ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΠΛΗΞΙΑ
Γ' ΜΕΡΟΣ
ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ II
4.
"Η Π.Διαθήκη
είναι γεμάτη
από ρατσιστικά
διαδάγματα
όπου ο «λαός
του Γιαχβέ»
παίρνει το
δικαίωμα «από
το θεό»
να σφάξει
όποιον θέλει".
ΑΠΑΝΤΗΣΗ:
κατηγορείται ο
Θεός της Π.Δ. ότι
είναι
ρατσιστής και
ότι διατάζει
εξαρχής και
δίχως λόγο την
εξολόθρευση
των γειτονικών
του Ισραήλ λαών:
αυτό
αποδεικνύεται
ψέμμα. Η Π.Δ.
δείχνει ότι δεν
διέταξε ο Θεός
από την αρχή το
Ισραήλ να
σκοτώσει όλους
τούς κατοίκους
της γης Χαναάν.
Αντίθετα,
υποσχέθηκε ότι
εάν ο λαός του
τον
εμπιστεύονταν,
αυτός ο ίδιος
θα έδινε στους
Χαναναίους
λόγο να άφηναν
βαθμιαία τη γη. Γιατί
όμως τους
έδιωξε, δεν μάς
το λέν οι
Νεοπαγανιστές.
4a
ΗΤΑΝ ΔΙΚΑΙΗ
ΠΡΑΞΗ Η
ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΗΣ
ΧΑΝΑΑΝ/ΕΚΔΙΩΞΗ
ΤΩΝ ΧΑΝΑΝΑΙΩΝ;
Να
τι λέει η Π.Δ. για
τους κατοίκους
της Χαναάν:
ΣΟΦΙΑ
ΣΟΛΟΜΩΝΤΟΣ ΙΒ΄
Ο
Θεός έδωσε
στους
Χαναανίτες την
ευκαιρία να
φύγουν. Αυτοί
είχαν μολύνει
τη γη και γι’
αυτό έχασαν το
δικαίωμα να
ζουν σ’ αυτή την
περιοχή. Οταν
αυτοί διάλεξαν
να αντισταθούν
στον Θεό των
στρατευμάτων
του Ισραήλ....
ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ
Κ’
....μόνο
τότε ο Θεός
ζήτησε την
καταστροφή
όλων αυτών
των κοινοτήτων
και μάλιστα για
τον λόγο ότι: «Γιατί
θα
απομακρύνουν
τα παιδιά σας
από τον Κύριο
και θα
λατρεύσουν
άλλους θεούς» (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ
Ζ’, 4).
ΛΕΥΐΤΙΚΟΝ
ΙΗ'
Αλλά ποιες
είναι αυτές οι
αμαρτίες που
έκαναν οι
Χαναναίοι; Στο
παραπάνω
βιβλίο, στο
ίδιο κεφάλαιο,
στίχοι 6 ώς 24,
περιγράφονται
μερικά από όσα
έκαναν οι
Χαναναίοι:
συνουσία με τις
μητέρες τους (8),
με τις αδελφές
τους (9), με τις
νύφες των γυιών
τους (15),
κτηνοβασία (23). Αν
αυτά φαίνονται
ανόητες
απαγορεύσεις,
τότε αυτά είναι
σημαντικότερα:
ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ
ΙΒ΄
ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ
ΙΗ΄
Αυτοί
οι ισχυρισμοί
μπορεί να
φαίνονται
ψεύτικοι και
προπαγανδιστικοί
ή απλώς
αναληθείς. Η
αλήθεια είναι
ότι
ανταποκρίνονται
πλήρως στα ήθη
και λατρεία των
κατοίκων της
Χαναάν (Παλαιστίνης).
α')
Θυσίες βρεφών
στους θεούς
Στο
θυσιαστήριο
του Κρόνου στην
Tanit της
Καρχηδώνας (Φοινικικής
πόλης) οι
αρχαιολόγοι
είχαν
ανακαλύψει,
εκτός από οστά
προβάτων και
αιγών, πολλά
ανθρώπινα οστά
παιδιών. Ο
Διόδωρος
Σικελιώτης (XX, 14)
επίσης λέει τα
ίδια. Οι
Χαναναίοι
επηρεάστηκαν
από την
Φοινικική
παράδοση (William
V.
Harris,
Ancient
Literacy,
Harvard:1989,
p.
445).
«Επιγραφές
περιέχουν
εκφράσεις όπως
mlk ‘mr (mokhomor στα
λατινικά) και mlk ‘dm.
Πολύ πιθανόν,
αυτές οι
εκφράσεις
σημαίνουν «προσφορά
αρνιού» και «προσφορά
ανθρώπου» και
αναφέρονται σε
θυσία βρέφους ή
αρνιού ως
υποκατάστατου»
(William
V.
Harris,
Ancient
Literacy,
Harvard:1989,
p.
445).
Τα
αρχαιολογικά
στοιχεία είναι
στο σημείο αυτό
σαφή και
συνεχώς
αυξάνονται. Οι
τόποι
ενταφιασμού
θυσιασμένων
παιδιών
καλούνται tophet,
και
εμφανίζονται
σε όλη την
Χαναάν και τη
φοινικική
αυτοκρατορία.
Αναφέρονται οι
περιοχές Atlit, Tell el-Far'a
και Tell el 'Ajjul στην
Παλαιστίνη (G.W.
Ahlstrom, The
History
of
Ancient
Palestine,
Fortress:
1993, p.
688),
και πρόσφατα
κοντά στην Τύρο
και την Gezer
(Hoerth,
Mattingly,
Peoples
of
the
Old
Testament
World;
Yamauchi
(eds.),
Baker:
1994, p.171).
«Για
να πετύχουν τη
βοήθεια των
θεών, τα
στρατεύματα
έκαναν θυσίες
προ των μαχών –
ορισμένες
φορές και
ανθρωποθυσίες
(...) Αυτό το έθιμο
φαίνεται ότι
προέρχεται από
παλιές
Χαναανιτικές
παραδόσεις,
διότι σε πολλά
αιγυπτιακά
ανάγλυφα του
ύστερου
βασιλείου,
αναπαριστώνται
αλώσεις πόλεων
της Χαναάν, και
οι
πολιορκημένοι
φαίνονται να
ρίχνουν τα
παιδιά τους από
τα τείχη της
πόλης, για να
ζητήσουν την
προστασία των
θεών» (Zondervan Pictorial Ency. of the Bible, 1986,
p. 895).
Αξίζει
προσοχής το
γεγονός ότι το
έθιμο να
θυσιάζουν τα
ίδια τους τα
παιδιά είναι
καθαρά
Χαναανιτικό-Φοινικικό
και δεν
βρίσκεται σε
άλλους
πολιτισμούς
της Μέσης
Ανατολής
εκείνης της
εποχής.
Πρόκειται,
λοιπόν, για ένα
παράδειγμα του
χαρακτήρα των
Χαναναίων.
β’)
κτηνοβασία
Ο
θεός των
Χαναναίων, ο
Βαάλ συνήθως
αναπαριστάται (σε
επιγραφές ή
εικόνες) με
ανθρώπινη
μορφή και συχνά
συνοδεύεται
από έναν ταύρο
ή καβάλα σε
ταύρο. Σε ένα
κείμενο της Ugarit ο
Βαάλ,
πηγαίνοντας
στον κάτω κόσμο
έχει ερωτικές
περιπέτειες με
μια μικρή
αγελάδα (James
B.
Pritchard,
Ancient
Near
Eastern
Texts,
Relating
to
the
Old
Testament,
with
supplement,
PrincetonUP,1969,
p.139).
Ο
κραταιός Βαάλ
περιποιείται
τον εαυτό του.
Επιθυμεί
ένα μοσχαράκι
στο Dubr.
Μια
μικρή αγελάδα
στο Shihlmemat.
Ξαπλώνει
μαζί της 77 φορές.
[...]
...88 φορές.
Δεν
πρέπει να
ξεχνάμε ότι οι
παγανιστικές
τελετές των
αρχαίων
παραδόσεων
ήταν γενικώς «επαναλήψεις»
των θεϊκών
δραστηριοτήτων.
Για παράδειγμα,
αν ένας μύθος
ιστορούσε έναν
θεό που
συνευρισκόταν
με άλλον
αφήνοντάς την
έγκυο, οι
λάτρεις απλώς
θα «επανελάμβαναν»
αυτή την πράξη
δια της
θρησκευτικής
πορνείας/ιεροδουλείας.
Φαντάζεται
κανείς πόσο
διεστραμμένη
αντίληψη
πρέπει να έχει
ένας λαός, ώστε
να τιμά το θεό
συνουσιαζόμενος
με κατσίκες,
αγελάδες,
σκύλους κ.λπ., να
πιστεύει ότι
έτσι
ευχαριστεί το
ανώτερο ον!
γ’)
ιεροδουλεία
«Η
χρήση
αρσενικών και
θηλυκών
ιερόδουλων
ήταν
καθιερωμένη
και
εξαγιασμένη
στα ιερά των
Χαναναίων» (de Vaux, Roland,
Ancient Israel, McGraw-Hill, 1965). Τα
Χαναανιτικά
κείμενα στην Ugarit
χρησιμοποιούν
τις λέξεις qadesh
και qedesha που
σημαίνουν «ιερός
άντρας» και «ιερή
γυναίκα»
αντίστοιχα και
υποδήλωναν
τους
ομοφυλόφιλους
ιερείς και
ιέρειες που
είχαν ρόλο
ιερόδουλων.
Κι
εδώ να
σημειωθεί ότι η
ιεροδουλεία
δεν ήταν τόσο
ανεκτή στις
υπόλοιπες
ειδωλολατρικές
κουλτούρες των
τριγύρω λαών,
όσο ήταν στη
Χαναάν.
Επιγραφές του
βασιλιά Merodachbaladan Β’
και Nabonidus της
Βαβυλώνας
περιέρχουν
αναφορές για
μια επανάσταση
στο Uruk περί το 765 π.Χ.
επί βασιλείας
Eribamarduk. Αυτή η
επανάσταση δεν
προεκλήθη μόνο
από κοινωνικές
αιτίες, αλλά
στόχευε
εναντίον των
λατρευτικών
πρακτικών στο
ναό του Eanna και
στις
ιερόδουλες που
ήταν εκεί. Ποτέ
δεν υπήρξε
τέτοια «διαμαρτυρία»
των Χαναναίων.
Πιστοποιείται
λοιπόν η
μαρτυρία της Π.Δ.
όσον αφορά τις
συνήθειες των
Χαναναίων. Οι
Χαναναίοι
είχαν πολύ κακή
φήμη, δίχως η Π.Δ.
να προσθέσει
κάτι παρπάνω.
Ένα γράμμα του 18ου
π.Χ. αι. κάποιας
Μαρί
αναφέρεται σε
μια φράση του
σε «κλέφτες και
Χαναναίους» (Peoples
of the Old Testament World; Hoerth, Mattingly, Yamauchi (eds.), Baker, 1994,
p.
158).
Μια επιγραφή
του Shu-Sin
αναφέρει «Από
εκείνον τον
καιρό οι
Αμορραίοι, ένας
λαός
επιδρομέων, με
ένστικτα
κτήνους... σαν
λύκοι˙ ένας
λαός που δε
γνωρίζει τη
γεωργία» (Daily
Life in Ancient Mesopotamia. Karen
Rhea Nemet-Nejat. Greenwood Press,1998, p. 114).
Ρωτάνε
μερικοί, γιατί
ο Ων τιμώρησε
κάποιους λαούς
της Χαναάν,
αφανίζοντάς
τους, χωρίς νέα
δυνατότητα
άφεσης
αμαρτιών.
Καταρχήν
πρέπει να πουμε
ότι ο Θεός ήταν
εξαιρετικά
μακρόθυμος με
τους λαούς της
Χαναάν, όσο κι
αν (επειδή
είναι
παντογνώστης)
ήξερε ότι δεν
επρόκειτο να
αλλάξουν. Έτσι,
δεν αληθεύει
ότι οι λαοί της
Χαναάν δεν
είχαν καμμία
ιδέα για το Θεό
και την
υπόσχεσή του
στον Αβραάμ. Ο
Αβραάμ έζησε
στην Χαναάν,
είχε σχέσεις με
τους
Αμορραίους (π.χ.
Γένεσις ιδ’, 7). Ο
Χαναναίος
Μελχισεδέκ (Γένεσις
ιδ’ 20) λέει ότι ο
Θεός παρέδωσε
στον Αβραάμ
τους εχθρούς
του. Επίσης οι
Χαναναίοι
είχαν δει την
καταστροφή των
Σοδόμων, παρά
την προσπάθεια
του Αβραάμ να
μεταπείσει το
Θεό. Δεν
αληθεύει
λοιπόν ούτε ότι
οι Χαναναίοι
δεν ήξεραν τι
θεωρούσε ο Θεός
του Αβραάμ «κακό»
ούτε πως
τιμωρούσε τους
αμαρτωλούς. Οι
Χαναναίοι
γνώριζαν (από
τον καιρό του
Αβραάμ αλλά και
αμέσως μετά την
Έξοδο) ότι η
χώρα τους είχε
δωθεί από το
Θεό στους
Ισραηλίτες. Οι
Χαναναίοι
είχαν δει τη
βοήθεια του
Θεού στους
Ισραηλίτες
κατά του
μεγαλύτερου
έθνους της
εποχής, των
Αιγυπτίων. Τα
νέα είχαν
διαδοθεί:
ΕΞΟΔΟΣ
ΙΕ’
ΕΞΟΔΟΣ
ΙΗ’, 1
Η
Ραάβ λέει στους
δύο Ισραηλίτες
κατασκόπους
ΙΗΣΟΥΣ
ΝΑΥΗ Β’
ΙΗΣΟΥΣ
ΝΑΥΗ Ε’, 1
Αλλά
και πολύ πιο
πριν βλέπουμε
το σχέδιο του
Θεού αναφορικά
με το χρόνο της
εκδίωξης των
Χαναναίων:
ΓΕΝΕΣΙΣ
ΙΕ΄ 16
Όταν φτάσουν
στην τέταρτη
γενιά [οι
απόγονοι του
Αβραάμ] θα
επιστρέψουν
εδώ [στη Χαναάν],
γιατί ώς τότε
δεν θα έχει
ακόμη
ολοκληρωθεί η
ανομία των
Αμορραίων [των
κατοίκων της
Χαναάν στα
χρόνια του
Αβραάμ] για να
τιμωρηθούν.
Βλέπουμε
ότι ο Θεός
παρέχει καιρό,
τουλάχιστον 300-400
χρόνια στους
Αμορραίους,
ώστε να
μετανοήσουν ή
έστω να
εκπολιτιστούν
και να πάψουν
τις θυσίες
βρεφών και την
ιεροδουλεία,
πράγματα τα
οποία ούτε καν
οι άλλοι
ειδωλολατρικοί
λαοί
εξασκούσαν σε
τέτοιο βαθμό
όσο οι
Χαναναίοι. Οι
φήμες, λοιπόν,
της βοήθειας
του Θεού προς
το Ισραήλ είχαν
διαδοθεί στους
Χαναναίους
αμέσως μετά την
Έξοδο από την
Αίγυπτο.
Μπορούσαν να
είχαν
μετανοήσει οι
Χαναναίοι, κι
ωστόσο οι
Αμαληκίτες
είχαν επιτεθεί
κατά των
Ισραηλιτών
μόλις αυτοί
είχαν βγει από
την Αίγυπτο.
Συνεπώς
οι Χαναναίοι
γνώριζαν τόσο
το Θεό του
Αβραάμ όσο και
τη δύναμή του,
τόσο παλιά όσο
και μετά την
Έξοδο. Από την
άλλη ο Θεός,
παρόλο που επί 400
χρόνια (το
διάστημα που οι
Ισραηλίτες
βρίσκονταν
στην Αίγυπτο)
καθυστέρησε
την τιμωρία των
Χαναναίων, ώστε
να τους αφήσει
χρόνο να
μετανοήσουν,
στο τέλος τους
τιμώρησε διότι
γνώριζε ότι
αυτοί οι λαοί
δεν επρόκειτο
να αλλάξουν. Ας
δούμε όμως
γιατί αυτοί οι
λαοί δεν
επρόκειτο να
αλλάξουν. Μας
το λέει ο
Ησίοδος, όταν
αναφέρει ποιες
είναι οι «καλές
θυσίες»
σύμφωνα με τους
αρχαίους. Κατά
τον Ησίοδο
λοιπόν καλές
θυσίες είναι οι
θυσίες κατά το
έθιμο, δηλαδή
οι
απαράλλαχτες (Ησίοδου,
Θεογονία, στχ. 415
- 417 «ἀθανάτοις
τε θεοῖσι
τετιμένη ἐστὶ
μάλιστα. καὶ
γὰρ νῦν, ὅτε πού
τις
ἐπιχθονίων
ἀνθρώπων
ἔρδων ἱερά
καλὰ κατὰ
νόμον
ἱλάσκηται»).
Γι αυτό και ο
Θεός τους
τιμώρησε. Δεν
ήθελαν να
αλλάξουν
εκείνοι οι
νηπιοθυσιαστές
λαοί.
Ακολουθούσαν
τα
ανθρωποκτόνα
τους έθιμα
ασταμάτητα.
Ασεβούσαν
διαρκώς. Και αν
ακόμη
αναρωτηθεί
κανείς γιατί ο
Θεός τους έπαψε
δια μέσω των
Ιουδαίων και
όχι μόνος Του,
μπορούμε να
απαντήσουμε
πως αν τους
εξολόθρευε
μόνος Του δεν
θα είχαμε
μαρτυρία περί
αυτού του
γεγονότος, το
οποίο θα
εκλαμβάνονταν
ως φυσική
καταστροφή.
Όμως ο Θεός
θέλησε να
αφήσει
μαρτυρία και
για την τιμωρία
τους αλλά και
για τους λόγους
που επέβαλλαν
αυτή την
τιμωρία. Στο
κάτω κάτω ο
Θεός δεν ήθελε
να εξοντώσει
φυσικά τους
Χαναναίους,
αλλά – όπως θα
δούμε – να τους
διώξει από τη
Χαναάν. Όπως
και να ‘χει, δεν
έχουν δίκαιο
όσοι
υποστηρίζουν
ότι ο Θεός
εκδίωξε τους
Χαναναίους από
τη Χαναάν δίχως
να τους αφήσει
καιρό να
μετανοήσουν.
Έβλεπαν οι
Χαναναίοι τη
δύναμη του Θεού,
έβλεπαν τις
τιμωρίες, τα
θαύματα, αλλά
συνέχισαν τις
πρακτικές τους
δίχως καμμιά
αλλαγή.
Επιπλέον
η ευλογία του
Θεού προς τον
Αβραάμ δεν είχε
το νόημα της
κυριαρχίας των
απογόνων του
Αβραάμ, αλλά
της εκλογής του
ως εκπρόσωπου
των ανθρώπων
μέσω του οποίου
θα
διοχετευόταν η
θεϊκή ευλογία:
ΓΕΝΕΣΙΣ
ΙΒ’, 3 «Θα ευλογώ
όποιον σε
ευλογεί και θα
καταριέμαι
όποιον σε
καταριέται. Μ’
εσένα θα
ευλογηθούν όλα
τα έθνη της γης».
ΙΕΡΕΜΙΑΣ
ΙΒ’, 16
Ήταν δηλαδή
στο χέρι των
Χαναναίων να
πιστέψουν και
να μετανοήσουν,
ώστε να
ευλογηθούν κι
αυτοί. Οπωσδήποτε
θα ρωτήσει
κανείς γιατί ο
Θεός διάλεξε
ένα τόσο
απειθές έθνος,
όπως οι
Ισραηλίτες,
προκειμένου να
τιμωρήσει τους
Χαναναίους.
ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ
Θ΄
Και
οι Ισραηλίτες,
όπως δείχνει η
ίδια η Π.Δ., ήταν
αμαρτωλοί. Κι
επιπλέον
γεννάται το
ερώτημα: ακόμη
κι αν δεν ήταν
αμαρτωλοί,
ακόμη κι αν
ήταν απολύτως
δίκαιοι, θα
είχαν το ηθικό
δικαίωμα να
εκδιώξουν τους
αμαρτωλούς
κατοίκους της
Χαναάν; Η αρετή
τους θα ήταν
αρκετή
δικαιολογία
για την εκδίωξη
των Χαναναίων
από τον τόπο
τους; Πόσο
μάλλον τη
στιγμή που δεν
ήταν – οι
Ισραηλίτες –
ενάρετοι αλλά
αμαρτωλοί; ‘Η
αντίστροφα,
είχε κανείς
το ηθικό
δικαίωμα να
πάρει τη γη από
τους
Χαναναίους,
ακόμη κι αν
αυτοί ήταν
εντελώς
αμαρτωλοί; Οι
Ισραηλίτες
είχαν
συμφωνήσει με
το Θεό – τους
είχε
προειδοποιήσει
– πως αν κι αυτοί
πράξουν ό,τι
έπρατταν οι
προηγούμενοι
κάτοικοι της
Χαναάν, θα
εκδιώκονταν
και αυτοί από
τη Χαναάν. Κι
έτσι γίνονται «δυνάμει
εξόριστοι» από
την Χαναάν, από
την πρώτη
στιγμή που
αποδέχονται
τους όρους
κατάκτησής της.
Αναλαμβάνουν
μια αδυσώπητη
ευθύνη και
καλούνται να
πληρώσουν για
τη δική τους
αδικία με την
εξορία τους. Η
Χαναάν, όπως
παρουσιάζεται
από την Π.Δ., ήταν
μια ξεχωριστή
χώρα με ένα
παράξενο
χαρακτηριστικό:
ήταν μια χώρα
που ξερνάει
τους κατοίκους
της, όταν αυτοί
δεν είναι
δίκαιοι. Η
διάθεση, η
απόφαση να
δεχτείς μια
τέτοια χώρα
κάτω από
τέτοιες
συνθήκες και
όρους σού δίνει
δικαίωμα πάνω
σε αυτή τη χώρα.
Μια χώρα, η
οποία δινόταν
με σκοπό τη
δημιουργία
μιας κοινωνίας
δικαιοσύνης,
σύμφωνα με τις
εντολές του
Θεού – δεν ήταν
μια ακόμη
κατάκτηση. Αυτά
τα δύο – πέραν
της
αμαρτωλότητας
των Χαναναίων
και της
υπόσχεσης του
Θεού προς τον
Αβραάμ –
δικαιολογούσαν
την κατάληψη
της Χαναάν.
Η
αλήθεια είναι
ότι ο Θεός
συμπεριφέρεται
στους
Ισραηλίτες
ακριβώς όπως
συμπεριφέρεται
στους
Χαναναίους,
όπως θα δούμε
παρακάτω.
Επιπλέον ο Θεός
είχε δώσει το
Νόμο στους
Ισραηλίτες και
δεν είχε σκοπό
να τους αφήσει
να παραμείνουν
αμαρτωλοί –
δηλαδή απλώς να
αλλάξει κύριο η
Παλαιστίνη. Με
άλλα λόγια, η
κατάκτηση της
Χαναάν είχε
διπλό σκοπό/αποτέλεσμα:
από τη μια τα
έθνη που την
κατοικούσαν
κατανικήθηκαν,
επειδή η ζωή
τους ήταν
απίστευτα (συγκριτικά,
όχι μόνο με
τους Εβραίους,
αλλά ακόμη και
με τους άλλους
ειδωλολατρικούς
λαούς της
περιοχής:
Αιγύπτιους,
Βαβυλώνιους κ.ά.
που δεν είχαν
τέτοια
κατάπτωση)
ανήθικη κι
εγκληματική
και όχι επειδή
οι Εβραίοι ήταν
ο «τέλειος
λαός».
Δηλαδή χάρη
στην κατάκτηση
σταμάτησε,
συγκεκριμένα, η
χαναανιτική
ειδωλολατρία
που
συνεπαγόταν
ανθρωποθυσίες,
βρεφοκτονίες,
θρησκευτική
ομοφυλοφιλία
και πορνεία.
Από την άλλη
εκπληρώθηκε η
υπόσχεση προς
τον Αβραάμ.
Αντί
όμως οι λαοί
της περιοχής να
σωφρονιστούν (αφού
είχαν ακούσει
τα νέα της
Εξόδου καθώς
και τις
παραδόσεις για
την υπόσχεση
του Θεού προς
τον Αβραάμ),
έγιναν
επιθετικοί
κατά των
Ισραηλιτών.
Μόλις είχε βγει
από την Αίγυπτο
ο Ισραήλ, και
αμέσως οι
Αμαληκίτες,
λαός νομαδικός-ληστρικός,
του οποίου η
περιοχή δεν
ήταν μέσα στα
όρια της Χαναάν
(οπότε δεν
επρόκειτο καν
να εκδιωχθούν
από τη γη τους)
επιτίθενται
δίχως αφορμή:
ΕΞΟΔΟΣ
ΙΖ’
Οι Αμαληκίτες
συνεχίζουν τις
επιθέσεις τους
(ΑΡΙΘΜΟΙ ΙΔ’, 45)
επί δεκάδες κι
εκατοντάδες
χρόνια (ΚΡΙΤΑΙ
Γ’, 13˙ ΚΡΙΤΑΙ ΣΤ’,
6˙ ΚΡΙΤΑΙ Ζ’, 12˙ Α’
ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Λ’, 1-2).
ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟ
ΚΕ΄
Διακόσια
χρόνια μετά την
Έξοδο, οι
Αμαληκίτες
συνέχιζαν να
κάνουν τα ίδια:
Α’
ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ ΙΕ’, 33
Γιατί να
συνιστά
γενοκτονία η
πολεμική
σύρραξη κι ο
απόλυτος
εκμηδενισμός
της ισχύος ενός
λαού ο οποίος,
δίχως να
απειλούνται
καθόλου τα
συμφέροντά του,
παρενοχλούσε
έναν άλλο λαό
επί αιώνες;
Οι
Ιδουμαίοι, λαός
του οποίου η γη
επίσης δεν ήταν
μέσα στα όρια
της «Γης της
Επαγγελίας»
και συνεπώς
επίσης δεν
κινδύνευαν,
αρνούνται τη
βοήθεια στους
Ισραηλίτες και
μάλιστα
βγαίνουν
οπλισμένοι
κατά των
Ισραηλιτών (ΑΡΙΘΜΟΙ
Κ’, 14-22).
Ο βασιλιάς
Χανανείς της
Αράδ, του
οποίου η χώρα
βρισκόταν στην
έρημο, δηλαδή
και αυτή δεν
κινδύνευε,
επιτίθεται
στους
Ισραηλίτες, με
αποτέλεσμα
αυτοί να
ζητήσουν τη
βοήθεια του
Θεού κι αυτός
να τους
παραδώσει τον
Χανανείν, ώστε
να τον νικήσουν
(ΑΡΙΘΜΟΙ ΚΑ’, 1-3).
Ο βασιλιάς
Σηών, των
Αμορραίων, αν
και ο Μωυσής
τον παρακάλεσε
να περάσουν από
τη χώρα τους
περπατώντας
μόνο στο
δημόσιο δρόμο,
μη πίνοντας καν
νερό από τα
φρέατά τους,
δηλαδή αν και
οι Ισραηλίτες
του είχαν
υποσχεθεί ότι ο
λαός του δεν
κινδυνεύει με
εκδίωξη, όχι
μόνο δεν
επέτρεψε στους
Ισραηλίτες να
περάσουν μέσω
της χώρας του,
αλλά βγήκε με
στρατό έξω από
τη χώρα του,
στην έρημο,
προκειμένου να
πολεμήσει τους
Ισραηλίτες (ΑΡΙΘΜΟΙ
ΚΑ’, 20-26), με
αποτέλεσμα να
χάσει, να
σκοτωθεί και οι
Ισραηλίτες να
καταλάβουν τη
χώρα του. Και σ’
αυτήν την
περίπτωση
βλέπουμε ένα
αδικαιολόγητο
– διότι δεν
κινδύνευαν τα
συγκεκριμένα
έθνη αυτά –
μίσος των λαών
αυτών, το οποίο
τους βγαίνει σε
κακό. Καμμία
γενοκτονία δεν
υπάρχει.
Αλλά και οι
λαοί της Χαναάν
ήταν
επιθετικοί
προς τους
Ισραηλίτες. Ενώ
είχαν
παρακολουθήσει
τους εχθρούς
του Ισραήλ (Αιγύπτιους,
Αμαληκίτες,
Αραδαίους,
Αμορραίους) να
ηττώνται ο ένας
μετά τον άλλον,
ούτε
μετανόησαν
ούτε σκέφτηκαν
ότι υπάρχει
θεϊκή βοήθεια.
Το αντίθετο:
ΙΗΣΟΥΣ
ΝΑΥΗ Ι’
ΙΗΣΟΥΣ
ΝΑΥΗ ΙΑ’
Η «πρωτοβουλία»
ανήκε στους
Χαναναίους, που
βάδιζαν μόνοι
τους στο χαμό
τους
επιτιθέμενοι.
ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ
Β’, 30
Δεν
υπάρχει
γενοκτονία˙
απλώς πόλεμος.
Στο κάτω-κάτω
οι λαοί αυτοί
ήταν οι πλέον
αμαρτωλοί της
Μέσης Ανατολής
κι έπρεπε να
εκδιωχτούν.
ΚΡΙΤΑΙ
Α’
Πάντως πρέπει
να τονίσουμε
ότι ο Θεός
έκανε διάκριση
μεταξύ δίκαιων
και άδικων των
λαών αυτών:
ΙΕΡΕΜΙΑΣ
ΙΗ’
(Κάποτε
εξαγγέλω για
ένα έθνος ή
βασίλειο ότι θα
το ξεριζώσω, θα
το ανασκάψω και
θα το
καταστρέψω. Αν
το έθνος εκείνο,
που εναντίον
του μίλησα,
αφήσει την
κακία του, τότε
θα αφήσω κι εγώ
τις απειλές μου
εναντίον του).
Α΄
ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ ΙΕ΄
ΙΕΖΕΚΙΗΛ
ΛΓ’
Έτσι, η
αντίρρηση ότι
μαζί με το «κακό
έθνος»
τιμωρούνταν
και τα καλά
μέλη του δεν
ισχύει. Είναι
πολύ πιθανό ότι
τα «καλά μέλη
ενός κακού
έθνους» είχαν
λάβει στα
σοβαρά τα
προμηνύματα
της
επερχόμενης
τιμωρίας (όπως
η Ραάβ και οι
Κιναίοι) και
είχαν
διαχωρίσει τη
θέση τους είτε
φεύγοντας από
τη χώρα είτε
συμμαχώντας με
τους
Ισραηλίτες.
Παρέμειναν και
αντιστάθηκαν
μόνο οι κακοί,
αμαρτωλοί
Χαναναίοι, που
αψηφούσαν το
Θεό και
συνέχιζαν τις
ειδεχθείς
πράξεις τους.
Για το θέμα
αυτό κάνουμε
λόγο στην 8η
παράγραφο.
Μπορεί εδώ
κάποιος να
ισχυριστεί ότι
είναι πολύ
παράλογο το
επιχείρημα ότι
«έπρεπε να
υπακούσουν οι
Χαναναίοι και
να φύγουν από
τη χώρα τους,
επειδή κάποιοι,
οι Ισραηλίτες,
ήρθαν ξαφνικά
και
ισχυρίζονταν
ότι τους την
έδωσε ο Θεός» κι
ότι το πιο
πιθανό είναι
πως – ακόμη και
οι καλοί
Χαναναίοι – θα
αντιστέκονταν
παρά θα
υπάκουαν σε
κάποιους
τρελλούς που
ισχυρίζονταν
πως «ο Θεός τους
έδωσε το
δικαίωμα να
πάρουν τη γη
τους». Η αλήθεια
είναι
διαφορετική.
Εκτός από τα
σημάδια που
προαναφέραμε,
υπήρχε και η «διαμάχη
των θεών» μέσω
της οποίας
μπορούσαν οι
Χαναναίοι να
διαπιστώσουν
τη δύναμη του
Θεού που
βοηθούσε τον
Ισραήλ. Κάθε
αρχαία χώρα
είχε το θεό-προστάτη
της. Η δύναμη
κάθε χώρας ήταν
ανάλογη της
δύναμης του
θεού-προστάτη
της. Έτσι, οι
Χαναναίοι
μπορούσαν να
ξέρουν ότι αν
σίγουρα οι
χαναανιτικοί
θεοί ήταν
κατώτεροι των
αιγυπτιακών
θεών (διότι η
Αίγυπτος
μπορούσε άνετα
να νικήσει τους
Χαναναίους) και
ταυτόχρονα οι
αιγυπτιακοί
θεοί ήταν
κατώτεροι του
ισραηλιτικού (αφού
δεν κατάφεραν
να εμποδίσουν
τους
Ισραηλίτες να
φύγουν από την
Αίγυπτο), τότε ο
ισραηλιτικός
Θεός ήταν
ανώτερος από
τους θεούς της
Χαναάν κι
επομένως δεν
υπήρχε
περίπτωση οι
θεοί της Χαναάν
να την
υπερασπιστούν
επιτυχώς κατά
του Ισραήλ. Η
λογική αυτή της
«σύγκρουσης
των θεών»
σίγουρα
φαντάζει
σήμερα απλοϊκή,
ωστόσο στην
αρχαία εποχή
ήταν πολύ
διαδεδομένη
και ήταν ένας
τρόπος που
χρησιμοποιούσαν
οι αρχαίοι λαοί,
για να
διαπιστώσουν
τη δύναμή τους
έναντι άλλων
λαών. «Αν
έβγαιναν
ηττημένοι,
απέδιδαν την
ήττα στους
θεούς˙ τους
καταλόγιζαν
ότι δεν έκαναν
σωστά το
καθήκον τους
σαν
υπερασπιστές
της πόλεως˙
έφθαναν κάποτε
ώς το σημείο να
γκρεμίσουν
τους βωμούς και
να
λιθοβολήσουν
τους ναούς τους
(Σουητώνιου, Καλιγούλας,
5˙ Σένεκα, De
vita
beata,
36). Αν μια πόλη
είχε νικηθεί,
πίστευαν πως
είχαν νικηθεί
μαζί της και οι
θεοί (Βιργίλιου,
Αινειάδα, 1, 68)» (Fustel
De
Coulanges,
Η αρχαία πόλη,
εκδ. Ειρμός, σ. 236).
Υπάρχει το «αντιεξουσιαστικό»
επιχείρημα ότι
ο Θεός ήταν η
πρόφαση των
Ισραηλιτών
ώστε να
κατακτήσουν
μια ξένη χώρα. «Μας
διέταξε ο Θεός,
δεν ήταν δική
μας
πρωτοβουλία». Η
αλήθεια είναι
διαφορετική. Ο
λαός του Ισραήλ
πριν την Έξοδο
ήταν μια ομάδα
ανθρώπων
εξαιρετικά
δειλών και
γκρινιάρηδων,
σύμφωνα
τουλάχιστον με
την Π.Δ., που
ήθελαν να
γυρίσουν πίσω,
ως δούλοι των
Αιγυπτίων. Έτσι,
οι Ισραηλίτες
δηλώνουν στο
Μωυσή
ΕΞΟΔΟΣ
ΙΔ’ 11
«Δεν υπήρχαν
τάφοι στην
Αίγυπτο;»
έλεγαν στο
Μωυσή. «Γιατί
μας έφερες να
πεθάνουμε εδώ
στην έρημο; Τι
ήταν αυτό που
μας έκανες να
μας βγάλεις από
την Αίγυπτο;
ΕΞΟΔΟΣ
ΙΣΤ’
ΕΞΟΔΟΣ
ΙΖ’, 3
ΑΡΙΘΜΟΙ
ΙΔ’
ΑΡΙΘΜΟΙ
ΚΑ’, 5
Ώστε
και τότε, απ’ την
αρχή, τους
διέταζε ο Θεός,
αλλά αυτοί
αρνούνταν και
ήθελαν να
γυρίσουν πίσω˙
πώς γίνεται, τη
στιγμή που
ξέρουμε ότι
εξαρχής
απειθούσαν
στις εντολές
του Θεού – που
τους διέταζε να
κατακτήσουν τη
Χαναάν – να
εφηύραν το Θεό
ως δικαιολογία;
«Δικαιολογία ο
Θεός», ενώ
ταυτόχρονα
καταγράφουν
στην Παλαιά
Διαθήκη την
άρνησή τους να
υπακούσουν
στην εντολή Του
για κατάκτηση
της Χαναάν;
Ακούγεται
κάπως παράδοξο.
Επίσης
γνωρίζουμε ότι
ο λαός του
Ισραήλ φοβόταν
τη στρατιωτική
δύναμη των
κατοίκων της
Χαναάν (Δευτερονόμιον
ζ’, 19). Ποιος ο
λόγος να
χρησιμοποιηθεί
ως πρόφαση ο
Θεός, τη στιγμή
που οι
Ισραηλίτες
πρώτον συνεχώς
απειθούσαν
στον Θεό είτε
λατρεύοντας
άλλους θεούς (και
η Π.Δ. δεν
φοβάται να το
αναφέρει) είτε
παραπονούμενοι
και δεύτερον
φοβόντουσαν
και τη σκιά
τους και ήθελαν
ακόμη και να
επιστρέψουν ως
δούλοι στην
Αίγυπτο;
Άλλωστε στην Π.Δ.
ο Θεός συνεχώς
λέει ότι δεν
έδωσε τη Χαναάν
στους Εβραίους
λόγω της αρετής
τους, αλλά λόγω
της υπόσχεσής
Του στον Αβραάμ
και της ανάγκης
τιμωρίας των
Χαναναίων.
4b
ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ «ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ»
ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΤΗΣ
ΧΑΝΑΑΝ
Κοιτώντας
στις
περιγραφές των
διαταγών του
Θεού που οι
Νεοπαγανιστές
αποκαλούν
βάρβαρο, θα
διαπιστώσουμε
αν αυτές
αφορούν
γενοκτονία ή
εκδίωξη των
ειδωλολατρικών
λαών. Οι
επαγγελίες του
Θεού σχετικά με
την τύχη των
λαών της Χαναάν
χωρίζονται σε
δύο κατηγορίες.
Αυτές της «εξόντωσης»
και αυτές της «εκδίωξης».
Ας δούμε πρώτα
τους στίχους
της «εξόντωσης»:
1.
«ἐκτρίψω
[= θα ξεπαστρέψω] αὐτούς»
(ΕΞΟΔΟΣ ΚΓ’, 23).
2.
«καὶ
ἀπολεῖτε
πάντας τοὺς
κατοικοῦντας
τὴν γῆν»
(ΑΡΙΘΜΟΙ ΛΓ’, 53).
3.
«ἐξολοθρεῦσαι
ἔθνη μεγάλα
καὶ
ἰσχυρότερά
σου πρὸ
προσώπου σου»
(ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ
Δ’, 38).
4.
«καὶ
παραδώσει
αὐτοὺς Κύριος
ὁ Θεός σου εἰς
τὰς χεῖράς σου
καὶ πατάξεις
αὐτούς,
ἀφανισμῷ
ἀφανιεῖς
αὐτούς»
(ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ
Ζ’, 2).
5.
«καὶ
ἀπολεῖς
αὐτοὺς
ἀπωλείᾳ
μεγάλῃ, ἕως ἂν
ἐξολοθρεύσητε
αὐτούς»
(ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ
Ζ’, 23).
6.
«οὗτος
[ο Θεός] ἐξολοθρεύσει
αὐτούς, καὶ
οὗτος
ἀποστρέψει
αὐτοὺς ἀπὸ
προσώπου σου,
καὶ ἀπολεῖ
αὐτοὺς ἐν
τάχει»
(ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ
Θ’, 3).
7.
«Ἐὰν
δὲ
ἐξολοθρεύσῃ
Κύριος ὁ Θεός
σου τὰ ἔθνη..»
(ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ
ΙΒ’, 29).
8.
«Ἀλλ’
ἢ ἀναθέματι
ἀναθεματιεῖτε
αὐτούς, τὸν
Χετταῖον καὶ
Ἀμορραῖον καὶ
Εὐαῖον καὶ
Ἰεβουσαῖον
καὶ
Γεργεσαῖον, ὃν
τρόπον
ἐνετείλατό
σοι Κύριος ὁ
Θεός σου»
(ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ
Κ’, 17).
9.
«Κύριος
ὁ Θεὸς ἡμῶν
οὗτος
ἐξολοθρεύσει
αὐτοὺς ἀπὸ
προςώπου ἡμῶν,
ἕως ἂν
ἀπόλωνται»
(ΙΗΣΟΥΣ ΝΑΥΗ ΚΓ’,
5).
Οι
στίχοι της «εκδίωξης»:
1.
«ὅταν
γὰρ ἐκβάλω τὰ
ἔθνη ἀπὸ
προςώπου σου..»
(ΕΞΟΔΟΣ ΚΓ’, 18).
2.
«Θα φέρνω
σύγχυση σε κάθε
λαό που θα
πολεμάτε και θα
κάνω τους
εχθρούς σας να
τρέπονται σε
φυγή» (ΕΞΟΔΟΣ ΚΓ’,
27).
3
«Θα προκαλέσω
πανικό, που θα
διώξει τους
Ευαίους, τους
Χαναναίους και
τους Χετταίους
από μπροστά σας»
(ΕΞΟΔΟΣ ΚΓ’, 28).
4.
«Θα τους διώχνω
από μπροστά σας
λίγο λίγο,
ώσπου εσείς να
πολλαπλασιαστείτε
και να
κυριαρχήσετε
στη χώρα» (ΕΞΟΔΟΣ
ΚΓ’, 30).
5.
«Θα παραδώσω
στην εξουσία
σας τους
κατοίκους
εκείνης της
χώρας και θα
τους διώξετε
από ‘κει» («..παραδώσω
εἰς τὰς χεῖρας
ὑμῶν τοὺς
ἐγκαθημένους
ἐν τῇ γῇ καὶ
ἐκβαλῶ αὐτοὺς
ἀπὸ σοῦ»)
(ΕΞΟΔΟΣ ΚΓ’, 31).
6.
«καὶ ἐκβαλεῖ
[ο άγγελος] τὸν
᾿Αμορραῖον
καὶ Χετταῖον
καὶ Φερεζαῖον
καὶ
Γεργεσαῖον
καὶ Εὐαῖον καὶ
᾿Ιεβουσαῖον
καὶ Χαναναῖον»
(ΕΞΟΔΟΣ ΛΓ’, 2).
7.
«κι εγώ θα διώξω
από μπροστά σας
[ἐκβάλλω
ἀπὸ προςώπου
ὑμῶν]
τους
Αμορραίους,
τους
Χαναναίους,
τους Χετταίους,
τους
Φερεζαίους,
τους Ευαίους
και τους
Ιεβουσαίους» (ΕΞΟΔΟΣ
ΛΔ’, 11).
8.
«όταν θα έχω
διώξει από
μπροστά σας τα
άλλα έθνη» (ΕΞΟΔΟΣ
ΛΔ’, 24).
9.
«με τέτοιες
πράξεις
μολύνθηκαν τα
έθνη, αυτά που
εγώ τα διώχνω
από μπροστά σας»
(ΛΕΥΙΤΙΚΟΝ ΙΗ’, 24)
10.
«Μην
υιοθετείτε τις
συνήθειες των
εθνών που εγώ
διώχνω από
μπροστά σας» (ΛΕΥΙΤΙΚΟΝ
Κ’, 23).
11.
«ἀπέστειλε
Μωυσῆς
κατασκέψασθαι
τὴν ᾿Ιαζήρ, καὶ
κατελάβοντο
αὐτὴν καὶ τὰς
κώμας αὐτῆς
καὶ ἐξέβαλον
τὸν
᾿Αμορραῖον
τὸν
κατοικοῦντα
ἐκεῖ»
(ΑΡΙΘΜΟΙ ΚΑ’, 32).
12.
«ἐκδιῶξαι
πάντας τοὺς
ἐχθρούς σου
πρὸ προσώπου
σου» (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ
ΣΤ’, 19).
13.
«Όταν ο Κύριος, ο
Θεός σας, σας
φέρει στη χώρα,
που τώρα πάτε
να την
κατακτήσετε, θα
διώξετε στο
πέρασμά σας
πολλά έθνη:
τους Χετταίους,
τους
Γεργεσαίους,
τους
Αμορραίους,
τους
Χαναναίους,
τους
Φερεζαίους,
τους Ευαίους
και τους
Ιεβουσαίους,
εφτά έθνη
μεγαλύτερα και
ισχυρότερα από
σας» (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ
Ζ’, 1).
14.
«Αυτός θα τους
συντρίψει και
θα τους
υποτάξει σ’
εσάς˙ κι εσίς
θα τους διώξετε
και θα τους
εξοντώσετε στη
στΙγμή» (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ
Θ’, 3).
15.
«καὶ
ἐκβαλεῖ
Κύριος πάντα
τὰ ἔθνη ταῦτα
ἀπὸ προσώπου
ὑμῶν»
(ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ
ΙΑ’ 23).
16.
«καὶ
ἐκβαλεῖ ἀπὸ
προσώπου σου
ἐχθρὸν»
(ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ
ΛΓ’, 27).
17.
«Καθώς οι
Ισραηλίτες θα
προχωρούν, εγώ
θα διώχνω από
μπροστά τους
τους κατοίκους
όλων αυτών των
περιοχών» (ΙΗΣΟΥΣ
ΝΑΥΗ ΙΓ’, 6).
18.
«Έστειλα πριν
από σας σφήκες
που έδιωξαν στο
πέρασμά σας
τους δύο
βασιλιάδες των
Αμορραίων. Δεν
ήταν ούτε το
ξίφος σας ούτε
το τόξο σας που
τους έδιωξαν» (ΙΗΣΟΥΣ
ΝΑΥΗ ΚΔ’, 12).
19.
«Ο Κύριος
έδιωξε στο
πέρασμά μας
όλους εκείνους
τους λαούς,
ιδιαίτερα τους
Αμορραίους, που
κατοικούσαν σ’
αυτή τη χώρα» (ΙΗΣΟΥΣ
ΝΑΥΗ ΚΔ’, 18).
20.
«Γι’ αυτό κι εγώ
δε θα διώξω πια
από μπροστά
τους κανένα από
τα έθνη που
είχαν
παραμείνει στη
χώρα» (ΚΡΙΤΑΙ Β’, 21).
21.
«[Οι Ισραηλίτες]
έδιωξαν τους
Χαναναίους,
τους
Φερεζαίους,
τους
Ιεβουσαίους,
τους Συχεμίτες
και όλους τους
Γεργεσαίους
και κατοίκησαν
σ’ αυτά τα βουνά
για πολλά
χρόνια» (ΙΟΥΔΙΘ
Ε’, 16).
Τι
συμβαίνει; Ο
Θεός επιδίωκε
εκδίωξη από τη
Χαναάν ή φυσικό
(βιολογικό)
αφανισμό,
δηλαδή
γενοκτονία, των
Χαναναίων; Για
ποιο λόγο
έχουμε το
φαινομενικό
παράδοξο, για
τα ίδια έθνη ο
Θεός άλλοτε να
υπόσχεται ότι
θα τα εξοντώσει
και άλλοτε ότι (απλώς)
θα τα διώξει
από την
Παλαιστίνη;
Καταρχήν
είναι προφανές
ότι υπάρχει
διαφορά μεταξύ
του αφανισμού
και της
εκδίωξης. Το «εκβαλώ»
των παραπάνω
στίχων έχει την
σημασία που
έχει στο ΕΞΟΔΟΣ
ΣΤ’ 1: «ἐκβαλεῖ
[ο Φαραώ] αὐτοὺς
ἐκ τῆς γῆς
αὐτοῦ».
Όπως φαίνεται,
το «ἐκβαλῶ»
και το «ἐξαποστέλλω»
δεν σημαίνουν «εξολοθρεύω»,
αφού οι Εβραίοι
φεύγοντας από
την Αίγυπτο δεν
φονεύτηκαν. Η
υπόσχεση του
Θεού για
εκδίωξη των
Χαναναίων
σημαίνει ότι
αυτοί (ή ένα
μέρος τους) δεν
θανατώνονται,
αλλά
εκδιώκονται
από τη Γη της
Επαγγελίας. Η
υπόσχεση του
Θεού για
εξόντωση των
Χαναναίων
σημαίνει ότι
αυτοί
εξοντώνονται
και δεν
κατορθώνουν να
φύγουν. Το
πρώτο μας
συμπέρασμα,
λοιπόν, είναι
ότι δεν γίνεται
ταυτόχρονα να
εξοντώθηκαν (όλοι)
οι Χαναναίοι
και να
εκδιώχτηκαν.
Αυτό πρέπει να
μας οδηγήσει
στις εξής
σκέψεις για το «τι
εξοντώνεται»
και «ποιοι
εκδιώκονται».
Υπήρχαν
τμήματα του
κάθε λαού από
τους πολλούς
λαούς της
Χαναάν, τα
οποία
αντιλήφθηκαν
ότι πρώτον ήρθε
η στιγμή της
τιμωρίας των
λαών τους λόγω
της
αμαρτωλότητάς
τους και
δεύτερον ότι ο
Ισραήλ
βοηθιόταν από
τον Θεό. Αυτά τα
τμήματα των
λαών, αυτοί οι
άνθρωποι,
κατάλαβαν ότι
το καλύτερο που
μπορούσαν να
κάνουν ήταν να
φύγουν από τη
Χαναάν, ώστε να
αποφύγουν να
συνυποστούν τη
μοίρα των
αμαρτωλών
Χαναναών, και
το χειρότερο
που μπορούσαν
να κάνουν ήταν
να κάτσουν να
πολεμήσουν (στο
πλευρό των
αμαρτωλών
Χαναναίων και
βασιλιάδων)
τους
Ισραηλίτες.
Αυτοί οι
άνθρωποι, οι
Χαναναίοι,
κυριολεκτικά «το
έσκασαν», ώστε
να γλιτώσουν
την
αναπόφευκτη, σε
έναν πόλεμο,
φυσική
εξόντωση.
Επίσης,
υπήρχαν κάποια
τμήματα του
πληθυσμού των
Χαναναίων που,
αν και
προσπάθησαν να
φέρουν
αντίσταση,
γρήγορα έχασαν
και
πανικοβλήθηκαν
και αποφάσισαν
να φύγουν από
τη Χαναάν το
συντομότερο
δυνατόν. Αυτοί «εκδιώχτηκαν».
