματα». Αυτό το νεοπαγανιστικό «χάθηκαν για πάντα», πόσο δακρύβρεχτο και μελοδραματικό είναι. Αφού «κάηκαν τα συγγράμματα της ελληνικής Ιατρικής στη φωτιά των χριστιανών», πώς γίνονταν στη χριστιανική Ρωμανία εγχειρήσεις όπως

-ενδοκυστική λιθοτριψία εντός της ουροδόχου κύστης (9^ος αιώνας) επί του άγιου Θεοφάνη (Βίος και Εγκώμιο συμπλεκόμενον του οσίου πατρός ημών Θεοφάνους τού και Ισαακίου, γραμμένη από τον Νικηφόρο Σκευοφύλακα, που προτάσσεται στην έκδοση της Χρονογραφίας του Θεοφάνη (Theophanis Chronographia, de Boor, II, Teubner, Lipsae 1885, 23), όπου αναφέρεται ότι ειδικά εργαλεία εισήλθαν στην κύστη δια της φυσικής οδού και έτριψαν τους λίθους απαλλάσοντας τον Θεοφάνη από τη δυσουρία),

-επιτυχής διαχωρισμός Σιαμαίων (10^ος αιώνας) (G. Pentogalos-J. Lascaratos, Bulletin of the History of Medicine, 58 (1984), 99-102. L.J. Bliquez, Two lists of Greek Surgical Instruments and the State of Surgery in Byzantine Times, Symposium on Byzantine Medicine, DOP 38 (1984), 187-204),

-ενδοκαυτηρίαση ουρήθρας Ισαάκιου Α’ Κομνηνού (1057-1059), όπως αναφέρει ο Μ. Γλυκάς (Coprus Scriptorum Historiae Byzantinae, 603-4) και ο Ιωάννης Κουροπαλάτης (CSHB, 648-9) (Βυζαντινός Δόμος, τ. 7);

Μάλλον αυτές θα ήταν – για να παραφράσουμε την νεοπαγανιστική φρασεολογία – «οι τελευταίες χειρουργικές επεμβάσεις».

Φαίνεται πως οι Νεοπαγανιστές δεν γνωρίζουν ότι σε έναν λοιμό επί παγανιστή αυτοκράτορος Κομμόδου (177-192 μ.Χ.) πέθαιναν καθημερινά 2000 άνθρωποι από τον λοιμό , σύμφωνα με την Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, της Εκδοτικής Αθηνών. Φαίνεται επίσης να έχουν ξεχάσει ότι οι παγανιστές Αθηναίοι ψόφαγαν σαν τις μύγες στο λοιμό που ξέσπασε κατά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Γράφει ο Θουκιδίδης πως «ούτε οι γιατροί ήταν σε θέση να κάνουν τίποτα, μια και προσπαθούσαν, στην αρχή, να κοιτάξουν αρρώστους χωρίς καν να ξέρουν τη φύση της αρρώστειάς τους και πέθαιναν προπαντός αυτοί» (2, 47) και πως οι άρρωστοι «πέθαιναν, όπως τα πρόβατα» (2, 51) και «δεν βρέθηκε ούτε ένα φάρμακο που θα ‘πρεπε, να τους ωφελήσει όλους» (2, 51). Αλήθεια, μπορούν να μάς εξηγήσουν, πού ήταν τότε η «παγανιστική ιατρική» για να σώσει Αθηναίους και Ρωμαίους; Μήπως είχαν ήδη καεί τα ιατρικά βιβλία στις «φωτιές των Χριστιανών» του 5^ου π.Χ. αιώνα; Ή τα είχαν κάψει οι «εβραιόψυχοι»;

-Για το έτος 945-988, γράφεται ότι ο Όσιος Νίκων προσηλύτισε δια της βίας τους Εθνικούς Μανιάτες. Δεν θα απαντηθούν αυτά τα ψέμματα εδώ˙ απαντώνται σε ξεχωριστή παράγραφο ειδικά για τον Όσιο Νίκωνα.

14c ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ

- Για τα έτη 301-302 μ.Χ. γράφεται μεταξύ άλλων: «306 (...) Στην Δύση, οι χριστιανοί εξακολουθούν να προκαλούν και δημιουργούν ταραχές ακόμη και στον στρατό, σφυρίζοντας και κάνοντας το σημείο του σταυρού κάθε φορά που οι Οιωνοσκόποι προσπαθούν να κάνουν τις αναγκαίες για το καθήκον τους τελετές».

Προφανώς η δύναμη των... «θεών» του Παγανισμού ήταν τόσο μεγάλη, ώστε δεν μπορούσαν να δώσουν χρησμό, αν κάποιος έκανε το σταυρό του. Πάντως, είναι έκδηλη η προσπάθεια των Νεοπαγανιστών να κατηγορήσουν τους Χριστιανούς ως «διώκτες του Παγανισμού», απλώς επειδή έκαναν το σταυρό τους (!), και μάλιστα σε εποχή διωγμού, τους οποίους οι οπαδοί της Ειδωλολατρίας διεξήγαγαν επί δύο δεκαετίες (Λικίνιος στην Ανατολή ώς το 324). Διότι, φαίνεται πως για τους Νεοπαγανιστές, η ίδια η ύπαρξη των Χριστιανών συνιστά «διωγμό κατά των Παγανιστών». Σύμφωνά με τους Νεοπαγανιστές, οι Χριστιανοί θα έπρεπε να εξαφανιστούν, ώστε να μην διαπράττουν διωγμό κατά των Παγανιστών! Φυσικά, οι Νεοπαγανιστές, ακόμη και τον απάνθρωπο διωγμό του Διοκλητιανού, τον χαρακτηρίζουν «διωγμό», εντός εισαγωγικών, δηλαδή ανύπαρκτο. Φωνάζει ο κλέφτης, δηλαδή.

-Για το έτος 306 μ.Χ. γράφεται μεταξύ άλλων «306 (...)Οι «Flamines», δηλαδή οι ανά έτος εύποροι ιερείς της Αυτοκρατορικής Λατρείας, τους οποίους η Σύνοδος [της Ελβίρας] καθυβρίζει ως «φονιάδες» και «αναίσχυντους» επειδή με δικά τους έξοδα οργάνωναν, ως ώφειλαν, αγώνες μονομάχων και θεατρικές παραστάσεις (...)».

Οι εύποροι ιερείς του.. «Θεού Αυτοκράτορα» (!) οργάνωναν τα  ανθρωποκτόνα εκείνα «παιχνίδια», στα οποία οι μονομάχοι αλληλεξοντώνονταν και τις «θεατρικές παραστάσεις», όπου οι Χριστιανοί ρίχνονταν στα λιοντάρια του Κολοσσαίου κι άλλων «θεάτρων». Τους Ειδωλολάτρες αυτούς, που ήταν οι ηθικοί αυτουργοί μυριάδων φόνων «για πλάκα», οργανώνοντας λουτρά ανθρώπινου αίματος στα Κολοσσαία, ώστε να αποχαυνώνουν και να αποθηριώνουν τον ρωμαϊκό λαό, οι Νεοπαγανιστές τούς επαινούν και οδύρονται, διότι η Εκκλησία τούς αποκαλούσε «φονιάδες». Σωστά. Θα έπρεπε να τους αποκαλεί «ειρηνοποιούς» και «εχθρούς της αιματοχυσίας», κατά την επιθυμία των Νεοπαγανιστών.

-Αναφέρονται στο κείμενο μετατροπές επί Μεγάλου Κωνσταντίνου ναών της Αφροδίτης σε πορνεία. Αφού πορνεία ήταν, έτσι κι αλλιώς, γεμάτα «ιερές πόρνες» στην υπηρεσία των πιστών της θεάς. Τότε τί έχουν να πουν οι Νεοδωδεκαθεϊστές για τους Ειδωλολάτρες Αθηναίους, οι οποίοι έδωσαν στον Δημήτριο τον Πολιορκητή για κατοικία τον οπισθόδομο του Παρθενώνα, γιατί τάχα η θεά ήθελε αυτή να φιλοξενήσει τον ελευθερωτή της πόλης της; Εκεί, στο άδυτο του Παρθενώνα, ο Δημήτριος δεν έπαυε να οργιάζει˙ παιδί, κοπέλλα, γυναίκα σίγουρη δεν έμενε με τις αχαλίνωτες επιθυμίες του (J.H. Droysen, Ιστορία των Διαδόχων), κι ο Πλούταρχος (Δημήτριος, 24) βεβαιώνει πως η ντροπή δεν τον αφήνει να διηγηθεί τις ασέβειες που γίναν στον Παρθενώνα. Αυτά μάλλον δεν είναι βεβήλωση, είναι «εσωτερικές υποθέσεις» των Ειδωλολατρών (οπότε δεν μάς αφορούν), οι οποίοι άλλωστε δεν στεναχωρέθηκαν καθόλου για τη μετατροπή του Παρθενώνα σε σπίτι οργίων.

-Για το έτος 315 μ.Χ. το κείμενο γράφει «315 Στις 13 Αυγούστου (Ζωναράς Annales, Bibliotheca Hagiographica Graeca 365 και Χρονικό Γεωργίου Μοναχού ΧΙ, 1) γίνεται διαγωνισμός ανάμεσα σε δώδεκα Εβραίους ραβίνους και τον εκ Ρώμης γνωστό “εξορκιστή” επίσκοπο Συλβέστρο για το αν ο αυτοκράτωρ και η μητέρα του Ελένη θα ασπασθούν την Ιουδαϊκή Ορθοδοξία ή τον σχισματικό Χριστανισμό. Η θαυματοποιϊα του Συλβέστρου αποδεικνύεται πιο δυνατή και εντυπωσιάσας την Ελένη γίνεται ο προσωπικός της “πνευματικός”».

Ζωναράς, Ιωάννης, Βυζαντινός χρονογράφος, ακμάσας κατά το πρώτον ήμισυ του ΙΒ’ αιώνος. Το ιστορικόν έργον του Ζωναρά άρχεται από θεμελιώσεως κόσμου, φθάνει δε μέχρι της αναρρήχεως εις τον αυτοκρατορικόν θρόνον του Ιωάννου Κομνηνού, ήτοι μέχρι του έτους 1118 (Εγκ. Ελευθερουδάκη, λήμμα Ζωναράς).

Αμαρτωλός, Γεώργιος Μοναχός. Έγραψε κατά τα μέσα του Θ’ αιώνος, εισαγαγών πολλά μυθώδη και φανταστικά εις τα υπ’ αυτού ιστορούμενα (Εγκ. Ελευθερουδάκη, λήμμα Αμαρτωλός). Η Ελένη είτε γεννήθηκε από Χριστιανούς είτε έγινε Χριστιανή λίγο μετά το 292, όταν τη χώρισε ο άνδρας της.

Έτσι, ενώ οι Νεοπαγανιστές αρνούνται τη μαρτυρία του Θεοδώρητου Κύρου περί των εγκλημάτων του Ιουλιανού, επειδή απέχει από τα γεγονότα 70 χρόνια, ενώ αρνούνται τη μαρτυρία του Κεδρηνού περί του τελευταίου χρησμού των Δελφών, επειδή απέχει από το γεγονός κατά 700 χρόνια, δέχονται τη μαρτυρία του Γεώργιου Μοναχού, όσο κι αν πρώτος αυτός αναφέρει το παραπάνω γεγονός έπειτα από 600 ολόκληρα χρόνια. Βλέπει κανείς πώς χρησιμοποιούν τις πηγές οι Νεοπαγανιστές, από τη μια να αρνούνται μαρτυρίες 70 ετών κι από την άλλη να δέχονται μαρτυρίες 600 ετών. Σκοπός τους είναι να αποδόσουν την εξάπλωση του Χριστιανισμού σε κάτι τυχαίο, μια θαυματοποιία.

-Και τι δεν έχουν πει για τον Μεγάλο Κωνσταντίνο οι Παγανιστές. Έφτασαν ακόμη και την αγία Ελένη να την αποκαλέσουν (Ο Ζώσιμος, 2, 8 CSHB, 78) πόρνη (!),  δύο αιώνες μετά, κι ενώ κανείς άλλος σύγχρονος τού αυτοκράτορα δεν το ανέφερε, ούτε οι μετά από αυτόν. Παγανιστικό ήθος, βέβαια! Αναμασούν τα περί φρικιαστικού τρόπου θανάτωσης της Φαύστας, τα οποία ο εμπαθής αντιχριστιανός Ζώσιμος μόλις τον 6^ο αιώνα γράφει – φυσικά οι «μισαλλόδοξοι χριστιανοί» τον άφησαν ανενόχλητο να γράψει τέτοιες συκοφαντίες και συνέχισαν να αντιγράφουν επί αιώνες την ιστορία του – ενώ και σ’αυτήν την περίπτωση κανείς από τους τόσους και τόσους ιστορικούς του 4^ου αιώνα δεν τα αναφέρει. Ξεχνούν φυσικά, οι Νεοπαγανιστές, ότι ο Μ. Κωνσταντίνος, όταν θανάτωνε τον γιό του και την δεύτερη γυναίκα του, δεν ήταν ακόμη Χριστιανός ούτε είχε βαπτισθεί ούτε κατηχηθεί ούτε από τη μια μέρα στην άλλη απέκτησε τη δέουσα συμπεριφορά. Μήπως αυτό είναι αποτρεπτικό από το να ανακηρυχτεί άγιος; Ο πρώτος αυτοκράτορας που διεκήρυξε ανεξιθρησκεία (τα παραμύθια περί Ιουλιανού ας τα πουν οι Ν/Π στους ομοίους τους) και τερμάτισε το διωγμό που ξεκίνησε ο Διοκλητιανός το 303 μ.Χ. και ο οποίος συνεχίστηκε στο ανατολικό τμήμα μέχρι το 324 μ.Χ. από τον Λικίνιο.

-Για το έτος 337 μ.Χ. γράφεται «337 Ο ετοιμοθάνατος Κωνσταντίνος βαπτίζεται και τυπικώς χριστιανός από τον αρειανό επίσκοπο Ευσέβιο Νικομηδείας, προφανώς με την πονηρή σκέψη ότι ένα βάπτισμα στο τέλος του βίου είναι ό,τι καλύτερο  για την άφεση όλων των προηγουμένων αμαρτιών» .

Ο Ευσέβιος ο Παμφίλου, επίσκοπος Καισαρείας στα κρυφά μόνο δεν δεχόταν το «ομοούσιον». Σε ιδιωτικό γράμμα προς τον φίλο του Ευφρατίωνα γράφει: «καί αὐτός μέν Θεός ὁ Υἱός, ἀλλ' οὐκ ἀληθινός Θεός» (Βλ. Μ. Αθανασίου, Περί Συνόδων, 17).  Κατείχε το αξίωμά του στην Ορθόδοξη Εκκλησία συμφωνώντας στα κρυφά με τον Αρείο. Δεν δίδασκε τον αρειανισμό και μάλιστα υπέγραψε το σύμβολο της Πίστεως στη Νίκαια (κατόπιν προτροπής του Μ. Κωνσταντίνου). Σε επίσημο γράμμα αποδεχόταν τον Υιό ως «Θεόν εκ Θεού» και διαβεβαίωνε «μέχρι θανάτου υπέρ ταύτης ενίστασθαι τής πίστεως» (Ευσεβίου, Επιστολή πρός τούς τής παροικίας αυτού). Κατά τη βασιλεία του Κωνστάνιου Β’ φανέρωσε τα αισθήματά του. Πάντως, ο Μέγας Κωνσταντίνος, εφόσον έως τότε ο Ευσέβιος παρίστανε τον Ορθόδοξο, βαπτίστηκε από Ορθόδοξο, έστω και τυπικά.

            Δεν είναι ο Μ. Κωνσταντίνος που είχε «πονηρές σκέψεις», να βαπτισθεί πριν πεθάνει, αλλά οι Νεοπαγανιστές, οι οποίοι κάνουν πως δε γνωρίζουν, ότι τότε το βάπτισμα γινόταν σε όλους σε μεγάλη ηλικία, αν όχι κατά τις τελευταίες στιγμές.

            Και βέβαια, οι αντιχριστιανοί πέφτουν σε αντιφάσεις, όταν εξηγούν τις αιτίες του εκχριστιανισμού του Μεγάλου Κωνσταντίνου και της υιοθέτησης του Χριστιανισμού από τους Ρωμαίους Αυτοκράτορες. Από τη μια ισχυρίζονται πως ο Χριστιανισμός, όταν τον υιοθέτησε ο Μ. Κωνσταντίνος ήταν «μια ασήμαντη μειονότητα» εντός της Αυτοκρατορίας, ενώ από την άλλη ισχυρίζονται πως ο Μ. Κωνσταντίνος και οι λοιποί Αυτοκράτορες υιοθέτησαν τον Χριστιανισμό για να επιτευχθεί η ενότητα και το ενδυνάμωμα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Πώς γίνεται ο Μ. Κωνσταντίνος και οι άλλοι να πίστευαν ότι η Αυτοκρατορία θα αποκτήσει ενότητα δια μέσου του Χριστιανισμού, αφού – φυσικά – γνώριζαν ότι αυτός αποτελεί μια «ασήμαντη μειοψηφία»; Λογικότερο θα ήταν να στηριχθούν στην ειδωλολατρία κι όχι σε κάτι που υποτίθεται πως ήταν «ασήμαντη μειοψηφία». Ή ο Χριστιανισμός δεν ήταν ασήμαντη μειοψηφία ή ο λόγος που ο Μ. Κωνσταντίνος και οι υπόλοιποι Αυτοκράτορες εκχριστιανίστηκαν δεν ήταν η ενδυνάμωση της Αυτοκρατορίας, αλλά η ειλικρινής πίστη στην αλήθεια του Χριστιανικού θεού. Τα περί «εξουσιαστικών σκοπιμοτήτων» είναι ένα παραμύθι λοιπόν, το οποίο αναμασάται συνέχεια από δήθεν αντιεξουσιαστές. Διότι, όπως το γουρούνι τα βλέπει όλα γουρουνίσια, ως τμήμα του γουρουνίσιου κόσμου του, έτσι και ο κρυπτο-εξουσιαστής με προβιά αντιεξουσιαστή ανακαλύπτει – κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια – μυστικές συνωμοσίες, εξουσιασμούς, πράσινα καταχθόνια εβραιοχριστιανικά ανθρωπάκια, νάνους, μάγισσες κ.λπ.

            Ακόμη όμως και το θαύμα του οράματος του Μεγάλου Κωνσταντίνου, με το «ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ», έχει αποδειχθεί πλέον ότι δεν ήταν φαντασιοπληξία του αγίου Κωνσταντίνου ούτε παραμύθι του Ευσέβιου, αλλά κάτι που συμβαίνει: «Εκείνο που πιθανόν είδε ο Κωνσταντίνος ήταν μια σπάνια αλλά επιστημονικά εξακριβωμένη μορφή του φαινομένου άλως. Είναι ένα φαινόμενο ανάλογο με το ουράνιο τόξο και, όπως εκείνο, τοπικό και παροδικό. Δημιουργείται καθώς οι ηλιακές ακτίνες προσπίπτουν όχι σε σταγόνες βροχής αλλά σε παγοκρυστάλλους. Συνήθως παίρνει τη μορφή παρηλίου ή φωτεινών δακτυλίων που περιβάλλουν τον ήλιο, αλλά έχει επιστημονικά παρατηρηθεί σε μερικές περιπτώσεις ο σχηματισμός ενός φωτεινού σταυρού που έχει τον ήλιο στο κέντρο του» (A. M. Jones, Ο Κωνσταντίνος και ο εκχριστιανισμός της Ευρώπης, εκδ. Γαλαξίας, σ. 108). Φυσικά, αυτό που κάνει το συγκεκριμένο συμβάν να είναι θαύμα είναι η στιγμή – πριν την καθοριστική μάχη μεταξύ του Κωνσταντίνου και του διώκτη των Χριστιανών Λικίνιου. Το ότι εξηγείται επιστημονικά δεν λέει τίποτε εναντίον της ερμηνείας του ως θαύματος. Λόγω ενός πραγματικού γεγονότος, λοιπόν, πείστηκε ο Κωνσταντίνος˙ την αλήθεια κι όχι παραμύθι βγαλμένο απ’ την φαντασία του διηγείται ο Ευσέβιος.

-Παρουσιάζονται από το κείμενο αυτό νόμοι χριστιανών Αυτοκρατόρων που καταδικάζουν με ποινές την αστρολογία και τη μαντεία (Που ποτέ δεν εφαρμόστηκαν, αφού πάντοτε η αστρολογία ήταν δημοφιλής στη βυζαντινή εποχή), που δήθεν αποτελούν «διωγμό κατά των Παγανιστών». Τότε τί έχουν να πουν οι Νεοπαγανιστές για τον Πλάτωνα ο οποίος ορίζει τις αυστηρότερες ποινές (M. Nilsson, Η Ελληνική λαϊκή θρησκεία, εκδ. «Η βιβλιοθήκη του φιλολόγου», σ. 111) γι’ αυτούς που υποστηρίζουν ότι μπορούν να ανακαλέσουν νεκρούς, να κάνουν μάγια, να επηρεάσουν τη θέληση των θεών με τη μαγική δύναμη που έχουν οι θυσίες – ό,τι ακριβώς γινόταν και στην κλασσική εποχή; ’ραγε διέπραττε κι ο Πλάτων «διωγμούς»; Τον 4^ο αι. π.Χ. καταβάλλονται προσπάθειες να περιοριστεί η μαγεία με δραστική νομοθεσία (E.R. Dodds, Οι Έλληνες και το παράλογο, εκδ. Καρδαμίτσα, σ. 128). Αυτό διαπιστώνεται από ένα χωρίο του λόγου Κατά Αριστογείτονος (Δημ. 25, 79): η περίπτωση μιας φαρμακίδος από τη Λήμνο με το όνομα Θεωρίς που καταδικάστηκε σε θάνατο στην Αθήνα «μαζί με όλη την οικογένειά της», ύστερα από την καταγγελία της υπηρέτριάς της. Ότι η  φαρμακίς  αυτή δεν ήταν απλώς μια δηλητηριάστρια φαίνεται από την αναφορά του κειμένου στα φάρμακα  και στις επωδές της (και πρβ. Αριστοφ. Νεφ. 749κκ.) Σύμφωνα με τον Φιλόχωρο, στον Αρποκρατίωνα, βλ. λέξη Θεωρίς, η επίσημη κατηγορία ήταν αυτή της ασέβειας. O Παγανιστής Διοκλητιανός που το 298 μ.Χ. διέταξε την συγκέντρωση  και την καύση σε κεντρικά σημεία της Αλεξάνδρειας πολλών βιβλίων της Βιβλιοθήκης του Μουσείου στην Αλεξάνδρεια, κυρίως βιβλίων σχετικών με αλχημεία και μαγεία καθώς και αιγυπτιακών θρησκευτικών βιβλίων (Μουσταφά Ελ Αμπαντί, Η αρχαία βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, εκδ. Σμίλη, σ. 179), μήπως διέπραττε «διωγμούς κατά εθνικών»; Ο παγανιστής αυτοκράτωρ Αύγουστος επίσης είχε φροντίσει, ώστε πάνω από δύο χιλιάδες αντίγραφα προφητικών βιβλίων, ανωνύμων ή ψευδωνύμων να συγκεντρωθούν και να καούν. (Σουητώνιου, Div. August., 31.) Μήπως διέπραττε κι αυτός ακόμη ένα φανταστικό «διωγμό των εθνικών»;

-Το κείμενο μιλάει για διωγμούς του Αγίου Πορφύριου Γάζας κατά των εθνικών της πόλης αυτής. Η αλήθεια είναι ότι οι εθνικοί συμπεριφέρθηκαν πολύ βάναυσα τόσο στον ίδιο κατά την έλευσή του στην πόλη, όσο και στους Γαζαίους Χριστιανούς. Αρκεί μια ματιά στον βίο του Αγίου, για να πείσει: Οι εθνικοί στη Γάζα, κατά την εποχή εκείνη, ήσαν πλείστοι και ασκούσαν την λατρεία τους δίχως κανένα περιορισμό, ακόμη και μετά από τη βασιλεία του «αιματηρού διώκτη» των ειδωλολατρών Μ. Θεοδοσίου. Οι κακουχίες που υπέμενε από αυτούς ο Πορφύριος άρχισαν όταν εκείνος με τη συνοδεία του όδευαν προς τη Γάζα, και οι ειδωλολάτρες κάτοικοι των γύρω χωριών έστρωσαν το δρόμο με αγκάθια και με ακαθαρσίες (Βίος Πορφυρίου, 17). Αργότερα κατηγόρησαν τον άγιο για μία ξηρασία που διήρκεσε δυο μήνες (Βίος Πορφυρίου 19). Οι οργανωμένες βιαιοπραγίες δεν άργησαν να αρχίσουν, χωρίς καμία πρόκληση εκ μέρους των χριστιανών, με πρώτη που αναφέρεται στο έργο τον άγριο ξυλοδαρμό του χριστιανού Βαρόχα από παγανιστές, ώσπου τον μάζεψαν μισοπεθαμένο ο διάκονος Κορνήλιος μαζί με άλλους δύο χριστιανούς. Οι εθνικοί, νομίζοντας τον Βαρόχα για νεκρό, επιτέθηκαν στους χριστιανούς αυτούς επειδή «μόλυναν» τη πόλη με τον δήθεν νεκρό, και αφού έδεσαν με ένα σχοινί το πόδι του, άρχισαν να τον σέρνουν. Τελικά ο άγιος Πορφύριος κατάφερε να πάρει τον Βαρόχα μέσα από όλη εκείνη τη φασαρία (Βίος Πορφυρίου 22-23). Όλοι αυτοί οι διωγμοί εναντίον των χριστιανών ανάγκασαν τον Πορφύριο, ποιμένα όλων των χριστιανών που ήταν κάθε μέρα στο έλεος της μανίας των ειδωλολατρών, να ζητήσει από τον αυτοκράτορα Αρκάδιο να κλείσει, τους 8 εν ενεργεία ναούς της Γάζας (κεφ.26). Κατάφερε το κλείσιμο των ναών, αν και επέτρεψε στο ναό του Μάρνα να δίδει χρησμούς στα κρυφά (Βίος Πορφυρίου 27). Οι ειδωλολάτρες όμως πάλι άρχισαν τα ίδια και δεν άφηναν τους χριστιανούς να κατέχουν δημόσια αξιώματα, φερόμενοι σε αυτούς σαν σε δούλους(Βίος Πορφυρίου 27, 32). Επιπλέον, τελούνταν ανθρωποθυσίες ακόμη στο ναό του Μαρνείου Δίος (Βίος Πορφυρίου 66), κάτι πολύ βέβαιο, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τις τόσες ανθρωποθυσίες που τελούνταν στον ειδωλολατρικό κόσμο (Εχουμε μαρτυρίες του Στράβωνα, του Παυσανία, του Πορφυρίου του νεοπλατωνικού, κ.ά.).

-Στο κείμενό αυτό βλέπει εύκολα κανείς έναν βαθύ καημό με την απαγόρευση της μαντικής και της Αστρολογίας, μια και όλο αναφέρονται  οι συνεχόμενες απαγορεύσεις της αστρολογίας από τους Αυτοκράτορες. Αλήθεια, αυτούς τους λωποδύτες, που κοροϊδεύουν τον κόσμο με τις αστρολογικές τους «προβλέψεις» οι Ν/Π τα έχουν σε τέτοια υπόληψη, που στεναχωρώνται τόσο πολύ επειδή έπαψαν να έχουν το δικαίωμα να εμπαίζουν την κοινή λογική; Πιστεύουν οι Ν/Π στα άστρα μήπως; Είναι και ορθολογιστές ταυτόχρονα, ε;

-Στο κείμενο αναφέρεται η απαγόρευση της λατρείας των Εστιάδων. Οι Εστιάδες ήταν 6 ιέρειες, που υπηρετούσαν στο ναό της Εστίας στη Ρώμη και έπρεπε υποχρεωτικά να παραμείνουν παρθένες. Όποια έχανε την παρθενία της, ... θαβόταν ζωντανή (Λίβιος II 42,10-11˙ VIII 15, 7-8 XXII 57 και Πλούταρχου, Νουμάς, 10). Εάν δεν μπορούσε να αποδείξει την αθωότητά της, αναγκαζόταν να μπει σε ένα μικρό υπόγειο θάλαμο – τον τάφο της. Εκεί, προμηθεύοταν με ένα κρεβάτι, ένα λυχνάρι, λίγο ψωμί, νερό και γάλα, ώστε να πεθάνει πιο αργά. Η Μινουκία και η Φλορωνία ήταν από τις πολλές που θανατώθηκαν με αυτόν το φρικτό τρόπο. Μια άλλη Εστιάδα, η Οπιμία, είχε  προτιμήσει την αυτοκτονία. Ευτυχώς με την κυριαρχία του Χριστιανισμού απαγορεύτηκε η λατρεία αυτή. Οι Νεοπαγανιστές και όσοι αρχαιολάτρες δεν γνωρίζουν τι ακριβώς σήμαινε η Ειδωλολατρία, μπορούν να θρηνούν. Η λατρεία τους αυτή είναι τόσο παράλογη και μισάνθρωπική, όσο το να επιβαλλόταν ποινή του θανάτου σε όποιον μοναχό ή μοναχή δεν ήταν παρθένος/α.

-Για το 335 μ.Χ. γράφεται: «335 Εγκαίνια της Εκκλησίας του.. “Αγίου Τάφου”, ο οποίος κτίσθηκε στη θέση του Ναού της Θεάς Αφροδίτης που ο Κωνσταντίνος κατέστρεψε το 326-327».

Μα έπρεπε να αφήσουμε ένα πορνείο να στέκεται στο πιο  ιερό μέρος της Χριστιανοσύνης; Έπρεπε να αφήσουμε πόρνες και μαστρωπούς να κάνουν σιχαμερά αφροδίσια όργια στον τόπο όπου ο Χριστός αφού θυσιάστηκε, ετάφη και ανεστήθη; Η πράξη αυτή της αγίας Ελένης είναι απόλυτα δικαιολογημένη, όχι μόνον από χριστιανική σκοπιά. Δηλαδή αν πάμε και χτίσουμε ενα πορνείο στο μέρος όπου ο Βούδδας βρήκε τη «φώτιση», θα έχουν άδικο οι Βουδιστές που θα το γκρεμίσουν; Όχι βέβαια. Και εν πάσει περιπτώσει: ο ναός της «θεάς» Αφροδίτης έστεκε στην Ιερουσαλήμ. Τι δουλειά είχε εκεί;

-Για το έτος 354 μ.Χ. γράφεται μεταξύ άλλων: «354 (...)Σε όλη την Αυτοκρατορία στήνονται ασβεστοκάμινα δίπλα στα εθνικά Ιερά όπου μετατρέπεται σε ασβέστη η γλυπτική και αρχιτεκτονική των “ειδωλολατρών”».

Τότε γιατί εξεδόθησαν νόμοι όπως αυτός του 349 μ.Χ. (Θεοδ. Κώδ. IX, 17, 2) στρέφεται κατά των ασβεστεργατών και των εμπόρων οικοδομικών υλικών από δεύτερο χέρι ή όπως αυτός του 342 μ.Χ. (Θεοδ. Κώδ., XVI, 10, 3) που απαγορεύει την καταστροφή ιερών εκτός των τειχών, με την αιτιολογία ότι ορισμένα συνδέονταν με τις απαρχές των ρωμαϊκών θεαμάτων;

-Για τα έτη 361-363 μ.Χ. γράφεται μεταξύ άλλων: «361-363 Κήρυξη πλήρους ανεξιθρησκίας από τον αυτοκράτορα Ιουλιανό».

’ργησε λιγάκι ο Ιουλιανός˙ δε νομίζουν οι Νεοπαγανιστές; Τον είχε προλάβει πενήντα χρόνια πριν ο Κωνσταντίνος, που μαζί με άλλους, διακήρυξαν ανεξιθρησκεία για όλους. Απλώς τους ομόθρησκούς του βόλεψε ο Ιουλιανός, μια που τότε είχαν μεταβληθεί αυτοί σε μειονότητα. Αλλά σημασία έχει ότι ήρθε δεύτερος. Για τη φρίκη και τους διωγμούς που συνεπαγόταν η ειδωλολατρική «ανεξιθρησκεία» των Ιουλιανών που φαίνεται δεν είχαν χορτάσει χριστιανικό αίμα με τους διωγμούς του Διοκλητιανού μισό αιώνα πριν, γίνεται λόγος σε ειδικό κεφάλαιο.

-Ο χρησμός που το μαντείο των Δελφών έστειλε στον Ιουλιανό κατά τη σύντομη βασιλεία του θεωρείται πλαστό από τους Ν/Π, διότι, υποστηρίζουν οι Ν/Π, ο πρώτος που το αναφέρει είναι ο ιστορικός Κεδρηνός τον 11^ο αιώνα. Δεν είναι δυνατόν, λένε, ένας χρησμός που πρωτοαναφέρεται 700 χρόνια μετά από ένα συμβάν, να είναι αληθής. Λένε οι Νεοπαγανιστές: «η ιστορική αλήθεια για τον «χρησμό» είναι βεβαίως πολύ διαφορετική. Ο «χρησμός» εφευρέθηκε και καταγράφηκε από τον Βυζαντινό χρονογράφο Γεώργιο Κεδρηνό τον 11ο αιώνα, δηλαδή 700 χρόνια αργότερα!!!» Δυστυχώς όμως για τους Νεοπαγανιστές, o χρησμός αυτός δεν αναφέρεται για πρώτη φορά τον 11ο αιώνα, όπως θα ήθελαν. O Κεδρηνός δεν είναι ο πρώτος που αναφέρει τον χρησμό αυτόν˙  αντιγράφει επί λέξει τον χρησμό από τον εκκλησιαστικό συγγραφέα Φιλοστόργιο (Εκκλησιαστική Ιστορία, 77, 20-26), ο οποίος έζησε τέλη 4^ου με μέσα 5^ου αι., δηλαδή ήταν κοντά χρονικά στα γεγονότα. Ούτε η τυχόν διακοπή προ της βασιλείας του Ιουλιανού της λειτουργίας του μαντείου είναι επιχείρημα˙ μπορεί να ανασυστάθηκε, για λίγο, ή για να απαντήσει στον Ιουλιανό. Διότι, η λειτουργία του μαντείου επί Ιουλιανού φαίνεται τόσο από τον Θεοδώρητο (β’ μισό του 5^ου αι.) στην Εκκλησιαστική Ιστορία (3, 21) του, που γράφει ότι πριν εκστρατεύσει κατά των Περσών, ζήτησε χρησμούς από τους Δελφούς, τη Δήλο και την Δωδώνη, όσο και από τον ’γιο Γρηγόριο τον Θεολόγο (Κατά Ιουλιανού 2, 32) που αναφέρει «πάλιν η Κασταλία σεσίγαται», δηλαδή ότι ξανασώπασε το μαντείο. Δηλαδή λειτουργούσε επί Ιουλιανού. Και βέβαια, επειδή οι Ν/Π προκαλούν λέγοντας «ακόμη κι αν ο χρησμός αυτός είναι αληθινός, αφού εσείς δεν αποδέχεστε την προφητική δύναμη του Φοίβου και τους χρησμούς του γενικά, πώς πιστεύετε στην αλήθεια του συγκεκριμένου χρησμού αυτού; ’ρα ο Φοίβος έχει μαντική πηγή για σας.», απαντούμε στις σοφιστείες τους  ότι για τους Χριστιανούς, είτε είναι αληθινός είτε όχι ο συγκεκριμένος χρησμός, ο Φοίβος όντας ψευτοθεός και οντότητα μη θεϊκή, που εξαπατά ανόητους παριστάνοντας τον θεό, δεν έχει προφητική δύναμη. Μόνο ο Θεός γνωρίζει πλήρως όλο το μέλλον. Οι δαίμονες απλώς μπορούν να «πιθανολογήσουν», λόγω των πνευματικών τους δυνάμεων. Κάποιες πιθανολογίες τους επαληθεύονται. Γι' αυτό και επαληθεύτηκε ο χρησμός αυτός. Οι Ν/Π είναι που οφείλουν να τον αποδεχτούν, αφού παραδέχονται την αλήθεια του κάθε χρησμού.

-Οι Νεοπαγανιστές δε σταματούν σε τίποτα: όσο βασιλεύει ο Ιουλιανός ή άλλοι ειδωλολάτρες αυτοκράτορες, ο Ρωμαϊκός στρατός αποκαλείται απλώς «ρωμαϊκός στρατός». Μόλις σκοτωθεί ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας Ιουλιανός και ανακηρυχθεί  Αυτοκράτωρ ο Ιοβιανός, ο ίδιος Ρωμαϊκός στρατός μετατρέπεται σε «βυζαντινές αρχές κατοχής»! Ενώ, όσο βασίλευε ο Ιουλιανός, φαίνεται ότι δεν ήταν ρωμαϊκός «στρατός κατοχής», αλλά οι ίδιες οι «Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις». Φαινόμενα σχεδόν «θεουργικά», που μόνο οι Νεοπαγανιστές μπορούν να εξηγήσουν πώς συνέβησαν.