Υπήρχαν
κάποιοι
Χαναναίοι, οι
οποίοι ήταν
αμαρτωλοί, δεν
κατανοούσαν
καθόλου ότι 1)
είχε έρθει ο
καιρός της
τιμωρίας για
την
αμαρτωλότητα
της Χαναάν και 2)
ότι ο Ισραήλ
ήταν φορέας της
τιμωρίας,
είτε
επιτίθενταν
στους
Ισραηλίτες
είτε δεν
παραδίνονταν.
Αυτοί «αφανίστηκαν»
είτε στη μάχη
είτε μετά τη
μάχη, όταν οι
πόλεις τους
καταλαμβάνονταν
από τους
Ισραηλίτες. Η
εξόντωση μετά
από κατάληψη
μιας πόλης δε
θα πρέπει να
ενοχλήσει τους
αντιχριστιανούς,
διότι και οι
Έλληνες τα ίδια
κάνουν στην
Τροία, την ίδια
περίπου εποχή.
Και ας μη
ξεχνάμε ότι
αυτοί οι
αμαρτωλοί
Χαναναίοι
είχαν μέτρο
σύγκρισης: τους
καλούς
Χαναναίους που
αντιλαμβάνονταν
την κατάσταση.
Αυτό
που
καταστρέφεται,
ξεπαστρεύεται,
αφανίζεται,
εξολοθρεύεται
δεν είναι
αναγκαστικά οι
λαοί της Χαναάν
ως άτομα, αλλά
οι λαοί ως «έθνη»,
ως «κράτη», ως «πολιτισμός/κουλτούρα».
Ως άτομα, ο
καθένας τους
μπορούσε να
διαλέξει είτε
τη φυγή και την
εκδίωξη είτε
την παραμονή
του στη Χαναάν
με επακόλουθο
τον φυσικό
αφανισμό.
Δηλαδή ο Θεός
δεν διέταξε
απαραίτητα «γενοκτονία»,
δηλαδή σφαγή
των Χαναναίων.
Αυτοί
μπορούσαν να
φύγουν, ώστε να
μην
συνυποστούν
τις συνέπειες
της
αμαρτωλότητας
των ομοεθνών
τους.
Εξαφανίζεται/εξολοθρεύεται,
λοιπόν, κάθε
έθνος από τα
αναφερόμενα, ως
έθνος, ως
εθνική μονάδα.
Δεν
εξαφανίζονται/εξολοθρεύονται
απαραίτητα τα
μέλη του. Δεν
υπόσχεται αυτό
ο Θεός στους
Ισραηλίτες.
Υπόσχεται την
εξολόθρευση/διάλυση
των εθνών-κρατών
αυτών με
ταυτόχρονη
εκδίωξη των
μελών τους. Η
διάλυση ενός
έθνους/κοινωνίας
δεν απαιτεί
απαραίτητα
εξόντωση των
μελών του. Η
εξόντωση
κάποιων
Χαναναίων ήταν
αποκλειστικά
επιλογή δική
τους: αν έμεναν,
αν δεν
παραδίνονταν,
αν πολεμούσαν
τους
Ισραηλίτες,
τότε
εξοντώνονταν.
Αν έφευγαν,
σώζονταν. Είναι
φανερό ότι αυτό
δε συνιστά
γενοκτονία.
Άλλο η εκδίωξη
και άλλο η
γενοκτονία.
Ένα
χαρακτηριστικό
παράδειγμα του
πώς συνυπάρχει
το «εκβαλώ» και
το «απολώ»
υπάρχει στο
ΕΞΟΔΟΣ ΚΑ’:
Προφανώς,
δε βγήκαν όλοι
οι κάτοικοι της
χώρας Βασάν,
άντρες,
γυναίκες, γέροι,
παιδιά να
πολεμήσουν τον
στρατό του
Μωϋσή, ούτε και
ο Μωϋσής
πολεμώντας
χρησιμοποιούσε
στη μάχη όλο
τον εβραϊκό «λαό»,
αλλά ο «εθνικός
στρατός» της
Βασάν. Βλέπουμε
ότι οι άοπλοι
κάτοικοι της
Ιαζήρ και των
χωριών δεν
σφαγιάστηκαν,
αλλά διώχτηκαν.
Ο στρατός που
παρετάχθη κατά
των Εβραίων «επατάχθη»
και
σφαγιάστηκε.
Επίσης το
εδάφιο που
προαναφέραμε,
ΕΞΟΔΟΣ ΚΓ’, 31,
παρόλο που ρητά
αναφέρει ότι οι
Χαναναίοι θα «παραδωθούν
στα χέρια» του
Ισραήλ,
υπόσχεται ότι
αυτοί θα
εκδιωχθούν, όχι
ότι θα
εξοντωθούν.
Ακριβώς
όπως
συμπεριφέρεται
ο Θεός στους
Χαναναίους,
έτσι
συμπεριφέρεται
και στους
Ισραηλίτες,
όταν κι αυτοί
με τη σειρά
τους
αμαρτάνουν:
ΙΕΡΕΜΙΑΣ
ΚΑ’
ΙΕΡΕΜΙΑΣ
ΛΗ’
Δηλαδή,
όπως οι
αμαρτωλοί
Ισραηλίτες θα
έσωζαν τις ζωές
τους, αν
επέλεγαν να
παραδωθούν
στους
Βαβυλώνιους
και να το
σκάσουν/μεταναστεύσουν
από την
Παλαιστίνη, ενώ
αν επέλεγαν να
αντισταθούν, θα
έχαναν τις ζωές
τους, κατά τον
ίδιο τρόπο και
οι Χαναναίοι,
αν έφευγαν και
δεν
αντιστέκονταν
στους
Ισραηλίτες, οι
ζωές τους θα
γλίτωναν. Στο
κάτω-κάτω, όπως
βλέπουμε, τα
εδάφια στα
οποία ο Θεός
υπόσχεται
εκδίωξη είναι
διπλάσια από τα
εδάφια στα
οποία
υπόσχεται
εξολόθρευση.
Υπάρχουν
όμως κάποιοι,
που μπορεί να
δεχτούν ότι δεν
υπήρξε
γενοκτονία
ούτε εντολή/υπόσχεση
του Θεού για
γενοκτονία,
αλλά θεωρούν
ότι έχουμε να
κάνουμε με μια
τεράστια
επιχείρηση «εθνοκάθαρσης»,
πράγμα που
είναι επίσης
απαράδεκτο,
έστω κι αν
είναι λιγότερο
κακό από μια
επιχείρηση
γενοκτονίας. Κι
εδώ πρέπει να
μιλήσουμε για
το λόγο της
εκδίωξης των
λαών αυτών από
την Παλαιστίνη.
Ναί,
γράφει η Π.Δ. «Θα
τους
εξοντώσετε
τελείως όλους:
Τους Χετταίους,
τους
Αμορραίους,
τους
Χαναναίους,
τους
Φερεζαίους,
τους Ευαίους
και τους
Ιεβουσαίους,
όπως σας έχει
διατάξει ο
Κύριος, ο Θεός
σας» (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟ
Κ’ 16-17), αλλά γιατί
αυτό; «Αλλιώς,
αυτοί θα σας
μάθουν να
κάνετε τις
βδελυρές τους
πράξεις, αυτές
που κάνουν στις
λατρείες των
θεών τους, κι
έτσι θα
αμαρτήσετε
στον Κύριο, τον
Θεό σας» (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟ
Κ’ 18). Η εξόντωση
των πολεμιστών
(το εδάφιο
αναφέρεται
στην «επόμενη
μέρα» της μάχης)
αλλά και η
εκδίωξη των
Χαναναίων από
την Παλαιστίνη
διατάχτηκε
ώστε να μην
συναναστραφούν
οι Ισραηλίτες
τους
Χαναναίους και
σιγά-σιγά
δεχτούν να
λατρέψουν τους
χαναανιτικούς
θεούς – αν το
έκαναν οι
Ισραηλίτες, θα
πάθαιναν τα
ίδια. Ήταν
καταρχήν ένα
μέτρο
προφύλαξης που
έπρεπε να πάρει
ο Θεός υπέρ των
Ισραηλιτών.
Σκοπός του Θεού
ήταν μέσω του
Ισραήλ να
προετοιμαστεί
η ανθρωπότητα
για την έλευση
του Μεσσία. Γι’
αυτό το σκοπό –
καθώς και λόγω
της υπόσχεσης
προς τον Αβραάμ
– έπρεπε να
επανέλθει στην
Παλαιστίνη ο
Ισραήλ κι εκεί
να ακολουθήσει
το Νόμο του
Θεού. Όχι για να
αλλάξει απλώς
κύριο η χώρα
εκείνη. Κατά
δεύτερον, οι
λαοί αυτοί ήταν
«αμαρτωλοί». Οι
θρησκευτικές κ.ά.
πρακτικές και
συνήθειές τους
ήταν ανήθικες,
όχι μόνο με τα
κριτήρια του
Θεού αλλά και
με τα κριτήρια
των υπόλοιπων
λαών της Μέσης
Ανατολής.
Έπρεπε να
τιμωρηθούν με
τον ένα ή τον
άλλο τρόπο,
αφού πρώτα τους
είχε δωθεί
χρόνος
μετάνοιας. Η
τιμωρία τους
λοιπόν είχε τη
μορφή εκδίωξης
από τη χώρα
τους – ώστε να
διαλυθεί ο
κοινωνικός
ιστός, η «κουλτούρα»,
η οποία
συντηρούσε και
συνέχιζε από
γενιά σε γενιά
τις
αηδιαστικές
θρησκευτικές
πρακτικές και
έθιμα – και όχι
της βιολογικής
εξόντωσής τους.
Γιατί να
συνιστά «εθνοκάθαρση»
η τιμωρία αυτή;
Το αντίθετο, θα
μπορούσε
κανείς να
ισχυριστεί ότι
οι Χαναναίοι «τη
γλίτωσαν» πολύ
φθηνά. Οι
Αιγύπτιοι δεν
ανθρωποθυσίαζαν
ούτε
κτηνοβατούσαν..
προς τιμήν του
θεού (!) ούτε
είχαν ιερή
πορνεία και
ομοφυλοφιλία˙
ούτε ούτε οι
Βαβυλώνιοι
ούτε οι
Ασσύριοι. Οι
Χαναναίοι τα
είχαν όλα αυτά.
Κάπως έπρεπε να
τιμωρηθούν,
ώστε να
σταματήσουν ή
να μειωθούν
τέτοιες
πρακτικές. Μέσω
της εκδιωξης
διαλύθηκε/καταστράφηκε
η εθνική-κρατική
κουλτούρα που
επέτρεπε/προωθούσε
τις πρακτικές
τους. Στ’
αλήθεια, δε θα
΄πρεπε να
λυπηθούμε για
την εξαφάνιση
ενός «τρόπου
ζωής» και μιας
κουλτούρας που
προωθούσε την
θρησκευτική (υποχρεωτική,
όπως θα δούμε
αλλού) πορνεία,
τη θρησκευτική
ομοφυλοφυλία,
την
θρησκευτική
κτηνοβασία και
τις θυσίες
βρεφών στους «θεούς».
Δεν έχουμε,
λοιπόν, μια
αδικαιολόγητη,
πανάρχαια (πρώτη
φορά στην
ιστορία) «εθνοκάθαρση».
Έχουμε μια ήπια
τιμωρία.
Επιπλέον
πρέπει να
τονίσουμε ότι:
οι Χαναναίοι
δεν διώχτηκαν
επειδή ήταν
Χαναναίοι στο
έθνος, αλλά
επειδή ήταν
αμαρτωλοί,
ακριβώς όπως
αργότερα οι
Εβραίοι δεν
εκδιώχτηκαν (με
την αιχμαλωσία
στους
Βαβυλώνιους)
επειδή ήταν
Εβραίοι, αλλά
επειδή ήταν
αμαρτωλό έθνος.
Αυτό
το τελευταίο
έχει μεγάλη
σημασία. Στο Β’
ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Α’, 3-8
και βλέπουμε
έναν Αμαληκίτη
στην καταγωγή,
που ήταν μέλος
του
ισραηλιτικού
στρατού, δηλαδή
οι Ισραηλίτες
τον
εμπιστεύονταν
αρκετά ώστε να
του δώσουν όπλο
ώστε να
πολεμήσει τους
ίδιους τους
Αμαληκίτες. Ο
Αμαληκίτης
λέει ότι είναι «γιος
ενός Αμαληκίτη
που παροικεί
στη γη των
Ιουδαίων». Με
άλλα λόγια ο
πατέρας του
ανθρώπου αυτού
είχε
μεταναστεύσει
στην
επικράτεια του
Ισραήλ και είχε
ένα γιο του
στον
ισραηλιτικό
στρατό, δίχως
οι Ισραηλίτες
να πειράξουν
την
αμαληκιτική
οικογένεια
λόγω της
καταγωγής της.
Τους επέτρεψαν
να ζουν. Το
ενδιαφέρον
είναι ότι, όταν
ο αμαληκίτης
στρατιώτης του
ισραηλιτικού
στρατού
αποκαλύπτει
την καταγωγή
του, ο Δαυίδ δεν
εκπλήσσεται (ούτε
κάποιος άλλος
Ισραηλίτης),
πράγμα που
μάλλον
σημαίνει ότι
και άλλοι
Αμαληκίτες
είχαν
μεταναστεύσει/παροικήσει
στα
ισραηλιτικά
εδάφη και είχαν
λάβει αξιώματα.
Ωστόσο
υποτίθεται ότι
οι Ισραηλίτες
έσφαζαν όποιον
ξένο έβρισκαν
στη «Γη της
Επαγγελίας»!
Αυτή η υπόθεση
αποδεικνύεται
εσφαλμένη. Στην
πραγματικότητα,
όπως φαίνεται
οι Ισραηλίτες
δέχονταν τους
παλαιότερους
κατοίκους της
περιοχής,
ενσωματώνοντάς
τους – πιθανόν
αφού αυτοί (όντας
τα μη αμαρτωλά
μέλη των
Χαναανιτικών
εθνών) είχαν
αποκηρύξει την
χαναανιτική
ειδεχθή «κουλτούρα».
Το ίδιο
βλέπουμε και
στο Β’
ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ ΚΓ’, 8,
όπου ένας
Χαναναίος
κατέχει υψηλό
αξίωμα. Συνεπώς
υπήρξαν
τμήματα των
Χαναναίων που
αντελήφθησαν
τι επρόκειτο να
γίνει, δεν
αντιστάθηκαν,
έφυγαν ή
ζήτησαν
προστασία
στους
Ισραηλίτες και
αφομοιώθηκαν
μαζί τους. Άρα
το ζήτημα δεν
ήταν η εξόντωση
των μη
ισραηλιτικών
φυλών.
Έχουμε
αναφερθεί
παραπάνω στην
θεωρία της
αντιεξουσιαστικής
συνωμοσιολογίας,
ότι δηλαδή οι
Εβραίοι, για να
δικαιολογήσουν
την
εθνοκάθαρση
της Χαναάν
εφηύραν τόσο το
Θεό και τις
υποσχέσεις του
όσο και τους «αμαρτωλούς
και άξιους
τιμωρίας
Χαναναίους».
Έχουμε
αποδείξει ότι
ούτε η Π.Δ. λέει
ψέμματα
παρουσιάζοντας
ως ιδιαίτερα
αμαρτωλούς/ανήθικους
τους
Χαναναίους
ούτε οι
Ισραηλίτες
είχαν καμμία
διάθεση να
καταλάβουν τη
Χαναάν – το
αντίθετο,
ήθελαν να
επιστρέψουν ως
δούλοι στην
Αίγυπτο.
Άλλωστε οι
Ισραηλίτες
παθαίνουν
αργότερα τα
ίδια – οι
αντιεξουσιαστές
συνωμοσιολόγοι
ξεχνούν ότι ο
Θεός φέρεται (δες
παρακάτω) και
στο Ισραήλ με
τα ίδια
κριτήρια – και
αυτά τα
παθήματα τα
καταγράφουν
στην Π.Δ.˙ αυτή η
καταγραφή δε θα
γινόταν ποτέ
από τους ίδιους
τους
Ισραηλίτες, εάν
ο Θεός, οι
Χαναναίοι κ.ο.κ.
ήταν «άλλοθι
για
εθνοκάθαρση».
Έτσι,
δεν ευσταθεί η
άποψη ότι «η Π.Δ.
παρουσιάζει
τους εχθρούς
των Ισραηλιτών
πάντοτε κακούς
και ύπουλους,
ενώ τον Ισραήλ
καλό και
αδικημένο»,
διότι είναι
δεκάδες οι
στίχοι που
παρουσιάζονται
οι Ισραηλίτες
ως κακοί,
άπιστοι,
διεφθαρμένοι,
αμαρτωλοί.
Αναφέρουν ορισμένοι κατήγοροι της Π.Δ. τον κατάλογο των ηττηθέντων Χαναναίων βασιλέων, ο οποίος βρίσκεται στο ΙΗΣΟΥΣ ΝΑΥΗ ΙΒ’, 9-24. Πρόκειται για είκοσι εννέα ηττημένους βασιλείς. Έτσι, οι κατήγοροι της Π.Δ. ισχυρίζονται πως η ήττα και καταστροφή των 29 αυτών βασιλείων της Χαναών συνεπαγόταν και την γενοκτονία των Χαναναίων. Η αλήθεια δεν είναι αυτή. Καταρχήν είναι (με αρχαιολογικά ευρήματα) αποδεδειγμένο ότι την εποχή που διαδραματίζονταν τα γεγονότα αυτά η «πόλη» στην Παλαιστίνη είχε κατά μέσο όρο περίπου 1000-3000 κατοίκους, και υπήρχαν και αρκετές με 700. Αν δεχτούμε ένα μέσο όρο 2000 κατοίκων ανά πόλη-βασίλειο, και αν δεχτούμε ότι οι κάτοικοι των 29 αυτών πόλεων σφάγηκαν, τότε έχουμε περίπου 62.000 σφαγμένους Χαναναίους. Αλλά, για να εκτιμήσουμε τη σοβαρότητα της κατάστασης πρέπει να έχουμε υπόψη ότι 1) ήταν παράδοση οι κάτοικοι κάθε πόλης που καταλαμβανόταν με τη βία να σφάζονται ή να πωλούνται ως δούλοι και 2) ο αριθμός αυτός είναι πολύ μικρός αν συγκριθεί με το σύνολο του χαναανιτικού πληθυσμού. Το Ισραήλ αριθμούσε – σύμφωνα με την Π.Δ. - περί τα 1,5 εκατομμύριο ψυχές. Οι Χαναναίοι, ως πληθυσμός, ήταν πολύ περισσότεροι από το Ισραήλ (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ Ζ’, 1 και 7). Συνεπώς 70.000 σε σύνολο (ας πούμε) 2 εκατομμυρίων, δε συνιστά, όχι απλώς ούτε καν «γενοκτονία», αλλά ούτε σοβαρές απώλειες. Οι Ισραηλίτες είχαν διαταχτεί να εξοντώνουν μόνο όσους παρέμεναν στις πόλεις (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ Κ’, 16) ή κρύβονταν – δηλαδή δεν μετανάστευαν εκτός Χαναάν – (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ Ζ’, 20).
Άλλωστε:
ΙΗΣΟΥΣ ΝΑΥΗ Ι’, 11
και ενώ οι
Αμορραίοι
έφευγαν
κυνηγημένοι
από τους
Ισραηλίτες, και
είχαν φτάσει
στην
κατωφέρεια της
Βαιθ-Χωρών, ο
Κύριος έριξε
πάντω τους από
τον ουρανό
χαλάζι χοντρό
σαν πέτρες ώς
την Αζηκά˙ και
σκοτώθηκαν από
το χαλάζι αυτό
πολύ
περισσότεροι
απ’ όσους
εξόντωσαν οι
Ισραηλίτες.
Μια
ακόμη απόδειξη
ότι, όταν μιλά η
Π.Δ. για
αφανισμό, δεν
εννοεί αυτό που
νομίζουμε,
δηλαδή
σφαγιασμό, αλλά
εκδίωξη, είναι
ο συνδυασμός
των ΕΞΟΔΟΣ ΚΓ’, 23
και των Β’
ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ ΚΓ’, 8
και Β’
ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ ΚΔ’, 16, 21.
Στο εδάφιο της
ΕΞΟΔΟΥ
διαβάζουμε ότι
ο Θεός λέει πως
τους
Αμορραίους,
τους Χετταίους,
τους
Φερεζαίους,
τους
Χαναναίους,
τους
Γεργεσαίους,
τους Ευαίους
και τους
Ιεβουσαίους
που κατοικούν
την Παλαιστίνη
θα τους «ξεπαστρέψει»
(«ἐκτρίψω
αὐτούς»).
Όμως, στα
εδάφια του Β’
ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ
διαβάζουμε, ότι
όχι μόνο
εξακολουθούν
στα χρόνια του
Δαυίδ να
υπάρχουν
Χαναναίοι, αλλά
και ένας «δυνατός
του Δαυίδ»
δηλαδή ισχυρός
αυλικός του
είναι ο Ιεβοσθέ
ο Χαναναίος,
και επίσης,
αλλού, υπάρχει
ο Ορνά ο
Ιεβουσαίος,
υπήκοος του
Δαυίδ. Επειδή ο
Δαυίδ θέλει να
χτίσει
θυσιαστήριο
του Θεού στο
αλώνι του Ορνά,
αγοράζει – και
δεν το αρπάζει,
πράγμα εύκολο
για έναν
κατακτητή – από
αυτόν το αλώνι.
ΙΗΣΟΥΣ
ΝΑΥΗ ΙΓ’, 13
ΙΗΣΟΥΣ
ΝΑΥΗ ΙΣΤ’, 10
ΙΗΣΟΥΣ
ΝΑΥΗ ΙΘ’, 48 (μτφ. Ο’)
ΚΡΙΤΑΙ
Α’
Βλέπουμε
ότι ενώ
κανονικά (έχει
σημασία αυτό)
οι
ισραηλιτικές
φυλές θα έπρεπε,
η κάθε μια, να
εκδιώξουν από
τα εδάφη της (και
όχι να
εξοντώσουν)
τους κατοίκους
των περιοχών
αυτών, τους
αφήνουν να ζούν.
Είναι
σημαντικό, όμως,
ότι η εντολή
του Θεού ήταν η
εκδίωξη κι όχι
η εξόντωση.
Απόδειξη γι΄
αυτό είναι ότι
η Π.Δ.
αντιπαραβάλει,
σε κάθε στίχο,
την
συγκατοίκηση (αυτό
που έγινε) προς
την εκδίωξη (αυτό
που θα έπρεπε
να γίνει) κι όχι
την
συγκατοίκηση
προς την
εξόντωση (αν
υποτεθεί ότι
είχε αρχικά
δώσει εντολή
για εξόντωση, ο
Θεός). Και ποια
είναι η
αντίδραση του
Θεού στην
παράβαση της
εντολής του για
εκδίωξη των
Χαναναίων; Αυτή:
ΚΡΙΤΑΙ
Β’
Δηλαδή, η
παράβαση, από
τους
Ισραηλίτες, της
εντολής του
Θεού για
εκδίωξη των
Χαναναίων
οδηγεί το Θεό
να τιμωρήσει
τους
Ισραηλίτες και
απλώς να..
αφήσει τους
Χαναναίους να
συνεχίσουν να
κατοικούν
στους τόπους
τους! Ακόμη και
σ’ αυτήν την
περίπτωση
βλέπουμε ότι οι
Ισραηλίτες
κατέλαβαν την
Παλαιστίνη
δίχως να
σφάξουν τους
κατοίκους της.
Όπως
και να ‘χει,
ύστερα από όλα
αυτά
διαπιστώνουμε
ότι οι
Ισραηλίτες
ποτέ δεν
διετάχθησαν να
κυνηγήσουν
τους κατοίκους
της Χαναάν «ώς
τα πέρατα της
γής» σφάζοντάς
τους. Αν οι
Χαναναίοι
έφευγαν, οι
Ισραηλίτες
σύναπταν και
συνθήκες μαζί
τους. Όλα
έγιναν για να
κρατηθούν σε
απόσταση οι
Χαναναίοι και
οι
ειδωλολατρικές
αντιλήψεις
τους που θα
μπορούσαν να
επηρεάσουν τον
εβραϊκό
μονοθεϊσμό.
Όπως είδαμε, το
σχέδιο του Θεού
ήταν οι
περισσότεροι
άνθρωποι απλώς
να φύγουν (αν
και είχαν
μολύνει τη γη
με
βρεφοκτονίες
και πορνεία και
άξιζαν κάποιου
είδους τιμωρία).
Ο
Θεός δεν είπε
στους
Ισραηλίτες να
σφάξουν όποιον
βρουν μπροστά
τους στην
πορεία προς την
Χαναάν ούτε να
κατακτήσουν
όποια χώρα
αυτοί από μόνοι
τους ήθελαν.