-Ό,τι και να λένε οι Ν/Π για την Σκυθόπολη, (Αγίου Ιερωνύμου, De Viris Illustribus, 96˙ Βαρονίου Annales Ecclesiastici, ad ann. 356, n. 97) η πόλη αυτή ήταν τόπος εξορίας Ορθόδοξων επισκόπων επί Αρειανού αυτοκράτορα Κωνσταντίου Β΄, ο οποίος εξόρισε τον ’γιο Ευσέβιο που ήταν επίσκοπος στο Vercelli της Σαρδηνίας, επειδή αρνήθηκε να προδώσει την ορθόδοξη πίστη του. «Ευσέβιος, Σάρδος στην εθνικότητα, επίσκοπος Βερκέλλης, εξωρίστηκε από τον αυτοκράτορα Κωνστάνιο για την ομολογία της πίστεως στη Σκυθόπολη κι από εκεί στην Καππαδοκία» (Αγίου Ιερώνυμου, De viris illustribus, 96). Ο Ιερώνυμος χρησιμοποιεί πηγές σύγχρονες του Κωνστάντιου και του Ευσέβιου: Hilarius Pictavorum, Ad Constantium 1, 8˙ 2,2˙ PL 10, 562b-564a˙ Historia adv. Valentem et Ursacium, frgm. 6, 11˙ PL 10, 686b και PL 10, 687b-8a˙ 713b-4b, καθώς και τον Αμβρόσιο, Epist. 63,2˙ 66˙ 67, 71˙ PL 16, 1240c˙ 1258bc˙ 1260c. Επιφάνειος, Πανάρ. 30, 5˙ GCS 1, 339.

-Για το έτος 370 μ.Χ. γράφεται «το 370 ο Βαλεντιανός παρακινημένος από τον συμπατριώτη του Μαξιμίνο οργανώνει ομοίως «κυνήγι μαγισσών» που καταλήγει σε μαζικές συλλήψεις προσωπικοτήτων – ακόμη και συγκλητικών – και σκληρά βασανιστήρια για αποσπάσεις «ομολογιών», που τελικά απέδωσαν δεκάδες εκτελέσεις κι εκατοντάδες εξορίες «ειδωλολατρών» Ρωμαίων ευγενών» (Βλάση Ρασσιά, Υπέρ Της Των Ελλήνων Νόσου, β' έκδοση, εκδ. Ανοιχτή πόλη,  σ. 30).

Η ιστορία βρίσκεται στην διήγηση του Αμμιανού Μαρκελλίνου, βιβλίο XXVIII, 1, 10 έως 29. Σε αυτήν διαβάζουμε ότι κάποιος κατηγορήθκε ότι προσπάθησε με μαγεία να κερδίσει κάποια γυναίκα (13), ένας συγκλητικός για μοιχεία (16), ένας γιος πρώην επάρχου για συγγραφή βιβλίου μαύρης μαγείας (26), δυο  συγκλητικοί για φαρμακεία (27) – αλλά αθωώθηκαν – , μια γυναίκα για μοιχεία (28) κι ένας συγκλητικός για φαρμακεία (29). Ο εθνικός  Αμμιανός Μαρκελλίνος, όντας τίμιος κι όχι δόλιος, καθόλου δεν αναφέρει ότι οι παραπάνω κατηγορήθηκαν επειδή ήταν εθνικοί˙ ούτε καν μάς αναφέρει το θρήσκευμα των κατηγορουμένων. Δεν πρόκειται συνεπώς για διωγμό κατά των ειδωλολατρών. Κανείς από τους κατηγορούμενους δε διώχθηκε για λατρεία των «θεών». Η μαύρη μαγεία και η φαρμακεία διώκονταν ήδη από τον 5^ου αιώνα π.Χ. στην Αθήνα.

-Για το 370 μ.Χ. γράφεται: «370 Ο αυτοκράτωρ Βάλης εξαπολύει μεγάλο διωγμό κατά των εθνικών σε ολόκληρη την Ανατολική Αυτοκρατορία με κέντρο την Αντιόχεια (όπου μαρτυρούν ο πρώην κυβερνήτης Φιδούστιος, οι ιερείς Ιλάριος και Πατρίκιος κ.ά.). Σωροί βιβλίων καίγονται στις πλατείες και θανατώνονται ή βασανίζονται χιλιάδες αθώοι άνθρωποι που απλώς αρνούνται να προδώσουν την λατρεία των προγόνων τους. Στα θύματα του διωγμού συμπεριλαμβάνονται και όλοι οι επιφανείς συνεργάτες του Ιουλιανού (Ορειβάσιος, Σαλλούστιος, Πηγάσιος, κ.ά). Μετά από φρικτά βασανιστήρια καίγεται ζωντανός ο φιλόσοφος Σιμωνίδης και αποκεφαλίζεται, στις 12 Μαρτίου, ο φιλόσοφος Μάξιμος».

Η εξιστόρηση των γεγονότων βρίσκεται στη διήγηση του Αμμιανού Μαρκελλίνου XXIX, 1, 5 έως 44. Και πάλι ο τίμιος εθνικός Αμμιανός Μαρκελλίνος παρουσιάζει τα φρικτά γεγονότα δίχως προσπάθεια να παραπληροφορήσει τις επόμενες γενιές. Αποτελεί ιταμό ψέμμα ο νεοπαγανιστικός ισχυρισμός, ότι άνθρωποι βασανίστηκαν ή θανατώθηκαν, επειδή αρνήθηκαν να προδώσουν την παγανιστική λατρεία στους «θεούς» τους. Ο Αμμιανός Μαρκελλίνος πουθενά δεν γράφει ούτε υπονοεί ότι ο Βάλης «κήρυξε διωγμό κατά των εθνικών της Ανατολικής Αυτοκρατορίας»˙ ούτε σε κάποιο τμήμα της διήγησής του λέει το απίστευτο ψέμμα των Νεοπαγανιστών ότι κάποιοι κακόπαθαν λόγω της θρησκείας τους.

Αφορμή για τη θανάτωση και τις προγραφές ενός μεγάλου αριθμού στρατιωτικών ή αυλικών ήταν η αποκάλυψη μιας συνωμοσίας εναντίον του Βάλεντα. Κάποιοι είχαν προσπαθήσει με μαντικές μεθόδους να βρούν ποιος θα ήταν ο διάδοχος του Βάλεντα. Όταν αποκαλύφθηκαν όλα, ο αυτοκράτορας που ήταν φιλύποπτος και αγροίκος και είχε ήδη απειληθεί δύο φορές με απόπειρα εναντίον του (το αναφέρει ο Α.Μ. στα βιβλία XXVI, 5, 5 και XXIX, 1, 15 και 16) άρχισε «δίκες» ή μάλλον παρωδίες δικών κατά όλων όσοι τού φαινόταν ύποπτοι ή μάλλον κατά αυτών που διάφοροι μυστικοσύμβουλοι του έλεγαν πως συνωμοτούσαν. Και λέμε παρωδίες, γιατί ο ίδιος αποφάσιζε, πριν καν απολογηθούν όλοι οι ένοχοι. Ο Αμμιανός Μαρκελλίνος γράφει (XXIX, 1, 16) ότι «Ο Βάλεντας αξίζει συγχώρεσης που έπαιρνε κάθε μέτρα για τη σωτηρία της ζωής του. Αλλά ήταν ασυγχώρητο ότι δίωξε ένοχους και αθώους, χωρίς να κάνει κανέναν διαχωρισμό». Δηλαδή αυτό που ο εθνικός Α.Μ. κατηγορεί τον Βάλεντα δεν ήταν ότι έκανε δίκες κατά όσων τον επιβουλεύονταν ούτε φυσικά τον κατηγορεί ότι διέπραττε (ο Βάλεντας) διωγμό βάσει της θρησκείας, αλλά ότι μέσα στον ασυγκράτητο θυμό του φόνευε αθώους. «Κι ακόμη κι αν όλα αυτά ήταν δίκαια, ωστόσο οι υπερβολές από μόνες τους ήταν απαιχθείς» (Ammianus Marcellinus, XXIX, 1, 22). Αυτό αληθεύει.

Ο Βάλεντας ήταν αγροίκος, αλλά επιπλέον είχε ήδη αντιμετωπίσει δύο τουλάχιστον απόπειρες εναντίον της εξουσίας του. Αυτός ο συνδυασμός τον οδήγησε να θανατώνει όποιον του φαινόταν ύποπτος. Ο λόγος που ότι εδιώχθησαν τόσοι πολλοί αυλικοί – αντί μόνο όσοι είχαν λάβει μέρος στη συνωμοσία – δεν ήταν μόνο ο Βάλεντας, αλλά και η συνήθης σε τέτοιες περιπτώσεις κατάδοση από κάποιους κατηγορούμενους πολλών άλλων υποτιθέμενων συνεργατών τους: «Ο Περγάμιος, προδωμένος από τον Παλλάδιο (...) φώναξε δυνατά μια ατελείωτη λίστα ανθρώπων ως συνεργατών» (Ammianus Marcellinus, XXIX, 1, 25). Ο Σιμωνίδης καταδικάστηκε σε θάνατο επειδή, όπως ομολόγησε, παρόλο που άκουσε για το γεγονός, κράτησε το μυστικό (Ammianus Marcellinus, XXIX, 1, 37). Ο θεουργός-μάντης Μάξιμος, στενός φίλος του Ιουλιανού, είχε με απόφαση του αυτοκράτορα Ιοβιανού διατηρήσει όλες τις τιμές που απολάμβανε κατά τη βασιλεία του Ιουλιανού (Vita Maximi, p. 28, εκδ. Boissonade), αλλά ο Βάλεντας τον καταδίκασε κι αυτόν σε θάνατο, όχι λόγω της θρησκείας του, αλλά επειδή, όπως ο ίδιος ομολόγησε, παρόλο που έμαθε για το χρησμό περί του διαδόχου του Βάλεντα, δεν είπε τίποτα (Ammianus Marcellinus, XXIX, 1, 42). Δε θα έπρεπε να περιμένουμε καλλίτερη τύχη για κάποιον που παραδέχεται την ενοχή του. Το σίγουρο είναι ότι κι ο Σιμωνίδης κι ο Μάξιμος δεν εκτελέστηκαν λόγω της θρησκείας τους, όπως ψευδώς ισχυρίζονται οι Νεοπαγανιστές. Όπως και να ‘χει, η όλη ιστορία δεν είναι καθόλου ιστορία διωγμού των εθνικών, όπως έντεχνα την παρουσιάζουν οι Νεοπαγανιστές. Είναι η περίπτωση ενός φιλύποπτου αυτοκράτορα που βλέπει παντού συνωμοσίες.

-Για το έτος 372 μ.Χ. γράφεται «372 Ο κατεχόμενος από υστερικό φόβο προς την μαγεία αυτοκράτωρ Βάλης, εξουσιοδοτεί τον ανθύπατο Ασίας Φήστο να αφανίσει όλους τους εθνικούς και τα έργα τους. Έντρομοι οι άνθρωποι αρχίζουν και καίνε μόνοι τους τις βιβλιοθήκες τους για να γλυτώσουν».

Πράγματι κάηκαν «αμέτρητα γραπτά υπό το βλέμμα των δικαστών ως παράνομα (...) αν και τα περισσότερα ήταν πραγματείες των ελευθέριων σπουδών [φιλοσοφία, ιστορία] και της νομικής» (Ammianus Marcellinus, XXIX, 1, 41). Και πάλι έχουμε το γνωστό ψεύδος, να κατηγορείται ο Βάλης ότι θέλησε να αφανίσει τους εθνικούς. Η μόνη περίπτωση που ο Βάλεντας δίωξε κόσμο βάσει της θρησκείας ήταν οι διωγμοί κατά των Ορθοδόξων Χριστιανών. Οι υπόλοιπες περιπτώσεις, όπως φαίνεται από τη λεπτομερή διήγηση του εθνικού Αμμιανού Μαρκελλίνου δεν έχουν τίποτε να κάνουν με θρησκευτικό διωγμό. Η ιστορία, όπως τη διηγείται ο Α.Μ. στο βιβλίο XXIX, 2, 3 έως 4 δεν αφορά διωγμό των εθνικών. Κάνοντας έρευνα στα σπίτια των κατηγορουμένων, προκειμένου να βρεθούν αποδείξεις για την ενοχή τους, οι αρχές είχαν βρεί βιβλία με ξόρκια ή συνταγές για ερωτικά φίλτρα. Ως αποτέλεσμα, όντως «οι άνθρωποι άρχισαν να καίνε τις βιβλιοθήκες τους» (Ammianus Marcellinus, XXIX, 1, 4), από φόβο παρόμοιας τύχης. Αλλά το ζήτημα είναι ότι τα βιβλία που κάηκαν, δεν κάηκαν, επειδή οι αρχές ήθελαν να κάψουν βιβλία φιλοσοφίας ή νομικής ή ιστορίας. Εφόσον θεωρούσαν ότι είναι βιβλία μαγείας, θεώρησαν σωστό να τα κάψουν. Μπορεί, δηλαδή, ο Βάλεντας και οι δικαστές να κατηγορηθούν ως ανόητοι που πίστεψαν ότι όλα αυτά τα βιβλία ήταν μαγικά, αλλά δεν μπορούν να κατηγορηθούν ότι σκόπευαν να κάψουν φιλοσοφικά βιβλία. Όπως και να ‘χει ο Αμμιανός Μαρκελλίνος διαψεύδει τα ψεύδη των Νεοπαγανιστών, ότι υπήρξε προσπάθεια γενοκτονίας των εθνικών.

Αν αρχίσουμε να κατηγορούμε τον αιρετικό (κι όχι Χριστιανό) Βάλεντα, επειδή έκαψε βιβλία που πίστευε ότι ήταν μαγικά, τότε πρέπει να κατηγορήσουμε και τους παγανιστές Αύγουστο και Διοκλητιανό που έκαψαν μαγικά (ή πίστευαν ότι ήταν μαγικά) βιβλία στην Ρώμη και την Αλεξάνδρεια.  

-Για το έτος 392 μ.Χ.  γράφεται: «392 Στην Κύπρο, ο εβραϊκής καταγωγής επίσκοπος (“’γιος”) Επιφάνειος και ο “’γιος” Τύχων εκχριστιανίζουν μαζικά και με την απειλή του φασγάνου και της πυράς χιλιάδες εθνικούς και καταστρέφουν όλα τα Ιερά της νήσου. Παύουν οριστικά τα κυπριακά Μυστήρια της Αφροδίτης. Το σχετικό διάταγμα του Θεοδοσίου δηλώνει κυνικά: “όποιος δεν υπακούσει στον πατέρα Επιφάνειο δεν έχει θέση πάνω στο νησί”».

Καμμία εκκλησιαστική πηγή δεν αναφέρει ότι ο εκχριστιανισμός έγινε «με την απειλή του φάσγανου και της πυράς». Αυτά είναι οι συνηθισμένες νεοπαγανιστικές προσθήκες εκ του πονηρού, ώστε να σπιλώνονται οι άγιοι της Εκκλησίας. Ο ’γιος Επιφάνειος δεν κατέστρεψε κανέναν αρχαίο ναό, σύμφωνα με τον Συναξαριστή. Πρόκειται για ακόμη μια συκοφαντία. Ο ’γιος Τύχων όντως κατέστρεψε πολλά μέρη της δεισιδαιμονίας, όπως αναφέρει ο Συναξαριστής, αλλά όχι όλα, όπως ισχυρίζονται οι Νεοπαγανιστές. 

Κανείς δε λυπάται βέβαια, που επαύθησαν τα πορνομυστήρια της θεάς Αφροδίτης, «θεάς» του αγνού (!) και ειλικρινούς έρωτα, σύμφωνα με τους «Έλληνες Εθνικούς». Στη λατρεία της εκπορνεύτηκαν σε όλη την αρχαιότητα εκατοντάδες χιλιάδες ανήλικα κορίτσια, δια της βίας φορές (βλ. κεφάλαια περί γυναικών και περί δούλων), όπως βεβαιώνουν πολλοί αρχαίοι συγγραφείς. Τίποτε το αρνητικό δεν υπάρχει στην απαγόρευσή τους.

Όσο για το διάταγμα του Θεοδόσιου, αυτό δεν είναι καθόλου «σχετικό» με τη λατρεία της Αφροδίτης, όπως γράφουν οι Ν/Π. Το υποτιθέμενο διάταγμα του Θεοδόσιου, είναι απλώς η απάντησή του σε γράμμα του Αγίου Επιφάνειου. Να τι γράφει ο Συναξαριστής: «(..) Ήσαν δε και άλλοι πολλοί αιρετικοί εις την Κύπρον, ήτοι Σαβελλιανοί, Νικολαΐται, Βασιλειδιανοί, Καρποκρατιανοί, δια τους οποίους έγραψεν ο ’γιος εις τον βασιλέα να εκδιώξει τούτους από την Κύπρον. Διότι ήσαν τίνες εξ αυτών πλούσιοι και ηγόραζον δημοσίας επιστασίας και έβλαπτον πολύ τους Ορθοδόξους. Λαβών δε ο βασιλεύς τα γράμματα του αγίου, έγραψε γράμμα προστακτικόν, με τούτους τους λόγους. «Όστις εκ των αιρετικών δεν υπακούσει εις τον ’γιον Επιφάνειον, και εις τους θείους λόγους αυτού, να αναχωρή από την νήσον Κύπρον και να κατοική όπου θέλη»(...)» (Μέγας Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Έκδοσις Α’, 1946, μετάφρασις εις το απλούν από τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη).

Το «διάταγμα» του Θεοδόσιου αφορά αιρετικούς κι όχι Ειδωλολάτρες˙ αλλά ούτε και γι’ αυτούς υπάρχει απειλή θανατικής ποινής. Και, αντίθετα από ό,τι ισχυρίζονται οι Νεοπαγανιστές, δεν διατάζει κανέναν Ειδωλολάτρη να εκχριστιανιστεί με την απειλή του θανάτου. Απλώς οι Νεοπαγανιστές αφαιρούν από το κείμενο του Θεοδόσιου την «μαγική» φράση «εκ των αιρετικών», ώστε να φαίνεται ότι διατάζονται οι Εθνικοί να απελαθούν. Ο ’γιος Επιφάνειος ζήτησε εκδίωξη των αιρετικών, όχι των Ειδωλολατρών. Όπως θα δούμε παρακάτω, οι Νεοπαγανιστές έχουν κάνει κι άλλες πολλές  παραποιήσεις χριστιανικών κειμένων.

Όσο για την εβραϊκή καταγωγή του άγιου Επιφάνειου, αν αυτός ήταν ελληνικής καταγωγής (και Χριστιανός), θα τον συγχωρούσαν οι Νεοπαγανιστές; Μάλλον όχι, αλλά τότε γιατί τονίζουν την καταγωγή του; Αυτό είναι και η απόδειξη του  αντισημιτισμού τους. Ή κάνουμε λάθος, αφού αυτοί «δεν είναι αντιεβραίοι»;

-Για το έτος 402 μ.Χ. γράφεται: «402 Ο στρατηγός Στηλίχων καίει στη Ρώμη τα περίφημα Σιβυλλικά Βιβλία».

Ο Στηλίχων ολοκλήρωσε το έργο που άρχισε ο Αύγουστος: «Αναλαμβάνοντας το αξίωμα του Αρχιερέα, ο Αύγουστος συγκέντρωσε όλα τα προφητικά βιβλία, ελληνικά και λατινικά, που κυκλοφορούσαν τότε είτε ανώνυμα είτε ως έργα μικρών συγγραφέων και έκαψε πάνω από δύο χιλιάδες βιβλία˙ κράτησε μόνο τους Σιβυλλικούς χρησμούς κάνοντας ακόμη και σ’ αυτούς επιλογή, πριν τους καταθέσει μέσα σε δύο επίχρυσες θήκες κάτω από το βάθρο του αγάλματος του Παλατίνου Απόλλωνα» (Σουετώνιου, Αύγουστος, 31). Ο Αύγουστος προφανώς ήθελε μόνο οι εγκεκριμένοι οιωνοσκόποι να έχουν πρόσβαση στους χρησμούς, ώστε να τους ερμηνεύουν κατά τη θέληση του κράτους κι όχι επαναστατών κ.ά. Παρατηρούμε ότι ο Αύγουστος έκαψε και τμήμα των Σιβυλλικών βιβλίων.

Επειδή μερικοί οδύρονται για το κάψιμο των σιβυλλικών βιβλίων, θα πρέπει να μάθουν ποιο ήταν το περιεχόμενό τους, σύμφωνα με τον Πλούταρχο: «και οι ίδιοι [οι Ρωμαίοι], όχι πολλά χρόνια νωρίτερα είχαν θάψει ζωντανούς δύο άντρες και δύο γυναίκες, δύο Έλληνες και δύο Γαλάτες, στην επονομαζόμενη αγορά των βοών. (...) Εκείνες [οι Εστιάδες] κρίθηκαν ένοχες και τιμωρήθηκαν˙ επειδή όμως η πράξη τους [είχαν εραστές] θεωρήθηκε φοβερή, αποφασίστηκε να συμβουλευτούν οι ιερείς τα Σιβύλλεια βιβλία. Αναφέρεται λοιπόν ότι βρέθηκαν χρησμοί που προέβλεπαν τα γεγονότα αυτά, λέγοντας ότι θα συμβούν για κακό, και πρόσταζαν, για ν’ αποτραπούν τα επερχόμενα δεινά, να θυσιάσουν σε κάποιες παράδοξες και ξένες θεότητες, δύο Έλληνες και δύο Γαλάτες, θάβοντάς τους ζωντανούς στο μέρος εκείνο» (Πλούταρχου, Αίτια Ρωμαϊκά, 83 (283f και 284b)). Αυτά δίδασκαν τα «περίφημα»(!) σιβυλλικά βιβλία. Ανθρωποθυσίες. Όχι επιστημονικές γνώσεις.

«Αν ο Στηλίχων ήταν εχθρικός προς τα Σιβυλλικά βιβλία, αυτό οφειλόταν μάλλον στο αποκαλυπτικό και – για έναν πολιτικό άνδρα – ηττοπαθές περιεχόμενό τους, παρά σε καθαρά θρησκευτικούς λόγους. Με την ίδια λογική μάλλον, σεβάστηκε το άγαλμα της Νίκης στην Κουρία (το άγαλμα, όχι το βωμό, που είχε αφαιρεθεί δεκαπέντε με είκοσι χρόνια νωρίτερα). Ο Ευνάπιος, όπως και οι περισσότεροι σύγχρονοί του συγγραφείς, του επιτέθηκε βίαια, ενώ ο Ολυμπιόδωρος τον εκθείασε. Ο πιο ένθερμος υμνητής του ήταν ο Εθνικός Κλαύδιος» (Pierre Chuvin, Οι τελευταίοι Εθνικοί, εκδ. Θύραθεν, σ. 103).

-Για το έτος 410 μ.Χ. γράφεται: «410 Στις 24 Αυγούστου, ο Αλάριχος καταλαμβάνει μετά από προδοσία χριστιανών την Ρώμη και επί τρείς ημέρες λεηλατεί τους θησαυρούς της, καταστρέφει τα έργα τέχνης και τα βιβλία των εθνικών και κατασφάζει τους κατοίκους της “Αιωνίας Πόλεως”», με την προσθήκη ότι οι Εθνικοί σφαγιάστηκαν, ενώ οι Χριστιανοί (αρειανοί και ορθόδοξοι) σώθηκαν μπαίνοντας στις εκκλησίες, επειδή τάχα ο Πάπας είχε συννενοηθεί.

Ο Προκόπιος δίνει μια πολύ διαφορετική εκδοχή από την συνωμοσιολογία των «Ελλήνων Εθνικών»: «Διάλεξε [ο Αλάριχος] από το στρατό του τριακόσιους νέους που δεν είχαν βγάλει ακόμη γένια, αλλά είχαν ενηλικιωθεί (...) και μυστικά τους είπε ότι θα τους έκανε δώρο σε κάποιους πατρίκιους Ρωμαίους ως δήθεν δούλους: και τους συμβούλευσε, όταν θα έμπαιναν στ ασπίτια αυτών των ανθρώπων να φέρονται με ευγένεια, ηρεμία και σωφροσύνη και να εκτελούν τις διαταγές των αφεντικών τους. Και ύστερα από κάποιο διάστημα σε μια ορισμένη μέρα, όταν τ’ αφεντικά τους θα έπεφταν για ύπνο, μετά το μεσημεριανό γεύμα, θα έπρεπε όλοι να ορμήσουν στη λεγόμενη Σαλάρια πύλη και αιφνιδιαστικά να πέσουν πάνω στους φύλακες και να τους σκοτώσουν στα γρήγορα και ν’ ανοίξουν την πύλη. (...) Όλοι οι νέοι την ορισμένη μέρα και ώρα όρμησαν στην πύλη, αιφνιδίασαν τη σκοπιά και, αφού σκότωσαν τους φύλακες, άνοιξαν την πύλη και δέχτηκαν τον Αλάριχο και το στρατό του μέσα στην πόλη. (...) Μερικοί λένε ότι ο Αλάριχος δεν κυρίεψε την Ρώμη με τον τρόπο που περιέγραψα. Διηγούνται ότι η Πρόβη, γυναίκα επιφανέστατη για τον πλούτο και τη δόξα της ανάμεσα στους πατρίκιους, λυπήθηκε τους Ρωμαίους που αφανίζονταν από την πείνα και τις κακουχίες, αφού έφτασαν στο σημείο να τρώνε και ανθρώπινες σάρκες και βλέποντας ότι είχε χαθεί κάθε ελπίδα γι’ αυτούς, αφού και το ποτάμι και το λιμάνι ήταν στα χέρια του εχθρού, λένε ότι αυτή έδωσε εντολή στους υπηρέτες της ν’ ανοίξουν τις πύλες στη διάρκεια της νύχτας» (Ιστορία των Πολέμων, Γ’, ii, 15-27). Ούτε στην τελευταία ούτε στην πρώτη φυσικά, διήγηση υπάρχει νύξη για προδοσία. Και ειδικότερα, είναι τελείως αφελές το επιχείρημα ότι οι οι ίδιοι οι Χριστιανοί κάτοικοι της Ρώμης θα ήταν τόσο ανόητοι, ώστε να προκαλέσουν τη σφαγή τους και τη λεηλασία των περιουσιών τους.

Ο Αλάριχος, ως γνωστόν, ήταν Αρειανός, δηλ. αιρετικός. Ποιοί «Χριστιανοί» πρόδωσαν τη Ρώμη, αν δεχτούμε ότι υπήρξε προδοσία; Απλούστατα, αρειανοί, δηλαδή μη-χριστιανοί. ’ρα δεν αφορά τους Χριστιανούς. Και περιμένουν οι Νεοπαγανιστές να πιστέψουμε την απίστευτη ανοησία, ότι τα έξαλλα και φανατισμένα (τόσο κατά εθνικών όσο και κατά ορθοδόξων) στρατεύματα του Αλάριχου κατά την είσοδό τους στην πόλη ούτε τους ορθόδοξους που πετύχαιναν μπροστά τους έσφαζαν, ούτε τις περιουσίες τους και τα βιβλία τους κατέστρεφαν και λήστευαν.

«Τι θα πει Αρειανιστές και μη Αρειανιστές, όλοι Χριστιανοί ήταν», θα πουν οι Νεοπαγανιστές. Εκτός από την άγνοιά τους για την χριστιανική θεολογία, γίνεται φανερό, ότι με τέτοια φόρα που πήραν, αποκαλώντας «Χριστιανούς» ακόμη και τους αρνητές της θεότητας του Ιησού Χριστού, τους Αρειανιστές δηλαδή, σε λίγο θα αποδώσουν στους Ορθόδοξους την ευθύνη ακόμη και για το αλάθητο του Πάπα και για τις δυτικές σταυροφορίες – μπορεί και για την Δ’ Σταυροφορία! Τέτοια είναι η η άγνοιά τους για τον Χριστιανισμό.

-Ο Ευνάπιος (Βίος Μαξίμου, εκδ. Boissonade σ. 52) κατενόησε την καταστροφή της Ελευσίνας κατά την επιδρομή του Αλάριχου ως τιμωρία των θεών (!), επειδή ιεροφάντης είχε αναλάβει, παρανόμως σύμφωνα με τον Ευνάπιο, ένας ιερέας του Μιθρα. Αφού οι «θεοί» τιμώρησαν τους Εθνικούς, γιατί κλαίγονται οι Ν/Π;

-Για το έτος 448 μ.Χ. γράφεται: «448 Ο Θεοδόσιος διατάσσει να παραδοθούν στις φλόγες όλα τα “αντιχριστιανικά” βιβλία. Ανάμεσά τους καταστρέφονται και τα βιβλία του νεοπλατωνικού Πορφυρίου που βήμα προς βήμα ξεσκέπαζαν την αληθινή φύση του Χριστιανισμού».

Το αντίθετο συνέβη. Ο Θεοδόσιος Β’, όπως φαίνεται από τον Θεοδοσιανό Κώδικα, έβγαλε νόμο  για την ίδρυση σχολείου στην Κων/πολη όπου η παγανιστική γραμματεία θα μελετώνταν. Πολλά από τα βιβλία του Πορφύριου υπάρχουν και σήμερα, με φθορές και απώλειες που δεν είναι ασυνήθιστες για πολλούς άλλους Χριστιανούς συγγραφείς, σύχρονους του Πορφύριου. Και βέβαια, το Κατά Χριστιανών του Πορφύριου, που υποτίθεται ότι όλα τα αντίτυπά του – ακόμη και οι χριστιανικές απαντήσεις σε αυτό, διότι δεν ικανοποιούσαν τον Θεοδόσιο Β’ – κάηκαν το 448 μ.Χ.  υπάρχει ώς σήμερα και μπορεί κανείς να το διαβάσει.

Όπως και να έχει, ο Θεοδόσιος Β’ θέλησε να κάψει ένα βιβλίο που συκοφαντούσε και έβριζε τους Χριστιανούς, ενω οι Παγανιστές αυτοκράτορες (π.χ. ο Διοκλητιανός) διέταζαν να καούν οι Γραφές. Εάν ο Θεοδόσιος έπραττε κατ’ αντιστοιχία με τους Παγανιστές βασιλείς, θα έπρεπε να είχε διατάξει το κάψιμο λ.χ. του Τίμαιου ή των Χαλδαϊκών λόγων, δηλαδή των «ιερών βιβλίων» της νεοπλατωνικής θρησκείας. Μόνο τα σφόδρα αντιχριστιανικά βιβλία διέταξε να καούν, κι όχι εκείνα που ήταν ο πυρήνας των παγανιστικών δοξασιών. Αναρωτάται κανείς, γιατί διασώθηκαν τα βιβλία του Ιουλιανού Μισοπώγων και Κατά Γαλιλαίων; Δεν έπρεπε να καούν, βάσει του νόμου; Αφού υποτίθεται πως όλοι αυτοί οι νόμοι εφαρμόζονταν, γιατί σήμερα μπορεί κάποιος να διαβάσει Ιουλιανό; Κανονικά θα έπρεπε να καούν. Αλλά δεν κάηκαν, γιατί δεν εφαρμόζονταν οι νόμοι.

Ας δούμε, όμως, πόσα βιβλία του αντιχριστιανού Πορφύριου καήκαν. Δίνουμε τον κατάλογο των βιβλίων του Πορφύριου, τα οποία διασώθηκαν αντεγραφόμενα από Χριστιανούς επί 16 αιώνες (δεν συνυπολογίζουμε όσα υπήρχαν κατά τη βυζαντινή εποχή, αλλά καταστράφηκαν από άλλα αίτια π.χ. βαρβαρικές εισβολές). Σε παρένθεση ο τόπος και το έτος έκδοσης, όσων από αυτά εξεδόθησαν: 1) Περί του εν Οδυσσεία των Νυμφών άνδρου (Leipzig 1886), 2) Περί αποχής εμψύχων (Leipzig 1886), 3)Εισαγωγή εις τας Αριστοτέλους Κατηγορίας (Berlin 1895), 4)Προς Μαρκέλλαν (Leipzig 1886), 5)Εις τας Αριστοτέλους Κατηγορίας κατά πεύσιν και απόκρισιν (Berlin 1895), 6)Περί Πλωτίνου βίου και της τάξεως των βιβλίων αυτού (Paris 1951), 7)Εις τινα των βιβλίων Υπομνήματα, 8)Αφορμαί προς τα νοητά (Paris 1855), 8)Φιλόσοφος ιστορία εν βιβλίοις δ’ (Lipsiae 1886), 9)Πυθαγόρου βίος (Lipsiae 1886), 10) φιλολόγου ιστορίας βιβλία ε’, 11)Φιλόλογος ακρόασις, 12)Προς τους από τον νου χωρίζοντας το νοητόν, 13)Περί αρχών, 14)Περί ύλης, 15)Περί ψυχής προς Βόηθον ε’, 16)Περί των της ψυχής δυνάμεων, 17)Περί αισθήσεως, (Leipzig 1904), 18)Προς Γαύρον και πώς εμψυχούται τα έμβρυα, (Berlin 1895), 19)Περί ύπνου και εγρηγόρσεως, 20)Περί του εφ’ ημίν, 21)Περί του γνώθι σαυτόν, 22)Προς Νημέρτιον, 23)Περί της εκ λογίων φιλοσοφίας (Berlin 1866), 24)Περί αγαλμάτων (Hildescheim 1964), 25)Περί θείων ονομάτων, 26)Προς ανεβώ επιστολή (Berlin 1857), 27)Εις τα Ιουλιανού του Χαλδαίου, 28)Περί της Ομήρου φιλοσοφίας, 29)Περί της εξ Ομήρου ωφελείας των βασιλέων βιβλία ι’ , 30)Περί Στυγός, 31)Κατά Χριστιανών λόγοι ιε’, 32)Ομηρικά ζητήματα (Leipzig 1882), 33)Περί των παραλελειμμένων τω ποιητή ονομάτων, 34)Γραμματικαί απορίαι, 35)Περί των κατά Πινδάρου του Νείλου πηγών, 36)Εις το Θουκιδίδην προοίμιον, 37)Προς Αριστείδην, 38)Εις την Μινουκιανού τέχνην, 39)Η περί των στάσεων τέχνη, 40)Συναγωγή των ρητορικών ζητημάτων, 41)Εις τα αρμονικά Πτολεμαίου υπόμνημα (Goeteborg 1932), 42)Εισαγωγή εις την αποτελεσματικήν του Πτολεμαίου (Bruessel 1933), 43)Εισαγωγή αστρονομουμένων εν βίβλοις τρισί, 44)Στοχεία, 45)«Όσα των αριθμών ήρταται», 46)Συμμίκτων ζητημάτων, 47)Περί αγνού βίου (Leipzig 1915), 48)Σχόλια εις Κρατύλον (Berlin 1821), 48)Σχόλια εις Παρμενίδην, 49)Σχόλια εις Φαίδωνα, 50)Σχόλια εις Τίμαιον (Leipzig 1904), 51)Σχόλια εις τας Κατηγορίας, 52)Introductio in categorias syllogismos, 53)Σχόλια εις Περί Ερμηνείας, 54)Σχόλια εις Φυσικά, 55)Σχόλια εις Λ’ των Μεταφυσικών, 56)Σχόλια εις Ηθικά, 57)Σχόλια εις Περί Ψυχής, 58)Περί καταφάσεως και Αποφάσεως, 59)Περί του μίαν είναι την Πλάτωνος και Αριστοτέλους αίρεσιν, 60)Περί διαστάσεως Πλάτωνος και Αριστοτέλους. Αυτά όλα, τα αντέγραφαν επί αιώνες οι Χριστιανοί. Θα μπορούσαν άνετα να τα κάψουν, «για εκδίκηση».

-Το κείμενο αναφέρει τι λέει «ο γνωστός συγγραφέας McCabe»: «Από το 500 έως το 1100 σχεδόν κανένα βιβλίο δεν παρήχθη, τουλάχιστον σημαντικό ώστε να διαβάζεται και σήμερα, σχεδόν κανένα ζωγραφικό έργο ή γλυπτό ή οικοδόμημα που να είναι σήμερα αξιοθέατο. (..)Από το 500 έως το 1100 δεν υπήρχαν πάνω από 600 τόμοι σε ολόκληρη την Ευρώπη..».