Δεν επρόκειτο,
δηλαδή, για μια
εκστρατεία με
σκοπό τη
δημιουργία
αυτοκρατορίας:
ΑΡΙΘΜΟΙ
ΚΑ’
ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ
Β’
Χαρακτηριστικό
είναι, πως ο
Θεός διατάζει
τους
Ισραηλίτες να
μην παίρνουν
τον χρυσό και
τον άργυρο από
τα αγάλματα των
θεών των
Χαναναίων, αλλά
να τα καίνε στη
φωτιά (Δευτερονόμιον,
ζ’, 25).
Ακόμη
και οι γυναίκες
των ηττημένων
Χαναναίων
έπρεπε να
υφίστανται μια
συμπεριφορά
που, για τα
δεδομένα της
εποχής, ήταν
πολύ καλή.
ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ
ΚΑ’ 11
Αν κάποιος από
σας δει ανάμεσά
τους μια ωραία
γυναίκα και την
ερωτευθεί και
θελήσει να την
πάρει γυναίκα
του,
Για
να γίνει
κατανοητό ότι η
ίδρυση του
κράτους του
αρχαίου Ισραήλ
μετά την Έξοδο
δεν είχε σχέση
με εθνικιστικά
ιδεολογήματα
και αντιλήψεις,
είναι
ενδιαφέρον να
μάθουμε την
στάση των
Ορθόδοξων
Ιουδαίων
θρησκευτικών
ηγετών σχετικά
με την ίδρυση
του σύγχρονου
κράτους του
Ισραήλ. Στο
άρθρο «Zionists do not Represent Jews» - Οι
Σιωνιστές δεν
αντιπροσωπεύουν
τους Εβραίους
(www.jewsagainstzionism.com)
διαβάζουμε: «Η
Άγια Γη δόθηκε
στον Ιουδαϊκό
λαό υπό τον όρο
ότι θα τηρούν
την Τορά (τον
Νόμο) και τις
εντολές της.
Όταν
αποτύγχαναν να
κάνουν αυτό, η
κυριαρχία τους
πάνω στη γη
αφαιρούνταν
από αυτούς, και
πήγαιναν σε
εξορία. Από
εκείνον τον
καιρό μας
απαγορεύεται
από την Τορά με
μια πολύ σοβαρή
απαγόρευση να
ιδρύσουμε μία
Εβραϊκή
ανεξάρτητη
κυριαρχία στην
Άγια Γη ή
οπουδήποτε
αλλού στον
κόσμο.
Μάλλον, είμαστε
υποχρεωμένοι
να είμαστε
νομοταγείς
προς τα έθνη
στα οποία
κατοικούμε
κάτω από την
προστασία τους…Από
τους αρχαίους
καιρούς, οι
σχέσεις μεταξύ
των λαών των
Εβραίων και των
Αράβων ήταν
ειρηνικές,
αδελφικές και
φιλικές
πάντοτε…Επίσης,
στην Άγια Γη, οι
πατέρες μας
ζούσαν ως
γείτονες
αρμονικά με
τους
Παλαιστίνιους
κατοίκους της
γης, βοηθώντας
ο ένας τον
άλλον, για
αμοιβαίο
όφελος…Αμέσως
με την ίδρυση
του
Σιωνιστικού
κινήματος,
πλήθη Εβραίων
κάτω από την
ηγεσία των
Ραββίνων τους,
ξεκίνησαν μια
μάχη ενάντια
στον Σιωνισμό…Οι
ηγέτες του
Ορθόδοξου
Ιουδαϊσμού
αντιτάχθηκαν
σφοδρά στο
κίνημα με όλη
τους την ισχύ…Οι
Σιωνιστές
αρνήθηκαν να
ακούσουν την
φωνή των
Ραββίνων και
την εξουσία της
Τορά…Προς
μεγάλη μας λύπη,
από τότε άρχισε
η παρακμή των
καλών σχέσεων
μεταξύ των
Εβραίων και των
Αράβων
κατοίκων της
γης».
Και,
φυσικά, καμμία
σχέση δεν είχαν
οι Άραβες
κάτοικοι της
Παλαιστίνης
των αρχών του 20ου
αι. με τους
Χαναναιους του
12ου π.Χ. αι.. Ούτε
ανθρωποθυσίαζαν
ούτε έρριχναν
τα παιδιά τους
στη φωτιά ως
θυσία στον
Αλλάχ ούτε
είχαν ιερή
πορνεία ούτε
ιερή
ομοφυλοφιλία
ούτε κάτι
παρόμοιο κοινό
με τους
Χαναναίους.
Με
άλλα λόγια: 1) Οι
Ισραηλιτες
διατάχθηκαν να
διώξουν τους
Χαναναίους από
τη Χαναάν λόγω
των δίχως
σταματημό
αμαρτιών των
Χαναναίων και
της υπόσχεσης
του Θεού στον
Αβραάμ. 2) Μόνο
όσοι Χαναναίοι
αντιστέκονταν
σφάζονταν. Οι
υπόλοιποι
απλώς
εκδιώκονταν.
Δεν πάρχει
γενοκτονία,
αλλά εκδίωξη 3)
Ο σκοπός της
εκδίωξης ήταν
να μην έρθουν
σε επαφή οι
Χαναναίοι με
τους
Ισραηλίτες και
έτσι οι
τελευταίοι
μολυνθούν με τα
ειδωλολατρικά
και πλήρως
ειδεχθή έθιμά
τους. Δεν ήταν «εθνοκάθαρση»,
αλλά «κάθαρση
των αμαρτωλών» –
ακριβώς όπως
και οι Εβραίοι
όταν
αμαρτάνουν «εκδιώκονται»,
όχι επειδή
είναι Εβραίοι,
αλλά επειδή
είναι αμαρτωλό
εθνος.
Θα
δούμε τώρα μια
περίπτωση που
οι κατήγοροι
της Π.Δ.
αποκαλούν «γενοκτονία».
Αυτή την
διαταγής για
εξολόθρευση
των Μαδιανιτών,
όπως αυτή
περιγράφεται
στους ΑΡΙΘΜΟΥΣ
ΛΑ’. Έτσι οι
κατήγοροι της Π.Δ.
ισχυρίζονται
1)
ότι οι
Ισραηλίτες
έσφαξαν όλον
τον αρσενικό
πληθυσμό (ΑΡΙΘΜΟΙ
ΛΑ’, 7)
2)
ότι έσφαξαν
όλους τους
άρρενες
αιχμαλώτους,
συμπεριλαμβανομένων
και των μικρών
αγοριών (ΑΡΙΘΜΟΙ
ΛΑ’, 17),
3)
ότι έσφαξαν τις
μη παρθένες
αιχμάλωτες
γυναίκες και
κράτησαν μόνο
τις παρθένες
αιχμάλωτες
ζωντανές (ΑΡΙΘΜΟΙ
ΛΑ’, 17) προφανώς
κάνοντάς τους «τέστ
παρθενικότητας»,
ώστε να τις
δώσουν ως
σκλάβες του σεξ
στους νικητές
άντρες
Ισραηλίτες (ΑΡΙΘΜΟΙ
ΛΑ’, 18).
4)
Κι όλα αυτά
επειδή ήταν
εντολή του
Γιαχβέ, επειδή
οι Μαδιανίτες
απλώς λάτρευαν
έναν άλλο θεό,
τον Βαάλ.
5)
Έτσι ο Θεός της
Π.Δ.
επιδοκιμάζει
τη σφαγή μικρών
αγοριών,
γυναικών, και
το βιασμό
μικρών
κοριτσιών.
Μάλιστα δεν
είναι αμέτοχος,
αλλά είναι
αυτός που
διατάζει το
Μωυσή να
κηρύξει τον
πόλεμο κατά των
Μαδιανιτών και
στο τέλος (στίχ. 28)
ζητά και
μερίδιο!
Στην
περίπτωση αυτή
έχουμε να
αντιμετωπίσουμε
επιχειρήματα
ανθρώπων που
απλούστατα
ούτε διάβασαν
ολόκληρη την Π.Δ.
ούτε είναι
εξοικειωμένοι
με τον
πολιτισμό και
τις συνθήκες
της Μ. Ανατολής
της εποχής
εκείνης. Ας
παραθέσουμε
όμως το κείμενο.
ΑΡΙΘΜΟΙ
ΛΑ’
Ας
αναλύσουμε
έναν-έναν τους
ισχυρισμούς
των κατηγόρων
της Π.Δ.
1)
Δεν υπήρχε
ανάγκη για «τέστ
παρθενικότητας»,
όπως το
εννοούμε
σήμερα, διότι
εκείνη την
εποχή στη Μ.
Ανατολή
μπορούσε
κανείς σχετικά
εύκολα να μάθει
πολλά πράγματα
για την
εθνικότητα ή
την κοινωνική
θέση των
ανθρώπων (άρα
και των
γυναικών) από
τα ρούχα τους,
την κόμμωσή
τους και τα
στολίδια τους. Στη
Βαβυλώνα, οι
γυναίκες
έπαυαν να
φορούν πέπλο,
αλλά φορούσαν
μια μαντίλα.
Στην Ασσυρία
γινόταν το
αντίθετο, οι
παντρεμένες
φορούσαν πέπλο.
Στην περιοχή
που μας
ενδιαφέρει η
παρθενικότητα
δεικνύονταν με
κάποιου είδους
ρουχισμό (π.χ. η
ρόμπα της Ταμάρ
στο Β’
ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ ΙΓ’).
Πιο εύκολα
δεικνύοταν ότι
μια γυναίκα
ήταν
παντρεμένη και
συνεπώς μη
παρθένα. Το
πέπλο, τα
κοσμήματα και
συγκεκριμένα
είδη κόμμωσης.
Παρομοίως
μπορούσε μια
ανύπαντρη, μη
παρθένα (π.χ.
ιερόδουλη ή
κοινή πόρνη) να
ανακαλυφθεί
από τον
καλλωπισμό της
(«εἶδος
ἔχουσα
πορνικόν»,
δηλαδή
στόλισμα
πόρνης
ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ Ζ’, 10) ή
τα διάφορα
σημάδια ή τα
λυτά μαλλιά,
την περίεργη
κόμμωση και τα
πολυτελή ρούχα.
Έτσι ήταν
εύκολο να
διαπιστώσει
κανείς ποιες
γυναίκες ήταν
πόρνες και
ιερόδουλες
καθώς και ποιες
ήταν
παντρεμένες.
Αντίθετα από
την εποχή μας,
όπου όλοι
φορούν πάνω-κάτω
τα ίδια ρούχα,
εκείνη την
εποχή και σ’
εκείνη την
περιοχή (αυτό
το έθιμο υπήρχε
και στα μέρη
μας
τουλάχιστον ώς
πριν 2 αιώνες,
τουλάχιστον
για την
εθνικότητα π.χ.
οι Έλληνες
είχαν μουστάκι
κι όχι γενιάδα,
την οποία είχαν
οι Τούρκοι) η
αμφίεση και η
κόμμωση
έδειχναν και
την κοινωνική
θέση της
γυναίκας. Για
να ανακαλυφθεί
ποιες ήταν
παρθένες,
δηλαδή ούτε
παντρεμένες
ούτε πόρνες,
δεν χρειαζόταν
«τέστ
παρθενικότητας»
από γιατρούς.
Το λόγο, για
τον οποίο έγινε
επιλογή των
παρθένων, τον
αναφέρουμε
παρακάτω.
2)
Είναι εντελώς
ψευδής ο
ισχυρισμός ότι
οι Ισραηλίτες
άφησαν να
ζήσουν οι
παρθένες, ώστε
να τις έχουν ως «σκλάβες
του σεξ». Οι
περισσότερες
κοπέλες
παντρεύονταν
μόλις άρχισαν
να μπορούν να
γεννούν παιδιά,
δηλαδή κατά τα
12-13, στην αρχαία
Μέση Ανατολή.
Επομένως, οι
Ισραηλίτες
άφησαν
ζωντανές μόνο
τις κοπέλες που
ήταν κάτω από 11
και που
ουσιαστικά
ήταν ακόμη
παιδιά, όχι
γυναίκες. Στην
Π.Δ. βλέπουμε το
Θεό μέσω των
προφητών να
κατηγορεί τους
Ισραηλίτες για
ένα σωρό
πράγματα, από
μοιχεία και
κακία ώς
απιστία.
Συνεχώς η Π.Δ.
κακολογεί τους
Ισραηλίτες,
όπως θα δούμε.
Ωστόσο, είναι
βεβαιωμένο και
σημαντικό ότι
οι Ισραηλίτες
δεν
κατηγορούνται
για παιδοφιλία.
Συνεπώς, η
κατηγορία ότι
τα μικρά
κοριτσάκια
διασώθηκαν για
να τα
χρησιμοποιούν
σεξουαλικά οι
Ισραηλίτες δεν
στέκει ούτε
υποστηρίζεται
από άλλα
στοιχεία. Η
άποψη ότι η
πρόταση να τις
κρατήσουν «για
τον εαυτό τους» (στίχ.
18) δεν σημαίνει
απαραίτητα «για
την
ευχαρίστησή
τους», αλλά
αναφέρεται ως η
αντίθετη
εναλλακτική
κατάσταση του «για
τον Γιαχβέ», που
σήμαινε να
σκοτωθούν. «Για
τον εαυτό τους»
σημαίνει απλώς
«μην τις
σκοτώσετε». Δεν
υπάρχει κάτι
που να
υποδηλώνει ότι
το «κρατήστε
τες ζωντανές»
συνεπάγεται
απαραίτητα «κρατήστε
τες ζωντανές
για σκλάβες του
σεξ».
3)
Ο λόγος για τον
οποίο
σφάχτηκαν οι
Μαδιανίτες δεν
έχει να κάνει
καθόλου με τη
λατρεία του
Βαάλ καθεαυτή.
Εδώ πρέπει να
ανατρέξουμε σε
διάφορα
κεφάλαια του
βιβλίου των
ΑΡΙΘΜΩΝ, ώστε
να δούμε τον
λόγο. Αυτός
δίνεται κατ’
αρχήν στο
κεφάλαιο που
αναφέραμε,
στους στίχους
15 και 16. Εκεί ο
Μωυσής, ρωτά
γιατί δεν
θανατώθηκαν οι
γυναίκες και
λέει στους
άρχοντες ότι
αυτές ήταν η
αιτία που
αποστάτησαν οι
Ισραηλίτες.
Έτσι
i)
Μετά την ήττα
των Αμορραίων,
ο βασιλιάς των
Μωαβιτών, Βαλάκ,
ανησύχησε για
την ισχύ των
Ισραηλιτών. Οι
σύμμαχοί του,
οι Αμορραίοι,
είχαν ηττηθεί
και ο ίδιος
είχε ελάχιστη
στρατιωτική
δύναμη και
αρκετή
εξυπνάδα, ώστε
να μην επιτεθεί
στους
Ισραηλίτες (να
υπενθυμίσουμε
ότι ο Θεός είχε
τονίσει στους
Ισραηλίτες να
μην
επιχειρήσουν
να καταλάβουν
τη Μωάβ).
Στέλνει το γιο
του στον
προφήτη Βαλαάμ,
που ζούσε στην
χώρα Φαθουρά,
δίπλα στον
Ευφράτη, ώστε
να τον
προσκαλέσει
στη Μωάβ,
προκειμένου να
καταραστεί (!)
τους
Ισραηλίτες (ΑΡΙΘΜΟΙ
ΚΒ’, 1-6), για να
ηττηθούν από
τους Μωαβίτες.
Ο Βαλαάμ
δέχεται, αλλά ο
Θεός τον
προστάζει να
ευλογήσει τους
Ισραηλίτες (ΑΡΙΘΜΟΙ
ΚΓ’ και ΚΔ’).
ii)
Εδώ να
διευκρινίσουμε
ότι οι Μωαβίτες
και οι
Μαδιανίτες
ήταν ενωμένοι
ως κράτος και
ως φυλή (π.χ.
ΑΡΙΘΜΟΙ ΚΒ’, 7),
ώστε να μην
αναρωτηθεί
κανείς, τι
δουλειά έχουν
οι μεν με την
τιμωρία των δε.
iii)
Ο Βαλαάμ
αντιλαμβάνεται
ότι ο Ισραήλ
έχει την
προστασία του
Θεού, γι’ αυτό
είναι ανίκητος.
Συλλαμβάνει
λοιπόν ένα
σχέδιο, με το
οποίο θα έκανε
τους
Ισραηλίτες να
απομακρυνθούν
από την πίστη
στο Θεό, να
χάσουν την
εύνοιά του άρα
και την
προστασία του
και να μπορούν
να ηττηθούν
στρατιωτικά
από τους
Μωαβίτες/Μαδιανίτες.
Το σχέδιο είναι
απλό: οι
Μωαβίτισσες
και οι
Μαδιανίτισσες
θα ταξίδευαν
στις περιοχές
που ήταν οι
Ισραηλίτες, θα
είχαν
σεξουαλικές
σχέσεις μαζί
τους (πρώτη
παράβαση των
εντολών του
Θεού) κι έπειτα
θα τους
προέτρεπαν – με
όπλο το σεξ – να
λατρεύσουν
μαζί τους τους
θεούς των
Μωαβιτών/Μαδιανιτών,
ώστε ο Θεός του
Ισραήλ να
οργιστεί μαζί
του και να
εγκαταλείψει
τους
Ισραηλίτες. Οι
Μωαβίτες
άρχοντες
συμφωνούν, ο
Βαλαάμ
απευθύνεται
στις
Μωαβίτισσες/Μαδιανίτισσες
και είτε με τον
ένα είτε με τον
άλλο τρόπο (άμεση
πειθώς, έμμεση
με πίεση των
ανδρών τους ή
των αρχόντων
τους) τις
πείθει. Μόνο
ένας προφήτης,
σαν το Βαλαάμ, ο
οποίος άλλωστε
επικοινωνούσε
με το Θεό, θα
μπορούσε να
αντιληφθεί
τόσο οξυδερκώς
την αιτία της
ισχύος του
Ισραήλ και τον
τρόπο που αυτή
η ισχύς θα
έπαυε να
υπάρχει.
Άλλωστε, στο
κεφ. ΛΑ’ ρητά
κατονομάζεται
ως ο εμπνευστής
του σχεδίου.
Έτσι:
ΑΡΙΘΜΟΙ
ΚΕ’
(Σε
μετάφραση: 1
Όταν ο λαός του
Ισραήλ
εγκατασάθηκε
στη Σιττείμ,
άρχισε να
πορνεύεται με
τις
Μωαβίτισσες. 2
Αυτές τους
προκάλεσαν να
συμμετάσχουν
στις θυσίες των
θεών τους κι
εκείνοι έφαγαν
απ’ τις θυσίες
και λάτρεψαν
τους θεούς των
Μωαβιτών. 3 Ο
Κύριος
οργίστηκε πάρα
πολύ που ο λαός
Ισραήλ πήρε
μέρος στη
λατρεία του
Βάαλ-Φεγώρ 4 και
είπε στο Μωυσή: «Πιάσε
όλους τους
αρχηγούς του
λαού και
θανάτωσέ τους
για μένα
απένατι στον
ήλιο. Έτσι θα
πάψει ο
καταστροφικός
θυμός μου
εναντίον του
λαού». 5 Τότε είπε
ο Μωυσής στους
δικαστές του
Ισραήλ: «Καθένας
σας να
θανατώσετε
όσους από τους
ανθρώπους σας
πήραν μέρος στη
λατρεία του
Βάαλ-Φεγώρ». 6
Εκείνη τη
στιγμή έφτασε
ένας
Ισραηλίτης
φέρνοντας
στους δικούς
του μια
Μαδιανίτισσα˙
και τον είδε ο
Μωυσής και όλη
η ισραηλιτική
κοινότητα, την
ώρα που αυτοί
έκλαιγαν
μπροστά στην
είσοδο της
σκηνής του
Μαρτυρίου. 7
Μόλις το είδε
αυτό ο Φινεές,
γιος του
Ελεάζαρ και
εγγονός του
ιερέα Ααρών,
σηκώθηκε μέσα
από την
κοινότητα και μ’
ένα δόρυ στο
χέρι του 8
καταδίωξε τον
Ισραηλίτη ώς
μέσα στη σκηνή
του και τους
διαπέρασε και
τους δύο, έτσι
που το δόρυ
βγήκε από την
κοιλιά της
γυναίκας. Τότε
σταμάτησε η
συμφορά
ανάμεσα στους
Ισραηλίτες. 9
Αυτοί που
πέθαναν από τη
συμφορά ήταν
είκοσι
τέσσερις
χιλιάδες. 10 Ο
Κύριος είπε
στον Μωυσή: 11 «Ο
Φινεές, γιος
του Ελεάζαρ και
εγγονός του
Ααρών του ιερέα,
απέτρεψε την
οργή μου από
τους
Ισραηλίτες,
γιατί
συγκριτικά μ’
αυτούς έδειξε
μεγάλο ζήλο για
μένα˙ έτσι δεν
εξολόθρευσα
τους
Ισραηλίτες
στην οργή μου. 12
Γι’ αυτό να του
πεις ότι εγώ
κλείνω μαζί του
συμφωνία
φιλίας. 13 Γι’
αυτόν και για
τους απογόνους
του θα ισχύει
διαθήκη
αιώνιας
ιεροσύνης,
γιατί έδειξε
ζήλο για το Θεό
του και έφερε
στους
Ισραηλίτες τη
συγχώρηση των
αμαρτιών τους. 14
Ο Ισραηλίτης
που θανατώθηκε
μαζί με τη
Μαδιανίτισσα
ήταν ο Ζιμβρή,
γιος του Σαλού,
αρχηγού
οικογενείας
στη φυλή συμεών.
15 Και η
Μαδιανίτισσα
λεγόταν Καζβί,
κόρη του Σουρ,
αρχηγού φυλής,
από
πατριαρχική
οικογένεια της
Μαδιάν. 16 Ο
Κύριος είπε στο
Μωυσή: 17 «Επιτεθείτε
στους
Μαδιανίτες και
χτυπήστε τους 18
για το κακό που
σας έκαναν και
σας
αποπλάνησαν με
τις πονηριές
τους στην
υπόθεση του
Φεγώρ και στην
υπόθεση της
συμπατριώτισσάς
τους της Καζβί,
που θανατώθηκε
τη μέρα που σας
βρήκε η συμφορά»).
Δηλαδή
οι
Μαδιανίτισσες
φτάνουν στις
περιοχές που
διέμενε ο
Ισραήλ (στίχ. 1), οι
Ισραηλίτες
πορνεύουν με
αυτές (στίχ. 1),
αυτές τους
προσκαλούν
στις θυσίες των
ξένων θεών, στα
ειδωλολατρικά
γεύματα. Οι
Ισραηλίτες
προσκολώνται
στον Βάαλ του
Φεγώρ (στίχ. 3), με
αποτέλεσμα ο
Θεός να
οργιστεί για
την απείθειά
τους (στίχ. 4).
Μέχρι στιγμής
τα πράγματα παν
σύμφωνα με το
σχέδιο του
Βαλαάμ. Ωστόσο,
ο Θεός δεν
κάθεται απαθής:
λέει στο Μωυσή
να τιμωρήσει
όσους
συμμετείχαν
στις θυσίες και
είχαν
σεξουαλική
σχέση με τις
Μαδιανίτισσες.
Αυτό γίνεται,
φονεύονται
είκοσι
τέσσερις
χιλιάδες
Ισραηλίτες (στίχ.
9). Οι Ισραηλίτες
μετανοούν για
την αποστασία
τους (στίχ. 6).
Καταπαύει η
οργή του Θεού –
αντίθετα απ’ ό,τι
προσδοκούσε ο
Βαλαάμ και οι
Μαδιανίτες.
Τότε ο Θεός
λέει στους
Ισραηλίτες να
πολεμήσουν
και να
πατάξουν τους
Μαδιανίτες (στίχ.
17), γιατί αυτοί
φέρθηκαν
ύπουλα και
δόλια. Ο Θεός,
φυσικά, ήξερε
το σχέδιο των
Μαδιανιτών, γι’
αυτό
αναφέρθηκε
στην δολιότητά
τους και γι’
αυτό το λόγο
προτρέπει το
Μωυσή να
πολεμήσει και
να πατάξει τους
Μωαβίτες. Οι
Μωαβίτισσες
φαίνεται πως
διέφυγαν και
εκτός από την
θυγατέρα του
Σουρ (στίχ. 15) θα
επέτρεψαν στη
Μωάβ, όπως
φαίνεται από το
κεφάλαιο ΛΑ’.
Συνεπώς η
τιμωρία στο
κεφάλαιο ΛΑ’
δεν είναι
ξεκομμένη ούτε
ξαφνική ή
αδικαιολόγητη (ώστε
να προκαλεί
δικαίως
αισθήματα
αγανάκτησης),
όπως θέλουν να
μας πείσουν οι
κατήγοροι της Π.Δ.,
αλλά συνδέεται
με το κεφάλαιο
ΚΕ’. Ούτε
ξύπνησε μια
μέρα ο Μωυσής
και σκέφτηκε «ας
πάμε να
σφάξουμε τώρα
τους
Μαδιανίτες».