«Ο γνωστός συγγραφέας McCabe» (Ένας πρώην φραγκισκιανός αμερικάνος καλόγηρος του 19^ου αι. που έγινε μετά “freethinker” και έγραψε, μεταξύ άλλων, και «Ιστορία του Σατανισμού». Τέτοιου είδους, «αντικειμενικές», πηγές χρησιμοποιούν οι Νεοπαγανιστές) ξεστομίζει απαίσια ψέμματα. Στην Κωνσταντινούπολη του 1453, δηλαδή σε μια πόλη ερειπωμένη και παρακμάζουσα, υπήρχαν, σύμφωνα με τον καθολικό καρδινάλιο Ισίδωρο, περί τις εκατόν είκοσι χιλιάδες τόμοι βιβλίων˙ και φαντάζεται κανείς πόσα εκατομμύρια τόμοι θα υπήρχαν κατά τον 9^ο ή τον 12^ο αιώνα, όταν η Πόλη ήκμαζε, προτού οι πρόγονοι του McCabe την κάψουν στα 1204. «Κανένα οικοδόμημα» που να είναι αξιοθέατο. Ας πούμε, δηλαδή, η Αγία Σοφία. Που κανείς δε συρρέει από Αμερική κι Ευρώπη να τη θαυμάσει. «Κανένα οικοδόμημα», ας πούμε τα βυζαντινά μοναστήρια με τη θαυμαστή αρχιτεκτονική. «Κανένα βιβλίο» που να διαβάζεται ακόμη. Αν, επειδή δεν τα διαβάζουν οι Παγανιστές, συνεπάγεται ότι δεν τα διαβάζει κανείς, τότε οι Ν/Π έχουν όντως δίκιο. Κανένα βιβλίο του Μεσαίωνα δε διαβάζεται. «Κανένα γλυπτό ή έργο ζωγραφικής». Φυσικά, αφού τα κατέστρεψαν οι Τούρκοι επιδρομείς, αφού τα σοβάτισαν, αφού τα έλειωσαν οι Σταυροφόροι, τι να απομείνει;

-Για τα έτη της βασιλείας του Λέοντος Α’ και του Ζήνωνα (457-491) γράφεται ότι «εδολοφονήθη ο Εθνικός ιατρός Ιάκωβος» κι ότι «στους διωγμούς αυτούς ήλθαν αντιμέτωποι με το χριστιανικό μίσος οι τελευταίοι των "Ελλήνων" δημοσίων ανδρών. όπως ο φιλόσοφος Σεβηριανός, ο Ζώσιμος, κ.ά., ενώ αρκετοί από αυτούς –οι πλέον άτοιχοι, όπως λ.χ. ο Γέσσιος – έχασαν τη ζωή τους πάνω στην πυρά ή κάτω από τη σπάθα του δημίου». Νεοπαγανιστικές μυθοπλασίες και σ’αυτήν την περίπτωση. Ο Ιάκωβος ήταν προσωπικός ιατρός του Λέοντα. Αν και Παγανιστής, δεχόταν μεγάλες τιμές από τον Λέοντα. Τόσο μεγάλος ήταν ο σεβασμός στο πρόσωπό του, ώστε είχαν στηθεί προτομές του στην Κωνσταντινούπολη, στο Ζεύξιππο (δίπλα στις προτομές των σοφών κι ένδοξων ανδρών της αρχαιότητας) και την Αθήνα. Εντελώς αβάσιμο, λοιπόν, είναι να θεωρηθεί η δολοφονία του «θρησκευτικός διωγμός». Ο Σεβηριανός είχε το αξίωμα του δικαστή. Αναμίχτηκε σε μια συνωμοσία κατά του Ζήνωνα, αλλά κατάφερε να γλιτώσει. Ο Γέσσιος, εθνικός ρήτορας, είχε λάβει κι αυτός μέρος στη συνωμοσία, και εκτελέστηκε. Ο Παγανιστής Παλλαδάς ειρωνεύεται τον Γέσσιο και γι’ αυτό το περιστατικό, γράφοντας ειδικά γι’ αυτόν πάνω από δέκα επιγράμματα. Ο Ζώσιμος έγραψε ιστορία της εποχής του, στην οποία κατασυκοφαντεί τον Χριστιανισμό και αποδίδει – όπως και οι σύγχρονοι παραληρούντες Νεοπαγανιστές – όλα τα κακά κι όλες τις συμφορές της Αυτοκρατορίας σε αυτόν. Σε ανταπόδωση, οι κακοί Χριστιανοί καλόγεροι κι άλλοι αντιγραφείς διέσωσαν το έργο του. Βλέπουμε ότι καμμία σχέση με θρησκευτικούς διωγμούς δεν έχουν τα γεγονότα. Φαίνεται ότι οι Νεοπαγανιστές θεωρούν αυτονόητο το δικαίωμα ενός Ειδωλολάτρη να συνωμοτήσει κατά του νόμιμου Αυτοκράτορα. Αν οι Χριστιανοί κατά τη διάρκεια των διωγμών του Διοκλητιανού ή του Δέκιου συνωμοτούσαν, αυτοί θα κατακρίνονταν. Δύο μέτρα και δύο σταθμά.

-Για το έτος 486 μ.Χ. γράφεται «486  Δολοφονούνται διάφοροι εθνικοί στρατιωτικοί, όπως λ.χ. ο νικητής των Βανδάλων στρατηγός Μαρκελλίνος». Η αλήθεια είναι κάπως διαφορετική από τα νεοπαγανιστικά παραληρήματα. «Η δολοφονία του Μαρκελλίνου μπορεί να αποδοθεί στην ίδια την εξουσία και αυτονομία που είχε κατακτήσει, και όχι στις θρησκευτικές του πεποιθήσεις. Ο διάδοχος και ανηψιός του Νέπως ήταν Χριστιανός, ενώ ο δολοφόνος του φαίνεται πως έκλινε προς τον παγανισμό» (Pierre Chuvin, Οι τελευταίοι Εθνικοί, εκδ. Θύραθεν, σ. 146). Καμμία σχέση δεν είχε, λοιπόν, η θρησκεία με τη δολοφονία. Αλλά οι Νεοπαγανιστές ουδόλως ενδιαφέρονται για την ιστορική αλήθεια. Το ζήτημα είναι να συκοφαντήσουν το Χριστιανισμό με ενέργειες λίγων, τις οποίες συχνά διαστρεβλώνουν.

-Για το έτος 500 μ.Χ. γράφεται: «Η ανθρωπότητα πέφτει σε ακόμη μεγαλύτερη αποκτήνωση. Εξαφανίζονται παντελώς η αποχέτευση των οικιών, η ρωμαϊκή κεντρική θέρμανση και τα κρεβάτια».

Από τους πλέον ψευδείς ισχυρισμούς των Νεοπαγανιστών:

-η πρόοδος της μηχανικής των, χριστιανών πια, Ρωμαίων ήταν τόση που υπάρχουν δεκάδες γραπτές μαρτυρίες από τον 4^ο ώς τον 14^ο αιώνα (π.χ. Χρυσόστομος, PG 58, 522. Θεοφάνης, 172, 9Έ265, 3. Τζέτζη, Χιλιάδες, χιλ. 5, ιστορ. 17, στιχ. 618. ’ννας Κομνηνής, Αλεξιάς, 2, 377, 16. Αρμενόπουλου, Εξάβιβλος, 2, 4, 28) για τριόροφες, τετραόροφες και πενταόροφες οικοδομές, ιδιωτικές και πολυκατοικίες. Νόμοι του 5^ου αιώνα απαγόρευαν το ύψος των  ιδιωτικών οικοδομών να υπερβαίνει τα 25 περίπου μέτρα.

-Είναι παμμέγιστη νεοπαγανιστική ψευτιά ο ισχυρισμός ότι έπαψε η αποχέτευση στη χριστιανική εποχή. Υπάρχουν δεκάδες νόμοι περί υδρορροών και οικιακής αποχέτευσης (Για παράδειγμα: Πανδέκτες 8, 2, 18˙ 19, 1, 37, 2. Πρόχειρος Νόμος 37, 38). Νόμοι επέβαλαν οι σωλήνες των προς απομάκρυνση αφοδευμάτων, που άρχιζαν από τις οικειακές τουαλέτες να συναντώνται με τους αντίστοιχους σωλήνες των παρακείμενων σπιτιών και ο ιδιοκτήτης να επιδιορθώνει τις όποιες βλάβες υπήρχαν στους σωλήνες μέχρι του σημείου της συναντήσεως (Πρόχειρος Νόμος, 37,38. Επανεισαγωγή, 35, 22).

-Στην χριστιανική Ρωμανία κι όχι στη παγανιστική Ρώμη πρωτοάρχισε ο δημόσιος φωτισμός των πόλεων τις νύχτες. Την Κωνσταντινούπολη έκανε πρώτη πόλη του φωτός ο έπαρχός της Κύρος (Πασχάλιον Χρονικόν, 588, 11). Το ίδιο συνέβαινε και στην Αντιόχεια (Λιβάνιου, Προς Θεοδόσιον κατά Τισαμενού, 37), στην Καισάρεια (Ευάγριου, Εκκλ. Ιστ. PG 86, 2867) και συνεχίστηκε καθ’ όλη την «σκοτεινή εποχή αποκτήνωσης».

-Στην Κωνσταντινούπολη επί Θεοδόσιου Β’ υπήρχαν οκτώ μεγάλα δημόσια λουτρά και 153 ιδιωτικά σε οικoίες, φιλανθρωπικούς οίκους και μοναστήρια. Τα μεγαλύτερα (που είχαν ονόματα όπως Ζεύξιππος, Αχιλλεύς, Καμίνια) μπορούσαν να εξυπηρετήσουν ώς και 2.000 λουόμενους. Τα ιδιωτικά λουτρά χτιζόταν ακόμη και στη στέγη των πλουσίων σπιτιών, οπότε με σωλήνες (απόδειξη ανεπτυγμένης υδραυλικής) ανέρχονταν το προς λούσιμο νερό (Ιωάννη Λυδού, Περί Αρχών, 186, 89)

  -Στην Χριστιανική Ρωμανία κι όχι στον παγανιστικό κόσμο, για την ασφάλεια των πολιτών κατά τη νύχτα και την δίωξη των συμμοριών συστάθηκε αστυνομικό σώμα υπό τον νυχτέπαρχο (Βασιλικά, 6,5,2. Μαλάλας 479,8).

-Δεν έχει νόημα να μιλήσουμε για... «την εξαφάνιση των κρεββατιών».

Αυτή ήταν η «εποχή αποκτήνωσης». Αυτό ήταν το επίπεδο του εκχριστιανισμένου αστικού ρωμαϊκού κόσμου.

-Οι Νεοδωδεκαθεϊστές φτάνουν στο σημείο να κατηγορούν τους Χριστιανούς ακόμη και για την αλλαγή του κλίματος και των φυσικών συνθηκών στην Ελλάδα, επειδή δήθεν οι Χριστιανοί έκοβαν τα δάση! Προφανώς (πέρα από την απόδοση παντός κακού – κατά το συνήθη τους μανιχαϊσμό – στο Χριστιανισμό) δεν ξέρουν τίποτε για τις δενδροτομήσεις ολόκληρων περιοχών, ήδη από την κλασσική εποχή, της Επιδαύρου (Θουκιδίδης 2, 56, 5), της Αττικής (Θουκιδίδης 2, 55, 1) ή της Μεγαρίδας (Θουκιδίδης 1, 108, 2) ή της Αττικής κάθε έτος επί 27 έτη. Αναφέρουμε αυτά τα ελάχιστα παραδείγματα, για να δείξουμε, μέχρι πού μπορεί να οδηγήσει τους Νεοπαγανιστές το μίσος τους προς κάθε τι χριστιανικό.

-«540 Ο Πέρσης βασιλιάς Χοσρόης σαρώνει τις χριστιανικές πόλεις της Συρίας. Την μόνη πόλη που δεν καταστρέφει ή λεηλατεί είναι η Χαρράν (ελληνιστί Κάρρες), της οποίας οι κάτοικοι είχαν παραμείνει πεισματικά εθνικοί».

Παλαιόθεν φιλέλληνες οι Πέρσες! Παλαιόθεν μηδίζοντες οι Ειδωλολάτρες! Στην πραγματικότητα, οι Πέρσες ήταν πάντοτε φίλοι των εχθρών των Ρωμαίων.

-Για το έτος 542 μ.Χ. γράφεται: «542 Ο Γιουτπράδα-Ιουστινιανός αναθέτει καθήκοντα αυτοκρατορικού προσηλυτιστού (“επισκόπου τιτουλαρίου”) στον Ιωάννη Ασιακό. Επί 35 ολόκληρα χρόνια ο τελευταίος εφαρμόζει μαζικούς και βιαίους εκχριστιανισμούς των εθνικών της Φρυγίας, Καρίας και Λυδίας και κτίζει 99 εκκλησίες και 12 μοναστήρια πάνω στα συντρίμμια των εθνικών Ιερών».

Για το όνομα «Γιουτπράνδα» μιλάμε στην παράγραφο περί Ακαδημίας των Αθηνών. Πηγή για την ιστορία είναι ο ίδιος ο Ιωάννης Ασιακός που έγραψε την «Ιστορία της Εκκλησίας».

1) όντως αυτές οι τακτικές δε συμβαδίζουν με τη Χριστιανική πίστη και είναι απάνθρωπες με τα σημερινά δεδομένα.

2) Συμβαίνουν όμως γύρω στα 542-577 (αν όντως ήταν επί 35 χρόνια), δηλαδή για πρώτη φορά σε 2,5 αιώνες από την απαρχή της παροχής  βοήθειας των Αυτοκρατόρων προς τον Χριστιανισμό. Και δεν υπάρχει άλλη περίπτωση αναγκαστικού εκχριστιανισμού τέτοιου είδους. Είναι ένα μεμονωμένο γεγονός.

3) Ένα μεμονωμένο γεγονός που αφορά τη βάφτιση, όλων κι όλων, 70 χιλιάδων εθνικών σε 35 χρόνια. Δηλαδή, σε σύνολο 7-8 εκατομμυρίων της Μικράς Ασίας, μόνο 70 χιλιάδες, μόνο το 1% του μικρασιατικού πληθυσμού δεν είχε εκχριστιανιστεί. Αντιλαμβάνεται κανείς ότι τα μέτρα αυτά του Ιουστινιανού ήταν ουσιαστικώς περιττά, γιατί χωρίς βία, πολύ πριν τον Ιουστινιανό, είχε εκχριστιανιστεί το 99%. Επίσης φανερώνεται η προσπάθεια μεγαλοποίησης των χρονικά επόμενων «διωγμών» και γενικότερα των διωγμών αυτού του τύπου, διότι

4) ο Ιω. Ασιακός δεν ενδιαφερόταν να σφάξει τους εθνικούς, αλλά να τους εκχριστιανίσει.

5) Οι πηγές είναι κατά κύριο λόγο του ίδιου του προσηλυτιστή. Δεν υπάρχει λόγος να μην πιστέψουμε, ότι ο Ιωάννης Ασιακός στην πραγματικότητα αυτοπαινεύεται φουσκώνοντας τους αριθμούς. Τόσοι και τόσοι το έκαναν, γράφοντας για άλλους. Γιατί να μη το κάνει κι ο ίδιος γράφοντας για τον εαυτό του;

6) Ο ίδιος λέει ότι έκτισε 99 εκκλησίες και 12 μοναστήρια σε 35 χρόνια. Αν ισχύει αυτό, τότε έκτιζε 3 περίπου εκκλησίες (ή γκρέμιζε 3 ναούς) το χρόνο σε μια έκταση τριπλάσια ή τετραπλάσια της σημερινής Ελλάδας. Δεν είναι και τίποτε σπουδαίο αυτό. Περισσότερες εκκλησίες χτίζονται σήμερα στην Ελλάδα, παρά επί του «διωγμού» του Ιωάννη Ασιακού!

7) Όσο για το γκρέμισμα  διάφορων αρχαίων ναών, εφόσον οι παγανιστές ήταν ελάχιστοι στην Μ. Ασία (στο σύνολο των 7-8 εκατομμυρίων Χριστιανών της Μικράς Ασίας), οι (περισσότεροι τουλάχιστον) εθνικοί ναοί ήταν ουσιαστικώς εγκαταλελλειμένοι. Δεν ήταν λοιπόν τόσο τρομερή πράξη το γκρέμισμα άδειων και αχρησιμοποίητων ναών.

8) Ο Ιω. Ασιακός ήταν Μονοφυσίτης και όχι Ορθόδοξος.

-Για το έτος 590 μ.Χ. γράφεται «590 Στον παπικό θρόνο ανεβαίνει ο Πάπας Γρηγόριος ο λεγόμενος “Μέγας” (590- 604), που θα κάψει σε λίγο την Βιβλιοθήκη του Παλατίνου Απόλλωνος “για να μη στερήσει τους πιστούς η θύραθεν σοφία της από την Βασιλεία των Ουρανών».

Η πρώτη αναφορά ότι ο Πάπας Γρηγόριος ο Μέγας έκαψε την βιβλιοθήκη του Παλατίνου είναι από τον Ιωάννη του Salisbury (Αγγλία) τον 13^ο αιώνα. Αυτός γράφει στο έργο του Policraticus ότι

«Επίσης, αυτός ο άνδρας, ο Γρηγόριος, που ενέπνευσε όλη την εκκλησία, όχι μόνο διέταξε τα μαγικά έργα να πεταχτούν έξω από το παλάτι του, αλλά, όπως οι πρόγονοί μας λεν, έκαψε απαγορευμένα γραπτά – ο,τιδήποτε περιεχόταν στο ναό του Απόλλωνα στο Παλατίνο – , έργα που περιείχαν διδασκαλίες οι οποίες φαίνεται να αποκάλυπταν στους ανθρώπους το νου του ουρανού και υπερφυσικές προφητείες»

Από τον 13^ο ώς τον 7^ο αιώνα μεσολαβούν 600 χρόνια. Εάν πρόκειται να πιστέψουμε κάτι που πρωτοειπώθηκε 600 χρόνια μετά από το γεγονός αυτό, γιατί να μην πιστέψουμε επίσης και τον άραβα του 12^ου αιώνα που αναφέρει ότι οι ’ραβες έκαψαν τη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας; Όμως όλα αυτά είναι φήμες, διότι ο Αύγουστος, κατά τον Σουητώνιο έκαψε 2000 προφητικά βιβλία και άφησε μόνο τα συβιλλικά βιβλία, τα οποία κλείδωσε στο ναό του Απόλλωνα στο Παλατίνο, για να μη τα συμβουλεύεται κανείς εκτός από εκείνους που ήταν έμπιστοι να δώσουν επίσημη επεξήγηση. Επίσης, ο Ρουτίλιος Ναματιανός στο έργο του Περί της επανόδου μου, 2, 52  αναφέρει ότι ο Στιλίχωνας, στα τέλη του 4^ου αι «έκαψε τις προφητείες που είχαν ειπωθεί από τη Σύβιλλα». Επομένως, ό,τι «μαγικό» και «προφητικό» υπήρχε στη βιβλιοθήκη του Παλατίνο είχε καεί αιώνες πριν. Όσο για την υποτιθέμενη αιτιολόγηση του φημολογούμενου εμπρησμού από τον Γρηγόριο, την «για να μη στερήσει τους πιστούς η θύραθεν σοφία της από τη βασιλεία των Ουρανών», αυτή είναι ακόμη ένα νεοπαγανιστικό κατασκεύασμα.

-Και τώρα ακολουθεί η κριτική των Ν/Π για τα όσα ισχυρίζονται σχετικά με τη Σκυθόπολη.  

Οι Νεοπαγανιστές ισχυρίζονται ότι: «359. Στη Σκυθόπολη της Συρίας στήνονται τα πρώτα "στρατόπεδα θανάτου", οργανωμένα δηλαδή κέντρα βασανισμού και θανατώσεως των εθνικών.»  και «Στη Σκυθόπολη της Συρίας, τόπο που, όπως είδαμε, πρωτοκαθιέρωσε το 359 ως κέντρο βασανισμών κι εκτελέσεων "ειδωλολατρών" ο Κωνστάντιος, οργανώνεται τώρα [σημ.: για τα έτη 385-388] ειδικό "στρατόπεδο θανάτου" μπροστά στο οποίο φαίνονται ασήμαντα τα ναζιστικά αντίστοιχα του αιώνος μας. Να πώς ο Αμμιανός Μαρκελλίνος (ΙΘ, 12) περιγράφει αυτό το Ελληνικό Ολοκαύτωμα (...) "Και από τα πιό απομακρυσμένα σημεία της Αυτοκρατορίας σέρνονταν δεμένοι με αλυσίδες αμέτρητοι πολίτες κάθε ηλικίας και κάθε κοινωνικής τάξεως. Και από αυτούς πολλοί πέθαιναν στη διαδρομή ή στις ανά τόπους φυλακές. Και όσοι κατόρθωναν να επιζήσουν, κατέληγαν στη Σκυθόπολη, μία απόκεντρη πόλη της Παλαιστίνης, όπου είχαν στηθεί τα όργανα των βασανιστηρίων και των εκτελέσεων" γράφει ο Αμμιανός Μαρκελλίνος» (Βλάση Ρασσιά, Υπέρ Της Των Ελλήνων Νόσου, β' έκδοση, εκδ. Ανοιχτή πόλη, 2000, τ. 3, σ. 37).

Όπως έχουμε πει, οι Νεοπαγανιστές δεν λένε την αλήθεια, όταν παραθέτουν κείμενο του Αμμιανού Μαρκελλίνου για τα έτη 385-388, διότι, όπως αποδείξαμε παραπάνω, ο Αμμιανός Μαρκελλίνος δεν έγραψε για τα έτη  385-388. Επιπλέον, ο υπεύθυνος για τις δίκες που διεξάγονταν στη Σκυθόπολη, ο Πάυλος, που – όπως θα δούμε – είχε διορισθεί από τον Κωνστάντιο Β’, θανατώθηκε δια της πυράς από τον Ιουλιανό, αμέσως μόλις αυτός ανέλαβε την εξουσία, το 361 (Ammianus Marcellinus, XXII, 3, 11). Συνεπώς, αυτός είναι ένας δεύτερος λόγος που συνηγορεί ότι οι δίκες στη Σκυθόπολη σταμάτησαν οριστικά το 361, και αποτελεί φαντασία η εικασία ότι γίνονταν το 385-388. Επίσης οι Νεοπαγανιστές δεν λένε την αλήθεια, διότι ο Αμμιανός Μαρκελλίνος δεν γράφει πουθενά στην ιστορία του ότι «στη Σκυθούπολη είχαν στηθεί τα όργανα των βασανιστηρίων και των εκτελέσεων», όπως φαίνεται στο παραποιημένο παραπάνω απόσπασμα του Α.Μ. Παραθέτουμε ολόκληρο το επίμαχο κείμενο του Rerum Gestarum του Αμμιανού Μαρκελλίνου (XIX, 12, 3-15 και 17), και το σχολιάζουμε λεπτομερώς αμέσως μετά.

3. Επιπλέον, ένα μικρό και ασήμαντο γεγονός τού έδωσε την ευκαιρία να επεκτείνει τις έρευνές του κατά τρόπο ανεξέλεγκτο. Υπάρχει μια πόλη ονόματι ’βυδος, στο πιο απόμακρο μέρος της Θηβαίδας˙ εκεί το μαντείο ενός θεού που στα μέρη εκείνα τον λένε Besa αποκάλυπτε το μέλλον και ήταν συνήθειο να τιμάται στις αρχαίες τελετές των παρακείμενων περιοχών.

4. Και, μια που, μερικοί αυτοπροσώπως, ενώ ένα μέρος μέσω άλλων, στέλνοντας μια γραπτή λίστα με τις επιθυμίες τους, ρωτούσαν για τη θέληση των θεοτήτων, έχοντας αναφέρει ρητά τις επιθυμίες τους, τα έγγραφα αυτά που περιείχαν τις αιτήσεις τους και τις λίστες με τις επιθυμίες τους παρέμεναν, καμμιά φορά, στον ναό του μαντείου, ακόμη κι όταν οι απαντήσεις του θεού είχαν δοθεί.

5. Μερικές από αυτές τις γραπτές λίστες με επιθυμίες στάλθηκαν, με κακό σκοπό, στον αυτοκράτορα, ο οποίος, παρόλο που κώφευε σε άλλα πολύ σοβαρά ζητήματα, στο σημείο αυτό ήταν «μαλακότερος από λοβό αυτιού», όπως λέει η παροιμία, και όντας ύποπτος και στενόμυαλος, άρχισε να μαίνεται. Αμέσως φώναξε τον Παύλο να έρθει στην Ανατολή, δίνοντάς του, σα να ήταν ηγέτης διάσημος για την εμπειρία του, την εξουσία να διεξάγει δίκες σύμφωνα με το κέφι του.

6. ’δεια τέτοια δόθηκε επίσης στον Μόδεστο (εκείνη την εποχή κόμη στην Ανατολή), άνθρωπο που ήταν κατάλληλος για τέτοια ζητήματα. Διότι ο Ερμογένης του Πόντου, πραιτοριανός έπαρχος εκείνη την εποχή, απορρίφθηκε ως πολύ ήπιος στον χαρακτήρα.

7. Εφυγε, όπως διετάχθη, ο Παύλος, με βιασύνη και όντας γεμάτος από θανατηφόρα μανία, και δεδομένου ότι η συκοφαντία ήταν ανεξέλεγκτη, άνθρωποι, ευγενείς καθώς και άσημοι, μεταφέρθηκαν από σχεδόν ολόκληρο τον κόσμο. Και μερικοί εξ αυτών σύρθηκαν υπό το βάρος των αλυσίδων˙ άλλοι αδυνάτισαν από την αγωνία της φυλάκισης.

8. Καθώς διαλέχθηκε το θέατρο των βασανιστηρίων και του θανάτου, η Σκυθόπολη, μια πόλη της Παλαιστίνης, η οποία για δύο λόγους φάνηκε πιο κατάλληλη από οποιαδήποτε άλλη: επειδή είναι απομονωμένη και επειδή βρίσκεται στη μέση μεταξύ της Αντιόχειας και της Αλεξάνδρειας, των πόλεων εκ των οποίων προέρχονταν οι περισσότεροι άνθρωποι που κλήθηκαν να δικαστούν.

9. Από τους πρώτους, τότε, που έφεραν, ήταν ο Σιμπλίκιος, ο γιος του Φιλίππου, πρώην Έπαρχος και Ύπατος, ο οποίος κατηγορήθηκε ότι (όπως ελέχθη) είχε ζητήσει να μάθει από το μαντείο για να κερδίσει το αυτοκρατορικό αξίωμα. Και από μια σημείωση του αυτοκράτορα, που σε τέτοιες περιπτώσεις δεν συγχωρούσε κανένα λάθος λόγω της αφοσιωμένης υπηρεσίας, διετάχθη να τον βασανίσουν. Αλλά προστατευμένος από καλή τύχη, εξορίστηκε.

10. Μετά, ο Παρνάσιος (πρώην Έπαρχος της Αιγύπτου), άνθρωπος με απλό χαρακτήρα, βρέθηκε σε τέτοιο κίνδυνο που δικάστηκε για τη ζωή του, αλλά κι αυτός εξορίστηκε. Είχε, αρκετά πριν από αυτά τα συμβάντα, συχνά ακουστεί πως έλεγε, ότι, όταν, προκειμένου να αποκτήσει κάποιο αξίωμα, εγκατέλειψε την Πάτρα, μια πόλη της Αχαίας όπου είχε γεννηθεί και ζούσε, είχε ονειρευτεί πολλές σκιώδεις οπτασίες που τον συνόδευαν με τραγική ενδυμασία.

11. Αργότερα, ο Ανδρόνικος, γνωστός για τις ελευθέριες σπουδές του και τη φήμη των ποιημάτων του, σύρθηκε στο δικαστήριο. Αλλά επειδή είχε καθαρή συνείδηση, δεν ήταν καθόλου ύποπτος, και με βεβαιότητα πιστοποίησε την αθωότητά του, αφέθηκε ελεύθερος.

12. Επίσης ο Δημήτριος, ο επωνομαζόμενος Κυθράς, ένας μεγάλης ηλικίας φιλόσοφος, πράγματι, αλλά με σκληραγωγημένο σώμα και νου, κατηγορούμενος ότι προσέφερε θυσία αρκετές φορές, δεν μπόρεσε να το αρνηθεί. Ωστόσο, διακήρυξε ότι έτσι έκανε από την νεότητά του με σκοπό να εξευμενίσει τη θεότητα [το Besa], κι όχι για να αποκτήσει υψηλότερο αξίωμα. Διότι, δεν ήξερε κανέναν που είχε τέτοιες φιλοδοξίες. Γι’ αυτό, αφού βασανίστηκε πολύ καιρό, βοηθούμενος από την αμετάβλητη συνείδησή του, άφοβα απολογήθηκε το ίδιο, χωρίς να επιβεβαιωθεί η κατηγορία. Και τότε του επετράπη να επιστρέψει, χωρις καμμιά επιπλέον βλάβη στην γενέτειρα του πόλη, την Αλεξάνδρεια.

13. Αυτούς και μερικούς άλλους η δίκαιη τύχη μαζί με την αλήθεια, τους έσωσαν από τον επικείμενο κίνδυνο. Αλλά καθώς αυτές οι κατηγορίες  εκτείνονταν περισσότερο με την εμπλοκή παγίδων και δολομάτων, μερικοί πέθαναν από την παραμόρφωση των κορμιών τους, άλλοι καταδικάστηκαν σε επιπλέον τιμωρία και δημεύθηκαν οι περιουσίες τους, ενώ ο Παύλος ήταν ο παρακινητής αυτών των σκηνών σκληρότητας, παρέχοντας, σαν από κανένα μαγαζί, κάθε είδος εξαπάτησης και σκληρότητας˙ και από το νεύμα του (σχεδόν, μπορώ να πω) εξαρτώταν η ζωή όλων όσοι περπατούν τη γη.

14. Διότι, αν κάποιος φορούσε στο λαιμό φυλακτό κατά του τεταρταίου ελώδη πυρετού ή οποιασδήποτε άλλης αρρώστειας, ή αν κατηγορούνταν βάσει της μαρτυρίας των κακώς διακείμενων ότι περνούσε από έναν τάφο το απόγευμα, επειδή ήταν έμπορος στα δηλητήρια ή ότι συγκέντρωνε όλα τα φρικτά των τάφων και τις μάταιες παραισθήσεις των φαντασμάτων που περπατούν εκεί, καταδικαζόταν σε αποκεφαλισμό και έτσι χανόταν.

15. Στην πραγματικότητα, το ζήτημα αντιμετωπίστηκε ακριβώς σαν να είχαν πολλοί άνθρωποι ζητήσει από το μαντείο του Κλάρου, από τις βελανιδιές της Δωδώνης και το διάσημο κάποτε μαντείο των Δελφών, το θάνατο του αυτοκράτορα. (...)

17. Το να γίνεται αυστηρή έρευνα δεν το θεωρεί λανθασμένο κανείς σωστός άνθρωπος. Διότι, δεν διαφωνούμε πως η ασφάλεια ενός νόμιμου ηγεμόνα, του προστάτη και του υπερασπιστή των καλών ανθρώπων, από τον οποίο βασίζεται η ασφάλεια των υπολοίπων, πρέπει να διασφαλίζεται από την κοινή επιμέλεια όλων μας. Και, προκειμένου αυτός να υποστηριχθεί εντονότερα, όταν υπερασπίζεται η παραβιασμένη μεγαλειότητά του, οι Κορνήλιοι νόμοι δεν απαλλάτουν κανέναν, αδιακρίτως τάξης, από ανάκριση με βασανιστήρια, ακόμη και από το χύσιμο αίματος.

ΣΧΟΛΙΑ:

-Τα δικαστήρια της Σκυθόπολης δεν στήθηκαν για να εξολοθρεύσουν (όλους) τους Εθνικούς ή όποιον ήταν Εθνικός, αλλά για να δικάσουν εκείνους τους συγκεκριμένους Εθνικούς που ζήτησαν χρησμό από κάποιο συγκεκριμένο μαντείο της Ανατολής, στέλνοντας σε αυτό  γραπτές λίστες με τις επιθυμίες τους να αποκτήσουν ανώτερα κρατικά αξιώματα. Συνεπώς φάνηκαν  ύποπτοι ότι συνωμοτούσαν κατά του αυτοκράτορα (βλέπε παράγραφο 3, 9).

-Δηλαδή το πρόβλημα δεν ήταν οι θυσίες και οι χρησμοί αυτοί καθεαυτοί, αλλά αν όλα αυτά έγιναν κατά του αυτοκράτορα, με σκοπό την ανατροπή του. Δεν αποτελούν δηλαδή δίκες/διωγμούς κατά Εθνικών, αλλά κατά πιθανών συνωμοτών. Αν ήταν διωγμός κατά Εθνικών, δεν θα προσάγονταν να δικαστούν μόνο αυτοί οι Εθνικοί που έστειλαν τις γραπτές επιθυμίες τους σε ένα μαντείο, αλλά όλοι οι Εθνικοί. Η προσαγωγή έγινε λοιπόν βάσει της υποψίας μήπως οι εν λόγω Εθνικοί ήταν συνωμότες˙ δεν υποπτεύθηκε ο αυτοκράτορας όλους τους Εθνικούς. ’ρα είναι εσφαλμένο να αποκαλούν οι Νεοπαγανιστές «στρατόπεδα θανάτου των Χριστιανών» τις δίκες κατά πιθανών συνωμοτών στη Σκυθόπολη.

-Οι γραπτές επιθυμίες προς το μαντείο των κατηγορουμένων δόθηκαν στον αυτοκράτορα Κωνστάντιο. Αλλά από ποιους; «Μερικές από αυτές τις γραπτές λίστες με επιθυμίες στάλθηκαν, με κακό σκοπό, στον αυτοκράτορα», όπως ρητά γράφει ο Αμμιανός, χρησιμοποιώντας παθητική φωνή. Δεν είναι απαραίτητο λοιπόν ότι οι καταγγελίες έγιναν από Χριστιανούς˙ αλλά από αντίζηλους προς τα πρόσωπα αυτά, Εθνικούς και μη (βλέπε παράγραφο 5). Εξάλλου, το λογικό είναι ότι μόνον οι Εθνικοί είχαν πρόσβαση εντός του μαντείου, όπου υπήρχαν οι γραπτές επιθυμίες, και όχι οι Χριστιανοί. Ώστε οι Εθνικοί που φθονούσαν Εθνικούς είναι οι ηθικοί αυτουργοί για όλη αυτή την ιστορία.

-Ο αυτοκράτορας όρισε κάποιον Παύλο να διεξάγει δίκες κατά των υπόπτων, κι όχι «να ξεκινήσει γενοκτονία», όπως ισχυρίζονται οι Νεοπαγανιστές (βλέπε παράγραφο  5). «Δίκη» σημαίνει «κάποιοι αθωώνονται», «κάποιοι καταδικάζονται». Δεν σημαίνει «γενοκτονία».

-Παρ’ όλο που στην παράγραφο 7. ο Α.Μ. γράφει ότι οι κατηγορούμενοι «ήρθαν από κάθε γωνιά του κόσμου», στην παράγραφο 8. αναφέρει ρητά ότι οι περισσότεροι από τους κατηγορούμενους προέρχονταν από την Αντιόχεια και την Αλεξάνδρεια. Αυτό ενισχύει την άποψη πως δεν επρόκειτο για «διωγμό κατά Εθνικών όλης της αυτοκρατορίας», αλλά για δίκες κατά συνωμοτών μιας περιοχής. Αυτός ήταν άλλωστε και ο λόγος που επιλέχτηκε η Σκυθόπολη: ήταν στο μέσο της απόστασης Αντιόχειας-Αλεξάνδρειας. Αν επρόκειτο για διωγμό κατά όλων των Εθνικών, τότε ο Α.Μ. δεν θα έλεγε ότι οι περισσότεροι κατηγορούμενοι κατάγονταν από τις δύο αυτές πόλεις. Λογικό είναι, βέβαια, ότι κάποιοι που ζήτησαν χρησμό από το συγκεκριμένο μαντείο προέρχονταν κι από άλλες περιοχές της Αυτοκρατορίας. Αλλά ούτε «διωγμός κατά των Εθνικών της περιοχής» μπορεί να θεωρηθεί, διότι δεν δικάστηκαν όλοι ή οι περισσότεροι Εθνικοί της περιοχής, αλλά μόνο όσοι Εθνικοί της περιοχής είχαν ζητήσει χρησμό από ένα μαντείο.

-Πολλοί επώνυμοι κατηγορούμενοι (όπως λ.χ. ο πρώην έπαρχος Σιμπλίκιος, ο πρώην έπαρχος Παρνάσιος, ο ποιητής Ανδρόνικος, ο φιλόσοφος Δημήτριος Κυθράς) που δικάστηκαν, είτε αθωώθηκαν είτε εξορίστηκαν (βλέπε παράγραφο 9, 10, 11, 12). Σε ένα «στρατόπεδο θανάτου» βέβαια ούτε να γίνεται λόγος για αθώωση ή εξορία. Μόνο για εκτέλεση. Οι Νεοπαγανιστές, όμως, χρησιμοποιούν λανθασμένη ορολογία. Ενώ διαβάζουν ότι αθωώθηκαν κατηγορούμενοι, επιμένουν να αποκαλούν «στρατόπεδα θανάτου» τα δικαστήρια, ώστε να ξεγελιέται ο αναγνώστης.

-Αλλά ακόμη και για τους υπόλοιπους – που ίσως έγιναν κατηγορούμενοι έπειτα από συκοφαντίες εχθρών τους – δεν θανατώνονταν απαραιτήτως. Κάποιοι εξορίζονταν, κάποιοι θανατώνονταν, άλλων η περιουσία δημεύονταν (βλέπε παράγραφο 13). Σε ένα «στρατόπεδο θανάτου» δεν υπάρχει (πλην άλλων) και δήμευση περιουσίας (αλλά όχι θάνατος) και εξορία (δηλαδή όχι θάνατος). Υπάρχει μόνο θανάτωση. Αλλιώς δεν είναι «στρατόπεδο θανάτου», όσο κι αν το αποκαλούν έτσι οι Νεοπαγανιστές.

-Αυτοί που εκτελούνταν ήταν κυρίως έμποροι φαρμακειών και γητειών και μαύροι μάγοι που επικαλούνταν πνεύματα (βλέπε παράγραφο 14). Αλλά είναι πασίγνωστο ότι και οι Παγανιστές αυτοκράτορες και οι αρχαίοι Έλληνες τιμωρούσαν τη μαύρη μαγεία με νόμους και ποινές.

-Φυσικά και γινόντουσαν βασανιστήρια κατά ορισμένων κατηγορουμένων (όχι όλων, βλέπε παράγραφο 9). Όμως ο ίδιος ο παγανιστής Α.Μ. όχι μόνο δικαιολογεί τον ηγεμόνα που διατάσσει βασανιστήρια όταν απειλείται η εξουσία του, αλλά μάς πληροφορεί ότι υπήρχαν οι (ειδωλολατρικοί) «Κορνήλιοι νόμοι» (Lex Cornelia maiestatis) ήδη από τα προχριστιανικά χρόνια, τους οποίους «βελτίωσε» ο Ιούλιος Καίσαρ (Lex Iulia maiestatis), και οι οποίοι επέτρεπαν τη χρήση βασανιστηρίων στην ανάκριση προκειμένου να αποκαλυφθούν συνωμοσίες κατά του ηγεμόνα (βλ. παράγραφο 17).