Μπορεί
κάποιοι εδώ να
αναρωτηθούν «και
γιατί να
τιμωρούνται οι
Ισραηλίτες και
οι Μαδιανίτες,
απλώς επειδή οι
δεύτεροι
προσκάλεσαν
τους πρώτους
στη λατρεία του
Βάαλ και οι
πρώτοι
δέχτηκαν; Τι
σόι τύραννος
είναι αυτός ο
Θεός της Π.Δ., να
τιμωρεί όποιον
τον απορρίπτει;»
Η απάντηση
είναι ότι ο
Θεός εξαρχής
δεν επέβαλε τη
Διαθήκη με τους
Ισραηλίτες.
Τους ζήτησε να
την
επικυρώσουν οι
ίδιοι, όχι
απλώς ο Μωυσής
ως εκπρόσωπος
του λαού, αλλά ο
ίδιος ο λαός,
τους
προειδοποίησε
για τις
συνέπειες της
απιστίας τους,
τους ενημέρωσε
για τις
συνέπειες της
πίστης τους κι
αυτοί δέχτηκαν
(ΕΞΟΔΟΣ ΙΘ’, 8˙
ΕΞΟΔΟΣ ΚΔ’, 7˙
ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ
ΚΖ’, 15-26). Δεν υπήρξε
λοιπόν κάτι το
εξουσιαστικό
εκ μέρους του
Θεού που «δεν
άφηνε να
αλλάξουν
λατρεία οι
Ισραηλίτες».
Μόνοι τους
είχαν
δεσμευτεί να
υπακούσουν
στους όρους της
Διαθήκης και
στο κάτω-κάτω
δεν ζήτησαν
έντιμα
απαλλαγή από
αυτήν (πράγμα
που θα τους
έδινε το
δικαίωμα να
λατρεύουν
όποιον θέλουν)
προτού
διαπράξουν την
αποστασία τους.
iv)
Στο κεφάλαιο
αυτό (το ΛΑ’),
στους στίχους 15-16
βλέπουμε τον
λόγο που ο
Μωυσής
διατάζει την
εξόντωση των μη
παρθένων
Μαδιανιτισσών
αιχμαλώτων. «15
Είπε ο Μωυσής σ’
αυτούς: "γιατί
συλλάβατε
αιχμάλωτες και
τις φέρατε
ζωντανές εδώ; 16
Δεν έπρεπε
αυτές να ζήσουν,
διότι αυτές
ήταν η αιτία,
σύμφωνα με τη
συμβουλή του
Βαλαάμ, να
αποστατήσουν
οι Ισραηλίτες
από τον Κύριο,
να
καταφρονήσουν
τις εντολές Του,
να λατρεύσουν
το είδωλο Φογώρ,
κι έτσι να
αποσταλεί εκ
μέρους του
Κυρίου μεγάλη
τιμωρία στο
Ισραήλ"». Με
άλλα λόγια οι
αιχμάλωτες, μη
παρθένες
Μαδιανίτισσες
αυτές ήταν οι
ίδιες που είχαν
αποδεχτεί το
ύπουλο σχέδιο
του Βαλαάμ και
προσπάθησαν να
κάνουν τους
Ισραηλίτες να
αποστατήσουν
κατά του Θεού.
Το αν οι
αιχμάλωτες
ήταν παρθένες ή
όχι έπαιζε
μεγάλο ρόλο,
διότι μόνο οι
μη παρθένες
αιχμάλωτες
μπορούσαν να
είχαν
συμμετάσχει σε
σεξουαλικά
όργια με τους
Ισραηλίτες˙ οι
παρθένες
αιχμάλωτες
Μωαβίτισσες
απλούστατα δεν
είχαν
συνευρεθεί
ποτέ με κανέναν
κι επομένως δεν
ήταν αυτές που
είχαν
παρασύρει τους
Ισραηλίτες στη
λατρεία του
Βαάλ στο
κεφάλαιο ΚΕ’.
Συνεπώς αυτές
δεν άξιζαν να
φονευτούν, ενώ
αντίθετα οι μη
παρθένες
έπρεπε να
τιμωρηθούν,
διότι
συμμετείχαν
στη δολιότητα
του Βαλαάμ και
των Μωαβιτών.
v)
Μπορεί κάποιος
να πει ότι οι
Μωαβίτισσες
αναγκάστηκαν
είτε από τις
συζύγους τους
είτε από τους
άρχοντες. Κατα
πρώτον αυτή η
υπόθεση δεν
επιβεβαιώνεται
από κανένα
στίχο, το
αντίθετο
μάλιστα, στο
στίχο 16, αυτές
έκαναν τους
Ισραηλίτες να
αποστατήσουν «κατὰ
τὸ ρῆμα
Βαλαὰμ»
(κι όχι «υπό την
πίεσή» του),
δηλαδή
φαίνεται πως
πείστηκαν για
την ορθότητα
της «αποστολής»
που τους
ανέθεσε ο
Βαλαάμ και οι
Μωαβίτες. Κατά
δεύτερον, ακόμη
κι αν υποτεθεί
ότι αρχικά
εξαναγκάστηκαν
από τους
Μωαβίτες
άρχοντες και
τους Μωαβίτες
άντρες/γονείς
τους να αφήσουν
(παντρεμένες
γυναίκες,
ανύπαντρες
παρθένες που θα
έχαναν την
παρθενιά τους
με Ισραηλίτες,
πόρνες) τη χώρα
τους και να
ταξιδέψουν σε
καταυλισμούς
ξένων, θα
μπορούσαν –
όταν έφταναν
στους
ισραηλιτικούς
καταυλισμούς –
να ομολογήσουν
στο Μωυσή το
σκοπό του
ταξιδιού τους
κι ότι
εξαναγκάστηκαν,
οπότε δε θα
τιμωρούνταν.
Δεν έκαναν κάτι
τέτοιο, άρα
πείστηκαν είτε
αμέσως είτε
σταδιακά ότι
αυτό ήταν για
το «καλό της
Μωάβ».
vi)
Η δολιότητα της
πράξης των
Μαδιανιτών και
των
Μαδανιτισσών
στη σημερινή
εποχή θα είχε
το εξής
αντίστοιχο:
καμμιά 10-15
χιλιάδες
γυναικών, που
ενώ γνώριζαν
ότι είχαν AIDS,
πείθονται από
την ηγεσία της
πόλης τους να
ταξιδέψουν σε
μια άλλη πόλη –
την οποία
θεωρούν
εχθρική με τη
δική τους, ενώ
στην
πραγματικότητα
η άλλη πόλη δεν
αισθάνεται
καμμία
εχθρότητα για
την πόλη των
γυναικών – για
να προσφέρουν
δωρεάν σεξ
στους άντρες
της πόλης αυτής,
αποκρύπτοντάς
τους ότι έχουν aids,
με σκοπό να
μολύνουν όλο
τον πληθυσμό
της πόλης,
συμπεριλαμβανομένων
και των
γυναικών και
παιδιών των
αντρών˙ κι όλα
αυτά γίνονται
με την πλήρη
συγκατάθεση
των γονιών και
των αντρών των
γυναικών αυτών.
Από τον
αριθμό των
φονευμένων
Ισραηλιτών (24.000)
μπορούμε να
αντιληφθούμε
ότι ήταν
χιλιάδες (τουλάχιστον
16.000) οι
Μαδιανίτισσες
που
συμμετείχαν
στην
επιχείρηση
αυτή. Η «κουλτούρα»
κι ο πολιτισμός
ενός λαού σαν
τους Μωαβίτες-Μαδιανίτες,
με την
δολιότητα, την
συγκατάθεση
ανδρών και
γυναικών, την
διατάραξη κάθε
έννοιας
οικογενειακής
ζωής (σ’ αυτές
τις 16.000
τουλάχιστον οι
10.000 θα ήταν είτε
παντρεμένες
είτε παρθένες,
δηλαδή μιλάμε
για 10.000
οικογένεις που
αποδέχτηκαν
ένα τέτοιο
αίσχος για τον
εαυτό τους),
σίγουρα ήταν
χειρότερα από
την
θρησκευτική
πορνεία των
Χαναναίων.
Συνεπώς άξιζαν
να
καταστραφούν.
Δεν επρόκειτο
για τιμωρία
ενός λαού που
είχε τη δική
του, παράξενη
ίσως,
σεξουαλική
συμπεριφορά
ούτε για
τιμωρία «επειδή
λάτρευαν
άλλους θεούς».
Στο κάτω-κάτω,
δίχως να
κινδυνεύουν
επιτέθηκαν
στους
Ισραηλίτες.
Επιπλέον,
παρόλο που οι
Μωαβίτισσες
είχαν
διαπιστώσει
την δύναμη του
Θεού (ο οποίος
εξόντωσε τους
αποστάτες
Ισραηλίτες και
απέτρεψε την
αποστασία
συνολικά του
Ισραήλ), όταν
πήγαν να
διαφθείρουν
τους
Ισραηλίτες, δεν
μετανόησαν
ούτε έδειξαν
καμμία αλλαγή
στη στάση τους.
vii)
Μερικοί θα
αναρωτηθούν
γιατί να
σφαγούν τα
αγόρια. Η
απάντηση
σχετίζεται με
το ιστορικό
πλαίσιο της
εποχής. Πρώτον
διότι αντίθετα
από τα κορίτσια,
τα αγόρια ήταν
επίφοβα όντας η
συνέχεια του
ηττημένου
έθνους (ας
ξαναθυμίσουμε
στους
αρχαιόπληκτους
κατήγορους της
Π.Δ. ότι και οι
Έλληνες
σκότωσαν όλα τα
αρσενικά
παιδιά της
Τροίας, για τον
λόγο αυτόν).
Δεύτερον, δεν
υπήρχε η
πιθανότητα να
τα βάλουν οι
Ισραηλίτες σε
ένα ίδρυμα ή να
τα παραδώσουν
στους
συγγενείς τους,
ψάχνοντάς τους
στην έρημο.
Τρίτον, εκείνη
τη στιγμή δεν
υπήρχε η
δυνατότητα οι
Ισραηλίτες, που
ζούσαν σε
καταυλισμούς
και
μετακινούνταν
συνεχώς
πορευόμενοι
προς τη Χαναάν,
να αντέξουν
επιπλέον
πληθυσμό (περίπου
ίσο με τον
αριθμό των 32.000
παρθένων
Μαδιανιτισσών).
Τέταρτον, η
άλλη
εναλλακτική
πιθανότητα, να
τα αφήσουν να
αργοπεθάνουν
στην έρημο,
δίχως τροφή ή
οικογένεια, στο
έλεος των
δουλεμπόρων
δεν είναι κι η
καλύτερη.
Εφόσον υπήρχαν
αυτές οι
επιλογές,
αναγκαστικά
έπρεπε να
παρθεί η
λιγότερο
οδυνηρή ή η
λιγότερο
μακροχρόνια
οδυνηρή
απόφαση. Για το
θέμα των
παιδιών
κάνουμε λόγο σε
παρακάτω
παράγραφο.
viii)
Η τιμωρία-εξολόθρευση
αφορούσε μόνο
την υποομάδα
των Μαδιανιτών
που συμφώνησε
και συνέπραξε
στο σχέδιο του
Βαλαάμ. Οι
Κιναίοι λ.χ.
ήταν
Μαδιανίτες (ΚΡΙΤΑΙ
Α’, 16˙ ΚΡΙΤΑΙ Δ’, 11),
αλλά οι ζωές
τους δεν
πειράχτηκαν
από τον Σαούλ.
Επιπλέον, οι
Μαδιανίτες
στρατιώτες θα
ήταν περίπου
8.000-15.000, αφού οι
Ισραηλίτες
ήταν 12.000. Μικρός
αριθμός μάλλον.
Δεν επρόκειτο
λοιπόν για
επιχείρηση
αφανισμού των
Μωαβιτών, αλλά
για τιμωρία της
συγκεκριμένης
ομάδας
ανθρώπων.
ix)
Οι πρώτοι που
τιμωρήθηκαν
ήταν οι
Ισραηλίτες.
Μετά
τιμωρήθηκαν οι
Μαδιανίτες. Δεν
έχουμε δηλαδή
να κάνουμε με
σφαγή λόγω «εθνικού
μίσους». Αν ήταν
έτσι, τότε οι 24.000
Ισραηλίτες δεν
θα
θανατώνονταν
ποτέ κι ούτε θα
θανατώνονταν
πρώτοι. Τι
είδους «γενοκτονία»
είναι αυτή;
ΣΟΦΙΑ
ΣΟΛΟΜΩΝΤΟΣ ΙΒ’
4c
ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΑ
ΕΔΑΦΙΑ ΤΗΣ
ΠΑΛΑΙΑΣ
ΔΙΑΘΗΚΗΣ
Πώς
δικαιολογούνται
από τη σκοπιά
της θεώρησης
της Π.Δ. ως
ρατσιστικού
βιβλίου τα
παρακάτω
εδάφια της
Παλαιάς
Διαθήκης;
ΕΞΟΔΟΣ
ΚΒ’
ΕΞΟΔΟΣ
ΚΓ’
ΛΕΥΪΤΙΚΟΝ
ΙΘ’
ΛΕΥΪΤΙΚΌΝ
ΙΘ’
ΛΕΥΪΤΙΚΟΝ
ΚΔ’
ΛΕΥΪΤΙΚΟΝ
ΚΕ’
ΑΡΙΘΜΟΙ
ΙΕ’
ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ
Ι’
ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ
ΚΓ’
ΖΑΧΑΡΙΑΣ
Ζ’
ΨΑΛΜΟΣ
145
ΑΜΩΣ
Θ’
ΜΑΛΑΧΙΑΣ
Γ’
ΜΙΧΑΙΑΣ
Β’
Είναι πολύ
αξιοσημείωτο,
ότι ο «ρατσιστής
θεός της
Παλαιάς
Διαθήκης»
απαγορεύει την
εκδήλωση
ρατσιστικής
συμπεριφοράς
χρησιμοποιώντας
δύο τρόπους, οι
οποίοι είναι
και σήμερα
επίκαιροι: από
τη μια λέει ότι
όποιος
περηφανεύεται
για την
καταγωγή του,
εξοργίζει τον
Θεό, κι από την
άλλη προτρέπει
τους ντόπιους
να αγαπούν και
να μην
καταπιέζουν
τους ξένους,
γιατί κι οι
ίδιοι έζησαν
κάποτε ως ξένοι
σε ξένη χώρα. Το
ίδιο θα
μπορούσε
κανείς να πει
και για τους
Έλληνες, που
έζησαν ως
μετανάστες σε
ξένη χώρα,
αναφορικά με τη
συμπεριφορά
τους προς τους
μετανάστες
στην Ελλάδα.
Τόσο «ρατσιστής»
είναι ο Θεός
της Παλαιάς
Διαθήκης.
4d
Η ΠΑΛΑΙΑ
ΔΙΑΘΗΚΗ ΔΕΝ
ΕΙΝΑΙ «ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ»,
ΑΛΛΑ
ΑΝΤΙΕΒΡΑΪΚΉ
Ούτε
κάποιος
εθνικιστικός
παροξυσμός
υπάρχει. Πρέπει
να διαφυλαχθεί
από την
ειδωλολατρία ο
λαός, ο οποιος
φυλάσσει τις
εντολές του
Θεού. Αν δεν τις
φυλάσσει, κι ο
ίδιος παθαίνει
τα ίδια. Δεν
είναι φύσει
ανώτερος.
Δεκάδες φορές
στην Παλαιά
Διαθήκη ο Θεός
ομιλεί
απειλητικά και
απαξιωτικά για
το εβραϊκό
έθνος
προλέγοντας
τις
καταστροφές
που του αξίζουν
και του μέλλουν
να πάθει, ώστε
να γίνει
κατανοητό πως
δεν είναι
εθνικιστικό
βιβλίο η Π.Δ. Να
μερικά μόνο
παραδείγματα:
ΕΞΟΔΟΣ
ΙΣΤ’
ΕΞΟΔΟΣ
ΛΒ’
ΑΡΙΘΜΟΙ
ΙΔ’
ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ
ΛΑ’
ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ
ΛΒ’
ΚΡΙΤΑΙ
Β’
ΚΡΙΤΑΙ
Ι’
Γ’
ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Θ’
ΩΣΗΕ
Α'
ΩΣΗΕ
Β'
ΩΣΗΕ
Δ'
ΩΣΗΕ
Ε’
ΩΣΗΕ
ΣΤ’
ΩΣΗΕ
Ζ’
ΩΣΗΕ
Η’
ΩΣΗΕ
Θ’
ΩΣΗΕ
Ι’
ΩΣΗΕ
ΙΒ’
ΑΜΩΣ
Β’
ΑΜΩΣ
Γ' (μτφ. Ο’)
ΑΜΩΣ
Δ’
ΑΜΩΣ
Ε’
ΑΜΩΣ
ΣΤ’
ΑΜΩΣ
Ζ’
ΑΜΩΣ
Η’
ΑΜΩΣ
Θ’
ΜΙΧΑΙΑΣ
Β’
ΜΙΧΑΙΑΣ
Γ’
ΜΙΧΑΙΑΣ
ΣΤ’
ΜΙΧΑΙΑΣ
Ζ’
ΣΟΦΟΝΙΑΣ
Α’
ΣΟΦΟΝΙΑΣ
Β’
ΣΟΦΟΝΙΑΣ
Γ’
ΖΑΧΑΡΙΑΣ
Ζ’
ΖΑΧΑΡΙΑΣ
Η’
ΖΑΧΑΡΙΑΣ
ΙΔ'
ΜΑΛΑΧΙΑΣ
Α’
ΜΑΛΑΧΙΑΣ
Β’
ΜΑΛΑΧΙΑΣ
Γ’
ΗΣΑΙΑΣ
Α '4
οὐαὶ
ἔθνος
ἁμαρτωλόν,
λαὸς πλήρης
ἁμαρτιῶν,
σπέρμα
πονηρόν, υἱοὶ
ἄνομοι·
ΗΣΑΐΑΣ
Γ’
ΗΣΑΐΑΣ
Ε’
ΗΣΑΐΑΣ
ΣΤ’
ΗΣΑΐΑΣ
ΙΖ’
ΗΣΑΐΑΣ
ΚΘ’
ΗΣΑΐΑΣ
Λ’
ΗΣΑΐΑΣ
ΜΒ’
ΗΣΑΐΑΣ
ΜΓ’
ΗΣΑΐΑΣ
ΝΕ’
ΗΣΑΐΑΣ
ΝΣΤ’
ΗΣΑΐΑΣ
ΝΘ’
ΙΕΡΕΜΙΑΣ
Β’
ΙΕΡΕΜΙΑΣ
Γ’
ΙΕΡΕΜΙΑΣ
Δ’
ΙΕΡΕΜΙΑΣ
Ε’
ΙΕΡΕΜΙΑΣ
ΣΤ’
ΙΕΡΕΜΙΑΣ
Ζ’
ΙΕΡΕΜΙΑΣ
Η’
ΙΕΡΕΜΙΑΣ
Θ’
ΙΕΡΕΜΙΑΣ
Ι’
ΙΕΡΕΜΙΑΣ
ΙΑ’
ΙΕΡΕΜΙΑΣ
ΙΓ’
ΙΕΡΕΜΙΑΣ
ΙΕ’
ΙΕΡΕΜΙΑΣ
ΚΑ'
ΙΕΡΕΜΙΑΣ
ΚΒ'
ΙΕΡΕΜΙΑΣ
ΛΒ’
ΘΡΗΝΟΙ
ΙΕΡΕΜΙΑ Δ’
ΙΕΖΕΚΙΗΛ
Θ’
ΙΕΖΕΚΙΗΛ
ΙΣΤ’
ΙΕΖΕΚΙΗΛ
ΚΒ’
Τι
έχουν να πουν
για αυτά τα
εθνικιστικά
εβραϊκά λόγια
οι επικριτές
της Παλαιάς
Διαθήκης; Αμαρτάνουν
οι Χαναναίοι,
και τους
τιμωρεί ο Θεός;
Όταν
αμαρτάνουν οι
Ισραηλίτες, κι
αυτούς τους
τιμωρεί ο Θεός.
Αμαρτάνουν οι
Αμμοραίοι και
γι’ αυτό
εγκατέλειπαν
τρέχοντας
φοβισμένοι τα
σπίτια ενώ
προήλαυνε ο
εβραϊκός
στρατός; Όταν
αμαρτάνουν και
οι Ισραηλίτες,
κι αυτοί
εγκαταλείπουν
τρέχοντας
φοβισμένοι τα
δικά τους
σπίτια, ενώ
προελαύνουν οι
Βαβυλώνιοι.
Φονεύουν τα
παιδιά τους οι
Χαναναίοι προς
τιμήν των
ειδώλων και γι’αυτό
διώχνονται
βίαια από την
Χαναάν; Όταν
φονεύουν οι
Εβραίοι τα δικά
τους παιδιά, κι
αυτοί
διώχνονται
βίαια από την
Χαναάν. Ο «ρατσιστής»,
«εβραίος» Θεός
της Παλαιάς
Διαθήκης
συνεχώς
υπενθυμίζει
στους
Εβρααίους τι
τους περιμένει
αν αθετήσουν τη
συμφωνία μαζί
του.
Ίδια
μέτρα, ίδια
σταθμά. Ο
Γιαχβέ φτάνει
στο σημείο να
πει στους
Ιουδαίους, ότι
μια από τις
αιτίες, για τις
οποίες αυτοί θα
εκδιωχθούν από
την Παλαιστινη
είναι ότι
καταδυναστεύουν
τους ξένους που
ζουν σ’ αυτήν (ΙΕΡΕΜ.
ΚΒ’). Αν
τα έλεγε όλα
αυτά ο Θεός για
τους
Φιλισταίους, οι
αρχαιολάτρες
εθνικιστές
σίγουρα θα
τινάζονταν ώς
το ταβάνι από
αγανάκτηση. Με
τι στοιχεία
ισχυρίζονται
όλοι αυτοί, πως
ο Θεός της Π.Δ.
χαρίζεται
στους Εβραίους;
Έχουν καθίσει
ποτέ να
διαβάσουν
ολόκληρη την
Παλαιά Διαθήκη
ή όχι;
Τολμάνε
να αποκαλούν το
βιβλίο του
Προφήτη
Ζαχαρία «ανθελληνικό»
επειδή έχει 2-3
στίχους κατά
των «Ελλήνων».
Αν είναι έτσι,
τότε οι τρεις
στίχοι κατά των
Εβραίων, στο
ίδιο βιβλίο,
σημαίνουν ότι,
εκτός από «ανθελληνικό»,
είναι και «αντιεβραϊκό»! Ευτυχώς
που όλα αυτά τα
λέει ο... «εβραϊκός
θεός», γιατί
αλλιώς οι
Εβραίοι θα
είχαν κάνει
μήνυση, για να
απαγορευτεί το
αντιεβραϊκό
αυτό
κατηγορητήριο
και το βιβλίο
στο οποίο αυτό
υπάρχει.
Τέτοιος
εθνικισμός
υπάρχει.
Συμπέρασμα:
Τα
περί «ρατσισμού»
και
αδικαιολόγητης
σφαγής εκ
μέρους
Ισραηλιτών και
Θεού της Π.Δ.
είναι ψέμματα
των
αρχαιόπληκτων.
Οι λόγοι για
την εκδίωξη (κι
όχι φόνο όλων,
παρά μόνο όσων
παρέμεναν στη
Χαναάν) των
Χαναναίων
είναι
προφανείς. Όλοι,
λαοί και άτομα,
υπόκεινται
στους ίδιους
κανόνες, όλοι
υφίστανται την
ίδια τιμωρία
για το ίδιο
παράπτωμα. Οι
Χαναναίοι
αμαρτάνουν. Ο
Θεός
χρησιμοποιεί
τους
Ισραηλίτες και
τους εκβάλλει
από τη Χαναάν.
Οι Ισραηλίτες
αμαρτάνουν. Ο
Θεός
χρησιμοποιεί
τους
Βαβυλώνιους
και τους
εκδιώκει από τη
Χαναάν. Και
στις δύο
περιπτώσεις
φονεύεται
όποιος (Χαναναίος
ή Ισραηλίτης)
αρνείται να
παραδοθεί και
παραμένει στην
πόλη του. Οι
λοιποί δεν
φονεύονται,
αλλά είτε ζουν
και φεύγουν για
αλλού (Χαναναίοι)
είτε ζουν στην
εξορία (Ισραηλίτες).
Και μάλιστα,
επειδή
ορισμένοι
Ισραηλίτες
πίστευαν ότι,
επειδή είναι «ο
λαός του Θεού»,
δεν θα πάθουν
τίποτε από
κανέναν, όσο κι
αν αμαρτάνουν,
δηλαδή έκαναν
τους έξυπνους
στο Θεό
νομίζοντας ότι
αυτός τους έχει
παραχωρήσει
ασυλία για τα
δικά τους
εγκλήματα,
αυτός λέει ότι
τους
Ισραηλίτες σαν
ξύλα θα τους
φάει η φωτιά.
Ορισμένοι,
βλέποντας τις
τιμωρίες και
τις απειλές του
Γιαχβέ κατά του
λαού «του», θα
πουν πως όλα
αυτά απλώς
σημαίνουν ότι
πρόκειται περί
σκληρού,
απάνθρωπου και
σαδιστή Θεού.
Το επιχείρημα
αυτό δεν
ευσταθεί. Ο
Γιαχβέ, όταν
τιμωρεί λαούς
και άτομα, δεν
τα τιμωρεί
επειδή τάχα
είναι
αιμοδιψής ή
σαδιστής, αλλά
επειδή αυτά
αμαρτάνουν (με
ό,τι αυτό
σημαίνει ως
πράξεις, όπως
προείπαμε για
τους
Χαναναίους).
Δεν τιμωρεί «για
πλάκα» ο Θεός
τους Εβραίους ή
τους
Χαναναίους
ούτε για να
διασκεδάσει.
Δεν
καταστρέφει
κανέναν, όπως ο
Δίας που
κεραυνοβολεί
όσες θνητές δεν
δέχονται τον
έρωτά του. Δεν
καταστρέφει
κανέναν για
λόγους
εγωιστικούς ή
ιδιοτελείς,
όπως οι «θεοί».
Ούτε από
βαρεμάρα ή
δίχως λόγο.
Μόνον εξαιτίας
αμαρτημάτων
τιμωρεί και
μάλιστα μόνο
αφού έχει
προηγουμένως
προειδοποιήσει
πολλές φορές
τόσο τους
Εβραίους όσο
και τους άλλους.
Επανειλλημένα
λέει ότι
επιθυμεί την
μετάνοια κι όχι
την καταστροφή
του αμαρτωλού.
Αδυνατεί
να πείσει η
αντι-παλαιοδιαθηκική
θεωρία για την
ορθότητα της
θεώρησης της Π.Δ.
ως ρατσιστικού
εβραϊκού
βιβλίου, διότι
δεν επεξηγεί
τιμωρίες,
απειλές και
προειδοποιήσεις
κατά των
Εβραίων: δηλαδή
δεν λέει γιατί
ένας
εθνικιστής
θεός πράττει
κατά του λαού
του τα ίδια που
πράττει κατά
άλλων, ή γιατί
συγχωρεί
Εβραίους και μη
Εβραίους. Ως
μη έχουσα
ολιστική
εξήγηση, η αντι-παλαιοδιαθηκική
ερμηνεία της Π.Δ.
και της
συνολικής
συμπεριφοράς
του Θεού της Π.Δ.
είναι
ανεπαρκής,
σαθρή, και
απορρίπτεται.
Η
πραγματική
αιτία που οι
Νεοπαγανιστές
έχουν τόσο
μεγάλο
πρόβλημα με την
Παλαιά Διαθήκη
είναι καθαρά
εθνικιστική
και μόνον: αν π.χ.
ο Θεός εξέλεγε
τους αρχαίους
Έλληνες
προγόνους μας
ως περιούσιο
λαό, τότε οι
αρχαιοελληνιστές
μας δεν θα
είχαν κανένα
πρόβλημα να
κάνουν τα ίδια
με τους
Ισραηλίτες.
Όμως ο Θεός «ουκ
έστι
προσωπολήπτης»,
όπως λέει η
Καινή Διαθήκη,
και δεν
μεροληπτεί
προς χάριν
κανενός, όπως
λέει η Παλαιά
Διαθήκη.
5.
"Οι
«γείτονες»
των Εβραίων, οι
Φιλισταίοι,
ήταν Έλληνες,
και λάτρευαν –
όπως και οι
υπόλοιποι
Έλληνες –
τους θεούς τους".
ΑΠΑΝΤΗΣΗ:
1)
Η Παλαιά
Διαθήκη λέει
για την
καταγωγή των
Φιλισταίων:
ΓΕΝΕΣΙΣ
Ι’
Δηλαδή,
οι Φιλισταίοι
κατάγονται από
τον Μερσαΐν κι
αυτός από τον
Χαμ, έναν από
τους γιους του
Νώε. Η Αίγυπτος
αποκαλείται
από τους
Εβραίους
Μερσαΐν.
2)
Η Παλαιά
Διαθήκη επίσης
συσχετίζει την
έξοδο των
Εβραίων από την
Αίγυπτο με την
έξοδο των
Φιλισταίων από
την Καφθόρ (που
συνήθως
μεταφράζεται
ως Κρήτη, αλλά
γι’ αυτό μιλάμε
παρακάτω)
ΑΜΩΣ
Θ’
(Το
κείμενο των Ο’
λέει: οὐχ
ὡς υἱοὶ
Αἰθιόπων
ὑμεῖς ἐστε
ἐμοί, υἱοὶ
᾿Ισραήλ; λέγει
Κύριος. οὐ τὸν
᾿Ισραὴλ
ἀνήγαγον ἐκ
γῆς Αἰγύπτου
καὶ τοὺς
ἀλλοφύλους ἐκ
Καππαδοκίας
καὶ τοὺς
Σύρους ἐκ
βόθρου;).
Αυτή η σύνδεση
της εξόδου των
Φιλισταίων και
των Ισραηλιτών
από τα μέρη
όπου
κατοικούσαν (Καφθώρ-Κρήτη,
Αίγυπτος)
συνεπάγεται
πως, όπως οι
Ισραηλίτες δεν
ήταν γηγενείς
από την Αίγυπτο,
έτσι και οι
Φιλισταίοι δεν
ήταν γηγενείς
από την Καφθώρ,
αλλά ότι διέμεναν
προσωρινά στην
Καφθώρ, όπως οι
Ισραηλίτες
διέμεναν
προσωρινά στην
Αίγυπτο, προτού
έρθουν στην
Χαναάν.
3)
Όπως βλέπουμε,
η λέξη Καφθώρ
δεν
μεταφράζεται
πάντα ως Κρήτη.
Η μετάφραση των
Ο’ στο Αμώς Θ’ 7
μιλά για
Καππαδοκία. Το
ίδιο συμβαίνει
και στο
Δευτερονόμιο Β’
23, όπου οι
Φιλισταίοι
είναι ««Καππαδόκες»,
«ἐξελθόντες
ἐκ Καππαδοκίας».
Πολύ πιο πριν,
στην Έξοδο Γ’, 8,
κατονομάζονται
διάφοροι λαοί
που κατοικούν
την Χαναάν. Δεν
βρίσκει κανείς
τους «Φιλισταίους»,
αλλά ανάμεσα
σ’ αυτούς του
λαούς της
Χαναάν είναι
και οι «Χετταίοι»,
οι οποίοι
κατοικούσαν
στην περιοχή
της
Καππαδοκίας. Η
Έξοδος Γ’ 8,
δηλαδή, με το
Χετταίοι
εννοεί τους
Φιλισταίους,
θεωρώντας τους
Καππαδόκες κι
όχι Κρήτες.
Είναι σφάλμα,
λοιπόν, οι
Νεοπαγανιστές
να παραβλέπουν
ορισμένα
εδάφια, στα
οποία γίνεται
λόγος για
Καππαδοκία ή
για Χετταίους
και να
προβάλουν μόνο
όσα μιλούν για
Κρήτη.
4)
O βασιλιάς Sargon Β' το
711π.Χ. αποκαλεί «Χετταίους»
τους κατοίκους
της
Φιλισταϊκής
πόλης Ashdod. (M.
Riemschneider, Die Herkunft der Philister, Acta Antiqua IV, 1956, p.
17-29).
Αντίστοιχα,
στις εβραϊκές,
από τους ίδιους
τους Εβραίους,
μεταφράσεις
του αρχικού
κειμένου , οι
οποίες έγιναν
ανάμεσα στον 2ο
και τον 5ο αι. μ.Χ.
η Caphtor
μεταφράζεται
ως Καππαδοκία,
ως τμήμα του
κράτους των
Χετταίων.
5)
Οι
θεοί των
Φιλισταίων Dagon
και Baal-Zebub είναι οι
χεττιτικοί
Dagan-zipas και Zababa
αντίστοιχα.
Αυτοί είναι οι «Ελληνες
Θεοί» των
Φιλισταίων;
Πίστευαν οι
Έλληνες στον
Βάαλ; Μα σε
αυτόν και σε
άλλους
μεσανατολικούς
θεούς πίστευαν
οι Φιλισταίοι.
Δεν πίστευαν
στους θεούς των
Ελλήνων.
Σύμφωνα με τους
Νεοπαγανιστές,
Έλληνες είναι
μόνον όσοι
λατρεύουν τους
«Ελληνικούς»
θεούς. Πώς τώρα
οι πιστοί του
Βάαλ έγιναν
Έλληνες;
6)
Οι Φιλισταίοι
οπωσδήποτε
μιλούσαν
σημιτική
γλώσσα. «Τη
βιβλική εποχή η
θρησκεία τους
ήταν χαναανική.
Τα ελάχιστα που
μπορούμε να
συναγάγουμε
για τη γλώσσα
τους φαίνεται
να δείχνουν
προς την
Ανατολία. Οι
μεταγενέστεροι
Φιλισταίοι
ηγεμόνες έχουν
σημιτικά
ονόματα, αλλά
υποψιαζόμαστε
συγγένειες με
τη λουβιτική
γλώσσα» (N.
K.
Sandars,
Οι λαοί της
θάλασσας, εκδ.
Οδυσσέας, σ. 208). Η
λουβική ήταν «ινδοευρωπαϊκή
γλώσσα που
συγγενεύει με
τη χιττιτική
και η οποία
μιλιόταν σε
μέρη της
δυτικής
Ανατολίας, στα
οποία
περιλαμβανόταν
η Αρζάβα» (N.
K.
Sandars,
Οι λαοί της
θάλασσας, εκδ.
Οδυσσέας, σ. 51).
Υπάρχει άραγε
ελληνικό
αντίστοιχο του
ονόματος
Γολιάθ;
7)
Υπέρ της
εκδοχής της
Καφθώρ ως
Κρήτης είναι το
αρχικό όνομα
της Γάζας: Minoah.
Ωστόσο, οι
Φιλισταίοι
καταγράφονται
στην Παλαιά
Διαθήκη ως
χρήστες κι
επεξεργαστές
του σιδήρου και
των μετάλλων
γενικότερα (Α’
Βασιλειών ΙΓ’, 19),
και μάλιστα
φύλαγαν με ζήλο
τα μυστικά της
τέχνης αυτής.
Επειδή η Κρήτη
δεν έχει
κοιτάσματα
σιδήρου, δεν
μπορεί να
αντιστοιχεί
στην Καφθώρ,
από όπου ήρθαν
οι Φιλισταίοι.
Άλλωστε, η
μετωνομασία
της πόλης από
Μινώα σε Γάζα
σημαίνει ότι οι
ίδιοι οι
Φιλισταίοι δεν
την
αποκαλούσαν
Μινώα – το «μινωικό»
όνομα – αλλά
Γάζα. Η
αντίρρηση με το
γνωστό μύθο,
ότι ο αδερφός
του Μίνωα, ο
Σαρπηδόνας,
ίδρυσε την
Ιερουσαλήμ, δεν
ισχύει. Ο
Ηρόδοτος
γράφει: «όταν
επικράτησε ο
Μίνως, έδιωξε
τον Σαρπηδόνα
και τους
οπαδούς του. Οι
διωγμένοι
πήγαν στην
περιοχή
Μιλυάδα της
Ασίας. Η
περιοχή που
κατέχουν οι
Λύκιοι, παλιά
λεγόταν
Μιλυάδα κι η
πόλη Μιλύες
ονομαζόταν
τότε Σόλυμοι» (1, 173).
Στη Σαλέμ
βασίλευσε ο
Μελχισεδέκ.
Προτού την
κατακτήσει ο
Δαβίδ, αυτή
λεγόταν Ιεβούς
και οι κάτοικοί
της Ιεβουσαίοι.
Ο Ηρόδοτος την
ονομάζει Κάδυτις
(2, 159˙ 3, 5) από το
αραμαϊκό
Καδισθά (ιερή).
Όπως και να ‘χει,
η Γάζα (η Μινώα)
αρχικά
κατοικείτο από
τους Ευαίους:
ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ
Β’, 23 Καὶ
οἱ Εὐαῖοι οἱ
κατοικοῦντες
ἐν Ἀσηδὼθ ἕως
Γάζης, καὶ οἱ
Καππαδόκες οἱ
ἐξελθόντες ἐκ
Καππαδοκίας
ἐξέτριψαν
αὐτοὺς καὶ
κατῳκίσθησαν
ἀντ’ αὐτῶν (Μτφ:
Τους Αυίμ, που
κατοικούσαν
στα χωριά της
περιοχής της
Γάζας, τους
εξόντωσαν οι
Καφθωρίμ, που
προέρχοντα από
την Καφθώρ, κι
έχουν
εγκατασταθεί
αυτοί στη θέση
τους). Επομένως
οι «Καφθωρίμ»,
ακόμη κι αν
ήταν Έλληνες
Κρήτες, δεν
ήταν οι πρώτοι
κάτοικοι της
περιοχής. Ούτε
καν η Γάζα –
αντίθετα απ’ ό,τι
λεν οι
εθνικιστές –
ήταν δηλαδή
αρχικώς
ελληνική˙ πόσο
μάλλον το
σύνολο της
Χαναάν.
8)
Η Κύπρος είναι
πιθανότερος
τόπος σχετικά
με την Κρήτη,
ωστόσο δεν έχει
κοιτάσματα
σιδήρου, αλλά
χαλκού.
Υπάρχουν και
άλλες
αντιρρήσεις.
Καμμιά
κυπριακή
επιγραφή δεν
αναφέρει
τίποτε για
Φιλισταίους ή Peleset,
ως κατοίκους
της Κύπρου ή
έστω ως
εισβολείς.
Επίσης, ενώ
γνωρίζουμε ότι
οι Αιγύπτιοι
συγκαταλέγουν
τους Peleset/Φιλισταίους
στους
εχθρικούς «Λαούς
της Θάλασσας»,
οι οποίοι
επιτέθηκαν
στην Αίγυπτο,
ωστόσο το
βασίλειο της
Κύπρου (Αλάσια
λεγόταν πριν
τον
εξελληνισμό
της) είχε
φιλικές
σχέσεις με την
Αίγυπτο. Οι
βασιλείς της
Αλάσια (Alashiya)
και της
Αιγύπτου
αλληλοαποκαλούνταν
«αδελφοί»,
πράγμα που
σημαίνει
ισοδυναμία. Η
Κύπρος εξήγαγε
χαλκό στην
Αίγυπτο και «σε
αντάλλαγμα,
εισήγαγε από
την Αίγυπτο
κομψά έπιπλα,
άρματα, άλογα,
λινά υφάσματα,
έβενο, λάδι,
άργυρο.
Ελεφαντόδοντο
και χρυσό. Ένα
άλλο
ενδιαφέρον
σημείο είναι
ότι ο βασιλιάς
της Αλάσιας
δέχεται
παραγγελία για
την κατασκευή
πλοίων για
λογαριασμό της
Αιγύπτου» (N.
K.
Sandars,
Οι λαοί της
θάλασσας, εκδ.
Οδυσσέας, σ. 63)
Λίγο δύσκολο οι
Αιγύπτιοι να
έχουν φιλικές
σχέσεις με τους
εχθρούς τους ή
έστω, να μην
σημειώνουν ότι
οι Πελεσέτ
είναι οι πρώην
φίλοι τους, οι
Κύπριοι. Αν οι
Κύπριοι
λέγονταν Peleset,
θα το ξέραμε
από την
αλληλογραφία
Αιγυπτίων-Κυπρίων.
Επιπλέον, ένας
από τους Λαούς
της Θάλασσας,
οι Λούκα κάνουν
συνεχείς
επιδρομές στην
Κύπρο. «Τον 14ο
αι. ένας
βασιλιάς της
Αλάσιας-Κύπρου
έγραφε στον
Φαραώ: "Δεν
ξέρει ο αδελφός
μου ότι κάθε
χρόνο οι Λούκα
αποσπούν από τη
χώρα μου μια
μικρή πόλη;"» (N.
K.
Sandars,
Οι λαοί της
θάλασσας, εκδ.
Οδυσσέας, σ. 139).
Άρα οι Λαοί της
Θάλασσας δεν
μπορεί να είναι
οι Πελεσέτ-Κύπριοι,
διότι μάχονται
αναμεταξύ τους.
Οι Λαοί της
Θάλασσας «θα
μπορούσαν να
χρησιμοποιούν
κυπριακά
λιμάνια ως
προσωρινές
βάσεις, όπως
έκαναν
προηγουμένως
οι Λούκα επί
αιώνες. Δεν
ήταν ανάγκη να
κυριεύσουν
ολόκληρο το
νησί» (N.
K.
Sandars,
Οι λαοί της
θάλασσας, εκδ.
Οδυσσέας, σ.179). Η
Κύπρος, ως
γνωστό,
εξελληνίστηκε
σχεδόν όλη –
μόνο κάτι
αποικίες
Φοινίκων
έμειναν –
μεταξύ 1200 και 1050.
Τέλος, κατά τον 13ο
και τον 12ο
αι. κατά τους
οποίους «έδρασαν»
οι Λαοί της
Θάλασσας,
σημειώθηκε
παρακμή και
στην Ελλάδα.
Έλληνες
προκάλεσαν την
παρακμή της
Ελλάδας;
9)
Σχετικά με την «φιλισταϊκή
κεραμική» «επιδεικνύεται
ιδιαίτερη
προτίμηση στο
πουλί που
κοιτάζει προς
τα πίσω, το
οποίο είναι
πολύ σπάνιο στο
Αιγαίο, αν και
δεν απουσιάζει
εντελώς. Άλλες
διαφορές [με
την μυκηναϊκή
κεραμική] είναι
η χρήση δύο
χρωμάτων,
συνήθως του
ερυθρού και του
μαύρου (δίχρωμη
κεραμική) και η
χρησιμοποίηση
ενός λευκού
χρώματος σε όλη
την επιφάνεια
του αγγείου,
ασβεστοχρώματος
ή
αγγειοπλαστικής
κόλλας, που
εξαφανίζεται
στον κλίβανο
και ίσως
χρησιμοποιόταν
για να
αντισταθμίζει
την έλλειψη
στιλπνότητας
σε σύγκριση με
τα μυκηναϊκά
αγγεία» (N.
K.
Sandars,
Οι λαοί της
θάλασσας, εκδ.
Οδυσσέας, σ. 209).
Άλλωστε, η
ύπαρξη
μυκηναϊκών ή
όμοιων με τα
μυκηναϊκά ή
μινωικά αγγεία
δικαιολογείται
από το γεγονός,
ότι υπήρχαν
εμπορικές
ανταλλαγές σε
όλη την Α.
Μεσόγειο. Μήπως
η κατοχή
ιαπωνικών
στερεοφωνικών
από ανθρώπους
στην Ελλάδα,
την Πολωνία και
την Γαλλία
σημαίνει ότι οι
χώρες αυτές
κατοικούνται
από Ιάπωνες;
10)
Για τους Peleset-Φιλισταίους,
η αλήθεια είναι
ότι «κανένα
αιγυπτιακό
κείμενο δεν
δίνει
οποιαδήποτε
υπόδειξη για
τον τόπο από
τον οποίο ήρθαν»
(N.
K.
Sandars,
Οι λαοί της
θάλασσας, εκδ.
Οδυσσέας, σ. 205). «Σε
διαφορά με τις
πόλεις των
θαλασσοπόρων
Φοινίκων, όπως
η Βύβλος, η
Σιδών και η
Τύρος, οι
παλαιστινιακές
παράκτιες
πόλεις – Άζωτος,
Γάζα, Σαρουέν, Tell
el
Ajjul,
Τελ Μορ –
απείχαν όλες
λίγα μίλια από
την ακτή και
ελώδεις
εκτάσεις και
αμμόλοφοι
παρεμβάλλονταν
ανάμεσα σε
αυτές και τη
Μεσόγειο. Δεν
υπάρχει
κανένας
φυσικός κόλπος
ή αγκυροβόλιο
νότια της
Γιάφας. (...) Οι
πόλεις τους στη
νότια
Παλαιστίνη δεν
ήταν λιμάνια
και πολύ λίγα
πράγματα
συνδέουν με
οποιοδήποτε
τρόπο με τη
θάλασσα» (N.
K.
Sandars,
Οι λαοί της
θάλασσας, εκδ.
Οδυσσέας, σ. 212, 253).
11)
Από τους
υπόλοιπους
λαούς της
Θάλασσας, στους
οποίους
συγκαταμετρώνται
κι οι Πελεσέτ,
δηλαδή τους
Εκβές (‘Ikws),
τους Τερές (Tr?),
Σεκελές (?kr?),
τους Σαρντάνα,
τους Ντανούνα (Dnnym),
τους Βεσές και
τους Λούκα οι
μεν Σεκελές
κατάγονται από
τη Σικελία, οι
Σαρντάνα
άγνωστο από πού,
αλλά φορούσαν
κράνη με κέρατα
τα οποία «ήταν
ξένα στο Αιγαίο,
αλλά
συνηθίζονταν
στη
Μεσοποταμίο,
στην Ανατολία
και στο Λεβάντε»,
οι Εκβές ήταν
περιτμημένοι,
οι Τερές ήταν
από την
Ανατολία, οι
Ντανούνα στα «βόρεια
της Ουγκαρίτ
και του Ορόντη»
ή γύρω από τα
Άδανα, «για τους
σκιώδεις Βεσές
ουσιαστικά
τίποτα δεν
είναι γνωστό,
εκτός και αν
έχουν κάποια
σχέση με την Wilusa
(Wilusiya)
των χιττιτικών
κειμένων, που
μπορεί να
τοποθετούνταν
στη
νοτιοδυτική
Ανατολία, ή αν
σχετίζονται με
το Ίλιον (Τροία)
στη
βορειοδυτική
Ανατολία», οι
Λούκα οι
κάτοικοι της
Λυκίας. Πελεσέτ
ή Φιλισταίοι
δεν υπάρχουν σε
ελληνικές
πηγές. Από τις
πόλεις της
φιλισταϊκής
πενταπόλεως,
δεν υπάρχει
κάποια με το
ίδιο όνομα στην
ηπειρωτική
Ελλάδα, όπως
υπήρχε για την
Σαλαμίνα της
Κύπρου ή την
Τραπεζούντα
του Πόντου.
12)
Οι Αχαιοί-Μυκηναίοι
καλούνται
Αχιβίγια από
τους Χετταίους.
Όσο για τους
Αιγύπτιους,
όλοι οι «Λαοί
της Θάλασσας»
ήταν βόρειοι.
Αν η βόρεια
καταγωγή τους
σήμαινε Κρήτη ή
Κύπρο ή Σικελία
ή νότια παράλια
της Μ. Ασίας, δεν
τους
ενδιαφέρει. Δεν
είναι λοιπόν η «προέλευση
από Βορρά»
οπωσδήποτε
απόδειξη
ελληνικής-αιγιακής
καταγωγής.
13)
Εν
πάσει
περιπτώσει, τι
είδους «ελληνική
εθνική
συνείδηση»,
έστω με την
αρχαία
πολιτισμική
έννοια της «εθνικής
συνείδησης»,
μπορούσε να
έχει ένα φύλο
στα 1100 π.Χ.,
εκατοντάδες
χιλιόμετρα
μακριά από την
Ελλάδα, αν
υποθέσουμε ότι
ήταν ελληνικής
καταγωγής οι
Φιλισταίοι. Εδώ
οι θρακικές
φυλές στον ίδιο
τον ελλαδικό
χώρο (Βισάλτες,
Κίκονες, Βήσοι,
Τριβαλλοί που
τους υπέταξε ο
Μεγαλέξανδρος,
Αρτακοί κ.ά. που
κατοικούσαν
μεταξύ Δούναβη
και Αιγαίου, ή
στη Μικρασία -
Φρύγες κ.λπ.) δεν
είχαν ελληνική
συνείδηση ώς
την εποχή του
αποικισμού της
Θράκης από τις
ελληνικές
πόλεις (650 π.Χ.) και
ήταν σύμμαχοι
των Τρώων στον
τρωικό πόλεμο,
και θα είχαν οι
Φιλισταίοι 500
χρόνια πρίν;
14)
Αν
όντως κάποιοι
απόγονοι των
μινωιτών
Κρητικών
μετανάστευσαν
στην Μέση
Ανατολή, δεν
σημαίνει ότι
παρέμειναν
Έλληνες. Είχαν
γίνει πλέον
Φιλισταίοι. «Οι
Φιλισταίοι
μπορεί να
αποτελούσαν
μόνο μια
άρχουσα τάξη η
οποία
απορροφήθηκε
σύντομα από τον
ντόπιο
πληθυσμό» (N.
K.
Sandars,
Οι λαοί της
θάλασσας, εκδ.