-Ο Αμμιανός υπερβάλλει όταν γράφει ότι ο Παύλος είχε εξουσία σε όλους τους ανθρώπους επί της γης (παρ. 13) διότι ο ίδιος γράφει (παρ. 8) ότι από τις πόλεις Αντιόχεια και Αλεξάνδρεια προέρχονταν οι περισσότεροι κατηγορούμενοι.

-Οι αλυσίδες που φορέθηκαν στους υπόπτους δεν ήταν «βυζαντινή μέθοδος». Με αλυσίδες δέθηκε κι ο απόστολος Παύλος, από τους Ειδωλολάτρες, στη Ρώμη.

-Ενάντια στα επιχειρήματα ότι η αιτία που ο αυτοκράτορας διέταξε την διαδικασία αυτή ήταν τάχα η χριστιανική φοβία, απαντάμε ότι η φοβία για τη μαγεία και την μαντική ήταν κατεξοχήν ειδωλολατρικό χαρακτηριστικό. Γι΄αυτό και προηγούμενοι ειδωλολάτρες αυτοκράτορες είχαν κάψει μαγικά βιβλία: από φόβο για τη μαγεία. Δεν είναι «χριστιανική» πρωτιά ο φόβος του Κωνστάντιου για τη μαγεία, μαντεία, αλλά προϋπάρχει στον Αύγουστο και τον Διοκλητιανό. Εκτός κι αν ονομάζαμε «διώκτες του Εθνισμού» τους δύο τελευταίους, που έκαψαν μαγικά βιβλία επειδή φοβόντουσαν τη χρήση τους από πιθανούς συνωμότες, οι οποίοι – έτσι πίστευαν οι δυο αυτοί Παγανιστές αυτοκράτορες – θα τα χρησιμοποιούσαν εναντίον του θρόνου τους. Εκτός κι αν επιδιώκουν οι Νεοπαγανιστές να μας πείσουν ότι η δεισιδαιμονία και ο φόβος προς τη μαγεία ή τις δυσοίωνες προβλέψεις δεν υπήρχε πριν το Χριστιανισμό. Φυσικά ο Κωνστάντιος δεν σκεφτόταν χριστιανικά, αφού ο Χριστιανός δεν φοβάται. Σκεφτόταν όμως ειδωλολατρικά, έχοντας ειδωλολατρικά «κατάλοιπα», και γι’ αυτό φοβήθηκε τους χρησμούς αυτούς συνδέοντάς τους με απόπειρα συνωμοσίας εναντίον του. Ο Νέρωνας έκλεισε το μαντείο των Δελφών επειδή η Πυθία τόλμησε να τον αποκαλέσει εμμέσως μητροκτόνο. Η φοβία στην υπερφυσική απειλή υπήρχε ανέκαθεν. Τα αναφερόμενα στα κεφάλαια για τον ανορθολογισμό της Αρχαιότητας το αποδεικνύουν. «Ο Πλάτωνας δείχνει καθαρά πως οι άνθρωποι έτρεμαν πράγματι τούτη τη μαγική επιθετικότητα και πως ο ίδιος θα υπέβαλε αυστηρές ποινές για την πράξη αυτή (μάλιστα στην περίπτωση των επαγγελματιών μάγων, θάνατο), όχι επειδή ο ίδιος πίστευε στη μαύρη μαγεία – αφού διακήρυττε πως διέθετε καθαρό μαυλό – αλλά επειδή πίστευε πως η μαύρη μαγεία εκφράζει μια κακόβουλη θέληση και έχει κακόβουλα ψυχολογικά αποτελέσματα» (E.R. Doods, Οι Έλληνες και το παράλογο, εκδ. Καρδαμίτσα, σ. 128). Ποιοι είναι αυτοί που θα μας πουν ότι η φοβία προς τη μαγεία εμφανίστηκε με το Χριστιανισμό;

-Το όλο ζήτημα οφείλεται στην δεισιδαιμονία (υπαρκτή προ Χριστιανισμού, και μη χριστιανική, εφόσον ο σωστός Χριστιανός δεν έχει να φοβηθεί τίποτα) του αυτοκράτορα, ο οποίος βρήκε ένα άτομο που το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν το χρήμα κι έσφαζε γι’ αυτό. Έτσι λοιπόν,

1) ούτε «στρατόπεδα θανάτου» ήταν τα δικαστήρια στη Σκυθόπολη 2) ούτε στρέφονταν κατά των Εθνικών βάσει της θρησκείας τους 3) ούτε τοπικός διωγμός κατά Εθνικών ήταν 4) ούτε απαραιτήτως θανατώνονταν από αυτά οι κατηγορούμενοι. 5) Έτσι κι αλλιώς ο αυτοκράτορας Κωνστάντιος ήταν αιρετικός Αρειανός κι όχι Ορθόδοξος Χριστιανός, και μάλιστα εξόρισε στην Σκυθόπολη (στο «στρατόπεδο θανάτου»!) τον Χριστιανό Ορθόδοξο άγιο  Ευσέβιο, και 6) αποτελεί νεοπαγανιστική αθλιότητα να φορτώνουν στους Ορθοδόξους τις πράξεις των διωκτών των Ορθοδόξων.

Παρόλο που ο κ. Ρασσιάς αποδείχτηκε πως είτε ψεύδεται είτε δε γνωρίζει σχετικά με την Σκυθόπολη, επανήλθε στο θέμα. Στο Μια Ιστορία Αγάπης (τ. Α’, σ. 174-175) γράφει: «Από τον Αμμιανό Μαρκελλίνο (19. 12. 1-6), γνωρίζουμε ότι ο περιβόητος διωγμίτης Παύλος (...) αφού εκμεταλλεύθηκε με πονηρό τρόπο ερωτήσεις θρησκευτών και χρησμούς ενός Μαντείου της Αβύδου της Θηβαΐδος, αποσπά αυτοκρατορική έγκριση να κινηθεί αυτός και ο συνεργάτης του Μόδεστος ως ανεξέλεγκτοι ιεροεξεταστές σε ένα πολύ ασαφές πεδίο δράσης ενάντια στην "ειδωλολατρία" που ταυτίζεται όποτε βολεύει με "εσχάτη προδοσία" (...). Και επειδή κάποιοι αμετανόητοι έχουν ήδη προσπαθήσει να αμφισβητήσουν τα συγκεκριμένα γεγονότα με την ηλίθια χριστιανική πρακτική να παίζουν με τις λέξεις, εκτός από την πιο πάνω δημοσιευθείσα στις προηγούμενες εκδόσεις μου λογοτεχνική απόδοση των μαρτυριών του Αμμιανού Μαρκελλίνου (...), τους αφιερώνουμε εδώ και την μετάφραση του Rolfe στην έκδοση Loeb του "Rerum Gestarum")(...)», δίχως πάλι να παραθέσει ολόκληρο το κεφάλαιο XIX, 12, παρά μόνο λίγες σειρές. Εμείς παρατηρούμε τα εξής:

1. Ο κ. Ρασσιάς επιμένει να ισχυρίζεται ότι τάχα η αληθινή αιτία των γεγονότων της Σκυθόπολης ήταν η ταύτιση της λατρείας των «θεών» με το έγκλημα της «εσχάτης προδοσίας», ενώ έχουμε αποδείξει παραπάνω ότι αιτία των γεγονότων ήταν η υποψία του αυτοκράτορα για συνωμοσία (μέσω χρησμοδοτήσεων του συγκεκριμένου μαντείου) εναντίον του κι όχι η ανύπαρκτη πρόθεση του αυτοκράτορα (ή άλλων) να εξαπολύσει μέσω των συγκεκριμένων γεγονότων διωγμό κατά Εθνικών. Ο Κωνστάντιος δεν άρχισε να καταδιώκει ως συνωμότες κατά της εξουσίας του όλους όσους ζητούσαν (επί της βασιλείας του ή παλαιότερα) χρησμό από τα λοιπά μαντεία. Ο Αμμιανός το παρατηρεί αυτό στην παράγραφο 15. Αν αυτό που έγινε αναφορικά με το μαντείο της Αβύδου ήταν ο κανόνας, ο Αμμιανός θα το ανέφερε. Δεν ήταν όμως ο κανόνας, ήταν η μοναδική περίπτωση, και συνεπώς δεν τίθεται ζήτημα διωγμού κατά Εθνικών (που ζήταγαν χρησμό).

2. Ο κ. Ρασσιάς επιμένει να ισχυρίζεται ότι η όλη ιστορία συνιστά διωγμό Εθνικών έστω υπό το κάλυμμα του αδικήματος της «εσχάτης προδοσίας», ενώ έχουμε σαφέστατα αποδείξει ότι οδηγήθηκαν στη Σκυθόπολη μόνο όσοι Εθνικοί ζήτησαν χρησμό από το μαντείο της Αβύδου και κυρίως απ’ τις πόλεις της Αλεξάνδρειας και της Αντιόχειας και όχι όποιος τύχαινε να είναι Εθνικός ούτε όλοι (ή οι περισσότεροι) οι Εθνικοί της Αλεξάνδρειας-Αντιόχειας που ενδεχομένως να ζήτησαν από άλλα μαντεία χρησμό. Μόνο στη φαντασία του κ. Ρασσιά υπάρχει ταύτιση «ειδωλολατρίας» και «εσχάτης προδοσίας» για την εξεταζόμενη περίπτωση, αφού το πρόβλημα δεν το προκαλούσε η λατρεία των «θεών» καθεαυτή.

3. Ο κ. Ρασσιάς επιμένει να ισχυρίζεται ότι καταδιωκόταν όποιος απλός Εθνικός κατηγορείτο ότι απλώς «φορούσε αποτρεπτικό φυλακτό ή ότι κάποιος τον είδε να κάθεται κοντά σε αρχαίους τάφους ή ερείπια για να καταδικασθεί σε θάνατο ως ειδωλολάτρης ή νεκρομάντης» (Βλ. Ρασσιά, Μια Ιστορία Αγάπης, τ. Α’, σ. 174) (δική του η παραποιημένη μετάφραση του Αμμιανού XIX, 12, 14, με εξεπίτηδες προσθήκη τού «..ως ειδωλολάτρης..», το οποίο δεν λέει ο Αμμιανός, ούτε εδώ ούτε πουθενά· και για να δείξουμε σε όλους τις ερευνητικές μεθόδους του κ. Ρασσιά, το πώς δηλαδή προσθέτει στα κείμενα λέξεις κι έννοιες, όταν παραθέτει τα γεγονότα, παραθέτουμε την αγγλική μετάφραση του Rolfe στην έκδοση Loeb, της παραγράφου 14, την οποία... μας αφιερώνει: «For if anyone wore on his neck an amulet against the quartan ague or any other complaint, or was accused by the testimony of the evil-disposed of passing by a grave in the evening, on the ground that he was a dealer in poisons, or a gatherer of the horrors of tombs and the vain illusions of the ghosts that walk there, he was condemned to capital punishment and so perished». Πού το είδε αυτό το «ως ειδωλολάτρης», ο κ. Ρασσιάς; Μήπως το πρόσθεσε, για να πείσει ότι γινόταν διωγμός Ειδωλολατρών; Μήπως το a dealer in poisons ή το a gatherer of the horrors of tombs σημαίνουν «ειδωλολάτρη»;), ενώ ο Αμμιανός δεν κάνει κανένα λόγο για καταδίκη Εθνικού λόγω «λατρείας των θεών», πουθενά δεν αναφέρει ότι ο Παγανισμός καθεαυτός ήταν η αιτία των δεινών, αλλά αναφέρεται σε όσους εξασκούσαν (ή κατηγορούνταν ότι εξασκούσαν) μαύρη μαγεία. Αλλά ούτε και «απ’ το νόημα» δεν στέκει η προσθήκη «ως ειδωλολάτρης» του κ. Ρασσιά, αφού προφανώς δεν ήταν όλοι οι Εθνικοί «μάγοι»· και αν κάποιοι Εθνικοί που ήταν (ή δεν ήταν) μάγοι κατηγορήθηκαν για μαγεία, ήταν η «μαγεία» και όχι η «ειδωλολατρία» το αδίκημά τους. ’ρα ως «μάγοι» και όχι «ως ειδωλολάτρες» καταδικάστηκαν. Εκτός κι αν οι Νεοπαγανιστές ισχυριστούν ότι η «φαρμακεία»-μαύρη μαγεία (την οποία καταδίκαζαν και οι Εθνικοί νομοθέτες) συνιστά ουσιώδες τμήμα της αρχαίας λατρείας.. Στο κάτω-κάτω αφού ο Αμμιανός δεν γράφει «..ως αρχαιόθρησκοι», είναι περιττό ή μάλλον παράλογο να συνεχίσουμε μια τέτοια «αναζήτηση»· εκτός κι αν αρχίσουμε να προσθέτουμε ό,τι μας καπνίσει στα κείμενα. Είναι γνωστό ότι οι νόμοι κατά της μαύρης μαγείας είχαν νομοθετηθεί από ειδωλολάτρες Ρωμαίους. Επομένως καμμία σχέση με διωγμό ειδωλολατρίας δεν έχει η δίωξη (έστω και αν ήταν άδικη) όσων κατηγορούνταν ως μάγοι.

4. Ακόμα και οι αναφορές ότι «όποιος φορούσε στο λαιμό του φυλακτό κ.λπ.» αφορούν τους συγκεκριμένους που κατηγορήθηκαν (ότι είχαν ζητήσει χρησμό από το συγκεκριμένο μαντείο, ο οποίος μπορεί να ήταν εναντίον της εξουσίας του Κωνστάντιο) και δικάστηκαν στη Σκυθόπολη, και όχι για κάθε έναν Εθνικό, της Αυτοκρατορίας ή έστω των Αντιόχειας-Αλεξάνδρειας που τύχαινε να φορά φυλακτό. Ούτε εξάλλου ίσχυε το «Καθένας που φορά φυλακτό είναι Εθνικός». Διότι αν ήταν η ιδιότητα του Εθνικού από μόνη της (κι όχι ό,τι νόμιζαν οι διώκτες ότι συνεπάγεται το φυλακτό – μαγεία) αξιόποινη, τότε κανείς δεν θα γλίτωνε ούτε καν οι τέσσερις Εθνικοί.

5. Ο κ. Ρασσιάς α’) αποκαλεί «αμετανόητους» τους διαφωνούντες μαζί του, β’) τους κατηγορεί ότι «παίζουνε με τις λέξεις», γ’) τους αφιερώνει τη μετάφραση των εκδόσεων Loeb και δ) προκειμένου να δαιμονοποιήσει την κριτική στους ισχυρισμούς του εκ μέρους των Χριστιανών γράφει (Μια ιστορία αγάπης, τ. Α’, σ. 10): «λόγω της βλακείας και του θράσσους των ημεδαπών κατηγορουμένων που αντί να λουφάξουν στη γωνιά τους, αυτοί εξαπέλυσαν μία αηδιαστική εκστρατεία αμφισβήτησης των ιστορικά τεκμηριωμένων εγκλημάτων τους προσπαθώντας ηλιθιωδώς να προσβάλουν την αξιοπιστία του γράφοντος», ενώ είναι πλέον πασιφανές α’) ότι ο ίδιος είναι αμετανόητα διαστρεβλωτής του Αμμιανού Μαρκελλίνου, β’) ότι αυτός είναι ο μόνος που παίζει με τις λέξεις (μιλώντας λ.χ. για «Ελληνικό Ολοκαύτωμα») και το νόημα του κειμένου παραθέτοντας από αυτό μόνο ό,τι τον συμφέρει να παραθέσει, και προσθέτοντας ό,τι θέλει, γ’) ότι εμείς έχουμε πρώτοι, εδώ και δύο χρόνια (2004), παραθέσει τη μετάφραση του Loeb,  πολύ πριν αυτός αντιληφθεί την ύπαρξή της και προσπαθήσει στην επανέκδοση του βιβλίου του να μπαλώσει τα ψεύδη του και δ) ότι ο Β. Ρασσιάς και οι συν αυτώ εύκολο το έχουν να καταφεύγουν σε τέτοιους χαρακτηρισμούς, ανενόχλητα, εδώ και καιρό. Είναι γενικός κανόνας, όταν κάποιος δεν μπορεί να αντικρούσει τους ισχυρισμούς των επικριτών του, να μην παραθέτει τα πλήρη στοιχεία και ταυτόχρονα να καταφεύγει σε τέτοιους χαρακτηρισμούς.

6. Ο κ. Ρασσιάς δεν δικαιούται να διαστρεβλώνει ή να αποκρύβει τα επιχειρήματα των επικριτών του (ισχυριζόμενος λ.χ. ότι «δεν γνωρίζουνε την μετάφραση των εκδόσεων Loeb» ή ισχυριζόμενος ότι απάντησε στη διεξοδική ανάλυσή εκ μέρους τους του κειμένου), ώστε να νομίζει και να προσπαθεί να πείσει ότι «τους ανταπάντησε».

7. Ο κ. Ρασσιάς πιστεύει τόσο πολύ στην αλήθεια των ισχυρισμών του, που ενώ εμείς προ δύο ετών (2004) παραθέσαμε όλο το επίμαχο κείμενο του Αμμιανού από τις εκδόσεις Loeb – τις οποίες μας αφιερώνει –, αυτός, ενώ γράφει τόσα βιβλία, δεν τολμά να παραθέσει τις πέντε-δέκα επίμαχες παραγραφούλες του Αμμιανού Μαρκελλίνου και να αντικρούσει ορθά-κοφτά, μια κι έξω, τα σχόλιά μας (ενώ τα γνωρίζει πολύ καλά – εκτός κι αν οι «φωνές» δεν τού τα αποκάλυπταν τόσο καιρό). Φαίνεται πως, ενώ συγγράφει κι εκδίδει χιλιάδες βιβλία, δεν μπόρεσε ν’ αντέξει το επιπλέον οικονομικό βάρος της παράθεσης 17 μικρότατων σε όγκο παραγράφων του 12^ου κεφαλαίου του 19^ου βιβλίου του Αμμιανού Μαρκελλίνου, από τον Loeb τον οποίο ανακάλυψε πρόσφατα, κι έτσι τις παρέλειψε. Διότι, αν πίστευε πως είχε δίκαιο, δε θα παρέθετε σκόρπια ό,τι τον συμφέρει (τότε βάζει και το λατινικό πρωτότυπο. Προφανώς το πράττει για χάρη των λατινόφωνων Ελλήνων), αλλά θα ανάφερε όλη την ιστορία, ως έχει. Ίσως σκέφτηκε ότι θα μεγάλωνε πολύ το κείμενο – αλλά ωστόσο δεν παρέλειψε να προσθέσει ότι τάχα ανταπάντησε. Φυσικά όποιος πιστεύει πως κατέχει την αλήθεια δεν φοβάται τίποτα. Κι όταν μετά από τόσες επανεκδόσεις ο κ. Ρασσιάς δεν παρέθεσε την πλήρη ιστορία ώς τώρα, ο λόγος είναι προφανής.