Οδυσσέας, σ. 208). Ως
γνωστόν,
Φιλισταίους
συναντάμε στην
Χαναάν στον
καιρό του
Αβραάμ (Γένεση
ΚΑ’ και ΚΣΤ), όμως
με αυτούς έχουν
φιλικές
σχέσεις οι
Εβραίοι. Επειδή
ο Αλέξανδρος
έφτασε στην
Ινδία και άφησε
στρατό εκεί,
και έγινε
επιμειξία, οι
Ινδοί σήμερα
είναι Έλληνες;
Και αν δέχονται
οι
ελληνοκεντρικοί
ως Έλληνες τους
Φιλισταίους, οι
οποίοι, ούτε
πίστευαν στους
ελληνικούς
θεούς ούτε
κατοικούσαν
στην ελληνική
επικράτεια
ούτε μιλούσαν
Ελληνικά, τότε
με ποιο
κριτήριο τους
λένε Έλληνες,
ονομάζοντας
και την Χαναάν «ελληνική»
(ασφαλώς ξεχνάν
ότι οι
Φιλισταίοι
κατοικούσαν σε
μια στενή
λωρίδα στην
νότια παραλία
της
Παλαιστίνης, σε
ένα πολύ μικρό
τμήμα της, και
όχι στην
Παλαιστίνη); Αν
πάλι τους λεν
με βάση την
καταγωγή, τότε
έχουν πρόβλημα
με την συνήθη
παγανιστική
τακτική τους, (να
αρνούνται την
καταγωγή και)
να θεωρούν τη
θρησκεία ως
βάση
Ελληνικότητας.
Διότι, προφανώς,
εάν ούτε η
γλώσσα ούτε η
θρησκεία
αποδεικνύουν
την εθνικότητα,
παρά μόνο η
καταγωγή, τότε
π.χ. κι ο Ραούφ
Ντεκτάς, εάν
είναι απόγονος
εξισλαμισμένων
Κύπριων, είναι
Ελληναράς
ομοεθνής μας,
διότι μιλά
τουρκικά, είναι
μουσουλμάνος,
αλλά είναι
φυλετικά
Έλληνας. Φυσικά,
ίδιος θα
αρνιόταν
κατηγορηματικά
ότι είναι
Έλληνας, εάν
κανείς τον
ρωτούσε, αλλά
λίγη σημασία
έχει αυτό για
τους
φυλετιστές
Παγανιστές.
15)
Επιπλέον,
η χρήση του «Έλληνας»
για τους
Φιλισταίους
μπορεί
κάλλιστα να
οφείλεται σε
ετεροχρονισμό:
σα να λέμε πως ο
Ιούλιος
Καίσαρας
νίκησε τους
Άγγλους και
κατέλαβε την
Αγγλία, ενώ τον
πρώτο π.Χ. αι. δεν
υπήρχαν «Άγγλοι».
Και τέλος
πάντων, είναι
παράξενο που
κάποιοι από τη
μιά
ειρωνεύονται «το
εβραϊκό βιβλίο
του Γιαχβέ»
και δεν
πιστεύουν την
κοσμολογία και
τις λοιπές «επιστημονικές»
γνώσεις της Π.Δ.,
αλλά όταν αυτή
μιλά περί «Ελλήνων»
Φιλισταίων,
τότε την
θεωρούν
αλάθητο βιβλίο
και την
αποδέχονται
κατά γράμμα,
αποκλειστικά
στα κεφάλαια
περί
Φιλισταίων. Η
Π.Δ. δεν
διδάσκει ούτε
γεωλογία, ούτε
εθνολογία, ούτε
ιστορία της
εξέλιξης των
ειδών, αλλά
θεολογία, και
πως η κατά
γράμμα
ερμηνεία μη
θεολογικών «πληροφοριών»
είναι
προτεσταντική
κι όχι ορθόδοξη
ερμηνεία της Π.Δ.
16)
Αλλά
κι αν είναι
πράγματι «Έλληνες»
οι Φιλισταίοι,
ο Θεός της Π.Δ.
δεν στρέφεται
εναντίον τους
περισσότερο
απ' όσο
στρέφεται
εναντίον άλλων
γειτονικών
λαών, ή απ΄ όσο
εναντίον των
ίδιων των
Ισραηλιτών
όταν αυτοί
αμαρτάνουν.
Κανένας «ανθελληνισμός»
δεν υπάρχει. Αν
υποστηρίζουν
οι «αρχαιολάτρες»
φυλετιστές πως
λόγω ενός
στίχου της Π.Δ.
υπάρχει
ανθελληνισμός
στην Βίβλο,
τότε με το ίδιο
σκεπτικό είναι
υποχρεωμένοι
να πουν πως
λόγω των
εκατοντάδων
στίχων με
υβριστικό ή
απειλητικό
περιεχόμενο
εναντίον των
ίδιων των
Εβραίων η
Βίβλος είναι
αντιεβραϊκή. Όλοι
κρίνονται κατά
τα έργα τους ο
καθένας:
ΙΕΖΕΚΙΗΛ
ΚΕ’ 3
«Αυτά λέγει ο
Κύριος˙ επειδή
οι κάτοικοι της
Ιδουμαίας
ευρήκαν
ευκαιρίαν και
εξεδικήθησαν
σκληράν
εκδίκησιν
εναντίον των
Ιουδαίων,
εμνησικάκησαν
δια το παρελθόν
και τους
εξεδικήθησαν
τώρα,
Τα
ίδια παθαίνουν
και οι
Ισραηλίτες, βλ.
ΗΣΑΪΑΣ Α' 20.
Γεμάτη από
τιμωρίες του
Ισραήλ λόγω
ανάρμοστης
συμπεριφοράς
του είναι η Π.Δ.. Στο
κάτω κάτω, αν
εσφαλμένα, λόγω
ετεροχρονισμού
οι Φιλισταίοι
αποκαλούνται «Έλληνες»,
τότε ποιοι
είναι αυτοί οι
Έλληνες και η «Ελληνική
μαχαίρα» που ο
Θεός προβλέπει
την νίκη της;
ΙΕΡΕΜΙΑΣ
ΚΣΤ’, 16 Ο
πολυάριθμος
στρατός σου [=αιγυπτιακός]
ησθένησεν,
ηττήθη και
έπεσεν. Ο
καθένας ωμιλεί
προς τον
πλησίον του και
έλεγεν˙ ας
εγερθώμεν και
ας
επιστρέψωμεν
εις τον λαόν
μας, την
πατρίδα μας˙ ας
φύγωμεν μακρυά
από την φονικήν
αυτήν
ελληνικήν
μαχαίραν.
ΙΕΡΕΜΙΑΣ
ΚΖ’, 16 Εξολοθρεύσατε
κάθε απόγονον
και βλαστόν της
Βαβυλώνος
μέχρις αυτού
ακόμη, ο οποίος
κρατεί το
δρέπανό του εν
καιρώ θερισμού.
Καθένας από
τους
μισθοφόρους
πολεμιστάς της
Βαβυλώνος,
καθώς θα
αντικρύζη την
ελληνικήν
μάχαιραν, θα
επιστρέφη
πανικόβλητος
εις τον λαόν
του. Ο καθένας
από αυτούς θα
φύγη δια την
χώραν του.
6.
«Εμείς
οι λάτρεις των
Θεών είμαστε οι
πραγματικοί
Έλληνες, ενώ
εσείς οι
χριστιανοί της
Ελλάδας είστε
απλώς
ιουδαιοχριστιανοί
κι όχι Έλληνες. Εάν
είστε
ελληνοχριστιανοί
όπως
ισχυρίζεστε
καί όχι
ιουδαιοχριστιανοί
όπως σας
κατηγορούμε,
τότε αφαιρέστε
την διδασκαλία
της εθνικής
θρησκείας των
εβραίων –
Παλαιά Διαθήκη
– από τα
ελληνικά
σχολεία καί
εισάγετε την
διδασκαλία της
Εθνικής
Θρησκείας των
Ελλήνων. Και
διδάξτε
συγχρόνως και
την Καινή
διαθήκη, αν το
θέλετε. Όσοι
δεν αποδεχτούν
αυτήν την
πρόταση δεν
είναι απλώς
ιουδαιοχριστιανοί
αλλά ελεεινοί
προδότες.»
ΑΠΑΝΤΗΣΗ:
Χαρακτηριστική
απόδειξη για το
ότι άλλο πράγμα
οι Χριστιανοί
κι άλλο οι
Ιουδαίοι (και
συνεπώς για το
ότι δεν
υπάρχουν «ιουδαιοχριστιανοί»)
είναι ότι ο
Ιουλιανός
επαινούσε,
προστάτευε και
βοηθούσε τους
Εβραίους (προσπαθώντας
να ξαναχτίσει
ακόμα και το
Ναό τους) ενώ
ταυτόχρονα
εδίωκε τους
Χριστιανούς.
Επομένως, οι Ν/Π
αντιφάσκουν,
διότι ακόμα και
το ίνδαλμά τους
ο βυζαντινός
Αυτοκράτωρ
Ιουλιανός
ξεχώριζε,
θεωρητικά και
έμπρακτα,
Χριστιανούς
και Ιουδαίους. Ο
Ιουλιανός όχι
μόνο έκανε αυτά
τα πράγματα,
αλλά έγραφε κι
αυτά: «(...)Πάντοτε
σέβομαι τον Θεό
του Αβραάμ, του
Ισαάκ και του
Ιακώβ [«ἀεὶ
δὲ προσκυνῶν
τὸν θεὸν
Ἁβραὰμ καὶ
Ἰσαὰκ καὶ
Ἰακὼβ..»],
οι οποίοι (...)
σεβάστηκαν ένα
θεό ευμενή σε
μένα (...) γιατί
είναι ένας
μεγάλος και
πανίσχυρος
θεός [«μέγας
τε ὢν πάνυ καὶ
δυνατός»]
(..). Γιατί δε
μιμείσθε τον
Αβράαμ
ανεγείροντας
προς τιμή του
βωμούς,
κτίζοντας
θυσιαστήρια
και
λατρεύοντάς
τον, όπως
εκείνος, με
ιερές τελετές» (Κατά
Γαλιλαίων, 45 (354b)).
Ευμενής ο
Γιαχβέ στον
Ιουλιανό. Μέγας
και Πανίσχυρος
θεός ο Γιαχβέ,
γράφει ο
Ιουλιανός. Γι'
αυτό και ο
Ιουλιανός τον
προσκυνά και
δεν τον βρίζει,
όπως κάνουν οι
Νεοπαγανιστές.
Σέβεται κι
αυτόν ακόμη τον
Αβραάμ. Μήπως
είναι
σιωνιστής ο
Ιουλιανός;
Με
ποιους, τέλος
πάντων, είχαν
φτιάξει κοινό
μέτωπο οι
Χριστιανοί και
οι Εβραίοι; Και
εναντίον ποιων;
Μήπως σύναψε
συμμαχία ο
άγιος Κύριλλος
Αλεξάνδρειας
με τους
Αλεξανδρινούς
Εβραίους; Αφού
αυτοί ήταν
εχθροί του.
Μήπως σύναψε
συμμαχία ο
άγιος Ιωάννης ο
Χρυσόστομος με
τους Εβραίους
της Αντιόχειας;
Μήπως έφτιαξαν
Χριστιανοί κι
Εβραίοι κοινό
μέτωπο κατά του
Ιουλιανού;
Μήπως έφτιαξαν
Χριστιανοί κι
Εβραίοι κοινό
μέτωπο κατά των
ειδωλολατρών
αυτοκρατόρων
που δίωκαν τον
Χριστιανισμό;
Μήπως έφτιαξαν
Χριστιανοί κι
Εβραίοι κοινό
μέτωπο κατά των
Περσών ή των
Αράβων, επί
βασιλείας
Ηρακλείου;
Μήπως
σχημάτισαν
κοινό μέτωπο
κατά των
Οθωμανών ή των
Σταυροφόρων; Η
ιστορία
διαβεβαιώνει
ότι όχι μόνο
δεν υπήρξε ποτέ
τέτοιο «εβραιο-χριστιανικό»
μέτωπο/συμμαχία,
αλλά ότι
αντίθετα, οι
Ειδωλολάτρες
ήταν
εβραϊκότεροι
των Χριστιανών.
Ορισμένοι
αρχαιολάτρες
θα απαντήσουν
ότι ο
Παγανισμός
όπως και ο
Ιουδαϊσμός
ήταν δυο
πανάρχαιες
παραδόσεις,
οπότε η
συμμαχία τους
κατά του
Χριστιανισμού
είναι απολύτως
δικαιολογημένη,
αφού ένωσαν τις
δυνάμεις τους
κατά της «χριστιανικής
παραχάραξης»
των δύο αυτών
παραδόσεων. Θα
είχαν, οι
αρχαιολάτρες
αυτοί, κάποιο
δίκαιο, αν δεν
αποκαλούσαν
ταυτόχρονα «εβραιόψυχους»
(προφανώς με
υβριστική
διάθεση) τους
Χριστιανούς.
Τέτοια είναι η
υποκρισία τους,
που και τους «εβραιόψυχους
Χριστιανούς»
χτυπούν, αλλά
και με τους,
προφανώς
επίσης «εβραιόψυχους»,
Ιουδαίους
συμμαχούν.
Δηλαδή
πολεμούν τους «εβραιόψυχους»
συμμαχώντας με
«εβραιόψυχους».
Τέτοια είναι η
σοβαρότητά
τους και η
λογική τους.
Από τη μια
θεωρούν
απόδειξη
αθλιότητας να
είσαι (κατά την
κρίση τους,
πάντα) «εβραιόψυχος»,
αλλά από την
άλλη συμμαχούν
με τους..
άθλιους (εφόσον
είναι «εβραιόψυχοι»
κι αυτοί)
Ιουδαίους, τους
οποίους
καμώνονται ότι
σέβονται ως
αρχαία
παράδοση. Οι
Νεοπαγανιστές
«σέβονται» αυτό (την
«εβραιοψυχία»)
που,
ταυτοχρόνως,
θεωρούν φύσει
άθλιο και άξιο
ύβρεως! Θα
άξίζε να
αναρωτηθούμε,
πέραν τούτων,
αν είναι ακραία
(φασιστική) ή μη
η
νεοπαγανιστική
αντίληψη ότι
είναι ύβρη (κι
όχι κάτι το
φυσιολογικό,
όπως και η
ελληνικότητα, η
κινεζικότητα κ.λπ.)
η εβραϊκότητα-«εβραιοψυχία».
Εβραίος
θεωρείται
αυτός που έχει
κάνει περιτομή
και δέχεται τον
μωσαϊκό νόμο.
Ένας Κινέζος
στην καταγωγή
κάνοντας
περιτομή κι
ασπαζόμενος
τον Ιουδαϊσμό
γίνεται
Εβραίος. «Ακόμη
κι αν δεν είναι
Ιουδαίοι, οι
Χριστιανοί
είναι ιουδαϊκή
αίρεση», λεν οι
Νεοπαγανιστές.
Πρέπει να
εξετάσουμε τι
συνιστά «ιουδαϊκή
αίρεση». Οι
Σαδδουκαίοι
και οι
Φαρισαίοι, στα
χρόνια του
Χριστού,
αποτελούσαν
δυο
αντιμαχόμενες
ιουδαϊκές
θρησκευτικές
ομάδες, με
δογματικές
διαφορές
μεταξύ τους,
ωστόσο και οι
δύο θεωρούνταν
Ιουδαίοι,
επειδή έκαναν
περιτομή,
δέχονταν το
μωσαϊκό νόμο
και
προσεύχονταν
στο Ναό.
Υπήρχαν δηλαδή
δύο ιουδαϊκές «αιρέσεις».
Όσο κι αν ήταν «αιρέσεις»,
ωστόσο γινόταν
αποδεκτές, η
μία από την
άλλη, ως «ιουδαϊκές
αιρέσεις», ως
ιουδαϊκές
θρησκευτικές
ομάδες. Οι
Χριστιανοί
όμως, ούτε
περιτομή
κάνουν ούτε
δέχονται τον
μωσαϊκό νόμο
ούτε
προσεύχονται
στη συναγωγή
ούτε γίνονται
δεκτοί εκεί και,
κυρίως, δεν
γίνονται – παρά
τις διαφορές
τους –
αποδεκτοί ως
Ιουδαίοι, από
τους Ιουδαίους,
κατά τον ίδιο
τρόπο που οι
Σαδδουκαίοι
και οι
Φαρισαίοι
γίνονταν
αποδεκτοί. Δεν
είναι, λοιπόν,
τμήμα και
αίρεση του
Ιουδαϊσμού. Θα
δείξουμε σε
άλλο κεφάλαιο
ότι ο
Ιουδαϊσμός
αποτελεί
παραστράτημα
της λατρείας
του Θεού της Π.Δ.,
διότι κι εκεί
φανερώνεται η
τριαδικότητά
του. Άρα δεν
είναι ιουδαίοι
οι Χριστιανοί,
αλλά οι Εβραίοι
ξεστράτησαν
από την Π.Δ.
Αφού
λοιπόν δεν
υπάρχουν ούτε «Εβραιομουσουλμάνοι»
και συνεπώς
ούτε «εβραιοχριστιανοί»,
ο Ιουλιανός
ήταν
εβραϊκότερος
των Χριστιανών,
οι βασικές
προϋποθέσεις
για να είσαι
Ιουδαίος, η
περιτομή και η
προσέλευση στη
συναγωγή, δεν
υπάρχουν, δεν
υπήρξε κανένα «εβραιο-χριστιανικό»
μέτωπο
εναντίον των
Ειδωλολατρών˙
αντίθετα,
υπήρξε «εβραιο-παγανιστικό»
μέτωπο
εναντίον των
Χριστιανών.
Συνεπώς θα ήταν
απολύτως
δικαιολογημένο,
αν κάναμε λόγο
για εβραιο-παγανιστές
και
Ιουδαιοπαγανισμό,
από πού κι ώς
πού είναι
εβραϊσμός ο
Χριστιανισμός;
Ίσως εδώ
αναφέρουν οι
αρχαιόπληκτοι
ότι ο
Χριστιανισμός
είναι
Εβραϊσμός
διότι
ακολουθεί την
εβραϊκή
κοσμογονία κι
όχι την
αρχαιοελληνική.
Σ’ αυτό έχουν
δίκαιο, με μια (ή
δύο) μικρή
διαφορά, την
οποία θέλουν να
ξεχνούν: η
αρχαιοελληνική
αντίληψη ότι ο
χρόνος είναι
κυκλικός και
ότι ο Κόσμος
είναι άναρχος
και αιώνιος,
έχει
απορριφθεί.
Αντίθετα, η «εβραϊκή»
(ακριβέστερα:
βιβλική)
αντίληψη ότι ο
χρόνος είναι
γραμμικός κι
ότι ο κόσμος
δεν είναι ούτε
αιώνιος ούτε
άναρχος ούτε
χωρικά άπειρος
έχει
αποδειχτεί
επιστημονικά.
Συνεπώς – πέρα
απ’ το ότι οι
Χριστιανοί δεν
παραδέχονται
ότι είναι «εβραϊκή»
και «μη
θεόπνευστη» η
κοσμογονία της
Π.Δ. – δεν τίθεται
θέμα απόρριψης
της
αρχαιοελληνικής
αντίληψης
επειδή είναι
αρχαιοελληνική
(παγανιστική),
αλλά διότι
απλούστατα
είναι
λανθασμένη και
αντίθετα η
βιβλική είναι
θεόπνευστη. Ο
Χριστιανισμός
απέρριψε
εξαρχής τα
λανθασμένα –
όπως
αποδείχτηκαν
και
επιστημονικά
πλέον – της
Αρχαιότητας,
διότι είναι
θεόπνευστος. Οι
αρχαιολάτρες
λοιπόν κρατάνε
από την
αρχαιοελληνικότητα
αυτά που έχουν
απορριφθεί
επιστημονικά
και κατηγορούν
ως «εβραιόψυχους»
όσους τα
απορρίπτουν.
Πρόκειται,
δηλαδή, για
νευρωτικό
σωβινισμό: τα
λανθασμένα της
Αρχαίας
Ελλάδας
γίνονται το «σύμβολο
της
Ελληνικότητας».
Εκτός κι αν
πρέπει επίσης
να
παραδεχτούμε
ότι π.χ. την Γη
την βαστάζει
κάποιος
Άτλαντας,
αλλιώς είμαστε
«προδότες
εβραιόψυχοι».
Όσο
για το υστερικό
επιχείρημα «βγάλτε
την εθνική
θρησκεία των
εβραίων από τα
σχολεία αλλιώς
είστε προδότες»,
η αλήθεια είναι
πολύ απλή: η
Παλαιά Διαθήκη
δεν είναι «απλώς»
εθνικό βιβλίο
των Εβραίων,
όπως δεν είναι «εθνικό
βιβλίο των
Σαουδαράβων»
το Κοράνι, ούτε
εθνική
θρησκεία τους ή
ιστορία του
εβραϊκού
έθνους, αλλά
πρόλογος στην
Καινή Διαθήκη
και ιστορία της
δημιουργίας
και πτώσης του
ανθρώπου και
επέμβασης του
Θεού υπέρ αυτού.
Το
όνομα «Ισραήλ»
εμφανίζεται
μόνο μετά τον
Ιακώβ, άρα η Π.Δ.
δεν
πραγματεύεται
με «την εβραϊκή
ιστορία», όταν
εξιστορεί τα
γεγονότα από
τον Αδάμ ώς και
τον Αβραάμ.
Η ιουδαϊκή
θρησκεία
χρησιμοποιεί
την Καμπάλα και
το Ταλμούδ πολύ
περισσότερο απ’
ό,τι τα βιβλία
της Π.Δ. των
οποίων ο
αριθμός είναι
διαφορετικός
απ’ ό,τι στον
Ορθόδοξο
Χριστιανισμό.
Είναι
εξωπραγματικό
να θεωρείται
ότι τα παιδιά
του Αβραάμ
είναι μόνο οι
Εβραίοι και άρα
ο Θεός του
Αβραάμ είναι «ο
Θεός μόνο των
Εβραίων». Με την
ίδια λογική και
οι Άραβες ως
βιολογικοί
απόγονοι του
Αβραάμ θα
έπρεπε να
θεωρούνται
Εβραίοι. Δεν
ακούστηκε ποτέ
κανένας
Νεοπαγανιστής
ν' αποκαλεί «Εβραιομουσουλμάνους»
τους
Μουσουλμάνους.
Γιατί άραγε; Θεωρούν
οι
Νεοπαγανιστές
πως η Π.Δ. είναι η
εθνική
θρησκεία των
Εβραίων και πως
ο Θεός της Π.Δ.
είναι, σύμφωνα
με την ίδια την
Π.Δ.,
αποκλειστικά
εβραϊκός. Τότε
τι έχουν να
πουν για τα
παρακάτω
εδάφια;
ΓΕΝΕΣΙΣ ΙΒ’
ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ
ΛΒ’
Γ’
ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Η’
ΤΩΒΙΤ
ΙΓ’
ΤΩΒΙΤ
ΙΔ’
ΨΑΛΜΟΙ
ΚΑ’
ΨΑΛΜΟΙ
ΛΒ’
13
ἐξ
οὐρανοῦ
ἐπέβλεψεν ὁ
Κύριος, εἶδε
πάντας τοὺς
υἱοὺς τῶν
ἀνθρώπων·
ΨΑΛΜΟΙ
ΞΣΤ’
5
Να χαίρονται
όλα τα έθνη και
ν’ αγάλλονται
γιατί κρίνεις μ’
ευθύτητα την
οικουμένη, και
κατευθύνεις
όλα τα έθνη
πάνω στη γη.
ΨΑΛΜΟΙ
ΠΕ’
ΨΑΛΜΟΙ
95, 7
Προσφέρετε
στον Κύριο,
λαοί όλων των
χωρών,
προσφέρετε
στον Κύριο τη
δόξα και τη
δύναμη.
ΨΑΛΜΟΙ
97, 4
Στον Κύριο
αλαλάξτε
ολόκληρη η γη! 9
Γιατί έρχεται
τη γη να κρίνει,
την οικουμένη
να την κρίνει
με δικαιοσύνη
και τους λαούς
με τιμιότητα.
ΣΟΦΩΝΙΑΣ
Γ’ 9
«Μετά από αυτά»,
λέει ο Κύριος, «θα
μεταστρέψω
τους λαούς και
θα εξαγνίσω τα
χείλη τους για
να
προσεύχονται
όλοι στ’ όνομά
μου κι όλοι να
με λατρεύουν με
μια καρδιά.
ΖΑΧΑΡΙΑΣ
Β’
ΖΑΧΑΡΙΑΣ
Η’
ΜΑΛΑΧΙΑΣ
Α’
ΗΣΑΐΑΣ
Β’
(Μτφ:
3 Εκεί θα
τρέχουν έθνη
πολλά. «Εμπρός»,
θα λένε, «ας
ανεβούμε στο
όρος του Κυρίου,
στον οίκο του
Θεού του Ιακώβ,
το δρόμο του να
μας διδάξει για
να τον
ακολουθούμε». 4
Αυτός θα κρίνει
ανάμεσα σε
πολλούς λαούς˙
το δίκιο θ’
αποδώσει σε
έθνη δυνατά.
Τότε τα ξίφη
τους θα τα
σφυρηλατήσουν
σε άροτρα και
τις λόγχες τους
σε δρεπάνια.
Ξίφος δεν θα
σηκώνει το ένα
έθνος ενάντια
στο άλλο και
πια δε θα
μαθαίνουν να
πολεμούν)
ΗΣΑΐΑΣ
ΙΑ’
ΗΣΑΐΑΣ
ΙΗ’
ΗΣΑΐΑΣ
ΙΘ’
ΗΣΑΐΑΣ
ΚΓ’
ΗΣΑΐΑΣ
ΚΕ’
ΗΣΑΐΑΣ
ΜΕ’ 22
Στραφείτε σ’
εμένα για να
σωθείτε, όλα τα
πέρατα της γης,
γιατί εγώ είμαι
ο Κύριος, κι
άλλος Θεός
εκτός από μένα
δεν υπάρχει.
ΗΣΑΐΑΣ
ΝΕ’
ΗΣΑΙΑΣ
ΝΣΤ' 3
Ας μη ειπή ο
αλλοεθνής, ο μη
Ιουδαίος, ο
οποίος εν
τούτοις
ευρίσκεται
πλησίον του
Κυρίου˙ θα με
ξεχωρίση,
λοιπόν, και θα
με απομακρύνη ο
Κύριος από τον
λαό του. (...).
ΗΣΑΐΑΣ
ΞΣΤ’
(Μτφ.
Βιβλικής
Εταιρίας: 18 Ο
Κύριος λέει: «Έρχεται
καιρός, που όλα
τα έθνη, όποια
γλώσσα κι αν
μιλούν, θα τα
συνάξω και θα ‘ρθούνε,
για να δουν τη
δόξα μου. 19
Σημείο θα τους
δώσω της
εξουσίας μου.
Αυτούς που θα ‘χουν
διασωθεί θα
τους στείλω στα
έθνη να
διακηρύξουνε
τη δόξα μου: στη
Θαρσείς, στην
Πουλ, στην Λουδ,
στη Μεσέχ, στην
Τουβάλ και στην
Ιαυάν, σε χώρες
μακρινές, που
τίποτα δεν
έχουν μάθει για
μένα, ούτε
έχουν δει τη
δόξα μου». Μτφ
Κολιτσάρα: 18 Εγώ
γνωρίζω τας
σκέψεις και τα
έργα αυτών, θα
έλθω, δια να
συγκεντρώσω
όλα τα έθνη και
όλας τας
γλώσσας της γης˙
και θα έλθουν
και θα ίδουν
την δόξαν μου. 19
Θα κάμω και θα
δώσω εις αυτούς
θαυμαστά
γεγονότα, θα
αποστείλω από
αυτούς
σεσωσμένους
εις τα έθνη, εις
Θαρσίς και Φουδ
και Λουδ και
Μοσόχ, εις
Θοβέλ και εις
την Ελλάδα και
εις τας μακράς
νήσους της
Μεσογείου και
τα παράλια,
προς ανθρώπους,
οι οποίοι δεν
έχουν μέχρι
σήμερον
ακούσει το
Όνομά μου ούτε
και έχουν ίδει
την δόξαν μου.
Οι απόστολοί
μου αυτοί θα
κηρύξουν την
δόξαν μου εις
τα έθνη.)
ΙΕΡΕΜΙΑΣ
ΙΣΤ’
ΙΕΖΕΚΙΗΛ
ΛΘ’
Βλέπουμε ότι ο
Θεός της Π.Δ.
διακηρύσσει
πως είναι Θεός
όλων των
ανθρώπων κι όχι
μόνο των
Εβραίων. Ο
Γιαχβέ δεν
ξεχωρίζει τους
αλλοεθνείς, τα
έθνη θα τον
λατρεύουν και
θα παύσουν οι
πόλεμοι,
ευλογεί δια
μέσου του
Αβραάμ όλους
τους λαούς κι
όχι μόνο τους
Εβραίους και
δέχεται
ευμενώς όλους
τους λαούς.
Μερικοί θα
υποστηρίξουν
πως απλώς ο
Γιαχβέ επιζητά
την κυριαρχία
του Ισραήλ επί
των υπόλοιπων
λαών, την
υποδούλωσή
τους δηλαδή. Ο
Γιαχβέ όχι
απλώς δεν
ξεχωρίζει τον
αλλοεθνή, αλλά
θα κρίνει όλους
τους λαούς με
ευθύτητα και με
δικαιοσύνη. Πώς
θα γινόταν να
υπάρξει
δικαιοσύνη και
παράλογη
υποδούλωση στο
Ισραήλ; Δεν
προφητεύεται
ούτε
υπονοείται
υποδούλωση στο
Ισραήλ, λοιπόν.
ΓΕΝΕΣΙΣ
Θ’, 27 «Ας αυξήση
και ας πλατύνη
ο Θεός την
γενεάν και τας
χώρας του Ιάφεθ
και ας βάλη
αυτόν να
κατοική εις τας
Χώρας του Σημ, ο
δε Χαναάν ας
γίνη υπηρέτης
του».
Βλέπουμε
ότι ο «κακός
θεός των
Εβραίων», όχι
απλώς δεν
επιδιώκει την
υποδούλωση της
γης στους
Εβραίους, αλλά
φτάνει στο
σημείο να
ευλογήσει τη
γενιά του Ιάφεθ
– Ιάπετου,
γενάρχη των
Ελλήνων,
προφητεύοντας
ότι οι απόγονοί
του θα φτάσουν
ώς τις χώρες
του Σημ (κι όχι
το αντίθετο, οι Σημίτες
να φτάσουν ώς
τις χώρες του
Ιάφεθ), γενάρχη
των Σημιτών,
και θα έχει τον
Χαναάν ως
υπηρέτη του.
Τέτοιος
ανθελληνισμός.
Και τι να πει
κανείς για το
ΗΣΑΐΑΣ ΞΣΤ’, 19,
στο οποίο ο
Θεός
προφητεύει την
κήρυξη του
Ευαγγελίου
στην Ελλάδα;
Πώς
γίνεται, αφού η
Π.Δ. είναι
εβραϊκό βιβλίο,
να υπάρχει
βιβλίο
ολόκληρο με
τίτλο «Ρουθ»,
όνομα κάποιας,
η οποία ήταν μη
Ισραηλίτισσα;
Πώς γίνεται να
είναι η Π.Δ. «εβραϊκό
βιβλίο», αφού
ένα βιβλίο της,
το «Ιώβ»
αναφέρεται
στον αλλοεθνή,
μη Ισραηλίτη
Ιώβ; Αφού η Π.Δ.
είναι εβραϊκό
βιβλίο, τότε
γιατί ανάμεσα
στους Δίκαιούς
της
συγκαταλέγονται
αλλόφυλοι όπως
ο Ιώβ, η Ρούθ, η
Ραάβ κ.ά.; Στο
αίμα του
Δίκαιου Δαβίδ
έρρεε αίμα Μωάβ
(Μωαβίτης),
γιατί η προ-γιαγιά
του ήταν η Ρουθ (ΡΟΥΘ
Δ’, 17).
Το
Β’ και Γ’ βιβλίο
των Μακκαβαίων
πρωτογράφτηκαν
οπωσδήποτε στα
ελληνικά,
βιβλία όπως η
Σοφία
Σολομώντος
έχουν επιρροές
από την
ελληνική
φιλοσοφία και
ορολογία, ενώ
συζητάται
ακόμη αν τα
βιβλία Εσδρά,
Νεεμίας κ.ά.
πρωτογράφτηκαν
στα ελληνικά (F.
Millar,
The
problem
of
Hellenistic
Syria
στο
Hellinism
in
the
East).
«Η
Π.Δ., ως βιβλίο
που περιέχει
την προσδοκία
του Λυτρωτού
και όλη τη
σχετική
προετοιμασία,
είναι βιβλίο
των Χριστιανών
και όχι των
απορριψάντων
τον Μεσσία-Χριστόν
Εβραίων» (...) «Το
ιστορικοπολιτισμικό
πλαίσιο είναι
όλως
δευτερεύον και
εύκολα
αποσυνδέεται
από την πίστη». (...) «Μπορεί,
συνεπώς, οι
Εβραίοι να
καυχώνται για
το γεγονός ότι
στο χώρο τους,
ιστορικά,
πραγματοποιήθηκαν
τα θαυμάσια του
Θεού στην Π.Δ.
Αυτοί όμως
είναι τελείως
ξένοι προς αυτά,
αφού τα
απέρριψαν» (π.
Γεώργιου Δ.
Μεταλληνού, Παγανιστικός
Ελληνισμός ή
Ελληνορθοδοξία;,
εκδ. Αρμός, σ.
97, 98, 99).
Αλλά,
θα σταθούμε στο
ζήτημα της
ομοιότητας της
(Ορθόδοξης Π.Δ.)
και της
Εβραϊκής
Βίβλου (Μασσοριτικό
κείμενο). Ως
γνωστό, η
μετάφραση στα
ελληνικά της Π.Δ.
έγινε από τους
ίδιους τους
Εβραίους, με
μεγάλη προσοχή
και
επισημότητα. Το
ελληνικό
κείμενο των Ο’
θεωρήθηκε από
τους Ιουδαίους,
τόσο της
Παλαιστίνης
όσο και της
Αλεξάνδρειας,
ως θεόπνευστο
και οι Ιουδαίοι
Αλεξανδρείς
κάθε χρόνο
γιόρταζαν την
επέτειο της
μετάφρασης.
Όπως μάς λέει ο
Φίλωνας «ἀνὰ
πᾶν ἔτος ἑορτὴ
καὶ πανήγυρις
ἄγεται κατὰ
τὴν Φάρον
νῆσον, εἰς ἣν
οὐκ Ἰουδαῖοι
μόνον, ἀλλὰ καὶ
παμπληθεῖς
ἕτεροι
διαπλέουσι, τό
τε χωρίον
σεμνύνοντες,
ἐν ᾧ τὸ πρῶτον
τὸ τὴς
ἑρμηνείας
ἐξέλαμψε».
Στη συνέχεια,
όμως, όταν οι
Χριστιανοί
χρησιμοποιούσαν
τη μετάφραση
των Ο’ και
αποδείκνυαν τα
σχετικά με την
εμφάνιση του
Χριστού, οι
Ιουδαίοι
άρχισαν να μην
θεωρούν την
μετάφραση των Ο’
θεόπνευστη και
από τον δεύτερο
αιώνα μ.Χ.
άρχισαν να
κάνουν νέες
μεταφράσεις
του αρχικού
εβραϊκού
κειμένου στα
ελληνικά. Ο
σκοπός τους
ήταν να
αλλάξουν τα
τμήματα εκείνα
που μιλούσαν
ξεκάθαρα για
τον Μεσσία ή
τουλάχιστον να
τα κάνουν να
φαίνονται
λιγότερο
σχετικά με τον
Χριστό ως
Μεσσία. Αλλά
επιπλέον, οι
Ιουδαίοι
άρχισαν να
συκοφαντούν τη
μετάφραση των Ο’
(που οι ίδιοι
είχαν φτιάξει)
και μάλιστα το
Ταλμούδ λέει: «καταραμένη
είναι η μέρα
όταν οι
εβδομήντα
σοφοί
μετέφρασαν το
Νόμο στα
ελληνικά για
τον βασιλιά της
Αιγύπτου.
Εκείνη η μέρα
είναι παρόμοια
με την ημέρα
κατά την οποία
το Ισραήλ
έφτιαξε το
χρυσό μοσχάρι
ως
ειδωλολατρικό
θεό».
Βλέπουμε,
ότι οι Ιουδαίοι
από τη μια
πανηγύριζαν
για τη
μετάφραση των Ο’,
την
αποδέχονταν
όλοι, σε
Παλαιστίνη και
Διασπορά, ως
εξίσου έγκυρη
με το αρχικό
εβραϊκό
κείμενο, αλλά
όταν είδαν πως
δεν τους
συνέφερε, όχι
απλώς την
συκοφάντησαν
και την
απέρριπταν
φτιάχνοντας
άλλες, κομμένες
και ραμμένες
στα
αντιχριστιανικά
μέτρα τους,
μεταφράσεις,
αλλά
καταράστηκαν
και την ημέρα
της μετάφρασης!
Κι όλα αυτά,
επειδή δεν
ήθελαν να
παραδεχτούν,
πως το κείμενο
που θεωρούσαν
θεόπνευστο,
μιλούσε για το
Χριστό. Στο
τέλος, στο
διάστημα
μεταξύ 2ου και
8ου αι.
ολοκλήρωσαν
τις
μεταφράσεις
τους
φτιάχνοντας το
λεγόμενο
Μασσοριτικό
κείμενο, το
οποίο έχει (εκτός
από τις
διαφορές στον
αριθμό των
βιβλίων)
μεγάλες
διαφορές με το
ελληνικό
κείμενο της
Ορθόδοξης
Εκκλησίας.
Ουσιαστικά 1) οι
Εβραίοι άλλα
παραδεχόντουσαν
πριν και άλλα
μετά, 2) τα
κείμενα της Π.Δ.
διαφέρουν πολύ
σε Ιουδαίους
και Ορθόδοξους.
Φωνηεντίζοντας
το αρχικό
μασσοριτικό,
μετά τον 1ο μ.Χ.
αι. οι ραββίνοι
επέφεραν
αλλαγές στο
αρχικό κείμενο,
το οποίο είχαν
μεταφράσει οι
Εβδομήκοντα.
Οι
Ιουδαίοι,
λοιπόν, ενώ επί 500
περίπου χρόνια
(3ος π.Χ. – 2ος μ.Χ.
αι.) δέχονταν ως
θεόπνευστη τη
μετάφραση,
ξαφνικά, όχι
μόνο την
απέρριψαν, αλλά
και
παραποίησαν το
νόημα
χρησιμοποιώντας
διαφορετικές
λέξεις από
αυτές που
υπήρχαν στα
αρχικά κείμενα.
Οι ουσιαστικές
ή ανούσιες
διαφορές
μεταξύ του
Ορθόδοξου
κειμένου των Ο’
και του
Ιουδαϊκού
Μασσοριτικού
είναι χιλιάδες.
Τίθεται το
ερώτημα: πώς
μπορεί ο
Χριστιανισμός
να είναι «αίρεση
του Ιουδαϊσμού»,
τη στιγμή που ο
Ιουδαϊσμός
έπαψε να
δέχεται όσα
δεχόταν;
Αποδεικνύεται,
λοιπόν, αβάσιμη
η άποψη των
Πολυθεϊστών
και των
εθνικιστών
ελληνοκεντρικών,
περί συμμαχίας
Χριστιανών-Ιουδαίων
και περί «εβραϊκής
αίρεσης», απλώς
επειδή και οι
δύο θρησκείες
έχουν το «ίδιο»
κείμενο, τη
στιγμή που αυτό
διαφέρει τόσο
ποιοτικά όσο
και ποσοτικά.
Όσο
για τη
διδασκαλία των
αρχαίων μύθων,
ποτέ κανείς
Χριστιανός δεν
έφερε
αντίρρηση.
Άλλωστε, αυτοί
διδάσκονταν (Όμηρος
και Πίνδαρος)
και στα
Ρωμαίικα «Γυμνάσια-Λύκεια»
της βυζαντινής
εποχής. Βέβαια,
το ελληνικό
κράτος όντως
διδάσκει τόσο
τον Όμηρο, όσο
και
αποσπάσματα
από άλλους
ποιητές, οπότε
γιατί
διαμαρτύρονται
οι
Νεοπαγανιστές;
Ίσως επειδή ο
Πλάτων
πρότεινε να μην
διδάσκονται
πολλά τμήματα
του Ομήρου και
των άλλων
ποιητών, και
ακριβώς γι'
αυτό,
κατηγορούν το
ελληνικό
κράτος ως «ανθελληνικό»
διότι, αντίθετα
από ό,τι
προτείνει ο
Πλάτων, αυτό
διδάσκει όλο
τον Όμηρο στα
δημόσια
σχολεία! Ίσως
επειδή ο «ανθέλληνας»
Μέγας
Βασίλειος
προτρέπει τους
νέους να
διαβάζουν τον «δάσκαλο
όλων των αρετών»,
όπως
αποκαλούσε ο
ίδιος τον Όμηρο.
Οι
αρχαιολάτρες
θεωρούν ότι οι
Έλληνες
Ορθόδοξοι
εξιουδαΐζονται
και
προπαγανδίζουν
τον εβραϊκό
πολιτισμό. Η
αλήθεια είναι
πως οι
Ορθόδοξοι δεν
δέχονται ότι η
Παλαιά Διαθήκη
και οι προφήτες
με τις
προφητείες
τους συνιστούν
«εβραϊκό
πολιτισμό»˙
και δεν το
δέχονται, διότι
πιστεύουν ότι
αυτά είναι
θεόπνευστα,
δηλαδή
προϊόντα
θεϊκής
επέμβασης κι
όχι εβραϊκής
φαντασιοπληξίας
(και συνεπώς
δεν δέχονται
τον όρο «εβραιόψυχοι»).
Αν οι Ορθόδοξοι
δεν τα πίστευαν
ως θεόπνευστα,
οι ισχυρισμοί
των
αρχαιολατρών,
ότι οι
Ορθόδοξοι
είναι «εβραιόψυχοι»
θα ήταν
απολύτως
σωστοί. Τότε οι
Ορθόδοξοι
Έλληνες θα
έμοιαζαν με
τους
Ειδωλολάτρες «Γραικύλους»
του 2ου π.Χ., που
έγλυφαν τους
Ρωμαίους
κατακτητές (ως
γνωστόν οι θεοί
των κατακτητών
Λατίνων και των
κατεκτημένων
Ελλήνων
ταυτίζονταν).
Οι
αρχαιόπληκτοι,
στην καλύτερη
των
περιπτώσεων,
αδικούν τους
Ορθόδοξους,
διότι κάνουν
πως δεν
γνωρίζουν (ενώ
στην
πραγματικότητα
το γνωρίζουν)
ότι ο μόνος
λόγος που οι
Ορθόδοξοι
δέχονται την Π.Δ.
και τις
προφητείες της
είναι ότι τις
θεωρούν
θεόπνευστες κι
όχι ως
ανθρώπινο
πνευματικό
δημιούργημα
των Εβραίων, κι
ότι ερμηνεύουν
μη εθνικιστικά,
όπως οι
προφήτες, την
επέμβαση του
Θεού στον κόσμο
της Π.Δ. Αν π.χ. οι
Ορθόδοξοι του 4ου
αι. εισήγαγαν
εβραϊκά
πολιτιστικά
στοιχεία μη
θρησκευτικά,
όπως π.χ.
αλφάβητο,
χορούς, γλώσσα,
πολιτειακή
οργάνωση κ.λπ.
τότε δε θα
έπρατταν σωστά.
Αυτό βέβαια δεν
συνέβη˙ κι
άλλωστε είναι η
συγκεκριμένη
προφητική, μη
εθνικιστική
παράδοση, την
οποία
αποδέχονται οι
Ορθόδοξοι, κι
όχι οι
υπόλοιπες
εθνικιστικές,
φαρισαϊκές,
ραββινικές,
ταλμουδικές,
σιωνιστικές κ.λπ.
εβραϊκές
παραδόσεις.
Αλλά και η
άποψη των δήθεν
«φιλοχριστιανών»
αρχαιολατρών,
ότι οι
Ορθόδοξοι
είναι
ανυποψίαστα
θύματα της
εβραϊκής
συνωμοσίας για
εξιουδαϊσμό
της Γης και
προωθούν άθελά
τους τον
εβραϊκό
πολιτισμό,
πέραν του ότι
βασίζεται στο
αναπόδεικτο
επιχείρημα πως
η πίστη των
Ορθόδοξων δεν
είναι
θεόπνευστη,
καταρρίπτεται
από την
καταφανή, όπως
αποδείξαμε
παραπάνω,
αντίθεση
μεταξύ
Ιουδαϊσμού και
Χριστιανισμού.
Από
πού πήραν οι
αρχαιολάτρες το
δικαίωμα και
την εξουσία να
διαχωρίζουν το
λαό και να
κρίνουν αυτοί
ποιος είναι και
ποιος δεν είναι
Έλληνας; Αυτοί
οι λίγοι
Νεοπαγανιστές
είναι «πραγματικοί
Έλληνες»,
ενώ οι
υπόλοιποι (που
είναι είτε
Χριστιανοί
είτε άθεοι/άθρησκοι)
είναι σύμφωνα
με τα λεγόμενά
τους
μπάσταρδοι και
μη αυθεντικοί
Έλληνες; Δηλαδή,
η πλειοψηφία
των Ελλήνων δεν
είναι Έλληνες,
παρά μόνο η
ασήμαντη
μειοψηφία μιας
δράκας
νεοπαγανιστών;
Φαίνεται αυτοί
οι
αρχαιολάτρες,
ως «καθαρόαιμοι
Έλληνες»
απονέμουν
πιστοποιητικά
ελληνικότητας,
ανάλογα με τη
θρησκεία που
έχει ο καθένας.
Επειδή
υπάρχουν
κάποιοι
αρχαιολάτρες
ελληνοκεντρικοί,
οι οποίοι ζητούν από
την διοίκηση
της Εκκλησίας
να αφαιρέσει
την Παλαιά
Διαθήκη από τις
Γραφές,
προκύπτουν δύο
ερωτήματα:
1)
Αφού οι ίδιοι
είναι άθεοι ή
άθρησκοι και
πάντως μη
Ορθόδοξοι, με
ποιο δικαίωμα
ζητούν από μια
θρησκεία με την
οποία δεν έχουν
πλέον καμμία
σχέση, να
αλλάξει τα ιερά
βιβλία της; Αν
αυτοί είναι μη
Ορθόδοξοι,
έχουν κάθε
δικαίωμα να μη
θεωρούν την Π.Δ.
δικό τους «ιερό
βιβλίο», αλλά
από πού κι ώς
πού, με ποια
αρμοδιότητα
ανακατεύονται
σε ζητήματα
ξένης προς
αυτούς
θρησκείας; Δεν
θα ήταν γελοίο (και
ίσως φασιστικό),
αν οι Ορθόδοξοι
Έλληνες
ζητούσαν από
τους
Μουσουλμάνους
Έλληνες
πολίτες να
πάψουν να έχουν
το Κοράνι ως
ιερό βιβλίο, π.χ.
επειδή αυτό
προφητεύει την
κατάκτηση της
Κωνσταντινούπολης
από το Ισλάμ;
2)
Γνωρίζουν ότι
ακολουθούν το
παράδειγμα του
Αδόλφου Χίτλερ
και του
Ναζισμού εν
γένει, ο οποίος
ήθελε ακριβώς
το ίδιο, ενώ
ήταν
αντιχριστιανός
ήθελε να
αποβληθεί η Π.Δ.
από το
Χριστιανισμό;
Γιατί δεν
κοιτάζουν τα
χάλια τους,
λοιπόν, και δεν
ασχολούνται με
τα δικά τους ,
αντί να ζητούν
από τους
Χριστιανούς να
διαστρεβλώσουν
την πίστη τους;
Συνεπώς:
1)
Οι επικριτές
της Π.Δ.
αδυνατούν να
εξηγήσουν
γιατί ο «εθνικιστής»
Θεός
κατατρέχει τον
υπεράνω όλων «εκλεκτό
Λαό» του, όταν ο
τελευταίος
παραβαίνει τη
Διαθήκη.
Αδυνατούν να
επεξηγήσουν
απειλές και
τιμωρίες
απευθυνόμενες
προς έναν λαό, ο
οποίος
υποτίθεται πως
«έλαβε από το
Θεό του το
δικαίωμα να
κάνει ό,τι
θέλει».
2)
Οι επικριτές
της Π.Δ.
αδυνατούν να
εξηγήσουν
γιατί ο «εθνικιστής»
Θεός συγχωρεί
τους μη
Ιουδαίους
Νινευίτες και
κρίνει λαούς
και άτομα βάσει
των πράξεών
τους.
3)
Οι επικριτές
της Π.Δ.
αδυνατούν να
αρνηθούν ότι ο
Θεός κρίνει και
δρα με βάση
ηθικά κριτήρια
και
ανεξαρτήτως
καταγωγής του
κρινόμενου, ενώ
οι «θεοί» τους
είναι τελείως
ανθρωπομορφικοί
και δεν έχουν
απολύτως
κανένα ηθικό
κριτήριο.
4)
Οι επικριτές
της Π.Δ.
αδυνατούν να
εξηγήσουν
γιατί ο
Ιουλιανός
τιμούσε τους
Ιουδαίους και
αντιπαθούσε
τους
Χριστιανούς,
αφού
υποτίθεται ότι
Ιουδαίοι και
Χριστιανοί
είναι ένα και
το αυτό.
5)
Οι επικριτές
της Π.Δ., έχοντας
το αναπόδεικτο
δόγμα ότι ο
Θεός της Π.Δ.
ενδιαφέρεται
μόνο για τους
Εβραίους, δεν
μπορούν να
ερμηνεύσουν
στίχους στους
οποίους ο Θεός
καλεί σε
μετάνοια όλους
τους λαούς.
6)
Οι επικριτές
της Π.Δ. θέλουν
να την βγάλει η
Εκκλησία από
την Αγία Γραφή,
όχι γιατί
θέλουν να απο-εβραιοποιηθεί
η Εκκλησία,
ώστε τάχα να
την
συμπαθήσουν,
αλλά για να
γίνει η Καινή
Διαθήκη άρριζη,
ο
Χριστιανισμός
εμφανιζόμενος
από το πουθενά,
κι ο Ιησούς
Χριστός να
γίνει ακόμη
ένας από τους
πολλούς
προφήτες-θαυματοποιούς
των διάφορων
θρησκειών.
ΠΡΟΧΩΡΗΣΕ ΣΤΟ Δ' ΜΕΡΟΣ (Παλαιά διαθήκη III)