8. Τέλος, επειδή ο Ρασσιάς ισχυρίζεται ότι «τα λένε κι άλλοι», ασφαλώς δεν θα περιμένει από κανένα σώφρονα άνθρωπο να δεχτεί τα λεγόμενά του, επειδή τα είπαν και κάποιοι ξένοι στρατευμένοι αντιχριστιανοί. Ο Pierre Chuvin, διεθνώς αναγνωρισμένος καθηγητής κι ερευνητής στις Ανατολικές Σπουδές και την Ύστερη Αρχαιότητα, δεν συμμερίζεται καθόλου την άποψη ότι η Σκυθόπολη ήταν τόπος βασανισμού Εθνικών, και γράφει τηλεγραφικά για το θέμα αυτό: «Εύκολα καταλαβαίνουμε ποιος ήταν ο στόχος: ο πολιτικός κίνδυνος που προερχόταν από μια επιστήμη ικανή να υποδείξει –έστω και με ασάφεια– ποιος και πότε θα διαδεχόταν τον αυτοκράτορα. Αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί θρησκευτικός διωγμός των παγανιστών» (Pierre Chuvin, Οι τελευταίοι Εθνικοί, εκδ. Θύραθεν, σ. 55). Ο κ. Ρασσιάς λοιπόν μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Χαρακτηριστικό της αξιοπιστίας των συγκεκριμένων ισχυρισμών του κ. Ρασσιά είναι ότι ο ίδιος φέρνει ως πηγές τον.. Deschner (!) και τον... Δαυλό! Το... «περιοδικό πρωτοποριακής έρευνας» Δαυλός, που έχει αποκαλέσει (τ. 258) τη Σκυθόπολη «το ’ουσβιτς των Ελλήνων». Προφανώς θα εννοεί ότι στο ’ουσβιτς και εν γένει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν στέλνονταν όλοι οι Εβραίοι, παρά μόνο όσοι Εβραίοι ήταν ύποπτοι για απόπειρα κατά του Χίτλερ, και ότι οι κρατούμενοι Εβραίοι δεν θανατώνονταν όλοι, αλλά απλώς δικάζονταν και κάποιοι εξ αυτών αθωώνονταν από τους Ναζί, οι οποίοι τους επέτρεπαν να γυρίσουν στα σπίτια τους.

Να πώς οι ίδιοι οι Νεοπαγανιστές παραδέχονται ότι διαστρεβλώνουν τις πηγές: «Στα αλλεπάλληλα «άνοιξε η γη και τους γκρέμισε στην κόλαση», «έπεσε πυρ εξ ουρανού», «άγγελος Κυρίου εμφανίσθηκε και τον σκότωσε» κ.ο.κ., εμείς και όσοι εν τέλει τυγχάνουμε φυσιολογικοί, δηλαδή λογικοί, άνθρωποι, βλέπουμε απλώς απλοϊκές απόπειρες απόκρυψης εγκλημάτων και εγκλημάτων και ξανά εγκλημάτων, με κραυγαλέες σαχλαμάρες ικανές να «πείσουν» μόνον ανθρώπους που επιμένουν να κατοικοεδρεύουν πνευματικά στον πιο μαύρο και συμπαγή Μεσαίωνα». «Επειδή γνωρίζουμε καλά ότι όταν οι «πηγές» αυτού του συρφετού αναφέρονται σε «αγγέλους Κυρίου» που φονεύουν, στην πραγματικότητα αναφέρονται σε σφαγές ανθρώπων από ανθρώπους και μόνον από ανθρώπους, έτσι θα ερμηνεύουμε τις περιλάλητες «πηγές» και έτσι θα γράφουμε την υπέρ αδικηθέντων, ηττηθέντων, κακοποιηθέντων και εξαφανισθεντων Ιστορία μας». Βέβαια, αν αυτοί που έφεραν αντίρρηση για την ειλικρίνεια των χριστιανών ιστοριογράφων που ισχυρίζονταν τέτοια πράγματα, ήταν τίποτε αυτοαποκαλούμενοι «ορθολογιστές» ή «άθεοι» ή «διαφωτιστές» κι όχι άνθρωποι που.. λατρεύουν το Δία, θα είχαν κάποια βάση οι αντιρρήσεις τους. Αλλά άνθρωποι που αποδέχονται τη μετενσάρκωση, πιστεύουν στην αστρολογία, στην μαντική επιστήμη, στους χρησμούς των μαντείων, στην οιωνοσκοπία των Αρχαίων, στο μαντικό θρόισμα των δέντρων, στο σβήσιμο πυρκαγιών με τη βοήθεια τελετουργικών χορών και στα πάμπολα παγανιστικά θαύματα της προρωμαϊκής, Κλασσικής Αρχαιότητας (που περιγράψαμε στα δύο πρώτα κεφάλαια) – τα οποία δεν επιτρέπουν σε κανέναν να ισχυρίζεται ότι θαύματα συνέβαιναν (σύμφωνα με τους Αρχαίους που τα περιέγραψαν) μόνο στον Μονοθεϊσμό –, μόνον αυτοί δεν δικαιούνται να αναρωτιούνται αν ήταν ειλικρινείς ή αν ψεύδονταν (συγκαλύπτοντας σφαγές) οι Χριστιανοί ιστοριογράφοι που κατέγραφαν εμφάνιση «αγγέλων Κυρίου» κ.λπ., για τον απλούστατο λόγο ότι όλα αυτά που οι αρχαιολάτρες αποδέχονται είναι κατ’ ουσίαν ο Ορισμός του Ανορθολογισμού και απείρως ανορθολογικότερα από την εμφάνιση ενός «αγγέλου Κυρίου» που θαυματουργεί (αφήνουμε κατά μέρους την καθεαυτή έννοια του «Ορθολογισμού», την οποία διαστρέφουν κατ’ εξακολούθησιν οι Νεοπαγανιστές). Αξίζει εξέτασης η αιτιολόγηση της διαστρέβλωσης των χριστιανικών πηγών: «Ποτέ δεν θα συρθούμε στο να «τεκμηριώσουμε» ότι το φεγγάρι δεν είναι τρίγωνο επειδή μόνο και μόνο εκατομμύρια απατεώνες ή ψυχοπαθείς καταναλωτές παραμυθιών αρέσκονται να υποστηρίζουν μανιωδώς κάτι τέτοιο». Οι άνθρωποι που πιστεύουν ότι το Φεγγάρι είναι Θεός, ότι κατεβαίνει στη γη και συνουσιάζεται με τον θνητό Ενδυμίωνα, αυτοί φέρνουν ως παράδειγμα το Φεγγάρι, για να πείσουν ότι οι Χριστιανοί ιστορικοί παραλογίζονται. Τρίγωνο, λοιπόν, δεν μπορεί να είναι το φεγγάρι, αλλά θεός σίγουρα είναι. Σύμφωνα με τους Παγανιστές, ανορθολογισμός θα ήταν η πίστη ότι το φεγγάρι είναι τριγωνικό και μάταιη η προσπάθεια μετάπεισης όσων το πιστεύουν˙ ενώ η πίστη ότι το φεγγάρι είναι θεός (θεά!) δεν είναι καθόλου ανορθολογιστική! Κοίτα ποιοι παραλληλίζουν τον «χριστιανικό παραλογιμό» με το «τριγωνικό φεγγάρι». Να η σαθρότητα των νεοπαγανιστικών επιχειρημάτων. Φυσικά, ο νεοπαγανιστικός παραλληλισμός του ισχυρισμού ενός ή πολλών ανθρώπων περί «τριγωνικού φεγγαριού» με τους ισχυρισμούς των χριστιανών ιστοριογράφων δεν στέκει ούτως ή άλλως: αν το φεγγάρι είναι σφαιρικό, θα είναι πάντοτε τέτοιο, και επομένως πάντοτε θα αποδεικνυόταν λανθασμένος ο ισχυρισμός ότι είναι τριγωνικό, ενώ αν «ο άγγελος Κυρίου» κατέβηκε ή δεν κατέβηκε την τάδε ημέρα του 350 μ.Χ. αυτό συνέβη (ή δεν συνέβη) μια κι έξω και όχι συνεχώς ώς τώρα, οπότε η τοτινή παρουσία του (ή απουσία του) δεν είναι αυταπόδεικτη και πασιφανής, όπως η σφαιρικότητα του φεγγαριού, ώστε να αποδειχθεί παραμύθι ο χριστιανικός ισχυρισμός.  

Με αυτές τις μπαγαμποντιές και αυτά τα σοφιστικά τερατουργήματα μπορεί ο κ. Ρασσιάς να θεωρεί παραμύθια μεν τα χριστιανικά θαύματα, ωστόσο να δέχεται (άλλοτε συγκεκαλυμμένα και άλλοτε ολοφάνερα) την απίστευτης ηλιθιότητας άποψη των Ειδωλολατρών ότι χάρη στα ειδώλια του... θεού (!) Αχιλλέα που έστησαν οι Εθνικοί ιεροφάντες, η Αθήνα σώθηκε από τους σεισμούς και τον Αλάριχο. Αυτή είναι η «ορθολογική ιστορία των ηττημένων» στην οποία πιστεύει.

Οι πηγές αυτές που ο Ρασσιάς αποκαλεί «τίποτε περισσότερο από συνταχθέντα στον αέρα «ιερά» βιβλία, ιδεολογικοποιημένες και υποκειμενικές αφηγήσεις χριστιανών χρονικογράφων, «αφελείς» καταγραφές λαϊκών θρύλων, προπαγανδιστικά – προσυλητιστικά κείμενα», παραδόξως αυτές είναι σχεδόν οι μόνες πηγές που υπάρχουν. Εκτός κι αν αναφέρει κανένας Κινέζος ή Ινδός τα γεγονότα του Σαράπειου. Όταν λοιπόν ο κάθε ψευδοερευνητής ισχυρίζεται ότι «εκθλίβει» (Β. Ρασσιάς, Μια Ιστορία Αγάπης, τ. Α’, σ. 18) τις (κατά Ρασσιά) «εντελώς αναξιόπιστες πηγές» (αν είναι εντελώς αναξιόπιστες, γιατί δεν τις πετά στα σκουπίδια, είναι το προφανές, αλλά ακατανόητο για τον κ. Ρασσιά, ερώτημα) των Χριστιανών, δεν κάνει τίποτε άλλο παρά από το να τις βάζει στο παγανιστικό προκρούστειο κρεββάτι της σκέψης του, δηλαδή έχοντας από πριν ως «αδιάσειστη πεποίθηση» ότι έγιναν διωγμοί και μάλιστα ότι εξαιτίας των διωγμών επικράτησε ο Χριστιανισμός, «αναλύει» – βάσει αυτού του προϋπάρχοντος δόγματός (μοντέλου ερμηνείας) του – τις (μόνες υπαρκτές) χριστιανικές ιστορικές πηγές, έτσι ώστε να φανεί ότι αυτές υποστηρίζουν το ιστορικό δόγμα του. Δηλαδή αυτοεξαπατάται και στη συνέχεια πιστεύοντας ότι «ανακάλυψε την... κρυμμένη αλήθεια (!) εντός των ("εντελώς αναξόπιστων"!!) πηγών», ισχυρίζεται όσα ισχυρίζεται. Κλασσικό παράδειγμα του τι εννοεί ο Ρασσιάς με αυτήν την «έκθλιψη των πηγών» είναι «βγάζω απ’ τη μύγα ξύγκι».

«Από πλευράς μας οι μόνες έγκυρες πηγές είναι τα ελάχιστα σε παγκόσμιο επίπεδο διασωθέντα κείμενα νομοθεσιών, τα επίσης ελάχιστα αρχαιολογικά σχετικά στοιχεία, αλλά, κυρίως, όλες οι προηγούμενες συγγραφές, αναλύσεις και κρίσεις από μη χριστιανούς ή ουδέτερους ή, έστω, από αντικειμενικούς τουλάχιστον «τύποις χριστιανούς» ιστορικούς» ισχυρίζεται ο Β. Ρασσιάς (τ. Α’, σ. 19). Προκύπτουν τα ερωτήματα:

1) Οι νομοθεσίες, των οποίων τα κείμενα διασώθηκαν, εφαρμόζονταν ή μπορεί και να μην εφαρμόζονταν;

2) Τα σχετικά (ελάχιστα, όπως παραδέχονται οι Νεοπαγανιστές) αρχαιολογικά ευρήματα, όντας ελάχιστα, μπορούν να είναι απόδειξη ότι α’) υπήρξαν διωγμοί και κυρίως β’) αυτοί είναι η αιτία επικρατήσεως του Χριστιανισμού;

3) Εφόσον οι ίδιοι οι χριστιανοί ιστοριογράφοι του 4^ου και 5^ου αι. δεν συνιστούν «αξιόπιστους μάρτυρες», με ποια λογική οι αντιχριστιανοί του 18^ου, του 19^ου και του 20^ού αιώνα συνιστούν περισσότερο αξιόπιστους ερμηνευτές, εφόσον κι αυτοί είναι προκατειλημμένοι (ως άθεοι-άπιστοι), αρνητικώς όμως, προς τον Χριστιανισμό; Θα δεχόταν κανείς «ελαφρά τη καρδία», ως «αξιόπιστη ερμηνεία» της ιστορίας του Εβραϊσμού έναν Σαουδάραβα ή άλλον Μουσουλμάνο;

Οι απαντήσεις είναι σαφέστατες, παρά τις απατεωνίστικες σοφιστείες περί «αντικειμενικότερης ιστορίας των ηττημένων» (Δεν γνωρίζουμε αν ο Β. Ρασσιάς θέλει να εμπιστευόμαστε την ιστορική ερμηνεία του 1821 και του 1912 από τους ηττημένους Τούρκους ή του Β’ Παγκοσμίου από τους ηττημένους Ναζί - οι οποίοι καταγγέλουν τη "γενοκτονία" των Γερμανώναπό τους Συμμάχους το 1944-45! - και τους Ιάπωνες εθνικιστές):

-ΟΧΙ, οι νομοθεσίες μπορεί και να μην εφαρμόζονταν, όπως και σήμερα υπάρχουν εκατοντάδες νόμοι, που δεν εφαρμόζονταν.

-α) ΟΧΙ απαραίτητα και β’) ΟΧΙ απαραίτητα, εφόσον είναι ελάχιστα, καταστροφές αγαλμάτων έγιναν και από μη Χριστιανούς (π.χ. Δυτικούς αρχαιολάτρες ή ’ραβες ή Βάρβαρους ή Σταυροφόρους) σε εποχές (6^ος-20^ος αι.) κατά τις οποίες δεν υπήρχε κανένας αντι-ειδωλολατρικός διωγμός.

-προφανώς ΟΧΙ, διότι η υποκειμενική πίστη ή απιστία ή γενικότερα η προσωπική ιδεολογία παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στην ερμηνεία ενός γεγονότος και στην εξαγωγή συμπερασμάτων για το αν ο Χριστιανισμός επικράτησε βίαια ή όχι. Για παράδειγμα (άσχετο, αλλά ενδεικτικό της τεράστιας επίδρασης της «υποκειμενικής ιδεολογίας» του καθενός στην ερμηνεία γεγονότων) ένας Τούρκος δεν θα αποκαλούσε «εισβολή και κατοχή» την απόβαση του τουρκικού στρατού στην Κύπρο το 1974˙ ένας Έλληνας θα έπραττε το αντίθετο. Ένας «ουδέτερος» και «αδιάφορος» Κινέζος ή Χαβανέζος θα χρησιμοποιούσε ίσως μια ενδιάμεση ορολογία για το ίδιο γεγονός.

 Έτσι λοιπόν η ξεδιάντροπη διαστρέβλωση των πηγών και η νευρωτική εμμονή να αρνείται κανείς όλες τις μαρτυρίες τρίτων (ακόμη και ομόδοξων), απλώς επειδή δε συμφωνούν με τον δικό του ανορθολογισμό, είναι η μόνη διέξοδος για όσους αδυνατούν να πείσουν με τη λογική για την ορθότητα των ισχυρισμών τους. Έχοντας αποδειχτεί είτε ψεύτες είτε ανιστόρητοι, το μόνο που τους απομένει είναι ο Προκρούστης: να τα πετσοκόβουν όλα σύμφωνα με την ψυχοπαραληρηματική «ερμηνεία» τους. Στο κάτω-κάτω ο Προκρούστης ήταν κι αυτός Αρχαίος Έλληνας˙ απ’ τους χειρότερους.

Ορισμένοι αρχαιολάτρες θα αντιπούν, έπειτα απ’ όλα αυτά: «μα, υπάρχουν και άλλοι, ξένοι συγγραφείς, που επίσης ισχυρίζονται ότι διεπράχθησαν βανδαλισμοί και διώξεις». Η απάντηση είναι απλή: φυσικά και υπάρχουν τέτοιοι ξένοι, και είναι αυτοί, από τους οποίους οι Νεοπαγανιστές της χώρας μας αντιγράφουν – δίχως καμμία δική τους έρευνα – τους ισχυρισμούς τους. Το ότι «τα λένε και ξένοι» δεν σημαίνει τίποτα θετικό αναφορικά με την αξιοπιστία των ισχυρισμών τους. Ποιοι ξένοι τα λένε; Οι ξένοι αυτοί δεν είναι ούτε επιστήμονες ούτε αντικειμενικοί κριτές˙ είναι συνήθως φανατισμένοι αντιχριστιανοί ή στρατευμένοι άθεοι, που έχουν την ίδια ή σχεδόν την ίδια άγνοια των αρχαίων πηγών, την οποία έχουν και οι Νεοπαγανιστές στην Ελλάδα. Δηλαδή «τυφλός οδηγεί τυφλούς». Ωστόσο είναι γελοίο να δεχόμαστε όποια ανοησία ξεστόμισε ο κάθε αντιχριστιανός ’γγλος, Γερμανός, Γάλλος, μη ιστορικός πολλές φορές, που δεν είχε πρόσβαση στα αυθεντικά ελληνικά κείμενα του 4^ου και 5^ου αιώνα, απλώς επειδή είναι ξένος «ερευνητής» και δήθεν «οι ξένοι τα ξέρουν καλύτερα». Εδώ ολόκληροι επιστήμονες, διακεκριμένοι ιστορικοί, έχουν εξυμνήσει τον Ιουλιανό ως «Υπερασπιστή του Ελληνισμού» μη έχοντας διαβάσει (;) τις επιστολές του, στις οποίες αυτός επιχαίρει για την καταστροφή των έργων του Επίκουρου και του Πύρρωνα˙ και υπάρχει κανείς που αναρωτιέται αν οι μη ιστορικοί «ξένοι ερευνητές» δεν ισχυρίζονται ίδιες και χειρότερες ανοησίες και φανταστικούς «διωγμούς»; Από ημιμαθείς αντιχριστιανούς αντιγράφουν οι Νεοπαγανιστές, και ύστερα έρχονται και μας λεν ότι «τα λενε και άλλοι αυτά».   

ΠΡΟΧΩΡΗΣΕ ΣΤΟ ΣΤ' ΜΕΡΟΣ (Διώξεις II)

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